Τόν Μακαριώτατο ἐπισκέφθηκαν στά Πατριαρχικά Γραφεῖα οἱ ἐξής:

-Ἰσραηλινή Τηλεόραση – Ὁ Μακαριώτατος ἔδωσε συνέντευξη γιά τό ἀραβικό δελτίο εἰδήσεων τῆς Ἰσραηλινής τηλεόρασης, σχετικά μέ τήν ἀποδοχή τῆς ἐκλογῆς τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ Ἰσραήλ

-Ρωσική Τηλεόραση   –  Ὁ Μακαριώτατος ἔδωσε συνέντευξη ἐπίσης καί στό Διεθνές Κανάλι τῆς Ρωσικῆς Τηλεοράσεως, σχετικά μέ τό ἴδιο θέμα, τήν ἀποδοχή τῆς ἐκλογῆς του ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ Ἰσραήλ

-Ἱερείς καί μέλη τοῦ ποιμνίου ἀπό διάφορες Κοινότητες

* Τηλεφωνική συνέντευξη – Ὁ Μακαριώτατος ἔδωσε ἀπό τηλεφώνου συνέντευξη στό ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 89,5

« Χάριν τήν τοῦ πνεύματος, Αἰκατερίνα πανένδοξε,

ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματος ἐδέξω,

καθάρασα σεαυτήν προθύμως διά πολιτείας,

καί λογισμῷ καρτερικῷ τήν τῶν τυράννων ὀφρύν κατέσπασας ·

καί κάλλει τῷ τοῦ σώματος

τήν ψυχικήν ὡραιότητα θεοφρόνως ἀντέθηκας,

Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα »

(Αἶνοι τοῦ Ὄρθρου, τροπάριον γ ΄).

Πανιερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγούμενε τῆς ἐπί τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ Ἱερᾶς Μονῆς κ. Δαμιανέ,

Πανιερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Μονασταί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τόσον πλουσίως ἐπιδαψιλευθεῖσα ἐπί τό ἅγιον καί θεοβάδιστον τοῦτο Ὄρος Σινᾶ, ἐπί τοῦ ὁποίου μετά φόβου καί τρόμου ἱστάμεθα · ἡ χάρις αὕτη, λέγω, συνήθροισεν ἡμᾶς σήμερον εἰς πνευματικήν πανήγυριν καί εὐωχίαν. Καί ἡ εὐωχία αὕτη συνίσταται ἐν πρώτοις εἰς τήν θεωρίαν τοῦ φοβεροῦ Ὄρους τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τοῦ «Νόμου ποιητής» κατέβη ἐνώπιον τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ἐν «ὄρει κεκαυμένῳ πυρί καί γνόφῳ καί σκότῳ καί θυέλλῃ καί σάλπιγγος ἤχῳ καί φωνῇ ρημάτων» (Ἑβρ. 12, 18ἑ), ἀλλά ἐπί τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται νῦν ἡ Θεία Εὐχαριστία χάριν τοῦ νέου Ἰσράηλ, πολύ περισσότερον φοβερωτέρα, ἀλλά καί φιλανθρωποτέρα, ἡ ὁποία καταλάμπει πλέον οὐχί τό πρόσωπον Μωϋσέως ἐν δόξῃ, ἀλλά τάς ψυχάς καί τά σώματα τῶν καλῶς αὐτῇ προσερχομένων μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης. Συνίσταται δ’ ἔτι ἡ πανήγυρις αὕτη εἰς τήν μετ’ ἀλλήλων  συνάντησιν, τῶν ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει Σιών καί τῷ Θεοβαδίστῳ Ὄρει Σινᾶ ὑποτεταγμένων ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι τῷ τοῦ Κυρίου ζυγῷ, κατ’ ἔθος παλαιότατον τῶν πάλαι ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, συχνάκις προσκυνούντων ἀμφοτέρους τούς Ἁγιωτάτους τούτους Τόπους πρός ἀρυσμόν εὐλογίας καί χάριτος.

Ἐάν, ὅμως, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀμυδρῶς ἐπεφοίτα ἐπί τόν παλαιόν Ἰσραήλ καί δή τούς θεοφόρους Προφήτας, τανῦν εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, τήν σφραγισθεῖσαν δι’ Αἵματος τοῦ ἀμώμου Ἀμνοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνιδρύεται μονίμως εἰς τάς ψυχάς τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί ἀσκητῶν τοῦ Χριστοῦ, καθώς ἐστι φανερόν καί εἰς τό εὐωδιάζον σκήνωμα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, τό διατηρούμενον ἄφθορον ἐπί ὅλους δεκαεπτά αἰῶνας. Οὕτω, τό ἄκτιστον θεϊκόν Φῶς τῆς τοῦ Κυρίου Μεταμορφώσεως, τό ἀποκαλυφθέν ἐπί τῶν ὀρέων Σινᾶ καί Θαβώρ εἰς τούς κεκαθαρμένους λάτρεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, πρότερον μέν ὡς Φῶς τοῦ ἀσάρκου Λόγου, ὕστερον δέ καί ὡς Φῶς τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ καί Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, πιστοποιεῖ τήν ἐν τοῖς Χριστιανοῖς ἐνοίκησιν αὐτοῦ, διά τῶν ὑπερφυῶς τελουμένων θαυμάτων διά τῶν σεπτῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων.

Ἡ ἱερά ὑμνογραφία καί  δή ὁ ἱερός ὕμνος τόν ὁποῖον προετάξαμεν ὡς κεφαλίδα, ἐκτίθησι τήν τῆς ἁγίας Ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐμπειρίαν περί τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου οἱ Ἅγιοι ἔφθασαν εἰς τήν ὁμοίωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἄν καί φαινομενικῶς ἠκολούθησαν διαφόρους δρόμους. Ἡ παρουσία τοῦ κεχαριτωμένου σκήνους τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀπό τοῦ ὁποίου ἀντλοῦμεν πολλαπλῆν εὐλογίαν ψυχῶν καί σωμάτων, δέν παραπέμπει ἡμᾶς μόνον εἰς τήν χαρίτωσιν τοῦ προσώπου τοῦ Μωϋσέως, τοῦ λάμψαντος ὑπερφυῶς ἐν τῇ ἀκτίστῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος δόξῃ, ἀλλά καί εἰς τήν πνευματικήν ὁδόν τοῦ  Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἑνώνει ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τούς Χριστιανούς μετ’ ἀλλήλων καί μετά τοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί διά τῆς τηρήσεως τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν. Λέγομεν τοῦτο, διότι καθώς ὁ Μωϋσῆς ἐγνώρισε τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν αὐτοῦ, «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. 11, 26), καθώς μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, οὕτω καί ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν τοῦ Χριστοῦ, πλοῦτον, περίφημον ὡραιότητα καί, πλέον πάντων, τήν πολλήν αὐτῆς σοφίαν καί ἀνέλαβε τόν ἐλαφρόν τοῦ Χριστοῦ ζυγόν μεθ’ ὑπομονῆς «λογισμῷ καρτερικῷ». Καί ὁ Χριστός, ὁ ἀγαπῶν ἡμᾶς ὑπερφυῶς, ἔδωκεν εἰς αὐτήν, ἀναλόγως τῆς ἀγάπης καί τῶν θυσιῶν αὐτῆς, τήν γνῶσιν τῆς αἰωνίου Ἀληθείας, διά τῆς  ὁποίας κατετρόπωσε τήν μωράν σοφίαν τῶν Ἑλλήνων σοφῶν καί εἵλκυσεν αὐτούς εἰς τό μαρτύριον τῆς ἁγιότητος· ἔδωκεν ἐπίσης εἰς αὐτήν κάλλος ἀμάραντον ἱεροῦ καί παρθενικοῦ σκηνώματος, ἀδιαφθόρου μένοντος, χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἐδωρήσατο εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίναν καί « θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12, 33) διά τῆς χάριτος τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συνόλου ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανιερότητι διά τήν ὑπ’ αὐτῆς διατράνωσιν τοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀρρήκτου ἐκκλησιαστικοῦ δεσμοῦ ἀμοιβαίας ἀγάπης, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί τῆς κατ’ αὐτήν σεπτῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος, πρός τήν πνευματικήν τροφόν ὑμῶν καί μητέρα, Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων· προσέτι, διά τήν πρός τήν Ἡμῶν Μετριότητα καί τά τίμια μέλη τῆς Συνοδείας Ἡμῶν προσγενομένην υἱικήν καί φιλοπάτορα ὑποδοχήν.

Εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως αἱ πρεσβεῖαι τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, διά μεσιτειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἀφλέκτου καί ἐμψύχου Βάτου, τῆς ἐνθάδε τῷ Μωϋσῆ προτυπωθείσης, διά τῆς καιομένης καί μή καταφλεγομένης ἀψύχου τοιαύτης, ἐνισχύουν πάντοτε τήν ὑμετέραν Πανιερότητα σύν τῇ περί αὐτήν Συνοδείᾳ, οὐ μήν ἀλλά καί πάντας τούς παρισταμένους, εἰς τήν ἀνηφορικήν ἀλλά καί θεοπτικήν πορείαν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τήν ὁποίαν ἀπεικονίζει ὁ ἀνωφερής, ἀλλ΄ οὐρανοδρόμος οὗτος τόπος. Ἀμήν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τέκνα τῆς ἱστορικῆς πόλεως  τῆς Ζάρκας,

Ἡ σημερινή ἐκδήλωσις τῆς θεμελιώσεως τοῦ νέου ἐν Ζάρκᾳ Σχολείου, συνεκέντρωσεν ἅπαντας ἡμᾶς ἐδῶ, διά νά χαρῶμεν ἀπό κοινοῦ διά τό πράγματι χαρμόσυνον καί πολύ ἐλπιδοφόρον τοῦτο γεγονός. Λέγομεν ἐλπιδοφόρον καί χαρμόσυνον, διότι ἡ παιδεία εἶναι τό πρῶτον ἀναμέσον τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν, καθόσον ἀνοίγει εἰς τήν διάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου νέας ὁδούς καί νέους ὁρίζοντας, διδάσκει δηλαδή, ὅτι ὑπάρχουν πραγματικότητες πέραν τῆς ὁρατῆς κτίσεως ἡ ὁποία μᾶς περιβάλλει, ὅτι ὑπάρχουν ἀξίαι καί ἀγαθά τά ὁποῖα ὑπερβαίνουν τά στενά ὅρια συγκεκριμένης ἐποχῆς. Ἀκόμη, ἡ παιδεία δεικνύει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα νοερόν καί αὐτεξούσιον, προωρισμένον διά πράγματα ἀνώτερα ὅσων μᾶς παρακινεῖ νά ἐπιζητῶμεν ἡ πεπτωκυῖα ἡμῶν φύσις καί ὅτι ὑπάρχει  γνῶσις ὠφέλιμος καί γνῶσις βλαβερά, ὅπως εἶναι συνήθως ἡ τῶν Μ.Μ.Ε. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἦτο καί σπουδαῖος ἐπιστήμων, λέγει σχετικῶς «εἶναι πολύ σημαντικόν πράγμα διά τήν σωτηρίαν μας, τό νά μή ἀφιερώνουμε τόν ἑαυτό μας  εἰς τήν μάθησιν τυχαίων μαθημάτων, ἀλλά νά ἀναγνωρίζωμεν τήν παιδεία ἡ ὁποία εἶναι ἡ πλέον χρήσιμος».

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δίδει, διά τοῦτο, πολύ μεγάλην σημασίαν εἰς τήν ὀρθήν παιδείαν. Εἶναι  παράδοσις τῆς Ρωμηοσύνης ὅτι μετά τήν Ἐκκλησίαν, διά τήν Λατρείαν τοῦ Θεοῦ, τό πλέον ἀπαραίτητον ἵδρυμα εἰς μίαν κοινότητα ἀνθρώπων εἶναι τό Σχολεῖον, τό ὁποῖον ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν δεισιδαιμονίαν καί τό σκότος τῆς διανοίας καί τοῦ χαρίζει τό φῶς τῶν ἀρετῶν καί τῆς γνώσεως, τόσον τῆς κατά Θεόν, ὅσον καί τῆς κοσμικῆς,  ἀκολουθοῦν δέ τά ὑπόλοιπα φιλανθρωπικά ἱδρύματα.

Εἰς τήν εὐνομουμένην καί πεπολιτισμένην κοινωνίαν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἡ ὁποία διακρίνεται ἀναμέσον τῶν ὑπολοίπων χωρῶν τῆς περιοχῆς διά τήν εὐγένειαν καί φιλοξενίαν τῶν κατοίκων της, διά τήν ἁρμονικωτάτην συμβίωσιν καί συνεργασίαν τῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς ἐντάξεως καί διά τήν προβολήν τῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν θησαυρῶν τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας ἡ ὁποία ἐτελεσιουργήθη εἰς τήν Ἁγίαν αὐτήν Γῆν, ἐπιθυμοῦμεν καί εὐχόμεθα τό νέον Σχολεῖον νά ἀναδειχθῆ εἰς νέον φάρον παιδείας, ὁ ὁποῖος θά ἀκτινοβολῇ τάς ἀξίας καί τά ἀγαθά ταῦτα.

Εἰς τό διδακτικόν προσωπικόν τοῦ Σχολείου, τόν Διευθυντήν, τούς Καθηγητάς καί Καθηγητρίας (Διδασκάλους καί Διδασκαλίσσας), οἱ ὁποῖοι  ἤδη κατά τούς παρελθόντας μῆνας ἔδωσαν ἀποδείξεις τῶν καλῶν των προσόντων, ἀλλά καί εἰς τά ηὐλογημένα παιδία τῆς Ζάρκας, εὐχόμεθα τήν ἐξ ὕψους δύναμιν πρός τόν σκοπόν τῆς ἀρετῆς καί τῆς παιδείας καί πολλήν τήν μεταξύ των ἀγάπην καί σεβασμόν.  Εἰς τόν Πανοσιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Χρύσανθον, ὁ ὁποίος ἐπιβλέπει καί παντοιοτρόπως ὑποστηρίζει τήν ὀργάνωσιν καί ἐπέκτασιν τοῦ Σχολείου καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητος τῆς ηὐλογημένης Ζάρκας, εὐχόμεθα ὁ Κύριος νά τόν ἐνισχύῃ ἐν παντί καί εὐφραίνῃ διά τῆς ἁρμονικῆς λειτουργίας καί προόδου τοῦ Σχολείου τούτου καί ὅσων ἄλλων ἀγαθῶν ἔργων ἔχει εἰς τήν καρδίαν του.

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα

Σμολένσκ καί Καλινινγκράντ κ. Κύριλλε,

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ἐξοχώτατοι κ. Πρέσβεις καί

διακεκριμένοι Ἐκπρόσωποι,

ἀγαπητοί ἀδελφοί,

«Σήμερον ὁ δεύτερος Ἀδάμ Χριστός ἀνέδειξε Παράδεισον νοητόν τήν νέαν ταύτην σκηνήν» (Ἀκολουθία τῶν Ἐγκαινίων), τοὐτέστι τόν ἐπ’ ὀνόματι Πάντων τῶν ἐν Ρωσίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων ἐγκαινιασθέντα Ναόν, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ὀρεινῆς.

Σήμερον, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, χαίρει καί συγχαίρει μετά τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἐπί τῇ ἀναδείξει, ἐν μέσῳ τῶν σκηνωμάτων αὐτῆς, νέου οἴκου τῆς δόξης τοῦ Κυρίου. Σήμερον, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, κοσμεῖται διά τῆς ἀνοικοδομήσεως νέου Θυσιαστηρίου τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου καταγγέλλεται ἡ κοινή μαρτυρία τῆς εἰς Χριστόν Πίστεως τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἑορτάζομεν καί πανηγυρίζομεν τόν ἐγκαινισμόν τοῦ νέου Ναοῦ τούτου· καί τοῦτο, διότι τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται νοητόν διά τῆς κοινωνίας ὑπό τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιπλέον, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας, καθίσταται ὁρατή ἡ ἑνότης τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό ἀρραγές θεμέλιον τῆς σωτηριώδους δυνάμεως καί ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὀρθόδοξος οἰκουμενική Ἐκκλησία παραμένει ἡ Ἐκκλησία τῆς ἐλπίδος, τῆς παραμυθίας, καί τῆς προσδοκίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά διά πάντα ἄνθρωπον θέλοντα σωθῆναι. Οἱαδήποτε παρέκκλισις ἐκ τῆς θεμελιώδους ἀρχῆς, τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ καί τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς τοπικῆς καί τῆς Καθολικῆς, τῆς ἑδραζομένης ἐπί τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «καί πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18) ἀλλά καί ἐπί τῶν ἀποστολικῶν παραγγελιῶν «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄Θεσ. 2, 15) ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνον ἀλλοιώσεως τῆς θεραπευτικῆς καί μεταμορφωτικῆς ἐν Χριστῷ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Στῶμεν, λοιπόν, καί κρατήσωμεν τάς παραδόσεις ἅς ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων παρελάβομεν, ἵνα λόγον ἀποδώσωμεν ἐν τῇ Ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως τῷ ἀγαπήσαντι ἡμᾶς, «ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό ἀτόπων καί πονηρῶν πράξεων». Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνακαινιστική δύναμις εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρόξενε,

Τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά,

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, οὖσα τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ Μαρτυρικοῦ Αἵματος τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπί τοῦ ἀποστολικοῦ αἵματος τοῦ συμμάρτυρος καί πρώτου Ἐπισκόπου τῶν Ἱεροσολύμων, Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἀνέπεμψε τῷ Σωτῆρι καί Θεῷ ἡμῶν Χριστῷ, ἐπί τῇ εἰς διαδοχήν τοῦ Πρώτου αὐτῆς Ἱεράρχου γενομένῃ ἐνθρονίσει τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, διά ψήφων τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου.

Ἡ δευτέρα αὕτη ἐπέτειος τῆς καταστάσεως τῆς Ἀναξιότητος Ἡμῶν ἐπί τοῦ Παλαιφάτου τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων Θρόνου, οἰκονομηθείσης ὑπό τῆς θείας Προνοίας πρός ἀποτροπήν τῶν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπιβουλευσαμένων ὁρατῶν καί ἀοράτων πολεμίων, ἀποτελεῖ τεκμήριον ἀδιάψευστον, διά τό ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ πνευματικοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας, ταυτοχρόνως δέ Αὐτός οὗτος ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή καί ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας, διό καί κατά τό κυριακόν ρῆμα πῦλαι ᾍδου οὐ κατίσχυσαν, ἀλλ΄ οὐδέ κατισχύσουσιν αὐτῆς.

Χάριτι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί συνεργίᾳ τοῦ χριστεπωνύμου καί εὐλαβοῦς λογικοῦ ἡμῶν Ποιμνίου καί τοῦ Κλήρου, ἀλλά καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων συνεχίζει τό ἀποστολικόν αὐτῆς ἔργον μεριμνῶσα ἀφ’ ἑνός μέν ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν ἱερῶν προνομίων καί ἀπαραγράπτων δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὑπέρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν τοῦ κοινωνικῶς καί οἰκονομικῶς δοκιμαζομένου εὐσεβοῦς Ποιμνίου. Προσέτι δέ, οὐ παύεται νά εὐαγγελίζεται τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί εἰρήνης πρός ἅπαντας, ὡς καί τήν συνδιαλλαγήν καί τήν δικαιοσύνην, τούτων ἐκφραζομένων οὐχί διά λόγου, ἀλλά δι’ ἔργων.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ὀφειλετικῶς ἀναπέμποντες τῷ ἁγίῳ Θεῷ, καί τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, ἰδίως τῇ Μητρί Αὐτοῦ, ὑπερευλογημένῃ Δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καί Ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ, εὐχόμεθα ὅπως Κύριος ὁ Θεός, κρατύνῃ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, σκέπῃ τό χριστεπώνυμον ἡμῶν πλήρωμα καί χαρίζηται ὑπομονήν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα.

Eὐχαριστοῦμεν θερμῶς τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον κ. Χριστόδουλον Μαργαρίτην, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς συγχαρητηρίους εὐχάς τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἀπουσιάζοντος Γενικοῦ Προξένου, Ἐξοχωτάτου Πρέσβεως κ. Ἀνδρέου Παπασταύρου, τήν Πρέσβιν τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας κ. Larissa Miculet, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Θεοφάνην, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Ἀλεξίου,  τόν Ἀξιότιμον κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτι, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν Φώτιον,  τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρι, καί ἅπαντας τούς παρισταμένους εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς ἐνθρονιστηρίου ἐπετείου. Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατριαρχικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατρικάς εὐλογίας.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

« Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια, καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν » (Τροπάριον τῆς θ΄ ᾠδῆς τοῦ α‘ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου, Νοεμβρίου η΄).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς ἅπαντας ἐδῶ σήμερον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἀρχαγγέλων ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ πόλει ὑμῶν Ἰόππῃ, διά νά ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πάντων τῶν λοιπῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων. Ἡ συμμετοχή τῶν Ἀγγέλων εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ζωήν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν διατρανώνεται εἰς τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς λόγους τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί Ἀποστόλων εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ἐμπειρίαν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σῳζόμεθα ἀπό κινδύνους ἀοράτους καί ὁρατούς μέ τήν παρεμβολήν τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί κυρίως τῶν Ἀρχιστρατήγων, ὅταν τούς ἐπικαλούμεθα θερμῶς.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς διαβεβαιοῖ, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἄγγελον, ὁ ὁποῖος πάντοτε πρεσβεύει διά τό συμφέρον του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ἄγγελος, δηλαδή, «διά παντός βλέπει τό πρόσωπον τοῦ Πατρός ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 18, 10). Καί τοῦτο, διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ Ἄγγελοι εἶναι πνεύματα «λειτουργικά εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. 1, 14), ἀποστέλλονται δηλαδή ἀπό τόν Θεόν, μολονότι ἔχουν ἄυλον φύσιν, δηλαδή, ἀνωτέραν φύσιν ἀπό ἡμᾶς, διά νά ἐξυπηρετήσουν τήν σωτηρίαν μας. Εἰς τήν λειτουργίαν καί διακονίαν τῶν Ἀγγέλων, βλέπομεν ἀκριβῶς ποία εἶναι ἡ κλῆσις τῶν Χριστιανῶν. Διότι, καθώς οἱ Ἄγγελοι παραμένουν πλησίον τοῦ θρόνου καί τοῦ φωτός τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν ὑμνοῦν, συνεχίζουν δέ νά φωτίζωνται ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα καί νά τήν δοξολογοῦν, ἀκόμη καί ὅταν διακονοῦν τήν σωτηρίαν τῶν Χριστιανῶν ἐπί τῆς γῆς, ἐπειδή εἶναι πνεύματα λειτουργικά, ἀλλά καί διακονικά, οὕτω καί οἱ Χριστιανοί, ἀκόμη καί ὅταν ἐπιδίδωνται εἰς ἔργα εὐεργεσίας τοῦ πλησίον, εὑρίσκουν τήν χαράν καί τόν προορισμόν των εἰς τό νά ὑμνοῦν τόν Θεόν διά τῆς δοξολογίας καί τῆς προσευχῆς, ταυτοχρόνως μέ τά ὑπόλοιπα ἔργα των.

Εἰς τοῦτο καί εὑρίσκει καί ἡ Ἐκκλησία τόν προορισμόν καί τόν ἔπαινόν της, εἰς τό νά κάνῃ τούς ἀνθρώπους Ἀγγέλους, καθώς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἰς τό νά οἰκειωθῶμεν τό ἔργον προσευχῆς καί διακονίας τῶν Ἀγγέλων καί τήν ἐκείνων ταπείνωσιν καί ἀγάπην, ἀφοῦ οἱ Χριστιανοί ἀποτελοῦν, ὅπως λέγει ἡ ἱερά ὑμνογραφία, μίαν Ἐκκλησίαν καί μίαν ποίμνην μετά τῶν Ἀγγέλων.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπιτελεῖ τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἀποστολήν του, ἀδιακόπως, τοπικῶς ἐδῶ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς πνευματικῆς του δικαιοδοσίας, διά τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων διατηρήσεως τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, ὅπως εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξος – «ρούμ ὀρθοντόξ» – Κοινότης τῆς ἀρχαιοτάτης καί βιβλικῆς πόλεως τῆς Ἰόππης. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά συγχέεται εἰς καμμίαν περίπτωσιν μέ τάς ἀνθρωπίνας ἀτελείας καί ἀδυναμίας, οὔτε νά ἐκλαμβάνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἀνθρωπίνη ὀργάνωσις ἤ σωματεῖον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἀκριβῶς κατανοεῖται βάσει τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων, ἰδιαιτέρως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἡ Ἐκκλησία, λέγομεν, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ , τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή καί διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας. Τοῦ δέ Σώματος τούτου τῆς Ἐκκλησίας μέ κεφαλήν τόν Χριστόν, ἡμεῖς οἱ φέροντες τήν σφραγίδα της δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα τά μέλη, μέλη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Χάρις δέ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τό ὁποῖον «συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐνεργεῖ τό σωτηριῶδες καί θεραπευτικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας χάριν τοῦ ἀνθρώπου, τό καθαρτικόν καί φωτιστικόν καί θεωτικόν. Καί οἱ μέν Ἄγγελοι ὡς ἄυλοι δυνάμεις ἀποτελοῦν πνεύματα λειτουργικά τοῦ Θεοῦ, δηλ. διακονοῦν τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν πνευματικῶς καί ἀοράτως, οἱ δέ Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωποι ὑλικοί ὄντες, διακονοῦν τήν Ἐκκλησίαν ὁρατῶς καί σωματικῶς, μολονότι καί αὐτοί, ὡς λειτουργοί τοῦ Θεοῦ, καθίστανται μέ τήν Χάριν Αὐτοῦ ὡς «φλόγα πυρός» (Ψαλμ. 103, 4).

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Θεῷ, διότι ἡ παρουσία μας διά τῶν αἰώνων ὀφείλεται ὄχι σέ ἀνθρωπίνους παράγοντας, ἀλλ’ ἀφ’ ἑνός εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, ἀφ΄ ἑτέρου εἰς τήν πίστιν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τόν ἀγῶνα μετ’ αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας μέχρις αἵματος, τοῦ Τάγματος τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Παναγίου Τάφου, ἡ ὁποία μέχρι καί σήμερον, ὁμοῦ μετά τοῦ μικροῦ χριστιανικοῦ Ποιμνίου, παρέχει τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Γένοιντο αἱ πρεσβεῖαι τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἡ προστασία τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν οὐρανίων δυνάμεων συνοδοί καί φρουροί ἡμῶν ἐν τῷ βίῳ. Ἀμήν.

Ἀπό τῆς Δευτέρας, 5^ης Νοεμβρίου, μέχρι τῆς παρελθούσης Πέμπτης, 8^ης Νοεμβρίου, τῇ πρωτοβουλίᾳ παραγόντων τῆς Κυβερνήσεως τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, διά τῆς ὑποστηρίξεως τῆς Κυβερνήσεως καί τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας τῆς Νορβηγίας, ἔλαβε χώραν εἰς τήν Οὐάσινγκτον τῶν Η.Π.Α. συνάντησις τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν ἐργασιῶν τοῦ Council of Religious Institutions of the Holy Land.

Εἰς τήν συνάντησιν, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς σκοπόν τήν διερεύνησιν τῶν τρόπων διά τῶν ὁποίων αἱ θρησκευτικαί κοινότητες τῆς Ἁγίας Γῆς δύνανται, ἵνα συμβάλωσιν εἰς τήν προώθησιν τῆς πολιτικῆς εἰρηνεύσεως εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ἔλαβον μέρος διακεκριμένοι ἡγέται τῶν τριῶν θρησκειῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ, ἀπό δέ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ. Μακαριότης, ὁ Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος Γ΄.

Οἱ θρησκευτικοί ἡγέται κατέληξαν εἰς κοινόν ἀνακοινωθέν, περιλαμβάνον ἕξ σημεῖα, ἀφορῶντα εἰς τήν ἐπιδιωκομένην συμβολήν τῶν θρησκειῶν εἰς τόν προκείμενον σκοπόν τῆς συνδιαλλαγῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν_· ἐπίσης, συνηντήθησαν μετά τῶν ὁμολόγων αὐτῶν, ἐπικεφαλῆς τῶν ἀντιστοίχων θρησκευτικῶν κοινοτήτων εἰς τάς Η.Π.Α., ἀλλά καί μετ’ ἀνωτέρων στελεχῶν τοῦ State Department, τῆς Γερουσίας καί τοῦ Κογκρέσσου. Αἱ διεργασίαι αὗται προοδοποιοῦν τάς ἐπικειμένας εἰρηνευτικάς συνομιλίας εἰς τήν Annapolis τῆς Οὐάσινγκτον.

Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συμβουλίου, τήν Κυριακήν 4^ην Νοεμβρίου, ἡ Α.Θ. Μακαριότης ἐξεκλησιάσθη εἰς τόν ἐν Οὐάσινγκτον Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὅπου ἀπηύθυνε λόγους ψυχωφελεῖς εἰς τό ποίμνιον ἑλληνιστί καί ἀγγλιστί μεταφέρων εἰς αὐτό τήν χάριν καί εὐλογίαν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Εἰς τό περιθώριον τῶν κεκανονισμένων συναντήσεων ἡ Α.Θ. Μακαριότης, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Οὐάσινγκτον, Ἐξοχωτάτου τ. Πρέσβεως κ. Πατρικίου Θέρου, ἔσχεν ἐπίσης συναντήσεις μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καί παραγόντων τῆς Ἑλληνικῆς ἐν ταῖς Η.Π.Α. Ὁμογενείας, δηλονότι Ἑλληνο-αμερικανῶν Γερουσιαστῶν καί Βουλευτῶν, Ἀρχόντων τοῦ Oἰκουμενικοῦ Θρόνου, διακεκριμένων μελῶν τῆς AHEPA (American Hellenic Educational Progressive Association), τοῦ American Hellenic Institute, ἀλλά καί μετά σημαινόντων παραγόντων τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως τῶν Η.Π.Α.

Ἐκ τοῦ Γραφείου Τύπου τοῦ Πατριαρχείου

Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ καί

Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἅγιοι Πατέρες,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Τό ἔπος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὀρθῶς ἔχει θεωρηθῆ προέκτασις τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, διότι τότε μέν ὡς ἐκ τέφρας ἐξῆλθεν «ἀπό τά ἱερά κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων ἡ ἐλευθεριά», κατά τόν ἐθνικόν ποιητήν, τώρα δέ τό θεῖον τοῦτο δῶρον τῆς ἐλευθερίας ἐγένετο ὑπόθεσις νέας προασπίσεως καί ἀφορμή ἡρωικῶν ἀγώνων καί θυσιῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τεθεμελιωμένη οὖσα ἐπί τοῦ μαρτυρικοῦ Αἵματος τῆς Θυσίας τοῦ Ἱδρυτοῦ Αὐτῆς, Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, χρεωστικῶς ἀνέπεμψε τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ, δεηθεῖσα ἐν ταὐτῷ ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως πάντων τῶν ὑπέρ Πίστεως καί τῆς Πατρίδος ἡμῶν θυσιασθέντων καί  μαρτυρησάντων.

Τό ὑπέρτατον ἐπί γῆς ἀγαθόν, τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, θά ἦτο ἀτελές, ἐάν τοῦτο δέν συνωδεύετο ἀπό τό θεῖον δῶρον τῆς ἐλευθερίας. Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940, ἀναδείξασα πλῆθος ἡρωικῶς πεσόντων ἀγωνιστῶν, ὑπέρ ἀξιῶν ἱερῶν, ὡς τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος καί τῆς Ἐλευθερίας, καλεῖ πάντας ἡμᾶς εἰς ἐγρήγορσιν, πρός ἀντιμετώπισιν ἀπειλῶν κατά τοῦ θείου καί ἱεροῦ τούτου ἀγαθοῦ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς συνόλου ἀκεραιότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀπειλῶν προερχομένων ἐκ τῆς καταργήσεως «τῶν ὁρίων τῶν ἐθνῶν ἅ ἔστησεν ὁ Ὕψιστος», (Δευτ. 32, 8). Καί τοῦτο διότι, «ἔτι πολλοί κυκλόθεν οἱ ἐχθροί ἡμῶν καί μακάριον τό ἔθνος οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεός αὐτοῦ» (ἐκ τῆς δοξολογίας τῆς 28ης).

Ὑψοῦντες τό ποτήριον τοῦτο, εὐχηθῶμεν ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν Γένος καί τό φιλόχριστον ἡμῶν Ἔθνος !

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Κυρίαι καί κύριοι,

Ἡ περίοδος τῆς νηστείας δέν ἀποτελεῖ μόνον προετοιμασίαν διά τήν ὑποδοχήν μεγάλων θρησκευτικῶν γεγονότων καί ἑορτῶν, ὅπως τῆς ἑορτῆς τοῦ (Ραμαζανίου), ἀλλά ἀποτελεῖ καί εὐκαιρίαν πνευματικῆς αὐτοσυγκεντρώσεως καί περισυλλογῆς. Καί τοῦτο, διότι ὁ ἄνθρωπος, ὡς δημιούργημα κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δέν ἀποτελεῖ αὐτόνομον βιολογικήν ὀντότητα, ἀλλά καί ψυχικήν τοιαύτην. Ἡ ψυχική ἀκριβῶς ὑπόστασις τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκην ἀναλόγου τροφῆς, ἡ δέ τροφή αὕτη εἶναι πνευματική. Τό χαρακτηριστικόν δέ τῆς πνευματικῆς τροφῆς, εἶναι ἡ συμβολή αὐτῆς εἰς τήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί», ἡ δέ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκφράζεται καί ἐκδηλοῦται διά τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνθρώπου δέν δύναται νά νοηθῇ ἄνευ τοῦ Θεοῦ, οὕτω δέν δύναται νά νοηθῇ ἡ κοινωνική καί πολιτική ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἄνευ τῆς μετ’ ἀλλήλων συνυπάρξεως καί συνεργασίας, αἱ ὁποῖαι βασίζονται εἰς τό ἀδιαμφισβήτητον  γεγονός, ὅτι εἶναι κοινή ἡ πηγή τῆς ἡμῶν ζωῆς, ἀλλά καί τό τέλος τῆς ζωῆς, δηλαδή ὁ θάνατος.

Ἡμεῖς ἐκ μέρους τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων, ἀλλά καί προσωπικῶς ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, διάδοχος τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου καί Θεματοφύλαξ τῆς ἐπί τοῦ Χαλίφου Ὀμάρ Χαττάπ συναφθείσης ἰσλαμο-χριστιανικῆς Συνθήκης, εὐχαριστοῦντες τήν Αὐτοῦ Ἐξοχότητα τόν Πρόεδρον τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, κ. Ἀμποῦ Μάζεν, διά τήν δοθεῖσαν εἰς ἡμᾶς εὐκαιρίαν, ὅπως καταστῶμεν κοινωνοί τῶν θρησκευτικῶν τούτων ἑορτῶν, εὐχόμεθα, ὅπως ἀξιωθῶμεν νά γίνωμεν καί κοινωνοί ἑορτῶν διά πολιτικήν πλέον καί ἐθνικήν παλιγγενεσίαν, ἀλλά καί ἐκπλήρωσιν τῶν λοιπῶν προσωπικῶν ἐθνικῶν καί πολιτικῶν στόχων τῆς Αὐτοῦ Ἐξοχότητος. Εὐχόμεθα, ἐπίσης, ὅπως ἐπικρατήσῃ εἰς τόν τόπον μας ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ καταλλαγή, πρός ὄφελος τοῦ χειμαζομένου Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ καί πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένην νηστείαν !

«Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν · ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου· ἤ εἰπεῖν· Ἔγειραι καί περιπάτει; Ἵνα δέ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας, (εἶπε τῷ παραλελυμένῳ)· Σοί λέγω · Ἔγειραι, καί ἄρας τό κλινίδιόν σου πορεύου εἰς τόν οἶκόν σου. Καί παραχρῆμα ἀναστάς ἐνώπιον αὐτῶν, ἄρας ἐφ’ ὅ κατέκειτο, ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, δοξάζων τόν Θεόν»_(Λουκ. 5, 23-25).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνήγαγε σήμερον, ποίμνιον καί Ποιμένα, ἐνώπιον τῆς Θείας Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά γίνωμεν κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διά νά διατρανώσωμεν τήν ἑνότητα τῆς Πίστεώς μας καί τήν κοινωνίαν ἡμῶν μετά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Ἐπιπλέον δέ, νά διατρανώσωμεν τήν χριστιανικήν  μαρτυρίαν μας, ἡ ὁποία καταγγέλ-λεται διαχρονικῶς διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, δηλαδή τοῦ παλαιφάτου Ἑλληνορθοδόξου (Ρούμ Ὀρτοντόξ) Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἐθεμελίωσεν μέ τό Σταυρικόν Αὐτοῦ Αἷμα, ἐν ταυτῷ δέ καί ἐδόξασε μέ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν, Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, καθώς διατυπώνεται εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς σύλλογον ἤ κοινωνίαν πιστῶν, ἀλλά εἶναι αὐτό τοῦτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Σώματος ἡμεῖς, οἱ φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα μέλη. Ὁ δέ Χριστός, ὡς τέλειος Θεός, ἀλλά καί ἄνθρωπος, εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ Σώματος Αὑτοῦ. Διά τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, καθημερινῶς καί μάλιστα κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐπιβεβαιώνεται τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἤ, περισσσότερον συγκεκριμένως, τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ· μέ ἄλλα λόγια, ἐπιβεβαιώνεται ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας (πρβλ. Ἑβρ. 13, 8).

Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς ἱστορικῆς μας πραγματικότητος, δηλαδή ἐντός τοῦ κόσμου, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό ὁποῖον ἐκφράζεται εἰς τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, διά τῆς θεραπείας τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου, τοῦ μεταφερθέντος ἐπί κλίνης ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, διά νά θεραπευθῇ. Ἡ ὑπό τοῦ Χριστοῦ, ὡς Θεραπευτοῦ καί Ἰατροῦ θεραπεία πάσης ἀνθρωπίνης ψυχικῆς καί σωματικῆς ἀσθενείας, δέν ἀποτελεῖ μόνον ἀπόδειξιν τῆς δυνάμεως τῆς Πίστεως ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν ἀπαλλαγήν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀσθένειάν του, δηλ. τήν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τόν θάνατον, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καί πρόκλησιν, ἡ ὁποία γεννᾷ τήν ἀμφιβολίαν καί τούς διαλογισμούς τῆς ἀπιστίας ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τοῦτο συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, κατά τήν θεραπείαν τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου.

«Τί διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» ἐρωτᾷ ὁ Χριστός. Τό ἐρώτημα τοῦτο ἀπευθύνεται μέ τήν ἰδίαν ἀκριβῶς σημασίαν καί δύναμιν καί εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Καί τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἀδυνατοῦμεν νά ἀναγνωρίσωμεν, ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡ θεραπευτική καί ἰαματική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργεῖ διά τῆς Ἱερωσύνης, δηλαδή διά τῶν Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Καί εἰς τούς Ἀποστόλους ἐδόθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐντολή, ἵνα βαπτίζωσι πάντα τά ἔθνη εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμτος καί νά διδάσκουν αὐτούς νά τηροῦν πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  διαβεβαιοῦντες αὐτούς, «καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 20). Ἀδυνατοῦμεν, ἐπαναλαμβάνω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀναγνωρίσωμεν τόν πρωταρχικόν καί ἀπώτερον σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐκ τῆς τραυματικῆς πτώσεως μεταμόρφωσις καί ἀνάστασις τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, τό ὁποῖον σημαίνει τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων μετά τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ἕνωσίν μας μέ τόν Θεόν. Τοῦτο εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐπικαλούμεθα καί διά τήν ὁποίαν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς διά τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων Αὐτοῦ  νά ζητῶμεν πρώτην «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν»_( Ματθ. 6, 33).

Τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπεδίωξαν πάντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί τά πιστά μέλη αὐτῆς, καί ὄχι μόνον τήν ἐπεδίωξαν, ἀλλά καί ἔδωσαν καί τό αἷμα των διά τήν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου ἔχει κτισθῆ ὁ περικαλλέστατος νεόδμητος ναός ἐν τῷ χωρίῳ ὑμῶν, ὁ ὁποῖος Ναός ἀποτελεῖ σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί δικαιοσύνης  τοῦ Θεοῦ καί κοινωνικῆς εὐημερίας τοῦ τόπου ἡμῶν. Ὅπως ὁ ἀναστάς παραλυτικός ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ χαίρων, οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἁγιασθέντες καί ἀναζωοποιηθέντες διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας, δοξάσωμεν καί εὐλογήσωμεν τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἀμήν.