Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ καί

Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἅγιοι Πατέρες,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Τό ἔπος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὀρθῶς ἔχει θεωρηθῆ προέκτασις τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, διότι τότε μέν ὡς ἐκ τέφρας ἐξῆλθεν «ἀπό τά ἱερά κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων ἡ ἐλευθεριά», κατά τόν ἐθνικόν ποιητήν, τώρα δέ τό θεῖον τοῦτο δῶρον τῆς ἐλευθερίας ἐγένετο ὑπόθεσις νέας προασπίσεως καί ἀφορμή ἡρωικῶν ἀγώνων καί θυσιῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τεθεμελιωμένη οὖσα ἐπί τοῦ μαρτυρικοῦ Αἵματος τῆς Θυσίας τοῦ Ἱδρυτοῦ Αὐτῆς, Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, χρεωστικῶς ἀνέπεμψε τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ, δεηθεῖσα ἐν ταὐτῷ ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως πάντων τῶν ὑπέρ Πίστεως καί τῆς Πατρίδος ἡμῶν θυσιασθέντων καί  μαρτυρησάντων.

Τό ὑπέρτατον ἐπί γῆς ἀγαθόν, τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, θά ἦτο ἀτελές, ἐάν τοῦτο δέν συνωδεύετο ἀπό τό θεῖον δῶρον τῆς ἐλευθερίας. Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940, ἀναδείξασα πλῆθος ἡρωικῶς πεσόντων ἀγωνιστῶν, ὑπέρ ἀξιῶν ἱερῶν, ὡς τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος καί τῆς Ἐλευθερίας, καλεῖ πάντας ἡμᾶς εἰς ἐγρήγορσιν, πρός ἀντιμετώπισιν ἀπειλῶν κατά τοῦ θείου καί ἱεροῦ τούτου ἀγαθοῦ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς συνόλου ἀκεραιότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀπειλῶν προερχομένων ἐκ τῆς καταργήσεως «τῶν ὁρίων τῶν ἐθνῶν ἅ ἔστησεν ὁ Ὕψιστος», (Δευτ. 32, 8). Καί τοῦτο διότι, «ἔτι πολλοί κυκλόθεν οἱ ἐχθροί ἡμῶν καί μακάριον τό ἔθνος οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεός αὐτοῦ» (ἐκ τῆς δοξολογίας τῆς 28ης).

Ὑψοῦντες τό ποτήριον τοῦτο, εὐχηθῶμεν ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν Γένος καί τό φιλόχριστον ἡμῶν Ἔθνος !

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Κυρίαι καί κύριοι,

Ἡ περίοδος τῆς νηστείας δέν ἀποτελεῖ μόνον προετοιμασίαν διά τήν ὑποδοχήν μεγάλων θρησκευτικῶν γεγονότων καί ἑορτῶν, ὅπως τῆς ἑορτῆς τοῦ (Ραμαζανίου), ἀλλά ἀποτελεῖ καί εὐκαιρίαν πνευματικῆς αὐτοσυγκεντρώσεως καί περισυλλογῆς. Καί τοῦτο, διότι ὁ ἄνθρωπος, ὡς δημιούργημα κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δέν ἀποτελεῖ αὐτόνομον βιολογικήν ὀντότητα, ἀλλά καί ψυχικήν τοιαύτην. Ἡ ψυχική ἀκριβῶς ὑπόστασις τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγκην ἀναλόγου τροφῆς, ἡ δέ τροφή αὕτη εἶναι πνευματική. Τό χαρακτηριστικόν δέ τῆς πνευματικῆς τροφῆς, εἶναι ἡ συμβολή αὐτῆς εἰς τήν ἐπικοινωνίαν μετά τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί», ἡ δέ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκφράζεται καί ἐκδηλοῦται διά τῆς κοινωνίας καί τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνθρώπου δέν δύναται νά νοηθῇ ἄνευ τοῦ Θεοῦ, οὕτω δέν δύναται νά νοηθῇ ἡ κοινωνική καί πολιτική ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἄνευ τῆς μετ’ ἀλλήλων συνυπάρξεως καί συνεργασίας, αἱ ὁποῖαι βασίζονται εἰς τό ἀδιαμφισβήτητον  γεγονός, ὅτι εἶναι κοινή ἡ πηγή τῆς ἡμῶν ζωῆς, ἀλλά καί τό τέλος τῆς ζωῆς, δηλαδή ὁ θάνατος.

Ἡμεῖς ἐκ μέρους τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων, ἀλλά καί προσωπικῶς ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, διάδοχος τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου καί Θεματοφύλαξ τῆς ἐπί τοῦ Χαλίφου Ὀμάρ Χαττάπ συναφθείσης ἰσλαμο-χριστιανικῆς Συνθήκης, εὐχαριστοῦντες τήν Αὐτοῦ Ἐξοχότητα τόν Πρόεδρον τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, κ. Ἀμποῦ Μάζεν, διά τήν δοθεῖσαν εἰς ἡμᾶς εὐκαιρίαν, ὅπως καταστῶμεν κοινωνοί τῶν θρησκευτικῶν τούτων ἑορτῶν, εὐχόμεθα, ὅπως ἀξιωθῶμεν νά γίνωμεν καί κοινωνοί ἑορτῶν διά πολιτικήν πλέον καί ἐθνικήν παλιγγενεσίαν, ἀλλά καί ἐκπλήρωσιν τῶν λοιπῶν προσωπικῶν ἐθνικῶν καί πολιτικῶν στόχων τῆς Αὐτοῦ Ἐξοχότητος. Εὐχόμεθα, ἐπίσης, ὅπως ἐπικρατήσῃ εἰς τόν τόπον μας ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ καταλλαγή, πρός ὄφελος τοῦ χειμαζομένου Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ καί πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένην νηστείαν !

«Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν · ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου· ἤ εἰπεῖν· Ἔγειραι καί περιπάτει; Ἵνα δέ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας, (εἶπε τῷ παραλελυμένῳ)· Σοί λέγω · Ἔγειραι, καί ἄρας τό κλινίδιόν σου πορεύου εἰς τόν οἶκόν σου. Καί παραχρῆμα ἀναστάς ἐνώπιον αὐτῶν, ἄρας ἐφ’ ὅ κατέκειτο, ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, δοξάζων τόν Θεόν»_(Λουκ. 5, 23-25).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς συνήγαγε σήμερον, ποίμνιον καί Ποιμένα, ἐνώπιον τῆς Θείας Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά γίνωμεν κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διά νά διατρανώσωμεν τήν ἑνότητα τῆς Πίστεώς μας καί τήν κοινωνίαν ἡμῶν μετά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Ἐπιπλέον δέ, νά διατρανώσωμεν τήν χριστιανικήν  μαρτυρίαν μας, ἡ ὁποία καταγγέλ-λεται διαχρονικῶς διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, δηλαδή τοῦ παλαιφάτου Ἑλληνορθοδόξου (Ρούμ Ὀρτοντόξ) Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἐθεμελίωσεν μέ τό Σταυρικόν Αὐτοῦ Αἷμα, ἐν ταυτῷ δέ καί ἐδόξασε μέ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν, Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία, καθώς διατυπώνεται εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς σύλλογον ἤ κοινωνίαν πιστῶν, ἀλλά εἶναι αὐτό τοῦτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου Σώματος ἡμεῖς, οἱ φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα μέλη. Ὁ δέ Χριστός, ὡς τέλειος Θεός, ἀλλά καί ἄνθρωπος, εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ Σώματος Αὑτοῦ. Διά τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως διά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, καθημερινῶς καί μάλιστα κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐπιβεβαιώνεται τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἤ, περισσσότερον συγκεκριμένως, τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ· μέ ἄλλα λόγια, ἐπιβεβαιώνεται ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας (πρβλ. Ἑβρ. 13, 8).

Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς ἱστορικῆς μας πραγματικότητος, δηλαδή ἐντός τοῦ κόσμου, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό ὁποῖον ἐκφράζεται εἰς τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, διά τῆς θεραπείας τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου, τοῦ μεταφερθέντος ἐπί κλίνης ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, διά νά θεραπευθῇ. Ἡ ὑπό τοῦ Χριστοῦ, ὡς Θεραπευτοῦ καί Ἰατροῦ θεραπεία πάσης ἀνθρωπίνης ψυχικῆς καί σωματικῆς ἀσθενείας, δέν ἀποτελεῖ μόνον ἀπόδειξιν τῆς δυνάμεως τῆς Πίστεως ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν ἀπαλλαγήν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀσθένειάν του, δηλ. τήν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τόν θάνατον, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καί πρόκλησιν, ἡ ὁποία γεννᾷ τήν ἀμφιβολίαν καί τούς διαλογισμούς τῆς ἀπιστίας ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τοῦτο συνέβη εἰς τήν περίπτωσιν τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, κατά τήν θεραπείαν τοῦ παραλελυμένου ἀνθρώπου.

«Τί διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» ἐρωτᾷ ὁ Χριστός. Τό ἐρώτημα τοῦτο ἀπευθύνεται μέ τήν ἰδίαν ἀκριβῶς σημασίαν καί δύναμιν καί εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Καί τό λέγομεν τοῦτο, διότι ἀδυνατοῦμεν νά ἀναγνωρίσωμεν, ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡ θεραπευτική καί ἰαματική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργεῖ διά τῆς Ἱερωσύνης, δηλαδή διά τῶν Ἱερέων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Καί εἰς τούς Ἀποστόλους ἐδόθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐντολή, ἵνα βαπτίζωσι πάντα τά ἔθνη εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμτος καί νά διδάσκουν αὐτούς νά τηροῦν πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  διαβεβαιοῦντες αὐτούς, «καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. 28, 20). Ἀδυνατοῦμεν, ἐπαναλαμβάνω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἀναγνωρίσωμεν τόν πρωταρχικόν καί ἀπώτερον σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκριβῶς ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐκ τῆς τραυματικῆς πτώσεως μεταμόρφωσις καί ἀνάστασις τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, τό ὁποῖον σημαίνει τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων μετά τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ἕνωσίν μας μέ τόν Θεόν. Τοῦτο εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐπικαλούμεθα καί διά τήν ὁποίαν ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός παρήγγειλεν εἰς ἡμᾶς διά τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων Αὐτοῦ  νά ζητῶμεν πρώτην «ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν»_( Ματθ. 6, 33).

Τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπεδίωξαν πάντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί τά πιστά μέλη αὐτῆς, καί ὄχι μόνον τήν ἐπεδίωξαν, ἀλλά καί ἔδωσαν καί τό αἷμα των διά τήν Βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου ἔχει κτισθῆ ὁ περικαλλέστατος νεόδμητος ναός ἐν τῷ χωρίῳ ὑμῶν, ὁ ὁποῖος Ναός ἀποτελεῖ σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί δικαιοσύνης  τοῦ Θεοῦ καί κοινωνικῆς εὐημερίας τοῦ τόπου ἡμῶν. Ὅπως ὁ ἀναστάς παραλυτικός ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ χαίρων, οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἁγιασθέντες καί ἀναζωοποιηθέντες διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας, δοξάσωμεν καί εὐλογήσωμεν τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Ἀμήν.

«Ὑψουμένου σου Δέσποτα, ἐν Σταυρῷ συνανύψωσας, τῷ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον, Σταυρόν σου φιλάνθρωπε, τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμῶντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν».

Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ

καί Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἱερώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἀγαπητοί Προσκυνηταί,

Τιμήσαντες καί ἡμεῖς σήμερον ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς τόν Τίμιον Σταυρόν, δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν εἰς τόν ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἠξίωσε νά ἑορτάσωμεν τήν εὐφρόσυνον ἑορτήν τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τῆς Σταυρώσεως καί Ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί μετά ταῦτα, τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὀρθῶς καί δικαίως ἡ ἀνάμνησις τῆς Εὑρέσεως καί δή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ θεωρεῖται παγκόσμιος, καί τοῦτο, διότι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ μόνον τό σύμβολον τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, ἀλλά ἀποτελεῖ τό σωτήριον ὄργανον «δι΄ οὗ ὁ κόσμος σέσωσται καί χορεύει ὁ Ἀδάμ», ὡς λέγει ὁ Ὑμνῳδός· χορεύει δέ ὁ Ἀδάμ, δηλαδή πανηγυρίζει σύμπασα ἡ ἀνθρωπότης, διότι ἐν τῷ Σταυρῷ ὑψώθη μέν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ὤν τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, συνανύψωσε δέ τήν ἅπασαν ἔκπτωτον ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, ἐλευθερῶν αὐτήν ἐκ τῆς δουλείας καί τυραννίδος τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον προετύπωσαν οἱ Προφῆται καί δή ὁ Προφήτης Μωϋσῆς, ἀπό σύμβολον κατάρας ἀνεδείχθη εἰς σύμβολον εὐλογίας καί καυχήσεως ἐν Χριστῷ· ἐξ οὗ καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξυμνῶν τήν δύναμιν τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, καυχᾶται λέγων, «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6, 14) ἐν τῷ ὁποίῳ καί διά τοῦ ὁποίου παθών, ἀπέκτεινε τά πάθη.

«Αὐτόν, οὖν, καί ἡμεῖς βεβαίως κρατῶμεν τοῦ Κυρίου τόν Σταυρόν, καύχημα πάντες». Ἔχοντες τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ὡς τό καύχημα καί τήν βεβαιότητα τῆς Πίστεως ἡμῶν καί ἀφορῶντες εἰς αὐτόν, πορευόμεθα τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, δηλαδή τήν ὁδόν τῆς δοκιμασίας, τῶν ταπεινώσεων, τοῦ εὐτελισμοῦ, τῆς ὕβρεως καί τῶν προκλήσεων, ἀφορῶντες εἰς τήν συνανύψωσιν ἡμῶν μετά τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. «Ἔστι γάρ» κατά τόν Συναξαριστήν, «σωτήριον ἡμῖν τοῦτο τό ξύλον, ὅπλον εἰρήνης» καί δικαιοσύνης, «ἀήττητον τρόπαιον».

Τήν σωτήριον δύναμιν τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐπικαλούμενοι καί ἡμεῖς, δεόμεθα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὅπως σκέπῃ τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα καί τό εὐσεβές Γένος καί Ἔθνος τῶν Ρωμαίων ἀπό πάσης βουλῆς τοῦ ἀντικειμένου, κρατύνῃ τό χριστεπώνυμον ἡμῶν ἔθνος καί περιφρουρῇ τό εὐλαβές ἡμῶν ποίμνιον. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα!

«Ἐπί τοῦ Ὄρους μετεμορφώθης καί ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί Σου, τήν δόξαν Σου Χριστέ ὁ Θεός ἐθεάσαντο· ἵνα, ὅταν σέ ἴδωσι σταυρούμενον, τό μέν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δέ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σύ ὑπάρχεις ἀληθῶς τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί

καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία περιχαρῶς ἑορτάζει σήμερον εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τοῦ Ὄρους Θαβώρ, τήν ἀνάμνησιν τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα μυστήριον τῆς θείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως, ἀποτελεῖ τρανήν μαρτυρίαν τῆς εἰς Χριστόν Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως. Ἀποτελεῖ, λέγομεν, μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως, διότι ἡ πίστις ἡμῶν ἀφορᾷ οὐχί εἰς ἀφῃρημένας μεταφυσικάς καί θρησκευτικάς ἐννοίας, ἀλλ’ εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ψυχοσωματικῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, ἡ ὁποία ἤδη ἐπετεύχθη κατά τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλ. τήν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς καθ΄ ὑπόστασιν ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, θείας τε καί ἀνθρωπίνης. Τό μυστήριον τοῦτο (τῆς Θείας Οἰκονομίας), κορυφοῦται διά τοῦ Σταυρικοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ· τοῦ Χριστοῦ, πλέον ὡς τοῦ Νέου Ἀδάμ, τῆς ἀνακεκαινισμένης ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀψευδεῖς μάρτυρες καί Εὐαγγελισταί τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως εἶναι οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Εἰς βεβαίωσιν καί ἀπόδειξιν τοῦ σωτηριώδους κηρύγματος τῆς δυνατότητος τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως ἐν Χριστῷ, ἀποτελεῖ τό γεγονός τῆς θείας μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῷ συγκεκριμένῳ Ὄρει Θαβώρ, τό ὁποῖον ἐγένετο ὀλίγον χρόνον πρό τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς Μεταμορφώσεως ἐπεσφράγισε τήν εἰς Χριστόν πίστιν τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων, ὅτι Αὐτός ὑπάρχει ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί τό ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός. Τοῦτο δέ, διότι οἱ Μαθηταί ἐγένοντο κοινωνοί τῆς θέας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ κατά τρόπον ἐμπειρικόν, μέ ἄλλα λόγια, ἐθεάσαντο, εἶδον τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον διά τῶν πνευματικῶν ὀφθαλμῶν, τὴς ψυχῆς, ἀλλά καί διά τῶν φυσικῶν αὐτῶν ὀφθαλμῶν, τοῦ σώματος. Ἡ θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας κοινωνοί ἐγένοντο οἱ παρόντες Μαθηταί, Πέτρος καί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, δέν εἶναι ἄλλο τι κατά τήν διδασκαλίαν τῶν ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τό ἄκτιστον φῶς τοῦ Θεοῦ, διότι «φῶς ἐστιν ὁ Θεός» ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, δέν εἶναι ἄλλο τι παρά αἱ ἄκτιστοι ἐνέργειαι τοῦ θείου Φωτός, τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ· ἰδού, πῶς διατυποῦται ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ὡς φῶς σωστικόν, φῶς θεραπευτικόν, φῶς μεταμορφωτικόν, ὡς φῶς ἀναστάσεως τῆς ἡμετέρας φύσεως, τό ὁποῖον καθίσταται προσιτόν ἐντός καί διά μέσου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,  κατά τήν μετάληψιν …… «φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός ἀγεννήτου, ἐν τῷ φανέντι φωτί Σου σήμερον ἐν Θαβωρίῳ» ….. σήμερον ἐντός δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας «φῶς εἴδομεν τόν Πατέρα Φῶς καί τό Πνεῦμα φωταγωγοῦν πᾶσαν κτίσιν».

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ πάντας ἡμᾶς, νά ἴδωμεν καί ἡμεῖς τό θεῖον Αὐτοῦ φῶς, τό ἄκτιστον φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, καί διά τοῦ φωτός αὐτοῦ νά λάβωμεν τήν βεβαίωσιν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου, Αὐτός ἐστιν ὁ Σωτήρ ἡμῶν, Αὐτός ἐστιν ἡ ἐλπίς τῆς Ἀναστάσεως ἡμῶν.

«Ὁ πρό συλλήψεως ὤν ἡγιασμένος, ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, ὁ νοῦς ὁ πύρινος, ὁ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ὁ τῆς δευτέρας, Χριστοῦ ἐλεύσεως θεῖος πρόδρομος, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, πνευματικῶς συνεκάλεσε, τούς φιλεόρτους, πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην αὐτοῦ» (α΄ τροπάριον τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί

καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὄντως, ἡ κρηπίς τῶν Προφητῶν Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, πνευματικῶς συνεκάλεσε σήμερον πάντας ἡμᾶς, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν θείαν αὐτοῦ μνήμην εἰς τόν φερώνυμον αὐτοῦ Ναόν τῆς Κοινότητος τοῦ Μάκερ. Ὁ Προφήτης Ἠλίας ὀρθῶς ἀποκαλεῖται  ὁ «ἔνσαρκος ἄγγελος» καί «ὁ νοῦς ὁ πύρινος», καί τοῦτο, διότι κατέστη διά τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος ὁ κῆρυξ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης Αὐτοῦ. Παρά  τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας δέν κατέλιπε προφητικά συγγράμματα, ὡς οἱ ἄλλοι Προφῆται, ἐν τούτοις ὁ ὑπερβάλλων θεῖος ζῆλος του καί ἡ ζέουσα πίστις του εἰς τόν ἕνα καί μοναδικόν Θεόν, τόν Θεόν τῶν Πατέρων αὐτοῦ, κατέστησαν τήν ζῶσαν μνήμην του σεβαστήν οὐχί μόνον μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἄλλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Τοῦτο, βεβαίως, ὀφείλεται εἰς τό γεγονός, ὅτι ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἦτο αὐτός ὁ ὁποῖος  κατώρθωσε διά τῆς δυνάμεως τῆς πυρίνου πίστεώς του, νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἠθικόν μονοθεϊσμόν, τόν εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα ἀποκαλυφθέντα ἐπί τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ὁ ὁποῖος ἠθικός μονοθεϊσμός ἐβάλλετο ἀφ’ ἑνός μέν ὑπό τῆς ἐθελοθρησκίας (Κολ. 2, 23) τῶν κυβερνητῶν τῆς ἐποχῆς του, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπό τήν προσχώρησιν μεγάλου μέρους τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τήν εἰδωλολατρίαν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὁ φύλαξ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ δέ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας «τά κτιζόμενα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωσι» (πρβλ. Ἐφεσ. 2, 10).

Ὁ ἔνδοξος Ἠλίας, δέν εἶναι μόνον ὁ ὑπέρμαχος κῆρυξ τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι πρωτίστως καί κυρίως ὁ προάγγελος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὁ Πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, κατά τούς ἱερούς Πατέρας. Ἰδού, διατί ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τιμᾷ καί πανηγυρίζει ἰδιαιτέρως τόν Προφήτην Ἠλίαν. Ὁ Προφήτης Ἠλίας καλεῖται «κρηπίς τῶν Προφητῶν» καί κατ’ ἐπέκτασιν κρηπίς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι διετήρησε ἀλώβητον τήν ἄνωθεν καί ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθεῖσαν σῴζουσαν πίστιν. Ὅπως τήν ἐποχήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἐβάλλετο ἡ σῴζουσα πίστις, κατά τόν ἴδιον τρόπον βάλλεται καί σήμερον ἡ Πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ εἰς Χριστόν Πίστις, ἡ ὑπό τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων διαφυλαχθεῖσα. Ἡ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οὐδόλως διαφέρει ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου Προφήτου Ἠλιού, διότι τά σημερινά συμπτώματα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί οἰκουμενισμοῦ καί τά συμπτώματα τῆς πανθρησκείας, ὅπως εἶναι ἡ παγκοσμιοποίησις, εἶναι κοινά τότε καί σήμερον καί ἐγκυμονοῦν τούς ἰδίους κινδύνους.

Τό λέγομεν τοῦτο, διότι θέλομεν νά ἐπισημάνωμεν τόν κίνδυνον τόν ὁποῖον διατρέχομεν ὡς μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, βεβαπτισμένα εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό ὄνομα τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Πίστις καί τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ ἐνδόξου Ἠλιού, ἀφορᾷ εἰς τόν Χριστόν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Τό προφητικόν κήρυγμα τοῦ Προφήτου Ἠλιού ἀφορᾷ ἐπιπλέον εἰς τήν πνευματικήν Κιβωτόν τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, δηλαδή τῆς θεραπείας καί τῆς μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐπιτελουμένη σήμερον μνήμη τοῦ ἐπουρανίου ἀνθρώπου, τοῦ Ἠλιού, μᾶς προσκαλεῖ εἰς πνευματικήν ἐγρήγορσιν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως, προκειμένου νά μή παρασυρώμεθα εἰς ἀπαξίωσιν τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν καί δογμάτων τῆς Πίστεώς μας, ἀλλά καί τῆς Ἱερᾶς καί Ἁγίας τῆς Ἐκκλησίας μας Παραδόσεως. Ἡ Πίστις τοῦ Προφήτου Ἠλιού, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ Πίστις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Παναμωμήτου Μητρός τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, εἶναι ἡ Πίστις τῶν Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Μετά τοῦ Ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Προφῆτα κῆρυξ Χριστοῦ, τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, οὐδέποτε χωρίζῃ, καί ἑκάστῳ ἀσθενοῦντι, ἀεί παρίστασαι· ἐν τοῖς ὑψίστοις λειτουργῶν, τήν οἰκουμένην εὐλογεῖς, πανταχοῦ δοξαζόμενος. Αἴτησαι ἱλασμόν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν» (Δοξαστικόν τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ) καί χορήγησον ἡμῖν, τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί σύμπαντι τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην σου καί τήν δικαιοσύνην σου.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή μεθ’ ὑμῶν συναναστροφή περιποιεῖ  ἰδιαιτέραν χαράν καί βαθεῖαν συγκίνησιν, διότι Πατριαρχεῖον καί Κοινότης, κλῆρος καί λαός, ἀφ’ ἑνός διαδηλώνομεν τήν ἑνότητά μας ὡς τό κοινόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου παρέχομεν τήν διαχρονικήν μαρτυρίαν τῆς ἀδιακόπου χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἱστορική καί ἐκκλησιαστική παρουσία ἡμῶν ὡς ὀντότητος τῆς ἀδιαμφισβητήτου Ρωμηοσύνης ἐξακολουθεῖ τήν δισχιλιετῆ αὐτῆς ἀποστολήν τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, καί τοῦ ἀλληλο-σεβασμοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, τά ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπό τήν συνδιαλλαγήν μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου· αὐτή δέ τό πρῶτον λαμβάνει χώραν ἐν τῷ Ὄρει Σινᾶ, διά τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα καί κορυφοῦται εἰς τό Μυστήριον τῆς θείας Ἐνσαρκώσεως, τό ὁποῖον λαμβάνει μέν χώραν εἰς τήν Βηθλεέμ, τελειοῦται  δέ διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἡ πρός τιμήν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού ἐπιτελουμένη πανηγυρική καί εὐχαριστιακή σύναξις ἐν τῇ μικρᾷ αὐτῇ ἑλληνορθοδόξῳ (ρωμαίικῃ) Κοινότητι, ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ λόγου καί τοῦ σκοποῦ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, τοὐτέστι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Εὐχαριστήσωμεν, λοιπόν, Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διά τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς εὐεργεσίας Αὐτοῦ πρός τόν λαόν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δεηθῶμεν Αὐτοῦ, ὅπως διά  πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑμᾶς τήν δύναμιν καί τόν ζῆλον τῆς πίστεως τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιού. Ἀμήν.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Ἐπίσκοποι,

Αἰδεσιμώτατοι Ἱερεῖς,

Ἀξιότιμοι Κύριοι καί  Κυρίες,

Βρίσκομαι στήν εὐχάριστη θέση νά Σᾶς καλωσορίσω ἐδῶ στό Ἐλ Μάκερ καί στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας.

Τό χωριό Ἐλ Μάκερ εἶναι οἰκισμός πού χρονολογεῖται ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Ὑπάρχουν ἐνδείξεις, ὅτι ἐδῶ ὑπῆρχε οἰκισμός ἀπό τήν ἐποχή τῶν Χαναναίων, ἐνῷ, σύμφωνα μέ ἀρχαιολογικά εὑρήματα καί, συγκεκριμένα, ψηφιδωτό δάπεδο μέ τήν ἑλληνική γραφή: «Κύριε, βοήθει τῇ κώμῃ ταύτῃ», ὑπῆρχε χριστιανικός οἰκισμός ἐπί βυζαντινῆς ἐποχῆς. Τό εὕρημα αὐτό κοσμεῖ τό Ἐθνικό Μουσεῖο τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πρώτη πού κτίσθηκε ἐδῶ στά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Ἡ Καθολική Ἐκκλησία κτίσθηκε ἀργότερα, καί μάλιστα, μέ τήν συγκατάθεση τοῦ τότε εὐγενοῦς συγχωριανοῦ μας, τοῦ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι, πού ἀνταποκρίθηκε θετικά στό αἴτημα τοῦ Ἐπισκόπου, Μουτράν Ἀλ-Χάζαρ · ἀργότερα ὁ Σάλεχ Σῆμπελ Ἀφέντι δώρησε τό ἐλαιοτριβεῖο του, γιά νά γίνει Τζαμί, στή θέση πού βρίσκεται καί σήμερα.

Στό χωριό μας, ἀπ’ ὅτι μπορεῖ νά ἀνατρέξει ἡ μνήμη μας, ὅλοι οἱ κάτοικοι, Μουσουλμᾶνοι, Χριστιανοί – Καθολικοί καί Ὀρθοδόξοι, συμβιοῦν εἰρηνικά σέ συνθῆκες σεβασμοῦ καί κατανόησης. Καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε τέκνα τοῦ ἰδίου Θεοῦ, καί ὅλοι μας λατρεύουμε τόν ἴδιο Θεό μέ διαφορετικούς τρόπους. Γι’ αὐτό οἱ θρησκεῖες πρέπει νά ἑνώνουν τούς λαούς καί ὄχι νά τούς χωρίζουν.

Ἀξιότιμοι κύριοι, εἶναι ἱστορικά γνωστό, ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία, καί κατά τούς βυζαντινούς χρόνους καί μετά, προσέφερε τά μέγιστα στόν Πολιτισμό. Τό λίκνο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικού Βυζαντίου, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἦταν ὁ φάρος τοῦ πολιτισμοῦ, πού τό φῶς του φώτιζε τόν τότε γνωστό κόσμο. Ἄς μή ξεχνᾶμε, ὅτι οἱ σλαβικοί λαοί (Ρωσία, Οὐκρανία, Βουλγαρία, Σερβία καί ἄλλοι…) ὀφείλουν τό ἀλφάβητό τους σέ Ἕλληνες Ἱερεῖς.

Ἐδῶ τό πρῶτο σχολεῖο Μέσης Ἐκπαίδευσης ἱδρύθηκε ἀπό τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο, μετά ἵδρυσαν καί οἱ Καθολικοί. Σέ αὐτά τά  Σχολεῖα μορφώθηκαν γενιές συμπατριωτῶν μας καί ἀκόμα ἐξακολουθοῦν νά προσφέρουν ὑψηλῆς στάθμης μόρφωση.

Σᾶς εἴμαστε εὐγνώμονες, Μακαριώτατε.

Ἔχει συμβεῖ ἡγέτες πολιτικοί καί θρησκευτικοί νά ζητοῦν συγγνώμη ἀπό λαούς γιά τά λάθη πού ἔκαναν οἱ προγενέστεροί τους εἰς βάρος τῶν λαῶν αὐτών. Παραδείγματος χάριν, ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ἰωάννης Παύλος ὁ Β’, ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν Ἀθήνα τό 2001 ζήτησε συγγνώμη γιά τά δεινά πού προκάλεσαν οἱ Σταυροφόροι στό Βυζάντιο ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Γιά τούς Ἑλληνορθοδόξους ὑπάρχει θέση μόνο γιά «Εὐχαριστῶ» ἀπό ὅλους μας, γιά τήν προσφορά τους στόν Πολιτισμό…

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν τιμή πού μᾶς κάνατε,νά ἐπισκεφτεῖτε τό χωριό μας, καί πιστεύω, ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός.

Σᾶς προσφέρω αὐτό τό ἀναμνηστικό ἀπό τήν Ὀλυμπιάδα τῆς Ἀθήνας τοῦ 2004 καί, ὅπως οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες συμβολίζουν τήν εἰρήνη καί τή συμφιλίωση τῶν λαῶν, μέ αὐτήν τήν σημασία τό προσφέρω καί σέ Σᾶς.

Ἐπίσης, Σᾶς προσφέρω ἕνα ἔντυπο γιά τήν ἱστορία τοῦ Ἐλ Μάκερ, πού ἦταν ἕνα κεφάλαιο ἀπό τήν διατριβή μου τό 1988 στό Ἐθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνεῖο.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Μέ τιμή καί ἐκτίμηση,

Δρ. Μωχάμεντ Σῆμπελ

«Ἡ πρίν στεῖρα σήμερον, Χριστοῦ τόν Πρόδρομον τίκτει καί αὐτός, τό πλήρωμα, πάσης τῆς προφητείας· ὅνπερ γάρ προανεκήρυξαν οἱ Προφῆται, τοῦτον δή, ἐν Ἰορδάνῃ χειροθετήσας, ἀνεδείχθη Θεοῦ Λόγου, Προφήτης, Κήρυξ ὁμοῦ καί Πρόδρομος» (Κοντάκιον Γενεθλίου Τ. Προδρόμου 24ης Ἰουνίου).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Μεταξύ τῶν θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, προβάλλει ἐξόχως ἡ μορφή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ ὁποῖος κατέστη ἀφ’ ἑνός μέν τό «πλήρωμα πάσης προφητείας», ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁ Πρόδρομος τῆς ἐλεύσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό Γενέθλιον, ἀφ’ ἑνός, τοῦ Τιμίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τό ὁποῖον ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν 24ην Ἰουνίου, ἀλλά καί τήν συμβολήν αὐτοῦ εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου, προεῖπον ἰδίᾳ οἱ Προφῆται Ἠσαΐας καί Μαλαχίας (Ἠσ.  40, 1-5  καί  Μαλ. 3, 22).

Ὁ Ἰωάννης ἀναδεικνύεται ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν, κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου, διότι ἀποτελεῖ τό πλήρωμα, δηλαδή τό ἐπισφράγισμα, πάντων τῶν πρό αὐτοῦ Προφητῶν, τό «πλήρωμα πάσης προφητείας». Ἐπιπλέον δέ, μετά τῆς Παρθένου Μαρίας καθίσταται συνεργός εἰς τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Καί τοῦτο, διότι ἠξιώθη, ὅπως διά τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν βαπτίσῃ τόν τήν «ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου αἴροντα» (Ἰω. 1, 29), διά νά γίνῃ ἡ φανέρωσις τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ. Ὡς ἡ συμβολή τῆς Θεοτόκου ἐπικεντροῦται εἰς τήν σάρκωσιν τοῦ θεοῦ Λόγου, ἡ συμβολή τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀποκαλύπτεται εἰς τό ὅτι διά τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ὑπ’ αὐτοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῶ ἀποκαλύπτεται ἡ Τριαδικότης τοῦ Θεοῦ, μέ ἄλλα λόγια, τό πλήρωμα τῆς Θεότητος, φανερουμένη διά τῆς οὐρανόθεν μαρτυρίας τοῦ Πατρός καί τῆς ἐν εἴδει περιστερᾶς φανερώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 3, 16.17, Μαρκ. 1, 10.11, Λουκ. 3, 21.22 Ἰω. 1, 32.33 ).

Ἡ προσωπικότης, ἡ διδασκαλία καί ἐν γένει τό πνευματικόν ἔργον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ὡς καί συμβολή του εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν παραμένουν ἀδιαμφισβήτητα, δεδομένου, ὅτι ἀναγνωρίζεται ὑπό τῶν ὁμαιμόνων αὐτοῦ ὡς Προφήτης, ἀλλά καί ὡς μέγας ἀσκητής, κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας, κηρύσσων τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 1, 76. 3, 15.21, Ἰω. 5, 35). Ἐξ ἄλλου, ἅπαντες οἱ Εὐαγγελισταί ἀναγνωρίζουν, ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ἡ ὑπό τοῦ Ἠσαΐου προφητευομένη φωνή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ «φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν»  (Ἠσ. 40, 3. Πρβλ. Ματθ. 3, 3, Μάρκ. 1, 3 Λουκ. 3, 4, Ἰω. 1, 23). Μάλιστα, ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς,  ἀναφέρει καί τά λόγια τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου «πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καί πᾶν ὄρος καί βουνός ταπεινωθήσεται καί ἔσται τά σκολιά εἰς εὐθεῖαν καί αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδούς λείας καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» (Ἠσ. 40, 3.4).

Χαρακτηριστικά τοῦ ἔργου τοῦ Ἰωάννου εἶναι τό βάπτισμα τῆς μετανοίας τῶν εἰς αὐτόν προσερχομένων εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καί μάλιστα εἰς τήν τοποθεσίαν Αἰνών, ἐγγύς τοῦ Σαλήμ (Ἰω. 3, 23) ἀλλά καί τό κήρυγμα μετανοίας καί ὁ ἔλεγχος τῶν καταπατούντων τάς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, οἱοιδήποτε καί ἄν ἦσαν. Ὁ Ἰωάννης δέν ἐδίστασε νά ἐλέγξῃ καί αὐτόν τόν βασιλικόν οἶκον τῶν ἀνηθίκων τυραννίσκων τῆς οἰκογενείας τῶν Ἡρῳδῶν, λέγων πρός τόν Ἡρῴδην Ἀντύπαν, «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μαρκ. 6, 18, Πρβλ. Ματθ. 14, 3-4, Λουκ. 3 19). Ὁ Ἡρῴδης οὗτος, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος εἶχε χαρακτηρίσει «ἀλώπεκα» (Λουκ. 13, 31-32), ὑπεσχέθη μεθ’ ὅρκου εἰς τήν θυγατέρα τῆς Ἡρῳδιάδος, ἥτις «ὠρχήσατο» κατά τήν ἑορτήν τοῦ γενεθλίου του, ὅτι θά ἔδιδε εἰς αὐτήν «ὅ ἐάν αἰτήσηται». Αὕτη τῇ προτροπῆ τῆς μητρός της ἐζήτησε νά τῆς φέρουν ἐπί τόπου καί «ἐπί πίνακι, τήν κεφαλήν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματθ. 14, 6-11, Μαρκ. 6, 21-28). Ὁ Ἰωάννης εἶχε βληθῆ ἤδη εἰς τήν φυλακήν, ὁπόθεν εἶχεν ἀποστείλει δύο ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρός τόν Ἰησοῦν διά νά πληροφορηθοῦν περί τῆς ἀποστολῆς του (Ματθ. 11, 2-6. Λουκ. 7, 18-23). Ἦτο λοιπόν εὐχερής ἡ ἐκτέλεσις τοῦ φρικτοῦ ἐγκλήματος, ἐφ’ ὅσον τό θῦμα ἦτο ἤδη δέσμιον. Ὁ Ἰωάννης ἐβαπτίσθη ἐν συνεχείᾳ εἰς τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου (Ματθ. 14, 3-12, Μάρκ. 6, 17-29, Λουκ. 3, 19-20. Πρβλ. Λουκ. 9, 7-9).

Ἡ δύναμις τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου παραμένει διαχρονική,  διότι τονίζεται ἡ ἀνάγκη τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας, ὡς βασικῆς προϋποθέσεως, διά τήν εἴσοδον τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 3,2, Μαρκ. 1, 15 ). Ἐπιπλέον, οἱ λόγοι τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου προδίδουν αἰωνίαν ἀξίαν καί σημασίαν καί παναθρώπινον ἐνδιαφέρον, ὡς φαίνεται ἐν τοῖς λόγοις «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μή ἔχοντι, καί ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω» (Λουκ. 3, 11).

Τήν προσωπικότητα καί τήν ἀποστολήν τοῦ Ἰωάννου διατυπώνει μέ ἀκρίβειαν καί πληρότητα ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας λέγων : «Οὗτος ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ ἅπαντας, καί Προφήτου περισσότερον· ὁ προσκιρτήσας ἀπό γαστρός, καί τοῖς ἐν γῇ τήν τοῦ Σωτῆρος κηρύξας παρουσίαν καί προδραμών ἐν τῷ ἅδῃ τήν Ἀνάστασιν εὐαγγελίσασθαι. Οὗτος γέγονεν υἱός Ζαχαρίου Ἀρχιερέως, καί Ἐλισσάβετ τῆς στείρας, τεχθείς ἐξ ἐπαγγελίας· ὅς τήν τοῦ πατρός σιωπήν ἐν τῷ γεννᾶσθαι ἐπιλυσάμενος, πάντα τόν κόσμον χαρᾶς ἐπλήρωσε. Διό καί ἄγγελοι τοῖς ἀνθρώποις σήμερον, συναγάλλονται, καί πᾶσα κτίσις χαρᾶς καί εὐφροσύνης πεπλήρωται».

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν», τονίζει ὁ Ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει τήν ἀποκάλυψιν τῆς θείας ἀληθείας, ἡ ὁποία πρότερον μέν ἀμυδρῶς ἐφανερώθη  εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα ἐν τῷ Ὄρει Σινᾷ, ὕστερον δέ ἐκορυφώθη ἐν Ἱεροσολύμοις διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί  Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπό Θεοῦ Πατρός δωρεά ἤ μᾶλλον ἡ Κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τό Ὑπερῷον, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι οἱ Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ Μήτηρ αὐτοῦ, ἡ Ὑπερευλογημένη Δέσποινα Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος Μαρία, ἀποτελεῖ ὄχι μόνον τήν ὑπό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐξαγγελθεῖσαν ἐπαγγελίαν, ἀλλά καί  τήν συμπλήρωσιν τῆς ἐλπίδος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ σύστασις τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστι τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὄντως μυστήριον μέγα, ἀλλά καί μυστήριον διά τοῦ ὁποίου κατανοεῖται ὁ λόγος τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, συνάμα δέ καί ὁ λόγος ἀλλά καί ὁ σκοπός τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν κορωνίδα τῆς θείας δημιουργίας, πλασθείς κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ.

Ἡ ἀνθρωπίνη φιλοσοφική σκέψις, ὑποχωρεῖ ἀναγνωρίζουσα τήν ἀδυναμίαν της ἔμπροσθεν τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ ὁποίου καταγγέλλεται καί ὁμολογεῖται ἡ κατηγορηματική ρῆσις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν συνάντησιν Αὐτοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἐν τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, λέγοντος ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4, 24).

Τήν ἐμπειρίαν τῆς πραγματικότητος τῶν κυριακῶν αὐτῶν λόγων ζῇ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, διά τοῦ γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, τό ὁποῖον ἀνά τήν Οἰκουμένην διεσπαρμένη γενικῶς ἀλλά καί ἐν Ἱεροσολύμοις πολιτευομένη εἰδικώτερον, ἡ Ἐκκλησία κατανοεῖ διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον «συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».

Λέγομεν τοῦτο, διότι κατά τόν Ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, «πάντα χορηγεῖ τό πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, διδάσκει σοφίαν τούς ἀγραμμάτους, ἀναδεικνύει θεολόγους ἀλιεῖς», τούς δέ εἰς Αὐτό πιστεύοντας ὁδηγεῖ εἰς τήν Ἀλήθειαν (Ἰω. 16, 13).

Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον δέ εἶναι ἄλλο ἀπό τό  Πνεῦμα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν ἐνυπόστατον καί κυβερνητικήν, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, δύναμιν, ἡ ὁποία συνέχει τόν  θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διατηρεῖ τήν σωστικήν δύναμιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ἑνότητι Αὐτῆς ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἐμπειρίαν τῆς κυβερνητικῆς αὐτῆς δυνάμεως καί τῆς ἑνότητος τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὄχι μόνον ἀπολαμβάνομεν σήμερον, αἱ ἀδελφαί Ἐκκλησίαι τῆς Μεγάλης Ἁγίας Ρωσσίας καί τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί περιτράνως διαδηλώνομεν διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό κοινόν εὐχαριστιακόν Σῶμα καί  Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σημασία καί τό νόημα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς, τοὐτέστι τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διατυποῦται κατά τόν πλέον σαφῆ τρόπον εἰς τό κοντάκιον τῆς ἑορτῆς «ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἑνότητα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα καί ἡμεῖς, «ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13, 17), νά διαφυλάξωμεν ἀκεραίαν, ἵνα πάντοτε ὑμνῆται ὁ Τριαδικός Θεός καί συμφώνως δοξάζηται τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί Παντοδύναμον Πνεῦμα, ὁ εἷς τῆς Τριάδος Θεός, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Οὗ τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,

Ἐλλογιμώτατε κ. Διευθυντά τῆς Σχολῆς,

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἀπόφοιτοι,

Ἡ σημερινή τελετή τῆς ἀπονομῆς τῶν πτυχίων εἰς τούς ἀποφοιτήσαντας ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἐν Μπετσαχούρ περιποιεῖ εἰς πάντας ἡμᾶς ἰδιαιτέραν χαράν ἀλλά καί  ἠθικήν ἱκανοποίησιν, διότι Πατριαρχεῖον καί Κοινότης, Πατρίς καί Ἔθνος, ἀπολαμβάνομεν τούς καρπούς τῶν προσδοκιῶν μας.

Ἐπιπλέον, ἀποδεικνύεται ἡ διαχρονική συμβολή τοῦ Πατριαρχείου ὄχι μόνον εἰς τόν λειτουργικόν καί πνευματικόν τομέα, ἀλλά καί εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν. Οὕτως ἤ ἄλλως, Ἐκκλησία καί Παιδεία εἶναι ἀλληλένδετα.

Ἡ γνῶσις ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς Παιδείας, ἀποτελεῖ τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται εἰς τήν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία μέ τή σειράν της ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν πραγματικήν ἐλευθερίαν· «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», λέγει ἡ Ἁγία Γραφή (Ἰω. 8, 32).  Διά τῆς Παιδείας ἀφ’ ἑνός μέν διαμορφώνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος οὕτως ἀναδεικνύεται εἰς ὁλοκληρωμένην προσωπικότητα, ἀφ’ ἑτέρου παρέχονται εἰς αὐτόν ὅλα τά ἀπαραίτητα ἐφόδια τά ὁποῖα τόν καθιστοῦν ὠφέλιμον ὄχι μόνον εἰς τόν ἑαυτόν του, ἀλλά κατά κύριον λόγον εἰς τόν πλησίον: εἰς τόν συνάνθρωπόν του γενικῶς καί εἰς τό περιβάλλον κοινωνικόν σύνολον εἰδικῶς. Δεδομένου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό συναμφότερον, ζῶον κοινωνικόν,  καί κατά τόν Ἀριστοτέλην, καί «ζῷον φύσει πολιτικόν».

Ἐκφράζομεν τά θερμά εὐχαριστήριά μας εἰς τούς διοργανωτάς αὐτῆς τῆς τελετῆς, καί συγχαίρομεν ἰδιαιτέρως τούς διδάσκοντας διά τό ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν αὐτῶν ἔργον, τούς ὁποίους καί διαβεβαιώνομεν, ὅτι θά ἀπολαμβάνουν τῆς πλήρους ὑλικῆς καί ἠθικῆς συναντιλήψεως Ἡμῶν, ὅπως -θέλομεν νά πιστεύωμεν- τοῦτο ἔχει ἀποδειχθῆ ἕως τῆς σήμερον.

Συγχαίρομεν, προσέτι, τούς ἀποφοιτήσαντας, μαθητρίας καί μαθητάς, καί εὐχόμεθα εἰς αὐτούς, ἐπιτυχίαν εἰς τήν νέαν πορείαν τῆς κοινωνικῆς,  ἀκαδημαϊκῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς αὐτῶν σταδιοδρομίας.

«Ἀλλ΄ ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ· καί γάρ ὁ Πατήρ τοιούτους ζητεῖ τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4, 23.24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

«Ὡς ὄντως ἱερά καί πανέορτος αὕτη ἡ σωτήριος» ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς γυναικός Σαμαρείτιδος, καθ’ ἥν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπεκάλυψε τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Τό Μυστήριον δέ τοῦτο, τό ἀποκαλυφθέν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ παρά τῷ Φρέατι τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα νῦν ἱστάμεθα, ἤλθομεν καί ἡμεῖς νά ἑορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν μετ’ αὐτῆς καί δι’ αὐτῆς.

Καί τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά πρώτην φοράν ἐδῶ ἐφανέρωσεν, ὅτι Αὐτός ἐστιν ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενος, Αὐτός ἐστιν ὁ ζῶν Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ σῴζων καί ἁγιάζων καί φωτίζων τούς ἐν πίστει καί ἀληθείᾳ προσκυνοῦντας Αὐτόν. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, τό πρῶτον ἐφανέρωσεν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, τήν μετέπειτα ἀναδειχθεῖσαν ἁγίαν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ,  τήν καί σήμερον τιμωμένην, ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδή εἶναι πνεῦμα, δέν περιοιρίζεται εἰς συγκεκριμένον τόπον ἤ χῶρον, ὡς ἐπίστευον οἱ συμπολῖται αὐτῆς, καί ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν, πρέπει νά Τόν προσκυνοῦν μέ τάς ἐσωτερικάς των πνευματικάς δυνάμεις, μέ καθαρότητα τῆς καρδίας καί τοῦ νοός, ἀλλά καί μέ ἀληθῆ ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας ἡ ὁποία ἁρμόζει εἰς Αὐτόν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ προσκύνησιν καί λατρείαν προσφέρει τῷ Θεῷ Πατρί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔνθα, μέ ἄλλα λόγια γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Σαμαρείτιδος εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, ἔνθα ἡ Σαμαρεῖτις ἐποτίσθη μέ τό πνευματικόν Ὕδωρ τῆς Ζωῆς, τοὐτέστι μέ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία διαμέσου τῶν αἰώνων κατέστη οὐχί μόνον κῆρυξ τῆς ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ Πίστεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί φύλαξ τῶν ἱστορικῶν καί ἀψευδῶν τεκμηρίων  τῆς ἐπιγείου ζωῆς καί διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστι», λέγει ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα, «ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τῷ Πατρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Τά ἴδια λόγια ἀπευθύνει καί  εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστός, εἰς ἡμᾶς τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν, διότι οὕτω θέλει αὐτούς οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦν τόν Θεόν Πατέρα· δηλαδή οἱ πραγματικοί προσκυνηταί πρέπει νά λατρεύουν τό Θεόν μέ θεοφωτίστους τάς πνευματικάς δυνάμεις των καί μέ λατρείαν ὄχι τυπικήν καί σκιώδη, ἀλλά πραγματικήν καί ἐμπεπνευσμένην ἀπό πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Διότι καί ὁ Πατήρ ζητεῖ ἐπιμόνως τέτοιοι πραγματικοί καί ἀληθινοί προσκυνηταί νά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν.

Ὡς ἡ Σαμαρεῖτις «πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι ἐθεάσατο τό τῆς σοφίας ὕδωρ» τοὐτέστι τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ Ὑμνῳδός «ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῶς, βασιλείαν τήν ἄνωθεν ἐκληρώσατο αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος» (Κοντάκιον), οὕτω καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, μιμούμενοι τήν τῆς Σαμαρείτιδος πίστιν, σπεύσωμεν εἰς τό πνευματικόν Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τοὐτέστιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἴδωμεν τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ καί ποτισθῶμεν δαψιλῶς καί κληρονομήσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν, τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.