Τήν Τετάρτην,  3/16-9-2009,  ἐπεσκέφθησαν τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον τόν Γ’ οἱ Dr. Gerhard Ludwig Müller, Ἐπίσκοπος τοῦ Regensburg, Dr. Heinrich Mussinghoff, Ἐπίσκοπος τοῦ Aachen, Dr. Gerhard Feige, Ἐπίσκοπος τοῦ Magdeburg τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μετά μικράς ὁμάδος συνοδῶν εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως αὐτῶν ὡς ἀποστολῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν διά τήν γνωριμίαν μέ τάς Ἐκκλησίας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τήν ἐνίσχυσιν τῆς χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τήν περιοχήν αὐτήν. 

Ὁ  ἐπίσκοπος τοῦ Regensburg Dr. Gerhard Ludwig Müller, προσφωνῶν τόν Μακαριώτατον, ἀνεφέρθη εἰς τήν συμβολήν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν θεολογίαν τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς στάσεως αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ χριστολογικοῦ δόγματος τῆς 4^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος, τό 451 μ.Χ., τῆς στάσεως τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου ὑπέρ τῶν δύο θελήσεων καί ἐνεργειῶν τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς στάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν εἰκονομαχικήν ἔριδα καί εἰς τόν διεξαγόμενον σήμερον θεολογικόν διάλογον μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐν συνεχείᾳ ἐπέδωσε εἰς τόν Μακαριώτατον τό μετάλλιον τοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Regensburg διά τήν διδασκαλίαν τῆς Γερμανικῆς γλώσσης εἰς μαθητάς προερχομένους ἐκ τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ Ἀναπληρωτής Διευθυντής τοῦ Ἰνστιτούτου τούτου, κληρικός Dr. Nikolaus Wyrwoll ἦτο μεταξύ τῶν συνοδῶν τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Ἀρχιερέων.

Ἀντιφωνῶν ὁ Μακαριώτατος, ἐκαλωσώρισεν εἰς Ἱεροσόλυμα τόν ἐπίσκοπον τοῦ Regensburg Dr. Müller καί τήν συνοδείαν αὐτοῦ καί ηὐχαρίστησεν αὐτόν διά τούς λόγους του σχετικῶς μέ τήν στάσιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς περιόδους κρίσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὡς καί διά τήν συνεργασίαν ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν.

«Ἡ ἐπίσκεψις ὑμῶν», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «ἔχει σημασίαν διά τήν χριστιανικήν παρουσίαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, εἶναι ἐπίσκεψις συμπαραστάσεως. Ὑμεῖς γνωρίζετε τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καί  τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν. Γνωρίζετε καί τήν τρέχουσαν πολιτικήν κατάστασιν. Ἡμεῖς ζῶμεν ἐντός αὐτῆς. Ὑπάρχει ἐνταῦθα μία γνωστή πολιτική καί θρησκευτική κατάστασις μέ τάς προεκτάσεις αὐτῆς. Τό Πατριαρχεῖον ἡμῶν διά μέσου τῶν αἰώνων ἐκαλλιέργησε πνεῦμα εἰρηνικῆς συμβιώσεως μετά τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Δέν ὁμιλοῦμεν διά διάλογον, διά σχέσιν, ἀλλά διά συμβίωσιν. Σεβόμεθα τά ἱερά προσκυνήματα καί τῶν τριῶν θρησκειῶν. Ἡ Ἱερουσαλήμ καθ’ ἑαυτήν εἶναι Ἁγία Πόλις καί διά τάς τρεῖς θρησκείας. Ἡ Ἱερουσαλήμ ἔχει καθαγιασθῆ μέ τό αἷμα τῶν προφητῶν καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει χῶρος διά τούς ὀπαδούς καί τῶν τριῶν θρησκειῶν. Ἡ πολιτική λύσις τοῦ προβλήματος τῶν Ἱεροσολύμων ἀφορᾷ ἄλλους. Ἡμεῖς ὀφείλομεν νά διατηρήσωμεν τήν πνευματικήν ἰδιομορφίαν τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἡ μείωσις τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου δέν μᾶς φοβίζει: «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον».(Λουκ. 12,32). Ὅλοι ἀναγνωρίζουν τήν προσφοράν καί τήν βοήθειαν τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου ἐνταῦθα. Παραλλήλως ὅμως καί οἱ χριστιανοί χρειάζονται βοήθειαν καί ὑποστήριξιν. Οὗτοι χαρακτηρίζονται ἐνίοτε ὑπό τινων ὡς «παροικία», πρᾶγμα τό ὁποῖον δέν εὐσταθεῖ, διότι οἱ χριστιανοί εἶναι αὐτόχθονες ἐνταῦθα. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τόν θεολογικόν διάλογον, εἴμεθα ὑπέρ. Δέν ἀτενίζομεν ὅμως τοῦτον ἀγωνιωδῶς. Πιστεύομεν ὅτι ὀφείλομεν νά ἀναζητῶμεν ἑνότητα πίστεως καί οὐχί διοικήσεως».

Συνεχίζων ὁ Μακαριώτατος, εἶπεν ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικός διάλογος πρέπει νά συμπεριλάβῃ καί μοναχούς, οἱ ὁποῖοι δέν συγχέουν “speculatiοn and revelation” / «διαλογισμόν καί ἀποκάλυψιν». Αὐτοί γνωρίζουν ὅτι εἰς τόν χριστιανισμόν δέν ὑπάρχει speculation. Γνωρίζουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ θέωσις. Οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν καί οἱ ἡγέται τῶν Ἐκκλησιῶν θά πρέπῃ νά εἶναι εὐτυχεῖς, ἐάν συνυπάρχουν τά δύο ἐπίπεδα διαλόγου, ἀγάπης καί ἀληθείας, ὄχι μόνον ἀγάπης.

Ὁ Μακαριώτατος  ἐτόνισεν ὅτι εἶναι καιρός νά ἐξετάσουν πλέον αἱ δύο Ἐκκλησίαι, ποῖα εἶναι τά διαιροῦντα αὐτάς, καί οὐχί ποῖα τά ἑνοῦντα αὐτάς σημεῖα. «Τά ἑνοῦντα αὐτάς συνεζητήθησαν κατά κόρον εἰς τό παρελθόν. Ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως εὑρίσκεται εἰς τήν ἀναγνώρισιν τῶν ἀδυναμιῶν ἡμῶν. Εἶναι καιρός πλέον διά τήν ἐγχείρησιν τῶν τραυμάτων ἡμῶν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Δευτέραν, 1^ην-14^ην Σεπτεμβρίου 2009, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐτέλεσε τήν ἱεράν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, τό Ἑλληνορθόδοξον Γυμνάσιον καί Λύκειον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως, Γέροντος Δραγουμάνου κ. Χριστοδούλου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σχολάρχου μοναχοῦ π. Φωτίου. Ἡ  Σχολή ἀκολουθεῖ τά μαθήματα τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων τῆς Ἑλλάδος. Εἰς αὐτήν φοιτοῦν μαθηταί, οἱ ὁποῖοι θά στελεχώσουν μετά τήν ἀποφοίτησίν των τήν Ἱεράν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ συμμετεῖχαν πάντες, διδάσκοντες καί διδασκόμενοι. Κατ’ αὐτήν ὁ Μακαριώτατος  Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσεφώνησε διδάσκοντας καί διδασκομένους ὡς ἑξῆς:

«Ἀγαπητοί μαθηταί καί ἀγαπητοί διδάσκοντες, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἰδιαιτέρα χαρά καί συγκίνησις κατέχει Ἡμᾶς ταύτην τήν εὐλογημένην ἡμέραν, πρώτην τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου καί ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, διότι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τήν Ἱεράν Πατριαρχικήν Σχολήν, διά τήν τέλεσιν τοῦ ἁγιασμοῦ ἐπί τῇ ἐνάρξει τῶν μαθημάτων τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους.

Ἡ Πατριαρχική Σχολή, εἰς τήν ὁποίαν φοιτᾶτε, εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διότι κατέστη τό φυτώριον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύονται ἱκανά στελέχη τῆς Ἀδελφότητος, ἵνα ἐπανδρώσουν τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων, νά προσφέρουν τήν διακονίαν αὐτῶν εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί εἰς τό εὐλαβές ποίμνιον ἡμῶν, τό ὁποῖον διά μέσου τῶν αἰώνων ζῇ καί κινεῖται ἐντός τῶν Ἁγίων Τόπων, πέριξ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί ἐντός τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ζῶμεν εἰς μίαν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἡθική, ἀλλά καί ἡ φυσική τάξις τῶν πραγμάτων ἔχει ἀνατραπῆ καί ἡ σύγχυσις κυριεύει τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Κύριος σκοπός τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς εἶναι νά ἀναδείξῃ προσωπικότητας, ἐμφορουμένας ὑπό τοῦ φρονήματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ φωτός τῆς Τρισηλίου Θεότητος καί τοῦ φωτός τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως,  περί αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ ὁποίου φωτός ὁ Κύριος εἶπεν εἰς τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ: «Οὕτως λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσν τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 14-16). Τούτους τούς Κυριακούς λόγους ἀπευθύνομεν καί Ἡμεῖς σήμερον πρός ὑμᾶς, τούς μαθητάς, οὕτως ὥστε νά τούς ἐνστερνιστῆτε, διά νά συνεχίσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἱεράν αὐτήν ἀποστολήν ἡμῶν, καί διά νά δώσωμεν τήν καλήν μαρτυρίαν ἐδῶ εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Ἔχομεν τό μέγα προνόμιον νά εἴμεθα λειτουργοί καί διάκονοι τῶν ἱερῶν τόπων, οἱ ὁποίοι συνδέονται ἄρρηκτα μετά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, μετά τοῦ μυστηρίου τῆς φανερώσεως τῆς ἀληθείας. Τοῦτο ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός τῆς προσελεύσεως ἐνταῦθα ἑκατοντάδων καί χιλιάδων προσκυνητῶν ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί κυρίως ἀπό τά Ὀρθόδοξα κράτη. Οὗτοι δέν προσέρχονται μόνον, διά νά προσκυνήσουν, ἀλλά διότι ἀναζητοῦν νά θεωρήσουν μέ τούς ἰδίους φυσικούς, ἀλλά καί πνευματικούς αὐτῶν ὀφθαλμούς τό μέγα γεγονός τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί νά ψηλαφήσουν τήν σεσαρκωμένην ἀλήθειαν. Εἰς τοῦτο συνίσταται ἡ μεγάλη ἀποστολή τοῦ Ἁγιοταφίτου καί εἰς ταύτην ἀκριβῶς τήν ἀποστολήν καλεῖσθε ὑμεῖς, οἱ μαθηταί καί πάντες ὅσοι ἄλλοι προσφέρουν τήν διακονίαν αὐτῶν, νά ἀναλάβητε εὐθύνας ἱεράς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων ἡμῶν.

Εὔχομαι τό νέον σχολικόν ἔτος νά ἀποβῇ καρποφόρον καί ὠφέλιμον καί δι’ ὑμᾶς, ἀλλά καί διά τούς γονεῖς ὑμῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπην καί εὐλάβειαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἐνεπιστεύθησαν ὑμᾶς εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Θέλομεν ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ νά εὐχαριστήσωμεν ἐκ βάθους καρδίας τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, π. Φώτιον, ὁ ὁποῖος ἀόκνως καί ἀκαταπαύστως ἐργάζεται διά τήν εὔρυθμον λειτουργίαν αὐτῆς, τόσον εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν, ὅσον καί εἰς τόν διοικητικόν τομέα. Θέλομεν ἐπίσης νά καλωσορίσωμεν τούς ἐλλογιμωτάτους καθηγητάς, οἱ ὁποῖοι θά ἐργασθοῦν εἰς τό σχολεῖον, νά τούς εὐχηθῶμεν καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ἀνάληψιν τῶν νέων καθηκόντων αὐτῶν καί νά τούς διαβεβαιώσωμεν ὅτι ἀπολαμβάνουν τῆς ἀμερίστου συμπαραστάσεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντος, τόσον Ἡμῶν τῶν Ἰδίων, ὅσον καί τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας, τῆς ὁποίας Πρόεδρος εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐλευθερουπόλεως, Γέρων Δραγουμᾶνος κ. Χριστόδουλος, ὅπως ἐπίσης καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Καί πάλιν σᾶς εὔχομαι καλήν σχολικήν χρονιάν καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ φωτός νά φωτίζῃ νά εἰρηνεύῃ καί νά ἐνσταλάζῃ εἰς τάς καρδίας πάντων τό φῶς Του, τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην Του».

Μετά τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τῶν ἐκδηλώσεων τῆς Σχολῆς, ὅπου ὁ Σχολάρχης π. Φώτιος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὡς ἑξῆς:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

κ.κ. καθηγηταί, ἀγαπητοί μαθηταί,

Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερον τήν Ἐκκλησιαστική Πρωτοχρονιά. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέν με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς, ἀπέσταλκέν με,… κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν». (Λουκ. 4,18.), θά μᾶς ἀναγγείλει ὁ Κύριος. Ἕνας νέος χρόνος ἀρχίζει, μία νέα περίοδος, τήν ὁποίαν καλεῖται νά βαδίσῃ ὁ ἄνθρωπος, περίοδος πού, ἐν ἀντιθέσει μέ τήν ἀρχαιότητα, καταυγάζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἐξέλθῃ τῆς πτωχείας του, νά ἀνακτήσῃ τό κατ’ εἰκόνα καί να πορευθῇ πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν, νά κατακτήσῃ καί νά μεταμορφώσῃ τόν κόσμον, νά βασιλεύσῃ τῆς κτίσεως, νά ἐκπληρώσῃ τόν σκοπόν, διά τόν ὁποῖον ἐδημιουργήθη.

Σήμερα ἀρχίζει καί μία νέα σχολική χρονιά. Διδάσκαλοι καί μαθηταί καί πάλιν καλοῦνται ἕκαστος ἀπό τήν δική του σκοπιά, νά ἐπιτελέσουν τό ἔργο τῆς Παιδείας. Ἔργον ἐξαιρετικά δύσκολο εἰς τήν ἐποχήν μας, ἐποχήν ἀμφισβητήσεως τῶν πάντων καί ἀποπροσανατολισμοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐγκαταλείψει τήν πορεία του πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἔχει στραφεῖ πρός τόν γήϊνο παράδεισο, πού τοῦ ὑπόσχεται ἡ τεχνολογία, παράδεισον ὅμως πού θά μποροῦσε νά πῇ κανεῖς, δέν διαφέρει ἀπό τήν κόλαση, ἀφοῦ ἀναγκάζεται νά ἐπιδοθῇ σ’ ἕναν ἀγώνα ἱκανοποίησης ἀναγκῶν, συχνά περιττῶν, πού δημιούργησε ὁ τεχνικός πολιτισμός μέ τίς ἀνέσεις. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀνάγκες αὐτές νά γίνουν σκοπός τῆς ζωῆς, νά λησμονηθῇ τό ἀληθινό νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, προωρισμένον διά τήν θέωσιν, νά μεταβληθῇ σέ ἀνώνυμο παραγωγική μονάδα, σέ δοῦλο μιᾶς ἀνικανοποίητης ἀπό ἀνέσεις καί ἀγαθά κοινωνίας. Δυστυχῶς πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτή κινεῖται σήμερον καί ἡ Παιδεία, ἀφοῦ θέτει σάν κύριο μέλημά της τήν συσσώρευση γνώσεων καί ἀπόκτηση δεξιοτήτων γιά τήν  παραγωγή ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἐνῷ κύριος στόχος της θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἐνοίκηση στόν ἄνθρωπο τῆς ἀληθινῆς καί ἐνυπόστατης σοφίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἤ ὅπως ἐπιγραμματικά λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστί».

Μακαριώτατε,

«Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω.15,5.), εἶπε ὁ Κύριος καί «θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἔστιν Ἰησοῦς Χριστός»(Α’Κορ. 3,11.), ἀναφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν διδασκαλία, τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή του καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πρέπει νά εἶναι γιά ὅλους μας τά πνευματικά πρότυπα στήν καθημερινή πορεία μας πρός τήν αἰωνιότητα.

Αὐτή τήν ὥρα μέ τήν ἔναρξη τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους, ἡ Πατριαρχική Σχολή, τό φυτώριον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, διδάσκοντες καί διδασκόμενοι ἔχομε τήν ἰδιαιτέραν χαράν καί εὐλογίαν νά ἁγιάζεται τό ἔργο μας ἀπό τήν Ὑμετέρα σεβαστή Πατρότητα καί νά λαμβάνωμεν τήν ἐξ ὕψους βοήθειαν, ἡ ὁποία εἶναι ἀναγκαία διά νά ἐπιτελέσῃ ἡ Σχολή τήν ἀποστολή της, ἀποστολή ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν τόσο σημαντική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, σημαντική γιά τό Ἔθνος μας, τήν περιοχή μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Οἱ δόκιμοι τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς θά κληθοῦν νά διαφυλάξουν ἀλώβητο τήν Ἱερά καί Ἐθνική παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας, τά προσκυνήματα καί τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ἐδῶ εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, τούς Τόπους πού καθηγίασε ἡ ἐπί Γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου μας.

Πολλά τά ἔτη σας, Μακαριώτατε».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Ἡ πόλις Σαχνίν εἶναι μία ἐκ τῶν πόλεων τῆς περιοχῆς Ἄκκρης-ἀρχαίας Πτολεμαΐδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ. Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τῶν 28.000 χιλιάδων κατοίκων περί τούς 1500 εἶναι Χριστιανοί, οἱ δέ λοιποί εἶναι Μουσουλμᾶνοι. Ἐκ τῶν Χριστιανῶν περί τούς 700 εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι (Rum Orthodox). Οὗτοι ἀποτελοῦν μίαν τῶν 12 ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος-Ἄκκρης τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Οὗτοι, παρά τόν μικρόν σχετικῶς ἀριθμόν αὐτῶν, κατώρθωσαν νά ἀνεγείρουν μεγαλοπρεπῆ ναόν πρός τιμήν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, καθ’ ὅτι ὁ παλαιός ναός αὐτῶν ἦτο μικρός διά τάς ἀνάγκας αὐτῶν. Εἰς τόν ναόν αὐτόν προσῆλθεν, προσκληθείς ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, ἵνα τελέσῃ τήν πρώτην θ. Λειτουργίαν.

Ὄντως ὁ Μακαριώτατος ἔφθασε μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων ἐκ τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, Δευτέρας, 8^ης Σεπτεμβρίου 2009, μετά τρίωρον αὐτοκινητικήν πορείαν.

Ἅμα τῇ ἀφίξει, ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός πρό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως ὑπό προπομπῆς ἐκ τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως, κ. Μάζεν Γανάϊμ, τοῦ αἰδεσιμωτάτου ἱερέως τῆς ἐνορίας, οἰκονόμου π. Σαμουήλ καί τινων μετ’ αὐτῶν. Οὗτοι προεπορεύθησαν τοῦ αὐτοκινήτου τοῦ Μακαριωτάτου ἄχρι τῆς εἰσόδου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

Πρό τῆς εἰσόδου τοῦ ναοῦ ἦσαν ἐνδεδυμένοι οἱ ἡγούμενοι καί οἱ ἑνοριακοί ἱερεῖς τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν. Ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τήν εἴσοδον εἰς τήν κάτωθι τοῦ ναοῦ μεγάλην αἴθουσαν, χρησιμοποιουμένην προσωρινῶς ὡς Ἐκκλησίαν, ἄχρι συμπληρώσεως ἀπαραιτήτων τεχνικῶν καί διακοσμητικῶν ἐργασιῶν τοῦ Ναοῦ. Εἰσοδεύσας, ἤρξατο τῶν καταβασιῶν «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς…».

Τελέσας τόν Ὄρθρον, προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Μητροπολιτῶν Βόστρων κ. Τιμοθέου, Ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, πολλῶν ἱερομονάχων καί ἱερέων καί τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς πόλεως καί ἄλλων ἐν συρροῇ καί ἐν κατανύξει συμμετεχόντων καί τῆς χορῳδίας τῆς πόλεως, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, βυζαντινῶς ψαλλούσης.

Μέ ἐκκλησιαστικήν βυζαντινήν μεγαλοπρέπειαν καί κατάνυξιν ἐτελέσθη ἡ θ. Λειτουργία και ἐμυσταγώγησε πάντας εἰς τό νόημα τῆς ἑορτῆς τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου ὡς τῆς προαγγελίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διά τῆς ἐκ τῆς Θεοτόκου ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον  εἰς τούς πιστούς ἔχοντα οὕτως:

«Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιᾶσθε λαοί· ἰδού γάρ τοῦ φωτός ὁ νυμφών καί ἡ βίβλος τοῦ Λόγου τῆς Ζωῆς, ἐκ γαστρός προελήλυθε· καί ἡ κατά ἀνατολάς πύλη ἀποκυηθεῖσα, προσμένει τήν εἴσοδον τοῦ ἱερέως τοῦ Μεγάλου, μόνη καί μόνον εἰσάγουσα Χριστόν εἰς τήν Οἰκουμένην, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡμέρα ἀγαλλιάσεως ἀνέτειλεν ἡμῖν σήμερον ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου. Καί εἶναι ἡ ἑόρτιος αὕτη ἡμέρα ἡμέρα ἀγαλλιάσεως, διότι ὁ τοῦ φωτός νυμφών καί ἡ βίβλος τοῦ Λόγου τῆς Ζωῆς προελήλυθε ἐκ γαστρός, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ σημερινή ἑορτή ἀναφέρεται εἰς τό μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον γεγονός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, δηλαδή εἰς τό γεγονός τῆς τοῦ θείου Λόγου καταβάσεως ἐπί τῆς γῆς διά τήν ἀνάβασιν τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου εἰς τούς οὐρανούς.

«Σήμερον, διαλαλεῖ ὁ ὑμνῳδός καρπογονεῖν ἡ χάρις ἀπάρχεται, ἐμφανίζουσα τῷ κόσμῳ Θεοῦ Μητέρα, δι’ ἧς τά ἐπίγεια τοῖς οὐρανοῖς συνάπτεται εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Εἰς τούς λόγους τούτους συνοψίζεται ὄχι μόνον τό μυστήριον τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑνός καί ἡ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν, ἐπί πλέον δέ ἀποκαλύπτεται ὁ λόγος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς αὐτοῦ.

Τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Δεσποίνης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας φανερώνει καί ἀποδεικνύει εἰς ἡμᾶς ὅτι, πρῶτον, ὁ Θεός Λόγος δέν εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀπρόσωπος, ἀλλά προσωπικός καί προσιτός. Δεύτερον, ὅτι δέν εἶναι ὁ Θεός τοῦ μίσους καί τῆς ἔχθρας, ἀλλά τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀπείρου ἀγάπης καί τρίτον ὁ Θεός τῆς θεραπείας, τῆς μεταμορφώσεως καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου δέχεται μέ τήν ἴδιαν πατερικήν στοργήν καί ἀγαλλίασιν τήν ἐπιστροφήν τοῦ χαμένου γιοῦ του, ἔτσι καί ὁ Θεός Πατήρ ἀναμένει μέχρι τελευταίας στιγμῆς καί τήν ἐπιστροφήν τῶν παιδιῶν Αὐτοῦ.

Ἐδῶ ἀκριβῶς συνίσταται ἡ συμβολή τοῦ προσώπου τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡ ὁποία ἐγένετο σκεῦος ἐκλογῆς καί δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τό νά ἐξέλθῃ, νά ἀπελευθερωθῇ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ἀπό τά ὅρια τῆς ἐθελοθρησκείας καί νά ἀναχθῇ εἰς τό ὕψος καί τό ἀπόθετον κάλλος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας.

«Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἀνταποκρινόμενοι καί ἡμεῖς εἰς τήν προτροπήν τοῦ ὑμνῳδοῦ, ἀγαλλιῶμεν σήμερον ἐπί τῇ πανηγύρει, ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ πόλει ὑμῶν Σαχνίν, τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου. Καί τοῦτο διότι ἡ πόλις ὑμῶν ἀνήγειρεν Ναόν πρός τιμήν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου. Διά τοῦ τρόπου τούτου ἡ Ἀειπάρθενος Μαρία δέν θά εἶναι μόνον πνευματική προστάτις, ἀλλά καί φυσική, διά τοῦ μεγαλοπρεποῦς τούτου ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κόσμημα διά τήν πόλιν ὑμῶν καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης καί ἀμοιβαίου σεβασμοῦ ὅλων τῶν κατοίκων καί  ὅλης τῆς γείτονος περιοχῆς. Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀναδείξαντος τήν Ἀειπάρθενον Μαρίαν προστασίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, εἴη μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν».

Πρό τῆς διανομῆς τοῦ ἀντιδώρου ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε εἰς τόν προϊστάμενον τοῦ ναοῦ οἰκονόμον π. Σάλεχ ἁγιογραφημένην εἰκόνα τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, εἰς τόν πατέρα δέ αὐτοῦ, γέροντα ἱερέα π. Γιοῦσεφ Χούρη, ἄγοντα τό χρυσοῦν Ἰωβηλαῖον αὐτοῦ καί παρισταμένου εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἐπί ἀναπηρικῆς καρέκλας, εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τούτῳ ἐπέδωσεν ἐπίσης ἡ Δημαρχία τιμητικήν πλακέταν τῆς πόλεως.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας, ἐξελθών ὁ Μακαριώτατος τοῦ Ναοῦ, ηὐλόγησε τό σῶμα τῶν προσκόπων, σταθμευόντων πλησίον τοῦ ναοῦ τοῦ Ἰσραήλ. Μετά ταῦτα ἠκολούθησαν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Ναοῦ οἱ προσφωνήσεις τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως κ. Μισέλ Γαντούς, τοῦ οἰκονόμου ἱερέως π. Σάλεχ, τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως κ. Μάζεν Γιανάϊμ τῇ παρουσίᾳ ἱερέων ἀντιπροσώπων τῶν ἄλλων δογμάτων, τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας καί τοῦ σεΐχη τῆς πόλεως, τοῦ ἐκ Ναζαρέτ κ. Ράϊκ Ζαρζούρα, Προέδρου τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς καί τῶν ἐκπροσώπων τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων ἄλλων γειτονικῶν πόλεων.

Ἡ καθαρῶς θρησκευτική ὀρθόδοξος ἑορτή, ἑορτασθεῖσα λειτουργικῶς, ἔδωσε τήν εὐκαιρίαν μετά τήν θ. Λειτουργίαν διά συνύπαρξιν εἰς τήν αἴθουσαν καί συνεορτασμόν κοινωνικόν μετά μελῶν τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων καί τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, Ἰουδαϊσμοῦ καί Ἰσλάμ.

Ἀναμνηστική τιμητική πλακέτα ὡσαύτως ἀπενεμήθη εἰς τόν εὐεργέτην ἀνεγέρσεως τῆς Ἐκκλησίας κ. Σαΐντ Χούρῃ.

Τάς ἐν τῇ αἰθούσῃ  προσφωνήσεις καί ἄλλας ἐκδηλώσεις κατέκλεισεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς προσφωνήσεως Αὐτοῦ.

Εἰς αὐτήν ὁ Μακαριώτατος ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς τῆς Ἐκκλησίας τῶν τόπων, εἰς τούς ὁποίους ἔζησεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, τῆς ἐκ στείρας γεννηθείσης, ἧς τό Γενέθλιον τῇ παρούσῃ ἡμέρα ἑορτάζεται. «Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος,  «ἐνσαρκώνει εἰς τούς τόπους αὐτῆς τό ἐπιτελεσθέν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἔργον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Τήν χάριν τούτου ἐπικαλούμεθα ἐπί πᾶν  τό ποίμνιον Ἡμῶν, ἐπί πάντας τούς κατοίκους τῆς πόλεως ὑμῶν, Ἰουδαίους καί Μουσουλμάνους καί ἐπί τήν Ἀστυνομίαν».

Τό μετάλλιον τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀπένειμεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν γηραιόν ἱερέα π. Γιοῦσεφ καί εἰς τόν Δήμαρχον. Εἰς τόν ἱερέα καί τό Κοινοτικόν Συμβούλιον ἐπέδωσε χρηματικήν δωρεάν 15.000 USD $ ὡς συνδρομήν εἰς τό ἔργον τῆς ἀποπερατώσεως τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξος Κοινότης τοῦ Σαχνίν ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἀναμνηστικήν πλακέταν, ἐν ᾗ ἐκφράζεται ἡ εὐγνωμοσύνη αὐτῆς διά τήν συμπαράστασιν τοῦ Μακαριωτάτου.

Τό σῶμα τῶν προσκόπων διένειμεν εἰς πάντας βιβλίον ἐκδοθέν αὐτοβούλως ὑπ’ αὐτῶν, εἰς τό ὁποῖον σκιαραφεῖται ἡ ποιμαντική δρᾶσις τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τῆς ἐκλογῆς αὐτοῦ πρό τετραετίας.

Ἀκολούθως εἰς τήν παρακειμένην τῇ Ἐκκλησίᾳ μεγάλην αἴθουσαν παρετέθη πλουσία τράπεζα, τήν ὁποίαν ηὐλόγησεν ὁ Μακαριώτατος.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Μάζεν Γιανάϊμ προσεκάλεσε τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ, ἔνθα διά τῶν προσφωνήσεων καί τῆς συζητήσεως ἐτονίσθη τό γεγονός τῆς  εἰρηνικῆς συμβιώσεως εἰς τήν πόλιν τοῦ Σαχνίν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων ἄνευ οὐδεμιᾶς θρησκευτικῆς διακρίσεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό ὄρος Θαβώρ, Ἰταβύριον εἰς τήν θύραθεν γραμματείαν, «δεσπόζει εἰς τό μέσον τῆς Γαλιλαίας, ἀναμέσον τῆς πεδιάδος τοῦ Ἰεζράελ καί τῆς Σκυθουπόλεως, πανταχόθεν ἀπομεμονωμένον ἀπό παντός ἄλλου ὁμόρου ὄρους (Βενιαμίν Ἰωαννίδου, Προσκυνητάριον τῆς  Ἁγίας Γῆς, σ. 349).

Μνείαν τοῦ ὄρους Θαβώρ ἔχομεν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην. Ἀναφέρεται εἰς τούς ψαλμούς: «Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί Σου ἀγαλλιάσονται» (Ψαλμ. 88,13). Ἐπίσης ἀναφέρεται ὡς τό ὅριον τῶν φυλῶν Ζαβουλών καί Ἰσσάχαρ (Ἰησ. Ναυῆ 19, 12-22) καί ὡς ὁ τόπος συγκεντρώσεως τῶν υἱῶν Ἰσραήλ ὑπό τόν Βαρούχ καί τήν Δεβώραν πρό τῆς μάχης κατά τοῦ Σισάρα (Κριτ. 4,6).

Εἰς τήν Καινήν Διαθήκην δέν γίνεται ὀνομαστική μνεία τοῦ ὄρους Θαβώρ. Τοῦτο ὅμως ὑπονοεῖται ὡς τό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου διά τῆς φράσεως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, «ἐν ὄρει ἁγίῳ», «καί ταύτην τήν φωνήν -Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὅν ἐγώ ηὐδόκησα- ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν σύν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ἁγίῳ ὄρει». (Πέτρ. Β’ 1,18).

Παρά τήν καινοδιαθηκικήν ἀνωνυμίαν, ἀρχαιοτάτη πίστις καί παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας συνδέει τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μέ τό ὄρος Θαβώρ.

Εἰς τούς πρόποδας τούτου τοῦ ὄρους ἄφησε ὁ Κύριος τούς ὑπολοίπους μαθητάς Αὐτοῦ καί παρέλαβε μεθ’ Ἑαυτοῦ ἐπί τῆς κορυφῆς τούς τρεῖς προκρίτους, Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην.

Ἐνώπιον αὐτῶν αἴφνης ἔλαμψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος καί τά ἱμάτια Αὐτοῦ ἐγένοντο λευκά ὡς τό φῶς καί ὤφθησαν ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας νά συλλαλοῦν μετ’ Αὐτοῦ περί τῆς σταυρικῆς θυσίας Αὐτοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ Πέτρος προέτεινεν Αὐτῷ νά κατασκευάσουν τρεῖς σκηνάς καί νά μείνουν ἐπί τοῦ ὄρους, ὁπότε καί νεφέλη φωτεινή ἐπεσκίασεν αὐτούς καί ἠκούσθη φωνή ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, Αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκ. 9,28-36).

Συμφώνως πρός τήν ἑρμηνείαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος παρέδωσε τήν θαυμαστήν αὐτήν θέαν τοῦ προσώπου Αὐτοῦ εἰς τούς τρεῖς προκρίτους μαθητάς Αὐτοῦ καί δι’ αὐτῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἵνα προετοιμάσῃ καί ἐνισχύσῃ αὐτούς διά τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ἵνα ὑπομνήσῃ τό πρωτόκτιστον κάλλος τῆς εἰκόνος τοῦ ἀνθρώπου, τό ἁμαυρωθέν μέ τήν πτῶσιν καί ἀποκτώμενον πάλιν διά τῆς πίστεως καί κοινωνίας καί ἑνότητος μετ’ Αὐτοῦ.

Ἐν Αὐτῷ διά τοῦ προσωπικοῦ ἀγῶνος τῶν πιστευόντων εἰς Αὐτόν ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀποβολή τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀσχημίας καί τῆς δυσμορφίας τῶν παθῶν  τῆς ψυχῆς καί ἡ ἔνδυσις τοῦ ἐνδύματος τῆς εὐμορφίας, τῆς κοσμιότητος καί τῆς εὐπρεπείας τῶν ἀρετῶν. Ἡ μεταμόρφωσις αὕτη, εἰς τήν ὁποίαν καλεῖ ὁ Κύριος  τούς εἰς Αὐτόν πιστεύοντας, συνέβη εἰς τόν ὕψιστον βαθμόν εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὡς καί οἱ μαθηταί «τήν δόξαν Κυρίου ἐθεάσαντο καθώς ἠδύναντο, ἐν τῇ ἐμπειρίᾳ τοῦ ἀκτίστου φωτός τοῦ προσώπου Αὐτοῦ».

Ἀνάμνησιν τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τούτου εἶχε καί ἐφέτος ἡ Σιωνῖτις Ἐκκλησία ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους Θαβώρ ἔμπροσθεν καί ἐντός τοῦ περικαλλοῦς ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως, τοῦ ἐκτισμένου μέν ἐπί τῶν ἐρειπίων ἀρχαιοτέρου βυζαντινοῦ ναοῦ ὑπό  τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου (1865), ἁγιογραφημένου δέ προσφάτως θαυμαστῶς δι’ ἀρίστης βυζαντινῆς ἁγιογραφικῆς τέχνης ὑπό τοῦ φιλοπόνου ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος, ἀνακαινιστοῦ ὅλων τῶν χώρων τῆς Μονῆς καί κτίτορος παρεκκλησίου πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Εἰς τόν ὑπαίθριον πευκόφυτον χῶρον ἔμπροσθεν τοῦ Ναοῦ τούτου και ἐπί καταλλήλως προητοιμασμένης ἐξέδρας, εἰς τύπον ἱεροῦ βήματος, ἐτελέσθη νυκτερινή θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ. Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’, συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως,  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τεσσαρακοντάδος ἱερέων ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρουμανίας, Ρωσίας, Οὐκρανίας καί ἐν κατανύξει παρακολουθούντων περί τούς τρεῖς χιλιάδας (3.000) πιστῶν ἐκ τῶν ὡς ἄνω χωρῶν τούτων, δι’ ὅ καί τά βιβλικά ἀναγνώσματα ἀνεγνώσθησαν καί ἡ θ. Λειτουργία ἐτελέσθη ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσιστί καί ρουμανιστί, τῇ παρουσίᾳ δέ καί τῆς πρέσβεως τῆς Μολδαβίας εἰς Ἰσραήλ κ. Λαρίσας Μίκολετς.

Ἐκτός τῶν συλλειτουργῶν ἱερέων περί τούς ἑξήκοντα  καί πλέον προσῆλθον, κρατοῦντες ἐπιτραχήλιον καί ζητοῦντες εὐλογίαν παρά τοῦ Μακαριωτάτου διά τήν θ. Κοινωνίαν. Τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκοινώνησαν καί οἱ πλεῖστοι τῶν πιστῶν, διά τήν εὐταξίαν τῶν ὁποίων, λόγῳ τοῦ συνωστισμοῦ, ἐχρειάσθησαν εἰδικώτερα μέτρα τάξεως.

Εὐθύς ἅμα τῇ ἀπολύσει ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν ἐν συντομίᾳ, διά τόν κόπον τῆς ἀγρυπνίας, τούς πιστούς, ὡς ἑξῆς:

«Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγησεν ἡμᾶς ἐνταῦθα, διά νά ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκάλεσεν ἡμᾶς νά ἀνέλθωμεν εἰς τό ὄρος Θαβώρ, διά νά ἴδωμεν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ταύτην τήν δόξαν εἶδεν ὁ Μωϋσῆς εἰς τό ὄρος Σινᾶ διά συμβόλων. Ταύτην εἶδον οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ εἰς τήν πληρότητα αὐτῆς. Οὕτω καί ἡμεῖς ἤλθομεν εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον αὐτήν τήν στιγμήν ἱστάμεθα, διά νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς μαρτυρίας τοῦ ὄρους Θαβώρ. «Θαβώρ» λέγοντες, ἐννοοῦμεν ὄχι τό φυσικόν, ἀλλά τό πνευματικόν ὄρος Θαβώρ, τό ὁποῖον δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν καί ἀπό  τάς ἀρετάς καί τάς ἐντολάς, τάς ὁποίας μᾶς παραγγέλλει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά τηρῶμεν.

Κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεταμορφώσεως, ὁ Θεός ἐφανέρωσε τό ἄκτιστον φῶς Αὐτοῦ, τήν ἄκτιστον Αὐτοῦ ἐνέργειαν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς προτρέπει νά ἀνέλθωμεν καί ἡμεῖς πνευματικῶς. Κατά τήν ἡμέραν ἀκριβῶς τῆς Μεταμορφώσεως, εἰς αὐτόν τόν τόπον, ἔνθα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς ἠξίωσεν νά ἱστάμεθα, ἠκούσθη ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ Πατρός διά τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, Αὐτοῦ ἀκούετε». Ταύτην τήν παραγγελίαν ἔδωσεν ὁ Θεός εἰς τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν παραγγελίαν καλούμεθα καί ἡμεῖς νά ἀκούωμεν, Αὐτοῦ τάς ἐντολάς νά ἐκτελῶμεν,τό θέλημα Αὐτοῦ νά ἀκολουθῶμεν. Ἀμήν. Γένοιτο».

Κατόπιν ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τάς σταφυλάς καί οὕτως ἔληξεν ἡ νυκτερινή θ. Λειτουργία.

Τήν δέ πρωΐαν ἐτελέσθη θ. Λειτουργία ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, συλλειτουργούντων πολλῶν ἱερέων, τῇ συμμετοχῇ πολλῶν προσκυνητῶν, ἐντοπίων ἀραβοφώνων ὀρθοδόξων καί ἄλλων ἐξ ὀρθοδόξων χωρῶν. Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτάνευσις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ καί δεξίωσις διά πάντας τούς πιστούς. Περί τήν μεσημβρίαν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων παρέθεσε τῷ Μακαριωτάτῳ πλουσίαν τράπεζαν, μέ κατάλυσιν ἰχθύος καί παροχήν ἐκ τῶν εὐλογηθεισῶν σταφυλῶν.

Τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας καί εἰς τό Θεομητορικόν Μνῆμα ἐν Γεθσημανῇ, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου. Οὕτω, δόξα τῷ Θεῷ, πάντες, ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ ἀγῶνος καί τῆς συμμετοχῆς αὐτοῦ ἕκαστος, «φωτί προσελάβομεν φῶς καί μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, ὑμνήσαμεν Τριάδα ὁμοούσιον».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετέσχεν εἰς τήν σύγκλησιν τοῦ «Συμβουλίου τῶν Θρησκευτικῶν Καθιδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς», λαβοῦσαν χώραν τήν 5^ην Αὐγούστου 2009, εἰς τό ξενοδοχεῖον American Colony τῆς Ἀνατολικῆς Ἱερουσαλήμ. Τό «Συμβούλιον τῶν Θρησκευτικῶν Καθιδρυμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς» / “COUNCIL OF THE RELIGIOUS INSTITUTIONS OF THE HOLY LAND” ἔχει τήν ἀρχήν τῆς συστάσεως αὐτοῦ εἰς τό ἔτος 2005. Συνεστήθη μέ τήν πρωτοβουλίαν τοῦ State Department τῶν Η.Π.Α. καί συμφωνίαν ἀντιπροσώπων τῶν τριῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ, ἵνα συνεχίσῃ καί συμπληρώσῃ τό ἔργον τῆς Διασκέψεως τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς ἀρξαμένης δηλαδή εἰς Ἀλεξάνδρειαν τόν Ἰανουάριον τοῦ 2002 εἰρηνευτικής πρωτοβουλίας τῶν θρησκειῶν νά συμβάλουν εἰς τήν ἐπίλυσιν τῆς Ἰσραηλινῆς – Παλαιστινιακῆς διαμάχης.

Οἱ κυριώτεροι στόχοι τοῦ Συμβουλίου τούτου εἶναι:

1. Ἡ δημιουργία κλίματος ἀμοιβαίου σεβασμοῦ μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῶν τριῶν θρησκευμάτων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί σεβασμοῦ τῶν ἱερῶν αὐτῶν τόπων ἐν αὐτῇ.

2. Ἡ ἀποφυγή δυσφημίσεως ἤ προσβολῆς ἤ κατασυκοφαντήσεως τοῦ ἄλλου καί ὁ σεβασμός τοῦ προσώπου, τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῆς ἐλευθερίας αὐτοῦ.

3. Ὁ σεβασμός τοῦ θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος  τῶν Ἱεροσολύμων καί ἡ δυνατότης ἐλευθέρας προσβάσεως εἰς αὐτήν διά τούς ὀπαδούς τῶν τριῶν θρησκευμάτων καί πάντα ἄνθρωπον ἐπισκεπτόμενον αὐτήν.

Οἱ μετέχοντες εἰς τό Συμβούλιον τοῦτο πιστεύουν ὅτι δύνανται νά συμβάλουν εἰρηνευτικῶς καί συμφιλιωτικῶς αἱ τρεῖς θρησκεῖαι εἰς τήν δημιουργίαν κλίματος πολιτικῆς ὑφέσεως. Ἄνευ ἐπιλύσεως τοῦ θρησκευτικοῦ προβλήματος τῆς Ἱερουσαλήμ πιστεύουν ὅτι δέν δύναται νά ὑπάρξῃ οὔτε πολιτική λύσις.

Ἡ παροῦσα συνάντησις εἶχεν ὡς κύριον θέμα αὐτῆς τά ἐγχειρίδια διδασκαλίας εἰς τά σχολεῖα τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστίνης, “The Israeli Palaestinian School Book Project”. Αὕτη ἤρξατο διά συντόμου προσφωνήσεως – καλωσορίσματος ὑπό τοῦ Γραμματέως τοῦ Συμβουλίου Rev. Trond Bakkevitz, ὁ ὁποῖος καί ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῶν σχολικῶν ἐγχειριδίων εἰς τά σχολεῖα τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστίνης διά τήν προσέγγισιν τῶν δύο λαῶν, τήν δημιουργίαν κλίματος πολιτικῆς ὑφέσεως καί ἐμπιστοσύνης καί τήν συμφιλίωσιν καί εἰρηνικήν συμβίωσιν.

Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν μετέσχον οἱ ἀρχηγοί  τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, ὁ Λατῖνος Πατριάρχης κ. Φουάδ Τουάλ, ὁ πρώην Λατῖνος Πατριάρχης κ. Μισέλ Σαμπάχ, ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος κ. Σάχελ Νταουάνι, ὁ Λουθηρανός Ἐπίσκοπος κ. Μουνίμπ Γιουνάν κ. ἄ., ἐκπρόσωποι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ὡς ὁ ραββῖνος κ. Δαυΐδ Ρόζεν, ὁ ραββῖνος  Δαυΐδ Μπρόντμαν, ὁ ἀρχιραββῖνος τῆς Χάϊφας κ. Σάερ Γιασούρ Κοέν.

Δέν κατέστη δυνατόν νά παραστοῦν ἐκπρόσωποι τοῦ Ἰσλάμ καί τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, λόγῳ τοῦ προσφάτως δημιουργηθέντος κλίματος πολιτικῆς ἐντάσεως. Παρέστησαν ὅμως ὁ κ. Basri Saleh, Ἀναπληρωτής Ὑπουργός Σχεδιασμοῦ καί Ἀναπτύξεως τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, προσωπικότητες ἐκ τοῦ χώρου τῆς Παιδείας τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ἀλλά καί ἐκπρόσωποι διπλωματικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Μετά τήν ἐναρκτήριον προσφώνησιν τοῦ Γραμματέως, προσεφώνησε τούς μετέχοντας τῆς συνατήσεως αὐτῆς ἐξ ὀνόματος τῶν χριστιανῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὑπογραμμίζων τά ἑξῆς:

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων προωθεῖ τήν Παιδείαν καί εἶναι γνωστόν τό γεγονός ὅτι προσφέρει ἀρίστης ποιότητος ἐκπαίδευσιν. Ἡ Παιδεία δέν εἶναι ἁπλῶς ὠφέλιμος καθ’ ἑαυτήν, ἀλλά συμβάλλει εἰς τήν παῦσιν τῶν προκαταλήψεων, τῆς ἀγνοίας καί εἰς τήν πρόοδον τῶν κοινωνιῶν. Ἡ Παιδεία εἶναι ἀναγκαῖον νά ἔχῃ σφαιρικήν κατεύθυνσιν, οὗτως ὥστε νά ὁδηγῇ εἰς τήν διεύρυνσιν τοῦ νοός τῶν ἐκπαιδευομένων. Ἄγνοια καί προκατάληψις ἀπόστασιοποιοῦν τούς ἀνθρώπους καί δημιουργοῦν χάσματα εἰς τάς κοινωνίας. Οἱ Ἑβραιόπαιδες θά πρέπῃ νά ἐνημερωθοῦν σχετικῶς μέ τόν Χριστιανισμόν καί τό Ἰσλάμ. Ταυτοχρόνως, οἱ Χριστιανόπαιδες θά πρέπῃ νά ἐνημερωθοῦν διά τόν Ἰουδαϊσμόν καί τό Ἰσλάμ καί τά τέκνα τοῦ Ἰσλάμ θά πρέπῃ νά λάβουν μίαν βασικήν ἰδέαν διά τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν  Χριστιανισμόν. Ἑπομένως, ἡ Ἱερουσαλήμ, (καί λέγοντες «Ἱερουσαλήμ», ἐννοοῦμεν τήν Παλαιάν Πόλιν), δύναται νά μετατραπῇ εἰς ἕν δια-θρησκειακόν καί δια-πολιτισμικόν κέντρον, ἐφόσον ἄλλωστε εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἤδη βιοῦμεν τήν ἐμπειρίαν μίας κοινωνίας ἀνθρώπων διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί πολιτισμῶν.   Τό μέλλον τῆς Ἁγίας Γῆς ἔγκειται εἰς τόν ἀμοιβαῖον σεβασμόν, τήν ποικιλίαν καί τήν συμφιλίωσιν. Κλείς διά τήν ἐπίτευξιν τῶν στόχων αὐτῶν εἶναι ἡ Παιδεία.  Διά τοῦτο τό Συμβούλιον πρέπει νά καταβάλλῃ φιλοτίμους προσπαθείας διά τήν κατοχύρωσιν τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων καί τήν ἀρίστην κατάρτισιν τῶν μαθητῶν. Εἴμεθα εὐτυχεῖς νά ὑποστηρίξωμεν τό ἐκπαιδευτικόν σχέδιον τοῦτο καί ἀναμένομεν νά ἴδωμεν τούς καρπούς τῶν προσπαθειῶν τοῦ Συμβουλίου.

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις  τοῦ ραββίνου κ. Δαυΐδ Ρόζεν, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι ἀντιπροσωπεύει εἰς τό Συμβούλιον τοῦτο τήν ἀρχιραββινείαν τοῦ Ἰσραήλ καί ἀνεφέρθη εἰς τήν Διάσκεψιν τῆς Ἀλεξανδρείας, πρόδρομον τοῦ Συμβουλίου τούτου, εἰς τήν ὁποίαν μετέσχον προσωπικότητες πολιτικαί ἤ θρησκευτικαί, Ἰουδαίων, Χριστιανῶν, καί Μουσουλμάνων τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν πρωτοβουλίᾳ, μέ σκοπόν τήν συμβολήν εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Οὗτος ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τήν συνάντησιν τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν εἰς τήν Οὐάσινγκτον, πρό τῆς Διασκέψεως εἰς Ἀννάπολιν. Ηὐχαρίστησε τόν κ. Trοnd Bakkevitz διά τήν δύναμιν αὐτοῦ νά κινητοποιῇ τήν πρωτοβουλίαν τῆς εἰρηνεύσεως, παρά τάς ἀπογοητεύσεις αὐτοῦ ἐκ τῶν τοπικῶν ἡμῶν ἀποτυχιῶν. Ηὐχαρίστησε τόν ἐκπρόσωπον τῆς Νορβηγικῆς Κυβερνήσεως καί τῶν Η.Π.Α. διά τάς εἰρηνευτικάς αὐτῶν προσπαθείας. Ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς ἀποστολῆς τοῦ Συμβουλίου νά προωθῇ τόν ἀμοιβαῖον σεβασμόν μεταξύ τῶν θρησκειῶν, τήν ἀξιοπρέπειαν τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἐλευθερίαν  αὐτῶν καί νά καταπολεμῇ πᾶν εἶδος προσβολῆς καί δυσφημίσεως τοῦ ἄλλου. «Αἱ ἀρχαί αὗται ὄντως ἀποτελοῦν», εἶπε, «τήν βάσιν μιᾶς εἰρηνικῆς πολιτικῆς λύσεως καί συμφιλιώσεως».

Ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησεν ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς  Ἀμερικανικῆς πρεσβείας εἰς Τέλ – Ἀβίβ κ. Λούϊς Μορένο, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι πέρα τῆς σημασίας τῆς τηρήσεως τοῦ ὁδικοῦ χάρτου (road map), πέρα τῆς σημασίας τῆς ὑπάρξεως δύο κρατῶν, σημασίαν μεγάλην ἔχει ἡ ἀποφυγή δημιουργίας κλίματος ἐξάψεως καί ἡ καταπολέμησις τῆς ὑπονομεύσεως τῆς μιᾶς ἐθνικῆς ὀντότητος ὑπό τῆς ἄλλης. Οὗτος ἀνεφέρθη εἰς τήν σπουδαιότητα τῆς Παιδείας τῆς νεολαίας διά μίαν εἰρηνικήν συμβίωσιν.

Ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησεν ὁ κ. Greg Markese, ὁ ὁποῖος ἐτόνισε τήν ἀξίαν τοῦ Project τούτου διά τήν προετοιμασίαν τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν δύο λαῶν.

Ὁ κ. Trοnd Bakkevitz εἰς τάς μεταξύ τῶν ὁμιλητῶν παρεμβάσεις αὐτοῦ ἐτόνισε, πόσην σημασίαν ἔχουν αἱ Ἐκκλησίαι, τά σχολεῖα, οἱ παντός εἴδους ἐκπαιδευτικοί ὀργανισμοί νά μεταδίδουν τήν διδασκαλίαν περί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησεν ἐκ τῶν μελῶν τοῦ Συμβουλίου ὁ Chair Professor Race Wexler, ἀντιπρόσωπος τοῦ State Department τῶν Η.Π.Α., ὅστις ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τοῦ ἔργου τῆς παιδείας διά τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν, τό ὁποῖον ἦτο ἔμπνευσις τοῦ «Συμβουλίου τῶν Θρησκευτικῶν Ἀρχηγῶν τῆς Ἁγίας Γῆς» καί ἀνέλυσε τάς μεθόδους τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ ἔργου τούτου διά τῆς συλλογῆς πληροφοριῶν καί ἀποκτήσεως γνώσεων ὑπό εἰδικῶν ὁμάδων, βοηθoυμένων ὑπό τῶν Ὑπουργείων Παιδείας τῶν χωρῶν τῶν ἀναμεμειγμένων εἰς τήν πρωτοβουλίαν τῆς εἰρήνης. Εἰς τό τέλος τῆς συνεδρίας ταύτης, ὁ κ. Trοnd Bakkevitz ἐξέφρασε τήν εὐχαρίστησιν αὐτοῦ διά τό ἐπίπεδον τῶν παρουσιάσεων καί ἐπεσήμανε τό κενόν τῆς ἐλλείψεως παρουσίας Παλαιστινίων καί Μουσουλμάνων. Τήν εὐθύνην διορισμοῦ τῶν ἀντιπροσώπων τούτων ἔχει ἡ Παλαιστινιακή Αὐτονομία.

Διαρκοῦντος τοῦ γεύματος τῶν «Ἐκπροσώπων τῶν Θρησκευτικῶν Καθιδρυμάτων», ἐγένετο συζήτησις μεταξύ αὐτῶν περί τῆς συντάξεως κειμένου ἀφορῶντος εἰς τό μέλλον τῶν Ἱεροσολύμων. Τό περίγραμμα τῶν ἀνταλλαγεισῶν περί τοῦ θέματος τούτου ἀπόψεων ἔχει ὡς ἑξῆς:

Τό θέμα τοῦτο, τοῦ μέλλοντος δηλαδή τῶν Ἱεροσολύμων,  συνεζητήθη μετ’ ἐνίων μελῶν τοῦ Συμβουλίου εἰς Oslo καί εἰς Οὐάσινγκτον. Γίνονται ἀποδεκταί αἱ θέσεις: «Ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἔχουν θέσιν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἔχουν ἱστορικόν σύνδεσμον μετά τῆς Ἱερουσαλήμ. Λέγοντες «Ἱερουσαλήμ», ἐννοοῦμεν τήν Παλαιάν Πόλιν. Ἡ καρδιά τοῦ προβλήματος εἶναι βασικῶς δύο προσκυνηματικοί χῶροι, τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί τοῦ Τάφου τῶν Πατριαρχῶν εἰς Χεβρῶνα. Διά τούς χώρους τούτους ὑπάρχει ἀμοιβαία φοβία μεταξύ ὀπαδῶν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ σεβασμός τῆς ἱστορίας καί τῶν ὁρίων ἑκάστου θρησκεύματος, ὡς ἐγένετο ἐπί Πατριάρχου Σωφρονίου καί Χαλίφου Ὀμάρ Χατάμπ, δύναται νά ἀποτελέσῃ τήν ἀπαρχήν τῆς ἐπιλύσεως τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος. Ὑπάρχει ἡ ἄποψις ὅτι τό πολιτικόν πρόβλημα δημιουργεῖ τό θρησκευτικόν, ἑνῶ ὑπάρχει καί ἡ ἐπικρατεστέρα ἄποψις, ὅτι τό θρησκευτικόν πρόβλημα εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον δημιουργεῖ καί τήν πολιτικήν πόλωσιν. Διά τῆς παιδείας καλλιεργεῖται κλῖμα θρησκευτικῆς ἀνοχῆς καί συμβιώσεως».

Ἐν συνεχείᾳ ἐγένετο ἡ ἐξέτασις τοῦ σχεδίου προγράμματος διά τάς δραστηριότητας τοῦ Συμβουλίου Θρησκευτικῶν Ἀρχηγῶν τῆς Ἁγίας Γῆς κατά τό ἔτος 2009-2010, μέ κυριωτέρας προτεραιότητας τήν Ἱερουσαλήμ, τήν πρόσβασιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, τήν παιδείαν, τήν πολιτικήν ἐνεργοποίησιν τοῦ Συμβουλίου πρός τήν Ἰσραηλινήν καί Παλαιστινιακήν κυβέρνησιν καί μή Κυβερνητικάς Ὀργανώσεις, τήν δημιουργίαν ἱστοσελίδος τοῦ Συμβουλίου, τόν διορισμόν νέας Ἰσλαμικῆς ἀντιπροσωπείας εἰς τό Συμβούλιον καί τόν καθορισμόν τῆς ἑπομένης συγκλήσεως τοῦ Συμβουλίου, τήν 3^ην Νοεμβρίου 2009 καί τῆς μεθεπομένης, τήν 22^αν Ἀπριλίου 2010.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Μία ἐκ τῶν ἀρχαίων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι τοῦ Ἁγίου προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου μεταξύ Ἱεροσολύμων καί Βηθλεέμ. Αἱ ἀρχαί τῆς Μονῆς αὐτῆς ἀνάγονται εἰς τόν 6^ον μ. Χ. αἰ. Αὕτη εὑρίσκεται πλησίον τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ «Καθίσματος», ὀνομαζομένης οὕτως, ἐπειδή ἡ παράδοσις διασῴζει ὅτι εἰς τήν περιοχήν, εἰς τήν ὁποίαν αὕτη ἱδρύθη, τόν 5^ον μ.Χ. αἰ. ἐκάθισεν ἡ Θεοτόκος, ὁδεύουσα μετά τοῦ Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος ἀπο Ναζαρέτ πρός Βηθλεέμ διά τήν ἀπογραφήν ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου (Λουκᾶ 2,1 κ. ἑξ). Αὕτη κατεστράφη παντελῶς εἰς τό παρελθόν, ἀλλά ἀνεσκάφη κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1980-1990 καί ἀναμένει προσεχῶς τόν ἐγκαινιασμόν αὐτῆς ὡς προσκυνήματος καί ἀρχαιολογικοῦ χώρου τοῦ Πατριαρχείου μεγάλης σπουδαιότητος διά τόν μοναχισμόν τοῦ 5^ου αἰ μ.Χ. εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἡ Μονή  τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ ἱδρύθη εἰς τήν περιοχήν αὐτήν, ἐπειδή κατά τήν παράδοσιν διῆλθεν ἀπ’ αὐτήν ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὅτε ἔφευγε τόν θυμόν τοῦ Ἀχαάβ καί τῆς Ἰεζάβελ ἐκ τοῦ Καρμηλίου Ὄρους καί ἐκοιμήθη ὑπό κάτω ἀρκεύθου, ὅτε καί ἐξύπνησεν αὐτόν ὁ ἄγγελος καί εἶπεν: «ἀναστάς, φάγε καί πίε, ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός»· «καί ἀναστάς ἔφαγε καί ἔπιε καί ἐπορεύθη ἐν τῇ ἰσχύϊ τῆς βρώσεως καί τῆς πόσεως ἐκείνης τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τεσσαράκοντα νύκτας ἕως ὄρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).

Εἰς τήν Μονήν ταύτην τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, εὑρισκομένην σήμερον εἰς εὐαίσθητον στρατηγικήν περιοχήν καί μέ ἐλαιόκτημα μεγάλης ἐκτάσεως ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου πέριξ αὐτῆς, σταθμεύει κατά τό εἰωθός διά μικράν ἀνάπαυσιν ἡ ἐξ Ἱεροσολύμων ἐξερχομένη Πατριαρχική Συνοδεία, κατευθυνομένη εἰς Βηθλεέμ τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἑκάστου ἔτους.

Εἰς αὐτήν τήν Μονήν κατέφθασεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας, τήν Κυριακήν 20^ήν Ἰουλίου / 2^αν Αὐγούστου ἐξ Ἱεροσολύμων.

Εἰς ταύτην μετά τήν ἐν τῇ εἰσόδῳ ὑποδοχήν ὑπό τοῦ ἡγουμένου πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Παρθενίου καί τοῦ ἱερατείου, ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἱερομονάχων, ἱερέων καί διακόνων καί ψαλλόντων τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Εἰς τούς ἐξ Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν τῆς Βηθλεέμ, δι’ εἰδικῆς ἀδείας προσελθόντας πιστούς, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ὡς ἕπεται:

«Δεῦτε τῶν Ὀρθοδόξων τό σύστημα, συναθροισθέντες σήμερον, ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ τοῦ θεηγόρου Προφήτου, ψαλμικῶς ᾄσωμεν, ἐναρμόνιον μέλος, τῷ τοῦτον δοξάσαντα, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει ἀναβοήσωμεν· χαίροις ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε, Ἠλία μεγαλώνυμε».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί· εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἀνταποκρινόμενοι καί ἡμεῖς σήμερον εἰς τό κάλεσμα τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς μνήμης τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἐν ἀγαλλιάσει βοῶμεν: «χαίροις ἐπίγειε ἄγγελε καί οὐράνιε ἄνθρωπε,  Ἠλία μεγαλώνυμε».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καί ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος τῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός ἀποκαλύψεως ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ. Καί τοῦτο, διότι ὁ Προφήτης Ἠλίας δύναται νά θεωρηθῇ ὁ λόγῳ τε καί ἔργῳ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀφ’ ἑνός  καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ἀφ’ ἑτέρου τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας ἐν τῷ Μωσαϊκῷ Νόμῳ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ἡ δύναμις τοῦ προφητικοῦ ἀξιώματος τοῦ μεγαλωνύμου Ἠλιοῦ ὡς καί ἡ παρουσία του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καταφαίνεται ἀπό τούς λόγους τοῦ ὑμνογράφου λέγοντος: «Οὐ συσσεισμῷ, ἀλλ’ ἐν αὔρᾳ λεπτῇ τεθέασαι Θεοῦ τήν παρουσίαν, Ἠλιοῦ θεομάκαρ, φωτίζουσάν σε πάλαι· ἅρματι δέ, ἐποχούμενος τέθριππος, τόν οὐρανόν διϊππεύεις ξενοπρεπῶς, θαυμαζόμενος, θεόπνευστε».

Τό προφητικόν θεῖον χάρισμα καί κυρίως ἡ δύναμις τῆς πίστεως, ἡ ὁποία μεταφράζεται εἰς κήρυγμα καί πρᾶξιν πολλῷ δέ μᾶλλον εἰς ὁμολογίαν ἐνώπιον ἀνόμων καί ἀδίκων δυναστῶν καί ἐθελοθρήσκων ἱερέων, τῆς τοῦ Μεγάλου Ἀγγέλου Βουλῆς, δηλαδή τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας εἶναι αὐτά, τά ὁποῖα συνθέτουν τήν ἐξέχουσαν καί διαχρονικήν καί πάντοτε ἐπίκαιρον προσωπικότητα τοῦ σήμερον τιμωμένου θεομάκαρος Ἠλιοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό ἱερόν πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἠλία ἀφορᾷ ὄχι μόνον εἰς ἡμᾶς, τούς τιμῶντας αὐτό, ἀλλά ἀφορᾷ καί εἰς τούς πιστούς τῶν ἑτεροθρήσκων συνανθρώπων ἡμῶν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἑορταζόμενος σήμερον Ἅγιός μας προβάλλεται ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ σεσαρκωμένου Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς ἐπί γῆς θείας εὐδοκίας. Τοῦτο ἐπί πλέον σημαίνει ὅτι εἰς τό ἱερόν πρόσωπον καί τήν διδασκαλίαν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καλούμεθα νά ἀναζητήσωμεν ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, θρησκεύοντες καί ἑτεροθρησκεύοντες, ὁμογνωμοῦντες καί ἑτερογνωμοῦντες τό κοινόν καί πρακτικόν κριτήριον τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης μεταξύ τῶν λαῶν τής περιοχῆς μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν, δηλαδή τήν ἐνέργειαν τῆς πίστεως τοῦ δικαίου ἀνθρώπου, προβάλλει ὡς παράδειγμα τόν Προφήτην Ἠλίαν λέγων: «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», καί προσθέτει: «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκεν καί ἡ γῆ ἐβλάστησεν τόν καρπόν αὐτῆς». (Καθολ. Ἰακ. 5,17).

Ἐξ ἄλλου αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀναφερόμενος εἰς τήν ὑπερεθνικήν προσωπικότητα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, εἰς τήν εὐαγγελικήν περικοπήν, τήν ὁποίαν ἠκούσαμεν, λέγει: «ἐπ’ ἀληθείας δέ λέγω ὑμῖν, πολλαί χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλίου ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανός ἐπί ἔτη τρία καί μῆνας ἕξ, ὡς ἐγένετο λιμός μέγας ἐπί πᾶσαν τήν γῆν καί πρός οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας, εἰ μή εἰς Σάρεπτα τῆς Σιδῶνος πρός γυναῖκα χήραν» (Λουκ. 4, 22-23). Καί ἐδῶ πάλιν τονίζεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ τό γεγονός ὅτι ὁ Προφήτης ἀπεστάλη εἰς μίαν γυναῖκα χήραν, ξένην καί ἄγνωστον εἰς αὐτόν. Τό ἴδιον βέβαια συνέβη καί μέ τόν πιστόν μαθητήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τόν Ἐλισσαῖον  κατά τήν ἐποχήν τοῦ ὁποίου ἦσαν πολλοί λεπροί εἰς τό Ἰσραηλινόν ἔθνος καί κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἐκαθαρίσθη ἀπό τήν λέπραν αὐτοῦ παρά ὁ Νεεμάν ὁ Σύρος, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ἀπό ξένην καί ἀλλόθρησκον χώραν.

Εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ὑπερεθνικότης καί καθολικότης τῆς προσωπικότητος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἡ ὁποία μᾶς συνήγαγε σήμερον εἰς τόν ἱερόν καί πάνσεπτον Ναόν τοῦ Προφήτου εἰς τόν τόπον τοῦτον, περί τοῦ ὁποίου ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρει ὅτι ὁ Προφήτης: «ἦλθε καί ἐκάθισεν ὑποκάτω ἀρκεύθου καί ἐκοιμήθη καί ὕπνωσεν ἐκεῖ ὑπό τό φυτόν· καί ἰδού τις ἥψατο αὐτοῦ καί εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάστηθι, φάγε καί πίε ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός. (Βασιλ. Γ’. 19,5)», ἀφ’ ἑνός μέν  διά να εὐχαριστήσωμεν καί δοξάσωμεν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ και Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀφ’ ἑτέρου δέ, διά νά ἱκετεύσωμεν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Ὁ τόν οὐρανόν λόγῳ δεσμεύσας, ὡσαύτως λῦσον νῦν καί ἡμῶν τά πταίσματα ταῖς πρός Κύριον πρεσβείαις σου, σύν ταῖς πρεσβαίαις τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί φώτισον καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν».

Εἰς πολλούς τῶν προσελθόντων πιστῶν ὁ Μακαριώτατος μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν καί εἰς πάντας τέλος τό ἀντίδωρον καί τήν εἰκόνα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Παρθενίου εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τράπεζα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Εἰς τήν χώραν τῆς Ἰορδανίας περιλαμβάνεται σημαντικόν μέρος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὡς καθωρίσθη αὕτη ὑπό τῶν κανόνων τῆς Α’ καί τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πολλαί ἀπό τάς Μητροπόλεις καί τάς Ἐπισκοπάς τοῦ Πατριαρχείου ἔχουν τήν ἔκτασιν καί τά ὅρια αὐτῶν εἰς τήν πέραν τοῦ Ἰορδάνου χώραν. Πολλαί βυζαντιναί Ἐκκλησίαι, ἔχουσαι τήν ἀρχήν αὐτῶν εἰς τόν 4^ον καί 5^ον αἰ μ.Χ., ἀνεκαλύφθησαν ὑπό τῆς ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης εἰς τήν κοιλάδα τοῦ Ἰορδάνου, εἰς τά ὄρη Νηβώ, τήν Μαδηβᾶν καί ἀλλαχοῦ.

Βεβαίως, πολύ πρό τῆς ἐπισήμου καί εὑρυτέρας διαδόσεως τοῦ χριστιανισμοῦ εἰς τήν περιοχήν  αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἔζησεν ὡς ὑπερόριος εἰς τήν Πέλλαν τῆς Ἰορδανίας μετά τήν καταστροφήν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ἀπό τό 70μ.Χ. ἕως τό 134 μ.Χ.

Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή καί δρᾶσις τοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς ἐν Ἰορδανίᾳ ἐνορίας τῶν Ἑλληνορθοδόξων ἀραβοφώνων  ἐνοριῶν αὐτοῦ συνεχίζεται ἀδιακόπως μέχρι καί σήμερον. Ἡ δημιουργηθεῖσα μετά τό 1967 πολιτική κατάστασις μέ τόν Ἰορδάνην ποταμόν ὡς σύνορον μεταξύ Ἰσραήλ καί Ἰορδανίας δέν διέκοψε τήν ἐκκλησιαστικήν ἀποστολήν τοῦ Πατριαρχείου πέραν τοῦ Ἰορδάνου.

Ἡ διάβασις τῆς γεφύρας τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ διά Πατριαρχικάς ἤ ἄλλας ἀποστολάς δέν ἀποτελεῖ πρόβλημα σήμερον.

Οὕτω καί τό Σάββατον, 5/18-7-2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου καί τοῦ ὁσιολογιωτάτου ἱεροδιακόνου Φιλουμένου, διελθών τήν γέφυραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, κατηυθύνθη εἰς τήν ἐν Ἀμμάν Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχείου, ἔνθα ὁ Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ἐν Ἀμμάν, παρέθεσε γεῦμα.

Τήν 5.00μ.μ. ὁ Μακαριώτατος ἐξῆλθε τῆς Μητροπόλεως καί κατηυθύνθη εἰς τήν συνοικίαν τῆς Μάρκας, προάστειον τοῦ Ἀμμάν, πλησίον τοῦ παλαιοῦ ἀεροδρομίου. Εἰς αὐτήν  τήν συνοικίαν ὑπάρχει ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀποτελουμένη ἐκ 250 περίπου Ὀρθοδόξων οἰκογενειῶν. Ἡ κοινότης αὐτή ἐξυπηρετεῖται εἰς τάς λατρευτικάς ἀνάγκας αὐτῆς εἰς ἕνα μικρόν καί στενόν εὐκτήριον οἶκον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὁ ἀπέριττος ναός οὗτος δέν ἡδύνατο νά καλύψῃ πλήρως τόν ἀριθμόν τῶν μελῶν τῆς Κοινότητος αὐτῆς καί νά ἀνταποκριθῇ εἰς τήν δυναμικότητα καί ζωτικότητα αὐτῆς.

Διά τοῦτο ὁ δραστήριος προϊστάμενος τῆς ἐνορίας αὐτῆς π. Ἤσσα Ἀγιάς, ἐζήτησε καί ἔλαβε πλησίον τοῦ ναοῦ τούτου ὡς δωρεάν παρά τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως ἔκτασιν δύο (2) στρεμμάτων γῆς περίπου εἰς περίοπτον ὄντως θέσιν ἐπί τῆς κατωφερείας ἑνός λόφου.

Ἐν συνεχείᾳ, διά τῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἱερέως τούτου καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος καί διά χρηματικῶν δωρεῶν τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων εὐσεβῶν δωρητῶν, ἀνελθουσῶν εἰς τό ὕψος τῶν  850.000 χιλιάδων Δηναρίων περίπου, ἐξωμαλύνθη ἡ γῆ καί ἰσοπεδώθη, ὅπου παρίστατο ἀνάγκη, ἐτέθησαν στερεά θεμέλια καί ἤρξατο ἀνεγειρόμενος ὁ ναός, φθάσας ἤδη εἰς ὗψος οὐχί εὐκαταφρόνητον, βασιζόμενος ἐπί δύο ὀρόφων, μεγάλης χωρητικότητος, ἐν οἷς ὑπάρχουν: αἴθουσα διά διαλέξεις καί ἄλλας ἐκδηλώσεις, αἴθουσα νεολαίας, δωμάτια Κατηχητικοῦ σχολείου, κατοικία καί γραφεῖον τοῦ ἱερέως καί ἄλλοι βοηθητικοί χῶροι.

Ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε τήν ἀκολουθίαν τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ καί ἔθεσε συμβολικῶς τόν θεμέλιον λίθον καί οὕτω ηὐλόγησε τῇ ἐγκρίσει Αὐτοῦ τάς ἤδη γενομένας ἐργασίας, καί τάς ἐναπομενούσας νά γίνωσι εἰσέτι.

Εἰς τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγιασμοῦ συμμετέσχεν ἡ ἐξ Ἱεροσολύμων συνοδεία τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ προϊστάμενος τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, π. Ἤσσα Ἀγιάς, ὁ π. Ἰμβραήμ Νταμπούρ, ὁ π. Ἀλέξιος Κακίς καί ἄλλοι ἱερεῖς ἐξ Ἀμμάν. Τήν ἀκολουθίαν ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἕλληνος πρέσβεως εἰς Ἀμμάν κ. Ἰωάννης Μαλικούρτης, ὁ Κύπριος πρέσβυς κ. Πέτρος Εὐτυχίου, ἐκλεκταί προσωπικότητες τοῦ ἐν Ἀμμάν Ὀρθοδόξου ποιμνίου, ὡς ὁ πρῴην Ὑπουργός Ὑδάτων τῆς Ἰορδανίας κ. Μούνδιρ Χανταντίν, ὁ κ. Καμάλ-Ἀμποῦ-Τζάμπερ, ὁ κ. Σαμήρ Γκαουάρ, μέλος τοῦ Ἰορδανικοῦ Κοινοβουλίου καί ἐν ταυτῷ μέλη τῆς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς  τοῦ Πατριαρχείου καί ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ Ἐλιάς Ἀττάλα, ὅστις καί ἀνέλυσε δομικῶς τάς γενομένας ἐργασίας, τάς δαπάνας αὐτῶν καί τάς λειπομένας, δι’ ἅς ἀναμένονται εὐσεβεῖς δωρηταί.

Ὁ ἱερεύς π. Ἤσσα καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς ἐνορίας ηὐχαρίστησαν εἰς τούς λόγους αὐτῶν τόν βασιλέα Ἀμπντάλλα-Ἵμπν-Χουσεΐν διά τήν δωρεάν τῆς γῆς καί τόν Μακαριώτατον διά τήν ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τοῦ νῦν ἠθικήν καί ὑλικήν συμπαράστασιν καί ὅλους τούς ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους δωρητάς.

Ὁ Μακαριώτατος ἀπαντῶν, ηὐχαρίστησε τόν Θεόν διά τό γεγονός τῆς ἐπιτεύξεως τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅστις εἶναι ὁ Ἅγιος  ὅλων, ἰδίᾳ ὅμως τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ καί τῶν ναυτικῶν. «Ἡ τελετή τοῦ Ἁγιασμοῦ τούτου», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἶναι ἐνδεικτική τῆς συνεχοῦς διά μέσου τῶν αἰώνων παρουσίας τῆς ρωμηοσύνης, τῶν μελῶν δηλαδή τοῦ γένους τῶν ὀρθοδόξων Ρωμαίων εἰς τήν χώραν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς ἐπικρατούσης εἰς τό κράτος τῆς Ἰορδανίας ἀνεξιθρησκείας καί διαθρησκειακῆς εἰρηνευτικῆς συμβιώσεως ὑπό τήν κραταιάν καί δημοκρατικήν διοίκησιν τοῦ βασιλέως Ἀμπντάλλα-Ἴμπν-Χουσεΐν». Ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν 10.000  δέκα χιλιάδας USD $ ὡς συνδρομήν εἰς τό ἐπιτελούμενον θεάρεστον ἔργον.

Μετά τήν λῆξιν τῆς τελετῆς αὐτῆς, κατά τό ἑσπέρας, ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη διά συλλυπητήρια δύο οἰκογενείας ἐπί τῷ θανάτῳ συγγενῶν αὐτῶν εἰς τήν πλησίον τοῦ Ἀμμάν κωμώπολιν τοῦ Φχές , ἐν ᾗ ἀκμάζον τό χριστιανικόν στοιχεῖον.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 6/19-7-2009, ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν ὡς ἄνω ρηθέντα εὐκτήριον οἶκον τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἐν Μάρκᾳ, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου, τῶν ἱερέως π. Ἤσσα Ἀγιάς, προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ  τούτου, τοῦ ἐξ Ἀμμάν π. Ἰμβραήμ Ναμπούρ, τοῦ ἱεροδιακόνου Φιλουμένου, ψάλλοντος εἰς κατανυκτικήν καί ἀκριβῆ βυζαντινήν μουσικήν, τοῦ ἱεροψάλτου τοῦ ἐν Ἀμμάν ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ὑπαπαντῆς κ. Φάντι Ἰλ -Φάρ καί συμμετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῶν ἐκ τῶν ἐνοριτῶν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ἐν οἷς ἐμφανής ἡ παρουσία νέων καί νεανίδων τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου τῆς ἐνορίας.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς  τούτους ὅλων τῶν ἡλικιῶν, εὐχαριστῶν κατ’ ἀρχάς τόν Θεόν, «διότι ἠξίωσεν ἡμᾶς ὁ Θεός», ὡς εἶπεν, «νά φθάσωμεν εἰς τό ἐπίτευγμα τοῦτο, τῆς ἀνεγέρσεως νέου ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, οὗτινος ὁ θεμέλιος λίθος ἐτέθη τό ἑσπέρας τῆς χθές καί διότι ἠξίωσεν ἡμᾶς ὁ Θεός νά συναχθῶμεν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ταύτην καί νά τελέσωμεν τό μυστήριον τῆς θ. Εὐχαριστίας». «Ἐν τῷ μυστηρίῳ τούτῳ», εἶπεν, «ὁρῶμεν τόν Χριστόν νοερῶς εἰς τήν θείαν Αὐτοῦ φύσιν, ὁρῶμεν ὅμως Αὐτόν ὁρατῶς, αἰσθητῶς καί ψηλαφητῶς εἰς τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν ἐν τῷ ἄρτῳ καί τῷ οἴνῳ τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐν τῷ αἵματι καί τῷ σώματι Αὐτοῦ, διά τῆς βρώσεως καί τῆς πόσεως τοῦ ὁποίου ἁγιαζόμεθα καί σῳζόμεθα. Τοῦτο τό μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ, προεῖδον οἱ προφῆται, εἶδον ἰδίοις ὄμμασι οἱ Ἀπόστολοι καί ὡμολόγησαν  οἱ ὁμολογηταί, οἱ μάρτυρες καί ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦ μυστηρίου τούτου καί τῶν ἄλλων μυστηρίων, διά τοῦ λόγου καί τῆς διδσκαλίας αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ἀσθένειαν καί τήν ἁμαρτίαν καί μεταμορφώνει αὐτόν εἰς θεοειδές πλάσμα ὡς κατ’ ἀρχάς ἐπλάσθη». «Ὑμεῖς», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «εἶσθε τό μικρόν ποίμνιον, τοῦτο ὅμως δέν πρέπει νά σᾶς φοβίζῃ, διότι ὁ Κύριος εἶπεν: μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον (Λουκ. 12,32). Διά τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων εὐσεβῶν δωρητῶν θά ὁλοκληρώσητε τόν νέον ναόν καί θά ἔλθωμεν ἐν ὥραις αἰσίαις νά τελέσωμεν τά Ἐγκαίνια».

Πολλοί ἐκ τῶν ἐκκλησιασθέντων προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν, πάντες δέ ἅμα τῇ ἀπολύσει  τῆς θ. Λειτουργίας ἔλαβον τό ἀντίδωρον καί εἰκόνας ἐκ τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου. Ἐν τέλει ἠκολούθησεν ἁπλῆ δεξίωσις διά τό ἀφέψημα εἰς τήν παρά τόν ναόν ἀπέριττον μικράν αἴθουσαν, ἐν ᾗ ὁ ἱερεύς π. Ἤσσα ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν γενομένην δωρεάν ὑπ’ αὐτοῦ τῶν 10.000 USD $ νῦν, ὡς καί διά τάς προηγουμένας καί ηὐχήθη τό παράδειγμα Αὐτοῦ νά ἀκολουθήσουν καί ἄλλοι.

Μετά τήν παρατεθεῖσαν τῷ Μακαριωτάτῳ καί τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ μεσημβρινήν τράπεζαν ὑπό οἰκογενείας φίλα προσκειμένης τῷ Πατριαρχείῳ ἐν Φχές, ὁ Μακαριώτατος τό ἑσπέρας διά τῆς γεφύρας τοῦ Ἰορδάνου ἐπέστρεψε, δοξάζων τόν Θεόν, εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ ἕδραν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Ὁ καθηγητής κ. Δημήτριος Ἐμμανουλούδης, Ἀντιπρόεδρος τῶν Τ.Ε.Ι. Καβάλας, ὁ ἐκπονήσας σειράν 3 DVD, περιέχουσαν φωτογραφικόν ὑλικόν ὅλων τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων μέ σχολιαστικόν κείμενον ὑπό τοῦ καθηγητοῦ κ. Ἐμμανουήλ Βαρβούνη καί παρεχομένην δωρεάν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων πρός διάθεσιν κατά τάς ἀνάγκας αὐτοῦ, ἐπισκεφθείς πρό μηνῶν τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον Γ’,  παρεκάλεσεν Αὐτόν νά τιμήσῃ μέ ὁμιλίαν Αὐτοῦ τήν Γ’ Τακτικήν Σύνοδον τῶν Προέδρων καί Ἀντιπροέδρων τῶν Τ.Ε.Ι. (Τεχνολογικῶν Ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων) τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν ἀπό 1^ης ἕως 3^ης Ἰουλίου 2009 εἰς τήν πόλιν τῆς Καβάλας.

Τήν πρόσκλησιν αὐτοῦ ἀνενέωσεν ὁ κ. Ἐμμανουλούδης καί κατά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψιν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς Ἀθήνας διά τήν κήρυξιν ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τοῦ 1^ου Διεθνοῦς Συνεδρίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μέ θέμα: «Ἡ Ρωμηοσύνη διά μέσου τῶν αἰώνων».

Παρά τάς ἀνειλημμένας ποιμαντικάς καί διοικητικάς Αὐτοῦ ὑποχρεώσεις, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἀπεδέχθη τήν πρόσκλησιν καί οὕτω τήν Τετάρτην 18^ην Ἰουνίου / 1^ην Ἰουλίου 2009, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς καί ἡγουμένου ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου, ἀνεχώρησεν ἀπό τοῦ ἀεροδρομίου Ben – Gurion τοῦ Τέλ-Ἀβίβ καί διαβάς διά τοῦ ἀεροδρομίου «Ἐλ. Βενιζέλος» τῶν Ἀθηνῶν, ἔφθασε περί τήν μεσημβρίαν εἰς τό ἀεροδρόμιον «Μακεδονία» τῆς Θεσσαλονίκης.

Εἰς Θεσσαλονίκην ὑπεδέχθη τόν Μακαριώτατον ὁ Ἀντιπρόεδρος τῶν Τ.Ε.Ι. Καβάλας κ. Ἐμμανουλούδης καί τῇ συνοδείᾳ αὐτοῦ διά τοῦ ὑπηρεσιακοῦ αὐτοκινήτου τοῦ Τ.Ε.Ι. Καβάλας καί τῇ συνοδείᾳ ἀστυνομικῆς φρουρᾶς, ἀφίχθη εἰς Καβάλαν πρός παραμονήν εἰς τό ξενοδοχεῖον “IMARET”.

Εἰς τήν συνοδείαν τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό Θεσσαλονίκης συγκατελέγη, ὡς εἶχε προγραμματισθῆ, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ἐκπληρώσας τήν ἀποστολήν αὐτοῦ, τῆς συνοδείας δηλαδή τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης μετά τεμαχίου Τιμίου Ξύλου καί ἐν συνεχείᾳ συνώδευσεν τόν Μακαριώτατον καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς παραμονῆς Αὐτοῦ εἰς τήν Καβάλαν.

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας αὐτῆς, Τετάρτης 1^ης Ἰουλίου 2009, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον εἰς τό ξενοδοχεῖον ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης  Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Προκόπιος. Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν ὁ Μακαριώτατος καί ὁ Ἅγιος Φιλίππων ἀνεπόλησαν τάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας ἤρχετο μετά προσκυνητῶν ἐκ τοῦ ποιμνίου τῆς Μητροπόλεως αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί συνεδέετο διά προσωπικῶν ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων μετά τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου καί τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πέτρας Γερμανοῦ, ἐκ Χίου καταγομένων, καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν.

Τήν 9:30 π.μ. τῆς Πέμπτης 2-7-2009, ὁ Μακαριώτατος  ἔτυχε θερμῆς ὑποδοχῆς παρά τοῦ Προέδρου τῶν Τ.Ε.Ι. Καβάλας κ. Ἀθανασίου Μητροπούλου, τοῦ Ἀντιπροέδρου αὐτῶν κ. Δημητρίου Ἐμμανουλούδη καί τῶν συνεργατῶν αὐτῶν εἰς τό ξενοδοχεῖον ΄LUCY’ ἐν Καβάλᾳ. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Γ’ Τακτικῆς Συνόδου τῶν Προέδρων καί Ἀντιπροέδρων τῶν Τ.Ε.Ι. (Τεχνολογικῶν Ἐκπαιδευτικῶν Ἱδρυμάτων) Ἑλλάδος, λέγων ὅτι εἶναι ἰδιαιτέρα τιμή καί χαρά διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων ἡ πρόσκλησις τοῦ Προκαθημένου αὐτῆς, νά εὐλογήσῃ τάς ἐργασίας τῶν Τ.Ε.Ι. «Μεταφέρομεν», εἶπε, «τήν εὐλογίαν τοῦ  Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου καί εὐχόμεθα δι‘ αὐτῆς νά εὑρίσκῃ πραγμάτωσιν εἰς ὑμᾶς τό τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐν τῷ Εὐαγγελιστῇ  Ἰωάννῃ: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. 8, 32-33).

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί μετά τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Προκοπίου ἐπεσκέφθη τό «Βῆμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου», ἤτοι τόν παρά τήν παραλίαν τῆς Καβάλας καί τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου τόπον, ἔνθα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κληθείς δι’ ὀνείρου ὑπό ἀνδρός Μακεδόνος (Πράξ.16,9), ἦλθε καί ἐκήρυξε τό πρῶτον εἰς Φιλίππους Μακεδονίας (Πράξ.16,11-12). Εἰς τό σημεῖον τοῦτο ὑπάρχει ψηφιδωτόν ἔργον τοῦ ψηφιδογράφου κ. Βλασίου Τσοτσώνη, ἀναπαριστάνον τήν ἀποβίβασιν τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἰς Φιλίππους.

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τόν τόπον τῆς βαπτίσεως τῆς Ἁγίας Λυδίας τῆς πορφυροπώλιδος ἐκτός τῶν τειχῶν τῆς παλαιᾶς πόλεως, παρά τόν ποταμόν (Πράξ. 16,13-16), ἔνθα νῦν ὑπάρχει περικαλλής ναός μετά βαπτιστηρίου καί ψηφιδωτῶν ἁγιογραφικῶν παραστάσεων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη ἐπίσης τό ἱερόν προσκύνημα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου εἰς Νέαν Καρβάλην. Ἐνταῦθα οἱ ἐκ Καρβάλης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μεταπατρισθέντες Μικρασιᾶται μετέφερον τό ἱερόν λείψανον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ καί μελῶν τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ καί πολύτιμα ἀντικείμενα τῆς Ἐκκλησίας αὐτῶν, ὡς εἶναι ὁ Ἀρχιεπισκοπικός Θρόνος, ὁ Ἐπιτάφιος, τό Βαπτιστήριον, αἱ ἱεραί εἰκόνες τοῦ τέμπλου, οἱ πολυέλαιοι καί ἄλλα. Ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ  ᾐσθάνθησαν μεγάλην εὐλογίαν καί συγκίνησιν ἐκ τῆς προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων καί τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

Τήν μεσημβρίαν ὁ Μακαριώτατος παρεκάθισεν εἰς γεῦμα  παρατεθέν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου κ. Προκοπίου εἰς παραλιακόν ἑστιατόριον εἰς Κεραμωτήν. Ἐκ τῆς Κεραμωτῆς ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ, συνοδευόμενοι ὑπό τοῦ Μητροπολίτου καί τοῦ κ. Ἐμμανουλούδη ἐπεβιβάσθησαν τῷ πλοίῳ καί διεβιβάσθησαν εἰς τήν ἀντιπέραν νῆσον τῆς Θάσου, ἔνθα εἰς τό χωρίον Πρῖνος ἐπεσκέφθησαν οἴκημα ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου.

Ὄντως ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και  Θάσου μετά τῶν ἱερέων αὐτοῦ, ἐπέδειξε πνεῦμα ἐμπράκτου ἀδελφικῆς ἀβραμιαίας φιλοξενίας καί συνεκίνησε τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Τήν 20:00 μ.μ. ὥραν τῆς ἰδίας ἡμέρας, Πέμπτης, 2-7-2009, ἀφοῦ ἔδωσε συνέντευξιν εἰς τά Μ.Μ.Ε., ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε τήν ὁμιλίαν Αὐτοῦ εἰς τό Ἀμφιθέατρον τῶν Τ.Ε.Ι. Καβάλας, κατάμεστον ἐκλεκτοῦ ἀκροατηρίου, μέ θέμα: «Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ σημασία τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων».

Ἡ ὁμιλία αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου ἔχει ὡς ἕπεται:

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου

κ. Προκόπιε,

Ἐξοχώτατε κύριε Σπυρ. Ταλιαδοῦρε, Ὑφυπουργέ Παιδείας καί Θρησκευμάτων,

Ἐκλεκτοί ἐπίσημοι προσκεκλημένοι,

Πρόεδροι καί Ἀντιπρόεδροι τῶν Τ.Ε.Ι. τῆς Ἑλλάδος,

Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,

Ἐκλεκτοί ἀκροαταί,

Διά τῆς ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τῆς μητρός αὐτοῦ ἁγίας Ἑλένης ἀναδείξεως τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων διά τῆς ἐπ‘ αὐτῶν ἀνεγέρσεως μεγαλοπρεπῶν Ναῶν, ἡ Ἱερουσαλήμ ἀναδύεται πλέον οὐχί ὡς ἡ πόλις τοῦ Μεγάλου Βασιλέως κατά  τό Δαυϊτικόν (ψαλμ. 47), ἀλλά ἡ πόλις τοῦ Μεγάλου Βασιλέως, τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ.

Τῆς πόλεως ταύτης (τοῦ νέου Ἀδάμ) ἄρχων μέν πολιτικός καθίσταται ἄνωθεν τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἄρχων δέ πνευματικός καί οἰκονόμος, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων διά τῶν ἐπισκόπων καί ἐν συνεχείᾳ Πατριαρχῶν αὐτῆς, διαδόχων τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διακρίνεται τῶν ἄλλων συμπρεσβυγενῶν αὐτοῦ Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς ὡς πρός τό γεγονός ὅτι «τεθεμελίωτο ἐπί τήν πέτραν» (Ματθ. 7,25), τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο συνέβαλεν ἀναποφεύκτως εἰς τήν συνύφανσιν τῆς ἱστορίας τῶν Ἱεροσολύμων μετά τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐνσαρκώνεται ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Ἡ δισχιλιετής ἱστορική ἀδιάκοπτος καί ἐνεργός παρουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς συγχρόνου μοναστικῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς καί τῶν ἐνοριακῶν αὐτοῦ ἱερέων, ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν τούτου.

Σημειωτέον δέ ὅτι ἡ ἱστορία τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ Πατριαρχείου αὐτῆς ἀποτελεῖ ἀναπόσταστον τμῆμα τῆς ἱστορίας τῆς διαχρονικῆς Ρωμηοσύνης. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι συγκληρονόμος καί ἄμεσος φυσικός διάδοχος τοῦ βασιλικοῦ καί αὐτοκρατορικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων ἀναδεικνύεται τό εὐσεβές γένος τῶν Ἑλλήνων• (ὅσον παράδοξον καί ἄν ἀκούγεται τοῦτο εἰς τήν ἀκαδημαϊκήν κοινότητα τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου).

Ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου περιλαμβάνει τά πολιτικά ὅρια τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς λωρίδος τῆς Γάζης, τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας ὡς καί τοῦ Ἐμιράτου τοῦ Ἀραβικοῦ / Περσικοῦ Κόλπου Qatar. Ἡ πνευματική αὐτή δικαιοδοσία ἀναγνωρίζεται ἐπισήμως ἀπό τάς προαναφερθείσας πολιτειακάς καί κρατικάς ἀρχάς. Μέ ἄλλα λόγια, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀναγνωρίζεται, ἀφ‘ ἑνός ὡς ἡ ἐπίσημος καί κανονική Ἑλληνορθόδοξος Ἐκκλησία μέ τά ab antiquo ἀναφυέντα ἱερά αὐτοῦ προνόμια καί δικαιώματα. Ἀφ‘ ἑτέρου ἀναγνωρίζεται ὡς τό ἐνδογενές καί πρεσβυγενές θρησκευτικόν ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, Χριστιανικόν καθίδρυμα. Τοῦτο δέ  ἀπολαμβάνει ἐξ ἴσου μεγάλου σεβασμοῦ καί τιμῆς ἀπό ὅλους τούς πολιτειακούς καί θρησκευτικούς θεσμικούς παράγοντας, παρά τό γεγονός ὅτι ἑδρεύει καί δραστηριοποιεῖται ἐντός ἀλλογενοῦς καί πολυποικίλου θρησκευτικοῦ καί πολιτισμικοῦ περιβάλλοντος.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου, τοῦτο εἶναι πολυδύναμον καί πολυσχιδές. Καί τοῦτο, διότι τό ἔργον καί ἡ ἀποστολή τοῦ Πατριαρχείου δέν περιορίζεται μόνον εἰς τόν προσκυνηματικόν καί ποιμαντικόν αὐτοῦ τομέα, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν καί τόν κοινωνικoπολιτικόν τοιοῦτον. Ἡ συμβολή τοῦ Πατριαρχείου εἰς τούς προαναφερθέντας τομεῖς δέν εἶναι ἁπλῶς ἱστορικῆς ἤ θεωρητικῆς ἠθικῆς ἤ πνευματικῆς σημασίας, ἀλλά οὐσιαστικῆς, πραγματικῆς καί λίαν ἐπικαίρου.

Ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχει ἐπισημανθῆ, ὁ διακανονισμός τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ὡς ἐπίσης καί ἄλλων διεθνῶν γεωγραφικῶν περιοχῶν ἐξαρτᾶται, κατά περίεργον καί ἀνεπαίσθητον, θά ἐλέγομεν, τρόπον ἀπό τόν ἱστορικόν – θρησκευτικόν χαρακτῆρα ἀφ‘ ἑνός, καί τό ἐπικρατοῦν θεοκρατικόν καθεστώς ἀφ‘ ἑτέρου τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία μέχρι σήμερον ἐξ ἐπόψεως διεθνοῦς δικαίου θεωρεῖται ὡς Corpus Separatum. Ἡ δέ Ἱερουσαλήμ καί ὅ,τιδήποτε συνεπάγεται μέ τό ὄνομα καί τό νομικόν αὐτῆς καθεστώς εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον, τό γνωστόν ὡς Roum Orthodox.

Ἡ προώθησις π.χ. καί καλλιέργεια τοῦ λεγομένου θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ, ὡς μέσου οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως εἰς περιοχάς τῆς Ἰορδανίας (τόπος Βαπτίσματος) καί κυρίως τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, ὅπως ἡ πόλις τῆς Βηθλεέμ, ἐξαρτᾶται ἄλλοτε μερικῶς καί ἄλλοτε ἐξ ὁλοκλήρου ἐκ τοῦ Πατριαρχείου ὡς κατόχου καί λειτουργοῦ τῶν σχετικῶν Προσκυνημάτων.

Τό δημογραφικόν, θρησκευτικόν καί πολιτισμικόν ὡς καί τό πολιτικόν καθεστώς τῆς Ἱερουσαλήμ (μέ σημεῖον ἀναφορᾶς τήν Παλαιάν Πόλιν) ἐπίσης ἐξαρτᾶται ἐν πολλοῖς ἀπό τό Πατριαρχεῖον, εἰς τήν κυριότητα τοῦ ὁποίου ὑπάγεται τό 1/3 καί πλέον τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Τοῦτο βέβαια ὀφείλεται εἰς τήν ἱστορικήν καί διαχρονικήν θεσμικήν θέσιν τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία θεσμική θέσις ἐνέχει ἰδιαιτέραν πολιτικήν σημασίαν, τόσον διά τό Χασιμιτικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, ὅσον καί διά τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν, μή ἐξαιρουμένου καί τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.

Ἡ γνωστή συνθήκη (ὁ Ἀχτιναμές) τοῦ Ὀμάρ  Ἴμπν Χατάμπ, ἡ συναφθεῖσα μετά τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου (637 / 638 μ.Χ.), ἀποτελεῖ ἀναντίρρητον μαρτύριον ἤ τεκμήριον κατοχυρώσεως καί διεκδικήσεως ἐθνικοθρησκευτικῶν προνομίων καί δικαίων ἐπί τῆς Ἰερουσαλήμ εἰδικώτερον, καί τῆς Ἁγίας Γῆς γενικώτερον, τόσον τῶν Χασιμιτῶν Ἰορδανῶν, ὅσον καί τῶν Παλαιστινίων Ἀράβων Μουσουλμάνων. Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι ἡ συνθήκη τοῦ Ὀμάρ Ἴμπν Χατάμπ, ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη βάσιν, ἐπί τῆς ὁποίας διεμορφώθη τό νομικόν καθεστώς, τό διέπον τήν διοικητικήν καί ἐκτελεστικήν ἐξουσίαν τοῦ Πατριαρχείου ἐν τῷ προσώπῳ πάντοτε τοῦ Πατριάρχου, θεωρουμένου ὡς ἐθνικοθρησκευτικοῦ ἡγέτου.

Ταυτοχρόνως μέ τήν ἱεράν εὐθύνην, τήν τῆς διαφυλάξεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἔχει θεόθεν ἐπωμισθῆ τήν ἠθικήν ὑποχρέωσιν τῆς διαποιμάνσεως τοῦ ἐν τῇ πνευματικῇ δικαιοδοσίᾳ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διαβιοῦντος Ὀρθοδόξου ἀραβοφώνου χριστιανικοῦ ποιμνίου καί οὐχί μόνον. Ἡ ποιμαντική τοῦ Πατριαρχείου μέριμνα ἐκδηλώνεται διά συντηρήσεως καί ἀνεγέρσεως Ἐκκλησιῶν καί Σχολείων καί ἄλλων ἱδρυμάτων. Ἡ προαγωγή τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου κατέχει τήν πρώτην θέσιν εἰς τήν ποιμαντικήν αὐτοῦ μέριμναν. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου ἐπιτάσσει καί ἡ ἀπρόβλεπτος ἐξέλιξις καί διαμόρφωσις τοῦ πολιτικοῦ χάρτου τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ κρίνομεν σκόπιμον νά εἴπωμεν ὅτι τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦσαν καί ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν τῆς Χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Οὐδείς μέχρι σήμερον ἠρνήθη αὐτήν τήν πραγματικότητα.

Ἡ πνευματική δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου ἐπεκτεινομένη ἐπί τριῶν καί τεσσάρων πολιτειακῶν ἀρχῶν παρέχει εἰς αὐτό ἀπείρους δυνατότητας δραστηριοποιήσεως αὐτοῦ, τόσον εἰς τόν πνευματικόν / θρησκευτικόν τομέα, ὅσον καί εἰς τόν κοινωνικόν, οἰκονομικόν, διαθρησκειακόν καί, ἀναποφεύκτως, τόν πολιτικόν τοιοῦτον.

Ἡ σημασία τῶν Προσκυνημάτων .

Ἡ βαθυτέρα σημασία τῶν Ἁγίων Προσκυνημάτων ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι ταῦτα ἀναγνωρίζονται ὡς τά ἀδιάψευστα καί ψηλαφητά μαρτύρια τῆς ἱερᾶς Ἱστορίας, δηλονότι τῆς Ἱστορίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐάν οἱ ἀρχαῖοι Ἑλληνικοί ναοί μαρτυροῦν τό εἰδολωλατρικόν πάνθεον τῆς ἐντυπωσιακῆς ὄντως ἀνθρωπίνης ἐπινοίας καί μυθοπλασίας, τά Ἁγιογραφικά, ἐννοεῖται τά Bιβλικά, προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς καί δή τῶν Ἱεροσολύμων μαρτυροῦν τήν ἐξ ἀποκαλύψεως θείαν ἀλήθειαν τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου. Μαρτυροῦν τήν φανέρωσιν τοῦ Θείου Λόγου εἰς τόν ἀνθρώπινον λόγον, ὁ Ὁποῖος Θεῖος Λόγος ἄρχεται ἀπό τοῦ Ὄρους Σινᾶ καί κορυφοῦται εἰς τόν τόπον τῆς Σταυρώσεως τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ κενοῦ (ἄδειου) μνημείου τῆς ταφῆς, καί τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί πλέον δέ τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀναγνωρίζονται καί ἐπιστημονικῶς κατοχυρώνονται ὡς τεκμήρια τῆς καθ‘ ὅλου Ἱστορίας τῆς Ἁγίας Γῆς, τόσον ἀπό τήν διεθνῆ, ὅσον καί ἀπό τήν τοπικήν / κρατικήν ἀντιστοίχως Ἀρχαιολογικήν ὑπηρεσίαν τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς καί τῆς Ἰορδανίας.

Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγῃ τό γεγονός ὅτι προκυνηματικοί τόποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἱεροί ἀπό κοινοῦ εἰς τόν Ἰουδαϊσμόν, τόν Χριστιανισμόν καί τό Ἰσλάμ, ἀποτελοῦν σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς ἱστορικῆς ἐθνικοθρησκευτικῆς ἤ θεοκρατικῆς καί πολιτισμικῆς ταυτότητος τῶν πιστῶν τῶν ὡς ἄνω θρησκειῶν.

Τό ἱερόν προσκύνημα π.χ. τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, τό εὑρισκόμενον εἰς τήν Παλαιστινιακήν πόλιν Nablus ἀραβιστί, Νεάπολις ἑλληνιστί καί Shomron, Syhar ἑβραϊστί, ὡς καί τό τέμενος τοῦ Ὀμάρ Ibn Hattab ἤ διά τόν Ἰουδαϊσμόν καί Χριστιανισμόν ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος ἀντανακλοῦν ὄχι μόνον τόν λόγον ὑπάρξεως τῶν συγκεκριμένων λαῶν καί θρησκευτικῶν κοινοτήτων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἀλλά καί τόν οὐσιαστικόν λόγον τῆς ἐπικρατούσης πολυπλόκου πολιτικῆς καταστάσεως καί τοῦ συνεπαγομένου ἀδιεξόδου.

Κατά τήν ταπεινήν  γνώμην τῆς Μετριότητος ἡμῶν, ἡ ἄχρι τοῦδε ἀναπτυχθεῖσα διεθνής διπλωματική καί πολιτική βούλησις πρός ἐπίλυσιν τοῦ Παλαιστινιακοῦ ζητήματος προσκρούει, – διά νά μή εἴπωμεν ἀποτυγχάνει,- εἰς τήν ἀδυναμίαν τοῦ διπλωματικοῦ καί πολιτικοῦ νοός νά κατακτήσῃ ἤ νά ἐπισημάνῃ τήν προσκυνηματικήν ἀξίαν ἱερῶν τόπων δι‘ ἔθνη καί λαούς, τῶν ὁποίων ἡ ἐθνική καί πολιτισμική ταυτότης εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ φυσικάς θρησκευτικάς ἤ μᾶλλον θεοκρατικάς καταβολάς.

Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ἡ θρησκευτική (μέ τήν περιεκτικήν ἔννοιαν τοῦ ὅρου «θρησκεία») σημασία τῶν ἁγίων Τόπων δηλονότι τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, παραθεωρεῖται ἤ ὑποτιμᾶται, τότε ἰσχύει τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «περιπατῶμεν ἐν ματαιότητι τοῦ νοός ἡμῶν» (Ἐφ. 4:17).

Ἐν κατακλεῖδι, ἡ πολυσήμαντος ἀξία τῶν προσκυνημάτων διατυποῦται κατά τρόπον περιεκτικώτατον, εἰς τόν ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ συνταχθέντα ὕμνον ὑπέρ τῆς Ἱερουσαλήμ ὡς τοῦ κατ‘ ἐξοχήν προσκυνηματικοῦ τόπου, τοῦ θεωρουμένου κατοικητηρίου τοῦ Θεοῦ: «Χαῖρε Σιών Ἁγίᾳ, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον∙ σύ γάρ ἐδέξω πρώτη, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως».

Τό ἑσπέρας μετά τήν ὁμιλίαν Αὐτοῦ, ὁ Μακαριώτατος παρεκάθισεν εἰς δεῖπνον, παρατεθέν πρός τιμήν Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Δημάρχου Καβάλας κ. Κωνσταντίνου Σημιτῆ εἰς τό ξενοδοχεῖον «Μουχάμαδ Ἄλυ».

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς 3-7-2009, ὁ Μακαριώτατος ἀνεχώρησεν  ἀεροπορικῶς ἀπό τῆς πόλεως τῆς Καβάλας δι’ Ἀθήνας. Φθάσας εἰς Ἀθήνας περί τήν μεσημβρίαν καί παραμείνας τό ἀπόγευμα δι’ ὑποθέσεις τοῦ Πατριαρχείου, ἀνεχώρησεν λίαν πρωΐ τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου διά τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀερογραμμῶν διά τό Τέλ-Ἀβίβ, ἔνθεν, δοξάζων τόν Θεόν, ἔφθασεν εἰς τό Πατριαρχεῖον διά τήν συνέχισιν τῶν Πατριαρχικῶν αὐτοῦ καθηκόντων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος εἶναι γνωστός εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τά βιβλία Γ’ καί Δ’ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ ζωή καί ἡ δρᾶσις αὐτοῦ τοποθετεῖται εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἱεριχοῦς καί τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. 

Ὁ προφήτης Ἠλίας εὗρε τόν Ἐλισσαῖον εἰς τήν γενέτειραν αὐτοῦ,  Ἀβελμαουλά, εἰς τήν κοιλάδα τοῦ Ἰορδάνου, ἐνῷ ὤργωνε καί τόν ἐκάλεσε νά τόν ἀκολουθήσῃ. Ὁ Ἐλισσαῖος ἀνταποκρινόμενος, ἄφησε τό ὄργωμα, ἐθυσίασε τούς δώδεκα βοῦς, μέ τούς ὁποίους ὤργωνε, παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε ὡς μαθητής τόν προφήτην Ἠλίαν. (Βασ. Γ’, 19,12 κἑξ).

Ὁ Θεός ἐχάρισε εἰς τόν Ἐλισσαῖον τό προφητικόν καί θαυματουργικόν χάρισμα. Ἕν ἀπό τά πολλά σημεῖα πού ἐπετέλεσεν εἶναι ἡ διά προσευχῆς μετατροπή τῶν πικρῶν καί θανατηφόρων ὑδάτων τῆς πηγῆς τῆς Ἱεριχοῦς παρά τούς πρόποδας τοῦ Ὄρους Σαρανταρίου εἰς γλυκέα καί πόσιμα (Βασ. Δ’, 2,  23-25).

Οὐχί μακράν τῆς πηγῆς αὐτῆς, εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως τῆς Ἱεριχοῦς καί παρά τήν συκομμορέαν τοῦ Ζακχαίου, διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον ἐκκλησίαν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ἀνακαινισμένην ἐξ ὁλοκλήρου ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1970-1980, ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ, βοηθουμένου ὑπό τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Χριστοδούλης. Ἡ ἐκκλησία αὐτή χρησιμοποιεῖται καί ὡς ἐνοριακός ναός τῆς μικρᾶς ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἱεριχώ.

Εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν ἔφθασε τό Σάββατον 14^ην / 27^ην Ἰουνίου 2009, ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’. Ἀφιχθείς, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὁσιωτάτου Ἱερομονάχου Ἀνδρέου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου ὁσιωτάτου ἱερομονάχου Χρυσοστόμου καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων ἐξ Ἱεροσολύμων προσελθόντων.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπ. Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό οὐχί πολυάριθμον ἀλλά καί οὐχί εὐάριθμον ἐκκλησίασμα ἐκ τῶν ἐντοπίων ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Ἱεριχοῦς καί ἐκ τῶν προσελθόντων ἐξ Ἱεροσολύμων καί τῶν κατεχομένων περιοχῶν περί τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου ὡς ἕπεται:

«Προβλέψει θεϊκῇ, Ἠλιοῦ σε ὁ μέγας, σοφέ Ἐλισαῖέ, φοιτητήν ἐπισπᾶται, Προφήτην δεικνύων σε, ἐλλαμπόμενον Πνεύματι· ὅθεν σήμερον, τήν παναγίαν σου μνήμην ἑορτάζομεν, εὐσεβοφρόνως τιμῶντες, σύν τούτῳ σε ἔνδοξε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χάριτι Θεοῦ ἠξιώθημεν νά ἑορτάσωμεν καί εὐσεβοφρόνως νά τιμήσωμεν τόν μέγαν ἐν Προφήταις καί μαθητήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, Ἐλισσαῖον ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς προφητικῆς αὐτοῦ δράσεως, δηλονότι τήν περιοχήν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ καί μάλιστα τῆς ἀρχαιοτάτης πόλεως τῆς Ἰεριχοῦς.

Τό γεγονός τοῦτο ἀποτελεῖ τρανήν ἀπόδειξιν ὅτι ἡ πίστις ἡμῶν εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστιν τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, ὁ ὁποῖος «προβλέψει θεϊκῇ» -ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός- ἐδείχθη ὑπό τοῦ μεγάλου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, Προφήτης τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ παρουσίας.

Ἡ δέ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐνώπιον ἡμῶν, ἀλλά καί ἐντός ἡμῶν. Καί εἶναι ἐνώπιον ἡμῶν διά τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἀποτελοῦμεν μέλη τίμια. Ἐντός ἡμῶν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ Ἁγίου Αὐτοῦ Πνεύματος καί διά τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καί Αἵματος Αὐτοῦ κατά τήν θείαν Εὐχαριστίαν.

Νά λοιπόν διατί σήμερον εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία. Τιμῶντες σήμερον τήν μνήμην τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου κατ‘ οὐσίαν δοξάζομεν καί εὐχαριστοῦμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν διά τήν ἄπειρον αὐτοῦ φιλανθρωπίαν ἀφ‘ ἑνός καί τάς δωρεάς τῆς θείας αὐτοῦ χάριτος πρός ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «οἱ παρεπιδημοῦντες ἐπί τῆς γῆς (Ἑβρ. 11.13)» κατά τόν Ἀπόσοτολον Παῦλον χάριτι Θεοῦ, ἀναξίως καί λελεπρωμένοι ὄντες ἐκ τῶν ἀνομιῶν καί παραπτωμάτων ἡμῶν, μαρτυροῦμεν και κηρύττομεν τήν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, ἡ ὁποῖα ἐκδηλοῦται διά τῆς ἀπροσωπολήπτου ἀγάπης καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν.

Ὅπως οἱ προφῆται διά τοῦ αἵματος αὐτῶν ἐμαρτύρησαν καί μαρτυροῦν τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτως καί ἡμεῖς καλούμεθα διά τοῦ μαρτυρίου τῆς πίστεως ἡμῶν νά΄ μαρτυροῦμεν τήν ἀλήθειαν, τήν ἀγάπην  καί τήν δικαιοσύνην τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς συνανθρώπους ἡμῶν.

Μέ ἄλλα λόγια καλούμεθα νά γίνωμεν μιμηταί τοῦ βίου, τοῦ λόγου καί τῶν ἔργων τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ὁ ὁποῖος κατά τόν ὑμνῳδόν, «Ἰθύνετο λόγῳ ἀληθείας· ὁ δέ λόγος αὐτοῦ ἐδυναμοῦτο Πνεύματι Ἁγίῳ δι‘ ἐναρέτου βίου καί ἔργων ἀγαθῶν. Ἀμήν».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἐν συνεχείᾳ δέ παρετέθη νηστήσιμος τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_8_placeholder

Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους  συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ  ἐκκλησιάσματος,  μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ Πατριαρχείῳ, τήν δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου εἰς τήν   τῆς θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας  Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia). Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τό ἐκκλησίασμα ὡς ἐξῆς:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ˙ ἐγώ δέ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε».

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Νικόδημε,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χθές ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑώρτασε πανηγυρικῶς τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς, δηλονότι τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν αὐτῷ τῷ κενῷ μνήματι τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτό τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, Τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ ἐν αὐτῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ναῷ, τῷ ἀνεγερθέντι ὑπό τῆς ὁμόφρονος καί ὀρθοδόξου ἀδελφῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Κατ’ οὐσίαν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τήν ὁποίαν ἐνεδύθησαν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν διά τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα τῆς Πεντηκοστῆς γεγονός, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἐνέχει ὑψίστην σημασίαν οὐχί μόνον διά τήν συμμετοχήν ἑκάστου ἡμῶν εἰς τό θεανθρώπινον τῆς Ἐκκλησίας σῶμα, ἀλλά κάι διά αὐτόν τοῦτον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν θεσμόν τῆς ὁποίας συγκροτεῖ καί ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Διά δέ ἕκαστον τῆς Ἐκκλησίας μέλος, τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον δηλώνει διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς Αὐτοῦ κατά τό ἱερόν βάπτισμα, «τήν ἡμετέραν», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, «ἐξ ἀπιστίας κάκωσιν καί τήν εἰς Ἐκκλησίαν εἰσέλευσιν». Καί τοῦτο, διότι τότε καί ἡμεῖς τοῦ Δεσποτικοῦ μεταλαμβάνομεν Σώματος και Αἵματος.

Τότε, μέ ἄλλα λόγια, μαρτυροῦμεν τήν ἑνότητα, εἰς τήν ὁποίαν πάντας ἐκάλεσε ὁ Ὕψιστος, «ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν». Τότε ὁ Χριστός ἐφώτισε τούς ἁλιεῖς καί ἀγραμμάτους τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Καί τότε ἀκριβῶς ἐκαινουργήθη ἡ συμφωνία τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πνεύματος τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κατά τήν ἁγίαν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπεδήμησε τό Πανάγιον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις οὐσιωδῶς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ ὑπερῴῳ, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι, συνηθροισμένοι.

Τό μέγα τοῦτο γεγονός τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τρόπον οὐσιώδη ἐπαναλαμβάνεται κατά τήν τέλεσιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐν ᾧ γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς κοινωνοί τῆς χάριτος καί τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν τήν πραγματικότητα καί ἀναντίρρητον ἀλήθειαν διατρανώνει καί ἡ σημερινή ἑόρτιος εὐχαριστιακή ἡμῶν σύναξις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ δέ πραγματικότης καί ἀναντίρρητος ἀλήθεια τῆς σημερινῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως φανερώνει καί ἀποκαλύπτει τήν ἀποστολήν καί τόν σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τοῦτον διετύπωσαν οἱ Θεόπνευστοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἐκήρυξαν καί εὐηγγελίσθησαν οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔλαβον τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τουτέστιν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ὑπέσχετο εἰς αὐτούς ὁ Χριστός πρό τοῦ πάθους, ἀλλά καί μετά τό πάθος Αὐτοῦ.

Καί πρό μέν τοῦ πάθους παρήγγειλε τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ εἰπών: «Συμφέρει, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται». (Ἰω. 16,7) Καί πάλιν. «Ὅταν δέ ἔλθῃ, Ἐκεῖνος διδάξει ὑμᾶς καί ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». (Ἰω. 16,13)

Ἡ δέ δύναμις ἐξ ὕψους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπ’ αὐτήν, πού διηνεκῶς καί προσευχητικῶς αἰτεῖται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν λόγων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀναδείξῃ ἡμᾶς δοχεῖα τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Παναγίου καί Παρακλήτου Πνεύματος.

Δεηθῶμεν καί πάλιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, λέγοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥσπερ καί τοῖς Ἀποστόλοις Σου πάντοτε συνῆς, οὕτω καί τοῖς Σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαὐτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα». Ἀμήν».

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης  εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν  θ. Λειτουργίαν, ἦς προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ  Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμ. ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν αὐτοῖς τόν θεῖον λόγον καί μετέφερεν αὐτοῖς τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_9_placeholder