Τήν Πέμπτην, 14^ην /27^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν  εἰς Ἱεριχώ, κειμένην παρά τήν συκομορέαν τοῦ Ζακχαίου.

Ἡ Μονή αὐτη εὑρίσκεται εἰς Ἱεριχώ, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ προφήτου κυρίως εἰς τήν Ἱεριχώ λόγῳ τοῦ ὅτι τά ὕδατα τῆς πηγῆς αὐτῆς μετέτρεψε διά προσευχῆς ἀπό πικρά καί θανάσιμα εἰς γλυκέα καί ὠφέλιμα.

Κατά την ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ὡς καταγομένου ἐκ τῆς κώμης Ἄβελ -Μεήλ. Οὗτος ἦτο υἱός Σαφάτ, γεωργός τό ἐπαγγελμα καί ἐκλήθη ὑπό Θεοῦ εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα ὑπό τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ. Ἠλίας ὁ προφήτης ἔχρισε τόν Ἐλισσαῖον εἰς προφήτην, ρίψας ἐπ’ αὐτόν τήν μηλωτήν αὐτοῦ. Ὁ Ἐλισσαῖος ἀφῆκε τά δώδεκα ζεύγη βοῶν διά τῶν ὁποίων ὤργωνε, ἔσφαξεν αὐτά καί ἐποίησεν συμπόσιον εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε τόν προφήτην Ἠλίαν πιστῶν εἰς ὅλον τόν βίον αὐτοῦ, ποιήσας πολλά θαύματα, ὡς διηγοῦνται τά βιβλία τῶν Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οὗτος εἶδε τόν διδάσκαλον αὐτοῦ Ἠλίαν ἀναλαμβανόμενον ἐπί πυρίνου ἅρματος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐζήτησε καί ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ διπλῆν τήν χάριν καί τήν μηλωτήν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐπέβη καί διέβη ὡς διά ξηρᾶς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

Εἰς τήν ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὧν πρῶτος ὁ Τυπικάρης τοῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλεξιος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Σιλουανοῦ καί π. Κυριακοῦ καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών βοηθοῦντος τοῦ κ. Γεωργίου Βαράκλα καί ἀραβιστί τοῦ Ἱεροψάλτου τῆς ἐνορίας καί  Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καί ᾿Ηλιού εἶπε πρός ῾Ελισαιέ· αἴτησαι τί ποιήσω σοι πρίν ἢ ἀναληφθῆναί με ἀπό σοῦ. καί εἶπεν ῾Ελισαιέ· γενηθήτω δή διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ’ ἐμέ. καί εἶπεν ᾿Ηλιού· ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι· ἐάν ἴδῃς με ἀναλαμβανόμενον ἀπό σοῦ, καί ἔσται σοι οὕτως»· (Δ’ Βασιλ. 2,9-10), ἀναφέρει τό Βιβλίον τῶν Βασιλειῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Τό Πνεῦμα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό μεταδοθέν εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Ἐλισσαῖον, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ αγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἱεριχοῦς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα καί ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ἵνα ἑορτάσωμεν  τήν ἐτήσιον μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ ἅγιος Προφήτης Ἐλισσαῖος  διακρίνεται μεταξύ τῶν Προφητῶν τῶν προφητευσάντων τήν ἐπί γῆς παρουσίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι μαθητής ὤν τοῦ μεγάλου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί διπλῆν λαβών τοῦ προφητικοῦ πνεύματος Χάριν, πολλά μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Θεός δι’ αὐτοῦ, ὡς γράφει καί ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ τά ὕδατα τῆς Ἱεριχοῦς, ἀτεκνοῦντα καί ἁλμυρά ὄντα ἰάσατο· «καί ἐξῆλθεν ῾Ελισαιέ εἰς τήν διέξοδον τῶν ὑδάτων καί ἔρριψεν ἐκεῖ ἅλα καί εἶπε· τάδε λέγει Κύριος· ἴαμαι τά ὕδατα, οὐκ ἔσται ἔτι ἐκεῖθεν θάνατος καί ἀτεκνουμένη· καί ἰάθησαν τά ὕδατα ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης κατά τό ρῆμα ῾Ελισαιέ, ὅ ἐλάλησε»,  (Δ’ Βασιλ 2,20-22).

Ἐπί πλέον δέ ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος ἤγειρε νεκρούς· καί ἐκαθάρισεν ἐκ τῆς λέπρας Νεεμάν τόν Σῦρον. Καί τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ Γιεζῆ ἐποίησε λεπρόν διά τήν φιλαργυρίαν καί τήν παρακοήν του. Καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα τῇ τοῦ Ἠλιοῦ μηλωτῇ πατάξας διέρρηξεν, (Πρβλ. Δ’ Βασιλ. 2,14).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς προφήτας ὡς τούς «Δικαίους» τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τούς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Οἱ Προφῆται καί δή ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἀποτελοῦν τά ἐκλελεγμένα ὄργανα τοῦ Θεοῦ, τά ἐμπνεόμενα ὑπό τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,24), λέγει Κύριος.

Οἱ ἅγιοι Προφῆται εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προητοίμασαν καί προκατήγγειλαν τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α’ Τιμ. 3,16).

Ἀξιοσημείωτοι ἐν προκειμένῳ οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ μετά τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ: «ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ; καί ἀρξάμενος ἀπό Μωϋσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ», (Λουκ. 24,25-27).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οὐδέ γάρ παρά τῶν Θεοῦ μάταιον, ἀλλά τάξις ἁπάντων καί χρεία τῶν καθέκαστον. Ἐν τάξει προαπεστέλλοντο δοῦλοι καί προῳκονόμουν (=προοιτοίμαζον) τῇ τοῦ Δεσπότου Παρουσίᾳ, ἀναγκαίαν τήν προφητείαν εἰς τήν πίστιν ἀνθρώποις προεισάγοντες», (Migne 72, 944). [Καί ἁπλούστερον: κανένα πρᾶγμα, τό ὁποῖον προέρχεται ἀπό τόν Θεόν δέν εἶναι ἄνευ σημασίας/χρήσεως, ἀλλά ὅλα καί ὡρισμένα ἐξ αὐτῶν ἔχουν τήν καθωρισμένην θέσιν καί ὑπηρεσίαν. Εἰς τόν κατάλληλον τόπον ἀπεστέλλοντο δοῦλοι, ὑπηρέται διά νά ἑτοιμάσουν τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, εἰσάγοντες ἐκ τῶν προτέρων τήν προφητείαν ὡς ἀναγκαίαν προετοιμασίαν διά τήν πίστιν (εἰς Χριστόν)].

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό χάρισμα τῆς προφητείας, τό ὁποῖον δίδει ὁ Θεός εἶναι χάρισμα ἀποκαλύψεως τῶν κεκρυμμένων σχεδίων τοῦ Θεοῦ, ὡς ὁμολογεῖ καί ὁ προφήτης Ἀμώς λέγων: «οὐ μή ποιήσῃ Κύριος ὁ Θεός πρᾶγμα, ἐάν μή ἀποικαλύψῃ παιδείαν αὐτοῦ πρός τούς δούλους αὐτοῦ τούς προφήτας», (Ἀμώς 3,7).

Ὡς ἄλλος οὐρανοβάμων Παῦλος «ἁρπαγείς ἕως τρίτου οὐρανοῦ» (Β΄ Κορ. 12,2) ὁ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ συνόμιλος Ἐλισσαῖος εἰς ὕψη πνευματικά ἀνελθών ἔλαβε παρά Κυρίου τοῦ Θεοῦ τήν ἀπόκρυφον θείαν γνῶσιν, τοὐτέστιν τήν θεογνωσίαν. Διό καί ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων «Ρήσει θεοπνεύστῳ, σέ χρηματισθείς σαφῶς ἔχρισεν, Ἐλισαῖε, ἔνδοξε Προφήτην, Ἠλιού ὁ θεσπέσιος. Εὗρε τήν ἀνάπαυσιν, καί ἐνεσκήνωσεν ἄφθονος, χάρις ἐν σοί, Πνεύματος Ἁγίου, Ἐλισαιέ, ἀοίδιμε».

Καθίσταται σαφές, ὅτι τό προφητικόν ἀξίωμα ἀποτελεῖ τήν προτύπωσιν τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, ἐκ τοῦ ὁποίου τόσον οἱ Προφῆται ὅσον καί οἱ Ἀπόστολοι ἀντλοῦν ἐξ αὐτοῦ ἰσχύν καί θείαν αὐθεντίαν. Κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ ἱεροῦ συγγραφέως τῶν «Βασιλειῶν», ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος διά τῆς μηλωτῆς τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Ἠλιοῦ διεχώρισε τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου ἔνθεν καί ἔνθεν καί διέβη αὐτόν (τόν ποταμόν).  Ἐκ δέ τοῦ γεγονότος τούτου οἱ «υἱοί τῶν Προφητῶν διέγνωσαν ἐν τῷ Ἐλισσαίῳ τό πνεῦμα τοῦ διδασκάλου των Ἠλιοῦ καί προσεκύνησαν αὐτόν ἕως εδάφους», (Δ’ Βασιλ. 2, 13-15).

Τόν μέγαν καί θαυμαστόν τοῦτον ἅγιον Προφήτην τοῦ Θεοῦ καί δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως τιμᾷ σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία θερμῶς ἱκετεύσωμεν, ἵνα μετά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, μεσιτεύει ὑπέρ πάντων ἡμῶν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῶν Προφητῶν τούς ἀκραίμονας, καί παμφαεῖς φωστῆρας τῆς οἰκουμένης, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ἠλίαν καί Ἐλισαῖον, καί Χριστῷ ἐκβοήσωμεν μελῳδικῶς· Εὔσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τῷ λαῷ σου, ἱκεσίαις τῶν Προφητῶν σου, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, (εἰρήνην) καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Παρθένιος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη πλουσία τράπεζα πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως, εὐγενεῖ προσφορᾷ τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην νοτίως τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τόν τόπον Ἀλκεδαμᾶ, ἤτοι ἀγρόν «τιμῆς αἵματος», τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἐχρησιμοποίησαν «εἰς ταφήν τοῖς ξένοις» μέ τά ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἔζησεν ἀρχικῶς εἰς Κοινόβιον μοναστήριον τῆς Ἑρμουπόλεως τῆς Αἰγύπτου  καί ἀκολούθως ἀνεχώρησεν εἰς τήν ἔρημον καί ἔζησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη εἰς αὐτήν μετ’ ἄκρας νηστείας καί προσευχῆς, νῆστις καί ἄνευ ἐνδύματος χωρίς ποτέ να ἴδῃ ἄνθρωπον καί εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν τόν εὑρῆκεν ὁ μοναχός Παφνούτιος, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐφανέρωσεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τόν ἐνεταφίασεν ἐκεῖ, καλύψας αὐτόν διά τοῦ ἱματίου αὐτοῦ.

Ἐπί τῇ μνήμη αὐτοῦ καί εἰς τόν τόπον τοῦτον προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ Ἀρχιμανδρίτου  π. Νεκταρίου, ὡς καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Πατέρων Κλαυδίου, Ἱερωνύμου, Σιλουανοῦ, Χριστοδούλου καί ἄλλων Ἱερέων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη καί μετεχόντων Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατά τήν προτέραν ἀναστροφήν τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δέ τῷ πνεύματι τοῦ νοός ὑμῶν καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, (Ἐφ. 4, 22-24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Ἀλκεδαμᾶ, τοὐτέστιν χωρίου αἵματος (Πράξ. 1,19), ἔνθα ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος διακρίνεται μεταξύ τῶν δικαίων καί ὁσίων προσωπικοτήτων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, διότι οὗτος ἐγένετο ἐν τῇ ἀσκητικῇ καί μοναχικῇ ἀναχωρητικῇ ζωῇ αὐτοῦ μιμητής τέλειος τῶν μεγάλων προφητῶν Ἠλιοῦ τοῦ  Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. «Ἐπί ἐξήκοντα ἔτη ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ᾤκησεν τήν ἔρημον, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον», ἀναφέρει ὁ συναξαριστής αὐτοῦ. Διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγει: «Νεύσει θείᾳ θεούμενος γέγονας, ἄγγελος ἐπίγειος· τήν Ἰωάννου γάρ καί Ἠλιού ἐζήλωσας πολιτείαν παμμάκαρ Ὀνούφριε». Καί ἀλλαχοῦ: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον  ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος ὤφθης Ὀνούφριε· καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι κραυγάζων· Ἀλληλούϊα».

Ὁ δέ ψαλμῳδός ψάλλει διερωτώμενος: «Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσί καί καθαρός τῇ καρδίᾳ, ὅς οὐκ ἔλαβεν ἐπί ματαίῳ τήν ψυχήν αὐτοῦ καί οὐκ ὤμοσεν ἐπί δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ… αὕτη ἡ γενεά ζητούντων τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ», (Ψαλμ. 23, 3-6). Οἱ ζητοῦντες τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι κατά τόν σοφόν Σολομῶντα οἱ δίκαιοι, οἵτινες εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ· «διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου», (Σοφία Σολομῶντος, 5,16).

Τοιοῦτος δίκαιος ἀνεδείχθη ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος ἀφ ἑνός μεν ἐτύγχανε τῆς φροντίδος αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ εὑρισκόμενος ἐν αὐτῇ μόνος μονώτατος ἐπί ἑξήκοντα ἔτη παρά τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ· ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπέκτησε τό διάδημα τοῦ κάλλους, τοὐτέστιν τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης ἐκ χειρός Κυρίου. Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ καί τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β΄ Τιμ. 4, 7-8).

Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «οὐ μία τις ἐστιν ἐπιφάνεια ἀλλά δύο. Μία μέν ἡ παροῦσα αὕτη καί γενομένη, δευτέρα δέ ἡ μέλλουσα καί κατά τήν συντέλειαν ἐνδόξως γενησομένη». Τήν δευτέραν καί μέλλουσαν ἐπιφάνειαν τοῦ δικαίου κριτοῦ δηλαδή τοῦ Χριστοῦ ἠγάπησαν ὅλοι οἱ φίλοι καί πιστοί Αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον ὁ παμμάκαρ Ονούφριος. Καί τοῦτο διότι αὐτός οὗτος ὁ Ἰησοῦς Χριστός παρήγγειλε λέγων: «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν», (Ἰωάν. 14, 23).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οἱ διά πάσης ἀρετῆς τόν οἰκεῖον καταλαμπρύνοντες νοῦν, ἔχοντές τε ἤδη πρός τό μανθάνειν ἐπιτηδείως τά θεῖά τε καί κεκρυμμένα μυστήρια, τήν διά τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος λήψονται δαδουχίαν καί αὐτόν ἐν ἑαυτοῖς ἐναυλισθέντα τόν Κύριον τοῖς τῆς διανοίας ἐπαθρήσουσιν ὀφθαλμοῖς. Οὐκοῦν οὐ κοινή τοῖς ἄλλοις τῶν ἁγίων ἡ γνῶσις, ἀλλ’ ἐξαιρετός τις καί διωρισμένη καί πολλήν ἔχουσα τήν διαφοράν». [Καί ἁπλούστερον· ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων ὁ νοῦς λάμπει ἀπό κάθε ἀρετή καί τῶν ὁποίων εἶναι κατάλληλος πρός μάθησιν τῶν θείων καί κεκρυμμένων μυστηρίων, θά λάβουν τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί θά θεωροῦν /βλέπουν μέ τά μάτια τῆς διανοίας των τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἔχει κατοικήσει εἰς αὐτούς. Ἡ γνῶσις λοιπόν τῶν ἁγίων δέν εἶναι κοινή μέ ὅλους, ἀλλά εἶναι ἐξαιρετική, ξεχωριστή καί πολύ διαφορετική].

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν, ἀλλά καί τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβεν ἐντός τῆς διανοίας καί τῆς καθαρᾶς καρδίας αὐτοῦ ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ἀγαπήσας τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτοῦ.

Εἰς τοῦτο μᾶς προτρέπει καί μᾶς καλεῖ ὁ θαυμάσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῶν Πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Μετά δε τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅσιε Πάτερ Ὀνούφριε, ἱερωτέραν ψυχήν, θεοφρόνως κτησάμενος, πειρασμούς ὑπήνεγκας, θείᾳ πίστει ρωννύμενος, καί δι’ ἀγάπης Θεῷ ἑνούμενος, τῇ τῶν πραέων γῇ κατεσκήνωσας, ὡραϊζόμενος, ἀρετῶν λαμπρότησιν· ὅθεν τήν σήν, μνήμην εὐφραινόμενοι, πανηγυρίζομεν».

Δοξάζοντες τόν θαυμαστώσαντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς κεκοιμημένης μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας Εὐθυμιάδου καί ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τόν Τάφον τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς Ἱερομονάχου Κυρίλλου καί ἀνεγνώσθη εὔχη τῆς ἐποχῆς τῆς ἀπαρχῆς  τῶν ὀπωρῶν.

Τέλος, ἡ φίλεργος καί ἐπιμελέστατα περιποιουμένη τήν Μονήν Ἡγουμένη Παϊσία, προσέφερε πλούσιον ἑόρτιον κέρασμα καί ἀναψυχήν ἀπαραίτητον διά τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς τήν Δευτέραν, 11^ην /24^ην Ἰουνίου 2024, εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νίκωνος, ἄλλων Ἱερομονάχων καί ἱερέων ἀνηκόντων εἰς τήν MISSIA καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς γυναικείας χορῳδίας τῆς Μονῆς τῆς Ὀρεινῆς Γκόρνια τῇ παρουσίᾳ τοῦ  Πρέσβεως τῆς Ρωσίας κ. Ἀνατόλι Βικτώροφ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ Ρωσοφώνων πιστῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς· (Ἰωάν. 16,7), λέγει Κύριος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ.

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Βασιάνε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱστορικῷ τούτῳ Ναῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, σήμερον Δευτέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἵνα ἑορτάσωμεν τό ζωοποιόν καί Παντοδύναμον καί Πανάγιον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τό Πανάγιον Πνεῦμα, διότι κατά τήν ρητήν ὁμολογίαν τοῦ Κυρίου: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24). Τό δέ Πανάγιον τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12) καί «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6), λέγει Κύριος.

Αὐτό τοῦτο τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ δέ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν ἡ πηγή τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς σωτηρίας ἡμῶν ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Καί ἀλλαχοῦ: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἦν μέν ἀεί, καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον, καί συναριθμούμενον; ζωή, καί ζωοποιοῦν, φῶς, καί φωτός χορηγόν; αὐτάγαθον, καί πηγή ἀγαθότητος· δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται, καί Υἱός δοξάζεται, καί παρά πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος».

Μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Κύριος ἐν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ ταύτῃ, καθ’ ἥν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐφανέρωσε τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλη ἡ δόξα Κυρίου ὅτι τῇ δυνάμει καί ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμεῖς πάντες ἐγενόμεθα διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος μέλη τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν. Καί ἐσφραγίσθημεν τῇ ἀνεξαλείπτῳ σφραγῖδι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ δέ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐπορεύθησαν εἰς πάντα τά ἔθνη, κηρύσσοντες τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαινίζοντες Ἐκκλησίας καί ἀναδεικνύοντες ἐπισκόπους, εἰς τούς ὁποίους ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).

Ἑρμηνεύων τό λόγιον τοῦτο ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι: «ταῦτα λέγει [ὁ Παῦλος] οὐκ ἐπειδή προτιμοτέρα ἡ ἡμετέρα σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ἀλλ’ ἐπειδή, ὅταν ἑαυτοῖς προσέχετε, τότε τό ποίμνιον κερδαίνει».

Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ θεσπεσίου Παύλου ἀφορᾷ ἀμέσως καί εἰς τούς συγχρόνους ἐν ἐνεργείᾳ ποιμένας τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, τούς ὁποίους ὁ Χριστός «ἔδωκε … πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι… ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων», (Ἐφεσ. 4, 11-14), τοὐτέστιν «τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», (Ἐφ. 6,12).

Τήν ἑνότητα ταύτην τῆς πίστεως καί τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Πρβλ. Ἐφ. 4,3) ἤλθομεν ἵνα καταγγείλωμεν ἐν τῇ θείᾳ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει ὁμοῦ μετά τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ρωσίας ἀλλά καί τῆς Ρουμανίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἐπληρώθη τό εἰρημένον διά τοῦ Προφήτου Ἰωήλ· «καί ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα», (Πράξ. 2,17).

Τά γεγονότα, τά ὁποῖα συνετελέσθησαν κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῷ Ὑπερῴῳ τῆς Σιών, ἔνθα «ἦσαν ἅπαντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πρβλ. Πράξ. 2,1) παραμένουν ἀείποτε τό πρότυπον διά τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ ἑνότητα τῶν ἁγίων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν.

Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «δέδοται λοιπόν ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χύσις, Θεοῦ κατευφραίνοντος τήν ἀνθρώπου φύσιν καί τῇ ἄνωθέν τε καί ἐν ἀρχαῖς στεφανοῦντος δόξῃ καί εἰς ἐκεῖνο πάλιν αὐτήν φιλαγάθως ἀνακομίζοντος, εἰς ὅπερ ᾖν ἐν ἀρχαῖς, οὔπω τῆς ἁμαρτίας εἰσκεκριμένης».

Ἀξιοσημείωτοι ἐνταῦθα καί οἱ μελωδικοί λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: ««Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων, πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον, ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος, ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις». Καί ἁπλούστερον: «Ὦ φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δεχθεῖτε τήν πυρίπνοη δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν κάθαρσιν δηλαδή πού ἀπαλλάσσει ἀπό τά ἁμαρτήματα. Διότι τώρα ἐκπορεύτηκε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ σάν ἄλλος νόμος ἡ Χάρις τοῦ Πνεύματος μέ τήν μορφήν πυρίνων γλωσσῶν».

Ὄντως, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό φωτίζον καί ἁγιάζον τάς ψυχάς ἡμῶν ἀνέδειξεν ἡμᾶς τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς θείας Αὐτοῦ λαμπρότητος, ὡς λέγει καί ὁ ἔγκριτος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Τό φώτισμα, λαμπρότης ἐστί τῶν ψυχῶν… φωτός μετουσία, σκότους κατάλυσις».

 Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δεηθῶμεν τοῦ ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, λάμψαντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα μέτοχοι τοῦ φωτός τοῦ Παρακλήτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γενώμεθα.  Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐπί τῇ ἐπετείῳ ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος  προσέφερεν εἰκόνα ἐκ σμάλτου τῆς Βηθλεέμ, ὁ δέ π. Βασιανός προσέφερεν ἀναμνηστικήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, φιλοτεχνηθεῖσαν εἰς τό ὕφος τοῦ ζωγράφου Ἀντρεϊ Ρουμπλιόφ.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις καί τέλος ἑόρτιος μοναστηριακή τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος  καί πάλιν προσεφώνησεν τονίζων τήν ἀνάγκην ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 3^ην /16^ην Ἰουνίου 2024, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κοινότητος Τουράν, κώμης εὑρισκομένης πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρετ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος  Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Ἱερεῖς, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ρωσοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Εὐλόγιος, συμμετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς ἐνορίας ταύτης, ψαλλούσης χορῳδίας ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου εἰς διαφόρους γλώσσας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον δία τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

“Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καί Υἱοῦ, καί Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν, καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν”, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τούτῳ τῆς πόλεως ὑμῶν Τουράν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐν Νικαίᾳ Πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ Θεοφόρων Πατέρων, τῶν θεολογησάντων καί ἀποδειξάντων, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο τέλειος ἄνθρωπος καί οὕτως Αὐτόν τέλειον ἄνθρωπον καί τέλειον Θεόν ἀνεκήρυξε και ἀνωμολόγησε ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Θεῷ Πατρί.

Τήν ἐν Νικαίᾳ ταύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον συνεκάλεσεν ὁ Ρωμαιορθόδοξος αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐν ἔτει 325, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον παρευρέθη ἐκεῖ, ἀλλά καί τῇ προτροπῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων συνεκάθισεν μετ᾽ αὐτῶν. Ἐν τῇ Συνόδῳ ταύτῃ ἀφ᾽ ἑνός μέν κατεδικάσθησαν αἱ βλασφημίαι τοῦ διακόνου Ἀρείου, τοῦ ἀρνουμένου τήν θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀνακηρύττοντος Αὐτόν “κτίσμα” καί “ἐξ οὐκ ὄντων γενέσθαι”· ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἀνεθεματίσθη καί ἐκ τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπεβλήθη καί καθῃρέθη.

Σημειωτέον, ὅτι ἡ αἱρετική διδασκαλία καί δοξασία τοῦ Ἀρείου ἀπετέλεσε τήν πηγήν ὅλων τῶν μετέπειτα ἀναφυεισῶν αἱρέσεων ὑπό “ἀνδρῶν λαλούντων διεστραμμένα” (Πρβλ. Πράξ. 20,30) καί “ἐπαγγελλομένων περί τήν πίστιν ἠστόχησαν”, (Πρβλ. Α´ Τιμ. 6,21). Μέ ἄλλα λόγια, αἱρετικοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διαστρέφουν τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν ὑπό τῶν ἁγίων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοθεῖσαν ἡμῖν ὑγιαίνουσαν πίστιν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: “ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἐπιθυμίας τάς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τήν ἀκοήν, καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται”, (Β´ Τιμ. 4, 3-4).

Οἱ κατέχοντες τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν εἶναι οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, τοὐτέστιν οἱ ὑπό τῶν τιμίων αὐτῶν χειρῶν χειροτονηθέντες καί ἐγκατασταθέντες Ἐπίσκοποι, εἰς τούς ὁποίους ὁ μακάριος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: “προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος”, (Πράξ. 20,28).

Οὗτοι εἶναι οἱ ἅγιοι Πνευματοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τήν σώζουσαν ὀρθήν καί ὑγιαίνουσαν ἡμῶν πίστιν περιεχαράκωσαν θεολογήσαντες ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς ἱεραῖς Συνόδοις.

Τούτου ἕνεκεν ὁ θεσπέσιος Παῦλος καλεῖ ἑαυτόν Πατέρα, διότι ἐγέννησε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πολλά τέκνα, ὡς λέγει ἀπευθυνόμενος πρός Κορινθίους: “ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα”, (Α´ Κορ. 4,15). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου, ὁ πολύς Ὠριγένης λέγει: “Πατήρ μέν ὁ πρῶτος σπείρας τόν Χριστιανισμόν· παιδαγωγός δέ ὁ μετά τοῦτο παραλαβών παῖδα καί ἄγων αὐτόν “. [Καί ἀναλυτικώτερον: Πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρῶτος διέδωσε καί ἐκήρυξε τήν Χριστιανικήν πίστιν, ἐν ᾧ παιδαγωγός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τόν παῖδα καί ἐπιμελεῖται τῆς Χριστιανικῆς αὐτοῦ ἀγωγῆς (παιδείας)].

Τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Κοινωνίαν καί διαδοχήν μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: “Τῶν ἀποστόλων τό κήρυγμα, καί τῶν Πατέρων τά δόγματα, τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τήν πίστιν ἐκράτυνεν· ἥ καί χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον”.

Ὄντως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τό μυστήριον δηλονότι τῆς ἐνσαρκώσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τοῦ  Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς καί θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐνδεδυμένων τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τήν δοθεῖσαν εἰς τούς Ἀποστόλους μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου εἰς τούς οὐρανούς: “καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει ῾Ιερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους”, (Λουκ. 24, 49).

Τήν ἐξ ὕψους ταύτην δύναμιν, τόν φωτισμόν δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεδύθησαν οἱ συγκροτήσαντες τήν ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικήν Σύνοδον χριστοφόροι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ φωνῇ τόν μέν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ ἀνεκήρυξαν Ὁμοούσιον τῷ Πατρί καί Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ συνέγραψαν δέ τό μακάριον καί σεπτόν Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Τό δέ Σύμβολον τῆς πίστεως, τό ὁποῖον ἀνεπλήρωσε ἡ δευτέρα ἐν Κωνσταντινουπόλει Οἰκουμενική Σύνοδος τῷ 381 μ.Χ. ἀποτελεῖ τήν “καλήν παρακαταθήκην” (Β´ Τιμ. 1,14), τόν καλόν καί πολύτιμον δηλονότι θησαυρόν τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, τόν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τούς πνευματοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀκούσωμεν καί τόν μέγαν Βασίλειον λέγοντα: “Πίστιν δέ ἡμεῖς οὔτε παρ᾽ ἄλλων γραφομένην ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα, ἀλλ᾽ ἅπερ παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγελλόμεθα”.

[Καί ἁπλούστερον: Οὔτε δέ καμμίαν νεωτέραν ὁμολογίαν πίστεως συνταχθεῖσα ἀπό ἄλλους παραδεχόμεθα οὔτε ἡμεῖς οἱ ἴδιοι τολμῶμεν νά παραδώσωμεν προϊόντα τῆς ἰδικῆς μας διανοίας, διά νά μεταβάλωμεν τούς λόγους τῆς εὐσεβείας εἰς ἀνθρωπίνους λόγους. Ἀλλ᾽ ὅσα ἔχομεν διδαχθῇ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας, αὐτά διακηρύσσομεν πρός τούς ἐρωτοῦντας].

Σημαντικόν παράδειγμα τῆς συμβολῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δογμάτων τῆς σωτηριώδους πίστεως αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπό τῶν εἰδωλολατρῶν καί διωκτῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης λεχθέν κατά τό μαρτύριον αὐτοῦ: “Πολύκαρπος ὡμολόγησεν αὐτόν Χριστιανόν εἶναι”. Τούτου λεχθέντος ὑπό τοῦ κήρυκος, ἅπαν τό πλῆθος ἐθνῶν τε καί Ἰουδαίων τῶν τήν Σμύρναν κατοικούντων ἀκατασχέτῳ θυμῷ καί μεγάλῃ φωνῇ ἐβόα: “Οὗτός ἐστίν ὁ τῆς Ἀσίας διδάσκαλος, ὁ Πατήρ τῶν Χριστιανῶν, ὁ τῶν ἡμετέρων θεῶν καθαιρέτης, ὁ πολλούς διδάσκων μή θύειν μηδέ προσκυνεῖν”.

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης ἀπεικονίζεται ὁ προφητικός καί Ἀποστολικός χαρακτήρ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ σωτηριώδει ἔργῳ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν τῆς ἀνοθεύτου καί ὑγιαινούσης πίστεως, τουτέστιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἡ ὁποία προσδιορίζει, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, ὑποφαίνει τόν τρόπον ζωῆς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν.

Διό καί ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ σήμερον τούς κήρυκας τῆς πίστεως μετά τῶν θεηγόρων Ἀποστόλων εἰς δόξαν καί εὐχαριστίαν τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί εἰς στερέωσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπί γῆς τούς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καί δι’ αὐτῶν πρός τήν ἀληθινήν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι”. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά”.

Ἠκολούθησε δεξίωσις καί τράπεζα, τήν ὁποίαν παρέθεσε πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ ἡ Κοινότης.

Ἠκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν οἰκογένειαν τῆς Ρωμαιορθοδόξου κ. Ραγουάν Σάαντ, βοηθούσης εἰς τό ἔργον τοῦ διαδικτύου τοῦ Πατριαρχείου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 21^ην Μαΐου / 3^ην Ιουνίου 2024, ἑωρτάσθη εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται τό ἔργον τοῦ μεγάλου ἐνδόξου βασιλέως καί ἰσαποστόλου ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς ἀναγνωρίσεως δηλονότι τοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπ᾽ αὐτοῦ ὡς ἐλευθέρας θρησκείας ἐντός τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους διά τοῦ διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τό 312 μ.Χ. καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης, ἡ ὁποία ἐπεσκέφθη τούς Ἁγίους Τόπους τό ἔτος 326 μ.Χ. καί ἀνήγειρε τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ καί ἄλλα προσκυνήματα.

Διά τοῦ ἔργου τῶν δύο Ἁγίων τούτων ἐνεκαινιάσθη ἡ νέα ἐποχή τῆς Ρωμαιορθοδόξου παραδόσεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Πρός τιμήν τῶν δύο ἁγίων τούτων μεγάλων βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἱδρυτῶν καί προστατῶν τῆς Ρωμαιορθοδόξου ἐποχῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, κρατούσης ἄχρι τῆς σήμερον ἐν τῷ θεσμῷ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἐτελέσθη Μέγας Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, καί ἱερουργούντων τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου καί τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νικοδήμου, Ἀρχιμανδρίτου π. Στεφάνου, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ ἐφημερίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλης Παναγίας Ἀρχιμανδρίτου π. Μακαρίου, τοῦ  Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου, τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Πραιτωρίου Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου.

Ἐτελέσθη ὡσαύτως Ἀναστάσιμος πανηγυρική θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, λειτουργοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου  καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Στεφάνου,  τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου καί Ἡγουμένου Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ, τοῦ π. Φάραχ ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ψαλλόντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών, παρουσίᾳ τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα ἐν τῇ συμμετοχῇ τῶν Ἀραβοφώνων Ὀρθοδόξων πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἠκολούθησε ἐπίσημος ἄνοδος ἐν πλήρει Ἱερατικῇ λειτουργικῇ ἀμφιέσει εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν διάβασιν τῆς Πύλης τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἐπιμελουμένη τοῦ Ἀρτοποιείου καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Σεϊδανάγιας μοναχή Σεραφείμα ἀπένειμε τά ἀρτίδια εὐλογίας εἰς τούς διερχομένους.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Μακαριώτατος, διένειμε Πατριαρχικάς εὐλογίας, ηὐχήθη εἰς τούς ἑορταστάς τάς πρεσβείας τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐν ᾧ προσεφώνησε τά κάτωθι:

“Οὐκ ἐξ ἀνθρώπων εἴληφε, τό βασίλειον κράτος, ἀλλ’ ἐκ τῆς θείας Χάριτος, Κωνσταντῖνος ὁ μέγας, σύν τῇ μητρί οὐρανόθεν, ἐξαστράπτον δέ βλέπει, Σταυροῦ τό θεῖον τρόπαιον· ὅθεν τούτῳ ὀλέσας τούς δυσμενεῖς, τῶν εἰδώλων ἔλυσε τήν ἀπάτην, ἐν κόσμῳ δέ ἐκράτυνε, τήν ὀρθόδοξον πίστιν”.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί,

Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τῶν ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Οἱ Ἅγιοι οὗτοι ἀνεδείχθησαν μεγάλοι βασιλεῖς καί ἡγέται ὄχι μόνον διά τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί διά σύμπασαν τήν ἀνθρωπότητα. Ἐπ᾽ αὐτοῦ καί δι᾽ αὐτοῦ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐξεδόθη τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τῷ 313 μ.Χ. διά τοῦ ὁποίου ἔπαυσαν πάντες οἱ κατά τῆς Ἐκκλησίας διωγμοί, ἐθριάμβευσεν ὁ Χριστιανισμός καί κατελύθη τό σκότος τῆς δαιμονιώδους εἰδωλολατρείας. Τῷ 325 συνήθροισε τήν ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, τήν ὁποίαν καί προσηγόρευσεν αὐτοπροσώπως. Τῷ 328 κατέβαλε τά θεμέλια τῆς ἐπωνύμου αὐτῷ Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν μετηνέχθη ὁ αὐτοκρατορικός θρόνος ἐκ τῆς Ρώμης, ἐπονομασθεῖσα καί αὐτή Νέα Ρώμη.

Τήν ἀνεκτίμητον ταύτην συμβολήν ἐξόχως ἐμεγάλυνε ἡ ὑπό τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἐπιδειχθεῖσα εὐλάβεια διά τούς Ἁγίους Τόπους καί δή διά τήν οἰκοδομήν τοῦ σωτηρίου Μαρτυρίου, τοῦ ἱεροῦ δηλονότι μνήματος τοῦ Χριστοῦ τῷ 326. “Οὗτος καί πρῶτος καί μόνος μοι σκοπός… ὅπως τόν ἱερόν ἐκεῖνον τόπον, ὅν Θεοῦ προστάγματι αἰσχίστης εἰδώλου προσθήκης ὥσπερ τινός ἐπικειμένου βάρους ἐκούφισα (=ἐλάφρυνα) ἅγιον μέν ἐξ ἀρχῆς Θεοῦ κρίσει γεγενημένον, ἁγιώτερον δ᾽ ἀποφανθέντα ἀφ᾽ οὗ τήν τοῦ σωτηρίου πάθους πίστιν εἰς φῶς προήγαγεν, οἰκοδομημάτων κάλλει κοσμήσωμεν”, γράφει εἰς τήν πρός Μακάριον Ἐπίσκοπον τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησίας ὁ βασιλεύς Κωνσταντῖνος.

 Εὐγνώμονες ὄντες εἰς τούς ἐνδόξους τούτους ἱδρυτάς τοῦ “Τάγματος τῶν Σπουδαίων”, τήν Γεραράν δηλονότι Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα ἀφ᾽ ἑνός καί τούς γεννήτορας τοῦ χριστοπρεποῦς πνευματικοῦ μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης ἀφ᾽ ἑτέρου, χρεωστικῶς ἐτελέσαμεν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ  Μοναστηριακῷ Ναῷ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἔνθα ἱκετηρίους δεήσεις ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ὑπέρ εἰρήνης ἐν τῇ ὑπό τοῦ πυρός τοῦ πολέμου δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:  “Χαίροις Κωνσταντῖνε πάνσοφε, ὀρθοδοξίας πηγή, ἡ ποτίζουσα πάντοτε, τοῖς γλυκέσι νάμασι, τήν ὑφήλιον ἅπασαν. Χαίροις ἡ ρίζα, ἐξ ἧς ἐβλάστησε, καρπός ὁ τρέφων, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ. Χαίροις τό καύχημα, τῶν περάτων ἔνδοξε, Χριστιανῶν, βασιλέων πρώτιστε· Χαῖρε χαρά τῶν πιστῶν”.

 Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά”.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς δεξιώσεως ταύτης ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν  Ἀγγλικανόν Ἐπίσκοπον Antony Poggo, General Secretary of the Anglican Communion, μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χουσάμ, Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τοῦ π. Donald.

Ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον 19^ην Μαΐου/ 1^ην Ἰουνίου 2024 ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, εἰς τό ἐν Νεαπόλει τῆς Σαμαρείας Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων  ἀναμιμνῄσκεται ἀκολουθοῦσα τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην (κεφ. 4) ὅτι εἰς τό ἐν Νεαπόλει τῆς Σαμαρείας Φρέαρ τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, ἐλθοῦσα ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ, ἤντλησε τό ὕδωρ τῆς ζωῆς, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος καί ἀπεκάλυψεν αὐτῇ ὅλα τά τῆς ζωῆς αὐτῆς καί ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ λαλῶν μετ᾽ αὐτῆς.

Ἔκτοτε ἡ Σαμαρεῖτις γυνή ἐγκατέλειψε τόν πρότερον ἁμαρτωλόν τρόπον ζωῆς αὐτῆς καί μάλιστα ἐμαρτύρησε τιμωμένη ὡς μάρτυς Φωτεινή ὡς καί ἄλλα μέλη τῆς οἰκογενείας αὐτῆς, υἱοί καί ἀδελφαί.

Ἐνταῦθα παρά τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ καί ἐντός τοῦ περικαλλοῦς Ναοῦ, τόν ὁποῖον ἀνήγειρεν ὁ δραστήριος ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λύδρας καί ἡγουμένου τῆς Μονῆς Μαχαιρᾶ κ. Ἐπιφανίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Πρεσβυτέρων τῆς περιοχῆς Σαμαρείας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλόντων τοῦ ἡγουμένου τῶν Ραφιδίων Ἀρχιμανδρίτου π. Λεοντίου δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς πόλεως τῆς Νεαπόλεως ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσευχομένου πιστοῦ λαοῦ τῆς περιοχῆς καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

“Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ, ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον”, (Ἰωάν 4, 13-15),

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἑορτήν, τῆς Ἁγίας δηλονότι μάρτυρος Φωτεινῆς.

Εἰς τόν μετά τῆς Σαμαρείτιδος διάλογον αὐτοῦ ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτῇ: “…Τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον”, (Ἰωάν. 4,14) Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει:”

“Ἰστέον δέ ὡς ὕδωρ ἄν τούτοις τήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Χάριν ὁ Σωτήρ ἀποκαλεῖ, ἧς εἴπερ τις γένοιτο μέτοχος ἀναπηγάζουσαν ἔξει λοιπόν ἐν ἑαυτῷ τῶν θείων μαθημάτων τήν χορηγίαν, ὡς μηκέτι μέν αὐτῷ τῆς παρ’ ἑτέρων νουθεσίας ἐνδεῖν, ἐξαρκεῖν δέ μᾶλλον εἰς τό δύνασθαι ρᾳδίως παρακαλεῖν, τούς οἷσπερ ἄν γένοιτο διψῆν τόν θεῖον τε καί οὐράνιον λόγον, ὁποῖοι τινες ἦσαν κατά τόν παρόντα βίον καί ἐπί γῆς ἔτι πολιτευόμενοι ἅγιοί τε προφῆται καί ἀπόστολοι καί οἱ τοῖς ἐκείνων κληρονόμοι λειτουργίας, περί ὧν γέγραπται ‘καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ᾽εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου’, (Ἡσ. 12-3).

Καί ἁπλούστερον: πρέπει νά γνωρίζωμεν ὅτι ὁ Σωτήρ ἐδῶ ἀποκαλεῖ “ὕδωρ” τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐάν κάποιος θά πρέπῃ νά γίνῃ μέτοχος τῆς Χάριτος αὐτῆς, τότε θά ἔχῃ τήν παροχήν τῆς θείας γνώσεως, πηγάζουσαν ἀπό τόν ἑαυτόν του, ὥστε οὗτοι δέν χρειάζονται πλέον τήν νουθεσίαν τῶν ἄλλων. Ἀντ᾽ αὐτῶν,  οὗτοι θά εἶναι ἐπαρκεῖς καί ἰκανοί νά προτρέπουν / ἐνθαρρύνουν μετ᾽ εὐκολίας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διψοῦν τόν θεῖον καί οὐράνιον λόγον.  Οὗτοι ἦσαν οἱ Ἅγιοι, οἱ Προφῆται καί οἱ Ἀπόστολοι κατά τήν ἐπίγειον αὐτῶν ζωήν, ἀλλά καί οἱ κληρονόμοι τῆς λειτουργίας / διακονίας αὐτῶν, περί τῶν ὁποίων εἶναι γεγραμμένον:  “καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ᾽εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου”.  (Ἡσ. 12-3).

Ἑρμηνεύων καί πάλιν ὁ Ἅγιος Κύριλλος τόν λόγον τοῦτον τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου λέγει:  “Ὕδωρ” μέν ἀποκαλεῖ τόν ζωοποιόν τοῦ Θεοῦ Λόγον, “πηγάς” δέ τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, Εὐαγγελιστάς καί Προφήτας. “Σωτήριον” δέ τόν Χριστόν. Ὄντως, διά τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Ἅγιοι Προφῆται, Ἀπόστολοι καί Εὐαγγελισταί συνέγραψαν τάς Ἁγίας Γραφάς. Αἱ δέ Ἅγιαι Γραφαί εἶναι ἐκεῖναι ,αἱ ὁποῖαι τρέφουν τήν σωτηριώδη πίστιν εἰς Χριστόν διά τῆς γνώσεως αὐτῶν, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον: “ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα οἶδας, τά δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διά πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδείαν τήν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἐξηρτισμένος”. (Β´ Τιμ. 3, 15-17).

Μέ ἄλλα λόγια, τό ὕδωρ τό ὁποῖον προσέφερεν ὁ Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα ἦτο ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Αὐτοῦ Πνεύματος, τοῦ ὁδηγοῦντος τόν ἄνθρωπον τόν ἔχοντα καθαράν καρδίαν εἰς τήν θέωσιν αὐτοῦ, τοὐτέστιν εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. “Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται”, λέγει Κύριος, (Ματθ. 5,8).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἰς τόν διάλογον Αὐτοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος ἀφ᾽ ἑνός μέν διδάσκει ὅτι “Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν”, (Ἰωάν. 4-24), ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἀποκαλύπτει εἰς τήν Σαμαρείτιδα τήν λέγουσαν: “οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα”, (Ἰωάν. 4, 25), ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας. “Ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι”, (Ἱωάν. 4,26).

Σχολιάζοντες τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Ἰησοῦ ὁ μέν Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει:

“Πολλοί μέν δοκοῦσι προσκυνεῖν κατά ψυχήν οὐκ ὀρθήν δέ δόξαν περί τοῦ Θεοῦ ἔχουσι. Προσέθηκε δέ τοῦτο τό ἐν ἀληθείᾳ. Δεῖ γάρ καί κατά νοῦν προσκυνεῖν τῷ Θεῷ καί ἀληθῆ δόξαν περί Αὐτοῦ ἔχειν”. [Πολλοί ἀπονέμουν εἰς τόν Θεόν πνευματικήν λατρείαν, δηλαδή μέ τόν νοῦν τους, ἀλλά εὑρίσκονται ἐκτός τῆς σωτηριώδους ἀληθείας. Λέγει τοῦτο ὁ Ἱερός Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ καθαρότητα τοῦ βίου καί ἡ ὀρθότης τῶν δογμάτων συνιστοῦν τήν ἀληθινήν καί σώζουσαν λατρείαν τοῦ Θεοῦ].

Ὁ δέ Ἅγιος Κύριλλος  Ἀλεξανδρείας λέγει: “Οὐ ταῖς ἀπαιδεύτοις ψυχαῖς ἤ καί ἀμαθέσι παντελῶς Ἑαυτόν ἀνακαλύπτει Χριστός , ἀλλ’ ἐκεῖναις μᾶλλον ἐπιλάμπει καί φαίνεται, αἵπερ ἄν εἶεν ἤδη πρός τό βούλεσθαί τι μαθεῖν ἑτοιμότεραι, καί τῆς πίστεως τήν ἀρχήν ἐν ἁπλοῖς ὠδίνουσαι λόγοις, πρός τήν τῶν τελειοτέρων ἐπείγονται γνῶσιν”:  Ὁ Χριστός, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος, δέν ἀποκαλύπτεται ἁπλῶς καί μόνον εἰς ψυχάς πού εἶναι ἀπαίδευτες καί τελείως ἀμαθεῖς (σάν τήν Σαμαρείτιδα), ἀλλά σέ ἐκεῖνες τίς ψυχές ἐπιλάμπει καί φαίνεται, πού ἔχουν προετοιμάσει τόν ἑαυτόν τους διά νά μάθουν κάτι καί μέσα τους ἔχουν γεννήσει τήν πίστη καί “πρός τήν τῶν τελειοτέρων ἐπείγονται γνῶσιν”, δηλαδή βιάζονται νά μάθουν τά τελειότερα μυστήρια. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς διακρίνεται ἡ Σαμαρεῖτις, εἰς τήν ἀναζήτησιν τῆς γνώσεως τῆς τελειοτέρας πίστεως, ἡ ὁποία πίστις διακρίνεται εἰς εἰσαγωγικήν καί τελείαν.

Ὡς δέ σχολιάζει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: “Ὁ Χριστός σταματᾷ τόν διάλογον μετά τῆς Σαμαρείτιδος, ὅταν ἦλθον οἱ μαθηταί Αὐτοῦ καί ἐθαύμασαν ὅτι μετά γυναικός ἐλάλει”,  (Ἰωάν. 4,27) [Σιωπᾷ λοιπόν ὁ Χριστός, λέγει ἡ Γραφή.  Ἀφ᾽ οὗ ἐμφύτευσεν τόν θερμόν σπινθῆρα τῆς πίστεως εἰς τούς Σαμαρείτας, ὁ Χριστός ἐπιτρέπει κατά τήν διάβασιν / τό πέρασμα τοῦ χρόνου νά ἐξαφθῇ αὐτός ὁ σπινθήρ εἰς μεγάλην φλόγα. Ἔτσι θά πρέπῃ νά κατανοήσῃς τό ὑπ᾽ αὐτοῦ λεγόμενον:  “Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν καί τί θέλω, εἰ ἤδη ἀνήφθη;”, (Λουκ. 12,49)].

Οὗτος ὁ θεῖος καί θερμός σπινθήρ, ὁ ἐμφυτευθείς ἐν τῇ ἀδόλῳ καρδίᾳ τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, ἀνέδειξεν αὐτήν μεγαλομάρτυρα καί Ἰσαπόστολον τοῦ Εὐαγελίου τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦτο καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἰδιαιτέρως τιμᾷ αὐτήν ἐν τῇ ἰδίᾳ αὐτῆς πατρίδι, τῇ Σαμαρείᾳ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: ” Σαμάρειαν κατέλαβες, Σωτήρ μου παντοδύναμε, καί γυναικί ὁμιλήσας, ἐζήτεις ὕδωρ τοῦ πιεῖν, ὁ ἐκ πέτρας ἀκροτόμου πηγάσας ὕδωρ, Ἑβραίοις, ἣν πρός πίστιν σήν ἔλαβες, καί νῦν ζωῆς ἀπολαύει, ἐν οὐρανοῖς αἰωνίως”.

Σημειωτέον ὅτι αὐτός οὗτος “ὁ Θερμός σπινθήρ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς” ἔχρισε τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ “Χριστιανούς”, ὡς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων:  “Ἐγένετο δέ αὐτούς, Παῦλον καί Βαρνάβαν, … ἐνιαυτόν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καί διδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μαθητάς Χριστιανούς”, (Πράξ. 11, 25-26).

Μέ τό ὄνομα αὐτό οἱ πρῶτοι κληθέντες Χριστιανοί ἐξεδήλωναν τήν προσδοκίαν νά κληρονομήσουν τήν Βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἐν οὐρανοῖς· νά γίνουν “κληρονόμοι Θεοῦ” καί “συγκληρονόμοι Χριστοῦ”, (Ρωμ. 8-17). Τό ὄνομα τοῦτο υἱοθέτησε καί ἐτίμησε μέ τό μαρτυρικόν αὐτῆς αἷμα καί ἡ τοῦ Χριστοῦ  γενομένη συγκληρονόμος Σαμαρεῖτις γυνή, “ἡ εἰποῦσα τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε, ἴδετε ἄνθρωπον, ὅς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα”, (Πρβλ. Ἰωάν. 4, 28-29).

Τήν ἀνεκτίμητον ταύτην κληρονομίαν, τοὐτέστιν τήν ὀνομασίαν “Χριστιανός” ἐλάβομεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τό βάπτισμα ἡμῶν, ἐγκεντρισθέντες ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὀνομασία ὅμως αὕτη συνεπάγεται συμμόρφωσιν πρός τόν κατά Χριστόν τρόπον ζωῆς ἡμῶν. “Οὐκ ἐστε ἑαυτῶν·  ἠγοράσθητε τιμῆς”, (Α´ Κορ. 6,19-20), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Ὄντως, δέν ἀνήκομεν πλέον εἰς τόν ἑαυτόν μας, διότι ἠγοράσθημεν μέ τό τίμιον Αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Εἴμεθα πλέον μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, οἱ τιμῶντες σήμερον τήν μνήμην τῆς Ἁγίας Σαμαρείτιδος παρακαλέσωμεν μετ᾽ Αὐτῆς τόν εὔσπλαγχνον Κύριον λέγοντες:  “Παράσχου μοι τό ὕδωρ τῆς πίστεως, καί λήψομαι τῆς κολυμβήθρας τά νάματα, ἀγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα, Κύριε δόξα σοι”.

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά”.

Μετά τήν θείαν Λειτουργία ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Πρό τῆς ἐξόδου Αὐτοῦ ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὁ Μακαριώτατος ἤκουσε μετ᾽ εὐχαριστήσεως πολλῆς τόν ὕμνον Χριστός Ἀνέστη εἰς τήν ἑλληνικήν καί ἀραβικήν καί ἄλλα θρησκευτικά ᾄσματα ὑπό ὁμάδος μαθητῶν καί μαθητριῶν τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου τῆς γειτνιαζούσης πόλεως Ζαπάμπδε ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ διδάξαντος αὐτά Ρωμαιορθοδόξου πιστοῦ Νταούντ, σπουδάσαντος Θεολογίαν εἰς τήν Κύπρον.

Ἀκολούθως ἔλαβε χώραν δεξίωσις κεράσματος καί ἑόρτιος τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν τοῦ Παραλύτου, 13ην/ 26ην Μαΐου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ Παραλυτικοῦ ὑπό τοῦ Κυρίου, ὡς διηγεῖται αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (5,2-16) εἰς τήν Προβατικήν Κολυμβήθραν, τήν ἔχουσαν πέντε στοάς, παρά τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος.

Ὁ Κύριος διά τοῦ ζωοποιοῦ λόγου Αὐτοῦ συνέσφιγξε τά παραλελυμένα μέλη τοῦ κειμένου ἐν παραλυσίᾳ ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἀνθρώπου καί ἔδωσεν Αὐτῷ τήν δύναμιν, ὥστε ᾖρε τόν κράββατον αὐτοῦ καί περιεπάτει.

Τό θαῦμα τοῦτο ἑωρτάσθη εἰς τήν παρακειμένην τῇ Ναζαρέτ κώμῃ τοῦ Ρέϊνε.

Ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων, τῶν Ἱερέων καί τοῦ λαοῦ καί προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν ἐν τῇ κώμῃ ταύτῃ Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἀραβοφώνων καί Ρωσωφώνων Πρεσβυτέρων, ἐν οἷς ὁ π. Συμεών, Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ψαλλούσης δεξιά καί ἀριστερά ἀραβιστί καί ἑλληνιστί τῆς χορῳδίας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

“Ἐν τῇ Στοᾷ τοῦ Σολομῶντος, ἐκεῖ κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, καί μεσούσης τῆς Ἑορτῆς, εὗρεν ὁ Χριστός ὀκτώ καί τριάκοντα ἐτῶν παράλυτον κείμενον· δεσποτικῇ φωνῇ λέγει πρός αὐτόν· θέλεις ὑγιής γενέσθαι; ὁ ἀσθενῶν ἀπεκρίνατο· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ὁ δέ λέγει πρός αὐτόν· Ἆρόν σου τήν κλίνην, ἴδε, ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε. Τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ἡμῖν τό μέγα ἔλεος”, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Ὁ τάς νόσους καί πάθη ἰώμενος Θεός καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον, Κυριακήν τετάρτην ἀπό τοῦ Πάσχα ἐν τῷ περικαλλεῖ τούτῳ Ναῷ τῆς ἐν Ρένε ἀξιεπαίνου Ρωμαιορθοδόξου Κοινότητος ὑμῶν, ἵνα εὐχαριστιακῶς συνεορτάσωμεν τό ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ μνημονευόμενον θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου ἀνθρώπου.

 Εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα διακρίνομεν δύο τινά: πρῶτον τόν ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχοντα τήν ἀσθένειαν αὐτοῦ παράλυτον ἄνθρωπον, τόν ἐλπίζοντα τήν θεραπείαν αὐτοῦ εἰς τήν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. “Ἄγγελος γάρ κατά καιρόν κατέβαινεν ἐν τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ καί ἐταράσσετο τό ὕδωρ· ὁ οὖν  πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος ὑγιής ἐγίνετο ᾡδήποτε κατείχετο νοσήματι”, (Ἰωάν. 5,4), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Καί δεύτερον, τήν παρουσίαν τοῦ Ἰησοῦ ἐπί τοῦ τόπου τῆς προβατικῆς Κολυμβήθρας λέγοντος τῷ παραλύτῳ ἀνθρώπῳ: “θέλεις ὑγιής γενέσθαι;  ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει”, (Ἰωάν. 5, 6-8).

Κατά τούς ἐγκρίτους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός ἐπιλέγει μεταξύ τῶν πολλῶν ἀσθενῶν τόν συγκεκριμένον παράλυτον, διά νά καταδείξῃ ὅτι ὁ ἄνθρωπος γενικώτερον εἶναι ἕνα μεγάλο τραῦμα ἀφ᾽ ἑνός καί ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, εἶναι μοναδικός καί ἀναμφισβήτητος ἰατρός τοῦ ἀνθρωπίνου σωματικοῦ καί ψυχικοῦ τραύματος, ὡς ἐναργέστατα λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: “ὅπου ἄν φανῇ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία · κἄν τε γάρ ἴδῃ τελώνην καθήμενον ἐπί τοῦ τελωνείου, τοῦτον Ἀπόστολον καί Εὐαγγελιστήν ποιεῖ, κἄν μετά νεκρῶν ταφῇ, νεκρούς ἐγείρει· καί τυφλοῖς μέν τό βλέπειν χαρίζεται, κωφοῖς δέ τό ἀκούειν. Καί τάς κολυμβήθρας περιέρχεται οὐ τάς οἰκοδομάς ζητῶν, ἀλλά τούς νοσοῦντας ἰατρεύων”. [Καί ἁπλούστερον· ὅπου φανῇ ὁ Σωτήρ ἐκεῖ καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Πηγαίνει νά συναντήσῃ τόν Ματθαῖον τόν τελώνην καί ὄχι μόνον νά τόν κάνῃ μαθητήν Του, ἀλλά καί Ἀπόστολον καί Εὐαγγελιστήν. Ἀνασταίνει τούς νεκρούς, στούς τυφλούς χαρίζει τό φῶς, στούς κωφούς τήν δυνατότητα νά ἀκούουν. Περιέρχεται τίς κολυμβῆθρες τοῦ νεροῦ, ὄχι τόσον διά νά θαυμάσῃ τά οἰκήματα, ἀλλά ” τούς νοσοῦντας ἰατρεύων”.

Τό ὅτι μέν ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ μέγα τραῦμα, δηλαδή νόσημα ψυχικόν καί σωματικόν, ὁ δέ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός τοῦ ἀνθρώπου, συμμαρτυρεῖ καί ὁ ψαλμῳδός λέγων:  “Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον… τόν εὐϊλατεύοντα πάσας τάς ἀνομίας σου, τόν ἰώμενον πάσας τάς νόσους σου”, (Ψαλμ. 102, 1,3).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Κύριος συγχωρεῖ καί θεραπεύει οὐχί μόνον τό ἠθικόν κακόν τοὐτέστιν τήν ἁμαρτίαν, ἀλλά καί τό φυσικόν κακόν τοὐτέστιν τήν νόσον.

 Διό καί ἐπιτακτικῶς λέγει ὁ Ἰησοῦς τῷ παραλυτικῷ: “ἔγειρε, ᾆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει”, (Ἰωάν 5,8). Ἑρμηνεύοντες τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον, ὁ μέν Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: “Οὐκ ἀνίστησι μόνον, ἀλλά καί τό κλινίδιον ᾆραι κελεύει, ὥστε καί τό γινόμενον πιστώσασθαι θαῦμα καί μηδένα νομίσαι φαντασίαν εἶναι τό γεγενημένον ἡ ὑπόκρισις”, ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, “θεοπρεπές τό ἐπίταγμα  καί τῆς ὑπέρ ἄνθρωπον δυνάμεως τε καί ἐξουσίας ἐναργεστάτην ἔχων τήν ἀπόδειξιν. Οὐ γάρ ἐπεύχεται τῷ κειμένῳ τῆς ἀρρωστίας τήν λύσιν, ἵνα μή κατά τινας φαίνοιτο καί αὐτός τῶν Ἁγίων Προφητῶν, ἀλλ’ ὡς τῶν δυνάμεων Κύριος ἐξουσιαστικῶς ἐπιτάττει γενέσθαι”.

 Ὄντως τό γινόμενον θαῦμα, ἡ θεραπεία δηλονότι τοῦ Παραλυτικοῦ, δέν ἦτο φανταστική ἤ προσποιητή, ὁ δέ Χριστός ἐνήργησεν ὡς Κύριος τῶν δυνάμεων ἐξουσιαστικῶς καί οὐχί ὡς εἷς τῶν Προφητῶν. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀλήθειαν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι “ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων, οὐδέ ἰδεῖν δύναται”, (Α´ Τιμ. 6, 15- 16) κατά τόν θεῖον Παύλον, διαπρυσίως διακηρύττει καί ὁμολογεῖ ἡ Ἁγία ἡμῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία κατά τήν τρέχουσαν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν καί πανήγυριν τῶν πανηγύρεων τοῦ Πάσχα, τῆς λαμπροφόρου δηλονότι Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. “Χριστός τό καινόν Πάσχα τό ζωόθυτον θῦμα, ἁμνός Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν κόσμου”, ἀναφωνεῖ μεγαλοφώνως ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Μετά ταῦτα εὑρίσκει αὐτόν [τόν Παράλυτον] ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ Ἱερῷ καί εἶπεν αὐτῷ:  “Ἴδε ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρον σοι τι γένηται”, (Ἰωάν. 5,14). Σχολιάζων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ἅγιος Κύριλλος λέγει:  “διδάσκει δέ διά τούτων ὁ Κύριος ὡς οὐ μόνον εἰς τήν μέλλουσαν ἔσεσθαι κρίσιν, ἀποθησαυρίζει Θεός τοῖς ἀνθρώποις τά πλημμελήματα, (Πρβλ. Ρωμ. 2, 5-6), μαστιγοῖ δέ ποικίλως ἔτι ζῶντας ἐν σώμασι καί πρό τῆς μεγάλης καί ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ πᾶσι δικάσοντος”, (Πρβλ. Πράξ. 2,20). Ὅτι δέ πολλάκις πληττόμεθα πταίοντες καί λυποῦντες τόν Θεόν ἐπιμαρτυρήσει βοῶν ὁ σοφώτατος Παῦλος: 

 [Καί ἁπλούστερον, μέ αὐτα τά λόγια ὁ Ἰησοῦς διδάσκει ὅτι ὁ Θεός ὄχι μόνον ἀποθησαυρίζει τῶν ἀνθρώπων τά πλημμελήματα διά τήν μέλλουσαν κρίσιν, ἀλλά ἐπίσης ὅτι Αὐτός μαστιγοῖ τούς ἀνθρώπους κατά διαφόρους τρόπους, ἐν ὅσῳ οὗτοι εὑρίσκονται ἐν ζωῇ σωματικῶς πρό τῆς μεγάλης καί ἐπιφανοῦς ἡμέρας τῆς κρίσεως τῶν πάντων. Ὁ σοφώτατος Παῦλος θά μαρτυρήσῃ ὅτι πολλάκις πληττόμεθα, δοκιμαζόμεθα, ὅταν πταίωμεν καί λυποῦμεν τόν Θεόν]. “Διά τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί κοιμῶνται ἱκανοί· εἰ γάρ ἑαυτούς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα·  κρινόμενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μή σύν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν”, (Α´ Κορ. 11, 30-32).

 Μέ τόν λόγον Του, ” ἴδε ὑγιής γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρον σοι τι γένηται”, (Ἰωάν. 5, 14) , ὁ Ἰησοῦς ἐπεσήμανεν εἰς τόν θεραπευθέντα καί ὑγιαίνοντα Παράλυτον τόν μεγάλον κίνδυνον, τόν ὁποῖον ἐγκυμονεῖ ἡ ὑποτροπή, δηλαδή ἡ ἐπάνοδος εἰς τό ἁμαρτωλόν βίον ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, ἡ ἐπανάληψις τῶν παραπτωμάτων τῆς ἁμαρτίας, τά ὁποῖα ἐπέφερον τήν σωματικήν καί ψυχικήν, ἀλλά καί τήν ἀνίατον παραλυσίαν. Αἱ ἁμαρτίαι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, συγχωροῦνται, ἐφ᾽ ὅσον ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι εἰλικρινής. “Καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει”, (Ψαλμ. 50,19), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Παραμένουν ὅμως τά στίγματα τῆς ἁμαρτίας εἰς τήν ψυχήν, ὅπως παραμένουν καί εἰς τό σῶμα μετά ἀπό τήν θεραπείαν τῶν τραυμάτων, ὡς λέγει ὁ μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἀθανάσιος: “ὁ μετανοῶν τοῦ ἁμαρτάνειν παύεται, ἔχει δέ τῶν τραυμάτων τάς οὐλάς”, διά τοῦτο καί ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης ἐπισημαίνει τήν ἀλήθειαν ταύτην λέγων: “μή γάρ δή ἐπειδή ἀκούεις μετάνοιαν δεδύσθαι ἀδεῶς καί τό ἁμαρτάνειν χώρει … διότι κἄν θεραπευθῇς, ἡ οὐλή ἐλέγχει τό πάθος” . [Καί ἁπλούστερον, μετά λοιπόν ἀπό τήν μετάνοιαν καί τήν ἐξομολόγησίν σου, μή προχωρεῖς δίχως δέος / φόβον διά νά ἁμαρτήσῃς.  Διότι, καί ἄν πάλιν θεραπευθῇς, ἡ οὐλή δείχνει ὅτι κάποιον πάθος ἐτραυμάτισε τήν ψυχήν].

Μέ ἄλλα λόγια, μετά τήν ὑποτροπήν  ἡ ψυχή σκληρύνεται καί ἡ μετάνοια γίνεται πολύ δύσκολη, ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγων: “Ὁ γάρ μηδέ τῇ προτέρᾳ τιμωρίᾳ βελτιωθείς ἐπί μείζονα ἅγεται κολαστήρια ὡς ἀναίσθητος καί καταφρονητής”. Αὐτός ὁ ὁποῖος δέν ἐκαλυτέρευσε τόν ἑαυτόν του ἀπό τήν προηγούμενην τιμωρίαν ὁδηγεῖται σέ χειρότερα κολαστήρια ὡς ἀναίσθητος καί καταφρονητής].  Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, παρακαλέσωμεν Κύριον τόν Θεόν  ἡμῶν τόν ἀπ᾽ αἰώνων ἐγείραντα νεκρούς καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “Παράλυτον ὡς ἤγειρας Χριστέ, τήν παρειμένην μου ψυχήν ὑγίωσον, παραβάσεσι, καί βαδίζειν με τάς σάς ὀρθάς εὐόδωσον τρίβους”. Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη.

Ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν καί εἰς τήν δεξίωσιν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Μετά χαρᾶς εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καί πατρί τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τήν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί, ὃς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν, τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν”· (Κολ. 1,11-14), κηρύττει ὁ μακάριος Παῦλος.

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί ἀξότιμα μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή μεθ᾽ ὑμῶν Πασχάλιος Σύναξις πληροῖ χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως τήν καρδίαν ἡμῶν. Καί τοῦτο, διότι διακρίνομεν ὅτι καίτοι ὀλίγοι ἀριθμητικῶς, ἀκατάσειστον ἐπί τῷ Θεῷ, Ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους”, (Κολ. 1,13), τήν ἐλπίδα τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως ἔχετε.

Ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, πηγή οὖσα τοῦ ἀνεσπέρου φωτός τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλά καί μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, κηρύττει καί καταγγέλλει ἀκαταπαύστως καί ἀδιακόπως διά μέσου τῶν αἰώνων, Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα οὐχί μόνον εὐαγγελικῶς καί πνευματικῶς, ἀλλά αἰσθητῶς καί φυσικῶς. “Ὅ ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς”, (Α´ Ἰωάν. 1,1) κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου.

Τό Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τοὐτέστιν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς δέ πάντες κλῆρος καί λαός, εἴμεθα τά μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ ἀφ᾽ ἑνός καί τό “λεῖμμα κατ᾽ ἐκλογήν” (Ρωμ. 11, 5) ἀφ᾽ ἑτέρου.

Τό δέ τοῦτο “λεῖμμα κατ᾽ ἐκλογήν” δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ τόν καταγγέλλοντα τήν βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης. “Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί  καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ”, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, (Α´ Ἰωάν. 4,16). Ὁ δέ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἐπικαλούμενος τήν ὑπομονήν τοῦ Ἰώβ λέγει: “καί τό τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολυεύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καί οἰκτίρμων”, (Ἰακ. 5,11).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄπειρον ἀγάπην, φιλανθρωπίαν καί εὐσπλαγχνίαν εὐαγγελίζεται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διά τῆς ἑορτῆς τῆς μνήμης τοῦ θαύματος τοῦ παρά τῇ προβατικῇ Κολυμβήθρᾳ εὑρισκομένου παραλύτου ἀνθρώπου, τοῦ ἐπί τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχοντος τήν ἀσθένειαν αὐτοῦ, (Πρβλ. 3,15).

Ὁ κόσμος ὅλος καί ἰδιαιτέρως ἡ περιοχή ἡμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Λωρίδος τῆς Γάζης, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δοκιμάζεται ἀπό τήν σκληρότητα καί τόν θανατηφόρον ἰόν τοῦ πολέμου καί τοῦ καταναλίσκοντος πυρός αὐτοῦ  (Πρβλ. Ἑβρ. 12-29). Τοῦτο ὀφείλεται εἰς τήν ἀλαζονείαν τοῦ βίου τῶν ἀνθρώπων (Πρβλ. Α´ Ἰωάν. 2-16), ἀλλά καί εἰς τήν ἀμαρτίαν, ὡς κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος λέγων :” Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν καί τήν ἀνομίαν ποιεῖ καί ἡ ἁμαρτία ἐστίν ἡ ἀνομία”  (Α´ Ἰωάν. 3,4) Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων  ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός λέγει τῷ παραλυτικῷ ” ἴδε ὑγιής γέγονας μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοι τι γένηται”, (Ἰωάν.  5,14).

Ἡμεῖς δέ ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ἵνα περιπατῶμεν εἰς τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, εἰς Τόν Ὁποῖον καί πιστεύομεν”,  “ἵνα μή ἡ σκοτία ἡμᾶς καταλάβῃ”, (Ἰωάν. 12,35) Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν εἰς τήν Κοινότητα τοῦ Ρέϊνε ὡραιοτάτην εἰκόνα τῆς Θεοτόκου διά τήν προστασίαν τῆς ἐνορίας αὐτῶν.

Μετά ταῦτα, ὁ Μακαριώτατος ἡγίασε τό νέον κέντρον τῆς Κοινότητος, τό ὁποῖον ἱδρύθη ἐπί γῆς, ἥν ἠγόρασε τό Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον ὡνομάσθη “Μακάρ Ρούμ”, ἤτοι ” ἡ Ἑστία τῆς Ρωμηοσύνης”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

https://www.facebook.com/share/v/oeeCikgi36AsaCdw/

Ἡ Κυριακή, 6^η/19^η Μαΐου 2024, ἑωρτάσθη ὡς Κυριακή τῶν Μυροφόρων εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Α’.   Εἰς Ρέμλην, ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν.

Ἐξ αὐτῆς κατήγετο ὁ Ἰωσήφ, ὁ φέρων ἐξ αὐτῆς καί τήν ὀνομασίαν, «Ἰωσήφ ὁ ἀπό Αριμαθαίας». Διά τοῦτον μᾶς παραδίδουν οἱ Ἅγιοι Εὐαγγελισταί ὅτι «εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον» καί «ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» καί ἐνεταφίασεν αὐτό μετά τῶν Μυροφόρων γυναικῶν εἰς τό μνημεῖον «τό ἐγγύς εἰς Γολγοθᾶν».

Διά τήν μνήμην τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου ὑπό τῶν Μυροφόρων καί ὑπό Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Αριμαθαίας καί διά τήν μνήμην τῆς ἀναγγελίας εἰς τάς Μυροφόρους ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως, ἐτέλεσε Θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εὐθύς ἅμα τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ ὑπό τῶν διδασκάλων καί τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκήνου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου  Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς πρώτου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἡγουμένου εἰς Ἅγιον Γεώργιον Λύδδης Ἀρχιμανδρίτου π. Μαρκέλλου, τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ἐπιμελουμένου τοῦ ρέκτου Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί μετεχόντων τῇ πανδήμῳ συμμετοχῇ πιστῶν ἐκ τῆς πόλεως ταύτης καί τῶν ὁμόρων περιοχῶν,  τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν, πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰσραήλ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη, τῶν Στρατιωτικῶν ἀκολούθων τῆς Πρεσβείας καί τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου Ρέμλης.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὀψίας δέ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπό Ἀριμαθαίας, τοὔνομα ᾿Ιωσήφ, ὃς καί αὐτός ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· οὗτος προσελθών τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ· τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τό σῶμα», (Ματθ. 27,57-58), γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡδήγησε τά διαβήματα ἡμῶν εἰς τήν πόλιν ὑμῶν τήν ἁγιογραφικήν Ἀριμαθαίαν, ἐξ ἧς κατήγετο ὁ κεκρυμμένος μαθητής Ἰωσήφ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν αὐτοῦ μετά τοῦ Νικοδήμου, τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ· πρός δέ καί τήν τῶν ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων.

Ἡ σημερινή Κυριακή, ἡ τρίτη μετά τό Πάσχα καλεῖται Κυριακή τῶν Μυροφόρων πρός τιμήν τῶν γενναίων καί πιστῶς ἀφοσιωμένων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι, ὡς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, «συνακολουθήσασαι Αὐτῷ (τῷ Ἰησοῦ)  ἀπό τῆς Γαλιλαίας» (Λουκ. 23,49) μέχρι τοῦ Τάφου καί παραμείνασαι πισταί εἰς τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ, προσῆλθον ἐπί τῷ μνήματι, ἵνα ἀλείψωσι τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ διά μύρων, ἀψηφήσασαι πάντα κίνδυνον. Διό καί ἠξιώθησαν αὗται πρῶται νά ἀκούσουν κατ’ ἀρχάς μέν παρά τοῦ ἐξαστράπτοντος ἀγγέλου: «οἶδα γάρ ὅτι ᾿Ιησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·  οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε· δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος· καί ταχύ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν, καί ἰδού προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε», (Ματθ. 28, 5-7).

Μετά δέ ταῦτα ἤκουσαν παρ’ Αὑτοῦ τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ, τοῦ συναντήσαντος αὐτάς τό «Χαίρετε». «Αἱ δέ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν Αὐτοῦ τούς πόδας καί προσεκύνησαν Αὐτῷ», (Ματθ. 28,9).

Ἑρμηνεύοντες τούς ἄνω λόγους ὁ μέν ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Κεκέρδακεν τό θῆλυ γένος καί λύσιν ὀνειδισμοῦ καί κατάρας ἀνατροπήν. Ὁ γάρ εἰπών πάλαι πρός αὐτάς ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, παῦλαν αὐταῖς ἔδωκε συναντήσας αὐταῖς ἐν τῷ κήπῳ καί εἰπών· Χαίρετε». [Καί ἁπλούστερον· τό γένος τῶν γυναικῶν ὠφελήθη, διότι ἔλαβε τήν λύσιν τῆς ἀτιμώσεως καί τήν ἐξάλειψιν τῆς κατάρας. Καί τοῦτο διότι αὐτός, ὁ Ὁποῖος εἰς τό παρελθόν εἶπε εἰς τήν γυναῖκα ἐν λύπαις τέξῃ τά τέκνα, τώρα ἔδωσεν εἰς τάς γυναῖκας εἰπών τό «Χαίρετε» κατά τήν συνάντησιν αὐτῶν εἰς τόν κῆπον τοῦ Μνήματος].

Ὁ δέ Ζιγαβηνός λέγει: «Αἱ μέν Μυροφόροι γυναῖκες, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία, τοὐτέστιν ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἐκ πόθου καί τιμῆς ἐκράτησαν τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ δε Ἰησοῦς οὐκ ἀπεκώλυσεν (=δέν ἠμπόδισεν) αὐτάς, παρέχων πληροφορηθῆναι (=δίδων εἰς αὐτάς τήν βεβαιότητα) διά τῆς ἁφῆς ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ Ἰησοῦς φάσμα, (δηλαδή φάντασμα)».

Μέ ἄλλα λόγια, αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ἀφ’ ἑνός μέν κατέδειξαν κατά τόν ὑμνῳδόν ὅτι «φύσις ἀσθενής τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν», ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐγένοντο μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Αἱ Μυροφόροι ὄρθριαι γενόμεναι, καί τό μνῆμά σου μετά σπουδῆς καταλαβοῦσαι, ἐπεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό ἄχραντον Σῶμά σου, καί τοῦ Ἀγγέλου τοῖς ρήμασιν ἐνηχηθεῖσαι, χαροποιά σύμβολα τοῖς Ἀποστόλοις ἐκήρυττον. Ὅτι ἀνέστη ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν, σκυλεύσας τόν θάνατον, τῷ δέ κόσμῳ δωρούμενος, ζωήν αἰώνιον καί τό μέγα ἔλεος».

Συνεργοί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ἀνεδείχθησαν καί οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, οἵτινες καί οὗτοι τήν αὐτήν ἀφοσίωσιν καί ἀνδρείαν ἐπιδειξάμενοι «ἔλαβον τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καί ἔδησαν αὐτό ἐν ὀθονίοις μετά τῶν ἀρωμάτων, καθώς ἔθος ἐστί τοῖς ᾿Ιουδαίοις ἐνταφιάζειν· ἦν δέ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καί ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη», (Ἰωάν. 19, 40-41).

Ἑρμηνεύοντες τούς Εὐαγγελικούς τούτους λόγους οἱ μέν ἅγιοι Θεοφύλακτος καί Χρυσόστομος λέγουν: «Οὐ γάρ ὡς κατάδικον ἐνταφιάζουσιν [τόν Ἰησοῦν], ἀλλά πολυτελῶς», ὡς «μέγαν τινά καί θαυμαστόν». Ὁ δέ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐπισημαίνει λέγων: «Διά δέ τῆς τοῦ μνημείου καινότητος τό ἀτριβές ὤσατε καί ξένον τῆς ἐκ θανάτου πρός ζωήν ἀναδρομῆς καί ἡ κατά τῆς φθορᾶς ἐπινοηθεῖσα καινοτομία διά Χριστοῦ σημαίνεται. Καινός γάρ ἡμῶν ὁ θάνατος ἐν θανάτῳ Χριστοῦ εἰς ὕπνου τρόπον τινά μετατεθειμένος δύναμιν τε καί χρείαν. Ζῶμεν γάρ τῷ Θεῷ ζήσειν μέλλοντες κατά τάς γραφάς. Τοιγάρτοι καί ὁ μακάριος Παῦλος ἄνω τε καί κάτω κεκοιμημένους καλεῖ τούς ἐν Χριστῷ τελευτήσαντας», (Πρβλ. Α’ Κορ. 15,20/15,51).

[Καί ἁπλούστερον· ἡ καινότης τοῦ μνημείου σημαίνει τήν ξένην καί ἀπατηλήν ὁδόν, θά λέγαμε, τῆς ἐπιστροφῆς ἀπό τόν θάνατον εἰς τήν ζωήν καί τῆς καινοτομίας (=ἀνανεώσεως), τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἐσχεδίασε διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς φθορᾶς. Ὁ θάνατός μας γίνεται νέος ἐν τῷ θανάτῳ τοῦ Χριστοῦ, μεταμορφούμενος εἰς ἕνα εἶδος ὕπνου, μέ παρομοίαν δύναμιν καί (φυσικήν) λειτουργίαν. Ἐφ’ ὅσον θά ζῶμεν εἰς τό μέλλον, τώρα εἴμεθα ζῶντες ἐν τῷ Θεῷ, σύμφωνα μέ τάς Γραφάς, (Πρβλ. Ρωμ. 14,8). Διά τοῦτο καί ὁ μακάριος Παῦλος πανταχοῦ ἀναφέρεται εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποθάνει, ὡς «κεκοιμημένους», (Πρβλ. Α΄ Κορ. 15,20/15,51).

Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, «ἡ τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐστίν ἀνανέωσις καί τοῦ πρώτου διά τήν ἁμαρτίαν θανάτῳ καταποθέντος Ἀδάμ καί διά θανάτου πρός γῆν, ὅθεν ἐπλάσθη παλινδρομήσαντος, ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί πρός ζωήν ἀθάνατον ἐπανέλευσις». [Καί ἁπλούστερον· ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατον ζωήν τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος καταβροχθήστηκε ἀπό τόν θάνατον, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καί διά τοῦ θανάτου ἐπαλινδρόμησε πρός τήν γῆν ἀπό τήν ὁποίαν ἐπλάσθη].

Τόσον αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὅσον καί οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶχον καταλάβει τό μέγα καί μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν μετάβασιν δηλονότι τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀπό τά βάραθρα τοῦ ᾅιδου εἰς τό ὁλόφωτον καί θεῖον καί οὐράνιον ὕψος. «Οὐδ’ ἐκεῖνο, τό ὑπερευλογημένον Σάββατον ἐπέγνωσαν, τό μετάγον ἡμῶν τήν φύσιν ἀπό τῶν τοῦ ᾅδου κευθμώνων ἐπί τό παμφαές καί θεῖον καί οὐράνιον ὕψος», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην  τῶν Ἁγίων Μυροφόρων ὡς καί τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὅλα ἐκεῖνα τά πρόσωπα, τά ὁποῖα συνήργησαν εἰς τόν ἐνταφιασμόν τοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἀποθανόντος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐμαρτύρησαν ἐν τῇ ἁπλότητι αὐτῶν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «ὅ ἀκηκόαμεν, ὁ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περί τοῦ Λόγου τῆς Ζωῆς», (Α’ Ἰωάν. 1,1).

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ὁμολογοῦντες καί προσδοκῶντες Ἀνάστασιν νεκρῶν, μιμούμενοι τάς Ἁγίας Μυροφόρους γυναῖκας καί τούς κεκρυμμένους μαθητάς, ἄς: «Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος, καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσομεν τῷ Δεσπότῃ, καί Χριστόν ὀψόμεθα, δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωήν ἀνατέλλοντα».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποῖον προσεφώνησεν ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων, ἀναλύων τάς δραστηριότητας τῆς ἐνορίας καί εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν συμπαράστασιν Αὐτοῦ. Οἱ μαθηταί καί αἱ μαθήτριαι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου, ὑπό τήν καθοδήγησιν τῆς καθηγητρίας αὐτῶν κ. Βιργινίας, ἔψαλλον εἰς τήν ἑλληνικήν καί ἀραβικήν Ἀναστασίμους ὕμνους.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη Πασχάλιος τράπεζα, παρισταμένων ὡς συνδαιτυμόνων τοῦ Πρέσβεως κ. Λουκάκη, τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως, τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τῶν Ἐπιτρόπων καί πολλοῦ λαοῦ. Εἰς ταύτην ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε καί πάλιν ὡς ἕπεται:

«Ἐν τῷ Σταυρῷ σου κατήργησας, τήν τοῦ ξύλου κατάραν, ἐν τῇ ταφῇ σου ἐνέκρωσας, τοῦ θανάτου τό κράτος, ἐν δέ τῇ Ἐγέρσει σου, ἐφώτισας τό γένος τῶν ἀνθρώπων· διά τοῦτό σοι βοῶμεν· Εὐεργέτα Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν δόξα σοι», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί τίμια μέλη τῆς Κοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς,

Ἡ ἑόρτιος αὕτη ἡμέρα τοῦ μεγάλου καί ἱερωτάτου Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό θεμέλιον καί τήν κορωνίδα τῆς σωτηριώδους πίστεως ἡμῶν, ὡς ἐναργέστατα καταγγέλλει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν… εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν», (Α΄ Κορ. 15,14,17).

Τό δέ Ρωμαιο – Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν καλήν παρακαταθήκην, τήν Ἀποστολικήν δηλονότι παράδοσιν καί πίστιν, διαφυλάττει διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκεραίαν καί ὑγιαίνουσαν ἀφ’ ἑνός μέν διά τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν αὐτῇ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφ’ ἑτέρου διά τῶν ἁγίων προσώπων αὐτῆς, ὡς τῶν σήμερον καί ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν ἀρχαίᾳ πόλει τῆς Ἀριμαθαίας τιμωμένων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.

Λέγομεν τοῦτο, διότι τό μικρόν ποίμνιον (Λουκ. 12,32) τῆς Ἀριμαθείας – Ρέμλης συνεχίζει νά τηρῇ ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλά καί τοῦ ἀνεσπέρου φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ: «Ὅτι ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία… ὁ ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτί μένει, ὁ δέ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστί καί ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καί οὐκ οἷδε ποῦ ὑπάγει», (Α΄ Ἰωάν. 1,5-2,11).

Αὐτό τοῦτο τό ἀπρόσιτον φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν καί ἐν τῇ ἁγίᾳ καί κλητῇ ἡμέρᾳ τοῦ Πάσχα. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον καί τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον ἐν τῷ κόσμῳ καί ἐν τῇ ὑπό τοῦ πολέμου δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀληθινή καί ζῶσα ἐλπίδα. Ὁ δέ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ … εἶναι «ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι΄ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν»,  (Α΄  Πέτρ. 1,3), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.

Τήν ἐμπειρίαν ταύτην τῆς ἀναγεννήσεως ἡμῶν, κλήρου καί λαοῦ εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ Ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ζῶμεν ὡς φύλακες καί διάκονοι τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί πιστοί ποιμένες τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν, τοῦ ἐγκρίτου δηλονότι λαοῦ τοῦ Χριστοῦ. Χριστός Ἀνέστη!

Ἡ ἑορτή ἔληξε διά τῆς παραθέσεως εἰς τό Ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί τῆς μοναχῆς Φεβρωνίας ἀναψυκτικῶν.

Β’. Εἰς τό παρρεκλήσιον τῶν Μυροφόρων παρά τῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς Ἱεροσόλυμα.

Εἰς τό παρρεκλήσιον τοῦτο, προσκείμενον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ Ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μπαράμκη καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρεσβύτερον π. Ἰωάννην Ἀντωνίου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ ἀραβιστί.

Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Ἀρχιερεύς, οἱ Ἱερεῖς καί ὁ λαός μετέβησαν εἰς τό κέντρον συνάξεως τῆς ἐνορίας «Οὐντζούτ –Ὑπόστασις».

Ἐνταῦθα προσεφώνησεν ὁ Πρόεδρος τῶν Ἐπιτρόπων κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτη, ἀναλύων τήν δραστηριότητα τῆς ἐνορίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐν γένει καί ἡ ἐκπρόσωπος τῶν «Μυροφόρων Γυναικῶν» κ. Ἀρλέτ, ἡ ὁποία ἀνέπτυξε τήν δραστηριότητα τῆς Ὀργανώσεως τῶν «Μυροφόρων Γυναικῶν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 28^ην Ἀπριλίου /11^ην Μαΐου 2024, ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἄκκρην, πόλιν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἀρχαίαν Πτολεμαΐδα ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡμέραν μνήμης τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἔλαβε χώραν ὑποδοχή τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τῆς Κοινότητος Ἄκκρης, ἤτοι τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ, τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων, τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος κ. Φουάντ Μπρέϊκ, τῶν Ἐπιτρόπων τῆς Κοινότητος καί πιστῶν ἐξ ἄλλων Κοινοτήτων τῆς περιοχῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἄκκρης.

Εὐθύς ἤρχισεν ὁ Ἀναστάσιμος Ὄρθρος τῆς Διακαινησίμου ἑβδομάδος καί ἠκολούθησεν ἡ Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ἐπιμελουμένου τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἄκκρῃ Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ καί συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ἐν οἷς πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Μελετίου καί π. Ἀρτεμίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νίκωνος ἀντιπροσώπου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς MISSIA, Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων περιοχῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης, συσταθείσης καί ἐπιμεληθείσης ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, τοῦ τελειωθέντος ἐν τῇ ἐπισκευῇ τοῦ τοίχου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου καί μετεχόντων τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη, τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε καί πολλῶν πιστῶν ἐν εὐλαβείᾳ καί ἀναστασίμῳ ἀγαλλιάσει.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀνέτειλεν ἰδού, τό τῆς χάριτος ἔαρ, ἐπέλαμψε Χριστοῦ, ἡ Ἀνάστασις πᾶσι, καί ταύτῃ συνεκλάμπει νῦν, Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, ἡ πανέορτος, καί φωτοφόρος ἡμέρα, δεῦτε ἅπαντες, λαμπροφοροῦντες ἐνθέως, φαιδρῶς ἑορτάσωμεν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς κατά τήν πασχάλιον ταύτην ἡμέραν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν Ἄκκρῃ / Πτολεμαΐδι, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος, διαπρέψας ὡς στρατιωτικός ἀξιωματικός κατά τούς χρόνους τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, ἀνεδείχθη πιστός μάρτυς, δηλαδή πιστός ἀκόλουθος καί μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἀκούων πάντοτε εἰς τόν λόγον Αὐτοῦ λέγοντος: «μνημονεύετε τοῦ λόγου, οὗ ἐγώ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ· εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν·», (Ἰωάν. 15,20).

Ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν τοῦτον λόγον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἴσον ὡς εἰ ἔλεγεν ἐγώ τῶν ὅλων ὁ Ποιητής, ὁ πάντα ὑπό χεῖρα ἔχων τά τε ἐν τῷ οὐρανῷ καί τά ἐπί τῆς γῆς, οὐ χαλινόν ἐπέθηκα τοῖς θυμοῖς οὐδέ καθεῖρξα καθάπερ αἰκίαις τό ἑκάστου κίνημα τῶν ἀκροωμένων· ἐφῆκα δέ μᾶλλον τῇ ἑκάστου προαιρέσει τό ἑλέσθαι, τό δοκοῦν, δρᾶσαι δέ ὅ,τι περ ἄν βούλοιντο· καί γοῦν διωκόμενος ἐκαρτέρουν, καίτοι τοῦ διακωλῦσαι ἔχων τήν ἐξουσίαν. Ὅταν οὖν ἄρα διώκησθε καί αὐτοί,… κατόπιν τῆς ἐμῆς ἰόντες οἰκονομίας, διά τῶν αὐτῶν ἔρχεσθε θελημάτων, ἵνα καί τῆς ὁμοίας μετάσχητε δόξης· οἱ γάρ συμπάσχοντες καί συμβασιλεύσουσι». [Καί ἁπλούστερον· τοῦτο εἶναι ὡσάν νά ἔλεγε [ὁ Χριστός] ἐγώ, ὁ Ὁποῖος εἶμαι ὁ Ποιητής τῶν ὅλων καί ἔχω ὑπό τόν ἔλεγχον τά πάντα τά ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, δέν ἔβαλα χαλινόν εἰς τήν ὀργήν τῶν ἀκροατῶν μου, οὔτε περιώρισα τό συναίσθημα, τήν συγκίνησιν αὐτῶν, ὡσάν νά ἦτο προσβολή εἰς ἐμέ. Μᾶλλον τούς ἐπέτρεψα νά ἐπιλέξουν ὅ,τι ἐφαίνετο ὀρθόν εἰς αὐτούς καί νά πράξουν ὅ,τι ἐπεθύμουν… Ἔτσι λοιπόν, ὅταν καί σεῖς διώκεσθε, ὑπομείνατε πρός στιγμήν τήν ἀποτροπήν/ ἀπέχθειαν τῶν μισούντων ὑμᾶς… ἀκολουθοῦντες τήν ἰδικήν μου Οἰκονομίαν καί διώκετε μετ’ Ἐμοῦ τούς ὁμοίους σκοπούς, οὕτως ὥστε νά ἔχητε συμμετοχήν εἰς ὁμοίαν δόξαν. Καί τοῦτο διότι αὐτοί οἱ ὁποῖοι συμπάσχουν, αὐτοί καί θά συμβασιλέυσουν [μετ’ Ἐμοῦ]».

Οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν», (Ἰωάν. 15, 20), ἀποτελοῦν τήν «οἰκονομίαν» Αὐτοῦ, ἡ ὁποία διατυπώνεται εἰς ἑτέραν δήλωσιν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι», (Ματθ. 16,24).

Εἰς τό λόγιον τοῦτο τοῦ Κυρίου διακρίνεται καί ὑπογραμμίζεται ἡ «προαίρεσις» τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ θέλοντος ἀκολουθῆσαι τόν Χριστόν, ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύων αὐτό: «Οὐ βιάζομαι οὐκ ἀναγκάζω, ἄλλα ἕκαστον κύριον τῆς ἑαυτοῦ προαιρέσεως ποιῶ» καί ἀναλυτικώτερον : «δέν υποχρεώνω οὔτε ἐξαναγκάζω, ἀλλά καθιστῶ τόν καθένα, ὁ ὁποῖος εἶναι κύριος τῆς ἐλευθέρας αὐτοῦ διαθέσεως, λέγει Κύριος». Κατά δέ τόν ἅγιον Γρηγόριον Νύσσης «τοῦτο δέ ἐστιν ἡ προαίρεσις, ἀδούλωτόν τι χρῆμα καί αὐτεξούσιον ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ τῆς διανοίας κείμενον».

Αὕτη ἀκριβῶς ἡ προαίρεσις, τοὐτέστιν ὁ θεῖος ζῆλος, τόν ὁποῖον εἶχεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὡδήγησαν τόν θεσπέσιον Γεώργιον εἰς τό νά γίνῃ μιμητής τοῦ μαρτυρικοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀκούων εἰς τό προφητικόν παράγγελμα τοῦ Ἡσαΐου: «Γίνεσθε μοι μάρτυρες καί ἐγώ μάρτυς, λέγει Κύριος ὁ Θεός… ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεός καί μετ’ ἐμέ οὐκ ἔσται», (Ἡσ. 43,10). Ὁ δέ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνεῖ λέγων: «Τόν ὑπέρ κόσμου τῆς ζωῆς τήν ψυχήν αὐτοῦ θέντα, Χριστόν τόν Βασιλέα, ποθῶν ὁ στρατιώτης, ὁ μέγας Γεώργιος, σπεύδει θανεῖν ὑπέρ αὐτοῦ· ζῆλον γάρ θεῖον ἐν καρδίᾳ ἐσχηκώς, αὐτός ἑαυτόν προσήγαγε. Τοῦτον οὖν καί ἡμεῖς ἀνυμνήσωμεν πίστει, ὡς θερμόν προστάτην ἡμῶν, ὡς ἔνδοξον ὄντα Χριστοῦ δοῦλον, μιμούμενον σαφῶς τόν ἴδιον Δεσπότην».

Ὁ ἔνδοξος Γεώργιος διακρίνεται μεταξύ τοῦ νέφους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτος διαπρέψας ὡς ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος ἐπί τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, τοῦ κηρύξαντος ἀπηνῆ διωγμόν κατά τῶν Χριστιανῶν, δέν ἐδίστασε νά ἀνακηρύξῃ τόν ἑαυτόν του Χριστιανόν, ἀλλά καί νά ἐλέγξῃ τήν ματαιότητα καί ἀσθένειαν τῶν εἰδώλων καί νά μυκτηρίσῃ τούς πιστεύοντας εἰς αὐτά.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θαυμαστός Γεώργιος ἐμαρτύρησε τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ αἵματι ὑπέρ τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος κατά τήν ὥραν τῆς καταδίκης Αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπεν: «ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰωάν. 18,37).

Ἡ ὁμολογία αὕτη τοῦ Χριστοῦ κατέδειξε ἐμφανέστατα τόν ἀπόλυτον σκοπόν τῆς θείας ἀποκαλύψεως, τοὐτέστιν τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορίᾳ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Αὐτοῦ. Τό γεγονός τοῦτο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τῆς θείας Οἰκονομίας ὡς κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος λέγων: «ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ».

Μάρτυς πιστός τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας ἀνεδείχθη ὁ μακάριος Γεώργιος, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει τοῦτο ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Γεωργηθείς ὑπό Θεοῦ ἀνεδείχθης, τῆς εὐσεβείας γεωργός τιμιώτατος, τῶν ἀρετῶν τά δράγματα συλλέξας σεαυτῷ· σπείρας γάρ ἐν δάκρυσιν, εὐφροσύνῃ θερίζεις· ἀθλήσας δέ δι’ αἵματος, τόν Χριστόν ἐκομίσω».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ μεγάλαθλος Γεώργιος ἀνεδείχθη τῆς εὐσεβείας τῆς ἀληθινῆς, δηλονότι πίστεως τοῦ Χριστοῦ, γεωργός τιμιώτατος, διό καί ἐν οὐρανοῖς συμβασιλεύει τῷ Βασιλεῖ τῶν Δυνάμεων. «Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζώσι… διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου», (Σοφ. Σολωμ. 5,15-16). «Ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν [ὁ Θεός τόν Γεώργιον] καί ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτόν», κατά τό λόγιον τοῦ Σοφοῦ Σολομῶντος, (Σοφ. Σολ 3,6).

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου, οἱ πασχαλίως τιμῶντες τήν σεπτήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος καί Τροπαιοφόρου Γεωργίου, καλούμεθα νά μιμηθῶμεν τόν πόθον καί τόν ἔνθεον ζῆλον αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός καί ἱκετεύσωμεν αὐτῷ σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀφ’ ἑτέρου, ἵνα μέτοχοι γενώμεθα τοῦ ἀνεσπέρου φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Μετά δέ τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: «ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου. (Πρβλ. Ψαλμ. 42,3) ένθα ο παμμακάριστος Μάρτυς σου Γεώργιος παρεγένετο. Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη» .

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας παρετέθη εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων κέρασμα τῇ παρουσίᾳ τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως Ἄκκρης, τοῦ Σεΐχη αὐτῆς καί τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος Ἄκκρης κ. Φουάντ Μπρέϊκ. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἡγίασε τήν ἀνακαινισθεῖσαν αἴθουσαν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου Ἄκκρης.

Ἐν τέλει παρετέθη τράπεζα ὑπό τῆς Κοινότητος καί τοῦ ἡγουμένου π. Σιλουανοῦ, εἰς τήν ὁποίαν καί πάλιν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἀνέτειλεν ἰδού, τό τῆς χάριτος ἔαρ, ἐπέλαμψε Χριστοῦ, ἡ Ἀνάστασις πᾶσι, καί ταύτῃ συνεκλάμπει νῦν, Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, ἡ πανέορτος, καί φωτοφόρος ἡμέρα, δεῦτε ἅπαντες, λαμπροφοροῦντες ἐνθέως, φαιδρῶς ἑορτάσωμεν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητέ Πάτερ Σιλουανέ Πατριαρχικέ ἡμῶν Ἐπίτροπε ἐν Ἄκκρῃ,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου κ. Φουάντ Μπρέϊκ,

καί Σεβαστά μέλη τῆς Κοινότητος, 

Ἡ σημερινή Πασχάλιος ἑορτή ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἀδιάψευστον ἀφ’ ἑνός μέν τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα, ἀφ’ ἑτέρου δέ τῆς ἀδιακόπου καί ἐνεργοῦς παρουσίας τοῦ Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τοῦ χριστεπωνύμου αὐτοῦ ποιμνίου ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ εἰδικώτερον.

Ἡ χριστιανική αὕτη παρουσία καί μαρτυρία διά μέσου τῶν αἰώνων ὀφείλεται πρωτίστως καί κυρίως εἰς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου: «Ὁ  Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. 4,16), ἀλλά καί εἰς τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν· μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω», (Ἰωάν. 14, 27).

Οἱ εὐαγγελικοί οὗτοι λόγοι ἐνέπνεον τόν σήμερον τιμώμενον Ἅγιον Γεώργιον τόν Τροπαιοφόρον, ὁ ὁποῖος, μιμούμενος τό σταυρικόν πάθος τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο συμμάρτυς τοῦ αἵματος Αὐτοῦ, ὡς ἐναργέστατα λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Γεωργήσας ἐμμελῶς, σπόρον τῶν θείων ἐντολῶν, διεσκόρπισας πτωχοῖς, πάντα τόν πλοῦτον εὐσεβῶς, ἀντικτησάμενος ἔνδοξε Χριστοῦ τήν δόξαν· ὅθεν πεποιθώς, πρός ἀγῶνας χωρεῖς, καί πόνους τούς μακρούς, Μάρτυς Γεώργιε, καί κοινωνός γενόμενος τοῦ πάθους, τοῦ ἀπαθοῦς [δηλαδή τοῦ Χριστοῦ] καί ἐγέρσεως, τῆς βασιλείας, Αὐτοῦ μετέσχες, ὑπέρ ἡμῶν νῦν δεόμενος».

Ἡ διπλή αὕτη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὡς καί τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ γενομένου συλλειτουργοῦ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ἐν τῇ ἐπουρανίῳ δοξολογίᾳ τοῦ Θεοῦ, μᾶς παρέχει ἐν μέσῳ τῶν ἐκ τοῦ πολέμου δοκιμασιῶν τῆς περιοχῆς ἡμῶν τήν ζῶσαν ἐλπίδα τῆς πίστεως εἰς τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης.

Διό καί ἡμεῖς ἱκετηρίους εὐχάς ἀνεπέμψαμεν τῷ Ἁγίῳ Θεῷ, ταῖς πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, λέγοντες μετά τοῦ Ἁγίου μάρτυρος καί Ἀποστόλου Πέτρου: «Εὐλογητός ὁ Θεός καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν», (Α΄ Πέτρ. 1,3) Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 14^ην/ 27^ην Ἀπριλίου 2024, ἐτελέσθη εἰς τήν πανηγυρίζουσαν Ἱεράν Μονήν Μάρθας καί Μαρίας τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Λαζάρου θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, ψάλλοντος τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη, βοηθοῦντος τοῦ μοναχοῦ π. Ἰωσήφ τοῦ Ἁγιορείτου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τῆς Προξένου κ. Ἄννης Μάντικα καί μετεχόντων αὐτοχθόνων Ἀραβοφώνων πιστῶν καί πολλῶν προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Κύριε, ἡ φωνή Σου κατέλυσε τοῦ ᾅδου τά βασίλεια καί ὁ λόγος τῆς ἐξουσίας Σου ἤγειρεν ἐκ τάφου τετραήμερον· καί γέγονεν ὁ Λάζαρος τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ κώμῃ ταύτῃ τῆς Βηθανίας, ἐξ ἧς ὁ Λάζαρος κατήγετο καί ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μάρθα συνήντησεν τόν Ἰησοῦν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἔγερσιν τοῦ Ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου.

Κατά την ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἡ Μάρθα εἶπε πρός τόν Ἰησοῦν: «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει» (Ἰωάν. 11,21): Κύριε ἐάν ἦσουν ἐδώ, δέν θά εἶχεν ἀποθάνει ὁ ἀδελφός μου… «Εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μη ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11,25-26).

Ἑρμηνεύοντες τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ μέν Ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει: ὁ πιστεύων εἰς τόν Χριστόν θά ἀποθάνῃ προσκαίρως, λόγῳ τοῦ θανάτου τῆς σαρκός, δέν θά ἀποθάνῃ ποτέ λόγῳ τῆς ζωῆς τοῦ Πνεύματος καί τῆς ἀθανασίας τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ δέ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ὁ εἰς Αὐτόν [τόν Χριστόν] πιστεύσας ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἀτελεύτητον ἔχει ζωήν ἐν μακαριότητι καί ὁλοκλήρῳ ἀφθαρσίᾳ».

Κατά δέ τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός μεταβαίνει ἀπό τόν τόπον πέραν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ εἰς τήν Βηθανίαν μετά τῶν μαθητῶν Του, ἔνθα ὁ φίλος Αὐτοῦ Λάζαρος ἀπέθανε, ἵνα πιστοποιήσῃ τήν ἀόριστον ἐνέργειαν καί δύναμιν τῆς Θεότητος Αὐτοῦ: «Θεός ὢν ἀληθινός, Λαζάρου ἔγνως τήν κοίμησιν, καί ταύτην τοῖς Μαθηταῖς, τοῖς σοῖς προηγόρευσας, πιστούμενος Δέσποτα, τῆς Θεότητός σου, τήν ἀόριστον ἐνέργειαν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Προσέτι δέ ἵνα πιστοποιήσῃ, βεβαιώσῃ τήν πρό τοῦ σωτηρίου Αὐτοῦ πάθους κοινήν Ἀνάστασιν. «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός·», ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός.

Ἐπειδή ἤγγιζεν τό σωτήριον σταυρικόν πάθος Αὐτοῦ, ὁ Χριστός διά τῆς ἐκ τοῦ ᾅδου Ἀναστάσεως τοῦ τεθνεῶτος τετραημέρου Λαζάρου διέσεισε τό κράτος τοῦ θανάτου πρό τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ θανάτου ἀφ’ ἑνός· καί προεμήνυε τήν τριήμερον Αὐτοῦ ταφήν καί τήν κοινήν Ἀνάστασιν ἀφ’ ἑτέρου.

Καί εὐλόγως διερωτώμεθα, τί σημαίνει «Κοινή Ἀνάστασις»; Κοινή Ἀνάστασις σημαίνει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάστασις δέ τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ὑπό τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί διά Πνεύματος Ἁγίου προσληφθεῖσαν Αὐτῷ ἀνθρωπίνην ἡμῶν σάρκα. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κοινή τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασις σημαίνει τήν ἐκ τῆς φθορᾶς, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας ἐλευθερίαν πάντων τῶν ἀνθρώπων.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ «ἐκ τῆς φθορᾶς ἐλευθερία πάντων τῶν ἀνθρώπων» δέν πρέπει νά ἐκλαμβάνηται ἤ ἑρμηνεύηται ἐν ἠθικῇ ἤ μεταφυσικῇ ἐννοίᾳ, ἀλλά ὡς γεγονός ἀληθινόν καί πραγματικόν, δεδομένου ὅτι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἀναντίρρητον πραγματικότητα.

Ἡ διά τῆς μεγάλης φωνῆς κραυγή τοῦ Χριστοῦ εἰπόντος: «Λάζαρε δεῦρο ἔξω», (Ἰω. 11,43) διαδηλοῖ τήν ζωοποιόν δύναμιν καί τό ἔργον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ρητῶς διαβεβαιοῦντος τούς πιστούς: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. 5,24).

Τοῦτο ἀκριβῶς, δηλαδή τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἐπεμαρτύρησεν ἡ ἔγερσις τοῦ Λαζάρου, ὁ ὁποῖος κατά τόν ἅγιον Ἀνδρέαν Κρήτης «γέγονε τῆς παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον», τοὐτέστιν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερον καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν Βηθανίᾳ ὄντες καί προγευθέντες τήν κοινήν Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ νικητοῦ τοῦ θανάτου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Πρεσβείαις τῆς Πανάγνου Θεοτόκου καί Ἱκεσίαις Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας τε, ἡμᾶς ἀξίωσον, θεατάς γενέσθαι, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους σου Κύριε, καί τῆς λαμπροφόρου, τῶν ἡμερῶν καί βασιλίδος, Ἀναστάσεως τῆς σῆς, φιλάνθρωπε».

Ἔλαβε χώραν λιτανεία πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί Ἀπόλυσις. Κατόπιν ἠκολούθησε κέρασμα σεμνόν, παρατεθέν ὑπό τῆς πολιᾶς ἡγουμένης Γεροντίσσης Εὐπραξίας εἰς τό Ἡγουμενεῖον. Εἰς τοῦτο παρέστη τιμητικῶς καί ὁ Δήμαρχος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας τῆς Βηθανίας μετά τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ.

Ἠκολούθησε δευτέρα λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιον, ἔνθα ἀνεγνώσθη ἡ ἐκ τοῦ Κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου Περικοπή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου. Ἡ ἑορτή ἔληξε δι’ ἐπιστροφῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας