Κούφρ Σμέα, Δυτική Γαλιλαία, 10 Φεβρουαρίου 2024

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προεξῆρξε Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ νεοδμήτῳ περικαλλεῖ Ναῷ τῶν  Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα, τήν πρωΐαν τοῦ  Σαββάτου 10^ης Φεβρουαρίου 2024.

Τόν Μακαριώτατον ἐσυνώδευσαν καί συνελειτούργησαν μετ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος καί ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Καζάν κ. Κύριλλος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τούς ὁποίους ὑπεδέχθη ἐνθέρμως ἡ Κοινότης τῆς κώμης ταύτης, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μεγάλος ἀριθμός Σεΐχηδων τῆς φυλῆς  τῶν Δρούζων. Ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κούφρ Σμέα, κ. Yasser Ghadhban καί μέλη τοῦ Συμβουλίου ὑπεδέχθησαν τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν τοπικῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως  Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος. Ὁ Ἕλλην Πρόξενος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Κωνσταντῖνος Ζηνόβιος καί ὁ Πρόξενος τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας Δρ. Amin Safiya ἦσαν μεταξύ τῶν παρευρισκομένων εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν, τῇ συμμετοχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί Χριστιανῶν ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν  τῆς Γαλιλαίας.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, τονίζων τήν ἀναγκαιότητα διατηρήσεως τῆς συνοχῆς μεταξύ ἀδελφῶν τῆς ἰδίας οἰκογενείας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ φιλόξενος καί ἀσφαλής οἶκος, ὁ συνάγων τούς πιστούς καί θεμελιῶν αὐτούς ἐν τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονίας, ἰδίᾳ δέ ἀνεφέρθη  εἰς τήν διατήρησιν ἀγαστῶν σχέσεων τοῦ  κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς κώμης Κούφρ Σμέα.

Ἔπειτα ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτης π. Silwanos Hanouneh, προσεφώνησεν εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ, καλωσορίζων τόν Μακαριώτατον καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα,  συγχαίρων τήν ἐνορίαν καί ἐκφράζων τήν ἱκανοποίησίν του διά τήν συμφιλίωσιν τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη σήμερον ἔπειτα ἀπό πολλάς δεκαετίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ π. Σιλουανός  ἐπαρουσίασε τόν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ  Kufr Sumei, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε μίαν συγκινητικήν ὁμιλίαν, ἐκφράζων τήν  χαράν αὐτοῦ δι’ αὐτήν τήν ἐκδήλωσιν, καί ψάλλων  ἕν ᾅσμα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου: «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας», (Ἰωάν. 17:21).

Ὁμοίως ὁ κ. Bassam Nasser ἐκαλωσώρισεν ἐνθέρμως τήν Συνοδείαν καί τούς παρευρισκόμενους, συγχαίρων τήν ἐνορίαν διά τό ἐπίτευγμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῆς ἀναμονῆς, εὐχαριστῶν πάντας, ὅσοι εἰργάσθησαν διά τήν ὑλοποίησιν τῆς ἑορτῆς ταύτης.  Ἔπειτα ὁ κ. Youssef Nasser, ἐσυνέχισε προσφωνῶν, ἀνακαλῶν εἰς τήν μνήμην τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ περί ἁρμονίας καί ἑνότητος, ἐν τοῖς ὁποῖοις ἐστηρίχθησαν διά νά πραγματοποιήσουν τήν σύναξιν ταύτην, δι’ εὐχῶν καί διά τῶν ἀόκνων προσπαθειῶν τοῦ Μακαριωτάτου. Ὁ κ. Youssef Nasser καί οἱ υἱοί αὐτοῦ διεδραμάτισαν  σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ἐποπτείαν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ.

Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τῆς ἐνορίας πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ.

Ἡ θερμή καί χαρμόσυνος ἀτμόσφαιρα ἐν τῇ αἰθούσῃ ἀνέδειξε μίαν ἡνωμένην ἑνορίαν μέ καλούς ἐνορίτας, ἀκολουθοῦντας τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Εάν οὖν προσφέρῃς τό δῶρόν σου ἐπί τό θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τό δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθών πρόσφερε τό δῶρόν σου», (Ματθ. 5:23, 24).

Τό κήρυγμα τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἡ πρόποσις Αὐτοῦ ἐν τῇ τραπέζῃ παρατίθενται ὡς ἕπεται:

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ Πατρός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ὡραίᾳ ὑμῶν πόλει Κούφρ Σμέα, ἵνα τελέσωμεν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας καί οὕτως διαδηλώσωμεν τήν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τοῦ τιμίου σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἡμῶν.

Ποιοῦμεν δέ τοῦτο ἀκούοντες εἰς τήν πρός Ἐφεσίους πατρικήν παράκλησιν τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πρᾳότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καί ἓν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 1-4).

Ἐξαίρων τήν ἰδέαν τῆς ἑνότητος ὁ θεῖος Παῦλος  λέγει: « ὁ Θεός Πατήρ καί αὐτόν [τόν Χριστόν] ἔδωκε κεφαλήν  ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1, 22-23). «Ὑμεῖς ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α’ Κορ. 12,27), «καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’ Κορ. 12,13) ἐπιστέλλει πρός Κορινθίους.

Ἐξ ἄλλου, ἀντιλαμβανόμενος τόν κίνδυνον καί τό ἀπροσδόκητον κακόν τῆς διχοστασίας ὁ σοφός Παῦλος μετά θερμῆς ἀγάπης ἐπαινεῖ καί πάλιν τούς Κορινθίους λέγων: «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», (Α’ Κορ. 1, 10).

Ὄντως, ἀδελφοί μου, τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι διαμελίζουν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόπους, δηλονότι τήν χριστιανικήν ἡμῶν κοινότητα εἰς ἀνταγωνιζομένας ὁμάδας καί διαψεύδουν τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Προσέτι τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι ἀντιστρατεύονται τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ἡ δέ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, αἱ ἔριδες καί αἱ διχοστασίαι ἀμαυροῦσιν τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας διά τόν Χριστόν, ἀφ’ οὗ οἱ Χριστιανοί ἀναγνωρίζονται ὡς μαθηταί Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ  ἀπό τήν ἀμοιβαίαν αὐτῶν ἀγάπην. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», (Ἰωάν. 13, 35).

Κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἡ διαίρεσις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνει τά ἔργα τῆς σαρκός, τά ὁποῖα τροφοδοτοῦν τήν ἁμαρτίαν, (Πρβλ. Γαλ. 5,19). Ἀντιθέτως ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος», κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος.

«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»,  (Ψαλμ. 132,1), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία γενικώτερον καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον εἶναι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ: «Χαῖρε Σιών ἁγία μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, διότι εἰς αὐτήν ἀφ’ ἑνός μέν ἐδόθη τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνομεν «τόν καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Γαλ. 5,22) . Διά τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος εἰς τήν πρός Τιμόθεον, τόν μαθητήν αὐτοῦ, ἐπιστολήν αὐτοῦ λέγει: «Ταῦτά σοι γράφω … ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστίν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Α’ Τιμ. 3, 14-15).

Καί ἀναλυτικώτερον: Σοῦ γράφω ταῦτα, ἵνα γνωρίζῃς πῶς πρέπει κανείς νά πολιτεύηται καί νά συμπεριφέρηται εἰς τήν οἰκίαν καί τήν οἰκογένειαν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ζωντανός. Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία ἄλλος στῦλος καί θεμέλιον στερεόν, τό ὁποῖον ὑποβαστάζει τήν ἀλήθειαν.

Αὐτόν ἀκριβῶς τοῦτον «τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ» ἀποτελεῖ καί τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τό εὐλαβές Χριστεπώνυμον αὐτοῦ ποίμνιον, τό ὁποῖον διαβιοῖ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Μέ ἄλλα λόγια, τό Πατριαρχεῖον ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική τροφός Μητέρα, ἡ ὁποία, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «ἐκύκλωσε τόν λαόν αὐτῆς καί ἐπαίδευσεν αὐτόν καί διεφύλαξεν αὐτόν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ», (Πρβλ. Δευτερ. 32,10). Ὁ δέ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεως ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός (Πρβλ. Ἑβρ. 12,2) λέγει: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω», (Ἰωάν. 5,37).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς συνήχθημεν καί εἰς τοῦτο ἐκλήθημεν πάντες ἡμεῖς σήμερον ἐν τῇ σεβαστῇ ὑμῶν Κοινότητι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα διαδηλώσωμεν τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην καί τήν ὁμόνοιαν τῆς «καλῆς ὁμολογίας ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α’ Τιμ. 6,12), τήν ἑνότητα δηλονότι τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ καί τό θεόπνευστον παράγγελμα τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου λέγοντος: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν… μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ ἐνδυσαμένου τόν ἀνακαινούμενον ἄνθρωπον, δηλ. τόν γενόμενον καινούργιον, εἶναι νά προοδεύῃ εἰς τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ σῴζουσα ἀλήθεια. «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ», (Ἰωάν. 18,37), «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32) λέγει Κύριος.

Πῶς ὅμως, ἀδελφοί μου,  δυνάμεθα νά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἐντός ἡμῶν, ὅταν ἡμεῖς φέρωμεν εἰς τήν καρδίαν μας τό μῖσος καί τήν κακίαν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καί μάλιστα τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας; Διά τοῦτο ὁ Χριστός παραγγέλλει λέγων: «Ὅταν στήκετε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τά παραπτώματα ὑμῶν», (Μάρκ. 11,25).

Ὁμολογουμένως ἡ σημερινή λειτουργική σύναξις κλήρου καί λαοῦ καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Κοινότητος ὑμῶν τε καί ἡμῶν ἀποτελεῖ πρᾶξιν καί ἔργον ἱερόν. Καί τοῦτο, διότι, ὡς κηρύττει ὁ Μέγας Παῦλος, «ὁ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος ἔσται τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις, ἐπειδή ὁ ἀληθής καί εἰλικρινής σκοπός ἡμῶν εἶναι ἡ ἐπιδίωξις τῆς εἰρήνης καί τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους», (Πρβλ. Ρωμ. 14, 18-19).

Ἐν κατακλεῖδι θέλομεν νά εὐχαριστήσωμεν τούς κοπιάσαντας μετά ζήλου διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ περικαλλοῦς τούτου ναοῦ, τόν ἐλλογιμώτατον κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί τούς υἱούς αὐτοῦ, ὡς καί πάντας τούς ἠθικῶς καί ὑλικῶς συνδραμόντας διά τήν εὐπρέπειαν αὐτοῦ. Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!

ΠΡΟΠΟΣΙΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΤΗ ΤΡΑΠΕΖΗ ΕΙΣ ΚΟΥΦΡ-ΣΜΕΑ

«Γίνεσθε δέ ποιηταί λόγων καί μή μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς», (Ἰακ. 1,22), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἀξιότιμα μέλη τῆς Κοινότητος ἡμῶν ἐν Κούφρ Σμέα,

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ συνάξει κλήρου καί λαοῦ σήμερον ἐν τῇ πολυπολιτισμικῇ πόλει ὑμῶν.

Ὁ σκοπός τῆς θείας Εὐχαριστιακῆς συνάξεως, τήν ὁποίαν ἐτελέσαμεν ἐν τῷ ἱερῷ καί ἀναιμάκτῳ θυσιαστηρίῳ ἦτο καί εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 13,34)· καί: «εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν, μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω», (Ἰωάν 14,27).

Ἡ ἔλλειψις καί ἡ ἀπουσία τῆς κατά Θεόν καί οὐχί κατά κόσμον ἀγάπης καί εἰρήνης εἶναι τά οὐσιαστικά αἴτια τῶν διχοστασιῶν, τῶν ἐρίδων (Γαλ. 5,20) καί τῶν πολέμων. (Ἰακ. 4,1).

Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, οὔσης τό θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν Εὐαγγελισμόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, αἱ ὁποῖαι [ἐντολαί] ἀποτελοῦν τάς προϋποθέσεις τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἑνότητος.  «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι.  Ἀνήρ δέ τις ἅγιος ἔφησεν: οὐδέ μάρτυρος αἷμα ταύτην τήν ἁμαρτίαν δύνασθαι ἐξαλείφειν», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

Ὁσάκις συμμετέχομεν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, συμμετέχομεν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς καλούμεθα ἵνα καταγγείλωμεν τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός μετά του ὑμνῳδοῦ λέγοντες καί βοῶντες: 

«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!»

Τήν Τετάρτην, 11^ην/24^ην Ἰανουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν  Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν  ἱδρυθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ καί τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν τήν κειμένην εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων χιλιομέτρων ἀπό τῆς Βηθλεέμ καί ἀπό τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ὅσιος Θεοδόσιος προσῆλθεν ἀπό τῆς πατρίδος αὐτοῦ Μωγαρισσοῦ τῆς Καππαδοκίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τό ἔτος 451.

Ἐπίσης ὅτι ἀρχικῶς ἠσκήθη εἰς τήν πλησίον τῶν Ἱεροσολύμων Ἱεράν Μονήν τῆς Ἰκελίας καί ἀργότερον ἐμόνασεν ἐν ἄκρᾳ ἀσκήσει εἰς τήν ἔρημον, εἰς τήν ὁποίαν καί τό σπήλαιον, εἰς τό ὁποῖον διενυκτέρευσαν οἱ Μάγοι, «ἐπιστρέψαντες δι’ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν». Ἐνταῦθα διά προσευχῆς καί ταπεινώσεως ἐδέχθη ἔλλαμψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ὥστε καθωδήγησε πλῆθος μοναχῶν εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, οἱ ὁποῖοι καί παρεκάλεσαν αὐτόν καί ἵδρυσε τήν Μονήν ταύτην ὡς Κοινόβιον, ἤτοι ὡς Μονήν, εἰς τήν ὁποίαν ἠσκοῦντο ἐν ὑπομονῇ καί κοινῇ ζωῇ καί ὑπακοῇ οἱ ἀρχάριοι μοναχοί, ἄχρις οὗ ἀναδειχθῶσιν ἄξιοι διά μοναχικήν ζωήν εἰς Λαύραν.

Ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ οἱ μοναχοί ἐξήσκουν ἐργόχειρον δι’ οὗ ἐπήρκουν εἰς τάς ἀνάγκας πτωχῶν καί ἐνδεῶν. Ἦτο ὅρος εἰσόδου εἰς τήν Μονήν τό  «μηδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ».  Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἦσαν περί τούς 400 μοναχούς καί ἐν αὐτῇ ὡσαύτως ἠσκήθησαν ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος καί ὁ Ἅγιος Μόδεστος Πατριάρχαι Ἱεροσολύμων. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος διωρίσθη ὡς ἔξαρχος τοῦ Κοινοβιακοῦ βίου, ἐν ᾧ ὁ Ἅγιος Σάββας ὡς ἀρχηγός τοῦ Λαυρεωτικοῦ βίου.

Μετά τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὁμοπατρίου αὐτοῦ, ἀνεδείχθησαν πρόμαχοι τῶν ἀποφάσεων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 451, τῆς ἐν Χριστῷ δηλονότι  τῷ Θεῷ μιᾶς ὑποστάσεως καί δύο φύσεων.

Ἐν ταύτῃ τῇ Μονῇ, ἐν ᾗ καί ὁ τάφος αὐτοῦ, ἐτέλεσεν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου  καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰγνατίου, Νεκταρίου καί Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεγάρων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων, ψάλλοντος τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών ἑλληνιστί δεξιά καί  τοῦ ψάλλοντος εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ τοῦ κ. Ἠλία ἀραβιστί, ἐν παρουσίᾳ ὀλίγων μόνον πιστῶν, λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Θείας αἴρων σου χεῖρας πρός ὕψος, στῦλος Ὅσιε φωσφόρος ὤφθης, τῶν προσευχῶν ἐν ταῖς ἀκτῖσι λαμπόμενος· πρός οὐρανόν γάρ πτερώσας διάνοιαν, καί τῶν ἀρρήτων γενόμενος μέτοχος, ὅλος ἤστραψας, Χριστόν τόν Θεόν αἰτούμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐπιφανείς ἡμῖν Χριστός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα τό σπήλαιον, ἐν τῷ ὁποίῳ ἔμεινεν ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος καί ἡ ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα περίπυστος Μονή, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ἐν δέ τῇ Μονῇ ταύτῃ ὁ Ἀββᾶς Θεοδόσιος «…εὐδοκίᾳ γάρ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Χριστοῦ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Κοινόβιον μέγα τε καί πολυάνθρωπον αὐτόθι συνεστήσατο πάντων ὑπερέχον καί προκαθεζόμενον τῶν ἐν πάσῃ Παλαιστίνῃ κοινοβίων», λέγει ὁ βιογράφος αὐτοῦ Πρεσβύτερος Κύριλλος Σκυθοπολίτης.

Ὁ ἐκ τῆς τῶν Καππαδοκῶν χώρας καί ἀπό κώμης Μωγαριασσοῦ παραγενόμενος εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀξιομακάριστος Θεοδόσιος, ἀνεδείχθη  «τό μέγα κλέος τῆς Παλαιστίνης καί τῆς ἐρήμου τό καύχημα καί τοῦ μοναχικοῦ σχήματος τό στήριγμα καί τῶν ὀρθῶν δογμάτων ὁ στρατηγός καί ὑπέρμαχος καί τοῦ κοινοβιακοῦ κανόνος ὁ ὁδηγός καί προστάτης», κατά τόν ἀξιόπιστον βιογράφον αὐτοῦ.

Τά ἀνωτέρω ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Τοῦ κλίναντος, κορυφήν τῷ Προδρόμῳ μιμούμενος, Χριστοῦ τό ὑπήκοον, καί τήν ἀρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, πρός ἀρετῶν ἀνηνέχθης πύργον ἄσειστον». «Τῇ Παρθένῳ καί Μητρί λειτουργήσας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν ἀκαταμάχητον, χάριν ἐδέξω τοῦ Πνεύματος, Πάτερ Θεοδόσιε, καί δυσμενεῖς ἀοράτους καταβέβληκας». Ὄντως, ὁ θεσπέσιος Θεοδόσιος «πρός ἀρετῶν ἀνηνέχθη πύργον ἄσειστον» καί «τήν ἀκαταμάχητον χάριν ἐδέξατο τοῦ Πνεύματος»· καί τοῦτο διότι «ἐγίνωσκεν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», (Πρβλ. Ἑβρ. 10,34). Ἡ δέ ὁδός καί ὁ τρόπος τοῦ πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου εἰς «τήν κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», ἦτο ἡ ταπείνωσις καί ἡ ὑπακοή αὐτοῦ κατά τό πρότυπον τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος, «καίπερ ὢν υἱός, ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθε τήν ὑπακοήν, καί τελειωθείς ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου», (Ἑβρ. 5, 8-9), ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Χαρακτηριστικόν τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐξ ἴσου και πρόθυμος διάθεσις αὐτοῦ. «Ἀλλ’ οὐχ ἰκανόν (=ἐπαρκής) ἡ διάθεσις, ὥσπερ οὐδέ ἡμῖν, εἰ μή καί διά τῶν πραγμάτων χωρήσαιμεν (=ἐφαρμόσωμεν)·  ἔργον γάρ ἀπόδειξις διαθέσεως», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Ἡ ἐν τῇ πράξει ἐνεργουμένη ὑπακοή ἀποτελεῖ πράγματι ἀπόδειξιν διαθέσεως, διότι αὕτη ἡ ὑπακοή, διακρίνεται εἰς δουλείαν τῆς ἁμαρτίας τῆς ἐπί θάνατον ἀγούσης καί τῆς ἐν Χριστῷ τῆς εἰς δικαιοσύνην, τοὐτέστιν τῆς εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ χειραγωγούσης, λέγει ὁ Μέγας Φώτιος, ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦ ἱερωτάτου Παύλου λέγοντος: «οὐκ οἴδατε ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτούς δούλους εἰς ὑπακοήν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην;» (Ρωμ. 6,16).

Τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη ἄξιος δοῦλος καί ἐργάτης ὁ θεόφρων Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος διά τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κοινοβιακοῦ τρόπου τῶν μοναστῶν. Καί τοῦτο διότι ὁ ὅσιος Θεοδόσιος δέν ἐζήτει μόνον τήν ἰδίαν αὐτοῦ θέωσιν, ἀλλά ὅλων ὅσων κατέφευγον εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν ἐνταῦθα μάνδραν. «Εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός, ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως καί τῆς Αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι καί φανῶμεν Αὐτῷ ὅμοιοι κατά τήν ἐκ χάριτος θέωσιν», λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής.

Ἡ δέ «ἐκ τῆς θείας χάριτος θέωσις» δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν δωρεάν ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τήν μέθεξιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι», (Λουκ. 14, 17): «Ἡτοίμασε γάρ τοῖς ἐπί γῆς ὁ Θεός καί Πατήρ ἐν Χριστῷ τά δι’ αὐτοῦ τῷ κόσμῳ δεδωρημένα ἀγαθά, ἁμαρτιῶν ἀπόθεσιν, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν  υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν οὐρανῶν».  Τά πνευματικά ταῦτα ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Θεός ἡτοίμασε διά τοῖς ἐπί γῆς δηλαδή δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, ἐπέτυχεν ὁ Ὁσιος Θεοδόσιος. Αὐτά ταῦτα τά ἀγαθά καλεῖται καί δύναται νά ἀπόκτήσῃ πᾶς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας αὐτοῦ.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ ἀγαπῶν  κατά ἀλήθειαν τόν Θεόν, εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει φθάσει εἰς τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς πνευματικῆς τελειότητος, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Σοφίαν δέ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δέ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδέ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων…ἀλλά… «ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2,9).  Διό και ὁ ψαλμῳδός ἱκετεύει τόν Θεόν λέγων: «ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου»,  (Ψαλμ. 42, 3).

Τό θεῖον τοῦτο φῶς, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός Πατήρ ἐπί τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν μονογενῆ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ κατά τό βάπτισμα Αὐτοῦ ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. «Ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος. Ὁ δέ ὑμνῳδός βοᾷ καί λέγει: «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Ἰορδάνῃ ἦλθε βαπτισθῆναι. Σήμερον Ἰωάννης ἅπτεται κορυφῆς τοῦ Δεσπότου».  Τό ἐξαίσιον και παράδοξον τοῦτο μυστήριον ἐκήρυξε και ὡμολόγησεν ὁ θεηγόρος Θεοδόσιος, ὡς λέγει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Ὁ καθαίρων τόν κόσμον βαπτίζεται, δι᾿ ἐμέ βροτός, ὁ Θεός κατ᾿ ἐμέ γεγονώς, ὃν ἐν δυσί ταῖς φύσεσι, Θεοδόσιε μάκαρ ἐκήρυξας…» καί «…τῶν σῶν μεμνημένοι, διδαγμάτων Θεοδόσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις, Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες, τάς φυσικάς, καί τάς ἐνεργείας, καί τά αὐτεξούσια, ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἱκετεύσωμεν τόν Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Θεοδόσιον μετά τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα πρεσβεύωσιν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ εἰρήνης ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὑπέρ καταπαύσεως τοῦ πυρός ἐν τῇ ζώνῃ τῆς δοκιμαζομένης Γάζης. Μετά δέ τοῦ θείου Παύλου εἴπωμεν: «Ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς, ἵνα ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβειαν καί τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ἐλπίδα καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Τίτ. 2, 11-13).  Ἀμήν ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ὑπερενενηκοντούτης δραστήριος καί φιλόπονος, φίλεργος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερόθεος παρέθεσε κέρασμα ἀναψυχῆς εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ.

Αὐτόν ηὐλόγησεν ὁ Μακαριώτατος, εὐχόμενος αὐτῷ μακροημέρευσιν, διά νά συνεχίζῃ τήν ἡρωϊκήν  διακονίαν αὐτοῦ εἰς τήν Μονήν, ἐν τῇ ὁποίᾳ διηκόνησεν ὑπέρ τά τεσσαράκοντα ἔτη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2024 ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ -Wadi Qelt, τῆς κειμένης εἰς τήν ἔρημον τοῦ Χειμάρρου Χορράθ, κατερχομένου πρός τήν Ἱεριχώ καί τήν Νεκράν θάλασσαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς διακριθέντας εἰς τήν Μονήν ταύτην ὡς ἱδρυτάς, Ἰωάννην Μητροπολίτην Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, τόν ἐγκαταλείψαντα τάς ποιμαντικάς μερίμνας τῆς Ἐπισκοπείας καί ἐλθόντα καί ἀσκηθέντα εἰς τήν Μονήν ταύτην. Τιμᾷ ἐπίσης καί Γεώργιον τόν Ἐπίσκοπον, ἐλθόντα ἐκ Κύπρου καί ἀνακαινίσαντα τήν Μονήν ἐκ τῶν ἐρειπίων τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614.

Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατά τήν ἡμέραν ταύτην ποιεῖται ὡσαύτως  μνείαν καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, τοῦ ἐλθόντος ἐκ Ρουμανίας καί ἀσκηθέντος εἰς τήν Μονήν καί καταταχθέντος εἰς τό Ἁγιολόγιον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό ἔτος 2015 καί ἑορτάζοντος τήν 28^ην Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους.

Μετ’ αὐτῶν μνημονεύει καί τοῦ ἡγουμένου Ἀντωνίου τελειωθέντος, ἐν ᾧ ἀνεκαίνιζε τόν Νάρθηκα τῆς Μονῆς τό ἔτος 1993.

Ὡσαύτως ἐνθυμεῖται καί τόν ἡγούμενον Γερμανόν ἀδίκως δολοφονηθέντα τό ἔτος 2001.

Διά τήν ἑορτήν προσῆλθεν ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προϋπαντηθείς ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου, ὅς καί προσεφώνησεν Αὐτόν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,

Συνεκεντρώθημεν διά μίαν εἰσέτι φοράν, ὅπως ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν Κτιτόρων τῆς ἱστορικῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας, Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου.

Συνεκεντρώθημεν ἐν μέσῳ πολέμων καί ἀναταραχῶν, ἐν μέσῳ ἀβεβαιότητος, θλίψεως καί πόνου. Πόνου, τόν ὁποῖον καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης ἐβίωσε εἰς τόν μέγιστον βαθμόν κατά τήν εἰσβολήν τῶν Περσῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἐν ἔτει 614 μ.Χ.

Ὡς ὑπό τοῦ βίου του γνωρίζομεν, ὀραματισθείς καί προγνωρίσας τήν εἰσβολήν καί τήν ἐπακολουθήσασαν σφαγήν, ὁ Ἅγιος θρηνοῦσε, ὠδυρόταν καί ἔκλαιεε γοερῶς «διά  τήν χυδαιότητα τοῦ λαοῦ ἤ καλύτερα τήν ἀφροσύνην καί τήν ἀσέβειαν». Ἐξερχόμενος τοῦ κελλίου του, ἐκάθητο ἐπί πέτραν ὑπό τόν ἥλιον (διά τήν μεγάλην ἰσχνότητα τοῦ σαρκίου) καί παρακαλοῦσε ἱκετεύων τόν Θεόν, λέγων: «Δέσποτα, ὁ Θεός τῶν οἰκτιρμῶν καί Κύριε τοῦ ἐλέους, ὁ θέλων πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, … ἆρον τήν ράβδον Σου καί παιδαγώγησον τόν λαόν τοῦτον, ὅτι ἐν ἀγνωσίᾳ πορεύεται»…

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Προσευχόμενοι ἅπαντες, προσευχῇ ἐνθέρμῳ ἄμα τε ἐλπίδι ζώσῃ εἰς τόν Μεσσίαν καί Λυτρωτήν, Κύριον Ἰησοῦν καί ἐπικαλούμενοι τήν ἰσχυράν πρεσβείαν τῶν Ἁγίων Χοζεβιτῶν, δεῦτε ἄρξωμεν τῆς πανηγύρεως…»

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς ὁλονυκτίου λειτουργίας, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Χρυσογόνου καί π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου καί ψαλλόντων τοῦ κ. Σταύρου Χρήστου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου, κ. Σταύρου Ἰωάννου, Α΄ ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, τοῦ κ. Σταύρου Πέτρου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ Καλαμάτας, κ. Θεοτοκάτου Νικολάου, Λαμπαδαρίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς καί κ. Κάμτσιου Ἠλία,  Α’ Ψάλτου τοῦ παρεκκλησίου Ἁγίων Ἀποστόλων ἐνορίας Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ ὁμωνύμου Δήμου καί προσευχομένων ὀλίγων μόνον μοναχῶν καί λαϊκῶν, λόγῳ τῶν ἐμποδίων τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα, πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός ,(Ψαλμ. 41,3).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ θεία Χάρις τοῦ περιβάλλοντος τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα περιβληθέντος καί τήν τοῦ κόσμου αἴροντος τήν ἁμαρτίαν Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἐν τῇ ἱερᾷ δηλονότι ταύτῃ Μονῇ τοῦ Χοζεβᾶ, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν πάνσεπτον μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ ἐπονομασθέντος Χοζεβίτου.

Ὁ ἀοίδιμος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ἀφήσας τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ γενέτειραν, τά Λεύκαρα τῆς Νήσου Κύπρου καί ἐλθών εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ ἀρχάς 7^ου μ.Χ. αἰῶνος, διά νά προσκυνήσῃ τόν ζωοδόχον Τάφον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, κατέφυγεν εἰς τήν ὑπό τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Αἰγυπτίου ἱδρυθεῖσαν μονήν (Λαύραν) τοῦ Χοζεβᾶ κατά τόν 5^ον αἰῶνα μ.Χ.

Ὡς ἄλλη διψῶσα ἔλαφος προσέτρεξεν ὁ μακάριος Γεώργιος εἰς τάς πηγάς τῶν ὑδάτων (Ψαλμ. 11,2), τοὐτέστιν εἰς τήν πηγήν τῆς ζωῆς, τόν Χριστόν, ἵνα ἴδῃ τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος εἶναι φῶς ἀπρόσιτον, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων: «ὅτι παρά σοί πηγή ζωῆς ἐν τῷ φωτί  Σου ὀψόμεθα φῶς», (Ψαλμ. 35,10). Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12,46).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: « Φῶς οὖν Ἑαυτόν (τόν Χριστόν) ὑπάρχειν ὁμολογῶν, Θεόν ὄντα κατά φύσιν, ἀποδεικνύει μόνῳ γάρ τῇ φύσει Θεῷ πρέπει τό οὕτω καλεῖσθαι» [ὁμολογῶν ὁ Χριστός ὅτι ὁ ἑαυτός Του εἶναι φῶς, ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι Θεός κατά φύσιν ἐφ’ ὅσον μόνον εἰς τόν κατά φύσιν Θεόν ἁρμόζει νά καλῆται οὕτως]  Ὁ δέ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «ἐπειδή γάρ ὁ [Θεός] Πατήρ τούτῳ καλεῖται πανταχοῦ ἐν τῇ Παλαιᾷ καί ἐν τῇ Καινῇ, καί αὐτῷ κέχρηται τῷ ὀνόματι· διά τοῦτο καί Παῦλος ἀπαύγασμα αὐτόν καλεῖ (τόν Χριστόν). Ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ θείου Παύλου κηρύττοντος: «πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν·  ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ», (Ἑβρ.  1, 1-3).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, «ὅς ὤν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ» εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Καί ἡμεῖς τεθεάμεθα καί μαρτυροῦμεν ὅτι ὁ πατήρ ἀπέσταλκε τόν υἱόν σωτῆρα τοῦ κόσμου· ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ», (Α’ Ἰωάν. 4, 14-15).

Τό θεῖον τοῦτο φῶς, τοὐτέστιν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν ἐπεζήτει ἡ ψυχή τοῦ Γεωργίου διά τοῦ ἐμφυτευθέντος ἐν αὐτῷ τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, ἀκούουσα εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου λέγοντος: «ἀποθέμενοι πᾶσαν ρυπαρίαν καί περισσείαν κακίας ἐν πραΰτητι δέξασθε τόν ἔμφυτον λόγον, τόν δυνάμενον σῶσαι τάς ψυχάς ὑμῶν», (Ἰακ. 1,21).  Ὁ τρόπος δέ τῆς σωτηρίας ἐπιτυγχάνεται διά τῆς γνώσεως τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἡ ὁποία γνῶσις ἀποτελεῖ τήν τροφήν τῆς πίστεως, ὡς παραγγέλλει ὁ σοφός Παῦλος τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ: «ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Β’ Τιμ. 3,15).  Ἐπί πλέον δέ ἡ πίστις πρέπει νά καρποφορῇ μέ καλά ἔργα, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος: «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ; μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν;» (Ἰακ. 2,14).

Ἀκούων καί πάλιν εἰς τήν προτροπήν τοῦ μακαρίου Παύλου:«μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας», (Φιλιπ. 2, 12-13), ὁ θαυμαστός Γεώργιος ἐπιλέγει πρός τοῦτο ἀφ’ ἑνός μέν, τόν τόπον τῆς ἐρήμου ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν ὁδόν τῆς μοναστικῆς πολιτείας, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἀδιάκοπον ἄσκησιν τῶν ἀρετῶν τῆς σωτηρίας. «Ἡμεῖς δέ», λέγει ὁ μέγας Παῦλος, «ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καί ἀγάπης καί περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίας» (Α’ Θεσ. 5,8). Τοῦτο διατυπώνει καί ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Εὗρεν ἡ μονή τοῦ Χοζεβᾶ σε, κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα, ἅπαν μετερχόμενον, ἐναρέτων πράξεων, εἶδος Ὁσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε· διό βεβιωκότες ἐνθέως, μετά σοῦ σκιρτῶσιν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Ὄντως ὁ θεσπέσιος Γεώργιος ἀνεδείχθη κανών καί ἀκριβέστατον παράδειγμα θεωρίας καί πράξεως ὅλων τῶν ἀρετῶν καί προαγουσῶν, κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον Ἐδέσσης, «εἰς τήν τῆς θεώσεως ἀκροτάτην κατάστασιν», τήν ἀνάβασιν δηλονότι πρός τό ἄδυτον φῶς, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ Γεωργίου: «Ἤρθης πρός τό φῶς τό ἄδυτον Ἔνδοξε, σκότους τοῦ βίου ρυσθείς, καί τῷ παντοκράτορι, καί τρισηλίῳ Φωτί παρίστασαι, μετά τῶν ἄνω τάξεων, καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾷς, πεμπομένης, λάμψεως Μακάριε, καί ἡμᾶς φρυκτωρεῖς τούς ὑμνοῦντας σε».

Σημειωτέον ὅτι ὁ Θεός, κατά τόν μέν ψαλμῳδόν περιβάλλεται ἀπό μεγαλοπρεπῆ ἐνδύματα φωτός, «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,2). Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον ὁ Θεός εἶναι  «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται» (Α΄ Τιμ. 6,16). Διό καί ὁ ὑμνῳδός τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου λέγει: «Καί τῆς ἐκεῖθεν τρυφᾶς πεμπομένης λάμψεως, μακάριε».

Εἰς τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «φθάσας λοιπόν ὁ τρισόλβιος Γεώργιος εἰς τό ἄκρον τῆς ἀπαθείας, ἐφάνη γεμᾶτος ἀπό τήν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐξεδήμησε γάρ πρός τόν ποθούμενον Θεόν, διά να ἀπολαμβάνῃ καθαρώτερον καί ἐναργέστερον σύν τοῖς Ἀγγέλοις τήν ἐκ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐκπεμπομένην ἔλλαμψιν καί μακαριότητα.  Ἡ ἔλλαμψις δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐνέργειαν τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός, τήν ὁποίαν ἔλλαμψιν δύναται νά ἀπολαύσῃ πᾶς ὁ φέρων τήν κατά τό ἅγιον αὐτοῦ βάπτισμα, σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ φανερωθέντος ἐν εἴδει περιστερᾶς. «Μέγα καί φοβερόν μυστήριον τελεῖται! Δεσπότης γάρ τῶν ὅλων, βροτῶν εἰς ρύψιν πάντων, χειρί δούλου βαπτίζεται», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Τοῦ μεγάλου καί φοβεροῦ τούτου μυστηρίου, τῆς εὐσεβείας δηλονότι, ἐγένετο κῆρυξ καί Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής ὁ ἔνδοξος Γεώργιος. Διό μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγομεν: «Ὤφθη ὁ ἁπλοῦς τῇ θείᾳ φύσει, ἐκ σοῦ Θεομῆτορ ὄντως σύνθετος, ἔλεος δι’ ἄφατον, τῇ αὐτοῦ Θεότητι, σάρκα τήν ἐξ αἱμάτων σου ὑποστησάμενος· διό σέ Θεοτόκον εἰδότες ἀνυμνολογοῦμεν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας»· αἰτούμενοι ταῖς παρά σοῦ  πρεσβείαις σύν ταῖς ἱκεσίαις τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἀναδιοργανωτοῦ καί ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Περαματζῆ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 7^ης / 20^ῆς Ἰανουαρίου 2024, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό ἀντιπροσωπείας Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἀρμενίων εἰς Ἱεροσόλυμα διά τήν ἀνταλλαγήν εὐχῶν ἐπί τῇ ἑορτῇ  τῶν Χριστουγέννων αὐτῶν. Ἡ ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου εἶχεν ὡς ἕπεται ἀγγλιστί:

“Your Beatitude, dear Archbishop Nourhan,
Your Eminences,
Your Graces,
Beloved Members of our Respective Brotherhoods,
Dear Fathers,

Christ is born!
Glorify him!

We greet you warmly, Your Beatitude, and the members of your Brotherhood, as you celebrate the Feast of the Nativity of the Divine Logos in the Church of the Nativity. This is a time of deep joy, and we recall the words of the hymnographer:

O Bethlehem, receive the Mother of God:
for she has come to you to give birth to the Light that never sets.
Let everything that has breath praise the Maker of all.
(From Mattins of the Forefeast of the Nativity)

As we keep the Christmas feast of joy, hope, and light in this time of darkness in our region and in our world, we must not refrain from appropriate rejoicing. For the Light that the darkness can never overcome has come into the world (cf. Jn 1:5), and this great feast renews our faith and trust in the God who comes to share our humanity in all its fullness.

Our spiritual mission that has been entrusted to us by Divine providence is to remain focussed always on this message of hope, especially when hope seems elusive. There is no doubt that at this present time in human history the human family is facing some of its greatest challenges, and our region is no exception. For we are under particular pressure here in the Holy Land, where so many innocent victims suffer and where so many are displaced from their homes and their lands. As we are fully aware, the Christian community is also confronted by the impact of the conflict, and there has never been a time when our shared commitment to our spiritual mission here has been more urgent.

Just as we are keeping the Christmas feast, which is the feast of God’s solidarity with us, we wish to take this opportunity to express our solidarity as well with you and your community in the face of the pressures you are bearing. The situation that you face is not simply an issue for the Armenian community alone; indeed it is an issue for the whole Christian community. We recall the words of Saint Paul, If one member suffers, all suffer together with it; if one member is honored, all rejoice together with it (1 Cor. 12:26). We are committed to remain united in our resolve to defend the integrity of the Christian character of Jerusalem and the Holy Land.

We assure you, Your Beatitude, of our firm support in your endeavours to protect the patrimony of the Armenian patriarchate. As Saint Paul encourages us, we are to bear one another’s burdens, and in this way…fulfill the law of Christ (Gal. 6:2). We are deeply concerned at the ongoing harassment that the Armenian community is experiencing in the matter of the Cow’s Garden, and we pray for a swift resolution to these problems and the restoration of normal life for the Armenian community.

On this occasion we would like to offer our congratulations for your newly ordained bishops, and we also wish to express once again our condolences at the recent passing away of the late Archbishop Aris, who was a faithful servant of the Armenian Church and of the Christian community of the Holy Land. May his memory be eternal.

In this difficult season for the world and for our region, we must renew our resolve not to let anything distract us from our pastoral and spiritual mission to guard and protect the Holy Places and to serve and support the Christian presence here. Nothing is more important than this. We are to be vigilant for those who cause divisions among us and put obstacles in our way that are contrary to the Gospel (cf. Rom. 16:17). Let this be our special care so that we may always join our efforts and maintain our united front against those who wish to rend the multi-cultural, multi-ethnic, and multi-religious fabric of our society.

In this blessed season of the Prince of Peace, we renew our appeal for peace and for a humanitarian ceasefire so that the innocent victims of the present conflict may receive the essential help and care that they so desperately need. And we encourage the authorities of our region and of the world to do all in their power to bring a swift end to this conflict, prevent any escalation, and engage in a process of dialogue that will lead to lasting and robust peace and security for all our peoples.

As we keep this holy season, Your Beatitude, we pray that the Light that shines from the Holy Grotto of Bethlehem will illumine the darkness of this present time, and enlighten the hearts and minds of all to seek peace and pursue it (Ps. 34:14).

Christ is born!
Glorify him!”

Τό ἑσπέρας, 17:00μ.μ. ὥραν τῆς 31^ης Δεκεμβρίου 2023/ 13^ης Ἰανουαρίου 2024, τελευταίας ἡμέρας  τοῦ ἔτους 2023 (π. ἠ) ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου τό ἔθιμον τελετῆς τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας, τῆς πίττας τήν ὁποίαν ἡ παράδοσις συνδέει μέ τήν φιλανθρωπικήν δρᾶσιν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Προσκεκλημένοι εἰς τήν τελετήν ταύτην ἦσαν ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος, ἡ Πρόξενος κ. Μάντικα Ἄννα καί συνεργάται αὐτῶν καί Ἁγιοταφῖται Πατέρες και μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου.

Ἐν ἀρχῇ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εἶπε δέ (ὁ Κύριος) πρός (τούς μαθητάς Αὐτοῦ)˙ οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς,  οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ», (Πρξ. 1,7).

” Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

          Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

          Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ὁ τῇ ἀρρήτῳ σοφίᾳ συστησάμενος τά πάντα Θεός Λόγος καί ἐκ μή ὄντων εἰς τό εἶναι παραγαγών, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου τῶν Ἰεροσολύμων, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν εὐχαριστήσωμεν αὐτῷ τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐπί τοῖς ἐγκαινίοις τοῦ νέου ἔτους τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου τιμήσωμεν τήν μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου διά τοῦ καθιερωμένου ἐθίμου τῆς κοπῆς τῆς ἐπωνύμου αὐτοῦ Βασιλόπιττας.

Ὁ προσδιορισμός τῆς ἐννοίας τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου καί τῆς ἐναλλαγῆς αὐτοῦ εἰς παρελθόν, παρόν καί μέλλον, εἰς ἐξερχόμενον καί εἰσερχόμενον, παλαιόν καί νέον ἐκ μέρους τῆς ἀνθρωπίνης διανοήσεως τῶν ἐθνικῶν εἰδωλολατρῶν καί τῶν φιλοσόφων γενικώτερον παραμένει ἀτελής, ἄν ὄχι παντελῶς ἀδύνατος.

Τοὐναντίον ὁ προσδιορισμός τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου καθίσταται δυνατός διά τῆς ἐν τῷ κόσμῳ παρουσίας τοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπί τοῦ Ρωμαίου Καίσαρος Αὐγούστου καί τοῦ ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου, εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ (πρβλ. Λουκ. 2,1-5).

Ὁ ἔγκριτος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, σχολιάζων τούς Κυριακούς λόγους πρός τούς μαθητάς αὐτοῦ: «οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους καί καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πρξ. 1,7), λέγει, «οὐ περιεργάζεσθαι χρῆναι τά λίαν ἀπόρρητα καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένα, διά τούτων ἐδίδασκε ὁ Κύριος».

Ὄντως ἡ θεώρησις τοῦ χρόνου ὡς παρελθόντος, παρόντος καί μέλλοντος ἀποτελεῖ λόγον ἀνερμήνευτον καί ἀκατάληπτον, ἀπόρρητον καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένον. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «ὁ Θεός ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι παράγει καί δημιουργεῖ τά σύμπαντα, ἀόρατά τε καί ὁρατά, καί τόν ἐξ ὁρατοῦ καί ἀοράτου συγκείμενον ἄνθρωπον». Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον, «ὁ Θεός … ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὅν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν», (Ἑβρ. 1,1-2).

Σχολιάζων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου ὁ Θεοδώρητος Κύρου λέγει: «ὁ γάρ αἰών οὐκ οὐσία τίς ἐστι, ἀλλ’ ἀνυπόστατον χρῆμα συμπαρομαρτοῦν τοῖς γεννητήν ἔχουσι φύσιν … Αἰών ἐστι τό τῇ κτιστῇ φύσει παρεζευγμένον διάστημα. Τῶν αἰώνων δέ ποιητήν εἴρηκε τόν Υἱόν, ἀΐδιον αὐτόν εἶναι διδάσκων καί παιδεύων ἡμᾶς, ὡς ἀεί ἦν παντός οὑτινοσοῦν ὑπερκείμενος χρονικοῦ διαστήματος. Οὕτω περί τοῦ Θεοῦ Πατρός ἡ Παλαιά Γραφή λέγει: “ὁ ὑπάρχων πρό τῶν αἰώνων, ἀντί τοῦ ἀεί ὤν». [Καί ἁπλούστερον, «ὁ αἰών δέν εἶναι κάποια οὐσία ἀλλά πρᾶγμα ἀνυσπόστατον, τό ὁποῖον συνοδεύει τά ὄντα τά ἔχοντα κτιστήν φύσιν … Αἰών εἶναι τό διάστημα, τό ὁποῖον εἶναι συνδεδεμένον μέ τήν κτιστήν φύσιν. Ἡ Γραφή εἶπε τόν Υἱόν (τοῦ Θεοῦ) ποιητήν τῶν αἰώνων. Αὐτός εἶναι ἀΐδιος διδάσκων ἡμᾶς ὅτι ἦταν πάντοτε ὑπερκείμενος παντός χρονικοῦ διαστήματος».]

Κατά δέ τόν Μέγαν Βασίλειον, ὁ χρόνος εἶναι σύμφυτος μέ τήν δημιουργίαν τοῦ κόσμου. «Ὅτε δέ ἔδει λοιπόν καί τόν κόσμον τοῦτον ἐπεισαχθῆναι τοῖς οὖσι … συμφυής ἄρα τῷ κόσμῳ καί τοῖς ἐν αὐτῷ … ἡ τοῦ χρόνου διέξοδος ὑπέστη, ἐπειγομένη ἀεί καί παραρρέουσα καί μηδαμοῦ παυομένη τοῦ δρόμου ἤ οὐχί τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τό μέν παρελθόν ἠφανίσθη, τό δέ μέλλον οὔπω παρέστη, τό δέ παρόν πρίν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τήν αἴσθησιν;» [Καί ἁπλούστερον· καί ὅταν πλέον ἦλθεν ἡ ὥρα νά εἰσαχθῇ εἰς τά ὄντα καί ὁ κόσμος αὐτός … τότε ἐκτίσθη ὡς βάσις ἡ ροή τοῦ χρόνου σύμφυτος μέ τόν κόσμον … μία ροή πού συνεχῶς ἐπείγεται καί τρέχει παραπλεύρως πρός αὐτά, καί πουθενά δέν τερματίζει τόν δρόμο της. Ἤ μήπως ὁ χρόνος δέν εἶναι κάτι, τοῦ ὁποίου τό μέν παρελθόν ἐξηφανίσθη, τό δέ μέλλον ἀκόμη δέν ἐνεφανίσθη, τό δέ παρόν, πρίν καλά-καλά γίνῃ ἀντιληπτόν, διαφεύγει ἀμέσως ἀπό τά χέρια τῆς αἰσθήσεως;»]

Ἀκολουθῶν τόν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ὅτι ὁ αἰών εἶναι αὐτό πού ἐκτεινόταν μαζί μέ τά ἀΐδια (ὄντα) σάν κάποια χρονική κίνησις καί σάν κάποιο διάστημα. «Αἰών οὐκ ἤν μετρητός, ἀλλά τό συμπαρεκτεινόμενον τοῖς ἀϊδίοις οἷόν τι χρονικόν κίνημα καί διάστημα· καί κατά τοῦτο εἰς αἰών ἐστί, καθ’ ὅ λέγεται ὁ θεός αἰώνιος, ἀλλά καί προαιώνιος… Θεοῦ δέ εἰπών δῆλον, ὅτι τοῦ Πατέρα λέγω καί τόν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱόν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καί τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Πανάγιον, τόν ἕνα Θεόν ἡμῶν».

Αὐτός ὁ Θεός τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ … πάντα ὑπέταξεν ὑπό τούς πόδας Αὐτοῦ, καί Αὐτόν ἔδωκεν κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα αὐτοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου (πρβλ Ἐφ. 1,22-23) κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Τοῦ μή ὄντος ἐκ τοῦ κόσμου τούτου (Ἰω. 8,23), ἀλλά ὄντος καί δρῶντος ἐν τῷ ἱστορικῷ χρόνῳ, ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ἀλλαγῆς τοῦ χρόνου, οὐχί κοσμικῶς ἀλλά πνευματικῶς, δῆλον ὅτι ἐν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τοῦ Ἰησοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Συνεπῶς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὁ χρόνος ἑρμηνεύεται ὑπό τοῦ σοφοῦ Παύλου, ὡς ἡ καινή κτίσις. «Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις· τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», (Β´ Κόρ. 5,17-18). Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἐν Χριστῷ καινότητος γενόμεθα κοινωνοί κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐν τῷ ὁποίῳ ὁ Χριστός κατοικεῖ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν (Πρβλ. Ἐφ. 3,17). «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6, 56).

Ἐξ ἄλλου ὁ χρόνος γίνεται καιρός ζωῆς αἰωνίου κατά τό βάπτισμα, ἔνθα λαμβάνομεν τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐνδυόμεθα τόν Χριστόν: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27) κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος. Τόν καιρόν τοῦτον τῆς δωρεᾶς τῆς σφραγῖδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐχαρίσατο ἡμῖν ὁ Θεός Πατήρ, ἵνα καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ καί καταστῶμεν ἀγαπητοί τῷ Θεῷ, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα λέγοντος: «Δεῖ οὖν ἡμᾶς περί τῶν ἐνεστώτων ἐπί πολύ ἐρευνῶντας ἐκζητεῖν τά δυνάμενα σώζειν, φύγωμεν οὖν τελείως ἀπό πάντων τῶν ἔργων τῆς ἀνομίας, μήποτε καταλάβῃ ἡμᾶς τά ἔργα τῆς ἀνομίας· καί μισήσωμεν τήν πλάνην τοῦ νῦν καιροῦ, ἵνα εἰς τόν μέλλοντα ἀγαπηθῶμεν».

Καθίσταται σαφές ὅτι ἡ ἐναλλαγή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, δηλονότι τοῦ καιροῦ ἀφορᾷ οὐχί εἰς τήν διάκρισιν ὡρῶν, ἡμέρας καί νυκτός, ἑβδομάδων καί μηνῶν, ἀλλά «τήν εἰς τόν Θεόν μετάνοιαν καί πίστιν τήν εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν», (Πρξ. 20,21) κατά τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν. Τοῦτο καταμεμήνυκεν καί ὁ πάνσοφος Παῦλος λέγων: «ἱδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἱδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας», (Β´ Κορ. 6,2).

Κατά τόν νῦν καιρόν τῆς ἐναλλαγῆς τοῦ χρόνου, ὅπου ὑποφώσκει ἡ ἀποστασία καί ἡ ἀνομία ἀφ’ ἑνός· καί ἡ ἀνθρωπότης δοκιμάζεται ἀπό πολέμους καί διαμάχας καί «ἐκ παντός φαύλου πράγματος», (Πρβλ. Ἰακ. 3,16) ἀφ’ ἑτέρου, καλούμεθα, ἵνα ἀναλογισθῶμεν τά παραπτώματα ἡμῶν καί «μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργαζόμενοι», (Πρβ. Φιλιπ. 2,12).

Τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ Λόγῳ ἐνανθρωπήσαντι καί σαρκωθέντι ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀνατολήν τοῦ νέου χρόνου ἑορτάζοντες, ἱκετεύσωμεν τόν Μέγαν τῆς Καππαδοκίας Ἱεράρχην ἅγιον Βασίλειον τόν οὐρανοφάντορα, ἵνα πρεσβεύῃ τῷ σαρκί περιτμηθέντι Κυρίῳ καί Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, καί ἰδιαιτέρως τῆς δοκιμαζομένης ζώνης τῆς Γάζης καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, οὐ μήν ἀλλά καί ὑπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων καί θεραπείας τῆς διαρραγείσης ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ὁ ἄρρητῳ σοφία συστησάμενος τά σύμπαντα, Λόγε Χριστέ ὁ Θεός, ὁ καιρούς καί χρόνους ἡμῖν προθέμενος, τά ἔργα τῶν χειρῶν Σου εὐλόγησον· τό παρόν νέον ἔτος ὡς ἀγαθός εὐλογήσας φύλαττε ἐν εἰρήνῃ καί ἑνότητι, τήν Ἐκκλησίαν Σου, τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τό εὐσεβές χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ καί τό εὐσεβές ἔθνος καί γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Ἀμήν».

Εὐλογημένον καί εἰρηνικόν τό Νέον ἔτος 2024.

Ἔτη πολλά!”

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλη τό ἀπολυτίκιον τῆς Περιτομῆς «μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες» καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου ὡς δεξαμένην τόν λόγον σου». Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πίτταν, εὐχόμενος αἴσιον καί εὐλογημένον καί εἰρηνικόν τόν Νέον Ἔτος 2024 καί διένειμεν αὐτήν εἰς τούς παρόντας.

Τέλος, οἱ μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών  ἔψαλλον τά κάλαντα «ἐμεῖς ἡ νέα γενεά τοῦ Παναγίου Τάφου»  εἰς τό Πατριαρχεῖον καί εἰς τάς οἰκίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί εἰς τας οἰκίας μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων τῆς 25^ης Δεκεμβρίου 2023/ 7^ης Ἰανουαρίου 2024, ἡμέρας Κυριακῆς ἤρξατο διά τῆς Καθόδου ἀφ’ ἑσπέρας ἀπό τήν εἴσοδον τοῦ Βαπτιστηρίου καί τῆς εἰσόδου πρός τήν Βασιλικήν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Ἐν συνεχείᾳ ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὡς γέγραπται εἰς τό Μηναῖον, εἰς τό Καθολικόν τῆς Βασιλικῆς. Διαρκούσης ταύτης ἐνεδύθη ὁ Μακαριώτατος, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς καί ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό κάθισμα «δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Συνοδεία Αὐτοῦ ἐπορεύθησαν εἰς τό Ἱερόν Σπήλαιον, παρισταμένου δεξιόθεν Αὐτοῦ τοῦ κ. Ράμζη Χούρη, Προέδρου τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, ἐκπροσώπου τοῦ Προέδρου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Μαχμούδ Ἀμπάς -Ἀμποῦ Μάζεν, καί συνεργατῶν τοῦ γραφείου αὐτοῦ δεξιά καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου ἀριστερά καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Βασιλέως τῆς Ἰορδανίας.

Εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον ἀνεπέμφθη δέησις καί ἀνεγνώσθη τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον  «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τήν Οἰκουμένην». Ἐν συνεχείᾳ ἀνεγνώσθη τό Πατριαρχικόν Μήνυμα τῶν Χριστουγέννων ὑπό τοῦ Γέρροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἑλληνιστί ἔχον ὡς ἕπεται:

 « Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον,

Οὐρανόν τό Σπήλαιον

Θρόνον Χερουβικόν τήν Παρθένον,

Τήν φάτνην χωρίον, ἐν ὧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος

Χριστός ὁ Θεός, ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»

( Τροπάριον Θ΄ᾠδῆς κανόνος Χριστουγέννων).

Ὄντως, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, «μυστήριον ξένον καί παράδοξον» εἶδε ἡ ἀνθρωπότης ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου. Εἶδε Θεοῦ συγκατάβασιν φανερουμένην εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ὁ Θεός ἐκπληρῶν τάς ἐπαγγελίας Αὐτοῦ πρός τούς προφήτας «ἐξαπέστειλε λύτρωσιν τῷ  λαῷ Αὐτοῦ». Ἡ λύτρωσις αὕτη εἶναι ὁ «ὁμοούσιος» τῷ Πατρί Μονογενής Υἱός καί Λόγος Αὐτοῦ. Διά Τοῦτον ηὐδόκησε, ὅπως σαρκωθῇ, ὅπως προσλάβῃ  ἀνθρωπίνην ἔμψυχον  καί ἔλλογον σάρκα καί μορφήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου. « Ὡς οἶδε, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησε» καί ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν». ( Ἰω.1, 14). Δι’ ἡμᾶς «ἐκένωσεν Ἑαυτόν» (Φιλ. 2, 7), καί «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον». Ἐδέχθη τήν ἐσχάτην πτωχείαν τεχθείς ἐν σπηλαίῳ, ἀνακλιθείς ἐν φάτνῃ καί ἐν σπαργάνοις εἱλιχθείς. Ἐν τῇ πτωχείᾳ ταύτῃ «διέλαμψε ὁ πλοῦτος τῆς Θεότητος Αὐτοῦ». Διά τοῦτο «ὁ οὐρανός διά τοῦ ἀστέρος πρεοεκόμισεν Αὐτῷ τούς μάγους, ὡς ἀπαρχήν τῶν ἐθνῶν καί «προδρόμους τῆς Ἐκκλησίας» κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον. Ἄγγελος ἀπεκάλυψεν Αὐτόν εἰς ποιμένας ἀγραυλοῦντας καί πλῆθος ἀγγέλων ἐκήρυξαν αὐτόν ἀπό τόν οὐρανόν διά τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Διά τοῦ ὕμνου τούτου ἀναγγέλλεται ὅτι ἡ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ διά τούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ εἰρήνη. Τήν εἰρήνην αὐτήν  φέρει εἰς τόν κόσμον ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός Του. Αὐτός Οὗτος εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ τοῦ κόσμου, ἡ βασιζομένη ἐπί τῆς δικαιοσύνης, καθότι ἄνευ δικαιοσύνης εἰρήνη δέν ὑπάρχει.

  Ἐρειδομένη εἰς τήν Θεϊκήν ἀποκάλυψιν ταύτην, μαρτυρουμένην ὑπό αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων εἰς Γραφάς Ἁγίας ἡ Ἐκκλησία πιστεύει καί κηρύττει εἰς τά μέλη της καί εἰς τόν κόσμον ὅλον Χριστόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὄχι ὡς θεοποιηθέντα ἄνθρωπον, ἀλλά ὡς Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν διά τήν σωτηρίαν, ἤτοι τήν θέωσιν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνεβάσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λέγουν ἀκατάπαυστα « Θεός ἐνηνθρώπησε καί ἄνθρωπος ἐθεώθη».  Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διακηρύσσει ὅτι « δοξάζεται ἡ σάρξ ἅμα τῇ προσλήψει καί δόξα τοῦ σώματος ἡ δόξα τῆς Θεότητος γίνεται». Διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως, τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως καί  Ἀναλήψεως Αὐτοῦ ὁ Χριστός ὡς Θεός καί ἄνθρωπος ἐκάθισε ἐκ  δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἐκάθισε τό πρόσλημμα, ἤτοι τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπότητα Αὐτοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί ὡδοποίησε τήν θέωσιν εἰς τούς  πιστεύοντας  εἰς Αὐτόν.

 Ἀναληφθείς εἰς τόν οὐρανόν ὁ Ἐνανθρωπήσας, σαρκί σταυρωθείς καί Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀφῆκεν εἰς τήν γῆν τό Σῶμα Αὐτοῦ, τήν Ἐκκλησίαν, τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους, διαδόχους αὐτῶν ἱεράρχας καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα, διά νά ἐπιτελῇ εἰς τόν αἰῶνα τό ἔργον Αὐτοῦ, τῆς διδασκαλίας, τῆς συνδιαλλαγῆς καί τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, διά νά ἐπικρατῇ εἰς τήν γῆν ὅ, τι ἠκούσθη τήν πρώτην νύκτα τῆς γεννήσεως Αὐτοῦ, « Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

 Τόν λόγον τοῦτον διακηρύσσει, τό ἔργον τοῦτο ἐπιτελεῖ, ὑπακούουσα εἰς τόν ἱδρυτήν αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία ὅπου γῆς, ἰδίᾳ δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων  Ἐκκλησία εὐλογουμένη, ὅπως διακονῇ ἐπί τῶν τόπων τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας Αὐτοῦ καί δή τῆς πρώτης ἐμφανείας εἰς Βηθλεέμ. Εἰς τήν μεγαλοπρεπῆ  Κωνσταντίνειον Βασιλικήν  τῆς Γεννήσεως καί εἰς τό ἀπέριττον Θεοδέγμον Σπήλαιον ἑορτάζει καί ἐφέτος ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκκινήσασα ἐξ Ἱεροσολύμων τηροῦσα ἀρχαίαν παράδοσιν αὐτῆς ἀφ’ ἡμερῶν τῆς προσκυνητρίας Αἰθερίας καί τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Σωφρονίου. Ἑορτάζει ἐν σεμνῷ οὐχί πανηγυρικῷ ἑορτασμῷ, καθ’ὅτι «ὡς ἄλλη Ραχήλ κλαίει» τά θύματα τοῦ ἐν Γάζῃ και τῇ εὐρυτέρᾳ περιοχῇ καταστροφικοῦ πολέμου και ποιεῖ ἔκκλησιν πρός τούς ἔχοντας τήν δύναμιν κυβερνήτας τοῦ κόσμου διά παῦσιν τῶν ἐχθροπραξιῶν χάριν τῆς προστασίας πάσης ἀνθρωπίνης ψυχῆς, οὔσης εἰκόνος Θεοῦ.

Ἔμπλεοι ὅθεν τῆς χαρᾶς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. ἀπευθύνομεν τάς Πατριαρχικάς καί Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς, ἰδιαιτέρως δέ εἰς τό εὐσεβές Ἡμῶν ποίμνιον εἰς Γάζαν μετά τῶν προσευχῶν Ἡμῶν, ὅπως ὁ Ἅγιος Πορφύριος παραμένῃ προστάτης αὐτοῦ καί παντός χειμαζομένου ἐκεῖ ὑπό τοῦ μαινομένου πολέμου.

Οὐχ ἥκιστα ἰδιαιτέρας ἐκφράζομεν εὐχαριστίας τῷ τιμῶντι τήν ἑορτήν ἡμῶν Προέδρῳ τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους Μαχμούδ Ἀμπᾶς -Ἀμποῦ Μάζεν διά τοῦ ἀντιπροσώπου αὐτοῦ κ. Ράμζη Χούρη καί εὐχόμεθα αὐτῷ τήν Θείαν ἐνίσχυσιν εἰς τήν εὐόδωσιν τῶν προσπαθειῶν καί τῶν ἀγώνων αὐτοῦ διά τήν προστασίαν τοῦ χειμαζομένου Παλαιστινιακοῦ λαοῦ, ἵνα διαβιοῖ ἐν εἰρήνῃ, δικαιοσύνῃ και εὐημερίᾳ εἰς τό πλαίσιον ἑνός ἀπολύτως ἐλευθέρου Παλαιστινιακοῦ κράτους ἀξιοχρέως διεθνῶς ἀναγνωριζομένου.

Ἐν τῇ Ἁγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2023

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τό Μήνυμα ἀνεγνώσθη ἐπίσης ὑπό τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἧσσα Μούσλεχ ἐκπροσώπου Τύπου τοῦ Πατριαρχείου ἀραβιστί καί ἠκολούθησεν ἡ προσκύνησις εἰς τόν Ἀστέρα καί εἰς τήν Φάτνην. Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ ἔξοδος ἀπό τῆς βορείου πύλης τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου καί ἀπό τῆς κορυφῆς τῶν βαθμίδων τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἀρμενίων καί ἡ λιτανεία κατά τό ἔθος τρίς πέριξ τοῦ Καθολικοῦ εἰς τά κλίτη τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως καί ἀνεπέμφθη δέησις εἰς τό κεντρικόν κλίτος.

Ὅτε ἡ Συνοδείᾳ ἔφθασε εἰς τόν χῶρον τοῦ Εἰκονοστασίου, ἤρξατο ὁ Μακαριώτατος τήν Θ’ ᾠδήν «μεγάλυνον ψυχή μου …»  καί ἐσυνεχίσθη ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί μετά ταύτην ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου, Γεράσων κ. Θεοφάνους, Λύδδης κ. Δημητρίου, Πέλλης κ.  Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου ἐν μέσῳ λίαν πυκνοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ μόνον καί οὐχί προσκυνητῶν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης ἐνταῦθα, ὡς μή ὤφελε, ἐμπολέμου καταστάσεως. Ἡ θεία Λειτουργία ἐτελέσθη καί εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον, προεξάρχοντος τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου.

Ἡ Πατριαρχική Λειτουργία ἔληξε συμφώνως τῷ ἐπικρατοῦντι καθεστῶτι τήν 3.30 π.μ. ὥραν ἐν δοξολογίᾳ πρός τόν Θεόν διά τήν εὐδοκίαν Αὐτοῦ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τῆς ἀκολουθίας ληξάσης, ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Βηθλεέμ παρέθεσε τράπεζαν, συμμεριζόμενος τήν κατάστασιν τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ τοῦ δοκιμαζομένου ὑπό τοῦ συνεχιζομένου πολέμου.

Τήν πρωΐαν ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος κατῆλθεν εἰς τό Σπήλαιον καί προσκυνήσας ἀνεχώρησε τῆς Βασιλικῆς καί διά τῆς πράξεως ταύτης ἐδόθη τό μήνυμα τῆς λήξεως τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων εἰς τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως καί εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον, ἔνθα ἐγεννήθη τό κατά σάρκα Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 6^ην/19^ην Δεκεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τόν ἅγιον Νικόλαον ὡς τόν πατέρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ 4^ου αἰῶνος, «ὡς κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος» καί ὡς μετασχόντα εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας καί ὑπερασπίσαντα τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη:

α. εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας εἰς τόν περικαλλῆ Ναόν τοῦ ἁγίου Νικολάου, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π.  Νεκταρίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μπετζαλλᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου, τῶν Ἱερέων π. Μποῦλος καί π. Γιοῦσεφ  καί π. Ἠλιάς καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Χάννα Αοὐάντ, ἄλλων ἱερέων τῆς περιοχῆς, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, τῇ πανδήμῳ συμμετοχῇ τῶν πιστῶν τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τῆς κ. Κωνσταντίνας Γύφτου, ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους κ. Χουλούντ Νταγιέμπες καί τοῦ κ. Ριάντ Χανανίγιε, τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου ἔχοντος τήν εὐθύνην διοργανώσεως τῆς τελετῆς,.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὅτι Οὗτος ἔστιν ὁ Θεός ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· οὗτος ποιμανεῖ ἡμᾶς εἰς τούς αἰῶνας», (Ψαλμ. 47,15) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ τοῦ Χριστοῦ Ἱεράρχης Νικόλαος ὁ ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ πόλει ὑμῶν Μπετζάλλᾳ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ἀγάλλεται καί εὐφραίνεται ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου αὐτῆς Νικολάου, διότι οὗτος διεκρίθη ὡς μέγας ποιμήν, μιμούμενος τόν ἀρχιποιμένα Χριστόν, οὐχί μόνον τῆς τοπικῆς αὐτοῦ πνευματικῆς δικαιοδοσίας, ἀλλά τῆς καθ’ ὅλου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς λέγει ὑμνολογικῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. «Σέ τόν ποιμένα τόν μέγαν, καί μιμητήν κατά πάντα, τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, δυσωποῦμεν, ἐξ ὑψωμάτων ἱερῶν, Νικόλαε ποίμανον τούς δούλους σου, ἐκλυτρούμενος πάντων, τῶν τοῦ βίου δυσχερῶν διηνεκῶς».

Ὄντως ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἀνεδείχθη μέγας ποιμήν τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦτο, διότι εἶχεν ὡς πρότυπον αὐτοῦ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν λέγοντα: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων· ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, καί γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ὑπό τῶν ἐμῶν, καθώς γινώσκει με ὁ πατήρ κἀγώ γινώσκω τόν πατέρα, καί τήν ψυχήν μου τίθημι ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰωάν. 10,11,14,15).

Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἀπεσκίρτησε μέν γάρ τῆς πρός Θεόν ἀγάπης ὁ ἄνθρωπος, ἀπονεύσας εἰς ἁμαρτίαν, ἐξῳκίσθη διά τοῦτο τῆς ἱερᾶς καί θείας αὐλῆς, τῶν τοῦ παραδείσου περιβόλων φημί, καί ταύτην νοσήσας τήν συμφοράν τῷ πρός ἁμαρτίαν φενακίσαντι διαβόλῳ, καί θανάτῳ τῷ ἐξ ἁμαρτίας ἀναβλαστήσαντι, πικροῖς ὄντως καί ἀγοητεύτοις κατεσαγηνεύθη λύκοις. Ἐπειδή δέ ποιμήν ἀγαθός ἐφ’ ἅπαντας ἀνεδείχθη Χριστός, ἔθηκεν ὑπέρ ἡμῶν τήν ψυχήν…. σταυρόν ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς, ἵνα θανάτῳ νεκρώσῃ τόν θάνατον…. Καταργήσας διά τῆς πίστεως τήν τυραννήσασαν ἁμαρτίαν, καί «προσηλώσας τό καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῷ ἰδίῳ σταυρῷ, καθώς γέγραπται (πρβλ. Κολ. 2,14). [καί ἀναλυτικώτερον: ὁ ἄνθρωπος ἀπεμακρύνθη μέν ἀπό τῆς ἀγάπης του πρός τόν Θεόν καί ἔκλινε πρός τήν ἁμαρτίαν. Διά τοῦτο ἐξεβλήθη ἐκ τῆς ἱερᾶς καί θείας αὐλῆς, ἐννοῶ ἐκ τῶν περιβόλων τοῦ Παραδείσου. Καί ἐπειδή ἀρρώστησε ἀπ’ αὐτήν τήν συμφοράν, τήν ἐπεξειργασμένην ὑπό τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐξηπάτησε τόν ἄνθρωπον διά δόλου εἰς τήν ἁμαρτίαν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀνεβλάστησεν ὁ θάνατος, ἔγινε οὗτος θῦμα τῶν λύκων, οἱ ὁποῖοι πράγματι ἦσαν πικροί καί ἀδυσώπητοι. Ἐπειδή δέ ὁ Χριστός ποιμήν ἀγαθός εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους «ἔθηκεν ὑπέρ ἡμῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ καί σταυρόν ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς, ἵνα διά τοῦ θανάτου νεκρώσῃ τόν θάνατον, … καταργήσας διά τῆς πίστεως τήν τυραννήσασαν ἁμαρτίαν καί προσηλώσας τό καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῷ ἰδίῳ σταυρῶ»,  (Κολ. 2,14) καθώς γέγραπται.

Ἡ ἱερά καί θεία αὐλή, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τόν ἐπίγειον δηλονότι Παράδεισον, τόν ὁποῖον ἐχαρίσατο ἡμῖν τῆς ἀνθρώποις ὁ Θεός διά νά τύχωμεν τῆς ἐλευθερίας, «ἥν ἔχομεν ἐν Χριστῷ» (Γαλ. 2,4) «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ 5,1) παραγγέλλει ὁ θεῖος Παύλος. Αὐτός οὗτος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἐγένετο ἀρχιποίμην, «ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Θεός ἡμῶν, καί ἡμεῖς λαός νομῆς αὐτοῦ καί πρόβατα χειρός αὐτοῦ», (Ψαλμ.94,7), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Αὐτός οὗτος ὁ Θεός ἔθετο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποστόλους καί διδασκάλους (Α΄ Κορ. 12,28), διάδοχοι δέ τούτων εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, τούς ὁποίους τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου, (Πρβλ. Πραξ. 20,28).

Τοιοῦτος ἐπίσκοπος καί ποιμήν, διάδοχος τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, διέλαμψε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἐν ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος. Ἡ ἐνεργός συμμετοχή αὐτοῦ ἐν τῇ ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσῃ Πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ τῷ ἔτει 325 μ.Χ. κατά τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ κακόφρονος Ἀρείου, κατέδειξε τόν θεσπέσιον Νικόλαον «κανόνα πίστεως» καί «προστάτην τῆς Ἐκκλησίας», ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Προστάτης θερμότατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Νικόλαε, τά τῶν αἱρέσεων, διδάγματα ἄθεα, λύων σύν παρρησίᾳ, καί κανών ἀνεδείχθης, πᾶσιν ὀρθοδοξίας, ὑπέρ πάντων πρεσβεύων, τῶν ἐφεπομένων σου θείαις διδασκαλίαις καί εἰσηγήσεσι».

Ὁ μακάριος Νικόλαος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ἡγιάσθη ὡς μέγας μύστης τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ», διότι ἐφύλασσεν κρίσιν, τάς θείας δηλονότι ἐντολάς, καί ἐποίει δικαιοσύνην ἐν παντί καιρῷ, ἀκούων τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγοντος: «Μακάριοι οἱ φυλάσσοντες κρίσιν καί ποιοῦντες δικαιοσύνην ἐν παντί καιρῷ», (Ψαλμ. 105,3) Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἱερομύστης Νικόλαος ἔλαβε τήν προσωνυμίαν τοῦ θαυματουργοῦ.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος δέν ἔγραψεν ὁ ἴδιος συγγράμματα, διότι ὁ μέν Εὐαγγελικός λόγος τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἐγγεγραμμένος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τό δέ μυστήριον τῆς πίστεως εἶχεν ἐν καθαρᾷ συνειδήσει (Πρβλ. Α΄ Τιμ. 3,9). Ὁ Θεός ἔλαμψεν ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ Νικολάου πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πρβλ. Β΄ Κορ. 4,6), ὡς κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος. Ὑπό τῆς φωτιστικῆς ταύτης δυνάμεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, κινούμενος ὁ ἱερός Νικόλαος ἀνεδείχθη ποιμήν τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καί διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὐτέστιν τῶν δογμάτων τῆς ἀληθείας, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Τῶν ἀθεάτων τά κάλλη περιερχόμενος, τήν φοβεράν ἐκείνην κατενόησας δόξαν, Ἅγιε ἁγίων· ὅθεν ἡμῖν, τά οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζώων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις Ἱερώτατε (Νικόλαε)».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τά ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἰς αὐτούς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ μέριμνα τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ Χριστοῦ ὄντες Ἀρχιποιμένες, διό καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος παραγγέλλει λέγων «πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλλει περί ὑμῶν, νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ, ᾧ ἀντίστητε στερεοί τῇ πίστει», (Α΄ Πετρ. 5, 7-9).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ σήμερον ὁ τήν ἁγίαν Γῆν τῆς Παλαιστίνης ἐπισκεψάμενος θεοφόρος Νικόλαος, ἵνα παραμείνωμεν «στερεοί ἐν τῇ πίστει». Τήν πίστιν, τήν ὁποίαν παρελάβομεν ἀπ’ Αὐτόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν διά τῶν ἁγίων αὐτοῦ Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων αὐτῶν, τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἡ πίστις δέ αὕτη, δεν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστιν ἡμῶν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τῆς πρός τό ταπεινόν καί ἀσθενές τῆς ἀνθρωπότητος συγκαταβάσεως, τό ὁποῖον (μυστήριον) ἔλαβε χώραν ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐγγύς, πλησίον ἡμῶν, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός, «ἐγγύς εἰ, Κύριε, καί πᾶσαι αἱ ὁδοί σου ἀλήθεια», (Ψαλμ. 118, 151). Καί ἀλλαχοῦ κατά τόν Προφήτην Ἱερεμίαν, «Θεός ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καί οὐχί Θεός πόρρωθεν» (Ἱερ. 23,23). Οὗτος ὁ «ἐγγίζων Θεός» εἶναι ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης» καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, εἶναι «ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς ἀρρεύστως Υἱός καί ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθείς Χριστός».

Ναί, ἀγαπητοί μου, ἡ ὅμορος (ἡ γείτων) πόλις ὑμῶν Βηθλεέμ ἑτοιμάζεται νά δεχθῇ ἐν τῷ σπηλαίῳ αὐτῆς, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ὑπερευλογημένης Θεοτόκου τόν Λυτρωτήν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἑτοιμάσωμεν λοιπόν καί ἡμεῖς τό «σπήλαιον» τῶν καρδιῶν ἡμῶν, ἵνα δεχθῶμεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν: «Νεῦσον πρός ὕμνους οἰκετῶν, εὐεργέτα, ἐχθροῦ ταπεινῶν τήν ἐπηρμένην ὀφρύν, φέρων τε, παντεπόπτα, τῆς ἁμαρτίας. Ὕπερθεν ἀκλόνητον ἐστηριγμένους, μάκαρ, μελῳδούς τῇ βάσει τῆς πίστεως», [καί ἁπλούστερον: Κύριε, ὁ εὐεργέτης, ὁ παντεπόπτης τῆς ζωῆς μας καί ὁ ἀληθινά μακάριος, συγκατάνευσε στούς ὕμνους τῶν δούλων Σου. Ταπείνωσε τό ὑπερήφανο φρύδι τοῦ ἐχθροῦ μας διαβόλου καί ὁδήγησε ἐμᾶς, τούς ὑμνητάς Σου, πάνω ἀπό τήν ἁμαρτίαν, στηρίζοντάς μας ἀκλόνητα πάνω στό θεμέλιο τῆς πίστεως].

Ἀμήν! Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ἔλαβε χώραν λιτανεία ἐσωτερικῶς καί πέριξ τοῦ Ναοῦ.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα τῇ παρουσίᾳ τῶν Ἱερέων και τῶν Ἐπιτρόπων τῆς Μπετζάλλας.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ἐπίσης:

β. εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἁγίου Νικολάου εἰς Ἱεροσόλυμα , πλησίον τοῦ Πατριαρχείου.

Ἀφ’ ἑσπέρας ἐτελέσθη Ἑσπερινός καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου καί  τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου, ψαλλόντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τοῦ π. Χριστοδούλου καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετέχοντος πιστοῦ λαοῦ, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου.

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ συνεχίζων τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ναοῦ καί καλῶς ἐπιμελούμενος αὐτοῦ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος ἐδεξιώθη τούς ἑορταστάς εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἀπό τῆς Κυριακῆς, 4^ης /17^ης Δεκεμβρίου 2023 ἕως τῆς Τρίτης 6^ης / 19^ης Δεκεμβρίου 2023, λαμβάνουν χώραν οἱ ἑορτασμοί τῆς Ἱερᾶς Λαύρας ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, κειμένης εἰς τήν δεξιάν ὄχθην τοῦ Χειμάρρου τῶν Κέδρων, καταρρέοντος πρός τήν Νεκράν Θάλασσαν.

Τήν Λαύραν ταύτην ἵδρυσεν ὁ ὅσιος Σάββας ὡς Μοναστήριον διά τούς ἡσυχαστάς μοναχούς, προσελθών εἰς τήν ἁγίαν Γῆν ἐκ Μουταλάσκης τῆς Καππαδοκίας τό 456 μ.Χ.  καί μαθητεύσας ἐπί εἰκοσαετίαν παρά τοῖς ἁγίοις Θεοκτίστῳ καί Εὐθυμίῳ τῷ Μεγάλῳ.

Εἰς τήν Λαύραν ταύτην ὁ ὅσιος κατηύθυνεν εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν καί σωτηρίαν χιλιάδας μοναχῶν, ἀναδειχθείς φωστήρ τοῦ μοναχικοῦ βίου καί μετά τοῦ ὁμοπατρίου αὐτοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ὑπεστήριξαν στεντορείως τό δόγμα τῶν ἐν Χριστῷ δύο φύσεων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος τοῦ 451 μ.Χ. Εἰς τήν Μονήν φυλάσσεται ἄφθορον τό ἱερόν λείψανον αὐτοῦ, ἐπιστραφέν ἐκ Βενετίας τό ἔτος 1965. Ἡ Μονή ὑπῆρξεν ἀπαρχή πρότυπον τῆς μοναστικῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς καί τό τυπικόν τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῆς διεδόθη ἕως σήμερον εἰς ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.

Διά τάς ἑορτάς μετέβη εἰς τήν Λαύραν ὁ Ἀρχιερεύς τῆς σειρᾶς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, ὁ ὁποῖος προεξῆρξε τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καί τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας εἰς τό ἐν τῇ Μονῇ παρεκκλήσιον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τήν Κυριακήν 4^ην / 17^ην Δεκεμβρίου 2023.

Εἰς τήν κυρίως ἑορτήν τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, τήν Δευτέραν, 5^ην/18^ην Δεκεμβρίου 2023, προεξῆρξεν εἰς ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῆς περιοχῆς Βηθλεέμ καί τῆς περιοχῆς Γαλιλαίας καί μετεχόντων Ἀραβοφώνων πιστῶν, ψάλλοντος δεξιά ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί Ἁγιοσαββιτῶν μοναχῶν καί ἀριστερά ἀραβιστί ὁμάδος ἱεροψαλτῶν ἐκ Βηθλεέμ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ· διά τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καί ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δέ καί ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ’ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν», (Ψαλμ. 15, 9-10)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Σάββας, ὁ γενόμενος ὄργανον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ εὐλογημένῃ αὐτοῦ Λαύρᾳ, ἵνα τιμήσωμεν ἑορτίως τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ θεόφρων Σάββας ἀνεδείχθη τῶν ἀγγέλων ἰσοστάσιος καί τῶν ὁσίων ὁμόσκηνος, τῇ ἐνεργείᾳ τῆς θεόθεν δοθείσης αὐτῷ Θείας Χάριτος. Καί τοῦτο, διότι ὡς ἄλλος Δαυΐδ ἀνεφώνει λέγων: «Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ», (Ψαλμ. 15, 8).

Κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας ἦτο προωρισμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐκ μήτρας καί προεγνωσμένος πρό διαπλάσεως ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρός αὐτοῦ ὡς ὁ Προφήτης Ἱερεμίας: «Καί ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με, λέγει ὁ Ἱερεμίας· πρό τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε καί πρό τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε, προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε», (Ἱερεμ. 1,4).

Ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ κλήσει ὁ ἱερός νεανίας Σάββας διεξῆλθεν ὅλας τάς βαθμίδας τῆς κλίμακος τῶν ἀρετῶν τῶν Ἁγίων, τῶν Δικαίων καί τῶν Ὁσίων τοῦ Θεοῦ, γενόμενος ἐναρίθμιος τῆς μοναχικῆς πολιτείας, τῶν πολιστῶν καί μεγάλων καθηγητῶν τῆς ἐρήμου τῆς Παλαιστίνης, Θεοδοσίου, Εὐθυμίου, Θεοκτίστου καί ἄλλων. Ὁ ἀσκούμενος Σάββας ἐν μέσῳ τῶν διακεκριμένων πολιστῶν τῆς ἐρήμου ἤκουε πάντοτε τόν ψαλμῳδόν λέγοντα: «τό δέ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ αἰῶνος καί ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπί τούς φοβουμένους αὐτόν, καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπί υἱοῖς υἱῶν τοῖς φυλάσσουσι τήν διαθήκην αὐτοῦ καί μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς», (Ψαλμ. 102, 17-18).

Διά τῆς ἐν λόγῳ καί πράξει τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ὁ θεσπέσιος Σάββας, ἀφ’ ἑνός μέν, «ὡς τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσεν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις», (Πρβλ. Γαλ. 5,24)· ἀφ’ ἑτέρου δέ κατώρθωσε τάς ἀρετάς, διά τῶν ὁποίων οὗτος (ὁ Σάββας) προσελήφθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τάς θείας καί ἐπουρανίους αὐτοῦ αὐλάς, κατά τό εἰρημένον, «μακάριος, ὅν ἐξελέξω καί προσελάβου· κατασκηνώσει ἐν ταῖς αὐλαῖς Σου», (Ψαλμ. 64,5). Καί ἡ ψυχή αὐτοῦ, τοῦ ὁσίου τοῦ Θεοῦ, δέν ἐγκατελείφθη ἐν τῷ ᾅδῃ, δηλαδή ἐν τῷ τάφῳ, τοῦ ἰδεῖν διαφθοράν, (Πρβλ. Ψαλμ. 15,10).

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ θεοφόρος Σάββας συγκατελέγη μεταξύ τῶν ὁσίων καί δικαίων τοῦ Θεοῦ καί ἐκλήθη «ἡγιασμένος». Οὗτος διά παντοίας ἀσκήσεως ἠγωνίσατο καί θαύματα κατειργάσατο καί τῇ καρτερίᾳ πάντας ὑπερέβαλεν. Ἀψευδής μαρτυρία τούτου ἀποτελεῖ τό πρό τῶν ὀφθαλμῶν κείμενον καί ὁρώμενον ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον ὁλόσωμον αὐτοῦ σκήνωμα.

Ἐν δέ τῷ ἱερῶ τούτῳ σκηνώματι τοῦ ἡγιασμένου Σάββα, ὁρῶμεν τόν νέον ἄνθρωπον, τόν ἐνδυθέντα τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος (νέος ἄνθρωπος) εἶναι νέα δημιουργία, ἡ ὁποία ἐκτίσθη συμφώνως πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά νά πολιτευώμεθα μέ δικαιοσύνην πρός τούς ἀνθρώπους καί μέ ἀφοσίωσιν καί ὁσιότητα ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, δηλαδή με ἀρετάς πού εἶναι καρπός τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος: «καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Ἐφ. 4,24).

Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «ὁ μέν διεφθαρμένος βίος κατά διάβολον κτίζεται. Ὁ δέ ἀγαθός καί ἐνάρετος βίος κατά Θεόν, οὗτος (ὁ Θεός) γάρ τοῦτον ἐνομοθέτησε καί ὑπέστησε». Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἀπώλεια τῆς ἐντός ἡμῶν θείας εἰκόνος εἶχεν ὡς ἄμεσον συνέπειαν τήν ἁμαρτωλότητα καί ἀθλιότητα τοῦ ἐκπεσόντος ἀνθρώπου. Ὅταν δέ ἐνδυθῶμεν τόν καινόν ἄνθρωπον, τότε ἀποκαθίσταται ἐντός ἡμῶν ἡ θεία εἰκών, τήν ὁποίαν εἴχομεν ἀπολέσει, ἡ ἀποκατάστασις δ’ αὕτη ἀποτελεῖ τό θεόθεν κάλλος τῆς ψυχῆς, τήν δόξαν καί τήν ὁσιότητα τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ φωτιστική δύναμις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία περιέλαμψε τόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Σάββαν ἐπεξετάθη εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, διό οὗτος ἀναγνωρίζεται ὡς Ἀπόστολος καί κῆρυξ τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας. «Οὐκ εἰσί λαλιαί οὐδέ λόγοι, ὧν οὐχί ἀκούονται αἱ φωναί αὐτῶν· εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν», (Ψαλμ. 18, 4-5, Ρωμ. 10,18), κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος ἐπικαλούμενος τόν ψαλμῳδόν.

Τοῦτο ἐξάλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ ἀξιόπιστος βιογράφος αὐτοῦ Κύριλλος Σκυθοπολίτης λέγων: «Ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος, Σάββας ὁ σοφός, κατέστη ἐπιστήμων διδάσκαλος, ὁ τῆς Ὀρθοδοξίας συνήγορος καί τῆς κακοδοξίας κατήγορος, ὁ πιστός καί φρόνιμος οἰκονόμος ἀναδειχθείς, ὁ τά θεία τάλαντα πολυπλασιάσας, ὁ τήν ἐξ ὕψους δύναμιν ἐνδυσάμενος, εὐδοκίᾳ τε Θεοῦ καί Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Χριστοῦ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἔρημον πολίσας, τῷ πλήθει τῶν μοναχῶν ἑπτά μοναστήρια ἐν αὐτῇ συνεστήσαντο».

Τόν θεοφόρον Πατέρα ἡμῶν Σάββαν τόν ἡγιασμένον, τόν παρρησίαν ἔχοντα πρός Χριστόν τόν Θεόν, τόν ὁποῖον ἐξόχως τιμᾷ σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων οὐχί μόνον ὡς τόν ὅσιον πολιστήν τῆς ἐρήμου, ἀλλά καί τόν «τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἀγωνιστήν», ἱκετεύσωμεν σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως αἰτῆται εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, εἰρήνην ἐν τῇ δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν καί εἰρήνην παντί τῷ κόσμῳ. Ἀξιωθῶμεν δέ ἑορτάσαι ἐν τῇ ἱερᾷ πόλει τῆς Βηθλεέμ τήν εὐλογημένην τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ γένναν.  Ἀμήν. Ἔτη πολλά!».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει τῆς ἀγρυπνίας παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Εὐλογῶν τούς Ἁγιοσαββίτας Πατέρας ὁ Μακαριώτατος καί δεχόμενος τάς εὐχαριστίας αὐτῶν καί τοῦ Πνευματικοῦ αὐτῶν Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου  ἀνεχώρησεν ἐκ  τῆς Λαύρας καί ἐπέστρεψεν εἰς Ἱεροσόλυμα, δοξολογῶν τόν Θεόν διά τήν κατανυκτικήν ταύτην ἀγρυπνίαν.

Διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, πρῶτον τῆς Μονῆς, «θεόκτιστον», κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν Τρίτην, 6^ην/19^ην Δεκεμβρίου 2023, προεξάρχοντος τοῦ  Ἀρχιερέως τῆς σειρᾶς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ τῇ συμμετοχῇ πιστῶν. Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐτελέσθη πρό τοῦ τάφου τοῦ ἁγίου Σάββα καί ἄνωθεν τοῦ Κοιμητηρίου Μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων Πατέρων τῆς Μονῆς.

Ἡ ἑορτή τοῦ ἀγίου Σάββα ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἀρχαγγέλων τῶν Ἱεροσολύμων. Εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦτο ἐτελέσθη θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, συλλειτουργοῦντος τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου καί προσευχομένων μοναζουσῶν καί πιστῶν.

Εἰς τό πλαίσιον τῶν ἑορτασμῶν τούτων ἑωρτάσθη ἐπίσης ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας τήν Κυριακήν, 4η^ν /17^ην Δεκεμβρίου 2023,  εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτῆς τό ἐντός τῆς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου ἐν Ἱεροσολύμοις δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου καί συλλειτουργοῦντος τοῦ συνεχίζοντος τήν ἀνακαίνισιν τοῦ Ναοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί μετεχόντων πιστῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου καί τοῦ συνεορτάζοντος Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἐνθυμεῖται ὅτι τήν 29^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979, ὁ τότε ἡγούμενος τοῦ Φρέατος Ἁγιοταφίτης  Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος εὗρε μαρτυρικόν θάνατον ὑπό ἀνοσίου χειρός εἰς τό προσκύνημα τοῦ  Φρέατος τοῦ Ἰακώβ κατά τήν ὥραν τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου καί τοῦ συνεορτάζοντος Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἐτελέσθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου καί συλλειτουργούντων Ἱερέων τῆς περιοχῆς αὐτῆς, φιλοξενοῦντος τοῦ ἡγουμένου  καί ἱδρυτοῦ τοῦ περικαλλοῦς Ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος ὁσιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου, ἐν συμμετοχῇ ὁλίγου ἀριθμοῦ πιστῶν ἐξ αἰτίας τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε τό κάτωθι κήρυγμα Αὐτοῦ:

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν…εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν», (Ἰωάν. 15, 18-20), λέγει Κύριος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς  ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ὁμολογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὅτι  «ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας ὁ λεγόμενος Χριστός… ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι», (Πρβλ. Ἰωάν. 4, 25-26)  ἀφ’ ἑνός· καί ἐν τῷ τόπῳ τοῦ μαρτυρίου τοῦ ὁμολογητοῦ καί μάρτυρος Ἁγίου Φιλουμένου, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην ἀφ’  ἑτέρου.

Ὁ Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ἀποδημήσας ἐκ τῆς νήσου Κύπρου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐνετάχθη εἰς τό μοναστικόν τάγμα τῶν Σπουδαίων, τοὐτέστιν  τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἔνθα διεκρίθη διά τόν ἔνθεον  αὐτοῦ ζῆλον, τήν μετ’ αὐταπαρνήσεως διακονίαν του εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἰδιαιτέρως τήν μέριμνάν του διά τό χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, ἀκούων εἰς τό κήρυγμα τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «… νουθετοῦντες πάντα ἄνθρωπον καί διδάσκοντες πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ·»,  (Κολ. 1,28).

Ὅπως ὁ μακάριος Παῦλος ἔσπευδε τέλειον ποιῆσαι πάντα ἄνθρωπον «ἐν ταῖς ἀρεταῖς ἤ ἐν τῇ γνώσει τοῦ κατά Χριστόν μυστηρίου», ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ζιγαβηνός, οὕτω καί ὁ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος οὐκ ἐπαύσατο νουθετῶν, τοὐτέστιν συμβουλεύων καί διδάσκων κάθε ἄνθρωπον, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς. Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μακράν τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει τελειότης. «Τέλειον ἄνθρωπον, οὐκ ἐν νόμῳ [Μωσαϊκῷ] οὐδέ ἐν ἀγγέλοις, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ».

Τήν ἐν Χριστῷ τελειότητα αὐτοῦ, τήν ἕνωσίν του δηλονότι μετά τοῦ Χριστοῦ, ἐπέτυχεν ὁ ἅγιος Φιλούμενος, γενόμενος συμμάρτυς τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, δίδων τήν μαρτυρίαν τοῦ αἵματος, τήν ὁποίαν [μαρτυρίαν] δέν ἀπεδέχθη ὁ φονεύσας αὐτόν.  Εἶδεν ὁ Παῦλος τόν Κύριον ἐν ἐκστάσει λέγοντα αὐτῷ: «σπεῦσον καί ἔξελθε ἐν τάχει ἐξ ῾Ιερουσαλήμ, διότι οὐ παραδέξονταί σου τήν μαρτυρίαν περί ἐμοῦ»,  (Πράξ. 22,18).

Ὁ ἅγιος Φιλούμενος ἀνήκει εἰς τό νέφος τῶν μαρτύρων  (Ἑβρ. 12,1) τῶν  μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28).  Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό ἔνδοξον μαρτύριον τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἐθεμελίωσε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων χαίρεται ἐν Κυρίῳ, διότι «πρώτη ἔσχε τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ  [τοῦ Χριστοῦ] τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων κατά τόν πλοῦτον τῆς χάριτος Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1,7). Τό γεγονός τοῦτο ἐξαίρει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Χαῖρε Σιών ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν Θεοῦ κατοικητήριον  σύ γάρ ἐδέξω πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως».

Μέ ἄλλα λόγια, τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀποτελεῖ τήν εἰς τούς αἰῶνας ἐπεκτεινομένην μαρτυρίαν τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐδόθη ὡς λῦτρον καί ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν. Προσέτι δέ ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἐν τῇ ἁγία Γῇ Ἱερῶν Προσκυνημάτων, τῶν μαρτυρούντων τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς ἐνσαρκώσεως δηλονότι τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ μαρυτρίου καί τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ δέ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων, ποτισθεῖσα μέ τό τίμιον αἷμα τοῦ Δικαίου, τοὐτέστιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, μετεπλάσθη εἰς πηγήν ἀείρρυτον, ἀναβλύζουσαν τό θεόρρυτον αἷμα «τοῦ μάρτυρος τοῦ πιστοῦ καί ἀληθινοῦ τοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Ἀποκάλ. 3,14).

Ὁ  μάρτυς οὗτος, «ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς, τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ», (Ἀποκάλ. 1,5), ἀπεκάλυψε τήν σημασίαν τοῦ ἀνεξιχνιάστου ὄντως μυστηρίου τοῦ μαρτυρίου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ , τοῦ Ὁποίου (Χριστοῦ)  κάθε πιστός  καλεῖται να μιμηθῇ τό μαρτύριον.  «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν», (Ἰωάν. 15,20) λέγει Κύριος.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω Κυριακούς λόγους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει:  «Ἴσον ὡς εἰ ἔλεγεν [ὁ Χριστός]: ἐγώ τῶν ὅλων ὁ ποιητής, ὁ πάντα ὑπό χεῖρα ἔχων τά τε ἐν τῷ οὐρανῷ καί τά ἐπί γῆς, οὐ χαλινόν ἐπέθηκα τοῖς θυμοῖς… καί διωκόμενος ἐκαρτέρουν καίτοι τοῦ διαλῦσαι ἔχων τήν ἐξουσίαν. Ὅταν οὖν ἄρα διώκησθε  καί αὐτοί, διακαρτεροῦντες παραχρῆμα τήν τῶν μισούντων ἀποτροπήν… διά τῶν αὐτῶν ἔρχεσθε θελημάτων, ἵνα καί τῆς ὁμοίας μετάσχητε δόξης. Οἱ γάρ συμπάσχοντες καί συμβασιλεύσουσιν».  [Καί ἀναλυτικώτερον, «σάν νά εἶπε ὁ Χριστός· ἐγώ εἶμαι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων καί ἔχω ὑπό τόν ἔλεγχόν μου τά πάντα, τά πράγματα τά ἐν οὐρανῷ καί τά ἐπί γῆς, δέν ἔθεσα χαλινόν εἰς τούς θυμούς αὐτῶν… ἀλλά μᾶλλον ἐπέτρεψα εἰς αὐτούς νά ἐπιλέξουν τί ἐφαίνετο ὀρθόν/σωστόν εἰς αὐτούς, καί  να πράξουν ὅ, τι δήποτε ἐπιθυμοῦν , ἄν καί εἶχα τήν δύναμιν νά ἐμποδίσω τοῦτο, ὅταν ἐδιωκόμην. Λοιπόν, ὅταν διώκησθε ὑπομείνατε πρός στιγμήν τήν ἀποστροφήν αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι σᾶς μισοῦν… καί ἐπιδιώξατε τούς ὁμοίους σκοπούς πού ἐπεδίωξα καί ἐγώ, διά να δύνασθε νά συμμετέχετε τῆς ἰδίας δόξης. Διότι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι συμπάσχουν μετ’ ἐμοῦ θά συμβασιλεύσουν μετ’ ἐμοῦ].

Τοῦτο ἀκριβῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος, μιμούμενος τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν τῷ συμπάσχειν μετ’ Αὐτοῦ καί συμβασιλεύειν μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ τοῦ  Χριστοῦ βασιλείᾳ μετά πάντων τῶν συμμαρτύρων αὐτοῦ καί ἰδίως μετά τῆς μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος «ἐξαπέστειλεν τό φῶς καί τήν ἀλήθείαν Αὐτοῦ»,  (Πρβλ. Ψαλμ. 42,3).

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν τόν Πατέρα ἡμῶν Φιλούμενον, τοῦ ὁποίου τό ἐναπομεῖναν ἄφθαρτον αὐτοῦ λείψανον κατακοσμεῖ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀξιωθῶμεν ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως, ἧς ἐκλήθημεν» (Ἐφ. 4,1).  Ἡ δέ εἰρήνη καί ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετά πάντων τῶν ἀγαπώντων Αὐτόν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 9^ην /22^αν Νοεμβρίου 2023, καί ὥραν 10.30 μ.μ. ἑωρτάσθη ἡ 18^η ἐπέτειος τῆς ἐκλογῆς καί  Ἐνθρονίσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’.

Διά τό γεγονός τοῦτο ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. καί συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ Ἰσραήλ καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν, εἰς ὅσους ἐπέτρεψε νά ἔλθουν  ἡ ἔκρυθμος ἐμπόλεμος κατάστασις, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί λοιπῶν διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών δεξιά καί τοῦ κ. Ἀγγέλου Γιαννοπούλου ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τῆς ἑλληνικῆς παροικίας.

Μετά τήν Δοξολογίαν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς  Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἡ πόλις τῆς Γάζης τιμᾶται διά τῆς μνείας αὐτῆς εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τῆς ἀρχεγόνου Ἐκκλησίας. Εἰς Γάζαν  κατηυθύνετο «ὁ Αἰθίοψ εὐνοῦχος δυνάστης Κανδάκης βασιλίσσης

Αἰθιόπων», ὅτε ἄγγελος Κυρίου ἐπληροφόρησε τόν ἀπόστολον Φίλιππον καί «ἐπλησίασε τό ἅρμα αὐτοῦ, ἐκατήχησε καί, ὅτε εὗρον ὕδωρ, ἐβάπτισεν αὐτόν». (Πράξ. 8, 38). Ἀκολούθως ἀπό τοῦ 306 μ.Χ, ἡ  Γάζα καί τά περίχωρα αὐτῆς ἀπετέλεσαν τήν περιοχήν τῆς ἱεραποστολικῆς, μοναχικῆς καί κοινωνικῆς δράσεως τοῦ ἁγίου Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου. Μεταξύ τῶν ἐτῶν 395 καί 421 μ.Χ. ὁ ἐκ  Θεσσαλονίκης ἐλθών  εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἅγιος Πορφύριος, χειροτονηθείς ἐπίσκοπος Γάζης, ἐγκατέστησε καί κατωχύρωσε, δι’ ἀγώνων πολλῶν,  τόν Χριστιανισμόν εἰς Γάζαν. Ἐπί τῶν θεμελίων τούτων ἀπό τοῦ 743 μ.Χ. ἐπί δεκαετίαν ᾠκοδόμησε τό ποιμαντικόν αὐτοῦ ἔργον Κοσμᾶς Ἱεροσολυμίτης ὁ μελῳδός ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ τῆς Γάζης.

Ἡ πόλις αὐτή μετά τοιαύτης ἐνδόξου χριστιανικῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας, ἐπιζήσασα τῶν πολιτικῶν κατακτήσεων καί μεταλλαγῶν τῆς ἱστορίας, φεῦ!  μαστίζεται καί ἐρημώνεται σήμερον ὑπό πολεμικῶν ἐχθροπραξιῶν, τῶν ὁποίων αἱ συνέπειαι, ἐρείπια οἰκοδομικῶν συγκροτημάτων, πολύ δέ πλέον ἀπώλειαι ζωῶν ἀθῴων ἀμάχων, γυναικῶν καί παιδίων, «ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός», προκαλοῦν σπαραξικάρδιον ὀδύνην, μεταξύ δέ τούτων καί τά 18 θύματα ἐκ τῶν χρησιμοποιούντων εἰσέτι ὡς καταφύγιον τήν ἱεράν Μονήν ἁγίου Πορφυρίου ἐπισκόπου Γάζης τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Ὑπό τήν σκιάν τῶν ζοφερῶν καί τραγικῶν γεγονότων τούτων καί ἐν πνεύματι συμμετοχῆς πρός τόν χειμαζόμενον λαόν καί τό Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον ποίμνιον εἰς Γάζαν, τό Πατριαρχεῖον καί ἡ ἐν αὐτῷ γεραρά Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐφέτος δέν ἑορτάζει πανηγυρικῶς, ἀλλά ποιεῖται μνείαν ἐκκλησιαστικῶς,  διά Δοξολογίας εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ γεγονότος τῆς πρό ἐτῶν δέκα καί ὀκτώ σύν Θεῷ ἐπαξίας καί εὐλογημένης ἐκλογῆς, ψήφοις κανονικαῖς καί ὁμοφώνοις τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί ἐν συνεχείᾳ Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Μακαριότητος, εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Θρόνον τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τήν ἐκκλησιαστικήν ἡμῶν Σύναξιν συνεχίζοντες καί εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ἄξιον καί δίκαιον θεωροῦμεν νά ἀναφέρωμεν ὅτι τήν τιμητικήν ἀλλά καί πολυεύθυνον Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν ταύτην ἀνέλαβεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης μετά τοῦ βάρους ἐπί τῶν ὤμων Αὐτῆς τῶν παρανόμων συμφωνιῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπεθήκευσαν ἀνυπολογίστου ὑλικῆς καί πολιτιστικῆς ἀξίας περιουσίαν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τά ξενοδοχεῖα Imperial καί Petra τῆς Πύλης τοῦ Δαβίδ, διά τήν ἀναίρεσιν τῶν ὁποίων ἀνυποχώρητος ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἀπεδύθη εἰς δικαστικούς καί ἄλλους ἀγῶνας ἀπαιτήσαντας τεράστια χρηματικά ποσά.

Ἔχουσα ὡς μίαν τῶν προτεραιοτήτων τοῦ ἔργου Αὐτῆς ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης τήν διατήρησιν τῆς περιουσίας ταύτης εἰς τήν πλήρη ἰδιοκτησιακήν διαχείρισιν τοῦ Πατριαρχείου, κυρίως διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς ἀνέκαθεν ἀπροσκόπτου προσβάσεως τῶν χριστιανῶν ἡγετῶν καί προσκυνητῶν πρός τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, δέν παρέλειψε τήν μέριμναν τῆς εὐπρεπείας τοῦ Ναοῦ  τούτου διά τῆς συμμετοχῆς τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τά μετά τῶν Φραγκισκανῶν  καί τῶν Ἀρμενίων ἐπιτελούμενα συντηρητκά ἔργα τοῦ δαπέδου τῆς Ροτόντας καί τοῦ χώρου κάτωθι τοῦ Ἑπτακαμάρου καί νοτίως αὐτοῦ. Οὐχ ἧττον εἰς τήν ἐσωτερικήν εὐπρέπειαν καί λαμπρότητα τοῦ Καθολικοῦ τά μέγιστα συνετέλεσε ἡ συντήρησις  καί ἡ ἐπανεγκατάστασις τῶν παλαιῶν πολυλελαίων Ρωσικῆς κατασκευῆς δι’ εἰδικῶν ἐκ Ρωσίας ἀφιχθέντων συντηρητῶν ἀλλά καί δωρητῶν τῇ κατευθύνσει καί συνεργασίᾳ τοῦ ἐκ Κύπρου συντηρητοῦ εἰκόνων καί χειρογράφων κ. Σταύρου Ἀνδρέου, συνεχίζοντος τό συντηρητικόν αὐτοῦ ἔργον δι’ ἐπεκτάσεως εἰς τά παλαίτυπα τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῆς αἰθούσης κάτωθι τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τάς εἰκόνας τῆς Πινακοθήκης ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς καταλλήλου τοποθετήσεως αὐτῶν εἰς τό προετοιμαζόμενον μουσεῖον, στεγαθησόμενον εἰς τήν συντηρουμένην καί ἀνακαινιζομένην οἰκίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου.

Μνημονευτέον ὡσαύτως ὅτι ἔντονοι ὑπῆρξαν αἱ προσπάθειαι τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τῆς συστρατεύσεως καί κινητοποιήσεως τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς μίαν κοινήν δυναμικήν χριστιανικήν μαρτυρίαν ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Πατριαρχείου πρός προστασίαν τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν εἰς τήν γενέτειραν αὐτῶν Ἁγίαν Γῆν ἐκ τῶν προσβολῶν καί ἐπιθέσεων, λεκτικῶν καί φυσικῶν, τῶν ριζοσπαστικῶν ἀκραίων Ἰουδαϊκῶν στοιχείων, μία τῶν ὁποίων τυγχάνει καί ἡ ἄχρι τοῦ νῦν συνεχιζομένη κατάληψις τοῦ προσκειμένου τῇ Σχολῇ καί τοῦ κοιμητηρίου τῆς Ἁγίας Σιών χώρου ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου. Εἰς τούς ἀδιακόπως δέ ἐπισκεπτομένους τό Πατριαρχεῖον Προξένους ἄλλων  κρατῶν καί αὐτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως μεγάλην κατεβάλατε προσπάθειαν εἰς τήν ὑπ’ αὐτῶν κατανόησιν καί θεώρησιν τοῦ παράγοντος τῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊκῆς, Χριστιανικῆς καί Μουσουλμανικῆς καί τῶν σεβασμάτων αὐτῶν, ὡς τῆς βάσεως διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ Παλαιστινιακοῦ προβλήματος, οἴκοθεν διατηρουμένου τοῦ καθεστῶτος τῆς Παλαιᾶς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Διά τῶν ἐνεργειῶν Ὑμῶν, Μακαριώτατε, προεβάλατε τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἁρμόζουσαν αὐτῷ θέσιν τοῦ ἀρχαιοτάτου χριστιανικοῦ καθιδρύματος μεγίστης θρησκευτικῆς, πολιτιστικῆς καί εἰρηνευτικῆς προσφορᾶς καί ἐμβελείας καί πέραν τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Τοῦτο συνάγεται ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν, ἀρχομένου τοῦ παρελθόντος μηνός Σεπτεμβρίου, εἰς τήν διοργανωθεῖσαν τῇ συνεργασίᾳ τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας Ἔκθεσιν, εἰς τό Οἰκουμενικόν Κέντρον τοῦ ΠΣΕ εἰς Γενεύην, εἰς τήν ὁποίαν ἐπαρουσιάσατε τήν πρό τινων ἐτῶν ἀνακαινισθεῖσαν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ ὡς τήν καρδίαν καί τήν ἀσπίδα προστασίας τῆς ταυτότητος τοῦ χριστιανικοῦ καί ὅλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ. Ἐπίσης τοῦτο συνάγεται καί ἐκ τῆς ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν εἰς Βρυξέλλας, κατά τήν ὁποίαν ἐπανελάβατε τήν ἀνάγκην προστασίας τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, οὐχ ἧττον καί διά τῆς συμμετοχῆς Ὑμῶν ὡς προσκεκλημένου τιμῆς εἰς τήν στέψιν τοῦ βασιλέως τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου Καρόλου Γ΄ δι’ ἐλαίου καθαγιασθέντος εἰς τόν Πανάγιον Τάφον. Ὡσαύτως συνάγεται καί ἐκ τῆς προσφάτου ἐπισκέψεως Ὑμῶν εἰς τόν Πάπαν Φραγκῖσκον εἰς Βατικανόν, ὅτε ἀπευθύνατε καί πάλιν ἔκκλησιν διά τήν προστασίαν τῶν ἀπειλουμένων  χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί ἐξεδηλώσατε τήν δέσμευσιν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου διά διαμεσολάβησιν πρός διάλογον, χάριν τῆς εἰρηνεύσεως μεταξύ Ρωσίας καί Οὐκρανίας καί πρός διάλογον χάριν τῆς ἀποφυγῆς τῆς ἑδραιώσεως τοῦ σχίσματος εἰς τήν διασαλευθεῖσαν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Εἰς τόν διάλογον δέ μετά τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐπίσης ἐσυνέχισε νά συμμετέχῃ διά τήν κατά τό δυνατόν προσέγγισιν καί παρουσίασιν παρά τά ὑφισταμένας δογματικάς διαφοράς μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας πρός τόν  πάσχοντα κόσμον ἐκ ποικίλων  δεινῶν καί ζητοῦντα παραμυθίαν. Ἀπόδειξις τούτου καί  ἡ συμμετοχή τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τόν ὑπό τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα φιλοξενηθέντα διάλογον μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ὁλοκληρώσαντα ἐσπευσμένως τάς ἐργασίας αὐτοῦ, λόγῳ τοῦ ἀρξαμένου εἰς Γάζαν πολέμου.

Οὐχ ἥκιστα μνημονευτέον ὅτι ἀπό τῆς ὡς μή ὤφελε ἐνάρξεως τοῦ  καταστροφικοῦ πολέμου τούτου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης εἰς συνεχεῖς προέβη διαβουλεύσεις μετά τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν διά τάς ἀπό κοινοῦ ἐκκλήσεις καταπαύσεως τοῦ πυρός καί διακηρύξεις καταδίκης τῶν ἐπιθέσεων, ἐξ ὧν πολυάριθμοι οἱ ἀθῷοι πληγέντες ὡς τά θύματα τῆς Μονῆς τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ὁποίων ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐτέλεσε μνημόσυνον εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τά θύματα τοῦ εἰς Γάζαν νοσοκομείου τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα.

Τά ἀξιοχρέως μνημονευόμενα σήμερον ἐνταῦθα, Μακαριώτατε, ἀποτελοῦν ἐρανίσματά τινα μόνον ἐκ τῆς πλουσίας Ποιμαντικῆς δραστηριότητος τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου τῇ ἐμπνευσμένῃ καθοδηγήσει καί συνετῇ κυβερνητικῇ διοικήσει τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρός ἐνίσχυσιν καί ἐνθάρρυνσιν ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν καί τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἵνα συνεχίσωμεν ἡνωμένοι μεταξύ ἡμῶν καί μετ’ Αὐτῆς τόν ἀγῶνα ἡμῶν διά τήν κατάκτησιν τοῦ βελτίονος καί τοῦ τελείου πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἀδελφότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, εὔχομαι Ὑμῖν ἔτη πολλά ἐν ὑγιείᾳ ἀδιαπτώτῳ καί εὐσταθείᾳ ἀδιασαλεύτῳ, ἵνα χαίρησθε καί ἀγαλλιᾶσθε βλέποντες τήν Ἐκκλησίαν Σιών τῆς Ἁγίας, τόν Θρόνον τῆς ὁποίας ἐχαρίσατο Ὑμῖν ὁ Θεός,     πορευομένην ἀπό ἐπιτυχίας εἰς ἐπιτυχίαν, ἀπό προόδου εἰς πρόοδον καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν. Γένοιτο».

Ὁ Γενικός Πρόξενος κ. Δημήτριος Ἀγγελοσόπουλος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε,

Έχω την ιδιαίτερη τιμή να σας εκφράσω τα θερμότατα συγχαρητήρια της Ελληνικής Δημοκρατίας και εμού προσωπικώς για την 18^η επέτειο της ενθρονίσεώς Σας.  Οι συνεργάτες μου και εγώ είμαστε ευτυχείς να τιμούμε τη λαμπρή αυτή επέτειο μαζί με το Πατριαρχείο, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Ποίμνιό σας, εμφορούμενοι από βαθύτατο σεβασμό προς την Υμετέρα Μακαριότητα και ευγνωμοσύνη για τον αγώνα σας και το πολύτιμο έργο που επιτελείτε, από την αίσια ημέρα κατά την οποία ανήλθατε στον σεπτό Θρόνο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. 

Ουδείς λησμονεί ότι αναλάβατε το έργο αυτό υπό συνθήκες οι οποίες ήταν από τις πλέον απαιτητικές και επικίνδυνες στη σύγχρονη ιστορία του παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Όμως η Εκκλησία ανευρίσκει πάντοτε την δύναμη και την σοφία να αντιμετωπίσει και τις σοβαρότερες κρίσεις. Στη μακρά και επίπονη διαδρομή έκτοτε, Εσείς και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα έχετε ανορθώσει και ενισχύσει το κύρος και την ακτινοβολία του Πατριαρχείου, επ’ ωφελεία όχι μόνο του υψηλού πνευματικού και ποιμαντικού του έργου, αλλά και της διαφύλαξης των δικαίων του, της προστασίας των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους και της υψίστης αποστολής του, της θεματοφυλακής της δισχιλιετούς παράδοσής του στην Αγία Γη. 

Επιπλέον, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία σας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεν αποτελεί μόνο παράδειγμα διάπυρης προσήλωσης στην φυλακή της παράδοσής του και της Ορθόδοξης Πίστεως, αλλά και οδηγό στην οδό της μετριοπάθειας και του διαλόγου. Σε καιρούς διαρκών προκλήσεων, οξυμένης διεθνώς αντιπαλότητας και μισαλλοδοξίας, έχετε συμβάλει τα μέγιστα με την καθοδήγησή σας, με υπομονή και αδελφική αγάπη, ώστε να στερεωθεί αξιοθαύμαστη ομόνοια και συνεννόηση μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών στην Αγία Γη. Παράδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά και απαραίτητη συνθήκη για την διάσωση της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας στους Αγίους Τόπους.

Οι προκλήσεις δεν λείπουν και σήμερα και ίσως δεν θα λείψουν στο ορατό μέλλον. Τα Ιεροσόλυμα, οι Άγιοι Τόποι και η ευρύτερη περιοχή ευρίσκονται και πάλι στο επίκεντρο βαθύτατης κρίσης, η οποία έχει εξελιχθεί σε πολεμική. Απέναντι στον πόνο και την δυστυχία που προκαλούν άλογες και βίαιες πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές εξάρσεις, το Πατριαρχείο, υπό την ηγεσία σας, παρέχει πνευματική παρηγοριά, αλλά και αποτελεί ενεργό και αταλάντευτο παράγοντα σταθερότητας και καταλλαγής. Προπάντων αποτελεί σημείο αναφοράς για τις ευγενείς ηθικές και πνευματικές αξίες, διατηρώντας άσβεστη την ελπίδα που το δοκιμαζόμενο Ποίμνιό σας, αλλά και όλη η ταλανιζόμενη Ανθρωπότητα έχουν ανάγκη. 

Όπως γνωρίζετε, εκλήθην να αναλάβω τα δικά μου καθήκοντα, μόλις τρεις εβδομάδες, πριν την έκρηξη της σημερινής κρίσης. Σας είμαι ειλικρινώς ευγνώμων για την αμέριστη συνεργασία, αλλά και την σοφή συμβουλή που γενναιόδωρα μου έχετε παράσχει, πολύτιμους αρωγούς στην δική μου αποστολή.  

Μακαριώτατε,

Η Ελλάδα περιβάλλει με ειλικρινή και βαθύτατο σεβασμό Εσάς και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, με πλήρη συναίσθηση της επίμοχθης αποστολής σας.  Έχω την τιμή να ανανεώσω σήμερα εξ ονόματός της τις διαβεβαιώσεις της, ότι παραμένει προσηλωμένη στην βούλησή της να έρχεται αρωγός και συμπαραστάτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Για την Ελληνική Δημοκρατία, η προάσπιση των δικαίων και προνομίων του Πατριαρχείου στην Αγία Γη, η ενίσχυση της θεματοφυλακής της ορθόδοξης παράδοσης και η διαφύλαξη της χριστιανικής κληρονομιάς και παρουσίας αποτελούν επιταγή ύψιστης σημασίας. Η οποία αφορά το σύνολο του Ελληνισμού, εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, την ιστορική του διαδρομή και την πνευματική του ταυτότητα. Συνεπώς, και το μέλλον του.

Εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας και των μελών του Γενικού Προξενείου, Σας υποβάλλω τις θερμότερες ευχές μας για έτη πολλά και ευτυχή στον Ιεροσολυμιτικό Πατριαρχικό Θρόνο, υγεία και συνεχή επιτυχία στο υψηλό έργο σας» .    

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τῆς Ναζαρέτ, ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἀσμενέστατα προσήλθομεν σήμερον ἐκ τῆς πόλεως Ναζαρέτ, πατρίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, καί πόλεως τῆς Κεχαριτωμένης Κόρης, τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἥτις ἐδέχθη τό κοσμοσωτήριον Εὐαγγέλιον τῆς συλλήψεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ παρά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὅπως συνεορτάσωμεν καί συμπανηγυρίσωμεν σύν πάσῃ τῇ Ἱερᾷ ἡμῶν Ἀδελφότητι καί παντί τῷ πληρώματι τοῦ ἡμετέρου Παλαιφάτου Πατριαρχείου, τήν 18ην ἐπέτειον τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας Πεπνυμένης καί Θεοφρουρήτου Μακαριότητος εἰς τόν περίλαμπρον Ἀποστολικόν Θρόνον τῆς Ἁγίας Σιών, τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμιμνῃσκόμεθα τήν λαμπράν δεκαοκταετήν Πατριαρχικήν Ποιμαντορίαν τῆς Ὑμετέρας Γερασμιoτάτης Μακαριότητος, καθ’ ἥν Αὕτη οὐκ «ἐδώκε ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς… καί τοῖς βλεφάροις… νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις» (πρβλ. Ψαλμ. ρλα΄,4) πρός διδαχήν καί καταρτισμόν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου Αὐτῆς, πρός πρόοδον καί προκοπήν τῆς ἡμετέρας Γεραρᾶς Ἀδελφότητος καί πρός διαρκῆ καί ἀμείλικτον ἀγῶνα ὑπέρ τῆς ὑπερασπίσεως τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου παλαιφάτου Πατριαρχείου. 

Μακαριώτατε, ὡς Ἀρχιερεύς καί Ποιμήν τῆς κατά Ναζαρέτ Ἐκκλησίας καί ὁμιλῶν ἐκ μέρους τῶν Ἁγίων Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Γαλιλαίας, τῶν Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τοῦ Προέδρου καί τῶν μελῶν τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ναζαρέτ, τῶν Προέδρων καί τῶν μελῶν τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων τῆς Ἐπαρχίας Γαλιλαίας καί τοῦ εὐσεβούς ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ, προάγομαι, ὅπως ἐκφράσω ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, καθ’ ὅτι Αὕτη ἀποτελεῖ τήν μετά Θεόν καταφυγήν ἡμῶν εἰς τά κατά καιρούς ἀνακύπτοντα προβλήματα, εἰς τά ὁποῖα παρίσταται Αὕτη ὡς γνήσιος πατήρ νουθετῶν, καθοδηγῶν καί συνδράμων τόσον ἡμᾶς προσωπικῶς ὅσον καί ὁποιονδήποτε καταφεύγει εἰς τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ἰδίᾳ δέ κατά τάς ἡμέρας ταύτας «τάς πονηράς», καθ’ ἅς ἐνέσκηψεν αὔθις ἀκοή πολέμου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. 

Ὅθεν, δεόμεθα τοῦ Τρισηλίου καί Τριφαοῦς Θεοῦ ἡμῶν, ὅπως ἐνισχύῃ τήν Ὑμετέραν Σοφωτάτην Κορυφήν τῆς Ἁγίας Σιών, παρέχων Αὐτῇ ἔτη πλεῖστα, ὑγιείαν κατ’ ἄμφω καί τήν ἐξ ὕψους δύναμιν καί τήν θείαν παρηγορίαν, ἰδίᾳ ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ τοῦ πολέμου, πρός συνέχισιν τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατριαρχικῆς οἰακοστροφίας Αὐτῆς, δι’ ἧς Αὕτη ὁδηγεῖ τήν ὁλκάδα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας εἰς λιμένα εὔδιον, πρός οἰκοδομήν πίστεως τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου ἡμῶν, πρός ἔπαινον τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας! 

Ἔτη πολλά!!!»

Ἐπίσης ἀντιπρόσωποι ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὡς ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτης π. Βασιανός καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος, Ἁγιοταφῖται ἐκπρόσωποι τοῦ ποιμνίου, ὁ Ὑπεύθυνος τῶν Σχολείων τοῦ Πατριαρχείου κ.  Ὄδε Καουάς, ἡ κ. Παναγιώτα Καφετζῆ ἐκ μέρους τῆς Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἄλλοι. Τούτους πάντας ηὐχαρίστησεν ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν Ἀντιπροσφώνησιν Αὐτοῦ ἔχουσαν ὡς ἕπεται:

«Χρηστός Κύριος τοῖς σύμπασι, καί οἱ οἰκτιρμοί αὐτοῦ ἐπί πάντα τά ἔργα αὐτοῦ» (Ψλμ. 144,9), ἀναφωνεῖ ὁ Ψαλμῳδός.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

«Αἴνεσιν Κυρίου, ὡς λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ, λαλήσει τό στόμα μου» (Ψλμ. 144,21) ἐπί τῇ σημερινῇ Δεκάτῃ Ὀγδόῃ ἐπετείῳ τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἐν τῷ ἱστορικῷ καί Ἀποστολικῷ Θρόνῳ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.

Καθώς λέγει ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς· «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πρξ. 20,28). Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, κατέστησε τόν δίκαιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ποιμένα καί «ἐπίσκοπον Θεοῦ» (Τιτ. 1,7) «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος», (Ἑβρ. 8,2).

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ ἑόρτιος αὕτη ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος δέν ἀφορᾷ εἰς τήν ταπεινότητα Ἡμῶν, ἀλλ’ εἰς τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Χριστός εἶναι κεφαλή, καί Αὐτός ἐστιν Σωτήρ τοῦ σώματος αὐτῆς (πρβλ. Ἐφ. 5,23) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Διό καί Ἡμεῖς εὐγνώμονες ὄντες τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Κυρίου, κατήλθομεν μετά τῶν συνοδευόντων Ἡμῖν τιμίων μελῶν τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ «τῷ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ», (Ψλμ. 135,4).

Ἐνωτιζόμενοι τά ρήματα τοῦ θεηγόρου Πέτρου: «ποιμάνατε τό ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μή ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδέ αἰσχροκερδῶς, ἀλλά προθύμως, μηδ’ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλά τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου», (Α΄ Πέτρ. 5,2-3), οὐκ ὠλιγωρήσαμεν τῆς καθ’ ἡμέραν μερίμνης τῶν Χριστιανῶν καί δή τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῶν Ρωμαιορθοδόξων Κοινοτήτων, τῶν τελούντων ὑπό τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ποιούμενοι δεήσεις καί προσευχάς εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, οὕς ὁ Κύριος θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, (πρβλ. Α΄ Τιμ. 2,1-4).

Προσέτι δε οὐκ ἐδώκαμεν ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς καί τοῖς βλεφάροις Ἡμῶν (πρβλ. Ψλμ. 131,4) πρός διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν ἀποτελούντων τά ὁρατά καί ἀψευδῆ μαρτύρια τῆς ἁγιογραφικῆς ἱστορίας γενικώτερον καί τοῦ μεγάλου μυστηρίου τῆς εὐσεβείας (Α΄ Τιμ. 3,16) εἰδικώτερον, ἀλλά καί τῶν σεπτῶν τόπων τῆς λογικῆς λατρείας ὡς καί τῆς προασπίσεως τῶν ἐπ’ αὐτῶν ἀπαραγράπτων προνομίων καί κυριαρχικῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐσεβοῦς καί βασιλικοῦ γένους τε καί ἔθνους τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οὐχ ἧττον στοιχοῦντες εἰς τούς λόγους τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνύσω», (Ἡσ. 62,1), οὐκ ἐπαύσαμεν διαμαρτυρόμενοι καί καταγγέλλοντες πρός πᾶσαν πολιτικήν καί διπλωματικήν ἀρχήν, ἐπιτοπίως καί διεθνῶς τήν ὑπαπειλουμένην ἀλλοίωσιν τοῦ ὑφισταμένου πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ χαρακτῆρος τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἀφ’ ἑνός, καί τοῦ ὑπό τῶν Δημοτικῶν Ἀρχῶν καί συναφῶν παραγόντων ἐπινοηθέντος χαρακτηρισμοῦ, ab-antiquo ἀνεγνωρισμένων ἐκκλησιαστικῶν περιουσιῶν καί προσκυνηματικῶν γαιῶν, ὡς δημοσίων κήπων (National Parks), ἀφ’ ἑτέρου. Σημειωθήτω, ὅτι πρός τοῦτο ἔχομεν συνεργούς τούς Προκαθημένους καί τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων τῶν εὑρισκομένων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ.

Ἐξ ἄλλου μετ’ ἀγωνίας καί βαθείας θλίψεως παρακολουθοῦμεν τάς ἀπεριγράπτους δραματικάς ἐξελίξεις τῆς ἐνεστώσης πολεμικῆς συρράξεως εἰς τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τήν ἀπώλειαν δηλονότι ἀθῴων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἄνευ διακρίσεως ἡλικίας, ὡς καί τήν ἐπισφαλῆ κατάστασιν τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καταφυγόντων Γαζαίων πρός προστασίαν, καθώς καί τῶν ἡμετέρων Ἁγιοταφιτῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τιβεριάδος Ἀλεξίου, Πατριαρχικοῦ ἡμῶν Ἐπιτρόπου καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Σίλα, ἐφημερίου, τῶν διακονούντων μετ’ αὐταπαρνήσεως τό ἐναπομεῖναν Χριστεπώνυνον ποίμνιον ἡμῶν. «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός. Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰω. 10,11), λέγει Κύριος.

Ἡ Γεραρά Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης μετά τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος, πιστοί ὄντες ἐν τῇ πνευματικῇ καί ἐκκλησιαστικῇ ἀποστολῇ ἡμῶν, τῇ ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἀνατεθείσῃ ἡμῖν, καί ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου: «Ἀδελφοί σπουδάσατε, ἵνα διά καλῶν ἔργων βεβαίαν ὑμῶν τήν κλῆσιν καί ἐκλογήν ποιεῖσθαι», (Β΄ Πέτρ. 1,10) οὐκ ἐπαύσαμεν «μετά πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες, μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες» (πρβλ. Ρωμ. 12,17-18), ἀλλά ἔργον ποιούμενοι τόν εὐαγγελισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ. «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14,17) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.

Ἡ τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος ἀγομένη σήμερον δεκαοκταετής ἐνθρονιστήριος ἐπέτειος, ἀφορᾷ κυρίως καί πρωτίστως εἰς τόν θεοσύστατον θεσμόν τῆς ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τεθεμελιωθείσης Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Διό καί ἀπαγγέλλει πᾶσιν ἡμῖν ὅτι «καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μτθ. 16,18) καί «ὅτι ὁ Θεός ὄντως ἐν ἡμῖν ἐστι» (Α΄ Κορ. 14,25). Τοῦτο δέ σημαίνει, ὅτι ὁ σκοπός τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκοδομή καί ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν. «Ἀδελφοί … ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰουδ. 1,3), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἀποστολή τοῦ Χριστιανοῦ ἐν τῷ συγχρόνῳ ἡμῖν κόσμῳ, ὁ ὁποῖος «κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. 5,19) καί τελεῖ ὑπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν «ἐληλυθότα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. 18,37). Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ, ἐκλήθημεν, ἵνα μαρτυρῶμεν καί ἡμεῖς. «Οὐ γάρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας, ἀλλ’ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας» (Ρωμ. 8,15) καί «τῇ ἐλευθερίᾳ ἡμᾶς Χριστός ἠλευθέρωσεν» (Γαλ. 5,1) κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος. Τήν μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καταγγέλλει ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐκ τοῦ τόπου τοῦ «Μαρτυρίου» τοὐτέστιν τοῦ Γολγοθᾶ καθώς καί τοῦ «Κενοῦ Μνημείου» τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἡμεῖς δέ διάδοχοι τυγχάνοντες τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, καί ὡς λέγει ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος, «φρουροί τῆς Ἐκκλησίας λελογισμένοι», οὐκ ὑπελείφθημεν μόνοι ἐν τῇ Πατριαρχικῇ, ἡγουμενικῇ καί ποιμεναρχικῇ διακονίᾳ Ἡμῶν, διότι ἔχομεν κοινωνούς καί συναντιλήπτορας τούς σεβαστούς καί ἀγαπητούς ἐν Χριστῷ Ἡμῖν Ἁγιοταφίτας Πατέρας καί ἀδελφούς Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομονάχους, διακόνους καί μοναχούς τούς διακρινομένους διά τό ἠθικόν καί θυσιαστικόν καί φιλάδελφον τῆς Ἐκκλησίας φρόνημα. «Πάντες ἐν ὁμονοίᾳ ἀλλήλους ἀγαπήσωμεν· καί μηδείς κατά σάρκα βλεπέτω τόν πλησίον, ἀλλ’ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι· ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ» παραγγέλλει ὁ ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος Ἀντιχείας.

Εἰς τήν τῆς πίστεως ἑνότητα καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλεῖ πάντας ἡμᾶς, ἰδιαιτέρως τάς ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ θρονική αὕτη ἐπέτειος τῆς Μετριότητος Ἡμῶν. «Ἡ δέ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς», ἐπισημαίνει ὁ πολύς Ὠριγένης. Τοιαύτην «ἀγαθήν προαίρεσιν» ἐπέδειξε λίαν προσφάτως ἡ ἀδελφή καί ὅμορος τῶν Ἀντιοχέων ἁγία Ἐκκλησία, ἀποκαθιστῶσα τήν Εὐχαριστιακήν μεθ’ ἡμῶν Κοινωνίαν. Ἔστω ἡ ἀγαπητική ἐν Χριστῷ πρᾶξις αὕτη πρός μίμησιν καί τῶν ἐν διχοστασίᾳ καί μερισμῷ τελούντων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Διό καί ἡμεῖς εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις, τοὐτέστιν τοῖς Χριστιανοῖς ὡς καί τοῖς ἱεροῖς τόποις τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τάξαντες ἑαυτούς «ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β΄ Κορ. 4,8) ἀδιαλείπτως εὐχαριστοῦμεν καί προσευχόμεθα τῷ Θεῷ, ἵνα εἰρηνοποιήσῃ τήν ἐκ τοῦ πυρός τῆς ἔχθρας δοκιμαζομένην περιοχήν ἡμῶν, τηρήσῃ δέ, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Προκαθημένων τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (πρβλ. Ἐφ. 4,3).

Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου, ἵνα κατευθύνῃ τάς καρδίας ἡμῶν «εἱς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί εἱς τήν ὑπομονήν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Θεσ. 3,5), διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως. Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐνισχύῃ καί διαφυλάττῃ πάντας ἡμᾶς ἐν παντί καί πάντοτε, ἐξόχως δέ κατά τάς δυσκόλους ταύτας ἡμέρας.

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα, ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τιμήσαντας διά τῆς παρουσίας αὐτῶν τήν ἐνθρονιστήριον ταύτην ἑορτήν ἡμῶν, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Τάφου, καί πᾶσαν παρά Θεοῦ εὐλογίαν, ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν σεβαστῶν Ἀδελφῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριον Ἀγγελοσόπουλον, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Βασιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Χαράλαμπον Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τούς ἐκπροσώπους τοῦ Ρωσοφώνου ἡμῶν ποιμνίου π. Νικόλαον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον Κουλίνσκυ, π. Ἀλέξανδρον τῆς Κοινότητος Μπέρ – Σέβα, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς ἐν Μπέρ Σέβα Ρωσοφώνου Κοινότητος, τόν Πρεσβύτερον π. Σταῦρον Ἀράνκη ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, τόν Πρέσβυν τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Βικτόρωφ, τόν Πρέσβυν τῆς Γεωργίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Λάσα, τόν κ. Ὄδε Καουάς, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν Ἀραβοφώνων Σχολῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐξ ὀνόματος τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον τῆς Ἐνθρονιστηρίου ταύτης ἐπετείου».

Κατά τήν μεσημβρίαν παρετέθη μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας