Μία τῶν μεγάλων πόλεων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου, σχεδόν συνεχομένη τῆς Βηθλεέμ, εἶναι τό Χωρίον τῶν Ποιμένων-Μπετσαχούρ. Τό ὄνομά της φέρει ἀπο τούς ποιμένας, τούς βοσκούς οἱ ὁποῖοι κατά τήν νύκτα τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως προετράπησαν ἀπό τούς ἀγγέλους, τούς ψάλλοντας εἰς τόν οὐρανόν τό: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ» καί μετέβησαν εἰς τήν Βηθλεέμ καί εὗρον βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν φάτνῃ (Λουκ. 2, 9-20).

Λόγῳ τοῦ γεγονότος τούτου, ναοί καί μοναστήρια ἱδρύθησαν εἰς τήν πόλιν αὐτήν καί εἰς τά περίχωρα αὐτῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῶν ἡμερῶν τῆς Ἁγίας Ἑλένης (326 -336 μ.Χ.). Εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως καί δή εἰς ἀγροτικήν ἐλαιόφυτον περιοχήν, συνδεδεμένην μέ τήν βιβλικήν ἱστορίαν τοῦ Βοόζ καί τῆς Ρούθ (Ρούθ, 3 κ’ 4), τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ ἀρχαῖον βυζαντινόν ναόν τοῦ 4^ου αἰῶνος ὑπόγειον, ἐν λειτουργικῇ χρήσει μέχρι σήμερον ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ποιμένων, ἄνωθεν δέ αὐτοῦ διατηρεῖ μεταγενέστερον ναόν τοῦ 5^ου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος ἀνεσκάφη κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 καί διατηρεῖται ὡς ἀρχαιολογικός ἐπισκέψιμος βυζαντινός χῶρος.

Πλησίον τούτου τοῦ ναοῦ ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου π. Σεραφείμ, ἀνήγειρε περικαλλῆ Ναόν τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου μετά παρεκκλησίου τῶν Ἀρχαγγέλων καί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ θαυματουργοῦ.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τούς 15.000 κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, ἔχει τό Πατριαρχεῖον ἀκμάζουσαν Ἀραβόφωνον Ὀρθόδοξον Κοινότητα, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τά 7.000 μέλη. Ὁ Καθεδρικός ἐνοριακός Ναός αὐτῆς τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῶν Προπατόρων.

Διά τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Προπατόρων, συμπέσασαν ἐφέτος τήν Κυριακήν 14/27^ην τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μετέβη εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Φθάσας εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι ἐν παρελάσει τόν συνώδευσαν μέχρι καί τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν ἱερέων τοῦ ναοῦ καί τοῦ πυκοῦ ἐκκλησιάσματος καί ἐνδυθείς μανδύαν καί εἰσοδεύσας, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Γεράσων κ. Θεοφάνους, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν ἱερέων τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ καί μετεχόντων ἐν κατανύξει πλήθους τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς πόλεως. Ὁ Μακαριώτατος εἰς τούς πιστούς αὐτούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως:

«Τῶν Προπατόρων σήμερον πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Λυτρωτήν… καί ἐξ αὐτῶν ἀναδείξαντα, ῥαβδον δυνάμεως ἡμῖν, τήν μόνην ἀπείρανδρον καί Θεόπαιδα Μαρίαν τήν ἁγνήν. Ἐξ ἧς τό ἄνθος παρῆλθε, Χριστός, βλαστήσας πᾶσι τήν ζωήν καί σωτηρίαν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγεν σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ Χωρίου τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, διά νά ἀνυμνήσωμεν ἀφ’ ἑνός μέν δοξολογικῶς, ἀφ’ ἑτέρου δέ εὐχαριστιακῶς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν ἡμῶν Χριστόν.

Καί δοξολογικῶς μέν, διότι εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, «ἐξαίφνης ἐγένετο, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, σύν τῷ Ἀγγέλῳ πλῆθος Στρατιᾶς οὐρανίου, αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: «Δόξα έν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπι γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Εὐχαριστιακῶς δέ διότι τό Εὐαγγέλιον τῆς μεγάλης χαρᾶς: «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ» γίνεται κατανοητόν διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας κοινωνίας τοῦ αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ ἐν Βηθλεέμ «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου γεννηθέντος καί Παρθένου Μαρίας τεχθέντος» Θεοῦ Λόγου, Υἱοῦ τοῦ  Θεοῦ Πατρός, τοῦ ἐπικληθέντος «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστί μεθερμηνευομενον, μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός (Ματ. 1, 18-25).

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τελεῖ τά μνημόσυνα τῶν Ἁγίων Προπατόρων. Καί ποῖοι εἶναι οἱ Προπάτορες αὐτοί; Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μνημονεύονται γεννεαλογικῶς καί ὀνομαστικῶς εἰς τήν Βίβλον γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυΐδ, υἱοῦ Ἀβραάμ (Ματ, 1,1) Οὗτοι εἶναι οἱ κατά σάρκα γενάρχαι καί Προπάτορες τοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Οὗτοι εἶναι οἱ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ἱερᾶς ἱστορίας. Τῆς ἱστορίας τῆς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἀποκαλυφθείσης μεγάλης βουλῆς τοῦ ἀγγέλου. Ὁ ἄγγελος δέ οὗτος κατά τόν Προφήτην Ἠσαΐαν εἶναι θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος (Ἠσ. 9,6).

Ὁ ἀγγελος οὗτος,μέ ἄλλα λόγια δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ. Ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἱστορικός καί πνευματικός χῶρος, ἐντός τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύονται οἱ σοφώτατοι προφῆται, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί τοῦ Ἰούδα, ἐκ τῶν ὁποίων ἐγεννήθη ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον προσανείγγειλαν μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Σοφώτατοι θεῖοι, Πρφῆται γεγένηνται, Ἀβραάμ ἀπόγονοι, τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδα τικτόμενον Λόγον, θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων, παρέδωκαν εἰς ἡμᾶς, ἀδελφοί μου, οἱ Ἅγιοι καί πνευματοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νά τελῶμεν πρίν καί ἐγγύς τῶν Χριστουγέννων διά δύο λόγους: Πρῶτον μέν, διότι οἱ Προπάτορες μέ γενάρχην αὐτῶν τόν Ἀβραάμ, κατενόησαν τό μυστήριον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, τό μυστηριον τῆς θείας Ἐπιφανείας. Μέ ἄλλα λόγια,  ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, τήν εὐταξίαν τῶν ὄντων συνιδών ἐκ τῶν ὁρωμένων τόν ἀόρατον ἔγνω καί Θεόν τοῦτον προσεκύνησε, διακρατοῦντα καί κυβερνῶντα τά πάντα.

Δεύτερον δέ διότι οἱ πρό τοῦ νόμου Πατέρες ἀνεδείχθησαν Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ ὁ Ἀβραάμ, ὁ κατεξοχήν γενάρχης Αὐτοῦ. Ἐπιπλέον δέ οἱ Προπάτορες ἐδικαίωσαν τῆς πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀναδείξεως τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας.  «Ἐν πίστει τούς Προπάτορας, λέγει ὁ ὑμνῳδός, τήν ἐξ Ἐθνῶν δι’ αὐτῶν, προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν. Καυχῶνται ἐν δόξῃ οἱ Ἅγιοι ὅτι ἐκ σπέρματος αὐτῶν, ὑπάρχει καρπός εὐκλεής, «ἡ ἀσπόρως τεκοῦσα Σε Παρθένος Μαρία».

Ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Προπατόρων, ἀγαπητοί μου, κατ’ οὐσίαν μᾶς καλεῖ εἰς ἑτοιμασίαν διά νά προϋποπαντήσωμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν κάθοδον τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς οὐρανούς.

Ἡ φανέρωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου «ἐν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16) πάνω εἰς τήν γῆν ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη προϋπόθεσιν τῆς ἀνόδου, τῆς ἐξυψώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανόν. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Θεός ἐταπεινώθη διά νά ἐξυψωθῆ ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνέλθωμεν ἡμεῖς εἰς τόν οὐρανόν. Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος, διά νά γίνωμεν, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεοί κατά χάριν. «Ὁ Θεός ἐγένετο ἄνθρωπος, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

«Νῦν ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν» ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας. Δεῦτε λοιπόν ἀγαπητοί μου, «διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν (καί ἡμεῖς) τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» διά νά προσφέρωμεν τά δῶρα τῆς μετανοίας, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς πρός ἀλλήλους ἀγάπης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ἀμήν».

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων τοῦ Ναοῦ, ἔνθα ἔλαβον χώραν καί αἱ δέουσαι προσφωνήσεις καί ἀκολούθως παρετέθη τράπεζα τῆς Κοινότητος εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Του.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί ἑξῆς ἔκτισε ναούς καί μοναστήρια εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί μάλιστα εἰς τήν χριστιανικήν συνοικίαν.

Σήμερον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ 20 Μονάς ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Μία τῶν Μονῶν τούτων κοντά εἰς τήν πύλην τῆς Δαμασκοῦ εἶναι αὐτή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ.

Εἰς τήν μονήν ταύτην ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος. Τήν παραμονήν ἔγινε εἰς αὐτήν ὁ Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς μετέβη εἰς τήν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔνθα εἰς τόν ἀπέριττον ναόν τοῦ Ἁγίου προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργοῦντος Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀριχεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Εἰς τό συνωστιζόμενον ἐκκλησίασμα ἐξ Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρωσσοφώνων καί Ρουμανοφώνων πιστῶν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος ὡς ἕπεται:

«Ἀνῆλθες πρός τό ὄρος τῆς θεωρίας. Εἰσέδυς εἰς τόν γνόφον τῆς ἀπαθείας. Πλαξί δέ τῆς καρδίας σου εἰσεδέξω, Νόμον σωτήριον, ὡς ἱερώτατος καί θεράπων γνήσιος τοῦ Δεσπότου σου, Σπυρίδων ὅσιε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χαρᾶς πεπλήρωται σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ Θεοτόκος Μαρία ἐπείγεται νά γεννήσῃ τόν Βασιλέα τοῦ παντός. Σήμερον ἄρχεται ὁ Ἄναρχος καί σαρκοῦται ὁ Ἄσαρκος. Τό σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ εἰσδέχεται τόν Συνέχοντα τά πάντα.

Τῆς χαρᾶς αὐτῆς μέτοχος καί κοινωνός ἐγένετο καί ὁ σήμερον πανηγυρικῶς τιμώμενος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, Σπυρίδων ὁ θαυματουργός.

Καί ποία εἶναι ἡ χαρά αὐτή; εἶναι ἡ χαρά τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου πού ἔλαβε χώραν εἰς τό ταπεινόν σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου, διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Θεός, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, κατῆλθεν εἰς τήν γῆν καί ἐφανερώθη, ἀπεκαλύφθη εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους σωματικῶς διά νά τόν γνωρίσωμεν τόσον μέ τούς φυσικούς ὀφθαλμούς ὅσον καί μέ τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς.

Τό μέγα καί ἀνερμήνευτον τοῦτο μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐπαναλαμβάνεται ἐν παντί καί πάντοτε καί διά πάντα ἄνθρωπον ἐντός καί διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἀψευδής μάρτυς τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ἅγιος Σπυρίδων ὁ Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νά ἀνέλθη εἰς τό ὄρος τῆς θεωρίας καί νά εἰσέλθη εἰς τόν θεῖον γνόφον τῆς ἀπαθείας ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός. Ὁ δέ γνόφος οὗτος δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό θεῖον σκότος, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός,  «ὁ θεῖος γνόφος ἐστί τό ἀπρόσιτον φῶς», διδάσκει ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρειοπαγίτης.

Αὐτό ἀκριβῶς, ἀδελφοί μου, τό ἀπρόσιτον φῶς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος ἀπελάμβανεν εὑρισκόμενος εἰς κοινωνίαν μέ τόν Θεόν. Τήν δόξαν αὐτήν τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐκουσίως μέ τήν δικήν του ἐλευθέραν ἐπιλογήν ἀπώλεσεν, αὐτήν τήν δόξαν ἀπεκάλυψεν καί ἐφανέρωσεν ἐν σαρκί σαρκικῶς ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐκ Ναζαρέτ, γεννηθείς Χριστός ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν, εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους.

Τοῦ θείου τούτου φωτός ἐγένετο ὄχι μόνον θεωρός καί κοινωνός ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ἀλλά καί θεράπων, ὑπηρέτης γνήσιος. «Πλαξί δέ τῆς καρδίας σου», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «εἰσεδέξω Νόμον σωτήριον ὡς ἱερώτατος καί θεράπων γνήσιος τοῦ Δεσπότου σου, Σπυρίδων, ὅσιε». Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ὅσιος Σπυρίδων ἐνεχάραξε εἰς τάς πλάκας τῆς καρδίας του τόν Νόμον τόν σωτήριον, δηλαδή τόν Νόμον τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ἀνεδείχθη πραγματικός, γνήσιος ὑπηρέτης τοῦ Δεσπότου αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ.

Νά ποῦ ὀφείλεται, ἀγαπητοί μου, ἡ θαυματουργός δύναμις τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.

Τό νέον Νόμον τόν σωτήριον καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά ἐγχαράξωμεν εἰς τήν καρδίαν μας, ἐάν ὄντως θέλωμεν νά γίνωμεν ἀφ’ ἑνός κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς χαρᾶς τοῦ σεσαρκωμένου θείου γνόφου, τοῦ θείου φωτός, δηλαδή τῶν Χριστουγέννων, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τιμήσωμεν τόν γνήσιον θεράποντα τοῦ Χριστοῦ, Ἅγιον Σπυρίδωνα, τόν θαυματουργόν. Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος, ἱερομόναχος π, Ματθαῖος, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τούς συνεορταστάς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἑορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τά Γενέθλια,

καί ἐπάραντες τόν νοῦν ἐπί Βηθλεέμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ,

καί κατίδωμεν τό ἐν Σπηλαίῳ μέγα μυστήριον.(Στιχ. Ἑσπερ. κδ΄Δεκ.).

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδίᾳ ὅμως κατά τάς πανεκλάμπρους ἑορτίους  ἡμέρας ταύτας, διακηρύσσει εἰς τά τέκνα αὐτῆς καί εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅλην τό μυστήριον, τό ὁποῖον ἀπό Θεοῦ ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτήν, τό μυστήριον τό ὁποῖον αὐτή βιώνει καί τό ὁποῖον πληροῖ αὐτήν. Διαλαλεῖ τήν ἀλήθειαν ἐκείνην, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς καί τήν πηγήν τῆς χαρᾶς αὐτῆς.

Τό μυστήριον τοῦτο εἶναι ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τό γεγονός δηλαδή ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον πάλαι κατ΄ ἀρχάς ἐκ τοῦ χοός κατ΄εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐθεράπευσε τά τραύματα αὐτοῦ, ἀνέπλασε καί ἀνεδημιούργησε αὐτόν, «ἐξαποστείλας τόν υἱόν  Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5) κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον.  Ὡς λέγει ὁ ἔγκριτος καί θεοφόρος πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀσυγχύτως προσέλαβε τό ἀνθρώπινον, ᾠκειώσατο τήν ἀνθρωπότητα, καταπεφοίτηκεν ἐθελοντής ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς», προκειμένου νά ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς ἐκ τῆς προσγενομένης ἡμῖν ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας φθορᾶς καί φέρῃ ἡμᾶς «εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).

Τό μυστήριον τοῦτο, ἐκκινοῦν ἀπό τοῦ οὐρανοῦ ἄνωθεν, διικνεῖται εἰς τήν γῆν κάτω. Ὡς ἀφορῶν καί στοχεῦον εἰς τόν ἄνθρωπον, καθιστᾷ τοῦτον συνεργόν καί συμμέτοχον. Παρθένος κόρη ἐκ Ναζαρέτ  συνεργεῖ,  συλλαμβάνουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, κυοφοροῦσα καί τίκτουσα ἐν Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τόν Χριστόν. Οὐδέ αὐτή ἡ ἄψυχος κτίσις οὔτε τῶν ἀλόγων ζώων ἡ φύσις ἀποκλείονται, ἀλλά ἡ γῆ καί μάλιστα αὐτή ἡ τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς Γεννήσεως ἀνηγέρθη, δέχεται καί φιλοξενεῖ εἰς τά σπλάγχνα αὐτῆς τόν τεχθέντα Βασιλέα, συμμετέχοντα εἰς ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα  ἡμέτερα πάθη, ἕως καί εἰς αὐτήν τήν  περιβολήν σπαργάνων καί ἀνάκλισιν ἐν φάτνῃ.

Μάγοι Περσῶν βασιλεῖς μακρόθεν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, προσέρχονται καί γονυπετεῖς προσκυνοῦν τό παιδίον (Ματθ. 2, 1-2), προσφέροντες χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν ὡς δῶρα τῆς εὐλαβείας αὐτῶν (Ματθ. 2, 11). Ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τήν ὅμορον τῆς Βηθλεέμ κώμην, ἀκούσαντες παρά τοῦ ἀγγέλου τό:  « Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην σφόδρα, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστιν χριστός κύριος» (Λουκ. 2, 11) καί τό «πλῆθος τῆς οὐρανίου στρατιᾶς αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 13-14), « διέρχονται ἕως Βηθλεέμ καί ἀνευρίσκουν τήν τε Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 15-17) «καί ὑποστρέφουν δοξάζοντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον καθώς ἐλαλήθη πρός αὐτούς» (Λουκ. 2, 20).

Τήν πρόσκλησιν ταύτην τῆς συμμετοχῆς καί συνεργίας εἰς τήν θείαν συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν οὐχί πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως ἀποδέχονται. Οἱ μάγοι καί οἱ ποιμένες προσέρχονται προσκυνοῦντες,  Ἡρώδης ὅμως ὁ βασιλεύς ἀκούσας περί τοῦ νεογενοῦς βασιλέως, ταράσσεται μαινόμενος, τεκταίνεται ἀνίερα καί κατασφάζει ἀθῷα νήπια (Ματθ. 2,16). Καταδιώκει Αὐτόν τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, ἀρνούμενος οἱανδήποτε βίαν καί ἐνεργῶν ὡς ἄνθρωπος μόνον, φεύγει εἰς Αἴγυπτον (Ματθ. 2,14). Ἔτι καί σήμερον ἄνθρωποι καταδιώκουν τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Αὐτοῦ, τῶν ἀδυνάτων, τῶν νηπίων, τῶν προσφύγων, τῶν πτωχῶν. Ἀνοικτίρμονες καί ἀνελεήμονες, ὡς ὁ Ἡρώδης, κηρύσσουν πολέμους μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην, προβαίνουν εἰς τρομοκρατικάς ἐνεργείας ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί τῆς θρησκείας μέ ἑκατόμβας ἀνθρωπίνων θυμάτων. Χωρίζουν καί ἀποκλείουν πόλεις ἀπ’ ἀλλήλων ὡς καί ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἀπό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ στάσις τῆς ἀποστασίας αὐτῆς ἐνίων ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι καί ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνισότητος εἰς τόν κόσμον.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρά ταῦτα, μετά πίστεως βαθείας καί ἐλπίδος βεβαίας διακηρύσσει ὅτι τῶν ὀλίγων τούτων « ἡ ἀπιστία δέν θά καταργήσῃ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ( Ρωμ. 3, 3). Συμπάσχει μετά τοῦ ἀνθρώπου διά τήν τραγικότητα καί τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί συμπαρίσταται αὐτῷ ποικιλοτρόπως ὡς στοργική πνευματική μήτηρ, κηρύττουσα σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, «ἀναπαύοντα πάντας τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» (Ματθ. 11, 28), οἱ ὁποῖοι προσέρχονται πρός Αὐτόν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων  τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ἡμῖν ποιμνίου, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί προτρέποντες αὐτά, ὅπως, διατηροῦντα τήν ἐλπίδα, ἐγκολπωθοῦν καί ἀκολουθοῦν Χριστόν Ἐνανθρωπήσαντα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοπατερικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνοντες πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ὅπως ὦσιν εἰρηνοποιοί καί ἐργάται δικαιοσύνης χάριν τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν καί  τῆς ἐν εὐημερίᾳ ἀγαθῶν ζωῆς αὐτῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2009.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τήν Δευτέραν, 8/21 -12-2009, ἔλαβε χώραν Διαθρησκειακή Συνάντησις εὐρείας συμμετοχῆς εἰς τόν ἱερόν τόπον τῶν Δρούζων Νάμπι Σουέμπι τῆς περιοχῆς Γαλιλαίας, οὐχί μακράν τῆς πόλεως τῆς  Τιβεριάδος.

Εἰς τόν τόπον τοῦτον ἔζησε τόν 11^ον μ.Χ. αἰ. καί εἶναι ἐνταφιασμένος ὁ Νάμπι Σουέμπι, ἕνας ἀπό τούς προφήτας τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων.

Ἡ Συνάντησις αὐτή εἶναι ἡ τρίτη εἰς τό εἶδος της. Ἡ πρώτη ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἀρχιραββινείαν τῶν Ἱεροσολύμων  τό ἔτος 2003 καί εἶχε ὡς θέμα  τήν ἔναρξιν μιᾶς συνεργασίας μεταξύ τῶν θρησκευτικῶν Κοινοτήτων εἰς τό  Ἰσραήλ διά τήν πρόληψιν κρίσεων βίας. Ἡ  δευτέρα ἔλαβε χώραν τό ἔτος 2008 εἰς τό Κφάρ-Καράα καί εἶχε ὡς θέμα  τήν ἀντιμετώπισιν ἐκδηλωθείσης κρίσεως βίας. Εἰς αὐτήν τήν δευτέραν κύριος ὁμιλητής ἦτο ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Ἡ ἐν λόγῳ τρίτη αὐτή Συνάντησις, διοργανωθεῖσα μέ τήν συνεργασίαν τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων τοῦ Ἰσραήλ, κ. Γιακούμπ Σαλάμε καί κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, τῆς Ἀρχιραββινείας, τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων τῆς Ἁγίας Γῆς, Ἐκπροσώπων τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπαριλάν καί τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων καί Ἐκπροσώπων τοῦ Ἰσλάμ εἶχε ὡς θέμα: «τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους δύνανται οἱ θρησκευτικοί ἀρχηγοί νά ἐπηρεάσουν εἰς κρίσεις καί φιλονεικίας» θρησκευτικάς ἤ κοινωνικάς εἴτε διά τῆς προλήψεως αὐτῶν εἴτε διά τῆς  ἀντιμετωπίσεως, ἐφ’ ὅσον δέν κατέστη δυνατόν νά ἀποτραποῦν καί ἐξεδηλώθησαν εἴτε διά τῆς θεραπείας, ἐάν  εἶχαν συνεπείας ὁποιασδήποτε.

Εἰς τήν Συνάντησιν αὐτήν μετέσχον Ἀνώτατοι Ἐκπρόσωποι τῶν τριῶν θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων.  Ἀπό πλευρᾶς Χριστιανῶν μετέσχεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας τῶν Σεβασμιωτάτων,  Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, Διευθυντοῦ τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Τιβεριάδος Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Καπερναούμ μοναχοῦ Εἰρηνάρχου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Κανᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου καί τοῦ ἐφημερίου ἱερέως τῆς Ναζαρέτ π. Γαβριήλ Ναντάφ.

Ἐκ τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν δογμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς παρέστησαν ὁ Κουστωδός τῶν Φραγκισκανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς π. Πιέρ Μπατίστα Πιζαμπάλλα, ὁ Λατῖνος Πατριάρχης εἰς τά Ἱεροσόλυμα Monsignor Φουάδ Τουάλ, ὁ Ἀποστολικός Δελεγᾶτος, Monsignor Antonio Franco, ὁ Λουθηρανός Ἐπίσκοπος εἰς  τά Ἱεροσόλυμα Monsignor Μουνίμπ Γιουνάν κ.ἄ.

Ἀπό πλευρᾶς Ἰουδαϊσμοῦ μετέσχον ὁ Ἀρχιραββῖνος τοῦ Τέλ Ἀβίβ κ. Γιόνα Μετζίγκερ, ὁ Ἀρχιραββῖνος τῆς Χάϊφας κ. Σλόμο Ἀμάρη, ὁ ραββῖνος κ. Νταίηβιντ Ρόζεν, Ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ εἰς τόν διάλογον αὐτοῦ μετά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Γενικός Γραμματεύς τῆς Ἀρχιραββινείας κ. Ὀντέντ  Βάϊνερ καί ἄλλοι ραββῖνοι.

Ἀπό πλευρᾶς Ἰσλάμ μετέσχον ὁ ἰμάμης Ζιγιάντ Ἀμποῦ- Μόχ, Διευθυντής τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Ὑποθέσεων εἰς τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ καί πολλοί ἄλλοι ἰμάμηδες τῆς περιοχῆς.

Ἀπό πλευρᾶς Δρούζων μετέσχον ὁ φιλοξενῶν τήν Συνάντησιν αὐτήν Σεΐχης Μουάφακ Ταρίφ, ὁ Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τοῦ θρησκευτικοῦ τούτου τόπου τῶν Δρούζων κ. Ντοντάν Ὄδε  καί πολλαί ἄλλαι προσωπικότητες τῶν Δρούζων.

Ἡ Συνάντησις αὐτή, διαρκείας μιᾶς ἡμέρας, ἐλειτούργησε ὡς ἑξῆς: Ἐσχηματίσθησαν τρεῖς ὁμάδες ἐργασίας ἀπό ἐκπροσώπους τῶν ἀρχηγῶν τῶν τριῶν θρησκευμάτων. Εἰς τήν μίαν ἐξ αὐτῶν ἔγινε διάλογος μέ θέμα τήν πρόληψιν τῆς κρίσεως. Εἰς τήν δευτέραν ἔγινε διάλογος μέ θέμα τήν ἀντιμετώπισιν τῆς κρίσεως, ἐν ᾧ αὐτή λαμβάνει χώραν καί εἰς τήν τρίτην ἔγινε διάλογος μέ θέμα τήν θεραπείαν τῆς κρίσεως ἤ μᾶλλον τήν θεραπείαν τῶν συνεπειῶν μιᾶς ἐκδηλωθείσης ἤδη κρίσεως.

Τά πορίσματα τῶν συζητήσεων τῶν τριῶν αὐτῶν ὁμάδων ἐπαρουσιάσθησαν ὑπό τῶν διεθυνόντων τάς συζητήσεις αὐτάς κατά τήν λαβοῦσαν ἐν συνεχείᾳ χώραν συνάντησιν τῆς ὁλομελείας εἰς τήν εὐρύχωρον καί καλαίσθητον αἴθουσαν τοῦ Κέντρου τούτου τῶν Δρούζων, τήν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ ἀρχηγός τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων, κ. Μουαφάκ Ταρίφ.

Κύριος ὁμιλητής εἰς τήν ὁλομέλειαν αὐτήν ἦτο  ὁ Λατῖνος Πατριάρχης εἰς τά Ἱεροσόλυμα Monsignor Φουάδ Τουάλ. Κατόπιν τούτου ὡμίλησαν ἐν συντομίᾳ ὁ Διευθύνων τοῦ Τμήματος τῶν Χριστιανικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων τοῦ Ἰσραήλ κ. Γιακούμπ Σαλάμε, ὁ Ἀρχιραββῖνος τοῦ Τέλ Ἀβίβ κ. Γιόνα Μετζίκερ, ὁ Ἀρχιραββῖνος τῆς Χάϊφας κ. Σλόμο Ἀμάρη, ὁ καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπαριλάν καί Διευθύνων  τάς συζητήσεις τῆς τρίτης ὁμάδος κ. Μπέν Μολλόβ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων κ. Μουαφάκ Ταρίφ, ὁ Γενικός Γραμματεύς τοῦ Συμβουλίου τοῦ προσκυνήματος  τούτου  κ. Ντοντάν Ὄντε, ὁ κ. Τζιγιάντ Ἀμποῦ-Μόχ, ὁ κ. Μανσούρ Μπαχίτζ, Ὑπεύθυνος τοῦ  Τμήματος Θρησκευτικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ καί τινες ἄλλοι.

Κύριαι θέσεις τῶν ὁμιλησάντων ἦσαν ὅτι ἡ ἀποστολή τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἀνδρῶν ἐν γένει εἶναι νά προλαμβάνουν τήν ἔκρηξιν κρίσεων διά καταλλήλου διδασκαλίας πρός τούς πιστούς, τούς ὁποίους καθοδηγοῦν. Ἐπίσης ἐπεσημάνθη ὁ ρόλος των κατά τήν διάρκειαν ὡρισμένης κρίσεως, νά μειώνουν δηλαδή τήν ἔντασιν καί τόν φανατισμόν, εἴτε μετά τήν ἐκδήλωσιν αὐτῆς, νά προσπαθοῦν νά θεραπεύσουν μέ τόν καλλίτερον τρόπον τά ἀρνητικά ἀποτελέσματά της,  τραύματα, χάσματα, ζημίας κ.λπ. Τό ἔργον τοῦτο ὀφείλει, εἶπον, νά γίνεται ἀπό κοινοῦ ἀνεξαρτήτως τῶν δογματικῶν διαφορῶν ἀναμεταξύ τῶν θρησκειῶν. Αἱ διαφοραί αὐταί παραμένουν, δέν  ἀποτελεοῦν ἀντικείμενον διαπραγματεύσεως ἤ συμβιβασμοῦ, παρά ταῦτα ὀφείλουν νά μήν ἐπηρεάζουν τό εἰρηνευτικόν ἔργον τῶν θρησκευτικῶν ἀνδρῶν.

Δύνανται καί ὀφείλουν, εἶπον οἱ ὁμιληταί, εἴτε οἱ ραββῖνοι εἰς τάς συναγωγάς εἴτε οἱ ἱερεῖς εἰς τάς ἐκκλησίας, εἴτε οἱ σεΐχηδες-ἰμάμηδες εἰς τά τεμένη νά διαπαιδαγωγοῦν τούς πιστούς τῶν θρησκειῶν των μέ τάς ἀρχάς τοῦ σεβασμοῦ τοῦ δικαιώματος τοῦ ἄλλου νά ἔχῃ μίαν διαφορετικήν γνώμην, πεποίθησιν, πίστιν.           Ἔτι περαιτέρω ἀποστολή τῶν θρησκευτικῶν ἀνδρῶν εἶναι νά εἰσέρχωνται καί εἰς τόν χῶρον τῶν ἀντιθέτων μεταξύ των ὁμάδων καί νά προσπαθοῦν νά τάς συμφιλιώσουν μέ τήν δημιουργίαν γεφυρῶν ἐμπιστοσύνης.

Σκοπός τῶν συναντήσεων τοῦ εἴδους τούτου εἶναι ἡ ἐπί τό αὐτό συνάντησις τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν καί ἐκπροσώπων των διά τόν παραδειγματισμόν τῶν πιστῶν των, ὕστερα μάλιστα ἀπό τάς κρίσεις, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον χώραν εἰς τό Ἰσραήλ εἴτε κατά τό περασμένον ἔτος εἰς τήν Ἄκκρην κατά τήν διάρκειαν τῶν ἡμερῶν τῆς Ἰουδαϊκῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ μεταξύ τῶν Ἰσραηλινῶν καί Μουσουλμάνων εἴτε μετά τά γεγονότα, τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν μεταξύ Ἰσραηλινῶν καί Δρούζων εἰς τό  βιβλικόν χωρίον Πκέα τοῦ βορείου Ἰσραήλ. Ἐπίσης σκοπός τῆς συναντήσεων αὐτῶν εἶναι νά ἐνεργοῦν προληπτικῶς, οὕτως ὥστε νά ἀποφεύγωνται ἄλλαι κρίσεις, αἱ ὁποῖαι ἐνδεχομένως ἐμφανίζονται εἰς τόν ὁρίζοντα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Μία ἀπό τάς μεγάλας πόλεις τῆς Δυτικῆς Ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου, γειτονική τῆς Βηθλεέμ, νοτιοδυτικῶς τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, εἶναι τῆς Μπετζάλλας, ἀριθμοῦσα περί τούς 17.000 κατοίκους.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἀνέκαθεν Ὀρθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα μέ 7.000 περίπου μέλη.

Πολιοῦχοι Ἅγιοι τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ἡ Θεοτόκος καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἡ Κοινότης διατηρεῖ ναόν πρός τιμήν τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου ἀπό τό ἔτος 1862.  Διατηρεῖ ἐπίσης ναόν πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ. Οἱ δύο αὐτοί ναοί εἶναι μεγαλοπρεπεῖς καί καλαίσθητοι, ἀρχιτεκτονικά ἐπιτεύγματα, μαρτυροῦντα τήν δυναμικότητα τῆς Κοινότητος, τῆς ὁποίας ἐξυπηρετοῦν  τάς λατρευτικάς   ἀνάγκας.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἑορτάζεται ἐτησίως ἐπί τριήμερον ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Μπετζάλλας καί ὄχι μόνον ὑπ αὐτῶν. Ἡ ἑορτή αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων γίνεται καί ἑορτή ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀκόμη καί τῶν μή χριστιανῶν κατοίκων τῆς πόλεως κοινωνικῶς. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γίνεται δεκτός ἀπό ὅλους ὡς ὁ Ἅγιος τῆς πόλεως.

Διά νά τιμήσῃ τήν ἑορτήν αὐτήν, προσῆλθεν εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου,  τῆς 6^ης /19^ης Δεκεμβρίου 2009.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος, κατηυθύνθη πρός τό ἡγουμενεῖον τοῦ Πατριαρχείου, ὅπου ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος μετά τῶν τριῶν ἀγάμων Ἀραβοφώνων ἱερέων τῆς Μπετζάλλας καί τῆς Ἀστυνομίας.

Ἀπό τό ἡγουμενεῖον ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τόν πολύ πλησίον εὑρισκόμενον ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅπου ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ἐνδεδυμένοι οἱ Ἱερεῖς, οἱ Ἐπίτροποι καί ὁ λαός. Ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσώδευσε καί εὐλογήσας, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί ηὐλόγησε τούς ἄρτους.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Μπαντούμη καί Λαζέτης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας κ. Δημητρίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν καί συμπροσευχομένου τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Βηθλεέμ, Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, συλλειτουργούντων Ἱερομονάχων, Ἱερέων καί Διακόνων, συμπροσευχομένων δέ ἐν βαθείᾳ κατανύξει καί ταπεινώσει πλήθους Ὀρθοδόξων  πιστῶν, κατανυκτικῶς δέ ψαλλόντων τῶν μελῶν τῆς  καλλιφώνου χορῳδίας τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τοῦ Δημάρχου  τῆς πόλεως κ. Ράτζη Ζεντάν καί ἄλλων Προυχόντων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαίροις ὁ ἱερώτατος νοῦς. Τό τῆς Τριάδος καθαρόν ἐνδιαίτημα. Ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, καταπονουμένων ἡ βοήθεια… Ἱεράρχα Νικόλαε… (Στίχ. Ἑσπερινοῦ.)».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Πανηγυρίζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Κοινότης τῆς Παλαιστινιακῆς πόλεως ἡμῶν Μπετζάλλας ἐπί τῇ Πανιέρῳ μνήμῃ τοῦ Προστάτου αὐτῆς Ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας.

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ὁ  Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη προστάτης καί ὑπέρμαχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Νέος Ἀβραάμ ἐδείχθης Νικόλαε, ὡς μονογενής υἱός προσάξας τόν νοῦν τῷ Δεσπότῃ σου, ἀναιμάκτους θυσίας προσφέρων ἀεί».

Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἅγιος Νικόλαος διεκρίθη εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τόσον διά τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελίου, τῆς εὐαγγελικῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, δηλαδή τῆς σῳζούσης ὀρθῆς πίστεως, ὅσον καί διά τῆς διαθέσεως τῆς ψυχῆς του ὑπέρ τοῦ ποιμνίου Του. Ἰδού τί λέγει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός περί τοῦ Νικολάου: «Ὄμματι νοός, προβλέπων τά μέλλοντα, δογμάτων ὀρθῶν, πάντας ἐνέπλησας, ὁμοούσιον τῷ Πατρί τόν Υἱόν καταγγείλας ἡμῖν καί Ἀρείου τήν μανίαν ἐξωλόθρευσας, στήλην ὀρθόδοξον πίστεως τά σεπτά σου προθείς κατορθώματα».

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος ὡς γνωστόν ὑπῆρχε κατά τούς χρόνους τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ. Οὗτος διεκρίνετο διά τήν ἐν Χριστῷ πολιτείαν του ὡς καί διά τήν ὑπερβάλλουσαν ἀρετήν καί εὐσέβειάν του. Τοῦτο τόν κατέστησε ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή Ἀρχιερέα καί Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Ὑπό τήν ἰδιότητα δέ αὐτήν παρέστη εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας, τῆς συγκληθείσης ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου τό 325 μ.Χ. Ἡ συμβολή δέ τοῦ Ἐπισκόπου Μύρων εἰς τήν μεγάλην αὐτήν σύναξιν τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων ὑπῆρξεν καταλυτική. Καί τοῦτο, διότι κατέδειξεν ὡς πλάνην τοῦ διαβόλου τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος (Ἄρειος) θεωρεῖται ὁ πατήρ καί ἀρχηγός ὅλων τῶν αἱρέσεων, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.

Ἐάν σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστιανικός κόσμος ἤ μᾶλλον οἱ Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον εἶναι διῃρημένοι καί ἐν πολλοῖς πολέμιοι ἀλλήλων, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Ἂρειανισμοῦ, ἡ ὁποία (αἵρεσις) ἐμφορεῖται καί ἐμπνέεται οὐχί ἀπό τό φρόνημα τῆς πραότητος καί ταπεινότητος τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 27-30), ἀλλά ἀπό τό φρόνημα τῆς ἐπάρσεως τοῦ Σατανᾶ, τοῦ πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ ὁποίου Σατανᾶ ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «οὐκ ἔγνωσαν τά βαθέα (Ἀποκ. 2, 24).

Ἰδού λοιπόν, διατί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατεῖ νά περιγράψῃ τόν θαυμασμόν, ἀλλά καί τόν ἔπαινον πρός τόν Ἅγιον Νικόλαον, λέγων: «Ποίοις μελῳδικοῖς ᾀσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην. Τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον. Τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην, τόν μέγαν προσασπιστήν τε καί διδάσκαλον. Τόν πάντας τούς κακοδόξους καταισχύνοντα. Τόν ὀλετῆρα Ἄρειον καί θερμόν ἀντίμαχον. Τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρῦν, ὁ Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος».

Δικαίως, λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀναδεικνύεται, ἀλλά καί ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Κανών τῆς πίστεως καί ἡ εἰκών τῆς πραότητος.

Τοῦ Κανόνος τούτου τῆς πίστεως καί τῆς εἰκόνος τῆς πραότητος καλούμεθα καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου χριστιανοί νά γίνωμεν μιμηταί καί κοινωνοί καί μάλιστα κατά τήν περίοδον τῆς νηστείας τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Ἐάν ὄντως θέλωμεν, ὁ ἐν τῇ φάτνῃ τοῦ σπηλαίου γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς Θεός Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά ἀνακλιθῇ ἐν τῇ φάτνῃ τῶν σωματικῶν ἡμῶν σπηλαίων, δηλαδή τῶν καρδιῶν ἡμῶν.

Καί νῦν, παμμάκαρ Νικόλαε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ ὑπέρ ἡμῶν τῶν πίστει καί πόθῳ τιμώντων ἀεί τήν χαρμόσυνον καί πανίερον μνήμην σου.

Μή παύσῃ,  Ἅγιε Νικόλαε πρεσβεύων ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς περιοχῆς τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀμήν».

Ἐπί ὥραν πολλήν ὁ Μακαριώτατος μετέδιδε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τάς μακράς καί πυκνάς σειράς τῶν προσερχομένων πιστῶν.

Ἡ θ. Λειτουργία ἀπεδείχθη καί πάλιν ὀρθοδόξῳ τῷ τρόπῳ ἕνα ἄνοιγμα καί μία κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, μία ἀνάτασις καί ἀνάβασις τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν οὐρανόν, διά μίαν εἰσέτι φοράν μία δωρεά τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πρός ἡμᾶς δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, συνέχισιν τῆς ζωῆς καί σωτηρίαν. Ἀποροῦσε κανείς, πῶς ἀπό τήν θεωρουμένην «Ὀρθόδοξον ἀδυναμίαν» ἠδύνατο νά ἐξέλθῃ τόση δύναμις προσευχῆς καί ἀπό τήν λεγομένην «ὀρθόδοξον ἀταξίαν» τόση κατάνυξις προσευχῆς καί τάξις καί εὐπρέπεια θ. Λειτουργίας.

Ἡ χορῳδία μέ τήν ψαλμῳδίαν της, ἰδίᾳ ὅμως μέ τούς ὕμνους τοῦ Κοινωνικοῦ «Τοῦ Δείπνου Σου τοῦ μυστικοῦ…» καί  τούς ὕμνους τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρός τήν Θεοτόκον, κατένυξε βαθέως καί προητοίμασε διά τήν θ. Κοινωνίαν τούς προσερχομένους πιστούς, ἀλλά καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ, ἀλλά καί εἰς τό κάτωθι τοῦ Ναοῦ σπήλαιον, μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἔνθα πιστεύεται ὅτι διῆλθε ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὅταν ἦλθε ὡς προσκυνητής εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Μετά τήν λιτανείαν, συνοδεία τοῦ Μακαριωτάτου, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί λαός ἐπέστρεψαν εἰς τόν ἱερόν Ναόν, ψάλλοντες τό: «Τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν….».

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου καί τήν ἀπόλυσιν τοῦ λαοῦ, ἐπηκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν Τζαμαΐγια Ἰλ-Χσάν, δηλαδή εἰς τόν «Φιλανθρωπικόν Σύλλογον», ὁ ὁποῖος εἶναι κέντρον ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων καθιδρυμάτων τῆς πόλεως, μεθ’ ὅ ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί φιλόφρων δεξίωσις ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου, ὁ ὁποῖος εἶχε διακοσμήσει μέ εὐπρέπειαν καί τόν ναόν καί τό ἡγουμενεῖον καί διά πολυποικίλτων καλυμμάτων τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ὥστε νά μπορῇ νά τοῦ εὐχηθῇ κανείς: «Ἁγίασον Κύριε τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Σου».

Τέλος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος καί ἡ Κοινότης παρέθεσαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν του τράπεζαν ἰχθύων εἰς τόν ξενοδοχεῖον ANGEL τῆς πόλεως.

Ὄντως ἡ ἑορτή αὐτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Μπετζάλλας ἀπεδείχθη πάνδημος ἑορτή τῆς πόλεως διά προσευχήν καί ἐπικοινωνίαν καί διά πολλούς ἐκ τῶν κατοίκων καί δυνατότης ἐργασίας διά τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον, ἰδίᾳ μάλιστα ὑπό τάς παρούσας δυσμενεῖς συνθήκας τῆς ζωῆς τῆς Βηθλεέμ καί τῶν περιχώρων της.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 27^ην Νοεμβρίου/ 10^ην Δεκεμβρίου 2009, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν  καί Πατριάρχην τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλον τόν Γ’, ὁ ἐκλεγείς κατά τήν πρόσφατον, 59^ην Κεντρικήν Ἐπιτροπήν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἀπό 26^ης Αὐγούστου ἕως 3^ης Σεπτεμβρίου 2009, νέος Γενικός Γραμματεύς αὐτοῦ, ἐκ Νορβηγίας καταγόμενος, κ. Olav Tveit. Οὗτος ἀναλαμβάνει πλήρη τά καθήκοντα αὐτοῦ ἀπό 1^ης Ἰανουαρίου 2010, ἅμα τῇ λήξει τῆς θητείας τοῦ ἄχρι τοῦδε Γενικοῦ Γραμματέως Rev. Samuel Cobia, τήν 31^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ἡ ἐπίσκεψις αὐτή ἔλαβε χώραν εἰς τό πλαίσιον τῆς συνεχίσεως τῆς ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. ἀναληφθείσης δραστικῆς πρωτοβουλίας συμβολῆς εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν εἰς  Μέσην Ἀνατολήν διά τῆς ἱδρύσεως τοῦ Τμήματος P.I.E.F. (Palestine – Israel Ecumenical Forum), ἀρχῆς γενομένης εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας, τόν Ἰούνιον τοῦ ἔτους 2007.

Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν μετέσχε τότε ὁ ὁσονούπω ἀφυπηρετῶν Γενικός Γραμματεύς τοῦ Π.Σ.Ε., Rev. Samuel Cobia, ὁ ὁποῖος ἐν συνεχείᾳ ἐπεσκέφθη τά Ἱεροσόλυμα καί τό Πατριαρχεῖον.

Ἡ εἰρηνευτική αὕτη πρωτοβουλία συνεχίζεται καί νῦν διά Γενικῆς Συναντήσεως τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τούτου εἰς τήν πόλιν τῆς Βηθλεέμ ἀπό 10^ης -14^ης Δεκεμβρίου 2009.

Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τοῦ Τμήματος τούτου ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις τῶν ἐκπροσώπων  τοῦ Π.Σ.Ε. εἰς τό Πατριαρχεῖον. Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τούτων προσεκλήθη νά κηρύξῃ ὁ Μακαριώτατος τήν ἑπομένην, Παρασκευήν 28^ην Νοεμβρίου/ 11^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ὁ νέος Γενικός Γραμματεύς ἐξέφρασε τήν χαράν αὐτοῦ καί τάς εὐχαριστίας διά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί διά τήν συνεργασίαν αὐτοῦ μετά τοῦ Π.Σ.Ε. Ὁ Μακαριώτατος ἐκαλωσώρισε τόν νέον Γενικόν Γραμματέα, συνεχάρη αὐτόν ἐπί τῇ ἐκλογῇ καί ἐπανέλαβε τήν διάθεσιν Αὐτοῦ νά συνεργασθῇ τό Πατριαρχεῖον μετά τοῦ Π.Σ.Ε., ὡς ἡ ἀρχαιοτέρα καί μόνη αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Γῆς, ἡ διατηρήσασα τόν θρησκευτικόν χαρακτῆρα τῶν Ἱεροσολύμων ὡς πόλεως ἀνοικτῆς δι’ ὅλας τάς θρησκείας καί ὅλα τά ἔθνη.

Ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη εἰς προβλήματα, τά ὁποῖα δημιουργοῦν χριστιανικαί τινες ὁμάδες εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μέ ἀκραίας τοποθετήσεις τῆς κατά γράμμα ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐπίσης ἀνεφέρθη εἰς τήν ἀπόπειραν τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας νά ἐπισκευάσῃ ἐξωτερικήν κλειστήν θύραν τοῦ δυτικοῦ τείχους τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπί τοῦ θέματος τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου, ὁ Μακαριώτατος εἶπε ὅτι «εἶναι ἐνδεδειγμένος δι’ ἄλλας περιοχάς, δι’ ἡμᾶς ὅμως εἰς Μέσην Ἀνατολήν ὑπάρχει τι βαθύτερον, ἡ συμβίωσις ἀπ’ αἰώνων».

«Τό Πατριαρχεῖον παρακολουθεῖ τά θέματα καί τά προβλήματα  τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος,  «καί ἐπιμελεῖται τούτων διά παροχῆς ἀδειῶν διακινήσεως μεταξύ τῶν κατεχομένων περιοχῶν καί τῆς  Ἱερουσαλήμ, δι’ ὑποτροφιῶν διά σπουδάς, συμπαραστάσεως εἰς νησηλευτικά ἱδρύματα κ.ἄ.Ἐπί τοῦ θέματος τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων δέν δεχόμεθα ἀποκλειστικότητα αὐτῆς δι’ οὐδένα». Ὁ Μακαριώτατος ἔθιξε καί τό θέμα τῆς ἀνάγκης ἐπιμελείας καί βοηθείας τῶν Χριστιανῶν ἐντός τοῦ Ἰσραήλ.

Ὁ κ. Olav Tveit ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας αὐτοῦ εἰς τόν Μακαριώτατον διά τόν ρόλον τοῦ Πατριαρχείου, ρόλον συμπαραστάσεως εἰς χριστιανούς καί οὐχί μόνον.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν κ. Olav Tveit ἐπί τῇ ἐκλογῇ καί ἐπισκέψει αὐτοῦ ἀργυρᾶν ἀνάγλυφον σφαίραν ὁμοιώματος μικρογραφίας τῆς Ἁγίας Πόλεως ὡς συμβόλου εἰρήνης καί εἰς τούς λοιπούς ἐκπροσώπους μετάλλια τῶν 2000 ἐτῶν χριστιανοσύνης καί φωτογραφικά λευκώματα περιέχοντα τάς τελετάς τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου.

Ἐν συνεχεία τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ Π.Σ.Ε. κ. Olav Tveit, τήν ἑπομένην, Παρασκευήν, 28^ην Νοεμβρίου/ 11^ην Δεκεμβρίου 2009, ἔλαβε χώραν εἰς Βηθλεέμ καί εἰς τό International Center of Bethlehem (ICB), τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας  ἡ Γενική Συνάντησις τῶν μελῶν τοῦ τμήματος PIEF  (Palestine Israel Ecumenical Forum), ἱδρυθέντος ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. διά τήν προώθησιν τῆς εἰρήνης εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν.

Εἰς τό κέντρον τοῦτο μετέβη ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ, ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων ἀνταποκριτοῦ τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά Ἀραβικά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως π. Ἀΐσσα Μοῦσλεχ, τοῦ ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου, τοῦ ἐκ τῆς Ἰορδανίας διακεκριμένου μέλους του ποιμνίου ἡμῶν ἐπιχειρηματίου κ. Ἀΐσσα Ζρεκάτ καί τῆς ἐκ Κάρακ τῆς Ἰορδανίας κ. Οὐαφά Κσούς Διευθυντρίας τοῦ Τμήματος τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.)  εἰς Ἰορδανίαν.

Ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ προγράμματος, ὁ Λουθηρανός Ἐπίσκοπος εἰς τά Ἱεροσόλυμα Right Rev. κ. Munib Yunan ἐκαλωσώρισεν τόν Μακαριώτατον καί πάντας τούς μετέχοντας εἰς τήν Συνάντησιν. Ὁ Γενικός Γραμματεύς Rev Olav Tveit ἐπεσήμανε τήν σημασίαν τῆς συνεχίσεως τῆς «προσκλήσεως τοῦ Ἀμμάν» (Amman Call) διά τήν προώθησιν καί ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης, τήν σημασίαν τῆς ἐπί τό αὐτό συναντήσεως ἡμῶν καί μάλιστα εἰς τόν χῶρον τῆς Βηθλεέμ, εἰς τόν ὁποῖον ἐγεννήθη κατά σάρκα ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

«Ὀφείλομεν», εἶπε, «νά ἀξιοποιήσωμεν ὅλην τήν δύναμιν τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐξέχεεν εἰς τάς καρδίας ἡμῶν ὁ Θεός, προκειμένου νά ἀποστείλωμεν ἐντεῦθεν μήνυμα ἐλπίδος καί αἰσιοδοξίας». Μέ τούς λόγους τούτους ἐκάλεσε τόν Μακαριώτατον νά εὐλογήσῃ τάς ἐργασίας τῆς Συναντήσεως ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.).

Τό ἀπευθυνθέν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μήνυμα ἔχει ὡς ἑξῆς: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2009/12/11/606/

Μηνύματα ἀπέστειλαν ἐπίσης ὁ ἀπερχόμενος Γενικός Γραμματεύς τοῦ Π.Σ.Ε. Rev. Samuel Cobia, ὁ Γενικός Γραμματεύς τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.) κ. Τζίριες Σάλεχ, Ἐθνικά Συμβούλια Ἐκκλησιῶν καί Τοπικοί Οἰκουμενικοί Ὀργανισμοί.

Τόν Πρόεδρον τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Μαχμούτ Ἀμπάς ἀντεπροσώπευσεν ὁ Ἀρχηγός τοῦ Ἐπιτελείου (Chief of Staff), Dr. Rafiq Al- Husseini, ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε τό πλαίσιον τῶν χριστιανικῶν-μουσουλμανικῶν σχέσεων εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν βάσει τοῦ προτύπου τῆς συμφωνίας τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου καί τοῦ χαλίφου Ὁμάρ-Ἀλ-Χατάμπ καί  τό πολιτικόν ἀδιέξοδον τῶν μεταξύ τοῦ Ἰσραήλ καί Παλαιστινίων εἰρηνευτικῶν διαπραγματεύσεων.

Αἱ ἐργασίαι τῆς Συναντήσεως αὐτῆς ἐσυνεχίσθησαν ἕως καί τό Σάββατον, 12^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Τετάρτην, 27^ην Νοεμβρίου / 9^ην Δεκεμβρίου 2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη τόν Ἀρχηγόν/ΓΕΝ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ κ. Γεώργιον Καραμαλίκην μετά συνοδείας αὐτοῦ ἐξ Ἑλλάδος, ἐκ τῆς Πρεσβείας τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ὁ κ. Καραμαλίκης ἐξέφρασε τήν χαράν αὐτοῦ ἐπί τῇ συναντήσει, λέγων ὅτι γνωρίζει ὅτι ὁ Μακαριώτατος παρέλαβε τό Πατριαρχεῖον εἰς μίαν κρίσιμον περίοδον καί κατάστασιν καί ὡδήγησεν αὐτό ἐπιτυχῶς ἐξ ἀδιεξόδου εἰς διέξοδον, ἀντεπροσώπευσεν αὐτό εἰς διορθόδοξα καί διαχριστιανικά συνέδρια καί εἰς διεθνῆ πολιτικά συνέδρια μέ μεγάλην συμβολήν εἰς τήν ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης.

Ὁ Μακαριώτατος ὑπεγράμμισεν ὅτι τό Πατριαρχεῖον εὑρίσκεται εἰς τήν εὐαίσθητον καί δύσκολον χρονικήν συγκυρίαν νά ἔχῃ ποίμνιον εἰς τέσσαρας πολιτικάς κυριότητας, Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν, Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν ἀκόμη καί εἰς τό μακρινόν Κατάρ. Τό Πατριαρχεῖον, ὡς ἐκ τῆς ἱστορικῆς θέσεώς του, τῆς εἰρηνευτικῆς στάσεώς του, τῆς φυσικῆς καί πνευματικῆς κληρονομίας του καί περιουσίας του, διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλον διά τό πολιτικόν καθεστώς (status)  τῶν Ἱεροσολύμων. «Τό Πατριαρχεῖον», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «διαφυλάσσει τά Πανάγια Προσκυνήματα, Πανάγιον Τάφον, Γεθσημανῆν, Ναζαρέτ, Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα καί προσφάτως ἀνεκήρυξε ὡς ἱερομάρτυρα τόν ἐκεῖ σφαγιασθέντα Ἁγιοταφίτην Φιλούμενον. Τοῦτο τό προσκύνημα εἶναι κοινόν εἰς ἱερότητα καί διά τάς τρεῖς μεγάλας θρησκείας. Ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου δέν εἶναι μόνον θρησκευτικός, ἀλλά καί κοινωνικός, συμφιλιωτικός, εἰρηνευτικός, οἰκουμενικός».

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν κ. Καραμαλίκην διά τήν κατανόησιν τοῦ ρόλου τοῦ Πατριαρχείου καί προσέφερεν εἰς αὐτόν κεραμεικήν εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἱεροσολυμιτίσσης καί τό φωτογραφικόν λεύκωμα «Ἱερουσαλήμ, ὁ Ὀμφαλός τῆς γῆς». Ὁ κ. Καραμαλίκης ἐξέφρασε εἰς τόν Μακαριώτατον τήν συγκίνησιν αὐτοῦ διά τήν μεγίστην ταύτην τιμήν καί προσέφερεν εἰς Αὐτόν τόν θυρεόν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἐξοχώτατον

κ. Ἀντώνιον Σαμαρᾶν

Πρόεδρον τῆς «Νέας Δημοκρατίας»

Ρηγίλλης 18

Εἰς Ἀθήνας

Ἐξοχώτατε,

Μετ’ αἰσθημάτων ἰδιαιτέρας χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως ἐπληροφορήθημεν περί τῆς ἐκλογῆς τῆς  Ὑμετέρας λίαν περισπουδάστου Ἡμῖν Ἐξοχότητος εἰς τήν περίοπτον θέσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς «Νέας Δημοκρατίας».

Διά  τῶνδε ὅθεν τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν Γραμμάτων σπεύδομεν ἐκ τῶν ὀρέων Σιών τῆς ἁγίας, ἵνα ἐκφράσωμεν εἰς Αὐτήν καί πάντας τούς συνεργάτας Αὐτῆς ὁλοθύμους συγχαρητηρίους εὐχάς, ἐξ ὀνόματος καί τῶν μελῶν τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, δι’ ἀπρόσκοπτον ἀνάληψιν τῶν καθηκόντων Αὐτῆς, ἀποτελεσματικήν δέ ἐπιτέλεσιν τῆς βαρείας Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς, ἐκ τῆς θέσεως τανῦν τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, πρός ὁλοκλήρωσιν τῶν πολιτικῶν Αὐτῆς ὁραματισμῶν, ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.

Ἐπί τούτοις, ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα πανοικί τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός ἐνίσχυσιν καί κραταίωσιν Αὐτῆς ἐν παντί καί πάντοτε,  καταστέφομεν Αὐτήν καί τούς πολυτίμους Αὐτῆς συνεργάτας ταῖς Πατριαρχικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί εὐλογίαις καί  διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐθ’ Νοεμβρίου ιζ’.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τήν Κυριακήν, 16^ην /29^ην Νοεμβρίου 2009, μετά τήν τελετήν ἁγιοκατατάξεως τοῦ νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου Ἁγιοταφίτου, διατελέσαντος ἡγουμένου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ,  ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετὰ τῆς συνοδείας αὐτοῦ, ἐπεσκέφθη τὸ ἐκ τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως ἡμίσειαν ὥραν αὐτοκινητιστικῶς ἀπέχον χωρίον Νούσφ-Τζάμπαλ – Μεσόβουνον, ὅπου ὑπάρχει ἐκκλησία τοῦ Πατριαρχείου ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐξυπηρετοῦσα ἄχρι πρὸ πεντηκονταετίας τὰς λατρευτικὰς ἀνάγκας πολλῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, μετακομισάντων νῦν εἰς τὰς ὁμόρους μεγάλας πόλεις. Ὡς ἐκ τούτου ἑπτὰ μόνον Ὀρθόδοξοι πιστοὶ κατοικοῦν σήμερον εἰς τὸ χωρίον τοῦτο, τοὺς ὁποίους ἐπεσκέφθη ὁ Μακαριώτατος καὶ ἐνίσχυσεν ἠθικῶς καὶ ὑλικῶς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Τρίτην, 11^ην / 24^ην Νοεμβρίου 2009, ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Γαλίτης ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Ὁ κ. Γαλίτης ἦτο προσκεκλημένος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἵνα ὁμιλήσῃ εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας ἐπί τῶν θεολογικῶν διαλόγων ἐν γένει, ἰδίᾳ δέ ἐπί τῆς συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τόν θεολογικόν διάλογον τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλήσιας μετά τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν. Ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτήν ἦτο ὁ καθηγητής κ. Γ. Γαλίτης, ὁ  ὁποῖος εἶχεν ἔλθει εἰς τό  Πατριαρχεῖον καί πρό τῆς συναντήσεως αὐτῆς, ἵνα ἐνημερώσῃ τόν Μακαριώτατον ἐπί τῆς πορείας τοῦ διαλόγου τούτου καί λάβῃ ὁδηγίας περί τῆς ἐνδεικνυμένης στάσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτόν.

Εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ συνάντησιν τοῦ κ. Γαλίτη μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου Γ’, 11^ην / 24^ην -11-2009, ἦσαν παρόντες περί τούς τεσσαράκοντα Ἁγιοταφῖται Πατέρες, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καί μοναχοί. Εἰς τούτους, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ἔδωσε διάλεξιν μέ θέμα τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους, εἰδικώτερον δέ αὐτόν τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Τά κύρια  σημεῖα τῆς διαλέξεως τοῦ καθηγητοῦ κ. Γαλίτη ἦσαν τά κάτωθι:

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παλαιότερον ἐχαρακτηρίζετο ὑπό τοῦ Harnack «ὡς μία ἀποβαλτωμένη καί ἀποστεωμένη Ἐκκλησία φυλακτῶν, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσα μέ τήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τῶν πρώτων χριστιανῶν. Ὑπό τοῦ διακεκριμένου βυζαντινολόγου Steven Runciman ἐχαρακτηρίσθη ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ 21^ου αἰῶνος, ἤτοι ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος. Ἡ ἀλλαγή αὕτη τῆς γνώμης διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν συνέβη, διότι αὕτη ἐγένετο γνωστή διά τῶν Ρώσων Ὀρθοδόξων μεταναστῶν εἰς τάς χώρας τῆς Εὐρώπης καί τῶν Η.Π.Α. μετά τήν ρωσικήν ἐπανάστασιν  τοῦ 1920 καί ὑπό τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν εἰς τάς αὐτάς χώρας μετά τόν Β’ Παγκόσμιον πόλεμον.

Μετά τήν Β’ Βατικάνιον Σύνοδον, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐδέχθη νά προσέλθῃ εἰς διάλογον μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν «ἐπί ἴσοις ὅροις». Ἀνταποκρινομένη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατόπιν κοινῆς ἀποφάσεως εἰς τήν Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τῆς Ρόδου, τό 1964, ἐδέχθη τόν θεολογικόν διάλογον μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι  ἀληθές ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ  ἀναμενομένη πρόοδος εἰς τόν διάλογον τοῦτον, ὅτι ἐδαπανήθη χρόνος διά τήν συζήτησιν ἐπί τῶν ἑνούντων ἡμᾶς καί ὅτι τώρα μόνον γίνεται συζήτησις ἐπί τῶν διαιρούντων ἡμᾶς σημείων. Παρά ταῦτα, αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, γνωρίζουσαι ὅτι ἐν αὐταῖς ὑπάρχει τό πλήρωμα τῆς ἐν Χριστῷ εὐαγγελικῆς ἀληθείας, χωροῦν εἰς τόν διάλογον δι’ ἱκανῶν θεολόγων, ἵνα βοηθήσουν τάς ἄλλας χριστιανικάς Ἐκκλησίας, νά συμπέσουν μεθ’ ἡμῶν εἰς τήν αὐτήν πίστιν, τήν τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦτο πράττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐφαρμόζουσα εἰς τήν πρᾶξιν τήν ἐν τῇ λειτουργίᾳ προσευχήν «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», συναισθανομένη εἰς βάθος τόν πόνον τῆς τραυματικῆς καταστάσεως τοῦ χωρισμοῦ τής Ἐκκλησίας, μετά τό 1054, καί τήν εὐθύνην τῆς θεραπείας αὐτῆς διά τοῦ διαλόγου. Τάς ἄλλας χριστιανικάς ὁμολογίας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ Ἐκκλησίας ἐχούσας ὁμοῦ μετά τῶν ὀρθῶν καί πεπλανημένας διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι σύν τῷ χρόνῳ διά τοῦ διαλόγου ἐπισημαίνονται καί ἀντικρούονται.

Μέλη τῆς Ἐκκλησίας δύνανται νά ἔχουν διαφορετικήν γνώμην περί τῆς μή συμμετοχῆς εἰς τόν θεολογικόν διάλογον, δέν δύνανται ὅμως νά ἐπιβάλουν τήν ἄποψιν αὐτήν εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν, μετέχουσαν κοινῇ ἀποφάσει εἰς τοῦτον.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τόν διάλογον μέ τήν Ρωμαιοκαθολικήν Ἐκκλησίαν, ἐπετεύχθη διά τῆς ἐπιμονῆς τῶν Ὀρθοδόξων νά δεχθοῦν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τό πρωτεῖον τοῦ Πάπᾳ ὄχι ἀπολύτως, ἀλλά ὡς Πρώτου ἐν Συνόδῳ, συμφώνως πρός τόν 34^ον ἀποστολικόν κανόνα καθώς καί τήν πενταρχίαν τῶν Πατριαρχείων, ἅτινα δέν ἐδέχοντο ἄχρι τοῦδε. Ἕν τῶν προβλημάτων τοῦ διαλόγου τούτου εἶναι ἡ θέσις τῆς Οὐνίας, τό ὁποῖον παραμένει ἀνοικτόν διά τούς Ὀρθοδόξους.

Εἰς τήν πρόσφατον ἐν Πάφῳ συνάντησιν, συνεζητήθησαν ὡρισμένα ἄρθρα τοῦ κειμένου ἐργασίας, τό ὁποῖον εἶχεν ἑτοιμασθῆ πρό ἑνός ἔτους ἐν Κρήτῃ. Τά ὑπόλοιπα ἄρθρα θα συζητηθοῦν τό ἑπόμενον ἔτος ἐν Βιέννῃ. Τό κείμενον βεβαίως δέν προσυπογράφει ἕνωσιν μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὑπό ὡρισμένων μή καλῶς πληροφορημένων Ὀρθοδόξων προσφάτως ἀναληθῶς διαδίδεται.

Τοῦτο θά ὑποβληθῇ πρός ἔγκρισιν εἰς τάς Ἐκκλησίας καί θά συνεκτιμηθῇ  ἐν Συνόδοις μετά τῶν ἄλλων στοιχείων- πορισμάτων τοῦ διαλόγου τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος διά τήν ἕνωσιν, ἡ ὁποία δέν θά ἔλθῃ ὁσονούπω, ὅπως μερικοί ἰσχυρίζονται, ἀλλά μετά μακράν πορείαν προετοιμασίας, ἐργασίας ἄρσεως τῶν θεολογικῶν ἐμποδίων, τῶν κωλυόντων νῦν αὐτήν, εἰς χρόνον τόν ὁποῖον μόνον ὁ Θεός γνωρίζει. Παρ’ ἡμῶν ὁ Θεός ζητεῖ νά εἴμεθα εὔχρηστα ὄργανα εἰς τάς χεῖρὰς Του.

Ὁ κ. Γαλίτης τῇ προτροπῇ τοῦ Μακαριωτάτου ἀνέγνωσεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας τήν πρός Αὐτόν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ὑποβαλλομένην ἔκθεσιν ἐπί τῆς εἰς Πάφον συναντήσεως τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καί τοῦ μελετηθέντος ὑπ’ αὐτῶν κειμένου.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τόν καθηγητήν κ. Γαλίτην διά τήν εἰλικρινῆ, σαφῆ καί ἐμπεριστατωμένην ἐνημέρωσιν ἐπί τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τούς διμερεῖς θεολογικούς διαλόγους καί διά τήν ἀντιπροσώπευσιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν εὐρύτητι «πνεύματος ζωοποιοῦντος καί οὐχί γράμματος ἀποκτείνοντος. (Β’ Κορ. 3,6).

Ὁ καθηγητής κ. Γαλίτης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγινομένην αὐτῷ τιμήν νά ἀντιπροσωπεύῃ τό Πατριαρχεῖον εἰς τόν διάλογον καί τήν πρόσκλησιν νά ὁμιλήσῃ εἰς Ἁγιοταφίτας, θυσιαζομένους φρουρούς τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τοῦ γεωγραφικοῦ δηλαδή κελύφους τοῦ περιεχομένου τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἀληθείας τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder