ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται,

ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων,

ὁ πρωτότοκος τῆς κτίσεως

καί δημιουργός πάντων τῶν γεγονότων.»

Ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ ἱστάμενοι καί κατανύξει βαθείᾳ προσευχόμενοι, ἐν τῇ λαμπροφόρῳ ταύτῃ νυκτί, ἐν τῷ ἁγίῳ τόπῳ τούτῳ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς γῆς, ἐν ᾧ ὁ Θεός σωτηρίαν εἰργάσατο, οὐχί μόνον ἀναμιμνῃσκόμεθα, ἀλλά καί μετέχομεν μυστηρίου καινοῦ καί ἀνηκούστου, τό ὁποῖον ὁ Θεός Πατήρ εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπεκάλυψε, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς, τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου σαρκωθέντος, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου κατά σάρκα γεννηθέντος, τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος καί ἐπί Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντος.

Τοῦ μυστηρίου τούτου «γυναῖκες μυροφόροι μύρα φέρουσαι, ἵνα τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀλείψωσι»  καί «λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι» (Μάρκ. 16,1-3), ὑπό τοῦ ἀγγέλου, τοῦ παρά τόν λίθον καθημένου, γνῶσιν ἔλαβον. Ἀπόστολοι ἀναστάντες, ἐπί τό μνημεῖον ἔδραμον καί εἰσελθόντες, εἶδον «τά ὀθόνια κείμενα μόνα» (Ἰω. 20,25), «καθώς καί αἱ γυναῖκες εἶπον, Αὐτόν δέ οὐκ εἶδον» (Λουκ. 24,25). Μετ’ ὀλίγον ὅμως, Οὗτος Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, κλαιούσῃ παρά τόν Τάφον, ἐφανερώθη (Ἰω. 20,15), ταῖς ἐμφόβοις γυναιξί ὑπήντησεν, «χαίρετε» λέγων (Ματθ. 28,9), «δυσί μαθηταῖς πορευομένοις εἰς ἀγρόν εἰς ἑτέραν μορφήν ἐφανερώθη (Μάρκ. 16,12), καί ἐν τῷ εὐλογεῖν τόν ἄρτον ἐγνώσθη αὐτοῖς (Λουκ. 24,30-31), καί τούς μαθητάς συνηθροισμένους προέτρεψεν, ἵνα ψηλαφήσωσιν Αὐτόν» (Λουκ. 24,40) καί παρ’ αὐτῶν, ἀνενδεής ὤν, ἐζήτησε «βρώσιμόν τι» «καί λαβών ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν» (Λουκ. 24,44), ἵνα τό ἀληθές τοῦ προσώπου, τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ βεβαιώσῃ.

Τό μυστήριον τοῦτο, τό ὄντως ἀληθές, ἀρχικῶς «ὡσεί λῆρος» καί αὐτοῖς τοῖς μαθηταῖς ἐφάνη (Λουκ. 24,11), διό καί «νωθεῖς  καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ ἀποκαλοῦνται» (Λουκ. 24,26), μετά ταῦτα ὅμως τῇ πληθύϊ τῶν σημείων καί τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος καί τῷ φωτισμῷ τοῦ ἐπιφοιτήσαντος Ἁγίου Πνεύματος ἀκραδάντως ἐπείσθησαν καί τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ διαπρυσίως ἐκήρυξαν.

Διά τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς ἀναστάσεως ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἡμῶν καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τό ἔργον τῆς σωτηρίας ἡμῶν εἰς πέρας φέρει. Ὁ Υἱός Αὐτοῦ διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν ᾋδην κατερχόμενος, νικᾷ τάς ἐναντίας δυνάμεις, συντρίβει τά δεσμά τοῦ ᾋδου, συλᾷ ἐξ αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον, ὡς νέος δεύτερος Ἀδάμ προσλαμβάνει ἀπό τῆς χειρός, ὡς ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως ἀπεικονίζεται, τόν παλαιόν, τόν πρῶτον Ἀδάμ, τόν πεσόντα, ἀνασύρει τοῦτον ἐκ τοῦ βυθοῦ τοῦ ᾋδου καί εἰς τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἀναβιβάζει. Τοῦτο δέ, διότι ἀναλαμβανόμενος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθήμενος, τήν προσληφθεῖσαν κατά τήν σάρκωσιν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ καί διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως δοξασθεῖσαν,  μεθ’ Ἑαυτοῦ εἰς τό διηνεκές φέρει. Διά τῆς δυνάμεως τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, πιστεύων καί μετέχων εἰς τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ, καθίσταται φοβερός τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ, ἀψηφᾷ καί νικᾶ τόν θάνατον, ζῇ  ἐν τῷ κόσμῳ ζωήν οὐχί ἁπλῶς ἠθικῶς βελτιωμένην ἀλλά ἐξ ὁλοκλήρου ἀναγεγεννημένην, μεταμορφωμένην καί ἀνακαινισμένην, ἐν ᾗ ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη, πολιτεύονται,  «ὅσα ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἅγια, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴτις ἀρετή καί εἴτις ἔπαινος (Φιλιππ. 4, 8-9). Ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ὁ ἄνθρωπος ἐν ζωῇ προγεύεται ζωῆς αἰωνίου ἐν τῷ σώματι Αὐτοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ καί μετά θάνατον ἀπολαμβάνει ἐν πληρότητι μετά ὁσίων, μαρτύρων καί δικαίων, τοῦ ἱλαροῦ καί ἀπλέτου φωτός τῆς τρισυποστάτου Ἁγίας Τριάδος.

Εἰς μίαν τοιαύτην βιοτήν καί πολιτείαν εἴμεθα κεκλημένοι ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός, δι’ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Πολιτείαν θεανθρωπίνην ἐπί γῆς ἐνεργουμένην. Τήν ἀλήθειαν ταύτην φυλάττει καί παραδίδει εἰς τά μέλη αὐτῆς ἡ Ἑκκλησία, τό σῶμα Χριστοῦ, ὁπουδήποτε γῆς, ἰδίᾳ δέ ἡ οὖσα ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις, ἐν οἷς ἔζησε καί περιεπάτησεν, ὁ ἱδρυτής Αὐτῆς, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν  Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐμπεπιστευμένη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν διαφύλαξιν αὐτῶν καί τήν μαρτυρίαν τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἀπεκαλύφθησαν ἐπ’ αὐτῶν.

Ἐν χαρᾶ ὅθεν, ἀνεκλαλήτῳ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ ἀναφωνοῦμεν, «Χριστός ἀνέστη, ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι  δαίμονες, ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι, ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται, Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐδείς ἐπί μνήματος». Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚ϐηʹ.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ἈρΑριθμ. Πρωτ.

182

Τῷ ἐλλογιμωτάτῳ θεολόγῳ καθηγητῇ, κ. Δημητρίῳ Μαυροπούλῳ, Διευθυντῇ τοῦ Ἐκδοτικοῦ Οἴκου «Δόμος», υἱῷ ἐν Χριστῷ ἀγαπητῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καί εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Εὑρισκόμενοι προσφάτως εἰς Ἀθήνας, ἐδέχθημεν μετά χαρᾶς ἐπίσκεψιν τῆς ὑμετέρας ἐλλογιμότητος, ἐν ᾗ αὕτη ἐξέφρασεν τήν παράκλησιν αὐτῆς καί τῶν ἐν τῷ Ἱερῷ Μετοχίῳ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ Ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Πλάκᾳ φιλοαγιοταφιτικῶς συναγομένων, ὅπως εὐλογήσωμεν διά τό Σάββατον τῶν Ψυχῶν τήν τέλεσιν μνημοσύνου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Δημητρίου Κουτρουμπῆ ἐπί τῇ συμπληρώσει 25ετίας ἀπό τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας αὐτοῦ καί, εἰ δυνατόν, προσωπικῶς προεξάρξωμεν αὐτοῦ.

Ἡ ἀγαθή πρόθεσις καί εὐγενική πρόσκλησις ὑμῶν αὕτη ἀνέμνησεν Ἡμῖν τάς ἡμέρας τῶν φοιτητικῶν ἡμῶν χρόνων, ἐν αἷς προσωπικῶς Ἡμεῖς, ὡς καί ἄλλοι Ἁγιοταφῖται, ἐγνωρίσαμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί συνανεστράφημεν τόν μακαριστόν Δημήτριον Κουτρουμπῆν, ὡς τέκνον τῆς Ἐκκλησίας πιστόν, ὡς φίλον ἀφωσιωμένον καί ὑποστηρικτήν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ὡς συμπαραστάτην τῷ μακαριστῷ Ἁγιοταφίτῃ Μοναχῷ Εὐσταθίῳ, ὡς τόν εὐγενῆ καί καλλιεργημένον ἄνθρωπον, ὡς τόν βαθύν γνώστην καί ἐπαγωγικόν διδάσκαλον τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Θεολογίας καί τῆς κληρονομίας τῆς Ρωμηοσύνης, ἥν μετά μακρούς πόνους καί κόπους ἀνακαλύψας, ὡς πολύτιμον μαργαρίτην διά βίου διεφύλαξε.

Κωλυόμενοι, ὅπως μετάσχωμεν προσωπικῶς, λόγῳ ἀνειλημμένων ὑποχρεώσεων Ἡμῶν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, ἀνεθέσαμεν τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ κ. Θεοφάνει, Ἐξάρχῳ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Ἀθήναις καί τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης Ἀριστάρχῳ, στενῶς συνδεδεμένῳ μετά τοῦ μακαριστοῦ, ὅπως ἀντιπροσωπεύσωσιν Ἡμᾶς εἰς τό κατανυκτικόν τοῦτο μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ.

Ἐπί τούτοις, θερμῶς δεόμενοι τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅπως ἀναπαύσῃ τήν ψυχήν τοῦ δούλου Αὐτοῦ, μακαριστοῦ Δημητρίου προσκυνητοῦ, ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων καί ὁσίων καί ἀναδεικνύῃ ὑπηρέτας τῆς ἐπιστήμης τῆς θεολογίας ἀνταξίους τῆς παρακαταθήκης αὐτοῦ, ἐπιδαψιλεύοντες δέ πάντας τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ ταῖς Πατριαρχικαῖς Ἡμῶν καί Πατρικαῖς εὐλογίαις, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐηʹ Φεβρουαρίου ιε’.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

 Ἀριθμ. Πρωτ

135

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Ἱερώνυμε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα ἐν ἁγίῳ φιλήματι περιπτυσσόμενοι, ἡδέως προσαγορεύομεν.

          Ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἱστορικῶς, συμμετέχει περιχαρῶς καί ὁλοκαρδίως εἰς τό ἱστορικόν καί μέγα ἐκκλησιαστικόν γεγονός τῆς κανονικῆς καταστάσεως τῆς Ὑμετέρας τετιμημένης Μακαριότητος εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί ἔνθερμον τήν δέησιν πρός Κύριον ποιεῖται ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀδιαλείπτου εὐοδώσεως τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς τῆς Ὑμετέρας πεφωτισμένης Μακαριότητος  ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἁγιωτάτης Καθολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

          Τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί γενικῶς ὁ εὐγενής λαός τῆς Ἑλλάδος εὐελπιστεῖ εἰς Ὑμετέραν εἰρηνικήν, ἐκκλησιαστικήν καί σταθεράν οἰακοστροφίαν πρός ἀσφαλῆ προσανατολισμόν τῆς ὁλκάδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά νά προλαμβάνῃ ἤ νά ὑπερβαίνῃ τάς τρικυμίας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀναπόφευκτοι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.

          Εἰς τήν πεπνυμένην σκέψιν Ὑμῶν κυριαρχεῖ ἀσυγχύτως καί ἀναλλοιώτως τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ σωτηριώδης ἀποστολή Αὐτῆς διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον οὐχί βεβαίως κοσμικῷ τῷ τρόπῳ.

          Χαίρομεν ὅλως ἰδιαιτέρως γνωρίζοντες ἐπίσης τήν ἄποψιν καί τήν διάθεσιν Ὑμῶν διά τά πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, τά ὁποῖα συνεχίζουν τήν μακραίωνα Ἑλληνορθόδοξον Οἰκουμενικήν καί πνευματικήν παράδοσιν ἐκτός τῶν συνόρων τῆς Ἑλλάδος.

          Ἑσμέν βέβαιοι, ὅτι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος θά πνέῃ ὡς αὔρα λεπτή καί πρᾳεία καί ὡς δρόσος Ἀερμών ἡ καταβαίνουσα ἐπί τά ὄρη Σιών, διά νά χαριτώνῃ τά ἔργα καί τάς ἡμέρας Ὑμῶν ὡς ἀπόδειξις τῆς βαθείας πίστεως Ὑμῶν εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐηʹ    Φεβρουαρίου   γ΄

Τῆς Ὑμετέρας Πεφιλημένης Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

«Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω

ἕως ἄν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου,

τό δέ σωτήριόν μου ὡς λαμπάς καυθήσεται» (Ἠσ. 62, 1)

Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε καί

τίμια  μέλη τοῦ

« Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου»

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Οἱ προφητικοί λόγοι τοῦ μεγαλοφωνοτάτου Προφήτου Ἠσαΐου ἀφοροῦν εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα λόγον τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας, τῆς Ἱστορίας τῆς Σωτηρίας, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα εἰς τό Ὄρος Σινᾶ καί κορυφώνεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, καί δή εἰς τόν ἱερόν τόπον τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τοῦ Γολγοθᾶ,  καί τῆς Τριημέρου Ταφῆς, τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Πανάγιος Τάφος ὡς τό προσκυνηματικόν κεφάλαιον τῆς Ἁγίας Πόλεως ἀποτελεῖ τόν λύχνον περί τόν ὁποῖον καί διά τοῦ ὁποίου καίεται «ὡς λαμπάς τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλαδή ὁ Χριστός, ὁ «ἡτοιμασθείς κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν», ἐπιπλέον δέ ἀποτελεῖ τήν πηγήν ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας ἐξέρχεται τό Φῶς, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου διάκονος καί ὑπηρέτης ἐτάχθη τό μοναστικόν Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τό κοινῶς γνωστόν ὡς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Ἡ κατά Χριστόν αὐταπάρνησις, αὐτοθυσία καί κενωτική διάθεσις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου τοῦ Παναγίου Τάφου, παρήγαγε τό πνευματικόν μέγεθος τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ, τό δέ πνευματικόν τοῦτο μέγεθος συνθέτουν,  ἀλλά κατά τρόπον θεραπευτικόν, μεταμορφωτικόν καί ἁγιαστικόν, ὅπου προϋποτίθενται ἡ κάθαρσις καί ὁ θεῖος φωτισμός, συνθέτουν  – λέγομεν – ἡ περί λόγου φιλοσοφική ἀντίληψις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἡ ἱστορικῶς καί πολιτισμικῶς διαμορφωθεῖσα πνευματική ἑνότης τῆς Ρωμηοσύνης περί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐξελληνισθείσης καί ἐκχριστιανισθείσης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἐκφρασταί καί συνεχισταί, ἀλλά καί ἀψευδεῖς μάρτυρες καί ἑρμηνευταί τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία ἑδράζεται ἐπί τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «πάντες γάρ ὑμεῖς υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆςπίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ … οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ, πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 26.28) παραμένουν τά Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τά γνωστά ὡς Ρούμ Ὀρθοντόξ, μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως κατέχον τά πρεσβεῖα τιμῆς. Τό εὐσεβές Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὡς γένος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν καρδίαν τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ὁποίας ἐν προκειμένῳ χαρακτηριστικόν εἶναι ὁ ἄρρηκτος δεσμός μετά τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ. Ἡ δέ σημασία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἔγκειται εἰς δύο τινά : (1) εἰς τό γεγονός, ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν τήν πηγήν τῶν θείων ναμάτων, τά ὁποῖα ἐπιποθοῦν αἱ πνευματικῶς διψῶσαι ψυχαί τῶν ἀνθρώπων, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 41, 2) καί (2) εἰς τό γεγονός, ὅτι τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τά ψηλαφητά τεκμήρια τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τούς τύπους τῶν ἥλων τούς ὁποίους ὁρῶσα καί ἐγγίζουσα φυσικῶς καί αἰσθητῶς ἡ ὀλιγοπιστοῦσα ἀνθρωπίνη ψυχή ἀνακράζει ἀνανήφουσα μετά τοῦ Θωμᾶ «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20, 28).

Τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένον μέ τό εὐσεβές Γένος καί τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων Ρωμαίων · καί τοῦτο βεβαίως ὀφείλεται εἰς τήν ab antiquo καί de facto  ἐνεργόν συμμετοχήν αὐτοῦ εἰς τήν ἱστορικήν ἐξέλιξιν τῶν Ἁγίων Τόπων, μέ ἀποτέλεσμα τήν διαμόρφωσιν καί διατύπωσιν διά Διεθνῶν Συνθηκῶν τοῦ Καθεστῶτος τῶν Προσκυνημάτων (Status Quo), ὑπό τοῦ ὁποίου ἀνεγνωρίσθησαν καί ἐπεκυρώθησαν τά αὐτοφυῆ καί ἀναφαίρετα ἱερά προνόμια καί δικαιώματα ἡμῶν, τά ὁποῖα ὀφείλομεν νά διαφυλάξωμεν ὡς τήν Θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν Ἡμῖν Παρακαταθήκην, ὡς λόγον ἀποδώσοντες ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ.

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τῷ «Ἑλληνικῷ Συνδέσμῳ τοῦ Παναγίου Τάφου», διά τήν ποικίλην αὐτοῦ ὑποστήριξιν πρός τό Παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν παρέσχε καί παρέχει μέσῳ τῶν ἀξιοτίμων καί ἀξιεπαίνων μελῶν τοῦ Διοικητικοῦ αὐτοῦ Συμβουλίου καί εὐχόμεθα πλήρη εὐόδωσιν τῶν προσπαθειῶν καί καλῶν στόχων αὐτοῦ καί εἰς τό μέλλον. Εὐχαριστῶ.

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,

Ἐξοχώτατοι, κ. Πρωθυπουργέ, κ^οι Ἀρχηγοί τῶν Πολιτικῶν Κομμάτων καί Βουλευταί,

Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἤ οἱ Πανιερώτατοι τούτων ἐκπρόσωποι,

Εὐσεβές, Χριστεπώνυμον τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα,

Ἡ θλιβερά αὕτη συγκυρία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, διά νά ἀναπέμψωμεν μετά φιλαδέλφου θλίψεως, ἀλλά καί φιλοθέου ἐλπίδος, δέησιν εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα πάντων, «δι’ Οὗ τά πάντα καί εἰς Ὅν τά πάντα», ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν, ἀναχωρήσαντος εἰς τόν προορισμόν πάντων ἡμῶν, τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ, τήν καταυγαζομένην τῷ ἀκτίστῳ Φωτί τῆς Ἁγίας Τριάδος καί θάλπουσαν τούς ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένους.

Εὑρεθέντες ἐνώπιον τοῦ ὀστρακίνου σκεύους, τοῦ προσκαίρου κατοικητηρίου τοῦ προσφιλοῦς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, δηλαδή τοῦ σκηνώματος Αὐτοῦ, ἀνήχθημεν παρά ταῦτα ὑπό τῶν Ἱερῶν Γραφῶν καί τῶν θεοσόφων διδασκαλιῶν τῶν Πνευματοκινήτων Ἁγίων Πατέρων εἰς τά νοητά, εἰς τήν πέραν τῶν αἰσθητῶν πνευματικήν πραγματικότητα, ἔνθα νῦν ὁ ἀδελφός ἡμῶν πορεύεται · ἄλλως τε ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῶν οὐρανίων Μυστηρίων οἰκεῖος, ὁ διά τῆς χάριτος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθαίρων καί φωτίζων καί τελειῶν τούς μυουμένους, πρότερον ὁ ἴδιος καθαρθείς ἀπό τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Κατά τόν οὐρανοφάντορα Ἅγιον Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην «ἱεράρχην ὁ λέγων, δηλοῖ τόν ἔνθεόν τε καί θεῖον ἄνδρα, τόν πάσης ἱερᾶς ἐπιστήμονα γνώσεως, ἐν ᾧ καί καθαρῶς ἡ κατ’ αὐτόν ἱεραρχία πᾶσα τελεῖται καί γινώσκεται. Ταύτης ἀρχή τῆς ἱεραρχίας ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, ἡ Οὐσία τῆς Ἀγαθότητος, ἡ μία τῶν ὄντων αἰτία Τριάς, ἐξ ἧς καί τό εἶναι καί τό εὖ εἶναι τοῖς οὖσι, δι’ ἀγαθότητα».

Ἔμπροσθεν τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς μεταβάσεως ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐν ἀναμονῇ τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως καί Ἀνταποδόσεως, ἀποροῦντες διά τήν ἄβυσσον τῶν τοῦ Κυρίου κριμάτων, τοῦ καλέσαντος πρός Αὑτόν τόν ἡμέτερον Ἀδελφόν προώρως, κατά τό ἀνθρώπινον, ἀλλά καί πρός μισθαποδοσίαν ὅσων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγαθῶν εἰργάσατο,  δεόμεθα, ὅπως ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, Χριστός Ἰησοῦς, παρηγορῇ τό πρός ὥραν ὀρφανισθέν Αὐτοῦ Ποίμνιον, ἀναδείξῃ δέ ἐπάξιον διάδοχον ἐπί τοῦ Ἀριχεπισκοπικοῦ Θρόνου, τόν δέ μεταστάντα, κατατάξῃ μετά τῶν πνευμάτων τῶν τετελειωμένων δικαίων. «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι· ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν». Ἀμήν. Γένοιτο!

« Ὅσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, εὑροῦσα ὡς ἐπόθει, τὴν καθαράν σου ψυχήν, τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις τοῦ Παναγίου, σοὶ ἐνεσκήνωσεν ὡς ἄχραντον φῶς » (β΄ τροπάριον τῶν Ἑσπερίων).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ φωτοβόλος χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Παρακλήτου, ὁ Ὁποῖος ἐφανερώθη εἰς τόν ποταμόν Ίορδάνην πρό ὀλίγων ἡμερῶν, καί οὕτως ὑπέδειξε τήν περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀλήθειαν, συνήγαγε καί ἡμᾶς ἐδῶ σήμερον, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν μνήμην ἑνός ἡγιασμένου μέλους τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἑνός Μεγάλου Πατρός τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Παλαιστίνης ὁλοκλήρου, δηλονότι τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Συμφώνως πρός ὅσα τό ἀνωτέρω τροπάριον τοῦ ἱεροῦ ὑμνῳδοῦ λέγει, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατῴκησεν εἰς τήν ψυχήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, διότι εὗρεν αὐτήν καθαράν, καθώς ἐπόθει· διότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι ἡ ζωοποιός δύναμις, τρόπον τινά ἡ ψυχή ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «πάντα χορηγεῖ, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ … ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά ἀναπαύεται καί ἐνσκηνοῖ μόνον εἰς τούς καθαρούς, εἰς ὅσους ἔχουν ἀπαλλαγῆ ἀπό τά πάθη καί τάς ἁμαρτίας μέσῳ τοῦ  ἐν Χριστῷ ἀγῶνος, καθώς ὁ Ἅγιος ὁ Θεοδόσιος «κοσμήσας τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐγκρατείᾳ καί πόνοις καί προσευχαῖς». (Μεσῴδιον κάθισμα τοῦ Ὄρθρου).

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἡ ὁποία ἀνοίγει, μέ τό φῶς της, τούς οὐρανούς ἐνώπιον τῶν Ἁγίων, ὅπως λόγου χάριν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, ἀλλά καί τῶν τριῶν Μαθητῶν ἐπί τοῦ Ὄρους Θαβώρ, αὐτή ἡ χάρις ἀνάπτει τόν πόθον τῶν ψυχῶν πρός τήν ἀγάπην καί τήν ἐκζήτησιν τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φέρει μεθ’ ἑαυτῆς καί τήν ἀγάπην τοῦ πλησίον καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα δέν δίδονται εἰς τούς Ἁγίους πρός ἐπίδειξιν δυνάμεως, ἀλλά πρός εὐεργεσίαν τῶν ἀνθρώπων καί δόξαν Θεοῦ. Λέγομεν τοῦτο, συμφωνοῦντες μετά τοῦ ἱεροῦ ὐμνογράφου, ὁ ὁποῖος ἐπαινεῖ τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, διότι οὗτος ἀνῆψε φλόγα θερμῆς καί ἀσάλευτης ἀγάπης πρός τόν Θεόν, καί διά τοῦτο ἔλαβεν ἀπ’ οὐρανοῦ θεϊκόν πυρσόν, διά νά διακρίνῃ τά πάντα ὀρθῶς  «Φλόγα τῆς πρός Θεόν ἀκλινοῦς, καί διαπύρου καί θερμῆς ἀγαπήσεως ἐξάψας, τόν οὐρανόθεν, ἀντεκομίσω πυρσόν» (γ΄ τροπάριον τῶν Αἴνων).

Καί εἰς τήν ζωήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, εἶναι φανερόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μολονότι κατακτᾶται διά πολλοῦ κόπου καί ταπεινώσεως, ὡστόσον εἶναι πάντοτε εὐεργετική πρός τόν πλησίον, καθώς εὐεργετικός ὑπῆρξε καί ὁ Μέγας Θεοδόσιος πρός τούς πτωχούς, τούς πεινῶντας, τούς ἀδυνάτους, τό δέ εὐαγές αὐτοῦ Κοινόβιον εἰς τό ὁποῖον ἔχομεν τήν εὐλογίαν καί χαράν νά ἱστάμεθα σήμερον πανηγυρίζοντες, χάρις εἰς τάς πρεσβείας τοῦ Ὁσίου καί τήν ἄγρυπνον μέριμναν τοῦ Ἡγουμένου, Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτου Ἱεροθέου, ὑπῆρξε μελισσών προσευχῆς πρός τόν Θεόν καί διακονίας τοῦ πλησίον.

Τοιαύτης χάριτος, ἀπείρου ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί ἀνεξαντλήτου ἀγάπης πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πάντα συνάνθρωπόν μας, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καί ἐντάξεως, δεηθῶμεν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀξιώσῃ καί ἡμᾶς. πρός δόξαν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Αὐτοῦ Σώματος.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά Ἡμῶν προσωπικῶς καί τῶν παρισταμένων Ἡμῖν Ἀδελφῶν διά τήν παρουσίαν ἡμῶν ἀναμέσον ὑμῶν, σήμερον. Διότι εἰς τοιαύτας χαρμοσύνους ἡμέρας, μεταξύ Χριστουγέννων καί Θεοφανείων, εἶναι κοινή ἡ δοξολογία καί εὐχαριστία πάντων τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Χριστόν, ἀλλά καί τοῦ Ἀγγελικοῦ Τάγματος. Ἐπειδή δέ, δέν βλέπομεν τόν Χριστόν σωματικῶς ἀναμέσον ἡμῶν, ὠκονόμησεν ὁ Κύριος νά Τόν βλέπομεν εἰς τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν, τῶν συνανθρώπων μας, ἰδιαιτέρως τῶν ἀσθενῶν καί ἀναξιοπαθούντων, διά τούς ὁποίους ὁ Χριστός, ὁ Καλός Ποιμήν, μᾶς εἶπεν «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, Ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40). Ὑμεῖς, εἰς τήν εὐλογημένην ταύτην Κοινότητα τῶν «Τεσσάρων Οἴκων τοῦ Ἐλέους» ἐφαρμόζετε τήν ἀρχαίαν εὐλογημένην συνήθειαν τῶν ἁγίων Μοναχῶν, ὡς λ.χ. τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἰδικοῦ μας, Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ Ὁσίου Εὐλογίου τῆς Αἰγύπτου, οἱ ὁποῖοι ὡς καθῆκον των εἶχον, τό νά ἀναζητοῦν ἀνθρώπους ἀνημπόρους καί νά τούς ἀναλαμβάνουν  προσωπικῶς μέχρι τέλους τῆς ζωῆς των, ὥστε νά σωθοῦν καί οἱ δύο, ὁ μέν ἀσθενής διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς πρός τόν Θεόν εὐχαριστίας, ὁ δέ διακονῶν διά τῆς ἐξασκήσεως τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης μέ ὑπομονήν, ὡς ἄν ὑπηρετῆται δι’ αὐτοῦ ὁ Χριστός. Εἰς τάς θλίψεις καθίσταται ἀκόμη φανερωτέρα ἡ φυσική ἑνότης καί φυσική ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων μεταξύ των, ὡς τέκνων καί εἰκόνων τοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, τέκνων τά ὁποῖα ἐνδιαφέρονται περί τῆς σωτηρίας καί εὐπραγίας ἀλλήλων, ὡς καθώς συμβαίνει καί ἐδῶ, ἀναμέσον Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.  Εἶμαι πλήρης ἐλπίδος, διά νά μή εἴπω πεποιθήσεως, ὅτι ὑμεῖς, οἱ φροντισταί τῆς εὐλογημένης ταύτης Κοινότητος τῶν ὀρφανῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐάν μέ ὑπομονήν καί ἀγάπην καρδίας συνεχίσητε ἕως τέλους τήν διακονίαν σας, εἰς τήν ὁποίαν θά ἔχητε τήν πλήρη συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου, θά ἀκούσητε τῆς ηὐλογημένης φωνῆς τοῦ Κυρίου ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Παρουσίας Του : «Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου … ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ἤλθετε πρός με» (Ματθ. 25, 36) .

Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ καί Γενικέ Πρόξενε

τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

«Ὁ Ἄναρχος ἄρχεται», τοὐτέστιν, ὁ Θεός ἐπιφαίνεται ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Σαρκώσεως, ἐντός τοῦ σπηλαίου τῶν ἀλόγων τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Τό ἱστορικόν καί ἀναντίρρητον τοῦτο γεγονός τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνσαρκώσεως ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας διά Πνεύματος Ἁγίου, εἶναι αὐτό τό ὁποῖον προσδιορίζει τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου, ὡς παρόντος, παρελθόντος καί μέλλοντος. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, τότε οἱ μέν «λαοί ἀπεγράφησαν τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος· οἱ δέ πιστοί ἐπεγράφημεν τῷ ὀνόματι τῆς Θεότητος τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ» ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ.

Ἑορτάζοντες καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν ἐν τῷ κόσμῳ ἐγκαινισμόν τῆς  αἰωνίου τοῦ Θεοῦ Βασιλείας, συνεορτάζομεν ἐν ταυτῷ τήν ἀρχήν τοῦ καθ’ ἡμᾶς νέου χρόνου, διότι, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «τῆς γάρ αἰωνίου Σου Βασιλείας, τό ἄναρχον ἐκαινουργήθη».

Συνήχθημεν σήμερον ἐπί τό αὐτό, διά τήν τέλεσιν τῆς σεμνῆς τελετῆς τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας. Ἡ τελετή αὕτη, ὡς γνωστόν, ἀποτελεῖ ἔθιμον ἐκ παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, συνδεομένης μετά τῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, οὐρανοφάντορος, τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος κατά τάς ἡμέρας ταύτας ὑπεμίμνησκεν εἰς πάντας, τό χριστιανικόν καθῆκον τῆς εὐποιΐας, τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀνυποκρίτου ἀγάπης πρός τόν πλησίον δι’ ἔργων ἀγαθῶν.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ τάς ἀσθενείας ἡμῶν θεραπεύοντι καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦντι, ὅτι οὕτως ἐποίησε τῇ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῶν Ἱεροσολύμων, τῇ Γεραρᾷ Ἁγιοταφιτικῇ ἡμῶν Ἀδελφότητι, ὡς καί τῷ Χριστεπωνύμῳ ἡμῶν ποιμνίῳ. Δεηθῶμεν τοῦ ἐν Σπηλαίῳ Γεννηθέντος καί ἐν Φάτνῃ ἀνακλιθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐντός ἡμῶν ἀνανεωθῇ ἡ καινουργία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ · τό δέ νέον ἔτος ἀναδειχθῇ ἔτος τῆς ἐπί γῆς εἰρήνης καί δικαιοσύνης, ἔτος πνευματικῆς προκοπῆς καί  μοναστικῆς ἀνασυγκροτήσεως, τοῦτο δέ ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ, και πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀμήν.

Ἀριθμ. Πρωτ.

1040

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι*

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλον καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;». Ἡ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστοῦ Γεννῶν ἔλευσις πληροῖ καί πάλιν τήν Οἰκουμένην θαυμασμοῦ, χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ἰδού, τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον Μυστήριον, τό τοῖς ἁγίοις Προφήταις προκηρυχθέν, πέρας λαβεῖν ἐπείγεται, «Θεός ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος», ἵνα θεώσῃ τό πρόσλημμα, παρέξων τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων διά Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀθανασίαν καί ζωήν καί συγκαθεδρίαν μετά Πατρός καί Υἱοῦ καί  Πνεύματος Ἁγίου.  «Ἰδού, Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τήν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς τήν τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Δαυίδ», δίψαν ἐκ τῆς ἀπωλείας τῆς Ἐδέμ καί τῆς ἐπικρατείας τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ἰδού, «τήν Ἐδέμ Βηθλεέμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τήν τρυφήν ἐν κρυφῆ εὕρομεν· δεῦτε, λάβωμεν τά τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου».

Εὐλογηθέντες οἰκονομίᾳ Θεοῦ, πάντοτε ἀτενίζειν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοβαδίστους Τόπους, τούς δυνάμει Χριστοῦ καί νῦν καί ἀεί ἱσταμένους εἰς μαρτυρίαν τῆς τοῦ Χριστοῦ φανείσης Βασιλείας, ἡμεῖς οἱ τῆς ἐπιγείου μέν Βηθλεέμ ταπεινοί Φύλακες, τῆς Μυστικῆς δέ Βηθλεέμ, τῆς προσκομιδῆς τῶν Θείων τῆς Εὐχαριστίας Δώρων, ταπεινότεροι ἱερουργοί, καί τῆς νοητῆς καί ἐπουρανίου Βηθλεέμ ἐπιθυμηταί, ἐν τῇ ὁποίᾳ καρπός τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς ἐστιν ὁ Χριστός, μορφούμενος μυστικῶς εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν τῇ χάριτι τοῦ Αὐτῷ ὁμοτίμου καί συμφυοῦς Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ, ἐκθαμβούμεθα τῇ ὑπερβολῇ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί τῷ βάθει τῶν κριμάτων Αὐτοῦ. Ἀληθῶς, «ἡ Σοφία ᾠκοδόμησεν Ἑαυτῇ οἶκον καί ὑπήρεισε στύλους ἑπτά», δηλονότι, κατά τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας «ἡ ἐνυπόστατος καί ἀπαράλλακτος τοῦ Πατρός εἰκών καί σοφία … ἄνθρωπος εὐδοκήσας γενέσθαι φιλανθρωπίας ὑπερβολῇ, διά τό σῶσαι τόν ὑπ’ αὐτοῦ δημιουργηθέντα πρότερον ἄνθρωπον, ᾠκοδόμησεν ἑαυτῷ οἶκον ὑλικόν τε καί ἔμψυχον, τόν τοῦ ἰδίου σώματος ναόν, ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων καί τῆς σαρκός τῆς παναγίας Παρθένου καί Θεοτόκου».

Ἐν τῇ ὑπερφυεῖ δέ ταύτῃ ὑποστατικῇ ἐν τῷ Χριστῷ Ἑνώσει τῶν δύο μορφῶν, Θείας τε καί ἀνθρωπίνης, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ὑπήρεισε «τῷ παρ’ αὐτῆς εἰς κατοικίαν ἑαυτῇ δημιουργηθέντι σωματικῷ θείῳ ναῷ, στύλους ἑπτά, τάς τοῦ παναγίου πνεύματος ἐνεργείας ἑπτά, κατά τήν τοῦ Ἠσαΐου δηλαδή πρόρρησιν» · «ἀφ’ οὗ γάρ ἐπλήρωσε τήν δεσποτικήν σάρκα, ἀπ’ αὐτῆς ἤντλει, ὡς ἀπό δεξαμενῆς, καί ἐδίδου τοῖς προφήταις καί ἀποστόλοις τάς δωρεάς». Ἐνεπλήσθη, τοίνυν, ἡ Οἰκουμένη τῶν δωρεῶν τῆς ἀκτίστου Αὐτοῦ ἐνεργείας, Οὗτινος ἡ ἀρετή ἐκάλυψεν οὐρανούς, καί «ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας».

Ὁ δέ τῆς Ἀληθείας ἐχθρός καί τῆς ἀνθρωπότητος ἀπηνής τύραννος, ἐδέξατο σήμερον τά προμηνύματα τῆς αὐτοῦ καταργήσεως καί τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ εὐφροσύνης καί σωτηρίας·  «Εἰς τοῦτο γάρ ὁ Λόγος ἄνθρωπος καί Υἱός ἀνθρώπου ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὁ ἄνθρωπος χωρήσας τόν Λόγον καί τήν υἱοθεσίαν λαβών, γένηται υἱός τοῦ Θεοῦ», κατά τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον, τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τεμόντος διαμπάξ τήν πρός Αὐτόν ἔχθραν καί ὀλέσαντος τήν τοῦ «ψυχοφθόρου κρατοῦντος» διαβόλου δύναμιν. Ἡ εὐφροσύνη δέ αὕτη εἶναι μεγάλη, διότι  «ἀφ’ οὗ γάρ Παρθένος μήτηρ καί μήτηρ Παρθένος, ὁ στεναγμός ἐπαύσατο· ἡ θυγάτηρ τό μητρικόν διέλυσε ἔγκλημα· δι’ αὐτῆς γάρ ὁ Δεσπότης σαρκωθείς πρός ἡμᾶς ἐπεδήμησεν. Ἦλθε δέ τά λυπηρά μεταβαλεῖν εἰς χαράν, ἦλθε τήν κατώδυνον ἀλλάξαι συνήθειαν, ἦλθε τά κάτω τοῖς ἄνω εἰρηνοποιῆσαι».

Τηλικαύτης χαρᾶς εὐαγγέλια καταγγέλλοντες πανταχοῦ ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος τῆς Βηθλεέμ Σπηλαίου, εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ἡ Ὑμετέρα πεφιλημένη Ἡμῖν Παναγιότης, σύν ὁλοκλήρῳ τῇ κατ’ Αὐτήν Πρωτοθρόνῳ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ Κωνσταντινουπόλεως, Κλήρῳ τε καί εὐσεβεῖ λαῷ, οἴκοι τε καί τῇ ὑπερορίᾳ ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης, πάντοτε καταυγάζηται τῷ φωτί τῆς ἐν Χριστῷ ὑποστατικῆς ἐλπίδος, μεθ’ ἧς ὁ νέος Ἰσραήλ ἀληθῶς, κατά τό ἀποστολικόν, ἐλέγχομεν τά μή βλεπόμενα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ ἐν Σπηλαίῳ  τεχθέντος Παντοκράτορος Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί δέ τούτοις, ἀπευθύνοντες ἀπό τοῦ Σπηλαίου τῆς Ἁγίας Βηθλεέμ ἐπί τῇ ἑορτῇ  τῶν Χριστοῦ Γεννῶν τάς συγχαρητηρίους Ἡμῶν προσρήσεις καί θερμάς εὐχάς τῇ Ὑμετέρᾳ Σεβασμιοποθήτῳ Ἡμῖν Παναγιότητι, τῇ περί Αὐτήν σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ καί τῷ πεπιστευμένῳ Αὐτῇ Κλήρῳ καί λαῷ, κατασπαζόμεθα  Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Ἀρχηγούς τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ Α. Θ. Μακαριότητος

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2007

“Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη

ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.” (Λουκ. 2, 14).

Ἀρχαίᾳ ἐκκλησιαστικῇ παραδόσει καί τάξει ἑπόμενοι, ἐξήλθομεν ἐκ τῆς πόλεως τῶν πόλεων, Ἱερουσαλήμ τῆς Ἁγίας, τῆς καθέδρας τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου καί ἤλθομεν εἰς Βηθλεέμ, “τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα” (Μιχ. 5,14).  Εἰς αὐτήν ἐλθόντες, βιοῦμεν καί πάλιν τό παράδοξον καί ὑπέρλογον μυστήριον, δι’ οὗ ὁ Θεός ηὐλόγησε καί ἐτίμησεν αὐτήν. Βιοῦμεν τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ὁ ἄναρχος καί αἰώνιος, ὁ ἐξ ἀγἀπης ἀποκαλύψας Ἑαυτόν πάλαι ποτέ ἐν τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τῇ πλάσει τοῦ ἀνθρώπου, μή φέρων ὁρᾶν τυραννούμενον ὑπό τοῦ διαβόλου τό ἀπομακρυνθέν ἀπ’ Αὐτοῦ πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπον, ηὐδόκησεν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος, ἵνα ὁ Μονογενής Υἱός Αὐτοῦ γένηται ἄνθρωπος. Τοῦτο τό μυστήριον ὑπό τῶν θεοπνεύστων προφητῶν προανηγγέλθη, “ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν” ( Ἡσαΐου 7, 14), ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὑπό τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀνθρωπίνως ἐτελεσιουργήθη, ὑπό Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος διηκονήθη, ὑπό τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων ἐθεάθη, ὑπό τῶν μάγων τῆς Ἀνατολῆς προσεκυνήθη, ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις παρεδόθη καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἡ πρώτη ὁρατή φανέρωσις τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ διεφυλάχθη καί διεκηρύχθη.

Πίστει προσεγγίζων τό μυστήριον τοῦτο ὁ θεοφόρος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἐξηγεῖ ὅτι ἐν τούτῳ: “Θεός κατακιρνᾶται τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τῷ ὕψει τοῦ Θεοῦ συναπαρτισθῇ τό ἀνθρώπινον” (Κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν ΚΑ΄, P.G. 76, 1152).  “Ζωοποιεῖ Χριστός διά τῆς ἰδίας σαρκός τούς κατεφθαρμένους” (Εὐσεβ. Βασιλίσσαις PG. 76, 1228A). “Σάρκα λαβών καί ἰδίαν αὐτήν ποιησάμενος, ἐγεννήθη σαρκικῶς διά τῆς ἁγίας Θεοτόκου Μαρίας” (Ἁγ. Κυρίλλ., Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G. 76, 1205Α). Ἐν ἐκχειλίσει χαρᾶς πεπληρωμένης, θά δηλώσῃ ἔτι πλατύτερον, “Σήμερον Χριστός ὁ Δεσπότης τήν τῆς φιλανθρωπίας γέννησιν ἀνεδέξατο… Ὁ τῆς φιλανθρωπίας Λόγος κενοῦται, ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ ἁφῇ μή ὑποπίπτων διά τό τῆς φύσεως ἀσώματον, ψηλαφᾶται, ὁ ἄναρχος ὑπό ἀρχήν γίνεται σωματικήν, ὁ τέλειος αὔξει, ὁ πλούσιος ἐν καταλύματι τίκτεται, ὁ περιβάλλων τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις, σπαργανοῦται, ὁ βασιλεύς ἐν φάτνῃ κατατίθεται.” (Ἀττικοῦ ἐπισκόπου, παρά Ἁγ. Κυρίλλ. Ἀλεξανδρείας, Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G.76, 1213B).

Τό μυστήριον τοῦτο ἀκολουθούμενον ὑπό τῶν ἄλλων μυστηρίων τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς παρουσίας καί δράσεως, τῆς Βαπτίσεως δηλονότι, Μεταμορφώσεως,  Σταυρώσεως, Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τοῦ διδακτικοῦ καί ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπί τοῦ προσώπου, τοῦ ἔργου καί τῆς διδασκαλίας τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπίσαντος Κυρίου, ἑδραζομένη ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα Ἐκκλησία, τό σῶμα Αὐτοῦ, προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον διά τοῦ Βαπτίσματος καί τῶν ἄλλων μυστηρίων αὐτῆς, διδάσκει καί ἐξανθρωπίζει τοῦτον, θεραπεύει καί ἀναμορφοῖ εἰς τό ἀρχαῖον θεοειδές αὐτοῦ κάλλος. Ὡς ὁ Κύριος αὐτῆς λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον, οὕτω καί ἡ Ἐκκλησία, ἀθορύβως πλήν ἐνεργῶς καί δραστικῶς, ἐνεργεῖ  εἰς τήν κοινωνίαν ὡς “μικρά ζύμη, ἥτις ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ.” (Κορ. Α΄,5, 6).

Τό θεραπευτικόν καί μεταμορφωτικόν ἔργον αὐτῆς διά  τόν ἄνθρωπον τελεῖ ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου καί ἡ τοπική τῶν  Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τῆς ἐμφανείας Αὐτοῦ, τούς τόπους τῆς χάριτος. Ἐπ’ αὐτῶν “ἐπιδημήσας ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὁ τοῦ Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, πρῶτον ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν” τόν κατά σάρκα ἀδελφόν Αὐτοῦ Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ἀδιάκοποι διάδοχοι τοῦ ὁποίου ὑπῆρξαν οἱ Προκαθήμενοι Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχαι Σιών τῆς Ἁγίας. Οὗτοι μετά τῆς περί αὐτούς Ἀδελφότητος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου αὐτῶν διεφύλαξαν τούς ἁγίους τόπους ὡς τόπους ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καί ὡς τόπους λατρείας Αὐτοῦ ὑπό τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ ποιμνίου αὐτῶν. Ἐν αὐτοῖς τοῖς τόποις καί ναοῖς, ἐν οἷς καί ὁ περικαλλής οὗτος Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως, ἐσφυραλατήθη τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν δόγμα καί ἦθος, τῆς ἐλευθέρας συνεργίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν, τό θεμελιωθέν ἐπί τοῦ ὕμνου τοῦ ἀπαγγελθέντος ὑπό τῶν ἀγγέλων ἀπό τῶν οὐρανῶν τῆς πόλεως ταύτης, τοῦ: “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία” (Λουκ. 2, 14).

Τοῦ θεϊκοῦ καί σωτηρίου τούτου μηνύματος ἀνάγκην ἀπόλυτον ἔχει ὁ ἄνθρωπος σήμερον εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Παρά τάς ἀξιολόγους καί ἐπαινετάς τεχνικάς, πολιτικάς, ἐπιστημονικάς καί πνευματικάς αὐτοῦ ἐπιδόσεις, προόδους, ἐπιτεύξεις, προσπαθείας, συμφωνίας καί συνθήκας εἰρήνης, ὁ ἄνθρωπος τοπικῶς καί παγκοσμίως πολλῶν ὑπολείπεται εἰσέτι. Οἱ πόλεμοι, ἡ τρομοκρατία, αἱ ἀσθένειαι ὡς συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας, αἱ αὐθαίρετοι ἀνθρώπιναι παραβιάσεις τοῦ θείου τρόπου λειτουργίας τῆς φύσεως, ἀφήνουν καθημερινῶς ἑκατοντάδας καί χιλιάδας θυμάτων ἀνθρωπίνων ζωῶν. Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ζωή αὐτοῦ δἐν ἀποτελεῖ διά πολλούς ὑψίστην ἀξίαν. Τό ὑπό τοῦ Θεοῦ χορηγηθέν αὐτῷ αὐτεξούσιον πολλάκις καταπολεμεῖται καί καταστρατηγεῖται πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς καί ἡ διεκδίκησις τοῦ δικαιώματος χρήσεως τοῦ θείου δώρου τούτου στοιχίζει αὐτῷ τήν ζωήν. Ὁ ἄνθρωπος, ἐλεούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, πολλάκις δέν ἐπιδεικνύει ἔλεος πρός τόν συνάνθρωπον, ἐνῷ ζητεῖ τοῦτο δι’ ἑαυτόν.

Ἡ θεραπεία μιᾶς τοιαύτης καταστάσεως εὑρίσκεται ἐν τῇ προσλήψει καί οἰκειοποιήσει καί ἐνεργοποιήσει τῶν ἀποκαλυφθέντων ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῷ ἐνανθρωπίσαντι Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ. Τῆς ταπεινώσεως τοῦ δι’ ἡμᾶς νηπιάσαντος σαρκί καί ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος. Τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ ὡς Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης. Τῆς ἀρνήσεως χρήσεως πάσης βίας ἐν τῇ καταδιώξει Αὐτοῦ ἀπό σπαργάνων καί τῇ προσφυγίᾳ Αὐτοῦ εἰς Αἴγυπτον. Τῆς πτωχείας Αὐτοῦ, “ἥν ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς, πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν” (Κορ.Β’, 8, 9). “Τῆς χάριτος, ἥντινα πάντες ἐλάβομεν ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ” (Ἰω. 1, 15).

Τό χαρμόσυνον, ἐλπιδοφόρον  καί σωτήριον τοῦτο μήνυμα ἀπαγγέλλομεν παντί τῷ ποιμνίῳ Ἡμῶν, ὁπουδήποτε γῆς, εὐχόμενοι αὐτῷ ὑγιείαν, δύναμιν, εἰρήνην, πρόοδον, εὐημερίαν καί πᾶσαν εὐλογίαν πνευματικήν καί δεόμενοι τοῦ Θεοῦ, ὅπως φωτίσῃ διά τοῦ Πνεύματος Αὐτοῦ τούς ἡγέτας τῶν λαῶν  διά τήν εὐόδωσιν τῶν εἰρηνευτικῶν διαπραγματεύσεων καί προσπαθειῶν ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί σύμπαντα τόν κόσμον.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων