Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,

Ἐξοχώτατοι, κ. Πρωθυπουργέ, κ^οι Ἀρχηγοί τῶν Πολιτικῶν Κομμάτων καί Βουλευταί,

Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἤ οἱ Πανιερώτατοι τούτων ἐκπρόσωποι,

Εὐσεβές, Χριστεπώνυμον τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα,

Ἡ θλιβερά αὕτη συγκυρία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, διά νά ἀναπέμψωμεν μετά φιλαδέλφου θλίψεως, ἀλλά καί φιλοθέου ἐλπίδος, δέησιν εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα πάντων, «δι’ Οὗ τά πάντα καί εἰς Ὅν τά πάντα», ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν, ἀναχωρήσαντος εἰς τόν προορισμόν πάντων ἡμῶν, τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ, τήν καταυγαζομένην τῷ ἀκτίστῳ Φωτί τῆς Ἁγίας Τριάδος καί θάλπουσαν τούς ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένους.

Εὑρεθέντες ἐνώπιον τοῦ ὀστρακίνου σκεύους, τοῦ προσκαίρου κατοικητηρίου τοῦ προσφιλοῦς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, δηλαδή τοῦ σκηνώματος Αὐτοῦ, ἀνήχθημεν παρά ταῦτα ὑπό τῶν Ἱερῶν Γραφῶν καί τῶν θεοσόφων διδασκαλιῶν τῶν Πνευματοκινήτων Ἁγίων Πατέρων εἰς τά νοητά, εἰς τήν πέραν τῶν αἰσθητῶν πνευματικήν πραγματικότητα, ἔνθα νῦν ὁ ἀδελφός ἡμῶν πορεύεται · ἄλλως τε ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῶν οὐρανίων Μυστηρίων οἰκεῖος, ὁ διά τῆς χάριτος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθαίρων καί φωτίζων καί τελειῶν τούς μυουμένους, πρότερον ὁ ἴδιος καθαρθείς ἀπό τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Κατά τόν οὐρανοφάντορα Ἅγιον Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην «ἱεράρχην ὁ λέγων, δηλοῖ τόν ἔνθεόν τε καί θεῖον ἄνδρα, τόν πάσης ἱερᾶς ἐπιστήμονα γνώσεως, ἐν ᾧ καί καθαρῶς ἡ κατ’ αὐτόν ἱεραρχία πᾶσα τελεῖται καί γινώσκεται. Ταύτης ἀρχή τῆς ἱεραρχίας ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, ἡ Οὐσία τῆς Ἀγαθότητος, ἡ μία τῶν ὄντων αἰτία Τριάς, ἐξ ἧς καί τό εἶναι καί τό εὖ εἶναι τοῖς οὖσι, δι’ ἀγαθότητα».

Ἔμπροσθεν τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς μεταβάσεως ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐν ἀναμονῇ τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως καί Ἀνταποδόσεως, ἀποροῦντες διά τήν ἄβυσσον τῶν τοῦ Κυρίου κριμάτων, τοῦ καλέσαντος πρός Αὑτόν τόν ἡμέτερον Ἀδελφόν προώρως, κατά τό ἀνθρώπινον, ἀλλά καί πρός μισθαποδοσίαν ὅσων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγαθῶν εἰργάσατο,  δεόμεθα, ὅπως ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, Χριστός Ἰησοῦς, παρηγορῇ τό πρός ὥραν ὀρφανισθέν Αὐτοῦ Ποίμνιον, ἀναδείξῃ δέ ἐπάξιον διάδοχον ἐπί τοῦ Ἀριχεπισκοπικοῦ Θρόνου, τόν δέ μεταστάντα, κατατάξῃ μετά τῶν πνευμάτων τῶν τετελειωμένων δικαίων. «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι· ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν». Ἀμήν. Γένοιτο!

« Ὅσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, εὑροῦσα ὡς ἐπόθει, τὴν καθαράν σου ψυχήν, τοῦ Πνεύματος ἡ χάρις τοῦ Παναγίου, σοὶ ἐνεσκήνωσεν ὡς ἄχραντον φῶς » (β΄ τροπάριον τῶν Ἑσπερίων).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ φωτοβόλος χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Παρακλήτου, ὁ Ὁποῖος ἐφανερώθη εἰς τόν ποταμόν Ίορδάνην πρό ὀλίγων ἡμερῶν, καί οὕτως ὑπέδειξε τήν περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀλήθειαν, συνήγαγε καί ἡμᾶς ἐδῶ σήμερον, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν μνήμην ἑνός ἡγιασμένου μέλους τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἑνός Μεγάλου Πατρός τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς Παλαιστίνης ὁλοκλήρου, δηλονότι τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου.

Συμφώνως πρός ὅσα τό ἀνωτέρω τροπάριον τοῦ ἱεροῦ ὑμνῳδοῦ λέγει, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατῴκησεν εἰς τήν ψυχήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, διότι εὗρεν αὐτήν καθαράν, καθώς ἐπόθει· διότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι ἡ ζωοποιός δύναμις, τρόπον τινά ἡ ψυχή ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, «πάντα χορηγεῖ, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ … ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», ἀλλά ἀναπαύεται καί ἐνσκηνοῖ μόνον εἰς τούς καθαρούς, εἰς ὅσους ἔχουν ἀπαλλαγῆ ἀπό τά πάθη καί τάς ἁμαρτίας μέσῳ τοῦ  ἐν Χριστῷ ἀγῶνος, καθώς ὁ Ἅγιος ὁ Θεοδόσιος «κοσμήσας τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐγκρατείᾳ καί πόνοις καί προσευχαῖς». (Μεσῴδιον κάθισμα τοῦ Ὄρθρου).

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἡ ὁποία ἀνοίγει, μέ τό φῶς της, τούς οὐρανούς ἐνώπιον τῶν Ἁγίων, ὅπως λόγου χάριν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, ἀλλά καί τῶν τριῶν Μαθητῶν ἐπί τοῦ Ὄρους Θαβώρ, αὐτή ἡ χάρις ἀνάπτει τόν πόθον τῶν ψυχῶν πρός τήν ἀγάπην καί τήν ἐκζήτησιν τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φέρει μεθ’ ἑαυτῆς καί τήν ἀγάπην τοῦ πλησίον καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα δέν δίδονται εἰς τούς Ἁγίους πρός ἐπίδειξιν δυνάμεως, ἀλλά πρός εὐεργεσίαν τῶν ἀνθρώπων καί δόξαν Θεοῦ. Λέγομεν τοῦτο, συμφωνοῦντες μετά τοῦ ἱεροῦ ὐμνογράφου, ὁ ὁποῖος ἐπαινεῖ τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, διότι οὗτος ἀνῆψε φλόγα θερμῆς καί ἀσάλευτης ἀγάπης πρός τόν Θεόν, καί διά τοῦτο ἔλαβεν ἀπ’ οὐρανοῦ θεϊκόν πυρσόν, διά νά διακρίνῃ τά πάντα ὀρθῶς  «Φλόγα τῆς πρός Θεόν ἀκλινοῦς, καί διαπύρου καί θερμῆς ἀγαπήσεως ἐξάψας, τόν οὐρανόθεν, ἀντεκομίσω πυρσόν» (γ΄ τροπάριον τῶν Αἴνων).

Καί εἰς τήν ζωήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, εἶναι φανερόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μολονότι κατακτᾶται διά πολλοῦ κόπου καί ταπεινώσεως, ὡστόσον εἶναι πάντοτε εὐεργετική πρός τόν πλησίον, καθώς εὐεργετικός ὑπῆρξε καί ὁ Μέγας Θεοδόσιος πρός τούς πτωχούς, τούς πεινῶντας, τούς ἀδυνάτους, τό δέ εὐαγές αὐτοῦ Κοινόβιον εἰς τό ὁποῖον ἔχομεν τήν εὐλογίαν καί χαράν νά ἱστάμεθα σήμερον πανηγυρίζοντες, χάρις εἰς τάς πρεσβείας τοῦ Ὁσίου καί τήν ἄγρυπνον μέριμναν τοῦ Ἡγουμένου, Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτου Ἱεροθέου, ὑπῆρξε μελισσών προσευχῆς πρός τόν Θεόν καί διακονίας τοῦ πλησίον.

Τοιαύτης χάριτος, ἀπείρου ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί ἀνεξαντλήτου ἀγάπης πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πάντα συνάνθρωπόν μας, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καί ἐντάξεως, δεηθῶμεν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀξιώσῃ καί ἡμᾶς. πρός δόξαν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Αὐτοῦ Σώματος.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εἶναι μεγάλη ἡ χαρά Ἡμῶν προσωπικῶς καί τῶν παρισταμένων Ἡμῖν Ἀδελφῶν διά τήν παρουσίαν ἡμῶν ἀναμέσον ὑμῶν, σήμερον. Διότι εἰς τοιαύτας χαρμοσύνους ἡμέρας, μεταξύ Χριστουγέννων καί Θεοφανείων, εἶναι κοινή ἡ δοξολογία καί εὐχαριστία πάντων τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Χριστόν, ἀλλά καί τοῦ Ἀγγελικοῦ Τάγματος. Ἐπειδή δέ, δέν βλέπομεν τόν Χριστόν σωματικῶς ἀναμέσον ἡμῶν, ὠκονόμησεν ὁ Κύριος νά Τόν βλέπομεν εἰς τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν, τῶν συνανθρώπων μας, ἰδιαιτέρως τῶν ἀσθενῶν καί ἀναξιοπαθούντων, διά τούς ὁποίους ὁ Χριστός, ὁ Καλός Ποιμήν, μᾶς εἶπεν «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, Ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40). Ὑμεῖς, εἰς τήν εὐλογημένην ταύτην Κοινότητα τῶν «Τεσσάρων Οἴκων τοῦ Ἐλέους» ἐφαρμόζετε τήν ἀρχαίαν εὐλογημένην συνήθειαν τῶν ἁγίων Μοναχῶν, ὡς λ.χ. τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἰδικοῦ μας, Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου καί τοῦ Ὁσίου Εὐλογίου τῆς Αἰγύπτου, οἱ ὁποῖοι ὡς καθῆκον των εἶχον, τό νά ἀναζητοῦν ἀνθρώπους ἀνημπόρους καί νά τούς ἀναλαμβάνουν  προσωπικῶς μέχρι τέλους τῆς ζωῆς των, ὥστε νά σωθοῦν καί οἱ δύο, ὁ μέν ἀσθενής διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς πρός τόν Θεόν εὐχαριστίας, ὁ δέ διακονῶν διά τῆς ἐξασκήσεως τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης μέ ὑπομονήν, ὡς ἄν ὑπηρετῆται δι’ αὐτοῦ ὁ Χριστός. Εἰς τάς θλίψεις καθίσταται ἀκόμη φανερωτέρα ἡ φυσική ἑνότης καί φυσική ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων μεταξύ των, ὡς τέκνων καί εἰκόνων τοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, τέκνων τά ὁποῖα ἐνδιαφέρονται περί τῆς σωτηρίας καί εὐπραγίας ἀλλήλων, ὡς καθώς συμβαίνει καί ἐδῶ, ἀναμέσον Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.  Εἶμαι πλήρης ἐλπίδος, διά νά μή εἴπω πεποιθήσεως, ὅτι ὑμεῖς, οἱ φροντισταί τῆς εὐλογημένης ταύτης Κοινότητος τῶν ὀρφανῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐάν μέ ὑπομονήν καί ἀγάπην καρδίας συνεχίσητε ἕως τέλους τήν διακονίαν σας, εἰς τήν ὁποίαν θά ἔχητε τήν πλήρη συμπαράστασιν τοῦ Πατριαρχείου, θά ἀκούσητε τῆς ηὐλογημένης φωνῆς τοῦ Κυρίου ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Παρουσίας Του : «Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου … ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ἤλθετε πρός με» (Ματθ. 25, 36) .

Ἐξοχώτατε κ. Πρέσβυ καί Γενικέ Πρόξενε

τῆς Ἑλλάδος,

Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

«Ὁ Ἄναρχος ἄρχεται», τοὐτέστιν, ὁ Θεός ἐπιφαίνεται ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Σαρκώσεως, ἐντός τοῦ σπηλαίου τῶν ἀλόγων τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Τό ἱστορικόν καί ἀναντίρρητον τοῦτο γεγονός τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνσαρκώσεως ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας διά Πνεύματος Ἁγίου, εἶναι αὐτό τό ὁποῖον προσδιορίζει τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου, ὡς παρόντος, παρελθόντος καί μέλλοντος. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, τότε οἱ μέν «λαοί ἀπεγράφησαν τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος· οἱ δέ πιστοί ἐπεγράφημεν τῷ ὀνόματι τῆς Θεότητος τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ» ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ.

Ἑορτάζοντες καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν ἐν τῷ κόσμῳ ἐγκαινισμόν τῆς  αἰωνίου τοῦ Θεοῦ Βασιλείας, συνεορτάζομεν ἐν ταυτῷ τήν ἀρχήν τοῦ καθ’ ἡμᾶς νέου χρόνου, διότι, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «τῆς γάρ αἰωνίου Σου Βασιλείας, τό ἄναρχον ἐκαινουργήθη».

Συνήχθημεν σήμερον ἐπί τό αὐτό, διά τήν τέλεσιν τῆς σεμνῆς τελετῆς τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας. Ἡ τελετή αὕτη, ὡς γνωστόν, ἀποτελεῖ ἔθιμον ἐκ παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, συνδεομένης μετά τῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, οὐρανοφάντορος, τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος κατά τάς ἡμέρας ταύτας ὑπεμίμνησκεν εἰς πάντας, τό χριστιανικόν καθῆκον τῆς εὐποιΐας, τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀνυποκρίτου ἀγάπης πρός τόν πλησίον δι’ ἔργων ἀγαθῶν.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ τάς ἀσθενείας ἡμῶν θεραπεύοντι καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦντι, ὅτι οὕτως ἐποίησε τῇ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῶν Ἱεροσολύμων, τῇ Γεραρᾷ Ἁγιοταφιτικῇ ἡμῶν Ἀδελφότητι, ὡς καί τῷ Χριστεπωνύμῳ ἡμῶν ποιμνίῳ. Δεηθῶμεν τοῦ ἐν Σπηλαίῳ Γεννηθέντος καί ἐν Φάτνῃ ἀνακλιθέντος διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐντός ἡμῶν ἀνανεωθῇ ἡ καινουργία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ · τό δέ νέον ἔτος ἀναδειχθῇ ἔτος τῆς ἐπί γῆς εἰρήνης καί δικαιοσύνης, ἔτος πνευματικῆς προκοπῆς καί  μοναστικῆς ἀνασυγκροτήσεως, τοῦτο δέ ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ, και πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀμήν.

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Ἡ μεθ’ Ἡμῶν παρουσία Σας περιποιεῖ εἰς Ἡμᾶς μεγάλην τιμήν καί ἰδιαιτέραν χαράν · καί τοῦτο, διότι ἡ ἑορτή τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἡ ὁποία Γέννησις ἔλαβε χώραν εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον παρά τῷ ὁποίῳ ἱστάμεθα, τοὐτέστι παρά τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ἀποτελεῖ πανήγυριν ὄχι μόνον τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν συνόλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν πεπνυμένην πολιτικήν ἡγεσίαν τῆς Ὑμετέρας σεβαστῆς καί λίαν Ἡμῖν  ἀγαπητῆς Ἐξοχότητος.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, δηλαδή τό ἡμέτερον Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον, καί αἱ ἄλλαι ἀνατολικαί χριστιανικαί ὁμολογίαι ἑορτάζουν τήν εἴσοδον τοῦ θείου Λόγου τοῦ Φωτός τῆς Γνώσεως, τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος τούτου ἀψευδής φυσικός μάρτυς εἶναι ὁ ἱερός οὗτος τόπος, ἐπί τοῦ ὁποίου διά μέσου τῶν αἰώνων καταγγέλλονται κατά τρόπον προσκυνηματικόν καί λατρευτικόν αἱ πανανθρώπινοι καί ἀναλλοίωτοι ἀξίαι τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Εἴμεθα πεπεισμένοι, ὅτι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Ὁποῖος ἐδῶ καί 2.000 χρόνια κατέλαμψε τήν ἐν σκότει ἀνακειμένην ἀνθρωπότητα ἀπό τοῦ τόπου τούτου, θά λάμψῃ καί πάλιν ὡς φῶς διαχέον «ἐπί γῆς εἰρήνην», καί δή ἐπί τῆς Παλαιστινιακῆς Γῆς θά λάμψῃ δικαιοσύνην, εἰρήνην καί ἀγάπην μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ὡς τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὡς λέγουν αἱ ἱεραί Γραφαί : «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Εὐχόμεθα ἐκ βάθους καρδίας, ὅπως τό ἐκ τοῦ Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ ἀνατεῖλαν σεσαρκωμένον Φῶς, ἀφ’ ἑνός μέν φωτίζῃ τήν διάνοιαν  Ὑμῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ θερμαίνῃ τήν καρδίαν Ὑμῶν καί παρέχῃ τήν κυβερνητικήν δύναμιν, ἵνα φέρητε εἰς πέρας τήν ὑψηλήν Ὑμῶν ἐθνικήν ἀποστολήν, ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ Παλαιστινιακοῦ Λαοῦ καί πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἀφ’ Ἡμῶν δεχθῆτε τήν πένναν ταύτην, μετά τῆς εὐχῆς, ὅπως μέ αὐτήν τήν πένναν ὑπογράψητε τήν συνάντησιν εἰρήνης καί δικαιοσύνης.

« Χάριν τήν τοῦ πνεύματος, Αἰκατερίνα πανένδοξε,

ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματος ἐδέξω,

καθάρασα σεαυτήν προθύμως διά πολιτείας,

καί λογισμῷ καρτερικῷ τήν τῶν τυράννων ὀφρύν κατέσπασας ·

καί κάλλει τῷ τοῦ σώματος

τήν ψυχικήν ὡραιότητα θεοφρόνως ἀντέθηκας,

Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα »

(Αἶνοι τοῦ Ὄρθρου, τροπάριον γ ΄).

Πανιερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγούμενε τῆς ἐπί τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ Ἱερᾶς Μονῆς κ. Δαμιανέ,

Πανιερώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Μονασταί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τόσον πλουσίως ἐπιδαψιλευθεῖσα ἐπί τό ἅγιον καί θεοβάδιστον τοῦτο Ὄρος Σινᾶ, ἐπί τοῦ ὁποίου μετά φόβου καί τρόμου ἱστάμεθα · ἡ χάρις αὕτη, λέγω, συνήθροισεν ἡμᾶς σήμερον εἰς πνευματικήν πανήγυριν καί εὐωχίαν. Καί ἡ εὐωχία αὕτη συνίσταται ἐν πρώτοις εἰς τήν θεωρίαν τοῦ φοβεροῦ Ὄρους τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τοῦ «Νόμου ποιητής» κατέβη ἐνώπιον τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ἐν «ὄρει κεκαυμένῳ πυρί καί γνόφῳ καί σκότῳ καί θυέλλῃ καί σάλπιγγος ἤχῳ καί φωνῇ ρημάτων» (Ἑβρ. 12, 18ἑ), ἀλλά ἐπί τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται νῦν ἡ Θεία Εὐχαριστία χάριν τοῦ νέου Ἰσράηλ, πολύ περισσότερον φοβερωτέρα, ἀλλά καί φιλανθρωποτέρα, ἡ ὁποία καταλάμπει πλέον οὐχί τό πρόσωπον Μωϋσέως ἐν δόξῃ, ἀλλά τάς ψυχάς καί τά σώματα τῶν καλῶς αὐτῇ προσερχομένων μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης. Συνίσταται δ’ ἔτι ἡ πανήγυρις αὕτη εἰς τήν μετ’ ἀλλήλων  συνάντησιν, τῶν ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει Σιών καί τῷ Θεοβαδίστῳ Ὄρει Σινᾶ ὑποτεταγμένων ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι τῷ τοῦ Κυρίου ζυγῷ, κατ’ ἔθος παλαιότατον τῶν πάλαι ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, συχνάκις προσκυνούντων ἀμφοτέρους τούς Ἁγιωτάτους τούτους Τόπους πρός ἀρυσμόν εὐλογίας καί χάριτος.

Ἐάν, ὅμως, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀμυδρῶς ἐπεφοίτα ἐπί τόν παλαιόν Ἰσραήλ καί δή τούς θεοφόρους Προφήτας, τανῦν εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, τήν σφραγισθεῖσαν δι’ Αἵματος τοῦ ἀμώμου Ἀμνοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνιδρύεται μονίμως εἰς τάς ψυχάς τῶν ἁγίων Μαρτύρων καί ἀσκητῶν τοῦ Χριστοῦ, καθώς ἐστι φανερόν καί εἰς τό εὐωδιάζον σκήνωμα τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, τό διατηρούμενον ἄφθορον ἐπί ὅλους δεκαεπτά αἰῶνας. Οὕτω, τό ἄκτιστον θεϊκόν Φῶς τῆς τοῦ Κυρίου Μεταμορφώσεως, τό ἀποκαλυφθέν ἐπί τῶν ὀρέων Σινᾶ καί Θαβώρ εἰς τούς κεκαθαρμένους λάτρεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, πρότερον μέν ὡς Φῶς τοῦ ἀσάρκου Λόγου, ὕστερον δέ καί ὡς Φῶς τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ καί Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, πιστοποιεῖ τήν ἐν τοῖς Χριστιανοῖς ἐνοίκησιν αὐτοῦ, διά τῶν ὑπερφυῶς τελουμένων θαυμάτων διά τῶν σεπτῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων.

Ἡ ἱερά ὑμνογραφία καί  δή ὁ ἱερός ὕμνος τόν ὁποῖον προετάξαμεν ὡς κεφαλίδα, ἐκτίθησι τήν τῆς ἁγίας Ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐμπειρίαν περί τοῦ τρόπου διά τοῦ ὁποίου οἱ Ἅγιοι ἔφθασαν εἰς τήν ὁμοίωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἄν καί φαινομενικῶς ἠκολούθησαν διαφόρους δρόμους. Ἡ παρουσία τοῦ κεχαριτωμένου σκήνους τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀπό τοῦ ὁποίου ἀντλοῦμεν πολλαπλῆν εὐλογίαν ψυχῶν καί σωμάτων, δέν παραπέμπει ἡμᾶς μόνον εἰς τήν χαρίτωσιν τοῦ προσώπου τοῦ Μωϋσέως, τοῦ λάμψαντος ὑπερφυῶς ἐν τῇ ἀκτίστῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος δόξῃ, ἀλλά καί εἰς τήν πνευματικήν ὁδόν τοῦ  Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἑνώνει ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τούς Χριστιανούς μετ’ ἀλλήλων καί μετά τοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων καί διά τῆς τηρήσεως τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν. Λέγομεν τοῦτο, διότι καθώς ὁ Μωϋσῆς ἐγνώρισε τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν αὐτοῦ, «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. 11, 26), καθώς μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, οὕτω καί ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα ἐγκατέλιπε τά πάντα χάριν τοῦ Χριστοῦ, πλοῦτον, περίφημον ὡραιότητα καί, πλέον πάντων, τήν πολλήν αὐτῆς σοφίαν καί ἀνέλαβε τόν ἐλαφρόν τοῦ Χριστοῦ ζυγόν μεθ’ ὑπομονῆς «λογισμῷ καρτερικῷ». Καί ὁ Χριστός, ὁ ἀγαπῶν ἡμᾶς ὑπερφυῶς, ἔδωκεν εἰς αὐτήν, ἀναλόγως τῆς ἀγάπης καί τῶν θυσιῶν αὐτῆς, τήν γνῶσιν τῆς αἰωνίου Ἀληθείας, διά τῆς  ὁποίας κατετρόπωσε τήν μωράν σοφίαν τῶν Ἑλλήνων σοφῶν καί εἵλκυσεν αὐτούς εἰς τό μαρτύριον τῆς ἁγιότητος· ἔδωκεν ἐπίσης εἰς αὐτήν κάλλος ἀμάραντον ἱεροῦ καί παρθενικοῦ σκηνώματος, ἀδιαφθόρου μένοντος, χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἐδωρήσατο εἰς τήν Ἁγίαν Αἰκατερίναν καί « θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12, 33) διά τῆς χάριτος τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συνόλου ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανιερότητι διά τήν ὑπ’ αὐτῆς διατράνωσιν τοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀρρήκτου ἐκκλησιαστικοῦ δεσμοῦ ἀμοιβαίας ἀγάπης, τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί τῆς κατ’ αὐτήν σεπτῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος, πρός τήν πνευματικήν τροφόν ὑμῶν καί μητέρα, Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων· προσέτι, διά τήν πρός τήν Ἡμῶν Μετριότητα καί τά τίμια μέλη τῆς Συνοδείας Ἡμῶν προσγενομένην υἱικήν καί φιλοπάτορα ὑποδοχήν.

Εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως αἱ πρεσβεῖαι τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, διά μεσιτειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἀφλέκτου καί ἐμψύχου Βάτου, τῆς ἐνθάδε τῷ Μωϋσῆ προτυπωθείσης, διά τῆς καιομένης καί μή καταφλεγομένης ἀψύχου τοιαύτης, ἐνισχύουν πάντοτε τήν ὑμετέραν Πανιερότητα σύν τῇ περί αὐτήν Συνοδείᾳ, οὐ μήν ἀλλά καί πάντας τούς παρισταμένους, εἰς τήν ἀνηφορικήν ἀλλά καί θεοπτικήν πορείαν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τήν ὁποίαν ἀπεικονίζει ὁ ἀνωφερής, ἀλλ΄ οὐρανοδρόμος οὗτος τόπος. Ἀμήν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τέκνα τῆς ἱστορικῆς πόλεως  τῆς Ζάρκας,

Ἡ σημερινή ἐκδήλωσις τῆς θεμελιώσεως τοῦ νέου ἐν Ζάρκᾳ Σχολείου, συνεκέντρωσεν ἅπαντας ἡμᾶς ἐδῶ, διά νά χαρῶμεν ἀπό κοινοῦ διά τό πράγματι χαρμόσυνον καί πολύ ἐλπιδοφόρον τοῦτο γεγονός. Λέγομεν ἐλπιδοφόρον καί χαρμόσυνον, διότι ἡ παιδεία εἶναι τό πρῶτον ἀναμέσον τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν, καθόσον ἀνοίγει εἰς τήν διάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου νέας ὁδούς καί νέους ὁρίζοντας, διδάσκει δηλαδή, ὅτι ὑπάρχουν πραγματικότητες πέραν τῆς ὁρατῆς κτίσεως ἡ ὁποία μᾶς περιβάλλει, ὅτι ὑπάρχουν ἀξίαι καί ἀγαθά τά ὁποῖα ὑπερβαίνουν τά στενά ὅρια συγκεκριμένης ἐποχῆς. Ἀκόμη, ἡ παιδεία δεικνύει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα νοερόν καί αὐτεξούσιον, προωρισμένον διά πράγματα ἀνώτερα ὅσων μᾶς παρακινεῖ νά ἐπιζητῶμεν ἡ πεπτωκυῖα ἡμῶν φύσις καί ὅτι ὑπάρχει  γνῶσις ὠφέλιμος καί γνῶσις βλαβερά, ὅπως εἶναι συνήθως ἡ τῶν Μ.Μ.Ε. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος ἦτο καί σπουδαῖος ἐπιστήμων, λέγει σχετικῶς «εἶναι πολύ σημαντικόν πράγμα διά τήν σωτηρίαν μας, τό νά μή ἀφιερώνουμε τόν ἑαυτό μας  εἰς τήν μάθησιν τυχαίων μαθημάτων, ἀλλά νά ἀναγνωρίζωμεν τήν παιδεία ἡ ὁποία εἶναι ἡ πλέον χρήσιμος».

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δίδει, διά τοῦτο, πολύ μεγάλην σημασίαν εἰς τήν ὀρθήν παιδείαν. Εἶναι  παράδοσις τῆς Ρωμηοσύνης ὅτι μετά τήν Ἐκκλησίαν, διά τήν Λατρείαν τοῦ Θεοῦ, τό πλέον ἀπαραίτητον ἵδρυμα εἰς μίαν κοινότητα ἀνθρώπων εἶναι τό Σχολεῖον, τό ὁποῖον ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν δεισιδαιμονίαν καί τό σκότος τῆς διανοίας καί τοῦ χαρίζει τό φῶς τῶν ἀρετῶν καί τῆς γνώσεως, τόσον τῆς κατά Θεόν, ὅσον καί τῆς κοσμικῆς,  ἀκολουθοῦν δέ τά ὑπόλοιπα φιλανθρωπικά ἱδρύματα.

Εἰς τήν εὐνομουμένην καί πεπολιτισμένην κοινωνίαν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἡ ὁποία διακρίνεται ἀναμέσον τῶν ὑπολοίπων χωρῶν τῆς περιοχῆς διά τήν εὐγένειαν καί φιλοξενίαν τῶν κατοίκων της, διά τήν ἁρμονικωτάτην συμβίωσιν καί συνεργασίαν τῶν, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῆς ἐντάξεως καί διά τήν προβολήν τῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν θησαυρῶν τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας ἡ ὁποία ἐτελεσιουργήθη εἰς τήν Ἁγίαν αὐτήν Γῆν, ἐπιθυμοῦμεν καί εὐχόμεθα τό νέον Σχολεῖον νά ἀναδειχθῆ εἰς νέον φάρον παιδείας, ὁ ὁποῖος θά ἀκτινοβολῇ τάς ἀξίας καί τά ἀγαθά ταῦτα.

Εἰς τό διδακτικόν προσωπικόν τοῦ Σχολείου, τόν Διευθυντήν, τούς Καθηγητάς καί Καθηγητρίας (Διδασκάλους καί Διδασκαλίσσας), οἱ ὁποῖοι  ἤδη κατά τούς παρελθόντας μῆνας ἔδωσαν ἀποδείξεις τῶν καλῶν των προσόντων, ἀλλά καί εἰς τά ηὐλογημένα παιδία τῆς Ζάρκας, εὐχόμεθα τήν ἐξ ὕψους δύναμιν πρός τόν σκοπόν τῆς ἀρετῆς καί τῆς παιδείας καί πολλήν τήν μεταξύ των ἀγάπην καί σεβασμόν.  Εἰς τόν Πανοσιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Χρύσανθον, ὁ ὁποίος ἐπιβλέπει καί παντοιοτρόπως ὑποστηρίζει τήν ὀργάνωσιν καί ἐπέκτασιν τοῦ Σχολείου καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητος τῆς ηὐλογημένης Ζάρκας, εὐχόμεθα ὁ Κύριος νά τόν ἐνισχύῃ ἐν παντί καί εὐφραίνῃ διά τῆς ἁρμονικῆς λειτουργίας καί προόδου τοῦ Σχολείου τούτου καί ὅσων ἄλλων ἀγαθῶν ἔργων ἔχει εἰς τήν καρδίαν του.

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα

Σμολένσκ καί Καλινινγκράντ κ. Κύριλλε,

Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,

Ἐξοχώτατοι κ. Πρέσβεις καί

διακεκριμένοι Ἐκπρόσωποι,

ἀγαπητοί ἀδελφοί,

«Σήμερον ὁ δεύτερος Ἀδάμ Χριστός ἀνέδειξε Παράδεισον νοητόν τήν νέαν ταύτην σκηνήν» (Ἀκολουθία τῶν Ἐγκαινίων), τοὐτέστι τόν ἐπ’ ὀνόματι Πάντων τῶν ἐν Ρωσίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων ἐγκαινιασθέντα Ναόν, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ὀρεινῆς.

Σήμερον, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, χαίρει καί συγχαίρει μετά τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἐπί τῇ ἀναδείξει, ἐν μέσῳ τῶν σκηνωμάτων αὐτῆς, νέου οἴκου τῆς δόξης τοῦ Κυρίου. Σήμερον, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, κοσμεῖται διά τῆς ἀνοικοδομήσεως νέου Θυσιαστηρίου τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου καταγγέλλεται ἡ κοινή μαρτυρία τῆς εἰς Χριστόν Πίστεως τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἑορτάζομεν καί πανηγυρίζομεν τόν ἐγκαινισμόν τοῦ νέου Ναοῦ τούτου· καί τοῦτο, διότι τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται νοητόν διά τῆς κοινωνίας ὑπό τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιπλέον, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας, καθίσταται ὁρατή ἡ ἑνότης τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό ἀρραγές θεμέλιον τῆς σωτηριώδους δυνάμεως καί ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ὀρθόδοξος οἰκουμενική Ἐκκλησία παραμένει ἡ Ἐκκλησία τῆς ἐλπίδος, τῆς παραμυθίας, καί τῆς προσδοκίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά διά πάντα ἄνθρωπον θέλοντα σωθῆναι. Οἱαδήποτε παρέκκλισις ἐκ τῆς θεμελιώδους ἀρχῆς, τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ καί τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς τοπικῆς καί τῆς Καθολικῆς, τῆς ἑδραζομένης ἐπί τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «καί πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18) ἀλλά καί ἐπί τῶν ἀποστολικῶν παραγγελιῶν «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄Θεσ. 2, 15) ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνον ἀλλοιώσεως τῆς θεραπευτικῆς καί μεταμορφωτικῆς ἐν Χριστῷ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Νέου Ἀδάμ.

Στῶμεν, λοιπόν, καί κρατήσωμεν τάς παραδόσεις ἅς ὑπό τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων παρελάβομεν, ἵνα λόγον ἀποδώσωμεν ἐν τῇ Ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως τῷ ἀγαπήσαντι ἡμᾶς, «ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό ἀτόπων καί πονηρῶν πράξεων». Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνακαινιστική δύναμις εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρόξενε,

Τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά,

Ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, οὖσα τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ Μαρτυρικοῦ Αἵματος τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπί τοῦ ἀποστολικοῦ αἵματος τοῦ συμμάρτυρος καί πρώτου Ἐπισκόπου τῶν Ἱεροσολύμων, Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, εὐχαριστήριον δοξολογίαν ἀνέπεμψε τῷ Σωτῆρι καί Θεῷ ἡμῶν Χριστῷ, ἐπί τῇ εἰς διαδοχήν τοῦ Πρώτου αὐτῆς Ἱεράρχου γενομένῃ ἐνθρονίσει τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, διά ψήφων τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου.

Ἡ δευτέρα αὕτη ἐπέτειος τῆς καταστάσεως τῆς Ἀναξιότητος Ἡμῶν ἐπί τοῦ Παλαιφάτου τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων Θρόνου, οἰκονομηθείσης ὑπό τῆς θείας Προνοίας πρός ἀποτροπήν τῶν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπιβουλευσαμένων ὁρατῶν καί ἀοράτων πολεμίων, ἀποτελεῖ τεκμήριον ἀδιάψευστον, διά τό ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ πνευματικοῦ οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας, ταυτοχρόνως δέ Αὐτός οὗτος ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή καί ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας, διό καί κατά τό κυριακόν ρῆμα πῦλαι ᾍδου οὐ κατίσχυσαν, ἀλλ΄ οὐδέ κατισχύσουσιν αὐτῆς.

Χάριτι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί συνεργίᾳ τοῦ χριστεπωνύμου καί εὐλαβοῦς λογικοῦ ἡμῶν Ποιμνίου καί τοῦ Κλήρου, ἀλλά καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων συνεχίζει τό ἀποστολικόν αὐτῆς ἔργον μεριμνῶσα ἀφ’ ἑνός μέν ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν ἱερῶν προνομίων καί ἀπαραγράπτων δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὑπέρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν τοῦ κοινωνικῶς καί οἰκονομικῶς δοκιμαζομένου εὐσεβοῦς Ποιμνίου. Προσέτι δέ, οὐ παύεται νά εὐαγγελίζεται τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί εἰρήνης πρός ἅπαντας, ὡς καί τήν συνδιαλλαγήν καί τήν δικαιοσύνην, τούτων ἐκφραζομένων οὐχί διά λόγου, ἀλλά δι’ ἔργων.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ὀφειλετικῶς ἀναπέμποντες τῷ ἁγίῳ Θεῷ, καί τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, ἰδίως τῇ Μητρί Αὐτοῦ, ὑπερευλογημένῃ Δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καί Ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ, εὐχόμεθα ὅπως Κύριος ὁ Θεός, κρατύνῃ τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἐκκλησίαν, σκέπῃ τό χριστεπώνυμον ἡμῶν πλήρωμα καί χαρίζηται ὑπομονήν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα.

Eὐχαριστοῦμεν θερμῶς τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Πρόξενον κ. Χριστόδουλον Μαργαρίτην, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς συγχαρητηρίους εὐχάς τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἀπουσιάζοντος Γενικοῦ Προξένου, Ἐξοχωτάτου Πρέσβεως κ. Ἀνδρέου Παπασταύρου, τήν Πρέσβιν τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας κ. Larissa Miculet, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Θεοφάνην, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Ἀλεξίου,  τόν Ἀξιότιμον κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτι, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν Φώτιον,  τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρι, καί ἅπαντας τούς παρισταμένους εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς ἐνθρονιστηρίου ἐπετείου. Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατριαρχικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατρικάς εὐλογίας.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

« Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια, καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν » (Τροπάριον τῆς θ΄ ᾠδῆς τοῦ α‘ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου, Νοεμβρίου η΄).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς ἅπαντας ἐδῶ σήμερον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἀρχαγγέλων ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ πόλει ὑμῶν Ἰόππῃ, διά νά ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί πάντων τῶν λοιπῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων. Ἡ συμμετοχή τῶν Ἀγγέλων εἰς τήν ἱεράν ἱστορίαν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ζωήν ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν διατρανώνεται εἰς τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, τούς λόγους τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί Ἀποστόλων εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλά καί εἰς τήν προσωπικήν ἐμπειρίαν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι σῳζόμεθα ἀπό κινδύνους ἀοράτους καί ὁρατούς μέ τήν παρεμβολήν τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί κυρίως τῶν Ἀρχιστρατήγων, ὅταν τούς ἐπικαλούμεθα θερμῶς.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς διαβεβαιοῖ, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἄγγελον, ὁ ὁποῖος πάντοτε πρεσβεύει διά τό συμφέρον του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ ὁποῖος ἄγγελος, δηλαδή, «διά παντός βλέπει τό πρόσωπον τοῦ Πατρός ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 18, 10). Καί τοῦτο, διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ Ἄγγελοι εἶναι πνεύματα «λειτουργικά εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. 1, 14), ἀποστέλλονται δηλαδή ἀπό τόν Θεόν, μολονότι ἔχουν ἄυλον φύσιν, δηλαδή, ἀνωτέραν φύσιν ἀπό ἡμᾶς, διά νά ἐξυπηρετήσουν τήν σωτηρίαν μας. Εἰς τήν λειτουργίαν καί διακονίαν τῶν Ἀγγέλων, βλέπομεν ἀκριβῶς ποία εἶναι ἡ κλῆσις τῶν Χριστιανῶν. Διότι, καθώς οἱ Ἄγγελοι παραμένουν πλησίον τοῦ θρόνου καί τοῦ φωτός τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τήν ὑμνοῦν, συνεχίζουν δέ νά φωτίζωνται ἀπό τήν Ἁγίαν Τριάδα καί νά τήν δοξολογοῦν, ἀκόμη καί ὅταν διακονοῦν τήν σωτηρίαν τῶν Χριστιανῶν ἐπί τῆς γῆς, ἐπειδή εἶναι πνεύματα λειτουργικά, ἀλλά καί διακονικά, οὕτω καί οἱ Χριστιανοί, ἀκόμη καί ὅταν ἐπιδίδωνται εἰς ἔργα εὐεργεσίας τοῦ πλησίον, εὑρίσκουν τήν χαράν καί τόν προορισμόν των εἰς τό νά ὑμνοῦν τόν Θεόν διά τῆς δοξολογίας καί τῆς προσευχῆς, ταυτοχρόνως μέ τά ὑπόλοιπα ἔργα των.

Εἰς τοῦτο καί εὑρίσκει καί ἡ Ἐκκλησία τόν προορισμόν καί τόν ἔπαινόν της, εἰς τό νά κάνῃ τούς ἀνθρώπους Ἀγγέλους, καθώς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἰς τό νά οἰκειωθῶμεν τό ἔργον προσευχῆς καί διακονίας τῶν Ἀγγέλων καί τήν ἐκείνων ταπείνωσιν καί ἀγάπην, ἀφοῦ οἱ Χριστιανοί ἀποτελοῦν, ὅπως λέγει ἡ ἱερά ὑμνογραφία, μίαν Ἐκκλησίαν καί μίαν ποίμνην μετά τῶν Ἀγγέλων.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπιτελεῖ τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἀποστολήν του, ἀδιακόπως, τοπικῶς ἐδῶ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς πνευματικῆς του δικαιοδοσίας, διά τῆς διά μέσου τῶν αἰώνων διατηρήσεως τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, ὅπως εἶναι ἡ ἑλληνορθόδοξος – «ρούμ ὀρθοντόξ» – Κοινότης τῆς ἀρχαιοτάτης καί βιβλικῆς πόλεως τῆς Ἰόππης. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δέν πρέπει νά συγχέεται εἰς καμμίαν περίπτωσιν μέ τάς ἀνθρωπίνας ἀτελείας καί ἀδυναμίας, οὔτε νά ἐκλαμβάνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἀνθρωπίνη ὀργάνωσις ἤ σωματεῖον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἀκριβῶς κατανοεῖται βάσει τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων, ἰδιαιτέρως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἡ Ἐκκλησία, λέγομεν, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ , τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή καί διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας. Τοῦ δέ Σώματος τούτου τῆς Ἐκκλησίας μέ κεφαλήν τόν Χριστόν, ἡμεῖς οἱ φέροντες τήν σφραγίδα της δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα, εἴμεθα τά μέλη, μέλη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Χάρις δέ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τό ὁποῖον «συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐνεργεῖ τό σωτηριῶδες καί θεραπευτικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας χάριν τοῦ ἀνθρώπου, τό καθαρτικόν καί φωτιστικόν καί θεωτικόν. Καί οἱ μέν Ἄγγελοι ὡς ἄυλοι δυνάμεις ἀποτελοῦν πνεύματα λειτουργικά τοῦ Θεοῦ, δηλ. διακονοῦν τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν πνευματικῶς καί ἀοράτως, οἱ δέ Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, ἄνθρωποι ὑλικοί ὄντες, διακονοῦν τήν Ἐκκλησίαν ὁρατῶς καί σωματικῶς, μολονότι καί αὐτοί, ὡς λειτουργοί τοῦ Θεοῦ, καθίστανται μέ τήν Χάριν Αὐτοῦ ὡς «φλόγα πυρός» (Ψαλμ. 103, 4).

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Θεῷ, διότι ἡ παρουσία μας διά τῶν αἰώνων ὀφείλεται ὄχι σέ ἀνθρωπίνους παράγοντας, ἀλλ’ ἀφ’ ἑνός εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, ἀφ΄ ἑτέρου εἰς τήν πίστιν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τόν ἀγῶνα μετ’ αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας μέχρις αἵματος, τοῦ Τάγματος τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Παναγίου Τάφου, ἡ ὁποία μέχρι καί σήμερον, ὁμοῦ μετά τοῦ μικροῦ χριστιανικοῦ Ποιμνίου, παρέχει τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Γένοιντο αἱ πρεσβεῖαι τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἡ προστασία τῶν ἁγίων Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν οὐρανίων δυνάμεων συνοδοί καί φρουροί ἡμῶν ἐν τῷ βίῳ. Ἀμήν.