1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ

Τήν Κυριακήν, 8ην /21ην Ἰανουαρίου 2024 ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ -Wadi Qelt, τῆς κειμένης εἰς τήν ἔρημον τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, κατερχομένου πρός τήν Ἱεριχώ καί τήν Νεκράν θάλασσαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς διακριθέντας εἰς τήν Μονήν ταύτην ὡς ἱδρυτάς, Ἰωάννην Μητροπολίτην Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, τόν ἐγκαταλείψαντα τάς ποιμαντικάς μερίμνας τῆς Ἐπισκοπείας καί ἐλθόντα καί ἀσκηθέντα εἰς τήν Μονήν ταύτην. Τιμᾷ ἐπίσης καί Γεώργιον τόν Ἐπίσκοπον, ἐλθόντα ἐκ Κύπρου καί ἀνακαινίσαντα τήν Μονήν ἐκ τῶν ἐρειπίων τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614.

Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατά τήν ἡμέραν ταύτην ποιεῖται ὡσαύτως  μνείαν καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐλθόντος ἐκ Ρουμανίας καί ἀσκηθέντος εἰς τήν Μονήν καί καταταχθέντος εἰς τό Ἁγιολόγιον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2015 καί ἑορτάζοντος τήν 28ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.

Μετ’ αὐτῶν μνημονεύει καί τοῦ ἡγουμένου Ἀντωνίου τελειωθέντος, ἐν ᾧ ἀνεκαίνιζε τόν Νάρθηκα τῆς Μονῆς τό ἔτος 1993.

Ὡσαύτως ἐνθυμεῖται καί τόν ἡγούμενον Γερμανόν ἀδίκως δολοφονηθέντα τό ἔτος 2001.

Διά τήν ἑορτήν προσῆλθεν ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προϋπαντηθείς ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, ὅς καί προσεφώνησεν Αὐτόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Συνεκεντρώθημεν διά μίαν εἰσέτι φοράν, ὅπως ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν Κτιτόρων τῆς ἱστορικῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου.

Συνεκεντρώθημεν ἐν μέσῳ πολέμων καί ἀναταραχῶν, ἐν μέσῳ ἀβεβαιότητος, θλίψεως καί πόνου. Πόνου, τόν ὁποῖον καί Ἅγιος Γεώργιος Χοζεβίτης ἐβίωσε εἰς τόν μέγιστον βαθμόν κατά τήν εἰσβολήν τῶν Περσῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐν ἔτει 614 μ.Χ.

Ὡς ὑπό τοῦ βίου του γνωρίζομεν, ὀραματισθείς καί προγνωρίσας τήν εἰσβολήν καί τήν ἐπακολουθήσασαν σφαγήν, Ἅγιος θρηνοῦσε, ὠδυρόταν καί ἔκλαιεε γοερῶς «διά  τήν χυδαιότητα τοῦ λαοῦ καλύτερα τήν ἀφροσύνην καί τήν ἀσέβειαν». Ἐξερχόμενος τοῦ κελλίου του, ἐκάθητο ἐπί πέτραν ὑπό τόν ἥλιον (διά τήν μεγάλην ἰσχνότητα τοῦ σαρκίου) καί παρακαλοῦσε ἱκετεύων τόν Θεόν, λέγων: «Δέσποτα, Θεός τῶν οἰκτιρμῶν καί Κύριε τοῦ ἐλέους, θέλων πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, … ἆρον τήν ράβδον Σου καί παιδαγώγησον τόν λαόν τοῦτον, ὅτι ἐν ἀγνωσίᾳ πορεύεται»…

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Προσευχόμενοι ἅπαντες, προσευχῇ ἐνθέρμῳ ἄμα τε ἐλπίδι ζώσῃ εἰς τόν Μεσσίαν καί Λυτρωτήν, Κύριον Ἰησοῦν καί ἐπικαλούμενοι τήν ἰσχυράν πρεσβείαν τῶν Ἁγίων Χοζεβιτῶν, δεῦτε ἄρξωμεν τῆς πανηγύρεως…»

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ὁλονυκτίου λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Χρυσογόνου καί π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου καί ψαλλόντων τοῦ κ. Σταύρου Χρήστου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου, κ. Σταύρου Ἰωάννου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, τοῦ κ. Σταύρου Πέτρου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ Καλαμάτας, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς καί κ. Κάμτσιου Ἠλία,  Α’ Ψάλτου τοῦ παρεκκλησίου Ἁγίων Ἀποστόλων ἐνορίας Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου καί προσευχομένων ὀλίγων μόνον μοναχῶν καί λαϊκῶν, λόγῳ τῶν ἐμποδίων τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα, πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ,(Ψαλμ. 41,3).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ θεία Χάρις τοῦ περιβάλλοντος τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα περιβληθέντος καί τήν τοῦ κόσμου αἴροντος τήν ἁμαρτίαν Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἐν τῇ ἱερᾷ δηλονότι ταύτῃ Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν πάνσεπτον μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ ἐπονομασθέντος Χοζεβίτου.

Ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ἀφήσας τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ γενέτειραν, τά Λεύκαρα τῆς Νήσου Κύπρου καί ἐλθών εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ ἀρχάς 7ου μ.Χ. αἰῶνος, διά νά προσκυνήσῃ τόν ζωοδόχον Τάφον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, κατέφυγεν εἰς τήν ὑπό τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Αἰγυπτίου ἱδρυθεῖσαν μονήν (Λαύραν) τοῦ Χοζεβᾶ κατά τόν 5ον αἰῶνα μ.Χ.

Ὡς ἄλλη διψῶσα ἔλαφος προσέτρεξεν ὁ μακάριος Γεώργιος εἰς τάς πηγάς τῶν ὑδάτων (Ψαλμ. 11,2), τοὐτέστιν εἰς τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, ἵνα ἴδῃ τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος εἶναι φῶς ἀπρόσιτον, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων: «ὅτι παρά σοί πηγή ζωῆς ἐν τῷ φωτί  Σου ὀψόμεθα φῶς», (Ψαλμ. 35,10). Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12,46).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: « Φῶς οὖν Ἑαυτόν (τόν Χριστόν) ὑπάρχειν ὁμολογῶν, Θεόν ὄντα κατά φύσιν, ἀποδεικνύει μόνῳ γάρ τῇ φύσει Θεῷ πρέπει τό οὕτω καλεῖσθαι» [ὁμολογῶν ὁ Χριστός ὅτι ὁ ἑαυτός Του εἶναι φῶς, ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι Θεός κατά φύσιν ἐφ’ ὅσον μόνον εἰς τόν κατά φύσιν Θεόν ἁρμόζει νά καλῆται οὕτως]  Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἐπειδή γάρ ὁ [Θεός] Πατήρ τούτῳ καλεῖται πανταχοῦ ἐν τῇ Παλαιᾷ καί ἐν τῇ Καινῇ, καί αὐτῷ κέχρηται τῷ ὀνόματι· διά τοῦτο καί Παῦλος ἀπαύγασμα αὐτόν καλεῖ (τόν Χριστόν). Ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ θείου Παύλου κηρύττοντος: «πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν·  ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ», (Ἑβρ.  1, 1-3).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, «ὅς ὤν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ» εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Καί ἡμεῖς τεθεάμεθα καί μαρτυροῦμεν ὅτι ὁ πατήρ ἀπέσταλκε τόν υἱόν σωτῆρα τοῦ κόσμου· ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ», (Α’ Ἰωάν. 4, 14-15).

Τό θεῖον τοῦτο φῶς, τοὐτέστιν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν ἐπεζήτει ἡ ψυχή τοῦ Γεωργίου διά τοῦ ἐμφυτευθέντος ἐν αὐτῷ τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀκούουσα εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου λέγοντος: «ἀποθέμενοι πᾶσαν ρυπαρίαν καί περισσείαν κακίας ἐν πραΰτητι δέξασθε τόν ἔμφυτον λόγον, τόν δυνάμενον σῶσαι τάς ψυχάς ὑμῶν», (Ἰακ. 1,21).  Ὁ τρόπος δέ τῆς σωτηρίας ἐπιτυγχάνεται διά τῆς γνώσεως τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἡ ὁποία γνῶσις ἀποτελεῖ τήν τροφήν τῆς πίστεως, ὡς παραγγέλλει ὁ σοφός Παῦλος τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ: «ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Β’ Τιμ. 3,15).  Ἐπί πλέον δέ ἡ πίστις πρέπει νά καρποφορῇ μέ καλά ἔργα, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος: «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ; μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» (Ἰακ. 2,14).

Ἀκούων καί πάλιν εἰς τήν προτροπήν τοῦ μακαρίου Παύλου:«μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας», (Φιλιπ. 2, 12-13), ὁ θαυμαστός Γεώργιος ἐπιλέγει πρός τοῦτο ἀφ’ ἑνός μέν, τόν τόπον τῆς ἐρήμου ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν ὁδόν τῆς μοναστικῆς πολιτείας, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἀδιάκοπον ἄσκησιν τῶν ἀρετῶν τῆς σωτηρίας. «Ἡμεῖς δέ», λέγει ὁ μέγας Παῦλος, «ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καί ἀγάπης καί περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίας» (Α’ Θεσ. 5,8). Τοῦτο διατυπώνει καί ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Εὗρεν ἡ μονή τοῦ Χοζεβᾶ σε, κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα, ἅπαν μετερχόμενον, ἐναρέτων πράξεων, εἶδος Ὁσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε· διό βεβιωκότες ἐνθέως, μετά σοῦ σκιρτῶσιν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ὄντως ὁ θεσπέσιος Γεώργιος ἀνεδείχθη κανών καί ἀκριβέστατον παράδειγμα θεωρίας καί πράξεως ὅλων τῶν ἀρετῶν καί προαγουσῶν, κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον Ἐδέσσης, «εἰς τήν τῆς θεώσεως ἀκροτάτην κατάστασιν», τήν ἀνάβασιν δηλονότι πρός τό ἄδυτον φῶς, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ Γεωργίου: «Ἤρθης πρός τό φῶς τό ἄδυτον Ἔνδοξε, σκότους τοῦ βίου ρυσθείς, καί τῷ παντοκράτορι, καί τρισηλίῳ Φωτί παρίστασαι, μετά τῶν ἄνω τάξεων, καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾷς, πεμπομένης, λάμψεως Μακάριε, καί ἡμᾶς φρυκτωρεῖς τούς ὑμνοῦντας σε».

Σημειωτέον ὅτι ὁ Θεός, κατά τόν μέν ψαλμῳδόν περιβάλλεται ἀπό μεγαλοπρεπῆ ἐνδύματα φωτός, «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,2). Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον ὁ Θεός εἶναι  «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται» (Α΄ Τιμ. 6,16). Διό καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου λέγει: «Καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾶς πεμπομένης λάμψεως, μακάριε».

Εἰς τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «φθάσας λοιπόν ὁ τρισόλβιος Γεώργιος εἰς τό ἄκρον τῆς ἀπαθείας, ἐφάνη γεμᾶτος ἀπό τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐξεδήμησε γάρ πρός τόν ποθούμενον Θεόν, διά να ἀπολαμβάνῃ καθαρώτερον καί ἐναργέστερον σύν τοῖς Ἀγγέλοις τήν ἐκ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκπεμπομένην ἔλλαμψιν καί μακαριότητα.  Ἡ ἔλλαμψις δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐνέργειαν τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός, τήν ὁποίαν ἔλλαμψιν δύναται νά ἀπολαύσῃ πᾶς ὁ φέρων τήν κατά τό ἅγιον αὐτοῦ βάπτισμα, σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ φανερωθέντος ἐν εἴδει περιστερᾶς. «Μέγα καί φοβερόν μυστήριον τελεῖται! Δεσπότης γάρ τῶν ὅλων, βροτῶν εἰς ρύψιν πάντων, χειρί δούλου βαπτίζεται», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦ μεγάλου καί φοβεροῦ τούτου μυστηρίου, τῆς εὐσεβείας δηλονότι, ἐγένετο κῆρυξ καί Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής ὁ ἔνδοξος Γεώργιος. Διό μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγομεν: «Ὤφθη ὁ ἁπλοῦς τῇ θείᾳ φύσει, ἐκ σοῦ Θεομῆτορ ὄντως σύνθετος, ἔλεος δι’ ἄφατον, τῇ αὐτοῦ Θεότητι, σάρκα τήν ἐξ αἱμάτων σου ὑποστησάμενος· διό σέ Θεοτόκον εἰδότες ἀνυμνολογοῦμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας»· αἰτούμενοι ταῖς παρά σοῦ  πρεσβείαις σύν ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἀναδιοργανωτοῦ καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Περαματζῆ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 7ης / 20ῆς Ἰανουαρίου 2024, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό ἀντιπροσωπείας Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἀρμενίων εἰς Ἱεροσόλυμα διά τήν ἀνταλλαγήν εὐχῶν ἐπί τῇ ἑορτῇ  τῶν Χριστουγέννων αὐτῶν. Ἡ ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου εἶχεν ὡς ἕπεται ἀγγλιστί:

“Your Beatitude, dear Archbishop Nourhan,
Your Eminences,
Your Graces,
Beloved Members of our Respective Brotherhoods,
Dear Fathers,

Christ is born!
Glorify him!

We greet you warmly, Your Beatitude, and the members of your Brotherhood, as you celebrate the Feast of the Nativity of the Divine Logos in the Church of the Nativity. This is a time of deep joy, and we recall the words of the hymnographer:

O Bethlehem, receive the Mother of God:
for she has come to you to give birth to the Light that never sets.
Let everything that has breath praise the Maker of all.
(From Mattins of the Forefeast of the Nativity)

As we keep the Christmas feast of joy, hope, and light in this time of darkness in our region and in our world, we must not refrain from appropriate rejoicing. For the Light that the darkness can never overcome has come into the world (cf. Jn 1:5), and this great feast renews our faith and trust in the God who comes to share our humanity in all its fullness.

Our spiritual mission that has been entrusted to us by Divine providence is to remain focussed always on this message of hope, especially when hope seems elusive. There is no doubt that at this present time in human history the human family is facing some of its greatest challenges, and our region is no exception. For we are under particular pressure here in the Holy Land, where so many innocent victims suffer and where so many are displaced from their homes and their lands. As we are fully aware, the Christian community is also confronted by the impact of the conflict, and there has never been a time when our shared commitment to our spiritual mission here has been more urgent.

Just as we are keeping the Christmas feast, which is the feast of God’s solidarity with us, we wish to take this opportunity to express our solidarity as well with you and your community in the face of the pressures you are bearing. The situation that you face is not simply an issue for the Armenian community alone; indeed it is an issue for the whole Christian community. We recall the words of Saint Paul, If one member suffers, all suffer together with it; if one member is honored, all rejoice together with it (1 Cor. 12:26). We are committed to remain united in our resolve to defend the integrity of the Christian character of Jerusalem and the Holy Land.

We assure you, Your Beatitude, of our firm support in your endeavours to protect the patrimony of the Armenian patriarchate. As Saint Paul encourages us, we are to bear one another’s burdens, and in this way…fulfill the law of Christ (Gal. 6:2). We are deeply concerned at the ongoing harassment that the Armenian community is experiencing in the matter of the Cow’s Garden, and we pray for a swift resolution to these problems and the restoration of normal life for the Armenian community.

On this occasion we would like to offer our congratulations for your newly ordained bishops, and we also wish to express once again our condolences at the recent passing away of the late Archbishop Aris, who was a faithful servant of the Armenian Church and of the Christian community of the Holy Land. May his memory be eternal.

In this difficult season for the world and for our region, we must renew our resolve not to let anything distract us from our pastoral and spiritual mission to guard and protect the Holy Places and to serve and support the Christian presence here. Nothing is more important than this. We are to be vigilant for those who cause divisions among us and put obstacles in our way that are contrary to the Gospel (cf. Rom. 16:17). Let this be our special care so that we may always join our efforts and maintain our united front against those who wish to rend the multi-cultural, multi-ethnic, and multi-religious fabric of our society.

In this blessed season of the Prince of Peace, we renew our appeal for peace and for a humanitarian ceasefire so that the innocent victims of the present conflict may receive the essential help and care that they so desperately need. And we encourage the authorities of our region and of the world to do all in their power to bring a swift end to this conflict, prevent any escalation, and engage in a process of dialogue that will lead to lasting and robust peace and security for all our peoples.

As we keep this holy season, Your Beatitude, we pray that the Light that shines from the Holy Grotto of Bethlehem will illumine the darkness of this present time, and enlighten the hearts and minds of all to seek peace and pursue it (Ps. 34:14).

Christ is born!
Glorify him!”




ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΩ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΩ 16-01-2024

Τήν Τρίτην, 3ην / 16ην Ἰανουαρίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Νεοῦ Ἔτους:

Α. Τόν Ἐπίσκοπον Christopher Chessun Bishop of Southwark τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί μέλος τοῦ British House of Lords, συνοδευόμενον ὑπό τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Γραμματέως τοῦ Συμβουλίου τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων π. Donald.

Β. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν Ἡγούμενον τῆς Ραμάλλας Ἀρχιμανδρίτην π. Γαλακτίωνα καί τόν βοηθόν αὐοῦ π. Ἡσαΐαν Χαντάντ, εἰς τόν ὁποῖον ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμε τό ὀφφίκιον τοῦ Οἰκονόμου. Ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων συνωδεύετο ὑπό τῶν Ἱερέων ἐφημερίων τῶν Κοινοτήτων τῶν περιχώρων, τῆς Κοινότητος Τζίφνας π. Γεωργίου Ἀουάντ, τῆς Κοινότητος Τάϋμπε π. Νταούντ, τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ π. Σταύρου Ἀράνκη καί τῆς Κοινότητος Ἀμπούντ π. Ἐμμανουήλ.

Γ. Ὡσαύτως ἐδέχθη καί τόν ἐκ Τζίφνας νέον κ. Ἰμπραήμ Σάετζ, προκειμένου νά ὑποβάλῃ αἴτησιν δι’ ὑποτροφίαν εἰς τήν Θεολογίαν εἰς Ἑλλάδα.

Δ. Ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη καί τούς συντηρητάς πολυελαίων καί εἰκόνων συνεργάτας τοῦ κ. Σταύρου Ἀνδρέου ἐπί τῇ ἀναχωρήσει αὐτῶν, ηὐχαρίστησεν αὐτούς καί ηὐλόγησεν αὐτούς.

Ε. Τέλος ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν Προϊστάμενον τῶν Βακουφίων τῶν Ἱεροσολύμων κ. Ἀζάμ Χατίμπ καί τόν Σεΐχην τοῦ τεμένους Ἀλ-Ἄκσα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό ἑσπέρας, 17:00μ.μ. ὥραν τῆς 31ης Δεκεμβρίου 2023/ 13ης Ἰανουαρίου 2024, τελευταίας ἡμέρας  τοῦ ἔτους 2023 (π. ἠ) ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου τό ἔθιμον τελετῆς τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας, τῆς πίττας τήν ὁποίαν ἡ παράδοσις συνδέει μέ τήν φιλανθρωπικήν δρᾶσιν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Προσκεκλημένοι εἰς τήν τελετήν ταύτην ἦσαν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος, ἡ Πρόξενος κ. Μάντικα Ἄννα καί συνεργάται αὐτῶν καί Ἁγιοταφῖται Πατέρες και μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου.

Ἐν ἀρχῇ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εἶπε δέ (ὁ Κύριος) πρός (τούς μαθητάς Αὐτοῦ)˙ οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς,  οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ», (Πρξ. 1,7).

” Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

          Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ὁ τῇ ἀρρήτῳ σοφίᾳ συστησάμενος τά πάντα Θεός Λόγος καί ἐκ μή ὄντων εἰς τό εἶναι παραγαγών, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου τῶν Ἰεροσολύμων, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν εὐχαριστήσωμεν αὐτῷ τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐπί τοῖς ἐγκαινίοις τοῦ νέου ἔτους τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου τιμήσωμεν τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου διά τοῦ καθιερωμένου ἐθίμου τῆς κοπῆς τῆς ἐπωνύμου αὐτοῦ Βασιλόπιττας.

Ὁ προσδιορισμός τῆς ἐννοίας τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου καί τῆς ἐναλλαγῆς αὐτοῦ εἰς παρελθόν, παρόν καί μέλλον, εἰς ἐξερχόμενον καί εἰσερχόμενον, παλαιόν καί νέον ἐκ μέρους τῆς ἀνθρωπίνης διανοήσεως τῶν ἐθνικῶν εἰδωλολατρῶν καί τῶν φιλοσόφων γενικώτερον παραμένει ἀτελής, ἄν ὄχι παντελῶς ἀδύνατος.

Τοὐναντίον ὁ προσδιορισμός τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου καθίσταται δυνατός διά τῆς ἐν τῷ κόσμῳ παρουσίας τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπί τοῦ Ρωμαίου Καίσαρος Αὐγούστου καί τοῦ ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου, εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (πρβλ. Λουκ. 2,1-5).

Ὁ ἔγκριτος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, σχολιάζων τούς Κυριακούς λόγους πρός τούς μαθητάς αὐτοῦ: «οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους καί καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πρξ. 1,7), λέγει, «οὐ περιεργάζεσθαι χρῆναι τά λίαν ἀπόρρητα καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένα, διά τούτων ἐδίδασκε ὁ Κύριος».

Ὄντως ἡ θεώρησις τοῦ χρόνου ὡς παρελθόντος, παρόντος καί μέλλοντος ἀποτελεῖ λόγον ἀνερμήνευτον καί ἀκατάληπτον, ἀπόρρητον καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένον. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «ὁ Θεός ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι παράγει καί δημιουργεῖ τά σύμπαντα, ἀόρατά τε καί ὁρατά, καί τόν ἐξ ὁρατοῦ καί ἀοράτου συγκείμενον ἄνθρωπον». Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον, «ὁ Θεός … ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὅν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν», (Ἑβρ. 1,1-2).

Σχολιάζων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου ὁ Θεοδώρητος Κύρου λέγει: «ὁ γάρ αἰών οὐκ οὐσία τίς ἐστι, ἀλλ’ ἀνυπόστατον χρῆμα συμπαρομαρτοῦν τοῖς γεννητήν ἔχουσι φύσιν … Αἰών ἐστι τό τῇ κτιστῇ φύσει παρεζευγμένον διάστημα. Τῶν αἰώνων δέ ποιητήν εἴρηκε τόν Υἱόν, ἀΐδιον αὐτόν εἶναι διδάσκων καί παιδεύων ἡμᾶς, ὡς ἀεί ἦν παντός οὑτινοσοῦν ὑπερκείμενος χρονικοῦ διαστήματος. Οὕτω περί τοῦ Θεοῦ Πατρός ἡ Παλαιά Γραφή λέγει: “ὁ ὑπάρχων πρό τῶν αἰώνων, ἀντί τοῦ ἀεί ὤν». [Καί ἁπλούστερον, «ὁ αἰών δέν εἶναι κάποια οὐσία ἀλλά πρᾶγμα ἀνυσπόστατον, τό ὁποῖον συνοδεύει τά ὄντα τά ἔχοντα κτιστήν φύσιν … Αἰών εἶναι τό διάστημα, τό ὁποῖον εἶναι συνδεδεμένον μέ τήν κτιστήν φύσιν. Ἡ Γραφή εἶπε τόν Υἱόν (τοῦ Θεοῦ) ποιητήν τῶν αἰώνων. Αὐτός εἶναι ἀΐδιος διδάσκων ἡμᾶς ὅτι ἦταν πάντοτε ὑπερκείμενος παντός χρονικοῦ διαστήματος».]

Κατά δέ τόν Μέγαν Βασίλειον, ὁ χρόνος εἶναι σύμφυτος μέ τήν δημιουργίαν τοῦ κόσμου. «Ὅτε δέ ἔδει λοιπόν καί τόν κόσμον τοῦτον ἐπεισαχθῆναι τοῖς οὖσι … συμφυής ἄρα τῷ κόσμῳ καί τοῖς ἐν αὐτῷ … ἡ τοῦ χρόνου διέξοδος ὑπέστη, ἐπειγομένη ἀεί καί παραρρέουσα καί μηδαμοῦ παυομένη τοῦ δρόμου ἤ οὐχί τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τό μέν παρελθόν ἠφανίσθη, τό δέ μέλλον οὔπω παρέστη, τό δέ παρόν πρίν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τήν αἴσθησιν;» [Καί ἁπλούστερον· καί ὅταν πλέον ἦλθεν ἡ ὥρα νά εἰσαχθῇ εἰς τά ὄντα καί ὁ κόσμος αὐτός … τότε ἐκτίσθη ὡς βάσις ἡ ροή τοῦ χρόνου σύμφυτος μέ τόν κόσμον … μία ροή πού συνεχῶς ἐπείγεται καί τρέχει παραπλεύρως πρός αὐτά, καί πουθενά δέν τερματίζει τόν δρόμο της. Ἤ μήπως ὁ χρόνος δέν εἶναι κάτι, τοῦ ὁποίου τό μέν παρελθόν ἐξηφανίσθη, τό δέ μέλλον ἀκόμη δέν ἐνεφανίσθη, τό δέ παρόν, πρίν καλά-καλά γίνῃ ἀντιληπτόν, διαφεύγει ἀμέσως ἀπό τά χέρια τῆς αἰσθήσεως;»]

Ἀκολουθῶν τόν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ὅτι ὁ αἰών εἶναι αὐτό πού ἐκτεινόταν μαζί μέ τά ἀΐδια (ὄντα) σάν κάποια χρονική κίνησις καί σάν κάποιο διάστημα. «Αἰών οὐκ ἤν μετρητός, ἀλλά τό συμπαρεκτεινόμενον τοῖς ἀϊδίοις οἷόν τι χρονικόν κίνημα καί διάστημα· καί κατά τοῦτο εἰς αἰών ἐστί, καθ’ ὅ λέγεται ὁ θεός αἰώνιος, ἀλλά καί προαιώνιος… Θεοῦ δέ εἰπών δῆλον, ὅτι τοῦ Πατέρα λέγω καί τόν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱόν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καί τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Πανάγιον, τόν ἕνα Θεόν ἡμῶν».

Αὐτός ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ … πάντα ὑπέταξεν ὑπό τούς πόδας Αὐτοῦ, καί Αὐτόν ἔδωκεν κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα αὐτοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου (πρβλ Ἐφ. 1,22-23) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Τοῦ μή ὄντος ἐκ τοῦ κόσμου τούτου (Ἰω. 8,23), ἀλλά ὄντος καί δρῶντος ἐν τῷ ἱστορικῷ χρόνῳ, ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ἀλλαγῆς τοῦ χρόνου, οὐχί κοσμικῶς ἀλλά πνευματικῶς, δῆλον ὅτι ἐν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τοῦ Ἰησοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Συνεπῶς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὁ χρόνος ἑρμηνεύεται ὑπό τοῦ σοφοῦ Παύλου, ὡς ἡ καινή κτίσις. «Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις· τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», (Β´ Κόρ. 5,17-18). Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἐν Χριστῷ καινότητος γενόμεθα κοινωνοί κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐν τῷ ὁποίῳ ὁ Χριστός κατοικεῖ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν (Πρβλ. Ἐφ. 3,17). «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6, 56).

Ἐξ ἄλλου ὁ χρόνος γίνεται καιρός ζωῆς αἰωνίου κατά τό βάπτισμα, ἔνθα λαμβάνομεν τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐνδυόμεθα τόν Χριστόν: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27) κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος. Τόν καιρόν τοῦτον τῆς δωρεᾶς τῆς σφραγῖδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐχαρίσατο ἡμῖν ὁ Θεός Πατήρ, ἵνα καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ καί καταστῶμεν ἀγαπητοί τῷ Θεῷ, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα λέγοντος: «Δεῖ οὖν ἡμᾶς περί τῶν ἐνεστώτων ἐπί πολύ ἐρευνῶντας ἐκζητεῖν τά δυνάμενα σώζειν, φύγωμεν οὖν τελείως ἀπό πάντων τῶν ἔργων τῆς ἀνομίας, μήποτε καταλάβῃ ἡμᾶς τά ἔργα τῆς ἀνομίας· καί μισήσωμεν τήν πλάνην τοῦ νῦν καιροῦ, ἵνα εἰς τόν μέλλοντα ἀγαπηθῶμεν».

Καθίσταται σαφές ὅτι ἡ ἐναλλαγή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, δηλονότι τοῦ καιροῦ ἀφορᾷ οὐχί εἰς τήν διάκρισιν ὡρῶν, ἡμέρας καί νυκτός, ἑβδομάδων καί μηνῶν, ἀλλά «τήν εἰς τόν Θεόν μετάνοιαν καί πίστιν τήν εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν», (Πρξ. 20,21) κατά τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν. Τοῦτο καταμεμήνυκεν καί ὁ πάνσοφος Παῦλος λέγων: «ἱδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἱδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας», (Β´ Κορ. 6,2).

Κατά τόν νῦν καιρόν τῆς ἐναλλαγῆς τοῦ χρόνου, ὅπου ὑποφώσκει ἡ ἀποστασία καί ἡ ἀνομία ἀφ’ ἑνός· καί ἡ ἀνθρωπότης δοκιμάζεται ἀπό πολέμους καί διαμάχας καί «ἐκ παντός φαύλου πράγματος», (Πρβλ. Ἰακ. 3,16) ἀφ’ ἑτέρου, καλούμεθα, ἵνα ἀναλογισθῶμεν τά παραπτώματα ἡμῶν καί «μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργαζόμενοι», (Πρβ. Φιλιπ. 2,12).

Τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ Λόγῳ ἐνανθρωπήσαντι καί σαρκωθέντι ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀνατολήν τοῦ νέου χρόνου ἑορτάζοντες, ἱκετεύσωμεν τόν Μέγαν τῆς Καππαδοκίας Ἱεράρχην ἅγιον Βασίλειον τόν οὐρανοφάντορα, ἵνα πρεσβεύῃ τῷ σαρκί περιτμηθέντι Κυρίῳ καί Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, καί ἰδιαιτέρως τῆς δοκιμαζομένης ζώνης τῆς Γάζης καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, οὐ μήν ἀλλά καί ὑπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων καί θεραπείας τῆς διαρραγείσης ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ὁ ἄρρητῳ σοφία συστησάμενος τά σύμπαντα, Λόγε Χριστέ ὁ Θεός, ὁ καιρούς καί χρόνους ἡμῖν προθέμενος, τά ἔργα τῶν χειρῶν Σου εὐλόγησον· τό παρόν νέον ἔτος ὡς ἀγαθός εὐλογήσας φύλαττε ἐν εἰρήνῃ καί ἑνότητι, τήν Ἐκκλησίαν Σου, τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τό εὐσεβές χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ καί τό εὐσεβές ἔθνος καί γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Ἀμήν».

Εὐλογημένον καί εἰρηνικόν τό Νέον ἔτος 2024.

Ἔτη πολλά!”

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλη τό ἀπολυτίκιον τῆς Περιτομῆς «μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες» καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου ὡς δεξαμένην τόν λόγον σου». Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πίτταν, εὐχόμενος αἴσιον καί εὐλογημένον καί εἰρηνικόν τόν Νέον Ἔτος 2024 καί διένειμεν αὐτήν εἰς τούς παρόντας.

Τέλος, οἱ μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών  ἔψαλλον τά κάλαντα «ἐμεῖς ἡ νέα γενεά τοῦ Παναγίου Τάφου»  εἰς τό Πατριαρχεῖον καί εἰς τάς οἰκίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί εἰς τας οἰκίας μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

 




ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΩ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΩ 2024-01-12

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΩ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΩ

Τήν Παρασκευήν,  30ήν Δεκεμβρίου 2023 / 12ην Ἰανουαρίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν και Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη δεκαμελῆ ἀντιπροσωπείαν τῆς ὀργανώσεως «Churches for the Middle East peace», παρουσίᾳ τοῦ κ. Ὄντε Καουάς καί ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν εἰς αὐτούς περί τοῦ ποιμαντικοῦ, ἐκπαιδευτικοῦ, πολιτιστικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν ἰδίαν ἡμέραν ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη ἐπίσης ἀντιπροσωπείαν τῆς Σχολῆς Ἰόππης, παρουσίᾳ τοῦ ἐπιθεωρητοῦ κ. Ὄντε Καουάς,

ἀντιπροσωπείαν τοῦ Συλλόγου «Μυροφόρων Γυναικῶν» – «Χαμιλάτ Τίμπ» τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου,

καί τόν ἡγούμενον τῆς Μονῆς τῆς Χάϊφας Ἀρχιμανδρίτην Ἀρτέμιον, τόν Ἱερέα Δημήτριον μετά τῆς Πρεσβυτέρας καί τόν Ἱερέα π. Μιχαήλ ἐκ Μολδαβίας ἐφημέριον τῆς Χάϊφας, εἰς τόν ὁποῖον και ἀπένειμεν ὁ Μακαριώτατος τό ὀφφίκιον τοῦ Σταυροφόρου διά τήν συνέχισιν τῆς εὐδοκίμου ὑπηρεσίας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ὁ Πρέσβυς τῆς Ρωσίας εἰς το Ἰσραήλ κ. Ἀνατόλι Βίκτοροφ καί συνεργάται αὐτοῦ, ὁμοῦ μετά τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας εἰς Ἱεροσόλυμα Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νίκωνος ἐπεσκέφθησαν τό Πατριαρχεῖον καί ἀντήλλαξαν μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου χαιρετισμούς καί εὐχάς ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Νέου Ἔτους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΑΡ ΗΜΙΝ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Τήν Τρίτην, 27ην Δεκεμβρίου/ ἡμέραν ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου (Π. Ἡ) (9ην Ἰανουαρίου 2024) ἐπεσκέφθησαν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον διά τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων ἡμῶν καί ὑποβολήν σεμνῶν ἑορτίων χαιρετισμῶν αἱ κάτωθι Ἐκκλησίαι:

Α. Ἡ Ἀδελφότης τῶν Φραγκισκανῶν -Κουστωδία τῆς Ἁγίας Γῆς

Β. Τό Λατινικόν Πατριαρχεῖον εἰς Ἱεροσόλυμα

Γ. Ἡ Κοπτική Ἐκκλησία εἰς Ἱεροσόλυμα

Δ.  Ἡ Συριανική Ἐκκλησία εἰς Ἱεροσόλυμα

Ε. Ἡ Αἰθιοπική Ἐκκλησία εἰς Ἱεροσόλυμα

ΣΤ. Ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία εἰς Ἱεροσόλυμα

Ζ. Ἡ Λουθηρανική Ἐκκλησία καί

Η. ἡ Ἀδελφότης τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἀρμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ὅλους τούτους τούς ἐκπροσώπους τῶν ἐκκλησιῶν ἡμῶν περί τούς ἑκατόν ἐδέχθη φιλαδέλφως ὁμοῦ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί ηὐχαρίστησεν αὐτούς διά τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων ἡμῶν λέγων ὅτι ἡ ἐπίσκεψις αὕτη τελεῖται καί εἰς ἀνάμνησιν τοῦ λίαν σημαντικοῦ γεγονότος τῆς συναντήσεως τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ’ μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς Ἱεροσόλυμα τό ἔτος 1964 καί ὅτι συνεχίζοντες εἰς τό πνεῦμα τῆς ἐνάρξεως τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τούτου ἡμεῖς αἱ τοπικαί ἐκκλησίαι εἰς Ἱεροσόλυμα δίδομεν μίαν κοινήν μαρτυρίαν ἔναντι τῶν ποικίλων προκλήσεων καί κυρίως ἔναντι τῶν θυμάτων τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου καί πάσης χειμαζομένης ψυχῆς ἐκ τοῦ συνεχιζομένου πολέμου εἰς Γάζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ – Η ΚΥΡΙΩΝΥΜΟΣ ΗΜΕΡΑ

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων τῆς 25ης Δεκεμβρίου 2023/ 7ης Ἰανουαρίου 2024, ἡμέρας Κυριακῆς ἤρξατο διά τῆς Καθόδου ἀφ’ ἑσπέρας ἀπό τήν εἴσοδον τοῦ Βαπτιστηρίου καί τῆς εἰσόδου πρός τήν Βασιλικήν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Ἐν συνεχείᾳ ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὡς γέγραπται εἰς τό Μηναῖον, εἰς τό Καθολικόν τῆς Βασιλικῆς. Διαρκούσης ταύτης ἐνεδύθη ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς καί ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό κάθισμα «δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Συνοδεία Αὐτοῦ ἐπορεύθησαν εἰς τό Ἱερόν Σπήλαιον, παρισταμένου δεξιόθεν Αὐτοῦ τοῦ κ. Ράμζη Χούρη, Προέδρου τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, ἐκπροσώπου τοῦ Προέδρου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Μαχμούδ Ἀμπάς -Ἀμποῦ Μάζεν, καί συνεργατῶν τοῦ γραφείου αὐτοῦ δεξιά καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου ἀριστερά καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Βασιλέως τῆς Ἰορδανίας.

Εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον ἀνεπέμφθη δέησις καί ἀνεγνώσθη τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον  «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τήν Οἰκουμένην». Ἐν συνεχείᾳ ἀνεγνώσθη τό Πατριαρχικόν Μήνυμα τῶν Χριστουγέννων ὑπό τοῦ Γέρροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἑλληνιστί ἔχον ὡς ἕπεται:

 « Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον,

Οὐρανόν τό Σπήλαιον

Θρόνον Χερουβικόν τήν Παρθένον,

Τήν φάτνην χωρίον, ἐν ὧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος

Χριστός ὁ Θεός, ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»

( Τροπάριον Θ΄ᾠδῆς κανόνος Χριστουγέννων).

Ὄντως, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, «μυστήριον ξένον καί παράδοξον» εἶδε ἡ ἀνθρωπότης ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου. Εἶδε Θεοῦ συγκατάβασιν φανερουμένην εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ὁ Θεός ἐκπληρῶν τάς ἐπαγγελίας Αὐτοῦ πρός τούς προφήτας «ἐξαπέστειλε λύτρωσιν τῷ  λαῷ Αὐτοῦ». Ἡ λύτρωσις αὕτη εἶναι ὁ «ὁμοούσιος» τῷ Πατρί Μονογενής Υἱός καί Λόγος Αὐτοῦ. Διά Τοῦτον ηὐδόκησε, ὅπως σαρκωθῇ, ὅπως προσλάβῃ  ἀνθρωπίνην ἔμψυχον  καί ἔλλογον σάρκα καί μορφήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου. « Ὡς οἶδε, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησε» καί ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν». ( Ἰω.1, 14). Δι’ ἡμᾶς «ἐκένωσεν Ἑαυτόν» (Φιλ. 2, 7), καί «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον». Ἐδέχθη τήν ἐσχάτην πτωχείαν τεχθείς ἐν σπηλαίῳ, ἀνακλιθείς ἐν φάτνῃ καί ἐν σπαργάνοις εἱλιχθείς. Ἐν τῇ πτωχείᾳ ταύτῃ «διέλαμψε ὁ πλοῦτος τῆς Θεότητος Αὐτοῦ». Διά τοῦτο «ὁ οὐρανός διά τοῦ ἀστέρος πρεοεκόμισεν Αὐτῷ τούς μάγους, ὡς ἀπαρχήν τῶν ἐθνῶν καί «προδρόμους τῆς Ἐκκλησίας» κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον. Ἄγγελος ἀπεκάλυψεν Αὐτόν εἰς ποιμένας ἀγραυλοῦντας καί πλῆθος ἀγγέλων ἐκήρυξαν αὐτόν ἀπό τόν οὐρανόν διά τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Διά τοῦ ὕμνου τούτου ἀναγγέλλεται ὅτι ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ διά τούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ εἰρήνη. Τήν εἰρήνην αὐτήν  φέρει εἰς τόν κόσμον ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός Του. Αὐτός Οὗτος εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ τοῦ κόσμου, ἡ βασιζομένη ἐπί τῆς δικαιοσύνης, καθότι ἄνευ δικαιοσύνης εἰρήνη δέν ὑπάρχει.

  Ἐρειδομένη εἰς τήν Θεϊκήν ἀποκάλυψιν ταύτην, μαρτυρουμένην ὑπό αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων εἰς Γραφάς Ἁγίας ἡ Ἐκκλησία πιστεύει καί κηρύττει εἰς τά μέλη της καί εἰς τόν κόσμον ὅλον Χριστόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὄχι ὡς θεοποιηθέντα ἄνθρωπον, ἀλλά ὡς Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν διά τήν σωτηρίαν, ἤτοι τήν θέωσιν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνεβάσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λέγουν ἀκατάπαυστα « Θεός ἐνηνθρώπησε καί ἄνθρωπος ἐθεώθη».  Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διακηρύσσει ὅτι « δοξάζεται ἡ σάρξ ἅμα τῇ προσλήψει καί δόξα τοῦ σώματος ἡ δόξα τῆς Θεότητος γίνεται». Διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως καί  Ἀναλήψεως Αὐτοῦ ὁ Χριστός ὡς Θεός καί ἄνθρωπος ἐκάθισε ἐκ  δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἐκάθισε τό πρόσλημμα, ἤτοι τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπότητα Αὐτοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί ὡδοποίησε τήν θέωσιν εἰς τούς  πιστεύοντας  εἰς Αὐτόν.

 Ἀναληφθείς εἰς τόν οὐρανόν ὁ Ἐνανθρωπήσας, σαρκί σταυρωθείς καί Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀφῆκεν εἰς τήν γῆν τό Σῶμα Αὐτοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους, διαδόχους αὐτῶν ἱεράρχας καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα, διά νά ἐπιτελῇ εἰς τόν αἰῶνα τό ἔργον Αὐτοῦ, τῆς διδασκαλίας, τῆς συνδιαλλαγῆς καί τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, διά νά ἐπικρατῇ εἰς τήν γῆν ὅ, τι ἠκούσθη τήν πρώτην νύκτα τῆς γεννήσεως Αὐτοῦ, « Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

 Τόν λόγον τοῦτον διακηρύσσει, τό ἔργον τοῦτο ἐπιτελεῖ, ὑπακούουσα εἰς τόν ἱδρυτήν αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία ὅπου γῆς, ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων  Ἐκκλησία εὐλογουμένη, ὅπως διακονῇ ἐπί τῶν τόπων τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας Αὐτοῦ καί δή τῆς πρώτης ἐμφανείας εἰς Βηθλεέμ. Εἰς τήν μεγαλοπρεπῆ  Κωνσταντίνειον Βασιλικήν  τῆς Γεννήσεως καί εἰς τό ἀπέριττον Θεοδέγμον Σπήλαιον ἑορτάζει καί ἐφέτος ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκκινήσασα ἐξ Ἱεροσολύμων τηροῦσα ἀρχαίαν παράδοσιν αὐτῆς ἀφ’ ἡμερῶν τῆς προσκυνητρίας Αἰθερίας καί τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Σωφρονίου. Ἑορτάζει ἐν σεμνῷ οὐχί πανηγυρικῷ ἑορτασμῷ, καθ’ὅτι «ὡς ἄλλη Ραχήλ κλαίει» τά θύματα τοῦ ἐν Γάζῃ και τῇ εὐρυτέρᾳ περιοχῇ καταστροφικοῦ πολέμου και ποιεῖ ἔκκλησιν πρός τούς ἔχοντας τήν δύναμιν κυβερνήτας τοῦ κόσμου διά παῦσιν τῶν ἐχθροπραξιῶν χάριν τῆς προστασίας πάσης ἀνθρωπίνης ψυχῆς, οὔσης εἰκόνος Θεοῦ.

Ἔμπλεοι ὅθεν τῆς χαρᾶς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. ἀπευθύνομεν τάς Πατριαρχικάς καί Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, ἰδιαιτέρως δέ εἰς τό εὐσεβές Ἡμῶν ποίμνιον εἰς Γάζαν μετά τῶν προσευχῶν Ἡμῶν, ὅπως ὁ Ἅγιος Πορφύριος παραμένῃ προστάτης αὐτοῦ καί παντός χειμαζομένου ἐκεῖ ὑπό τοῦ μαινομένου πολέμου.

Οὐχ ἥκιστα ἰδιαιτέρας ἐκφράζομεν εὐχαριστίας τῷ τιμῶντι τήν ἑορτήν ἡμῶν Προέδρῳ τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους Μαχμούδ Ἀμπᾶς -Ἀμποῦ Μάζεν διά τοῦ ἀντιπροσώπου αὐτοῦ κ. Ράμζη Χούρη καί εὐχόμεθα αὐτῷ τήν Θείαν ἐνίσχυσιν εἰς τήν εὐόδωσιν τῶν προσπαθειῶν καί τῶν ἀγώνων αὐτοῦ διά τήν προστασίαν τοῦ χειμαζομένου Παλαιστινιακοῦ λαοῦ, ἵνα διαβιοῖ ἐν εἰρήνῃ, δικαιοσύνῃ και εὐημερίᾳ εἰς τό πλαίσιον ἑνός ἀπολύτως ἐλευθέρου Παλαιστινιακοῦ κράτους ἀξιοχρέως διεθνῶς ἀναγνωριζομένου.

Ἐν τῇ Ἁγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2023

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τό Μήνυμα ἀνεγνώσθη ἐπίσης ὑπό τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἧσσα Μούσλεχ ἐκπροσώπου Τύπου τοῦ Πατριαρχείου ἀραβιστί καί ἠκολούθησεν ἡ προσκύνησις εἰς τόν Ἀστέρα καί εἰς τήν Φάτνην. Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ ἔξοδος ἀπό τῆς βορείου πύλης τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου καί ἀπό τῆς κορυφῆς τῶν βαθμίδων τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἀρμενίων καί ἡ λιτανεία κατά τό ἔθος τρίς πέριξ τοῦ Καθολικοῦ εἰς τά κλίτη τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως καί ἀνεπέμφθη δέησις εἰς τό κεντρικόν κλίτος.

Ὅτε ἡ Συνοδείᾳ ἔφθασε εἰς τόν χῶρον τοῦ Εἰκονοστασίου, ἤρξατο ὁ Μακαριώτατος τήν Θ’ ᾠδήν «μεγάλυνον ψυχή μου …»  καί ἐσυνεχίσθη ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί μετά ταύτην ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου, Γεράσων κ. Θεοφάνους, Λύδδης κ. Δημητρίου, Πέλλης κ.  Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου ἐν μέσῳ λίαν πυκνοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ μόνον καί οὐχί προσκυνητῶν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐνταῦθα, ὡς μή ὤφελε, ἐμπολέμου καταστάσεως. Ἡ θεία Λειτουργία ἐτελέσθη καί εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον, προεξάρχοντος τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου.

Ἡ Πατριαρχική Λειτουργία ἔληξε συμφώνως τῷ ἐπικρατοῦντι καθεστῶτι τήν 3.30 π.μ. ὥραν ἐν δοξολογίᾳ πρός τόν Θεόν διά τήν εὐδοκίαν Αὐτοῦ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τῆς ἀκολουθίας ληξάσης, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Βηθλεέμ παρέθεσε τράπεζαν, συμμεριζόμενος τήν κατάστασιν τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ τοῦ δοκιμαζομένου ὑπό τοῦ συνεχιζομένου πολέμου.

Τήν πρωΐαν ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος κατῆλθεν εἰς τό Σπήλαιον καί προσκυνήσας ἀνεχώρησε τῆς Βασιλικῆς καί διά τῆς πράξεως ταύτης ἐδόθη τό μήνυμα τῆς λήξεως τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως καί εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον, ἔνθα ἐγεννήθη τό κατά σάρκα Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ

Τήν Τρίτην, 20ήν Δεκεμβρίου 2023 / 2αν Ἰανουαρίου 2024, ἔλαβε χώραν εἰς τό Πατριαρχεῖον συνάντησις τῶν τριῶν Ἐπιτροπῶν τοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος, Ὀρθοδόξων, Φραγκισκανῶν καί Ἀρμενίων διά τήν μελέτην καί συμφωνίαν τῆς συνεχίσεως τῶν συντηρητικῶν ἐργασιῶν πέριξ τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί εἰς τήν Πύλην τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Συνεφωνήθη ἡ συνέχισις ἐν σεβασμῷ πρός τό ἐπικρατοῦν Προσκυνηματικόν Καθεστώς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας




ΚΟΥΡΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΡΑΣΟΦΟΡΙΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν 13ην/26ην Δεκεμβρίου 2023, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς τῆς αἰθούσης τοῦ Πατριαρχείου ἡ εἰς μοναχόν κουρά ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τοῦ δοκίμου Ἀνδρέου Χατζησταμπουλίδου, διακονήσαντος εὐδοκίμως εἰς τό Πραιτώριον, τήν Γεθσημανῆν καί τήν Βηθλεέμ καί μετονομασθέντος εἰς Ἀλέξανδρον. Ὡσαύτως ἔλαβε χώραν ἡ ρασοφορία δύο δοκίμων, διακονούντων ἄχρι τοῦδε εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ δοκίμου Ἀλεξάνδρου καί τοῦ δοκίμου Χρήστου.

Πρός τόν καρέντα μοναχόν καί τούς ρασοφορηθέντας δοκίμους  ἀπηύθυνε λόγους ἐνισχυτικούς ὁ Μακαριώτατος, ὑπογραμμίζων τήν τιμήν ἀφ᾽ ἑνός καί τήν εὐθύνην ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐντάξεως ἑνός μοναχοῦ εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἐν τῷ πνεύματι τῶν λόγων τούτων καί ἐν ὄψει τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη εἰς τόν μοναχόν καί τούς δοκίμους τήν ἄνωθεν ἐνίσχυσιν διά μίαν ἐπαξίαν Ἁγιοταφιτικήν μαρτυρίαν εἰς τόν διψῶντα ταύτην κόσμον, ἐμπνεομένην ἐκ τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας