Τήν Τετάρτην, 8^ην/21^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας.

Ἡ πόλις αὐτή εἶναι πλησιόχωρος τῆς Βηθλεέμ, τῆς Βιβλικῆς πόλεως Γκηλώ καί τοῦ σημερινοῦ ὁμωνύμου Ἰσραηλινοῦ συνοικισμοῦ καί ἀνήκει εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν μέ 15.000 χιλιάδας περίπου κατοίκους, ἐκ τῶν ὁποίων περί τάς 7.000 χιλάδας εἶναι Ὀρθόδοξοι.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τό Πατριαρχεῖον ἔχει σήμερον ἡγούμενον τόν Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην π. Νάρκισσον καί τρεῖς ἐγγάμους Ἀραβοφώνους ἱερεῖς. Εἰς τήν Ἀραβόφωνον αὐτήν Κοινότητα τῆς Μπετζάλλας ἀνήκουν δύο μεγαλοπρεπεῖς ναοί μετ’ εἰκονοστασίων θαυμασίας τέχνης τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τοῦτον τόν ἑορτάζοντα Ναόν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, ἱερέων καί διακόνων τοῦ Πατριαρχείου, τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου καί τῶν ἱερέων τῆς ἐνορίας π. Νικολάου, Γεωργίου καί Παύλου καί ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων.

Πλῆθος Ὀρθοδόξων κατέκλυσαν τόν ἱερόν ναόν καί ἤκουσαν μετά κατανύξεως τήν ψαλμῳδίαν τῆς χορῳδίας τῆς κώμης καί μετά προσοχῆς τόν λόγον τοῦ Μακαριωτάτου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν ἔδωκε τήν εὐλογίαν καί καταργήσας τόν θάνατον ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἀγάλλεται σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ χαρμοσύνου διά τήν ἀνθρωπότητα γεγονότος τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Εἶναι δέ χαρμόσυνον τό γεγονός τοῦτο», διότι ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν.

Τήν ἀνατολήν τοῦ Ἡλίου τούτου, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, προεῖπον οἱ σοφοί τοῦ κόσμου καί σαφῶς προκατήγγειλαν οἱ Ἅγιοι Προφῆται, ὡς ὁ μεγαλοφωνώτατος Ἡσαΐας, ὁ ὁποῖος λέγει: «διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», ( Ἠσ. 7,14)». Ὁ δέ προφήτης Ἰεζεκιήλ λέγει: «καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη», (Ἰεζ. 44,2).

Εἰς τούς λόγους τῶν προφητῶν τούτων οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶδον τήν ἀειπαρθενίαν τῆς Θεοτόκου. Ἡ δέ ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ τό ἰδιαίτερον γνώρισμα, τό ὁποῖον καθιστᾶ τήν διά Πνεύματος Ἁγίου κλῆσιν καί συμμετοχήν Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου) εἰς τό μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, δηλονότι τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», παρά τό ἀναντίρρητον γεγονός ὅτι τοῦτο ἐπιμαρτυρεῖται καί ἐπιβεβαιοῦται  τόσον ἀπό τούς προφητικούς ὅσον καί τούς Κυριακούς λόγους τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὡς λέγει καί ὁ  ὑμνῳδός (ἅγιος Στέφανος Ἁγιοπολίτης): «Ἡ ἀπαρχή τῆς ἡμῶν σωτηρίας, λαοί, σήμερον γέγονεν. Ἰδού γάρ ἡ προορισθεῖσα ἀπό γενεῶν ἀρχαίων Μήτηρ καί Παρθένος καί δοχεῖον Θεοῦ ἐκ στείρας γεννηθῆναι προέρχεται. Ἄνθος ἐκ τοῦ Ἰεσσαί καί ἐκ τῆς ρίζης αὐτοῦ ράβδος ἐβλάστησεν».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναγγέλλει εἰς τούς λαούς τῆς γῆς ὅτι σήμερον ἡμέρα τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας: «Ἰδού γάρ ἡ Παρθένος πρόεισιν ἐκ Πέτρας ἀγόνου, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου, ἀδελφοί μου, κατ’ οὐσίαν προμηνύει τόν Εὐαγγελισμόν τῆς κλήσεως Αὐτῆς εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου συνδέεται ἀρρήκτως μέ τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Συνδέεται ἄμεσα μέ τήν λύσιν τῆς κατάρας τοῦ νόμου, ἐκ τῆς ὁποίας κατάρας μᾶς ἐξηγόρασεν ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος: «Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα. Γέγραπται γάρ ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου», (Γαλ. 3,13).

Προσέτι δέ καί κυρίως συνδέεται ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου μέ τήν κατάργησιν τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖον εἰσήγαγεν εἰς τόν κόσμον οὐχί ἡ τελεία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά ἡ παρακοή εἰς τό θέλημα καί ἡ παράβασις τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος: «Διά τοῦτο, ὥσπερ δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον», (Ρωμ. 5,12). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Νενόσηκεν ὅμως ἡ φύσις τήν ἁμαρτίαν διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός, τουτέστιν Ἀδάμ. Οὕτω δέ κατεστάθησαν ἁμαρτωλοί οἱ πολλοί οὐχ ὡς ἐν ἐκ τῆς ἐκείνου φύσεως ὄντες, τῆς ὑπό νόμον πεσούσης τῆς ἁμαρτίας», (Κυρ. Ἀλεξ, P.G. 74, 789).

Καθίσταται φανερόν λοιπόν ὅτι τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, ἐχάρισε τήν ἐλευθερίαν εἰς μέν τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄνναν, τούς γονεῖς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκ τοῦ ὀνειδισμοῦ τῆς ἀτεκνίας. Εἰς δέ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔαν ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας. Ἰδού λοιπόν διατί ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

          Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἐγκωμιάζων κατά τρόπον ὑμνολογικόν τό περιεχόμενον καί τήν ὑψίστην σημασίαν ἑκάστης ἑορτῆς, ἀφορώσης εἰς τό Θεομητορικόν πρόσωπον τῆς Παναγίας, λέγει: «Παρθενική πανήγυρις σήμερον, ἀδελφοί, σκιρτάτω ἡ κτίσις, χορευέτω ἡ ἀνθρωπότης, συνεκάλεσε γάρ ἡμᾶς ἡ Ἁγία Θεοτόκος, τό ἀμόλυντον κειμήλιον τῆς Παρθενίας, ὁ λογικός τοῦ δευτέρου Ἀδάμ Παράδεισος, τό ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, ἡ πανήγυρις τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τήν σάρκα, ἡ ὄντως κούφη νεφέλη, ἡ τόν ἐπί τῶν Χερουβείμ μετά σώματος βαστάσασα», (Παρακλητική, Ἦχος Α’, Δογμ. Ἑσπερινοῦ).

Ναί, ἀδελφοί μου, μᾶς συνεκάλεσε σήμερον ἡ ἁγία Θεοτόκος ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ διά τῆς Ἐκκλησίας, διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τήν πανήγυριν τοῦ «σωτηρίου συναλλάγματος», δηλονότι τήν πανήγυριν, κατά τήν ὁποίαν ὁ Θεός Λόγος ἐνυμφεύσατο τήν σάρκα, ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Μέγα καί θαυμαστόν ὄντως τό πανηγυριζόμενον μυστήριον τῶν Γενεθλίων τῆς Ἁγίας Θεοτόκου. Ταῖς αὐτῆς ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν. Χάρισαι τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην σου εἰς τόν χειμαζόμενον τόπον ἡμῶν καί εἰς τόν κόσμον σου ἅπαντα. Ἀμήν».

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τράπεζα εἰς τό ξενοδοχεῖον, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου καί Ἐπιτρόπων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Κοινότητος.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Κυριακήν, 15^ην /28^ην Αὐγούστου 2011, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος εἰς Γεθσημανῆν. Κατ’ ἀρχαιοτάτην παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό Ἱερόν τοῦτο Μνῆμα ἐνεταφίασαν τό σκήνωμα τῆς Θεοτόκου οἱ Ἀπόστολοι, μετενεγκότες αὐτό ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἐπί τοῦ λόφου Σιών, ἔνθα ἐκοιμήθη.

Ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος διαφυλαχθέντος ὑπό τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας  ᾠκοδόμησεν ἱερόν ναόν ἡ Ἁγία Ἑλένη. Οὗτος διεμορφώθη εἰς τό σχῆμα εἰς τό ὁποῖον διατηρεῖται μέχρι σήμερον, σταυροειδές ἄνευ τρούλλου ἐπί τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας, τό 417 μ.Χ.

Εἰς τήν νοτιοανατολικήν πτέρυγα αὐτοῦ εὑρίσκεται ὁ τάφος τῆς Θεοτόκου, λαξευμένος ἐπί βράχου εἰς σχῆμα σώματος ἀνθρώπου, ὡς ἐμφαίνεται μέσῳ τοῦ ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐντοιχισμένου ὑαλοπίνακος.

Εἰς τό πάνσεπτον προκύνημα τοῦτο ἑωρτάσθη κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἡ ἀποκορύφωσις τῶν ἑορτῶν τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἡ Κοίμησις δηλονότι τῆς Θεοτόκου μέ ὅλην τήν πρέπουσαν τάξιν, λαμπρότητα καί μεγαλοπρέπειαν.

Ἀφ΄ ἑσπέρας, τήν 3.00 μ.μ. ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους.

Τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη πανηγυρική Θεία Λειτουργία ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος ὡς Ἁγίας Τραπέζης, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν, καί τῶν παρεπιδημούντων, Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Κισάμου καί Σελίνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης κ. Ἀμφιλοχίου, Τανάγρας καί Φωτικῆς κ. Πολυκάρπου, Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Ἡσαΐου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων.

Ἀθρόα καί πανευλαβής ὑπῆρξεν ἡ συμμετοχή τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν, ἐξ Ἀραβοφώνων δι’ εἰδικῆς ἀδείας τῶν Ἰσραηλινῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν προσελθόντων ἐκ τῶν κατεχομένων  καί μή κατεχομένων Παλαιστινιακῶν περιοχῶν, ἐκ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας, Οὐκρανίας καί Ρουμανίας, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Οὗτοι ἤναπτον τά κηρία καί ἐπλήρουν τάς βαθμίδας τοῦ Ναοῦ, διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας, μετ’ αὐτήν δέ προσεκύνουν τό Θεομητορικόν Μνῆμα καί τήν νοτίως τούτου τοποθετημένην εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τῆς ὁποίας ἐψάλησαν τήν προτεραίαν τά Ἐπιτάφια Ἐγκώμια.

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θείον Λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἡ τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέρα ὑπάρχουσα καί τῶν Χερουβίμ ἐνδοξοτέρα καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, ἡ δι’ ὑπερβάλλουσαν καθαρότητα τῆς ἀϊδίου οὐσίας δοχεῖον γεγενημένη ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί σήμερον τήν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν καί σύν αὐτῇ πληροῦται τά σύμπαντα χαρᾶς καί ἡμῖν δωρεῖται τό μέγα ἔλεος», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας κατέχει κεντρικήν θέσιν εἰς τήν λειτουργικήν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἐκ Ναζαρέτ Παρθένος Μαρία κατέστη, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «δοχεῖον τῆς ἀϊδίου οὐσίας τῆς θεότητος».

 Μέ ἄλλα λόγια, ἐκ τῶν ἁγνων αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἔλαβε διά Πνεύματος Ἁγίου σάρκα καί ἐνηνθρώπησεν ὁ Θεός Λόγος, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. Α’ 14).

 Ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ Παναγία ἀξιώνεται τοιαύτης μεγάλης καί ἀνεκφράστου χάριτος νά γίνῃ μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, νά γίνῃ Θεοτόκος διά τοῦτο καί ἀναδεικνύεται οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, τῶν χερουβείμ ἐνδοξοτέρα καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα.

 Τό ἐξαίσιον τοῦτο μυστήριον διατυπώνει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελῳδός ἐγκωμιάζοντας τήν κοίμησιν, τόν θάνατον τῆς Θεοτόκου Μαρίας: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε Ἄχραντε, παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος, ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα σῴζεις ἀεί Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

 Εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας ἐφανερώθη πλήρως κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον τό κήρυγμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ζωῆς. «Ἐγώ εἰμι, λέγει ὁ Κύριος, ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6). Νά λοιπόν διατί ὁ  Ἅγιος Κοσμᾶς ἀναφωνεῖ: «παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος».

 Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τῆς Παναγίας προεξασφαλίζει τόν ἐν Χριστῷ θάνατον, δηλαδή τήν αἰώνιον ζωήν. Διά τοῦτο ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλῖμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται…, τάφον γάρ οἰκήσασα ἔδειξε Παράδεισον».

 Τό γεγονός δέ τοῦτο ἀδελφοί μου καταγγέλλει καί μαρτυρεῖ τό εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τῆς Γεθσημανῆς σῳζόμενον καί ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διακονούμενον Θεομητορικόν Μνῆμα, πέριξ τοῦ ὁποίου, ὡς ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἐκ περάτων τῆς γῆς συνηθροίσθημεν ἐνθάδε, διά νά τιμήσωμεν χρεωστικῶς καί εὐχαριστιακῶς τήν κεχαριτωμένην Μαρίαν, τήν ἀναδειχθεῖσαν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, θρόνον τοῦ Ὑψίστου καί τοῦ ἀεννάου (αἰωνίου) φωτός Μητέρα.

 Τήν «μητέρα τοῦ ἀεννάου φωτός», τό «δοχεῖον τῆς ἀϊδίου οὐσίας τῆς Θεότητος» καί τήν  «πηγήν τῆς ἐνσάρκου ἀληθείας καί ζωῆς» παρακαλέσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες:  «Ἡ γάρ ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν, ἐν ταῖς χερσί τοῦ ἑαυτῆς Υἱοῦ καί Δεσπότου ἐνδόξως καί ὑπέρ λόγον μετατίθεται, ἥν ὡς μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν καί λέγομεν, σῶσον ἡμᾶς, τούς ὁμολογοῦντας σέ Θεοτόκον ἀπό πάσης περιστάσεως, λύτρωσαι κινδύνων τάς ψυχάς ἡμῶν…», καί εἰρήνευσον τούς λαούς τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί τόν κόσμον ἅπαντα. Ἀμήν.

Τῆς θείας Κοινωνίας μεταδοθείσης, τοῦ ἀντιδώρου διανεμηθέντος, τῆς ἀπολύσεως γενομένης,  ἐν μέσῳ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ζητοῦντος τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς Ἀρχιερατικῆς καί Ἱερατικῆς Συνοδείας ἐξῆλθε καί ἦλθεν ἐπί τοῦ ἄνωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ κειμένου ἡγουμενείου. Ἐνταῦθα ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης ὁσιώτατος π. Νεκτάριος προσέφερεν ἀναψυκτικά καί ἀρτύσιμα γλυκίσματα εἰς ἀναψυχήν πάντων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 6^ην /19^ην Αὐγούστου 2011, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε πανηγυρικῶς τήν ἑορτήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίκεντρον τῆς ἑορτῆς ταύτης ἀπετέλεσε τό Ὄρος Θαβώρ, καθ’ ὅτι ἐπ’ αὐτοῦ συμφώνως πρός ἀρχαιοτάτην πίστιν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβε χώραν τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου.

Συμφώνως πρός τάς Εὐαγγελικάς διηγήσεις, ὁ Κύριος παρέλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ ἐπί τοῦ ὄρους τρεῖς ἀπό τούς μαθητάς Αὐτοῦ, Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην καί ἀνῆλθον εἰς ὄρος ὑψηλόν. Ἐνώπιον αὐτῶν τό πρόσωπον καί τά ἰμάτια Αὐτοῦ ἔγιναν λευκά καί ὑπέρ τόν ἥλιον, νεφέλη φωτεινή  ἐκάλυψεν αὐτούς καί ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας ἐνεφανίσθησαν μετ’ Αὐτοῦ, συνομιλοῦντες καί λέγοντες περί τοῦ σταυρικοῦ πάθους Αὐτοῦ, τό ὁποῖον ἐπρόκειτο νά τελεσθῇ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ὁ Πέτρος προέτεινε νά κατασκευάσουν τρεῖς σκηνάς καί νά μείνουν ἐπί τοῦ Ὄρους καί φωνή ἠκούσθη ἐξ οὐρανοῦ λέγουσα: «Οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, Αὐτοῦ ἀκούετε», (Λουκ 9,35, Μαρκ. 9,7, Ματθ. 17,5).

Τήν θαυμαστήν θέαν ταύτην παρέδειξεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, ὑποκρύπτων πρός στιγμήν τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν καί ἀποκαλύπτων ἐντονώτερον τήν θείαν, ἵνα ὑπομνῄσῃ εἰς ἡμᾶς τό ἀπολεσθέν ὡς ἐκ τῆς προπατορικῆς πτώσεως πρωτόκτιστον κάλλος τοῦ ἀνθρώπου, προτυπώΣῃ τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, καλέσῃ ἡμᾶς νά ἐπαναποκαταστήσωμεν τοῦτο ἐν τῷ προσώπῳ Αὐτοῦ καί τῷ θεανθρωπίνῳ ἀνακαινιστικῷ καί μεταμορφωτικῷ ἔργῳ Αὐτοῦ.

Διά τόν ἑορτασμόν τοῦ γεγονότος τούτου ὡς Δεσποτικῆς ἑορτῆς μετέβη ἐξ Ἱεροσολύμων πρός τό Ὄρος Θαβώρ κατά τήν παραμονήν τῆς ὡς ἄνω ἑορτίου ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς νυκτερινῆς ὑπαιθρίου θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, καί τῶν δύο παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων τῆς Γεωργίας τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Khoni καί Samtredia κ. Σάββα καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Tsageni καί Lenteki κ. Στεφάνου Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί πλειάδος ἱερέων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Οὐκρανίας καί ἐν πολλῇ τῇ κατανύξει καί ὑπομονῇ καί πυκνῷ συνωστισμῷ μετέχοντος πληρώματος τῶν πιστῶν, ἐντοπίων καί προσκυνητῶν, εἰς μερικάς χιλιάδας ἀριθμουμένων.

Εἰς τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος περί τῆς θέας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σήμερον ἀγάλλονται οἱ ἐπουράνιοι ἄγγελοι σύν βροτοῖς ἑορτάζοντες, Χριστέ, Σοῦ τήν ἔλλαμψιν, τήν φρικτήν καί θείαν, τήν ἐν Θαβωρίῳ· ἐν ᾧ παρέστησας Μωσῆν καί τόν Ἠλίαν, Σωτήρ Φιλάνθρωπε καί Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην ὑμνοῦντας Σέ Ἰησοῦ Παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

 Ἀγάλλονται ὄντως οἱ ἐπουράνιοι ἄγγελοι  σύν βροτοῖς, δηλαδή μεθ’ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ἑορτάζοντες τήν ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου καί ὑπερφυοῦς μυστηρίου τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ὄρει Θαβώρ.

Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «σήμερον ὁ Χριστός ἐν ὄρει Θαβωρίῳ τήν τοῦ Ἀδάμ ἀμείψας ἁμαυρωθεῖσαν φύσιν, λαμπρύνας ἐθεούργησεν». Ὁ Χριστός, μέ ἄλλα λόγια, ὡς νέος Ἀδάμ, ἐθεούργησεν, ἐθέωσεν, ἐν Ἑαυτῷ τήν ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἁμαυρωθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ.

«Ἐν τούτῳ γάρ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἐπιβάς τῷ ὄρει Σωτήρ, μετά τῶν Μαθητῶν Σου τήν ἁμαυρωθεῖσαν ἐν Ἀδάμ φύσιν, μεταμορφωθείς, ἀπαστράψαι πάλιν πεποίηκας, μεταστοιχειώσας αὐτήν εἰς τήν Σήν τῆς θεότητος δόξαν καί λαμπρότητα». Ὁ σκοπός δηλονότι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἡ φανέρωσις τῆς Θεότητος Αὐτοῦ εἰς τούς μαθητάς καί ἀποστόλους Αὐτοῦ. «Τί ἐστι, μετεμορφώθη…»; (τί σημαίνει μετεμορφώθη ὁ Χριστός;), ἐρωτᾷ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «…παρήνοιξεν ὀλίγον τῆς θεότητος καί ἔδειξεν αὐτοῖς τόν ἐνοικοῦντα Θεόν». Κατά δέ τόν Ἅγιον Πρόκλον, Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως: «μετεμορφώθη γάρ Χριστός οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ’ ἵν’ ἡμῖν ἀποδείξῃ τήν μέλλουσαν τῆς φύσεως μεταμόρφωσιν καί τήν δευτέραν ἔλευσιν (παρουσίαν)».

Τό μυστήριον τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατ’ οὐσίαν δέν εἶναι ἄλλον τι ἀπό τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀπό τό γεγονός, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι: «ἄϋλος τις οὐσία καί ἀειδής, ἡ τοῦ Ὑψίστου δύναμις, τήν δουλικήν μορφήν τήν διά τῆς Παρθένου ὑπόστασιν διαλαβοῦσα, πρός τό ἴδιον ὕψος ἀνήγαγεν εἰς τήν θείαν τέ καί ἀκήρατον μεταστοιχειώσασαν φύσιν». Κατά δέ τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας: «ἐστιν ἰδεῖν ὡς ἐν εἰκόνι τῷ ἄνθρακι ἑνωθέντα μέν ἀνθρωπότητι τόν τοῦ Θεοῦ Λόγον, οὐ μήν ἀποβεβληκότα τό εἶναι ὅ ἐστι, μεταστοιχειώσαντα δέ μᾶλλον τό προσληφθέν ἤ γοῦν ἑνωθέν εἰς τήν Ἑαυτοῦ δόξαν τέ καί ἐνέργειαν».

Αὐτό ἀκριβῶς τό γεγονός τῆς μεταστοιχειώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως διά τῆς ἑνώσεως αὐτῆς εἰς τήν θείαν δόξαν καί ἐνέργειαν τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπεδείχθη, ἐφανερώθη «καθώς ἠδύναντο» ἀμυδρῶς εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Τό ἄσχετον τῆς Σῆς φωτοχυσίας καί ἀπρόσιτον τῆς Θεότητος θεασάμενοι τῶν Ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι, ἐπί τοῦ ὄρους τῆς Μεταμορφώσεως, ἄναρχε Χριστέ, τήν θείαν ἠλλοιώθησαν ἔκστασιν καί νεφέλῃ περιλαμφθέντες φωτεινῇ φωνῆς ἤκουον Πατρικῆς, βεβαιούσης τό μυστήριον τῆς Σῆς ἐνανθρωπήσεως, ὅτι Εἷς ὑπάρχεις καί μετά σάρκωσιν Υἱός μονογενής καί Σωτήρ τοῦ κόσμου».

Τό ἄσχετον καί ἄδυτον τῆς φωτοχυσίας καί τό ἀπρόσιτον τῆς θεότητος δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ἄκτιστον θεῖον φῶς καί αἱ ἄκτιστοι θεῖαι ἐνέργειαι, ὡς ἐναργέστατα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν: «Ὁ χερσίν ἀοράτοις πλάσας κατ’εἰκόνα Σου, Χριστέ, τόν ἄνθρωπον τό ἀρχέτυπόν Σου ἐν τῷ πλάσματι κάλλος ὑπέδειξας. Οὐχ ὡς ἐν εἰκόνι, ἀλλ’ ὡς Αὐτός εἶ κατ’ οὐσίαν, ὁ Θεός χρηματίσας καί ἄνθρωπος».

Τῆς ἀνεξιχνιάστου ταύτης ἐμπειρίας, δηλονότι τῆς κοινωνίας τοῦ θείου ἀκτίστου φωτός καί τῆς θείας ἀκτίστου ἐνεργείας δυνάμεθα καί ἡμεῖς νά γίνωμεν κοινωνοί ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησίας, συμμορφούμενοι μέ τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν», (Γαλ. 4, 19).

Ἀκούσωμεν, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, εἰς τό κάλεσμα τῆς Ἁγίας ἡμῶν καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς λέγοντος: «Δεῦτε νῦν τήν κρείττονα ἀλλοιωθέντες ἀλλοίωσιν οὐρανόφρονες σήμερον Χριστῷ συμμορφούμενοι εὐσεβῶς καί γῆθεν ἐφ’ ὑψηλοτάτην τῶν ἀρετῶν περιωπήν ἀνενεχθέντες ἀγαλλιασώμεθα, δι’ οἶκτον γάρ τόν ἄμορφον μεταμορφούμενος ἄνθρωπον ἐν Θαβώρ κατελάμπρυνεν ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν»  Ἀμήν.

 Τῆς πρωΐνῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός. Εἰς τήν λειτουργίαν ταύτην προσῆλθον ὡσαύτως πάμπολλοι πιστοί, ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἰθαγενεῖς, Χριστιανοί ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν τοῦ Βορείου Ἰσραήλ.

Τήν μεσημβρίαν τῆς ἡμέρας τῆς ἑορτῆς ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰλαρίων, ὁ ἀνακαινίσας τήν Ἱεράν Μονήν καί διά θαυμασίας βυζαντινῆς ἁγιογραφήσεως τόν Ἱερόν Ναόν αὐτῆς κατακοσμήσας, παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ, τούς συλλειτουργούς ἱερεῖς καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἑωρτάσθη κατά τήν προσκυνηματικήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τόν ἐν Γεθσημανῆ ἱερόν Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τοῦ Θεομητορικοῦ Μνήματος, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί εἰς τόν ἐν Ραμάλλᾳ ἱερόν Ναόν τῆς Μεταμορφώσεως, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου.

Μετά τήν ἐν τῷ Θεομητορικῷ Μνήματι θ. Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος τοῦ ἱεροῦ Προσκυνήματος τῆς Γεθσημανῆς, Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ ἐν Ραμάλλᾳ ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων καί οἱ Ἐπίτροποι περέθεσαν τράπεζαν εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Δευτέραν, 19^ην Ἰουλίου/ 1^ην Αὐγούστου 2011, ἔλαβε χώραν εἰς τό ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ὄχθῃ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ παρά τόν τόπον τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου Πολιτιστικόν Κέντρον τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως Συνάντησις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἤτοι τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ. Ἰγνατίου, τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἑρμουπόλεως κ. Νικολάου, τοῦ Μακαριωτάτου  Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυστοστόμου καί τοῦ προσκαλέσαντος καί φιλοξενοῦντος τήν Συνάντησιν ταύτην τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνοδευομένου ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν κ. Βενεδίκτου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου καί τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρεσβυτέρου π. Ἰμβραήμ Νταμπούρ.

Οἱ ἐν λόγῳ Προκαθήμενοι ἐγένοντο δεκτοί ἐι τό ἐν Ἀμμάν ἀεροδρόμιον τῆς Ἰορδανίας κατά τήν ἄφιξιν αὐτῶν τήν Κυριακήν, 18^ην /31^ην Ἰουλίου 2011 καί Δευτέραν 19^ην Ἰουλίου/1^ην Αὐγούστου 2011 ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ.

Ἡ διαμονή τῶν ἐν λόγῳ ὑψηλῶν ἐπισκεπτῶν ἐγένετο εἰς τό ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ὄχθῃ τῆς Νεκρᾶς θαλάσσης ξενοδοχεῖον Marriott, αἱ δέ ἐργασίαι ἔλαbον χώραν εἰς τό ξενοδοχεῖον τοῦτο καί εἰς τό Προσκυνηματικόν Κέντρον τῆς Ἰορδανίας παρά τόν Ἰορδάνην ποταμόν (Baptismal Site).

Σκοπός τῆς Συναντήσεως αὐτῆς ἦτο ἡ μελέτη τῶν φλεγόντων προβλημάτων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἡ θέσις καί ἡ ἐνίσχυσις τῶν Χριστιανῶν εἰς τόν  χῶρον αὐτῆς καί ἡ συνέχισις καλλιεργείας τῶν προϋποθέσεων ἐκείνων, ἤτοι τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, αἱ ὁποῖαι καθιστοῦν εἰρηνικωτέραν καί ἀποδοτικωτέραν τήν συνύπαρξιν καί συνεργασίαν αὐτῶν μετά τῶν Μουσουλμάνων συμπολιτῶν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τήν πρώτην ἡμέραν μάλιστα τῆς Συναντήσεως ταύτης ἤρχισαν τήν νηστείαν αὐτῶν τοῦ ραμαζανίου.

Κατά τήν πρώτην ἡμέραν τῆς Συναντήσεως ταύτης, οἱ Προκαθήμενοι μετέβησαν εἰς τό Πολιτιστικόν Κέντρον τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως, τό ὁποῖον ἀνήγειρεν ὁ πρίγκιψ τῆς Ἰορδανίας ἐξοχώτατος Ἐμίρ Γάζη. Μεταξύ τῶν ὑποδεξαμένων τούς Προκαθημένους ἦσαν ὁ ἐκ Φχές Ὑπουργός Παιδείας τῆς Ἰορδανίας κ. Τζήριες Σαμάουϊ, ἡ Ὑπουργός Τουρισμοῦ τῆς Ἰορδανίας  κ. Χάϊφα Ἀμποῦ Γαζάλε καί ὁ Διευθυντής τοῦ Κέντρου κ. Ντιά Ἰλ Μάντανη.

Τούς μετόχους τῆς Συναντήσεως ἐκαλωσώρισεν ἐξ ὀνόματος τοῦ πρίγκιπος τῆς Ἰορδανίας ὁ ἱερεύς π. Ναμπίλ Χαντάντ. Ἀκολούθως προσεφώνησε τούς προσκεκλημένους ἡ Ὑπεύθυνος τοῦ Τμήματος τοῦ ΣΕΜΑ εἰς Ἰορδανίαν κ. Οὐαφά Κσούς, λέγουσα ὅτι συγχαίρει τούς Μουσουλμάνους ἐπί τῇ ἐνάρξει τῆς νηστείας αὐτῶν καί εὐχαριστεῖ τῷ Βασιλεῖ τῆς Ἰορδανίας καί τῷ πρίγκιπι διά τήν  Συνάντησιν ταύτην καί τήν ὑποστήριξιν τῆς ἐν ἀλληλοσεβασμῷ συνυπάρξεως Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων εἰς τό Κράτος τῆς Ἰορδανίας.

Ἀκολούθως προσεφώνησεν τούς μετόχους τῆς ἐκδηλώσεως ταύτης ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί ὡς ἕπεται: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/08/01/1334/

Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησεν ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰγνάτιος, λέγων περίπου  τά ἑξῆς:

“Χαιρετίζομεν τήν εὐλογημένην ταύτην Συνάντησιν ἀναμέσον ἀδελφῶν ἡμῶν, τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, διότι πιστεύομεν ὅτι πρέπει νά ἀκροώμεθα ἀλλήλων καί νά συνδιαλεγώμεθα μεταξύ ἡμῶν  κατά τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ καί νά συναναστρεφώμεθα τούς ἀνθρώπους, τηροῦντες τό «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». Ἡ τοιαύτη ἀγάπη ἐλλείπει ἡμῖν. Δέν ἀναγνωρίζομεν ἀλλήλους ἐν πλήρει ἄνευ ὅρων ἀγάπῃ. Δέν πορεύονται οἱ Χριστιανοί συμφώνως τῷ Εὐαγγελίῳ οὔτε οἱ Μουσουλμᾶνοι συμφώνως τῷ Κορανίῳ. Ἕνα Δημιουργόν ἔχομεν. Ὁ Χριστός εἶπεν: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη». Ἡ ἐλευθερία εὑρίσκεται ἐν τῇ ἀγάπῃ”.

Ἀκολούθως προσεφώνησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος  ἀγγλιστί ὡς ἕπεται: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/08/01/1340/ )

Μετά τήν λῆξιν τῆς Συναντήσεως ταύτης οἱ Προκαθήμενοι μετά τῶν συνοδειῶν αὐτῶν ἐπεσκέφθησαν τήν ἐν τῇ Ἀνατολικῇ ὄχθῃ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου ἀνεγερθεῖσαν Ἱεράν Μονήν τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης φιλοφρόνως καί φιλαδέλφως ὑπεδέχθη καί ἀνέψυξε πάντας καί προσέφερεν εἰς πάντας ἐνθύμιον μέ τήν εἰκόνα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἐν συνεχείᾳ, ἐπί βενζινοκινήτων ἀμαξῶν ἐγένετο ἡ μετάβασις εἰς τόν παρά τήν Ἀνατολικήν ὄχθην τοῦ Ἱορδάνου ποταμοῦ ἀνεγερθέντα ἱερόν ναόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου,  τῇ ἐπιμελεία ὡσαύτως καί ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου.

Ἀκολούθως ἐγένετο κάθοδος πρός τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου, εἰς τόν ὁποῖον  ἐβαπτίσθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἐψάλη ὑπό πάντων τό «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε».

Τό ἑσπέρας  τῆς ἰδίας ἡμέρας οἱ Προκαθήμενοι καί αἱ συνοδείαι αὐτῶν συνηντήθησαν ἐπί τό αὐτό εἰς τό ξενοδοχεῖον Marriott καί συνεζήτησαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί εἰς βάθος τήν κατάστασιν τῶν ποιμνίων αὐτῶν εἰς τάς Ἐκκλησίας αὐτῶν καί εἰς τήν Διασποράν.

Συνελόντι εἰπεῖν, οὗτοι ὑπεγράμμισαν τό γεγονός ὅτι αἱ πολιτικαί ἐξελίξεις τοῦ αἰῶνὸς μας  συνετέλεσαν εἰς τάς μετατοπίσεις τῶν ποιμνίων των, ἐδημιουργήθησαν καί  καί ἄλλα Ὀρθόδοξα Κέντρα εἰς Εὐρώπην καί Ἀμερικήν, τά ὁποῖα χρῄζουν ἰδιαιτέρας ἐπιμελείας καί προσπαθείας εἰς τήν ἐπίλυσιν τῶν  πρόβλημάτων αὐτῶν.

Ἐπίσης ὑπεγράμμισαν ὅτι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ὀφείλουν νά ἐκπληρώνουν τήν οἰκουμενικήν αὐτῶν ἀποστολήν, ἐφ’ ὅσον ἐλαττώνουν  ἐκ τοῦ ἐθνικοῦ φρονήματος αὐτῶν. Κυριαρχεῖ τό πνεῦμα τῶν Ἐθνικῶν Ἐκκλησιῶν καί οὐχί τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐπίλυσις τῶν ἐθνικῶν προβλημάτων, εἶπον, θά συμβάλῃ εἰς τήν ἐπίλυσιν καί ἄλλων προβλημάτων εἰς τάς Ἐκκλησίας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐν τῇ ἑνώσει ἡμῶν καί ἡ δύναμις ἡμῶν εἶπον. Αἱ μεγάλαι δυνάμεις καταπατοῦν ἐνίοτε τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἡμεῖς ὀφείλομεν νά διεκδικήσωμεν τά δικαιώματα ἡμῶν ταῦτα. Ὀφείλει νά ἀποσταλῇ μήνυμα περί τῆς ἐπισφαλοῦς θέσεως τῶν Χριστιανῶν. Διά τοῦ μηνύματος τῆς εἰρήνης ἡμῶν θά καταπολεμήσωμεν τούς ἐξτρεμιστάς. Ἐλπίζομεν, οἱ δυνατοί τῆς γῆς νά ἀκούσουν τήν ἡνωμένην κραυγήν τοῦ πόνου ἡμῶν τῶν ἡνωμένων. Τό θέμα τοῦτο, εἶπον, ὀφείλει νά θιγῇ καί εἰς τήν ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνάντησιν τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων τήν ἀρχήν τοῦ προσεχοῦς Σεπτεμβρίου.

Ἐφ’ ὅσον σκοπός ἡμῶν, εἶπον, εἶναι ἡ διακονία τοῦ ἀνθρώπου, θά ἔχωμεν τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐν εἰλικρινείᾳ ἐντόπισις καί ἀντιμετώπισις τῶν ἐν πολλοῖς κοινῶν προβλημάτων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς βοηθεῖ εἰς τήν ἐπίλυσιν αὐτῶν . Αἱ κατά τόπους Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἔχουν ἀνάγκην ἐπικοινωνίας, καταπολεμοῦσαι τόν ἀπομονωτισμόν αὐτῶν.

Συνεζητήθη καί ἀπεφασίσθη ἡ σύστασις «Πρωτοβουλίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς» καί ὁ διορισμός Ἐπιτροπῆς Ἐκπροσώπων αὐτῶν καί ἡ ἔναρξις πρακτικῆς ἐργασίας.

Ἐπίσης ἐπεσημάνθη ἡ ἀνάγκη τῆς κρισίμου καταστάσεως  τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ), ὅπως μή διαλυθῇ. Ἐπίσης ἐζητήθη ἡ ἀξιοποίησις τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἔχει Γραφεῖον εἰς τάς Βρυξέλλας καί ὅτι ἡ Κύπρος τό ἑπόμενον ἔτος θά ἔχῃ τήν Προεδρίαν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.

Ἐπεσημάνθη ἰδιαιτέρως ἡ δύναμις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης ἐτονίσθη ἡ σημασία τῆς πείρας τοῦ πολιοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς ἐμπεριστάτου νήσου Κύπρου καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀλεξανδρείας, ζῶντος εἰς τήν ἐμπερίστατον εἰσέτι Αἴγυπτον καί τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς πνευματικῆς πρωτευούσης ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί τῆς  πόλεως τῶν δύο λαῶν καί τριῶν θρησκειῶν. Διά τό μέλλον τοῦτο τῶν Ἱεροσολύμων αἱ χριστιανικαί Ἐκκλησίαι καλοῦνται νά διαδραματίσουν σήμερον ἕνα λίαν σημαντικόν ρόλον.

Ἡ Συνάντησις αὕτη προεβλήθη ἐκτενῶς εἰς τά Μ.Μ.Ε. τῆς Ἰορδανίας.

Τό ἑσπέρας τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας καί μετά τάς ἐργασίας τῆς Συναντήσεως παρετέθη δεῖπνον εἰς τό ξενοδοχεῖον Marriott, εἰς τό ὁποῖον ἦσαν προσκεκλημένοι καί ἀνώτατοι παράγοντες τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως.

Διαρκοῦντος τοῦ δείπνου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προσεφώνησε τούς συνδαιτημόνας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως: βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:  https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/07/31/1324/

Ἐπί τῷ σημαντικῷ γεγονότι τούτῳ, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσέφερεν εἰς τούς τρεῖς Προκαθημένους, ἤτοι τῷ Πατριάρχῃ Ἀλεξανδρείας (διά τοῦ ἐκπροσώπου Αὐτοῦ), τῷ Πατριάρχῃ Ἀντιοχείας καί τῷ Μακαριωτάτῳ  Ἀρχιεπισκόπῳ Κύπρου ποιμαντικάς ράβδους ἀπό ἐλεφαντοστοῦν, κατασκευασθεῖσας εἰς Βηθλεέμ καί φιλντισένιους σταυρούς εὐλογίας.

Οὗτοι συγκεκινημένοι ηὐχαρίστησαν καί εἶπον ὅτι ἀληθῶς ὑπάρχει νῦν ἀνοικτή γραμμή ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Εἰς τόν ἰδιοκτήτην τοῦ ξενοδοχείου κ. Φίλιππον Παπαδόπουλον, εὐγενῶς καί λίαν οἰκονομικῶς φιλοξενοῦντα τήν Συνάντησιν ταύτην, ὁ Μακαριώτατος προσέφερε ὡς εὐλογίαν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.

 Τήν πρωΐαν τῆς ἑπομένης Τρίτης, 20^ῆς Ἰουλίου /2^ρας Αὐγούστου 2011, οἱ Ὀρθόδοξοι Προκαθήμενοι μετά τῶν συνοδειῶν αὐτῶν συνεζήτησαν καί πάλιν μεταξύ αὐτῶν τούς τρόπους προωθήσεως τῶν θεμάτων τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν καί τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀντολῆς ἐν γένει διά τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἱδρύσεως τῆς «Ὀρθοδόξου Πρωτοβουλίας», στεγαζομένης εἰς Γραφεῖα, προσφερόμενα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ἐχούσης ἀνά δίμηνον περίπου συναντήσεις εἰς Κύπρον κυρίως, ἀλλά καί ἀλλαχοῦ διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ τεθέντος σκοποῦ.

Τήν μεσημβρίαν εἰς τό παρατεθέν εἰς τό ξενοδοχεῖον γεῦμα παρεκάθισαν καί οἱ ἱερεῖς τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν ὡς προσκεκλημένοι τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Συνάντησις μετά τῆς Λατινικῆς καί Εὐαγγελικῆς Οἰκογενείας.

Τό ἑσπέρας τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, Τρίτης, 20^ῆς  Ἰουλίου /2^ας Αὐγούστου 2011, οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Οἰκογενείας συνηντήθησαν εἰς τό ξενοδοχεῖον μετά τῶν ἀφιχθέντων ἐκπροσώπων τῆς Λατινικῆς Οἰκογενείας τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ) ὑπό τόν Μαρωνίτην Ἐπίσκοπον κ. Μποῦλος Μάταρ καί τῆς Εὐαγγελικῆς ὑπό τόν Λουθηρανόν Ἐπίσκοπον Ἱεροσολύμων κ. Μουνίμπ Γιουνάν καί συνεζήτησαν ἐπί μακρόν τήν ἀναγκην ὑπερβάσεως τῶν διαιρέσεων εἰς τό Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς (ΣΕΜΑ) καί συνεχίσεως τοῦ ἀνατεθέντος αὐτῷ ρόλου ὡς σώματος ἐκφράσεως τῆς φωνῆς τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί τῆς προωθήσεως τῆς εἰρήνης ἐν δικαιοσύνῃ καί τῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν Μουσουλμάνων τῶν κρατῶν, εἰς τά ὁποῖα αὐτοί ζοῦν.

Πρός ἔξοδον ἐκ τῆς στασιμότητος καί ἐπωφελῆ κινητοποίησιν πρός ἐκπλήρωσιν τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἐκρίθη ἀπαραίτητος ἡ ἀποφασισθεῖσα σύγκλησις τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣΕΜΑ τόν προσεχῆ Νοέμβριον καί ἡ Συνάντησις τήν 23^ην προσεχοῦς Αὐγούστου εἰς Κύπρον, τῇ φιλοξενίᾳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῶν τεσσάρων Προέδρων τοῦ ΣΕΜΑ διά τήν προετοιμασίαν τῶν σχετικῶν μέ τήν σύγκλησιν τῆς ἐν λόγῳ Ὁλομελείας κυρίως διά τοῦ διορισμοῦ μιᾶς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τό Σάββατον, 17^ην/30^ήν Ἰουλίου 2011, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν ἑορτήν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, τοῦ Θεσβίτου, πρό της καθιερωμένης μνήμης αὐτοῦ τήν 20^ήν Ἰουλίου, εἰς τήν κώμην Μααλοῦλε.

Ἡ κώμη αὕτη εὑρίσκεται εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τῆς πόλεως τῆς Ναζαρέτ καί ἀνήκει εἰς ἐκείνας τάς κώμας, τάς ὁποίας οἱ Παλαιστίνιοι κάτοικοι αὐτῶν ἐγκατέλειψαν αὐτάς κατά τά γεγονότα τοῦ ἔτους 1948.

Εἰς τήν κώμην ταύτην διεβίου Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης μέ τόν ναόν αὐτῆς ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ.

Ἀπό τοῦ 1948 ἕως καί τά τελευταῖα ἔτη ὁ ναός αὐτός παρέμεινεν ἐγκαταλελειμμένος μέχρι καί τά τελευταία ἔτη, ὅτε δι’ ἐνεργειῶν τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος πρός τόν Ἰσραηλινόν στρατόν, χρησιμοποιοῦντα τήν ἔκτασιν τῆς ἐν λόγῳ κώμης ὡς στρατιωτικήν βάσιν ἐπανεδόθη διά χρῆσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ἐπεσκευάσθη καί ἀνεκαινίσθη, ὥστε νά χρησιμοποιῆται κατ’ ἔτος ἐπί τῆ μνήμῃ τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ καί ἐπί ὡρισμέναις ἄλλαις ἑορταῖς διά τήν θ. Λειτουργίαν.

Εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦτον, καταλλήλως εὐτρεπισθέντα ὑπό τῶν ἐπιμεληθέντων ἐξ ἀρχῆς τούτου Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών ἐξ Ἱεροσολύμων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου, Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἱεροδιακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ καί μετέχοντος ἀραβοφώνου καί ρωσοφώνου ἐκκλησιάσματος ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ βορείου Ἰσραήλ τοῦ Πατριαρχείου καί Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Ναζαρέτ, οἱ ὁποῖοι ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ἐπεσκέφθησαν καί τούς τάφους τῶν προγόνων αὐτῶν εἰς τό προσκείμενον κοιμητήριον μεθ’ ἱερέως διά τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν.

Εἰς τό Ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

 «Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη, Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς και μῆνας ἕξ. Καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκεν καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. (Ἰακ. 5,16-18).

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 «Ὁ πρό συλλήψεως ὤν ἡγιασμένος, ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, ὁ νοῦς ὁ πύρινος, ὁ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ὁ τῆς δευτέρας Χριστοῦ ἐλεύσεως θεῖος Πρόδρομος, Ἡλίας ὁ ἔνδοξος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, πνευματικῶς συνεκάλεσε τούς φιλεόρτους», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, «πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην τῆς εἰς οὐρανούς πυρφόρου ἀναβάσεως αὐτοῦ».

 Ὁ σήμερον τιμώμενος προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὡς τό πλέον δυνατόν παράδειγμα, λόγῳ τε καί ἔργῳ δικαίου ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ δέησις πρός τόν Θεόν ἐνεργεῖ ἰσχυρῶς καί ἀποτελεσματικῶς φέρουσα μεγάλας ὠφελείας.

 Τά ἱερά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς τε καί Νέας θεωροῦνται «πρό συλλήψεως ἡγιασμένα», ὄχι διότι ἐξελέγησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τό προφητικόν καί ἀποστολικόν αὐτῶν ἀξίωμα ἀντιστοίχως, ἀλλά διότι διετήρησαν διά τῆς πίστεως αὐτῶν καθαράν τήν καρδίαν αὐτῶν καί ἐπέτυχον τῆς ἐμπειρίας τῆς θεοπτίας διά τῆς χάριτος πάντοτε τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδία, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8). Ἰδού τί λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ ψαλμῳδός: «Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης Ἠλίας σύν Μωσῇ καθορᾷ, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, ἐν τῷ Θαβώρ ὄρει, τόν Παντοκράτορα».

 Μέ ἄλλα λόγια οἱ Προφῆται ζῶντες ἐν ἑαυτοῖς τήν ἐνέργειαν τῆς θείας δυνάμεως γίνονται οἱ κήρυκες καί Ἑρμηνευτές τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους. Τοιοῦτος ἀκριβῶς ἐμφανίζεται καί ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος κατά τόν Ἀπόστολον Ἰάκωβον τόν ἀδελφόθεον, «ἄνθρωπος ἦν ἡμῖν ὁμοιοπαθής καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ», (Ἰακ. 5,16). (Ὁ Ἠλίας ἦτο ἄνθρωπος πού εἶχε τήν αὐτήν ἀσθενῆ φύσιν μέ ἡμᾶς καί προσηυχήθη διά νά μή βρέξῃ καί δέν ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς τρία ἔτη καί μῆνας ἕξ).

 Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν, ὁ μεγαλώνυμος Ἠλίας κινούμενος ἀπό ὑπερβάλλοντα θεῖον ζῆλον καί μή δυνάμενος νά ἀνεχθῇ τήν ἐκ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀποστασίαν τοῦ λαοῦ του, ζητεῖ τήν τιμωρίαν αὐτοῦ ἀπό τόν Θεόν. «Τήν πολλήν τῶν ἀνθρώπων ἀνομίαν, Θεοῦ δέ τήν ἄμετρον φιλανθρωπίαν θεασάμενος ὁ Προφήτης Ἠλίας ἐταράττετο θυμούμενος καί λόγους ἀσπλαχνίας πρός τόν εὔσπλαχνον ἐκίνησεν. Ὀργίσθητι, βοήσας ἐπί τούς ἀθετήσαντάς Σε, Κριτά δικαιότατε», λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

 Ἀπώτερος σκοπός τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ δέν ἦτο ἡ τιμωρία τοῦ λαοῦ του, ἀλλά μᾶλλον ἡ διά τῆς θείας τιμωρίας μεταμέλεια καί ἐπιστροφή τοῦ λαοῦ του ἐπί τόν Κύριόν του, τόν Θεόν αὐτοῦ. Ἔπρεπε ὁ λαός του νά παύσῃ κάθε εἴδους συναναστροφή μετά πονηρῶν καί ἀσεβῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευον τά εἴδωλα τοῦ ψευδωνύμου Θεοῦ Βάαλ.

 «Ἐμίσησα», λέγει ὁ ψαλμῳδός, «Ἐκκλησίαν πονηρευομένων καί μετά ἀσεβῶν οὐ μή καθίσω», (Ψαλ. 25,5). «Ἐμίσησα πᾶσαν σύναξιν ἀνδρῶν πονηρῶν καί μετά ἀσεβῶν δέν θά συγκαθήσω συντροφεύων αὐτούς».

 Ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἐπεμβαίνει κατά τάς κρισίμους στιγμάς τῆς ἀποστασίας τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ διά τῶν ἐκλεκτῶν Αὐτοῦ, ὡς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὁ ὁποῖος «ἀνέστη ὡς πῦρ καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο», ὡς λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, (48,1).

 Βεβαίως, ὁ λόγος οὗτος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἀφοροῦσε εἰς τήν προετοιμασίαν τοῦ λαοῦ διά τήν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐκ τοῦ Οἴκου Δαυίδ ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

 Ὁ ὡς λαμπάς καιόμενος λόγος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἀφορᾷ οὐχί μόνον εἰς τό παρελθόν καί τήν ἐποχήν αὐτοῦ, ἀλλά καί εἰς τό παρόν. Ἀφορᾷ, μέ ἄλλα λόγια, τόσον εἰς ἡμᾶς τόν λαόν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ὅσον καί εἰς τόν καιρόν τῆς ἐπιγείου ζωῆς ἡμῶν. Καί λέγομεν τοῦτο διότι ζῶμεν πλέον εἰς καιρούς ἀνομίας καί ἀποστασίας. Ἡ ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν σῴζουσα ἀληθινή πίστις συγχέεται μέ τήν πίστιν τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, δηλονότι τήν πίστιν ὅλων τῶν θρησκειῶν τῶν προσκυνούντων καί λατρευόντων τά εἴδωλα.

 Ἡ εἰδωλολατρία τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μας ἐκφράζεται διά ποικίλων τρόπων καί μορφῶν. Κύριον δέ χαρακτηριστικόν τῆς εἶναι ἡ ἠθική ἀλλοτρίωσις καί περέκκλισις ἐκ τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, ἐν ὀνόματι τῆς ἠθικῆς αὐτονομίας τοῦ ἀνθρώπου,  τῆς ἀρνουμένης τήν ἐν Χριστῷ αὐθεντικήν αὐτονομίαν:

«Ἐγώ, λέγει ὁ Ἰησοῦς, εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6). «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου». (Ἰωαν. 8,12).

  Ὁ προφητικός καί διαχρονικός λόγος τοῦ πυριμόρφου Ἠλία, ὁ ὁποῖος (ἐννοεῖται λόγος) πληροῦται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ἐπαναλαμβάνεται διά τῆς προτροπῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». (Ρωμ. 12,2).

 Τόν σήμερον λοιπόν ἑορταζόμενον ἔνσαρκον ἄγγελον Ἠλίαν παρακαλέσωμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτοῦ εἴπωμεν:

 «Προφῆτα κῆρυξ Χριστοῦ, τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, οὐδέποτε χωρίζῃ καί ἑκάστῳ ἀσθενοῦντι, ἀεί παρίστασαι. Ἐν τοῖς ὑψίστοις λειτουργῶν, τήν οἰκουμένην εὐλογεῖς, πανταχοῦ δοξαζόμενος. Αἴτησαι ἱλασμόν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν».

Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τό προαύλειον τοῦ Ναοῦ, ὑπό τήν σκιάν τῶν πανυψήλων πεύκων, ἐστήθησαν ξύλιναι πρόχειροι τράπεζαι καί ἕκαστος τῶν πιστῶν παρέθεσεν εἰς αὐτάς ὅ,τι εἶχε προετοιμάσει ἔδεσμα κατ’ οἶκον καί πάντες ἐγενήθησαν ἐν ἀφθονίᾳ ἐκ τούτου, ὡς ἐν τῇ πρώτῃ Χριστιανικῇ Κοινότητι καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, τόν παρέχοντα τοιαύτας πνευματικάς πανδαισίας ἐπί τάς ἑορτάς τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ.

Μετά τοῦτο, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί πολλῶν ἐκ τῶν πιστῶν παρεκάθισεν εἰς τράπεζαν, τήν ὁποίαν παρέθεσεν εἰς τήν Μητρόπολιν τῆς Ναζαρέτ ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης κ. Κυριακός.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τήν λίαν πλησιόχωρον τῇ Ναζαρέτ κώμην τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἔνθα  ηὐλόγησε τά τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, παιδία καί νέους, τά μετασχόντα εἰς τήν ἐν αὐτῆ καλοκαιρινήν κατασκήνωσιν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Τρίτην, 29^ην Ἰουνίου /12^ην Ἰουλίου 2011, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν μνήμην τῶν δύο πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς Καπερναούμ.

Ἡ Καπερναούμ, ὡς γνωστόν, εἶναι ἡ παρά τήν βορειοδυτικήν ἄκρην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης κειμένη ἀρχαία πόλις, εἰς τήν ὁποίαν ἦλθε καί κατῴκησεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τήν Ναζαρέτ καί ἐπετέλεσε πολλά τῶν σημείων Αὐτοῦ. Πολλοί τῶν κατοίκων αὐτῆς δέν μετενόησαν καί δέν ἐπίστευσαν εἰς τόν λόγον καί τό ἔργον τοῦ Κυρίου, διότι ὁ Κύριος εἶπε: «Καί σύ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον», ( Ματθ, 11-23).

Ἡ πρόρρησις αὐτή τοῦ Κυρίου ἐπηλήθευσε, διότι ἄχρι τῆς σήμερον  ἡ Καπερναούμ παραμένει ἀκατοίκητος. Εἰς τά ἐρείπια αὐτῆς ὑπάρχουν ὡρισμέναι Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι, μία τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀνεγερθεῖσα ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ μεταξύ τῶν ἐτῶν 1931-1935.

Εἰς ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος.

Φθάσας μετά τρίωρον ἀυτοκινητιστικήν πορείαν, ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς, τοῦ καί ἐπαξίως τῆς ἱστορίας αὐτῆς ἀνακαινίσαντος αὐτήν καί ἁγιογραφήσαντος τόν Ἱερόν Ναόν διά θαυμασίων βυζαντινῶν Ἁγιογραφιῶν, μοναχοῦ Εἰρηνάρχου, καί ἱερομονάχων καί πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων Ἱερῶν Μονῶν καί ἐνοριῶν.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων τῆς Καπερναούμ Ἱερῶν Μονῶν, ὡς τῆς Τιβεριάδος Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου καί τοῦ Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου Ἰλαρίωνος καί πρεσβυτέρων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης –Πτολεμαΐδος, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῶν πόλεων τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, συμμετέχοντος δέ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων τῆς περιοχῆς Γαλιλαίας καί Ρωσοφώνων τῆς αὐτῆς περιοχῆς, τῶν μεταναστευσάντων εἰς τό Ἰσραήλ μετά τήν ἐπελθοῦσαν πολιτικήν ἀλλαγήν εἰς τάς χώρας τῆς πρῴην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.

Πρός τό εὐλαβές τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τῶν Ἀποστόλων ἅπαντες, τήν κορυφήν ὑμνήσωμεν, Πέτρον καί Παῦλον, τούς θείους τῆς οἰκουμένης φωστῆρας τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, δογμάτων τούς ἐκφάντορας, τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους καί καθαιρέτας τῆς πλάνης».

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί. Ἑορτή χαρμόσυνος, ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου, διό καί ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν οἰκεῖον τοῖς Ἀποστόλοις τόπον, δηλονότι τῆς Καπερναούμ, ἵνα εὐχαριστιακῶς τιμήσωμεν τούς μεγάλους τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλους καί τῆς οἰκουμένης φωστῆρας.

 Ἀξίως καί πρεπόντως οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος ἀναγνωρίζονται ὡς ἡ κορυφή τῶν Ἀποστόλων. Καί τοῦτο διότι ἀπ’ αὐτόν τόν Κύριον ἡμῶν ἀπεκλήθησαν ὁ μέν Πέτρος, ἡ πέτρα τῆς πίστεως: «Κἀγώ δέ σοί λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν» (Ματθ. 16, 18), ὁ δέ Παῦλος σκεῦος ἐκλογῆς: «σκεῦος ἐκλογῆς μοὶ ἐστιν οὗτος τοῦ βαστᾶσαι τό ὄνομὰ μου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων», (Πράξ. 9,15).

 Ἀμφότεροι οἱ ἅγιοι οὗτοι Ἀπόστολοι ἀνεδείχθησαν ὑπεράξιοι τῆς θεόθεν κλήσεως αὐτῶν τόσον ἀπό τό κήρυγμα αὐτῶν εἰς τά ἔθνη, ὅσον καί ἀπό τήν θεμελίωσιν Ἐκκλησιῶν ἀνά τήν οἰκουμένην: «Τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ καί θεμελίους τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἀληθεῖς στύλους καί βάσεις καί σάλπιγγας ἐνθέους τῶν τοῦ Χριστοῦ δογμάτων καί παθημάτων, τούς κορυφαίους Πέτρον καί Παῦλον, ἅπας ὁ κόσμος ὡς προστάτας εὐφημήσωμεν», λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτῶν Ἀρσένιος. «Οὗτοι γάρ διαδραμόντες τό κλίτος ὅλον τῆς γῆς, ὥσπερ ἀρότρῳ ἔσπειραν τήν πίστιν καί πᾶσι τήν θεωγνωσίαν κατέβλυσαν, τῆς Τριάδος δεικνύντες λόγον. Ὦ, Πέτρε, πέτρα καί κρηπίς, καί Παῦλε σκεῦος ἐκλογῆς, οἵ καί ζευκτοί βόες τοῦ Χριστοῦ, πάντας εἵλκυσαν πρός τήν θεογνωσίαν ἔθνη, πόλεις τε καί νήσους».

 Εἰς τόν ὕμνον τοῦτον τοῦ Ἀρσενίου τοῦ μελῳδοῦ, περιγράφονται μέ ἀκρίβειαν τά θεῖα χαρίσματα, τά ὁποῖα συνθέτουν τήν διακριθεῖσαν ἀποστολικήν προσωπικότητα τῶν Πέτρου καί Παύλου ἀφ’ἑνός καί τήν συμβολήν αὐτῶν εἰς τήν διάδοσιν τῆς ὑγιαινούσης πίστεως καί διδασκαλίας (Τιμ. Α’ 1,10) ἀφ’ἑτέρου.

 «Οὗτοι γάρ διαδραμόντες τό κλίτος ὅλον τῆς γῆς ὥσπερ ἀρότρῳ ἔσπειραν τήν πίστιν καί πᾶσι τήν θεογνωσίαν κατέβλυσαν τῆς Τριάδος δεικνύντες τόν λόγον».

 Ἡ διάκρισις ὅμως μεταξύ τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ εἰς κορυφαίους καί μή ἐπ’ οὐδενί τρόπῳ πρέπει νά ἑρμηνεύηται εἰς ὑπεροχήν δυνάμεως σοφίας καί πρωτείου ἐξουσίας, ἀλλά μᾶλλον εἰς διαίρεσιν χαριστμάτων τῶν ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χορηγουμένων ὡς διδάσκει ὁ σοφός Παῦλος : «Διαιρέσεις δέ χαρισμάτων εἰσί, τό δέ αὐτό Πνεῦμα (Α’Κορ. 12,4)», …. «Πάντα δέ ταῦτα ἐνεργεῖ ἕν καί τό αὐτό Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθώς βούλεται», (Α’Κορ. 12,11).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ κληθέντες Ἀπόστολοι ἔλαβον «ἕν καί τό αὐτό Πνεύμα», δηλονότι τό Ἅγιον τοῦ Χριστοῦ Πνεῦμα. «Ἕν καί τό αὐτό Πνεύμα» ἐνεφύσησεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ἄνευ τινός ἐξαιρέσεως καί διακρίσεως κατά τήν ἐμφάνισίν Του, μετά τήν Ἀνάστασιν αὐτοῦ , ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν Του, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής ἅγιος Ἰωάννης: «Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν. Εἰρήνη ὑμῖν. Καθῶς ἀπέσταλκε με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς. Καί τοῦτο εἰπών, ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς. Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», (Ἰω. 20, 21-22).

 Ἡ ὑπό τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὁρισθεῖσα ἰδιαιτέρα ἑόρτιος τιμή εἰς τούς Πέτρον καί Παῦλον, ὀφείλεται εἰς τόν ἀπό κοινοῦ ὑπερβάλλοντα ἔνθεον ζῆλον, τόν ἐκδηλωθέντα ὑπό μέν τοῦ Πέτρου διά τῆς ὁμολογίας αὐτοῦ: «ὅτι Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», (Ματ. 16,16). Ὑπό δέ τοῦ Παύλου διά τῆς ὑπ’ αὐτοῦ ἀποκαλύψεως τῆς ἁρπαγῆς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν, δηλονότι τόν παράδεισον: «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ… ὅτι ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», (Β’ Κορ. 12, 2-4).

 Ἀξιοσημείωτα εἶναι τά ἑρμηνευτικά σχόλια ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσῳ μου τήν Ἐκκλησίαν» «Φήσαντες καί ἡμεῖς ὡς ὁ Πέτρος. Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, γινόμεθα Πέτρος καί ἡμῖν ἄν λέγοιτο ἀπό τοῦ Θεοῦ Λόγου τό σύ εἷ Πέτρος καί τά ἑξῆς. Πέτρα γάρ πᾶς ὁ Χριστοῦ μιμητής… καί ἐπί πᾶσαν τήν τοιαύτην πέτραν οἰκοδομεῖται ὁ ἐκκλησιαστικός πᾶς λόγος καί ἡ κατ’ αὐτόν πολιτεία. Ἐν ἑκάστῳ γάρ τῶν τελείων, ἐχόντων τό ἄθροισμα τῶν συμπληρούντων τήν μακαριότητα λόγων καί ἔργων καί νοημάτων ἐστίν ἡ ὑπό τοῦ Θεοῦ οἰκοδομουμένη Ἐκκλησία».

 Ἐξ ἴσου ἀξιοσημείωτα εἶναι καί τά ἑρμηνευτικά σχόλια ἐπί τῆς τοῦ Παύλου ἀποκαλύψεως ὅτι «ἡρπάγη εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», (Β’ Κορ. 12, 4). Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, διεγείρεται ἡ περιέργεια ἡμῶν νά μάθωμεν, τί ἄραγε ἤκουσε καί εἶδεν εἰς τόν τρίτον οὐρανόν ὁ Ἀπόστολος, ἐπί τῶν ὁποίων ἐκ σεβασμοῦ ἐτήρησε σιγήν. Ἀλλ’ ἡ σιγή αὐτή τοῦ Παύλου μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐν ταῖς Γραφαῖς ἐμπεριεχομένη ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐπαρκής φανέρωσις ὅλων ὅσων εἶναι ἀναγκαῖα πρός σωτηρίαν ἡμῶν.

 Ἐπ’ αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως ὡς ἐπί θεμελίου αἰωνίου ἔχει οἰκοδομηθῆ ἡ Ἐκκλησία καί ἐπί τοῦ θεμελίου λίθου πρέπει νά οἰκοδομεῖται ἡ πίστις καί ἡ ἐλπίς ἡμῶν.

Εἰς δέ τό ἐρώτημα «τίνος ἕνεκεν καί ἡρπάγη (διά ποῖον λόγον ἡρπάγη ὁ Παύλος); «Ὑπέρ τοῦ μή δοκεῖν αὐτόν», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἕλαττον ἔχειν τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων. Ἐπειδή γάρ ἐκεῖνοι συνεγένοντο τῷ Χριστῷ, οὗτος δέ οὐδαμῶς, διά τοῦτο εἰς δόξαν ἥρπασε καί τοῦτον».

 Ἰδού λοιπόν διά τί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος κατέχουσιν ἐξέχουσαν θέσιν μεταξύ τῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί διατί τιμῶνται σήμερον ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διῃρημένοι τοῖς σώμασι, καί ἡνωμένοι τῷ Πνεύματι κατά τόν ὑμνῳδόν αὐτῶν.

 Ἐπί πλέον δέ τιμῶνται ἰδιαιτέρως οἱ Ἅγιοι ἡμῶν Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, διότι ἀποτελοῦν ὑπόδειγμα μετανοίας ἁμαρτωλῶν κατά τούς λόγους τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», ( Ματ. 9,13). «Ἔδωκας ὑπόδειγμα», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός αὐτῶν, «ἐπιστροφῆς ἁμαρτάνουσι, τούς πιστούς Ἀποστόλους Σου, τόν μέν ἀρνησάμενον ἐν καιρῷ τοῦ πάθους καί μετεγνωκότα τόν δέ κηρύγματι τῷ σῷ, ἀντιταξάμενον καί διώξαντα καί ἄμφω τοῦ συστήματος πρωτοστατοῦντας τῶν φίλων Σου, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

 Παρακαλέσωμεν τούς παρρησίαν ἔχοντας ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Πέτρε κορυφαῖε τῶν ἐνδόξων Ἀποστολων ἡ πέτρα τῆς πίστεως καί Παῦλε θεσπέσιε τῶν Ἁγίων Ἐκκλησιῶν ὁ ρήτωρ καί φωστήρ τῷ θείῳ θρόνῳ παριστάμενοι, ὑπέρ ὑμῶν Χριστέ πρεσβεύσατε».

 Πρεσβεύσατε καί ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί συνδιαλλαγῆς τῶν λαῶν τῆς χειμαζομένης περιοχῆς ὑμῶν. Ἀμήν.

 Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε φιλόξενος δεξίωσις εἰς τό ἀνακαινισμένον ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ ἡγουμένου μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου, ἐν συνεχείᾳ δέ περί τήν μεσημβρίαν ἠκολούθησεν ὑπαίθριος τράπεζα ἐν ἀτενίσει τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί ἐν ἀκροάσει τοῦ φλοίσβου τῶν κυμάτων αὐτῆς καί γεύσει τῶν ὀψαρίων αὐτῆς.

Δόξα τῷ Θεῷ, διότι ἠξίωσεν ἡμᾶς καί πάλιν νά ἑωρτάσωμεν τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς τήν Ἱεράν ἱστορικήν αὐτήν Μονήν τοῦ Πατριαρχείου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τήν Δευτέραν, 28^ην Ἰουνίου/ 11^ην Ἰουλίου 2011, ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, εὑρισκόμενος εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, εἰς τό πλαίσιον ἐπισήμου ἐπισκέψεως αὐτοῦ εἰς τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ καί τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ὁ Ἐξοχώτατος κ. Πρόεδρος συνωδεύετο κατά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ὑπό τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ, κ. Μαρίας Παπούλια καί ὑπό πολιτικῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, ὡς τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Σταύρου Λαμπρινίδου, τοῦ Ὑπουργοῦ Τουρισμοῦ καί Πολιτισμοῦ κ. Γερουλάνου, τοῦ Ὑφυπουργοῦ Περιβάλλοντος, Ἐνεργείας καί Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς κ. Μανιάτη καί τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Προεδρείας τῆς Δημοκρατίας Πρέσβεως κ. Γεωργίου, τοῦ κ. Θεμιστοκλέους Διμήδου, διατελέσαντος εἰς τό παρελθόν Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τοῦ κ. Δαφαράνου, διατελέσαντος ἐπίσης  εἰς τό παρελθόν Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τοῦ νῦν Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί ἄλλων.

Τόν Πρόεδρον τῆς Ἑλλάδος ὑπεδέχθη ἅμα τῇ ἀφίξει αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί συνώδευσε διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ, τῶν κωδώνων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαρμοσύνως κρουομένων, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ὁ κ. Πρόεδρος, ἡ σύζυγος αὐτοῦ καί ἡ συνοδεία αὐτοῦ ξεναγούμενοι ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου προσεκύνησαν εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν,  τόν Πανάγιον Τάφον, τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τό παρεκκλήσιον τοῦ Ἀδάμ κάτωθι τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ,  ἔνθα τό αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος, Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ρεῦσαν ἀπό τοῦ Σταυροῦ διά τῆς σχισμῆς τοῦ βράχου, εὗρε καί ἀπέπλυνε τό ἐνταῦθα ἐνταφιασθέν κρανίον τοῦ Προπάτορος ἡμῶν Ἀδάμ.

Εἰς τό παρακείμενον Γραφεῖον τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὁ κ. Πρόεδρος προσεκύνησε τό φυλασσόμενον τεμάχιον Τιμίου Ξύλου καί ἐφιλοξενήθη ὑπό τοῦ Παρασκευοφύλακος Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου καί τῆς συνοδείας τῶν Ναϊτῶν Πατέρων.

Ἅμα τῇ ἐξόδῳ ἐκ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὁ κ. Πρόεδρος πάλιν διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ὑπεδέχθη αὐτόν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν  καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Ἐλλάδος

Κύριε Κάρολε Παπούλια,

Μετά χαρᾶς καί συγκινήσεως ἡ γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτικῶν Ἀδελφότης ὑποδέχεται σήμερον τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί τήν συνοδείαν Αὐτῆς εἰς τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ ἐπίσημος ἐπίσκεψίς Σας εἰς τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ καί τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν ὄχι μόνον διά τήν πολιτικῶς περιρρέουσαν κατάστασιν τοῦ τόπου καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀλλά καί διά τήν πολυδιάστατον ἀποστολήν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον ἐνσαρκώνει τήν οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος πνευματικήν/θρησκευτικήν καί πολιτισμικήν κληρονομίαν τῆς Ρωμηοσύνης.

Τό Ἑλληνικόν ἕθνος ὡς ἀναπόσπαστον τμῆμα τοῦ εὐσεβοῦς και βασιλικοῦ γένους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων δικαίως καυχᾶται διά τά αὐτοφυῆ καί ἀναπαλλοτρίωτα αὐτοῦ προνόμια καί κυριαρχικά δικαιώματα ἐπί τῶν παγκοσμίων προσκυνημάτων ὡς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί τοῦ Ναοῦ τῆς Κωνσταντινείου Βασιλικῆς τῆς Βηθλεέμ. Καί τοῦτο διότι ἡ διά μέσου τῶν αἰωνίων ἠθική καί ὑλική συμβολή αὐτοῦ τόσον εἰς τήν διαφύλαξιν καί διατήρησιν τῶν ἱερῶν προσκυνημάτων, ὅσον καί τοῦ διαθρησκευτικοῦ καί διαχριστιανικοῦ καθεστῶτος τῆς ἁγίας πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων τυγχάνει ἀμείωτος καί ἀναμφισβήτητος.

Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι τό εὐλαβές χριστιανικόν ἡμῶν ποίμνιον προσβλέπει εἰς τό ἐθνικόν κέντρον τῆς Ρωμηοσύνης καί τούς θεσμικούς ἐκπροσώπους αὐτοῦ ὡς τό σημεῖον ἀναφορᾶς καί τῆς πνευματικῆς αὐτοῦ ταυτότητος ἀντιστοίχως.

Κύριε Πρόεδρε,

Τό ἐγνωσμένον καί ἐμπράκτως ἐκδηλούμενον ἐνδιαφέρον τῆς Ἐλληνικῆς πολιτείας καί Ὑμῶν προσωπικῶς, ὑπέρ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, ὡς καί τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καί συμβιώσεως τοῦ λαοῦ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς δέν εἶναι δυνατόν νά διαφύγῃ τῆς προσοχῆς Ἡμῶν.

Διά τοῦτο πaρακαλοῦμεν ὅπως ἐκ μέρους τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἡμῶν Ἀδελφότητος καί Ἡμῶν Προσωπικῶς δεχθῆτε τήν τιμητικήν διάκρισιν τοῦ Τάγματος τῶν Σταυροφόρων τοῦ Παναγίου Τάφου καί τό ἀναμνηστικόν τοῦτο δῶρον.

Σᾶς εὐχόμεθα καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν εἰρηνικήν αὐτήν ἀποστολήν Σας.

Εἰς τήν προσφώνησιν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἀναφέρεται καί εἰς τήν παρασημοφόρησιν τοῦ  Ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας διά τοῦ Ἀνωτάτου Παρασήμου τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Πέραν τῆς τιμητικῆς ταύτης διακρίσεως ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν εἰς τόν κ. Πρόεδρον  καί φιλντισένιαν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τό βιβλίον τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγιοταφίτου καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν  Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἰς τήν νέαν ἐκδοσιν αὐτοῦ ὑπό τῆς Διευθύνσεως τοῦ ἐπισήμου Ἱστοχώρου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων  καί εἰς τήν σύζυγον αὐτοῦ προσέφερε  χρυσοῦν ἐπιστήθιον σταυρόν καί εἰς τά μέλη τῆς συνοδείας αὐτοῦ προσέφερεν Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας.

Συγκεκινημένος ὁ κ. Παπούλιας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον στεφάνην ἐκ φύλλων δάφνης ἐκ  χρυσοῦ καί ηὐχαρίστησε διά τήν γενομένην αὐτῷ τιμήν διά τῆς παρασημοφορήσεως καί εἶπεν ὅτι αὐτή πλέον ἐξέρχεται τοῦ προσώπου αὐτοῦ καί διαπερᾷ πρός ὅλον τό ἑλληνικόν ἔθνος , τό ὁποῖον ἀγωνίζεται νά ὑπερβῇ τήν ἐνσκήψασαν αὐτῷ οἰκονομικήν κρίσιν.

Ταύτην εἶπεν ὁ Μακαριώτατος ὅτι θα ὑπερβῆ τό Ἔθνος διά τῆς δυνάμεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἀτενίζομεν καί πρός τήν Ἀνάστασιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τό Σάββατον, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν εὑρισκομένην εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν περιοχήν τῆς κώμης καί τῆς λίμνης τοῦ Σιλωάμ, μεταξύ τῶν λόφων τῆς Ἁγίας Σιών καί τοῦ Ἀμπου-Τώρ, εἰς τήν συμβολήν τῆς κοιλάδος Γκεχεννόμ (Γεέννης ) & Χειμάρρου τῶν Κέδρων, τήν γνωστήν καί ὡς περιοχήν Ἀκελδαμά, Ἀγροῦ τοῦ Αἵματος, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας, ἵνα χρησιμεύσῃ εἰς ταφήν τοῖς ξένοις, (Ματθ. 27,8).

Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν μέχρι τόν 13^ον αἰῶνα ἦσαν τά χριστιανικά κοιμητήρια τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Τήν Παραμονήν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός, τοῦ ὁποίου προεξῆρξεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί ἡ θ.Λειτουργία, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Κωνσταντινούπολιν Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί ἄλλων Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψάλλοντος βυζαντινῷ τῷ ὕφει τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη καί ἐν κατανύξει πολλῇ μετέχοντος τοῦ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν, ἐντοπίων πιστῶν καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας. Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὡς ἕπεται κάτωθι:

Μνήμη δικαίων μετ’ ἐγκωμίων, ὄνομα δε ἀσεβοῦς σβέννυται (Παρ. 10,7). ( Ἡ ἀνάμνησις τοῦ δικαίου θά εἶναι παντοτινή καί εὔφημος, τό ὄνομα δέ τοῦ ἀσεβοῦς θά σβύσῃ διά παντός), λέγει ὁ σοφός Σολομῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τήν μνήμην τοῦ ἐν Χριστῷ δικαίου, Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν τῇ φερωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ ἐπ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ τόπου τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τοῦ καλουμένου «ἀγροῦ τοῦ αἵματος» ἕως τῆς σήμερον (Ματ. 27, 7-8), ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.

Ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ὡς ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, «ἔζη ἐν Κοινοβίῳ, κειμένῳ ἐν Ἑρμουπόλει Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου. Καί ἀκούσας Ἠλιοῦ τοῦ προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τόν βίον ἐξῆλθε τοῦ κοινοβίου καί τήν ἔρημον ᾤκησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη, ἄθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος ἐγένετο μιμητής ὄχι μόνον κατά τόν τρόπον, ἀλλά καί κατά τόν τόπον τῆς ἀσκήσεως καί αὐταπαρνήσεως διά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ τῶν μεγάλων τοῦ Χριστοῦ κηρύκων καί προφητῶν Ἠλιοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Εἰς τόν προφητικόν λόγον καί ἔργον τῶν ἱερῶν τούτων προσωπικοτήτων ὁ μαθητευόμενος ἐν τῷ κοινοβίῳ Ὀνούφριος εἶδε καί κατενόησε τήν δυνατότητα ἐφαρμογῆς τῶν παραγγελιῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγοντος: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν Ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν Εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2).

Τόσον δέ ἠγάπησεν ὁ Ὅσιος ἡμῶν τόν Χριστόν, ὥστε παρέδωκεν ἑαυτόν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν θείαν τοῦ Χριστοῦ ἀγάπην, ἀναδεικνύμενος οὕτω ἄξιος τῆς μιμήσεως καί τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. «Χριστιανός ἐστι», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «μίμημα Χριστοῦ κατά τό δυνατόν ἀνθρώπῳ λόγοις καί ἔργοις καί ἐννοίᾳ εἰς τήν ἁγίαν Τριάδα ὀρθῶς καί ἀμέμπτως πιστεύων». (Χριστιανός εἶναι ἡ ἀπομίμησις τοῦ Χριστοῦ, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο καί στά λόγια καί στά ἔργα καί στήν σκέψη. Πιστεύει δέ ὀρθά καί ἀλάνθαστα στήν Ἁγία Τριάδα).

Ἡ εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα ὀρθῶς καί ἀμέμπτως πίστις τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου ἀπετέλει τό κριτήριον καί τήν πνευματικήν πυξίδα τοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ περιπάτου αὐτοῦ εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου. Τοῦτο καταφαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν, ἐπέτυχε νά καταντήσῃ νά φθάσῃ εἰς τήν κατάστασιν τῆς θεοπτίας, νά ὁρᾷ δηλονότι διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τό ἀμήχανον κάλλος τοῦ Κτίστου καί Θεοῦ του ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ:

«Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε, τόν παγετόν τῆς νυκτός καί ἡμέρας τόν καύσωνα, τῇ ἐλπίδι Ὅσιε τῶν μελλόντων ὑπέμεινας. Τά ἐπί γῆς σου μέλη νεκρώσας γάρ τῆς οὐρανίου ζωῆς ἐπέτυχες ἔνδον γενόμενος τῆς παστάδος Ἅγιε περιχαρῶς, κάλλος τό ἀμήχανον ὁρῶν τοῦ Κτίστου σου».

Τιμᾷ καί γεραίρει ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τόν Ἅγιον Ὀνούφριον, διότι οὗτος ἠξιώθη διά τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεώς του νά εἰσέλθῃ «ἔνδον τῆς παστάδος». Νά εἰσέλθῃ δηλαδή εἰς τόν Παράδεισον, νά γίνῃ κοινωνός τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς πάλιν λέγει ὁ ὑμνῳδός του: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης, Ὀνούφριε καί νῦν μετά Ἀγγέλων ἠρίθμησαι, κραυγάζων , Ἀλληλούϊα».

Ἡ μορφή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, ἀγαπητοί μου , προβάλλεται ὡς παράδειγμα ἀσκήσεως εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι εἰς τάς ἀρετάς πού ἐκπηγάζουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐκ τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς » (Α’ Κορ. 13,5), (δεν ζητεῖ τά ἰδικά της συμφέροντα). Ἐκ τῆς ἀγάπης ἡ ὁποία «οὐδέποτε ἐκπίπτει», πού δέν ξεπέφτει ποτέ, ἀλλά μένει πάντοτε βεβαία καί ἰσχυρά, ἀκόμη καί μετά τόν θάνατό μας.

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης κληρονόμος ἐγένετο καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος. Τῆς θείας αὐτοῦ ἀγάπης δεόμεθα καί ἡμεῖς, ὅπως γίνωμεν συγκληρονόμοι, λέγοντες μετά τοῦ μελῳδοῦ:

«Ὦ, ἀγάπη, τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον. Ὦ πασῶν τῶν ἀρετῶν τό κεφάλαιον! ἡ ἀεί τά οὐράνια τάγματα εὐφροσύνης πληροῦσα καί χάριτος. Ἡ ἐνοικήσασα τοῖς ἁγίοις, Πατριάρχαις, Προφήταις, Ἀποστόλοις καί τῷ Ὁσίῳ Πατρί ἡμῶν Ὀνουφρίῳ, ὧν ταῖς εὐχαῖς καί ἡμῖν ἐνοίκησον, ἵνα σύν αὐτοῖς εὐλογῶμεν καί δοξάζωμεν τόν εὐλογοῦντα καί δοξάζοντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ». Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία εἰς τό ἐσώτερον προαύλιον τῆς Μονῆς, ἐν ᾧ ὑπάρχουν πολλοί λελαξευμένοι τάφοι, καθώς λελαξευμένος εἶναι καί ὁ Ναός τῆς Μονῆς κατά τό ἥμισυ αὐτοῦ ἐντός βράχου.

Εἷς τῶν τάφων τούτων εἶναι τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς, μοναχοῦ Κυρίλλου, εἰς μνήμην τοῦ ὁποίου, καθώς καί τῶν ἄλλων διατελεσάντων ἀνακαινιστῶν τῆς Μονῆς, ἐτελέσθη μνημόσυνον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῆς εὐλογίας τῶν συκῶν, ἐπειδή εἶναι ἡ περίοδος τῆς ὡριμάνσεώς των, ἀλλά καί ἡ περιοχή εἰς τήν ὁποίαν εὐδοκιμοῦν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν ἐκ τῆς λιτανείας ἡ Πατριαρχική συνοδεία καί οἱ πιστοί ἐδέχθησαν εἰς τό ἡγουμενεῖον τήν φιλόξενον δεξίωσιν τῆς ὁσιωτάτης καθηγουμένης Παϊσίας μοναχῆς , ἥτις καί διατηρεῖ τήν Μονήν εἰς κατάστασιν εὐπρεπείας καί νοικοκυροσύνης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_4_placeholder

Α. Ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου/ 13^ην Ἰουνίου 2011, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων πανηγυρικῶς εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον συμφώνως πρός τάς εὐαγγελικάς διηγήσεις καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβε χώραν ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤτοι εἰς τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών, ἐν ᾧ καί τό Ὑπερῷον. Συμφώνως πρός τήν κρατήσασαν τάξιν, ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός εἰς τό ἐντός τοῦ Κοιμητηρίου παρεκκλήσιον τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς Βυζαντινῆς Ἐκκλησίας ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς Ἁγίας Ἑλένης, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας ἀναγιγνωσκομένων ἑλληνιστί καί ἀραβιστί διά τό ἑλληνόφωνον καί ἀραβόφωνον ἐκκλησίασμα.

Τήν ἑπομένην, Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐτελέσθη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί ἡ θ. Λειτουργία εἰς τόν ἐν τῇ αὐτῇ περιοχῇ ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐντός τοῦ κτιρίου, εἰς τό ὁποῖον στεγάζεται ἡ Ἱερατική Πατριαρχική Σχολή, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, συλλειτουργούντων ἱερομονάχων καί διακόνων, βοηθούντων τῶν δοκίμων τῆς Σχολῆς καί ἐν κατανύξει συμμετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί προσκυνητῶν.

Ἅμα τῷ τέλει τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρχισεν ἡ λιτανεία δι’ ἀναγνώσεως μιᾶς εὐχῆς τῆς γονυκλισίας καί μιᾶς δεήσεως εἰς ἑκάστην τῶν στάσεων, ἤτοι ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ ἀρχικῶς καί  ἐν τῇ κατακόμβῃ ἔπειτα. Ἐν τῇ  διαβάσει διά τῆς συναγωγῆς, ἐν ᾗ ὁ τάφος τοῦ Δαβίδ, ἀνεπέμφθη δέησις, ἐν δε τῷ ὑπερῴῳ ἀνεγνώσθησαν αἱ λοιπαί εὐχαί τῆς Γονυκλισίας καί ἀνεπέμφθη δέησις. Κατά τήν ἐπιστροφήν ἐκ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, πρό τοῦ ἡμετέρου Κοιμητηρίου, ἀνεπέμφθη δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων ,ὑπέρ ὧν καί εἰς τάς εὐχάς τῆς Γονυκλισίας ἡ ὀφειλομένη μνεία γίνεται.

Μετά τήν ἐν τῷ ναῶ διάλυσιν τῆς λιτανείας, ἡ Ἀρχιερατική συνοδεία ἐγένετο δεκτή διά δεξίωσιν ἐν τῇ αἰθούσῃ τελετῶν τῆς Σχολῆς ὑπό τοῦ Σχολάρχου καί ἐν ταυτῷ καθηγουμένου ὁσιωτάτου μοναχοῦ π. Φωτίου.

Β. Εἰς τούς Ρωσικήν Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia)

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὡσαύτως τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου/13^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν ἐν τῇ Νέᾳ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων ἔναντι τῆς Νέας Πύλης Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν ἀνήκουσαν εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia) τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσσίας.

Τῆς θ. Λειτουργίας ἐπί τῇ ἑορτῇ ταύτῃ προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐν λόγῳ Ἀποστολῆς ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου, εἰς τήν ὁποίαν προσεφώνησε τούς συνδαιτυμόνας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε, ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐγώ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε»,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἑορτάζει ἰδιαιτέρως αὐτό τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Τό Πανάγιον δέ τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ «Παράκλητος», Τόν Ὁποῖον ὑπεσχέθη νά ἀποστείλῃ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ὁ Χριστός, τόσον πρό τοῦ σταυρικοῦ Του πάθους, ὅσον καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὡς μαρτυρεῖ ὁ μαθητής Αὐτοῦ καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», (Ἰωάν. 14, 16-17).

Ἡ ὑπόσχεσις αὐτή ἐπαναλαμβάνεται καί μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ. 24, 49)

Ἡ ὑπό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἀποστολή τῆς ἐπαγγελίας», δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ κατά τήν εἰς τό ὑπερῷον τῆς ἱερουσαλήμ σύναξιν αὐτῶν, ἀποτελεῖ τήν ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσιν τῆς ὁδοῦ τῆς ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας τῆς ἀναγγελθείσης ὑπό τῶν προφητῶν, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Ἐν τοῖς προφήταις ἀνήγγειλας ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας  καί ἐν Ἀποστόλοις ἔλαμψεμ, Σωτήρ ἡμῶν, ἡ χάρις τοῦ Πνεύματός Σου. Σὐ εἶ Θεός πρῶτος σύ καί μετά ταῦτα. Καί εἰς τούς αἰῶνας, σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καθ’ ἥν «ὤφθησαν τοῖς ἀποστόλοις διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισε τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν. Καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, (Πρ. 2,3-4)» ἐγκαινίζεται ἡ ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσις «τοῦ ἀπό αἰώνων ἀποκεκρυμμένου ἐν τῷ Θεῷ…διά Ἰησοῦ Χριστοῦ μυστηρίου τῆς Οἰκονομίας τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. Γ’9-10).

Τήν πολυποίκιλον ταύτην σοφίαν τήν φυλασσομένην ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί διαμεριζομένην διά τῆς Ἐκκλησίας καλοῦνται νά προβάλλουν πάντες οἱ προεστῶτες ἐπίσκοποι τε καί καί πρεσβύτεροι ὡς οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν τοῦ κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: «μή σκοπούντων ἡμῶν, ὡς παραγγέλλει ὁ μέγας Παῦλος, τά βλεπόμενα, ἀλλά τά μή βλεπόμενα. Τά γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τά δέ μή βλεπόμενα αἰώνια», (Β’Κορ. 4,18). Καί τοῦτο διότι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας διακρίνεται εἰς ἐπίγειον καί οὐράνιον ἤ ἀντιστοίχως εἰς βλεπόμενα πρόσκαιρα καί εἰς οὐράνια καί αἰώνια. «Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν».

Ἀντιθέτως, λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, «τό τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες», (Φιλιπ. Γ’, 19-20).

Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελοῦν τά «μή βλεπόμενα», δηλονότι τήν ἐπιζήτησιν τῆς μελλούσης καί μενούσης πόλεως τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ δέ ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορία φανέρωσις τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐπιγείου πόλεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τόν θεῖον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου χῶρον, ἐντός τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δηλονότι τῆς ἐν Χριστῷ τῷ νέῳ Ἀδάμ ἀποκαταστάσεως τῆς πεπτωκυΐας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων φύσεως εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος.

Τό κάλλος τῆς ἐν Χριστῷ τελείας ἀγάπης καί κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ Πατρός καί μετά τῶν ὁμοφρόνων καί ὁμοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν. Τοῦτο βεβαίως ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψάλλει καί ὁ ὑμνῳδός. «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ τήν κιβωτόν τοῦ μυστηρίου τῆς ἐν Χριστῷ εὐσεβείας τόσον οἰκουμενικῶς ὅσον καί τοπικῶς. Ἡ Ἐκκλησία, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ἡ κιβωτός τῆς θεογνωσίας, διά τῆς ὁποίας καινουργεῖται ἡ συμφωνία, δηλονότι ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης. Διά δέ τῆς ἀσεβείας καταργεῖται ἡ ἀφωνία δηλαδή ἡ ἀσυμφωνία καί συνεπῶς ἡ διαίρεσις καί τό σχῖσμα.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς πόλεως τοῦ Βασιλέως τῶν βασιλευόντων, οὖσα θεμελιωμένη ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ταπεινῶς, πλήν σταθερῶς καί ἀμετακινήτως στοιχεῖ τοῖς παραγγέλμασι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι’ἐπιστολῆς ἡμῶν», (Θες. Β’13). Ἔχουσα ὁδηγόν καί βοηθόν αὐτῆς τόν Οὐράνιον βασιλέα, τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀμήν».

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰσίδωρος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν προσγενομένην τῇ Ρωσικῇ Ἀποστολῃ τιμήν ἐκ τῆς τελέσεως τῆς ἐν αὐτῇ θείας Λειτουργίας ὑπ’ Αὐτοῦ καί διά τήν συναντίληψιν καί κατανόησιν Αὐτοῦ ἐν τῇ ἐν Χριστῷ κοινωνίᾳ καί συνεργασίᾳ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Γ. Εἰς τήν πόλιν Τουμπάς.

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὡσαύτως τήν Δευτέραν, 31^ην Μαΐου /13^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πόλιν Τουμπάς.

Ἡ πόλις αὕτη τῆς περιοχῆς Σαμαρείας βορείως τῆς Παλαιστίνης, ἀριθμοῦσα περί τούς 40.000 κατοίκους Μουσουλμάνους ἔχει καί μικράν Κοινότητα τοῦ Πατριαρχείου ἀποτελουμένην ἐκ δέκα καί ἕξ οἰκογενειῶν μόνον.

Εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κοινότητος ταύτης ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν διά τήν ἑορτήν τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ ἡγουμένου τοῦ πλησιοχώρου Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου καί τοῦ Προϊσταμένου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς κώμης ταύτης τοῦ Τουμπάς, π. Θωμᾶ Δαούδ, ἐν ταυτῷ δέ Προϊσταμένου τῆς ὁμόρου κώμης,  τοῦ Ζαμπάμπδε. Πρό τοῦ τέλους τῆς θείας Λειτουργίας ταύτης ἀνεγνώσθησαν αἱ εὐχαί τῆς Γονυκλισίας ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τοῦ ἐφημερίου ἱερέως.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἡ Κοινότης παρέθεσε τράπεζαν εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν.

Ἐπιστρέφουσα ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία εἰς Ἱεροσόλυμα διῆλθεν ἀπό τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ καί προσεκύνησε.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἀνάμνησις καί βίωσις τῆς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως, τῆς συμπληρώσεως τῆς προθεσμίας καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς Ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς, 30^ήν Μαΐου/ 12^ην Ἰουνίου 2011, εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, συμφώνως πρός τήν κρατοῦσαν τοπικήν διάταξιν καί προσκυνηματικήν καί καθεστωτικήν τάξιν.

Οὕτως, ἀφ’ ἑσπέρας τῆς ἑορτῆς, τό Σάββατον, ἐγένετο ὁ συνήθης Ἑσπερινός διά τήν ἑορτήν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη διά Παρρησίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἁγιοταφιτική συνοδεία κατῆλθε τήν 7.00 π.μ. ὥραν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τό προσκύνημα τῆς Ἀποκαθηλώσεως, ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν Ναόν. Μετά τήν προϋπάντησιν τό θυμίαμα καί τήν προσκύνησιν ἐν αὐτῷ καί ἐν αὐτῷ τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ ἡ συνοδεία εἰσῆλθεν εἰς τό Καθολικόν.

Μετά τήν κροῦσιν τῶν σημάντρων καί τήν ἔνδυσιν τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, ἔλαβε χώραν ἡ θ. Λειτουργία ἐπ’αὐτοῦ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπό τῆ Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν καί ἐγγάμων ἱερέων ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἐν κατανύξει παρακολουθούντων πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου πολλῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐντοπίων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῆς συνεργάτιδος αὐτοῦ κας Ἀσπασίας Μήτση.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας συμφώνως πρός τό τυπικόν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἤρξατο ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν θεολογικωτάτων αὐτοῦ τροπαρίων καί τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας.

Κατά τήν ἰδίαν ὥραν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐτελεῖτο ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ χθαμαλῇ τῇ φωνῇ.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ τελειωθέντος, ἡ Πατριαρχική Ἁγιοταφιτική συνοδεία ἐν πομπῇ διά τῆς χριστιανικῆς ὁδοῦ ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα, εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε τούς Ἁγιοταφίτας καί πάντας τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε, ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ, ἐγώ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε», ἀναφέρει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, ἡμέρα Κυριακήν τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἑορτάζει ἰδιαιτέρως αὐτό τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί παντοδύναμον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόθρονον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Τό Πανάγιον δέ τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ «Παράκλητος», Τόν Ὁποῖον ὑπεσχέθη νά ἀποστείλῃ εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ ὁ Χριστός, τόσον πρό τοῦ σταυρικοῦ Του πάθους, ὅσον καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὡς μαρτυρεῖ ὁ μαθητής Αὐτοῦ καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», (Ἰωάν. 14, 16-17).

Ἡ ὑπόσχεσις αὐτή ἐπαναλαμβάνεται καί μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ. 24, 49)

Ἐνδεδυμένης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν ἀδελφότητος διά τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως συνεχίζει τήν ἀποστολήν αὐτῆς ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου τῆς πονηρίας ὡς μαρτυρεῖ ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης:  «Οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν, καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», (Ἰωαν. 5,19).

Ἔχουσα ὡς ὁδηγόν αὐτῆς τόν «Παράκλητον», τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, δηλονότι τό Πνεῦμα τοῦ Παρακλήτου πρός τόν Πατέρα Ἰησοῦ Χριστόν δίκαιον (Α’Ἰωάν. 2,1).  Κατά δέ τόν Ἅγιον Κύριλλον τῶν Ἱεροσολύμων «Τό Ἅγιον Πνεῦμα Παράκλητος καλεῖται διά τό παρακαλεῖν καί παραμυθεῖσθαι καί συναντιλαμβάνεσθαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν», ἐν ᾧ κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν,  «ὡς τάς τῶν ὅλων παρακλήσεις δεχόμενον».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ καί Πατρός ἡμῶν, ὅπως διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἁγίων προφητῶν καί Ἀποστόλων τό φῶς καί ἡ παραμυθία τοῦ Παρακλήτου, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στερεοῖ πάντας ἡμᾶς καί εἰρηνεύῃ τόν κόσμον ὅλον καί ἰδιαιτέρως τήν χειμαζομένην περιοχήν ἡμῶν. Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder