Τήν Δευτέραν, 24^ην Μαΐου /6^ην Ἰουνίου 2011, ὁ Ἀντιπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Ἀνδρέας Κουζούπης ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον ἐν ὄψει τῆς ὁσονούπω ἀφυπηρετήσεως αὐτοῦ ἐκ τῆς ὡς ἄνω θέσεως ταύτης.

Τόν κ. Κουζούπην ὑπεδέχθη ἐνθέρμως εἰς τό γραφεῖον Αὐτοῦ ἐν τῷ Πατριαρχείῳ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Εἰς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ἐγένετο λόγος περί τῆς ἀρίστης συνεργασίας, ἡ ὁποία ὑπάρχει μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὡς καί τῆς  ἀρίστης συνεργασίας μεταξύ τοῦ κ. Κουζούπη καί τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν συζήτησιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ὑπεγράμμισε ἰδιαιτέρως τόν σημαντικόν ρόλον, τόν ὁποῖον διαδραματίζει ἡ Κυπριακή Δημοκρατία εἰς τάς εἰρηνευτικάς διαπραγματεύσεις μεταξύ Ἰσραήλ καί Παλαιστίνης. Ἐπίσης ὑπεγράμμισε τό ἔμπρακτον αὐτῆς ἠθικόν καί ὑλικόν ἐνδιαφέρον εἰς τάς ἀνάγκας καί τά αἰτήματα τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Ραμάλλας, εἴτε εἰς ἀνακαινίσεις σχολείων καί Ἐκκλησιῶν, εἴτε εἰς  οἰκονομικήν βοήθειαν Παλαιστινίων φοιτητῶν σπουδαζόντων ἐν Κύπρῳ. Ὁ Μακαριώτατος ἐπῄνεσε τόν κ. Ἀνδρέαν Κουζούπην διά τό ὅτι ἐπαξίως ἐξεπροσώπησε τήν πατρίδα αὐτοῦ καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ.

Εἰς ἀναγνώρισιν τῆς ἀφοσιώσεως αὐτοῦ καί τῆς ἀποτελεσματικῆς ἐθνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς αὐτοῦ ὑπηρεσίας, ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν εἰς τόν κ. Κουζούπην τό παράσημον τοῦ Σταυροφόρου τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Συγκεκινημένος ὁ κ. Κουζούπης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμητικήν αὐτήν διάκρισιν καί ἐδεσμεύθη ὅτι καί εἰς τό ἑξῆς θά συνεχίσῃ μετά τοῦ αὑτοῦ ἐνδιαφέροντος καί διά δυνάμεων αὐτοῦ ἔτι μεγαλυτέρων νά ἐργάζηται διά τήν Κυπριακήν Δημοκρατίαν, τήν Κυπριακήν Ἐκκλησίαν καί τήν πρώτην χριστιανικήν Ἐκκλησίαν εἰς τήν κοιτίδα τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἤτοι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Τό ἐπιτελούμενον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἔργον ἐδεσμεύθη νά διακηρύσῃ καί εἰς τήν Αἴγυπτον, εἰς τήν ὁποίαν ἐπί ἔτη ὑπηρέτησε πρίν καί μέλλει τώρα νά μεταβῇ, ἵνα ἐκ νέου ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ὑπηρετήσῃ.

Τούς λόγους τούτους εἶπεν ὁ κ. Κουζούπης ἐνώπιον Ἐπιτροπῆς τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, εὑρισκομένης εἰς τό Πατριαρχεῖον δι’ ἰδίαν αὐτῆς ὑπόθεσιν. Εἰς ταύτην μετέσχε καί ὁ Δήμαρχος τοῦ χωρίου τῶν Ποιμένων κ. Χάϊκ. Εἰς τούτους ηὐχήθη ὁ κ. Κουζούπης τήν ὁσονούπῳ ἐπίλυσιν τῆς Ἀραβο-Ἰσραηλινῆς διενέξεως τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν τοῦ Σφάαμερ τό Σάββατον, 22^αν Μαΐου/4^ην Ἰουνίου 2011, μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας. Εἰς τήν κώμην ταύτην τοῦ βορείου Ἰσραήλ τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα, μίαν ἐκ τῶν δώδεκα τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος-Ἄκκρης.

Ἡ Κοινότης αὐτή, ἀριθμοῦσα περί τά 700 μέλη ἔχει ὡς ἐνοριακόν κέντρον αὐτῆς  τόν ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τόν ὁποῖον προσφάτως τῇ βοηθείᾳ καί τοῦ Πατριαρχείου σημαντικῶς ἐπεξέτεινε καί ἀνεκαίνισε.

Εἰς τήν πόλιν ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας μετά δίωρον αὐτοκινητικήν διαδρομήν, ἐγένετο δεκτός πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ὑπό τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου, Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου εἰς Ἄκκρην καί ὑπό τῶν ἱερομονάχων καί ἱερέων τῶν ὁμόρων Μονῶν καί ἐνοριῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἐνδυθείς μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί ἱερομονάχων καί ἱερέων καί συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ τῆς κώμης.

Εἰς τήν κατανυκτικωτέραν καί βαθυτέραν βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, τῆς ἀναιμάκτου θυσίας πρός ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ἁγιασμόν καί σωτηρίαν, συνέβαλε ἡ Μεικτή Χορῳδία τῆς ὁμόρου πόλεως Σαχνίν, ψάλλουσα βυζαντινῷ τῷ ὕφει ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης, ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὡς τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀναδειχθέντος ὡς νέου Δαβίδ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί δεχθέντος διά σημείου τόν Χριστιανισμόν, ὡς ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος καί συμβαλόντος τά μέγιστα εἰς τήν διάδοσιν αὐτοῦ, διό καί ἐπαξίως ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τοῦτον ὡς θεόστεπτον βασιλέα καί ἰσαπόστολον.

Ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου ἔχει ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας  εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.

Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).

Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε δι’ ἁγιασμοῦ τά ἐγκαίνια τῆς νέας αἰθούσης κάτωθι τοῦ ναοῦ διά τάς ποικίλας ἐνοριακάς ἐκδηλώσεις τῆς Κοινότητος.

Εἰς τήν δεξίωσιν μετά τόν Ἁγιασμόν ἔλαβον χώραν προσφωνήσεις, εἰς τάς ὁποίας ἐξεφράσθη ἡ χαρά διά τήν ἀνακαίνισιν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἵδρυσιν τῆς αἰθούσης συγκεντρώσεως καί εὐχαριστίαι πρός τήν Α.Θ.Μ. διά τήν ἠθικήν καί ὑλικήν συμπαράστασιν εἰς τάς ἀνακαινίσεις.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην παρέστησαν καί ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων καί θρησκευμάτων. Ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων, σεΐχης κ. Γιοῦσεφ Ἀμποῦ Ἀμπέντ, ὁ ὁποῖος ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς ἐποχῆς καί τοῦ ἔργου, τοῦ ὁποίου ἤρξατο εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, Ἁγία Ἑλένη.

Εἷς τῶν προσφωνησάντων ἦτο ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Νάχεντ Χάζεμ, ὁ ὁποῖος εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὑπεγράμμισε τό γεγονός τῆς ἐν εἰρήνῃ, ἀγάπη καί συνδιαλλαγῇ συμβιώσεως εἰς τό Σφάαμερ Χριστιανῶν καί Δρούζων, ἡ ὁποία καί συμβάλλει εἰς τήν εὐημερίαν αὐτῶν.

Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὁ Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας τοῦ Σφάαμερ π. Σαμουήλ Ζάεντ προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τοῦ «εὖ παρέστητε» διά  δευτέραν φοράν εἰς τήν πόλιν Σφάαμερ καί εἰς τήν πνευματικήν αὐτοῦ Ἀραβορθόδοξον Κοινότητα, ὡς καί διά τήν πνευματικήν Αὐτοῦ θεολογικήν καθοδήγησιν εἰς τά κηρύγματα καί εἰς τό περιοδικόν «Νούρ-Ἰλ-Μασίχ» καί διά τήν ποιμαντικήν Αὐτοῦ ἐπίσκεψιν εἰς τό ποίμνιον Αὐτοῦ εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν καί Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί διά τήν ὑλικήν βοήθειαν εἰς τά ἐπιτελούμενα ἔργα ἀνακαινίσεως καί ηὐχαρίστησε θερμῶς Αὐτόν.

Τάς προσφωνήσεις ἐπεσφράγισεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀραβιστί: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/06/04/516/ ), ὑπογραμμίζων, ὅτι ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην…..πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλατ. 3,28).  Τό ὅραμα τοῦτο ἔγινε πραγματικότης εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, τήν ὁποίαν ἐξεπροσώπησεν ὁ Μέγας αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως καί χρεωστικῶς τιμᾶται ὡς ἅγιος καί ἰσαπόστολος μετά τῆς μητρός αὐτοῦ, μακαρίας Ἁγίας Ἑλένης.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν αὐτοῖς οἰκονομικήν συνδρομήν διά τήν συνέχειαν τῶν ἀνακαινιστικῶν ἐργασιῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Παρασκευήν, 21^ην Μαΐου/ 3^ην Ἰουνίου 2011, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἑώρτασε τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης εἰς τόν μοναστηριακόν αὐτῆς ναόν ἐπ’ ὀνόματι τῶν ἑορταζομένων τούτων Ἁγίων. Τούς δύο τούτους Ἁγίους τιμᾷ ὡς θεοστέπτους βασιλεῖς καί ἰσαποστόλους ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἐπειδή ἠσπάσθησαν τόν Χριστιανισμόν καί ἐπέτρεψαν τήν ἐλευθέραν ἐξάσκησιν αὐτοῦ.

Χρεωστικῶς τιμᾷ τούτους ἰδιαιτέρως ἡ  Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὡς προστάτας αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπ’ αὐτῶν εὐσεβοῦς ἐπιμελείας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἀνεγέρσεως πολλῶν καί μεγάλων ναῶν καί μοναστηρίων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οἱ σπουδαιότεροι τῶν ὁποίων εἶναι ὁ Πανίερος Ναός τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ Βασιλική τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.

Συμφώνως πρός τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἁγιοταφιτικήν τάξιν ἀφ’ ἑσπέρας τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς, ἐγένετο Μέγας Ἑσπερινός μετ’  ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου καί συμμετεχόντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων, ἐφημερίων τοῦ ναοῦ τούτου, ἀλλά καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Μετά τόν Ἑσπερινόν, ἀκολουθοῦντες τό ἔθιμον, ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐκάθισαν εἰς τόν ἐστρωμένον χῶρον, ἔξω εἰς τήν αὐλήν του Ναοῦ καί ἔλαβον τά κόλλυβα καί οἶνον μετά παξιμαδίου.

Τήν ἑπομένην, κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἤρχισεν ὁ Ὄρθρος τήν 6.30 π.μ., τήν 8.00 π.μ. δέ κατῆλθε διά τάς Καταβασίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὅστις ἐνδυθείς μανδύαν, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ, ἐνδυθείς πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν ἄνευ συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων μετά δέ συλλειτουργούντων ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί τινων ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῆς συνεργάτιδος αὐτοῦ κ. Ἀσπασίας Μίτση.

Εἰς τήν κατανυκτικωτάτην ἅμα δέ καί μεγαλοπρεπεστάτην λειτουργίαν ταύτην μετέσχε πολύς εὐσεβής λαός ἐκ τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀλλά καί ἐξ ἄλλων χωρῶν, Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Οὐκρανίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτοῦ, ἐνδεδυμένοι τήν λειτουργικήν στολήν αὐτῶν καί οἱ λοιποί Ἁγιοταφῖται, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς μετ’ ἐγκολπίου καί σταυροῦ ἀντιστοίχως, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαρμοσύνως κρουομένων, ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα, διερχόμενοι διά τῆς θύρας τοῦ  Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί ἔλαβον ἕκαστος ὡς εὐλογίαν ἐκ τῆς ἑορτῆς τό ἀρτίδιον, τό ἡτοιμασμένον εἰς τόν φοῦρνον τῆς Ἀδελφότητος.

Ἅμα τῆ εἰσόδῳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ὑπεδέχθη πάντας τούς προσελθόντας δια τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας  εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.

Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).

Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον». Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τοιαύτην πνευματικήν εὐφροσύνην, περί τήν μεσημβρίαν, παρετέθη τράπεζα πρός σωματικήν ὡσαύτως ἐνίσχυσιν, ἀναψυχήν καί εὐφροσύνην. Εἰς ταύτην παρεκάθισεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Τρίτην, 18ην / 31ην  Μαϊου 2011, ἐγένετο ἡ τελετή ἀποφοιτήσεως τῶν μαθητῶν τοῦ σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Μπετσαχούρ / Χωρίον τῶν Ποιμένων. Τό  Χωρίον τῶν Ποιμένων, ἀραβιστί Μπετσαχούρ –εἶναι μία τῶν σημαντικωτέρων πόλεων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας σήμερον, πολύ πλησίον τῆς Βηθλεέμ. Ἐξ αὐτῆς διῆλθον οἱ ποιμένες, τῇ προτροπῆ τῶν ἀγγέλων ἐξ οὐρανοῦ πρός τήν Βηθλεέμ καί εἶδον τό θεῖον Βρέφος ἐσπαργανωμένον καί κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ, (Λουκᾶ, 2, 15-16). Εἰς τήν πόλιν ταύτην τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ σχολεῖον πλῆρες, Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον διά τά τέκνα τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ καί τά τέκνα ἄλλων δογμάτων καί θρησκευμάτων ἀδιακρίτως.Εἰς τό σχολεῖον τοῦτο μετέβη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνοδευόμενος ὑπό  τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός ἐνθέρμως ὑπό τῶν ἱερέων τῆς πόλεως, τοῦ προσωπικοῦ καί τῶν μαθητῶν τοῦ σχολείου καί μελῶν τοῦ ποιμνίου, γονέων κυρίως καί συγγενῶν αὐτῶν.

Ἡ καλῶς διωργανωμένη τελετή ἀπονομῆς τῶν τίτλων περιελάμβανε ᾄσματα ψαλέντα ὑπό τῶν μαθητῶν καί παραδοσιακούς χορούς καί προσφωνήσεις ἐκ τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ σχολείου κ. Τζώρτζ Σαάδε καί ἐκπροσώπων τῶν ἀποφοίτων μαθητῶν καί μαθητριῶν, 36 τόν ἀριθμόν.

Εἰς τάς προσφωνήσεις ταύτας ἐξεφράσθη ἡ εὐγνωμοσύνη πρός τό Πατριαρχεῖον διά τήν ἠθικήν καί οἰκονομικήν ὑποστήριξιν τοῦ σχολείου, ἐκ τῶν ἀποφοίτων δέ ἰδιαιτέρως ἐξεφράσθη εὐγνωμοσύνη πρός τούς γονεῖς καί διδασκάλους αὐτῶν διά τήν παρασχεθεῖσαν ὑγιῆ ἀνατροφήν καί γνησίαν παιδείαν, ἄχρις οὗ φθάσωσιν εἰς τό στάδιον τοῦτο τῆς ζωῆς αὐτῶν.

Τάς προσφωνήσεις ἐπεσφράγισεν ἡ προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου, ἐκφωνηθεῖσα ἀραβιστί ὑπό τοῦ καθηγητοῦ τῶν Θρησκευτικῶν καί ἀνταποκριτοῦ τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά Ἀραβικά Μ.Μ.Ε. π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, τονίσασα τήν σημασίαν, τήν ὁποίαν ἀποδίδει τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν παροχήν παιδείας εἰς τούς μαθητάς τῶν σχολείων αὐτοῦ, ὡς ἐφόδιον διά τήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ζωήν αὐτῶν.

Ἐν τέλει, ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τούς τίτλους εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν 36 ἀποφοίτων, εὐχόμενος αὐτῷ καλάς Πανεπιστημιακάς σπουδάς καί ἐπαγγελματικήν ἐπιτυχίαν.

Ἡ τελετή ἔκλεισεν ὡς καί ἤρχισε, μέ τόν Παλαιστινιακόν καί τόν Ἑλληνικόν Ἐθνικόν Ὕμνον καί τόν Πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Δευτέραν, 17^ην /30^ήν Μαΐου 2011, ὁ ἐφημέριος τῆς κώμης Σαχνίν τοῦ Βορείου Ἰσραήλ π. Σάλεχ ἐπεσκέφθη τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ἵνα εὐχαριστήσῃ Αὐτόν διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ πρό ἡμερῶν εἰς τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν τοῦ κοιμηθέντος πατρός αὐτοῦ πολιοῦ ἱερέως π. Γιοῦσεφ. Μετά τοῦ π. Σάλεχ ἐπεσκέφθησαν τό Πατριαρχεῖον ὁ Πατριαρχικός Ἀντιπρόσωπος τῆς περιοχῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος καί ὁ Δήμαρχος τῆς ὡς ἄνω κώμης τοῦ Σαχνίν κ. Μάζεν Νίμερ Γανάϊμε, ἐξέφρασαν τάς εὐχαριστίας αὐτῶν. Ὁ π. Φιλόθεος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν συμπαράστασιν Αὐτοῦ εἰς τάς Κοινότητας τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, ὁ δέ Δήμαρχος διά τήν ὑπ’ Αὐτοῦ προώθησιν τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου καί τῆς διαθρησκειακῆς συνεργασίας.

Ὁ Μακαριώτατος εὐχαριστῶν, ἐπέδωσεν αὐτοῖς τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης καί μετάλλια κοπέντα ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 2.000 ἐτῶν χριστιανοσύνης.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Δευτέραν, 17^ην /30^ήν Μαΐου 2011, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ποδόλσκ Τύχων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, διατελέσας πρό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας αὐτοῦ Προϊστάμενος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσσικῆς Ἀποστολῆς (Missia), ἐγένετο δεκτός ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος κ. Τύχων μετέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον τούς ἀδελφικούς ἀσπασμούς ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου τῆς Ρωσίας καί ἐπέδωσεν Αὐτῷ παρ’ εὐσεβοῦς δωρητοῦ ζεῦγος ἐπιχρύσων Ἁγίων Ποτηρίων μετ’ Ἁγίων δισκαρίων, ἵνα χρησιμοποιηθῶσιν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Εὐχαριστῶν ἐπί τῇ δωρεᾷ ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος  παρεκάλεσε τόν Θεοφιλέστατον κ. Τύχωνα, ὅπως διαβιβάσῃ τάς ἀδελφικάς Αὐτοῦ εὐχάς τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ τῆς Ρωσίας κ.κ. Κύριλλον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 14^ην /27^ην Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπένειμε τούς τίτλους ἀποφοιτήσεως εἰς τούς ἀποφοίτους τοῦ Λυκείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ραμάλλαν. Εἰς τήν μεγάλην πόλιν ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον σχολεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον, καί Λύκειον καί Τμῆμα Διδασκαλίας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μέ διακοσίους τεσσαράκοντα μαθητάς καί τριάκοντα καί  πέντε καθηγητάς. Εἰς τήν καλῶς ὠργανωμένην τελετήν ταύτην τῆς Σχολῆς συνώδευσε τόν Μακαριώτατον ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Πρόεδρος τῆς Ἐκπαιδευτικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό Ἰσραήλ, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως εἰς Ραμάλλαν, ἱερεῖς τῆς περιοχῆς, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος, ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Χάννα Ἤσσα, ἡ Δήμαρχος τῆς Ραμάλλας κ. Τζανέτ Μιχαήλ, ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας  εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Ἀνδρέας Κουζούπης, καθηγηταί καί ἀπόφοιτοι.

Τόν Μακαριώτατον προσεφώνησεν ὁ Ὑπό-Διευθυντής τῆς Σχολῆς καί ἐκπρόσωποι τῶν ἀποφοίτων καί ἐξέφρασαν τήν εὐγνωμοσύνην αὐτῶν, δι’ ὅσα τό Πατριαρχεῖον παρέχει διά τήν συντήρησιν καί τήν καλήν λειτουργίαν τῆς Σχολῆς.

Ὁ Μακαριώτατος ἀνταποκρινόμενος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως  Αὐτοῦ: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/05/28/482/ ) καί ἀπένειμε τούς τίτλους εἰς τούς ἀποφοίτους, εὐχόμενος αὐτοῖς καλήν σταδιοδρομίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Τρίτην, 11^ην/24^ην Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, ἀνεχώρησε διά τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας. Τήν ἑπομένην, Τετάρτην 12^ην /25^ην Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ἐξεπροσώπησε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἐκδήλωσιν διά τήν ἐθνικήν ἑορτήν  Ἀνεξαρτησίας τῆς Ἰορδανίας. Ἡ ἐκδήλωσις αὐτή ἔλαβε χώραν τήν 5.00 μ.μ. ὥραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας εἰς τό Μάρκαζ Θά-Κᾶφε-Βασιλικόν Πολιτιστικόν Κέντρον, εἰς τήν πρωτεύουσαν Ἀμμάν, παρουσίᾳ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰορδανίας Ἀμπντάλλα Ἴμπν Χουσεΐν, τῆς βασιλίσσης, τοῦ διαδόχου καί ἄλλων μελῶν τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας, τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τῶν Ὑπουργῶν τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως, τοῦ Προέδρου καί μελῶν τῆς Ἰορδανικῆς Βουλῆς, Προέδρων ξένων κρατῶν καί ἄλλων.

Μετά τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ ὁ Βασιλεύς ἐδέχθη τά συγχαρητήρια τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατριαρχείου καί ἐκ τῶν ἄλλων προσκεκλημένων καί ἐν συνεχείᾳ παρέθεσε δεξίωσιν.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τά Γραφεῖα  τοῦ Συμβουλίου Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ), στεγαζόμενα εἰς τήν ἐν Ἀμμάν Ὀρθόδοξον Λέσχην.

Τήν ἑπομένην, Πέμπτην, 13^ην /26^ην Μαΐου 2011, ὁ Μακαριώτατος  συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ἐπρογραμμάτισε ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν εἰς τάς ἀκριτικάς νοτίας Κοινότητας τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Κάρακ, Ἄντερ, Χμούντ καί Ράμπαη καί συνηντήθη μετά τῶν ἱερέων καί Ἐπιτρόπων καί προυχόντων αὐτῶν καί ἤκουσε προβλήματα αὐτῶν καί ἐπρότεινε λύσεις ἤ ἀνέλαβε νά παρουσιάσῃ ἔνια τούτων εἰς τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον.

Εἰς τό τέλος τῆς ἡμέρας ταύτης ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν ἐν τῇ πόλει τῆς Μαδηβᾶς  Ἀραβόφωνον Κοινότητα τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἰορδανίᾳ, ἔργον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκεντίου, ἀνεγέρσεως μεγάλης ἐκκλησίας καί πλήρους σχολικοῦ συγκροτήματος ἐκ Νηπιαγωγείου, Δημοτικοῦ Σχολείου, Γυμνασίου καί Λυκείου.

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 14^ης /27^ης Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ἐπέστρεψεν εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Δευτέραν, 10^ην / 23^ην Μαΐου 2011, ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλοακαρνανίας κ. Κοσμᾶς μεθ’ ἱερέων, μοναζουσῶν καί λαϊκῶν μελῶν τῆς Μητροπόλεως αὐτοῦ, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον. Ὑποδεχόμενος τούτους ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν αὐτοῖς ἐπί τῆς σημασίας τῆς προσκυνήσεως εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς θεωρίας οὐχί μόνον πνευματικῆς, ἀλλά καί θέας φυσικῆς τῶν τόπων, ἐπί τῶν ὁποίων ηὐδόκησε νά ἐμφανισθῇ καί νά ζήσῃ ὡς ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ τόποι τῆς ἐπί γῆς ἐμφανίσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἁπτά τεκμήρια τῆς παρουσίας Αὐτοῦ. Οἱ τόποι οὗτοι εἶναι τόποι εὐαγγελισμοῦ τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά τήν ἁγιαστικήν καί πνευματικήν σημασίαν τῶν προσκυνημάτων διακονεῖ ταῦτα τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Τό Πατριαρχεῖον ἐπιτελεῖ τό ἔργον τοῦτο, ἀντιπροσωπεῦον ὅλην τήν Ὀρθοδοξίαν, εἰς διαφόρους ἐποχάς καί ὑπό διάφορα πολιτεύματα ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον. Κατά τήν πρωτοχριστιανικήν περίοδον, τήν Βυζαντινήν -Ρωμαϊκήν, τήν Ὀθωμανικήν καί τήν σύγχρονον.

Ἐν κατακλεῖδι ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη αὐτοῖς ἄξιον προσκύνημα καί καλήν διαμονήν.

Ἀπαντῶν ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλοακαρνανίας κ. Κοσμᾶς, ηὐχαρίστησεν τόν Μακαριώτατον διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί ἐξέφρασε τήν συγκίνησιν αὐτοῦ ὡς ἐκ τῆς  θέας καί τῆς ἁφῆς τῶν τόπων, τούς ὁποίους ἡγίασεν ὁ Θεάνθρωπος. Ηὐχαρίστησε διά τό ἐπιτελούμενον ἔργον τῆς διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων ὑπό τῆς Ἀδελφότητος καί ηὐχήθη δύναμιν εἰς τήν συνέχειαν τοῦ ἐπιτελουμένου ἔργου τούτου. Ἐζήτησε τάς προσευχάς τοῦ Μακαριωτάτου διά τήν πνευματικήν ἐπιτυχίαν τῆς προσκυνηματικῆς ἐκδρομῆς καί τήν προκοπήν τῆς Μητροπόλεως του, ἡ ὁποία ἔχει τήν εὐλογίαν νά εἶναι ἡ Μητρόπολις τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Ἐπί τούτοις ὁ Ἅγιος Αἰτωλοακαρνανίας ἐπέδωσε τῷ Μακαριωτάτῳ ἐγκόλπιον ἀντίγραφον ἐγκολπίου τοῦ  Μητροπολίτου Ρωγῶν Ἰωσήφ καί δωρεάν τῆς Μητροπόλεως αὐτοῦ ἐκ πέντε (5.000€) χιλιάδων εὐρώ διά τάς ἀνάγκας τοῦ Πατριαρχείου.

Εὐχαριστῶν ὁ Μακαριώτατος, ἐπέδωσε τῷ Μητροπολίτῃ Κοσμᾷ ἐγκόλπιον φιλντισένιον ὡς ἔκφρασιν ἐκτιμήσεως, σεβασμοῦ καί εὐγνωμοσύνης καί τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης καί εἰς τούς ἱερεῖς ἐπιστήθιον σταυρόν καί εἰς τούς προσκυνητάς Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἀκριβῆ τόπον, ὅπου ἐγένετο ἡ συνομιλία τοῦ Κυρίου μετά τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, μετέπειτα Ἁγίας Φωτεινῆς, τήν Κυριακήν 9^ην/22^αν Μαΐου 2011. Ἡ γῆ τῆς Παλαιστίνης ἡ καλουμένη Ἁγία Γῆ, λόγῳ τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῇ, διῃρεῖτο εἰς τρεῖς ἐπαρχίας. Εἰς τήν Ἰουδαίαν εἰς τόν νότον, μέ πρωτεύουσαν τήν Βηθλεέμ, εἰς τήν Γαλιλαίαν εἰς τόν βορράν μέ πρωτεύουσαν τήν Ναζαρέτ καί εἰς τήν Σαμάρειαν, μεταξύ τῶν δύο τούτων εἰς τό κέντρον, μέ πρωτεύουσαν τήν Σαμάρειαν. Ἡ Σαμάρεια ἀνήκει εἰς τάς παλαιοτάτας παλαιοδιαθηκικάς περιοχάς, μνημονευομένη εἰς τά πρῶτα ἤδη κεφάλαια τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. Εἰς αὐτήν ἦλθεν ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ἀπό τήν Μεσοποταμίαν τῆς Συρίας καί ἠγόρασεν ἀγρόν ἀπό τόν Ἑμμώρ πατέρα τοῦ Συχέμ καί ἔστησε θυσιαστήριον καί ἐπεκαλέσατο τόν Θεόν Ἰσραήλ ( Γεν. 33. 18-20).

Εἰς τήν πόλιν τῆς Σαμαρείας, Ρωμαϊκήν Νεάπολιν, σημερινήν Ναμπλούς, κειμένην ἀναμέσον τοῦ ὄρους Γαριζίν, ἐπί τοῦ ὁποίου ζοῦν μέχρι σήμερον οἱ Σαμαρεῖται καί τοῦ ὄρους Γεβάλ, εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τό μνημονευόμενον εἰς τήν Καινήν Διαθήκην ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τό 4^ον κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου αὐτοῦ.

Εἰς αὐτό τό φρέαρ ἦλθε, διά νά ἀντλήσῃ ὕδωρ ἀπό τήν παρακειμένην κώμην Συχάρ, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή καί ἐπ’ αὐτό εὗρε καθεζόμενον τόν Ἰησοῦν.

Εἰς τοῦτο ὁ Κύριος ὡς σοφός διδάσκαλος ὁμιλῶν αὐτῇ διδακτικῶς, παιδαγωγικῶς καί  ἁλιευτικῶς ἀπεκάλυψε τά τοῦ βίου αὐτῆς καί τά περί Ἑαυτοῦ ἀπεριφράστως ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς (Ἰω. 4,26) καί ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός (Ἰω, 4, 24) καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν «Ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰω. 4,24).

Τό παρθενικόν τοῦτο προσκύνημα διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, εἰς τούς καθ’ ἡμᾶς δέ χρόνους εἰς αὐτό ἐτελειώθη μαρτυρικῶς ὁ ἐκ Κύπρου Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος ὁ καί ἁγιοκαταταγείς πρό διετίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἐπ’ αὐτοῦ ἀνέγειρε προσφάτως περικαλλῆ καί παμμεγέθη Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου καί τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου καί μάρτυρος, ἐπάξιον τῆς σημασίας καί τῆς ἱστορίας τοῦ προσκυνήματος, ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Πρός αὐτήν τήν πόλιν πρός αὐτό τό παρθενικόν προσκύνημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, κατηυθύνθη ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, 9^ης/22^ας Μαΐου 2011, ἐξ Ἱεροσολύμων μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Φθάσας μετά αὐτοκινητικήν πορείαν μιᾶς ὥρας, ἐγένετο δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τῶν Ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν, Ραφιδίων, Ζαμπάπδε, καί Τουμπάς καί μελῶν τῶν ποιμνίων αὐτῶν.

Ἀναπαυθείς ἐπ’ ὀλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, κατῆλθε πρό τοῦ Ναοῦ καί ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσῆλθεν εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ καί καλλιπρεπῆ ναόν καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς  θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, πρεσβυτέρων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἀραβοφώνου ἐνορίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ραφιδίων καί συμμετέχοντος ἐν κατανύξει πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Ρωσίας ἀλλά καί ἐντοπίων ἐξ Ἱερουσαλήμ καί ἄλλων περιοχῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, τῇ παρουσίᾳ δέ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ Φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ Σέ,  ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Τό περιεχόμενον τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός περιγράφεται μέ σαφήνειαν εἰς τήν σχετικήν περικοπήν τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. «Ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», ( Ἰωάν. 4, 14). ( Ἐκεῖνος ὅμως πού θά πίῃ ἀπό τό νερόν, τό ὁποῖον θά τοῦ δώσω ἐγώ, δέν θά διψάση ποτέ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό νερό πού θά τοῦ δώσω, θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς πηγήν νεροῦ πού δέν θά στερεύῃ, ἀλλά θά ἀναβλύζῃ καί θά πηδᾷ καί θά τρέχῃ πάντοτε διά νά τοῦ παρέχῃ ζωήν αἰώνιον).

Καί ποῖον εἶναι τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα; Τοῦτο εἶναι τό ὕδωρ τό τῆς σοφίας, δηλονότι «τό τῆς θείας Σοφίας». Ἡ δέ θεία Σοφία εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ Μεσσίας Χριστός, περί τοῦ Ὁποίου προεφήτευσεν ὁ μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας λέγων: «Καί ἀναπαύσεται ἐπ’αὐτόν πνεῦμα Θεοῦ, πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καί ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας», (Ἡσ. 11,2). Κατά δέ τήν μαρτυρίαν τῆς πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς, ὁ Ἀποστολος Παῦλος μετά παρρησίας λέγει: «Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον…Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», (Α’ Κορ. 1, 23-24).

Ἡ δέ  Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, Τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τοῦτο εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Τό ὁποῖον ὁ Χριστός προσφέρει ὡς ὕδωρ εἰς τήν γυναῖκα Σαμαρείτιδα καί εἰς πᾶσαν διψῶσαν ψυχήν ὅλων τῶν ἐποχῶν. «Ὁ ποιητής τῶν ἁπάντων», λέγει ὁ ὑμνῳδός «καί ζωῆς χορηγός, ὁ τῷ Πατρί τῷ θείῳ, συναΐδιος λόγος ἑκών ἐκ τῆς Παρθένου, σάρκα λαβών καί γενόμενος ἄνθρωπος, τά τῆς ἀρρήτου σοφίας ὡς ἀγαθός, πᾶσιν ἔβλυσε διδάγματα λέγων:ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, ὕδατος ζωῆς Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ».

Τό ὕδωρ τοῦτο, τό ὁποῖον «γενήσεται ἐν αὐτῷ τῷ πίνοντι πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4,14) διαφέρει τοῦ φυσικοῦ ὕδατος τῆς πηγῆς τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, «ἐπεί», ἐπειδή -ὡς λέγει ὁ ἑρμηνευτής τῶν Κυριακῶν λόγων, «παρέσχεν τοῖς Σαμαρείταις ὕδωρ ,ἐξ οὗ πάλιν ὁ πίνων εἰς τήν αὐτήν ἐπαναστρέφει δίψαν».  Ἀντιθέτως, τό ὑπό τοῦ Χριστοῦ παρεχόμενον πνευματικόν ὕδωρ, «δυνάμενον τῷ πίνοντι πηγή χρηματίσαι ὕδατος ἀενάου καί παρέχειν ρεῖθρα σωτηρίας».

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ παρουσιάζεται ἀνεκτίμητος, ὅταν συγκριθῇ πρός πράγματα τῆς κοσμικῆς σοφίας, διότι τότε διαπιστοῦται, ὅτι ὑπέρκειται πάσης συγκρίσεως. Ὁ Χριστός μέ ἄλλα λόγια, ἱκανοποιεῖ τήν διψῶσαν ψυχήν, οὐχί ἐκδιώκων τήν δίψαν της, ἡ ὁποία ὠθεῖ αὐτήν πρός τελειοποίησιν της, ἀλλά παρέχων εἰς αὐτήν διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος καί αὐτομάτως τήν δίψαν αὐτῆς. Ἰδοῦ ἐν προκειμένῳ τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται καί οὐκ ἐστίν ἐν ἐμοί πῦρ φιλόϋλον, ὕδωρ δέ  ζῶν, ἁλλόμενον ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγει, δεῦρο προς τόν Πατέρα Θεόν. Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου. Ἄρτον τοῦ Θεοῦ θέλω, ἄρτον οὐράνιον, ἄρτον ζωῆς, ὅ ἐστι σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ γενομένου ἐν ὑστέρῳ ἐκ σπέρματος Δαυίδ καί Ἀβραάμ καί πόμα θέλω τό αἷμα Αὐτοῦ, ὅ ἔστιν ἀγάπη ἄφθαρτος καί ἀέναος ζωή», ( Ρωμ. Ἐπιστ. 7).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄφθαρτον ἀγάπην ἀναζητοῦσε ἀπεγνωσμένως καί ἡ «φεμινίστρια τῆς ἐποχῆς της», ὡς ἐλέχθη, Σαμαρεῖτις γυνή εἰς τούς πέντε ἄνδρας, «οὕς ἔσχε». Οἱ ἄνδρες αὐτοί διέψευσαν τάς προσδοκίας αὐτῆς. Ὁ Χριστός, ἀντιθέτως, ἐνσταλάζει εἰς τήν καρδίαν της τόν θεῖον ἔρωτα, προσφέροντας της τήν ἄφθαρτον Αὐτοῦ ἀγάπην. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἡ Σαμαρεῖτις ἀνεῦρεν τήν πηγήν τῆς ζωῆς, ἀνεῦρεν τήν ἀληθινήν πηγήν τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία κατά τόν σοφόν Παῦλον, «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς, οὐ λογίζεται τό κακόν, ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», (Α’ Κορ. 13, 5-8).

Τήν εἰς Χριστόν ἄφθαρτον ἀγάπην της ἡ Σαμαρεῖτις ἐσφράγισε διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτῆς θανάτου, γενομένη οὕτως σύσσωμος καί σύναιμος τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χαρακτηριστικόν, ἀγαπητοί μου, τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός κατηγορηματικῶς κηρύττει λέγων: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ἐπί πλέον δέ  ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας.

Ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή, ἡ Σαμαρεῖτις γυνή μᾶς καλεῖ ὄχι ἁπλῶς εἰς τήν ὁμολογίαν, ἀλλά κυρίως εἰς τόν τρόπον τῆς διακηρύξεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἐν Πνεύματι καί ἀλήθειᾳ δεῖ προσκυνεῖν τόν Θεόν». Καί τοῦτο διότι ἡ ἐν Χριστῷ ἀλήθεια δέν εἶναι κατάκτησις τῆς διανοητικῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτός Οὗτος ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς Χριστός, τό φῶς καί ἡ ζωή τοῦ κόσμου. Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τό τέλος  τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μετ’ αὐτήν δέ πλουσία τράπεζα εἰς τήν νεωστί ἀνεγερθεῖσαν αἴθουσαν ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης, ὁ Μακαριώτατος ηύχαρίστησε τόν Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος καί τήν Νομάρχην τῆς περιοχῆς διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τήν ἑορτήν καί  ἐπῄνεσε τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον διά τό ὅτι τόν ἠξίωσεν ὁ Θεός νά ὁλοκληρώσῃ ἔργον δεκαετιῶν ἀτελείωτον, ἤτοι τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, ὡς καί διά τό κοινωνικόν καί συμφιλιωτικόν ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελεῖ εἰς τήν περιοχήν, ὁ δέ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος  ηὐχαρίστησε  τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμήν  εἰς τήν ἑορτήν διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ καί διά τό ἐν γένει ὑπέρ τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος ἐπιδεικνύμενον ζωηρόν ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ.

Μετά τό πέρας τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας ἐπεσκέφθη τόν ἀσθενοῦντα ἱερέα τῆς ὁμόρου περιοχῆς τῆς παλαιᾶς πόλεως τῆς Νάμπλους π. Γεώργιον Ἀουάδ, ἐφημέριον τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ραφίδια καί κατόπιν τό ζεῦγος πρεσβυτέρων πολυτέκνων Ρωμαιορθοδόξων εἰς τό χωρίον Νούσφ-Ζμπίλ, ἀκούων τά προβλήματα αὐτῶν, ὁμιλῶν αὐτοῖς πνευματικῶς καί ἐνισχυτικῶς, ἐπισκεπτόμενος τό παλαιόν ναΰδριον ἐγγύς τῆς οἰκίας αὐτῶν καί δίδων αὐτοῖς ἐνίσχυσιν διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τόν κατά παράδοσιν τόπον τούτων τῶν Ὀρθοδόξων καί τάς Πατρικάς καί Πατριαρχικάς Αὐτοῦ εὐχάς καί εὐλογίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder