Τό Σάββατον, 11^ην /24^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ ἑορτή τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τῆς 25^ης Μαρτίου 1821.

Εἰς ἀνάμνησιν τοῦ γεγονότος  τούτου τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας – τοῦ ἔθνους ἡμῶν ὑπό τῆς μακρᾶς καί πικρᾶς δουλείας εἰς τόν Τουρκικόν ζυγόν ἀνεπέμφθη τήν 10.30 π.μ. τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως εὐχαριστήριος Δοξολογία πρός τόν Πανάγαθον Θεόν καί δέησις ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων ἐθνομαρτύρων ἀγωνιστῶν.

Τῆς ἐν λόγῳ τελετῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, τῇ συνιερουργίᾳ ἀρχιερέων καί ἱερομονάχων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Προξενείου καί τῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας Ἱεροσολύμων.

Μετά τήν Δοξολογίαν καί τήν ἐπίσημον ἄνοδον εἰς τά Πατριαρχεῖα, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 “Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλαδος,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί Ἀδελφοί,

 Ἡμέρα χαρᾶς καί εὐφροσύνης ἐπέφανεν ἡμῖν ἡ σημερινή ἡμέρα, κατά τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν τήν ἐπέτειον τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Τό γεγονός τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν ἐκ τῆς τέφρας παλλιγγενεσίαν τοῦ εὐσεβοῦς ἔθνους τῶν Ἑλλήνων καί σύμπαντος τοῦ εὐσεβοῦς γένους τῶν, ὑπό τήν τῶν ἀλλοθρήσκων Ὀθωμανῶν δουλείαν, τελεσάντων Ὀρθοδόξων Ρωμαίων.

Ἡ ἐπέτειος τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 ἀνεγνωρίσθη ὡς πρᾶξις μοναδική καί ἀνεπανάληπτος διά τήν παγκόσμιον ἱστορίαν. Καί τοῦτο διότι ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐπανάστασις κατά τοῦ δυνάστου κατακτητοῦ εἶχε χαρακτῆρα οὐχί ἰδεολογικόν, ἀόριστον καί ἀφηρημένον, ἀλλά λίαν συγκεκριμένον.

Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 διεκρίθη ὡς ἀγών ὑπέρ θεσμῶν ἱερῶν, δηλονότι πίστεως καί πατρίδος: «Διά τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγίαν καί  τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν» κατά τό σύνθημα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821.

Ἐπί πλέον δέ ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 ὑπῆρξεν ἀγών ὑπέρ προασπίσεως τῶν θείων καί ἀναφαιρέτων δώρων τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας:  «ἐποίησε γάρ ὁ Θεός ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν ἔθνος κατοικεῖν ἐπί τῆς γῆς…ὁρίσας τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν», (Πραξ. 17,26), κατά τόν ἁγιογραφικόν λόγον.

Χρέος ἱερόν ἐπιτελοῦσα καί ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης, προσήλθομεν κλῆρὸς τε καί χριστεπώνυμος λαός εἰς τόν τόπον τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου καί τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δηλονότι εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἐτελέσαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν καί ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστηρίους δεήσεις ἐπί τῇ ἀπελευθερώσει καί τῇ παλλιγγενεσίᾳ τοῦ εὐσεβοῦς γένους τε καί ἔθνους ἡμῶν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν.

Ἔτι δέ ἀνεπέμψαμεν ἱκετηρίους εὐχάς ὑπέρ αἰωνίου μνήμης καί μακαρίας ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως ἐν τοῖς ἱεροῖς ἡμῶν ἀγῶσι πεσόντων.

Τῆς θείας ταύτης εὐεργεσίας κοινωνοί καί κληρονόμοι γενόμενοι καί ἡμεῖς, οἱ συναποτελοῦντες τό εὐσεβές καί χριστεπώνυμον γένος τε καί ἔθνος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν διαβιούντων ἐν τῇ Ἁγία Γῇ καί ἐν τῷ εὐρυτέρῳ χώρῳ τῆς δεινοπαθούσης Μέσης Ἀνατολῆς, δεόμεθα τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως χαρίζηται παντί ἔθνει καί λαῷ τήν Αὐτοῦ ὁμόνοιαν εἰρήνην καί ἐλευθερίαν.

Ἐπί δέ τούτοις ὑψώνοντες τό ποτήριον ἡμῶν ἀναβοήσωμεν καί εἴπωμεν:

Ζήτω ἡ 25^η Μαρτίου τοῦ 1821.

Ζήτω τό εὐλογημένον ἡμῶν Ἔθνος καί γένος.

Ζήτω ἡ Ἑλλάς.

Ζήτω ἡ Ρωμηοσύνη καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης.

Ἔτη πολλά”.

Ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Σωτήριος Ἀθανασίου ἀπηύθυνε τό κάτωθι μήνυμα

“Μακαριώτατε, Άγιοι Πατέρες, Κυρίες και Κύριοι,

Θεωρούμε εαυτούς ιδιαίτερα ευτυχείς που έχουμε την τιμή να εορτάσουμε την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821, στο Πανίερο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στην Αγία Γη. Και τούτο διότι η Εκκλησία, η Ορθοδοξία ήταν ο πλέον σημαντικός παράγοντας διατήρησης της πίστης και της Εθνικής συνείδησης τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς. Ήταν η κινητήριος δύναμη που ενέπνευσε τους προγόνους μας να αρχίσουν ένα αγώνα τιτάνιο, πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα ενάντια σε μια αυτοκρατορία και μέσα σε ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον όπου κυριαρχούσε η Ιερά Συμμαχία.

Ο σκλαβωμένος Ελληνικός λαός δεν πτοήθηκε από τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης και με βαθιά πίστη στα ιδανικά της φυλής και της Ορθοδοξίας κατάφερε εκείνο που φαινόταν αδύνατο στην αρχή του αγώνα: Τη δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Χρειάσθηκαν βέβαια πολλές δεκαετίες αγώνων και θυσιών έως ότου το πρώτο περιορισμένο γεωγραφικά ελληνικό κράτος αποκτήσει τη σημερινή του μορφή. Κάθε επιτυχία της χώρας μας, κάθε μέτρο γης αποκτήθηκε με αίμα ηρώων, με θυσίες και επιτυχημένους διπλωματικούς χειρισμούς.

Η επιτυχία του αγώνα του ΄21, ο λυτρωμός του Ελληνισμού αποτέλεσε το φυσικό επακόλουθο ενός ύστατου αγώνα που τον φλόγιζε η θέληση και η χαλύβδινη απόφαση του λαού για απελευθέρωση, για ελευθερία, για εθνική αξιοπρέπεια. Με ενότητα και αποφασιστικότητα τα Ελληνόπουλα έπιασαν τα καρυοφίλια και άρχισαν να σφυροκοπούν τον κατακτητή. Οι επιτυχίες των Ελλήνων μαχητών συγκίνησαν ξένους διανοητές, οι οποίοι προσέφεραν χρήματα αλλά πολλές φορές και την ίδια τους τη ζωή για την απελευθέρωσης της χώρας μας.

Στην πορεία του αγώνα, εκτός από τα ιδανικά της φυλής, εμφανίσθηκαν και τα ελαττώματά μας, που έθεσαν σε κίνδυνο την υπόθεση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Ευτυχώς οι διεθνείς ισορροπίες είχαν πλέον αλλάξει και με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων κατέστη δυνατή η δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.

Σήμερα η χώρα μας αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η εθνική ενότητα. Η ιστορική μας διαδρομή έχει αποδείξει ότι όποτε οι Έλληνες ήταν ενωμένοι κατάφεραν το ακατόρθωτο. Το μήνυμα και το μάθημα από τον αγώνα του ’21 ας είναι η εθνική ενότητα. Η Ελλάδα αξίζει μια καλύτερη τύχη. Επαφίεται σε όλους εμάς να αποδείξουμε σε φίλους και εχθρούς ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση με επιτυχία. Ας αναλογισθούμε όλοι μας την ευθύνη που μας αντιστοιχεί και με εργατικότητα, επιμέλεια και αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε στα αναγκαία βήματα. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε! Ζήτω το Έθνος! Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821″.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Σωτήριος Ἀθανασίου προσεκάλεσε τούς μετασχόντας εἰς τήν τελετήν ταύτην τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ἔναντι τοῦ Πατριαρχείου τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου εἰς τήν Ἀνατολικήν Ἱερουσαλήμ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/BLZ3QNWScB4

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Πέμπτην, 9^ην /22^αν  Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν καί τό προσκυνηματικόν καθεστώς, ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί εἰς τό πλαίσιον αὐτῆς μέ ἰδιαιτέραν  ἔμφασιν ἡ ὀνομαστική ἑορτή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, φέροντος τό ὄνομα ἑνός τῶν ἐνδόξων Μαρτύρων τούτων.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἀνεγνώσθη ἡ Θ΄ Ὥρα, ἀφ’ ἑσπέρας τῆς Τετάρτης, εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, μεθ’ ἥν ἔλαβε χώραν ἡ διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ κάθοδος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων.

Εἰς τό Προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως προσεκύνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Ἐν συνέχειᾳ ἔλαβε χώραν ἡ ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εὐλόγησις τοῦ θυμιάματος καί τό θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐν ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί διακόνων, ἐνδεδυμένων, ἀκολούθως δέ ἡ ἐντός τοῦ Ἁγίου Τάφου προσκύνησις ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν ἀρχιερέων καί τῶν ἱερομονάχων.

Ἀκολούθως ἔλαβε χώραν ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων καί ἡ προσκύνησις ὑπό τῶν ἀρχιερέων καί τῶν Συνοδικῶν ἱερομονάχων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν καί ἤρξατο ὁ Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου μετά κεκραγαρίων, θυμιάματος ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά Προσκυνήματα καί ἀρτοκλασίας.

Λήξαντος τοῦ Ἑσπερινοῦ ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τήν μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν.

Τήν πρωΐαν τῆς Πέμπτης, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος καί πάλιν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί προσφορά τῆς ἀναιμάκτου θυσίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων, προεξάρχοντος καί λειτουργοῦντος Ἀρχιερατικῶς, κατά τό τυπικόν,  τοῦ  Μακαριωτάτου μόνον, συμπροσευχομένων τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀρχιερέων εἰς τό Ἱερόν Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ καί τοῦ  Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ.κ.  Ἀνθίμου ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας κ. Ἡρακλέους Ἀστεριάδου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Λευκορρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ καί συμμετεχόντων ἐν κατανύξει πολλῶν Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί ἐγγάμων ἱερέων, τοῦ ποιμνίου, προσκυνητῶν καί ἐντοπίων πιστῶν.

Τῆς θ. Λειτουργίας τελεσθείσης, ἀνεπέμφθη Δοξολογία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου, συνιερουργούντων τῶν ἀρχιερέων μετ’  Ἐπιτραχηλίου καί Ὠμοφορίου.

Τῆς θ.  Λειτουργίας ἀπολυθείσης, ἔλαβε χώραν ἐπίσημος καί πανηγυρική ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ἐγένοντο καί αἱ κατάλληλλοι τῇ περιστάσει προσφωνήσεις, ἐν αἷς πρώτη, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ὡς ἕπεται (ἑλληνιστί):

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Χαίρει καί ἀγάλλεται καί  πνευματικῶς πανηγυρίζει σήμερον, 9^ην τοῦ μηνός Μαρτίου, μεσούσης τῆς νηστησίμου περιόδου, ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης οἰκοῦσα Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ τοῦ Πόντου μαρτυρησάντων, ἡ δέ τῶν Ἱεροσολύμων Σιωνῖτις καί ἐπί τοῖς Ὀνομαστηρίοις τοῦ Πατρός καί Ποιμένος αὐτῆς, ἐπαξἰως φέροντος τό ὄνομα ἑνός τῶν καλῶς ἀθλησάντων καί στεφανωθέντων μαρτύρων τούτων.

 Ἐπί τῇ διπλῇ Ἱεροσολυμιτικῇ ἑορτῇ ταύτῃ θυσία ἀναίμακτος τῶν Προηγιασμένων Δώρων τῷ Θεῷ προσηνέχθη καί εὐχαριστήριος Δοξολογία Αὐτῷ ἀνεπέμφθη εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, εἰς ταύτην δέ μετέσχον εὐλαβεῖς ἱερεῖς καί πιστός τοῦ Κυρίου λαός ἐκ τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν περιοχῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί σύμπασα ἡ Γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ἡγούμενος τῆς ὁποίας ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου πρό ἑξαετίας ἐξελέγη.

  Τήν χαράν ἡμῶν καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ἐκδηλοῦντες, συγχαίρομεν τῇ Ὑμετέρᾳ σεπτῇ Μακαριότητι, τοῖς συγχαρητηρίοις δέ ἡμῶν τούτοις προσάπτομεν  «ὅσα ἀληθῆ καί  δίκαια, προσφιλῆ καί εὔφημα», (Φιλιπ. 4, 8 ἁρμόζουν Αὐτῇ, ἀναδεικνυόμενα ἐκ τῶν ἔργων Αὐτῆς τῇ συνεργασίᾳ καί συμπαραστάσει τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τῆς περί Αὐτήν Ἁγίας καί  Ἱερᾶς Συνόδου.

Ἐκ τῆς συνεργασίας ταύτης, παρά τάς ἀτελείας καί ἐλλείψεις τάς συνοδευούσας πᾶν  ἀνθρώπινον ἔργον,  προέκυψεν  ἔργον καλόν, λειτουργικόν, ἁγιαστικόν, κηρυγματικόν, ποιμαντικόν, φιλανθρωπικόν καί κοινωνικόν.

 Ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔτεινεν καί πάλιν οὖς εὐήκοον εἰς τάς ἐκκλήσεις τοῦ ἐμπεπιστευμένου  Αὐτῇ ποιμνίου καί ὁλοπροθύμως μετέβη, ὅπου προσεκλήθη ἤ ὅπου κατά τήν κρίσιν Αὐτῆς ἡ ἀνάγκη ἐπέβαλε τοῦτο διά καθοδήγησιν πρός ἐπίλυσιν προβλήματος, βοήθειαν ἤ συμπαράστασιν ἠθικήν ἤ ὑλικήν. Ὡσαύτως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης συνηγόρησεν  εἰς ἀντιπροσωπείας κρατικῶν  Ὀργανισμῶν ἤ μή Κυβερνητικῶν Ὀργανώσεων διά τήν κάλυψιν ἀναγκῶν τοῦ ποιμνίου τῆς Σιωνίτιδος ἡμῶν Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῶν ἐμπεριστάτων χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἐν γένει, διά τήν παιδείαν αὐτῶν καί προστασίαν τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν χάριν τῆς ἐπιβιώσεως αὐτῶν ἐν εὐημερίᾳ καί ἀξιοπρεπείᾳ εἰς τάς γενετείρας αὐτῶν χώρας. Ἡ στήριξις  αὕτη τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἔχει καταστῆ νῦν δυνατωτέρα μέσῳ τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εἰς τήν ἀναδιοργάνωσιν καί ἀναβάθμισιν τοῦ ὁποίου τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον διεδραμάτισε  σημαντικώτατον ρόλον. Πρός τόν αὐτόν σκοπόν τῆς ἄνευ πολιτικολογίας συλλογικῆς ὑποστηρίξεως τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν ὡς μειονότητος εἰς τήν γενέτειραν αὐτῶν Ἁγίαν Γῆν κατηύθυνεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καταλλήλως καί εὐστρόφως καί τάς ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Πατριαρχείου καί ἐν τῷ Πατριαρχείῳ πραγματοποιουμένας κατά διαστήματα συναντήσεις τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς. Τά δικαιώματα ταῦτα τῶν χριστιανῶν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καταλλήλως ἐπαρουσίασε τόν παρελθόντα μῆνα Δεκέμβριον εἰς τήν συνάντησιν Αὐτῆς εἰς Φχές μετά τοῦ βασιλέως τῆς Ἰορδανίας καί εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτῆς ἐξ ὀνόματος  τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς πρός τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ ἐν τῇ συναντήσει εἰς τό Προεδρικόν Μέγαρον ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου πολιτικοῦ ἔτους 2012.

Εἰς  τόν τομέα τῆς Διορθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς  Συνεργασίας ὑπῆρξε αἰσθητή πρόοδος, ἐμφαινομένη καί ἐξ ἄλλων ἀλλά κυρίως ἐκ τῆς προσφάτου εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως  τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τήν ἀδελφήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, σηματοδοτηθείσης διά τῆς καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου τῆς ἀποκατασταθείσης καί ἐκ νέου ἀνεγειρομένης Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου παρά τήν Ἀρχιεπισκοπήν τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Καρπός τῆς τοιαύτης στενῆς συνεργασίας εἶναι καί ἡ ἀπό τοῦ ἔτους τούτου ἔναρξις φοιτήσεως πέντε τέκνων τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου εἰς τήν Ἱερατικήν Σχολήν τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου.

Τά προσκυνηματικά ἡμῶν δικαιώματα ἀναλόγως τῆς ἱστορίας καί τῆς σημασίας αὐτῶν  μετ’ ἀκριβείας καί ἐπιτυχίας ἐπροστατεύθησαν ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν προκληθέντων ὑπό τῶν Ἀρμενίων προβλημάτων κατά τήν διενέργειαν  τοῦ ἐτησίου σαρώματος τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἐκ τῆς ἀποκατάστασεως ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν Φραγκισκανῶν καί τῇ συμπαραστάσει τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας τῶν ὑπό τῶν Ἀρμενίων προκληθεισῶν φθορῶν εἰς τό δάπεδον τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ.

Ἐπιτυχίαι ὑπῆρξαν καί εἰς τάς προσπαθείας ἐπανδρώσεως  τοῦ προσωπικοῦ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, καθ΄ ὅτι, ὡς ἐκ τοῦ δημιουργηθέντος κλίματος ἐμπιστοσύνης καί ἀσφαλείας, νέοι μαθηταί προσῆλθον εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών καί νέοι μοναχοί ἐνετάχθησαν εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

 Ταῦτα ἀναφέρω, Μακαριώτατε, ὡς ἔργον κοινόν Ὑμῶν τε καί τῆς Ἀδελφότητος, οὐχί διά καύχησιν ἤ ἐπανάπαυσιν, ἀλλά διά τόν δίκαιον ἔπαινον, ὁ ὁποῖος ὀφειλετικῶς ἀνήκει παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν, ἵνα ἐκ τούτων ἐνθαρρούμενοι οἱ Ἁγιοταφῖται ἀφορμώμεθα καί προβαίνωμεν δημιουργικῶς εἰς τήν ἐπιτέλεσιν καί ἐκπλήρωσιν τῶν ἔτι ὑπολειπομένων ἡμῖν τῇ ἐνισχύσει τῆς θείας χάριτος, τῆς τά ἐλλείποντα ἀναπληρούσης καί τά ἀσθενῆ θεραπευούσης.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, εὔχομαι  Ὑμῖν ἀπό καρδίας ἔτη ὅσα πλεῖστα ἐν ὑγιείᾳ καί δυνάμει, εἰρήνῃ καί εὐσταθείᾳ καί ἀγαλλιάσει  ἐπί θέᾳ ἔργων ἀγαθῶν ἔτι πλείστων πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους. Γένοιτο». 

Εἰς τάς προσφωνήσεις ταύτας ἀντεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως Αὐτοῦ μετά τῶν εὐχαριστιῶν Αὐτοῦ πρός τούς προσφωνήσαντας:

Σεβαστοί Πατέρες  καί ἀδελφοί,

Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε  τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρέσβυ τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κ. Πρέσβυ τῆς Λευκορρωσίας,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμε,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἰδού ἀνέτειλεν καί πάλιν τό ἔαρ τῆς ἀφθαρσίας, δηλονότι ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοφίλου,  τοῦ συμμάρτυρος τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης τῶν  Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ μαρτυρησάντων.

Ἡ ἐτήσιος ἑορτή τῶν σεπτῶν τῆς ἡμῶν ταπεινότητος Ὀνομαστηρίων  ἐντάσσεται εἰς τά συστατικά μέρη τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας,  τῆς ἀποτελούσης τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ  καί κατ’ ἐπέκτασιν τά μέλη τοῦ Χριστωνύμου σώματος Αὐτῆς.

Αὐτός οὖτος ὁ Θεός Λόγος ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας,  σάρκα λαβών   καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, διό καί ὁ Θεός Αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα…, ἵνα πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, (Φιλιπ.2,8-11), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡ κατά τό  ἅγιον βάπτισμα καί  ἐν τῷ ἁγίῳ Πνεύματι τῷ τοῦ Χριστοῦ  ἀναγέννησις ἡμῶν συνιστᾷ τήν ἀπαρχήν τῆς Καινῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ζωῆς καί πολιτείας ἡμῶν.

Αὐτῆς τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ζωῆς καί πολιτείας κοινωνοί καί μέτοχοι ἀνεδείχθησαν καί οἱ διά βαπτίσματος τοῦ αἵματος τοῦ ὑπέρ καί διά Χριστόν μαρτυρίου ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες καί ὁ συνόμιλος αὐτῶν Θεόφιλος, οὗτινος τήν ἐπωνυμίαν ταπεινῶς φέρει καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης.

Ἡ δέ ἐν Εὐχαριστιακῇ Συνάξει καί μετά Δοξολογικῆς Παρρησίας, ἐπιτελεσθεῖσα ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, «τύπος τῆς ἄνω χαρᾶς καί ἡ νῦν ἐστίν ἑορτή» κατά τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.

Τῆς χαρᾶς ταύτης συμμετέχουσα καί ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου τῆς τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας, ἐν μέσῳ  τοῦ καιροῦ τῆς ἁγίας νηστείας τελωνικῶς καί οὐχί φαρισαϊκῶς ἀγωνίζεται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς σῳζούσης πίστεως (Α΄Τιμ.6,12). Ἐν ταὐτῷ δέ ἀγωνιζομένη ὑπέρ πάντων τῶν ἀγαπώντων τά σκηνώματα Ἰακώβ καί δή ὑπέρ πάντων τῶν εὐσεβῶν προσκυνητῶν καί συνδρομητῶν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἐν ταῖς προσευχαῖς, ἵνα στῶσιν τέλειοι  καί πεπληρωμένοι ἐν παντί θελήματι τοῦ Θεοῦ, (Κολ.4,12).

Προσέτι δεηθῶμεν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα  μαρτύρων  μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Προφητικῶς ἀνεβόα, ὁ Δαυΐδ ἐν ψαλμοῖς· Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν· ὑμεῖς δέ Μάρτυρες Χριστοῦ, δι’ αὐτῶν τῶν ἔργων  τό λόγιον πληροῦντες, διήλθητε διά πυρός τε καί  ὕδατος,  καί εἰσήλθετε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Διό πρεσβεύσατε, τεσσαράκοντα ὄντες  Ἀθληταί, δωρηθῆναι ἡμῖν τήν εἰρήνην καί τό μέγα ἔλεος».

Ὡσαύτως, ὁλοθύμους εὐχαριστίας ἀπευθύνομεν τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, προσφωνήσαντι Ἡμᾶς ἐκ μέρους τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου καί τῶν προσφιλῶν Ἡμῖν μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Σωτηρίῳ Ἀθανασίου, Γενικῷ Προξένῳ τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἱεροσολύμοις, διαβιβάσαντι Ἡμῖν τάς εὐχάς τῶν μελῶν τῆς σεβαστῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῷ Πρέσβει τῆς Λευκορρωσίας, τῷ Προξένῳ τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Ἀντωνίῳ Σαμούτῃ, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμῳ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ναζαρέτ κ. Κυριακῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου Μητροπόλεως Ναζαρέτ, τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Φιλαδελφείας καί Πατριαρχικῷ Ἐπιτρόπῳ εἰς Ἀμμάν κ. Βενεδίκτῳ, εὐχηθέντι  Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἐν Ἰορδανίᾳ, τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Ἰόππης κ. Δαμασκηνῷ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἰόππης, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Ἰσιδώρῳ, Ἀντιπροσώπῳ παρ’ Ἡμῖν τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, τῷ Πανοσιολογιωτάτῳ Ἱερομονάχῳ Φιλοθέῳ, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τῶν ἱερέων καί τοῦ ποιμνίου τῆς περιοχῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Γαλακτίωνι, εὐχηθέντι Ἡμῖν ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν τῆς περιοχῆς τῆς Ραμάλλας, τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Ναρκίσσῳ διά στόματος π. Γεωργίου Σαχουάν ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Μπετζάλλας, τῷ Αἰδεσιμωτάτῳ Οἰκονόμῳ π. Ἀΐσσα Τούμα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Κοινότητος Ἡμῶν, τῷ Πανοσιωτάτῳ Μοναχῷ Φωτίῳ, Σχολάρχῃ τῆς Πατριαρχικῆς ἐν Σιών Σχολῆς, τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Σαμίρ Ζανανίρῃ, Διδασκάλῳ ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Σχολῇ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τοῖς ἐντιμοτάτοις  ἰατροῖς  κ. κ. Χαλήλ Ἀντράους, καί Γιακούμπ Μῆτρι.

Διά τούτων, ἐν δοξολογίᾳ Θεοῦ, ἔλαβε πέρας ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων καί ἡ τῶν Ὀνομαστηρίων τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/4dYFrd-1-Vk

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν τρίτην Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, 5^ην /18^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον  ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ὡς ἀνάμνησις καί ὡς πρᾶξις προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου διά τήν ἐνίσχυσιν καί συνέχισιν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τῆς νηστείας διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν ἐν ὅλῃ τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τυπικήν διάταξιν, ἀλλά καί συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν εἰς τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν προσκυνηματικήν καθεστωτικήν τάξιν.

Οὕτω, ἀφ’ ἑσπέρας τό Σάββατον, ἀνεγνώσθη ἡ Θ΄ Ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐνταῦθα, εἰς τό Προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ὁ προεξάρχων τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. κ.  Θεόφιλος, τῶν Ἱερέων ἐνδεδυμένων καί κρατούντων τόν Τίμιον Σταυρόν καί τό Εὐαγγέλιον, ηὐλόγησε τό θυμίαμα καί προσεκύνησεν, ὡς καί οἱ συνοδεύοντες Ἀρχιερεῖς. Ἀκολούθως ἐγένετο ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερομονάχων εἰς τόν Πανάγιον  καί Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον. Ἐν συνεχείᾳ μετά τήν εἴσοδον εἰς τό Καθολικόν, τήν κροῦσιν τῶν σημάντρων καί τό θυμίαμα ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά Προσκυνήματα, ἔλαβε χώραν ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά Κεκραγαρίου καί Ἀρτοκλασίας. Τῶν κωδώνων καί πάλιν κρουομένων, μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἐγένετο ἡ ἄνοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν.

Τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς ἐγένετο καί πάλιν ἡ κάθοδος τῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως. Ἐνταῦθα, μετά τήν προσκύνησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τήν εἴσοδον εἰς τό Καθολικόν καί ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «ἄνωθεν οἱ προφῆται» καί ἐν ᾧ τά σήμαντρα ἐκρούοντο, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐνεδύθη τήν Ἀρχιερατικήν Αὐτοῦ στολήν εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου.

Τῆς Θείας Λειτουργίας λαβούσης πέρας, κατῆλθον ἐκ τοῦ μοναστηρίου αὐτῶν οἱ Ἁγιοταφῖται καί ἐνδυθέντες συνηντήθησαν μετά τῶν λειτουργησάντων καί ἐτέλεσαν τήν λιτανείαν τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν καί τά ἄλλα Προσκυνήματα μεθ’ ὅ, ψάλλοντες τό «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἠμῶν»,  εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν καί οὕτω ἦλθεν εἰς πέρας ἡ ὅλη ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.

Μετά ταῦτα, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐγένετο ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Ἁγιοταφίτας καί τούς προσελθόντας προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Χαίροις, ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα, δι’ οὗ ἐξηφάνισται ἡ ἀρά καί κατήργηται καί κατεπόθη τοῦ θανάτου ἡ δύναμις καί ὑψώθημεν ἀπό γῆς πρός οὐράνια, ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα μαρτύρων, ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Σεβαστοί Πατέρες καί Ἀδελφοί.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, Κυριακῇ τρίτῃ τῶν Νηστειῶν, ἠξιώθημεν τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά ἑορτάσωμεν ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τῆς Σταυρώσεως τοῦ λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «ἐμοί τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τοῦ αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ τῷ τά πάντα κτίσαντι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 3,8-9).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνεξιχνίαστος καί τοῦτο, διότι τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, τῆς Χριστιανικῆς δηλονότι πίστεως, εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τόν Τίμιον Σταυρόν. Ὅλα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν στηρίζονται εἰς τήν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τό περιτείχισμα καί τήν ὡραιότητα αὐτῆς, ἀλλά καί τό ὅπλον κατά τοῦ ἐχθροῦ αὐτῆς, τοῦ διαβόλου, ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνῳδός.

Καί εἶναι ὁ Σταυρός ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, διότι κατά τόν σοφόν Παῦλον «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι», (Α’ Κορ. 1,18).

Ἡ μέν σῴζουσα θεία δύναμις τοῦ λόγου τοῦ Σταυροῦ ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ ἀνεξιχνιάστου πλούτου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δέ πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ φυλάσσεται ἀσφαλῶς ἐντός τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί δή τῆς εὐχαριστιακῆς, ἔνθα τό ἐκ τῆς ἐν τῷ σταυρῷ ἐκχυθέν αἷμα ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καθίσταται μέσον ἀφέσεως ἁμαρτιῶν οὐχί μόνον ὑπέρ ἡμῶν, ἀλλά καί ὑπέρ πολλῶν κατά τούς Κυριακούς λόγους, (Ματθ. 26,27).

Ἡ διά τῆς νηστείας ἀκολουθοῦσα καθαρότης τῆς σαρκός ἡμῶν παραμένει ἀνώφελος, ἐάν μή ἁγιασθῇ διά τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ σταυρωθέντος καί ἁναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος «δι’ ἑαυτοῦ καθαρισμόν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς», (Ἑβρ. 1,3), τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Κοινωνοί γενόμενοι καί ἡμεῖς διά τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς χάριτος τῆς νηστείας καί τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ αἵματος τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῇ τῆς νηστείας καθαρθέντες χάριτι, καθαρωτάτῳ νοΐ τῷ καθαρῷ μόνῳ Χριστῷ δεῦτε ἐκβοήσωμεν φωνήν εὐχαριστήριον: Σύ τό Αἷμὰ Σου, Λόγε, ὑπέρ ἡμῶν πάντων δέδωκας, Σύ καί τῷ Σταυρῷ ἁγιάζεις ἡμᾶς», Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας».

Οὕτῳ τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐτελέσθη ἡ ἑορτή τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν δοξολογίᾳ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/fPnet85bsdc

ngg_shortcode_2_placeholder

Τό Σάββατον, 4^ην /17^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, εἰς τήν ἔρημον τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν Μονήν ἠσκήτευσεν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος μετά τήν ἔλευσιν του εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀπό τήν Λυκίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τό ἔτος 451 μ. Χ., ἔτος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐθέσπισε τό Χριστολογικόν δόγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν μιᾷ ὑποστάσει καί δύο φύσεσιν ἐναντίον τῶν ἔκτοτε ἀρξαμένων μονοφυσιτικῶν κύκλων, πρεσβευόντων ἕως τῆς σήμερον τήν θείαν μόνον φύσιν διαμείνασαν ἐν τῷ Κυρίῳ καί ἀπορροφήσασαν τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἐπηρεασθείς ἀρχικῶς ἐκ τῶν μονοφυσιτικῶν κύκλων, ἐπεστράφη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὑπό τοῦ πατρός τῆς Ἐκκλησίας Εὐθυμίου τοῦ Mεγάλου, προηγηθέντος ἐκ τῆς Καππαδοκίας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τοῦ 420μ.Χ.  καί καθωδήγησεν εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν πλήθη μοναχῶν, ἀναδειχθείς Μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ μοναχισμῷ.

Εἰς τήν ἱεράν αὐτήν Μονήν ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Πρός τούς προσελθόντας πολυπληθεῖς πιστούς ἐκ διαφόρων τμημάτων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνηταί ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἀδελφοί, ἀναμιμνῄσκεσθε τάς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλήν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων… καί γάρ τοῖς δεσμοῖς μου συνεπαθήσατε καί τήν ἁρπαγήν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετά χαρᾶς προσεδέξασθε, γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», (Ἑβρ. 10, 32-4), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Τήν κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν ἐδίωξεν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γεράσιμος διά τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ἐγένετο κάτοχος καλυτέρας περιουσίας. Περιουσίας,ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τούς οὐρανούς, πού εἶναι μόνιμος καί αἰωνία.

Τούς οὐρανίους μονίμους καί αἰωνίους καρπούς τῆς περιουσίας τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἤλθομεν νά ἀπολαύσωμεν καί ἡμεῖς διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀχράντων μυστηρίων τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Γεύσασθε καί ἴδετε», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός, «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος», (Ψαλμ. 33,9).

Ναί, ἀγαπητοί μου, Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὁδόν καί τήν ἀλήθειαν καί τήν ζωήν ἐγνώρισε καί ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἀναδειχθείς οὕτω λαμπρόν ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ κειμήλιον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Οὐ γάρ ἄν τις ἅγιος εἴη ποτέ καί διά πολιτείας ἤξει τῆς κατ’ ἀρετήν μή οὐχί ποδηγοῦντος αὐτόν εἰς ἅπαντα τοῦ Χριστοῦ, οὐδ’ ἄν αὐτῷ συνάπτοιτο τῷ Θεῷ καί Πατρί μή οὐχί πάντας μεσιτεύοντος τοῦ Χριστοῦ», κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὁδός ἡμῶν, διότι διά τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν εἰς τά Ἅγια (Ἑβρ. 9,12), δι’ αὐτοῦ δέ εἰσέρχεται καί πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν. Καί τοῦτο, διότι διά τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ἀπεκατεστάθη καί διατηρεῖται ἀσφαλῶς ἡ κοινωνία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατοῦ καί ἀοράτου κόσμου. «Οὐδείς θείας ἀναδειχθήσεται φύσεως κοινωνός, εἰ μή διά Χριστοῦ μόνον. Εἰ γάρ μή ἐμεσίτευσε γενόμενος ἄνθρωπος, οὐκ ἄν εἰς τοῦτο μακαριότητος προὔβη τά καθ’ ἡμᾶς»,  διδάσκει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ἔχων ὡς πρότυπον ἀσκήσεως τόν κήρυκα τοῦ βαπτίσματος τῆς μετανοίας Ἅγιον Ἰωάννην τόν Πρόδρομον, ἀνεδείχθη ὄντως θείας φύσεως κοινωνός, δηλονότι συμπολίτης τῶν θείων νοερῶν καί ἀΰλων ἐν οὐρανοῖς δυνάμεων «Ὡς ἑωσφόρος ἐκλάμψας ἐν τῷ σκότει τοῦ βίου Γεράσιμε ἀνθρώπους εἰς φῶς πολιτείας Ἀγγέλων ἀσωμάτων ἐχειραγώγησας»,  ψάλλει ὁ ὑμνῳδός του.

Εἰς τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἀναγνωρίζομεν τήν ὑπό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐγκαινιασθεῖσαν νέαν κτίσιν, ὡς κηρύττει καί ὁ μακάριος Παῦλος: «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις, τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», ( Β’ Κορ. 5, 17).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καινότητα ζωῆς προβάλλει σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας διά τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Καί ἐδῶ, εἰς ταύτην τήν καινότητα, τήν ἐν Χριστῷ δηλονότι ζωήν, καλούμεθα νά εἰσέλθωμεν πάντες. Καί τοῦτο, ἀγαπητοί μου, διά νά μήν γίνωμεν ὅμοιοι μέ τόν ἄφρονα ἄνθρωπον τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, τόν εἰπόντα: «καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ, ψυχή ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», (Λουκ. 12,19). Τήν ἐμπειρίαν τῆς ἀφροσύνης τοῦ ὡς ἄνω ἀνθρώπου δοκιμάζουν πολλοί ἐκ τῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν εἰς τά κηρύγματα τῶν ψευδοπροφητῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν θέσιν τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας ἔστησαν τήν ὑλόφρονα οἰκονομίαν τῆς ἀπάτης, τῆς ἀπογοητεύσεως καί ἰδίως τῆς κοσμικῆς συγχύσεως.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος ἐκ νεότητος ἠκολούθησεν τόν τῆς ἀληθείας οἰκονόμον, Χριστόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἐβδελύχθη τό ἄστατον τῆς κοσμικῆς συγχύσεως. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός ἐν προκειμένῳ: «Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, ἀναπτερώσας τόν νοῦν, πρός Θεόν διά πίστεως κοσμικῆς συγχύσεως ἐβδελύξω τό ἄστατον καί τόν Σταυρόν σου ἀναλαβόμενος τῷ παντεπόπτῃ κατηκολούθησας, σῶμα δυσήνιον ἀγωγαῖς ἀσκήσεως τῷ λογισμῷ σθένει δηλωσάμενος τοῦ Θείου Πνεύματος».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Πατήρ ἡμῶν θεόφρων Γεράσιμος προβάλλει ὡς τό ὁρατόν παράδειγμα μεταξύ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου ἐφανερώθη εἰς αὐτόν καί δι’ αὐτοῦ ὁ ἀνεξιχνίαστος πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Ἐμοί ἐδόθη ἡ χάρις εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ». ( Εἰς ἐμέ ἐδόθη καί τό νά φωτίζω ὅλους ποία εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκονομία, ποία δηλαδή εἶναι ἡ νέα τάξις πραγμάτων καί ἡ νέα τακτοποίησις πού ἐπῆλθε μέ τήν παροχήν τῆς σωτηρίας καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας διά μέσου τοῦ Χριστοῦ).

Ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν φυσικόν ἔρημον τόπον τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ἀλλά καί ἀπό τόν ἴδιον τοῦτον τόπον ὁ ἐν Χριστῷ πλέον ἀσκητής Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθωμεν ἀπό τήν κατάστασιν τῆς συγχρόνου καί τραγικῆς πλέον πνευματικῆς ἐρήμου, δηλονότι τοῦ ἀστάτου τῆς κοσμικῆς ἡμῶν συγχύσεως, βοῶν καί λέγων  «Προσέλθετε πρός αὐτόν τόν Χριστόν καί Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ καί φωτίσθητε καί τά πρόσωπα ὑμῶν οὐ μή καταισχυνθῇ» (Ψαλμ 33,6). (Ἔλθετε λοιπόν πρός Αὐτόν ὅλοι οἱ θλιμμένοι, διά νά λάβητε τό φῶς τῆς χαρᾶς σας καί τά θλιμμένα πρόσωπά σας δέν θά διαψευσθοῦν τῆς ἐλπίδος σας, θά χαροῦν).

Ἱκετεύσωμεν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον ἡμῶν Γεράσιμον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν ὁσίοις ὅσιε, Χριστῷ παριστάμενος, Αὐτόν καθικέτευε ὑπέρ τῶν ἐκτελούντων τήν θείαν μνήμην σου». Ἔτι δέ εἴπωμεν: «Χριστέ Λόγε, τήν τρίτην τῶν σεπτῶν νηστειῶν ἑβδομάδα περάσαντες τό ξύλον τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ Σου κατιδεῖν ἀξίωσον ἡμᾶς καί σεπτῶς προσκυνῆσαι καί ᾆσαι ἐπαξίως, δοξάσαι τό κράτος Σου, ὑμνῆσαι τά πάθη Σου, προφθάσαι τήν ἔνδοξον καθαρῶς καί Ἁγίαν Ἀνάστασιν, τό Πάσχα τό μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον». Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτάνευσις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, προπορευομένων τῶν Προσκόπων πέριξ τῆς Μονῆς.

Μετά τήν λιτανείαν, ὁ φιλόξενος καί  φίλεργος καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος παρέθεσε πλουσίαν νηστίσιμον τράπεζαν εἰς πάντας.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/WSmV6iws5B4

ngg_shortcode_3_placeholder

Ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν τάξιν καί τήν λοιπήν τυπικήν διάταξιν αὐτοῦ τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, τήν καί τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν 20^ήν Φεβρουαρίου/4^ην Μαρτίου 2012.

Οὕτω κατ’ ἀρχάς τό Σάββατον ἀφ’ ἑσπέρας τήν 13.45 μ.μ. ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ ὥρα εἰς τόν μοναστηριακόν ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Ἁγιοταφῖται, προεξάρχοντος τοῦ ἡγουμένου αὐτῶν Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου κατῆλθον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ἐγένετο προϋπάντησις, θυμίαμα καί προσκύνησις εἰς τό ἱερόν προσκύνημα τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό τροπάριον «Τήν ἄχραντον εἰκόνα Σου, προσκυνοῦμεν ἀγαθέ…».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν προσκύνησις εἰς τόν λίθον τοῦ ἀγγέλου καί τόν Ζωοδόχον τοῦ Κυρίου Τάφον. Ἠκολούθησεν εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, εὐλογία ὑπό τοῦ Πατριάρχου, κροῦσις τῶν σημάντρων, προσκύνησις τῶν Ἀρχιμανδριτῶν καί τῶν Συνοδικῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, θυμίαμα ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά προσκυνήματα καί ὁ Μέγας Ἑσπερινός μετά κεκραγαρίων καί Ἀρτοκλασίας.

Ἐντόπιοι κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων, μοναχαί καί προσκυνηταί παρηκολούθησαν τόν ἐν τῷ Καθολικῷ Ἑσπερινόν ἐν κατανύξει καί εὐλαβείᾳ.

Λήξαντος τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Ἁγιοταφῖται ἀνῆλθον εἰς τήν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτῶν.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, τήν Κυριακήν, ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος τήν 7.00 π.μ. εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων, τό ψάλσιμον τοῦ «ἄνωθεν οἱ προφῆται», ἡ ἔνδυσις τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων καί ἐν συνεχείᾳ ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσων κ. Ἰωσήφ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν παρεπιδημούντων, παρουσίᾳ δέ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ληξάσης τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρχισεν ἀπό τοῦ σολέως τοῦ Καθολικοῦ ἡ λιτανεία τῶν ἁγίων εἰκόνων, διελθοῦσα πρῶτον τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ἀκολούθως δέ διά τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί τῶν πέριξ τοῦ Καθολικοῦ ἐξωτερικῶς Ἁγίων Προσκυνημάτων καί καταλήξασα ἔμπροσθεν τοῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφιλος ἀνέγνωσε τήν σχετικήν εὐαγγελικήν περικοπήν καί ἐκ τῶν εὐχῶν τοῦ Τριῳδίου τό «αἰωνία ἡ μνήμη» τῶν ἀειμνήστων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων καί πάντων τῶν προασπισαμένων τάς ἁγίας καί σεπτάς εἰκόνας καί τό «ἀνάθεμα» κατ’ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠμφεσβήτησαν, προσέβαλον, κατέστρεψαν αὐτάς ἤ ἠρνήθησαν τήν ἀλήθειαν αὐτῶν καί κατά πάντων τῶν αἱρετικῶν.

Μετά τό τέλος τῆς λιτανείας ἐγένετο πανηγυρική ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, τῶν κωδώνων κρουομένων. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Ἁγιοταφίτας καί πάντας τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ, Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος, καί τήν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Σήμερον, τήν Α’ Κυριακήν τῶν ἁγίων Νηστειῶν ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ὁ τῆς Ὀρθοδοξίας Χριστεπώνυμος λαός τοῦ Κυρίου τήν προσκύνησιν καί ἀναστήλωσιν τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων, τήν γενομένην παρά τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός Αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἁγίου ὁμολογητού Μεθοδίου.

Τήν ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου τούτου τῆς Ἐκκλησίας γεγονότος ἑωρτάσαμεν καί ἡμεῖς εὐχαριστιακῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναω τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ὁ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγών τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ἀγών ἐφάμιλλος τῶν δι’ αἵματος ἀναδειχθέντων ὁμολογητῶν καί μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ δι’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων δογματική διατύπωσις καί θεολογική θεώρησις τῆς προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων περιεχαράκωσε καί ἐστερέωσεν ἀσφαλῶς τήν σῴζουσαν καί θεραπεύουσαν τήν τετραυματισμένην τῶν ἀνθρώπων φύσιν, Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν. Ἀπαντῶν εἰς τούς ἀρνουμένους καί διαβάλλοντας τήν προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει: «Τοῦ ἀοράτου καί ἀσωμάτου καί ἀπεριγράπτου καί ἀσχηματίστου Θεοῦ, τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα;… ἐπεί δέ ὁ Θεός, διά σπλάχνα ἐλέους Αὐτοῦ, κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν… καί κατ’ οὐσίαν ἀληθῶς γέγονεν ἄνθρωπος καί «τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», ἐθαυματούργησεν, ἔπαθεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί πάντα ταῦτα κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν καί ὡράθη ὑπό τῶν ἀνθρώπων, ἐγράφη (ἐξεικονίσθη) εἰς ὑπόμνησιν καί διδαχήν ἡμῶν».

Κατά δέ τόν Μέγαν Βασίλειον «πρός τό πρωτότυπον φέρει ἡ τιμή τῆς εἰκόνος. Διά τοῦτο ἐν σχέσει, τιμῶντες τάς εἰκόνας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί ἁπάντων τῶν Ἁγίων, ἵνα αὐτῶν δεδραγμένοι, μήποτε νῦν, δυσσεβείᾳ ὑπαχθείημεν».

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμποντες καί πάλιν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ὁ πήξας ἀσάλευτον τήν Ἐκκλησίαν, Κύριε, καί πύλαι ᾋδου ταύτης οὐ κατίσχυσαν, Αὐτός τήν εἰρήνην Σου παράσχου τῷ λαῷ Σου καί παντί τῷ κόσμῳ, ἵνα Σέ πάντες εἰλικρινῶς, ἐν μιᾷ δοξολογίᾳ προσκυνῶμεν καί δοξάζωμεν».

 Ἔτη πολλά καί εὐλογημένος ὁ καιρός τῆς  νηστείας».

Εὐλογηθέντες πάντες ὑπό τοῦ Πατριάρχου, ἀνεχώρησαν δοξολογοῦντες τόν Θεόν δι’ ὅσα θαυμάσια ἐχάρισεν αὐτοῖς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/bIa9IMENhjk

ngg_shortcode_4_placeholder

Τήν Παρασκευήν τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν,  18^ην Φεβρουαρίου/ 2^αν Μαρτίου 2012, ἐψάλη ὁ Κανών «Ἀνοίξω τό στόμα μου…» καί ἀνεγνώσθη ἡ Α’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Τῆς κατανυκτικῆς καί ἐν ταυτῷ μεγαλοπρεποῦς ἀκολουθίας ταύτης, τῆς μυούσης θεολογικώτατα εἰς τό μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Ὁποῖος καί ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί τούς ἄλλους μετασχόντας πιστούς τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής  καί Θεολόγος.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Ὁ θεῖος οὗτος Λόγος, ὁ Ὁποῖος προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα καί ἐγένετο ἄνθρωπος καθ’ ἡμᾶς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, Κύριος Ἰησοῦς καί Σωτήρ ἡμῶν.

Τήν ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ τούτου Λόγου ἐκ Παρθένου γυναικός προκατήγγειλεν ὁ μεγαλοφωνώτατος τῶν προφητῶν Ἠσαΐας λέγων: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ».  (Ἠσ. 7,14).

Τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς ἐκ Παρθένου γυναικός καί ὑπό νόμον γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ κηρύττει καί εὐαγγελίζεται ὁ σοφώτατος Παῦλος λέγων:  «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον…»,  (Γαλ. 4,4).

Οὐκ  εἶπεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος «διά γυναικός» ἀλλά «ἐκ γυναικός»,  σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί τοῦτο διότι ἡ γυνή, ἐκ τῆς ὁποίας ἐτέχθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁποία ἐκάλεσε τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν εἶναι ἡ Παρθένος Μαρία ἐξ οἴκου καί πατριᾶς Δαυΐδ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου,  ἡ Παρθένος Μαρία ἀναδεικνύεται κατά τόν ὑμνῳδόν: «Τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις».

Ἰδού λοιπόν, διατί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λατρευτικῶς ἀνακράζει τό «χαῖρε» καί θεολογικῶς δοξολογεῖ διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου τό πρόσωπον τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίαν μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας ὠνόμασε διά στόματος τῶν θεοφόρων Πατέρων αὐτῆς, πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, ἀλλά κυρίως καί Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ. «Δικαίως καί ἀληθῶς», θά διδάξῃ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Θεοτόκον τήν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γάρ τό ὄνομα ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι».

Ἐάν ἀγαπητοί μου, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ κατά τόν μακάριον Παῦλον, ἀποτελεῖ «Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησιν δέ μωρίαν», (Α’ Κορ. 1,23) τό ὄνομα «Θεοτόκος» τῆς Παρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ τό συναμφότερον, δηλονότι καί σκάνδαλον καί μωρίαν εἰς τούς αἱερεσιάρχας Ἅρειον, Μακεδόνιον καί Νεστόριον καί τούς ὁμόφρονας αὐτῶν.

 Μέ ἄλλα λόγια, τό μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ «σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐκ Ναζαρέτ, θά παρέμενεν ἀνενέργητον καί συνεπῶς ἀκοινώνητον εἰς τόν λαόν τῆς νέας χάριτος, τόν λαόν «τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», ( Τιτ. 2, 13-14).

Ναί, ἀγαπητοί μου, τήν μεγάλην ταύτην δωρεάν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός νά δώσῃ τόν Ἑαυτόν Του εἰς θάνατον ὑπέρ ἡμῶν, διά νά μᾶς ἐξαγοράσῃ ἀπό κάθε παράβασιν τοῦ νόμου, καί νά μᾶς καθαρίσῃ διά τοῦ ἑαυτοῦ Του, ὡς λαόν περιούσιον, δηλαδή ἐκλεκτόν καί ἰδικόν Του, γεμᾶτον ζῆλον διά τά καλά ἔργα, ὀφείλεται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν. Ὀφείλεται, ἐπαναλαμβάνομεν, εἰς τήν Παναγίαν, ἄχραντον καί ὑπερευλογημένην ἔνδοξον Δέσποιναν Θεοτόκον καί ἀειπάρθενον Μαρίαν. Τήν Μαρίαν, ἡ ὁποία ἐγένετο τό δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἡ κλῖμαξ ἡ ἐπουράνιος, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καί «ἡ γέφυρα, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».

Ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ δι’ ἡμᾶς σάρκα φορέσαντος καί ἐνανθρωπήσαντος, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύεται καί μητέρα πάντων ἡμῶν.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι λέγει ὁ ὑμνῳδός: «ἐλήλυθεν ἡ νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων».

Ἀληθῶς, ἀγαπητοί μου, ἡ νηστεία εἶναι ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, πού προῆλθεν ἀπό τήν ἀφροσύνην καί τήν παρακοήν τῆς προμήτορος Εὔας. Ἐπί πλέον δέ ἡ νηστεία εἶναι ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ πολιτεία τῶν ἀγγέλων καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πού προῆλθεν  ἀπό τήν ἄκραν ταπείνωσιν καί κυρίως τήν ὑπακοήν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς νέας ἐν Χριστῷ μητέρας τῆς Εὔας.

Τήν νηστείαν δέν πρέπει νά τήν θεωρῶμεν ὡς τήν ἀποχήν βρωμάτων καί τροφῶν, ἀλλά ὡς τό μέσον καί τήν δύναμιν τῆς μετανοίας. Καί τοῦτο, διότι ἡ Εὔα τῆς παρακοῆς ἐξῆλθε τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς. Ἐν ᾧ ἡ Εὔα τῆς ὑπακοῆς καί τῆς νηστείας ἐπανεισαγάγεται εἰς τόν Παράδεισον, ὄχι ἁπλῶς ὡς κοινωνός τῆς θείας δόξης, ἀλλ’ ὡς μητέρα τῆς σεσαρκωμένης δόξης τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεοτόκος, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Διά τῆς νηστείας ἡ Παρθένος Μαρία διετήρησεν τήν καθαρότητα τῆς καρδίας αὐτῆς.

 Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καθαρότητα τῆς καρδίας ἡμῶν παραγγέλλει καί εἰς ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία μας, διά τοῦ καιροῦ τῆς ἁγίας νηστείας, διά νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ἄξιοι τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

«Νηστείας προβάλλοντες», λέγει ὁ ὑμνῳδός, «τῷ τῶν εὐχῶν ὄρει καί ἡμεῖς καρδίᾳ καθαρᾷ ἴδωμεν Θεόν, τάς πλάκας δεχόμενοι τῶν ἐντολῶν ἔνδον ὡς Μωσῆς, δόξῃ ἀστράπτοντες τῷ προσώπῳ τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ».

Δεηθῶμεν, ἀδελφοί, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως καί ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν νά διέλθωμεν τόν καιρόν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης νηστείας ἐν σωφρωσύνῃ καί μετανοίᾳ. Ἀμήν».

Ἡ ἀκολουθία αὕτη ἐτελέσθη ὡς εἰκός κατά τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί εἰς πάντας τούς Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου.

Τῆς ἀκολουθίας ταύτης εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου ἐν Λύδδῃ, ὑπεράνω τοῦ τάφου αὐτοῦ, προεξῆρξεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς μετασχόντας Ἑλληνορθοδόξους Ἀραβοφώνους πιστούς τῆς πόλεως τῆς Λύδδης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/nSLhQNUsPZM

ngg_shortcode_5_placeholder

Τήν νύκτα τοῦ Σαββάτου, 5^ης/18^ης Φεβρουαρίου  πρός τήν Κυριακήν τῆς Ἀπόκρεω, 6^ης/19^ης Φεβρουαρίου 2012, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον Πατριαρχικόν Συλλείτουργον μεταξύ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας κ.κ. Ἡλία.

Ἡ κάθοδος εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐγένετο ἀπό τοῦ Πατριαρχείου τήν 12.00^ην μεσονυκτίου, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων καί ὑπό βροχήν ῥαγδαίαν.

Συλλειτουργοί τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν κατανυκτικήν καί μεγαλοπρεπῆ θείαν Λειτουργίαν ταύτην ἦσαν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος ἐκ δέ τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας ὁ Μητροπολίτης Χόνης καί Σαμτρεδίας κ. Σάββας, ὁ Μητροπολίτης Μπατούμ καί Λαζέτι κ. Δημήτριος καί ὁ Μητροπολίτης Ζουκτία καί Τσαΐσι κ. Γεράσιμος, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι καί πλειάς Γεωργιανῶν ἱερέων συνοδῶν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας.

Τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς τό ὁποῖον ἐτελέσθη ὁ Ὄρθρος καί τόν χῶρον πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐτελεσιουργήθη ἡ θ. Λειτουργία, ἐπλήρωσαν ἀσφυκτικῶς Γεωργιανοί προσκυνηταί, ἀκολουθοῦντες εἰς τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ τόν Πατριάρχην Γεωργίας ἤ καί διαμένοντες εἰς τό Ἰσραήλ.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μιτσχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας, κ. Ἠλία.

Τό ἡμέτερον παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἡ ἐν αὐτῷ Γεραρά ἡμῶν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἔσχον τήν τιμήν νά ὑποδεχθοῦν τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν Αὐτῆς ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου Ἡμῶν Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου.

Κατά τάς ἡμέρας αὐτάς μετά πάροδον ἀρκετῶν ἐτῶν, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ Ἀδελφότης ἔχομεν τήν χαράν καί τήν τιμήν νά ὑποδεχώμεθα Ὑμᾶς καί τήν τιμίαν Ὑμῶν Συνοδίαν εἰς ἀδελφικήν ἐπίσκεψιν Ὑμῶν, ἵνα καί πάλιν θεωρήσητε τοῖς ὄμμασιν τοῦ σώματος φυσικῶς καί τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς ψυχῆς νοερῶς τούς τόπους τῆς Ἁγίας Γῆς, τά σκηνώματα, τά ὁποῖα ἐπέλεξεν ὁ Θεός ἡμῶν, ἵνα ἀποστείλῃ τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ, σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, γεννηθέντα κατά σάρκα ἐξ αὐτῆς, ἐμφανισθέντα καί συναναστραφέντα τοῖς ἀνθρώποις, σταυρωθέντα, ἀναστάντα καί ἀναληφθέντα εἰς οὐρανούς χάριν τῆς σωτηρίας ἡμῶν.

Ἐπί τῶν σκηνωμάτων τούτων, τῶν ἁγιασθέντων ἐκ τῆς μετά σαρκός ἐπιδημίας τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, συναντῶνται σήμερον αἱ δύο Ἐκκλησίαι Ἡμῶν, Σιών τῆς Ἁγίας, ἡ ὁποία κατά τόν ὑμνῳδόν, «ἐδέχθη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» καί ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας, ἡ μεταξύ τῶν πρώτων ἀσπασθεισῶν τόν ἐκ Σιών ἀνατείλαντα καί εὐαγγελισθέντα σωτήριον Εὐαγγελικόν λόγον.

Ἡ ἐν Χριστῷ τῷ κοινῷ ἡμῶν Διδασκάλῳ, Θεῷ καί Σωτῆρι λαμβάνουσα χώραν συνάντησις Ἡμῶν ἀποκορυφοῦται σήμερον ἐν αὐτῷ τῷ Ζωοδόχῳ Τάφῳ, ἐν ᾧ ἐτάφη καί ἐξ οὗ ἀνέστη ὁ Σωτήρ ἡμῶν Οὗτος, ἐν Πατριαρχικῷ Συλλειτούργῳ, εἰς τό ὁποῖον ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ ὁμολογοῦμεν καί διαδηλοῦμεν τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἑνότητα καί πληρότητα τῆς πίστεως ἡμῶν, τήν διατηρηθεῖσαν παρ’ ἡμῶν ὡς ταύτην παρέδοσαν ὁ Κύριος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Οἰκουμενικαί Σύνοδοι.

Ἐν ταυτῇ  τῇ Λειτουργίᾳ ἀναμιμνῃσκόμεθα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου τοῦ Κυρίου, τῆς προσευχῆς Αὐτοῦ ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆς, τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς Ἀναλήψεως, τῆς ἐκ δεξιῶν Καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας, λέγοντες ἐν ταπεινώσει καί εὐχαριστίᾳ: «τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ἐν μιᾷ τοιαύτῃ σταυρωσίμῳ καί ἀναστασίμῳ θεανθρωπίνῃ ἐμπειρίᾳ ἀναμιμνῃσκόμεθα ἰδιαιτέρως καί τῆς ζωῆς τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς καί Γεωργιανῆς. Ἀναμιμνῃσκόμεθα τῶν παθῶν ἑκάστης ἐπί τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι, τῶν δυσκολιῶν, τῶν διώξεων, τῶν θυμάτων, τῶν πολέμων, τῶν κακουχιῶν, μή διαμαρτυρόμενοι, ἀλλά ἐν εὐχαριστίᾳ δεχόμενοι ὅ,τι ὁ Κύριος ἐπέτρεψεν ἑκάστῳ. Ἀναμιμνῃσκόμεθα ὡσαύτως τῆς ἁμοιβαιότητος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν εἰς συνεργασίαν καί βοήθειαν, τῆς παρουσίας καί τῆς βοηθείας τῶν Γεωργιανῶν πρός τήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησίαν εἰς δυσχερεῖς χρόνους αὐτῆς καί τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς ἀρωγῆς καί παρουσίας τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς Γεωργίαν, εἰς ἱερούς ναούς καί μονάς εἰς Μετόχια καί εὐαγῆ ἱδρύματα.

Εἶναι ἐμφανῆ τά ἱστορικά καί ἀρχαιολογικά δείγματα τῆς Γεωργιανῆς παρουσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς εἰς τήν Γεωργίαν. Ταῦτα διά λόγους ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως καί πολιτιστικῆς ὑπευθυνότητος δεσμευόμεθα ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνρθρώπων, ὅπως διαφυλάσσωμεν, ἵνα ἀποτελοῦν δείκτας καί πυξίδας τῆς πορείας ἡμῶν εἰς τό παρόν καί τό μέλλον, παρακαταθήκην παραληφθεῖσαν παρά τῶν πατέρων ἡμῶν, ἵνα διαφυλάξωμεν ἐπαυξήσωμεν καί παραδώσωμεν εἰς τούς διαδόχους ἡμῶν.

Τοιαύτην παρακαταθήκην παρελάβομεν καί ὡς ποιμαντικήν Ἡμῶν ἀποστολήν ἐπιτελοῦμεν, ἵνα στηρίζωμεν τά Χριστεπώνυμα Ἡμῶν πληρώματα, τούς Χριστιανούς καί ὅλους τούς κατοίκους τῆς ἐμπεριστάτου ἡμῶν περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πρός τήν ὁποίαν φέρει τό μήνυμα τῆς εἰρήνης καί τῆς συνδιαλλαγῆς ἡ προσκυνηματική Ὑμῶν ἐπίσκεψις αὕτη μετά τῆς τιμίας Ὑμῶν Συνοδίας καί τῶν συνοδευόντων Αὐτήν Γεωργιανῶν προσκυνητῶν.

Ἐν τοιαύτῃ φιλοχρίστῳ καί φιλαδέλφῳ διαθέσει ψυχῆς ὑποδεχόμεθα τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα καί τήν τιμίαν Αὐτῆς Συνοδίαν, οὐχί ὡς φιλοξενούμενον ἀλλ΄ ὡς ἀδελφόν, ὡς ἔνοικον, οὐχί μόνον ἐν τοῖς κλίμασιν Ἡμῶν ἀλλά καί ἐν ταῖς ψυχαῖς Ἡμῶν εὐφραινόμενοι ἐπί τῇ εὐφροσύνῃ Ὑμῶν ἐκ τῆς θέας καί τῆς θεωρίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων.

Ἔσεσθε βέβαιοι, Μακαριώτατε, ὅτι ἀπό τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τούτου καί ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καθ’ ἑκάστην θά ἀναπέμπωμεν δεήσεις ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί μακροημερεύσεως Αὐτῆς, ὑπέρ εὐσταθείας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας καί εὐημερίας τοῦ εὐσεβοῦς Γεωργιανοῦ λαοῦ ἐν ἐλευθερίᾳ καί ἀνεξαρτησίᾳ ἐν ὑπερβάσει τῶν δυσκολιῶν αὐτοῦ καί προόδῳ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς.

Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Ἡ χάρις τοῦ Ζωοδόχου Αὐτοῦ Τάφου εἴη μετά πάντων ἡμῶν.

Ὁ Μακαριώτατος  Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ἠλίας ἀνταπαντῶν εἶπεν:

«Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλε:

Εἴμεθα βαθύτατα συγκεκινημένοι, διότι ἠξιώθημεν νά λειτουργήσωμεν εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον διά τήν εἰρήνην, τήν εὐημερίαν καί σωτηρίαν τῶν λαῶν μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἀποθανών εἰς τήν ἐξορίαν εἰς τά μέρη τῆς Γεωργίας καί Ἁρμενίας, ἔλεγε «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Οὕτω λέγομεν καί Ἡμεῖς διά πάντα καί διά τήν ἐπίσκεψιν Ἡμῶν καί λειτουργίαν ταύτην. Εἶναι ἡ τετάρτη καί τελευταία φορά, πού ἐπισκεπτόμεθα τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἡ Ἐκκλησία πορεύεται εἰς τόν κόσμον, ἔχουσα ὡς ὁδηγόν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὡς φῶς εἰς τάς τρίβους αὐτῆς, τό φῶς τοῦτο εἶναι ἰσχυρότερον πάσης δυνάμεως πολεμούσης τήν Ἐκκλησίαν.

Οἱ ἀγῶνες Σας, Μακαριώτατε, εἶναι γνωστοί διεθνῶς καί ἐκτιμῶνται διά τοῦτο καί προσέτρεξαν τόσοι προσκυνηταί ἐκ Γεωργίας.

Σᾶς εὐχόμεθα τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ διά τήν αἰσίαν ἔκβασιν καί ἐπιτυχίαν τῶν ἀγώνων Σας.

Πάλιν καί πάλιν Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν θερμήν καί φιλάδελφον ὑποδοχήν.

Ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἡ δύναμις Ὑμῶν».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας καί τήν εὐλογίαν τοῦ λαοῦ, οἱ δύο Προκαθήμενοι ἐδέχθησαν  τήν φιλοξενίαν τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, Παρασκευοφύλακος Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου εἰς τό γραφεῖον αὐτοῦ.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ συνοδοί Αὐτῶν ἀνῆλθον πρός τό Πατριαρχεῖον καί τάς οἰκίας Αὐτῶν δι’ ἀνάπαυσιν.

Τήν μεσημβρίαν τῆς Κυριακῆς, 6^ης /19^ης Φεβρουαρίου 2012, ἔλαβε χώραν συνάντησις τῶν δύο Προκαθημένων καί τῶν συνοδειῶν Αὐτῶν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσέφερε τά δῶρα Αὐτοῦ εἰς τόν Πατριάρχην Γεωργίας καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Εἰς τόν Πατριάρχην Ἠλίαν προσέφερε ράβδον ἀπό ἐλεφαντοστοῦν κατεσκευασμένην εἰς Βηθλεέμ καί σέτ ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων καί σταυρόν καί τό βιβλίον τῆς Ἱστορίας Ἱεροσολύμων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καί τό βιβλίον τοῦ καθηγητοῦ κ. Δημητρακοπούλου περί τοῦ τόπου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, εἰς δέ τούς Ἀρχιερεῖς συνοδούς Αὐτοῦ ἐγκόλπιον, εἰς δε τούς ἱερομονάχους καί ἱερεῖς συνοδούς – μέλη τῆς ἀποστολῆς, σταυρόν καί τά ὡς ἄνω βιβλία ὡσαύτως ἔχοντα σχέσιν με τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐκ σμάλτου καί ὡραιότατον κεντητόν κάλυμμα Γεωργιανῆς τέχνης διά τόν τάφον τῆς Παναγίας, εἰς δέ τούς Ἁγιοταφίτας Ἀρχιερεῖς ἐπέδωσεν ἐπίχρυσον βραχιόλιον χειρός μετά τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ.

Ληξάσης τῆς φιλαδέλφου ταύτης ἐκδηλώσεως ἠκολούθησε τράπεζα Ἁγιοταφιτική πρός τιμήν τοῦ Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης ὁ Μακαιώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μεστχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας κ. Ἡλία

Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἠξίωσεν ἡμᾶς, τάς Ἐκκλησίας δηλονότι τῆς Γεωργίας καί Ἱεροσολύμων νά γίνωμεν μέτοχοι τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐν τῇ θείᾳ καί εὐχαριστιακῇ συνάξει, ἥν ἐτελέσαμεν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ καινῷ καί κενῷ Μνήματι τῆς τριημέρου Ταφῆς καί Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ εὐχαριστιακή αὕτη Κοινωνία τοῦ Κυριακοῦ σώματος καί αἵματος ἀποτελεῖ τήν τελείωσιν τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως ἡμῶν, τουτέστιν τῆς συναναστάσεως ἡμῶν μετά τοῦ νέου Ἀδάμ τοῦ δι’ ἡμᾶς καί ὑπέρ ἡμῶν σάρκα φορέσαντος ἐν Βηθλεέμ καί Σταυρόν ὑπομείναντος ἐν Ἰερουσαλήμ.

Τῆς ἐμπειρίας ταύτης, δηλονότι τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, κῆρυξ  καί ὁμολογητής εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Πρῶτος δέ ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός Οἰκονόμος τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ὁ καί Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων.

Τήν ἱεράν ταύτην ἀποστολικήν καί Ἱεραρχικήν παράδοσιν τοῦ ἀπαρατρέπτου τῆς μαρτυρίας καί τῆς παρρησίας τοῦ Χριστοῦ διεφύλαξεν ἀπαρεγκλίτως ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ Ἱεροῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος. Διεφύλαξε δέ αὐτήν τήν ἀποστολικήν διαδοχήν καί παράδοσιν οὐχί μόνον διά τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως, ἀλλά καί διά τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Γεωργίας καί ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,

Ἡ ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἔκχυσις τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί ἀδελφῶν δέν ἀνήκει εἰς τό παρελθόν ἀλλά εἰς τό παρόν καί τό μέλλον. Καί τοῦτο διότι Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν παρήγγειλεν ἡμῖν τά στίγματα Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ λέγων: «μή φοβοῦ, ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν καί ἐγενόμην νεκρός καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου»,  (Ἀποκ. 1, 17-18).

Τό εὐαγγέλιον τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καλούμεθα νά διακονήσωμεν ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Ἑνός κατά τόν σοφόν Παῦλον λέγοντα: «Καθάπερ γάρ τό σῶμα ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει πολλά, πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός, καί γάρ ἐν ἑνί πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἕν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἕν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν»,  ( Α’ Κορ. 12, 12-13).

Ἐν τῷ ἑνί τούτῳ πνεύματι τοῦ Χριστοῦ χαιρετίζομεν Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, καί τά τίμια μέλη τῆς συνοδείας σας, εὐχόμενοι ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως ἡμῶν καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔτη πολλά, εὐλογημένη ἡ προσκυνηματική Ὑμῶν θεωρία καί εὐλογημένος ὁ καιρός τῆς ἁγίας νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διά τήν ἐντός τῶν καρδιῶν πάντων ἡμῶν ὑποδοχήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς συναναστάσεως μετ’ Αὐτοῦ τῶν ζητούντων τήν δικαιοσύνην καί τήν ἐπί γῆς εἰρήνην πάντων τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς Ἀμήν».

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας εἶπε:

«Θεωροῦμεν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τήν ἐπίσκεψιν Ἡμῶν εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἐνθυμούμεθα τόν Γεωργιανόν Ἅγιον Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ὡς προσκυνητής εἰς Ἱεροσόλυμα, ἀλλά δέν εἰσῆλθε εἰς τήν πόλιν, ἔλαβε μόνον δύο πέτρας ἀπό τά τείχη καί ἀνεχώρησε. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τότε εἶδεν εἰς τό ὄνειρον αὐτοῦ ὅτι εἶς Γεωργιανός μοναχός ἦλθε καί ἔλαβε ὅλην τήν εὐλογίαν τῆς Ἱερουσαλήμ. Τοῦτον ἐκυνήγησαν καί ἔλαβον ἐξ αὐτοῦ τήν μίαν πέτραν, τήν ἄλλην τοῦ τήν ἄφησαν καί τήν ἐπῆρεν εἰς τήν Γεωργίαν καί ἐκεῖ φυλάσσεται μέχρι σήμερον.

Τοιαύτην ἀγάπην τρέφει ὁ Γεωργιανός λαός πρός τά ἅγια χώματα.

Εὐχαριστῶν, Σᾶς εὔχομαι πλουσίαν τήν ἄνωθεν ἐνίσχυσιν, διά νά τά δυαφυλάττητε τά Πανάγια Προσκυνήματα ἀπό τῆς ἐπιβολῆς τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί πάσης ἄλλης ἐπιβολῆς».

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τόν Τάφον τῆς Θεοτόκου εἰς Γεθσημανῆν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_6_placeholder

Τήν Παρασκευήν, 4^ην / 17^ην Φεβρουαρίου 2012, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ. Ἡλίας ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον ἰδιωτικῶς, λόγῳ τοῦ ὅτι τήν ἐπίσημον «εἰρηνικήν» ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ ἐπραγματοποίησε τό ἔτος 1987.

Ἡ ἐπίσκεψις αὕτη εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἔλαβε χώραν εἰς τό πλαίσιον ἰδιωτικῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἠλία  ἀπό Πέμπτην 3^ης /16^ης –Τετάρτης 10^ης/23^ης Φεβρουαρίου, κατόπιν σχετικῆς προετοιμασίας ἐν συνεργασίᾳ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Πατριαρχείου Γεωργίας.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας συνωδεύετο εἰς τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ ὑπό Ἀρχιερέων, ὁμάδος ἱερέων, χορῳδίας, μελῶν τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐπισκέψεως καί πολλῶν Γεωργιανῶν προσκυνητῶν.

Ὡς συνοδοί τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα ὡρίσθησαν ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος.

Τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Γεωργίας κ. Ἠλίαν ὑπεδέχθη εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, περιστοιχιζόμενος ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων καί προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Μιτσχέτης καί Τυφλίδος καί Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Γεωργίας κύριε Ἠλία Β΄.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μετά τοῦ ἱεροῦ τάγματος τῶν Σπουδαίων, δηλονότι τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ὑποδέχεται τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα μετά τῶν τιμίων συνοδῶν Αὐτῆς ἀλλά καί τῇ ἑορτίῳ ἀτμοσφαίρᾳ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό γεγονός τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό πλήρωμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί ἐν ταὐτῷ τήν καθυπόφασιν τῆς νέας ἐν Χριστῷ Χάριτος.

Ἡμεῖς οἱ συναποτελοῦντες τό Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἔχομεν τήν μεγάλην τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ εὐλογίαν νά εἴμεθα ὁ λαός τῆς νέας ἐν Χριστῷ Χάριτος.

Τῆς Χάριτος ταύτης κοινωνοί ὄντες καί ἡμεῖς, οἱ ὑπό τῆς θείας προνοίας ταχθέντες φύλακες καί διάκονοι τῶν μαρτυρίων τῆς πίστεώς μας, τουτέστιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἐν τοῖς Ἁγίοις Τόποις, ταπεινῶς πράττομεν καί ἐνεργοῦμεν κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «ἕκαστος καθώς ἔλαβε χάρισμα, εἰς ἑαυτούς αὐτό διακονοῦντες ὡς καλοί οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ», ( Α’ Πέτρ. 4,10).

Μακαριώτατε, ἡ εἰς Ἱερουσαλήμ καί τούς λοιπούς τόπους προσκυνηματική Ὑμῶν θεωρία ἐμποιεῖ ἰδιαιτέραν χαράν εἰς τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, πολλῷ δέ μᾶλλον εἰς τό χριστεπώνυμον ἡμῶν πλήρωμα, τό τελοῦν ὑπό τήν Ἀποστολικήν καί κανονικήν τάξιν, ἀλλά καί Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν τοῖς πολιτειακοῖς ὁρίοις τῶν ὁμόρων κρατῶν τῆς περιοχῆς ἡμῶν, δηλονότι τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς (Αὐτονομίας) καί τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ -περιττόν νά ἀναφέρωμεν καί τήν εἰς Ἀραβίαν καί περί τόν ὁμώνυμον κόλπον ἀποκαθισταμένην δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου ὡς ἐπί τοῦ Πριγκηπάτου ( Ἐμιράτου) τοῦ Qatar.

Ἡ σημερινή ἐπίσκεψίς Σας Μακαριώτατε, ναί μέν ἔχει χαρακτῆρα προσκυνηματικόν, ἀλλ’ ἐπ’ οὐδενί χωρίζεται τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τουτέστιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, τῆς ἀποτελούσης τό ἀρραγές θεμέλιον τοῦ ὁρατοῦ συστήματος τῆς διοικητικῆς καί κυβερνητικῆς διαρθρώσεως τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν.

Μακαριώτατε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὡς ἁγιογραφικῶς ἀναδειχθεῖσα ἡ Μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, περιέβαλε καί περιβάλλει πάντας τούς ἀγαπῶντας καί εὐλαβουμένους τά σκηνώματα Ἰακώβ μετά τῆς ἀνυποκρίτου καί φιλαδέλφου ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο ἀποδεικνύεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ab antiquο φυλάσσονται ὡς πολύτιμος θησαυρός χειρόγραφα καί Ἐκκλησιαστικά κειμήλια, δείγματα πολιτισμικῆς καί καλλιτεχνικῆς παραγωγῆς τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Γεωργίας, οὐ μήν ἀλλά καί σύμβολα τῶν ἀρρήκτων, ἀδελφικῶν καί ἱστορικῶν δεσμῶν μετά Ἱερουσαλήμ καί Τυφλίδος.

Τούς δεσμούς τούτους ἐσφυρηλάτησαν τά κατά τήν περίοδον τοῦ 15^ου αἰῶνος δεινοπαθήματα τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀπό τούς ἐπιβουλεύσαντας καί εἰσέτι ἐπιβουλευομένους τά ἱερά καί κυριαρχικά προνόμια καί δικαιώματα αὐτῆς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, καθ’ ἥν περίοδον ὁμόδοξοι μοναχοί  ἐμφανίζονται ὡς ἐπίκουροι τῶν Ἑλληνορθοδόξων (Ρούμ Ὀρτοντόξ). Μεταξύ δέ αὐτῶν καί οἱ Γεωργιανοί ἀδελφοί ἡμῶν, γνωστοί ὡς Ἴβηρες.

Μακαριώτατε,

Ἡ παρουσία Ὑμῶν μετά τῶν τιμίων συνοδῶν Σας καί τῶν εὐλαβῶν ἐκ Γεωργίας προσκυνητῶν ἀποτελεῖ εὐλογίαν δι’ Ὑμᾶς ἀλλά καί δι’ Ἡμᾶς, τούς οἰκοῦντας τήν γῆν τῶν Ἀβραμιαίων θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ καί Ἰσλαμισμοῦ.

Δι’ Ὑμᾶς μέν Μακαριώτατε, διότι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ὑμῶν Χριστοῦ κατέστησεν κοινωνούς αὐτῆς. Ἡμᾶς δέ, διότι ἡ ἀδελφική μεθ’ Ὑμῶν κοινωνία παρέχει ἐνίσχυσιν εἰς τήν θεόθεν ἀνατεθεῖσαν ἀποστολήν τῇ Ἐκκλησίᾳ Ἱεροσολύμων καί τῇ Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι.

Σᾶς εὐχόμεθα καλήν διαμονήν καί εὐλογημένον προσκύνημα.

Συγκεκινημένος ἀνταπαντῶν ὁ Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας ἀντεφώνησε διά τῶν ἑξῆς λόγων:

«Μακαριώτατε,

καί ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης, ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Γεωργίας καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ, ἱερέων καί ὅλης τῆς Γεωργίας εὐχαριστοῦμεν διά τήν ὑποδοχήν». Ὑπογραμμίζω ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς ἀπ’ αἰώνων τό Πατριαρχεῖον Γεωργίας ὑπεστήριζε τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Εἴχομεν ἀδελφικήν σχέσιν πάντοτε ἕως καί σήμερον».

«Τό Πατριαρχεῖον Γεωργίας Σᾶς τιμᾷ ἰδιαιτέρως ὡς διεθνῶς γνώστην ἐκκλησιαστικήν προσωπικότητα διεθνῶς. Σήμερον ζῶμεν εἰς τούς δυσκόλους καιρούς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, διό καί ὀφείλομεν ὡς ἕν Σῶμα νά διαφυλάξωμεν τήν πίστιν μας. Ταπεινῶς ἤλθομεν διά προσκύνημα εἰς τόν Τάφον τοῦ Κυρίου.

«Εἰσέτι εὐχαριστῶ, Μακαριώτατε, διά τήν θερμήν ὑποδοχήν καί προσκαλῶ Ὑμᾶς εἰς τήν Γεωργίαν δι’ ἐπίσκεψιν» καί ἐπέδωσεν λέγων τοιαύτα εἰς τόν Μακαριώτατον ὡς δῶρον Γεωργιανόν ἐγκόλπιον.

Μετά τήν ὑποδοχήν ταύτην εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Πατριάρχης Γεωργίας μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί τῆς συνοδείας τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ Παρασκευοφύλαξ καί ἡγούμενος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰσίδωρος.

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Γεωργίας κ.κ. Ἠλίας ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς Καταμόνας, ἔνθα ὑπεδέχθη αὐτόν ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_7_placeholder

Τήν Πέμπτην, 3^ην /16^ην Φεβρουαρίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, τοῦ ὑποδεχθέντος τόν Κύριον τεσσαρακονθήμερον εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί ἀναφωνήσαντος: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον Σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμὰ Σου ἐν εἰρήνῃ ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου, ὅ ἠτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2,29-32) εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ τιμωμένην Ἱεράν Μονήν τοῦ Καταμόνας εἰς τήν Δυικήν Νέαν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας προέστη ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας τῆς δέ θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ, πολλῶν ἱερέων ἐκ τοῦ Πατριαρχείου καί παρεπιδημούντων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καί Ἱεροδιακόνων.

Τήν θείαν Λειτουργίαν παρηκολούθησαν ἐν κατανύξει, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆ Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτήριος Ἀθανασίου, οἱ ἀσφυκτικῶς ἐξ ἀρχῆς αὐτῆς πληρώσαντες τόν Ναόν  καί εὐλαβεῖς πιστοί, μοναχοί καί μοναχαί, ἑλληνόφωνοι, ρωσόφωνοι, ἀραβόφωνοι ὡς ἐπί τό πλεῖστον.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

 «Ὤ μεγάλης καί τεθαυμασμένης οἰκονομίας! Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως τοῦ Θεοῦ»! Ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγων : «Ὁ ἐν κόλποις ὤν τοῦ Πατρός, ὁ σύνεδρος Αὐτῷ καί συναΐδιος Υἱός ὁ δι’ οὗ τά πάντα προσάγεται θεοπρεπῶς, πλήν ὅτε γέγονε τοῖς ἀνθρωπότητος μέτροις, προσφέρει δέ καί θυσίαν ὁ ταῖς παρά πάντων λατρείαις καταχρυσούμενος καί συνδοξαζόμενος τῷ ἰδίῳ Γεννήτορι».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος καί δίκαιος Συμεών ὁ θεοδόχος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ συνάξει αὐτοῦ ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ οἴκου καί τῆς ταφῆς αὐτοῦ.

Τό γεγονός τῆς ἑορτίου ταύτης συνάξεως, τό παραδιδόμενον εἰς ἡμᾶς ὑπό τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀποτελεῖ τό πλήρωμα τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς ἐκ Παρθένου Μαρίας γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ πρό τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ἀποτελεῖ δέ τό πλήρωμα τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, διότι κατά τόν ὑμνῳδόν: «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν ἐπέφηνας Κύριε ἐπί κούφης καθημένος νεφέλης, ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, νόμου τό σκιῶδες, ἀποπληρῶν καί τήν ἀρχήν καθυποφαίνων τῆς νέας χάριτος. Διό δέ θεασάμενος ὁ Συμεών ἀνεκραύγαζεν. Ἐκ φθορᾶς με ἀπόλυσον, ὅτι εἶδόν σε σήμερον».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πρεσβύτης Συμεών, «δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τόν Χριστόν» ἀναδεικνύεται αὐτόπτης μάρτυς τοῦ πληρώματος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί τῆς ἀποφάσεως τῆς ἀρχῆς τῆς νέας χάριτος. Ἡ δέ νέα Χάρις εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς δαιμονολατρείας καί τῆς ἁμαρτίας, δηλονότι τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Χαῖρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, φωτίζων τούς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καί σύ, Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τόν ἐλευθερωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, χαριζόμενον ἡμῖν καί τήν Ἀνάστασιν». Νά διατί ἡ Ἐκκλησία μας ἀναφωνεῖ διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ αὐτῆς: «ἀνοιγέσθω ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ σήμερον. Ὁ πλήρης κεκένωται, ὁ προαιώνιος ἄρχεται, ὁ Λόγος παχύνεται, ὁ πλάστης πλάττεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν κοιλίᾳ τῇ σῇ σωματούμενος, Θεοχαρίτωτε (Μαρία).  «Ἀνοιγέσθω ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ σήμερον. Τόν ὑπέρθεον λόγον σάρκα γενόμενον, ἐνηγκαλίσθης ὡς βρέφος ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, Θεοδόχε Συμεών, Πρεσβύτα ἔνδοξε. Ὅθεν καί Ἄννα ἡ σεπτή, ἀνθομολόγησιν αὐτῷ, προσήγαγεν ἡ Προφῆτις».

Ὁ Πρεσβύτης Συμεών ηὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε. «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον Σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμὰ Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου, ὅ ἠτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ Σου Ἰσραήλ». Προσέτι εὐλόγησεν ὁ Συμεών τόν Ἰωσήφ καί τήν Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ καί εἶπε πρός Μαριάμ τήν Μητέρα αὐτοῦ: «Ἰδού, οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».

 Ὄντως ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστός παραμένει τό φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, ἀλλά καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Τοῦτο ὀφείλεται εἰς τό ὅτι ὁ Θεός Πατήρ, φῶς ὤν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον. Ἡ συνάντησις ὅμως τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Χριστοῦ γίνεται κατόπιν ἐλευθέρας ἐπιλογῆς τοῦ πρώτου δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦτο διότι ὁ Θεός Πνεῦμα ἐστί καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Τό θεῖον δέ Πνεῦμα δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», λέγει ὁ Χριστός, (Ἰωάν. 8,32).

 Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί, οὖσα ὁ Ναός τοῦ πληρώματος τῆς νέας τοῦ Χριστοῦ Χάριτος, ἀλλά καί τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ὅλου, φωτός δηλονότι τῆς δόξης τοῦ ἀκτίστου φωτός, τῆς δόξης τῆς μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, προσμένει πάντας ἡμᾶς μάλιστα κατά τό στάδιον τῆς προετοιμασίας μας διά τήν ἐκ τῆς πτώσεως ἡμῶν ἀνάστασιν καί συνανάστασιν μετά τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν Κυρίου δέ ἡμῶν δε Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν».

Τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί πολλούς ἐκ τοῦ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐδεξιώθη φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον ὁ γηραιός μέν, φίλεργος δέ καί ρέκτης ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος Γιάγκου, ἐκ Κύπρου ἕλκων τήν καταγωγήν καί ἐκ τῆς Μονῆς Τροοδιτίσσης πρό τεσσαρακονταετίας ἐνταχθείς εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_8_placeholder

Δ’ ἡμέρα τῆς «εἰρηνικῆς» ἐπισκέψεως.

Τήν Δευτέραν, 31^ην Ἰανουαρίου /13^ην Φεβρουαρίου 2012, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, μετά τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, ἐπεσκέφθη τό ἔναντι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου Παγκύπριον Γυμνάσιον, τό ἱδρυθέν τό 1812 ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ἐθνομάρτυρος Κυπριανοῦ, συμπληροῦν 200 ἔτη λειτουργίας, λειτουργοῦν σήμερον μέ 75 καθηγητάς καί 586 μαθητάς.

Ἐνταῦθα ἐγένετο εἰς τόν Μακαριώτατον ἔνθερμος ὑποδοχή ὑπό τῆς Διευθύνσεως, τοῦ Καθηγητικοῦ Συλλόγου καί τῆς μαθητικῆς Κοινότητος τοῦ σχολείου.

Πρός τιμήν τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μακαριωτάτου τό Παγκύπριον Γυμνάσιον εἶχε ὀργανώσει τελετήν μικρᾶς διαρκείας, ἡ ὁποία περιελάμβανε προσφώνησιν τοῦ Διευθυντοῦ  αὐτοῦ κ. Σόλωνος Χαραλάμπους, βιογραφικόν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀναφοράν εἰς τάς σχέσεις Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Παγκυπρίου Γυμνασίου, εἰς τό ἔργον τοῦ Παγκυπρίου Γυμνασίου, εἰς τό ἔργον τοῦ Εὐφραίμ τοῦ Ἀθηναίου εἰς τόν χῶρον τῆς Παιδείας μεταξύ τῶν (1741-1759) καί μετέπειτα Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἀναφοράν ἐπίσης εἰς τόν Ὀνούφριον Μακλίδην, Ἔξαρχον τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Κύπρον (1838-1861), ἀλληλογραφοῦντα μέ τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Κύριλλον.

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν τοιαύτην δι  Αὐτόν καί τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων τιμητικήν ὑποδοχήν καί ἐκδήλωσιν τοῦ Παγκυπρίου Γυμνασίου, προσεφώνησε τούς καθηγητάς καί μαθητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐλλογιμώτατοι κ. Διευθυντά καί κ.κ. καθηγηταί,

  Ἀγαπητοί μαθηταί τοῦ Παγκυπρίου Γυμνασίου,

 Ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν προξενεῖ εἰς Ἡμᾶς σήμερον ἡ  ἐπίσκεψις Ἡμῶν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον τῆς παιδείας, εἰς τό εὒφορον τοῦτο φυτώριον τῆς καλλιεργείας τῶν ψυχῶν καί τῆς σμιλεύσεως τοῦ χαρακτῆρος χιλιάδων Κυπρίων μαθητῶν.

 Ἡ χαρά καί ἡ συγκίνησις Ἡμῶν ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι συναντώμεθα μετά πεπαιδευμένων καθηγητῶν, μετ᾽ ἐμπείρων παιδαγωγῶν εἰς ἓνα χῶρον μέ μακράν καί ἀξιόλογον ἐκπαιδευτικήν παράδοσιν  καί προσφοράν εἰς τόν τομέα τῆς Κυπριακῆς Παιδείας, κυρίως δέ μεθ᾽ ὑμῶν τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς νέοι ἀποτελεῖτε τήν καλλίστην μερίδα τῆς Κυπριακῆς κοινωνίας, τήν ἐλπίδα καί τό μέλλον τῆς Ἑλληνικῆς Κυπριακῆς ὑμῶν πατρίδος.

 Κατά τήν εὐλογημένην ταύτην συγκυρίαν τῆς συναντήσεως ταύτης ὀρθόν νομίζομεν, εἶναι νά ἀναμνησθῶμεν τά λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, τοῦ προσλαβόντος τήν ἡμετέραν ἀνθρωπίνην φύσιν, προκειμένου νά ἀνακαινίσῃ καί μεταμορφώσῃ αὐτήν, τοῦ ἐμφανισθέντος σαρκί καί συναναστραφέντος τοῖς ἀνθρώποις εἰς τήν ἐποχήν τοῦ Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, τήν διοίκησιν τῶν ὁποίων εἰς Ἡμᾶς ὡς διαδόχους τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη.

 Εἰς τό πρόσωπον καί τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἂς ἴδωμεν, ἀγαπητοί μαθηταί, ὃ,τι βλέπει ἡ Ἐκκλησία, τόν Διδάσκαλον, ὁ ὁποῖος λέγει: «ὑμεῖς φωνεῖτε με ὁ διδάσκαλος καί ὁ Κύριος καί καλῶς λέγετε, εἰμί γάρ» (Ἰω.13, 13). Εἰς τό θεανθρώπινον πρόσωπον τοῦ Κυρίου βλέπομεν τόν Διδάσκαλον, ὁ ὁποῖος ἐπιλέγει τούς δώδεκα μαθητάς,  τούς ὁποίους διδάσκει, μετά τῶν ὁποίων εὑρίσκεται εἰς συναναστροφήν καί ἐπικοινωνίαν καί μυεῖ εἰς τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Εἶναι Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος ἐδίδαξεν εἰς τό ἱερόν τούς σοφούς Γραμματεῖς, δωδεκαετής ὤν (Λουκ. 2, 41) καί Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος εἶπεν: «Ἂφετε τά παιδία ἐλθεῖν πρός με, τῶν γάρ τοιούτων ἐστί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ»( Ματθ. 19, 14 ).

 Ὁμοῦ μετά τούτων ἐκ τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ὡς Διδασκάλου, ἄς ἀναμνησθῶμεν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν μεγάλοι διδάσκαλοι, ἐπιστήμονες θεολόγοι, φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, φιλόλογοι, γνῶσται παντός ἐπιστητοῦ ὡς καί οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν Ἓλληνες πρόγονοι, φιλόσοφοι καί ἱστορικοί, οἱ καλλιεργήσαντες πᾶν εἶδος ἐπιστήμης.

 Ἄς ἀναμνησθῶμεν ὃ,τι οἱ πατέρες περί τῆς παιδείας εἶπον ὅτι εἶναι τό «κάλλιστον ἀγαθόν δι᾽ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς, ὄχι μόνον ἡ παιδεία ἡμῶν ἡ χριστιανική ἀλλά καί ἡ ἔξωθεν, ἡ ἐγκύκλιος καί ὃτι ὅ,τιδήποτε καλόν εἰπώθη ἡμῖν τοῖς Χριστιανοῖς ἀνήκει».

 Τοιαῦτα πρότυπα ἔχοντες καί ὑμεῖς, ἀγαπητοί μαθηταί, πρῶτον τόν Μέγαν Διδάσκαλον Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τούς διδασκάλους καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τούς διδασκάλους ὑμῶν εἰς τό Παγκύπριον Γυμνάσιον, «δράξασθε» καί  ὑμεῖς «παιδείας» καί  «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»(Ἰω.8, 32-33), ὡς εἶπεν ὁ Κύριος, καταρτισθῆτε καί ἐξοπλισθῆτε διά πάσης γνώσεως ἐπιστημονικῆς, προσφερομένης εἰς ὑμᾶς ὑπό τοῦ σχολείου ὑμῶν καί διά χαρακτῆρος ἐντίμου καί δυνατοῦ, ὥστε ὑμεῖς ἀξιοπρεπῶς νά ζήσητε, ὠφέλιμοι εἰς τήν κοινωνίαν καί τήν φιλτάτην καί πολύπαθον ὑμῶν πατρίδα τήν Κύπρον ἀποδειχθῆτε καί ἀξιωθῆτε νά ἴδητε αὐτήν ἐλευθέραν εἰς τό βόρειον αὐτῆς τμῆμα, κατεχόμενον σήμερον, τό ὁποῖον ἦτο Ἑλληνικόν ἀνέκαθεν. Γένοιτο».

Μετά ταῦτα τό Μουσικόν Σχῆμα τῆς Σχολῆς ἔψαλε παραδοσιακά Κυπριακά τραγούδια τῇ συνοδείᾳ μουσικῶν ὀργάνων.

Ἐν συνεχείᾳ ἐδόθη εἰς τόν Μακαριώτατον ἀσημένιον δενδρύλλιον ὡς ἀναμνηστικόν δῶρον τοῦ Παγκυπρίου Γυμνασίου καί ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε διά τό Παγκύπριον Γυμνάσιον τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί εἰκόνα ἀσημένιαν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Τό Βυζαντινόν Τμῆμα τῆς Σχολῆς ἔψαλε τόν Πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ Ὁποῖος εὐλογῶν καί εὐχαριστῶν, ἀνεχώρησε διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κιτίου.

Εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κιτίου ἐγένετο θερμοτάτη ὑποδοχή τῷ Μακαριωτάτῳ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου κ. Χρυσοστόμου, τοῦ ἱεροῦ κλήρου ἐνδεδυμένου καί λαοῦ κρατοῦντος λάβαρα καί ἐπιγραφάς «ὡς εὖ παρέστητε», πρό τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἐκτισμένου τό 1854.

Ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐψάλη Δοξολογία, μετά τήν ὁποίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Χρυσόστομος προσεφώνησεν Αὐτόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Μακαριώτατε, αγαπημένε Πατριάρχη Ιεροσολύμων και πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλε,

και σεις, ευλογημένοι και σεβάσμιοι αδελφοί και λοιπά μέλη που αποτελείτε τη λαμπρότατη και τίμια συνοδεία,

Με αισθήματα μεγάλης χαράς και εγκαρδιότητας, με βαθύτατο σεβασμό και ανυπόκριτη και ειλικρινή αγάπη, σας υποδεχόμαστε στη Μητρόπολή μας με το Ευαγγελικό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» και το άλλο «ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τήν εἰρήνην».

Εξ ονόματος του ευλογημένου και πιστού λαού μας, σας καλωσορίζουμε στη Λάρνακα, τη Νέα Βηθανία, τη δεύτερη πατρίδα του Αγίου και δικαίου φίλου του Χριστού, Λαζάρου του Τετραημέρου, τον οποίον τόσο τιμά, σέβεται και υπεραγαπά ο ευσεβής λαός μας.

Στα σεπτά πρόσωπά σας, χαιρετίζουμε τη Σιωνίτιδα Εκκλησία, τη Μητέρα των Εκκλησιών. Στις μορφές σας χαιρετίζουμε τους αγνούς αγωνιστές της Ορθοδοξίας, τους ακοίμητους φρουρούς του Παναγίου Τάφου, του Σπηλαίου της Βηθλεέμ, του Φρικτού Γολγοθά και των λοιπών αγίων προσκυνημάτων, τα οποία αγίασε  με την επί γης παρουσία Του ο Θεάνθρωπος Χριστός.

Μακαριώτατε,

Σκιρτούν σήμερα οι καρδιές μας, γιατί η ευλογημένη παρουσία σας ανάμεσά μας επικυρώνει το αδιαίρετο της Ορθοδοξίας κι επιβεβαιώνει του Απ. Παύλου τα λόγια:  «Ὑμεῖς δέ ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», ενώ παράλληλα δίνει την ευκαιρία στον ευσεβή λαό μας να ασπασθεί τη δεξιά σας, να ευλογηθεί και να θαυμάσει το δεξιό οιακοστρόφο της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, τον κοσμημένο με απλότητα, υπομονή, νηφαλιότητα, σωφροσύνη και αγάπη.

Τη μεγάλη όμως  χαρά μας από την επίσκεψη και ιεραποδημία στην πατρίδα μας, τη νήσο των αγίων και των μαρτύρων, επισκιάζει η αδυναμία μας να σας ξεναγήσουμε στον τάφο του Αποστόλου Βαρνάβα, ιδρυτού και προστάτου της αγιοτάτης Εκκλησίας της Κύπρου, στο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου και στα άλλα μοναστήρια και Εκκλησίες μας στη Βόρεια Κύπρο, τα οποία για 38 χρόνια τώρα καταπατεί και συλεί με τη βία των όπλων ο Τουρκικός κατοχικός στρατός. Η θλίψη, ο πόνος και η λύπη μας μεγαλώνουν, όσο περνά ο χρόνος, γιατί βλέπουμε όλα αυτά τα μνημεία της εκκλησιαστικής και πολιτιστικής μας, μα και της παγκοσμίου κληρονομιάς, να δέχονται απροστάτευτα τη φθορά του χρόνου, με αποτέλεσμα την καταστροφή και την εξαφάνιση.

Παράλληλα οι πρόσφυγες, εκδιωγμένοι από τα πάτρια εδάφη, παραμένουν μακριά από τα σπίτια και τις περιουσίες τους… και η πιο τραγική πτυχή του δράματος, οι οικείοι και οι συγγενείς των αγνοουμένων μας  που, παρόλο που έχουν περάσει 38 χρόνια από την εξαφάνιση των αγαπημένων τους προσώπων, εξακολουθούν να περιμένουν να πληροφορηθούν για την τύχη τους.

Μακαριώτατε,

 Δεν ζητούμε και δεν απαιτούμε τίποτα περισσότερο απ’ ότι μας ανήκει και ό,τι το δίκαιο επιτάσσει. Δεν τρέφουμε αισθήματα μίσους εναντίον των Τουρκοκυπρίων και ούτε επιθυμούμε την εξόντωσή τους. Αντίθετα, επιθυμούμε μια ειρηνική Κύπρο, στην οποία θα εφαρμόζονται πλήρως και χωρίς εξαιρέσεις τα ανθρώπινα δικαιώματα και ό,τι το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο προβλέπει.

 Γι’ αυτό ζητούμε και τις δικές σας ευχές και προσευχές.

Προσευχηθείτε Μακαριώτατε, προσευχηθείτε μπροστά στον Πανάγιο Τάφο, στον Φρικτό Γολγοθά και στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, για τον λαό μας, για την ελευθερία και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην Κύπρο μας, για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας και την επιστροφή των προσφύγων μας στις πατρογονικές τους εστίες.

Προσευχηθείτε ακόμη για την πνευματική υγεία και πρόοδο όλων μας, σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνά τόσο η πατρίδα μας, όσο και η οικουμένη ολόκληρη».

Ἐπί τῷ τέλει τῆς προσφωνήσεως ὁ Μητροπολίτης Κιτίου προσέφερε τῷ Μακαριωτάτῳ  ὡραιοτάτην εἰκόνα τοῦ προστάτου τῆς πόλεως Λάρνακος Ἁγίου Λαζάρου τετραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Ἅγιον Κιτίου διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πανιερώτατε Μητροπολῖτα Κιτίου κ. Χρυσόστομε,

Ἱερώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐντιμότατοι   Ἐκπρόσωποι τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας

Εὐλαβεῖς ἱερεῖς,

Κυρίαι, κύριοι,

 Ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν δημιουργεῖ εἰς τάς  ψυχάς Ἡμῶν σήμερον, τήν τελευταίαν ἡμέραν  τῆς σύν Θεῷ εὐλογημένης  εἰρηνικῆς Ἡμῶν  ἐπισκέψεως εἰς τήν Ἁγιωτάτην Αὐτοκέφαλον ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἡ ἐπίσκεψις Ἡμῶν εἰς τά   κλίματα    τῆς ἱστορικῆς    Μητροπόλεως  Κιτίου καί ἰδιαιτέραν τιμήν περιποιεῖ εἰς  Ἡμᾶς   ἡ ἔνθερμος ὑποδοχή τοῦ κατά πάντα κατηξιωμένου, φιλοθέου καί φιλέργου  Ἱεράρχου αὐτῆς, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου  κ. Χρυσοστόμου, τοῦ εὐλαβοῦς κλήρου  καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

 Πέραν τῶν ἄλλων ἱστορικῶν δεσμῶν, τῶν συνδεόντων τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, φρουρόν τῶν Ἁγίων Τόπων, μετά τῆς  ἱστορικῆς Μητροπόλεως Κιτίου, συνδέει τάς δύο Ἐκκλησίας Ἡμῶν, τήν τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Μητροπόλεως Κιτίου,  τό πρόσωπον    τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, φίλου τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος τετραήμερον ἀνέστησεν, πιστούμενος τήν κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ πάθους Αὐτοῦ.

 Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων  Ἐκκλησία κρατεῖ εἰς τά σπλάγχνα τῆς γῆς αὐτῆς καί φυλάσσει εἰς  Βηθανίαν, τήν γνωστήν εἰς τήν τοπικήν διάλεκτον ὡς Λαζαρίαν, ὁμοῦ μετά τῆς Ἱερᾶς Μονῆς    τῶν ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου Μάρθας καί Μαρίας, εἰς τήν ὁποίαν μονάζουν ὡς ἐπί τό πλεῖστον Κύπριαι  μοναχαί, τόν τάφον αὐτοῦ,  εἰς τόν ὁποῖον ἐνεταφιάσθη μετά τόν πρῶτον θάνατον αὐτοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου  καί  ἐξῆλθε, ὑπακούων  εἰς τό  πρόσταγμα  τοῦ   Κυρίου « Λάζαρε  δεῦρο ἔξω », «δεδεμένος τούς πόδας καί τάς χεῖρας κειρίαις»  

( Ἰω. 11, 43 -44 ).

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Κιτίου εἶναι ἐμπεπιστευμένη   τόν τάφον τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, εἰς τόν ὁποῖον  ἐνεταφιάσθη μετά τόν δεύτερον  θάνατον καί τήν ἔξοδόν αὐτοῦ πρός τήν αἰωνιότητα ἐν ἀναμονῇ τῆς καθολικῆς ἀναστάσεως. Φυλάσσει  ὡσαύτως  τόν ἀπαραμίλλου  κάλλους ἱερόν ναόν πρός τιμήν αὐτοῦ ὡς κέντρον ἐνοριακόν καί ἕδραν καί ἑστίαν καί πηγήν ἁγιασμοῦ διά τήν προσευχήν  καί λατρείαν καί ἐφαλτήριον   διά ποικίλας ἐκκλησιαστικάς, ἐνοριακάς, κοινωνικάς καί πολιτιστικάς  ἐκδηλώσεις.

 Εὐχαριστοῦμεν τόν Πανάγαθον Θεόν διά τήν εἰρηνικήν Ἡμῶν ἐπίσκεψιν εἰς τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κιτίου, τόν ἀγαπητόν ἀδελφόν Ἡμῶν  Πανιερώτατον  Μητροπολίτην κ. Χρυσόστομον  καί τούς συνεργάτας αὐτοῦ διά τήν θερμήν  ὑποδοχήν  καί εὐχόμεθα εἰς τόν ἱερόν κλῆρον καί  τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως ταύτης τήν φωτιστικήν καί ἐνισχυτικήν  ἐνέργειαν   καί      χάριν   καί εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου  ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ  δι’ αὕξησιν καί πρόοδον ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς  χάριν τοῦ ἀγαθοῦ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί σύμπαντος τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γένοιτο».

 Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσέφερεν Αὐτῷ χῶμα ἀπό τόν τάφον καί τήν οἰκίαν τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, ἐγκόλπιον ἐκ μαργαριταρορρίζης καί σταυρόν εὐλογίας ἐκ μαργαριταρορρίζης, εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Τάφου καί βιβλίον τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Μετά τοῦτο ἐγένετο δέησις εἰς τήν παρακειμένην τῷ Ἱερῷ Ναῷ Ἱεράν Μητρόπολιν Κιτίου, ἔνθα ὁ λαός ἠσπάσθη τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ δε Ἅγιος Κιτίου προσέφερε τά δῶρα τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τά μέλη τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς Συνοδείας.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Πατριαρχική καί Ἀρχιερατική Συνοδεία μετέβη εἰς τόν ἱστορικόν ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, κτίσμα τοῦ 890 μ.Χ., ἔνθα προσεκύνησε τόν Τάφον τοῦ Ἁγίου καί τά ἱερά λείψανα αὐτοῦ καί ἐξεναγήθη  εἰς τό παρακείμενον τῷ  ναῷ ἐκκλησιασικόν μουσεῖον μετ’ ἀντικειμένων Ἐκκλησιαστικῆς τέχνης, εἰκόνων, ἐπιταφίων, θυμιατηρίων, δισκοποτήρων, λαβίδων, λογχῶν, δίσκων, ἀρχιερατικῶν μιτρῶν καί ράβδων.

Τούτων οὕτω λαβόντων χώραν, ἐπηκολούθησε γεῦμα παρατιθέμενον ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου κ. Χρυσοστόμου, μεθ’ ὅ μικρά μεσημβρινή ἀνάπαυσις.

Τό ἑσπέρας τῆς τελευταίας ἡμέρας ταύτης τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Παναγίας Ἀγγελοκτίστου εἰς τό Κίτιον Λάρνακος, τῆς ὁποίας ἡ ἀρχή εἶναι εἰς τόν 6^ου μ. Χ.  αἰῶνα μετά μεταγενεστέρων προσκτισμάτων.

Ἐνταῦθα ἐγένετο ὑποδοχή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τῶν ἱερέων καί τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Ναοῦ, ἀποτελοῦντος τό ἐνοριακόν κέντρον τῆς Κοινότητος ταύτης.

Μετά τήν ὑποδοχήν ἐγένετο ξενάγησις ἐντός τοῦ ναοῦ.

Ἀξιοθαύμαστον ἦτο νά βλέπῃ τις τό ἀρχαιότερον τμῆμα τοῦ Ναοῦ, τό Ἱερόν Βῆμα αὐτοῦ μετά συνθρόνου καί ὑπεράνω, εἰς τήν κόγχην αὐτοῦ, εἰκόνα εἰς ψηφιδωτόν τοῦ 6^ου αἰῶνος, ἐνθυμίζον εἰς τήν τέχνην τοῦτο τοῦ Σινᾶ, Μαρίας ὡς γράφει, ἤτοι  τῆς Παρθένου, εὐαγγελιζομένης ὑπό τοῦ ἀγγέλου, ἔχοντος πτερά εἰς σχῆμα πτερῶν παγωνιοῦ μετά διακοσμητικῶν σχημάτων εἰς τό πλαίσιον, ἤτοι μετ’ εἰκόνων ζῴων, φυτῶν, πηγῶν κ. ἄ.

Εἰς τό τέμπλον ἐπίσης ἀξιοθαύμαστος ἦτο ἡ εἰκών τῆς Θεοτόκου, φερούσης εἰς τήν ἀγκάλην αὐτῆς τόν Κύριον, ἐκ δεξιῶν μετά τῆς μορφῆς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου καί ἐξ ἀριστερῶν μετά τῆς μορφῆς τοῦ τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, ἁγιογράφου τῆς Θεοτόκου,  ὡς καί ἀξιοθαύμαστος εἶναι δεξιά τῷ εἰσερχομένῳ εἰς τόν κυρίως Ναόν ἡ εἰκών τοῦ Ἀρχαγγέλου.

Βλέπων τις ταῦτα, ἀντανακλῶντα τόν κόπον καί τόν μόχθον, τούς ἀγῶνας, τάς δοκιμασίας ἐκ τῶν ἀλεπαλλήλων κατακτήσεων τῆς Κύπρου, συμπονᾷ καί προσεύχεται ὑπέρ διατηρήσεως τῶν διασωθέντων καί ἐπανακτήσεως τῶν ἀπολεσθέντων.

Οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ ἐξένάγησαν τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί προσέφεραν Αὐτῷ  ἀντίγραφον τῆς εἰκόνος τοῦ ἐν τῇ ἁψῖδι τοῦ Ἱεροῦ Βήματος ψηφιδωτοῦ τοῦ  Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Ὁ Μακαριώτατος εὐχαριστῶν διά τήν ὑποδοχήν καί τήν ὅλην φιλοξενίαν κατά τάς ἡμέρας ταύτας τῆς εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως, ὑπεγράμμισεν ὅτι ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών, εὐγνωμονοῦσα τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου διά τήν συμπαράστασιν αὐτῆς, προσεύχεται ὑπέρ ἐνισχύσεως τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, ὑπέρ εὐημερίας αὐτοῦ, ὑπέρ ἀπελευθερώσεως τῶν ἐγκλωβισμένων, ἐπανευρέσεως τῶν ἀγνοουμένων καί ἐπιστροφῆς τῶν προσφύγων εἰς τάς πατρογονικάς αὐτῶν ἑστίας, ἀναφερόμενος καί εἰς τήν πρό μηνῶν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τήν κατεχομένην Κύπρον, εἰς τήν ὁποίαν εἶδε τάς συνεπείας τῆς βαρβαρότητος τῶν κατακτητῶν καί τήν ἀντοχήν καί τό σθένος τῶν ἐκεῖ ἐγκλωβισμένων.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη μέσῳ τῆς δοκιμασίας ταύτης νά ἀναδεικνυώμεθα δυνατώτεροι καί ἁγιώτεροι καί ηὐλόγησεν ἱερεῖς καί πλήρωμα τῆς ἐνορίας ταύτης.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἐκκλησίας τῆς Παναγίας τῆς Ἀγγελόκτιστης ἡ Πατριαρχική καί Ἀρχιερατική Συνοδεία ἐπέστρεψαν εἰς τό ἐν Λάρνακι ξενοδοχεῖον τῆς διαμονῆς αὐτῶν.

Ἐνταῦθα παρετέθη δεῖπνον ὑπό τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου.

Ἐντεῦθεν ἡ Ἱεροσολυμιτική Πατριαρχική συνοδεία, τῇ συνοδείᾳ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ἀνεχώρησε διά τόν ἀερολιμένα Λάρνακος, ἐκ τοῦ ὁποίου διά τῶν Κυπριακῶν ἀερογραμμῶν ἀπεγειώθη διά Τέλ-Ἀβίβ, εἰς ὅ αἰσίως ἀφιχθεῖσα, ἀνεχώρησε διά τήν Ἱερουσαλήμ, φθάσασα εἰς αὐτήν δοξάζουσα τόν Θεόν, ὀλίγον μετά τό μεσονύκτιον τῆς Δευτέρας 31^ης Ἰανουαρίου/13^ης Φεβρουαρίου 2012, ὁλοκληρώσασα οὕτω τήν τετραήμερον εἰρηνικήν Αὐτῆς ἐπίσκεψιν εἰς τήν ἀδελφήν Αὐτοκέφαλον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_9_placeholder