Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τό Σάββατον, 12ην /25ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν εὑρισκομένην εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν περιοχήν τῆς κώμης καί τῆς λίμνης τοῦ Σιλωάμ, μεταξύ τῶν λόφων τῆς Ἁγίας Σιών καί τοῦ Ἀμπου-Τώρ, εἰς τήν συμβολήν τῆς κοιλάδος Γκεχεννόμ (Γεέννης ) & Χειμάρρου τῶν Κέδρων, τήν γνωστήν καί ὡς περιοχήν Ἀκελδαμά, Ἀγροῦ τοῦ Αἵματος, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας, ἵνα χρησιμεύσῃ εἰς ταφήν τοῖς ξένοις, (Ματθ. 27,8).
Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν μέχρι τόν 13ον αἰῶνα ἦσαν τά χριστιανικά κοιμητήρια τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.
Τήν Παραμονήν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός, τοῦ ὁποίου προεξῆρξεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος.
Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί ἡ θ.Λειτουργία, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Κωνσταντινούπολιν Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί ἄλλων Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψάλλοντος βυζαντινῷ τῷ ὕφει τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί ἐν κατανύξει πολλῇ μετέχοντος τοῦ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν, ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας. Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὡς ἕπεται κάτωθι:
Μνήμη δικαίων μετ’ ἐγκωμίων, ὄνομα δε ἀσεβοῦς σβέννυται (Παρ. 10,7). ( Ἡ ἀνάμνησις τοῦ δικαίου θά εἶναι παντοτινή καί εὔφημος, τό ὄνομα δέ τοῦ ἀσεβοῦς θά σβύσῃ διά παντός), λέγει ὁ σοφός Σολομῶν.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Τήν μνήμην τοῦ ἐν Χριστῷ δικαίου, Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῇ φερωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ ἐπ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ τόπου τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τοῦ καλουμένου «ἀγροῦ τοῦ αἵματος» ἕως τῆς σήμερον (Ματ. 27, 7-8), ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.
Ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ὡς ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, «ἔζη ἐν Κοινοβίῳ, κειμένῳ ἐν Ἑρμουπόλει Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου. Καί ἀκούσας Ἠλιοῦ τοῦ προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τόν βίον ἐξῆλθε τοῦ κοινοβίου καί τήν ἔρημον ᾤκησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη, ἄθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον».
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος ἐγένετο μιμητής ὄχι μόνον κατά τόν τρόπον, ἀλλά καί κατά τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως καί αὐταπαρνήσεως διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ τῶν μεγάλων τοῦ Χριστοῦ κηρύκων καί προφητῶν Ἠλιοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Εἰς τόν προφητικόν λόγον καί ἔργον τῶν ἱερῶν τούτων προσωπικοτήτων ὁ μαθητευόμενος ἐν τῷ κοινοβίῳ Ὀνούφριος εἶδε καί κατενόησε τήν δυνατότητα ἐφαρμογῆς τῶν παραγγελιῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντος: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν Ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν Εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2).
Τόσον δέ ἠγάπησεν ὁ Ὅσιος ἡμῶν τόν Χριστόν, ὥστε παρέδωκεν ἑαυτόν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν θείαν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην, ἀναδεικνύμενος οὕτω ἄξιος τῆς μιμήσεως καί τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. «Χριστιανός ἐστι», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «μίμημα Χριστοῦ κατά τό δυνατόν ἀνθρώπῳ λόγοις καί ἔργοις καί ἐννοίᾳ εἰς τήν ἁγίαν Τριάδα ὀρθῶς καί ἀμέμπτως πιστεύων». (Χριστιανός εἶναι ἡ ἀπομίμησις τοῦ Χριστοῦ, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο καί στά λόγια καί στά ἔργα καί στήν σκέψη. Πιστεύει δέ ὀρθά καί ἀλάνθαστα στήν Ἁγία Τριάδα).
Ἡ εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα ὀρθῶς καί ἀμέμπτως πίστις τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου ἀπετέλει τό κριτήριον καί τήν πνευματικήν πυξίδα τοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ περιπάτου αὐτοῦ εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου. Τοῦτο καταφαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν, ἐπέτυχε νά καταντήσῃ νά φθάσῃ εἰς τήν κατάστασιν τῆς θεοπτίας, νά ὁρᾷ δηλονότι διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τό ἀμήχανον κάλλος τοῦ Κτίστου καί Θεοῦ του ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ:
«Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε, τόν παγετόν τῆς νυκτός καί ἡμέρας τόν καύσωνα, τῇ ἐλπίδι Ὅσιε τῶν μελλόντων ὑπέμεινας. Τά ἐπί γῆς σου μέλη νεκρώσας γάρ τῆς οὐρανίου ζωῆς ἐπέτυχες ἔνδον γενόμενος τῆς παστάδος Ἅγιε περιχαρῶς, κάλλος τό ἀμήχανον ὁρῶν τοῦ Κτίστου σου».
Τιμᾷ καί γεραίρει ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τόν Ἅγιον Ὀνούφριον, διότι οὗτος ἠξιώθη διά τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεώς του νά εἰσέλθῃ «ἔνδον τῆς παστάδος». Νά εἰσέλθῃ δηλαδή εἰς τόν Παράδεισον, νά γίνῃ κοινωνός τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς πάλιν λέγει ὁ ὑμνῳδός του: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης, Ὀνούφριε καί νῦν μετά Ἀγγέλων ἠρίθμησαι, κραυγάζων , Ἀλληλούϊα».
Ἡ μορφή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, ἀγαπητοί μου , προβάλλεται ὡς παράδειγμα ἀσκήσεως εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι εἰς τάς ἀρετάς πού ἐκπηγάζουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐκ τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς » (Α’ Κορ. 13,5), (δεν ζητεῖ τά ἰδικά της συμφέροντα). Ἐκ τῆς ἀγάπης ἡ ὁποία «οὐδέποτε ἐκπίπτει», πού δέν ξεπέφτει ποτέ, ἀλλά μένει πάντοτε βεβαία καί ἰσχυρά, ἀκόμη καί μετά τόν θάνατό μας.
Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης κληρονόμος ἐγένετο καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος. Τῆς θείας αὐτοῦ ἀγάπης δεόμεθα καί ἡμεῖς, ὅπως γίνωμεν συγκληρονόμοι, λέγοντες μετά τοῦ μελῳδοῦ:
«Ὦ, ἀγάπη, τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον. Ὦ πασῶν τῶν ἀρετῶν τό κεφάλαιον! ἡ ἀεί τά οὐράνια τάγματα εὐφροσύνης πληροῦσα καί χάριτος. Ἡ ἐνοικήσασα τοῖς ἁγίοις, Πατριάρχαις, Προφήταις, Ἀποστόλοις καί τῷ Ὁσίῳ Πατρί ἡμῶν Ὀνουφρίῳ, ὧν ταῖς εὐχαῖς καί ἡμῖν ἐνοίκησον, ἵνα σύν αὐτοῖς εὐλογῶμεν καί δοξάζωμεν τόν εὐλογοῦντα καί δοξάζοντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ». Ἀμήν.
Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία εἰς τό ἐσώτερον προαύλιον τῆς Μονῆς, ἐν ᾧ ὑπάρχουν πολλοί λελαξευμένοι τάφοι, καθώς λελαξευμένος εἶναι καί ὁ Ναός τῆς Μονῆς κατά τό ἥμισυ αὐτοῦ ἐντός βράχου.
Εἷς τῶν τάφων τούτων εἶναι τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς, μοναχοῦ Κυρίλλου, εἰς μνήμην τοῦ ὁποίου, καθώς καί τῶν ἄλλων διατελεσάντων ἀνακαινιστῶν τῆς Μονῆς, ἐτελέσθη μνημόσυνον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῆς εὐλογίας τῶν συκῶν, ἐπειδή εἶναι ἡ περίοδος τῆς ὡριμάνσεώς των, ἀλλά καί ἡ περιοχή εἰς τήν ὁποίαν εὐδοκιμοῦν.
Μετά τήν ἀπόλυσιν ἐκ τῆς λιτανείας ἡ Πατριαρχική συνοδεία καί οἱ πιστοί ἐδέχθησαν εἰς τό ἡγουμενεῖον τήν φιλόξενον δεξίωσιν τῆς ὁσιωτάτης καθηγουμένης Παϊσίας μοναχῆς , ἥτις καί διατηρεῖ τήν Μονήν εἰς κατάστασιν εὐπρεπείας καί νοικοκυροσύνης.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_2_placeholder