Β’ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ Μ.Κ.Ο. «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην/30^ήν Μαΐου 2010, ἔλαβε χώραν εἰς τό Πολεμικόν Μουσεῖον Ἀθηνῶν τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων μέ θέμα: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε διά τῆς παρουσίας καί διά προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου.

Ὁ Μακαριώτατος ἀφιχθείς πρό διημέρου εἰς Ἀθήνας ἀπό τῆς Παρασκευῆς, 15^ης / 28^ης μηνός Μαΐου 2010, εἶχε συνεργασίαν μετά τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας, Ἀρχιμανδρίτου π. Δαμιανοῦ καί μετά τῶν νομικῶν συμβούλων τῆς Ἐξαρχίας διά θέματα ἀφορῶντα τήν εἰς Ἑλλάδα περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου.

Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων, 17^ην /30^ήν Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος ἐχοροστάτησεν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν ἱερόν ναόν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τῆς Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Πλάκαν καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα, διαβιβάζων τήν χάριν, τήν εὐλογίαν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος προσῆλθε εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου. Ταύτας ἤνοιξε διά συντόμου εἰσαγωγῆς ὁ καθηγητής τῆς Βυζαντινῆς Φιλολογίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν καί μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, προσφωνῶν ἕνα ἕκαστον τῶν Προκαθημένων, τῶν παρόντων εἰς τό Συνέδριον, ἤτοι τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερώνυμον, τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον χωρῶν Τσεχίας καί Σλοβακίας κ.κ. Χριστοφόρον, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Σιναίου κ. Δαμιανόν καί τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Πειραιῶς & Φαλήρου κ. Σεραφείμ, τόν Διαχειριστήν τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη», Ἐντιμότατον κ. Πέτρον Κυριακίδην καί τόν Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννην Κογκούλην.

Ὁ κ. Δημητρακόπουλος ἐπεξήγησε, διατί ἡ ἐπιστημονική Ἐπιτροπή τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἐπέλεξεν ὡς θέμα τοῦ 2^ου Συνεδρίου αὐτῆς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς ἁγιασθέντας δηλονότι διά τοῦ αἵματος Αὑτοῦ τοῦ Χριστοῦ καί ἀναδειχθέντας ὑπό τοῦ πρώτου Ρωμαίου Αὐτοκράτορος, τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη περί τά τέλη τῆς ζωῆς τοῦ τό βάπτισμα καί εἶναι ὁ πρῶτος Χριστιανός Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ.

Μετά τήν εἰσαγωγήν ταύτην τοῦ κ. Δημητρακοπούλου ἠκολούθησε ὁ ἐναρκτήριος χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἔχων ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος

Κύριε Ἱερώνυμε,

Ἐντιμότατε κ. Κυριακίδη,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

«Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ»; Διερωτᾶται ὁ προφητάναξ Δαυΐδ, (ψαλμ. 23,3).

Ποῖος θά ἀνέλθῃ, διά νά προσκυνήσῃ ἀξίως εἰς τόν ἱερόν λόφον τοῦ Κυρίου, τήν Σιών / Ἱερουσαλήμ; Ποῖος θά σταθῇ μέ παρρησίαν εἰς τόν ἅγιον τόπον; (Ἑρμηνεύει ὁ Ἀρχιμ. π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος).

«Ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης, δηλονότι ὁ πρός ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς συγκαταβάς καί ἀφ’ ἡμῶν ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς Θεός καί Λόγος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ φίλοι Αὐτοῦ», ἀπαντᾷ καί πάλιν ὁ ψαλμῳδός.

Τήν δόξαν τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης καί τούς τόπους τοῦ ἁγιάσματος Αὐτοῦ ἐδήλωσε μετά παρρησίας καί πάσης ἀκριβείας ἡ ἀθῳότης τῶν χειρῶν καί καθαρότης τῆς καρδίας, (ψαλμ. 23,4), τῶν μεγάλων πνευματοφόρων Πατέρων καί ἐγκρίτων τῆς οἰκουμένης διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, συνελθόντων καί συστησάντων τήν Ρωμηοσύνην

Αὐτό ἀκριβῶς τό ὑπό τῶν θεοστέπτων μεγάλων Βασιλέων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναδειχθέν πνευματικόν καί πολιτισμικόν μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης, σῴζει καί διαφυλάττει καί διακονεῖ ὡς τήν θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν κληρονομίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων τῆς συγχρόνου Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Ὅσον ἀκατάληπτον τυγχάνει τό μεγαλεῖον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἄλλο τόσον ἀνερμήνευτον τυγχάνει καί τό μυστήριον τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ τόπου τοῦ Θεοῦ καί ἐν προκειμένῳ τῶν ἁγίων Τόπων, ἀπό τοῦ τόπου τῆς φλεγομένης καί μή καιομένης Βάτου ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ ἕως τοῦ κρανίου Τόπου, τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ Γολγοθᾷ.

Καί ἐκεῖ μέν (ἐν Σινᾷ) ὁ τόπος ἁγιάσματος διά τῆς ἐμφανείας «Ἀγγέλου Κυρίου ἐν πυρί φλογός», (Ἔξοδ. 2,2), ἐνταῦθα δέ ἐν τῷ Γολγοθᾷ, διά τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ ἀπαθοῦς πάθους τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Χριστοῦ.

Εἰς ἀμφοτέρους τούς τόπους μαρτυρεῖται ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀλήθεια. Αὐτή ἡ μαρτυρία τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καταγγέλλεται καί διακονεῖται λειτουργικῶς καί εὐχαριστιακῶς ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν Ρωμαίων καί τοῦ εὐσεβοῦς ἔθνους τῶν Ἑλλήνων-Ρωμαίων, τῶν ἐν ἀλλήλοις τήν περιχώρησιν ἐχόντων.

Τό γεγονός τοῦτο καταδεικνύει ἐναργέστατα ὅτι οἱ Ἅγιοι Τόποι ἤ μᾶλλον τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀποτελοῦν τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ δέ Ρωμηοσύνη ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς θρησκευτικῆς καί ἐν ταὐτῷ τῆς ἐγχωρίου ἐθνικῆς ταυτότητος τῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς.

Ἡ ἱερά ἱστορία, δηλονότι ἡ ἱστορία τῆς Σωτηρίας, ἔχουσα ὡς τόπον δράσεως τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἀνελίσσεται μέ τήν βεβαιότητα τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Κέντρον τοῦ τόπου τούτου τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως ἀναδεικνύεται τό καινόν καί κενόν μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πανάγιος Τάφος, ὁ ὁποῖος ὀρθότατα ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς ὁ «ὀμφαλός τοῦ κόσμου».

Ἐάν παγκοίνως καί διεθνῶς ἀναγνωρίζεται τό γεγονός ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ διαθέτει τρεῖς καρδίας, τήν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐξ ἴσου ἀναγνωρίζεται (παγκοίνως καί διεθνῶς) ὅτι ὁ ἐν μέσῳ τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου τόπος, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστόν τελεῖ ὑπό τήν κυριαρχίαν καί λειτουργικήν διακονίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ἄν θέλετε τῆς «Ρωμηοσύνης», ἀποτελεῖ τόν ὀμφαλόν τοῦ κόσμου.

Ὑπ’ αὐτήν τήν ἔποψιν (κατά τήν ταπεινήν Ἡμῶν γνώμην) Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη δίδουν τήν μαρτυρίαν τῆς ἐν Χριστῷ σῳζούσης ἀληθείας, δηλονότι τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ».

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὄντως εἶναι τό Πατριαρχεῖον τῆς «ζωῆς ἐν Τάφῳ» καί τοῦτο διότι ὁ ἐπί τοῦ Κρανίου τόπου ὑψούμενος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δίστομος Ρομφαία, ἡ φυλάσσουσα τήν ἐκ Τάφου πηγάζουσαν ἀληθινήν ζωήν, τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῶν κατ’ ἀνατολάς Παλαιφάτων Πατριαρχείων τῆς Ρωμηοσύνης, μέ κορυφαῖον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φύλαξ τοῦ ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, οἰκονομικῶς καί χάριτι Θεοῦ κατέχει τήν δίστομον Ρομφαίαν, τοὐτέστι τόν Τίμιον Σταυρόν, εἰς ὅν «οὐ δυνήσονται ἀντιπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν», (Λουκ. 21,15) κατά τούς Κυριακούς λόγους.

Καιρός λοιπόν ἐγρηγόρσεως καί νήψεως, «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α. Κυρ. 16,13), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ὅτι οἱ υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου», (καί ἐν προκειμένῳ οἱ πολέμιοι τῆς Ρωμηοσύνης), «φρονιμότεροι ὑπέρ τούς υἱούς τοῦ φωτός εἰς τήν γενεάν τήν ἑαυτῶν εἰσι», (Λουκ. 16,8).

Τόν χαιρετισμόν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἠκολούθησεν ὁ χαιρετισμός τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου. Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐξέφρασε τάς εὐχαριστίας Του εἰς τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου τούτου καί εἰς ὅσους συγκινοῦνται ἀπό τά μεγάλα καί ἱερά τοῦ γένους μας καί ἐπεσήμανε τό εὔστοχον τῆς ἐπιλογῆς τοῦ θέματος: «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». Εἶπεν ὅτι διεξῆλθε τά θέματα τῶν ὁμιλητῶν καί τά εἶδε ὡς πολύ ἐνδιαφέροντα καί πολύ ὠφέλιμα. «Παρηκολούθησα», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος, «κατ’ αὐτάς τάς συζητήσεις καί τάς ἐκδηλώσεις διά τήν 29^ην Μαΐου τοῦ 1453, ἀποφράδα ἡμέραν τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί λυπᾶμαι νά εἴπω ὅτι εἶχα ἀπογοήτευσιν, διότι δέν ἐδόθη ἡ ἔκτασις, ἡ ὁποία θά ἔπρεπε εἰς τό θέμα αὐτό. Ὑπῆρξε σιγή ἀπό πολλούς κύκλους διά τό θέμα αὐτό». «Εἶναι καιρός», εἶπεν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, «νά ἔλθωμεν εἰς αὐτοκριτικήν, νά ἴδωμεν τά λάθη μας καί νά τά διορθώσωμεν. Ἐκφράζω θερμᾶ συγχαρητήρια πρός τούς διοργανωτάς καί ὅλους τούς μετέχοντας εἰς τό Συνέδριον τοῦτο».

Χαιρετισμόν ἀπηύθυνε μετά ταῦτα καί ὁ Διαχειριστής τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Πέτρος Κυριακίδης. Εἰς τόν ἐν συντομίᾳ χαιρετισμόν αὐτοῦ, οὗτος εἶπεν ὅτι καλωσορίζει μέ μεγάλην χαράν εἰς τό 2^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον. Εἶπεν ὅτι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» ἱδρύθη τό 2001, ἔχει ὡς ἕδραν τήν Ἐξαρχίαν τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ἀθήνας καί ἀποτελεῖ ἕνα μάχιμον ὀργανισμόν, διά νά βοηθήσῃ τό Πατριαρχεῖον νά ἐπιτελέσῃ τό ἔργον του. «Θεωρῶ προσωπικῶς τιμήν», εἶπεν ὁ κ. Κυριακίδης, «ὅτι μοῦ ἀνετέθη ἡ διαχείρησις τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς. Προσπαθοῦμεν νά βοηθήσωμεν τό ἔργον τοῦ Πατριαρχείου μέ τήν ἵδρυσιν σχολείων, τήν συντήρησιν Ἐκκλησιῶν,μέ ἀναστηλώσεις καί ἀνοικοδομήσεις Ἐκκλησιῶν. Ἡ Ἀδελφότης ἔχει ἀνάγκη ἀπό πολλά. Τοῦτο δέν τό ἔχομεν συνειδητοποιήσει ἀρκούντως. Ἄς προσέξωμεν νά διατηρήσωμεν, ὅσα παρελάβομεν ἀπό τούς Πατέρας μας καί νά μήν ἀπολέσωμεν αὐτά. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναντικατάστατος, δέν ἀντικαθίσταται ἀπό κανέναν σύλλογον ἤ ἀπό καμμίαν ὀργάνωσιν ἤ ἀπό κανέναν ὀργανισμόν οὔτε ἀπό τήν πολιτείαν οὔτε ἀπό τά κόμματα. Ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» εἶναι τέκνον τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ προσπάθειά της εἶναι μέ κάθε τρόπον νά ἔρχεται ἀρωγός εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας μας συντελεῖται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἔχομεν ἀνάγκην καί τοῦ «μυστικοῦ», τοῦ ἐσωτερικοῦ, τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, τοῦ «ἐπικαλύμματος». Καί νά φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπό τό αὐγόν, τό ὁποῖον ἔχει τό ἐσωτερικόν, τόν κρόκον, τό ἀσπράδι, ἀλλά καί τό ἐξωτερικόν περίβλημα, τό τσόφλι, τό ὁποῖον προφυλάσσει τό ἐσωτερικόν».

Ὁ κ. Κυριακίδης ἀνεφέρθη ἐπίσης εἰς τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἐδήλωσε ἐπισήμως ὅτι ὁ Ἐκδοτικός Οἶκος αὐτοῦ εἰς τό ἑξῆς, θά προσφέρῃ ἐτησίως τό ποσόν τῶν 30.000 € χιλιάδων Εὐρώ διά τήν διοργάνωσιν ἐκδρομῶν ἀπόρων προσκυνητῶν, κυρίως νέων, εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, προκειμένου νά βοηθήσουν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. «Τήν Ρωμηοσύνην», εἶπεν ὁ Κ. Κυριακίδης, «ἔχουν ἐξυμνήσει πολλοί καί μεγάλοι Ἕλληνες ποιηταί, ὅπως ὁ Ρίτσος, ὁ Θεοδωράκης καί ὁ Κύπριος Β. Μιχαηλίδης, λέγων ὅτι: “Ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι συνόκαιρη τοῦ κόσμου” καί δέν μπορεῖ νά τήν ἐξαλείψῃ κανείς, διότι τήν σκέπει ὁ Θεός καί αὐτή θά χαθῇ, ὅταν ὁ κόσμος χαθῇ». «Ἐδῶ», εἶπεν, «ἔχω μίαν διαφορετικήν γνώμην ἀπό τόν ποιητήν, ἔχω ἕνα ἐρώτημα: Ἄν τά μέλη τῆς Ρωμηοσύνης εὑρίσκονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν, δέν μποροῦν νά ἐλπίζουν ὅτι θά εἰσέλθουν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν μαζί μέ τήν Ἐκκλησίαν; Διατί πρέπει νά χαθοῦν μέ τό τέλος τοῦ κόσμου;».

Ἀκολούθως ἀπηύθυνε χαιρετισμόν ὁ Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννης Κογκούλης. Εἰς τόν χαιρετισμόν αὐτόν ὁ κ. Κοσμήτωρ παρετήρησε τήν ἀπουσίαν ἐκπροσώπων τῆς Πολιτείας ἀπό τό Συνέδριον. Εἶπεν ὅτι μέ χαράν ἐδέχθη τήν τιμήν νά συμμετάσχῃ εἰς τό Συνέδριον με θέμα «Ἅγιοι Τόποι καί Ρωμηοσύνη». «Πρῶτα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα», εἶπεν, «ἀνέτειλε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ Ἱεροσολύμων ἦσαν οἱ πρῶτοι μάρτυρες, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Ἀπό τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἀπό τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Σάββα ἔφθασε τό Τυπικόν εἰς τήν κιβωτόν καί τήν φύτραν τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Κατά τόν μακαριστόν π. Γεώργιον Φλωρόφσκυ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Βασίλειος ὁ μέγας καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μετέφεραν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν τάς ἀληθείας τοῦ Χριστιανισμοῦ, τάς ἀποκαλυφθείσας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν».

«Κατά τούς μέσους καί νεωτέρους χρόνους», εἶπεν, «ἡ ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καθίσταται περιπετειώδης. Τό θέμα τῶν προσκυνημάτων ἀπησχόλησε τήν Κοινωνίαν τῶν Ἐθνῶν, τό ἔτος 1948, τό κράτος τῆς Ἰορδανίας συμπεριέλαβε τό Πατριαρχεῖον εἰς ἰδιαίτερον νόμον αὐτοῦ τοῦ ἔτους 1957. Ἡ Ἐκκλησία διετήρησε τήν Ρωμηοσύνην διά μέσου τῶν αἰώνων. Ὁ μακαριστός Φώτης Κόντογλου ὑμνεῖ τήν πονεμένην Ρωμηοσύνην, τήν νέαν Ρωμηοσύνην, πού εἶναι πιό πονεμένη ἀπό τήν παλαιάν. Με τάς σκέψεις αὐτάς», εἶπεν, «χαιρετίζω τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου».

Τό Συνέδριον ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν της ἡ Ἀναπληρώτρια Πρόεδρος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου κ. Ρόδη Κράτσα-Τσαγκαροπούλου, ἡ ὁποία θετικῶς ἀνταποκρινομένη εἰς πρότασιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀπηύθυνε σύντομον χαιρετισμόν, λέγουσα ὅτι αἰσθάνεται μεγάλην συγκίνησιν νά παρευρίσκεται εἰς τό Συνέδριον καί νά τῆς δίδεται ὁ λόγος ἀπό τόν Μακαριώτατον, διότι ἡ Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» παρουσιάζει τό ἔργον τῆς ρωμηοσύνης νά διακονῇ διαχρονικάς πολιτιστικάς ἀξίας. «Ἰδιαίτερον ρόλον», εἶπεν, «ἔχει εἰς τοῦτο τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων νά διακονῇ τήν εἰρήνην καί τήν συνδιαλλαγήν εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων», εἶπεν ἡ κ. Κράτσα, «εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον ἐδημιούργησε νέας δυνατότητας δι’ ἐπίλυσιν προβλημάτων καί δι’ ἔτι σημαντικωτέραν προσφοράν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παιδείαν καί εἰς ἄλλους χώρους ἀναπτύξεως».

Μετά τήν προσφώνησιν ταύτην ἠκολούθησαν αἱ διαλέξεις τῶν ὁμιλητῶν, τάς ὁποίας δύναται νά ἴδῃ ὁ ἐνδιαφερόμενος ἀναλυτικῶς εἰς τήν ἱστοσελίδα τῆς Ρωμηοσύνης ( https://www.romiosini.org.gr/F16631F9.el.aspx καί https://www.romiosini.org.gr/1686AB96.el.aspx ).

Αἱ διαλέξεις αὕται συμπεριέλαβαν καί ἐξήτασαν ποικιλίαν θεμάτων, ὡς εἶναι:

-«Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἄνθιμος καί τό ἔργον του «Διδασκαλία Πατρική», τῆς κ. Μαρίας Μαντουβάλου, Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Νεοελληνικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

-«Συγκριτικὴ Ψυχολογία τῶν πολιτισμῶν Ἰουδαιοχριστιανικοῦ καὶ Ρωμαίϊκου», τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Ψυχολογίας τῆς Θρησκείας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Σπυρίδωνος Τσιτσίγκου.

-«Ὁ Πανάγιος Τάφος στὴ λαϊκὴ θρησκευτικὴ παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης» τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Βαρβούνη, Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Λαογραφίας τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

-«Ἀραβικὸς πολιτισμὸς καὶ ποιά ἑλληνικὰ γράμματα;», τῆς Ἀναπληρωτρίας Καθηγητρίας Τουρκικῶν καὶ Σύγχρονων Ἀσιατικῶν Σπουδῶν εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν κ. Ἑλένης Κονδύλη Μπασούκου.

-«Ὁ βίος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας. Ὁ Αὐτοκράτωρ ὡς θεμελιωτὴς τῆς Ρωμηοσύνης», τῆς κ. Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου, Θεολόγου, ΜΑ – Φιλολόγου, Διδάκτορος Φιλοσοφίας εἰς τό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν.

– «Τὸ Ἀρχεῖο τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καὶ οἱ ἱστορικές του προεκτάσεις» τοῦ κ. Ἀγαμέμνονος Τσελίκα, διδάσκοντος Παλαιογραφίαν εἰς τό Πανεπιστήμιον Πατρῶν, Προϊσταμένου τοῦ Ἱστορικοῦ καὶ Παλαιογραφικοῦ Ἀρχείου Μ.Ι.Ε.Τ.

-«Ἡ “Ρωμηοσύνη” στὸ ποίημα τοῦ Δασκαλογιάννη» ἀπό τόν κ. Δημήτριον Καλομοιράκην, Ἀρχαιολόγον, Τμηματάρχην εἰς τήν Διεύθυνσιν τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀρχείου Μνημείων τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ.

-«Παρατηρήσεις στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Χοζοβιώτη» τοῦ κ. Βασιλείου Κατσαροῦ, Καθηγητοῦ τῆς Μεσαιωνικῆς Ἑλληνικῆς (Βυζαντινῆς) Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

-«Ρωμηοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἅγιοι Τόποι» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δράγα, Καθηγητοῦ Πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ εἰς Βοστώνην.

-«Ἡ παρουσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων στὸ Διαδίκτυο» τοῦ Δρ. Χρίστου Θ. Νικολάου, Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῶν ἱστοχώρων α). τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, β). τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» καὶ γ). τοῦ ἱστοχώρου «Παντοκράτωρ».

Παρενεβλήθη δίς ἔντεχνον μουσικὸν πρόγραμμα ἀπὸ τὴν κ. Ἀντιγόνην Κατσούρη, Πρεσβυτέραν, Μουσικὸν, Συμβολαιογράφον.

Ἐπίσης προεβλήθη ντοκυμαντὲρ εἰς δύο μέρη διά τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, τήν ἐπιμέλειαν τοῦ ὁποίου εἶχεν ὁ κ. Λουκᾶς Παναγιώτου, Γενικὸς Διευθυντὴς τοῦ Ραδιοτηλεοπτικοῦ Σταθμοῦ: «Ὁ Λόγος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Αἱ ὡς ἄνω διαλέξεις ἦσαν λίαν κατατοπιστικαί καί διαφωτιστικαί, ὅσον ἀφορᾷ τό νόημα τῆς Ρωμηοσύνης, τήν προσφοράν αὐτῆς εἰς τόν ἀνθρώπινον πολιτισμόν διά τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τάς ὀδύνας καί τάς ὠδίνας αὐτῆς διά μέσου τῶν αἰώνων ἐξ ἐχθρῶν αὐτῆς, καί τήν ἀμφισβήτησιν αὐτῆς ὑπό ὁμάδων Νεοελλήνων. Ἡ μόνη ἐλπίς ἐπιβιώσεως τοῦ ἔθνους ἡμῶν σήμερον καί τῆς διασώσεως αὐτοῦ ἐκ τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς χρεωκοπίας εἶναι ἡ ρωμηοσύνη.

Μετά τάς ὡς ἄνω διαλέξεις καί τάς μουσικάς ἐκδηλώσεις ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐκήρυξε τήν λῆξιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου, λέγων ὅτι: «αἱ εἰσηγήσεις τῶν ὁμιλητῶν ἦσαν πολυσύνθετοι καί πολυδιάστατοι καί τοῦτο ἀποδεικνύει τό μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης. Μία διάστασις αὐτῆς, ἡ ὁποία δέν ἐθίγη καί προτείνομεν νά ἀποτελέσῃ τό θέμα τοῦ ἑπομένου Συνεδρίου τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνης», εἶναι ἡ σημασία τῆς Ρωμηοσύνης διά τά χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας γενικώτερον. Ἡ σημασία αὕτη εἶναι πολύ μεγάλη, καθότι τά Πανάγια Προσκυνήματα τῶν Ἱεροσολύμων ἀποτελοῦν ἐχέγγυον τῆς Ρωμηοσύνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν πτυχήν αὐτήν τῆς Ρωμηοσύνης θά συμβάλῃ καί εἰς τήν ἑδραίωσιν τῶν χριστιανῶν εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν, εἰς τήν κοιτίδα αὐτῶν καί τήν συνέχειαν τῆς διαβιώσεως αὐτῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων».

«Εἰς τό θεοκρατικόν περιβάλλον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τό Πατριαρχεῖον καλεῖται νά διαδραματίσῃ ἕνα ρόλον πνευματικόν ὡς παράγων συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, συνυπάρξεως καί συμβιώσεως τῶν ὀπαδῶν τῶν διαφόρων θρησκευμάτων. Τό ἔργον τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ἀνάτασις καί ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦτο τό Πατριαρχεῖον ἀπολαμβάνει σεβασμοῦ καί ἐκτιμήσεως ἀπό τόν Ἰσλαμικόν καί Ἑβραϊκόν κόσμον».

«Ἐκφράζομεν τάς εὐχαριστίας Ἡμῶν», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος, «πρός τόν Ἐντιμότατον κ. Κυριακίδην διά τήν οἰκονομικήν ὑποστήριξιν ὄχι μόνον τοῦ Συνεδρίου τούτου, ἀλλά καί τῆς ὅλης ἱστοσελίδος τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ μέλλοντος νά ἱδρυθῇ ραδιοτηλεοπτικοῦ σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου καί διά τήν προσφοράν αὐτοῦ διά τήν ἐνίσχυσιν προσκυνηματικῶν ἐκδρομῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους νέων ἀπόρων προσκυνητῶν. Δι’ ὅλων τούτων ἐνισχύεται τό ποίμνιον Ἡμῶν, τό ὁποίον προσφάτως ηὐτυχήσαμεν νά ποιμαίνωμεν καί εἰς τό ἀκριτικόν Κατάρ».

«Εὐχαριστοῦμεν καί τούς διοργανωτάς τοῦ Συνεδρίου, τόν Διευθυντήν τῶν ἱστοχώρων τοῦ Πατριαρχείου κ. Χρῖστον Νικολάου, τήν Πρόεδρον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη» κ. Αἰκατερίναν Διαμαντοπούλου καί ὅλους ὅσους συνετέλεσαν εἰς τήν ἀρτίαν διοργάνωσιν τοῦ 2^ου τούτου Συνεδρίου».

«Εὐχόμεθα καλήν συνάντησιν εἰς τό 3^ον Συνέδριον τῆς Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων τήν Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς 10^ης /23^ης Mαΐου 2010 καί τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 11^ης /24^ης Mαΐου 2010.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Ἐπισκόπου Τρῳάδος κ. Σάββα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας Πατέρας καί προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι συντόμου προσφωνήσεως:

«Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Τό Πνεῦμα τό Πανάγιον, τό ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, τό ἐνεργοῦν καί συγκροτοῦν ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, πανηγυρικῶς καί ἑορταστικῶς δοξάζεται καί εὐλογεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας μας διά τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς μετά τό Πάσχα Πεντηκοστῆς ἡμέρας.

Τοῦτὸ ἐστιν ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό ἐπιδημῆσαν ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Τῷ Παντοδυνάμῳ Πνεύματι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ δεήσεις καί ἱκετηρίους εὐχάς καί εὐχαριστίας ἡμεῖς ἀναπέμπομεν ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπέρ διαφυλάξεως τοῦ εὐλαβοῦς χριστεπωνύμου πληρώματος, ὑπέρ ἐνισχύσεως καί εὐσταθείας τῆς γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικης Ἀδελφότητος καί ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης, τῆς συνδιαλλαγῆς καί δικαιοσύνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Εὐχόμεθα ὅπως ἡ φωτιστική δύναμις τοῦ Ἁγίου καί Ἀγαθοῦ Πνεύματος ὁδηγῇ πάντας ἡμᾶς ἐν γῆ εὐθείᾳ. Ἔτη πολλά».

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν καί λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῆς θ. Λειτουργίας ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia).

Ἅμα τῷ τέλει τῆς Θ. Λειτουργίας ὁ Προϊστάμενος τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς εἰς τά Ἱεροσόλυμα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, λέγων ὅτι: «ὅλαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι χαίρουν σήμερον διά τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἑορτάζομεν τό γεγονός τοῦτο ἕκαστος εἰς τόν τόπον αὐτοῦ, εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ ἐν μιᾷ πίστει, ἐν εἰρήνῃ καί ὁμοφωνίᾳ. Εἰς τήν Ρωσίαν σήμερον συλλειτουργοῦν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος μετά τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου τῆς Ρωσίας κ.κ. Ἀλεξίου, ἄγοντος σήμερον καί τά ὀνομαστήρια Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ἁγίων αὐταδέλφων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων. Εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἔχομεν τήν χαράν νά προεξάρχῃ ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τῆς θ. Λειτουργίας εἰς τό ἱερόν αὐτόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Ρωσική Πνευματική Ἀποστολή προσφέρει εἰς Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, τό συμβολικόν τοῦτο δῶρον καί εὔχεται εἰς Ὑμᾶς νά εἶναι ἐλαφρύς ὁ βαρύς σταυρός τῆς ποιμαντορίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη εἰς Ὑμᾶς».

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν Προϊστάμενον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον, τό ἱερατεῖον καί τό ἐκκλησίασμα διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Τάδε λέγει Κύριος-ἀναφωνεῖ ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ –λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς … καί δώσω ὑμῖν καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν δώσω ὑμῖν∙ καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν» (Ἰεζ. 36,24).

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Ἰσίδωρε, Ἐκπρόσωπε τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου,

Ἐξοχώτατε πρέσβυ τῆς Ρωσίας κ. Πιότρ.

Σήμερον ἡ μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος οὐχί διά νά λάβωμεν καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν, ὡς λέγει ὁ Προφήτης, ἀλλά μᾶλλον διά νά ἑορτάσωμεν τήν προθεσμίαν τῆς ἐπαγγελίας καί τήν τῆς ἐλπίδος συμπλήρωσιν, δηλονότι τήν Πεντηκοστήν ἡμέραν μετά τό Πάσχα. Κατ’ αὐτήν δέ τήν ἡμέραν ἐπεδήμησεν οὐσιωδῶς καί ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί μαθητάς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Αὐτό δέ τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Ἐν τοῖς προφήταις», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἀνήγγειλας ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας. Καί ἐν Ἀποστόλοις ἔλαμψε Χριστέ Σωτήρ ἡμῶν ἡ Χάρις τοῦ Πνεύματός σου. Σύ εἶ Θεός πρῶτος, Σύ καί μετά ταῦτα∙ καί εἰς τούς αἰῶνας Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν».

Ἐάν τό γεγονός τῆς ἐκ τριημέρου Ταφῆς, Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν σφραγῖδα τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἀποτελεῖ τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ σώματος Αὐτῆς.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προτύπωσις τῆς Ἐκκλησίας «τῶν πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12,23), ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος –«εἰς ἥν προσεληλύθατε Σιών ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ»,(Ἑβρ. 12,22).

Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ προτύπωσις τοῦ ὄρους τῆς πνευματικῆς Σιών καί τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ.

Ἡ προτύπωσις δέ αὐτή τῆς ἐπί γῆς Ἐκκλησίας καθίσταται συγκεκριμένη, τουτέστιν ὁρατή, ψηλαφητή καί αἰσθητή διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, κατά τό ὁποῖον θεῖον τοῦτο μυστήριον, γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Γινόμεθα κοινωνοί μιᾶς ἄλλης καί οὐχ ὁρωμένης βιωτῆς, τῆς βιωτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς βιοτῆς τοῦ νέου Ἀδάμ, «τοῦ δόντος ἡμῖν, ὡς προανήγγειλεν ὁ Προφήτης (Ἰεζεκιήλ), καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν» καί οὐχί μόνον, ἀλλά καί τόν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό Πνεῦμα τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ. Τό Πνεῦμα τό ὁποῖον συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦ θεανθρωπίνου τούτου θεσμοῦ μέλη ἐναρμόνια καί ἀδιάστατα οὖσαι αἱ κατά τόπους αὐτοκέφαλοι καί ὁμόδοξοι τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαι, καλοῦνται, ὅπως παραμείνωσιν ἑδραῖαι καί ἀσάλευτοι ἐν τῇ ἑνότητι τῆς πίστεως καί τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. «Ἐν τούτῳ γάρ», λέγει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, «γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένοιμεν καί αὐτός ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν», (Α’ Ἰωάν. 4,13).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν διαγγέλλεται ἑορτίως καί διαπρυσίως σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλουσα οὕτω: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμην τῆς πυργοποιΐας∙ γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι∙ ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν∙ ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν», (Δοξαστικόν Ἦχ. πλ. δ’).

Τῆς θείας συμφωνίας, ἡ ὁποία ἄρτι, δηλαδή τώρα καί ἐν ἑκάστῃ εὐχαριστιακῇ συνάξει καινουργεῖται, στερρῶς ἑπόμενοι καί ἡμεῖς, οἱ τήν φύλαξιν καί διακονίαν τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων διαπιστευθέντες ἀφ’ ἑνός καί τήν ποιμαντικήν μέριμναν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἁγίας Γῆς ἀναλαβόντες ἀφ’ ἑτέρου, δεόμεθα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, κράζοντες καί λέγοντες: «Τό Πνεῦμὰ Σου τό ἀγαθόν, Κύριε, ὁδηγήσοι πάντας ἐν γῇ εὐθείᾳ, ὀρθοτομοῦντας τόν λόγον τῆς ἀληθείας», (Β’ Τιμοθ. 2,15). Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰσίδωρον ὡς δῶρον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου, λέγων ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ Οἰκουμενικός Πατήρ καί διδάσκαλος ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τήν δεξίωσιν εἰς τό κτίριον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς ὁ Μακαριώτατος εἶχε τήν εὐκαιρίαν νά συναντηθῇ μέ τόν κ. Sergei Narashkin, Chief of Russian President’s Administration. Ὁ ἀνώτατος οὗτος κυβερνητικός παράγων τῆς Ρωσίας ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν τιμήν ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Αὐτοῦ εἰς τήν Ρωσικήν Ἀποστολήν. Ὁ Μακαριώτατος προσφωνῶν τοῦτον, εἶπεν ὅτι: «ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἡ μεγίστη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς ὡς ἡ ἡμέρα τῆς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τοῦ Πνεύματος τῆς σοφίας, συνέσεως καί ἑνότητος. Αὕτη συμπίπτει νά εἶναι καί ἡ ἡμέρα τῶν ὀνομαστηρίων τῆς Α.Θ.Α. τοῦ Πατριάρχου τῆς Ρωσίας κ.κ. Κυρίλλου. Ἡμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί ὡς Ὀρθόδοξοι χῶραι, εἴμεθα μαθηταί τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μαθηταί τῶν μαθητῶν τῶν Ἀποστόλων, εἴμεθα μαθηταί τῶν Ἁγίων Πατέρων Κυρίλλου καί Μεθοδίου καί ἔχομεν ὡς ἀποστολήν τήν μετάδοσιν τοῦ Πνεύματος τῆς εἰρήνης, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ἑνότητος. Μεταφέρατε, παρακαλῶ, τάς εὐχάς Ἡμῶν, τήν ἀγάπην καί τήν ἐκτίμησιν Ἡμῶν πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Ρωσίας καί τόν Πρόεδρον τῆς Ρωσίας κ. Πούτιν διά τό ἀξιόλογον ἔργον, τό ὁποῖον ἐπιτελοῦν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας καί τόν Ρωσικόν λαόν».

Ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν κ. Sergei Narashkin εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ρουμπλιώφ καί τό βιβλίον τοῦ Π. Βοκοτοπούλου διά τά εἰκονογραφημένα χειρόγραφα τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Ἐν συνεχείᾳ ἐπηκολούθησε πλουσία τράπεζα, ἐν ᾧ ὁ κ. Sergei Narashkin ἀνεχώρησε διά προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν, τῆς ὁποίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμωτάτου ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν εἰς αὐτούς τόν θεῖον λόγον, μετέφερεν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου καί βυζαντινήν εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς, δωρεάν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_1_placeholder

Η ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΤΙΤΛΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΙΣ ΦΧΕΣ ΤΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΑΣ

Εὐθύς μετά τήν τελετήν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ σταυροῦ, τήν Πέμπτην, 7^ην/20^ήνΜαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ συνοδευόμενος ὑπό τῶν Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἱερωνύμου καί π. Φιλουμένου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀθανασίου ἀνεχώρησε ἐκ τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, διέβη τήν γέφυραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ καί κατηυθύνθη πρός τήν μεγάλην πόλιν τοῦ Φχές, προαστείου τοῦ Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν, ἐπεσκέφθη διά συλλυπητήρια τήν οἰκογένειαν Φαραχάτ ἐπί τῷ προσφάτῳ θανάτῳ φιλτάτου μέλους αὐτῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀμποῦ – Σιένταρ ψάλτου ὄντος ἐπί τεσσαρακονταετίαν καί πλέον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Φχές.

Μετά τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐσυνέχισε τήν πορείαν Αὐτοῦ διά τήν πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ, διά τόν ὁποῖον ἦλθεν εἰς Φχές, ἤτοι διά τήν ἀπονομήν τῶν τίτλων εἰς τούς ἀποφοίτους τοῦ σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Φχές.

Ὡς γνωστόν τυγχάνει παράδοσις καί πρᾶξις τοῦ Πατριαρχείου ἡ συντήρησις ἰδίων αὐτοῦ Κοινοτικῶν σχολείων εἰς τάς περιοχάς τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ. Ἕν τῶν σχολείων τούτων εἶναι τῆς μεγάλης πόλεως Φχές, ἀποτελούμενον ἀπό Νηπιαγωγεῖον, Δημοτικόν, Γυμνάσιον καί Λύκειον μέ 600 μαθητάς καί 50 διδασκάλους.

Ἐπόπτης τοῦ σχολείου τούτου εἶναι ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰννοκέντιος μέ βοηθόν Ἀναπληρωτήν Διευθυντήν τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν τόν κ. Ἐδουάρδον Σμεράτ. Διά τοῦ σχολείου τούτου, ὡς καί διά τῶν ἄλλων αὐτοῦ σχολείων, τό Πατριαρχεῖον προσφέρει σημαντικόν ἐκπαιδευτικόν ἔργον εἰς τά τέκνα τῶν Ἰορδανῶν πολιτῶν ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητος ἤ θρησκεύματος, ἐρχόμενον οὕτως ἀρωγός εἰς τό ἐκπαιδευτικόν ἔργον τοῦ κράτους.

Ἐν ἀρχῇ ὁ Μακαριώτατος εἰσῆλθε δι᾽όλίγον εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὑπεδέξατο Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἱερώνυμος. Μετά τήν ἐπίσκεψιν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὁ Μακαριώτατος κατηυθύνθη εἰς τό εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων βημάτων εὑρισκόμενον σχολεῖον. Ἡ τελετή ἦτο λίαν καλῶς διωργανωμένη, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά προβάλῃ τό τελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον καθ’ ὅλον τό ἔτος, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά κρατῇ προσηλωμένην τήν προσοχήν καί τό ἐνδιαφέρον τῶν προσκεκλημένων.

Εἰς τήν εἴσοδον τούτου ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰννοκέντιος, ὁ κ. Ἐδουάρδος Σμεράτ, τό προσωπικόν τοῦ σχολείου, διδάσκαλοι καί καθηγηταί, ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας κ. Ἰωάννης Μαλικούρτης καί οἱ πλεῖστοι τῶν ἱερέων τῆς Ἰορδανίας, ὁ Νομάρχης τῆς πόλεως Φχές κ. Φουάζ Ἰρσιεντάντε, οἱ ὁποῖοι μετά τῶν γονέων καί τῶν συγγενῶν τῶν ἀποφοίτων παρηκολούθησαν τήν τελετήν.

Ἡ τελετή ἤρχισε μέ τόν Ἐθνικόν Ὕμνον τῆς Ἰορδανίας καί τό «Εὐλογητός εἶ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδεῖξας» καί μέ εὐχήν ἐκ τοῦ εὐχολογίου «δι’ ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον».

Ἡ τελετή ἐν συνεχείᾳ περιελάμβανε ἐκτέλεσιν πατριωτικῶν ᾀσμάτων καί πατριωτικῶν χορῶν ὑπό τῶν μαθητῶν καί τῶν μαθητριῶν τοῦ σχολείου, προσφώνησιν ὑπό τῆς Διευθυντρίας τοῦ σχολείου κ. Ρούλας Νταούτ ὑπό τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Ἐπόπτου τῶν σχολείων κ. Ἐδουάρδου Σμεράτ διά τό «ὡς εὖ παρέστητε» τῷ Μακαριωτάτῳ, τῷ Νομάρχῃ καί τῷ Ἐκπροσώπῳ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Ἰορδανίας.

Ὁ κ. Σμεράτ, εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ἀνέπτυξε τό ἐπιτελούμενον ἐκπαιδευτικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου εἰς Φχές, Μαδηβᾶν καί Ἄκαμπαν. Τοῦτο συνεχίζεται ἐπεκτεινόμενον καί εἰς ἄλλας πόλεις τῆς Ἰορδανίας μέ τήν ὑποστήριξιν τοῦ κράτους τῆς Ἰορδανίας, τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων φίλων τῆς Παιδείας. Εἰς τήν συνάφειαν αὐτήν ὑπεγράμμισεν ἰδιαιτέρως τήν προσφοράν τοῦ Νηπιαγωγείου τοῦ Φχές παρά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς Φχές χάρις εἰς τήν δραστηριότητα τῆς Διευθυντρίας αὐτοῦ κ. Ρούλας Νταούντ καί τήν βοήθειαν εἰς τήν καλήν λειτουργίαν τοῦ σχολείου τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φχές, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ κ. Μοῦσα Μαδαήν, κυρίως δέ καί πρό πάντων, τοῦ ἱκανοῦ καί δραστηρίου ἐπόπτου τοῦ σχολείου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰννοκεντίου.

Εἰς τήν Ἀραβικήν καί τήν Ἀγγλικήν γλῶσσαν ὡμίλησαν ἐκπρόσωποι τῶν ἀποφοίτων, εὐχαριστήσαντες τό Πατριαρχεῖον καί τούς διδασκάλους καί τούς γονεῖς αὐτῶν διά τήν στοργήν, τήν φροντίδα, τήν διδασκαλίαν, τήν ἀγωγήν, τήν παιδείαν ὡς ὁδηγόν καί ἐφόδιον διά τήν περαιτέρω μαθητικήν ἀκαδημαϊκήν πορείαν αὐτῶν καί τήν ζωήν αὐτῶν.

Ἡ τελετή περιελάμβανε καί πρᾶξιν παραδόσεως τῆς «ἀμάνε», δηλαδή «παρακαταθήκης», τοῦ σχολείου ἀπό ἀπόφοιτον τοῦ ἔτους τούτου εἰς τελειόφοιτον τοῦ ἑπομένου διά τῆς ἀλλαγῆς τῆς μαθητικῆς τηβέννου.

Τήν πρᾶξιν ταύτην ἠκολούθησεν ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου πρός τούς ἀποφοίτους, ἐκφωνηθείς ἀραβιστί ὑπό τοῦ π. Ἰμβραήμ Νταμπούρ, ἑλληνιστί ἀποδιδόμενος περίπου ὡς ἕπεται:

«Ἐκφράζομεν τήν εὐχαρίστησιν Ἡμῶν διά τήν τελετήν αὐτήν σήμερον. Ἐκφράζομεν εὐχαριστίας πρός τόν Μεγαλειότατον Βασιλέα τῆς Ἰορδανίας Ἀμπντάλλα Β’. Ἐκφράζομεν ὡσαύτως εὐχαριστίας εἰς τούς τιμῶντας τήν τελετήν Νομάρχην κ. Φουάζ Ἰρσιεντάτε καί τόν Διευθυντήν τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας τῆς Ἰορδανίας.

Πιστεύομεν εἰς τό δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου διά τήν ἀπόκτησιν τῆς γνώσεως. Ἡ γνῶσις ἀνοίγει τόν ὀρίζοντα τοῦ ἀνθρώπου καί δίδει εἰς αὐτόν τά ἐφόδια διά να ἀνταποκριθῇ εἰς τάς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς, νά προσφέρῃ εἰς τήν κοινωνίαν καί νά προασπίσῃ τήν πατρίδα του. Ὁ Χριστός εἶπε: «καί γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰω. 8,32)… «Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου», (Ματθ. 5,14). Τό φῶς τοῦτο εἶναι ἡ γνῶσις, ἡ ἀγάπη, ἡ συγχώρησις, ἡ προσφορά. Διά τοῦτο πιστεύομεν εἰς τήν ὑποστήριξιν καί τήν ἀναβάθμισιν τῆς Παιδείας. Δεσμευόμεθα εἰς τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἔργου τούτου διά τήν παροχήν γενικῆς ἐγκυκλίου Παιδείας καί τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς τοιαύτης. Ἐκφράζομεν τήν εὐαρέσκειαν Ἡμῶν πρός τούς ὑπευθύνους τῆς Παιδείας εἰς Ἰορδανίαν, Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰννοκέντιον, κ. Ἐδουάρδον Σμεράτ, τήν Διευθύντριαν κ. Νούρα Νταούντ καί πάντας τούς διδασκάλους καί καθηγητάς. Συγχαίρομεν τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν Βασιλέα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἰορδανίας».

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσεκλήθη καί ἀπενεμήθη εἰς Αὐτόν ἀναμνηστικόν εὐχαριστήριον δῶρον τοῦ σχολείου ὡς ἀναγνώρισις διά τήν ὑποστήριξιν τοῦ ἔργου τοῦ σχολείου. Μετά τήν δεξίωσιν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ σχολείου, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐπέστρεψε αὐθημερόν διά τῆς γεφύρας τοῦ Ἰορδάνου εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_2_placeholder

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΟΠΟΛΙΝ ΤΟΥΡΑΝ

Πολύ πλησίον τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, δυτικῶς τῆς πόλεως καί τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος εὑρίσκεται ἡ κωμόπολις Τουράν μέ 10.000 χιλιάδες περίπου κατοίκων, Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων. Ἐκ τῶν χριστιανῶν κατοίκων περί τούς 400 εἶναι Ἑλληνορθόδοξοι.

Χάριν τούτων ἐξεκίνησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, 26^ην Ἀπριλίου/ 9^ην Μαΐου 2010, ἐκ τῆς πόλεως τῆς Τιβεριάδος. Εἰς τήν Τιβεριάδα εἶχε διανυκτερεύσει ὁ Μακαριώτατος μετά τήν ἐπιστροφήν Αὐτοῦ ἐκ τῆς πόλεως τῆς Ἄκκρης, εἰς τήν ὁποίαν τήν προηγουμένην ἡμέραν, εἶχε προεξάρξει τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Εἴθισται κατά τήν Κυριακήν αὐτήν ἡ Κοινότης τοῦ Τουράν νά ἑορτάζῃ τόν πολιοῦχον ἅγιον αὐτῆς, Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον.

Φθάσας εἰς τήν πόλιν ὁ Μακαριώτατος, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Τιβεριάδος, Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου, ἐκτελοῦντος χρέη Προϊσταμένου τῆς ἐν λόγῳ Κοινότητος κατά ρύθμισιν τοῦ Πατριαρχείου, ὑπό ἱερέων ὁμόρων ἐνοριῶν καί τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῶν ἱερέων καί τῶν ἐν κατανύξει συμμετεχόντων Ὀρθοδόξων πιστῶν, πρός οὗς καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Καί παράγων (ὁ Ἰησοῦς) εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς. Καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες∙ Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἤμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰωαν. 9, 1-3).

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον, Κυριακή ἕκτη ἀπό τοῦ Πάσχα,ἑορτάζομεν τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ὑπό τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό θαῦμα δέ τοῦτο ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι ἀφορᾷ εἰς τό ἐρώτημα τῆς ἁμαρτίας καί τάς συνεπείας αὐτῆς.

Ἐξ ἄλλου, ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας ὡς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀπαλλαγήν ἡμῶν ἐκ τῶν δεσμῶν καί τοῦ σκότους τῆς ἁμαρτίας: «συμφέρει ὑμῖν, λέγει ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος (τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα) οὐ μή ἔλθῃ πρός ὑμᾶς… καί ἐλθών ἐκεῖνος ἐλέγξει τόν κόσμον περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως· περί ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ· περί δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρός τόν Πατέρα ὑπάγω καί οὐκέτι θεωρεῖτε με· περί δέ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται», (Ἰωάν. 16, 7-11).

Ἡ ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ἀγαπητοί μου, προκαλεῖ ὄχι μόνον τήν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην τοῦ ἀναβλέψαντος τυφλοῦ ὡς καί τόν θαυμασμόν τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν ἀπορίαν αὐτῶν. Βεβαίως δέ προκαλεῖ καί τόν φθόνον τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων. Καί ὡς πρός τήν ἀπορίαν τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ: «τίς ἥμαρτεν οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ;» (Ἰωάν. 9,2), ὁ Ἰησοῦς ἀπαντᾷ λέγων: «Οὔτε οὗτος ἤμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰω. 9,3), δηλαδή τῷ τυφλῷ ἀνθρώπῳ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἐδῶ ὁ Χριστός δέν κατακρίνει τόν τυφλόν ἤ τούς γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλά τήν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία ἀντιστρατεύεται τήν ἀλήθειαν, τήν δικαιοσύνην ἀλλά καί τήν θείαν κρίσιν. «Ἐγώ εἰς τοῦτο γεγένημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰωάν. 18,37).

Τῆς φωνῆς αὐτῆς τοῦ Χριστοῦ, τῆς μαρτυρούσης τήν ἀλήθειαν, ἐγένοντο κοινωνοί διά τῆς πίστεως αὐτῶν πάντες, ὅσοι ἀποτελοῦν, κατά τόν μέγαν Παῦλον, τήν ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων, δηλονότι τῶν ἁγίων, τῶν ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς, (Ἑβρ. 12,23).

Τῆς φωνῆς τῆς μαρτυρούσης τήν τοῦ Χριστοῦ ἀλήθειαν κοινωνός καί συμμάρτυς ἐγένετο καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ ναῷ ἐν τῇ κώμῃ τῆς μικρᾶς τοῦ Χριστοῦ ποίμνης τοῦ Τουράν, Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεγαλομάρτυς. Καί ὁ μέν ἐκ γενετῆς τυφλός τοῦ Εὐαγγελίου ἀπέλαβε τούς αἰσθητούς ὀφθαλμούς διά τῆς μετανοίας καί τῆς πίστεως, ὁ δέ Γεώργιος ἀπέλαβε τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς διά τῆς δι’ αἵματος ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ὁμολογίας αὐτοῦ. Καί εἰς μέν τήν περίπτωσιν τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἐφανερώθησαν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, εἰς δέ τήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐφανερώθη ἡ δόξα καί ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐφανερώθη μέ ἄλλα λόγια ἡ δικαιοσύνη καί ἡ κρίσις ἐπί τῆς ἁμαρτίας. Καί τοῦτο διότι ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἀνεδείχθη μιμητής τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου, δηλαδή τοῦ ἀπαθοῦς πάθους τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί βεβαίως τῆς συναναστάσεως Αὐτοῦ.

Καί λέγομεν τοῦτο, διότι ὁσάκις τελοῦμεν τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζομεν καί πανηγυρίζομεν τό Πάσχα, τό λύτρον τῆς λύπης, δηλαδή τό λύτρον τῆς ἁμαρτίας, τό λύτρον τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. «Πάσχα ἱερόν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται. Πάσχα καινόν, Ἅγιον. Πάσχα μυστικόν. Πάσχα πανσεβάσμιον. Πάσχα, Χριστός ὁ Λυτρωτής. Πάσχα ἄμωμον. Πάσχα μέγα. Πάσχα τῶν πιστῶν. Πάσχα τό πύλας ἡμῖν τοῦ παραδείσου ἀνοῖξαν. Πάσχα πάντας ἁγιάζον πιστούς», ἀναφωνεῖ μετ’ εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τῆς ἀπείρου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εὐσπλαχνίας καί φιλανθρωπίας ἀψευδεῖς μάρτυρες καί διδάσκαλοι προβάλλουν σήμερον τόσον ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσον καί ὁ ἐν Ἁγίοις ἔνδοξος Γεώργιος ὁ τροπαιοφόρος. Τούτων ταῖς μεσιτείαις καί πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, εἴπωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας: «Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστέ ὁ Θεός, ὁ τοῦ ἐκ μητρός τοῦ φωτός ἐστερημένου διά τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ’ ἄμφω, καί ἡμῶν τά ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱούς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμὲν σοι: πολλή Σου καί ἄφατος, ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαχνία, φιλάνθρωπε, δόξα Σοι»…Χριστός Ἀνέστη».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος διένειμεν εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἐκδιδόμενον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου φυλλάδιον «Νούρ-Ἰλ-Μασσίχ», «Φῶς Χριστοῦ» καί τήν ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα, ἀναλυτικῶς διδάσκοντα τά τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν παραδόσεως.

Μετά τήν φιλόφρονα δεξίωσιν εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Κοινότης ἀνταποδίδουσα τήν προσγενομένην εἰς αὐτήν τιμήν ὑπό τῆς ποιμαντικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου, παρέθεσεν Αὐτῷ καί τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ γεῦμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_3_placeholder

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ, ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΑΚΚΡΗΣ

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις τῆς Ἄκκρης -ἀρχαίας Πτολεμαΐδος- εἶναι μία τῶν ἀρχαιοτέρων καί βορειοτέρων Μητροπόλεων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, παραθαλασσία πόλις τῆς Μεσογείου, βορείως τῆς Χάϊφας. Tῆς ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως προΐσταται ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κ. Παλλάδιος. Εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς Μητροπόλεως τῆς Ἄκκρης ἀνήκουν δώδεκα ὅμοροι ἐνορίαι.

Ὁ πολιοῦχος Ἅγιος τῆς Ἄκκρης εἶναι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Εἰς τοῦτον εἶναι ἀφιερωμένος ἀρχαῖος καί περικαλλής ναός, διατηρητέος καί ἐκ τῶν πρώτων ἀξιοθεάτων τῆς πόλεως, συντηρηθείς ἐν συνεργασίᾳ τοῦ Πατριαρχείου διά τοῦ ἀρχιτέκτονος αὐτοῦ κ. Θεοδοσίου Μητροπούλου καί τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἰσραήλ ἐπί τῆς Ἐπιτροπείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου διά χορηγίας τοῦ Ἱδρύματος Νιάρχου.

Ἀνατολικῶς τοῦ Ναοῦ καί πρό τοῦ κτιριακοῦ συγκροτήματος τοῦ ἡγουμενείου εὑρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, μαρτυρήσαντος τό ἔτος 1752.

Πρός τήν πόλιν τῆς Ἄκκρης κατηυθύνθη ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας, τό Σάββατον, 25^ην Ἀπριλίου/ 8^ην Μαΐου 2010, διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, μετατεθεῖσαν εἰς τήν ἡμέραν ταύτην ἐκ τῆς 23^ης Ἀπριλίου.

Πρό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως προϋπάντησε τόν Μακαριώτατον ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, φιλοπόνως ἐργασθείς διά τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καί τοῦ ἡγουμενείου, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἀντιδημάρχου τῆς πόλεως, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀστυνομίας καί ἄλλων.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τήν πόλιν, ὑπεδέχθησαν τόν Μακαριώτατον τυμπανοκροτοῦντες οἱ πρόσκοποι, προπορευόμενοι Αὐτοῦ ἄχρι τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, εἰς ὅν εἰσῆλθε καί εἰσώδευσεν, εὐλογῶν τό ἐκκλησίασμα.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τῶν ἱερέων τῆς Ἄκκρης καί τῶν περιχώρων καί ψαλλούσης ἐν κατανυκτικῇ βυζαντινῇ ψαλμῳδίᾳ τῆς χορῳδίας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, ἐν συμμετοχῇ πλήθους πιστῶν ἑλληνοφώνων, ἀραβοφώνων καί ρωσοφώνων.

Τόν θεῖον λόγον ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος:

«Ἀνέτειλεν ἰδού, τό τῆς χάριτος ἔαρ· ἐπέλαμψε Χριστοῦ ἡ Ἀνάστασις πᾶσι καί ταύτη συνεκλάμπει νῦν Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, ἡ πανέορτος καί φωτοφόρος ἡμέρα· δεῦτε ἅπαντες λαμπροφοροῦντες ἐνθέως, φαιδρῶς ἑορτάσωμεν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς καλεῖ διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς νά ἑορτάσωμεν φαιδρῶς τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, «λαμπροφοροῦντες εὐθέως». Καί τοῦτο, διότι ἡ ἑόρτιος ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «συνεκλάμπει τῇ πανεόρτῳ καί φωτοφόρῳ ἡμέρᾳ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό μαρτύριον τῶν ἁγίων ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἔχει τήν ἀναφοράν του εἰς τό σταυρικόν πάθος τοῦ Χριστοῦ. Τό δέ σταυρικόν πάθος καί μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ γίνεται κατανοητόν διά τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα θαυμαστόν γεγονός, ὅπως εἶναι ὅλα τά ἄλλα σημεῖα καί τέρατα, τά ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Χριστός κατά τήν ἐπίγειον αὐτοῦ ζωήν καί διδασκαλίαν, ἀλλά εἶναι ἡ φανέρωσις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας. Εἶναι ἡ φανέρωσις, λέγω, τοῦ σκοποῦ καί τῆς σημασίας τῆς δημιουργίας ἐκ τοῦ μηδενός τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ φανέρωσις, ἐπαναλαμβάνομεν, τῆς σχέσεως τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ Πατρός μετά τοῦ κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν ποιηθέντος, πλασθέντος ἀνθρώπου. Εἶναι, τέλος, ἡ ἀποκατάστασις τῆς διακοπείσης κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπον.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι ὁ ἐγκαινιασμός τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό βασίλειον τοῦ διαβόλου, τό ὁποῖον εἶναι τό βασίλειον τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς ἔχασε πλέον τήν ἰσχύν του. Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ διέλυσε τό σκότος τό ὑπό τῆς ἁμαρτίας προελθόν. Αὐτό τό φῶς τό ἀνέσπερον, τό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐφώτισε καί κατηύγασε τήν διάνοιαν ὅλων τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ σήμερον, ἐν τῇ ἰδιαιτέρᾳ πατρίδι τῆς μητρός αὐτοῦ, τιμωμένου ἁγίου Γεωργίου.

«Γεωργήσας ἐμμελῶς, σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν, λέγει ὁ ὑμνῳδός, διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τόν πλοῦτον εὐσεβῶς, ἀντικτησάμενος, ἔνδοξε, Χριστοῦ τήν δόξαν· ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς καί πόνους τούς μακρούς, Μάρτυς Γεώργιε· καί κοινωνός γενόμενος τοῦ πάθους, τοῦ ἀπαθοῦς καί ἐγέρσεως τῆς βασιλείας, αὐτοῦ μετέσχες, ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος».

Ὁ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Γεώργιος, ἀγαπητοί μου, ἑλκυσθείς ἀπό τήν δόξαν τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, διεσκόρπισε τοῖς πτωχοῖς πάντα τόν πλοῦτον καί πᾶσαν τήν ἐπίγειον καί φθαρτόν δόξαν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο τό γεγονός ὡδήγησεν τόν Γεώργιον νά γίνῃ κοινωνός τοῦ πάθους τοῦ ἀπαθοῦς καί τῆς ἐγέρσεως, δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως διά νά συμμετάσχῃ εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ.

Ἰδού καί πάλιν τί λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Τῷ Σωτήρι συνέπαθες καί θανάτῳ τόν θάνατον ἐκουσίως ἔνδοξε μιμησάμενος συμβασιλεύεις λαμπρότατα, πορφύραν ἐξ αἵματος ἐνδυσάμενος φαιδράν, καί τῷ σκήπτρῳ τῶν ἄθλων σου ἐγκοσμούμενος, καί στεφάνῳ τῆς νίκης διαπρέπων, ἀπεράντους εἰς αἰῶνας, Μεγαλομάρτυς Γεώργιε».

Ἰδού λοιπόν διατί προτρεπόμεθα ἅπαντες νά ἑορτάσωμεν φαιδρῶς λαμπροφοροῦντες ἐνθέως κατά τήν φωτοφόρον ταύτην ἡμέραν. «Υμῖν δέδοται», λέγει ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, «γνῶναι τά μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», (Μαρκ. 4, 11).

Ἡ δέ γνῶσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ προϋποθέτει οὐχί κατ’ ἀνάγκην τό δι’ αἵματος μαρτύριον, ἀλλά μᾶλλον τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως. «Διά πολλῶν θλίψεων», λέγει ὁ Ἀπόστολος, «δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 14,22). Κατά δέ τόν Ἀπόστολον Παῦλον: «οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι ἁγίῳ», (Ρωμ. 14,17).

Ζῆλον γάρ θεῖον ἐν καρδίᾳ ἐσχηκώς ὁ Γεώργιος, λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, αὐτός ἑαυτόν τῷ Χριστῷ προσήγαγε. Τόν ζῆλον τόν ἔνθεον τοῦ Γεωργίου καί ἡμεῖς μιμουμένοι, ἀγαπητοί μου, προσάξωμεν τούς ἑαυτούς μας Χριστῷ τῷ ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν ἐπιτελοῦντες ἔργα ἀγάπης, ἔργα φιλανθρωπίας, δικαιοσύνης καί εἰρήνης, ἵνα διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀλλά καί διά τῆς μεσιτείας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἀξιωθῶμεν τῆς συναναστάσεώς μας τῷ Χριστῷ καί τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Χριστός Ἀνέστη.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία καί περιφορά τῆς ἁγίας εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τρίς πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἅμα τῇ λήξει τῆς λιτανείας, πάντες συνεκεντρώθησαν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ἐγένετο δέησις. Τήν δέησιν ἠκολούθησαν οἱ προσφωνήσεις τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τοῦ Σεΐχη τῶν Μουσουλμάνων τῆς πόλεως κ. Σαμίρ-Ἰλ-Ἄση, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ δόγματος τῶν Δρούζων καί ἄλλων.

Οἱ προσφωνήσαντες ἐκ τῶν ἄλλων θρησκευμάτων ἐξεδήλωσαν τήν χαράν διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τήν δεξίωσιν τῶν Ὀρθοδόξων καί τήν ἀφοσίωσιν αὐτῶν εἰς τήν ὑπάρχουσαν εἰς τήν πόλιν τῆς Ἄκκρης συνεργασίαν καί ἀδελφοσύνην Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων, ἐξ ἧς τά ἀγαθά τῆς κοινωνικῆς εὐσταθείας, προόδου καί εὐημερίας.

Ὁ Μακαριώτατος εὐχαριστῶν τούς προλαλήσαντας διά τήν ἀγάπην αὐτῶν πρός τό Πατριαρχεῖον, ἐτόνισεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ἡ μετά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διαφυλάξασα τήν ἱερότητα τῶν Ἁγίων Τόπων διά Χριστιανούς, Ἰουδαίους καί Μουσουλμάνους.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησεν ἰδιαιτέρως τάς Τοπικάς Ἀρχάς τῆς Δημαρχίας καί τῆς Ἀστυνομίας, ἐξαιρέτως δε τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον διά τήν ἀνακαινιστικήν αὐτοῦ καί κοινωνικήν δραστηριότητα τήν συντελοῦσαν εἰς θρησκευτικήν καί ἄλλην συνεργασίαν.

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος ἐξ ὀνόματος τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων καί λοιπῶν Ὀρθοδόξων καθιδρυμάτων τῆς Ἄκκρης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγενομένην διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ τιμήν τῷ ποιμνίῳ τῆς Ἄκκρης καί ηὐχήθη Αὐτῷ μακροημέρευσιν ἐν ὑγιείᾳ, φέρων Αὐτῷ ὡς συμβολικόν δῶρον καλαίσθητα δικηροτρίκηρα.

Ὁ π. Φιλόθεος ηὐχαρίστησε ἐπίσης διά τήν παρουσίαν αὐτῶν εἰς τήν αἴθουσαν τῆς δεξιώσεως τόν Σεΐχη Σαμίρ-Ἰλ-Ἄση τῶν Μουσουλμάνων τῆς πόλεως, τόν ἐκπρόσωπον τοῦ δόγματος τῶν Δρούζων, τούς ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων, τούς ἐκπροσώπους τῆς Ἀστυνομίας καί τόν Ἀντιδήμαρχον τῆς πόλεως.

Ἐν τέλει ἠκολούθησε πλουσία τράπεζα ἐν τῷ ἡγουμενείῳ.

Ἡ πάνδημος συμμετοχή ἀπέδειξεν ὅτι ἡ ἑορτή ἦτο ὄχι μόνον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά τῆς πόλεως ὅλης. Ἡ δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας ἐγένετο καί ἡ δόξα τῆς πόλεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Ἡ Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τό χωρίον Μπετζαλλᾶ.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ἑωρτάσθη μέ τήν ὀφειλομένην εἰς αὐτόν διά τό μαρτύριον αὐτοῦ τιμήν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος τιμᾶται ὑπό τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ὡς Μεγαλομάρτυς τῆς ὅλης Ἐκκλησίας καί ὡς τοπικός Ἅγιος, ὡς ἕλκων τήν ἐκ μητρός καταγωγήν αὐτοῦ ἐκ Παλαιστίνης. Πλεῖστοι ναοί τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τιμῶνται ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ, καθ’ ὅτι καί εἰς τήν συνείδησιν τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων τῆς Παλαιστίνης γίνεται ἀποδεκτός μέ ἰδιαιτέραν εὐλάβειαν.

Ἡ μνήμη αὐτοῦ ἑωρτάσθη καί ἐφέτος εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ ναόν εἰς τό μεταξύ Βηθλεέμ καί Χεβρῶνος καί παρά τάς λίμνας τοῦ Σολομῶντος χωρίον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τοῦ ἐπικαλουμένου Μπετζαλλᾶ, ἀραβιστί Ἰλ-Χάντερ.

Εἰς τό χωρίον τοῦτο, τό φέρον τό ὄνομα ἐκ τοῦ Ἁγίου, διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον ἀνέκαθεν ἱερόν ναόν πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετά Μονῆς καί μετά μεγάλου ἐλαιοκτήματος ἐν μέσῳ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ. Εἰς τοῦτο κατηυθύνθη Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’ μετά συνοδείας τήν πρωΐαν τῆς Πέμπτης, 23^ης Ἀπριλίου / 6^ης Μαΐου 2010, γενόμενος δεκτός μετά τιμῶν παρά τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου, τῶν ἱερέων τῶν ὁμόρων κωμῶν, τῆς Ὑπουργοῦ Τουρισμοῦ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Χουλούντ Νταϋέμπες, τοῦ Δημάρχου τῆς κώμης κ. Ράμζη Σαράχ καί ἄλλων.

Ὁ Μακαριώτατος μετά τήν ὑποδοχήν προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, καί ἱερέων τῶν πόλεων Βηθλεέμ καί Μπετζάλλας, συμπροσευχομένου τοῦ εἰς Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.

Ἀθρόα ὑπῆρξεν ἡ συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας. Κατανυκτική καί μυσταγωγική εἰς τό μυστήριον τῆς δι’ ἡμᾶς τελεσθείσης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί σωτηρίας ἡμῶν, ἦτο ἡ θ. Λειτουργία μέ τήν ἱεροψαλτικήν τέχνην τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, Διευθυντοῦ τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ κ. Ἰμπραήμ Μουκάρκαρ, Διευθυντοῦ τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας. Τό μέλος τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς, μετά πίστεως καί εὐλαβείας ἐκτελούμενον, ἔκρουσε τάς πύλας τοῦ οὐρανοῦ καί αὗται ἤνοιξαν καί κατέχυσαν ἔλεος κατανύξεως καί παρακλήσεως εἰς τά ψυχάς τοῦ προσευχομένου ἀθροόυ ἐκκλησιάσματος.

Εἰς τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ὡς ἕπεται:

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἡ δέ γνῶσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ προϋποθέτει οὐχί κατ’ ἀνάγκην τό δι’ αἵματος μαρτύριον, ἀλλά μᾶλλον τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως. «Διά πολλῶν θλίψεων», λέγει ὁ Ἀπόστολος, «δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 14,22). Κατά δέ τόν Ἀπόστολον Παῦλον: «οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι ἁγίῳ», (Ρωμ. 14,17).

Ἀθρόοι προσῆλθον κατά τό εἰωθός αὐτοῖς καί οἱ Μουσουλμᾶνοι κάτοικοι τῆς πόλεως καί τῶν περιχώρων καί ἤναψαν λαμπάδας εἰς τόν Ἅγιον καί ἀνέφεραν αὐτῷ τά αἰτήματα αὐτῶν πρός ἐκπλήρωσιν, προσφέροντες ὡς τάματα ζῶντας ἀμνούς, στήνοντες εἰς τό προαύλιον καί τήν ὁδόν τάς πτοχείρους τραπέζας τῆς «πραματείας» αὐτῶν διά τόν ἐπιούσιον.

Εἰς πολλούς ἐκ τῶν πιστῶν μετέδωσε τήν θ. Κοινωνίαν ὁ Μακαριώτατος καί εἰς πάντας εἰς τό τέλος τό ἀντίδωρον, εἰκόνας καί φυλλάδια. Πολλοί ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος γονεῖς ἐνέδυσαν κατά τό ἔθιμον τά ἑορτάζοντα τέκνα αὐτῶν μέ χαρακτηριστικάς στολάς πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Γεωργίου.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ. Ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀνανίας ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν καί τούς πιστούς εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἠκολούθησεν ἑόρτιος ἀρτύσιμος τράπεζα εἰς τό ξενοδοχεῖον Everest τῆς Μπετζάλλας, παρατεθεῖσα τῷ Μακαριωτάτῳ καί τῇ συνοδείᾳ Αὐτοῦ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου.

Ὁμολογουμένως ἡ ἑορτή τῆς Μονῆς κατέστη καί ἑορτή τῆς πόλεως, θρησκευτικῶς καί κοινωνικῶς.

Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς Ἱεροσόλυμα

Τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἑώρτασεν ἡ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων, ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εἰς τούς δύο ἱερούς ναούς αὐτοῦ ἐντός τῶν τειχῶν τῆς Παλαιᾶς πόλεως:

α. Εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου, τόν ἐπονομαζόμενον «τοῦ Νοσοκομείου», καθ’ ὅτι ἐπί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Χρυσάνθου (1707-1731) τό Πατριαρχεῖον διετήρει ἐντός τοῦ περιβόλου αὐτοῦ νοσοκομεῖον. Τήν παραμονήν ἐτελέσθη Ἑσπερινός καί τήν πρωΐαν θ. Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ ἐν Ἄκκρῃ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς παρακειμένης Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων, Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δημητρίου ψάλλοντος καί μετέχοντος ἱκανοῦ ἀριθμοῦ πιστῶν, κυρίως ἑλληνοφώνων, ἀλλά καί ρωσοφώνων, οὕς ἐδεξιώθη φιλοτίμως ἡ ἡγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Πανσέμνη.

β. Εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑβραϊκῆς, ἐπονομαζόμενον οὕτως, ἐπειδή εὑρίσκεται εἰς τό κέντρον τῆς Ἑβραϊκῆς συνοικίας τῶν Ἱεροσολύμων, καλῶς δέ ἀνακαινιζόμενον προσφάτως δι’ εὐγενῶν προσφορῶν.

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός τήν παραμονήν, προεξάρχοντος τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου καί θ. Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου.

Τούς ἑλληνοφώνους καί ἀραβοφώνους πιστούς τῆς πανηγύρεως ἐδεξιώθη φιλοξένως ἡ προσφάτως ἀναλαβοῦσα τό ὄντως δύσκολον ἔργον τῆς ἐπιστασίας καί τῆς ἀνακαινίσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἡγουμένη ὁσιωτάτη μοναχή Ἄννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_5_placeholder

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ

Εἰς τήν πόλιν Νεάπολιν (Nablus) τῆς Σαμαρείας, μεταξύ τῶν ὀρέων Γαριζίν καί Γεβάλ, εὑρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Εἰς τό Φρέαρ τοῦτο προσῆλθεν ἡ γυνή ἡ Σαμαρεῖτις ἐκ τοῦ παρακειμένου χωρίου Συχάρ, «ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ» (Ἰω. 4,7). «Ἐπί τῇ πηγῇ ταύτῃ ὁ Ἰησοῦς οὕτως ἐκαθέζετο, κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας» (Ἰω. 4,6), ἐνῷ «οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἀπελελύθεισαν εἰς τήν πόλιν, ἵνα τροφάς ἀγοράσωσιν», (Ἰω. 4,8).

Εἰς τοῦτο ἡ Σαμαρεῖτις συνήντησε τόν Ἰησοῦν, ὁ Ὁποῖος προφάσει δίψης συνδιελέχθη μετ’ αὐτῆς καί ἀπεκάλυψεν αὐτῇ τά τοῦ βίου αὐτῆς, καί ἐδίδαξεν αὐτήν ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», καί ἐδήλωσεν αὐτῇ ἀπεριφράστως ὅτι Αὐτός, «ὁ λαλῶν μετ’ αὐτῆς, εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου», ὁ δυνάμενος νά δώσῃ αὐτῇ νά πίῃ τό ὕδωρ τό πνευματικόν, τό ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον, ἵνα μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα: «…ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσει εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον». (Ἰω. 4,14).

Τό προσκύνημα τοῦτο κατά τόν ἀοίδιμον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Τιμόθεον Θέμελην καί ἄλλους συγγραφεῖς εἶναι τό «παρθενικόν», ἤτοι τό γνησιώτατον προσκύνημα. Τοῦτο, «ἦν πηγή τοῦ Ἰακώβ εἰς τό χωρίον, ὅ ἔδωκε Ἰακώβ Ἰωσήφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ» (Ἰω. 4,5-6). Τό προσκύνημα τοῦτο ἔχει ἁγιάσει διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, συνομιλῶν τῇ Σαμαρείτιδι, τήν μετέπειτα Ἁγίᾳ Μεγαλομάρτυρι καί Ἱσαποστόλῳ Φωτεινῇ, ὡσαύτως διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ ὁ κατά τήν 16^ην / 29^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979 μαρτυρήσας ἐν αὐτῷ καί προσφάτως εἰσαχθείς εἰς τάς δέλτους τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἁγίων Ἁγιοταφίτης ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης ἱερομάρρτυς Φιλούμενος.

Πέριξ τοῦ προσκυνήματος τούτου τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διετήρει ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης ἱερόν ναόν, ὁ ὁποῖος ὑφίστατο τάς συνεπείας τῶν ἱστορικῶν ἀλλαγῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Τόν ναόν τοῦτον εἶχεν ἀρχίσει νά ἀνεγείρῃ ἐκ θεμελίων ὁ Μητροπολίτης Γάζης Σωφρόνιος, οἰκονομικαί δυσκολίαι ὅμως, κυρίως ἀπό τοῦ 1920 καί ἑξῆς, ἐκράτουν τοῦτον ἡμιτελῆ καί ἄστεγον. Ἡ θεία Πρόνοια φαίνεται ὅτι ἐφύλασσε τοῦτον διά τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰουστῖνον, τόν ἡγούμενον τοῦ Φρέατος κατά τήν τελευταίαν τριακονταετίαν. Οὗτος δι’ εὐφυοῦς ἀρχιτεκτονικῆς ἐμπνεύσεως, δι’ αὐτενεργείας θαυμαστῆς, διά κόπων καί μόχθων ποικίλων, καί διαρκούσης τῆς «ἰντιφάντα», διά δωρεῶν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπετελείωσε τόν ναόν καί ἀνέδειξεν αὐτόν παμμεγέθη, περικαλλῆ καί καλαίσθητον, ὥστε νά παραμένῃ καύχημα καί κόσμημα τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ προσκυνήματος καί τῆς πόλεως.

Τόν Ναόν τοῦτον, ἀφιερωμένον εἰς τήν Ἁγίαν Φωτεινήν τήν Σαμαρείτιδα (τό κεντρικόν κλίτος αὐτοῦ), εἰς τόν ἱερομάρτυρα Φιλούμενον (τό νότιον κλίτος) καί τόν ἅγιον Ἰουστῖνον τόν φιλόσοφον καί μάρτυρα, τόν ἐκ Νεαπόλεως καταγόμενον, (τό βόρειον κλίτος), ἐνεκαινίασε ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ τήν 17^ην/30^ήν Αὐγούστου τοῦ ἔτους 2008, ἀφοῦ κατά τήν ἡμέραν ταύτην μετεκομίσθησαν εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ τά λείψανα τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου.

Εἰς τό ἱστορικόν προσκύνημα τοῦτο καί τόν Ναόν τοῦτον κατηυθύνθη ἐξ Ἱεροσολύμων τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, 19^ης Ἀπριλίου /2^ας Μαΐου 2010, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά διαδρομήν μιᾶς ὥρας, φθάσας ὁ Μακαριώτατος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Φρέατος, ἐγένετο δεκτός μετά θερμῆς ὑποδοχῆς παρά τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φρέατος καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς Πανοσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τῶν Ἱερέων τῶν περιχώρων καί τῶν Δημοτικῶν καί Νομαρχιακῶν Ἀρχῶν τῆς Νεαπόλεως, τῶν Ραφιδίων καί τῶν περιχώρων Τουμπάς, Μπουρκίν καί Ζαμπάπδε.

Μετά μικράν παραμονήν εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὁ Μακαριώτατος εἰσῆλθεν εἰς τόν Ναόν καί ηὐλόγησε τό ἐκκλησίασμα, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα» καί ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, προεξάρχων τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχείᾳ τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν, ἀλλά καί ἱερέων τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου, συμπροσευχομένων τῶν ἡγουμένων τῶν ἱερῶν Μονῶν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου καί μετέχοντος ἐν εὐλαβεία πολυεθνικοῦ μέν ἀλλ’ ὀρθοδόξου πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος, παρουσίᾳ τοῦ Νομάρχου καί Δημάρχου Νεαπόλεως.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί καί ἀραβιστί, ὡς ἕπεται:

«Ἀγαλλιάσθω σήμερον φαιδρῶς ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ὅτι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ὡς ἄνθρωπος, ἵνα τόν Ἀδάμ ἐξάρῃ τῆς κατάρας παγγενῆ· καί θαυμαστοῦται θαύμασιν, ἐν Σαμαρείᾳ προσαφικόμενος· γυναικί δέ παρέστη, ὕδωρ ζητῶν, ὁ νεφέλης ὕδασι περιβαλλόμενος. Διό πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι’ ἡμᾶς ἑκουσίως πτωχεύσαντα, εὐσπλάχνῳ βουλῇ», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Ἀγάλλεται ὄντως σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολυμων καί φαιδρῶς πανηγυρίζει ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς πόλεως τῆς Σαμαρείας, διότι εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἱερόν τόπον, ἐπί τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ (τοῦ Πατριάρχου) ἔλαβε χώραν τό μέγα καί θαυμαστόν γεγονός τῆς φανερώσεως δηλονότι τοῦ Θεοῦ Λόγου Χριστοῦ εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, τήν μετέπειτα ἀναδειχθεῖσαν ἀπόστολον τοῦ σωτηριώδους κηρύγματος και μάρτυρα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Καί ὁ μέν Χριστός ἦλθεν ἐπί τήν πηγήν τοῦ Ἰακώβ, διά νά γνωρίσῃ «τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ Πατρός» εἰς τήν ὑπό τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, τοῦ διαβόλου, θηρευομένην Σαμαρείτιδα γυναῖκα.

Ἡμεῖς δέ ἤλθομεν τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τήν πηγήν ταύτην (τοῦ Ἰακώβ), διά νά διατρανώσωμεν πρῶτον, τήν ἐν Χριστῷ ὁμολογίαν: ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰω. 4,24). Τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νά λατρεύωμεν τόν Θεόν μετά προσηλώσεως τῆς διανοίας καί μετά θερμῆς διαθέσεως τῶν ἐσωτερικῶν μας δυνάμεων. Ἡ λατρεία, τήν ὁποίαν ζητεῖ παρ’ ἡμῶν ὁ Θεός, εἶναι πρᾶξις, ἐν τῇ ὁποίᾳ πᾶσαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου μετά θερμότητος καί πάσης προθυμίας συνδυάζονται οὕτως, ὥστε καί ἡ διάνοια καί ἡ θέλησις καί ἡ καρδία νά δεσμεύωνται ἐξ ἴσου εἰς θεραπείαν καί ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ. Λατρεύειν τόν Θεόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ σημαίνει τήν ὑπαγωγήν ὅλης τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως εἰς τόν Θεόν. Εἶναι ἀφύπνισις τῆς συνειδήσεώς μας ὑπό τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ, ὁ χορτασμός τῆς διανοίας μας ὑπό τῆς ἀληθείας Του, ἡ κάθαρσις τῆς φαντασίας μας ὑπό τοῦ ἀποθέτου κάλλους Του, ἡ διάνοιξις τῆς καρδιᾶς μας ὑπό τῆς ἀπείρου καί φιλανθρώπου ἀγάπης του, ἡ ὑποταγή τῆς θελήσεώς μας εἰς τό θέλημά Του.

Κατά δεύτερον, ἤλθομεν, ἀγαπητοί μου, εἰς τήν πηγήν ταύτην, διά νά ἀντλήσωμεν οὐχί μόνον τό φυσικόν ὕδωρ ἐκ τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, ἀλλά κυρίως τό πνευματικόν ὕδωρ ἐκ τῆς πνευματικῆς πλέον πηγῆς τοῦ εὐχαριστιακοῦ ποτηρίου τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἤλθομεν, λέγω, διά νά γίνωμεν κοινωνοί τῆς μεγάλης πίστεως τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, τῆς μετανοίας καί τῆς ἀληθινῆς προσκυνήσεως τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, ἀλλά καί τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἤλθομεν, διά νά τιμήσωμεν τόν μιμητήν καί νέον Αὐτῆς ἱερομάρτυρα Ἅγιον Φιλούμενον τόν Ἁγιοταφίτην.

Τό παράγγελμα τοῦ Χριστοῦ: «Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τῷ Πατρί ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ· καί γάρ ὁ Πατήρ τοιούτους ζητεῖ τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν», (Ἰω. 4,23), δέν ἀπευθύνεται μόνον πρός τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά πρός πάντας τούς ἀνθρώπους καί πρός ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν.

Ἀπευθύνονται δέ οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Χριστοῦ διά στόματος τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Τῆς ἐκκλησίας, «ἥν ἐκτήσω τῷ τιμίῳ αἵματι Αὐτοῦ». Ἡ ὥρα δέ καί ἡ χρονική στιγμή τῶν ἀληθινῶν καί πραγματικῶν προσκυνητῶν Αὐτοῦ δέν εἶναι τό αὔριον, ἀλλά εἶναι τό τώρα, «ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστιν».

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ ἱερός Χρυσόστομος, λέγει: «Μή νομίσῃς, φησί, ταύτην τοιαύτην εἶναι τήν προφητείαν, ὡς μετά πολύν γενήσεσθαι χρόνον· τά γάρ πράγματα ἐφέστηκεν ἤδη καί ἐπί θύραὶς ἐστι».

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν «τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ», (Ἰω. 4,10), γνωρίσασα ἡ Σαμαρεῖτις γυνή μετά τῶν γενομένων εἰς αὐτήν ἀποκαλύψεων ὑπό τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ, ἐγκατέλειψε τά πάντα ἄνευ δευτέρας σκέψεως, ἄνευ τινός ἀναβολῆς καί ἐζήτει ἀπό τόν Χριστόν, τήν πνευματικήν πλέον πηγήν, ὕδωρ ἁλλόμενον, ὕδωρ πνευματικόν, ὕδωρ αἰώνιον. «Ἀφῆκεν οὖν τήν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνή καί ἀπῆλθεν εἰς τήν πόλιν … », (Ἰω. 4,28).

Ἡ σήμερον ἑορταζομένη Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ νά γίνωμεν μιμηταί αὐτῆς. Μέ ἄλλα λόγια, καλούμεθα νά ἀφήσωμεν τήν ὑδρίαν τῶν ἀσθενειῶν καί παθῶν, δηλονότι τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, καί νά ἀπέλθωμεν, νά προστρέξωμεν εἰς τήν πόλιν τοῦ Θεοῦ τήν ἁγίαν, εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διά νά πίωμεν «οὗ ἐγώ δώσω, αὐτῇ λέγει ὁ Χριστός, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα».

Χριστός Ἀνέστη».

Ἡ θ. Λειτουργία ἐτελειώθη ἐν τῇ θ. Εὐχαριστίᾳ, μεταδοθείσῃ τοῖς πιστοῖς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου. Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ἐγένετο ἱερά λιτανεία πέριξ τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ καί ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, ὅπου οἱ μαθηταί τοῦ Κατηχητικοῦ σχολείου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ ἔψαλαν εἰς τόν Μακαριώτατον μέ ἐπιτυχίαν ἀναστάσιμα τροπάρια ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί τόν πολυχρονισμόν Αὐτοῦ καί ἐδέχθησαν ὑπ’ Αὐτοῦ πλουσίας τάς Πατριαρχικάς Αὐτοῦ εὐχάς καί εὐλογίας. Μετά τήν δεξίωσιν ἠκολούθησε πλουσία τράπεζα εἰς πάντας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_6_placeholder

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΝΕΟΧΩΡΙῼ ΒΟΣΠΟΡΟΥ Ι.Ν. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ὁμιλία

τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων

κ.κ. Θεοφίλου Γ’

κατά τήν θείαν Λειτουργίαν

εἰς τόν ἐν Νεοχωρίῳ Βοσπόρου Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου

τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

(Κυριακή τοῦ Παραλύτου, 25^ῃ Ἀπριλίου 2010)

«Παναγιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κύριε κύριε Βαρθολομαῖε,

Ἡ ψυχή Ἡμῶν εἶναι ἔμπλεως χαρᾶς πεπληρωμένης, συγκινήσεως βαθείας, εὐγνωμοσύνης ἀπείρου καί δοξολογίας εὐχαριστηρίου πρός τόν Πανάγαθον Θεόν ἡμῶν, καθ’ ὅτι, τῇ χάριτι Αὐτοῦ, κατηξιώθημεν κατ’ αὐτάς, ἀνταποκρινόμενοι εἰς εὐγενῆ πρόσκλησιν τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Παναγιότητος, ὅπως μετά τῆς τιμίας Ἡμῶν συνοδείας, δυνηθῶμεν νά ἀποχωρισθῶμεν πρός ὀλίγον τῶν Ἱεροσολύμων, ἔνθα παρ’ Αὐτοῦ ἐτάχθημεν, ὅπως Αὐτόν διακονῶμεν, καί εὑρεθῶμεν εἰς τά τίμια καί μαρτυρικά χώματα τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων καί εἰς τούς κόλπους τῆς Πρωτοθρόνου Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί συναναστραφῶμεν μετά τῆς σεπτῆς Πατριαρχικῆς κορυφῆς Αὐτοῦ καί τῆς τιμίας τῶν Ἱεραρχῶν καί τῶν λοιπῶν κληρικῶν Αὐτῆς χορείας, ἔτι δέ καί ἐν τῇ λαμπροφόρῳ μεταπασχαλίῳ ἀναστασίμῳ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου, νά συμπροσευχηθῶμεν καί νά συλλειτουργήσωμεν ἐν τῷ ἱερῷ ἱστορικῷ ναῷ καί Μετοχίῳ τούτῳ τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἐν Νεοχωρίῳ Βοσπόρου, ἐπιμελῶς ἀνακαινισθέντος καί φιλοκάλως εὐπρεπισθέντος ὑπό τοῦ φιλέργου Ἐπιτρόπου ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτου Νεκταρίου.

Ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ συμπροσευχῆς Ἡμῶν, εὐγνωμόνως ἀναμιμνῃσκόμεθα, ὧν ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ὁ Κύριος Ἡμῶν ἐποίησε, τῆς ἱερᾶς δηλονότι ἱστορίας, ὡς αὕτη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τῇ συνεργίᾳ τοῦ ἀνθρώπου ἐγράφη ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ἐν ᾗ Ἡμεῖς χαριτούμενοι διακονοῦμεν, τῆς ἱστορίας τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ, τῆς ἀρξαμένης μέν ἀπό τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ἀποκορυφωθείσης δέ ἐν τῇ ἐνανθρωπήσει καί τῇ Ἁγίᾳ Βηθλεέμ κατά σάρκα γεννήσει τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τελειωθείσης δέ ἐν τῷ σταυρῷ ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τῇ ἐκ τοῦ κενοῦ μνημείου τριημέρῳ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, σφραγισθείσης δέ διά τῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ μετά τήν Ἁγίαν Ἀνάληψιν Αὐτοῦ καθόδου τοῦ τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

Ἄν αὕτη εἶναι ἡ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θεόθεν γραφεῖσα σωτηριώδης ἱερά Βιβλική ἱστορία, οὐχί ἧττον ἡ συνέχεια καί ὁ καρπός αὐτῆς, εἶναι ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἱερά ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς κιβωτοῦ τῆς ἀληθείας καί φάρου τοῦ φωτός τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

Ἐν τῇ ἱερᾷ τῆς Ἐκκλησίας ταύτῃ ἱστορίᾳ, γραφείσῃ ἀνθρωπίνως ὑπό τῆς Καθολικῆς ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου ἐκταθείσης Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερον ἔργον καί ἀνεκτίμητον συμβολήν ἔσχεν ἡ Ἐκκλησία, ἧς ἡ Ὑμετέρα Σεπτή Παναγιότης θεοφιλῶς προΐσταται, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ἐν αἰχμαλωσία τελοῦσα Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐν τῇ ἕδρᾳ καί τῇ εὐρυτέρᾳ δικαιοδοσίᾳ τῆς ὁποίας συνεκλήθησαν αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, αἱ διασαφήσασαι καί διατυπώσασαι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τά δόγματα τῆς πίστεως Ἡμῶν διά τῶν μεγάλων καί ἁγίων καί θεοφόρων Πατερικῶν μορφῶν, ὡς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου καί ἄλλων, ὧν ἐπιλείψει μέ ὁ χρόνος διηγούμενον.

Αἱ ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις ἀποκαλυφθεῖσαι αὗται ἀλήθειαι τῆς πίστεως ἡμῶν, ἀλώβητοι διατηρηθεῖσαι ἀπό τῶν αἱρετικῶν παραχαράξεων, ἐβιώθησαν εἰς τούς ἱερούς ναούς τῆς Βασιλευούσης καί τῶν ἄλλων πόλεων, ὧν τό ἀπόγειον τῆς ἀνθρωπίνης ἀρχιτεκτονικῆς καί ἁγιογραφικῆς δημιουργίας τυγχάνει ὁ Ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί τῆς Μονῆς τῆς Χώρας, καί διά ποικίλων ποιητικῶν δημιουργιῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας ὑμνογράφων, ὧν ἀπαράμιλλον πρότυπον ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

Ταύτην τήν ἱεράν Εὐαγγελικήν ἀλήθειαν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤδη ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί τοῦ ἱεροῦ Φωτίου εἰς τούς λαούς τῆς Βαρβαρικῆς εἰς τήν ἰδίαν αὐτῶν διάλεκτον μετηλαμπάδευσε καί τούτων τά ἤθη ἐξεπολίτισε καί κατεκόσμησε.

Ἡ δέ Ἡμετέρα Σιωνῖτις τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ βιώσασα τήν ἀλήθειαν ταύτην εἰς ναούς τῆς Κωνσταντινείου δραστηριότητος ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ, ὡς εἰς αὐτόν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως ἐν Ἱεροσολύμοις καί τῆς Βασιλικῆς Γεννήσεως ἐν τῇ Ἁγίᾳ Βηθλεέμ, ἐνθυμεῖται εὐγνωμόνως τήν συμπαράστασιν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰς δυσχειμέρους καιρούς τῆς ζωῆς αὐτῆς, ὅτε ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Σάββας ὁ ἡγιασμένος καί οἱ αὐτάδελφοι Θεόφιλος καί Θεόδωρος οἱ Γραπτοί ἀπεστάλησαν ἐν τῇ Βασιλευούσῃ, ὅτε οἱ Ἁγιοταφῖται ἰδιαιτέραν διαμονήν εἶχον ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας ἀλλά καί εἰς τούς νεωτέρους χρόνους τῆς ἱστορίας αὐτῆς, ὅτε εἰς τούς Πατριάρχας Ἱεροσολύμων ἐπετράπη ἡ ἐν τῷ κλίματι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἵδρυσις Ἐκκλησιῶν καί Μετοχίων ὡς τό ἐν Φαναρίῳ, καί τοῦτο τό ἐν Νεοχωρίῳ καί τό ἐν τῇ Χάλκῃ, καί ὅτε οἱ Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων ἐφιλοξενήθησαν ἐπί καιρόν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, βοηθούμενοι ὑπ’ αὐτοῦ διά τήν ὑποστήριξιν τῶν δικαιωμάτων τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ παρά τῇ Ὑψηλῇ Πύλῃ.

Ἡμεῖς, οἱ Ἁγιοταφῖται, ἐνθυμούμενοι ταῦτα πάντα, ἰδίᾳ δέ καί τήν συμβολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν ἐπιτυχῆ ὑπέρβασιν τῆς πρό ἐτῶν κρίσεως ἡμῶν, ἐνδυναμούμεθα καί ἐνισχυόμεθα διά τήν συνέχισιν οὐχί ἁπλῶς μιᾶς στενῆς συνεργασίας, ἀλλά μιᾶς ἐν Χριστῷ βαθείας μυστηριακῆς κοινωνίας κατά τό πρότυπον τῶν θεοφόρων πατέρων ἡμῶν, ἵνα δώσωμεν ἐν τῷ κόσμῳ τῷ ταλαιπωρουμένῳ ἐκ τῆς ἀγνοίας, τῆς βίας, τῆς τρομοκρατίας, τῆς πτωχείας, τῶν περιβαλλοντικῶν καταστροφῶν, λόγον ζωῆς, ζωοποιόν ἄρτον ζωῆς αἰωνίου καί ἄρτον ἐπιούσιον μιᾶς ἀξιοπρεποῦς ἀνθρωπίνης εὐημερίας, εἰς δέ τά ἐμπεπιστευμένα Ἡμῖν παρά Χριστοῦ ποίμνια τήν βαθυτέραν ἐπίγνωσιν καί βίωσιν τοῦ ζωοποιοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος πρός οἰκοδομήν, τελείωσιν καί σωτηρίαν.

Ἐπί τούτοις, δεχθῆτε, Παναγιώτατε τά μικρά μέν εἰς ὑλικήν ἀξίαν, μεγάλα δέ εἰς συμβολικήν τοιαύτην δῶρα Ἡμῶν ἐκ τῆς Ἁγίας Γῆς ὡς ἔκφρασιν τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου μετά τῆς διαβεβαιώσεως Ἡμῶν ὅτι ἐν τῷ Ζωοδόχῳ τοῦ Κυρίου Τάφῳ ἀδιαλείπτως προσευχόμεθα, ἵνα ὁ Κύριος διατηρῇ Αὐτήν ἐν ὑγιείᾳ καί τῇ διακρινούσῃ Αὐτήν σοφίᾳ, ὅπως ἐπιμελῆται τῶν τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς Ποιμενάρχης αὐτῆς καί τῶν τῆς Ὁρθοδοξίας ὡς συντονίζων τά ἐν αὐτῇ, πρός ἔπαινον τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Ἀμήν».

ΕΚΤΑΚΤΟΣ ΣΥΓΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ (ΣΕΜΑ)

Μέ πρόσκλησιν καί μέ φιλοξενίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων συνῆλθεν εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας ἡ Ἐκτελεστική Ἐπιτροπή τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ), τήν Τρίτην 7^ην / 20^ήνἈπριλίου 2010.

Ἡ πρωτοβουλία αὐτή ἦτο μία ἐξ ἐκείνων, τάς ὁποίας ἔχει ἀναλάβει κατά τήν τελευταίαν διετίαν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, προκειμένου νά βοηθήσῃ τό ΣΕΜΑ νά ἀναλάβῃ δυνάμεις, διά νά ἐξέλθῃ ἀπό τό διοικητικόν καί οἰκονομικόν ἀδιέξοδον, εἰς τό ὁποῖον ἔχει περιέλθει κατά τά τελευταῖα ἔτη καί νά δυνηθῇ νά ἐξασκήσῃ τόν ρόλον του ὡς χῶρος συνάξεως τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὡς σύνδεσμος μεταξύ τοῦ χριστιανικοῦ καί τοῦ μουσουλμανικοῦ κόσμου καί ὡς παράγων σημαντικῆς συμβολῆς εἰς τάς εἰρηνευτικάς διαπραγματεύσεις διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος τῆς Ἱερουσαλήμ καί ἑπομένως τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Εἰς τάς ἐργασίας τῆς ἡμερίδος αὐτῆς τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΣΕΜΑ μετέσχεν ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, ὡς Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκογενείας τοῦ ΣΕΜΑ, ὡς προσκαλῶν καί φιλοξενῶν ταύτην, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν, τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου π. Ἰννοκεντίου, ἡγουμένου τοῦ ἐν Μαδηβᾷ προσκυνήματος καί Διευθυντοῦ τῶν ἐν Ἰορδανίᾳ Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, ἡγουμένου τῆς Κοινότητος τοῦ Φχές τῆς Ἰορδανίας, τοῦ ἐκ Φχές ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ ἐξ Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας οἰκονόμου ἱερέως π. Ἰμπραήμ Νταμπούρ, μέλους τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΣΕΜΑ καί τῆς ἐκ Κάρακ τῆς Ἰορδανίας κ. Wafa Goussous, Διευθυντρίας τοῦ Γραφείου τοῦ ΣΕΜΑ εἰς Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας.

Αἱ ἐργασίαι τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς ἔλαβον χώραν εἰς τό ξενοδοχεῖον La – Royal εἰς Ἀμμάν καί ἤρχισαν τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 7^ης / 20^ῆςἈπριλίου 2010, ἀφοῦ τήν προηγουμένην ἡ οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων εἶχε τήν κατ’ ἰδίαν αὐτῆς συνάντησιν.

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν ἐτίμησε διά τῆς παρουσίας αὐτοῦ ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ἰορδανίαν κ. Ἡρακλῆς Ἀστεριάδης.

Αἱ ἐργασίαι ἤρχισαν μέ τό ψάλσιμον τοῦ «Χριστός Ἀνέστη» καί τούς πρώτους συντόμους λόγους τοῦ «ὡς εὖ παρέστητε» ὑπό τοῦ Προέδρου ἑκάστης οἰκογενείας καί μέ τήν ὀνομαστικήν ἀναφοράν εἰς ἕκαστον τῶν παρόντων.

Εὐθύς ἀμέσως ἔλαβε χώραν ἡ προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἔχουσα οὕτως: (βλ. ἡλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2010/04/20/782/ ).

Μετά ταῦτα ἡ παροῦσα Ἐκτελεστική Ἐπιτροπή ἐπεκύρωσε τά Πρακτικά τῆς προηγουμένης Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς, συνελθούσης εἰς τήν Μονήν τῆς Θεοτόκου τοῦ Ὄρους Fatga, τήν 15/7/2009, καί ἐνέκρινε τό πρόγραμμα ἐργασιῶν τῆς σημερινῆς αὐτῆς συναντήσεως.

Ἀκολούθως ἀνεγνώσθη Μήνυμα τοῦ Λατίνου Πατριάρχου εἰς Ἱεροσόλυμα, Μακαριωτάτου Φουάδ Τουάλ καί διεβιβάσθη προφορικῶς διά στόματος τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἀμαθοῦντος κ. Νικολάου καί Αἰδεσιμωτάτου π. Ἰωάννου Νικολάου Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυστοστόμου.

Οὗτος, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰρηνικήν Αὐτοῦ ἐπίσκεψιν, μετέφερε τήν διάθεσιν Αὐτοῦ, νά συνεχίσῃ νά ἐνισχύῃ ἐνεργῶς τό ΣΕΜΑ οἰκονομικῶς καί ἠθικῶς καί τήν πρόθεσιν Αὐτοῦ νά παραχωρήσῃ οἴκημα ἀπέναντι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, ὅταν τοῦτο ἐπισκευασθῇ, διά τήν στέγασιν τῶν ἐν Κύπρῳ Γραφείων τοῦ ΣΕΜΑ.

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν πρώτην Συνεδρίαν /1^st session, ἐγένετο ὑπό τοῦ Rev. Dr. Habib Badr, μέλους τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Εὐαγγελικῆς Οἰκογενείας καί Συντονιστοῦ τοῦ Τμήματος Task Force τοῦ ΣΕΜΑ, παρουσίασις, συντόμου μέν, περιεκτικῆς δέ καί ἀντικειμενικῆς ἐκθέσεως τοῦ ἐν λόγῳ Τμήματος Task Force περί τῆς παρούσης καταστάσεως τοῦ ΣΕΜΑ, ὅπως αὐτή ἐμφαίνεται εἰς τά ὄμματα τῶν χορηγῶν τοῦ Συμβουλίου εἰς ἐπιστολήν αὐτῶν πρός τήν Ἐκτελεστικήν Ἐπιτροπήν τοῦ ΣΕΜΑ ἀπό 27^ης Νοεμβρίου 2008.

Τόσον εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτήν, ὅσον καί εἰς τήν μελέτην, τήν ἀνατεθεῖσαν ὑπό τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς εἰς τό Task Force, ἐπισημαίνονται τρεῖς χῶροι, τρεῖς τομεῖς τοῦ ΣΕΜΑ, διά τούς ὁποίους ἐκφράζεται ζωηρά ἀνησυχία καί ἔντονον ἐνδιαφέρον δι’ ἀλλαγάς διοικητικάς, οἰκονομικάς καί ἄλλας, προκειμένου νά βελτιωθῇ ἡ εἰκών καί νά ἀναβαθμισθῇ ἡ ἀξιοπιστία τοῦ Συμβουλίου ὄχι μόνον ἔναντι τῶν partners/ χορηγῶν ἀλλά καί εὐρύτερον.

Οἱ χῶροι οὗτοι εἶναι:

1. Ὁ τῆς leadership/ἡγεσίας. Δέν ἔγιναν δηλαδή αἱ δραστικαί διοικητικαί ἀλλαγαί δι’ ἑλάττωσιν προσωπικοῦ καί τῶν ἐξόδων αὐτοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπειλῆται ἡ βιωσιμότης τοῦ Συμβουλίου.

2. Ὁ τῆς commitment/ownership, – δεσμεύσεως /ἰδιοκτησίας. Αἱ Ἐκκλησίαι μέλη δέν ἔδειξαν δείγματα ἀφωσιωμένης ἐνεργοῦς ἀναμείξεως αὐτῶν εἰς τήν ἀναβάθμισιν καί διάσωσιν τοῦ Συμβουλίου καί τήν οἰκονομικήν ὑποστήριξιν αὐτοῦ.

3. Ὁ χῶρος τῆς identity/ταυτότητος. Τό παρόν ὅραμα καί τά προγράμματα τοῦ Συμβουλίου ἐθεάθησαν εἰς τά ὄμματα τῶν partners/χορηγῶν ὡς μή ἀντανακλῶντα τήν βαθυτέραν ταυτότητα τοῦ Συμβουλίου ὡς παράγοντος οἰκουμενικῆς ζωῆς καί ἐργασίας εἰς τόν χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Διά τούς λόγους τούτους, παρά τάς ἀπολύσεις ὑπαλλήλων καί τήν ἀνάληψιν ἐξόδων διακινήσεως τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως Dr. Guirgis Ibrahim Saleh, προσωπικῶς ὑπ’ αὐτοῦ καί τήν ἀνάληψιν τῶν δαπανῶν συναντήσεων τοῦ ΣΕΜΑ ὑπό τῆς φιλοξενούσης τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ἑπομένως τήν σχετικήν ἀνακούφισιν τοῦ προϋπολογισμοῦ δαπανῶν, «τό Συμβούλιον», ἐδήλωσεν ὁ Συντονιστής/Coordinator Rev. Dr. Habib Badr, «εὑρίσκεται εἰς τήν ἀδήριτον ἀνάγκην τῆς ἀμέσου ἐξευρέσεως τοῦ ποσοῦ 300.000 $ διά τήν πληρωμήν καθυστερημένων μισθῶν τῶν ὑπαλλήλων τοῦ μηνός Μαρτίου 2010, διά τήν ἀποζημίωσιν τῶν part-timers ἀπολυθέντων ὑπαλλήλων ἄχρι τοῦ μηνός Ἰουνίου 2010 καί εἰς τήν ἀνάγκην ἀπολύσεως ἄλλων 15 ὑπαλλήλων αὐτοῦ καί εἰς τήν πρότασιν πρός τούς ἐναπομείναντας ὑψηλοβάθμους λειτουργούς /senior staff νά ἐξοικονομοῦν τά τῆς μισθοδοσίας καί συντηρήσεως αὐτῶν ἐκ χορηγουμένων αὐτοῖς χορηγιῶν διά τήν κάλυψιν δαπανῶν ἔργων /projects, τά ὁποῖα αὐτοί παρουσιάζουν».

Κατά τήν ἀπογευματικήν καί τελευταίαν συνεδρίαν/session τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπῃνέθη ἡ ὄντως ἀντικειμενική μελέτη καί ἐπιτυχής διάγνωσις τῆς χωλαινούσης καταστάσεως τοῦ ΣΕΜΑ καί τά προτεινόμενα μέτρα διά τήν θεραπείαν καί διάσωσιν ὑπό τοῦ Τμήματος Task Force, ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου ὅμως Οἰκογενείας ἐκρίθη ὡς ἔτι ἀναγκαιότερον ἡ πρότασις οἰκοιοθελοῦς θυσιαστικῆς παραιτήσεως τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ Συμβουλίου κ. Dr. Guirgis Ibrahim Saleh, προκειμένου νά ἀνοίξῃ ὁ χῶρος δι’ ἄλλας οὐσιαστικάς διοικητικάς ἀλλαγάς ἀναβαθμίσεως τοῦ Συμβουλίου.

Τῆς προτάσεως μή γενομένης δεκτῆς ὑπ’ αὐτοῦ, προετάθη ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκογενείας ἡ ἀδήριτος ἀνάγκη ἐπισπεύσεως συγκλήσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣΕΜΑ ἐντός τοῦ ἔτους 2010.

Μετά πολλήν συζήτησιν καί ἀνυποχώρητον στάσιν τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκογενείας, συνεφώνησαν μετ’ αὐτῆς πρῶτον μέν ἡ Εὐαγγελική Οἰκογένεια καί ἡ Καθολική, συνετάχθη δέ ἀκολούθως καί ἡ Προχαλκηδόνιος καί ὡρίσθη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἐκ τριῶν μελῶν ἐξ ἑκάστης Οἰκογενείας, συμφώνως πρός τάς διατάξεις τοῦ καταστατικοῦ τοῦ ΣΕΜΑ, ἵνα προετοιμάσῃ τά τῆς συγκλήσεως τῆς Γενικῆς ταύτης Συνελεύσεως οὐχί ἀργότερον τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2011, ἐν συνεννοήσει μετά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἡ ὁποία ἐδεσμεύθη νά ἀναλάβῃ τά τῆς φιλοξενίας αὐτῆς.

Ὅσον ἀφορᾷ τό ποσόν τῶν 350.000 $, τῶν ἀμέσως ἀπαιτουμένων, ἵνα καταβληθῶσι πρός συνέχισιν τῆς λειτουργίας τοῦ Συμβουλίου, ἀπεφασίσθη, ὅπως ἑκάστη οἰκογένεια καταβάλῃ τό ποσόν τῶν 75.000 $.

Διά τῶν ἀποφάσεων τούτων ἐν πάσῃ δυνατῇ συντομίᾳ ἅμα δέ καί ἀντικειμενικότητι ἐκτεθεισῶν, ἔληξε ἡ ἔκτακτος σύγκλησις τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας τήν 7^ην/20^ήν Ἀπριλίου 2010, τῇ προσκλήσει τοῦ Προέδρου τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκογενείας Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ὁ ὁποῖος καί κατά τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας φιλοφρόνως παρέθεσε τιμητικόν δεῖπνον εἰς πάντας τούς συμμετέχοντας εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν καί εἰς τόν Ἕλληνα Πρέσβυν κ. Ἡρακλέα Ἀστεριάδην.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_7_placeholder

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙ Τῌ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΘΕΜΕΛΙΟΥ ΛΙΘΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΙΣ QATAR

«Εὐφραίνου, ἀγάλλου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ γάρ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν καί ἀγάλλου Σιών…»

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται σήμερον ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, δηλονότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀνέτειλε ἡ δόξα τοῦ Κυρίου. Αὕτη ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλεν καί ἐν τῇ εὐλογημένῃ χώρᾳ τοῦ Qatar (ἤ μᾶλλον τῶν Κατάρων κατά τόν Ἡρόδοτον), τήν τελοῦσαν ὑπό τήν πεφωτισμένην ἡγεσίαν τοῦ Emir Αὐτῆς Sheikh Hamad bin Khalifa Al- Thani. Ἀνέτειλεν, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ σεσαρκωμένη δόξα τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐπί τῇ θεμελιώσει τοῦ ἀνοικοδομουμένου οἴκου πρός δοξολογίαν καί εὐχαριστίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαπητοί μου, τεθεμελίωται ἐπί τῆς ἀπείρου ἀγάπης καί φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπί μέν τῆς ἀγάπης, διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί. Ἐπί δέ τῆς φιλανθρωπίας διότι ὁ Θεός, τόσον ἠγάπησεν τόν ἄνθρωπον, ὥστε ἐξαπέστειλε τόν μονογενῆ Υἱόν Αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον, ἵνα ζήσωμεν δι’ Αὐτοῦ λέγει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὑπέρ νοῦν ὑπερέχουσαν ἀγάπην καί φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ Χριστοῦ εὐαγγελίζεται καί κηρύττει ἅπασα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τῶν τόπων τῆς Γεννήσεως τῆς Σταυρώσεως καί τῆς τριημέρου Ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό Εὐαγγέλιον ἤ, ἄν θέλετε, τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ μυστήριον ἀπερινόητον τοῖς ἀνθρώποις, γίνεται κατανοητόν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ὁ Θεός Λόγος Χριστός κατεπάτησε καί ἐνίκησε τόν θάνατον τῆς φθορᾶς. Ἐνίκησε, μέ ἄλλα λόγια τόν θάνατον τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φθορᾶς καί ἁμαρτίας, τόν θάνατον ὁ ὁποῖος προκαλεῖ τόν πόνον, τήν λύπην καί τόν στεναγμόν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ψυχήν.

Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ εἰς τόν τόπον τοῦ Γολγοθᾶ ἐφανέρωσεν εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους τήν ἀπάντησιν εἰς τό ὑπό τοῦ Πιλάτου τεθέν καί ὑπό πολλῶν ἐπαναλαμβανόμενον ἐρώτημα: «Καί τί ἐστιν ἀλήθεια;» «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», καί «τό φῶς τοῦ κόσμου». «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα, ἵνα δι’ ἐμοῦ σωθῇ ὁ κόσμος» λέγει ὁ Κύριος.

Εἰς δέ τό ἐρώτημα τοῦ νεαροῦ ἀνθρώπου, νομικοῦ τό ἐπάγγελμα, «τί ποιήσω, ἵνα σωθήσωμαι»; Ὁ Χριστός ἀπαντᾷ: «Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».

Τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ αἴρουσα, φέρουσα ἐπί τῶν ὤμων αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνει καί διατρανοῖ τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ ταυτοχρόνως δέ προσδοκῶσα ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Εἰς τήν πραγματικότητα τοῦ πανανθρωπίνου μυστηρίου τοῦ θανάτου, ἀγαπητοί μου, ἀπαντᾷ μέ ἁπλοῦν μέν πλήν σαφῆ καί ἀκριβῆ τρόπον ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ νά λαμπρυνθῶμεν, διότι εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Πάσχα τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἱστορικόν γεγονός, διά τοῦ ὁποίου ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μᾶς διεβίβασεν ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωήν καί ἐκ τῆς γῆς πρός τόν οὐρανόν.

Τήν μαρτυρίαν ταύτην, δηλονότι τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ προβάλλει καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα καλούμεθα νά γίνωμεν συμμάρτυρες και συγκοινωνοί τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Αὐτόν ἀκριβῶς τόν σκοπόν καί αὐτήν τήν ἀποστολήν ἔρχεται σήμερον νά ὑπηρετήσῃ καί νά διακονήσῃ ἡ σταυροαναστάσιμος Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, διά τῆς ἀνοικοδομήσεως νέου Οἴκου Κυρίου, ἐν τῷ εὐλογημένῳ τούτῳ τόπῳ τῆς παρεπιδημίας πάντων ἡμῶν.

Εὐγνωμονοῦμεν καί πάλιν εὐχαριστοῦμεν τόν Ἐξοχώτατον Ἐμίρην Sheikh Hamad bin Khalifa Αl-Thani, τάς ἁρμοδίους κυβερνητικάς ἀρχάς καί πάντας, ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους, οἱ ὁποῖοι συνέβαλον εἰς τήν ὑλοποίησιν τοῦ ἱεροῦ τούτου ἔργου, τῆς θεμελιώσεως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ πρός τιμήν τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Qatari καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Χριστός Ἀνέστη!».