Τήν Πέμπτην, 28ην Ἰανουαρίου τοῦ 2009, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον ὁ Ἕλλην ομογενής εκ των ΗΠΑ, κ. Λεωνίδας Καπετανάκης καί μέ τήν εὐλογίαν καί βοήθειαν Αὐτοῦ μετέφερε χρηματικήν βοήθειαν εἰς τά μέλη τῆς Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος ἐν Γάζῃ.
Εκ του Γραφείου του Μακαριωτάτου
Ἀριθμ. Πρωτ.
1265
Τοῖς ἐντευξομένοις
Εὐχαριστοῦντες τῷ Βασιλεῖ τῆς Δόξης, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, καί μεμνημένοι τῆς ἐντολῆς, ὅπως πάντα τά Αὐτῷ προσφερόμενα ὦσιν ἄψογα, εὐσχήμονα καί εὔτακτα, ἰδίᾳ τά τῆς τελέσεως τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τῶν φρικτῶν Ζωοποιῶν Μυστηρίων, ἐλάβομεν μέριμναν, τῇ Αὐτοῦ ἰσχύι, καί ὑπέρ τῆς ἐπανεκτυπώσεως καί καλλωπίσεως τοῦ ὄντος ἐν χρήσει ἤδη ὑπέρ τά πεντήκοντα ἔτη «Λειτουργικοῦ» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εὐγενεῖ φροντίδι καί πολλῇ ἐπιμελείᾳ τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ κατά Θεσσαλονίκην Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου, τῷ ὁποίῳ μετά τῶν ἐκδοτῶν τοῦ «Παλιμψήστου» ἐπιδαψιλευόμεθα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου καί τήν Πατριαρχικήν εὐαρέσκειαν τῆς Ἡμῶν Μετριότητος.
Ἡ Μετριότης Ἡμῶν προτρέπεται πάντας πατρικῶς, ὅπως ἥ τε ἔξωθεν ἥ τε ἐν τῇ καρδίᾳ μύχιος προσέλευσις εἰς τήν προσευχήν καί τήν Μυστικήν Τράπεζαν ὦσιν ἄξια τῆς κλήσεως τοῦ Χριστιανοῦ. Πόση ὀφείλεται προσοχή κατά τήν ἐν τῷ Ναῷ προσευχήν καί τήν ὑπερφυᾶ ἱερουργίαν τῶν Ἀθανάτων Μυστηρίων, πόση συναίσθησις, πόση καθαρότης ἐξ ἡμῶν τῶν ἱερουργῶν, οἵτινες καθιστάμεθα τῇ Κυρίου Χάριτι «πυρός φλόξ» καί οἵτινες ψαύομεν Μυστηρίων «εἰς ἅ ἐπιθυμοῦσιν Ἄγγελοι παρακῦψαι», ἀλλ’ οὐ δύνανται; Ὄντως φρικωδεστάτη ἡ ἱερουργία, ἥν μετά φόβου καί τρόμου ὀφείλουσι τελεῖν οἱ ἔχοντες τόν νοῦν εὐσταθῆ καί μή σαλευόμενον, ὡς κηρύττει ὁ ἐπιστήμων τῆς Ἱερωσύνης, τῆς δέ Θείας Λειτουργίας καλλωπιστής καί συνθέτης Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος : «Ταύτης οὖν τῆς φρικωδεστάτης τελετῆς τίς μή σφόδρα μαινόμενος μηδέ ἐξεστηκώς ὑπερφρονῆσαι δυνήσεται;»
Ὁ λειτουργός τῶν Μυστηρίων καί Ποιμήν, δέον, ὅπως ἔχῃ ὑπεράνθρωπον ἀρετήν ἤ, κατά τόν αὐτόν Χρυσοῤῥήμονα, «πολλήν μέν σύνεσιν, πολλήν δέ πρό τῆς συνέσεως τήν παρά τοῦ Θεοῦ χάριν καί τρόπων ὀρθότητα καί καθαρότητα βίου καί μείζονα ἤ κατά ἄνθρωπον ἔχειν τήν ἀρετήν τόν ταύτην ἀναδεχόμενον τήν φροντίδα», καί κατά τήν ὑπόμνησιν τῶν ἱερῶν λογίων «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν ἤ λειτουργεῖν τῷ Βασιλεῖ τῆς Δόξης», «ὅπερ μέγα καί φοβερόν καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσι».
Τούτων, οὖν, οὕτως ἐχόντων, παρακαλοῦμεν πρωτίστως τούς ἡμετέρους λειτουργούς τοῦ Κυρίου, Ἁγιοταφίτας Διακόνους καί Ἱερεῖς καί τούς εὐλαβεῖς ἐφημερίους τοῦ καθ’ ἡμᾶς χριστεπωνύμου Ποιμνίου, τούς ἀξιωθέντας λειτουργεῖν ἐν τοῖς Θεοβαδίστοις Τόποις, ἔνθα ἐτελεσιουργήθη τό μέγα τῆς Οἰκονομίας μυστήριον, τῷ Παναγίῳ Τάφῳ, τῷ Φρικτῷ Γολγοθᾷ καί τοῖς λοιποῖς τῆς Ἁγίας Γῆς θυσιαστηρίοις, ὅπως προσεγγίζωσιν εἰς τήν ἁγίαν Τράπεζαν καί τελῶσι τάς οὐρανοδρόμους ἐκκλησιαστικάς Ἀκολουθίας μετά καθαροῦ συνειδότος, ἀπαθεῖς τήν ψυχήν καί τό σῶμα, κατά τάς διατάξεις καί τούς ἱερούς τῶν Πατέρων Κανόνας, ὅπως ἑλκύσωσι τό θεῖον ἔλεος καί τήν πρός τήν χάριν οἰκειότητα καί μή τήν κατάκρισιν, ὡς ὁ ἀρχαῖος ἐκεῖνος Ὀζᾶ, ὁ ἐγγίσας τῇ Κιβωτῷ τῆς Διαθήκης μετ’ ἀθεμίτου οἰκειότητος.
Διδόντες τό παράδειγμα τῆς ἀπό καρδίας, «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν» τελουμένης ἱερᾶς προσευχῆς, κινοῦμεν καί τούς λοιπούς πιστούς εἰς τήν αἴσθησιν τῆς ἀληθοῦς παρουσίας μεθ’ ἡμῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος καί Θεοῦ, ὥστε τηρεῖν τό τῶν ἀρχαίων Ἀποστολικῶν Διαταγῶν: «χρή ἐν ἐκκλησίᾳ ἐπιστημόνως καί νηφαλίως καί ἐγρηγορότως ἑστάναι, ἐκτεταμένην ἔχοντας τήν ἀκοήν εἰς τόν τοῦ Κυρίου λόγον». Ἐμπνέοντες εἰς τάς ψυχάς τῶν ἐκκλησιαζομένων τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, τήν ἀπαρχήν πάσης σοφίας, κομισόμεθα πολύν τόν μισθόν παρά τοῦ Κυρίου, τοῦ ἐπιμελητοῦ τῆς ἑκάστου σωτηρίας· διότι κατά τόν Χρυσοῤῥόαν Ἰωάννην «πολύς καί ἄφατος ἀποκείσεται μισθός τῷ περί ταῦτα πονουμένῳ, ἅ πολλοῦ τιμᾶται ὁ Χριστός».
Ἐν τῇ παρούσῃ ἐποχῇ, μόνη ἡ τῶν θείων Μυστηρίων δύναμις, ἡ τήν Ἐκκλησίαν πάντοτε σῴζουσα ἀπό παντός διωγμοῦ καί πειρασμοῦ, δυνήσεται ἡμᾶς ἐξελεῖν τῶν φοβερῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, ποιοῦσα ἡμᾶς «ὡς λέοντας πῦρ πνέοντας», ὥστε μετ’ ἐπιποθήσεως καί χαρᾶς προστρέχειν εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή κατά τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον τόν Θεοφόρον «ὅταν πυκνῶς ἐπί τό αὐτό γινώμεθα, καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ, καί λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ἡμῶν τῆς πίστεως».
Προοσερχόμενοι, οὖν, «μετά παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεος καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν», μετά πλείστης εὐγνωμοσύνης δοξάσωμεν τόν τρέφοντα ἡμᾶς ξένως καί ρυόμενον τοῦ θανάτου· «Θεοῦ τό σῶμα καί θεοῖ με καί τρέφει, θεοῖ τό πνεῦμα, τόν δέ νοῦν τρέφει ξένως». Ὑπό τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἡ ἄῤῥητος καί θεοποιός ἐνέργεια τῆς Θείας Κοινωνίας παρουσιάζεται ὡς «μεταποιοῦσα πρός ἑαυτήν, καί ὁμοίους τῷ κατ’ αἰτίαν ἀγαθῷ κατά χάριν καί μέθεξιν ἀποφαίνουσα τούς ἀξίως μεταλαμβάνοντας, ἐν μηδενί Αὐτοῦ λειπομένους, κατά τό ἐφικτόν ἀνθρώποις καί ἐνδεχόμενον. Ὥστε καί αὐτούς δύνασθαι εἶναί τε καί καλεῖσθαι θέσει κατά τήν χάριν θεούς, διά τόν αὐτούς ὅλως πληρώσαντα ὅλον Θεόν, καί μηδέν αὐτῶν τῆς Αὐτοῦ παρουσίας κενόν καταλείψαντα».
Ἐφ’ οἷς, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας τούς χρωμένους τῇ λειτουργικῇ ταύτῃ βίβλῳ τήν χάριν καί εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, καταστέφομεν αὐτούς ταῖς Πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις καί διατελοῦμεν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐηʹ Νοεμβρίου κ΄.
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Ἀριθμ. Πρωτ.
1267
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ*
Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,
Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως
Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,
Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.
Τόν ἀγγελόφθεγκτον ὕμνον ἐνωτιζόμενοι καί τήν χορείαν τῶν ὑμνῳδούντων ἀγγέλων ἐκθύμως ὀπτανόμενοι, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς συνοδοιποροῦμεν μετά τοῦ ἀστέρος εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Βηθλεέμ, τήν «οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα», ἥτις σεμνύνεται διά τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, τήν περιέχουσαν τό Θεοδέγμον Ἱερόν Σπήλαιον, ὅπερ χαρμοσύνως κυκλοῦντες, δοξολογίαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐκ Παρθένου ἄνευ φθορᾶς Τεχθέντι Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ.
Τοῦ ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένου μυστηρίου φανερουμένου σήμερον, συγκινήσει ἰδιαιτέρᾳ καθορῶμεν Θεόν ἐπί γῆς φανέντα, ἵνα συναγάγῃ τά διεστῶτα, ἐπανενώσῃ τήν διαρραγεῖσαν μέ τήν προπατορικήν ἁμαρτίαν γέφυραν, τήν συνδέουσαν τόν ἄνθρωπον μετά τοῦ Θεοῦ, ἀποκαταστήσῃ τόν κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος, διδάξῃ τήν ἄδολον καί ἀνυπόκριτον πρός πάντας ἀγάπην, χορηγήσῃ ἑνί ἑκάστῳ τήν ψυχικήν γαλήνην καί συμπάσῃ τῇ δημιουργίᾳ τήν εἰρήνην, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει καί ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ, ὡς προϋποθέσεις διά τήν πρόοδον καί εὐημερίαν αὐτῆς.
Τούς καρπούς τῆς ἀποστασίας παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ ἐκ τοῦ φιλανθρώπου Πλάστου ὁσημέραι γευόμενοι, μετ’ ἀνησυχίας παρατηροῦμεν τά φαινόμενα τῆς ἀλληλοεξοντώσεως ἀτόμων καί λαῶν εἰς τάς μεταξύ αὐτῶν διαμάχας, τῆς ἐξουσιαστικῆς προσπαθείας ἐνίων κατά τῶν ἀδυνάτων, τῆς δουλικῆς ἐκμεταλλεύσεως νέων καί παιδίων, τῆς αὐξήσεως τῶν κρουσμάτων βίας καί παρανομίας, τῆς ἀπωλείας ἀθῲων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἐκ τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων, τῆς ἑκατόμβης τῶν θυμάτων ἀσιτίας, ἥτις ἀναμένεται νά ἀποκτήσῃ ἀπογοητευτικήν διάστασιν μέ τήν ἐπισυμβᾶσαν παγκόσμιον οἰκονομικήν κρίσιν, τῆς μεγενθύνσεως τοῦ ἀριθμοῦ ἰδίως τῶν νέων, οἵτινες ματαίως περιπλανῶνται εἰς τόν ἀπατηλόν κόσμον τῶν διαφόρων χημικῶν σκευασμάτων καί οὐσιῶν, τῆς ἐντέχνου ἐξιδανικεύσεως διαφόρων μορφῶν συμβιώσεως πρός βλάβην τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου, τῆς διαβρωτικῆς δράσεως αἱρέσεων καί νεοφανῶν παραθρησκευτικῶν δοξασιῶν καί τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως σεβασμοῦ ἀλλήλων καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμῶν χώρου, ὅν ἐν σοφίᾳ ἐδημιούργησεν ὁ Θεός.
Τούτων πάντων συμβαινόντων, ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἥν καλεῖται, ἵνα διαδραματίσῃ εἰς τόν παραπαίοντα σύγχρονον κόσμον, καθίσταται ἔτι περισσότερον οὐσιαστική καί ἐπιτακτική. Εἰς τήν ἀλαζονείαν καί τήν ἐξουσιαστικήν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τήν πενιχράν Φάτνην «ἐν ᾗ ἐτέχθη Χριστός ὁ Κύριος», καί τήν ἑκούσιον ὑπέρ αὐτοῦ θυσίαν τοῦ Δημιουργοῦ πάσης τῆς κτίσεως. Εἰς τάς μεταξύ ἀλλήλων κυριαρχικάς μάχας, διατρανοῦται κατά τό εὐαγγελικόν «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» καί τήν Κυριακήν παρότρυνσιν «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», τό αἰσιόδοξον μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τάς ὁποίας ἐδώρησε τῷ κόσμῳ ὁ Δοτήρ καί Ἄρχων αὐτῶν, διά τῆς ἐν Ἑαυτῷ προσλήψεως σαρκός καί τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου.
Ὑπό τοιούτων συναισθημάτων διακατεχόμενοι, τήν ἀναίμακτον Θείαν Λειτουργίαν προσφέρομεν τῷ δι’ ἡμᾶς Νηπιάσαντι Θεῷ Λόγῳ, ἐπί τοῦ καθηγιασμένου τόπου τῆς Θείας Αὐτοῦ Γεννήσεως, καθ’ ἥν ἡδέως μνημονεύομεν καί τοῦ ὀνόματος τῆς Ὑμετέρας λίαν Σεβασμιοποθήτου Ἡμῖν Παναγιότητος, λιπαρῶς δεόμενοι τοῦ Θείου Βρέφους κρατύνειν Αὐτήν ἐν παντί καί πάντοτε, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς τε Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐφ’ οἷς, ἑορτίως κατασπαζόμενοι Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διατελοῦμεν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008.
Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος
Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Προκαθημένους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν
Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ
καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός,
ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν (Λουκ. 2, 15).
Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ διαιωνίζουσα τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, διαλαλεῖ καί πάλιν σήμερον τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εἰς τά μέλη αὐτῆς καί τόν κόσμον ὅλον, τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν.
Διακηρύσσει τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, ὁ πλάσας κατ’ ἀρχάς τόν ἄνθρωπον ἐξ ἀγάπης κατ΄ εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, μή ἀνεχόμενος τήν ἐπισυμβᾶσαν ἐκ τῆς πτώσεως παραμόρφωσιν τῆς εἰκόνος Αὐτοῦ, ἀνέπλασε αὐτόν ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων. Ἀνέπλασε καί ἀνεγέννησε τό πλάσμα Αὐτοῦ μέ τρόπον, ὁ ὁποῖος ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καί δύναμιν. Τοῦτο συνετέλεσε ὁ Θεός μέ τήν σάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. « Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον» (Γαλ. 4, 4). Ὁ Θεός προέβη εἰς τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἰδίαν σύγκρασιν μετ΄ Aὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ. Ἔγινεν ὁ Ἴδιος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅ, τι καί τό πλάσμα Του, ἄνθρωπος, μέ ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα πάθη. «Καταβέβηκεν εἰς τήν ἀνθρώπου φύσιν οὐκ ἀπολισθήσας τοῦ εἶναι Θεός, προσέλαβε τό ἀνθρώπινον οὐχί ὡς ἀλλότριον ἀλλ΄ὡς ἴδιον ἀληθῶς» κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας (Πρός βασιλέα Θεοδόσιον, PG 76, 1169D). Ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί εἰς μίαν συγκεκριμένην στιγμήν τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. «Εἰσβέβηκεν εἰς τήν οἰκουμένην, μέρος κόσμου πεφηνώς ὡς ἄνθρωπος» χωρίς διά τοῦτο νά ἀπολέσῃ τήν θείαν δόξαν κατά τόν αὐτόν θεοφόρον πατέρα (Περί ὀρθῆς πίστεως, PG 76, 1177). Ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος ἐν χρόνῳ, ἐπί τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Αὐγούστου καί ἐν τόπῳ, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.
Τό μυστήριον τοῦτο, ὑπερέχον πᾶσαν ἔννοιαν, ἔλαβε χώραν μακράν τῶν ὀμμάτων τῶν ληρωδῶν Ἡρωδῶν τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Χριστός «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον», οὐχί ἐν δυνάμει καί βίᾳ, οὐχί ἐν δυναστείᾳ καί ἐξουσίᾳ, ἀλλά ἐν βρεφικῇ ἀσθενείᾳ καί ἀδυναμίᾳ, ἐν ἄκρᾳ κενώσει καί ταπεινώσει. Ἀπεκαλύφθη ἐν τῷ σπηλαίῳ εἰς ψυχάς ἁγνάς καί καθαράς, δυναμένας νά κατανοήσουν καί ἐγκολπωθοῦν Αὐτόν. Ἐφανερώθη ὁρατῶς πρῶτον εἰς τήν Παρθένον, ἡ ὁποία θαυμάζει καί ἐκθαμβεῖται, βλέπουσα τελεσιουργούμενον ἐν αὐτῇ τό ἐπαγγελθέν εἰς αὐτήν ὑπό τοῦ ἀγγέλου ἐν Ναζαρέτ. Πρώτη αὕτη ὁρᾷ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα τόν ἀόρατον καί περιελίσσει ἐν σπαργάνοις τόν ἀχώρητον. Εἰς Ἰωσήφ τόν μνήστορα ἐμπιστεύεται ἡ συνοδεία τῆς Παρθένου καί τοῦ παιδίου εἰς Αἴγυπτον. Ἁπλοῖ τήν καρδίαν ποιμένες, εἰς τήν παρακειμένην κώμην ἀγραυλοῦντες, καθοδηγοῦνται ὑπό τῶν ἀγγέλων, τῶν ἐν οὐρανοῖς ψαλλόντων τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις», καί ἕως Βηθλεέμ διερχόμενοι, βλέπουν βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν μετά δώρων προσερχόμενοι, τόν νέον τεχθέντα βασιλέα μετ΄ εὐλαβείας προσκυνοῦν.
Ὑπό τῶν πιστῶν τούτων αὐτοπτῶν μαρτύρων καί διακόνων τό μυστήριον τοῦτο παρεδόθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Πρῶτον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, τήν μετά τῆς ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος φρουρόν τῶν Ἁγίων Τόπων, τῶν δεχθέντων τό μυστήριον τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή ἀνήγειρε μεγαλοπρεπεῖς καί περικαλλεῖς ναούς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν οἷς καί ἡ ὑπεράνω τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος Βασιλική αὕτη τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Εἰς αὐτήν ἁγιάζονται διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ χριστιανοί τῆς Ἁγίας Γῆς καί οἱ ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου συρρέοντες εὐλαβεῖς προσκυνηταί. Εἰς αὐτήν σμιλεύεται ἡ ταυτότης των, τό ἦθος τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ταύτης καί ἀπό τοῦ τόπου τούτου ἡ εὐαγγελική σωτήριος ἀλήθεια διεδόθη εἰς τήν οἰκουμένην ὅλην.
Τό γεγονός τῆς θεϊκῆς κενώσεως καί συγκαταβάσεως διαλαλεῖ καί σήμερον μετά πάροδον δισχιλίων καί πλέον ἐτῶν ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Κηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός ἐκένωσεν Ἑαυτόν, μορφήν δούλου λαβών (Φιλ. 2, 7), ἵνα μή μένῃ ὁ ἄνθρωπος πεπτωκώς ἐπί τῆς γῆς, ἀλλ΄ ἵνα ἀναθρῴσκων εἰς τόν οὐρανόν ἀνέρχεται. Ἡ κένωσις αὕτη, ἔχουσα τήν ἀρχήν αὐτῆς εἰς τήν ἐνανθρώπησιν καί τήν κατά σάρκα γέννησιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐξικνεῖται μέχρι σταυροῦ καί τάφου, ὅθεν ἡ ἀνάστασις.
Τόν θεῖον καί φιλάνθρωπον τοῦτον τρόπον προβάλλει ἡ Ἐκκλησία ὡς πολύτιμον ἀληθείας θησαυρόν, ὡς ἀλάθητον πυξίδα ζωῆς καί εἰς τόν σημερινόν ἄνθρωπον. Συμμερίζεται μετ΄ αὐτοῦ τήν ἐμπειρίαν καί βεβαιότητα αὐτῆς ὅτι ἡ ἀπάντησις εἰς τό περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἐρώτημα καί ἡ ἐπίλυσις τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων εὑρίσκεται εἰς τήν ἀποδοχήν, προσοικείωσιν καί ἐφαρμογήν τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ φιλανθρώπου στάσεως ζωῆς. Ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἐν Χριστῷ μηνύματος τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀποστασιοποιήσεως αὐτῶν ἐξ αὐτοῦ εἶναι πρόδηλοι σήμερον εἰς τήν ἀνθρωπότητα ἴσως εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Οἱ μαινόμενοι πόλεμοι, ἡ στρατιωτική καί τρομοκρατική βία, ἡ καταστροφική μανία τοῦ παραλόγου, ἡ παρανόμως καί ἀδίκως ἐκδηλουμένη εἰς βάρος ἀνυπόπτων καί ἀθῴων ἀνθρώπων, ἡ ἀνισομερής κατανομή τῶν φυσικῶν καί κοινωνικῶν ἀγαθῶν καί ἡ ἐξ αἰτίας αὐτῆς παγκοσμίως ἐπαπειλουμένη οἰκονομική κρίσις, τήν ὁποίαν κράτη καί τράπεζαι ἐναγωνίως προσπαθοῦν νά ἀναχαιτίσουν.
Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος, ὅθεν, Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦμεν Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου ποιμνίου Ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε, καί προτρέπομεν αὐτά, ὅπως ἐγκολπωθοῦν Χριστόν ἐνανθρωπήσαντα καί σαρκί νηπιάσαντα καί Τοῦτον ἔχουν ὡς ὑπογραμμόν ζωῆς, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνομεν πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς νά καταστήσουν στόχον αὐτῶν τήν ἄνευ βίας ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τήν ἐλευθερίαν καί τήν εὐημερίαν τῶν λαῶν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Εἰς τήν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας κυροῦ Ἀλεξίου, παριστάμενος ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος ἐκ μέρους τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ἐξεφώνησε συλλυπητήριον προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἔχουσαν οὕτω.
Μακαριώτατοι Πατριάρχαι καί Πρόεδροι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σμολένσκ καί Καλινινγκράντ κ. Κύριλλε, Τοποτηρητά τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Ἁγιωτάτης
Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας,
Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, κ. Dimitri Medvedev
Πανιερώτατοι Μητροπολῖται, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐν αὐτῇ ἐνσωματωμένη Γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τό χριστεπώνυμον ἡμῶν Ὀρθόδοξον ποίμνιον τῆς Ἁγίας Γῆς, μετά λύπης βαθείας, οὐχ ἧττον ὅμως λύπης Κυρίου, ἠνωτίσθησαν πρότριτα περί τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κυροῦ Ἀλεξίου, λίαν ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῶν γενομένου.
Τήν εἴδησιν τῆς κοιμήσεως Αὐτοῦ εὐθύς ἀμέσως ἠκολούθησαν αἱ προσωπικαί προσευχαί Ἡμῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ τρισάγιον εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί μνημόσυνον τό μεσονύκτιον τοῦ Σαββάτου ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων.
Κατά τήν ὥραν ταύτην τῆς ἐξοδίου Αὐτοῦ ἀκολουθίας, ἐν ᾗ προσωπικῶς διά λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεως Ἡμῶν δέν δυνάμεθα σωματικῶς παραστῆναι, ἀντιπροσωπεύει δέ Ἡμᾶς ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Ἱερώτατος Μητροπολίτης τοῦ Θρόνου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, καί Ἀρχιμανδρίτης Στέφανος, ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἡμέτερου Πατριαρχείου παρά τῷ ἐν Μόσχᾳ Ἱεροσολυμιτικῷ Μετοχίῳ, συνοδεύουν τόν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐκλιπόντα καί εἰς τόν οὐρανόν ὑπό τοῦ Κυρίου κληθέντα, ἀδελφόν Ἡμῶν, αἱ προσευχαί Ἡμῶν, ἅμα δέ καί αἱ σκέψεις βαθείας Ἡμῶν ἐκτιμήσεως πρός τό πρόσωπον Αὐτοῦ καί αἱ ἀναμνήσεις τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγαστῆς συνεργασίας Ἡμῶν.
Ὄντως τόν προκείμενον ἀδελφόν Ἡμῶν, τόν πρός τούς οὐρανούς ὁδεύοντα, διέκρινε πίστις βαθεῖα πρός τόν Θεόν, ἀγάπη ἔμπρακτος πρός τόν πλησίον, ἀφοσίωσις εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ζῆλος ἔνθεος διά τήν κατά Χριστόν ζωήν αὐτῆς, τήν εὐταξίαν αὐτῆς, τήν πρόοδον καί προκοπήν καί διακονίαν τῶν τιμίων μελῶν αὐτῆς ἐν ταῖς πνευμαιτκαῖς ἀλλά καί ὑλικαῖς ἀνάγκαις.
Τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας παρέλαβεν ὄντως ὑπό λίαν δυσκόλους συνθήκας καί ὡς ἔμπειρος οἰακοστρόφος καθωδήγησεν αὐτήν εἰς εὔδιον λιμένα, ὑπερβαίνων τά τρικυμιώδη κύματα τοῦ ἀθεϊστικοῦ διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί ρυθμίζων ἁρμονικάς σχέσεις Αὐτῆς μετά τῆς ρωσικῆς πολιτείας.
Προσωπικῶς εἴχομεν τήν εὐλογίαν νά γνωρίσωμεν Αὐτόν καί νά συνεργασθῶμεν κατά τόν καιρόν τῆς ἐν Μόσχᾳ διακονίας ἡμῶν ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί μετά τήν σύν Θεῷ ἐκλογήν Ἡμῶν ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων διά τῶν ἀντιπροσώπων Αὐτοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί νά ἴδωμεν Αὐτόν ἐκ τοῦ σύνεγγυς κατά τήν πρόσφατον ἐν Κωνσταντινουπόλει ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συγκληθεῖσαν Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Περί τῶν ἀρετῶν τοῦ τιμίου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός ἐπιλείψει Ἡμᾶς ὁ χρόνος διηγουμένους, διό καί ἐκφράζομεν τά βαθέα Ἡμῶν συλλυπητήρια τῇ ἀδελφῇ Ὀρθοδόξῳ Ρωσικῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῇ Ρωσικῇ Πολιτείᾳ καί ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου διακαῶς δεόμεθα τοῦ Κυρίου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων καί ὑπέρ ἐνισχύσεως τῆς ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν μεταβατικήν ταύτην περίοδον τῆς χηρείας αὐτῆς πρός ἀνάδειξιν ποιμένος ἀξίου, ἵνα συνεχίσῃ τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ, πρός βοήθειαν, οἰκοδομήν καί σωτηρίαν τοῦ εὐσεβοῦς καί εὐλογημένου ρωσικοῦ λαοῦ καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.
Εἴη αἰωνία ἡ μνήμη Αὐτοῦ.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.
Ἐπί τῇ Πανηγύρει τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς Πανσόφου τῇ τελουμένῃ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾷ, μετέβη ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος μετά μικρᾶς συνοδείας ἀπό Ἱεροσολύμων. Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος, ἀνέγνω ἐν τῇ Πανηγύρει ἑόρτιον χαιρετιστήριον Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Θεοφίλου, ἔχον οὕτως:
χαιρετιστήριον ΜΗΝΥΜΑ
ΤΗΣ Α.Θ. ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄
ΕΠΙ Τῌ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΕΝ Τῌ ΙΕΡᾼ ΜΟΝῌ ΣΙΝΑ
(25 Νοεμβρίου 2008)
Ἱερώτατοι Ἀρχιερεῖς
καί Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,
Ὑπακούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ ἐν τῷ Σιναίῳ Ὄρει διαλάμψαντος Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος, «ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε ἀναβάσεις προθύμως», καί ἡμεῖς πάντες σήμερον ἀνέβημεν, εἰ καί μή κατά τελείαν ἀρετήν ἴσως, ἀλλά πάντως σωματικῶς τε καί νοητῶς καθ’ ὁλόψυχον πρόθεσιν, εἰς τήν οὐρανοπόρον Ἱεράν Μονήν τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, θεασόμενοι διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας τήν σεπτήν Πανήγυριν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, τῆς ὁποίας τό τίμιον σῶμα «ἄγγελοι παρ’ αὐτόν τῆς τελειώσεως τόν καιρόν περιστείλαντες, πρός τό Σινᾶ ὄρος προπέμπειν ἐῴκεσαν, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Θεότητός τε καί Βασιλείας», κατά τόν ἅγιον Συμεών τόν Μεταφραστήν.
Ἀληθῶς, καί μόνη ἡ νοητή ἀνάβασις εἰς τό Ὄρος τῆς Νομοδοσίας πληροῖ τήν ψυχήν δέους πρό τοῦ μεγαλείου τῆς ἀστέκτου Δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ «καταβεβηκότος ἐν πυρί ἐπί τό Σινᾶ», ὅπως θῆται τάς ἀπαρχάς τῆς ἡμῶν σωτηρίας, παιδαγωγῶν μωσαϊκῶς τούς ἐκλεκτούς τοῦ Παλαιοῦ Ἰσραήλ καί κατευθύνων τούτους εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, ἵνα ἀργότερον ἀναγάγῃ αὐτούς τῇ Ἀναστάσει καί εἰς τήν ἐπουράνιον. Ἐνῷ, ὅμως, τό πάλαι, σκήνωμα τῆς ἀκτίστου Τριαδικῆς Δόξης τῆς Θεότητος ὑπῆρχον τά ἐν Ἱεροσολύμοις ἄψυχα Ἅγια τῶν Ἁγίων, τανῦν ἡ ἰδία ἡ ἀνθρωπίνη διττή φύσις, σῶμα καί ψυχή, καθίσταται, δυνάμει τῆς σωτηριώδους οἰκονομίας τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, φορεύς τῆς ἐντός ἡμῶν Βασιλείας, εἴπερ ἐστίν ἀληθές, κατά τόν Προφήτην, ὅτι ἡ Καινή ἐν Χριστῷ Διαθήκη οὔκ ἐστιν ἐγγεγραμμένη μωσαϊκῶς «πλαξί λιθίναις», ἀλλά βαπτισματικῶς «πλαξί καρδίαις σαρκίναις».
Τό Ὄρος Σινᾶ, δεξάμενον τό πάλαι καθ’ ὑπερβολήν τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ ἀσάρκου Λόγου, τανῦν ἀποδίδωσι τοῖς Ὑψίστοις ὡς κόσμημα καί ἀντίδωρον πνευματικόν, ἀφθαρτισθέν σῶμα ἁγίας παρθένου, σχούσης ψυχήν θεωθεῖσαν τῇ χάριτι Αὐτοῦ τοῦ Λόγου σαρκωθέντος · τό δέ πνευματικόν κάλλος τῆς πανσόφου Μάρτυρος παρακινεῖ Ἡμᾶς ἀληθῶς, ὅπως ἀπευθύνωμεν καί πάλιν αὐτῇ τούς λόγους τῆς Βασιλίσσης, τῆς ὑπό τῆς Ἁγίας ἀγρευθείσης εἰς τήν εἰς Χριστόν Πίστιν : «Μακαρία τοίνυν ὑπάρχεις καί ζηλωτή, ὅτι τοιούτῳ προσεκολλήθης Χριστῷ, παρ’ οὗ σοι δωρεαί τοσαῦται χορηγοῦνται καί χάριτες».
Μή δυνάμενοι, δυστυχῶς, παρευρίσκεσθαι οἱ Ἴδιοι εἰς τήν πνευματικήν ἀνάτασιν τῆς Σιναϊτικῆς Πανηγύρεως, εὐχόμεθα ὁλοψύχως πᾶσι τῇ περιδόξῳ καί Ἡμῖν φιλτάτῃ Σιναϊτικῇ Ἀδελφότητι, τῇ περί τήν Ἱερότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Δαμιανοῦ πνευματικῶς ἀγωνιζομένῃ, σύν τοῖς ἀγαπητοῖς Ἀδελφοῖς Ἀρχιερεῦσι καί τοῖς εὐλαβέσι πρσκυνηταῖς, ὅπως ὁ Θεός, ὁ καταξιῶν ἡμᾶς ἀναβαίνειν εἰς τό Σίναιον Ὄρος, ἐπίσης, λοιπόν, κατά τούς τῆς ὑμνογραφίας ἀναβαθμούς «ὑψώσας καί εἰς τά ὄρη τῶν Αὐτοῦ Νόμων», τῶν εὐαγγελικῶν, «ἀρεταῖς ἐκλαμπρύνῃ» ἡμᾶς ἅπαντας, ἵνα ὑμνῶμεν Αὐτόν εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Μόλις ἐγένετο γνωστή ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Ἀλεξίου Β΄, ἡ Α.Θ. Μακαριότης ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ΄, ἐκφράζων καί τά συναισθήματα συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου ἐπί τῇ κοιμήσει τοῦ μακαριστοῦ Προκαθημένου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἐξαπέλυσε μέσῳ τῆς Ρωσικῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἀποστολῆς συλλυπητήριον Μήνυμα πρός τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Κρουτίτσκης καί Κολόμνας κ. Ἰουβενάλιον.
Τῇ ἑπομένῃ ἡμέρᾳ, τῇ πρωίᾳ τοῦ Σαββάτου, 23ης Νοεμβρίου/6ης Δεκεμβρίου ἐ.ἔ. 2008, ἐτελέσθη ἐν τῷ Ἱερῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Θεοφίλου νεκρώσιμον Τρισάγιον ὑπέρ μακαρίας ἀναπαύσεως τοῦ κοιμηθέντος Προκαθημένου. Τό ἀπόγευμα τῆς αὐτῆς ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος κ.κ. Θεόφιλος μετέβη εἰς τάς ἐγκαταστάσεις τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς, πρός ἔκφρασιν συλλυπητηρίων.
Τό κείμενον τοῦ συλλυπητηρίου μηνύματος ἔχει οὕτως :
Ἀριθμ. Πρωτ.
1283
Ἱερώτατον Μητροπολίτην
Κρουτίτσκης καί Κολόμνας
κ. Ἰουβενάλιον
Εἰς Μόσχαν
Πληροφορηθέντες μόλις τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ λίαν προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῶν, μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κ.κ. Ἀλεξίου, σπεύδομεν ἀπό τῶν ὀρέων Σιών τῆς Ἁγίας ἐκφράσαι ὁλόθυμα συλλυπητήρια τῇ Ἱεραρχίᾳ, τῷ κλήρῳ καί σύμπαντι τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.
Δεόμενοι τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἀναπαῦσαι τήν μακαρίαν Αὐτοῦ ψυχήν ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ὑμᾶς πλούσιον τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, εἰς τό ἀναδεῖξαι ἄξιον καί ἱκανόν διάδοχον τοῦ πολλά καί σημαντικά προσενεγκόντος εἰς τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἰδίᾳ δέ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, πρός συνέχισιν καί ἐπαύξησιν τοῦ ἔργου Αὐτοῦ.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐπί τῷ θεσμικῷ γεγονότι τῆς ἐγκαταστάσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τοῦ Ἀποστολικοῦ καί Σταυρικοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ καί Πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.
Ἡ σημερινή τρίτη ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος τῆς Ἡμῶν Ἐλαχιστότητος ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, ἀφορῶσαν οὐχί εἰς τό πρόσωπον Ἡμῶν, ἀλλ΄ εἰς τόν σκοπόν καί τήν ἀποστολήν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐν γένει καί εἰδικῶς τῆς τοπικῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, «ἥν ἐκτήσατο τῷ τιμίῳ Αὐτοῦ Αἵματι».
Ἡ Ἐκκλησία, οὖσα τό Σῶμα τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας, ἐντός τοῦ κοσμικοῦ καί ἱστορικοῦ ἡμῶν γίγνεσθαι, ἐπιβεβαιοῦται καί ἐπιμαρτυρεῖται διά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν Ποιμένων καί πιστῶν οἰκονόμων τοῦ ὁρατοῦ καί ἐν ταὐτῷ ἀοράτου σωτηριώδους Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας.
Τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων θεόθεν ἐμπιστευθέν τήν διαφύλαξιν καί διακονίαν τῶν Πανσέπτων Μαρτύρων τῆς Πίστεως ἡμῶν, τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, συνεχίζει ἀδιακόπως τήν δισχιλιετῆ αὐτοῦ μοναστικήν περί τά Προσκυνήματα πορείαν καί τήν ἀδιάλειπτον μέριμναν ὑπέρ τοῦ εὐσεβοῦς Ποιμνίου αὐτοῦ, τῇ βοηθείᾳ τῆς Θείας Προνοίας, ἀλλά καί τῇ συνεργείᾳ τῶν μέχρις αἵματος θυσιῶν τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, μή πτοούμενον ἐκ τῶν ἐπιβουλευομένων καί καραδοκούντων πολεμίων ὁρατῶν καί ἀοράτων, μακρόθεν καί ἐγγύθεν.
Ἡ σεμνή αὕτη ἑόρτιος ἐπέτειος, ἀφ’ ἑνός μέν διατρανοῖ τούς κυριακούς λόγους, ὅτι «Πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσι» (Ματθ. 16, 18) τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ σηματοδοτεῖ τό ἱερόν χρέος διά τήν διαφύλαξιν τοῦ ἰσχύοντος μέν θρησκευτικοῦ καί Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τοῦ διασφαλίζοντος τά ἐθιμικῶς καί νομικῶς κατοχυρωθέντα Προνόμια καί αὐτοφυῆ Δικαιώματα τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων, ἐπισημαίνοντος δέ τήν βαθυτέραν οἰκουμενικήν σημασίαν τῆς Πόλεως Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν ὁποίαν πάντες προσκαλοῦνται νά προσέλθουν, κατά τήν δαπίστωσιν τοῦ σοφοῦ Παύλου, «προσεληλύθατε Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν Ἀγγέλων, πανηγύρει καί Ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς, καί κριτῇ Θεῷ πάντων» (Ἑβρ. 12, 22.23).
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Πόλιν τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, τήν τεθεμελιωμένην ἐπί τοῦ σταυρικοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δέν παύει νά διαβάλλῃ ὁ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, ὁ σατανᾶς, προκειμένου νά προκαλέσῃ τήν διάσπασιν τῆς ἐν Χριστῷ μέν ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς εἰρηνικῆς δέ καταστάσεως τῆς Πόλεως τοῦ Θεοῦ, διά τῶν ἑωσφορικῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀπειθείας, τά ὁποῖα προεκάλεσαν καί προκαλοῦν τήν κατά τοῦ Θεοῦ ἀνταρσίαν καί συνεπῶς τήν ἁμαρτητικήν τοῦ ἀνθρώπου πτῶσιν.
Ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ γνωστή ἀνά τήν οἰκουμένην ὡς τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, πειθαρχοῦσα καί μένουσα πιστή εἰς τήν ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν Παράδοσιν αὐτῆς, καλεῖται νά κηρύττῃ τήν σῴζουσαν και ἐλευθεροῦσαν μαρτυρίαν αὐτῆς, στοιχοῦσα εἰς τούς ἀποστολικούς λόγους «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3.4) ὡς καί εἰς τήν συμβουλήν καί ἐντολήν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ τοῖς συναγγέλοις αὐτοῦ, «στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου. Πρόσχωμεν».
Ἐπί τούτοις, δεόμενοι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως κατευθύνῃ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εὐδίους καί εἰρηνικούς, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς τιμήσαντας τήν ἡμέραν ταύτην, δύναμιν, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Σωτήριον Ἀθανασίου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Θεοφάνη, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Ἀλεξίου, πρός τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον, τόν ἀξιότιμον κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτι, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρι, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Κωνσταντίν Κάρμας, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ Ποιμνίου ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Ἠλίαν Χούρη ἐκ τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Γεώργιον Σαχουάν ἐκ Μπετζάλλας, τόν ἀξιότιμον Δρ. Χαλίλ Ἀντράους, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Κοινοτήτων τοῦ Βορρᾶ καί πρός τούς Ὁσιολογιωτάτους καί Αἰδεσιμολογιωτάτους Ἱερεῖς, ἀντιπροσώπους ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σύρου καί Τήνου, διαβιβάσαντας Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δωροθέου καί ἅπαντας τούς παρισταμένους εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου. Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας.
Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!
ngg_shortcode_0_placeholder
Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
1. Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνήλθομεν ἀπό 10ης ἕως 12ης Ὀκτωβρίου 2008 εἰς Φανάριον τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ ἐν ἡμῖν Πρώτου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἐπί τῇ ἀνακηρύξει τοῦ ἔτους τούτου ὡς ἔτους τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Μετ’ ἀδελφικῆς ἀγάπης διεβουλεύθημεν ἐπί τῶν ἀπασχολούντων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θεμάτων, συμμετασχόντες δέ εἰς τάς ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις, ἐτελέσαμεν ἀπό κοινοῦ τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, σήμερον, τήν 12ην Ὀκτωβρίου 2008, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατ᾿ αὐτάς τάς ἡμέρας ἐνισχύθημεν διά τῆς ἀληθείας τῶν δωρεῶν τῆς θείας προνοίας πρός τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, διά τῶν ὁποίων οὗτος ἀνεδείχθη εἰς ὑπέροχον «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πράξ. 9,15) τοῦ Θεοῦ καί λαμπρόν πρότυπον ἀποστολικῆς διακονίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Τόν Ἀπόστολον τοῦτον τιμῶσα κατά τό τρέχον σωτήριον ἔτος σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, προβάλλει ὡς πρότυπον πρός τό πλήρωμα αὐτῆς διά τήν σύγχρονον μαρτυρίαν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός “τούς ἐγγύς καί τούς μακράν” (Ἐφ. 2,17).
2. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα τήν συνείδησιν τῆς αὐθεντικῆς ἑρμηνείας τῆς διδασκαλίας τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν εἰς εἰρηνικούς καί χαλεπούς καιρούς τῆς δισχιλιετοῦς ἱστορικῆς πορείας αὐτῆς, δύναται καί ὀφείλει νά προβάλλῃ εἰς τόν σύγχρονον κόσμον τήν διδασκαλίαν ὄχι μόνον περί τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί περί τῆς παγκοσμιότητος τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ, διά τοῦ ὁποίου ὑπερβαίνονται πᾶσαι αἱ διασπάσεις τοῦ κόσμου καί βεβαιοῦται ἡ κοινή φύσις πάντων τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν τούτοις, ἡ ἀξιόπιστος προβολή τοῦ λυτρωτικοῦ αὐτοῦ μηνύματος προϋποθέτει τήν ὑπέρβασιν καί τῶν ἐσωτερικῶν ἀντιπαραθέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐθνικιστικῶν, ἐθνοφυλετικῶν ἤ ἰδεολογικῶν παροξυσμῶν, διότι μόνον οὕτως ὁ λόγος τῆς Ὀρθοδοξίας θά εὕρῃ τήν δέουσαν ἀπήχησιν εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.
3. Ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν διδασκαλίαν καί τό ἔργον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἐπισημαίνομεν κατ’ ἀρχάς τήν σπουδαιότητα, τήν ὁποίαν ἔχει διά τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί, εἰδικώτερον, διά τήν διακονίαν πάντων ἡμῶν, τό χρέος τῆς Ἱεραποστολῆς, συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: “καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε τῇ Ἱερουσαλήμ καί πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς” (Πράξ. 1, 8). Ὁ εὐαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῶν μή πιστευόντων εἰς Χριστόν, ἀποτελεῖ ὑπέρτατον χρέος τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο τό χρέος δέν πρέπει νά ἐκπληροῦται ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλ’ ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου καί τήν πολιτισμικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ. Εἰς τήν ἱεραποστολικήν αὐτήν προσπάθειαν ὀφείλουν νά συμβάλλουν πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι μέ σεβασμόν εἰς τήν κανονικήν τάξιν.
4. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖ σήμερον τὴν διακονίαν αὐτῆς εἰς ἕνα ταχύτατα ἐξελισσόμενον κόσμον, ὁ ὁποῖος καθίσταται πλέον ἀλληλένδετος χάρις εἰς τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καί τὴν ἐξέλιξιν τῶν συγκοινωνιακῶν μέσων καὶ τῆς τεχνολογίας. Παραλλήλως, ὅμως, αὐξάνεται καί τό μέγεθος τῆς ἀποξενώσεως, τῶν διαιρέσεων καί τῶν συγκρούσεων. Οἱ χριστιανοί ἐπισημαίνουν ὅτι πηγή αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Καμμία μετατροπή τῶν κοινωνικῶν δομῶν καί τῶν κανόνων συμπεριφορᾶς δέν εἶναι ἱκανή νά θεραπεύσῃ τήν κατάστασιν αὐτήν. Ἡ Ἐκκλησία ὑποδεικνύει συνεχῶς ὅτι ἡ ἁμαρτία ἠμπορεῖ νά καταπολεμηθῇ μόνον διά τῆς συνεργίας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.
5. Ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας, ἡ σύγχρονος μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας διά τά συνεχῶς διογκούμενα προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου καθίσταται ἐπιτακτική, ὄχι μόνον διά τήν ἐπισήμανσιν τῶν προκαλούντων αὐτά αἰτίων, ἀλλά καί διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισιν τῶν παρεπομένων τραγικῶν συνεπειῶν των. Αἱ ποικίλαι ἐθνικιστικαί, φυλετικαί, ἰδεολογικαί καί θρησκευτικαί ἀντιθέσεις τροφοδοτοῦν συνεχῶς ἐπικινδύνους συγχύσεις ὄχι μόνον ὡς πρός τήν ἀδιαμφισβήτητον ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί ὡς πρός τήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θείαν δημιουργίαν. Ἡ ἱερότης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου συμπιέζεται εἰς ἐπί μέρους διεκδικήσεις τοῦ «ἀτόμου», ἐνῷ ἡ σχέσις αὐτοῦ πρός τήν λοιπήν θείαν δημιουργίαν ὑποτάσσεται εἰς τήν χρηστικήν ἤ καί καταχρηστικήν αὐθαιρεσίαν του.
Αἱ διασπάσεις αὐταί τοῦ κόσμου εἰσάγουν ἄδικον ἀνισότητα συμμετοχῆς ἀνθρώπων ἤ καί λαῶν εἰς τά ἀγαθά τῆς Δημιουργίας∙ στεροῦν δισεκατομμύρια ἀνθρώπων τῶν βασικῶν ἀγαθῶν καί ὁδηγοῦν εἰς ἐξαθλίωσιν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος∙ προκαλοῦν μαζικάς μεταναστεύσεις πληθυσμῶν, διεγείρουν ἐθνικιστικάς, θρησκευτικάς καί κοινωνικάς διακρίσεις καί συγκρούσεις, καί ἀπειλοῦν τήν παραδοσιακήν ἐσωτερικήν συνοχήν τῶν κοινωνιῶν. Αἱ συνέπειαι αὐταί εἶναι ἐπαχθέστεραι, διότι συνδέονται ἀρρήκτως πρός τήν καταστροφήν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ ὅλου οἰκοσυστήματος.
6. Οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί συμμερίζονται μετά τῶν ἄλλων, θρησκευομένων ἤ μή ἀνθρώπων τοῦ πλανήτου, τήν εὐθύνην διὰ τὴν σύγχρονον κρίσιν, διότι ἠνέχθησαν ἤ συνεβιβάσθησαν ἀκρίτως καί πρός ἀκραίας ἐπιλογάς τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν ἀξιόπιστον ἀντιπαράθεσιν πρός αὐτάς τοῦ λόγου τῆς πίστεως. Ἔχουν, συνεπῶς, καί αὐτοί μείζονα ὑποχρέωσιν νά συμβάλλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν διασπάσεων τοῦ κόσμου.
Ἡ χριστιανική διδασκαλία διά τήν ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τῆς θείας δημιουργίας, ὡς αὕτη ἐκφράζεται διά τοῦ ὅλου μυστηρίου τοῦ ἐν Χριστῷ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, ἀποτελεῖ θεμελιώδη βάσιν διά τήν ἑρμηνείαν τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν καί τόν κόσμον.
7. Αἱ προσπάθειαι παραμερισμοῦ τῆς θρησκείας ἀπό τήν κοινωνικήν ζωήν ἀποτελοῦν κοινήν τάσιν πολλῶν συγχρόνων κρατῶν. Ἡ ἀρχή τῆς κοσμικότητος τοῦ κράτους δύναται μέν νά διατηρῆται, εἶναι ὅμως ἀνεπίτρεπτος ἡ ἑρμηνεία αὐτῆς ὡς ριζικῆς περιθωριοποιήσεως τῆς θρησκείας ἀπό ὅλας τάς σφαίρας τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ.
8. Τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν διευρύνεται δραματικῶς ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα μανιακῆς κερδοσκοπίας ἐκ μέρους οἰκονομικῶν παραγόντων καί στρεβλῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, ἡ ὁποία, στερουμένη ἀνθρωπολογικῆς διαστάσεως καί εὐαισθησίας, δέν ἐξυπηρετεῖ, τελικῶς, τάς πραγματικάς ἀνάγκας τῆς ἀνθρωπότητος. Βιώσιμος οἰκονομία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συνδυάζει τήν ἀποτελεσματικότητα μέ τήν δικαιοσύνην καί τήν κοινωνικήν ἀλληλεγγύην.
9. Ὡς πρός τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἀποφύγει νά ἐπιζητῇ τήν κηδεμονίαν τῆς ἐξελίξεως τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως καί νά λαμβάνῃ θέσιν ἐπί παντός ἐπιστημονικοῦ ἐρωτήματος. Διά τήν Ὀρθόδοξον ἀντίληψιν ἡ ἐλευθερία τῆς ἐρεύνης ἀποτελεῖ θεόσδοτον δῶρον εἰς τόν ἄνθρωπον. Συγχρόνως, ὅμως, πρός αὐτήν τήν κατάφασιν, ἡ Ὀρθοδοξία ἐπισημαίνει τούς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ὑποκρύπτονται εἰς ὡρισμένα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, τά ὅρια τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως καί τήν ὕπαρξιν μιᾶς ἄλλης “γνώσεως”, ἡ ὁποία δέν ὑπάγεται ἀμέσως εἰς τό ἐπιστημονικόν πεδίον. Ἡ γνῶσις αὐτή ἀποδεικνύεται πολλαπλῶς ἀπαραίτητος διά τήν ὀρθήν ὁριοθέτησιν τῆς ἐλευθερίας καί τήν ἀξιοποίησιν τῶν καρπῶν τῆς ἐπιστήμης διά τοῦ περιορισμοῦ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
10. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία φρονεῖ ὅτι ἡ τεχνολογική καί οἰκονομική πρόοδος δέν ἐπιτρέπεται νά ὁδηγοῦν εἰς τήν καταστροφήν τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἐξάντλησιν τῶν φυσικῶν πόρων. Ἡ ἀπληστία διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν ὁδηγεῖ εἰς τήν πτώχευσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν πρέπει νά λησμονῆται ὅτι ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς γῆς δέν εἶναι μόνον περιουσία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά, πρωτίστως, δημιουργία τοῦ Θεοῦ: «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλ. 23, 1). Ὀφείλομεν νά ἐνθυμώμεθα ὅτι, ὄχι μόνον αἱ σημεριναί, ἀλλά καί αἱ μελλοντικαί γενεαί ἔχουν δικαίωμα ἐπί τῶν φυσικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ Δημιουργός.
11. Ὑποστηρίζοντες σταθερῶς πᾶσαν εἰρηνικήν προσπάθειαν δικαίας λύσεως τῶν ἀναφυομένων συγκρούσεων, χαιρετίζομεν τήν στάσιν τῶν Ἐκκλησιῶν Ρωσίας καί Γεωργίας κατά τήν περίοδον τῆς προφάτου πολεμικῆς συρράξεως καί τήν ἀδελφικήν συνεργασίαν αὐτῶν. Αἱ δύο Ἐκκλησίαι ἐπετέλεσαν κατ’ αὐτόν τρόπον τό χρέος τῆς διακονίας τῆς καταλλαγῆς. Ἐλπίζομεν ὅτι αἱ ἀμοιβαῖαι ἐκκλησιαστικαί προσπάθειαι θά συμβάλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων καί τήν ταχυτέραν συμφιλίωσιν τῶν λαῶν.
12. Εἰς τήν διογκουμένην σύγχυσιν τῆς ἐποχῆς μας ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας καί τοῦ γάμου ἀντιμετωπίζει κρίσιν. Ἡ Ἐκκλησία ἐν πνεύματι κατανοήσεως τῶν νέων συνθέτων κοινωνικῶν συνθηκῶν ὀφείλει νά ἀναζητήσῃ τρόπους πνευματικῆς συμπαραστάσεως καί γενικωτέρας ἐνισχύσεως τῶν νέων καί πολυμελῶν οἰκογενειῶν.
Ἰδιαιτέρως στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς νέους, διά νά τούς καλέσωμεν νά μετέχουν ἐνεργῶς τόσον εἰς τήν λατρευτικήν καί ἁγιαστικήν ζωήν, ὅσον καί εἰς τό ἱεραποστολικόν καί κοινωνικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, μεταφέροντες εἰς αὐτήν τούς προβληματισμούς καί τάς προσδοκίας αὐτῶν, δεδομένου ὅτι ἀποτελοῦν ὄχι μόνον τό μέλλον, ἀλλά καί τό παρόν τῆς Ἐκκλησίας.
13. Οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἔχοντες πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς σοβαρότητος τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων καί ἀγωνιζόμενοι διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισίν των ὡς “ὑπηρέται Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ” (Α΄Κορ. 4, 1), διακηρύττομεν ἐξ αὐτῆς τῆς ἕδρας τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας καί ἐπαναβεβαιοῦμεν:
α) Τήν ἀταλάντευτον θέσιν καί ὑποχρέωσιν ἡμῶν πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ «ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα 3) τῶν Πατέρων ἡμῶν, τῇ αὐτῇ κοινῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, καί τῇ πιστῇ τηρήσει τοῦ κανονικοῦ συστήματος διακυβερνήσεως τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ἐν πνεύματι ἀγάπης καί εἰρήνης διευθετήσεως τῶν ἑκάστοτε τυχόν ἀναφυομένων προβλημάτων εἰς τάς πρός ἀλλήλους σχέσεις ἡμῶν.
β) Τήν βούλησιν ἡμῶν διά τήν ταχεῖαν θεραπείαν πάσης κανονικῆς ἀνωμαλίας προελθούσης ἐξ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ὡς ἐν τῇ λεγομένῃ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὑπερβάσεως πάσης τυχόν ξένης πρός τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἐπιρροῆς. Πρός τοῦτο, χαιρετίζομεν τήν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά συγκαλέσῃ διά τό θέμα τοῦτο, ὡς καί διά τήν συνέχισιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐντός τοῦ προσεχοῦς ἔτους 2009, εἰς τάς ὁποίας, συμφώνως πρός τήν ἰσχύσασαν πρό τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων τῆς Ρόδου τάξιν καί πρακτικήν, θά προσκαλέσῃ ἁπάσας τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
γ) Τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν ὅπως, παρά τάς οἱασδήποτε δυσκολίας, συνεχίσωμεν τούς θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὡς καί τούς διαθρησκειακούς διαλόγους, ἰδιαιτέρως μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ, δοθέντος ὅτι ὁ διάλογος ἀποτελεῖ τόν μόνον τρόπον ἐπιλύσεως τῶν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων διαφορῶν, ἰδιαιτέρως εἰς μίαν ἐποχήν, ὡς ἡ σημερινή, κατά τήν ὁποίαν αἱ παντοῖαι διαιρέσεις, περιλαμβανομένων καί ἐκείνων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, ἀπειλοῦν τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων.
δ) Τήν ὑποστήριξιν ἡμῶν πρός τάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθώς καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίσις, ὡς ὀφειλομένη καί εἰς πνευματικούς καί ἠθικούς λόγους, καθιστᾷ ἐπιτακτικόν τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως συμβάλῃ διά τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῆς πνευματικῶν μέσων, εἰς τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς ἀνθρωπίνης ἀπληστίας. Πρός τοῦτο ἐπαναβεβαιοῦμεν τόν καθορισμόν τῆς 1ης Σεπτεμβρίου, πρώτης ἡμέρας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὡς ἡμέρας εἰδικῶν προσευχῶν διά τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καί ὑποστηρίζομεν τήν εἰσαγωγήν τοῦ θέματος τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἰς τήν κατηχητικήν, κηρυγματικήν καί ἐν γένει ποιμαντικήν δρᾶσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὡς τοῦτο ἤδη συμβαίνει εἰς ὡρισμένας ἐξ αὐτῶν.
ε) Τήν ἀπόφασιν ὅπως προβῶμεν εἰς τάς ἀναγκαίας ἐνεργείας, ἵνα συσταθῇ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή πρός μελέτην τῶν θεμάτων βιοηθικῆς, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἀναμένει καί τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ταῦτα ἀπευθύνοντες πρός τόν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθόδοξον λαόν καί τήν οἰκουμένην, εὐχόμεθα “ἔτι καί ἔτι” ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά ἐπικρατήσουν τελικῶς εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων.
“Τῷ δέ δυναμένῳ ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Ἐφεσίους 3,20-21). Ἀμήν.
Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου 2008.
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
+ Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος
+ Ὁ Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος
+ Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος
+ Ὁ Μόσχας Ἀλέξιος
+ Ὁ Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας)
+ Ὁ Τρανσυλβανίας Λαυρέντιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Ρουμανίας)
+ Ὁ Βιδινίου Δομετιανός
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Βουλγαρίας)
+ Ὁ Ζουκδίδι Γεράσιμος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Γεωργίας)
+ Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος
+ Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος
+ Ὁ Βρότσλαβ Ἱερεμίας
(ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας Πολωνίας)
+ Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος
+ Ὁ Τσεχίας καί Σλοβακίας Χριστοφόρος
Ἀριθμ. Πρωτ.
202
Ἡ Ἁγιωτάτη Μήτηρ Ἱεροσολυμιτική Ἐκκλησία, χαίρει σφόδρα, ὅτι, τῇ τοῦ Κυρίου φιλανθρωπίᾳ καί χάριτι, σημειοῖ ἕν ἀκόμη βῆμα πρόσω διά τῆς ἐπανεκδόσεως, μεθ’ ὅλα δεκατέσσαρα ἔτη, τοῦ ἐπιστημονικοῦ Περιοδικοῦ αὐτῆς, τῆς πᾶσι γνωστῆς «Νέας Σιών».
Τό εἰς τήν ἀνά τήν ὑφήλιον ἀκαδημαϊκήν κοινότητα διαδοθέν ἐπιστημονικόν τοῦτο ὄργανον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὑπηρετήθη ὑπό χορείας κατηξιωμένων ἐρευνητῶν καί ἐπιστημόνων, Ἁγιοταφιτῶν καί θύραθεν, καταστάν περίβλεπτος προβολεύς τῶν ἱερῶν δικαίων καί μεθ’ αἵματος καί ἱδρῶτος ἀγώνων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί τῶν πολυτίμων θησαυρῶν τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς καί ἐν γένει Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, λειτουργικῆς, θεολογικῆς, ἱστορικῆς, ἀρχαιολογικῆς καί ἄλλης.
Οἱ πρό τεσσάρων καί ἑκατόν ἐτῶν ἐναρξάμενοι τοῦ καλοῦ τούτου ἔργου τῆς ἐκδόσεως τῆς «Νέας Σιών» Ἁγιοταφῖται προκάτοχοι ἡμῶν, ὑπῆρξαν περιφανῆ ὀνόματα ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ καί τῷ ἐπιστημονικῷ χώρῳ, οἱ δέ μετ’ αὐτούς φιλόπονοι ἐπιμεληταί διετήρησαν ὅλαις δυνάμεσι τήν ἔκδοσιν αὐτῆς, καί ἐν μέσῳ πολέμων καί ἄλλων δυσχερειῶν τῆς νεωτέρας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἱστορίας.
Τυπωθεῖσα ἔσχατον ἔν ἔτει 1994ῳ ἡ «Νέα Σιών» ἔπαυσε κυκλοφορουμένη διά λόγους οἰκονομικο-τεχνικούς καί ἄλλους. Τανῦν δέ, συγχαίρομεν καί εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων τοῖς Ἐλλογιμωτάτοις μέν Ἐπιστήμοσιν, οἵτινες ἐκόσμησαν διά τῆς ἐπιστημονικῆς αὐτῶν συμβολῆς τόν μετά χεῖρας καλαίσθητον, ἔν τε νοήμασιν ἔν τε τῷ εἴδει τόμον, ἀλλά καί τοῖς ἐν Θεσσαλονίκῃ καλλιτέχνοις ἐκδόταις καί τυπογράφοις, οἵτινες τούτου ἐπεμελήθησαν.
Συγχαίρομεν οὐχ ἧττον καί τοῖς νέοις ἐπιμεληταῖς αὐτῆς, δῆλον ὅτι τῇ Ἐποπτευούσῃ Ἐπιτροπῇ, τ.ἔ. τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ, καί τῷ Αἰδεσιμολογιωτάτῳ Πρωτοπρεσβυτέρῳ καί Καθηγητῇ π. Θεοδώρῳ Ζήσῃ, οὐ μήν ἀλλά καί τῷ Ἀρχισυντάκτῃ, Ὁσιολογιωτάτῳ Μοναχῷ Σεραφείμ, ὅτι οἱ κόποι αὐτῶν ἤνεγκον ἀποτέλεσμα ἀντάξιον τοῦ πρέποντος τῷ Πατριαρχείῳ Ἱεροσολύμων κύρους.
Καταστέφοντες τούτους καί πάντας τούς ἀναγνώστας ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ταῖς Πατρικαῖς εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, προτρέπομεν αὐτούς, ὅπως ἡ «Νέα Σιών» καταστῇ πρόβολος καί προωστήρ τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους ἡμῶν ἀνεξιτήλων ὁροσήμων καί ἀπαραγράπτων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί τῷ κόσμῳ δικαίων, ἐν μέσῃ νέᾳ ἐποχῇ προσβολῆς τοῦ φιλτάτου κοσμήματος τῆς κτίσεως, τοῦ κατ’ εἰκόνα Χριστοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ἐφ’ οἷς, διατελοῦμεν.
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐηʹ Φεβρουαρίου κη΄.
Διάπυρος πρός Κύριον Eὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων