Ἐντιμολογιώτατε κ. Σταυρόπουλε, Πρόεδρε

τοῦ «Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου»,

Ἐντιμότατον Διοικητικόν Συμβούλιον,

Ἐντιμότατα Μέλη,

Ὁ Πανάγαθος Θεός ἡμῶν, ὁ τάξας Ἡμᾶς νά διακονῶμεν τά Πανάγια Προσκυνήματα, τά θεῖα σκηνώματα τοῦ δι’ ἡμᾶς Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐλεήσας δέ Ἡμᾶς, ὅπως ἀπό τετραετίας ὦμεν ὁ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, ἠξίωσεν Ἡμᾶς, ὅπως μετά τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ εὐσεβοῦς Ἡμῶν ποιμνίου, ἑορτάσωμεν καί πάλιν ἐφέτος τήν ἑορτήν τῆς τοῦ Χριστοῦ κατά σάρκα Γεννήσεως εἰς τήν Βηθλεέμ καί  τῶν Ἁγίων Θεοφανίων εἰς Ἰορδάνην μετά συμμετοχῆς ἀθρόας εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐκ τῆς πατρίδος ἡμῶν Ἑλλάδος καί πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν.

Κατά τήν ἐπιτέλεσιν τῶν ἑορτῶν τούτων τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου ἐπροσευχήθημεν εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ καί εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν ὑπέρ εἰρήνης καί συνδιαλλαγῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὑπέρ ζωῆς, ἐλέους Θεοῦ καί σωτηρίας πάντων τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν προσκυνητῶν, Ἐπιτρόπων καί συνδρομητῶν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, μεταξύ τῶν ὁποίων ἰδιαιτέραν θέσιν κατέχετε ὑμεῖς ὡς μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐπισκεφθέντες τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἐνεργῶς συνδραμόντες εἰς τήν συντήρησιν αὐτῶν.

Τήν ἀγαθεργόν ὑμῶν δραστηριότητα ταύτην εὐγνωμόνως πάντοτε ἐνθυμούμεθα, ἰδιαιτέρως δέ κατά τήν σεμνήν ἐκδήλωσιν ταύτην τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας ὑπό τοῦ Συλλόγου ὑμῶν, εἰς τήν ὁποίαν Ἡμεῖς προσκληθέντες ὑπό τοῦ Προέδρου καί τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, δέν ἠδυνήθημεν, παρά τήν πρόθεσιν Ἡμῶν, λόγῳ

προκυψασῶν προσφάτως μόλις ἀδηρίτων ποιμαντικῶν καί προσκυνηματικῶν Ἡμῶν ὑποχρεώσεων, προσωπικῶς νά παραστῶμεν, ἀποστέλλομεν ὅμως ὡς ἐκπροσώπους Ἡμῶν τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην τοῦ Πατριαρχείου Γέροντα Καισαρείας κ. Βασίλειον καί τόν ἐν Ἑλλάδι Ἔξαρχον τοῦ Παναγίου Τάφου πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Δαμιανόν.

Διά στόματος τούτων καί ἐξ ὀνόματος τοῦ παλαιφάτου Ἡμῶν Πατριαρχείου καί τῆς Γεραρᾶς Ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διαβιβάζομεν τήν εὐαρέσκειαν Ἡμῶν διά τό ἀπό 50ετίας ἐπιτελούμενον ὑπό τοῦ ἐγκρίτου ὑμῶν «Ἑλληνικοῦ Συνδέσμου τοῦ Παναγίου Τάφου» θεάρεστον ἔργον τῆς στηρίξεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων εἴτε διά τῆς φυσικῆς ὑμῶν παρουσίας ἐν αὐτοῖς κατά τάς προσκυνηματικάς ἐκδρομάς ὑμῶν εἴτε διά τῆς οἰκονομικῆς συνδρομῆς ὑμῶν ὑπέρ αὐτῶν ἐκ τοῦ περισσεύματος ἤ μᾶλλον καί ἐκ τοῦ ὑστερήματος ὑμῶν.

Ἰδιαιτέρως εὐγνωμόνως ἐνθυμούμεθα τάς κατά τά πρόσφατα παρελθόντα ἔτη χρηματικάς χορηγίας, δι’ ὧν ἀνεκαινίσθη ἡ αἴθουσα τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, τά Γραφεῖα τῆς Ἀρχιγραμματείας, τό Ἀρχεῖον, ἡ Πατριαρχική Βιβλιοθήκη, τό Ἀρτοποιεῖον, τό Κεντρικόν Μαγειρεῖον, ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τό ἡγουμενεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου εἰς Ὀρεινήν καί ἄλλα προσκυνήματα.

Ἀνθ’ ὅλων τούτων, προσευχάς ἀναπέμπομεν εἰς Κύριον εἰς τάς λειτουργίας καθ’ ἑκάστην ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῶν λοιπῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ὑπέρ ὑγιείας ὑμῶν καί τῶν τέκνων ὑμῶν, ὑπέρ εὐοδώσεως τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Συλλόγου ὑμῶν, ὑπέρ αὐξήσεως  τῶν γεννημάτων ὑμῶν, ἵνα ἔργα φιλανθρωπίας ἐπιτελῆτε πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ὑμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐφ’ οἷς, ἐπιδαψιλεύοντες πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατριαρχικάς Ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί τοῦ Πανσέπτου καί Θεοδέγμονος Σπηλαίου, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

*XΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΚΟΠῌ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2010 ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΑΒΩΡΙΟΥ κ. ΜΕΘΟΔΙΟΥ

«Ὅσιε Πάτερ, Θεοφόρε Θεοδόσιε· εὑροῦσα ὡς ἐπόθει τήν καθαράν σου ψυχήν, τοῦ Πνεύματος ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου, σοί ἐνεσκήνωσεν ὡς ἄχραντον φῶς· οὗ τῇ ἐνεργείᾳ φαιδρῶς ἠγλαϊσμένος, Χριστόν ἀπαύστως δοξολογεῖς, τόν ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις ἕνα Υἱόν, τόν βαπτιζόμενον χειρί τῇ τοῦ Προδρόμου καί μαρτυρούμενον τῷ φωνῇ τῇ πατρῴα. Αὐτόν ἱκέτευε, Αὐτόν δυσώπει, Ὅσιε, δωρηθῆναι τῇ Οἰκουμένῃ ὁμόνοιαν, εἰρήνην καί μέγα ἔλεος».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ σωτήριος Χάρις τοῦ ἐπιφανέντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ, συνήγαγεν ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς ἀσκήσεως  τοῦ  σήμερον ἑορταζομένου καί τιμωμένου Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, διά νά δοξολογήσωμεν καί εὐχαριστήσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν.

Τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀγαπητοί μου, ἀπεκαλύφθη σκιωδῶς εἰς τό ὄρος Σινᾶ εἰς τόν Προφήτην Μωϋσέα· ἐφανερώθη σαρκικῶς καί σωματικῶς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ διά τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας εἰς τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ. Ἐγνώσθη δέ τό πλήρωμα πάσης δικαιοσύνης διά τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ ὑπό Ἰωάννου εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν, ἔνθα ἐχαρίσθη εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν διά τῆς τοῦ ὕδατος ἀνακαινίσεως καί ἀναπλάσεως τῆς ἐκ τῆς ἁμαρτίας παλαιωθείσης ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως.

Τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς θείας Οἰκονομίας μέτοχος καί κοινωνός ἐγένετο ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος διά τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἐνεσκήνωσεν εἰς τήν καθαράν αὐτοῦ ψυχήν ὡς ἄχραντον φῶς. Τό φῶς δέ τοῦτο εἶναι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό φῶς τό ἀπρόσιτον, τό φωτίζον και ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον. Τοῦτο ἀκριβῶς τό φῶς ἔλαμψεν εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

«Θεοφανείας ὁ καιρός», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, «Χριστός ἐπέφανεν ἡμῖν, ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ· δεῦτε ἀντλήσωμεν πιστοί, ὕδωρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Χριστός γάρ ἐν σαρκί ἐπεδήμησε, τό πρόβατον ζητῶν τό θηριάλωτον καί ἀνευρών εἰσήγαγεν ὡς εὔσπλαχνος εἰς τόν παράδεισον, αὖθις. Χριστός ἐφάνη, ἐν Ἰορδάνῃ καί τόν κόσμον ἐφώτισε».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, «Θεοφανείας ὁ καιρός». «Θεοφανείας δέ ὁ καιρός» εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔνθα ὁ Χριστός φανεροῦται/ἐπιφαίνεται εἰς ἡμᾶς εἰς τόν πνευματικόν Ἰορδάνην, δηλαδή εἰς τό μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως καί τῆς μετανοίας, ἀπ’ ὅπου ἀντλοῦμεν τό πνευματικόν ὕδωρ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας.

«Θεοφανείας  καιρός» εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας, ἔνθα ὁ Χριστός ἐπιδημεῖ σαρκικῶς εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀναζητῶν τό θηριάλωτον πρόβατον τό ταλαίπωρον, δηλαδή τόν ἄνθρωπον, διά νά τόν ἐπανεισαγάγῃ εἰς τόν παράδεισον. Διά νά τόν ἀποκαταστήσῃ μέ ἄλλα λόγια εἰς τήν πρώτην αὐτοῦ ἐλευθερίαν, εἰς τό φῶς τῆς γνώσεως, τό φῶς τῆς ἀληθείας.

Τοῦ καιροῦ τούτου τῆς ἁγίας Θεοφανείας, ἀνεδείχθη πιστός οἰκονόμος καί μάρτυς ἀψευδής καί ἑπόμενος τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος μιμούμενος τόν τῆς ἐρήμου κήρυκα τῆς μετανοίας Ἰωάννην τόν Πρόδρομον ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «ἐξ ἐρήμου Πρόδρομος Χριστοῦ, τῆς Ἀαρωνίτιδος, ὁ Ἐλισάβετ βλαστός προελήλυθεν· ἐν τῇ κολυμβήθρα δέ, Θεοδόσιος γεννηθείς διά Πνεύματος Ἁγίου, ἐρημοπολίτης γέγονε τοῦ Ἰησοῦ ἑπόμενος».

Τόν μέγαν τοῦτον τῆς ἐρήμου πολίτην καί Θεοφόρον Ὅσιον Θεοδόσιον παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, ἐνθέως μετά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως ἱκετεύῃ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ «δωρηθῆναι τῇ Οἰκουμένῃ, ἰδιαιτέρως δέ τῇ περιοχῇ ἡμῶν, ὁμόνοιαν, εἰρήνην καί μέγα Αὐτοῦ ἔλεος». Ἀμήν».

Τήν 4.00 μ.μ. ὥραν τῆς Παρασκευῆς, 9^ης/22^ας Ἰανουαρίου 2010, ἔγινεν ἡ ἔναρξις τῶν ἐργασιῶν τῆς Ζ’ Συνελεύσεως τῶν Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων τοῦ Ἰσραήλ εἰς Ναζαρέτ ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’.

Ἡ Συνέλευσις αὐτή ἐνεκαινιάσθη τό 1981 ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου. Εἰς τά διαρρεύσαντα εἴκοσι καί ὀκτώ ἔτη συνεκλήθησαν ἕξ τοιαῦται Συνελεύσεις. Αὕτη εἶναι ἡ Ζ’. Εἰς τήν Συνέλευσιν ταύτην ἐξεπροσωπήθησαν δι’ ἀντιπροσώπων αὐτῶν αἱ πόλεις Ναζαρέτ, Ρέμλη, Λύδδα, Χάϊφα, Γιάφατ-Νάσρα, Σαχνίν, Ζντέϊντε, Ἀμπελίν, Ράμε, Ἰόππη, Κούφρ Σμέα, Μπεάνε καί Τουράν.

Εἰς τήν Συνέλευσιν τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ ἦσαν τιμητικῶς προσκεκλημένοι ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, ἐκπρόσωπος τοῦ Λατίνου Ἐπισκόπου εἰς Ναζαρέτ κ. Μποῦλος Μαρκοῦτσο, τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Σουχέλ Νταουάνη καί ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκευμάτων. Ἐκ τοῦ Ἰσλάμ ἦτο προσκεκλημένος ὁ Σεΐχης τῆς Ναζαρέτ κ. Ζιγιάντ Ἀμποῦ Μόχ καί ὁ ἀρχηγός τῶν Δρούζων τοῦ Ἰσραήλ κ. Μουάφατ Ἀταρίφ, Ἄραβες βουλευταί τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κοινοβουλίου καί ὁ Διευθυντής τοῦ Τμήματος Χριστιανικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε.

Ὁ κ. Ἐμίλ Ἄσμαρ, ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος Λύδδης, μετά τήν σύντομον προσευχήν τοῦ Μακαριωτάτου, ἐκαλωσώρισε τούς μετέχοντας εἰς τήν Συνέλευσιν καί ὡμίλησεν ἐν συντομίᾳ περί τῆς συστάσεως αὐτῆς, τῶν ἐτῶν τῆς συγκλήσεως αὐτῆς, τῶν δυσκολιῶν, τάς ὁποίας ἀντεμετώπισε καί περί τοῦ βασικοῦ στόχου αὐτῆς νά διατηρήσῃ εἰς συνεργασίαν καί ἑνότητα τά μέλη τοῦ ποιμνίου μεταξύ αὐτῶν καί μετά τοῦ Πατριαρχείου.

Ὁ λόγος ἐδόθη καί εἰς τούς τιμητικῶς προσκεκλημένους τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων καί θρησκευμάτων. Εἰς τάς προσφωνήσεις αὐτῶν οὗτοι ὑπεγράμμισαν τήν ἀνάγκην τῆς διαχριστιανικῆς καί διαθρησκειακῆς συνεργασίας ἐν πνεύματι ἀδελφοσύνης, ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης, συνδιαλλαγῆς καί συγχωρήσεως καί σεβασμοῦ τοῦ δικαιώματος ἐλευθερίας ἐκφράσεως τῆς γνώμης μέ σκοπόν τήν διατήρησιν τῆς ἑνότητος τῆς συνοχῆς καί τῆς ἐπίτευξιν κοινωνικῆς προόδου καί ποιότητος ζωῆς.

Οἱ κύριοι ὁμιληταί εἰς τήν Συνέλευσιν ἦσαν οἱ ἔχοντες σημαντικόν ρόλον εἰς τήν Κοινότικήν ζωήν τῶν Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Δήμαρχος τῆς Ναζαρέτ κ. Ράμζη Τζαράϊσε, ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Συμβουλίου Ὀρθοδόξων τοῦ Ἰσραήλ, πρῴην δικαστής κ. Ράϊκ Ζαρζούρα καί ὁ Γραμματεύς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου Ναζαρέτ κ. Ἄζμη Χακήμ.

Ἐκ τούτων, ὁ Δήμαρχος τῆς Ναζαρέτ κ. Ράμζη Τζαράϊσε εἰς τόν λόγον αὐτοῦ ηὐχήθη καρποφόρους τάς ἐργασίας τῆς Ζ’ Συνελεύσεως, αἱ ὁποῖαι, ὡς εἶπον, στοχεύουν εἰς τήν διατήρησιν τῆς ἑνότητος, τῶν ἐπί μέρους Κοινοτήτων τοῦ Πατριαρχείου, εἰς τήν συνεργασίαν αὐτῶν μετά τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου διά τήν διαφύλαξιν τῆς ταυτότητος τοῦ Ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου ποιμνίου καί τοῦ ἀραβικοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου γενικώτερον εἰς τό Ἰσραήλ, τήν Παλαιστινακήν Αὐτονομίαν καί τήν Ἰορδανίαν καί τήν διατήρησιν τῆς περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου κυρίως ἐκ τῶν ἀδιαφανῶν συμφωνιῶν τῶν ξενοδοχείων τῆς  Πύλης τοῦ Δαβίδ τοῦ πρῴην ἐκπτώτου Πατριάρχου καί νῦν μοναχοῦ Εἰρηναίου.

«Τρόποι τῆς συνεργασίας ἡμῶν αὐτῆς», εἶπεν, «εἶναι ἡ ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη, ἡ τιμιότης, ἡ διαφάνεια καί ἡ δημοκρατία». «Μέ τήν ἐκλογήν τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου», εἶπεν, «ἤνοιξε μία νέα πορεία συνεργασίας, τήν ὁποίαν ἡμεῖς ὑποστηρίζομεν. Στηρίζομεν τόν Πατριάρχην εἰς τό ἔργον Αὐτοῦ, ὥστε νά ἀντιστέκηται εἰς τάς πιέσεις, τάς ὁποίας ὑφίσταται διά τήν παραχώρησιν γαιῶν καί ἀναμένομεν τήν ἐνεργοποίησιν τοῦ Μεικτοῦ Συμβουλίου, τήν μεγαλυτέραν συμμετοχήν κληρικῶν ἀραβοφώνων εἰς τήν διοικητικήν ζωήν τοῦ Πατριαρχείου. Ζητοῦμεν τήν παῦσιν τῶν ἀλληλοκατηγοριῶν εἰς τούς κόλπους τοῦ ποιμνίου καί τήν διατήρησιν τής συνεργασίας μετά τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς κ. Ράϊκ Ζαρζούρα εἰς τόν λόγον αὐτοῦ ὑπεγράμμισε τήν ἀνάγκην καταπολεμήσεως τοῦ φανατισμοῦ καί τῶν θρησκευτικῶν καί φυλετικῶν διακρίσεων, ὥστε νά ὑπάρξῃ  συνεργασία μεταξύ Χριστιανῶν, Μουσουλμάνων καί Δρούζων, ὡς νά εἶναι εἷς λαός, καυχώμενος διά τόν ἕνα Θεόν Πατέρα αὐτοῦ καί μίαν πατρίδα αὐτοῦ, τήν γῆν τῆς Παλαιστίνης. Ὑπεγράμμισε τήν ἀνάγκην στενοτέρας συνεργασίας τῶν ἱδρυμάτων ἑκάστης Κοινότητος, ὥστε νά ὑπάρξουν συγκεκριμένα ἁπτά ἀποτελέσματα εἰς τήν ἀνύψωσιν τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ κλήρου, τήν αὔξησιν τῆς μισθοδοσίας αὐτοῦ, εἰς τήν καλλιτέρευσιν τῆς διδασκαλίας εἰς τά Κατηχητικά Σχολεία ἑκάστης ἑνορίας, τήν ἐνεργοποίησιν τῆς συσταθείσης ὑπό τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου τήν 6^ην Νοεμβρίου 2009 Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς ἀπό μέλη τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ ποιμνίου διά τήν διαφύλαξιν τῆς περιουσίας τοῦ Πατριαρχειου εἰς τήν δικαστικήν διαδικασίαν τῶν ἐνοικιασθέντων εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ ἀπό τόν πρῴην Πατριάρχην καί νῦν μοναχόν Εἰρηναῖον καί ζητοῦμεν τήν ἀκύρωσιν τῆς συμφωνίας εἰς Ταλπιότ, καί τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ στεγαστικοῦ προβλήματος τοῦ ποιμνίου».

«Καταδικάζομεν τάς εἰς βάρος τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς βάρος ἡμῶν ὡς συνεργαζομένων μετ’ αὐτοῦ  ἡλεκτρονικάς κατηγορίας τοῦ κ. Μαρκουάν Τουμπάση καί τοῦ κ. Μπαράνσκυ. Πιστεύομεν εἰς ἕνα ὑγιῆ πατριωτισμόν πρός τό συμφέρον ὁλοκλήρου τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ἰσραήλ, Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν, Ἰορδάνην, Γάζαν καί Κατάρ».

Ὁ τρίτος τῶν ὁμιλητῶν Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου Ναζαρέτ κ. Ἄζμη Χακίμ εἰς τόν λόγον αὐτοῦ εἶπεν ὅτι τό Τοπικόν Συμβούλιον Ναζαρέτ, ἐκλεγέν ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου Ναζαρέτ, ἀριθμοῦντος περί τάς 20.000 Ὀρθοδόξους πιστούς, μετά τήν ἐκλογήν αὐτοῦ πρό διετίας, ἀκολουθοῦν τά ἴχνη διακεκριμένων, μακαριστῶν νῦν Ναζαρηνῶν προσωπικοτήτων, αἱ ὁποῖαι διεδραμάτισαν σπουδαιότατον ρόλον εἰς τήν Παλαιστινιακήν καί Ἀραβικήν ὑπόθεσιν, ὄχι μόνον εἰς τήν Παλαιστίνην ἀλλά καί εἰς Αἴγυπτον καί τήν Μέσην Ἀνατολήν ἐν γένει, προσεπάθησε νά ὑπερβῇ δυσκολίας, τάς ὁποίας ἐκληρονόμησεν ἐκ τῆς προηγουμένης Ἐπιτροπῆς καί συνεχίζει τάς ἐργασίας αὐτοῦ μέ διαφάνειαν καί μέ δημοκρατικάς διαδικασίας διά τήν διατήρησιν τῆς ἐλευθερίας τῶν προσώπων καί τῆς ἑνότητος, ἀκόμη καί ἐν τῇ διαφορετικότητι τῆς γνώμης.

«Ἅμα τῇ ἐκλογῇ ἡμῶν ἐτείναμεν χεῖρα συνεργασίας μέ τό Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον διῆλθε κρίσιν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ  πρῴην Πατριάρχου Εἰρηναίου, προβάντος εἰς ἀνεντίμους συμφωνίας ἐνοικιάσεων. Ἡμεῖς στηρίζομεν τόν νεοεκλεγέντα Πατριάρχην Θεόφιλον, μετ’ Αὐτοῦ ἐπελύσαμεν τό πρόβλημα τῶν συμφωνιῶν τοῦ κτήματος Κούφρ-Ἰλ-Μουτράν εἰς τήν Ναζαρέτ καί ὁδεύομεν πρός τήν ἵδρυσιν σχολείου, ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ ὁποίου ἤδη κατετέθη. Ἀναμένομεν παρά τοῦ Πατριαρχείου τήν συνέχισιν τῆς διαφανοῦς ἀξιοποιήσεως τῆς περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου, ἐναντίον τῶν παρανόμων ἐνοικιάσεων τοῦ πρῴην Πατριάρχου Εἰρηναίου εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ καί τήν ἀκύρωσιν τῆς συμφωνίας εἰς Ταλπιότ».

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Ζ’ ταύτης Συνελεύσεως ἐσφράγισε διά τοῦ λόγου Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, τά κυριώτερα σημεῖα τοῦ ὁποίου μεταφέρονται ἑλληνιστί ἐν συνεχείᾳ. (Ὁλόκληρος ὁ ἐκφωνηθείς λόγος τοῦ Μακαριωτάτου ἀραβιστί ὑπάρχει εἰς τόν ἀκόλουθον σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2010/01/22/56/ ).

«Εὐχαριστοῦμεν», εἶπεν, «διά τήν ἀπευθυνθεῖσαν Ἡμῖν πρόσκλησιν καί διά τό ὅτι ἡ ἔναρξις τῶν ἐργασιῶν τῆς Ζ’ ταύτης Συνελεύσεως τίθεται ὑπό τήν προσωπικήν Ἡμῶν αἰγίδα.  Ἐπευλογοῦμεν τάς ἐργασίας τῆς Συνελεύσεως ταύτης. Ὄντως ἔχει ἀρχίσει μία νέα περίοδος στενοτέρας καί διαφανεστέρας συνεργασίας μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ καί τῶν ἄλλων Κοινοτήτων εἰς τό Ἰσραήλ καί εἰς τάς ἄλλας χώρας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου. Ἐκτιμῶμεν τήν ἀπόφασιν συνεργασίας τοῦ Νέου Τοπικοῦ Συμβουλίου Ναζαρέτ μετά τοῦ Πατριαρχείου καί ὅλων τῶν ἐκπροσωπουμένων εἰς τήν Συνέλευσιν ταύτην Κοινοτήτων τοῦ Ἰσραήλ. Δεσμευόμεθα διά τήν λειτουργίαν τοῦ Μεικτοῦ Συμβουλίου. Ἔχομεν γράψει σχετικῶς πρό διετίας εἰς τήν Κυβέρνησιν τῆς Ἰορδανίας καί ἀναμένομεν ἀπάντησιν διά τήν προώθησιν τῶν ὑπολοίπων διαδικασιῶν λειτουργίας αὐτοῦ.

Σημαντικά πολιτικά γεγονότα τοῦ παρελθόντος ἔτους ἐπηρέασαν ἀρνητικῶς τήν ὑπόστασιν τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, τήν σύνθεσιν αὐτοῦ καί τόν τρόπον ζωῆς αὐτοῦ. Εἰς τάς ἀντιξόους περιστάσεις αὐτάς τό Πατριαρχεῖον συμπαρεστάθη σημαντικῶς διά τῆς ὑποστηρίξεως τῆς λειτουργίας τῶν φιλανθρωπικῶν καί ἄλλων ἱδρυμάτων  τῶν Κοινοτήτων αὐτῶν. Ὑπεστήριξε τήν διατήρησιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Χριστιανικῆς ταυτότητος τῶν μελῶν αὐτοῦ, ἐπιτρέπον τήν δημοκρατικην λειτουργίαν ἱδρυμάτων, τήν ἐλευθέραν, ἀκόμη καί τήν ἀκραίαν, ἔκφρασιν γνώμης καί τήν συμμετοχήν τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου εἰς τήν ζωήν τῶν Κοινοτήτων, ὅπερ εἰς τήν ἔκτασιν αὐτήν εἰς οὐδεμίαν ἄλλην χριστιανικήν ὁμολογίαν δέν ὑπάρχει, δεχόμενον κριτικήν παρά τῶν τέκνων αὐτοῦ καί ἀντιμετωπίζον αὐτήν μετά μακροθυμίας καί ἀνεκτικότητος, ἔστω καί ἄδικον».

«Τό Πατριαρχεῖον μετέχει ἐνεργῶς εἰς τόν χριστιανικόν καί διαθρησκειακόν διάλογον καί εἰς τόν διάλογον διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μέ τό Συμβούλιον τῶν Θρησκευτικῶν Ἀρχηγῶν τῆς Ἁγίας Γῆς / Council of Religious Institutions of the Holy Land. Ὑπάρχει ὅμως κίνδυνος ἐκ τῆς διοχετεύσεως συγκεχυμένων ἀνορθοδόξων καί ἀντιθρησκευτικῶν ἰδεολογιῶν, ἀβασίμου καί ἀδίκου παραπληροφορήσεως, μέ σκοπόν τήν ἀλλοίωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Βυζαντινοῦ ἤθους τοῦ ποιμνίου ἡμῶν. Τό Πατριαρχεῖον ἔδωσεν ἰδιαιτέραν ἔμφασιν εἰς τήν βοήθειαν τῶν τέκνων αὐτοῦ καί τῶν τέκνων ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί θρησκευμάτων μέ τήν ἵδρυσιν σχολείων.

Νέα σχολεῖα ἵδρυσε τό Πατριαρχεῖον εἰς Ραμάλλαν, Μαδηβάν, εἰς Ζάρκαν τῆς Ἰορδανίας, ἔθεσε τόν θεμέλιον λίθον διά τήν ἵδρυσιν σχολείου εἰς Ναζαρέτ, εἰς Μπετζάλλαν καί ἔχει ἀρχίσει τήν διαδικασίαν διά τήν ἵδρυσιν σχολείου εἰς Μπιρζέτ, μέ οἰκονομικήν ἐπιχορήγησιν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητος».

«Τό Πατριαρχεῖον ἐνεκαινίασε νέας Ἐκκλησίας εἰς Φρέαρ Ἰακώβ, Νεάπολιν, ἀνεκαίνισεν Ἐκκλησίας ὡς εἰς τό Ὄρος Θαβώρ, τήν Καπερναούμ, τήν Μαδηβάν καί τοῦτο πρός χάριν τῆς καλλιεργείας καί τῆς ἀνυψώσεως τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ.

Ἀφ’ ἡμερῶν τῆς ἐκλογῆς Ἡμῶν ἀγωνιζόμεθα νά καλύψωμεν κενά, τά ὁποία ἐκληροδότησε εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ προκάτοχος Ἡμῶν, πρῴην Πατριάρχης Εἰρηναῖος. Διεθέσαμεν σημαντικά ποσά διά τήν διάσωσιν τῶν ἐνοικιασθέντων εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαβίδ καί τῆς εἰς τήν περιοχήν τοῦ προφήτου Ἠλιού ἐκτάσεως 70 στρεμμάτων γῆς εἰς τρεῖς ἑτερείας διαδοχικῶς. Ἐπαναφέραμεν τήν ἰδιοκτησίαν τοῦ Πατριαρχείου ἐπ’ αὐτῶν καί παρά ταῦτα κατηγορούμεθα. Ἡμεῖς σταθερῶς καί ἀμετεωρίστως μετά τῆς Ἀδελφότητος καί ὑμῶν τῶν μετεχόντων εἰς τήν Συνέλευσιν προχωροῦμεν εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς ὑλικῆς περιουσίας τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς πνευματικῆς περιουσίας αὐτοῦ, ἡ ὁποία  εἶναι τό ποίμνιον Ἡμῶν. Προσωπικῶς Ἡμεῖς,  δόξα τῷ Θεῷ, πτωχοί ἐγεννήθημεν καί πτωχοί θά ἀποθάνωμεν!».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Εἰς τά πλαίσια τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἡ ὁποία ἐτελέσθη τήν 6^ην/19^ην Ἰανουαρίου 2010, ἐπεσκέφθησαν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων οἱ Ἱερώτατοι Μητροπολῖται: Καισαριανῆς, Βύρωνος & Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ καί  Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παῦλος,  συνοδευόμενοι ὑπό ἱερέων & μοναχῶν καί τῶν μοναζουσῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀδελφότητος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου εἰς Καρέαν Ἀττικῆς, γνωστῆς διά τήν ἱεραποστολικήν αὐτῆς δρᾶσιν, καί ὑπό ὁμάδος διακοσίων (200) περίπου προσκυνητῶν τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἐπίσης ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Θεουπόλεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Παντελεήμων μετά 50 προσκυνητῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἐκ τῆς Μακεδονίας.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὑπεδέχθη αὐτούς εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἤδη ἀπό τήν 3^ην /16^ην Ἰανουαρίου 2010 ἀδελφικῶς καί φιλοφρόνως καί προσεφώνησεν τούς συνοδούς αὐτῶν προσκυνητάς,  λέγων ὅτι μέ τήν εὐκαιρίαν τῆς προσκυνήσεως αὐτῆς γίνονται ὀπτικῶς, φυσικῶς καί πνευματικῶς, θεωροί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῶν θείων γεγονότων, τά ὁποῖα ἔλαβον χώραν εἰς αὐτούς. Γίνονται δηλαδή θεωροί τῆς θείας οἰκονομίας τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ἐνανθρωπήσαντος καί εἰς Βηθλεέμ κατά σάρκα γεννηθέντος.

«Τούς τόπους τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»,  εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «διαφυλάττει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης. Ὑμεῖς, οἱ προσκυνηταί, στηρίζετε μέ τήν προσκύνησίν σας τό ἔργον τοῦτο. Συμμετέχετε εἰς τό ἔργον τοῦτο τοῦ Γένους καί τοῦ Ἔθνους ἡμῶν τῆς διαφυλάξεως δηλαδή τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἀνακαινίζεσθε πνευματικῶς διά τῆς προσκυνηματικῆς ἐπισκέψεως ταύτης. Μεταμορφοῦσθε πνευματικῶς, συμμετέχετε εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἐθεώρησαν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ».

«Εὐχαριστοῦμεν», ἐτόνισεν ὁ Μακαριώτατος,  «τούς Ἱερωτάτους Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν τήν εὐσεβῆ πρωτοβουλίαν ταύτην καί ὑμᾶς τούς προσκυνητάς. Ζητοῦμεν νά διαβιβάσητε τούς ἀδελφικούς Ἡμῶν χαιρετισμούς εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμον».

Ὁ Ἅγιος Καισαριανῆς ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν ὑποδοχήν καί τούς Πατρικούς ποιμαντικούς λόγους καί προσέφερεν εἰς Αὐτόν ἀρχιερατικόν ἐγκόλπιον, ὁ δέ Ἅγιος Σερβίων καί Κοζάνης ἐπέδωσεν Αὐτῷ ἐπάργυρον δίσκον.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τούς Ἱερωτάτους Μητροπολίτας ἀρχιερατικά ἐγκόλπια ἐκ μαργαριταρορρίζης καί σταυρόν εἰς τούς ἱερεῖς καί Ἱεροσολυμιτικά ἐνθύμια εἰς πάντας τούς προσκυνητάς, ἐν ᾧ ἠσπάζοντο τήν χεῖρα Αὐτοῦ.

Οἱ Ἱερώτατοι Μητροπολῖται καί ἡ συνοδεία αὐτῶν κατά τάς ἑπομένας ἡμέρας συμμετεῖχον εἰς τούς πανηγυρικούς ἑορτασμούς τῶν Θεοφανείων.  Διά τούτους προσῆλθον εἰς τό Πατριαρχεῖον, διά νά λάβουν τήν εὐλογίαν τοῦ Πατριάρχου, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων, 6/19 Ἰανουαρίου 2010, οἱ ἱερεῖς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς βορείου καί νοτίου Ἀμερικῆς, οἱ ὁποῖοι προσέφερον εἰς τόν Μακαριώτατον μικράν ὁλκάδα ἐκ πολυτίμου κρυστάλλου (Σβαρόφσκυ), συμβολίζουσαν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, εὐχαριστοῦντες δι’ ὅσα ἔζησαν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τῶν ἑορτῶν. Ὁ δέ Μητροπολίτης Τριμυθοῦντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Βαρνάβας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἐπάργυρον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.

Εἰς τά πλαίσια τῆς ἑορτῆς, ἀνήμερα τῶν Φώτων, ἐπεσκέφθησαν ἐπίσης τόν Μακαριώτατον ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς UNESCO καί Νομαρχιακός Σύμβουλος Πειραιῶς κ. Ἰωάννης Μαρωνίτης, ὁ ὁποῖος προσέφερεν εἰς Αὐτόν  λεύκωμα, περιέχον τά διατηρητέα μνημεῖα  τῆς παγκοσμίου κληρονομίας τῆς UNESCO καί ὁ Ἀντιδήμαρχος Πειραιῶς κ. Δημήτριος Βρόντος, ὁ ὁποῖος μετέφερε τάς εὐχάς τοῦ Δημάρχου Πειραιῶς κ. Παναγιώτου Φασούλα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Ἡ Δεσποτική ἑορτή τῶν Θεοφανείων ὡς μνήμη τῆς ἐν Ἰορδάνῃ Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τήν ἀναίρεσιν τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἑωρτάσθη μέ ὅλην τήν μεγαλοπρέπειαν καί λαμπρότητά της ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν τήν Παραμονήν, 5^ην /18^ην Ἰανουαρίου 2010, καί εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἀνήμερα, τήν 6^ην / 19^ην Ἰανουαρίου 2010. 

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ὥραν 7.00 π.μ., ὁ Μακαριώτατος, συνοδευόμενος ὑπό πάντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, ἱερομονάχων καί μοναχῶν καί τῶν ἐξ Ἑλλάδος παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ,  Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παύλου, Τριμυθοῦντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Βαρνάβα, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως διά τῶν βαθμίδων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἀπό τό Πατριαρχεῖον.

Φθάσας εἰς τόν Ναόν ὁ Μακαριώτατος, προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον καί εἰσῆλθεν εἰς τό Καθολικόν. Ἐνταῦθα ἐνεδύθη τήν Πατριαρχικήν αὐτοῦ στολήν ὡς καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς τήν Ἀρχιερατικήν, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «Ἐπεφάνης σήμερον…» καί ἄλλους ὕμνους τῶν Θεοφανείων. Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος, ἐτέλεσε τήν Ἀκολουθίαν τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ εἰς τό Καθολικόν, ψάλλων τό «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου Κύριε…» καί ἁγιάζων τό ἐκκλησίασμα διά σταυροῦ περιέχοντος τό Τίμιον Ξύλον.

Ἠκολούθησεν ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυστοστόμου εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτοῦ τῶν  Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν παρεπιδημούντων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Καισαριανῆς Βύρωνος & Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ,  Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλου, Τριμυθοῦντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Βαρνάβα, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, ἱερομονάχων καί διακόνων καί πολλοῦ λαοῦ ἐν κατανύξει παρακολουθοῦντος τούς θεολογικωτάτους ὕμνους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑμνῳδῶν ἁγίων Κοσμᾶ τοῦ Μελῳδοῦ, Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καί Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων. Ὁ λαός οὗτος διά τῶν ὕμνων, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς θ. Λειτουργίας ἔζησε τό μυστήριον τῆς θείας Ἐπιφανείας τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατά τήν ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ Βάπτισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ρυθμικῶς καί πανηγυρικῶς κρουομένων, μετά τήν ἀπόλυσιν, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἐξεκίνησε διά τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου. Οἱ ἀκολουθοῦντες προσκυνηταί, διά νά λάβουν τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν, ἐπλήρωσαν τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἀσφυκτικῶς. Τούτους προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος ἑόρτιον προσφώνησιν, ἔχουσαν οὕτως:

«Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη, καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται. Βαπτίζεται Χριστός μεθ’ ἡμῶν, ὁ πάσης ἐπέκεινα  καθαρότητος· ἐνίησι τόν ἁγιασμόν τῷ ὕδατι, καί ψυχῶν τοῦτο καθάρσιον γίνεται· ἐπίγειον τό φαινόμενον καί ὑπέρ τούς οὐρανούς τό νοούμενον· διά λουτροῦ σωτηρία, δι’ ὕδατος τό Πνεῦμα· διά καταδύσεως, ἡ πρός Θεόν ἡμῶν ἄνοδος γίνεται. Θαυμάσια τά ἔργα Σου, Κύριε, δόξα Σοι», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ σωτήριος Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐπεφάνη πᾶσιν ἀνθρώποις ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ κατά τό ὑπό τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀποτελεῖ, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, φαινόμενον ἐπίγειον καί ὑπέρ τούς οὐρανούς νοούμενον.

Τοῦ σωτηριώδους τούτου μυστηρίου ἠξιώθημεν νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί, τόσον διά τῆς προσκυνηματικῆς μας θεωρίας ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ κατά τήν χθεσινήν τελετήν τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, ὅσον καί διά τῆς σημερινῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεώς μας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ καί ἡμεῖς κράζομεν: «Θαυμαστά καί μεγάλα τά ἔργα Σου, Κύριε». Καί τοῦτο διότι «διά καταδύσεως ἡ πρός Θεόν ἡμῶν ἄνοδος γίνεται». Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι τό βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πλήρωμα πάσης δικαιοσύνης.

Μέ ἄλλα λόγια, διά τοῦ βαπτίσματος ὁ Χριστός ἀνακαινίσας καί ἀναπλάσας τόν ἐκ τῆς ἁμαρτίας παλαιωθέντα ἄνθρωπον ἐχάρισε εἰς αὐτόν τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀναγγέλλει καί εὐαγγελίζεται καί ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων.

Τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ἕνωσίν μας μέ τόν Θεόν, καλούμεθα νά ζητῶμεν καί ἡμεῖς: «Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ». (Ματθ. 6,33).

Δεηθῶμεν τοῦ Πατρός τῶν φώτων, ὅπως ἡ σωτήριος καί ἁγιαστική καί φωτιστική Χάρις τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ ὑπό Ἰωάννου βαπτισθέντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καταστήσῃ πάντας ἡμᾶς ἀξίους τῆς οὐρανίου Αὐτοῦ Βασιλείας. Ἀμήν.

Ἔτη πολλά».

Εἰς τήν ἐκδήλωσιν αὐτήν εἰς τό Πατριαρχεῖον οἱ ἱερεῖς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς βορείου καί νοτίου Ἀμερικῆς προσέφερον εἰς τόν Μακαριώτατον μικράν ὁλκάδα ἐκ πολυτίμου κρυστάλλου (Σβαρόφσκυ), συμβολίζουσαν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, εὐχαριστοῦντες δι’ ὅσα ἔζησαν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τῶν ἑορτῶν. Ἐπίσης ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς UNESCO καί Νομαρχιακός Σύμβουλος Πειραιῶς  κ. Ἰωάννης Μαρωνίτης προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον λεύκωμα, περιέχον τά διατηρητέα μνημεῖα  τῆς παγκοσμίου κληρονομίας τῆς UNESCO. Ὁ δέ Ἀντιδήμαρχος Πειραιῶς κ. Δημήτριος Βρόντος, μετέφερε τάς εὐχάς τοῦ Δημάρχου Πειραιῶς κ. Παναγιώτου Φασούλα. Ὁ δέ Μητροπολίτης Τριμυθοῦντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Βαρνάβας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον ἐπάργυρον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.

Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησεν ὁ ἑόρτιος ἀσπασμός τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί ἡ εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου διά πάντας τούς προσκυνητάς.

Τέλος, οἱ ἐφημέριοι τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης περιῆλθον τάς οἰκίας  τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν Πατέρων, τῶν ὁμογενῶν τῆς παροικίας καί ἡγίασαν αὐτάς διά τοῦ ἡγιασμένου ὕδατος τῆς τελετῆς τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Ἐπιφανείων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἐν Ἱεριχῷ,  τῇ  5^ῃ /18^ῃ Ἰανουαρίου 2010.

Ἐντιμότατε κ. Νομάρχα,

Κύριε Δήμαρχε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

«Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν ( Ἰω. 4.24)», ὁμολογεῖ καί κηρύσσει ὁ Χριστός.

Τήν φανέρωσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τό Βάπτισμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ, ἤλθομεν καί ἡμεῖς, κλῆρος καί λαός νά ἑορτάσωμεν σήμερον παρά τόν τόπον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, συνεχίζοντες  οὕτως τήν ἀπ’ αἰώνων παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τουτέστιν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου.

Ἤλθομεν καί ἡμεῖς νά μαρτυρήσωμεν ὅτι ὄντως ὁ Θεός Πνεῦμα ἐστίν καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.

Ὁ δέ καρπός τοῦ θείου τούτου Πνεύματος, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον «ἐστιν» -μεταξύ ἄλλων- «ἀγάπη, εἰρήνη καί δικαιοσύνη». (Γαλ. 5,22).

Τόν ἔνσαρκον καρπόν τοῦτον τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, ἀλλά καί ἐλευθερίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, προεκήρυξαν καί προανήγγειλαν εἰς τά περίχωρα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ μαθητής αὐτοῦ Ἐλισαῖος καί ὁ μείζων ἐν προφήταις Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, τοῦ ὁποίου ἡ «βοῶσα φωνή ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου» περί εἰρήνης καί δικαιοσύνης ἀκαταπαύστως ἐπαναλαμβάνεται καί διά τοῦ στόματος τῶν πεινώντων, διψώντων, τῶν ἀδικουμένων τῶν καταπιεζομένων καί τῶν στερουμένων τό δῶρον τῆς ἐλευθερίας τοῦ θείου Πνεύματος.

Αὐτό δέ τοῦτο τό Πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας, τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β’ Κορ. 3,17), ὡδήγησεν τόν προκάτοχον ἡμῶν καί μέγαν ἐν Πατριάρχαις τῶν Ρωμαίων Ἁγιον Σωφρόνιον, εἰς τήν ἱστορικήν συνάντησιν μετά τοῦ ἐνδόξου Χαλίφου τῶν Ἀράβων Ὀμαρ-Ἰμπν-Χατάμπ, κατά τήν ὁποίαν συνάντησιν ἐτέθησαν τά θεμέλια τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως καί τῆς ἐλευθέρας ἐξασκήσεως τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείας καί προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ» ὅλων τῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῆ διαβιούντων ἐθνῶν.

Ἐπί δέ τούτοις, εὐχόμεθα ὅπως ἡ φωτιστική καί σωτήριος Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐπεφάνη «πᾶσιν τοῖς ἀνθρώποις» φωτίζῃ τήν διάνοιαν τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου καί ἰδιαιτέρως τῶν κυβερνητῶν τῶν κρατῶν τῆς περιοχῆς μας, ἵνα οἱ λαοί καί τά ἔθνη τῆς Ἁγίας Γῆς καί δή τῆς Παλαιστίνης ἀπολαύσωσιν τῶν ἀγαθῶν τῆς εἰρήνης, δικαιοσύνης, ἐλευθερίας, ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί συνδιαλλαγῆς.

Ἔτη πολλά».

Τήν παραμονήν τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἡμέραν Τετάρτην, 31^ην Δεκεμβρίου 2009/13^ην Ἰανουαρίου 2010, ἤδη ἀπό τῆς 4.00 μ.μ ὥρας, ἤρχισαν νά προσέρχωνται εἰς τήν μεγάλην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου κληρικοί, μοναχοί, προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας, Ἕλληνες τῆς παροικίας καί ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι. Περί τήν 5.00 μ.μ. εἶχαν πληρώσει τήν αἴθουσαν ἕως καί τοῦ τελευταίου καθίσματος καί πολλοί ἵσταντο ὄρθιοι. Τήν ὥραν ταύτην καί ἐν ᾧ οἱ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς εἶχον λάβει τάς θέσεις τῶν πέριξ τοῦ Θρόνου, προσῆλθεν εἰς τήν αἴθουσαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’.

Τότε οἱ ψάλται ἔψαλαν τό Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ: «Μορφήν ἀναλλοιώτως…» καί τοῦ Ἁγίου Βασιλείου: «Εἰς πᾶσαν τήν γήν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Εὐθύς ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τήν πρωτοχρονιάτικην ὁμήγυριν ὡς ἑξῆς:

«Αἱ πορεῖαι σου ὁ Θεός, αἱ πορεῖαι Σου μεγάλαι καί θαυμασταί. Διό τῆς οἰκονομίας Σου τήν δυναστείαν μεγαλυνοῦμεν ὅτι φῶς ἐκ φωτός, ἐπιδημήσας εἰς ταλαίπωρον κόσμον Σου, καί τήν πρώτην ἀνεῖλες ἀράν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ὡς ηὐδόκησας Λόγε, καί ἡμῖν ἐν σοφίᾳ, καιρούς καί χρόνους ὑπέθου, τοῦ δοξάζειν τήν παντουργικήν Σου ἀγαθότητα. Κύριε, δόξα Σοι»

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, ἔθεσε τήν ἀρχήν τῶν καιρῶν καί τῶν χρόνων, διά νά δοξάζωμεν τήν παντουργικήν Αὐτοῦ ἀγαθότητα.

Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή τήν ἀρχήν τοῦ νέου χρόνου ἑορτάζομεν καί ἡμεῖς σήμερον μετά τῆς ἑορτῆς τῆς κατά σάρκα περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡς καί τῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας τοῦ Οὐρανοφάντορος.

Τό τέλος καί ἡ ἔναρξις τοῦ ἐνιαυσίου κύκλου ἀποτελεῖ ὁπωσδήποτε σημαντικόν ἱστορικόν γεγονός, τόσον εἰς τόν κοινωνικόν, ὅσον καί εἰς τόν προσωπικόν βίον ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν.

Ὁ δέ ὁρισμός τοῦς ἐνιαυσίου κύκλου ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, τοῦ χρόνου, ἐπιδέχεται ἑρμηνείαν φιλοσοφικήν, κοσμικήν ἀφ’ ἑνός καί χριστιανικήν /ἐκκλησιαστικήν ἀφ’ ἑτέρου.

Ἡ περί χρόνου ἐνιαυσίου κύκλου θεώρησις ἡμῶν εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική τοιαύτη. Καί τοῦτο, διότι ζῶμεν καί κινούμεθα ἐντός τοῦ χώρου καί χρόνου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Νέου Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος ἐπεδήμησεν ἐκ τοῦ ταλαιπώρου ἡμῶν κόσμου καί ἀνεῖλε τήν πρώτην ἀράν, κατάραν τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ.

Ὁ δέ χρόνος τῆς Ἐκκλησίας καλεῖται χρόνος λειτουργικός καί προσδιορίζεται ἀπό τό λειτουργικόν μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τήν καρδιάν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς λατρείας.

«Ἐν τῇ θείᾳ λατρείᾳ ὁ Χριστός ἑνοῦται μεθ’ ἡμῶν οὐχί ὡς ὑποκειμενικόν βίωμα, ἀλλ’ ὡς ἀντικειμενική πραγματικότης».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός ὡς Παντουργός ἀναδεικνύεται ὁ ἐξουσιαστής τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου. Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι παρελθόν, παρόν καί μέλλον παρουσιάζονται ὡς διαρκές παρόν καί ἄνευ χρονικοῦ βάθους.

Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ἡ αἰωνία βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπό τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγκαινιασθεῖσα διά τῆς φανερώσεως τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

Τόν Δημιουργόν λοιπόν καί Πρύτανιν πάσης κτίσεως ὁρατῆς τε καί ἀοράτου, τόν θέμενον καιρούς καί χρόνους ἱκετεύσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως διά πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν μεσιτειῶν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καί ἐλεήμονος, «στεφανώσῃ τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς Χρηστότητος Αὐτοῦ εὐλογίαις», φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τό χριστεπώνυμον αὐτοῦ πλήρωμα τό εὐσεβές ἡμῶν γένος, τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί σύμπαντα τόν κόσμον.

Αἴσιον καί εὐτυχές καί εὐλογημένον παρά Κυρίου τό νέον ἔτος. Ἀμήν».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν βασιλόπιτταν καί ἔδωσεν εἰς ἕνα ἕκαστον τό μερίδιον αὐτοῦ, εὐχόμενος αὐτῷ ἔτη πολλά.

Ἐν ᾧ ἐλάμβανε χώραν ἡ διανομή τῆς βασιλόπιττας, οἱ δόκιμοι τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἔψαλλον τά κάλαντα τοῦ Ἁγίου Βασιλείου: «Ἀρχιμηνιά κι ἀρχιχρονιά….» καί «Ἡμεῖς ἡ νέα γενεά…».

Τό φλουρί τῆς βασιλόπιττας ἔτυχε εἰς τόν Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριον Ἀθανασίου.

Τήν πρωΐαν τῆς 1^ης /14^ης Ἰανουαρίου 2010 ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν βασιλόπιτταν διά τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν μοναστηριακόν ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τό Ἐπιτροπικόν, τήν αἴθουσαν ὅπου καθ’ ἑκάστην μετά τήν ἀκολουθίαν πίνουν τόν καφέ των οἱ Πατέρες μέ ὀλίγον ψωμίον, εὐχόμενος αὐτοῖς  εἰρηνικόν, εὐλογημένον καί καρποφόρον τό Νέον Ἔτος 2010.

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας τῆς Πρωτοχρονιᾶς περί ὥραν 4.30 μ.μ. ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν βασιλόπιτταν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Σιών, εὐχόμενος εἰς τούς καθηγητάς καί τούς δοκίμους μαθητάς εἰρηνικόν καί εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος 2010. Διά τούς δοκίμους μαθητάς ἰδιαιτέρως ὁ Μακαριώτατος ηὐχηθη τό ἔτος πλούσιον εἰς ἐπιτεύγματα μαθητικῆς προόδου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Μία τῶν μεγάλων πόλεων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου, σχεδόν συνεχομένη τῆς Βηθλεέμ, εἶναι τό Χωρίον τῶν Ποιμένων-Μπετσαχούρ. Τό ὄνομά της φέρει ἀπο τούς ποιμένας, τούς βοσκούς οἱ ὁποῖοι κατά τήν νύκτα τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως προετράπησαν ἀπό τούς ἀγγέλους, τούς ψάλλοντας εἰς τόν οὐρανόν τό: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ» καί μετέβησαν εἰς τήν Βηθλεέμ καί εὗρον βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν φάτνῃ (Λουκ. 2, 9-20).

Λόγῳ τοῦ γεγονότος τούτου, ναοί καί μοναστήρια ἱδρύθησαν εἰς τήν πόλιν αὐτήν καί εἰς τά περίχωρα αὐτῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῶν ἡμερῶν τῆς Ἁγίας Ἑλένης (326 -336 μ.Χ.). Εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως καί δή εἰς ἀγροτικήν ἐλαιόφυτον περιοχήν, συνδεδεμένην μέ τήν βιβλικήν ἱστορίαν τοῦ Βοόζ καί τῆς Ρούθ (Ρούθ, 3 κ’ 4), τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ ἀρχαῖον βυζαντινόν ναόν τοῦ 4^ου αἰῶνος ὑπόγειον, ἐν λειτουργικῇ χρήσει μέχρι σήμερον ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ποιμένων, ἄνωθεν δέ αὐτοῦ διατηρεῖ μεταγενέστερον ναόν τοῦ 5^ου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος ἀνεσκάφη κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 καί διατηρεῖται ὡς ἀρχαιολογικός ἐπισκέψιμος βυζαντινός χῶρος.

Πλησίον τούτου τοῦ ναοῦ ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου π. Σεραφείμ, ἀνήγειρε περικαλλῆ Ναόν τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου μετά παρεκκλησίου τῶν Ἀρχαγγέλων καί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ θαυματουργοῦ.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τούς 15.000 κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, ἔχει τό Πατριαρχεῖον ἀκμάζουσαν Ἀραβόφωνον Ὀρθόδοξον Κοινότητα, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τά 7.000 μέλη. Ὁ Καθεδρικός ἐνοριακός Ναός αὐτῆς τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῶν Προπατόρων.

Διά τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Προπατόρων, συμπέσασαν ἐφέτος τήν Κυριακήν 14/27^ην τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μετέβη εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Φθάσας εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι ἐν παρελάσει τόν συνώδευσαν μέχρι καί τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν ἱερέων τοῦ ναοῦ καί τοῦ πυκοῦ ἐκκλησιάσματος καί ἐνδυθείς μανδύαν καί εἰσοδεύσας, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Γεράσων κ. Θεοφάνους, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν ἱερέων τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ καί μετεχόντων ἐν κατανύξει πλήθους τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς πόλεως. Ὁ Μακαριώτατος εἰς τούς πιστούς αὐτούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως:

«Τῶν Προπατόρων σήμερον πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Λυτρωτήν… καί ἐξ αὐτῶν ἀναδείξαντα, ῥαβδον δυνάμεως ἡμῖν, τήν μόνην ἀπείρανδρον καί Θεόπαιδα Μαρίαν τήν ἁγνήν. Ἐξ ἧς τό ἄνθος παρῆλθε, Χριστός, βλαστήσας πᾶσι τήν ζωήν καί σωτηρίαν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγεν σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ Χωρίου τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, διά νά ἀνυμνήσωμεν ἀφ’ ἑνός μέν δοξολογικῶς, ἀφ’ ἑτέρου δέ εὐχαριστιακῶς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν ἡμῶν Χριστόν.

Καί δοξολογικῶς μέν, διότι εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, «ἐξαίφνης ἐγένετο, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, σύν τῷ Ἀγγέλῳ πλῆθος Στρατιᾶς οὐρανίου, αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: «Δόξα έν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπι γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Εὐχαριστιακῶς δέ διότι τό Εὐαγγέλιον τῆς μεγάλης χαρᾶς: «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ» γίνεται κατανοητόν διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας κοινωνίας τοῦ αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ ἐν Βηθλεέμ «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου γεννηθέντος καί Παρθένου Μαρίας τεχθέντος» Θεοῦ Λόγου, Υἱοῦ τοῦ  Θεοῦ Πατρός, τοῦ ἐπικληθέντος «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστί μεθερμηνευομενον, μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός (Ματ. 1, 18-25).

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τελεῖ τά μνημόσυνα τῶν Ἁγίων Προπατόρων. Καί ποῖοι εἶναι οἱ Προπάτορες αὐτοί; Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μνημονεύονται γεννεαλογικῶς καί ὀνομαστικῶς εἰς τήν Βίβλον γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυΐδ, υἱοῦ Ἀβραάμ (Ματ, 1,1) Οὗτοι εἶναι οἱ κατά σάρκα γενάρχαι καί Προπάτορες τοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Οὗτοι εἶναι οἱ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ἱερᾶς ἱστορίας. Τῆς ἱστορίας τῆς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἀποκαλυφθείσης μεγάλης βουλῆς τοῦ ἀγγέλου. Ὁ ἄγγελος δέ οὗτος κατά τόν Προφήτην Ἠσαΐαν εἶναι θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος (Ἠσ. 9,6).

Ὁ ἀγγελος οὗτος,μέ ἄλλα λόγια δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ. Ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἱστορικός καί πνευματικός χῶρος, ἐντός τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύονται οἱ σοφώτατοι προφῆται, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί τοῦ Ἰούδα, ἐκ τῶν ὁποίων ἐγεννήθη ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον προσανείγγειλαν μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Σοφώτατοι θεῖοι, Πρφῆται γεγένηνται, Ἀβραάμ ἀπόγονοι, τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδα τικτόμενον Λόγον, θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων, παρέδωκαν εἰς ἡμᾶς, ἀδελφοί μου, οἱ Ἅγιοι καί πνευματοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νά τελῶμεν πρίν καί ἐγγύς τῶν Χριστουγέννων διά δύο λόγους: Πρῶτον μέν, διότι οἱ Προπάτορες μέ γενάρχην αὐτῶν τόν Ἀβραάμ, κατενόησαν τό μυστήριον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, τό μυστηριον τῆς θείας Ἐπιφανείας. Μέ ἄλλα λόγια,  ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, τήν εὐταξίαν τῶν ὄντων συνιδών ἐκ τῶν ὁρωμένων τόν ἀόρατον ἔγνω καί Θεόν τοῦτον προσεκύνησε, διακρατοῦντα καί κυβερνῶντα τά πάντα.

Δεύτερον δέ διότι οἱ πρό τοῦ νόμου Πατέρες ἀνεδείχθησαν Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ ὁ Ἀβραάμ, ὁ κατεξοχήν γενάρχης Αὐτοῦ. Ἐπιπλέον δέ οἱ Προπάτορες ἐδικαίωσαν τῆς πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀναδείξεως τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας.  «Ἐν πίστει τούς Προπάτορας, λέγει ὁ ὑμνῳδός, τήν ἐξ Ἐθνῶν δι’ αὐτῶν, προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν. Καυχῶνται ἐν δόξῃ οἱ Ἅγιοι ὅτι ἐκ σπέρματος αὐτῶν, ὑπάρχει καρπός εὐκλεής, «ἡ ἀσπόρως τεκοῦσα Σε Παρθένος Μαρία».

Ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Προπατόρων, ἀγαπητοί μου, κατ’ οὐσίαν μᾶς καλεῖ εἰς ἑτοιμασίαν διά νά προϋποπαντήσωμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν κάθοδον τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς οὐρανούς.

Ἡ φανέρωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου «ἐν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16) πάνω εἰς τήν γῆν ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη προϋπόθεσιν τῆς ἀνόδου, τῆς ἐξυψώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανόν. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Θεός ἐταπεινώθη διά νά ἐξυψωθῆ ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνέλθωμεν ἡμεῖς εἰς τόν οὐρανόν. Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος, διά νά γίνωμεν, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεοί κατά χάριν. «Ὁ Θεός ἐγένετο ἄνθρωπος, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

«Νῦν ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν» ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας. Δεῦτε λοιπόν ἀγαπητοί μου, «διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν (καί ἡμεῖς) τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» διά νά προσφέρωμεν τά δῶρα τῆς μετανοίας, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς πρός ἀλλήλους ἀγάπης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ἀμήν».

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων τοῦ Ναοῦ, ἔνθα ἔλαβον χώραν καί αἱ δέουσαι προσφωνήσεις καί ἀκολούθως παρετέθη τράπεζα τῆς Κοινότητος εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Του.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί ἑξῆς ἔκτισε ναούς καί μοναστήρια εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί μάλιστα εἰς τήν χριστιανικήν συνοικίαν.

Σήμερον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ 20 Μονάς ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Μία τῶν Μονῶν τούτων κοντά εἰς τήν πύλην τῆς Δαμασκοῦ εἶναι αὐτή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ.

Εἰς τήν μονήν ταύτην ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος. Τήν παραμονήν ἔγινε εἰς αὐτήν ὁ Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς μετέβη εἰς τήν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔνθα εἰς τόν ἀπέριττον ναόν τοῦ Ἁγίου προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργοῦντος Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀριχεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Εἰς τό συνωστιζόμενον ἐκκλησίασμα ἐξ Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρωσσοφώνων καί Ρουμανοφώνων πιστῶν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος ὡς ἕπεται:

«Ἀνῆλθες πρός τό ὄρος τῆς θεωρίας. Εἰσέδυς εἰς τόν γνόφον τῆς ἀπαθείας. Πλαξί δέ τῆς καρδίας σου εἰσεδέξω, Νόμον σωτήριον, ὡς ἱερώτατος καί θεράπων γνήσιος τοῦ Δεσπότου σου, Σπυρίδων ὅσιε».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χαρᾶς πεπλήρωται σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ Θεοτόκος Μαρία ἐπείγεται νά γεννήσῃ τόν Βασιλέα τοῦ παντός. Σήμερον ἄρχεται ὁ Ἄναρχος καί σαρκοῦται ὁ Ἄσαρκος. Τό σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ εἰσδέχεται τόν Συνέχοντα τά πάντα.

Τῆς χαρᾶς αὐτῆς μέτοχος καί κοινωνός ἐγένετο καί ὁ σήμερον πανηγυρικῶς τιμώμενος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, Σπυρίδων ὁ θαυματουργός.

Καί ποία εἶναι ἡ χαρά αὐτή; εἶναι ἡ χαρά τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου πού ἔλαβε χώραν εἰς τό ταπεινόν σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου, διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Θεός, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, κατῆλθεν εἰς τήν γῆν καί ἐφανερώθη, ἀπεκαλύφθη εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους σωματικῶς διά νά τόν γνωρίσωμεν τόσον μέ τούς φυσικούς ὀφθαλμούς ὅσον καί μέ τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς.

Τό μέγα καί ἀνερμήνευτον τοῦτο μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐπαναλαμβάνεται ἐν παντί καί πάντοτε καί διά πάντα ἄνθρωπον ἐντός καί διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἀψευδής μάρτυς τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ἅγιος Σπυρίδων ὁ Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νά ἀνέλθη εἰς τό ὄρος τῆς θεωρίας καί νά εἰσέλθη εἰς τόν θεῖον γνόφον τῆς ἀπαθείας ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός. Ὁ δέ γνόφος οὗτος δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό θεῖον σκότος, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός,  «ὁ θεῖος γνόφος ἐστί τό ἀπρόσιτον φῶς», διδάσκει ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρειοπαγίτης.

Αὐτό ἀκριβῶς, ἀδελφοί μου, τό ἀπρόσιτον φῶς εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος ἀπελάμβανεν εὑρισκόμενος εἰς κοινωνίαν μέ τόν Θεόν. Τήν δόξαν αὐτήν τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἐκουσίως μέ τήν δικήν του ἐλευθέραν ἐπιλογήν ἀπώλεσεν, αὐτήν τήν δόξαν ἀπεκάλυψεν καί ἐφανέρωσεν ἐν σαρκί σαρκικῶς ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐκ Ναζαρέτ, γεννηθείς Χριστός ὁ Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν, εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους.

Τοῦ θείου τούτου φωτός ἐγένετο ὄχι μόνον θεωρός καί κοινωνός ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ἀλλά καί θεράπων, ὑπηρέτης γνήσιος. «Πλαξί δέ τῆς καρδίας σου», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «εἰσεδέξω Νόμον σωτήριον ὡς ἱερώτατος καί θεράπων γνήσιος τοῦ Δεσπότου σου, Σπυρίδων, ὅσιε». Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ὅσιος Σπυρίδων ἐνεχάραξε εἰς τάς πλάκας τῆς καρδίας του τόν Νόμον τόν σωτήριον, δηλαδή τόν Νόμον τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο καί ἀνεδείχθη πραγματικός, γνήσιος ὑπηρέτης τοῦ Δεσπότου αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ.

Νά ποῦ ὀφείλεται, ἀγαπητοί μου, ἡ θαυματουργός δύναμις τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.

Τό νέον Νόμον τόν σωτήριον καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά ἐγχαράξωμεν εἰς τήν καρδίαν μας, ἐάν ὄντως θέλωμεν νά γίνωμεν ἀφ’ ἑνός κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς χαρᾶς τοῦ σεσαρκωμένου θείου γνόφου, τοῦ θείου φωτός, δηλαδή τῶν Χριστουγέννων, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά τιμήσωμεν τόν γνήσιον θεράποντα τοῦ Χριστοῦ, Ἅγιον Σπυρίδωνα, τόν θαυματουργόν. Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος, ἱερομόναχος π, Ματθαῖος, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί τούς συνεορταστάς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Μία ἀπό τάς μεγάλας πόλεις τῆς Δυτικῆς Ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου, γειτονική τῆς Βηθλεέμ, νοτιοδυτικῶς τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, εἶναι τῆς Μπετζάλλας, ἀριθμοῦσα περί τούς 17.000 κατοίκους.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἀνέκαθεν Ὀρθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα μέ 7.000 περίπου μέλη.

Πολιοῦχοι Ἅγιοι τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ἡ Θεοτόκος καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἡ Κοινότης διατηρεῖ ναόν πρός τιμήν τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου ἀπό τό ἔτος 1862.  Διατηρεῖ ἐπίσης ναόν πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ. Οἱ δύο αὐτοί ναοί εἶναι μεγαλοπρεπεῖς καί καλαίσθητοι, ἀρχιτεκτονικά ἐπιτεύγματα, μαρτυροῦντα τήν δυναμικότητα τῆς Κοινότητος, τῆς ὁποίας ἐξυπηρετοῦν  τάς λατρευτικάς   ἀνάγκας.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἑορτάζεται ἐτησίως ἐπί τριήμερον ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Μπετζάλλας καί ὄχι μόνον ὑπ αὐτῶν. Ἡ ἑορτή αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων γίνεται καί ἑορτή ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀκόμη καί τῶν μή χριστιανῶν κατοίκων τῆς πόλεως κοινωνικῶς. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γίνεται δεκτός ἀπό ὅλους ὡς ὁ Ἅγιος τῆς πόλεως.

Διά νά τιμήσῃ τήν ἑορτήν αὐτήν, προσῆλθεν εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου,  τῆς 6^ης /19^ης Δεκεμβρίου 2009.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος, κατηυθύνθη πρός τό ἡγουμενεῖον τοῦ Πατριαρχείου, ὅπου ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος μετά τῶν τριῶν ἀγάμων Ἀραβοφώνων ἱερέων τῆς Μπετζάλλας καί τῆς Ἀστυνομίας.

Ἀπό τό ἡγουμενεῖον ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τόν πολύ πλησίον εὑρισκόμενον ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅπου ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ἐνδεδυμένοι οἱ Ἱερεῖς, οἱ Ἐπίτροποι καί ὁ λαός. Ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσώδευσε καί εὐλογήσας, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί ηὐλόγησε τούς ἄρτους.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Μπαντούμη καί Λαζέτης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας κ. Δημητρίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν καί συμπροσευχομένου τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Βηθλεέμ, Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, συλλειτουργούντων Ἱερομονάχων, Ἱερέων καί Διακόνων, συμπροσευχομένων δέ ἐν βαθείᾳ κατανύξει καί ταπεινώσει πλήθους Ὀρθοδόξων  πιστῶν, κατανυκτικῶς δέ ψαλλόντων τῶν μελῶν τῆς  καλλιφώνου χορῳδίας τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τοῦ Δημάρχου  τῆς πόλεως κ. Ράτζη Ζεντάν καί ἄλλων Προυχόντων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαίροις ὁ ἱερώτατος νοῦς. Τό τῆς Τριάδος καθαρόν ἐνδιαίτημα. Ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, καταπονουμένων ἡ βοήθεια… Ἱεράρχα Νικόλαε… (Στίχ. Ἑσπερινοῦ.)».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Πανηγυρίζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Κοινότης τῆς Παλαιστινιακῆς πόλεως ἡμῶν Μπετζάλλας ἐπί τῇ Πανιέρῳ μνήμῃ τοῦ Προστάτου αὐτῆς Ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας.

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ὁ  Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη προστάτης καί ὑπέρμαχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Νέος Ἀβραάμ ἐδείχθης Νικόλαε, ὡς μονογενής υἱός προσάξας τόν νοῦν τῷ Δεσπότῃ σου, ἀναιμάκτους θυσίας προσφέρων ἀεί».

Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἅγιος Νικόλαος διεκρίθη εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τόσον διά τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελίου, τῆς εὐαγγελικῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, δηλαδή τῆς σῳζούσης ὀρθῆς πίστεως, ὅσον καί διά τῆς διαθέσεως τῆς ψυχῆς του ὑπέρ τοῦ ποιμνίου Του. Ἰδού τί λέγει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός περί τοῦ Νικολάου: «Ὄμματι νοός, προβλέπων τά μέλλοντα, δογμάτων ὀρθῶν, πάντας ἐνέπλησας, ὁμοούσιον τῷ Πατρί τόν Υἱόν καταγγείλας ἡμῖν καί Ἀρείου τήν μανίαν ἐξωλόθρευσας, στήλην ὀρθόδοξον πίστεως τά σεπτά σου προθείς κατορθώματα».

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος ὡς γνωστόν ὑπῆρχε κατά τούς χρόνους τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ. Οὗτος διεκρίνετο διά τήν ἐν Χριστῷ πολιτείαν του ὡς καί διά τήν ὑπερβάλλουσαν ἀρετήν καί εὐσέβειάν του. Τοῦτο τόν κατέστησε ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή Ἀρχιερέα καί Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Ὑπό τήν ἰδιότητα δέ αὐτήν παρέστη εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας, τῆς συγκληθείσης ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου τό 325 μ.Χ. Ἡ συμβολή δέ τοῦ Ἐπισκόπου Μύρων εἰς τήν μεγάλην αὐτήν σύναξιν τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων ὑπῆρξεν καταλυτική. Καί τοῦτο, διότι κατέδειξεν ὡς πλάνην τοῦ διαβόλου τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος (Ἄρειος) θεωρεῖται ὁ πατήρ καί ἀρχηγός ὅλων τῶν αἱρέσεων, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.

Ἐάν σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστιανικός κόσμος ἤ μᾶλλον οἱ Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον εἶναι διῃρημένοι καί ἐν πολλοῖς πολέμιοι ἀλλήλων, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Ἂρειανισμοῦ, ἡ ὁποία (αἵρεσις) ἐμφορεῖται καί ἐμπνέεται οὐχί ἀπό τό φρόνημα τῆς πραότητος καί ταπεινότητος τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 27-30), ἀλλά ἀπό τό φρόνημα τῆς ἐπάρσεως τοῦ Σατανᾶ, τοῦ πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ ὁποίου Σατανᾶ ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «οὐκ ἔγνωσαν τά βαθέα (Ἀποκ. 2, 24).

Ἰδού λοιπόν, διατί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατεῖ νά περιγράψῃ τόν θαυμασμόν, ἀλλά καί τόν ἔπαινον πρός τόν Ἅγιον Νικόλαον, λέγων: «Ποίοις μελῳδικοῖς ᾀσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην. Τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον. Τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην, τόν μέγαν προσασπιστήν τε καί διδάσκαλον. Τόν πάντας τούς κακοδόξους καταισχύνοντα. Τόν ὀλετῆρα Ἄρειον καί θερμόν ἀντίμαχον. Τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρῦν, ὁ Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος».

Δικαίως, λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀναδεικνύεται, ἀλλά καί ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Κανών τῆς πίστεως καί ἡ εἰκών τῆς πραότητος.

Τοῦ Κανόνος τούτου τῆς πίστεως καί τῆς εἰκόνος τῆς πραότητος καλούμεθα καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου χριστιανοί νά γίνωμεν μιμηταί καί κοινωνοί καί μάλιστα κατά τήν περίοδον τῆς νηστείας τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Ἐάν ὄντως θέλωμεν, ὁ ἐν τῇ φάτνῃ τοῦ σπηλαίου γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς Θεός Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά ἀνακλιθῇ ἐν τῇ φάτνῃ τῶν σωματικῶν ἡμῶν σπηλαίων, δηλαδή τῶν καρδιῶν ἡμῶν.

Καί νῦν, παμμάκαρ Νικόλαε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ ὑπέρ ἡμῶν τῶν πίστει καί πόθῳ τιμώντων ἀεί τήν χαρμόσυνον καί πανίερον μνήμην σου.

Μή παύσῃ,  Ἅγιε Νικόλαε πρεσβεύων ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς περιοχῆς τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀμήν».

Ἐπί ὥραν πολλήν ὁ Μακαριώτατος μετέδιδε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τάς μακράς καί πυκνάς σειράς τῶν προσερχομένων πιστῶν.

Ἡ θ. Λειτουργία ἀπεδείχθη καί πάλιν ὀρθοδόξῳ τῷ τρόπῳ ἕνα ἄνοιγμα καί μία κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, μία ἀνάτασις καί ἀνάβασις τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν οὐρανόν, διά μίαν εἰσέτι φοράν μία δωρεά τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πρός ἡμᾶς δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, συνέχισιν τῆς ζωῆς καί σωτηρίαν. Ἀποροῦσε κανείς, πῶς ἀπό τήν θεωρουμένην «Ὀρθόδοξον ἀδυναμίαν» ἠδύνατο νά ἐξέλθῃ τόση δύναμις προσευχῆς καί ἀπό τήν λεγομένην «ὀρθόδοξον ἀταξίαν» τόση κατάνυξις προσευχῆς καί τάξις καί εὐπρέπεια θ. Λειτουργίας.

Ἡ χορῳδία μέ τήν ψαλμῳδίαν της, ἰδίᾳ ὅμως μέ τούς ὕμνους τοῦ Κοινωνικοῦ «Τοῦ Δείπνου Σου τοῦ μυστικοῦ…» καί  τούς ὕμνους τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρός τήν Θεοτόκον, κατένυξε βαθέως καί προητοίμασε διά τήν θ. Κοινωνίαν τούς προσερχομένους πιστούς, ἀλλά καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ, ἀλλά καί εἰς τό κάτωθι τοῦ Ναοῦ σπήλαιον, μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἔνθα πιστεύεται ὅτι διῆλθε ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὅταν ἦλθε ὡς προσκυνητής εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Μετά τήν λιτανείαν, συνοδεία τοῦ Μακαριωτάτου, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί λαός ἐπέστρεψαν εἰς τόν ἱερόν Ναόν, ψάλλοντες τό: «Τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν….».

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου καί τήν ἀπόλυσιν τοῦ λαοῦ, ἐπηκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν Τζαμαΐγια Ἰλ-Χσάν, δηλαδή εἰς τόν «Φιλανθρωπικόν Σύλλογον», ὁ ὁποῖος εἶναι κέντρον ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων καθιδρυμάτων τῆς πόλεως, μεθ’ ὅ ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί φιλόφρων δεξίωσις ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου, ὁ ὁποῖος εἶχε διακοσμήσει μέ εὐπρέπειαν καί τόν ναόν καί τό ἡγουμενεῖον καί διά πολυποικίλτων καλυμμάτων τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ὥστε νά μπορῇ νά τοῦ εὐχηθῇ κανείς: «Ἁγίασον Κύριε τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Σου».

Τέλος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος καί ἡ Κοινότης παρέθεσαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν του τράπεζαν ἰχθύων εἰς τόν ξενοδοχεῖον ANGEL τῆς πόλεως.

Ὄντως ἡ ἑορτή αὐτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Μπετζάλλας ἀπεδείχθη πάνδημος ἑορτή τῆς πόλεως διά προσευχήν καί ἐπικοινωνίαν καί διά πολλούς ἐκ τῶν κατοίκων καί δυνατότης ἐργασίας διά τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον, ἰδίᾳ μάλιστα ὑπό τάς παρούσας δυσμενεῖς συνθήκας τῆς ζωῆς τῆς Βηθλεέμ καί τῶν περιχώρων της.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας