Τήν Παρασκευήν, 3^ην/ 15^ην Νοεμβρίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου  τοῦ τροπαιοφόρου εἰς τόν ἐπ’  ὀνόματι αὐτοῦ ἱερόν Ναόν, ἐν ᾧ καί ὁ τάφος αὐτοῦ, εἰς Λύδδαν. Ἡ Λύδδα, ἡ ἀρχαία πόλις μέ τό ὄνομα Διόσπολις, εἶναι καί ἡ πόλις τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τῶν Χριστιανικῶν χρόνων, ἡ ὁποία ἐδέχθη τό λείψανον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, μαρτυρήσαντος εἰς Ρώμην περί τό 305 μ.Χ. Τό τίμιον λείψανον αὐτοῦ μετέφερε κατ’ ἐπιθυμίαν αὐτοῦ, ἐκφρασθεῖσαν πρό τοῦ μαρτυρίου του, ὁ ὑπηρέτης αὐτοῦ εἰς Λύδδαν,  ἐξ ἧς ἡ καταγωγή τῆς μητρός αὐτοῦ.

Ἐπί τοῦ τάφου αὐτοῦ ἀνήγειρεν μεγαλοπρεπῆ ναόν ἡ Ἁγία Ἑλένη κατά τήν δεκαετίαν 326-336 μ.Χ.  Εἰς τήν ἑορτήν ταύτην τῆς 3^ης Νοεμβρίου ἑορτάζεται ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου καί τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τούτου, ἐν ᾧ τήν 23^ην Ἀπριλίου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην μετέβη εἰς τήν πόλιν ταύτην  τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Φθάσας εἰς Λύδδαν,ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ καθηγουμένου τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου, τῶν ἱερέων τῶν ὁμόρων πόλεων τῆς Λύδδης, Ἰόππης καί Ρέμλης καί τῶν προσκόπων.

Ἐλθών, τῇ συνοδείᾳ τούτων εἰς τόν ἱερόν Ναόν, ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως  Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Λύδδης ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς τό Ἰσραήλ καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Σερβίας εἰς τό Ἰσραήλ καί τῇ εὐλαβῇ συμμετοχῇ προσκυνητῶν ἐκ τῆς Λύδδης καί ἐξ ἄλλων πόλεων τοῦ Ἰσραήλ.

Εἰς τό Κοινωνικόν της Θείας Λειτουργίας, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἐληνιστί:

«Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ: Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα μή σκανδαλισθῆτε. Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς, ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ», (Ἰωάν. 16, 1-2).

 Σᾶς εἶπα αὐτά, λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τούς μαθητάς του, διά νά μή σκανδαλισθῆτε καί ἐξ αἰτίας τοῦ μίσους πού ἐκδηλώνει ἐναντίον μου ὁ κόσμος κλονισθῆτε εἰς τήν πρός ἐμέ πίστιν σας. Θά σᾶς ἀφορίσουν ἀπό τάς συναγωγάς ὡς αἱρετικούς, ἀλλ’ ὡς νά μή ἦτο ἀρκετόν αὐτό, ἔρχεται ὥρα, κατά τήν ὁποίαν καθένας πού θά σᾶς φονεύῃ, θά νομίσῃ ὅτι ὄχι μόνον δέν ἐγκληματεῖ, ἀλλ’ ὅτι μέ τόν φόνον αὐτόν προσφέρει λατρείαν εἰς τόν Θεόν.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Οἱ μαθηταί καί ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐγένοντο αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τοῦ σεσαρκωμένου Θείου Λόγου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, δηλονότι τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἡ μαρτυρία αὐτή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί εὐαγγελιστῶν ἐπεσφραγίσθη διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτῶν αἵματος, δεδομένου ὅτι ἐφονεύθησαν ὑπό μισησάντων αὐτούς ἐξ αἰτίας τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ.

 Θύματα τοῦ μίσους κατά τοῦ ὀνόματος «τοῦ ὑπέρ ὀνόματος δηλονότι τοῦ Χριστοῦ», (Φιλιπ. 2,9) ὑπῆρξαν οἱ μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ κατά τούς ἰδίους λόγους: «καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου»,  (Ματθ. 10, 22).

Τοιοῦτον θῦμα μίσους τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξεν ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἐπωνύμου Αὐτοῦ Ναοῦ ἐν τῇ ἱστορικῇ πόλει ὑμῶν Λύδδῃ. Τά ἐγκαίνια βεβαίως τοῦ μεγαλοπρεποῦς τούτου Ναοῦ ἐτελέσθησαν διά τῆς μετακομιδῆς καί καταθέσεως ἐν τῷ σῳζομένῳ μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν, ἐντός τοῦ Ναοῦ, κενοταφίῳ τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.

Ὁ ἔνδοξος Γεώργιος, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, ἀγωγῆς θείας καί φύσεως τυχών ἀγαθῆς, καί ρίζης εὐκλεοῦς, τῶν γεννητόρων ἄνωθεν εὐγενείᾳ καί εὐσεβείᾳ κεκοσμημένων, πρός πολέμους γέγονεν ἐπιτηδειότατος καί λαμπρότατος. Ὅθεν καί παρά Διοκλητιανοῦ τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος καί διώκτου τῶν Χριστιανῶν διοικητής στρατιωτικοῦ τάγματος (τριβοῦνος), εἷτα καί κόμης διά τό ἀήτητον τῆς ἀνδρείας  γνωρίζεται, λανθάνων τό μέχρι τοῦδε, ὅτι Χριστιανός ἦν.

 Παρουσιασθείς ἐνώπιον τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁ Γεώργιος καί ἰδών τήν κατά τῶν Χριστιανῶν μανίαν, λαμπρῶς τόν Χριστόν Θεόν τε καί Θεοῦ Υἱόν ἀνακηρύξας παρρησιάζεται τό μυστήριον τῆς θείας εὐσεβείας. Τούτου ἕνεκεν ὑφίσταται τόν θάνατον τοῦ μαρτυρίου, γενόμενος οὕτω συμμάρτυς τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

 Τό ὑπέρ τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ μαρτύριον τοῦ Γεωργίου ὡς καί τό κήρυγμα αὐτοῦ διατυπώνει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: Ἀξίως τοῦ ὀνόματος ἐπολιτεύσω, στρατιῶτα Γεώργιε. Τόν σταυρόν γάρ τοῦ Χριστοῦ ἐπ’ὤμων ἀράμενος τήν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας καί τήν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας. Ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα, τοῖς ἐν πάσῃ τῆ οἰκουμένῃ πιστοῖς καί Τριάδος γεωργός, δίκαιος ἀνεδείχθης».

 Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό μαρτύριον τοῦ Γεωργίου συνέβαλε ἀποφασιστικῶς εἰς τήν ἐκ τῆς διαβολικῆς πλάνης τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων  ἀπαλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων καί τῆς γνώσεως  αὐτῶν τῆς θρησκείας τῆς ἀληθείας, τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, ἀναφερόμενος εἰς τά εὐεργετικά ἀποτελέσματα τῶν θλίψεων ἐπικαλεῖται τήν πολιτείαν -τρόπον ζωῆς- τῶν μαρτύρων λέγων: «τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν”, (Ἑβρ. 12,1-2).

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες, τούς ὁποίους ἐπικαλεῖται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦσαν ἄνθρωποι «ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν», ( Πράξ. 14,15), ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος. Δέν ἦσαν μυθικοί ἥρωες οὔτε ὑπεράνθρωποι.  Οὗτοι ἦσαν φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

 Ὁ ἐσταυρωμένος καί ἀναστάς Χριστός ἦτο τό σημεῖον ἀναφορᾶς τῶν. Διά τοῦτο ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς προτρέπει λέγων: «δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», (Ἑβρ. 12,1-2). Μέ ἄλλα λόγια, ἄς τρέχωμεν μέ ὑπομονήν τόν ἀγῶνα πού προβάλλει ἐμπρός μας. Καί πουθενά ἀλλοῦ ἄς μήν στρέφωμεν τά βλέμματά μας καί τήν προσοχήν μας, παρά μόνον εἰς τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεως καί μᾶς τελειοποιεῖ εἰς αὐτήν.

 Ἡ βαθυτέρα σημασία καί ἀξία τοῦ μάρτυρος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος  ἐπιτυγχάνει τήν τελείωσιν τῆς πίστεως αὐτοῦ, καθώς καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐτελείωσε τό ἀπολυτρωτικόν Αὐτοῦ ἔργον διά τοῦ μαρτυρίου Αὐτοῦ, τουτέστι τοῦ σταυρικοῦ θανάτου. «Τελείωσιν τό μαρτύριον καλοῦμεν», λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, «οὐχ ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο».

 Ἰδού λοιπόν διατί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ ὑπερβαλλόντως τούς μάρτυρας τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Καί ἰδού διατί ὁ Ἅγιος Γεώργιος κατέχει ἐξέχουσαν θέσιν ἐν μέσῳ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ἄλλη νεφέλη ἡ τιμή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἀναψύχει πάντας τούς τιμῶντας αὐτήν ἀπό τόν καύσωνα τῶν ἀναγκῶν καί θλίψεων αὐτῶν.

 Παρακαλέσωμεν τόν Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον καί μετά τοῦ μελῳδοῦ αὐτοῦ εἴπωμεν. «Ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντα, ἐν νυκτί καθεύδοντα, περιφρούρησον, ἐπαγρυπνοῦντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε καί ὁδήγησον ποιεῖν τοῦ Κυρίου τό θέλημα, ὅπως εὕροιμι ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης τῶν ἐν βίῳ πεπραγμένων μοι τήν λύσιν, ὁ καταφεύγων τῇ σκέπῃ σου.

Ἀμήν.

Ἁραβιστί ὁ λόγος τοῦτο εὑρίσκεται εἰς τόν ἀκόλουθον ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2012/11/16/1611/ .

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Σωφρόνιος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν εἰς τό ἡγουμενεῖον, τήν μεσημβρίαν δέ ἡ Κοινότης τῆς Λύδδης παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί ἄλλους εὐφρόσυνον τράπεζαν.

Εἰς ταύτην ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν τούς συνδαιτημόνας λέγων τά κάτωθι: «Ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι μεγάλη. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι γνωστός εἰς ὅλον τόν κόσμον. Πολλαί πόλεις εἰς τόν κόσμον ἔχουν αὐτόν προστάτην. Πολλοί φέρουν τό ὄνομά του, διότι ὁ Ἅγιος ἐγνώρισε τόν Χριστόν καί τήν ἐλευθερίαν, τήν ὁποίαν οὗτος ἔζησεν εἰς τήν Βυζαντινήν-Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Οὗτος ἐζήτησε τήν ἐλευθερίαν  τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς καταπιέσεως τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, καί ἰδιαιτέρως ἡ πόλις τῆς Λύδδης, καυχῶνται διότι ὁ Ἅγιος ἦτο Παλαιστίνιος ἐκ καταγωγῆς τῆς μητρός αὐτοῦ. Ὁ τάφος καί ἡ Ἐκκλησία αὐτοῦ εἰς Λύδδαν εἶναι τό πλέον δυνατόν, ἰσχυρόν χριστιανικόν μαρτύριον. Εἶναι τεκμήριον καί παράδειγμα θρησκευτικῆς συμβιώσεως. Ὁπουδήποτε εὑρεθῶ εἰς συνέδρια, ἀναφέρομαι εἰς τήν συμβίωσιν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων εἰς Λύδδαν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτῆς, τό ἥμισυ τῆς ὁποίας εἶναι τέμενος. Τό Πατριαρχεῖον, ὡς Ἐκκλησία “Rum-Orthodox”, εἶναι ἐγγύησις δι’ ὅλους τους Χριστιανούς τῆς Ἁγίας Γῆς.

Εὐχαριστῶ ὅλους τούς συμμετέχοντας εἰς τήν ἑορτήν ταύτην, τόν Πρέσβυν τῆς Σερβίας, τόν ἐκπρόσωπον τῆς Πρεσβείας τῆς Ἑλλάδος, τόν ἡγούμενον π. Σωφρόνιον, τόν Πρόεδρον καί τά μέλη τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τούς προσκόπους καί ὅλους. Παρακαλοῦμεν τόν Ἅγιον νά πρεσβεύῃ εἰς τόν Θεόν δι’ εἰρήνην εἰς τήν περιοχήν ἡμῶν καί διά βοήθειαν τῶν δεινοπαθούντων εἰς τήν Συρίαν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

Ἁγία Πόλις Ναζαρέτ, τῇ 13ῃ Νοεμβρίου 2012,

 

Μακαριώτατε Πατριάρχα Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κ.κ. Κύριλλε,

Ἱερώτατε Μητροπολίτα Ναζαρέτ κύριε Κυριακέ,

Ἐκλαμπρότατε Δήμαρχε τῆς Ναζαρέτ κύριε Ράμζι Τζαράϊσε,

Ἐντιμώτατε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,

Ἀγαπητοί συνδαιτημόνες,

 

Ἡ πόλις τῆς Ναζαρέτ, δηλονότι ὁ τόπος, ἔνθα εὐηγγελίσθη τό μυστήριον τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας, ὑποδέχεται σήμερον ἐν χαρᾷ καί παραμυθίᾳ τήν Ὑμετέραν καί λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν Μακαριότητα, τόν Προκαθήμενον τοῦ πολυπαθοῦς καί εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας.

Μακαριώτατε, τό πάνσεπτον προσκύνημα τῆς Ναζαρέτ, δηλονότι τοῦ, ὑπό τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ τό ἀδιάψευστον μαρτύριον τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως.

Τό μαρτύριον τοῦτο τῆς πίστεως ἡμῶν διεφύλαξε διά τῆς ἐπ’ αὐτοῦ ἀκαταπαύστου λειτουργικῆς πράξεως τῆς θείας Εὐχαριστίας ἡ Ἁγιοταφιτικῆ Ἀδελφότης μετά τοῦ εὐλαβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Οἱ ἐν Ναζαρέτ καί τά περίχωρα αὐτῆς διαβιοῦντες Χριστιανοί ἀποτελοῦν τήν ζῶσαν καί διαχρονικήν μαρτυρίαν τοῦ μαρτυρίου τῆς τοῦ ἀπ’ αἰῶνος φανερώσεως τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ εἰρηνική καί ἐν ταυτῷ προσκυνηματική Ὑμῶν θεωρία, Μακαριώτατε, συμπίπτει μέ τάς ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν πολιτικάς   ἀναταραχάς καί ἀπροβλέπτους διά τό μέλλον ἐξελίξεις. Ἀγωνία καί ἀνησυχία διακατέχει ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς αὐτῆς, ἰδίᾳ τούς Χριστιανούς τῶν ὁποίων τό σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς θρησκευτικῆς καί πολιτισμικῆς αὐτῶν ταυτότητος εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἐνταῦθα φυσική Ὑμῶν Πατριαρχική παρουσία μετά τῶν σεπτῶν συνοδῶν Αὐτῆς ἐνέχει καί παραμυθιτικόν χαρακτῆρα, δηλονότι ἐλπιδοφόρον, κατά τόν λόγον τοῦ θείου Παύλου: «Τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν Ἁγίων κοινωνοῦντες, τήν φιλοξενίαν διώκοντες», (Ρωμ. 12, 12-13).

Χαίρεται ὄντως ὁ πιστός ἡμῶν λαός, Μακαριώτατε, μέ τήν ἀκλόνητον αὐτοῦ ἐλπίδα, ἡ ὁποία γίνεται ἐμφανής εἰς τήν συμμετοχήν καί βοήθειαν τῶν ἀναγκῶν τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί γενικώτερον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, «ταῖς χρείαις τῶν Ἁγίων κοινωνοῦντες», ὑπό τῆς Ἁγιωτάτης ἀδελφῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Ἡ ὑπό τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, παρατεθεῖσα αὕτη τράπεζα, ἀποτελεῖ ἔκφρασιν τῶν ἀρρήκτων δεσμῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀλλά καί τῆς τελείας ἐν τῷ κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ἀγάπης καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τό Ὁποῖον [Πνεῦμα] κατέστησεν καί ἀνέδειξεν τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί μητέρα πάντων ἡμῶν.

 Ἔτη πολλά, «много лет», καί εὐλογημένον τό ἱερόν Ὑμῶν προσκύνημα.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΙΙ

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

 

Εὐχαριστοῦντες τόν πανάγαθον Θεόν ἡμῶν διά τάς πνευματικάς  Αὐτοῦ δωρεάς, εὐχαριστοῦμεν Αὐτόν καί διά τάς ὑλικάς, διά τόν ἄρτον καί τόν οἷνον καί πάντα ὅσα εὔγευστα,  ἐπιούσια καί  ὠφέλιμα πρός τήν συντήρησιν ἡμῶν ἐκ τῆς γῆς, διά τοῦ ἡλίου, τοῦ ἀέρος καί τῆς βροχῆς παρέχει ἡμῖν καί  παρακαλοῦμεν Αὐτόν, ὅπως ἐν τῇ σοφῇ οἰκονομίᾳ Αὐτοῦ διαθρέψῃ καί ὅσους ἐγκαταλείπει ἐνδεεῖς καί πεινῶντας ἡ    ἐνσκήψασα εἰς τόν κόσμον οἰκονομική κρίσις.

Ἔμπλεοι χαρᾶς καί εὐφροσύνης ἐκ τῆς ἀδελφικῆς Ἡμῶν συναναστροφῆς ἐν τῇ τραπέζῃ  ταύτῃ, εὐχόμεθα Αὐτῇ καί τῇ τιμίᾳ Αὐτῆς Συνοδείᾳ εὐλογημένας, ἀνέτους καί εὐχαρίστους  τάς εἰσόδους αὐτῆς εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τάς ἐξόδους ἐξ αὐτῶν τῇ  ἀοράτῳ θείᾳ δυνάμει, ἐπιστασίᾳ καί ἐνισχύσει καί τῇ συνοδείᾳ εἴτε Ἡμῶν προσωπικῶς εἴτε τῆς Ἀντιπροσωπείας Ἡμῶν διά πᾶσαν βοήθειαν, ἐξυπηρέτησιν ἤ  διευκόλυνσιν.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας ἀντεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως ἐχούσης ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Μακαριώτατε Πατριάρχα της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεόφιλε, αγαπητέ εν Κυρίω Αδελφέ,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί,

 Αντιφωνώντας τη Μακαριότητά Σας θέλω πρωτίστως να εκφράσω χαρά, την οποία αισθανόμεθα τόσο εγώ προσωπικά, όσο και οι συνοδοί μου από τη συναναστροφή μαζί Σας, την Ιεραρχία της Αγιωτάτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων και τα μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος καθώς και από την γενομένη κοινή μας προσευχή! Η επίσκεψή μου στην Ιερουσαλήμ είναι δισδιάστατη. Από τη μια πρόκειται για την ειρηνική επίσκεψη προς την Αγιωτάτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, την οποία πάντοτε στην Αγία Ρωσία περιέβαλαν μετά ιδιαίτερης αγάπης και τιμής, και από την άλλη είναι προσκύνημα στον Πανάγιο Τάφο και άλλα ιερά σεβάσματα της Παλαιστίνης, πραγματοποιούμενο μετά δέους από τη συνειδητοποίηση του μεγαλείου των φανερωθέντων εντεύθεν έργων του Θεού.

 Εδώ στον Γολγοθά, ετελέσθη ο σωτήριος αγώνας του Χριστού, αυτός ο τόπος είναι η αφετηρία του ευαγγελικού κηρύγματος, το οποίο έφθασε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς (Πραξ. 1.8), επίσης εδώ είναι, όπου εν προσευχαίς αγωνίζεται η Μήτηρ των Εκκλησιών, η Ορθόδοξη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, φύλαξ των Παναγίων Προσκυνημάτων. Αυτή η διακονία αριθμεί σχεδόν δυο χιλιετίες και το μεγαλύτερο διάστημα συνοδεύετο από θλίψεις και δοκιμασίες. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις, όταν από τους φύλακες του Παναγίου Τάφου απαιτείτο θυσία για χάρη της προστασίας των ιερών κειμηλίων. Και όμως η Αγιωτάτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων στο διάβα των αιώνων υπηρετώντας μετά τιμής και αξιοπρέπειας μας φύλαξε τον Πανάγιο Τάφο του Σωτήρος.

 Τον Θρόνο των Ιεροσολύμων, στερεωθέντα «ἐν μέσῳ τῆς γῆς», (Ψαλ. 73.12) εκόσμησαν οι φωστήρες της πίστεως του Χριστού όπως ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, οι Άγιοι Κύριλλος, Ιουβενάλιος, Ζαχαρίας και Σωφρόνιος. Στο κλίμα του ανήκουν οι μεγάλοι ασκητές, όπως οι Όσιοι Ιλαρίων ο Μέγας, Χαρίτων ο Ομολογητής και Σάββας ο Ηγιασμένος. Ενώ στιβαρός προμαχώνας της Ορθοδοξίας σε όλους τους αιώνες της λειτουργίας της παρέμεινε η Αγιοταφική Αδελφότητα.

 Από τη στιγμή της Βαπτίσεως της Ρωσίας διά των αοράτων νημάτων τη συνέδεσαν με το Θρόνο των Ιεροσολύμων μονοπάτια, τα οποία ακολουθούσαν οι προσκυνητές. Ο επισκεψάμενος την Παλαιστίνη το έτος 1066 Ρώσος Ηγούμενος Δανιήλ αναφέρει ότι συναντούσε στην Ιερουσαλήμ ολόκληρες πλέον ομάδες Ρώσων προσκυνητών. Ήταν πρώτος Ρώσος ο Ηγούμενος Δανιήλ, ο οποίος αφιέρωσε και άναψε το ακοίμητο καντήλι υπέρ της Πατρίδος του στον Πανάγιο Τάφο. Ανέκαθεν οι ευλαβείς προσκυνητές κομίζουν στη Ρωσία το Άγιο Φως από το Ιερό Κουβούκλιο.

 Η αγάπη των εκ Ρωσίας προσκυνητών προς τα ιερά Προσκυνήματα των Ιεροσολύμων δημιούργησε σε πολλούς απ΄αυτούς πόθο να μείνουν για πάντα δίπλα στον Πανάγιο Τάφο. Αυτή η αγάπη ήταν εκείνη, η οποία έφερε στους Αγίους Τόπους την Αγία Ευφροσύνη του Πόλοτσκ που εκοιμήθη οσιακώς εδώ. Από την ίδια αγάπη φλεγόταν η καρδιά της Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ, η οποία ήθελε να ταφεί εδώ και όντως, κρίμασι Θεού, στους Αγίους Τόπους φυλάσσονται τα αγία λείψανά της. 

 Επιμελώς και με αγάπη διατηρούμε τη μνήμη της φιλαδέλφου συμμετοχής της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων στην πνευματική πρόοδο της αδελφής Ρωσικής Εκκλησίας. Στις αρχές του 4^ου αιώνος, πολύ πριν από την ιεραποστολή των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και τον Άγιο Πρίγκιπα Βλαδίμηρο, οι απεσταλμένοι της Μητρός πασών των Εκκλησιών του Θρόνου των Ιεροσολύμων ιερομάρτυρες Χερσώνος εθεμελίωσαν την πρώτη Ιεραρχία στις ακτές της Ταυρίδος. Από ΄κει επί πολλούς αιώνες το φως της πίστεως του Χριστού φώτιζε τους προγόνους μας και εκεί ήταν που στη συνέχεια ο Απόστολος της Ρωσικής γης Πρίγκιψ Βλαδίμηρος δέχθηκε το άγιο Βάπτισμα. Ως θεμέλιο του πνευματικού βίου του λίκνου του χριστιανισμού στη Ρωσίας εξ’αρχής ετέθησαν οι παραδόσεις των Αγίων Τόπων, τις οποίες εκόμισαν οι ιερομάρτυρες.

 Και στους μεταγενέστερους αιώνες ο Θρόνος των Ιεροσολύμων επανειλημμένως έδειχνε το ενδιαφέρον του για την πορεία της Ορθοδοξίας στην Πατρίδα μας. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος έθεσε την υπογραφή του στις πράξεις της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του έτους 1593 διά την ανύψωση του Προκαθημένου της Ρωσικής Εκκλησίας στο αξίωμα του Πατριάρχου Μοσκόβου και πάσης Ρωσίας και των υπερβορείων μερών. Αυτά τα «βόρεια μέρη» τα ποιμαίνει έως σήμερα ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών.

 Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Θεοφάνης ο επισκεψάμενος τη Ρωσία το έτος 1619, συμμετείχε στην εξέταση από τη Σύνοδο των διορθώσεων του Ρωσικού Ευχολογίου όπως και στην ενθρόνιση του Αγιωτάτου Πατριάρχου Φιλαρέτου, ενώ κατ΄επιστροφήν πέρασε από τα Ουκρανικά εδάφη, όπου αποκατέστησε την καταργηθείσα μετά την ουνία του Μπρεστ Ορθόδοξη Ιεραρχία της Ιεράς Μητροπόλεως Κιέβου.

 Μετά μεγάλης συμπαθείας παρακολουθούσε την πορεία της Ρωσικής Εκκλησίας ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος Β’, δίδοντας αδελφικές συμβουλές, καταδικάζοντας το σχίσμα και υποδεικνύοντας την ανάγκη της αυξήσεως στη Ρωσία του αριθμού των Επισκοπών. Αυτός ήταν ο οποίος, το έτος 1685, απέστειλε στη Μόσχα τους περίφημους θεολόγους Ιωαννίκιο και Σωφρόνιο Λειχούδη και συνέβαλε στην ίδρυση της Σλαβικής, Ελληνικής Λατινικής Ακαδημίας, του πρώτου δηλαδή ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ρωσίας, εκ του οποίου μεταγενέστερα προήλθαν η Θεολογική Ακαδημία Μόσχας και το Πανεπιστήμιο Μόσχας.

Από την πλευρά της η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας πάντα εκτιμούσε τη Μητέρα των Εκκλησιών και ανέτρεφε το ποίμνιό της, έτσι ώστε να έχει αυτή την εκτίμηση. Αυτή η στάση αποτυπώθηκε στις γενναιόδωρες προσφορές από τη Ρωσία προς τον Πανάγιο Τάφο. Οι Ρώσοι τσάροι έστελναν στην Ιερουσαλήμ χρυσάφι, εικόνες, λειτουργικά σκεύη και βιβλία. Από το 19^ο  αιώνα σε όλους τους Ναούς της Ρωσίας τοποθετήθηκε ειδικό κυτίο «υπέρ του Παναγίου Τάφου».  Οι προσφορές δεν έπαυσαν ακόμα όταν η ίδια η Ρωσία δοκιμαζόταν σκληρά, όπως την εποχή της εισβολής του Ναπολέοντος. Ακόμα και το δύσκολο έτος 1812 προσφορές, οι οποίες συγκεντρώθησαν στη Ρωσία εστάλησαν για τις επισκευές του Ναού της Αναστάσεως, ο οποίος κάηκε από πυρκαγιά παρόλο που η ίδια η Μόσχα καταστράφηκε από την ακόμα φοβερότερη πύρινη λαίλαπα.

Η Ρωσία δεν ενίσχυε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων μόνο δι΄ αποστολής χρηματικών προσφορών, αλλά και με τη στρατιωτική μεσολάβηση. Επτά φορές η Ρωσία πολεμούσε κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μάλιστα ένας από τους κύριους σκοπούς ήταν ο αγώνας για την απελευθέρωση των Παναγίων Προσκυνημάτων από τις καταπιέσεις των αλλοθρήσκων. Χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες προσέφεραν τις ζωές τους διά την απελευθέρωση των πασχόντων στην Ανατολή ομοδόξων αδελφών τους. Δεν ήταν ολίγες οι προσπάθειες οι οποίες κατεβλήθησαν από τους Ρώσους διπλωμάτες διά την προστασία των Παναγίων Προσκυνημάτων, με τη συμβολή των οποίων ειδικότερα ελύθη το εκκρεμές ζήτημα περί αναστηλώσεως του τρούλου του Ναού της Αναστάσεως και η Εκκλησία των Ιεροσολύμων ανέκτησε σειρά Παναγίων Προσκηνημάτων. 

Σημαντικό σταθμό στις σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών Ιεροσολύμων και Ρωσίας αποτελεί η ίδρυση του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στη Μόσχα και της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στην Ιερουσαλήμ καθώς και του Αυτοκρατορικού Ορθοδόξου Παλαιστινιακού Συλλόγου. Τόσο η Ιεραποστολή, όσο και ο Σύλλογος ανέπτυξαν ευρύ πνευματικό, μορφωτικό και φιλανθρωπικό έργο με την ίδρυση σχολών, τυπογραφείων, βιβλιοθηκών, ορφανοτροφείων, οίκων ευγηρίας, με την οικοδομή Ναών και ξενώνων και δι΄αυτού παρείχαν μεγάλη συνδρομή προς την Εκκλησία των Ιεροσολύμων.

Σήμερα οι καλές μας σχέσεις που έχουν παράδοση αναπτύσσονται επιτυχώς. Όπως και παλαιότερα τη βάση τους αποτελεί ο πόθος των πιστών από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Μολδαβία, το Καζακστάν, τις Βαλτικές και άλλες χώρες, να πραγματοποιήσουν προσκύνημα στην Παλαιστίνη, να προσευχηθούν μαζί με τους αδελφούς τους από την Εκκλησία των Ιεροσολύμων στον Πανάγιο Τάφο. Ένεκεν τούτων κι εγώ έφθασα στους Αγίους Τόπους. 

Μακαριώτατε, ευχαριστώ διά την παρεχόμενη τόσο προς εμέ προσωπικά, όσο και προς τους συνοδούς μου φιλοξενία και δια το Ιερό Συλλείτουργο, το οποίο επιτελέσαμε σήμερα στον Πανάγιο Τάφο. Μετά δέους αναμένω τη συνέχεια της προσκυνηματικής περιηγήσεως και σε άλλα ιερά σεβάσματα της Παλαιστίνης και χαίρομαι διά τη συναναστροφή μας.

Μετά τό γεῦμα τοῦτο ἔλαβε χώραν εἰς τό Προεδρικόν Μέγαρον ἡ συνάντησις τῶν δύο Προκαθημένων Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν Μόσχας καί  Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Προέδρου τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ κ. Συμεών Πέρες.

Κατά τήν συνάντησιν αὐτήν ὁ κ. Πέρες εἶπεν ὅτι «εἶναι εὐχαριστημένος καί ὑπερήφανος, διότι ὑποδέχεται τήν Ἀνωτάτην Ἀρχήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς μεγάλης χώρας τῆς Ρωσίας».  Ὅτι «ἡ Ρωσία εἶναι ἀπό τάς πρώτας χώρας πού ἐδέχθησαν τούς Ἰουδαίους ὡς ἔθνος καί θρησκείαν. Εἰς τήν χώραν τῆς Ρωσίας ὑπάρχει μία θρησκευτική συμβίωσις μέ ἱστορίαν χιλίων ἐτῶν. Ὁ Ἰουδαϊκός καί ὁ Χριστιανικός πολιτισμός βασίζεται εἰς τάς ἀρχάς τοῦ Δεκαλόγου. Αἱ ἐντολαί αὐταί εἶναι ἡ βάσις τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἀξιῶν. Ἡμεῖς ἐπιδιώκομεν οὐχί τόν πόλεμον, ἀλλά τήν εἰρήνην μετά τῶν γειτόνων ἡμῶν. Τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ δεσμεύεται διά τήν ἐλευθερίαν τῆς θρησκείας ὅλων τῶν ἐθνικοτήτων πού διαμένουν εἰς αὐτήν, ἄρα καί τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Κατά τήν πρόσφατον ἐπίσκεψίν μου εἰς τήν Ρωσίαν ἔμεινα λίαν ἐντυπωσιασμένος ἀπό τήν φιλικήν διάθεσιν. Ἡμεῖς οἱ Ἰουδαίοι ἐνθυμούμεθα καί ἡ ἀνθρωπότης ἐνθυμεῖται ὅτι ἡ Ρωσία ἔδωσε τό πλέον δυνατόν κτύπημα εἰς τόν Χιτλερικόν Ναζισμόν κατά τόν Β’ Παγκόσμιον πόλεμον καί ἔσωσε τόν κόσμον μέ τίμημα τήν ζωήν ἑκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων στρατιωτῶν, ἐκείνων πού ἐπολέμησαν μεμονωμένως καί ἐκείνων πού συνετάχθησαν μέ τάς τάξεις τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ. Οἱ ἄνθρωποι, διά νά ζήσουν  ἔχουν ἀνάγκην ὄχι μόνον τόν ἄρτον,  «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος». Βασιζόμενοι εἰς αὐτήν τήν ἀρχήν ἀς ἀγωνισθῶμεν, ὥστε νά μήν συμβῇ καί πάλιν εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅ,τι συνέβη κατά τόν Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον. Καί πάλιν Σᾶς καλωσορίζω εἰς τήν πρωτεύουσαν τοῦ Ἰσραήλ, τήν πόλιν τῆς αἰωνιότητος δι’ ὅλας τάς θρησκείας».

Εἰς τοῦτο ἀνταπήντησεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ.κ. Κύριλλος λέγων ὅτι: «ἐκ καρδίας εὐχαριστοῦμεν διά τούς ἀπευθυνθέντας εἰς Ἡμᾶς  λόγους καί χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως νά ἀνανεώνωμεν καί πάλιν ἀρχαιοτάτην παράδοσιν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας νά ἐπισκέπτωνται τά μέλη αὐτῆς τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπισκεφθέντες εἰς τό παρελθόν τήν Ἁγίαν Γῆν ὡς ἁπλός προσκυνητής ἐπισκεπτόμεθα νῦν αὐτήν καί ὡς Πατριάρχης, τελοῦντες ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετά τοῦ παρόντος εἰς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου». Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρωσίας εἶπεν ἐπίσης ὅτι εὐχαριστεῖ διά τήν ὑποστήριξιν τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ  πρός τούς ἐκ Ρωσίας εἰς Ἰσραήλ μεταναστεύσαντας Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τούς ἀνερχομένους εἰς ἕν ἑκατομύριον καί πλέον, τούς διαβιοῦντας νῦν εἰς τό  κράτος τοῦ Ἰσραήλ, διατηροῦντας ὅμως τούς δεσμούς αὐτῶν μετά τῶν συγγενῶν αὐτῶν καί ἐπισκεπτομένους αὐτούς. Οἱ ἐκ Ρωσίας συγγενεῖς ἐπισκέπτονται τούς ἐν Ἰσραήλ συγγενεῖς αὐτῶν ὡς καί χιλιάδες Ρῶσοι προσκυνηταί ἀφ’ ὅτου μάλιστα δέν ἀπαιτεῖται ἀπ’ αὐτῶν ἄδεια εἰσόδου ( viza) εἰς τό Ἰσραήλ. Ὑπάρχει ὄντως μία κοινή πολιτιστική παράδοσις τῶν ἀξιῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡμεῖς εἰς τήν Ρωσίαν ἔχομεν χιλιετῆ παράδοσιν συμβιώσεως τῶν ὀπαδῶν τῶν τεσσάρων μεγάλων θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ, Ἰσλάμ καί Βουδισμοῦ. «Οἱ ἀρχηγοί τῶν θρησκειῶν αὐτῶν», ἐσυνέχισεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Κύριλλος, «καταδικάζομεν ὁποιανδήποτε θρησκευτικήν βίαν, ἐκμεταλευομένην τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὑπέρ αὐτῆς.

Διά τούς προσκυνητάς τούς ἐκ Ρωσίας ἀφικνουμένους ὑπεύθυνον εἶναι τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, μετά τοῦ ὁποίου συνεργάζεται ἡ Ρωσική Πνευματική Ἀποστολή (Missia). Αὕτη ἱδρύθη περί τά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνος, ἵνα ὑποδέχηται εἰς τό κτίριον αὐτῆς καί στηρίζῃ τούς Ρώσους προσκυνητάς διαρκούσης τῆς προσκυνηματικῆς αὐτῶν θεωρίας. Δι’ ὡρισμένα ἀπό τά κτίρια αὐτῆς, τά εὑρισκόμενα πολύ πλησίον τῆς Δημαρχίας καί τῆς Ἀστυνομίας Ἱεροσολύμων ὑπάρχουν εἰσέτι προβλήματα, ὡς τῆς κανονικῆς καταχωρήσεως τῆς ἰδιοκτησίας αὐτῶν εἰς τό ὄνομα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, -τήν ὁποίαν οὐδείς ἀμφισβητεῖ-, ὡς καί τῆς ἐκκενώσεως ὑπό τοῦ Ἑβραϊκοῦ Δικαστηρίου τοῦ κτιρίου τοῦ γνωστοῦ ὡς τοῦ «Σεργίου», ἵνα τοῦτο ἀνακαινισθῇ διά ποσοῦ ἤδη δωρηθέντος καί ἀναμένοντος τήν ἀξιοποίησιν αὐτοῦ, διά τόν ὅν διετέθη σκοπόν. Εἰς τά θέματα αὐτά ζητῶ τήν παρέμβασιν τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος, ἵνα προωθηθῇ ἡ γενομένη ἤδη περί αὐτῶν συμφωνία καί μετά τοῦ Προέδρου Πούτιν. Τήν παρέμβασιν ὑμῶν ζητῶ καί διά ταχυτέραν ἔγκρισιν ἀνεγέρσεως καί νέου ξενῶνος παρά τούς παλαιούς, ὁ ὁποῖος θά ἀνταποκριθῇ εἰς τάς ἀνάγκας τῶν καθ’ ἑκάστην αὐξανομένων Ρώσων προσκυνητῶν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας εἶναι πρόθυμος νά συμπαρασταθῇ ἐκκλησιαστικῶς εἰς ὅ,τι τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ ἐνδεχομένως χρειασθεῖ αὐτήν.  Εὐχαριστῶ ὑμᾶς καί διά τήν μνείαν τῶν Ρώσων στρατιωτῶν, τῶν πεσόντων κατά τόν Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον ὑπέρ ἐλευθερίας τῆς Ρωσίας καί τῆς ἀθρωπότητος. Καί εὔχομαι εἰς ὑμᾶς τήν θείαν ἐνίσχυσιν διά τήν διαφύλαξιν τῆς εἰρήνης καί τῆς εὐημερίας τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ».

Ἀπαντῶν ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἰσραήλ εἶπεν ὅτι εἶναι αἰσιόδοξος διά τήν ἔτι περαιτέρω προώθησιν καί βελτίωσιν τῶν ὑπαρχουσῶν πολιτιστικῶν σχέσεων Ἰσραήλ καί Ρωσίας καί ὅτι θά καταβάλῃ προσπαθείας διά τήν ἄρσιν τῆς γραφειοκρατείας, ἡ ὁποία καθίσταται ἐμπόδιον εἰς τήν προώθησιν τῶν ἀφορώντων εἰς τά προσκυνηματικά κτίρια τῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (Missia). Ἐναντίον τῆς γραφειοκρατείας  ταύτης διαμαρτύρονται καί οἱ Ἰσραηλινοί πολῖται.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ.κ. Κύριλλος ἐπεσκέφθη τόν Δήμαρχον Ἱεροσολύμων κ. Νίρ Μπαρκάτ εἰς τό παρά τήν Ρωσικήν Πνευματικήν Ἀποστολήν (Missia) κτίριον τῆς Δημαρχίας.

Ἐνταῦθα  Οὗτος, τῇ παρουσίᾳ καί πάλιν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, μετά της συνοδείας Αὐτοῦ εἶχε συζήτησιν μετά τοῦ Δημάρχου καί τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, τῆς Ἀντιδημάρχου κ. Νοεμί Τσούρ καί τοῦ Συμβούλου τῆς Δημαρχίας ἐπί τῶν Χριστιανικῶν Θεμάτων κ. Δαβίδ Κόρεν περί τῶν προβλημάτων τῶν κτιρίων τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (Missia), τά ὁποῖα ἐτέθησαν ὑπ’ ὄψιν  καί τοῦ Προέδρου κ. Συμεών Πέρες καί ἐπί πλέον περί τοῦ προβλήματος τῆς διαβάσεως τοῦ ἠλεκτρικοῦ τροχιοδρόμου πολύ πλησίον τῆς Ἱερᾶς Ρωσικῆς Μονῆς τῆς Ὀρεινῆς παρά τό Ἑβραϊκόν νοσοκομεῖον Χαντάσσα.

Τό αἴτημα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας  εἶναι νά διαβῇ ὁ τροχιόδρομος διά μέσου γῆς τῆς Μονῆς, ἀπαλοτριωθείσης ἤδη πρό τοῦ 1967 μακρύτερον τῆς Μονῆς καί οὐχί ἐπί γῆς ἀπαλλοτριουμένης νῦν μέ τό νέον σχέδιον, κειμένης πολύ πλησίον τῆς Μονῆς.

Ἐπί τῶν ἄλλων θεμάτων ὁ κ. Δήμαρχος εἶπεν ὅτι ἡ εὐθύνη εὑρίσκεται εἰς τήν Κυβέρνησιν καί ὄχι εἰς τήν Δημαρχίαν, ἐπί τοῦ τελευταίου δέ εἶπεν ὅτι δέχεται νά προτείνῃ ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἐμπειρογνώμονα ἀρχιτέκτονα, ἵνα συζητήσῃ τοῦτο μετά τῶν ἐμπειρογνωμόνων τῆς Δημαρχίας, προκειμένου νά φθάσουν εἰς λύσιν οὐχί πρός ζημίαν τινός, ἀλλά πρός ὄφελος ὅλων.

Μετά τήν ἀνταλλαγήν τῶν ἀπόψεων ἐπί τῶν ζωτικῶν θεμάτων τούτων διά τήν Ρωσικήν Προσκυνηματικήν Ἀποστολήν (Missia) ἠκολούθησεν ἡ ἀνταλλαγή δώρων καί ἔληξεν ἡ συνάντησις.

Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας μεταξύ 19.30 -21.30 μ.μ. ἔλαβε χώραν ἡ δεξίωσις ὑπό τοῦ Πατριαρχίου Ἱεροσολύμων πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην ἦσαν προσκεκλημένοι καί παρέστησαν ἐκπρόσωποι τῆς Ἰσραηλινῆς Κυβερνήσεως καί Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, τῆς ΔημαρχίαςἹεροσολύμων, τῶν Χριστιανικῶν Δογμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, τῶν Γενικῶν Προξένων Εὐρωπαϊκῶν Κρατῶν, Ἱερεῖς καί ἐκπρόσωποι τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων τοῦ  Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου καί ἄλλοι.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην  Μόσχας κ.κ. Κύριλλον ὡς ἕπεται: (ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/2012/11/11/2221/ ) ὁ δέ Πατριάρχης Μόσχας κ.κ Κύριλλος ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τήν προσγενομένην Αὐτῷ τιμήν καί θερμήν  ὑποδοχήν κατά τήν εἰρηνικήν Αὐτοῦ ἐπίσκεψιν, διά τήν ὑπάρξασαν καλήν συνεργασίαν εἰς  θέματα διμερῆ ἀφορῶντ τάς δύο Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί Ρωσίας  καί ἐπῄνεσε τό ἐπιτελούμενον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος προσκυνηματικόν ἔργον διαφυλάξεως καί προστασίας τῶν Ἁγίων Τόπων καί ποιμαντικόν τῆς Ὀρθοδόξου διαποιμάνσεως τοῦ ποιμνίου αὐτῆς εἰς τήν ἐπινεμηθεῖσαν ἀρχαιόθεν δικαιοδοσίαν αὐτῆς.

Μετά τήν ἀνταλλαγήν τῶν λόγων ἠκολούθησε ἡ ἀνταλλαγή τῶν δώρων. Εἰς ταύτυν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσέφερε τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ Μόσχας κ.κ. Κυρίλλῳ σύνολον Ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων, μεγάλην τριμερῆ εἰκόνα ἐκ μαργαριταρορρίζης κατεσκευασμένην εἰς Βηθλεέμ, ἀπεικονίζουσαν τόν Δεσπότην Χριστόν εἰς τό κέντρον, τήν Παναγίαν ἔνθρονον βρεφοκρατοῦσαν εἰς τά δεξιά καί τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον εἰς τά ἀριστερά Αὐτοῦ καί ποιμαντορικήν ράβδον ἐκ μαργαριταρορρίζης. Τό σύνολον ἐγκολπίων καί τήν ποιμαντορικήν ράβδον προσέφερεν καί εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν συνοδῶν Ἀρχιερέων τοῦ Ἁγίου Μόσχας, ἑνί ἑκάστῳ δέ τῶν Ἀρχιερέων προσέφερεν ἐπιστήθιον σταυρόν καί εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ.κ. Κύριλλος προσέφερε τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ Ἱεροσολύμων  κ.κ. Θεοφίλῳ σύνολον ἐγκολπίων καί ἀρχιερατικόν ἐγκόλπιον ἑνί ἑκάστῳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, καί ἐπιστήθιον σταυρόν ἑνί ἑκάστῳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιμανδριτῶν.

Μετά τοῦτο οἱ ἀθρόως κατακλύσαντες τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου, διῆλθον  καί ἔλαβον τήν εὐλογίαν τῶν Προκαθημένων, ἐν συνεχείᾳ δέ ἀπήλαυσαν τά ἑδέσματα καί τά ποτά τῆς δεξιώσεως ταύτης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/000o9-9W-ok

ngg_shortcode_1_placeholder

Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 2012.

Ἡ ἐπιστασία καί ἡ μέριμνα τοῦ Πανιέρου τούτου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ὅλων τῶν προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῶν ἱερῶν τελουμένων ἐν αὐτοῖς ἀνετέθη ὑπό τῆς Θείας Προνοίας εἰς τό Τάγμα τῶν Σπουδαίων μοναχῶν, τήν Ἀδελφότητα τοῦ Ἁγίου Τάφου ὑπό τόν Ἐπίσκοπον Ἱεροσολύμων. Ἡ  Ἀδελφότης αὕτη ἀνέλαβε νά  διαφυλάσσῃ καί διακονῇ ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τούς Ἁγίους Τόπους ὡς τούς ἀψευδεῖς σιωπῶντας μάρτυρας, τά σιωπῶντα φυσικά τεκμήρια τῆς ἐπί γῆς σωτηριώδους ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διά τήν φύλαξιν καί κράτησιν τούτων διεξήχθησαν πολυχρόνιοι ἀγῶνες, διά τήν κατοχύρωσιν αὐτῶν διά φιρμανίων, βερατίων καί διεθνῶν συνθηκῶν κατεβλήθησαν ὑπέρογκα ποσά καί διά τήν προστασίαν αὐτῶν ἐνίοτε ἐθυσιάσθησαν ἀνθρώπιναι  ζωαί.

Ἀφ’ ἧς δέ εὐλογημένης ὥρας ἡ χώρα τῶν Ρώσων ἐδέχθη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ,  ὁ Πανάγιος Τάφος καί ὅλα τά ἅγια Προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀπετέλεσαν πόλον ἕλξεως καί πηγήν ἀντλήσεως  δυνάμεως πολυαρίθμων Ρώσων προσκυνητῶν, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Αὐτοκρατόρων, ἱερέων καί πολλῶν εὐλαβῶν πιστῶν. Ταῦτα ἔτυχον τῆς ἐνισχύσεως καί συμπαραστάσεως τῶν Ρώσων Τσάρων καί προσκυνητῶν, ὁσάκις ταῦτα ἔχρῃζον ἀνακαινίσεως ἤ προστασίας ἐκ τῶν ἐπιβουλῶν δυνάμεων ἀλλοτρίων. Ἀμοιβαίως ἀνταποκρινόμενοι οἱ Προκάτοχοι Ἡμῶν ἀείμνηστοι Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων, ἰδίᾳ οἱ  Παΐσιος, Θεοφάνης καί Δοσίθεος,  περιώδευον τήν Ρωσίαν, Οὐκρανίαν καί  Μολδαβίαν καί μετέδιδον τήν χάριν τῶν Προσκυνημάτων τούτων καί ἐχειραγώγουν  Ὀρθοδόξως τόν λαόν αὐτῶν.

Ἡ ἀκολουθηθεῖσα πρᾶξις καί τάξις αὕτη τῶν Πατέρων  τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας,  συνεχίζεται  ἄχρι τῆς σήμερον  διά τῆς ὑπάρξεως Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί Ἱεροῦ Μετοχίου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Μόσχαν ἐν ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί διά τῆς εἰρηνικῆς ταύτης ἐπισκέψεως καί  τῆς θείας λειτουργίας ἐν τῇ νυκτί ταύτῃ εἰς τόν Πανάγιον καί  Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου.

Ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Συλλειτούργῳ τούτῳ ἔχομεν τήν ὑψίστην  ἔκφρασιν τῆς πλήρους συμφωνίας,  κοινωνίας καί ὁμολογίας ἡμῶν ἐν τοῖς δόγμασι, τῇ παραδόσει καί τῇ πράξει τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τοῦτο τό μυστήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ἀποτελεῖ τήν τελείαν καί  ὑψίστην ἡμῶν χαράν καί εὐφροσύνην ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. Τοῦτο ἀποτελεῖ καί τήν βεβαίωσιν καί ἐγγύησιν τῆς ἐλπίδος ἡμῶν καί προσδοκίας ὅτι κατά τήν ἀψευδῆ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ  ἐπαγγελίαν θά πίωμεν αὐτό καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ  τοῦ  Πατρός  Αὐτοῦ ( Ματθ. 26-29).

Ἐν τῷ μυστικῷ ὅθεν καί ἀρρήκτῳ  συνδέσμῳ τοῦ μυστηρίου  τούτου  ἄς  ἐνισχυθῶμεν, ἵνα συνεχίσωμεν νά διαφυλάσσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων παραδοθεῖσαν ἡμῖν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν παρακαταθήκην, ἵνα ἐπαυξάνωμεν τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν  Ὀρθόδοξον κληρονομίαν δι’ ἔργων ἀγαθῶν, διά διδαχῆς τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως εἰς τά θεόθεν ἐμπεπιστευμένα Ἡμῖν ποίμνια, δι’ ἔργων πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ, ἔργων φιλανθρωπίας, ἔργων προστασίας τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπό τῶν αἱματηρῶν πολέμων καί τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων καί προστασίας τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τῶν αὐθαιρέτων ἐπεμβάσεων τοῦ ἀνθρώπου, ἔργων φιλανθρωπίας εἰς τούς πρόσφυγας, ἀνέργους, ἐνδεεῖς καί πεινῶντας, θύματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, συναγωνιζόμενοι οὐχί δέ ἀνταγωνιζόμενοι εἰς  ταῦτα μεταξύ  ἡμῶν «κατανοοῦντες ἀλλήλους εἰς  παροξυσμόν ἀγάπης  καί καλῶν ἔργων» (Ἑβρ. 10,24), εἰς τελείαν ἐκπλήρωσιν τοῦ θελήματος  Αὐτοῦ, εἰς διακονίαν ἀλλήλων ἐν τῇ ζώσει τοῦ λεντίου τῆς ταπεινώσεως τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου πρός σωτηρίαν ψυχῶν, «ὅπως ἴδωσι τά καλά ἡμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5,16), πρός ἔπαινον τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων καί δόξαν τοῦ ὑπερευλογημένου ὀνόματος τοῦ Πατρός καί τοῦ  Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου  Πνεύματος.