«Λέγε, Συμεών, τίνι κράζεις καί βοᾷς· «Νῦν ἠλευθέρωμαι, εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου»; Οὗτός ἐστιν ὁ ἐκ Παρθένου τεχθείς, οὗτός ἐστιν ὁ ἐκ Θεοῦ Θεός Λόγος, ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς καί σώσας τόν ἄνθρωπον. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Ἀγαπητά μου τέκνα,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμην τοῦ ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, εἰς τόν τόπον ἔνθα σῴζεται καί ὁ ἱερός τάφος του. Ὁ Ἅγιος Συμεών συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν διακεκριμένων τῆς Βίβλου προσωπικοτήτων, καί τοῦτο διότι οὗτος διακρίνεται ἀφ’ ἑνός διά τό προφητικόν αὐτοῦ χάρισμα, ἀφ’ ἑτέρου διά τήν μαρτυρίαν του ὑπέρ τοῦ Μυστηρίου τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου ‘Eνανθρωπήσεως, μέ ἄλλα λόγια τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου σωτηριώδους Oἰκονομίας.

Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Συμεών περί τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔγκειται μόνον εἰς τήν ἀδιαμφισβήτητον ὁμολογίαν του περί τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά κυρίως εἰς τόν σκοπόν καί τήν σημασίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Τοῦτο ἀκριβῶς διατυπώνει κατά τρόπον ἔξοχον ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος παρουσιάζει τόν Ἅγιον Συμεών, νά κράζῃ καί νά βοᾷ λέγοντα: «Νῦν ἠλευθέρωμαι· εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πρεσβύτης Συμεών, ὑποδεχόμενος εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τό παιδίον Χριστόν, συνειδητοποιεῖ τήν δύναμιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἔγκειται εἰς τό ὅτι αἰσθάνεται πλέον ἐλεύθερος· τίθεται, λοιπόν, τό ἐρώτημα: ἐλεύθερος ὡς πρός τί, διά τί, καί ἀπό τί; «Εἶδον γάρ τόν Σωτῆρά μου», διότι εἶδα ὄχι μόνον μέ τούς πνευματικούς, ἀλλά καί μέ τούς φυσικούς ὀφθαλμούς τόν ἐλευθερωτή μου.

Καθίσταται, λοιπόν, φανερόν, ὅτι ὁ Πρεσβύτης Συμεών εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ βλέπει τόν ἐλευθερωτήν του καί τόν Σωτῆρά του. Ἀπό τί, ἆρα γε; Βλέπει τόν ἐλευθερωτήν του ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος, ὡς πατήρ τοῦ ψεύδους καί ἡ πηγή τῆς ἁμαρτίας, ἤθελε τόν ἄνθρωπον ὄχι ἐλεύθερον, μέ καθαρήν θέλησιν καί βούλησιν, τό ὁποῖον σημαίνει, ὑπακούοντα εἰς τό θεῖον θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, εἰς τό θεῖον θέλημα τοῦ Πλάστου του, ἀλλ’ ὡς δοῦλον του.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συνήνωσαν πάντας ἡμᾶς, κλῆρον καί λαόν, Ποιμένα τε καί ποίμνιον ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῆς ἱστορικῆς «Πόλεως τοῦ Κυρίου» ἤ ἄλλως Κυριακουπόλεως, δηλαδή τοῦ Κάρακ.  Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς τό Σῶμα Αὐτοῦ, παρέχει διά τῶν πιστῶν μελῶν αὐτῆς, δηλ. τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν μαρτυρίαν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ὡς ἐπίσης τῆς Θείας τοῦ Θεοῦ Ἐπιφανείας ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, τοῦ Σταυρικοῦ Θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Γολγοθᾷ, καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐκ τοῦ κενοῦ Μνήματος.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ θεμελιωθεῖσα μέν ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί ἐπί τῆς νικητηρίου δυνάμεως ἐπί τοῦ θανάτου, δηλαδή τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, οἰκοδομηθεῖσα δέ ὑπό τῶν Ἀποστόλων, συνεχίζει διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ νά κηρύττῃ καί νά προβάλλῃ λόγῳ τε καί ἔργῳ, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό Φῶς τῆς σῳζούσης Ἀληθείας. Ἡ σῴζουσα Αὐτή ἀλήθεια, κατέστησε τόν ἄνθρωπον ἐλεύθερον ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή τοῦ σκότους καί τῆς φθορᾶς, καί ἀποκατέστησεν αὐτόν εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος, δεδομένου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἠμαυρώθη διά τῆς πτώσεως τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, τοῦ πρωτοπλάστου, καί ἀνεκαινίσθη διά τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ. Τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς θείας ἐντός ἡμῶν εἰκόνος, ἀλλά καί τῆς ἀνακαινίσεως αὐτῆς, ἀπολαμβάνομεν καί ἡμεῖς οἱ παρεπιδημοῦντες καί «τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦντες πόλιν» (Ἑβρ. 13, 14) διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα, κατά τόν ἱερόν Ἰγνάτιον, γινόμεθα σύναιμοι καί σύσσωμοι τοῦ Χριστοῦ.

Βεβαίως, ἡ εὐχαριστιακή αὕτη ἐμπειρία, τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεται εἰς τήν τελεῖαν τοῦ Θεοῦ ἀγάπην καί ἄκραν Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν. Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς τοῦ Θεοῦ ἀπείρου ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, μάρτυρα καί ὁμολογητήν ἀποτελεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως δέ ἡ τοπική Ἐκκλησία τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων, τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ ὁποίου αἱ ῥίζαι καί τά τεκμήρια κοσμοῦν τήν βιβλικήν γῆν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἰδιαιτέρως δέ τήν ἱστορικήν ὑμῶν πόλιν, ἡ ὁποία δικαίως ὠνομάσθη Κυριακούπολις, τοὐτέστι Πόλις τοῦ Κυρίου.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐχαριστήσωμεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, ὁ Ὁποῖος διεφύλαξε τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν ταυτότητα ἐν τῇ ἑνότητι τῆς κοινῆς καί ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως, ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς ἡμῶν κληρονομίας· ἡ κληρονομία αὕτη ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα ἤ, μᾶλλον, τό ὑπόβαθρον τῆς ἱστορίας τῆς ἀγαπητῆς ἡμῶν ἰορδανικῆς πατρίδος, τῆς ὁποίας αἱ ἀρχαί τῆς ἐλευθερίας, ἀνεξιθρησκίας, ἰσότητος καί σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τιμοῦν τόν Κυβερνήτην αὐτῆς, τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν Βασιλέα τῆς Ἰορδανίας  Ἀμπντάλλα Ἴμπν ἐλ Χουσσέιν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ μεθ’ ὑμῶν κοινωνία ἀποτελεῖ  καρπόν τῆς ἐν Χριστῷ ὑπομονῆς, καί λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ ἀπαρχή ἀλλά καί ἡ ὁλοκλήρωσις παντός καλοῦ ἔργου· διότι, κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου προτρεπόμεθα νά ἀσκῶμεν τελεῖαν ὑπομονήν, «ἡ δέ ὑπομονή ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καί ὁλόκληροι, ἐν μηδενί λειπόμενοι» (Ἰακ. 1, 4). Καθώς δέ ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ ἀρετή διά τῆς ὁποίας διετηρήθη καί διεσώθη ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οὕτω ἡ ὑπομονή θά φέρῃ διά τῆς τηρήσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ζωῆς πᾶν ἀγαθόν καί τήν ἐν Χριστῷ ἐπουράνιον βασιλείαν, «ὧδε ἡ ὑπομονή τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστιν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 14, 12), διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τοῦ πάτρωνος τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ καί φύλακος πάντων ὅσοι αὐτόν ἐπικαλοῦνται.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐν Βηθλεέμ τεχθέντος καί ἐν Ἰορδάνῃ Βαπτισθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, πρός καθαρισμόν τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς, συνεκέντρωσεν ἡμᾶς σήμερον εἰς τοῦτον τόν περίλαμπρον καί ἔνδοξον τόπον τῆς ἐρήμου τῆς Βηθλεέμ, τόν ὁποῖον ἐχαρίτωσεν ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἀγγελικός βίος τῶν δούλων τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἀσκητῶν.   

Ἡ χορεία τῶν Ὁσίων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδή ἀπεδείχθησαν εὐάρεστοι εἰς τόν Θεόν διά τῆς αὐτῶν ἀσκητικῆς πολιτείας, κατέχει ἰδιαιτέραν θέσιν εἰς τόν νοητόν τῆς Ἐκκλησίας οὐρανόν· διότι ἡ μοναχική αὐτῶν ζωή ἀποτελεῖ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου οἱ Ὅσιοι Πατέρες κατεπολέμησαν τό φρόνημα τῆς σαρκός, δηλαδή ὅσα ἡ σάρξ καί ἡ φιλόσαρκος ζωή ἐπιδιώκει, τό ὁποῖον εἶναι μισητόν εἰς τόν Θεόν (πρβλ. Ρωμ. 8, 6), καί προεχώρησαν εἰς τήν πρός Αὐτόν τελείαν ἀφοσίωσιν καί τελείαν ἀγάπην· προαγόμενοι δέ εἰς αὐτήν, ηὐξήθησαν καί εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, πρός τόν συνάνθρωπον αὐτῶν, ἀνεξαρτήτως κοινωνικῆς, φυλετικῆς ἤ θρησκευτικῆς διακρίσεως.  Εἶναι τοῦτο φανερόν εἰς τούς Βίους ὅλων τῶν ὁσίων, οἱ ὁποῖοι,  ὅταν μέν δέν εἶχον τά ὑλικά μέσα διά νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπόν των, ἐπεδίδοντο μόνον εἰς εὐπροσδέκτους πρός τόν Θεόν προσευχάς ὑπέρ αὐτοῦ, ὅταν δέ διέθετον, χάρις τῷ Χριστῷ, καί ὑλικά μέσα, τότε ἤσκουν καί τήν ἔμπρακτον φιλανθρωπίαν. Τό Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, τό κόσμημα τοῦτο καί πρότυπο τῶν Κοινοβίων, ἦτο πρότυπον φιλοξενίας καί φιλανθρώπου δράσεως, πέραν τῆς αὐτοῦ λειτουργικῆς ζωῆς καί τῶν προσευχῶν. Ἡ δέ προσευχή καί ἡ φιλανθρωπία ἦσαν ἀδιάπτωτα καί ἐπίπονα, διά τόν ὁποῖον λόγον καί ἐπάνω τῆς πύλης τοῦ Μοναστηρίου ἐπεκρέματο ἐπιγραφή λέγουσα «μηδείς ὀκνηρός εἰσίτω».

Πάντως, θά ἦτο σφάλμα, ἀγαπητά ἐν Κυρίῳ τέκνα, νά περιορίσωμεν τήν ἀξίαν τοῦ Μοναχισμοῦ εἰς τήν μικράν αὐτοῦ  φιλανθρωπικήν καί κοινωνικήν δρᾶσιν. Καθώς ἡ ζωή τῶν Μοναχῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, οὕτω καί ἡ φιλανθρωπία αὐτῶν εἶναι ὑπεράνθρωπος, ἐπιτελουμένη πρωτίστως διά τῆς ἐπιπόνου καί ἐπιμόνου ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου προσευχῆς. Πρωταρχικόν μέλημα τῆς χριστιανικῆς φιλανθρωπίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ πλησίον, διότι τήν μέν σάρκα κληρονομοῦμεν ἀπό τούς γονεῖς ἡμῶν καί αὕτη πρόκειται νά ἀποθάνῃ, τήν δέ ψυχήν λαμβάνομεν νοεράν καί καθαράν ἀπό Θεοῦ, ὡς αἰώνιον ἡμῶν ὑπόστασιν. Διά τοῦτο, πρώτιστος τρόπος ἀγάπης διά τόν πλησίον εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχικῆς αὐτοῦ σωτηρίας καί μέσον διά τήν ὑποβοήθησιν τῆς σωτηρίας αὐτῆς εἶναι πρωτίστως ἡ ἐν ἄκρᾳ ἀγάπῃ ὑπέρ αὐτοῦ προσευχή.

Οἱ Μοναχοί καί ἀσκηταί ἀκολουθοῦν τό ὑπόδειγμα τῆς παρθενίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, πέραν τοῦ προσωπικοῦ αὐτοῦ παραδείγματος (Ά Πέτρου 2, 21), παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς, ὅτι ὅποιος δύναται νά ἀσκήσῃ τήν ζωήν τῆς παρθενίας διά νά ἐπιτύχῃ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, νά μή διστάζῃ νά προχωρήσῃ εἰς τοῦτο (Ματθ. 19, 12). Ἡ παρθενία, ἡ  στέρησις τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, ἡ σύνολος ἄσκησις καί ἐγκράτεια,  εἶναι μία μεγάλη προσωπική διά βίου θυσία χάριν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μέσον πρός τελείαν ἀποφυγήν τῶν βιοτικῶν δεσμεύσεων καί ἐπιθυμιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν  τήν καθαράν πρός τόν Θεόν προσευχήν καί τήν κατά συνείδησιν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς ἐγκρατείας καί σωφροσύνης οἱ Μοναχοί σπεύδουν ἤδη ἀπό ταύτης τῆς ζωῆς, νά μιμηθοῦν τούς Ἀγγέλους, μοναδικόν ἔργον τῶν ὁποίων εἶναι ἡ πρός Θεόν καθαρά ὑπακοή καί λατρεία (Ἑβρ. 1, 14) καί νά εἰσέλθουν ἀπό τώρα εἰς τήν νέαν κατάστασιν τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτε τό ὑλικόν καί σαρκικόν, ἀλλά καινή κτίσις (Γαλ. 6, 15), ὅπου πάντες θά εἶναι «ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ» μήτε νυμφεύοντες, μήτε νυμφευόμενοι (Ματθ. 22, 30).

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Τό εὐλογημένον τοῦτο Κοινόβιον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἀποτελεῖ καύχημα τοῦ τόπου τούτου, ἀναπόσπαστον ὁρόσημον, τό ὁποῖον δεικνύει τήν διαχρονικήν πορείαν τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ἀπό τόν τόπον τοῦτον διῆλθον οἱ Μάγοι Βασιλεῖς μετά τήν προσκύνησιν τοῦ Χριστοῦ, διῆλθον ὅμως καί οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἡμῶν, οἱ Ἀρχιμανδρῖται τῶν κοινοβιατῶν καί τῶν λαυρεωτῶν Μοναχῶν  Θεοδόσιος καί Σάββας, καί πληθύς ἄλλων ἁγίων ἀσκητῶν. Ἡ ἱστορία τῆς περιοχῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον διεφύλαξε καί διαφυλάττει ἀπό πολλῶν αἰώνων τούς ἁγίους καί ἱστορικούς αὐτούς Τόπους.

Ἄς δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου  Θεοδοσίου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ἄνθρωπος συνδιαλλαγῆς καί φιλανθρωπίας, καί ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη Μέγας καί ἀπέκτησε παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί δύναμιν θαυματουργίας, νά χαρίσῃ εἰρήνην εἰς τήν περιοχήν ἡμῶν, ἐλευθερίαν δέ καί ἀνεξαρτησίαν εἰς τόν παλαιστινιακόν λαόν. Ἀμήν.

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί,

«Ἄγει διπλῆν ἀληθῶς, ἡ Ἐκκλησία ἑορτήν  σήμερον· Περιτομῆς, ὡς βρέφος, Δεσπότου, ὀφθέντος ἐπί γῆς, καί μνήμης οἰκέτου, σοφοῦ καί τρισμάκαρος» (Κανών Μ. Βασιλείῳ, ᾠδή ε’,) , Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, οὗτινος τό ἔργον τῆς φιλανθρωπίας συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν σεμνήν ταύτην τελετήν τοῦ βασιλείου ἐθίμου τῆς κοπῆς τῆς πίττας, συμπιπτούσης μέ τήν ἔναρξιν τοῦ νέου πολιτειακοῦ ἔτους.  

Ὁ ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας τά πάντα προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τήν σύμπασαν κτίσιν συστησάμενος τῷ παντοδυνάμῳ Αὐτοῦ λόγῳ, καιρούς δέ καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, μᾶς ἠξίωσε νά ἑορτάσωμεν τόν ἐγκαινισμόν τοῦ νέου τῆς  χρηστότητος Αὐτοῦ ἐνιαυτοῦ· ἐνιαυτοῦ τοῦ ὁποίου ἡ ἀναφορά δέν σχετίζεται μέ τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου ὡς χρόνου, ἀλλά μέ τήν φθοράν τῆς ἁμαρτίας, τῆς διά τοῦ  παλαιοῦ Ἀδάμ, δηλαδή τοῦ πρωτοπλάστου, εἰσελθούσης καί διά τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, καταργηθείσης.

Εὐχαριστηρίους δοξολογικούς ὕμνους  ἀναπέμπομεν τῷ Τριαδικῷ Θεῷ, τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Ὁποίου ἀνέτειλε τό Φῶς καί πάλιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ, καί δή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία καταυγαζομένη τῷ φωτί τῆς ἐνσάρκου Αὐτοῦ παρουσίας,  πορεύεται τόν δρόμον τῆς νίκης τοῦ Φωτός κατά τοῦ σκότους, τῆς Δικαιοσύνης κατά τῆς ἀδικίας καί τῆς Ἀληθείας κατά τοῦ ψεύδους.

Εὐγνώμονες ὄντες ἐπί τῇ ποιμαντικῶς εὐδοκίμῳ καί καρποφόρῳ παρελεύσει τοῦ ἐνιαυσίου ἐκκλησιαστικοῦ κύκλου τοῦ δισχιλιοστοῦ ἕκτου σωτηρίου ἔτους (‚ϐϚ’), δεόμεθα τοῦ σαρκί περιτμηθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τῆς ἀληθοῦς καί ἐνυποστάτου Σοφίας, τῆς συνεχούσης καί κυβερνώσης τά πάντα σοφῶς, ὅπως διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τόν νῦν ἐγκαινιζόμενον καιρόν τοῦ νέου ἔτους, δισχιλιοστοῦ καί ἑβδόμου (‚ϐζ’), διεξαγάγωμεν ἐν καταστάσει γαληνιώσῃ καί εἰρηνικῇ· ἔτι δέ, ὅπως  Αὐτός διατηρήσῃ, τῇ Αὐτοῦ εὐλογίᾳ καί χάριτι πνευματικῇ, ἀστασίαστον τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ, ἀνεπηρέαστον τό Βασίλειον  Ἱεράτευμα Αὐτοῦ, τό χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, καί ἀνεπιβούλευτον τήν ἑνότητα τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Ἔτη πολλά!