Τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης , 14^ης / 27^ης Δεκεμβρίου 2022, ἔλαβον χώραν αἱ ἀπό ἐτῶν καθιερωμέναι ἐπισκέψεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τάς τοπικάς Ἐκκλησίας, τάς ἑορταζούσας τήν ἑορτήν τῶν Χριστουγέννων αὐτῶν, συμφώνως πρός τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον.

Πρῶτον ἔλαβε χώραν ἡ ἐπισκεψις εἰς τήν Ἀδελφότητα τῶν Φραγκισκανῶν. Εἰς αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Κουστωδόν π. Φραγκῖσκον Πατόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί:

“Your Paternity, Father Francesco,

Your Eminences,

Your Graces,

Beloved Members of our Respective Fraternities,

Dear Fathers,

 We greet you with joy today as you and your communities celebrate the great Feast of the Nativity of the Incarnate Logos, the Word made flesh.

As the hymnographer tells us:

 “Behold, the Most Holy Word comes unto his own

 in a holy body that is not his.

By a wondrous birth he makes his own

   the world that was estranged”.

(Irmos for the Forefeast of the Nativity)

 In this festive Christmas season, it must be our special care to articulate a message of hope especially for our communities here in the Holy Land.   As we all so fully recognize, we are living through challenges and dangers unprecedented in our lifetime, and our Christian communities in the Holy Land are bearing a terrible burden.   The combination of the consequences of the pandemic, world economic volatility, political uncertainty in the region, and the pressure to emigrate all weigh heavily on our people, and especially on our youth.  

What hope can we show our own people?   Can this hope, the Incarnate Logos, our Lord Jesus Christ, reach our own people with life-sustaining force in the face of so much that seems to rob them of life?

The hope that comes to us at Christmas is precisely the expectation that we can live fully in the multi-cultural, multi-ethnic, multi-religious landscape in which Divine Providence has placed us, where there can and must be peace, justice, reconciliation, and the mutual respect of those who know themselves to be the sons and daughters of the Creator and Father of all.

Hope is the conviction of those who are confident in God, even in the face of the most terrible of circumstances.   For, as Saint Paul says, we know that affliction produces endurance, ^and endurance produces character, and character produces hope, and hope does not disappoint us, because God’s love has been poured into our hearts through the Holy Spirit that has been given to us (Rom. 5:3-5).   Hope is the resolve that our Lord Jesus Christ has made his own a world that was once estranged, but has now been redeemed by his life, passion, death, and resurrection.

Dear Father Francesco, our unity of purpose in our common mission to guard and serve the Holy Places and to ensure the Christian integrity of the Holy City of Jerusalem and the Holy Land, is itself another sign of hope, for this has produced real fruits.   We wish to express once again our appreciation for all that you have done, and continue to do, in this regard, especially in your firm resolve in the face of provocative behavior from radical groups.   We are stronger and more effective in this alliance.

ΜΑΥ our partnership ever deepen, that together we and our fraternities ΜΑΥ be agents of hope to those entrusted to our pastoral care in the Christian communities of the Holy Land.   In this way, the world ΜΑΥ see hope born again in the Holy Land, and the Holy Land ΜΑΥ shine as a beacon of hope to the world.

We wish you, the members of your Brotherhood, and all the faithful committed to your care, the blessings and the joy of this Christmas Feast.

Thank you”.

Ἀκολούθως ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις εἰς τό Λατινικόν Πατριαρχεῖον ἐν Ἱεροσολύμοις. Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν Λατῖνον Πατριάρχην  Μακαριώτατον κ. Pierre Battista Pizzaballa διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἀγγλιστί:

“Your Beatitude, dear Patriarch Pizzaballa,

Your Eminences,

Your Graces,

Dear Fathers,

Beloved in Christ,

We wish to extend to you, Your Beatitude, the greetings and the blessings of this holy season as you and your communities celebrate the Christmas Feast.  As we hear in the hymns at this time of the year:

A Light shall spring forth from the root of Jesse,

 as the prophet full of light foretold…

O ye people, let us say:

Blessed are you, our God who has come among us:

Glory to you.

(Canticle Nine, Mattins, the Forefeast of the Nativity)

The Light that has come is the Incarnate Logos, the Word made Flesh, the Sun of Righteousness who has brought healing in his wings (Malachi 4:2).    By uniting heaven and earth, divinity and humanity in himself, he has brought hope to the world, so that all may know that in Christ God was reconciling the world to himself, (2 Cor. 5:19).

As we all well know, we are celebrating this Christmas season at a difficult time for our world and our region.   In every aspect of our life, people are under pressure.   So well-known are the circumstances of our present life that we need not number them all, but their cumulative effect on our communities is extremely serious.   Perhaps most seriously, we see a creeping despair, especially among our young people, who do not see a future of possibility for themselves in our region.

We have a message of hope in the Gospel of Christ so that hope may be made manifest in our life today. Our mission is precisely this, to bear witness to the manifestation of hope.

We wish to take this opportunity to acknowledge your commitment, Your Beatitude, to creating a culture of hope in our region, even in the face of tremendous difficulty and challenge. For hope is the only light that can pierce the darkness of despair and futility, and hope must be our constant message as well as our tireless resolve.   The common mission that we share in protecting the Christian character of Jerusalem and the Holy Land and in pastoring the communities entrusted to us is nothing less than a mission of hope. ΜΑΥ we always keep this hope before us in all that we do.

MΑΥ God bless you and your communities in this holy season of light and hope, as we celebrate the birth of the living Hope who’s light and life shine from the cave in Bethlehem for us all.

Thank you”.

Τέλος ὁ Μακαριώτατος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἐπεσκέφθη τόν Ἀποστολικόν Δελεγᾶτον (Νούντσιον), ἤτοι τόν ἐκπρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἀκολούθως τόν Ἀγγλικανόν Ἀρχιεπίσκοπον  Ναούμ Χοσάμ ὁ ὁποῖος ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων καί τῇ ἐπισκέψει ἐπέδωσεν Αὐτῷ δίσκον ἐκ πορσελάνης κεκοσμημένον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 12^ην/25^ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τό Tυπικόν αὐτοῦ ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Προπατόρων καί ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ἑορταζομένην τήν Α’ Κυριακήν μετά τήν 11^ην Δεκεμβρίου ἤ τήν μετ’ αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται καί τιμᾷ τούς πρό Νόμου καί μετά τόν Νόμον κατά σάρκα Προπάτορας τοῦ Χριστοῦ, εὐαρεστήσαντας τῷ Θεῷ, ἤτοι Ἀδάμ τόν Προπάτορα, Ἐνώχ καί Νῶε, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ καί τούς δώδεκα Πατριάρχας, Μωϋσέα, Δαυΐδ καί Δανιήλ καί τούς τρεῖς Παῖδας, Ζαχαρίαν καί Ἰωάννην τόν Πρόδρομον καί πλειάδα ἄλλων.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Προπατόρων εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων / Μπεϊτσαχούρ, ἧς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτώλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ἐν οἷς ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, καί ὁ ἡγούμενος τῆς Μπετζάλλας καί τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, τῶν Ἱερέων τῆς Κοινότητος ταύτης π. Ἤσσα, π. Σάββα, π. Ἰωάννου καί π. Γεωργίου, ψαλλόντων τῶν ψαλτῶν αὐτῆς καί μετεχόντων πανδήμως τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως κ. Χάϊκ.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

 «Ἀνεκδιήγητος μέν οὖν ἡ τοῦ Χριστοῦ γενεά κατά τήν θεότητα, γενεαλογεῖται δέ κατά τό ἀνθρώπινον, ἀπόγονος ὤν ἀνθρώπων ὁ καί υἱός ἀνθρώπου γενέσθαι καταξιώσας διά τό σῶσαι τόν ἄνθρωπον», κηρύττει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, ἔνθα ὁ ἄγγελος Κυρίου εὐηγγελίσατο ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις χαράν μεγάλην καί ἔνθα σύν τῷ ἀγγέλῳ «ἐγένετο πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Πρβλ. Λουκ. 2,10-14), ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τῶν πρό τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί ἐν νόμῳ κατά σάρκα Προπατόρων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐξαιρέτως δέ τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς ὅν πρῶτον ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία, εἰπόντος τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν «ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς», (Γεν. 12,3).

Ὄντως εἰς τόν Ἀβραάμ, ὡς λέγει ἡ ἀγία Γραφή ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία τοὐτέστιν ἡ ὑπόσχεσις ὅτι, ἐπειδή ἤκουσε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, δι’ ἑνός ἐκ τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, θά εὐλογηθοῦν  ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς. «Καί ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ’ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς», (Γεν. 22,18). Κατά δέ τόν ψαλμῳδόν: «ἔσται τό ὄνομα αὐτοῦ εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας, πρό τοῦ ἡλίου διαμένει τό ὄνομα αὐτοῦ· καί ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς, πάντα τά ἔθνη μακαριοῦσιν αὐτόν»,  (Ψαλμ. 71,17). Ἡ γῆ δέ τῆς ἐπαγγελίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν γῆν τῆς εὐλογημένης Παλαιστίνης καί δή τῆς πόλεως Βηθλεέμ, ἔνθα κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυϊδ», (Λουκ. 2,11).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων, διά νά καταδείξῃ διά στόματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ὅτι: «οὐ γάρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καί παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος», (Β΄ Πέτρ. 1,16).

Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν μεγαλειότητα τῆς δυνάμεως καί τῆς παρουσίας ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορίᾳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ κατά τόν Πατέρα, καί Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατά τήν Μητέρα, ἀναφέρονται οἱ Προπάτορες γενικώτερον καί οἱ Προφῆται εἰδικώτερον.

Ἡ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου σάρκωσις καί ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ γεγονός παγκόσμιον καί ἀνατίρρητον, μαρτυρούμενον ὑπό τῆς ἱερᾶς καί κοσμικῆς ἱστορίας ἀφ’ ἑνός· ταυτοχρόνως δέ ἀποτελεῖ καί μυστήριον μέγα, μή δυνάμενον νά γίνῃ κατανοητόν ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, τοὐτέστιν τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α΄ Τιμ. 3,16), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος εἰς τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς θείας δηλονότι οἰκονομίας, διερωτᾶται λέγων: «Πῶς γενεαλογηθήσεται ὁ ἐν ἀρχῇ ὤν καί πρός τόν Θεόν ὤν καί Θεός ὤν καί Θεοῦ Λόγος καί Υἱός ὤν», (Πρβλ. Ἰωάν. 1,1) καί μήτε Πατέρα ἔχων ἑαυτοῦ προγενέστερον καί ὄνομα ἔχων μετά τοῦ Πατρός «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9) καί «πάντα λόγον;»

Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστός γενεαλογεῖται κατά τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν, δηλαδή τήν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν προσέλαβεν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. «Ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεός ἀπ’ ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καί πίστει ἀληθείας», (Β’ Θεσ. 2,13), λέγει ὁ σοφός Παῦλος.

Κατά δέ τόν ἑρμηνευτήν Ζιγαβηνόν, ὁ Θεός Λόγος, γενόμενος ἄνθρωπος, δέν ἀπέφυγε τά «ἡμέτερα ὀνείδη», δηλαδή δέν ἐπεριφρόνησε ὡρισμένας ἀνθρώπινας ἀδυναμίας μή ἀμαρτωλάς. Ἀνέλαβε ὅλην τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, πλήν τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς: «Καί γάρ καί διά τοῦτο ἦλθεν ὁ Χριστός, οὐχί διά νά φύγῃ (=ἀποφύγῃ) τά ἡμέτερα ὀνείδη, ἀλλ’ ἵνα δέξηται ταῦτα καί ἀνέλῃ (=ἀπαλλάξῃ) διά τῶν ἑαυτοῦ ἀρετῶν. Ὡς ἰατρός γάρ οὐχ ὡς κριτής παραγέγονε».

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν φύσιν, δηλαδή τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτή εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀπερινόητος. «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενής υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», (Ἰωάν. 1,18) διδάσκει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Ὁ Θεός ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον Ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν ἀδύνατον», (Α΄ Τιμ. 6,16), κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος. «Οὐ γάρ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται», (Ἐξόδ. 33,20), λέγει Κύριος. Ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ ὅμως οἱ τελειωθέντες ὄψονται Αὐτόν. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8), λέγει πάλιν Κύριος.

Εἰς τοῦτο καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα καθαρίσωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί ἀξίως προσέλθωμεν καί προσκυνήσωμεν τόν γεννηθέντα Χριστόν, ὁ ὁποῖος «ἀπέστειλε τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα», (Λουκ. 14,17) ὡς ἠκούσαμεν εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἡτοίμασε γάρ τοῖς ἐπί γῆς ὁ Θεός καί Πατήρ ἐν Χριστῷ, τά δέ αὐτοῦ τῷ κόσμῳ δεδωρημένα ἀγαθά, ἁμαρτιῶν ἀπόθεσιν, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν, υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν οὐρανῶν». Ὁ δέ ἱερώτατος Παῦλος λέγει: «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5). 

Ἀκούσωμεν καί τοῦ ὑμνῳδοῦ βοῶντος: «Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρός φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμεν σε φιλάνθρωπε».

Τόν Ἄγγελον τοῦτον τῆς Μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν φωτισμόν δηλονότι τῆς θεογνωσίας (Ἐφ. 2,14), τόν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὁποῖον προητοίμασαν οἱ Προπάτορες καί προκατήγγειλον οἱ Προφῆται, σπεύσωμεν καί προφθάσωμεν καί ἡμεῖς ἐν μετανοίᾳ, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τύχωμεν τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ἀναγεννήσεως ἀφ’ ἑνός καί τῆς σωματικῆς ἀνακαινίσεως ἀφ’ ἑτέρου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Ἠκολούθησε παρέλασις τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων καί δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποίαν καί πάλιν προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. διά στόματος τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ ὡς ἕπεται:

«Ἰδού δή τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,

Πρόεδρε καί τίμια μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,

Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Κύριοι καί κυρίαι,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων Προπατόρων ἀποτελεῖ τό προμήνυμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

Τό ὄντως χαρμόσυνον καί παγκόσμιον τοῦτο γεγονός τῶν Χριστουγέννων δηλονότι, ἐπεσκίασε πρός στιγμήν ὁ τραγικός καί αἰφνίδιος θάνατος δύο ἀθῴων καί ἀγγελικῶν νηπίων, ἀδελφῶν τῆς ἁγιογραφικῆς ὑμῶν πόλεως τῶν ἀγραυλούντων Ποιμένων. Καί ὁ μέν ψαλμῳδός λέγει «Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει»  (Ψαλμ. 102, 15) ὁ δέ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11, 25-26).

Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναγέννησιν ἡμῶν τῶν πιστευόντων καί εἰς τήν ἀνάστασιν αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ βεβαίαν ἐγγύησιν ὅτι ἡ ἐλπίς ἡμῶν δέν θά διαψευσθῇ, ἀλλά θά ἀναστηθῶμεν καί ἡμεῖς, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς», (Α’ Πέτρ. 1, 3-4).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δή τό Rοum Orthodox Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν φυσικήν καί πνευματικήν Κιβωτόν, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων διεφύλαττε καί ἐξακολουθεῖ νά διαφυλάσσῃ τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς γενικώτερον καί τῆς Ἁγίας Γῆς εἰδικώτερον. Ἡ ἐκ τῆς κατοχικῆς καταστάσεως δημιουργηθεῖσα πολιτική καί κοινωνική κρίσις καί αἱ συνέπειαι αὐτῆς, ἡ ἀβεβαιότης καί τό ἀδιέξοδον ἀρκοῦν νά καταδείξουν ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ μοναδικός θεσμός, ὁ ὁποῖος ἐγγυᾶται ὄχι μόνον τήν θρησκευτικήν ἀλλά καί τήν πολιτισμικήν ταυτότητα τῶν ἐν τῇ εὐρυτέρα περιοχῇ διαβιούντων ἐνταῦθα Χριστιανῶν.

Ἀξιοσημείωτον ἐν προκειμένῳ εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον, τοῦ ὁποίου ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική δικαιοδοσία περιλαμβάνει τό κράτος τῆς Παλαιστίνης, τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τό Χασιμητικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Qatar καί τό Ἰσραηλινόν κράτος, ἀποτελεῖ ἀφ’ ἑνός μέν τό σημεῖον ἀναφορᾶς, τοὐτέστιν τό ἀνήκειν  ἀλλά καί «τήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 3-1) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Θέλομεν νά διαβεβαιώσωμεν ὑμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων οὐδέποτε ἔπαυσε νά μεριμνᾷ τόσον διά τήν προστασίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἐπ’ αὐτῶν τελουμένης θείας λατρείας, ὅσον καί διά τάς ποικίλας ἀνάγκας τοῦ εὐλαβοῦς ποιμνίου αὐτοῦ: «Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καί εὑρήσετε, κρούετε, καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν», (Ματθ. 7,7), λέγει Κύριος. «Οὐχ ἧττον ὅμως πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω» (Α’ Κορ. 14, 40), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἐν κατακλείδι εὐχόμεθα εὐλογημένα Χριστούγεννα εἰς πάντας ὑμᾶς εἰς δέ τούς ἐκ τῆς μεγάλης θλίψεως δοκιμαζομένους γονεῖς τῶν ἀτυχῶς καί ἀδίκως κοιμηθέντων ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῶν τέκνων αὐτῶν ἐφράζομεν τά βαθύτατα συλλυπητήρια ἡμῶν διαβεβαιούμενοι αὐτούς ὅτι «εἴτε πάσχει ἕνα μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη», (Α΄ Κορ. 12, 26). Κύριος ὁ Θεός ἀναπαύσοι εἰς τάς Πατρικάς Αὐτοῦ ἀγκάλας τούς μεταστάντας νηπίους ἀγγέλους. Ἀμήν».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 6^ην/18^ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος ἦτο Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας «κτήσας τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια» εἰς ὅλην τῆς ζωήν αὐτοῦ καί ἰδίως ὡς Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, ἔνθα ὑπερησπίσθη τό «ὁμοούσιον» τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα, ἀξιωθείς δέ παρά Θεοῦ τοῦ θαυματουργικοῦ χαρίσματος, δι’ οὗ ἐβοήθησε πολλούς, ἰδίᾳ τούς θαλασσοποροῦντας.

Ἡ ἑορτή αὐτοῦ ἑωρτάσθη εἰς τήν παραπλήσιον τῆς Βηθλεέμ πόλιν τῆς Μπετζάλλας διά θερμῆς ὑποδοχῆς τῇ συνοδείᾳ τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων καί τῶν  Παλαιστινιακῶν Δημαρχιακῶν Ἀρχῶν καί διά θείας Λειτουργίας προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Πορφυρίου καί Νεκταρίου Γέροντος Καμαράση, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων Ἰωσήφ, Παύλου καί Γεωργίου καίτῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Συμεών,  ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπετζάλλας καί μετεχόντων ἐν χαρᾷ πανδήμῳ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαίροις ὁ ἱερώτατος νοῦς, τό τῆς Τριάδος καθαρόν ἐνδιαίτημα, ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, καταπονουμένων ἡ βοήθεια, ἀστήρ, ὁ ταῖς λάμψεσιν, εὐπροσδέκτων δεήσεων, διασκεδάζων, πειρασμῶν τε καί θλίψεων, σκότος πάντοτε, Ἱεράρχα Νικόλαε. ὅρμος ὁ γαληνότατος, ἐν ᾧ καταφεύγοντες, οἱ τρικυμίαις τοῦ βίου περιστατούμενοι σώζονται. Χριστόν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τό μέγα ἔλεος», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ θεία Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τῷ θείῳ μύρῳ χρίσασα τόν Ἱερώτατον Νικόλαον Ἀρχιεπίσκοπον Μύρων τῆς Λυκίας, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν  τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἱεραποδημίας αὐτοῦ, ἔνθα καί ὁ φερώνυμος ναός αὐτοῦ, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Μύρων τῆς Λυκίας Νικόλαος ἀνέλαμψε ἐν τῷ στερεώματι τῆς Ἐκκλησίας ὡς φωστήρ παγκόσμιος, ὁ ὁποῖος ἐφώτισε διά τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ ἅπασαν τήν Οἰκουμένην, διό καί ἀνεγνωρίσθη «Κανών τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῆς δογματικῆς δηλονότι διδασκαλίας τοῦ θείου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, τῆς διατυπωθείσης ὑπό τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ τῷ 325μ.Χ. ὑπό τῶν ἁγίων καί ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀξιοσημείωντον ὅτι ὡς μέλος τῆς Οἰκουμενικῆς ταύτης Συνόδου ὁ θαυμαστός Νικόλαος συνέβαλε ἀποτελεσματικῶς εἰς τήν ἐξολόθρευσιν τῆς βλασφήμου αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Ἀρείου, διατυπώσας τήν ὀρθήν περί τῆς Ἁγίας Τράδος καί τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Θεολογίαν ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων:

«Τριάδα σέβω τήν ἄκτιστον, Πατέρα καί Υἱόν σύν τῷ Πνεύματι, οὐσίαν ἁπλῆν Θεότητα, φύσιν μή τεμνομένην οὐσιωδῶς, τρεῖς τάς ὑποστάσεις, διαιρῶν προσωπικῶς, καί καθ’ ὑπόστασιν. Καί πάλιν: «Ὄμματι νοός, προβλέπων τά μέλλοντα, δογμάτων ὀρθῶν, πάντας ἐνέπλησας, ὁμοούσιον, τῷ Πατρί τόν Υἱόν καταγγείλας ἡμῖν, καί Ἀρείου τήν μανίαν ἐξωλόθρευσας, στήλην ὀρθοδόξου πίστεως, τά σεπτά σου προσθείς κατορθώματα».

Ὁ νοῦν ἔχων Χριστοῦ, (Α’ Κορ. 2,16), Νικόλαος ἐξωλόθρευσεν τήν μανίαν τοῦ Ἀρείου, διότι ἐλάλει οὐχί μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, δηλονότι μέ τήν ἀνθρωπίνην σοφίαν ὅπως ὁ Ἄρειος, ἀλλά μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό Πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τά ὑπό τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν», (Α΄Κορ. 2,12).

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ Ἱερώτατος Νικόλαος ἐκλήθη «κανών πίστεως καί στῦλος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ποιμήν μέγας».  Οὗτος ὡς πνευματικός Πατήρ καί ποιμήν ἐζήτει οὐχί τό ἑαυτοῦ συμφέρον, ἀλλά τό τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσιν (Α΄ Κορ. 10,33). Διό καί ἐγένετο «ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός καί τῶν καταπονουμένων βοήθεια».  Ἀνεγνωρίσθη ὡς πραγματικός Πατήρ ὁ θεσπέσιος Νικόλαος, ἀκούων καί ἐφαρμόζων τό παράγγελμα τοῦ θεηγόρου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ», (Α΄ Κορ. 11,1). Βεβαίως ὁ Χριστός εἶναι τό πρότυπον ,πρός τό ὁποῖον καλούμεθα οἱ πάντες νά συμμορφωθῶμεν. Ἐάν δέ προτρεπώμεθα νά μιμώμεθα τούς ἁγίους ἤ τούς ἀποστόλους, γίνεται τοῦτο, διότι πρό ἡμῶν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ἀπόστολοι ὡς ὁ Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἔλαβεν «ὀπτασίας καί ἀποκαλύψεις Κυρίου» (Β΄ Κορ. 12,1), συνεμορφώθησαν πρός τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐμιμήθησαν Αὐτόν.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Νικόλαος συνεκέντρωσεν ὅλα ἐκεῖνα τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά ὁποῖα συνθέτουν τόν διδάσκαλον καί πνευματικόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας. Οὗτος ἦν «ἐντρεφόμενος τοῖς λόγοις τῆς πίστεως καί τῆς καλῆς διδασκαλίας», (Α’ Τιμ. 4,6). Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας θεωρῶν «τόν ἐπίσκοπον εἰς τύπον Θεοῦ» καί ἀκούων εἰς τόν Παροιμιαστήν: «Τίμα υἱέ, τόν Θεόν καί Βασιλέα» (Παροιμ. 24, 21) παραινεῖ λέγων: Ἐγώ δέ φημι· τίμα μέν τόν Θεόν, ὡς αἴτιον τῶν ὅλων καί Κύριον· ἐπίσκοπον δέ ὡς ἀρχιερέα, Θεοῦ εἰκόνα φοροῦντα· κατά μέν τό ἄρχειν, Θεοῦ, κατά δέ τό ἱερατεύειν, Χριστοῦ».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ πραΰς ἐπίσκοπος τῶν Μυρέων Λυκίας ἀνεδείχθη ἀληθής Ἀρχιερεύς τῆς Ἐκκλησίας, φέρων ἐν ἑαυτῷ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν διοίκησιν [τῆς Ἐκκλησίας] καί τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν Ἱερουργίαν τῶν θείων μυστηρίων. «Καί καθώς ἐφορέσαμεν  τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσωμεν καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου», (Α΄ Κορ. 15,49), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Παύλου, ὁ Ἅγιος Μεθόδιος λέγει: «ἡ γάρ εἰκών τοῦ χοϊκοῦ, ἥν ἐφορέσαμεν,[τό [γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ ἐστίν] ἡ δέ εἰκών τοῦ ἐπουρανίου ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις καί ἡ ἀφθαρσία ἐστιν, ἵνα «ὥσπερ ἠγέρθη ὁ Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτως καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν», (Ρωμ. 6,4). «Καινή δέ ζωή ὁ ἐνάρετος βίος ἐστιν», λέγει ὁ Ζιγαβηνός.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν «ἐν καινότητι ζωήν», τοὐτέστι τήν ἐν Χριστῷ ζωήν ἐπεριεπάτησε καί ἐδίδαξεν ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, διό καί ἐκομίσατο τόν στέφανον τῆς ἀφθαρσίας. Αὐτήν τήν ἐν καινότητι ζωήν, δηλονότι τόν ἐνάρετον βίον καλούμεθα νά περιπατήσωμεν καί ἡμεῖς,  ἀκούοντες τῆς φωνῆς τοῦ σοφοῦ Παύλου: «Αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπί ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν», (Ἐφ. 2,10).

Μέ ἄλλα λόγια, ἡμεῖς ὡς ἄνθρωποι, ἀλλά καί πρό πάντων ὡς ἀναγεννηθέντες Χριστιανοί εἴμεθα ἰδικόν του ποίημα, πού ἐδημιουργήθημεν νά μένωμεν ἡνωμένοι μέ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Διό καί ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει πατρικῶς λέγων: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι», (Ἐφ. 5,15).

Ἰδού ὁ εὐλογημένος οὗτος καιρός τῆς προετοιμασίας ἡμῶν διά τῆς νηστείας καί ἔργων ἀγαθῶν, τῆς ὑποδοχῆς ἐν τῷ σπηλαίῳ τῶν καρδιῶν ἡμῶν τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας γεννηθέντος Χριστοῦ.

Ναί, ἀδελφοί μου, «μή ὡς ἄσοφοι», δηλαδή ὡς κοσμικοί ,ἀλλ’ ὡς σοφοί, δηλονότι ὡς τέκνα τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ ἑορτάσωμεν τήν μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν, τά εὐλογημένα Χριστούγεννα ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ θεοδέγμονι σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Θρόνῳ παριστάμενος Θεοῦ, πρεσβεύειν ἐκτενῶς σοφέ, μή διαλίπῃς ὑπέρ πάντων ὑμῶν, τῶν σῶν πιστῶν οἰκετῶν, θαυμαστέ Νικόλαε, ἵνα τοῦ πυρός τοῦ αἰωνίου, ρυσθῶμεν καί ἐξ ἐχθρῶν, γνώμης πονηράς καί κακώσεως», Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, ἔνθα προσεφώνησε καί πάλιν ὁ Μακαριώτατος ἀραβιστί.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, συνορεύουσαν μετά τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Γέροντος Τελετάρχου Ἀρχιμανδρίτου π. Βαρθολομαίου, τοῦ π. Νεκταρίου, τοῦ π. Δομετιανοῦ  τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα, τοῦ Ρωσοφώνου ἑορτάζοντος π. Νικολάου Κουλίνσκυ καί τοῦ Ἐπιστάτου Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψάλλοντος τοῦ Τυπικάρη τοῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ π. Σεραφείμ καί τοῦ κ. Β. Γκοτσοπούλου, τῇ προσευχητικῇ συμμετοχῇ Ἱεροσολυμιτῶν Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρουμανοφώνων καί Ρωσοφώνων πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ συνεχίζων τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 5^ην /18^ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἵδρυσεν εἰς τήν ὄχθην τοῦ Χειμάρρου τῶν Κέδρων δεξιά τοῦ κατερχομένου πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ἐκ νέου ὅτι  ὁ Ἅγιος Σάββας προσῆλθεν ἐκ τῆς γενετείρας αὐτοῦ  Μουταλάσκης τῆς Καππαδοκίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό ἔτος 456 εἰς ἡλικίαν 18 ἐτῶν.

Ἀρχικῶς ἐμαθήτευσεν παρά τῷ Μεγάλῳ Εὐθυμίῳ καί τῷ Ἀββᾷ Θεοδοσίῳ ἐπί εἰκοσαετίαν καί ἀκολούθως ἔζησεν ἡσυχαστικήν ζωήν εἰς το ἔναντι τῆς Μονῆς ἕως τῆς σήμερον διατηρούμενον σπήλαιον.

Διακριθείς εἰς τήν ὑπακοήν, τήν  ταπείνωσιν καί προκόψας εἰς πᾶσαν ἀρετήν, παρεκλήθη ὑπό τῶν μοναχῶν τῆς ἐρήμου καί ἵδρυσε δι’   αὐτούς τήν Μονήν αὐτοῦ ὡς Λαύραν, ἤτοι Μονήν διά τούς προκεχωρημένους εἰς τήν ἄσκησιν μοναχούς καί καθωδήγησε χιλιάδας μοναχῶν τῆς Μονῆς ταύτης καί τῶν ἄλλων ἕνδεκα Μονῶν, τάς ὁποίας ἵδρυσε καί καθωδήγησεν αὐτούς εἰς τήν ὀρθήν μοναχικήν πολιτείαν καί μετά τοῦ  ὁμοπατρίου αὐτοῦ καί συνασκητοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἐγένετο ὑπερασπιστής τοῦ δόγματος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος τοῦ 451 μ.Χ. τῆς ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει τοῦ Χριστοῦ  συνεργίας τῶν δύο φύσεων ἀνθρωπίνης καί θείας ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως. Πολλοί ὑπῆρξαν καί οἱ ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ἐγκατεβίωσαν εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν,  ὡς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος  Στέφανος ὁ Σαββαΐτης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐπίσκοπος Κολωνίας.

Πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐτελέσθη πανήγυρις, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἀρχιερέως τῆς Σειρᾶς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου,  τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων,τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου, Ἀραβοφώνων Ἱερέων τοῦ π. Ἰωσήφ, καί διακόνων καί ψαλλόντων δεξιά ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ π. Γεωργίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἠλείας καί Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων καί ἀριστερά τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Ἱεροψάλτην τῆς Βηθλεέμ κ. Ἠλίαν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, μοναχῶν καί προσκυνητῶν καί μελῶν  τοῦ ποιμνίου ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Σάββα θεόφρον ἀρετῶν στῦλος ὁ πύρινος, πυρσός ὁ ἐκ θαλάσσης τῆς κοσμικῆς τούς λαούς, λιμένα πρός τόν θεῖον καθοδηγών· πλάνης τά πνεύματα ὁ καταβαλών, Πνεύματος Ἁγίου τό καθαρόν δοχεῖον, ὁ ποδηγέτης τῶν μοναστῶν, ἠκριβωμένη τε στάθμη τῆς ἐγκρατείας, τῆς ταπεινώσεως περίβλεπτον τό ὕψος,  κρήνη ἡ βρύουσα ἰάσεων πελάγη, Χριστόν ἱκέτευε, Χριστόν δυσώπει Ὅσιε δωρηθῆναι τῇ Ἐκκλησίᾳ ὁμόνοιαν εἰρήνην καί μέγα ἔλεος», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ ἁγίᾳ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει σήμερον τήν μνήμην τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἐν αὑτῇ ταύτῃ τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Λαύρᾳ.

Ὁ ὅσιος Σάββας ἐπιμελῶς ἀσκήσας ἐκ βρέφους τήν ἀρετήν ἐγένετο δοχεῖον καί ὄργανον τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διό καί ἀνεδείχθη καθηγητής τῶν μοναστῶν τῆς ἐρήμου, τῶν Ὁσίων ἀκρότης, τῶν Ἀγγέλων συνόμιλος καί τῶν δικαίων ὁμόσκηνος. Ἡ δέ φήμη αὐτοῦ διεδόθη εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης λέγει καί ὁ ὑμνῳδός:  «Δίκαιοι δέ κληρονομήσουσι γῆν καί κατασκηνώσουσιν εἰς αἰῶνα αἰῶνος ἐπ’ αὐτῆς»,  (Ψαλμ. 36, 29).

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας, τό βλάστημα τῆς Καππαδοκίας, ἐλθών εἰς τήν ἀγίαν Γῆν εἰς νεαράν ἡλικίαν, ἐγνώρισε τούς μεγάλους τῆς ἐρήμου καθηγητάς  ὡς Θεοδόσιον τόν Κοινοβιάρχην, Θεόκτιστον, Γεράσιμον καί τόν μέγαν τῆς ἐρήμου καθηγητήν Εὐθύμιον, παρά τῷ ὁποίῳ καί ἐμαθήτευσεν τήν πολιτείαν τῶν ἀσκητῶν, γενόμενος οὕτω φωστήρ πνευματικός, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, ὡς μαρτυρεῖ καί τό εὐωδιάζον ἄφθαρτον σκήνωμα αὐτοῦ.

Ὁ θεσπέσιος Σάββας ἔνδον ἐν καρδίᾳ λαβών τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐχί μόνον ἐγεώργησεν ταῖς ῥοαῖς τῶν δακρύων αὐτοῦ τῆς ἐρήμου τό ἄγονον, ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν δογμάτων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐγένετο ὑπερασπιστής ἐνώπιον τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει βασιλέων Ἀναστασίου καί Ἰουστινιανοῦ τοῦ μεγάλου. Διό καί ὁ ὑμνῳδός  ἐκπληττόμενος βοᾷ καί λέγει:  «Ὤ θαῦμα ξένον καί φοβερόν ἡ πηλώδης γλῶσσα, ἡ πηλίνη φύσις, τό σῶμα τό χοϊκόν, τήν νοεράν καί ἄϋλον [τοῦ ἁγίου Πνεύματος]  ὑπεδέξατο γνῶσιν».

Ὁ θεόφρων Σάββας ἔλαβε τόν φωτισμόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διότι οὗτος δέν ἐφρόνει τά ἐπίγεια ἀλλά τό ἐν οὐρανοῖς πολίτευμα ἀκούων τοῦ θεηγόρου Παύλου λέγοντος:  «Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ», (Φιλιπ. 3,20-21).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὡς ἡγούμενος τῆς Λαύρας καί ποιμήν λογικῶν προβάτων, τοὐτέστιν μοναχῶν, ὁ ὅσιος Σάββας ἐκυβέρνα μιμούμενος τήν πολιτείαν τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος « ἐδούλευε τῷ Κυρίῳ μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πολλῶν δακρύων καί πειρασμῶν τῶν συμβάντων αὐτῷ ἐν ταῖς ἐπιβουλαῖς τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ τοῦ διαβόλου», (Πρβλ. Πράξ. 20,19).

Ὁ ἔγκριτος βιογράφος τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σαββα Κύριλλος Σκυθοπολίτης γράφει περί αὐτοῦ: «Δύναμιν ἐξ ὕψους λαβών [ ὁ Σάββας] τῇ ἐγκρατείᾳ ἑαυτόν ἐπεδίδου ὡς τούς πονηρούς ἀναστελλούσῃ λογισμούς καί τήν τοῦ ὕπνου ἀνακοπτούσῃ βαρύτητα πρός δέ τῇ ἐγκρατείᾳ καί σωματικῶς ἐκοπία μεμνημένος τῆς πρός τοῦ Θεοῦ λεγούσης Δαυϊτικῆς μελῳδίας· «ἴδε τήν ταπείνωσίν μου καί τόν κόπον μου καί ἄφες πάσας τάς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. 24, 18). Διό πάσῃ σπουδῇ καί προθυμίᾳ τήν μέν ψυχήν ἐταπείνου τῇ ἀσιτίᾳ, τό δέ σῶμα κόπῳ καί μόχθῳ ἐδάμαζεν. Καί ἐξήκοντα ἤ καί  ἑβδομήκοντα συναγωνιστάς ἔχων ἐν τῷ μοναστηρίῳ ὑπερηκόντισεν ἅπαντας τῇ τε ταπεινοφροσύνῃ καί ὑπακοῇ καί τοῖς ὑπέρ εὐσεβείας πόνοις».

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καταδείκνυται ἐναργέστατα ὅτι τά ὅπλα τῆς ἀσκήσεως, τοῦ πνευματικοῦ δηλονότι ἀγῶνος τοῦ Πατρός ἡμῶν Σάββα ἦσαν ἡ ὑπακοή καί ἡ ταπείνωσις. Εἰς τόν περί ὑπακοῆς λόγον του ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει: «Ὑπακοή ἐστι μνῆμα θελήσεως καί ἔγερσις ταπεινώσεως» καί ἁπλούστερον ὑπακοή σημαίνει ἐνταφιασμός τῆς ἰδικῆς μας θελήσεως καί ἀνάστασις τῆς ταπεινώσεως. Ὁ Χριστός ἐξ ἄλλου ἀποτελεῖ τό κατ’ ἐξοχήν πρότυπον ταπεινώσεως, τοὐτέστιν αὐταπαρνήσεως καί ὑπακοῆς, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος.

«Καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος [ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ] ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Διό καί ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε, ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλιπ. 2, 8-9).

Εὑρέθη δέ ἐν σχήματι ἀνθρώπου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν, ὡς λέγει ὁ Μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἀθανάσιος: «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν· καί αὐτός ἐφανέρωσεν ἑαυτόν διά σώματος ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρός ἔννοιαν [= γνῶσιν] λάβωμεν· καί αὐτός ὑπέμεινε τήν παρ’ ἀνθρώπων ὕβριν, ἵνα ἡμεῖς ἀθανασίαν κληρονομήσωμεν».

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν Χριστῷ ἀθανασίαν ἐκληρονόμησεν καί ὁ ἡγιασμένος Πατήρ ἡμῶν Σάββας διά τῆς ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς αὐτοῦ εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ: «ὅστις γάρ ἄν ποιήσῃ τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ ἐστίν», (Ματθ. 12, 50), λέγει Κύριος.

Ὄντως ἀγαπητοί μου ἀδελφοί , ὁ ὅσιος Σάββας ἀνεδείχθη ἀδελφός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχων παρρησίαν πρός Αὐτόν· διά τοῦτο μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοήσωμεν αὐτῷ: «Ὅσιε Πάτερ, εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος τῶν κατορθωμάτων σου, δι’ ὧν ἐν τοῖς οὐρανοῖς εὗρες μισθόν τῶν καμάτων σου. Τῶν δαιμόνων ὤλεσας τάς φάλαγγας, τῶν Ἀγγέλων ἔφθασας τά τάγματα, ὧν τόν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσας. Παρρησίαν ἔχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, εἰρήνην αἴτησαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Προσέτι παρακαλέσωμεν τόν δίκαιον καί ἡγιασμένον Σάββαν, ἵνα διέλθωμεν τό στάδιον τῆς εὐλογημένης νηστείας τῶν Χριστουγέννων καί ἀξιωθῶμεν προσκυνῆσαι τόν ἄχραντον τόκον τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἐν τῷ θεοδέγμονι σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, Ἀμήν. Εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.

Εὐλογήσας τούς μοναχούς τήν πρωΐαν ὁ Μακαριώτατος ἐπέστρεψεν, διερχόμενος διά τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου, εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 16^ης Δεκεμβρίου 2022,  εἰς τήν εἴσοδον τῆς Χριστιανικῆς Συνοικίας τῆς Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ΄ μετά τῶν συναδέλφων Αὐτοῦ Ἀρχηγῶν Ἐκκλησιῶν καί ἐκπροσώπων τῶν Ἀρχηγῶν Ἐκκλησιῶν ἐκαλωσώρισαν τήν Κοινότητα εἰς τήν ἐτήσιον τελετήν ἁφῆς τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου εἰς τό ξενοδοχεῖον Imperial.

Ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν ἐκ τοῦ ἐξώστου καί ἐπέβλεψεν τήν ἁφήν τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐν ᾧ  σημαντικός ἀριθμός ἀτόμων συμμετεῖχον εἰς τάς ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις ταύτας.

Οἱ Ἡγέται τῶν Ἐκκλησιῶν ἐδέχθησαν τήν συμμετοχήν μελῶν τῆς Διπλωματικῆς Κοινότητος καί πολιτικάς ὀργανώσεις διά ν’ ἀκούσουν τήν προσφώνησιν  τοῦ Μακαριωτάτου καί νά ἰδοῦν τήν ἁφήν τοῦ δένδρου.

Μετά τήν τελετήν οἱ Προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν παρέθεσαν χριστουγεννιάτικην δεξίωσιν εἰς τό ξενοδοχεῖον Imperial διά τά μέλη τῆς Διπλωματικῆς Κοινότητος.

Ἡ ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ΄ ἔχει ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

“Μακαριώτατοι,

Σεβασμιώτατοι,

Θεοφιλέστατοι,

Σεβασμιώτατοι  Ἅγιοι Πατέρες,

Τέκνα ἐκ Κυρίῳ Ἀγαπητά  τῶν Κοινοτήτων μας,

Ἀξιότιμα Μέλη τοῦ Διπλωματικοῦ Σώματος,

Ἀδελφαί καί ἀδελφοί,

Εἰς τήν ἀρχήν αὐτῆς τῆς μεγάλης ἑορταστικῆς περιόδου, καθώς συνασσόμεθα ἐδῶ διά να ἀνάψωμεν αὐτό τό Χριστουγεννιάτικον δένδρον, ἀναμιμνῄσκόμεθα τούς λόγους τούτους ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου:

«Ἐν ἀρχή ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρός τόν Θεόν. Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν· ἐν αὐτῷ ζωή  ἦν, καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων. Καί τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν», (Ἰωάν. 1:1-5)

Αὐτό τοῦτο τό Φῶς τῶν Φώτων, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Ὁποῖος ἀνέτειλεν εἰς τήν  Ἱεράν Πόλιν τῆς Βηθλεέμ ἀπό τό Σπήλαιον τῆς ἐλπίδος, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ἐνσαρκωθείς Λόγος. Αὐτό τοῦτο τό Φῶς ἔλαμψε πάλιν εἰς αὐτήν τήν  Ἁγίαν Πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπό τόν Τάφον τῆς ἐλπίδος, ὅταν ὁ Πατήρ ἀνέστησε τόν Κύριόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἀπό τούς νεκρούς . Οὕτως σήμερον ἡμεῖς, ὡς υἱοί καί θυγατέρες  τοῦ Φωτός τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς ἐλπίδος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εὐλογοῦμεν τήν ἁφήν τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου τούτου, τό ὁποῖον ἵσταται ὡς σύμβολον αὐτοῦ τοῦ φωτός τῆς ἐλπίδος.

Προσευχόμεθα, ἵνα λάμψῃ αὐτό τό φῶς ἐν ταῖς καρδίαις καί ταῖς διανοίαις τῶν  ἀρχόντων αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί ἐν ταῖς καρδίαις καί ταῖς διανοίαις τῶν κυβερνώντων τήν περιοχήν ἡμῶν,  ὥστε ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ συμφιλίωσις νά κυριαρχήσουν εἰς ὅλους ἡμᾶς.

Διότι, ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «ὡς ὅτι Θεός ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μή λογιζόμενος αὐτοῖς τά παραπτώματα αὐτῶν, καί θέμενος ἐν ἡμῖν τόν λόγον τῆς καταλλαγῆς» (Β’ Κορ. 5:19). Τό ἔργον τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς συμφιλιώσεως εἶναι εὐθύνη ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως.

Διά τῆς ἁφῆς τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου τούτου, ἑορτάζομεν πάντα  ὅσα ἀντιπροσωπεύουν τόν ἀληθινόν χαρακτῆρα τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῶν Ἁγίων Τόπων καί τήν αἰωνόβιον μοναδικήν ἐμπειρίαν μας ἀπό τήν πολυπολιτισμικήν, πολυεθνικήν, πολυθρησκευτικήν μας ζωήν ὁμοῦ καί τήν ἱστορίαν τῆς συμβιώσεως καί τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ. Αὕτη εἶναι μία ἰσχυρά ὑπενθύμισις ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι ἕνας φάρος διά ὁλόκληρον τόν κόσμον, ἰδίᾳ ἐν ὄψει τῆς ἀναταραχῆς καί τῆς βίας, αἱ ὁποῖαι ἐπηρεάζουν τούς βίους τόσων πολλῶν. Οἱ Χριστιανοί ἔχουν γίνει στόχος ἐπαναλαμβανομένων καί συνεχῶν ἐπιθέσεων παρά ριζοσπαστικῶν Ἰσραηλινῶν ὁμάδων, ἰδίᾳ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει. Τήν τελευταίαν δεκαετίαν, ἔχουν διαπραχθῆ ἀμέτρητα ἐγκλήματα κατά Χριστιανῶν, συμπεριλαμβανομένων σωματικῶν καί λεκτικῶν ἐπιθέσεων κατά ἱερέων καί κληρικῶν· ἐπιθέσεις ἔχουν στοχοποιήσει Ἱερούς Ναούς, ἱεροί τόποι ἔχουν βανδαλισθῆ καί συστηματικῶς βεβηλωθῆ, πέραν τοῦ συνεχοῦς ἐκφοβισμοῦ τῶν Χριστιανῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νά ζήσουν κανονικήν εὔρυθμον ζωήν, ὅπως εἶναι τό ἐκ Θεοῦ δικαίωμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὗται αἱ ριζοσπαστικαί ὁμάδες διαπράττουν τά ἐγκλήματά των μέ μίαν ἐσκεμμένην  προσπάθειαν νά ἐκδιώξουν Χριστιανούς ἐκ τῆς Ἱερουσαλήμ καί ἄλλας  περιοχάς τῶν Ἁγίων Τόπων.

Αὐτή εἶναι ἡ κοινωνία, τήν ὁποίαν ἐπιδιώκομεν μέ τόσην ἀγωνίαν νά διατηρήσωμεν καί νά συνεχίσωμεν νά κτίζωμεν. Ἐπιθυμοῦμεν διακαῶς τήν εἰρήνην καί, ἑπομένως, ἄς μήν διαγράψωμεν αὐτό τό ὑλικόν τῆς ἱστορικῆς κοινῆς μᾶς ζωῆς, τό ὁποῖον ἔδωσεν ἀρκετόν χῶρον ἀνά τούς αἰῶνας πρός ὅλους ὅσους ἀποκαλοῦν τούς Ἁγίους Τόπους πατρίδα των. Ἡ Θεία Πρόνοια μᾶς ἐγκατέστησεν ὁμοῦ εἰς αὐτούς τούς Ἁγίους Τόπους καί μᾶς ἔδωσεν μίαν ἀπαράμιλλον κληρονομίαν. Αὐτή ἡ ἁπλῆ τελετή τῆς ἁφῆς ἑνός δένδρου μᾶς ὑποδεικνύει τόν δρόμον καί λάμπῃ ὡς σημεῖον ἐλπίδος ἐν τῷ σκότει.  Ἱστάμεθα εἰς τό πλευρόν  τοῦ καλοῦ μᾶς φίλου Abu Al-Waleed Dajani καί τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ εἰς τόν ἀγῶνα αὐτῶν διά τήν  προστασίαν αὐτῆς τῆς ἰδιοκτησίας-πυλῶνος. Εἴθε ἡ περίοδος αὕτη τοῦ φωτός καί τῆς ἐλπίδος διά νέαν ζωήν, νά ἑνώσῃ ἡμᾶς ὁμοῦ εἰς μίαν νέαν ἀποφασιστικότητα.

Εὐχόμεθα εἰς πάντα τόν λαόν ἡμῶν  ἔτη πολλά  καί καλά Χριστούγεννα.

Εὐχαριστῶ.”

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου, τοῦ μαρτυρήσαντος τήν 16ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979 εἰς τό προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, εἰς τό ὁποῖον διηκόνει ὡς Ἡγούμενος.

Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος ὡς νεομάρτυς κατεχωρίσθη καί εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2009. Ἕκαστον δέ ἔτος τιμᾶται ἡ μνήμη αὐτοῦ εἰς τόν τόπον τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ἐπί τοῦ ὁποίου καί ἀνήγειρε περικαλλῆ καί ὑπερμεγέθη ναόν ἀπό 40ετίας ὁ ρέκτης  Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον ὕπερθεν τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ καί ἑορτάζοντος, καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, Ἱερέων ἐξ Ἑλλάδος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου Ἡγουμένου Ραφιδίων καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κυριακοῦ ἐκ τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου καί Ἱεροδιακόνων ὡς τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Δοσιθέου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων περιοχῶν καί ἐκ Ναζαρέτ, ψάλλοντος τοῦ λαβόντος σήμερον τοῦ πτυχίου αὐτοῦ Ἀραβοφώνου ἰατροῦ κ. Γιακούμπ Μπετζάλη ἑλληνιστί δεξιά καί τῆς χορῳδίας τῶν περιχώρων τῆς Σαμαρείας ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου, μοναχῶν καί μοναζουσῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί Κύπρου.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτον ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς κάτωθι:

«Κύριε ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Σου πᾶσα ἡ κτίσις ἑορτάζει, οὐρανοί ἀγάλλονται σύν τοῖς ἀγγέλοις καί ἡ γῆ εὐφραίνεται σύν τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτῶν ταῖς παρακλήσεσιν, ἐλέησον ἡμᾶς», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ προσκυνήματι τοῦ Φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, ἔνθα ἡ Σαμαρεῖτις γυνή ἐγνώρισε τόν Μεσσίαν Χριστόν, ἵνα τιμήσωμεν εὐχαριστιακῶς τήν μνήμην τοῦ μάρτυρος καί κήρυκος τῆς τοῦ Χριστοῦ  πίστεως Ἁγίου Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου.

Οὗτος παραγενόμενος εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῆς νήσου Κύπρου ἐνετάχθη εἰς τό μοναχικόν τάγμα «τῶν Σπουδαίων», δηλονότι τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, διακριθείς διά τόν ἔνθεον αὐτοῦ ζῆλον ὑπέρ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων γενικώτερον καί τοῦ ἐνθάδε ἁγιογραφικοῦ προσκυνήματος εἰδικώτερον.

Λέγομεν «εἰδικώτερον», διότι ἐν αὐτῷ τῷ ἱερῷ τόπῳ ὁ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος ὑπέστη τόν ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος μαρτυρικόν θάνατον, γενόμενος οὕτω μιμητής τῶν παθημάτων καί σύναιμος τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός: «ἐλάλησαν κατ’ ἐμοῦ γλώσσῃ δολίᾳ καί λόγοις μίσους ἐκύκλωσάν με καί ἐπολέμησάν με δωρεάν. ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με ἐνδιέβαλλόν με, ἐγώ δέ προσηυχόμην·  καί ἔθεντο κατ’ ἐμοῦ κακά ἀντί ἀγαθῶν καί μῖσος ἀντί τῆς ἀγαπήσεώς μου», (Ψαλμ. 108, 2-5).

Ὄντως ὁ ἀθλοφόρος Φιλούμενος ὡς ἄλλος Πρωτομάρτυς Στέφανος ἐδέχθη τά πυρά τῶν ὀργάνων τοῦ μισοκάλου διαβόλου, καθ’ ἥν ὥραν οὗτος προσηύχετο ἐν τῷ ἰδίῳ τόπῳ, ἔνθα ὁ Ἰησοῦς εἶπε τῇ Σαμαρείτιδι γυναικί: «ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι» «ὁ Μεσσίας, ὁ λεγόμενος Χριστός», (Πρβλ. Ἰωάν. 4, 24, 25).

Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Δικαίως ὁ Θεός τόν πνευματικόν ἀποδέχεται προσκυνητήν, οὐκ ἐν μορφώσει καί τύποις φοροῦντα τῆς εὐσεβείας τήν μόρφωσιν Ἰουδαϊκῶς, ἀλλά τοῖς μέν ἐξ ἀρετῆς κατορθώμασιν εὐαγγελικῶς διαλάμποντα, τῇ δέ τῶν θείων δογμάτων ὀρθότητι τήν ὄντως ἀληθῆ πληροῦντα προσκύνησιν». Καί ἁπλούστερον: Ὁ Θεός δικαίως ἀποδέχεται τόν πνευματικόν προσκυνητήν, ὁ ὁποῖος δέν φέρει τήν μορφήν τῆς εὐσεβείας κατά τρόπον Ἰουδαϊκόν σέ σχῆμα καί τύπους, ἀλλά τόν προσκυνητήν, ὁ ὁποῖος διαλάμπει κατά τρόπον εὐαγγελικόν διά τῶν κατορθωμάτων τῆς ἀρετῆς καί ἐφαρμόζει τήν ἀληθῆ λατρείαν διά τῆς ὀρθότητος τῶν θείων δογμάτων.

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὀφείλεται ἡ ἰδιαιτέρα τιμή, ἡ ὁποία ἀποδίδεται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου εἰς τούς ἁγίους μάρτυρας. «Κύριε ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Σου πᾶσα ἡ κτίσις ἑορτάζει, οὐρανοί ἀγάλλονται σύν τοῖς ἀγγέλοις καί ἡ γῆ εὐφραίνεται σύν τοῖς ἀνθρώποις», λέγει μελῳδικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Κατά δέ τόν Κλήμεντα τόν Ἀλεξανδρέα «τελείωσιν τό μαρτύριον καλοῦμεν, οὐχ ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο».

Τήν τελείαν ταύτην ἀγάπην πρός τόν Χριστόν ἐπέδειξεν διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου καί ὁ Ἅγιος Φιλούμενος, ὁ ὁποῖος πολλάς βασάνους ὑπομείνας ἀπέλαβεν τόν τέλειον στέφανον ἐν οὐρανοῖς μετά τῶν λοιπῶν μαρτύρων, τῶν ὁποίων ὁ μοναδικός σκοπός εἶναι ἡ ἕνωσις μέ τόν Σωτῆρα Χριστόν. Εἰς τοῦτο συνέβαλον οἱ κηρυγματικοί λόγοι τοῦ θεσπεσίου Παύλου  λέγοντος: «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ», (Φιλιπ. 3, 20-21).

Σχολιάζων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου, ὁ Θεοδώρητος λέγει: «Σύμμορφον δέ τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ τό ἡμέτερον ἔφη γεγενῆσθαι σῶμα οὐ κατά τήν ποσότητα τῆς δόξης, ἀλλά κατά τήν ποιότητα. Φωτοειδές γάρ ἕσται καί τοῦτο, [τό σῶμα]».

Μέ ἄλλα λόγια, τό σῶμα τῶν μαρτύρων ἐγένετο σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ κατά τήν ποιότητα, τοὐτέστιν κατά τήν ἀφθαρσίαν, ὡς τοῦτο διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γάρ τήν ἰσχύν σου, τούς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καί δαιμόνων, τά ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν».

Τῆς ἐκ Θεοῦ ἀφθαρσίας ἔτυχε τό ἀπεκτανθέν σῶμα τοῦ Ἱερομάρτυρος ἡμῶν Φιλουμένου, τοῦ ὁποίου τά τίμια λείψανα βρύουσιν ἰάματα ἀφ ἑνός καί μαρτυροῦσιν τήν δόξαν τοῦ θεοῦ ἀφ’ ἑτέρου: «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67,36), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος, γενόμενος συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ (Πρβλ. Ἐφεσ. 2,19) καί ἔχων παρρησίαν πρός τόν Θεόν, (Α΄ Ἰωάν. 3,21), προτρεπτικῶς ἀπευθύνεται πρός πάντας ἡμᾶς διά στόματος τοῦ θεσπεσίου Ἀποστόλου Πέτρου λέγοντος: «Ἀγαπητοί, μή ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρός πειρασμόν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος  ἀλλά καθ’ ὅ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καί ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι», (Α΄ Πέτρ. 4, 12-13). [Καί ἁπλούστερον: ἐν σχέσει πρός τούς διωγμούς καί τάς θλίψεις σας, ἀγαπητοί, σᾶς προτρέπω νά μήν παραξενεύησθε. Ὄχι μή παραξενεύησθε, ἀλλ’ ὅσον συμμετέχετε εἰς τά παθήματα τοῦ Χριστοῦ μέ τάς θλίψεις καί τούς διωγμούς, πού ὑποφέρετε διά τό ὄνομά Του, τόσον νά χαίρητε ἀλλά καί νά ὑπομένητε, διά νά χαρῆτε μέ ἀγαλλίασιν μεγάλην καί κατά τήν φανέρωσιν τῆς δόξης Του, πού θά γίνῃ εἰς τήν δευτέραν παρουσίαν Του].

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τοπική τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καυχᾶται τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν (Ρωμ. 15, 17) διά τόν ὁμολογητήν αὐτῆς καί μάρτυρα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, Ἅγιον Φιλούμενον, ὁ ὁποῖος, ὡς λύχνος καιόμενος φαίνει τό φῶς τῆς θείας ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί δικαιοσύνης, ἀλλά καί ἀληθείας ἐν τῷ σκότει τῆς ἀποστασίας καί ἀκαταστασίας τοῦ κόσμου τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Διό καί ἡμεῖς παρακαλέσωμεν τόν θεῖον τοῦ Χριστοῦ μάρτυρα Φιλούμενον, τόν γενόμενον σύμμορφον τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί κοινωνόν τῆς ἐπουρανίου λαμπρότητος, ἵνα σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἱκετεύει ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς νηστείας πρός ὑποδοχήν ἐντός τοῦ σπηλαίου τῶν καρδιῶν ἡμῶν τῆς γεννήσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ἀμήν».

Τήν μεσημβρίαν ὁ Ἡγούμενος παρέθεσε τράπεζαν, ἐν ᾗ παρεκάθησεν ὁ κ. Βλιώρας, ἀξιωματοῦχοι τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας τῆς Σαμαρείας καί ἄλλοι.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς, 14^ης /27^ης Νοεμβρίου 2022, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῆς Ἁφῆς τοῦ Χριστουγεννιάτικου δένδρου εἰς τό ἐντός τῆς Παλαιᾶς Πόλεως καί ἐσωτερικῶς τοῦ τείχους αὐτῆς παρά τήν Πύλην τῆς Δαμασκοῦ σχολεῖον τῶν Φραγκισκανῶν “Terra Sancta”.

Εἰς τήν τελετήν ταύτην συμμετέσχεν ὁ Κουστωδός τῆς Ἁγίας Γῆς π. Φραγκῖσκος Πατόν ὁ ἀναπληρωτής αὐτοῦ π. Ἰμπραήμ Φάλτας, ὁ Διευθυντής τοῦ τμήματος Χριστιανικῶν Ὑποθέσεων κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, ὁ Πρόεδρος τῆς ἀνωτάτης Παλαιστινιακῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς κ. Ράμζη Χούρη, πλῆθος λαοῦ περί τάς 2000, χαιρετίζοντες τό ἅναμμα τοῦ δένδρου.

Εἰς τήν τελετήν ταύτην προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος. Ἐν αὐτῷ ζωή ἦν καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων. Καί τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καί ἡ σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν», (Πρβλ. Ἰωάν. 1, 1-5).

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί φίλοι,

Τό φῶς τοῦτο τῆς ζωῆς ἀνέτειλεν ἐν τῇ πόλει τῆς Βηθλεέμ ἐκ τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαοσύνης, τοὐτέστιν τοῦ Χριστοῦ καί ἔλαμψεν ἐν τῇ ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ἐν τῷ μνήματι τῆς ἐλπίδος, δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως.

Καί ἡμεῖς σήμερον ὡς τέκνα τοῦ φωτός τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς ἐλπίδος  τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐπευλογοῦμεν τήν ἁφήν τοῦ Χριστουγεννιάτικου τούτου δένδρου, εὐχόμενοι ὅπως τό φῶς τοῦτο λάμψῃ ἐν ταῖς καρδίαις καί ταῖς διανοίαις τῶν κρατούντων τοῦ κόσμου καί τῶν κυβερνώντων τήν περιοχήν ἡμῶν, ἵνα βασιλεύσῃ ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ καταλλαγή. «Ὅτι Θεός ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσων ἑαυτῷ» (Β΄ Κορ. 5,19) λέγει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 9^ην / 22^αν Νοεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ δεκάτη ἑβδόμη ἐπέτειος τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τό ἔτος 2005.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἔλαβε χώραν Δοξολογία τήν 10.30 π.μ. ὥραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τῆς Δοξολογίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ., ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων τοῦ Πατριαρχείου καί μετεχόντων μελῶν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί ἑκατοπεντήκοντα μελῶν τῆς Φρεγάτας Σαλαμῖνος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, ἐλθόντος ἐκ Χάϊφας μετά τοῦ ἐπιτίμου  Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου καί μετά τοῦ μέλους τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας – Τμήματος Ναυτικοῦ εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Τσίρου.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἔλαβε χώραν ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον πρῶτον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ πανηγυρικῶς ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας μετά τῆς ἐν Αὐτῇ γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος διά Δοξολογίας εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐν ἀθρόᾳ συνάξει κλήρου καί λαοῦ, γεγονός ἱστορικόν, λίαν σημαντικόν, εὐχάριστον καί ἐλπιδοφόρον, λαβόν χώραν πρό δεκαεπταετίας ἐν ἔτει σωτηρίῳ 2005, τήν ἐκλογήν δηλονότι τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Ἱεροσολυμιτικόν Πατριαρχικόν Θρόνον τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

 Τό γεγονός τοῦτο, πέραν τῆς σημασίας αὐτοῦ πρωτίστως διά τήν συγκρότησιν, συνοχήν, εὐστάθειαν καί εἰρήνην τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κέκτηται ἰδιαιτέραν σημασίαν καί διά τό ὅτι ἦλθε νά θέσῃ τέλος εἰς σύντομον εὐτυχῶς, ζοφεράν ὅμως καί ἄκρως ἐπιζημίαν δυστυχῶς περίοδον τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων. Ἐκκλησία καί  Ἀδελφότης εὑρέθησαν τότε ἐξαπίνης ἄναυδοι πρό τοῦ ἀπροόπτου τῆς συνάψεως ἀνεντίμων συμφωνιῶν, γενομένων ἄνευ τῆς γνώσεως αὐτῶν. Αἱ συμφωνίαι αὗται ὑποθήκευσαν, ἄν μή ἀπεμπόλησαν, περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Παλαιάν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων καί δή εἰς περιοχήν ἀντίκρυς τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἀνεκτιμήτου ὑλικῆς, πολύ δέ περισσότερον πολιτιστικῆς ἀξίας καί διετάραξαν τό ἀπ’ αἰώνων ἰσχῦον καί Ἁγιογραφικῶς καί διεθνῶς ἐπικεκυρωμένον καθεστώς τῆς Παλαιᾶς Πόλεως. Ἡ Ἀδελφότης τότε διαμαρτυρομένη ἐκκλησιαστικῶς, ἀπεκήρυξε τόν πρωταίτιον τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν, θεωροῦσα δέ ἑαυτήν ὡς ἐνεργόν κοινωνόν μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί σεβομένη τόν θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπετάθη εἰς αὐτό, τοῦτο δέ συνεκάλεσε Σύνοδον Πανορθόδοξον- γεγονός λαμβάνον χώραν εἰς κρισίμους περιστάσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς- καί ἤνοιξε τόν δρόμον δι’ ἐκλογήν ἀξίου Ποιμένος, ἱκανοῦ νά ἐξαγάγῃ τήν Ἱεροσολυμιτικήν Ἐκκλησίαν καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐκ τοῦ ἀδιεξόδου αὐτῶν.   

 Ἐκλογῶν κανονικῶν διεξαχθεισῶν βάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων καί τοῦ Ἰορδανικοῦ Νόμου τοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 1957, ἐξελέγη ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης ψήφοις ὁμοφώνοις τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ ποιμνίου Προκαθήμενος τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἡγούμενος τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Ἔκτοτε ἀπ’ ἀρχῆς ἕως καί σήμερον πρῶτον καί κύριον μέλημα τῆς Πατριαρχίας Αὐτῆς ἔθεσε ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν ἀκύρωσιν τῶν συμφωνιῶν αὐτῶν διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καί ἀριστερῶν, διά τῆς δικαστικῆς διαδικασίας, ταύτης δέ μή εὐθυκρινούσης καί διά τῶν νομίμων πολιτικῶν μέσων, διά τῆς κινητοποιήσως διαμαρτυριῶν Ἐκκλησιῶν καί κρατῶν, δυναμένων νά προστατεύσουν τήν χριστιανικήν Κοινότητα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προκλήσεων καί τῶν πιέσεων ἀκραίων φανατικῶν στοιχείων, τῶν ἐπιβουλευομένων τάς περιουσίας αὐτῆς, ἵνα αὕτη μή ἔχουσα ἑστίαν παραμένῃ ἀνέστιος εἰς τήν κοιτίδα αὐτῆς. Τό φλέγον τοῦτο θέμα τῆς προστασίας τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἔθεσεν ὑπ’ ὄψιν τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ κ. Joe Beiden δι’ εἰδικῆς ἐπιστολῆς Αὐτῆς, ἐπιδοθείσης αὐτῷ, ὅτε Αὕτη, τόν Ἰούλιον τοῦ τρέχοντος ἔτους ὑπεδέχθη καί ἐξενάγησεν αὐτόν εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ.  

 Οὐχ ἧττον ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης δέν κατεβλήθη ἐκ τῶν προσπαθειῶν τούτων, ἀλλά ἐπεδόθη ταυτοχρόνως καί εἰς ἄλλα ἔργα ἄξια μνήμης, ὡς εἷναι ἡ μετά τήν ἀναστήλωσιν τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου τό ἔτος 2017 ἐνεργός συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τό βάσει ἐπιστημονικῆς μελέτης τοῦ Πανεπιστημίου Sapientia τῆς Ρώμης ἀρξάμενον καί συνεχιζόμενον διά συνεργασίας τῶν Τριῶν Μειζόνων Κοινοτήτων ἐπίσης ἱστορικόν ἔργον τῆς συντηρήσεως τοῦ δαπέδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἰς τό Ἑπτακάμαρον καί εἰς τήν βορείαν πτέρυγα τῆς ροτόντας καί τῆς στερεώσεως τοῦ ὑπεδάφους τῶν χώρων τούτων δι’ ἐπιστημονικῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνασκαφῶν. Ὡσαύτως προτεραιότητα τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ ἡ στερέωσις καί διακόσμησις τοῦ ἐξιδιασμένου ἡμετέρου χώρου τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τήν ὁποίαν Αὕτη ἠξιοποίησε τό ἐνδιαφέρον τοῦ γνωστοῦ εὐσεβοῦς ἐπιχειρηματίου καί Διοικητοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου, ἐπισκεφθέντος δίς ἐντός ἑνός ἔτους τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον καί ἐνημερωθέντος διά προσφοράν χορηγίας καί διά τό ἕτερον ἀρξάμενον ἔργον λειτουργίας ἐπιστημονικοῦ Κέντρου Θεολογικῶν Ἐρευνῶν εἰς τήν ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Εἰς ταύτην ἤδη τό Πατριαρχεῖον ἐδαπάνησε ἀφειδῶς οὐχί εὐκαταφρόνητα ποσά δι’ ὑλικά καί ἐργασίαν συντηρήσεως ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου εἰδήμονος συντηρητοῦ κ. Σταύρου Ἀνδρέου πλειάδος παλαιτύπων τῆς Βιβλιοθήκης τῆς περιφήμου ἱστορικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Σταυροῦ καί τῶν θησαυρῶν τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἀδελφότητος.

 Ἐπίσης τό ἀνέκαθεν ἐγνωσμένον ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπέρ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου ἐμπράκτως ἐξεδηλώθη καί προσφάτως διά τῆς ἐπιλογῆς, τῆς  χειροτονίας καί τοῦ διορισμοῦ πεπαιδευμένων κληρικῶν πρός κάλυψιν θέσεων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰορδανίαν καί Ἰσραήλ, δι’ ἀποστολῆς νέων διά Θεολογικάς σπουδάς εἰς Ἑλλάδα, διά τῆς οἰκονομικῆς συμβολῆς τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τήν ἀποτελείωσιν καί εἰς τήν τέλεσιν Ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ παμμεγέθους Ναοῦ τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος Σαχνίν τῆς περιοχῆς Ἄκκρης καί τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τῆς αὐτῆς περιοχῆς, διά τῶν Ἐγκαινίων στεγαστικοῦ συνοικισμοῦ εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, προσφέροντος στέγην ἐπί συγκαταβατικοῖς ὅροις πληρωμῆς εἰς τετρακοσίας πεντήκοντα οἰκογενείας, διά τῆς ἁρμολογήσεως ἐξωτερικῶς τοῦ Καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, κατοχυρουμένου οὕτως καί τοῦ προσκυνηματικοῦ δικαιώματος ἡμῶν εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, διά τῆς ἀγορᾶς ὑπό τοῦ κ. Μαρτίνου τῇ Ὑμετέρᾳ εἰσηγήσει συγχρόνου ἀκτινογραφικοῦ μηχανήματος διά τήν  Πολυκλινικήν τοῦ Ἁγίου Βενεδίκτου, διά τῆς συνεχιζομένης ριζικῆς ἐξωτερικῆς καί ἐσωτερικῆς ἀνακαινίσεως τῆς ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καί διά τῆς ἀναδείξεως τῆς πλησίον αὐτῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ «Καθίσματος», καθυστερούσης, λόγῳ μή χορηγήσεως εἰσέτι τῆς παρά τῆς Δημαρχίας Ἱεροσολύμων κανονικῆς ἀδείας. Ταυτοχρόνως ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐμερίμνησε καί διά τό Ρωσόφωνον ποίμνιον Αὐτῆς ἀναθέτουσα τήν ἀμεσωτέραν Ποιμαντικήν ἐπιμέλειαν αὐτοῦ εἰς τόν Μητροπολίτην Ναζαρέτ Κυριακόν καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων Ἀριστόβουλον καί Προεξάρχουσα θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἐν Μπέρ-Σέβα εὐκτήριον οἶκον τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ καί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἁγίου Σωφρονίου, ἀναμενομένης τῆς ἐκεῖ ἀνεγέρσεως εὐπρεποῦς ἱεροῦ Ναοῦ διά τῆς λήψεως τῆς ἀπαιτουμένης πρός τοῦτο ἀδείας παρά τῆς Δημαρχίας.

Τήν προσοχήν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος δέν διέλαθεν ἡ ἀνέκαθεν ταλαιπωροῦσα τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα λειψανδρία, τήν ὁποίαν προσεπάθησε Αὕτη νά καλύψῃ δι’ ἀποσπάσεως παρ’ ἡμῖν κληρικῶν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ἤ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τῆς ἀναθέσεως εἰς τόν Γέροντα Δραγουμᾶνον καί Σχολάρχην Ἀρχιμανδρίτην Ματθαῖον τοῦ δυσκόλου ἔργου ἐπιλογῆς νέων ἱεροσπουδαστῶν τῆς Σχολῆς Σιών, ὡς ἐλπίδος τοῦ μέλλοντος.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα εὔφημα ταῦτα, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἀποτελοῦν ὡρισμένα μόνον ἀνάλεκτα ἐκ τῆς πλουσίας Πατριαρχικῆς δραστηριότητος τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, διδόντα τήν ἀφορμήν εἰς ἡμᾶς τούς Ἁγιοταφίτας ἐπί τῇ εὐσήμῳ ἐπετειακῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ διά τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν ἡμῶν καί ἀποτελοῦντα τήν βάσιν διά τήν ἔμπνευσιν ἐκ τοῦ παραδείγματος Αὐτῆς, ἐνθάρρυνσιν καί ἐνίσχυσιν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τῶν μελῶν τοῦ ποιμνίου, εἰς τήν καλλιέργειαν αἰσιόδόξου διαθέσεως ἐπιμελείας καί ἐμπλουτισμοῦ ἔργων ἀγαθῶν εἰς τόν στίβον τῶν προσωπικῶν ἀρετῶν καί τόν στίβον τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ρωμαιορθοδόξου ἔθνους ἡμῶν ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς.

Ἐν τοιαύτῃ αἰσιοδόξῳ διαθέσει ψυχῆς, ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὅλης, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη ὅσα πλεῖστα, ὑγιεινά, εὐφρόσυνα, εὐσταθῆ καί καρποφόρα, ἐν δυνάμει κυβερνητικῇ κραταιᾷ, κατερχομένῃ ἄνωθεν πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους . Γένοιτο”.    

Ἀκολούθως προσεφώνησεν ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελος Βλιώρας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες,

Κυρίες καί Κύριοι.

Ἀποτελεῖ γιά τόν ὁμιλοῦντα ξεχωριστή τιμή νά ἐκπροσωπεῖ καί φέτος τήν Πατρίδα μας στόν πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς ἐπετείου τῆς ἐνθρονίσεως σας, ἡμέρα γιορτῆς γιά τήν Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότητα καί τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων πού λαμβάνει χώρα στήν ἱστορική ἕδρα τῆς Μητέρας τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τή δισχιλιετῆ ἱστορική της διαδρομή.

Στίς δύσκολες καί ἐνίοτε συγκρουσιακές συνθῆκες πού διέρχεται ἡ πολύπαθη Ἁγία Γῆ καί ἡ εὐρύτερη περιοχή μας, τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὑπό τήν ἡγεσία Σας, ἀποτελεῖ παράγοντα σταθερότητας, καταλλαγῆς, μετριοπάθειας καί φάρο ἐλπίδας γιά ἕνα μέλλον γιά τήν περιοχή αὐτή ἀπαλλαγμένο ἀπό τή μισαλλοδοξία καί τό φανατισμό.

Εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα, μιά εὐκαιρία, Μακαριώτατε, ἀνακαλώντας στή μνήμη τήν διαδρομή σας καί τήν παρουσία σας, στό Θρόνο τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, νά Σᾶς ἐκφράσουμε, τόν σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση μας γιά τό μεγάλο ποιμαντικό σας ἔργο καί γιά τό σημαντικό καί ἐθνικό ἔργο τῆς περίσωσης καί ἀνάδειξης τῶν Ἱερῶν προσκυνημάτων στούς Ἅγιους Τόπους καί τῆς διαφύλαξης τῶν δικαίων τοῦ Πατριαρχείου, ἀγόγγυστα καί μέ ἁγιοταφιτικό σθένος καί καρτερία, εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν, κατά τάς βελτίους παραδόσεις τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου.

Μακαριώτατε,

 Ἡ Ἑλληνική Πολιτεία Σᾶς περιβάλλει μέ ἐκτίμηση καί πηγαῖο σεβασμό, ἀναγνωρίζοντας τό σημαντικότατο ἔργο πού ἐπιτελεῖτε, ἐπικεφαλῆς τῶν Μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας καί εἶναι πάντα, εἰλικρινής καί σταθερός ἀρωγός καί συμπαραστάτης στόν ἀγώνα σας, ἐκφράζοντας, ἄλλωστε,  καί τήν ὁμόθυμη, πάνδημη καί ὁλόπλευρη στήριξη τῶν ὅπου Γῆς Ἑλλήνων, ὅπως ἀποδεικνύεται, κι ἀπό τή συρροή στούς Ἁγίους Τόπους εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπό τόν Ἑλληνισμό, μετά τή δοκιμασία τῆς πρόσφατης πανδημίας.

Γιά τήν Ἑλλάδα, ἡ προάσπιση, τῶν δικαίων καί προνομίων τοῦ παλαίφατου Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὅπως καί τοῦ Ἐθιμικοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος, ἀποτελοῦν ἠθικό καί ἱστορικό χρέος καί ἀποστολή, στήν ὁποία ἔχουμε ταχθεῖ, μέ αἴσθηση εὐθύνης, καί ἔχοντας κατά νοῦ ὅτι, τό Ἱερό Καθίδρυμα ἀποτελεῖ κορυφαῖο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τίς ἠθικές καί πνευματικές ἀξίες τῆς Πίστης μας, σύμβολο, ἄρρηκτα συνυφασμένο μέ τήν Ἁγία Γῆ ὡς πηγή ζωῆς, ἐλπίδας καί ἀγάπης. 

Σέ αὐτό τό πνεῦμα, ἡ Πατρίδα μας, ὡς ἐφάνη κι ἀπό τίς πρόσφατες ἐδῶ ἐπισκέψεις τῆς πολιτικῆς καί ὑπηρεσιακῆς μας ἡγεσίας καί δωρητῶν, μεριμνᾶ, ἀδόλως καί ἀκούραστα, γιά τήν ἐνίσχυση καί στερέωση τοῦ καθ’ἡμᾶς Πατριαρχείου καί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου στήν ὑψηλή ποιμαντική καί ἐθνική του ἀποστολή νά ἀποτελεῖ τόν θεματοφύλακα τῆς διαχρονίας τῆς Ἑλληνικῆς καί Ἑλληνορθόδοξης παρουσίας στήν Ἁγία Γῆ, ὡς μαρτυρεῖται κι ἀπό τήν ἐπιγραφή στό Ἱερό Κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου, μετά τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ 1810 «Κτῆμα καί ἀφιέρωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων».

Ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί τῶν συναδέλφων πού ὑπηρετοῦν στό Γενικό Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος στά Ἱεροσόλυμα, εὐχόμαστε, ἐκ μέσης καρδίας, ὑπέρ ὑγιείας, μακροημερεύσεως καί ἀπό Κυρίου στηρίξεως τοῦ ὑψηλοῦ πνευματικοῦ καί παρηγορητικοῦ ἔργου σᾶς ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχείου, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας, διακόνων καί φυλάκων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Ποιμνίου Σας”.

 Προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ἐπίσης ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Μόσχας καί Ρουμανίας καί τοῦ  ἡμετέρου ποιμνίου, καί ἐκπρόσωποι τῶν Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Ἀναπληρωτής Γραμματεύς π. Ἰωάννης Σάουκα καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων καί ἄλλοι.

Τούτους ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Κύριος ὁ Θεός εὐλογητός, εὐλογητός Κύριος ἡμέραν καθ’ ἡμέραν, κατευδώσαι ἡμῖν ὁ Θεός τῶν σωτηρίων ἡμῶν» (Ψάλμ, 67, 20), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ θεανθρώπινος πόλις Θεοῦ ζῶντος, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἑορτάζει σήμερον τήν Δεκάτην Ἑβδόμην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τῷ Ἀποστολικῷ Θώκῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναξιότητα Ἡμῶν ἀλλ’ εἰς τήν «θεότευκτον σκηνήν», κατά Γρηγόριον Νύσσης, τόν ἱερόν δῆλον ὅτι θεσμόν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ στρατευομένης Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό σῶμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Αὐτός γάρ ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ Πατήρ τῆς δόξης … ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (πρβλ. Ἐφ. 1,17.23), κατά θεῖον Παῦλον.

Διό εὐγνώμονες ὄντες, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ δόντι Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς ἐκ τοῦ ἐνεστῶτος αἰῶνος πονηροῦ κατά τό θέλημα αὐτοῦ» (πρβλ. Γαλ. 1,4).

Ἀκούοντες τῆς εὐαγγελικῆς φωνῆς τοῦ θεηγόρου Λουκᾶ: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28), οὐκ ἐπαύσαμεν τήν μέριμναν ἡμῶν ὑπέρ τοῦ δοκιμαζομένου ἡμῶν ποιμνίου, τοῦ τελοῦντος ὑπό τήν ἄμεσον ἡμῶν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν καί πνευματικήν εὐθύνην. «Εὐθύνατε τήν ὁδόν Κυρίου, λέγει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας», (Ἰω. 1,23).

Ἐπ’ οὐδενί ὠλιγωρήσαμεν τῆς τηρήσεως, τόσον τῶν πατρικῶν καί ἀποστολικῶν ἡμῶν παραδόσεων, ὅσον καί τῆς ἀδιαλείπτου λατρευτικῆς διακονίας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀψευδῶν δῆλον ὅτι μαρτυρίων τῆς πίστεως ἡμῶν, «ὅτι ἐξελέξατο Κύριος τήν Σιών, ᾑρετίσατο αὐτήν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ» (Ψαλμ. 131,13), ἀλλ’ οὐδέ καί τῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου «ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου» (Α΄ Κορ. 15,58) ἐξακολουθοῦμεν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης, τῇ ἀγαστῇ συνεργασίᾳ τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Κοινοτήτων, πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐπιτοπίως καί διεθνῶς ἀπαιτοῦντες σεβασμόν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ καθεστῶτος, τόσον ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὅσον καί ἐπί τοῦ διπλωματικοῦ «corpus separatum» τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁμολογοῦμεν μετά τοῦ ἱερωτάτου Παύλου, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6,12). Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ γῆ τῆς Ἱερουσαλήμ ποτισμένη οὖσα μέ τό ἀπολυτρωτικόν αἷμα τοῦ Δικαίου, δῆλον ὅτι τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ καταφύγιον παραμυθίας καί ἐλπίδος πάντων τῶν ἀνθρώπων ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυράν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6,18) τοὐτέστιν Χριστόν.

Ἡ Μετριότης Ἡμῶν μετά τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν ᾿Ιησοῦν» (Ἑβρ. 12,2) καί παραμένοντες ἀμετάθετοι εἰς τήν ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθεῖσαν ἡμῖν ἀποστολήν οὐδέν ἕτερον ποιοῦμεν εἰ μή τόν σωτήριον εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας τοῦ κενώσαντος ἑαυτόν καί γενομένου ὑπηκόου μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, (πρβλ. Φιλιπ. 2,6-8).

Ἡ ἐνθρονιστήριος αὕτη δεκαεπταετής ἐπέτειος τῆς Ἡμετέρας Ταπεινότητος καλεῖ ἡμᾶς οὐχί εἰς «ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 10,5), ἀλλ’ εἰς «ἐπίγνωσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καί πατρός καί τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ εἰσι πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι» (Κολ. 2,3) κατά τόν σοφόν Παῦλον. Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ θρόνος τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῶν «πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. 12,23). «Ὡς Θεός ὁ Χριστός ἔχει αἰώνιον τόν θρόνον, ὡς δέ ἄνθρωπος, καί ἀρχιερεύς, καί ἀπόστολος τῆς ὁμολογίας ἡμῶν, ἀκούει, κάθου ἐκ δεξιῶν μου», λέγει ὁ Θεοδώρητος Κύρου. Κατά δέ τόν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, «ὁ γινώσκων ἑαυτόν ἐστι θρόνος τοῦ Κυρίου» θρόνος δῆλον ὅτι χάριτος καί ἐλέους, κατά τόν Παύλειον λόγον, «προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἑβρ. 4,16).

Σχολιάζων ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος τό χωρίον τοῦ Ἠσαΐου: «ἰδού Κύριος κάθηται ἐπί νεφέλης κούφης καί ἥξει» (Ἠσ. 19,1) λέγει: «Κύριον δέ τόν Λόγον, νεφέλην δέ κούφην τό καθαρώτατον σκῆνος, [ἔφη] εἰς ὅ ἐνθρονισθείς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰσῆλθεν εἰς τόν βίον [τόν ἀνθρώπινον] σεῖσαι τήν πλάνην». Μέ ἄλλα λόγια ἡ σημερινή ἐνθρονιστήριος ἡμῶν ἐπέτειος ἀφορᾷ εἰς τόν ἐγκαινισμόν τοῦ θρόνου τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῶν καρδιῶν ἡμῶν, καί μάλιστα ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν καιρῷ, τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», περί οὗ ὁ θεσπέσιος Παῦλος προεῖπεν, «ἐνστήσονται καιροί χαλεποί» (Β΄ Τιμ. 3,1). «Ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται … καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται» (Β΄ Τιμ. 4,2-3). «Τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας» (Β΄ Θεσ. 2,7).

Ἡμεῖς ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, ὅτι «τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. 1,27), οὐ παυόμεθα τοῦ ἔργου ἐπί τῆς Πατριαρχικῆς, ἡγουμενικῆς καί ποιμαντικῆς ἡμῶν διακονίας τοῦ ἀποστολικοῦ καί μαρτυρικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Ἀλλ’ οὔτε καί πτοούμεθα, διότι ἔχομεν συλλειτουργούς καί συνκυρηναίους τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ ἡμῖν Ἁγιοταφίτας ἀδελφούς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τήν θυσιαστικήν τοῦ Ἁγιοταφιτισμοῦ αὐταπάρνησιν καί τό ἐκκλησιαστικόν αὐτῶν φρόνημα, τήν ἑνότητα, δῆλον ὅτι καί ἀγάπην, κατά τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας: «πάντες οὖν ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι, ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ».

Ἐπ’ ἀληθείᾳ λέγομεν, ὅτι οὐ κρύπτομεν τήν ἀδημονίαν ἡμῶν, ἐπί τῇ ἐν τῷ σώματι τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπικρατούσῃ ἀκαταστασίᾳ καί διχοστασίᾳ. Διό καί ὁ Ἀρχιερατικός καί Πατριαρχικός θρόνος τῆς πόλεως, τῆς τῷ ἀπολυτρωτικῷ αἵματι τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ ἡγιασμένης, οὐ σιωπήσεται προσευχητικῶς ἐργάζεσθαι ὑπέρ τῆς τηρήσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Παρακαλέσωμεν τόν Θεόν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως καί τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό ἅγιον αὐτοῦ Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, «ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (πρβλ. Ἰω. 16,13), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου Πενταπόλεως.

Ἡ δέ χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐνισχύῃ πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἀποστολῇ ἡμῶν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν μαρτυρίας τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τιμήσαντας τήν Ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν Ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, ὑπομονήν καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν. Θερμάς ἐκφράζομεν εὐχαριστίας πρός τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί πρός πάντας τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξανδρον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Ἀρχιμανδρίτην Φιλόθεον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Κοινοτήτων τῆς περιοχῆς Ἄκκρης, τόν Αἰδεσιμώτατον Οἰκονόμον π. Σάββαν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος τοῦ χωρίου τῶν Ποιμένων, τόν Ἀναπληρωτήν Γραμματέα π. Ἰωάννην Σάουκα ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου των Ἐκκλησιῶν, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 8^ην /21^ην  Νοεμβρίου 2022,ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί  πασῶν τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων.

Διά τοῦ ὅρου «Σύναξις» ἡ Ἐκκλησία ἐννοεῖ τήν συναγωγήν – συγκέντρωσιν τῶν μελῶν της,  διά νά εὐχαριστήσουν καί ὑμνήσουν τούς Ἀρχαγγέλους καί ἰδίως τόν Ἀρχάγγελον Μιχαήλ, διά τό ὅτι ἀντέστη εἰς τήν ἐπανάστασιν τοῦ Ἑωσφόρου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ λέγων: «στῶμεν καλῶς στῶμεν μετά φόβου» καί συνετάχθη ὡς προεξάρχων τῶν ἀγγέλων ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ὑψίστου  Θεοῦ.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη:

A. Εἰς Ἰόππην, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἀρχαγγέλων εἰς τήν ἀρχαίαν Ἰόππην (Jaffa), τόν ὁποῖον Ναόν ἀνήγειρε μετά τήν ὁλοσχερῆ ἐκ πυρκαϊᾶς καταστροφήν τοῦ παλαιοῦ ὁ Ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός.

Τῆς θείας Λειτουργίας ἐν αὐτῷ προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνου, τοῦ ἡγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀρχιμανδίτου π. Νήφωνος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, Ἱερέων ἐξ Ἑλλάδος ὡς Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί  τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου, ψάλλοντος ψάλτου ἐξ Ἑλλάδος ἑλληνιστί δεξιά, ψαλλούσης καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Ἰόππης ἑλληνιστί καί ἀραβιστί ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη καί στρατιωτικοῦ ἀκολούθου  καί προσευχομένου τοῦ ποιμνίου τῆς Ἰόππης καί μελῶν τῆς Ρωσοφώνου καί Ρουμανοφώνου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου ἐν εὐλαβείᾳ πολλῆ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εὐλογεῖτε τόν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοί ἰσχύϊ ποιοῦντες τόν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ· εὐλογεῖτε τόν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοί αὐτοῦ ποιοῦντες τό θέλημα αὐτοῦ», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Αἱ νοεραί τάξεις τῶν ἀσωμάτων Ἀγγελικῶν δυνάμεων συνήγαγον πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ φερωνύμῳ Ναῷ αὐτῶν, ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ καί ἱστορικῇ ὑμῶν πόλει Ἰόππῃ, ἵνα λατρευτικῶς ἑορτάσωμεν τήν Σύναξιν τῶν Ἀρχιστρατήγων αὐτῶν Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀΰλων καί οὐρανίων ταγμάτων.

 Τά οὐράνια καί ἄϋλα ταῦτα τάγματα, τά ὁποῖα μνημονεύονται εἰς τάς ἁγίας Γραφάς, τήν τε Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην, εἶναι ἐννέα καί διακρίνονται διά τῆς ὀνομασίας αὐτῶν ὡς: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Ἐξουσίαι, Ἀρχαί, Δυνάμεις, Ἀρχάγγελοι καί Ἄγγελοι. Πρώτιστος καί οὐσιαστικός σκοπός τούτων εἶναι ἡ ἀκατάπαυστος δοξολογία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ μεγαλοφωνοτάτου Ἠσαΐου λέγοντος: «Καί ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν ᾿Οζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπῃρμένου, καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ· καί Σεραφίμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί καί ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καί ταῖς μέν δυσί κατεκάλυπτον τό πρόσωπον, ταῖς δέ δυσί κατεκάλυπτον τούς πόδας καί ταῖς δυσίν ἐπέταντο· καί ἐκέκραγεν ἕτερος πρός τόν ἕτερον καί ἔλεγον· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ», (Ἠσαΐου 6,1-3).

 Κατά δέ τόν εὐαγγελιστήν Λουκᾶν, τόν ἀναφερόμενον εἰς τό χαρμόσυνον μήνυμα πρός τούς ποιμένας ὑπό τοῦ ἀγγέλου: «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ», λέγει, «ἐξαίφνης ἐγένετο σύν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2, 11-14).

 Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν φύσιν καί ἰδιότητα τῶν ἀγγέλων, ὁ θεῖος Παῦλος λέγει, ὅτι οὗτοι [οἱ Ἄγγελοι] «εἰσί λειτουργικά πνεύματα, εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομνεῖν σωτηρίαν»,  (Ἑβρ. 1,14). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Ἐπαίρει [= διεγείρει] τά φρονήματα τῶν ἀκροατῶν, δεικνύς πολλήν περί ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ τήν κηδεμονίαν, εἴγε ἀγγέλους τούς ὑπερέχοντας ἡμῶν ἔταξε διακονεῖν τά πρός σωτηρίαν ἡμῶν. Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιώνουν καί οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου λέγοντος: «῾Ορᾶτε μή καταφρονήσητε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», (Ματθ. 18,10). Εἰς τό σχόλιόν του ὁ Ζιγαβηνός λέγει, ὅτι «οἱ ἄγγελοι τοσαύτην εἰς Θεόν ἔχοντες παρρησίαν ὡς διά παντός ἐν οὐρανοῖς ὁρᾶν τόν Θεόν».

Ὄντως, οἱ ἄγγελοι ὑφίστανται ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἔνθα βλέπουσι τόν Θεόν Πατέρα. Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός: «Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τόν θρόνον αὐτοῦ καί ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει», (Ψαλμ. 102,19). Ἡ δέ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ δεσπόζουσα ἤ μᾶλλον ἐπεκτεινομένη ἐφ’ ὅλης τῆς κτίσεως, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν δημιουργίαν τοῦ σύμπαντος κόσμου ὁρατοῦ καί ἀοράτου, τοῦ ὁποίου ὁ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθείς ἄνθρωπος (Πρβλ. Γένεσις. 1,2) ἀποτελεῖ τήν κορωνίδα.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι τό μέν «κατ’εἰκόνα» ἀναφέρεται εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου, τό δέ «καθ’ ὁμοίωσιν» εἰς τήν προαίρεσιν αὐτοῦ, δηλαδή τήν ἐλευθέραν θέλησιν τοῦ ἀνθρώπου διά νά γίνῃ τέλειος. Ἄς ἀκούσωμεν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Τό μέν κατ’ εἰκόνα φύσει δέδοται ἡμῖν, τό δέ καθ’ ὁμοίωσιν ἐκ προαιρέσεως καί οἴκοθεν [κατ’ οἰκείαν κρίσιν] κατορθοῦμεν ὕστερον».

Μέ ἄλλα λόγια, τό καθ’ ὁμοίωσιν ἀρχίζει ἀπό τήν ἐπίγειον ἡμῶν ζωήν καί κορυφοῦται εἰς τήν ἐπουράνιον ζωήν, ὅπου «ὅμοιοι Αὐτῷ [τῷ Θεῷ] ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστιν», (Α’ Ἰωάν. 3,2). Καί ἀληθῶς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, ὅσον καιρόν εὑρισκόμεθα εἰς τό φθαρτόν τοῦτο σῶμα στενάζομεν, διότι μέ πολύν πόθον ἐπιθυμοῦμεν νά φορέσωμεν ἐπάνω μας σάν ἄλλον ἔνδυμα τήν μόνιμον κατοικίαν μας, ἡ ὁποία θά μᾶς δοθῇ ἀπό τόν οὐρανόν.  «Καί γάρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τό οἰκητήριον ἡμῶν τό ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες», ( Β΄ Κορ. 5,2).

Ἐκ τῆς μονίμου ἐν οὐρανοῖς κατοικίας ἐκπέμπεται ἡ χάρις τῆς ἀφθαρσίας. Καί τοῦτο, διότι πάντες οἱ κατοικοῦντες τήν οὐράνιον πόλιν, «ἐννοῶ τά τάγματα τῶν ἁγίων Ἀγγέλων φέρουσι ἄφθαρτα σώματα», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Ὅτι δοτόν τό χρῆμα ἐστι», «καί διά τοῦτο πάντας τούς τήν ἄνωθεν οἰκοῦντες, πάλιν φημί δή τά τῶν ἀγγέλων συντάγματα ἐν ἀφθάρτοις εἶναι σώμασιν».

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει τήν σύναξιν τῶν ἁγίων Ἀσωμάτων καί οὐρανίων ταγμάτων καί δή τοῦ ἀρχιστρατήγου Γαβριήλ καί τοῦ διαπρεπεστάτου αὐτῶν Μιχαήλ τοῦ Ταξιάρχου, διότι οὗτοι ἐπέδειξαν πολλάς χάριτας καί εὐεργεσίας εἰς τό ἀνθρώπινον ἡμῶν γένος. Ἐπί πλέον ὁ Ταξίαρχος τῶν ἀγγέλων Μιχαήλ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος συνήγαγε τά τάγματα τῶν ἀγγέλων καί εἶπεν: «Πρόσχωμεν», ὅταν εἶδε τόν ἀποστάτην ἄγγελον, δηλονότι τόν ἀλαζονευόμενον Σατανᾶν πεσόντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὡς ἠκούσαμεν εἰς τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ Κυρίου, λέγοντος εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ: «Ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», (Λουκ. 10,18).

Ἑρμηνεύων τόν ὡς ἄνω λόγον τοῦ Κυρίου, ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι ὁ Σατάν ἐξέπεσε τῆς ἐξουσίας τήν ὁποίαν εἶχεν: «τοὐτέστι τῆς οἰκείας ἀρχῆς ἐκπεσόντα καί κάτω γενόμενον, ἵνα πατῆται ὑπό τῶν εἰς Χριστόν ἠλπικότων».

Τό «Πρόσχωμεν» τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἀφ’ ἑνός, καί τό παράγγελμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ: «πλήν ἐν τούτῳ μή χαίρετε, ὅτι τά πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δέ ὅτι τά ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Λουκ. 10, 20) ἀφ’ἑτέρου, ἀπευθύνονται καί εἰς ἡμᾶς, τούς ἀναγεννηθέντας καί ἐλπίζοντας εἰς Χριστόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστόλος Πέτρος: «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν»,  (Α’ Πέτρ. 1,3).

Διό καί ἡμεῖς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅπου ἐπισκιάσῃ ἡ χάρις σου Ἀρχάγγελε, ἐκεῖθεν τοῦ διαβόλου διώκεται ἡ δύναμις· οὐ φέρει γάρ τῷ φωτί σου προσμένειν, ὁ πεσών Ἑωσφόρος· Διό αἰτοῦμέν σε τά πυρφόρα αὐτοῦ βέλη, τά καθ’ ἡμῶν κινούμενα ἀπόσβεσον, τῇ μεσιτείᾳ σου λυτρούμενος ἡμᾶς, ἐκ τῶν σκανδάλων αὐτοῦ, ἀξιΰμνητε Μιχαήλ Ἀρχάγγελε»,  Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα!»

Τήν μεσημβρίαν ἠκολούθησε δεξίωσις καί Τράπεζα παρά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ.

Β. Εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν ἐν τῇ Παλαιᾷ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων Ἱεράν Μονήν τῶν Ἀρχαγγέλων, εἰς τήν ὁποίαν προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς καί ἀνακαινιστής τοῦ Ναοῦ αὐτῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών ψαλλόντων τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετεχόντων ἐν κατανυκτικῇ προσευχῇ Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων καί ἄλλων πιστῶν καί μοναχῶν.  Τήν πρωΐαν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος, συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου, τοῦ π. Νεκταρίου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Συμεών καί π. Πατρικίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν 11^ην π.μ. ὥραν τῆς Παρασκευῆς, 5^ης/18^ης Νοεμβρίου 2022, Ἀποστολή διπλωματικῶν ἀντιπροσώπων πεντήκοντα περίπου Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον καί συνητήθη μετ’ ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων διά θέματα ἀφορῶντα τούς Χριστιανούς τῆς Ἁγίας Γῆς.

Τούς διακεκριμμένους διπλωμάτας τούτους, ἐν οἷς καί ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Βλιώρας, ὁ Πρόξενος τῆς Σουηδίας, ὁ Πρόξενος τῆς Γαλλίας, ἡ Πρόξενος τῆς Ἀγγλίας κ.ἄ προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἀγγλιστί:

Welcome to the Diplomatic Corps at the Imperial Hotel

H.B.  Theophilos III

18 November

Your Excellencies, Respected Members of the Diplomatic Corps,

Your Eminences,

Your Graces,

We welcome you to this gathering at the Patriarchate, and we wish once again to express our deep appreciation to you for the unfailing attention chat you give to our concerns and challenges here.

As you are fully aware, essential to our mission as the Churches and Christian Communities of the Holy Land is to ensure the Christian character of Jerusalem and the Holy Land. The responsibility of serving and stewarding our properties and the Holy Places has been laid on our shoulders, and we take this responsibility most seriously. As we are more and more the target of radical groups in our society, we rely on the help and support of diplomatic, government, and Church agencies to help us in this mission.

It Is of vital importance to maintain the historic Status Quo. The Status Quo is the principal historic guarantee, acknowledged by all, that ensures the well-being of the Churches and the Christian communities of the Holy Land. The Status Quo also guarantees the protection of the Holy Places that are the common heritage of the three Abrahamic faiths.

So, we are grateful for your presence here, and we welcome this conversation.

We would now like to invite our colleagues among the bishops to say a few words.

Ἕκαστος δέ Ἀρχηγός Ἐκκλησίας ἤ ἐκπρόσωπος Ἀρχηγοῦ Ἐκκλησίας προσεφώνησε εὐχαριστῶν διά τήν συνάντησιν καί ἐνημέρωσε περί τῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν οἱ Χριστιανοί.

Ἐπί τῶν προβλημάτων τούτων ὡμίλησεν καί ὁ κ. Austin Tiffany τοῦ Ἱδρύματος ICHΟS.

Ἐν συνεχείᾳ εἰς τούς διπλωματικούς ἀντιπροσώπους τούτους παρετέθη γεῦμα ὑπό τοῦ Πατριάρχου καί τῶν Tοπικῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τό παρά τήν Πύλην τοῦ Δαυΐδ ξενοδοχεῖον Ιmperial, μετά δέ τό γεῦμα τοῦτο οὗτοι περιώδευσαν τόν λόφον τῆς Ἁγίας Σιών, ἔνθα ἔλαβε χώραν ὁ Μυστικός Δεῖπνος, ἡ Πεντηκοστή καί ἔνθα στεγάζεται ἡ Πατριαρχική Σχολή καί τά Κοιμητήρια τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων ἀπό 13^ου αἰῶνος καί ἐνημερώθησαν περί τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἀκραίων στοιχείων εἰς τούς Ἱερούς Τόπους τούτους.

Ὁ Μακαριώτατος ἐπεσφράγισε τήν συνάντησιν, λέγων ὅτι οἱ Χριστιανοί δέν ἀποθαρρυνόμεθα ἀπό τάς προκλήσεις τῶν ἀκραίων στοιχείων, καθ’ ὅτι ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τήν βεβαιοτέραν καί σταθεροτέραν ἐγγύησιν σταθερότητος τῆς διατηρήσεως  τοῦ Καθεστῶτος (Status Quo) τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας