Τήν Πέμπτην, 27^ην Νοεμβρίου/ 10^ην Δεκεμβρίου 2009, ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν  καί Πατριάρχην τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλον τόν Γ’, ὁ ἐκλεγείς κατά τήν πρόσφατον, 59^ην Κεντρικήν Ἐπιτροπήν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἀπό 26^ης Αὐγούστου ἕως 3^ης Σεπτεμβρίου 2009, νέος Γενικός Γραμματεύς αὐτοῦ, ἐκ Νορβηγίας καταγόμενος, κ. Olav Tveit. Οὗτος ἀναλαμβάνει πλήρη τά καθήκοντα αὐτοῦ ἀπό 1^ης Ἰανουαρίου 2010, ἅμα τῇ λήξει τῆς θητείας τοῦ ἄχρι τοῦδε Γενικοῦ Γραμματέως Rev. Samuel Cobia, τήν 31^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ἡ ἐπίσκεψις αὐτή ἔλαβε χώραν εἰς τό πλαίσιον τῆς συνεχίσεως τῆς ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. ἀναληφθείσης δραστικῆς πρωτοβουλίας συμβολῆς εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν εἰς  Μέσην Ἀνατολήν διά τῆς ἱδρύσεως τοῦ Τμήματος P.I.E.F. (Palestine – Israel Ecumenical Forum), ἀρχῆς γενομένης εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας, τόν Ἰούνιον τοῦ ἔτους 2007.

Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν μετέσχε τότε ὁ ὁσονούπω ἀφυπηρετῶν Γενικός Γραμματεύς τοῦ Π.Σ.Ε., Rev. Samuel Cobia, ὁ ὁποῖος ἐν συνεχείᾳ ἐπεσκέφθη τά Ἱεροσόλυμα καί τό Πατριαρχεῖον.

Ἡ εἰρηνευτική αὕτη πρωτοβουλία συνεχίζεται καί νῦν διά Γενικῆς Συναντήσεως τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τούτου εἰς τήν πόλιν τῆς Βηθλεέμ ἀπό 10^ης -14^ης Δεκεμβρίου 2009.

Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τοῦ Τμήματος τούτου ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις τῶν ἐκπροσώπων  τοῦ Π.Σ.Ε. εἰς τό Πατριαρχεῖον. Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τούτων προσεκλήθη νά κηρύξῃ ὁ Μακαριώτατος τήν ἑπομένην, Παρασκευήν 28^ην Νοεμβρίου/ 11^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ὁ νέος Γενικός Γραμματεύς ἐξέφρασε τήν χαράν αὐτοῦ καί τάς εὐχαριστίας διά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί διά τήν συνεργασίαν αὐτοῦ μετά τοῦ Π.Σ.Ε. Ὁ Μακαριώτατος ἐκαλωσώρισε τόν νέον Γενικόν Γραμματέα, συνεχάρη αὐτόν ἐπί τῇ ἐκλογῇ καί ἐπανέλαβε τήν διάθεσιν Αὐτοῦ νά συνεργασθῇ τό Πατριαρχεῖον μετά τοῦ Π.Σ.Ε., ὡς ἡ ἀρχαιοτέρα καί μόνη αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Γῆς, ἡ διατηρήσασα τόν θρησκευτικόν χαρακτῆρα τῶν Ἱεροσολύμων ὡς πόλεως ἀνοικτῆς δι’ ὅλας τάς θρησκείας καί ὅλα τά ἔθνη.

Ὁ Μακαριώτατος ἀνεφέρθη εἰς προβλήματα, τά ὁποῖα δημιουργοῦν χριστιανικαί τινες ὁμάδες εἰς τήν εἰρηνευτικήν προσπάθειαν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μέ ἀκραίας τοποθετήσεις τῆς κατά γράμμα ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐπίσης ἀνεφέρθη εἰς τήν ἀπόπειραν τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας νά ἐπισκευάσῃ ἐξωτερικήν κλειστήν θύραν τοῦ δυτικοῦ τείχους τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπί τοῦ θέματος τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου, ὁ Μακαριώτατος εἶπε ὅτι «εἶναι ἐνδεδειγμένος δι’ ἄλλας περιοχάς, δι’ ἡμᾶς ὅμως εἰς Μέσην Ἀνατολήν ὑπάρχει τι βαθύτερον, ἡ συμβίωσις ἀπ’ αἰώνων».

«Τό Πατριαρχεῖον παρακολουθεῖ τά θέματα καί τά προβλήματα  τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος,  «καί ἐπιμελεῖται τούτων διά παροχῆς ἀδειῶν διακινήσεως μεταξύ τῶν κατεχομένων περιοχῶν καί τῆς  Ἱερουσαλήμ, δι’ ὑποτροφιῶν διά σπουδάς, συμπαραστάσεως εἰς νησηλευτικά ἱδρύματα κ.ἄ.Ἐπί τοῦ θέματος τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων δέν δεχόμεθα ἀποκλειστικότητα αὐτῆς δι’ οὐδένα». Ὁ Μακαριώτατος ἔθιξε καί τό θέμα τῆς ἀνάγκης ἐπιμελείας καί βοηθείας τῶν Χριστιανῶν ἐντός τοῦ Ἰσραήλ.

Ὁ κ. Olav Tveit ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας αὐτοῦ εἰς τόν Μακαριώτατον διά τόν ρόλον τοῦ Πατριαρχείου, ρόλον συμπαραστάσεως εἰς χριστιανούς καί οὐχί μόνον.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν κ. Olav Tveit ἐπί τῇ ἐκλογῇ καί ἐπισκέψει αὐτοῦ ἀργυρᾶν ἀνάγλυφον σφαίραν ὁμοιώματος μικρογραφίας τῆς Ἁγίας Πόλεως ὡς συμβόλου εἰρήνης καί εἰς τούς λοιπούς ἐκπροσώπους μετάλλια τῶν 2000 ἐτῶν χριστιανοσύνης καί φωτογραφικά λευκώματα περιέχοντα τάς τελετάς τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου.

Ἐν συνεχεία τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ Π.Σ.Ε. κ. Olav Tveit, τήν ἑπομένην, Παρασκευήν, 28^ην Νοεμβρίου/ 11^ην Δεκεμβρίου 2009, ἔλαβε χώραν εἰς Βηθλεέμ καί εἰς τό International Center of Bethlehem (ICB), τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας  ἡ Γενική Συνάντησις τῶν μελῶν τοῦ τμήματος PIEF  (Palestine Israel Ecumenical Forum), ἱδρυθέντος ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. διά τήν προώθησιν τῆς εἰρήνης εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν.

Εἰς τό κέντρον τοῦτο μετέβη ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ, ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων ἀνταποκριτοῦ τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά Ἀραβικά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως π. Ἀΐσσα Μοῦσλεχ, τοῦ ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου, τοῦ ἐκ τῆς Ἰορδανίας διακεκριμένου μέλους του ποιμνίου ἡμῶν ἐπιχειρηματίου κ. Ἀΐσσα Ζρεκάτ καί τῆς ἐκ Κάρακ τῆς Ἰορδανίας κ. Οὐαφά Κσούς Διευθυντρίας τοῦ Τμήματος τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.)  εἰς Ἰορδανίαν.

Ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ προγράμματος, ὁ Λουθηρανός Ἐπίσκοπος εἰς τά Ἱεροσόλυμα Right Rev. κ. Munib Yunan ἐκαλωσώρισεν τόν Μακαριώτατον καί πάντας τούς μετέχοντας εἰς τήν Συνάντησιν. Ὁ Γενικός Γραμματεύς Rev Olav Tveit ἐπεσήμανε τήν σημασίαν τῆς συνεχίσεως τῆς «προσκλήσεως τοῦ Ἀμμάν» (Amman Call) διά τήν προώθησιν καί ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης, τήν σημασίαν τῆς ἐπί τό αὐτό συναντήσεως ἡμῶν καί μάλιστα εἰς τόν χῶρον τῆς Βηθλεέμ, εἰς τόν ὁποῖον ἐγεννήθη κατά σάρκα ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

«Ὀφείλομεν», εἶπε, «νά ἀξιοποιήσωμεν ὅλην τήν δύναμιν τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐξέχεεν εἰς τάς καρδίας ἡμῶν ὁ Θεός, προκειμένου νά ἀποστείλωμεν ἐντεῦθεν μήνυμα ἐλπίδος καί αἰσιοδοξίας». Μέ τούς λόγους τούτους ἐκάλεσε τόν Μακαριώτατον νά εὐλογήσῃ τάς ἐργασίας τῆς Συναντήσεως ὡς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.).

Τό ἀπευθυνθέν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Μήνυμα ἔχει ὡς ἑξῆς: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2009/12/11/606/

Μηνύματα ἀπέστειλαν ἐπίσης ὁ ἀπερχόμενος Γενικός Γραμματεύς τοῦ Π.Σ.Ε. Rev. Samuel Cobia, ὁ Γενικός Γραμματεύς τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (Σ.Ε.Μ.Α.) κ. Τζίριες Σάλεχ, Ἐθνικά Συμβούλια Ἐκκλησιῶν καί Τοπικοί Οἰκουμενικοί Ὀργανισμοί.

Τόν Πρόεδρον τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Μαχμούτ Ἀμπάς ἀντεπροσώπευσεν ὁ Ἀρχηγός τοῦ Ἐπιτελείου (Chief of Staff), Dr. Rafiq Al- Husseini, ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε τό πλαίσιον τῶν χριστιανικῶν-μουσουλμανικῶν σχέσεων εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν βάσει τοῦ προτύπου τῆς συμφωνίας τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου καί τοῦ χαλίφου Ὁμάρ-Ἀλ-Χατάμπ καί  τό πολιτικόν ἀδιέξοδον τῶν μεταξύ τοῦ Ἰσραήλ καί Παλαιστινίων εἰρηνευτικῶν διαπραγματεύσεων.

Αἱ ἐργασίαι τῆς Συναντήσεως αὐτῆς ἐσυνεχίσθησαν ἕως καί τό Σάββατον, 12^ην Δεκεμβρίου 2009.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

«Ἔθου τῶν κτισμάτων σου ἀρχήν, οὐσίαν τήν ἀσώματον, ποιητά τῶν Ἀγγέλων, τόν ἄχραντόν σου θρόνον, κυκλοῦσαν κραυγάζειν σοι· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Θεέ Παντοκράτορ».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Αἱ νοεραί οὐσίαι, τουτέστιν οἱ πρωτοστάται τῶν θείων ταγμάτων, Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ, σήμερον ἡμᾶς πρός πανήγυριν  συνεκάλεσαν τῆς συνάξεως αὐτῶν μετά τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καί οὐρανίων δυνάμεων: τῶν Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνων, Κυριοτήτων, Ἐξουσιῶν, Ἀρχῶν, Δυνάμεων, Ἀρχαγγέλων καί Ἀγγέλων ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτῶν Ναῷ τῆς παραθαλασσίου καί ἁγιογραφικῆς (βιβλικῆς) πόλεως Ἰόππης.

Αἱ νοεραί δυνάμεις ἤ ἄλλως τά τάγματα τῶν ἀγγέλων εἶναι κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον «Πνεύματα λειτουργικά, ἀποστελλόμενα εἰς διακονίαν διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. 1,14). Οἱ ἄγγελοι, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι πνεύματα ὑπηρετικά, τά ὁποῖα δέν ἐνεργοῦν ἀπό ἰδικήν τῶν πρωτοβουλίαν, ἀλλά ἀποστέλλονται ἀπό τόν Θεόν εἰς ὑπηρεσίαν δι’ ἐκείνους πού μέλλουν νά κληρονομήσουν τήν αἰώνιον ζωήν. «Ἀγγέλων λειτουργία, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό διακονεῖν τῷ Θεῷ εἰς σωτηρίαν ἡμετέραν», δηλαδή ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.

Ἐξ ἄλλου Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός διακηρύσσει τήν ὕπαρξιν τῶν ἀγγέλων, λέγων: «ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ ἐμέ καί τούς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῷ, καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων». (Μαρκ. 8,38). Καί πάλιν: «Οὕτω λέγω ὑμῖν, χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». (Λουκ. 15,10) καί ἀλλαχοῦ, ἀναφερόμενος εἰς τήν παραβολήν τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου λέγει:  «ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ». (Λουκ. 16,22).

Κατά δέ τά κορυφαῖα σημεῖα τοῦ βίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐμφαίνονται οἱ ἄγγελοι ὡς λειτουργοί, ὑπηρέται, συμπαραστάται τῆς θεανθρωπίνης καί  θεανδρικῆς Του φύσεως, αἰνοῦντες Αὐτόν, μαρτυροῦντες περί Αὐτοῦ, διακονοῦντες Αὐτῷ, ἐνισχύοντες τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ καί παρεμβαίνοντες ὡς δευτεραγωνισταί. Οὕτως ὁ Γαβριήλ εὐαγγελίζεται τήν ἔλευσίν Του (Λουκ. 1,26), ὁ ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίζεται εἰς τόν Ἰωσήφ καί εἰς τούς ποιμένας, στρατιά ὁλόκληρος δοξολογεῖ τόν Ὕψιστον ἐπί τῇ γεννήσει τοῦ Σωτῆρος, ἄλλοι διακονοῦν Αὐτῷ εἰς τήν ἔρημον μετά τό πέρας τῶν πειρασμῶν, ἕτερος ἐνισχύει Αὐτόν εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, πρό τοῦ πάθους, ἐν ᾧ  λεγεῶνες ἀγγέλων θά παρίσταντο πρός ὑπεράσπισιν Του κατά τήν σύλληψιν, ἄν τό ἐζήτει ἀπό τόν Πατέρα Του, δύο ἐξ αὐτῶν (τῶν ἀγγέλων) βεβαιοῦν τήν Ἀνάστασίν Του, τοῦ ἑνός ἤ ἑτέρου τρίτου ἀποκυλίσαντος τόν λίθον ἐκ τοῦ μνημείου, δύο δέ ἐπίσης ὁμιλοῦν εἰς τούς μαθητάς περί τῆς δευτέρας Παρουσίας κατά τήν Ἀνάληψιν Του (Πράξ. 1, 10-11).

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν φύσιν καί τό ἔργον τῶν ἀγγέλων, οὗτοι εἶναι σαφῶς κατώτεροι τοῦ Χριστοῦ, διακρίνονται εἰς τάξεις ἤ τάγματα, εἶναι ἀθάνατοι, δέν διακρίνονται εἰς φῦλα (Ματθ. 22,30) καί ὁ ἀριθμός των εἶναι μέγας.

«Πάντες ἀναμνήσωμεν πιστοί», προτρέπει ὁ ὑμνῳδός, «τήν πάσας διευθύνουσαν, τάς αΰλους τῶν ἄνω, χορῶν ταξιαρχίας, Τριάδα τήν ἄκτιστον» (ᾡδή α’).

Τό ἔργον των ἔγκειται εἰς τό νά δοξάζουν τόν Θεόν ἀκαταπαύστως, λατρευτικῶς καί λειτουργικῶς, διατρανοῦντες οὕτω τό ἀκατάληπτον καί ἄρρητον καί ἀπρόσιτον τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑνός, «ᾗ παρειστήκεσαν ἀπαύστως», κατά τόν ὑμνῳδόν, «λειτουργοῦσαι μυριάδες τῶν ἀγγέλων, τοῦ προσώπου ὁρᾶν μή φέρουσαι τήν θέαν, κραυγάζειν σοι Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός Παντοκράτορ». (ᾡδή ζ’). Καί τήν ἄκραν ταπείνωσιν καί ὑπακοήν εἰς το θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑτέρου «Ἰσχύϊ», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «κατέστησας ἀθάνατε, δυνατούς ἐξανύοντας, τό πανάγιον Σου θέλημα, τούς Σοι ἐν τοῖς ὑψίστοις ἀεί παρεστῶτας», διαδραματίζοντες οὕτω διακονικήν ἀποστολήν εἰς τήν θείαν περί τό ἀνθρώπινον γένος οἰκονομίαν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή ἑόρτιος σύναξις τῶν ἀΰλων δυνάμεων καί δή τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ὕπαρξιν καί τήν λειτουργικήν διακονίαν τῶν ἀοράτων δυνάμεων μόνον, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως ἀφορᾷ εἰς τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Τό σωτηριῶδες τοῦτο μυστήριον δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν ἄρρητον ἕνωσιν τῶν ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων, τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δέ καθ’ ὑπόστασιν ἕνωσις τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως μετά τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ ἐπιτυγχάνεται διά καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία Ἐκκλησία ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν εἴσοδόν μας εἰς τήν αἰωνιότητα ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἀπό τήν πρόγευσιν μας τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ ἐπίγειον καί ὁρατήν πραγματικότητα μόνον, ἀλλά ἐπουράνιον καί ἀόρατον. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ φύσις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεανθρωπίνη καί θεανδρική κατά τήν διπλῆν φύσιν, τάς δύο ἐνεργείας καί τήν μοναδικήν ὑπόστασιν  τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο σημαίνει ὅτι αἱ οὐράνιαι καί ἐπίγειαι δυνάμεις συναποτελοῦν τήν μίαν ἁγίαν καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, τήν διακρινομένην εἰς στρατευομένην καί θριαμβεύουσαν κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον.

Σήμερον, ἀδελφοί μου, συγχορεύει τά οὐράνια μέ τά ἐπίγεια καί συναγάλλονται ἄγγελοι μεθ’ ἡμῶν, διά τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ: «Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις Χριστέ τά ἐπιγεια, καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα, ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν» (ᾡδή θ’).

Σήμερον καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, καλούμεθα νά ὑποτάξωμεν τό θέλημά μας εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγοντες μετά τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ:  «Πρόσχωμεν», βλέποντα τόν Σατανάν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα  ἐξ αἰτίας τῆς οἰήσεως αὐτοῦ.

Τόν Ἀρχιστράτηγον καί Ἀρχάγγελον Μιχαήλ παρακαλέσωμεν λέγοντες: Ὑπό τήν σκέπην  τῶν θείων ἡμᾶς πτερύγων σου προσπεφευγότας πίστει, Μιχαήλ, θεῖε νόε, καί σκέπε  ἐν βίῳ παντί ἐν ὥρᾳ ἀνάγκης, σύ πάρεσο ἡμῖν βοηθός,   διά πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἧς τά προεόρτια τῶν εἰσοδίων αὐτῆς ἐν τῷ Ναῷ ἑορτάζομεν, Ἀμήν».

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτοῦ, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί  Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Μακαρίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Κατάρ μετέσχεν εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας κυροῦ Παύλου, τήν Πέμπτην, 19-11-2009. Ὁ Μητροπολίτης Ἡσύχιος ἐξεφώνησε τήν συλλυπητήριον προσφώνησιν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’ἐπί τῇ ἐκδημίᾳ τοῦ Προκαθημένου τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ὡς ἑξῆς:

Μακαριώτατοι Πατριάρχαι καί Πρόεδροι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν,

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κετίγνης καί Μητροπολῖτα Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλόχιε, Τοποτηρητά τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας,

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Σερβίας, κ. Μπόρις Τάντιτς,

Πανιερώτατοι Μητροπολῖται,

Σεβασμιωτάτοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ εἴδησις τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας κυροῦ Παύλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῖν γενομένου, συνήγαγε τούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἤ ἐκπροσώπους Αὐτῶν ἐπί τό αὐτό εἰς τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν Αὐτοῦ, ἵνα ἐκπληρώσωσι ἐκκλησιαστικόν συλλυπητήριον χρέος πρός τήν ἀδελφήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας, ἀδελφικόν δέ προσευχητήριον χρέος πρός τόν ἐκλιπόντα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων καί ὁσίων.

Ἀντιπροσωπευόμενοι εἰς τήν ἀκολουθίαν ταύτην ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Μακαρίου, Πατριαρχικοῦ Ἡμῶν Ἐπιτρόπου ἐν Κατάρ, καθ’ ὅτι κωλυόμεθα νά παραστῶμεν προσωπικῶς, μετέχομεν νοερῶς μετά πάντων ὑμῶν εἰς τό μυστήριον τοῦ θανάτου, τό ὁποῖον ἐπέφερεν ἐφ’ ἡμᾶς ἡ παράβασις τοῦ προπάτορος ἡμῶν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. Εἰς τοῦτο προσβλέπομεν οὐχί ὡς μή ἔχοντες ἐλπίδα, ἀλλ’ ἐν τῷ φωτί καί τῇ δυνάμει τοῦ διά τοῦ θανάτου τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ νικήσαντος τόν θάνατον, ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν καί ἀναστήσαντος τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, νέου Ἀδάμ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστοῦ.

Εἰς μίαν τοιαύτην ἐλπιδοφόρον ἐνατένισιν τοῦ θανάτου ἐνισχύει ἡμᾶς ὁπωσδήποτε ἡ ἀνάμνησις τῆς βιοτῆς τοῦ ἀγαπητοῦ Ἡμῖν καί σεβαστοῦ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντος νεκροῦ. Οὗτος μαρτυρεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ζῶν παράδειγμα ἀνθρώπου χριστοφόρου, φέροντος ἐν Ἑαυτῷ τό μυστήριον τοῦ Χριστοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος. Τό μυστήριον τοῦτο ἠλλοίωσεν Αὐτόν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην, ὥστε νά ἐνεργῇ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, νά εἰρηνεύῃ ἐν Ἑαυτῷ καί μεταδίδῃ τοῖς πέριξ Αὐτοῦ ἐν τῇ ἁπλότητι, πραότητι καί μειλιχιότητι Αὐτοῦ, εἰρήνην, νά συνάπτῃ τά διεστῶτα τοῦ ἔθνους Αὐτοῦ ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοῦ παραδόσεως, τῆς κληροδοτηθείσης αὐτῷ ὑπό τῶν φωτιστῶν αὐτοῦ αὐταδέλφων ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου.

Ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Παῦλος ἡγίαζε καί ἐζωοποίει Ἑαυτόν διά τῆς καθ’ ἡμέραν τελέσεως τῆς θ. Εὐχαριστίας καί τῆς μεταλήψεως τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τῇ καταστάσει ταύτῃ τῆς ἀπαθείας καί θεώσεως βιῶν, φθάσας εἰς πολιόν γῆρας, ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τάς αἰωνίους Αὐτοῦ μονάς, ἵνα ἀπολαύσῃ ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τοῦ φωτός τοῦ προσώπου Αὐτοῦ, καθ’ ὅτι: «οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες, ἐκπορεύσονται εἰς ἀνάστασιν ζωῆς» (Ἰω. 5,29) καί «δίκαιος εὐφρανθήσεται ἐπί τῷ Κυρίῳ» (ψαλμ. 63(64), 10).

Ἐν τῇ ἐλπίδι, ὅθεν, καί βεβαιότητι τῆς ἀναστάσεως, προπέμπομεν τόν ἀφιστάμενον ἀφ’ ἡμῶν σωματικῶς μόνον ἀδελφόν Ἡμῶν μακαριστόν Πατριάρχην Παῦλον, εὐχόμενοι Αὐτῷ μέν τήν πρόσωπον πρός πρόσωπον ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τῇ δέ ὁσιακῶς καί πατερικῶς ὑπ’ Αὐτοῦ διαποιμανθείσῃ ἀδελφῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Σερβίας δαψιλῆ τήν θείαν παραμυθίαν ἄνωθεν καί πλούσιον τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν ἐκλογήν νέου ποιμένος Αὐτῆς, ἀνταξίου τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ διά τήν ἐν Χριστῷ διαποίμανσιν, ἑνότητα καί σωτηρίαν τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ .

Εἴη ἡ μνήμη Αὐτοῦ αἰωνία.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ,βθ’, Νοεμβρίου ιζ’

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

Ἡ Λύδδα εἶναι μία ἀπὸ τὰς ἀρχαίας πόλεις τῆς Παλαιστίνης, γνωστὴ καὶ μὲ τὸ ὄνομα Διόσπολις ὡς ἐκ τῆς ἐν αὐτῇ λατρείας τοῦ Διός. Εἰς τὰς χριστιανικὰς πηγὰς ἀναφέρεται κατ΄ ἀρχὰς εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην. Εἰς τήν Λύδδαν μετέβη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ ἐθεράπευσεν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν παράλυτον Αἰνέαν. (Πράξ. 9,32-35). Ἐκ τῆς Λύδδης μετέβη εἰς τήν Ἰόππην ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καί ἀνέστησε τὴν ἐλεήμονα ὁσίαν Ταβιθᾶν κατὰ παράκλησιν τῶν ἐλεουμένων ὑπ΄ αὐτῆς (Πράξ. 9,36-43).  Εἰς τούς χριστιανικούς χρόνους ἡ Λύδδα ὠνομάσθη καί Γεωργιούπολις, ἐπειδή μετέφερε ἀπὸ τὴν Ρώμην τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου μετὰ τὸ μαρτύριον αὐτοῦ εἰς Ρώμην ὁ ὑπηρέτης αὐτοῦ καὶ τὸ ἐνεταφίασεν, ἐπειδὴ ἡ Λύδδα ἦτο ἡ πόλις τῆς καταγωγῆς τῆς μητρὸς αὐτοῦ. Οἱ χριστιανοὶ τῆς πόλεως ἀνῳκοδόμησαν μικρὸν εὐκτήριον οἶκον περὶ τὸν τάφον αὐτοῦ καὶ ἀπέδιδον εἰς αὐτὸν κρυφίως τιμὰς μάρτυρος. Ὅτε παρῆλθεν ἡ περίοδος τῶν διωγμῶν καί ἦλθεν εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν ἡ Ἁγία Ἑλένη (326-336 μ.Χ.), ὡς ἀπεσταλμένη τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀνήγειρεν εἰς τήν Λύδδαν μεγαλοπρεπῆ ναόν, εἰς τόν ὁποῖον μετεκομίσθησαν τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα. Μετά ταῦτα ἐτελέσθησαν καί τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τούτου. Τήν μνήμην τῶν δύο γεγονόττων τούτων, τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν λειψάνων καί τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν 3^ην Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους. Τόν ναόν τοῦτον διετήρησε τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καὶ ἡ Ἁγιοταφιτικὴ Ἀδελφότης ὡς σεπτὸν προσκύνημα διὰ μέσου τῶν αἰώνων.  Ὡς ἐκ τοῦ κτηρίου ἐμφαίνεται, τὸ ἥμισυ τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ ἐλήφθη μετὰ τὸ 638 μ.Χ. καὶ χρησιμοποιεῖται ἕως σήμερον ὡς τέμενος.

Εἰς τὸν Ναὸν τοῦτον ἐπανηγυρίσθη καὶ ἐφέτος ἡ ἐπανακομιδὴ τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ ἡ μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ αὐτοῦ. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ ἀφίχθη ἐξ Ἱεροσολύμων μετὰ συνοδείας τὴν πρωΐαν τῆς Δευτέρας 3/16^ης Νοεμβρίου 2009. Εἰς τὴν εἴσοδον τῆς πόλεως ἐγένετο δεκτὸς ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου καί τοῦ σώματος τῶν Ὀρθοδόξων Προσκόπων. Οὗτοι ἁρμονικῇ μουσικῇ καὶ τυμπάνοις προεπορεύθησαν τοῦ Μακαριωτάτου ἄχρι τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Εἰσελθὼν ὁ Μακαριώτατος, ἐνεδύθη μανδύαν, ηὐλόγησε τὴν εἴσοδον καὶ, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων, κατῆλθε καὶ προσεκύνησε εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου. Ἀνελθὼν, προέστη τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς τελετῆς τῆς Ἀρτοκλασίας. Ἐν συνέχειᾳ προέστη τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρὲτ κ. Κυριακοῦ καὶ Ἐλευθερουπόλεως, κ. Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καὶ τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἀρχιεπισκόπου Σαμάρα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, κ. Σεργίου, ἱερομονάχων τοῦ Πατριαρχείου, ἀραβοφώνων ἱερέων καὶ ἐν κατανύξει συμμετέχοντος πλήθους προσκυνητῶν, διαφόρων μέν ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἀράβων, Ρώσων, Ρουμάνων, Οὐκρανῶν, Μολδαβῶν, ὁμονοούντων ὅμως εἰς μίαν πίστιν, τὴν Ὀρθόδοξον καὶ ἀνηκόντων εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθόδοξον. Οὗτοι κατήρχοντο εἰς τὸν τάφον καὶ προσεκύνουν καὶ ἐν συνέχειᾳ παρηκολούθουν ἐν κατανύξει τὴν θ. λειτουργίαν. Πάντες ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεκοινώνησαν μεταξύ των καὶ μὲ τὸ πρόσωπον  τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί τό μαρτύριον αὐτοῦ, παραδειγματιζόμενοι ἐκ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας αὐτοῦ διὰ πνευματικὸν ἀγῶνα καὶ ἀκρίβειαν χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἐνισχυόμενοι ἐκ τῆς βοηθείας αὐτοῦ εἰς τὰς περιστάσεις τῆς ζωῆς αὐτῶν. Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τὸν θεῖον λόγον εἰς τοὺς πιστοὺς ὡς ἕπεται:

«Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης, χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, κλῆμα κατεφύτευσας».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρωπινος νοῦς νά ἐγκωμιάσῃ τόν μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Γεώργιον, τοῦ ὁποίου τήν πανίερον μνήμην τῆς καταθέσεως τῶν τιμίων αὐτοῦ λειψάνων ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει τῆς Λύδδης, ἑορτάζει σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρωπινος νοῦς νά ἐγκωμιάσῃ τόν Ἅγιον Γεώργιον, διότι οὗτος ἀνεδείχθη λόγῳ τε και ἔργῳ ἄξιος μάρτυς καί κήρυκας τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Κήρυκας μέν, διότι φωτισθείς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «τούς ἀγνωσίας σκοτασμοῦ καί πλάνης διαβολικῆς κρατουμένους ὡδήγησεν εἰς τό φῶς τῆς θείας γνώσεως». Μάρτυς δέ, διότι «ἀράμενος ἐπ’ ὤμων αὐτοῦ τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, ἐξερρίζωσε τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ», καταφυτεύσας οὕτως τό κλῆμα τῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Καί διερωτώμεθα, ποία ἤ μᾶλλον τί εἶναι ἡ ἄμπελος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν προεκήρυξαν καί προανήγγειλαν οἱ προφῆται τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἐξ ἀγεννήτου Πατρός γεννηθέντος Υἱοῦ Αὐτοῦ, πρό τῶν αἰώνων, καί ἐπ’ ἐσχάτων δέ αὖθις διά Πνεύματος Ἁγίου ἐνδημήσαντος τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, τοῦ καί κατά σάρκα πτωχεύσαντος καί θεώσαντος τό ἀνθρώπινον».

Ἀκριβῶς, ἀγαπητοί  μου, τό γεγονός τοῦτο τῆς πτωχεύσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τῆς προσλήψεως τῆς ἀνθρωπίνης σαρκός ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου, δηλαδή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον κατέστησεν τόν Γεώργιον, τῆς ἀληθείας τόν κήρυκα, κλῆμα τό ἀείζωον τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς καί τόν ἀοίδιμον μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ  καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

«Ἐνίκα γάρ», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ πόθος τήν ἀσθενῆ ἀνθρωπίνην φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν {τοῦ Χριστοῦ} διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν».

Τοῦτον τόν Ἅγιον, τόν σφραγίσαντα μέ τό αἷμα του τήν ἀλήθειαν τῆς πίστεως, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία, ἵνα ὀφειλετικῶς τιμήσωμεν καί λατρεύσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί σχετικῶς προσφέρωμεν τιμήν εἰς τόν δοξάσαντα Αὐτόν, κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Καί τοῦτο, διότι τό ἐν Χριστῷ καί διά Χριστόν μαρτύριον δηλωτικόν ἐστι τῆς τελείας ἐν Χριστῷ ἀγάπης: «Τελείωσιν τό μαρτύριον καλοῦμεν, οὐχ ὅτι τό τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο» κατά τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας (Στρωμ. 4.4.).  Ἀγάπης οὐδέν οὔτε μεῖζον οὔτε ἴσον ἐστίν, οὐδέ αὐτό τό μαρτύριον, ὅ πάντων ἐστὶ κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν, διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, προσθέτων ὅτι «μαρτύριον χωρίς ἀγάπης οὐ μόνον μαθητάς -ἐννοεῖ μιμητάς- Χριστοῦ ποιεῖ, ἀλλ’ οὐδέν ὠφελεῖ τι τόν ὑπομείναντα, ὁ μή φιλῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, δηλαδή τόν συνάνθρωπόν του, κἄν ἐν μαρτυρίῳ διαλάμψῃ οὐδέν ἀνύει πλέον (εἰς οὐδέν ὠφελεῖ)».

Κατά τόν Μ. Βασίλειον: «Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλου, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν ὁ Πατήρ ὁ Θεός καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀφ’ ἑνός καί μιᾶς γεννηθέντες, ἀλλ’ ἐκ τῆς υἱοθεσίας τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου εἰς τήν διά τῆς ἀγάπης ὁμόνοιαν ἀλλήλοις συναρμοσθέντες».

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου γένους, ἀγαπητοί μου, τοῦ γένους τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης ἐγένετο κοινωνός καί συμπολίτης καί ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Τοῦ γένους τούτου καλούμεθα καί ἡμεῖς νά γίνωμεν κοινωνοί καί συμπολῖται.

Εἰς τοῦτο ἐξ ἄλλου προσάγονται ἐγκώμια εἰς τούς δι’ αἵματος τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης δοξάσαντας τόν Χριστόν. «Τοῦτο γάρ ἐστι μαρτύρων ἐγκώμιον, ἡ πρός ἀρετήν  παράκλησις τῶν συνειλεγμένων», δηλαδή πάντων ἡμῶν τῶν συνελθόντων εἰς τήν πανήγυριν ταύτην, κηρύττει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, καλούμεθα  νά γίνωμεν καί ἡμεῖς μιμηταί ὄχι ἀκριβῶς τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀλλά μᾶλλον μιμηταί τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀρετῶν τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ, λοιπόν, ἱκετεύσωμεν τόν Ἅγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, λέγοντες: «ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντα, ἐν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον, παμμάκαρ Γεώργιε, καί κυβέρνησον τήν ζωήν μου καί ὁδήγησόν με ποιεῖν τοῦ Κυρίου τό θέλημα, ὅπως φανῶμεν ἄξιοι τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν».

Εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν ἦσαν παρόντες ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς Τὲλ Ἀβίβ κ. Κυριακός Λουκάκης, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Πρεσβείας κ. Μιχαήλ Μαῦρος, ἡ Πρέσβυς τῆς Μολδαβίας κ. Λαρίσα Μίκολετς, ὁ Πρέσβυς τῆς Οὐκρανίας εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Timothieiev, ἡ Βουλευτής τοῦ Ἰσραήλ κ. Νάντια Χέλουε, ὁ ὑπουργός τῆς Οἰκολογίας τῆς Οὐκρανίας κ. Georgi Filipchuk. Εἰς τοῦτον ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, εὐχόμενος αὐτῷ τὴν δύναμιν τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ προστατεύῃ ἀπὸ τῶν ἐπιβουλῶν τὸ περιβάλλον, τὸ ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐπροστάτευσεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἡ ἑορτὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων εἰς τὸν τάφον καὶ τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Λύδδαν ἔγινε ἑορτὴ καὶ τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν δογμάτων καὶ ἄλλων θρησκευμάτων. Εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου προσῆλθον καί Μουσουλμᾶνοι, σεβόμενοι τὸν Ἅγιον καὶ ἀνάπτοντες αὐτῷ λαμπάδας καὶ Χριστιανοὶ ἀνεξαρτήτως δόγματος. Ἡ θρησκευτικὴ ἐκκλησιαστικὴ πανήγυρις ἐντὸς τοῦ ναοῦ εἶχε τὴν προέκτασιν αὐτῆς καὶ ὡς ἐμποροπανήγυρις ἔξω εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ναοῦ, ἐξ ἧς ἐπορίσθησαν τὰ πρὸς τὸ ζῆν πολλοὶ βιοπαλαισταὶ τῆς ζωῆς. Ἡ ἑορτὴ μετεκίνησε τὰ θρησκευτικὰ φανατικὰ ὅρια καὶ ἔφερε τοὺς μετέχοντας εἰς αὐτὴν πλησιέστερον πρὸς ἀλλήλους, ὡς μετόχους τῆς αὐτῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Τὴν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν δεξίωσις εἰς τὸ Ἡγουμενεῖον, εἰς τὴν ὁποίαν μετέσχον οἱ ὡς ἄνω εἰς τὴν Λειτουργίαν μετέχοντες, διπλωματικοὶ ἀντιπρόσωποι καὶ μέλη τοῦ ποιμνίου.

Μετὰ τὴν δεξίωσιν ὁ ἡγούμενος, ὁσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Σωφρόνιος καὶ ἡ Κοινότης παρέθεσαν πρὸς τιμὴν τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ γεῦμα εἰς τήν Λέσχην τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς τὸ ὁποῖον ἔλαβον χώραν καὶ προσφωνήσεις, ὡς τοῦ κ. Γιοῦσεφ Χάνχαν, ὁδοντιάτρου, Προέδρου τῆς Κοινότητος, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Μουσουλμανικῆς Κοινοτητος, τοῦ Προέδρου τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων, τοῦ Δικαστοῦ καί Προέδρου τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς ἐκ Ναζαρέτ, κ. Ράϊκ Ζαρζούρα  κ.ἄ.

Οἱ ὁμιλήσαντες ηὐχαρίστησαν τὸν Μακαριώτατον διὰ τὴν τιμὴν νὰ προστῇ τῆς ἑορτῆς, διὰ τὸ ὑπὲρ αὐτῶν ἐνδιαφέρον τοῦ Πατριαρχείου καὶ διὰ τὸν διορισθέντα ὑπ’ Αὐτοῦ Ἡγούμενον τοῦ Προσκυνήματος, Ἀρχιμανδρίτην Σωφρόνιον, νέον  τὴν ἡλικίαν, δραστήριον ὅμως καὶ καρποφόρον εἰς ἔργα  ὑπὲρ τοῦ Προσκυνήματος καὶ τῆς Κοινότητος.

Πάντες ηὐχήθησαν ἐν τῇ λαμπρᾷ πανηγύρει ταύτῃ τοῦ ἱεροῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Λύδδαν, νά βιώσωσι τήν οὐσίαν τῶν λόγων, οἱ ὁποῖοι ἐλέχθησαν διά στόματος τοῦ Μακαριωτάτου, δηλ. ὅτι εἰς τούς συγχρόνους καιρούς πάντες καλούμεθα  νά γίνωμεν μιμηταί ὄχι ἀκριβῶς τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, ἀλλά μᾶλλον μιμηταί τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου πρός τιμήν αὐτοῦ καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ Ἀδελφόθεος, εἶναι ὁ πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Εἶναι ἐκεῖνος, τόν ὁποῖον ἐγκατέστησεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἰς τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα τῆς διαποιμάνσεως τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν. Τό γεγονός τοῦτο πιστοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό κοντάκιον τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου: «Ὁ τοῦ Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν, Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σέ ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων, ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, ὅθεν σέ πάντες τιμῶμεν, ἀπόστολε».

Διά τόν λόγον τοῦτον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ ἀπ’ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἱερόν ναόν πρός τιμήν  τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ναοῦ τούτου ἔχει τήν ἐσωτερικήν πρόσβασιν αὐτῆς ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης πρός τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ναός οὗτος ἔχει παραχωρηθῆ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν ἀραβόφωνον Ὀρθόδοξον Κοινότητα αὐτοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα χρησιμεύῃ ὡς ὁ καθεδρικός ναός αὐτῆς μέ τάς ἀκολουθίας εἰς τήν Ἀραβικήν γλῶσσαν. Διά τόν λόγον τοῦτον, ἅμα τῇ λήξει τῆς ἑορτῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Ἐπιτροπος του Ἁγίου Ἰακώβου παραδίδει τάς κλεῖδας τοῦ Ναοῦ εἰς τόν Πατριάρχην ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς καί ὑπακοῆς καί ὁ Πατριάρχης πάλιν ἐπιδίδει αὐτῷ  ταύτας.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς καί ἐφέτος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός μετ’ ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη Ὄρθρος καί θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν ἐφημερίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ οἰκονόμου π. Ἤσσα Φουάδ καί πρεσβυτέρου π. Φάραχ Νταμπούρ.

Κατανυκτική, μυσταγωγική καί ἁγιαστική ἦτο ἡ θ. Λειτουργία χάρις εἰς τό λειτουργικόν ἦθος τοῦ Ἀρχιθύτου καί τῶν συλλειτουργῶν Αὐτῷ, χάρις εἰς τό βυζαντινόν μέλος τῆς χορῳδίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἑλληνικήν καί αὐτῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἰς τήν Ἀραβικήν καί χάρις εἰς τήν εὐσέβειαν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἑλληνοφώνου, ἀραβοφώνου καί ρωσοφώνου εἰς τήν διάλεκτον, ὁμοφώνου ὅμως εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν.

Εἰς τό ποίμνιον τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαῖρε Σιών Ἁγία Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν Θεοῦ κατοικητήριον, σύ γαρ ἐδέξω πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» (Στιχ. Πλ. δ’).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐσεβεῖς χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Χαίρει σήμερον ἡ Ἁγία Σιών, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ δηλονότι ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν. Χαίρει, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί  τῇ σημερινῇ ἑορτῇ μνήμης τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου Αὐτῆς. Χαίρει ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, διότι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, τό θεῖον οἰκοδόμημα, τό ὁποῖον εἶναι θεμελιωμένον ἐπί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐπί τοῦ συσταυρικοῦ αἵματος τοῦ Ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου παρατείνει ἀδιακόπως τήν φωτιστικήν, ἁγιαστικήν καί σωτηριώδη ἀποστολήν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ καί διά τόν κόσμον εἰς τούς αἰῶνας. Τό δέ κατοικητήριον καί οἰκοδόμημα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν μονογενῆ Θεοῦ Λόγον τοῦ Πατρός, τόν ἐπιδημήσαντα ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, τόν Χριστόν, καί ἀναδείξαντα Ἰάκωβον τόν θεσπέσιον, πρῶτον  τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τοῦ μυστηρίου τοῦ πνευματικοῦ.

Τοῦτον τόν Ἅγιον ἀπόστολον ἐγκατέστησεν ὁ Χριστός ἐπί τοῦ θρόνου τῆς βασιλείας καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἀκολουθοῦντα τόν ψαλμῳδόν: «Πρός δέ τόν υἱόν λέγει: ὁ θρόνος σου ὁ Θεός εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· ράβδος εὐθύτητος ἡ ράβδος τῆς βασιλείας σου·  ἠγάπησας δικαιοσύνην καί ἐμίσησας ἀνομίαν· διά τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρά τούς μετόχους σου» (Ἑβρ. α’, 8-9).

Αὐτόν ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν θρόνον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ ἐκόσμησε ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἐγένετο πρῶτος Ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων, χειροτονηθείς παρ’ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Αὐτός δέ πρῶτος ἔγραψε καί ἐξέθετο τήν θείαν Λειτουργίαν, παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ταύτην διδαχθείς, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ συναξαριστής αὐτοῦ. Αὐτός ἐπίσης πρῶτος συνεκάλεσε τήν ἐν Ἱεροσολύμοις σύνοδον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, θεμελιώνοντας οὕτως τόν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνοδικόν θεσμόν τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Τόν νόμον τῆς ζωῆς τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ τέθεικας, ζωοποιῷ Πνεύματι, συνομοθετῶν καί φθεγγόμενος», λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Τόν νόμον δέ τοῦτον, τόν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεσφράγισε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος μέ τόν μαρτυρικόν αὐτοῦ αἷμα, γενόμενος οὕτω κήρυκας καί μιμητής τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Σέ Κύριε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «φωνῇ ἐλευθέρᾳ ἐκήρυξεν, ὁ δίκαιος ἀδελφός σου, μιμητής τε τοῦ πάθους, ἐγένετο κτεινόμενος».

Τόν νόμον τόν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, τουτέστιν τόν Σωτῆρα καί λυτρωτήν Χριστόν εὐηγγελίσατο καί εὐαγγελίζεται ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ἔργῳ τε καί λόγῳ, τόσον διά τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ὅσον καί διά τῆς καθολικῆς αὐτοῦ ἐπιστολῆς. «Ὅν ἔτεκες ἐν σαρκί Παρθενομῆτορ», ἀναφωνεῖ πάλιν ὁ ὑμνῳδός, «ἐκ Πατρός λάμψαντα, τοῦτον, Ἁγνή, Ἰάκωβος, ὡς Θεόν τῶν ὅλων ἐκήρυττε καί ἐμαρτύρει».

Τοῦτον τόν Ἀπόστολον τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τόν γενόμενον αὐτόπτην καί μάρτυρα τοῦ ἐν τόπῳ καί χρόνῳ φανερωθέντος μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, παρακαλέσωμεν ἡμεῖς οἱ πιστοί, ἑορτάζοντες τήν σεπτήν μνήμην αὐτοῦ, ἵνα ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἀπό τῶν παθῶν καί τῶν πταισμάτων ἡμῶν, διά δέ τῶν πρεσβειῶν αὐτοῦ ἀξιώσῃ ἡμᾶς τῆς ἄνω μεθέξεως καί τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, Ἀμήν».

Εἰς τήν Λειτουργίαν μετέσχε καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ὁ Πατριάρχης καί οἱ συλλειτουργοί ἐνδεδυμένοι καί ψάλλοντες, ἀνῆλθον διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐσωτερικῶς πρός τήν αὐλήν τοῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐνταῦθα κατά τήν τάξιν ἀνέμενον οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου, οἱ ὁποῖοι καί συνηνώθησαν μετά τῆς Πατριαρχικῆς συνοδείας, ἥτις κατηυθύνθη πρός τό Πατριαρχεῖον διά τῆς Πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, κατά τή διάβασιν τῆς ὁποίας καί ἐδόθησαν τά ἀρτίδια εὐλογίας ἑνί ἑκάστῳ τῶν διερχομένων μετόχων τῆς ἑορτῆς.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἅμα τῇ ἀνόδῳ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἐγένετο δέησις καί ἐψάλη ὁ Πολυχρονισμός. Ἀκολούθως ἐγένετο ἡ Πατριαρχική προσφώνησις ἔχουσα ὡς ἑξῆς:

«Ὑποδύς Παρθενομῆτορ τήν σήν γαστέρα, ὁ πρό αἰώνων Λόγος, γεννηθείς ἀπορρήτως, ἐκ Πατρός Ἰάκωβον Ἀπόστολον δείκνυσιν», λέγει ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας.

Τόν ἀπόστολον Ἰάκωβον, τόν ἐπικληθέντα ἀδελφόθεον δείκνυσιν καί ἡμῖν σήμερον ἡ πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς τελεσθεῖσα αὐτοῦ μνήμη ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

«Τίς βρότειος σός νοῦς, ἐγκωμίων ἐφύμνιον, δυνήσεται προσκομίζειν, ἀρετῆς λαμπρυνθέντι, ταῖς χάρισιν, Ἰάκωβε»; διερωτᾶται διά τῆς φωνῆς τοῦ ὑμνῳδοῦ, ἡ Ἅγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία.

Καί τοῦτο διότι ὁ τιμώμενος σήμερον Ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος ἐδωρήσατο ἡμῖν διά τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὡς καί τοῦ θείου ἱεροῦ τῆς Ἐκκλησίας θεσμοῦ τῆς συνοδικότητος.

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, στοιχοῦσα εἰς τόν πρῶτον Αὐτῆς Ἱεράρχην ποιμένα καί διδάσκαλον, ὅστις μέ τό τίμιον αὐτοῦ αἷμα ἐσφράγισεν τήν ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις ἀποστολικήν τοῦ Χριστοῦ μαρτυρίαν καί κοινωνίαν παραμένει πιστή καί ἀσάλευτος εἰς τήν πατρῴαν τοῦ πρώτου Ἱεράρχου Αὐτῆς σωστικήν τῆς Ἐκκλησίας παράδοσιν, ἀδιαλείπτως προσευχόμενοι ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, ὑγιείας καί εὐσταθείας τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, ὑπέρ εἰρήνης καί δικαιοσύνης ἐν τῷ κόσμῳ καί ἰδιαιτέρως τῇ χειμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν. Ἔτη πολλά εἰς πάντας Ἀμήν».

Ἠκολούθησεν ὁ ἑόρτιος ἁσπασμός, πάντων δοξολογούντων καί εὐχαριστούντων τῷ Θεῷ, ὁ ὁποῖος παρέχει εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν τοιαύτας εὐκαιρίας πνευματικοῦ  ἀνεφοδιασμοῦ καί ἁγιασμοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Μία ἀπό τάς δώδεκα ἑνορίας τοῦ Πατριαρχείου, αἱ ὁποῖαι ὑπάγονται εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος τοῦ βορείου Ἰσραήλ, εἶναι ἡ ἀραβόφωνος Ἑλληνορθόδοξος Κοινότης εἰς τήν κώμην Μπεάνε. Ἡ πόλις Μπεάνε ἀριθμεῖ περίπου 6.500 κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους. Ἐκ τῶν 1000 χριστιανῶν κατοίκων τῆς πόλεως, οἱ 800 εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ὁ ναός αὐτῶν εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τήν Ἁγίαν Βαρβάραν, μικρός, ἀπέριττος, ἀλλά σεμνός καί ὑποβλητικός.

Εἰς τόν ναόν τῆς ἑνορίας ταύτης ἔφθασεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά 3ωρον αὐτοκινητικήν πορείαν, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων.

Θερμή ὑπόδοχή ἐπεφυλάχθη εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, τοῦ ἱερέως π. Νάσσερ, Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν τοῦ Μπεάνε.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος τόν μανδύαν, εἰσώδευσεν εἰς τόν ναόν, ἐν ᾧ οἱ ἱερεῖς ἔψαλλον τό τροπάριον: «Βαρβάραν τήν Ἁγίαν ὑμνήσωμεν, ἐχθροῦ γάρ τάς παγίδας συνέτριψεν…», καί ἐχοροστάτησεν εἰς τόν Ὄρθρον, ηὐλόγησε τούς ἄρτους καί προεξῆρξεν ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτοῦ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν δύο ὡς ἄνω μνημονευθέντων Ἀρχιερέων.

Ἡ θ. Λειτουργία, ἡ πρώτη Πατριαρχική εἰς τόν ἱερόν τοῦτον ναόν, μετά πάροδον δεκαετιῶν, ἥνωσε καί πάλιν ὅλον τό ἐκκλησίασμα εἰς ἕν σῶμα, Σῶμα Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας κεφαλή εἶναι Αὐτός ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία καί ἡ θ. Λειτουργία ἐγένοντο καί πάλιν φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν, φανέρωσις τῆς δόξης Αὐτοῦ. Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ὁ οὐρανός κατῆλθε καί πάλιν εἰς τήν γῆν καί ἡ γῆ ἀνυψώθη πρός τόν οὐρανόν. Οἱ μετέχοντες εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἤρθησαν εἰς κατάνυξιν βαθεῖαν καί ηὐχαρίστησαν ἐκ βάθους καρδίας διά τό δῶρον τοῦτο τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος Αὐτοῦ εἰς τό ποίμνιον. Τό σεμνόν λειτουργικόν ἦθος τοῦ Προκαθημένου τῆς θ. Λειτουργίας καί τό σεμνόν κατανυκτικόν βυζαντινόν μέλος τῆς χορῳδίας τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, συνέβαλαν τά μέγιστα εἰς τοῦτο.

Ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν λόγον Αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τόν ἑορταζόμενον Ἁγιον Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν, ὡς τόν ἐγκαταλείψαντα τήν πλάνην τῶν εἰδώλων, τόν πληρωθέντα Πνεύματος Ἁγίου, τόν ἀκολουθήσαντα τόν ἀπόστολον Παῦλον, διδαχθέντα ὑπ’ αὐτοῦ τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, συγγράψαντα τό τρίτον Εὐαγγέλιον καί τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, διαδόσαντα παγκοσμίως τό Εὐαγγέλιον καί γενόμενον παγκοσμίως γνωστόν καί ἐπιτελοῦντα σημεῖα καί θαύματα, μαρτυρούμενα ὑπό τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπηκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν παρά τόν ναόν αἴθουσαν. Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην ἔλαβον χώραν σύντομοι προσφωνήσεις ἐκ τῶν ὁποίων ἀναφέρονται αἱ ἀκόλουθοι:

Προσφωνῶν ἐν συντομίᾳ ὁ ἰατρός Χαλήλ Ἀντράους, ἐτόνισε τήν σημασίαν τῆς ποιμαντικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου ὡς γεγονότος ἑνότητος τοῦ ποιμνίου καί τήν σημασίαν τοῦ ἀξιώματός Του ὡς προστάτου καί φύλακος τῶν προσκυνημάτων, τῆς ταυτότητος καί τῆς περιουσίας τῶν χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἀκολούθως ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ ἱερεύς π. Νάσσερ, ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τό ἔμπρακτον ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῆς Κοινότητος Μπεάνε, ἐκδηλουμένου διά τῆς ἐπισκέψεως ταύτης καί δι’ ἄλλων.

Ὁ σεΐχης τῆς Ἄκκρης Σαμήρ Ἄσση προσφωνῶν, εἶπε ὅτι προσδίδει τιμήν εἰς τήν πόλιν ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου καί ὅτι αὕτη προσθέτει πολλά εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν καί συνεργασίαν τῶν ὀπαδῶν τῶν διαφορετικῶν θρησκευμάτων εἰς τήν πόλιν. Ὅτι χρέος ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι νά ἀγαποῦν ἀλλήλους. Ὑπάρχει μία ρῆσις: «Μήν φοβᾶσαι αὐτόν πού φοβᾶται τόν Θεόν. Νά φοβᾶσαι αὐτόν πού δέν φοβᾶται τόν Θεόν». Ἡ πίστις εἶναι πορεία συνεχής πρός τόν Θεόν καί ἑδραίωσις τῆς κοινωνίας. Ἡ συνεργασία ἡμῶν εἰς Ἄκκρην εἶναι ὑποδειγματική. Αἰσθανόμεθα τήν ἑνότητα».

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς κ. Ράϊκ Ζαρζούρα εἶπεν ὅτι πρώτη φορά ἐπισκέπτεται Πατριάρχης τό Μπεάνε καί ὅτι ἡ Πατριαρχία Αὐτοῦ ἐγγυᾶται τήν διασφάλισιν τῆς ταυτότητος καί τῆς διαμονῆς τῶν χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τῆς διατηρήσεως τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.

Τέλος, ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος, εἶπε περίπου τά ἑξῆς:

«Ἐκφράζομεν τήν βαθείαν Ἡμῶν ἀγάπην πρός ὅλους. Χαιρόμεθα διά τήν συνύπαρξιν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων εἰς τήν περιοχήν ταύτην καί διά τήν πρόοδον εἰς τόν κοινωνικόν τομέα καί εἰς ἄλλους τομεῖς. Ἡ Ἡμετέρα ἐπίσκεψις εἶναι καθῆκον Ἡμῶν. Τασσόμεθα ὑπέρ τῆς προόδου, ὡς ἀνέφερε καί ὁ λίαν ἀγαπητός εἰς Ἡμᾶς καί εἰς τόν λαόν, σεΐχης Σαμήρ Ἄσση εἰς τήν Ἄκκρην ὅτι τό ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου εἶναι σύμβολον ἀγάπης, εἰρήνης, δικαιοσύνης συνυπάρξεως καί ἀνεκτικότητος, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου καί τοῦ Χαλίφου Ὁμάρ Χατάμπ. Εἰς τό θέμα τοῦτο ἀνεφέρθημεν εἰς τό Πανεπιστήμιον τοῦ Georgetown, ὅτε πρό ἡμερῶν ἤμεθα προσκεκλημένοι, εἰς συνέδριον μέ θέμα τήν ἐξομάλυνσιν τῶν σχέσεων Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ. Εἰς τό συνέδριον τοῦτο οἱ πάντες συνεφώνησαν διά τήν τεραστίαν σημασίαν τοῦ διαλόγου. Ἡμεῖς δέν ὁμιλοῦμεν ἁπλῶς διά διάλογον ἀλλά διά συνύπαρξιν. Θέλοντες δέ νά συμβάλωμεν εἰς τήν πρόοδον τῆς Κοινότητος, προσφέρομεν χρηματικήν δωρεάν καί εἰκόνα διά τόν Ναόν».

Εὐχαριστοῦντες πάντες καί δοξολογοῦντες τόν Θεόν ἐπί τῇ ποιμαντικῇ ἐπισκέψει τοῦ Μακαριωτάτου, ἐπορεύθησαν εἰς τήν παρατεθεῖσαν τράπεζαν ὑπό τῆς Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Δύο ἔτη μετά τήν συνάντησιν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου VI εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1963, ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐπέστρεψε εἰς τήν Σιωνίτιδα Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν τό λείψανον τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τό ὁποῖον εἶχον μεταφέρει οἱ Σταυροφόροι εἰς Βενετίαν.

Μετά τάς γενομένας συνεννοήσεις καί προετοιμασίας, τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔφθασε εἰς τά Ἱεροσόλυμα τήν 13^ην μηνός Ὀκτωβρίου τοῦ 1965, συνοδευόμενον ὑπό τῆς εἰς Ἰταλίαν πρός τοῦτο μεταβάσης ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένης ὑπό τοῦ νῦν Μητροπολίτου Καισαρείας κ. Βασιλείου, τοῦ νῦν Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ (τότε Ἱεροδιακόνου) καί τῶν μακαριστῶν Μητροπολιτῶν Πέτρας Γερμανοῦ καί Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ, πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Ἀπό τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ τό ἱερόν λείψανον μετεφέρθη τότε ἐν πομπῇ εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου καί παρέμεινε διά μίαν ἑβδομάδα πρός προσκύνησιν.

Ἐν συνεχείᾳ τό σεπτόν λείψανον μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, τήν ἱδρυθεῖσαν ὑπό τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἔνθα καί παρέμεινεν ἔκτοτε ὡς θησαυρός καί κειμήλιον, ὡς πηγή δυνάμεως καί ἰάσεων διά τούς Πατέρας τῆς Μονῆς καί τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐπανακομιδῆς καθιερώθη νά ἑορτάζεται εἰς τό ἑξῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, πανηγυρικώτερον ὅμως εἰς τήν Ἱεράν Λαύραν τοῦ Ὁσίου Σάββα, πρός ἥν καί ἀποστέλλεται ἀρχιερατική συνοδεία ἐξ Ἱεροσολύμων τήν 13^ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους, δι’ ἀκολουθίας συγγραφείσης ὑπό τοῦ ὑμνογράφου μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν Νικοδήμου καί δι’ ἀκολουθίας Χαιρετισμῶν πρός τόν Ἅγιον, ἐκπονηθείσης ὑπό τοῦ ὑμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μακαριστοῦ  π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη καί ἐφέτος συμφώνως πρός τό Ἁγιοσαββιτικόν τυπικόν δι’ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας, ἧς προεξῆρξε ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προσελθών ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Σάββα μετά συνοδείας τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Ἰδιαιτέραν συγκίνησιν προεκάλεσε καί πνευματικήν ἀνάτασιν ἐδημιούργησεν εἰς τούς μετασχόντας εἰς τήν ἑορτήν ἡ παρουσία τῆς συνοδείας τῶν Δανιηλαίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ἀκριβής βυζαντινή ψαλμῳδία αὐτῶν καί ἡ πολύτιμος μεγάλη ἐπηργυρωμένη εἰκών τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τήν ὁποίαν ἐφιλοτέχνησε ὁ Δανιηλαῖος Ἱερομόναχος ἁγιογράφος π. Δανιήλ, χορηγοῦντος χρηματικῶς τοῦ Ἁγιοπαυλίτου μοναχοῦ π. Νικοδήμου κατά τό πρότυπον τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τῆς φυλασσομένης εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μεταφερθείσης εἰς αὐτήν ὑπό τοῦ Öσίου Σάββα τοῦ Σέρβου, ὅτε οὗτος ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Σάββα, τόν 13^ον αἰ.

Εἰς τήν ἀκολουθίαν καί τήν θ. Λειτουργίαν μετέσχον παρακολουθοῦντες ἐν κατανύξει βαθείᾳ πολλοί ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι πιστοί τοῦ Πατριαρχείου ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Εἰς τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, τονίζων ἰδιαιτέρως τήν ἀρετήν τοῦ Ὁσίου Σάββα, τήν ὁσιότητα, ἐγκράτειαν ἀλλά καί τήν ἱεραποστολικήν ποιμαντικήν δρᾶσιν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τῆς κακοδοξίας τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τήν εὐλογίαν τοῦ ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου διά τήν Μονήν καί τούς ἐπισκέπτας αὐτῆς.

Ἡ ὅλη ἑορτή εἰς τό ἔρημον περιβάλλον τῆς Λαύρας, τῆς ἀνακαινισθείσης εἰς παρεκκλήσια, ἁγιογράφησιν καί χώρους διαμονῆς ὑπό τοῦ ἀσκητικοῦ ἀλλά καί φιλέργου πνευματικοῦ αὐτῆς, Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἔγινε σταθμός πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, ἐπικοινωνίας πνευματικῆς μετά τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τοῦ  Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ Ὁσίου Ξενοφῶντος καί ἄλλων ἐγκαταβιωσάντων ἐν αὐτῇ καί κοινωνίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς Πατέρας καί τό ἐκκλησίασμα ὡς ἑξῆς:

«Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον εἰς τήν Λαύραν τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἔνθα ἑορτάζομεν διπλῆν ἑορτήν, τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Σάββα και τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Τριχερούσης, τήν ὁποίαν ἐζωγράφισεν ὁ Δανιηλαῖος μοναχός Δανιήλ, ἐκ τῆς εἰκόνος, τήν ὁποίαν ἐφύλασσεν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ἡ ὁποία μετεφέρθη εἰς Ἱεράν Μονήν Χιλανδαρίου ἀπό τόν Ἅγιον Σάββαν τόν Σέρβον. Διά τῶν δύο γεγονότων τούτων κατανοοῦμεν τήν σημασίαν τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, τό παρόν, τό παρελθόν καί τό μέλλον ἑνούμενα εἰς ἕν ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτον τόν Χριστόν ζῶμεν ἡμεῖς εἰς τό Ἅγιον Προσκύνημα καί ἀρχαιώτατον μοναστήριον τούτο, μετέχοντες εἰς τήν θ. Λειτουργίαν.

Εὐχόμεθα διά πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τοῦ Ἅγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ τήν ὑγιείαν ψυχῆς καί σώματος εἰς τούς ἐν τῇ Μονῇ ἀσκουμένους, εἰς τούς προσκυνητάς τῆς Λαύρας καί εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν  Ἀδελφότητα ἡμῶν. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ προστάτις τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἡμεῖς ἔχομεν συλλειτουργούς τούς διακόνους Αὐτῆς καί ἐκπροσώπους τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, οἱ ὁποῖοι ἐγένοντο πρόξενοι τῆς ἐπανόδου τῆς ἁγίας εἰκόνος Αὐτῆς, τούς ὁποίους καί εὐχαριστοῦμεν καί εὐχόμεθα ἡ εἰκών νά παραμείνῃ ὁ σύνδεσμος μεταξύ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Ἁγιορειτῶν Πατέρων. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ συμμετέσχεν εἰς διήμερον Συνέδριον ἀπό 6^ης-8^ης Ὀκτωβρίου 2009, μέ θέμα: «Τά κοινά σημεῖα  διά τήν ἐξομάλυνσιν τῶν μουσουλμανικῶν καί χριστιανικῶν σχέσεων» εἰς τό Georgetown Πανεπιστήμιον τῆς Οὐάσινγκτον. Ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ ἐπίσημος ἱστοχῶρος τοῦ  Georgetown University, τό συγκεκριμένον συνέδριον ἐχρηματοδοτήθη ὑπό τοῦ ἱδρύματος  Georgetown’s Prince Alwaleed Bin Talal Center for Muslim-Christian Understanding καί ὑπό τοῦ γραφείου τοῦ Προέδρου τοῦ Πανεπιστημίου κ. John J. De Gioia. Σκοπός τοῦ Συνεδρίου, ὡς ἐλέχθη ἀνωτέρω, ἦτο ἡ διερεύνησις τῶν κοινῶν σημείων τῶν θρησκειῶν διά τήν  ἀντιμετώπισιν τῶν παγκοσμίων ζητημάτων τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀσφαλείας.

Ἀφορμήν διά τήν συγκεκριμένην πρωτοβουλίαν  ἦτο μία ἐπιστολή, τήν ὁποίαν συνέταξεν ὁ His Royal Highness Prince Ghazi bin Muhammad τῆς Ἰορδανίας, ἡ ὁποία ὑπεγράφη ἀπό περισσοτέρους ἀπό 138 Μουσουλμάνους ἡγέτας καί λογίους καί ἡ ὁποία ἐστάλη εἰς τάς χριστιανικάς Ἐκκλησίας καί Χριστιανικά Ἱδρύματα τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2007. Διά τῆς ἐπιστολῆς ταύτης προέτειναν νά ὑπάρξῃ ἀμοιβαία κατανόησις, συμφώνως πρός τήν βασικήν ἀρχήν τοῦ εὐαγγελίου: τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον.
Οἱ κυριώτεροι ἐκ τῶν ἐκλεκτῶν ὁμιλητῶν τοῦ Συνεδρίου, συμπεριλαμβανομένου τοῦ πρῴην Βρετανοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Τόνυ Μπλέρ, ἦτο ὁ κ. Esposito Kjell Magne Bondevik, πρῴην Πρωθυπουργός τῆς Νορβηγίας, ὁ Σεΐχης Mustafa Efendi Ceric Μεγάλος Μουφτῆς τῆς Βοσνίας-Ἐρζεγοβίνης, ὁ κ. Dato Seri Anwar Ibrahim, πρῴην ἀναπληρωτής Πρωθυπουργός τῆς Μαλαισίας. Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀντεπροσώπευσεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’.

«Τό ἐφετινόν Συνέδριον, ἡ τετάρτη συγκέντρωσις  τῆς κοινῆς αὐτῆς πρωτοβουλίας, ἐπιδιώκει νά προχωρήσῃ ἀπό τούς λόγους εἰς τά ἔργα», ἐδήλωσεν ὁ κ. John Esposito, Διευθυντής τοῦ Center for Muslim -Christian Understanding.

Τήν ἐλπίδα διά κοινήν ἀντιμετώπισιν τῶν διαφορῶν μεταξύ τῶν δύο θρησκειῶν, χωρίς τοῦτο νά σημαίνει τήν ἀλλαγήν τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν, ἐξέφρασεν κατά τήν ἔναρξιν τῆς συνδιασκέψεως ὁ πρῴην Βρετανός Πρωθυπουργός κ. Τόνυ Μπλέρ. «Ὁ ἀποτελεσματικώτερος τρόπος νά τό ἐπιτύχωμεν», εἶπεν ὁ κ. Μπλέρ, «εἶναι νά ἐπιδείξωμεν ἐμπράκτως ὅτι εἴμεθα δεσμευμένοι διά τήν προάσπισιν τῶν ἀγαθῶν τῆς συνδιαλλαγῆς, τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί τῆς δικαιοσύνης».

«Ὁ σημερινός κόσμος δέχεται ἕναν κατακλυσμόν πληροφοριῶν, ἀλλά ἔχει χάσει τήν ἐσωτερικήν σοφίαν», ἐτόνισεν ὁ Sheikh Mustafa Efendi Ceric. «Ὑπάρχει βαθεῖα ἀσυμφωνία μεταξύ τῆς ἐγκεφαλικῆς γνώσεως καί τῆς καλλιεργείας τῆς ψυχῆς. Ἡ φροντίς διά τήν ψυχήν εἶναι εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν παρηγκωνισμένη».
Ἐκπροσωπῶν τόν Χριστιανικόν κόσμον καί ἰδιαιτέρως τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὁ  Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ, εἶπε περίπου τά ἑξῆς:

«Κατά τήν διάρκειαν τῆς Διασκέψεως ταύτης κατ’ ἐπανάληψιν ἀνεφέρθη ὅτι  ἡ θρησκεία εἶναι εἷς ἐκ τῶν κυριωτέρων προξένων τῆς κοινωνικῆς βίας ἤ ὅτι εἶναι μέρος τοῦ προβλήματος. Δέν χωρεῖ ἀμφίβολία ὅτι τό πρόβλημα τῆς βίας πρέπει νά ἀντιμετωπισθῇ εἰς τό πλαίσιον τοῦ ἀμοιβαίου διαλόγου.

Εἶναι προφανές ὅτι ὡρισμένοι θιασῶται τῶν τριῶν μεγάλων  μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, ἐνδεδυμένοι μέ τόν μανδύαν τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας αὐτῶν, προέβησαν εἰς πράξεις βίας εἰς τό παρελθόν. Τό γεγονός τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νά ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς στοχασμόν δι’ εἰλικρίνειαν καί μετάνοιαν.

Εἶναι ἀπαραίτητον νά παραδεχθῶμεν, ὅπως ὀρθῶς ὑπεγράμμισαν οἱ κ.κ. Σύνεδροι, ὅτι ἡ χρησιμοποίησις θεμελιωδῶν δογμάτων τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλάμ, διά νά δικαιολογηθοῦν πράξεις τῆς βίας τῆς τρομοκρατίας, ἀποτελεῖ διαστροφήν τῆς ἀληθείας. Ἀποτελεῖ καθῆκον διά τούς πρωτεργάτας τῆς εἰρήνης νά θεωρήσουν τήν θρησκείαν ὡς μέσον διά τήν ἐπίτευξιν τῆς εἰρήνης καί νά καταδικάσουν τήν βίαν ταχέως καί ἄνευ ὑπεκφυγῶν. Καλούμεθα νά διδάξωμεν εἰς τά ποίμνια ἡμῶν, ποῖος εἶναι ἀκριβῶς ὁ ρόλος τῆς θρησκείας εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς εἰρήνης μεταξύ τῶν ἐθνῶν.

Ὅπως πιστεύομεν, οἱ θρησκευτικοί ἡγέται δέν εἶναι πολιτικοί ἡγέται, ἀλλ’ ἔχουν διαφορετικάς μέν, ἴσης ἀξίας δέ ἠθικάς, θεολογικάς καί ποιμαντικάς εὐθύνας. Ὅπως οἱ πολιτικοί ἡγέται πρέπει νά διαμορφώνουν τόν ἠθικόν χαρακτῆρα αὐτῶν, ἀκολουθοῦντες τάς ἠθικάς ἀρχάς τῶν θρησκευτικῶν πίστεων καί παραδόσεων, ἐκ τῶν ὁποίων προέρχονται, κατά τόν ἴδιον τρόπον οἱ θρησκευτικοί ἡγέται ἔχουν καθῆκον νά διαπαιδαγωγοῦν εἰς τάς κοινότητας τῶν πιστῶν ὑπευθύνους πολίτας διά τήν κοινωνίαν.

Ὁ ρόλος αὐτός εἰς τήν οὐσίαν του ἐκδηλώνεται εἰς τήν βάσιν διά τῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν ποιμνίων μας καί τοῦ εὐρυτέρου κοινοῦ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν σημασίαν τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως. Ἐδηλώνεται εἰσέτι διά τῆς παροχῆς κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ὡς ἐπίκεντρον τήν ἴσην ἀντιμετώπισιν τῶν ἀνθρώπων, ἀνεξαρτήτως τῶν θρησκευτικῶν καί ἐθνικῶν αὐτῶν διαφορῶν, διά τῆς λήψεως ἰσχυρῶν ἀποφάσεων, διά τῆς  συμμετοχῆς εἰς ἀνοικτούς καί ἰδιωτικούς διαλόγους  καί διά τῆς ὑποστηρίξεως ὀργανισμῶν, οἱ ὁποῖοι δεσμεύονται νά ἐργασθοῦν διά τόν ἴδιον ἀκριβῶς σκοπόν.

Ἐπιτρέψατε εἰς Ἡμᾶς, κ.κ. Σύνεδροι ὡς Ἕλληνα καί Ὀρθόδοξον Ποιμενάρχην, νά χρησιμοποιήσωμεν εἰς τήν προσφώνησιν Ἡμῶν ἕνα ἑλληνικόν ὅρον, μέ τόν ὁποῖον κυριολεκτοῦμεν, τόν ὅρον «Συμβίωσις». Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων θεωρεῖ ὅτι ἡ βάσις διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς εἰρήνης εἰς τό μέλλον εἶναι αὐτή  ἀκριβῶς ἡ συμβίωσις τῶν θρησκευτικῶν Κοινοτήτων, ἡ ὁποία στηρίζεται εἰς τόν  ἀμοιβαῖον σεβασμόν, τήν ὑπομονήν καί τήν ἀνοχήν.

Θέτομεν ἐνώπιον ὑμῶν, κ.κ. Σύνεδροι, τό παράδειγμα τῆς  ἱστορικῆς χριστιανικῆς-μουσουλμανικῆς φιλίας εἰς τόν  χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς κατά τά τελευταῖα 1400 ἔτη, ἡ ὁποία ἐξεκίνησεν, ὅταν ὁ ἀείμνηστος Προκάτοχος Ἡμῶν, Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὑπέγραψε Σύμφωνον μέ τόν Χαλίφην Ὁμάρ-Ἴμπν-Ἰλ- Χατάμπ. Τό Σύμφωνον τοῦ Ὁμάρ Χατάμπ -Al-’Udha- Al- Umariyya ἐξεδόθη κατά τό ἔτος 638 μ. Χ., καί παραμένει ἡ ἀρχή τῶν «δικαιωμάτων» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν περιοχήν καί ἡ βάσις τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως μεταξύ τῶν θρησκευτικῶν Κοινοτήτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἡ «Συμβίωσις» αὐτή, ἔχει χαραχθῆ εἰς τήν ὅλην πολιτιστικήν αὐτῶν κληρονομίαν, τά ἔθιμα, τάς παραδόσεις καί τάς ἀντιλήψεις αὐτῶν. Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγῃ ἐπίσης τό γεγονός ὅτι ἡ ἀρχή τῶν προσπαθειῶν ἡμῶν διά τήν ἑδραίωσιν τῆς εἰρήνης εἶναι συνυφασμένη μέ τήν  ἀρχήν τῆς κατανοήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς σχέσεως ἡμῶν μετά τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος παρέθεσε χωρία ἐκ τῶν Ἱερῶν Γραφῶν τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τό χωρίον ἐκ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου «καί οὐκ ἀκουσθήσεται ἀδικία ἐν τῇ γῆ σου, οὐδέ σύντριμμα οὐδέ ταλαιπωρία ἐν τοῖς ὁρίοις σου» (Ἠσαΐας 60:18). Ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τήν ρῆσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίαν Αὐτοῦ,  «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5:9) καί τήν ρῆσιν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς μίαν ἐκ τῶν πρώτων ἐπιστολῶν αὐτοῦ, εἰς τήν ὁποίαν καλεῖ τόν Θεόν, «Θεόν τῆς εἰρήνης» καί εἰς ἕν ἐκ τῶν πρώτων χριστιανικῶν μνημείων, τήν ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας πρός τούς Ἐφεσίους, ἀναγινώσκομεν τούς εὐκρινεῖς λόγους: «Οὐδέν κάλλιον τῆς εἰρήνης, διά τῆς ὁποίας πᾶσα μάχη ἀκυροῦται, εἴτε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις εἴτε ἐν τοῖς ἐπιγείοις». (Ἰγνατ. Πρός Ἐφεσίους 13,2).  Ἐκ τοῦ Κορανίου ἐπίσης, τήν ρῆσιν: «ἐάν ὁ σός ἐχθρός κλίνῃ πρός εἰρήνην, πρέπει καί σύ ἐπίσης νά κλίνῃς πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς εἰρήνης». (8:61).
Ὁ Μακαριώτατος κατακλείων τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ κατέληξεν:

Ἀς ἀφήσωμεν τάς φωνάς ταύτας τῶν ἱερῶν Παραδόσεων ἡμῶν νά εἰσέλθουν εἰς τάς καρδίας ἡμῶν, διά νά θεωρήσωμεν ὅτι ἡ κλῆσις διά τήν εὐλογημένην «Συμβίωσιν» ἀπευθύνεται εἰς ἡμᾶς τούς ἰδίους. Οὕτω αἱ φωναί αὗται θά ἐνθαρρύνουν ἡμᾶς εἰς τήν προσπάθειαν ἡμῶν δι’ ἀπελευθέρωσιν ἐκ τῆς καταστρεπτικῆς φύσεως τῆς βίας, διά ν’ ἀπολαύσωμεν τά εὐλογημένα ἀγαθά τῆς  εἰρήνης  καί τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ».

Ἡ Παρουσία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τό Συνέδριον τοῦ  Georgetown University ἦτο ἐπιβεβλημένη καί μεγίστης βαρύτητος, λόγῳ τοῦ ἐξέχοντος ρόλου, τόν ὁποῖον ὄντως τό Πατριαρχεῖον διαδραματίζει εἰς τήν εἰρηνικήν ρύθμισιν τῶν σχέσεων μεταξύ χριστιανῶν και μουσουλμάνων τῶν περιοχῶν Ἰσραήλ, Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καί Ἰορδανίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ πόλις Φχές, προάστειον τοῦ Ἀμμάν, εἶναι μία ἐκ τῶν μεγάλων πόλεων τῆς Ἰορδανίας, ἀριθμοῦσα περί τούς 15.000 χιλιάδας κατοίκων, ζηλευτή καί διά τό εὔφορον ἔδαφος αὐτῆς καί τό εὔμορφον  φυσικόν περιβάλλον.

Εἰς αὐτήν τήν πόλιν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἀνέκαθεν Ἑλληνορθόδοξον ἀραβόφωνον Κοινότητα, ἀριθμοῦσαν 8.000 χιλιάδας μέλη μέ Πατριαρχικόν Ἐπιτροπον σήμερον τόν Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην Ἱερώνυμον καί ἱερεῖς τούς αἰδεσιμωτάτους, π. Τζίριες Σμεράτ,  π. Ρωμανόν Σαμάουϊ καί  π. Ἠλιᾶς Σουές καί σχολεῖον, (νηπιαγωγεῖον-δημοτικόν-γυμνάσιον-λύκειον μέ 50 καθηγητάς καί 600 μαθητάς καί ἐπίσης Ὀρθόδοξον Λέχην καί Ὀρθόδοξον φιλανθρωπικόν Σύλλογον.

Εἷς τῶν ναῶν τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ὁ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων, μικρός σχετικῶς, εὐπρεπής ὅμως καί ὑποβλητικός πλησίον τοῦ δημοτικοῦ σχολείου καί νηπιαγωγείου μέ 130 μαθητάς καί ἕτερος ἐν καθημερινῇ λατρευτικῇ χρήσει, ὁ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, θεμελιωθείς τό 1906 καί ὁλοκληρωθείς τό 1909 ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ.

Τήν συμπλήρωσιν ἑκατόν ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ ναοῦ τούτου ἑώρτασε τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά διημέρων ἑορταστικῶν  ἐκδηλώσεων ἀπό τῆς 18^ης Σεπτεμβρίου /1^ης Οκτωβρίου ἕως τῆς 19^ης Σεπτεμβρίου /2^ας Ὀκτωβρίου 2009.

Διά τούς ἑορτασμούς τούτους ἐξεκίνησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τήν πρωΐαν τῆς Πέμπτης 18^ης Σεπτεμβρίου / 1^ης Ὀκτωβρίου 2009. Διαβάς τήν γέφυραν τοῦ Ἰορδάνου, ἐγένετο δεκτός μετά τιμῶν ὑπό τοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Διοικήσεως τῆς γεφύρας εἰς τήν Ἰορδανικήν πλευράν (King Hussein Bridge), ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου καί Προυχόντων ἐκ τοῦ Φχές, μεθ’ ὅ κατηυθύνθη διά διαμονήν εἰς τήν ἐν Ἀμμάν Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν μεσημβρίαν ὁ Μακαριώτατος εἶχε συνάντησιν μετά τοῦ πρίγκιπος τῆς Ἰορδανίας Ὑψηλοτάτου Ἐμίρη Γάζη.

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ κατηυθύνθη εἰς τήν πόλιν τοῦ Φχές. Εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως εἰς τήν Γέφυραν Χίλντα, ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ὁ π. Ἠλίας Σουές, Προύχοντες ἐκ τοῦ Φχές μετά τῆς Ἀστυνομίας καί πλῆθος εὐσεβοῦς λαοῦ. Τοῦ πλήθους τούτου προΐστατο ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Τζίριες Σουές, τό Δημαρχικόν Συμβούλιον καί ἐκπρόσωποι τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως. Τῶν προσκόπων προελαυνόντων, ἡ ὅλη τιμητική διά τόν Πατριάρχην πομπή, διελθοῦσα διά μέσου τῆς πόλεως, ἔφθασεν εἰς τό προαύλειον τοῦ Ναοῦ καί τοῦ παρακειμένου σχολείου τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ ὁ Πατριάρχης, γενόμενος δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου καί τῶν ἱερέων τοῦ Ναοῦ,  ἐνεδύθη μανδύαν καί ἀναγνώσας τήν εὐχήν τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ἐρράντισε τόν περιεστῶτα λαόν. Ἀκολούθως εἰσώδευσεν εἰς τόν ἱερόν ναόν, ραντίζων αὐτόν καί τούς πιστούς καί τό  Ἱερόν Βῆμα, ἐνῷ ἐψάλλοντο τά τροπάρια «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου…», «Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ ἑκουσίως…», «Τῇ Ὑπερμάχῳ…» καί τό ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ: «Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής…». Τοῦ Πατριάρχου ἀνελθόντος εἰς τόν Θρόνον, ἐψάλη ἡ Δοξολογία καί ἀνεπέμφθη δέησις, μεθ’ ἥν ἐψαλη τό Πολυχρόνιον καί ἐγένετο  Ἀπόλυσις.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Μακαριώτατος, ἡ ἐξ Ἱεροσολύμων συνοδεία Αὐτοῦ, αἱ τάξεις τῶν ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν καί ὁ πιστός λαός τοῦ Κυρίου, ἐξῆλθον εἰς τόν ὑπαίθριον προαύλειον χῶρον τοῦ σχολείου. Ὁ Μακαριώτατος καί οἱ ἀνώτατοι προσκεκλημένοι Κυβερνητικοί ὑπάλληλοι ἐκάθισαν ἐπί ἐξέδρας καί ὁ λαός εἰς τραπέζας ἐστρωμένας. Ἡ χορῳδία τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τῆς Ὑπαπαντῆς ἐν Ἀμμάν ἔψαλεν ἐκλεκτά τροπάρια εἰς ἀκριβές βυζαντινόν κατανυκτικόν ὕφος. Ἡ χορῳδία τοῦ σχολείου τοῦ Πατριαρχείου ηὔφρανε τήν ὁμήγυριν διά Ἰορδανικῶν πατριωτικῶν ᾀσμάτων καί χορῶν.

Μετά ταῦτα ὁ κ. Ὄδε Σουές, πρῴην ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ), ἐκαλωσώρισεν εἰς ποιητικόν λόγον τόν Μακαριώτατον, ὡς ἐπάξιον προεξάρχοντα τοῦ πανηγυρικοῦ ἑορτασμοῦ τούτου πρός τιμήν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ.

Μετά ταῦτα ἐψάλησαν πάλιν κατανυκτικά ᾄσματα διά τόν καλωσορισμόν τοῦ πρίγκιπος τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου Ἐμίρη Γάζη. Οὗτος ἀφιχθείς, ἐγένετο δεκτός μετά θερμῶν ἐκδηλώσεων. Ὁ ἱερεύς π. Ἠλιᾶς Σουές καλωσορίζων, ὑπεγράμμισεν ὅτι ἡ Ἰορδανία ἀπολαύει δημοκρατίαν καί πρόοδον ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου. Ὅτι  Μουσουλμᾶνοι καί Χριστιανοί συμβιοῦν ἁρμονικῶς εἰς τό πλαίσιον τοῦ ἀνεξιθρήσκου Ἰορδανικοῦ τούτου κράτους. Ὅτι ἡ προσφορά τοῦ πρίγκιπος εἶναι σημαντικωτάτη εἰς τό ἔργον τοῦτο. Τόν πρίγκιπα ἐκαλωσώρισε καί ὁ Δήμαρχος τοῦ Φχές, τονίζων τό πνεῦμα συνεργασίας, τό ὁποῖον ὑπάρχει διά τήν συντήρησιν τῶν μνημείων τῆς πόλεως, ἐν οἷς καί ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί ὑπογραμμίζων τό ἐνδιαφέρον τοῦ Μακαριωτάτου διά τήν πόλιν τοῦ Φχές.

Ἐξ ὀνόματος τῶν Ἐπιτρόπων ὡμίλησεν ὁ κ. Χάννα Μαδαήν. Οὗτος ἐπῄνεσε τό ποιμαντικόν ἔργον τοῦ Πατριάρχου, λέγων ὅτι τοῦτο ἐπιδεικνύεται ἐκ τοῦ ὅτι τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον τοῦ Φχές διάγει ἄνευ προβλημάτων καί ἐπῄνεσεν  τόν Ἐμίρην διά τήν ἐλευθέραν ἄνευ προκαταλήψεων θρησκευτικότητα αὐτοῦ.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος διά στόματος π. Ἰμβραήμ Νταμπούρ ἐκαλωσώρισε τόν πρίγκιπα Ἐμίρην Γάζη καί πάντας τούς μετέχοντας εἰς τό γεγονός τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 100 ἐτῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,  λέγων ὅτι φέρει χαιρετισμόν ἐκ τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐκ τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, ἥτις διεφύλαξε διά μέσου τῶν αἰώνων χριστιανικά, μουσουλμανικά καί ἰουδαϊκά θρησκευτικά μνημεῖα ἀδιακρίτως, ὑπερβαίνουσα ἀντιξοότητας καί συμπαρισταμένη εἰς τούς καταδιωκομένους καί πρόσφυγας.

«Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Φχές», εἶπε,  «εἶναι προέκτασις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν προστατεύει ὅλα τά θρησκευτικά μνημεῖα τῶν Ἱεροσολύμων. Τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Προσευχόμεθα καί ὑπέρ ἑδραιώσεως τοῦ βασιλέως Ἀμπντάλα ΙΙ καί τοῦ πρίγκιπος, διά τήν ὑποστήριξιν εἰς τόν ἀγῶνα αὐτῶν ὑπέρ τῆς εἰρήνης, τοῦ διαλόγου καί τῆς συναδελφοσύνης». «Διά τούς λόγους τούτους», εἶπεν, «προσφέρομεν τῷ πρίγκιπι τό Ἀνώτατον Παράσημον τοῦ Παναγίου Τάφου, χρυσοῦν σταυρόν μετά στέμματος καί στεφάνης καί τό Ἀνώτατον Παράσημον τῆς Εἰρήνης, κοπέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Βενεδίκτου δι‘ ὑψηλοτάτας καί διακεκριμένας  προσωπικότητας, εἰς ἀναγνώρισιν τῶν ὑπηρεσιῶν Αὐτοῦ πρός ἐπικράτησιν τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης καί πρός τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων».

Ὁ πρίγκιψ συγκεκινημένος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμητικήν ταύτην διάκρισιν. Εἰς τόν Δήμαρχον τῆς πόλεως κ. Τζίριες Σμεράτ καί εἰς τόν Πρόεδρον τῶν Ἐπιτρόπων κ. Ἀμποῦ Μοῦσα ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν τιμητικήν πλακέτταν, τήν ὁποίαν ἡτοίμασαν ὁ ἡγούμενος καί οἱ ἱερεῖς διά τό γεγονός.

Ὁ πρίγκιψ  Ἐμίρ Γάζη  προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον μικράν ἀργυρᾶν φιάλην ὕδατος ἁγιασμοῦ, ἀργυροῦν δίσκον καί ἐπιταγήν $ 50.000 USD, ὡς συνδρομήν διά τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ναοῦ, ἐκφράζων καί πάλιν συγκεκινημένος τάς εὐχαριστίας αὐτοῦ.

Τάς ἑορταστικάς ταύτας ἐκδηλώσεις ἠκολούθησε τράπεζα διά πάντας ὑπέρ τούς χιλίους διακοσίους.

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 20^ῆς Σεπτεμβρίου / 2^ας Οκτωβρίου 2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ ἐκκινήσας ἐκ τῆς ἐν Ἀμμάν Μητροπόλεως, μετά τήν ἐν τῇ γεφύρᾳ Χίλντα ὑποδοχήν Αὐτοῦ ὑπό τοῦ π. Τζίριες Σμεράτ, τῶν Προυχόντων καί τῆς Ἀστυνομίας, ἔφθασεν εἰς τόν ἐν Φχές ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου, τόν συμπληροῦντα 100 ἔτη ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ. Γενόμενος δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου καί τῶν ἱερέων, ἐνεδύθη μανδύαν πρό τῆς εἰσόδου, εἰσώδευσεν εἰς τόν ἱερόν ναόν, ηὐλόγησε τήν εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Ἀρτοκλασίας, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς κατανυκτικῆς Πατριαρχικῆς καί πολυαρχιερατικῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἡγουμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερωνύμου, ἐπιτυχῶς περατώσαντος τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἡγουμενείου, τῶν αἰδεσιμωτάτων ἱερέων τοῦ ναοῦ π. Ἠλιᾶς Σουές, π. Τζίριες Σμεράτ καί π. Ρωμανοῦ Σαμάουϊ,  παρουσίᾳ τοῦ  Ἀντιπροσώπου τῆς ἐν Ἀμμάν Ἑλληνικῆς Πρεσβείας κ. Ἰωάννου Μαλικούρτη, τοῦ Κυπρίου Πρέσβεως κ. Εὐτυχίου, τῶν Πρέσβεων τῆς Ρωσίας, Ρουμανίας, Οὐκρανίας Γεωργίας καί Βουλγαρίας.

Πολύς λαός παρηκολούθησεν ἐν εὐλαβείᾳ  τήν θ. Λειτουργίαν.  Εἰς πολλούς μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν ὁ Μακαριώτατος. Ὁ ναός οὗτος διά τοῦ ἑορτασμοῦ τούτου ἐδείχθη τόπος «ρωμηοσύνης», ὀρθῆς δόξης καί λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, κατάλοιπον τῆς βυζαντινῆς ρωμηοσύνης εἰς Ἰορδανίαν, ἔδωσεν δυνατήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν ἐλπίδος καί εἰρήνης εἰς τήν πόλιν Φχές καί εἰς τό κράτος τῆς Ἰορδανίας. Ἡ χορῳδία ἔψαλεν εἰς ὕφος βυζαντινόν ἀραβιστί καί ἑλληνιστί. Ἡ θ. Λειτουργία ἐγένετο καί πάλιν πρόξενος ἁγιασμοῦ, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, δυνάμεως καί σωτηρίας διά τούς λειτουργούς τοῦ Κυρίου καί τούς πιστούς.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θ. Λόγον εἰς τούς πιστούς ἔχοντα οὔτως:

«Εὐφραίνου, ἀγάλλου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ γάρ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέτειλε», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός.

Εὐφραίνου καί ἀγάλλου ἡ γῆ τῆς χώρας πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι ἡ δόξα τοῦ Κυρίου συνανέτειλεν ἐπί σέ καί δή ἐν τῇ ἀγλαοκάρπῳ πόλει Φχές.

Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος συνήγαγε καί ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ, ἵνα εὐχαριστιακῶς εὐχαριστήσωμεν καί δοξολογικῶς δοξάσωμεν τό Ἅγιον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐπί τῇ ἑκατονταετεῖ ἐπετείῳ τῆς πήξεως τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, ἐπί τοῦ ὁποίου προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία.

Τό γεγονός τοῦτο ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, τόσον διά τά πιστά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καί διά τούς κατοικοῦντας τήν πόλιν ταύτην.

Ὁ λόγος καί ἡ σημασία τῆς πήξεως τοῦ θυσιαστηρίου, δηλαδή τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ χριστιανικοῦ Ναοῦ, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μέ τόν λόγον καί τήν σημασίαν τῆς ὑψώσεως καί τῆς πήξεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ  ἐπ’ αὐτόν τόν τόπον τοῦ ἐκχυθέντος ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ.

Ἐπί μέν τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός συνῆψε τά ἐπίγεια μέ τά οὐράνια διά τῆς καθαιρέσεως τοῦ μεσοτοίχου τῆς ἔχθρας, προσφέρων τό τίμιον Αὐτοῦ αἷμα ἀντίλυτρον ἀντί πολλῶν.

Ἐπί δέ τοῦ θυσιαστηρίου τῆς ἀναιμάκτου λατρείας Αὐτός Οὗτος ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πάλιν καί πολλάκις προσφέρεται τῷ Θεῷ καί Πατρί ὡς νέος πλέον Ἀδάμ ὑπέρ ἡμῶν καί δι’ ἡμᾶς.

Τό ἀκαταπαύστως τελούμενον μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐπί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τούτου θυσιαστηρίου οὐδέν ἄλλο ὑποδηλοῖ παρά τήν ἄπειρον ἀγάπην καί φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ.

Καί ἡ μέν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ γίνεται αἰσθητή διά τῶν ἀπείρων εὐεργεσιῶν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον. Ἡ δέ εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ εἰς ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν γίνεται αἰσθητή  διά τῆς πρός τόν συνάνθρωπον ἡμῶν κενωτικῆς, τουτέστιν θυσιαστικῆς καί ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς.

Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως ὁ Σταυρός, δηλαδή ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο ὁ λόγος καί τό αἴτιον τῆς θεώσεως πάντων τῶν ἀνθρώπων, κατά τόν ἴδιον ἀκριβῶς τρόπον ἡ λειτουργική καί εὐχαριστιακή ἀναίμακτος θυσία γίνεται ὁ λόγος καί τό αἴτιον τῆς κοινωνίας ἡμῶν μετά τοῦ «προσφέροντος καί προσφερομένου,  τοῦ προσδεχομένου καί διαδιδομένου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ» κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον.

Ἡ ἑκατονταετής παρουσία τοῦ ἱεροῦ καί περικαλλοῦς Ναοῦ πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἀποτελεῖ τήν μεγάλην καί ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς πνευματικῆς καί φυσικῆς κληρονομιᾶς, ἥν ἐκληρονόμησεν καί διεφύλαξε μετά σεβασμοῦ τό Χασιμιτικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, τουτέστιν τήν κληρονομιάν τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἡ ἐπί ἑκατονταετίαν ἀδιάκοπος καί ἀπρόσκοπτος λειτουργία τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ ἀποτελεῖ  τρανήν ἀπόδειξιν ἀφ’ ἑνός καί ὁρατόν σύμβολον ἀφ’ ἑτέρου τῶν συμβιωτικῶν δεσμῶν τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου, τῆς ἐν Χριστῷ δηλονότι ἀληθείας, τοῦ κηρυττομένου ὑπό τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ «σπερματικοῦ λόγου τῆς ἀληθείας», κατά τόν ἱερομάρτυρα καί φιλόσοφον Ἰουστῖνον, τοῦ ἐκδηλωμένου ὑπό τῆς θρησκευτικῆς πίστεως τῶν Ἀράβων Χαλιφῶν καί δή τοῦ σημερινοῦ διαδόχου αὐτῶν, Μεγαλειοτάτου Βασιλέως τῆς Ἰορδανίας Abdullah Ibn Hussein Al Thani.

Δικαίως λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί , εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀναφωνούσης μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Οὐρανός πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία ἀνεδείχθη ἅπαντας φωταγωγοῦσα τούς πιστούς, ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν. Τοῦτον τόν οἶκον στερέωσον Κύριε», διά πρεσβειῶν  τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί διά τῶν μεσιτειῶν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, πολιούχου καί προστάτου τῆς πόλεως ὑμῶν.

Εἶθε Κύριος ὁ Θεός νά ἐνδυναμώνῃ καί ἁγιάζῃ τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Αὐτοῦ. Τουτέστιν τούς λειτουργούς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου, τόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην Ἱερώνυμον, τόν πολιόν Πρεσβύτερον καί οἰκονόμον Πατέρα Ἠλιᾶς καί τούς δύο ἑτέρους Οἰκονόμους ἐφημερίους τῆς Ἑνορίας π. Τζίριες καί π. Ρωμάνον καί πάντας τούς διακονοῦντας, κοπιῶντας καί ψάλλοντας ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ.  Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία τῶν ἱερῶν εἰκόνων πέριξ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ. Μετά ταύτην, κατά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου, ἐγένετο διανομή ἀναμνηστικῶν μεταλλίων (μπρελόκ) μέ τήν φωτογραφίαν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετά τῆς ἐν ἐπιγραφῇ ἐνδείξεως ἐπ’ αὐτῆς τῆς 100ετηρίδος αὐτοῦ. Μετά τήν σύντομον ἐπίσκεψιν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν Δημαρχίαν τῆς πόλεως. Ὁ Δήμαρχος καί τό Διοικητικόν Συμβούλιον ὑπεδέχθησαν τόν Μακαριώτατον καί ηὐχαρίστησαν διά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν πόλιν αὐτῶν καί εἰς τήν Δημαρχίαν καί διά τήν ὑποστήριξιν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τούς ἱερούς ναούς τῆς πόλεως, τά σχολεῖα καί εἰς τήν συνύπαρξιν τοῦ μουσουλμανικοῦ καί τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου. Ὁ Μακαριώτατος ὑπέγραψεν εἰς τό βιβλίον τῆς Δημαρχίας ἀναμνηστικῶς καί ἐδώρησεν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Τάφου ὡς σύμβολον ἐλπίδος. Ὁ Δήμαρχος ἐδώρησεν εἰς τόν Μακαριώτατον πίνακα μέ ἀναπαράστασιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Φχές.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό προσφάτως ἀνακαινισθέν δημοτικόν σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου παρά τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου,  ἔνθα θερμῶς ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ὁ Ὑποδιευθυντής τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἔδουαρδ Σμεράτ καί ἡ Διευθύντρια κ. Ρούλα Νταούντ μετά τῶν διδασκαλισσῶν καί τῶν μαθητῶν.

Ἐν τέλει τήν μεσημβρίαν ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πολλούς προσκεκλημένους ἐκ τῶν Κυβερνητικῶν καί ἐκ τῶν προυχόντων καί ἁπλοῦ λαοῦ ὑπό τοῦ κ. Ἀδόλφ Σουές, πρώην Δημάρχου.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη διά συλλυπητήρια τήν οἰκογένειαν τοῦ πρό μηνός ἐκλιπόντος ἱεροψάλτου τῆς Ἐκκλησίας Φχές μακαριστοῦ Ντάχερ Νταούντ.

Ἡ ὅλη διήμερος ἑορταστική ἐκδήλωσις ἐχαροποίησε τήν Χριστιανικήν Κοινότητα τοῦ Φχές, καί ἐπεβεβαίωσεν διά μίαν εἰσέτι φοράν τήν παρουσίαν τοῦ Πατριαρχείου πλησίον τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς Ἱερουσαλήμ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ Γ’ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ».

Ἐν Ἀθήναις, Σάββατον 30 Μαΐου 2009

«Ὅ ἑωράκαμεν καί ἀκηκόαμεν καί ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν,

ἵνα καί ἡμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ’ ἡμῶν (Α’ Ἰωάν. 1-4)»

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

«Τήν ἀνάδειξιν τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν κοινωνίας ἡμῶν τῶν ἑλληνοφώνων μετά τῶν ἀραβοφώνων Ρωμαιορθοδόξων Χριστιανῶν ἀφ’ ἑνός καί τῶν λοιπῶν ὁμοδόξων Χριστιανῶν ἀφ’ ἑτέρου, ἔθεσεν ὡς σκοπόν αὐτοῦ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῆς ἱδρύσεως τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης».

Ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὡς γνωστόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν ἱστορίαν τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ καί συνεπῶς μέ τήν ἱεράν ἱστορίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Τά δέ Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τά ἀναντίρρητα μαρτύρια καί τά ψηλαφητά τεκμήρια τῆς ἱερᾶς ταύτης ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Κοινωνός καί μέτοχος τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς καί φυσικῆς αὐτῆς κληρονομίας κατέστη ὑπό τῆς θείας προνοίας ἡ παλαιγενής Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀναδειχθεῖσα οὕτω ὁ φυσικός καί πνευματικός φύλαξ καί λειτουργός αὐτῆς.

Συγκληρονόμος καί ἄμεσος διάδοχος τοῦ Βασιλικοῦ καί αὐτοκρατορικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων ἀναδεικνύεται τό εὐσεβές ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τοῦ ἔθνους δέ τούτου οἱ ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀγῶνες αὐταπαρνήσεως, πολλῷ δέ μᾶλλον τό θυσιαστικόν αὐτῶν αἷμα ἐπισφραγίζουν τά ἐπί τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων θεσμοθετηθέντα προνόμια καί δικαιώματα. Ταῦτα βεβαίως δέν ἀποτελοῦν αὐτοσκοπόν, ὡς ἐσφαλμένως ὑπό τινων ἑρμηνεύεται, ἀλλά μᾶλλον μαρτυρίαν ζῶσαν τοῦ Εὐαγγελικοῦ καί Οἰκουμενικοῦ κηρύγματος τῆς Ἀποστολικῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας.

«Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», παραγγέλλει ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ἀπό Ἱερουσαλήμ.

Ἡ Χριστιανική παρουσία εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί συγκεκριμένως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μέχρι σήμερον ἔρχεται εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ γεγονότος ὅτι τοῦτο ὀφείλεται εἰς τά πνευματικά καί λατρευτικά κέντρα τῆς χριστιανικῆς πίστεως γενικώτερον καί τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδόξου ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως τῆς Ρωμηοσύνης, εἰδικώτερον.

Μέ ἄλλα λόγια, τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν ἐγγύησιν τοῦ Χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἀλλά καί διατήρησιν τῆς ἰδιαζούσης ἐθνικοθρησκευτικῆς ταυτότητος αὐτοῦ. Τοῦτο ἀναγνωρίζεται ὑπό πάντων, τόσον τῶν Χριστιανῶν, ὅσον καί τῶν μή Χριστιανῶν. Οἱ Χριστιανοί, π.χ. διερωτῶνται: «Ἡμεῖς ποῦ ἀνήκομεν; Ποία εἶναι ἡ ἐθνική μας καταγωγή»; κ.τ.λ. Εἰς αὐτό βέβαια συνέβαλε καί συμβάλλει ἀπειλητικῶς ἡ ἔξαρσις τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς τοιαύτης.

Ἡ συμβολή λοιπόν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῶν ἐξ αὐτῶν ἀπορρεόντων δικαιωμάτων καί προνομίων τῆς Ρωμηοσύνης, δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν σωτηριολογικήν καί ἐσχατολογικήν αὐτῶν σημασίαν, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί εἰς τήν ἐν ἐξελίξει τελοῦσαν τἀνῦν διαμόρφωσιν τοῦ διαθρησκειακοῦ καί κοινωνικοπολιτικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ, μέ σημεῖον ἀναφορᾶς πάντοτε τήν Παλαιάν αὐτῆς Πόλιν καί φυσικά τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Σημειωθήτω ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετά τῶν ἄλλων συμπρεσβυγενῶν αὐτοῦ Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς προβάλλουν ὡς αἱ ἀκοίμητοι κανδῆλαι τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τοῦ φωτός τοῦ σῴζοντος θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής τυγχάνει ἡ κατ’ ἀνατολάς Ὀρθόδοξος Ρωμηοσύνη, καί μάλιστα ἐν μέσῳ ἀλλοθρήσκου καί ἑτεροδόξου περιβάλλοντος. Ἐπί πλέον δέ ἡ Ρωμηοσύνη ἀποδεικνύεται ὡς ἡ μόνη συνεκτική καί ἑνοποιός δύναμις τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐθνικοθρησκευτικῶν αὐτῶν ὀντοτήτων.

Ἡ ἰδιάζουσα θέσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ τελοῦντος ὑπό τάς πολιτειακάς ἀρχάς καί ἐξουσίας, δηλονότι, τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καί τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας (ὡς καί τοῦ Πριγκιπάτου τοῦ Quatar) καθιστᾷ τήν ab antiquο ἀναγνωρισθεῖσαν θεσμικήν αὐτοῦ θρησκευτικήν καί ἐκκλησιαστικήν ἐγκαθίδρυσιν ἐξόχως σημαντικήν, τόσον διά τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅσον καί διά τήν συνύπαρξιν τῶν ὁμόρων λαῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ.

Ἐξ ἄλλου ὁ συνδυασμός τῆς διττῆς ἰδιότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὡς Ποιμενάρχου καί ἐν ταὐτῷ Ἡγουμένου τῆς Μοναστικῆς Ἀδελφότητος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, ἀποκαλύπτει τό ἀσκητικόν φρόνημα, ὑπό τοῦ ὁποίου ἐμφορεῖται τό πνευματικόν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἀποτελεῖ χρέος, λοιπόν, ἱερόν πάντων ἡμῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ποιμένων καί ποιμαινομένων, «ἡ κίνησις τοῦ δικαιωτάτου θυμοῦ ἀλλά καί ἡ συλλογή τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστήμης», κατά τό παράδειγμα τῶν θεοφόρων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγιοῦς Ρωμαιορθοδόξου ταυτότητος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἀλλαχοῦ διαβιούντων. Τό ἱερόν δέ τοῦτο χρέος κρίνεται, κατά τήν ταπεινήν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν γνώμην, ἄμεσον καί ἐπιτακτικόν».