Τό Σάββατον, 30^ήν Μαΐου /12^ην Ἰουνίου 2010, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Μητροπολίτης Μπατούμι καί Λαζικῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας κ. Δημήτριος μετά συνοδείας ἀνωτάτων Κυβερνητικῶν ἀξιωματούχων προσκυνητῶν ἐκ Γεωργίας. Ὁ Μητροπολίτης ἐξέφρασε τήν χαράν Αὐτοῦ διά τήν συνάντησιν καί πάλιν μέ τόν Μακαριώτατον, μετά τήν λειτουργίαν τήν ὁποίαν εἶχον τελέσει κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Σάββα, τόν παρελθόντα μῆνα Δεκέμβριον εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν.

Ὁ Μητροπολίτης Δημήτριος ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον πρόσκλησιν τοῦ Πατριάρχου Γεωργίας διά συμμετοχήν Αὐτοῦ ἤ ἐκπροσώπου Αὐτοῦ εἰς τούς ἑορτασμούς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας διά τήν συμπλήρωσιν τῶν 1000 ἐτῶν τῆς ἱδρύσεως  τοῦ Πατριαρχικοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Σβετιτσχοβέλι τῆς πόλεως Μτσχέτα, ναοῦ ἱστορικοῦ διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν τῶν Γεωργιανῶν.

Ὁ Μακαριώτατος εὐχαριστῶν, εἶπεν ὅτι θά μετάσχῃ ὁ Ἴδιος προσωπικῶς ἤ δι’ ἀντιπροσώπου, εἰς ἥν περίπτωσιν κωλύεται. Ὁ Μακαριώτατος ἐπίσης εἶπε ὅτι ἀναγνωρίζει τό ρόλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας εἰς τά ἐθνικά θέματα καί τήν συμβολήν αὐτῆς εἰς τήν ὑπέρβασιν ἐθνικῶν κρίσεων. Ὁ Μακαριώτατος ἔδωσεν εἰς τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Μπατούμι Δημήτριον καί τήν συνοδείαν του τό μετάλλιον των 2000 ἐτῶν Χριστιανοσύνης τοῦ Πατριαρχείου καί τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου διά τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Πατριαρχείου. Κατόπιν ὁ Μητροπολίτης μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ ἀνεχώρησε διά τήν προσκύνησιν εἰς τόν ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Τετάρτην, 27^ην Μαΐου / 9^ην Ἰουνίου 2010, ἐπεσκέφθη τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ὁ Πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου τῆς Δημοκρατίας τῆς Serbska, Mr. Igor Radojicic μετά μικρᾶς συνοδείας εἰς τό πλαίσιον τῆς συμμετοχῆς αὐτοῦ εἰς τό Jerusalem International Conference 2010.

Μεγάλη χαρά ἐξεφράσθη ἑκατέρωθεν διά τήν συνάντησιν αὐτήν. Ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν εἰς τόν Πρόεδρον περί του ἔργου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν ρόλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νά ἑνώνῃ τάς ἐπί μέρους, ἀκόμη καί ἐναντιωμένας μεταξύ των ἐθνικάς ὀντότητας. Τοῦτο συμβαίνει καί εἰς τήν πολλάς καταστροφάς ὑποστᾶσαν καί διαμεληθεῖσαν Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.

Ὁ Πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον πολύτιμον τόμον μέ τούς θησαυρούς τῆς Serbska, ὁ δέ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς αὐτόν καί εἰς τήν συνοδείαν αὐτοῦ βιβλία τοῦ καθηγητοῦ κ. Βοκοτοπούλου καί ἐνθύμια τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Πρόεδρος κ. Igor Radojicic ἀνεχώρησε διά νά ἐπίσκεφθῇ τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί ἄλλα προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Δευτέραν, 25^ην Μαΐου / 7^ην Ἰουνίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη εἰς τό Πατριαρχεῖον τόν κ. Christian Cointat, Γάλλον Γερουσιαστήν μέ ἁρμοδιότητα ἐπί ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων μετά τετραμελοῦς συνοδείας.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως ταύτης διεξήχθη ἐνδιαφέρουσα καί οἰκοδομική συζήτησις περί τῆς Ἱερουσαλήμ εἰδικῶς καί τούς  Ἁγίους Τόπους ἐν γένει ὡς τoῦ κέντρου τῆς γῆς μέ μεγίστην πνευματικήν σημασίαν δι’ ἕκαστον ἄτομον προσωπικῶς καί διά τήν θρησκείαν ἐν τῷ συνόλῳ της.

«Ἡ Ἱερουσαλήμ», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἶναι ἡ πνευματική πρωτεύουσα ὅλου τοῦ κόσμου. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἔλαβε χώραν ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο μᾶς δίδει τήν δυνατότητα, παρά τάς δυσκολίας, νά εἴμεθα αἰσιόδοξοι. Ἡ ἐλπίς αὕτη στηρίζει καί τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον,τό ὁποῖον ἐπιτελεῖ μετά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἔργον θρησκευτικόν, ἁγιαστικόν, πολιτιστικόν, εἰρηνευτικόν καί ἐκπαιδευτικόν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Διά ποικίλων τρόπων προσπαθεῖ νά συνδράμῃ εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν.

Ὅσον ἀφορᾷ τό θέμα τῆς Χριστιανικής μεταναστεύσεως, τοῦτο, ὑφίσταται ὡς πρόβλημα, ἀλλά πρέπει νά ἀντιμετωπίζωμεν τοῦτο εἰς τάς ρίζας του καί ὄχι ὑπό τό πρῖσμα τῆς πολιτικῆς».

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν κ. Christian Cointat καί τά μέλη τῆς συνοδείας του τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου διά τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό Σάββατον, 23^ην Μαΐου /5^ην Ἰουνίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ ἐξεκίνησεν λίαν πρωΐ ἐκ τοῦ Πατριαρχείου μετά συνοδείας διά τό Σφάαμερ τοῦ βορείου Ἰσραήλ.

Εἰς τήν πόλιν ταύτην εὑρίσκεται μία τῶν δώδεκα ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ἀριθμοῦν περί τούς 40.000 χιλιάδας. Ἐκ τούτων οἱ 16.000 χιλιάδες περίπου εἶναι χριστιανοί. Ἐκ τῶν χριστιανῶν οἱ 700 περίπου εἶναι ἀραβόφωνοι Ρωμαι-Ὀρθόδοξοι.

Ὁ εὐπρεπής ναός οὗτος εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τούς ἐνδόξους καί θεοστέπτους βασιλεῖς, ἁγίους Κωνσταντῖνον καί Ἑλένην.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἔφθασε μετά τρίωρον αὐτοκινητικήν πορείαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Εἰς τήν εἴσοδον αὐτοῦ ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτου Ἁγιοταφίτου π. Φιλοθέου, τοῦ ἱερέως τῆς ἐνορίας εἰς τήν κώμην ταύτην, π. Σαμουήλ Ζάϊεντ, ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν, τῶν Ἐπιτρόπων, τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος καί τῶν πιστῶν.

Εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦτον καί διά τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μετατεθεῖσαν κατά δύο ἡμέρας διά λόγους ποιμαντικούς, ἐτέλεσεν ὁ Μακαριώτατος τόν Ὄρθρον, τήν Ἀρτοκλασίαν καί τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἀρχιμανδριτῶν, ἱερέων καί διακόνων καί συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ, κατανύξει καί πάσῃ ὀρθοδόξῳ συμμετοχῇ τοῦ εὐσεβοῦς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιάσματος.

Ἡ θ. Λειτουργία ἐδόθη καί πάλιν εἰς τούς λειτουργούς καί τό ἐκκλησίασμα ὡς δῶρον Θεοῦ, ὡς φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὡς σημεῖον συναντήσεως καί ἑνώσεως οὐρανοῦ καί γῆς, Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ὡς μυστήριον ἁγιασμοῦ, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καί σωτηρίας.

Ἡ Βυζαντινή χορῳδία τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, συνεδύαζεν εἰς τήν ψαλμῳδίαν αὐτῆς τό μέτρον καί τήν ἰσορροπίαν μεταξύ λόγου, νοῦ καί συναισθήματος, θυμοῦ, καί μέ τό ὕφος αὐτῆς μετέδιδεν εἰς τούς ἀκούοντας τήν ἐλπίδα, τήν βεβαίωσιν, τήν χαράν καί τήν αἰσιοδοξίαν τῆς Ὀρθοδόξου Βυζαντινῆς ἡμῶν Μουσικῆς.

Ὁ Μακαριώτατος εἰς τό Κοινωνικόν ὡμίλησε διεξοδικῶς εἰς τούς πιστούς περί τοῦ ἔργου τῶν Ἁγίων ἐνδόξων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ἔχουσαν ἐν συνόψει ὡς ἕπεται:

«Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος διά τοῦ πολιτικοῦ αὐτοῦ ἔργου καί διά τῆς μεταφορᾶς τῆς πρωτευούσης τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν καί διά τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐλευθέρας θρησκείας ἐπετέλεσε πολιτικόν καί πολιτιστικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἦτο ἰσάξιον τοῦ ἔργου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, διό καί ἀναγνωρίζεται σύν τῇ μητρί αὐτοῦ ὡς ἰσαπόστολος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐνεκαινίασε τήν περίοδον τήν γνωστήν ἀπό τοῦ 312 μ.Χ. ὡς ἐποχήν «τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων», ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων συμπεριέλαβεν Ἕλληνας, Ἄραβας, Ρώσους Ρουμάνους καί πάντας τούς Ὀρθοδόξους λαούς, Εἰς τήν ἐποχήν αὐτήν τυγχάνει σεβαστή ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ἡ θρησκευτική καί ἐθνική ταυτότης αὐτοῦ, ἡ παιδεία καί  ἡ πολιτιστική αὐτῶν παράδοσις.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ εὐχαριστοῦμεν τόν π. Σαμουήλ καί τό Κοινοτικόν Συμβούλιον διά τάς προσπαθείας αὐτῶν διά τήν διεύρυνσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί προσφέρομεν αὐτοῖς ὑλικήν βοήθειαν ὡς συνδρομήν διά τήν ἀποπεράτωσιν αὐτοῦ».

Τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία πανορθόδοξος, παγχριστιανική καί πάνδημος εἰς τάς ὁδούς πέριξ τοῦ ναοῦ, τῇ προπορεύσει τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων.

Μετά τήν ἐπιστροφήν εἰς τόν ναόν, εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων, ἐπηκολούθησαν αἱ δέουσαι τῇ ἑορτῇ προσφωνήσεις, ἤτοι τοῦ μέλους τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, κ. Τζίριες Χάννε, τῶν Ἐκπροσώπων τῶν Δρούζων, τοῦ μέλους τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κοινοβουλίου κ. Μουχάμαντ Μπαράκη, τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Δημαρχίας Σφάαμερ, κ. Κάμαλ Σαχίν, τοῦ ἱερέως τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, π. Σαμουήλ Ζάϊεντ, ὁ ὁποῖος ἐκαλωσώρισε τόν Μακαριώτατον καί ἐπῄνεσε Αὐτόν διά τό ποιμαντικόν Αὐτοῦ καί θεολογικόν ἔργον, διά τῶν ποιμαντικῶν Αὐτοῦ ἐπισκέψεων, τῶν κηρυγμάτων εἰς τό περιοδικόν «Φῶς Χριστοῦ» ἐκ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας καί παρεκάλεσεν Αὐτόν, ὅπως βοηθήσῃ τήν Κοινότητα διά τήν διεύρυνσιν τοῦ μικροῦ ναοῦ αὐτῆς, μή χωροῦντος τούς πιστούς, ἰδίᾳ κατά τάς μεγάλας ἑορτάς.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀπετέλεσεν ἀσφαλῶς ἑορτήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν κώμην Σφάαμερ καί ἑορτήν πάντων τῶν κατοίκων αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Μητρός αὐτοῦ αὐτοκρατείρας Ἁγίας Ἑλένης ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τούς ἁγίους ἰσαποστόλους καί θεοστέπτους βασιλεῖς.

Τοῦτο συμβαίνει, διότι οὗτοι ἠσπάσθησαν τόν χριστιανισμόν, ἔπαυσαν τήν ἐπί τρεῖς αἰῶνας ἀπηνῆ καταδίωξιν αὐτοῦ καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ ὑπό τῶν χριστιανῶν διά τοῦ διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τό 312 μ.Χ.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχει ἔτι ἰδιαίτερον λόγον τιμῆς τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, καθ’ ὅτι οὗτοι ἀνέδειξαν τούς ἄχρι τότε, λόγῳ τῆς εἰδωλολατρίας, ἀφανεῖς Ἁγίους Τόπους  καί ἀνήγειραν τούς μεγαλοπρεπεῖς Ναούς τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλους ἀνά τούς ἁγίους Τόπους.

Ἡ φρουρός τῶν Ἁγίων Τόπων τούτων, Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, σεμνύνεται νά ἔχῃ τόν μοναστηριακόν Ναόν αὐτῆς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τούτων ἐνδόξων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἡ ἑορτή αὐτῶν ἑωρτάσθη εἰς τόν προσκείμενον εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ναόν αὐτῶν μετ’ ἰδιαιτέρας λαμπρότητος καί τάξεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τήν Πέμπτην 21^ην Μαΐου /3^ην Ἰουνίου 2010.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἀγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τό ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ τούτου ηὐτρεπισμένον προαύλιον αὐτοῦ καί κατά τό εἰωθός μετέλαβον κολλύβων, οἴνου καί ἄρτου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τήν χοροστασίαν εἰς τόν Ὄρθρον, προεξῆρξεν ὡς λειτουργός τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων αὐτῶν ἱερέων, μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Μετά τήν λαμπράν καί κατανυκτικήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐνδεδυμένος πλήρη στολήν, συνοδευόμενος ὑπό πάντων τῶν λειτουργῶν ἱερέων, τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων κατηυθύνθη ἐν πομπῇ ψαλλόντων πρός τό Πατριαρχεῖον.

Κατά τήν ἔξοδον ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου πρός τό Πατριαρχεῖον ἐδίδετο εἰς πάντας ἀπό τήν ὑπεύθυνον τοῦ ἀρτοποιείου Γερόντισσαν Σεραφείμαν καί τόν ἱεροδιάκονον π. Παΐσιον τό παραδοσιακόν ἀρτίδιον εὐλογίας. Κατά τήν διάρκειαν τῆς δεξιώσεως ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς ἑορταστάς ὡς ἕπεται:

«Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν· και τύπον Σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: «Ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου». Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων βασιλέων πατήρ, οὗ καί ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει. Κωνσταντῖνε ἰσαπόστολε, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν», (Δόξα, Ἦχος πλ. δ’).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερον τήν σεπτήν μνήμην τῶν ἁγίων ἐνδόξων μεγάλων θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων, Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ὄντως, οἱ Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καί Ἑλένη ἀνεδείχθησαν θεόστεπτοι καί ἰσαπόστολοι, ὅπως διακηρύσσει ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί διερωτώμεθα, διατί ἀπεδόθη τόσον μεγάλη καί ὑψίστη τιμή εἰς τούς ἁγίους τούτους Ρωμαίους Αὐτοκράτορας.

Διότι, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, οὗτοι ἐδέχθησαν τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δηλονότι τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ μέν μακαρία Ἑλένη ἐδέχθη τόν ἁγιασμόν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς, ἐκ τῆς ὁποίας ἐκαρποφόρησε τῶν Χριστιανῶν ἡ χαρά καί τῶν Ρωμαίων ἡ δόξα, ὁ πλοῦτος καί ὑπέρμαχος τῶν ὀρφανῶν καί χηρῶν, ἡ σκέπη ταπεινῶν καί ἀπόρων, θλίψεων ἀνόρθωσις καί τῶν αἰχμαλώτων ἡ ἀνάῤῥυσις.

Ὁ δέ Κωνσταντῖνος πρῶτος ἔλαβε τό σκῆπτρον τῆς βασιλείας τῶν Χριστιανῶν, χριθείς οὐχί ὑπό ἀνθρώπων, ἀλλά παρ’ Αὐτοῦ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ, ἱερεύς τέ καί βασιλεύς.

Καί πῶς οὗτος ἐχρίσθη ἱερεύς καί βασιλεύς παρά Θεοῦ; Ἀφ’ ἑνός μέν διά τῆς φανερώσεως ἐν οὐρανῷ τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς θείας φωνῆς, τήν ὁποίαν ἤκουσεν ἐκεῖθεν λέγουσα αὐτῷ, «ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ἀναδεικνύεται, ὡς ἄλλος Παῦλος, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ μέν Παῦλος γίνεται κῆρυξ τῆς ἐν οὐρανοῖς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ Κωνσταντῖνος γίνεται ὁ ἑδραιωτής τῆς προτυπώσεως τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν ἐπί τῆς γῆς, διά τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἐπί γῆς πολιτεύματος τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον· καί τοῦ πολιτεύματος τῆς καθ’ ἡμᾶς (τῆς κατ’ ἀνατολάς) Ἐκκλησίας, δηλονότι τῆς Ρωμηοσύνης εἰδικώτερον.

Καί λέγομεν τοῦτο, διότι διά τῆς ὑπό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου συγκλήσεως τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῷ 325 τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τεθεμελίωται ἡ Ρωμηοσύνη. Τουτέστιν ἡ  ἀσύγχυτος σύζευξις τοῦ πολιτισμικοῦ μεγέθους τοῦ ἕλληνος λόγου καί τοῦ σωτηριώδους εὐαγγελικου κηρύγματος τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικόν τοῦ πολιτεύματος τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας καί ἐν προκειμένῳ τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι τό ἀποστολικόν κήρυγμα τοῦ σοφωτάτου Παύλου, λέγοντος ὅτι «ἐν Χριστῷ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην», (Γαλ. 3,28). Ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Ρωμηοσύνη, μέ ἄλλα λόγια, ὡς τό νέον πολίτευμα τό ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου θεσπισθέν, ἀναγνωρίζει ὡς πολίτας αὐτοῦ τούς πιστούς φίλους τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι μόνο.

Ἰδού ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διατί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος σύν τῇ μητρί αὐτοῦ, ἀνακηρύσσονται θεόστεπτοι καί ἰσαπόστολοι· ἐπί πλέον δέ κατατάσσονται εἰς τήν χορείαν τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας (Ἐφ. 12,23).

Ἡ ἁλιευτική καί ἄδολος πίστις τοῦ Μ. Κωνσταντίνου εἰς τήν δύναμιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Σταυροῦ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἐπιφέρει τόν ἐγκαινιασμόν τῆς καινῆς τῆς νέας ἐν Χριστῷ ἐποχῆς.

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ἐποχῆς, τῆς ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐγκαινιασθείσης ὡς φρονήματος καί τρόπου ζωῆς, ἀντιμάχεται καί ἀντιστρατεύεται λυσσωδῶς καί μανιωδῶς ἡ ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή ἡ ἐποχή «τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου κατά τόν θεῖον Παῦλον» (Ἐφ. 6,12).

Χρεωστικῶς λοιπόν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία μετά τῆς Γερραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς αὐτῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ εὐσεβοῦς χριστεπωνύμου αὐτῆς πληρώματος μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλει κράζουσα: «Χαίροις, Κωνσταντῖνε πάνσοφε, Ὀρθοδοξίας πηγή, ἡ ποτίζουσα πάντοτε, τοῖς γλυκέσι νάμασι, τήν ὑφήλιον ἅπασαν. Χαίροις, ἡ ῥίζα, ἐξ ἧς ἐβλάστησε καρπός ὁ τρέφων τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ. Χαίροις, τό καύχημα, τῶν Πατέρων ἔνδοξε, Χριστιανῶν, βασιλέων πρώτιστε. Χαῖρε, χαρά τῶν πιστῶν». Σύν μητρί θεόφρονι Ἑλένῃ ἱκέτευε Χριστῷ τῷ Θεῷ καί παμβασιλεῖ ὑπέρ εἰρήνης τῆς Ἁγίας Γῆς καί προστασίας τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ καί ὑπέρ πάντων τῶν τήν μνήμην σου τελούντων πιστῶς. Ἀμήν».

Μετά τήν δεξίωσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον οἱ προσκυνηταί ἠσπάσθησαν τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου, ἀκολούθως δέ οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες μετέσχον εἰς τήν νηστήσιμον ἑόρτιον μοναστηριακήν αὐτῶν τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Τετάρτην 20^ήν Μαΐου – 2^αν Ἰουνίου 2010, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Ἀρχιστράτηγος τῆς Βουλγαρίας / Chief of Staff – General Simeon Simeonov μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Τῆς συναντήσεως αὐτῆς εἶχε προηγηθῆ, τό ἑσπέρας τῆς προτεραίας, συνάντησις τοῦ Μακαριωτάτου μετά τοῦ Ἀρχιστρατήγου εἰς τό πλαίσιον μουσικῆς συναυλίας, ἡ ὁποία ἐδόθη εἰς τό Μνημεῖον Πολιτισμοῦ τοῦ Ἰσραήλ εἰς Τέλ Ἀβίβ ἐν μουσικῇ συνεργασίᾳ τῆς χορῳδίας-ὀρχήστρας τοῦ Στρατοῦ τῆς Βουλγαρίας καί τῆς χορῳδίας-ὀρχήστρας τοῦ Στρατοῦ τοῦ Ἰσραήλ.

Ὁ Ἀρχιστράτηγος ἐξέφρασεν εἰς τόν Μακαριώτατον τάς  εὐχαριστίας αὐτοῦ διά τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τήν ἐν λόγῳ συναυλίαν, ὁ δέ Μακαριώτατος ἐξέφρασε τήν εὐχαρίστησιν Αὐτοῦ ἐκ τῆς ἐπιτυχίας τῶν μουσικῶν ἐκτελέσεων.

Ὁ Ἀρχιστράτηγος ἐξέφρασε τήν χαράν του διά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί τάς εὐχαριστίας διά τήν καλήν συνεργασίαν μετά τῆς Βουλγαρικῆς Πρεσβείας εἰς τό Τέλ Ἀβίβ καί ἐδήλωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον ὅτι αἱ σχέσεις τοῦ Βουλγαρικοῦ Στρατοῦ μετά τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας εἶναι λίαν καλαί.

Ὁ Μακαριώτατος ἐξεδήλωσε τήν χαράν Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἐπισκέψει τοῦ Ἀρχιστρατήγου καί ὡμίλησεν εἰς αὐτόν περί τοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐξ ὀνόματος ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς φρουροῦ τῶν Ἁγίων Τόπων καί ὡς παράγοντος εἰρήνης, συμφιλιώσεως καί συνδιαλλαγῆς.

Ὁ Μακαριώτατος εἰς ἀναγνώρισιν τῆς ἐκτιμήσεως τοῦ Πατριαρχείου πρός τό πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ Ἀρχιστρατήγου, ἀπένειμε εἰς αὐτόν τό παράσημον τοῦ Ταξιάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἐπέδωσεν εἰς τά μέλη τῆς συνοδείας αὐτοῦ, τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου, μέ θέμα τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Πατριαρχείου.

Ἀνταποδίδων ὁ Ἀρχιστράτηγος, προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἀργυροῦν ἀντίγραφον τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέβσκυ εἰς τήν Σόφιαν.

Εἰς τήν Διευθύντριαν τῆς ὀρχήστρας κ. Dessy Dobreva ὁ Μακαριώτατος προσέφερε χρυσοῦν ἐπιστήθιον σταυρόν.

Τήν προηγουμένην, Τρίτην, 19^ην Μαΐου /1^ην Ἰουνίου 2010, εἶχε λάβη χώραν ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Διπλωματικοῦ  Ἀντιπροσώπου τῆς Οὐκρανίας εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Βλαδιμήρου Σκυρώφ, μέ σκοπόν ἵνα ἀποχαιρετίσῃ τόν Μακαριώτατον ἐπί τῇ ἀφυπηρετήσει αὐτοῦ ἐνταῦθα, λόγῳ προαγωγῆς αὐτοῦ ὡς Πρέσβεως τῆς Οὐκρανίας εἰς Ἑλλάδα.

Οὗτος ἐξέφρασε πολλάς εὐχαριστίας τῷ Μακαριωτάτῳ διά τήν συνεργασίαν καί συμπαράστασιν κατά τά ἔτη τῆς ἐνταῦθα ὑπηρεσίας του.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην/30^ήν Μαΐου 2010, ἔλαβε χώραν εἰς τό Πολεμικόν Μουσεῖον Ἀθηνῶν τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μέ θέμα: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε διά τῆς παρουσίας καί διά προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου.

Ὁ Μακαριώτατος ἀφιχθείς πρό διημέρου εἰς Ἀθήνας ἀπό τῆς Παρασκευῆς, 15^ης / 28^ης μηνός Μαΐου 2010, εἶχε συνεργασίαν μετά τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας, Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί μετά τῶν νομικῶν συμβούλων τῆς Ἐξαρχίας διά θέματα ἀφορῶντα τήν εἰς Ἑλλάδα περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην /30^ήν Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος ἐχοροστάτησεν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν ἱερόν ναόν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Πλάκαν καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα, διαβιβάζων τήν χάριν, τήν εὐλογίαν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος προσῆλθε εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου. Ταύτας ἤνοιξε διά συντόμου εἰσαγωγῆς ὁ καθηγητής τῆς Βυζαντινῆς Φιλολογίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, προσφωνῶν ἕνα ἕκαστον τῶν Προκαθημένων, τῶν παρόντων εἰς τό Συνέδριον, ἤτοι τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερώνυμον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον χωρῶν Τσεχίας καί Σλοβακίας κ.κ. Χριστοφόρον, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Σιναίου κ. Δαμιανόν καί τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς & Φαλήρου κ. Σεραφείμ, τόν Διαχειριστήν  τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη», Ἐντιμότατον κ. Πέτρον Κυριακίδην καί τόν Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννην Κογκούλην.

Ὁ κ. Δημητρακόπουλος ἐπεξήγησε, διατί ἡ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἐπέλεξεν ὡς θέμα τοῦ 2^ου Συνεδρίου αὐτῆς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς ἁγιασθέντας δηλονότι διά τοῦ αἵματος Αὑτοῦ τοῦ Χριστοῦ καί ἀναδειχθέντας ὑπό τοῦ πρώτου Ρωμαίου Αὐτοκράτορος, τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη περί τά τέλη τῆς ζωῆς τοῦ τό βάπτισμα καί εἶναι ὁ πρῶτος Χριστιανός Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ.

Μετά τήν εἰσαγωγήν ταύτην τοῦ κ. Δημητρακοπούλου ἠκολούθησε ὁ ἐναρκτήριος χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἔχων ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

«Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ»; Διερωτᾶται ὁ προφητάναξ Δαυΐδ, (ψαλμ. 23,3).

Ποῖος θά ἀνέλθῃ, διά νά προσκυνήσῃ ἀξίως εἰς τόν ἱερόν λόφον τοῦ Κυρίου, τήν Σιών / Ἱερουσαλήμ; Ποῖος θά σταθῇ μέ παρρησίαν εἰς τόν ἅγιον τόπον; (Ἑρμηνεύει ὁ Ἀρχιμ. π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος).

«Ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης, δηλονότι ὁ πρός ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς συγκαταβάς καί ἀφ’ ἡμῶν ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς Θεός καί Λόγος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ φίλοι Αὐτοῦ», ἀπαντᾷ καί πάλιν ὁ ψαλμῳδός.

Τήν δόξαν τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης καί τούς τόπους τοῦ ἁγιάσματος Αὐτοῦ ἐδήλωσε μετά παρρησίας καί πάσης ἀκριβείας ἡ ἀθῳότης τῶν χειρῶν καί καθαρότης τῆς καρδίας, (ψαλμ. 23,4), τῶν μεγάλων πνευματοφόρων Πατέρων καί ἐγκρίτων τῆς οἰκουμένης διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, συνελθόντων καί συστησάντων τήν Ρωμηοσύνην

Αὐτό ἀκριβῶς τό ὑπό τῶν θεοστέπτων μεγάλων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναδειχθέν πνευματικόν καί πολιτισμικόν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης, σῴζει καί διαφυλάττει καί διακονεῖ ὡς τήν θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν κληρονομίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων τῆς συγχρόνου Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Ὅσον ἀκατάληπτον τυγχάνει τό μεγαλεῖον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἄλλο τόσον ἀνερμήνευτον τυγχάνει καί τό μυστήριον τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ τόπου τοῦ Θεοῦ καί ἐν προκειμένῳ τῶν ἁγίων Τόπων, ἀπό τοῦ τόπου τῆς φλεγομένης καί μή καιομένης Βάτου ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ ἕως τοῦ κρανίου Τόπου, τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ Γολγοθᾷ.

Καί ἐκεῖ μέν (ἐν Σινᾷ) ὁ τόπος ἁγιάσματος διά τῆς ἐμφανείας «Ἀγγέλου Κυρίου ἐν πυρί φλογός», (Ἔξοδ. 2,2), ἐνταῦθα δέ ἐν τῷ Γολγοθᾷ, διά τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ ἀπαθοῦς πάθους τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Χριστοῦ.

Εἰς ἀμφοτέρους τούς τόπους μαρτυρεῖται ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀλήθεια. Αὐτή ἡ μαρτυρία τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καταγγέλλεται καί διακονεῖται λειτουργικῶς καί εὐχαριστιακῶς ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί τοῦ εὐσεβοῦς ἔθνους τῶν Ἑλλήνων-Ρωμαίων, τῶν ἐν ἀλλήλοις τήν περιχώρησιν ἐχόντων.

Τό γεγονός τοῦτο καταδεικνύει ἐναργέστατα ὅτι οἱ Ἅγιοι Τόποι ἤ μᾶλλον τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ δέ Ρωμηοσύνη ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς θρησκευτικῆς καί ἐν ταὐτῷ τῆς ἐγχωρίου ἐθνικῆς ταυτότητος τῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς.

Ἡ ἱερά ἱστορία, δηλονότι ἡ ἱστορία τῆς Σωτηρίας, ἔχουσα ὡς τόπον δράσεως τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἀνελίσσεται μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Κέντρον τοῦ τόπου τούτου τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως ἀναδεικνύεται τό καινόν καί κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πανάγιος Τάφος, ὁ ὁποῖος ὀρθότατα ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς ὁ «ὀμφαλός τοῦ κόσμου».

Ἐάν παγκοίνως καί διεθνῶς ἀναγνωρίζεται τό γεγονός ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ διαθέτει τρεῖς καρδίας, τήν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐξ ἴσου ἀναγνωρίζεται (παγκοίνως καί διεθνῶς) ὅτι ὁ ἐν μέσῳ τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου τόπος, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν τελεῖ ὑπό τήν κυριαρχίαν καί λειτουργικήν διακονίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ἄν θέλετε τῆς «Ρωμηοσύνης», ἀποτελεῖ τόν ὀμφαλόν τοῦ κόσμου.

Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔποψιν (κατά τήν ταπεινήν Ἡμῶν γνώμην) Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη δίδουν τήν μαρτυρίαν τῆς ἐν Χριστῷ σῳζούσης ἀληθείας, δηλονότι τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ».

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὄντως εἶναι τό Πατριαρχεῖον τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ» καί τοῦτο διότι ὁ ἐπί τοῦ Κρανίου τόπου ὑψούμενος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δίστομος Ρομφαία, ἡ φυλάσσουσα τήν ἐκ Τάφου πηγάζουσαν ἀληθινήν ζωήν, τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῶν κατ’ ἀνατολάς Παλαιφάτων Πατριαρχείων τῆς Ρωμηοσύνης, μέ κορυφαῖον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φύλαξ τοῦ ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, οἰκονομικῶς καί χάριτι Θεοῦ κατέχει τήν δίστομον Ρομφαίαν, τοὐτέστι τόν Τίμιον Σταυρόν, εἰς ὅν «οὐ δυνήσονται ἀντιπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν», (Λουκ. 21,15) κατά τούς Κυριακούς λόγους.

Καιρός λοιπόν ἐγρηγόρσεως καί νήψεως, «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α. Κυρ. 16,13), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ὅτι οἱ υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου», (καί ἐν προκειμένῳ οἱ πολέμιοι τῆς Ρωμηοσύνης), «φρονιμότεροι ὑπέρ τούς υἱούς τοῦ φωτός εἰς τήν γενεάν τήν ἑαυτῶν εἰσι», (Λουκ. 16,8).

Τόν χαιρετισμόν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἠκολούθησεν ὁ χαιρετισμός τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου. Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας Του εἰς τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου τούτου καί εἰς ὅσους συγκινοῦνται ἀπό τά μεγάλα καί ἱερά τοῦ γένους μας καί ἐπεσήμανε τό εὔστοχον τῆς ἐπιλογῆς τοῦ θέματος: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». Εἶπεν ὅτι διεξῆλθε τά θέματα τῶν ὁμιλητῶν καί τά εἶδε ὡς πολύ ἐνδιαφέροντα καί πολύ ὠφέλιμα. «Παρηκολούθησα», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «κατ’ αὐτάς τάς συζητήσεις καί τάς ἐκδηλώσεις διά τήν 29^ην Μαΐου τοῦ 1453, ἀποφράδα ἡμέραν τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί λυπᾶμαι νά εἴπω ὅτι εἶχα ἀπογοήτευσιν, διότι δέν ἐδόθη ἡ ἔκτασις, ἡ ὁποία θά ἔπρεπε εἰς τό θέμα αὐτό. Ὑπῆρξε σιγή ἀπό πολλούς κύκλους διά τό θέμα αὐτό». «Εἶναι καιρός», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, «νά ἔλθωμεν εἰς αὐτοκριτικήν, νά ἴδωμεν τά λάθη μας καί νά τά διορθώσωμεν. Ἐκφράζω θερμᾶ συγχαρητήρια πρός τούς διοργανωτάς καί ὅλους τούς μετέχοντας εἰς τό Συνέδριον τοῦτο».

Χαιρετισμόν ἀπηύθυνε μετά ταῦτα καί ὁ Διαχειριστής τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Πέτρος Κυριακίδης. Εἰς τόν ἐν συντομίᾳ χαιρετισμόν αὐτοῦ, οὗτος εἶπεν ὅτι καλωσορίζει μέ μεγάλην χαράν εἰς τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον. Εἶπεν ὅτι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἱδρύθη τό 2001, ἔχει ὡς ἕδραν τήν Ἐξαρχίαν τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας καί ἀποτελεῖ ἕνα μάχιμον ὀργανισμόν, διά νά βοηθήσῃ τό Πατριαρχεῖον νά ἐπιτελέσῃ τό ἔργον του. «Θεωρῶ προσωπικῶς τιμήν», εἶπεν ὁ κ. Κυριακίδης, «ὅτι μοῦ ἀνετέθη ἡ διαχείρησις τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς. Προσπαθοῦμεν νά βοηθήσωμεν τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου μέ τήν ἵδρυσιν σχολείων, τήν συντήρησιν Ἐκκλησιῶν,μέ ἀναστηλώσεις καί ἀνοικοδομήσεις Ἐκκλησιῶν. Ἡ Ἀδελφότης ἔχει ἀνάγκη ἀπό πολλά. Τοῦτο δέν τό ἔχομεν συνειδητοποιήσει ἀρκούντως. Ἄς προσέξωμεν νά διατηρήσωμεν, ὅσα παρελάβομεν ἀπό τούς Πατέρας μας καί νά μήν ἀπολέσωμεν αὐτά. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναντικατάστατος, δέν ἀντικαθίσταται ἀπό κανέναν σύλλογον ἤ ἀπό καμμίαν ὀργάνωσιν ἤ ἀπό κανέναν ὀργανισμόν οὔτε ἀπό τήν πολιτείαν οὔτε ἀπό τά κόμματα. Ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» εἶναι τέκνον τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ προσπάθειά της εἶναι μέ κάθε τρόπον νά ἔρχεται ἀρωγός εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας μας συντελεῖται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἔχομεν ἀνάγκην καί τοῦ «μυστικοῦ», τοῦ ἐσωτερικοῦ, τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, τοῦ «ἐπικαλύμματος». Καί νά φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπό τό αὐγόν, τό ὁποῖον ἔχει τό ἐσωτερικόν, τόν κρόκον, τό ἀσπράδι, ἀλλά καί τό ἐξωτερικόν περίβλημα, τό τσόφλι, τό ὁποῖον προφυλάσσει τό ἐσωτερικόν».

Ὁ κ. Κυριακίδης ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐδήλωσε ἐπισήμως ὅτι ὁ Ἐκδοτικός Οἶκος αὐτοῦ εἰς τό ἑξῆς, θά προσφέρῃ ἐτησίως τό ποσόν τῶν 30.000 € χιλιάδων Εὐρώ διά τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν ἀπόρων προσκυνητῶν, κυρίως νέων, εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, προκειμένου νά βοηθήσουν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. «Τήν Ρωμηοσύνην», εἶπεν ὁ Κ. Κυριακίδης, «ἔχουν ἐξυμνήσει πολλοί καί μεγάλοι Ἕλληνες ποιηταί, ὅπως ὁ Ρίτσος, ὁ Θεοδωράκης καί ὁ Κύπριος Β. Μιχαηλίδης, λέγων ὅτι: “Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι συνόκαιρη τοῦ κόσμου” καί δέν μπορεῖ νά τήν ἐξαλείψῃ κανείς, διότι τήν σκέπει ὁ Θεός καί αὐτή θά χαθῇ, ὅταν ὁ κόσμος χαθῇ». «Ἐδῶ», εἶπεν, «ἔχω μίαν διαφορετικήν γνώμην ἀπό τόν ποιητήν, ἔχω ἕνα ἐρώτημα: Ἄν τά μέλη τῆς Ρωμηοσύνης εὑρίσκονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δέν μποροῦν νά ἐλπίζουν ὅτι θά εἰσέλθουν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν μαζί μέ τήν Ἐκκλησίαν; Διατί πρέπει νά χαθοῦν μέ τό τέλος τοῦ κόσμου;».

Ἀκολούθως ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννης Κογκούλης. Εἰς τόν χαιρετισμόν αὐτόν ὁ κ. Κοσμήτωρ παρετήρησε τήν ἀπουσίαν ἐκπροσώπων τῆς Πολιτείας ἀπό τό Συνέδριον. Εἶπεν ὅτι μέ χαράν ἐδέχθη τήν τιμήν νά συμμετάσχῃ εἰς τό Συνέδριον με θέμα «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». «Πρῶτα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα», εἶπεν, «ἀνέτειλε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ Ἱεροσολύμων ἦσαν οἱ πρῶτοι μάρτυρες, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Ἀπό τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἀπό τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔφθασε τό Τυπικόν εἰς τήν κιβωτόν καί τήν φύτραν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Κατά τόν μακαριστόν π. Γεώργιον Φλωρόφσκυ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Βασίλειος ὁ μέγας καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μετέφεραν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν τάς ἀληθείας τοῦ Χριστιανισμοῦ, τάς ἀποκαλυφθείσας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν».

«Κατά τούς μέσους καί νεωτέρους χρόνους», εἶπεν, «ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καθίσταται περιπετειώδης. Τό θέμα τῶν προσκυνημάτων ἀπησχόλησε τήν Κοινωνίαν τῶν Ἐθνῶν, τό ἔτος 1948, τό κράτος τῆς Ἰορδανίας συμπεριέλαβε τό Πατριαρχεῖον εἰς ἰδιαίτερον νόμον αὐτοῦ τοῦ ἔτους 1957. Ἡ Ἐκκλησία διετήρησε τήν Ρωμηοσύνην διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὁ μακαριστός Φώτης Κόντογλου ὑμνεῖ τήν πονεμένην Ρωμηοσύνην, τήν νέαν Ρωμηοσύνην, πού εἶναι πιό πονεμένη ἀπό τήν παλαιάν. Με τάς σκέψεις αὐτάς», εἶπεν, «χαιρετίζω τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν της ἡ Ἀναπληρώτρια Πρόεδρος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου κ. Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου, ἡ ὁποία θετικῶς ἀνταποκρινομένη εἰς πρότασιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀπηύθυνε σύντομον χαιρετισμόν, λέγουσα ὅτι αἰσθάνεται μεγάλην συγκίνησιν νά παρευρίσκεται εἰς τό Συνέδριον καί νά τῆς δίδεται ὁ λόγος ἀπό τόν Μακαριώτατον, διότι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» παρουσιάζει τό ἔργον τῆς ρωμηοσύνης νά διακονῇ διαχρονικάς πολιτιστικάς ἀξίας. «Ἰδιαίτερον ρόλον», εἶπεν, «ἔχει εἰς τοῦτο τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων νά διακονῇ τήν εἰρήνην καί τήν συνδιαλλαγήν εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων», εἶπεν ἡ κ. Κράτσα, «εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον ἐδημιούργησε νέας δυνατότητας δι’ ἐπίλυσιν προβλημάτων καί δι’ ἔτι σημαντικωτέραν προσφοράν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παιδείαν καί εἰς ἄλλους χώρους ἀναπτύξεως».

Μετά τήν προσφώνησιν ταύτην ἠκολούθησαν αἱ διαλέξεις τῶν ὁμιλητῶν, τάς ὁποίας δύναται νά ἴδῃ ὁ ἐνδιαφερόμενος ἀναλυτικῶς εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ρωμηοσύνης ( https://www.romiosini.org.gr/F16631F9.el.aspx καί https://www.romiosini.org.gr/1686AB96.el.aspx ).

Αἱ διαλέξεις αὕται συμπεριέλαβαν καί ἐξήτασαν ποικιλίαν θεμάτων, ὡς εἶναι:

-«Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἄνθιμος καί τό ἔργον του «Διδασκαλία Πατρική», τῆς κ. Μαρίας Μαντουβάλου, Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Νεοελληνικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

-«Συγκριτικὴ Ψυχολογία τῶν πολιτισμῶν Ἰουδαιοχριστιανικοῦ καὶ Ρωμαίϊκου», τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Ψυχολογίας τῆς Θρησκείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Σπυρίδωνος Τσιτσίγκου.

-«Ὁ Πανάγιος Τάφος στὴ λαϊκὴ θρησκευτικὴ παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης» τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Βαρβούνη, Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Λαογραφίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

-«Ἀραβικὸς πολιτισμὸς καὶ ποιά ἑλληνικὰ γράμματα;»,  τῆς Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Τουρκικῶν καὶ Σύγχρονων Ἀσιατικῶν Σπουδῶν  εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν κ. Ἑλένης Κονδύλη Μπασούκου.

-«Ὁ βίος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας. Ὁ Αὐτοκράτωρ ὡς θεμελιωτὴς τῆς Ρωμηοσύνης», τῆς κ. Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου, Θεολόγου, ΜΑ – Φιλολόγου, Διδάκτορος Φιλοσοφίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.

– «Τὸ Ἀρχεῖο τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καὶ οἱ ἱστορικές του προεκτάσεις» τοῦ κ. Ἀγαμέμνονος Τσελίκα, διδάσκοντος Παλαιογραφίαν εἰς τό Πανεπιστήμιον Πατρῶν, Προϊσταμένου τοῦ Ἱστορικοῦ καὶ Παλαιογραφικοῦ Ἀρχείου Μ.Ι.Ε.Τ.

-«Ἡ “Ρωμηοσύνη” στὸ ποίημα τοῦ Δασκαλογιάννη»  ἀπό τόν κ. Δημήτριον Καλομοιράκην, Ἀρχαιολόγον, Τμηματάρχην εἰς τήν Διεύθυνσιν τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀρχείου Μνημείων τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ.

-«Παρατηρήσεις στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Χοζοβιώτη» τοῦ κ. Βασιλείου Κατσαροῦ, Καθηγητοῦ τῆς Μεσαιωνικῆς Ἑλληνικῆς (Βυζαντινῆς) Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

-«Ρωμηοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἅγιοι Τόποι» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δράγα, Καθηγητοῦ Πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ εἰς Βοστώνην.

-«Ἡ παρουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων στὸ Διαδίκτυο» τοῦ Δρ. Χρίστου Θ. Νικολάου, Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῶν ἱστοχώρων α). τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, β). τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» καὶ γ). τοῦ ἱστοχώρου «Παντοκράτωρ».

Παρενεβλήθη δίς ἔντεχνον μουσικὸν πρόγραμμα ἀπὸ τὴν κ. Ἀντιγόνην Κατσούρη, Πρεσβυτέραν, Μουσικὸν, Συμβολαιογράφον.

Ἐπίσης προεβλήθη ντοκυμαντὲρ εἰς δύο μέρη διά τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, τήν ἐπιμέλειαν τοῦ ὁποίου εἶχεν ὁ κ. Λουκᾶς Παναγιώτου, Γενικὸς Διευθυντὴς τοῦ Ραδιοτηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ: «Ὁ Λόγος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Αἱ ὡς ἄνω διαλέξεις ἦσαν λίαν κατατοπιστικαί καί διαφωτιστικαί, ὅσον ἀφορᾷ τό νόημα τῆς Ρωμηοσύνης, τήν προσφοράν αὐτῆς εἰς τόν ἀνθρώπινον πολιτισμόν διά τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τάς ὀδύνας καί τάς ὠδίνας αὐτῆς διά μέσου τῶν αἰώνων ἐξ ἐχθρῶν αὐτῆς, καί τήν ἀμφισβήτησιν αὐτῆς ὑπό ὁμάδων Νεοελλήνων. Ἡ μόνη ἐλπίς ἐπιβιώσεως τοῦ ἔθνους ἡμῶν σήμερον καί τῆς διασώσεως αὐτοῦ ἐκ τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς χρεωκοπίας εἶναι ἡ ρωμηοσύνη.

Μετά τάς ὡς ἄνω διαλέξεις καί τάς μουσικάς ἐκδηλώσεις ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐκήρυξε τήν λῆξιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, λέγων ὅτι: «αἱ εἰσηγήσεις τῶν ὁμιλητῶν ἦσαν πολυσύνθετοι καί πολυδιάστατοι καί τοῦτο ἀποδεικνύει τό μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης. Μία διάστασις αὐτῆς, ἡ ὁποία δέν ἐθίγη καί προτείνομεν νά ἀποτελέσῃ τό θέμα τοῦ ἑπομένου Συνεδρίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης», εἶναι ἡ σημασία τῆς Ρωμηοσύνης διά τά χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας γενικώτερον. Ἡ σημασία αὕτη εἶναι πολύ μεγάλη, καθότι τά Πανάγια Προσκυνήματα τῶν Ἱεροσολύμων ἀποτελοῦν ἐχέγγυον τῆς Ρωμηοσύνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν πτυχήν αὐτήν τῆς Ρωμηοσύνης θά συμβάλῃ καί εἰς τήν ἑδραίωσιν τῶν χριστιανῶν εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν, εἰς τήν κοιτίδα αὐτῶν καί τήν συνέχειαν τῆς διαβιώσεως αὐτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων».

«Εἰς τό θεοκρατικόν περιβάλλον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τό Πατριαρχεῖον καλεῖται νά διαδραματίσῃ ἕνα ρόλον πνευματικόν ὡς παράγων συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, συνυπάρξεως καί συμβιώσεως τῶν ὀπαδῶν τῶν διαφόρων θρησκευμάτων. Τό ἔργον τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ἀνάτασις καί ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως ἀπό τόν Ἰσλαμικόν καί Ἑβραϊκόν κόσμον».

«Ἐκφράζομεν τάς εὐχαριστίας Ἡμῶν», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, «πρός τόν Ἐντιμότατον κ. Κυριακίδην διά τήν οἰκονομικήν ὑποστήριξιν ὄχι μόνον τοῦ Συνεδρίου τούτου, ἀλλά καί τῆς ὅλης ἱστοσελίδος τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ μέλλοντος νά ἱδρυθῇ ραδιοτηλεοπτικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου καί διά τήν προσφοράν αὐτοῦ διά τήν ἐνίσχυσιν προσκυνηματικῶν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους νέων ἀπόρων προσκυνητῶν. Δι’ ὅλων τούτων ἐνισχύεται τό ποίμνιον Ἡμῶν, τό ὁποίον προσφάτως ηὐτυχήσαμεν νά ποιμαίνωμεν καί εἰς τό ἀκριτικόν Κατάρ».

«Εὐχαριστοῦμεν καί τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου, τόν Διευθυντήν τῶν ἱστοχώρων τοῦ Πατριαρχείου κ. Χρῖστον Νικολάου, τήν Πρόεδρον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Αἰκατερίναν Διαμαντοπούλου καί ὅλους ὅσους συνετέλεσαν εἰς τήν ἀρτίαν διοργάνωσιν τοῦ 2^ου τούτου Συνεδρίου».

«Εὐχόμεθα καλήν συνάντησιν εἰς τό 3^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους  συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων τήν Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς 10^ης /23^ης Mαΐου 2010 καί τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 11^ης /24^ης Mαΐου 2010.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἐπισκόπου Τρῳάδος κ. Σάββα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ  ἐκκλησιάσματος,  μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας Πατέρας καί προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι συντόμου προσφωνήσεως:

«Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Τό Πνεῦμα τό Πανάγιον, τό ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, τό ἐνεργοῦν καί συγκροτοῦν ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, πανηγυρικῶς καί ἑορταστικῶς δοξάζεται καί εὐλογεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας διά τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς μετά τό Πάσχα Πεντηκοστῆς ἡμέρας.

Τοῦτὸ ἐστιν ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό ἐπιδημῆσαν ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Τῷ Παντοδυνάμῳ Πνεύματι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ δεήσεις καί ἱκετηρίους εὐχάς καί εὐχαριστίας ἡμεῖς ἀναπέμπομεν ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπέρ διαφυλάξεως τοῦ εὐλαβοῦς χριστεπωνύμου πληρώματος, ὑπέρ ἐνισχύσεως καί εὐσταθείας τῆς γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικης Ἀδελφότητος καί ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης, τῆς συνδιαλλαγῆς καί δικαιοσύνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Εὐχόμεθα ὅπως ἡ φωτιστική δύναμις τοῦ Ἁγίου καί Ἀγαθοῦ Πνεύματος ὁδηγῇ πάντας ἡμᾶς ἐν γῆ εὐθείᾳ. Ἔτη πολλά».

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν καί λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῆς θ. Λειτουργίας ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας  Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia).

Ἅμα τῷ τέλει τῆς Θ. Λειτουργίας ὁ Προϊστάμενος τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς εἰς τά Ἱεροσόλυμα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, λέγων ὅτι: «ὅλαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι χαίρουν σήμερον διά τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἑορτάζομεν τό γεγονός τοῦτο ἕκαστος εἰς τόν τόπον αὐτοῦ, εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ ἐν μιᾷ πίστει, ἐν εἰρήνῃ καί ὁμοφωνίᾳ. Εἰς τήν Ρωσίαν σήμερον συλλειτουργοῦν ὁ Παναγιώτατος  Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος μετά τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου τῆς Ρωσίας κ.κ. Ἀλεξίου, ἄγοντος σήμερον καί τά ὀνομαστήρια Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ἁγίων αὐταδέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἔχομεν τήν χαράν νά προεξάρχῃ ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης,  ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τῆς θ. Λειτουργίας εἰς τό ἱερόν αὐτόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Ρωσική Πνευματική Ἀποστολή προσφέρει εἰς Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, τό συμβολικόν τοῦτο δῶρον καί εὔχεται εἰς Ὑμᾶς νά εἶναι ἐλαφρύς ὁ βαρύς σταυρός τῆς ποιμαντορίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη εἰς Ὑμᾶς».

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν Προϊστάμενον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον, τό ἱερατεῖον καί τό ἐκκλησίασμα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Τάδε λέγει Κύριος-ἀναφωνεῖ ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ –λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς … καί δώσω ὑμῖν καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν δώσω ὑμῖν∙ καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν» (Ἰεζ. 36,24).

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Ἰσίδωρε, Ἐκπρόσωπε τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου,

Ἐξοχώτατε πρέσβυ τῆς Ρωσίας κ. Πιότρ.

Σήμερον ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος οὐχί διά νά λάβωμεν καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν, ὡς λέγει ὁ Προφήτης, ἀλλά μᾶλλον διά  νά ἑορτάσωμεν τήν προθεσμίαν τῆς ἐπαγγελίας καί τήν τῆς ἐλπίδος συμπλήρωσιν, δηλονότι τήν Πεντηκοστήν ἡμέραν μετά τό Πάσχα. Κατ’ αὐτήν δέ τήν ἡμέραν ἐπεδήμησεν οὐσιωδῶς καί ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί μαθητάς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Αὐτό δέ τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Ἐν τοῖς προφήταις», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἀνήγγειλας ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας. Καί ἐν Ἀποστόλοις ἔλαμψε Χριστέ Σωτήρ ἡμῶν ἡ Χάρις τοῦ Πνεύματός σου. Σύ εἶ Θεός πρῶτος, Σύ καί μετά ταῦτα∙ καί εἰς τούς αἰῶνας Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν».

Ἐάν τό γεγονός τῆς ἐκ τριημέρου Ταφῆς, Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν σφραγῖδα τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἀποτελεῖ τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ σώματος Αὐτῆς.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προτύπωσις τῆς Ἐκκλησίας «τῶν πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12,23), ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος –«εἰς ἥν προσεληλύθατε Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ»,(Ἑβρ. 12,22).

Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προτύπωσις τοῦ ὄρους τῆς πνευματικῆς Σιών καί τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ.

Ἡ προτύπωσις δέ αὐτή τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας καθίσταται συγκεκριμένη, τουτέστιν ὁρατή, ψηλαφητή καί αἰσθητή διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, κατά τό ὁποῖον θεῖον τοῦτο μυστήριον, γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Γινόμεθα κοινωνοί μιᾶς ἄλλης καί οὐχ ὁρωμένης βιωτῆς, τῆς βιωτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς βιοτῆς τοῦ νέου Ἀδάμ, «τοῦ δόντος ἡμῖν, ὡς προανήγγειλεν ὁ Προφήτης (Ἰεζεκιήλ), καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν» καί οὐχί μόνον, ἀλλά καί τόν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό Πνεῦμα τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ. Τό Πνεῦμα τό ὁποῖον συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦ θεανθρωπίνου τούτου θεσμοῦ μέλη ἐναρμόνια καί ἀδιάστατα οὖσαι αἱ κατά τόπους αὐτοκέφαλοι καί ὁμόδοξοι τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαι, καλοῦνται, ὅπως παραμείνωσιν ἑδραῖαι καί ἀσάλευτοι ἐν τῇ ἑνότητι τῆς πίστεως καί τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. «Ἐν τούτῳ γάρ», λέγει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, «γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένοιμεν καί αὐτός ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν», (Α’ Ἰωάν. 4,13).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν διαγγέλλεται ἑορτίως καί διαπρυσίως σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλουσα οὕτω: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμην τῆς πυργοποιΐας∙ γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι∙ ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν∙ ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν», (Δοξαστικόν Ἦχ. πλ. δ’).

Τῆς θείας συμφωνίας, ἡ ὁποία ἄρτι, δηλαδή τώρα καί ἐν ἑκάστῃ εὐχαριστιακῇ συνάξει καινουργεῖται, στερρῶς ἑπόμενοι καί ἡμεῖς, οἱ τήν φύλαξιν καί διακονίαν τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων διαπιστευθέντες ἀφ’ ἑνός καί τήν ποιμαντικήν μέριμναν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἁγίας Γῆς ἀναλαβόντες ἀφ’ ἑτέρου, δεόμεθα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, κράζοντες καί λέγοντες: «Τό Πνεῦμὰ Σου τό ἀγαθόν, Κύριε, ὁδηγήσοι πάντας ἐν γῇ εὐθείᾳ, ὀρθοτομοῦντας τόν λόγον τῆς ἀληθείας», (Β’ Τιμοθ. 2,15). Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον ὡς δῶρον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου, λέγων ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ Οἰκουμενικός Πατήρ καί διδάσκαλος ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς  τήν δεξίωσιν εἰς τό κτίριον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς ὁ Μακαριώτατος εἶχε τήν εὐκαιρίαν νά συναντηθῇ μέ τόν κ. Sergei Narashkin, Chief of Russian President’s Administration. Ὁ ἀνώτατος οὗτος κυβερνητικός παράγων τῆς Ρωσίας ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμήν ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Αὐτοῦ εἰς τήν Ρωσικήν Ἀποστολήν.  Ὁ Μακαριώτατος προσφωνῶν τοῦτον, εἶπεν ὅτι: «ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἡ μεγίστη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς ὡς ἡ ἡμέρα τῆς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τοῦ Πνεύματος τῆς σοφίας, συνέσεως καί ἑνότητος. Αὕτη συμπίπτει νά εἶναι καί ἡ ἡμέρα τῶν ὀνομαστηρίων τῆς Α.Θ.Α. τοῦ Πατριάρχου τῆς Ρωσίας κ.κ. Κυρίλλου. Ἡμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί ὡς Ὀρθόδοξοι χῶραι, εἴμεθα μαθηταί τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μαθηταί τῶν μαθητῶν τῶν Ἀποστόλων, εἴμεθα μαθηταί τῶν Ἁγίων Πατέρων Κυρίλλου καί Μεθοδίου καί ἔχομεν ὡς ἀποστολήν τήν μετάδοσιν τοῦ Πνεύματος τῆς εἰρήνης, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ἑνότητος. Μεταφέρατε, παρακαλῶ, τάς εὐχάς Ἡμῶν, τήν ἀγάπην καί τήν ἐκτίμησιν Ἡμῶν πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Ρωσίας καί τόν Πρόεδρον τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν διά τό ἀξιόλογον ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελοῦν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας καί τόν Ρωσικόν λαόν».

Ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν κ. Sergei Narashkin εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ρουμπλιώφ καί τό βιβλίον τοῦ Π. Βοκοτοπούλου διά τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Ἐν συνεχείᾳ ἐπηκολούθησε πλουσία τράπεζα, ἐν ᾧ ὁ κ. Sergei Narashkin  ἀνεχώρησε διά προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης  εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν  Θ. Λειτουργίαν, τῆς ὁποίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ  Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμωτάτου ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν εἰς αὐτούς τόν θεῖον λόγον, μετέφερεν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου καί βυζαντινήν εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς, δωρεάν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Τό Σάββατον, 8^ην/22^αν μηνός Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη εἰς τό Πατριαρχεῖον τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Τρῳάδος κ. Σάββαν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς μετά τοῦ ἱερέως π. Μάρκου καί ὁμάδος 35 προσκυνητῶν συνοδῶν αὐτῶν, κυρίως νέων.

Ἡ Α.Θ.Μ. ὑπεδέχθη αὐτούς φιλοφρόνως καί ὡμίλησε εἰς αὐτούς περί τῆς πνευματικῆς καί φυσικῆς κληρονομιᾶς τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί περί τοῦ ἔργου αὐτοῦ τῆς διαφυλάξεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων κατά τήν Βυζαντινήν περίοδον καί τήν μετ’ αὐτήν, ἀφ’ ὅτου ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος παρέδωσε τήν πόλιν εἰς τόν Χαλίφην τῶν Ἀράβων Μουσουλμάνων Ὀμάρ Χατάμπ.

«Τό Πατριαρχεῖον», εἶπεν αὐτοῖς ὁ Μακαριώτατος, «στηρίζεται ἐπί τοῦ αἵματος τῶν Προφητῶν καί τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Χριστοῦ καί τῶν ἀποστόλων καί μαρτύρων. Ἔργον τοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἡ διδασκαλία, ἡ οἰκοδομή καί ὁ ἁγιασμός τῶν πιστῶν μελῶν αὐτοῦ καί ἡ προώθησις τῆς συμβιώσεως ἐν εἰρήνῃ καί συνεργασίᾳ τῶν ὀπαδῶν τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν».

Οὗτοι ἐζήτησαν τήν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου διά να συμμετάσχουν εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος τήν Κυριακήν τῆς Πεντησκοστῆς εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε εἰς τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον ἐγκόλπιον, εἰς τόν ἱερέα ἐπιστήθιον σταυρόν καί εἰς τούς προσκυνητάς Ἱεροσολυμιτικά ἐνθύμια.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Εὐθύς μετά τήν τελετήν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ σταυροῦ, τήν Πέμπτην, 7^ην/20^ήν Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἱερωνύμου καί π. Φιλουμένου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου ἀνεχώρησε ἐκ τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, διέβη τήν γέφυραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ καί κατηυθύνθη πρός τήν μεγάλην πόλιν τοῦ Φχές, προαστείου τοῦ Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν, ἐπεσκέφθη διά συλλυπητήρια τήν οἰκογένειαν Φαραχάτ ἐπί τῷ προσφάτῳ θανάτῳ φιλτάτου μέλους αὐτῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀμποῦ – Σιένταρ ψάλτου ὄντος ἐπί τεσσαρακονταετίαν καί πλέον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Φχές.

Μετά τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐσυνέχισε τήν πορείαν Αὐτοῦ διά τήν πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ, διά τόν ὁποῖον ἦλθεν εἰς Φχές, ἤτοι διά τήν ἀπονομήν τῶν τίτλων εἰς τούς ἀποφοίτους τοῦ σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Φχές.

Ὡς γνωστόν τυγχάνει παράδοσις καί πρᾶξις τοῦ Πατριαρχείου ἡ συντήρησις ἰδίων αὐτοῦ Κοινοτικῶν σχολείων εἰς τάς περιοχάς τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ. Ἕν τῶν σχολείων τούτων εἶναι τῆς μεγάλης πόλεως Φχές, ἀποτελούμενον ἀπό Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον μέ 600 μαθητάς καί 50 διδασκάλους.

Ἐπόπτης τοῦ σχολείου τούτου εἶναι ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰννοκέντιος μέ βοηθόν Ἀναπληρωτήν Διευθυντήν τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν τόν κ. Ἐδουάρδον Σμεράτ. Διά τοῦ σχολείου τούτου, ὡς καί διά τῶν ἄλλων αὐτοῦ σχολείων, τό Πατριαρχεῖον προσφέρει σημαντικόν ἐκπαιδευτικόν ἔργον εἰς τά τέκνα τῶν Ἰορδανῶν πολιτῶν ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητος ἤ θρησκεύματος, ἐρχόμενον οὕτως ἀρωγός εἰς τό ἐκπαιδευτικόν ἔργον τοῦ κράτους.

Ἐν ἀρχῇ ὁ Μακαριώτατος εἰσῆλθε δι᾽όλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὑπεδέξατο Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἱερώνυμος. Μετά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὁ Μακαριώτατος κατηυθύνθη εἰς τό εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων βημάτων εὑρισκόμενον σχολεῖον. Ἡ τελετή ἦτο λίαν καλῶς διωργανωμένη, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά προβάλῃ τό τελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον καθ’ ὅλον τό ἔτος, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά κρατῇ προσηλωμένην τήν προσοχήν καί τό ἐνδιαφέρον τῶν προσκεκλημένων.

Εἰς τήν εἴσοδον τούτου ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰννοκέντιος, ὁ κ. Ἐδουάρδος Σμεράτ, τό προσωπικόν τοῦ σχολείου, διδάσκαλοι καί καθηγηταί, ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας κ. Ἰωάννης Μαλικούρτης καί οἱ πλεῖστοι τῶν ἱερέων τῆς Ἰορδανίας, ὁ Νομάρχης τῆς πόλεως Φχές κ. Φουάζ Ἰρσιεντάντε, οἱ ὁποῖοι μετά τῶν γονέων καί τῶν συγγενῶν τῶν ἀποφοίτων παρηκολούθησαν  τήν τελετήν.

Ἡ τελετή ἤρχισε μέ τόν Ἐθνικόν Ὕμνον τῆς Ἰορδανίας καί τό «Εὐλογητός εἶ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδεῖξας» καί μέ εὐχήν ἐκ τοῦ εὐχολογίου «δι’ ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον».

Ἡ τελετή ἐν συνεχείᾳ περιελάμβανε ἐκτέλεσιν πατριωτικῶν ᾀσμάτων καί πατριωτικῶν χορῶν ὑπό τῶν μαθητῶν καί τῶν μαθητριῶν τοῦ σχολείου, προσφώνησιν ὑπό τῆς Διευθυντρίας τοῦ σχολείου κ. Ρούλας Νταούτ ὑπό τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Ἐπόπτου τῶν σχολείων κ. Ἐδουάρδου Σμεράτ διά τό «ὡς εὖ παρέστητε» τῷ Μακαριωτάτῳ, τῷ Νομάρχῃ καί  τῷ Ἐκπροσώπῳ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Ἰορδανίας.

Ὁ κ. Σμεράτ, εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ἀνέπτυξε τό ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου εἰς Φχές, Μαδηβᾶν καί Ἄκαμπαν. Τοῦτο συνεχίζεται ἐπεκτεινόμενον καί εἰς ἄλλας πόλεις τῆς Ἰορδανίας μέ τήν ὑποστήριξιν τοῦ κράτους τῆς Ἰορδανίας, τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων φίλων τῆς Παιδείας. Εἰς τήν συνάφειαν αὐτήν ὑπεγράμμισεν ἰδιαιτέρως τήν προσφοράν τοῦ Νηπιαγωγείου τοῦ Φχές παρά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς Φχές χάρις εἰς τήν δραστηριότητα τῆς Διευθυντρίας αὐτοῦ κ. Ρούλας Νταούντ καί τήν βοήθειαν εἰς τήν καλήν λειτουργίαν τοῦ σχολείου τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φχές, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ κ. Μοῦσα Μαδαήν, κυρίως δέ καί πρό πάντων, τοῦ ἱκανοῦ καί δραστηρίου ἐπόπτου τοῦ σχολείου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰννοκεντίου.

Εἰς τήν Ἀραβικήν καί τήν Ἀγγλικήν γλῶσσαν ὡμίλησαν ἐκπρόσωποι τῶν ἀποφοίτων, εὐχαριστήσαντες τό Πατριαρχεῖον καί τούς διδασκάλους καί τούς γονεῖς αὐτῶν διά τήν στοργήν, τήν φροντίδα, τήν διδασκαλίαν, τήν ἀγωγήν, τήν παιδείαν ὡς ὁδηγόν καί ἐφόδιον διά τήν περαιτέρω μαθητικήν ἀκαδημαϊκήν πορείαν αὐτῶν καί τήν ζωήν αὐτῶν.

Ἡ τελετή περιελάμβανε καί πρᾶξιν παραδόσεως τῆς «ἀμάνε», δηλαδή «παρακαταθήκης», τοῦ σχολείου ἀπό ἀπόφοιτον τοῦ ἔτους τούτου εἰς τελειόφοιτον τοῦ ἑπομένου διά τῆς ἀλλαγῆς τῆς μαθητικῆς τηβέννου.

Τήν πρᾶξιν ταύτην ἠκολούθησεν ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου πρός τούς ἀποφοίτους, ἐκφωνηθείς ἀραβιστί ὑπό τοῦ π. Ἰμβραήμ Νταμπούρ,  ἑλληνιστί ἀποδιδόμενος περίπου ὡς ἕπεται:

«Ἐκφράζομεν τήν εὐχαρίστησιν Ἡμῶν διά τήν τελετήν αὐτήν σήμερον. Ἐκφράζομεν εὐχαριστίας πρός τόν Μεγαλειότατον Βασιλέα τῆς Ἰορδανίας Ἀμπντάλλα Β’. Ἐκφράζομεν ὡσαύτως εὐχαριστίας εἰς τούς τιμῶντας τήν τελετήν Νομάρχην κ. Φουάζ Ἰρσιεντάτε καί τόν Διευθυντήν τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας τῆς Ἰορδανίας.

Πιστεύομεν εἰς τό δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου διά τήν ἀπόκτησιν τῆς γνώσεως. Ἡ γνῶσις ἀνοίγει τόν ὀρίζοντα τοῦ ἀνθρώπου καί δίδει εἰς αὐτόν τά ἐφόδια διά να ἀνταποκριθῇ εἰς τάς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς, νά προσφέρῃ εἰς τήν κοινωνίαν καί νά προασπίσῃ τήν πατρίδα του. Ὁ Χριστός εἶπε: «καί γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰω. 8,32)… «Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου», (Ματθ. 5,14). Τό φῶς τοῦτο εἶναι ἡ γνῶσις, ἡ ἀγάπη, ἡ συγχώρησις, ἡ προσφορά. Διά τοῦτο πιστεύομεν εἰς τήν ὑποστήριξιν καί τήν ἀναβάθμισιν τῆς Παιδείας. Δεσμευόμεθα εἰς τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἔργου τούτου διά τήν παροχήν γενικῆς ἐγκυκλίου Παιδείας καί τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς τοιαύτης. Ἐκφράζομεν τήν εὐαρέσκειαν Ἡμῶν πρός τούς ὑπευθύνους τῆς Παιδείας εἰς Ἰορδανίαν, Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰννοκέντιον, κ. Ἐδουάρδον Σμεράτ, τήν Διευθύντριαν κ. Νούρα Νταούντ καί πάντας τούς διδασκάλους καί καθηγητάς. Συγχαίρομεν τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν Βασιλέα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἰορδανίας».

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσεκλήθη καί ἀπενεμήθη εἰς Αὐτόν ἀναμνηστικόν εὐχαριστήριον δῶρον τοῦ σχολείου ὡς ἀναγνώρισις διά τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἔργου τοῦ σχολείου. Μετά τήν δεξίωσιν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ σχολείου, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐπέστρεψε αὐθημερόν διά τῆς γεφύρας τοῦ Ἰορδάνου εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_8_placeholder