Τήν Πέμπτην, 28^ην Ἰουλίου/ 10^ην Αὐγούστου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ, τήν εὑρισκομένην εἰς τήν ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, πλησίον τῆς Ἱεριχοῦς.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία  ὅλη ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάνης προσῆλθεν εἰς τους Ἁγίους Τόπους ἐκ Ρουμανίας μεσοῦντος τοῦ 20^οῦ αἰῶνος καί ἔζησεν ἐν πλήρει ἀσκήσει καί ταπεινώσει εἰς ἱεράς Μονάς τῆς περιοχῆς Ἰορδάνου καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν, ἐτελειώθη ὁσιακῶς καί ἠξιώθη νά ποιῇ θαυματουργικά σημεῖα καί διά τοῦτο κατετάχθη εἰς το Ἁγιολόγιον  ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2016.

Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Ἰωάννου ἑωρτάσθη δι᾽ ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Χοζεβᾶ,  καί  ὑποδοχῆς ὑπό τοῦ ἡγουμένου καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, Προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Καπιτωλιαδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιώτατου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ψαλλόντων τῶν Λεωνίδου Δούκα, Χρήστου Σταύρου,  Γρηγορίου Ζάρκου, Νικολάου Παπαδημητρίου, Βασιλείου Παπαδημητρίου, Παύλου Παπαδημητρίου  καί   συμμετεχόντων τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς καί ἄλλων μοναχῶν ἐξ Ἱεριχοῦς καί Ἱεροσολύμων, τῇ φιλοξενία τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ καί προσφωνήσαντος τόν Μακαριώτατον ἐν τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνέτειλε δι’ ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. «Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον» χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.

Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθῶμεν τό ἔργον ἑκάστου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθορύβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς  προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς «διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμωμένου Ἁγίου.

 Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο, γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τους, γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει νά εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι, γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια, πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς, στό Θεό».

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνήρ τηλικοῦτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῷ βίῳ ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης, μα καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν του βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μα ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου  πολλάκις εὐεργετηθέντες.

Ὡς εὖ παρέστητε!

Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!»

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ὅτι παρά Σοί πηγή ζωῆς [Κύριε], ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. 35,10). Διότι Σύ Κύριε εἶσαι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί μέ τό ἰδικόν Σου φῶς θά ἴδωμεν τό ἀληθινόν φῶς, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἡ Χάρις τοῦ «Αγίου Πνεύματος, τοῦ φωτίσαντος καί ἁγιάσαντος καί κατευθύναντος τά διαβήματα τῶν ἁγίων Προφητῶν Ἡλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χοζεβᾶ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου.

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας καταληφθείς ὑπό θείου ζήλου ἐγκατέλιπε τήν Πατρίδα αὐτοῦ Ρουμανίαν καί ἦλθεν εἰς τήν ἁγίαν Γῆν, ἔνθα κατέφυγε καί ἐκρύβη ὡς ἄλλος Ἠλίας ἐν τοῖς σπηλαίοις τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, τοῦ ἐπί προσώπου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ,  (Γ’ Βασιλ. 17, 2-3) καί ἔνθα ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Λευκάρων Κύπρου ἵδρυσε τήν ἐπώνυμον αὐτοῦ Μονήν καί Λαύραν, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη πηγή θείων ναμάτων διά τούς πιστεύοντας εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εἰπόντα «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7,38).

Τό ζῶν δέ τοῦτο ὕδωρ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 7,39). Τοῦτο ἀκριβῶς τό Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός, καθώς λέγει Κύριος «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί, τοὐτέστιν ὁ κατ’ ἴχνη βαίνων τῶν ἐμῶν διδαγμάτων, ἔσται μέν οὐδαμῶς ἐν σκότῳ, τό δέ φῶς τῆς ζωῆς ἀποκερδανεῖ, τοὐτέστι τῶν ἐπ’ ἐμοί μυστηρίων τήν ἀποκάλυψιν χειραγωγεῖν αὐτόν δυναμένην εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Καί ἁπλούστερον: [ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ, δηλαδή ὅποιος βαδίζει εἰς τά ἴχνη τῶν διδασκαλιῶν μου ἐπ’ οὐδενί θά εἶναι εἰς τό σκοτάδι, ἀλλά θά ἀποκτήσῃ «τό φῶς τῆς ζωῆς», δηλαδή θά ἐπιτύχῃ τήν ἀποκάλυψιν /φανέρωσιν τῶν μυστηρίων τῶν ἀφορώντων εἰς ἐμε καί τήν ἀποκάλυψιν, τήν δυναμένην νά ὁδηγήσῃ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν].

Καί διερωτώμεθα, ποία εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή; «Ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ ὑπέρβασις τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς, δηλαδή τῆς ἁμαρτίας διά τοῦ θανάτου τῆς ἀφθαρσίας, τοὐτέστι τοῦ θανάτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτοῦ τούτου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο κοινωνός καί μέτοχος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν ᾿Ιησοῦν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν· εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα», (Ρωμ. 6, 3-5).

 Ὁ ἡγιασμένος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὄχι μόνον περιεπάτησεν ἐν καινότητι ζωῆς ἀλλά καί προεγεύσατο τῆς μελλούσης ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς μαρτυρεῖ τοῦτο τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν κείμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον λείψανον αὐτοῦ.

Τήν ἀφθαρσίαν τοῦ σώματος αὐτοῦ ἐπέτυχεν ὁ πνευματοφόρος Ἰωάννης ἀκούων καί ἐφαρμόζων ἐν τῇ θεωρίᾳ καί τῇ πράξει, τήν προτροπήν τοῦ θεηγόρου Παύλου: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν», (Ρωμ. 12,1). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Τί δέ ἐστιν ἡ λογική λατρεία; Τά διά ψυχῆς, τά διά Πνεύματος (Πνεῦμα, φησί ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν), (Ἰωάν. 4,24)· ὅσα μή δεῖται σώματος,  ὅσα μή δεῖται ὀργάνων, μή  τόπων, τά δέ ἐστιν, οἷον ἐπιείκεια, σωφροσύνη, ἐλεημοσύνη, ἀνεξικακία, μακροθυμία, ταπεινοφροσύνη…. «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ὠσηέ 6,6)… ἐστι δέ καί ἄλλα θαύματα τά ὄντως ὁλοκαυτώματα, τά τῶν ἁγίων μαρτύρων σώματα· ἐκεῖ ἅγια καί ψυχή καί σῶμα· ἐκεῖνα ὀσμήν εὐωδίας ἔχει μεγάλην». [Καί ἀναλυτικώτερον· τί ὅμως εἶναι ἡ λογική λατρεία; Αὐτά πού προσφέρονται μέ τήν ψυχήν, μέ τό πνεῦμα (γιατί ὁ Κύριος εἶπε «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν»), ἐννοεῖ ὅσα δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τό σῶμα, ἀπό ὄργανα, ἀπό τόπους. Καί τέτοια εἶναι ἡ ἐπιείκεια, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀνεξικακία, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη, «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν»… Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες θυσίες, τά πραγματικά ὁλοκαυτώματα, τά σώματα τῶν ἁγίων Μαρτύρων. Ἐκεῖ εἶναι ἅγια καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα, ἐκεῖνα ἔχουν μεγάλη εὐωδία.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἑορταζόμενος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἠγάπησεν τόν Θεόν ἐν ὄλῃ τῇ καρδίᾳ του καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ του καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ του, (Πρβλ. Ματθ. 22,37), γενόμενος οὕτω θυσία εὐάρεστος τῷ Θεῷ. Διό καί ὁ ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ, «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ», (Ψαλμ. 67,36).

Ὁ δέ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνων τήν ἀξίαν καί τήν δύναμιν τῆς λογικῆς λατρείας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν πιστόν Χριστιανόν εἰς τόν καθαρισμόν τῆς καρδίας (καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός -Ψαλμ. 50,12) καί συνεπῶς τῆς ἀφθαρσίας, λέγει: «Δύνασαι καί σύ, ἐάν θέλῃς τοιαύτην θυσίαν ἀναγαγεῖν… Νέκρωσόν σου τό σῶμα καί σταύρωσον καί λήψῃ καί αὐτός τοῦ μαρτυρίου τούτου τόν στέφανον», [καί ἁπλούστερον· μπορεῖς καί σύ, ἄν θέλῃς νά προσφέρῃς ὡς ὄργανο τό σῶμα σου καί τότε θά λάβῃς καί σύ ὁ ἴδιος τό στεφάνι αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου].

Ἡ ἁγίᾳ ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καυχᾶται τήν ἐν Χριστῷ καύχησιν (Ρωμ. 15,17), διότι ταῖς Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον τιμωμένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νεοῦ ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καταγώγιον [= κατάλυμα] τῶν ἁγίων καί δικαίων τοῦ Θεοῦ, οἱ δέ ἐν τῇ Μονῇ καί Λαύρᾳ ταύτῃ ἀσκηθέντες καί ἀσκούμενοι «λύχνοι πανταχοῦ τῆς γῆς εἰσιν οὗτοι λάμποντες», κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον.

Ἡμεῖς, εὐχαριστήσωμεν τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν καί μετά τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «ἡ χάρις μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν ἀφθαρσίᾳ· Ἀμήν» (Ἐφ. 6,24).  Ἔτη πολλά.

 Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνέτειλεν διά ἕν εἰσέτι ἔτος ἡ λαμπρά πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου. Πατέρα ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς παμφαέστατον  χαρακτηρίζει αὐτόν λίαν ἐπιτυχῶς ὁ ἱερός ὑμνῳδός.

Ἐάν ἐμβαθύνωμεν εἰς τούς ἀνωτέρω χαρακτηρισμούς, εὐκρινῶς θά ἀντιληφθ[ωμεν τό ἔργον ἑκάστου Μονάχου, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀθόρυβου κηρύγματος ἀπεκδύεται τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἐκ τοῦ κόσμου οὐχί ὑπό μίσους κινούμενος ἀλλ’ ὑπ’ ἀγάπης πρός τόν Θεόν πρωτίστως καί πρός τόν συνάνθρωπον. Ἀκροᾶται τῆς δυστυχίας καί τῶν πόνων τῶν ἀδερφῶν καί ἀποτελεσματικῶς βοηθεῖ διά τῆς  προσευχῆς καί τῆς ἐλεημοσύνης. Καί πῶς ἐννοεῖ ὁ μοναχός τόν κόσμον ἠδύνατο νά ἐρωτήσει τις. Μά ἀκριβῶς διά τῆς ἡσυχίας καί σιωπῆς καί εὐχῆς», αἱ ὁποῖαι ἐκυριάρχουν καθ’ ὅλον τόν βίον τοῦ τιμώμενου Ἁγίου.

 Δάν ζητάει ὁ Θεός ἀπό τούς μοναχούς νά βγοῦν στόν κόσμο γιά νά κρατοῦν τούς ἀνθρώπους νά περπατοῦν, ἀλλά ζητάει νά τούς δώσουν τό φῶς μέ τό βίωμά τούς γιά νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. Οἱ φάροι δέν πρέπει να εἶναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί; πρέπει νά πᾶνε στίς πόλεις νά προστεθοῦν στά φανάρια; Ἄλλη ἀποστολή ἔχουν οἱ φάροι, ἄλλη τά φανάρια. Ὁ μοναχός δέν εἶναι φαναράκι γιά νά τοποθετηθεῖ στήν πόλη σέ μία ἄκρη τοῦ δρόμου καί νά ποτίζουν τούς διαβάτες νά μήν σκοντάφτουν. Εἶναι Φάρος ἀπομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια πού μέ τίς ἀναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τούς ὠκεανούς γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φτάνουν στόν προορισμό τούς στό Θεό».

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀνήρ τηλικούτος ὤν, πυρσός παμφαέστατος ἐν τῶ βίῳ, ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης μά καί μετά κοίμησιν διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ βοηθεῖ, παρηγορεῖ, ἐμπνέει, γλυκαίνει, θεραπεύει τά ἀρρωστήματα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν πάσης φυλῆς καί γλώσσης, οἱ ὁποῖοι τόν ἐπισκέπτονται, μά ὡς καί ἡμεῖς αὐτοί μαρτυροῦμεν ὑπό τοῦ Ἁγίου  πολλάκις εὐεργετηθέντες.

Ὡς εὖ παρέστητε!

Δεῦτε ἀρξώμεθα τῆς Πανηγύρεως!

Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς Ἀγρυπνίας παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 22^αν Ἰουλίου/ 5^ην Αὐγούστου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μεθεορτίως ἡ ἑορτή τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, εἰς τό χωρίον Μααλούλε, πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Ὁ Ἱερός Ναός αὐτός ἀνῆκε εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τῆς Μααλούλε, ἐγκαταλείφθη δέ λόγῳ τῶν γεγονότων κατά τήν ἵδρυσιν τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ τό 1948, συνετηρήθη δέ κατά τά τελευταῖα ἔτη μερίμνῃ τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ δαπάνῃ δέ τοῦ ἡγουμένου τοῦ Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος, τῇ ἀδείᾳ τοῦ Ἰσραηλινοῦ στρατοῦ καί τελεῖται ἐν αὐτῷ θεία Λειτουργία κατά τόν ἑορτασμόν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἐπ’ ὀνοματι τοῦ ὁποίου καί τιμᾶται.

Εἰς τόν συντετηρημένον τοῦτον Ἱερόν  Ναόν  ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ π. Συμεών τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, ψαλλόντων μελῶν τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ καί τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης καί προσευχομένων Ἀραβοφώνων πιστῶν, ἀπογόνων τῶν ἱδρυτῶν τοῦ Ναοῦ τούτου καί ἄλλων ἐκ Ναζαρέτ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Ὅτε σύ Προφῆτα θεσπέσιε, τῷ Θεῷ δι’ ἀρετῆς, καί πολιτείας ἀκραιφνοῦς, συνεκράθης παρ’ αὐτοῦ, τήν ἐξουσίαν εἰληφώς, τήν κτίσιν, κατά γνώμην μετερρύθμισας, καί πύλας, ὑετοῦ θέλων ἀπέκλεισας, καί ἄνωθεν πῦρ κατήγαγες, καί δυσσεβεῖς κατηνάλωσας, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος καί τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν μνήμην τῆς εἰς οὐρανούς πυρφόρου ἀναβάσεως αὐτοῦ.

Ἐξαίρων τήν προσωπικότητα τοῦ Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, ὁ Σειράχ λέγει περί αὐτοῦ: « Καί ἀνέστη Ἠλίας Προφήτης ὡς πῦρ καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο· ὅς ἐπήγαγεν ἐπ’ αὐτούς λιμόν καί τῷ ζήλῳ αὐτοῦ ὠλιγοποίησεν αὐτούς· ἐν λόγῳ Κυρίου ἀνέσχε οὐρανόν, κατήγαγεν οὕτως τρίς πῦρ· ὡς ἐδοξάσθης Ἠλία ἐν τοῖς θαυμασίοις σου! καί τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι»! (Σοφία Σειράχ 48,1-4).

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς τοῦ δικαίου ἀνθρώπου λέγει ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐπιστολῇ αὐτοῦ: «…πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. ᾿Ηλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι, καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο, καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», (Ἰακ. 5, 16-18).

Οἱ δέ εὐαγγελισταί Μᾶρκος καί Λουκᾶς ποιοῦνται μνείαν τῆς παρουσίας τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ κατά τήν Μεταμόρφωσιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ὄρει Θαβώρ: «Καί μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τόν Πέτρον καί τόν ᾿Ιάκωβον καί τόν ᾿Ιωάννην καί ἀναφέρει αὐτούς εἰς ὄρος ὑψηλόν κατ’ ἰδίαν μόνους· καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν… καί ὤφθη αὐτοῖς Ἠλίας σύν Μωϋσεῖ καί ἦσαν συλλαλοῦντες τῷ Ἰησοῦ», (Μάρκ. 9, 2-4 / Λουκ. 9, 28,30).

Ἡ συλλάλησις, τοὐτέστιν ἡ συνομιλία τοῦ Ἠλιοῦ καί τοῦ Μωϋσέως μετά τοῦ Ἰησοῦ, ἐπιμαρτυρεῖ τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Κύριος τοῦ Νόμου [Μωσαϊκοῦ] καί τῶν προφητῶν καί ὁ μέν Μωϋσῆς ἐμφανίζεται ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Νόμου, ὁ δέ Ἠλίας ὡς ἐκπρόσωπος τῶν Προφητῶν κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ Ὠριγένους καί τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. «Μωϋσῆς μέν τοῦ νόμου τό πρόσωπον δηλῶν, Ἠλίας δέ τῶν προφητῶν· αὐτός γάρ [ὁ Χριστός] ἦν νόμου καί Προφητῶν Κύριος».

Τοσοῦτον διεκρίθη ὁ Ἠλίας, ὥστε οὗτος μόνος ἐκ τῶν προφητῶν ἠξιώθη μετά τοῦ Μωϋσέως τῆς συνομιλίας μετά τοῦ Μεταμορφωθέντος Χριστοῦ, τόν ὁποῖον [Χριστόν] ἐγνώρισαν ἀμφότεροι εἰς τό ὄρος Σινᾶ, ὁ μέν Μωϋσῆς «ἐκ πυρός ἀτμίδι καί γνόφῳ», ὁ δέ Ἠλίας «ἐν αὔρᾳ λεπτοτάτῃ» (Γ’ Βασιλειῶν 19,22). Οὗτοι ἐγνώρισαν τόν Θεόν ἰδίοις ὄμμασιν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μεταμορφωθέντος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ, ἀποτελοῦντες οὕτως ἐξαίρεσιν εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς αὐτοῦ: «Ἀμήν γάρ λέγω ὑμῖν ὅτι πολλοί προφῆται καί δίκαιοι ἐπεθύμησαν ἰδεῖν ἅ βλέπετε καί οὐκ εἶδον καί ἀκοῦσαι ἅ ἀκούετε καί οὐκ ἤκουσαν», (Ματθ. 13,17).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Θεσβίτης Ἠλίας ἔτυχε ἰδιαιτέρας εὐνοίας παρά τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο διότι οὗτος «συνεκράθη, τοὐτέστιν συνενώθη τῷ Θεῷ δι’ ἀρετῆς καί πολιτείας ἀκραιφνοῦς», ὡς λέγει ὁ ὑμνογράφος: «…σύ Προφῆτα θεσπέσιε, τῷ Θεῷ δι’ ἀρετῆς, καί πολιτείας ἀκραιφνοῦς, συνεκράθης παρ’ αὐτοῦ, τήν ἐξουσίαν εἰληφώς, τήν κτίσιν, κατά γνώμην μετερρύθμισας, καί πύλας, ὑετοῦ θέλων ἀπέκλεισας, καί ἄνωθεν πῦρ κατήγαγες, καί δυσσεβεῖς κατηνάλωσας, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Τήν ἐξουσίαν ταύτην ἔλαβον καί οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἅγιοι αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ἰδού», λέγει Κύριος, «δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ», (Λουκ. 10,19).

Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει ὅτι εἶναι ἀμήχανον δηλαδή ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νά ἐξασκήσῃ τήν ἐξουσίαν ταύτην, ἐάν προηγουμένως δέν ἔχῃ καθαρίσει τόν ἑαυτόν του καί ἐνισχυθῇ ὑπό τοῦ Κυρίου: «Ἀμήχανον ἐπιβῆναι ἐπί ἀσπίδα καί βασιλίσκον καί καταπατῆσαι λέοντα καί δράκοντα, μή πρότερον, καθ’ ὅ δυνατόν ἀνθρώπῳ ἐκκαθάραντα ἑαυτόν δυναμωθῆναι παρά τοῦ εἰπόντος τοῖς ἀποστόλοις ἰδού δέδωκα ὑμῖν δύναμιν πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἀκούων καί τηρῶν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, οὗτος δύναται διά τῆς ἐνεργείας τῆς θείας Χάριτος νά γίνῃ κοινωνός τῆς δυνάμεως τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὡς τοιοῦτος ἐγένετο ὁ ἀκολουθήσας αὐτόν προφήτης Ἐλισσαῖος.

Ἰδού διά τί ὁ σοφός Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «Μόνον ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε», (Φιλιπ. 1,27).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ προσωπικότης τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ κατέχει ἐξέχουσαν θέσιν τόσον ἐν τῇ Παλαιᾷ ὅσον καί ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ. Καί τοῦτο, διότι ὁ Θεσβίτης Ἠλίας ἀναγνωρίζεται ὡς «ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ», δηλονότι τῶν ἐσχάτων τῆς ἡμέρας τῆς Κρίσεως. Περί τῆς ἐπί τῶν ἐσχάτων ἐπανεμφανίσεως τοῦ ζηλωτοῦ Ἠλία ὁ μέν προφήτης Μαλαχίας προαναφωνεῖ περί αὐτοῦ: «καί ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἢ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ», (Μαλ. 4,4). Ὁ δέ Ἰησοῦς ἀποκριθείς εἰς τήν ἐπερώτησιν τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ λεγόντων: «τί οὖν οἱ Γραμματεῖς λέγουσιν ὅτι Ἠλίαν δεῖ ἐλθεῖν πρῶτον;» εἶπεν αὐτοῖς: «Ἠλίας μέν ἔρχεται πρῶτον καί ἀποκαταστήσει πάντα», (Ματθ. 17,10).

Κατά τήν ἑρμηνείαν τῶν ἐγκρίτων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐνταῦθα ὁ Κύριος ὁμιλεῖ περί τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας, τῆς ὁποίας ὁ Ἠλίας θά εἶναι ὁ Πρόδρομος.  «Λέγω δέ ὑμῖν», συνεχίζει ὁ Κύριος, «ὅτι Ἠλίας ἤδη ἦλθεν καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν», (Ματθ. 17,12) Ὁ δεύτερος οὗτος Ἠλίας εἶναι Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος ἦλθε πρό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί Βαπτιστής ἦτο ὅμοιος πρός τόν Θεσβίτην Ἠλίαν εἰς πολλά, δι’ ὅ καί ἡ Γραφή ὀνομάζει αὐτόν: «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ», (Λουκ. 1, 17). Ἐρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ Ζυγαβηνός ὡς καί ὁ Ὠριγένης λέγουν: «Πνεῦμα μέν ὠνόμασεν [ἡ Γραφή] τό πνευματικόν χάρισμα, δύναμιν δέ τήν ἐνέργειαν. Λέγει γοῦν (λοιπόν) ὅτι καί τό χάρισμα καί τήν ἐνέργειαν ἕξει τοῦ Ἠλιοῦ».

Ἡμεῖς δέ οἱ πόθῳ τελοῦντες τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιοῦ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «εὔσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τῷ λαῷ σου, πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Παρθένου Μαρίας καί ἱκεσίαις τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου σου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί τό μέγα ἔλεος» Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὑπό τήν σκιάν τῶν πανυψήλων πεύκων παρετέθη δεξίωσις ἀναψυχῆς ὑπό τῶν συντηρούντων τόν Ναόν Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ, τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη τράπεζα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ εἰς τήν Μητρόπολιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τήν πόλιν τῆς Ἄκκρης,  συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου  καί ὁμάδος τοῦ σεβαστοῦ κλήρου.

Τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν ὑπεδέχθησαν ὁ βοηθός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς τήν Ἄκκρην Ἀρχιμανδρίτης π. Σιλουανός, οἱ σεβαστοί Ἱερεῖς, ἐφημέριοι τῶν Ναῶν καί ὁ Προϊστάμενος τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου εἰς τήν Ἄκκρην κ. Fuad Breque, καθώς καί οἱ Προϊστάμενοι καί τά μέλη τῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων.

Κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τήν ἔννοιαν τῆς θείας ἀγάπης καί τοῦ ζήλου, τά ὁποῖα κατεῖχεν ὡς λειτουργός ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος κατά τήν διάρκειαν τῆς διακονίας αὐτοῦ εἰς τήν ἐνορίαν αὐτοῦ, τήν ἔμπρακτον  πατερικότητα, τήν ἐντιμότητα, τά ἐκκλησιαστικά καί τά μοναστικά τοῦ ἤθη, τήν στενήν του σχέσιν μέ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Ἀδελφότητα τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ὡμίλησεν ἐπίσης περί τοῦ λειτουργικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ ταλάντου αὐτοῦ, διά τοῦ ὁποίου παρεκίνει τάς ψυχάς τῶν πιστῶν εἰς αἶνον καί δοξολογίαν, ἐκφράζων ὅτι ὁ αἰφνίδιος θάνατός του κατέλιπε  κενόν καί θλῖψιν εἰς τάς καρδίας ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐγνώριζον αὐτόν, μέ τήν βεβαιότητα δέ τῆς ἐλπίδος, ὅτι ἐπειδή ἠγάπησε τόν ἀληθινόν ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐλεήμων Κύριος εἴθε νά κατατάξῃ αὐτόν εἰς τάς τάξεις τῶν ἁγίων.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι: «Ἡ θεία Χάρις διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνῳδά ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διώρισε τόν Ἀρχιμανδρίτην Σιλουανόν ἐν τῇ ἱερᾷ αὐτῇ πόλει εἰς τήν ὑψηλήν ταύτην ἀποστολήν, διά να μεταφέρῃ τό μήνυμα καί τάς εὐθύνας αὐτοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον ἐντελλεται: «τάς δέ νεωτερικάς ἐπιθυμίας φεῦγε, δίωκε δέ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην, εἰρήνην μετά τῶν ἐπικαλουμένων τόν Κύριον ἐκ καθαρᾶς καρδίας», (Β’ Τιμοθ. 2,22). Παρατίθεται τό ἀκριβές κείμενον τοῦ λόγου τοῦ Μακαριωτάτου  ὡς ἕπεται:

«Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο, ἐπειδή γάρ δι’ ἀνθρώπου ὁ θάνατος καί δι’ ἀνθρώπου ἡ ἀνάστασις νεκρῶν», (Α’ Κορ. 15, 20-21), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

“Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον ἡ Ἁγία τῶν Ἀποστόλων Ἐκκλησία χρεωστικῶς τελεῖ τά «τεσσαρακοστά» μνημόσυνα τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἱερομονάχου Φιλοθέου ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ καί ἱστορικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἄκκρης, ἔνθα μετ’ αὐταπαρνήσεως καί ζήλου ἐνθέου διηκόνησεν ἐπί εἰκοσαετίαν καί πλέον καί ἐποίμανε τό εὐσεβές Ρωμαιορθόδοξον καί Χριστεπώνυμον ποίμνιον, ἀκούων εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου λέγοντος: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός· ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων· … ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, καί γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ὑπό τῶν ἐμῶν», (Πρβλ. Ἰωάν. 10, 11 & 14).

Ὁ αἰφνίδιος καί ἐξ ἀτυχήματος κατά τήν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ ἐργασίαν αὐτοῦ ἐπελθών θάνατος προεκάλεσε βαθεῖαν θλῖψιν τόσον εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, ὅσον καί εἰς τούς ἐν Ἄκκρῃ καί τά περίχωρα κατοικοῦντας καί γνωρίσαντας αὐτόν.

Ὁ μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος διεκρίνετο διά τό ἐκκλησιαστικόν αὐτοῦ ἦθος, τό μοναστικόν φρόνημα, τόν ἁγιοταφιτισμόν, τήν ποιμαντικήν μέριμναν καί ἰδιαιτέρως διά τήν λειτουργικήν καί λατρευτικήν διακονίαν, διαθέτων τό τάλαντον τῆς ἱεροψαλτικῆς τέχνης, τῆς κινούσης τήν ψυχήν πρός ὕμνον: «Αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω», (Ψαλμ. 145,2).

Αἱ ὠδῖνες τοῦ θανάτου πόνος, λύπη καί στεναγμός ὀφείλονται εἰς τήν ρῆξιν τοῦ ἀρρήκτου δεσμοῦ ψυχῆς καί σώματος ἀφ’ ἑνός, καί τοῦ ἀφ’ ἡμῶν φίλων καί οἰκείων χωρισμοῦ τοῦ θανόντος ἀφ’ ἑτέρου, ὡς διατυπώνει τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον! πῶς ψυχή ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας, καί τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται».

Κατά μέν τό ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, ὁ θάνατος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστί θάνατος ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπό τοῦ σώματος καί πρός τόν Θεόν ἐνδημούντων, ἀλλά μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις καί χαρά.

Κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον: «Οὐδέν γάρ ἕτερον ἐστίν ὁ θάνατος ἀλλ’ ἤ ὕπνος καί ἀποδημία καί μετάστασις καί ἀνάπαυσις καί λιμήν εὔδιος καί ταραχῆς ἀπαλλαγή καί βιωτικῶν ἐλευθερία φροντίδων». [Καί ἁπλούστερον: ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὕπνος καί ἀποδημία, ξενιτεμός καί μετοίκησις καί ἀνάπαυσις καί γαλήνιον λιμάνι καί ἀπαλλαγή ἀπό τήν ταραχήν καί ἀπελευθέρωσις ἀπό τις ἀγωνιώδεις μέριμνες τοῦ βίου.

Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Σοφός Σολομῶν λέγων: «δικαίων δέ ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος· ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καί ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν  καί ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ», (Σοφ. Σολομ. 3, 1-3).

«Εἰ δέ ἀπεθάνομεν (διά τοῦ βαπτίσματος) σύν Χριστῷ πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ»,  κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος (Ρωμ. 6,8). Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος καί ὁ Οικουμένιος λέγουν: «Πιστεύομεν ὅτι καί συζήσωμεν Αὐτῷ τήν μακαρίαν ἐκείνην καί ἀγήρω ζωήν, δηλονότι τήν μετά τήν Ἀνάστασιν».

Καί ἡμεῖς πιστεύομεν ὅτι εἰς «ἐκείνην τήν μακαρίαν καί ἀγήρω ζωήν» μετετέθη καί ὁ ἀφ’ ἡμῶν χωρισθείς λίαν ἀγαπητός ἀδελφός μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος. Εἴη αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναμφιβόλως ὁ αἰφνίδιος θάνατος τοῦ ἀειμνήστου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου κατέλιπεν ἡμῖν δυσαναπλήρωτον κενόν. Οὐχ ἧττον ὅμως οὗτος «οὐκ εἰς κενόν ἔδραμεν οὐδέ εἰς κενόν ἐκοπίασεν», (Πρβλ. Φιλιπ. 2,16), τοὐτέστιν δέν ἐγένετο εἰς κενόν ὁ κόπος αὐτοῦ  (Πρβλ. Α’ Θέσ. 3,5). Καί τοῦτο διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀληθινή ἄμπελος, δηλαδή ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα· ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», (Ἰωάν. 15,5), παραγγέλλει ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς Του καί τούς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν.

Ὄντως ἡμεῖς, οἱ ὄντες τά κλήματα τῆς ἀμπέλου Αὐτοῦ «χωρίς Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ], οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν», διό καί δέν «ἄφησεν ἡμᾶς ὀρφανούς ἀλλ’ ἐρώτησε τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ καί ἔδωκεν ἡμῖν τόν Παράκλητον», τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα Αὐτοῦ. Αὐτό δέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Διό δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ πληρώσαντι τό κενόν διά τοῦ διορισμοῦ ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὡς Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ ἐφημερίου καί βοηθοῦ αὐτοῦ Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ. Εἴμεθα δέ βέβαιοι ὅτι οὗτοι θά ἀναδειχθοῦν ἄξιοι τῆς ποιμαντικῆς ἀποστολῆς αὐτῶν, ἀλλά καί τῶν προσδοκιῶν πάντων ἡμῶν τῶν ἀγαπώντων τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ καί τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην Αὐτοῦ,  (Πρβλ. Φιλιπ. 4,7), ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγοντος: «δίωκε δέ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην, εἰρήνην μετά τῶν ἐπικαλουμένων τόν Κύριον ἐκ καθαρᾶς καρδίας», (Β’ Τιμ. 2,22).

Καί πάλιν, δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ, ὅπως τάξῃ τήν ψυχήν τοῦ δούλου αὐτοῦ Φιλοθέου Ἱερομονάχου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ γενομένου ἡμῖν, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται, ἡμᾶς δέ ἐλεήσῃ κατά τό μέγα αὐτοῦ ἔλεος. Ἀμήν”.

Μετά τήν τέλεσιν τοῦ τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς Συνοδείας καί τῶν πιστῶν μετέβησαν εἰς τήν κεντρικήν αἴθουσαν τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία ἀπό σήμερον μετωνομάσθη εἰς «Αἴθουσαν Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου» πρός τιμήν αὐτοῦ, ἔνθα ἐτελέσθη ἐπιμνημόσυνος δέησις, συμπεριλαμβανομένης τῆς ὁμιλίας τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοφόρου, ὁμιλήσαντος ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου, εἰς τήν ὁποίαν ὑπεγράμμισεν τήν σημασίαν τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς στρατευομένης μετά τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας καί μετά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία συντελεῖται μέσῳ τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὡμίλησεν ἐπίσης διά τήν κοινωνικήν ἑνότητα πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἄκκρης  καί τόν δεσμόν ἀγάπης καί συνυπάρξεως, ὁ ὁποῖος  ἐπισφραγίζεται διά τῆς διατηρήσεως τῆς κοινῆς θρησκευτικῆς ἀπαρχῆς καί κληρονομίας τῶν Ἀβραμιαίων θρησκειῶν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.

Βαίνομεν ἐπί τά πρόσω  διά τήν προώθησιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῆς Κοινότητος.

Ἐν συνεχείᾳ ἐξεφωνήθησαν καί ἄλλοι λόγοι, ὡς ὑπό τοῦ ἐντιμοτάτου Σεΐχη Σαμίρ Ἄση, τοῦ πατρός Σάμερ Ζακνούν τῆς Μαρωνιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ κ. Ἰσκάνταρ Σουλεϊμάν ἐκ τῆς Χορῳδίας τῆς Γαλιλαίας, τῆς κ. Σάλμα Χαζμπούν καί τῆς δεσποινίδος Ράνιας ἐκ μέρους τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τῆς κ. Σιχάμ Μάνση ἐκ μέρους τῶν Κυριῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου Ἄκκρης κ. Fuad Breque, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν καί πάλιν τήν σημασίαν τῆς συμπορεύσεως μετά τοῦ Κυρίου, μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τήν σημασίαν τοῦ πνευματικοῦ, οἰκοδομικοῦ καί ἀνακαινιστικοῦ ἔργου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου καί τῆς καλῆς συναναστροφῆς αὐτοῦ μετά τῶν κατοίκων τῆς Κοινότητος τῆς Ἄκκρης.

Μετά τό πέρας τοῦ Μνημόσυνου, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σιλουανός καί ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου κ. Fuad Breque παρέθεσαν γεῦμα ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί τούς παρευρισκομένους, ἐν ἀτμοσφαίρᾳ ἀγάπης καί ἀνεκτικότητος.

Πρός τό τέλος τῆς ἐπισκέψεως, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Συνοδεία Αὐτοῦ ἀπεχαιρέτησαν τούς συμμετέχοντας εἰς τό Μνημόσυνον καί τήν ἐκδήλωσιν ταύτην, εὐχαριστοῦντες πάντας διά τήν θερμήν ὑποδοχήν, τήν φιλοξενίαν καί τό πνεῦμα ἀγάπης, τό ὁποῖον ἥνωσεν τόν Ποιμένα μετά τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ.

Τήν Πέμπτην, 30^ήν  Ἰουνίου / 13^ην Ἰουλίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν δώδεκα.

Λέγουσα «Σύναξιν» ἡ Ἐκκλησία, ἐννοεῖ τήν συνάθροισιν τῶν πιστῶν εἰς τούς Ἱερούς Ναούς, διά να ὑμνήσουν τούς Ἁγίους Ἀποστόλους τούς δώδεκα, διά τό ἔργον, τό ὁποῖον ἐπετέλεσαν, φωτισθέντες ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά κηρύξουν Χριστόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα καί «νά σαγηνεύσουν ὅλην τήν οἰκουμένην».

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς τήν πόλιν τῆς Τιβεριάδος διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, Προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων, Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας, ψάλλοντος τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου Ἀρτεμίου δεξιά ἑλληνιστί και τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ ἐπιτίμου Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου καί προσευχομένων πιστῶν τῆς περιοχῆς τῆς Γαλιλαίας.

Πρός τούς πιστούς τούτους  ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καί προσελθών ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς· πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν», (Ματθ. 28, 18-20).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,

Ἡ ἐν τοῖς ἁγίοις δώδεκα Ἀποστόλοις ἐνδημήσασα Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, τῆς μετά τήν Ἀνάστασίν Του ἐμφανίσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, «ἐπί τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος» (Ἰωάν. 21,1), ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν Σύναξιν αὐτῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀποτελοῦν τό θεμέλιον τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τοῦτο διακηρύσσει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2, 19-20).

Καί τοῦτο διότι ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Κύριος, ὅπως πρῶτον πορευόμενοι μαθητεύσωσιν πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δεύτερον διδάσκουσιν τά ἔθνη τηρεῖν ὅσα παρήγγειλεν αὐτοῖς καί τρίτον διεβεβαίωσεν αὐτούς, ὅτι αὐτός ὁ Κύριος εἶναι μετ’ αὐτῶν [τῶν μαθητῶν] πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, (Πρβλ. Ματθ. 28, 18-20).

Τά τρία ταῦτα χαρακτηριστικά τῆς ἰδιότητος τῶν ἀποστόλων συνιστοῦν τόν ἀποστολικόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἔλαβον τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οὐχί ἠθικῶς ἀλλά οὐσιωδῶς.  «Οἱ δέ μαθηταί ἐπληροῦντο χαρᾶς καί Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ, 13,52) κατά τό κήρυγμά των εἰς Ἀντιόχειαν τῆς Πισιδίας, γράφει ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς. Εἰς δέ τόν ἀπόστολον Πέτρον λέγει Κύριος: «σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).  Ὅλην τήν τοῦ Πνεύματος αἴγλην, οὐσιωδῶς ὑμῖν φανεῖσαν, πάντες ὑπεδέξασθε Σοφοί, ἐν ὑπερῴῳ μυσταγωγούμενοι, τά ὑψηλά διδάγματα· καί νῦν ἀξίως μακαρίζεσθε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπί τῶν θεμείλων τοῦ συλλόγου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν ἐκλεγέντων ὑπό τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ᾠκοδομήθη ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἐν τῷ κόσμῳ ἐπίγειος Ἐκκλησία, ἔχουσα ὡς πολίτας τούς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἤδη κατά Παῦλον «συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 2,19) καί «ἐπί γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται» κατά Διόγνητον· Ἀφ’ ἑτέρου δέ, ἀνεδείχθη τό ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πολίτευμα αὐτῆς [τῆς Ἐκκλησίας], δηλονότι ὁ τρόπος ζωῆς τῆς εὐσεβείας ἀλλά καί ὁ τρόπος διακυβερνήσεως αὐτῆς, βασιζόμενος ἐπί τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος, τοῦ συσταθέντος ὑπό τῶν Ἀποστόλων ἐν Ἱερουσαλήμ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ συγγραφέως τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων» Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, λέγοντος: «συνήχθησαν δέ οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πρεσβύτεροι ἰδεῖν περί τοῦ λόγου…», (Πράξ. 15,6).

Ἐξ  ἄλλου, οἱ Ἀπόστολοι διωρίσθησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου διάδοχοι Αὐτοῦ, ὡς προσφυῶς λέγει καί ὁ ὅσιος Παχώμιος: «Ὁ Θεός Λόγος, … ἀνερχόμενος εἰς τόν οὐρανόν προκατεστήσατο [=διώρισε προηγουμένως] διαδόχους Αὐτοῦ τούς ἀποστόλους».

Τήν σημασίαν καί τό περιεχόμενον τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τήν Ἐκκλησίαν καί τό σωτηριῶδες ἔργον αὐτῆς διατυπώνει μέ ἀκρίβειαν ὁ Ἱππόλυτος Ρώμης, λέγων: «Τό ἐν Ἐκκλησίᾳ παραδοθέν Ἅγιον Πνεῦμα, οὗ τυχόντες πρότεροι [=πρωτύτεροι] οἱ ἀπόστολοι, μετέδωσαν τοῖς ὀρθῶς πεπιστευκόσιν· ὧν ἡμεῖς διάδοχοι τυγχάνοντες τῆς τε αὐτῆς χάριτος μετέχοντες ἀρχιερατείας τε καί διδασκαλίας καί φρουροί τῆς Ἐκκλησίας λελογισμένοι».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι θεωροῦνται φρουροί τῆς Ἐκκλησίας, διό καί τό ἰδιάζον συστατικόν αὐτῆς εἶναι ἡ  «Ἀποστολικότης».  Ἀκούσωμεν καί τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ, λέγοντος ἐν ταῖς Πράξεσιν τῶν Ἀποστόλων:  «Ως δέ διεπορεύοντο τάς πόλεις, παρεδίδουν αὐτοῖς φυλάσσειν τά δόγματα τά κεκριμένα ὑπό τῶν ἀποστόλων καί τῶν πρεσβυτέρων τῶν ἐν ῾Ιερουσαλήμ», (Πράξ. 16,4).  [Καί ἀναλυτικώτερον· καθώς δέ διέβαινον τάς πόλεις παρέδιδον διά προφορικῆς διδασκαλίας εἰς τούς ἐν αὐταῖς πιστούς νά φυλάττουν τάς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι εἶχον ὁριστικῶς κριθῆ ὡς μόναι ὀρθαί ἀπό τούς ἀποστόλους καί πρεσβυτέρους, πού ἦσαν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ].

Ἀξιοσημείωτος ἐν προκειμένῳ ἡ προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγων: «Ὤ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν»,  (Α΄ Τιμ. 6, 20-21), «τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου, τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν», (Β’ Τιμ. 1,14).

Εὐστόχως οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συσκεψάμενοι, ποιοῦνται μνείαν τῆς «ἀποστολικότητος» τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως, διακηρύσσοντες: «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Καί τοῦτο διότι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι καθίστων κατά πόλεις καί ἐχειροτόνουν Πρεσβυτέρους καί Ἐπισκόπους «ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ», (Πράξ. 20,28).

Ἰδού λοιπόν διά τί οἱ Ἀπόστολοι καλοῦνται ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «ἀρχιποίμενες ἤ καί ἀρχιτέκτονες τῆς κοινῆς πάντων εὐσεβείας καί ἀρετῆς».  Ἰδού καί πάλιν διά τί τό σχίσμα ἐν τῷ σώματι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ μέγα ἁμάρτημα: διότι δολιεύεται τήν διασάλευσιν τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ὁποίας γνήσιοι καί αὐθεντικοί φορεῖς εἶναι οἱ κανονικήν ἔχοντες χειροτονίαν ἐπίσκοποι τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ τιμῶντες τήν πάνσεπτον μνήμην τῶν ἁγίων καί ἐνδόξων Ἀποστόλων ἱκετευτικῶς μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σῶτερ ἀγαθέ, ὁ φύσει φιλάνθρωπος καί πολυεύσπλαγχνος, ταῖς τῆς πανυμνήτου σου, Μητρός Παρθένου θείαις ἐντεύξεσι, Πέτρου πρεσβείαις Παύλου τε, τῶν Ἀποστόλων τῶν σῶν, τά ἐλέη, σου καί τήν βοήθειαν, οὐρανόθεν ἡμῖν ἐξαπόστειλον». Ἀμήν, ἔτη πολλά».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις καί τράπεζα ὑπό τοῦ καλῶς ἐπιμελουμένου  τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Παρθενίου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 29^ην Ἰουνίου / 12^ην Ἰουλίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τόν Ἀπόστολον Πέτρον ἀναμιμνῃσκομένη, ὅτι οὗτος ἤκουσε τῆς κλήσεως τοῦ Κυρίου εἰς Τιβεριάδα θάλασσα καί ἠκολούθησεν Αὐτόν μετά τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Ἀνδρέου καί ὡμολόγησεν Αὐτόν λέγων: «σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ  τοῦ ζώντος» (Ματθ. 16,16) καί ἠρνήθη Αὐτόν, ἀλλά καί μετενόησε καί ἐκήρυξεν Αὐτόν εἰς τά συνελθόντα πλήθη τῆς  ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς καί εἰς Ἰουδαίαν, Ἀντιόχειαν καί τελευταῖον εἰς Ρώμην, ἔνθα ἐτελειώθη διά σταυρικοῦ θανάτου.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ ὡσαύτως καί τόν ἀπόστολον Παῦλον, διώκτην τό πρότερον, ἀλλά φωτισθέντα εἰς τήν πορείαν αὐτοῦ πρός Δαμασκόν καί κληθέντα εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα καί κηρύξαντα Χριστόν καί κοπιάσαντα ὑπέρ πάντα ἄλλον διά Χριστόν καί δυνάμενον νά λέγει: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δε ἐν ἐμοί Χριστός», (Γαλ. 2,20) καί γράψαντα τάς 14 ἐπιστολάς αὐτοῦ καί ἀνελθόντα ἕως τρίτου οὐρανοῦ.

Ἡ ἑορτή τῆς τιμῆς τῶν δύο Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων ἑωρτάσθη εἰς τόν Ἱερόν αὐτῶν Ναόν ἐν Καπερναούμ τῇ παραθαλασσίᾳ, ἱδρυθέντα ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ τό 1931.

Ἐνταῦθα προεξῆρξε θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σύλλα καί Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν τῆς Γαλιλαίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ   Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων Ἀριστοβούλου καί τῆς χορῳδίας τοῦ Μπερ Σέβα ἑλληνιστί, ρωσιστί, ἀραβιστί καί ρουμανιστί δεξιά καί τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης, ἐκλιπόντος τοῦ π. Φιλοθέου, καί μετεχόντων πολλῶν πιστῶν,  Ἑλληνοφώνων, Ρωσοφώνων ἐκ Γαλιλαίας καί ἄλλων πιστῶν.

Προς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Τῶν Ἀποστόλων ἅπαντες, τήν κορυφήν ὑμνήσωμεν, Πέτρον καί Παῦλον τούς θείους, τῆς οἰκουμένης φωστῆρας, τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, δογμάτων τούς ἐκφάντορας, τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους, καί καθαιρέτας τῆς πλάνης», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί  προσκυνηταί,

Ἡ πάνσεπτος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί  Παύλου χάρις συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἁγιογραφικῆς παραλίου πόλεως Καπερναούμ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην αὐτῶν.

Οἱ πρωτοκορυφαῖοι τῶν Ἀποστόλων Πέτρος καί  Παῦλος τιμῶνται ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, διότι οὗτοι ἐκλήθησαν παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ὁ μέν πέτρα τῆς πίστεως, «κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18), ὁ δέ σκεῦος ἐκλογῆς, «εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Κύριος· πορεύου, ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοί ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε ᾿Ισραήλ», (Πράξ. 9,15).

Ἀμφότεροι οἱ κορυφαῖοι ἦσαν πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί  θείας Χάριτος, ὡς καί  οἱ λοιποί Ἀπόστολοι, ἀλλ’ ὅμως ὁ μέν Πέτρος ὡμολόγησεν τήν Θεότητα καί  Υἱότητα τοῦ Ἰησοῦ εἰπών: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», (Ματθ. 16,16).  Διά τῆς προσθήκης τοῦ ἄρθρου [ὁ υἱός] «γνήσιον αὐτόν ὡμολόγησεν Υἱόν, φύσει καί  κυρίως Υἱόν τοῦ Θεοῦ», ἑρμηνεύει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. «Οὐκ εἶπε χωρίς τοῦ ἄρθρου, ἀλλά μετά τοῦ ἄρθρου ὁ Υἱός, τοὐτέστιν αὐτός ἐκεῖνος ὁ εἷς καί  μόνος… ὁ ἐξ ἀυτῆς τῆς οὐσίας τοῦ Πατρός γεννηθείς», σχολιάζει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος.

Ὁ δέ Παῦλος ἔλαβεν ἰδιαίτερα χαρίσματα καί  ἀποκαλύψεις παρά τοῦ Θεοῦ ὡς μαρτυρεῖ οὗτος λέγων: «οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρό ἐτῶν δεκατεσσάρων· … καί οἶδα τόν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεός οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τόν παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», (Β΄ Κορ. 12, 2-4).

Ἡ ὑπό τοῦ Πέτρου ὀρθή διακήρυξις περί τῆς πίστεως καί  ὁμολογίας αὐτοῦ εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπετέλεσε τήν πέτραν, ἐπί τῆς ὁποίας θά ᾠκοδομεῖτο ἡ Ἐκκλησία, ἡ κιβωτός τῆς τῶν ψυχῶν ἡμῶν σωτηρίας, «περί ἧς σωτηρίας ἐξεζήτησαν καί  ἐξηρεύνησαν προφῆται οἱ περί τῆς ὑμᾶς χάριτος προφητεύσαντες» (Α΄ Πέτρ. 1, 9-10) ὡς κηρύττει ὁ θεσπέσιος Πέτρος.

Ἡ δε ὑπό τοῦ θείου Παύλου διακήρυξις: «εἰ δέ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται· εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή  δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν», (Α΄ Κορ. 15, 13-14) ἀπετέλεσε τόν θεμέλιον λίθον, ἐπί τοῦ ὁποίου τεθεμελίωτο ἡ ὑπό τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διατυπωθεῖσα καί  ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις ἀποστολικῶς, θεολογικῶς καί  δογματικῶς περιχαρακωθεῖσα πίστις εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί  ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, συμφώνως προς τόν «τύπον διδαχῆς» (Ρωμ. 6,17), τόν ἀκριβῆ δηλονότι κανόνα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ὡς λέγει ὁ μέγας Παῦλος.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι τό ἀποστολικόν κήρυγμα καί ἡ Χριστιανική διδασκαλία τόσον τοῦ Παύλου ὅσον καί  τοῦ Πέτρου δέν περιωρίσθη εἰς μόνον τούς Ἰουδαίους, ἀλλά κυρίως εἰς τά ἔθνη, δηλαδή τούς εἰδωλολάτρας, συμφώνως τῷ παραγγέλματι τοῦ Κυρίου λέγοντος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί  τοῦ Υἱοῦ καί  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Ματθ. 28,19). Ὁ ἱερώτατος Παῦλος ἐν προκειμένῳ ὁμολογεῖ ὅτι ἐκλήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ, «ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτόν [τόν Υἱόν Αὐτοῦ] ἐν τοῖς ἔθνεσιν» (Γαλ. 1,16). Προσέτι δέ δηλώνει εἰς τούς ἐξ ἐθνῶν Χριστιανούς λέγων: «Ὑμῖν γάρ λέγων τοῖς ἔθνεσιν, ἐφ’ ὅσον μέν εἰμι ἐγώ ἐθνῶν ἀπόστολος τήν διακονίαν μου δοξάζω», (Ρωμ. 11,13).

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ θεῖος Παῦλος ἐδόξασε, τοὐτέστιν ἐτίμησε τήν διακονίαν του εἰς τά ἔθνη κηρύσσοντας καί  συγχρόνως ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ ἐνσαρκωθείς καί  ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Κύριος δέ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 14,6) καί  ἡ ἐλευθερία· «οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β΄ Κορ. 3,17). Διό καί κηρύττει ὁ Παῦλος λέγων: «Ἡ γάρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου μωρία παρά τῷ Θεῷ ἐστι», ( Α΄ Κορ. 3,19). Παρομοίως κηρύττει καί ὁ Πέτρος λέγων: «Οὐ γάρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καί  παρουσίαν, ἀλλ’ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος», (Β΄ Πέτρ. 1,16).

Αὐτόπται μάρτυρες καί  θεωροί τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος τῆς δόξης, δηλονότι τοῦ Θεοῦ, ἐγένοντο τόσον ὁ Πέτρος ὅσον καί ὁ Παῦλος, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν ὑπόδειγμα μετανοίας διά τούς ἁμαρτάνοντας, ὡς ἐναργέστατα ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας:

«Ἔδωκας ὑπόδειγμα, ἐπιστροφῆς ἁμαρτάνουσι, τούς διττούς Ἀποστόλους σου, τόν μέν ἀρνησάμενον, ἐν καιρῷ τοῦ πάθους, καί μετεγνωκότα, τόν δέ κηρύγματι τῷ σῷ, ἀντιταξάμενον καί διώξαντα, καί ἄμφω τοῦ συστήματος, πρωτοστατοῦντας τῶν φίλων σου, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ τιμῶντες σήμερον τούς τῶν Ἀποστόλων πρωτοθρόνους καί τῆς Οἰκουμένης διδασκάλους, καλούμεθα ἵνα μιμηθῶμεν «τήν ἀναστροφήν αὐτῶν», τοὐτέστιν τήν μετάνοιαν, ὡς προτρέπει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, δεόμενοι αὐτῶν πρεσβεύειν μετά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν  ὁ ἀνακαινίσας τήν Μονήν καί ἁγιογραφήσας τόν Ναόν μοναχός Εἰρήναρχος παρέθεσε δεξίωσιν καί  ἑόρτιον τράπεζαν μετ’ ἰχθύων ἐκ τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 14^ην/27^ην Ἰουνίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου. Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν εἰς Ἱεριχῶ, εἰς τόν χῶρον τῆς ὁποίας καί ἡ συκομορέα τοῦ Ζακχαίου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος κατήγετο ἀπό τήν κώμην Ἀβέλ – Μεούλ  καί ἦτο γεωργός τό ἐπάγγελμα. Εἰς αὐτόν ἔπεμψεν ὁ Θεός τόν προφήτην Ἠλίαν καί τόν ἔχρισεν εἰς προφήτην. Τότε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἔσφαξε τά δώδεκα ζεύγη βοῶν αὐτοῦ, μέ  τούς ὁποίους ὤργωνε καί παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε τόν προφήτην Ἠλίαν.

Ὁ Θεός ἔχρισε τόν Ἐλισσαῖον προφήτην, καί ἐχαρίτωσε διά τῆς ἐνεργείας πολλῶν θαυμάτων, τά ὁποῖα ἀναφέρονται κυρίως εἰς τά βιβλία τῶν Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Διά προσευχῆς αὐτοῦ ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος μετέτρεψε τά πικρά καί ἐπικίνδυνα ὕδατα τῆς πηγῆς τῆς Ἱεριχοῦς εἰς γλυκᾶ. Ἐπίσης ἐθεράπευσε Νεεμάν τόν Σῦρον ἐκ τῆς λέπρας, ἀνέστησε τόν υἱόν τῆς Σουμανίτιδος καί τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ Γιεζί λεπρόν ἐποίησε διά τήν φιλαργυρίαν αὐτοῦ

Ὁ ἅγιος Ἐλισσαῖος ἠκολούθησε τόν διδάσκαλον αὐτοῦ προφήτην Ἠλίαν ἕως τέλους, ὅτε ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνελήφθη διά πυρίνου ἅρματος εἰς οὐρανούς καί ἔρριψεν αὐτῷ τήν μηλωτήν αὐτοῦ, ἐπί τῆς ὁποίας ἐπάτησε καί διέβη τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

Πρός τιμήν τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν ὡς ἄνω εἰρημένον Ναόν, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ ἡγούμενος Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π.  Κλαυδίου, π. Ὀνουφρίου καί π.  Κυριακοῦ, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ὡς τοῦ π. Σταύρου Ἀράνκι καί  π. Γιοῦσεφ Χόδαλη καί ἄλλων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροψάλτου τῆς Κοινότητος καί  μελῶν αὐτῆς ἀραβιστί καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἰωακείμ ἑλληνιστί, ἐν συμμετοχῇ πιστῶν τῆς Ἱεριχοῦς καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καί τῆς μακροθυμίας τούς προφήτας, οἳ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου», (Ἰακ. 5,10) παραγγέλλει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐπωνύμῳ ἱερᾷ ταῦτῃ Μονῇ τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην καί εὐχαριστήσωμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν, «τῷ δώσαντι τούς μέν ἀποστόλους , τούς δε προφήτας, τούς δε εὐαγγελιστάς, τούς δε ποιμένας καί διδασκαλους πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 4, 11-12).

«Τῶν προφητῶν οἱ μέν λόγῳ τόν Χριστόν προεκήρυξαν, οἱ δέ τά κατ’ αὐτόν [τόν Χριστόν] ἔργοις ὑπέδειξαν· καί λόγῳ μέν αὐτόν προεκήρυξαν, Ἡσαΐας, Ἱερεμίας, Ἰεζεκιήλ καί οἱ δώδεκα σύν αὐτοῖς· ἔργοις δε αὐτόν ὑπέδειξαν Ἠλίας ὁ Θεσβίτης καί Ἐλίσσαῖος ὁ μαθητής αὐτοῦ», λέγει ὁ Ἐπίσκοπος Σελευκείας Βασίλειος.

Ὄντως, ὁ Ἐλισσαῖος διεκρίθη ὡς μία ἐκ τῶν σπουδαίων θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας. Οὗτος ἐκλήθη εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα, χρισθείς κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ὑπό τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ διάδοχος αὐτοῦ (Γ΄ Βασ. 19,16).  Ὁ Προφήτης Ἠλίας εὗρεν τόν Ἐλισσαῖον ἀροτριῶντα τόν ἀγρόν του καί ἐκάλεσεν αὐτόν νά τόν ἀκολουθήσῃ, ρίψας ἐπ΄ αὐτόν τήν μηλωτήν του, (Γ΄ Βασ. 19,19-20).  Ἡ πρᾶξις αὐτή ἐσυμβόλιζε τήν κλῆσιν τοῦ Ἐλισσαίου εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα καί τήν ἐξ αὐτοῦ ἄντλησιν ἰσχύος καί θείας αὐθεντίας. Διά δέ τῆς μηλωτῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὁ Ἐλισσαῖος διεχώρισε τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ἔνθα καί ἔνθα, καί διέβη αὐτόν. Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου, οἱ «υἱοί τῶν προφητῶν» διέγνωσαν ἐν αὐτῷ τῷ Ἐλισσαίῳ τό πνεῦμα τοῦ διδασκάλου του Ἠλιοῦ καί προσεκύνησαν αὐτόν ἕως ἐδάφους, (Δ΄ Βασιλ. 2,7 / Δ΄ Βασ. 2, 13-15).

Τό προφητικόν ἔργον τοῦ πνευματοφόρου Ἐλισσαίου εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένον μετ’ ἐκτάκτων ἐνεργειῶν καί ποικίλων θαυμάτων, τά ὁποῖα κατέγραψεν ὁ Ἱερός συγγραφεύς τῶν Βιβλίων τῶν Βασιλειῶν. Ἐκ τῆς δυνάμεως τῆς θαυματουργικῆς ἐν αὐτῷ θείας ἐνεργείας διακρίνονται ἡ μεταβολή ὑφαλμύρων ὑδάτων εἰς πόσιμα πηγῆς τινος εἰς τήν ἐνταῦθα περιοχήν τῆς πόλεως ὑμῶν Ἱεριχοῦς, (Δ΄ Βασ. 2, 19-22), ὁ πολλαπλασιασμός τοῦ ἐλαίου πτωχῆς χήρας, διά νά ἀπαλλάξῃ αὐτήν ἐκ σοβαρῶν χρεῶν, (Δ΄ Βασ. 4,1-6), ἡ ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς φιλοξενησάσης αὐτόν πλουσίας Σουμανίτιδος γυναικός, (Δ΄ Βασ. 4, 18-37), ἡ θεραπεία ἐκ τῆς λέπρας τοῦ Ἀραμαίου στρατηγοῦ Νεεμάν,(Δ΄ Βασ. 5, 1-14) καί ἡ μετά θάνατον αὐτοῦ [τοῦ Ἐλισσαίου] ἀνάστασις ἑνός νεκροῦ, ριφθέντος εἰς τόν τάφον τοῦ Προφήτου καί ἐλθόντος εἰς ἐπαφήν μετά τῶν ὀστῶν αὐτοῦ, (Δ΄ Βασ. 13, 20-21).

Ἀξιοσημείωτος τυγχάνει ἡ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μνεία τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου ἐν τῷ σημερινῷ Εὐαγγελικῷ ἀναγνώσματι: «καί πολλοί λεπροί ἦσαν ἐπί ᾿Ελισσαίου τοῦ προφήτου ἐν τῷ ᾿Ισραήλ, καί οὐδείς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη, εἰ μή Νεεμάν ὁ Σύρος». Μέ ἄλλα λόγια, τό ἔργον τῶν προφητῶν καί δή τοῦ Ἠλιοῦ καί τοῦ Ἐλισσαίου ἐπραγματοποιήθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Τήν ἀλήθειαν αὐτήν ἐπιμαρτυρεῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων: «Μη ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καί ἐν ταῖς προφήταις μου μή πονηρεύησθε», ( Ψαλμ. 104, 15).

Οἱ Ἅγιοι Προφῆται ὡς καί οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ ἦσαν οἱ κεχρισμένοι ὑπό τοῦ Κυρίου, διότι ἦσαν ἀφιερωμένοι εἰς Αὐτόν [τόν Θεόν] ἐμπνευσμένοι ὑπ’ Αὐτοῦ.  Οὗτοι ἐκλήθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἵνα διακονήσουν τό τῆς θείας Οἰκονομίας μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, (Πρβλ. Ἐφεσ. 3,9), ὡς κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος.

Τήν θείαν ταύτην κλῆσιν τῆς διακονίας τοῦ ἐν Θεῷ ἀποκεκρυμμένου μυστηρίου ἔλαβε καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Προφήτης ἡμῶν Ἐλισσαῖος. Ἄς ἀκούσωμεν λοιπόν τοῦ Ἱεροῦ Συγγραφέως τοῦ Βιβλίου τῶν Βασιλειῶν λέγοντος: «καί εἰσῆλθεν ῾Ελισαιέ εἰς τόν οἶκον καί ἰδού τό παιδάριον τεθνηκός κεκοιμισμένον ἐπί τήν κλίνην αὐτοῦ· καί εἰσῆλθεν ῾Ελισαιέ εἰς τόν οἶκον καί ἀπέκλεισε τήν θύραν κατά τῶν δύο ἑαυτῶν καί προσηύξατο πρός Κύριον·  καί ἀνέβη καί ἐκοιμήθη ἐπί τό παιδάριον καί ἔθηκε τό στόμα αὐτοῦ ἐπί τό στόμα αὐτοῦ καί τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ ἐπί τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ καί τάς χεῖρας αὐτοῦ ἐπί τάς χεῖρας αὐτοῦ καί διέκαμψεν ἐπ᾿ αὐτόν, καί διεθερμάνθη ἡ σάρξ τοῦ παιδαρίου· καί ἐπέστρεψε καί ἐπορεύθη ἐν τῇ οἰκίᾳ ἔνθεν καί ἔνθεν καί ἀνέβη καί συνέκαμψεν ἐπί τό παιδάριον ἕως ἑπτάκις, καί ἤνοιξε τό παιδάριον τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ», (Δ΄ Βασιλειῶν 4, 32-35).

Εἰς τόν περιγραφόμενον τοῦτον τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ὁ Ἐλισσαῖος ἀνέστησε τόν υἱόν τῆς Σουμανίτιδος γυναικός, ὁ ἑρμηνευτής Βασίλειος Σελευκείας διέκρινε τήν προτύπωσιν τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, διό καί ἐπισημαίνει λέγων: «ὁ Ἐλισσαῖος τύπον φέρει Χριστοῦ».

Ὄντως ὁ φωτοειδέστατος Ἐλισσαῖος φέρει τόν τύπον τοῦ Χριστοῦ, διότι οὗτος ὡς διατυπώνει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Εὗρε τήν ἀνάπαυσιν», καί «ἐνεσκήνωσεν ἄφθονος, χάρις ἐν σοί, Πνεύματος Ἁγίου, Ἐλισαιέ, ἀοίδιμε». Ἡ δε ἄφθονος χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος  ἐν αὐτῷ τῷ Ἐλισσαίῳ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτήν τήν τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό δέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὡς κηρύτει ὁ σοφός Παῦλος, «συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν», συμπροσεύχεται καί «ὑπερεντυγχάνει ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις», (Πρβλ. Ρωμ 8,26) διά τήν πνευματικήν ἡμῶν πρόοδον και σωτηρίαν.

Ὁ προφητικός καί θαυματουργικός λόγος τοῦ θεοφόρου Ἐλισσαίου ἐνεδυναμοῦτο ἐκ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀναπαύεται εἰς τάς καρδίας τῶν διαγόντων βίον ἐνάρετον καί διατηρούντων αὐτῶν καθαράν τήν καρδίαν, κατά τό εἰρημένον ὑπό τοῦ ψαλμῳδοῦ: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές [και ἡγεμονικόν] ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου», (Πρβλ. Ψαλμ. 50,12). 

Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν τόν θεσπέσιον προφήτην Ἐλίσσαῖον τόν ἔχοντα παρρησίαν παρά τῷ Θεῷ ἵνα μετά τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀλλά καί τοῦ συνεορταζομένου Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Μεθοδίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ἵνα καθικετεύωσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ εἰρήνης τῆς Ἁγίας Γῆς καί σύμπαντος τοῦ κόσμου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά”.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος παρέθεσε κέρασμα.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ Κεντρικοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος Ἱεριχοῦς εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἐζη εἰς τήν Αἴγυπτον εἰς αὐστηροτάτην μοναχικήν ἀναχωρητικήν ἄσκησιν, ζηλῶν τό παράδειγμα Ἠλιοῦ τοῦ προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Ἀνεκάλυψε αὐτόν καί ἐνεταφίασεν ὁ ὅσιος Παφνούτιος.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην ἔναντι τῆς Κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τήν περιοχήν τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τήν ὁποίαν ἠγόρασαν οἱ Φαρισαῖοι «εἰς ταφήν τοῖς ξένοις», (Ματθ. 27, 7-8) μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα «ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας», (Ματθ. 27, 3-6).

Ἐντός και πέριξ τῆς Μονῆς ὑπάρχουν λελαξευμένοι εἰς τούς βράχους τάφοι. Εἷς ἐκ τῶν τάφων τούτων εἶναι τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων  Ἰουβεναλίου, ἐπί τοῦ ὁποίου τό 451 ἀνυψώθη ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων εἰς Πατριαρχεῖον.

Εἰς τόν Ναόν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου, ὅς καί εἶχε τελέσει τόν Ἑσπερινόν, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων καί Ἱερέων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσκυνητῶν.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος  ὡμίλησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε, τῆς κοσμικῆς σεαυτόν, ἀποστήσας συγχύσεως, πρός τήν ὑπερκόσμιον, ἀνηνέχθης ἀκρότητα, αὐτήν ποθήσας, τῶν ἀγαθῶν τήν πηγήν, αὐτό τό ὄντως ἐφετόν ἔφθασας, οὗ ταῖς ἐλλάμψεσι, μάκαρ πυρσευόμενος ἁμαρτιῶν, ζόφου ταῖς πρεσβείαις σου, ἡμᾶς ἐξάρπασον».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐσεβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Τό νοητόν καί οὐράνιον φῶς, τοὐτέστι τό ἅγιον Πνεῦμα, τό φωτίσαν τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ἱερᾷ Μονῇ, ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τοῦ κληθέντος «ἀγρός αἵματος ἕως τῆς σήμερον», (Ματθ. 27,7-8),  ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην μετ’ εἰλικρινείας καί ἀληθείας, (Πρβλ. Α΄  Κορ. 5,8).

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι σκοπός τῶν ἑορτῶν τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἀπόδοσις τιμῆς εἰς τούς ἀπαρνησαμένους καί ἄραντας τόν σταυρόν αὐτῶν καί ἀκολουθήσαντας τόν Χριστόν ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ προβολή εἰς τούς πιστούς τῶν ἀρετῶν αὐτῶν, δηλονότι τῶν ἁγίων πρός μίμησιν αὐτῶν.

Τοιοῦτος ἀληθής μιμητής τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος, ἀκούσας τόν βίον Ἠλιοῦ τοῦ Προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, κατέφυγε καί εἰσῆλθεν εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου, ἀναζητῶν εὐλογηθῆναι ὑπό ἁγίων ἀναχωρητῶν ἀνδρῶν, τῶν ὁποίων ὁ διακαής πόθος ἦτο ἡ μετοίκησις εἰς τήν οὐράνιον καί μένουσαν πόλιν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13,14).

Ἡ σφοδρά αὕτη ἐπιθυμία εἶχε καταλάβει καί τήν ψυχήν τοῦ Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, ὅπως ἀκριβῶς καί τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγοντος καί ἀναφωνοῦντος: «Τό στόμα μου ἤνοιξα καί εἵλκυσα πνεῦμα, ὅτι τάς ἐντολάς σου ἐπεπόθουν. Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμέ καί ἐλέησόν με κατά τό κρίμα τῶν ἀγαπώντων τό ὄνομά σου»,  (Ψαλμ. 118, 131-132).

Εἰς τήν σφοδράν ταύτην ἐπιθυμίαν καί τήν εἰλικρινῆ ἀγάπην του διά τόν Χριστόν, ὁ ὅσιος Ὀνούφριος εἶχε συνεργόν τό Θεόν Πατέρα, ὡς μᾶς διαβεβαιοῖ ὁ θεσπέσιος Παῦλος λέγων: «Οἴδαμεν δέ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσιν τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατά πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν»,  (Ρωμ. 8,28).

Ἑρμηνεύων τόν Παύλειον λόγον «τοῖς κατά πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν», ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «τό κατά πρόθεσιν εἴη ἄν τό κατά βούλησιν… ὡς κλητοί γεγόνασί τινες κατά πρόθεσιν, τήν τοῦ κεκληκότος καί τήν ἑαυτῶν»·  καί ἀναλυτικώτερον: «τό κατά πρόθεσιν»  σημαίνει τό κατά βούλησιν, δηλαδή κατά τήν θέλησιν, καθώς ὡρισμένοι ἅγιοι καί δίκαιοι ἐγένοντο κατά τήν θέλησιν, τόσον τοῦ καλέσαντος αὐτούς, δηλαδή τοῦ Θεοῦ πρό καταβολῆς κόσμου, ὅσον καί τῆς ἰδικῆς τῶν θελήσεως.

Τάς δύο ταύτας κλήσεις ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, τάς δύο ταύτας βουλήσεις συνεκέρασεν εἰς ἑαυτόν ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος. Καί τοῦτο διότι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἠγάπησεν Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ του καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ του καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ του», (Πρβλ. Ματθ. 22,37) κατά τό παράγγελμα τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ὑπερβάλλουσαν δύναμιν τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν ἐξαίρει θαυμασίως καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ ἀγίου Ὀνουφρίου λέγων:  «Ὤ ἀγάπη, τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον! ὤ πασῶν ἀρετῶν τό κεφάλαιον!  ἡ ἀεί τά οὐράνια τάγματα, εὐφροσύνης πληροῦσα καί χάριτος· ἡ ἐνοικήσασα τοῖς ἁγίοις Πατριάρχαις, Προφήταις, Ἀποστόλοις καί Ὁσίοις, ὧν ταῖς εὐχαῖς καί ἡμῖν ἐνοίκησον, ἵνα σύν αὐτοῖς μελῳδῶμεν τῷ Θεῷ. Ἀλληλούϊα»

 Ὁ θεόφρων Ὀνούφριος, τοῦ ὁποίου τήν σεπτήν μνήμην ἑορτάζομεν σήμερον λάμπει ὡς φῶς ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ τῆς ἀποστασίας τῆς ἀνομίας, ἀλλά καί τῆς ἐπικρατούσης ἀκαταστασίας, λάμπει δέ ὡς φῶς, διότι οὗτος ἐγένετο μετανάστης τῆς τοῦ κόσμου συγχύσεως, ζῶν καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι, ἐνδεδυμένος τόν Χριστόν καί ἀκούων πάντοτε εἰς τήν φωνήν τοῦ θείου Παύλου: «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί Σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν», (Φιλιπ. 3,20), διό καί «μηδέν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντί τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει μετ’ εὐχαριστίας τά αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρός τόν Θεόν», (Φιλιπ. 4,6).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ θεηγόρου Παύλου, ὁ Οἰκουμένιος λέγει:  «μηδέν οὖν μεριμνᾶτε, μηδέν ὑμῖν μελέτω, μήτε τοῖς ἐκείνων [τῶν ἐχθρῶν]  ὕβρεως μήτε τῆς ὑμῶν θλίψεως». Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὀφείλομεν νά ἔχωμεν τόσην ἐμπιστοσύνην εἰς τήν θείαν πρόνοιαν, ὥστε ἡ διάνοια καί ἡ καρδία μας νά εἶναι ἐλεύθεραι πάσης ἀγωνίας καί πάσης ἀνησυχίας περί ὅλων τῶν ἀναγκῶν ἡμῶν. Ὀφείλομεν νά ἐξαρτῶμεν ἑαυτούς τόσον πολύ ἀπό τόν Θεόν, ὥστε νά διατηρῶμεν ἀδιατάρακτον τήν εἰρήνην καί τήν γαλήνην τῶν καρδιῶν ἡμῶν. «Λογίζομαι γάρ», λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ὑμᾶς», (Ρωμ. 8,18).

Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς μελλούσης θείας δόξης τήν θεωρίαν ἐπέτυχε καί ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, κτησάμενος οὕτω παρρησίαν πρός τόν Θεόν.

Διό καί ἡμεῖς, οἱ τιμῶντες τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην, παρακαλέσωμεν αὐτόν μετά τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, σύν τῷ ἑορτάζοντι Ὁσίῳ Πατρί ἡμῶν Πέτρῳ τῷ ἐν Ἄθῳ, ὅπως ἱκετεύωσιν Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν ὑπέρ τῶν ψυχῶν καί ὑπέρ εἰρήνης τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σύμπαντος κόσμου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά». 

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐγένετο λιτανεία πρός τούς τάφους τῶν ἱδρυτῶν τῆς Μονῆς, ἐγένετο καί τό Μνημόσυνον τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Σεραφείμας καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῶν ὀπωρῶν.

Ἐν τέλει, ἡ ἀνακαινίσασα τήν Μονήν ἡγουμένη Παϊσία παρέθεσε κέρασμα εἰς τόν Μακαριώτατον καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Τρίτης, 7^ης/ 20^ῆς Ἰουνίου 2023, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή Ἀπονομῆς τῶν τίτλων τῆς Σχολῆς Ρέμλης εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τοῦ πολιτιστικοῦ Κέντρου τῆς πόλεως. Ἡ τοιαύτη τελετή εἶναι ἡ 28^η, ἀφ’ ὅτου ἡ Κοινότης τῇ ἐμπράκτῳ συμπαραστάσει του Πατριαρχείου ἵδρυσε τήν Σχολήν.

Ἡ τελετή αὕτη ἀρξαμένη διά του «Πάτερ ἡμῶν» περιέλαβε, ἀξιόλογα δρώμενα ὑπό τῶν  πεντήκοντα ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς, μαθητῶν καί μαθητριῶν, μουσικήν πατριωτικήν, χορευτικά καί ἄλλα τοιαῦτα, παρακολουθούντων  γονέων καί λοιπῶν συγγενῶν τῶν ἀποφοίτων, τοῦ ἡγουμένου Ρέμλης Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος, τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος κ. Φάεζ Μανσούρ, καί μελῶν τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως, ἐκπροσώπων ἄλλων Δήμων καί δογμάτων.

Ἐξ Ἱεροσολύμων ἐτίμησε τήν τελετήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἱεροδιάκονος Δοσίθεος καί ὁ π. Ἀΐσσα Μοῦσλεχ.

Τήν σημασίαν καί τήν ἀξίαν τῆς Παιδείας διά τήν ζωήν τῶν ἀποφοίτων καί τῆς διαρκοῦς ὑποστηρίξεως τοῦ Πατριαρχείου ἐτόνισεν ἰδιαιτέρως ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν ὑπό του π. Ἀΐσσα Μοῦσλεχ ἀναγνωσθεῖσαν προσφώνησιν Αὐτοῦ, μετά τήν ὁποίαν καί ἐπέδωσεν τούς τίτλους εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν ἀποφοίτων, εὐχόμενος καλήν ἐπιτυχίαν καί καλήν σταδιοδρομίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 20^ήν Μαΐου / 2^ραν Ἰουνίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μέ μετάθεσιν ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων καί ἰσαποστόλων  Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τόν μέγαν Κωνσταντῖνον ὡς ἰσαπόστολον, διότι μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τοῦ ἔτους 312 μ.Χ. ἀνεγνώρισε τόν Χριστιανισμόν ὡς ἐλευθέραν θρησκείαν τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, καί ἐπέτρεψε τήν ἀνέγερσιν Ναῶν διά τήν λατρείαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ διά Χριστοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Αὐτοῦ. Τιμᾷ καί τήν μητέρα αὐτοῦ Ἁγίαν Ἑλένην κατά τήν ἡμέραν ταύτην, διότι, ἑπομένῃ  τῷ  υἱῷ αὐτῆς βασιλεῖ, ἦλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἀνήγειρε τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τοῦ Ἁγίου Τάφου καί τό Μαρτύριον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ   καί τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλας ἐκκλησίας εἰς διαφόρους τόπους τῆς ἐνσάρκου ἐπιδημίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἑορτήν αὐτήν ἑώρτασεν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν ἐν αὐτῇ κεντρικόν μοναστηριακόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, προστατῶν αὐτῆς.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ἀφ’ ἑσπέρας δι’ Ἑσπερινοῦ, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων τοῦ Τυπικάρη τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἐξάρχου τῶν Ἀθηνῶν Ἀρχιμανδρίτου π. Ραφαήλ τῶν ἐφημερίων τοῦ  Ναοῦ Ἀρχιμανδριτῶν π. Στεφάνου καί π. Ἀμφιλοχίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἐπιφανίου, π. Κλαυδίου, π. Μελετίου καί π. Διονυσίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών καί τῶν μελῶν τῆς Ἀδελφότητος.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ἡ Ἀδελφότης παρεκάθισεν εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἐπιτροπικοῦ καί ἔλαβε τό κόλλυβον καί τό παξιμάδιον μετ’ οἴνου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξεν ὡς λειτουργός εἰς τόν Ναόν τοῦτον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ ὡς ἄνω, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀραβοφώνου Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μπαράμκη ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τοῦ π. Γιοῦσεφ Χόδαλη, ἐφημερίου ἐν Μπετζαλλᾳ,  τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, συμπροσευχομένων ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου  Μόσχας καί Ρουμανίας, προσευχομένων δύο Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Ἰωάννου καί Δαμασκηνοῦ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα τῆς Προξένου κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη, μελῶν τοῦ Προξενείου καί τῆς κας Ζωζωνάκη ἐκπροσώπου τῆς Ε.Ε. μετά τοῦ συζύγου αὐτῆς καί πολλῶν πιστῶν ἐντοπίων καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων χωρῶν.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἱερεῖς  ἐνδεδυμένοι καί κληρικοί καί λαός συμψάλλοντες ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα, λαμβάνοντες κατά τό ἔθος  τό ἀρτίδιον εὐλογίας ἐκ τῶν χειρῶν τῆς ἀρτοποιοῦ ἡγουμένης Σεραφείμας ἐν τῇ διαβάσει πρός τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Τάς αἰσθήσεις ἐκτείνας πρός οὐρανόν, καί τῶν ἄστρων μανθάνων τήν καλλονήν, ἐκ τούτων μεμύησαι, τῶν ἁπάντων τόν Κύριον, τοῦ Σταυροῦ δέ τό ὅπλον, ἐν μέσῳ ἀνέλαμψε, διαγράφον ἐν τούτῳ, νικᾶν καί κρατύνεσθαι· ὅθεν τῆς ψυχῆς σου, ἐπανοίξας τό ὄμμα, τό γράμμα ἀνέγνωκας, καί τόν τρόπον μεμάθηκας, Κωνσταντῖνε πανσέβαστε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τήν ἁγίαν μνήμην σου», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοι Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ κατ’ ἀνατολάς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμᾷ τήν Ἱεράν μνήμην τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἡ ἡγετική προσωπικότης τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου συνέβαλε ἀναμφιβόλως ἀποτελεσματικά εἰς τήν ἀναμόρφωσιν τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπ’ αὐτοῦ σύγκλησις τῆς ἐν Νικαίᾳ τῷ 325 μ.Χ.  Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ θεοφόρων Πατέρων ἀποτελεῖ ὁρόσημον εἰς τήν θεσμικήν διοργάνωσιν τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐξαίρων τήν πολιτικήν καί θρησκευτικήν σημασίαν τοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τῆς ἀνασυγκροτήσεως δηλονότι τοῦ κράτους εἰς ἑνιαίαν Αὐτοκρατορίαν Ἀνατολῆς καί Δύσεως, χάρις εἰς τήν παρασχεθεῖσαν ἐλευθερίαν εἰς τούς Χριστιανούς καί τήν Ἐκκλησίαν λέγει: «…τοῖς χριστιανῶν πράγμασι τά Ρωμαίων συνηύξησε, καί συνεισῆλθε τῇ ἐπιδημίᾳ Χριστοῦ τό κράτος».

Ὁ δέ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας, διαλαλῶν τόν ἄρρηκτον σύνδεσμον τῆς εὐλαβείας τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης πρός τούς Ἁγίους Τόπους, λέγει: «Κωνσταντῖνον πιστοί σύν τῇ μητρί τιμήσωμεν· τοῦ Προφήτου γάρ αὐτοί λόγους ἀκροασάμενοι, ἐν κέδρῳ καί πεύκῃ καί κυπαρίσσῳ, τόν τρισύνθετον Σταυρόν κατενόησαν, δι’ οὗ τό σωτήριον πάθος ἐξηκολούθησε, … καί τοῦτο εὑρόντες ἀνέδειξαν αὐτοί…», «Πράξεσι θείαις ἐδομήσω, τήν καρδίαν σου ναόν Θεοῦ Ἑλένη, καί ναούς ἱερούς, αὐτῷ ἀνῳκοδόμεις, ἔνθα σαρκί τά ἄχραντα, δι’ ἡμᾶς ὑπέστη Πάθη».

Ἡ ἐκ μέρους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀποδοχή τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τόν ἐκχριστιανισμόν τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἐδημιούργησε τόν θαυμαστόν πολιτισμόν τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ὁποίας τό πνευματικόν μεγαλεῖον ἀπετυπώθη εἰς τούς λαούς καί τά ἔθνη τῆς Μεσογείου, ἀλλά καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τό κέντρον αὐτῆς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία φέρει τό ἀνεξίτηλον χάραγμα τῆς σφραγῖδος αὐτοῦ.

Ἀψευδής μάρτυς τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς δηλονότι Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων διαφυλάσσει καί διακονεῖ τούς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀνεγερθέντας μεγαλοπρεπεῖς Ναούς, ὡς τόν Ναόν τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Διό καί καθηκόντως καί ὀφειλετικῶς ἐτελέσαμεν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, μεγάλων  Βασιλέων καί ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, περιστοιχούμενοι ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί ἔχοντες συμπροσευχομένους Ἡμῖν τά πιστά μέλη τοῦ Χριστεπωνύμου ἡμῶν ποιμνίου, ὡς καί τούς παρεπιδημοῦντας εὐλαβεῖς προσκυνητάς.

Τῶν παναρίστων τούτων ἀνάκτων Κωνσταντίνου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Ἑλένης τήν σεβάσμιον μνήμην ἑορτίως ἐτιμήσαμεν, δεηθέντες αὐτῶν, ἵνα σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας μή διαλίπωσιν ἱκετεύειν πρός Κύριον, ὡς παρρησίαν ἔχοντες ὑπέρ ἡμῶν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί ὑπέρ εἰρήνης τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σύμπαντος κόσμου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν παρεκάθισεν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,  οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, ὁ κ. Βλιώρας καί ἄλλοι προσκεκλημένοι τιμῆς  ἕνεκεν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας