Τήν 11^ην π.μ. ὥραν τῆς Παρασκευῆς, 5^ης/18^ης Νοεμβρίου 2022, Ἀποστολή διπλωματικῶν ἀντιπροσώπων πεντήκοντα περίπου Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον καί συνητήθη μετ’ ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων διά θέματα ἀφορῶντα τούς Χριστιανούς τῆς Ἁγίας Γῆς.

Τούς διακεκριμμένους διπλωμάτας τούτους, ἐν οἷς καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Βλιώρας, ὁ Πρόξενος τῆς Σουηδίας, ὁ Πρόξενος τῆς Γαλλίας, ἡ Πρόξενος τῆς Ἀγγλίας κ.ἄ προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἀγγλιστί:

Welcome to the Diplomatic Corps at the Imperial Hotel

H.B.  Theophilos III

18 November

Your Excellencies, Respected Members of the Diplomatic Corps,

Your Eminences,

Your Graces,

We welcome you to this gathering at the Patriarchate, and we wish once again to express our deep appreciation to you for the unfailing attention chat you give to our concerns and challenges here.

As you are fully aware, essential to our mission as the Churches and Christian Communities of the Holy Land is to ensure the Christian character of Jerusalem and the Holy Land. The responsibility of serving and stewarding our properties and the Holy Places has been laid on our shoulders, and we take this responsibility most seriously. As we are more and more the target of radical groups in our society, we rely on the help and support of diplomatic, government, and Church agencies to help us in this mission.

It Is of vital importance to maintain the historic Status Quo. The Status Quo is the principal historic guarantee, acknowledged by all, that ensures the well-being of the Churches and the Christian communities of the Holy Land. The Status Quo also guarantees the protection of the Holy Places that are the common heritage of the three Abrahamic faiths.

So, we are grateful for your presence here, and we welcome this conversation.

We would now like to invite our colleagues among the bishops to say a few words.

Ἕκαστος δέ Ἀρχηγός Ἐκκλησίας ἤ ἐκπρόσωπος Ἀρχηγοῦ Ἐκκλησίας προσεφώνησε εὐχαριστῶν διά τήν συνάντησιν καί ἐνημέρωσε περί τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν οἱ Χριστιανοί.

Ἐπί τῶν προβλημάτων τούτων ὡμίλησεν καί ὁ κ. Austin Tiffany τοῦ Ἱδρύματος ICHΟS.

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τούς διπλωματικούς ἀντιπροσώπους τούτους παρετέθη γεῦμα ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί τῶν Tοπικῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τό παρά τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ ξενοδοχεῖον Ιmperial, μετά δέ τό γεῦμα τοῦτο οὗτοι περιώδευσαν τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών, ἔνθα ἔλαβε χώραν ὁ Μυστικός Δεῖπνος, ἡ Πεντηκοστή καί ἔνθα στεγάζεται ἡ Πατριαρχική Σχολή καί τά Κοιμητήρια τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων ἀπό 13^ου αἰῶνος καί ἐνημερώθησαν περί τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἀκραίων στοιχείων εἰς τούς Ἱερούς Τόπους τούτους.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπεσφράγισε τήν συνάντησιν, λέγων ὅτι οἱ Χριστιανοί δέν ἀποθαρρυνόμεθα ἀπό τάς προκλήσεις τῶν ἀκραίων στοιχείων, καθ’ ὅτι ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τήν βεβαιοτέραν καί σταθεροτέραν ἐγγύησιν σταθερότητος τῆς διατηρήσεως  τοῦ Καθεστῶτος (Status Quo) τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν μεσημβρίαν τῆς Πέμπτης, 4^ης/17^ης Νοεμβρίου 2022, οἱ Ἀρχηγοί τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων ἐδέχθησαν εἰς δεξίωσιν καί γεῦμα εἰς ξενῶνα τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα, τῆς ὁποίας ἡγεῖται ὁ Σεβασμιώτατος Χασάμ Ναούμ τήν Πρόεδρον τῆς Οὑγγαρίας ἐξοχωτάτην κ. Katalin Novák, συνοδευομένην ὑπό τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀμύνης καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Οὐγγαρίας εἰς Ραμάλλαν κ. Csaba Rada.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην προσεφώνησεν ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί:

Madame President,

Mr Ambassador,

Your Eminences,

Your Graces,

Ladies and Gentlemen,

We welcome you warmly to the Holy City of Jerusalem and to our Patriarchate, and we wish to express our appreciation for your visit. Your presence here is a powerful and important sign of your recognition of and interest in the challenges that the Christian presence and the Churches are facing here.

We are thankful for the long-standing and good relationship between the Government of Hungary and our Patriarchate. We are especially grateful for the significant contribution that the Government of Hungary made to the restoration of the Church of the Holy Sepulchre, and we are also aware of the further help that the Government has made to another project under the sponsorship of the Franciscans in Cana of Galilee.

We are also appreciative of the ongoing concern that the Government of Hungary has for the well-being of the Christian presence in the Holy Land and in the broader region of the Middle East. All this practical and moral support means so much to the Christian community and to the leaders of the Churches, and we cannot emphasise too much the value that we place on this relationship between the Government and the people of Hungary and the Holy Land.

Our role as the Churches and Christian communities of the Holy Land is to serve and protect the Holy Places, among them the principal sites of the Church of the Nativity, which contains within it the site of the birth of our Lord Jesus Christ, and the Church of the Resurrection, where the sites of the crucifixion and the resurrection are venerated. Our mission in the service of the Holy Places is to ensure the integrity of the religious character of the Holy Land in general, and the Christian character of this region in particular.

Recent years and recent events have seen a new and deeper unity of purpose as the Heads of the Churches have worked together. We are united in this common mission. In this regard, it is significant that we are meeting today here are Saint George’s, the home of the Anglican Archbishop, and we would like to take this opportunity to thank our brother, Archbishop Hosam, both for his hospitality and for his leadership.

As Heads of the Churches, we are doing our best at every level to help Christians remain in the Holy Land, and we are also making every effort to welcome pilgrims, who are once again flocking to the Holy Land in increasing numbers as we move into a post-pandemic world. Both those who live here as well as those who come here on pilgrimage, are close to our hearts, and as Church leaders we never forget the importance of this pastoral and spiritual mission.

We wish you success in your mission here, and we welcome you as a pilgrim. MAY God bless you as you move about the Holy Land, and as you carry out the duties of your high office on behalf of the people of Hungary.

As a token of our deep appreciation for the commitment of the Government of Hungary to the Holy Land and for all that you are doing here, on behalf of our colleagues and brothers, we wish to invest you with the Cross of the Holy Sepulchre.

Thank you.

Ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τῇ Προέδρῳ ἐπιστήθιον σταυρόν καί οἱ λοιποί Ἀρχηγοί ὁμοίως ἐπέδωσαν τά δῶρα αὐτῶν.

Ἡ ἐξοχώτατος Πρόεδρος ηὐχαρίστησεν ἐπί τῇ γενομένῃ αὐτῇ τιμῇ καί ὑπεσχέθη ὅτι τό ἐνδιαφέρον τῆς χώρας της διά τούς Χριστιανούς τῆς Ἁγίας Γῆς θά συνεχίσῃ νά ἐκδηλώνηται.

Τόν Πανάγιον Τάφον θά ἐπισκεφθῇ ἡ Πρόεδρος τό Σάββατον 6^ην/19^ην Νοεμβρίου 2022 εἰς ἰδιωτικήν ἐπίσκεψιν αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 3^ην/ 16^ην Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς Λύδδαν, ἔνθα ὁ ἱερός αὐτοῦ ναός καί ὁ τάφος αὐτοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει οὐχί τήν μνήμην τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς Ρώμην ἐπί Διοκλητιανοῦ, ἀλλά τήν μνήμην τῆς μετακομιδῆς, ἤτοι μεταφορᾶς τοῦ σκηνώματος αὐτοῦ ἐκ τῆς Ρώμης, συμφώνως πρός ἐντολήν αὐτοῦ πρό τοῦ μαρτυρίου του εἰς τόν ὑπηρέτην του εἰς Λύδδαν, πόλιν τῆς καταγωγῆς τῆς μητρός αὐτοῦ.

Τό ἱερόν λείψανον ὄντως μετηνέχθη καί ἐτάφη εἰς Λύδδαν. Ἐπί τοῦ τάφου δέ τοῦ ἁγίου, ὅτε ἐν τῷ μεταξύ ἐπέλαμψεν ἡ εὐσέβεια, ἡ Ἁγία Ἑλένη ἤγειρε περικαλλῆ Ναόν καί ἐγένοντο τά Ἐγκαίνια αὐτοῦ. Τήν ἑορτήν τῆς μετακομιδῆς τοῦ λειψάνου καί τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ εἰς Λύδδαν ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν σήμερον, 3^ην Νοεμβρίου, ἐν ᾧ τό μαρτύριον αὐτοῦ ἑορτάζει τήν 23^ην Ἀπριλίου.

Τῆς ἑορτῆς πρός τιμήν τοῦ γεγονότος τούτου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, πολλῶν ἱερέων,  τοῦ Γέροντος Καμαράση, Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἱερωνύμου καί Νήφωνος, π. Ἀρτεμίου, π. Ἀνδρέου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς ἐν Λύδδῃ Ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Πρεσβείας τῆς Ἑλλάδος εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Παναγιώτου Μητροπούλου καί τῆς ἐκπροσώπου τῆς Κυπριακῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Λουΐζας Βαράκλα  καί τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Πρεσβείας τῆς Γεωργίας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Λάσα  τῶν Προσκόπων καί τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Φραγκισκανῶν, Ἀγγλικανῶν καί Λατίνων, καί προσευχομένου ἀθρόου ἐκκλησιάσματος εἰς τόν τάφον αὐτοῦ, προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας καί ἐντοπίων ἐκ Γαλιλαίας καί τῶν κατεχομένων περιοχῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου», (Ψαλμ. 42,3), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ εὐφρόσυνος ἑορτή τῆς μνήμης τῶν Ἐγκαινίων τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ πόλει ὑμῶν Λύδδῃ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξολογήσωμεν τόν Ἅγιον Θεόν, τόν δοξάσαντα καί θαυμαστώσαντα τόν μεγαλομάρτυρα Αὐτοῦ.

Ὁ Γεώργιος, γαλουχηθείς μέ τάς ἠθικάς ἀρετάς καί τάς ἀξίας τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς αὐτοῦ, τόν Καππαδόκην Πατέρα αὐτοῦ καί τήν ἐκ Παλαιστίνης Μητέρα αὐτοῦ, «πρός πολέμους γέγονεν ἐπιτηδειότατος καί λαμπρότατος» κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ. Διό καί προήχθη ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ εἰς ἀνώτατα ἀξιώματα τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ.

Ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ Γεώργιος, ἐμπνεόμενος, τόσον ἀπό τούς Δαυϊτικούς λόγους: «ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου», ὅσον καί ἀπό τό Κυριακόν παράγγελμα: «μή φοβῆσθε ἀπό τῶν ἀποκτενόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10,28), παρουσιασθείς ἐνώπιον τοῦ Διοκλητιανοῦ, μετά παρρησίας ἐκήρυξε τό μυστήριον τῆς θείας εὐσεβείας, εἰπών ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί Υἱός τοῦ Θεοῦ. Τήν ὁμολογίαν ταύτην, τῆς χριστιανικῆς δηλονότι πίστεως αὐτοῦ, ἐπεσφράγισε διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου.

Ὁ μαρτυρικός δέ θάνατος τοῦ Γεωργίου κατέστησεν αὐτόν γνωστόν εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην, ἔνθα μυριάδες ἀνθρώπων φέρουσι τιμητικῶς τό ὄνομα αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός καί πλειάς ναῶν ἀνηγέρθησαν εἰς μνήμην αὐτοῦ ἀφ’ ἑτέρου. Μεταξύ δέ τῶν φερωνύμων ναῶν τοῦ ἐνδόξου Γεωργίου, διακρίνεται ὁ παρών ἐν τῇ ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει Λύδδῃ, ἀνεγερθείς ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Ἁγίου θεοστέπτου καί μεγάλου βασιλέως Κωνσταντίνου, ἔνθα μετεφέρθησαν καί ἐναπετέθησαν τά ἱερά αὐτοῦ λείψανα.

Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό θεάρεστον γεγονός τῶν Ἐγκαινίων, δηλονότι τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὡς καί τήν κατάθεσιν ἐν αὐτῷ τῶν ἁγίων λειψάνων αὐτοῦ ἑορτάζομεν πανηγυρικῶς σήμερον. Ἀξιοσημείωτον ὅτι τά ἐγκαίνια ναοῦ τοῦ οἴκου λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀφοροῦν εἰς τόν ἐν Χριστῷ ἐγκαινισμόν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ γενομένου διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ Ἱεροῦ βαπτίσματος, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός. Ὁ γάρ Ναός τοῦ Θεοῦ Ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς» (Α΄ Κορ. 3,16-17)· «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ, καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;» (Α΄ Κορ. 6,19).  «Ἐγκαινίζεσθε καί τόν παλαιόν ἄνθρωπον ἀπορρίψαντες, ἐν καινότητι ζωῆς πολιτεύεσθε», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ὁ Θεός, δηλαδή τό Ἅγιον Πνεῦμα, δέν κατοικεῖ εἰς χειροποιήτους Ναούς, ἀλλ’εἰς αὐτό τό ἀνθρώπινον σῶμα, ἔνθα ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου. Ἄς ἀκούσωμεν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Ἀποστόλου Λουκᾶ λέγοντος εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «Σολομών δέ ᾠκοδόμησεν αὐτῷ οἶκον.  ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕψιστος ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, καθώς ὁ προφήτης λέγει·  ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δέ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι, λέγει Κύριος, ἢ τίς τόπος τῆς καταπαύσεώς μου;  οὐχί ἡ χείρ μου ἐποίησε ταῦτα πάντα;», (Πράξ. 7, 47-50).

Ἐξ ἄλλου, ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολήν αὐτοῦ, προσεύχεται, ἵνα ὁ Χριστός κατοικήσῃ διά τῆς πίστεως εἰς τάς καρδίας αὐτῶν. «Τούτου χάριν κάμπτω τά γόνατά μου πρός τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα δώῃ ὑμῖν… κραταιωθῆναι διά τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον, κατοικῆσαι τόν Χριστόν διά τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν», (Ἐφ. 3,14-17).

Τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατῴκει ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ Γεωργίου καί ἐλάμπρυνε τήν διάνοιαν αὐτοῦ, ἀλλά καί ἀνεκαίνιζε τά ἔγκατα αὐτοῦ, κατά τό παράδειγμα τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ λέγοντος: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου», (Ψαλμ. 50,12).

Ἔχων ἐν ἑαυτῷ τήν πληρότητα τῆς πίστεως καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ γενναῖος Γεώργιος ἐπ’ οὐδενί ἐδίστασεν, ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ καί πάσης τῆς Βουλῆς, ἑαυτόν Χριστιανόν κηρῦξαι καί ὑποστῆναι τόν μαρτυρικόν θάνατον αὐτοῦ ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ: «ἐνίκα γάρ ὁ πόθος  [τοῦ ἀοιδίμου Γεωργίου τήν ἀνθρωπίνην ] φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Τόν σήμερον τιμώμενον ἐν τοῖς Ἐγκαινίοις τοῦ φερωνύμου Ναοῦ, Γεώργιον τόν ἀθλοφόρον παρακαλέσωμεν, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου καί Μητρός τοῦ Θεοῦ τύχωμεν κάι ἡμεῖς τοῦ ἐγκαινισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν. Ἀμήν καί ἔτη πολλά».

Ἠκολούθησε δεξίωσις καί παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου π. Μαρκέλλου καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν μεσημβρίαν τῆς Κυριακῆς, 31^ης Ὀκτωβρίου/ 13^ης Νοεμβρίου 2022, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπραγματοποίησε ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἀραβόφωνον ἡμῶν Ἑλληνορθόδοξον Κοινότητα τῆς πόλεως τῆς Μπετζάλλας.

Κατ’ ἀρχάς ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό παρά τό ἡγουμενεῖον τῆς Μονῆς κτίριον, τό ὁποῖον εἰς τό παρελθόν ἐχρησιμοποιεῖτο ὡς Δημοτικόν Σχολεῖον καί νῦν ἀνεκαινίσθη τῇ χορηγίᾳ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, διά νά λειτουργήσῃ ὡς παιδικός σταθμός καί ὡς χῶρος τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό εἰς γῆν ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου ἐν Μπετζάλλᾳ ἀρξάμενον καί συνεχιζόμενον λίαν σημαντικόν στεγαστικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου, τό ὁποῖον θά στεγάσῃ 450 οἰκογενείας ἐν συνεργασίᾳ μετά τῆς Τζαμαΐγιε / Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Μπετζάλλας καί τό ὁποῖον προσφέρει ἀνακουφιστικάς στεγαστικάς δυνατότητας εἰς τό ποίμνιον τῆς Μπετζάλλας καί ἔθεσεν εἰς αὐτό τόν θεμέλιον λίθον παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Ἀνωτάτης Παλαιστινιακῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς κ. Ράμζη Χούρη καί ἄλλων ἐκπροσώπων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί τῶν Ἱερέων αὐτῆς π. Γιοῦσεφ, π. Παύλου καί π. Ἠλία.

Ὁ Μακαριώτατος  ὑπεγράμμισε τήν προσφοράν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ποίμνιον διά τό ἔργον τούτου εἰς τήν κάτωθι προσφώνησιν Αὐτοῦ: (ἀναρτηθήσεται προσεχῶς).

Τήν σημασίαν τοῦ ἔργου τούτου ὑπεγράμμισεν καί ὁ κ. Ράμζη Χούρη, χαιρετίζων ἐξ ὀνόματος τοῦ Προέδρου τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Ἀμποῦ Μάζεν, διά τήν δημιουργίαν τοῦ στεγαστικοῦ ἔργου εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων / Μπεϊτ-Σαχούρ, διά τό παρόν ἔργον καί διά τό ὅσον οὔπω παρόμοιον στεγαστικόν ἔργον δημιουργηθησόμενον εἰς Βηθλεέμ.

Ἀπενεμήθησαν τιμητικαί διακρίσεις-πλακέτται εἰς τόν Μακαριώτατον, τόν κ. Ράμζη Χούρη καί ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι συνετέλεσαν εἰς τήν εὐόδωσιν τοῦ ἔργου τούτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 29^ην Ὀκτωβρίου / 11^ην Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μέ μετάθεσιν ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, τόν κείμενον εἰς τό κέντρον τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῆς Νεαπόλεως καί χρησιμοποιούμενον ὑπό τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος αὐτῆς, διά τάς λατρευτικάς ἀνάγκας αὐτῆς.

Τῆς θείας Λειτουργίας πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Κοινότητος ταύτης Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου, τοῦ Ἀραβοφώνου Ἱερέως ἐκ Ναζαρέτ Πρεσβυτέρου π. Λαζάρου, ψαλλόντων ἀραβιστί τῶν ἱεροψαλτῶν τῆς ἐνορίας ταύτης καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ τῶν μελῶν τῆς Κοινότητος ταύτης.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ:

«Ἡ μνήμη σου, ἔνδοξε Μάρτυς Δημήτριε, ἐφαίδρυνε σήμερον τήν ἐκκλησίαν Χριστοῦ· καί πάντας συνήγαγεν ᾄσμασιν ἐπαξίως, εὐφημεῖν σε θεόφρον ὡς ὄντως στρατιώτην καί ἐχθρῶν καθαιρέτην· διό ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς ρῦσαι ἡμᾶς πειρασμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Ναῷ, ἐν τῷ ἱστορικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Νεαπόλεως, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ θαυματουργός καί μυροβλύτης Δημήτριος κατήγετο ἐκ τῆς τῶν Θεσσαλονικέων πόλεως καί διεκρίνετο διά τήν εὐσέβειαν αὐτοῦ καί τήν εἰς Χριστόν ἀγάπην του. Ὁ ἔνθεος ζῆλος αὐτοῦ τόν ἀνέδειξεν ὄχι μόνον μαθητήν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί διδάσκαλον σοφώτατον τῆς Χριστιανικῆς καί σωτηριώδους πίστεως. Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἀπέδειξεν ὁ μαρτυρικός θάνατος αὐτοῦ, τόν ὁποῖον ὑπέστη ὑπό τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων, Διοκλητιανοῦ καί τοῦ Μαξιμιανοῦ κατά τόν 3^ον μ.Χ. αἰῶνα.

Τό ἀξίωμα τοῦ διδασκάλου τοῦ Δημητρίου τονίζεται ἰδιαιτέρως ὑπό τοῦ Ἁγίου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖ τόν Δημήτριον «τό μέγα τῆς Οἰκουμένης θαῦμα, τό μέγα τῆς Ἐκκλησίας ὡράϊσμα, … ὁ θαυματουργός καί μυροβλύτης Δημήτριος».

Ὄντως ὁ Δημήτριος κατήγετο ἐξ ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας τῆς Θεσσαλονίκης, ἐκ τῆς ὁποίας ἔλαβεν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας χριστιανικήν διαπαιδαγώγησιν, ἡ ὁποία τόν ἀνέδειξε διδάσκαλον τῆς κατά Θεόν εὐσεβείας. Τήν θείαν ταύτην εὐσέβειαν, τήν ὁποίαν ἔκαμε τρόπον ζωῆς, ἀντλοῦσε ἐκ τῆς ἐπισταμένης μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀκούων εἰς τούς προσευχητικούς λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ:  «Χρηστότητα καί παιδείαν καί γνῶσιν δίδαξόν με, ὅτι ταῖς ἐντολαῖς σου ἐπίστευσα», (Ψαλμ. 118-66) καί ἁπλούστερον: δίδαξόν με τόν κοινόν νοῦν καί τήν ἐπιστήμην (διά νά διακρίνω τό καλόν ἀπό τό κακόν, τοὐτέστιν, δός μοι τήν χρηστότητα, ἱκανότητα τῆς γνώσεως καί διακρίσεως. Πρός τοῦτο προτρέπει τούς γονεῖς ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν, ἀλλ’ ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», (Ἐφεσ. 6,4).

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐπεδείκνυε ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά τήν ἐν Χριστῷ παιδείαν τῶν νέων. Διό καί εἶχε σχηματίσει κύκλον νέων, ἀσχολουμένων περί τήν μελέτην καί ἑρμηνείαν τῶν ἁγίων Γραφῶν. Μεταξύ δέ τῶν νέων συγκατελέγετο καί ὁ συμμάρτυς γενόμενος αὐτοῦ Νέστωρ, ὁ ὁποῖος πρίν μονομαχήσῃ με τόν παλαμναῖον [=φονέα] Λυαῖον ᾐτήσατο τήν εὐχήν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Δημητρίου: «Ἐλθών λοιπόν ἐν τῷ σταδίῳ, θεωροῦντος τοῦ Μαξιμιανοῦ, καί εἰπών «ὁ Θεός Δημητρίου βοήθει μοι» ἀνῄρεσε [=ἐθανάτωσε] τόν ἀλαζόνα Λυαῖον. Καί ἀμέσως ὁ Μαξιμιανός τόν μέν ἅγιον Δημήτριον προσέταξε λόγχαις τρωθῆναι, ὡς αἴτιον τῆς σφαγῆς τοῦ Λυαίου· τόν δέ ἅγιον Νέστορα τῷ ἰδίῳ ξίφει ἀναιρεθῆναι» κατά τόν Συναξαριστήν [= βιογράφον ] αὐτοῦ.

Τό μαρτύριον ἀμφοτέρων τῶν ἁγίων Δημητρίου καί Νέστορος δηλονότι διατυπώνει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος».

Ὁ ἅγιος Δημήτριος κατέστη ὄχι μόνον ὁ πολιοῦχος ἅγιος τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλά ὁ ἅγιος τῆς Οἰκουμένης, καί τοῦτο διότι διά τοῦ κηρύγματος καί μαρτυρικοῦ ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ θανάτου αὐτοῦ κατετρόπωσε, κατενίκησε πράξει τε καί θεωρίᾳ τά ἔθνη, δηλαδή τήν θρησκείαν τῶν εἰδωλολατρῶν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Μάρτυς Δημήτριος ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16), ἐγένετο φῶς ἐν τῷ σκότει τῆς εἰδωλομανίας τοῦ κόσμου τῆς ἐποχῆς του. Ἰδού διά τί ὁ ὑμνῳδός του λέγει: «Μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος, κατεπολέμησας ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον, [τοὐτέστιν τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου], (Πρβλ. Ἐφεσ. 6,12)· πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων ἐν αὐτῷ κατήργησας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει εὐσεβείας ἀλείπτης».

Διά τῆς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πεφωτισμένης προσωπικότητος αὐτοῦ, ὁ πλήρης χάριτος Δημήτριος, συνέβαλε εἰς τήν κατάργησιν τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου, γενόμενος οὕτως «ἀλείπτης», τοὐτέστιν παιδαγωγός τῶν πιστευόντων εἰς τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, εἰς τό μυστήριον δηλονότι τῆς θείας Οἰκονομίας τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καταξιωμένος «τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας καί τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀφθαρσίας», ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐκήρυττε τήν ἀλήθειαν, διδάσκων καί λέγων διά στόματος τοῦ θείου Παύλου ὅτι: «ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται», (Α΄ Τιμ. 6,16). Καί ἁπλούστερον: ὁ Θεός ὁ ὁποῖος ἔχει ζωήν ἀθάνατον καί ἀΐδιον κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τό ὁποῖον δέν ἠμπορεῖ κανεῖς νά πλησιάσῃ καί τόν ὁποῖον Θεόν δέν εἶχε ἴδει κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους, οὐδέ δύναται νά Τόν ἰδῇ. «Εἰ τό κατοικητήριον ἀπρόσιτον, πόσον μᾶλλον ὁ οἰκῶν αὐτό», λέγει ὁ Ζιγαβηνός.

Τήν μαρτυρίαν ταύτην «τοῦ ἀληθινοῦ καί ἀπροσίτου φωτός τοῦ Χριστοῦ» κηρύττει καί καταγγέλλει τό ἄφθαρτον μύρον ἀναβλύζον ἱερόν αὐτοῦ λείψανον, τό φυλασσόμενον καί τιμώμενον ἐν τῷ μεγαλοπρεπεῖ φερωνύμῳ αὐτοῦ ναῷ εἰς Θεσσαλονίκην.

Τόν μεγαλομάρτυρα τοῦτον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καί τόν διδάσκαλον καί ἀλείπτην τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, τόν  Μυροβλήτην Δημήτριον, παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς, οἱ τιμῶντες τήν μνήμην αὐτοῦ, καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Μάρτυς Χριστοῦ Δημήτριε, ὡς ποτέ τοῦ Λυαίου, τήν ὀφρύν καί τήν ἔπαρσιν, καί τό ἵππειον θράσος, καθεῖλες χάριτι θείᾳ, τόν γενναῖον κρατύνας, ἐν τῷ σταδίῳ Νέστορα, τοῦ Σταυροῦ τῇ δυνάμει, οὕτω κἀμέ, ταῖς εὐχαῖς σου κράτυνον Ἀθλοφόρε, κατά δαιμόνων πάντοτε, καί παθῶν ψυχοφθόρων», Ἀμήν. Ἐτη πολλά.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπηκολούθησε δεξίωσις καί τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 23^ην Ὀκτωβρίου /  5^ην Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου  Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, οὖσα Θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου, καθ’ ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἦτο ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται  ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος κατεστάθη ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἐπίσκοπος αὐτῆς, ὅτι οὗτος διηύθυνε τήν Α’ Ἀποστολικήν Σύνοδον τῶν Ἱεροσολύμων, τό ἔτος 49 μ.Χ., ὅτι ἤνοιξε τάς πύλας τῆς Ἐκκλησίας πρός τά ἔθνη καί ὅτι ἄφησεν ὡς παρακαταθήκην εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν εἰς Καινήν Διαθήκην Καθολικήν ἐπιστολήν αὐτοῦ καί τό μαρτύριον αὐτοῦ, καθ’ ὅ, τι ὡμολόγησε τόν Ἰησοῦν ὡς Χριστόν καί διά τοῦτο ἐκρημνίσθη ὑπό τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τό ἔτος 62 μ.Χ.

Διά τήν μνήμην αὐτοῦ ἐτελέσθη εἰς τόν Καθεδρικόν αὐτοῦ Ναόν, τόν μεταξύ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί  τοῦ Πατριαρχείου Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας, εἰς τόν ὁποῖον προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος  καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξε καί πάλιν ἡ Α.Θ.Μ. , συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ἀντωνίου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ, Πρεσβυτέρων π. Χαραλάμπους Μπαντούρ, π. Γεωργίου Μπαράμκη καί ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί βοηθούντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών δεξιά ἑλληνιστί  καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί ἐν προσευχῇ πολλῶν πιστῶν ἐκ τῶν μελῶν τῆς ἐνορίας τοῦ ἁγίου Ἰακώβου καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐν τῇ πυρίνῃ αἴγλῃ τοῦ θείου Πνεύματος φωτισθείς, τῆς εὐσεβείας ὤφθης θεῖος ζηλωτής, Ἀδελφόθεε Ἰάκωβε· ὅθεν καί στολήν σε νομικῆς ἱερωσύνης, ὡς Ἀαρών τό πάλαι τιμιωτέραν ἐνέδυσεν ὁ δι’ οἶκτον εἰς ἀδελφότητα δεξάμενος. Αὐτόν ἱκέτευε, Ἀποστόλων ἔνδοξε, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, τά πλήθη τῶν εὐσεβούντων, ἵνα χαρμονικῶς καί εὐχαριστιακῶς τελέσωμεν τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Θεαδέλφου καί μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰακώβου τοῦ δικαίου, τοῦ γενομένου πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἁγίας τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας.

Ὄντως ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἀνεδείχθη τῇ φωτιστικῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ζηλωτής τῆς εὐσεβείας, τοὐτέστιν πιστός μαθητής τοῦ Χριστοῦ καί κῆρυξ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τοῦ μυστηρίου τῆς ὑπό τῶν προφητῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, προκαταγγελθείσης ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Τοῦτο καταδεικνύει περίτρανα ἡ Καθολική αὐτοῦ ἐπιστολή, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνεν ἐξ Ἱεροσολύμων πρός τάς δώδεκα φυλάς τάς ἐν τῇ διασπορᾷ, δηλονότι πρός τούς ἀνά τά ἔθνη εὑρισκομένους ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανούς, κατά τήν ἰδίαν αὐτοῦ μαρτυρίαν γράφων: «Ἰάκωβος  Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ταῖς δώδεκα φυλαῖς ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ χαίρειν»,  (Ἰακ. 1,1).

Σκοπόν δέ τῆς ἐπιστολῆς ταύτης τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου ἀποτελεῖ ἡ παραμυθία τῶν πασχόντων ἐκ ποικίλων δοκιμασιῶν καί ὁ ἔλεγχος τῶν παρεισδυσασῶν καταχρήσεων, ἡ ἐπανόρθωσις ἐκ τῶν παρεκτροπῶν καί ἡ  «ὑποτύπωσις τῶν ὑγιαινόντων λόγων», (Β΄ Τιμ. 1,13) τοῦ Χριστιανικοῦ κηρύγματος καί τῆς σωζούσης ἀληθινῆς πίστεως, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἄνωθεν σοφίαν. «Ἡ δέ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μέν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καί ἀνυπόκριτος», (Ἰακ. 3,17).  [Καί ἀναλυτικώτερον, ἡ σοφία δέ πού δίδεται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τόν Θεόν, πρῶτον μεν εἶναι καθαρά ἀπό κάθε μολυσμένον ἑλατήριον, ἔπειτα δέ εἶναι εἰρηνική, ἐπιεικής καί συμπαθής εἰς τήν ἄγνοιαν καί ἀτέλειαν τῶν ἄλλων, πρόθυμος εἰς τό νά ὑπακούῃ καί ἐλευθέρα ἀπό πείσματα, γεμάτη ἀπό εὐσπλαγχνίαν καί  ἀπό ἀγαθά ἔργα, ἐλεύθερα ἀπό τούς δισταγμούς τῆς ἀμφιβολίας καί ξένη πρός τήν ὑποκρισίαν].

Κατά τόν ἑρμηνευτήν Οἰκουμένιον, «ἡ ἄνωθεν ἁγνή σοφία», (Πρβλ. Ἰάκ. 3,17) εἶναι καθαρά καί ἀρρύπαρος, μηδενός τῶν σαρκικῶν ἀντεχομένη», ἐπ’ οὐδενί ἀνεχομένη τό φρόνημα τῆς σαρκός, διότι τελεῖ ὑπό τό φῶς τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τοῦ ὁπόίου καθίσταται καθαρά ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου. Διά τοῦτο ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπικαλεῖται τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς λέγων: «Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω… πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» (Πρβλ. Ἰακ. 5,13).

Εἰς ἐπιβεβαίωσιν τούτου ἀναφέρει τό παράδειγμα τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ λέγων: «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι, καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ·  καί πάλιν προσηύξατο, καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», (Ἰακ. 5, 17-18).

Εἰς τόν βασιλέα Σολομῶντα λέγει Κύριος: «ἤκουσα τῆς φωνῆς τῆς προσευχῆς σου καί τῆς δεήσεώς σου, ἧς ἐδεήθης ἐνώπιόν μου· πεποίηκά σοι κατά πᾶσαν τήν προσευχήν σου, ἡγίακα τόν οἶκον τοῦτον, ὃν ᾠκοδόμησας τοῦ θέσθαι τό ὄνομά μου ἐκεῖ εἰς τόν αἰῶνα, καί ἔσονται οἱ ὀφθαλμοί μου ἐκεῖ καί ἡ καρδία μου πάσας τάς ἡμέρας», (Γ΄ Βασιλ. 9,3).

«ἐν τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει μετά εὐχαριστίας τά αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρός τόν Θεόν», (Φιλιπ.  4,6), παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος. Αὐτός δέ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὑποδείξας καί τόν τρόπον τῆς προσευχῆς λέγει: «πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε», (Ματθ. 21,22).

Αὐτός δέ οὗτος ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος διά τήν ὑπερβολήν τῆς δικαιοσύνης ἐκαλεῖτο «ὁ Δίκαιος», εἶχε ἀπεσκληρυμμένα «τά γόνατα αὐτοῦ δίκην καμήλου», διότι ἀδιαλείπτως προσηύχετο γονυπετής «προσκυνῶν τῷ Θεῷ καί αἰτούμενος ἄφεσιν τῷ λαῷ».

Μεστός ὤν δικαιοσύνης καί ἀγαθωσύνης, ὁ κατά σάρκα συγγενής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο πρῶτος ἐπίσκοπος ἐν Ἱεροσολύμοις παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί πρῶτος τήν θείαν Λειτουργίαν ἔγραψε. Κατά δέ τήν Σύνοδον τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πρεσβυτέρων εἰς Ἱερουσαλήμ (Πράξ. 15,6) ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἀναγνωρίζεται ὡς κατέχων ἡγετικήν θέσιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.  Τήν Ἱερατικήν  αὐτοῦ διακονίαν καί τό ἐξέχον Ἀποστολικόν αὐτοῦ ἀξίωμα ἐπεσφράγισε μέ τό μαρτυρικόν αἷμα τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ὅτε τοῦ ἐζητήθη κατά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα, ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν του περί τοῦ Ἰησοῦ καί ὡμολόγησεν ὅτι  οὗτος ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν του, ὁ θεῖος Παῦλος καλεῖ τόν δίκαιον Ἰάκωβον «στῦλον» τῆς Ἐκκλησίας, (Γαλ. 2,9). Καί τοῦτο ἕνεκεν τοῦ ἡγετικοῦ κύρους τοῦ Ἰακώβου καί τῆς πνευματικῆς αὐθεντίας τῆς ἑρμηνείας τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῇ βάσει τῆς ὁποίας ὠργανώθη ἡ ἐκκλησιαστική Χριστιανική Κοινότης ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί δή ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἀξιοσημείωτον ἐν προκειμένῳ ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὀνομάζει ἑαυτόν δοῦλον Χριστοῦ: «ὁ γάρ ἐν Κυρίῳ κληθείς δοῦλος ἀπελεύθερος Κυρίου ἐστίν· ὁμοίως καί ὁ ἐλεύθερος κληθείς δοῦλός ἐστι Χριστοῦ», (Α΄ Κορ. 7,22).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν τοῦ Ἰακώβου ὀνομασίαν «δοῦλος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνσαρκώνει καί μαρτυρεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ Χριστιανική Κοινότης, τά πιστά καί συνειδητά, δηλονότι μέλη τοῦ ζῶντος  σώματος τῆς τοπικῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτήν ἀκριβῶς  τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερίαν ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς (Ρωμ. 8,21) καταγγέλλει σήμερον καί ἡ ἑόρτιος μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Διό καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, Ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος, καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος, τόν ὑπέρ αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας, καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε· Αὐτόν ἱκέτευε ἀδιαλείπτως, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος πρός τά δώματα τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου, ἔνθα ἀνέμενον οἱ Ἀρχιερεῖς καί ἐσυνώδευσαν  τόν Μακαριώτατον εἰς τό Πατριαρχεῖον, διερχόμενοι διά τῆς Πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, λαμβάνοντες τά ἀρτίδια εὐλογίας τοῦ ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου παρά τῆς ἀρτοποιοῦ Γεροντίσσης Σεραφείμας.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Τόν νόμον τόν τῆς ζωῆς, τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ τέθεικας, ζωοποιῷ Πνεύματι, σύ νομοθετῶν καί φθεγγόμενος, Ἰάκωβε πάνσοφε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ γενομένου πρώτου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων  καί χειροτονηθέντος παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ὡς ἐναργέστατα λέγει ὁ ὑμνῳδός:  «ὁ τοῦ Πατρός μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτον σέ ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον, τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν· ὅθεν σέ πάντες τιμῶμεν Ἀπόστολε».

Πρός τοῦτο κατήλθομεν εἰς τόν φερώνυμον αὐτοῦ Ναόν, τόν παρακείμενον παρά τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἐτελέσαμεν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν, εὐχαριστήσαντες οὕτω τόν Ἅγιον Θεόν, τόν χαρίσαντα ἡμῖν Ἱεράρχην καί Ποιμένα Δίκαιον, ἀλλά καί πιστόν Οἰκονόμον τῶν τῆς Ἐκκλησίας πνευματικῶν μυστηρίων.

Ἡ τοῦ Ἁγίου Δικαίου Ἰακώβου ἑόρτιος μνήμη ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων, διότι ἀφορᾷ εἰς τόν Θεοΐδρυτον καί Θεανθρώπινον θεσμόν αὐτῆς «πᾶς θεσμός ἔργον ἐστί τοῦ θεσμοθετήσαντος», λέγει ὁ Ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρειοπαγίτης. Ὁ δέ θεσπέσιος Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγει: «Τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὅς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργός καί τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος», (Ἑβρ. 8, 1-2).

Τήν διακυβέρνησιν «τῆς ἀληθινῆς ταύτης σκηνῆς», τῆς στρατευομένης δηλονότι  Ἐκκλησίας ἀνέθεσεν «ὁ ἀπόστολος καί μέγας ἀρχιερεύς τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός», (Πρβλ. Ἑβρ. 31) ἀλλά καί «Ἀρχιποίμην», (Α΄ Πέτρ. 5,4) τῷ ἁγίῳ καί δικαίῳ Ἰακώβῳ σύν τοῖς λοιποῖς  ἀποστόλοις καί μαθηταῖς αὐτοῦ. Τό ἡγετικόν κῦρος τοῦ Ἀδελφοθέου ὡς Ἱεράρχου καί Ἀποστόλου τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν ἐκραταιώθη κατά τήν σύναξιν τῆς ἀποστολικῆς Συνόδου (49 μ.Χ.) εἰς Ἱεροσόλυμα, τῆς ὁποίας καί προΐστατο.

Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συγκροτηθεῖσα αὕτη ἡ ἁγία καί Ἀποστολική Σύνοδος, προεδρεύοντος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου κατωχύρωσε τόν ἀποστολικόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τοὐτέστιν τήν ἀποστολικήν διαδοχήν τῶν ποιμεναρχῶν αὐτῆς ἀφ’ ἑνός καί ἐθεμελίωσε τήν κανονικήν τάξιν αὐτῆς ἀφ’ ἑτέρου. Ἡ ἀποστολική διαδοχή καί ἡ κανονική τάξις εἶναι ἐκεῖνα, τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παρακαλεῖ λέγων: «Σπουδάζετε τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Ἐφ. 4,3). Ὁ δέ Ἱερομάρτυς Ἰάκωβος παραγγέλλει: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ, ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν … ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καί ὑψώσει ὑμᾶς», (Ἰακ. 4,7,10).

Καυχᾶται ἐν Κυρίῳ ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία σήμερον ἐπί τόν ἀναδειχθέντα πρῶτον Ἐπίσκοπον αὐτῆς, τόν γενόμενον διάκονον κατά τήν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ, τήν δοθεῖσαν αὐτῷ εἰς ἡμᾶς, (Πρβλ. Κολασ. 1,25). Διό καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ἀνακράζομεν λέγοντες: «Τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος, τόν ὑπέρ αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε. Αὐτόν ἱκέτευε ἀδιαλείπτως, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν»… Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 15^ην  /28^ην Ὀκτωβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἐθνική ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν περί ὥραν 10.30 μ.μ. ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ Δοξολογία αὐτή ἐτελέσθη ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τό ἔθνος ἡμῶν νά ἀποκρούσῃ καί νικήσῃ τάς Γερμανικάς Ναζιστικάς καί Ἰταλικάς Φασιστικάς δυνάμεις κατά  τόν πόλεμον τοῦ 1944-1945,  ὡς δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ἀγωνισαμένων καί ἡρωϊκῶς πεσόντων εἰς τόν ἀγῶνα τοῦτον πατέρων ἡμῶν.

Τῆς Δοξολογίας προέστη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων καί διακόνων καί μετέχοντος τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου, Ἁγιοταφιτῶν μοναχῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Ἡ ἑορτή τῆς ἐπετείου τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἀποτελεῖ ἱερόν μνημόσυνον τοῦ ἱστορικοῦ ἀνεξιτήλου γεγονότος τῶν ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῆς τιμῆς, τῆς ἐλευθερίας, καί τῆς ἐθνικῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῶν πεσόντων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τῆς ἀλαζόνος εἰσβολῆς τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ.

Αἱ ὁμαδικαί καί ἐν ψυχρῷ ἐκτελέσεις ἀθῴων συνανθρώπων ἡμῶν, ἀνδρῶν καί γυναικοπαίδων, ἀλλά καί τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως καί τῆς συστηματικῆς γενοκτονίας ἑκατοντάδων, χιλιάδων ἀνθρώπων εἶναι τά ἀδιάψευστα μαρτύρια τῶν  ὑπό τοῦ διαβολικοῦ μίσους διακατεχομένων Ναζιστῶν. «Πᾶς ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί», (Α’ Ἰωάν. 3,15), λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Διό καί ἡ Μετριότης ἡμῶν, συνοδευομένη ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὡς καί εὐσεβοῦς λαοῦ μετά τῶν παρεπιδημούντων προσκυνητῶν, κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν «τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Α’ Κορ 15,57).

Προσέτι δέ ἐδεήθημεν ὑπέρ αἰωνίας μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί δή τῶν ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί ἔθνους μαρτυρησάντων.

Ἡ βλασφημία πρός τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, ἡ ἔκδηλος ἄνοια, ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀφροσύνη τῶν Ναζιστῶν, τά πονηρά ταῦτα, τά προκαλέσαντα τόν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον, δυστυχῶς οὐδένα ἐσυνέτισαν, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός:  «Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιών ἤ ἐκζητῶν τόν Θεόν· πάντες ἐξέκλιναν, ἄμα ἠχρειώθησαν», (Ψαλμ. 13, 2-3).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἐπιδειχθεῖσα αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν εἰς τό πεδίον τῆς μετωπικῆς μάχης κατά τῶν ἀδιστάκτων εἰσβολέων ἐπί τῶν κορυφῶν τῶν ἀγρίων Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν, ἐφλέγετο ἀπό τό πῦρ τῆς ἀγάπης διά τήν πατρίδα καί τήν ἐλευθερίαν. Γενεσιουργός αἰτία τοῦ ἀξιοθαυμάστου ἡρωϊσμοῦ τῶν Ἑλλήνων ἦτο ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς.

Τό Ἐλληνοχριστιανικόν καί δή τό Ἑλληνορθόδοξον τοῦτο φρόνημα, τό ὁποῖον προβάλλει σήμερον ἡ πανηγυρική αὕτη ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐθαύμασαν τά ἔθνη καί  οἱ λαοί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι οἱ πολέμιοι ἡμῶν «συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν», (Πρβλ. Ψαλμ. 19,9).

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς ἐξέχον γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἀφ’ ἑνός καί διακεκριμένος σταθμός τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀφ’ ἑτέρου. Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 κατέδειξε μετά παρρησίας ὅτι «οὐ γάρ ἄδικος ὁ Θεός», (Ἑβρ. 6-10) καί «ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα», (Β’ Κορ. 9,9).

Σήμερον ἡ ἀνθρωπότης ἀπειλεῖται ὑπό κεκαλυμμένων μορφῶν τοῦ Ναζισμοῦ καί τοῦ Φασισμοῦ, καί ἀναφερόμεθα εἰς τήν βιαίαν εἰσβολήν τῆς ἰδεολογίας τῆς καλουμένης «Νέας Τάξεως πραγμάτων», ὅπου μία διεθνής ἄρχουσα πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ὁμάς «σκολιῶν καί διεστραμμένων», (Φιλιπ. 2,15), ἀνθρώπων –κατά Παῦλον- ἐπιβάλλουσιν καί νομιμοποιοῦσιν ἐν ὀνόματι τῶν ἀνθρωπίνων δῆθεν δικαιωμάτων τήν νοσηράν ἐθελοθρησκείαν αὐτῶν. Δέν λείπουν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀλλοιώνουν τήν ἱστορικήν ἀλήθειαν, μειώνοντες οὕτω τήν ἠθικήν ἀξίαν τῶν ἰδανικῶν, τά ὁποῖα ἀνέδειξαν τό ἀνεπανάληπτον ἔπος τοῦ 1940.

Διό καί καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν τό ἔπος τοῦ 1940 ὡς ἱεράν παράδοσιν διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε», (Α΄ Κορ. 16,13). Τήν παρακαταθήκην ταύτην τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί ἱερᾶς παραδόσεως ὡς καί πολιτισμικῆς καί ἱστορικῆς κληρονομίας ἐπεσφράγισε τό θυσιαστικόν αἷμα τῶν μαρτύρων καί ἀγωνιστῶν τῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τό ἀσάλευτον ἐθνικόν Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ κατά τῶν ἰσχυρῶν στρατιωτικῶν Γερμανικῶν δυνάμεων.

Κατακλείοντες ἀναβοήσωμεν:

Ζήτω τό «Ὄχι» τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940!

Ζήτω τό εὐσεβές Γένος τῶν Ρωμαίων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!”.

 Ὁ  Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν εἰς τό Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Με εθνική υπερηφάνεια, οι απανταχού Έλληνες, γιορτάζουμε σήμερα την  επέτειο  της  28ης Οκτωβρίου 1940, εστιακό σημείο μνήμης και τιμής για μία από τις ενδοξότερες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας που συμπυκνώνει τις μνήμες, τα βιώματα και τις αξίες που καθοδηγούσαν πάντοτε τον εθνικό μας βίο.

Η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, 82 χρόνια από εκείνη την ένδοξη στιγμή που αποτελεί σημείο αναφοράς για τον απανταχού Ελληνισμό, μας δίνει την ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη σκέψη και στην καρδιά μας τη γενιά των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών που γέμισαν την συλλογική μας Ιστορία με αμέτρητες σελίδες ηρωισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

Στα βουνά της Ηπείρου, στις χαράδρες της Αλβανίας, στα Οχυρά της Μακεδονίας, στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου και του Ατλαντικού, στη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Ελλάδα, σε  όλα τα «μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες», σύμφωνα με τον Οδυσσέα Ελύτη, οι Έλληνες, έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν για να διαφυλάξουν την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα, διαχρονικά ιδανικά όλων των Αγώνων του Έθνους από το 1821, μέχρι και σήμερα.

O Γιώργος Σεφέρης, αποσπασθείς από το Υπουργείο Εξωτερικών στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου στο αρμόδιο υφυπουργείο, κατέγραψε στο ημερολόγιο του την ιστορική εκείνη μέρα, ως ακολούθως: «Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: «Έχουμε πόλεμο». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι.»

Και το «μεγάλο μεσημέρι» ένωσε και συνέγειρε ολόκληρη την Ελλάδα. Οργανισμοί, φορείς, πνευματικά ιδρύματα, η Εκκλησία, απλοί πολίτες, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι συμμετέχουν άμεσα στην τιτάνια προσπάθεια για την ενίσχυση του μετώπου. Όπως γράφει η ιστορικός Μαρίνα Πετράκη: «με ενθουσιασμό και πάθος, που συνδαύλιζαν οι σημαίες, τα πολεμικά εμβατήρια και η φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο, [οι Έλληνες] ντύνονται στο χακί και ξεκινούν για το μέτωπο, ωσάν να πηγαίνουν σε γιορτή. Και ήταν πράγματι γιορτή. Η πιο λαμπρή γιορτή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Αν και είχαν στη διάθεσή τους πέντε ημέρες για να παρουσιαστούν, το ογδόντα τοις εκατό παρουσιάστηκε την πρώτη μέρα».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, σε μήνυμά του την 28^η Οκτωβρίου 1940, εμψυχώνει τους Έλληνες, θυμίζοντάς τους τη δύναμη της πίστης και της προσευχής.

«Ἡ Ἐκκλησία πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος, εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί του Θεοῦ, θά σπεύσουν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ ν΄ ἀγωνισθούν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς Ἐλευθερίας καί τιμῆς καί θά συνεχίσουν οὕτω τήν ἀπ’ἀπ’ αἰώνων πολλῶν ἀδιάκοπον σειράν τῶν τιμίων καί ἐνδόξων ἀγώνων [….] Καί μή φοβούμεθα ἀπό τῶν ἀποκτεινόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι, [Ματθ. 10-28]. Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν καί Αὐτός θά εἶναι βοηθός καί ἀντιλήπτωρ ἐν τῇ ἀμύνῃ κατά τῆς ἀδίκου ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν. Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καί ἐν τῇ γενναιότητι καί ἀνδρείᾳ μεγαλυνθησόμεθα.»

Η πολεμική ατμόσφαιρα δημιουργεί μια πρωτοφανή άμιλλα, που παρακινεί και συνεπαίρνει μια τεράστια στρατιά αμάχων στα μετόπισθεν, που πολεμά δίπλα στη στρατευμένη δύναμη της πρώτης γραμμής, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη στιγμή στην ελληνική Ιστορία.

Σε όλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους, στρατιώτες και πολίτες, που υπερασπίστηκαν με ηρωισμό, αυταπάρνηση, αυτοθυσία και ανδρεία την εθνική μας αξιοπρέπεια στη διάρκεια του πολέμου και αργότερα, στα χρόνια της σκληρής κατοχής, μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας. κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ.

Ως Έλληνες που έχουμε το προνόμιο και την ευθύνη να εγκαταβιούμε ή να υπηρετούμε στην Αγία Γη, ανακαλούμε, σήμερα, με συγκίνηση, στη μνήμη μας, τους ογδόντα πεσόντες που άφησε η Ελλάδα σ’ αυτά τα χώματα, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,  στα Κοιμητήρια της Χάιφα, της Ρέμλης και στην πόλη της Γάζας.

Το Αεροδρόμιο του Ακίρ, πλησίον της πόλης Ρέμλη, ήταν και η κοιτίδα για την αναγέννηση της Πολεμικής μας Αεροπορίας στη Μέση Ανατολή το Σεπτέμβριο του 1941.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να λησμονούμε ότι, όταν οι τύχες του Πολέμου εμφανίζονταν αρνητικές για το Συμμαχικό Αγώνα, τα Ιεροσόλυμα και το Γενικό Προξενείο της Μητρός Πατρίδος στην πόλη αυτή απετέλεσαν, από τον Ιούνιο μέχρι και τον Αύγουστο του 1942, την έδρα της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας, με τον μακαριστό Πατριάρχη Τιμόθεο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και τον Ελληνισμό της πόλης, στην πλειοψηφία τους πρόσφυγες Μικρασιάτες να προσφέρουν κάθε δυνατή αρωγή, στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στα μέλη της Κυβέρνησης, στους αξιωματικούς και στα στελέχη των Ενόπλων μας Δυνάμεων, σε υπηρεσιακούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο Γιώργος Σεφέρης και σε πρόσφυγες, από την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, μεταξύ των οποίων και ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας.

Η εθνική επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου δεν μαρτυρεί απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά φανερώνει  τη συλλογική μας ταυτότητα βασισμένη στις πανανθρώπινες αξίες: τη δημοκρατία, την αγάπη για την ελευθερία, την εθνική αξιοπρέπεια, την προσήλωση στην εκτέλεση του καθήκοντος και τη συνειδητοποίηση του χρέους απέναντι στην Ιστορία.

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί Πατέρες,

Αγαπητά παιδιά,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κυρίες και κύριοι,

Σε καιρούς δύσκολους και ιδιαίτερα συγκρουσιακούς, το Παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, μαρτυρούν και ενισχύουν το Αναστάσιμο Μήνυμα και τη διαχρονία της ορθοδόξου Πίστεως μας και της παρουσίας του Ελληνισμού στην Αγία Γη.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ορθοδόξου πίστεως και της Ελληνικής παραδόσεως παραμένει, ανά τους αιώνες, ζωντανό παράδειγμα θεοφόρου ζωής, πίστεως και ελπίδας και θεματοφύλακας των ηθικών και πνευματικών μας αξιών.

Στην εποχή μας, όπως και σε κάθε άλλη, η εθνική ενότητα και η εγρήγορση, η προσήλωση στις ηθικές και πνευματικές αξίες της ορθόδοξης πίστης μας και στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αποτελούν βασικά εφόδια για την αποτελεσματική απόκρισή μας στις περιστάσεις.

Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 μας υπενθυμίζει πως η ομοψυχία, και η ισχυρή θέληση του ελληνικού λαού να διατηρήσει την ελευθερία και την εθνική υπερηφάνειά του, καθόρισαν και την νικητήρια έκβαση του αγώνα αυτού.

Με τις σκέψεις αυτές, καλώ όλους να αναφωνήσουν:

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940!

Ζήτω η Ελλάδα!»

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ἔλαβε χώραν σχολική τελετή εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν ἐπί τοῦ λόφου Σιών.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 13^ην/26^ην Ὀκτωβρίου 2022, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν ἑορτήν τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τό γεγονός ὅτι τό τίμιον λείψανον τοῦ Ὁσίου Σάββα, ἄφθαρτον καί ἀκέραιον διατηρούμενον ἕως τῆς σήμερον, μετηνέχθη ὑπό τῶν Σταυροφόρων εἰς Βενετίαν, ἐπεστράφη ὑπό τῆς Ρωμαϊοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τήν 13^ην/26^ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965. Πανηγυρική ὑποδοχή ἐγένετο τότε εἰς τό τίμιον λείψανον εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ. Μετά ταῦτα ἐτέθη διά προσκύνησιν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί μίαν ἑβδομάδα καί ἀκολούθως μετηνέχθη εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει καί εἰς τήν Λαύραν, τήν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Σάββας, διά τόν ἁγιασμόν καί τήν βοήθειαν τῶν μοναχῶν αὐτῆς καί τῶν προσκυνητῶν.

Ἀφ’ ἑσπέρας τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ μικρός Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τήν νύκτα δέ ἐτελέσθη ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, προεξαρχούσης τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ψαλλοντος τοῦ Ἁγιορείτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀντύπα μετά τοῦ Ἱεροδακόνου Συμεών μετά βοηθῶν αὐτοῦ δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου ἀριστερά ἀραβιστί μετά χορῳδίας, τῇ συμμετοχῇ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας καί Ἀραβοφώνων ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Ἀλαλάξατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, ψάλατε δή  τῷ  ὀνόματι αὐτοῦ, δότε δόξαν ἐν αἰνέσει αὐτοῦ», (Ψαλμ. 65,1-2) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Ἡ χάρις τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ Λαύρᾳ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό μέγα γεγονός τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος αὐτοῦ.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἀνεδείχθη ὄντως πολίτης τῆς ἐρήμου καί «ἐν σώματι ἄγγελος», καί τοῦτο διότι ἐφήρμοσε ἐν τῇ θεωρίᾳ καί τῇ πράξει τούς προτρεπτικούς λόγους τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς· ἀπεθάνετε γάρ, καὶ ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. 3, 1-4).

Ὁ ὅσιος Σάββας ἔχων ὡς ὑποτύπωσιν τούς ὑγιαίνοντας Παυλείους λόγους «τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί γῆς», (Κολ. 3, 1-2) ἀφ’ ἑνός μέν, ἐπεδείκνυε ἔνθεον ζῆλον καί αὐταπάρνησιν, ἀφ’ ἑτέρου δέ διεκρίνετο μεταξύ τῶν συνασκουμένων αὐτῷ μοναχῶν, διότι οὗτος «ἐκραταιοῦτο διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον», (Πρβλ. Ἐφ. 3,16).

Προσέτι δέ ὁ θεσπέσιος Σάββας ἐκλήθη «ἡγιασμένος». Καί τοῦτο, διότι ἐδίωκε τόν ἁγιασμόν κατά τό εἰρημένον «Διώκετε τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον», (Πρβλ. Ἑβρ. 12,14). «Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν», (Α΄ Θεσ. 4,3), κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἐξ ἄλλου αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῇ προσευχῇ Αὐτοῦ πρός τόν Θεόν Πατέρα ὑπέρ τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ καί τῶν ἀκολουθούντων καί πιστευόντων εἰς Αὐτόν λέγει: «Πάτερ ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σός ἀλήθειά ἐστί», (Ἰωάν. 17,17). Ἡ ἀλήθεια ἐνταῦθα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα. «Τό γάρ Πνεῦμα ἐστιν ἡ ἀλήθεια», κατά τήν Ἰωάννου [τοῦ Εὐαγγελιστοῦ] φωνήν (Α΄ Ἰωάν. 5,6), ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Εἰς τήν ἀπόκρισιν τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τί σημαίνει ἁγιασμός τῶν ἀγαπώντων τόν Θεόν, ὁ μέν Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἁγιασμός δέ ἐστι τό ἀνακεῖσθαι τῷ ἁγίῳ Θεῷ ἐξ ὁλοκλήρου καί ἀδιαστάτως ἐν παντί καιρῷ, διά φροντίδος καί σπουδῆς τῶν αὐτῷ ἀρεσκόντων». [ Καί ἁπλούστερον, ἁγιασμός εἶναι νά ἀφιερούμεθα εἰς τόν ἅγιον Θεόν ἐξ ὁλοκλήρου καί συνεχῶς εἰς κάθε χρόνον, φροντίζοντες καί ἐπιζητοῦντες αὐτά πού ἀρέσουν εἰς Αὐτόν. Ὁ δέ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «Ἁγιασμός ἐστι ἡ Θεοῦ συνουσία», τοὐτέστιν ἡ συμβίωσις μετά του Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἄνευ τοῦ ἁγιασμοῦ τῇ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν δύναται ὁ ἄνθρωπος νά ἴδῃ τόν Θεόν δηλαδή τό φῶς τό ἀπρόσιτον: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12), λέγει Κύριος. «Ὤφθης ἐκ μητρικῶν σπαργάνων, Θεοφόρε, ἡγιασμένον σκεῦος, Πατήρ ἡμῶν καί οἶκος τοῦ Παναγίου Πνεύματος», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας, ὤφθη, ἐνεφανίσθη σκεῦος ἡγιασμένο καί οἶκος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἰδού ἡ ἀψευδής μαρτυρία καί ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν ὁρατός ἀπόδειξις: τό ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον λείψανον αὐτοῦ. Ἰδού τό φῶς, τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φῶς τῆς ζωῆς «ἐγγύς εἶ Κύριε, καί πᾶσαι αἱ ὁδοί σου ἀλήθεια», (Ψαλμ. 118, 151), ψάλλει ὁ Δαυΐδ. «Θεός ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος καί οὐχί Θεός πόρρωθεν», ἀναγγέλλει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας, (Ἱερεμ. 23,23).

Διά τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐκ Βενετίας Ἰταλίας, εἰς τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ καλούμεθα πάντες, ἵνα προσεγγίσωμεν τόν Θεόν, διότι οὗτός ἐστι Θεός ἐγγίζων. Τόν τρόπον δέ τῆς προσεγγίσεως ἡμῶν τοῦ ἀγαθοῦ καί φιλανθρώπου Θεοῦ μας ὑποδεικνύει ὁ ἡγιασμένος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, παραγγέλλων ἡμῖν διά στόματος τοῦ μακαρίου Παύλου λέγοντος: «Ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ, σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ», (Β’ Κορ. 7,1) Ἔτη πολλά».

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε μοναστηριακή Τράπεζα.

Εὐχαριστῶν τόν Θεόν ὁ Μακαριώτατος, δεχόμενος τάς εὐχαριστίας τῶν Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων ἐπέστρεψεν εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 14^ην/ 27^ην Σεπτεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην  ἡ Ἐκκλησία ἔχει  προτίστως τήν μνήμην τοῦ ἐν τῷ σταυρῷ ὑψωθέντος  διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν μνήμην τῆς ὑψώσεως αὑτοῦ τοῦ ξύλου τοῦ σταυροῦ, ὅτε τοῦτο ἀνευρέθη ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης καί ἀνυψώθη ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Μακαρίου εἰς θέαν καί προσκύνησιν τῶν προστρεξάντων καί διά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χιλιάδων προσκυνητῶν.

Τό κοσμοϊστορικόν γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν συνελειτούργησαν μετά τοῦ Μακαριωτάτου οἱ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιερεῖς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος, καί οἱ ἐκ τῆς Ἑλλάδος παρεπιδημοῦντες Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων καί  Μητροπολίτης Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων. Ἐπίσης  οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιεπίσκοποι Γεράσων κ. Θεοφάνης, Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, Λύδδης κ. Δημήτριος, Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, ὁ Ἐπίσκοπος Παρθένιος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀχρίδος, Ἁγιοταφῖται Ἱερεῖς, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, ὁ ἐφημέριος τῆς Ρωσοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ὀρεινήν π. Νικολάϊ καί ὁ π. Ἰωάννης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας, ἕτεροι ἱερεῖς ἐκ πολλῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν, ψαλλόντων δεξιά τοῦ Γραμματέως τῆς  Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί ἀριστερά τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τῇ συμπροσευχῇ ἀθρόου πλήθους προσκυνητῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν ἠκολούθησεν ἡ ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατά τό ἑξῆς Τυπικόν:

Ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Καθολικοῦ ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί ἡ λιτανεία ἐπορεύθη, τῆς Α.Θ.Μ. προεξαρχούσης ἐν συμμετοχῇ Ἀρχιερέων, Ἱερέων καί διακόνων καί τοῦ λαοῦ ἀκολουθοῦντος, πρό τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ἀριστερά διά τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως εἰς τό παρεκλήσιον τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Ἐκεῖθεν κατῆλθεν εἰς τό Σπήλαιον μετά τό θυμίαμα τοῦ Ἱεροῦ τῶν Ἀρμενίων καί τοῦ Θρονίου τῆς Ἁγίας Ἑλένης. Ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔλαβε χώραν ἡ ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατά τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας, ἐψάλη τό «Σῶσον Κύριε τόν Λαόν σου» τρίς, ἐναπετέθη ὁ Τίμιος Σταυρός μετά τοῦ τιμίου Ξύλου εἰς τήν θέσιν τῆς εὑρέσεως αὐτοῦ καί ἀνυψώθη πρός  τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος καί ἀκολούθως ἐψάλη τό «Ὁ Ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως» καί «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν» καί προσεκύνησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὁ κ. Γενικός.  Ἐκεῖθεν ἡ λιτανεία ἐξῆλθν καί διελθοῦσα διά τοῦ Ἑπτακαμάρου ἐπορεύθη τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου, τοῦ Τιμίου Ξύλου βασταζομένου ἐπί τῶν κεφαλῶν τῆς Α.Θ.Μ. καί τῶν Ἀρχιερέων καί ἀκολούθως ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐνταῦθα ἔλαβε χώραν καί πάλιν ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος διά τόν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί τῆς κτίσεως ὅλης.

Τῆς τελετῆς τῆς Ὑψώσεως ὁλοκληρωθείσης, ἐτοποθετήθη ὁ Τίμιος Σταυρός ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ καί προσεκύνησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος καί ἔλαβον οἱ πιστοί ἐκ τῶν ἀνθέων τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τόν ἁγιασμόν αὐτῶν ἐν εὐχαριστίᾳ καί δοξολογίᾳ πρός τόν Θεόν.

Ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα παρετέθη νηστήσιμον κέρασμα, καί ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Τρόπαιον γάρ Χριστοῦ ὁ σταυρός· ἅπαξ μέν παγεῖς ἀεί δαίμονας τρεπόμενος. Ποῦ γάρ εἴδωλα καί ζώων ματαίων οἱ φόνοι; Ποῦ δέ ναοί καί τῆς δυσεβείας πῦρ; Ἐσβέσθη πάντα δι’ ἕν ἅγιον αἷμα καί πέπτωκεν. Καί ἔστι  σταυρός πολυδύναμος δύναμις, βέλος ἀόρατον, φάρμακον ἄϋλον, πληγή λυσίπονος, ἐπονείδιστος δόξα»^. λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Σήμερον ἡ νέα σκηνή, ἡ ἁγία δηλονότι Ἐκκλησία, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀνέδειξε «παράδεισον νοητόν» ἑορτάζει τήν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐπῆλθεν ἡ σβέσις καί ἡ πτῶσις τοῦ ξύλου τοῦ τῆς γνώσεως.

Τό παγκόσμιον ὄντως καί ἐξαίσιον τοῦτο γεγονός ἑώρτασε ἐν εὐχαριστιακῇ συνάξει ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ τόπου, τοῦ ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης εὑρεθέντος Σταυροῦ ὡς καί ἐπί τοῦ τόπου τῆς πήξεως τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, τοὐτέστιν ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ἔνθα ἐσταυρώθη, ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, τῇ συμμετοχῇ Ἀρχιερέων καί ἱερέων τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῇ παρουσίᾳ εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

«Τρόπαιον γάρ Χριστοῦ ὁ σταυρός … ἐσβέσθη πάντα δι’ ἕν ἅγιον αἷμα καί πέπτωκεν», κηρύττει ὁ  Ἅγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Καί τοῦτο, διότι ο Υἱός καί Λόγος του Θεού, «ὁ Χριστός ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα τῷ Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ· διό  καί ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλιπ. 2,6-9),  κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Διά τῆς μέχρι θανάτου ταπεινώσεως Αὐτοῦ, θανάτου δέ σταυροῦ, «ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ὁ Χριστός ἀπό τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς», (Πρβλ. Ρωμ. 8,2). Ἰδού λοιπόν ἡ πολυδύναμος δύναμις, τό ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, τό ἄϋλον φάρμακον καί ἡ ἐπονείδιστος δόξα, ἀλλά καί ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ θυσιαστικοῦ καί σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Τούτου ἕνεκεν ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ την ἀνεξάντλητον πηγήν τῆς δυνάμεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί διά τοῦ Σταυροῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐνίκησε τόν διάβολον καί παρέσχε ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τήν εἰρήνην Αὐτοῦ. Οὗτός ἐστι «ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης», (Β΄ Κορ. 13,11). Διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ ὁ Χριστός εἰρηνοποίησε τά ἐπί τῆς γῆς καί τά ἐν οὐρανοῖς (Πρβλ. Κολ. 1,20) κηρύττει καί πάλιν ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τοὐτέστιν τοῦ Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς πιστά μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ἵνα ἀγωνισθῶμεν ἀφ’ ἑνός μέν, κατά τῶν προσωπικῶν παθῶν ἡμῶν καί ἀφ’ ἑτέρου ὑπέρ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς διαρραγείσης ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ μακαρίου Παύλου, «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Ἐφ. 4,3).

Μετά δέ τοῦ ὑμνωδοῦ εἴπωμεν: «Σταυρός ὑψοῦται σήμερον, καί κόσμος ἁγιάζεται· ὁ γάρ Πατρί συνεδρεύων, καί Πνεύματι Ἁγίῳ^. ἐν τούτῳ χεῖρας ἁπλώσας, τόν κόσμον ὅλον εἵλκυσας, πρός τήν σήν Χριστέ ἐπίγνωσιν^. τούς οὖν εἰς Σέ πεποιθότας, θείας δόξης ἀξίωσον», καί δός τήν εἰρήνην ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί εἰς τόν κόσμον ἅπαντα. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 8^ην/21^ην Σεπτεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀτέκνους γονεῖς αὐτῆς Ἰωακείμ καί Ἄνναν καί πρός τήν ἀνθρωπότητα ὅλην, διότι ἐξ αὐτῆς ἐτέχθη κατά σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Κοινότητα τῆς πόλεως Σαχνίν τοῦ Βορείου Ἰσραήλ, περιοχῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, μεγαλοπρεπῆ καί παμμεγέθη, ἀνεγερθέντα ὑπό τῆς Κοινότητος τῇ σημαντικῇ οἰκονομικῇ συμβολῇ τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ ἑορτή ἐτελέσθη διά θείας Λειτουργίας, τῆς πρώτης εἰς τόν Ἱερόν Ναόν μετά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων, τήν ὁποία ἐτέλεσεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ π. Ἀρτεμίου, τοῦ π. Μελετίου, τοῦ π. Μαρκέλλου, πληθώρας Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βορείου Γαλιλαίας τοῦ Πατριαρχείου καί ἄλλων περιοχῶν, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς προσκυνηματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἁγίαν Γῆν (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξάνδρου, τοῦ π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ  Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος ἐν χορωδίᾳ τοῦ ἐν Ἄκκρῃ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, συμπροσευχομένων ἐκπροσώπων τῶν Τοπικῶν Ἀρχῶν, τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ κ. Σάμερ Χούρη, υἱοῦ τοῦ κ. Σαήντ Χούρη, ἀμφοτέρων οἰκονομικῶν εὐεργετῶν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου, τῆς πρῴην Δημάρχου τῆς πόλεως Βηθλεέμ κ. Baboon, τοῦ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, τοῦ θρησκευτικοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν Δρούζων κ. Ταρίφ, τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Τέλ – Ἀβίβ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη, τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσσίας, τοῦ Πρέσβεως τῆς Λευκορωσσίας, τοῦ φιλοτεχνήσαντος τό ξυλόγλυπτον τέμπλον καλλιτέχνου κ. Μιχαήλ ἐκ Κύπρου καί ὁμάδων προσκυνητῶν καί πολλοῦ λαοῦ ἐκ τῆς τιμωμένης πόλεως Σαχνίν καί ἄλλων πόλεων τοῦ Ἰσραήλ ὡς τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας.

Ἐπί τῷ λίαν σημαντικῷ γεγονότι τούτῳ τῶν Ἐγκαινίων ὡμίλησεν ἡ Α.Θ.Μ., ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ διά στόματος τοῦ π. Ἤσσα Μοῦσλεχ:

«Ὡς ἀγαπητά τά σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων· ἐπιποθεῖ καί ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου, ἡ καρδία μου καί ἡ σάρξ μου ἠγαλλιάσαντο ἐπί Θεόν ζῶντα», (Ψαλμ. 83, 2-3).

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς σήμερον, ἵνα τελέσωμεν τά ἐγκαίνια τοῦ μεγαλοπρεποῦς τούτου Ναοῦ ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ ὑμῶν πόλει Σαχνίν πρός τιμήν και μνήμην τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, συμψάλλοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Ἱεροσολυμίτου: «ἐν σοί τό τῆς Τριάδος μυστήριον ὑμνεῖται καί δοξάζεται Ἄχραντε· Πατήρ γάρ ηὐδόκησε καί ὁ Λόγος ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί θεῖον Πνεῦμα σοί ἐπεσκίασεν».

Τό θεῖον τοῦτο Πνεῦμα, τό ἐπισκιάσαν τήν Παρθένον Μαρίαν, τήν γενομένην ναόν ἔμψυχον τοῦ Θεοῦ Λόγου παρεκαλέσαμεν, ἵνα ἐπισκιάσῃ καί τόν οἶκον τοῦτον τοῦ Θεοῦ.

«Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»,  (Ἰωάν. 4,24), λέγει Κύριος. Οὐχ ἧττον ὅμως «ὁ γάρ τόπος, ἐν ᾧ ἱστάμεθα γῆ ἁγία ἐστίν», (Πρβλ. Πράξ. 7,33), τοὐτέστιν τόπος λατρείας καί συνάξεως, ἔνθα «ἀπαγγελῶ τό ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε», (Ἑβρ. 2,12/ Ψαλμ. 21,23). Καί κατά μέν τόν θεόπνευστον Ἔσδρα: «Καί νῦν ἐπιεικεύσατο ἡμῖν ὁ Θεός ἡμῶν τοῦ καταλιπεῖν ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν καί δοῦναι ἡμῖν στήριγμα ἐν τόπῳ ἁγιάσματος αὐτοῦ, τοῦ φωτίσαι ὀφθαλμούς ἡμῶν καί δοῦναι ζωοποίησιν μικράν ἐν τῇ δουλείᾳ τῶν παθῶν ἡμῶν», (Β΄ Ἔσδρ. 9,8). Κατά δέ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεί εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν», (Ματθ. 18,20).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ κατά τήν ἔνσαρκον θείαν Αὐτοῦ Οἰκονομίαν «τά πάντα ἐφώτισε τῇ παρουσίᾳ Του, τόν κόσμον ἀνεκαίνισεν Πνεύματι θείῳ. Ἀλλά καί τά νῦν «ψυχαί ἐγκαινίζονται· οἶκος γάρ ἀνετέθη νῦν εἰς δόξαν Κυρίου· ἔνθα καί ἐγκαινίζει τῶν πιστῶν τάς καρδίας, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν εἰς σωτηρίαν βροτῶν».

Τήν δόξαν αὐτήν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσωμεν καί αἰνέσωμεν ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ σκηνώματι τῆς δόξης τοῦ Κυρίου, τῷ νεοδμήτῳ δηλονότι τούτῳ Ναῷ, τῷ καθιερωθέντι πρός τιμήν τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, περί τῆς ὁποίας ὁ ὑμνῳδός Σέργιος ὁ Ἁγιοπολίτης/ Ἱεροσολύμίτης λέγει: «Δεῦτε ἅπαντες πιστοί, πρός τήν Παρθένον δράμωμεν· ἰδού γάρ γεννᾶται, ἡ πρό γαστρός προορισθεῖσα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Μήτηρ, τό τῆς παρθενίας κειμήλιον, ἡ τοῦ Ἀαρών βλαστήσασα ράβδος, ἐκ τῆς ρίζης τοῦ Ἰεσσαί, τῶν Προφητῶν τό κήρυγμα, καί τῶν δικαίων, Ἰωακείμ καί Ἄννης τό βλάστημα. Γεννᾶται τοίνυν, καί ὁ κόσμος σύν αὐτῇ ἀνακαινίζεται. Τίκτεται, καί ἡ Ἐκκλησία τήν ἑαυτῆς εὐπρέπειαν καταστολίζεται, ὁ ναός ὁ ἅγιος, τό τῆς θεότητος δοχεῖον, τό παρθενικόν ὄργανον, ὁ βασιλικός θάλαμος, ἐν ᾧ τό παράδοξον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως, τῶν συνελθουσῶν ἐπί Χριστοῦ φύσεων, ἐτελεσιουργήθη μυστήριον· ὃν προσκυνοῦντες ἀνυμνοῦμεν, τήν τῆς Παρθένου πανάμωμον γέννησιν».

Ἰδού ἡ δόξα καί ὁ πλοῦτος τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τοῦ ἐπιγείου ἁγιάσματος τούτου, περί οὗ ὁ ὑμνῳδός βοᾷ καί λέγει: «οὐρανός πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία, ἀνεδείχθη ἅπαντας φωταγωγοῦσα τούς πιστούς· ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν· Τοῦτον τόν οἶκον στερέωσον Κύριε».

Ὄντως ἡ Ἐκκλησία φωταγωγεῖ τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἅπαντας τούς πιστούς, διότι ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «ὁ Θεός πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τήν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας αὐτός καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει», (Α΄ Πετρ. 5,10). Ἐξ ἄλλου, εἰς τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ καλούμεθα «ἀνενέγκαι πνευματικάς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ Θεῷ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Α΄ Πετρ. 2,5). «Θυσία τῷ Θεῷ, Πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει», (Ψαλμ. 50,19), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ ἡμᾶς «παραστῆσαι τά σώματα ἡμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν», (Ρωμ. 12,1).

Καί τοῦτο, διότι ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι τόπος λατρείας, τοὐτέστιν τόπος μυστικῆς συνομιλίας μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου κατά τό γεγραμμένον ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ: «καί ἐλάλησε Κύριος πρός Μωϋσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρός τόν ἑαυτοῦ φίλον», (Ἐξόδ. 33,11). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ εἶναι τόπος προσευχῆς, «Προσευχή δέ, κατά τόν ὅσιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος ἐστί κατά μέν τήν αὐτῆς ποιότητα, συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ κατά δέ τήν ἐνέργειαν, Θεοῦ καταλλαγή, τροφή ψυχῆς, νοῦ φωτισμός, ἐλπίδος ἀπόδειξις καί λύπης λύσις».

Κατά τήν ἑόρτιον ταύτην καί ἱστορικήν ἡμέραν διά τήν πόλιν Σαχνίν καί τούς κατοίκους αὐτῆς, ἀφορμήν λαβόντες ἐκ τοῦ ἀξιοθαυμάστου ὄντως και τά νῦν ἐγκαινιασθέντος λατρευτικοῦ τούτου οἴκου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνεγερθέντος τῇ πρωτοβουλίᾳ τοῦ εὐσεβοῦς  καί φιλοθέου Rum Οrthodox ποιμνίου ἡμῶν, τοῦ ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ συμβιοῦντος μετά τῶν ἑτεροθρήσκων συμπατριωτῶν αὐτοῦ, καυχώμεθα ἐν Χριστῷ, μετά δέ τοῦ θείου Παύλου: «καυχώμεθα ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, οὐ μόνον δἐ, ἀλλά καί καυχώμεθα  ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα», (Ρωμ. 5, 2-4).

Ὁ ἔνθεος ζῆλος καί ἡ εὐλάβεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πρός τό Πρόσωπον τῆς Θεοτόκου καί Μητέρας τοῦ Θεοῦ, δι’ ἧς τά ἐπίγεια τοῖς οὐρανοῖς συνάπτεται καί οἱ γηγενεῖς ἀνεπλάσθημεν καί ἐκ τῆς φθορᾶς ἀνεκαινίσθημεν καί ἡμεῖς ἐθεώθημεν, ᾠκοδόμησεν Ναόν οἶκον, δηλονότι προσευχῆς, ἔνθα τήν θείαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Χάριν ἀοράτως λαμβάνομεν.

Διό θερμάς εὐχαριστίας ἐκφράζομεν εἰς πάντας τούς ποικιλοτρόπως καί παντοιοτρόπως συνεργήσαντας καί συμβαλόντας εἰς τήν ἐπίτευξιν τοῦ σημαντικοῦ τούτου ἔργου, ἰδιαιτέρως εἰς τό τοπικόν Συμβούλιον τῆς πόλεως Σαχνίν καί τούς ἀξιοτίμους Προέδρους αὐτοῦ, εἰς τόν μακαριστόν κ. Said Khoury καί τόν ἀγαπητόν ἡμῖν υἱόν αὐτοῦ, Samer Khoury, εἰς τήν ἀδελφήν ἡμῶν Ἐκκλησίαν Μόσχας καί τά φιλανθρωπικά Ρωσικά ἱδρύματα καί τέλος εἰς τόν ἀκαταπόνητον ὀδοντίατρον κ. Magid καί τήν οἰκογένειαν αὐτοῦ.

Ἔστω δέ τό ἔργον τοῦτο πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τῆς πόλεως Σαχνίν καί τοῦ εἰρηνοφίλου λαοῦ αὐτῆς. «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16). Ἔστω καί πάλιν ὁ λατρευτικός οἶκος τοῦ Θεοῦ, σύμβολον πίστεως, ἀγάπης, ἐλπίδος, εἰρήνης, δικαιοσύνης καί ἀσφαλείας», «οὐ γάρ ἐστί ἀκαταστασίας ὁ Θεός ἀλλά εἰρήνης», (Α΄ Κορ. 14,33), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Εὐχαριστήσωμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν λέγοντες: «Χριστέ τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψόμεθα φῶς τό ἀπρόσιτον· καί κατεύθυνον τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἧς τό Γενέσιον ἑορτάζομεν καί πάντων τῶν Ἁγίων». Ἀμήν.

Εἰς τόν Προϊστάμενον τῆς Κοινότητος ταύτης, Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀνδρέαν Ἀλέμε ἀπενεμήθη τιμητικῶς ἐπιστήθιος σταυρός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη ὑπό τῆς Κοινότητος τράπεζα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν  Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους, κατά τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος καί πάλιν ὡμίλησεν ἐν προπόσει ὡς ἕπεται:

«Καί ἔστω ἡ λαμπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐφ᾿ ἡμᾶς, καί τό ἔργον τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον»,  (Ψαλμ. 89,17).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἐντιμότατοι κύριοι καί κυρίαι,

Τίμια μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε καί ἐκλεκτοί προσκεκλημένοι,

 Ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἡ πόλις Σαχνίν, διότι Κύριος ὁ Θεός ἐλάμπρυνε τό ἔργο τῶν χειρῶν τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν Rum Orthodox Κοινότητος. Καί λέγομεν τοῦτο, διότι τοιαῦτα ἔργα, ὡς ὁ σημερινός ἐγκαινιασθείς μεγαλοπρεπής ὄντως Ναός ἀποτελεῖ ἀφ’ ἑνός μέν κόσμημα διά τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς πόλεως ὑμῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀναδεικνύεται ἡ πολιτισμική πρόοδος τῶν διαβιούντων ἐνταῦθα εἰρηνικῶς καί ἁρμονικῶς θρησκευτικῶν Κοινοτήτων. «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσιν τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).

Ὁ ἐπιβλητικός οὗτος ναός μετά τῶν ἑτέρων οἴκων λατρείας ἀποτελοῦν μαρτυρίαν ἀψευδῆ ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ»,  (Ματθ. 4,4).

Τά δέ ἐκπορευόμενα ρήματα διά στόματος Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τήν θείαν ἀγάπην, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην καί τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην καί δή τήν ἀγάπην πρός τούς μισοῦντας ἡμᾶς, «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ἡμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς», (Ματθ. 5,44), παραγγέλλει ὁ Κύριος.

Τό Rum Οrthodox Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἡ μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί ὁ πρῶτος  θρησκευτικός καί ἐκκλησιαστικός θεσμός οὐκ ἐπαύσατο διά μέσου τῶν αἰώνων νά κηρύττῃ καί νά ὁμολογῇ καί προβάλλῃ τάς θείας ἀξίας καί ἐπιταγάς, αἱ ὁποῖαι ἐξυψώνουν τόν ἄνθρωπον, τόν συναποτελούμενον ἀπό σάρκα καί ψυχήν, διό λέγει Κύριος: «τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδίσῃ τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῆ;», (Ματθ. 16,26). Διά τῶν λόγων τούτων χαιρετίζομεν πάντας ἡμᾶς, τούς τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός τῶν Ἐγκαινίων, δηλονότι τοῦ εὐκτηρίου οἴκου τούτου καί ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστοῦμεν τά σεβαστά μέλη τῆς Κοινότητος ὑμῶν διά τήν παρασχεθεῖσαν Ἀβραμιαίαν φιλοξενίαν.

 Ἐπί δέ τούτοις εὐχόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας σκέπῃ καί φυλάττῃ τήν πόλιν ταύτην, τόν λαόν αὐτῆς καί τό χριστεπώνυμον ποίμνιον. Ἔτη πολλά καί πνευματικῶς καρποφόρα. Ἀμήν».

 Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τήν Δημαρχίαν τῆς πόλεως Σαχνίν.

Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ἐπίσης ἐν Ἀρχιερατικῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ εἰς τό προσκύνημα τοῦ Πανσέπτου Θεομητορικοῦ Μνήματος, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί ψαλλόντων τῶν νεοαφιχθέντων εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών μετά τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ὁ ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ παρέθεσε κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας