Ἡ Κυριακή, 17^η/30^ή Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, συμφώνως προς τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τό ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Πάντων παρεκκλήσιον, τό κείμενον ἐντός  τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Σεϊδανάγιας, συνεχόμενον τοῦ Κεντρικοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Ναοῦ.

Ἑωρτάσθη δέ ἡ ἑορτή αὕτη πρός μνήμην τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐαρεστησάντων τόν Θεόν διά τῆς βιοτῆς αὐτῶν ἁγίων μορφῶν, ἤτοι Πατριαρχῶν, Προπατόρων, Δικαίων, Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Ἀποστόλων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁμολογητῶν, μαρτύρων καί πάντων τῶν ἁγίων τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὁ καρπός τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Πεντηκοστῆς. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην κλείνει ὁ κύκλος τοῦ Πεντηκοσταρίου καί ἀπό τῆς αὔριον ἄρχεται ἡ νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς προετοιμασία διά τήν μεγάλην ἑορτήν αὐτῶν.

Πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Πάντων, τῶν ἑορταζομένων καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἑωρτάσθη ἀπό κοινοῦ ἡ μνήμη αὐτῶν εἰς τό ὡς ἄνω παρεκκλήσιον δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας ἱερουργοῦντος τοῦ Τυπικάρη τοῦ Πατριαρχικοῦ καί Μοναστηριακοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν λειτουργοῦντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π.  Ἱερωνύμου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου π. Χαραλάμπους / Φάραχ Μπαντούρ καί τοῦ Ρωσσοφώνου Ὀρθοδόξου π. Νικολάου Κουλίνσκη, ψαλλουσῶν τῶν μοναζουσῶν τῆς Μονῆς ἑλληνιστί  καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀραβιστί ὑπό τόν χορῳδιάρχην κ. Ριμόν Κάμαρ, τῇ συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν, ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τῆς Κυπριακῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ ἀνακαινίζουσα τόν Ἱερόν Ναόν καί τήν Ἱεράν Μονήν καί ἐπισταμένη ἅμα καί τοῦ ἀρτοποιείου ὁσιωτάτη ἡγουμένη Σεραφείμα ἐδεξιώθη τούς Πατέρας καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τό προαύλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 14^ην /27^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν  εἰς Ἱεριχώ, κειμένην παρά τήν συκομορέαν τοῦ Ζακχαίου.

Ἡ Μονή αὐτη εὑρίσκεται εἰς Ἱεριχώ, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ προφήτου κυρίως εἰς τήν Ἱεριχώ λόγῳ τοῦ ὅτι τά ὕδατα τῆς πηγῆς αὐτῆς μετέτρεψε διά προσευχῆς ἀπό πικρά καί θανάσιμα εἰς γλυκέα καί ὠφέλιμα.

Κατά την ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ὡς καταγομένου ἐκ τῆς κώμης Ἄβελ -Μεήλ. Οὗτος ἦτο υἱός Σαφάτ, γεωργός τό ἐπαγγελμα καί ἐκλήθη ὑπό Θεοῦ εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα ὑπό τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ. Ἠλίας ὁ προφήτης ἔχρισε τόν Ἐλισσαῖον εἰς προφήτην, ρίψας ἐπ’ αὐτόν τήν μηλωτήν αὐτοῦ. Ὁ Ἐλισσαῖος ἀφῆκε τά δώδεκα ζεύγη βοῶν διά τῶν ὁποίων ὤργωνε, ἔσφαξεν αὐτά καί ἐποίησεν συμπόσιον εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε τόν προφήτην Ἠλίαν πιστῶν εἰς ὅλον τόν βίον αὐτοῦ, ποιήσας πολλά θαύματα, ὡς διηγοῦνται τά βιβλία τῶν Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οὗτος εἶδε τόν διδάσκαλον αὐτοῦ Ἠλίαν ἀναλαμβανόμενον ἐπί πυρίνου ἅρματος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐζήτησε καί ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ διπλῆν τήν χάριν καί τήν μηλωτήν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐπέβη καί διέβη ὡς διά ξηρᾶς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

Εἰς τήν ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὧν πρῶτος ὁ Τυπικάρης τοῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλεξιος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Σιλουανοῦ καί π. Κυριακοῦ καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών βοηθοῦντος τοῦ κ. Γεωργίου Βαράκλα καί ἀραβιστί τοῦ Ἱεροψάλτου τῆς ἐνορίας καί  Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καί ᾿Ηλιού εἶπε πρός ῾Ελισαιέ· αἴτησαι τί ποιήσω σοι πρίν ἢ ἀναληφθῆναί με ἀπό σοῦ. καί εἶπεν ῾Ελισαιέ· γενηθήτω δή διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ’ ἐμέ. καί εἶπεν ᾿Ηλιού· ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι· ἐάν ἴδῃς με ἀναλαμβανόμενον ἀπό σοῦ, καί ἔσται σοι οὕτως»· (Δ’ Βασιλ. 2,9-10), ἀναφέρει τό Βιβλίον τῶν Βασιλειῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Τό Πνεῦμα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό μεταδοθέν εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Ἐλισσαῖον, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ αγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἱεριχοῦς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα καί ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ἵνα ἑορτάσωμεν  τήν ἐτήσιον μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ ἅγιος Προφήτης Ἐλισσαῖος  διακρίνεται μεταξύ τῶν Προφητῶν τῶν προφητευσάντων τήν ἐπί γῆς παρουσίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι μαθητής ὤν τοῦ μεγάλου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί διπλῆν λαβών τοῦ προφητικοῦ πνεύματος Χάριν, πολλά μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Θεός δι’ αὐτοῦ, ὡς γράφει καί ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ τά ὕδατα τῆς Ἱεριχοῦς, ἀτεκνοῦντα καί ἁλμυρά ὄντα ἰάσατο· «καί ἐξῆλθεν ῾Ελισαιέ εἰς τήν διέξοδον τῶν ὑδάτων καί ἔρριψεν ἐκεῖ ἅλα καί εἶπε· τάδε λέγει Κύριος· ἴαμαι τά ὕδατα, οὐκ ἔσται ἔτι ἐκεῖθεν θάνατος καί ἀτεκνουμένη· καί ἰάθησαν τά ὕδατα ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης κατά τό ρῆμα ῾Ελισαιέ, ὅ ἐλάλησε»,  (Δ’ Βασιλ 2,20-22).

Ἐπί πλέον δέ ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος ἤγειρε νεκρούς· καί ἐκαθάρισεν ἐκ τῆς λέπρας Νεεμάν τόν Σῦρον. Καί τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ Γιεζῆ ἐποίησε λεπρόν διά τήν φιλαργυρίαν καί τήν παρακοήν του. Καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα τῇ τοῦ Ἠλιοῦ μηλωτῇ πατάξας διέρρηξεν, (Πρβλ. Δ’ Βασιλ. 2,14).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς προφήτας ὡς τούς «Δικαίους» τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τούς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Οἱ Προφῆται καί δή ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἀποτελοῦν τά ἐκλελεγμένα ὄργανα τοῦ Θεοῦ, τά ἐμπνεόμενα ὑπό τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,24), λέγει Κύριος.

Οἱ ἅγιοι Προφῆται εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προητοίμασαν καί προκατήγγειλαν τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α’ Τιμ. 3,16).

Ἀξιοσημείωτοι ἐν προκειμένῳ οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ μετά τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ: «ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ; καί ἀρξάμενος ἀπό Μωϋσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ», (Λουκ. 24,25-27).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οὐδέ γάρ παρά τῶν Θεοῦ μάταιον, ἀλλά τάξις ἁπάντων καί χρεία τῶν καθέκαστον. Ἐν τάξει προαπεστέλλοντο δοῦλοι καί προῳκονόμουν (=προοιτοίμαζον) τῇ τοῦ Δεσπότου Παρουσίᾳ, ἀναγκαίαν τήν προφητείαν εἰς τήν πίστιν ἀνθρώποις προεισάγοντες», (Migne 72, 944). [Καί ἁπλούστερον: κανένα πρᾶγμα, τό ὁποῖον προέρχεται ἀπό τόν Θεόν δέν εἶναι ἄνευ σημασίας/χρήσεως, ἀλλά ὅλα καί ὡρισμένα ἐξ αὐτῶν ἔχουν τήν καθωρισμένην θέσιν καί ὑπηρεσίαν. Εἰς τόν κατάλληλον τόπον ἀπεστέλλοντο δοῦλοι, ὑπηρέται διά νά ἑτοιμάσουν τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, εἰσάγοντες ἐκ τῶν προτέρων τήν προφητείαν ὡς ἀναγκαίαν προετοιμασίαν διά τήν πίστιν (εἰς Χριστόν)].

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό χάρισμα τῆς προφητείας, τό ὁποῖον δίδει ὁ Θεός εἶναι χάρισμα ἀποκαλύψεως τῶν κεκρυμμένων σχεδίων τοῦ Θεοῦ, ὡς ὁμολογεῖ καί ὁ προφήτης Ἀμώς λέγων: «οὐ μή ποιήσῃ Κύριος ὁ Θεός πρᾶγμα, ἐάν μή ἀποικαλύψῃ παιδείαν αὐτοῦ πρός τούς δούλους αὐτοῦ τούς προφήτας», (Ἀμώς 3,7).

Ὡς ἄλλος οὐρανοβάμων Παῦλος «ἁρπαγείς ἕως τρίτου οὐρανοῦ» (Β΄ Κορ. 12,2) ὁ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ συνόμιλος Ἐλισσαῖος εἰς ὕψη πνευματικά ἀνελθών ἔλαβε παρά Κυρίου τοῦ Θεοῦ τήν ἀπόκρυφον θείαν γνῶσιν, τοὐτέστιν τήν θεογνωσίαν. Διό καί ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων «Ρήσει θεοπνεύστῳ, σέ χρηματισθείς σαφῶς ἔχρισεν, Ἐλισαῖε, ἔνδοξε Προφήτην, Ἠλιού ὁ θεσπέσιος. Εὗρε τήν ἀνάπαυσιν, καί ἐνεσκήνωσεν ἄφθονος, χάρις ἐν σοί, Πνεύματος Ἁγίου, Ἐλισαιέ, ἀοίδιμε».

Καθίσταται σαφές, ὅτι τό προφητικόν ἀξίωμα ἀποτελεῖ τήν προτύπωσιν τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, ἐκ τοῦ ὁποίου τόσον οἱ Προφῆται ὅσον καί οἱ Ἀπόστολοι ἀντλοῦν ἐξ αὐτοῦ ἰσχύν καί θείαν αὐθεντίαν. Κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ ἱεροῦ συγγραφέως τῶν «Βασιλειῶν», ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος διά τῆς μηλωτῆς τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Ἠλιοῦ διεχώρισε τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου ἔνθεν καί ἔνθεν καί διέβη αὐτόν (τόν ποταμόν).  Ἐκ δέ τοῦ γεγονότος τούτου οἱ «υἱοί τῶν Προφητῶν διέγνωσαν ἐν τῷ Ἐλισσαίῳ τό πνεῦμα τοῦ διδασκάλου των Ἠλιοῦ καί προσεκύνησαν αὐτόν ἕως εδάφους», (Δ’ Βασιλ. 2, 13-15).

Τόν μέγαν καί θαυμαστόν τοῦτον ἅγιον Προφήτην τοῦ Θεοῦ καί δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως τιμᾷ σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία θερμῶς ἱκετεύσωμεν, ἵνα μετά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, μεσιτεύει ὑπέρ πάντων ἡμῶν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῶν Προφητῶν τούς ἀκραίμονας, καί παμφαεῖς φωστῆρας τῆς οἰκουμένης, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ἠλίαν καί Ἐλισαῖον, καί Χριστῷ ἐκβοήσωμεν μελῳδικῶς· Εὔσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τῷ λαῷ σου, ἱκεσίαις τῶν Προφητῶν σου, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, (εἰρήνην) καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Παρθένιος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη πλουσία τράπεζα πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως, εὐγενεῖ προσφορᾷ τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην νοτίως τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τόν τόπον Ἀλκεδαμᾶ, ἤτοι ἀγρόν «τιμῆς αἵματος», τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἐχρησιμοποίησαν «εἰς ταφήν τοῖς ξένοις» μέ τά ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἔζησεν ἀρχικῶς εἰς Κοινόβιον μοναστήριον τῆς Ἑρμουπόλεως τῆς Αἰγύπτου  καί ἀκολούθως ἀνεχώρησεν εἰς τήν ἔρημον καί ἔζησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη εἰς αὐτήν μετ’ ἄκρας νηστείας καί προσευχῆς, νῆστις καί ἄνευ ἐνδύματος χωρίς ποτέ να ἴδῃ ἄνθρωπον καί εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν τόν εὑρῆκεν ὁ μοναχός Παφνούτιος, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐφανέρωσεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τόν ἐνεταφίασεν ἐκεῖ, καλύψας αὐτόν διά τοῦ ἱματίου αὐτοῦ.

Ἐπί τῇ μνήμη αὐτοῦ καί εἰς τόν τόπον τοῦτον προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ Ἀρχιμανδρίτου  π. Νεκταρίου, ὡς καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Πατέρων Κλαυδίου, Ἱερωνύμου, Σιλουανοῦ, Χριστοδούλου καί ἄλλων Ἱερέων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη καί μετεχόντων Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατά τήν προτέραν ἀναστροφήν τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δέ τῷ πνεύματι τοῦ νοός ὑμῶν καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, (Ἐφ. 4, 22-24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Ἀλκεδαμᾶ, τοὐτέστιν χωρίου αἵματος (Πράξ. 1,19), ἔνθα ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος διακρίνεται μεταξύ τῶν δικαίων καί ὁσίων προσωπικοτήτων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, διότι οὗτος ἐγένετο ἐν τῇ ἀσκητικῇ καί μοναχικῇ ἀναχωρητικῇ ζωῇ αὐτοῦ μιμητής τέλειος τῶν μεγάλων προφητῶν Ἠλιοῦ τοῦ  Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. «Ἐπί ἐξήκοντα ἔτη ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ᾤκησεν τήν ἔρημον, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον», ἀναφέρει ὁ συναξαριστής αὐτοῦ. Διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγει: «Νεύσει θείᾳ θεούμενος γέγονας, ἄγγελος ἐπίγειος· τήν Ἰωάννου γάρ καί Ἠλιού ἐζήλωσας πολιτείαν παμμάκαρ Ὀνούφριε». Καί ἀλλαχοῦ: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον  ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος ὤφθης Ὀνούφριε· καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι κραυγάζων· Ἀλληλούϊα».

Ὁ δέ ψαλμῳδός ψάλλει διερωτώμενος: «Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσί καί καθαρός τῇ καρδίᾳ, ὅς οὐκ ἔλαβεν ἐπί ματαίῳ τήν ψυχήν αὐτοῦ καί οὐκ ὤμοσεν ἐπί δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ… αὕτη ἡ γενεά ζητούντων τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ», (Ψαλμ. 23, 3-6). Οἱ ζητοῦντες τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι κατά τόν σοφόν Σολομῶντα οἱ δίκαιοι, οἵτινες εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ· «διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου», (Σοφία Σολομῶντος, 5,16).

Τοιοῦτος δίκαιος ἀνεδείχθη ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος ἀφ ἑνός μεν ἐτύγχανε τῆς φροντίδος αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ εὑρισκόμενος ἐν αὐτῇ μόνος μονώτατος ἐπί ἑξήκοντα ἔτη παρά τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ· ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπέκτησε τό διάδημα τοῦ κάλλους, τοὐτέστιν τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης ἐκ χειρός Κυρίου. Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ καί τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β΄ Τιμ. 4, 7-8).

Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «οὐ μία τις ἐστιν ἐπιφάνεια ἀλλά δύο. Μία μέν ἡ παροῦσα αὕτη καί γενομένη, δευτέρα δέ ἡ μέλλουσα καί κατά τήν συντέλειαν ἐνδόξως γενησομένη». Τήν δευτέραν καί μέλλουσαν ἐπιφάνειαν τοῦ δικαίου κριτοῦ δηλαδή τοῦ Χριστοῦ ἠγάπησαν ὅλοι οἱ φίλοι καί πιστοί Αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον ὁ παμμάκαρ Ονούφριος. Καί τοῦτο διότι αὐτός οὗτος ὁ Ἰησοῦς Χριστός παρήγγειλε λέγων: «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν», (Ἰωάν. 14, 23).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οἱ διά πάσης ἀρετῆς τόν οἰκεῖον καταλαμπρύνοντες νοῦν, ἔχοντές τε ἤδη πρός τό μανθάνειν ἐπιτηδείως τά θεῖά τε καί κεκρυμμένα μυστήρια, τήν διά τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος λήψονται δαδουχίαν καί αὐτόν ἐν ἑαυτοῖς ἐναυλισθέντα τόν Κύριον τοῖς τῆς διανοίας ἐπαθρήσουσιν ὀφθαλμοῖς. Οὐκοῦν οὐ κοινή τοῖς ἄλλοις τῶν ἁγίων ἡ γνῶσις, ἀλλ’ ἐξαιρετός τις καί διωρισμένη καί πολλήν ἔχουσα τήν διαφοράν». [Καί ἁπλούστερον· ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων ὁ νοῦς λάμπει ἀπό κάθε ἀρετή καί τῶν ὁποίων εἶναι κατάλληλος πρός μάθησιν τῶν θείων καί κεκρυμμένων μυστηρίων, θά λάβουν τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί θά θεωροῦν /βλέπουν μέ τά μάτια τῆς διανοίας των τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἔχει κατοικήσει εἰς αὐτούς. Ἡ γνῶσις λοιπόν τῶν ἁγίων δέν εἶναι κοινή μέ ὅλους, ἀλλά εἶναι ἐξαιρετική, ξεχωριστή καί πολύ διαφορετική].

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν, ἀλλά καί τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβεν ἐντός τῆς διανοίας καί τῆς καθαρᾶς καρδίας αὐτοῦ ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ἀγαπήσας τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτοῦ.

Εἰς τοῦτο μᾶς προτρέπει καί μᾶς καλεῖ ὁ θαυμάσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῶν Πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Μετά δε τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅσιε Πάτερ Ὀνούφριε, ἱερωτέραν ψυχήν, θεοφρόνως κτησάμενος, πειρασμούς ὑπήνεγκας, θείᾳ πίστει ρωννύμενος, καί δι’ ἀγάπης Θεῷ ἑνούμενος, τῇ τῶν πραέων γῇ κατεσκήνωσας, ὡραϊζόμενος, ἀρετῶν λαμπρότησιν· ὅθεν τήν σήν, μνήμην εὐφραινόμενοι, πανηγυρίζομεν».

Δοξάζοντες τόν θαυμαστώσαντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς κεκοιμημένης μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας Εὐθυμιάδου καί ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τόν Τάφον τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς Ἱερομονάχου Κυρίλλου καί ἀνεγνώσθη εὔχη τῆς ἐποχῆς τῆς ἀπαρχῆς  τῶν ὀπωρῶν.

Τέλος, ἡ φίλεργος καί ἐπιμελέστατα περιποιουμένη τήν Μονήν Ἡγουμένη Παϊσία, προσέφερε πλούσιον ἑόρτιον κέρασμα καί ἀναψυχήν ἀπαραίτητον διά τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς τήν Δευτέραν, 11^ην /24^ην Ἰουνίου 2024, εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νίκωνος, ἄλλων Ἱερομονάχων καί ἱερέων ἀνηκόντων εἰς τήν MISSIA καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς γυναικείας χορῳδίας τῆς Μονῆς τῆς Ὀρεινῆς Γκόρνια τῇ παρουσίᾳ τοῦ  Πρέσβεως τῆς Ρωσίας κ. Ἀνατόλι Βικτώροφ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ Ρωσοφώνων πιστῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς· (Ἰωάν. 16,7), λέγει Κύριος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ.

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Βασιάνε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱστορικῷ τούτῳ Ναῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, σήμερον Δευτέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἵνα ἑορτάσωμεν τό ζωοποιόν καί Παντοδύναμον καί Πανάγιον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τό Πανάγιον Πνεῦμα, διότι κατά τήν ρητήν ὁμολογίαν τοῦ Κυρίου: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24). Τό δέ Πανάγιον τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12) καί «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6), λέγει Κύριος.

Αὐτό τοῦτο τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ δέ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν ἡ πηγή τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς σωτηρίας ἡμῶν ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Καί ἀλλαχοῦ: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἦν μέν ἀεί, καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον, καί συναριθμούμενον; ζωή, καί ζωοποιοῦν, φῶς, καί φωτός χορηγόν; αὐτάγαθον, καί πηγή ἀγαθότητος· δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται, καί Υἱός δοξάζεται, καί παρά πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος».

Μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Κύριος ἐν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ ταύτῃ, καθ’ ἥν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐφανέρωσε τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλη ἡ δόξα Κυρίου ὅτι τῇ δυνάμει καί ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμεῖς πάντες ἐγενόμεθα διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος μέλη τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν. Καί ἐσφραγίσθημεν τῇ ἀνεξαλείπτῳ σφραγῖδι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ δέ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐπορεύθησαν εἰς πάντα τά ἔθνη, κηρύσσοντες τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαινίζοντες Ἐκκλησίας καί ἀναδεικνύοντες ἐπισκόπους, εἰς τούς ὁποίους ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).

Ἑρμηνεύων τό λόγιον τοῦτο ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι: «ταῦτα λέγει [ὁ Παῦλος] οὐκ ἐπειδή προτιμοτέρα ἡ ἡμετέρα σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ἀλλ’ ἐπειδή, ὅταν ἑαυτοῖς προσέχετε, τότε τό ποίμνιον κερδαίνει».

Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ θεσπεσίου Παύλου ἀφορᾷ ἀμέσως καί εἰς τούς συγχρόνους ἐν ἐνεργείᾳ ποιμένας τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, τούς ὁποίους ὁ Χριστός «ἔδωκε … πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι… ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων», (Ἐφεσ. 4, 11-14), τοὐτέστιν «τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», (Ἐφ. 6,12).

Τήν ἑνότητα ταύτην τῆς πίστεως καί τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Πρβλ. Ἐφ. 4,3) ἤλθομεν ἵνα καταγγείλωμεν ἐν τῇ θείᾳ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει ὁμοῦ μετά τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ρωσίας ἀλλά καί τῆς Ρουμανίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἐπληρώθη τό εἰρημένον διά τοῦ Προφήτου Ἰωήλ· «καί ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα», (Πράξ. 2,17).

Τά γεγονότα, τά ὁποῖα συνετελέσθησαν κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῷ Ὑπερῴῳ τῆς Σιών, ἔνθα «ἦσαν ἅπαντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πρβλ. Πράξ. 2,1) παραμένουν ἀείποτε τό πρότυπον διά τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ ἑνότητα τῶν ἁγίων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν.

Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «δέδοται λοιπόν ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χύσις, Θεοῦ κατευφραίνοντος τήν ἀνθρώπου φύσιν καί τῇ ἄνωθέν τε καί ἐν ἀρχαῖς στεφανοῦντος δόξῃ καί εἰς ἐκεῖνο πάλιν αὐτήν φιλαγάθως ἀνακομίζοντος, εἰς ὅπερ ᾖν ἐν ἀρχαῖς, οὔπω τῆς ἁμαρτίας εἰσκεκριμένης».

Ἀξιοσημείωτοι ἐνταῦθα καί οἱ μελωδικοί λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: ««Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων, πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον, ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος, ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις». Καί ἁπλούστερον: «Ὦ φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δεχθεῖτε τήν πυρίπνοη δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν κάθαρσιν δηλαδή πού ἀπαλλάσσει ἀπό τά ἁμαρτήματα. Διότι τώρα ἐκπορεύτηκε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ σάν ἄλλος νόμος ἡ Χάρις τοῦ Πνεύματος μέ τήν μορφήν πυρίνων γλωσσῶν».

Ὄντως, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό φωτίζον καί ἁγιάζον τάς ψυχάς ἡμῶν ἀνέδειξεν ἡμᾶς τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς θείας Αὐτοῦ λαμπρότητος, ὡς λέγει καί ὁ ἔγκριτος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Τό φώτισμα, λαμπρότης ἐστί τῶν ψυχῶν… φωτός μετουσία, σκότους κατάλυσις».

 Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δεηθῶμεν τοῦ ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, λάμψαντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα μέτοχοι τοῦ φωτός τοῦ Παρακλήτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γενώμεθα.  Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐπί τῇ ἐπετείῳ ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος  προσέφερεν εἰκόνα ἐκ σμάλτου τῆς Βηθλεέμ, ὁ δέ π. Βασιανός προσέφερεν ἀναμνηστικήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, φιλοτεχνηθεῖσαν εἰς τό ὕφος τοῦ ζωγράφου Ἀντρεϊ Ρουμπλιόφ.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις καί τέλος ἑόρτιος μοναστηριακή τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος  καί πάλιν προσεφώνησεν τονίζων τήν ἀνάγκην ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Δευτέρα, 11^η /24^η Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίᾳ δέ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ὡς Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφιερωμένη ἰδιαιτέρως εἰς τόν Παράκλητον, ὡς τό Κύριον Πρόσωπον, τό ἐνεργῆσαν παρά τοῦ Πατρός δι’ Υἱοῦ εἰς τό ἐξαίσιον γεγονός τῆς  Πεντηκοστῆς, τῆς ἐπιφοιτήσεως δηλαδή καί φωτισμοῦ τῶν ἁγίων μαθητῶν καί ἀποστόλων.

Τοῦτο τό γεγονός ἔλαβε χώραν εἰς τό Ὑπερῷον ἐπί τῆς Ἁγίας Σίων, ἐν ᾧ ἦσαν συγκεντρωμένοι οἱ Ἀπόστολοι ὁμοθυμαδόν καί ἐπί τό αὐτό. Διά τόν λόγον τοῦτον ὁ Ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς αὐτῆς ἔλαβε χώραν εἰς τό ἐν Σιών, ἐν τῷ Κοιμητηρίῳ παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί συνιερουργούντων αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἱερωνύμου, π. Χριστοδούλου καί π. Βαρθολομαίου εἰς τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ καί εἰς τήν ἀνάγνωσιν τῶν εὐχῶν, ὡς ἐπίσης τοῦ ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου του Ἀδελφοθέου π. Χαραλάμπους Μπαντούρ καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί προσευχομένων ἐν χαρᾷ, ἀγαλλιάσει, δοξολογίᾳ καί εὐχαριστίᾳ τῶν Ἀραβοφώνων πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων χωρῶν.

Μετά τό «φῶς ἱλαρόν» ἀνεγνώσθησαν αἱ εὐχαί τῆς Πεντηκοστῆς – τῆς Γονυκλισίας συμφώνως τῇ τάξει τοῦ βιβλίου τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἄμα τῷ τέλει τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Σχολάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος παρέθεσε μικράν ἀναψυχήν εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν.

Τό γεγονός τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη καί ἀνήμερα τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος ὄντα ὑπογείως ἐν τῷ κτιρίῳ τῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ραφαήλ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας, π. Ἱερωνύμου, ἡγουμένου τῆς Μαδηβᾶ, π. Μακαρίου, π. Ἀμφιλοχίου, τῶν Ἱερέων τοῦ Ναοῦ π. Ἀναστασίου  καί π. Ἰωάννου Ἀντωνίου, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου π. Γεωργίου Μπαράμκη καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψαλλόντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ὑπό τόν κ. Εὐστάθιον Τσουμάνην ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν, πολλῶν Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί προσκυνητῶν, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα καί μελῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας ἀνεγνώσθη εἰς τόν Ναόν ἡ πρώτη εὐχή τῆς Πεντηκοστῆς καί ἤρξατο λιτανεία πρός τό παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, τό εὑρισκόμενον εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον προσκείμενον τῆς Σχολῆς(Κατακόμβη), ἐν ᾧ ἀκολούθως ἐγένετο ἡ πορεία πρός τόν Τάφον τοῦ Δαυΐδ, εἰς τόν ὁποῖον εἰσῆλθον ὁ Ἀρχιερεύς, οἱ κληρικοί καί ἡ κ. Πρόξενος μετά τῶν μελῶν τοῦ Προξενείου καί ἀνεπέμφθη δέησις. Τέλος ἀνεγνώσθη ἡ τελευταία εὐχή τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τό Ὑπερῷον.

Ἀκολούθως ἡ λιτανεία ἐπιστρέφουσα εἰς τήν Σχολήν ἀνέπεμψε δέησιν ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων καί ἐνταφιασμένων ἐν τῷ Κοιμητηρίῳ τῆς Ἁγίας Σιών, ἐπειδή καί αἱ εὐχαί τῆς Πεντηκοστῆς ποιοῦνται ἰδιαιτέραν μνείαν εἰς τούς κεκοιμημένους.

Ἡ λιτανεία κατέληξεν εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Σχολῆς, ἔνθα ὁ Σχολάρχης Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος μετά τῶν καθηγητῶν καί καθηγητριῶν τῆς Σχολῆς παρέθεσαν ἑόρτιον κέρασμα ἀναψυχῆς καί ὁ Σεβασμιώτατος συνεχάρη τούς μαθητάς διά τάς ἐπιδόσεις αὐτῶν καί διά  τό τέλος τοῦ σχολικοῦ αὐτῶν σταδίου ἐν τῷ παρόντι σχολικῷ ἔτει.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 10^η /23^η Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὅλης ὡς ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ἤτοι ὡς ἡμέρα μνήμης τῆς Ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός παρά τοῦ Πατρός ἀπέστειλεν εἰς τούς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθητάς καί Ἀποστόλους.

Τότε, τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς οἱ Ἀπόστολοι ἐλάλησαν ἑτέραις γλώσσαις τά μεγαλεία τοῦ Θεοῦ εἰς τά «ἐκ τῆς βιαίας πνοῆς» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συντρέξαντα πλήθη, εἰς τά ὁποῖα ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκήρυξε καί ἐπίστευσαν καί ἐβαπτίσθησαν καί ἐσχημάτισαν τήν πρώτην Ἐκκλησίαν, Μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, συμφώνως πρός τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη πανηγυρική θεία Λειτούργια εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Πρεσβυτέρων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας π. Ἰωάννου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, ἐν ·ᾧ ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί εὐχαριστίᾳ οἱ πιστοί ἐδέχοντο τήν ἀείζωον χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ἤρξατο ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς ὁρίζει τό Πεντηκοστάριον καί ἀνεγνώσθησαν αἱ Εὐχαί τῆς Πεντηκοστῆς τῆς Γονυκλισίας, πάντων κλινόντων τά γόνατα καί ζητούντων τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἵνα φωτίζῃ τάς ψυχάς καί τά σώματα αὐτῶν.

Τήν πρώτην εὐχήν ανέγνωσεν ὁ Μακαριώτατος καί τάς λοιπάς εὐχάς οἱ συλλειτουργοῦντες Αὐτῷ Ἀρχιερεῖς.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα καί ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τούς Πατέρας καί εἰς τούς προσελθόντας προσκυνητάς τήν ζωοποιόν χάριν καί ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 9^ην /22^αν Ἰουνίου 2024, ἐτηρήθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ὡς Σάββατον τῶν Ψυχῶν, καθώς ὁρίζει τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τῇ ἐπιμελείᾳ τοῦ Σχολάρχου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου ἐν τῇ Ἁγία Σιών καί εἰς τό ἐν τῷ Κοιμητηρίῳ παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί ἐτελέσθη Μνημόσυνον, εἰς τό ὁποῖον οἱ κατοικοῦντες εἰς τήν Ἱερουσαλήμ Ἑλληνόφωνοι καί Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι πιστοί προσήνεγκαν τά κόλλυβα αὐτῶν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων προγόνων αὐτῶν τῶν ενταφιασμένων εἰς τό Κοιμητήριον τοῦτο τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 3^ην /16^ην Ἰουνίου 2024, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κοινότητος Τουράν, κώμης εὑρισκομένης πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρετ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος  Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Ἱερεῖς, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ρωσοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Εὐλόγιος, συμμετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς ἐνορίας ταύτης, ψαλλούσης χορῳδίας ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου εἰς διαφόρους γλώσσας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον δία τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

“Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καί Υἱοῦ, καί Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν, καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν”, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τούτῳ τῆς πόλεως ὑμῶν Τουράν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐν Νικαίᾳ Πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ Θεοφόρων Πατέρων, τῶν θεολογησάντων καί ἀποδειξάντων, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο τέλειος ἄνθρωπος καί οὕτως Αὐτόν τέλειον ἄνθρωπον καί τέλειον Θεόν ἀνεκήρυξε και ἀνωμολόγησε ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Θεῷ Πατρί.

Τήν ἐν Νικαίᾳ ταύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον συνεκάλεσεν ὁ Ρωμαιορθόδοξος αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐν ἔτει 325, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον παρευρέθη ἐκεῖ, ἀλλά καί τῇ προτροπῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων συνεκάθισεν μετ᾽ αὐτῶν. Ἐν τῇ Συνόδῳ ταύτῃ ἀφ᾽ ἑνός μέν κατεδικάσθησαν αἱ βλασφημίαι τοῦ διακόνου Ἀρείου, τοῦ ἀρνουμένου τήν θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀνακηρύττοντος Αὐτόν “κτίσμα” καί “ἐξ οὐκ ὄντων γενέσθαι”· ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἀνεθεματίσθη καί ἐκ τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπεβλήθη καί καθῃρέθη.

Σημειωτέον, ὅτι ἡ αἱρετική διδασκαλία καί δοξασία τοῦ Ἀρείου ἀπετέλεσε τήν πηγήν ὅλων τῶν μετέπειτα ἀναφυεισῶν αἱρέσεων ὑπό “ἀνδρῶν λαλούντων διεστραμμένα” (Πρβλ. Πράξ. 20,30) καί “ἐπαγγελλομένων περί τήν πίστιν ἠστόχησαν”, (Πρβλ. Α´ Τιμ. 6,21). Μέ ἄλλα λόγια, αἱρετικοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διαστρέφουν τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν ὑπό τῶν ἁγίων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοθεῖσαν ἡμῖν ὑγιαίνουσαν πίστιν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: “ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἐπιθυμίας τάς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τήν ἀκοήν, καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται”, (Β´ Τιμ. 4, 3-4).

Οἱ κατέχοντες τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν εἶναι οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, τοὐτέστιν οἱ ὑπό τῶν τιμίων αὐτῶν χειρῶν χειροτονηθέντες καί ἐγκατασταθέντες Ἐπίσκοποι, εἰς τούς ὁποίους ὁ μακάριος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: “προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος”, (Πράξ. 20,28).

Οὗτοι εἶναι οἱ ἅγιοι Πνευματοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τήν σώζουσαν ὀρθήν καί ὑγιαίνουσαν ἡμῶν πίστιν περιεχαράκωσαν θεολογήσαντες ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς ἱεραῖς Συνόδοις.

Τούτου ἕνεκεν ὁ θεσπέσιος Παῦλος καλεῖ ἑαυτόν Πατέρα, διότι ἐγέννησε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πολλά τέκνα, ὡς λέγει ἀπευθυνόμενος πρός Κορινθίους: “ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα”, (Α´ Κορ. 4,15). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου, ὁ πολύς Ὠριγένης λέγει: “Πατήρ μέν ὁ πρῶτος σπείρας τόν Χριστιανισμόν· παιδαγωγός δέ ὁ μετά τοῦτο παραλαβών παῖδα καί ἄγων αὐτόν “. [Καί ἀναλυτικώτερον: Πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρῶτος διέδωσε καί ἐκήρυξε τήν Χριστιανικήν πίστιν, ἐν ᾧ παιδαγωγός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τόν παῖδα καί ἐπιμελεῖται τῆς Χριστιανικῆς αὐτοῦ ἀγωγῆς (παιδείας)].

Τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Κοινωνίαν καί διαδοχήν μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: “Τῶν ἀποστόλων τό κήρυγμα, καί τῶν Πατέρων τά δόγματα, τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τήν πίστιν ἐκράτυνεν· ἥ καί χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον”.

Ὄντως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τό μυστήριον δηλονότι τῆς ἐνσαρκώσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τοῦ  Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς καί θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐνδεδυμένων τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τήν δοθεῖσαν εἰς τούς Ἀποστόλους μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου εἰς τούς οὐρανούς: “καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει ῾Ιερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους”, (Λουκ. 24, 49).

Τήν ἐξ ὕψους ταύτην δύναμιν, τόν φωτισμόν δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεδύθησαν οἱ συγκροτήσαντες τήν ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικήν Σύνοδον χριστοφόροι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ φωνῇ τόν μέν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ ἀνεκήρυξαν Ὁμοούσιον τῷ Πατρί καί Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ συνέγραψαν δέ τό μακάριον καί σεπτόν Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Τό δέ Σύμβολον τῆς πίστεως, τό ὁποῖον ἀνεπλήρωσε ἡ δευτέρα ἐν Κωνσταντινουπόλει Οἰκουμενική Σύνοδος τῷ 381 μ.Χ. ἀποτελεῖ τήν “καλήν παρακαταθήκην” (Β´ Τιμ. 1,14), τόν καλόν καί πολύτιμον δηλονότι θησαυρόν τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, τόν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τούς πνευματοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀκούσωμεν καί τόν μέγαν Βασίλειον λέγοντα: “Πίστιν δέ ἡμεῖς οὔτε παρ᾽ ἄλλων γραφομένην ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα, ἀλλ᾽ ἅπερ παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγελλόμεθα”.

[Καί ἁπλούστερον: Οὔτε δέ καμμίαν νεωτέραν ὁμολογίαν πίστεως συνταχθεῖσα ἀπό ἄλλους παραδεχόμεθα οὔτε ἡμεῖς οἱ ἴδιοι τολμῶμεν νά παραδώσωμεν προϊόντα τῆς ἰδικῆς μας διανοίας, διά νά μεταβάλωμεν τούς λόγους τῆς εὐσεβείας εἰς ἀνθρωπίνους λόγους. Ἀλλ᾽ ὅσα ἔχομεν διδαχθῇ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας, αὐτά διακηρύσσομεν πρός τούς ἐρωτοῦντας].

Σημαντικόν παράδειγμα τῆς συμβολῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δογμάτων τῆς σωτηριώδους πίστεως αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπό τῶν εἰδωλολατρῶν καί διωκτῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης λεχθέν κατά τό μαρτύριον αὐτοῦ: “Πολύκαρπος ὡμολόγησεν αὐτόν Χριστιανόν εἶναι”. Τούτου λεχθέντος ὑπό τοῦ κήρυκος, ἅπαν τό πλῆθος ἐθνῶν τε καί Ἰουδαίων τῶν τήν Σμύρναν κατοικούντων ἀκατασχέτῳ θυμῷ καί μεγάλῃ φωνῇ ἐβόα: “Οὗτός ἐστίν ὁ τῆς Ἀσίας διδάσκαλος, ὁ Πατήρ τῶν Χριστιανῶν, ὁ τῶν ἡμετέρων θεῶν καθαιρέτης, ὁ πολλούς διδάσκων μή θύειν μηδέ προσκυνεῖν”.

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης ἀπεικονίζεται ὁ προφητικός καί Ἀποστολικός χαρακτήρ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ σωτηριώδει ἔργῳ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν τῆς ἀνοθεύτου καί ὑγιαινούσης πίστεως, τουτέστιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἡ ὁποία προσδιορίζει, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, ὑποφαίνει τόν τρόπον ζωῆς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν.

Διό καί ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ σήμερον τούς κήρυκας τῆς πίστεως μετά τῶν θεηγόρων Ἀποστόλων εἰς δόξαν καί εὐχαριστίαν τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί εἰς στερέωσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπί γῆς τούς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καί δι’ αὐτῶν πρός τήν ἀληθινήν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι”. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά”.

Ἠκολούθησε δεξίωσις καί τράπεζα, τήν ὁποίαν παρέθεσε πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ ἡ Κοινότης.

Ἠκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν οἰκογένειαν τῆς Ρωμαιορθοδόξου κ. Ραγουάν Σάαντ, βοηθούσης εἰς τό ἔργον τοῦ διαδικτύου τοῦ Πατριαρχείου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 31^ην Μαΐου/ 13^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, ἤτοι ἡ μνήμη τῆς εἰς  οὐρανούς ἐνδόξου ἀνόδου τήν τεσσαρακοστήν ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν μαθητῶν ὁρώντων ἐν χαρμολύπῃ ἀπό τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, συμφώνως τοῖς Εὐαγγελίοις καί τῷ βιβλίῳ τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, (Πράξ. 1,1-11).

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Μοναστηριακόν καί Πατριαρχικόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς καί εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, εἰς τόν τόπον ἀπό τοῦ ὁποίου ἔλαβε χώραν ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ᾽ ἑσπέρας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου.

Ἠκολούθησε λιτανεία πρός τό προσκύνημα τῶν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν (Galili Viri), ἔνθα καί ἡ πάλαι ποτέ κατοικία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου. Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Μονῆς ταύτης ἀνέμενεν ὁ Μακαριώτατος μετά τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί ἀκούσας τό Α´ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον ηὐλόγησε τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν.

Ἡ λιτανεία ἐπέστρεψεν εἰς τό Προσκύνημα  ἐπί τοῦ τόπου τῆς Ἀναλήψεως, ἔνθα συνεπληρώθη ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου καί ἡ ψαλμῳδία τοῦ Κανόνος  τῆς Ἀναλήψεως.

Τήν πρωΐαν εἰς τόν αὐτόν τόπον ἐτελέσθη θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος μετά  τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Μελετίου, π. Μακαρίου, π. Στεφάνου, π. Χριστοδούλου καί π. Διονυσίου, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐφημερίων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί βοηθούντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀραβιστί, καί προσευχομένων ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ δέ  καί τῆς Ἑλληνίδος Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τό Ἱερόν Προσκύνημα διά προσκύνησιν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱερόσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου.

Ἐν συνεχείᾳ ἀπέδωσεν ἐπίσκεψιν εἰς τόν κατοικοῦντα εἰς τό προσκείμενον τέμενος Σεΐχην καί εἰς τήν Μονήν τῆς Ἀναλήψεως τῆς ὁποίας ἐπιμελεῖται ὁ φίλεργος μοναχός π. Ἀχίλλιος, ἔνθα ἐπέβλεψε τάς συνεχιζομένας ἐργασίας εἰς τόν νεόδμητον Ἱερόν Ναόν τοῦ Παντοκράτορος καί παρεκάθισεν διά μικράν ἀναψυχήν.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τόν προσκείμενον μεγαλοπρεπῆ Ναόν τῆς Ἀναλήψεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς (ROCOR), ἔνθα καί ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ρωμανός καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε τό ἀκόλουθον κήρυγμα ἀγγλιστί:

“Your Eminences,
Your Graces,
Dear Archimandrite Roman,
Dear Abbess Varvara,
Beloved Sisters of this Venerable Convent,

Christ is risen!

On this joyous feast, when we celebrate the fulfilment of the promise of our Lord Jesus Christ and
the Gospel,we bring to you the blessing of the Holy and Life-Giving Tomb. As the hymnographer
writes

O Christ our God,
upon fulfilling your dispensation for our sake,
you ascended in glory,
uniting the earthly with the heavenly.
You were never separate but remained inseparable,
and cried out to those who love you,
“I am with you and no one is against you.”

(Kontakion for the Ascension)

These words remain of crucial significance for us, especially in this time of the crisis of the war
and of the extreme difficulties that we are facing in our region. We hold fast to the promise of
our Lord Jesus Christ who has assured us that he is always with us, even to the end of the age
(Mt 28:20). We are a people of the resurrection, and even in challenging times, we cannot
abandon hope. And we must be a beacon of hope to all.

As Saint Paul says, though you might have ten thousand instructors in Christ, you do not have
many fathers (1 Cor. 4:15). By divine providence, the mission of the Patriarchate of Jerusalem is
to be both father and instructor of the Church, for here the Church was revealed at Pentecost,
and from here the teaching of our Lord spread throughout the world. So all are united under the
wings of the Patriarchate. This double vocation of the Church of Jerusalem means, therefore,
that we cannot be frightened by the war to neglect our work. On the contrary, our mission and

moral obligation is so to intensify our prayers that we may have the courage to meet these difficult
days with resolve and faith in the resurrection.

We also remember that here we have no lasting city, but we are looking for the city that is to
come (Heb. 13:14). For we are thankful that we are privileged to be standing today on the mount
on which our Lord gathered his disciples, and from which he ascended. As we read in the Gospel
of Saint Luke, he led them out as far as Bethany, and, lifting up his hands, he blessed them. While
he was blessing them, he withdrew from them and was carried up into heaven (Lk. 24:50-51).

So the disciples were looking toward the eternal city. Today we are celebrating the fulfilment of
the promise of our Lord who takes our humanity into the eternal city, and so opens up for us the
possibility of eternal union with God. We are hopeful because we have inherited this same power
that our Lord promised to his disciples on this mount (cf. Lk. 24:48-49), and therefore our hope
in unwavering. In all this we rejoice in this bright and holy feast.

ΜΑΥ God bless you, dear Father Roman and dear Abbess Varvara, and this venerable convent, as
you shine like a beacon on a hill to show to the world the hope of the resurrection.

Christ is risen!”.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τῶν Γαλιλαίων Ἀνδρῶν, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν φιλοφρόνως ἡ ἐπιμελῶς ἐπιβλέπουσα καί συντηροῦσα τήν Μονήν Ἐπιστάτρια  μοναχή Δανιηλία.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 30^ήν Μαΐου / 12^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα, ἤτοι ἡ συμπλήρωσις τῆς Πασχαλίου περιόδου τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἀπό τῆς ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ ἐπανάληψις καί πάλιν τῆς Ἀναστασίμου Ἀκολουθίας ὡς τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα ἐκτός τῶν Βιβλικῶν Ἀναγνωσμάτων.

Διά τήν χαρμόσυνον ἑορτήν ταύτην ἐψάλη ἡ Ἀναστάσιμος Ἀκολουθία, ἤτοι ὁ Ἀναστάσιμος Κανών τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, παρουσίᾳ τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Ἀκολούθως, κατά τό ἔθος τῆς Ἀδελφότητος ,ἡ Α.Θ.Μ. καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες  κατῆλθον διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί προσεκύνησαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, διαρκούσης τῆς Ἀναστασίμου θείας Λειτουργίας εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου  Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, καί συμμετεχόντων ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Ἀκολούθως ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει ἀπέδωσε τά σέβῃ αὐτῆς εἰς τόν Μακαριώτατον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας