«Ἀλλ΄ ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ· καί γάρ ὁ Πατήρ τοιούτους ζητεῖ τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4, 23.24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

«Ὡς ὄντως ἱερά καί πανέορτος αὕτη ἡ σωτήριος» ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, καθ’ ἥν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπεκάλυψε τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Τό Μυστήριον δέ τοῦτο, τό ἀποκαλυφθέν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ παρά τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα νῦν ἱστάμεθα, ἤλθομεν καί ἡμεῖς νά ἑορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν μετ’ αὐτῆς καί δι’ αὐτῆς.

Καί τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά πρώτην φοράν ἐδῶ ἐφανέρωσεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενος, Αὐτός ἐστιν ὁ ζῶν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ σῴζων καί ἁγιάζων καί φωτίζων τούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ προσκυνοῦντας Αὐτόν. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, τό πρῶτον ἐφανέρωσεν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, τήν μετέπειτα ἀναδειχθεῖσαν ἁγίαν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ,  τήν καί σήμερον τιμωμένην, ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδή εἶναι πνεῦμα, δέν περιοιρίζεται εἰς συγκεκριμένον τόπον ἤ χῶρον, ὡς ἐπίστευον οἱ συμπολῖται αὐτῆς, καί ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν, πρέπει νά Τόν προσκυνοῦν μέ τάς ἐσωτερικάς των πνευματικάς δυνάμεις, μέ καθαρότητα τῆς καρδίας καί τοῦ νοός, ἀλλά καί μέ ἀληθῆ ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας ἡ ὁποία ἁρμόζει εἰς Αὐτόν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνησιν καί λατρείαν προσφέρει τῷ Θεῷ Πατρί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔνθα, μέ ἄλλα λόγια γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Σαμαρείτιδος εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, ἔνθα ἡ Σαμαρεῖτις ἐποτίσθη μέ τό πνευματικόν Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, τοὐτέστι μέ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία διαμέσου τῶν αἰώνων κατέστη οὐχί μόνον κῆρυξ τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ Πίστεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί φύλαξ τῶν ἱστορικῶν καί ἀψευδῶν τεκμηρίων  τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστι», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Τά ἴδια λόγια ἀπευθύνει καί  εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός, εἰς ἡμᾶς τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν, διότι οὕτω θέλει αὐτούς οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦν τόν Θεόν Πατέρα· δηλαδή οἱ πραγματικοί προσκυνηταί πρέπει νά λατρεύουν τό Θεόν μέ θεοφωτίστους τάς πνευματικάς δυνάμεις των καί μέ λατρείαν ὄχι τυπικήν καί σκιώδη, ἀλλά πραγματικήν καί ἐμπεπνευσμένην ἀπό πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Διότι καί ὁ Πατήρ ζητεῖ ἐπιμόνως τέτοιοι πραγματικοί καί ἀληθινοί προσκυνηταί νά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν.

Ὡς ἡ Σαμαρεῖτις «πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ» τοὐτέστι τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ Ὑμνῳδός «ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς, βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος» (Κοντάκιον), οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, μιμούμενοι τήν τῆς Σαμαρείτιδος πίστιν, σπεύσωμεν εἰς τό πνευματικόν Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τοὐτέστιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἴδωμεν τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ποτισθῶμεν δαψιλῶς καί κληρονομήσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν, τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

«Πάντα τά ἔθνη κροτήσατε χεῖρας· ἀλαλάξωμεν, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν (Χριστῷ)· ὅτι ἐν Ξύλῳ ὑψωθείς καί ἐν Τάφῳ κατελθών, τόν ᾍδην ἐσκύλευσε καί νεκρούς συνήγειρε, βοῶντας Aὐτῷ, Ἀλληλούια, Ἀλληλούια, Ἀλληλούια Χριστῷ τῷ ἀναστάντι». (δοξαστικόν τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Eὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς προσκαλεῖ νά εὐχαρι-στήσωμεν τόν Σωτῆρα καί Θεόν ἡμῶν Χριστόν, διότι ἐσταυρώθη καί κατῆλθεν εἰς τόν ᾍδην καί συνανέστησε τούς νεκρούς, ἀφοῦ κατήργησε τήν δύναμιν τοῦ ᾍδου, μέ τό ἐπί τοῦ Σταυροῦ χυθέν Αὐτοῦ Αἷμα. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ κατήργησε τόν θάνατον τόν ὁποῖον προκαλεῖ ἡ φθορά καί ἡ ἁμαρτία, χαρισάμενος εἰς ἡμᾶς τήν δύναμιν τῆς ἀθανασίας, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δηλαδή τήν αἰώνιον ζωήν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν αἰώνιον ζωήν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἐπόθησε καί ἀνεζήτησεν ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Γεώργιος, ὁ ὁποῖος μιμησάμενος τόν Σωτῆρα Χριστόν, συνέπαθε διά τοῦ Σταυρικοῦ Θανάτου τοῦ Χριστοῦ, συναπέθανε Αὐτῷ, ἀλλά καί συνανέστη, ἀναδειχθείς οὕτως συμβασιλεύς τοῦ Χριστοῦ καί κληρονόμος τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἰδού, διατί πάντα τά ἔθνη καλοῦνται νά δοξάσουν τόν Θεόν, καί ἰδού διατί οἱ πάντες ἐκλήθημεν εἰς τήν ἱεράν αὐτήν εὐχαριστιακήν σύναξιν, διά νά πανηγυρίσωμεν ἀφ’ ἑνός μέν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοὐτέστι τήν Ἀνάστασιν τῆς ἡμετέρας ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος μετά πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος ἀναδειχθέντων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποτελεῖ ἀψευδῆ καί ἀναμφισβήτητον μάρτυρα τῆς πραγματικότητος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ: διότι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδιαιτέρως δέ οἱ μιμησάμενοι τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν διά τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐγγύησιν τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἡ εἰς Χριστόν Πίστις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ Πίστις εἰς τήν ἀπ’ αἰῶνος ἀποκαλυφθεῖσαν Ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τοῦ Ὄρους Σινᾶ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσῆν. Αὐτή αὕτη ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἐν τῷ Ὄρει Σινᾶ ἀληθινή Πίστις, ἐφανερώθη ἐν σαρκί ληφθείσῃ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, τῆς ἐκ Ναζαρέτ, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί διά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐξ Οὗ ἔλαμψε τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό ὁποῖον εἶναι τό Φῶς τῆς Ἐνσάρκου Ἀληθείας καί τῆς Ἐνσάρκου Ἀναστάσεως. Αὐτοῦ τοῦ Φωτός ἐγένετο κοινωνός καί ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, ὁ ὁποῖος τόσον μέ τήν ἐν Χριστῷ πολιτείαν του, ἀλλά καί μέ τήν ἐν Χριστῷ καί διά Χριστόν παρρησίαν του, ἀνεδείχθη, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, «εἰς ἀστέρα πολύφωτον, εἰς ἥλιον λάμποντα, ἐν τῷ στερεώματι» τῆς Ἐκκλησίας (Κεκραγάρια Μεγάλου Ἑσπερινοῦ). Πράγματι, ἀγαπητοί μου, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, βλέπομεν τόν μιμητήν τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο, διότι ὁ Ἅγιος Γεώργιος δέν ἀνεδείχθη μόνον ὁ πιστός Μάρτυς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας, ἀλλά καί ὁ ἐλευθερωτής τῶν αἰχμαλώτων, ὁ ὑπερασπιστής τῶν πτωχῶν, ὁ ἰατρός τῶν ἀσθενούντων, ἀλλά καί ὁ ὑπέρμαχος τῶν πιστῶν Βασιλέων.

Τοῦ Φωτός τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοὐτέστι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ φωτίσαντος τήν διάνοιαν καί τήν καρδίαν τοῦ Ἁγίου ἡμῶν Γεωργίου, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νά γίνωμεν κοινωνοί, διά τῆς ἐνεργοῦ καί ἐμπράκτου συμμετοχῆς μας εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας, γινόμενοι καί ἡμεῖς μιμηταί τῶν ἔργων τῆς Πίστεως τοῦ σήμερον τιμωμένου Ἁγίου Γεωργίου, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, φιλανθρωπίας, δικαιοσύνης, ἀλλά καί εἰρήνης αὐτοῦ, οὗ ταῖς πρεσβείαις ὁ Ἀναστάς Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, δωρήσοι εἰς ἡμᾶς καί τόν κόσμον τήν εἰρήνην Αὐτοῦ καί τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν.

« Ὁ τῇ παλάμῃ τῇ ἀχράντῳ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον, ἦλθες τούς νοσοῦντας ἰάσασθαι, Χριστέ· τόν Παράλυτον ἐν τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ διά τοῦ λόγου Σου ἀνέστησας … διά τοῦτο κράζομεν· Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι » (Κεκραγάρια, στιχηρά ἰδιόμελα).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί,

Συνευφραίνεται μετά τῶν ἐπουρανίων καί συναγάλλεται μετά τῶν ἐπιγείων ἡ ἁγία ἡμῶν Ἑκκλησία, διότι ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό «Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων», ἔχει τό μέγα καί μοναδικόν προνόμιον νά συμμετέχῃ εἰς τήν ἱστορικήν μαρτυρίαν, ἀφ’ ἑνός μέν τοῦ τόπου τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα  ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό «Φῶς τό τῆς Γνώσεως», καί ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης», τοὐτέστιν ὁ ἐν Σπηλαίῳ καί τῇ Φάτνῃ τῆς Βηθλεέμ γεννηθείς καί σπαργανωθείς Χριστός, ἀφ’ ἑτέρου δέ τοῦ τόπου τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἀνέτειλε τό ἀνέσπερον Φῶς, τοὐτέστι τό Φῶς τῆς ἐκ τοῦ Μνήματος τριημέρου Ἐγέρσεως, τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἱερά ἱστορία, δηλαδή, τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐφανερώθη σαρκικῶς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ   ἐνυποστάτου Θεοῦ Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῇ ταπεινῇ ὑμῶν πόλει, ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ,  καί ἐτελειώθη ἐν τῷ ἐν Ἱεροσολύμοις Μνήματι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ παρακειμένου τῷ τόπῳ τῆς Σταυρώσεως, τῷ τόπῳ τοῦ Γολγοθᾶ.

Σήμερον, Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ποιεῖται μνείαν τοῦ ὑπό τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ θεραπευθέντος Παραλύτου παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ καί ἑορτάζει τό τοιοῦτον θαῦμα. Κατ’ οὐσίαν, ἡμεῖς ἑορτάζομεν τό θαῦμα τῆς  θεραπείας τῆς ἀνθρωπίνης κοινῆς ἡμῶν φύσεως ἐκ τῆς παραλυσίας αὐτῆς, τῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν προελθούσης. Ἡ Ἐνσάρκωσις τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί ἡ Σταυρική Αὐτοῦ Θυσία, σύν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ἀποτελοῦν τό ἱερόν Μυστήριον τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί δικαιοσύνης, τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ κατανοητόν ἤ νά οἰκειωθῇ ὑπό τινος, ἐκτός τοῦ χώρου καί τοῦ τόπου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό  Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Κεφαλή εἶναι Αὐτός Οὗτος ὁ Χριστός. Ἡ δέ ζωοποιός καί ἐνεργοποιός δύναμις τοῦ Σώματος τούτου εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἀδύνατον, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, νά κατανοήσῃ κανείς τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἐνσάρκου Ἀληθείας, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τήν λειτουργικήν, μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος Ζῶντος Ἄρτου (Ἰω.6,51 ), ἀλλά καί τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό Αἷμα οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 6, 53.54). Ὁ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον Θεός, τῇ ἀχράντῳ Αὐτοῦ παλάμῃ, κατελθών ἐπί τῆς γῆς, εἰσέβαλεν εἰς τήν κοσμικήν καί ἀνθρωπίνην ἡμῶν ἱστορίαν, προκειμένου νά ἰατρεύσῃ τήν ἐκ τῆς φθορᾶς νοσήσασαν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ μέν Παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀνέστη ἐκ τῆς παραλυτικῆς αὐτοῦ καταστάσεως, διά τοῦ θείου λόγου τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς δέ, ἀνέστημεν καί ἀνιστάμεθα ἐκ τῆς παραλύσεως τῆς ἡμετέρας φθορᾶς καί ἁμαρτίας ἐντός τῆς κολυμβήθρας τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος, διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Διά τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασεως Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀνεπλάσθη ἡ ἀνθρωπίνη ἡμῶν φύσις καί κατέστη ἐλευθέρα ἐκ τῆς κυριαρχίας τῶν δεσμῶν τοῦ ᾍδου, τοὐτέστι τῆς τυραννίας τοῦ διαβόλου, ὅπερ σημαίνει, ὅτι πάντες ἐν Χριστῷ καλούμεθα νά ἐξασκήσωμεν τήν παρασχεθεῖσαν ἡμῖν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐλευθέραν ἡμῶν βούλησιν, ὥστε καί ἡμεῖς ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, τῇ ἡμέρᾳ τῆς Β’ Παρουσίας καί Κρίσεως, νά ἀπολαύσωμεν τῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ ὑπεσχημένης ἡμῖν Ἀναστάσεως «Ὥσπερ γάρ» λέγει ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας «εἴ τις σπινθῆρα λαβών ἀχύροις ἐγκαταχώσαι πολλοῖς, ἵνα σωζόμενον ἔχοι τό τοῦ πυρός σπέρμα, οὕτω καί ἐν ἡμῖν ὁ Κύριος … διά τῆς ἰδίας σαρκός ἐναποκρύπτει τήν ζωήν καί ὥσπερ τι σπέρμα τήν ἀθανασίαν ἐντίθησιν, ὅλην τήν ἐν ἡμῖν ἀφανίζον φθοράν».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν εἰς τόν Παράλυτον ἐλθόντα Χριστόν, παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ, Αὐτόν εὐχαριστήσωμεν καί δοξάσωμεν, ἀλλά καί Αὐτόν προσκυνήσωμεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ἡ ἐξ Οὐρανοῦ ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια, Αὐτός ἐστι τό Φῶς τοῦ κόσμου, Αὐτός ἐστιν ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εἰρήνη»(Φιλιπ. 4, 7) καί Δικαιοσύνη, ἵνα καταστήσῃ ἡμᾶς καί μεθ’ ἡμῶν ὅλον τόν κόσμον, ἰδιαιτέρως δέ τούς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ κατοικοῦντας συμπολίτας ἡμῶν, κοινωνούς τῶν καρπῶν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τοὐτέστι τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης. Αὐτῷ, τῷ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι καί θανάτῳ θάνατον πατήσαντι καί τοῖς ἐν ᾍδῃ ζωήν αἰώνιον χαρισαμένῳ, μετά τοῦ θεραπευθέντος  Παραλύτου κράξωμεν, Κύριε, δόξα Σοι.

«Ταῖς μυροφόροις γυναιξί παρά τό μνῆμα ἐπιστάς ὁ Ἄγγελος ἐβόα· τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός δέ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος, ἀλλά κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀνέτειλεν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀνέτειλε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Δικαίως σήμερον, συνευφραίνεται καί συναγάλλεται μετά τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ ἡ ἐκκλησιαστική ὑμῶν κοινότης τῆς Ρέμλης, δηλαδή τῆς βιβλικῆς Ἀριμαθαίας, καί τοῦτο, διότι τά τέκνα τῆς Ἀριμαθαίας, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, οἱ κρυπτοί μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ὁμοῦ μετά τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν εἰσί μάρτυρες, οἱ μέν τῆς Ταφῆς, αἱ δέ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τόσον ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, ὅσον καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ἐγένοντο ἐπιπλέον καί διαπρύσιοι κήρυκες καί εὐαγγελισταί τῆς καταργήσεως τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, διότι ἐν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί τέλειος Θεός, συνανέστησε καί συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συνανύψωσις, δηλαδή συνανάστασις καί θέωσις τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀποτελεῖ καί τόν λόγον τῆς εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου, διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τό μέγα θαῦμα τῆς Ταφῆς τοῦ Θεανθρώπου, τῆς ὑπό τῶν Ἀριμαθαίων Μαθητῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τό ὑπό τῆς  Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ κενωθέντος Μνήματος,  λέγων «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ κενὸν ἄρα [καὶ] τὸ κήρυγμα ἡμῶν͵ κενὴ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν· … εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· … Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν͵ ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων … » (Α’ Κορ. 15, 14.17.20), ὅπερ σημαίνει, ὅτι καί ἡμεῖς, οἱ ἀναγεγεννημένοι διά τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Σφραγῖδος τῆς Δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γινόμεθα διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ,  κοινωνοί καί τῆς Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· « συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον͵ ἵνα, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός͵ οὕτως καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4).

Αὐτήν ακριβῶς τήν καινότητα ζωῆς, τήν χαρισθεῖσαν ἡμῖν ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ συνεορτάζομεν καί συμπανηγυρίζομεν μετά τῶν τιμωμένων σήμερον Ἀριμαθαίων Ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ὡς καί μετά τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, «αἷστισιν ἐπιστάς παρά τό κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ» ὁ Ἄγγελος ἐβόα, ὅτι τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός διά τῆς τριημέρου Ἐγέρσεώς Του ἐδείχθη ἀλλότριος τῆς διαφθορᾶς, δηλαδή ἀπεδείχθη ξένος πρός τόν θάνατον τόν ὁποῖον προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτήν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί, τήν ἐκ τῆς διαφθορᾶς ἀλλοτρίωσιν ἐν Χριστῷ, ἐγγυᾶται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ τελουμένου εἰς ἀνάμνησιν «τῶν σωτηρίων Αὐτοῦ παθημάτων, τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως» Αὐτοῦ· ἡ δέ ἁγία Τράπεζα, μαρτυρεῖ αὐτό τοῦτο τό καινόν Μνῆμα, ἐφ’ ὅ αἱ ἀγγελικαί Δυνάμεις ἐπίστανται, κατά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Μυσταγωγίας ὑπό τῶν Ἱερέων, κραυγάζουσαι, «Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ» τήν ζωοποιόν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· «ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν͵ οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζῳοποιηθήσονται» (Α’ Κορ. 15, 22).

Τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς αἰωνίου Αὐτοῦ Βασιλείας, διότι τοῦτο ἐστίν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, διά τῶν σήμερον τιμωμένων Ἀριμαθαίων ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν καί τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα γενώμεθα μέτοχοι, ἀλλά καί κήρυκες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ, τῆς εἰρήνης τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ. Οὗ ἡ δόξα, τό κράτος καί τό ἔλεος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

Χριστός Ἀνέστη!

«Ὕψωσεν εἰς οὐρανούς τήν τῶν ἀνθρώπων προσλαβόμενος φύσιν ἀτρέπτως, ὁ Υἱός σου, Πάναγνε Θεότοκε, ὑπερβολῇ ἀγαθότητος, ῥυσάμενος τῆς πάλαι φθορᾶς· ᾧ καί εὐχαρίστως ἀναμέλπoμεν· Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τά ἐγκαίνια τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως καί τήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν. Ὁ εὐλογημένος, ὅμως, οὗτος τόπος, ἡ ἀνά τήν οἰκουμένην  γνωστή πόλις ὑμῶν Κανά, ἑορτάζει ἐπιπλέον τό πρῶτον γνωστόν θαῦμα τό ὁποῖον ἐποίησεν ὁ Χριστός, τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, τῇ προτροπῇ τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τόν γάμον ὁ ὁποῖος ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν εὐλογημένον τόπον.

Δικαίως  ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερον ἡ Κανά, διότι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐγένετο καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς Αὐτοῦ ἐκ τῆς Θεοτόκου προσλήψεως ἀτρέπτως τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, ἀνύψωσεν αὐτήν ὄντως διά τῆς Ἀναστάσεώς του εἰς  τούς οὐρανούς, ὅπως ἀναφωνεῖ ὁ Ὑμνῳδός.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Κανά παρέχει καί αὐτή μέ τήν σειράν της τήν μαρτυρίαν της εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, εἰς τό Μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί σήμερον μετέχει εἰς τήν ἀνύψωσιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τούς οὐρανούς, διά τῆς πανηγύρεως τῶν ἐγκαινίων τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδή μετέχει εἰς τήν ὀγδόην ἡμέραν ἀπό τοῦ Πάσχα, ἀλλά καί εἰς τήν ψηλάφησιν τοῦ Θωμᾶ. Ἰδού, διατί καί ἡμεῖς μετά τοῦ Ὑμνῳδοῦ ἀναμέλπομεν· «εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὄντως, ἡ Κανά καί ὁ χριστεπώνυμος λαός αὐτῆς συμμετέχει εἰς τόν ἐγκαινισμόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἀναδεικνύεται ἀφ’ ἑνός μέν ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ἐλεύθερος ἀπό τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή ἀπό τῆς φθορᾶς ἡ ὁποία προκαλεῖ τόν θάνατον, ἀφ’ ἑτέρου ἀναδεικνύεται ὁ καθαρός καί ἄσπιλος Νυμφίος της Ἐκκλησίας· τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, μέ ἄλλα λόγια ἡ σχέσις Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας εἶναι γάμος ὁ ὁποῖος τελειοῦται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Τῆς χαρᾶς ταύτης τοῦ πνευματικοῦ γάμου γινόμεθα συμμέτοχοι καί ἡμεῖς διά τῆς κοινωνίας τοῦ ζῶντος Ἄρτου, τοῦ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος καί διά τῆς κοινωνίας τοῦ καινοῦ γενήματος τῆς Ἀμπέλου, δηλαδή τοῦ καινοῦ οἴνου, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ἰω. 6, 51, Ματθ. 26, 29). Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συμμετοχή μας εἰς τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πρόγευσις τοῦ καινοῦ Πάσχα, δηλαδή ὁ ἐγκαινισμός τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ψηλάφησις τοῦ Θωμᾶ, ἡ συμμετοχή μας εἰς τόν πνευματικόν γάμον καί εἰς τήν χαράν τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ γάμου, τοὐτέστι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Κλῆρος καί λαός, οἱ συναποτελοῦντες τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, καταγγέλλομεν περιτράνως τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν νίκην τῆς Ζωῆς κατά τοῦ θανάτου, τῆς Ἀφθαρσίας κατά τῆς φθορᾶς, τήν νίκην τοῦ Φωτός κατά τοῦ σκότους, τήν ἐπικράτησιν τῆς δικαιοσύνης ἐπί τῆς ἀδικίας καί τῆς Ἀληθείας ἐπί τοῦ ψεύδους. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό κήρυγμα καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας· «Χριστός γάρ Ἀνέστη καί ζωή πολιτεύεται. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν».

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ Γῆ τῆς Παλαιστίνης, μέ κέντρον τήν Ἱερουσαλήμ,  ἔχει τό μέγα προνόμιον νά εἶναι ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τῆς ἀποκαλύψεως ἀλλά καί τῆς λατρείας τοῦ Ἑνός καί μόνου Θεοῦ, τοῦ καί Δημιουργοῦ τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, μέ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Αἱ μονοθεϊστικαί θρησκεῖαι, Ἰσλάμ, Χριστιανισμός καί Ἰουδαϊσμός, ἀρρήτως συνδεδεμέναι μέ τήν γῆν τῆς Παλαιστίνης καί μέ τήν ἱστορίαν αὐτῆς τῆς γῆς, ἀλληλοδιαδόχως προσφέρουν «δόξαν, τιμήν καί  προσκύνησιν» εἰς τόν φιλάνθρωπον Θεόν. Παρά τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια τά ἀπό τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος προκαλούμενα, αἱ χριστιανικαί Κοινότητες τῆς Παλαιστίνης καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, ἑώρτασαν μέ λαμπρότητα καί πλήρη θρησκευτικήν ἐλευθερίαν τήν μεγάλην Ἑορτήν τοῦ Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία διατρανώνει κατά τρόπον πνευματικόν καί φυσικόν, τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῶν δεσμῶν τῆς ἀοράτου καί ὁρατῆς ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς πνευματικῆς καί φυσικῆς, δουλείας.

Εὐχαριστοῦντες ἐκ βάθους καρδίας τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί τούς συνεργάτας Αὐτῆς ἐπί τῇ προσγενομένῃ εἰς τούς πνευματικούς Ἀρχηγούς τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τιμῇ, διά τῆς δεξιώσεως καί παραθέσεως εἰς ἡμᾶς ἑορταστικοῦ γεύματος, εὐχόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ Θεός χαρίζῃ εἰς τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα ὑγείαν κατ’ ἄμφω καί τήν Θεόθεν κυβερνητικήν δύναμιν, διά νά ὁδηγήσητε τόν Παλαιστινιακόν Λαόν εἰς τό ἰδικόν του πάσχα, τό πάσχα τῆς ἀναστάσεώς του, τό πάσχα τῆς ἐθνικῆς αὐτοῦ ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας. Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, εὐχόμεθα δέ «Ἔτη πολλά».

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ ‘

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

(Τρίτη τοῦ Πάσχα, μεσημβρίας, 28 ΜΑΡ/10 ΑΠΡ 2007)

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάς, ἡ ὁποία εἶναι Ἑβδομάς τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄρχεται μέ τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου. Ὅλοι μας, βεβαίως, γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Νυμφίος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διατί ὁ Σεσαρκωμένος Θεός Λόγος, ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας σάρκα προσλαβών, ἔρχεται ὡς Νυμφίος καί μάλιστα «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», καί διατί μακαρίζεται ὁ δοῦλος ὁ ὁποῖος θά εὑρίσκεται εἰς κατάστασιν ἐγρηγόρσεως, μέ ἄλλα λόγια θά εἶναι ἕτοιμος νά Τόν ὑποδεχθῇ,  ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἐπικρίνεται ὡς ἀνάξιος νά Τόν ὑποδεχθῇ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δεικνύει ἀμέλειαν καί δέν καταβάλλει προσπάθειαν;

Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ· ἡμεῖς, ὄντες μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνει ἡ «σφραγίς τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» τήν ὁποίαν ἐλάβομεν κατά  τό Βάπτισμα, ὅταν ἀπεβάλομεν τό παλαιόν ἔνδυμα τῆς φθορᾶς καί ἐνεδύθημεν τόν Χριστόν.  Τό ἔνδυμα τό ὁποῖον ἐνεδύθημεν, εἶναι τό ἔνδυμα τοῦ Γάμου καί τοῦτο, διότι ἡ σχέσις μεταξύ Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστοῦ εἶναι σχέσις Γάμου καί μάλιστα Γάμου πνευματικοῦ. Ὅπως εἰς τόν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εὐλογούμενον φυσικόν γάμον οἱ δύο γίνονται «εἰς σάρκα μίαν», παρομοίως καί εἰς τόν Γάμον μας μέ τόν Χριστόν, γινόμεθα μία σάρξ, μία ψυχή, διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.  Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἔρχεται εἰς τό οἰκεῖον Αὐτοῦ περιβάλλον. Εἰς τόν οἰκεῖον Αὐτοῦ χῶρον, εἰς τήν ἰδίαν Αὐτοῦ κατοικίαν, ἡ δέ κατοικία Αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Νύμφη Αὐτοῦ, ἡ ὁποία ὄντως εἶναι μακαρία, εἶναι εὐτυχής, διότι δέν ὑποδέχεται νυμφίον ὁ ὁποῖος ὑπόκειται εἰς τούς νόμους τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἀλλ΄ ὑποδέχεται τόν Νυμφίον τῆς αἰωνίου ζωῆς, τόν Νυμφίον ὁ Ὁποῖος εἶναι κυρίαρχος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἄρχων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός·  εἶναι μακάριος ὁ δοῦλος αὐτός ὁ ὁποῖος γρηγορεῖ καί δέν ἀμελεῖ οὔτε ὀλιγωρεῖ οὔτε κοιμᾶται, διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔρχεται μόνον νά τόν ἐπισκεφθῇ, ἀλλά μᾶλλον νά τόν προσκαλέσῃ καί εἰσαγάγῃ εἰς τήν αἰωνίαν ζωήν, τήν μακαρίαν Ἀνάστασιν, μέ ἄλλα λόγια εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός, ἐξ ἄλλου, εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ οὐσία τῆς Πίστεώς μας.

Ἐπικρίνεται ὁ ἀνάξιος διά τήν ῥαθυμίαν, διά τήν ἀδράνειαν, ἀμέλειαν καί ἀδιαφορίαν του· ἐπικρίνεται διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Χριστός, ἐπισκέπτεται ἄνευ διακρίσεως καί τόν πρῶτον καί τόν ἔσχατον, τόν πρόθυμον καί τόν ἀπρόθυμον, τόν ἄξιον καί τόν ἀνάξιον, τόν δίκαιον καί τόν ἁμαρτωλόν. Πράττει δέ τοῦτο, διότι ὁ Ἴδιος ἐνεργεῖ καί κινεῖται ἀπό ἄφατον φιλανθρωπίαν καί ἄπειρον ἔλεος. Ὅμως, ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς καί περιμένει τήν ἰδικήν μας ἀνταπόκρισιν καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός, ὤν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὤν αὐτεξούσιος, σέβεται τήν ἰδικήν μας βούλησιν καί τήν ἰδικήν μας ἐλευθέραν θέλησιν καί ἐλευθέραν κρίσιν. Κατά τήν ἐπίσκεψίν Του εἰς τόν τεθνεῶτα φίλον του Λάζαρον, καί κατά τήν ὥραν τῆς ἐκ τοῦ μνημείου τετραημέρου ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν, ὅπου μέχρι τῆς σήμερον σῴζεται ὁ τάφος τοῦ Λαζάρου, ὁ Χριστός ἐφανέρωσε τήν θείαν καί ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ βούλησιν, θέλησιν καί ἐνέργειαν, ταυτοχρόνως δέ ἐφανέρωσε τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἀνταποκρίνεται εἰς αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἰδικήν των ἐλευθέραν βούλησιν ζητοῦν τήν βοήθειαν καί συνδρομήν Του, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν τοῦτο αἱ ἀδελφαί τοῦ Λαζάρου, αἱ ὁποῖαι ἐζήτησαν ἀπό τόν Χριστόν νά ἀναστήσῃ ἐκ τοῦ μνημείου τόν ἀποθανόντα αὐτῶν ἀδελφόν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἐβδομάς, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἑβδομάς τῆς ἀναμνήσεως τῶν Παθῶν  τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ μέ ἀποκορύφωμα τόν Σταυρικόν του Θάνατον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ τόπου τοῦ ὁποίου ἔχομεν τήν εὐλογίαν νά εἴμεθα προσκυνηταί, εἶναι τά Πάθη τά ὁποῖα ὑπέστη ὁ Θεός ἀπό ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην διά τό πλάσμα Του, διά τήν εἰκόνα Του, τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐπίστευσε εἰς τήν δύναμιν τοῦ θελήματός του, εἰς τήν δύναμιν τῆς ἰδικῆς του ἐλευθερίας. Ὁ Χριστός ἔπαθε καί ὑπέστη τόν Σταυρικόν Θάνατον, προκειμένου νά ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἀπό τά παράλογα πάθη, τά πάθη τῆς σαρκός, τά ἀνθρώπινα πάθη, τά ὁποῖα τελικῶς ἀπό κυρίαρχον τῆς κτίσεως κατέστησαν τόν ἄνθρωπον δοῦλον, καί ἀπό υἱόν τοῦ φωτός κατέστησαν υἱόν τοῦ  σκότους, υἱόν τῆς νυκτός.

Ἰδού, λοιπόν, καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας! Καί εἶναι καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας, ἰδιαιτέρως ἡ Ἑβδομάς αὐτή τῶν Παθῶν, διότι ὁ Νυμφίος ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ ἔρχεται καί ἐπισκέπτεται ὄχι μόνον τούς υἱούς τοῦ φωτός, ὄχι μόνον τούς υἱούς οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά καλά ἔργα, ἀλλά καί τούς υἱούς τοῦ σκότους καί τῆς νυκτός, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά ἔργα τοῦ σκότους, τά ἔργα τῆς πλάνης, τά ἔργα τοῦ πατρός τοῦ σκότους. Ἰδού, διατί ὁ Χριστός ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Ἔρχεται, διά νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τά ἔργα τοῦ σκότουξ τῆς νυκτός καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τό ἀπρόσιτον Αὐτοῦ Φῶς, τό Φῶς τό ἀληθινόν, τό Φῶς τό ὁποῖον ἁγιάζει καί φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον (Ἰω. 1, 9).  Ἀμήν.

Ἀριθμ. Πρωτ.

180

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ_ι

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,

ἐκ νεκρῶν ἐνδόξως Ἀναστάντι.

Παγκόσμιος χαρά, ἐπουράνιος καί ἐπίγειος, Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀοράτου κόσμου καί ὁρατοῦ, ἀνέτειλε σήμερον ἐκ τοῦ  Πανιέρου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῶν ἀρχαίων ἐπαγγελιῶν, ἐν τῇ παγγενεῖ σωτηρίᾳ τῶν ἀνθρώπων, τῶν τε προαπελθόντων, τῶν τε ἐσομένων πάντων, ὅτι ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος καί νεκρῶν ἐλευθερωτής», Ὅστις «κατά ἀτιμίαν δι’ ὑπομονῆς τόν στέφανον τῶν ἀκανθῶν περιδεδεμένος, ἀναστάς,  τό διάδημα τῆς κατά τοῦ θανάτου νίκης διεδήσατο».

Ὁ γάρ Βασιλεύς τῆς εἰρήνης, Χριστός Ἰησοῦς, διατρανώσας θεανδρικῶς τά κρύφια Αὐτοῦ τοῖς ἐν ᾍδῃ, ἐν τῇ τριημέρῳ Αὐτοῦ ταφῇ, καί φωτίσας διά τῆς τῇ Αὐτοῦ παναγίᾳ ψυχῇ ἡνωμένης Θεότητος τά καταχθόνια, ἐγένετο Ὁδός πρός τό Φῶς τοῖς ἀπ΄ αἰῶνος συνεχομένοις ταῖς τοῦ ᾍδου σειραῖς, ἐπειγομένοις ἐκεῖσε ἀγαλλομένῳ ποδί, ὥστε ἐκπληροῦσθαι τό προφητικόν λόγιον «ὁ Θεός ἥρπακεν καί ἰάσεται ἡμᾶς, πατάξει  καί μοτώσει ἡμᾶς· ὑγιάσει ἡμᾶς μετά δύο ἡμέρας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ἀναστησόμεθα καί ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ, καί γνωσόμεθα· διώξομεν τοῦ γνῶναι τόν Κύριον, ὡς ὄρθρον ἕτοιμον εὑρήσομεν αὐτόν» (Ὡσ. 6, 1-3), Ὄρθρον τῷ ὄντι φαεινόν καί Ἥλιον δικαιοσύνης, ἀνατείλαντα ἡμῖν ἐκ τοῦ Τάφου, τόν Δημιουργόν καί Κτίστην τῶν ἁπάντων, τόν θέμενον ἐν τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ καιρούς καί χρόνους. Ὅστις, κατά τόν καιρόν τοῦτον τοῦ τῆς γῆς ἔαρος, ἐχαρίσατο ἡμῖν τοῖς ταπεινοῖς καί ἁμαρτωλοῖς καί ἀναξίοις, ἄλλο Ἔαρ καί Πάσχα αἰώνιον, ἀνατελοῦν ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι τῆς παλιγγενεσίας  ὡς ἄνθη αἰώνια, ἔμψυχα τά σώματα τῶν δικαίων, λελαμπρυσμένα καί ἀφθαρτισθέντα θεϊκοῖς χαρίσμασιν, «ἐνδεδυμένα Θεότητος ἐνδύματα οὐράνια».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Θεανθρώπου ἐσήμανε τήν μόνην ἀληθῆ ἐλευθερίαν, τήν ἐκ τῆς πρώην ἀφεύκτου δουλείας τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἥντινα μόνος Αὐτός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ ἄνθρωπος, ἠδύνατο ἡμῖν διά τοῦ πυρός τῆς Αὐτοῦ Θεότητος χαρίσασθαι, πυρός ἀναλώσαντος τήν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου τό κέντρον καί τοῦ ᾍδου τό νῖκος. Οὕτως, ἀποθέμενοι τό τῆς νηστείας φορτίον, ἑορτάζομεν καινήν ἑορτήν, ἀπαρχήν βιοτῆς αἰωνίου, ὅτι «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ὅλην τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων ἑορτήν ἀπειργάσατο», προαγόμεθα δέ βαθμιαίως εἰς τήν βεβαίαν αἴσθησιν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως καί νίκης ἐπί τοῦ θανάτου  καί τῆς ἁμαρτίας, καθ΄ ὅ μέτρον ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν ἐν ἡμῖν ἀφορμῶν τῆς ἁμαρτίας, ἀποδεχόμενοι διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί δι΄ ἀσκήσεως τῶν ἱερῶν ἀρετῶν τήν χάριν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως ἐνεργοῦσαν ἐν ἡμῖν «τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλ. 2, 13).

Ἡ Ἁγιωτάτη Σιωνῖτις Ἐκκλησία, ἧς θεραπαινίς ἀπ΄ αἰώνων ἡ Ἱερά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, κυκλοῖ χαρμοσύνως σύν τοῖς συρρέουσιν ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ ὁρίζοντος εὐλαβέσι προσκυνηταῖς τόν κενόν Τάφον καί ὄλβιον, τόν «ζωῆς θείας θησαυρόν», καταγγέλλουσα πανταχοῦ τά εὐαγγέλια τῆς κατά τοῦ κακοῦ παντελοῦς νίκης καί τῆς διά μόνου τοῦ Ἀναστάντος Θεανθρώπου Χριστοῦ ὑπερβάσεως τῆς περιρρεούσης φθορᾶς καί ἀπελπισίας ἐκ τῆς ἁμαρτίας. Ἔχοντες δέ πάντοτε ἐν τῇ Ἡμῶν καρδίᾳ τήν κατά τήν Κωνσταντίνου Πόλιν Ἁγιωτάτην Πρωτόθρονον Ἐκκλησίαν, τό σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀπευθύνομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Πεφιλημένῃ  Ἡμῖν Παναγιότητι καί τοῖς σύν Αὐτῇ Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐνθέρμους ἐκ καρδίας πασχαλίους εὐχάς, παρακαλοῦντες, ὅπως αὗται διαβιβασθῶσι καί τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς κατ΄ Αὐτήν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, εὐχόμεθα δέ Αὐτῇ τά βέλτιστα καί τήν παρά Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος δύναμιν πρός τό λυσιτελές τῇ κατά τήν Οἰκουμένην Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ, Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.        

Ἐφ᾿ οἷς, ἑορτίως Αὐτῇ προσφθεγγόμενοι, Χριστός Ἀνέστη, περιπτυσσόμεθ᾿ Αὐτήν ἀδελφοποθήτως καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ   2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ἐξέστη ὁρῶν, τοὺς στεφάνους ὁ φρουρὸς τῶν Τεσσαράκοντα, καὶ παρωσάμενος τὸ φιλόζωον, ἀνεπτερώθη τῶ ἔρωτι, τῆς ἐπιφανείσης σου δόξης, καὶ σὺν τοῖς Μάρτυσιν ἔψαλλεν, Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί

καί συλλειτουργοί τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ὁσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί πεφιλημένα,

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν μαρτυρησάντων εἰς τήν λίμνην τῆς Σεβαστείας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, λαμπρύνει καί φαιδρύνει τάς ἁγίας ἡμέρας ταύτας τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, συνεκάλεσε δέ ἅπαντας ἡμᾶς σήμερον, διά νά εὐφρανθῶμεν πνευματικῶς διά τῆς χάριτος τῶν Ἁγίων. Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ἐνισχύουν καί τέρπουν ἡμᾶς, τόσον διά τοῦ  ὑποδείγματος τοῦ ἁγίου Βίου καί τῆς ὁμολογίας αὐτῶν, ὅσον καί διά τῶν πρεσβειῶν των, αἱ ὁποῖαι, κατά κοινήν ὁμολογίαν, προστατεύουν τό γένος τῶν Χριστιανῶν καί ὅσους ἐπικαλοῦνται αὐτούς, ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς κατά τήν ὁποίαν οἱ ἅγιοι αὐτοί στρατιῶται ἐδοξάσθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἐν Χριστῷ Μαρτυρίου.

Ἡ δόξα αὕτη καί νίκη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, δέν εἶναι δόξα καί τιμή ὡς ἐκείνη ἡ ὁποία ἀπεδίδοτο εἰς αὐτούς διά τάς νίκας τάς ὁποίας ἔφερον ὡς ἐπίλεκτοι καί ἄριστοι στρατιῶται· εἶναι δόξα καί τιμή οὐράνιος, ἡ ὁποία ἐπισκιάζει καί καταλάμπει τούς ἀγωνιζομένους πνευματικῶς, κατά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, τούς χρησιμοποιοῦντας τά πνευματικά ὅπλα τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, κυρίως δέ τήν ταπεινοφροσύνην καί τήν ἀγάπην. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ δόξα εἵλκυσε καί ἕνα ἀπό τούς στρατιώτας οἱ ὁποῖοι ἐφρούρουν τούς ἁγίους, καί οὕτως εἰσῆλθεν εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως καί ἀνεπλήρωσε τόν ἐλλείποντα ἀριθμόν, «ἀνεπτερωμένος τῷ ἔρωτι τῆς ἐπιφανείσης τοῦ Θεοῦ δόξης» ὡς λέγει ἀνωτέρω χαρακτηριστικῶς ὁ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, εἰς τόν θαυμάσιον ἐγκωμιαστικόν αὐτοῦ λόγον διά τούς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, τονίζει μεταξύ ἄλλων τήν ἑνότητα τήν ὁποίαν φέρει μεταξύ τῶν πιστῶν ἡ χάρις  τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι καταφανές εἰς τήν διήγησιν τοῦ Μαρτυρίου τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα. Τοῦτο δέ εἶναι ἑπόμενον, ἐφ’ ὅσον, ὄντες Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους, ἑνούμενοι διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων μετά τοῦ Χριστοῦ, ἑνούμενοι δέ καί μετ’ ἀλλήλων ἐν τῷ Χριστῷ, δέν διακρινόμεθα πλέον οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες δι’ ἄλλου τρόπου, ἀλλ’ εἴμεθα πάντες ἕν· ὡς χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Γένος δὲ τὸ μὲν ἀνθρώπινον ἄλλο ἄλλου· τὸ δὲ πνευματικὸν ἓν πάντων. Κοινὸς γὰρ αὐτῶν πατὴρ ὁ Θεὸς͵ καὶ ἀδελφοὶ πάντες͵ οὐκ ἀπὸ ἑνὸς καὶ μιᾶς γεννηθέντες͵ ἀλλ΄ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τὴν διὰ τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

Διά τῆς ἀγάπης αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἅγιοι πάντες ἑνοῦνται διά τοῦ Χριστοῦ καί μετά τῶν Πιστῶν· καί ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας, καταφρονοῦντες τοῦ φρικτοῦ θανάτου, ἠγάπησαν τόν Χριστόν μέχρι τέλους καί ἡγίασαν διά τῆς ὁμολογίας των, κατά τόν Μέγα Βασίλειον, τά στοιχεῖα τῆς φύσεως : τόν ἀέρα, ὁ ὁποῖος τούς ἐθέρισε διά τοῦ ψύχους, τήν γῆν, ἐπί τῆς ὁποίας ἠγωνίσθησαν, καί τά ψυχρά ὕδατα, εἰς τά ὁποῖα ἐρρίφθησαν τά μαρτυρικά αὐτῶν καί ἅγια λείψανα, διά τοῦτο καί ἔλαβον τήν χάριν, ὅπως εἶναι αἱ πρεσβεῖαι αὐτῶν εὐπρόσδεκτοι εἰς τόν Θεόν, ὑπέρ πάντων τῶν ἐπικαλουμένων αὐτούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ. Ἡ Ἐκκλησία μας ὄχι μόνον τιμᾷ, ἀλλά καί μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τήν πρεσβείαν αὐτῶν· «Πόσα ἂν ἔκαμες͵ ἵνα ἕνα που εὕρῃς ὑπὲρ σοῦ δυσωποῦντα τὸν Κύριον; Τεσσαράκοντά εἰσι͵ σύμφωνον ἀναπέμποντες προσευχήν. Ὅπου δύο ἢ τρεῖς εἰσι συνηγμένοι ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου͵ ἐκεῖ ἐστιν ἐν μέσῳ αὐτῶν. Ὅπου δὲ τεσσαράκοντα͵ τίς ἀμφιβάλλει Θεοῦ παρουσίαν; καθώς λέγει ὁ ἐγκωμιαστής των.

Τιμῶντες καί Ἡμεῖς σήμερον τήν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, φερώνυμοι ὄντες ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου, εὐχαριστοῦμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι  πάντας ἡμᾶς, ἵνα καταστῶμεν διά τοῦ Κυριακοῦ Εὐχαριστιακοῦ Ποτηρίου κοινωνοί ἀφ’ ἑνός τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου τῆς πνευματικῆς μαρτυρίας τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Βεβαίως, ἡ μαρτυρία ἡμῶν, ὡς τοῦ παλαιφάτου Ἁγιοταφιτικοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τοῦ διαπεπιστευμένου τήν διαφύλαξιν τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τήν ποιμαντικήν διακονίαν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἐξακολουθεῖ διατρανουμένη πολυτρόπως, ὡς διά τοῦ μαρτυρίου τῆς μετ’ αὐταπαρνήσεως διακονίας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς προσευχῆς, τῆς μοναχικῆς βιοτῆς καί τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ «θυμοῦ τοῦ δικαιοτάτου», ὑπέρ τῶν εὐαγγελικῶν δογμάτων, ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων καί ἱερῶν θεσμῶν καί ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς θεοδιδάκτου Πίστεως.

Ἐπί τούτοις, ἐκφράζομεν τάς θερμάς Ἡμῶν εὐχαριστίας πρός πάντας ὑμᾶς, τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας ὑμῶν τήν Ἑορτήν ταύτην. Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, διά τήν ἐκ  μέρους τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τῆς σεβασμίας τοῦ Θρόνου Ἱεραρχίας προσφώνησιν αὐτοῦ πρός τήν Μετριότητα Ἡμῶν, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις κ. Ἀνδρέαν Παπασταύρου· ἐπίσης, τόν Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν Φώτιον, Σχολάρχην τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Σιών, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Τύχωνα, Ἀντιπρόσωπον παρ᾿ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς καί προσρήσεις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῆς Ρωσσίας κ. Ἀλεξίου Β́, τούς ἐκπροσώπους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί πάντας ὑμᾶς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Γένοιτο πᾶσιν Ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία, ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα !

«Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας πιστῶς, ζωήν τήν ἰσάγγελον ἐπολιτεύσω σαφῶς, Γεράσιμε Ὅσιε· σύ γάρ ἐν Ἰορδάνου, διαλάμψας τῇ χώρᾳ, θῆρα καθυποτάσσεις, τῇ στερρᾷ σου ἀσκήσει· Χριστός γάρ Ὅν ἐδόξασας, λαμπρῶς σε ἐθαυμάστωσεν.»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας τιμώμενος σήμερον εἰς τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ Ἅγιος Γεράσιμος, ἀνεδείχθη ὄντως ἰσάγγελος, διότι ἐκ νεότητός του ἠκολούθησε πιστῶς τόν Χριστόν. Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ ἐπικληθείς Ἰορδανίτης, ἐπείσθη εἰς τάς προτροπάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 11, 1). Ὅπως ὁ σοφός Παῦλος ἀνεδείχθη μέγας Ἀπόστολος καί Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἀνεδείχθη μέγας μεταξύ τῶν ἀσκητῶν καί ὠνομάσθη καθηγητής καί πολίτης τῆς ἐρη΄μου τοῦ Ἰορδάνου ὁ ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος.

Ἡ ἀσκητική πολιτεία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε νά δύναται νά καθυποτάσσῃ καί αὐτά τά ἄγρια ζῷα, ὅπως ἀναφε΄ρουν χαρακτηριστικῶς οἱ σύγχρονοι καί ἔγκριτοι βιογράφοι του.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐντόνως προβάλλει τήν ἀσκητικήν προσωπικότητα τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, καί μάλιστα κατά τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, διά νά τονίσῃ καί ἐπισημάνῃ τόν σκοπόν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστι τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Ἐπιφανείας, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἐπί τῶν ὑδάτων τοῦ παρακειμένου Ἰορδάνου ποταμοῦ. Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι εἷς καί μοναδικός· εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἐκ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ προελθούσης πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιστροφή εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος εἰς τήν μετά τοῦ Θεοῦ τελεῖαν κοινωνίαν.  Ἡ ἀποκατάστασις τῆς τελείας μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῇ διά τῶν ἰδίων ἡμῶν δυνάμεων, εἰ μή μόνον διά τῶν ἁγιαστικῶν μέσων τῆς  Ἐκκλησίας. Τά ἁγιαστικά δέ ταῦτα μέσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Αἷμα καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα, ὅταν ἀξίως λαμβάνομεν, γινόμεθα κοινωνοί τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ σωτηριώδους Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος, κατέστη κοινωνός τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς μοναστικῆς ἀσκήσεως εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, διά τῶν ἀσκητικῶν μέσων τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας καί τῆς προσευχῆς, ὡς καί τῆς περιφρονήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, γενόμενος οὕτω τέλειος, ἀκολουθῶν εἰς τά ἴχνη τοῦ σεπτοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου.

Ἡ μνήμη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου, ὡς καί πάντων τῶν Ἁγίων τῆς  Ἐκκλησίας μας, δέν ἀναφέρεται μόνον εἰς τόν βίον, τό ἔργον, τήν διδασκαλίαν καί τά θαύματα αὐτῶν, ἀλλά ἀποτελεῖ ἔμπρακτον μαρτυρίαν τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου δύναταί τις νά οἰκειοποιηθῇ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν αἰώνιον ζωήν· μέ ἄλλα λόγια, νά γίνῃ πολίτης τοῦ Παραδείσου.

Ἡ ἐν Χριστῷ καί διά τόν Χριστόν ἄσκησις ἐκφράζεται ὄχι μόνον διά τῆς φυγῆς εἰς τήν ἔρημον καί τῆς ἀρνήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων μέ τήν ἀπομάκρυνσίν μας τοπικῶς, ἀλλά καί διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο δέ σημαίνει τήν συμμετοχήν μας εἰς τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καί κυρίως εἰς τήν ἱεράν  Ἐξομολόγησιν καί τήν Θείαν Μετάληψιν, ὡς ἐπίσης καί διά τῆς ἀποδείξεως τῆς Πίστεώς μας διά τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν δουλείαν τῶν παθῶν καί διά τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ εὐποιΐα καί φιλανθρωπία γενικώτερον, τά ὁποῖα ἐκφράζονται τόσον διά τῆς μεταδόσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός τούς συνανθρώπους ἡμῶν, ὅσον καί διά τῆς μεταδόσεως εὐεργετικῶν λόγων καί διδασκαλιῶν καί τῆς παροχῆς βοηθείας εἰς αὐτούς, εὐεργετοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ, περισσότερον ἀπ’ ὅσον ὠφελοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖται· ταυτοχρόνως ἀπαλλάσσουν αὐτόν ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ ἀπό τόν πόλεμον τῆς φιλαργυρίας, ἡ ὁποία εἶναι ρίζα παντός κακοῦ (Α΄ Τιμ. 6, 10) καί ἀναπληροῦν πολλάς ἐλλείψεις ἡμῶν εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν.

Δεηθῶμεν, λοιπόν, τοῦ Κυρίου ἡμῶν, Θεανθρώπου  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τῇ Αὐτοῦ χάριτι, πρεσβείαις δέ τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, πάντοτε ἐνισχύῃ ἡμᾶς εἰς τήν κατά Θεόν ζωήν, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί τῶν ἀρετῶν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀμήν.