Τήν Πέμπτην, 29^ην Ὀκτωβρίου /11^ην Νοεμβρίου 2010, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Cape Town κ. Thabo Makgoba, ἐπισκέπτης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, συνοδευόμενος ὑπό τῆς συζύγου αὐτοῦ καί τοῦ ραββίνου τοῦ Cape Town καί ἑτέρου συνεργάτου αὐτοῦ. Ἡ Α.Θ. Μακαριότης ὑπεδέχθη τοῦτον εἰς τό Γραφεῖον Αὐτοῦ καί εἶχε μετ’ αὐτοῦ ἐνδιαφέρουσαν συζήτησιν περί τῆς διά μέσου τῶν αἰῶνων ἐνεργοῦς παρουσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν προσκυνηματικόν, ἐκκλησιαστικόν, φιλανθρωπικόν καί εἰρηνευτικόν τομέα τῶν δρωμένων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ὁ Μακαριώτατος ἐτόνισε εἰς τόν κ. Makgoba ὅτι ὡς ἐκ τῆς γνησιότητος καί τῆς ἀποτελεσματικότητος τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως παρά τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί τῶν ἄλλων θρησκευμάτων καί παρά τῶν τοπικῶν Κυβερνητικῶν Ἀρχῶν.

Ἐπίσης ὁ Μακαριώτατος ἀνέφερεν ὅτι τό Πατριαρχεῖον προωθεῖ τήν εἰρηνευτικήν διαδικασίαν διά τῆς θέσεως αὐτοῦ περί τῆς Ἱερουσαλήμ ὡς «ἀνοικτῆς πόλεως» διά τούς ὀπαδούς ὅλων τῶν θρησκευμάτων. Τό πρόβλημα τῶν Ἱεροσολύμων ἔχει τήν ἐπίλυσιν αὐτοῦ εἰς τήν θεώρησιν τοῦ ἀνεξιτήλου θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος αὐτῶν, τήν ὁποίαν θεώρησιν οἱ πολιτικοί δέν ἐπιτυγχάνουν πάντοτε νά ἔχουν.

Τό Πατριαρχεῖον θεωρεῖ ἑαυτό ὡς τήν συνέχειαν τῆς πρώτης Ἰουδαιοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά ἔχῃ ἀξιώσεις ἐπί τῶν Ἰουδαϊκῶν σεβασμάτων ἤ αὐτῶν τοῦ Ἰσλάμ, μετά τοῦ ὁποίου συνυπάρχει ἀπό τοῦ 7^ου αἰῶνος εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τό Πατριαρχεῖον μετά τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί ἄλλων θρησκευμάτων προωθεῖ τάς εἰρηνευτικάς αὐτοῦ πίστεις καί πεποιθήσεις καί δι’ ἄλλων μέσων, ἀλλά κυρίως διά τοῦ ἱδρυθέντος Council of the Religious Institutions of the Holy Land / Συμβουλίου τῶν Θρησκευτικῶν Καθιδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀκολούθως, τό εἰρηνευτικόν ἔργον ὑποστηρίζει τό Πατριαρχεῖον διά τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ αὐτοῦ ἔργου, προσφερομένου εἰς τά σχολεῖα αὐτοῦ εἰς μαθητάς ἀνεξαρτήτως ὁμολογίας ἤ θρησκεύματος.

Ὁ Μακαριώτατος τιμῆς ἕνεκεν προσέφερεν εἰς τόν κ. Makgoba σταυρόν ἐκ μαργαριταρορρίζης καί τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης, ὡσαύτως δέ εἰς αὐτόν καί τήν σύζυγον αὐτοῦ μετάλλιον κοπέν ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 2.000 ἐτῶν χριστιανοσύνης. Εἰς δέ τόν ραββῖνον τοῦ Cape Town ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν ἐπίσης ἕνα βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Τρίτην, 27^ην Ὀκτωβρίου /9^ην Νοεμβρίου 2010, ἐκπρόσωποι τοῦ Ἱδρύματος Ἀναστασίου Λεβέντη ἐκ Κύπρου, ὁ καθηγητής κ. Βάσος Καραγεώργης Διευθυντής τοῦ ἐν λόγῳ Ἱδρύματος καί ὁ κ. Χαράλαμπος Μπακιρτζῆς, Σύμβουλος, ἐγένοντο δεκτοί ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς εἰδικήν συνάντησιν, προγραμματισθεῖσαν ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ εἰς Πάφον συγκληθέντος Γ’ Συνεδρίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη». Κατά τήν συνάντησιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἐνημέρωσε τούς ἐν λόγῳ ἀνωτάτους ἐκπροσώπους τοῦ Ἱδρύματος Λεβέντη περί τοῦ συντελουμένου ἔργου τοῦ Πατριαρχείου, θρησκευτικοῦ, ἐκκλησιαστικοῦ, προσκυνηματικοῦ, πολιτιστικοῦ, κοινωνικοῦ καί φιλανθρωπικοῦ καί ἐζήτησε τήν κατανόησιν καί τήν ἠθικήν καί ὑλικήν στήριξιν τοῦ σημαντικωτάτου καί πολυποικίλου ἔργου τούτου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπῄνεσε τήν χορηγίαν τοῦ Ἱδρύματος Λεβέντη διά τήν  ὁλοκληρωθεῖσαν ἀνακαίνισιν τοῦ Τμήματος Χειρογράφων τῆς Κεντρικῆς Βιβλικοθήκης  τοῦ Πατριαρχείου καί ἐζήτησε τήν οἰκονομικήν συμπαράστασιν αὐτοῦ διά τήν ἵδρυσιν Μουσείου καί Κέντρου συντηρήσεως εἰκόνων.

Ἐπί τῇ συναντήσει ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τούς ἐν λόγῳ ἐκλεκτούς ἐπισκέπτας τό βιβλίον τοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου καί μετάλλιον κοπέν ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 2.000 ἐτῶν χριστιανοσύνης.

Ὁ κ. Καραγεώργης καί ὁ κ. Μπακιρτζῆς παρέμειναν ἔτι ἐπί διήμερον εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ἐξ ἧς ὡς ἀφετηρίας τῇ συνοδείᾳ τοῦ Ἀρχιτέκτονος τοῦ Πατριαρχείου κ. Θεοδοσίου Μητροπούλου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου ἐπεσκέφθησαν προσκυνήματα καί Ἱεράς Μονάς τοῦ Πατριαρχείου, χρῄζοντα συντηρήσεως καί ἀναστηλώσεως, μέ σκοπόν νά ἐντάξουν αὐτά εἰς τό πλαίσιον τῆς βοηθείας τοῦ Ἱδρύματος Λεβέντη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Κυριακήν, 25^ην Ὀκτωβρίου/ 7^ην Νοεμβρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετέβη μετά συνοδείας εἰς τήν Νεάπολιν τῆς Σαμαρείας.

Ἡ ἀρχαία αὐτή πόλις εἶναι ἡ γνωστή σήμερον ὑπό τό ὄνομα Ναμπλούς μεγάλη πόλις τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας. Εὑρίσκεται ἀναμέσον τῶν βιβλικῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γαριζίν μέ τήν Κοινότητα τῶν Σαμαρειτῶν μέχρι τῆς σήμερον ἐπί τοῦ δευτέρου τῶν ὀρέων τούτων. Εἰς τό μέσον τῆς κοιλάδος τῆς σχηματιζομένης εἰς τούς πρόποδας τῶν ὀρέων τούτων εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, παρά τό ὁποῖον ὁ Κύριος συνωμίλησε μέ τήν Σαμαρείτιδα καί ἐμαρτύρησεν ὁ νεομάρτυς Ἁγιοταφίτης Ἅγιος Φιλούμενος καί ἐπί τοῦ ὁποίου ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ καί περικαλλῆ ναόν ὁ ἡγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος ἐστάθμευσεν ἐπ’ ὀλίγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προερχόμενος ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἀκολούθως τῇ τιμητικῇ συνοδείᾳ τῆς Ἀστυνομίας κατηυθύνθη πρός τήν συνοικίαν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῆς Νεαπόλεως.

Ἐκεῖ συμβιώνει μετά τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων τῆς πόλεως μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμοῦσα περί τά 330 περίπου μέλη 75 οἰκογενειῶν.

Λατρευτικόν κέντρον τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Τοῦτον ἀνεκαίνισε προσφάτως ὁ προϊστάμενος αὐτοῦ, πρεσβύτερος π. Γεώργιος Ἀουάδ.

Ἐπί τῇ ὁλοκληρώσει τῆς ἀνακαινίσεως ἡ Κοινότης προσεκάλεσε τόν Πατέρα αὐτῆς καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον.

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν τήν Κυριακήν, 25^ην Ὀκτωβρίου/7^ην Νοεμβρίου 2010, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, ἡγουμένου τοῦ Φρέατος καί τοῦ προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Ἀουάδ, τῇ παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ἤτοι τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τοῦ Νομάρχου, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀστυνομίας κάι τοῦ κ. Χάννα Ἤσσα, Ἐπιτρόπου τοῦ Ὑπουργείου Βακουφίων καί Συμβούλου ἐπί τῶν Χριστιανικῶν ὑποθέσεων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς προσελθόντας πιστούς, ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Ἀθλήσεως καύχημα, Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος κατεπολέμησας, ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον. Πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει, εὐσεβείας ἀλείπτης. Διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου.

Ἡ  σήμερον τελουμένη μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου ἐν τῷ φερωνύμῳ ναῷ αὐτοῦ εἰς τήν μικράν πλήν ἱστορικήν καί βιβλικήν πόλιν ὑμῶν τῆς Νεαπόλεως φαιδρύνει οὐχί μόνον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά περιποιεῖ καί καύχησιν πνευματικήν εἰς πάντας ἡμᾶς τούς ἀποτελοῦντας τήν ἱεράν ταύτην εὐχαριστιακήν και λειτουργικήν σύναξιν.

Διά τοῦτο μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγομεν ὅτι «ἔχομεν οὖν καύχησιν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ρωμ. 15,17) ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Δημητρίου, ὁ ὁποῖος ἐνεδύθη τόν Χριστόν, ἐν τῷ ἐνδύματι δέ τοῦ Χριστοῦ ὁ Δημήτριος κατεπολέμησε τόν ἀνίσχυρον καί εἰδωλομανῆ ἐχθρόν καί κατήργησε τῶν ἀνόμων τήν πλάνην.

Τό δέ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν τελείαν πίστιν καί τήν ἀγάπην τοῦ Δημητρίου εἰς τόν Χριστόν. Τήν δέ ἐν Χριστῷ τελείαν πίστιν καί ἀγάπην του ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπεσφράγισε διά τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος αὐτοῦ. Τοῦ αἵματος, τό ὁποῖον ἐξέρρευσε ἐκ τῆς ὑπό τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ λογχευθείσης πλευρᾶς τοῦ θεόφρονος Δημητρίου.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὡς γνωστόν, ἐμαρτύρησεν εἰς τήν Θεσσαλονίκην, τήν πατρίδα του. Οἱ γονεῖς του τόν ἀνέθρεψαν μέ τήν Χριστιανικήν τῆς πίστεως εὐσέβειαν. Ὁ ἴδιος δέ ἀνεδείχθη ὄχι μόνο μάρτυς, ἀλλά καί διδάσκαλος τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Συνελήφθη καί ἐφυλακίσθη εἰς Θεσσαλονίκην τῷ 290 μ.Χ. ὑπό τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ, ὁ ὁποῖος μετέβη εἰς Θεσσαλονίκην διά τήν παρακολούθησιν διαφόρων ἀγώνων. Κάποιος δέ βάρβαρος αὐτοῦ φίλος καί ἐπίσημος παλαιστής ὀνόματι Λυαῖος, ἐκαυχᾶτο διά τήν φυσικήν δύναμιν καί τό μεγάλο μέγεθος τοῦ σώματος αὐτοῦ. Οὗτος προκαλοῦσε τούς θεατάς νά συναγωνισθοῦν μαζί του. «Ταῦτα ἰδών», ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Συναξαριστής, «νεανίας τις Νέστωρ καλούμενος καί γνώριμος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἔρχεται πρός τόν Ἅγιον, εὑρισκόμενον εἰς τήν φυλακήν, ἐξαιτούμενος τάς εὐχάς αὐτοῦ πρός μονομαχίαν. Λαβών δέ αὐτάς διά τῆς σφραγίσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ, παρρησιάζεται εἰς τό στάδιον καί εἰπών: «ὁ Θεός Δημητρίου βοήθει μοι!» συμπλέκεται τῷ Λυαίῳ καί βαλών αὐτῷ καιρίαν πληγήν κατά καρδίας ἀφῇκεν ἄπνουν ἀπό τῆς γῆς τόν πρῴην μαγάλαυχον. Ὁ δέ Μαξιμιανός, εἰς ἄκρον λυπηθείς ἐπί τούτῳ καί τήν αἰτίαν μαθών, προσέταξεν ἀμέσως τόν μέν Δημήτριον νά τόν λογχεύσουν τόν δέ Νέστορα νά φονεύσουν μέ τό ἴδιον ξίφος».

Τῆς ἀληθείας, τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ ἐν Χριστῷ μαρτυρίου τοῦ διδασκάλου Δημητρίου καί τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νέστορος ἐγένετο πρόδρομος καί συμμάρτυς ὁ ἐγχώριος ὑμῶν χριστιανός φιλόσοφος καί ἀπολογητής ἐπί Μάρκου Αὐρηλίου τῷ 167 ἔτει, Ἅγιος μάρτυς Ἰουστῖνος, ἐπί δέ τῶν ἡμερῶν ἡμῶν ὁ παρά τό Φρέαρ  τοῦ Ἰακώβου μαρτυρήσας διά τήν πίστιν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἁγιοταφίτης Ἱερομόναχος Φιλούμενος ὁ νεομάρτυς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Δημήτριος διακρίνεται μεταξύ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι μόνον διά τό μαρτύριον αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί διά τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων, τήν ὁποίαν ἔλαβεν ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν δι’ ὑμᾶς σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Χριστόν.

«Πάθει τό πάθος μιμούμενος», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, «τό ζωηφόρον Χριστοῦ παρ’ αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν, τῶν θαυμάτων εἴληφας, Ἀθλοφόρε Δημήτριε. Καί διασῴζεις τούς σοί προστρέχοντας, πολλῶν κινδύνων αὐτούς ρυόμενος, ἔχων εὐάρεστον παρρησίαν ἔνδοξε, πρός τόν Χριστόν, ᾯ καί νῦν παρίστασαι, δόξης πληρούμενος».

Τήν εὐάρεστον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου παρρησίαν πρός τόν Χριστόν, ἀλλά καί τήν πληρότητα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἤ μέ ἄλλα λόγια τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀποκτήσωμεν, ταῖς ἰκεσίαις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Αἴτησαι μεγαλομάρτυς, ἔνδοξε Δημήτριε, ἐκτενέστερον, ἡμᾶς τούς τιμῶντας σέ τῶν παθημάτων ρυσθῆναι καί χαλεπῶν περιστάσεων, θερμῶς ἱκετεύων, τόν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις εἰς τήν παρά τόν ναόν αἴθουσαν καί γεῦμα εἰς ξενοδοχεῖον τῆς πόλεως, παρατεθέν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό Σάββατον, 24^ην Ὀκτωβρίου/ 6^ην Νοεμβρίου 2010, Διαθρησκευτική Ἀποστολή ἐκ Pittsburg τῶν Η.Π.Α. καί ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς American Jewish Committee (AJC), ὑπό τόν Ἐπίσκοπον David Zubik τῆς Ἐπισκοπῆς Pittsburg τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἡ Ἀποστολή ἐπεσκέφθη τά σημαντικώτερα θρησκευτικά μνημεῖα διαφορετικῶν θρησκειῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Καλωσορίζων τούς ἐπισκέπτας τούτους, ὁ Μακαριώτατος, ἐξήγησεν εἰς αὐτούς τήν σχέσιν Χριστιανισμοῦ καί Ἰουδαϊσμοῦ, Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης λέγων χαρακτηριστικῶς ὅτι οἱ Μακκαβαῖοι εἶναι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης ὡμίλησεν αὐτοῖς καί περί τοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου ὡς φύλακος τῶν Ἁγίων Τόπων, οὐχί μόνον τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Μουσουλμάνων.

Διά τοῦ ἔργου του τό Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ ρυθμιστικόν παράγοντα εἰρήνης εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν. Τό Πατριαρχεῖον πρεσβεύει διά τήν Ἱερουσαλήμ, νά εἶναι ἀνοικτή πόλις, ἐλευθέρα διά τούς ὀπαδούς ὅλων τῶν θρησκευμάτων.

Εἰς τό τέλος τῆς συναντήσεως, ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τούς ἐπισκέπτας μετάλλια τοῦ Πατριαρχείου καί τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Παρασκευήν, 23^ην Ὀκτωβρίου /5^ην Νοεμβρίου 2010, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὡς Θρονικήν ἑορτήν, καθ’ ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἶναι ὁ πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐξ οὗ ἕλκουν τήν διαδοχήν αὐτῶν πάντες οἱ Προκαθήμενοι αὐτῆς. Ἡ ἑορτή ἔλαβε χώραν εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν συνδέοντα δι’ ἐσωτερικῆς διαβάσεως τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Τόν ναόν τοῦτον ἔχει παραχωρήσει τό Πατριαρχεῖον πρός χρῆσιν ὑπό τῶν Ἀραβοφώνων αὐτοῦ Ὀρθοδόξων πιστῶν. Εἰς τόν ναόν τοῦτον κατῆλθε διά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ Ἑσπερινῷ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου.

Εἰς τόν αὐτόν Ναόν ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἀραβοφώνων ἐγγάμων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων τῶν χορῶν τοῦ Πατριαρχείου δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀριστερά ἀραβιστί, τῇ παρουσίᾳ τῆς κ. Ἀσπασίας Μήτση, ἐκπροσώπου τοῦ Κεντρικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τῇ κατανυκτικῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς ἀραβοφώνου ἑνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καί τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Μακάριος ἀνήρ, ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Ἰάκ. Α, 12)», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἰς τήν καθολικήν αὐτοῦ ἐπιστολήν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Μακάριος ὄντως καί δόκιμος-ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καί πρῶτος Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, δηλονότι ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τοσοῦτον δέ μεγάλη ἦτο ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου πρός τόν Θεόν, ὥστε συνεχῶς προσηύχετο γονυπετής «προσκυνῶν τῷ Θεῷ καί αἰτούμενος ἄφεσιν τοῦ λαοῦ καί δικαιοσύνην», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐσέβιος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτοῦ ἱστορίαν (Εὐσεβ. Ἐκκλησ. Ἱστορία, ΙΙ, 23).

Τήν ἀγάπην του εἰς τόν Θεόν τήν ἐκφρασθεῖσαν διά τῆς ὑπερβαλλούσης δικαιοσύνης αὐτοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπεσφράγισεν διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ζῶντος Ἡλίου τῆς Δικαοσύνης. Κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἱστορικοῦ Ἡγησίππου πού ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὀλίγον πρό τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων ὑπό τῶν Ρωμαίων περί τῷ 62 μ.Χ. ἐθανατώθη, ριφθείς ἐκ τοῦ ἱεροῦ κάτω, λιθοβοληθείς καί πληγείς διά ροπάλων κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, ὅταν τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν περί τοῦ Ἰησοῦ, καί ὡμολόγησεν οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης. «Ἀπάγγειλον ἡμῖν», ἔλεγον οἱ φονεύσαντες τόν δίκαιον Ἰάκωβον, «τίς ἡ θύρα τοῦ Ἰησοῦ» καί ἀπεκρίνατο [Ἰάκωβος] φωνῇ μεγάλῃ «τί μέ ἐπερωτᾶτε περί τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί Αὐτός κάθηται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς μεγάλης δυνάμεως καί μέλλει ἔρχεσθαι ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»…καί ἐπλήρωσαν τήν γραφήν ἐν τῷ προφήτῃ Ἠσαΐᾳ γεγραμμένην, «ἄρωμεν τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν» (Ἠσ. 3,10).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μαρτυρίαν της δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ καθημένου ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά καί τῆς μελλούσης ἐλεύσεως Αὐτοῦ, δηλονότι τῆς δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας καί τελικῆς κρίσεως μαρτυρεῖ καί εὐαγγελίζεται ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, διά τοῦ τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀλλά καί διά τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου αὐτῆς πληρώματος, ἔχουσα ὡς παράδειγμα αὐτῆς τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν καί πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, ποιμένα καί διδάσκαλον. «Τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος, τοῦ ὑπέρ Αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε».

Τό μαρτύριον δέ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό μαρτύριον τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Σωτῆρος καί λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τό μαρτύριον, ἐπαναλαμβάνομεν, τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον μαρτύριον δέν ἐπῃσχύνθη ὁ ἀπόστολος διδάσκαλος καί διάδοχος τοῦ Χριστοῦ, Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ὡς τοῦ πρώτου ποιμένος καί πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό ἀπαράτρεπτον τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ὅπως ὁ Χριστός ἀναδεικνύεται ὁ λίθος, ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες εἰς κεφαλήν γωνίας, οὕτω καί ὁ δίκαιος Ἰάκωβος ὁ κριθείς δύσχρηστος ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ λειτουργός «τῆς ὑγιαινούσης (Α’ Τιμ. 1,10) ἀποστολικῆς διδασκαλίας καί διαδοχῆς», «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς», δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, «ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. 8,2) κατά τόν μέγαν Παύλον.

Κληρονόμοι καί κοινωνοί γενόμενοι καί ἡμεῖς, κλῆρος καί λαός διά τοῦ Βαπτίσματος, τῆς μεγαλωσύνης τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β’ Κορ. 4,6) καλούμεθα νά προσπαθήσωμεν ἕνας ἕκαστος ἐξ ἡμῶν νά παραστήσωμεν ἑαυτούς εἰς τόν Θεόν δεδοκιμασμένους καί ἐργάτας τελείους.

Τό καλόν δηλονότι ἔργον μας νά μήν μᾶς ἐντροπιάζῃ, ἀλλά νά διδάσκῃ ὀρθῶς τόν λόγον τῆς ἀληθείας. «Σπούδασον», παραγγέλλει ὁ σοφός Παύλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον «σαυτόν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» (Β’ Τιμ. 2,15) «Γιγνώσκοντες», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος «ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν (Ἰάκ. 1’3.). Μέ ἄλλα λόγια, θά χαίρετε εἰς τάς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, ὅταν ἔχητε τήν γνῶσιν, ὅτι τό να δοκιμάζεται ἡ πίστις σας διά τῶν θλίψεων, δημιουργεῖ ὡς ἀποτέλεσμα ἀσφαλές καί πλῆρες σταθεράν ὑπομονήν».

Τόν δίκαιον καί πρωτόθρονον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Ἅγιον Ἱεράρχην καί ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ ἱκετέυσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Ἀπόστολε Χριστοῦ, καί αὐτόπτα καί μάρτυς, Ἰάκωβε σοφέ, Ἀδελφόθεε μάκαρ τούς πίστει ἑορτάζοντας τό σεπτόν σου μνημόσυνον, ἐλευθέρωσον τῶν συνεχόντων πταισμάτων, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τούς οὐρανούς ἐμβατεύων, δυνάμει τοῦ  Πνεύματος». Ἀμήν.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἐνδεδυμένοι, ἀκολουθούντων τῶν πιστῶν, ἀνῆλθον τάς βαθμίδας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου. Εἰς τήν κορυφήν αὐτῶν πρό τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἠνώθησαν τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ οἱ ἀναμένοντες ἐνταῦθα Ἀρχιερεῖς καί ἄλλοι Ἁγιοταφῖται πατέρες καί ψάλλοντες κατηυθύνθησαν ἐν πομπῇ πρός τήν θύραν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου. Διερχόμενοι δι’ αὐτῆς ἐλάμβανον τά κατά τήν συνήθειαν ἀρτίδια εὐλογίας. Ἐξελθόντες ἐκ τοῦ Μοναστηρίου ἀνῆλθον εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός πολυχρονισμός καί ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε τήν κάτωθι προσφώνησιν:

«Εὐφραίνεται ἐπί σοί, ἡ Ἐκκλησία Σου Χριστέ κράζουσα: Σύ μου ἰσχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί μετ’ αὐτῆς ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτκή ἡμῶν Ἀδελφότης ἐπί τά ἱερά μνημόσυνα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ ἀναδειχθέντος πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ἀμέσου διαδόχου τῶν Ἀποστόλων.

Ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τόσον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὅσον καί τῶν Ἁγίων θεοσέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀποτελοῦν γεγονότα, τά ὁποῖα καθώρισαν τήν ἀρχήν, τό μέσον, ἀλλά καί τό τέλος τῆς ἱστορίας τῶν Ἱεροσολύμων. Καί κατά συνέπειαν τήν ἱεράν ἀποστολήν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία Ἀδελφότης ἀναδεικνύεται μέ τήν σειράν της ὁ θεματοφύλαξ τῶν μαρτυρίων τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἀποστολήν δέ ταύτην συνεχίζει ἀδιακόπως μέχρι σήμερον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῶν Ἱεραρχῶν καί Πατριαρχῶν αὐτοῦ: «Διαδέχεται». λέγει ὁ ἱστορικός Ἡγήσιππος, «τήν Ἐκκλησίαν μετά τῶν Ἀποστόλων ὁ ἀδελφός τοῦ Κυρίου Ἰάκωβος, ὁ ὀνομασθείς ὑπό πάντων δίκαιος ἀπό τῶν τοῦ Κυρίου χρόνων μέχρι καί ἡμῶν» ( Εὐσ. Ἐκκλησιαστ. ΙΙ, 23).

Τήν ἄχρι σήμερον ἀποστολικήν διαδοχήν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν ὁποίαν ἐστερέωσεν ἡ εἰς Χριστόν πίστις τῶν μεγάλων θεοστέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εὐχαριστιακῶς τιμᾷ καί γεραίρει ἡ Ἁγιοταφιτῶν σύναξις.

Τούτου ἕνεκεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εὐφραίνεται καί σύν αὐτῇ ἅπαν τό γένος τό εὐσεβές τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων.

Εὐφραίνεται δέ ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐξ οὗ ὁ σήμερον τιμώμενος πρωτόθρονος Ἱεράρχης αὐτῆς «εἴληφεν», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «καί τοῖς πᾶσι μετέδωσεν τόν φωτισμόν καί τήν γνῶσιν τῆς δικαιοσύνης τοῦ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ». Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά.

Ἡ ἑορτή ἔληξεν ἐν εὐχαριστία τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν μέ τόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν, τόν ἀσπασμόν τῆς χειρός καί τόν πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Τρίτην, 20^ήν Ὀκτωβρίου 2^αν Νοεμβρίου 2010, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος μετά συνοδείας 5 ἱερέων καί 100  προσκυνητῶν τῆς Ἱ Μητροπόλεως αὐτοῦ.

Καλωσωρίζων αὐτούς, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἀνέπτυξε τήν ἀξίαν τοῦ προσκυνήματός των εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς εἶχον κατανοήσει αὐτήν μεγάλοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁ Προστάτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κερκύρας Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ὡς προσκυνητής. Ὡσαύτως ἀνέπτυξε καί τόν εἰρηνευτικόν ρόλον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν. Ὁ Μακαριώτατος ἐν συνεχείᾳ ἐτόνισε τήν σημασίαν τῆς παρουσίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κερκύρας εἰς τό Πατριαρχεῖον, ὡς ἔνδείξεως πίστεως εἰς μίαν ἐποχήν, ὅπου ὅλοι οἱ θεσμοί, ἔτι δέ καί ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν διέρχεται κρίσιν, ἀναφερόμενος ὀνομαστικῶς καί εἰς τούς ζῶντας Ἁγιοταφίτας, τούς καταγομένους ἐκ τῆς νήσου Κερκύρας, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταβιοῦν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ὁ  Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας ηὐχαρίστησε τήν Α.Θ.Μ.  καί προσεκάλεσεν Αὐτόν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κερκύρας, διά νά ἱερουργήσῃ εἰς τό ἱερόν Προσκύνημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τριμυθοῦντος Ἅγίου Σπυρίδωνος εἰς Κέρκυραν μέ πάνδημον λιτανείαν καί προσέφερεν εἰς Αὐτόν Πατριαρχικήν ράβδον καί ἄλλας εὐλογίας ἐκ Κερκύρας.

Ὁ Μακαριώτατος  ηὐχαρίστησε τόν Μητροπολίτην κ. Νεκτάριον τούς ἱερεῖς καί τούς προσκυνητάς, τονίζων τήν σημασίαν τῆς ὑπακοῆς εἰς καλούς Πνευματικούς Πατέρας καί προσέφερεν εἰς αὐτόν τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης καί τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου καί ἐγκόλπια καί σταυρούς εἰς τούς ἱερεῖς καί πολλάς εὐλογίας εἰς τούς προσκυνητάς.

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τό Πατριαρχικόν γραφεῖον τοῦ Μακαριωτάτου εἰς ἀτμόσφαιραν χαρᾶς καί τιμῆς, ἐγένετο ἡ παρασημοφόρησις τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀθανασίου Κοκκινοπούλου μέ τό παράσημον τοῦ Σταυροφόρου τοῦ Παναγίου Τάφου, ὡς ἀνταμοιβήν διά τήν προσφοράν αὐτοῦ  διά τῶν κηρυγμάτων αὐτοῦ εἰς τό  Πατριαρχεῖον.

Ἐν συνεχείᾳ τό μεταμεσονύκτιον, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριον ἐτέλεσε τήν  θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Δευτέραν, 19^ην Ὀκτωβρίου /1^ην Νοεμβρίου 2010, ἐπεσκέφθη τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Μολδαβίας καί Μπουκοβίνης κ. Θεοφάνης μετά μεγάλης ὁμάδος ἱερέων καί μετά 400 προσκυνητῶν τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως αὐτοῦ.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως αὐτῆς ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης κ. Θεοφάνης προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, λέγων:

«Εἴμεθα ὁμάς προσκυνητῶν τῆς Μολδαβίας, οἱ ὁποῖοι ἤλθομεν, διά νά προσκυνήσωμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Μεταξύ τῶν τιμωμένων Ἁγίων τῆς Ἁγίας Γῆς εἶναι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χοτζεβίτης. Ὠργανώσαμεν ἐκδρομήν ἐκ Μολδαβίας διά τά προσκυνήματα καί διά τόν Ἅγιον τοῦτον. Ἐγώ καί οἱ ἱερεῖς μου ζητοῦμεν τήν εὐλογίαν Ὑμῶν νά ἐπισκεφθῶμεν τά ἅγια προσκυνήματα καί νά λειτουργήσωμεν εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον. Ζητοῦμεν νά εὐλογήσητε τό ποίμνιον τῆς Μητροπόλεως Μολδαβίας καί Μπουκοβίνης. Μεταφέρομεν Ὑμῖν τούς ἀδελφικούς ἀσπασμούς τοῦ Πατριάρχου τῆς Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ζητεῖ νά εὐλογήσητε τό ποίμνιον τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας».

Εἰς τοῦτον ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπήντησεν: «Εἶναι χαρά Ἡμῶν νά ὑποδεχώμεθα ὑμᾶς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τό Πατριαρχεῖον. Ἐσεῖς ἔχετε τήν εὐλογίαν τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν ἁγιότητα τῆς Ἁγίας Γῆς. Δι’ Ἡμᾶς ὡσαύτως εἶναι εὐλογία ἡ ἐπίσκεψις ὑμῶν ὡς ἐνίσχυσις εἰς τό ἐπιτελούμενον ἔργον τῆς διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἡ ὑποδοχή προσκυνητῶν δηλοῖ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνίαν καί ἑνότητα ἡμῶν ὡς Ὀρθοδόξων. Ἡ σημασία τῆς Ἱερουσαλήμ εἶναι μεγίστη διά τό σταυρικόν αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν Ἱερουσαλήμ καί τά Πανάγια Προσκυνήματα αὐτῆς διακονοῦμεν ἡμεῖς, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ὡς ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ἰδίᾳ τῶν Ὀρθοδόξων. Χάρις εἰς τήν διακονίαν ταύτην διετηρήθησαν ὡς λειτουργικοί χῶροι τά Πανάγια Προσκυνήματα

Ἡ προσκυνηματική ὑμῶν ἐπίσκεψις λέγεται «προσκυνηματική θεωρία», διότι θά δῆτε καί διά τῶν φυσικῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν τούς τόπους, τούς ὁποίους ἤγγισε διά τῆς παρουσίας καί τῆς ἁφῆς αὐτοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Θά δῆτε καί ὑμεῖς νοερῶς τό φῶς, τό ὁποῖον εἶδον οἱ μαθηταί ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ.

Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μεταμόρφωσις, ἡ ἑνότης ἡμῶν μετά τοῦ Ἰησοῦ. Τοῦτο συνέβη καί εἰς τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χοτζεβίτην, ἐκδιωχθέντα ὑπό τῶν ἰδίων καί ἐλθόντα εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ὡς ξένον καί ἐνταῦθα διά τῆς ἀσκήσεως καί τῆς θείας χάριτος μεταμορφωθέντα. Οὗτος ἠξιώθη τοῦ φυσικοῦ καί πνευματικοῦ φωτός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὗτος εἶναι προστάτης τῆς Μονῆς καί πηγή ἰάσεων. Τό ἄφθορον σῶμα του εἶναι ἔνδειξις καί ἀπόδειξις τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ διά τήν κοινήν ἐκ νεκρῶν ἡμῶν ἀνάστασιν. Εὔχομαι ἡ προσκύνησις ὑμῶν διά τῶν εὐχών τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ  Χοτζεβίτου καί τοῦ Μητροπολίτου ὑμῶν νά ἀποβῇ ὑμῖν πηγή ἁγιασμοῦ, θεωρίας καί μιμήσεως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χοτζεβίτου. Σᾶς εὔχομαι εὐλογημένον προσκύνημα».

Ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Μολδαβίας κ.κ. Θεοφάνης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν ὑποδοχήν καί τούς λόγους καί προσέφερεν εἰς τόν Αὐτόν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, κατεσκευασμένην εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν τῆς Μολδαβίας Ἰάσιον, ζητῶν τάς προσευχάς Αὐτοῦ.

Ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς αὐτόν ἐγκόλπιον καί εἰς τούς ἱερεῖς τῆς Ἱ. Μητροπόλεως αὐτοῦ σταυρόν ἐκ μαργαριταρορρίζης καί ἐπίσης τό βιβλίον τοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου καί ἐνθύμια εἰς τούς προσκυνητάς. Τό ἴδιο βράδυ ὁ Μητροπολίτης Μολδαβίας καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἐλειτούργησαν μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου εἰς τήν μεταμεσονύκτιον θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τό Σάββατον, 17^ην /30^ήν Ὀκτωβρίου 2010, ὁ ἀρχηγός τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας (ΕΛΑΣ) κ. Οἰκονόμου Ἐλευθέριος μετά μικρᾶς συνοδείας αὐτοῦ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου ἐγένετο δεκτός εἰς τό Πατριαρχεῖον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου. Ὁ ἀρχηγός τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας εὑρίσκετο εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεώς του εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ κ. Οἰκονόμου εἶπεν εἰς τόν Μακαριώτατον ὅτι θεωρεῖ θρησκευτικήν καί ἐθνικήν αὐτοῦ ὑποχρέωσιν νά ἐπισκεφθῇ τόν Πανάγιον Τάφον καί τό Πατριαρχεῖον καί ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἀστυνομία ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων της εἶναι ἑτοίμη νά συμπαρίσταται οἱῳδήποτε τρόπῳ εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκφράζων τήν χαράν Του ἐπί τῇ ἐπισκέψει, εἶπεν ὅτι κατανοεῖ τά αἰσθήματα ταῦτα τοῦ σεβασμοῦ πρός τόν Πανάγιον Τάφον καί τό Πατριαρχεῖον καί ὅτι δέν δύναται κανείς νά διαχωρίσῃ τόν Ἑλληνισμόν ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν. Τοῦτο συνέβη ἀφ’ ἧς ἐποχῆς, καθ’ ἥν ὁ Ἑλληνισμός προσεχώρησεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δή αὐτήν τῶν Ἱεροσολύμων. Οἱ Βυζαντινοί αὐτοκράτορες, τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων κατά τούς χρόνους τῆς δουλείας καί ἡ Ἑλλάς μετά τήν ἀπελευθέρωσιν αὐτῆς, ἠθικῶς καί ὑλικῶς συνεπικούρησαν εἰς τό θρησκευτικόν, κοινωνικόν καί φιλανθρωπικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἀδελφότητος.

Τό ἔργον τοῦτο φαίνεται ἐκ τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων, τῶν Ἱερῶν Μονῶν καί τῆς ἀστικῆς καί κτηματικῆς περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου. Ταῦτα πάντα συντελοῦν εἰς τήν διατήρησιν τοῦ θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς ταυτότητος τῶν Χριστιανῶν.

Τό Πατριαρχεῖον ζητεῖ ἀπό τήν Ἑλλάδα νά κατανοήσῃ τό ἔργον καί τόν ρόλον αὐτοῦ, ὄχι πρωτίστως διά τό Πατριαρχεῖον, ἀλλά διά τήν ἰδίαν πνευματικήν αὐτῆς στήριξιν καί πρόοδον.

Ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἀστυνομίας ἐζήτησε ἀπό τόν Μακαριώτατον νά ὀργανωθῇ σειρά διαλέξεων ἀπό Ἁγιοταφίτας Πατέρας εἰς Ἀθήνας πρός Τμήματα τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, διά νά καταστῇ γνωστότερον εἰς τούς Ἀστυνομικούς τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν ὡς εὐλογίαν εἰς τόν κ. Οἰκονόμου τό βιβλίον τοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, μετάλλια κοπέντα ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 2.000 ἐτῶν χριστιανοσύνης καί τό φωτογραφικόν λεύκωμα τῆς Ἰσραηλινῆς φωτογράφου κ. Gali Tibbon περί τῶν Ὀρθοδόξων τελετῶν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ.

Ὁ Ἀρχηγός ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον πλακέτταν μέ τό ἔμβλημα τῆς ΕΛΑΣ καί σταυρόν εὐλογίας. Μετά ταῦτα ὁ Ἀρχηγός τῆς ΕΛΑΣ καί οἱ λοιποί ἀντιπρόσωποι μετά τοῦ Γενικοῦ Προξένου κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου κατῆλθον διά προσκύνησιν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου ἐξεναγήθησαν ὑπό τοῦ Παρασκευοφύλακος Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου καί τῶν λοιπῶν Ἁγιοταφιτῶν φυλάκων εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τά πέριξ προσκυνήματα αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Πέμπτην, 15^ην /28^ην Ὀκτωβρίου 2010, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν 70^ήν ἐπέτειον τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Διά τόν ἑορτασμόν αὐτόν ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους μας τῇ βοηθείᾳ Αὐτοῦ ἐκ τῆς δεινῆς Γερμανικῆς κατοχῆς τῶν ἐτῶν τοῦ 1940-44 καί ὡς δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν προασπιζόμενοι τήν ἐδαφικήν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἔθνους ἡμῶν.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό πολλῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Κατά τήν δεξίωσιν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι συντόμου προσφωνήσεως:

«Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐπί τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς Ἐθνικῆς ἑορτῆς τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940, σύσσωμος ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τοῦ Χριστεπωνύμου λαοῦ κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα χρεωστικῶς ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστηρίους δοξολογίας εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν.

Προσέτι δέ ἱκετηρίους δεήσεις ἀνεπέμψαμεν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος ἀγωνίσαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τοῦ ὄντως τιτανίου ἀγῶνος τῶν ὑπερμάχων τοῦ φωτός τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας ἐναντίον τῶν εἰσβολέων τοῦ σκότους τῆς δαιμονιώδους ναζιστικῆς καί φασιστικῆς αὐτοειδωλολατρείας.

Ἐλευθερία κατά τήν Ἑλληνορθόδοξον συνείδησιν δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό «κατά φύσιν ζῆν» τόν ἄνθρωπον. Μέ ἄλλα λόγια, ἐλευθερία ὡς τό ὑπέρτατον ἀγαθόν τῆς ζωῆς εἶναι ἡ φυσική κατάστασις τῆς θεόθεν ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ θείου καί ὑπερτάτου ἀγαθοῦ τῆς θεονόμου καί χριστοπρεποῦς ἐλευθερίας, τῆς ἐκπηγαζούσης ἐκ τῆς σεσαρκωμένης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πανηγυρίζομεν καί ἡμεῖς συμμετέχοντες εἰς τήν ἐπινίκιον χαράν τῆς σημερινῆς ἐπετείου τοῦ «Ὄχι», τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Τό μέγα μήνυμα τοῦ «Ὄχι», τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου, ἀπευθυνόμενον πρός ὅλον τόν κόσμον, ἀφορᾷ εἰς τό ἀναφαίρετον δικαίωμα κάθε λαοῦ καί ἔθνους νά ἀπολαμβάνῃ εἰς τό ἀκέραιον τήν ἐθνικοθρησκευτικήν αὐτοῦ ταυτότητα καί ἀνεξαρτησίαν του.

Ὑψώνομεν τό ποτήριον Ἡμῶν ἀναφωνοῦντες «Ζήτω ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940!». «Ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν Ἔθνος!», «Ζήτω τό χριστεπώνυμον γένος τῆς Οἰκουμενικῆς Ρωμηοσύνης!»

Χρόνια πολλά.

Μετά ταύτην ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου εἶπεν ὅτι εἶχε τήν τιμήν νά ἑορτάζῃ μετά τῆς συζύγου του καί τῶν συνεργατῶν του θρησκευτικάς καί ἐθνικάς ἑορτάς, τάς ὁποίας μέ ἰδιαιτέραν λαμπρότητα ἑορτάζει ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ἡ σφυρηλατήσασα τήν ἐθνικήν ὀρθόδοξον ἡμῶν συνείδησιν καί ταυτότητα καί ἐν συνεχείᾳ ἀνέγνωσε τό Μήνυμα τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος κ. Δημητρίου Δόλλη πρό τόν Ἀπόδημον Ἑλληνισμόν, ἔχον οὕτως:

28η Οκτωβρίου 1940. Μία επέτειος, ένας θρύλος, μία μνήμη και ένα χρέος.

Εκείνη ακριβώς την ιστορική στιγμή όλοι οι Έλληνες μαζί απάντησαν «ΟΧΙ» και αμφιβήτησαν το αήττητο του εχθρού, αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της Ελευθερίας.  Το «ΟΧΙ»  είναι το  μέγιστο κατόρθωμα  της ενότητας  και  της

αποφασιστικότητας των Ελλήνων.

Για όλους τους Έλληνες, αυτό το ιστορικό ορόσημο δεν αποτελεί απλώς ένα ένδοξο επεισόδιο της μακραίωνης ιστορίας της Πατρίδας μας. Η εποποιΐα του στρατού μας, το ακατάβλητο φρόνημα τόσων μαχητών που αψήφησαν το θάνατο, η αντίσταση ενός ολόκληρου λαού απέναντι στην ωμή επιβουλή ολοκληρωτικών καθεστώτων, προκάλεσαν το θαυμασμό του ελεύθερου κόσμου. Συμβόλισαν με τον καλύτερο τρόπο τα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας, του πατριωτισμού και

της εθνικής αξιοπρέπειας.

Μέσα στη δίνη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μία χρονική στιγμή, κατα την οποία οι δυνάμεις του φασισμού και του ναζισμού κατείχαν το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης και πρόβαλλαν ως νικητές, μία μικρή χώρα με περιορισμένα υλικά

μέσα κατίσχυσε μιας αλαζονικής Αυτοκρατορίας. Και απέδειξε ότι η προάσπιση της ελευθερίας δεν είναι ζήτημα αριθμών, αλλά εθνικής ενότητας και ομοψυχίας ενός υπερήφανου λαού, που γνωρίζει να εκπληρώνει το χρέος του απέναντι στην Ιστορία και τους συμάχους του.

Η σημερινή Ελλάδα τηρεί την παρακαταθήκη που της κληροδότησαν οι ένδοξοι αγωνιστές. Αντλώντας αυτοπεποίθηση από τα σημαντικά επιτεύγματα που ακολούθησαν, αντιμετωπίζουμε τις ποικίλες προκλήσεις του μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος με την αισιοδοξία που εμπνέει η ενότητα του απανταχού Ελληνισμού.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 θα παραμείνει πάντα μία ζωντανή δύναμη και ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Ας κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ ενώπιον όλων εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους, για να ζησουμε εμείς με ελευθερία και ειρήνη. Οι πράξεις τους θα συμβολίζουν αιώνια την πάλη του δικαίου με το άδικο, την πάλη για την αρετή και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι χρέος και καθήκον μας να θυμόμαστε τις θυσίες των προγόνων μας. Ας τιμήσουμε την ιερή αυτή επέτειο, κάνοντας πράξη τα οράματά τους.

Ἠκολούθησε τό κέρασμα καί  ὁ ἀδελφικός ἀσπασμός καί αἱ Πατριαρχικαί εὐλογίαι τοῦ Μακαριωτάτου πρός τούς συνεορταστάς καί εὐλαβεῖς προσκυνητάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Τρίτην, 13^ην/26^ην Ὀκτωβρίου 2010, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ὁ Σύλλογος Αἱμοδοτῶν Νομοῦ Ἀχαΐας «Ὁ Αἱμοδότης» ὑπό τόν Πρόεδρον αὐτοῦ κ. Σεμιγιᾶτον Γεώργιον, τήν Γραμματέα κ. Τριπολιτσιώτη Μαρίαν, τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί μεθ’ ὁμάδος πεντήκοντα προσκυνητῶν. Εἰς τό πλαίσιον τῆς συναντήσεως αὐτῆς ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τά μέλη τοῦ ἐν λόγῳ Συλλόγου, λέγων:

«Σᾶς ὑποδεχόμεθα μέ ἰδιαιτέραν χαράν ὡς προσκυνητάς τῶν Ἁγίων Τόπων. Τοῦτο εἶναι εὐλογία δι’ ὑμᾶς, διότι ἁγιάζεσθε, ἀλλά καί δι’ ἡμᾶς διότι ἐνισχυόμεθα. Οἱ ἅγιοι τόποι εἶναι ἅγιοι ἐκ τοῦ αἵματος τῶν προφητῶν καί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Φύλακες καί διάκονοι τῶν τόπων τούτων εἶναι τό γένος καί τό ἔθνος τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων. Χάρις εἰς τάς θυσίας τούτων διατηροῦνται τά Πανάγια Προσκυνήματα Ὀρθόδοξα. Ταῦτα καί τό Πατριαρχεῖον ἑλκύουν τό ἐνδιαφέρον ὅλου τοῦ κόσμου. Εἰς ὑμᾶς ὡς αἱμοδότας, ὡς δότας αἵματος φυσικοῦ, ἁρμόζει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ Πανάγιος Τάφος εἶναι ὁ πνευματικός αἱμοδότης ὅλου τοῦ ἀθρωπίνου γένους. Εὐλογημένον τό προσκύνημά σας».

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Γενική Γραμματεύς ἀνέγνωσε τό Πρακτικόν τῆς ἀναγορεύσεως, ἔχον ὡς ἕπεται:

«Σήμερον, ἡμέραν Τρίτην, 6^ην Ἰουλίου 2010 καί ὥραν 6:00 μ.μ. συνῆλθε τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ Συλλόγου Ἐθελοντῶν Αἱμοδοτῶν Νομοῦ Ἀχαΐας «Ο ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ» ἐπί τῆς Ὁδοῦ Βότση 51 καί Κανακάρη μέ μοναδικόν θέμα τήν ἀνακήρυξιν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου Γ’ εἰς Ἐπίτιμον Πρόεδρον τοῦ Συλλόγου μας.

Τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διαφυλάσσει τά ἱερά κειμήλια τῆς Ὀρθοδοξίας καί δή τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, Πρώτου Αἱμοδότου διά τήν σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος.

Διά ταῦτα ἀπονέμομεν τόν τίτλον τοῦ Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ Συλλόγου μας εἰς τήν Α.Θ.Μακαριότητα

Ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνωτέρου τίτλου παραδίδεται εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Ἐγκόλπιον, φέρον τόν προστάτην τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν «πρωτόκλητον Ἀπόστολον Ἅγιον Ἀνδρέαν», ἐκ καθαροῦ ἀργύρου, ζητοῦντες τάς εὐλογίας Του διά τήν συνέχισιν τοῦ ἔργου μας, διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Διά τό Δ.Σ.

Ὁ Πρόεδρος, Σιμιγιᾶτος Γεώργιος

Ἡ Γραμματεύς, Τριπολιτσιώτη Μαρία

Τά μέλη: Σουτερᾶ Ἑλένη, Γιατρᾶ Ἀργυρῶ, Βασιλείου Ἀθανάσιος, Κασοκεράκης Γεώργιος, Παπαθανασόπουλος Κωνσταντῖνος, Πλέσσας Κωνσταντῖνος, Παπαλάμπρου Μαύρα.

Μετά τούς λόγους τούτους, ὁ Πρόεδρος Αἱμοδοτῶν Σιμιγιᾶτος Γεώργιος εἶπεν εἰς τόν Μακαριώτατον:

Μακαριώτατε,

Σήμερα ἐμεῖς, τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Συλλόγου Ἐθελοντῶν Αἱμοδοτῶν Νομοῦ Ἀχαΐας τῆς Πελοποννήσου τῆς μητέρας Πατρίδος, ἤλθαμε ὡς ταπεινοί προσκυνητές τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκησίας, δηλαδή τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων καί ἰδιαιτέρως τῶν Ἱερῶν καί σεβασμίων Προσκυνημάτων του.

Ἀλλά ἤλθαμε καί νά ὑποβάλλουμε, μαζί μέ τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί ὅλων τῶν μελῶν τοῦ Συλλόγου μας πρός τό σεβαστό πρόσωπό Σας, τήν ὁμόφωνη ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου μας, μέ τήν ὁποία Σᾶς ἀνακηρύσσουμε Ἐπίτιμο Πρόεδρο τοῦ Συλλόγου μας καί ταπεινῶς ἐπικαλούμεθα τάς θεοπειθεῖς εὐχάς καί εὐλογίας Σας διά τήν ἀπρόσκοπτη συνέχιση τοῦ θεαρέστου καί ἱεροῦ ἔργου μας.

Δεχθεῖτε Μακαριώτατε μαζί μέ τήν ἐπίδοση τοῦ  παραπάνω τίτλου καί ὡς ἐλάχιστο δῶρο τῆς ἐπισκέψεώς μας αὐτῆς ἕνα ἀργυροῦν ἐγκόλπιον φέρον τόν προστάτη τῆς πόλεως μας Πρωτόκλητο Ἅγιο Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν Βηθσαϊδᾶ τῆς δυτικῆς ὄχθης τῆς Τιβεριάδος λίμνης καί τοῦ Βυζαντίου ἔφθασε στόν Πατραϊκό Κόλπο καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν καί σταυρώθηκε διά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, διά τόν ὁποῖον καί ἐμεῖς ταπεινῶς ἀγωνιζόμαστε.

Διά τούτων ὁ Πρόεδρος ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον τό δίπλωμα τοῦ Συλλόγου καί τό ἀργυροῦν ἐγκόλπιον.

Ὁ Μακαριώτατος εὐχαριστῶν διά τήν τιμήν, ἐπέδωσεν εἰς τόν Σύλλογον μεγάλον φιλντισένιον ἀστέρα, κατασκευασθέντα εἰς Βηθλεέμ καί εἰς τόν Πρόεδρον καί εἰς ἕκαστον μέλος μετάλλιον τοῦ Πατριαρχείου, κοπέν ἐπί τῇ δισχιλιετηρίδι τοῦ Πατριαρχείου, καί τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, εὐχόμενος πᾶσαν εὐόδωσιν τοῦ θεαρέστου αἱμοδοτικοῦ ἔργου, μιμουμένου τήν θυσιαστικήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, μακράν πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου.

Εἰς ἐκδήλωσιν, ἡ ὁποία θά λάβῃ χώραν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ποιμένων Μπετσαχούρ, τήν προσεχῆ Κυριακήν,  18^ην /30^ην Ὀκτωβρίου 2010, ὁ Σύλλογος θά τιμήσῃ μέ τό ἀσημένιον παράσημον τοῦ Συλλόγου τούς ἐκ Πατρῶν καταγομένους Ἁγιοταφίτας, Ἱερομόναχον π. Ἰγνάτιον, ἡγούμενον τοῦ προσκυνήματος τῶν Ποιμένων εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων παρά τήν Βηθλεέμ καί τόν μοναχόν Ἀχίλλιον, προϊστάμενον τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως ἔναντι τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἀναλήψεως, ἀμφοτέρους αἱμοδότας τοῦ Συλλόγου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder