Οἱ δυνατότητες συνεργασίας στὸν τομέα τῆς παιδείας μέσω ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων καὶ οἱ δυνατότητες συνεργασίας γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν πληγέντων τῆς Γάζας, ἦταν τὰ δυὸ θέματα ποὺ ἀπασχόλησαν τὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο Γ΄ καὶ τὸ διευθυντὴ τῆς Μ.Κ.Ο. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος “Ἀλληλεγγύη”, κ. Κωστὴ Δήμτσα.

Ὁ κύριος Δήμτσας συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν ἐν Ἑλλάδι Ἐκπρόσωπο Τύπου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων  κ. Γεώργιο Βασιλείου, ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο Γ΄ τὴν περασμένη Παρασκευή. Ἀκολούθησε συνεργασία μὲ στελέχη τοῦ Πατριαρχείου ποὺ δραστηριοποιοῦνται στὸν ἀνθρωπιστικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ τομέα.

Οἱ δυὸ πλευρές, μετὰ τὸ τέλος τῶν ἐργασιῶν ἐξέφρασαν τὸ ἀμοιβαῖο ἐνδιαφέρον τους γιὰ περαιτέρω συνεργασία, ἐνῶ ὁ Διευθυντὴς τῆς Μ.Κ.Ο. “Ἀλληλεγγύη” μετέφερε στὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη, μήνυμα στήριξης καὶ συμπαράστασης ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Θεόφιλος Γ΄ ἐξέφρασε εὐχαριστίες πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο, γιὰ τὴ συγκέντρωση μέσω τῆς “Ἀλληλεγγύης” πενήντα τόνων ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν ἀγορὰ φαρμάκων πρὸς ἀνακούφιση τῶν πληγέντων τῆς Γάζας.

Τέλος, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Θεόφιλος, ἀπέστειλε πρὸς ὅλες τὶς Χριστιανικὲς Κοινότητες ἐγκύκλιο σημείωμα στὸ ὁποῖο ἀνέφερε τὴ μεγάλη προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς ἀνακούφιση τῶν δοκιμαζομένων ἀπὸ τὸν πόλεμο συνανθρώπων μας.

Ἐκ τοῦ ἐν Ἑλλάδι Γραφείου Τύπου τοῦ Πατριαρχείου

Μὲ ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, προεδρεύοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, τοποθετήθηκε Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Ἑλλάδα ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δαμιανὸς Πάνου. Ἐπίσης ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοποθέτησε τὸν μέχρι πρότινος Ἔξαρχο τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Ἀθήνα, Ἀρχιεπίσκοπο Γεράσων κ. Θεοφάνη, ὡς Πατριαρχικὸ Ἐπίτροπο ἐν Ἄκρῃ.  Ο κ. Θεοφάνης ἄσκησε τὰ καθήκοντά του ἐπιτυχῶς ἐπὶ τρία συναπτὰ ἔτη ἐκπροσωπῶντας τὸ παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων.

Σύντομο Βιογραφικὸ Σημείωμα

Ὁ νέος Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Ἑλλάδι π. Δαμιανὸς Πάνου γεννήθηκε στὴ Βελίνα Κορινθίας, τὸ ἔτος 1977. Μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν Γυμνασιακῶν του σπουδῶν στὴν Πατριαρχικὴ Σχολὴ τῶν Ἱεροσολύμων τὸ ἔτος 1995, κατατάχθηκε στὴν Ἁγιοταφιτικὴ Ἀδελφότητα. Χειροτονήθηκε διάκονος καὶ διορίστηκε στὰ Πατριαρχικὰ Γραφεῖα τῆς Ἀρχιγραμματείας. Τὸ ἔτος 1998 ἔλαβε χῶρα ἡ προαγωγὴ τοῦ ὡς Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴ Λύδδα, λαμβάνοντας τὸ ὀφίκκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου. Σημαντικὴ ἦταν ἡ συμβολή του στὴν ἐκ βάθρων ἀνακαίνιση καὶ ἀνάδειξη τοῦ ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὑπηρετῶντας ὡς Ἡγούμενος ἐπὶ τρία συναπτὰ ἔτη ἐκεῖ διορίστηκε ἐκ νέου Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Κάρακ τῆς Ἰορδανίας. Μὲ ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 2006 ἐστάλη στὴν Ἀθήνα, προκειμένου νὰ φοιτήσει στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπὸ ὅπου ἀποφοίτησε τὸ 2008. Ὁ Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Ἑλλάδι ὁμιλεῖ τὴν ἑβραϊκή, τὴν ἀγγλικὴ καὶ τὴν ἀραβικὴ γλώσσα.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τοῦ Ἱστοχώρου

Τὸ Σάββατο, 17 Ἰανουαρίου 2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος δέχθηκε στὸ Πατριαρχεῖο τὴ νεοεκλεγεῖσα Ἐκτελεστικὴ Ἐπιτροπὴ ὅλων τῶν Συμβουλίων τῶν Κοινοτήτων τοῦ Ἰσραήλ.   Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς, κ. Ράη Ζαρζούρα, ζήτησε ἀπὸ τὸ Μακαριώτατο τὴ συνδρομὴ τοῦ Πατριαρχείου γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναβάθμιση τοῦ κλήρου, τῆς ἐκπαίδευσης, τῶν κατηχητικῶν σχολείων,  ὅπως ἐπίσης καὶ τὴ λειτουργία τοῦ Μεικτοῦ Συμβουλίου καὶ εὐχαρίστησε τὸν Μακαριώτατο γιὰ τὰ ἤδη ἀναληφθέντα ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο στὴ διάρκεια ἑνὸς μόνου ἔτους ἔργα: ἱδρύσεως σχολείου, ἄρσεως τῶν παρεξηγήσεων ὅσον ἀφορᾶ τὸ κτῆμα Κάσερ – Ἲλ – Μουτρᾶν στὴ Ναζαρὲτ καὶ παρεκάλεσε  γιὰ  τὴ συνέχιση τῶν ἔργων τούτων στὸ πλαίσιο τῆς ἀγαστῆς συνεργασίας ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ Πατριαρχείου καὶ ποιμνίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἀπὸ τὴν πλευρὰ Τοῦ συνεχάρη τοὺς ἐκπροσώπους γιὰ τὴν ἐκλογή τους, ἰδιαιτέρως δὲ γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ κ. Ράη Ζαρζούρα ὡς προέδρου τοῦ Συμβουλίου, ἀνθρώπου δικαστοῦ μὲ πείρα καὶ σοφία, εὐχήθηκε καρποφόρο τὸ Νέο Ἔτος  καὶ δήλωσε  ὅτι πιστεύει στὴν ἱερότητα τοῦ λόγου καὶ τοῦ διαλόγου ὡς μέσου ἐπίλυσης  τῶν ὑπαρχόντων προβλημάτων. Ἐπιπλέον  ὑπογράμμισε ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο ὡς ὁ ἀρχαιότερος ἐκκλησιαστικὸς θεσμὸς τῆς Ἁγίας Γῆς τυγχάνει τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καὶ ἡ ἐγγύηση τῆς ὑπάρξεώς τους σ’αὐτήν.

Τέλος, ὁ Μακαριώτατος πρότεινε τὸ διορισμὸ τριμελοῦς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἐκτελεστικῆς,  μὲ σκοπὸ νὰ ὑπάρξει  στὸ μέλλον δυνατότητα περισσοτέρων συναντήσεων καὶ συζητήσεων καὶ ἐνημέρωσε τὴν Ἐπιτροπὴ γιὰ τὶς ἐνέργειες ποὺ πραγματοποιήθηκαν ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο στὴν Ἰορδανία γιὰ ὅσον ἀφορᾶ τὴ λειτουργία τοῦ Μεικτοῦ Συμβουλίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια κατ’ ἐντολὴν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’  θὰ ἀποσταλεῖ τὶς προσεχεῖς ἡμέρες στὸ δοκιμαζόμενο ἄμαχο πληθυσμὸ τῆς Γάζας.

Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ πράξη ἔμπρακτης συμπαράστασης πρὸς τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς τῆς Γάζας.

Οἱ Θρησκευτικοὶ ἡγέτες τῆς Ἁγίας Γῆς γιὰ τὴ Γάζα

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ΄ καὶ οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς μὲ κοινὸ ἀνακοινωθὲν ζητοῦν, τὴν ἄμεση κατάπαυση τοῦ πυρὸς στὴ λωρίδα τῆς Γάζας.

Ἀπευθυνόμενοι στοὺς ἡγέτες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Παλαιστίνης τοὺς καλοῦν νὰ σταματήσουν κάθε πολεμικὴ ἐνέργεια, ἐνῶ παράλληλα κάνουν ἔκκληση πρὸς τὴ διεθνῆ κοινότητα νὰ ἀναλάβει ἄμεσα δράση προκειμένου νὰ σταματήσει ὁ ἀλληλοσπαραγμὸς ποὺ προκάλεσε ἑκατοντάδες θύματα ἀνάμεσά τους καὶ πολλὰ παιδιά.

Ἀκόμα οἱ ἡγέτες τοῦ Χριστιανισμοῦ Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπίσκοποι (Ἑλληνορθόδοξος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος Γ΄, ὁ Καθολικὸς Πατριάρχης κ. Φουᾶν Τουὰλ καὶ ὁ Ἀρμένιος Πατριάρχης κ. Τορκὸμ Γ΄) ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους καὶ τὸν ἀποτροπιασμό τους γιὰ τὸ νέο κύκλο βίας, τὶς καταστροφές, τὴν αἱματοχυσία οἱ ὁποῖες ἐπιτελοῦνται στὴ λωρίδα τῆς Γάζας σὲ μία περίοδο ποὺ χρονικὰ συμπίπτει μὲ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Γέννησης τοῦ Βασιλιᾶ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης.

Ἐπίσης οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀποκηρύσσουν τὶς συνεχιζόμενες ἐχθροπραξίες, ὅλες τὶς μορφὲς βίας καὶ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες τῶν δυὸ πλευρῶν νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ νὰ σταματήσουν ἄμεσα κάθε πράξη βίας ἡ ὁποία σκορπίζει καταστροφὴ καὶ τραγωδία.

Ἀκόμη καλοῦν τὴ διεθνῆ κοινότητα νὰ ἐπέμβει ὥστε νὰ σταματήσει ἡ ροὴ αἵματος ἀθώων ἀνθρώπων, νὰ ἐργασθοῦν σκληρὰ καὶ δυνατὰ γιὰ τὴν ἐξεύρεση μίας βιώσιμης καὶ περιεκτικῆς λύσης βασισμένη στὶς διεθνεῖς συνθῆκες καὶ ψηφίσματα.

Συνεχίζοντας ἐπισημαίνουν πὼς «Πιστεύουμε ὅτι ἡ συνέχιση τῆς αἱματοχυσίας καὶ τῆς βίας δὲν θὰ ὁδηγήσουν σὲ εἰρήνη καὶ Δικαιοσύνη ἀλλὰ θὰ καλλιεργοῦν τὴ διαμάχη μεταξὺ τῶν λαῶν. Ὑψώνουμε τὶς προσευχές μας στὸν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης νὰ ἐμπνεύσει τὶς ἀρχὲς καὶ αὐτοὺς ποὺ λαμβάνουν τὶς ἀποφάσεις ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές, νὰ συμβάλλουν ὥστε νὰ δοθεῖ τέλος στὴν παροῦσα τραγικὴ κατάσταση στὴ λωρίδα τῆς Γάζας. Προσευχόμαστε γιὰ τὰ θύματα, γιὰ τοὺς πληγωμένους στὴν καρδιά» καὶ καταλήγουν λέγοντας «Ὁ Κύριος ἂς δώσει παρηγοριὰ καὶ ὑπομονὴ σὲ ὅσους ἔχασαν ἀγαπημένους. Σὲ ὅσους ζοῦν μὲ πανικὸ καὶ φόβο νὰ τοὺς εὐλογήσει μὲ ἠρεμία καὶ ἀληθινὴ εἰρήνη».

Τέλος νὰ ἀναφερθεῖ πὼς μὲ ἐντολὴ τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἀπέστειλε στὴν Γάζα ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια πρὸς ἀνακούφιση τῶν πληγέντων.

Ἐξαρχία τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Ἑλλάδι

Γραφεῖον Τύπου

Κατά τήν πρώτην τοῦ  πολιτικοῦ ἔτους 2009,  ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πρωτοχρονιάτικην βασιλόπιτταν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Σιών. Οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς ἔψαλαν πρός τόν Μακαριώτατον τά κάλαντα καί πρωτοχρονιάτικα τραγούδια. Ἠκολούθησε χαιρετισμός τοῦ Ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ, π. Φωτίου, Γέροντος Σχολάρχου  καί  τοῦ ἐπισήμου προσκεκλημένου, ἐκλαμπροτάτου κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Ἀκολούθως, ὁ Μακαριώτατος, ἀπηύθυνε πρός τούς μαθητάς τῆς Σχολῆς εὐχάς καί νουθεσίας. Μεταξύ ἄλλων, ἐτόνισε τήν σημασίαν τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Ὁποίου  φανερώνεται εἰς τόν κόσμον διά τῶν θαυμαστῶν βίων τῶν Ἁγίων καί διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐσκιαγράφησε τήν ἁγίαν μορφήν τοῦ  Μεγάλου Βασιλείου, ὅστις διεκρίθη διά τήν ὀρθόδοξον ἀσκητικότητα, σοφίαν καί φιλανθρωπίαν του καί τοῦ ὁποίου τά ὀνομαστήρια συμπίπτουν μέ τά ὀνομαστήρια τοῦ περιτμηθέντος κατά τόν ἑβραϊκόν νόμον Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατόπιν ἀνεφέρθη εἰς τάς τραγικάς αἱματοχυσίας εἰς τήν Γάζαν, ἐνῷ τό Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον καί ἡ ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξία καλοῦνται νά διατηρῶσι ἀδιαλείπτως εἰς τήν καρδίαν αὐτῶν τήν κληροδοτηθεῖσαν ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Θείαν Χάριν καί Εἰρήνην.

Ἐπι πλέον ὁ Μακαριώτατος ἐξῇρε εἰς τήν διάνοιαν τῶν μαθητῶν τήν ἀξίαν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς  τῆς Σιών, ὑπηρετοῦσαν τήν διαδοχήν ἀξίων στελεχῶν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου διά τήν διαφύλαξιν τῶν Ἁγίων Τόπων. Τά Πανάγια προσκυνήματα προσελκύουν σήμερον  ὁλοέν καί περισσοτέρους προσκυνητάς, ἀνήκοντας εἰς πάντα τά ἔθνη καί πάντα τά δόγματα.  Τήν  ἐκδήλωσιν ταύτην ἐσφράγισεν ή κοπή  τῆς πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιττας καί ἡ διανομή πρωτοχρονιάτικων δώρων εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν μαθητῶν ὀνομαστικῶς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἀθήνα, 13 Νοεμβρίου 2008

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀπέστειλε χθὲς στὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλο τὸ ἀκόλουθο τηλεγράφημα:

«Παρακολουθήσαμε μὲ ἰδιαίτερη θλίψη ὅσα λυπηρὰ συνέβησαν πρόσφατα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Συμπαριστάμεθα μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις στὴν ὑμετέρα Μακαριότητα καὶ στὸ παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, τὸ ὁποῖο ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς διατηρήσεως τοῦ status quo, ποὺ ἔχει διαμορφωθεῖ ἀπὸ αἰῶνες στὰ Πανάγια Προσκυνήματα. Ἡ πιστὴ τήρησή του εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη ὅλων».

Ἐκ τοῦ Γραφείου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν

Ὁλοκληρώθηκαν σήμερα μὲ ἐπιτυχία οἱ ἐργασίες τοῦ Διεθνοῦς Ἰατρικοῦ καὶ Θεολογικοῦ Συνεδρίου ποὺ ἔλαβε χῶρα τὸ Σάββατο καὶ Κυριακὴ 1-2 Νοεμβρίου στὴν κατάμεστη αἴθουσα ἐκδηλώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ μὲ θέμα, Ἰατρικὲς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος, στόχοι τοῦ μέλλοντος: «Ἡ ἰατρικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ δράση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας Ἁγίου Λουκᾶ Βόϊνο -Γιασενέσκι -Θαύματα τοῦ Ἁγίου».

Τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἐκπροσώπησε ὑπεύθυνος ἀνασυγκρότησης τῆς Ἐξαρχίας τῆς Κύπρου Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος ὁ ὁποῖος καὶ προέστη τῆς Ἀρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας στὸ οἰκεῖο καθεδρικὸ ναὸ ἡ ὁποία τελέσθηκε μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ τοῦ Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιου. Ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου παρέστησαν ἐπίσης ἡ ἐντεταλμένη ἱδρύτρια τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων κ. Αἰκατερίνη Διαμαντοπούλου καθὼς καὶ ὁ Γενικὸς Διευθυντὴς οἰκοδόμησης καὶ λειτουργίας τοῦ ἱστοχώρου τοῦ Πατριαρχείου κ. Χρίστος Νικολάου.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τοῦ Ἱστοχώρου τοῦ Πατριαχείου Ἱεροσολύμων

Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Λεμεσού, τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας τῆς Κύπρου καὶ ἡ Ἐπιτροπὴ ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Κριμαίας τοῦ ἰατροῦ θὰ πραγματοποιήσουν Διεθνὲς Ἰατρικὸ καὶ Θεολογικὸ Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ἰατρικὴ καὶ Ἐπιστημονικὴ δράση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας Ἁγίου Λουκᾶ Βόϊνο-Γιασενέτσκι – Θαύματα τοῦ Ἁγίου».

Στὸ Συνέδριο, τὸ ὁποῖο θὰ διεξαχθεῖ ἀπὸ 1 ἕως 2 Νοεμβρίου 2008 στὴ Λεμεσὸ τῆς Κύπρου, θὰ συμμετάσχει ἡ “Ρωμηοσύνη” Μὴ Κυβερνητικὴ Ὀργάνωση τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διὰ τῆς  ἐκπροσώπου της, Θεολόγου – Φιλολόγου, Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου.

Τὸ Συνέδριο θὰ προσπαθήσει νὰ ἀναδείξει τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ δράση τοῦ σύγχρονου Ρώσου Ἁγίου, Ἀρχιεπισκόπου Λουκᾶ Βόινο-Γιασενέτσκι, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καθηγητὴς τῆς τοπογραφικῆς ἀνατομίας καὶ χειρουργικῆς καὶ ἕνας ἐκ τῶν σημαντικοτέρων χειρουργῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ποὺ διακόνησε μὲ αὐτοθυσία τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο καὶ ἡ διακονία αὐτὴ τὸν ὁδήγησε στὴν Ἁγιότητα.

Τὸ Συνέδριο ἀπευθύνεται σὲ κληρικούς, ἰατρούς, φαρμακοποιούς, νοσηλευτές, κοινωνικοὺς λειτουργούς, θεολόγους καὶ ἐν γένει σὲ ὅσους διακονοῦν τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο καὶ στόχο ἔχει νὰ σηματοδοτήσει μία νέα διαλογικὴ σχέση μεταξὺ Ἰατρικῆς καὶ Ὀρθόδοξης Θεολογίας.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τοῦ Ἱστοχώρου

Μὲ μεγάλη ἐπιτυχία διεξήχθη τὸ πρῶτο «Διεθνὲς Συνέδριο γιὰ τὴν Ποιμαντικὴ Διακονία στὸ χῶρο τῆς Ὑγείας» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔλαβε χώρα στὴ Ρόδο μεταξὺ 8ης καὶ 12ης Ὀκτωβρίου 2008 καὶ στὸ ὁποῖο συμμετεῖχε ἡ “Ρωμηοσύνη” Μὴ Κυβερνητικὴ Ὀργάνωση τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διὰ τοῦ ἐκπροσώπου της, μέλους τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας, κυρίου Φωτίου Δημητρακόπουλου.

Στὸ Συνέδριο ἔλαβαν μέρος ἀντιπρόσωποι τῶν Μητροπόλεων ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ ἀνήκουν διοικητικὰ καὶ πνευματικὰ στὸ Πατριαρχεῖο, καθὼς καὶ ἀντιπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος, Ἀλβανίας, Κύπρου, ξένων ὁμολόγων καὶ ἄλλων φορέων, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ποιμαντικὴ διακονία τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰατρικὴ καὶ νοσηλευτική του φροντίδα.

Στὸ Συνέδριο, μεταξὺ ἄλλων, συζητήθηκαν οἱ δυσκολίες ποὺ παρουσιάζονται στὴν ποιμαντικὴ διακονία στὸ χῶρο τῆς ὑγείας, τόσο σὲ θεολογικό, ὅσο καὶ σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο καὶ ἔγινε ἐνημέρωση τῶν Συνέδρων γιὰ τὶς διεθνεῖς ἐξελίξεις σχετικὰ μὲ τὴ φροντίδα τῶν ἀσθενῶν σὲ ποιμαντικὸ καὶ ἰατρικὸ ἐπίπεδο. Ἐπιπλέον διερευνήθηκαν οἱ τάσεις τῆς ἰατρικῆς φροντίδας στὶς μέρες μας, καθὼς καὶ ζητήματα βιοηθικὴς καὶ ποιμαντικῆς ἐπιμόρφωσης τῶν κληρικῶν καὶ τῶν στελεχῶν ποὺ διακονοῦν τὸν ἀσθενῆ.

Τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, μὲ τὴ συμμετοχὴ του μέσω τῆς Μὴ Κυβερνητικῆς Ὀργάνωσης “ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ”, ἐπέδειξε ἐμπράκτως τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν ποιμαντικὴ διακονία στὸ χῶρο τῆς ὑγείας, καθῶς καὶ τὴν ἀμέριστη συμπαράσταση καὶ ὑποστήριξη στὴν προσπάθεια δημιουργίας ἑνὸς Ὀρθοδόξου «δικτύου» ποιμαντικῆς διακονίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καταδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ εὖρος τοῦ πολυδιάστατου ποιμαντικοῦ του ἔργου.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τοῦ Ἱστοχώρου

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

1. Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνήλθομεν ἀπό 10ης ἕως 12ης Ὀκτωβρίου 2008 εἰς Φανάριον τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ ἐν ἡμῖν Πρώτου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἐπί τῇ ἀνακηρύξει τοῦ ἔτους τούτου ὡς ἔτους τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Μετ’ ἀδελφικῆς ἀγάπης διεβουλεύθημεν ἐπί τῶν ἀπασχολούντων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θεμάτων, συμμετασχόντες δέ εἰς τάς ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις, ἐτελέσαμεν ἀπό κοινοῦ τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, σήμερον, τήν 12ην Ὀκτωβρίου 2008, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατ᾿ αὐτάς τάς ἡμέρας ἐνισχύθημεν διά τῆς ἀληθείας τῶν δωρεῶν τῆς θείας προνοίας πρός τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, διά τῶν ὁποίων οὗτος ἀνεδείχθη εἰς ὑπέροχον «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πράξ. 9,15) τοῦ Θεοῦ καί λαμπρόν πρότυπον ἀποστολικῆς διακονίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Τόν Ἀπόστολον τοῦτον τιμῶσα κατά τό τρέχον σωτήριον ἔτος σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, προβάλλει ὡς πρότυπον πρός τό πλήρωμα αὐτῆς διά τήν σύγχρονον μαρτυρίαν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός “τούς ἐγγύς καί τούς μακράν” (Ἐφ. 2,17).

2. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα τήν συνείδησιν τῆς αὐθεντικῆς ἑρμηνείας τῆς διδασκαλίας τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν εἰς εἰρηνικούς καί χαλεπούς καιρούς τῆς δισχιλιετοῦς ἱστορικῆς πορείας αὐτῆς, δύναται καί ὀφείλει νά προβάλλῃ εἰς τόν σύγχρονον κόσμον τήν διδασκαλίαν ὄχι μόνον περί τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί περί τῆς παγκοσμιότητος τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ, διά τοῦ ὁποίου ὑπερβαίνονται πᾶσαι αἱ διασπάσεις τοῦ κόσμου καί βεβαιοῦται ἡ κοινή φύσις πάντων τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν τούτοις, ἡ ἀξιόπιστος προβολή τοῦ λυτρωτικοῦ αὐτοῦ μηνύματος προϋποθέτει τήν ὑπέρβασιν καί τῶν ἐσωτερικῶν ἀντιπαραθέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐθνικιστικῶν, ἐθνοφυλετικῶν ἤ ἰδεολογικῶν παροξυσμῶν, διότι μόνον οὕτως ὁ λόγος τῆς Ὀρθοδοξίας θά εὕρῃ τήν δέουσαν ἀπήχησιν εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.

3. Ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν διδασκαλίαν καί τό ἔργον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἐπισημαίνομεν κατ’ ἀρχάς τήν σπουδαιότητα, τήν ὁποίαν ἔχει διά τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί, εἰδικώτερον, διά τήν διακονίαν πάντων ἡμῶν, τό χρέος τῆς Ἱεραποστολῆς, συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: “καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε τῇ Ἱερουσαλήμ καί πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς” (Πράξ. 1, 8). Ὁ εὐαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῶν μή πιστευόντων εἰς Χριστόν, ἀποτελεῖ ὑπέρτατον χρέος τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο τό χρέος δέν πρέπει νά ἐκπληροῦται ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλ’ ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου καί τήν πολιτισμικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ. Εἰς τήν ἱεραποστολικήν αὐτήν προσπάθειαν ὀφείλουν νά συμβάλλουν πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι μέ σεβασμόν εἰς τήν κανονικήν τάξιν.

4. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖ σήμερον τὴν διακονίαν αὐτῆς εἰς ἕνα ταχύτατα ἐξελισσόμενον κόσμον, ὁ ὁποῖος καθίσταται πλέον ἀλληλένδετος χάρις εἰς τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καί τὴν ἐξέλιξιν τῶν συγκοινωνιακῶν μέσων καὶ τῆς τεχνολογίας. Παραλλήλως, ὅμως, αὐξάνεται καί τό μέγεθος τῆς ἀποξενώσεως, τῶν διαιρέσεων καί τῶν συγκρούσεων. Οἱ χριστιανοί ἐπισημαίνουν ὅτι πηγή αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Καμμία μετατροπή τῶν κοινωνικῶν δομῶν καί τῶν κανόνων συμπεριφορᾶς δέν εἶναι ἱκανή νά θεραπεύσῃ τήν κατάστασιν αὐτήν. Ἡ Ἐκκλησία ὑποδεικνύει συνεχῶς ὅτι ἡ ἁμαρτία ἠμπορεῖ νά καταπολεμηθῇ μόνον διά τῆς συνεργίας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.

5. Ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας, ἡ σύγχρονος μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας διά τά συνεχῶς διογκούμενα προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου καθίσταται ἐπιτακτική, ὄχι μόνον διά τήν ἐπισήμανσιν τῶν προκαλούντων αὐτά αἰτίων, ἀλλά καί διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισιν τῶν παρεπομένων τραγικῶν συνεπειῶν των. Αἱ ποικίλαι ἐθνικιστικαί, φυλετικαί, ἰδεολογικαί καί θρησκευτικαί ἀντιθέσεις τροφοδοτοῦν συνεχῶς ἐπικινδύνους συγχύσεις ὄχι μόνον ὡς πρός τήν ἀδιαμφισβήτητον ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί ὡς πρός τήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θείαν δημιουργίαν. Ἡ ἱερότης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου συμπιέζεται εἰς ἐπί μέρους διεκδικήσεις τοῦ «ἀτόμου», ἐνῷ ἡ σχέσις αὐτοῦ πρός τήν λοιπήν θείαν δημιουργίαν ὑποτάσσεται εἰς τήν χρηστικήν ἤ καί καταχρηστικήν αὐθαιρεσίαν του.
Αἱ διασπάσεις αὐταί τοῦ κόσμου εἰσάγουν ἄδικον ἀνισότητα συμμετοχῆς ἀνθρώπων ἤ καί λαῶν εἰς τά ἀγαθά τῆς Δημιουργίας∙ στεροῦν δισεκατομμύρια ἀνθρώπων τῶν βασικῶν ἀγαθῶν καί ὁδηγοῦν εἰς ἐξαθλίωσιν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος∙ προκαλοῦν μαζικάς μεταναστεύσεις πληθυσμῶν, διεγείρουν ἐθνικιστικάς, θρησκευτικάς καί κοινωνικάς διακρίσεις καί συγκρούσεις, καί ἀπειλοῦν τήν παραδοσιακήν ἐσωτερικήν συνοχήν τῶν κοινωνιῶν. Αἱ συνέπειαι αὐταί εἶναι ἐπαχθέστεραι, διότι συνδέονται ἀρρήκτως πρός τήν καταστροφήν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ ὅλου οἰκοσυστήματος.

6. Οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί συμμερίζονται μετά τῶν ἄλλων, θρησκευομένων ἤ μή ἀνθρώπων τοῦ πλανήτου, τήν εὐθύνην διὰ τὴν σύγχρονον κρίσιν, διότι ἠνέχθησαν ἤ συνεβιβάσθησαν ἀκρίτως καί πρός ἀκραίας ἐπιλογάς τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν ἀξιόπιστον ἀντιπαράθεσιν πρός αὐτάς τοῦ λόγου τῆς πίστεως. Ἔχουν, συνεπῶς, καί αὐτοί μείζονα ὑποχρέωσιν νά συμβάλλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν διασπάσεων τοῦ κόσμου.
Ἡ χριστιανική διδασκαλία διά τήν ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τῆς θείας δημιουργίας, ὡς αὕτη ἐκφράζεται διά τοῦ ὅλου μυστηρίου τοῦ ἐν Χριστῷ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, ἀποτελεῖ θεμελιώδη βάσιν διά τήν ἑρμηνείαν τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν καί τόν κόσμον.

7.  Αἱ προσπάθειαι παραμερισμοῦ τῆς θρησκείας ἀπό τήν κοινωνικήν ζωήν ἀποτελοῦν κοινήν τάσιν πολλῶν συγχρόνων κρατῶν. Ἡ ἀρχή τῆς κοσμικότητος τοῦ κράτους δύναται μέν νά διατηρῆται, εἶναι ὅμως ἀνεπίτρεπτος ἡ ἑρμηνεία αὐτῆς ὡς ριζικῆς περιθωριοποιήσεως τῆς θρησκείας ἀπό ὅλας τάς σφαίρας τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ.

8. Τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν διευρύνεται δραματικῶς ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα μανιακῆς κερδοσκοπίας ἐκ μέρους οἰκονομικῶν παραγόντων καί στρεβλῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, ἡ ὁποία, στερουμένη ἀνθρωπολογικῆς διαστάσεως καί εὐαισθησίας, δέν ἐξυπηρετεῖ, τελικῶς, τάς πραγματικάς ἀνάγκας τῆς ἀνθρωπότητος. Βιώσιμος οἰκονομία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συνδυάζει τήν ἀποτελεσματικότητα μέ τήν δικαιοσύνην καί τήν κοινωνικήν ἀλληλεγγύην.

9. Ὡς πρός τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἀποφύγει νά ἐπιζητῇ τήν κηδεμονίαν τῆς ἐξελίξεως τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως καί νά λαμβάνῃ θέσιν ἐπί παντός ἐπιστημονικοῦ ἐρωτήματος. Διά τήν Ὀρθόδοξον ἀντίληψιν ἡ ἐλευθερία τῆς ἐρεύνης ἀποτελεῖ θεόσδοτον δῶρον εἰς τόν ἄνθρωπον. Συγχρόνως, ὅμως, πρός αὐτήν τήν κατάφασιν, ἡ Ὀρθοδοξία ἐπισημαίνει τούς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ὑποκρύπτονται εἰς ὡρισμένα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, τά ὅρια τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως καί τήν ὕπαρξιν μιᾶς ἄλλης “γνώσεως”, ἡ ὁποία δέν ὑπάγεται ἀμέσως εἰς τό ἐπιστημονικόν πεδίον. Ἡ γνῶσις αὐτή ἀποδεικνύεται πολλαπλῶς ἀπαραίτητος διά τήν ὀρθήν ὁριοθέτησιν τῆς ἐλευθερίας καί τήν ἀξιοποίησιν τῶν καρπῶν τῆς ἐπιστήμης διά τοῦ περιορισμοῦ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

10. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία φρονεῖ ὅτι ἡ τεχνολογική καί οἰκονομική πρόοδος δέν ἐπιτρέπεται νά ὁδηγοῦν εἰς τήν καταστροφήν τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἐξάντλησιν τῶν φυσικῶν πόρων. Ἡ ἀπληστία διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν ὁδηγεῖ εἰς τήν πτώχευσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν πρέπει νά λησμονῆται ὅτι ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς γῆς δέν εἶναι μόνον περιουσία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά, πρωτίστως, δημιουργία τοῦ Θεοῦ: «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλ. 23, 1). Ὀφείλομεν νά ἐνθυμώμεθα ὅτι, ὄχι μόνον αἱ σημεριναί, ἀλλά καί αἱ μελλοντικαί γενεαί ἔχουν δικαίωμα ἐπί τῶν φυσικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ Δημιουργός.

11. Ὑποστηρίζοντες σταθερῶς πᾶσαν εἰρηνικήν προσπάθειαν δικαίας λύσεως τῶν ἀναφυομένων συγκρούσεων, χαιρετίζομεν τήν στάσιν τῶν Ἐκκλησιῶν Ρωσίας καί Γεωργίας κατά τήν περίοδον τῆς προφάτου πολεμικῆς συρράξεως καί τήν ἀδελφικήν συνεργασίαν αὐτῶν. Αἱ δύο Ἐκκλησίαι ἐπετέλεσαν κατ’ αὐτόν τρόπον τό χρέος τῆς διακονίας τῆς καταλλαγῆς. Ἐλπίζομεν ὅτι αἱ ἀμοιβαῖαι ἐκκλησιαστικαί προσπάθειαι θά συμβάλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων καί τήν ταχυτέραν συμφιλίωσιν τῶν λαῶν.

12. Εἰς τήν διογκουμένην σύγχυσιν τῆς ἐποχῆς μας ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας καί τοῦ γάμου ἀντιμετωπίζει κρίσιν. Ἡ Ἐκκλησία ἐν πνεύματι κατανοήσεως τῶν νέων συνθέτων κοινωνικῶν συνθηκῶν ὀφείλει νά ἀναζητήσῃ τρόπους πνευματικῆς συμπαραστάσεως καί γενικωτέρας ἐνισχύσεως τῶν νέων καί  πολυμελῶν οἰκογενειῶν.
Ἰδιαιτέρως στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς νέους, διά νά τούς καλέσωμεν νά μετέχουν ἐνεργῶς τόσον εἰς τήν λατρευτικήν καί ἁγιαστικήν ζωήν, ὅσον καί εἰς τό ἱεραποστολικόν καί  κοινωνικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, μεταφέροντες εἰς αὐτήν τούς προβληματισμούς καί τάς προσδοκίας αὐτῶν, δεδομένου ὅτι ἀποτελοῦν ὄχι μόνον τό μέλλον, ἀλλά καί τό παρόν τῆς Ἐκκλησίας.

13. Οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἔχοντες πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς σοβαρότητος τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων καί ἀγωνιζόμενοι διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισίν των ὡς “ὑπηρέται Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ” (Α΄Κορ. 4, 1), διακηρύττομεν ἐξ αὐτῆς τῆς ἕδρας τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας καί ἐπαναβεβαιοῦμεν:
α) Τήν ἀταλάντευτον θέσιν καί ὑποχρέωσιν ἡμῶν πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ «ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα 3) τῶν Πατέρων ἡμῶν, τῇ αὐτῇ κοινῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, καί τῇ πιστῇ τηρήσει τοῦ κανονικοῦ συστήματος διακυβερνήσεως τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ἐν πνεύματι ἀγάπης καί εἰρήνης διευθετήσεως τῶν ἑκάστοτε τυχόν ἀναφυομένων προβλημάτων εἰς τάς πρός ἀλλήλους σχέσεις ἡμῶν.
β) Τήν βούλησιν ἡμῶν διά τήν ταχεῖαν θεραπείαν πάσης κανονικῆς ἀνωμαλίας προελθούσης ἐξ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ὡς ἐν τῇ λεγομένῃ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὑπερβάσεως πάσης τυχόν ξένης πρός τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἐπιρροῆς. Πρός τοῦτο, χαιρετίζομεν τήν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά συγκαλέσῃ διά τό θέμα τοῦτο, ὡς καί διά τήν συνέχισιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐντός τοῦ προσεχοῦς ἔτους 2009, εἰς τάς ὁποίας, συμφώνως πρός τήν ἰσχύσασαν πρό τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων τῆς Ρόδου τάξιν καί πρακτικήν, θά προσκαλέσῃ ἁπάσας τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
γ) Τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν ὅπως, παρά τάς οἱασδήποτε δυσκολίας, συνεχίσωμεν τούς θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὡς καί τούς διαθρησκειακούς διαλόγους, ἰδιαιτέρως μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ, δοθέντος ὅτι ὁ διάλογος ἀποτελεῖ τόν μόνον τρόπον ἐπιλύσεως τῶν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων διαφορῶν, ἰδιαιτέρως εἰς μίαν ἐποχήν, ὡς ἡ σημερινή, κατά τήν ὁποίαν αἱ παντοῖαι διαιρέσεις, περιλαμβανομένων καί ἐκείνων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, ἀπειλοῦν τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων.
δ) Τήν ὑποστήριξιν ἡμῶν πρός τάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθώς καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίσις, ὡς ὀφειλομένη καί εἰς πνευματικούς καί ἠθικούς λόγους, καθιστᾷ ἐπιτακτικόν τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως συμβάλῃ διά τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῆς πνευματικῶν μέσων, εἰς τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς ἀνθρωπίνης ἀπληστίας. Πρός τοῦτο ἐπαναβεβαιοῦμεν τόν καθορισμόν τῆς 1ης Σεπτεμβρίου, πρώτης ἡμέρας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὡς ἡμέρας εἰδικῶν προσευχῶν διά τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καί ὑποστηρίζομεν τήν εἰσαγωγήν τοῦ θέματος τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἰς τήν κατηχητικήν, κηρυγματικήν καί ἐν γένει ποιμαντικήν δρᾶσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὡς τοῦτο ἤδη συμβαίνει εἰς  ὡρισμένας ἐξ αὐτῶν.
ε) Τήν ἀπόφασιν ὅπως προβῶμεν εἰς τάς ἀναγκαίας ἐνεργείας, ἵνα συσταθῇ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή πρός μελέτην τῶν θεμάτων βιοηθικῆς, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἀναμένει καί τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ταῦτα ἀπευθύνοντες πρός τόν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθόδοξον λαόν καί τήν οἰκουμένην, εὐχόμεθα “ἔτι καί ἔτι” ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά ἐπικρατήσουν τελικῶς εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων.

“Τῷ δέ δυναμένῳ ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Ἐφεσίους 3,20-21). Ἀμήν.

Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου 2008.

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
+ Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος
+ Ὁ Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος
+ Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος
+ Ὁ Μόσχας Ἀλέξιος
+ Ὁ Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας)
+ Ὁ Τρανσυλβανίας Λαυρέντιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Ρουμανίας)
+ Ὁ Βιδινίου Δομετιανός
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Βουλγαρίας)
+ Ὁ Ζουκδίδι Γεράσιμος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Γεωργίας)
+ Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος
+ Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος
+ Ὁ Βρότσλαβ Ἱερεμίας
(ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας Πολωνίας)
+ Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος
+ Ὁ Τσεχίας καί Σλοβακίας Χριστοφόρος