Τήν Παρασκευήν, 4^ην/17^ην Μαρτίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν Θάλασσαν.

Διά τόν ἀββᾶν Γεράσιμον διατηρεῖ εἰς τήν μνήμην αὐτῆς καί παρέδωσεν εἰς ἡμᾶς ἡ Ἐκκλησία ὅτι οὗτος κατήγετο ἀπό τήν Λυκίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἐκ παιδικῆς ἡλικίας ἀφιερώθη εἰς τόν Θεόν καί τόν μοναχικόν βίον.

Προσῆλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους διά προσκύνησιν τό ἔτος 451, ἔτος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἠσκήτευσεν εἰς Μονάς τῆς κοιλάδος τοῦ Ἰορδάνου καί ἐνεπλάκη ἀρχικῶς εἰς τούς κύκλους τῶν Μονοφυσιτῶν, ταρασσόντων τήν Ἐκκλησίαν καθ’ ὅλον τόν 5^ον αἰῶνα, ἐγκατέλειψεν ὅμως αὐτούς τῇ βοηθείᾳ τοῦ  Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου.

Ἔκτοτε ἀνεδείχθη κανών καί πρότυπον τῶν μοναχῶν καί ἵδρυσεν Ἱεράν Μονήν, Λαύραν καί ἐν αὐτῇ Κοινόβιον, ἐπονομαζομένην Μονήν τοῦ Καλαμῶνος, ἀργότερον δέ ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ.

Εἰς ταύτην ἐδέχθη καί καθωδήγησεν εἰς τήν ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον ζωήν καί τελείωσιν χιλιάδας μοναχῶν.

Πρός τιμήν αὐτοῦ προεξῆρξε Προηγιασμένης θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν εἷς ὁ Ἱερομόναχος  π. Κυριακός, βοηθός τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς, εἰς τόν ὁποῖον ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμε τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, Ἀραβοφώνων  Πρεσβυτέρων τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί ἄλλων Ἱεροδιακόνων καί προσευχομένου πλήθους προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων χωρῶν καί Ἀραβοφώνων πιστῶν τῆς Δυτικῆς ὄχθης, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, τῇ χαρμοσύνῳ ὑποδοχῇ  τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων.

Διαρκοῦντος τοῦ Κοινωνικοῦ ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη· εὐφράνθητε, δίκαιοι, ἐν τῷ Κυρίῳ, καί ἐξομολογεῖσθε τῇ μνήμῃ τῆς ἁγιωσύνης αὐτοῦ», (Ψαλμ. 96,11-12), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

«Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ὡς ἀστήρ οὐράνιος ἐξανέτειλεν σήμερον ἡ Ἱερά Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ ἡγιασμένῳ τούτῳ τόπῳ τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα καί ἡ φερώνυμος αὐτοῦ Μονή, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα εὐχαριστιακῶς δοξάσωμεν τόν δοξάσαντα τόν ἅγιον καί δίκαιον αὐτοῦ.

«Φῶς ἀνέτειλε εἰς τούς δικαίους καί εὐφροσύνη εἰς τούς εὐθεῖς κατά τήν καρδίαν», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Καί διερωτώμεθα, ποῖον εἶναι τοῦτο τό φῶς καί ποῖοι οἱ δίκαιοι; Τό μέν φῶς, ἀγαπητοί μου, εἶναι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τό Ἅγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, οἱ δέ δίκαιοι εἶναι οἱ εὐθεῖς, τοὐτέστιν οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ. Εἰς αὐτούς ἀνέτειλε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἑρμηνεύει καί ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγων: «Πᾶς γάρ εἴ τίς ἐστιν ἀγαθός καί δίκαιος τούτῳ εἰς νοῦν καί καρδίαν τό νοητόν καί θεῖον ἀνατέλλει φῶς».

Τοιοῦτος ἀγαθός καί δίκαιος ἀνεδείχθη ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος, ὡς λέγει καί ὁ βιογράφος αὐτοῦ Ἅγιος Κύριλλος Σκυθουπολίτης: «Ἦν δέ τις κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν μέγας ἀναχωρητής ἀπό μέν τῆς Λυκίας ὁρμώμενος, Γεράσιμος δέ καλούμενος, ὅστις ἐν τῇ ἰδίᾳ πατρίδι τήν μοναχικήν κατορθώσας πολιτείαν καί πλείστους ἀγῶνας κατά τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας ἐνδειξάμενος καί προσφάτως ἀπό τῆς πατρίδος ἐληλυθώς τόν ἀναχωρητικόν μετήρχετο βίον ἐν τῇ περί τόν Ἰορδάνην ἐρήμῳ».

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος ἐπέλεξεν ὡς τόπον αὐστηροτέρου ἀσκητικοῦ βίου τήν Ἁγίαν Γῆν τῆς Παλαιστίνης, διότι τόσον ἡ ἔρημος τῆς Ἰουδαίας ὅσον καί ἡ ἔρημος τοῦ Ἰορδάνου εἶχον μετατραπῆ εἰς πραγματικήν πολιτείαν ἀναχωρητῶν μοναχῶν. Μεταξύ δέ αὐτῶν διεκρίνοντο αἱ μεγάλαι μορφαί τοῦ μοναχισμοῦ: ὁ ὅσιος Θεόκτιστος, Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Σάββας ὁ ἡγιασμένος, Κυριακός ὁ ἀναχωρητής καί Εὐθύμιος ὁ Μέγας, τοῦ ὁποίου  «ἡ ἀπαστράπτουσα χάρις» ὡδήγησεν τόν ὅσιον Γεράσιμον εἰς λίαν εὐεργετικήν συνάντησιν καί γνωριμίαν μετ’ αὐτοῦ.

Προσέτι ὁ πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος ἐπέλεξε τήν ἔρημον ταύτην τοῦ Ἰορδάνου, διότι ἐν αὐτῇ ἔζησε καί ἐκήρυξε τό κήρυγμα καί τό βάπτισμα τῆς μετανοίας ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος καί ἐγένετο τό πρότυπον πρός μίμησιν ὅλων τῶν ἀναχωρητῶν μοναχῶν: «ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ», (Ματθ. 11,11), λέγει Κύριος.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ἐπιθυμία τοῦ ὁσίου Γερασίμου δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν κατοίκησιν αὐτοῦ ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἀλλά εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς συγκατοίκησιν αὐτοῦ μετά τοῦ Θεοῦ, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός: «πλήν δίκαιοι ἐξομολογήσονται τῷ ὀνόματί σου, [Κύριε] κατοικήσουσιν εὐθεῖς σύν τῷ προσώπῳ σου», (Ψαλμ. 139,14).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ δίκαιοι, δηλονότι οἱ ἀγαπῶντες τόν Θεόν «ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ αὐτῶν καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ αὐτῶν καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ αὐτῶν»,  (Πρβλ. Ματθ. 22,37), οὗτοι θά προσέλθουν ἐν «ἐκκλησίᾳ πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», ὡς κηρύττει ὁ Θεῖος Παῦλος, (Ἑβρ. 12,23). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν Ἐκκλησίαν, τοὐτέστιν  τήν σύναξιν τῶν ἐν οὐρανοῖς ἁγίων, εἶχε κατά νοῦν πάντοτε καί ἀδιαλείπτως ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος. «Οὗτινος ὁ νοῦς διά παντός ἐστι πρός Θεόν τούτου καί ἡ ἐπιθυμία εἰς τόν θεῖον ὑπερηύξησεν ἔρωτα», λέγει ὁ Ἅγιος  Μάξιμος ὁ ὁμολογητής.

Τόν ὑπερηυξημένον τοῦτον θεῖον ἔρωτα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου διατυπώνει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Τήν ἄϋλον Ὅσιε, ὑλικῷ ἐν σώματι, ζωήν καί πολιτείαν διήνυσας, δοξάζων τόν δυναμοῦντά σε Κύριον» καί «ὅλην σου τήν ἔφεσιν, τῆς ψυχῆς Γεράσιμε, πρός μόνα τά ἄφθαρτα ἔχων, κατηξιώθης ὧν ἐπόθησας».

Τά ἄφθαρτα τῶν ὁποίων κατηξιώθη ὁ θεοφόρος Γεράσιμος, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τήν οὐράνιον πύλην, τήν ὁποίαν ἐπεζήτει μετά ζήλου καί ὑπομονῆς, ἀκούων εἰς τόν σοφόν Παῦλον λέγοντα: «οὐ γάρ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»,  (Ἑβρ. 13,14).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, διερχόμενοι τήν ὁδόν τῆς θεοδωρήτου καί εὐλογημένης νηστείας, ἐν κατανύξει ἐμεγαλύναμεν ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ καί πανηγυρικῇ συνάξει τόν Ὅσιον τοῦ Θεοῦ, τόν σήμερον ἑορταζόμενον Γεράσιμον τόν θεοφόρον, τόν «τῷ Χριστῷ παριστάμενον», καί παρακαλέσαμεν αὐτόν, ἵνα καθικετεύῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Υἱόν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας ὑπέρ πάντων τῶν ἐκτελούντων, τήν θείαν αὐτοῦ μνήμην.

Καί τοῦτο, διότι ὁ κόσμος διέρχεται μεγάλην κρίσιν.  Ποία δέ εἶναι ἡ μεγάλη αὐτή κρίσις; Εἶναι τό γεγονός ὅτι «τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα», (Ἰωάν. 3,19), καταγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

Ἡ αἰτία τῆς κρίσεως ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τῆς κατακρίσεως τῶν ἀνθρώπων ὀφείλεται κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον, εἰς τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν ἠθέλησαν νά ἀφήσουν τό σκότος καί νά προσέλθουν εἰς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, «ὅτι σκότος ἀφεῖναι καί φωτί προσδραμεῖν οὐκ ἠβουλήθησαν».

Ὁ ἀπό βρέφους δεξάμενος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Πατήρ ἡμῶν θεόφρων Γεράσιμος καλεῖ πάντας ἡμᾶς, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Παρθένου ἀφήσωμεν τό σκότος, δηλαδή τά ἔργα τῆς ἀσεβείας καί τῆς πονηρίας τοῦ κόσμου τούτου καί προστρέξωμεν εἰς τό φῶς τῆς εὐσεβείας, «ἐνδυσάμενοι τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 6,11) καί ἀναλαβόντες τά ὅπλα τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκρατείας καί διά πάσης προσευχῆς καί δεήσεως ἀξιωθῶμεν τῶν ἐπιλάμψεων ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τοῦ θείου καί ἀνεσπέρου φωτός τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό ὑπόλοιπον στάδιον τῆς ἁγίας νηστείας».

Πρός τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα παρέθεσε νηστήσιμον τράπεζαν  ὁ φιλόπονος καί φίλεργος καί ρέκτης ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 20^ήν Φεβρουαρίου/5^ην Μαρτίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.

Κατά τήν Κυριακήν ταύτην, Α΄ τῶν Νηστειῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἀναμιμνῄσκεται καί ἑορτάζει τήν ἀναστήλωσιν τῶν ἁγίων εἰκόνων, τήν ἐπαναφοράν αὐτῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὑπό τῆς αὐτοκρατείρας Θεοδώρας καί τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Μιχαήλ μετά τήν καταδίωξιν καί τήν φθοράν, τήν ὁποίαν ὑπέστησαν ὑπό τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων αὐτοκρατόρων Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου καί τοῦ συζύγου τῆς Ἁγίας Θεοδώρας Θεοφίλου.

Ἡ ἀναστήλωσις αὕτη τῶν εἰκόνων εἰς τήν Ἐκκλησίαν θεωρεῖται ὡς νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἤτοι ὡς νίκη τῆς ἀληθείας, διότι αἱ εἰκόνες εἰκονίζουν τήν ἐπί τῆς γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποφάσει τῆς αὐτοκρατείρας Ἁγίας Θεοδώρας  ἀπό τοῦ ἔτους 842 μ.Χ. καί ἑξῆς, αἱ εἰκόνες καθιερώθησαν καί πάλιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὄχι διά νά λατρεύωνται αὗται, ὡς οἱ εἰκονοκλάσται ἰσχυρίζοντο, ἀλλά διά νά ἀποδίδηται δι’ αὐτῶν λατρεία εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα καί τιμή εἰς τήν Θεοτόκον καί τούς Ἁγίους.

Πρός τιμήν τῶν Ἁγίων εἰκόνων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων ἐτελέσθη ἀφ’ ἑσπέρας Μέγας Ἑσπερινός μετά θυμιάματος καί ἀρτοκλασίας εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους,  Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Δομετιανοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωάννου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου  καί ἄλλων Ἱεροδιακόνων, ψάλλοντος τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί προσευχομένων προσκυνητῶν καί ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε Ἱερά Λιτανεία τῶν ἁγίων εἰκόνων τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου καί ἀνά τά Προσκυνήματα, ἀνεγνώσθη πρό τοῦ Ἁγίου Τάφου τό Εὐαγγέλιον καί τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν ᾧ τό ἀνάθεμα τῶν ἀρνουμένων τάς ἁγίας εἰκόνας καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί οἱ μακαρισμοί τῶν ἀσπαζομένων αὐτάς. Ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος εἰς τόν Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ο Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὁ τῇ ἀνάρχῳ, καί θείᾳ, φύσει ἀόρατος, βροτός ὡράθη Κόρη, ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων, δι’ ἄκραν εὐσπλαγχνίαν, οὗ τῆς σαρκός, γεγραφότες τήν μίμησιν, τιμητικῶς προσκυνοῦμεν πάντες πιστοί, εὐσεβῶς καί μεγαλύνομεν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως πεφανέρωται σήμερον. Ἡ ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, καθ’ ἥν ἀνάμνησιν ποιεῖται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων, γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτῆς Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἁγίου και ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.

Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τήν ὁποίαν εὐχαριστιακῶς καί μετά παρρησίας ἑωρτάσαμεν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως εἰς τό ἄρρητον μυστήριον, τόσον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ὅσον καί εἰς τήν ἐξεικόνισιν τῶν προσώπων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας.

Διό καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης λέγει: «Πῶς … πιστευθήσεται ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου ἀνειληφέναι [τόν Χριστόν] τήν σάρκα εἰ μή ἐπ ἴσης ἡμῖν ἐξεικονίζοιτο»;

Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀνταποκρινόμενος εἰς τούς καταμεμφομένους, τοὐτέστιν τούς ἐπικριτάς τῆς προσκυνήσεως «τῆς εἰκόνος τοῦ Σωτῆρος καί τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, ἐπικαλεῖται τόν λόγον τοῦ ἐγκρίτου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». «Ἐπεί δέ ὁ Θεός» προσθέτει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «διά σπλάγχνα ἐλέους Αὐτοῦ κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν οὐχ ὡς ἐν τῷ Ἀβραάμ ὤφθη ἐν εἴδει ἀνθρώπου, οὐχ ὡς τοῖς προφήταις, ἀλλά κατ’ οὐσίαν ἀληθῶς γέγονεν ἄνθρωπος διέτριψέ τε ἐπί τῆς γῆς ‘καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη’», (Βαρούχ 3,37).

Ἡ ἀναστήλωσις τῶν Ἁγίων εἰκόνων τό ἔτος 842 μ.Χ. ἀπό τήν εὐσεβεστάτην αὐτοκράτειραν Θεοδώραν καί τόν Πατριάρχην Μεθόδιον τόν Ὁμολογητήν ἐνέχει μεγάλην σημασίαν διά τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τήν διαφυλάσσουσαν ἀκεραίαν καί ἀκαινοτόμητον τήν σώζουσαν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.

Μέ ἄλλα λόγια, τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός τῆς ἀναστηλώσεως καί προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων εἰκόνων εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐπεσφράγισε τήν νίκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐναντίον τῶν ἀοράτων ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τῶν ὁρατῶν πλέον καί ποικιλονύμων πολεμίων αὐτῆς. Διό καί καλούμεθα νά παραμείνωμεν σταθεροί καί ἀμετάθετοι εἰς τήν Ἀποστολικήν Παράδοσιν καί τήν πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον: «ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως· ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καί ἐκλήθης καί ὡμολόγησας τήν καλήν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α΄ Τιμοθ. 6,12). Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς Ἁγίας νηστείας».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 18^ης Φεβρουαρίου/3^ης Μαρτίου 2023, εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου καί τοῦ Κανόνος «Ἀνοίξω τό Στόμα μου» ἀνεγνώσθη ἡ Α’ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, προεξαρχούσης τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συμπροσευχομένων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα  κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί εὐλαβῶν Χριστιανῶν, πρός τούς ὁποίους μετά τό πέρας τῆς Ἀκολουθίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε· καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι’ ἦς ἡ χαρά ἐκλάμψει,  χαῖρε, δι’ ἦς ἡ ἀρά ἐκλείψει».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐθέσπισε διά τῶν θεοφόρων αὐτῆς Πατέρων, ὅπως ἑκάστη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κρατύνεται διά τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πρός τήν Ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀειπάρθενον Μαρίαν.

Καί τοῦτο, διότι ἡ νηστεία τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἀποτελεῖ τήν πύλην, διά τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα ἤ μᾶλλον ἐπανερχόμεθα εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου, δηλαδή εἰς τήν χαράν, ἡ ὁποία ἐκλάμπει κατά τήν Πασχάλιον ἡμέραν τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡ ἀνταπόκρισις τῆς Παρθένου Μαρίας εἰς τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ: «μή φοβοῦ Μαριάμ· εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», (Λουκ. 1,30-31).«Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38), ἐκρήμνισε τόν φραγμόν τῆς ἔχθρας πού ὑπῆρχε μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας. «Αὐτός γάρ [ὁ Χριστός] ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας»,  (Ἐφ. 2,14) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἡ τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ τοῦ Ἀγγέλου ἀκούσασα τό «Χαῖρε κεχαριτωμένη» Θεοτόκος Μαρία, ἐγένετο ἡ αἰτία ἐξαφανίσεως τῆς λύπης μεταξύ Δημιουργοῦ καί δημιουργήματος. Διό καί ὁ ὑμνῳδός Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὀνομάζει τήν Παναγίαν «θεῖον διαλλακτήριον»: «Χαίροις ἐκλεγομένη Θεῷ πρό γεννήσεων· χαίροις, τό θεῖον πρός ἀνθρώπους διαλλακτήριον· χαίροις θησαυρέ τῆς ἀκηράτου ζωῆς». Τό δέ θεῖον τοῦτο διαλλακτήριον δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν «ἐπουράνιον κλίμακα, δηλαδή τήν Θεοτόκον Μαρίαν, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά καί ἡ γέφυρα, ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», τοὐτέστιν τό μέσον, διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός «ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός Αὐτοῦ» (Κολ.1,22) τόν ἄνθρωπον. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς Θεοτόκου ἐφανερώθη ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πρός τό ἀνθρώπινον γένος. Ὁ Θεός Λόγος προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα ἐξ αὐτῆς καί ἐθέωσεν αὐτήν «ἐν ἑαυτῷ». Ὡς δέ λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ ὑπερευλογημένη Παρθένος Μαρία εἶναι «ἡ Θεοῦ καί παντός ἀνθρωπίνου γένους στᾶσα μεταξύ, τόν μέν Θεόν ἐποίησεν υἱόν ἀνθρώπου, υἱούς δέ Θεοῦ τούς ἀνθρώπους ἀπειργάσατο».

Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἐγκωμιάζων ὑμνολογικῶς τήν ἐκ τῶν τῆς Παρθένου ἁγνῶν αἱμάτων σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου λέγει: «ἐξέστη τά σύμπαντα ἐπί τῇ θείᾳ δόξῃ σου·· σύ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε, ἔσχες ἐν μήτρᾳ, τόν ἐπί πάντων Θεόν, καί τέτοκας ἄχρονον Υἱόν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ θεία δόξα τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας προκαλεῖ τόν θαυμασμόν τοῦ σύμπαντος κόσμου. Τό ἀνεκδιήγητον μεγαλεῖον τῆς Παρθένου Μαρίας συνίσταται εἰς τό γεγονός  ὅτι ἐν τῇ μήτρᾳ αὐτῆς συνέλαβε ἀσπόρως τόν Κύριον, δηλονότι τόν ἐπί πάντων Θεόν», ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «Εἷς Θεός καί Πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν», (Ἐφ. 4,6).

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία οὐχί μόνον τιμᾷ καί μακαρίζει τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐξόχως ἐπικαλεῖται τάς πρεσβείας καί ἱκεσίας Αὐτῆς πρός τόν Υἱόν καί Θεόν αὐτῆς, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί τοῦτο διότι τό πρόσωπον τῆς Θεοτόκου εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τό μέγα τῆς θείας Οἰκονομίας μυστήριον τῆς σωτηρίας, δηλονότι τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκ τῆς Θεοτόκου προῆλθεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός. Καί: «ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθών ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12), λέγει Κύριος.

Τήν ὁδόν ταύτην τοῦ φωτός, τοὐτέστιν τόν βίον καί τόν περίπατον τῶν κατά Θεόν» , ὡς κηρύττει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα ἀκολουθήσωμεν κατά τό προκείμενον στάδιον τῆς ἁγίας καί Μεγάλης νηστείας τοῦ νῦν καιροῦ, κατά τόν ὁποῖον, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός: «ἔλαμψε τῆς ἐγκρατείας ἡ εὐπρέπεια, τῶν δαιμόνων τήν ἀχλύν φυγαδεύουσα, ἐπεδήμησε τῆς νηστείας ἡ σεμνότης, τῶν ψυχικῶν παθῶν, τήν ἰατρείαν φέρουσα». Ὡς δέ λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἐπειδή οὐκ ἐνηστεύσαμεν, ἐξεπέσομεν τοῦ Παραδείσου· νηστεύσωμεν τοίνυν , ἵνα πρός αὐτόν ἐπανέλθωμεν».

Καθίσταται σαφές ὅτι ἡ ἐγκράτεια καί ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἀσφαλής ὁδός, ἡ ἄγουσα εἰς τήν πύλην τῆς μετανοίας. Μετάνοια δέ κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος σημαίνει συμφωνία μέ τόν Θεόν διά νέαν ζωήν. «Μετάνοιά ἐστι συνθήκη πρός Θεόν δευτέρου βίου». Διό καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εὐστόχως παραγγέλλει, ὅπως ὑποδεχθῶμεν «τό χάρισμα τῆς νηστείας ὡς θεοδώρητον καιρόν τῆς μετανόιας».

Παρακαλέσωμεν λοιπόν τήν κεχαριτωμένην Θεοτόκον Μητέρα τῆς Θεοῦ, ἵνα τῇ θερμῇ αὐτῆς πρεσβείᾳ κατευθύνῃ τάς ἐντεύξεις καί δεήσεις ἡμῶν πρός τόν Υἱόν καί Θεόν αὐτῆς, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «τό τοῦ Θεοῦ ἅγιον Ὄρος ὑμνήσωμεν, Μαρίαν τήν ἀμίαντον, ἐξ ἧς ἀνέτειλεν ὁ τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιος τοῖς ἐν σκότει, Χριστός ἡ πάντων ζωή».

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

https://www.facebook.com/JerusalemPatriarchate/videos/729005675543883

Τήν Πέμπτην, 3^ην/16^ην Φεβρουαρίου 2023, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ, τήν ἐπονομαζομένην Κατά Μόνας καί εὑρισκομένην εἰς τήν Δυτικήν Ἱερουσαλήμ πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Ἑβραϊκοῦ Κοινοβουλίου ἐπί τοῦ λόφου Κατά Μόνας.

Ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς ἑωρτάσθη καί εἰς τήν ἱεράν ταύτην Μονήν, ἵνα τιμηθῇ ἰδιαιτέρως ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Θεοδόχος ὡς ὁ διακονήσας κατ’ ἐξοχήν εἰς τό γεγονός τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ὡς  δεχθείς εἰς τάς ἀγκάλας του τόν Κύριον καί ἀναφωνήσας: « Νῦν ἀπολύεις τον δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ῥῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ.2, 29-32).

Πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Συμεών, τήν μνήμην τοῦ ὁποίου ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν ἐπαύριον τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, προεξῆρξε θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων  Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ματθαίου καί π. Ἱερωνύμου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί Ἱερομονάχων ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, ὡς τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξάνδρου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Συμεών καί π. Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τῆς Προξένου κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη μετά μελῶν τοῦ Προξενείου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας εἰς Τέλ – Ἀβίβ κ. Lasha Zhvania καί προσευχομένων Ἑλληνοφώνων, Ρωσοφώνων, Ρουμανοφώνων καί Ἀραβοφώνων πιστῶν.

Πρός αὐτούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ρωσσιστί καί ἀραβιστί:

«Καί ἰδού ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών … καί αὐτός ἐδέξατο αὐτόν [τόν Χριστόν Κυρίου] εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί εὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν, καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 29-32).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε ἅπαντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῷ τόπῳ, ἔνθα σῴζεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, ἵνα ἑορτάσωμεν μετά τῆς Ἁγίας Ἄννης τῆς προφήτιδος τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί Σύναξιν.

Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς μετά γλαφυρότητος καί σαφηνείας ἱστορεῖ τήν μετά τεσσαράκοντα διελθουσῶν ἡμερῶν ἀπό τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ ἐν Βηθλεέμ, εἴσοδον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Σολομῶντος κατά τήν συνήθειαν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου.

Ἡ παρουσίασις τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ Ναῷ ὑπό τῆς μητρός αὐτοῦ, τῆς Παρθένου Μαρίας καί Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, ἀλλά καί ἡ ὑπαπαντή,  δηλονότι ἡ ὑποδοχή αὐτοῦ ὑπό τοῦ δικαίου Συμεών καί τῆς Προφήτιδος Ἄννης, ἀποτελοῦν τό περιεχόμενον τῆς σημερινῆς ἑορτῆς. Ὁ δέ δίκαιος Συμεών, ἱερεύς τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἐγένετο ἀψευδής μάρτυς τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀφορῶντος εἰς τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου: «Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν»,  (Λουκ. 2, 30-32), ἀναφωνεῖ ὁ πρεσβύτης Συμεών.

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Συμεών ὁ μέν Μέγας Βασίλειος λέγει: «Σωτήριον γάρ ἔθος (= συνήθεια)  ὀνομάζειν τῇ Γραφῇ τόν Χριστόν τοῦ Θεοῦ», ὁ δέ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει «Σωτήριον οὖσαν τήν ἔνσαρκον αὐτοῦ παρουσίαν σημαίνει». «Σωτήριον εἶπε τήν σάρκωσιν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος.

Τό «σωτήριον τοῦτο τοῦ Θεοῦ», τό ὁποῖον εἶδον οἱ ὀφθαλμοί τοῦ Πρεσβύτου Συμεών ἡτοίμασε ὁ Θεός Πατήρ πρό καταβολῆς κόσμου δι’ ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος «Προητοίμαστο γάρ τό [σωτήριον] τοῦ Χριστοῦ καί πρό αὐτῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς πεφανέρωται δέ ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς»,  λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τοῦ φωτός καί τῆς εἰρήνης, ὡς μαρτυρεῖται τοῦτο ὑπό τῶν ἁγίων Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Εὐαγγελιστῶν καί τῶν ἁγίων Γραφῶν γενικώτερον:  «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν»,  (Α’ Ἰωάν. 4,8). «Ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἐστιν οὐδεμία»,  (Α΄ Ἰωάν. 1,5). «Οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός ἀλλά εἰρήνης», (Α΄ Κορ. 14,33), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Ὁ δέ ἅγιος Κοσμᾶς ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ ἀναφωνεῖ ὑμνολογικῶς καί λέγει ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν:  «Ὡς εἶδεν Ἡσαΐας συμβολικῶς ἐν θρόνῳ ἐπηρμένῳ Θεόν ὑπ’ ἀγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ὤ τάλας ἐβόα ἐγώ πρό γάρ εἶδον σωματούμενον Θεόν φωτός ἀνεσπέρου καί εἰρήνης δεσπόζοντα».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ἠξιώθη νά δεῖ τόν ὑψηλόν καί ἐπῃρμένον θρόνον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος (θρόνος) ἀποτελοῦσε σύμβολον καί προεικόνισιν τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡ ὁποία, τῇ ἐπισκιάσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐγένετο ἔμψυχος θρόνος τοῦ Θεοῦ, δεδομένου ὅτι ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων αὐτῆς ἔλαβε σάρκα ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν. Διό καί ὁ ὑμνῳδός προσθέτει λέγων:  « Ὁ σωματούμενος Θεός»  εἶναι ὁ «δεσπόζων φωτός ἀνεσπέρου καί εἰρήνης».

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ «δεσπόζοντος ἀνεσπέρου φωτός καί εἰρήνης», ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ ἅγιος Συμεών οὐχί μόνον διά τῶν φυσικῶν αὐτοῦ ὀφθαλμῶν, ἀλλά καί διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς καί τῆς καθαρᾶς καρδίας αὐτοῦ. «Καί αὐτός [ὁ Συμεών] ἐδέξατο αὐτόν [τόν Χριστόν] εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί εὐλόγησεν τόν Θεόν», λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς (Λουκ. 2,38). Εὐλόγησε, δηλαδή ἐδόξασε τόν Θεόν ὁ γηραιός Συμεών, διότι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ (Πρβλ. Λουκ. 2,30). «Θυσίαν αἰνέσεως δοξάσει με καί ἐκεῖ ὁδός ᾗ δείξω αὐτῷ τό σωτήριόν μου», (Ψαλμ. 49,23). Ἀρκεῖ ἡ θυσία τῆς αἰνέσεως νά μέ δοξάσῃ πραγματικῶς καί αὐτός εἶναι ὁ δρόμος, τόν ὁποῖον θά δείξω εἰς πάντα βαδίζοντα ἐν αὐτῷ τήν σωτηρίαν μου», λέγει Κύριος.

Τό δέ σωτήριον τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό πνευματικόν αὐτοῦ φῶς, τό ὁποῖον θά φανερώσῃ καί θά ἀποκαλύψῃ εἰς τά ἔθνη τόν ἀληθινόν Θεόν καί τήν ἀληθῆ ὁδόν τῆς σωτηρίας, δηλονότι τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό ἀποκαλυφθέν φῶς, «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν»,  (Λουκ. 2, 32). «Ὁ Χριστός», ἐπισημαίνει ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «γέγονε φῶς τοῖς ἐν σκότει πεπλανημένοις καί ὑπό χεῖρα πεσοῦσι διαβολικήν» .

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ Χριστός ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας (Πρβλ. Κολ. 1,18) ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν πηγήν τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, τοῦ φωτίζοντος πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον (Πρβλ. Ἰωάν. 1,9). Διό καί ὁ ὑμνῳδός λέγει:  «Τό στερέωμα τῶν ἐπί σοι πεποιθότων, στερέωσον, Κύριε, τήν Ἐκκλησίαν, ἥν ἐκτήσω τῷ τιμίῳ Σου αἵματι»,  [Κύριε, Σύ πού εἷσαι τό στήριγμα ὅλων, ὅσοι σε ἐμπιστεύονται, στερέωσε καί τήν Ἐκκλησίαν, πού ἀπέκτησες μέ τό τίμιον αἷμα Σου]. Τοῦτο ἐξ ἄλλου κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος»  (Πράξ. 20,28) καί ὅτι ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν  καί ἑαυτόν  παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἁγιάσῃ», (Ἐφ. 5,25-26).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλεῖ πάντας «τούς πεποιθότας ἐπ’ Αὐτῷ» διά τοῦ Δικαίου καί Θεοδόχου Συμεών, ἵνα παραμείνωμεν στερεωμένοι καί ἀμετάθετοι εἰς τήν πίστιν ἡμῶν καί εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, διότι εἰς τήν εἰλικρινῆ εὐσέβειαν εὑρίσκεται ὁ μοναδικός δρόμος τοῦ φωτός τῆς σωτηρίας.

Ὁ δέ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας προτρέπει πάντας ἡμᾶς λέγων «Τῇ Θεοτόκῳ προσδράμωμεν, οἱ βουλόμενοι κατιδεῖν τόν Υἱόν αὐτῆς πρός Συμεών ἀπαγόμενον,ὅνπερ οὐρανόθεν οἱ Ἀσώματοι βλέποντες ἐξεπλήττοντο λέγοντες: θαυμαστά θεωροῦμεν νυνί καί παράδοξα, ἀκατάληπτα, ἄφραστα· ὁ τόν Ἀδάμ δημιουργήσας βαστάζεται ὡς βρέφος· ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν ἀγκάλαις τοῦ Πρεσβύτου· ὁ ἐπί τῶν κόλπων ἀπεριγράπτως ὑπάρχων τοῦ Πατρός Αὐτοῦ, ἑκών περιγράφεται σαρκί, οὐ θεότητι, ὁ μόνος φιλάνθρωπος». Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς ἁγίας καί μεγάλης νηστείας».

Τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ὁ γηραιός ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 23^ην Ἰανουαρίου/ 5^ην Φεβρουαρίου 2023, ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ πολιός Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων π. Κωνσταντῖνος Κάρμας.

Ὁ μεταστάς πρός Κύριον π. Κωνσταντῖνος Κάρμας ἐγεννήθη τό ἔτος 1927 εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας. Ἐνετάχθη εἰς τάς τάξεις τοῦ κλήρου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, χειροτονούμενος εἰς διάκονον καί ἱερέα τό ἔτος 1957 εἰς τόν ἐν Ἀμμάν Ἱερόν Ναόν τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου καί ἀκολούθως ἔλαβε τό ὀφφίκιον τοῦ Οἰκονόμου ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως Ἀριστοβούλου.

Μετά τήν χηρείαν αὐτοῦ ἔλαβε τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου  παρά τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τό ἔτος 2019.

Διηκόνησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐπί τῶν μακαριστῶν Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου, Διοδώρου, Εἰρηναίου καί τοῦ νῦν  Μακαριωτάτου Πατριάρχου Θεοφίλου.

Διεκρίθη διά τήν προσφοράν αὐτοῦ εἰς τό ἐν Ἰορδανίᾳ ποίμνιον τοῦ Πατριαρχείου εἰς ποικίλας διακονίας, καλλιεργῶν τήν λειτουργικήν ζωήν, τό κήρυγμα, τήν φιλανθρωπίαν, διατηρῶν πλουσίαν Βιβλιοθήκην καί ἀναπτύσσων συγγραφικήν ἐποικοδομητικήν δραστηριότητα διά τόν λαόν. Οὐχ ἧττον διεκρίθη καί διά τό πατριωτικόν φρόνημα αὐτοῦ ὑποστηρίζων τά δικαιώματα τῆς φιλτάτης πατρίδος αὐτοῦ Ἰορδανίας, ἵδρυσε ἐκπολιτιστικά καί ἐκπαιδευτικά κέντρα καί ἀντεπροσώπευσε τό Πατριαρχεῖον εἰς πολλάς τοπικάς καί διεθνεῖς Διασκέψεις. Ἀπελάμβανε ἐκτιμήσεως παρά τῶν Ἰορδανικῶν Ἀρχῶν καί σεβασμοῦ παρά τοῦ Ἰορδανικοῦ λαοῦ.

Ἐτιμήθη διά τοῦ παρασήμου τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου ὑπό τῶν μακαριστῶν Πατριαρχῶν Βενεδίκτου καί Διοδώρου καί ὑπό τοῦ νῦν Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί ὑπό  τοῦ Προέδρου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Μαχμούντ Ἀμπάς Ἀμποῦ-Μάζεν  διά τοῦ παρασήμου τοῦ  Ἀστέρος τῆς Ἱερουσαλήμ του ἔτους 2022.

Τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας,  24^ης Ἰανουαρίου/ 6^ης Φεβρουαρίου 2023, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐτέλεσε Τρισάγιον εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων.

Ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία αὐτοῦ ἐψάλη εἰς τόν ἐν Ἀμμάν ἱερόν ναόν τῆς Ὑπαπαντῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου ἐν συμμετοχῇ ὅλου του κλήρου τοῦ Πατριαρχείου εἰς  Ἰορδανίαν καί πλήθους λαοῦ τιμώντων τήν προσφοράν αὐτοῦ εἰς τό ποίμνιον καί τόν Ἰορδανικόν λαόν.

Εἰς τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος ἀπηύθυνε τήν κάτωθι συλλυπητήριον  προσφώνησιν Αὐτοῦ ἰδε link:

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 11^ην / 24^ην Ἰανουαρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς περιοχήν μεταξύ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου καί παρά τήν πλησιόχωρον κώμην τήν καλουμένην Ἀμπεντῆγιε.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος κατήγετο ἀπό τήν Μογαρισσόν τῆς Καππαδοκίας, ἦλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους τό ἔτος 451, ἄγων τό 27^ον ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ, ἐνετάχθη εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων τοῦ  Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐν συνεχείᾳ δέ ἐμόνασεν εἰς Μονήν καλουμένην παλαιόθεν «Κάθισμα τῆς Ἰκελίας» πλησίον τῶν Ἱεροσολύμων καί  εἰς περιοχήν, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο τό σπήλαιον, εἰς τό ὁποῖον διενυκτέρευσαν οἱ Μάγοι «ἐπιστρέψαντες δι’ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν», (Ματθ. 2,12).

Εἰς τήν περιοχήν αὐτήν ἵδρυσεν  Μονήν Κοινόβιον διά τήν ἄσκησιν τῶν ἀρχαρίων μοναχῶν, ἀσκουμένων εἰς κοινήν ζωήν, ὑπακοήν καί ταπείνωσιν, ἄχρις οὗ κριθῶσι κατάλληλοι δι’ εἴσοδον εἰς Μονήν – Λαύραν δι’ ἡσυχαστικήν ζωήν. Λόγω τῆς ἄκρας ἀρετῆς αὐτοῦ ἀνεδείχθη Κοινοβιάρχης, ἤτοι Ἀρχηγός ὅλου τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου εἰς Παλαιστίνην καί συνειργάσθη μετά τοῦ ὁμοπατρίου αὐτοῦ Ἁγίου Σάββα διά τήν προστασίαν τοῦ δόγματος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος τοῦ ἔτους 451 μ.Χ. ἤτοι τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν  μιᾶς ὑποστάσεως ἐν δύο φύσεσιν,  τῇ θείᾳ καί τῇ ἀνθρωπίνῃ.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ ἐδέχετο μοναχούς διαφόρων ἐθνικοτήτων. Οἱ μοναχοί εἰργάζοντο εἰς τό ἐργόχειρον καί ἐκ τοῦ εἰσοδήματος τούτου συνετήρουν φιλανθρωπικά ἱδρύματα ὡς γηροκομεῖον καί ὀρφανοτροφεῖον. Λόγῳ τῆς θέσεως τῆς Μονῆς πλησίον τῆς κώμης τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων διετήρει κοινοβιακόν χαρακτῆρα διά τήν βοήθειαν τῶν κρουόντων τήν θύραν αὐτῆς ἐνδεῶν. Ἡ Μονή εἶχε τέσσαρας ἐκκλησίας καί ἑπτακοσίους μοναχούς περίπου.

Εἰς τήν περίφημον ταύτην Μονήν, κέντρον τῆς μοναστικῆς ζωῆς καί δογματικῆς ὀρθότητος τοῦ 5^ου καί 6^ου αἰῶνος ἐτελέσθη θεία Λειτουργία πρός τιμήν τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς Ἁγίου Θεοδοσίου ἐν ἀγρυπνίᾳ τήν νύκτα τῆς 11^ης /24^ης Ἰανουαρίου 2023, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί χορῳδίας ἀποτελουμένης ὑπό μελῶν τοῦ ποιμνίου τῶν ὁμόρων περιοχῶν, ἐν συμμετοχῇ μοναχῶν, μοναζουσῶν  καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Γνόφον νοητόν, φωτός τοῦ θειοτάτου, σύ ὑπεισδύνας Θεοδόσιε, καί πλάκας δακτύλῳ Θεοῦ, ἐγγραφείσας τῇ καρδίᾳ σου, τά εὐσεβείας δόγματα, ἔφερες τοῖς φοιτῶσι, βίβλον ζωῆς παμμακάριστε».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ὁ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου βαπτισθείς Χριστός  Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί τόν παλαιωθέντα ταῖς ἁμαρτίαις ἄνθρωπον ἀνακαινίσας καί ἀναπλάσας συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ ταύτῃ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἀββᾶ Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεβασμίαν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀγαπήσας τόν Χριστόν, ἐγκατέλιπε τήν γενέτειραν αὐτοῦ πατρίδα, τήν κώμην Μωγαρρισόν τῆς Καππαδοκίας καί κατέλαβε τούς Ἁγίους Τόπους, ἔνθα ὑπέδυ τόν μονήρη βίον, καί τούτου ἱερόν ἔνδυμα ἐπί τῆς βασιλείας Μαρκιανοῦ τοῦ Θεοφιλοῦς.

Κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ, Κύριλλον Σκυθοπολίτην,  ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἀνεδείχθη οὐρανοπολίτης, τό μέγα κλέος τῆς Παλαιστίνης καί τῆς ἐρήμου τό καύχημα, καί τοῦ μοναχικοῦ σχήματος τό στήριγμα καί τόν ὀρθῶν δογμάτων  στρατηγός καί ὑπέρμαχος  καί τοῦ Κοινοβιακοῦ Κανόνος ὁ ὁδηγός καί προστάτης.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ θεοφόρος Θεοδόσιος δέν κατέστη μόνον «τοῦ μοναχικοῦ σχήματος τό στήριγμα», ἀλλά καί τῶν ὀρθῶν δογμάτων ὁ στρατηγός καί ὑπέρμαχος. Καί τοῦτο διότι κατά τήν ἔλευσίν του ἐν τῇ ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ καί φιλοξενηθείς ἐν τῷ Πύργῳ τοῦ Δαυΐδ παρά τινι γέροντι Λογγίνῳ Καππαδόκῃ τοῦ μοναχικοῦ τάγματος ὄντι τῶν «Σπουδαίων τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ  τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἀναστάσεως», τῆς Ἁγιοταφιτικῆς δηλονότι Ἀδελφότητος, δέν τοῦ ἐπετράπη ἡ ἀναχώρησις εἰς τά μοναστήρια τῆς ἐρήμου τῆς Παλαιστίνης, «διά τό σχίσμα τό τῶν κατά τήν ἔρημον μοναχῶν τῇ καθολικῇ μή κοινωνούντων Ἐκκλησίᾳ, ἀλλά τῇ Εὐτυχοῦς καί Διοσκόρου ὑπαγομένων φιλονεικίᾳ τε καί κακοδοξίᾳ».

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων καί δή ἡ μοναστική ἐν τῇ ἐρήμῳ πολυάριθμος πολιτεία τῶν ἀναχωρητῶν ἐδοκιμάζετο ἀπό τήν κακοδοξίαν, τήν αἵρεσιν δηλονότι τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καί τοῦ μονοενεργετισμοῦ καί μονοθελητισμοῦ. Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ὑπῆρξεν «στρατηγός καί ὑπέρμαχος τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων, τοὐτέστι τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί πίστεως, ὡς τοῦτο διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Τῶν σῶν μεμνημένοι, διδαγμάτων Θεοδόσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις, Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες, τάς φυσικάς, καί τάς ἐνεργείας, καί τά αὐτεξούσια, ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί».

Ἡ προσήλωσις τοῦ θεοφόρου Θεοδοσίου εἰς τήν ὑγιαίνουσαν Ὀρθόδοξον πίστιν, τόν κατέστησεν Ναόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐνδυσάμενος δέ τήν ἐξ ὕψους δύναμιν κατά τήν ἐξαγγελίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ 24,49), ἐπετέλει πλείστας ὅσας θαυματουργίας.

Λέγεται δέ περί αὐτοῦ, τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου, ὡς ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, ὅτι τρία ἐκέκτητο ἐξαίρετα κατορθώματα, πρῶτον ἀκριβεστάτην ἄσκησιν μετά πίστεως ἀληθοῦς καί ὀρθοδόξου ἀπό νεότητος μέχρι γήρους παραμείνασαν, δεύτερον τήν πρός τούς ξένους καί πτωχούς δαψιλῆ καί ἀπροσωπόληπτον φιλοφροσύνην καί τρίτον τό τῆς θείας λειτουργίας σύντονον (=μετ’ ἐντόνου ζήλου) μικροῦ δεῖν (=σχεδόν) καί ἄπαυστον»· τήν ἀκατάπαυστον, δηλαδή, τέλεσιν τῆς θείας Λειτουργίας.

Ἰδού διά τί ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων: «Γνόφον νοητόν, φωτός τοῦ θειοτάτου, σύ ὑπεισδύνας Θεοδόσιε, καί πλάκας δακτύλῳ Θεοῦ, ἐγγραφείσας τῇ καρδίᾳ σου, τά εὐσεβείας δόγματα, ἔφερες τοῖς φοιτῶσι, βίβλον ζωῆς παμμακάριστε».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μακάριος Θεοδόσιος, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς εἰσῆλθεν εἰς τόν γνόφον, οὗ ἦν ὁ Θεός, (Ἐξόδ. 20,21). Κατά μέν τόν ἅγιον Διονύσιον Ἀρειοπαγίτην, ὁ θεῖος οὗτος γνόφος ἐστί τό ἀπρόσιτον φῶς». Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγον: «ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν Αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία», (Α’ Ἰωάν 1, 5). Καί κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον Νύσσης, αἱ «πλάκες αἱ γεγραμμέναι δακτύλῳ Θεοῦ» εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. «Τά ἐν ταῖς πλαξί γράμματα, ἡ τοῦ ὀφθέντος (τοῦ Θεοῦ) φωνή. Δι’ ὧν ἐγένετο ἡ τῶν μυστηρίων φανέρωσις». Κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον, Κύριος ὁ Θεός εἶναι «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται», (Α’ Τιμ. 6,16).

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καταδείκνυται, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί , ὅτι τά πιστά καί γνήσια μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀνήκουν εἰς τήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων. «Πιστός ὁ Θεός δι’ οὗ ἐκλήθητε εἰς κοινωνίαν τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν», ( Α΄ Κορ. 1,9) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, ὁ ὁποῖος προσεύχεται ὑπέρ ἡμῶν, «ἵνα ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατήρ τῆς δόξης, δῴη ὑμῖν πνεῦμα σοφίας καί ἀποκαλύψεως ἐν ἐπιγνώσει αὐτοῦ, πεφωτισμένους τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας ὑμῶν, εἰς τό εἰδέναι ὑμᾶς τίς ἐστιν ἡ ἐλπίς τῆς κλήσεως αὐτοῦ, καί τίς ὁ πλοῦτος τῆς δόξης τῆς κληρονομίας αὐτοῦ ἐν τοῖς ἁγίοις», (Ἐφ. 1, 17-18).

 Τόν πλοῦτον τοῦτον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐκληρονόμησεν ὁ σήμερον τιμώμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης Ὁ δέ πλοῦτος οὗτος, λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι «ἡ ἄφατος δόξα τοῦ Θεοῦ», διό καί διερωτᾶται μετ’ ἀπορίας: «ποῖος γάρ λόγος τήν δόξαν ἐκείνην [τοῦ Θεοῦ] παραστῆσαι δυνήσεται;»

Τόν πλοῦτον τοῦτον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ παρέχει ὡς κληρονομίαν ὁ Χριστός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ καί διά μέσου τῶν ἁγίων Αὐτοῦ, ὡς διατρανοῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων: «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67,36).

Τόν ἅγιον τοῦ Θεοῦ  Θεοδόσιον τόν μέγαν παρακαλέσωμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα πρεσβεύῃ μετά τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τῷ νοητῷ Ἡλίῳ τῆς Δικαιοσύνης, τῷ ἐν Ἰορδάνῃ  ἐλθόντι βαπτισθῆναι  ὑπό Ἰωάννου, ἵνα φωτίσῃ ἡμᾶς καί ἅπαντα τόν κόσμον. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν  ὁ ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς ὑπέργηρος ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος παρέθεσε κέρασμα εἰς τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν ἱεράν Μονήν τοῦ Χοζεβᾷ, τήν κειμένην εἰς τήν ἀριστεράν ὄχθην τοῦ Χειμάρρου Χορράθ εἰς τήν πρός Ἱεριχώ ροήν αὐτοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν ἡμέραν αὐτήν ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης προσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, παραιτηθείς τῆς ἐν Καισαρείᾳ Ἐπισκοπῆς αὐτοῦ, κατέστη πόλος ἕλξεως πνευματικῆς, ὁ δέ Ἅγιος Γεώργιος προσῆλθεν ἐκ Λευκάρων τῆς Κύπρου καί ἀνεκαίνισε τήν Μονήν ἐκ τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614 μ.Χ.

Ἡ μνήμη τῶν ὁσίων ἀνδρῶν τούτων ἐτιμήθη δι’ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας μετά τήν προϋπάντησιν ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τήν προσφώνησιν τοῦ ἡγουμένου, ἔχουσαν οὕτως:

«Χαίρετε, κανόνες ἄκρας ταπεινοφροσύνης»,

«Χαίρετε, εἰκόνες διαυγοῦς σωφροσύνης»,

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Μετά τῆς τιμίας Ἡμῶν Συνοδείας,

Συνεκεντρώθημεν διά μίαν εἰσέτι φοράν, ὅπως ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν δύο Ἁγίων Κτιτόρων τῆς ἱστορικῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, Γεωργίου καί Ἰωάννου καί τῶν τρισχιλίων Χοζεβιτῶν Ὁσιομαρτύρων τήν ἐπαύριον.

Αἱ ἀρεταί των, πάμπολλαι! Βάσει τῆς μεστῆς νοημάτων, ἐξαιρέτου πνευματικοῦ ὕψους διδασκαλίας τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου, μία ἀρετή πασῶν ἀνωτέρα:

Ἡ ἁγία ταπείνωσις!

Εἰς τάς, «Περί ὑπερηφανείας», διδαχάς τοῦ Ἁγίου πρός τούς Χοζεβίτας Μοναχούς, διαβάζομεν:

«Ἡ ταπεινοφροσύνη, τεκνία, ὕψωμα (ἤτοι καύχημα) ἔχει τόν Μονογενῆ τοῦ Θεοῦ Υἱόν, Ὅστις ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν ἕως θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ … λέγω ὑμῖν, ἀδελφοί, ὅτι οὐκ ἔστι Ἕλλην ἤ Ἰουδαῖος ἤ Σαμαρείτης, ὅστις ἔχει ἀληθινήν εὐλάβειαν, πραότητα καί ταπεινοφροσύνην καί οὐκ ἔστιν ἀγαπητός καί πολυαγαπητός παρά Θεοῦ καί ἀνθρώπων … ταύτας λοιπόν τάς ἀρετάς ἄς ἀποκτήσωμεν: τήν ταπείνωσιν καί τήν εὐλάβειαν. Ἀγωνίσθητε, ἀδελφοί,συμπαριστάμενοι ἀλλήλοις ἐν ταπεινοφροσύνῃ».

Τοιαῦτα ἐδίδασκεν τούς Χοζεβίτας ὁ Ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος. Οὐ μόνον ἐδίδασκεν, μᾶλλον δέ καί ἔπραττεν!

Ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης καί Γεώργιος διακατείχοντο, οὐ μόνον ὑπό ταπεινώσεως, ἀλλά κυρίως καί ἐξόχως, ὑπό ἀκραιφνοῦς καί γνησίας ταπεινοφροσύνης. Τήν διακριτήν, μάλιστα, διαφοράν τῶν δύο ἐννοιῶν, διασαφηνίζει ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Νικήτας ὁ Στηθᾶτος εἰς τήν δευτέραν ἐκατοντάδα τῶν κεφαλαίων του:

«Ἡ ταπείνωσις κατορθοῦται μέ κάθε κακοπάθειαν καί με τούς ἐξωτερικούς κόπους τῆς ἀρετῆς … Ἡ  ταπεινοφροσύνη ὅμως εἶναι τί τό θεῖον καί οὐράνιον καί γεννᾶται  … διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, τόμ Δ΄  σ.86,87, Α΄ ἔκδοσις 1987, «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας»).

Τήν ὑψοποιόν ἀκριβῶς ταπεινοφροσύνην, ἥτις παντελῶς – φεῦ – ἐκλείπει εἰς τάς ἡμέρας ἡμῶν, παρακαλῶ εὐχηθῆτε, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἵνα ἅπαντες ἀποκτήσωμεν. Καί ὄντως βαδίσωμεν ἐν τῳ βίῳ μετριοφρόνως, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς τοῦ Κυρίου ἀγάπης, Ἀμήν».

Ἀκολούθως ἐτελέσθη ἡ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί τοῦ Χοζεβίτου Ἱερομονάχου π. Χρυσογόνου, ψαλλόντων τῶν κ. Σταύρου Χρήστου, ψάλτου εἰς τόν Ναόν Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, κ. Παπαδημητρίου Νικολάου Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Κυριακῆς Πύργου Ἠλείας, κ. Σταύρου Ἰωάννου Πρωτοψάλτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου Λαμπαδαρίου εἰς τόν Ἱ. Ναόν Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, κ Κάμτσιου Ἠλιοῦ καί Παναγιώτου, Πρωτοψάλτου καί Λαμπαδαρίου ἀντιστοίχως τοῦ παρεκκλησίου Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, μετά τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς, ἐν συμμετοχῇ λαοῦ πολλοῦ διά πρώτην φοράν μετά τήν ἀπερχομένην πανδημίαν τοῦ covid – 19.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος τό ἑόρτιον κήρυγμα ὡς ἕπεται:

«Καί εἶπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», (Ψαλμ. 76,11) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἡ ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ἐπιφανεῖσα σωτήριος Χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ σεμνείῳ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα τιμήσωμεν ἑορτίως τήν σεπτήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου.

Οὗτος παιδιόθεν φλεγόμενος ὑπό τοῦ πόθου τῆς μονήρους καί ἀσκητικῆς ζωῆς, πρός τήν ὁποίαν καί ἐτράπη καί ἀφού παρέμεινεν ὑπηρετῶν τούς γέροντας γονεῖς του μέχρι τοῦ θανάτου αὐτῶν, ἐγκατέλιπε τήν γενέτειραν αὐτοῦ νῆσον Κύπρον διά τούς Ἁγίους Τόπους. Τότε παραλαμβάνει αὐτόν ὁ ἀδελφός του μοναχός Ἡρακλείδης καί τόν ὁδηγεῖ εἰς τήν περίφημον διά τήν αὐστηρότητά της καί τούς ὁσίους μοναχούς της, τήν κοινοβιακήν ταύτην Μονήν τοῦ Χοζεβᾶ.

Ἀκούσωμεν τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτοῦ λέγοντος: «Οὐχ ὁδοῦ μῆκος ἴσχυσεν, οὐδέ τόπων δυσχέρεια, παραλῦσαι Ὅσιε τό διάπυρον, τῆς πρός Θεόν ἐκδημίας σου· κἀκεῖ γάρ γενόμενος καί τοῖς τόποις εὐφρανθείς, οὗ οἱ πόδες ἐπάτησαν, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν οὐκ ἠμέλησας ὅλως, εἰ μή φθάσῃς δι’ ἀσκήσεως καί πόνων καί πρός Σιών τήν οὐράνιον».

Ὄντως, «τό διάπυρον τῆς πρός Θεόν ἐκδημίας τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Γεωργίου» ἐνισχύουν οἱ Δαυϊτικοί λόγοι «ἐπεπόθησα τό σωτήριόν σου Κύριε, καί ὁ νόμος σου μελέτη μου ἐστι» (Ψαλμ. 118, 174) ἀφ΄ ἑνός· καί ἡ στερέμνιος (σκληρά) αὐτοῦ ἄσκησις ἀφ’ ἑτέρου, ἐν τῇ Λαύρᾳ.  «Αἱ προσβολαί τοῦ πολεμήτορος διαβόλου οὐ κατέσεισαν τήν ἀκρόπολιν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ», λέγει ὁ ὑμνῳδός. Καί τοῦτο, διότι ὁ μακάριος Γεώργιος εἶχεν ὡς πρότυπον μιμήσεως αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου, ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ὁρᾷς τό ὑπέρ ἐχθρῶν παθεῖν, ὅτι ὀσμή εὐωδίας ἐστί καί θυσία εὐπρόσδεκτος· κἄν ἀποθάνῃς, τότε ἔσῃ θυσία· τοῦτο μιμήσασθαί ἐστι Θεόν».

Ἡ μίμησις τοῦ Θεοῦ τοὐτέστιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, ὁ Ὁποῖος «καθ’ ἡμᾶς γέγονε καί εἰς τό κρεῖττον ἠλλοίωσεν», ὡς λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας προσθέτων: «καί πᾶς δέ, ἐκ κακίας ἐπιστρέφων, ἤ ἐν ἀρετῇ μένων καί προκόπτων, λεγέτω: -Νῦν ἠρξάμην· αὕτη ἡ ἀλλοίωσις,ἥν ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου χαρίζεται, τό ἀεί διά τῶν γυμνασίων τῆς εὐσεβείας ἐπί τό μεῖζον προκόπτειν. Ὁ γάρ προκόπτων εἰς ἀρετήν, οὐκ ἔστιν ὅτε οὐκ ἀλλοιοῦται. Λέγεται δέ καί ὁ Μονογενῆς (Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ) ἀλλοιωθῆναι, ὡς τῆς θείας φύσεως συγκαταβάσεσι πρός τό ἡμέτερον σχῆμα τε καί εἶδος ἀλλοιωθείσης, οὐ κατά ἀποβολήν (=ἀπόρριψιν) ἀλλά κατά πρόσληψιν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν κατά Χριστόν ἀλλοίωσιν ἐπέτυχε καί ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, «μένων καί προκόπτων ἐν ἀρετῇ διά τῶν γυμνασίων (=τῆς ἀσκήσεως) τῆς εὐσεβείας, τῆς ὀρθῆς δηλονότι πίστεως. Ἀξιοσημείωτον δέ τό γεγονός, ὅτι ὁ ἱερώτατος Γεώργιος, ὡς ἄλλος Παῦλος, ἐν γῇ ἐπολιτεύετο, ὥσπερ ἀσώματος ἄγγελος, ἀκαταπαύστως δοξολογῶν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί δεχόμενος τήν θείαν τούτου ἔλλαμψιν.

Ὁ ὅσιος Γεώργιος δοχεῖον γενόμενος τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀκολουθῶν τά ἴχνη τοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου κηρύττοντος μετάνοιαν Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ, ἀνέκραζε καί εὐηγγελίζετο διά στόματος τοῦ ψαλμῳδοῦ, τά μεγαλεῖα καί τήν σωτηριώδη ἀλήθειαν τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθέντος Χριστοῦ λέγων: «Κύριε, σύ ἔγνως. τήν δικαιοσύνην σου οὐκ ἔκρυψα ἐν τῇ καρδίᾳ μου, τήν ἀλήθειάν σου καί τό σωτήριόν σου εἶπα, οὐκ ἔκρυψα τό ἔλεός σου καί τήν ἀλήθειάν σου ἀπό συναγωγῆς πολλῆς», (Ψαλμ. 39, 10-11).

Ἀψευδεῖς μάρτυρες τοῦ γεγονότος τούτου, ἀνεδείχθησαν ἡ πλειάδα τῶν μοναστῶν, τῶν ἀσκησάντων ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἐν οἷς Ἰωάννης ὁ γενόμενος ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καί Ἰωάννης ὁ Νέος ἡμῶν Πατήρ ὁ ἐκ Ρουμανίας, οὗτινος τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον λείψανον αὐτοῦ καταγγέλλει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλά καί τήν ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ συνανάστασιν ἡμῶν. «Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, [τοῦ Χριστοῦ] (Ρωμ. 6,5), κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί εὐλαβεῖς μοναχοί, οἱ ἐν τῇ ἡγιασμένῃ ταύτῃ λαύρᾳ ἀσκούμενοι, παρακαλέσωμεν τόν κατενώπιον Θεοῦ ἱστάμενον πάνσοφον Γεώργιον, ἵνα παράσχῃ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐπιφανέντος ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὡς καί τήν τῶν θείων μέθεξιν.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ, ἥκοντα καινουργῆσαι τόν Ἀδάμ, βρώσει φθορᾷ πεπτωκότα δεινῶς, ἐξ ἁγίας Παρθένου, ἀφράστως σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς, οἱ πιστοί ὁμοφρόνως, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν.

Ἀμήν.Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα».

 Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς ἀγρυπνίας, ὁ ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς καί ἀναδιοργανωτής αὐτῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος παρέθεσε ἑόρτιον τράπεζαν.

Εὐλογῶν τούς πάντας, ὁ Μακαριώτατος ἀνῆλθε τῇ βοηθείᾳ τοῦ μοναστηριακοῦ ὀχήματος τήν ἀνηφορικήν ὁδόν καί ἐπεβιβάσθη εἰς τό ἴδιον Αὐτοῦ ὄχημα πρός ἐπιστροφήν εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 31^ης Δεκεμβρίου 2022/ 13^ης Ἰανουαρίου 2023, Παραμονῆς τοῦ Νέου Ἔτους, ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ἡ κοπή τῆς Βασιλόπιττας, παρουσίᾳ  τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Ἱεροσολύμων, τῶν Ἐπιτρόπων τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τῶν μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου ἡμῶν καί προσκυνητῶν.

Τήν ἑόρτιον ὁμήγυριν ταύτην προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Καί εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπί τῆς γῆς, τοῦ διαχωρίζειν ἀνά μέσον τῆς ἡμέρας καί ἀνά μέσον τῆς νυκτός· καί ἔστωσαν εἰς σημεῖα καί εἰς καιρούς καί εἰς ἡμέρας καί εἰς ἐνιαυτούς» (Γεν. 1,14), λέγει ἡ Ἁγία Γραφή.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ διπλῆν ἄγουσα ἑορτήν σήμερον, τῆς Περιτομῆς, δηλονότι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς μνήμης τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τοῦ Παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου, ἵνα δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμψωμεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ εἰσόδῳ τοῦ νέου Ἔτους. Προσέτι δέ, ἵνα ἐθιμικῶς τελέσωμεν τήν πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Βασιλείου γενομένην κοπήν τῆς ἐπωνύμου αὐτοῦ Βασιλόπιττας.

Ὁ Θεός Πατήρ ἔθετο χρόνους καί καιρούς ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ (πρβλ. Πράξ. 1,7) λέγει Κύριος. Ἑρμηνεύοντες τούς Κυριακούς τούτους λόγους, ὁ μέν ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «ὁ Πατήρ ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ τούς χρόνους ἔθετο, ἀπό τῶν χρόνων δέ καί πάντα τά ἐν τῷ χρόνῳ γεγεννημένα νοοῦμεν εἶναι τῷ Πατρί ὑπεξούσια». Ὁ δέ Μέγας Ἀθανάσιος ἐπισημαίνει λέγων: «τήν περί τοῦ πάντων τέλους ὥραν [ὁ Χριστός] ὡς μέν Λόγος γινώσκει, ὡς δέ ἄνθρωπος ἀγνοεῖ· ἀνθρώπου γάρ ἴδιον τό ἀγνοεῖν καί μάλιστα ταῦτα». Κατά δέ τόν Κύριλλον Ἀλεξανδρείας: «οὐ περιεργάζεσθαι χρῆναι τά λίαν ἀπόρρητα καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένα καί διά τούτων ἐδίδασκε ὁ Κύριος».

Ὄντως εἶναι ἀδύνατον νά προσδιορίσῃ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου καί δή τήν ἐναλλαγήν αὐτοῦ ἄνευ ἀναφορᾶς εἰς τόν Δημιουργόν αὐτοῦ, τόν Θεόν Πατέρα, ὡς διδάσκει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τά πάντα, τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπί τῆς γῆς, τά ὁρατά καί τά ἀόρατα … τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται» (Κολ. 1,16). Διό καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «ὅτε δέ ἔδει λοιπόν τόν κόσμον τοῦτον ἐπεισαχθῆναι τοῖς οὖσι … συμφυής ἄρα τῷ κόσμῳ … ἡ τοῦ χρόνου διέξοδος ὑπέστη, ἐπειγομένη ἀεί καί παραρρέουσα καί μηδαμοῦ πανομένη τοῦ δρόμου,  ἤ οὐχί τοιοῦτο ὁ χρόνος, οὗ τό μέν παρελθόν ἠφανίσθη, τό δέ μέλλον οὔπω πάρεστι, τό δέ παρόν πρίν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τήν αἴσθησιν;» [Καί ἁπλούστερον: «καί ὅταν πλέον ἦλθεν ἡ ὥρα νά εἰσαχθῇ εἰς τά ὄντα καί ὁ κόσμος αὐτός … τότε ἐκτίσθη ὡς βάσις ἡ ροή τοῦ χρόνου σύμφυτος μέ τόν κόσμον … μία ροή πού συνεχῶς ἐπείγεται καί τρέχει παραπλεύρως πρός αὐτά καί πουθενά δέν τερματίζει τόν δρόμόν της. Ἤ μήπως ὁ Χρόνος δέν εἶναι κάτι, τοῦ ὁποίου τό μέν παρελθόν ἐξηφανίσθη, τό δέ μέλλον ἀκόμη δέν ἐνεφανίσθη, τό δέ παρόν πρίν καλά-καλά γίνῃ ἀντιληπτόν, διαφεύγει ἀμέσως ἀπό τά χέρια τῆς αἰσθήσεως;»

Ἡ διέξοδος τοῦ χρόνου, τοὐτέστιν ἡ ἐμφάνισις αὐτοῦ μετά τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ἡ ἐναλλαγή αὐτοῦ, δηλώνει τήν πορείαν ἀφ’ ἑνός μέν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀναγεννήσεως αὐτοῦ, τῆς ἁγιογραφικῆς δηλονότι ἱστορίας αὐτοῦ. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν … ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν», (Ἡσ. 61,1-2/Λκ. 4,18-19) λέγει Κύριος.

Ὁ ἐνιαυτός τοῦ Κυρίου δέν εἶναι ἄλλος ἀπό αὐτόν, διά τοῦ ὁποίου ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως» (Τιτ. 3,5-6). Ἀκούσωμεν καί τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας λέγοντος: «δεκτός ἐνιαυτός ἐκεῖνος πού πάντως, καθ’ ὅν εἰσεδέχθημεν τήν πρός αὐτόν λαχόντες οἰκείωσιν, ἀπονιψάμενοι τήν ἁμαρτίαν διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς θείας αὐτοῦ φύσεως γενόμενοι κοινωνοί διά μετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος … ὅν δή καί ὁ πάνσοφος Παῦλος καταμεμήνυκε λέγων, ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας», (Β΄ Κορ. 6,2).

Ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό θεανθρώπινον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μή ὄντος ἐκ τοῦ κόσμου τούτου (Ἰω. 8,23), ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ἐναλλαγῆς τοῦ Χρόνου οὐχί κοσμικῶς ἀλλά Χριστοπρεπῶς. Καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Κύριος τοῦ Χρόνου, τοῦ διακρινομένου εἰς παρόν, παρελθόν καί μέλλον ἀφ’ ἑνός, καί ἀριθμουμένου εἰς ἔτη ἀφ’ ἑτέρου. «Ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. Ἰω. 1,8) κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ὑπό τῆς διανοίας τοῦ ἀνθρώπου ἀντίληψις τοῦ ἀπερχομένου παλαιοῦ καί τοῦ νέου εἰσερχομένου Χρόνου καθίσταται δυνατή μόνον ἐν τῇ Ἐνσαρκώσει τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, καθ’ ὅτι, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις, τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» (Β΄ Κορ. 5,17). Κοινωνοί δέ ταύτης τῆς ἐν Χριστῷ καινότητος γενόμεθα ἐν τῇ λειτουργικῇ καί εὐχαριστιακῇ πράξει τῆς Ἐκκλησίας, ἔνθα ὁ Χρόνος γίνεται καιρός.

Ὁ Χριστός ἐχαρίσατο ἡμῖν τόν χρόνον γενόμενον καιρόν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ, ἵνα καθαρίσωμεν ψυχήν τε καί σῶμα ἀπό παντός μολυσμοῦ καί καταστῶμεν ἀγαπητοί τῷ Θεῷ, ὡς παραγγέλλει Βαρνάβας ὁ ἀπόστολος ἐν τῇ ἐπιστολῇ αὐτοῦ: «δεῖ οὖν ἡμᾶς περί τῶν ἐνεστώτων ἐπί πολύ ἐρευνῶντας ἐκζητεῖν τά δυνάμενα ἡμᾶς σώζειν· φύγωμεν οὖν τελείως ἀπό πάντων τῶν ἔργων τῆς ἀνομίας, μήποτε καταλάβῃ ἡμᾶς τά ἔργα τῆς ἀνομίας· καί μισήσωμεν τήν πλάνην τοῦ νῦν καιροῦ, ἵνα εἰς τόν μέλλοντα ἀγαπήσωμεν».

Οἱ θεόπνευστοι οὗτοι λόγοι τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα καλοῦν πάντας τούς ἀγαπῶντας, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, «τό πολυπόθητον κάλλος, τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τό νοερόν φῶς ἀλλά καί τήν ἀπρόσιτον σοφίαν», κατά τόν καιρόν τοῦτον τῆς ἐναλλαγῆς τοῦ Χρόνου καί δή τῆς ὑποφωσκούσης ἀποστασίας καί ἀνομίας, ἵνα ἀναλογισθῶμεν τά παραπτώματα ἡμῶν, περί τῶν ὁποίων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς παρεδόθη καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν (πρβλ. Ρωμ. 4,25). «Μηδείς πλανάτω ὑμᾶς· ὁ ποιῶν τήν δικαιοσύνην δίκαιός ἐστι, καθώς ἐκεῖνος δίκαιός ἐστιν», (Α΄ Ἰω. 3,7) παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

Τήν ἐν Χριστῷ τῷ Ἐνανθρωπήσαντι καί Σαρκωθέντι ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀνατολήν τοῦ νέου χρόνου χαιρετίζοντες, ἱκετεύσωμεν τόν Μέγαν τῆς Καππαδοκίας ἱεράρχην ἅγιον Βασίλειον τόν οὐρανοφάντορα, τόν τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατακοσμήσαντα, ἵνα πρεσβεύῃ τῷ σαρκί περιτμηθέντι Κυρίῳ καί Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως τῆς δοκιμαζομένης περιοχῆς ἡμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ὑπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων καί ἀνορθώσεως τῆς παραλελυμένης ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Θεέ Θεῶν καί Κύριε, τρισυπόστατε φύσις, ἀπρόσιτε, ἀΐδιε, ἄκτιστε καί τῶν ὅλων Δημιουργέ Παντοκράτορ, σοί προσπίπτομεν πάντες, καί σέ καθικετεύομεν· τό παρόν ἔτος τοῦτο, ὡς ἀγαθός, εὐλογήσας φύλαττε ἐν εἰρήνῃ, τήν Ἐκκλησίαν Σου, τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, τό εὐσεβές Χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, τήν ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Ἀμήν.

 Αἴσιον, εὐτυχές, εὐλογημένον καί εἰρηνικόν τό Νέον Ἔτος 2023. Ἔτη πολλά!».

Ἀκολούθως, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο τά τροπάρια τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ἁγίου Βασιλείου: «Μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες…» καί «εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου», ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πίτταν καί διεμοίρασε τά τεμάχια αὐτῆς εἰς τούς προσκυνητάς εὐχόμενος: «Αἴσιον καί εὐτυχές τό Νέον Ἔτος 2023» καί οἱ μαθηταί ἔψαλλον τά κάλαντα τῆς Πρωτοχρονιᾶς «Ἀρχιμηνιά καί Ἀρχιχρονιά» καί «Ἐμεῖς ἡ νέα γενεά τοῦ Παναγίου Τάφου», τά ὁποῖα ἔψαλαν ἐν συνεχείᾳ καί εἰς τά κελλία τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 27^ην Δεκεμβρίου 2022/ 9^ην Ἰανουαρίου 2023, ἔλαβον χώραν αἱ ἐπισκέψεις τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων ἡμῶν.

Πρῶτον ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον ἡ Ἀδελφότης τῶν Φραγκισκανῶν ὑπό τόν ἡγούμενον αὐτῆς Κουστωδόν π. Φραγκῖσκον Πατόν, ὁ ὁποῖος συνεχάρη τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων καί ηὐχαρίστησε διά τήν ἀπό κοινοῦ συνεργασίαν διά τήν ὑπέρβασιν προβλημάτων, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν οἱ Χριστιανοί, ὡς εἰς τήν Πύλην τοῦ Δαυίδ, εἰς τό Σιλωάμ, εἰς τό Κοιμητήριον τῶν Ἀγγλικανῶν καί Προτεσταντῶν ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών καί ὡσαύτως ηὐχαρίστησεν Αὐτόν διά τό συλλυπητήριον γράμμα Αὐτοῦ ἐπί τῇ ἐκδημίᾳ τοῦ ὁμοτίμου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄.

Ὁ Μακαριώτατος ἀντιπροσφωνῶν εἶπε τά κάτωθι ἀγγλιστί:

“Your Paternity, dear Father Francesco,

Your Eminences,

Your Graces,

Beloved Members of our Respective Brotherhoods, Dear Fathers,

 Christ is born!

Glorify him!

We thank you, dear Father Francesco, and your Brotherhood for your gracious greetings as we celebrate the Feast of the Nativity of the Incarnate Logos, our Lord Jesus Christ.   This is always a time of great rejoicing, as the hymnographer reminds us:

Today Christ is born of a Virgin in Bethlehem.

Today he who knows no beginning now begins to be, and the Word Is made flesh.

The powers of heaven greatly rejoice,

and the earth with humankind makes glad.

(Mattins of the Nativity)

As we keep this festive season, we wish to take this opportunitv first of all to express our condolences in this formal way on the passing away of His Late Holiness Pope Benedict XVI. We remember with deep  respect  his visit  to the  Holy  Land  in 2009,  and  his  commitment  to the Church.

We also are mindful today of your ongoing co-operation in the restoration of the Church of the Holy Sepulchre. Our mutual commitment to this crucial co-operative venture between our two Brotherhoods remains a powerful sign of hope for the world of the Gospel that we share, and we wish to express our gratitude to you for this shared endeavour. The restoration will make the Church of the Holy Sepulchre an enduring place of pilgrimage for generations to come.

This festive Christmas season reminds us that we are people of prayer and of hope.  Our hope is in the Word made Flesh, who united earth and heaven, and who gathers us into a common destiny.  And we remain in the life of the Word made Flesh as long as we remain a community of prayer. Prayer must always embrace everything that we say and do, for prayer is the source of the strength that enables us to live the values of our faith. Prayer enables us to resist secular and political influences, and remain focused on the Gospel, which is the foundation for true peace, justice, and reconciliation.

We rejoice with you and your Brotherhood, dear Father Francesco, in this joyful Christmas season. MAY God bless you and the communities committed to your pastoral care, and MAY the light of the Incarnate Logos shine in our hearts and minds.

We wish you a happy Christmas and a peaceful New Year.

Thank you”.

Ἐν συνεχείᾳ ἐπεσκέφθησαν τό Πατριαρχεῖον ὅλαι αἱ ἄλλαι χριστιανικαί Κοινότητες, τό Λατινικόν Πατριαρχεῖον εἰς Ἱεροσόλυμα ὑπό τόν Λατῖνον Πατριάρχην Pierre Battista Pizzaballa, αἱ Προχαλκηδόνιοι Ἐκκλησίαι, Κοπτῶν, Συριάνων καί Αἰθιόπων καί τῶν Λουθηρανῶν καί τῶν Ἀγγλικανῶν.

Ὁ Ἀρχηγός ἑκάστης Ἐκκλησίας ηὐχήθη εἰρηνικήν τήν περίοδον τῶν Χριστουγέννων καί τήν συνέχισιν τῶν ἐργασιῶν διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Ἀντιπροσφωνῶν ὁ Μακαριώτατος εἶπε τά κάτωθι, ἀγγλιστί:

“Beloved Fellow Heads of the Churches,

Your  Excellencies,

 Your Eminences, Your Graces,

Dear Fathers,

Brothers and Sisters,

 Christ is born!

Let us glorify him!

We welcome you to our Patriarchate and we thank you for your warm expressions of greeting as we celebrate the Feast of the Nativity of the Incarnate Logos, Our Lord Jesus Christ. As the Church proclaims

Heaven and earth are united today, for Christ is born.

Today has Cod come upon the earth, and humanity up to heaven.

Therefore let us also give glory.

(Compline of the Nativity)

 The Christmas message is the message that by his incarnation, the Eternal Logos has united earth and heaven, so that we may live the values of the Good News of the Gospel. The message of Christmas is most emphatically not a message of discord, or violence, or division. It is the message of the triumph of love and compassion, which is the ground of peace, concord, and harmony.    As Saint Paul reminds us, whatever we do without love is worth nothing (cf.1Cor.13:1-3).We Christians commit ourselves to this way of love.

We also seek to make manifest in our common life that Christmas is not a lovely folktale of long ago, or a cultural event surrounded by a lot of social and commercial activity.   Christmas is the very revelation of the Logos, the Word that was from the very beginning, through whom, as the Creed declares, all things were made. Let us keep this message of the mystery of the Incarnate Logos at the centre of our mission.

Here our togetherness and our common purpose find their anchor.  And because our togetherness and common purpose are anchored in the mystery of the incarnation, they have proven to be effective. The Christian presence in the Holy Land down the ages has been a force for stability that has worked to prevent acts of extremism, and our work together as spiritual leaders is a living witness to this.

In this same spirit, we stand together against the horrific and senseless desecration of sacred places, like the vandalism of the Anglican cemetery on Mount Zion a few days ago, perpetrated by suspected radicals whose agenda is to tear the fabric of our multi-cultural, multi-ethnic, and multi-religious landscape.  This vandalism, occurring at the time of this festive season, is no accident. All our Churches have suffered such indignities, and they are on the rise, and we condemn  all acts  of  religious  vandalism  from  whatever  source,  which  are  designed  only  to intimidate, to insult and to inhibit our life together. And we take this opportunity to express our support to our brother, Archbishop Hosam, and the local Anglican Church. We would also like to communicate our appreciation to the Archbishop of Canterbury for his real concern for our predicament here.

We must also express our sincere condolences to the Custos of the Holy Land and his Fraternity and also to the Latin Patriarch on the passing away on New Year’s Eve of His Late Holiness Pope Benedict XVI, who we had the opportunity to welcome to our Patriarchate.

Our Christmas celebration is a celebration of doxology and prayer. Therefore our task first and foremost is to remain a community of prayer not only for ourselves, but also for the whole human family. This is precisely what we did in our celebration at the Church of the Nativity, where pilgrims come throughout the year, and which is itself a place of prayer for the whole world. This Holy City, the Holy Places, and our beloved Holy Land are the great arena of prayer, both for individual faithful people as well as for the Churches. Here prayer has seeped into the very stones, and here countless people have been moved to pray. By remaining a community of prayer, we remain grounded in the divine mystery of the Nativity of our Lord and in the spiritual values of his Gospel.

MAY God bless you and the communities you serve and pastor, and MAY the light of the Sun of Righteousness that shines from the Holy Cave in Bethlehem illumine our hearts and minds.

We wish you all a very happy Christmas and a blessed New Year.

Thank you”.

Ἀκολούθως  ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου ἀνταπέδωσε τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν εἰς τούς Συριάνους, Κόπτας καί Αἰθίοπας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν κυριώνυμον ἡμέραν, Σάββατον 25^ην Δεκεμβρίου 2022/ 7^ην Ἰανουαρίου 2023, ἡ ἑορτή ἤρχισε διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἅμα τῇ εἰσόδῳ ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Βαπτιστηρίου τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, ὁ ὁποῖος προεξῆρξε καί ἀνέγνωσε τόν Ἑξάψαλμον καί οἱ ψάλται ἔψαλλον τά λοιπά τῆς ἀρχῆς τοῦ Ὄρθρου.

Ἀπό τῆς 12.00^ης μεταμεσονυκτίου ὥρας προεξῆρξε τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐξερχόμενος ἐνδεδυμένος ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Ἱεροῦ τῆς Βασιλικῆς, ἀνεκαινισμένου ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διοκαισαρείας κ. Βενεδίκτου τῇ συνοδείᾳ Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων, ἔχων ἐκ δεξιῶν τόν Πρόεδρον τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους κ. Μαχμούντ Ἀμπάς – Ἀμποῦ Μάζεν καί ἀριστερά τήν ἐκπρόσωπον τῆς Ἰορδανίας πριγκίπισσαν Μαριάμ-, σύζυγον τοῦ πρίγκιπος τῆς Ἰορδανίας ἐξοχωτάτου Ἐμίρη  Γάζη καί τόν Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐάγγελον Βλιώραν, καί ἐν ᾧ ἠκούετο τό τροπάριον «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», ἤρξατο ἡ Κάθοδος εἰς τό Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως, ἔνθα ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Γεννήσεως: «ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τήν Οἰκουμένην» (Λουκᾶ 2,1) ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί ἀκολούθως ἀνεγνώσθη τό Μήνυμα τῶν Χριστουγέννων ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω

ὅτι ἐτέχθη ἐπί γῆς ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ,

          παρέχων τῷ κόσμῳ τήν ἀπολύτρωσιν.

(Κάθισμα Ὄρθρου Χριστουγέννων).

Χαίρει καί ἀγάλλεται σήμερον ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος. Εὐφραίνεται σκιρτῶσα πᾶσα ἡ κτίσις. Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ὁλόκληρος ἡ οἰκουμένη, καθότι «τά ἀνήκουστα ἠκούσθη», τά ἀπ’ αἰῶνος σεσιγημένα ἐφανερώθη. Ποῖα τά ἀνήκουστα ταῦτα, διά τά ὁποῖα «ἀκουτισθεῖσα χορεύει ἡ οἰκουμένη»; Εἶναι ἡ χαρμόσυνος ἀγγελία ὅτι αἱ ἐπαγγελίαι τοῦ Θεοῦ ἐπηληθεύθησαν. Ὅτι αἱ ὁράσεις τῶν προφητῶν  ἐκτυπώτερον ἐφανερώθησαν, αἱ προσδοκίαι τῶν ἐθνῶν ἐξεπληρώθησαν.

Ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας Αὐτοῦ ὁ Θεός κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνεβάσῃ  τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν. Ὁ Θεός ἐν Χριστῷ προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν. Προσέλαβε τόν ἄνθρωπον καί κατέστησεν αὐτόν ἀσυγχύτως μέτοχον τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, «κοινωνόν θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1,4«ἀγάπη τοῦ ΘεοῦἩ Ἡ     ). Ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ ἡ Ἐκκλησία εὐχαριστιακῶς ψάλλει: «Λύτρωσιν ἀπέστειλεν ὁ Θεός τῷ λαῷ Αὐτοῦ». Ὁ τά πάντα πληρῶν Θεός, «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαπέστειλε τόν Υἱόν Αὐτοῦ,  γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα ἡμεῖς τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4,4-5). Οὗτος «ὑπάρχων ἐν μορφῇ Θεοῦ, ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών καί εὑρέθη σχήματι ὡς ἄνθρωπος» (Φιλιπ. 2, 6-8) κατά τόν οὐρανοβάμονα  ἀπόστολον Παῦλον.

Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον (Ὁμιλ. εἰς κατά Ματθ. 3,13), «κατεδέχθη νά κυοφορηθῇ ἐν μήτρᾳ παρθενικῇ καί νά προέλθῃ ἐκεῖθεν μετά τῆς ἡμετέρας φύσεως», κατά δέ τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας: «ὁ  Μονογενής Λόγος τοῦ Θεοῦ κεκοινώνηκε αἵματος καί σαρκός, τουτέστι γέγονεν ἄνθρωπος καί σάρκα λαβών καί ἰδίαν αὐτήν ποιησάμενος, ἐγεννήθη σαρκικῶς διά τῆς ἁγίας καί  Θεοτόκου Μαρίας» (PG 77, 1205A). Κατά τόν αὐτόν Πατέρα τοῦτο ὅλον γέγονεν, «ὁ Θεός δηλαδή ἐπεδήμησεν εἰς τήν γῆν, διά νά καταστήσῃ τόν ἄνθρωπον πολίτην τοῦ οὐρανοῦ καί νά τόν συνάψῃ εἰς τούς οὐρανίους χορούς, διά τοῦτο καί ἡμεῖς ὀφείλομεν νά προσφέρωμεν εἰς τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐτίμησεν, ὡς δικαίαν ἀμοιβήν τήν σεμνότητα τῶν ἔργων, τήν φιλαλληλίαν, τήν φιλοξενίαν, τήν ἀγάπην, τήν φιλαδελφίαν» (PG 77, 4690).

Τό ὑπερφυές τοῦτο μυστήριον τῆς σαρκώσεως, ἐνανθρωπήσεως καί κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Θεοῦ, ἐφανερώθη εἰς τούς ἀνθρώπους τοπικῶς καί ἱστορικῶς, εἰς τόπον καί χρόνον, εἰς Βηθλεέμ τήν Ἁγίαν, εἰς τό ἀπέριττον  τοῦτο Σπήλαιον, καί ἐπί μοναρχίας  Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου. Ἐφανερώθη οὐχί εἰς τούς τότε  ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἐργάτας τῆς δυνάμεως, τῆς βίας  καί τῆς ἀσεβείας ἀλλά εἰς ἁπλοῦς καί ἀδόλους ἀνθρώπους. Εἰς σοφούς ἐρευνητάς τούς σύμπαντος ὁδηγουμένους ὑπό οὐρανοδρόμου ἀστέρος καί εἰς ποιμένας ὁδηγουμένους ὑπό ἀγγέλων ψαλλόντων, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14). Οὗτοι κληθέντες καί προσελθόντες, πεσόντες προσεκύνησαν, «εἶδον γάρ ἐν τῷ σπηλαίῳ βρέφος κείμενον τόν Ἄναρχον».

Τήν ἐπαγγελίαν ταύτην τοῦ Θεοῦ, «εἰρήνην ἐπί γῆς καί εὐδοκίαν ἐν ἀνθρώποις», τήν ὁποίαν οἱ ἄγγελοι εὐηγγελίσθησαν ἐξ οὐρανοῦ, ἔφερεν ἐπί τῶν ὤμων Αὐτοῦ ὁ ἐν Βηθλεέμ σαρκί τεχθείς  Βασιλεύς καί καθ’ ὅλον τόν ἐπί τῆς γῆς ἔνσαρκον βίον Αὐτοῦ. Ἐθεράπευσεν ἀσθενεῖς, ἔθρεψε πεινῶντας, ἀνέστησεν νεκρούς. Λόγοις καί ἔργοις ἐδίδαξε τήν εἰρήνην, τήν ἀγάπην ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς καί παρέδωκεν ὡς παρακαταθήκην εἰς τούς ἀποστόλους Αὐτοῦ καί τήν Ἐκκλησίαν, τήν  ὁποίαν ἐξηγόρασε διά τοῦ ἰδίου Σταυρικοῦ αἵματος. Ἀφ’ ἡμερῶν τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως   καί Ἀναλήψεως Αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, ἡ Ἐκκλησία ὑπακούουσα εἰς τήν ἐντολήν Αὐτοῦ κηρύττει τόν λόγον Αὐτοῦ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πραξ. 1,8) καί ὑπομιμνῄσκει εἰς τούς ἀνθρώπους ὅτι ζῶντες ἐπί γῆς «ἔχουν τό πολίτευμα αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς» (Φιλιπ. 3,20), εἶναι προωρισμένοι οὐχί νά πολεμῶσιν ἀλλήλους  ἐν «ἅρμασι καί ἵπποις», οὐχί νά αἱματοκυλίωνται εἰς τήν γῆν σφάττοντες ἀλλήλους ἀνηλεῶς ἀλλά νά ἀνέρχωνται εἰς τόν οὐρανόν .

Εἰς τήν ἁγιαστικήν διακονίαν ταύτην Χριστῷ τῷ Θεῷ καί τῷ λαῷ Αὐτοῦ ἡ τοπική Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐνισχύεται καί ἐξ αὐτῶν τῶν ἁγίων τόπων τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας Αὐτοῦ, σιωπηλῶν ἀλλά ἀψευδῶν μαρτύρων τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Ἐξ αὐτοῦ τοῦ τόπου τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ, Βηθλεέμ τῆς Ἁγίας καί τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου καί τῆς Κωνσταντινείου καί Ἰουστινιανείου Βασιλικῆς ταύτης τῆς Γεννήσεως, κηρύττει εἰς τό χριστεπώνυμον πλήρωμα αὐτῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ὁπουδήποτε καί εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς τῆς περιόδου τοῦ Δωδεκαημέρου, ὅτι καί πάλιν, «τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται, Χριστοῦ γεννηθέντος ἐκ τῆς Παρθένου».

Εἰς δέ τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Μαχμούδ Ἀμπάς – Ἀμποῦ  Μάζεν, τιμῶντα τήν ἑορτήν ἡμῶν διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων εὔχεται ὑγιείαν ἐν μακροζωΐᾳ καί πλήρει ἐνισχύσει ἄνωθεν παρά τοῦ Ὑψίστου, ἵνα συνεχίσῃ νά διακυβερνᾷ τό κράτος Αὐτοῦ ἐν τῇ διακρινούσῃ Αὐτοῦ σοφίᾳ καί δικαιοσύνῃ καί παράσχῃ εἰς τόν Παλαιστινιακόν λαόν πάντα τά δικαιώματα καί προνόμια τῆς ἐλευθερίας, τά ἀνήκοντα εἰς ἕν ἀνεξάρτητον κράτος μακράν πάσης κατοχικῆς προσβολῆς.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, Χριστούγεννα 2022.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄ , Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τό μήνυμα τῶν Χριστουγέννων ἀνεγνώσθη καί  ὑπό τοῦ π. Ἤσσα Μοῦσλεχ ἀραβιστί καί εἴτα ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τόν Ἀστέρα καί τήν Φάτνην, τῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος  εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ἡ ἄνοδος διά τῆς βορείου πύλης καί ἀπό τῶν βαθμίδων τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἀρμενίων καί ἤρξατο ἡ λιτανεία ἀνά τήν Βασιλικήν ἐσωτερικῶς ἐν ψαλμῳδίᾳ τῶν Καταβασιῶν «Χριστός Γεννᾶται δοξάσατε» καί τῶν ἄλλων τροπαρίων, τῆς λιτανείας  καταληξάσης εἰς τό κέντρον τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως.

Ἀκολούθως ἐσυνεχίσθη ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου διά τῶν τροπαρίων τῆς Θ’ Ὥρας καί τῶν Αἴνων καί τῆς Δοξολογίας, μεθ’ ὧν καί ἤρξατο ἡ θεία Λειτουργία.

Τῆς Θ. Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἱερέων ἄλλων Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν, Ἱεροδιακόνων, ψαλλόντων τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου ἑλληνιστί μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί τῆς χορῳδίας τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ὑπό τόν κ. Λῶρενς Σαμούρ ἀριστερά ἀραβιστί, τῇ συμμετοχῇ ἀθρόου ἐκκλησιάσματος ἐξ ἐντοπίων Ἀραβοφώνων καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας πλῆθος πιστῶν προσῆλθεν εἰς τήν θ. Κοινωνίαν, πλῆθος ἄλλων ἔλαβε τήν εὐλογίαν τοῦ Ἀντιδώρου ἐν ἀγαλλιάσει, εἰρήνῃ καί εὐχαριστίᾳ καί δοξολογία πρός τόν Θεόν διά μίαν τοιαύτην χαρμόσυνον ἑορτήν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολύσεως γενομένης, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Βηθλεέμ Μητροπολίτης Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτος παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν.

Τήν πρωΐαν ὁ Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος κατῆλθε καί πάλιν εἰς τό Σπήλαιον διά προσκύνησιν καί ἐπιθεώρησιν καί οὕτως ἐπεσφραγίσθη ἡ ἐν Βηθλεέμ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας