ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΡΩΣΣΙΚΟΝ ΠΟΙΜΝΙΟΝ
Ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, Προεδρευομένης ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 31ης Μαΐου/ 13ης Ἰουνίου 2020, εἰς θείαν Λειτουργίαν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολογοθᾶ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος, ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τόν διάκονον π. Ἀλέξανδρον Γιασέβιτς, ὑπηρετήσαντα ἄχρι τοῦδε εἰς τήν Ρωσόφωνον Κοινότητα τοῦ Πατριαρχείου εἰς Μπέρ Σέβα καί μέλλοντα ἀπό τοῦ νῦν νά ὑπηρετήσῃ καί πάλιν εἰς αυτήν ὡς ἱερεύς.
Τόν χειροτονούμενον προσεφώνησε διά λόγων Πατρικῶν ὁ Σεβασμιώτατος Μαδάβων ὡς ἕπεται:
“Εὐλαβέστατε Διάκονε Ἀλέξανδρε,
Σέ αὐτόν τόν Ἱερό Τόπο, τόν φρικτό Βράχο τοῦ Γολγοθᾶ συγκεντρωθήκαμε πρίν ἀπό 2 χρόνια γιά νά συμμετάσχουμε στήν χειροτονία σου στόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης καί νά γίνουμε μάρτυρες τῆς ἀλλοιώσεως τῆς “Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου”. Στόν ἴδιο Ἱερό Τόπο συγκεντρωθήκαμε καί πάλι σήμερα γιά νά χαροῦμε ὅλοι μαζί, νά συνεορτάσουμε τήν ἕλευση τοῦ Παρακλήτου, τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί ταυτόχρονα νά γίνουμε μάρτυρες τῆς προαγωγῆς σου στόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης.
Πρίν ἀπό δύο χρόνια εἰσῆλθες στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως ὡς ἁπλός προσκυνητής καί μετά τό πέρας τῆς χειροτονίας ἐξῆλθες ὡς Ἄγγελος, διακονητής τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Σήμερον ἀφίχθης εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν ὡς Ἄγγελος καί ἐντός ὀλίγου, ἡ θεία Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος θά σέ καταστήσει “εἰς τόν ἅγιον καί ὑπερμέγιστον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, εἰς τό ἐνδότερον τοῦ καταπετάσματος, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου παρακύψαι οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσι, καί θεάσασθαι αὐτοψεί τό πρόσωπον τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, καί ἀπολαῦσαι τῆς θείας καί ἱερᾶς Λειτουργίας”. Καί πάλι θά γίνουμε μάρτυρες ἑνός μοναδικοῦ θαύματος καί θά ἀναφωνήσουμε: “Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου”.
Ἡ χειροτονία σου δέν εἶναι μόνο δικό σου προσωπικό θέμα. Εἶναι ὑπόθεση ὅλης τῆς ἐνορίας, τά μέλη τῆς ὁποίας ἔχουν ἔλθει ἀπό τό νότιο Ἰσραήλ γιά νά σοῦ συμπαρασταθοῦν καί νά χαροῦν μαζί σου, διότι ἐπιτέλους ἀποκτοῦν τόν δικό τους Ἱερέα, σέ μία περιοχή, στήν ὁποία μέχρι πρόσφατα οἱ χριστιανοί εἶχαν συνηθίσει νά γεννιοῦνται καί νά μεγαλώνουν χωρίς νά μποροῦν νά βαπτισθοῦν, νά ἑορτάζουν τίς ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μόνοι τους χωρίς τήν χαρά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει νά πεθαίνουν μόνοι καί νά θάβουν τούς νεκρούς τους χωρίς καμμία τελετή.
Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ζοῦμε ἱστορικές στιγμές γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων. Μετά ἀπό 70 ἔτη ἀπόλυτης σιωπῆς ἡ Ἱερή πόλη τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, μέ τό περίφημο πηγάδι τῆς συνθήκης του μέ τόν Ἀβιμέλεχ, ἀποκτάει καί πάλι λειτουργική ζωή. Ἀπό τό 1948, μέ τήν ἐκκένωση τῆς περιοχῆς ἐξαιτίας τοῦ Ἀραβο-Ἰσραηλινοῦ πολέμου, ἔπαψε νά τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία στήν Μπέρ Σέβα. Τό μόνο σημάδι, τό ὁποῖο ἔδειχνε τήν ὕπαρξη παλαιᾶς χριστιανικῆς κοινότητος στήν πόλη ἦταν τό ἐγκαταλελειμένο κοιμητήριο στό κέντρο τῆς Παλαιᾶς Πόλεως.
Οἱ νεκροί περίμεναν ἐπί δεκαετίες νά ἀκούσουν τόν ἦχο ἑνός θυμιατοῦ, καί νά δοῦν ἕνα Ἱερέα γιά τήν τέλεση ἔστω καί ἑνός ἁπλοῦ μνημοσύνου. Οἱ παλιοί τάφοι ἔμοιαζαν μέ σπόρους, οἱ ὁποῖοι φυτεύθηκαν στή γῆ καί περίμεναν τήν κατάλληλη ἐποχή γιά νά βγάλουν καί πάλι ρίζες καί νά δώσουν καρπό. Αὐτή ἡ ἐποχή ἦρθε μέ τήν πτώση τοῦ Κομμουνισμοῦ καί τό ἄνοιγμα τῶν συνόρων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Tό Ἰσραήλ γέμισε μέ τούς παλινοστοῦντες Ἰσραηλίτες, οἱ ὁποίοι ἐξαπλώθηκαν σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια.
Ὅμως μία μερίδα αὐτῶν τῶν Ἰσραηλιτῶν, εἶχε ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ἐκτός ἀπό τήν Ἰσραηλινή ταυτότητα, ἔφερε μαζί της καί τήν χριστιανική πίστη, τήν ὀρθόδοξη παράδοση, τίς εἰκόνες, τό θυμίαμα, τήν νηστεία, τήν προσευχή. Οἱ χριστιανοί ἔγιναν τό ἀλάτι τῆς τοπικῆς κοινωνίας. Τήρησαν στό ἔπακρο τίς ὑποχρεώσεις τους ἀπέναντι στήν πολιτεία. Ἀπέδωσαν “τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι”. Ἔμενε τώρα νά ἀποδώσουν “τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ”.
Ἡ ἐπιθυμία τους ἦταν νά εἰσέλθῃ Ἱερέας στό σπίτι τους, νά τούς ἁγιάσῃ, νά τούς φωτίσῃ καί νά τούς βοηθήσῃ νά κρατήσουν ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς Πίστεως. Αὐτή ἡ ἐπιθυμία τους ἐκπληρώθηκε τό 2008, κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὅταν μέ θαυμαστό τρόπο ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά μου στήν ἔρημο τοῦ Νέγκεβ γιά τήν τέλεση τοῦ πρώτου μνημοσύνου καί γνώρισα τούς πρώτους χριστιανούς μέ τή βοήθεια τῆς εὐλαβεστάτης προσκυνήτριας Νίνας, τό ὄνομα τῆς ὁποίας μοῦ θύμισε τήν ἀδελφή τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἁγία Ἰσαπόστολο Νίνα, ἡ ὁποία τόν 4ο αἰώνα ἔσπειρε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο στά ἀφιλόξενα τότε χώματα τῆς Γεωργίας.
Ἀκολούθησαν πολλές ἐπισκέψεις, κατά τίς ὁποῖες διαπίστωσα ἰδίοις ὄμμασι τό μέγεθος τῆς πίστεως, τήν ἁπλότητα καί τήν ἀγάπη τῶν ὀρφανῶν χριστιανῶν τοῦ Νότου. Χαιρόμουν κάθε φορά πού ὁ δρόμος μέ ἔφερνε κοντά τους. Μέ τό πέρασμα τῶν ἐτῶν ὅμως κατάλαβα ὅτι ὁ θερισμός εἶναι πολύς ἐνῶ οἱ ἐργάτες λίγοι. Εἶχε ἀρχίσει νά μέ καταβάλει ἡ κούραση ἐξαιτίας τῆς μεγάλης ἀποστάσεως ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἡ μεγάλη ἀπόσταση καί μέ στενοχωροῦσε ἡ ἀδυναμία μου νά βρίσκομαι διαρκῶς ἀνάμεσα στούς χριστιανούς τῆς Μπέρ Σέβα.
Τότε μοῦ δημιουργήθηκε μία νέα ἐπιθυμία. Νά βρεθεῖ ὁ κατάλληλος Ἱερέας, ὁ ὁποῖος θά κατάγεται καί θά ζεῖ στήν Μπέρ Σέβα, οὕτως ὥστε νά μπορεῖ νά καλύψει ἄμεσα τίς λειτουργικές ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν καί νά εἶναι πάντοτε παρών, ὅποτε τό ἀπαιτεῖ ἡ ἐνορία.
Ὅταν ἀναφερόμαστε στήν ἐνορία τῆς Μπέρ Σέβα, δέν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τήν ἐνορία μίας συνοικίας. Ἡ περιοχή τήν ὁποία καλοῦμαστε νά διακονήσουμε ἀρχίζει ἀνατολικά ἀπό τίς πηγές τοῦ Ἄϊν Γκέντι στά παράλια τῆς Νεκρᾶς θάλασσας γιά νά φτάσει δυτικά ἕως τήν παραλιακή Ἀσκάλωνα καί νά καταλήξει ἕως τό νοτιότερο ἄκρο τήν πόλη τοῦ Ἐϊλάτ ἔχοντας ὡς κέντρο τήν πρωτεύουσα τῆς ἐρήμου τήν Μπέρ Σέβα καλύπτοντας κατ’ αὐτό τόν τρόπο μία ἔκταση, ἡ ὁποία ξεπερνάει τά 12.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συνεπῶς ἡ παρουσία τοῦ ἐντοπίου Ἱερέα ἦταν ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά τήν σωστή ἐπιτέλεση τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου σέ μία τόσο μεγάλη καί εὐαίσθητη περιοχή.
Ἡ ἐπιλογή στό πρόσωπό σου δέν ἦταν τυχαία. Ἐμφανίστηκες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία στή Μπέρ Σέβα καί ἀπό τότε ἔδινες καθημερινά τό παρόν. Ἡ χειροτονία σου σέ διάκονο συνέπεσε μέ τή δική μου προσωρινή ἀπομάκρυνση, εὐτυχῶς ὄχι γιά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέ τή δική σου βοήθεια καταφέραμε νά βροῦμε τόν νέο τόπο γιά νά στεγάσουμε τόν προσωρινό εὐκτήριο οἶκο μέχρις ὅτου μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά κτίσουμε τόν δικό μας Ἱερό Ναό ἀφιερωμένο στόν Πατριάρχη Ἀβραάμ, τόν ἅγιο Πατριάρχη Σωφρόνιο καί τούς Ἁγίους Μάρτυρες Μακκαβαίους.
Ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς οἱ εὐθύνες σου αὐξάνονται. Ὁ κόπος θά εἶναι μεγάλος. Θά πρέπει νά καλλιεργήσεις προπαντῶς τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης μας, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος σέ δέχθηκαν στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί θά σέ στηρίξουν στό ἔργο σου. Ἡ σύζυγός σου, ἡ ὁποία σέ στήριξε μέ τήν ἀγάπη της, θά σταθεῖ καί πάλι δίπλα σου. Ἡ ἀγαπητή σου κόρη Μαρία, ἡ ὁποία ἔταξε τόν ἑαυτό της στήν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν μέ τήν ἰατρική, χαίρεται καί καμαρώνει τόν πατέρα της. Ὁ μικρός σου γιός Παῦλος, στέκεται στή σκιά σου καί περιμένει νά τόν διδάξεις ἀπό τήν ἐμπειρία σου στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι θά σταθοῦμε δίπλα σου καί θά σέ ἐνισχύσουμε στή νέα σου διακονία.
Ἀπευθύνουμε δέηση στό Πανάγιο Πνεῦμα, νά σέ φωτίζει, νά σέ ἐνδυναμώνει καί νά σέ σκεπάζει ἀπό τούς πειρασμούς. Καί τώρα ἄφησε τόν ἑαυτό σου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέξου τό θεῖο δῶρο τῆς Ἱερωσύνης, γιά νά ἁγιάζεις τούς ἄλλους καί νά ἁγιάζεσαι καί ἐσύ προσωπικά”.
Ὁ π. Ἀλέξανδρος ἀντεφώνησεν ὡς ἕπεται:
“Σεβασμιώτατε, ἀγαπητοί πατέρες, ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῷ!
Σέ αὐτήν τήν χαρμόσυνη καί σημαντική γιά ἐμένα ἡμέρα, εὑρισκόμενος στόν Ἱερό τόπο τοῦ Βράχου τοῦ Γολγοθᾶ, ὅπου στήθηκε ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τόν Μακαριώτατο Πατέρα καί Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόφιλο Γ’, τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί εἰδικά ἐσᾶς Σεβασμιώτατε Ἀριστόβουλε, γιά τήν ἐμπιστοσύνη πού δείξατε σέ ἐμένα.
Ὁ Κύριος μέ ἔφερε στήν πόλη τῆς Be‘er Sheva, ὅταν ἐσεῖς Σεβασμιώτατε Ἀριστόβουλε ἀρχίσατε νά τελεῖτε τακτικά τή θεία Λειτουργία ἐκεί σέ μία μικρή ρωσόφωνη κοινότητα, ἡ ὁποία βρισκόταν στήν ἰδιαίτερη πατρίδα τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀκούστηκε ἐκεῖ ξανά ἡ Ἱερά ψαλμωδία καί ἄρχισε νά τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Ἐκείνη τή στιγμή ἔνιωσα ἀμέσως μία ἔντονη ἐπιθυμία νά ἐργαστῶ σκληρά γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτό νιώθω καί τώρα. Μπροστά μου ὑπάρχει ἕνα μεγάλο πεδίο γιά δράση, ἐπειδή ἡ κοινότητα ἀναπτύσσεται, καί πολλοί Ρώσοι χριστιανοί ζοῦν στήν Be’er Sheva καί σέ ἄλλες πόλεις τοῦ νότου.
Θέλω ἐπίσης νά εὐχαριστήσω τόν Ἱερέα μας, τόν πατέρα Igor, μέ τόν ὁποῖο εἶχα τήν εὐκαιρία νά ὑπηρετήσω ὡς διάκονος γιά σχεδόν δύο χρόνια. Θέλω νά εὐχαριστήσω τήν σύζυγό μου, πρεσβυτέρα Ξένια, ἡ ὁποία μέ βοηθᾶ καί μέ ὑποστηρίζει. Θέλω ἐπίσης νά εὐχαριστήσω ὅλη τήν κοινότητά μας καί εἰδικά ὅσους ἔχουν ἔρθει σήμερα στή χειροτονία μου. Εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ζητῶ τίς προσευχές σας!”.
Μετά τοῦτο ὁ Σεβασμιώτατος ἐπέθεσε αὐτῷ τάς χεῖρας καί ἐπεκαλέσθη ἐπ’ αὐτόν τήν θείαν Χάριν, τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν.
Τόν χειροτονηθέντα ἐπευφήμησαν διά τοῦ «ἄξιος» οἱ συμπροσευχόμενοι Ἁγιοταφῖται Πατέρες, ἡ σύζυγος καί οἱ συγγενεῖς αὐτοῦ καί μέλη τῆς Κοινότητος Μπερ Σέβα, ἐλθόντες ἵνα τιμήσωσιν αὐτόν.
Μετά τήν χειροτονίαν ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία μετά τοῦ χειροτονηθέντος ὑπέβαλε τά σέβη αὐτῆς καί εξέφρασε τάς εὐχαριστίας αὐτῆς πρός τόν Μακαριώτατον.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας