Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Πέμπτην, 25^ην Μαρτίου /7^ην Ἀπριλίου 2011, εἰς πάσας τάς Μονάς καί τάς ἐνορίας αὐτοῦ, κυρίως ὅμως εἰς τό ἐν Ναζαρέτ σεπτόν προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ὡς ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης διδασκόμεθα, εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τήν ὁποίαν κατῴκησεν ὁ Κύριος καί ἐκ τῆς ὁποίας Ναζωραῖος ἐκλήθη, ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ εἰς ἁγνήν Παρθένον Μαρίαν καί προσφωνῶν αὐτῆν διά τοῦ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», ἀνήγγειλε τήν ἐξ αὐτῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρώπισιν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἰς τήν μεγάλην αὐτήν πόλιν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἀριθμοῦσαν περί τούς ἐνενήκοντα χιλιάδας κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, εἰς τήν παλαιάν κυρίως Ναζαρέτ καί Ἰουδαίους εἰς τήν νέαν κυρίως Ναζαρέτ διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τό Πατριαρχεῖον, ἀριθμοῦσαν περί τά 18.000 μέλη, ποιμαινομένην ὑπό τοῦ μονίμως κατοικοῦντος ἐν αὐτῇ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ μέ τήν συνεργασίαν καί βοήθειαν τῶν ἀραβοφώνων ἱερέων.

Εἰς ταύτην τήν πόλιν καί εἰς τό Ἱερόν αὐτῆς Ὀρθόδοξον προσκύνημα μετά τοῦ Ναοῦ, ἐν ᾧ καί ἡ πηγή, προσῆλθεν ἐνωρίς τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Ἐνταῦθα μετά τήν ἐν Μητροπόλει καί τῷ προσκυνήματι ὑποδοχήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματεώς, τῶν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας παρεπιδημούντων, Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Οὐκρανίας κ. Βλαδιμήρου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Περεγιασλάφ –Χμελίτσκ κ. Ἀλεξάνδρου, Πολταύα κ. Φιλίππου Μουκάτσεβο κ. Θεοδώρου καί Παϊσίου ἐκ Πολωνίας, πλειάδος ἱερέων, ἱεροδιακόνων καί  τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ μετά τῆς ἐξ Ἄκκρης χορῳδίας, καθοδηγουμένης ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, βυζαντινῷ τῷ ὕφει καί εἰς τήν Ἑλληνικήν ψαλλούσης, μετά πολυπληθοῦς  ἐκκλησιάσματος Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων, δι’ ὅ καί ἡ Θ. Λειτουργία καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τήν ἰδίαν ἑκάστου διάλεκτον.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ Κοινωνικοῦ ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σήμερον χαρᾶς εὐαγγέλια παρθενική πανήγυρις. Τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται καί ἡ σκηνή τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας τῆ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος, ναός Θεοῦ κεχρημάτικεν. Ὤ Μυστήριον! Ὁ τρόπος τῆς κενώσεως ἄγνωστος, ὁ τρόπος τῆς συλλήψεως ἄφραστος. Ἄγγελος λειτουργεῖ τῷ θαύματι. Παρθενική γαστήρ τόν Υἱόν ὑποδέχεται. Πνεῦμα Ἅγιον καταπέμπεται. Πατήρ ἄνωθεν εὐδοκεῖ καί τό συνάλλαγμα, κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν. Ἐν ᾧ καί δι’ οὗ σωθέντες συνῳδά τῷ Γαβριήλ, πρός τήν Παρθένον βοήσωμεν: Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σου, ἒξ ᾗς σωτηρία, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, τήν καθ’ ἡμᾶς προσλαβόμενος φύσιν, πρός ἑαυτόν ἐπανήγαγεν. Αὐτόν ἱκέτευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Μέ τρόπον ὑμνολογικόν, δοξολογικόν, ἀλλά καί θεολογικόν τιμᾷ σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά στόματος τοῦ Ἱεροσολυμίτου Ἁγίου Ἀνδρέου, τό Πανάγιον ἐν ἀνθρώποις πρόσωπον τῆς ἐκ Ναζαρέτ Παρθένου Μαρίας. Τό πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί συγχρόνως τήν φανέρωσιν τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν ἐν Χριστῷ Οἰκονομίαν, κατά τήν ὁποίαν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπί γῆς νῦν κατῆλθεν. Ὁ Ἄγγελος βοῶν, τῇ Παρθένῳ ἐπέστη. Χαῖρε εὐλογημένη, ἡ τήν σφραγῖδα μόνη φυλάξασα, ἐν μήτρᾳ δεξαμένη τόν πρό αἰώνων Λόγον καί Κύριον, ἵνα ἐκ πλάνης σώσῃ ὁ Θεός τό γένος τῶν ἀνθρώπων».

Ἐάν ὁ λόγος ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προϊόν τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος συγχύσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἔλλειψις τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον ἐκ τῆς πλάνης τῆς ἐπινοίας αὐτῶν καί συνεπῶς ἐκ πάσης μορφῆς εἰδωλολατρίας. Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τήν ἀνθρωποκεντρικήν καί οὐχί τήν θεοκεντρικήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (τῷ Πνεύματι τοῦ Χριστοῦ) θεώρησιν τῆς ὑπάρξεως τῶν ἀνθρώπων ὡς καί τοῦ τρόπου συνυπάρξεως αὐτῶν: «Καθάπερ τινα σφραγῖδα τῆς ἑαυτοῦ φύσεως», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἐνέπηξεν ὁ Δημιουργός τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τουτέστιν τήν πνοήν τῆς ζωῆς, δι’ ἧς πρός τό ἀρχέτυπον διεπλάττετο κάλλος, ἀπετελεῖτο δέ κατ’ εἰκόνα τοῦ Κτίσαντος…δυνάμει τοῦ ἐνοικισθέντος αὐτῷ Πνεύματος», (Κυριλλ., Ἰωαν. 9,1).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν σφραγῖδα τῆς θείας φύσεως τοῦ Δημιουργοῦ, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διεφύλαξε καί ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ.

Τό πάντιμον πρόσωπον, ἀγαπητοί μου, τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀναγνωρίζεται ὡς τό μέγα καί θαυμαστόν τῆς ἀνθρωπότητος μυστήριον. Καί τοῦτο διότι ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ εἶναι τό ἀναμφισβήτητον ἱστορικόν πρόσωπον, τό ὁποῖον συμμετέχει τόσον εἰς τόν ἄγνωστον ὄντως τρόπον τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅσον καί εἰς τόν ἄφραστον τρόπον τῆς συλλήψεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπῆλθεν ἐπ’ αὐτήν», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον, ὅν εἶπεν ὁ Ἄγγελος καθαῖρον αὐτήν καί δύναμιν δεκτικήν τῆς τοῦ Λόγου Θεότητος παρέχον, ἅμα δε καί γεννητικήν. Καί τότε ἐπεσκίασεν ἐπ’ αὐτήν ἡ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐνυπόστατος σοφία καί δύναμις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ τῷ Πατρί ὁμοούσιος οἱονεῖ θεῖος σπόρος καί συνέπηξεν ἑαυτῷ ἐκ τῶν ἁγνῶν καί καθαρωτάτων αὐτῆς αἱμάτων σάρκα ἐμψυχουμένην ψυχῇ λογικῇ τέ καί νοερᾷ, ἁπαρχήν τοῦ ἡμετέρου φυράματος, οὐ σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τήν Μαριάμ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καί πάλιν «διεπλάττετο πρός τό ἀρχαῖον κάλλος αὐτεξουσίως: «Εἶπε δέ Μαριάμ, ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου», (Λουκ. 1,38). Τό «ἀρχαῖον δέ κάλλος» δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τό πρωτόκτιστον κάλλος, τό ὁποῖον ἀπώλεσεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ παλαιός Ἀδάμ, μέ ἀποτέλεσμα νά περιβληθῇ, ὡς λέγει ὁ μελῳδός Ἀνδρέας Ἱεροσολυμίτης, τόν  στολισμόν τῆς αἰσχύνης «καθάπερ φύλλα συκῆς» εἰς ἔλεγχον τῶν αὐτεξουσίων αὐτοῦ παθῶν.

Εἰς τήν κοινωνίαν αὐτοῦ τούτου τοῦ «πρωτοκτίστου καί θείου κάλλους» θέλων ὁ Θεός νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἄνθρωπον «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός…ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5).

Ὑμνολογῶν τήν Θεοτόκον ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ μελῳδός λέγει: «Ὁ Θεοῦ Θεός Λόγος, ζητῶν θεῶσαι τόν ἄνθρωπον Ἁγνή (Παρθένε), ἐκ σοῦ σαρκοῦται, καί βροτός ὁρᾶται, Ὅν ἀπαύστως δυσώπει, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος, ἐν καιρῷ τῆς ἀπολογίας».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἡ θέωσις ἤ, ἄν θέλετε, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος ἄνευ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, περί οὗ μαρτυρεῖ καί ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», (Ἰωαν. 1,14). Πολλῷ δέ μᾶλλον ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος εἶναι ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ὁποίας ἀπερρίφθη καί κατηργήθη πᾶσα περί Θεοῦ φιλοσοφική καί ἰδεολογική ἤ καλλίτερον εἰπεῖν μεταφυσική ἀντίληψις. Ἰδού διατί ὁ μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (κατά παράδοσιν) ἀναφωνεῖ πρός τήν Θεοτόκον λέγων: «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα, Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί. Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί. Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων (τῶν φιλοσόφων) τάς πλοκάς διασπῶσα. Χαῖρε, τῶν ἁλιέων (τῶν Ἀποστόλων) τάς σαγήνας πληροῦσα».

Τῶν Εὐαγγελίων τῆς ἐνθέου χαρᾶς γενόμενοι καί ἡμεῖς κοινωνοί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἐν τῷ Κυριακῷ καί εὐχαριστιακῷ τοῦ Χριστοῦ σώματι τῆς ἀναπλάσεως ἡμῶν καί τῷ αἵματι τῆς ἀποπλύνσεως ἡμῶν ἐν ἀγαλλιάσει βοήσωμεν:

«Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐδεξιώθη εἰς νηστήσιμον τράπεζα μέ ἰχθῦς κατά τό Τυπικόν  τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ, τούς ἑορταστάς, ἱερεῖς, ψάλτας, ἐπιτρόπους καί μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἡ Δ’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν καί ὁ Κανών τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐψάλη εἰς ὅλας τάς Ἱεράς Μονάς καί τάς Ἐκκλησίας τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Παρασκευήν, 19^ην Μαρτίου/1^ην Ἀπριλίου 2011, μετά μεγάλης ἐπισημότητος καί λαμπρότητος εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως ἐπί τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου ἐν Βηθλεέμ. Τῆς ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, βοηθούμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ τοῦ καί ἀνακαινίσαντος  τήν Ἱεράν Μονήν ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τῶν ἱερέων τοῦ ποιμνίου.

Πρός τό συναθροισθέν εὐσεβές Ὀρθόδοξον ἀραβόφωνον ποίμνιον ἀπηύθυνεν ἐποικοδομητικούς Πατριαρχικούς λόγους ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἑξῆς:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις. Χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις».

 Εἰς τούς ὑμνολογικούς τούτους χαιρετισμούς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐμπεριέχεται τό ἀνεξιχνίαστον μυστήριον τῆς ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ θείου Λόγου ἀφ’ ἑνός καί τό σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας ἀφ’ ἑτέρου.

 Καί ὁ μέν Θεός Πατήρ κινούμενος ἀπό ἄπειρον ἀγάπην, δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ὡς λέγει ἡ Γραφή. Ὁ δέ ἄνθρωπος, ἀπολαμβάνων τήν μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνίαν ἐντός τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς, ὅπου καταλαμβάνεται ὑπό ἐπάρσεως, καταχρᾶται τῆς δοθείσης αὐτῷ αὐτεξουσιότητος, δηλονότι τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς μεταξύ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ θελήματος καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενος δέ ὁ ἄνθρωπος τό θέλημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖται εἰς τήν πτῶσιν του, δηλαδή εἰς τήν ἐξορίαν του ἀπό τόν Παράδεισον. Ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, εἰς τήν διακοπήν τῆς κοινωνίας του μέ τόν Θεόν.

 Ἔκτοτε τά δάκρυα τῆς λύπης θά συνοδεύουν τόσον τόν Ἀδάμ ὅσον καί τήν Εὔαν, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «…καί τῇ γυναικί εἶπεν ὁ Θεός: Πλυθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμόν σου, ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα. Τῷ δέ Ἀδάμ εἶπεν ὁ Θεός: ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου, ἐν λύπαις φάγῃ αὐτήν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου», (Γεν. 3,16,17,18).

 Ἡ λύπη, ὁ στεναγμός καί τά ἐπί γῆς ἔργα τῶν πρωτοπλάστων ἐν προκειμένῳ ὑποδηλώνουν τά δάκρυα τῆς πτώσεως αὐτῶν.

«Πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός», λέγει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ» (Ἑβρ. 1,1). «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός», (Γαλ. 4,4). Ἡ γυνή δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη, ἐπαναλαμβάνομεν, ἀπό τήν Παρθένον Μαρίαν τῆς Ναζαρέτ, ἐν τῇ ὁποίᾳ καί διά τῆς ὁποίας ἡ ἀνεξιχνίαστος θεία βουλή ἀποκαλύπτεται εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους διά τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποίαν συγκατάβασιν ὁ Θεός γίνεται υἱός τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ ἄνθρωπος υἱός τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ.

 Εἰς τό μυστήριον τοῦτο τῆς θείας βουλῆς ἀναφέρεται καί ὁ Προφήτης Ἀββακούμ λέγων: «Κύριε εἰσακήκοα τήν ἀκοήν σου καί ἐφοβήθην. Κύριε κατενόησα τά ἔργα σου καί ἐξέστην», (Ἀββακ. 3, 1-2). Εἰς τήν ἐν πνεύματι Ἁγίῳ προφητικήν ἐμπειρίαν τοῦ Ἀββακούμ ἀναφέρεται καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγων: «Τήν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως Σοῦ τοῦ Ὑψίστου ὁ Προφήτης Ἀββακούμ κατανοῶν ἐκραύγασε, δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε».

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν τῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου χαιρετίζομεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται ἡ νέα Εὔα, διά τῆς ὑπακοῆς αὐτῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμὰ σου», (Λουκ. 1,38).

 Αὐτό τοῦτο τό μυστήριον τῆς ἀνεξιχνιάστου θείας βουλῆς τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως τοῦ Ὑψίστου, δηλονότι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν.

Καί τοῦτο, διότι ὁ μέν Χριστός, ὡς ψάλλει ὁ μελῳδός, καθίσταται τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, δηλαδή ἡ ἀνάστασις ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Ἡ δέ Παρθένος Μαρία ὡς ἡ νέα Εὔα καθίσταται ἡ λύτρωσις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἐκ τῶν δακρύων τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς τῆς Εὔας.

 Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, δέν δύναται νά κατανοηθῇ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διότι κατά τόν σοφόν Παῦλον, ὄντως «ἀνεξερεύνητα τά κρίματα τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί Αὐτοῦ», (Ρωμ. 11,33). Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον μυστήριον τοῦ Θεοῦ ἐγένετο γνωστόν «ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας», (Ἐφ, 3,9-10).

 Διά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, νά κατανοήσωμεν τό μέγα τῆς ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας σωτηριῶδες μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως διά τῆς πίστεως, τῶν ἔργων τῆς φιλανθρωπίας, τῆς νηστείας καί τῆς θείας τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων κοινωνίας. Μάλιστα δέ κατά τό στάδιον τοῦτο τῆς μεγάλης νηστείας, κατά τό ὁποῖον καλούμεθα νά ἑτοιμάσωμεν ἑαυτούς διά τήν ὑποδοχήν τῆς μεγάλης καί λαμπρᾶς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Κυριακήν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, 14^ην /27^ην Μαρτίου 2011, μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου, ἀνεχώρησε διά διήμερον ἰδιωτικήν ἐπίσκεψιν εἰς Οὐκρανίαν. Ὁ Μακαριώτατος ἦτο προσκεκλημένος ὑπό τοῦ Institute of Human Rights and Prevention of Extremism and Xenophobia, ἵνα δώσῃ διάλεξιν ὡς κύριος ὁμιλητής εἰς Διάσκεψιν, συγκληθεῖσαν εἰς Κίεβον ἀπό 28-29 Μαρτίου 2011 μέ θέμα “World religions and civil societies united against hatred and extremism”. (Οἱ παγκόσμιαι θρησκεῖαι καί οἱ πολιτισμοί ἡνωμένοι ἐναντίον τοῦ μίσους καί τοῦ ἐξτρεμισμοῦ).

Ἡ ἀπευθυνθεῖσα εἰς τόν Μακαριώτατον πρόσκλησις ὑπό τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ Ἰνστιτούτου, κ. Oleksander Feldman MP, ἔχει ὡς ἕπεται, ( βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/02/21/1227/ ).

Ἡ δοθεῖσα ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου διάλεξις ἔχει ὡς ἕπεται (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/03/28/1220/ )

Λεπτομερείας περί τπης Διασκέψεως ταύτης δύναται νά εὕρῃ ὁ ἐνδιαφερόμενος εἰς δημοσίευμα τοῦ  κ. Jonah Mandel εἰς τήν ἐφημερίδα “Jerusalem Post”  τῆς Τετάρτης 30ης Μαρτίου 2011, (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/03/30/1232/  και https://www.jpost.com/JewishWorld/JewishNews/Article.aspx?id=214368 )

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἡ Γ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὡς ἡ Κυριακή τῆς προσκυνήσεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν πρός συνέχισιν τῆς ἀσκήσεως τῆς νηστείας, ἑορτάζεται εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἰς τάς Μονάς καί τούς Ναούς αὐτοῦ, κυρίως ὅμως ὡς Παρρησία μέ πᾶσαν μαγαλοπρέπειαν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Συμφώνως πρός τήν τάξιν ταύτην ἑωρτάσθη καί ἐφέτος ἡ ἐν λόγῳ μεγάλη ἑορτή διά τῆς ἀναγνώσεως τῆς Θ’ ὥρας εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν Κυριακήν, 14ην /27ην Μαρτίου 2011. Αὕτη εἶναι ἡ τάξις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀφ’ ἑνός μέν διά νά δηλώνεται διά τῆς Θ’ ὥρας ἡ Μοναστηριακή ἰδιότης αὐτῆς, ἀφ’ ἑτέρου διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς ἐν συνεχείᾳ εἰς τόν Ἑσπερινόν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως νά δηλώνεται ἡ ἰδιότης αὐτῆς ὡς φρουροῦ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Θ’ ὥρας τῶν κωδώνων κρουομένων πανηγυρικῶς εἰς τόν Ἁγιοταφιτικόν ἐμβατήριον ρυθμόν.ἐγένετο ἡ κάθοδος διά τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἔμπροσθεν τοῦ Προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως ἐγένετο ἡ προϋπάντησις τοῦ προεξάρχοντος τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν συνεχείᾳ τό θυμίαμα ὑπ’ Αὐτοῦ, ἡ προσκύνησις ὑπ’ Αὐτοῦ καί ὑπό τῶν Ἀρχιερέων. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος προσεκύνησε εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί ἐστάθη παρά τόν λίθον τοῦ Ἀγγέλου ἕως ὅτου, διερχόμενοι ἐνώπιον Αὐτοῦ καί ὑποκλινόμενοι οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερομόναχοι, προσεκύνησαν.

Κατόπιν τούτου ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός εἰς τό Καθολικόν μετά Μεγάλου Θυμιάματος ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου ἀνά τά προσκυνήματα, τῶν Ἀνοιξανταρίων καί Ἀρτοκλασίας.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεσθέντος καί τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κρουομένων, ἐγένετο ἐπίσημος ἄνοδος πρός τό Πατριαρχεῖον.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς μετά τήν ἀκολουθίαν εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τήν 7.00 π.μ. ὥραν, ἐγένετο ἐπίσημος κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ προσκυνήσει τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον, ἐγένετο ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἐνεδύθη ἡ Α.Θ.Μ., οἱ Ἀρχιερεῖς καί τό Ἱερατεῖον, τῶν σημάντρων κρουομένων. Εὐθύς μετά τοῦτο, ἤρξατο ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν Πανάγιον Τάφον προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων καί διακόνων καί ψαλλόντων τῶν ἱεροψαλτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ πρωτοψάλτου Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Λαμπαδαρίου κ. Χαραλάμπους Βακάκη.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἀπολυθείσης, ἐγένετο ἡ λιτανεία, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων κρατούντων μικρούς τιμίους σταυρούς ἀνά χεῖρας, καί τοῦ Μακαριωτάτου  καί τῶν Ἀρχιερέων φερόντων ἐκ περιτροπῆς τόν μεγάλον τίμιον σταυρόν ἐπί κεφαλῆς, τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἅπαξ ἀνά τά Προσκυνήματα, εὐθύς δέ μετά ταύτην, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἐν ᾧ ἐψάλλετο «τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν…».

Μετά τήν ἐπίσημον ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον κατά τήν ἐν αὐτῷ δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προπίνων εἶπε τά κάτωθι:

«Παράδεισος ἄλλος ἐγνώσθη ἡ Ἐκκλησία ὡς πρίν ξύλον ἔχουσα ζωηφόρον, τόν Σταυρόν Σου, Κύριε, ἐξ οὗ διά προσψαύσεως ἀθανασίας μετέχομεν».

Τό θεῖον μυστήριον τῆς πίστεώς μας, εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα γίνεται κατανοητόν διά τῆς Ἐκκλησίας καί ἐντός τοῦ χώρου αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται ὡς ὁ Παράδεισος τοῦ νέου Ἀδάμ, «ξύλον ἔχων ζωηφόρον τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ».

Ἐάν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ μυστήριον μέγα, ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ κατά τόν Θεόπνευστον Παῦλον «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν». Εἰς δέ τούς πιστεύοντας, εἴτε Ἰουδαῖοι εἶναι, εἴτε Ἕλληνες (εἰδωλολάτραι), ὁ Σταυρός εἶναι Θεοῦ δύναμις, πού ἀναγεννᾷ καί ἁγιάζει καί Θεοῦ σοφία, πού φωτίζει κάθε πιστόν (Η’ Κυρ. 1,23-24).  “Αὐτοῖς δέ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τέ καί Ἕλλησι, Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν”.

Ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ Σταυρός, δηλαδή ἡ ἐνέργεια αὐτοῦ, ἀναβλύζει θείαν δύναμιν καί θείαν σοφίαν, διά τοῦτο τήν προσκύνησιν αὐτοῦ προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ διανυομένου σταδίου τῆς τεσσαρακονθημέρου Νηστείας. “Τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ”, λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶντες, προπομπήν ποιούμεθα τοῦ Παναγίου Πάθους σου, ὅ εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσω Σωτήρ, ὡς παντοδύναμος”.

Καί ὄντως εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἐναπειργάσατο τό σταυρικόν αὐτοῦ πάθος ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός διότι, κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν: «Δι’οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾍδης ἐσκύλευται … εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται».

Μέ ἄλλα λόγια, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατηργήθη ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λεγων, «εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ούκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει, (ἔχομεν δέ τήν πεποίθησιν αὐτήν, διότι γνωρίζομεν ὅτι ὁ Χριστός ἀναστηθείς ἐκ νεκρῶν δέν πεθαίνει πλέον, ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον ἐξουσίαν ἐπ’αὐτοῦ καί δέν δύναται νά τόν κυριεύσῃ). (Ρωμ. 6,9).

“Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα”, προσθέτει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, παραθέτων τούς λόγους τοῦ Παύλου: “Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, φησίν ὁ Ἀπόστολος εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία. Ἰδού  ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἤτοι ὁ Σταυρός τήν ἐνυπόστατον τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί δύναμιν ἡμᾶς περιέβαλε”.

Ἐπειδή λοιπόν ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι ὁ Σταυρός, μᾶς περιέβαλε μέ τήν ἐνυπόστατον σοφίαν καί δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διά τοῦτο καί προσκυνοῦμεν αὐτόν, ἵνα γίνωμεν μέτοχοι τῆς θείας σοφίας καί δυνάμεως.

Κατά τήν σημερινήν ἑορτήν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, “τό προφητικόν πεπλήρωται λόγιον, ἰδοῦ γάρ προσκυνοῦμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες σου, Κύριε, κάι ξύλον σωτηρίας γευσάμενοι, τῶν ἐξ ἁμαρτίας παθῶν, ἐλευθερίας ἐτύχομεν, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε”.

Τῇ θείᾳ δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀξίωσον ἡμᾶς, Χριστέ, ὅπως ἑορτάσωμεν καί τό μυστικόν Πάσχα, δι’οὗ ὁ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον, Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Οὕτως ἔλαβε χώραν ἡ μεγάλη αὕτη ἑορτή εἰς τόν τόπον τῆς σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά τήν στήριξιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Ἡ ἐθνική ἐπέτειος τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 ἐξακολουθεῖ νά ἑορτάζεται καθ’ ἕκαστον ἔτος εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μέ ἀμείωτον ἐνδιαφέρον καί μέ τόν βαθύν σεβασμόν, τόν ὁποῖον ἀπαιτεῖ ἡ ἱερότης καί ἡ σημασία τῆς ἐπαναστάσεως του 1821 διά τήν ἐλευθερίαν τοῦ  Ἔθνους μας. Μέ τό πνεῦμα τοῦτο τοῦ σεβασμοῦ καί ἀποτίσεως ἐθνικοῦ χρέους ἑώρτασε τήν ἐθνικήν ἐπέτειον τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 μέ σχολικήν ἑορτήν ἡ Πατριαρχική Σχολή ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών. Τήν τελετήν ταύτην ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν Του ἡ Α.Θ. Μακαριότης ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἡ Σχολική Ἐφορεία, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου, ἡ Πρόξενος κ. Ἀσπασία Μίτση, ὁ Διπλωματικός Ἀντιπρόσωπος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τήν Παλαιστινιακήν Ἀρχήν κ. Ἀνδρέας Κουζούπης, Ἁγιοταφῖται Πατέρες, ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Θεόδωρος Γιάγκου, μοναχαί τοῦ Πατριαρχείου καί μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Τό πρόγραμμα τῆς σεμνῆς καί διδακτικῆς ταύτης τελετῆς περιελάμβανε Προλόγισιν τοῦ Σχολάρχου Ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ π. Φωτίου, καθηγητοῦ τῶν Φυσικῶν, Πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας ὑπό τῆς καθηγητρίας φιλολόγου κ. Μαρίας Ματθαίου, ἀπαγγελίαν ποιημάτων καί ἄλλων ἐκλεκτῶν λογοτεχικῶν ἐθνικῶν ἀποσπασμάτων ὑπό τῶν μαθητῶν, ἐκτέλεσιν ἐκκλησιαστικῶν καί πατριωτικῶν ᾀσμάτων ὑπ’ αὐτῶν ὑπό τήν Διεύθυνσιν τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί καθηγητοῦ τῆς Μουσικῆς κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί μέ προβολήν ταινίας καί θεατρικοῦ δρωμένου μέ θέμα τόν Ἀθανάσιον Διᾶκον.

Μέ ὅλα ταῦτα οἱ διδάξαντες καθηγηταί καί οἱ ἐκτελέσαντες μαθηταί, παρά τό ὀλιγάριθμον αὐτῶν, ἐπέτυχον νά μεταφέρουν τούς μετασχόντας εἰς τήν τελετήν ἀκροατάς καί θεατάς εἰς τούς χρόνους τῆς σκληρῆς καί ἀδυσωπήτου δουλείας τῶν 400^ων χρόνων, εἰς τούς χρόνους τῆς κηρύξεως τοῦ ἀγῶνος τήν 25^ην Μαρτίου τοῦ 1821 εἰς τήν Ἁγίαν Λαύραν ἀπό τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανόν καί συνεχίσεως τοῦ ἐπί ὀκταετίαν ἀπό τούς μεγάλους ἀγωνιστάς καί ἥρωας τοῦ ἀγῶνος, Κολοκοτρώνην, Καραϊσκάκην, Κανάρην, Ἀθανάσιον Διᾶκον, Μπουμπουλίναν καί ἄλλους πολλούς καί τούς ἐπωνύμους καί τούς ἀνωνύμους χιλιάδας συνεργάτας, τούς ἀγωνιστάς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τούς ἀψηφήσαντας περιουσίαν καί ζωήν διά τήν ἐλευθερίαν ἑαυτῶν καί τῶν ἀπογόνων των καί νά δημιουργήσουν αἰσθήματα συγκινήσεως καί βαθέος σεβασμοῦ πρός τήν μνήμην τῶν διά τοῦ Ἑλληνικοῦ πατριωτικοῦ ἤθους μας, τῆς γενναιότητος, τῆς φιλοπατρίας καί τῆς διατηρήσεως τῶν ἀξιῶν τῆς Ρωμηοσύνης εἰς ἕνα παγκοσμίως μεταβαλλόμενον κόσμον μέ ἀπώλειαν ἐνίοτε προσανατολισμοῦ καί πυξίδος ζωῆς.

 Εἰς τό τέλος τῆς τελετῆς ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τούς ὑπευθύνους τῆς διοργανώσεως μιᾶς τέτοιας τελετῆς, Σχολάρχην καί καθηγητάς καί ἐπῄνεσε τούς δοκίμους μαθητάς διά τήν ἐπιτυχίαν τῶν μουσικῶν καί θεατρικῶν ἐκτελέσεων καί ηὐχήθη εἰς αὐτούς πνευματικάς, μαθητικάς καί Ἁγιοταφιτικάς ἐπιδόσεις καί ηὐχαρίστησε τόν κ. Γενικόν Πρόξενον διά τήν ἠθικήν καί οἰκονομικήν αὐτοῦ συμπαράστασιν πρός τήν Σχολήν.

 Τήν ἑπομένην, 12^ην /25^ην Μαρτίου 2011, ἡ ἐθνική ἐπέτειος τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 ἑωρτάσθη τιμητικῶς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά Δοξολογίας τήν 10.30 π.μ. ὥραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συνιερουργούντων μετ’ Αὐτοῦ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

 Ἡ Δοξολογία αὕτη ἐτελέσθη ὡς προσευχή ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς κατά τό 1821 ἀγωνισαμένων καί πεσόντων προγόνων ἡμῶν καί ὡς εὐχαριστία πρός τόν Θεόν διά τήν ἐλευθερίαν, τήν ὁποίαν ἐχάρισεν εἰς τό Ἕθνος ἡμῶν.

 Μετά τήν δοξολογίαν εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσιν, ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 «Ἑορτή οὐδέν ἄλλον ἐστίν  ἤ τό τά δέοντα πράττειν» κατά τόν χαλκέντερον Ὠριγένην.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σεβαστοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

 Τά δέοντα πράττοντες καί ἡμεῖς κλῆρος τέ καί λαός σήμερον ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς ἐπετείου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, κατήλθομεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν εὐχαριστήριον μέν δοξολογίαν ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει τοῦ εὐσεβοῦς καί Βασιλικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων. Ἱκετηρίους δέ ἐντεύξεις καί δεήσεις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς Παλλιγεννεσίας τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἔθνους.

«Ἡ ἀξία ἑκάστου ἔθνους», κατά τόν Γεωργούλην, «καθορίζεται ἀπό τά ἰδεώδη, εἰς τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ὁποίων θέτει τόν ἑαυτόν του».

Πατρίς, πίστις καί ἐλευθερία ἀποτελοῦν ἐν προκειμένῳ τά ἰδεώδη τῆ Ἐθνικῆς ταυτότητος καί τῆς μεγάλης πολιτισμικῆς κληρονομιᾶς, ὑπέρ τῶν ὁποίων οἱ Πανέλληνες ἔμαθον νά ἀγωνίζωνται θυσιαστικῶς μέχρι θανάτου, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν Χριστόν», (Ἑβρ. 12,2).

Ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης συμμετέχουσα εἰς τήν ἑόρτιον χαράν τῆς ἱερᾶς μνήμης τῆς ἐκ τῆς τέφρας Παλιγγενεσίας τοῦ γένους τέ καί Ἔθνους ἡμῶν εὐγνωμόνως καί τιμητικῶς ὑψώνει δι’Ἡμῶν τό ποτήριον αὐτῆς ἀναφωνοῦσα: «Ζήτω ἡ 25^η Μαρτίου τοῦ 1821, Ζήτω τό εὐσεβές ἡμῶν Ἔθνος, Ζήτω ἡ Ἑλλάς, Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης».

 Ὁ δέ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου ἀνέγνωσε τό κάτωθι μήνυμα τοῦ Ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Καρόλου Παπούλια:

 «Ο εορτασμός της 25^ης Μαρτίου αποτελεί για τους Ἐλληνες όπου γης ημέρα εθνικής ανάτασης και υπερηφανείας. Σύσσωμος ο ελληνισμός αποτίει φόρο τιμής στους αγωνιστές του ’21 που με αυταπάρνηση και ηρωϊσμό θυσίασαν τη ζωή τους στο όνομα της Ελευθερίας, της εθνικής Ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας.

 Από εκείνο το ιστορικό κάλεσμα της εθνεγερσίας που άλλαξε τον ρου της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, μεταδίδοντας το μήνυμα «Ελευθερία ή Θάνατος» σε όλη την Ευρώπη καί την Οικουμένη, δεν έλειψαν οι Ἐλληνες της Διασποράς. Ήταν και η δική τους παρέμβαση που συνέβαλε στην νικηφόρα έκβαση του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα ενάντια σε μια αυτοκρατορία που φαινόταν άτρωτη.

 Με την ίδια θέρμη και προσήλωση, εσείς, οι πρεσβευτές της χώρας μας στο εξωτερικό, αποτελείτε τη γέφυρα ανάμεσα στην μητέρα πατρίδα και τις χώρες, όπου διαμένετε, εργάζεστε και εξελίσσεστε.

 Η σημερινή εποχή, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η οικονομική κρίση, επιβάλλει την ανάλογη ομοθυμία και εγρήγορση, προκειμένου να δοθεί δημιουργική απάντηση στις υπαρκτές προκλήσεις και δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες που αναδύονται τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές γίγνεσθαι, δεν ξεχνάμε πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε το ακατόρθωτο εφικτό.

 Με τις σκέψεις αυτές και με αισθήματα χαράς και συγκίνησης, εύχομαι σε όλους εσάς και τις οικογένειές σας υγεία, ευτυχία και κάθε πρόοδο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Ἡ Τυπική τάξις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀνομαστική Ἑορτή τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἑορτάζεται ὡς αἱ Παρρησίαι ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως. Συμφώνως πρός τήν τάξιν ταύτην, ἡ Ὀνομαστική Ἑορτή τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἑωρτάσθη τήν Τρίτην, 9^ην /22^αν Μαρτίου 2011, ἡμέραν τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Ἐν πρώτοις, ἀφ’ ἑσπέρας τῆς Δευτέρας, ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ ὥρα εἰς τόν  Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐν συνεχείᾳ δέ ἐγένετο ἐπίσημος κάθοδος, τῶν κωδώνων τοῦ κωδωνοστασίου χαρμοσύνως κρουομένων, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Πρό τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως προσεκύνησε  ὁ Μακαριώτατος, πρό δέ τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου, ὁ Μακαριώτατος ἐνεδύθη μανδύαν, ηὐλόγησε τό θυμίαμα, ἐθυμίασε τό Ἅγιον Κουβούκλιον καί τόν Ἅγιον Λίθον, προσεκύνησε, ἀκολούθως δέ προσεκύνησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἀρχιμανδρῖται καί ἐν συνεχείᾳ, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου, ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός ἐν τῷ χώρῳ τοῦ Καθολικοῦ.

Τήν Τρίτην, κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, ἐτελέσθη ἡ θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, βοηθουμένου ὑπό ἱερέων καί διακόνων καί τῶν Ἀρχιερέων ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι συμπροσευχομένων,  εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰορδανίαν κ. Ἡρακλέους Ἀστεριάδου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Λευκορρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Igor Leshchenga.

Τῆς Θ. Λειτουργίας τελεσθείσης, ἀνεπέμφθη Δοξολογία ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ γεγονότι τῆς Ὀνομαστικῆς Ἑορτῆς τοῦ Μακαριωτάτου, φέροντος τό ὄνομα ἑνός τῶν 40 Μαρτύρων.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἐγένετο πανηγυρική ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα. Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ταῖς  ἀρχαῖς τοῦ μηνός Μαρτίου μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῆ λίμνῃ μαρτυρησάντων, ἐνισχύει, στερεώνει καί ἐνδυναμώνει τά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας εἰς τόν πνευματικόν τῆς νηστείας ἀγῶνα, ἵνα οὗτος ταῖς πρεσβείαις καί τῷ παραδείγματι αὐτῶν ἀποβαίνῃ νικηφόρος καί καρποφόρος.

Ἡ ἐν τῷ ἑορτολογικῷ πλαισίῳ τούτῳ Ὀνομαστική ἑορτή τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος, ὡς ἐπαξίως φερούσης τό ὄνομα ἑνός τῶν Tεσσαράκοντα Mαρτύρων τούτων, ἰδιαιτέραν προσδίδει χαράν καί εὐφροσύνην εἰς τήν Σιωνίτιδα Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας  Προκαθήμενος θείᾳ εὐδοκίᾳ ἀπό πενταετίας ἐγκατεστάθητε καί εἰς τήν Γεραράν  ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τῆς ὁποίας κατά τά Ἁγιοταφιτικά θέσμια Ἡγούμενος τυγχάνετε.

Ἐπί τῷ χαρμοσύνῳ προσωπικῷ γεγονότι τούτῳ, ἀντανακλῶντι ὡς εἰκός  καί εἰς τό Πατριαρχικόν ἀξίωμα Αὐτῆς, τόν μεγαλοδύναμον Θεόν ἡμῶν εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως διά θείας Λειτουργίας  Προηγιασμένων μετά Παρρησίας ηὐχαριστήσαμεν καί ἐδοξολογήσαμεν, νῦν δέ εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου σύσσωμοι προσήλθομεν, ἵνα καί ἐν αὐτῇ τόν προσήκοντα σεβασμόν τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι ἀπονείμωμεν καί τάς δεούσας ἑορτίους προσρήσεις προσφωνήσωμεν.

Ἐν τῇ ὁμηγύρει ταύτῃ ἐκδηλοῦμεν τήν χαράν ἡμῶν, καθ΄ὅτι ἄνευ ὑπερβολῆς ἀληθεύοντες δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι τῇ πρωτοβουλίᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῇ συμπαραστάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί κατά τό πρόσφατον χρονικόν διάστημα, ὡς καί πρίν, ἔλαβον χώραν γεγονότα ἄξια μνήμονεύσεως  ἐνταῦθα, ἵνα ὦσι ἀληθής πληροφόρησις διά τούς ζητοῦντας λόγον περί  τῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Ὅσον ἀφορᾷ ἐν πρώτοις τάς ἐκκλησιαστικάς σχέσεις, μνημονευθήτω ἡ κατά τόν παρελθόντα μῆνα Νοέμβριον λαβοῦσα χώραν προσκυνηματική ἐπίσκεψις εἰς τήν Ἀγίαν Γῆν καί τό Πατριαρχεῖον τοῦ Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ. Σάββα, μετά τήν κατά τό παρελθόν θέρος ἐπίσημον ἐπίσκεψιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας. Τό γεγονός τῶν δύο ἐπισκέψεων τούτων συνέσφιγξε ἔτι στερεώτερον τούς ἀπό τῶν ἡμερῶν τῶν προκατόχων Ὑμῶν ἀειμνήστων Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων Θεοφάνους καί Παΐσίου ὑπάρχοντας στενούς δεσμούς μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν.

Αἱ ποιμαντικαί ἐπισκέψεις τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τάς Κοινότητας τοῦ ἡμετέρου ἀραβοφώνου ποιμνίου μετά τοῦ αὐτοῦ ἀμειώτου ἐνδιαφέροντος ἐσυνεχίσθησαν, ὡς τοῦτο μαρτυρεῖται ἐκ τῆς ποιμαντικῆς ἐπίσκέψεως Ὑμῶν εἰς τήν Κοινότητα τοῦ Ἀμπελίν, διά τόν ναόν τῆς ὁποίας νέον εἰκονοστάσιον καί κωδωνοστάσιον τό Πατριαρχεῖον κατεσκεύασε καθώς καί ἐκ τῆς τελικῆς ἐπιλύσεως τῆς, ὡς μή ὤφελε, χρονισάσης ἐπιζημίου διαφορᾶς μεταξύ Πατριαρχείου καί Κοινότητος αὐτοῦ εἰς Ἰόππην, διά δικαστικῆς διαιτητικῆς διευθετήσεως πρός ὄφελος ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν.

Αἱ σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου μετά τῆς χώρας τῆς Ἰορδανίας, εἰς τήν ὁποίαν  μεγάλος ἀριθμός τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου διαβιοῖ, παρέμειναν ἀγασταί, ὡς τοῦτο ἐφάνη ἐκ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἰορδανίας εἰς τήν ἐν Ἀμμάν Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχείου τῇ προσωπικῇ Ὑμῶν παρουσίᾳ, ἵνα εὐχηθῇ εἰς πάντας τούς ἐν Ἰορδανίᾳ χριστιανούς ἐπί τῷ νέῳ Ἔτει καί ἐκ τῆς μετά ταῦτα ἀκολουθησάσης ἐπισκέψεως εἰς τήν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα τόν βασιλέα τῆς Ἰορδανίας. Τοῦτο  ἐπίσης ἐφάνη καί διά τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπό τήν ἰδιότητα Ὑμῶν ὡς Πρώτου Χριστιανοῦ Θρησκευτικοῦ ἡγέτου εἰς τήν ὑπό τήν πρωτοβουλίαν τοῦ πρίγκιπος τῆς Ἰορδανίας Ἐμίρη Γάζη καί ὑπό τήν αἰγίδα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἐγκαινιασθεῖσαν καί καθιερωθεῖσαν «Ἡμέραν τῆς Ἁρμονίας  τῶν Θρησκειῶν» ἐν τῷ τόπῳ τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ.

Μνημονευθήτωσαν ὡσαύτως αἱ ἔντονοι προσωπικαί Ὑμῶν προσπάθειαι μετά τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς,   ἰδιαιτέρως μετ΄αὐτῆς τῆς Κύπρου, διά τήν ἀνασυγκρότησιν καί ἀναβάθμισιν τοῦ ΣΕΜΑ, ὥστε νά διαδραματίζῃ τοῦτο τόν ρόλον, διά τόν ὁποῖον συνεστήθη, τῆς ὑποστηρίξεως  δηλονότι τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς ἐξασφαλίσεως τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἰσλάμ.

Ἀνυποχώρητος καί ἀποτελεσματική ὑπῆρξε ἡ ὑποστήριξις τῶν δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν τῷ ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, τῇ Βηθλεέμ καί τῇ Γεθσημανῇ. Ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ μνημονευθήτω ἡ τῇ Ὑμετέρᾳ προσκλήσει ἔλευσις ἐνταῦθα Ἀποστολῆς εἰδικῶν ἐπιστημόνων ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου καί ἐκπόνησις σεισμολογικῆς μελέτης διά τήν προστασίαν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Αἱ σχέσεις Πατριαρχείου καί μητρός Ἑλλάδος λίαν σημαντικῶς ἀνεβαθμίσθησαν ὡς ἐκ τῶν συχνῶν ἐπισκέψεων ἀνωτάτων Κυβερνητικῶν παραγόντων, Ὑπουργῶν καί ἄλλων, εἰς τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ καί ἄρα καί εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἐκ τούτων ἀναφερθήτωσαν ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος κ. Δημητρίου Δόλη καί ἡ λίαν πρόσφατος ἐπίσκεψις τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κ. Δημητρίου Χριστόφια.

Ὄντως κατά τό πενταετές διάστημα τῆς Πατριαρχίας Ὑμῶν, Μακαριώτατε, πολλά σημαντικά καί ἀξιόλογα ἐπετελέσατε καί ἄλλα, ἐν τῇ ἐν Χριστῷ ἐλευθερίᾳ καί οὐχί ἐν κολακείᾳ ὁμιλῶν, ἀναμένουν εἰσέτι νά ἐπιτελεσθοῦν. Ταῦτα ἀναμένουν τήν συνέχισιν τῆς δράσεως καί τῆς συνεργασίας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί ἡμῶν τῆς Ἀδελφότητος, ἀμφοτέρων νοουμένων ὡς τῶν δύο ἀλληλοσυμπληρουμένων ὄψεων ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ ἀδιαιρέτου καί ἀτμήτου νομίσματος, ἑνός σώματος, τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἀδελφότητος, ἐν τῇ ὑπαρκτικῇ συναφείᾳ κεφαλῆς καί σώματος. Ὁ Θεός ἐν τῇ πανσοφίᾳ Αὐτοῦ ἐδημιούργησε τό ἀριστούργημα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, ἵνα ἡ λειτουργία τούτου  παραμένῃ  διά τούς ἀνθρώπους παράδειγμα ἐκκλησιαστικῆς, διοικητικῆς, κοινωνικῆς καί πάσης ἄλλης λειτουργίας.

Περαίνων, ἐπιτραπήτω μοι νά εἴπω ὅτι ἡμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἁγιοταφῖται ἔχομεν τό βαρύ προνόμιον νά βλέπωμεν πάντοτε πρό  ὀφθαλμῶν ἡμῶν ὡς γνώμονα καί πυξίδα τῶν ἐνεργειῶν ἡμῶν τά διατρέξαντα πρό πενταετίας, ὅτε τό πρόβλημα ἡμῶν διεκηρύχθη καί διελαλήθη ἐπί δωμάτων, «urbi et orbi», εἰς τήν πόλιν ταύτην καί εἰς τήν οἰκουμένην, ὅτε ἡ μικρά εἰς ἀριθμητικά μεγέθη, μεγάλη ὅμως εἰς ἱστορίαν, δύναμιν καί δρᾶσιν  Ἀδελφότης αὕτη τοῦ Ἁγίου Τάφου ἀνέστη, ἐξανέστη καί ἀντέστη εἰς τάς θολάς συμφωνίας, τάς ἀποσκοπησάσας εἰς τήν νόθευσιν τῆς γνησίας ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου, τῆς διατηρήσεως δηλονότι τοῦ ἀνεξιτήλου θρησκευτικοῦ χαρακτῆρος τῶν Ἱεροσολύμων καί τάς ταλανιζούσας εἰσέτι τό Πατριαρχεῖον εἰς τάς δικαστικάς αἰθούσας, ἐκ τῶν ὁποίων μετά τῶν εὐχῶν Ὑμῶν καί διά τῶν ἐνεργειῶν Ὑμῶν, ἐλπίζομεν νά ἐξέλθωμεν νικηταί διά τήν διάσωσιν τῆς ὑλικῆς ἰδιοκτησιακῆς ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ Ἀδελφότης καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁμοφώνως ἐκλέξασα Ὑμᾶς καί παραδώσασα εἰς Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, τήν   σκυτάλην τοῦ ἀγῶνος τοῦ Πατριαρχείου, συμπαρίσταται εἰς Ὑμᾶς  καί συμπορεύεται μεθ΄ Ὑμῶν εἰς τό βαρύ ἔργον Ὑμῶν ὡς ἄλλος Κυρηναῖος. Ἐξ ὀνόματος ταύτης ὑψῶ τό ποτήριον ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί μακροημερεύσεως Ὑμῶν ἐν πλείστοις ἔργοις ἀγαθοῖς πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους. Γένοιτο.

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ κ. Γενικοῦ  Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Πάντας τούτους ηὐχαρίστησεν ἀντιφωνῶν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πᾶσαν  στρατιάν τοῦ κόσμου καταλιπόντες, τῷ ἐν οὐρανοῖς Δεσπότῃ προσεκολλήθητε, ἀθλοφόροι Κυρίου Τεσσαράκοντα, διά πυρός γάρ καί ὕδατος διελθόντες, μακάριοι, ἐπαξίως ἐκομίσασθε, δόξαν ἐκ τῶν οὐρανῶν, καί στεφάνων πληθύν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς  Ἐκκλησίας.

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε  τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρέσβυ τῆς Λευκορρωσίας,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Σεβαστοί Πατέρες  καί ἀδελφοί,

Ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική  τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος  ἡμῶν Ἐκκλησία σήμερον τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων Ἁγίων μεγάλων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Τῆς τιμῆς ταύτης συμμέτοχοι καί κοινωνοί ἐγενόμεθα καί Ἡμεῖς διά τῆς ἐπί τοῦ Πανιέρου  Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἀλλά καί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, δηλονότι τοῦ τόπου τοῦ ἀρχετύπου σταυρικοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου  καί Σωτῆρος Ἠμῶν Χριστοῦ, τελεσθείσης θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων δώρων ὡς καί τῆς ἀναπεμφθείσης δοξολογικῆς Εὐχαριστίας.

Αἰτία δέ τούτου ἀγαθή  ἡ ἐν τῷ μακαρίῳ τάγματι τῶν τεσσαράκοντα μαρτύρων  συνεκλάμψασα θεόλεκτος μορφή τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος ἀναξίως ἐπωνυμίαν ἐχόμενοι καί Ἡμεῖς, ἑορτήν σεπτοῦ ὀνομαστηρίου χρεωστικῶς καί τιμητικῶς ἄγομεν.

Χρεωστικῶς μέν, διότι ὡς κηρύττει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «μαρτύρων γάρ θάνατος πιστῶν ἐστι παράκλησις, Ἐκκλησιῶν παρρησία, Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου κατάλυσις, ἀναστάσεως ἀπόδειξις, δαιμόνων γέλως, διαβόλου κατηγορία, φιλοσοφίας διδασκαλία,…..καί πάντων τῶν ἀγαθῶν ρίζα». Τιμητική δέ, διότι  «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος……»

Ἡ μίμησις δέ μάρτυρος ἀφορᾷ εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν (Ἑβρ.12,1). Οὗτος εἶναι « ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς Γῆς τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ» (Ἀποκ. Α’, 5 ).

Τοῦ μαρτυρίου καί τῆς μαρτυρίας τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής τυγχάνει καί ἡ γεραρά Ἁγιοταφική ἡμῶν Ἀδελφότης, ἡ ὁποία  στοιχοῦσα τοῖς λόγοις τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου :« Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, κἀγώ μάρτυς λέγει Κύριος ὁ Θεός » (Ἠσ. 43, 10  ),  μαρτυρεῖ τῇ ἀληθείᾳ.. Πᾶς δέ ὁ μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ, εἴτε  λόγοις  εἴτε ἔργοις …… μάρτυς εὐλόγως ἄν χρηματίζοι.» λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Τήν ἐτήσιον μνήμην τοῦ καί προστάτου γενομένου Ἡμῖν μάρτυρος Θεοφίλου καί τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ, ἀξιωθέντες νά ἑορτάσωμεν, ἐν μέσῳ τοῦ εὐλογημένου τῆς νηστείας σταδίου, καλούμεθα ὑπό τοῦ Ὑμνολόγου, ἵνα ἱκετευτικῶς βοήσωμεν : « Φέροντες τά παρόντα γενναίως, χαίροντες τοῖς ἐλπιζομένοις, πρός ἀλλήλους ἔλεγον οἱ  Ἅγιοι  μάρτυρες˙ Μή γάρ ἱμάτιον ἀποδυόμεθα; ἀλλά τόν παλαιόν ἄνθρωπον ἀποτιθέμεθα. Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ παράδεισος˙ ἀλγεινή ἡ πῆξις ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀπόλαυσις. Μή οὗν ἐκκλίνωμεν, ὧ συστρατιῶται˙ μικρόν ὑπομείνωμεν, ἵνα τούς στεφάνους τῆς νίκης ἀναδησώμεθα, παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειαπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν Ἁγίων μαρτύρων.

Ὡσαύτως ὁλοθύμους εὐχαριστίας ἀπευθύνομεν τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ, Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐκ μέρους  τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Ἡμῶν Συνόδου καί τῶν προσφιλῶν Ἡμῖν μελῶν τῆς Ἁγιοταφικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος,  τῷ  Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Σωτηρίῳ Ἀθανασίου,  Γενικῷ  Προξένῳ τῆς Ἑλλάδος  ἐν  Ἱεροσολύμοις, διαβιβάσαντι Ἡμῖν τάς εὐχάς τῶν μελῶν τῆς σεβαστῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ  Ἰσιδώρῳ,  Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν  τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ, κ. Κυριακῷ, διαβιβάσαντι Ἡμῖν εὐχάς ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ, τῷ Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἰόππης κ. Δαμασκηνῷ,  διαβιβάσαντι Ἡμῖν εὐχάς ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Ἰόππης,  τῷ αἰδεσιμωτάτῳ οἰκονόμῳ π. Γεωργίῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἱερομονάχῳ Φιλοθέῳ Ἐπιτρόπῳ Ἡμῶν, τῷ εὐχηθέντι  Ἡμῖν  ἐξ  ὀνόματος  τῶν ἱερέων καί τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος, τῷ πρέσβει τῆς Λευκορρωσίας,  τῷ Ὁσιωτάτῳ Μοναχῷ π. Φωτίῳ, Σχολάρχῃ τῆς Πατριαρχικῆς ἐν Σιών Σχολῆς, τοῖς μαθηταῖς  τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τῷ Αἰδεσιμωτάτῳ Οἰκονόμῳ π. Ἀΐσσα Τοῦμα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Κοινότητος Ἡμῶν, τῷ κ. Χαλήλ Ἀντράους, ἰατρῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριωτικοῦ Συμβουλίου, τῷ Οἰκονόμῳ π. Ἀνδρέᾳ, προσφωνήσαντι  Ἡμᾶς ἐξ ὀνόματος  τῶν ἱερέων τῆς περιοχῆς Ραμάλλας, τῷ Οἰκονόμῳ, π. Γεωργίῳ Σαχουάν ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας.

Γένοιτο πᾶσιν ἡμῖν ἡ κραταιά τοῦ Κυρίου προστασία ἀρωγός ἐν τῷ βίῳ, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα!

Ἐν τέλει ἠκολούθησε ὁ ἀδελφικός Ἀρχιερατικός ἀσπασμός  καί ἡ ὑποβολή τῶν σεβασμάτων καί τῶν συγχαρητηρίων εὐχῶν τῷ Μακαριωτάτῳ μετά δέ ταῦτα ἡ ἑόρτιος νηστήσιμος τράπεζα μετ’εὐχαριστίας τῷ Θεῷ δι’ ὅσα πνευματικά καί ὑλικά ἐχαρίσατο τῇ Σιωνίτιδι Ἐκκλησίᾳ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Ἡ Β’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν μετά τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐψάλη τήν Παρασκευήν, 5^ην /18^ην Μαρτίου 2011, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως, εἰς τήν πόλιν Ραμαλλαν τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνοδεύοντος τοῦ Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Ἡ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ Ρωμαιο-Ὀρθόδοξος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου, ἀριθμοῦσα περί τάς 6.000 χιλιάδας πιστῶν, τυγχάνει μία τῶν μεγάλων Κοινοτήτων τοῦ Πατριαρχείου, τῆς ὁποίας προΐσταται ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ὁ ἐκ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καταγόμενος καί μέλος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων.

Πολλοί τῶν πιστῶν τούτων τοῦ Πατριαρχείου προσέτρεξαν ἀθρόοι εἰς τήν κατανυκτικήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἀκαθίστου καί ἤκουσαν καί τόν θεολογικόν Πατριαρχικόν λόγον, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό,  Χαῖρε κλῖμαξ ἐπουράνιε δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός. Χαῖρε γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῇ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Τόσον πολύ ἢγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον τῶν ἀνθρώπων, πού ἔζη εἰς τήν ἁμαρτίαν, ὥστε παρέδωκεν εἰς θάνατον, τόν μονάκριβον Υἱόν Του, διά νά μή χαθῇ εἰς αἰώνιον θάνατον, καθένας πού πιστεύει εἰς αὐτόν ἀλλά νά ἔχῃ ζωήν αἰώνιον, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής).

Τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον ἀπεκαλύφθη εἰς ἡμᾶς, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡ ὁποία ἐγένετο συνεργός τοῦ θείου τούτου μυστηρίου. Διά τοῦτο ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐξόχως καί πρεπόντως τιμᾷ τό πρόσωπον τῆς Παναγίας κατά τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῆς Αγίας Τεσσαρακοστῆς.

Τό ἰδίωμα ἀλλά καί μοναδικόν προνόμιον πού προσέλαβε ποτέ γυναῖκα εἰς τήν παγκόσμιον ἱστορίαν εἶναι ἡ προσωνυμία τῆς Παρθένου Μαρίας, Θεοτόκος. Θεοτόκον καί οὐχί Χριστοτόκον ὠνόμασε καί θεολογικῶς ἀπέδειξεν  ὅτι ἀνεδείχθη διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Παρθένος Μαρία ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «οἱ δέ Θεοτόκον ὀνομάζουσι τήν Ἁγίαν Παρθένον ἕνα τε εἶναι φασιν Υἱόν  καί Χριστόν καί Κύριον τέλειον ἐν θεότητι, τέλειον ἐν ἀνθρωπότητι».

Ἐξ ἄλλου ἡ πλέον σημαντική καί περιεκτική ὀνομασία εἰς τήν Παρθένον Μαρία εἶναι ἀκριβῶς ἡ τῆς Θεοτόκου, δηλονότι τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ. Μέ αὐτήν τήν ὀνομασίαν ἀπευθύνεται ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἱκετευτικῶς ὑπέρ ἡμῶν εἰς τήν Παναγίαν: «τούς σούς ὑμνολόγους Θεοτόκε, ἡ ζῶσα καί ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον…». Καί τοῦτο διότι κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «Τοῦτο τό ὄνομα ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι. Εἰ γάρ Θεοτόκος ἡ γεννήσασα, πάντως Θεός ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, πάντως δέ καί ἄνθρωπος. Πῶς γάρ ἄν ἐκ γυναικός γεννηθείη Θεός ὁ πρό αἰώνων ἔχων τήν ὕπαρξιν, εἰ μή ἄνθρωπος γέγονεν; Ὁ γάρ υἱός ἀνθρώπου ἄνθρωπος δηλονότι. Εἰ δέ αὐτός ὁ γεννηθείς ἐκ γυναικός Θεός ἐστιν, εἷς ἐστι δηλονότι ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς ἐκ γυναικός Θεός ἐστιν, εἷς ἐστι δηλονότι ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς κατά τήν θείαν καί ἄναρχον οὐσίαν καί ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐκ τῆς Παρθένου τεχθείς κατά τήν ἠργμένην καί ὑπό χρόνον οὐσίαν ἤτοι τήν ἀνθρωπίνην.

Μέ ἄλλα λόγια, αὐτό τό ὄνομα συνθέτει ὁλόκληρον τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας. Ἄν λοιπόν αὐτή πού γέννησε εἶναι Θεοτόκος, ὁπωσδήπoτε εἶναι Θεός καί Αὐτός πού γεννήθηκε ἀπ’ αὐτήν  ὁπωσδήποτε καί ἄνθρωπος. Γιατί πῶς θά μποροῦσε νά γεννηθῇ ἀπό γυναῖκα Θεός, πού ἔχει τήν ὕπαρξιν πρίν ἀπό τούς αἰῶνες, ἄν δέν ἔγινε ἄνθρωπος; Ἄν πάλι αὐτός, πού γεννήθηκε ἀπό γυναῖκα εἶναι Θεός, ἕνας εἶναι βέβαια καί αὐτός πού γεννήθηκε ἀπό τόν Θεόν Πατέρα κατά τήν θείαν καί ἄναρχον οὐσίαν καί τελευταῖα ἀπό τήν Παρθένον κατά τήν οὐσίαν, πού ἔχει ἀρχήν καί εἶναι ὑπό χρόνον, δηλαδή τήν ἀνθρωπίνην.

Καί εἶναι περιεκτική ἡ ὀνομασία Θεοτόκος, διότι εἰς τό πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας ἐπληρώθη τά ὑπό τοῦ μεγαλοφωνωτάτου Προφήτου Ἠσαΐου λεχθέντα: «Δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον∙ ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἔξει καί τέξεται υἰόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», (Ἠσ. 7, 14) Καί… «ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν… καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», (Ἠσ. 9,6).

Ἡ Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, καθίσταται τό δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τόν εὐαγγελιστήν Λουκᾶν: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι. Διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ», (Λουκ. 1, 35). Ὁ δέ Υἱός τοῦ Θεοῦ δηλονότι «ὁ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος» ἐκ τοῦ και διά τοῦ δοχείου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  τήν Παρθένον Μαρίαν σωματούμενος γίνεται καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, «ὁ Ἐμμανουήλ».

Νά λοιπόν διατί ἡ Παρθένος Μαρία ἀποκαλεῖται Θεοτόκος ἀλλά καί κλῖμαξ (σκάλα) ἐπουράνιος, δι’ἧς κατέβη ὁ Θεός ἐπί γῆς, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος (Φιλιπ. Ζ’, 7-8).

Γέφυρα δέ μετάγουσα (μεταφέρουσα) τούς ἐκ γῆς (τούς ἀνθρώπους) πρός οὐρανόν εἰς τήν δόξαν τῆς βοασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἰς τήν δόξαν εἰς τήν ὁποίαν συμμετέχει, δηλαδή τήν δόξαν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῆς «καί ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον τούς ὑμνοῦντας σε Θεοτόκε», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Ἡ Παρθένος Μαρία, Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὡς ἡ φυσική, ἀλλά καί πνευματική κλῖμαξ καί γέφυρα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανίου καί ἐπιγείου κόσμου, ἀποτελεῖ τό αὐθεντικόν πρότυπον τῆς κοινῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως, τῆς ἀξιωθείσης διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς κοινωνίας τῆς θείας δόξης.

Ἡ δέ θεία δόξα δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν ἐλευθερίαν τῆς δουλείας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, δηλαδή τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτάς διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Παναγία Θεοτόκος μετέχουσα εἰς τήν δόξαν τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῆς, μετέχει κάι τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ. Διά τοῦτο λοιπόν ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῶν θεοπνεύστων ὑμνῳδῶν αὐτῆς ἀπευθύνεται στήν Παναγία ζητοῦσα τήν μεσιτείαν καί τήν πρεσβείαν αὐτῆς εἰς τόν Υἱόν της, ἵνα καταστήσῃ καί ἡμᾶς διά τοῦ καιροῦ τῆς Ἁγίας νηστείας καί μετανοίας τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀξίους τῆς κοινωνίας τῆς ἀναστάσεως καί τῆς δόξης τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν».

καί ἀραβιστί ὡς ἕπεται, βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/03/18/419/

Μετά τήν λῆξιν τῆς ἀκολουθίας ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη τό «Νάντι» – Λέσχην τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς τήν ὁποίαν ἤκουσε παρά τῶν Ἱερέων, τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Προέδρου, τοῦ «Νάντι», τῆς Νεολαίας καί ἄλλων προβλήματα αὐτῶν καί ἐπρότεινε λύσεις εἰς αὐτά.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν Πέμπτην, 4^ην /17^ην Μαρτίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν τόν 5^ον μ.Χ. αἰῶνα Ἱεράν Μονήν εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ εἰς μικράν ἀπόστασιν πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν Θάλασσαν. Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, καταγόμενος ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό 451 μ.Χ., ἔτος ἀκμῆς τῶν Μονοφυσιτικῶν ἐρίδων καί ἔτος τῆς 4^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος, τῆς δογματισάσης περί τῆς μιᾶς ὑποστάσεως καί τῶν δύο φύσεων ἐν τῶ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Κατ’ ἀρχάς ἐπηρεάσθη ἐκ Μονοφυσιτικῶν κύκλων, ἐπανέφερεν ὅμως αὐτόν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὁ περιβόητος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Εὐθύμιος ὁ Μέγας.

Μετά τήν ἐπιστροφήν του εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἀνεδείχθη μέγας καί ἔνθερμος ὑποστηρικτής τοῦ δόγματος τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος καί ἵδρυσε τήν ἐν λόγῳ Ἱεράν Μονήν, ἡ ὁποία ἐπί τῶν ἡμερῶν αὐτοῦ καί μετά ταύτας ἐπί αἰῶνας κατέστη Ὀρθόδοξον μοναστηριακόν κέντρον καί ὄασις φιλοξενίας τῶν πανταχόθεν τῆς γῆς συρρεόντων προσκυνητῶν.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἐτελέσθη τήν ἡμέραν τῆς μνήμης αὐτοῦ ἡ θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ πλειάδος ἱερέων καί συμμετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐκ τῆς Ἁγίας Γῆς  καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων Ὀρθοδόξων χωρῶν, παρουσίᾳ δέ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ἀπηύθυνε τόν κάτωθι λόγον πρός τό ἐκκλησίασμα, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Τήν κλίμακα τῶν θείων ἀρετῶν διανύσας πρός νοητῆς θεωρίας ἀνελήλυθας ὕψος καί θείων μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ ἐμφάσεις ὑπεδέξω καθαράς. Διά τοῦτο, Θεοφόρε, σέ εὐσεβῶς τιμῶμεν καί βοῶμεν: Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι. Δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾷ εὐσεβῶς, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, τήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Θεοφόρου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος διανύσας τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, ὡς λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ, ἀνῆλθεν εἰς ὕψος νοητῆς θεωρίας καί θείων μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Ἐπέτυχε, μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεοφόρος Γεράσιμος νά ἑνωθῇ με τόν Χριστόν γενόμενος οὕτως Ἅγιος, ὅπως εἶναι γραμμένον εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν: Νά εἶσθε ἅγιοι, διότι ἐγώ εἶμαι Ἅγιος, λέγει πρός ὑμᾶς ὁ Κύριος. «Διότι γέγραπται ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί», (Πετρ. Α’,16).

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, μᾶς καλεῖ νά γίνωμε ἅγιοι, δηλαδή κοινωνοί τοῦ ἀληθινοῦ φωτός. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωαν. 8,12). Ἐκεῖνος πού μέ ἀκολουθεῖ μέ πλήρη ἐμπιστοσύνην καί ἐλπίδα καί με πρόθυμον ὑπακοήν εἰς τούς λόγους μου, λέγει ὁ Χριστός, δέν θα περιπατήσῃ οὔτε θά εὑρεθῇ ποτέ εἰς τό σκότος τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά θά ἔχῃ μέσα του τό ζωηφόρον καί πνευματικόν φῶς, πού προέρχεται ἀπό τήν ἀληθινήν ζωήν, τόν Θεόν. Τό βαθύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐλευθέρα ἐπιλογή του, μεταξύ ἀγνοίας καί ἀληθοῦς γνώσεως, μεταξύ σκότους καί φωτός. «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς, ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα» (Ἰωαν. 3, 19). Ὁ λόγος λοιπόν καί ἡ αἰτία, διά τήν ὁποίαν κρίνονται καί καταδικάζονται ἁμαρτωλοί, εἶναι οὗτος, ὅτι τό φῶς τῆς ἀληθείας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ  ἦλθεν εἰς τόν κόσμον, ἀλλ’ οἱ ἄνθρωποι ἐπροτίμησαν τό σκοτάδι τῆς πλάνης καί ὄχι τό φῶς. Καί ἔκαμαν τήν προτίμησιν, τήν ἐπιλογήν αὐτήν, διότι ἦσαν πονηρά τά ἔργα τους.

Ἐξάλλου, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός παραγγέλλει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι», (Ματθ. 16,24). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν παραγγελίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπέλεξεν μέ τήν ἐλευθέραν βούλησίν του καί ὁ Ἅγιος Γεράσιμος. Διά τοῦτο ὁ ὑμνῳδός του λέγει: «Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, ἀναπτερώσας τόν νοῦν πρός Θεόν διά πίστεως, κοσμικῆς συγχύσεως ἐβδελύξω τό ἄστατον, καί τόν Σταυρόν σου ἀναλαβόμενος, τῷ Παντεπόπτῃ κατηκολούθησας, σῶμα δυσήνιον, ἀγωγαῖς ἀσκήσεως τῷ λογισμῷ, σθένει δουλωσάμενος τοῦ θείου Πνεύματος».

Ὁ Σταυρός, τόν ὁποῖον ἀνέλαβε ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεράσιμος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν κλίμακα τῶν θείων ἀρετῶν. Καί τοῦτο διότι διά τοῦ Σταυροῦ καί ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστός ἀναγνωρίζεται ὡς τό αἰώνιον πρότυπον αὐταπαρνήσεως καί ταπεινώσεως. «Τοῦτο γάρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὁ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων… ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυροῦ. Διό και ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», κηρύττει ὁ Θεῖος Παῦλος.

«Διά τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστός τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς μέγα ἀνέτειλεν αὐτοῖς», (Ματθ. 4,16). Διά τοῦ Σταυροῦ κατῆλθεν εἰς τούς ἐν Ἅδῃ καί ἀνύψωσεν αὐτούς τέ καί ἡμᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τοῦ φωτός τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός Αὐτοῦ. Αὐτοῦ τοῦ φωτός τῆς θείας δόξης ἐγένετο κοινωνός καί ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος διετήρησε καθαράν τήν καρδίαν του διά τῶν πνευματικῶν αὐτοῦ ἀγώνων τῆς ἀσκήσεως. Ἀγώνων, διά τῶν ὁποίων ἐπέλαμψε ἐπ’ αὐτόν (τόν Ὅσιον Γεράσιμον) καί ἐπί τόν τοῦ Ἰορδάνου ἐρημικόν τοῦτον τόπον ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Σήμερον δέ, ἀγαπητοί μου, «συνεξέλαμψεν», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «καί ἡ τῆς ἁγίας νηστείας Χάρις, ἡ διώκουσα τό σκότος τῆς ἀκρασίας διά τοῦ φωτός τῆς ἐγκρατείας. Ἰδού καιρός εὐπρόδεκτος καί ἡμέρα σωτήριος μετανοίας ἐνδειξώμεθα καρπούς καί ζησώμεθα».

Οἱ πνευματοκίνητοι τῆς Ἐκκλησίας Ἀπόστολοι καί Πατέρες ἐνεργοῦντες ὡς ἄλλοι πνευματικοί ναυαγωσῶστες, ὥρισαν τό ἱερόν στάδιον τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἐν τῷ πελάγει τοῦ ψυχικοῦ τε ἅμα καί φυσικοῦ ἐκ τῆς τρικυμίας τῶν παθῶν καί σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν ἡμῶν ὡς τό σωσίβιον τῆς σωτηρίας μας.

Ἡ νηστεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὄντως ἀγαπητοί μου, ἀποτελεῖ καιρόν μετανοίας, ἀλλά καί καιρόν τοῦ συνηγόρου τῆς σωτηρίας κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον Στουδίτην.

Ὁ ἑορταζόμενος Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος μετέβαλε τόν ἔρημον τοῦτον τόπον εἰς ὄασιν πνευματικήν μᾶς καλεῖ νά μετατρέψωμεν καί ἡμεῖς τήν πνευματικῶς ἔρημον ψυχήν μας εἰς ὄασιν πνευματικήν. Τό παράδειγμα τῆς βιβλικῆς καταστροφῆς εἰς τήν Ἰαπωνίαν ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται. Ἀμήν».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τῆς Μονῆς. Μετά τήν λιτανείαν ἠκολούθησε πλουσία νηστήσιμος τράπεζα πρός τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πρός ὅλον τό ἐκκλησίασμα, παρά τοῦ φιλοξένου καί λίαν σημαντικόν φιλανθρωπικόν ἔργου ἐξασκοῦντος εἰς τήν Μονήν καί τή περιοχήν  καθηγουμένου ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης,  2^ας / 15^ης Μαρτίου 2011, ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κ. Δημήτριος Χριστόφιας, εὑρισκόμενος εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τό Ἰσραήλ, ἐπεσκέφθη τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων  μετά παραγόντων τῆς Κυπριακῆς Κυβερνήσεως καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Δημητρίου Χατζηαργυροῦ.

Ὁ Μακαριώτατος περιστοιχούμενος ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἀρχιμανδριτῶν, τόν ἐκαλωσώρισε καί προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Ἑξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας

Κύριε Δημήτριε Χριστόφια,

Μετά χαρᾶς καί τιμῆς ἰδιαζούσης ὑποδεχόμεθα τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα μετά τῶν διακεκριμένων συνεργατῶν Αὐτῆς εἰς τό Παλαίφατον ἡμῶν Ἑλληνορθόξοδον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ προσκυνηματική Σας ἐπίσκεψις ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν τόσον διά τόν εὐλαβέστατον καί βαθύτατα θρησκευόμενον λαόν τῆς Κύπρου, ὅσον καί διά τό ἐνταῦθα διαβιοῦν χριστεπώνυμον Ὀρθόδοξον ἡμῶν ποίμνιον. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἐάν ὁ δεσμός Πατριαρχεῖον καί Ἱερουσαλήμ εἶναι συμφυής, ἐξίσου συμφυεῖς τυγχάνουν καί οἱ ἱστορικοί, πολιτισμικοί καί ἐκκλησιαστικοί δεσμοί Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς μαρτυρικῆς Μεγαλονήσου Κύπρου.

Ἡ ἱστορικῆς σημασίας πολιτική ὑμῶν ἐπίσκεψις εἰς τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί τήν Παλαιστινιακήν Ἀρχήν, λαμβάνει χώραν εἰς λίαν κρισίμους καιρούς διά τήν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί σταθερότητος, τόσον εἰς τήν περιοχήν ἡμῶν, ὅσον καί εἰς τόν εὐρύτερον χῶρον τῆς Μεσογείου καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετά τοῦ ἱεροῦ Αὐτοῦ Τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἀνεδείχθη ὁ διαχρονικός φύλαξ καί λειτουργός τῶν παγκοσμίων σεβασμάτων τῆς Χριστιανοσύνης. Προσέτι δέ ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ ἐγγυητής τῆς διατηρήσεως τοῦ διεθνοῦς θρησκευτικοῦ καί διπλωματικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἱεροσολύμων, ἰδίᾳ τῆς Παλαιᾶς Πόλεως.

Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι ἡ συμβολή τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν καί συνύπαρξιν τῶν λαῶν καί τῶν διαφόρων ἐθνικο –θρησκευτικῶν Κοινοτήτων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἀποτελεῖ γεγονός ἀναγνωριζόμενον ὑπό πάντων.

Ἥμεῖς ὄντες μάρτυρες τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου τοῦ Γολγοθᾶ, εἴμεθα ταυτοχρόνως καί συμμάρτυρες τοῦ ἐκ τοῦ διχασμοῦ ἐπελθόντος μαρτυρίου τοῦ ἑνιαίου λαοῦ καί τῶν Κοινοτήτων τῆς προσφιλοῦς  Ἡμῖν τέ καί Ὑμῖν πολυπαθοῦς Κύπρου.

Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας, ὅπως διαβεβαιώσωμεν Ὑμᾶς, κύριε Πρόεδρε, ὅτι οὐ παυόμεθα δεόμενοι ἀπό τοῦ Παναγίου Τάφου τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκ τῆς ἀλλοτρίου κατοχικῆς δυνάμεως τῆς φιλτάτης ἡμῶν Κύπρου ἀφ’ ἑνός καί ὑπέρ ἀποκαταστάσεως τῶν ὁμαίμων ἀδελφῶν ἡμῶν προσφύγων εἰς τάς ἐκριζωθείσας αὐτῶν πατρογονικάς ἑστίας ὡς καί ἐξακριβώσεως τῶν ἀγνοουμένων ἀφετέρου.

Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,

Εἰς ἀναγνώρισιν  τοῦ ἐμπράκτου ἐνδιαφέροντος τῆς Κυπριακῆς ἡμῶν Κυβερνήσεως καί τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὑπέρ τῶν ἐν Κύπρῳ Μετοχίων καί περιουσιῶν τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῶν ἐν γένει καλῶν αὐτοῦ συμφερόντων, ἀλλά καί τῶν ὑφ’ Ὑμῶν καταβαλλομένων ἀόκνων προσπαθειῶν ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τῶν λαῶν τῆς περιοχῆς ἡμῶν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος καί Ἡμεῖς προσωπικῶς ἐθεωρήσαμεν δέον καί πρέπον, ὅπως τιμήσωμεν Ὑμᾶς καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς Κύπρου διά τῶν διασήμων του Σταυροῦ τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, δηλονότι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Κατακλείοντες, Σᾶς εὐχόμεθα δύναμιν τήν ἐξ ὕψους καί καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν ὄντως ὑψηλήν Κυβερνητικήν καί πολιτικήν ὑμῶν ἀποστολήν».

Καί ἐπαρασημοφόρησεν αὐτόν διά τῆς Ἀνωτάτης τιμητικῆς διακρίσεως τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Μεγάλου Σταυροφόρου.  Συγκεκινημένος ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, εἶπε:

«Εὐχαριστῶ θερμᾶ καί ἡ Μετριότητά μου δέν ξέρω, ἄν ἀξίζει αὐτῆς τῆς τιμῆς καί τήν λαμβάνω ὡς τήν ὑψίστην τιμήν τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων καί Ὑμῶν προσωπικά πρός τόν ἀγωνιζόμενον λαόν τῆς Κύπρου, ὥστε νά λυτρωθῇ ἀπό τά δεσμά τῆς Κατοχῆς καί τελικά νά εὐωδοθοῦν οἱ προσπάθειες γιά ἐπανένωση τῆς πατρίδος καί τοῦ λαοῦ μας. Ἡ Κύπρος, ὅπως καί αὐτός ὁ Ἅγιος Τόπος, εἶναι ἡ νῆσος τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων, εἶναι χώρα πολυ-πολιτισμική. Ζοῦν στήν Κύπρο τόσο Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ὅσο Μουσουλμᾶνοι, Καθολικοί, Ἀρμένιοι, Λατῖνοι, Μαρωνῖτες καί εἶμαι σίγουρος ὅτι οἱ εὐλογίες Σας, οἱ εὐλογίες τῆς Ἐκκλησίας, τελικά θά ὁδηγήσουν τούς ἀγῶνας μας εἰς εὐόδωσιν. Θέλουμε νά ζήσωμε ἀδελφικά μέ τούς Τουρκοκυπρίους, ἀλλά στά πλαίσια μιᾶς ἐπανενωμένης Κύπρου, ὅπου οἱ ἀρχές τοῦ διεθνοῦς δικαίου θά κατισχύσουν καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα ὁλοκλήρου τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ θά ἀναγνωρισθοῦν καί θά τύχουν ἐφαρμογῆς. Εἶμαι ἐδῶ, εἰς αὐτόν τόν ἱερόν χῶρον εἰς τά πλαίσια τῆς ἐπίσκεψῆς μου στό Ἰσραήλ καί στά Παλαιστινιακά ἐδάφη. Ἡ Κύπρος ξέρετε ὅτι διατηρεῖ ἀγαστές σχέσεις μέ το κράτος τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τήν ὦραν τῆς δημιουργίας του, ὅπως τήν ἴδιαν ὥραν καί αὐτή εἶναι ἡ διαθήκη ἀπό τόν ἀείμνηστον ἐθνάρχη Μακάριο στάθηκε καί συνεχίζει νά στέκεται στό πλευρό τῶν Παλαιστινίων γιά τήν δική τους λύτρωση καί τήν δημιουργία τοῦ δικοῦ τους Παλαιστινιακοῦ Κράτους δίπλα στό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Εἶναι μία θέση, τήν ὁποίαν ἔχω διατυπώσει μέ σαφήνεια καί ἐνώπιον τοῦ Πρωθυπουργοῦ Πέρες καί ἐνώπιον τοῦ Πρωθυπουργοῦ Νατανιάχου. Εἶναι μία θέση, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτή μέ κατανόηση ἀπό τόν Πρόεδρο Πέρες καί εὔχομαι καί ἐλπίζω οἱ λόγοι νά γίνουν σύντομα πράξη νά ἔχουμε τό ἀνεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος δίπλα στό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ, στά πλαίσια μιᾶς συνεργασίας ἡ ὁποία θά ὁδηγήσει στήν εἰρήνη, στή δικαίωση τῶν προσδοκιῶν τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων καί τῶν δύο χωρῶν. Ὁ χῶρος αὐτός εἶναι χῶρος, ὅπου συναντῶνται ἄνθρωποι ἀγαθοί, πού ταξιδεύουν ἀπό ὅλη τή γῆ. Ἡ μάνα μου ἔχει ἔλθει στούς Ἁγίους Τόπους ἑπτά φορές, εἶναι ἑπτά φορές βαπτισμένη, χατζίνα καί μοῦ λέει θά πᾶς στό Ἰσραήλ, ἀλλά πρέπει νά περάσεις καί ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο καί τό Πατριαρχεῖο. Τή διαβεβαίωσα ὅτι ὁπωσδήποτε θά τά ἐπισκεφθῶ καί τότε ἔλαμψε τό πρόσωπό της. Εὔχομαι καί οἱ Τόποι αὐτοί νά χαροῦν τήν ἐλευθερία καί τήν δικαιοσύνη, ὅπως καί οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἰσραήλ. Υπάρχει χῶρος γιά ὅλους καί βεβαίως πρέπει νά δημιουργηθεῖ χῶρος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει νά διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, νά ἐπανενώνει ἀντί νά χωρίζει μέ θέσεις καί κηρύγματα ἑνωτικά. Μέ βάση τήν Κυπριακή παράδοση, Σᾶς προσφέρω αὐτήν τήν μερέχαν, χρησιμοποιουμένη εἰς τούς Κυπρίους γάμους».

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν Πρόεδρον σταυρόν διά τήν μητέρα του. Ὁ κ. Ἰωάννης Τλήλ ἐπέδωσε εἰς τόν Πρόεδρον τό βιβλίον αὐτοῦ “I am Jerusalem”.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰς τόν Πρόεδρον καί ἀχιβάδα φιλντισένια μετ’ εἰκόνος τῆς Γεννήσεως καί τό βιβλίον τοῦ κ. Βοκοτοπούλου περί τῶν εἰκονογραφημένων χειρογράφων τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης καί τό βιβλίον τοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου καί Ἱεροσολυμιτικά ἐνθύμια.

Ἐν συνεχείᾳ τούτων ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, τῶν κωδώνων κρουομένων, κατῆλθεν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως διά προσκύνησιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

1. Σάββατον ἑσπέρας.

Ἡ ἑορτή τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν εἰκόνων, ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑωρτάσθη μέ πᾶσαν μεγαλοπρέπειαν καί λαμπρότητα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοταφιτικήν παράδοσιν καί τήν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, 28^ην Φεβρουαρίου/13^ην Μαρτίου 2011, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ ἑορτή ἤρχισε διά τῆς ἀναγνώσεως ἀφ’ ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, τήν 1.45 μ.μ. ὥραν, τῆς Θ’ ὥρας εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Μετά ταῦτα, τῶν κωδώνων πανηγυρικῶς κρουομένων, ἠκολούθησε κάθοδος διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ εἰς τό Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς Αὐτόν,  ὁ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἑσπερινοῦ, Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔβαλε: «Εὐλογητός» καί ἐθυμίασε πρό τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί προσεκύνησε, μετ’ Αὐτόν δέ καί οἱ συνοδεύοντες Αὐτόν Ἀρχιερεῖς.

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν τίμιον λίθον καί εἰς Αὐτόν τοῦτον τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Κυρίου ὑπό τῆς Α.Θ.Μ., τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἀρχιμανδριτῶν.

Ἀκολούθως ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά τῶν Ἀνοιξανταρίων, τοῦ Θυμιάματος ἀνά τά Προσκυνήματα, τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί τῆς Ἀρτοκλασίας εἰς τό ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τάφου Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ  λειτουργική καί προσκυνηματική τάξις ἐτηρήθη εἰς ἀτμόσφαιραν ὁλίγον τι θορυβώδη, λόγῳ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα εἰς τήν αὐτήν ἡμερομηνίαν καί ὑπό τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Δογμάτων, ἤτοι Φραγκισκανῶν, καί Προχαλκηδονίων καί λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν προσκυνητῶν καί τῶν περιηγητῶν εἰς τόν Ναόν κατά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου.

Πρό τοῦ τέλους τοῦ ἡμετέρου Ἑσπερινοῦ, ἔλαβε χώραν ἡ κατόπιν διευθετήσεων πρό τινων ἐτῶν ἄνοδος τῶν Συριάνων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν  ἄνευ ραβδούχου, Ἐπισκοπικοῦ σκήπτρου  καί σταυροῦ καί ἐν προσευχῇ χαμηλοφώνῳ.

2. Κυριακή πρωΐα

Τήν 7.00 μ.μ. τῆς Κυριακῆς, 28^ης Φεβρουαρίου/13^ης Μαρτίου 2011, κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς, ἤρξατο ἡ ἐν πομπῇ καί κωδωνοκρουσίᾳ κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ αὐτῶν Μοναστηρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ἡ Πατριαρχική συνοδεία κατηυθύνθη πρός τό Καθολικόν. Τῶν σημάντρων τοῦ Γολγοθᾶ κρουομένων, ἐνεδύθησαν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ ὁ Προεξάρχων τῆς ἑορτῆς Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί οἱ συλλειτουργοί Αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, Γέρων Δραγουμᾶνος, Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστόδουλος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος καί Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, καί ἡ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιμανδρῖται καί οἱ παρεπιδημοῦντες ἱερεῖς τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Τῶν ἱεροψαλτῶν ψαλλόντων εἰς Βυζαντινήν Ἐκκλησιαστικήν Μουσικήν καί τοῦ Ἐκκλησιάσματος κατανυκτικῶς μετέχοντος, ἐτελέσθη ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θ. Λειτουργίας, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ηὐλόγησε τήν λιτάνευσιν τῶν Ἁγίων εἰκόνων ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Καθολικοῦ.

Τούτου γενομένου, ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Διάκονοι ἐνδεδυμένοι ἐξῆλθον τοῦ Καθολικοῦ καί κρατοῦντες χερσί τάς Ἁγίας εἰκόνας περιεφέρθησαν τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου καί ἀνά τά προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ, τοῦ  «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς», τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τῶν Κλαπῶν καί ἀφήνοντες δεξιά αὐτῶν τό Παρεκκλήσειον τῶν Φραγκισκανῶν «Μή μου ἅπτου», ἔφθασαν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου.

Ἐνταῦθα  ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν καί τάς ἐκ τοῦ Τριῳδίου εὐχάς «Αἰωνία ἡ μνήμη» ὑπέρ τῶν προασπισαμένων τάς Ἁγίας εἰκόνας καί τά «ἀναθέματα» κατά αὐτοκρατόρων καί ἀρχιερέων τῶν ἀρνηθέντων καί πολεμησάντων ταύτας.

Τούτων τελεσθέντων, τοῦ «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν» ψαλλομένου, πάντες εἰσῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ, ἔνθεν τά ἄμφια ἀπεκδυσάμενοι, ἐξῆλθον, τῶν κωδώνων κρουομένων καί ἐν χαρᾷ πολλῇ ἀνῆλθον εἰς τήν Πατριαρχικήν αἴθουσαν.

Εἰς αὐτήν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Οἱ ἐξ ἀσεβείας  εἰς εὐσέβειαν προβάντες καί τῷ φωτί τῆς γνώσεως ἐλλαμφθέντες, ψαλμικῶς τάς χεῖρας κροτήσωμεν, εὐχαριστήριον αἶνον Θεῷ προσάγοντες καί τάς ἱερᾶς Χριστοῦ εἰκόνας, τῆς Πανάγνου καί πάντων τῶν Ἅγίων τιμητικῶς προσκυνήσωμεν, ἀποβαλλόμενοι τήν δυσσεβῆ τῶν κακοδόξων θρησκείαν. Ἡ γάρ τιμή τῆς εἰκόνος, ὥς φησι Βασίλειος ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνεκάλεσε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν τόπον τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν πανηγυρικῶς τά τῆς εὐσεβείας νικητήρια τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου δηλονότι ἡμῶν πίστεως ἐπί τῆς δυσσεβείας τῆς τῶν κακοδόξων θρησκείας.

Τό γεγονός τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων, γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.

Ἡ ἀναστήλωσις τῶν εἰκόνων κατ’ οὐσίαν σημαίνει τήν διά τῆς προσκυνήσεως ἀποδιδομένην τιμήν εἰς τάς ἱεράς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἡ διά προσκυνήσεως τιμή τῶν Ἁγίων εἰκόνων ἀποτελεῖ θεμελιώδη πίστιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων αὐτῆς Γραφῶν, τῶν μαρτυρουσῶν τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, δηλονότι τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας.

«Μέγα ἐστί», κατά τόν θεσπέσιον Παῦλον, «τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη  ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Τιμ. Α’ 3,16).

Τό δέ μέγα τοῦτο τῆς εὐσεβείας μυστήριον αὐτό τοῦτο ἐστι τό τῆς καθ’ ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνσταρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Δεσποίνης ἡμῶν ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας: «Ὅτε δέ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», κηρύττει ὁ Παῦλος, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Ὑἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον», (Γαλ. 4,4).

Ἐάν ὁ παλαιός Ἀδάμ ἐποιήθη κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ, «τόν Ὁποῖον οὐχ ἑώρακεν», (Ἰωάν. Α’ 4, 20) πόσον μᾶλλον ὁ «Νέος Ἀδάμ», ὁ Χριστός, «ὁ ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπου γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος», (Φιλ. 2,7). «Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ ὑμνῳδός, ἐπέλαμψε τῆς ἀληθείας. Τά προτυπούμενα πάλαι σκιωδῶς, νῦν ἀναφανδόν ἐκτετέλεσται… ἡμῖν γάρ δόξα τοῦ Σαρκωθέντος ἡ μορφή, εὐσεβῶς προσκυνουμένη οὐ θεοποιουμένη». Κατά δέ τόν Μ. Βασίλειον «πρός τό πρωτότυπον φέρει τιμή ἡ τῆς εἰκόνος. Διά τοῦτο ἐν σχέσει τιμῶντες τάς εἰκόνας, Σωτῆρος Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων ἁπάντων τε, ἵνα αὐτῶν δεδραγμένοι, μήποτε νῦν, δυσεβείᾳ ὑπαχθείημεν».

Ὁ ἀγών τῆς μιᾶς, ἁγίας καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀγών προασπίσεως του μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἤ ἀκριβέστερον εἰπεῖν περιχαρακώσεως τῆς σῳζούσης καί θεραπευούσης ἀληθείας ἐκ τοῦ ἐλλοχεύοντος κινδύνου τῆς ἀνθρωπίνης ἐπινοίας (ἐπινοήσεως τῆς γεννώσης τήν δυσσέβειαν, δηλαδή τήν αἵρεσιν).

Σκιρτήσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς μετ’ εὐφροσύνης σήμερον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὡς θαυμαστά τά ἔργα σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί μεγάλη ἡ δύναμις, ὁ τήν ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ὁμόνοιαν καί συμφωνίαν ἐργασάμενος. Ἀμήν».

Ἔτη πολλά καί εὔδρομον τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας.

Μετά ταύτην ἠκολούθησε ὁ Ἀρχιερατικός ἀδελφικός ἀσπασμός καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου καί ἡ παρ’ ἑνί ἑκάστῳ δοξολογία καί εὐχαριστία τῷ Θεῷ δι’ ὅσα μεγαλεῖα καί θαυμαστά ἐποίησεν τῷ Ὀρθοδόξῳ γένει ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder