Τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ μαθητοῦ Αὐτοῦ, καί Ἀποστόλου Θωμᾶ, ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τήν ἐκκλησιαστικήν καί προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, 29^ην Μαρτίου /11^ην Ἀπριλίου 2010.

Οὕτως ἀφ’ ἑσπέρας,  μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ ὥρας τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἔλαβε χώραν «Παρρησία», ἐτελέσθη δηλαδή Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν ἐξ Ἑλλάδος καί Ρωσίας ἱερέων καί συμπροσευχομένων οὐχί ὀλίγων προσκυνητῶν, τῶν προτιμησάντων νά ἔλθωσι εἰς προσκύνησιν μετά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα διά περισσοτέραν ἡσυχίαν καί εἰρήνην.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, ἡ θ. Λειτουργία διά τήν ἑορτήν ἐτελέσθη εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, καί συλλειτουργούντων αὐτῷ πολλῶν ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν ἡ καθιερωμένη προσκυνηματική λιτανεία  πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου. Μετά δέ ταύτην  ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τῶν προσκυνητῶν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἔνθα ἀντηλλάγησαν καί αἱ δέουσαι πασχάλιοι ἑόρτιοι εὐχαί.

Ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

Ἐν ᾧ ταῦτα ἐτελοῦντο εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας ἑώρταζε τήν ἰδίαν αὐτῆς ἑορτήν. Διά τήν ἑορτήν αὐτήν μετέβη εἰς Κανᾶν τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, 29^ης Μαρτίου /11^ης Ἀπριλίου 2010, μετά συνοδείας ἡ Α.Θ. Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, ὑπηρετήσας εἰς τό παρελθόν ἐπί ἑπταετίας εἰς τήν Μονήν καί ἀναπτύξας ἀξιόλογον ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τό ἐν αὐτῇ προσκύνημα τοῦ Πατριαρχείου καί ποιμαντικόν ἐργον εἰς τό Ὀρθόδοξον ποίμνιον τῆς Κανᾶ.

Τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ, ἀνέμενεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὁ ἡγούμενος τοῦ προσκυνήματος Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος, ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κυριακός τῆς πλησιοχώρου Ναζαρέτ, τό Κοινοτικόν Συμβούλιον καί τό Σῶμα τῶν Προσκόπων, τῇ προπορεύσει καί ρυθμικῇ τυμπανοκρουσίᾳ, τῇ ὁποίᾳ, ἔφθασεν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς.

Ἡ Μονή αὐτή τοῦ Πατριαρχείου εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς κώμης τῆς Κανᾶ καί ἐντός τοῦ  Ναοῦ αὐτῆς, τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, διατηροῦνται δύο μεγάλαι ἀρχαῖαι λίθιναι ὑδρίαι, ἐκ τῶν ἕξ ἐκείνων, τάς ὁποίας κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην (Ἰω. Β, 7), οἱ ὑπηρέται ἐνέπλησαν ὕδατος, τό ὁποῖον ὁ Κύριος, εἰσακούων τήν παράκλησιν τῆς Μητρός Αὐτοῦ, ηὐλόγησε καί μετέβαλεν εἰς οἶνον διά τήν εὐφροσύνην τῶν προσκεκλημένων εἰς τόν γάμον εἰς τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

Διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ τῆς εἰς τόν ἐν Κανᾷ γάμον καί τῆς εὐλογίας τοῦ οἴνου, ὁ Κύριος ηὐλόγησε τόν γάμον  ὡς μέγα μυστήριον διά τήν πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν διαιώνισιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τόν Ναόν τοῦτον, τόν πέριξ προαύλιον χῶρον καί τά πέριξ αὐτοῦ κτίρια, τό ἡγουμενεῖον, τήν αἴθουσαν κατηχητικοῦ καί αἰθούσας ἄλλων ἐκδηλώσεων διά τό ποίμνιον, ἀνεκαίνισεν ὁ νῦν ἡγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος μετά ἀξιοζηλεύτου καλαισθησίας καί πλήρους ἐπιτυχίας, ὥστε τό Πατριαρχεῖον νά δύναται νά καυχᾶται σεμνῶς ἐπί τῷ ηὐπρεπισμένῳ τούτῳ προσκυνήματι.

Ἐνδυθείς ὁ Μακαριώτατος τόν μανδύαν εἰς τήν εἴσοδον τῆς Μονῆς, εἰσώδευσε διά τοῦ προαυλίου εἰς τόν Ναόν καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συμπροσευχομένων τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Θαβωρίου καί Τιβεριάδος, Ἀρχιμανδρίτου Ἰλαρίωνος καί Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου ἀντιστοίχως καί ἀραβοφώνων ἐγγάμων ἱερέων τῶν γειτονικῶν τῆς Κανᾶ κωμῶν, ψαλλόντων δέ κατανυκτικῶς καί βυζαντινῶς τῆς ἀραβοφώνου χορῳδίας τῆς Κανᾶ καί τῆς Ἑλληνοφώνου τοῦ ἐκ Κύπρου ἐλθόντος ἱεροψάλτου κ. Χρήστου Παντελῆ καί μεταδιδόντων εἰς τό πολυπληθές ἀραβόφωνον ἐκκλησίασμα τῆς Κανᾶ τήν χαράν, τήν ἐλπίδα, τήν εὐφροσύνην καί τήν βεβαιότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου.

Τό ὑμνούμενον καί ἑορταζόμενον γεγονός ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος τῆς Κανᾶ ἦτο βεβαίως τῆς πρώτης Κυριακῆς μετά τήν Ἀνάστασιν, δηλονότι τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, ἀλλά καί τό ἐν Κανᾷ πρῶτον σημεῖον τοῦ Κυρίου (Ἰω. Β’ 1-11), τῆς μεταβολῆς δηλονότι τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, διά τοῦ ὁποίου ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ, ἑορταζόμενον εἰς τήν  Κανᾶ τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, κατά μίαν ἐξήγησιν, ἐπειδή τό σημεῖον τοῦτο τοῦ Κυρίου εἶναι διατεταγμένον ἀπό τήν Ἐκκλησίαν νά ἀναγιγνώσκεται ἐν ταῖς Εὐαγγελικαῖς περικοπαῖς τήν Δευτέραν μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. Ὁ ἑορτασμός δηλαδή τοῦ γεγονότος τούτου  προηγεῖται τῆς ἀναγνώσεως αὐτοῦ μίαν ἡμέραν προφανῶς διά τήν κατά τήν Κυριακήν μεγαλυτέραν προσέλευσιν τοῦ λαοῦ.

Ὁ Μακαριώτατος ἐδίδαξε θεολογικῶς τούς πιστούς διά τοῦ κηρύγματος Αὐτοῦ, ἔχοντος ὡς ἕπεται:

«Μέγα τό μυστήριον, τῆς σῆς Χριστέ Οἰκονομίας. Τοῦτο γάρ ἄνωθεν προβλέπων, θεοπτικῶς ὁ Προφήτης Ἀββακούμ «ἐξῆλθες ἐβόα Σοι, εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, φιλάνθρωπε».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Ἡ ἑορτή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν ἐπισφράγισιν τοῦ μεγάλου τῆς οἰκονομίας μυστηρίου. Τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦ μυστηρίου τούτου, σήμερον, Κυριακήν δευτέρα ἀπό τοῦ Πάσχα, ἑορτάζομεν τά ἐγκαίνια. Ἐπι πλέον δέ ἑορτάζομεν τήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.

Τό ἀπερινόητον καί ἀκατάληπτον τοῖς ἀνθρώποις μυστήριον τοῦτο προέβλεψεν θεοπτικῶς, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, ὁ Προφήτης Ἀββακούμ, λέγων: «ἐξῆλθες εἰς σωτηρίαν λαοῦ Σου, Χριστέ φιλάνθρωπε».

Καί ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἐξῆλθεν εἰς σωτηρίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ὁ Χριστός, ὁ Θεός Λόγος καί Υἱός τοῦ Πατρός, ἐξ ἀπείρου φιλανθρωπίας, μή φέρων ὁρᾶν τήν τραυματικήν κατάστασιν τοῦ πλάσματος Αὐτοῦ.

Ἡ δέ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί Πατρός διά τήν σωτηρίαν τοῦ πλάσματός Του ἐξεδηλώθη οὐχί μόνον διά τῆς ἐνσαρκώσεως ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς εἰς Ναζαρέτ, ἀλλά καί διά σημείων καί τεράτων, μέ ἀποκορύφωμα τήν σταυρικήν Αὐτοῦ θυσίαν καί τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον αὐτοῦ ταφήν καί Ἀνάστασιν.

Τό ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας τελεσθέν θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον κατά τήν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν γάμον τοῦ φίλου Αὐτοῦ, Σίμωνος τοῦ Κανανίτου, ἡ ψηλάφησις ὑπό τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ τῆς πλευρᾶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ἀποτελοῦν τινα ἐκ τῶν σημείων, διά τῶν ὁποίων ἐφανερώθη ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ τόσον πρίν, ὅσον καί μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.

Ἡ φανέρωσις τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ διά τῶν διαφόρων σημείων ἀφοροῦσε, τόσον τήν δόξαν τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ὅσον τήν δόξαν τῆς ἀνθρωπότητος Αὐτοῦ. Ἀφοροῦσε, μέ ἄλλα λόγια, εἰς τόν ἐγκαινισμόν τῆς Ἀναστάσεως ἐκ τῆς πτώσεως, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς ἀνθρωπείας ἡμῶν φύσεως.

Καί διά μέν τῆς σταυρώσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔπαθεν ἀπαθῶς κατεκρίνετο ὁ θάνατος καί ἐκρίνετο ἡ τῶν ἀνθρώπων ἱστορία. Διά δέ τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπί τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου ἐνεκαινιάζετο ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὅπως ἡ λύπη, ὁ πόνος καί, φυσικά, ὁ θάνατος συνιστοῦν τήν ἐπίγειον καί φθαρτήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ θεραπεία τῆς ἀσθενείας καί ἡ ἀπαλλαγή ἐκ τῆς λύπης καί τοῦ πόνου διά τῆς καταργήσεως τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου συνιστοῦν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἐγκαινιασθεῖσαν διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία προτυποῦσα τήν οὐράνιον βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐν ταυτῷ βρωτή καί ἄβρωτος, πόσιμος καί μή πόσιμος. Τοῦτο καταδεικνύεται ἐναργέστατα διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλονότι τοῦ δείπνου τοῦ μυστικοῦ, ἔνθα προσκαλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. «Λέγω δέ ὑμῖν», παραγγέλλει ὁ Χριστός, «ὅτι οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου, ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ὑμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός μου», (Ματ. 26, 29).

Ἡ ἀρχή τῶν σημείων, δηλονότι τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ διά τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον (ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ) ὑποδηλοῖ τήν διαφοράν μεταξύ τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ μέν κατάρα τοῦ νόμου μεταβάλλει τό ὕδωρ εἰς αἷμα, ἡ εὐλογία καί ἡ χάρις τοῦ Εὐαγγελίου μετατρέπει τό ὕδωρ εἰς οἶνον, τόν ὁποῖον καθιστᾶ ἀντίτυπον τοῦ καινοῦ τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος, τό ἄλφα καί τό ὠμέγα, (Ἀποκ. 1,8), τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Καί τοῦτο διότι ταυτίζεται μέ τήν εἰς Χριστόν πίστιν: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς Ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται», (Ἰωαν. 11, 25).

Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς αὐτοπεποιθήσεως ἀποφεύγει νά ἀντιμετωπίσῃ τό μυστήριον τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

Σύγχρονοι ἐθελοθρησκεῖαι, φιλοσοφικαί θεωρίαι καί διάφοροι μορφαί τέχνης ἀποδέχονται τόν θάνατον ὡς κάτι τό φυσικόν καί δεδομένον. Μέ  ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος εἶναι κατ’ αὐτάς ἡ μόνη πραγματικότης, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῶν πάντων. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κηρύττει καί ὁμολογεῖ, ἀλλά καί μαρτυρεῖ οὐχί μεταφυσικῶς ἀλλά ἐμπειρικῶς τό ἀκριβῶς ἀντίθετον. Δηλονότι τήν πίστιν αὐτῆς εἰς τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου καί Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός, Ἀνάστασιν, διά τῆς ὁποίας κατά τόν σοφόν Παῦλον, «ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος», ( Α’ Κορ. 15, 26).  Καί διερωτώμεθα, ποῖος θάνατος; ὁ θάνατος τῆς παρακοῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος, τόν ὁποῖον κατεπάτησεν ὁ Χριστός διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ.

Τήν πραγματικότητα αὐτήν τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ὡμολόγησεν ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς διά τῆς ψηλαφήσεως τῆς πλευρᾶς τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ διατυπώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Γαλάτας, ἀλλά καί πρός πάντας ἡμᾶς λέγων: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», (Γαλ. Β’, 20), «εἰ δέ ἀποθάνωμεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσωμεν Αὐτῷ», (Ρωμ. 6,9).

Τοῦ γεγονότος τῆς ἀληθείας τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ὁποίας ἀψευδής μάρτυς ἐγένετο ἡ ἐκ τῆς Ναζαρέτ ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία ὡς καί πάντες οἱ συσταυρωθέντες μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σύν Σίμωνι τῷ Κανανίτῃ καλούμεθα νά γίνωμεν ὄχι μόνον κοινωνοί, ἀλλά καί διάπυροι κήρυκες, εὐαγγελιζόμενοι παντί ἀνθρώπῳ τήν ἀνέκφραστον χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Χριστός Ἀνέστη».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τρίς. Ἡ χαρά ἐκ τῆς συμμετοχῆς εἰς τήν ἑορτήν ἦτο ἔκδηλος εἰς τά πρόσωπα τῶν περικυκλούντων τόν Ναόν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἦσαν καί πολλά μικρά παιδία, ἀλλά καί μέλη τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων τῆς Κανᾶ καί τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων.

Ἡ ἑορτή αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κανᾶ , ἐν τῷ πνεύματι τῶν ἑορτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό διατηροῦν τήν ἁρμονίαν μεταξύ λύπης καί χαρᾶς, βεβαιότητος καί ἐλπίδος, διηυρύνθη καί ἐπεξετάθη καί ἔγινεν ἑορτή ὅλης τῆς κώμης, πρός στήριξιν καί στερέωσιν ψυχῶν, ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ἔθνους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Τήν πνευματικήν πανδαισίαν τῆς ἑορτῆς ἐν τῇ θ. Λειτουργίᾳ καί Εὐχαριστίᾳ, ἠκολούθησεν ἑόρτιος ὑπερπλουσία ἀρτύσιμος τράπεζα διά τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Μονῆς, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη εἰς τήν Κανᾶ τόν ὑπερενενηκοντούτην ἀσθενοῦντα Κανανίτην Ἀμποῦ Φουάδ, ὑπηρετήσαντα εἰς τό διακόνημα τοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας ἐπί πεντηκονταετίαν.

Μετά τοῦτον ἐπεσκέφθη εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ τόν Κανανίτην κ. Χισάμ Χσεμπούν-Ἀμπού-Ἰλιᾶς, ὑπεύθυνον τῆς ἐκδόσεως τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Πατριαρχείου «Νούρ -Ἰλ-Μασσίχ» (Φῶς Χριστοῦ), ἐκδιδόμενον ἀραβιστί καί διανεμόμενον καθ’ ἑκάστην Κυριακήν εἰς τάς Ἐκκλησίας ὅλης τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου δωρεάν, περιέχον δέ τό ἀποστολικόν καί εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς μετά σχολίων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί βυζαντινῶν εἰκόνων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τήν ὁποίαν  ὁ Εὐαγγελισμός συνέβη, τήν 25^ην Μαρτίου / 7^ην Ἀπριλίου 2010, ἡμέραν Τετάρτην τῆς Διακαινησίμου, μετά πάσης μεγαλοπρεπείας καί λαμπρότητος. Εἰς αὐτήν τήν πόλιν ἀπεστάλη ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ ὑπό τοῦ Θεοῦ πρός τήν Παρθένον Μαρίαν καί εὐηγγελίσθη αὐτῇ  τήν ὑπ’ αὐτῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψιν, ἐνανθρώπησιν καί κατά σάρκα Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἰς αὐτήν τήν πόλιν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἰς τήν ὁποίαν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἀνέκαθεν Μητρόπολιν μέ ποίμνιον 20.000 περίπου Ὀρθοδόξων πιστῶν, μετέβη τήν πρωΐαν τῆς Τετάρτης τῆς Διακαινησίμου, 25^ης Μαρτίου/ 7^ης Ἀπριλίου 2009, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου. Ὁ Μακαριώτατος, ἅμα τῇ ἀφίξει Αὐτοῦ εἰς Ναζαρέτ, κατηυθύνθη εἰς τήν Μητρόπολιν, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός μετά τῶν ἱερέων τῆς Μητροπόλεως.

Ἐκ τῆς Μητροπόλεως, μετ’ ὀλίγον, ὁ Μακαριώτατος τῇ συνοδείᾳ πάντων τῶν Ἀρχιερέων, πολλῶν ἱερέων, τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ναζαρέτ, προυχόντων τῆς πόλεως καί Ἐπιτρόπων, προπορευομένων τῶν Προσκόπων, κατηυθύνθη ἐν πομπῇ πρός τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τοῦ προσκυνήματος τῆς Ναζαρέτ, ἔνθα σῴζεται ἡ πηγή, εἰς τήν ὁποίαν κατά τήν παράδοσιν εὑρίσκετο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ὅταν ἐδέχθη τόν ἀρχαγγελικόν χαιρετισμόν καί εὐηγγελίσθη τό σωτήριον μήνυμα τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλλήψεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Μακαριώτατος προσεκύνησεν εἰς τό προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί εἰσώδευσεν εἰς τόν Ναόν, πλήρη ὄντα ἤδη ἀσφυκτικῶς ἐκ πιστῶν τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ καί ἐκ ρωσοφώνων προσκυνητῶν, οὕς, ψάλλοντας τό «Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα» Πατριαρχικῶς ηὐλόγησεν.

Μετά τάς καταβασίας τοῦ Ὄρθρου καί τήν ἀρτοκλασίαν ἐτελέσθη ἐν εὐλαβείᾳ, σεμνότητι καί τάξει τό Πατριαρχικόν πολυαρχιερατικόν Συλλείτουργον, ἐν ᾧ ὁ Μακαριώτατος, μετά τῶν συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων καί ἱερέων καί ὁ εὐσεβής τοῦ Κυρίου λαός ἐκοινώνησαν τοῦ Ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, ἁγιασμόν ψυχῆς καί σώματος καί σωτηρίαν.

Εἰς τήν ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ ὁμιλίαν του ὁ Μακαριώτατος εἶπε τά κάτωθι:

«Καί ἐλθών ὁ Ἄγγελος εἰς πόλιν Ναζαρέτ, λέγει αὐτῇ (τῇ Μαριάμ) Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Ἡ δέ εἶπε καί πῶς ἔσται μοι τοῦτο;  Ὁ δέ ἔφη Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ, καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι καί εἶπεν· Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. Α’ 28,35).

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εὐαγγελίζεται χαρᾶς εὐαγγέλια καί τοῦτο, διότι τά κάτω (τά ἐπίγεια) τοῖς ἄνω (τοῖς οὐρανίοις) συνάπτεται. Ὁ Ἀδάμ (ὁ παλαιός ἄνθρωπος τῆς πτώσεως) καινουργεῖται· ἡ Εὔα (τῆς παρακοῆς) τῆς πρώτης λύπης (ἐκ τῆς ἐξορίας τοῦ Παραδείσου) ἐλευθεροῦται καί ἡ σκηνή τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας (τό ἀνθρώπινον σῶμα), τῇ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος, ναός Θεοῦ κεχρημάτικεν.

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζομεν καί πανηγυρίζομεν τό μέγα καί, τῇ ἀνθρωπίνῃ διανοίᾳ, ἀκατάληπτον μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, τουτέστιν τό εὐαγγέλιον τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνσαρκώσεως, κηρυττόμενον ὑπό τοῦ Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. Α’,14).  Καί μαρτυροῦμεν μετά Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου λέγοντος: «Οὗτος ἦν ὅν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν»,  (Ἰωαν. Α’, 15).

Εἰς τό μέγα τοῦτο μυστήριον, τό ἀπ’ αἰῶνος ἀποκαλυφθέν τοῖς προφήταις τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ἐξέχουσαν θέσιν κατέχει τό σήμερον τιμώμενον πρόσωπον τῆς ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς κατοικήσεως αὐτοῦ, (ἐννοοῦμεν τήν πόλιν Ναζαρέτ), τῆς ὑπερευλογημένης καί ὄντως ὑπερδεδοξασμένης Παρθένου Μαρίας, τῆς γενομένης ἀφ’ ἑνός Μητέρας τοῦ Θεοῦ Λόγου ἅμα τῷ ἀκούσματι ὑπό τοῦ Ἀγγέλου «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ». «Ἰστέον ὅτι ἅμα τῷ εὐαγγελίσασθαι», λέγουν οἱ ἔγκριτοι τῆς Ἐκκλησίας Θεοφόροι Πατέρες, «εὐθύς συνέλαβεν ἡ Παρθένος παραδόξως», ἀφ’ ἑτέρου ἀναδεικνύεται τό κεφάλαιον τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Διότι, εἰς τό ἐρώτημα τῆς Παρθένου Μαρίας: «καί πῶς ἔσται μοι τοῦτο;» δηλαδή τό συλλαβεῖν ἐν γαστρί καί τεκεῖν υἱόν, ἀπαντᾷ ὁ Ἄγγελος Γαβριήλ: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι». «Μή ζήτει φύσεως ἀκολουθίαν, ὅταν ὑπέρ φύσιν ᾖ τό γινόμενον», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. «Μή περιβλέπου γάμον καί ὠδῖνα, ὅταν μείζων γάμου τῆς γενέσεως ὁ τρόπος ᾖ».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ σχηματισμός παντός ἐμβρύου ἐν τῇ μήτρᾳ καί ἡ εἴσοδος τῆς πνοῆς τῆς ζωῆς εἰς αὐτό εἶναι μυστήριον τῆς φύσεως. «Οὐκ ἔστι γινώσκων τίς ἡ ὁδός τοῦ πνεύματος», λέει ὁ Ἐκκλησιαστής, «οὐδέ πῶς μορφοῦνται τά ὀστᾶ ἐν γαστρί κυοφορούσης». Πολύ περισσότερον ὁ σχηματισμός τοῦ παιδίου Ἰησοῦ ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς Παρθένου ἀποτελεῖ μυστήριον. Χωρίς ἀντιλογίαν «μέγα ἐστί», κατά τόν σοφόν Παῦλον, «τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον, Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί», ( Α’ Τιμ. Γ’ 16).

Τό τῆς εὐσεβείας μέγα τοῦτο μυστήριον, ἀδελφοί μου, τῆς φανερώσεως δηλονότι τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί τῆς Παρθένου Μαρίας προεκάλεσε τόν εὐγνώμονα θαυμασμόν ἀλλ’ ἐν ταὐτῷ καί τούς μεγάλους θεολογικούς τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνας διά τήν ὀρθήν καί σωτηριώδη διατύπωσιν τοῦ τρόπου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας.

«Ἄξιον καί δίκαιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς», ἀναφωνεῖ μεθ’ ἡμῶν ὁ ὑμνῳδός τῆς Παναγίας, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον. Τήν σήν γάρ ἄχραντον ὑποδύς γαστέρα, ὁ πάντων Δημιουργός, ἐγένετο σάρξ, οὐ τραπείς τήν φύσιν, οὐδέ φαντάσας τήν οἰκονομίαν· ἀλλά τῇ ἐκ σοῦ ληφθείσῃ λογικῶς ἐμψυχωμένῃ σαρκί καί ἐν ταυτῷ τό εἶναι λαβούσῃ, ἑνωθείς καθ’ ὑπόστασιν· ὅθεν εὐσεβῶς ἐν δύο φύσεσιν ἐπιδηλουμέναις τήν διαφοράν αἰτούμεθα».

Ἀξίως καί δικαίως ἐστίν ὡς ἀληθῶς, ἀγαπητοί, ὁ μακαρισμός τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ὑπό πασῶν τῶν γενεῶν, διότι ἡ κεχαριτωμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Μαρία διά τῆς ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐγένετο ἡ ἀληθινή καί ἱστορική κλῖμαξ τῆς μεταβάσεώς μας ἐκ τῆς γῆς εἰς τόν οὐρανόν. Ἐπί πλέον ἡ Θεοτόκος Μαρία ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται καί μεσίτρια ἡμῶν πρός τόν Υἱόν καί Θεόν αὐτῆς.

Σήμερον ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν διπλῆν χαράν καί εὐφροσύνην αὐτῆς, δηλονότι τήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Μαρίας καί τήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτῆς. Μετά τοῦ Ἀγγέλου συμβοήσωμεν: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία ὁ Κύριος μετά σου· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Αὐτόν ἱκέτευε, σεμνή Παναγία, καταπέμψαι ἡμῖν, τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν εἰρήνην καί μέγα ἔλεος. Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη!».

Ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἰς τήν ἑορτήν ἦτο πλέον ἤ πάνδημος. Οἱ ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι κάτοικοι τῆς Ναζαρέτ, ἀλλά καί οἱ Χριστιανοί ἐξ ἄλλων χριστιανικῶν χωρῶν, ρωσόφωνοι, ρουμανόφωνοι καί ἑλληνόφωνοι, μακρόθεν προσελθόντες εἰς τόν ἐν τῷ κέντρῳ τῆς πόλεως Ναζαρέτ παλαιόν ἱερόν προσκυνηματικόν ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὑπερεπλήρωσαν τοῦτον ἄχρι τοῦ σημείου νά ἀδυνατοῦν νά κινηθοῦν ἐντός αὐτοῦ καί μέ μικράν τιΝΑ κίνησιν. Ὁ πολυπληθής οὗτος πολυεθνικός λαός ὡμολόγησεν ἐν πλήρει ὁμοφωνίᾳ πίστεως καί συμμετοχῇ εἰς τήν Θ. Κοινωνίαν μίαν Ὀρθόδοξον πίστιν εἰς ἕνα Θεόν, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ καί τρισί ταῖς ὑποστάσεσι. Ἐν τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἔγινεν ἡ φανέρωσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν γῆν καί τῆς δόξης Αὐτοῦ.

Μετά τήν Θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε πανηγυρική καί πάνδημος λιτανεία εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως πέριξ τῆς Μητροπόλεως, παρουσίᾳ τοῦ πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰσραήλ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη, τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τῶν προυχόντων, καί τῶν Προσκόπων προπορευομένων.

Μετά τήν λιτανείαν τό Συμβούλιον τῆς πόλεως παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους. Ἀληθῶς, ἡ ἑορτή ἧτο πρός δόξαν Θεοῦ, ἑορτή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλά κατέστη καί ἑορτή ὅλης τῆς πόλεως Ναζαρέτ καί τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τῶν περιοχῶν τοῦ βορείου Ἰσραήλ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Πέμπτην, 12^ην /25^ην Μαρτίου 2010 καί ὥραν  10.30’ π.μ., ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἐπί τῇ Ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμμετεχόντων ἐνδεδυμένων τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου. Ἐκεῖ καί ἀνεπέμφθη εὐχαριστία τῷ Παναγάθῳ Θεῷ διά τήν ἐλευθερίαν, ἥν ἐχαρίσατο τῷ γένει ἡμῶν ἐκ τοῦ ζυγοῦ τῆς δουλείας καί ἐτελέσθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, τῶν συντελεσάντων ἀνθρωπίνως εἰς τήν ἐλευθερίαν ταύτην.

Μετά τό τέλος τῆς Δοξολογίας ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς ἑορταστάς ὡς ἑξῆς:

(Βλ. ἡλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2010/03/25/1113/).

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ μηνύματος τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Καρόλου Παπούλια πρός τόν ἀπόδημον Ἑλληνισμόν ἔχον ὡς ἑξῆς:

«Αθήνα, 25 Μαρτίου 2010».

«Η επέτειος της 25^ης Μαρτίου έχει πάντα για τον ελληνισμό έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.

Σήμερα, η εθνική ανεξαρτησία είναι εξασφαλισμένη. Είναι, όμως, υπαρκτή η ανάγκη της ομοψυχίας, της αλληλεγγύης και του συλλογικού οράματος.

Έχουμε μπροστά μας ανοιχτά εθνικά θέματα, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις, ένα σύνθετο και ευμετάβλητο περιβάλλον από το οποίο απουσιάζουν οι σταθερές του παρελθόντος.

Η ελληνική κοινωνία περνά δύσκολες μέρες και καλείται να πραγματοποιήσει μία ιστορικη μετάβαση. Δεν είναι εύκολο ούτε ανώδυνο. Είναι όμως αναγκαίο. Είναι επίσης δυνατό, αν αλλάξουν νοοτροπίες, αντιλήψεις και διαχρονικές παθογένειες, εάν εξυγιανθεί η λειτουργία του ελληνικού κράτους και ενωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας μας για να εκπληρώσουν ένα ιστορικό χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές.

Επέτειοι όπως η σημερινή ενισχύουν την εθνική αυτοπεποίθηση με την ανάκληση της μνήμης ενός σπουδαίου παρελθόντος. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για την κληρονομιά μας και την ευθύνη να προσπαθήσουμε, ώστε να είναι περήφανα και τα δικά μας παιδιά γι αυτό που τους κληροδοτήσαμε.

Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι σε όλους σας και τον καθένα ξεχωριστά, υγεία, ευτυχία και προκοπή».

Ἠκολούθησε ἀπαγγελία πατριωτικῶν ποιημάτων ὑπό τῶν ἀραβοφώνων μαθητῶν τοῦ σχολείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος, συνοδείᾳ Ἀρχιερέων καί  Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου, μοναχῶν, μοναζουσῶν  καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, μετέβησαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Σιών διά τόν ἑορτάσμόν τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου. Ἐκεῖ οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς, μέ τήν βοήθειαν τοῦ καθηγητοῦ μουσικοδιδασκάλου κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί τῆς καθηγητρίας φιλολόγου κ. Αἰκατερίνης Κοκοτοῦ ἐπαρουσίασαν δίωρον ἐπιτυχέστατον ἀφιέρωμα εἰς τήν ἐθνικήν ἐπέτειον μέ πατριωτικά ᾄσματα, τό χρονικόν τῆς ἐποποιΐας  καί θεατρικά δρώμενα.

Μετά τό τέλος τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος συνεχάρη τούς συντελεστάς τῆς ἑορτῆς καί ἐτόνισε ὅτι ἡ συγκεκριμένη παρουσίασις ἦτο λίαν καλῶς ἐπιμελημένη καί εἰσήγαγε τούς θεατάς εἰς τό κλῖμα καί τό νόημα τῆς ἑορτῆς τῆς 25^ης Μαρτίου. Εἰς τήν σύντομον προσφώνησιν Αὐτοῦ πρός τό τέλος τῆς τελετῆς πρός τιμήν τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ὁ Μακαριώτατος εἶπεν:

«Ἡ 25^η Μαρτίου εἶναι ἡμέρα μνήμης ἱερᾶς καί πανηγύρεως χαρᾶς. Εἶναι ἡμέρα φυσικῆς καί πνευματικῆς παλιγεννεσίας τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί τοῦ γένους τῆς Ρωμηοσύνης.

Ἡ διά θυσιῶν αἵματος καί ποικίλων ἀντιξοοτήτων ἀνάκτησις τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἐλευθερίας ἀπετέλεσε σταθμόν καθοριστικόν διά τήν συμβολήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς ἑλληνορθοδόξου χριστιανικῆς παραδόσεως εἰς τήν πνευματικήν καί πολιτιστικήν πρόοδον τῆς ἀνθρωπότητος γενικώτερον καί τῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης καί τῶν Βαλκανίων εἰδικώτερον.

Ἡ ἐξέγερσις κατά τῆς δουλείας τοῦ κατακτητοῦ ἦτο ἐξέγερσις κατά τῶν δυνάμεων τῆς καταπατήσεως τοῦ ἀναφαιρέτου δικαιώματος τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ἤ ἐθνικῆς ἐλευθερίας καί ἀνεξαρτησίας. Αὐτό ἀκριβῶς ἀπέδειξε ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Εἰς τό σημεῖον αὐτό δέν πρέπει νά παραθεωρῆται ἡ ἀναντίρρητος και ἀναμφισβήτητος συμβολή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς. Μεταξύ αὐτῶν βεβαίως καί τό ἡμέτερον παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ σεμνή τελετή, τήν ὁποίαν παρηκολουθήσαμεν μᾶς μετέφερε μέ τρόπον ἀνάγλυφον εἰς τήν ἐποχήν τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου τῆς δουλείας, ἀλλά ταυτοχρόνως καί εἰς τήν χαράν τοῦ ἱεροῦ δώρου τῆς ἐλευθερίας.

Ἐκφράζομεν τά θερμά συγχαρητήρια Ἡμῶν εἰς τόν Σχολάρχην, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον, τούς καθηγητάς καί τούς μαθητάς.

Εὐχαριστοῦμεν καί ὅλους ὅσους, μέ τήν παρουσίαν σας τιμήσατε τήν σεμνήν αὐτήν ἑορτήν τῆς Ἐθνικῆς Παλιγεννεσίας.

Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

«Ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἡ 25^η Μαρτίου τοῦ 1821 ἀποτελεῖ ὁρόσημον τῆς ἐκ τῆς τέφρας παλλιγενεσίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν ἔθνους καί γενικώτερον τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων.

Συμμετέχοντες καί ἡμεῖς εἰς τήν μνήμην τοῦ παγκοσμίως ἀνεγνωρισμένου τούτου ἱστορικοῦ γεγονότος, κατήλθομεν, σύσσωμος ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν τάς δοξολογικάς καί εὐχαριστηρίους ἡμῶν εὐχάς ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει καί τῇ παλλιγενεσίᾳ τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ἔθνους.

Προσέτι δέ ἀνεπέμψαμεν τάς ἱκετηρίους ἡμῶν δεήσεις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ τῆς ἁγίας πίστεως τοῦ Χριστοῦ ἐνδόξως πεσόντων καί ὑπέρ τῆς πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.

Ὁ ἀγών τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ὑποδούλου γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς δουλείας τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ ἐνεπνέετο οὐχί ὑπό ἰδεολογικῶν ἐπαναστατικῶν συνθημάτων, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως ὑπό τῆς ἀποκαλυφθείσης ἱερᾶς ἱστορίας τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας τοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί τῆς σωτηρίας ἡμῶν Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τοῦτο ἀνθομολογεῖται, ὅσον ποτέ ἄλλοτε, ὑπό πάντων εἰς τήν σύγχρονον ἡμῶν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου προσβάλλεται βαναύσως καί δυναστικῶς ὑπό τῶν δυνάμεων τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ αἰῶνος τούτου, ὅπως θεοπνεύστως ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡ ἱερά ἐπέτειος τοῦ 1821, ἡ ὁποία ἀνέδειξεν ὄχι μόνον ἐθνικούς ἥρωας, ἀλλά καί ἀναρίθμητον πλειάδα μαρτύρων τῆς ὑπερτάτης ἀξίας τῆς ἐλευθερίας καί μάλιστα τῆς ἐλευθερίας τοῦ Χριστοῦ, καλεῖ ἡμᾶς καί πάλιν διά στόματος τοῦ σοφοῦ Παύλου, νά ἀναλάβωμεν τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, «ἵνα δυνηθῶμεν ἀντιστῆναι» εἰς τήν ἀνεπαίσθητον καταδυναστείαν τῆς καταργήσεως τῶν ἐθνικῶν ὁροθεσίων καί ἁγιογραφικῶν χριστεπωνύμων ὀνομασιῶν, δηλονότι ταυτοτήτων, τάς ὁποίας ὁ Θεός Πατήρ ἔθεσεν ἐν τῇ πανσθενεῖ αὐτοῦ βουλῇ.

Ὑψοῦντες τό ποτήριον ἡμῶν, ἀναφωνήσωμεν:

-Ζήτω ἡ 25^η Μαρτίου τοῦ 1821!

-Ζήτω τό εὐλογημένον ἡμῶν ἔθνος καί τό βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

-Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης καί τό εὐλαβές ἡμῶν ποίμνιον!

Ἔτη πολλά».

«Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί

καί συλλειτουργοί τῆς Ἡμῶν Μετριότητος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ὁσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί πεφιλημένα,

«Ἑορτή οὐδέν ἄλλο ἐστίν ἤ τό δέοντα πράττειν». Τουτέστιν ἑορτή σημαίνει τήν ἐκπλήρωσιν τῶν πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, καθ’ ἑκάστην καθ’ ἅπαντα τόν βίον πιστῶς καί μετ’ ἀκριβείας, καθηκόντων.

Τοῦ ἁγιοπατερικοῦ τούτου παραγγέλματος ἑπόμενοι καί ἡμεῖς τήν τῶν Προηγιασμένων Δώρων θείαν Λειτουργίαν τελέσαντες, δοξολογικήν δέησιν καί ἑόρτιον εὐχαριστίαν ἀναπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων, ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐξαιρέτως δέ τιμήσαντες ἱκετευτικῶς τόν ἐκ τῶν τοῦ συλλόγου τῶν Τεσσαράκοντα ἀθλοφόρων, μάρτυρα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης Θεόφιλον, τόν καί φερωνύμως καταστάντα ἱκέτην καί πρεσβευτήν τῆς Ἡμετέρας ἀναξιότητος πρός Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν.

Κατά τόν ἅγιον Ἀθηναγόραν τόν ἀπολογητήν, «πᾶσα ἑορτή τύπος τῆς ἄνω χαρᾶς ἐστιν». Τῆς ἄνω αὐτῆς χαρᾶς, δηλονότι, τῆς οὐρανίου καί αἰωνίου χαρᾶς τῶν Ἁγίων μαρτύρων συμμετέχει ἐν τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἑορτῇ καί ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ θεόθεν ἐμπιστευθεῖσα τήν φύλαξιν καί διακονίαν τῶν ἁπτῶν μαρτυρίων τῆς Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, διά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Ἡ ἑόρτιος αὐτή χαρά, λοιπόν, ἀφορᾷ οὐχί εἰς τήν Μετριότητα Ἡμῶν μόνον, ἀλλά καί εἰς τήν ἱεράν ἡμῶν Ἀδελφότητα καί τό εὐσεβές ἡμῶν χριστεπώνυμον ποίμνιον, οὐχ ἦττον δέ καί τούς παρεπιδημοῦντας εὐλαβεῖς προσκυνητάς καί πάντας «τούς ἀγαπῶντας τά σκηνώματα Ἰακώβ» κατά τόν ψαλμῳδόν. «Πόλις τοίνυν  μαρτύρων,  ἡ  πόλις  ἐστί  τοῦ  Θεοῦ,  ἧς  τεχνίτης  καί δημιουργός  ὁ Θεός,  ἡ  ἄνω  Ἱερουσαλήμ, ἡ ἐλευθέρα…», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος εἰς τήν τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων ὁμιλίαν Του, καί προσθέτει: «Γένος δέ, τό μέν ἀνθρώπινον, ἄλλο ἄλλου, τό δέ πνευματικόν, ἕν ἁπάντων. Κοινός γάρ αὐτῶν Πατήρ ὁ Θεός καί ἀδελφοί πάντες, οὐκ ἀπό ἑνός καί  μιᾶς  γεννηθέντες,  ἀλλ’ ἐκ τῆς  υἱοθεσίας  τοῦ Πνεύματος  τοῦ  Ἁγίου  εἰς  τήν  διά τῆς ἀγάπης  ὁμόνοιαν  ἀλλήλοις   συναρμοσθέντες».

Τῆς μαρτυρίας τοῦ γένους τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, δηλαδή τοῦ ἐκ τῆς υἱοθεσίας, τῆς ὁποίας συμμάρτυς ἀνεδείχθη ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Θεόφιλος, καλούμεθα νά γίνωμεν κοινωνοί καί συμμέτοχοι διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν Ἁγίων.

Δόξαν καί προσκύνησιν ἀναπέμποντες τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς ὑπέρ ἡμῶν θαυμασίοις Αὐτοῦ, εὐχαριστοῦμεν Αὐτῷ.

Εὐχαριστίας ἐκφράζομεν ὡσαύτως ἐπί τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῆς Σεβαστείας μαρτυρησάντων, ἡμέρᾳ ἐν ᾗ ἄγομεν τά ὀνομαστήρια Ἡμῶν, πρός πάντας ὑμᾶς τούς ἀθρόως παρευρεθέντας καί τιμήσαντας Ἡμᾶς καί συνεορτάσαντας μεθ’ Ἡμῶν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοφίλου, ἰδιαιτέρου Προστάτου καί Πάτρωνος τῆς Ἡμῶν Μετριότητος.

Ὡσαύτως,   ὁλοθύμους   εὐχαριστίας   ἀπευθύνομεν   τῷ   Γέροντι  Ἀρχιγραμματεῖ,  Ἱερωτάτῳ   Ἀρχιεπισκόπῳ   Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐκ μέρους τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῶν προσφιλῶν Ἡμῖν μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Σωτηρίῳ Ἀθανασίου, Γενικῷ Προξένῳ τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις, διαβιβάσαντι Ἡμῖν τάς εὐχάς τῶν μελῶν τῆς σεβαστῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ Ἰσιδώρῳ, Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἱερομονάχῳ Φιλοθέῳ Ἐπιτρόπῳ Ἡμῶν, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τῶν ἱερέων καί τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος, τῷ Ἐντιμοτάτῳ Προέδρῳ κ. Νασίφ Μνάσα, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἄκκρης, τῷ Ὁσιωτάτῳ Μοναχῷ π. Φωτίῳ, Σχολάρχῃ τῆς Πατριαρχικῆς ἐν Σιών Σχολῆς, τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Σαμίρ Ζανανίρι, Διευθυντῇ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Γεωργίῳ Σαραφούδῃ, Διδασκάλῳ ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τῷ Αἰδεσιμωτάτῳ Οἰκονόμῳ π. Αΐσσα Τούμα   ἐξ   ὀνόματος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Κοινότητος Ἡμῶν καί τῷ κ. Χαλήλ Ἀντράους ἰατρῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν  ἐξ ὀνόματος τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριωτικοῦ Συμβουλίου.

Γένοιτο πᾶσιν ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἁμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα!».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἑωρτάσθη τήν Γ’ Κυριακήν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, 7^ην Μαρτίου /22^ραν Φεβρουαρίου 2010, μέ σεμνοπρέπειαν καί λαμπρότητα εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Το ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, συνοδείᾳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κατῆλθεν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου ἐτέλεσεν Μέγαν Πατριαρχικόν  Ἑσπερινόν μετ’ Ἀρτοκλασίας.

Τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς ἐπίσης, τῇ εἰσηγήσει τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς Ραμάλλαν, Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, ὁ Μακαριώτατος ἔδωσεν εὐλογίαν καί μετηνέχθη ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ὁ Τίμιος Σταυρός, περιέχων τεμάχιον Τιμίου Ξύλου ἐκ τοῦ Σκευοφυλακίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς τήν πλησίον τῆς Ραμάλλας κώμην τῆς Τζίφνας, ἔνθα καί οἱ εὐλαβεῖς πιστοί ἀθρόως προσέδραμον, ἵνα προσκυνήσωσιν τό Τίμιον Ξύλον καί ἵνα ἁγιασθῶσιν ὑπό τοῦ Τιμίου Ξύλου. Ἠκολούθησε ἱερά λιτανεία εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσεν πανηγυρικήν Πατριαρχικήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Πανιερωτάτων Μητροπολιτῶν Νεαπόλεως κ. Ἀμβροσίου, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν, Ἑλλάδος, Ρωσίας, καί Ρουμανίας. Τό ἐκκλησίασμα ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἐξ ἄλλων πόλεων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου παρηκολούθησε μέ κατάνυξιν καί εὐλάβειαν τήν θ. Λειτουργίαν.  Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν συμμετέσχεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν κατά τήν προσκυνηματικήν τάξιν ἡ λιτανεία πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα ἐντός τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῇ συμμετοχῇ ὅλων τῶν Ἀρχιερέων καί λοιπῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Μακαριωτάτου αἴροντος ἐπί τῆς κεφαλῆς Αὐτοῦ, ὡς καί ἑκάστου τῶν Ἀρχιερέων ἀκολούθως κατά τά πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης, τόν Τίμιον Σταυρόν, περιέχοντα τεμάχιον Τιμίου Ξύλου καί διακεκοσμημένον ὑπό τοῦ βασιλέως Ἰωάννου τοῦ Παλαιολόγου τοῦ Γ’.  Τόν σταυρόν τοῦτον προσεκύνησαν καί ὅλοι οἱ πιστοί δι’ ἁγιασμόν, βοήθειαν καί σωτηρίαν.

Τήν ἐν τῷ Ναῷ πανήγυριν ἠκολούθησεν ἡ ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσις μετ’ ἀνταλλαγῆς τῶν ἑορτίων προσρήσεων καί εὐχῶν. Εἰς τήν δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν περί τῆς ἑορτῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ὡς ἑξῆς:

«Σήμερον τό προφητικόν πεπλήρωται λόγιον· ἰδού γάρ προσκυνοῦμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Σου, Κύριε· καί ξύλου σωτηρίας γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν ἐλευθερίας ἐτύχομεν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εὐχαριστηρίους ὕμνους ἀναπέμπομεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου καί εὐλαβεῖς προσκυνηταί, εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, διότι ἠξιώθημεν νά προσκυνήσωμεν τό ξύλον τῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, δηλαδή τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου».

Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ, τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. (Κορ Α’: 1,17), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Τῆς θείας αὐτῆς δυνάμεως κατέστημεν σήμερον καί ἡμεῖς κοινωνοί διά τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν τῷ μέσω τοῦ σταδίου τῆς ἁγίας τεσσαρακονθημέρου νηστείας. Καί τοῦτο, διά νά συνεχίσωμεν τόν ἀγῶνά μας κατά τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς δουλείας, ἀλλά καί τῆς ἀποστασίας τοῦ αἰῶνος μας. «Ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις».

Τό θεῖον δῶρον τῆς ἐλευθερίας ἐκ τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, χαρισθέν ἡμῖν διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καλούμεθα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὑπό τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον νά διαφυλάξωμεν, ἀλλά καί νά κηρύξωμεν εἰς τούς συνανθρώπους μας καί εἰς ἅπαντα τόν κόσμον.

«Τοῦ ζωοποιοῦ Σου Σταυροῦ», ἀναφωνεῖ καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός, «τήν προσκυνήσιμον χαράν σήμερον, Χριστέ, ὑπαντοῦντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ παναγίου Πάθους Σου εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου, ὅ ἀπεργάσω, Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος.

Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Αὐτοῦ Σταυροῦ, ἀξιωθῶμεν φθάσαι καί προσκυνῆσαι καί τήν ἁγίαν καί ζωηφόρον Αὐτοῦ Ἀνάστασιν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 13^ην/26^ην Φεβρουαρίου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τήν ἐν τῷ γραφείῳ ἐργασίαν Αὐτοῦ, ἐξῆλθε τοῦ Πατριαρχείου, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π.  Ἱερωνύμου, τοῦ Ἱερομονάχου π. Φιλουμένου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου καί κατηυθύνθη πρός τήν περιοχήν τῆς Σαμαρείας.

Μετά μιᾶς ὥρας αὐτοκινητικήν πορείαν ὑπό τήν εὐλογίαν καταρρακτώδους βροχῆς, ἀφίχθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα καί ὑπεδέχθη καί ἐδεξιώθη Αὐτόν εἰς πλουσίαν νηστήσιμον τράπεζαν ὁ ἡγούμενος τοῦ Φρέατος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος, ὁ ἀποπερατώσας τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, εἰς τό ὁποῖον καί ἐναπόκειται νῦν τό λείψανον τοῦ παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μαρτυρήσαντος Ἁγιοταφίτου Φιλουμένου, ἐξ Ὁροῦντος τῆς Κύπρου ὁρμωμένου, προσφάτως ὡς ἱερομάρτυρος καταταχθέντος εἰς τάς δέλτους τοῦ Συναξαρίου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐξῆλθε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος, συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ ἱερέως π. Γεωργίου Ἀουάδ καί τῶν Ἐπιτρόπων τῆς πλησιοχώρου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ κώμης τῶν Ραφιδίων, οἵτινες εἶχον ἀφιχθῆ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Φρέατος πρό τοῦ Μακαριωτάτου.

Μετ’ αὐτῶν κατηυθύνθη εἰς τόν νέον ἱερόν ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τό ἔτος 2008 ἐγκαινιασθέντος. Εἰς τόν ναόν τοῦτον, καρπόν τῆς πίστεως, τῆς εὐσεβείας, τῆς ἐπιμελείας καί φιλοπονίας τοῦ μικροῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου τῆς κώμης ταύτης τῶν Ραφιδίων, γενόμενος θερμῶς δεκτός ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τῆς Β’ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν, κηρύττων πρό τῆς Ἀπολύσεως αὐτῆς τόν θεῖον λόγον εἰς τούς προσελθόντας πιστούς περί τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σαρκωσάσης τόν πρίν ἄσαρκον Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

«Αὕτη», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «ἤκουσε τήν πρόσκλησιν τοῦ Θεοῦ καί δέν ἠκολούθησε τό ἰδικόν τῆς θέλημα, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Εἶπεν: ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου, καί ἤνωσε τήν γῆν μέ τόν οὐρανόν, τόν ἄνθρωπον μέ τόν Θεόν».

«Διανύσαντες τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν καί τήν περίοδον τῆς νηστείας, καλούμεθα νά ἐνσαρκώνωμεν πνευματικῶς τόν Χριστόν, νά ἑνωθῶμεν μετ’ Αὐτοῦ εἰς κοινωνίαν, ὅπως ἡ Θεοτόκος ἐδέχθη Αὐτόν εἰς τά σπλάχνα αὐτῆς καί ἐνεσάρκωσεν Αὐτόν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων της. Καλούμεθα νά νηστεύωμεν ὄχι μόνον ἀπό τροφάς, ἀλλά μετά τῆς νηστείας νά ἐργαζώμεθα τάς ἀρετάς τῆς προσευχῆς, τῆς ἁγνείας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Εἰς τοῦτο ἔχομεν ἀνάγκην ἐνισχύσεως, διά τοῦτο καί οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὥρισαν τήν μεταπροσεχῆ Κυριακήν τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν δι’ αὐτοῦ».

«Ἤλθομεν ἐξ Ἱεροσολύμων, ἵνα μεταφέρωμεν ὑμῖν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου, νά συμπροσευχηθῶμεν μεθ’ ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά ἀκούσωμεν τά προβλήματα ὑμῶν. Θέλομεν ὑμεῖς νά εἶσθε ἡνωμένοι μετά τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ ὑμῶν, νά δοξάζητε Αὐτόν μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά τιμᾶτε τό ὄνομα τῶν Ρωμαίων-Ὀρθοδόξων».

Μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας, ὁ Μακαριώτατος ἐκάθισε μετά τοῦ ἱερέως καί τῶν Ἐπιτρόπων καί ἐπέλυσεν αὐτοῖς πρόβλημα ἀπασχολοῦν αὐτούς, προτείνων ἀμοιβαίαν μεταξύ αὐτῶν συγγνώμην, συγχώρησιν, συγκατάβασιν, ἀλλήλων ἀποδοχήν καί ἀνοχήν καί ἀγάπην τελείαν, τήν ἐπιστεγάζουσαν ὅλας τάς ἀρετάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, Σεβασμιώτατος Dr. Rowan Williams, λόγιος συγγραφεύς, γνωστός διά τά φιλορθόδοξα αἰσθήματά του, ἐπισκεφθείς εἰς τό παρελθόν τήν Ἁγίαν Γῆν μέ στόχον τήν ἐνίσχυσιν κυρίως τῶν κατοίκων τῆς Βηθλεέμ, προσκαλέσας τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον Γ’ διά συμμετοχήν εἰς τό ἐν Lambeth Συνέδριον τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας (19 Ἰουλίου – 3 Αὐγούστου 2008), ἐπεσκέφθη καί πάλιν κατ’ αὐτάς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Τήν Κυριακήν, 8^ην /21^ην Φεβρουαρίου, ἐγένετο δεξίωσις πρός τιμήν αὐτοῦ εἰς τήν ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἱερουσαλήμ Ἀγγλικανικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ὑπό τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου εἰς τά Ἱεροσόλυμα Σεβασμιωτάτου κ. Suheil S. Dawani. Εἰς τήν δεξίωσιν αὐτήν ἦσαν προσκεκλημένοι μεταξύ πολλῶν ἄλλων οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Τμήματος Χριστιανικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων καί Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ὑπουργείου Τουρισμοῦ τοῦ Ἰσραήλ καί οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν δεξίωσιν αὐτήν ἐκαλωσώρισε τόν Σεβασμιώτατον Rowan Williams ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς τά Ἱεροσόλυμα ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος Σεβασμιώτατος Suheil S. Dawani, εὐχαριστῶν διά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν Γῆν τήν ὁποίαν, ὡς εἶπεν, κατεδέχθη νά ἐπισκεφθῇ σωματικῶς ὁ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί εἰς τήν ὁποίαν κατοικεῖ μικρόν ποίμνιον, μικρά χριστιανική Κοινότης, ἐλαττουμένη ὁσημέραι, λόγῳ τῆς πολιτικῆς ἐντάσεως. Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Dawani ηὐχήθη, ὅπως ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῶν τριῶν Ἀβραμικῶν θρησκειῶν ἀποτελέσῃ τήν βάσιν καί τό θεμέλιον τῆς εἰρήνης τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς διατηρήσεως τῆς ὡραιότητος αὐτῆς, ἤτις οὐσιαστικῶς εἶναι ἡ ποικιλία αὐτῆς.

Ἐξ ὀνόματος τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς προσεφώνησε τόν Σεβασμιώτατον Rowan Williams ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, συνοδευόμενος ὑπό τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Ἱεροδιακόνου Ἀθανασίου καί τοῦ  Ρωμαιο-Ὀρθοδόξου ἰατροῦ κ. Χαλήλ Ἀντράους, λέγων τά κάτωθι:

«Ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς· ἐάν δέ τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» … «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5:13-16).

Ὡς ἐκπρόσωπος τῶν ἡγετῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καλωσορίζομεν  τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας κ. Rowan Williams. Εὑρισκόμεθα σωματικῶς μόνον εἰς μερικάς ἑκατοντάδας μέτρων μακρόθεν τοῦ Παναγίου Τάφου καί ὁλίγην ὥραν μακρόθεν τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ. Παρά τήν μικράν ἀπόστασιν μεταξύ τῶν δύο ἱερῶν πόλεων, οἱ εὐλαβεῖς προσκυνηταί δέν δύνανται νά ἐπισκεφθοῦν αὐτάς ἐλευθέρως.

Θεωροῦμεν ἀπαράδεκτον τό γεγονός ὅτι τά πολιτικά προβλήματα (ἀποτυχίαι) ἔχουν ἀντίκτυπον εἰς τήν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν τῶν ἀνθρώπων, καθ’ ὅν χρόνον οἱ θρησκευτικοί ἡγέται προσπαθοῦν νά ἐπιτύχουν διαθρησκειακόν διάλογον διά τήν ἀποδοχήν τῆς ἀμοιβαίας συνυπάρξεως καί συμβιώσεως τῶν ἐθνῶν.

Ἡ σύγκλισις.μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ παράδειγμα διά τήν Οἰκουμένην μιᾶς προσπαθείας συγκλίσεως τῶν διαφορετικῶν ἰδεολογιῶν / δογμάτων ἤ τῶν διαφορῶν.

Ὁ διάλογος μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἤρξατο τό ἔτος 1973, ὅταν αἱ δογματικαί διμερεῖς Ἀγγλικανικαί Ὀρθόδοξοι συζητήσεις εἶχον τήν πρώτην αὐτῶν συνάντησιν εἰς τήν Ὀξφόρδην. Διά τῆς πρώτης φάσεως αυτῶν, τό 1976, τῆς δευτέρας φάσεως τό 1984 καί τοῦ συμπεράσματος τῆς τρίτης αὐτῶν φάσεως κατέληξαν εἰς τήν συμπεφωνημένην σημαντικήν δήλωσιν τῆς Κύπρου ἐπί μιᾶς σειρᾶς θεμάτων.

Μία τοιαύτη σύγκλισις δογμάτων ὀφείλει νά συμπεριλάβῃ περισσοτέρας πίστεις-ὁμολογίας καί νά δώσωμεν τάς χεῖρας ἐπί τύπων δηλώσεων διά τῆς συνεργασίας, διά νά κατακτήσωμεν δικαιοσύνην καί εἰρήνην, οὕτως ὥστε ἀνυπερθέτως νά γεφυρώσωμεν τήν ἀπόστασιν μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Παναγίου Τάφου , οὕτως ὥστε ἐν εὐθέτῳ χρόν  νά μήν ὑπάρχῃ ἡ δυσκολία ἐπισκέψεως τῆς Βηθλεέμ ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ καί τἀνάπαλιν. Ἡ πολιτική κατάστασις εἰς τήν περιοχήν σφραγίζεται ἀπό τραγικάς ἀνθρωπίνους ἐμπειρίας.

Οἱ ἀρχηγοί τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἔχουν διατυπώσει τό κοινόν ὄραμα τῆς ἑδραιώσεως τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης εἰς τήν περιοχήν καί ἐπιδιώκουν ἐπίσης τήν πολιτικήν ὑποστήριξιν τοῦ ὀράματος αὐτοῦ. Θά πρέπῃ ὅμως νά εἴμεθα πολύ προσεκτικοί, οὕτως ὥστε νά βλέπωμεν τήν θρησκευτικήν προέκτασιν τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος καί νά μήν μετατρέπωμεν τά θρησκευτικά προβλήματα εἰς ἕν πολιτικόν ἐργαλεῖον, ἀλλά μᾶλλον νά τά θεωροῦμεν ὡς ἕν ἀναπόσπαστον μέρος τῆς ἐπιλύσεως τῶν πολιτικῶν συγκρούσεων.

Μία τοιαύτη εὐθύνη ἐνδεχομένως νά προκαλέσῃ μίαν ἀλλαγήν εἰς τό ἠθικόν κλῖμα, τό ὁποῖον κυβερνᾷ αὐτήν τήν περιοχήν τοῦ κόσμου. Μία τοιαύτη ἀλλαγή, δεδομένης τῆς φύσεως τῆς σχέσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τῆς θρησκείας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, μπορεῖ νά κατορθωθῇ μέσῳ τῆς σταθερᾶς θελήσεως τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν καί ὅταν θά δοθῇ ἐνθάρρυνσις εἰς τά ποίμνια-ἐκκλησιάσματα ἡμῶν νά ἀνακαλύψουν τήν ἀληθινήν σημασίαν τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης εἰς τό ἀπόλυτον πνευματικόν πλαίσιον.

Πιστεύομεν ὅτι μία τοιαύτη προσπάθεια θά συμβάλῃ δυναμικῶς εἰς τόν παγκόσμιον διάλογον διά συνύπαρξιν καί συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων. Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό συγκεκριμένον ζήτημα, τό ὑμέτερον ἔργον ἀποτελεῖ πηγήν ἐμπνεύσεως διά πολλούς ἡγέτας, οἱ ὁποῖοι μοιράζονται μεθ’ ὑμῶν τάς ἰδίας ἀξίας καί ὁράματα. Ἐπικροτοῦμεν τήν δήλωσιν ὑμῶν εἰς τό Al–Azhar Πανεπιστήμιον τοῦ Καΐρου, κατά τήν τρίτην ἐπέτειον τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων τῆς 11^ης Σεπτεμβρίου, συμφώνως πρός τήν ὁποίαν «γνησία ὑπακοή εἰς τόν Θεόν δέν μπορεῖ νά τελῆται διά τῆς υἱοθετήσεως τῆς βίας». Τολμῶμεν νά εἴπωμεν ὅτι, κατά τήν Ἡμετέραν ἐκτίμησιν, ἡ ὑμετέρα Σεβασμιότης εἶναι εἷς ἐκ τῶν γνησίων «ὀρθοδόξων» ὀπαδῶν τῶν ἀξιῶν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης τῶν ἀνθρώπων.

Εὐχαριστοῦμεν βαθέως τόν πεφιλημένον Ἡμῖν Σεβασμ. Ἐπίσκοπον κ. Suheil Duawani διά τήν συνεργασίαν, τήν ὁποίαν ἔχομεν εἰς τήν ὑποστήριξιν τῶν ἀξιῶν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης εἰς τούς Αγίους Τόπους».

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Σεβασμιώτατος κ. Rowan Williams εἶπεν ὅτι: «Τό νά ζῇ κανείς εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἤ νά ἐπισκέπτεται αὐτήν εἶναι χάρις, εὐλογία, δῶρον Θεοῦ, πρόκλησις καί αὐτοεξέτασις. Τό ἔργον τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον, εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν προτρέπει καί παρωθεῖ ἡμᾶς νά συμπάσχωμεν μετά τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι ἡ πόλις, εἰς τήν ὁποίαν εἶναι κεκλημένα νά ζήσουν ὅλα τά ἔθνη, «δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου». Τοῦτο συνέβη τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, συμβαίνει καί σήμερον. Ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι προωρισμένη νά ἔχῃ τάς πύλας της ἀνοικτάς δι’ ὅλους, ὅμως δι’ ὡρισμένους ἔχει αὐτάς κεκλεισμένας. Ὡρισμένοι ἀποκλείονται τῆς εἰσόδου εἰς αὐτήν».

«Ὁ τρόπος ζωῆς τῶν κατοικούντων διά μέσου τῶν αἰώνων εἰς μίαν Ἱερουσαλήμ ἔχουσαν τάς πύλας αὐτῆς ἀνοικτάς δι’ ὅλους, ἀποτελεῖ πρότυπον καί διά τήν εἰρήνην αὐτῆς σήμερον. Ἀς ἐνθυμηθῶμεν τούς λόγους ἀρχαίου ἀσκητοῦ ἐρημίτου: Ἡ ζωή ἡμῶν καί ὁ θάνατος ἡμῶν ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπό τήν ζωήν καί τόν θάνατον τοῦ γείτονος ἡμῶν. Ἐάν ὁ γείτων ἡμῶν ζῇ, ζῶμεν καί ἡμεῖς μετ’ αὐτοῦ, ἐάν ἀποθνῄσκῃ, συναποθνῄσκομεν μετ’ αὐτοῦ».

Τήν ἑπομένην, Δευτέραν, 9^ην /23^ην Φεβρουαρίου 2010, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου Ἰρλανδίας Σεβασμιωτάτου κ. Michael Jackson, τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου εἰς Ἱεροσόλυμα Σεβασμιωτάτου κ. Suheil S. Dawani καί ἄλλων κληρικῶν αὐτοῦ ἐπεσκέφθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον τόν Γ’ εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτήν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας περίπου ὡς ἑξῆς:

«Ἰδιαιτέρα χαρά διακατέχει Ἡμᾶς, νά καλωσορίσωμεν ὑμᾶς καί πάλιν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἐνθυμούμενοι ἐπίσης τήν συμμετοχήν Ἡμῶν εἰς τό ἐν Lambeth Συνέδριον καί εἰς τήν ἐν Λονδίνῳ «Παγκόσμιον Διάσκεψιν κατά τῆς πτωχείας», τό ἔτος 2008. Ἐπικροτοῦμεν τάς δραστηριότητας ὑμῶν διά τήν εἰρήνην καί δικαιοσύνην εἰς τήν πατρίδα ὑμῶν, ἀλλά καί εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἀλλά καί τό ἐνδιαφέρον, τό ὁποῖον ἐπεδείξατε διά τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἐκτιμῶμεν ἰδιαιτέρως τήν προσφοράν ὑμῶν διά τήν διεύρυνσιν τῶν γνώσεων τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς ὑμῶν περί τῆς Ὀρθοδοξίας, γεγονός τό ὁποῖον συντελεῖ εἰς τήν προσπάθειαν διά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν καί τήν ἄρσιν τῶν σχισμάτων τῶν Ἐκκλησιῶν, διά τά ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέεται εἰς τάς καθ’ ἡμέραν προσευχάς αὐτῆς.

Αἱ προσπάθειαι ὑμῶν διά τήν διάδοσιν τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελίου εἰς μίαν ὅλον καί περισσότερον ἐκκοσμικευμένην κοινωνίαν βοηθεῖ ἐπίσης καί ἡμᾶς, τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, νά διατηρήσῃ τήν ἀκεραιότητά της καί τήν παρουσίαν τής εἰς τήν διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Ἡ Ἱερουσαλήμ ἀποτελεῖ ἕν εἶδος «παγκοσμίου ἐνορίας-καθολικοῦ προσκυνήματος». Ἐδώ ἑκατομμύρια προσκυνητῶν ἔρχονται κάθε χρόνον – Ἑβραῖοι, Χριστιανοί, Μουσουλμᾶνοι, ἀκόμη καί πρόσωπα, τά ὁποῖα δέν ἀνήκουν εἰς οὐδεμίαν εἰσέτι πίστιν. Οὗτος εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου, νά ἀγκαλιάσῃ πάντας ὅσους ἔρχονται εἰς ἀναζήτησιν τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, διά τῆς προσφορᾶς πνευματικῆς παρηγορίας καί ἐνθαρρύνσεως. Ἐκτιμῶμεν τάς προσπαθείας ὑμῶν καί συνεχίζομεν νά ζητῶμεν εἰς τάς προσευχάς ὑμῶν μίαν ἰσχυράν παρουσίαν τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία νά προάγῃ τήν συμφιλίωσιν καί τήν εἰρήνην, συμφώνως πρός τά εὐαγγελικά παραγγέλματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Παρά τάς τρεχούσας ἐντάσεις εἰς τό ἐσωτερικόν τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, Ἡμεῖς συνεχίζομεν νά ἐπιδιώκωμεν τόν διάλογον, ὁ ὁποῖος βοηθεῖ εἰς τήν ἐκ νέου ἀνακάλυψιν τῶν ἐννοιῶν, αἱ ὁποῖαι διέπουν τό πλήρωμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κυρίως ἐν τῇ ἀναγνώσει τῶν Θείων Γραφῶν, τῶν κειμένων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν βίων τῶν ὑπό τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κοινῶς ἀναγνωρισθέντων Ἁγίων. Πιστεύομεν ὅτι διά τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τήν κοινήν κληρονομίαν ἡμῶν, θά ἀνακαλύψωμεν τρόπους ἄρσεως τῶν διαιρέσεων καί διαφορῶν ἡμῶν. Ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης θά πρέπῃ νά ἑδραιωθῇ ὄχι ἐπί τῇ βάσει τῶν διοικητικῶν δομῶν, ἀλλά ἐπί τῇ βάσει τῆς πίστεως.

Ἐφέτος συμπίπτει ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα εἰς τήν Ἀνατολικήν καί τήν Δυτικήν Ἐκκλησίαν, καί ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς θά εἶναι δι’ ἡμᾶς ἐπίσης κοινή.

«Πρόσεχε Οὐρανέ καί λαλήσω καί ἀνυμνήσω Χριστόν, τόν ἐκ Παρθένου σαρκί ἐπιδημήσαντα».

Διά τῶν λόγων τούτων, τούς ὁποίους ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἅγιος Ἀνδρέας Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης ὁ Ἱεροσολυμίτης εἰς τόν Μεγάλον αὐτοῦ Κανόνα, ἀρχίζομεν τό στάδιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τό νόημα τῶν λόγων τούτων μᾶς παραπέμπει εἰς τήν ἀνάμνησιν τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διαβεβαίωσιν τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ σαρκικῶς εἰς τήν γῆν, προσλαβόντος εἰς τήν θείαν Αὐτοῦ φύσιν καί τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν  φύσιν, ἑωρτάσαμεν ἐχθές, τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μέ τήν  γνῶσιν ὅτι ἡ  κοινή ἀνθρωπίνη φύσις ἡμῶν ἐξηγοράσθη ἀπό τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καλοσωρίζομεν ὑμᾶς καί εὐχαριστοῦμεν ὑμᾶς διά τήν ἐπίσκεψιν ὑμῶν εἰς τό Πατριαρχεῖον».

Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτήν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας ἀπήντησεν περίπου ὡς ἑξῆς:

«Εἶναι δι’ ἡμᾶς, Μακαριώτατε, ἰδιαιτέρα χαρά νά συναντώμεθα καί πάλιν μεθ’ Ὑμῶν, τόν Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐκτιμῶμεν τά μέγιστα τήν στάσιν τῆς Ἐκκλησίας Ὑμῶν καί τήν ἀποδοχήν συμμετοχῆς Ὑμῶν εἰς τό ἐν Lambeth Συνέδριον αὐτῆς. Ἡμεῖς προσευχόμεθα ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας Ὑμῶν ὡς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία συνετέλεσε τά μέγιστα εἰς τήν διατήρησιν τῆς χριστιανικῆς παρουσίας καί ταυτότητος εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ αὔξησις τῆς παρουσίας τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν εἶναι ἕν δῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Τοῦτο βεβαίως εἶναι κατορθωτόν, διότι ὁ Κύριος εἶπεν εἰς τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, Παῦλον, «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» ( Β’ Κορ. 12,9).

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν Ὑμεῖς ἑωρτάσατε ἐχθές, ἡ Ἀγγλικανική Ἐκκλησία βλέπει εἰς τήν ἀπόφασιν τῆς 7^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, περί τῆς ἀναστηλώσεως τῶν εἰκόνων, ὅτι ὄντως αὗται ἀντανακλοῦν τό ἄκτιστον φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον παρ’ Αὐτοῦ ὡς πηγῆς διαχέεται καί εἰς τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων. Δι’ ὅλα αὐτά εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν καί εὐχαριστοῦμεν καί Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τήν μαρτυρίαν, τήν ὁποίαν δίδετε».

Ἐν ὄψει τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κανταρβουρίας εἰς τήν Γάζαν τήν ἑπομένην, ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν αὐτῷ περί τῆς συμπαραστάσεως τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου κατά τήν διάρκειαν τῆς περυσινῆς συρράξεως εἰς τούς πληγέντας. Ὡσαύτως ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας περί τῆς οἰκονομικῆς καί διοικητικῆς κρίσεως, τήν ὁποίαν διέρχεται τό Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί περί τῶν προσπαθειῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διά τήν ἀναβάθμισιν τοῦ ρόλου αὐτοῦ, ὡς ἑνός χριστιανικοῦ ὀργανισμοῦ, δυναμένου νά ἀποτελέσῃ μίαν ἑνιαίαν χριστιανικήν φωνήν καί μαρτυρίαν διά τούς Χριστιανούς εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων εἰς αὐτήν. Εἰς τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐζήτησε τήν συμπαράστασιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κανταρβουρίας.

Ἐρωτηθείς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας περί τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ, ἐπεξήγησεν ὅτι αὕτη βασίζεται εἰς τήν ἀποστολικήν πίστιν καί παράδοσιν, ὅτι ἡ ὑποδομή αὐτῆς δέν εἶναι ἱεραρχική, ἀλλά ὅτι αὕτη βασίζεται εἰς τόν συλλογικόν τρόπον ζωῆς καί διοικήσεως, ὅτι εἰς αὐτό τό σύστημα ὑπάρχει μία ἀδυναμία συνεργασίας, ἡ ὁποία ἐνίοτε δημιουργεῖ δυσκολίας, διότι ἑκάστη τῶν τριάκοντα μιᾶς (31) Ἀγγλικανικῶν Ἐκκλησιῶν ἐνίοτε ἀποφασίζει μόνη της καί διά θέματα, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν συλλογικήν ἀντιμετώπισιν καί ἀπόφασιν ὡς εἶναι π.χ. θέματα βιο-ἠθικῆς, σεξουαλικότητος, χειροτονίας γυναικῶν κ.ἄ. «Διά τοῦτο καί ἐκαλέσαμεν», εἶπεν ὁ Σεβασμιώτατος κ. Williams, «εἰς τήν ἐν Lambeth Συνέλευσιν καί ἄλλας Ἐκκλησίας, ὅπως τήν Ὑμετέραν, ἵνα ἀκούσωμεν αὐτάς καί βοηθηθῶμεν. Ἡμεῖς ἐδέχθημεν τήν χειροτονίαν γυναικῶν εἰς τήν ἱερωσύνην. Ἤδη ἀντιμετωπίζομεν τό θέμα τῆς χειροτονίας γυναικῶν εἰς τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα. Τοῦτο εἶναι ἕν σοβαρόν πρόβλημα δι’ ἡμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας μετέχει διά νόμου εἰς τήν ἔκδοσιν νόμων τοῦ κράτους. Τοῦτο εἶναι προνόμιον δύσκολον, διότι πρέπει νά ὁμολογηθῇ ἀλήθεια εἰς ἕνα ἐκκοσμικευμένον περιβάλλον».

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας ὑπέστη κατά τήν τελευταίαν πεντηκονταετίαν μίαν κάμψιν τῶν πιστῶν αὐτῆς, ὅσον ἀφορᾷ τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τά μυστήρια αὐτῆς. Κατά τά τελευταῖα 20 ἔτη ἐπαρουσιάσθησαν προτεσταντικαί ὁμάδες μέ διάθεσιν εὐαγγελισμοῦ καί ὄχι τόσον συμμετοχῆς εἰς τά μυστήρια. Κατά τά τελευταῖα πέντε ἤ ἕξ ἔτη ἐνεφανίσθησαν νέαι ἐνοριακαί μονάδες (New Congregations) περί τάς πεντακοσίας. Τοῦτο εἶναι ἐνθαρρυντικόν, ὡς καί ἡ προσέλευσις 20 περίπου ἀτόμων διά χειροτονίαν εἰς τήν ἱερωσύνην. Ταῦτα θεωρῶ ὡς σημεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἡμῶν, διά τήν ὁποίαν ζητοῦμεν τάς προσευχάς Ὑμῶν».

Ἐπί τούτοις, κατακλείων ὁ Μακαριώτατος, ἀνεφέρθη εἰς τούς ἱστορικούς δεσμούς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Κοινοπολιτείας καί ηὐχαρίστησε διά τήν βοήθειαν τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό Κατάρ κατά τά πρῶτα βήματα τῆς ἐγκαταστάσεως αὐτῆς ἐκεῖ καί ἀπεδέχθη πρόσκλησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κανταρβουρίας διά μίαν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἀγγλικανικήν Ἐκκλησίαν ἐν εὐθέτω χρόνῳ.

Ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας ὡς ἀναμνηστικόν δῶρον τῆς ἐπισκέψεως αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον κεραμεικήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τῆς Βηθλεεμιτίσσης καί τήν πολύτιμον ἔκδοσιν τοῦ Πατριαρχείου μέ τά κειμήλια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῇ ἐπιμελείᾳ τοῦ καθηγητοῦ κ. Νικολάου Ὀλυμπίου, εἰς δέ τόν συνοδόν αὐτοῦ Ἐπίσκοπον τῆς Ἰρλανδίας Σεβασμιώτατον κ. Michael Jackson, τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Βοκοτοπούλου μέ τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί εἰς τούς ὑπολοίπους συνοδούς αὐτοῦ μετάλλια τῶν 1500 ἐτῶν τῆς ἱστορίας τοῦ Πατριαρχείου καί φωτογραφικά λευκώματα μέ τάς τελετάς τῶν Ἱεροσολύμων τῆς κ. Gali Tibbon.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας, εὐγενῶς ἀνταποδίδων, προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον τόμον ἀνθολογίας ἔργων Ἄγγλων συγγραφέων, μέ θέμα τήν πνευματικότητα τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ παρών εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν γηραιός Ἱεροσολυμίτης ἰατρός δρ. Ἰωάννης Τλήλ, παλαιόν καί ἐκλεκτόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῆς παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων, προσέφερεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κανταρβουρίας τό βιβλίον αὐτοῦ “I am Jerusalem”. Ἠκολούθησεν ἀναμνηστική φωτογραφία τῆς ἐπισκέψεως τῆς Ἀγγλικανικῆς ἀποστολῆς μετά τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τόν Θρόνον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν 8^ην / 21^ην Φεβρουαρίου 2010, πρώτην Κυριακήν τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἑωρτάσθη λαμπρῶς ἡ ἑορτή τῆς  Κυριακής τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Τό Σάββατον ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Πανηγυρικός Ἑσπερινός μετ’ Ἀρτοκλασίας, τήν δέ πρωΐαν τῆς Κυριακῆς ἐτελέσθη ἐν κατανύξει Ὄρθρος καί Πατριαρχική θ. Λειτουργία  εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’ καί συλλειτουργούντων τῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου εἰς μνήμην τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν συμμετέσχεν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου.

Ἠκολούθησε ἡ λιτανεία τῶν ἱερῶν εἰκόνων πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἀκολουθούντων τῶν Ἀρχιερέων καί ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Γενικοῦ Προξένου, μοναχῶν, μοναζουσῶν καί πλήθους εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

Μετά τό πέρας τῆς λιτανείας τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου  τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφωνήσας τό «αἰωνία ἡ μνήμη» ὑπέρ τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων καί εὐσεβῶν Αὐτοκρατόρων καί Βασιλέων, τῶν ὑπερασπισάντων καί ἀναστηλωσάντων τάς ἁγίας εἰκόνας καί τό «ἀνάθεμα» ἐναντίον τῶν διωκτῶν αὐτῶν, ὡς ἀρνητῶν αὐτοῦ τούτου τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐναντίον Ἀρείου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Σεβήρου καί πάντων τῶν αἱρετικῶν.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς ἀκολουθίας τῶν Ὀρθοδόξων, ἔλαβε χώραν ἡ λιτανεία τῶν Ἀρμενίων, ὄντων τοῦ πρώτου φύλακος τῶν Ὀρθοδόξων ἔξω, ἔμπροσθεν τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου, καί τοῦ δευτέρου ἐντός αὐτοῦ, παρά τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου κατά τό κρατοῦν προσκυνηματικόν καθεστώς.

Μετά τήν ἀκολουθίαν ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθε μετά συνοδείας εἰς τό Πατριαρχεῖον, ὅπου καί ἐδεξιώθη τούς προσελθόντας εἰς τήν αἴθουσαν οῦ Θρόνου, ὅθεν προσεφώνησεν αὐτούς, λέγων τά κάτωθι:

«Φύσει ἀπερίγραπτος, τῇ θεϊκῇ Σου ὑπάρχων, ἐπ’ ἑσχάτων Δέσποτα, σαρκωθείς ἠξίωσας περιγράφεσθαι, τῆς σαρκός προσλήψει γάρ, καί τά ἰδιώματα, ἀνελάβου ταύτης ἅπαντα· διό τό εἶδος σου, τό τῆς ἐμφερείας ἐγγράφοντες, ἐν σχέσει ἀσπαζόμεθα πρός τήν σήν ἀγάπην ὑψούμενοι», ὁμολογεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ὁμολογία αὕτη ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναστήλωσιν καί συνεπῶς καί τήν προσκύνησιν τῶν ἁγίων εἰκόνων, τῶν ὁποίων εἰκόνων ἡ τιμή, ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει.

Τήν ὁμολογίαν ταύτην περί τῆς τιμῆς καί προσκυνήσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων διετρανώσαμεν καί ἡμεῖς σήμερον, τήν πρώτην Κυριακήν τῶν νηστειῶν ἤ μᾶλλον τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εὐχαριστιακῶς καί χαρμονικῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἑπόμενοι τῆς Ἱερᾶς θεοπνευστίας καί τῆς τῶν θεοφόρων Πατέρων διδασκαλίας.

Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ τό ὁρατόν σύμβολον τῆς ἐπελάμψεως τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας ἐπί τοῦ σκότους, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς συγχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας.

«Ἐδόθη», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «τῇ ἐκκλησίᾳ σήμερον, τά νικητήρια, θεοκινήτῳ νεύσει καί βουλῇ πάντων τῶν εὐσεβῶς τῆς πίστεως ἀντεχομένων βασιλέων τέ καί Πατριαρχῶν».

Τά νικητήρια τῆς θεοκινήτου νεύσεως καί βουλῆς τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καλούμεθα νά προβάλλωμεν ἀγαπητικῶς καί θεραπευτικῶς εἰς τούς συνανθρώπους ἡμῶν λόγῳ τε καί ἔργῳ.

Αὕτη ἐξ ἄλλου εἶναι καί ἡ ἀποστολή τῆς ὑπό τοῦ τάγματος τῆς Ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος τῆς διαφυλάξεως καί λειτουργικῆς διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν μαρτυρούντων τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς Ἐνσαρκώσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Εὐχαριστήσωμεν λοιπόν, ἀδελφοί μου, τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν λέγοντες μετά τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ὀρθοδόξως φρονούντων: «Εὐλογημένος εἶ,  Κύριε ἡμῶν, ἐν τῷ Ναῷ τῆς δόξης Σου. Ἀμήν».

Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Πέμπτην, 11^ην Φεβρουαρίου/ 29^ην Ἰανουαρίου 2010, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔθεσε τόν θεμέλιον λίθον διά τήν ἀνέγερσιν νέας Ἐκκλησίας εἰς τήν πόλιν Μαδηβᾶν τῆς Ἰορδανίας.

Ἡ πόλις αὐτή ὡς γνωστόν εἶναι μία τῶν ἀρχαίων καί λίαν σημαντικῶν πόλεων τῆς Ἁγίας Γῆς, μέ πλουσίαν ἐκκλησιαστικήν καί πολιτιστικήν βυζαντινήν παράδοσιν, ὑπαγομένη σήμερον εἰς τό πολιτικόν πλαίσιον τοῦ Κράτους τῆς Ἰορδανίας. Εἰς τήν πόλιν αὐτήν καί ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου εὑρίσκεται εἰς ψηφιδωτόν εἰς τό δάπεδον ὁ περίφημος χάρτης τῆς Μαδηβᾶς, ἔργον βυζαντινῆς τέχνης τοῦ 6^ου μ.Χ. αἰ., ἀπεικονίζων μέ ἀκρίβειαν τάς περιοχάς καί τάς πόλεις τῆς Ἁγίας Γῆς κατά τούς χρόνους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν μέ τούς 80.000 κατοίκους καί τάς 6.000 Ὀρθοδόξων, τό Πατριαρχεῖον ἔχει ἀναπτύξει ἀξιόλογον ἐκπαιδευτικόν ἔργον χάρις εἰς τήν δραστηριότητα τοῦ ἐκεῖ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου καί ὑπευθύνου τῶν ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν, Ἀρχιμανδρίτου  π. Ἰννοκεντίου, μέ πλῆρες Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον, εἰς τό ὁποῖον διδάσκουν 100 διδάσκαλοι καί καθηγηταί καί φοιτοῦν 1860 μαθηταί.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν κατηυθύνθη ἐξ Ἱεροσολύμων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, διατελέσαντος Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς Μαδηβᾶν, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, ἡγουμένου ἐν Φχές καί ἱεροδιακόνου Ἀθανασίου, τήν Πέμπτην,  11^ην Φεβρουαρίου/ 29^ην Ἰανουαρίου 2010.

Ἐκεῖ εἰς τήν περιοχήν  «Νέαν Μαδαβᾶν-Χαννίνα» τῆς πόλεως καί εἰς γῆν τοῦ Πατριαρχείου ἔθεσε τόν θεμέλιον λίθον διά τήν ἀνέγερσιν νέας Ἐκκλησίας, πέραν τῆς ἀνέκαθεν ὑπαρχούσης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τήν πόλιν μετά τοῦ χάρτου τῆς Μαδηβᾶς, πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν λατρευτικῶν ἀναγκῶν τῶν εἰς τήν ἀναπτυσσομένην περιοχήν αὐτήν τῆς πόλεως ἐγκαθισταμένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Εἰς τήν τελετήν καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου παρέστησαν ὁ πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἠρακλῆς Ἀστεριάδης, ὁ Πρέσβυς τῆς Κύπρου εἰς Ἰορδανίαν κ. Πέτρος Εὐτυχίου, προύχοντες καί ἐκπαιδευτικοί τῆς πόλεως καί πολλοί ἄλλοι.

Τούς προσκεκλημένους εἰς τήν τελετήν ταύτην ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν ὡς ἑξῆς:

«Ὁ Θεός τῇ σοφίᾳ ἐθεμελίωσε τήν γῆν, ἡτοίμασε δέ οὐρανούς ἐν φρονήσει (Παροιμιῶν 3,10)».

Ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ σοφίᾳ καί φρονήσει ὁ Θεός ὁ Μέγας ἐθεμελίωσεν ἐν τῷ αἵματι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τήν Ἐκκλησίαν, ἐντός τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας, εὐφραίνονται τά οὐράνια καί ἀγαλλιῶνται τά ἐπίγεια.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς τό θεανθρώπινον σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἐνεργεῖ ἀδιαιρέτως καί ἀσυγχύτως, θεϊκῶς τε καί ἀνθρωπίνως ἐν τῇ μιᾷ αὐτῆς ὑποστάσει.

Τήν διττήν ἐνέργειαν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ μιᾷ καθ’ ὑπόστασιν ἑνώσει αὐτῆς κατανοοῦμεν ἐν τῇ λατρευτικῇ καί λειτουργικῇ ἤ μυστηριακῇ ζωῇ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία λαμβάνει χώραν ἐντός τῶν ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἀνεγειρομένων θυσιαστηρίων, τουτέστιν εὐκτηρίων οἴκων ἤ τόπων λατρείας, τῶν ἱερῶν ναῶν.

Σήμερον καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί, οἱ ἀποτελοῦντες τήν τοπικήν καί οἰκουμενικήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, χάριτι Θεοῦ ἤλθομεν ἐπί τοῦ Ἁγίου τούτου τόπου τῆς ἀρχαίας πόλεως τῆς Μαδηβᾶ, ἔνθα ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐκηρύχθη διά στόματος τῶν προφητῶν αὐτοῦ, ἵνα ἐπί τῶν χωμάτων καί τῶν πετρῶν τοῦ εὐλογημένου παρά τοῦ Ὑψίστου Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς φιλτάτης ἡμῶν Ἰορδανίας θέσωμεν τόν θεμέλιον λίθον τοῦ κτιζομένου οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ πρός τιμήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Προσέτι δέ πρός θεραπείαν ψυχικήν καί σωματικήν τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς πόλεως Μαδηβᾶ ἐν γένει καί τῆς περιοχῆς τῆς Χανίννα ἰδιαιτέρως.

Τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός τῆς θεμελιώσεως ἱεροῦ ναοῦ ἐν τῇ πνευματικῇ δικαιοδοσίᾳ τοῦ Ρωμαϊκοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων καί τῇ ἐπικρατείᾳ τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν σοφήν διακυβέρνησιν τοῦ σεβαστοῦ βασιλέως  Ἀμπντάλλα Ἴμπν Χουσεΐν, ἐλ-Θάνι ἀποτελεῖ τρανήν  ἀπόδειξιν τῆς ἀγαστῆς συνυπάρξεως καί συμβιώσεως ἀλλά καί ἐλευθέρας ἐξασκήσεως τῆς λατρείας τῶν πιστῶν Μουσουλμάνων καί Χριστιανῶν, οἵτινες ἀπολαμβάνουσιν τά ἴσα πολιτικά καί οὐχί μόνον ἀλλά καί τά θρησκευτικά δικαιώματα καί προνόμια.

Θεωροῦμεν πρέπον, ὅπως ἐκφράσωμεν τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας εἰς τήν Αὐτοῦ Ὑψηλότητα τόν πρίγκηπα Ἀμίρ Γάζι διά τήν ὑποστήριξιν τῆς πράξεως αὐτῆς ὡς ἀποδείξεως τῆς συμπαραστάσεως Αὐτοῦ τῷ ἡμετέρῳ Πατριαρχείῳ εἰς τάς τοπικάς ἀρχάς, τόν Νομάρχην καί Δήμαρχον, ἰδιαιτέρως δέ εἰς τόν Πατριαρχικόν ἡμῶν Ἐπίτροπον ἐν Μαδηβᾷ, Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰννοκέντιον καί τούς ἀκαμάτους καί στενούς συνεργάτας αὐτοῦ, τούς Ἐπιτρόπους τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλους τούς συνδρομητάς.

Εὐχαριστοῦμεν καί πάντας τούς τιμήσαντας τήν σεμνήν αὐτήν τελετήν, Ἐξοχωτάτους Πρέσβεις καί ἐκλεκτά μέλη τῆς Κοινότητος ἡμῶν.

Εὐχόμεθα καί εὐελπιστοῦμεν ὄτι ἅμα τῇ περατώσει τοῦ ναοῦ, νέος θεμέλιος τεθήσεται διά τήν ἀνέγερσιν σχολείου».

Πρόθεσις τοῦ Πατριαρχείου, ὡς εἶπεν καί ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ εἶναι νά ἱδρύσῃ καί ἕτερον σχολεῖον,  προσκείμενον εἰς τήν νέαν ἀνεγερθησομένην ἐκκλησίαν ταύτην.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder