Τό ἑσπέρας τῆς Τετάρτης, 23^ης Ἰουνίου/6^ης Ἰουλίου 2022, ἔλαβε χώραν ἡ Τελετή Ἀπονομῆς τῶν Τίτλων τῶν τεσσάρων ἀποφοίτων τῆς Ἀραβοφώνου Σχολῆς τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰόππην-ἀρχαίαν Γιάφφαν, προσκειμένην εἰς τήν πόλιν τοῦ Τέλ – Ἀβίβ.

Ἡ τελετή αὐτή ἔλαβε χώραν εἰς ἀνοιχτόν χῶρον, εἰς τό προαύλιον τοῦ κτιρίου τῆς Σχολῆς. Εἰς τό κτίριον τοῦτο ὑπῆρχε ἀνέκαθεν Σχολεῖον τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ λειτουργία αὐτοῦ ἀνεκόπη τό 1948, ὅτε ὁ Ἰσραηλινός στρατός ἐστρατοπέδευσεν εἰς αὐτό. Τό Πατριαρχεῖον πρό 25ετίας, ἐνεργείαις τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου καί τοῦ ἀντιπροσώπου αὐτοῦ εἰς Ἰόππην Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ ἐπανακατέλαβε τό κτίριον αὐτό καί ἐστέγασεν εἰς αὐτό τήν Σχολήν τῆς Ἰόππης.

Τήν Τελετήν τῆς Ἀπονομῆς τῶν Τίτλων ἐτίμησε διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Πρεσβύτερος π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ π. Κωνστάντη, Ἱερεύς τῆς Κοινότητος τῆς Ἰόππης.

Ἡ τελετή αὕτη, ἀρχίσασα διά προσευχῆς, περιέλαβε προσφώνησιν τῆς Διευθυντρίας αὐτῆς κ. Νάτζλα Χάνχαν, πρόσκλησιν ἐπί τοῦ βήματος καί παρουσίασιν τῶν τεσσάρων ἀποφοίτων, τριῶν κορασίδων καί ἑνός νέου. Ἡ Διευθύντρια περιέγραψε τό ἔργον τῆς Σχολῆς, τό ὁποῖον ὑπερέβη τάς δυσκολίας τοῦ covid καί ἄλλας δυσκολίας καί ἡτοίμασεν ἀποφοίτους, οἱ ὁποῖοι ἀνεδείχθησαν  ἱκανοί νά ἐπιτύχουν εἰς τάς εἰσαγωγικάς αὐτῶν ἐξετάσεις διά τά Πανεπιστημιακά ἰδρύματα τοῦ Ἰσραήλ.

Ἡ Διευθύντρια ηὐχαρίστησεν ὡσαύτως τόν Μακαριώτατον διά τήν ἠθικήν καί οἰκονομικήν στήριξιν τῆς Σχολῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ τελετή περιέλαβεν ὡσαύτως τρεῖς προσφωνήσεις ὑπό τριῶν ἀποφοίτων, μίαν εἰς τήν Ἀραβικήν γλῶσσαν, μίαν εἰς τήν Ἑβραϊκήν καί μίαν εἰς τήν Ἀγγλικήν. Εἰς τάς προσφωνήσεις αὐτάς οἱ μαθηταί ἐξέφρασαν τάς εὐχαριστίας αὐτῶν πρός τήν Σχολήν διά τήν παιδείαν  τήν ὁποίαν ἔλαβον εἰς αὐτήν ἐπί δώδεκα ὁλόκληρα ἔτη. Περιέλαβεν ἐπίσης καί βίντεο ἐπί ὀθόνης μέ σχολικάς δραστηριότητας τῶν μαθητῶν κατά τό παρελθόν ἔτος καί παράδοσιν τῆς σκυτάλης τῆς Σχολῆς ἀπό τούς ἀποφοίτους εἰς τούς τελειοφοίτους τοῦ ἑπομένου ἔτους.

Ἡ τελετή ὥδευσε πρός τό τέλος διά τῆς ὑπό τοῦ π. Ἤσσα ἀναγνωσθείσης προσφωνήσεως τοῦ Πατριάρχου, (ἀναρτηθήσεται προσεχῶς), ὑπογραμμιζούσης τήν ἀξίαν τῆς παιδείας ὡς θεμελίου τῆς κοινωνίας καί εὐχαριστούσης τήν Διευθύντριαν καί τούς καθηγητάς διά τό ἐκπαιδευτικόν αὐτῶν ἔργον.

Τέλος ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν εἰς τούς ἀποφοίτους τούς Τίτλους αὐτῶν, εὐχόμενος αὐτοῖς «καλήν σταδιοδρομίαν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης, 17^ης/30^ῆς Ἰουνίου 2022, ἔλαβε χώραν εἰς αἴθουσαν ἐκδηλώσεων ἡ τελετή ἀπονομῆς τῶν τίτλων τῶν πεντήκοντα καί τεσσάρων ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς τῆς Κοινότητος τῆς Ρέμλης-Ἀρχαίας Ἀριμαθείας. Ἡ Σχολή αὕτη ἱδρύθη ὑπό τῆς Κοινότητος τῇ ἠθικῇ καί οἰκονομικῇ συμπαραστάσει τοῦ Πατριαρχείου ἐπί μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου.

Εἰς τήν καλῶς διωργανωμένην τελετήν αὐτήν ἀντεπροσώπευσεν τό Πατριαρχεῖον καί τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μυροφόρων Ρέμλης καί ὁ Πρεσβύτερος π. Ἤσσα Μοῦσλεχ. Παρέστη βεβαίως ὁ Πρόεδρος τῆς Τζαμαΐγιε – Κοινότητος Ρέμλης κ. Φάεζ Μανσούρ, ὁ Ἰσραηλινός Δήμαρχος τῆς Ρέμλης κ. Μιχαήλ Βιντέλ, οἱ γονεῖς καί συγγενεῖς τῶν ἀποφοίτων κ.ἄ.

Ἡ Διευθύντρια τῆς Σχολῆς κ. Ἰλχάμ Μαχούλ ἐπαρουσίασε τό ἔργον τῆς Σχολῆς καί τό ὑψηλόν ποσοστόν ἐπιτυχίας τῶν μαθητῶν εἰς τάς εἰσαγωγικάς αὐτῶν ἐξετάσεις διά τό Πανεπιστήμιον.

Εἰς ἐνίσχυσιν τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου τῆς Σχολῆς  ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσέφερε ποσόν 10.000$ USD.

Ὁ π. Ἤσσα Μοῦσλεχ ἐξεφώνησε τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου, ἔχουσαν ὡς ἕπεται ἀραβιστί:

كلمة صاحب الغبطة كيريوس كيريوس ثيوفيلوس الثالث بطريرك المدينة المقدسة وسائر أعمال فلسطين والأردن في تخريج طلبة مدرسة الرملة الرومية الأرثوذكسية

30/6/2022،

اصحاب النيافة الجزيلي الاحترام

الاباء الاجلاء المحترمون

حضرة ابنتنا المربية الفاضلة الأستاذة  الهام مخول مديرة المدرسة الجزيلة الاحترام،

حضرات المعلمات والمعلمين وأولياء أمور الطلاب المحترمين،

الحضور الكرام مع حفظ الألقاب للجميع

سلامُ المسيحِ لكمْ جميعاً

يسعدُنا  أنْ نُعبّرَ لكمْ عنْ وافرِ فرحتِنا وابتهاجِنا ونحنُ نقفُ بينكُم في هذا اليومِ الّذي نحتفلُ به سويّاً لنخرج بناتِنا وأبنائِنا وقد أتمّوا مرحلةً هامة مِن مراحلِ حياتِهم، وإنّنا بذلكَ نتقدّمُ بالكثيرِ مِنَ الامتنانِ والاحترامِ لأولياءِ الأمورِ والهيئتيْن الإداريّةِ والتدريسيّةِ على ما قدّموهُ منْ جهدٍ وعطاءٍ في سبيلِ الوصولِ بطلّابِنا إلى أعلى المراتبِ والدّرجاتِ ومساعدتهم للانطلاقِ نحوَ أولى خطواتِ مستقبلهم.

إنّ مِن أهمِّ الأمورِ الّتي علينا أن ندركها أنَّ التّعليمَ يُعتبرُ البنيةَ الأساسيّةَ الّتي يرتكزُ عليها المجتمع، لذلكَ علينا أن نتمسك بهِ وأن نعمل على تطويرهِ ومسايرةِ التّجدّد المتسارع في العالم لكي تتمكن الأجيال من مواكبة التطور و التقدم لبناء وطنهم و استقلال ذاتهم  ، لذلك من واجبنا أن نوفر لهم كل مقومات النجاح و التفوق ليقومُوا بواجباتِهم نحوَ أسرتهِم ومجتمعهِم ووطنهِم على أكملِ وجه.

وإنَّ النّظامَ التّعليميَّ في أيّة دولةٍ هو الاساس الراسخ ليكتملَ البناءُ ويَقوى، فالتّعليمُ هوَ الّذي يصنعُ الأيادي المعطاءة الّتي تعمّرُ وتبني وتُطوّر، ممّا أتاحَ الفرصةَ لطلبتِنا الأعزاءِ أن يحصلوا على نتائجَ مشرّفة في الامتحاناتِ العامّة، على الرغم من جائحة كورونا التي اجتاحت العالم و حدّت من التقدم في الكثير من المجالات إلا أن الإدارة العليا لمدارس البطريركية و على رأسها سعادة العين الدكتور عودة القواس و بحكمته الرزينة استطاعت التغلب على هذا الفايروس بمعية مدير المدرسة الأستاذ جلال محيسن، كما لا ننسى الدور الريادي الذي يقوم به رئيس لجنة المدارس المتروبليت يواكيم الجزيل الاحترام برعايته و دعمه المعنوي و المادي لمدارس البطريركية.

الحضور الكرام :

إنّ هذا الصّرحَ الأكاديميَّ الثّقافيَّ العربيَّ الرّوميَّ بمعلميه و إدارته قدْ خرّجَ أشخاصاً لهمْ مراكز مرموقةٌ وعاليةٌ في مجتمعِنا الأصيلِ والّذينَ نفتخرُ ونعتزُّ بهِم  .

وفي الختامِ لا يسعُنا إلّا الدعاءَ لأبناءِ شعبِنا الفلسطينيِّ بأنْ تتحققَ آمالهم بالسّلامِ والحرّيّةِ والاستقرارِ وقدْ حقّقوا أهدافَهم الّتي يثابرونَ منْ أجلِها كشعبٍ يستحقُّ الحياةَ بإقامةِ دولتِهم الفلسطينيّةِ وعاصمتُها القدسُ الشّريفُ قدسُ الأقداسِ تحتّ ظلِّ القيادةِ الحكيمةِ لفخامةِ الرّئيسِ محمود عبّاس رئيس دولةِ فلسطينَ حفظهُ الله ُورعاه، وأنْ يعمَّ السّلامُ والحبُّ في جميعِ الأراضي المقدسة وفي منطقة الشرق الأوسط والعالم بأسره و نرجو لكم عاما خاليا من الوباء و البلاء و الغلاء وكل عام وأنتم بألف خير.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 14^ην /27^ην Ἰουνίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ἀντλοῦσα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Γ΄ καί Δ΄ Βασιλειῶν), ὅτι ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος κατήγετο ἐκ τῆς πόλεως Ἄβελ-Μεούλ τῆς περιοχῆς Ἱεριχοῦς καί ὅτι ἐγκατέλειψε τό ἐπάγγελμα τοῦ γεωργοῦ, ὅτε ἐκάλεσεν αὐτόν ὁ προφήτης Ἠλίας. Ἔσφαξε δώδεκα ζεύγη βοῶν, μέ τά ὁποῖα ὤργωνε καί παρέθεσε συμπόσιον εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε πιστῶς τόν προφήτην Ἠλίαν καί ἔγινεν εὐεργέτης πρός τόν λαόν τῆς περιοχῆς τῆς Ἱεριχοῦς καί τοῦ Ἰορδάνου διά τῶν σημείων καί θαυμάτων, τῶν ὁποίων ἠξίωσεν αὐτόν ὁ Θεός.

Πλησίον τῆς Ἱεριχοῦς καί εἰς τούς πρόποδας τοῦ Σαρανταρίου ὄρους μετέτρεψε τά πικρά καί βλαβερά ὕδατα πηγῆς εἰς εὔγευστα καί ὠφέλιμα. Ἠξιώθη νά ἴδῃ τόν διδάσκαλον αὐτοῦ, προφήτην Ἠλίαν ἀναλαμβανόμενον ἐπί πυρίνου ἅρματος εἰς οὐρανόν καί ἐζήτησε καί ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ διπλῆν τήν χάριν αὐτοῦ καί ἔρριψεν ἐπ’ αὐτοῦ τήν μηλωτήν αὐτοῦ καί  περιπατῶν ἐπ’ αὐτῆς ἐπέρασεν εἰς τήν ἀπέναντι ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. Ἐκοιμήθη τό 839 π.Χ.

Πρός τιμήν αὐτοῦ προεξῆρξε θείας Λειτουργίας  τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς εἰς τήν πρός τιμήν αὐτοῦ Μονήν ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἱεριχοῦς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Κυριακοῦ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, π. Κλαυδίου καί π. Ὀνουφρίου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σαρανταρίου Ὄρους, τοῦ Πρεσβυτέρου π. Νεκταρίου, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου καί τοῦ κ. Βαράκλα δεξιά ἑλληνιστί  καί τῶν ψαλτῶν τῆς Κοινότητος  τῆς Ἱεριχοῦς ἀραβιστί ἀριστερά,  καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος Ἀραβοφώνου ἐξ Ἱεριχοῦς καί Ἑλληνοφώνου ἐξ Ἑλλάδος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί  ὡς ἕπεται:

«Διπλῆν τήν χάριν εἰληφώς παρά τοῦ Πνεύματος, προφήτης ὤφθης θαυμαστός πᾶσι τοῖς πέρασι, τούς ὑμνοῦντάς σε λυτρούμενος ἐκ κινδύνων καί δωρούμενος τήν χάριν τῶν θαυμάτων σου, τοῖς προστρέχουσιν ἐν ταύτῃ μετά πίστεως καί βοῶσί σοι χαίροις προφῆτα θεσπέσιε», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Εὐφροσύνως σήμερον ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων τιμᾷ τήν σεπτήν μνήμην τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ ἱερᾷ Μονῇ, παρακειμένῃ ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, δηλονότι τῇ ἱστορικωτάτῃ πόλει τῆς Ἱεριχοῦς.

Ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος ἐχρίσθη κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ὑπό τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ διάδοχος αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ τό ἱερόν βιβλίον τῶν Βασιλειῶν. «Εἶπε Κύριος πρός αὐτόν [τόν Ἠλιοῦ]· πορεύου, ἀνάστρεφε εἰς τήν ὁδόν σου καί ἥξεις εἰς τήν ὁδόν Δαμασκοῦ καί ἥξεις καί χρίσεις… καί τόν Ἐλισσαιέ υἱόν Σαφάτ χρίσεις εἰς προφήτην ἀντί σοῦ… καί ἀπῆλθεν Ἠλιού ἐπ’ αὐτόν [τόν Ἐλισσαῖον] καί ἐπέρριψε τήν μηλωτήν αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν καί κατέλιπεν Ἐλισσαιέ τάς βόας καί κατέδραμεν ὀπίσω Ἠλιοῦ καί εἶπεν· καταφιλήσω τόν Πατέρα μου καί ἀκολουθήσω ὀπίσω σου … καί ἀνέστη [Ἐλισσαιέ ] ἐνεπλήσθη Πνεύματος αὐτοῦ ( Σοφία Σειράχ, 48,12).

Ὁ δίκαιος Ἐλισσαῖος διεκρίθη μεταξύ τῶν ἁγίων Προφητῶν γενικώτερον καί ὡς θρησκευτική προσωπικότης εἰδικώτερον. Ἀφ’ ἑνός μέν ἐπέδειξε μεγάλην καί ἔντονον κοινωνικήν δραστηριότητα ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐποίησε πολλά θαύματα, μεταξύ τῶν ὁποίων διακρίνονται: ὁ διά τῆς μηλωτῆς τοῦ Ἠλιοῦ χωρισμός τῶν ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ἔνθεν καί ἔνθεν καί διέβη αὐτόν ( Δ΄ Βασ. 2, 14), ἡ μεταβολή εἰς πόσιμα τά ὑφάλμυρα ὕδατα πηγῆς τινος εἰς Ἱεριχώ (Δ΄ Βασ. 2, 19-22) καί ἡ θεραπεία ἐκ τῆς λέπρας τοῦ Ἀραμαίου στρατηγοῦ Νεεμάν (Δ ΄ Βασ. 5, 1-14).

Ἡ ἐπίρριψις τῆς μηλωτῆς τοῦ Ἠλιοῦ ἐπί τόν Ἐλισσαῖον ἐσυμβόλιζε τήν κλῆσιν αὐτοῦ [Ἐλισσαίου] εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα καί τήν ἐξ αὐτοῦ ἄντλησιν ἰσχύος καί θείας αὐθεντίας, δηλονότι ἐξουσίας κατά τό εἰρημένον: «Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ», (Ψαλμ. 96, 11). Ἑρμηνεύων τόν ψαλμικόν τοῦτον λόγον, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Πᾶς γάρ εἴ τίς ἐστιν ἀγαθός καί δίκαιος τούτῳ εἰς νοῦν καί καρδίαν τό νοητόν καί θεῖον ἀνατέλλει φῶς».

Τήν ἰσχύν καί θείαν αὐθεντίαν τοῦ Ἐλισσαίου ἐγκωμιάζει ὁ σοφός Σειράχ λέγων: «Καί ἐν ἡμέραις αὐτοῦ, Ἐλισσαιέ, οὐκ ἐσαλεύθη ὑπάρχοντος καί οὐ κατεδυνάστευσεν αὐτόν οὐδείς… καί ἐν ζωῇ αὐτοῦ ἐποίησε τέρατα καί ἐν τελευτῇ θαυμάσια τά ἔργα αὐτοῦ», (Σοφ. Σειράχ 48, 12-14). Καί ἀναλυτικώτερον: Ὅταν ὁ Ἐλισσσαῖος ἐνεπλήσθη ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἠλιοῦ δέν ἐταράχθη ὑπό οὐδενός ἄρχοντος, οὐδείς ἐκυριάρχησεν ἐπ’ αὐτοῦ. Ἐφ’ ὅσον ἔζη, ἔκαμε θαύματα καί κατά τόν θάνατόν του ἐτέλεσε θαυμαστά ἔργα.

Εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ θείου Λουκᾶ ἠκούσαμεν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εὑρισκόμενος εἰς Ναζαρέτ καί διδάσκων ἐν τῇ Συναγωγῇ, ποιεῖται ἰδιαιτέραν μνείαν εἰς τόν προφήτην Ἠλίαν καί τόν μαθητήν αὐτοῦ Ἐλισσαῖον. Καί τοῦτο διότι ὁ μέν Ἠλίας ἀπεστάλη εἰς Σάρεπτα τῆς Σιδωνίας πρός γυναῖκα χήραν, ὁ δέ Ἐλισσαῖος ἐθεράπευσεν ἐκ τῆς λέπρας Νεεμάν τόν Σῦρον μόνον (Πρβλ. Λουκ. 4, 25-27). Ἀξιοσημείωτον ὅτι τόσον ἡ χήρα γυναῖκα ὅσον καί ὁ Νεεμάν ὁ Σῦρος ἀμφότεροι ἦσαν ἐθνικοί, δηλαδή εἰδωλολάτραι.

Διά τῆς μνείας τῶν γεγονότων τούτων, ὁ Ἰησοῦς ὑπεδήλου ὅτι οἱ Προφῆται Ἠλιοῦ καί Ἐλισσαῖος ἀφ’ ἑνός μέν προκατήγγειλαν τόν Χριστόν τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου ἐκήρυττον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἐθνῶν, τοὐτέστιν εἰς τούς εἰδωλολάτρας, οἱ ὁποῖοι ἐπρόκειτο νά δεχθοῦν Αὐτόν, [τόν Χριστόν] καί νά θεραπευθοῦν ἐκ τῆς πνευματικῆς αὐτῶν λέπρας, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Οἱ Προφῆται, ἐμπνεόμενοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ πολύν πόθον, ὄχι μόνον ἐζήτησαν νά μάθουν περί τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἐξεζήτησαν καί ἐξηρεύνησαν προφῆται οἱ περί τῆς ὑμᾶς χάριτος προφητεύσαντες, ἐρευνῶντες εἰς τίνα ἤ ποῖον καιρόν ἐδήλου τό ἐν αὐτοῖς Πνεῦμα Χριστόν προμαρτυρόμενον τά εἰς Χριστόν παθήματα καί τάς μετά ταῦτα δόξας. (Α΄ Πέτρ. 1, 10).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, ὁ μέν Οἰκουμένιος λέγει: «Πνεῦμα Χριστοῦ εἰρηκώς, θεολογεῖ τόν Χριστόν» ὁ δέ Θεοφύλακτος ἐπισημαίνει «τό λαλῆσαν ἐν προφήταις Ἅγιον Πνεῦμα Χριστοῦ λέγει ἡ Γραφή».

Αὐτό Ἀκριβῶς τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ ἐφώτιζε τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τοῦ ἁγίου ἡμῶν Προφήτου Ἐλισσαίου. Διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ ἀναφωνεῖ: «Χαίροις Ἐλισσαῖε πάνσοφε, σύ γάρ καθάρας τόν νοῦν ἡδονῶν τῶν τοῦ σώματος, ὑπεδέξω ἔνδοξε τάς αὐγάς τοῦ Πνεύματος, τοῖς ἐφεξῆς τε πᾶσιν μετέδωκας, καί ὅλος ὤφθης φωτοειδέστατος· ὅθεν ἐσκήνωσας πρός τό φῶς τό ἄδυτον ὑπέρ ἡμῶν πάντοτε δεόμενος, τῶν εὐφημούντων σε».

Εἰς τό ἄδυτον τοῦτο φῶς, δηλονότι τήν οὐράνιον βασιλείαν, ἐσκήνωσεν καί ὁ συνεορταζόμενος τῷ θεσπεσίῳ Ἐλισσαίῳ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Μεθόδιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καί πάντες οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι τοῦ Θεοῦ, οἵτινες «οὐκ ἠγάπησαν τήν ψυχήν αὐτῶν ἄχρι θανάτου. Διά τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοί καί οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες» (Ἀποκ. 12, 12), ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Θεοῦ καί Πατρός τῶν φώτων, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ δικαίου προφήτου Ἐλισσαίου ἀξιωθῶμεν σκηνῶσαι πρός τό ἄδυτον φῶς τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῶν σταφυλῶν καί ἄλλων ὀπωρῶν.

Τήν μεσημβρίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Φιλούμενος παρέθεσε τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 12^ην / 25^ην Ἰουνίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουρφίου τοῦ Αἰγυπτίου.

Κατά τήν ἡμέραν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἔζησεν εἰς Αἴγυπτον ἀρχικῶς εἰς Κοινόβιον εἰς Ἑρμούπολιν τῆς Θηβαΐδος. Ἀκολούθως μιμούμενος Ἠλίαν τόν προφήτην καί Ἰωάννην τόν Πρόδρομον ἀνεχώρησεν εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου καί ἔζησεν ἐν ἄκρᾳ ἀσκήσει ἐξήκοντα ἔτη χωρίς νά ἰδῇ ἄνθρωπον. Συνήντησε δέ αὐτόν ὁ Ἅγιος Παφνούτιος. Ἐκδημήσαντος αὐτοῦ «κατέπεσεν ἡ καλύβη αὐτοῦ, ἐξηράνθη ὁ φοῖνιξ καί ἐστείρευσε τό ὕδωρ τῆς πηγῆς, ἐξ ἧς ἔπιεν».

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ὀνουφρίου ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τό βάθος τῆς κοιλάδος Γκεχενώμ ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί ἐπί τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τόν  ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Φαρισαῖοι «εἰς ταφήν τοῖς ξένοις»  μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας.

Εἰς τήν ἀρχαίαν Μονήν αὐτήν, τήν ἀνακαινισθεῖσαν ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων τόν 19^ον καί 20^όν αἰῶνα, προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας  ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί  τῆς θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,  συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, καί Ἱερομονάχων τῆς Μονῆς Ὀμπλοῦ τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου π.  Συμεών καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί Ἱεροσολυμιτῶν καί προσκυνητῶν ἐλθόντων ἐξ Ἑλλάδος.

Πρός τό Ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἔχοντα ὡς ἑξῆς:

 «Δίκαιοι δέ εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι, καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν, καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά῾Υψίστῳ. διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν», (Σοφ.Σολ.5. 15-16), λέγει ο σοφός Σολομῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε σήμερον ἡμᾶς ἐν τῷ  ἱστορικῷ καί ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ, «εἰς τόν ἀγρόν τοῦ Κεραμέως, τοῦ γνωστοῦ ὡς “ἀγροῦ αἵματος” ἕως τῆς σήμερον,(Πρβλ. Ματθ. 27, 7-8), ἔνθα ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, ἵνα εὐσεβῶς ἑορτάσωμεν τήν σεβάσμιον μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος κατήγετο ἀπό τήν Αἴγυπτον. Ἀκούσας δέ περί τοῦ ἀσκητικοῦ καί ἐρημικοῦ βίου τοῦ προφήτου Ἡλιοῦ καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου κατέφυγεν εἰς τήν ἔρημον, παραμείνας ἐκεῖ «ἐπί ἑξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ, ἐπικαλούμενος τήν μαρτυρίαν τοῦ ὁσίου Παφνουτίου, ὁ ὁποῖος συνήντησεν αὐτόν εἰς τά βάθη τῆς ἐρήμου.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος  ἀνήκει εἰς τήν χορείαν τῶν Ὁσίων καί Δικαίων, τῶν οἰκούντων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, ὡς λέγει ὁ Σοφός Σολομών: «Δίκαιοι δέ εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι, καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν, καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά ῾Υψίστῳ», (Σοφ. Σολ. 5,15). Τοῦτο ἐξ ἄλλου διατρανοῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Ὅλος Θεῷ κεκραμένος, δι’ ἀγάπης, τρισμάκαρ, μετέσχες βασιλείας τῆς Αὐτοῦ καί τῆς τρυφῆς τήν ἀπόλαυσιν καί ζωῆς τόν χειμάρρουν καί τῶν ἑορταζόντων τόν χορόν καί χαράν τήν ἀγήρω ἀπείληφας, Ὀνούφριε».

Ἀφορῶν εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν ᾿Ἰησοῦν Χριστόν (Ἑβρ. 12,2) καί ἀκούων εἰς τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ» (Ματθ. 6,33), ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος  ἀφώρισεν ἑαυτόν εἰς τήν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί διανοίας αὐτοῦ, ἀναζήτησιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. «Ἀποκάλυψον πρός Κύριον τήν ὁδόν σου καί ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καί αὐτός ποιήσει καί ἐξοίσει ὡς φῶς τήν δικαιοσύνην σου», (Ψαλμ. 36, 5-6), λέγει ὁ ψαλμῳδός.

Ὄντως, ἡ ἐπιτέλεσις, δηλονότι ἡ ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, λόγῳ τε καί ἔργῳ κατέστησαν τόν ὅσιον Ὀνούφριον περίοπτον, τήν δέ δικαιοσύνην τοὐτέστιν τήν ἁγιωσύνην αὐτοῦ, ἀναλάμπουσαν δίκην, φωτός ὡς λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ τῇ ἐνεργείᾳ καί φωτιστικῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνέδειξαν τόν πατέρα ἡμῶν Ὀνούφριον ὅσιον καί εὐσεβῆ ὡς λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς: «ὁ δέ ἐγνωκώς τόν Θεόν ὅσιος καί εὐσεβής ἐστί».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἱερώτατος Ὀνούφριος  ἀπέθεσεν, κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου, τόν παλαιόν ἄνθρωπόν, τόν φθειρόμενον κατά τῆς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, καί ἀνανέωσεν αὐτόν τῷ πνεύματι τοῦ νοός, καί ἐνεδύθη «τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Πρβλ .Εφ. 4,22-23). Διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγει: «φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου, τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης Ὀνούφριε καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι κραυγάζων, Ἀλληλούϊα».

Ἀναφερόμενος εἰς τόν εὐσεβῆ ἄνθρωπον, δηλονότι τόν δίκαιον καί ὅσιον τοῦ Θεοῦ, ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Κλήμης Ἀλεξανδρεύς λέγει: «ἅπας δέ ὁ βίος αὐτοῦ [=τοῦ δικαίου καί ὁσίου] πανήγυρις ἁγία. Αὐτίκα [=παραδείγματος χάριν] θυσίαι μέν αὐτῷ, εὐχαί τε καί αἶνοι καί αἱ πρό τῆς ἑστιάσεως ἐντεύξεις [=μελέται] τῶν Γραφῶν· ψαλμοί δέ καί ὕμνοι παρά τήν ἑστίασιν [=κατά τό δεῖπνον], πρό τε τῆς κοίτης· ἀλλά καί νύκτωρ εὐχαί πάλιν. Διά τούτων ἑαυτόν ἑνοποιοῖ τῷ «θείῳ χορῷ» ἐκ τῆς συνεχοῦς μνήμης, εἰς ἀείμνηστον [=εἰς διαρκῆ μνείαν] θεωρίαν ἐντεταγμένος [=προσκολλημένος].

Διά τῆς ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀσκήσεως αὐτοῦ, δηλονότι τῆς συνεχοῦς μνήμης τοῦ θείου ὀνόματος καί τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καί λατρείας, κατά τό εἰρημένον «λατρεύειν αὐτῷ τῷ Θεῷ ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ ἐνώπιον αὐτοῦ, πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς  ἡμῶν», (Λουκ. 1,74-75), ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος  κατήντησεν εἰς ἀείμνηστον, δηλαδή εἰς διαρκῆ θεωρίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ὡς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ κατά τήν ἡμέραν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ μακάριος Ὀνούφριος  ἑνοποίησε τόν ἑαυτόν τοῦ «τῷ θείῳ χορῷ», γενόμενος οὕτω συνόμιλος τῶν Ἀγγέλων καί συμμέτοχος τῶν Ὁσίων καί Δικαίων, ἀλλά καί κοινωνός καί συγκληρονόμος τῆς θείας δόξης.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ἑορτίως τιμῶντες τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, καλούμεθα ἵνα ἐντρυφήσωμεν ἐν ταῖς ἀρεταῖς αὐτοῦ, διότι ἐν αὐτῷ τῷ μακαρίῳ Ὀνουφρίῳ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις καί ὁσίοις ἐφανερώθη τό φῶς τό ἀληθινόν, δηλαδή ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Παρακαλέσωμεν τόν Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Ὀνούφριον, τόν ἔχοντα παρρησίαν πρός  Κύριον, ἵνα σύν ταῖς ἱκεσίαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας πρεσβεύωσιν ὑπέρ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν, Ἔτη πολλά!».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς  Ἀρχιμανδρίτου Μητροφάνους  ἀνεγνώσθη Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κτιτόρων τῆς Μονῆς καί τῆς μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας καί εὐχή εὐλογίας τῆς ἀπαρχῆς τῶν ὀπωρῶν σύκων καί σταφυλῶν.

Ἐν τέλει, ἡ ἀνακαινίζουσα τήν Μονήν ὁσιωτάτη μοναχή Παϊσία, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Δευτέρα 31^η Μαΐου,/ 13^η Ἰουνίου 2022, ἑωρτάσθη ὡς Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετ’ ἰδιαιτέρας τιμῆς καί λατρείας πρός τό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν ἐν τῇ Νέᾳ Πόλει τῶν Ἱεροσολύμων οὐχι μακράν  τῆς Νέας Πύλης τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τόν περικαλλῆ καί μεγαλοπρεπῆ Ναόν τοῦτον προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Προκαθημένου τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξάνδρου καί ἄλλων ἱερέων τῆς MISSIA, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῶν μοναζουσῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου καί  μετέχοντος εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ Ρωσοφώνων καί Ἀραβοφώνων. Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους», (Λουκ. 24,49), λέγει Κύριος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ.

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα π. Ἀλέξανδρε, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί Πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ.κ. Κυρίλλου ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τούτῳ τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησιαστικῆς Ἀποστολῆς τῆς ἀδελφῆς Ρωσικῆς ἐκκλησίας, ἵνα εὐχαριστιακῶς συνεορτάσωμεν «αὐτό τό Πανάγιον καί Ζωοποιόν καί Παντοδύναμον Πνεῦμα, τόν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ».

«Σήμερον, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν. Καί τό μυστήριον ὅσον! ὡς μέγα τε καί σεβάσμιον».

Ὄντως, τό μυστήριον τοῦτο, δηλονότι τῆς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πληρώσεως ἀπάντων τῶν μαθητῶν ἐν τῷ οἴκῳ, ἐν ᾧ ἦσαν ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό (Πράξ. 2,1-2) εἶναι μέγα καί σεβάσμιον. Καί τοῦτο, διότι ἀφ’ ἑνός μέν οἱ Ἀπόστολοι «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2,4)· καί ἀφ’ ἑτέρου δέ τό Ἅγιον τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ συγκροτοῦντος ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Κατά δέ τόν λόγον Κυρίου «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24). Αὐτό δέ «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον καί συναριθμούμενον», ὡς θεολογεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος.

Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5, 22-23). Ἀναφερόμενος εἰς τά διάφορα πνευματικά χαρίσματα, ὁ σοφός Παῦλος λέγει: «πάντα δέ ταῦτα ἐνεργεῖ τό ἓν καί τό αὐτό Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθώς βούλεται. Καθάπερ γάρ τό σῶμα ἕν ἐστι καί μέλη ἔχει πολλά, πάντα δέ τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλά ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καί ὁ Χριστός·  καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’  Κορ. 12, 11-13).

Τό ἕν τοῦτο σῶμα, εἰς τό ὁποῖον ἐβαπτίσθημεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐνεκεντρίσθημεν διά τῆς δωρεᾶς καί τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἐνεδύθημεν τόν νέον ἄνθρωπον (Πρβλ. Κολ. 3,10). Διό καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦ Κυρίου: «συμφέρει ὑμῖν, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω», (Ἰωάν. 6,7) λέγει: «Δεῖ γάρ πάντας ἡμᾶς κοινωνούς καί μετόχους γενέσθαι τῆς θείας αὐτοῦ φύσεως, εἴπερ ἔδει τήν οἰκείαν ἀφέντες ζωήν εἰς ἑτέραν μετασκευάζεσθαι· ἀλλ’ ἦν οὐχ ἑτέρως τούτου δύνασθαι τυχεῖν, εἰ μή διά τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κοινωνίας τε καί μετουσίας· ὅ γε μήν οἰκεῖος τούτου καιρός μετά τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπιδημίαν ἐστί». [Καί ἁπλούστερον, ἦτο ἀναγκη δι΄ ἡμᾶς νά γίνωμεν κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς θείας φύσεως τοῦ Λόγου, ἤ μᾶλλον νά ἀφήσωμεν τήν ἰδίαν ἡμῶν ζωήν καί  νά μεταμορφωθῶμεν εἰς ἄλλην καί ἀναπλασθῶμεν ἐν καινότητι ζωῆς εὐάρεστον τῷ Θεῷ. Ὅμως ἦτο ἀδύνατον εἰς ἡμᾶς νά τύχωμεν τούτου κατ’ ἄλλον τρόπον, εἰ μή μόνον διά τῆς κοινωνίας καί μετοχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ δέ πλέον πρέπων καί κατάλληλος καιρός διά τήν ἀποστολήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῆς καθόδου αὐτοῦ εἰς ἡμᾶς ἦτο ἐκεῖνος ὁ καιρός μετά τήν ἀναχώρησιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ].

Ἡ δύναμις καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ὄντως, τό Ἅγιον Πνεῦμα κατελθόν ἐπί τούς Ἀποστόλους κατέστησεν τάς καρδίας αὐτῶν καθαράς καί ἐνεκαίνισεν εἰς τά βάθη τῆς ψυχῆς αὐτῶν «Πνεῦμα εὐθές» τοὐτέστιν αὐτό τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα, ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ἡσύχιος. Κατά δέ τόν Ὠριγένην «Πρῶτον δέ καρδία κτίζεται καθαρά, εἶτα ἐπί ταύτῃ εὐθέως πνεῦμα ἐγκαινίζεται τοῖς ἐγκάτοις, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου», (Ψαλμ. 50,12).

Αὐτό τοῦτο τό εὐθές πνεῦμα, δεν εἶναι ἄλλο ἀπό τό Πνεῦμα τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος καί εἰρήνης. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τό Πνεῦμα τό τηροῦν τήν ἑνότητα μεταξύ τῶν πιστῶν, ἀλλά καί τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς… ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ᾗς ἐκλήθητε…, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. Ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 2-4). Παρομοίως παραινεῖ τούς Χριστιανούς τῆς Φιλαδελφείας ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος λέγων: «Τήν ἕνωσιν ἀγαπᾶτε, τούς μερισμούς φεύγετε· μιμηταί γίνεσθε Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς καί αὐτός τοῦ Πατρός Αὐτοῦ».

Ἀξιοσημείωτον ὅτι τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ Ἀπόστολοι ἐλάλουν ταῖς γλώσσαις, τῶν ἐκ παντός ἔθνους παρεπιδημούντων εἰς Ἱερουσαλήμ κατά τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, (Πρβλ. Πράξ. 2, 1-11).

Τά μεγαλεῖα ταῦτα τοῦ Θεοῦ, τοὐτέστιν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Ἐφ. 4, 1-4) καλούμεθα πᾶσαι αἱ κατά τόπους ἀδελφαί Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι νά ἀναδείξωμεν παντί τρόπῳ καί σθένει ἐν τῷ σημερινῷ κόσμῳ τῆς συγχύσεως, τῆς ἀνομίας καί τῆς ἀποστασίας, ἀκούοντες εἰς τήν πνευματοκίνητον φωνήν τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τούς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τούς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «ὡς φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας» παρακαλέσωμεν τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ τήν «τῷ Λόγω σάρκα δανείσασαν», ἵνα ταῖς πρεσβείαις αὐτῆς σκηνώσῃ ἐν ἡμῖν τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ἱκετευτικῶς εἴπωμεν: «Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥσπερ καί τοῖς Ἀποστόλοις σου πάντοτε συνῇς, οὕτω καί τοῖς σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαυτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν, καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε τράπεζα, παρατεθεῖσα εἰς τόν προσκείμενον εἰς τήν  MISSIA χῶρον τοῦ ξενοδοχείου Σεργκέϊ. Εἰς τήν τράπεζαν ταύτην ὡμίλησε καί πάλιν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Dear Father Alexander,

Mr Ambassador,

Your Eminences,

Your Graces,

Members of the Diplomatic Corps,

Beloved Monastics,

Sisters and Brothers in Christ,

Today we have been blessed to celebrate once again the Divine Liturgy on the Monday of the Holy Spirit in this great church dedicated to the Holy Trinity.

As we have sung joyfully today:

When the Most High came down and confounded tongues of men,

He divined the nations.

When he dispensed the tongues of fire, he called all to unity,

And with one voice we glorify the Most Holy Spirit.

(Kontakion of the Feast)

So we rejoice in the unity to which we have been called in our beloved Orthodox Church.

We come to this feast today with the words of the Psalmist in our hearts:

Create in me a clean heart O God,

And put a new and right spirit within me.

(Ps. 50[51]:10)

We are commanded to maintain the unity of the Spirit in the bond of peace, precisely because there is one body and one Spirit (Eph. 4:30.

As we gather here, we do so in the full realization of the challenges that we face in our world and in our Church. These challenges should come as to no surprise to us, because even in the scriptures we are given warnings.

In the Gospel of Saint Luke, we read that there will be on the earth distress among nations, violence, fear and distress of every kind (cf. Luke 20:20-28). Nor is the Church safe from such dangers, as Saint Paul warns that there should be no divisions (the Greek word is “schisms” ) within the body, but the members MAY have the same care for one another (1 Cor. 12:25).

We know full well that the truth is also of what Saint Paul goes on to say: If one member suffers, all suffer together; if one member is honoured, all rejoice together (1 Cor. 12:26).

But on this joyous celebration of the Holy Spirit we are reminded of the freedom that is the gift of the Holy Spirit in the Church: Now the Lord is the Spirit, and where the Spirit of the Lord is, there is freedom (2 Cor. 3:17). This is the freedom that is the guarantee of our peace and our unity, a freedom that is not just for the Church, but for all mankind. For as the hymnographer reminds us at Pentecost the Most High called all into unity.

In our world today, people of religious faith, and especially Christians, are in many places under pressure. Globalization threatens the uniqueness of cultures, societies, and religious traditions. The Church of Jerusalem, as the Mother of all the Churches, gives her life for the unity of the Church, and down the ages the Patriarchate has been the guardian and the guarantee of the Christian values of the Scriptures and the Holy Tradition. Just as our Lord Jesus Christ longed to gather the children of Jerusalem together as a mother hen gathers her chicks under her wings, so the Church of Jerusalem has gathered her children for protection and succour (cf. Matt. 23:37).

At the first Pentecost, the people heard the disciples speak to them of the great deeds of God (Acts 2:11). This is the role of the mission of the Church of Jerusalem, to be a witness of the great deeds of God, and to embody in our life the freedom and the unity that are God’s gifts to the Church and to the human family.

MAY God grant us all the Heavenly Comforter, the Spirit of truth, the treasury blessings which fill all things, so that we MAY reflect more clearly the freedom and unity to which we are called.

Thank you”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 23^η Μαΐου/ 5^η Ἰουνίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν ὑπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἰς τήν ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον συνελθόντων, καταδικασάντων τόν Ἄρειον καί θεσπισάντων τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μετά τοῦ Πατρός ὡς ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς ὅλους τούς ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου πανηγυρικῶς,  ὁμοίως δέ καί εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου τῆς Κοινότητος Τουράν τῆς Γαλιλαίας, πλησιοχώρου τῆς κώμης τῆς Κανᾶ, λειτουργοῦντος καί Προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου,  τοῦ Προϊσταμένου τῆς Κοινότητος ταύτης Πρεσβυτέρου π. Σπυρίδωνος, τοῦ π. Συμεών καί ἄλλων Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων ἱερέων, ψαλλόντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀρτεμίου ἡγουμένου τῆς Χάϊφας ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ταύτης ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Ἕλληνος Προξένου εἰς τήν Χάϊφαν κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου καί συμμετέχοντος τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τῆς ἐνορίας αὐτῆς, τήν ὁποίαν εἰς τό παρελθόν διηκόνησαν καί Ἁγιοταφῖται Πατέρες ὡς ὁ Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ὅλην συγκροτήσαντες τήν τῆς ψυχῆς ἐπιστήμην καί τῷ θείῳ Πνεύματι συνδιασκεψάμενοι, τό μακάριον καί σεπτόν Σύμβολον οἱ σεπτοί Πατέρες θεογράφως διεχάραξαν, ἐν ᾧ σαφέστατα τῷ Γεγενηκότι Συνάναρχον, τόν Λόγον ἐκδιδάσκουσι καί παναληθῶς ὁμοούσιον ταῖς τῶν Ἀποστόλων ἑπόμενοι προδήλως διδαχαῖς οἱ εὐκλεεῖς καί πανόλβιοι ὄντως καί θεόφρονες», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος  ὡδήγησε τούς πόδας ἡμῶν ἐν τῇ πόλει ὑμῶν Τουράν τῆς Γαλιλαίας, ἵνα συνεορτάσωμεν σήμερον, Κυριακήν ἑβδόμην ἀπό τοῦ Πάσχα τήν ἐν Νικαίᾳ πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ θεοφόρων Πατέρων, τῷ 325 μ.Χ.

Οὗτοι οἱ θεοφόροι Πατέρες τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διά τῶν χειρῶν τῶν πνευματοφόρων Ἀποστόλων ἀνεδείχθησαν γνήσιοι διάδοχοι τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ καί κατεστάθησαν Ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς «γνησιώτατοι δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ καί ἑπόμενοι ταῖς διδαχαῖς τῶν Ἀποστόλων», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἀφορᾷ τήν Ἀρχιερατικήν προσευχήν, τήν ὁποίαν ἀπευθύνει ὁ Κύριος εἰς τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ ὑπέρ τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ λέγων: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθώς ἡμεῖς· ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγώ ἐτήρουν αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καί οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μή ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφή πληρωθῇ· νῦν δέ πρός σέ ἔρχομαι, καί ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ, ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».

Εἰς τήν προσευχήν Αὐτοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός παρακαλεῖ τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ, ἵνα οἱ μαθηταί Αὐτοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν παραμείνουν ἡνωμένοι μετ’ Αὐτοῦ ἀλλά καί μεταξύ  των, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης κατά τό πρότυπον τῆς ἑνώσεως Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Πατρός Αὐτοῦ· ἀφ’ ἑτέρου δέ παρακαλεῖ τόν Πατέρα Αὐτοῦ, ἵνα ἔχουν μέσα τους τελείαν τήν χαράν, πού αἰσθάνεται ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπανερχόμενος πλησίον τοῦ Θεοῦ Πατρός Αὐτοῦ. Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν λόγον: «ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς», (Ἰωάν. 17,13), ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας διερωτᾶται λέγων: «τίς οὖν ἡ πεπληρωμένη καί τελεία χαρά; Τό εἰδέναι καί πιστεύειν οὐχ ὅτι μόνον καθ’ ἡμᾶς ἦν ἄνθρωπος ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὅτι μετά τοῦ εἶναι καθ’ ἡμᾶς δίχα [χωρίς] μόνης ἁμαρτίας καί Θεός ἐστιν ἀληθινός».

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν ἁγίων Θεοφόρων καί πνευματοφόρων Πατέρων, διότι οὗτοι ἠγωνίσθησαν ὡς ἄλλοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ διά τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, δηλαδή τήν σταθερότητα τῆς πίστεως καί βεβαίως τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τόν θεσμόν αὐτῆς ὅλον συγκροτεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐδογμάτισαν Ἕνα Τριαδικόν Θεόν, «Τριάδα μίαν, ἀπαράλλακτον οὐσίαν τε καί Θεότητα», «Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος Ἁγίου, μίαν οὐσίαν καί φύσιν ἐδογμάτισαν καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας, (δηλονότι τῆς ἁγίας Τριάδος) τρανῶς παρέδωκαν τῇ Ἐκκλησίᾳ», ὡς ἐναργέστατα ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Τάς μυστικάς σήμερον τοῦ Πνεύματος σάλπιγγας, τούς θεοφόρους Πατέρας ἀνευφημήσωμεν τούς μελῳδήσαντας ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας μέλος ἐναρμόνιον, θεολογίας Τριάδα μίαν ἀπαράλλακτον οὐσίαν τε καί Θεότητα, τούς καθαιρέτας Ἀρείου καί Ὀρθοδόξων προμάχους, τούς πρεσβεύοντας πάντοτε Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Οἱ ἐν τῇ Νικαίᾳ τῷ 325 συνελθόντες Πατέρες ἐν τῇ πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ καθῄρεσαν ὡς γνωστόν τόν αἱρεσιάρχην Ἄρειον, διότι οὗτος καί οἱ ὁμόφρονες αὐτοῦ «ἠστόχησαν περί τήν ἀλήθειαν», (Β΄ Τιμ. 2,18).  Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ὑπό τοῦ θείου Παύλου, ὡς τοῦτο ἔπραξαν καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Πατέρες, ἵνα μετά προσοχῆς ἐνωτισθῶμεν τά πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον θεόπνευστα ρήματα αὐτοῦ: «Σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῶ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Τάς δέ βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο. Ἐπί πλεῖον γάρ προκόψουσιν ἀσεβείας καί ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομήν ἕξει», (Β΄ Τιμ. 2, 15-17).

Καί πράγματι, ἀδελφοί μου, ὡς γάγγραινα ἐξαπλοῦται εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ ἀσέβεια τῶν μηνυμάτων τῆς οὕτω καλουμένης Νέας Τάξεως, τοὐτέστιν τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Σκοπός δέ τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων εἶναι ἡ ἄρνησις τῶν ἀρχῶν καί ἠθικῶν σωστικῶν ἀξιῶν τοῦ Εὐαγγελίου, δηλονότι ἡ ἄρνησις τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ· «καί ἐχαρίσατο ὁ Θεός αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλ. 2,9). Ἡμεῖς δέν πρέπει νά φοβούμεθα, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πρίν ἀποχωρισθῇ τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀναληφθῇ εἰς τούς οὐρανούς ὑπεσχέθη αὐτοῖς λέγων «οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς, ἔρχομαι πρός ὑμᾶς», (Ἰωάν. 14, 18). «Δέν θά σᾶς ἀφήσω λοιπόν ὀρφανούς καί μόνους. Θά ἔλθω ἐντός ὀλίγου πλησίον σας, διά τοῦ ἄλλου τούτου Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, τό ὁποῖον θά κατοικήσῃ ἐντός σας καί θά σᾶς ἑνώσῃ μαζί μου, ὡς μέλη ἰδικά μου».

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ Σωτήρ ἡμῶν ζητεῖ ἀπό τόν Θεόν Πατέρα, ἵνα οἱ μαθηταί Αὐτοῦ «ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν», τοὐτέστιν τήν ἰδικήν Του, «πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ χαρά τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἡ χαρά τῶν ἀγαπώντων Αὐτόν καί κοινωνούντων τοῦ Τιμίου Αὐτοῦ σώματος καί αἵματος. Διό λέγει «εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου», (Ματθ.  25, 23). Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον, «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος», δηλονότι τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς τοῦ Σώματος Αὐτοῦ, «ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ. 5,22).

Τῆς χαρᾶς ταύτης τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπήλαυσεν ἡ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ὅτε τό μυστήριον τό ἀπό τῶν αἰώνων κεκρυμμένον ἀπό γενεῶν ἐπλήρωσεν ὁ Σωτήρ κατά τήν Ἀνάληψιν Αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Τήν γάρ ἐν τῷ πάθει σου μητρικῶς ὑπεραλγήσασαν, ἔδει καί τῇ δόξῃ τῆς σαρκός σου ὑπερβαλούσης ἀπολαῦσαι χαρᾶς· ἧς καί ἡμεῖς μετασχόντες, τῇ εἰς οὐρανούς ἀνόδῳ Σου, Δέσποτα, τό μέγα Σου ἔλεος, τό εἰς ἡμᾶς γεγονός δοξάζομεν». Προσέτι δέ τιμῶντες σήμερον τήν μνήμην τῶν θεοφόρων Πατέρων καί ἡμεῖς ταῖς θείοις αὐτῶν δόγμασιν ἑπόμενοι, βεβαίως πιστεύοντες λατρεύομεν σύν Πατρί τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα τό Πανάγιον ἐν μιᾷ Θεότητι Τριάδα ὁμοούσιον. Ἀμήν ἔτη πολλά». Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν εἰκόνα πρός φύλαξιν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν.

Τῆς θείας Λειτουργίας ἀπολυθείσης, εἰς τήν παρατεθεῖσαν δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε καί πάλιν ὡς ἕπεται:

«Κύριον τόν Θεόν σου φοβηθήσει καί αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις καί πρός αὐτόν κολληθήσῃ καί ἐπί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ὀμῇ. Αὐτός καύχημά σου καί οὗτος Θεός σου· ὅστις ἐποίησε τά μεγάλα καί ἔνδοξα ταῦτα, ἅ εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου» (Δευτ. 10, 20-21), λέγει ἡ ἁγία Γραφή.

Ἀξιότιμε Πρόεδρε καί τίμια μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες  καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων ἐν Νικαίᾳ τῷ 325 συνελθόντων 318 Πατέρων ἐν τῇ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ, τῇ συγκληθείσῃ ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς Αὐτοκράτορος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Κωνσταντίνου ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν δι’ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς, τούς διαβιοῦντας ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ καί  τῇ εὐρυτέρᾳ περιοχῇ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό ὄντως ἱστορικόν καί μεγάλον γεγονός τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑνός μέν περιεχαράκωσε τήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἀφ’ ἑτέρου δέ διεμόρφωσε τήν πολιτιστικήν καί ἐθνικο-θρησκευτικήν ταυτότητα τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία προσέδωκεν εἰς τήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίαν τήν ὀνομασίαν Ρωμαίϊκη (Roumiye) καί εἰς τούς πολίτας τῆς αὐτοκρατορίας τόν προσδιορισμόν Roum. Καί τοῦτο, διότι ἡ Ἐκκλησία οὖσα τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί φέρουσα τό ὄνομα Αὐτοῦ, δηλονότι συμφώνως τῷ κηρύγματι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ·  ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε· οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδέ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ».

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὑπό τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διαφυλαχθεῖσαν ἀνόθευτον ἀποστολικήν παράδοσιν τῆς πίστεως, ὡς καί τό πνευματικόν μέγεθος τῆς πολιτιστικῆς κληρονομίας τῆς Ρωμηοσύνης ἐνσαρκώνει καί τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δηλονότι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ Μητέρα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων ἀδιακόπως καί ζῶσα ἱστορική παρουσία τοῦ Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον μαρτυρίαν ἀφ’ ἑνός μέν τῆς ἐπί τῆς ἀγίας Γῆς παρουσίας τῶν Χριστιανῶν καί ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ab andiquo ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς τεθεμελιωμένης ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης συναχθέντες θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐν Νικαίᾳ ἐδογμάτισαν τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν καί θεολογίαν, τοὐτέστιν τό δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος διά τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οὐχί διά στοχαστικῶν συλλογισμῶν καί φιλοσοφικῶν ἐπινοήσεων, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Ἡμεῖς θεολογοῦμεν οὐχί ἀριστοτελικῶς ἀλλ’ ἁλιευτικῶς» (Θεολογοῦμεν μέ τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως τῶν ἁλιέων).

Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ ὄχι μόνον τό σημεῖον ἀναφορᾶς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, ἀλλά καί τήν ἐγγύησιν τῆς ὑπάρξεως ἡμῶν, συμφώνως τῷ ρήματι τοῦ Κυρίου:  «Κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16, 18).

Ἔστω λοιπόν ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀναληφθέντος εἰς τούς οὐρανούς καί μή χωρισθέντος ἀφ’ ἡμῶν τό καύχημα ἡμῶν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα. Ἀμήν».

Τήν μεσημβρίαν ἡ Κοινότης παρέθεσε τράπεζαν πρός τόν Μακαριώτατον καί τά μέλη τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ.

Μετά τήν τράπεζαν, τό ζεῦγος Ἀμποῦ Ράμη καί Ἰμ-Ράμη ἐτίμησαν διά ποικιλίας ἐπιδορπίων τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν εἰς τήν οἰκίαν αὐτῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 21^ην Μαΐου/ 3^ην Ἰουνίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τό γεγονός ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, δεχθείς τό Ἅγιον  Βάπτισμα,  υἱοθετήσας διά τόν στρατόν αὐτοῦ τό ἐμφανισθέν αὐτῷ εἰς τόν οὐρανόν σημεῖον τοῦ Σταυροῦ «ἐν τούτῳ νίκα» καί νικήσας τούς ὀπαδούς τοῦ Μαξεντίου  ἀνεγνώρισεν ὡς ἐπίσημον θρησκείαν τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους τόν Χριστιανισμόν καί ἀπέστειλεν εἰς Ἱεροσόλυμα τήν μητέρα αὐτοῦ Ἁγίαν Ἑλένην, ἡ ὁποία ἀνεκάλυψεν τούς τόπους τῆς Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ᾠκοδόμησεν τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί ἐνεκαινίασεν τήν Κωνσταντίνειον Ρωμαιοχριστιανικήν ἐποχήν, ἀρξαμένην ἀπό τοῦ 326-336 μ.Χ.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Ἀδελφότητος δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί διά θείας Λειτουργίας τήν κυριώνυμον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος ὡς λειτουργοῦ συμφώνως τῇ τάξει τῆς Ἀδελφότητος πάλιν τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ, μέ πρῶτον τόν Τυπικάρην Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀλέξιον, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώραν καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Πατριαρχείου Ρουμανίας καί μετέχοντος πολλοῦ λαοῦ προσκυνητῶν καί ἐντοπίων.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, διερχομένη διά τῆς πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου καί λαμβάνουσα τά παραδοσιακά ἀρτίδια εὐλογίας παρά τῆς ἀρτοποιοῦ μοναχῆς Σεραφείμας, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα .

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Οὐκ ἐξ ἀνθρώπων εἴληφε, τό βασίλειον κράτος, ἀλλ’ ἐκ τῆς θείας χάριτος, Κωνσταντῖνος ὁ μέγας, σύν τῇ μητρί οὐρανόθεν, ἐξαστράπτον δέ βλέπει, Σταυροῦ τό θεῖον τρόπαιον· ὅθεν τούτῳ ὀλέσας τούς δυσμενεῖς, τῶν εἰδώλων ἔλυσε τήν ἀπάτην, ἐν κόσμῳ δέ ἐκράτυνε, τήν ὀρθόδοξον πίστιν».

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων περιχαρῶς ἑορτάζει τήν σεπτήν μνήμην τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καί μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῶν ἀναδειχθέντων ἴσων τῶν Ἁγίων τοῦ Χριστοῦ Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλά καί οἰκοδόμων τῶν ἐπί τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς ἀνεγερθέντων περικαλλῶν Μονῶν καί μεγαλοπρεπῶν Ναῶν ὡς τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ καί πολλῶν ἄλλων.

Ὁ ὑπό τοῦ Κυρίου δεξάμενος τήν κλῆσιν καί τήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνῶσιν βασιλεύς Κωνσταντῖνος συνέβαλε τελεσφόρως εἰς τήν ἀναγνώρισιν, οὐχί μόνον τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ὡς τῆς ἐπισήμου θρησκείας τῆς αὐτοκρατορίας ἀλλά καί τῆς στηρίξεως τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ.

Δύο ἐξέχοντα γεγονότα καταδεικνύουσιν τήν προσφοράν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἰς τό ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας μεγαλειῶδες ὄντως ἔργον αὐτοῦ: Πρῶτον, ἡ πρόσκλησις διακεκριμένων καί ἐγκρίτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν ἐν Νικαίᾳ τῷ 325 μ.Χ. συγκληθεῖσαν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, τήν καταδικάσασαν τήν αἵρεσιν τοῦ «Ἀρειανισμοῦ». Δεύτερον, ἡ ὑπό τῆς μητρός τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου Ἁγίας Ἑλένης ἐπιτελεσθεῖσα προσκυνηματική ἐπίσκεψις εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί τό μέγιστον τῶν ἐπιτευγμάτων αὐτῆς, ἡ ἀνεύρεσις τοῦ ξύλου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὡς καί ἡ ἐγκαθίδρυσις τοῦ «Τάγματος τῶν Σπουδαίων», δηλονότι τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.

Ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου γράφοντος δι’ ἐπιστολῆς πρός τόν Βασιλέα τῶν Περσῶν Σαπώρην περί τῆς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ Προνοίας:  «Τήν θείαν πίστιν φυλάσσων τοῦ τῆς ἀληθείας φωτός μεταλαγχάνω. Τῷ τῆς ἀληθείας φωτί ὁδηγούμενος, τήν θείαν πίστιν ἐπιγιγνώσκω». (Τηρώντας τήν θείαν πίστιν, κερδίζω τό φῶς τῆς ἀλήθειας. Ὁδηγούμενος ἀπό τό φῶς τῆς ἀλήθειας, ἀποκτῶ συνείδηση τῆς θείας πίστεως). Καί εἰς ἑτέραν αὐτοῦ ἐπιστολήν πρός Μακάριον Ἐπίσκοπον τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησίας περί τῆς οἰκοδομῆς τοῦ Μαρτυρίου (τοῦ Παναγίου Τάφου) λέγει: «τόν γάρ τοῦ κόσμου θαυμασιώτατον τόπον κατ’ ἀξίαν φαιδρύνεσθαι δίκαιον».

Περίττόν δέ νά εἴπωμεν ὅτι ὁ Χριστιανικός χαρακτήρ τῆς Ἁγίας Γῆς γενικώτερον καί τῆς Ἱερουσαλήμ εἰδικώτερον ὀφείλεται ἐξ ὀλοκλήρου εἰς τήν θεόπνευστον πρωτοβουλίαν καί ἐνέργειαν τῶν Ἁγίων Βασιλέων Κωνσταντίνου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Ἑλένης.

Τούτων πάντων ἕνεκεν καί εὐγνωμόνως τιμῶσα ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τήν μνήμην αὐτῶν, ἐπετέλεσε θείαν Πατριαρχικήν Λειτουργίαν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Μοναστηριακῷ Ναῷ αὐτῶν, ἀναπέμψασα οὕτω εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Κωνσταντῖνε πανσέβαστε σύν τῇ μητρί θεόφρονι Ἑλένη, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τήν ἁγίαν μνήμην σου. Ἀμήν.  Ἔτη πολλά».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη ἑόρτιος μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 19^ην Μαΐου 1^ην Ἰουνίου 2022, εἰς δεῖπνον εἰς τό Ξενοδοχεῖον Imperial, ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔδωσεν ἐκ νέου ἐνημέρωσιν ἐπί τῶν προβλημάτων τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν εἰς Ἀποστολήν ἀντιπροσώπων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἀγγλιστί ὡς ἕπεται:

“Respected Members of the European Diplomatic Corps,

Distinguished Experts in the MENA Region,

Beloved Fellow Heads of the Churches,

Ladies and Gentlemen,

We welcome you warmly to the Imperial Hotel and to the historic pilgrims’ gateway to the Holy Sepulchre in the Holy City of Jerusalem.

We are deeply encouraged by your visit, and we wish to commend you on your desire to consult with the Heads of the Churches and Christian Communities of the Holy Land, especially at this time when the integrity of this region and the future of the Christian presence here are uncertain as at no other period in our lifetime.

For centuries this Holy City and the Holy Land, and indeed the entire region of the Middle East has been the home to a great civilisation. This region of the divine-human encounter has woven a multi-ethnic, multi-cultural, and multi-religious tapestry of peoples that is at the heart of our collective identity. This rich heritage, in which Jews, Christians, and Muslims have grown and lived side by side for generations, is being undermined by a fresh and destructive radicalism on the part of those who wish to see this great tapestry picked apart.

The challenges that we face are serious and pernicious, for they strike at the heart of our uniqueness. As is well known, we face the provocations of radical groups that seek to make this city and this region exclusively their own. We are meeting this evening in the great focal point of this conflict, which is the Imperial Hotel, which is next door to the Petra Hotels, which are the target of Israeli radical groups to make permanent changes in the Christian Quarter of this Quarter. Furthermore, another entrance to the Christian Quarter, the New Gate, which also leads to the Holy Sepulchre, is under the same pressure and condition. The consequences of their intention are incalculable and will change the character of this City forever, to the detriment of the Christian presence. Our mission is always to keep the Holy City open to all, without distinction or discrimination.

We face other challenges, including the consequences of the ongoing pandemic, the economic situation, the restrictions that Christians are facing from the political situation, and the lack of opportunity for our young people to aspire to a better future.

We have only one mission; to ensure the integrity of the Christian character of the Holy City of Jerusalem and the Holy Land, and to do all that we can to enable the Christian presence in this region to remain here and flourish. We believe that our historic experience as those who have built this multi-ethnic, multi-cultural and multi-religious society together with our Jewish and Muslim sisters and brothers who also understand the reality of our region, has the capacity to maintain this identity on which centuries of common life have been built.

This mission is not just for ourselves alone. This historic identity of the Holy Land is of enduring importance to our world. Here are the seeds of a genuine, stable, and strong diverse society that can be a model for others. And because of the religious significance of this region for the three Abrahamic traditions, which make up the majority of the religions of the world, the future of our world is directly related to the future of this region.

The Heads of the Churches have always been ready, and continue to stand ready, to work with the European Union and your respective governments, as well as with all sides of our society in this region, for lasting solutions to the challenges that we face, so that the unique witness of this land of the divine-human encounter, which brings hope to the countless millions of people every day, might be an example of encouragement to all.

Once again, we thank you for your visit to us, and with eagerness, we look forward to working in close collaboration with you.

Thank you”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἀπόγευμα τῆς Δευτέρας, 17^ης / 30^ῆς Μαΐου 2022, ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Γεωργίας κ. Irakli Garibashvili καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ, ἤτοι Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Ilia Darchiashvili, τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀσφαλείας κ. Grigol Liluasvili, τοῦ Ἐπικεφαλῆς τῆς Κυβερνητικῆς Διοίκησης κ. Revaz Javelidze καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Lasha Zhvania.

Τόν ἐξοχώτατον κ. Πρωθυπουργόν καί τήν συνοδείαν αὐτοῦ ἐδέχθη ἐνθέρμως ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν, ὡς τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβ.  Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Ματθαίου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεροδιακόνου π. Συμεών.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως ταύτης ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν τῆς Γεωργίας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί:

“Your Excellency, Mr Prime Minister,

Mr Garibashvili,

Ladies and Gentlemen,

We are very glad to welcome you and your distinguished delegation to our Patriarchate in this joyous Paschal season.

The Patriarchate of Jerusalem, that is to say the Church of Jerusalem, is the Mother of all the Churches, for it was founded on the redeeming blood of our Lord Jesus Christ, who suffered, died, and was raised from the dead in this Holy City.

Thanks to the great Roman Christian emperors Constantine and his mother Helen, who took care of the Holy Places in the Holy Land and established the well-known order of the Spoudaei, which became the current monastic community of the Hagiotaphite Brotherhood, the Brotherhood of the Holy Tomb.

It is precisely this monastic community of the Holy Tomb that has been instrumental in guarding, serving, and maintaining the Holy Places, our Churches, and our Monasteries down the ages as places of prayer and worship, and therefore as places that are accessible to pilgrims and visitors without distinction.

Needless to say, the Holy Places have been sustained by the sacrifices of blood and of money.   Many have given their lives to protect them, and many benefactors have given from their financial resources to support them.   For these sacrifices we give thanks to Almighty God.

We welcome you, Your Excellency, as a leader and as a representative of an Orthodox country and a brotherly Orthodox Church.   This means that the Church of Jerusalem and the Church of Georgia and its faithful belong to the same Body of Christ and His Church.   This is why it is imperative, as Saint Paul commands, that we are always eager to maintain the unity of the Spirit in the bond of peace (Eph. 4:3).

The challenges that we are facing here in the Holy City of Jerusalem are well known, for Jerusalem is the spiritual capital of the whole world and especially for the Orthodox Christian nations and peoples.

Our mission here is to promote the values of our Orthodox Christian tradition and heritage, which are no other than the values enshrined in the Holy Scriptures of both the Old and the New Testaments and in the Sacred Tradition of the Church.

Love of Christ and His peace, justice and reconciliation are the pillars of the Church of Jerusalem.

The Rum Orthodox Patriarchate, that is the Church of Jerusalem, as the Mother Church embraces everyone without distinction or discrimination.   This is why our Patriarchate enjoys the great respect of both the Israeli authorities and of course the Palestinian and Hashemite Kingdom of Jordan authorities as well, as you witnessed yesterday evening at our meeting in Amman.

Your Excellency, we take this opportunity to express our appreciation for your firmness and straightforward stand against globalization, which neglects Christian values.

We are therefore pleased to bestow upon you the Cross of the Holy Tomb of Our Lord Jesus Christ, so that you may be protected and inspired always by the salvific message of the Cross of the Righteous One.

Christ is risen!

Thank you”.

Ἠκολούθησεν ἡ ἀνταλλαγή τῶν δώρων, ἤτοι εἰκών τοῦ Γεωργιανοῦ Ἁγίου Ἀσωτίου (Ashot) ἐδόθη παρά τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἰς τόν Μακαριώτατον, ὁ δέ Μακαριώτατος ἀπένειμεν αὐτῷ μεγάλην εἰκόνα τοῦ ἀνακαινισθέντος Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου, εἰκόνας τῆς Θεοτόκου εἰς τά λοιπά μέλη τῆς Ἀντιπροσωπείας καί εἰς τόν Πρέσβυν καί ἔλαβε χώραν οὐχ ἥκιστα ἡ τιμητική διάκρισις διά τοῦ παρασήμου τοῦ Ἀνωτέρου  Ταξιάρχου τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου πρός τόν Πρωθυπουργόν κ. Garibashvili.

Εὐχαριστῶν  ἐπί τῇ θερμῇ ὑποδοχῇ τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ κ. Πρωθυπουργός καί τά μέλη ἀνεχώρησαν διά προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον, ἔνθα ὑπεδέχθη αὐτούς ὁ Γέρων Σκευοφύλαξ, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος, ἐν ᾧ προηγουμένως εἶχον ἐπισκεφθῆ τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἤκμασαν Γεωργιανοί μοναχοί.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 9^η/22^α Μαΐου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος, συμφώνως πρός τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ τῶν Ἱεροσολύμων ποιεῖ μνείαν τοῦ γεγονότος, παραδιδομένου εἰς ἡμᾶς ὑπό τοῦ  Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν 4, 5-42), ὅτι γυνή ἐκ Σαμαρείας ἐκ τῆς κώμης Συχάρ, ἐλθοῦσα ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ ἐκ τοῦ Φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, συνήτησε εἰς αὐτό τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος εἰς τήν συνάντησιν καί τήν συνομιλίαν μετ’ αὐτῆς ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτήν ὅτι «Οὗτος εἶναι ὁ Μεσσίας ὁ Χριστός» καί ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ἐκ τῶν θεϊκῶν λόγων τούτων καί τοῦ ὅτι ὁ Χριστός ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτήν τά τῆς ζωῆς αὐτῆς, αὕτη ἐπίστευσεν, ἐκήρυξε τόν Χριστόν καί ἐμαρτύρησε μετά πολλῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας αὐτῆς ἀδελφῶν αὐτῆς καί υἱῶν, ἑορταζόντων τῇ 26^ῃ Φεβρουαρίου ἑκάστου ἔτους.

Πρός τιμήν τῆς ἁγίας Φωτεινῆς ἀνήγειρεν πρό εἰκοσαπενταετίας περικαλλῆ καί μεγαλοπρεπῆ Ναόν ἐπί τοῦ Φρέατος μετά τοῦ παρεκκλησίου τοῦ μαρτυρήσαντος εἰς τό Φρέαρ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Φιλουμένου καί τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου καί μάρτυρος, καταγομένου ἐκ τῆς πόλεως ταύτης Νεαπόλεως ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Μάμαλος.

Εἰς τόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, καί Πρεσβυτέρων, ψάλλοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος ἀραβιστί καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ πολλῶν πιστῶν ἐντοπίων καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἐκ τῶν κατεχομένων περιοχῶν τῆς Σαμαρείας, Μπετζάλλας, Μπεϊτ-σαχούρ καί Βηθλεέμ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐπί τήν πηγήν ἐπέστη, ἡ πηγή τῶν θαυμάτων, ἐν τῇ ἕκτῃ ὥρᾳ, τῆς Εὔας ζωγρῆσαι καρπόν· ἡ γάρ Εὔα ἐν ταύτῃ ἐξελήλυθεν ἐκ τοῦ Παραδείσου, ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως. Ἤγγικεν οὖν ἡ Σαμαρεῖτις ἀντλῆσαι ὕδωρ· ἣν ἰδών ἔφη ὁ Σωτήρ· Δός μοι ὕδωρ πιεῖν, κἀγώ ὕδατος ἁλλομένου ἐμπλήσω σε, καί εἰς τήν πόλιν δραμοῦσα ἡ σώφρων, τοῖς ὄχλοις ἀνήγγειλεν εὐθύς· Δεῦτε, ἴδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τῆς ἁγίας Σαμαρείτιδος γυναικός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ τοῦ Πατριάρχου, ἔνθα ὁ Ἰησοῦς συνήντησεν αὐτήν ὑπέρ τῆς παρ’ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων γνώσεως τῆς σωζούσης ἀληθείας Αὐτοῦ.

«Ἔρχεται γυνή ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· δός μοι πιεῖν. …καί εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον. λέγει πρός αὐτόν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τό ὕδωρ, ἵνα μή διψῶ μηδέ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν», (Πρβλ. Ἰωάν. 4, 7-15).

Εἰς τήν συνάντησιν καί συνομιλίαν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος ἀπεκαλύφθη ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, «ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», (Α΄ Τιμ. 2,4). Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἀπεκάλυψεν ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰπών τῇ Σαμαρείτιδι, «ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ… γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4,14).

Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρέιας λέγει: «Ἰστέον δέ πάλιν, ὡς ὕδωρ ἐν τούτοις τήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Χάριν ὁ Σωτήρ ἀποκαλεῖ, ἧς εἴπερ τις γένοιτο μέτοχος, ἀναπηγάζουσαν ἔξει λοιπόν ἐν ἑαυτῷ τῶν θείων μαθημάτων τήν χορηγίαν». Καί ἀναλυτικώτερον: πρέπει νά γνωρίζωμεν ὅτι ὁ Σωτήρ ἀποκαλεῖ ὡς ὕδωρ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν κάποιος γίνῃ μέτοχος αὐτῆς [τῆς χάριτος], τότε θά ἔχῃ ὡς ἐφόδιον τήν γνῶσιν τήν ἐκπηγάζουσαν ἀπό τάς θείας Γραφάς καί ἔτσι δέν θά ἔχῃ ἀνάγκην τήν νουθεσίαν ἀπό ἄλλους.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ἡ φωτιστική χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐπιλάμπει καί φαίνεται» ὄχι μόνον εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀγραμμάτων καί ἀπαιδεύτων, ὅπως εἰς τήν Σαμαρείτιδα, ἀλλά καί εἰς τάς ψυχάς ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μέσα τους τήν πίστιν καί ἐπιθυμοῦν νά γνωρίζουν τά τελειότερα μυστήρια, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Οὐ ταῖς ἀπαιδεύτοις ψυχαῖς ἤ καί ἀμαθέσι παντελῶς ἑαυτόν ἀνακαλύπτει Χριστός, ἀλλ’ ἐκείναις μᾶλλον ἐπιλάμπει καί φαίνεται, αἵπερ ἄν εἶεν ἤδη πρός τό βούλεσθαί τι μαθεῖν ἑτοιμότεραι καί τῆς πίστεως τήν ἀρχήν ἐν ἁπλοῖς ὠδίνουσαι λόγοις πρός τήν τῶν τελειοτέρων ἐπείγονται γνῶσιν».

Ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ Σαμαρεῖτις γυνή ἐπέδειξε ζῆλον διά μάθησιν τῶν δογμάτων καί τῶν ἀληθειῶν τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί τόν ὀρθόν τρόπον τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς ἀπεκάλυψεν αὐτῇ δύο τινά: Πρῶτον ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα, «καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24)· καί δεύτερον, ὅτι Αὐτός ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι», (Ἰωάν. 4, 25-26).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι μετά τήν γενομένην εἰς αὐτήν ἀποκάλυψιν, ἡ Σαμαρεῖτις «Ἀφῆκεν οὖν τήν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνή καί ἀπῆλθεν εἰς τήν πόλιν, καί λέγει τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὅς εἰπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;» (Ἰωάν. 4-28,29).

Ἑρμηνεύοντες τήν πρᾶξιν ταύτην τῆς Σαμαρείτιδος, ὁ μέν Θεοφύλακτος λέγει: «Οὕτως ἄρα ταχέως προετίμησε [ἡ Σαμαρεῖτις] τό ὕδωρ τοῦ Χριστοῦ τῆς τοῦ Ἰακώβ πηγῆς». Ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Κρείττων ἤδη καί ὑψηλοτέρα φαίνεται τῶν εἰς τό σῶμα φροντίδων ἡ κατά τήν ἐχθές καί τρίτην πολύανδρος οὖσα γυνή, καί ἡ ψυχραῖς πολλάκις εὐάλωτος ἡδοναῖς, πλεονεκτεῖ τῆς σαρκός τήν ἐξ ἀνάγκης χρείαν, δίψης τε ὁμοῦ καί ποτοῦ ἀλογήσασα πρός ἑτέραν ἕξιν διά τῆς πίστεως ἀνεχαλκεύετο». [Καί ἀναλυτικώτερον· ἡ πρό δύο ἤ τριῶν ἡμερῶν πολλούς ἔχουσα ἄνδρας γυναῖκα, τώρα ἐμφανίζεται ἰσχυροτέρα καί ἀνωτέρα τῶν φροντίδων τῆς σαρκός. Καί αὐτή, ἡ ὁποία ἐγένετο πολλάκις εὐάλωτος [=ὑποχείριος] τῶν ψυχρῶν [= ἐλεεινῶν] ἡδονῶν, ὑπερισχύει τῶν ἀναγκῶν τῆς σαρκός, δηλονότι τῆς δίψης καί τῆς πόσεως. Καί μετέβαλεν ἐκ νέου τήν διάθεσίν της πρός τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ]. Διά τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγει: «Σαμαρείτιδι, Κύριε, αἰτησαμένῃ παρέσχες ὕδωρ τήν ἐπίγνωσιν τοῦ κράτους Σου· ὅθεν εἰς αἰῶνας, οὐ διψῇ ἀνυμνοῦσα σε».

Ἐξ ἄλλου, Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος, ἐπικαλούμενος τάς Γραφάς λέγει: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 8,38). Τοῦτο δέ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, περί τοῦ Πνεύματος [τοῦ Ἁγίου], «οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν», (Ἰωάν. 7,39).

Τοῦ ἁγίου τούτου Πνεύματος, τοὐτέστιν τοῦ Πνεύματος τοῦ Μεσσίου, τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο δοχεῖον ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, ἡ μετονομασθεῖσα Φωτεινή καί ἀναδειχθεῖσα κῆρυξ καί ἀπόστολος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί ἐπισφραγίσασα τήν ἀποστολήν αὐτῆς διά τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος αὐτῆς ἐπί τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Νέρωνος, ὡς ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτῆς.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ τιμῶντες τήν σεπτήν μνήμην τῆς Ἁγίας ἰσαποστόλου καί μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, καλούμεθα νά μιμηθῶμεν τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως αὐτῆς εἰς τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ Σαμαρεῖτις γυνή προετίμησε τό ὕδωρ τῆς γῆς εἰς τήν ἄνωθεν τοῦ Θεοῦ σοφίαν, δηλονότι τήν μετουσίαν τῆς θεότητος τοῦ Σωτῆρος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Θεοτόκου καί Μητέρας τοῦ Θεοῦ: «Ὁ κατ’ οὐσίαν ἀθεώρητος Λόγος καί παντουργός, ὤφθης τοῖς ἀνθρώποις ἄνθρωπος ἐξ ἁγνῆς, Θεομήτορος, τόν ἄνθρωπον ἀνακαλούμενος πρός μετουσίαν τῆς σῆς Θεότητος», Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά εὐλογημένα καί εἰρηνικά».

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε λιτανεία ἐν Ἀναστασίμῳ ψαλμῳδίᾳ πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Τήν μεσημβρίαν ὁ ἡγούμενος καί κτίτωρ τοῦ Ναοῦ καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος παρέθεσε τράπεζαν καί ἐπέδωσεν εἰς τόν Μακαριώτατον ὡραιότατον σταυρόν, ὅμοιον τοῦ σταυροῦ τοῦ τοποθετηθέντος εἰς τήν κορυφήν τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου μετά τήν ἀνακαίνισιν αὐτοῦ, τό ἔτος 2017, ἵνα χρησιμοποιῆται εἰς τάς λιτανείας κατά τό τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας