Ἀριθμ. Πρωτ.

180

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Παγκόσμιος χαρά, ἐπουράνιος καί ἐπίγειος, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀοράτου κόσμου καί ὁρατοῦ, ἀνέτειλε σήμερον ἐκ τοῦ  Πανιέρου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, ἐν τῇ παγγενεῖ σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων, τῶν τε προαπελθόντων, τῶν τε ἐσομένων πάντων, ὅτι ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος καί νεκρῶν ἐλευθερωτής», Ὅστις «κατά ἀτιμίαν δι’ ὑπομονῆς τόν στέφανον τῶν ἀκανθῶν περιδεδεμένος, ἀναστάς,  τό διάδημα τῆς κατά τοῦ θανάτου νίκης διεδήσατο».

Ὁ γάρ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης, Χριστός Ἰησοῦς, διατρανώσας θεανδρικῶς τά κρύφια Αὐτοῦ τοῖς ἐν ᾍδῃ, ἐν τῇ τριημέρῳ Αὐτοῦ ταφῇ, καί φωτίσας διά τῆς τῇ Αὐτοῦ παναγίᾳ ψυχῇ ἡνωμένης Θεότητος τά καταχθόνια, ἐγένετο Ὁδός πρός τό Φῶς τοῖς ἀπ΄ αἰῶνος συνεχομένοις ταῖς τοῦ ᾍδου σειραῖς, ἐπειγομένοις ἐκεῖσε ἀγαλλομένῳ ποδί, ὥστε ἐκπληροῦσθαι τό προφητικόν λόγιον «ὁ Θεός ἥρπακεν καί ἰάσεται ἡμᾶς, πατάξει  καί μοτώσει ἡμᾶς· ὑγιάσει ἡμᾶς μετά δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἀναστησόμεθα καί ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ, καί γνωσόμεθα· διώξομεν τοῦ γνῶναι τόν Κύριον, ὡς ὄρθρον ἕτοιμον εὑρήσομεν αὐτόν» (Ὡσ. 6, 1-3), Ὄρθρον τῷ ὄντι φαεινόν καί Ἥλιον δικαιοσύνης, ἀνατείλαντα ἡμῖν ἐκ τοῦ Τάφου, τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τῶν ἁπάντων, τόν θέμενον ἐν τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ καιρούς καί χρόνους. Ὅστις, κατά τόν καιρόν τοῦτον τοῦ τῆς γῆς ἔαρος, ἐχαρίσατο ἡμῖν τοῖς ταπεινοῖς καί ἁμαρτωλοῖς καί ἀναξίοις, ἄλλο Ἔαρ καί Πάσχα αἰώνιον, ἀνατελοῦν ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι τῆς παλιγγενεσίας  ὡς ἄνθη αἰώνια, ἔμψυχα τά σώματα τῶν δικαίων, λελαμπρυσμένα καί ἀφθαρτισθέντα θεϊκοῖς χαρίσμασιν, «ἐνδεδυμένα Θεότητος ἐνδύματα οὐράνια».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Θεανθρώπου ἐσήμανε τήν μόνην ἀληθῆ ἐλευθερίαν, τήν ἐκ τῆς πρώην ἀφεύκτου δουλείας τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἥντινα μόνος Αὐτός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ ἄνθρωπος, ἠδύνατο ἡμῖν διά τοῦ πυρός τῆς Αὐτοῦ Θεότητος χαρίσασθαι, πυρός ἀναλώσαντος τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου τό κέντρον καί τοῦ ᾍδου τό νῖκος. Οὕτως, ἀποθέμενοι τό τῆς νηστείας φορτίον, ἑορτάζομεν καινήν ἑορτήν, ἀπαρχήν βιοτῆς αἰωνίου, ὅτι «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ὅλην τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων ἑορτήν ἀπειργάσατο», προαγόμεθα δέ βαθμιαίως εἰς τήν βεβαίαν αἴσθησιν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως καί νίκης ἐπί τοῦ θανάτου  καί τῆς ἁμαρτίας, καθ΄ ὅ μέτρον ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν ἐν ἡμῖν ἀφορμῶν τῆς ἁμαρτίας, ἀποδεχόμενοι διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δι΄ ἀσκήσεως τῶν ἱερῶν ἀρετῶν τήν χάριν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως ἐνεργοῦσαν ἐν ἡμῖν «τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλ. 2, 13).

Ἡ Ἁγιωτάτη Σιωνῖτις Ἐκκλησία, ἧς θεραπαινίς ἀπ΄ αἰώνων ἡ Ἱερά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, κυκλοῖ χαρμοσύνως σύν τοῖς συρρέουσιν ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ ὁρίζοντος εὐλαβέσι προσκυνηταῖς τόν κενόν Τάφον καί ὄλβιον, τόν «ζωῆς θείας θησαυρόν», καταγγέλλουσα πανταχοῦ τά εὐαγγέλια τῆς κατά τοῦ κακοῦ παντελοῦς νίκης καί τῆς διά μόνου τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπερβάσεως τῆς περιρρεούσης φθορᾶς καί ἀπελπισίας ἐκ τῆς ἁμαρτίας. Ἔχοντες δέ πάντοτε ἐν τῇ Ἡμῶν καρδίᾳ τήν κατά τήν Κωνσταντίνου Πόλιν Ἁγιωτάτην Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν, τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀπευθύνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ  Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς σύν Αὐτῇ Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐνθέρμους ἐκ καρδίας πασχαλίους εὐχάς, παρακαλοῦντες, ὅπως αὗται διαβιβασθῶσι καί τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς κατ΄ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, εὐχόμεθα δέ Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν παρά Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος δύναμιν πρός τό λυσιτελές τῇ κατά τήν Οἰκουμένην Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ, Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.        

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι, Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ   2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ἐξέστη ὁρῶν, τοὺς στεφάνους ὁ φρουρὸς τῶν Τεσσαράκοντα, καὶ παρωσάμενος τὸ φιλόζωον, ἀνεπτερώθη τῶ ἔρωτι, τῆς ἐπιφανείσης σου δόξης, καὶ σὺν τοῖς Μάρτυσιν ἔψαλλεν, Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί

καί συλλειτουργοί τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ὁσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί πεφιλημένα,

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν μαρτυρησάντων εἰς τήν λίμνην τῆς Σεβαστείας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, λαμπρύνει καί φαιδρύνει τάς ἁγίας ἡμέρας ταύτας τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, συνεκάλεσε δέ ἅπαντας ἡμᾶς σήμερον, διά νά εὐφρανθῶμεν πνευματικῶς διά τῆς χάριτος τῶν Ἁγίων. Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ἐνισχύουν καί τέρπουν ἡμᾶς, τόσον διά τοῦ  ὑποδείγματος τοῦ ἁγίου Βίου καί τῆς ὁμολογίας αὐτῶν, ὅσον καί διά τῶν πρεσβειῶν των, αἱ ὁποῖαι, κατά κοινήν ὁμολογίαν, προστατεύουν τό γένος τῶν Χριστιανῶν καί ὅσους ἐπικαλοῦνται αὐτούς, ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς κατά τήν ὁποίαν οἱ ἅγιοι αὐτοί στρατιῶται ἐδοξάσθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἐν Χριστῷ Μαρτυρίου.

Ἡ δόξα αὕτη καί νίκη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, δέν εἶναι δόξα καί τιμή ὡς ἐκείνη ἡ ὁποία ἀπεδίδοτο εἰς αὐτούς διά τάς νίκας τάς ὁποίας ἔφερον ὡς ἐπίλεκτοι καί ἄριστοι στρατιῶται· εἶναι δόξα καί τιμή οὐράνιος, ἡ ὁποία ἐπισκιάζει καί καταλάμπει τούς ἀγωνιζομένους πνευματικῶς, κατά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, τούς χρησιμοποιοῦντας τά πνευματικά ὅπλα τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, κυρίως δέ τήν ταπεινοφροσύνην καί τήν ἀγάπην. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ δόξα εἵλκυσε καί ἕνα ἀπό τούς στρατιώτας οἱ ὁποῖοι ἐφρούρουν τούς ἁγίους, καί οὕτως εἰσῆλθεν εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως καί ἀνεπλήρωσε τόν ἐλλείποντα ἀριθμόν, «ἀνεπτερωμένος τῷ ἔρωτι τῆς ἐπιφανείσης τοῦ Θεοῦ δόξης» ὡς λέγει ἀνωτέρω χαρακτηριστικῶς ὁ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, εἰς τόν θαυμάσιον ἐγκωμιαστικόν αὐτοῦ λόγον διά τούς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, τονίζει μεταξύ ἄλλων τήν ἑνότητα τήν ὁποίαν φέρει μεταξύ τῶν πιστῶν ἡ χάρις  τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι καταφανές εἰς τήν διήγησιν τοῦ Μαρτυρίου τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα. Τοῦτο δέ εἶναι ἑπόμενον, ἐφ’ ὅσον, ὄντες Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους, ἑνούμενοι διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων μετά τοῦ Χριστοῦ, ἑνούμενοι δέ καί μετ’ ἀλλήλων ἐν τῷ Χριστῷ, δέν διακρινόμεθα πλέον οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες δι’ ἄλλου τρόπου, ἀλλ’ εἴμεθα πάντες ἕν· ὡς χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Γένος δὲ τὸ μὲν ἀνθρώπινον ἄλλο ἄλλου· τὸ δὲ πνευματικὸν ἓν πάντων. Κοινὸς γὰρ αὐτῶν πατὴρ ὁ Θεὸς͵ καὶ ἀδελφοὶ πάντες͵ οὐκ ἀπὸ ἑνὸς καὶ μιᾶς γεννηθέντες͵ ἀλλ΄ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τὴν διὰ τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

Διά τῆς ἀγάπης αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἅγιοι πάντες ἑνοῦνται διά τοῦ Χριστοῦ καί μετά τῶν Πιστῶν· καί ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας, καταφρονοῦντες τοῦ φρικτοῦ θανάτου, ἠγάπησαν τόν Χριστόν μέχρι τέλους καί ἡγίασαν διά τῆς ὁμολογίας των, κατά τόν Μέγα Βασίλειον, τά στοιχεῖα τῆς φύσεως : τόν ἀέρα, ὁ ὁποῖος τούς ἐθέρισε διά τοῦ ψύχους, τήν γῆν, ἐπί τῆς ὁποίας ἠγωνίσθησαν, καί τά ψυχρά ὕδατα, εἰς τά ὁποῖα ἐρρίφθησαν τά μαρτυρικά αὐτῶν καί ἅγια λείψανα, διά τοῦτο καί ἔλαβον τήν χάριν, ὅπως εἶναι αἱ πρεσβεῖαι αὐτῶν εὐπρόσδεκτοι εἰς τόν Θεόν, ὑπέρ πάντων τῶν ἐπικαλουμένων αὐτούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ. Ἡ Ἐκκλησία μας ὄχι μόνον τιμᾷ, ἀλλά καί μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τήν πρεσβείαν αὐτῶν· «Πόσα ἂν ἔκαμες͵ ἵνα ἕνα που εὕρῃς ὑπὲρ σοῦ δυσωποῦντα τὸν Κύριον; Τεσσαράκοντά εἰσι͵ σύμφωνον ἀναπέμποντες προσευχήν. Ὅπου δύο ἢ τρεῖς εἰσι συνηγμένοι ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου͵ ἐκεῖ ἐστιν ἐν μέσῳ αὐτῶν. Ὅπου δὲ τεσσαράκοντα͵ τίς ἀμφιβάλλει Θεοῦ παρουσίαν; καθώς λέγει ὁ ἐγκωμιαστής των.

Τιμῶντες καί Ἡμεῖς σήμερον τήν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, φερώνυμοι ὄντες ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου, εὐχαριστοῦμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι  πάντας ἡμᾶς, ἵνα καταστῶμεν διά τοῦ Κυριακοῦ Εὐχαριστιακοῦ Ποτηρίου κοινωνοί ἀφ’ ἑνός τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου τῆς πνευματικῆς μαρτυρίας τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Βεβαίως, ἡ μαρτυρία ἡμῶν, ὡς τοῦ παλαιφάτου Ἁγιοταφιτικοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τοῦ διαπεπιστευμένου τήν διαφύλαξιν τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τήν ποιμαντικήν διακονίαν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἐξακολουθεῖ διατρανουμένη πολυτρόπως, ὡς διά τοῦ μαρτυρίου τῆς μετ’ αὐταπαρνήσεως διακονίας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς προσευχῆς, τῆς μοναχικῆς βιοτῆς καί τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ «θυμοῦ τοῦ δικαιοτάτου», ὑπέρ τῶν εὐαγγελικῶν δογμάτων, ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων καί ἱερῶν θεσμῶν καί ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς θεοδιδάκτου Πίστεως.

Ἐπί τούτοις, ἐκφράζομεν τάς θερμάς Ἡμῶν εὐχαριστίας πρός πάντας ὑμᾶς, τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας ὑμῶν τήν Ἑορτήν ταύτην. Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, διά τήν ἐκ  μέρους τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τῆς σεβασμίας τοῦ Θρόνου Ἱεραρχίας προσφώνησιν αὐτοῦ πρός τήν Μετριότητα Ἡμῶν, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις κ. Ἀνδρέαν Παπασταύρου· ἐπίσης, τόν Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν Φώτιον, Σχολάρχην τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Σιών, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Τύχωνα, Ἀντιπρόσωπον παρ᾿ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς καί προσρήσεις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῆς Ρωσσίας κ. Ἀλεξίου Β́, τούς ἐκπροσώπους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί πάντας ὑμᾶς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Γένοιτο πᾶσιν Ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία, ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα !

«Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας πιστῶς, ζωήν τήν ἰσάγγελον ἐπολιτεύσω σαφῶς, Γεράσιμε Ὅσιε· σύ γάρ ἐν Ἰορδάνου, διαλάμψας τῇ χώρᾳ, θῆρα καθυποτάσσεις, τῇ στερρᾷ σου ἀσκήσει· Χριστός γάρ Ὅν ἐδόξασας, λαμπρῶς σε ἐθαυμάστωσεν.»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας τιμώμενος σήμερον εἰς τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ Ἅγιος Γεράσιμος, ἀνεδείχθη ὄντως ἰσάγγελος, διότι ἐκ νεότητός του ἠκολούθησε πιστῶς τόν Χριστόν. Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ ἐπικληθείς Ἰορδανίτης, ἐπείσθη εἰς τάς προτροπάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 11, 1). Ὅπως ὁ σοφός Παῦλος ἀνεδείχθη μέγας Ἀπόστολος καί Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἀνεδείχθη μέγας μεταξύ τῶν ἀσκητῶν καί ὠνομάσθη καθηγητής καί πολίτης τῆς ἐρη΄μου τοῦ Ἰορδάνου ὁ ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος.

Ἡ ἀσκητική πολιτεία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε νά δύναται νά καθυποτάσσῃ καί αὐτά τά ἄγρια ζῷα, ὅπως ἀναφε΄ρουν χαρακτηριστικῶς οἱ σύγχρονοι καί ἔγκριτοι βιογράφοι του.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐντόνως προβάλλει τήν ἀσκητικήν προσωπικότητα τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, καί μάλιστα κατά τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, διά νά τονίσῃ καί ἐπισημάνῃ τόν σκοπόν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστι τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Ἐπιφανείας, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἐπί τῶν ὑδάτων τοῦ παρακειμένου Ἰορδάνου ποταμοῦ. Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι εἷς καί μοναδικός· εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἐκ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ προελθούσης πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιστροφή εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος εἰς τήν μετά τοῦ Θεοῦ τελεῖαν κοινωνίαν.  Ἡ ἀποκατάστασις τῆς τελείας μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῇ διά τῶν ἰδίων ἡμῶν δυνάμεων, εἰ μή μόνον διά τῶν ἁγιαστικῶν μέσων τῆς  Ἐκκλησίας. Τά ἁγιαστικά δέ ταῦτα μέσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Αἷμα καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα, ὅταν ἀξίως λαμβάνομεν, γινόμεθα κοινωνοί τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ σωτηριώδους Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος, κατέστη κοινωνός τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς μοναστικῆς ἀσκήσεως εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, διά τῶν ἀσκητικῶν μέσων τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας καί τῆς προσευχῆς, ὡς καί τῆς περιφρονήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, γενόμενος οὕτω τέλειος, ἀκολουθῶν εἰς τά ἴχνη τοῦ σεπτοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου.

Ἡ μνήμη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου, ὡς καί πάντων τῶν Ἁγίων τῆς  Ἐκκλησίας μας, δέν ἀναφέρεται μόνον εἰς τόν βίον, τό ἔργον, τήν διδασκαλίαν καί τά θαύματα αὐτῶν, ἀλλά ἀποτελεῖ ἔμπρακτον μαρτυρίαν τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου δύναταί τις νά οἰκειοποιηθῇ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν αἰώνιον ζωήν· μέ ἄλλα λόγια, νά γίνῃ πολίτης τοῦ Παραδείσου.

Ἡ ἐν Χριστῷ καί διά τόν Χριστόν ἄσκησις ἐκφράζεται ὄχι μόνον διά τῆς φυγῆς εἰς τήν ἔρημον καί τῆς ἀρνήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων μέ τήν ἀπομάκρυνσίν μας τοπικῶς, ἀλλά καί διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο δέ σημαίνει τήν συμμετοχήν μας εἰς τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καί κυρίως εἰς τήν ἱεράν  Ἐξομολόγησιν καί τήν Θείαν Μετάληψιν, ὡς ἐπίσης καί διά τῆς ἀποδείξεως τῆς Πίστεώς μας διά τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν δουλείαν τῶν παθῶν καί διά τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ εὐποιΐα καί φιλανθρωπία γενικώτερον, τά ὁποῖα ἐκφράζονται τόσον διά τῆς μεταδόσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός τούς συνανθρώπους ἡμῶν, ὅσον καί διά τῆς μεταδόσεως εὐεργετικῶν λόγων καί διδασκαλιῶν καί τῆς παροχῆς βοηθείας εἰς αὐτούς, εὐεργετοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ, περισσότερον ἀπ’ ὅσον ὠφελοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖται· ταυτοχρόνως ἀπαλλάσσουν αὐτόν ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ ἀπό τόν πόλεμον τῆς φιλαργυρίας, ἡ ὁποία εἶναι ρίζα παντός κακοῦ (Α΄ Τιμ. 6, 10) καί ἀναπληροῦν πολλάς ἐλλείψεις ἡμῶν εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν.

Δεηθῶμεν, λοιπόν, τοῦ Κυρίου ἡμῶν, Θεανθρώπου  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τῇ Αὐτοῦ χάριτι, πρεσβείαις δέ τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, πάντοτε ἐνισχύῃ ἡμᾶς εἰς τήν κατά Θεόν ζωήν, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί τῶν ἀρετῶν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀμήν.

«Τοῦ ζωηφόρου Σου Σταυροῦ τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ παναγίου Πάθους Σου» ψάλλει ὁ Ὑμνῳδός.

Ὄντως, ἀδελφοί μου, καί ἡμεῖς σήμερον, τελέσαντες τήν Ἀναίμακτον Θυσίαν ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὑπηντήσαμεν  τήν προσκυνήσιμον χαράν τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσκυνήσιμος χαρά τοῦ Σταυροῦ προέρχεται ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἀπετέλει τό σύμβολον τῆς κυριαρχίας τοῦ ψεύδους ἐπί τῆς ἀληθείας, δηλαδή τῆς φθορᾶς ἐπί τῆς ἀφθαρσίας, αὐτό τοῦτο τό Ξύλον μετατρέπεται καί ἀναδεικνύεται, ὄχι ἁπλῶς εἰς σύμβολον, ἀλλά εἰς μέσον τελικῆς κυριαρχίας πλέον τῆς ἐνσάρκου Ἀληθείας, τοῦ Χριστοῦ, ἐπί τῆς πλάνης καί τοῦ ἀνυποστάτου ψεύδους τοῦ διαβόλου.

Ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἰδιαιτέρως  προβάλλεται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας περί τό μέσον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἀποτελεῖ πρᾶξιν τῆς  ἐμπειρίας τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς θωρίας τῶν θεοφόρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, Προφητῶν,  Ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων. Αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τῆς προσκυνησίμου δυνάμεως τοῦ Μυστηρίου  τοῦ Ξύλου τοῦ Σταυροῦ καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί, διά νά γευθῶμεν τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.  Ἡ διά τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπελθοῦσα νέκρωσις τοῦ ᾍδου καθοδηγεῖ πάντας ἡμᾶς,  ἰδιαιτέρως δέ τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα καί τό εὐλαβές ἡμῶν  καί χριστεπώνυμον ποίμνιον.

Εἰς τόν παρεπιδημοῦντα προσκυνητήν τοῦ Παναγίου Τάφου Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κιέβου κ.κ. Βλαδίμηρον μετά τῆς εὐλαβοῦς αὐτοῦ συνοδείας, εὐχόμεθα  ὑγιείαν κατ΄ ἄμφω καί τήν Ἄνωθεν ἐνίσχυσιν εἰς τό ἐθνικο-θρησκευτικόν καί ποιμαντικόν αὐτοῦ ἔργον, καί ὅπως Τίμιος Σταυρός χαρίζηται αὐτῷ καί τῇ ἀγωνιζομένῃ  Ἀδελφῇ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ ἐν Οὐκρανίᾳ τήν προσκυνήσιμον χαράν ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας, διάγει τό στάδιον τῆς Ἁγίας Νηστείας τῆς Μεγάλης  Τεσσαρακοστῆς, πρός ἑτοιμασίαν διά τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Πάσχα, δηλαδή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημασία τῆς νηστείας, τήν ὁποίαν ἔχει θεσπίσει καί ἐπιβάλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, εἶναι μεγάλη , ἐπειδή ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητη τόσον διά τήν πνευματικήν μας προκοπήν καί πρόοδον, ὅσον καί διά τήν σωτηρίαν μας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ὑπέδειξε μέ τό παράδειγμά Του τήν ἀνάγκην καί σημασίαν τῆς νηστείας. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμολογοῦν καί κηρύττουν, ὅτι οἱ πρωτόπλαστοι ἔχασαν τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ Θεοῦ ἤ μᾶλλον ἐξεδιώχθησαν ἐκ τοῦ Παραδείσου, διότι δέν ἐσεβάσθησαν τήν νηστείαν, δηλαδή τήν ἀποχήν ἀπό τοῦ φαγεῖν ἐκ τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως (Γεν. 2, 17).

Διά τοῦτο διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι, ἐάν θέλωμεν νά εἰσέλθωμεν εἰς τόν Παράδεισον, θά πρέπῃ νά νηστεύσωμεν. Ἡ νηστεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, δέν ἔχει καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν καί ὁμοιότητα ποιοτικήν ἤ ποσοτικήν μέ τάς νηστείας τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ νηστεία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν προσευχήν, τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι δέν νοεῖται νηστεία χωρίς προσευχῆς ἤ προσευχή χωρίς νηστείας. Ἐπιπλέον δέ, ὁ σκοπός τῆς νηστείας εἶναι ἡ νέκρωσις καί ἀποκοπή τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος καί ἡ ἑκουσία ὑποταγή μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ  ἄνθρωπος δέν ἀποτελεῖ μόνον βιολογικήν ὀντότητα, ἡ ὁποία εἶναι ὑλική, διότι ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπον μέ τάς ἰδίας Του χεῖρας, ἀλλά εἶναι καί πνευματική ὀντότης, διότι ἐνεφύσησεν εἰς αὐτόν πνοήν ζωῆς (Γεν. 2, 7)· ὅπως, λοιπόν, τό σῶμα καί ἡ σάρξ ἔχουν τό ἰδικόν των φρόνημα καί τήν ἰδικήν των τροφήν, οὕτω καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἄϋλος, ἔχει τό ἰδικόν της φρόνημα καί τήν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς.

Ἐπειδή τό στάδιον τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι στάδιον προετοιμασίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐπειδή ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ὁποία μέ τήν σειράν της ἀπαιτεῖ ἐντονωτέραν προσευχήν, πρός ἀντιμετώπισιν των δυσκολιῶν καί τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα παρεμβάλλονται ὑπό τοῦ πολεμήτορος, τοῦ ἐχθροῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ «πατρός τοῦ ψεύδους» (Ἰω. 8, 44), τοῦ διαβόλου, ἡ Ἐκκλησία μας ἐθέσπισε νά τελῶμεν κατά τάς Ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν τήν κατανυκτικήν καί πλουσίαν εἰς θεολογικά νοήματα ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Θεοτόκον καί Ἀειπάρθενον Μαρίαν, τήν Μητέρα τοῦ Σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ σκοπός τῆς τελέσεως ἤ μᾶλλον τῆς πανηγύρεως τῆς τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, εἶναι ἡ ἐνίσχυσις ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὡς γνωστόν, ὁ ἀγών ἑκάστου πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀγών κατά τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ νά μᾶς θέσῃ ἐκτός τῆς ἀσφαλοῦς ὁδοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἀσφαλής δέ αὕτη ὁδός εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ Χριστός ἡ Κεφαλή τὴς Ἐκκλησίας, ἡμεῖς δέ εἴμεθα ταπεινά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιπλέον δέ, ἡ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἀποτελεῖ εὐχαριστήριον ὕμνον καί εὐγνωμοσύνην πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία διά τῆς ταπεινώσεώς της ἀλλά καί τῆς ἀφιερώσεώς της εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ὅπου διῆγε βίον προσευχῆς καί νηστείας, ἀνεδείχθη ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», γενομένη Μήτηρ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ἀκαταπαύστως  πρεσβεύει καί μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν, τῶν ζητούντων τήν μητρικήν αὐτῆς βοήθειαν καί προστασίαν. Ἐξ ἄλλου, ἡ σημερινή αὐτή ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, ἤ ἄλλως τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου,   καταλήγει μέ τήν πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἱκετήριον δέησιν διά τῆς Παναγίας, εἰς τάς πρεσβείας τῆς ὁποίας ἀναθέτομεν πᾶσαν ἐλπίδα.  Ἀμήν.

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς ἠξίωσε νά ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς ἀλλά καί εὐχαριστιακῶς τήν ἑορτήν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τήν ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων, τῆς γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί Θεοδώρας ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί Ὁμολογητοῦ ἁγίου Μεθοδίου. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ οὐχί ἁπλῶς ἀνάμνησιν γεγονότων ἀφορώντων εἰς τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν Εἰκόνων, ἀλλ’ ὁμολογίαν Πίστεως ἀφορῶσαν εἰς τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας. Ἡ ἀναστήλωσις τῶν Εἰκόνων, κατ΄ οὐσίαν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναμόρφωσιν τῆς ὑπό τῆς ἁμαρτίας ῥυπωθείσης θείας ἐν ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις εἰκόνος εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος, δηλαδή τό θεῖον κάλλος· τοῦτο δέ ἐπετεύχθη διά τῆς τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας Σαρκώσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὑπό τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις διατυπωθεῖσα ὁμολογία Πίστως, τήν ὁποίαν διαφυλάσσει ἀλώβητον καί ἀκεραίαν ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν ἕνωσιν ἡμῶν μετά τοῦ Θεοῦ, ἕνωσιν τήν ὁποίαν ἐμίσησεν ὁ μισόκαλος τῆς ἀληθείας ἐχθρός, ὁ διάβολος. Ἰδού, πῶς διατυποῦται ἡ σημασία τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπό τοῦ Ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας. «Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ, Θεοτόκε, περιεγράφη σαρκούμενος, καί τήν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν».

Ὑπ’ αὐτό τό πνεῦμα, τό αὐστηρῶς δογματικόν, κρινόμενον καί τό  σήμερον ἀναγνωσθέν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως καί πρό τοῦ Παναγίου Τάφου Συνοδικόν τῆς Ζ’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀναφερόμενον εἰς τούς ἀναθεματισμούς τῶν αἱρετικῶν, δέν πρέπει ἐπ’ οὐδενί νά παρερμηνεύεται ὑπό τινων, ὡς ἀναχρονισμός  ἤ μισαλλοδοξία, κατά τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλά ὡς ἐπιτίμησις τῶν μεθοδειῶν τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἀπ’ ἀρχῆς ἐφθόνησε τήν ἐν τῷ Παραδείσῳ κοινωνίαν τῶν Πρωτοπλάστων μετά τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία στοιχοῦσα εἰς τήν τῶν Ἁγίων Πατέρων ὀρθόδοξον διδασκαλίαν ἀπαρασαλεύτως, κηρύττει καί ὁμολογεῖ μετά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν Εἰκόνων, δηλαδή τήν συγκατάμειξιν ἡμῶν μετά τοῦ θείου κάλλους. Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ὅπως ἡ χάρις τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διατηρῇ ἀπαραχάρακτον τήν σφραγῖδα τῆς Εἰκόνος αὐτοῦ ἐπί τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος καί τῆς ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ἔτη πολλά!  Εἰς ὑγιείαν πάντων ἡμῶν!

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Τύχων,

Προϊστάμενε τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,

«Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό;» (Ψαλμ. 132, 1)

Ὁ κοινός τῆς Πίστεως καί τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Ἀρχηγός, εἶναι αὐτός ὁ Ὁποῖος συνήγαγεν ἡμᾶς ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καί ἐπί τῷ εὐσήμῳ γεγονότι τῶν σεπτῶν ὀνομαστηρίων τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν Ρωσσιῶν κ. Ἀλεξίου. Συνήγαγε δέ ἡμᾶς σήμερον, πρώτην Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, καθ’ ἥν ἑορτάζομεν τήν ἀποκατάστασιν τῆς προσκυνήσεως καί ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων. Τό γεγονός τοῦτο, ὀρθῶς καί δικαίως ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τοῦτο,  διότι ἔλαμψε καί πάλιν τό Φῶς ἐπί τῆς σκοτίας, ἡ Ἀλήθεια ἐπί τοῦ ψεύδους, ἡ σῴζουσα τῆς Ἐκκλησίας ὀρθή Πίστις ἐπί τῆς κακοδοξίας τῶν φαυλιστῶν τῆς ὀρθῆς δόξης.Ἡ δέ ἔκτοτε καθιερωθεῖσα Ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τήν νίκην τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς αἱρετικῆς κακοδοξίας, ἀλλά καί εἰς τήν διατράνωσιν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τῇ ὀρθῇ Πίστει, ὅπως αὕτη ἐδογματίσθη καί ἐπαρρησιάσθη ὑπό τῶν οἰκουμενικῶν μεγάλων Διδασκάλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ αἵρεσις τῶν εἰκονοκλαστῶν ἐταλάνισε τήν Ἐκκλησίαν, ὅσον οὐδεμία ἄλλη, καί τοῦτο, διότι πρός στιγμήν ἐκυριάρχησεν ἡ ἀνυπόστατος διαιρετική δύναμις τοῦ «πατρός τοῦ ψεύδους», τοῦ διαβόλου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μισόκαλος διάβολος, προσεπάθησε νά μειώσῃ τήν δύναμιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἐπιβάλλων τήν διαίρεσιν ἐπ’ αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας τῆς Πίστεως. Ζῶμεν εἰς ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν καί πάλιν ὑποβάλλεται ὑπό τῶν ἐναντίων, ὄχι τόσον ὁ διχασμός τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσον ἡ διαίρεσις αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας τῶν Ἐκκλησιῶν, τοὐτέστι τῆς κοινῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί Ὁμολογίας.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἔχει τήν μεγάλην εὐλογίαν τοῦ Μνήματος τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά καί τό βάρος τοῦ Σταυρικοῦ Μαρτυρίου τοῦ Γολγοθᾶ, παρέμεινε καί παραμένει ἀσάλευτος ἐπί τήν πέτραν τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, τῆς Πίστεως ἥν παρελάβεν ἀπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἑόρτιος τῶν σεπτῶν ὀνομαστηρίων χαρά καί εὐφροσύνη τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἁγιωτάτης Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, κ. Ἀλεξίου, ἀποτελεῖ χαράν καί εὐφροσύνην καί Ἡμετέραν. Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἀδελφική τῶν Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν, ἐννοοῦμεν Ἱεροσολύμων καί Μόσχας, συναντίληψις ἔχει ἤδη ἐκδηλωθῆ ποικιλοτρόπως οὐχί μόνον λόγοις, ἀλλά καί πράξεσιν.

Κατακλείοντες, εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανοσιολογιότητι ἐπί τῇ δοθείσῃ εἰς Ἡμᾶς ἀγαθῇ ταύτῃ εὐκαιρίᾳ, ἵνα ἀφ’ ἑνός ἐκφράσωμεν τήν κοινήν ὁμολογίαν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, καί τήν ἀδιαίρετον Πίστιν εἰς τόν Θεόν Λόγον, τόν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας σαρκωθέντα Υἱόν τοῦ Πατρός, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀφ’ ἑτέρου δέ συγχαρῶμεν καί εὐχηθῶμεν τῇ Αὐτοῦ Μακαριότητι τῷ Ἀδελφῷ καί συλλειτουργῷ Ἡμῶν Πατριάρχῃ Μόσχας καί πασῶν Ρωσσιῶν κ.κ. Ἀλεξίῳ Β’, ὑγιείαν κατ΄ ἄμφω, ἰδιαιτέρως πνευματικήν εὐεξίαν, μακροημέρευσιν καί δύναμιν τήν ἐξ Ὕψους, ἵνα συνεχίζῃ τήν εὐάρεστον τῷ Θεῷ καί Πατρί Ἡμῶν ἐπιδέξιον οἰακοστροφίαν τῆς ἐνεπιστευθείσης Αὐτῷ ὁλκάδος, τοῦ Μεγάλου τῶν Ρώσσων χριστεπωνύμου Ἔθνους.

Δεχθῆτε, παρακαλῶ, τόν παρόντα, προσφάτως ἐκδοθέντα Τόμον,  διαλαμβάνοντα περί τῶν ἱερῶν Κειμηλίων τοῦ Παναγίου Τάφου, ὡς ἔκφρασιν ἀδελφικῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας. Ἔτη πολλά !

«Λέγε, Συμεών, τίνι κράζεις καί βοᾷς· «Νῦν ἠλευθέρωμαι, εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου»; Οὗτός ἐστιν ὁ ἐκ Παρθένου τεχθείς, οὗτός ἐστιν ὁ ἐκ Θεοῦ Θεός Λόγος, ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς καί σώσας τόν ἄνθρωπον. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Ἀγαπητά μου τέκνα,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμην τοῦ ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, εἰς τόν τόπον ἔνθα σῴζεται καί ὁ ἱερός τάφος του. Ὁ Ἅγιος Συμεών συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν διακεκριμένων τῆς Βίβλου προσωπικοτήτων, καί τοῦτο διότι οὗτος διακρίνεται ἀφ’ ἑνός διά τό προφητικόν αὐτοῦ χάρισμα, ἀφ’ ἑτέρου διά τήν μαρτυρίαν του ὑπέρ τοῦ Μυστηρίου τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου ‘Eνανθρωπήσεως, μέ ἄλλα λόγια τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου σωτηριώδους Oἰκονομίας.

Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Συμεών περί τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔγκειται μόνον εἰς τήν ἀδιαμφισβήτητον ὁμολογίαν του περί τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά κυρίως εἰς τόν σκοπόν καί τήν σημασίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Τοῦτο ἀκριβῶς διατυπώνει κατά τρόπον ἔξοχον ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος παρουσιάζει τόν Ἅγιον Συμεών, νά κράζῃ καί νά βοᾷ λέγοντα: «Νῦν ἠλευθέρωμαι· εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πρεσβύτης Συμεών, ὑποδεχόμενος εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τό παιδίον Χριστόν, συνειδητοποιεῖ τήν δύναμιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἔγκειται εἰς τό ὅτι αἰσθάνεται πλέον ἐλεύθερος· τίθεται, λοιπόν, τό ἐρώτημα: ἐλεύθερος ὡς πρός τί, διά τί, καί ἀπό τί; «Εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου», διότι εἶδα ὄχι μόνον μέ τούς πνευματικούς, ἀλλά καί μέ τούς φυσικούς ὀφθαλμούς τόν ἐλευθερωτή μου.

Καθίσταται, λοιπόν, φανερόν, ὅτι ὁ Πρεσβύτης Συμεών εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ βλέπει τόν ἐλευθερωτήν του καί τόν Σωτῆρά του. Ἀπό τί, ἆρα γε; Βλέπει τόν ἐλευθερωτήν του ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος, ὡς πατήρ τοῦ ψεύδους καί ἡ πηγή τῆς ἁμαρτίας, ἤθελε τόν ἄνθρωπον ὄχι ἐλεύθερον, μέ καθαρήν θέλησιν καί βούλησιν, τό ὁποῖον σημαίνει, ὑπακούοντα εἰς τό θεῖον θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, εἰς τό θεῖον θέλημα τοῦ Πλάστου του, ἀλλ’ ὡς δοῦλον του.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνήνωσαν πάντας ἡμᾶς, κλῆρον καί λαόν, Ποιμένα τε καί ποίμνιον ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῆς ἱστορικῆς «Πόλεως τοῦ Κυρίου» ἤ ἄλλως Κυριακουπόλεως, δηλαδή τοῦ Κάρακ.  Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς τό Σῶμα Αὐτοῦ, παρέχει διά τῶν πιστῶν μελῶν αὐτῆς, δηλ. τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν μαρτυρίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ὡς ἐπίσης τῆς Θείας τοῦ Θεοῦ Ἐπιφανείας ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, τοῦ Σταυρικοῦ Θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Γολγοθᾷ, καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐκ τοῦ κενοῦ Μνήματος.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ θεμελιωθεῖσα μέν ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί ἐπί τῆς νικητηρίου δυνάμεως ἐπί τοῦ θανάτου, δηλαδή τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, οἰκοδομηθεῖσα δέ ὑπό τῶν Ἀποστόλων, συνεχίζει διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ νά κηρύττῃ καί νά προβάλλῃ λόγῳ τε καί ἔργῳ, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό Φῶς τῆς σῳζούσης Ἀληθείας. Ἡ σῴζουσα Αὐτή ἀλήθεια, κατέστησε τόν ἄνθρωπον ἐλεύθερον ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή τοῦ σκότους καί τῆς φθορᾶς, καί ἀποκατέστησεν αὐτόν εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος, δεδομένου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἠμαυρώθη διά τῆς πτώσεως τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, τοῦ πρωτοπλάστου, καί ἀνεκαινίσθη διά τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ. Τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς θείας ἐντός ἡμῶν εἰκόνος, ἀλλά καί τῆς ἀνακαινίσεως αὐτῆς, ἀπολαμβάνομεν καί ἡμεῖς οἱ παρεπιδημοῦντες καί «τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦντες πόλιν» (Ἑβρ. 13, 14) διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα, κατά τόν ἱερόν Ἰγνάτιον, γινόμεθα σύναιμοι καί σύσσωμοι τοῦ Χριστοῦ.

Βεβαίως, ἡ εὐχαριστιακή αὕτη ἐμπειρία, τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεται εἰς τήν τελεῖαν τοῦ Θεοῦ ἀγάπην καί ἄκραν Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν. Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς τοῦ Θεοῦ ἀπείρου ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, μάρτυρα καί ὁμολογητήν ἀποτελεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως δέ ἡ τοπική Ἐκκλησία τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων, τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ ὁποίου αἱ ῥίζαι καί τά τεκμήρια κοσμοῦν τήν βιβλικήν γῆν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἰδιαιτέρως δέ τήν ἱστορικήν ὑμῶν πόλιν, ἡ ὁποία δικαίως ὠνομάσθη Κυριακούπολις, τοὐτέστι Πόλις τοῦ Κυρίου.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐχαριστήσωμεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, ὁ Ὁποῖος διεφύλαξε τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν ταυτότητα ἐν τῇ ἑνότητι τῆς κοινῆς καί ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως, ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς ἡμῶν κληρονομίας· ἡ κληρονομία αὕτη ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα ἤ, μᾶλλον, τό ὑπόβαθρον τῆς ἱστορίας τῆς ἀγαπητῆς ἡμῶν ἰορδανικῆς πατρίδος, τῆς ὁποίας αἱ ἀρχαί τῆς ἐλευθερίας, ἀνεξιθρησκίας, ἰσότητος καί σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τιμοῦν τόν Κυβερνήτην αὐτῆς, τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν Βασιλέα τῆς Ἰορδανίας  Ἀμπντάλλα Ἴμπν ἐλ Χουσσέιν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ μεθ’ ὑμῶν κοινωνία ἀποτελεῖ  καρπόν τῆς ἐν Χριστῷ ὑπομονῆς, καί λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ ἀπαρχή ἀλλά καί ἡ ὁλοκλήρωσις παντός καλοῦ ἔργου· διότι, κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου προτρεπόμεθα νά ἀσκῶμεν τελεῖαν ὑπομονήν, «ἡ δέ ὑπομονή ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καί ὁλόκληροι, ἐν μηδενί λειπόμενοι» (Ἰακ. 1, 4). Καθώς δέ ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ ἀρετή διά τῆς ὁποίας διετηρήθη καί διεσώθη ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οὕτω ἡ ὑπομονή θά φέρῃ διά τῆς τηρήσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ζωῆς πᾶν ἀγαθόν καί τήν ἐν Χριστῷ ἐπουράνιον βασιλείαν, «ὧδε ἡ ὑπομονή τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστιν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 14, 12), διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τοῦ πάτρωνος τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ καί φύλακος πάντων ὅσοι αὐτόν ἐπικαλοῦνται.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐν Βηθλεέμ τεχθέντος καί ἐν Ἰορδάνῃ Βαπτισθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, πρός καθαρισμόν τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς, συνεκέντρωσεν ἡμᾶς σήμερον εἰς τοῦτον τόν περίλαμπρον καί ἔνδοξον τόπον τῆς ἐρήμου τῆς Βηθλεέμ, τόν ὁποῖον ἐχαρίτωσεν ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἀγγελικός βίος τῶν δούλων τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἀσκητῶν.   

Ἡ χορεία τῶν Ὁσίων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδή ἀπεδείχθησαν εὐάρεστοι εἰς τόν Θεόν διά τῆς αὐτῶν ἀσκητικῆς πολιτείας, κατέχει ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τόν νοητόν τῆς Ἐκκλησίας οὐρανόν· διότι ἡ μοναχική αὐτῶν ζωή ἀποτελεῖ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου οἱ Ὅσιοι Πατέρες κατεπολέμησαν τό φρόνημα τῆς σαρκός, δηλαδή ὅσα ἡ σάρξ καί ἡ φιλόσαρκος ζωή ἐπιδιώκει, τό ὁποῖον εἶναι μισητόν εἰς τόν Θεόν (πρβλ. Ρωμ. 8, 6), καί προεχώρησαν εἰς τήν πρός Αὐτόν τελείαν ἀφοσίωσιν καί τελείαν ἀγάπην· προαγόμενοι δέ εἰς αὐτήν, ηὐξήθησαν καί εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, πρός τόν συνάνθρωπον αὐτῶν, ἀνεξαρτήτως κοινωνικῆς, φυλετικῆς ἤ θρησκευτικῆς διακρίσεως.  Εἶναι τοῦτο φανερόν εἰς τούς Βίους ὅλων τῶν ὁσίων, οἱ ὁποῖοι,  ὅταν μέν δέν εἶχον τά ὑλικά μέσα διά νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπόν των, ἐπεδίδοντο μόνον εἰς εὐπροσδέκτους πρός τόν Θεόν προσευχάς ὑπέρ αὐτοῦ, ὅταν δέ διέθετον, χάρις τῷ Χριστῷ, καί ὑλικά μέσα, τότε ἤσκουν καί τήν ἔμπρακτον φιλανθρωπίαν. Τό Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, τό κόσμημα τοῦτο καί πρότυπο τῶν Κοινοβίων, ἦτο πρότυπον φιλοξενίας καί φιλανθρώπου δράσεως, πέραν τῆς αὐτοῦ λειτουργικῆς ζωῆς καί τῶν προσευχῶν. Ἡ δέ προσευχή καί ἡ φιλανθρωπία ἦσαν ἀδιάπτωτα καί ἐπίπονα, διά τόν ὁποῖον λόγον καί ἐπάνω τῆς πύλης τοῦ Μοναστηρίου ἐπεκρέματο ἐπιγραφή λέγουσα «μηδείς ὀκνηρός εἰσίτω».

Πάντως, θά ἦτο σφάλμα, ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ τέκνα, νά περιορίσωμεν τήν ἀξίαν τοῦ Μοναχισμοῦ εἰς τήν μικράν αὐτοῦ  φιλανθρωπικήν καί κοινωνικήν δρᾶσιν. Καθώς ἡ ζωή τῶν Μοναχῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, οὕτω καί ἡ φιλανθρωπία αὐτῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, ἐπιτελουμένη πρωτίστως διά τῆς ἐπιπόνου καί ἐπιμόνου ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου προσευχῆς. Πρωταρχικόν μέλημα τῆς χριστιανικῆς φιλανθρωπίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ πλησίον, διότι τήν μέν σάρκα κληρονομοῦμεν ἀπό τούς γονεῖς ἡμῶν καί αὕτη πρόκειται νά ἀποθάνῃ, τήν δέ ψυχήν λαμβάνομεν νοεράν καί καθαράν ἀπό Θεοῦ, ὡς αἰώνιον ἡμῶν ὑπόστασιν. Διά τοῦτο, πρώτιστος τρόπος ἀγάπης διά τόν πλησίον εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχικῆς αὐτοῦ σωτηρίας καί μέσον διά τήν ὑποβοήθησιν τῆς σωτηρίας αὐτῆς εἶναι πρωτίστως ἡ ἐν ἄκρᾳ ἀγάπῃ ὑπέρ αὐτοῦ προσευχή.

Οἱ Μοναχοί καί ἀσκηταί ἀκολουθοῦν τό ὑπόδειγμα τῆς παρθενίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, πέραν τοῦ προσωπικοῦ αὐτοῦ παραδείγματος (Ά Πέτρου 2, 21), παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς, ὅτι ὅποιος δύναται νά ἀσκήσῃ τήν ζωήν τῆς παρθενίας διά νά ἐπιτύχῃ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, νά μή διστάζῃ νά προχωρήσῃ εἰς τοῦτο (Ματθ. 19, 12). Ἡ παρθενία, ἡ  στέρησις τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ἡ σύνολος ἄσκησις καί ἐγκράτεια,  εἶναι μία μεγάλη προσωπική διά βίου θυσία χάριν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μέσον πρός τελείαν ἀποφυγήν τῶν βιοτικῶν δεσμεύσεων καί ἐπιθυμιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν  τήν καθαράν πρός τόν Θεόν προσευχήν καί τήν κατά συνείδησιν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς ἐγκρατείας καί σωφροσύνης οἱ Μοναχοί σπεύδουν ἤδη ἀπό ταύτης τῆς ζωῆς, νά μιμηθοῦν τούς Ἀγγέλους, μοναδικόν ἔργον τῶν ὁποίων εἶναι ἡ πρός Θεόν καθαρά ὑπακοή καί λατρεία (Ἑβρ. 1, 14) καί νά εἰσέλθουν ἀπό τώρα εἰς τήν νέαν κατάστασιν τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτε τό ὑλικόν καί σαρκικόν, ἀλλά καινή κτίσις (Γαλ. 6, 15), ὅπου πάντες θά εἶναι «ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ» μήτε νυμφεύοντες, μήτε νυμφευόμενοι (Ματθ. 22, 30).

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Τό εὐλογημένον τοῦτο Κοινόβιον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἀποτελεῖ καύχημα τοῦ τόπου τούτου, ἀναπόσπαστον ὁρόσημον, τό ὁποῖον δεικνύει τήν διαχρονικήν πορείαν τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ἀπό τόν τόπον τοῦτον διῆλθον οἱ Μάγοι Βασιλεῖς μετά τήν προσκύνησιν τοῦ Χριστοῦ, διῆλθον ὅμως καί οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἡμῶν, οἱ Ἀρχιμανδρῖται τῶν κοινοβιατῶν καί τῶν λαυρεωτῶν Μοναχῶν  Θεοδόσιος καί Σάββας, καί πληθύς ἄλλων ἁγίων ἀσκητῶν. Ἡ ἱστορία τῆς περιοχῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον διεφύλαξε καί διαφυλάττει ἀπό πολλῶν αἰώνων τούς ἁγίους καί ἱστορικούς αὐτούς Τόπους.

Ἄς δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου  Θεοδοσίου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ἄνθρωπος συνδιαλλαγῆς καί φιλανθρωπίας, καί ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη Μέγας καί ἀπέκτησε παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί δύναμιν θαυματουργίας, νά χαρίσῃ εἰρήνην εἰς τήν περιοχήν ἡμῶν, ἐλευθερίαν δέ καί ἀνεξαρτησίαν εἰς τόν παλαιστινιακόν λαόν. Ἀμήν.