Τό Σάββατον, 13^ην /26^ην τοῦ μηνός Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Πατρικίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος αὐτοῦ εἰς τήν κώμην Ζντέϊντε τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης.

Ἡ ἐν λόγῳ Κοινότης εἶναι μία ἐκ τῶν δώδεκα, τῶν ὑπαγομένων εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος, εἰς τήν ὁποίαν Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος εἶναι ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος.

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἔδωσε τήν εὐκαιρίαν τῆς τελέσεως τῆς θείας Λειτουργίας, προκειμένου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος νά ἀκούσῃ καί νά γνωρίσῃ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά ἀπασχολοῦντα τήν ἐν λόγῳ Κοινότητα προβλήματα.

Ἀφιχθείς ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν εἴσοδον τῆς κώμης, προϋπηντήθη ὑπό τῶν Προσκόπων καί τῶν ἱερέων, ἀκολούθως δέ ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Οἱ πλεῖστοι ἐκ τῶν ἑπτακοσίων καί πλέον Ὀρθοδόξων κατοίκων τῆς κώμης ταύτης, ἀριθμούσης δέκα χιλιάδας κατοίκων τό σύνολον μετέσχον εἰς τήν θ. Λειτουργίαν, εἰς τήν ὁποίαν βυζαντινῷ καί κατανυκτικῷ τῷ ὕφει ἔψαλεν ἡ χορῳδία τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Εἶπεν ὁ Κύριος. «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει. Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ· ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν. Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων», (Ἰωάν. 10,9-11).

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Ἡ πανσθενής χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγε σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πατρικίου, ἐν τῷ μεγάλῳ καί ὡραίῳ χωρίῳ ὑμῶν Shdeide, διά νά εὐχαριστήσωμεν τόν καλόν ἡμῶν Ποιμένα καί Σωτῆρα Χριστόν, ὁ Ὁποῖος τήν ψυχήν τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων, δηλονότι ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ εὐχαριστιακή καί λειτουργική αὕτη σύναξις ἡμῶν τελεῖται ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ μεγάλου Πατρός καί Οἰκουμενικοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου.

Ἀπευθυνόμενος πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ, ὁ Χριστός λέγει αὐτοῖς: «Ἐγώ εἰμί ἡ θύρα δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ σῳθήσεται». Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς λόγους ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «θύρας τάς Γραφάς ἐκάλεσεν. Αὗται γάρ τήν θεογνωσίαν ἀνοίγουσιν, αὗται πρόβατα ποιοῦσιν, αὗται φυλάττουσιν». Ἡ θύρα κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας εἶναι ἡ πίστις, διά τῆς ὁποίας μόνης εἰσερχόμεθα πρός τόν Θεόν Πατέρα καί οἰκειούμεθα Αὐτῷ».

Σχολιάζων τούς Κυριακούς λόγους: «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων», ὁ ἱερός Κύριλλος λέγει: «Χριστός ἐστιν ὁ καλός ποιμήν. Δι’ αὐτοῦ γάρ πρός ἡγεμονίαν καί τό καθηγεῖσθαι  τῶν λογικῶν ποιμνίων ἐρχόμεθα. Θύρα γάρ ὤν τῆς ἱερᾶς τε καί θείας αὐλῆς εἰσδέξεται μέν τόν ἐπιτήδειον, ἀποτειχιεῖ δέ τῷ μή τοιούτῳ τήν εἰς τό εἴσω πάροδον. Ἑαυτόν ποιμένα τόν ὄντως ἀγαθόν ὀνομάζει».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστός εἶναι ὁ πραγματικός τοῦ Θεοῦ Λόγου Ποιμήν, τουτέστιν ὁ ἀληθής Ἐπίσκοπος. Οἱ δέ Ἐπίσκοποι εἶναι ἄμεσοι διάδοχοι τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος χειροτονεῖται καί ἐγκαθίσταται ὑπ’Αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὁ πρῶτος Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀσφαλής τόπος καί χῶρος τῆς λογικῆς Αὐτοῦ ποίμνης, τουτέστιν τῶν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί Χρίσματος καί τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθισταμένων μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς διδάσκει ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν», ( Α’Κορ. 12,28).

Ὁ Χριστός φανερῷ τῷ τρόπῳ λέγει εἰς τούς μαθητάς Του ἀλλά καί εἰς ἡμᾶς ὅτι: «ἐγώ αὐτός εἰμι ὁ Ποιμήν ὁ καλός», διά νά μᾶς διαφυλάξῃ ἀπό τούς ποιμένας τούς μιθωτούς, δηλαδή τούς ψευδοποιμένας, ἀλλά καί τούς κλέπτας. Καί πῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διακρίνωμεν τόν καλόν Ποιμένα ἀπό τούς ψευδοποιμένας καί τούς κλέπτας; Ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ καλός καί γνήσιος ποιμήν τίθησι τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων. «Αὐτός», λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «…τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτὸς ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπὶ τὸ ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν»·«…ἦτε γὰρ», συνεχίζει ὁ σοφός Πέτρος, « ὡς πρόβατα πλανώμενα, ἀλλ’ ἐπεστράφητε νῦν ἐπὶ τὸν ποιμένα καὶ ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ὑμῶν»,  (Α’Πετρ. 2,25).

Ὁ Χριστός, λοιπόν, καί οἱ ὑπ’ Αὐτοῦ κατασταθέντες Ἐπίσκοποι καί Πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, προνοοῦν περί τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν τῶν λογικῶν τῆς ποίμνης προβάτων. Ὁ Χριστός κατ’ οὐσίαν, ἀγαπητοί μου, ὡς λέγει ὁ Κλήμης Ἀλεξανδρείας, εἶναι ὁ προστάτης τῶν ψυχῶν ἡμῶν, (Α’ Κορ. 61,3). Ἰδού διατί ὁ μέγας Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο», (Ἑβρ. 13,17). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ζυγαβηνός λέγει: «Ἡγουμένους λέγει ὁ Παῦλος τούς Ἐπισκόπους, τούς διδασκάλους, τούς πνευματικούς ἄρχοντας τῆς Ἐκκλησίας».

Πράγματι, ὡς τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἰς τούς ἡγουμένους σας, δηλαδή τούς πνευματικούς ἡγέτας καί Ἐπισκόπους σας θά προεκάλει πολλήν λύπην τό παραφέρεσθαι ὑμᾶς διδασκαλίαις ποικίλαις καί ξέναις καί ἀπειθεῖν τούτους διδάσκειν τήν ἀλήθειαν», (Ἑβρ. 13, 9). Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: Μή σύρεσθε ἐδῶ καί ἐκεῖ ἀπό διδασκαλίας πού εἶναι διαφορετικαί καί ξέναι πρός τήν ἀληθινήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, παρακούοντες καί προκαλοῦντες λύπην εἰς τούς διδάσκοντας τήν άλήθειαν, πνευματικούς, ποιμένας καί Ἐπισκόπους αὐτῆς.

Ναί, ἀγαπητοί μου, δέν πρέπει νά παρασυρώμεθα ἀπό διαφόρους καί ξένας διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι συγχέουν ἤ καί πολλάκις ταυτίζουν τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας μέ τό πνεῦμα τῆς πλάνης. Ἰδού τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος: «Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον· ἐν τούτῳ γινώσκετε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· πᾶν πνεῦμα ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι· καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι· καὶ τοῦτό ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου, ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη», (Α’ Ἰωάν. 4, 1-3).

Καί πῶς διακρίνωμεν τό πνεῦμα τῆς ἀληθείας ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης; Τήν ἀπάντησιν δίδει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, λέγων: «Ἡμεῖς, δηλονότι οἱ Ἀπόστολοι, Ἐπίσκοποι καί διδάσκαλοι τοῦ Εὐαγγελίου καταγόμεθα ἀπό τόν Θεόν καί ἐμπνεόμεθα ἀπό τόν Θεόν…Ἐκεῖνος πού δέν εἶναι ἀπό τόν Θεόν καί δέν ἔχει ἀναγεννηθεῖ ἀπό Αὐτόν, δέν ἀκούει καί δέν δέχεται τήν διδασκαλίαν μας. Μέ τόν τρόπον αὐτόν  διακρίνομεν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀλήθειαν καί τό πνεῦμα τοῦ διαβόλου πού ὁδηγεῖ εἰς τήν πλάνην·  «ἐκ τούτου γινώσκομεν τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας ( τοῦ Χριστοῦ )  καὶ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης (τοῦ διαβόλου)», (Α’ Ἰωάν. 4-6).

Τοιοῦτος ἐκ Θεοῦ καταγόμενος καί ἐμπνεόμενος Ἱεράρχης καί ποιμήν καί ὁμότροπος γενόμενος τῶν Ἀποστόλων ἀνεδείχθη καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, περί οὗ ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Γέγονας Χρυσόστομε θεόπνευστον ὄργανον, δι’ οὗ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐφώνησε. Τῇ εὐσήμῳ γάρ βοῇ διέδραμε τά πέρατα, ὁ φθόγγος τῆς διδασκαλίας σου καί μιμητής γενόμενος τῶν Ἀποστόλων Ὅσιε, τόν χῶρον κατέλαβες ἐκεῖνον, ὅν ἐπόθησας. Πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, παμμακάριστε, εἰρηνεῦσαι τόν κόσμον καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν». ( Ἑσπερ. Δόξα, ἦχος δ’).

Μέγας ἐξ ἄλλου ὁμολογητής τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ προστάτης τῆς πόλεως καί Κοινότητος ἡμῶν Ἅγιος Πατρίκιος, Ἐπίσκοπος Προύσης, μιμητής γενόμενος τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, μαρτυρήσας ὑπέρ Αὐτοῦ διά τοῦ αἵματός του, ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Τῆς Ἐκκλησίας προεστώς, Πατρίκιε, οἷα ποιμήν ἀγαθός ὑπέρ αὐτῆς μάκαρ, τήν ψυχήν σου τέθεικας σύν Ἀκακίῳ, Μένανδρον, Πολύαινόν τε τόν θεῖον, σοφούς πλουτίσας συλλήπτορας ᾇσμα τῷ Θεῷ ἀναπέμποντας».

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ὁ μετ’αὐτοῦ συναγαλλόμενος Ἅγιος Πατρίκιος ὁ Ἱερομάρτυς μᾶς καλοῦν νά προετοιμάσωμεν τούς ἑαυτούς μας κατά τό στάδιον τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διά νά ἀξιωθῶμεν νά ὑποδεχθῶμεν τόν Ποιμένα καί ἀρχηγόν τῆς πίστεως ἡμῶν, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ. Ἀμήν.

Καί ὡς ἕπεται ἀραβιστί: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/11/26/804/.  

Ὁ Μακαριώτατος ἐπαρασημοφόρησε τόν Προϊστάμενον τῆς ἐνορίας τοῦ Ζντέϊντε οἰκονόμον π. Τζίριες Κασσίς μέ τό παράσημον τοῦ Σταυροφόρου τοῦ Παναγίου Τάφου, εἰς ἀναγνώρισιν τῆς πεντηκονταετοῦς ἀφωσιωμένης ἱερατικῆς διακονίας αὐτοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον καί τήν Κοινότητα ταύτην.

Μετά τήν παρασημοφόρησιν ἐτελέσθη τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τοῦ μακαριστοῦ κτίτορος τῆς Ἐκκλησίας ταύτης Μητροπολίτου Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος  Πατρικίου καί τοῦ οἰκονόμου τῆς ἐνορίας ταύτης π. Ἰμβραήμ.

Μετά τήν ἀπόλυσιν, τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου καί τῶν εἰκόνων τοῖς πιστοῖς ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἔλαβε χώραν δεξίωσις εἰς τήν ἔναντι τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ αἴθουσαν τῆς ἐνορίας.

Εἰς ταύτην, ἐκτός τῶν ἄλλων, προσεφώνησεν ὁ διά τοῦ παρασήμου τιμηθείς οἰκονόμος π. Τζίριες Κασσίς ὁ ἐπί πεντηκονταετίαν καί ἐπί τῆς ἐποχῆς τεσσάρων Πατριαρχῶν διατελέσας οἰκονόμος. Οὗτος ἐκαλωσώρισε τόν Μακαριώτατον καί συνεχάρη Αὐτῷ ἐπί τῇ προλαβούσῃ ἕκτῃ ἐπετείῳ τῆς ἐνθρονίσεως Αὐτοῦ. Οὗτος ἀνεφέρθη εἰς τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος  Πατρίκιον, τόν ἀνεγείραντα τήν Ἐκκλησίαν τῆς ἐνορίας ταύτης ἐπί Πατριάρχου Γερασίμου τό 1896 ἐπί τεμαχίου γῆς, δωρηθέντος αὐτῷ ὑπό τοῦ Τούρκου Μουφτῆ Μαχμούδ Ἐφέντη Ἀράμπη πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Πατρικίου, Ἐπισκόπου Προύσης μαρτυρήσαντος τόν 4^ον αἰ. μ. Χ.,  καί ἑορτάζοντος τήν 19^ην Μαΐου ἑκάστου ἔτους. Ἐπίσης ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν ἐπίσκεψιν καί τήν λειτουργίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Πατρικίου εἰς τήν ἐνορίαν τοῦ Ζντέϊντε καί τήν ὑλικήν Αὐτοῦ καί ἠθικήν βοήθειαν εἰς τήν ἀνακαίνισιν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς ἄλλας Κοινότητας τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό Ἰσραήλ καί τήν Ἰορδανίαν καί διά τήν τιμητικήν διάκρισιν αὐτοῦ διά τοῦ παρασήμου τοῦ Πατριαρχείου καί δι’ ἄλλα, τά ὁποῖα ἀναφέρει εἰς τήν παρατιθεμένην κάτωθι προσφώνησιν αὐτοῦ ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον : https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/11/26/807/

Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησεν ὁ Πρόεδρος τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου κ. Ἰμβραήμ Ἀντών, ὡσαύτως εὐχαριστησας ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τόν Μακαριώτατον ὡς καί τόν ἡγούμενον τοῦ Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτην π. Ἱλαρίωνα κάι τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον διά τήν ἐπαινετήν βοήθειαν αὐτῶν πρός τήν Κοινότητα Ζντέϊντε. Ἡ προσφώνησις αὐτοῦ ἔχει πλήρης ὡς ἕπεται: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/11/26/790/

Ἐπίσης προσεφώνησε ὁ σεΐχης τῆς κώμης ἰατρός Ὀμάρ Καγιάλ, ὁ ὁποῖος ἐκαλωσώρισε τόν Μακαριώτατον, λέγων ὅτι οἱ Χριστιανοί καί οἱ Μουσουλμάνοι συμβιώνουν συναδελφωμένοι, ἄνευ διακρίσεων εἰς τήν κώμην ταύτην, συμφώνως πρός τάς ρήσεις τοῦ Κορανίου καί τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἐπίσης προσεφώνησαν ὁ Πρόεδρος τῆς Κοινότητος τοῦ Ζντέϊντε Ἀμπού Νίμερ, ὁ ὁποῖος ἐτόνισε ὅτι ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ Ζντέϊντε ἀποτελοῦν ἕνα ποίμνιον.

Τάς προσφωνήσεις ἐν τῇ δεξιώσει ταύτῃ ἐπεσφράγισεν ἡ προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου ἔχουσα ἀραβιστί ὡς ἕπεται: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/11/26/802/

Μετά τήν δεξίωσιν ταύτην ἠκολούθησε γεῦμα εἰς παρακείμενον τῇ κώμῃ τοῦ Ζντέϊντε ἑστιατόριον.

Μετά τό γεῦμα ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη εἰς τήν οἰκίαν αὐτοῦ τόν ἀναρρωνύοντα ἐξ ἐγχειρίσεως καρδίας ἱερέα π. Νταούντ τῆς κώμης Πκέα καί ἐν συνεχείᾳ συνελυπήθη οἰκογένειαν εἰς τήν πόλιν Κούφρ Γιασίφ διά τήν ἐκδημίαν εἰς Κύριον μέλους αὐτῆς.

Έκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Τρίτην, 9^ην /22^αν Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἡ 6^η ἐπέτειος ἀπό τῆς Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεοφίλου Γ’ εἰς τόν ἔνδοξον Θρόνον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Διά τό χαρμόσυνον γεγονός τοῦτο ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν 10.30 π.μ. ὥραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ καί Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κοζάνης κ. Παύλου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ἐγγάμων ἱερέων τοῦ ἀραβοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου ἐκ πασῶν τῶν περιοχῶν τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ καί τῶν παρεπιδημούντων ἐκ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, παρουσίᾳ τοῦ ἐξοχωτάτου Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Μετά τήν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως Δοξολογίαν, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐγένετο ἡ ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται: (ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2011/11/22/4645/) καί ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου ὡς ἕπεται: ( ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2011/11/22/4639/.)

καί ἄλλοι, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα ἀναφέρονται εἰς τήν εὐχαριστήριον ἀντιφώνησιν τῆς Α.Θ.Μ. ἔχουσαν ὡς ἕπεται: 

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

 Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμψαμεν σήμερον τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἡμῶν ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἐπί τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ θρόνου ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ ἀπό τῆς ἀναρρήσεως Ἡμῶν ἕκτη ἐπέτειος εἰς τόν ἐπί τοῦ τόπου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου ἐπισκοπικοῦ τε καί Πατριαρχικοῦ θρόνου, δηλονότι τῶν Ἱεροσολύμων, ἀποτελεῖ γεγονός Ἐκκλησιαστικόν καί οὐχί  κοσμικόν. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον: «Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος»,  (Πράξ. 20.28). Ὅπερ σημαίνει καί πάλιν κατά Παῦλον ὅτι: «τά μωρά καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά …..ὅπως μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον Θεοῦ», ( Α΄ Κορ. 1, 27-29».

 Ἡ  Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, οὗσα ἁγιογραφικῶς ἡ Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί τό τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, ἀναδεικνύεται ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τοῦ ἐπιγείου Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ ἐν Ναζαρέτ εὐαγγελισθέντος, ἐν Βηθλεέμ κατά σάρκα γεννηθέντος καί ἐν Ἱερουσαλήμ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Τῶν κοσμοσωτηρίων τούτων ἱστορικῶν γεγονότων μάρτυς πιστός καί ἰσχυρός παραμένει διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τῶν, κατά διαδοχήν ἐκλελεγμένων Ἡγουμένων καί Πατριαρχῶν αὐτῆς, πρός λειτουργίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀλλά καί διακονίαν τοῦ διαπεπιστευμένου εὐλαβοῦς καί πολυπαθοῦς αὐτῆς Χριστεπωνύμου ποιμνίου.

 Ἡ σημερινή ἐνθρονιστήριος πανήγυρις δέν ἀφορᾷ εἰς τήν Ἡμετέραν ἐλαχιστότητα ἀλλά μᾶλλον εἰς τόν ἱερόν θεσμόν τοῦ ἐπισκοπικοῦ καί Πατριαρχικοῦ ἀξιώματος, ὡς λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Ὅπου ἄν φανῇ  ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω ὥσπερ  ἄν  ᾖ Χριστός Ἰησοῦς  ἐκεῖ  καί ἡ καθολική Ἐκκλησία», ( Σμυρν. VIII ).  Λέγομεν τοῦτο  διότι  «ὁ Χριστός  ἐστι      ἡ   κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας»,  (Κολ. 1, 18)  καί ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεως ἡμῶν», ( Ἑβρ. 12, 2).

 Τοῦτο ἀπεδείχθη ἐναργέστατα κατά τήν ἄχρι  τοῦδε ταπεινήν κυβερνητικήν Ἡμῶν διακονίαν ἐν τῷ σκάφει τῆς ἁγίας ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας. Ἐπ’ οὐδενί ἀμφιβαλλόμενοι ὅτι ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας ἐστίν ὁ διάβολος (Ματθ. 13, 25). Ὁ δέ ἐχθρός τοῦ διαβόλου ἐστίν ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τοῦ Χριστοῦ, ἑνότης καί ἀγάπη. «Πάντες οὗν, ὁμοήθειαν Θεοῦ λαβόντες, ἐντρέπεσθε ἀλλήλους, καί μηδείς κατά σάρκα  βλεπέτω τόν πλησίον, ἀλλ’ ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ ἀλλήλους διά παντός ἀγαπᾶτε. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι, ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ καί τοῖς προκαθημένοις εἰς τόπον καί διδαχήν ἀφθαρσίας, κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος», ( Μαγν. VI,2).

 Ἐπί τούτοις δεόμενοι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως κατευθύνῃ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ εἰς λιμένας ἀσφαλεῖς, εὐδίους καί εἰρηνικούς, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς τιμήσαντας τήν ἡμέραν ταύτην δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας πρός τούς προσφωνήσαντας ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ._Σωτήριον Ἀθανασίου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ._Ἰσίδωρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ._Κυρίλλου, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν Σχολῆς, Ὁσιολογιώτατον Μοναχόν π. Φώτιον,  τόν αἰδεσιμώτατον π. Αΐσα Ἀουάδ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Διευθυντήν τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐντιμότατον κ. Σαμίρ Ζανανίρη,  Σχολάρχην τῆς Σχολῆς Ἁγίου Δημητρίου, τόν κ. Ὄδε Καουάς ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου ἡμῶν ἐν Ἰορδανίᾳ, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Φιλόθεον ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους  Μητροπόλεως Ἄκκρης, τόν π. Γεώργιον Σαχουάν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας, τόν κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Ἰσραηλινῆς Κυβερνήσεως, τόν κ. Elad Halevy  ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Δημαρχίας Ἱεροσολύμων, τόν ἀξιότιμον Δρ. Χαλήλ Ἀντράους, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῶν Κοινοτήτων τοῦ Βορρᾶ, τόν Πρόεδρον τῆς Τζαμαΐγιε τῆς Παλαιᾶς Πόλεως  τῶν Ἱεροσολύμων κ. Μπάσεμ Σαΐδ καί ἅπαντας τούς παρισταμένους εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

 Ἐπιδαψιλεύομεν πᾶσιν ὑμῖν τάς Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας.

 Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

 Μετά τήν εἰς τό Πατριαρχεῖον δεξίωσιν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα πρός ὑλικήν  εὐφροσύνην μετά τήν πνευματικήν τοιαύτην.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Δευτέραν, 8^ην /21^ην Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰόππην –Γιάφφαν παρά τό Τέλ -Ἀβίβ.

Ἡ ἱερά αὐτή Μονή εἶναι παραθαλασσία εἰς τόν τόπον, ἔνθα ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶδε τό ὄραμα τῆς σινδόνης μετά τῶν ἀκαθάρτων ζῴων καί ἤκουσε τῆς φωνῆς: «λάβε καί φάγε, ἅ ὁ Θεός ἐκαθάρισε σύ μή κοίνου», ( Πράξ, 11,7), διδασκόμενος ἀπό Θεοῦ διά τούτου, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ στενοῦ κύκλου τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί νά ἀνοίξῃ τάς πύλας αὐτῆς καί πρός τά ἔθνη, ὅπως καί ἐγένετο μέ πρῶτον τόν Κορνήλιον τόν ἐκατόνταρχον ἐκ τῆς Καισαρείας. (Πράξ, κεφ. 10).

Ἡ ἐν λόγῳ Μονή παρέμεινε ἀνέκαθεν πνευματικόν κέντρον τῆς Ἑλληνοφώνου καί Ἀραβοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰόππην καί  κόμβος διακινήσεως ἀνθρώπων, προσκυνητῶν κυρίως, καί ἐμπορευμάτων εἰς χρόνους, κατά τούς ὁποίους ὁ λιμήν τῆς Ἰόππης εὑρίσκετο εἰς χρῆσιν, παραχωρήσας ἔπειτα τήν θέσιν αυτοῦ εἰς αὐτόν τῆς Χάϊφας.

Εἰς τόν ἱερόν τοῦτον Ναόν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, καέντα τελείεως κατά τό ἔτος 1958 καί ἀνακαινισθέντα ἐκ βάθρων δαπάναις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ ἀπό τοῦ 1994 καί ἑξῆς, ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, μετά τήν ὑπό τῶν Προσκόπων μετά μουσικῆς καί τυμπάνων ὑποδοχήν Αὐτοῦ πρό τῆς εἰσόδου τῆς Μονῆς, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίντης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρείου κ. Μεθοδίου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ  καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τῶν ἐξ Ἑλλάδος παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, Μητροπολίτου Κοζάνης κ. Παύλου καί Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Μόσχαν Ἀρχιμανδρίτου π. Στεφάνου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ρέμλης Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου καί τῆς Λύδδης Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Πρωτοσυγκέλου τῆς Μητροπόλεως Φλωρίνης π. Ἰουστίνου καί τοῦ Πρωτοψάλτου τῆς Μητροπόλεως Ἐδέσσης Ἀρχιμανδρίτου π. Στεφάνου τοῦ ἱερέως τῆς Κοινότητος τῆς Ἰόππης π. Κωνσταντίνου καί ἄλλων ἐγγάμων ἱερέων καί ἱεροδιακόνων.

Πολύς λαός Ἀραβοφώνων, Ρωσσοφώνων καί Ρουμανοφώνων ἐπλήρωσε τόν ἱερόν Ναόν καί μετέσχεν ἐν κατανύξει τῆς θείας Λειτουργίας, ψαλλούσης βυζαντινῷ τῷ ὕφει ἀραβιστί τῆς χωρῳδίας τῆς Ἰόππης καί ἑλληνιστί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τόν πρωτοψάλτην κ. Χαραλάμπον Βακάκην.

Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἡ Α.Θ.Μ. περί τοῦ ἔργου τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ καί πασῶν τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων, ἐχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἔθου τῶν κτισμάτων σου ἀρχήν, οὐσίαν τήν ἀσώματον, Ποιητά τῶν ἀγγέλων, τόν ἄχραντόν του θρόνον κυκλοῦσαν κραυγάζειν σοι: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ Θεέ Παντοκράτορ», λέγει μελῳδικῶς ὁ ἐν ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

 Σήμερον ὁ χορός τῶν ἀγγέλων μυστικῶς πανηγυρίζει ἐν οὐρανοῖς ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀγάλλεται ἐπί γῆς. Καί τοῦτο διότι σήμερον ὁ θεοχώρητος ναός, δηλονότι ἡ Θεοτόκος Μαρία ἐν ναῷ Κυρίου προσάγεται καί Ζαχαρίας ταύτην ὑποδέχεται, ἀλλά καί διότι σήμερον ἑορτάζομεν τήν ἱεράν Σύναξιν τῶν νοερῶν καί ἀΰλων δυνάμεων, δηλονότι τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀσωμάτων καί οὐρανίων ταγμάτων.

 Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τά οὐράνια τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τῶν ὁποίων ἡ οὐσία εἶναι ἀσώματος κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, λέγοντα: «Ἄγγελος τοίνυν ἐστίν οὐσία νοερά, ἀεικίνητος, αὐτεξούσιος, ἀσώματος, Θεῷ λειτουργοῦσα, κατά χάριν ἐν τῇ φύσει τό ἀθάνατον εἰληφυῖα, ἧς οὐσίας τό εἶδος καί τό ὅρον μόνος ὁ Κτίστις ἐπίσταται. Ἀσώματος δέ λέγεται καί ἄϋλος, ὅσον πρός ἡμᾶς. Πᾶν γάρ συγκρινόμενον πρός Θεόν τόν μόνον ἀσύγκριτον παχύ τε καί ὑλικόν εὑρίσκεται, μόνον γάρ ὄντως ἄϋλον τό θεῖον ἐστι καί ἀσώματον. «Ἔστι τοίνυν», συνεχίζει ὁ ἱερός Πατήρ, «φύσις λογική νοερά τε καί αὐτεξούσιος, τρεπτή κατά γνώμην, ἤτοι ἐθελότρεπτος πᾶν γάρ κτιστόν καί τρεπτόν μόνον δέ τό ἄκτιστον ἄτρεπτον καί πᾶν λογικόν αὐτεξούσιον. Ὡς μέν οὖν λογική καί νοερά αὐτεξούσιος ἐστιν, ὡς δέ κτιστή τρεπτή ἔχουσα ἐξουσίαν καί μένειν καί προκόπτειν ἐν τῷ ἀγαθῷ καί ἐπί τό χεῖρον τρέπεσθαι».

 Τιμᾷ ἰδιαιτέρως τά τάγματα τῶν ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων ἡ Ἐκκλησία μας, διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον: «Οὗτοι πάντες εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν», (Ἑβρ. 1, 14).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἀγγελοι εἶναι πνεύματα προορισμόν ἔχοντα νά λειτουργῶσιν. «Ὅρα», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «πόσον πρός αὐτόν τῶν ἀγγέλων τό μέσον ὅπου γε ὁ μέν (δηλ. ὁ Θεός) κάθηται ἄνω, οἱ δέ ἄγγελοι λειτουργοῦσιν αὐτῷ κάτω». Ὁ δέ Παῦλος δέν λέγει ἐν τούτοις λειτουργικά πνεύματα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά «τῶν ἀγγέλων λειτουργία τό διακονεῖν τῷ Θεῷ εἰς σωτηρίαν ἡμετέραν», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυστόστομος.

 Κατά δέ τόν Ἰωάννην Δαμασκηνόν, οἱ Ἄγγελοι εἶναι ἰσχυροί καί ἕτοιμοι διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ θείου θελήματος καί εὑρίσκονται ἀμέσως παντοῦ, ὅπου τούς καλεῖ τό θεῖον νεῦμα, μέ τήν ταχύτητα τῆς φύσεως καί φυλάσσουν μέρη τῆς γῆς καί ἡγοῦνται εἰς ἔθνη καί τόπους, ὅπως διετάχθησαν ἀπό τόν Δημιουργόν, καί οἰκονομοῦν αὐτά τά ὁποῖα μᾶς ἀφοροῦν καί μᾶς βοηθοῦν. Ἀλλά κατά τό θεῖον θέλημα καί πρόσταγμα εἶναι πάνω ἀπό ἐμᾶς καί πάντοτε εὑρίσκονται κοντά εἰς τόν Θεόν.

 «Ἰσχυροί καί ἕτοιμοι πρός τήν τοῦ θείου θελήματος ἐκπλήρωσιν καί πανταχοῦ εὐθέως εὑρισκόμενοι, ἔνθα ἄν ἡ θεία κελεύσῃ ἐπίνευσις τάχει φύσεως καί φυλάττοντες μέρη τῆς γῆς καί ἐθνῶν καί τόπων προϊστάμενοι, καθώς ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ ἐτάχθησαν καί τά καθ’ ἡμᾶς οἰκονομοῦντες καί βοηθοῦντες ἡμῖν πάντως δέ ὅτι κατά τό θεῖον θέλημα τε καί πρόσταγμα ὑπέρ ἡμᾶς ὄντες ἀεί τέ περί Θεόν ὑπάρχοντες».

 Εἶναι οἱ ἀγγελοι πάνω ἀπό μᾶς καί πάντοτε εὑρίσκονται κοντά εἰς τόν Θεόν. «Ὑπέρ ὑμᾶς ὄντες ἀεί τε περί Θεόν ὑπάρχοντες»,  διότι ἐν οὐρανῷ διατρίβουσι καί ἕν ἔργον ἔχουσι, ὑμνεῖν τόν Θεόν καί λειτουργεῖν τῷ θείῳ αὐτοῦ θελήματι. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν διακονίαν καί τό ἔργον τῶν Ἀγγέλων ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Προφητάναξ Δαβίδ ψάλλων:  «Ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους Αὐτοῦ πνευματα καί τούς λειτουργούς Αὐτοῦ πυρός φλόγα», (Ψαλμ. 103,40). Ἀξιοσημείωτον τυγχάνει καί τό γεγονός «ὅτι πρό πάσης κτίσεως ἐγένοντο οἱ ἄγγελοι», ὡς ὑποστηρίζει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἐπικαλούμενος τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, κατά τόν ὁποῖον: «Πρῶτον ὁ Θεός ἐννοεῖ τάς ἀγγελικάς δυνάμεις καί οὐρανίους καί τό ἐννόημα ἔργον ἦν». Πρῶτα σκέφτεται ὁ Θεός τίς ἀγγελικές καί οὐράνιες δυνάμεις καί ἡ σκέψις αὐτή ἔγινε ἔργον. «Ἔπρεπε γάρ πρῶτον τήν νοεράν οὐσίαν κτισθῆναι καί οὕτω τήν αἰσθητήν καί τότε ἐξ ἀμφοτέρων τόν ἄνθρωπον».

 Ὁ δέ ἄνθρωπος καί οἱ ἄγγελοι, ἀγαπητοί μου, συναπετέλεσαν τήν Ἐκκλησίαν τῶν ἐπουρανίων καί ἐπιγείων ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ψάλλει καί ὁ ὑμνῳδός Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός: «Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν». (Ὠιδή θ’).

 Οἱ σήμερον τιμώμενοι λειτουργικῶς τέ καί εὐχαριστιακῶς ἅγιοι Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ, ὡς προεξάρχοντες τῶν ἐννέα ταγμάτων, δηλονότι τῶν Σεραφείμ, Χερουβίμ, Θρόνων Κυριοτήτων, Ἐξουσιῶν, Ἀρχῶν, Δυνάμεων Ἀρχαγγέλων καί Ἀγγέλων διατρανώνουν τήν θεανθρώπινον ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διακρίνεται ἐξ ὀρατήν καί ἀόρατον, εἰς ἐπίγειον καί οὐράνιον, εἰς στρατευομένην καί θριαμβεύουσαν πολιτείαν.

 Τῆς πολιτείας δέ ταύτης μέμνηται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μένουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13,14) καί ἀλλαχοῦ: «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὑτῷ τὰ πάντα», (Φιλιπ. 3, 20-21).

«Ἐθεώρουν», λέγει ὁ Κύριος,  «τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. Ἰδού δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ… πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Λουκ. 10, 18-20). Χαίρετε, διότι τά ὀνόματά σας, λόγῳ τῆς πίστεὼς σας ἐγράφησαν εἰς τούς οὐρανούς καί εἶσθε ἐκεῖ πολιτογραφημένοι μέ ὅλα τά δικαιώματα τῆς ἀπολαύσεως τῶν ἀγαθῶν τῆς ἐπουρανίου πολιτείας καί βασιλείας.

 Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς χαρᾶς, τῆς ἐκπηγαζούσης ἐκ τῆς ἐγγραφῆς τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἐκ τῆς ἀκαταπαύστου λειτουργίας αὐτῶν τῆς θείας δόξης, πεπλήρωνται καί τά τάγματα τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί δή ὁ διαπρεπέστατος αὐτῶν ταξίαρχος Ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Οὗτος, ὁ παναοίδιμος, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, «τήν πρός τόν Δεσπότην Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν εὐγνωμοσύνην ὡς πιστός οἰκέτης διαφυλάττων καί περί τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος πολλήν τήν κηδεμονίαν ἐπιδεικνύμενος τῶν νοερῶν καί ἀρχαγγελικῶν τάξεων πρωτεύειν ἐτάχθη παρά τοῦ Παντοκράτορος. Ἰδών γάρ τόν ἀποστάτην,  δηλονότι τόν Σατανᾶν τόν ὡς ἀστραπήν πεσόντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, (Λουκ. 10,18), συνήγαγεν ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ τούς τῶν ἀγγέλων χορούς καί εἰπών, Πρόσχωμεν, ὕμνησε μετά φωνῆς τόν τῶν ὅλων Κύριον λέγων: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Θεέ Παντοκράτορ».

 Τούς προκρίτους καί ἀρχηγούς τῶν Ἀγγέλων, Γαβριήλ τόν μυσταγωγόν τῆς τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως καί Μιχαήλ, τόν Ταξιάρχην τῶν ἀΰλων ταγμάτων, θερμῶς ἰκετεύσωμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Θεοχαρίτωτε Ἁγνή, εὐλογημένη Θεοτόκε, Τόν διά σπλάχνα οἰκτιρμῶν ἐκ σοῦ τεχθέντα, σύν ταῖς ἄνω Δυνάμεσι καί τοῖς Ἀρχαγγέλοις καί πᾶσι τοῖς ἀσωμάτοις, ὑπέρ ἡμῶν δυσώπει ἀκαταπαύστως, δοῦναι ἡμῖν πρό τοῦ τέλους συγχώρησιν καί ἱλασμόν ἁμαρτιῶν καί βίου ἐπανόρθωσιν, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος καί εἰρήνην». Ἀμήν.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν προσετέθη Δοξολογία ὡς δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν προστασίαν τῶν Ἐνόπλων Ἑλληνικῶν Δυνάμεων, ταῖς πρεσβείαις τῶν Ἀρχαγγέλων. Εἰς  αὐτήν ὡς καί εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ἦσαν παρόντες ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Κυριακός Λουκάκης μετά τοῦ προσωπικοῦ τῆς Πρεσβείας.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί γεῦμα εἰς τήν τράπεζαν τῆς Μονῆς, παρατεθέν ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων ἑωρτάσθη ὡσαύτως πανηγυρικῶς καί εἰς τήν ἱεράν Μονήν εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων ἔνθα ἡγουμενεύει ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Δημήτριος, γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί ἱερᾶς Συνόδου.

Εἰς τόν Ἑσπερινόν τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εἰς τόν Ὄρθρον δέ καί τήν θ. Λειτουργίαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἱερομονάχων καί Ἱεροδιακόνων καί μετέχοντος ἐν εὐλαβεία πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος. Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγούμενεῖον.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_2_placeholder

Τήν Τετάρτην, 3^ην /16^ην Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς ἡ ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἰς τήν Λύδδαν. Ἡ Λύδδα, γνωστή ἐκ τῆς ἀρχαιότητος καί ὡς Διόσπολις, εἶναι μία ἀπό τάς πόλεις, αἱ ὁποῖαι εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἐδέχθησαν τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό τῶν Ἀποστόλων, ὡς ἀναφέρεται εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων. «Ὁ ἀπόστολος Πέτρος κατῆλθε πρός τούς ἁγίους, τούς κατοικοῦντας εἰς τήν Λύδδαν…» «…καὶ εἶδαν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν…», ἔνθα καί ἐθεράπευσε τόν παράλυτον Αἰνέαν, (Πράξ, 9, 32-35).

Ἐκ Λύδδης ἦτο ἡ ἐκ μητρός καταγωγή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Διά τόν λόγον τοῦτον καί ὁ ἅγιος Γεώργιος πρό τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἐπί Διοκλητιανοῦ, εἰς Ρώμην τό 303 μ.Χ., ἀνέθεσεν εἰς τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ νά φέρῃ τό σκήνωμά του καί νά τό ἐνταφιάσῃ εἰς Λύδδαν.

Εἰς τόν τόπον τοῦ ἐνταφιασμοῦ του, ὅπου καί ὑπῆρχεν εὐκτήριος οἶκος τῶν Χριστιανῶν κατοίκων τῆς Λύδδης, ἀνήγειρε μεγαλοπρεπῆ ναόν ἀργότερον ἡ Ἁγία Ἑλένη, ὅτε ἐπεσκέφθη τούς Ἁγίους Τόπους τήν δεκαετίαν τοῦ 326-336 μ.Χ. καί ἐμερίμνησε διά τά ἐγκαίνια αὐτοῦ. Ἐκ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἡ πόλις ὠνομάσθη καί Γεωργιούπολις.

Τήν μνήμην τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ τούτου ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων τήν 3^ην /16^ην Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ὡς περιεκτικῶς καί εὐστόχως λέγει τό Συναξαριακόν Δίστιχον: «Ναοῦ τά ἐγκαίνια, μάρτυς καί θέσι, τῶν λειψάνων σου νῦν γεραίρει ἡ κτίσις».

Διά τήν ἑορτήν ταύτην μετέβη εἰς Λύδδαν κατά τήν ὡς ἄνω μνημονευθείσαν ἡμέραν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί μετά τήν εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως γενομένην Αὐτῷ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου, τοῦ Προέδρου καί τῶν Προσκόπων τῆς Λύδδης θερμήν ὑποδοχήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων ἐγγάμων ἱερέων κυρίως ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων τῆς Λύδδης, ἤτοι Ἰόππης καί Ρέμλης, ἀλλά καί ἐξ Ἱεροσολύμων καί πόλεων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας.

Διά τήν ἑορτήν προσῆλθον ἀπό τόν Ἑσπερινόν τῆς παραμονῆς ἀλλά καί διαρκούσης τῆς θ. Λειτουργίας χιλιάδες Ὀρθοδόξων καί μή Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλά καί Μουσουλμάνων, προσκυνούντων τόν ἐν τῇ ὑπογείῳ κρύπτῃ τάφον τοῦ Ἁγίου, ἀναπτόντων κηρία, παρακολουθούντων τήν θ. Λειτουργίαν καί προσφερόντων τά τάματα αὐτῶν εἰς λαμπάδας καί ἀμνούς σφαγιαζομένους εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ, ὑποβαλλόντων τάς παρακλήσεις καί τά αἰτήματα αὐτῶν πρός τόν Ἅγιον ἤ ἀναπεμπόντων εὐχαριστίας διά δεχθεῖσαν βοήθειαν. Εἰς τήν κατανυκτικήν συμμετοχήν εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ἐβοήθησεν ἡ χορῳδία τῆς Ἄκκρης καί τοῦ Σαχνίν, διευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Πρός τό πολυπληθές τοῦτο εὐλαβές, ἀλλά καί φωνασκοῦν  ἐκκλησίασμα ἀπηύθυνε κήρυγμα ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔχον ὡς ἕπεται:

«Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς: ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μή σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς, ἀλλ’ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ», (Ἰωάν. 15, 26-27/16, 1-2).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ἔνδοξος μεγαλομάρτυς Ἅγιος Γεώργιος μᾶς συνήγαγε σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ ἱερῷ ναῷ αὐτοῦ εἰς τήν ἱστορικήν πόλιν τῆς Λύδδης, διά νά τιμήσωμεν τήν μνήμην αὐτοῦ. Ποιοῦμεν δέ τοῦτο, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «μαρτύρων γάρ θάνατος, πιστῶν ἐστι παράκλησις, Ἐκκλησιῶν παρρησία, Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου κατάλυσις, ἀναστάσεως ἀπόδειξις, δαιμόνων γέλως, διαβόλου κατηγορία, φιλοσοφίας διδασκαλία καί πάντων τῶν ἀγαθῶν ρίζα».

Ὄντως ἀγαπητοί μου, ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου τῆς ἁμαρτίας κατάλυσις καί ἀναστάσεως ἀπόδειξις. Καί τοῦτο διότι ὁ Χριστιανισμός, δηλονότι ἡ χριστιανική Ἐκκλησία, εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό δέ σταυρικόν καί μαρτυρικόν αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτό τό ὁποῖον κατήργησε, κατέλυσε διά παντός τόν ἐκ τῆς ἁμαρτίας τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ εἰσαχθέντα θάνατον εἰς τόν κόσμον. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, κατήργησε τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Τῆς δέ Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπόδειξις εἶναι ὁ μαρτυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ θάνατος δέ τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «οὐκ ἐστι θάνατος, ἀλλά ζωῆς βελτίονος ἀρχή, μή γάρ δή τοῦτο ἴδῃς, ὅτι γυμνόν τοῦ μάρτυρος τό σῶμα πρόκειται τῆς ψυχικῆς ἐνεργείας ἔρημον. Ἀλλ’ ἐκεῖνο σκόπει ὅτι τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἑτέρα παρακάθηται μείζων αὐτῷ δύναμις, ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάρις, δι’ ὧν θαυματοποιεῖ». Ἰδού τί θα λέγῃ ἐν προκειμένῳ ὁ ὑμνῳδός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου: «Πάθει τό πάθος μιμούμενος, τό ζωηφόρον Χριστοῦ, παρ’αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων εἴληφας, ἀθλοφόρε Ἅγιε. Αἵματι τῷ σῷ σταζόμενος, τῷ ζωοδότῃ Χριστῷ τῷ τό αἷμα τό τίμιον, διά σέ κενώσαντι προσηνέχθης, Γεώργιε, και κοινωνόν σε δόξης εἰργάσατο καί βασιλείας Αὐτοῦ συμμέτοχον ὡς ἀριστεύσαντα κατά τοῦ ἁλάστορος καί τά δεινά τούτου μηχανήματα τελείως σβέσαντα».

Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ ἰδιαιτέρως τούς Ἁγίους αὐτῆς μάρτυρας, διότι τό ἴδιον αὐτῶν αἷμα ἐξέχεαν ὑπέρ τῆς ἀληθείας. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια», (Ἰωάν. 14-6). Τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ μάρτυς, κήρυξ καί εὐαγγελιστής εἶναι ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας. Τόν δέ θεσμόν τοῦτον συγκροτεῖ καί συνέχει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον.

Τό ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐκχυθέν αἷμα τῶν μαρτύρων τῆς σῳζούσης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνον, τό ὁποῖον ἑδραίωσεν εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εἰς τόν μαθητήν του Τιμόθεον, λέγων: «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ κατά τό Εὐαγγέλιόν μου. Ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος, ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. Διά τοῦτο πάντα ὑπομένω διά τούς ἐκλεκτούς, ἵνα καί αὐτοί σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μετά δόξης αἰωνίου», (Β’ Τιμ. 2, 8-10).

Ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ σωτηρίας ὄχι μόνον ἐδίδαξεν ὁ Ἅγιος Γεώργιος , ἀλλά καί λαμπρῶς -ὡς λέγει ὁ συναξαριστής αὐτοῦ- τόν Χριστόν Θεόν τε καί Θεοῦ Υἱόν ἀνεκήρυξε παρρησιασάμενος τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, δηλονότι τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας. Τοῦτο δέ ἐποίησεν ὁ Ἅγιος ἐν Ρώμῃ ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ καί πάσης τῆς τῶν Ρωμαίων Βουλῆς. Ἀνεδείχθη ὁ Ἅγιος μέγας μάρτυς ὄχι ἁπλῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῶν ἔργων τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης, ὡς ἐπίσης καί θαυματουργός, ὡς ψάλλει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής καί τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, τροπαιοφόρε μαγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀνεδείχθη μέγας μάρτυς, ἐπαναλαμβάνομεν, τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ὁ Τροπαιοφόρος Γεώργιος, ὁ ἔχων τό γένος ἐκ πατρός μέν Καππαδόκης, ἐκ μητρός δέ Παλαιστῖνος, διότι ἐκ προγόνων ἐσέβετο τόν Χριστόν, μιμούμενος τήν διδασκαλίαν καί τό ἔργον, ἀλλά καί τό πάθος τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Γεώργιος κατώρθωσε νά ἀποβάλλῃ τόν παλαιόν Ἀδάμ, ὅταν κατά τό βάπτισμά του ἐνεδύθη τόν νέον Ἀδάμ, δηλονότι τόν Χριστόν.

Ἡ διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔνταξίς μας εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς οὐδέν ἄλλο τι ἀποσκοπεῖ, εἰ μή μόνον εἰς τήν μνηστείαν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν μνηστείαν, τήν ἀρραβῶνα τῆς ἐπουρανίου τοῦ Χριστοῦ βασιλείας ἐπέτυχεν καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος ἡμῶν Γεώργιος, ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς μετακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τῆς μεγαλωνύμου πόλεως Λύδδης καί δή τοῦ μεγαλοπρεποῦς καί ἐπωνύμου αὐτοῦ Ναοῦ, διά τοῦ μαρτυρίου της ἀγάπης τῆς ἐν Χριστῷ. Και λέγομεν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης διότι, ὡς παρατηρεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος «ἀγάπης οὐδέν οὔτε μεῖζον οὔτε ἴσον ἐστίν, οὐδέ αὐτό τό μαρτύριον, ὅ πάντων ἐστί κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν».

          Ἐάν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θέλωμεν νά φανῶμεν ἄξιοι τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων καί δή τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, πρέπει νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ζηλωταί καί μιμηταί τῆς ἀρετῆς αὐτοῦ καί τῶν καλῶν ἔργων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ ἄλλου, κατά τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας τό τῶν Ἁγίων μαρτύριον δέν τελειοῦται, δέν ὁλοκληρώνεται μόνον διά τοῦ πάθους τοῦ μαρτυρικοῦ, ἀλλά καί διά τοῦ λόγου τῆς χάριτος: «Πᾶς γάρ κῆρυξ ἀληθείας, μάρτυς ἐστι τοῦ Θεοῦ».

Τῆς σῳζούσης ἀληθείας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί, νά γίνωμεν μάρτυρες διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἀμήν.

Τήν θ. Λειτουργίαν παρηκολούθησεν ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἕλληνος Πρέσβεως εἰς τό Ἰσραήλ, οἱ Πρέσβεις τῆς Γεωργίας, τῆς Λευκορωσίας καί τῆς Σερβίας, ὁ Δήμαρχος τῆς Λύδδης καί ὁ Κυβερνήτης τῆς περιοχῆς Κιρκασίας τῆς Οὐκρανίας κ. Σεργκέϊ Μπορισόβιτς, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πρέσβεως τῆς Οὐκρανίας εἰς τό Τέλ-Ἀβίβ κ. Nennundo Nadolenko καί συνεργατῶν αὐτοῦ.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου.

Τήν μεσημβρίαν ἡ Ἐπιτροπή τῆς Κοινότητος τῆς Λύδδης παρέθεσεν εἰς τήν Λέσχην τῆς Κοινότητος γεῦμα εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν  συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς προσκεκλημένους ἐκ τῆς Κοινότητος τῆς Λύδδης καί ἐξ ἄλλων Κοινοτήτων.

Διαρκοῦντος τοῦ γεύματος τούτου ὁ Πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Γιοῦσεφ Χάνχαν, ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν παραχώρησιν πατά τοῦ Πατριαρχείου τεμαχίου γῆς δι’ οἰκιστικήν ἀνοικοδόμησιν καί ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως τῆς Λύδδης ηὐχαρίστησε διά τήν πρόσκλησιν εἰς τήν ἑορτήν καί τό γεῦμα καί ἀνεφέρθη εἰς τό σχολεῖον τῆς Ρέμλης ὡς πρότυπον σχολεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

Τήν Τρίτην, 2^αν / 15^ην Νοεμβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσκεκλημένος ὤν, προσεφώνησε τό διοργανούμενον εἰς τό Ἀμμάν καί εἰς τήν Βουλήν τῶν Ἀντιπροσώπων τῆς Ἰορδανίας ἀπό 14^ης-17^ης Νοεμβρίου Συνέδριον τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως Ὀρθοδοξίας (Δ.Σ.Ο.)

Τό Συνέδριον τοῦτο διοργανοῦται μέ θέμα: «Χριστιανικές Κοινότητες στήν Μέση Ἀνατολή: Παρουσία, Δικαιώματα, Φόβοι καί Ἐλπίδες», μέ συμμετοχή Ὀρθοδόξων βουλευτῶν ἐκ τῶν Ἀραβικῶν χωρῶν, τῶν μελῶν τῆς Διεθνοῦς Γραμματείας τῆς Δ.Σ.Ο. καί προσωπικοτήτων ἐκ τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Πολιτικῆς καί τοῦ γενικώτέρου Χριστιανικοῦ στοχασμοῦ.

Τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου ἐκήρυξεν, ἅμα τῷ ψαλσίματι τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου τῆς Ἰορδανίας, ὁ Πρόεδρος τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων τῆς Ἰορδανίας κ. Abdul Karim Dughmi.

Χαιρετισμόν ἀπηύθυνεν ὁ Πρόεδρος τῆς Γενικῆς Συνελέυσεως τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως Ὀρθοδοξίας (Δ.Σ.Ο.) καί μέλος τῆς Ρωσικῆς Κρατικῆς Λούμα κ. Sergei Popov. Χαιρετισμόν ἐπίσης ἀπηύθυνεν ὁ Γενικός Γραμματεύς τῆς Δ.Σ.Ο. καί μέλος τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Μιχαήλ Παντούλας καί ὁ κ. Reda Haddad, μέλος τοῦ Κοινοβουλίου τῆς Ἰορδανίας καί τῆς Ἐπιτροπῆς Παιδείας τῆς Δ.Σ.Ο.

Τιμητική διάκρισις τῆς Δ.Σ.Ο. ἀπενεμήθη προς τόν κ. Chassan Tueni, διακεκριμένην διπλωματικήν καί πολιτικήν προσωπικότητα μέ ἐνεργόν, σημαντικήν καί ἀποτελεσματικήν  πολιτικήν καί Διορθόδοξον δραστηριότητα καί συγγράματα, τονίζουσαν τήν ἐπίδρασιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως ἐπί τῶν Ἀραβοφώνων Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπηύθυνε τόν κάτωθι χαιρετισμόν ἀγγλιστί: (ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/2011/11/15/1710/).

Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησεν ἡ ἀνάγνωσις τοῦ χαιρετισμοῦ  τοῦ Μακαριωτάτου Καθολικοῦ Πατριάρχου Κιλικίας κ. Aram I ἀπό τόν Θεοφιλέστατον Ἀρχιεπίσκοπον Gomidas Ohanian.

Μεταξύ τῶν εἰσηγήσεων τῆς ἡμερίδος, προταθείς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, τῇ αἰτήσει τῆς Δ.Σ.Ο., ἦτο ὁ πρῴην βουλευτῆς τοῦ Κοινοβουλίου τῆς Ἰορδανίας καί μέλος τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου, ἰατρός Δρ. κ. Audeh Quawas μέ θέμα «Μία πολιτική ἄποψις γιά τήν ὕπαρξη Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στή Μέση Ἀνατολή σήμερα».

Εἰσήγησις ἐγένετο καί ἀπό τόν ὁμότιμον καθηγητήν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριον Ζιάκαν, μέ θέμα «Ἀπό τήν μακραίωνη ἱστορία τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς στίς προκλήσεις τοῦ παρόντος καί τίς προοπτικές τοῦ μέλλοντος».

Τάς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου παρηκολούθησεν ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς τήν Ἰορδανίαν κ. Ἠρακλῆς Ἀστεριάδης καί ὁ Πρέσβυς τῆς Οὐκρανίας εἰς τήν Ἰορδανίαν.

 Ἡ Δ.Σ.Ο. τιμῶσα τόν Μακαριώτατον ἀπένειμε Αὐτῷ ὡς ἀναμνηστικόν δῶρον σταυρόν εὐλογίας, ἀντίγραφον σταυροῦ τοῦ 11^ου αἰῶνος ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν μέ ἰαματικούς Ἁγίους εἰς τά ἄκρα αὐτοῦ.

Τόσον εἰς τούς ἐναρκτηρίους χαιρετισμούς, ὅσον καί εἰς τάς εἰσηγήσεις τῶν εἰσηγητῶν, ὑπεγραμμίσθη τό ἐμπερίστατον τῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰς πολλάς χώρας αὐτῆς πλήν τῆς Ἰορδανίας καί εἰς ἄλλας χώρας τοῦ κόσμου ὡς εἰς Κίναν, Βόρειον Κορέαν, Πακιστάν, Ἰράκ νῦν, κατεχομένην Κύπρον, καί ἡ ἀνάγκη Διορθοδόξου συνεργασίας διά τήν στήριξιν αὐτῶν εἰς τάς ἀρχεγόνους κοιτίδας αὐτῶν καί ὡς παραγόντων προόδου καί σταθερότητος εἰς τάς χώρας, εἰς τάς ὁποίας διαβιοῦν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Τρίτην, 26^ην Ὀκτωβρίου/ 8^ην Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου εἰς τόν ἱερόν ναόν αὐτοῦ εἰς τήν παλαιάν πόλιν τῆς Νεαπόλεως Σαμαρείας, εἰς τήν ὁποίαν εὐρίσκεται τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Ἡ Κοινότης αὐτή ἀποτελεῖ τήν μίαν ὄψιν τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν πόλιν τῆς Νεαπόλεως, ἐν ᾧ τήν ἄλλην ἀποτελεῖ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ πόλει Κοινότης τῶν Ραφιδίων, ἔχουσα ὡς ἐνορίαν αὐτῆς τόν προσφάτως ἀνεγερθέντα ἱερόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τόν ἐν λόγῳ ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἐλθών ἐξ Ἱεροσολύμων καί διαβάς ἀπό τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Τόν Μακαριώτατον ὑπεδέχθησαν ἐνθέρμως ὁ ἡγούμενος τῶν ὡς ἄνω δύο Κοινοτήτων Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος καί ἡ Ἐπιτροπή τοῦ Ναοῦ τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Τῷ Μακαριωτάτῳ συνελειτούργησαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος, ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος, ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Μόσχαν Ἀρχιμανδρίτης π. Στέφανος, ὁ ἀρχιδιάκονος π. Ἀθανάσιος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Παΐσιος Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι καί ὁ Ἀραβόφωνος Πρεσβύτερος.

Εἰς τό μικρόν ποίμνιον τό μετ’ εὐλαβείας ἐκκλησιασθέν καί μετά κατανύξεως παρακολουθῆσαν τήν Θείαν Λειτουργίαν ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος περί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἑξῆς:

«Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς: ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· 27 καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μή σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς, ἀλλ’ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ», (Ἰωάν. 15, 26-27/16, 1-2).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ἔνδοξος μεγαλομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος μᾶς συνήγαγε σήμερον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ ἱερῷ ναῷ αὐτοῦ εἰς τήν παλαιάν πόλιν τῆς Νεαπόλεως, διά νά τιμήσωμεν τήν μνήμην αὐτοῦ. Ποιοῦμεν δέ τοῦτο, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «μαρτύρων γάρ θάνατος, πιστῶν ἐστι παράκλησις, Ἐκκλησιῶν παρρησία, Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου κατάλυσις, ἀναστάσεως ἀπόδειξις, δαιμόνων γέλως, διαβόλου κατηγορία, φιλοσοφίας διδασκαλία καί πάντων τῶν ἀγαθῶν ρίζα».

Ὄντως ἀγαπητοί μου, ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου τῆς ἁμαρτίας κατάλυσις καί ἀναστάσεως ἀπόδειξις. Καί τοῦτο διότι ὁ Χριστιανισμός, δηλονότι ἡ χριστιανική Ἐκκλησία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό δέ σταυρικόν καί μαρτυρικόν αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτό τό ὁποῖον κατήργησε, κατέλυσε διά παντός τόν ἐκ τῆς ἁμαρτίας τοῦ Παλαιοῦ Ἀδάμ εἰσαχθέντα θάνατον εἰς τόν κόσμον. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θάνατος τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, κατήργησε τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ. Τῆς δέ Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπόδειξις εἶναι ὁ μαρτυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ θάνατος δέ τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «οὐκ ἐστι θάνατος, ἀλλά ζωῆς βελτίονος ἀρχή, μή γάρ δή τοῦτο ἴδῃς, ὅτι γυμνόν τοῦ μάρτυρος τό σῶμα πρόκειται τῆς ψυχικῆς ἐνεργείας ἔρημον. Ἀλλ’ ἐκεῖνο σκόπει ὅτι τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἑτέρα παρακάθηται μείζων αὐτῷ δύναμις, ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάρις, …δι’ ὧν θαυματοποιεῖ». Ἰδού τί θα λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ ὑμνῳδός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου: «Πάθει τό πάθος μιμούμενος, τό ζωηφόρον Χριστοῦ, παρ’αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων εἴληφας, ἀθλοφόρε Ἅγιε. Αἵματι τῷ σῷ σταζόμενος, τῷ ζωοδότῃ Χριστῷ τῷ τό αἷμα τό τίμιον, διά σέ κενώσαντι προσηνέχθης, Δημήτριε καί κοινωνόν σε δόξης εἰργάσατο καί βασιλείας Αὐτοῦ συμμέτοχον ὡς ἀριστεύσαντα κατά τοῦ ἀλάστορος καί τά δεινά τούτου μηχανήματα τελείως σβέσαντα», Αἶνοι Ἑσπερινοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ( Στιχηρόν 5^ον).

Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ ἰδιαιτέρως τούς Ἁγίους αὐτῆς μάρτυρας, διότι τό ἴδιον αὐτῶν αἷμα ἐξέχεαν ὑπέρ τῆς ἀληθείας. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια», (Ἰωάν. 14-6). Τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ μάρτυς, κήρυξ καί εὐαγγελιστής εἶναι ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας. Τόν δέ θεσμόν τοῦτον συγκροτεῖ καί συνέχει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον.

Τό ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐκχυθέν αἷμα τῶν μαρτύρων τῆς σῳζούσης ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνον, τό ὁποῖον ἑδραίωσεν εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ Μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εἰς τόν μαθητήν του Τιμόθεον, λέγων: «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ κατά τό Εὐαγγέλιόν μου. Ἐν ᾧ κακοπαθῶν μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος, ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. Διά τοῦτο πάντα ὑπομένω διά τούς ἐκλεκτούς, ἵνα καί αὐτοί σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μετά δόξης αἰωνίου», (Β’ Τιμ. 2, 8-10).

Ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ σωτηρίας ὄχι μόνον ἐδίδαξεν ὁ Ἅγιος Δημήτριος διδάσκαλος ὤν, ἀλλά καί ὑπέρ αὐτῆς τῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίας ἐμαρτύρησεν ἐπί τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ πόλει τῶν Θεσσαλονικέων. Ἀνεδείχθη μέγας τῆς Ἐκκλησίας μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τοῦ πάθους Αὐτοῦ ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ἵνα τήν στολήν ἐνδύσῃ Δημήτριε, ἥν ἐξεδύσατο πρίν ὁ παλαιός Ἀδάμ, Ἀδάμ τόν νέον καλῶς ἐνδέδυσαι καί τῆς σαρκός τό κῴδιον, χαίρων ἀπέρριψας. Διά τοῦτο, μύροις τε καί στέμμασι, βασιλεία λαμπρά σοι μνηστέυεται», (Κανών 2^ος Ἅγίου, ᾠδή 9^η, Ὄρθρος).

Ἡ διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ χρίσματος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔνταξίς μας εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς οὐδέν ἄλλο τι ἀποσκοπεῖ, εἰ μή μόνον εἰς τήν μνηστείαν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν μνηστείαν, τήν ἀρραβῶνα τῆς ἐπουρανίου τοῦ Χριστοῦ βασιλείας ἐπέτυχεν καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος ἡμῶν Δημήτριος διά τοῦ μαρτυρίου της ἀγάπης τῆς ἐν Χριστῷ. Και λέγομεν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης διότι, ὡς παρατηρεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος «ἀγάπης οὐδέν οὔτε μεῖζον οὔτε ἴσον ἐστιν, οὐδέ αὐτό τό μαρτύριον, ὅ πάντων ἐστί κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν».

Ἐάν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θέλωμεν νά φανῶμεν ἄξιοι τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων καί δή τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Δημητρίου, πρέπει νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ζηλωταί καί μιμηταί τῆς ἀρετῆς αὐτοῦ καί τῶν καλῶν ἔργων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἐξ ἄλλου, κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Ναζιανζηνόν, τό τῶν Ἁγίων μαρτύριον δέν τελειοῦται μόνον διά τοῦ πάθους τοῦ μαρτυρικοῦ, ἀλλά καί διά τοῦ λόγου τῆς χάριτος: «Πᾶς γάρ κῆρυξ ἀληθείας, μάρτυς ἐστι τοῦ Θεοῦ».

Τῆς σωζούσης ἀληθείας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί, νά γίνωμεν μάρτυρες διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καί τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἀμήν.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἐν ᾧ τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα εἰς τό ἡγουμενεῖον τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Μετά τήν τράπεζαν ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐπεσκέφθη τήν  Ἐκκλησίαν τῶν Ραφιδίων, τήν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί ἀκολούθως τόν πρό ὀλίγων ἐτῶν ἀνεγερθέντα ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἔνθα ἐδεξιώθησαν Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος καί ἡ Ἐκκλησιαστική αὐτοῦ Ἐπιτροπή.

Ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νικόδημος καί αἱ Ἐκκλησιαστικαί Ἐπιτροπαί τῶν ἱερῶν ναῶν τοῦ  Ἁγίου Δημητρίου καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου κατευοδοῦντες τόν Μακαριώττον ηὐχαρίστησαν Αὐτόν διά τήν προεξαρχίαν τῆς ἑορτῆς καί τήν στήριξιν αὐτῶν, Ἐκεῖνος δέ εὐλογῶν καί συνιστῶν αὐτοῖς συνεργασίαν καί ὁμόνοιαν, ἥψατο τῆς ὁδοῦ δι’ ἐπιστροφήν εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_5_placeholder

Τό Σάββατον, 23^ην Ὀκτωβρίου /5^ην Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ πανηγυρική ἑορτή αὕτη, ἡ καί Θρονική ἑορτή τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, ἔλαβε χώραν εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Ἱερόν Ναόν, τόν ἀποτελοῦντα κτιριακῶς τόν ἐσωτερικόν συνδετικόν κρίκον μεταξύ Πατριαρχείου καί Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἀφ’ ἑνός καί τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἀφ’ ἐτέρου, καί ἀπό αἰώνων παραχωρηθέντα ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά λειτουργικήν χρῆσιν εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωον Κοινότητα αὐτοῦ τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς αὐτόν τόν Ἱερόν Ναόν ἔλαβε χώραν πανηγυρικός Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἔλαβε χώραν ὁ Ὄρθρος μετά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων Πρεσβυτέρων καί τῶν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πορτογαλλίας παρεπιδημούντων Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλίππου καί Ἱερομονάχου π. Νεκταρίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Τόν εὐπρεπέστατον καί εὐρυχωρότατον ἱερόν Ναόν ὡς καί τό παρ’ αὐτῷ παρεκκλήσιον τῶν Μυροφόρων κατέκλυσαν πιστοί τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος, προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, μοναχοί καί μονάζουσαι.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε περί τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὡς ἕπεται:

«Ὡς τοῦ Κυρίου μαθητής ἀνεδέξω δίκαιε τό Εὐαγγέλιον, ὡς μάρτυς ἔχεις τό ἀπαράτρεπτον, τήν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τό πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

 Εὐφραίνεται ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τοῦ καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Εὐφραίνεται ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἁγία Ἐκκλησία, διότι ὁ πρῶτος ἀναδειχθείς ποιμήν καί διδάσκαλος αὐτῆς καί πιστός τῶν πνευματικῶν μυστηρίων οἰκονόμος, ἀπόστολος Ἰάκωβος, ἀποτελεῖ τήν ζῶσαν καί ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς ἀναντιρρήτου πραγματικότητος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεσμός θεανθρώπινος.

Εἶναι αὐτός οὗτος ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Χριστός, ὁ παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς ὁποίας, κατά τούς Κυριακούς λόγους, «καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου , αἱ πύλαι τοῦ ᾅδου, δηλονότι ὁ θάνατος καί πιό συγκεκριμένα οἱ ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας δέν θά ὑπερισχύσουν αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ σταυρικοῦ καί μαρτυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων φίλων καί συμμαρτύρων Αὐτοῦ. Τοιοῦτος φίλος καί συμμάρτυς τοῦ Χριστοῦ εἶναι και ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ ἀπόστολος, ὁ ὑπ’αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἐγκατασταθείς ὡς πρῶτος ποιμήν καί Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.

Ἡ ἐξέχουσα ἀποστολική καί ἱεραρχική προσωπικότης τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐπιμαρτυρεῖται, ὡς ἠκούσαμεν τόσον ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Ματθαῖον, ὅσον καί ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον. Καί κατά μέν τόν Ματθαῖον, ὅτε ὁ Ἰησοῦς ἐδίδασκε τούς  ὄχλους ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ἐξεπλήττοντο λέγοντες: «πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καί αἱ δυνάμεις; Οὐχ οὗτος (ὁ Ἰησοῦς) ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχί ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριάμ καί οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ Ἰάκωβος καί Ἰωσῆς καί Σίμων καί Ἰούδας;», (Ματ. 13,55). Κατά δέ τόν Παῦλον: «Ὅτε δέ εὐδόκησεν ὁ Θεός…ἀποκαλύψαι τόν Υἱόν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτόν ἐν τοῖς ἔθνεσιν …μετά τρία ἔτη ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον… ἕτερον δέ τῶν Ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου», (Γαλ. Α’, 15-19). Σχολιάζων ἐν προκειμένῳ τήν μαρτυρίαν τοῦ Παύλου ὁ ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός παρατηρεῖ: «Ὁ Ἰάκωβος οὗτος ἦν μέν Ἐπίσκοπος τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πιστῶν, ἀδελφός δέ τοῦ Κυρίου ἐνομίζετο ὡς ὤν υἱός Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος».

Ἄξιον προσοχῆς ἐπί τῶν σχολίων τοῦ Ζιγαβηνοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀναδεικνύεται Ἐπίσκοπος οὐχί τῶν ἐξ αἵματος καί ἐθνικότητος πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον τῶν «κατά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ λουτροῦ τοῦ βαπτίσματος, εἰς τό ὁποῖον μᾶς ξαναγεννᾷ καί μᾶς ξανακαινουργώνει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό  ὁποῖον ὁ Θεός ἔχυσεν ἐπάνω μας πλούσια διά μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος μας, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος: «ἀλλά ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγεννεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν», (Τίτ. 3,5).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀναγεννώμενος διά τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί σφραγιζόμενος διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναγνωρίζεται πλεόν ὡς γένος τοῦ Θεοῦ καί συνεπῶς πολίτης τῆς πολιτείας τοῦ Θεοῦ, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο ἅγιος ἡμῶν ἀπόστολος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει νά ἀποφεύγωμεν τήν παντός εἴδους προσωπoληψίαν λέγων: «ἀδελφοί μου, μή ἐν προσωποληψίαις ἔχετε τήν πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς δόξης», (Ἰάκ, Β’,1). Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: «Ἀδελφοί μου, ἔχετε πάντοτε εἰλικρινῆ καί θεάρεστα ἑλατήρια εἰς τάς ἐκδηλώσεις τῆς εὐσεβοῦς θρησκείας σας καί μή συντροφεύητε μέ πράξεις μεροληψίας καί προτιμήσεις προσώπων πρός τόν ἔνδοξον Κύριόν μας, Ἰησοῦν Χριστόν εἰς οὐδεμίαν περίστασιν». Διά τῶν λόγων τούτων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐξαίρεται ἡ τῶν Χριστιανῶν ἀπόλυτος ἰσότης, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τό περιεχόμενον τῆς πίστεως εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τῆς δόξης.

Καί διερωτώμεθα, ἀγαπητοί μου, ποῖον εἶναι τό περιεχόμενον τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν τῆς δόξης; Εἶναι ἡ εὐσπλαχνία καί τό ἔλεος πρός τόν συνάνθρωπόν μας. «Ἡ γάρ κρίσις», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, «ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος. Κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως», (Ἰάκ. 2,13). Ἡ εὐσπλαχνία δηλονότι καί τό ἔλεος δέν φοβεῖται τήν κρίσιν, ἀλλά καυχᾶται κατ’ αὐτῆς, διότι τήν κατανικᾷ καί ἀποδεικνύεται τό ἐλεος ἰσχυρότερον ἀπό τήν κρίσιν, ἐννοεῖται τήν κρίσιν τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ πραγματική ἐν Χριστῷ πίστις κρίνεται ἀπό τά ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, «ἐάν πίστιν λέγῃ τίς ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ; Μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν», (Ἰακ. 2,14). Παρομοιάζει δέ ὁ Ἀδελφόθεος τήν ἄρρηκτον ἑνότητα πίστεως καί ἔργων μέ τό παράδειγμα τοῦ ἀνθρωπίνου ἡμῶν σώματος καί πνεύματος, λέγων: «Ὥσπερ γάρ τό σῶμα χωρίς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καί ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι», (Ἰακ. 2,26).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πίστιν τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καλούμεθα νά ἔχωμεν καί ἡμεῖς ἀδελφοί μου ἄνευ προσωποληψίας, ἐάν ὄντως θέλωμεν νά θεωρῶμεν ἑαυτούς μαθητάς καί μάρτυρας τῆς πνευματικῆς διδαχῆς τοῦ ἱερομάρτυρος ἀποστόλου καί πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Τόν μέγαν τῆς πίστεως ἡμῶν καί συμμάρτυρα τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἱκετεύσωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Ἀπόστολε Χριστοῦ καί αὐτόπτα καί μάρτυς, Ἰάκωβε σοφέ, Ἀδελφόθεε μάκαρ, τούς πίστει ἑορτάζοντας τό σεπτόν σου μνημόσυνον ἐλευθέρωσον τῶν συνεχόντων πταισμάτων ταῖς πρεσβείαις σου, τούς οὐρανούς ἐμβατεύων δυνάμει τοῦ Πνεύματος», Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθε ἐσωτερικῶς διά τῶν βαθμίδων εἰς τό Πατριαρχεῖον, διερχομένη διά τῶν δωμάτων τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί οἱ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιερεῖς συνηνώθησαν τῇ Συνοδείᾳ καί διά τῆς πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα ἕκαστος ἐλάμβανε ὡς εὐλογίαν τό παραδοσιακόν ἑόρτιον ἀρτίδιον ἐκ τοῦ ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, τόν κ. Γενικόν Πρόξενον, καί τούς λοιπούς ἑορταστάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως ὡς ἕπεται:

«Τίς βρότειός σοι νοῦς, ἐγκωμίων ἐφύμνιον, δυνήσεται προσκομίζειν ἀρετῆς λαμπρυνθέντι, ταῖς χάρισιν Ἰάκωβε»;

ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὄντως ἀγαπητοί μου , εἶναι ἀδύνατον εἰς τόν ἄνθρώπινον νοῦν νά ἐξυμνήσῃ τήν τῷ θείῳ Πνεύματι φωτισθεῖσαν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Καί τοῦτο διότι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος καθίσταται ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, δηλονότι ὁ πρῶτος ἐκ τῶν ἀποστόλων Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί κατ’ ἐπέκτασιν ὁ τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας πρῶτος Ἐπίσκοπος.

Τήν παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ληφθεῖσαν χειροτονίαν του ὡς πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἐπεσφράγισεν πρῶτον μέν ὁ μαρτυρικός τοῦ θάνατος, ὅτε τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν του περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου καί ὡμολόγησε οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός αὐτοῦ», (Ἑβρ. 1,3). Δεύτερον δέ ἐπεσφράγισεν ἡ ἀναφορά τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς τούς λόγους τῶν προφητῶν καί ἰδιαιτέρως τοῦ Ἀμώς: «μετά ταῦτα ἀναστρέψω καί ἀνοικοδομήσω τήν σκηνήν Δαυΐδ τήν πεπτωκυῖαν, καί τά κατεσκαμμένα αὐτῆς ἀνοικοδομήσω καί ἀνορθώσω αὐτήν, ὅπως ἄν ἐκζητήσωσιν οἱ κατάλοιποι τῶν ἀνθρώπων τόν Κύριον, καί πάντα τά ἔθνη ἐφ’ οὕς ἐπικέκληται τό ὄνομά μου ἐπ’αὐτούς, λέγει Κύριος ὁ ποιῶν ταῦτα πάντα», (Πραξ. 15,16-17). Είναι σωστό.

Τῆς ἱερᾶς ταύτης προφητικῆς καί ἀποστολικῆς παρακαταθήκης τοῦ Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἰκονόμοι καί διάκονοι ἀνεδείχθησαν οἱ κατά διαδοχήν κοσμήσαντες τόν ἔνδοξον καί μαρτυρικόν θρόνον Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχαι τῶν Ἱεροσολύμων.

Κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς τοῦ ἱερομάρτυρος Ἰακώβου, ἀποστολικῆς διαδοχῆς γενόμενοι καί Ἡμεῖς, οἱ ταπεινοί καί ἀνάξιοι, χρεωστικῶς καί ὀφειλετικῶς τιμῶμεν καί γεραίρομεν μετά συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ Χριστεπωνύμου ἡμῶν πληρώματος ὡς καί τῶν παρεπιδημούντων εὐλαβῶν προσκυνητῶν, τήν μνήμην αὐτοῦ.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμποντες εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλομεν καί λέγομεν: «Τόν γόνον σε τοῦ Ἰωσήφ καί Ἱεροσολύμων τόν πρῶτον Ἱεράρχην, Ἰάκωβε θεόπτα, καί τοῦ Κυρίου ἀδελφόν ὕμνοις ἐγκωμίων ἀνυμνοῦμεν εὐσεβῶς καί πίστει ἀνακράζομεν, δώρησαι ἡμῖν δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων καί ἀπέλασον τήν θλῖψιν τήν ἐπερχομένην καί ἐνεστῶσαν ἐκ πλήθους πταισμάτων. Ἐπῆραν γάρ οἱ ἐχθροί καθ’ ἡμῶν τήν πτέρναν καί ἐκύκλωσαν ἡμᾶς, ὧν θραῦσον ταχύ τά τόξα, ἱεροφάντορ, ἵνα σέ πάντες τιμῶμεν ἀπόστολε». Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Κατόπιν παρέδωσεν ἐκ νέου τάς προσκομισθείσας κλεῖδας τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου διά συνέχισιν τῆς λειτουργικῆς χρήσεως τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἐπιστροπῇ αὐτοῦ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 15^ην /28^ην Ὀκτωβρίου 2011, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν Ἐθνικήν Ἐπέτειον τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940, εἰς μνήμην καί τιμήν τῶν ἀγωνισαμένων Ἑλλήνων κατά τῆς βίας, τῆς ἀπανθρώπου ὡμότητος καί κατοχῆς καί ὑπέρ τῆς ἐδαφικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἀκεραιότητος τῆς Ἑλλάδος καί τῆς ἐλευθερίας ὡς ὑψίστου ἀναφαιρέτου ἀγαθοῦ, δοθέντος ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον.

Ὁ ἑορτασμός τοῦ σημαντικωτάτου γεγονότος τούτου -σταθμοῦ εἰς τήν νεώτερον ἱστορίαν τῆς Πατρίδος ἡμῶν, συμπεριέλαβε Δοξολογίαν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τήν 10.30 π.μ. τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ὡς εὐχαριστίαν εἰς τόν Θεόν διά τήν χαρισθεῖσαν ἡμῖν ἐλευθερίαν καί ὡς δέησιν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν πεσόντων ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ταύτης.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, τῇ συμπροσευχῇ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ καί τῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας τῶν Ἱεροσολύμων καί Ἀραβοφώνων τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου.

Μετά τήν Δοξολογίαν εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ἱερώτατον ἐπιτελοῦντες χρέος, ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἐπετείῳ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940, καθ’ ἥν τό εὐσεβές Ἑλληνικόν ἡμῶν ἔθνος ὑπερησπίσατο μετ’ αὐτοθυσίας τήν Ἐθνικήν αὐτοῦ ἀκεραιότητα κατήλθομεν μετά τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἐτελέσαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ. Προσέτι ἀνεπέμψαμεν ἱκετηρίους δεήσεις τῷ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντι Χριστῷ τῷ Θεῶ ἡμῶν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ἀγῶνι πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν.

 Ἡ σημερινή ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 εἶναι γεγονός λίαν σημαντικόν διά τήν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία δοκιμάζεται ἀπό τήν ἄκαμπτον ὁρμήν τῆς ἐκ τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί διεθνοῦς οἰκονομικῆς κρίσεως ἀπειλουμένης ἐθνικῆς θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς ταυτότητος, ἀτομικῆς τε καί συλλογικῆς, λαῶν τε καί ἐθνῶν.

 Εἶναι δέ σημαντική ἡ σημερινή ἐπέτειος, διότι τό θεῖον ἀγαθόν τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί ἐλευθερίας, τό ὁποῖον ἡμεῖς ἀπολαμβάνομεν ὀφείλεται εἰς τόν ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος ἀγῶνα πεσόντων Πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τόν δαιμονιώδη πόλεμον τοῦ 1940.

 Ἐπισημαίνομεν δέ τοῦτο, διότι ἐάν ἡ μέχρι θανάτου θυσιαστική ἀντίστασις ἦτο πρός αἷμα καί σάρκα, ἡ σύγχρονος ἡμῶν πάλη εἶναι «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς εξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου», ὡς λέγει ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος. (Ἐφ. 6,12).

 Δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ Πατρός ἡμῶν, τοῦ Θεμένου ἑκάστῳ ἔθνει τάς ἰδίας ὁροθεσίας, ὄπως ἀναδείξῃ ἡμᾶς ἀξίους τῆς ἐλευθερίας καί ἀξίους τῆς μνήμης καί τιμῆς τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων τῆς ἐποποιΐας τοῦ «ΟΧΙ», τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940.

 Ὑψώνοντες τό ποτήριον Ἡμῶν εἴπωμεν:

Ζήτω τό Ἔθνος!

Ζήτω ἡ ἐλευθερία!

Ζήτω τό ἔπος τοῦ 1940! Χρόνια πολλά!».

Ὁ δέ Γενικός Πρόξενος κ. Σωτήριος Ἀθανασίου διά τοῦ κάτωθι Μηνύματος τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος:

“Μακαριώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

κυρίες καί κύριοι,

 Πέρασαν ἤδη 71 χρόνια, ἀπό τότε πού ἡ Ἑλλάδα ἀνηφόριζε στό δρόμο τοῦ μεγαλείου, πού ἔμεινε στή νεώτερη Ἱστορία σάν «ἔπος τοῦ 40». Ἦταν ἡ πιό φωτεινή ὥρα τῶν νεότερων χρόνων, λίγα χρόνια μετά τήν καταστροφή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί μεσούσης μιᾶς ἐπονείδιστης δικτατορίας, πού ξεδιάντροπα μιλοῦσε γιά τρίτο ἑλληνικό πολιτισμό πάνω στά ἐρείπια τῆς δημοκρατίας, τῆς δόξας τῆς ἑλληνικῆς δημιουργίας, πού ἡ ἴδια εἶχε δολοφονήσει τήν 4η Αυγούστου. Ἡ ἐπίθεση τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ εἶχε ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς ἀθλιότητας αὐτῆς τῆς ἰδεολογίας. Ἦταν πράξη προδοσίας, καθώς παραβίαζε τίς κρατικές σχέσεις ὁμαλής γειτονιᾶς καί συμβίωσης. Ἦταν πράξη ἐσχάτης δειλίας, καθώς ἐκδηλώθηκε αἰφνιδιαστικά, χωρίς καμμία προειδοποίηση καί καλυπτόταν πίσω ἀπό ἐκδηλώσεις φιλίας καί ἐμπιστοσύνης. Αὐτά τά στοιχεῖα γιγάντωσαν τήν προσβολή πού αἰσθάνθηκε ὅλος ὁ λαός. Ἄγγιζαν ὄχι μόνο τό βαθύ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας τους, ἀλλά καί τό ρωμαίϊκο φιλότιμο, πού εἶναι κάτι ξεχωριστό, μοναδικό καί σέ κάθε περίπτωση ἀδιαπραγμάτευτο.

 Ἡ ἀπάντηση ἦταν μεγαλειώδης καί κατέπληξε τούς πάντες. Στό ἰταμό τελεσίγραφο, πού ὁ Ἰταλός πρεσβευτής ἐπέδωσε στόν Πρωθυπουργό, Ἰωάννη Μεταξᾶ, στίς 4.30 τό πρωΐ τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου, ἡ ἀπάντηση ἦταν «ΟΧΙ». Τήν εἶπε ὁμόθυμα ὁ ἑλληνικός λαός ἀπό κάθε γωνία τῆς Ελλάδας. Τήν εἶπε  ἡ Ἱστορία μας.

 Ἦταν ἕνα παράδοξο φαινόμενο: νά βαδίζει ἕνας λαός μέ τό «χαμόγελο στά χείλη» στόν πόλεμο ἀπέναντι σ^’ ἕναν πολύ ἰσχυρότερο ἀντίπαλο, συγκριτικά ἄοπλος, ἀδύναμος, μέ ἀνοιχτά τεράστια κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα, χωρίς ἴχνος φόβου, μέ μιά τεράστια θέληση νά ταπεινώσει αὐτόν πού τόλμησε αὐτήν τή θανάσιμη ὕβρη καί νά νικήσει. Αὐτό ξεπερνοῦσε τά σύνορα τῆς λογικῆς, ἦταν μιά παράφορη ἐκτίναξη στά ὕψη τῆς θυσίας καί ἔγινε ἀπό ὅλους καί ὅλες, αὐθόρμητα, ἐνστικτικά.

 Τό κεφάλαιο πού ἄνοιξε μέ τό ἔπος τῆς Πίνδου καί συνεχίστηκε μέ τήν Ἀντίσταση, ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς λαμπρότερες σελίδες τῆς νεώτερης Ἱστορίας μας.

 Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων, ζήσαμε μιάν ἄλλη ἐποχή. Τίς μέρες τῆς θαυμαστῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συλλογικότητας, τῆς αγωνιστικῆς ἔξαρσης, τίς ἀντικατέστησε μιά συστηματική καί «ἐνεργούμενη» ἰδεολογία τῆς ξέφρενης ἀτομικότητας, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῆς σχετικῆς ἀδιαφορίας γιά τά κοινά. Σήμερα ὅμως πού ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζει μία τεράστια ἐθνική κρίση, εἶναι νομίζω ἀναγκαιότητα νά θυμηθοῦμε τίς ἔννοιες τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συλλογικῆς δράσης καί πάνω ἀπό ὅλα τήν ὑπερηφάνειά μας καί τόν πατριωτισμό μας. Τήν κρίση πρέπει νά τήν ξεπεράσουμε καί θά τήν ξεπεράσουμε, μέ ἐργατικότητα, μέ ἀποφασιστικότητα, μέ πίστη στό Ἔθνος καί τήν Ὀρθοδοξία, μέ πίστη στίς ἀνεξάντλητες δυνάμεις μας.

 Οἱ γιορτασμοί τῆς ἐπετείου δέν ἔχουν νόημα ὅταν περιορίζονται σέ θεαματικές τελετουργίες. Εἶναι ζωτική ἀνάγκη νά βαθαίνουμε ἀδιάκοπα στό νόημα αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ἀγῶνα. Ἐκεῖ ξαναγεννήθηκε ὁ ἀληθινός πατριωτισμός, ἡ σύνδεση τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος μέ τά ἐθνικά. Ἡ ἀδιαίρετη ἑνότητα τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς προόδου. Τά ιδανικά αὐτά καλούμαστε σήμερα νά ὑπηρετήσουμε, νά ξαναβροῦμε τό βῆμα μας, τήν ἀποφασιστικότητά μας, τήν πίστη μας στίς δυνάμεις τοῦ λαοῦ μας. Ἡ χώρα μας πέρασε πολλές δύσκολες ὧρες κατά τή διάρκεια τῆς ἱστορίας της. Καί στό τέλος, βγῆκε πάντα νικήτρια. Ἔτσι θά γίνει καί σήμερα! Ἀρκεῖ νά τό πιστέψουμε καί νά ἀγωνισθοῦμε γιά αὐτό τό σκοπό.

Ζήτω τό Ἔθνος! Ζήτω ἡ 28^η Ὀκτωβρίου!”.

Πέραν τοῦ λειτουργικοῦ τούτου ἑορτασμοῦ, ἡ Ἐθνική Ἐπέτειος τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐτιμήθη καί διά σχολικοῦ ἑορτασμοῦ εἰς τήν Ἱερατικήν Πατριαρχικήν Σχολήν ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών.

Τόν ἐνδοσχολικήν ἑορτασμόν τοῦτον τήν 5.30μ.μ. τῆς ἰδίας ἡμέρας ἐτίμησαν μέ τήν παρουσίαν αὐτῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Σωτήριος Ἀθανασίου καί μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου Ἱεροσολύμων, Ἁγιοταφῖται Πατέρες, μοναχοί καί μονάζουσαι, μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας Ἱεροσολύμων καί ὁμάς Ἑλλήνων προσκυνητῶν ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου προσελθόντων μετά τοῦ ἡγουμένου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ὁ ἑορτασμός συνίστατο εἰς τελετήν σεμνήν καλῶς διωργανωμένην.

Αὕτη περιεῖχεν σύντομον προλόγισιν τοῦ Σχολάρχου, ὁσιωτάτου μοναχοῦ π. Φωτίου, εἰδικότητος Φυσικοῦ, τόν πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας ὑπό τοῦ Πανεπιστημιακοῦ καθηγητοῦ δοκίμου κ. Νικολάου Ζέρβη, ᾂσματα πατριωτικά, καί ἑρμηνευθέντα διά μέλους- φωνῆς καί μουσικῶν ὀργάνων, ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ καθηγητοῦ τῆς Μουσικῆς καί πρωτοψάλτου εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως κ. Χαραλάμπους Βακάκη ἀπαγγελίας ᾂσματα πατριωτικά ὑπό τῶν δέκα καί ὀκτώ δοκίμων μαθητῶν τῆς Σχολῆς, ἀπαγγελίας ποιημάτων ἤ ἀναγνώσεις κειμένων κορυφαίων Ἑλλήνων ποιητῶν καί λογοτεχνῶν καί προβολήν ὁπτικοακουστικοῦ ὑλικοῦ -ντοκυμαντέρ, τήν ἐπιμέλειαν τοῦ ὁποίου εἶχον οἱ ἴδιοι οἱ μαθηραί,  μέ θέμα τήν Ἰταλικήν καί Γερμανικήν  κατοχήν τῆς Ἑλλάδος τό 1940, τάς κακουχίας τῶν Ἑλλήνων, τάς στερήσεις, τούς θανάτους ἐκ τῆς πείνης, τά θύματα εἰς τά μέτωπα τοῦ πολέμου τήν ἀγωνιστικότητα αὐτῶν καί καρτερίαν καί ὁμοψυχίαν καί τήν ἀποτίναξιν τῆς ἀδίκου, σκληρᾶς καί ἀπανθρώπου κατοχῆς.

Δι’ ὅλων τούτων διδάσκοντες καί διδασκόμενοι, ὁμιλήσαντες καθηγηταί καί δράσαντες ἐπί τῆς σκηνῆς μαθηταί ἐδημιούργησαν εἰς τάς ψυχάς τῶν προσκεκλημένων αἰσθήματα συγκινήσεως, ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας, αἰσιοδοξίας καί ἐλπίδος διά τήν συνέχισιν τῆς ἐθνικῆς ζωῆς ἡμῶν μέ τάς ἀξίας καί τά ἰδανικά τῶν προγόνων ἡμῶν, ἵνα ἀξιοπρεπῶς καί ἐπιτυχῶς ὑπερβῶμεν καί τήν ἐνσκήψασαν ἐφ’ ἡμᾶς οἰκονομικήν κρίσιν.

Εἰς τό τέλος τῆς τελετῆς ὁ Μακαριώτατος ἐπῄνεσε τόν Σχολάρχην, τούς καθηγητάς καί τούς μαθητάς διά τήν ἐπιτυχῆ διοργάνωσιν τῆς τελετῆς, ἡ ὁποία ἔφερε καρπούς συγκινήσεως καί ἐθνικῆς ὑπερηφανείας εἰς τάς ψυχάς ὅλων καί ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας διά τήν ἐθνικήν ἡμῶν ἐλευθερίαν καί τήν συμβολήν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διά τῆς προσευχῆς, ἀλλά καί διά καταλλήλων ἐκκλησιαστικῶν ἐνεργειῶν καί τῆς παροχῆς ὑλικῆς βοηθείας εἰς τήν ἐπιτυχῆ διεξαγωγήν τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος.

Ὁ Μακαριώτατος καί ὁ Σχολάρχης ηὐχαρίστησαν τόν κ. Γενικόν διά τήν ἠθικήν καί ἔμπρακτον ὑλικήν αὐτοῦ συμπαράστασιν πρός τήν Σχολήν.

Ὁ κ. Γενικός ἐξέφρασε τήν ἱκανοποίησιν αὐτοῦ διά τάς θεατρικάς καί μουσικάς ἐπιτεύξεις καί ἐπιδόσεις τῶν δοκίμων μαθητῶν καί ὑπεγράμμισεν πως ὅ,τι ἐπέτυχε τό ἔθνος ἡμῶν εἰς τάς δυσκόλους περιστάσεις τῆς ἱστορίας αὐτοῦ καί δή κατά τόν πόλεμον τοῦ 1940, τό ἐπέτυχε διά τῆς συνεργασίας καί τῆς ἀλληλεγγύης. Καί ὅτι διά τῆς ἀλληλεγγύης καί πάλιν σήμερον θά δυνηθῶμεν οἱ Ἕλληνες νά ὑπερβῶμεν ἐπιτυχῶς τήν ἀπειλοῦσαν ἡμᾶς οἰκονομικήν κρίσιν καί ἐν προόδῳ καί εὐημερίᾳ νά πορευθῶμεν συμφώνως πρός τάς ἀξίας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.

(Στό βίντεο πού ἀκολουθεῖ παρατίθεται τό σύνολο τῶν ἑορτασμῶν τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου εἰς τό Πατριαρχεῖον, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό μεγαλύτερο μέρος τῆς σχολικῆς  ἐκδηλώσεως).

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τό Σάββατον, 18^ην Σεπτεμβρίου /1^ην Ὀκτωβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξῆρξε τῆς πανηγύρεως τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τό εὑρισκόμενον εἰς τό ἐντός τῆς Ναζαρέτ κτῆμα τοῦ Πατριαρχείου, τό γνωστόν ὑπό τήν ἐπωνυμίαν «Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν» / «Ὁ Πύργος τοῦ Δεσπότου».

Τό κτῆμα τοῦτο, ἰδιοκτησία τοῦ Πατριαρχείου, περιεπλάκη ἀτυχῶς κατά τό παρελθόν εἰς ποικίλας δυσκολίας συμφωνίας μή συμφερούσης τῷ Πατριαρχείῳ, ἀπενεπλάκη δέ προσφάτως ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Μακαριώτατου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, δι’ ὁλοκληρώσεως τῆς γενομένης κατά τό παρελθόν συμφωνίας μετά τροποποιήσεων πρός τό συμφέρον τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ἐν Ναζαρέτ Κοινότητος αὐτοῦ. Ἡ τροποποιηθεῖσα συμφωνία προβλέπει τήν ὕδρυσιν Ἐκκλησίας καί σχολείου καί κατοικιῶν εἰς τό κτῆμα τοῦτο.

Εἰς τό μέσον τοῦ κτήματος τούτου ὑπῆρχε παρεκκλήσιον, ἀνεγηγερμένον ὑπό τοῦ Ἁγιοταφίτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ, τοῦ ἰδιοκτήτου τοῦ κτήματος τούτου, ἐκ τοῦ ὁποίου καί φέρει τό ὄνομα Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν / Πύργος τοῦ Δεσπότου.

Τό παρεκκλήσιον τοῦτο, κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος, ἦτο ἐγκαταλελειμμένον, ἀνοικτόν καί ἠρημωμένον, ἄχρις οὗ πρό διετίας ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱλαρίων, τῇ συνδρομῇ προσκυνητοῦ ἐξ Ἑλλάδος, ἐπιθυμοῦντος τήν ἀνωνυμίαν, ἀνεκαίνισε τοῦτο καί παρέδωσεν εἰς τό Πατριαρχεῖον πρός χρῆσιν λειτουργικήν.

Εἰς τοῦτο τό παρεκκλήσιον διά δευτέραν φοράν ἀπό τῆς ἀνακαινίσεως αὐτοῦ ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου τῶν ἱερέων τῆς Ναζαρέτ καί τῶν ὁμόρων πόλεων αὐτῆς, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ ὁμοῦ μετά τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἐν Ἄκκρῃ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα, τό μετασχόν μετ’ εὐλαβείας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί:

«Πᾶσα μέν οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος Αὐτοῦ Σταυρός». Μέ ἄλλα λόγια, κάθε πρᾶξις καί θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἶναι πολύ μεγάλη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά τό πιό θαυμαστόν ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός Του.

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό θαυμαστότερον τοῦτο γεγονός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πανηγυρίζει ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς σεβασμίου ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ὅταν ἀνεῦρεν αὐτόν ἡ Ἁγία Ἑλένη κατά τήν προσκυνηματικήν της ἐπίσκεψιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Πάντων δέ ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾅδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται…εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ πάντα ταῦτα κατώρθωται». «Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν», φησίν ὁ ἀπόστολος, «εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία». Ἰδού ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ὁ σταυρός τῆς ἐνυποστάτου τοῦ Θεοῦ σοφίας καί δυνάμεως ἡμᾶς περιέβαλε». Τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, δηλονότι ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου, δέν ἐθεωρήθη τόσον μεγάλον σκάνδαλον ἤ μωρία, ὅσον ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐφανερώθη ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου, τῆς φθορᾶς καί τῆς τοῦ διαβόλου δουλείας.

Σήμερον ἠξιώθημεν καί ἡμεῖς, κλῆρος τε καί λαός νά προσκυνήσωμεν αὐτό τοῦτο τό Τίμιον καί σεβάσμιον ξύλον τοῦ Σταυρο, τό ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τά σκηνώματα Αὐτοῦ, εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ, τουτέστιν εἰς τόν σωτήριον Γολγοθᾶν καί τόν Ζωοποιόν Τάφον.

Τό μέγα δέ τοῦτο μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὁλοκληρώνεται μέ τόν σταυρικόν θάνατον τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. Τοῦτο ἐξάλλου ἐπιβεβαιοῦται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κατηγορηματικῶς λέγει: «Ἡμεῖς κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν», (Α’ Κορ. 1,23).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ σκάνδαλον καί μωρίαν. Διά τούς ἀρνουμένους τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καί εἰδικώτερον διά τούς ἐρευνῶντας τό μυστήριον τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τό μυστήριον τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας ἄνευ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως, «ἐκτός γάρ πίστεως», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἀδύνατον σωθῆναι. Πίστει γάρ πάντα τά τέ ἀνθρώπινα τά τε πνευματικά συνίσταται…πίστει νοοῦμεν ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶνα ιτά πάντα τῇ τοῦ Θεοῦ δυνάμει παρῆχθαι. Πάντα τά τε θεῖα καί τά ἀνθρώπινα, πίστει κατορθοῦμεν. Πίστις δέ ἐστιν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις».

Ἡ πίστις εἶναι μέν ἀπολυπραγμόνητος συγκατάθεσις, δηλαδή χωρίς πολλήν ἐξέτασιν, ἀλλά σέ θέματα καί πράγματα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν εἰς τά θεῖα, δηλονότι τήν τοῦ Θεοῦ δύναμιν καί ἐνέργειαν, «πάντα γάρ τοῦ Θεοῦ ὑπέρ φύσιν εἰσί καί λόγον καί ἔννοιαν», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἑρμηνεύων τό κήρυγμα τοῦ σοφοῦ Παύλου εἰς τήν πρός Κορινθίους αὐτοῦ ἐπιστολήν: «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ ἀπολῶ τήν σοφίαν τῶν σοφῶν καί τήν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω», ( Ἠσ. 29,14). Καί προσθέτει: «Ἐπειδή γάρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ εὐδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας», (Α’ Κορ. 1,18, 19-21).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ λόγος τοῦ σταυροῦ ἤ καλλίτερον εἰπεῖν ἡ πίστις εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἐμπεριέχει τό κήρυγμα καί τήν διδασκαλίαν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Καί πιο συγκεκριμένα, ἐμπεριέχει τόν τόπον καί τόν τρόπον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ μέν τόπος ἤ χῶρος εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, ἐν ᾧ ἐπάγη ὁ Σταυρός καί ἐχύθη τό ἀπολυμαντικόν τοῦ Θεοῦ αἷμα. Ὁ δέ τρόπος εἶναι ἡ βρῶσις καί ἡ πόσις τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Χριστοῦ τῇ δυνάμει τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου,  σημαίνει ταπείνωσις καί μάλιστα ἄκρα ταπείνωσις: «Ὅστις δέ ὑψώσει ἑαυτόν ταπεινωθήσεται καί ὅστις ταπεινώσει ἑαυτόν ὑψωθήσεται», (Ματ. 23,12). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δύναμιν τοῦ βάθους καί τοῦ πλούτου τῆς ταπεινώσεως ἐνσαρκώνει καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, περί οὗ ὁ μέγας Παῦλος κηρύττει: «καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Διό καί ὁ Θεός Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλ. 2,8,9).

Τοῦ ὀνόματος τούτου δηλονότι τοῦ σωτηριώδους ὀνόματος τοῦ σαρκί δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Χριστοῦ ἀξιωθέντες καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἴπωμεν καί τρανῶς βοήσωμεν: «Ὁ δι’ ἡμᾶς, Χριστέ κρίσιν καταδεξάμενος καί ἐν Σταυρῷ ἀνελθών, Αὐτός καί νῦν δώρησαι ἐλατῆρα ( =διώκτην) τῶν δαιμόνων, ἵνα πάντες προσπτυσσόμενοι βοῶμεν αὐτῷ: σῶσον ἡμᾶς, Σταυρέ, τῇ δυνάμει σου, ἁγίασον ἡμᾶς τῇ λαμπρότητί σου, Τίμιε Σταυρέ καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει σου, ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολλούς ἄλλους εἰς τήν Μητρόπολιν Ναζαρέτ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Τήν Τρίτην, 14^ην /27^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν κρατήσασαν απ’ αἰώνων τυπικήν καί προσκυνηματικήν διάταξιν.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει τήν ἀρχήν της εἰς τό ἔτος 326 μ.Χ., ὅτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Μακάριος κατά τήν τελετήν τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἀνέγερσις τοῦ ὁποίου διήρκεσε ἀπό τοῦ 326-336 μ.Χ., ὕψωσε μετά τῆς Ἁγίας Ἑλένης τόν ἀνευρεθέντα ἐπί τοῦ τόπου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου, προκειμένου νά τόν ἴδῃ ὑψούμενον οὐχί μόνον ὁ ἐγγύς, ἀλλά καί ὁ μακράν ἱστάμενος ἀθρόως συρρεύσας λαός τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἅπαξ αὕτη τελεσθεῖσα τότε πρᾶξις παρέμεινεν εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, τελουμένη καθ’ ἕκαστον ἔτος οὐχί τήν ἡμέραν τῆς μνήμης τῶν Ἐγκαινίων, 13^ην Σεπτεμβρίου, ἀλλά τήν 14^ην τοῦ αὐτοῦ μηνός.

Διά τήν αἰδέσιμον ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός κατά τήν παραμονήν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετ’ ἐπισήμου εἰσόδου καί προσκυνήσεως εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί εἰς τόν Πανάγιον τοῦ Κυρίου Τάφον, μετά μεγάλου θυμιάματος καί ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, τῶν Ἁγιωτάτων Ἀρχιερέων συμπροσευχομένων ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει μετέχοντος.

Κατά τήν κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη Πατριαρχική θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τῶν παρεπιδημούντων Ἀρχιερέων, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανῆς κ. Δανιήλ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λβόφ καί Γκαλιτσίας κ. Αὐγουστίνου,  Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων Κρασνοσλαμπόσκ κ. Κλήμεντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, Ρεμεσιάνας κ. Ἀνδρέου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, & Νάρουα κ. Λαζάρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν ἱερέων τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἤρξατο ἡ λιτανεία ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Καθολικοῦ, διελθοῦσα διά τοῦ προσκυνήματος τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί κατελθοῦσα πρός τό Σπήλαιον τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Εἰς τόν τόπον τοῦτον ἐγένετο ὑπό τοῦ Πατριάρχου ἡ ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος κατά τήν γνωστήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μετά τήν Ὕψωσιν ὁ Πατριάρχης, οἱ Ἀρχιερεῖς καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἔθνους ἡμῶν, Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου προσεκύνησαν τόν ὑψωθέντα Τίμιον Σταυρόν, περιέχοντα τεμάχιον Τιμίου Ξύλου.

Ἐκ τοῦ τόπου τούτου τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἡ λιτανεία κατηυθύνθη πρός τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα καί πάλιν ἔλαβε χώραν ἡ ὑπό τοῦ Πατριάρχου ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, ἡ τοποθέτησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ  ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἄνωθεν τῆς βάσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου  καί ἡ προσκύνησις ὡς καί ἐν τῷ τόπῳ τῆς εὑρέσεως.

Ἐνταῦθα διενεμήθησαν εἰς τόν πιστόν λαόν τά εὔοσμα ἄνθη τῶν βασιλικῶν, ἀναμέσον τῶν ὁποίων ἐπί τοῦ δίσκου ἐτοποθετήθη ὁ Τίμιος Σταυρός, πρός ἁγιασμόν ψυχῶν καί σωμάτων, οἴκων, ἱερῶν προσφόρων καί θεραπείαν ἐκ πάσης ἀσθενείας.

Ἐκ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ διά τῶν ἐσωτερικῶν βαθμίδων ἐγένετο ἡ κάθοδος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ ἔνθεν καί ἡ ἄνοδος πρός τό Πατριαρχεῖον, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τό ἱερατεῖον καί τούς συρρεύσαντας εὐλαβεῖς προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πάσα μέν οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος Αὐτοῦ Σταυρός». Μέ ἄλλα λόγια, κάθε πρᾶξις καί θαυματουργική ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἶναι πολύ μεγάλη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά τό πιό θαυμαστό ἀπό ὅλα εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός Του.

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό θαυμαστότερον τοῦτο γεγονός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πανηγυρίζει ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς σεβασμίου ἑορτῆς τῆς ὑψώσεως αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ὅταν ἀνεῦρεν αὐτόν ἡ Ἁγία Ἑλένη κατά τήν προσκυνηματικήν της ἐπίσκεψιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Πάντων δέ ἐστί θαυμαστότερον ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾅδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται…εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ πάντα ταῦτα κατώρθωται». «Ὅσοι γάρ ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν», φησίν ὁ ἀπόστολος, «εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Ὅσοι δέ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνεδυσάμεθα. Χριστός δέ ἐστι Θεοῦ δύναμις καί σοφία ». Ἰδού ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ὁ σταυρός τήν ἐνυπόστατον τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί δύναμιν ἡμᾶς περιέβαλε». Τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας δηλονότι ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου, δέν ἐθεωρήθη τόσον μεγάλον σκάνδαλον ἤ μωρία, ὅσον ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐφανερώθη ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς τοῦ διαβόλου δουλείας.

Σήμερον ἠξιώθημεν καί ἡμεῖς, κλῆρος τε καί λαός νά προσκυνήσωμεν αὐτό τοῦτο τό Τίμιον καί σεβάσμιον Ξύλον τοῦ Σταυροῦ καί ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τά σκηνώματα Αὐτοῦ, εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ, τουτέστιν εἰς τόν σωτήριον Γολγοθᾶν καί τόν Ζωοποιόν Τάφον.

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ καί Θεῷ ἡμῶν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ τρανῶς βοήσωμεν: «Ὁ δι’ ἡμᾶς, Χριστέ κρίσιν καταδεξάμενος καί ἐν Σταυρῷ ἀνελθών, Αὐτός καί νῦν δώρησαι ἐλατῆρα ( =διώκτην) τῶν δαιμόνων, ἵνα πάντες προσπτυσσόμενοι βοῶμεν αὐτῷ: σῶσον ἡμᾶς, Σταυρέ, τῇ δυνάμει σου, ἁγίασον ἡμᾶς τῇ λαμπρότητί σου, Τίμιε Σταυρέ καί κραταίωσον ἡμᾶς τῇ ὑψώσει σου, ὅτι φῶς ἡμῖν δεδώρησαι καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν.Ἔτη πολλά».

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder