« Ὁ τῇ παλάμῃ τῇ ἀχράντῳ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον, ἦλθες τούς νοσοῦντας ἰάσασθαι, Χριστέ· τόν Παράλυτον ἐν τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ διά τοῦ λόγου Σου ἀνέστησας … διά τοῦτο κράζομεν· Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι » (Κεκραγάρια, στιχηρά ἰδιόμελα).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί,

Συνευφραίνεται μετά τῶν ἐπουρανίων καί συναγάλλεται μετά τῶν ἐπιγείων ἡ ἁγία ἡμῶν Ἑκκλησία, διότι ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό «Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων», ἔχει τό μέγα καί μοναδικόν προνόμιον νά συμμετέχῃ εἰς τήν ἱστορικήν μαρτυρίαν, ἀφ’ ἑνός μέν τοῦ τόπου τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα  ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό «Φῶς τό τῆς Γνώσεως», καί ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης», τοὐτέστιν ὁ ἐν Σπηλαίῳ καί τῇ Φάτνῃ τῆς Βηθλεέμ γεννηθείς καί σπαργανωθείς Χριστός, ἀφ’ ἑτέρου δέ τοῦ τόπου τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἀνέτειλε τό ἀνέσπερον Φῶς, τοὐτέστι τό Φῶς τῆς ἐκ τοῦ Μνήματος τριημέρου Ἐγέρσεως, τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἱερά ἱστορία, δηλαδή, τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἐφανερώθη σαρκικῶς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ   ἐνυποστάτου Θεοῦ Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῇ ταπεινῇ ὑμῶν πόλει, ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ,  καί ἐτελειώθη ἐν τῷ ἐν Ἱεροσολύμοις Μνήματι τοῦ Χριστοῦ, τοῦ παρακειμένου τῷ τόπῳ τῆς Σταυρώσεως, τῷ τόπῳ τοῦ Γολγοθᾶ.

Σήμερον, Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ποιεῖται μνείαν τοῦ ὑπό τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ θεραπευθέντος Παραλύτου παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ καί ἑορτάζει τό τοιοῦτον θαῦμα. Κατ’ οὐσίαν, ἡμεῖς ἑορτάζομεν τό θαῦμα τῆς  θεραπείας τῆς ἀνθρωπίνης κοινῆς ἡμῶν φύσεως ἐκ τῆς παραλυσίας αὐτῆς, τῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν προελθούσης. Ἡ Ἐνσάρκωσις τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί ἡ Σταυρική Αὐτοῦ Θυσία, σύν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ἀποτελοῦν τό ἱερόν Μυστήριον τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί δικαιοσύνης, τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά γίνῃ κατανοητόν ἤ νά οἰκειωθῇ ὑπό τινος, ἐκτός τοῦ χώρου καί τοῦ τόπου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό  Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Κεφαλή εἶναι Αὐτός Οὗτος ὁ Χριστός. Ἡ δέ ζωοποιός καί ἐνεργοποιός δύναμις τοῦ Σώματος τούτου εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἀδύνατον, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, νά κατανοήσῃ κανείς τό Μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ ἐνσάρκου Ἀληθείας, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τήν λειτουργικήν, μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος Ζῶντος Ἄρτου (Ἰω.6,51 ), ἀλλά καί τοῦ Αἵματος Αὐτοῦ, «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό Αἷμα οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 6, 53.54). Ὁ πλαστουργήσας τόν ἄνθρωπον Θεός, τῇ ἀχράντῳ Αὐτοῦ παλάμῃ, κατελθών ἐπί τῆς γῆς, εἰσέβαλεν εἰς τήν κοσμικήν καί ἀνθρωπίνην ἡμῶν ἱστορίαν, προκειμένου νά ἰατρεύσῃ τήν ἐκ τῆς φθορᾶς νοσήσασαν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ μέν Παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀνέστη ἐκ τῆς παραλυτικῆς αὐτοῦ καταστάσεως, διά τοῦ θείου λόγου τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς δέ, ἀνέστημεν καί ἀνιστάμεθα ἐκ τῆς παραλύσεως τῆς ἡμετέρας φθορᾶς καί ἁμαρτίας ἐντός τῆς κολυμβήθρας τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος, διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Διά τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασεως Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀνεπλάσθη ἡ ἀνθρωπίνη ἡμῶν φύσις καί κατέστη ἐλευθέρα ἐκ τῆς κυριαρχίας τῶν δεσμῶν τοῦ ᾍδου, τοὐτέστι τῆς τυραννίας τοῦ διαβόλου, ὅπερ σημαίνει, ὅτι πάντες ἐν Χριστῷ καλούμεθα νά ἐξασκήσωμεν τήν παρασχεθεῖσαν ἡμῖν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐλευθέραν ἡμῶν βούλησιν, ὥστε καί ἡμεῖς ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, τῇ ἡμέρᾳ τῆς Β’ Παρουσίας καί Κρίσεως, νά ἀπολαύσωμεν τῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ ὑπεσχημένης ἡμῖν Ἀναστάσεως «Ὥσπερ γάρ» λέγει ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας «εἴ τις σπινθῆρα λαβών ἀχύροις ἐγκαταχώσαι πολλοῖς, ἵνα σωζόμενον ἔχοι τό τοῦ πυρός σπέρμα, οὕτω καί ἐν ἡμῖν ὁ Κύριος … διά τῆς ἰδίας σαρκός ἐναποκρύπτει τήν ζωήν καί ὥσπερ τι σπέρμα τήν ἀθανασίαν ἐντίθησιν, ὅλην τήν ἐν ἡμῖν ἀφανίζον φθοράν».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν εἰς τόν Παράλυτον ἐλθόντα Χριστόν, παρά τῇ Προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ, Αὐτόν εὐχαριστήσωμεν καί δοξάσωμεν, ἀλλά καί Αὐτόν προσκυνήσωμεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ἡ ἐξ Οὐρανοῦ ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια, Αὐτός ἐστι τό Φῶς τοῦ κόσμου, Αὐτός ἐστιν ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εἰρήνη»(Φιλιπ. 4, 7) καί Δικαιοσύνη, ἵνα καταστήσῃ ἡμᾶς καί μεθ’ ἡμῶν ὅλον τόν κόσμον, ἰδιαιτέρως δέ τούς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ κατοικοῦντας συμπολίτας ἡμῶν, κοινωνούς τῶν καρπῶν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τοὐτέστι τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης. Αὐτῷ, τῷ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι καί θανάτῳ θάνατον πατήσαντι καί τοῖς ἐν ᾍδῃ ζωήν αἰώνιον χαρισαμένῳ, μετά τοῦ θεραπευθέντος  Παραλύτου κράξωμεν, Κύριε, δόξα Σοι.

«Ταῖς μυροφόροις γυναιξί παρά τό μνῆμα ἐπιστάς ὁ Ἄγγελος ἐβόα· τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός δέ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος, ἀλλά κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀνέτειλεν ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀνέτειλε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Δικαίως σήμερον, συνευφραίνεται καί συναγάλλεται μετά τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ ἡ ἐκκλησιαστική ὑμῶν κοινότης τῆς Ρέμλης, δηλαδή τῆς βιβλικῆς Ἀριμαθαίας, καί τοῦτο, διότι τά τέκνα τῆς Ἀριμαθαίας, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, οἱ κρυπτοί μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ὁμοῦ μετά τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν εἰσί μάρτυρες, οἱ μέν τῆς Ταφῆς, αἱ δέ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τόσον ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, ὅσον καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ἐγένοντο ἐπιπλέον καί διαπρύσιοι κήρυκες καί εὐαγγελισταί τῆς καταργήσεως τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, διότι ἐν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί τέλειος Θεός, συνανέστησε καί συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συνανύψωσις, δηλαδή συνανάστασις καί θέωσις τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀποτελεῖ καί τόν λόγον τῆς εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου, διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τό μέγα θαῦμα τῆς Ταφῆς τοῦ Θεανθρώπου, τῆς ὑπό τῶν Ἀριμαθαίων Μαθητῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τό ὑπό τῆς  Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ κενωθέντος Μνήματος,  λέγων «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ κενὸν ἄρα [καὶ] τὸ κήρυγμα ἡμῶν͵ κενὴ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν· … εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται͵ ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· … Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν͵ ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων … » (Α’ Κορ. 15, 14.17.20), ὅπερ σημαίνει, ὅτι καί ἡμεῖς, οἱ ἀναγεγεννημένοι διά τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Σφραγῖδος τῆς Δωρεᾶς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γινόμεθα διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ,  κοινωνοί καί τῆς Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· « συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον͵ ἵνα, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός͵ οὕτως καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4).

Αὐτήν ακριβῶς τήν καινότητα ζωῆς, τήν χαρισθεῖσαν ἡμῖν ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ συνεορτάζομεν καί συμπανηγυρίζομεν μετά τῶν τιμωμένων σήμερον Ἀριμαθαίων Ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ὡς καί μετά τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, «αἷστισιν ἐπιστάς παρά τό κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ» ὁ Ἄγγελος ἐβόα, ὅτι τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός διά τῆς τριημέρου Ἐγέρσεώς Του ἐδείχθη ἀλλότριος τῆς διαφθορᾶς, δηλαδή ἀπεδείχθη ξένος πρός τόν θάνατον τόν ὁποῖον προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτήν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί, τήν ἐκ τῆς διαφθορᾶς ἀλλοτρίωσιν ἐν Χριστῷ, ἐγγυᾶται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ τελουμένου εἰς ἀνάμνησιν «τῶν σωτηρίων Αὐτοῦ παθημάτων, τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως» Αὐτοῦ· ἡ δέ ἁγία Τράπεζα, μαρτυρεῖ αὐτό τοῦτο τό καινόν Μνῆμα, ἐφ’ ὅ αἱ ἀγγελικαί Δυνάμεις ἐπίστανται, κατά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Μυσταγωγίας ὑπό τῶν Ἱερέων, κραυγάζουσαι, «Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ» τήν ζωοποιόν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ· «ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν͵ οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζῳοποιηθήσονται» (Α’ Κορ. 15, 22).

Τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς αἰωνίου Αὐτοῦ Βασιλείας, διότι τοῦτο ἐστίν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, διά τῶν σήμερον τιμωμένων Ἀριμαθαίων ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν καί τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα γενώμεθα μέτοχοι, ἀλλά καί κήρυκες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ, τῆς εἰρήνης τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ. Οὗ ἡ δόξα, τό κράτος καί τό ἔλεος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

Χριστός Ἀνέστη!

«Ὕψωσεν εἰς οὐρανούς τήν τῶν ἀνθρώπων προσλαβόμενος φύσιν ἀτρέπτως, ὁ Υἱός σου, Πάναγνε Θεότοκε, ὑπερβολῇ ἀγαθότητος, ῥυσάμενος τῆς πάλαι φθορᾶς· ᾧ καί εὐχαρίστως ἀναμέλπoμεν· Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τά ἐγκαίνια τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως καί τήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν. Ὁ εὐλογημένος, ὅμως, οὗτος τόπος, ἡ ἀνά τήν οἰκουμένην  γνωστή πόλις ὑμῶν Κανά, ἑορτάζει ἐπιπλέον τό πρῶτον γνωστόν θαῦμα τό ὁποῖον ἐποίησεν ὁ Χριστός, τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, τῇ προτροπῇ τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τόν γάμον ὁ ὁποῖος ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν εὐλογημένον τόπον.

Δικαίως  ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερον ἡ Κανά, διότι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐγένετο καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς Αὐτοῦ ἐκ τῆς Θεοτόκου προσλήψεως ἀτρέπτως τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, ἀνύψωσεν αὐτήν ὄντως διά τῆς Ἀναστάσεώς του εἰς  τούς οὐρανούς, ὅπως ἀναφωνεῖ ὁ Ὑμνῳδός.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Κανά παρέχει καί αὐτή μέ τήν σειράν της τήν μαρτυρίαν της εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, εἰς τό Μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί σήμερον μετέχει εἰς τήν ἀνύψωσιν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τούς οὐρανούς, διά τῆς πανηγύρεως τῶν ἐγκαινίων τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδή μετέχει εἰς τήν ὀγδόην ἡμέραν ἀπό τοῦ Πάσχα, ἀλλά καί εἰς τήν ψηλάφησιν τοῦ Θωμᾶ. Ἰδού, διατί καί ἡμεῖς μετά τοῦ Ὑμνῳδοῦ ἀναμέλπομεν· «εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὄντως, ἡ Κανά καί ὁ χριστεπώνυμος λαός αὐτῆς συμμετέχει εἰς τόν ἐγκαινισμόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἀναδεικνύεται ἀφ’ ἑνός μέν ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ἐλεύθερος ἀπό τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή ἀπό τῆς φθορᾶς ἡ ὁποία προκαλεῖ τόν θάνατον, ἀφ’ ἑτέρου ἀναδεικνύεται ὁ καθαρός καί ἄσπιλος Νυμφίος της Ἐκκλησίας· τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, μέ ἄλλα λόγια ἡ σχέσις Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας εἶναι γάμος ὁ ὁποῖος τελειοῦται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Τῆς χαρᾶς ταύτης τοῦ πνευματικοῦ γάμου γινόμεθα συμμέτοχοι καί ἡμεῖς διά τῆς κοινωνίας τοῦ ζῶντος Ἄρτου, τοῦ ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος καί διά τῆς κοινωνίας τοῦ καινοῦ γενήματος τῆς Ἀμπέλου, δηλαδή τοῦ καινοῦ οἴνου, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Ἰω. 6, 51, Ματθ. 26, 29). Αὐτή ἀκριβῶς ἡ συμμετοχή μας εἰς τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πρόγευσις τοῦ καινοῦ Πάσχα, δηλαδή ὁ ἐγκαινισμός τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ψηλάφησις τοῦ Θωμᾶ, ἡ συμμετοχή μας εἰς τόν πνευματικόν γάμον καί εἰς τήν χαράν τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ γάμου, τοὐτέστι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Κλῆρος καί λαός, οἱ συναποτελοῦντες τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, καταγγέλλομεν περιτράνως τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν νίκην τῆς Ζωῆς κατά τοῦ θανάτου, τῆς Ἀφθαρσίας κατά τῆς φθορᾶς, τήν νίκην τοῦ Φωτός κατά τοῦ σκότους, τήν ἐπικράτησιν τῆς δικαιοσύνης ἐπί τῆς ἀδικίας καί τῆς Ἀληθείας ἐπί τοῦ ψεύδους. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό κήρυγμα καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας· «Χριστός γάρ Ἀνέστη καί ζωή πολιτεύεται. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν».

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Ἡ Ἁγία Γῆ, ἡ Γῆ τῆς Παλαιστίνης, μέ κέντρον τήν Ἱερουσαλήμ,  ἔχει τό μέγα προνόμιον νά εἶναι ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τῆς ἀποκαλύψεως ἀλλά καί τῆς λατρείας τοῦ Ἑνός καί μόνου Θεοῦ, τοῦ καί Δημιουργοῦ τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, μέ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Αἱ μονοθεϊστικαί θρησκεῖαι, Ἰσλάμ, Χριστιανισμός καί Ἰουδαϊσμός, ἀρρήτως συνδεδεμέναι μέ τήν γῆν τῆς Παλαιστίνης καί μέ τήν ἱστορίαν αὐτῆς τῆς γῆς, ἀλληλοδιαδόχως προσφέρουν «δόξαν, τιμήν καί  προσκύνησιν» εἰς τόν φιλάνθρωπον Θεόν. Παρά τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια τά ἀπό τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος προκαλούμενα, αἱ χριστιανικαί Κοινότητες τῆς Παλαιστίνης καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, ἑώρτασαν μέ λαμπρότητα καί πλήρη θρησκευτικήν ἐλευθερίαν τήν μεγάλην Ἑορτήν τοῦ Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία διατρανώνει κατά τρόπον πνευματικόν καί φυσικόν, τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῶν δεσμῶν τῆς ἀοράτου καί ὁρατῆς ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς πνευματικῆς καί φυσικῆς, δουλείας.

Εὐχαριστοῦντες ἐκ βάθους καρδίας τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί τούς συνεργάτας Αὐτῆς ἐπί τῇ προσγενομένῃ εἰς τούς πνευματικούς Ἀρχηγούς τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τιμῇ, διά τῆς δεξιώσεως καί παραθέσεως εἰς ἡμᾶς ἑορταστικοῦ γεύματος, εὐχόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ Θεός χαρίζῃ εἰς τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα ὑγείαν κατ’ ἄμφω καί τήν Θεόθεν κυβερνητικήν δύναμιν, διά νά ὁδηγήσητε τόν Παλαιστινιακόν Λαόν εἰς τό ἰδικόν του πάσχα, τό πάσχα τῆς ἀναστάσεώς του, τό πάσχα τῆς ἐθνικῆς αὐτοῦ ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας. Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, εὐχόμεθα δέ «Ἔτη πολλά».

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ ‘

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

(Τρίτη τοῦ Πάσχα, μεσημβρίας, 28 ΜΑΡ/10 ΑΠΡ 2007)

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάς, ἡ ὁποία εἶναι Ἑβδομάς τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄρχεται μέ τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου. Ὅλοι μας, βεβαίως, γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Νυμφίος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διατί ὁ Σεσαρκωμένος Θεός Λόγος, ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας σάρκα προσλαβών, ἔρχεται ὡς Νυμφίος καί μάλιστα «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», καί διατί μακαρίζεται ὁ δοῦλος ὁ ὁποῖος θά εὑρίσκεται εἰς κατάστασιν ἐγρηγόρσεως, μέ ἄλλα λόγια θά εἶναι ἕτοιμος νά Τόν ὑποδεχθῇ,  ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἐπικρίνεται ὡς ἀνάξιος νά Τόν ὑποδεχθῇ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δεικνύει ἀμέλειαν καί δέν καταβάλλει προσπάθειαν;

Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ· ἡμεῖς, ὄντες μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνει ἡ «σφραγίς τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» τήν ὁποίαν ἐλάβομεν κατά  τό Βάπτισμα, ὅταν ἀπεβάλομεν τό παλαιόν ἔνδυμα τῆς φθορᾶς καί ἐνεδύθημεν τόν Χριστόν.  Τό ἔνδυμα τό ὁποῖον ἐνεδύθημεν, εἶναι τό ἔνδυμα τοῦ Γάμου καί τοῦτο, διότι ἡ σχέσις μεταξύ Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστοῦ εἶναι σχέσις Γάμου καί μάλιστα Γάμου πνευματικοῦ. Ὅπως εἰς τόν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας εὐλογούμενον φυσικόν γάμον οἱ δύο γίνονται «εἰς σάρκα μίαν», παρομοίως καί εἰς τόν Γάμον μας μέ τόν Χριστόν, γινόμεθα μία σάρξ, μία ψυχή, διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.  Ὁ Χριστός ἔρχεται ὡς Νυμφίος, διότι ἔρχεται εἰς τό οἰκεῖον Αὐτοῦ περιβάλλον. Εἰς τόν οἰκεῖον Αὐτοῦ χῶρον, εἰς τήν ἰδίαν Αὐτοῦ κατοικίαν, ἡ δέ κατοικία Αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Νύμφη Αὐτοῦ, ἡ ὁποία ὄντως εἶναι μακαρία, εἶναι εὐτυχής, διότι δέν ὑποδέχεται νυμφίον ὁ ὁποῖος ὑπόκειται εἰς τούς νόμους τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἀλλ΄ ὑποδέχεται τόν Νυμφίον τῆς αἰωνίου ζωῆς, τόν Νυμφίον ὁ Ὁποῖος εἶναι κυρίαρχος τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Ἄρχων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός·  εἶναι μακάριος ὁ δοῦλος αὐτός ὁ ὁποῖος γρηγορεῖ καί δέν ἀμελεῖ οὔτε ὀλιγωρεῖ οὔτε κοιμᾶται, διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔρχεται μόνον νά τόν ἐπισκεφθῇ, ἀλλά μᾶλλον νά τόν προσκαλέσῃ καί εἰσαγάγῃ εἰς τήν αἰωνίαν ζωήν, τήν μακαρίαν Ἀνάστασιν, μέ ἄλλα λόγια εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός, ἐξ ἄλλου, εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ οὐσία τῆς Πίστεώς μας.

Ἐπικρίνεται ὁ ἀνάξιος διά τήν ῥαθυμίαν, διά τήν ἀδράνειαν, ἀμέλειαν καί ἀδιαφορίαν του· ἐπικρίνεται διότι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Χριστός, ἐπισκέπτεται ἄνευ διακρίσεως καί τόν πρῶτον καί τόν ἔσχατον, τόν πρόθυμον καί τόν ἀπρόθυμον, τόν ἄξιον καί τόν ἀνάξιον, τόν δίκαιον καί τόν ἁμαρτωλόν. Πράττει δέ τοῦτο, διότι ὁ Ἴδιος ἐνεργεῖ καί κινεῖται ἀπό ἄφατον φιλανθρωπίαν καί ἄπειρον ἔλεος. Ὅμως, ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς καί περιμένει τήν ἰδικήν μας ἀνταπόκρισιν καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός, ὤν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὤν αὐτεξούσιος, σέβεται τήν ἰδικήν μας βούλησιν καί τήν ἰδικήν μας ἐλευθέραν θέλησιν καί ἐλευθέραν κρίσιν. Κατά τήν ἐπίσκεψίν Του εἰς τόν τεθνεῶτα φίλον του Λάζαρον, καί κατά τήν ὥραν τῆς ἐκ τοῦ μνημείου τετραημέρου ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν, ὅπου μέχρι τῆς σήμερον σῴζεται ὁ τάφος τοῦ Λαζάρου, ὁ Χριστός ἐφανέρωσε τήν θείαν καί ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ βούλησιν, θέλησιν καί ἐνέργειαν, ταυτοχρόνως δέ ἐφανέρωσε τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἀνταποκρίνεται εἰς αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἰδικήν των ἐλευθέραν βούλησιν ζητοῦν τήν βοήθειαν καί συνδρομήν Του, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν τοῦτο αἱ ἀδελφαί τοῦ Λαζάρου, αἱ ὁποῖαι ἐζήτησαν ἀπό τόν Χριστόν νά ἀναστήσῃ ἐκ τοῦ μνημείου τόν ἀποθανόντα αὐτῶν ἀδελφόν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἐβδομάς, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἑβδομάς τῆς ἀναμνήσεως τῶν Παθῶν  τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ μέ ἀποκορύφωμα τόν Σταυρικόν του Θάνατον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ τόπου τοῦ ὁποίου ἔχομεν τήν εὐλογίαν νά εἴμεθα προσκυνηταί, εἶναι τά Πάθη τά ὁποῖα ὑπέστη ὁ Θεός ἀπό ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην διά τό πλάσμα Του, διά τήν εἰκόνα Του, τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐπίστευσε εἰς τήν δύναμιν τοῦ θελήματός του, εἰς τήν δύναμιν τῆς ἰδικῆς του ἐλευθερίας. Ὁ Χριστός ἔπαθε καί ὑπέστη τόν Σταυρικόν Θάνατον, προκειμένου νά ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἀπό τά παράλογα πάθη, τά πάθη τῆς σαρκός, τά ἀνθρώπινα πάθη, τά ὁποῖα τελικῶς ἀπό κυρίαρχον τῆς κτίσεως κατέστησαν τόν ἄνθρωπον δοῦλον, καί ἀπό υἱόν τοῦ φωτός κατέστησαν υἱόν τοῦ  σκότους, υἱόν τῆς νυκτός.

Ἰδού, λοιπόν, καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας! Καί εἶναι καιρός ἐγρηγόρσεως, καιρός μετανοίας, ἰδιαιτέρως ἡ Ἑβδομάς αὐτή τῶν Παθῶν, διότι ὁ Νυμφίος ἐν τῇ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ ἔρχεται καί ἐπισκέπτεται ὄχι μόνον τούς υἱούς τοῦ φωτός, ὄχι μόνον τούς υἱούς οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά καλά ἔργα, ἀλλά καί τούς υἱούς τοῦ σκότους καί τῆς νυκτός, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται τά ἔργα τοῦ σκότους, τά ἔργα τῆς πλάνης, τά ἔργα τοῦ πατρός τοῦ σκότους. Ἰδού, διατί ὁ Χριστός ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Ἔρχεται, διά νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τά ἔργα τοῦ σκότουξ τῆς νυκτός καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τό ἀπρόσιτον Αὐτοῦ Φῶς, τό Φῶς τό ἀληθινόν, τό Φῶς τό ὁποῖον ἁγιάζει καί φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον (Ἰω. 1, 9).  Ἀμήν.

«Ἐξέστη ὁρῶν, τοὺς στεφάνους ὁ φρουρὸς τῶν Τεσσαράκοντα, καὶ παρωσάμενος τὸ φιλόζωον, ἀνεπτερώθη τῶ ἔρωτι, τῆς ἐπιφανείσης σου δόξης, καὶ σὺν τοῖς Μάρτυσιν ἔψαλλεν, Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί

καί συλλειτουργοί τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ὁσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί πεφιλημένα,

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν μαρτυρησάντων εἰς τήν λίμνην τῆς Σεβαστείας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, λαμπρύνει καί φαιδρύνει τάς ἁγίας ἡμέρας ταύτας τῆς ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, συνεκάλεσε δέ ἅπαντας ἡμᾶς σήμερον, διά νά εὐφρανθῶμεν πνευματικῶς διά τῆς χάριτος τῶν Ἁγίων. Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ἐνισχύουν καί τέρπουν ἡμᾶς, τόσον διά τοῦ  ὑποδείγματος τοῦ ἁγίου Βίου καί τῆς ὁμολογίας αὐτῶν, ὅσον καί διά τῶν πρεσβειῶν των, αἱ ὁποῖαι, κατά κοινήν ὁμολογίαν, προστατεύουν τό γένος τῶν Χριστιανῶν καί ὅσους ἐπικαλοῦνται αὐτούς, ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς κατά τήν ὁποίαν οἱ ἅγιοι αὐτοί στρατιῶται ἐδοξάσθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἐν Χριστῷ Μαρτυρίου.

Ἡ δόξα αὕτη καί νίκη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, δέν εἶναι δόξα καί τιμή ὡς ἐκείνη ἡ ὁποία ἀπεδίδοτο εἰς αὐτούς διά τάς νίκας τάς ὁποίας ἔφερον ὡς ἐπίλεκτοι καί ἄριστοι στρατιῶται· εἶναι δόξα καί τιμή οὐράνιος, ἡ ὁποία ἐπισκιάζει καί καταλάμπει τούς ἀγωνιζομένους πνευματικῶς, κατά τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, τούς χρησιμοποιοῦντας τά πνευματικά ὅπλα τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, κυρίως δέ τήν ταπεινοφροσύνην καί τήν ἀγάπην. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ δόξα εἵλκυσε καί ἕνα ἀπό τούς στρατιώτας οἱ ὁποῖοι ἐφρούρουν τούς ἁγίους, καί οὕτως εἰσῆλθεν εἰς τό στάδιον τῆς ἀθλήσεως καί ἀνεπλήρωσε τόν ἐλλείποντα ἀριθμόν, «ἀνεπτερωμένος τῷ ἔρωτι τῆς ἐπιφανείσης τοῦ Θεοῦ δόξης» ὡς λέγει ἀνωτέρω χαρακτηριστικῶς ὁ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, εἰς τόν θαυμάσιον ἐγκωμιαστικόν αὐτοῦ λόγον διά τούς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, τονίζει μεταξύ ἄλλων τήν ἑνότητα τήν ὁποίαν φέρει μεταξύ τῶν πιστῶν ἡ χάρις  τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι καταφανές εἰς τήν διήγησιν τοῦ Μαρτυρίου τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα. Τοῦτο δέ εἶναι ἑπόμενον, ἐφ’ ὅσον, ὄντες Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους, ἑνούμενοι διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων μετά τοῦ Χριστοῦ, ἑνούμενοι δέ καί μετ’ ἀλλήλων ἐν τῷ Χριστῷ, δέν διακρινόμεθα πλέον οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες δι’ ἄλλου τρόπου, ἀλλ’ εἴμεθα πάντες ἕν· ὡς χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «Γένος δὲ τὸ μὲν ἀνθρώπινον ἄλλο ἄλλου· τὸ δὲ πνευματικὸν ἓν πάντων. Κοινὸς γὰρ αὐτῶν πατὴρ ὁ Θεὸς͵ καὶ ἀδελφοὶ πάντες͵ οὐκ ἀπὸ ἑνὸς καὶ μιᾶς γεννηθέντες͵ ἀλλ΄ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τὴν διὰ τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

Διά τῆς ἀγάπης αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἅγιοι πάντες ἑνοῦνται διά τοῦ Χριστοῦ καί μετά τῶν Πιστῶν· καί ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας, καταφρονοῦντες τοῦ φρικτοῦ θανάτου, ἠγάπησαν τόν Χριστόν μέχρι τέλους καί ἡγίασαν διά τῆς ὁμολογίας των, κατά τόν Μέγα Βασίλειον, τά στοιχεῖα τῆς φύσεως : τόν ἀέρα, ὁ ὁποῖος τούς ἐθέρισε διά τοῦ ψύχους, τήν γῆν, ἐπί τῆς ὁποίας ἠγωνίσθησαν, καί τά ψυχρά ὕδατα, εἰς τά ὁποῖα ἐρρίφθησαν τά μαρτυρικά αὐτῶν καί ἅγια λείψανα, διά τοῦτο καί ἔλαβον τήν χάριν, ὅπως εἶναι αἱ πρεσβεῖαι αὐτῶν εὐπρόσδεκτοι εἰς τόν Θεόν, ὑπέρ πάντων τῶν ἐπικαλουμένων αὐτούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ. Ἡ Ἐκκλησία μας ὄχι μόνον τιμᾷ, ἀλλά καί μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τήν πρεσβείαν αὐτῶν· «Πόσα ἂν ἔκαμες͵ ἵνα ἕνα που εὕρῃς ὑπὲρ σοῦ δυσωποῦντα τὸν Κύριον; Τεσσαράκοντά εἰσι͵ σύμφωνον ἀναπέμποντες προσευχήν. Ὅπου δύο ἢ τρεῖς εἰσι συνηγμένοι ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου͵ ἐκεῖ ἐστιν ἐν μέσῳ αὐτῶν. Ὅπου δὲ τεσσαράκοντα͵ τίς ἀμφιβάλλει Θεοῦ παρουσίαν; καθώς λέγει ὁ ἐγκωμιαστής των.

Τιμῶντες καί Ἡμεῖς σήμερον τήν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, φερώνυμοι ὄντες ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου, εὐχαριστοῦμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ, τῷ καταξιώσαντι  πάντας ἡμᾶς, ἵνα καταστῶμεν διά τοῦ Κυριακοῦ Εὐχαριστιακοῦ Ποτηρίου κοινωνοί ἀφ’ ἑνός τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου τῆς πνευματικῆς μαρτυρίας τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Βεβαίως, ἡ μαρτυρία ἡμῶν, ὡς τοῦ παλαιφάτου Ἁγιοταφιτικοῦ Μοναχικοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τοῦ διαπεπιστευμένου τήν διαφύλαξιν τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τήν ποιμαντικήν διακονίαν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἐξακολουθεῖ διατρανουμένη πολυτρόπως, ὡς διά τοῦ μαρτυρίου τῆς μετ’ αὐταπαρνήσεως διακονίας, τῆς ὑπομονῆς, τῆς προσευχῆς, τῆς μοναχικῆς βιοτῆς καί τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ «θυμοῦ τοῦ δικαιοτάτου», ὑπέρ τῶν εὐαγγελικῶν δογμάτων, ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων καί ἱερῶν θεσμῶν καί ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς θεοδιδάκτου Πίστεως.

Ἐπί τούτοις, ἐκφράζομεν τάς θερμάς Ἡμῶν εὐχαριστίας πρός πάντας ὑμᾶς, τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας ὑμῶν τήν Ἑορτήν ταύτην. Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, διά τήν ἐκ  μέρους τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τῆς σεβασμίας τοῦ Θρόνου Ἱεραρχίας προσφώνησιν αὐτοῦ πρός τήν Μετριότητα Ἡμῶν, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις κ. Ἀνδρέαν Παπασταύρου· ἐπίσης, τόν Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν Φώτιον, Σχολάρχην τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Σιών, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Τύχωνα, Ἀντιπρόσωπον παρ᾿ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς καί προσρήσεις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῆς Ρωσσίας κ. Ἀλεξίου Β́, τούς ἐκπροσώπους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί πάντας ὑμᾶς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Γένοιτο πᾶσιν Ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία, ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα !

«Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας πιστῶς, ζωήν τήν ἰσάγγελον ἐπολιτεύσω σαφῶς, Γεράσιμε Ὅσιε· σύ γάρ ἐν Ἰορδάνου, διαλάμψας τῇ χώρᾳ, θῆρα καθυποτάσσεις, τῇ στερρᾷ σου ἀσκήσει· Χριστός γάρ Ὅν ἐδόξασας, λαμπρῶς σε ἐθαυμάστωσεν.»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας τιμώμενος σήμερον εἰς τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ Ἅγιος Γεράσιμος, ἀνεδείχθη ὄντως ἰσάγγελος, διότι ἐκ νεότητός του ἠκολούθησε πιστῶς τόν Χριστόν. Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ ἐπικληθείς Ἰορδανίτης, ἐπείσθη εἰς τάς προτροπάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 11, 1). Ὅπως ὁ σοφός Παῦλος ἀνεδείχθη μέγας Ἀπόστολος καί Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἀνεδείχθη μέγας μεταξύ τῶν ἀσκητῶν καί ὠνομάσθη καθηγητής καί πολίτης τῆς ἐρη΄μου τοῦ Ἰορδάνου ὁ ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος.

Ἡ ἀσκητική πολιτεία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε νά δύναται νά καθυποτάσσῃ καί αὐτά τά ἄγρια ζῷα, ὅπως ἀναφε΄ρουν χαρακτηριστικῶς οἱ σύγχρονοι καί ἔγκριτοι βιογράφοι του.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐντόνως προβάλλει τήν ἀσκητικήν προσωπικότητα τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, καί μάλιστα κατά τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, διά νά τονίσῃ καί ἐπισημάνῃ τόν σκοπόν τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστι τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Ἐπιφανείας, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἐπί τῶν ὑδάτων τοῦ παρακειμένου Ἰορδάνου ποταμοῦ. Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι εἷς καί μοναδικός· εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἐκ τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ προελθούσης πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιστροφή εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος εἰς τήν μετά τοῦ Θεοῦ τελεῖαν κοινωνίαν.  Ἡ ἀποκατάστασις τῆς τελείας μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῇ διά τῶν ἰδίων ἡμῶν δυνάμεων, εἰ μή μόνον διά τῶν ἁγιαστικῶν μέσων τῆς  Ἐκκλησίας. Τά ἁγιαστικά δέ ταῦτα μέσα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Αἷμα καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα, ὅταν ἀξίως λαμβάνομεν, γινόμεθα κοινωνοί τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ σωτηριώδους Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος, κατέστη κοινωνός τῆς θεοποιοῦ δυνάμεως τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς μοναστικῆς ἀσκήσεως εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, διά τῶν ἀσκητικῶν μέσων τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας καί τῆς προσευχῆς, ὡς καί τῆς περιφρονήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, γενόμενος οὕτω τέλειος, ἀκολουθῶν εἰς τά ἴχνη τοῦ σεπτοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ  Ἰωάννου.

Ἡ μνήμη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου, ὡς καί πάντων τῶν Ἁγίων τῆς  Ἐκκλησίας μας, δέν ἀναφέρεται μόνον εἰς τόν βίον, τό ἔργον, τήν διδασκαλίαν καί τά θαύματα αὐτῶν, ἀλλά ἀποτελεῖ ἔμπρακτον μαρτυρίαν τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου δύναταί τις νά οἰκειοποιηθῇ τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν αἰώνιον ζωήν· μέ ἄλλα λόγια, νά γίνῃ πολίτης τοῦ Παραδείσου.

Ἡ ἐν Χριστῷ καί διά τόν Χριστόν ἄσκησις ἐκφράζεται ὄχι μόνον διά τῆς φυγῆς εἰς τήν ἔρημον καί τῆς ἀρνήσεως τῶν κοσμικῶν πραγμάτων μέ τήν ἀπομάκρυνσίν μας τοπικῶς, ἀλλά καί διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦτο δέ σημαίνει τήν συμμετοχήν μας εἰς τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καί κυρίως εἰς τήν ἱεράν  Ἐξομολόγησιν καί τήν Θείαν Μετάληψιν, ὡς ἐπίσης καί διά τῆς ἀποδείξεως τῆς Πίστεώς μας διά τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν δουλείαν τῶν παθῶν καί διά τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ εὐποιΐα καί φιλανθρωπία γενικώτερον, τά ὁποῖα ἐκφράζονται τόσον διά τῆς μεταδόσεως ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός τούς συνανθρώπους ἡμῶν, ὅσον καί διά τῆς μεταδόσεως εὐεργετικῶν λόγων καί διδασκαλιῶν καί τῆς παροχῆς βοηθείας εἰς αὐτούς, εὐεργετοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ, περισσότερον ἀπ’ ὅσον ὠφελοῦν τήν ψυχήν αὐτοῦ ὁ ὁποῖος ἐλεεῖται· ταυτοχρόνως ἀπαλλάσσουν αὐτόν ὁ ὁποῖος ἐλεεῖ ἀπό τόν πόλεμον τῆς φιλαργυρίας, ἡ ὁποία εἶναι ρίζα παντός κακοῦ (Α΄ Τιμ. 6, 10) καί ἀναπληροῦν πολλάς ἐλλείψεις ἡμῶν εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν.

Δεηθῶμεν, λοιπόν, τοῦ Κυρίου ἡμῶν, Θεανθρώπου  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τῇ Αὐτοῦ χάριτι, πρεσβείαις δέ τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, πάντοτε ἐνισχύῃ ἡμᾶς εἰς τήν κατά Θεόν ζωήν, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί τῶν ἀρετῶν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀμήν.

«Τοῦ ζωηφόρου Σου Σταυροῦ τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ παναγίου Πάθους Σου» ψάλλει ὁ Ὑμνῳδός.

Ὄντως, ἀδελφοί μου, καί ἡμεῖς σήμερον, τελέσαντες τήν Ἀναίμακτον Θυσίαν ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὑπηντήσαμεν  τήν προσκυνήσιμον χαράν τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσκυνήσιμος χαρά τοῦ Σταυροῦ προέρχεται ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἀπετέλει τό σύμβολον τῆς κυριαρχίας τοῦ ψεύδους ἐπί τῆς ἀληθείας, δηλαδή τῆς φθορᾶς ἐπί τῆς ἀφθαρσίας, αὐτό τοῦτο τό Ξύλον μετατρέπεται καί ἀναδεικνύεται, ὄχι ἁπλῶς εἰς σύμβολον, ἀλλά εἰς μέσον τελικῆς κυριαρχίας πλέον τῆς ἐνσάρκου Ἀληθείας, τοῦ Χριστοῦ, ἐπί τῆς πλάνης καί τοῦ ἀνυποστάτου ψεύδους τοῦ διαβόλου.

Ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἰδιαιτέρως  προβάλλεται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας περί τό μέσον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἀποτελεῖ πρᾶξιν τῆς  ἐμπειρίας τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς θωρίας τῶν θεοφόρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, Προφητῶν,  Ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων. Αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τῆς προσκυνησίμου δυνάμεως τοῦ Μυστηρίου  τοῦ Ξύλου τοῦ Σταυροῦ καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί, διά νά γευθῶμεν τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.  Ἡ διά τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπελθοῦσα νέκρωσις τοῦ ᾍδου καθοδηγεῖ πάντας ἡμᾶς,  ἰδιαιτέρως δέ τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα καί τό εὐλαβές ἡμῶν  καί χριστεπώνυμον ποίμνιον.

Εἰς τόν παρεπιδημοῦντα προσκυνητήν τοῦ Παναγίου Τάφου Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κιέβου κ.κ. Βλαδίμηρον μετά τῆς εὐλαβοῦς αὐτοῦ συνοδείας, εὐχόμεθα  ὑγιείαν κατ΄ ἄμφω καί τήν Ἄνωθεν ἐνίσχυσιν εἰς τό ἐθνικο-θρησκευτικόν καί ποιμαντικόν αὐτοῦ ἔργον, καί ὅπως Τίμιος Σταυρός χαρίζηται αὐτῷ καί τῇ ἀγωνιζομένῃ  Ἀδελφῇ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ ἐν Οὐκρανίᾳ τήν προσκυνήσιμον χαράν ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας, διάγει τό στάδιον τῆς Ἁγίας Νηστείας τῆς Μεγάλης  Τεσσαρακοστῆς, πρός ἑτοιμασίαν διά τήν μεγάλην ἑορτήν τοῦ Πάσχα, δηλαδή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημασία τῆς νηστείας, τήν ὁποίαν ἔχει θεσπίσει καί ἐπιβάλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, εἶναι μεγάλη , ἐπειδή ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητη τόσον διά τήν πνευματικήν μας προκοπήν καί πρόοδον, ὅσον καί διά τήν σωτηρίαν μας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ὑπέδειξε μέ τό παράδειγμά Του τήν ἀνάγκην καί σημασίαν τῆς νηστείας. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁμολογοῦν καί κηρύττουν, ὅτι οἱ πρωτόπλαστοι ἔχασαν τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ Θεοῦ ἤ μᾶλλον ἐξεδιώχθησαν ἐκ τοῦ Παραδείσου, διότι δέν ἐσεβάσθησαν τήν νηστείαν, δηλαδή τήν ἀποχήν ἀπό τοῦ φαγεῖν ἐκ τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως (Γεν. 2, 17).

Διά τοῦτο διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι, ἐάν θέλωμεν νά εἰσέλθωμεν εἰς τόν Παράδεισον, θά πρέπῃ νά νηστεύσωμεν. Ἡ νηστεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, δέν ἔχει καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν καί ὁμοιότητα ποιοτικήν ἤ ποσοτικήν μέ τάς νηστείας τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ νηστεία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν προσευχήν, τό ὁποῖον σημαίνει, ὅτι δέν νοεῖται νηστεία χωρίς προσευχῆς ἤ προσευχή χωρίς νηστείας. Ἐπιπλέον δέ, ὁ σκοπός τῆς νηστείας εἶναι ἡ νέκρωσις καί ἀποκοπή τοῦ ἰδικοῦ μας θελήματος καί ἡ ἑκουσία ὑποταγή μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ  ἄνθρωπος δέν ἀποτελεῖ μόνον βιολογικήν ὀντότητα, ἡ ὁποία εἶναι ὑλική, διότι ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπον μέ τάς ἰδίας Του χεῖρας, ἀλλά εἶναι καί πνευματική ὀντότης, διότι ἐνεφύσησεν εἰς αὐτόν πνοήν ζωῆς (Γεν. 2, 7)· ὅπως, λοιπόν, τό σῶμα καί ἡ σάρξ ἔχουν τό ἰδικόν των φρόνημα καί τήν ἰδικήν των τροφήν, οὕτω καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἄϋλος, ἔχει τό ἰδικόν της φρόνημα καί τήν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς.

Ἐπειδή τό στάδιον τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι στάδιον προετοιμασίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ἐπειδή ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ὁποία μέ τήν σειράν της ἀπαιτεῖ ἐντονωτέραν προσευχήν, πρός ἀντιμετώπισιν των δυσκολιῶν καί τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα παρεμβάλλονται ὑπό τοῦ πολεμήτορος, τοῦ ἐχθροῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ «πατρός τοῦ ψεύδους» (Ἰω. 8, 44), τοῦ διαβόλου, ἡ Ἐκκλησία μας ἐθέσπισε νά τελῶμεν κατά τάς Ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν τήν κατανυκτικήν καί πλουσίαν εἰς θεολογικά νοήματα ἀκολουθίαν τῶν Χαιρετισμῶν πρός τήν Θεοτόκον καί Ἀειπάρθενον Μαρίαν, τήν Μητέρα τοῦ Σεσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ σκοπός τῆς τελέσεως ἤ μᾶλλον τῆς πανηγύρεως τῆς τελέσεως τῆς Ἀκολουθίας τῶν Χαιρετισμῶν, εἶναι ἡ ἐνίσχυσις ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὡς γνωστόν, ὁ ἀγών ἑκάστου πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀγών κατά τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ νά μᾶς θέσῃ ἐκτός τῆς ἀσφαλοῦς ὁδοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἀσφαλής δέ αὕτη ὁδός εἶναι ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ Χριστός ἡ Κεφαλή τὴς Ἐκκλησίας, ἡμεῖς δέ εἴμεθα ταπεινά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιπλέον δέ, ἡ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν ἀποτελεῖ εὐχαριστήριον ὕμνον καί εὐγνωμοσύνην πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία διά τῆς ταπεινώσεώς της ἀλλά καί τῆς ἀφιερώσεώς της εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ὅπου διῆγε βίον προσευχῆς καί νηστείας, ἀνεδείχθη ἡ «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», γενομένη Μήτηρ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ἀκαταπαύστως  πρεσβεύει καί μεσιτεύει ὑπέρ ἡμῶν, τῶν ζητούντων τήν μητρικήν αὐτῆς βοήθειαν καί προστασίαν. Ἐξ ἄλλου, ἡ σημερινή αὐτή ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, ἤ ἄλλως τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου,   καταλήγει μέ τήν πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἱκετήριον δέησιν διά τῆς Παναγίας, εἰς τάς πρεσβείας τῆς ὁποίας ἀναθέτομεν πᾶσαν ἐλπίδα.  Ἀμήν.

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς ἠξίωσε νά ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς ἀλλά καί εὐχαριστιακῶς τήν ἑορτήν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τήν ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων, τῆς γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί Θεοδώρας ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί Ὁμολογητοῦ ἁγίου Μεθοδίου. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ οὐχί ἁπλῶς ἀνάμνησιν γεγονότων ἀφορώντων εἰς τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν Εἰκόνων, ἀλλ’ ὁμολογίαν Πίστεως ἀφορῶσαν εἰς τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας. Ἡ ἀναστήλωσις τῶν Εἰκόνων, κατ΄ οὐσίαν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναμόρφωσιν τῆς ὑπό τῆς ἁμαρτίας ῥυπωθείσης θείας ἐν ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις εἰκόνος εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος, δηλαδή τό θεῖον κάλλος· τοῦτο δέ ἐπετεύχθη διά τῆς τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας Σαρκώσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὑπό τῶν ἁγίων Πατέρων καί ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις διατυπωθεῖσα ὁμολογία Πίστως, τήν ὁποίαν διαφυλάσσει ἀλώβητον καί ἀκεραίαν ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν ἕνωσιν ἡμῶν μετά τοῦ Θεοῦ, ἕνωσιν τήν ὁποίαν ἐμίσησεν ὁ μισόκαλος τῆς ἀληθείας ἐχθρός, ὁ διάβολος. Ἰδού, πῶς διατυποῦται ἡ σημασία τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπό τοῦ Ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας. «Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ, Θεοτόκε, περιεγράφη σαρκούμενος, καί τήν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν».

Ὑπ’ αὐτό τό πνεῦμα, τό αὐστηρῶς δογματικόν, κρινόμενον καί τό  σήμερον ἀναγνωσθέν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως καί πρό τοῦ Παναγίου Τάφου Συνοδικόν τῆς Ζ’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἀναφερόμενον εἰς τούς ἀναθεματισμούς τῶν αἱρετικῶν, δέν πρέπει ἐπ’ οὐδενί νά παρερμηνεύεται ὑπό τινων, ὡς ἀναχρονισμός  ἤ μισαλλοδοξία, κατά τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλά ὡς ἐπιτίμησις τῶν μεθοδειῶν τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἀπ’ ἀρχῆς ἐφθόνησε τήν ἐν τῷ Παραδείσῳ κοινωνίαν τῶν Πρωτοπλάστων μετά τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία στοιχοῦσα εἰς τήν τῶν Ἁγίων Πατέρων ὀρθόδοξον διδασκαλίαν ἀπαρασαλεύτως, κηρύττει καί ὁμολογεῖ μετά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν Εἰκόνων, δηλαδή τήν συγκατάμειξιν ἡμῶν μετά τοῦ θείου κάλλους. Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ὅπως ἡ χάρις τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διατηρῇ ἀπαραχάρακτον τήν σφραγῖδα τῆς Εἰκόνος αὐτοῦ ἐπί τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος καί τῆς ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ἔτη πολλά!  Εἰς ὑγιείαν πάντων ἡμῶν!