Τήν Παρασκευήν, 7^ην /20^ήν Μαΐου 2011, κατά τήν δεξίωσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον, μετά τήν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως Θ. Λειτουργίαν διά τήν ἑορτήν  τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μικρή ὁμάς Ἱερέων καί μοναχῶν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοῦ Πρωτοσυγκέλου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσαάκ καί τῶν Ἱερομονάχων π. Χρυσοστόμου, Ἐμμανουήλ καί Ἠρακλειδίου,  ἐπεσκέφθησαν τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον καί ἐζήτησαν τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ. Ὁ Μακαριώτατος εὐλογῶν ἐπῄνεσεν αὐτούς, διότι κατά διαστήματα ἐπισκέπτονται τά Πανάγια Προσκυνηματα καί διαμένουν περισσότερον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, συναναστρέφονται τοῦ Ἁγιοσαββαΐτας πατέρας καί βοηθοῦν αὐτούς εἰς τόν ἀσκητικόν αὐτῶν ἀγῶνα καί παρεκάλεσεν αὐτούς, ὅπως διαβιβάσωσι τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ  αὐτῶν κ. Ἀθανασίῳ τάς εὐχαριστίας καί τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφικούς ἀσπασμούς Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Τετάρτην τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, 5^ην /18^ην Μαΐου 2011, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρά τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς, τῇ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κουρά ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου δύο νέων ρασοφόρων μοναχῶν, ἐξ Ἑλλάδος ἐλθόντων  πρό μηνῶν καί δοκιμασθέντων ὡς δοκίμων, τοῦ Κωνστατνίνου Πήλιουρη καί τοῦ Χαριλάου Λακιώτη, μετονομασθέντων εἰς Κλήμεντα καί Χρυσόγονον ἀντιστοίχως. Κείρας τούτους ὁ Μακαριώτατος, ἐνώπιον τῶν Γερόντων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ ἐκ τῆς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λειβαδείας π. Κωνσταντίνου Περαματζῆ, πνευματικοῦ αὐτῶν πατρός καί τῶν γονέων αὐτῶν, ηὐλόγησεν αὐτούς  καί ἐνουθέτησεν Πατρικῶς αὐτούς λέγων ὅτι:

«Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ Γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης χαίρονται σήμερον, καί ἀγάλλονται ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ γεγονότι τούτῳ ἐν τῇ λαμπροφόρῳ καί ἀναστασίμῳ ταύτῃ περιόδῳ καί κατά τήν ἑορτήν τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Ἐπί τῷ γεγονότι δηλονότι τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ὑμῶν καί εἰσδοχῆς εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Δι’ ὑμᾶς ὄντως ἀποτελεῖ τιμήν καί εὐλογίαν ἡ ἔνταξις ὑμῶν εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν τοῦ Παναγίου Τάφου. Διά τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἀποτελεῖ ἰδιαιτέραν χαράν ἡ αὔξησις αὐτῆς μέ δύο ἐκλεκτά μέλη. Ἀπό σήμερον καλεῖσθε νά διακονῆτε ἐνεργώτερον καί ἀγωνιστικώτερον τήν Ἀδελφότητα ἡμῶν καί τό ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων μέ τάς ἀρετάς τῆς ὑπακοῆς, αὐταπαρνήσεως, σεβασμοῦ καί ὑπακοῆς εἰς τούς πρεσβυτέρους, ἀνιδιοτελείας, θυσιαστικῆς προσφορᾶς. Καλεῖσθε νά δίδητε μίαν χριστιανικήν ὀρθόδοξον μαρτυρίαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν ἁγιασθεῖσαν ὑπό τοῦ αἵματος τοῦ  δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι συγκινητικόν καί ἐνθαρρυντικόν τό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός, π. Κωνσταντίνου καί τῶν γονέων ἡμῶν, τῶν ὁποίων αἱ εὐχαί μετά τῶν Πατρικῶν μου εὐχῶν καί πάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἴθε νά σᾶς συνοδεύουν διά τήν κατά Χριστόν πρόοδον, προκοπήν, τελείωσιν καί σωτηρίαν. Ἀμήν. Ἄξιοιι».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Τετάρτην τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, 5^ην /18^ην Μαῒου 2011, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἑλληνικῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας, Ἀντιπτέραρχος κ. Βασίλειος Kλόκοζας, εὑρισκόμενος εἰς τό πλαίσιον ἐπισκέψεως αὐτοῦ εἰς τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ κ. Δημητρίου Γκουραμάνη, Ἀεροπορικοῦ Ἀκολούθου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Τέλ Ἀβίβ.

Ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὑπεδέχθη τήν ὡς ἄνω ἀποστολήν ἐνθέρμως καί ηὐχήθη εἰς τήν Ἑλληνικήν Πολεμικήν Ἀεροπορίαν τήν προστατευτικήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὥστε ἀσφαλῶς νά ἐπιτελῇ τό ἔργον αὐτῆς τῆς προστασίας τῆς πατρίδος ἡμῶν.

Μετά τήν εἰς τό Πατριαρχεῖον ἐπίσκεψιν ἡ ἐν λόγῳ ἀποστολή ἐπεδκέδθη διά προσκύνημα τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων συνελθοῦσα σήμερον, ἡμέραν Δευτέραν, 26^ην Ἀπριλίου/ 9^ην Μαΐου 2011, εἰς κανονικήν Συνεδρίαν αὐτῆς, ἐπελήφθη μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί τῆς ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος τῆς ἀτικανονικῶς εἰς Ἱεριχώ ἀνεγερθείσης Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐξετάσασα διεξοδικῶς καί εἰς βάθος τό πρόβλημα τοῦτο, ὁμοφώνως καί μετά λύπης ἀπεφάσισε τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ καί τήν καθαίρεσιν τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου Κρέτσου.

Οἱ λόγοι διά τήν λῆψιν τοιαύτης ἀποφάσεως εἶναι ὅτι κατά  τά τελευταῖα ἔτη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ἤρχισε καί ὡλοκλήρωσε τήν ἀνέγερσιν Ναοῦ μετά ξενῶνος εἰς Ἱεριχώ, χωρίς τήν κανονικήν ἔγκρισιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ ὁποίου ὑπάγεται ἡ Ἁγία Γῆ.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εὑρέθη εἰς δύσκολον θέσιν ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου. Εἶδε τά κανονικά ὅρια αὐτοῦ, ἐπικυρωμένα ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων  νά ἀπειλῶνται αὐθαιρέτως καί ἀπροκαλύπτως ἐν τῇ πράξει.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐξήγησεν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ὅτι ὁ ἰσχυρισμός αὐτοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη ἀνηγέρθη διά τούς ἐκ Ρουμανίας προσκυνητάς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐάν γίνῃ ἀποδεκτός, μετατρέπει τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς ἀνοικτόν πεδίον δι’ ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκκλησίας δι’ ἀνέγερσιν ναῶν, τινες τῶν ὁποίων ἤδη ἔχουν ζητήσει τοῦτο.

Ἐπειδή, παρά ταῦτα, τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας δέν ἐπέδειξε τήν δέουσαν ἐκκλησιαστικήν εὐαισθησίαν, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἔθεσεν εἰς ἀκοινωνησίαν τόν ἀναλαβόντα καί περατώσαντα τήν πρωτοβουλίαν ταύτην, Ἀρχιμανδρίτην Ἱερώνυμον Κρέτσου ἀντιπρόσωπον τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, προσφάτως δέ πρός ὤθησιν τοῦ προβλήματος πρός ἐπίλυσιν, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ τήν κάτωθι ἐπιστολήν, ἐν ᾗ ἐκτίθενται ἀναλυτικῶς ὅλαι αἱ πτυχαί τοῦ προβλήματος τούτου καί ἡ στάσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων:

Τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, Τοποτηρητῇ Καισαρείας, Καππαδοκίας, Μητροπολίτῃ Οὐγγροβλαχίας καί Ἀρχιεπισκόπῳ Βουκουρεστίου κ. Δανιήλ,  ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν τῶν προκατόχων Ἡμῶν, μακαριστοῦ Πατριάρχου  Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου καί μακαριστοῦ Πατριάρχου Ρουμανίας κυροῦ Θεοκτίστου, ἀνελήφθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας πρωτοβουλία ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ εἰς Ἱεριχώ μετ’ οἰκημάτων  ξενῶνος πέριξ αὐτοῦ ἄνευ ἐγκρίσεως καί κανονικῆς ἀδείας  τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Τόπων, τοῦ Ἡμετέρου δηλονότι Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.

Αἱ ἐνστάσεις καί διαμαρτυρίαι τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου δέν ἠδυνήθησαν νά ἀνακόψουν τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ. Αὗται τοὐναντίον ἠγνοήθησαν καί ὁ Ναός ἐτελειώθη καί σήμερον μάλιστα λειτουργεῖται.

Ἡ Ὑμετέρα λίαν τετιμημένη καί περισπούδαστος Ἡμῖν Μακαριότης, διακρινομένη ἐπί Θεολογικῇ καταρτίσει καί παιδείᾳ οὐκ ὀλίγῃ, ἐπίσταται καλῶς  ὅτι ἡ πρᾶξις αὕτη ἀποτελεῖ κατάφωρον παραβίασιν τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρχῆς, τιθεμένης ὑπό τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, «φιλοτιμουμένου εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός, ἵνα μή ἐπ’ ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῇ» (Ρωμ. 15, 20), ὡς καί τῶν ἱερῶν Κανόνων, 31ου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 5ου τῆς Συνόδου Ἀντιοχείας καί 10ου Καρθαγένης, καταδικαζόντων τήν πῆξιν ἑτέρου θυσιαστηρίου, ἐν καταφρονήσει τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου. Τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ρουμανική Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νά ἔχῃ ἴδιον αὐτῆς  Ναόν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, δέν εὐσταθεῖ, καθ’ ὅτι αὕτη ἔχει Ναόν εἰς Ἱεροσόλυμα καί καθ’ ὅτι ἡ Ἁγία Γῆ ἔχει ἀνατεθῆ πρός διαφύλαξιν καί διαποίμανσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὑπό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρισάσης διά τοῦ 7ου κανόνος αὐτῆς «τόν ἐν Αἰλίᾳ ἐπίσκοπον τιμᾶσθαι καί ἔχειν τήν ἀκολουθίαν τῆς τιμῆς», τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρισάσης διά τῆς Ζ΄ Πράξεως αὐτῆς: «Ἰουβενάλιον, τόν ὁσιώτατον ἐπίσκοπον τῶν Ἱεροσολύμων τάς τρεῖς Παλαιστίνας ὑπό τήν ἰδίαν ἐξουσίαν ἔχειν» καί τῆς Πενθέκτης, διά τοῦ 36ου κανόνος αὐτῆς συγκαταλεξάσης τόν Θρόνον τῆς Ἱεροσολυμιτῶν πόλεως μεταξύ τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων.

Ἐάν καί αἱ ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦτο τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, τότε θά ἔχωμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀντιπροσωπείας δέκα τριῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπερ ἔσται παράδειγμα αὐθαιρέτου Ὀρθοδόξου πολυφωνίας καί πολυαρχίας, δυσκόλως διοικητικῶς οἰκονομουμένης καί εἰς ἀντίθεσιν ἐρχομένης πρός ὅσα συνεφωνήθησαν ὑφ’ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τήν Δ’ Προσυνοδικήν Διάσκεψιν τῆς Γενεύης τοῦ ἔτους 2009.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀντιμετώπισε μετά λύπης βαθείας ἀλλά καί μετ’ ἀνεκτικότητος καί μετριοπαθείας πολλῆς τήν ἐντός τῶν κόλπων αὐτοῦ ἐμφυτευθεῖσαν ἀντικανονικήν ταύτην κατάστασιν, διό καί περιωρίσθη ὅπως θέσῃ εἰς ἀκοινωνησίαν μόνον τόν πρωτεργάτην αὐτῆς, Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἱερώνυμον Κρέτσου, χωρίς νά καθαιρέσῃ τοῦτον ἤ νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τοῖς Διπτύχοις, ὅπερ  ἐδικαιοῦτο νά πράξῃ.

Ἀναμείναντες  ἐφ’ ἱκανόν χρόνον καί μάλιστα ἐπί τετραετίαν ἀπό τῆς σύν Θεῷ ἐκλογῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν τετιμημένον Θρόνον τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας καί μή ἰδόντες οὐσιαστικήν τινα κίνησιν παῤ Αὐτῆς πρός ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος τούτου, ἐκ τῶν πραγμάτων κινούμεθα, ὅπως Ἡμεῖς ἐγείρωμεν τοῦτο, ἵνα ἄνευ οὐδεμιᾶς περαιτέρω χρονοτριβῆς θεραπευθῇ καί ἐπουλωθῇ ἡ ἀνοικτή αὕτη πληγή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, συνῳδά τοῖς θείοις καί ἱεροῖς κανόσι, καί ἵνα μή φθάσωμεν εἰς τό ἀπευκταῖον τῆς καθαιρέσεως τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ἤ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας.

Ἐπί τούτοις, ἀσπαζόμενοι αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἀγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ‚βιαʹ  Ἰανουαρίου κζ΄.

Τῆς Ὑμετέρας πεφιλημένης Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ´

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ ἀπέστειλεν ὡς ἀντιπρόσωπον αὐτοῦ ἐπί τοῦ θέματος τήν Παρασκευήν πρό τοῦ Λαζάρου,  2^αν / 15^ην Ἀπριλίου 2011, τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον  Campineanul  κ. Κυπριανόν, κομίζοντα μεθ’ ἑαυτοῦ ἐπιστολήν.

Εἰς τήν ἐπιστολήν ταύτην οὐδόλως ἐπιδεικνύεται ἡ διάθεσις διά τήν κανονικήν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος καί τήν διατήρησιν τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος, ἀπεναντίας δι’ ἀδυνάτων καί ἀβασίμων ἐπιχειρημάτων καταβάλλεται ἡ προσπάθεια νομιμοποιήσεως καί παγιώσεως τῆς δημιουργηθείσης καταστάσεως.

Πρός διαφύλαξιν καί προστασίαν τῶν κανονικῶν προσκυνηματικῶν καί ποιμαντικῶν δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος προέβη εἰς τήν ὀδυνηράν μέν, ἀναγκαίαν δέ ἀπόφασιν ταύτην, εὐχομένη ἐν τῷ μεταξύ διά τήν ἐν σεβασμῷ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ἀποκατάστασιν τῆς διακοπείσης κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

Διευκρινίζεται ὅτι παρά τήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, οἱ ἐκ Ρουμανίας εὐσεβεῖς προσκυνηταί εἶναι εὐπρόσδεκτοι εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τάς Ἱερᾶς Μονάς τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 25^ην Ἀπριλίου/ 8^ην Μαΐου 2011, εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης, Ἀρχαίας Ἀριμαθαίας. Ὁ λόγος τοῦ ἑορτασμοῦ κατ’ ἐξοχήν εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης πρέπει νά ὀφείλεται προφανῶς εἰς τό ὅτι ὁ ζητήσας τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν Πιλᾶτον, εὐσχήμων βουλευτής Ἰωσήφ κατήγετο ἀπό τήν ἀρχαίαν Ἀριμαθαίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή Ρέμλη.

Ἡ πόλις αὕτη, κειμένη σήμερον μεταξύ Λύδδης καί Ἰόππης -Τέλ Ἀβίβ, ἀριθμεῖ περί τούς 70.000 κατοίκους, ἐξ αὐτῶν δέ 3.000 χιλιάδες εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι εἰς τό δόγμα. Οὗτοι ἔχουν ὡς ἐνοριακόν ναόν αὐτῶν τόν Ἅγιον Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον, εὑρισκόμενον ἐν τῇ ὁμωνύμῳ ταύτῃ Μονῇ τοῦ Πατριαρχείου, ἧς ἡγούμενος εἶναι ὁ δραστήριος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων.

Μέ κατεύθυνσιν πρός τήν πόλιν ταύτην ἐξεκίνησε μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος  τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς 25^ης Ἀπριλίου/ 8^ης Μαΐου 2011.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μίας ὥρας ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν αὐλήν τοῦ σχολείου τῆς Κοινότητος ὑπό μικρῶν κορασίδων ἐνδεδυμένων ὡς αἱ Μυροφόροι καί ὑπό τῶν Προσκόπων, ὧν τῇ μουσικῇ συνοδείᾳ ἔφθασεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐνταῦθα πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν εἴσοδον, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, «Ἀναστάσεως ἡμέρα…» καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας του Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας  καί τῆς θ. Λειτουργίας, εἰς τήν ὁποίαν πυκνόν τό ἐκκλησίασμα ἐν εὐλαβείᾳ συμετέσχε καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος, πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τῆς χορῳδίας τῆς Ρέμλης καί αὐτῆς τῆς Λύδδης βοηθούσης συνέψαλλον.

Συλλειτουργοί Ἀρχιερεῖς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἦσαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος Ἡσύχιος, οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί ἱερεῖς.

Εἰς τήν Λειτουργίαν παρέστη ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ὀθονίοις εἱλήσας, Ἰωσήφ τό σῶμα Σου, Χριστέ, ἐν μνημείῳ τῷ καινῷ κατέθετο Σε τήν σωτηρίαν, νεκρούς δέ ὡς Θεός ἐξανέστησας».

«Προλαβοῦσαι τόν Ὄρθρον αἱ Γυναῖκες εἶδον τόν Χριστόν καί τοῖς θείοις Μαθηταῖς ἐβόων, ὄντως Χριστός ἀνέστη, δεῦτε σύν ἡμῖν ἀνυμνεῖτε Αὐτόν».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ θεῖος τῆς Ἐκκλησίας μας ὑμνῳδός ἐξυμνεῖ τά πρόσωπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἐγένοντο ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ποῖα δέ εἶναι ταῦτα; Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικόδημος ὡς καί αἱ μαθήτριαι τοῦ Χριστο,ῦ γνωσταί ὡς Μυροφόροι γυναῖκες.

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος λέγει: «…ἐλθών Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας», δηλονότι τῆς πόλεως ἡμῶν Ρέμλης, «εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», (Μαρκ. 15, 43). «Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου, καί Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν Αὐτόν», (Μάρκ. 16,1).

Καί αἱ μέν γυναῖκες, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, εἰσί μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως. Ἰωσήφ δέ καί Νικόδημος τῆς ταφῆς. Διά τοῦτο ἰδιαιτέρως σήμερον, Κυριακή τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν τῶν Ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων ἑορτήν. Ἐπί πλέον δέ ποιεῖται μνείαν καί τοῦ ἐκ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ὅς ἦν μαθητής κεκρυμμένος. Πρός δέ καί τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ Νικοδήμου, τοῦ γενομένου «ἀποσυναγώγου».

«Ἰωσήφ τόν θαυμαστόν», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «εὐφημήσωμεν πιστοί συνάμα Νικοδήμῳ καί πισταῖς Μυροφόροις ὡς κηρύκων ὄντων καί αὐτῶν τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ».

Τό μέγα ὄντως καί κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν ἀφ’ ἑνός ἐφανέρωσεν εἰς τούς ἀνθρώπους τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἀφ’ ἑτέρου παρέσχε πᾶσιν ἡμῖν κατά τόν ὑμνῳδόν, ἀφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα ἔλεος.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐξέθεσε τήν ἁμαρτίαν καί τήν πλάνην τοῦ Πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ διαβόλου. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἔκρινε τόν κόσμον, διότι κατήργησε τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἤνοιξε πλεόν τάς πύλας τοῦ παραδείσου, δηλαδή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς μετανοίας καί τῆς ὁμολογίας τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἠτήσατο», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «Ἰωσήφ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπέθετο ἐν τῷ καινῷ (καινούργιο) αὐτοῦ μνημείῳ, ἔδει γάρ Αὐτόν ἐκ τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθεῖν. Ὁ συντρίψας κράτος θανάτου καί ἀνοίξας πύλας Παραδείσου, ἀνθρώποις, δόξα Σοι».

Ἡ ταφή καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ παρατείνεται, δηλαδή ἐπαναλαμβάνεται εἰς τούς αἰῶνας ὡς πρᾶξις σωτηριώδης ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό γεγονός τῆς ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τελεσιουργεῖται διά τήν συνανάστασιν ἡμῶν, διά τῆς μεταλήψεως τῶν θείων ἁγίων  ἀχράντων ἀθανάτων ἐπουρανίων καί ζωοποιῶν Φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, τῆς θείας Εὐχαριστίας.

«Οὐκ ἔστι τύπος», κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην Δαμασκηνόν, «ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ -μή γένοιτο-, ἀλλ’ αὐτό τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεώμενον, Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰπόντος: Τοῦτό μοῦ ἐστι οὐ τύπος τοῦ σώματος ἀλλά «τό Σῶμα» καί οὐ τύπος τοῦ αἵματος ἀλλά «τό Αἷμα» καί πρό τούτου τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι, «εἰ μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπο, οὐκ ἔχετε ζωήν αἰώνιον. Ἡ γάρ Σάρξ Μου ἀληθής ἐστι βρῶσις καί τό Αἷμα μου ἀληθής ἐστι πόσις» καί πάλιν: «ὁ τρώγων Με ζήσεται καί ἀλλαχοῦ λέγει: Ἄνθρακα εἶδεν Ἡσαΐας, ἄνθραξ δέ ξύλον λιτόν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ ἡνωμένον πυρί οὕτως καί ὁ ἄρτος τῆς κοινωνίας οὐκ ἄρτος λιτός ἐστίν ἀλλ’ ἡνωμένος θεότητι, σῶμα δέ ἡνωμένον θεότητι οὐ μία φύσὶς ἐστιν ἀλλά μία μέν τοῦ σώματος τῆς δέ ἡνωμένης αὐτῷ θεότητος ἑτέρα,  ὥστε τό συναμφότερον οὐ μία φύσις, ἀλλά δύο».

Ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός, ἀγαπητοί μου, εἶναι παρών μυστικῶς καί θεϊκῶς ἐν τῷ καινῷ μνήματι τῆς τραπέζης τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς μετέλαβον καί οἱ σήμερον τιμώμενοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτῶν πατρίδος. Αὐτῆς τῆς χαρᾶς τοῦ μυστικοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐγένοντο κοινωνοί καί αἱ μυροφόροι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι προσέδραμον εἰς τόν τάφον τοῦ Χριστοῦ μετά φόβου, ἀλλά καί πόθου διακαοῦς.

Δεῦτε, λοιπόν, καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς προσέλθωμεν μετά φόβου καί πόθου διακαοῦς καί προσπέσωμεν καί προσκυνήσωμεν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συγχωροῦντες ἀλλήλους, ἵνα εὐφρανθῶμεν συμψάλλοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ καί λέγοντες: «Πάσχα τό τερπνόν. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Πάσχα Πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλεν. Πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης καί γάρ ἐκ τάφου σήμερο,ν ὥσπερ ἐκ παστοῦ ἐκλάμψας Χριστός τά γύναια χαρᾶς ἔπλησε λέγων. Κηρύξατε Ἀποστόλοις.

Χριστός Ἀνέστη».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ.

Μετά ταύτην ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἦλθεν εἰς τήν συνεχομένην τῷ Ἱερῷ Ναῷ αἴθουσαν δεξιώσεων. Ἐνταῦθα, διαρκούσης τῆς διά γλυκισμάτων φιλοξενίας, ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, εὐχαριστῶν Αὐτῷ διά τήν ἀπ’ ἀρχῆς τῆς ἐκλογῆς Αὐτοῦ ἠθικήν καί ὑλικήν βοήθειαν πρός τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης καί ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ζωήν ἡμῶν. Ἰδιαιτέρως ἐτόνισε ὁ π. Νήφων τήν ἀνάγκην ὑποστηρίξεως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς νεολαίας, ὡς ἐχούσης μεγαλυτέραν ἀνάγκην ἐνισχύσεως. Πρός τοῦτο ἵδρυσεν εἰς τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης «Σύλλογον Νεότητος» μέ τό ὄνομα «Οἱ φύλακες τοῦ Ἁγίου Τάφου». Εἰς τά μέλη τοῦ Συλλόγου τούτου τῆς Νεολαίας ἔδωσεν ὁ Μακαριώτατος ἀργυροῦν σύμβολον μέ τό σήμα τῶν Φυλάκων Τάφου.

Ὡσαύτως ὡμίλησεν καί ὁ Πρόεδρος τῆς Τζαμαΐγιε, Πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Μισιέλ Κσιέρ, ὑπογραμμίζων τήν δύναμιν τῆς συγγνώμης διά τήν συνύπαρξιν καί συμβίωσιν ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί ἀγάπῃ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας ὡς διά τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ἡγουμένου π. Νήφωνος διά τήν οἰκοδομήν καί τό ὄφελος τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, παρά τήν φοίτησιν αὐτοῦ εἰς τήν Νομικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τέλ -Ἀβίβ, τήν ὁποίαν προσεχῶς ἐπιτυχῶς περατῶνει.

Τῇ εἰσηγήσει τοῦ Προέδρου τῶν Προσκόπων τοῦ Ἰσραήλ Νεεμάν Σχάδε, ὁ Μακαριώτατος ἐχορήγησεν εἰδικόν μετάλλιον εἰς δύο μέλη ὑπηρετήσαντα ἐπί 25ετίαν εἰς τό Σῶμα τῶν Προσκόπων.

Ἐπί τούτοις ἠκολούθησεν ὁ Πολυχρονισμός, ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τούς πιστούς καί ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος.

Πρό τῆς ἀναχωρήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό ἔναντι τοῦ Μοναστηρίου σχολεῖον, Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον τῆς ἐν Ρέμλῃ ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Ἡ περιοχή τῆς Ἄκκρης τοῦ Ἰσραήλ -ἀρχαίας Πτολεμαΐδος ἀποτελεῖ τό βορειότερον τμῆμα τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συνορεῦον πρός τόν Λίβανον καί τήν ἀρχαίαν Φοινίκην. Εἰς τήν Μητρόπολιν τῆς Ἄκκρης -Πτολεμαΐδος ὑπάγονται δώδεκα ἀραβόφωνοι Ἑλληνορθόδοξοι ἐνορίαι τοῦ Πατριαρχείου, ἤτοι τοῦ Σαχνίν, Ἀμπελίν, Ζντέϊντε, Σφαάμερ, Μάκερ, Ράμε, Κούφρ Σμέα, Κουφρ Γιασίφ, Ταρσίχας, Πκέα, Μπεάνε, καί Ἀμπού Σνάν.

Ἄμεσον κέντρον ἀναφορᾶς τῶν ἐνοριῶν αὐτῶν εἶναι ἡ Ἄκκρη-Πτολεμαΐς, τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς ὁποίας ἔχει κατ’ ἀνάθεσιν ὁ Ἁγιοταφίτης ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος.

Ὁ ἱερός Ναός τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν ἐν Ἄκκρῃ ἀνεχώρησε μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 24^ην Ἀπριλίου /7^ην Μαΐου 2011, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος πρό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως, ἐγένετο δεκτός ὑπό τιμητικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Ἀστυνομίας ἐν συνεχείᾳ δέ εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τοῦ Ναοῦ ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων, μέ τήν συνοδείαν τῶν ὁποίων ἐν τυμπάνοις καί ἄλλοις μουσικοῖς ὀργάνοις, ἦλθεν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἀναπεπαλαιωμένον ὑπό τοῦ δραστηρίου ἡγουμένου Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Μετά μικράν ἀνάπαυσιν ἐν τῷ ἡγουμενείῳ, ἐλθών ὁ Μακαριώτατος πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί εἰσοδεύσας ἤρξατο ἀπό τοῦ θρόνου τῶν Καταβασιῶν καί λαβών καιρόν καί ἐνδυθείς τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, ἱερέων τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἄκκρης, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Τιβεριάδος ὁσιωτάτου ἱερομονάχου π. Τιμοθέου καί διακόνων, παρουσίᾳ τοῦ ἐπιτίμου Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Ζηνοβίου καί τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ μελῶν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἄκκρης καί τῶν περιχώρων, ἀραβοφώνου καί ἑλληνοφώνου καί τῇ Βυζαντινῇ ψαλμῳδίᾳ, τῇ κατανυσσούσῃ τήν καρδίαν, τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί καί ἐν μεταφράσει ἀραβιστί περί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ὡς ἑνός τῶν μεγάλων μαρτύρων τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς θυσιάσαντος ἑαυτόν διά τήν ἀγάπην τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί χάριν τῶν συνανθρώπων του.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, τῇ συνοδείᾳ τῶν Προσκόπων καί μετά δεήσεων πρό τοῦ μεταξύ τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἡγουμενείου κειμένου τάφου τοῦ Ἁγίου νεομαρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, μαρτυρήσαντος τό ἔτος 1765. Ἐπί μαρμαρίνης πλακός, ἐντετειχισμένης εἰς τόν τοῖχον τοῦ ἡγουμενείου ἄνωθεν τοῦ Τάφου ὑπάρχει τό εὔστοχον δίστιχο: «Γεώργιος ὁ νέος τῷ Γεωργίῳ ἅμα, νέος τῷ παλαιῷ συνετάχθη ἐνταῦθα».

Μετά τήν λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποίαν παρέστησαν πλήν τῶν λειτουργῶν ἱερέων καί τῶν Προξένων, ὁ σεΐχης τῆς πόλεως Ἄκκρης κ. Σαμήρ Ἄση, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Μπαχάϊ ἐν Χάϊφα, ἐκπρόσωποι τῆς Ἀστυνομίας καί τῆς Δημαρχίας, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ «Μάτζλις Μίλι» – Γενικοῦ Συμβουλίου κ. Νασίφ Μουνάσα καί ἄλλοι. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μάτζλις-Μίλι καί ὁ σεΐχης προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον.

Ἐπίσης προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, εὐχαριστῶν διά τό ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Κοινότητος Ἄκκρης καί διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν. Οὗτος προσέφερε δῶρον τῷ Μακαριωτάτω, ὡς καί ἑνί ἑκάστῳ, τῇ Πατριαρχικῇ συνοδείᾳ, τοῖς Ἀρχιμανδρίταις, τῷ π. Ἠλίᾳ, οἰκονόμῳ, τῇ πρεσβυτέρᾳ, τῷ σεΐχῃ, τῇ χορῳδίᾳ καί ἄλλοις.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε φιλοδώρημα τοῖς Προσκόποις καί τῇ χορῳδίᾳ, εὐχόμενος ὑγιείαν, δύναμιν, εὐσταθείαν, πρόοδον καί προκοπήν τοῖς πᾶσι διά τῶν κάτωθι λόγων:

«Ἡ ἑορτή αὕτη, μᾶς ἑνώνει ὅλους. Ἡ ἑνότης αὕτη εἶναι παντοτινή. Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἑνώνει ὅλους ἐμᾶς, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Δρούζους, Μπαχάϊ. Διατί τοῦτο; Διότι ἠγάπα τόν Θεόν ἀληθινῶς, ἠρνήθη τά εἴδωλα, ἔδωσε τό αἷμα του. Διότι ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν, πρέπει νά ἀγαπᾷ καί τόν ἄνθρωπον. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον, θυσιάζει τόν ἑαυτόν του. Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι σεβαστόν, διότι μιμεῖται τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ ἐστί μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ κοινή Ἁγία Γῆ διεφυλάχθη μέ θυσίας αἵματος. Τό αἷμα τοῦ Ἁγίου ἐχύθη ἀπό ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν ἄνθρωπον καί ἡγίασεν καί διεφύλαξεν τήν γῆν ταύτην. Ὡσαύτως ἐχύθη καί τό  αἷμα τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου. Εὔχομαι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά θερμαίνῃ καί νά φωτίζῃ τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν εἰς τόν π. Φιλόθεον καί εἰς πάντας τούς συνεργάτας αὐτοῦ. Χριστός Ἀνέστη. Πάσχα Κυρίου Πάσχα».

Μετά τήν δεξίωσιν παρετέθη εἰς τό ἡγουμενεῖον πλουσία τράπεζα ὑπό τοῦ φιλοξένου ὁσιολογιωτάτου καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Οἱ πλεῖστοι τῶν Ναῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχάς διαβιώσεως τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου αὐτοῦ εἶναι ἀφιερωμένοι εἰς τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον. Τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τόν σεβασμόν, τόν ὁποῖον τρέφουν πρός τόν Ἅγιον Γεώργιον οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἰσλάμ ἀνέκαθεν ἕως τῆς σήμερον. Οὗτοι ὀνομάζουν αὐτόν Ἀλ Χάδερ= τό ὅπερ σημαίνει τόν πράσινον, πιθανῶς ἐκ τοῦ ἵππου, ἐφ’ οὗ ἱππεύει ὁ Ἅγιος. Μία τῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου μέ ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εἰς τόν ὁποῖον κατ’ ἐξοχήν τιμᾶται ἀπό τούς Μουσουλμάνους ὁ Ἅγιος, εἶναι ἡ μεταξύ τῆς Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος κειμένη Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ.

Αὕτη εὑρίσκεται εἰς τό μέσον Παλαιστινιακῆς κώμης ἀποκλειστικῶς ἐκ Μουσουλμάνων κατοικουμένης καί φερούσης τό ὄνομα ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀλ-Χάδερ, μέ μόνον Χριστιανόν τόν Ἁγιοταφίτην ἡγούμενον αὐτῆς, σήμερον Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀνανίαν.

Πρός αὐτήν τήν Μονήν κατηυθύνθη μετά συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 23^ης Ἀπριλίου/ 6^ης Μαΐου 2011, διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Ἀφήσας ὀπίσω αὐτοῦ τήν Βηθλεέμ καί τήν Μπετζάλλαν, κατηυθύνθη πρός τόν δρόμον τῆς Χεβρῶνος, ἐν τῇ ἀρχῇ δέ τούτου ἔστρεψε δεξιά πρός τήν κώμην τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ -Χάδερ, ἔνθα καί ἀνέμενεν Αὐτόν ἡ Ἀστυνομία, τῇ συνοδείᾳ τῆς ὁποίας ἔφθασε πρό τῆς Μονῆς.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος μανδύαν, ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἱερέων καί διακόνων, συμμετέχοντος δέ ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μουσουλμάνων τῆς κώμης ταύτης καί τῶν περιχώρων τῆς Χεβρῶνος εἰσερχομένων καί λαμπάδας εἰς τόν Ἅγιον ἀναπτόντων ὡς τάματα αὐτῶν, εἰς τήν βαθυτέραν δέ βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, βοηθούσης τῆς μουσικῆς χορῳδίας Μπετζάλλας ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ κ. Ἰμπραήμ Μπουκάρκαρ.

Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Μέγα τό μυστήριον τῆς σῆς, Χριστέ, οἰκονομίας. Τοῦτο γαρ ἄνωθεν προβλέπων, θεοπτικῶς (ὁ προφήτης) Ἀββακούμ ἐξῆλθες ἐβόα Σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, φιλάνθρωπε» ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ταῖς Ἐκκλησίαις.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!

Τό μέγα τοῦτο μυστήριον  τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας, δηλονότι τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει πανηγυρικῶς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί  τήν ἐπακολουθήσασαν σταύρωσιν καί  Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, εἷς ἐκ τῶν δώδεκα μαθητών τοῦ Χριστοῦ, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσῃ τό μέγα τοῦτο μυστήριον. Διά τοῦτο ζητεῖ καί  τοῦ ἐπιτρέπεται νά ψηλαφήσῃ τήν πλευράν τοῦ θείου σώματος τοῦ Χριστοῦ καί  μετά τήν εμπειρίαν αὐτήν νά ἀναφωνήσῃ «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάνν., 20-28), τό μέν διά τήν σάρκα τό δέ διά τήν θεότητα. Καί  ὁ Χριστός λέγει αὐτῷ: «ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί  πιστεύσαντες», (Ἰωάνν. 20,29).

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κατ’ ἐξοχήν μέγα καί  παράδοξον μυστήριον τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ταυτοχρόνως καί  τό θεμέλιον τῆς πίστεως, διά τῆς ὁποίας  κατανοοῦνται οἱ προφητικοί λόγοι: «ἐξήλθες ἐβόα σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου, φιλάνθρωπε», (Ἀββακ. 3,13).

Φιλανθρωπία, σωτηρία καί Ἀνάστασις συνιστοῦν τό μέγα τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστήριον καί  τοῦτο διότι ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος καί  Θεός ἡμῶν ὑφίσταται ὡς ἄνθρωπος παθήματα καί  μάλιστα σταυρικόν θάνατον, διά δέ τῶν παθημάτων Του ἀλλά καί  τῆς Ἀναστάσεως πού ἠκολούθησε ἀνακαινίζει τήν φθαρτήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ὁποίαν προσέλαβε καί  τήν ἐνδύει μέ τήν εὐπρέπειαν τῆς ἀφθαρσίας.

«Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν», λέγει ὁ προφήτης Δαυίδ, ἐννοῶν τήν διά τῆς Ἀναστάσεως ἐγκαινιασθεῖσαν ἡμῖν βασιλείαν Αὐτοῦ, «εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο», (Ψαλμ. 92,1).

Τήν ἄμετρον αὐτήν δωρεάν δέν προσέφερε μόνον εἰς τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην αὐτοῦ φύσιν, ἀλλά καί εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως, ἕνεκεν τῆς ὑπερβαλλούσης Αὐτοῦ φιλανθρωπίας καί ἀγάπης. Νά τί λέγει σχετικῶς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἵν’ ἐγώ πλουτίσω τήν Αὐτοῦ Θεότητα. Καί ὁ πλήρης κενοῦται. Κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως.  Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τό περί ἐμέ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα. Μεταλάμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν  εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ».

Τῆς ἐμπειρίας ταύτης, δηλαδή τῆς κοινωνίας τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μάρτυς ἀψευδής ἀνεδείχθη καί σήμερον ὁ τιμώμενος Ἅγιος Γεώργιος, γενόμενος μιμητής τοῦ  πάθους ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ.

«Γεωργήσας ἐμμελῶς», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τόν πλοῦτον εὐσεβῶς ἀντικτησάμενος ἔνδοξε τοῦ Χριστοῦ τήν δόξαν. Ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς καί πόνους τούς μακρούς, μάρτυς Γεώργιε, καί κοινωνός γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ ἀπαθοῦς καί ἐγέρσεως τῆς βασιλείας Αὐτοῦ μετέσχες ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος».

Ὁ καθαρός καί θεῖος ζῆλος τοῦ Γεωργίου ὡδήγησεν αὐτόν εἰς τήν κατανόησιν τοῦ μεγάλου τῆς Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μυστηρίου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἐκ Καππαδοκῶν καί Παλαιστινίων γονέων γεννηθείς, Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεγαλομάρτυς, ἀνεγνώρισεν εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ τό μέγα φῶς πού ἀνέτειλε «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» (Ματθ. 4,16, Ἡσ. 9,2). «Τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». (Ἰω. 1,9).

Αὐτό ἀκριβῶς τό φῶς πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν δόξαν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀνέτειλεν ἐκ τοῦ τάφου τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος  Ἡμῶν Χριστοῦ. Αὐτό τό φῶς ἐμπεριέχεται καί εἰς τόν Σταυρόν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ λέγων: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι», (Ματθ. 16,2).

Αὐτόν τόν σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐσήκωσεν καί ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γενόμενος οὕτω μέτοχος τοῦ φωτός τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ πού καταυγάζει τήν Ἐκκλησίαν καί φωταγωγεῖ τούς πιστούς αὐτῆς.

Τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ σήμερον καί ἡμεῖς προσκυνοῦντες καί τήν Ἁγίαν αὐτοῦ Ἀνάστασιν ὑμνοῦντες καί δοξάζοντες, Γεώργιον τόν μεγαλομάρτυρα τιμήσωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γήν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας, ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα τοῖς ἐν πᾶσι τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός δίκαιος ἀνεδείχθης. Πρέσβευε, δεόμεθα, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χριστός Ἀνέστη.

Μετά τό κήρυγμα ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τούς προσελθόντας πιστούς. Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἐπηκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, εἰς τήν ὁποίαν μετά χαρᾶς πολλῆς μετέσχον οἱ πιστοί, ψάλλοντες ἐν χαρᾷ καί ζητοῦντες τήν εὐχήν τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς κατανυκτικῆς καί μεγαλοπρεποῦς Λειτουργίας ταύτης ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ καί ἀκολούθως τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου ὁσιολογιωτάτου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἑωρτάσθη καί εἰς τούς ναούς πρός τιμήν αὐτοῦ ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τοῦ Νοσοκομείου, πλησίον τοῦ Πατριαρχείου προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς ὁ ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Πανσέμνη.

Εἰς τόν Ἅγιον Γεώργιον τῆς Ἑβραϊκῆς συνοικίας πρός τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών προεξῆρξε τῆς τελετῆς ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Πορφύριος καί ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς ἡ ὁσιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Ἄννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Πέμπτην, 22^αν Ἀπριλίου/5^ην Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τά ρᾶσα ἑνός νεήλυδος δοκίμου τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, τοῦ Ἀλεξάνδρου Εὐθυμιάδου, μαθητοῦ τῆς Α’ τάξεως Γυμνασίου.

Ἡ ρασοφορία αὕτη συμφώνως πρός τήν τάξιν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἶναι προετοιμαστική καί οὐχί δεσμευτική διά τήν μελλοντικήν ἔνταξιν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Ἐνδύων τοῦτον, τό τίμιον ρᾶσον ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη αὐτῷ τόν ἄνωθεν φωτισμόν διά ἦθος τίμιον, χριστιανικόν, πρόοδον εἰς τά μαθήματα καί Ἁγιοταφιτικόν προσανατολισμόν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Δευτέραν, μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, 19^ην Ἀπριλίου / 2^αν Μαΐου 2011, τό Ἀρμενικόν Πατριαρχεῖον ἐκπροσωπούμενον ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Νουρχάν καί ὁμάδος Ἀρμενίων ἱερέων ἐπεσκέφθη τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτῆ τοῦ Πάσχα.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως ταύτης ὁ Μητροπολίτης Νουρχάν προσεφώνησε τόν ὑποδεχόμενον τούτους Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον μεθ’ ὁμάδος Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων μέ τήν κάτωθι προσφώνησιν: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/05/02/1272/ ) Ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εἶπεν ὅτι: «εἶναι ἰδιαιτέρα χαρά, συγκίνησις καί εὐλογία νά ζῶμεν τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα καί νά συναντώμεθα ὡς Χριστιανοί εἰς τό πλαίσιον τῆς ἑορταστικῆς ταύτης ἀτμοσφαίρας, παραμερίζοντες  παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος, ἔχοντες ἐπιλύσει διαφοράς προσκυνηματικάς ἡμῶν καί ἀναμένοντες νά ἐπιλύσωμεν ἄλλας ἐν πνεύματι διαλόγου καί ἀμοιβαίου σεβασμοῦ τῶν ἱστορικῶν προσκυνηματικῶν δικαιωμάτων ἡμῶν, δίδοντες οὕτω  μίαν ἐπαξίαν χριστιανικήν μαρτυρίαν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί συμβάλλοντες εἰς τήν διατήρησιν τοῦ θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος αὐτῆς.

Μεταφέρητε τάς εὐχάς Ἡμῶν προσωπικῶς καί τῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν τῷ γηραιῷ καί πολιῷ Πατριάρχῃ ὑμῶν κ. Τουρκάμ Μανουκιάν».

Τήν ἑπομένην, Τρίτην, 20^ήν Ἀπριλίου /3^ην Μαΐου 2011, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ὑπό τόν ἡγούμενον αὐτῆς Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ἀνταπέδωσε τήν ἑόρτιον πασχάλιον ἐπίσκεψιν εἰς τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἀρμενίων, εὑρισκόμενον νοτίως τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων πρός τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών.

Εἰς τό πλαίσιον  τῆς ἐπισκέψεως ταύτης ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν ὑποδεχθέντα Αὐτόν Ἀρμένιον Πατριάρχην κ. Τουρκόμ Μανουκιάν μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/05/02/1274/ )

Ἀπαντῶν ὁ γηραιός Ἀρμένιος Πατριάρχης κ. Τουρκόμ Μανουκιάν, εἶπεν ὅτι: «Ἡμεῖς χαιρόμεθα δι’ ὅσα πασχάλια ἑόρτια καί ἀδελφικά εἴπατε καί προσυπογράφομεν ταῦτα.

Ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς ὡς καί ὑμεῖς εἴπατε ἐν πνεύματι τῆς εἰρήνης τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τῆς εἰρήνης, τήν ὁποίαν ἔδωσεν εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ κατά τήν πρώτην ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Ἐν τῇ εἰρήνῃ καί τῇ ἀγάπῃ μεταξύ ἡμῶν δίδομεν μίαν μαρτυρίαν εἰς τόν κόσμον, ἵνα πιστεύσῃ καί ἐνισχυθῇ. Ἡμεῖς οἱ Ἀρμένιοι καί οἱ Ἕλληνες ἔχομεν ὑποστῇ δοκιμασίας, ὡς καί γενοκτονίας. Ὑπέστημεν ταύτας καί ἐπεζήσαμεν τούτων.

Ἐν τῇ πίστει ἡμῶν εἰς Χριστόν καί ἐν τῇ συνεργασίᾳ μεταξύ ἡμῶν θά ἀντιμετωπίσωμεν τάς ἑκάστοτε ἀναφυομένας δυσκολίας, ἵνα οἱ λαοί ἡμῶν ζήσωσι ἐν εἰρήνῃ, προόδῳ καί εὐημερίᾳ».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Μία τῶν προσκυνηματικῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας μέ ἱερόν Ναόν αὐτόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ὁ προσκυνηματικός μοναστηριακός αὐτός Ναός εἶναι ταυτοχρόνως καί ὁ ἑνοριακός Ναός τῆς ἐν Κανᾆ τῆς Γαλιλαίας ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν τάξιν τοῦ Πατριαρχείου ἡ Κοινότης αὕτη ἔχει τήν ἐτήσιον ἑορτήν αὐτῆς οὐχί ἐν τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁποίου τιμᾶται ὁ Ναός αὐτῆς, ἀλλά κατά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. Κατ’ αὐτήν, ἡ Κοινότης τῆς Κανᾶ ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, ἑορτάζει ὅμως τό κυρίως γεγονός, τό ἴδιον αὐτῆς γεγονός τό ἀμέσως ἀφορῶν αὐτήν, ἤτοι τό πρῶτον τῶν σημείων τοῦ Ἰησοῦ, τῆς μετατροπῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον ὑπό τοῦ Κυρίου κατά τόν ἐν Κανᾷ γάμον, ἐν ᾧ «ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», (Ἰω. 2, 1-11).

Ἑορτάζει τό γεγονός τοῦτο τήν ἡμέραν αὐτήν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, ἐπειδή τοῦτο ἀναφέρεται ὡς εὐαγγελική περικοπή τῆς Δευτέρας μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, μεταφέρουσα τοῦτο εἰς ἡμέραν Κυριακήν , ἵνα μετάσχῃ εἰς τήν ἑορτήν μεγαλύτερον μέρος τοῦ ποιμνίου.

Διά τήν ἑορτήν αὐτήν ἐξεκίνησεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, 18^ης Ἀπριλίου/ 1^ης Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας εἰς Κανᾶ, μετά δίωρον αὐτοκινητικήν πορείαν, ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὑπό τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Προσκόπων τῆς Πόλεως, τῶν Ἐπιτρόπων, τῶν Προυχόντων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Κανᾶ, Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου, ἀξιολόγως ἀνακαινίσαντος τόν ἱερόν Ναόν καί τήν ὅλην Μονήν πρός ὄφελος τῆς Κοινότητος, καί τῶν Ἱερέων τῶν περιχώρων, Ἱερομονάχων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰλαρίωνος καί τοῦ μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου, ἡγουμένου τῆς ἐν Καπερναοῦμ Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἐν ἐπισήμῳ πορείᾳ ἀπό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως ὁ Μακαριώτατος ἔφθασεν εἰς τόν προαύλειον χῶρον τῆς Μονῆς, ἔνθα ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Ἱερωτάτου, Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων ἱερέων, κατανυκτικῶς καί βυζαντινῶς ψαλλούσης τῆς χορῶδίας τῆς κώμης Σαχνίν τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τῆς χορῳδίας τῆς Κανᾶ, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἱεροψάλτου κ. Ζάχη Ράγεμπ καί συμμετέχοντος πυκνοῦ Ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων καί οὐχί μόνον, καταλλήλως κατηχημένου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τοῦ καιροῦ τῆς ἐν Κανᾷ ἡγουμενείας Αὐτοῦ, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1991-1996 καί κυρίως διά τοῦ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθέντος περιοδικοῦ εἰς τήν Ἀραβικήν Γλῶσσαν «Φῶς Χριστοῦ», κατηχοῦντος ἄχρι τοῦ νῦν τά μέλη τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου καί οὐχί μόνον διά πατερικοῦ λόγου καί βυζαντινῶν εἰκόνων, διανεμουμένου δωρεάν εἰς τάς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἰσραήλ, Παλαιστινιακῇ Αὐτονομίᾳ καί Ἰορδανίᾳ.

Τόν ἐκκλησιαζόμενον λαόν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Ἐλᾶτε, λέγει ὁ ὑμνῳδός, νά πιοῦμε καινούργιο ποτό, πού δέν ἀναβλύζει θαυματουργικά ἀπό ἄγονο βράχο, ἀλλά ποτό πού εἶναι πηγή ἀφθαρσίας καί πού ἔκανε νά πηγάσει ἀπό τόν Τάφο ὁ Χριστός, πάνω στόν ὁποῖον εἴμαστε στεριωμένοι.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ νά πίωμεν πόμα καινόν. Τό δέ καινόν τοῦτο πόμα εἶναι ὁ Χριστός ὁ ἐκ τοῦ τάφου ἀναστάς.

Ὁ προφήτης Μωϋσῆς ξεδίψασε τόν λαόν του κατά τήν πορείαν αὐτοῦ διά μέσου τῆς ἐρήμου, μέ νερό πού ἀνέβλυσε κατά τρόπον θαυμαστόν ἀπό τήν πέτραν, τήν ὁποίαν ἐκτύπησεν, ὅπως τοῦ ὑπέδειξεν ὁ Θεός, (Ἔξ. 17, 1-7).

Ὁ Χριστός ξεδιψᾷ τόν λαόν Του οὐχί ἐκ πέτρας ἀγόνου, ἀλλά από τόν ζωοδόχον Τάφον Του. Ἀπό τήν ἀκένωτον πηγήν τῆς ἀφθαρσίας, πηγήν δηλαδή, ἡ ὁποία μᾶς ἀνακαινίζει καί μᾶς χαρίζῃ τήν ἀφθαρσίαν, τήν αἰώνιον ζωήν.

Καί διερωτώμεθα ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό καινόν (καινούργιο) πόμα;  Εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκχυθέν αἷμα. Εἶναι τό  αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», (Ματθ. 26-28). Ταυτοχρόνως δέ εἶναι καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό ὑπέρ ἡμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. «Τό Σῶμα Σου καί τό αἷμα, σταυρούμενος ὑπέρ πάντων, ἔθηκας Λόγε», λέγει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολύμων. «Τό μέν Σῶμα, ἵνα ἀναπλάσῃς με, τό δέ αἷμα, ἵνα ἀποπλύνῃς με. Τό πνεῦμα παρέδωκας, ἵνα ἐμέ προσάξῃς, Χριστέ, τῷ σῷ Γεννήτορι». (Μ. Κανών, Ὠδή δ’).

Καί ἡ μέν ἐν Χριστῷ ἀνάπλασις ἰσχύει διά τήν κοινήν τῶν ἀθρώπων φύσιν, δηλαδή δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. Ἡ δέ ἀπόπλυνσις ἰσχύει μόνον διά τούς κατά τό θεῖον βάπτισμα δεχομένους τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου προσαγόμεθα εἰς τόν Γεννήτορα Αὐτοῦ, τόν Θεόν Πατέρα, τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Τήν πρόγευσιν τῆς ἐμπειρίας ταύτης λαμβάνομεν κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Κυριακόν δεῖπνον, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, κατά τήν ὁποίαν κοινωνοῦμεν τῆς βρώσεως τοῦ σώματος καί τῆς πόσεως τοῦ αἵματος τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ἰωάν. 6,54).

Ὅταν δέ, ἀγαπητοί μου, ἔλθῃ ἡ ἐσχάτη τοῦ Κυρίου ἡέρα . Τότε θά παρακαθήσωμεν εἰς τό Δεῖπνον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ: «Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ἡμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Μου», (Ματθ. 26-29).

Ἡ συμμετοχή λοιπόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ Γάμου  πού ἐγένετο ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἐπί παρουσίᾳ τῶν μαθητῶν καί τῆς μητρός Αὐτοῦ, τῆς ἐκ Ναζαρέτ ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἱστορικήν καί ἀναντίρρητον τῆς φανερώσεως τῆς δόξης αὐτοῦ. «Ταύτην ἐποίησεν τήν ἀρχήν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ (Ἰωάν. 2-11).

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό «ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ» κατά τόν Ζιγαβηνόν , ἐφανέρωσεν τήν δύναμιν Αὐτοῦ, τό μεγαλεῖον τῆς θεότητος Αὐτοῦ. Ὅσον δέ ἀφορᾷ εἰς τό «καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβον  εἰς Αὐτόν», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν, «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά τοῦ Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. 1,14) ἐφανέρωσεν καί ἡμῖν σήμερον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ ὁ Χριστός κατά τό μυστικόν Αὐτοῦ Πάσχα.

Αὐτό τοῦτο τό γεγονός: «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβεν ὁ σήμερον τιμώμενος Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅταν ἐψηλάφησε τήν πλευράν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνεφώνησεν: Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20-28).

Τήν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν πίστιν τοῦ Θεοῦ ζηλώσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα γίνωμεν συνανακείμενοι τοῦ γάμου τῆς Οὐρανίου Κανᾶ. Ἀξιωθῶμεν δέ νά πίωμεν μετά τοῦ ἀναστάντος σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τό καινόν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ πόμα. Ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, μετ’ αὐτήν δέ δεξίωσις ἐν τῷ καλλιπρεπεστάτῳ ἡγουμενείῳ, μετά τοῦτο δέ πλουσία φιλόξενος τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ νεωστί ἀνεγερθεῖσαν μεγάλην αἴθουσαν ἐκδηλώσεων.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ὁ κ. Ἀντελ Ἀβδούλ Νούρ, μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν καί τό ἐνδιαφέρον διά τήν Κοινότητα τῆς Κανᾶ.

Ὁ Μακαριώτατος ἀπαντῶν, εἶπεν: «Ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι ἡμέρα Ἀναστάσεως. Ἡ συγκέντρωσις ἡμῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῆ τραπέζῃ δηλώνει τήν ἐν ἑνότητι ἡμῶν ὁμολογίαν τῆς πίστεῶς μας εἰς Χριστόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Τήν μαρτυρίαν αὐτήν δίδει ἡ  Ἐκκλησία ἡμῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, μαρτυρίαν πίστεως, ἀγάπης, συγγνώμης, συμφιλιώσεως, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ταύτην δίδει αἴρουσα τόν σταυρόν τοῦ Κυρίου και ἐνισχυομένη ὑπ’ Αὐτοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Περαίνων ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε πάντας, πρωτίστως τόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Δοσίθεον, τούς Ἐπιτρόπους, τούς κατοίκους τῆς Κανᾶ, εἰς τούς ὁποίους καί εἶχε τήν εὐλογίαν νά ὑπηρετήσῃ ὡς ἡγούμενος καί ηὐχήθη εἰς πάντας πρόοδον, προκοπήν καί ἐπιτυχίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder