Ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν

τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως

κ. Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν

Εἰς Ἀθήνας

Ἀριθμ. Πρωτ.

592

Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,

Μετά βαθείας λύπης καί ὀδύνης καρδίας πληροφορούμεθα τόν τραγικόν ἀπολογισμόν τῶν θυμάτων καί τήν σύνολον ζημίαν, τῆς συνεχιζομένης αἰφνιδίου πυρίνης ἐπιθέσεως κατά τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος, ἀμυνομένης νῦν παντί τρόπῳ ὑπέρ δύναμιν, πρός διατήρησιν τῆς ἐν τῷ νῦν καί ἐν τῷ μέλλοντι εὐημερίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Ὁ θάνατος τόσων ἀνθρώπων, ἡ σκληρά δοκιμασία τῶν συγγενῶν αὐτῶν, τῶν λοιπῶν ἐπιζώντων ἐν ταῖς πληγείσαις περιοχαῖς, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ συμπάσχοντος καί ἀγωνιῶντος Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, καθίστανται συμπάσῃ τῇ ὁμαίμονι Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι, ἀφορμή θερμῆς προσευχῆς ἐνώπιον τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὑπέρ τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος καί πάντων τῶν διοικούντων, ἐπίσης ὑπέρ τῶν πληγέντων, ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ἰάσηται τά διττά τραύματα καί περιφρουρήσῃ τήν φιλόχριστον Ἑλλάδα, τήν τροφόν τοῦ πολιτισμοῦ, «ἀπό πάσης ἀνάγκης, θλίψεως καί νόσου καί βλάβης».

Ἐπί οὖν τούτοις, εὐχόμενοι, ἵνα ἡ Πατρίς, ἡ διερχομένη διά τῆς ἀπειλῆς τοῦ πυρός, ἐξέλθῃ τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς τραγῳδίας «εἰς ἀναψυχήν» ὡς τάχιστα, ἐπικαλούμεθα ἐπί τούς ὀδυνωμένους πληγέντας, ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί πάντας τούς Αὐτῆς συνεργάτας, τήν χάριν καί τήν παραμυθίαν τοῦ Παναγίου Τάφου, κραταιούσας Ὑμᾶς εἰς τήν ὥραν ταύτην τῆς δοκιμασίας καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζ’   Αὐγούστου  ιγ’.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ἐπί τοῦ Ὄρους μετεμορφώθης καί ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί Σου, τήν δόξαν Σου Χριστέ ὁ Θεός ἐθεάσαντο· ἵνα, ὅταν σέ ἴδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δέ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σύ ὑπάρχεις ἀληθῶς τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί

καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία περιχαρῶς ἑορτάζει σήμερον εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τοῦ Ὄρους Θαβώρ, τήν ἀνάμνησιν τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα μυστήριον τῆς θείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως, ἀποτελεῖ τρανήν μαρτυρίαν τῆς εἰς Χριστόν Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως. Ἀποτελεῖ, λέγομεν, μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, διότι ἡ πίστις ἡμῶν ἀφορᾷ οὐχί εἰς ἀφῃρημένας μεταφυσικάς καί θρησκευτικάς ἐννοίας, ἀλλ’ εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ψυχοσωματικῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, ἡ ὁποία ἤδη ἐπετεύχθη κατά τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλ. τήν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς καθ΄ ὑπόστασιν ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, θείας τε καί ἀνθρωπίνης. Τό μυστήριον τοῦτο (τῆς Θείας Οἰκονομίας), κορυφοῦται διά τοῦ Σταυρικοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ· τοῦ Χριστοῦ, πλέον ὡς τοῦ Νέου Ἀδάμ, τῆς ἀνακεκαινισμένης ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀψευδεῖς μάρτυρες καί Εὐαγγελισταί τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως εἶναι οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Εἰς βεβαίωσιν καί ἀπόδειξιν τοῦ σωτηριώδους κηρύγματος τῆς δυνατότητος τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως ἐν Χριστῷ, ἀποτελεῖ τό γεγονός τῆς θείας μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῷ συγκεκριμένῳ Ὄρει Θαβώρ, τό ὁποῖον ἐγένετο ὀλίγον χρόνον πρό τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς Μεταμορφώσεως ἐπεσφράγισε τήν εἰς Χριστόν πίστιν τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων, ὅτι Αὐτός ὑπάρχει ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί τό ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός. Τοῦτο δέ, διότι οἱ Μαθηταί ἐγένοντο κοινωνοί τῆς θέας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ κατά τρόπον ἐμπειρικόν, μέ ἄλλα λόγια, ἐθεάσαντο, εἶδον τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον διά τῶν πνευματικῶν ὀφθαλμῶν, τὴς ψυχῆς, ἀλλά καί διά τῶν φυσικῶν αὐτῶν ὀφθαλμῶν, τοῦ σώματος. Ἡ θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας κοινωνοί ἐγένοντο οἱ παρόντες Μαθηταί, Πέτρος καί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, δέν εἶναι ἄλλο τι κατά τήν διδασκαλίαν τῶν ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τό ἄκτιστον φῶς τοῦ Θεοῦ, διότι «φῶς ἐστιν ὁ Θεός» ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, δέν εἶναι ἄλλο τι παρά αἱ ἄκτιστοι ἐνέργειαι τοῦ θείου Φωτός, τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ· ἰδού, πῶς διατυποῦται ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ὡς φῶς σωστικόν, φῶς θεραπευτικόν, φῶς μεταμορφωτικόν, ὡς φῶς ἀναστάσεως τῆς ἡμετέρας φύσεως, τό ὁποῖον καθίσταται προσιτόν ἐντός καί διά μέσου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,  κατά τήν μετάληψιν …… «φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός ἀγεννήτου, ἐν τῷ φανέντι φωτί Σου σήμερον ἐν Θαβωρίῳ» ….. σήμερον ἐντός δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας «φῶς εἴδομεν τόν Πατέρα Φῶς καί τό Πνεῦμα φωταγωγοῦν πᾶσαν κτίσιν».

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ πάντας ἡμᾶς, νά ἴδωμεν καί ἡμεῖς τό θεῖον Αὐτοῦ φῶς, τό ἄκτιστον φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, καί διά τοῦ φωτός αὐτοῦ νά λάβωμεν τήν βεβαίωσιν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου, Αὐτός ἐστιν ὁ Σωτήρ ἡμῶν, Αὐτός ἐστιν ἡ ἐλπίς τῆς Ἀναστάσεως ἡμῶν.

Ἀριθμ. Πρωτ.

564

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινου-πόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί ἐπιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Βαρθολομαῖε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Σεβασμίαν Παναγιότητα ἐν φιλήματι ἁγίῳ περιπτυσσόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Γνόντες παρά τε τῶν ἡμετέρων Ἀδελφῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν προσφάτως τόν σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἐπισκεψαμένων, παρά τε τῆς διεθνοῦς εἰδησεογραφίας, τόν ἐσμόν τῶν ἀντιξόων περιστάσεων, ὑφ’ ἅς ἡ Ὑμετέρα Γερασμιωτάτη Παναγιότης σύν πᾶσι τοῖς περί αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐπιτελεῖ τό σωτήριον τῆς Ἐκκλησίας ἔργον, χάριν οὐχί μόνον τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου, ἀλλά καί τῶν καλῶς ἐννοουμένων συμφερόντων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, τῆς ἐπιθυμούσης τήν ἔνταξιν αὐτῆς εἰς τήν εὐρωπαϊκήν οἰκογένειαν, ἀνάγκην ἔσχομεν ἀπευθῦναι Αὐτῇ τά Πατριαρχικά Ἡμῶν Γράμματα ταῦτα· ἐν οἷς παρακαλοῦμεν Αὐτήν ἐμμεῖναι ἀτρέπτως τῷ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνι καί τῇ ἐκκλησιαστικῇ Παραδόσει καί μή Αὐτήν θροεῖσθαι ὑπό τῶν ἐναντίων ἀνέμων, τῶν ἐξαγομένων ἀπό πολιτικῶν σχημάτων τοῦ προσκαίρου κόσμου τούτου, μή ἐχόντων οὐσιαστικήν γνῶσιν τῶν ἱερῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας θεσμῶν καί ἱερῶν Κανόνων.

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Τουρκίας, περί τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Πατριαρχικοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνου, ἐπεμβᾶσα, ὡς μή ὤφειλε, εἰς θέματα ἐκφεύγοντα τῶν τοῦ Δικαστηρίου τούτου πεπερασμένων, ἐντός δηλονότι τῆς ἐπικρατείας τῆς σεβαστῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ὁρίων, προκαλεῖ εὔλογον ἀπορίαν, ἀλλά καί λύπην. Διότι ἡ Οἰκουμενικότης τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἀναμφισβήτητος, καί ἔννοια ἀδιαίρετος τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔργον τῆς θείας Προνοίας διά τήν πηδαλιουχίαν τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἅστινας αὕτη ὠφελεῖ διά τῆς μεταξύ ἴσων, ἐν ὁμονοίᾳ καί Συνόδῳ προεδρίας τοῦ τά πρεσβεῖα τιμῆς ἔχοντος Θρόνου τῆς Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, πρώτου ἐν τιμῇ μεταξύ ἴσων Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ρόλος τόν ὁποῖον ἐκλήθη, ὅπως διαδραματίσῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ γ΄ Κανόνος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  κυρίως τοῦ κη΄ τῆς Δ΄ καί ἐφεξῆς, ἐγένετο καταφανής, ὅτε, τῆς Δυτικῆς, Ὀρθοδόξου τότε, Ἐκκλησίας καταπονου-μένης ὑπό πολλῶν ἀντιξοοτήτων, ἡ Ἐκκλησία τῆς κατ’ Ἀνατολάς Πρωτευούσης, ἀνέλαβε ρόλον πρωταρχικόν, εἴς τε τήν ἱεραποστολήν πρός τούς Ρώς καί Σλάβους τοῦ βορρᾶ, εἴς τε τήν προάσπισιν τῶν λοιπῶν ἐμπεριστάτων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ὀρθοτόμησιν τῆς Πίστεως κατά τῶν ποικιλωνύμων ἐξ ἀνατολῶν αἱρετικῶν, ὥστε ὀρθῶς ἀποδίδοσθαι μέν τῷ αὐτῆς Πατριάρχῃ, ἤδη ἀπό τῶν ἀρχῶν τοῦ ἕκτου μετά Χριστόν αἰῶνος, τήν προσωνυμίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀποτελεῖν δέ τήν κατά Κωνσταντινούπολιν Ἐκκλησίαν Μητέρα τῶν  λοιπῶν Ἐκκλησιῶν, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τοῦ ἁπτοῦ καί ὁρατοῦ σημείου ἑνότητος καί ἐκκλησιαστικῆς δια-κυβερνητικῆς δυνάμεως, τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας διατηρούσης, ὡς πηγῆς, τήν, ὑπό ἁγιογραφικήν ἔποψιν, πνευματικήν τῶν Ὀρθοδόξων μητρότητα.  Ἄλλως τε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ διατηρήσασα καί ἔτι διατηροῦσα τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα τῆς ἐν Νόμῳ καί ἐν Χάριτι Διαθήκης, ὡς πνευματικόν θησαυρόν συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπήλαυσε πολλάκις τῆς οἰκουμενικῆς ταύτης μητρικῆς πτέρυγος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ’ οἷς, εὐχόμεθα ὁλοψύχως τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Γερασμίᾳ Παναγιότητι, ὅπως ἡ Θεία Χάρις, τοῦτο μέν, ἀποδείξῃ «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς» τήν καθαρῶς πνευματικήν καί ἀλλοτρίαν ἐγκοσμιοκρατικῶν προεκτάσεων διάστασιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ  κατ’ Αὐτήν Θρόνου, τοῦτο δέ, παρέχῃ Αὐτῇ τήν ἐξ Ὕψους δύναμιν πρός ὑπέρβασιν πάντων τῶν ἀναφυομένων προβλημάτων καί δυσχερειῶν ἐν τῇ Ταύτης οἰακοστροφίᾳ· κατασπαζόμενοι δ’ Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζʹ    Αὐγούστου   α΄.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ὁ πρό συλλήψεως ὤν ἡγιασμένος, ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, ὁ νοῦς ὁ πύρινος, ὁ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ὁ τῆς δευτέρας, Χριστοῦ ἐλεύσεως θεῖος πρόδρομος, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, πνευματικῶς συνεκάλεσε, τούς φιλεόρτους, πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην αὐτοῦ» (α΄ τροπάριον τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί

καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὄντως, ἡ κρηπίς τῶν Προφητῶν Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, πνευματικῶς συνεκάλεσε σήμερον πάντας ἡμᾶς, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν θείαν αὐτοῦ μνήμην εἰς τόν φερώνυμον αὐτοῦ Ναόν τῆς Κοινότητος τοῦ Μάκερ. Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὀρθῶς ἀποκαλεῖται  ὁ «ἔνσαρκος ἄγγελος» καί «ὁ νοῦς ὁ πύρινος», καί τοῦτο, διότι κατέστη διά τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος ὁ κῆρυξ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης Αὐτοῦ. Παρά  τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας δέν κατέλιπε προφητικά συγγράμματα, ὡς οἱ ἄλλοι Προφῆται, ἐν τούτοις ὁ ὑπερβάλλων θεῖος ζῆλος του καί ἡ ζέουσα πίστις του εἰς τόν ἕνα καί μοναδικόν Θεόν, τόν Θεόν τῶν Πατέρων αὐτοῦ, κατέστησαν τήν ζῶσαν μνήμην του σεβαστήν οὐχί μόνον μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἄλλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Τοῦτο, βεβαίως, ὀφείλεται εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἦτο αὐτός ὁ ὁποῖος  κατώρθωσε διά τῆς δυνάμεως τῆς πυρίνου πίστεώς του, νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἠθικόν μονοθεϊσμόν, τόν εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα ἀποκαλυφθέντα ἐπί τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ὁ ὁποῖος ἠθικός μονοθεϊσμός ἐβάλλετο ἀφ’ ἑνός μέν ὑπό τῆς ἐθελοθρησκίας (Κολ. 2, 23) τῶν κυβερνητῶν τῆς ἐποχῆς του, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν προσχώρησιν μεγάλου μέρους τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τήν εἰδωλολατρίαν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὁ φύλαξ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ δέ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας «τά κτιζόμενα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωσι» (πρβλ. Ἐφεσ. 2, 10).

Ὁ ἔνδοξος Ἠλίας, δέν εἶναι μόνον ὁ ὑπέρμαχος κῆρυξ τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι πρωτίστως καί κυρίως ὁ προάγγελος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὁ Πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, κατά τούς ἱερούς Πατέρας. Ἰδού, διατί ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τιμᾷ καί πανηγυρίζει ἰδιαιτέρως τόν Προφήτην Ἠλίαν. Ὁ Προφήτης Ἠλίας καλεῖται «κρηπίς τῶν Προφητῶν» καί κατ’ ἐπέκτασιν κρηπίς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι διετήρησε ἀλώβητον τήν ἄνωθεν καί ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθεῖσαν σῴζουσαν πίστιν. Ὅπως τήν ἐποχήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἐβάλλετο ἡ σῴζουσα πίστις, κατά τόν ἴδιον τρόπον βάλλεται καί σήμερον ἡ Πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ εἰς Χριστόν Πίστις, ἡ ὑπό τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων διαφυλαχθεῖσα. Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οὐδόλως διαφέρει ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου Προφήτου Ἠλιού, διότι τά σημερινά συμπτώματα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί οἰκουμενισμοῦ καί τά συμπτώματα τῆς πανθρησκείας, ὅπως εἶναι ἡ παγκοσμιοποίησις, εἶναι κοινά τότε καί σήμερον καί ἐγκυμονοῦν τούς ἰδίους κινδύνους.

Τό λέγομεν τοῦτο, διότι θέλομεν νά ἐπισημάνωμεν τόν κίνδυνον τόν ὁποῖον διατρέχομεν ὡς μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, βεβαπτισμένα εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό ὄνομα τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Πίστις καί τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ ἐνδόξου Ἠλιού, ἀφορᾷ εἰς τόν Χριστόν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἀφορᾷ ἐπιπλέον εἰς τήν πνευματικήν Κιβωτόν τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, δηλαδή τῆς θεραπείας καί τῆς μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐπιτελουμένη σήμερον μνήμη τοῦ ἐπουρανίου ἀνθρώπου, τοῦ Ἠλιού, μᾶς προσκαλεῖ εἰς πνευματικήν ἐγρήγορσιν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, προκειμένου νά μή παρασυρώμεθα εἰς ἀπαξίωσιν τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν καί δογμάτων τῆς Πίστεώς μας, ἀλλά καί τῆς Ἱερᾶς καί Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας μας Παραδόσεως. Ἡ Πίστις τοῦ Προφήτου Ἠλιού, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Πίστις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Παναμωμήτου Μητρός τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Μετά τοῦ Ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Προφῆτα κῆρυξ Χριστοῦ, τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, οὐδέποτε χωρίζῃ, καί ἑκάστῳ ἀσθενοῦντι, ἀεί παρίστασαι· ἐν τοῖς ὑψίστοις λειτουργῶν, τήν οἰκουμένην εὐλογεῖς, πανταχοῦ δοξαζόμενος. Αἴτησαι ἱλασμόν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν» (Δοξαστικόν τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ) καί χορήγησον ἡμῖν, τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί σύμπαντι τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην σου καί τήν δικαιοσύνην σου.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή μεθ’ ὑμῶν συναναστροφή περιποιεῖ  ἰδιαιτέραν χαράν καί βαθεῖαν συγκίνησιν, διότι Πατριαρχεῖον καί Κοινότης, κλῆρος καί λαός, ἀφ’ ἑνός διαδηλώνομεν τήν ἑνότητά μας ὡς τό κοινόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου παρέχομεν τήν διαχρονικήν μαρτυρίαν τῆς ἀδιακόπου χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἱστορική καί ἐκκλησιαστική παρουσία ἡμῶν ὡς ὀντότητος τῆς ἀδιαμφισβητήτου Ρωμηοσύνης ἐξακολουθεῖ τήν δισχιλιετῆ αὐτῆς ἀποστολήν τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, καί τοῦ ἀλληλο-σεβασμοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπό τήν συνδιαλλαγήν μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου· αὐτή δέ τό πρῶτον λαμβάνει χώραν ἐν τῷ Ὄρει Σινᾶ, διά τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα καί κορυφοῦται εἰς τό Μυστήριον τῆς θείας Ἐνσαρκώσεως, τό ὁποῖον λαμβάνει μέν χώραν εἰς τήν Βηθλεέμ, τελειοῦται  δέ διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἡ πρός τιμήν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού ἐπιτελουμένη πανηγυρική καί εὐχαριστιακή σύναξις ἐν τῇ μικρᾷ αὐτῇ ἑλληνορθοδόξῳ (ρωμαίικῃ) Κοινότητι, ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ λόγου καί τοῦ σκοποῦ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τοὐτέστι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Εὐχαριστήσωμεν, λοιπόν, Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διά τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς εὐεργεσίας Αὐτοῦ πρός τόν λαόν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δεηθῶμεν Αὐτοῦ, ὅπως διά  πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑμᾶς τήν δύναμιν καί τόν ζῆλον τῆς πίστεως τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιού. Ἀμήν.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Ἐπίσκοποι,

Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς,

Ἀξιότιμοι Κύριοι καί  Κυρίες,

Βρίσκομαι στήν εὐχάριστη θέση νά Σᾶς καλωσορίσω ἐδῶ στό Ἐλ Μάκερ καί στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας.

Τό χωριό Ἐλ Μάκερ εἶναι οἰκισμός πού χρονολογεῖται ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ὑπάρχουν ἐνδείξεις, ὅτι ἐδῶ ὑπῆρχε οἰκισμός ἀπό τήν ἐποχή τῶν Χαναναίων, ἐνῷ, σύμφωνα μέ ἀρχαιολογικά εὑρήματα καί, συγκεκριμένα, ψηφιδωτό δάπεδο μέ τήν ἑλληνική γραφή: «Κύριε, βοήθει τῇ κώμῃ ταύτῃ», ὑπῆρχε χριστιανικός οἰκισμός ἐπί βυζαντινῆς ἐποχῆς. Τό εὕρημα αὐτό κοσμεῖ τό Ἐθνικό Μουσεῖο τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πρώτη πού κτίσθηκε ἐδῶ στά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Ἡ Καθολική Ἐκκλησία κτίσθηκε ἀργότερα, καί μάλιστα, μέ τήν συγκατάθεση τοῦ τότε εὐγενοῦς συγχωριανοῦ μας, τοῦ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι, πού ἀνταποκρίθηκε θετικά στό αἴτημα τοῦ Ἐπισκόπου, Μουτράν Ἀλ-Χάζαρ · ἀργότερα ὁ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι δώρησε τό ἐλαιοτριβεῖο του, γιά νά γίνει Τζαμί, στή θέση πού βρίσκεται καί σήμερα.

Στό χωριό μας, ἀπ’ ὅτι μπορεῖ νά ἀνατρέξει ἡ μνήμη μας, ὅλοι οἱ κάτοικοι, Μουσουλμᾶνοι, Χριστιανοί – Καθολικοί καί Ὀρθοδόξοι, συμβιοῦν εἰρηνικά σέ συνθῆκες σεβασμοῦ καί κατανόησης. Καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε τέκνα τοῦ ἰδίου Θεοῦ, καί ὅλοι μας λατρεύουμε τόν ἴδιο Θεό μέ διαφορετικούς τρόπους. Γι’ αὐτό οἱ θρησκεῖες πρέπει νά ἑνώνουν τούς λαούς καί ὄχι νά τούς χωρίζουν.

Ἀξιότιμοι κύριοι, εἶναι ἱστορικά γνωστό, ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία, καί κατά τούς βυζαντινούς χρόνους καί μετά, προσέφερε τά μέγιστα στόν Πολιτισμό. Τό λίκνο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικού Βυζαντίου, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἦταν ὁ φάρος τοῦ πολιτισμοῦ, πού τό φῶς του φώτιζε τόν τότε γνωστό κόσμο. Ἄς μή ξεχνᾶμε, ὅτι οἱ σλαβικοί λαοί (Ρωσία, Οὐκρανία, Βουλγαρία, Σερβία καί ἄλλοι…) ὀφείλουν τό ἀλφάβητό τους σέ Ἕλληνες Ἱερεῖς.

Ἐδῶ τό πρῶτο σχολεῖο Μέσης Ἐκπαίδευσης ἱδρύθηκε ἀπό τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο, μετά ἵδρυσαν καί οἱ Καθολικοί. Σέ αὐτά τά  Σχολεῖα μορφώθηκαν γενιές συμπατριωτῶν μας καί ἀκόμα ἐξακολουθοῦν νά προσφέρουν ὑψηλῆς στάθμης μόρφωση.

Σᾶς εἴμαστε εὐγνώμονες, Μακαριώτατε.

Ἔχει συμβεῖ ἡγέτες πολιτικοί καί θρησκευτικοί νά ζητοῦν συγγνώμη ἀπό λαούς γιά τά λάθη πού ἔκαναν οἱ προγενέστεροί τους εἰς βάρος τῶν λαῶν αὐτών. Παραδείγματος χάριν, ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ἰωάννης Παύλος ὁ Β’, ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν Ἀθήνα τό 2001 ζήτησε συγγνώμη γιά τά δεινά πού προκάλεσαν οἱ Σταυροφόροι στό Βυζάντιο ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Γιά τούς Ἑλληνορθοδόξους ὑπάρχει θέση μόνο γιά «Εὐχαριστῶ» ἀπό ὅλους μας, γιά τήν προσφορά τους στόν Πολιτισμό…

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν τιμή πού μᾶς κάνατε,νά ἐπισκεφτεῖτε τό χωριό μας, καί πιστεύω, ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός.

Σᾶς προσφέρω αὐτό τό ἀναμνηστικό ἀπό τήν Ὀλυμπιάδα τῆς Ἀθήνας τοῦ 2004 καί, ὅπως οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες συμβολίζουν τήν εἰρήνη καί τή συμφιλίωση τῶν λαῶν, μέ αὐτήν τήν σημασία τό προσφέρω καί σέ Σᾶς.

Ἐπίσης, Σᾶς προσφέρω ἕνα ἔντυπο γιά τήν ἱστορία τοῦ Ἐλ Μάκερ, πού ἦταν ἕνα κεφάλαιο ἀπό τήν διατριβή μου τό 1988 στό Ἐθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνεῖο.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Μέ τιμή καί ἐκτίμηση,

Δρ. Μωχάμεντ Σῆμπελ

Ἀριθμ. Πρωτ.

530

Τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Πέτρῳ Κυριακίδῃ, υἱῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καί εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Γνόντες παρά τῆς παρ’ Ἡμῖν ὑπηρετούσης κ. Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου τήν τῆς ὑμετέρας Ἐντιμότητος πλουσιωτάτην προσφοράν πρός τό καθ’ ἡμᾶς Παλαίφατον Πατριαρχεῖον, τῶν πεντακοσίων δηλονότι ἀντιτύπων τοῦ ἄρτι ἐκδοθέντος ὑπό τοῦ Ἐλλογιμωτάτου Καθηγητοῦ κ. Φωτίου Δημητρακοπούλου βιβλίου «Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης», εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι θερμῶς ἐπί τῇ δαψιλεῖ ταύτῃ πρός ἡμᾶς βοηθείᾳ, ἥτις δεικνύει καί τό αὐτῆς σύνολον πνεῦμα συναντιλήψεως πρός τήν ἡμετέραν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἀγωνιζομένην παλαιόθεν ἐν μέσῳ πολλῶν  προβλημάτων καί ἀντιξοοτήτων πρός δόξαν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωμηοσύνης. 

Ἐπί τούτῳ, εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι καί ἐπί τῇ ἐκδηλωθείσῃ αὐτῆς προθέσει, ὅπως ἐνισχύσῃ τάς ἐργασίας ἀναδείξεως τοῦ ἐναπομείναντος, ἀναποσπάστου τμήματος τοῦ αὐθεντικοῦ, φυσικοῦ κήπου ἔνθα ἐλαξεύθη τό Μνῆμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τμῆμα τό ὁποῖον, σῳζόμενον ἐντός τῆς Ροτόντας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐντάσσεται εἰς τήν κωνσταντίνειον τοῦ Ναοῦ ἀρχιτεκτονικήν φάσιν. Διά τοῦτο, ἔχομεν κοινοποιήσει εἰς τόν ἁρμόδιον διά τάς ἐργασίας ταύτας, τόν ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους διωρισμένον Ἀρχιτέκτονα τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Θεοδόσιον Μητρόπουλον, τήν σύστασιν τῆς ὑμετέρας Ἐντιμότητος, πρός ἐπικοινωνίαν μετ’ αὐτῆς.

Ἐπί τούτοις, εὐχόμεθα τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι σύν τοῖς αὐτῆς συνεργάταις ἐν τῷ Φιλανθρωπικῷ Σωματείῳ «Ἀγάπη», ὅπως πάντοτε προοδεύῃ ἐν πάσαις ταῖς θεοφιλέσιν αὐτῆς προσπαθείαις, αἵτινες ἀποδιδόασι χρηστούς καρπούς μεταξύ τῶν ἀναξιοπαθούντων  ἀδελφῶν ἡμῶν ἔν τε τῇ Ἑλλάδι, ἔν τε τῇ Ἀφρικῇ, Καμερούν, δηλαδή, Γκάνᾳ καί Ζιμπάμπουε, ἔνθα ἡ « Ἀγάπη» πολυτρόπως πρός τό ἀγαθόν καί ὠφέλιμον δραστηριοποιεῖται.

Ἐπικαλούμενοι, ὅθεν, ἐπί τήν ὑμετέραν Ἐντιμότητα δαψιλῆ τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καταστέφομεν αὐτήν πανοικί ταῖς πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ‚ϐζʹ     Ἰουλίου     ιβ΄.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Ἡ πρίν στεῖρα σήμερον, Χριστοῦ τόν Πρόδρομον τίκτει καί αὐτός, τό πλήρωμα, πάσης τῆς προφητείας· ὅνπερ γάρ προανεκήρυξαν οἱ Προφῆται, τοῦτον δή, ἐν Ἰορδάνῃ χειροθετήσας, ἀνεδείχθη Θεοῦ Λόγου, Προφήτης, Κήρυξ ὁμοῦ καί Πρόδρομος» (Κοντάκιον Γενεθλίου Τ. Προδρόμου 24ης Ἰουνίου).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Μεταξύ τῶν θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, προβάλλει ἐξόχως ἡ μορφή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ ὁποῖος κατέστη ἀφ’ ἑνός μέν τό «πλήρωμα πάσης προφητείας», ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ Πρόδρομος τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό Γενέθλιον, ἀφ’ ἑνός, τοῦ Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τό ὁποῖον ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν 24ην Ἰουνίου, ἀλλά καί τήν συμβολήν αὐτοῦ εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου, προεῖπον ἰδίᾳ οἱ Προφῆται Ἠσαΐας καί Μαλαχίας (Ἠσ.  40, 1-5  καί  Μαλ. 3, 22).

Ὁ Ἰωάννης ἀναδεικνύεται ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν, κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου, διότι ἀποτελεῖ τό πλήρωμα, δηλαδή τό ἐπισφράγισμα, πάντων τῶν πρό αὐτοῦ Προφητῶν, τό «πλήρωμα πάσης προφητείας». Ἐπιπλέον δέ, μετά τῆς Παρθένου Μαρίας καθίσταται συνεργός εἰς τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Καί τοῦτο, διότι ἠξιώθη, ὅπως διά τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν βαπτίσῃ τόν τήν «ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου αἴροντα» (Ἰω. 1, 29), διά νά γίνῃ ἡ φανέρωσις τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ. Ὡς ἡ συμβολή τῆς Θεοτόκου ἐπικεντροῦται εἰς τήν σάρκωσιν τοῦ θεοῦ Λόγου, ἡ συμβολή τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀποκαλύπτεται εἰς τό ὅτι διά τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ὑπ’ αὐτοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῶ ἀποκαλύπτεται ἡ Τριαδικότης τοῦ Θεοῦ, μέ ἄλλα λόγια, τό πλήρωμα τῆς Θεότητος, φανερουμένη διά τῆς οὐρανόθεν μαρτυρίας τοῦ Πατρός καί τῆς ἐν εἴδει περιστερᾶς φανερώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 3, 16.17, Μαρκ. 1, 10.11, Λουκ. 3, 21.22 Ἰω. 1, 32.33 ).

Ἡ προσωπικότης, ἡ διδασκαλία καί ἐν γένει τό πνευματικόν ἔργον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ὡς καί συμβολή του εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν παραμένουν ἀδιαμφισβήτητα, δεδομένου, ὅτι ἀναγνωρίζεται ὑπό τῶν ὁμαιμόνων αὐτοῦ ὡς Προφήτης, ἀλλά καί ὡς μέγας ἀσκητής, κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας, κηρύσσων τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 1, 76. 3, 15.21, Ἰω. 5, 35). Ἐξ ἄλλου, ἅπαντες οἱ Εὐαγγελισταί ἀναγνωρίζουν, ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ἡ ὑπό τοῦ Ἠσαΐου προφητευομένη φωνή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ «φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν»  (Ἠσ. 40, 3. Πρβλ. Ματθ. 3, 3, Μάρκ. 1, 3 Λουκ. 3, 4, Ἰω. 1, 23). Μάλιστα, ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς,  ἀναφέρει καί τά λόγια τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου «πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καί πᾶν ὄρος καί βουνός ταπεινωθήσεται καί ἔσται τά σκολιά εἰς εὐθεῖαν καί αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδούς λείας καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» (Ἠσ. 40, 3.4).

Χαρακτηριστικά τοῦ ἔργου τοῦ Ἰωάννου εἶναι τό βάπτισμα τῆς μετανοίας τῶν εἰς αὐτόν προσερχομένων εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καί μάλιστα εἰς τήν τοποθεσίαν Αἰνών, ἐγγύς τοῦ Σαλήμ (Ἰω. 3, 23) ἀλλά καί τό κήρυγμα μετανοίας καί ὁ ἔλεγχος τῶν καταπατούντων τάς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, οἱοιδήποτε καί ἄν ἦσαν. Ὁ Ἰωάννης δέν ἐδίστασε νά ἐλέγξῃ καί αὐτόν τόν βασιλικόν οἶκον τῶν ἀνηθίκων τυραννίσκων τῆς οἰκογενείας τῶν Ἡρῳδῶν, λέγων πρός τόν Ἡρῴδην Ἀντύπαν, «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μαρκ. 6, 18, Πρβλ. Ματθ. 14, 3-4, Λουκ. 3 19). Ὁ Ἡρῴδης οὗτος, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος εἶχε χαρακτηρίσει «ἀλώπεκα» (Λουκ. 13, 31-32), ὑπεσχέθη μεθ’ ὅρκου εἰς τήν θυγατέρα τῆς Ἡρῳδιάδος, ἥτις «ὠρχήσατο» κατά τήν ἑορτήν τοῦ γενεθλίου του, ὅτι θά ἔδιδε εἰς αὐτήν «ὅ ἐάν αἰτήσηται». Αὕτη τῇ προτροπῆ τῆς μητρός της ἐζήτησε νά τῆς φέρουν ἐπί τόπου καί «ἐπί πίνακι, τήν κεφαλήν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματθ. 14, 6-11, Μαρκ. 6, 21-28). Ὁ Ἰωάννης εἶχε βληθῆ ἤδη εἰς τήν φυλακήν, ὁπόθεν εἶχεν ἀποστείλει δύο ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρός τόν Ἰησοῦν διά νά πληροφορηθοῦν περί τῆς ἀποστολῆς του (Ματθ. 11, 2-6. Λουκ. 7, 18-23). Ἦτο λοιπόν εὐχερής ἡ ἐκτέλεσις τοῦ φρικτοῦ ἐγκλήματος, ἐφ’ ὅσον τό θῦμα ἦτο ἤδη δέσμιον. Ὁ Ἰωάννης ἐβαπτίσθη ἐν συνεχείᾳ εἰς τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου (Ματθ. 14, 3-12, Μάρκ. 6, 17-29, Λουκ. 3, 19-20. Πρβλ. Λουκ. 9, 7-9).

Ἡ δύναμις τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου παραμένει διαχρονική,  διότι τονίζεται ἡ ἀνάγκη τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας, ὡς βασικῆς προϋποθέσεως, διά τήν εἴσοδον τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2, Μαρκ. 1, 15 ). Ἐπιπλέον, οἱ λόγοι τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου προδίδουν αἰωνίαν ἀξίαν καί σημασίαν καί παναθρώπινον ἐνδιαφέρον, ὡς φαίνεται ἐν τοῖς λόγοις «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μή ἔχοντι, καί ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω» (Λουκ. 3, 11).

Τήν προσωπικότητα καί τήν ἀποστολήν τοῦ Ἰωάννου διατυπώνει μέ ἀκρίβειαν καί πληρότητα ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας λέγων : «Οὗτος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ ἅπαντας, καί Προφήτου περισσότερον· ὁ προσκιρτήσας ἀπό γαστρός, καί τοῖς ἐν γῇ τήν τοῦ Σωτῆρος κηρύξας παρουσίαν καί προδραμών ἐν τῷ ἅδῃ τήν Ἀνάστασιν εὐαγγελίσασθαι. Οὗτος γέγονεν υἱός Ζαχαρίου Ἀρχιερέως, καί Ἐλισσάβετ τῆς στείρας, τεχθείς ἐξ ἐπαγγελίας· ὅς τήν τοῦ πατρός σιωπήν ἐν τῷ γεννᾶσθαι ἐπιλυσάμενος, πάντα τόν κόσμον χαρᾶς ἐπλήρωσε. Διό καί ἄγγελοι τοῖς ἀνθρώποις σήμερον, συναγάλλονται, καί πᾶσα κτίσις χαρᾶς καί εὐφροσύνης πεπλήρωται».

Πρὸς τοὺς Ἐντυγχάνοντας

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,

Ἡ Παρακαταθήκη τῶν Πανσέπτων Προσκυνημάτων, τῶν ὁρατῶν τεκμηρίων τῆς ἐπί γῆς ἐνσάρκου παρουσίας καὶ σωτηριώδους Οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθὼς καὶ ἡ τῶν Ἐκκλησιαστική Κοινότης, συνέχεια τῆς ἀρχαίας ἰουδαιοχριστιανικῆς Κοινότητος, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τῆς Παλαιστίνης, εἶναι τὰ αὐχήματα τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν, τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, αὐχήματα τὰ ὁποῖα ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης καὶ τὸ γηγενὲς ποίμνιον ἐφύλαξαν διὰ πολλῶν αἰώνων, μετὰ θυσιῶν αἵματος, ἀειρρύτων ἱδρώτων καὶ ἀμυθήτων χρηματικῶν ποσῶν.

Τὴν Παρακαταθήκην αὐτὴν τῶν τῆς Χάριτος, ἡ ὁποία πληροῖ τοὺς προσκυνητὰς τοὺς συρρέοντας ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, διὰ τῶν ἁγιοπνευματικῶν ναμάτων τῆς κατανύξεως, τῆς μετανοίας καὶ συναισθήσεως καὶ τῆς πρὸς Χριστόν ἀγαπήσεως, ἐκχεομένων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀπὸ τῆς θεωθείσης Σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ, ταύτην ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων προβάλλει ἀξιοχρέως τοῖς ἀνθρώποις, παντὶ τρόπῳ καὶ ὅλῳ τῷ σθένει, πρὸς ἁγιασμὸν καὶ σωτηρίαν. Προσφορώτερον δὲ πρὸς τοῦτο τρόπον τῆς ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Ἱστῷ προβολῆς δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ εὕρῃ, διὰ τοῦ ὁποίου εὐελπιστεῖ ἐπιπλέον νὰ καταστήσῃ μὲν τοῖς πιστοῖς γνωστὴν τήν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἄγνωστον ἱστορίαν καὶ τοὺς ποικίλους εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν ἀγῶνας Αὐτῆς, ἁγιάσῃ δὲ τὰς τῶν ἐντυγχανόντων αἰσθήσεις καὶ τὸ λογικὸν τῆς ψυχῆς, διὰ τῆς θεωρίας τῶν καὶ τῶν περί τούτων διηγήσεων καὶ διευκολύνῃ τὴν εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν ἔλευσιν τῶν Προσκυνητῶν καὶ πάντων τῶν θελόντων συναγωνίσασθαι καὶ βοηθῆσαι τῇ Ἱεροσολυμιτικῇ Ἐκκλησίᾳ.

Ὁ ἱστοχῶρος οὗτος, καρπὸς ἀνιδιοτελοῦς προσπαθείας καὶ εὐσεβοῦς μόχθου φίλων καὶ συνδρομητῶν τοῦ Παναγίου Τάφου, πρῶτος ἐπίσημος ἱστοχῶρος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, θὰ ἐμπλουτίζηται σὺν Θεῷ διαρκῶς, διὰ δεδομένων ἀφορώντων εἰς πάντα τομέα τοῦ καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησιαστικοῦ βίου. Τὰ «πτερόεντα» ἠλεκτρομαγνητικὰ δεδομένα τῆς συγχρόνου τεχνολογίας, ὑστεροῦν μὲν τῆς ἁπτῆς, διὰ μέλανος καὶ χάρτου, γραφῆς, δύνανται, ὅμως, νὰ ἀποτελέσουν, ὡς ἐκείνη, φορεῖς σωτηριωδῶν νοημάτων, ὁδηγούντων εἰς τὴν ἄκτιστον ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωσιν.

Γένοιτο εἰς πάντας, ἡ Χάρις καὶ Παράδοσις τῶν , ὁ Θησαυρὸς τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἀπλανὴς ὁδηγὸς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ βιοτῆς. Κατὰ τοὺς λόγους τῶν ἀρχαίων Ἱεροσολυμιτῶν Μοναχῶν, ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ Πόλις Ἱερουσαλὴμ εἶναι «ὁ ὀφθαλμὸς καὶ φωστὴρ πάσης τῆς οἰκουμένης, ἡ τοῦ Εὐαγγελίου τὸν λόγον δεξαμένη, εἴπερ κατὰ τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο λόγιον ἐκ Σιὼν ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ Ἱερουσαλὴμ» καὶ οἱ οἰκήτορες αὐτῆς εἶναι «οἱ οἱονεὶ χερσὶν οἰκείαις καθ’ ἑκάστην τὴν ἀλήθειαν ψηλαφῶντες δι’ αὐτῶν τῶν Σεβασμίων Τόπων, ἐν οἷς τὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν ἐπράχθη μυστήριον»1. Τούτων τῶν Σεβασμίων Τόπων τὴν χάριν ἐπικαλούμενοι ἐφ’ ὑμᾶς ἅπαντας, καταστέφομεν ὑμᾶς ταῖς πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καὶ Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις καὶ διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλὴμ μηνὶ Μαΐῳ σωτηρίου ἔτους ‚ϐζ’.

∆ιάπυρος πρὸς Κύριον εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

1. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΤΟΥ ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΤΟΥ, Βίος τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα 57, ἐκδ. ἐν ΕD. SCHWARΤZ, Kyrillos von Skythopolis, Hinrichs Verlag, Leipzig 1939, s. 154.

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν», τονίζει ὁ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει τήν ἀποκάλυψιν τῆς θείας ἀληθείας, ἡ ὁποία πρότερον μέν ἀμυδρῶς ἐφανερώθη  εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα ἐν τῷ Ὄρει Σινᾷ, ὕστερον δέ ἐκορυφώθη ἐν Ἱεροσολύμοις διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί  Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπό Θεοῦ Πατρός δωρεά ἤ μᾶλλον ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τό Ὑπερῷον, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι οἱ Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ Μήτηρ αὐτοῦ, ἡ Ὑπερευλογημένη Δέσποινα Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος Μαρία, ἀποτελεῖ ὄχι μόνον τήν ὑπό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐξαγγελθεῖσαν ἐπαγγελίαν, ἀλλά καί  τήν συμπλήρωσιν τῆς ἐλπίδος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ σύστασις τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστι τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὄντως μυστήριον μέγα, ἀλλά καί μυστήριον διά τοῦ ὁποίου κατανοεῖται ὁ λόγος τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, συνάμα δέ καί ὁ λόγος ἀλλά καί ὁ σκοπός τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν κορωνίδα τῆς θείας δημιουργίας, πλασθείς κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ.

Ἡ ἀνθρωπίνη φιλοσοφική σκέψις, ὑποχωρεῖ ἀναγνωρίζουσα τήν ἀδυναμίαν της ἔμπροσθεν τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ ὁποίου καταγγέλλεται καί ὁμολογεῖται ἡ κατηγορηματική ρῆσις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν συνάντησιν Αὐτοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἐν τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, λέγοντος ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4, 24).

Τήν ἐμπειρίαν τῆς πραγματικότητος τῶν κυριακῶν αὐτῶν λόγων ζῇ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, τό ὁποῖον ἀνά τήν Οἰκουμένην διεσπαρμένη γενικῶς ἀλλά καί ἐν Ἱεροσολύμοις πολιτευομένη εἰδικώτερον, ἡ Ἐκκλησία κατανοεῖ διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον «συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».

Λέγομεν τοῦτο, διότι κατά τόν Ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, «πάντα χορηγεῖ τό πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, διδάσκει σοφίαν τούς ἀγραμμάτους, ἀναδεικνύει θεολόγους ἀλιεῖς», τούς δέ εἰς Αὐτό πιστεύοντας ὁδηγεῖ εἰς τήν Ἀλήθειαν (Ἰω. 16, 13).

Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον δέ εἶναι ἄλλο ἀπό τό  Πνεῦμα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν ἐνυπόστατον καί κυβερνητικήν, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, δύναμιν, ἡ ὁποία συνέχει τόν  θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διατηρεῖ τήν σωστικήν δύναμιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἑνότητι Αὐτῆς ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἐμπειρίαν τῆς κυβερνητικῆς αὐτῆς δυνάμεως καί τῆς ἑνότητος τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὄχι μόνον ἀπολαμβάνομεν σήμερον, αἱ ἀδελφαί Ἐκκλησίαι τῆς Μεγάλης Ἁγίας Ρωσσίας καί τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί περιτράνως διαδηλώνομεν διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό κοινόν εὐχαριστιακόν Σῶμα καί  Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σημασία καί τό νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς, τοὐτέστι τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διατυποῦται κατά τόν πλέον σαφῆ τρόπον εἰς τό κοντάκιον τῆς ἑορτῆς «ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἑνότητα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα καί ἡμεῖς, «ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13, 17), νά διαφυλάξωμεν ἀκεραίαν, ἵνα πάντοτε ὑμνῆται ὁ Τριαδικός Θεός καί συμφώνως δοξάζηται τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί Παντοδύναμον Πνεῦμα, ὁ εἷς τῆς Τριάδος Θεός, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Οὗ τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,

Ἐλλογιμώτατε κ. Διευθυντά τῆς Σχολῆς,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἀπόφοιτοι,

Ἡ σημερινή τελετή τῆς ἀπονομῆς τῶν πτυχίων εἰς τούς ἀποφοιτήσαντας ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἐν Μπετσαχούρ περιποιεῖ εἰς πάντας ἡμᾶς ἰδιαιτέραν χαράν ἀλλά καί  ἠθικήν ἱκανοποίησιν, διότι Πατριαρχεῖον καί Κοινότης, Πατρίς καί Ἔθνος, ἀπολαμβάνομεν τούς καρπούς τῶν προσδοκιῶν μας.

Ἐπιπλέον, ἀποδεικνύεται ἡ διαχρονική συμβολή τοῦ Πατριαρχείου ὄχι μόνον εἰς τόν λειτουργικόν καί πνευματικόν τομέα, ἀλλά καί εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν. Οὕτως ἤ ἄλλως, Ἐκκλησία καί Παιδεία εἶναι ἀλληλένδετα.

Ἡ γνῶσις ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς Παιδείας, ἀποτελεῖ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται εἰς τήν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία μέ τή σειράν της ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν πραγματικήν ἐλευθερίαν· «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», λέγει ἡ Ἁγία Γραφή (Ἰω. 8, 32).  Διά τῆς Παιδείας ἀφ’ ἑνός μέν διαμορφώνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος οὕτως ἀναδεικνύεται εἰς ὁλοκληρωμένην προσωπικότητα, ἀφ’ ἑτέρου παρέχονται εἰς αὐτόν ὅλα τά ἀπαραίτητα ἐφόδια τά ὁποῖα τόν καθιστοῦν ὠφέλιμον ὄχι μόνον εἰς τόν ἑαυτόν του, ἀλλά κατά κύριον λόγον εἰς τόν πλησίον: εἰς τόν συνάνθρωπόν του γενικῶς καί εἰς τό περιβάλλον κοινωνικόν σύνολον εἰδικῶς. Δεδομένου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό συναμφότερον, ζῶον κοινωνικόν,  καί κατά τόν Ἀριστοτέλην, καί «ζῷον φύσει πολιτικόν».

Ἐκφράζομεν τά θερμά εὐχαριστήριά μας εἰς τούς διοργανωτάς αὐτῆς τῆς τελετῆς, καί συγχαίρομεν ἰδιαιτέρως τούς διδάσκοντας διά τό ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν αὐτῶν ἔργον, τούς ὁποίους καί διαβεβαιώνομεν, ὅτι θά ἀπολαμβάνουν τῆς πλήρους ὑλικῆς καί ἠθικῆς συναντιλήψεως Ἡμῶν, ὅπως -θέλομεν νά πιστεύωμεν- τοῦτο ἔχει ἀποδειχθῆ ἕως τῆς σήμερον.

Συγχαίρομεν, προσέτι, τούς ἀποφοιτήσαντας, μαθητρίας καί μαθητάς, καί εὐχόμεθα εἰς αὐτούς, ἐπιτυχίαν εἰς τήν νέαν πορείαν τῆς κοινωνικῆς,  ἀκαδημαϊκῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς αὐτῶν σταδιοδρομίας.

«Ἀλλ΄ ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ· καί γάρ ὁ Πατήρ τοιούτους ζητεῖ τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4, 23.24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

«Ὡς ὄντως ἱερά καί πανέορτος αὕτη ἡ σωτήριος» ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, καθ’ ἥν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπεκάλυψε τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Τό Μυστήριον δέ τοῦτο, τό ἀποκαλυφθέν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ παρά τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα νῦν ἱστάμεθα, ἤλθομεν καί ἡμεῖς νά ἑορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν μετ’ αὐτῆς καί δι’ αὐτῆς.

Καί τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά πρώτην φοράν ἐδῶ ἐφανέρωσεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενος, Αὐτός ἐστιν ὁ ζῶν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ σῴζων καί ἁγιάζων καί φωτίζων τούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ προσκυνοῦντας Αὐτόν. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, τό πρῶτον ἐφανέρωσεν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, τήν μετέπειτα ἀναδειχθεῖσαν ἁγίαν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ,  τήν καί σήμερον τιμωμένην, ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδή εἶναι πνεῦμα, δέν περιοιρίζεται εἰς συγκεκριμένον τόπον ἤ χῶρον, ὡς ἐπίστευον οἱ συμπολῖται αὐτῆς, καί ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν, πρέπει νά Τόν προσκυνοῦν μέ τάς ἐσωτερικάς των πνευματικάς δυνάμεις, μέ καθαρότητα τῆς καρδίας καί τοῦ νοός, ἀλλά καί μέ ἀληθῆ ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας ἡ ὁποία ἁρμόζει εἰς Αὐτόν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνησιν καί λατρείαν προσφέρει τῷ Θεῷ Πατρί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔνθα, μέ ἄλλα λόγια γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Σαμαρείτιδος εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, ἔνθα ἡ Σαμαρεῖτις ἐποτίσθη μέ τό πνευματικόν Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, τοὐτέστι μέ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία διαμέσου τῶν αἰώνων κατέστη οὐχί μόνον κῆρυξ τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ Πίστεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί φύλαξ τῶν ἱστορικῶν καί ἀψευδῶν τεκμηρίων  τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστι», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Τά ἴδια λόγια ἀπευθύνει καί  εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός, εἰς ἡμᾶς τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν, διότι οὕτω θέλει αὐτούς οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦν τόν Θεόν Πατέρα· δηλαδή οἱ πραγματικοί προσκυνηταί πρέπει νά λατρεύουν τό Θεόν μέ θεοφωτίστους τάς πνευματικάς δυνάμεις των καί μέ λατρείαν ὄχι τυπικήν καί σκιώδη, ἀλλά πραγματικήν καί ἐμπεπνευσμένην ἀπό πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Διότι καί ὁ Πατήρ ζητεῖ ἐπιμόνως τέτοιοι πραγματικοί καί ἀληθινοί προσκυνηταί νά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν.

Ὡς ἡ Σαμαρεῖτις «πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ» τοὐτέστι τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ Ὑμνῳδός «ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς, βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος» (Κοντάκιον), οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, μιμούμενοι τήν τῆς Σαμαρείτιδος πίστιν, σπεύσωμεν εἰς τό πνευματικόν Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τοὐτέστιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἴδωμεν τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ποτισθῶμεν δαψιλῶς καί κληρονομήσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν, τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.