Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους  συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ  ἐκκλησιάσματος,  μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ Πατριαρχείῳ, τήν δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου εἰς τήν   τῆς θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας  Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia). Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τό ἐκκλησίασμα ὡς ἐξῆς:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ˙ ἐγώ δέ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε».

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Νικόδημε,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χθές ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑώρτασε πανηγυρικῶς τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς, δηλονότι τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν αὐτῷ τῷ κενῷ μνήματι τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτό τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, Τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ ἐν αὐτῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ναῷ, τῷ ἀνεγερθέντι ὑπό τῆς ὁμόφρονος καί ὀρθοδόξου ἀδελφῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Κατ’ οὐσίαν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τήν ὁποίαν ἐνεδύθησαν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν διά τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα τῆς Πεντηκοστῆς γεγονός, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἐνέχει ὑψίστην σημασίαν οὐχί μόνον διά τήν συμμετοχήν ἑκάστου ἡμῶν εἰς τό θεανθρώπινον τῆς Ἐκκλησίας σῶμα, ἀλλά κάι διά αὐτόν τοῦτον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν θεσμόν τῆς ὁποίας συγκροτεῖ καί ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Διά δέ ἕκαστον τῆς Ἐκκλησίας μέλος, τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον δηλώνει διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς Αὐτοῦ κατά τό ἱερόν βάπτισμα, «τήν ἡμετέραν», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, «ἐξ ἀπιστίας κάκωσιν καί τήν εἰς Ἐκκλησίαν εἰσέλευσιν». Καί τοῦτο, διότι τότε καί ἡμεῖς τοῦ Δεσποτικοῦ μεταλαμβάνομεν Σώματος και Αἵματος.

Τότε, μέ ἄλλα λόγια, μαρτυροῦμεν τήν ἑνότητα, εἰς τήν ὁποίαν πάντας ἐκάλεσε ὁ Ὕψιστος, «ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν». Τότε ὁ Χριστός ἐφώτισε τούς ἁλιεῖς καί ἀγραμμάτους τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Καί τότε ἀκριβῶς ἐκαινουργήθη ἡ συμφωνία τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πνεύματος τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κατά τήν ἁγίαν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπεδήμησε τό Πανάγιον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις οὐσιωδῶς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ ὑπερῴῳ, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι, συνηθροισμένοι.

Τό μέγα τοῦτο γεγονός τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τρόπον οὐσιώδη ἐπαναλαμβάνεται κατά τήν τέλεσιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐν ᾧ γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς κοινωνοί τῆς χάριτος καί τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν τήν πραγματικότητα καί ἀναντίρρητον ἀλήθειαν διατρανώνει καί ἡ σημερινή ἑόρτιος εὐχαριστιακή ἡμῶν σύναξις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ δέ πραγματικότης καί ἀναντίρρητος ἀλήθεια τῆς σημερινῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως φανερώνει καί ἀποκαλύπτει τήν ἀποστολήν καί τόν σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τοῦτον διετύπωσαν οἱ Θεόπνευστοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἐκήρυξαν καί εὐηγγελίσθησαν οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔλαβον τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τουτέστιν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ὑπέσχετο εἰς αὐτούς ὁ Χριστός πρό τοῦ πάθους, ἀλλά καί μετά τό πάθος Αὐτοῦ.

Καί πρό μέν τοῦ πάθους παρήγγειλε τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ εἰπών: «Συμφέρει, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται». (Ἰω. 16,7) Καί πάλιν. «Ὅταν δέ ἔλθῃ, Ἐκεῖνος διδάξει ὑμᾶς καί ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». (Ἰω. 16,13)

Ἡ δέ δύναμις ἐξ ὕψους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπ’ αὐτήν, πού διηνεκῶς καί προσευχητικῶς αἰτεῖται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν λόγων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀναδείξῃ ἡμᾶς δοχεῖα τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Παναγίου καί Παρακλήτου Πνεύματος.

Δεηθῶμεν καί πάλιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, λέγοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥσπερ καί τοῖς Ἀποστόλοις Σου πάντοτε συνῆς, οὕτω καί τοῖς Σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαὐτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα». Ἀμήν».

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης  εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν  θ. Λειτουργίαν, ἦς προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ  Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμ. ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν αὐτοῖς τόν θεῖον λόγον καί μετέφερεν αὐτοῖς τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἐν Ἀθήναις, Σάββατον 30 Μαΐου 2009

«Ὅ ἑωράκαμεν καί ἀκηκόαμεν καί ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν,

ἵνα καί ἡμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ’ ἡμῶν (Α’ Ἰωάν. 1-4)»

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

«Τήν ἀνάδειξιν τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἑλληνοφώνων μετά τῶν ἀραβοφώνων Ρωμαιορθοδόξων Χριστιανῶν ἀφ’ ἑνός καί τῶν λοιπῶν ὁμοδόξων Χριστιανῶν ἀφ’ ἑτέρου, ἔθεσεν ὡς σκοπόν αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῆς ἱδρύσεως τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης».

Ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς γνωστόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν ἱστορίαν τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ καί συνεπῶς μέ τήν ἱεράν ἱστορίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Τά δέ Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τά ἀναντίρρητα μαρτύρια καί τά ψηλαφητά τεκμήρια τῆς ἱερᾶς ταύτης ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Κοινωνός καί μέτοχος τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς καί φυσικῆς αὐτῆς κληρονομίας κατέστη ὑπό τῆς θείας προνοίας ἡ παλαιγενής Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀναδειχθεῖσα οὕτω ὁ φυσικός καί πνευματικός φύλαξ καί λειτουργός αὐτῆς.

Συγκληρονόμος καί ἄμεσος διάδοχος τοῦ Βασιλικοῦ καί αὐτοκρατορικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων ἀναδεικνύεται τό εὐσεβές ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τοῦ ἔθνους δέ τούτου οἱ ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀγῶνες αὐταπαρνήσεως, πολλῷ δέ μᾶλλον τό θυσιαστικόν αὐτῶν αἷμα ἐπισφραγίζουν τά ἐπί τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων θεσμοθετηθέντα προνόμια καί δικαιώματα. Ταῦτα βεβαίως δέν ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν, ὡς ἐσφαλμένως ὑπό τινων ἑρμηνεύεται, ἀλλά μᾶλλον μαρτυρίαν ζῶσαν τοῦ Εὐαγγελικοῦ καί Οἰκουμενικοῦ κηρύγματος τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας.

«Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», παραγγέλλει ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ἀπό Ἱερουσαλήμ.

Ἡ Χριστιανική παρουσία εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί συγκεκριμένως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μέχρι σήμερον ἔρχεται εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ γεγονότος ὅτι τοῦτο ὀφείλεται εἰς τά πνευματικά καί λατρευτικά κέντρα τῆς χριστιανικῆς πίστεως γενικώτερον καί τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδόξου ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως τῆς Ρωμηοσύνης, εἰδικώτερον.

Μέ ἄλλα λόγια, τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν ἐγγύησιν τοῦ Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἀλλά καί διατήρησιν τῆς ἰδιαζούσης  ἐθνικοθρησκευτικῆς ταυτότητος αὐτοῦ. Τοῦτο ἀναγνωρίζεται ὑπό πάντων, τόσον τῶν Χριστιανῶν, ὅσον καί τῶν μή Χριστιανῶν. Οἱ Χριστιανοί, π.χ. διερωτῶνται: «Ἡμεῖς ποῦ ἀνήκομεν; Ποία εἶναι ἡ ἐθνική μας καταγωγή»; κ.τ.λ. Εἰς αὐτό βέβαια συνέβαλε καί συμβάλλει ἀπειλητικῶς ἡ ἔξαρσις τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς τοιαύτης.

Ἡ συμβολή λοιπόν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῶν ἐξ αὐτῶν ἀπορρεόντων δικαιωμάτων καί προνομίων τῆς Ρωμηοσύνης, δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν σωτηριολογικήν καί ἐσχατολογικήν αὐτῶν σημασίαν, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί εἰς τήν ἐν ἐξελίξει τελοῦσαν τἀνῦν διαμόρφωσιν τοῦ διαθρησκειακοῦ καί κοινωνικοπολιτικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ, μέ σημεῖον ἀναφορᾶς πάντοτε τήν Παλαιάν αὐτῆς Πόλιν καί φυσικά τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Σημειωθήτω ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετά τῶν ἄλλων συμπρεσβυγενῶν αὐτοῦ Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς προβάλλουν ὡς αἱ ἀκοίμητοι κανδῆλαι τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τοῦ φωτός τοῦ σῴζοντος θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής τυγχάνει ἡ κατ’ ἀνατολάς Ὀρθόδοξος Ρωμηοσύνη, καί μάλιστα ἐν μέσῳ ἀλλοθρήσκου καί ἑτεροδόξου περιβάλλοντος. Ἐπί πλέον δέ ἡ Ρωμηοσύνη ἀποδεικνύεται ὡς ἡ μόνη συνεκτική καί ἑνοποιός δύναμις τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐθνικοθρησκευτικῶν αὐτῶν ὀντοτήτων.

Ἡ ἰδιάζουσα θέσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ τελοῦντος ὑπό τάς πολιτειακάς ἀρχάς καί ἐξουσίας, δηλονότι, τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καί τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας (ὡς καί τοῦ Πριγκιπάτου τοῦ Quatar) καθιστᾷ τήν ab antiquο ἀναγνωρισθεῖσαν θεσμικήν αὐτοῦ θρησκευτικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἐγκαθίδρυσιν ἐξόχως σημαντικήν, τόσον διά τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσον καί διά τήν συνύπαρξιν τῶν ὁμόρων λαῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ.

Ἐξ ἄλλου ὁ συνδυασμός τῆς διττῆς ἰδιότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὡς Ποιμενάρχου καί ἐν ταὐτῷ Ἡγουμένου τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἀποκαλύπτει τό ἀσκητικόν φρόνημα, ὑπό τοῦ ὁποίου ἐμφορεῖται τό πνευματικόν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἀποτελεῖ χρέος, λοιπόν, ἱερόν πάντων ἡμῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ποιμένων καί ποιμαινομένων, «ἡ κίνησις τοῦ δικαιωτάτου θυμοῦ ἀλλά καί ἡ συλλογή τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστήμης», κατά τό παράδειγμα τῶν θεοφόρων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγιοῦς Ρωμαιορθοδόξου ταυτότητος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἀλλαχοῦ διαβιούντων. Τό ἱερόν δέ τοῦτο χρέος κρίνεται, κατά τήν ταπεινήν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν γνώμην, ἄμεσον καί ἐπιτακτικόν».

Κατά τάς τελευταίας ταύτας ἡμέρας ὁ πρῴην Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α Ἐξοχώτατος κ. Τζίμ Κάρτερ εὑρίσκεται εἰς ἐπίσκεψιν εἰς τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ, τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί τήν Γάζαν.

Ὁ Πρόεδρος κ. Τζίμ Κάρτερ ἐπραγματοποίησεν ἐπίσκεψιν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὡς τό πρῶτον καί ἀρχαιότερον χριστιανικόν καθίδρυμα τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἡ ἐπίσκεψις αὐτή διωργανώθη ἐν συνεργασίᾳ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μετά παραγόντων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί τοῦ Συμβουλίου τῶν Θρησκευτικῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς (Council of the Religious Institutions of the Holy Land) καί ἔλαβε χώραν τήν 7:00 μ.μ. ὥραν τοῦ Σαββάτου, 13^ης Μαΐου, τρέχοντος ἔτους.

Ὁ πρῴην Πρόεδρος κ. Κάρτερ συνωδεύετο ὑπό τοῦ κ. Hrair Balian, Director of Conflict Resolution at the Carter Center, τῆς κας Karin Ryan, Director of Human Rights Program at the Carter Center καί τοῦ κ. Rick Jasculca, Trip Director for Carter Center καί τοῦ κ. Samuel Jones

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἦσαν ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί ἄλλοι. Ἐκ μέρους τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς ἦσαν ὁ ἐν Ἱεροσολύμοις Λουθηρανός Ἐπίσκοπος κ. Munib Younan, ὁ Ἀγγλικανός ἐπίσκοπος κ. Suheil Dawani, ὁ π. Naim Ateek καί ὁ π. Olav Fykse Tveit  τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν.

Ἡ συνάντησις ἔλαβε χώραν εἰς ἀτμόσφαιραν ἐγκαρδιότητος, κατανοήσεως καί ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης. Κατ’ αὐτήν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν Πρόεδρον κ. Τζίμ Κάρτερ καί τήν συνοδείαν αὐτοῦ. Μεταξύ ἄλλων ὁ Μακαριώτατος εἶπεν:

«Εἴμεθα ὑπερήφανοι, διότι ζῶμεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐπιτελοῦμεν ἔργον φυλάκων καί προστατῶν αὐτῶν, ἰδιαιτέρως δέ διά τῆς συμμετοχῆς ἡμῶν  εἰς τήν μακραίωνα ἱστορίαν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τήν ἱερότητα τῆς ὁποίας ἀσπάζονται αἱ τρεῖς μεγάλαι Μονοθεϊστικαί Θρησκεῖαι, ὁ Ἰουδαϊσμός, ὁ Χριστιανισμός καί τό Ἰσλάμ.

Ἡ προσπάθεια τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἔγκειται εἰς τήν προβολήν τῶν ἀξιῶν τῆς εἰρήνης καί τοῦ δικαίου, αἱ ὁποῖαι δυστυχῶς εἰς τούς συγχρόνους καιρούς ἔχουν ἀντικατασταθῆ ἀπό τήν διχόνοιαν καί τό μῖσος.

Ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ εἶναι μοναδική καί προσφέρει τήν δυνατότητα τῆς ὑπερβάσεως τῶν θρησκευτικῶν, πολιτιστικῶν καί ἐθνικῶν συγκρούσεων, μέσῳ, ὅπως πιστεύομεν, τῆς συνδιαλλαγῆς μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἰς τό ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ζωή εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι εἶναι δυνατή ἡ ἁρμονική συνύπαρξις τῶν διαφόρων ἐθνικοθρησκευτικῶν ὁμάδων καί τῶν διαφόρων δογμάτων παρά τήν πολιτικήν κρισιμότητα, τήν ὁποίαν ἀντιμετωπίζει ἡ περιοχή ἡμῶν».

Ἐπίσης, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Θεόφιλος ὑπεγράμμισεν ἐντόνως τό γεγονός τῆς μειώσεως τῆς χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἡ ὁποία δέν ἀναγνωρίζεται κἄν ὡς μειονότης καί ἀνέφερε ὅτι τό Πατριαρχεῖον ἀγωνίζεται διά τήν ἀναχαίτισιν τοῦ κύματος μεταναστεύσεως διά τῆς καλλιεργείας πνεύματος μετριοπαθείας καί συνδιαλλαγῆς μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῶν θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς ἐνισχύσεως τῆς κοινῆς παιδείας χριστιανῶν καί μουσουλμάνων εἰς τά Κοινοτικά αὐτοῦ σχολεῖα. «Ἡ ὑπάρχουσα θρησκευτική πόλωσις», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «δημιουργεῖ καί πολιτικήν τοιαύτην».

Ἀνταπαντῶν ὁ πρῴην Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. κ. Τζίμ Κάρτερ ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον καί τούς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν διά τήν ἐπιφυλαχθεῖσαν αὐτῷ θερμήν ὑποδοχήν καί εἶπε ὅτι θεωρεῖ ὡς εὐλογίαν τήν ἐπίσκεψίν του καί πάλιν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, εἰς τήν ὁποίαν ἔζησε καί ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὡς προσωπικῶς πιστεύει ὡς χριστιανός, καθ’ ὅτι ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας μέχρι καί σήμερον ἐκκλησιάζεται καί κηρύττει εἰς τάς ἐκκλησίας τῆς Λουθηρανικῆς ὁμολογίας, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει.

Πρός τόν Πρόεδρον ὡμίλησαν καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων δύο χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί ἀνεφέρθησαν, ὡς καί ὁ Μακαριώτατος, εἰς τάς δυσκολίας, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζουν οἱ χριστιανοί ὡς ἐκ τῆς τεταμένης πολιτικῆς καταστάσεως τῆς Ἁγίας Γῆς καί τοῦ χωρισμοῦ τῶν ἄλλων πόλεων αὐτῆς ἐκ τῆς Ἱερουσαλήμ, τήν ὁποίαν οἱ ἀρχηγοί τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς θέλουν νά παραμείνῃ, ὡς ἔχουν δηλώσει τοῦτο εἰς κοινήν δήλωσιν αὐτῶν τοῦ 1994, καί προσφάτως τῆς 29^ης Σεπτεμβρίου 2006, ἀνοικτή πόλις διά τούς δύο λαούς καί μέ ἐλευθέραν τήν πρόσβασιν καί τήν λατρείαν διά τούς ὀπαδούς τῶν τριῶν μεγάλων θρησκειῶν.

Εἰς τήν ἐπακολουθήσασαν συζήτησιν ὁ πρῴην Πρόεδρος κ. Τζίμ Κάρτερ εἶπεν ὅτι ἡ θέσις τῶν Η.Π.Α. καθώς καί ἡ προσωπική αὐτοῦ θέσις εἶναι ὑπέρ τῆς ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος τῆς Ἰσραηλο-Παλαιστινιακῆς διενέξεως διά τῆς δημιουργίας δύο βιωσίμων (viable) κρατῶν, ἡ βιωσιμότης τῶν ὁποίων θά βασίζεται ἐπί καθωρισμένων καί ἀνεγνωρισμένων συνόρων τοπικῶς καί διεθνῶς, συμφώνως τῷ  ὁδικῷ χάρτῃ (road map) καί ἐπί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀνεξαρτησίας, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀσφαλείας τῶν πολιτῶν ἑκάστου κράτους.

Ὁ κ. Τζίμ Κάρτερ ἀνέφερε ὅτι κατά τήν πρόσφατον αύτοῦ διέλευσιν ἐκ Δαμασκοῦ ἐπεσκέφθη τόν τόπον τῆς οἰκίας, εἰς τήν ὁποίαν εἶχε διαμείνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.  Διά τήν ἐπιτυχίαν τῆς εἰρηνευτικῆς αὐτοῦ ἀποστολῆς ὁ κ. Κάρτερ ἐζήτησε τάς προσευχάς ὅλων.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Θεόφιλος προσέφερε τῷ Προέδρῳ κ. Τζίμ Κάρτερ χειροποίητον ἐπάργυρον φάτνην, εἰκονίζουσαν τήν γέννησιν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καί τόν πολύτιμον τόμον τῆς ἱστορίας τοῦ Πατριαρχείου, τόν τυπωθέντα ἑλληνιστί καί ἀγγλιστί ἐπί τῇ συμπληρώσει τῶν 2000 ἐτῶν χριστιανοσύνης, ὁ δέ ἰατρός δρ. Ἰωάννης Τλήλ προσέφερε αὐτῷ τό συγγραφέν ὑπ’ αὐτοῦ αὐτοβιογραφικόν βιβλίον μέ τόν τίτλον “I am Jerusalem” περιέχον πολλά στοιχεῖα ἀπό τό προσωπικόν αὐτοῦ ἀρχεῖον διά τήν Ἱερουσαλήμ, τό Πατριαρχεῖον καί τήν ἑλληνικήν παροικίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

«Πόλις τοίνυν μαρτύρων, ἡ πόλις ἐστί τοῦ Θεοῦ, ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ὁ Θεός, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ ἐλευθέρα … Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλου, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν Πατήρ ὁ Θεός, καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀπό ἑνός καί μιᾶς γεννηθέντες, ἀλλ’ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἡ ἁγία πόλις Ἱερουσαλήμ, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί δή τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος προφρόνως καί φερωνύμως τήν μνήμην ἐπιτελοῦμεν. «Ἡμῖν δέ», κατά τόν Μ. Βασίλειον, «οὐχ ἕνα πρόκειται θαυμάζειν, οὐδέ δύο μόνους ….., ἀλλά τεσσαράκοντα ἄνδρας, ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντας».

Ἑπόμενοι τοῖς λόγοις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι, τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι», οὐδέν ἄλλο ἐπιδιώκομεν εἰ μή τήν διακονίαν τῶν μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, τοὐτέστιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀφ’ ἑνός καί τήν εἰς Χριστόν διαπαιδαγώγησιν καί διαφώτισιν τοῦ εὐλαβοῦς ἡμῶν ποιμνίου ἀφ’ ἑτέρου.

Τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τεθεμελιωμένον ἐπί τοῦ σταυρικοῦ καί μαρτυρικοῦ αἵματος τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνεχίζει τήν διά τῆς ὁδοῦ τοῦ μαρτυρίου ἀνοδικήν πορείαν αὐτοῦ, προσβλέπον πάντοτε εἰς τό «βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδή τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.

Δόξαν καί προσκύνησιν ἀναπέμποντες τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς ὑπέρ ἡμῶν θαυμασίοις Αὐτοῦ, εὐχαριστοῦμεν Αὐτῷ.

Εὐχαριστίας ἐκφράζομεν ὡσαύτως ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ μνήμῃ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῆς Σεβαστείας μαρτυρησάντων, ἡμέρᾳ ἐν ᾗ ἄγομεν τά ὀνομαστήρια Ἡμῶν, πρός πάντας ὑμᾶς τούς ἀθρόως παρευρεθέντας καί τιμήσαντας Ἡμᾶς καί συνεορτάσαντας μεθ’ Ἡμῶν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου, ἰδιαιτέρου Προστάτου καί Πάτρωνος τῆς Ἡμῶν Μετριότητος.

Ὅλως ἰδιαιτέρως ὁλοθύμους εὐχαριστίας ἀπευθύνομεν τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐκ μέρους τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῶν προσφιλῶν Ἡμῖν μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Σωτηρίῳ Ἀθανασίου, Γενικῷ Προξένῳ τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις, διαβιβάσαντι Ἡμῖν τάς εὐχάς τῶν μελῶν τῆς σεβαστῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ Τύχωνι, Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῇ Ἐντιμοτάτῃ Πρέσβει τῆς Μολδαβίας εἰς τό Ἰσραήλ, κ. Λαρίσᾳ Μίκολετς, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τῶν ἱερέων καί τοῦ ποιμνίου τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, τῷ Πανοσιολογιωτάτῳ Ἱερομονάχῳ Φιλοθέῳ, Πατριαρχικῷ Ἐπιτρόπῳ εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τῶν ἱερέων καί τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος, τῷ ποληῷ π. Ταουφίκ, ἐφημερίῳ τῆς κώμης Τάϋμπε ἐξ ὀνόματος τῶν ἱερέων τῆς περιοχῆς τῆς Ραμάλλας,  τῷ Πανοσιωτάτῳ Μοναχῷ Φωτίῳ, Σχολάρχῃ τῆς Πατριαρχικῆς ἐν Σιών Σχολῆς, τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Γεωργίῳ Κοτσιμπῷ, διδασκάλῳ ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τῷ Αἰδεσιμωτάτῳ Οἰκονόμῳ Αΐσσα Τούμα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Κοινότητος Ἡμῶν καί τῷ ἐντιμοτάτῳ κ. Χαλήλ Ἀντράους, ἰατρῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριωτικοῦ Συμβουλίου.

Προσέτι δέ δοξολογικάς καί εὐχαριστηρίους δεήσεις ἀναπέμψαμεν τῷ Παντοδυνάμῳ Θεῷ ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει καί τῇ Παλιγγενεσίᾳ τοῦ χριστεπωνύμου Γένους καί εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους. Ἔτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ γένους ἡμῶν ἀγῶσι.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μετά τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ χριστεπωνύμου Αὐτοῦ πληρώματος τιμῶσα τήν παλλιγενεσίαν τοῦ 1821, ἐγκαρδίως εὐχομένη, ἀναφωνεῖ:

Ζήτω τό Ἔθνος.

Ζήτω ἡ 25^η Μαρτίου.

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης»

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 7/20-2-2009, ἐπραγματοποιήθη καί ὡλοκληρώθη ἡ προγραμματισθεῖσα καί προαναγγελθεῖσα ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων Συνάντησις ἐκπροσώπων Νεολαίας ἐκ τῶν Κοινοτήτων τῆς Ἰορδανίας, τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, εἰς Μαδηβᾶν τῆς Ἰορδανίας.

Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Νεολαιῶν, εἷς  ἐξ  ἑκάστης Ἐνορίας καί Κοινότητος, ἑβδομήκοντα πέντε (75) τό σύνολον, προσεκλήθησαν ἀπό τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου μέ διοργανωτάς τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτον,  τόν Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Χρυσόστομον, Ἡγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, τούς πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτας π. Ἰννοκέντιον, π. Ἀριστόβουλον,  τόν πανοσιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Γαλακτίωνα καί τόν ἐκ Κανᾶ φιλόλογον κ. Φάντι Ἀμπντ-Ἐλ-Νούρ.

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Νεολαίας προσῆλθον εἰς τόν παρά τήν Ἀνατολικήν Ὄχθην τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου καί παρά τόν τόπον τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί ἔλαβον μέρος εἰς τήν ἐκεῖ τελεσθεῖσαν Θείαν Λειτουργίαν.

Περί τήν μεσημβρίαν οἱ ἐκπρόσωποι εἶχον ἤδη φθάσει εἰς τήν πόλιν τῆς Μαδηβᾶς, εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, εἰς τό ἐσωτερικόν τοῦ ὁποίου ὑπάρχει εἰς ψηφιδωτόν ὁ βυζαντινός χάρτης τοῦ 6^ου αἰ., ἀπεικονίζων μέ θαυμαστήν ἀκρίβειαν καί τέχνην τήν Ἁγίαν Γῆν τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πέριξ τοῦ Ναοῦ τούτου λειτουργεῖ πλῆρες Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον, ἀναδειχθέν εἰς Πρότυπον Ἐκπαιδευτικόν Κέντρον διά τῆς ἐπιμελείας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκεντίου ὡς καί ξενοδοχεῖον, εἰς τό ὁποῖον καί κατέλυσαν ὡς φιλοξενούμενοι οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Νεολαίας.

Περί τήν 2.00^αν μ.μ. ἔφθασαν ἐξ  Ἱεροσολύμων ὁ Μακαριώτατος μετά συνοδείας τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, διατελέσαντος ἡγουμένου ἐν Μαδηβᾶ, καί παρεκάθισαν εἰς γεῦμα μετά τῶν ἐκπροσώπων τῆς Νεολαίας, παρουσίᾳ τοῦ πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἡρακλέους Ἀστεριάδου καί ἱερέων τοῦ ποιμνίου.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τήν τράπεζαν καί εἰς τόν σύντομον χαιρετισμόν Αὐτοῦ ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τοῦ προσκυνήματος τῆς Μαδηβᾶ ὡς τόπου συναντήσεως τῆς Νεολαίας, ὁ δέ Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Μαδηβᾶ, ἰατρός κ. Ἀντζελάτ, ἀντιπροσφωνῶν,  ἐτόνισε τήν σημασίαν τοῦ προσκυνήματος τῆς Μαδηβᾶ ὡς τῆς καρδίας τῆς Κοινότητος τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς πόλεως τῆς Μαδηβᾶ καί τοῦ ἑλληνορθοδόξου σχολείου αὐτῆς, ἀναδειχθέντος ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκεντίου ὡς κέντρου ἐκπαιδευτικοῦ καί ἐπαγγελματικοῦ, εἰς ὅ συνέβαλε λίαν σημαντικῶς καί ὁ διατελέσας ἐκεῖ ἡγούμενος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος.

Τήν 4.00^ην μ.μ. ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου τῶν Ψυχῶν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Μαδηβᾶς τῇ συμμετοχῇ ὅλων τῶν ἐκπροσώπων τῆς Νεολαίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τά μέλη τῆς Νεολαίας εἰς τήν αἴθουσαν Νεολαίας τοῦ προσκυνήματος τῆς Μαδηβᾶς. Τά κύρια σημεῖα τῆς προσφωνήσεως τοῦ Μακαριωτάτου ἦσαν περίπου τά κάτωθι:

«Συναντώμεθα σήμερον μεθ’ ὑμῶν, τῶν ἐκπροσώπων Νεολαίας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν, Ἰσραήλ καί Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν, ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «ἄφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με, τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὑμεῖς εἶσθε ὡς νέοι ἡ ἐλπίς τοῦ μέλλοντος τῆς Ἐκκλησίας. Διά τούς νέους ἐπέδειξαν  ἰδιαιτέραν ποιμαντικήν εὐαισθησίαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Λάβετε ὡς παράδειγμα τόν Μέγαν Βασίλειον διά τοῦ λόγου αὐτοῦ: «Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων». Ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι καί  Ἡμεῖς προσεγγίζομεν ὑμᾶς, ἵνα ἐν εἰλικρινείᾳ ἀσχοληθῶμεν μέ τούς προβληματισμούς ὑμῶν, ἵνα μεταδώσωμεν εἰς ὑμᾶς τήν ἐμπειρίαν Ἡμῶν καί βεβαιότητα ὅτι ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ  καί τοῖς μυστηρίοις αὐτῆς εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια, τό νόημα καί ἡ γνησιότης τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐν Χριστῷ ζῶμεν, κινούμεθα καί ἐσμεν».

«Βαλόντες χεῖρα ἐπ’ ἄροτρον», ὅτε πρό τριετίας ἐκάλεσεν Ἡμᾶς ὁ Θεός εἰς τό Πατριαρχικόν ἀξίωμα, δέν στρεφόμεθα πρός τά ὀπίσω, ἀλλά ἐπεκτεινόμεθα ἐπί τά ἔμπροσθεν καί προσκαλοῦμεν ὑμᾶς νά ἔλθητε καί νά ἀνακαλύψητε  τούς προσκυνηματικούς, πνευματικούς καί πολιτιστικούς θησαυρούς, τούς ὁποίους ἔχει ἡ Μήτηρ ὑμῶν καί ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Σιωνῖτις Ἐκκλησία, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Εἷς ἐκ τῶν θησαυρῶν τούτων εἶναι  τό προσκύνημα τοῦτο μετά τοῦ χάρτου τής Μαδηβᾶς, ἑλκῦον τήν προσοχήν ἐπισκεπτῶν ἀπό τήν ὑφήλιον.

Τείνομεν πρός ὑμᾶς χεῖρα Πατρικήν ἐν τῷ πνεύματι τῆς ταπεινώσεως, τῆς συγγνώμης, τῆς συγχωρήσεως καί τῆς συνδιαλλαγῆς, τό ὁποῖον μεταδίδει εἰς πάντας ἡμᾶς ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατά τήν περίοδον ταύτην τοῦ Τριῳδίου, τῆς προετοιμασίας τῆς εἰσόδου ἡμῶν εἰς τήν νηστείαν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ἡμεῖς εὐχαριστοῦμεν τόν βασιλέα τῆς Ἰορδανίας Μεγαλειότατον Ἀβδάλλα Β’  Ἴμπν-Χουσέϊν, διά τήν ὑποστήριξιν Αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον μας εἰς τό πλαίσιον τῆς δημοκρατικῆς καί τῆς ἀνεξιθρήσκου διακυβερνήσεως τῆς χώρας τῆς Ἰορδανίας καί τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἰννοκέντιον διά τήν παρεχομένην γενναιόδωρον φιλοξενίαν καί περαίνομεν λέγοντες ὅτι σκοπός τῆς συναντήσεως ταύτης ἦτο  ἡ στενοτέρα γνωριμία ὑμῶν μετά τοῦ Πατριαρχείου καί μεταξύ ὑμῶν καί προτείνομεν πρός τούτοις τόν διορισμόν Ἐπιτροπῆς τῆς Νεολαίας, ἥτις θά εἶναι εἰς ἐπικοινωνίαν ἐπί μονίμου βάσεως μετά τοῦ Πατριαρχείου, ἵνα ἀφουγκράζηται τά προβλήματα, τούς στοχασμούς καί τούς προβληματισμούς τῆς νεότητος διά κατευθύνσεις καί λύσεις».

Μετά τήν ὁμιλίαν Αὐτοῦ, ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη ἐρωτήσεις,  εἰς τάς ὁποίας ἔδωσεν τάς ἑξῆς περίπου ἀπαντήσεις:

Τό Πατριαρχεῖον ἀναγνωρίζει ὅτι πολλά ὑπολείπονται εἰσέτι νά γίνουν, ἀλλά ταῦτα ἀπαιτοῦν χρόνον καί συντονισμόν πολλῶν δυνάμεων. Τό Πατριαρχεῖον, παρά τάς ἐλλείψεις, τάς ὁποίας ὁμολογεῖ καί δέν καλύπτει, καί πρίν, ἀλλά κυρίως τήν τελευταίαν τριετίαν, ἔτεινεν οὗς εὐήκοον εἰς τό ποίμνιον, ἐβοήθησεν εἰς τήν ἀποτελείωσιν ἀνεγέρσεως ναῶν, ἐτέλεσεν ἐγκαίνια αὐτῶν, ἤρξατο νά ἀνεγείρῃ σχολεῖα, ὡς εἰς Μπετζάλλαν, Μπιρζέτ καί Ραμάλλαν, ἀνεβάθμισεν λειτουργοῦντα σχολεῖα, ὡς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τοὺ σχοελείου εἰς Ραμάλλαν, ἀπέστειλε νέους εἰς Ἑλλάδα μέ ὑποτροφίαν διά σπουδάς εἰς ἄλλας ἐπιστήμας καί τήν Θεολογίαν, ἐξετύπωσεν βιβλία ὀρθοδόξου πνευματικῆς οἰκοδομῆς διά τοῦ Συλλόγου αὐτοῦ «Νούρ-Ἰλ-Μασίχ-Φῶς Χριστοῦ» εἰς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἀπέστειλε νέους διά κατασκηνώσεις εἰς Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐβοήθησε χρηματικῶς ἐνορίας, συλλόγους καί σχολεῖα, ἐχορήγησεν γῆν διά συνοικισμόν εἰς χωρίον τῶν Ποιμένων καί εἰς Ναζαρέτ, προέβη εἰς τάς δεούσας ἐνεργείας διά τήν λειτουργίαν τοῦ Μεικτοῦ Συμβουλίου καί ἀναμένει τήν ἀπάντησιν τῶν ἁρμοδίων ἐπί τοῦ θέματος, καλλιεργεῖ πνεῦμα ἑνότητος, καθ’ ὅτι βλέπει ὅτι πάντες ἡμεῖς «Χριστοῦ ἐσμεν» καί οὐχί «τοῦ Παύλου ἤ τοῦ Ἀπολλώ», ἀπέστειλε τόν Ἀρχιμανδρίτην Ἀριστόβουλον ὡς ἐκπρόσωπον εἰς τήν πρόσφατον ἐν Ἀθήναις συνάντησιν τοῦ «Συνδέσμου» τῇ προσκλήσει τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως αὐτοῦ κ. Σπυρίδωνος Τσιμούρη, διώρισε τριακονταμελῆ Συμβουλευτικήν Ἐπιτροπήν  ἐπιλέκτων μελῶν τοῦ ποιμνίου εἰς Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας διά τήν παρακολούθησιν τῶν προβλημάτων τοῦ ποιμνίου καί τήν ἐνημέρωσιν καί τήν παροχήν ὀρθῆς συμβουλίας ἐπ’ αὐτῶν, ἀξιοποιεῖ ἐν διαφανείᾳ τήν περιουσίαν αὐτοῦ διά τήν συντήρησιν τῶν προσκυνημάτων καί τῶν καθιδρυμάτων αὐτοῦ, ἐζήτησε τήν συνεργασίαν μετά τῆς νεολαίας ἑκάστης Κοινότητος ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ ἱερέως αὐτῆς, ἔχει ἀνοικτάς τάς θύρας διά προσερχομένους εἰς ἱερωσύνην καί μοναχισμόν, ἐάν οὗτοι προπαιδεύωνται καταλλήλως εἰς μονάς καί θεολογικάς σχολάς καί δέν θεωροῦν τό λειτούργημα καί ἀξίωμα τοῦτο ὡς βιοπορισμόν καί ἐάν διακρίνωνται ἀπό πνεῦμα ὑπακοῆς καί ταπεινώσεως καί διά τοῦ τρόπου αὐτῶν προθύμως συντελοῦν εἰς τήν οἰκοδομήν καί τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπί τούτοις  ὁ Μακαριώτατος, εὐλογῶν, ἔλυσε τάς ἐργασίας τῆς  συναντήσεως ταύτης, ἀναθέτων εἰς τόν Ἀρχιμανδίτην π. Ἀριστόβουλον νά ἀπαντήσῃ εἰς ἄλλας ἐρωτήσεις ἀφορώσας εἰς πνευματικήν κατεύθυνσιν καί εἰς τήν συνέχειαν τῆς ἀρξαμένης ταύτης συνεργασίας μετά τῆς νεολαίας μέ προοπτικήν τῆς ἑπομένης  συναντήσεως τό προσεχές θέρος εἰς καθορισθησόμενον τόπον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων

ngg_shortcode_3_placeholder

Ἀπό 11-14^ης Φεβρουαρίου 2009 ἔλαβε χώραν εἰς Βηθλεέμ ἡ 15^η Συνάντησις βουλευτῶν καί ἄλλων προσωπικοτήτων Ὀρθοδόξων κρατῶν, τήν  ὁποίαν διωργάνωσε τό International Foundation for the Unity of Orthodox Christian Nations /Διεθνές ῞Ιδρυμα διά τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν  Ἐθνῶν, ἐν συνεργασίᾳ μέ τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί μέ θέμα: “The role of traditional religions in search of peace decisions and answers to the challenge of a global and regional threats and conflicts”. / «Ὁ ρόλος τῶν παραδοσιακῶν θρησκειῶν εἰς τήν ἀναζήτησιν ἀποφάσεων εἰρήνης καί ἀπαντήσεων εἰς τήν πρόκλησιν τῶν  παγκοσμίων καί περιφερειακῶν ἀπειλῶν καί διαμαχῶν».

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Διασκέψεως εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν “Convention Center” παρά τάς λίμνας τοῦ Σολομῶντος, μεταξύ Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος, ἐκήρυξε ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’.

Ἐξ ὀνόματος τοῦ Προέδρου τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, κ. Μαχμούντ Ἀμπᾶς Ἀμποῦ-Μάζεν, ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ Πρωθυπουργός τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, κ. Σαλάμ Φαγιάντ. Ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἱδρύματος ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ Πρόεδρος αὐτοῦ, καθηγητής κ.  Valeri Alexeev καί ὁ κ. S. Popov, Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Σχέσεων μέ δημοσίους συλλόγους καί θρησκευτικά ἱδρύματα.

Εἰς τήν ἐναρκτήριον συνεδρίαν ἀνεγνώσθη ὁ Χαιρετισμός, τόν ὁποῖον ἀπέστειλαν οἱ Μακαριώτατοι Πατριάρχαι Ἀντιοχείας κ. Ἰγνάτιος, Βουλγαρίας κ. Μάξιμος καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος.

Πρός τιμήν τῶν  120 μελῶν τῆς Διασκέψεως ταύτης, παρέθεσε δεῖπνον τό ἑσπέρας τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν, Πέμπτης, 12^ης Φεβρουαρίου, εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ἐν Ραμάλλᾳ Προεδρείου Αὐτοῦ, ὁ Πρόεδρος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας,  κ. Μαχμούντ Ἀμπᾶς-Ἀμποῦ Μάζεν,  προσκεκλημένου ὄντος, τῆς Α. Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, κ.κ. Θεοφίλου μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ.

Τούς μετέχοντας τῆς Διασκέψεως μετά τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς (Missia) Ἀρχιμανδρίτoυ Τύχωνoς καί ἐπί παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα, κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, ἐδέχθη ὁ Μακαριώτατος  εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, τήν Παρασκευήν, 13^ην Φεβρουαρίου, 2009.

Δραττόμενος τῆς  εὐκαιρίας τῆς συναντήσεως ταύτης ὁ Μακαριώτατος παρεκάλεσε τό γηραιόν καί διακεκριμένον μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, κ. Ἰωάννην Τλήλ, νά ἀναγνώσῃ ἐκ τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, “Ι AM JERUSALEM”, περί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὅτι: Οὗτος εἶναι ὁ σύνδεσμος Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, ἡ ἀδιάπτωτος συνέχεια τῆς ἱστορίας τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ σύνδεσμος τοῦ παρελθόντος, παρόντος καί μέλλοντος, ὁ αἰώνιος Ἀβραάμ, ὁ Πατριάρχης ὅλων τῶν κατοίκων τῆς Ἁγίας Γῆς, Χριστιανῶν, Ἰουδαίων καί Μουσουλμάνων. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί οἱ πιστοί Αὐτοῦ ἀνεγίνωσκον τούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα ἐπί 2.000 ἔτη, ὅτε οἱ Ἰουδαῖοι ἐτέλουν ἐν ἐξορίᾳ. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἅγιος Σωφρόνιος ἐχάραξε τό 638 μ.Χ. τόν τρόπον συμβιώσεως Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.

Ὁ πρόεδρος τῆς Διασκέψεως κ. Valeri Alexeev προσέφερε τῷ Μακαριωτάτῳ ἐγκόλπιον ὡς ἀναμνηστικόν δῶρον καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Duma, τῆς Οὐκρανίας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Σερβίας προσέφερον ἐπίσης τά συμβολικά δῶρα αὐτῶν εἰς τόν Μακαριώτατον. Ἀνταποδίδων ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Εἰς τόν διοργανωτήν τοῦ Συνεδρίου ἐκ μέρους τῆς Παλαιστινικῆς Αὐτονομίας, Dr. G. Hanania, προσέφερε τό μετάλλιον τοῦ Πατριαρχείου, ἐπαινῶν αὐτόν διά τήν ἀφοσίωσιν αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἀκολούθως τά μέλη τῆς Διασκέψεως ἐπεσκέφθησαν τόν Πανάγιον Τάφον. Μετά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος παρέθεσεν αὐτοῖς  γεῦμα εἰς τό ξενοδοχεῖον Notre-Dame.

Ὁ Μακαριώτατος, τόσον εἰς τάς προσφωνήσεις Αὐτοῦ, ὅσον καί εἰς τάς συζητήσεις μετά τῶν μελῶν τῆς Διασκέψεως ταύτης ἀνηνέχθη εἰς τήν ὑπόστασιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς: «μάρτυρος τοῦ φωτός τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου». «Τό φῶς τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἶναι εἰρήνη, εἶναι δικαιοσύνη ἐπί τῆς γῆς. Εἶναι ἀληθής φιλανθρωπία, ἡ οποία προέρχεται ἀπό τόν Θεόν μόνον καί ἡ ὁποία προτρέπει ὅλους τούς χριστιανούς νά ἀγαποῦν τόν πλησίον. Ἡμεῖς προσευχόμεθα συνεχῶς εἰς τάς λειτουργικάς προσευχάς ἡμῶν πρός Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγαθός καί ἀγαπᾷ τό ἀνθρώπινον γένος. Εἴθε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά ἐπιδεικνύωμεν τήν ἰδίαν φιλανθρωπίαν εἰς πάσας ἡμῶν τάς πράξεις καί ἐνεργείας. Ἐδῶ, εἰς τήν Βηθλεέμ, ἐγεννήθη ἡ ἀληθινή αὐτή φιλανθρωπία». Ὁ Μακαριώτατος  ὑπεγράμμισε τόν ρόλον τοῦ  Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς τῆς μόνης Αὐτοκεφάλου τοπικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί εἰς τήν διά τούτων διαμόρφωσιν τῆς ταυτότητος τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἐπίσης ὑπεγράμμισε τόν εἰρηνευτικόν καί συμφιλιωτικόν ρόλον τοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς ἀντιξόους περιστάσεις τῆς Ἁγίας Γῆς, ὅπερ καί προσφάτως κατεφάνη διά τῆς ἐμπράκτου συμπαραστάσεως τοῦ Πατριαρχείου εἰς τούς πληγέντας ἐκ τῆς πολεμικῆς συρράξεως εἰς Γάζαν. Τέλος,  ὁ Μακαριώτατος ἐτόνισεν ἰδιαιτέρως τόν ἑνοποιόν ρόλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, διατηρεῖ τήν ἑνότητα τῶν κρατῶν τούτων ἐν τῇ ποικιλίᾳ αὐτῶν, σεβομένη τάς ἐθνικάς, γλωσσικάς καί πολιτιστικάς ἰδιαιτερότητας ἑκάστου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Εἰς τήν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας κυροῦ Ἀλεξίου, παριστάμενος ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος ἐκ μέρους τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ἐξεφώνησε συλλυπητήριον προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἔχουσαν οὕτω.

Μακαριώτατοι Πατριάρχαι καί Πρόεδροι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σμολένσκ καί Καλινινγκράντ κ. Κύριλλε, Τοποτηρητά τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Ἁγιωτάτης

Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας,

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, κ. Dimitri Medvedev

Πανιερώτατοι Μητροπολῖται, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐν αὐτῇ ἐνσωματωμένη Γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τό χριστεπώνυμον ἡμῶν Ὀρθόδοξον ποίμνιον τῆς Ἁγίας Γῆς, μετά λύπης βαθείας, οὐχ ἧττον ὅμως λύπης Κυρίου, ἠνωτίσθησαν πρότριτα περί τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κυροῦ Ἀλεξίου, λίαν ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῶν γενομένου.

Τήν εἴδησιν τῆς κοιμήσεως Αὐτοῦ εὐθύς ἀμέσως ἠκολούθησαν αἱ προσωπικαί προσευχαί Ἡμῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ τρισάγιον εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί μνημόσυνον τό μεσονύκτιον τοῦ Σαββάτου ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων.

Κατά τήν ὥραν ταύτην τῆς ἐξοδίου Αὐτοῦ ἀκολουθίας, ἐν ᾗ προσωπικῶς διά λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεως Ἡμῶν δέν δυνάμεθα σωματικῶς παραστῆναι, ἀντιπροσωπεύει δέ Ἡμᾶς ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Ἱερώτατος Μητροπολίτης τοῦ Θρόνου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, καί Ἀρχιμανδρίτης Στέφανος, ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἡμέτερου Πατριαρχείου παρά τῷ ἐν Μόσχᾳ Ἱεροσολυμιτικῷ Μετοχίῳ, συνοδεύουν τόν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἐκλιπόντα καί εἰς τόν οὐρανόν ὑπό τοῦ Κυρίου κληθέντα, ἀδελφόν Ἡμῶν, αἱ προσευχαί Ἡμῶν, ἅμα δέ καί αἱ σκέψεις βαθείας Ἡμῶν ἐκτιμήσεως πρός τό πρόσωπον Αὐτοῦ καί αἱ ἀναμνήσεις τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγαστῆς συνεργασίας Ἡμῶν.

Ὄντως τόν προκείμενον ἀδελφόν Ἡμῶν, τόν πρός τούς οὐρανούς ὁδεύοντα, διέκρινε πίστις βαθεῖα πρός τόν Θεόν, ἀγάπη ἔμπρακτος πρός τόν πλησίον, ἀφοσίωσις εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ζῆλος ἔνθεος διά τήν κατά Χριστόν ζωήν αὐτῆς, τήν εὐταξίαν αὐτῆς, τήν πρόοδον καί προκοπήν καί διακονίαν τῶν τιμίων μελῶν αὐτῆς ἐν ταῖς πνευμαιτκαῖς ἀλλά καί ὑλικαῖς ἀνάγκαις.

Τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας παρέλαβεν ὄντως ὑπό λίαν δυσκόλους συνθήκας καί ὡς ἔμπειρος οἰακοστρόφος καθωδήγησεν αὐτήν εἰς εὔδιον λιμένα, ὑπερβαίνων τά τρικυμιώδη κύματα τοῦ ἀθεϊστικοῦ διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί ρυθμίζων ἁρμονικάς σχέσεις Αὐτῆς μετά τῆς ρωσικῆς πολιτείας.

Προσωπικῶς εἴχομεν τήν εὐλογίαν νά γνωρίσωμεν Αὐτόν καί νά συνεργασθῶμεν κατά τόν καιρόν τῆς ἐν Μόσχᾳ διακονίας ἡμῶν ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί μετά τήν σύν Θεῷ ἐκλογήν Ἡμῶν ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων διά τῶν ἀντιπροσώπων Αὐτοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί νά ἴδωμεν Αὐτόν ἐκ τοῦ σύνεγγυς κατά τήν πρόσφατον ἐν Κωνσταντινουπόλει ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συγκληθεῖσαν Σύναξιν τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Περί τῶν ἀρετῶν τοῦ τιμίου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός ἐπιλείψει Ἡμᾶς ὁ χρόνος διηγουμένους, διό καί ἐκφράζομεν τά βαθέα Ἡμῶν συλλυπητήρια τῇ  ἀδελφῇ Ὀρθοδόξῳ Ρωσικῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῇ Ρωσικῇ Πολιτείᾳ καί ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου διακαῶς δεόμεθα τοῦ Κυρίου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων καί ὑπέρ ἐνισχύσεως τῆς ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν μεταβατικήν ταύτην περίοδον τῆς χηρείας αὐτῆς πρός ἀνάδειξιν ποιμένος ἀξίου, ἵνα συνεχίσῃ τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ, πρός βοήθειαν, οἰκοδομήν καί σωτηρίαν τοῦ εὐσεβοῦς καί εὐλογημένου ρωσικοῦ λαοῦ καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Εἴη αἰωνία ἡ μνήμη Αὐτοῦ.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐπί τῷ θεσμικῷ γεγονότι τῆς ἐγκαταστάσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τοῦ Ἀποστολικοῦ καί Σταυρικοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ καί Πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἡ σημερινή τρίτη ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος τῆς Ἡμῶν Ἐλαχιστότητος ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, ἀφορῶσαν οὐχί εἰς τό πρόσωπον Ἡμῶν, ἀλλ΄ εἰς τόν σκοπόν καί τήν ἀποστολήν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐν γένει καί εἰδικῶς τῆς τοπικῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, «ἥν ἐκτήσατο τῷ τιμίῳ Αὐτοῦ Αἵματι».

Ἡ Ἐκκλησία, οὖσα τό Σῶμα τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας, ἐντός τοῦ κοσμικοῦ καί ἱστορικοῦ ἡμῶν γίγνεσθαι, ἐπιβεβαιοῦται καί ἐπιμαρτυρεῖται διά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν Ποιμένων καί πιστῶν οἰκονόμων τοῦ ὁρατοῦ καί ἐν ταὐτῷ ἀοράτου σωτηριώδους Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας.

Τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων θεόθεν ἐμπιστευθέν τήν διαφύλαξιν καί διακονίαν τῶν Πανσέπτων Μαρτύρων τῆς Πίστεως ἡμῶν, τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, συνεχίζει ἀδιακόπως τήν δισχιλιετῆ αὐτοῦ μοναστικήν περί τά Προσκυνήματα πορείαν καί τήν ἀδιάλειπτον μέριμναν ὑπέρ τοῦ εὐσεβοῦς Ποιμνίου αὐτοῦ, τῇ βοηθείᾳ τῆς Θείας Προνοίας, ἀλλά καί τῇ συνεργείᾳ τῶν μέχρις αἵματος θυσιῶν τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, μή πτοούμενον ἐκ τῶν ἐπιβουλευομένων καί καραδοκούντων πολεμίων ὁρατῶν καί ἀοράτων, μακρόθεν καί ἐγγύθεν.

Ἡ σεμνή αὕτη ἑόρτιος ἐπέτειος, ἀφ’ ἑνός μέν διατρανοῖ τούς κυριακούς λόγους, ὅτι «Πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσι» (Ματθ. 16, 18) τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ σηματοδοτεῖ τό ἱερόν χρέος διά τήν διαφύλαξιν τοῦ ἰσχύοντος μέν θρησκευτικοῦ καί Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τοῦ διασφαλίζοντος τά ἐθιμικῶς καί νομικῶς κατοχυρωθέντα Προνόμια καί αὐτοφυῆ Δικαιώματα τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ρωμαίων, ἐπισημαίνοντος δέ τήν βαθυτέραν οἰκουμενικήν σημασίαν τῆς Πόλεως Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν ὁποίαν πάντες προσκαλοῦνται νά προσέλθουν, κατά τήν δαπίστωσιν τοῦ σοφοῦ Παύλου, «προσεληλύθατε Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν Ἀγγέλων, πανηγύρει καί Ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς, καί κριτῇ Θεῷ πάντων» (Ἑβρ. 12, 22.23).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Πόλιν τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, τήν τεθεμελιωμένην ἐπί τοῦ σταυρικοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δέν παύει νά διαβάλλῃ ὁ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, ὁ σατανᾶς, προκειμένου νά προκαλέσῃ τήν διάσπασιν τῆς ἐν Χριστῷ μέν ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς εἰρηνικῆς δέ καταστάσεως τῆς Πόλεως τοῦ Θεοῦ, διά τῶν ἑωσφορικῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀπειθείας, τά ὁποῖα προεκάλεσαν καί προκαλοῦν τήν κατά τοῦ Θεοῦ ἀνταρσίαν καί συνεπῶς τήν ἁμαρτητικήν τοῦ ἀνθρώπου πτῶσιν.

Ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ γνωστή ἀνά τήν οἰκουμένην ὡς τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, πειθαρχοῦσα καί μένουσα πιστή εἰς τήν ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν Παράδοσιν αὐτῆς, καλεῖται νά κηρύττῃ τήν σῴζουσαν και ἐλευθεροῦσαν μαρτυρίαν αὐτῆς, στοιχοῦσα εἰς τούς ἀποστολικούς λόγους «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3.4) ὡς καί εἰς τήν συμβουλήν καί ἐντολήν τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ τοῖς συναγγέλοις αὐτοῦ, «στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου. Πρόσχωμεν».

Ἐπί τούτοις, δεόμενοι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως κατευθύνῃ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εὐδίους καί εἰρηνικούς, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς τιμήσαντας τήν ἡμέραν ταύτην, δύναμιν, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Σωτήριον Ἀθανασίου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Θεοφάνη, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Ἀλεξίου, πρός τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον,  τόν ἀξιότιμον κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτι, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρι, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Κωνσταντίν Κάρμας, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ Ποιμνίου ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Ἠλίαν Χούρη ἐκ τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Γεώργιον Σαχουάν ἐκ Μπετζάλλας, τόν ἀξιότιμον Δρ. Χαλίλ Ἀντράους, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Κοινοτήτων τοῦ Βορρᾶ καί πρός τούς Ὁσιολογιωτάτους καί Αἰδεσιμολογιωτάτους Ἱερεῖς, ἀντιπροσώπους ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σύρου καί Τήνου, διαβιβάσαντας Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δωροθέου  καί ἅπαντας τούς παρισταμένους εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου. Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

ngg_shortcode_5_placeholder

«Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω

ἕως ἄν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου,

τό δέ σωτήριόν μου ὡς λαμπάς καυθήσεται» (Ἠσ. 62, 1)

Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε καί

τίμια  μέλη τοῦ

« Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου»

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Οἱ προφητικοί λόγοι τοῦ μεγαλοφωνοτάτου Προφήτου Ἠσαΐου ἀφοροῦν εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα λόγον τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας, τῆς Ἱστορίας τῆς Σωτηρίας, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα εἰς τό Ὄρος Σινᾶ καί κορυφώνεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, καί δή εἰς τόν ἱερόν τόπον τοῦ Σταυρικοῦ Πάθους, τοῦ Γολγοθᾶ,  καί τῆς Τριημέρου Ταφῆς, τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ Πανάγιος Τάφος ὡς τό προσκυνηματικόν κεφάλαιον τῆς Ἁγίας Πόλεως ἀποτελεῖ τόν λύχνον περί τόν ὁποῖον καί διά τοῦ ὁποίου καίεται «ὡς λαμπάς τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλαδή ὁ Χριστός, ὁ «ἡτοιμασθείς κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν», ἐπιπλέον δέ ἀποτελεῖ τήν πηγήν ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας ἐξέρχεται τό Φῶς, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου διάκονος καί ὑπηρέτης ἐτάχθη τό μοναστικόν Τάγμα τῶν Σπουδαίων, τό κοινῶς γνωστόν ὡς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Ἡ κατά Χριστόν αὐταπάρνησις, αὐτοθυσία καί κενωτική διάθεσις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τοῦ Προσκυνηματικοῦ Κεφαλαίου τοῦ Παναγίου Τάφου, παρήγαγε τό πνευματικόν μέγεθος τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ, τό δέ πνευματικόν τοῦτο μέγεθος συνθέτουν,  ἀλλά κατά τρόπον θεραπευτικόν, μεταμορφωτικόν καί ἁγιαστικόν, ὅπου προϋποτίθενται ἡ κάθαρσις καί ὁ θεῖος φωτισμός, συνθέτουν  – λέγομεν – ἡ περί λόγου φιλοσοφική ἀντίληψις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἡ ἱστορικῶς καί πολιτισμικῶς διαμορφωθεῖσα πνευματική ἑνότης τῆς Ρωμηοσύνης περί τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐξελληνισθείσης καί ἐκχριστιανισθείσης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἐκφρασταί καί συνεχισταί, ἀλλά καί ἀψευδεῖς μάρτυρες καί ἑρμηνευταί τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία ἑδράζεται ἐπί τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «πάντες γάρ ὑμεῖς υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆςπίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ … οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ, πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 26.28) παραμένουν τά Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τά γνωστά ὡς Ρούμ Ὀρθοντόξ, μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως κατέχον τά πρεσβεῖα τιμῆς. Τό εὐσεβές Γένος τῶν Ἑλλήνων, ὡς γένος Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν καρδίαν τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ὁποίας ἐν προκειμένῳ χαρακτηριστικόν εἶναι ὁ ἄρρηκτος δεσμός μετά τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ. Ἡ δέ σημασία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἔγκειται εἰς δύο τινά : (1) εἰς τό γεγονός, ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν τήν πηγήν τῶν θείων ναμάτων, τά ὁποῖα ἐπιποθοῦν αἱ πνευματικῶς διψῶσαι ψυχαί τῶν ἀνθρώπων, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 41, 2) καί (2) εἰς τό γεγονός, ὅτι τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τά ψηλαφητά τεκμήρια τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τούς τύπους τῶν ἥλων τούς ὁποίους ὁρῶσα καί ἐγγίζουσα φυσικῶς καί αἰσθητῶς ἡ ὀλιγοπιστοῦσα ἀνθρωπίνη ψυχή ἀνακράζει ἀνανήφουσα μετά τοῦ Θωμᾶ «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20, 28).

Τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, ὡς ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένον μέ τό εὐσεβές Γένος καί τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων Ρωμαίων · καί τοῦτο βεβαίως ὀφείλεται εἰς τήν ab antiquo καί de facto  ἐνεργόν συμμετοχήν αὐτοῦ εἰς τήν ἱστορικήν ἐξέλιξιν τῶν Ἁγίων Τόπων, μέ ἀποτέλεσμα τήν διαμόρφωσιν καί διατύπωσιν διά Διεθνῶν Συνθηκῶν τοῦ Καθεστῶτος τῶν Προσκυνημάτων (Status Quo), ὑπό τοῦ ὁποίου ἀνεγνωρίσθησαν καί ἐπεκυρώθησαν τά αὐτοφυῆ καί ἀναφαίρετα ἱερά προνόμια καί δικαιώματα ἡμῶν, τά ὁποῖα ὀφείλομεν νά διαφυλάξωμεν ὡς τήν Θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν Ἡμῖν Παρακαταθήκην, ὡς λόγον ἀποδώσοντες ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ.

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τῷ «Ἑλληνικῷ Συνδέσμῳ τοῦ Παναγίου Τάφου», διά τήν ποικίλην αὐτοῦ ὑποστήριξιν πρός τό Παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν παρέσχε καί παρέχει μέσῳ τῶν ἀξιοτίμων καί ἀξιεπαίνων μελῶν τοῦ Διοικητικοῦ αὐτοῦ Συμβουλίου καί εὐχόμεθα πλήρη εὐόδωσιν τῶν προσπαθειῶν καί καλῶν στόχων αὐτοῦ καί εἰς τό μέλλον. Εὐχαριστῶ.

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. Βαρθολομαῖε

Ἐξοχώτατε κ. Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,

Ἐξοχώτατοι, κ. Πρωθυπουργέ, κ^οι Ἀρχηγοί τῶν Πολιτικῶν Κομμάτων καί Βουλευταί,

Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι τῶν Ἁγιωτάτων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἤ οἱ Πανιερώτατοι τούτων ἐκπρόσωποι,

Εὐσεβές, Χριστεπώνυμον τῆς Ἐκκλησίας πλήρωμα,

Ἡ θλιβερά αὕτη συγκυρία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, διά νά ἀναπέμψωμεν μετά φιλαδέλφου θλίψεως, ἀλλά καί φιλοθέου ἐλπίδος, δέησιν εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα πάντων, «δι’ Οὗ τά πάντα καί εἰς Ὅν τά πάντα», ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν, ἀναχωρήσαντος εἰς τόν προορισμόν πάντων ἡμῶν, τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ, τήν καταυγαζομένην τῷ ἀκτίστῳ Φωτί τῆς Ἁγίας Τριάδος καί θάλπουσαν τούς ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένους.

Εὑρεθέντες ἐνώπιον τοῦ ὀστρακίνου σκεύους, τοῦ προσκαίρου κατοικητηρίου τοῦ προσφιλοῦς ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, δηλαδή τοῦ σκηνώματος Αὐτοῦ, ἀνήχθημεν παρά ταῦτα ὑπό τῶν Ἱερῶν Γραφῶν καί τῶν θεοσόφων διδασκαλιῶν τῶν Πνευματοκινήτων Ἁγίων Πατέρων εἰς τά νοητά, εἰς τήν πέραν τῶν αἰσθητῶν πνευματικήν πραγματικότητα, ἔνθα νῦν ὁ ἀδελφός ἡμῶν πορεύεται · ἄλλως τε ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῶν οὐρανίων Μυστηρίων οἰκεῖος, ὁ διά τῆς χάριτος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθαίρων καί φωτίζων καί τελειῶν τούς μυουμένους, πρότερον ὁ ἴδιος καθαρθείς ἀπό τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας. Κατά τόν οὐρανοφάντορα Ἅγιον Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην «ἱεράρχην ὁ λέγων, δηλοῖ τόν ἔνθεόν τε καί θεῖον ἄνδρα, τόν πάσης ἱερᾶς ἐπιστήμονα γνώσεως, ἐν ᾧ καί καθαρῶς ἡ κατ’ αὐτόν ἱεραρχία πᾶσα τελεῖται καί γινώσκεται. Ταύτης ἀρχή τῆς ἱεραρχίας ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, ἡ Οὐσία τῆς Ἀγαθότητος, ἡ μία τῶν ὄντων αἰτία Τριάς, ἐξ ἧς καί τό εἶναι καί τό εὖ εἶναι τοῖς οὖσι, δι’ ἀγαθότητα».

Ἔμπροσθεν τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς μεταβάσεως ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τά αἰώνια, ἐν ἀναμονῇ τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως καί Ἀνταποδόσεως, ἀποροῦντες διά τήν ἄβυσσον τῶν τοῦ Κυρίου κριμάτων, τοῦ καλέσαντος πρός Αὑτόν τόν ἡμέτερον Ἀδελφόν προώρως, κατά τό ἀνθρώπινον, ἀλλά καί πρός μισθαποδοσίαν ὅσων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγαθῶν εἰργάσατο,  δεόμεθα, ὅπως ὁ τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, Χριστός Ἰησοῦς, παρηγορῇ τό πρός ὥραν ὀρφανισθέν Αὐτοῦ Ποίμνιον, ἀναδείξῃ δέ ἐπάξιον διάδοχον ἐπί τοῦ Ἀριχεπισκοπικοῦ Θρόνου, τόν δέ μεταστάντα, κατατάξῃ μετά τῶν πνευμάτων τῶν τετελειωμένων δικαίων. «Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι· ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν». Ἀμήν. Γένοιτο!