Τήν Δ’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, 1^ην/14^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν Νέαν Ἱερουσαλήμ παρά τήν Ἑβραϊκήν Βουλήν.

Συμφώνως πρός τήν κρατοῦσαν τάξιν, ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη μετά τήν Γ΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Σταυροῦ, λόγῳ τῆς παραδόσεως ὅτι τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, ἐπί τοῦ ὁποίου προσηλώθη ὁ Κύριος διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἐφυτεύθη ὑπό τοῦ δικαίου Λώτ, κατόπιν ὁδηγίας τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς τόν χῶρον, ἐν τῷ ὁποίῳ εὑρίσκεται ἡ Ἱερά Μονή.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας ὑπό Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἱερώνυμος. Τήν πρωΐαν ἐτελέσθη θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων  τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος τοῦ ἡγουμένου ἐν Μαδηβᾷ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ π. Ἰωάννου Ἀουάδ καί ἄλλων Πρεσβυτέρων, παρουσίᾳ τῆς Ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Ἄννης Μάντικα καί προσευχομένων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί μελῶν τοῦ Ἀραβοφώνου ἡμῶν ποιμνίου.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14), κηρύττει ὁ σοφός Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Θεοῦ καί  Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα τό τρισύνθετον δένδρον ἐφυτεύθη καί ἡ ἐπώνυμος τοῦ Σταυροῦ Ἱερά Μονή ἀνηγέρθη, ἵνα ἑορτίως καί  εὐχαριστιακῶς προσκυνήσωμεν τό Ξύλον τοῦ Σταυροῦ, δι’ οὗ ὁ Θεός, ὁ Βασιλεύς ἡμῶν πρό αἰώνων «εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς», (Ψαλμ. 72,12) ὡς προφητικῶς ψάλλει ὁ Δαυΐδ.

Ὄντως, ὁ διά τῶν παθημάτων, δηλονότι τοῦ σταυροῦ «τελειωθείς [Ἰησοῦς] ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν Αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου», (Ἑβρ. 5,9) ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ὁ Τίμιος Σταυρός, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη το ὄργανον τῆς ἀπολυτρώσεως εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένος μέ τόν θάνατον, τόν πόνον, καί  τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ καί  τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων κατά τόν πλοῦτον τῆς Χάριτος Αὐτοῦ», (Ἐφ. 1, 7-8), ὡς λέγει καί  πάλιν ὁ σοφός Παῦλος.

Κατά δέ τήν ἀποκάλυψιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὁ σταυρός εἶναι τό σωτήριον ξύλον, δηλαδή «τό ξύλον τῆς ζωῆς».  «Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς,  ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκάλ. 2,7). Καί ἀναλυτικώτερον: «Εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θά νικήσῃ εἰς τόν κατά τοῦ σατανᾶ καί τῆς ἁμαρτίας ἀγῶνα, θά δώσω εἰς αὐτόν νά φάγῃ ἀπό τό ξύλον τῆς ζωῆς. Θά τόν ἀξιώσω δηλαδή, νά ἀπολαύσῃ τά αἰώνια ἀγαθά μέσα εἰς τόν Παράδεισον τοῦ Πατρός μου, ὁ Ὁποῖος κατά τήν ἀνθρωπίνην μου φύσιν εἶναι καί Θεός μου», λέγει Κύριος.

 Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, θαυμάζων τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, ὁ  Ὁποῖος διά τοῦ σταυροῦ ὁδηγεῖ τούς πιστούς εἰς τήν σωτηρίαν καί κατατροπώνει τό ἔργον τοῦ διαβόλου λέγει: «Ὦ θείας ἀληθῶς σοφίας καί μηχανῆς οὐρανίου! Σταυρός ἐπήγνυτο καί εἰδωλολατρεία κατεστρέφετο. Σταυρός  ἐγείρετο καί διαβολική δυναστεία κατεδικάζετο», (P.G. 28, 1056)

Κατεδικάσθη δέ ὁ διάβολος ἐκ τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατῆτε ἐν ἀγάπη, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2), κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ζῶσα προσφορά καί θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐγένετο ἐπί τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, διό καί ὁ Σταυρός ὀνομάζεται καί «θυσιαστήριον». «Ἐν αὐτῷ γάρ ἐτέθη ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», (Ἰωάν. 1,29) «Μεῖζον»… ἐνταῦθα τό δῶρον τοῦ θυσιαστηρίου καί ὑπό τοῦ δώρου τό θυσιαστήριον ἁγιάζεται».

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό δῶρον, εἶναι «μείζων», δηλαδή ἀνώτερος τοῦ θυσιαστηρίου, διά τοῦτο καί τό θυσιαστήριον, τοὐτέστιν τό ξύλον τοῦ σταυροῦ, ἁγιάζεται ἀπό τό προσφερόμενον δῶρον, τόν θυσιαζόμενον Χριστόν. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν τό ξύλον τοῦ σταυροῦ εἶναι ἀληθές καί σεβάσμιον, ἐν ᾧ Ἑαυτόν εἰς θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν ὁ Χριστός προσενήνοχεν… ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ Ἁγίου Σώματός τε καί Αἵματος», δι’ ὅ καί «προσκυνητέον». Επί πλέον δέ «προσκυνοῦμεν καί τόν τύπον τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ σταυροῦ, εἰ καί ἐξ ἑτέρας ὕλης γεγένηται, οὐ τήν ὕλην τιμῶντες, μή γένοιτο, ἀλλά τόν τύπον ὡς Χριστοῦ σύμβολον».

Εἰς ὁμιλίαν Του ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, λεχθεῖσαν εἰς τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν τῇ μέση ἑβδομάδι τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς λέγει ἐγκωμιαστικῶς: «Χαῖρε Σταυρέ Τίμιε, ἐν ᾧ τάς χεῖρας ὑφαπλώσας ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός καί Λόγος, ἐνηγκαλίσατο ἡμᾶς καί προσήγαγε τῷ ἐπουρανίῳ Πατρί … καί ἐν σοί, Τίμιε Σταυρέ, ἐκχυθέντος τοῦ θεορρύτου αἵματος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ ἀοράτου Πατρός».

Τοῦτον τόν Τίμιον Σταυρόν προετύπωσε τό ξύλον τῆς ζωῆς, τό ἐν παραδείσῳ ὑπό Θεοῦ πεφυτευμένον· ἐπεί γάρ διά ξύλου ὁ θάνατος, ἔδει διά ξύλου δωρηθῆναι τήν ζωήν καί τήν ἀνάστασιν». «Αὐτόν τόν Τίμιον Σταυρόν προετύπωσε τό δένδρον τῆς ζωῆς, τό ὁποῖον ἐφυτεύθη εἰς τόν Παράδεισον ἀπό τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή δέ διά μέσου τοῦ ξύλου προῆλθεν ὁ θάνατος, ἔπρεπε καί διά μέσου τοῦ ξύλου νά προέλθῃ ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Καί ἐπειδή ὁ Θεός ἡμῶν Σωτήρ πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι (Τιμ. Α’ 2-4) κατ’ ἀρχάς μέν ἐφύτευσεν τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, ὅταν δέ ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς σωτηρίας ἐν τῷ μυστικῷ Παραδείσῳ, τοὐτέστιν ἐν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, ἐξ οὗ εβλάστησεν ἐκ τῶν ἁγνῶν αὐτῆς αἱμάτων ὁ Χριστός, ὡς ὑμνολογικῶς ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ  λέγων: «Μυστικός εἶ, Θεοτόκε, Παράδεισος, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφʼ οὗ τό τοῦ Σταυροῦ, ζωηφόρον ἐν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· διʼ οὗ νῦν ὑψουμένου, προσκυνοῦντες αὐτόν, σέ μεγαλύνομεν».

Ὁ καρπός τοῦ ζωηφόρου δένδρου τοῦ Σταυροῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου καλούμεθα νά φάγωμεν καί νά πίωμεν κατά τό παράγγελμα Αὐτοῦ: «ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς», (Ἰωάν. 6,53). «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,56).

Ὁ σοφός Παῦλος συχνάκις ἀναφέρεται εἰς τό ἀπολυτρωτικόν Αἷμα τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι μέσῳ αὐτοῦ τοῦ Αἵματος δικαιωνόμεθα, σωζόμεθα, (Ρωμ. 5,9), ἐξαγοραζόμαστε (Ἐφ.1,7), γινόμεθα κτῆμα τοῦ Θεοῦ (Πράξ. 20, 28) καί διατρανοῦται ἡ μεταξύ τῶν πιστῶν ἑνότης καί κοινωνία ἐν τῷ εὐχαριστιακῷ ποτηρίῳ, (Α’ Κορ. 10,16/11, 25-28), προσέτι δέ καταγγέλλεται ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, καί διακηρύσσεται ἡ ἔλευσίς Του «ὁσάκις γάρ ἂν ἐσθίητε τόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνητε, τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ»,  (Α΄ Κορ. 11,25).

Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὑμνολογικῶς λέγει: «Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, ἀπαύστως προσκυνοῦντες, Χριστέ ὁ Θεός, τήν τριήμερόν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν· δι’ αὐτῆς γάρ ἀνεκαίνισας, τήν καταφθαρεῖσαν τῶν ἀνθρώπων φύσιν παντοδύναμε, καί τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδον καθυπέδειξας ἡμῖν, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος».

Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί , παρακαλέσωμεν τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν τεκοῦσαν τόν ἐν Σταυρῷ ὑψωθέντα σαρκί, ἵνα τῇ πολυδυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀξιωθῶμεν φθάσαι τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ  Σωτῆρος ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἔλαβε χώραν ἡ τελετή καί ἡ λιτανεία τῆς Προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς ὁρίζει τό Τυπικόν.

Ἐν συνεχείᾳ παρετέθη ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου σεμνόν κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 25^ην Μαρτίου /7^ην Ἀπριλίου 2024, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τήν Ναζαρέτ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ποιεῖ μνείαν τοῦ γεγονότος ὅτι ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Θεός διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ ἀνήγγειλεν εἰς τήν Παρθένον Μαρίαν εἰς τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά ἐνσαρκώσῃ τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον Αὐτοῦ, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Παραλλήλως καί πρός τό Τυπικόν τοῦ σταθεροῦ ἑορτολογίου ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ διά τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν εἰς τόν ἀγῶνα  τῆς νηστείας διά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Διά τήν διπλῆν ταύτην ἑορτήν ἐτελέσθη πανήγυρις διά θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν – Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Ἀρχιεπισκόπων  Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ρωσσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασσιανοῦ, Ἱερέων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ καί Ἄκκρης, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί τῇ συρροῇ πολλῶν ἐντοπίων προσκυνητῶν, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπερ Σέβα ὑπό τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον δεξιά ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος τῆς πόλεως Ναζαρέτ ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Προέδρου τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ κ. Μπασίμ Ἀσφούρ, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρτζῆε, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ Ἀβίβ κ. Μαυροειδῆ Νικολάου καί τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ρωσίας εἰς Ἰσραήλ κ. Βλαντιμήρ Βικτόροφ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός», (Ἡσ. 7,14/ Ματθ. 1,23).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἐπισκιάσασα τήν Παρθένον Μαρίαν συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἁγιογραφικῆς πόλεως ὑμῶν Ναζαρέτ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό μέγα καί σωτηριῶδες μυστήριον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὡς παραγγέλλει ἡμῖν ὁ ψαλμῳδός λέγων: «Εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», (Πρβλ. Ψαλμ. 95,1).

Ὁ Δαυϊτικός οὗτος λόγος, «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δέν εἶναι ἄλλος  ἀπό τήν εἰς τήν ἀποροῦσαν Παρθένον Μαριάμ «πῶς ἔσται μοι τοῦτο ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω» (Λουκ. 1,34), ἀπόκρισιν τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι, διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ», (Λουκ. 1,35).

Ἡ Ἁγία Γραφή τόσον ἡ Παλαιά ὅσον καί ἡ Καινή Διαθήκη ἀποτελεῖ τήν Ἱεράν Ἱστορίαν, δηλαδή τήν ἀποκάλυψιν, τήν φανέρωσιν τῆς ἀϊδίου σοφίας καί βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ ἀΐδιος σοφία καί βουλή τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπό «χρόνους αἰωνίους σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. 16, 25) τό εὐαγγελισθέν τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, τό φανερωθέν ἐν Χριστῷ καί κηρυχθέν διά τῶν Ἀποστόλων. Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι «τό γεννώμενον ἅγιον, ὅ κληθήσεται υἱός Θεοῦ». Ὁ ὑπό τοῦ Ἀγγέλου Γαβριήλ χαιρετισμός «Χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν» (Λουκ. 1,28) ἀφ’ ἑνός καί ὁ λόγος τῆς Μαριάμ «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,38) ἀφ’ ἑτέρου, κατέστησαν τήν Μαριάμ, τήν γενομένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, συμμέτοχον καί συνεργόν τοῦ «κατά ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου, φανερωθέντος δέ νῦν διά τε γραφῶν προφητικῶν κατ’ ἐπιταγήν τοῦ αἰωνίου θεοῦ εἰς ὑπακοήν πίστεως εἰς πάντα τά ἔθνη γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ…», (Ρωμ. 16, 25-27), ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ἀναλυτικώτερον: Τό μυστήριον ὅμως αὐτό ἐφανερώθη τώρα, τό ἐπιβεβαιώνουν δέ αἱ προφητικαί γραφαί καί ἔγινε γνωστόν κατά διαταγήν τοῦ αἰωνίου Θεοῦ εἰς ὅλα τά ἔθνη, διά νά δείξουν ταῦτα τήν ὑπακοήν, πού ἀπαιτεῖ ἀπό ἡμᾶς ἡ πίστις. Τοιοῦτον ὑπόδειγμα «ὑπακοῆς εἰς τήν πίστιν» ἀνεδείχθη ἡ Παρθένος Μαριάμ, εἰποῦσα τῷ Ἀγγέλῳ Γαβριήλ: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38). «Ὑπακοῆς ἡ πίστις δεῖται μόνης, οὐ πολυπραγμοσύνης. Καί ὅταν ὁ Θεός ἐπιτάττῃ πείσεσθαι, οὐ περιεργάζεσθαι δεῖ», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἐξ ἄλλου Αὐτός οὗτος ὁ Κύριος «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν Αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9). Ἡ δέ Παρθένος Μαριάμ κατεῖχε «τό μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (Α’ Τιμ. 3,9). Διό καί ὁ ἄγγελος Γαβριήλ εἶπεν αὐτῇ «μή φοβοῦ Μαριάμ·  εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ. Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», (Λουκ. 1,30). Ἑρμηνεύων τό χωρίον τοῦτο ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Δικαίως δέ ἐκλήθη Ἰησοῦς, ὁ ἐπί σωτηρίᾳ τοῦ ἡμετέρου γένους ἐλθών. Τό γάρ ὄνομα τοῦτο εἰς τήν Ἑλλάδα γλῶσσαν μεταβαλλόμενον, Θεοῦ λέγεται σωτηρία. Ἰησοῦς οὖν “Σωτήρ” ἑρμηνεύεται».

Τί δέ σημαίνει “σωτηρία” καί τί σημαίνει “Σωτήρ”, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί;

«Σωτηρία» σημαίνει τήν ἐπανόρθωσιν τοῦ σφάλματος τῆς προμήτορος Εὔας, ὡς ἐγκωμιαστικῶς ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, (Μαρία) ἡ τῆς προμήτορος Εὔας τό σφάλμα ἀνορθώσασα». «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, ἡ τό ταπεινότατον γένος τῶν χαμαί κειμένων γυναικῶν ἀνυψώσασα». «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐλυτρώθημεν ἀρᾶς ἀνεκλαλήτου δέ χαρᾶς ἠξιώθημεν».

«Σωτήρ» σημαίνει τόν νέον Ἀδάμ, τοὐτέστιν τόν ἐν σαρκί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλληφθέντα ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας Θεόν Λόγον, Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», τό πάσης χαρᾶς χαριέστερον καί πρᾶγμα καί ὄνομα, ἐξ ἧς ἡ χαρά ἀδιάδοχος εἰς τόν κόσμον Χριστός γεγέννηται, τῆς Ἀδαμιαίας λύπης τό ἰατρεῖον», ἀνακράζει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ἡ «Ἀδαμιαία λύπη» εἶναι ἡ ἁμαρτία, δηλαδή ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος διά τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, ἡ δέ σωτηρία παρέχεται διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό ἰατρεῖον, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ εἰς τόν κόσμον γεγεννημένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ συλληφθείς ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν καί σαρκωθείς ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνεῖ λέγων: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τήν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».

Ἀξιοσημείωτον  ὅτι τήν χάριν, ἥν εὗρεν ἡ Μαριάμ παρά τοῦ Θεοῦ (Λουκ. 1,30) αὐτήν ταύτην τήν χάριν δέδωκεν ὁ Θεός εἰς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «ἥτις ἐστίν τό Σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου», (Ἐφ. 1,23) κατά Παῦλον. Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τό ὑπερευλογημένον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου βλέπομεν τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἠγάπησε καί ἡγίασε (Πρβλ. Ἐφ. 5, 25-26) ὡς Νύμφην Αὐτοῦ. (Πρβλ. Ἐφ. 5,32). «Ὁ ἔχων τήν νύμφην, νυμφίος ἐστίν» (Ἰωάν. 3,29), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἡ δέ νύμφη εἶναι ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία νυμφεύεται τόν Χριστόν διά μέσου τῆς Παρθένου Μαρίας, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Τό γεγονός τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καταδεικνύει τόν ἄρρηκτον δεσμόν τοῦ μυστηρίου τῆς Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφωνεῖ λέγων: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, δι’ ἧς ἡμεῖς εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἐπολιτογραφήθημεν».

Ἡμεῖς δέ σήμερον, οἱ ὑμνοῦντες καί μεγαλύνοντες τήν «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» εὐαγγελισθεῖσαν Παρθένον Μαρίαν, παρακαλέσωμεν αὐτήν καί μετά τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν:

«Παράτεινον τό ἔλεός σου, Πανάγαθε Δέσποινα, τοῖς γινώσκουσί σε καί ἴδε ἐπί τούς δούλους σου καί ἐπί τά ἔργα αὐτῶν καί κατεύθυνον πάντας εἰς ὁδόν εἰρήνης, ὅτι πάντων οἱ ὀφθαλμοί εἰς σέ ἐλπίζουσι καί σοῦ τῇ μεσιτείᾳ τήν καταλλαγήν τήν πρός τόν Υἱόν σου καί Θεόν ἡμῶν ἐσχήκαμεν, ᾧ δόξα, ᾧ κράτος, ᾧ σθένος σύν τῷ Ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρί καί τῷ ὁμοφυεῖ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Εὐλογημένη νηστεία καί ἅγιον Πάσχα μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον».

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἀνεπέμφθη δέησις  εἰς τόν τόπον τοῦ Προσκυνήματος ὑπέρ τῶν δωρητῶν τῆς ἀνακαινίσεως αὐτοῦ καί τοῦ ὅλου Ναοῦ τῇ παρελάσει Προσκόπων.

Ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τῆς Μητροπόλεως.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως. Κατ’ αὐτήν ἡ Α.Θ.Μ. προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν», (Λουκ. 1,28)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ναζαρέτ κ. Κυριακέ,

Ἐντιμότατε Πρόεδρε τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καί Σεβαστά μέλη αὐτοῦ,

Ἀγαπητοί συνδαιτυμόνες,

Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἑορτάζει δύο μεγάλα καί παγκόσμια γεγονότα: τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί τήν προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ὁ μέν Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ «τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους», ὁ δέ Τίμιος Σταυρός ἀφορᾷ τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου· «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36).

«Ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καί δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε», (Ψαλμ. 84,12), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Αὐτό ἀκριβῶς τοῦτο τό μήνυμα τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης κηρύττει καί καταγγέλλει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον διέδωσαν εἰς τήν Οἰκουμένην οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολοι. Τό Εὐαγγέλιον τοῦτο τοῦ Χριστοῦ παρέλαβεν καί ἡ μητέρα ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλονότι ἡ Ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ὡς Ἱεράν παρακαταθήκην ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί δή τόν πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ὁ Χριστός λέγει: «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12, 26). Τό φῶς τοῦτο τοῦ Χριστοῦ ἐχάρισεν εἰς τόν κόσμον καί ἡ σήμερον τιμωμένη καί μεγαλυνομένη ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ γενομένη Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό φῶς τοῦτο τό ἐνυπόστατον καί ἀνέσπερον λάμπει ἐν Χριστῷ καί διά Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί δή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ τιμίου καί σωτηριώδους αἵματος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό γεγονός τοῦτο, τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας καί εὐσεβείας μαρτυρεῖ διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ τῶν Χριστιανῶν παρουσία ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί εἰς τάς πόλεις τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Βηθλεέμ καί τῆς Ναζαρέτ εἰδικώτερον.

Τήν ἀλήθειαν ταύτην οὐδείς δύναται νά ἀρνηθῇ ἤ νά ἀμφισβητήσῃ. Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, οἱ ὁμολογοῦντες καί κηρύττοντες τόν Θεόν τῆς ἀγάπης καί ἄκρας φιλανθρωπίας, τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης, καλούμεθα να παραμείνωμεν σταθεροί καί ἀμετάθετοι εἰς τήν ἱεράν ἡμῶν ἀποστολήν, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτήν, τήν ὁποίαν παρήγγειλεν ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Λόγος Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5,16).

Δέν ὑπερβάλλομεν λέγοντες ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν ἐγγύησιν τῆς διαφυλάξεως «ἀκεραίας καί ἀνοθεύτου τῆς πίστεως ἡμῶν»   ἀφ’ ἑνός καί ἀδιαιρέτου τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑτέρου. Ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, δηλονότι τοῦ Rum Orthodox  Πατριαρχείου, ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο», (Ἰωάν. 1,17). Ἐν δέ τῷ εὐλογημένῳ τόπῳ τῆς Ναζαρέτ ἡ Παρθένος Μαρία ἐγένετο λήπτης/ δέκτης τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀκούουσα τό Χαῖρε Κεχαριτωμένη.

Ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένον Πάσχα».

Ἀκολούθως προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 «Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια, παρθενική πανήγυρις, τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται»! Μυστήριον ἀνερμήνευτον καί ἄφατον ἡ πρός ἡμᾶς τούς χοϊκούς φιλανθρωπία τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ ἡμῶν! Τό «ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί άγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» διά τῆς Κυρίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡμῖν τοῖς ἐπί γῆς πεφανέρωται ἐνθάδε, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει τῆς Ναζαρέτ διά τοῦ Ἀρχιστρατήγου τῶν ἄνω Δυνάμεων Γαβριήλ, ὅς ἀπεστάλη «μηνῦσαι… τόν λόγον τῆς σωτηρίας».

 Ὥς ἄλλον Ἀρχάγγελον Γαβριήλ ὑποδεχόμεθα σήμερον, τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην, «μηνύοντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας», ἐπισφραγίζοντα τόν Ἀρχαγγελικόν ὕμνον «Χαῖρε Κεχαριτωμένη» καί Προεξάρχοντα τῆς Πανηγύρεως!

 Μακαριώτατε, ἐκφράζομεν ἐκ μυχίων καρδίας εὐχαριστίας τῇ Ὑμετέρᾳ πεπνυμένῃ κορυφῇ ἡμῶν, διά πᾶν ὅ,τι καταβάλλετε πρός ἐπιστηριγμόν τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας ταύτης. Μνημονευτέαι ἐνταῦθα αἱ, κατόπιν εὐλογίας καί προτροπῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἀνακαινιστικαί ἐργασίαι εἰς τό Ἱερόν Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔργα, τά ὁποῖα θά μείνουν ἀνεξίτηλα εἰς τόν χρόνον, μαρτυροῦντα τήν λαμπράν οἰακοστροφίαν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας παρά τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος.

Μακαριώτατε, Σᾶς εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, διά πρεσβειῶν τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Μαρίας καί τοῦ Ἀρχιστρατήγου Γαβριήλ, χαρίζηται Ὑμῖν ὑγιείαν κατ’ ἄμφω πρός συνέχισιν τῆς πεπνυμένης πηδαλιουχίας τοῦ νοητοῦ σκάφους τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, Σιών τῆς Ἁγίας! Ἔτη πολλά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 20ήν Μαρτίου / 2αν Ἀπριλίου 2024, ἔλαβον χώραν αἱ ἐπισκέψεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἐπί τῷ Πάσχα τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἡ Ἀδελφότης ἐπραγματοποίησεν:

Α. Ἐπίσκεψιν εἰς τό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν, ἤτοι τήν Κουστωδίαν τῆς Ἁγίας Γῆς εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Εἰς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην, ὁ Μακαριώτατος, προσεφώνησε τήν Ἀδελφότητα τῶν Φραγκισκανῶν ἐν ὀνόματι τοῦ ἡγουμένου αὐτῶν Fr. Francesco Patton, διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Your Paternity, dear Father Francesco,

Beloved Members of our Respective Brotherhoods,

Dear Fathers,

Christ is risen!

We greet you, dear Father Francesco, and your Brotherhood, as you celebrate the Feast of Feasts, and we are mindful of the words of the Paschal Liturgy:

Come, receive the Light that is never overtaken by night,

and glorify Christ, who is risen from the dead.

We keep this holy season of light and life at a time of deep darkness for our region and our world, and yet we do not shy from proclaiming that Christ has “trampled down death by death,” and given new life to the world.

It is our spiritual mission to keep the Light of the Gospel shining even in the most difficult of circumstances and the most hopeless of situations. To this end we are steadfast in proclaiming the message of salvation that is given to us and to all humanity in the resurrection of our Lord Jesus Christ from the dead. As our Lord has said, “I am the resurrection and the life. Those who believe in me, even though they die, will live” (John 11:25).

We are also grateful that we remain united in our common conviction as the Churches and Christian Communities of the Holy Land in standing against all forms of violence, in calling for an immediate and sustained ceasefire, the release of the hostages, the guarantee of humanitarian aid, access for doctors and medical personnel, and a fresh commitment to a new path forward for our region that leads us away from prejudice, violence, and war to mutual respect, reconciliation, and peace.

We wish to express our appreciation to you, dear Father Francesco, for your clear commitment to these goals, and we are encouraged by our fraternal co-operation. In the face of such terrible conflict, the readiness of the Churches to join together in a common witness and a common cause is not only a sign of our strength; it is also a visible sign of hope for our peoples in the Holy Land and for all people of good will around the world.

We cannot but mention other challenges that affect our mission. Once again the Israeli municipal authorities are raising the issue of illegal and unfair municipal taxes on church property and even moved to freeze our bank accounts. This would deprive us of essential resources that enable us to run our church, charitable, educational, and other essential services.

We call on the local authorities to respect our historic and universally-recognised rights, so that we can carry out our spiritual mission without impediment or interference.

We are beset by dangers all around. And yet we are not afraid and we do not give up hope. For we are community that believes in the resurrection of our Lord Jesus Christ. As Saint Paul reminds us, affliction produces endurance, and endurance produces character, and character produces hope, and hope does not put us to shame, because God’s love has been poured into our hearts through the Holy Spirit that has been given to us (Rom. 5:3-5).

ΜΑΥ this joyous feast of Easter be a hopeful time for you and your Brotherhood, and for all our peoples, as we rejoice in the victory of our Lord Jesus Christ over sin and death, and may this season bring us a new and tangible path to a lasting peace in our region.

Christ is risen!

Thank you.”

Β. Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσκεψις εἰς τόν Βικάριον τοῦ Πάπα Πατριάρχην τοῦ Λατινικοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἱεροσόλυμα Μακαριώτατον Pierre Battista Pizzaballa.

Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Pizzaballa καί τόν κλῆρον αὐτοῦ διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Your Beatitude, dear Cardinal Pizzaballa,

Your Eminences,

Your Graces,

Dear Fathers,

Christ is risen!

We are pleased to rejoice with you, dear Cardinal Pizzaballa, as you and your communities celebrate the great feast of Easter. As Saint John of Damascus has written:

Meet it is that the heavens should rejoice,

and that the earth should be glad,

and that the whole world, both visible and invisible,

should keep the feast;

for Christ our everlasting joy has arisen.

(From the Canon of Pascha)

Even in the face of the terrible difficulties that we are facing in our region, we must not let violence and war rob us of the everlasting joy of the resurrection of our Lord Jesus Christ, for it is precisely this hope that sustains us, our communities, and the world.

The resurrection, by which our Lord Jesus Christ destroyed sin and death, strengthens us in our resolve to be witnesses for peace and reconciliation. We shall not waver in our calls for an immediate sustained ceasefire, the release of hostages, the effective delivery of humanitarian aid, safe access for medical personnel and supplies, and a new resolution to chart a pathway to peace that promises a future for all those who call the Holy Land our home.

These are not vain desires: they are the necessary actions that will restore life and well-being, and they accord with the Scriptures. As we read in the Book of Proverbs, It is honorable to resolve a dispute (Prov. 20:3), and in the First Letter of Saint Peter, we understand that since, therefore, Christ suffered in the flesh, [we must] arm ourselves also with the same intention (for whoever has suffered in the flesh has finished with sin), so as to live for the rest of our time in the flesh no longer by human desires but by the will of God (1 Pet. 4:1-2).

In addition to our united commitment to peace, justice, and reconciliation in the current war, we remain determined to resist the broadening of areas of conflict in our life. As was the case in 2018, so today in the strongest possible terms we are encouraging the authorities not to over-reach their jurisdiction in attempts to impose illegal and unjust municipal taxation on the Churches that contravene our historical and internationally recognized position and rights. To press this matter in the present circumstances would add an unacceptable level of pressure on the Churches at a time when all people of good will in our region must be focused on the rebuilding of our society, its structures, and communities. We also call on the authorities to refrain from the freezing of all Church assets immediately, so that the Churches can fulfil their mission to serve, to educate, to heal, and to care for those who come to us.

We continue to be grateful to you, Your Beatitude, for your steadfastness in the pastoral care of our communities and for your dedication to our shared efforts within our council of the Patriarchs and Heads of the Churches. At no time has our mutual support and alliance been more crucial for the well-bring and future of the Christian presence in the Holy Land. Our co-operation is one of the few signs of hope in our increasingly fractured and disrupted society.

MAY God strengthen you in your pastoral ministry, and may God sustain us all as we seek to be faithful to our spiritual mission of proclaiming the joy and the hope of the resurrection.

Christ is risen!

Thank you.”

Τέλος  ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου κατηυθύνθησαν εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐπεσκέφθησαν τόν Ἀντιπρόσωπον τοῦ Βατικανοῦ εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν Archbishop Adolfo Tito Yllana.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 12^ην/25^ην Μαρτίου 2024, τήν 10.30 π.μ. ὥραν ἐτελέσθη Δοξολογία εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἐπετείῳ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821.

Ἡ Δοξολογία αὕτη ἐτελέσθη ὡς ἱκετήριος δέησις πρός τόν Θεόν διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν ἡρώων καί ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος τοῦ 1821 καί ὡς εὐχαριστήριος προσευχή πρός τόν Θεόν διά τήν  βοήθειαν Αὐτοῦ εἰς τό ἔθνος μας, προκειμένου νά ἀποτινάξῃ τόν δυσβάσταχτον ζυγόν τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας καί κατακτήσῃ τήν ἐν Χριστῷ ἀλλά καί τήν ἀνθρωπίνην ἐλευθερίαν.

Τῆς Δοξολογίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Εἰς τήν ἐν τῷ Πατριαρχείῳ αἴθουσαν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα… νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! Λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν». Ἀπό τήν προκήρυξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη εἰς Ἰάσιον 24 Φεβρουαρίου 1821.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί.

Ἡ ἐθνεγερσία τῆς 25^ης Μαρτίου 1821, τῆς ὁποίας τήν ἐπέτειον ἑορτάζομεν κατέχει ἐξέχουσαν διαχρονικήν θέσιν ἐν τῇ παγκοσμίῳ ἱστορίᾳ. Καί τοῦτο, διότι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις σηματοδότησε τήν ἐκ τῆς τέφρας ἐθνικοθρησκευτικήν παλιγγενεσίαν τοῦ γένους τῶν Ρωμαίων ἐκ τῆς τυραννικῆς δουλείας τῶν Ὀθωμανῶν ἀφ’ ἑνός˙ καί ἀφύπνισε τήν συνείδησιν λαῶν καί ἐθνῶν στερουμένων τήν ἐθνικήν αὐτῶν ἐλευθερίαν καί ἀνεξαρτησίαν ἀφ’ ἑτέρου.

Οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες ἐμπνεόμενοι ἀπό τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ. 5,1), ἐξηγέρθησαν ἐναντίον τοῦ ἀνυποίστου Τουρκικοῦ ζυγοῦ «ὡς ὁ ὑπνῶν Κύριος, ὡς δυνατός κεκραιπαληκώς ἐξ οἴνου» (Ψλμ. 77,65), ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός καί ἐκραύγαζον φωνῇ μεγάλῃ «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος». Ὁ δε ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ἐκήρυξε τήν ἔναρξιν τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος,

εὐλογῶν καί ὑψώνων τό Λάβαρον τῆς Ἐπαναστάσεως, τῆς ὁποίας τό σύνθημα κατά τόν «Γέροντα τοῦ Μοριᾶ» Θεόδωρον Κολοκοτρώνην ἦτο «νῦν ὁ ἀγών διά τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τήν ἁγίαν καί τῆς πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν».

Τό ἀδιάψευστον τοῦτο γεγονός ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν εἰς Ἰάσιον τῇ 24ῃ Φεβρουαρίου τοῦ 1821 προκήρυξιν τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, εἰς τήν ὁποίαν δηλώνει: «Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν Πατρίδα… νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! Λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».

Τό ἰδιαίτερον γνώρισμα τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι τό γεγονός ὅτι ἀνεδείχθησαν ἥρωες Πατριωτισμοῦ καί μάρτυρες Πίστεως, διό καί οἱ Ἕλληνες Ρωμηοί ἀναγνωρίζονται μιμηταί γνήσιοι καί ἀδιαμφισβήτητοι συνεχισταί τῶν προγόνων αὐτῶν, ἀλλά καί φύλακες τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί ἀληθειῶν τῆς Ἑλληνοχριστιανικῆς παραδόσεως.

Ὅλος ὁ ὑπό δουλείαν τελῶν Ἑλληνικός τόπος καί χῶρος μεταβάλλεται εἰς πεδίον ἐξεγέρσεως καί ἐχθροπραξιῶν. Ὁ ἀκατανίκητος πλέον πόθος διά τήν ἀπολύτρωσιν ἐκ τῶν δεινῶν τῆς σκλαβιᾶς, ἐνίκησε τόν φόβον τοῦ ἀλλοεθνοῦς καί ἀλλοθρήσκου στυγνοῦ κατακτητοῦ.

Ἀξιοσημείωτον, ὅτι ἡ σημερινή ἐπέτειος τῆς ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τόν ἑορτασμόν τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς μνήμης, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τήν «ἀρχήν τῆς αἰσθήσεως» τοῦ ἠθικοῦ τούτου καί μέχρις αἵματος θυσιαστικοῦ, ἐθνικοθρησκευτικοῦ κατορθώματος. «Εὐσέβεια εἰς Θεόν ἀρχή αἰσθήσεως… οἱ δέ ἄφρονες, τῆς ὕβρεως ὄντες ἐπιθυμηταί, ἀσεβεῖς γενόμενοι ἐμίσησαν αἴσθησιν», (Παροιμ. 1,7,22), λέγει ὁ σοφός Σολομών.

Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 παραμένει ἀείποτε φῶς καταλάμπον, εἰς τόν σύγχρονον ἡμῖν κόσμον τῆς συγχύσεως, τῆς ἀφροσύνης καί τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς ὕβρεως τῶν κοινῶν πανανθρωπίνων ἠθικῶν ἀξιῶν, ἐξαιρέτως τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας «ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένης τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά» κατά τόν μέγαν ποιητήν Διονύσιον Σολωμόν.

Ἡ δέ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν ὑπέρ πάντων ἐθνικόν ἀγῶνα, ὑπήρξεν καθολική καί καθοριστική διά τῆς ἐνεργοῦς συμμετοχῆς τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς κλήρου συμπεριλαμβανομένων καί μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ἀναρίθμητοι Ἱεράρχαι, ὡς ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, οἱ Ἐπίσκοποι Σαλώνων Ἡσαΐας καί Ρωγῶν Ἰωσήφ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανός εἰς Κύπρον καί Ἱερεῖς ὡς ὁ Ἅγιος ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἁπλοί μοναχοί, ἐπότισαν τό δένδρον τῆς ἐλευθερίας μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν.

Ἡ Γεραρά ἡμῶν τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφότης εὐγνωμόνως τιμῶσα καί καθηκόντως συμμετέχουσα εἰς τήν ἱεράν μνήμην τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ εὐσεβοῦς τῶν Ρωμαίων γένους καί ἔθνους ἡμῶν, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἔνθα ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον αἶνον καί δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ. Προσέτι δέ ἱκετηρίους ἐντεύξεις καί δεήσεις προσηνέγκαμεν ὑπέρ αἰωνίου ἀναπαύσεως ἐν χώρᾳ ζώντων τῶν μακαρίων ψυχῶν τῶν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ἡρωϊκῶς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων, ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ γένους ἡμῶν ἀγῶσιν.

Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί ἀξιοχρέως ἀναφωνήσωμεν:

Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 1821!

Ζήτω τό εὐσεβές καί Βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων!

Ζήτω ἡ Ἑλλάς!

Ζήτω ἡ Ἁγιοταφιτική ἡμῶν Ἀδελφότης!».

Ἠκολούθησεν ἡ προσφώνησις τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Εξοχώτατε κύριε Αντιπρόσωπε της Κύπρου στην Παλαιστίνη,

Εξοχώτατε κύριε Αντιπρόσωπε της Ιρλανδίας στην Παλαιστινιακή Αρχή,

Σεβαστοί πατέρες και μέλη της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος,

Αξιότιμοι συμπατριώτες και φίλοι,

 Είναι εύκολο σήμερα, 200 και 3 χρόνια από την Εθνεγερσία του 1821, η Επανάσταση και το αίσιο αποτέλεσμά της να θεωρούνται συχνά μία αναπόδραστη εξέλιξη, η οποία οπωσδήποτε θα επερχόταν, ώστε να συντελεσθεί η απελευθέρωση των Ελλήνων και η πλήρωση του πόθου τους για ανεξαρτησία. Η βεβαιότητα αυτή αποτελεί, από μια άποψη, μέτρο της επιτυχίας της πατρίδας μας, που έχει κατορθώσει, στο διάβα των δύο αιώνων που έχουν μεσολαβήσει, να εξασφαλίσει τη σταθερότητα που επιτρέπει να κοιτάζουμε προς το μέλλον, πατώντας σε στερεά θεμέλια.

 Ωστόσο, δύο αιώνες πριν, τίποτε από αυτά δεν ήταν δεδομένο. Ούτε η Επανάσταση, ούτε πολύ περισσότερο η έκβασή της, αποτελούσαν μία αναγκαιότητα επιβαλλόμενη από τη ροή της Ιστορίας. Ο ευγενής Αγώνας του Έθνους μας για ελευθερία ανελήφθη μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αντίξοο. Η συνεννόηση μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, στην βάση του Συνεδρίου της Βιέννης, η Ιερά Συμμαχία, απέβλεπε στην διατήρηση της καθεστηκυίας, απολυταρχικής τάξης πραγμάτων, μετά την εμπειρία της Γαλλικής Επανάστασης και των Ναπολεοντείων Πολέμων. Κάθε επαναστατικό κίνημα, οιαδήποτε και αν ήσαν τα κίνητρά του, αποτελούσε απειλή και έπρεπε να καταπνίγεται.

 Δυσμενείς ήταν επίσης οι περιστάσεις του Έθνους μας, το οποίο, επί τέσσερεις αιώνες σκληρής τυραννίας, αγωνιζόταν να διαφυλάξει την ταυτότητά του, την πίστη του και τις αξίες του, την ίδια τη γλώσσα του και την ιστορική του συνείδηση. Το έργο της Εκκλησίας προς τούτο ήταν αποφασιστικής σημασίας και της οφείλεται η ευγνωμοσύνη του Ελληνισμού. Όπως και το έργο πολυάριθμων λογίων προσωπικοτήτων, εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου, και όλων όσων με υπομονή και αυταπάρνηση αφιερώθηκαν στην αναγέννηση των ελληνικών γραμμάτων και διανόησης και στο κίνημα του ελληνικού Διαφωτισμού.  

 Ισχνοί ήσαν και οι διαθέσιμοι πόροι, κατά την έναρξη της Επανάστασης. Eλάχιστα χρήματα, εξοπλισμός και προμήθειες, απέναντι στις δυνάμεις μιας αυτοκρατορίας. Το αντιστάθμισμα στις ελλείψεις αυτές ήταν η υπομονετική προετοιμασία της Επανάστασης, η πολεμική εμπειρία λίγων αλλά ικανών ανδρών, η προσεκτική αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας που προσέφερε η διεθνής συγκυρία και κυρίως η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του Έθνους, στην επανασταστημένη χώρα και στο εξωτερικό, για την πραγμάτωση του οράματος της ελευθερίας. Και η τόλμη, με ακλόνητη πίστη στο δίκαιο αυτού του οράματος.

 Υπό αυτές τις συνθήκες άρχισε ο Αγώνας, το 1821. Οι απροσδόκητες πολεμικές επιτυχίες του κλόνισαν την βεβαιότητα ότι θα κατεπνίγετο. Με τη συστράτευση των δυνάμεων της ελληνικής διασποράς και φιλελλήνων  που πίστευαν στις αρχές της ελευθερίας, οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών σταδιακά θεμελίωσαν την προοπτική της ευόδωσής του. Η Εκκλησία συνεισέφερε τα μέγιστα στην υποστήριξή του Αγώνα, σε υλικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και προσωπικότητες που πρωταγωνίστησαν για την επιτυχία του. Οι θυσίες της ήταν ανάλογες, από το μαρτυρικό θάνατο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, έως και στα πεδία των μαχών.

 Πρόκειται για τη λαμπρότερη εποποιΐα της νεότερης Ιστορίας μας, η οποία θεμελίωσε τη σύγχρονη Ελλάδα. Ταυτόχρονα με τον πόλεμο σε ξηρά και θάλασσα, γεννιόνταν σύγχρονοι πολιτικοί θεσμοί, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η απολυταρχία. Από τον πρώτο ήδη χρόνο της Επανάστασης, οι εξεγερμένοι Έλληνες κατήρτιζαν Συντάγματα, που θέσπιζαν πολίτευμα δημοκρατικό, με διατάξεις για διάκριση των εξουσιών, ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, απόλυτη κατάργηση της δουλείας στην ελληνική επικράτεια, και για αλλοδαπούς που θα κατέφευγαν σε αυτή. Ο αγώνας των Ελλήνων για την ελευθερία τους συνταυτιζόταν εξ αρχής με αξίες πανανθρώπινες, που διαχρονικά καθόρισαν την ταυτότητα του Ελληνισμού.  

 Ας μη λησμονούμε όμως ότι ήταν ένας αγώνας αμφίρροπος μέχρι τέλους, μακρύς, σκληρός και πολυαίμακτος. Ελληνικοί πληθυσμοί στον ελλαδικό χώρο, τα μικρασιατικά παράλια, την Κύπρο και αλλού υπέστησαν σφαγές ως αντίποινα για την Επανάσταση. Και εδώ, στους Αγίους Τόπους, Έλληνες, Χριστιανοί και η Αγιοταφιτική Αδελφότητα κατέβαλαν το δικό τους τίμημα διώξεων.

 Οφείλουμε επίσης να μην παραβλέπουμε ότι ο επαναστατικός αγώνας δεν έχει μόνο λαμπρές σελίδες, αλλά και οδυνηρά, σκοτεινά κεφάλαια. Η διχόνοια έσπειρε τον ολέθριο σπόρο της και κατά την διάρκεια της Επανάστασης, η οποία γνώρισε ως και εμφύλιες συγκρούσεις, ενώ η επιβίωσή της κρεμόταν από μια κλωστή. Κατά πρόσωπο ας κοιτάζουμε και τα λάθη αυτά, αντλώντας με νηφαλιότητα τα διδάγματά τους.

 Η μακρά πάλη του Ελληνισμού τελεσφόρησε. Το όραμα της ελευθερίας εκπληρώθηκε και το 1830 η Ελλάδα έλαβε επισήμως την θέση της μεταξύ των κυρίαρχων κρατών. Μετά εννέα χρόνια πολέμου, η χώρα ήταν κατεστραμμένη, με χήρες, ορφανά, αστέγους και αναπήρους να χρειάζονται άμεση φροντίδα. Μέσα σε ασφυκτικά σύνορα, με τα ¾ των Ελλήνων να έχουν μείνει έξω από αυτά. Μικρό, πτωχό και καθημαγμένο άρχιζε την πορεία του στην Ιστορία το νέο ελληνικό κράτος.

 Όμως, είχε γεννηθεί. Στους δύο αιώνες που ακολούθησαν, εποχή πυκνών εξελίξεων για όλη την ανθρωπότητα, η Ελλάδα, με την ίδια αφοσίωση των πολιτών της που χαρακτήριζε τους αγωνιστές της Παλιγγενεσίας, κατόρθωσε να προκόψει, να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, να ανταπεξέλθει σε πολλές άλλες προκλήσεις και να εξέλθει ισχυρότερη.    

 Σήμερα, χαίρει διεθνούς σεβασμού για την θέση της στον κόσμο, με ισχυρές φιλίες και συμμαχίες. Προοδεύει διαφυλάσσοντας τις παραδόσεις της και τις αξίες της. Η πορεία της αποτελεί την καλύτερη δικαίωση των μόχθων και του αίματος των προγόνων μας, που το 1821, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, επεχείρησαν το θεωρούμενο ως αδύνατο.

 Η Ελλάδα μπορεί να κοιτάζει το μέλλον με αυτοπεποίθηση, ίση με την υπερηφάνεια με την οποία αναλογίζεται το παρελθόν της. Με την ίδια νηφάλια αυτοπεποίθηση είναι σε θέση να εργάζεται για την προώθηση των αξιών του Ελληνισμού στον κόσμο και την προάσπιση των διαχρονικών προτεραιοτήτων και ενδιαφερόντων του. Μεταξύ αυτών, Μακαριώτατε, παραμένει η διαφύλαξη της χριστιανικής παρουσίας και κληρονομιάς στους Αγίους Τόπους και τα δίκαια του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

 Καθώς εορτάζουμε σήμερα την εθνική μας επέτειο, ας ευχηθούμε την έλευση της Ειρήνης στην Αγία Γη. Οι πολεμικές συνθήκες στην περιοχή μας και ο σεβασμος στον ανθρώπινο πόνο, ιδίως των αδυνάτων, δεν επιτρέπουν πανηγυρικές εορταστικές εκδηλώσεις. Μας προτρέπουν όμως να αναλογισθούμε τις ιστορικές εμπειρίες της δικής μας χώρας. Από τις οποίες πηγάζει η σταθερή υποστήριξή της στην ειρήνη και στην δικαιοσύνη μεταξύ των εθνών.

 Χρόνια πολλά. Ζήτω η Ελλάδα”.  

Ἅμα τῇ ὑποδοχῇ εἰς τό Πατριαρχεῖον, ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν  ἀντιπρόσωπον τοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου Ἀρχιεπίσκοπον Istra Σεραφείμ, φέροντα ὡς  δῶρον πρός Αὐτόν ὡραιοτάτην κανδήλαν.

Ὁ Μακαριώτατος εἶπε πρός τόν Σεβασμιώτατον Σεραφείμ: «εἴμεθα περιχαρεῖς δεχόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ, ὡς ἐκπρόσωπον τοῦ ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ  Ἡμῶν Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, βεβαρυμένοι δέ ἐκ τῆς τρομοκρατικῆς ἐπιθέσεως  εἰς τό προάστιον τῆς Μόσχας Κρασνογκόρσκ, ἐπισυμβάσης πρότριτα  και προκαλεσάσης πολυάριθμα θύματα εἰς τεθανατωμένους καί  τραυματίας μεταφέρομεν τά βαθύτατα Ἡμῶν συλλυπητήρια καί τήν συμπαράστασιν Ἡμῶν εἰς τό Ποιμαντικόν Αὐτοῦ ἔργον.

Παρά τήν τρομοκρατικήν ἐπίθεσιν ταύτην καί παρά τόν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν μαινόμενον πόλεμον δέν  ἀπολλύομεν τήν ἐλπίδα, ἀλλά προσευχόμεθα ἐπ’ ἐλπίδι καί προσβλέπομεν εἰς τό ἑπόμενον Πάσχα νά δεχθῶμεν προσκυνητάς ἐκ τῆς Ρωσίας καί ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν».

Ἐπί τῇ ἐπισκέψει ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμεν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ ὡς δῶρον ἀρχιερατικόν ἐγκόλπιον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή τῆς 11^ης /24^ης Μαρτίου 2024 ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ὡς Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι ὡς μνήμη τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων μετά τόν ὑπερεκατονταετῆ ἀπηνῆ καί ἀσεβῆ διωγμόν ἐναντίον αὐτῶν.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη ὡς θρίαμβος τῶν εἰκόνων διά τῆς  ἐπαναφορᾶς αὐτῶν εἰς τούς ἱερούς Ναούς ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου καί τῆς αὐτοκρατείρας Θεοδώρας καί τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Μιχαήλ. Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἐζήτησε παρά τοῦ Θεοῦ τήν συγχώρησιν τοῦ συζύγου αὐτῆς αὐτοκράτορος Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου διά λιτανείας. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία ἀδιαταράκτως καί ἀδιασαλεύτως τιμᾷ τάς ἱεράς εἰκόνας ὡς πιστοποίησιν καί ἐπιβεβαίωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς σαρκώσεως τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό ἀληθές  καί σωτήριον γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη  εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως δι’ Μεγάλου Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, ὁ ὁποῖος καλεῖται «παρρησία» καί περιλαμβάνει ὑποδοχήν καί προσκύνησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν, προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, κροῦσιν σημάντρων, θυμίαμα ἀνά τά προσκυνήματα, Μεγάλην Εἴσοδον καί Ἀρτοκλασίαν, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων Ἱερομονάχων καί διακόνων, καί συμπροσευχομένων πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ὀλίγων προσκυνητῶν.

Ὡσαύτως ἑωρτάσθη τήν Α’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν διά θείας Λειτουργίας εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου, π. Δοσιθέου καί ἄλλων, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ Πρωτοψάλτου κ. Εὐσταθίου Τσούμανη, τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας κ. Zaza Kandelaki.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἀνά τά προσκυνήματα.

Ἅμα τῇ λήξει τῆς λιτανείας ἀνεγνώσθη πρό τοῦ Ἁγίου Τάφου τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπέρ μακαρίας μνήμης τοῦ Πατριάρχου Μεθοδίου, τῆς αὐτοκρατείρας Θεοδώρας καί τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Μιχαήλ καί πάντων τῶν Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων καί αὐτοκρατόρων, προασπιστῶν τῶν ἁγίων καί σεβασμίων εἰκόνων προσκυνουμένων οὐχί λατρευτικῶς ἀλλά σχετικῶς, ὡς ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπέρ καταδίκης ὅλων τῶν πολεμησάντων τάς Ἁγίας καί Ἱεράς εἰκόνας.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας ἐγένετο ἄνοδος εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ὁ ἀπερίγραπτος λόγος τοῦ Πατρός ἐκ σοῦ Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος καί τήν ρυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Σήμερον, Κυριακήν πρώτην τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων, γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου καί ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.

Ἑκατόν ἔτη καί πλέον κατετάραξε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ὁ κατά τῆς χρήσεως καί προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων διωγμός ὑπό τῶν κακοδόξων αὐτοκρατόρων Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου καί Θεοφίλου, συζύγου τῆς εὐσεβοῦς αὐτοκρατείρας Θεοδώρας.

Ἡ τιμητική προσκύνησις τῶν Ἱερῶν εἰκόνων τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων ἀποτελεῖ δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί θεολογίας, διατυπωθέν ὑπό τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας τό 787.  Τό δόγμα τοῦτο ἀπορρέει ἐκ τοῦ θεμελιώδους δόγματος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ εἰκών τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι μαρτυρία ἀδιάψευστος τῆς ἀληθοῦς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ κατ’ ἐξοχήν θεολόγος τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ λέγει ἐπικαλούμενος καί τόν Μέγαν Βασίλειον: «Ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἐποίησεν. Τίνος οὖν ἕνεκεν ἀλλήλους προσκυνοῦμεν, εἰ μη ὡς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πεποιημένους;  Ὡς γάρ φησίν ὁ Θεοφόρος Βασίλειος, «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Πρωτότυπον δέ ἐστι τό εἰκονιζόμενον, ἐξ οὗ τό παράγωγον γίνεται. Καί πάλιν ὁ Ἱερός Πατήρ Ἰωάννης Δαμασκηνός διερωτᾶται λέγων: «Τοῦ ἀοράτου καί ἀσωμάτου καί ἀπεριγράπτου καί ἀσχηματίστου Θεοῦ τίς δύναται ποιήσασθαι μίμημα; Παραφροσύνης τοίνυν ἄκρας καί ἀσεβείας τό σχηματίζειν τό θεῖον… Ἐπεί δέ  ὁ Θεός διά σπλάγχνα ἐλέους Αὐτοῦ κατά ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν… ἀλλά καί κατ’ οὐσίαν γέγονεν ἄνθρωπος διέτριψέ τε ἐπί τῆς γῆς «καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ 3,38), ἐθαυματούργησεν, ἔπαθεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη… καί ὡράθη ὑπό τῶν ἀνθρώπων, ἐγράφη, (δηλαδη ἐξεικονίσθη) μέν εἰς ὑπόμνησιν ἡμῶν καί διδαχήν».

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἀναστηλώσεως τῶν εἰκόνων, τό ὁποῖον πανηγυρικῶς καί μετά παρρησίας ἑωρτάσαμεν σήμερον ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως ἀνεγνωρίσθη ὡς θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς κακοδοξίας. Διό καί ἡμεῖς ἀκούσωμεν τοῦ ὑμνῳδοῦ ἀνυμνοῦντος καί λέγοντος: «Ἑόρταζε, πανηγύριζε, ὁ Χριστόνυμος λαός Κυρίου, βλέπων τήν Ἐκκλησίαν καί πάλιν διαλάμπουσαν τό κάλλος τῆς θείας μορφῆς, ἥν Θεός ὤν ἐφόρεσεν, ὡς ἄνθρωπος διά τό σῶσαι ἡμᾶς».

Εὐχηθῶμεν, ὅπως τό κάλλος τῆς θείας μορφῆς διαλάμψῃ τάς καρδίας καί διανοίας τῶν κρατούντων τῆς γῆς. Ἀμήν Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῆς Α’ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, 9^ης/22^ας Μαρτίου 2024, εἰς τό πλαίσιον τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐψάλησαν αἱ ἐννέα ᾠδαί τοῦ Κανόνος «Ἀνοίξω τό στόμα μου» καί ἐξεφωνήθησαν οἱ οἶκοι τῆς Α’ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου, θεοπνεύστου, θεολογικοῦ καί ποιητικοῦ πονήματος, ὑμνοῦντος τήν Υπεραγίαν Θεοτόκον καί τό ἐν αὐτῇ τελεσθέν μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τῆς κατανυκτικῆς τελετῆς ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ Ὁποῖος καί ἀνέγνωσεν ἐμμελῶς τούς στίχους τῆς Α’ Στάσεως, συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, ψαλλούσης  ἑλληνιστί τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Ἱεροδιάκονον π. Συμεών καί τόν κ. Εὐστάθιον Τσουμάνη δεξιά καί ὑπό τόν π. Ἰωάννην Ἀντωνίου ἀριστερά, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσευχομένων εὐλαβῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων.

Ἐπί τή τελέσει τῆς Ἀκολουθίας ταύτης ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν ὡς ἕπεται:

«Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε· καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καί ἵστατο, κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα. Χαῖρε, δι’ ἦς ἡ χαρά ἐκλάμψει, χαῖρε, δι’ ἦς ἡ ἀρά ἐκλείψει. Χαῖρε, τοῦ πεσόντος, Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις, χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις. Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὄντως «δυσανάβατον (δυσχερῶς νοητόν) ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς» παραμένει τό πρόσωπον τῆς κεχαριτωμένης Παρθένου Μαρίας, τό ὁποῖον πρόσωπον εἶναι συνυφασμένον μέ τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν τήν ἐκ τῶν αὐτῆς ἁγνῶν αἱμάτων ἐνσάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Τό δυσανάβατον, τό ἀκατανόητον τοῦτο μυστήριον περιγράφει μέ ἀκρίβειαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἰς ὁμιλίαν αὐτοῦ εἰς τήν Θεοτόκον Μαρίαν λέγων: «Χαίροις, ὦ Κυρία Θεοτόκε, δι’ ἧς ἡμῖν γεννᾶται ὁ αὐτογενέθλιος καί φύεται ὁ αὐτοφυής καί αὔξεται ὁ τέλειος. Χαίροις, ὦ Κυρία Θεοτόκε, δι’ ἧς ἡμῖν σωματοῦται ὁ ἀσώματος καί ἄρχεται ὁ ἄναρχος καί χωρεῖται ὁ ἀχώρητος, καί ἁπλούστερον: [Χαῖρε, ὦ Κυρία Θεοτόκε, ἀπό τήν ὁποίαν γεννιέται γιά χάρη μας ὁ αὐτογέννητος καί βλαστάνει ὁ αὐτοφυής καί αὐξάνεται ὁ τέλειος. Χαῖρε, ὦ Κυρία Θεοτόκε, ἀπό τήν ὁποίαν γιά χάρη μας λαμβάνει σῶμα ὁ ἀσώματος, λαμβάνει ἀρχή ὁ ἄναρχος καί χωρεῖται μέσα σέ σένα ὁ Ἀχώρητος Θεός].

Ἡ ἁγία Γραφή, τόσον ἡ Παλαιά ὅσον καί ἡ Καινή Διαθήκη, ἀποτελεῖ τήν Ἱεράν Ἱστορίαν, δηλαδή τήν ἀποκάλυψιν, τήν φανέρωσιν τῆς αϊδίου σοφίας καί βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ αΐδιος σοφία καί βουλή τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον», (Πρβλ. Ρωμ. 16, 25), τό φανερωθέν ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ὡς διδάσκει ὁ θεῖος Παῦλος.

Συμμέτοχος καί συνεργός τοῦ «κατά ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου φανερωθέντος δέ νῦν… καί εἰς πάντα τά ἔθνη γνωρισθέντος», (Ρωμ. 16, 25-26), τυγχάνει καί ἡ Θεοτόκος καί Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀειπαρθένος Μαρία.

Ἰδού, λοιπόν, διά τί ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία, ἐν ὕμνοις τιμᾷ καί  μεγαλύνει ἀλλά καί ἱκετεύει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ, ἰδιαιτέρως κατά τό στάδιον τῶν νηστειῶν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς:  «Χαίροις μόνη Μήτηρ Θεοῦ, ἡ προσκυνητή εἰς τούς αἰῶνας καί δοξαστή εἰς τούς αἰῶνας καί ἐπαινετή εἰς ἀπεράντους αἰῶνας… καί ἡ εἰς πάσας γενεάς γενεῶν ὑπό ἀγγέλων τε καί ἀνθρώπων ὁμοφώνως ἐν φόβῳ μεγαλυνομένη», βοᾷ καί λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἡ Παναγία Θεοτόκος καί Παρθένος Μαρία κατέχει ἐξέχουσαν θέσιν μεταξύ τῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἱεράς Ἱστορίας, τοῦ σωτηριώδους δηλονότι  Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ἰδιαιτέρως δέ τῶν γυναικῶν, διότι εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἐπανώρθωσε τό σφάλμα τῆς προμήτορός μας Εὔας, ὡς ἐγκωμιαστικῶς λέγει καί πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Χαίροις μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη, ἡ τῆς προμήτορος Εὔας τό σφάλμα ἀνορθώσασα».

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μοῦ ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, εἰς τήν ἀνόρθωσιν τῶν σφαλμάτων ἡμῶν διά τῆς ὁδοῦ τῆς νηστείας καί  τῆς μετανοίας. «Δεῦτε λαοί σήμερον ὑποδεξώμεθα, τῶν Νηστειῶν τό χάρισμα ὡς θεοδώρητον καιρόν τῆς μετανοίας, ἐν ταύτῃ τόν Σωτῆρα ἱλεωσώμεθα»· καί: «ἐλήλυθεν ἡ Νηστεία, ἡ μήτηρ τῆς σωφροσύνης, ἡ κατήγορος τῆς ἁμαρτίας καί συνήγορος τῆς μετανοίας, ἡ πολιτεία τῶν Ἀγγέλων καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων», ἀναφωνεῖ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης.

Ἀξιοσημείωτον ὅτι «τό χάρισμα τοῦτο τῶν νηστειῶν τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν» δέν ἐπενόησαν οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὑπέδειξεν ἡμῖν, «ὅτε ἀνήχθη εἰς τήν ἔρημον ὑπό τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπό τοῦ διαβόλου καί νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα καί ὕστερον ἐπείνασε», (Ματθ.  4,1-2), ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.

Τήν ὁδόν ταύτην τῆς πανσέπτου ἐγκρατείας βαδίσωμεν καί ἡμεῖς, τῇ δυνάμει τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τῇ συμπαθείᾳ τῆς υπερευλογημένης Θεοτόκου, ὅπως ἀξιωθῶμεν λαμπροφόρως καί καθαροί τῇ καρδίᾳ προφθάσαι εἰς τήν Ἁγίαν Τριήμερον Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τήν καταλάμπουσαν ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ. Ἀμήν. Εὐλογημένη καί καλή  Τεσσαρακοστή”.

Ἐκ τῆς Αρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, 4ην /17ην Μαρτίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν Δυτικήν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ὀλίγον πρό τῆς ἐκβολῆς αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν Θάλασσαν.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀνακαλεῖ εἰς τήν μνήμην αὐτῆς ὅτι ὁ Ὅσιος Γεράσιμος κατήγετο ἐκ Λυκίας, προσῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν διά προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων τό ἔτος 451, καί εμόνασεν εἰς ἕν ἀναχωρητήριον παρά τήν Νεκράν Θάλασσαν ἀρχικῶς. Παρασυρθείς ὑπό τῶν Μονοφυσιτῶν ἐπλανήθη, ἐπανῆλθεν ὅμως εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὑπό τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου. Μετά ταῦτα, ἵδρυσε παρά τήν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου «Λαύραν περιφανῆ» καί ἐν αὐτῇ Κοινόβιον, ἔχων ὡς συνασκητήν τόν ἅγιον Κυριακόν. Ὁ βίος αὐτοῦ ἐσημειώθη διά πολλῶν θαυμαστῶν ἔργων. Ἐκοιμήθη τό 475, γενόμενος καθοδηγητής χιλιάδων μοναχῶν καί λαϊκῶν εἰς τήν μοναχικήν καί ἐν Χριστῷ ζωήν.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Μονῆς ταύτης, ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου Ἐξάρχου εἰς Κωνσταντινούπολιν καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, τῶν Ἱερομονάχων Ἀρχιμανδριτῶν π. Ματθαίου Γέροντος Δραγουμάνου, π. Στεφάνου Ἐξάρχου εἰς Μόσχαν, π. Ραφαήλ Ἐξάρχου Ἀθηνῶν, π. Ἀμφιλοχίου, π. Κλαυδίου, π. Ἱερωνύμου, π. Κυριακοῦ τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου, Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων Πρεσβυτέρων,  τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μποῦλος, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί μετεχόντων ἐντοπίων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσκυνητῶν ἐκ Κύπρου καί πιστῶν ἐκ διαφόρων περιοχῶν τοῦ Ἰσραήλ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς έπεται:

«Ὀφθαλμοί Κυρίου ἐπί δικαίους καί ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. 33) «Οἱ ὀφθαλμοί τοῦ Κυρίου στρέφονται εὐμενῶς πρός τούς δικαίους καί τά ὦτα αὐτοῦ κλίνουν μέ προσοχήν εἰς τήν παράκλησίν των», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα ἡ Λαύρα τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ ἀπό Λυκίας, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ θεομακάριστος Γεράσιμος ἀνεδείχθη εἷς ἐκ τῶν μεγάλων ἀναχωρητῶν, τῶν διαλαμψάντων ἐν Παλαιστίνῃ κατά τόν 5^ον αἰῶνα. Κατά τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ ἐπίσκεψιν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, περιώδευσεν ἄνα τάς μεγάλας Μονάς τῆς Παλαιστίνης καί ἐγκατεστάθη μονίμως εἰς τήν ἐνταῦθα ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ᾠκοδόμησε μεγάλην Λαύραν, ἡ ὁποία ἀπέβη περιφανής κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, γράφοντος ἐν τῇ ἱστορίᾳ αὐτοῦ: «Τότε δή ὁ μακάριος Σάββας τοῦ τριακοστοῦ πέμπτου τῆς ἑαυτοῦ ἡλικίας χρόνου πληρωθέντος… ἀνεχώρησεν ἐπί τήν ἀνατολικήν ἔρημον τοῦ ἐν ἁγίοις Γερασίμου τό τηνικαῦτα (= τοῦ κατ’ ἐκεῖνον τόν χρόνον) φωστῆρος δίκην (κατά τόν τρόπον) ἐκλάμποντος καί ἐν τῇ κατά τόν Ἰορδάνην ἐρήμῳ τά τῆς εὐσεβείας σπείροντος σπέρματα».

Ὄντως ὁ μέγας Γεράσιμος ἐξέλαμπε ὡς φωστήρ, τοὐτέστιν ἀκτινοβολοῦσε τό φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί ἔσπειρε τά σπέρματα τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τήν ὑγιαίνουσαν καί σωτηριώδη Ὀρθόδοξον πίστιν. Τό γεγονός τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ ἡ πνευματική σχέσις, τήν ὁποίαν εἶχεν ὁ Ἀββᾶς Γεράσιμος μετά τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, τόν ὁποῖον συναντοῦσεν εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ρουβᾶ κατά τήν διάρκειαν τῶν νηστειῶν. «Καί ἐν τῷ καιρῷ τῶν ἁγίων νηστειῶν, ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἐλάμβανεν τόν Ἀββᾶν Κυριακόν, τόν μονάζοντα ἐν τῇ Λαύρᾳ αὐτοῦ, εἰς τήν πανέρημον τοῦ Ρουβᾶ, οἵτινες αὐτόθι ἡσύχαζον ἕως τῆς τῶν Βαΐων ἑορτῆς κατά Κυριακήν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου κοινωνοῦντες. Ὀλίγου δέ τινος χρόνου διελθόντος καί τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου ἐν Χριστῷ τελειωθέντος εἶδεν ὁ ἐν ἁγίοις Γεράσιμος τήν αὐτοῦ ψυχήν ὑπό ἀγγέλων ὁδηγουμένην καί εἰς οὐρανόν ἀναφερομένην καί λαβών τόν Ἀββᾶν Κυριακόν ἀνῆλθεν εἰς τήν μονήν αὐτοῦ καί τό σῶμα κηδεύσας ὑπέστρεψεν», μαρτυρεῖ ὁ Κύριλλος Σκυθοπολίτης.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος ἐπέλεξε τόν ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀναχωρητικόν βίον, ἀκούων εἰς τό Δαυϊτικόν λόγιον: «ἰδού ἐμάκρυνα φυγαδεύων καί ηὐλίσθην ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Ψαλμ. 54, 8) καί δή ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου, ἔνθα τό πρῶτον ἀνεχώρησεν ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, κηρύσσων καί λέγων· «μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», (Ματθ. 3, 1-2).

Ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ἐσχόλαζε, εἶχεν δηλαδή τόν ἐλεύθερον καιρόν, ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ἵνα μετά ἡσυχίας, ἀσιτίας καί ἀδιαλείπτου προσευχῆς γνωρίσῃ τόν Θεόν κατά τό γεγραμμένον: «σχολάσατε καί γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός», (Ψαλμ. 45,11).  Ἑρμηνεύων τό λόγιον τοῦτο ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: «εἰ μή γάρ τις πάσης κοσμικῆς φροντίδος γένηται ἐκτός, οὐ δύναται γνῶναι τόν Θεόν». «Αὕτη μέν οὖν ἡ σχολή (ἀσχολία) ἀγαθή τῷ σχολάζοντι καί ὠφέλιμος, ἡσυχίαν ἐμποιοῦσα πρός τήν τῶν σωτηρίων διδαγμάτων ἀνάληψιν (γνῶσιν)», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Αὕτη δέ ἡ «τῶν σωτηρίων διδαγμάτων ἀνάληψις, γνῶσις, «δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν θείαν σοφίαν, ἡ ὁποία κατά τόν Σολομῶντα: «ἀπαύγασμα γάρ ἐστι φωτός ἀϊδίου καί ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καί εἰκών τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ… καί εἰς ψυχάς ὁσίους μεταβαίνουσα φίλους Θεοῦ κατασκευάζει» (Πρβλ. Σοφία Σολ. 7, 26-27) Εἰς τοιοῦτον «ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας εἰργάσατο τήν διάνοιαν αὐτοῦ ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος, κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην: «Οἴδαμεν δέ ὅτι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ ἥκει καί δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν, ἵνα γινώσκωμεν τόν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ Υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. Οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινός Θεός καί ζωή αἰώνιος»,  (Α’ Ἰωάν. 5,20).

Ὁ θεῖος ἔρως πρός τόν ἐπουράνιον βασιλέα Χριστόν εἶναι ἡ δύναμις τῆς θείας ἐνεργείας τῆς ἀποκαλυπτούσης εἰς τούς ἔχοντας καθαράν τήν καρδίαν τό ἀληθές φῶς τῆς αἰωνίου ζωῆς, τοὐτέστιν τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστόν. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς διακρίνονται οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως οἱ μάρτυρες καί οἱ ἀναχωρηταί ἀσκηταί τῆς ἐρήμου. «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται» ( = ἔχει σταυρωθεί,ὁ Χριστός) καί οὐκ ἐμοί πῦρ (= ἐπιθυμίαν) φιλόϋλον· «ὕδωρ ζῶν» (Ἰωάν. 4,10) καί λαλοῦν ἐν ἐμοί ἔσωθέν μοι λέγον· δεῦρο πρός τόν Πατέρα. Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς οὐδέ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου· ἄρτον Θεοῦ θέλω, ὅ ἐστιν σάρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐκ σπέρματος Δαυΐδ καί πόμα θέλω, τό αἷμα αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἀγάπη ἄφθαρτος», γράφει ὁ Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος.

Ὁ δέ ἀσκητικῶς βιώσας Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ἅπαντας μέν φιλῶ τούς ἁγίους μάλιστα δέ τόν μακάριον Παῦλον… τοῦτο δέ εἶπον, ἵνα ὑμᾶς κοινωνούς ποιήσω τοῦ φίλτρου (τῆς ἀγάπης). Οἱ μέν γάρ τόν σωματικόν ἔρωτα ἐρῶντες εἰκότως αἰσχύνονται ὁμολογεῖν … οἱ δέ τόν πνευματικόν, μηδέποτε ὁμολογοῦντες παυέσθωσαν… ἐκεῖνος μέν γάρ ὁ ἔρως ἔγκλημα, οὗτος δέ ἐγκώμιον».

Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τί τιμῶμεν καί ἐγκωμιάζομεν τούς ἁγίους, ὡς τόν σήμερον ἑορτάζοντα θεομακάριστον Γεράσιμον. Εἶναι γεγονός, ὅτι πράγματι οἱ Χριστιανοί συμμετέχουν εἰς τήν θείαν ἁγιότητα διά τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀναδείκνυνται «εἰς ναόν ἅγιον»  (Ἐφ. 2,21) καί «εἰς ἔθνος ἅγιον».  «Ὑμεῖς δέ γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, ὅπως τάς ἀρετάς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τό θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς», (Α’ Πέτρ. 2,9), κηρύττει ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ἡμεῖς ὡς Χριστιανοί ὡς «γένος ἐκλεκτόν» ὀφείλομεν νά ἀποδίδωμεν εἰς τόν Θεόν «τήν λογικήν, τήν πνευματικήν λατρείαν τῷ Θεῷ, προσφέροντες τόν ἑαυτόν μας μαζί μέ τόν Χριστόν ὡς «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ», (Ρωμ. 12,1) κατά τόν θεῖον Παῦλον. Δι’ αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ τρόπου γινόμεθα ἀφ’ ἑνός μέν σύμμορφοι τῆς κλήσεως τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι», (Μάρκ. 8,34).  Ἀφ’ ἑτέρου δέ μιμηταί τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου, οὗτινος ταῖς πρός τόν Θεόν ἱκεσίαις καί ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου ἀξιωθῶμεν, ἵνα διέλθωμεν τό στάδιον τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἐν μετανοίᾳ, ἐγκρατείᾳ, ταπεινοφροσύνῃ καί ὑπομονῇ. Μετά δε τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν Ὁσίοις Ὅσιε Γεράσιμε, Χριστῷ παριστάμενος, Αὐτόν καθικέτευε ὑπέρ εἰρήνης τῆς δοκιζομαζομένης περιοχῆς ἡμῶν καί σύμπαντος κόσμου». Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί Καλή Τεσσαρακοστή.

Κατά τήν παράδοσιν τήν ἡμέραν ταύτην, Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, συνεκεντρώνοντο πάντες οἱ ἀρχαῖοι ἀσκηταί εἰς αὐτήν ταύτην τήν Μονήν «τοῦ Καλαμῶνος», τήν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης καί ἐλάμβανον τήν εὐχήν τοῦ ἑκάστοτε Ἡγουμένου καί ὀλίγην τροφήν διά τήν ἐνδυνάμωσιν αὑτῶν κατά τήν ἔναρξιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ἔπειτα ἀνεχώρουν εἰς τά ἀσκητήρια αὐτῶν, διά να ἐπιστρέψουν καί παλιν διά τήν ἑορτήν τῶν Βαΐων.

Ἠκολούθησε ἑόρτιος τράπεζα τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς ὑπό τοῦ φιλέργου καί ρέκτου Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου ὁ ὁποῖος καί ἐκαλλώπισε τόν Ἱερόν Ναόν καί τήν Μονήν δι’ ὡραίων ψηφιδωτῶν καί ἀνεκαίνισε τήν Ἱεράν Μονήν καί ἀνέδειξεν αὐτήν εἰς προσκυνηματικόν, ἐργασιακόν καί κοινωνικόν κέντρον ὡς ὄασιν ἀναψυχῆς ἐνδεῶν καί γηροκομεῖον Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον τῆς Τυρινῆς ἑβδομάδος τῆς περιόδου τοῦ Τριῳδίου, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μέ μετάθεσιν διά λόγους ποιμαντικούς ἡ Ὀνομαστική ἑορτή τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, ὧν εἷς ὁ ἅγιος Θεόφιλος, τήν 9^ην μηνός Μαρτίου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη συμφώνως πρός τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τήν Καθεστωτικήν τάξιν δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας, τελεσθέντος εἰς τό Καθολικόν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν ὑποδοχήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τήν προσκύνησιν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τό θυμίαμα ἀνά τά Προσκυνήματα, διά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί μετεχόντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων Ἀρχιερέων, Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Ἡ θεία Λειτουργία ἐτελέσθη ὡσαύτως εἰς τό Καθολικόν τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἀνθηδῶνος κ. Νεκταρίου, Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ καί Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων ἐκ πασῶν τῶν περιοχῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου,  τῇ τιμητικῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ  κ. Ἀνατόλι Βικτόροφ, τῇ συμμετοχῇ πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἄλλων πόλεων.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε Δοξολογία καί ἡ ἀνάγνωσις τῶν κολλύβων τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

Ἐν συνεχείᾳ μετά τήν ἄνοδον εἰς τό Πατριαρχεῖον προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς  Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος  Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Συνεπληρώσαμεν ἤδη σύν Θεῷ τήν τρίτην πρό τῆς νηστείας Ἑβδομάδα τοῦ Τριῳδίου, καταντῶμεν αὔριον εἰς τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, εἰσερχόμεθα μετά ταῦτα εἰς τήν Α΄ Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί προκειμένου νά εἰσέλθωμεν εἰς «τό στάδιον τῶν ἀρετῶν αὐτῆς, ὅ ἠνέῳκται», ὡς γενναῖοι ἀθληταί, ἐφοδιαζόμεθα ἀπό τῆς σήμερον διά τοῦ παραδείγματος τῆς εὐψυχίας καί τῆς καρτερίας τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ὁμολογησάντων τόν Χριστόν, ἐπί τοῦ διώκτου βασιλέως Λικινίου τό 320, ἐκτεθέντων εἰς τόν παγετόν τῆς λίμνης Σεβαστείας τοῦ Πόντου ὁλονυκτίως, κατεαχθέντων τά σκέλη τήν πρωΐαν, καλῶς ἀθλησάντων καί στεφανωθέντων.

Τούς ἀκρέμονας τούτους στεφανίτας πανευφήμους ἁγίους μάρτυρας τιμᾷ σήμερον ἡ Ἐκκλησία ὅλη ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου διά τό δοθέν ὑπ’αὐτῶν εἰς τά μέλη της παράδειγμα ζεούσης ἐν Χριστῷ θυσιαστικῆς πίστεως, ἡ τῶν Ἱεροσολύμων δέ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐτέλεσε πανηγυρικήν θείαν Λειτουργίαν καί μετ’ αὐτήν Δοξολογίαν εἰς τόν πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τιμήσασα ἐν αὐτῇ ἰδιαιτέρως τόν συμμάρτυρα αὐτῶν ἅγιον Θεόφιλον, ἐπί τῷ ὀνόματι τοῦ ὁποίου σεμνύνεται ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης.

Πρός τιμήν τῶν μαρτύρων τούτων καί τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος συνήχθημεν πάντα τά μέλη τῆς γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, Ἀρχιερεῖς, Ἱερομόναχοι, Διάκονοι καί Μοναχοί, ἔτι δέ καί ὁ εὐλαβής κλῆρος καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα ἐκ τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν καί Παλαιστίνην καί ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ ἐδεήθημεν ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας καί κραταιώσεως Αὐτῆς εἰς τό Θεόθεν ἐμπεπιστευμένον Αὐτῇ Ποιμαντικόν Πατριαρχικόν ἔργον.

 Εἰς τάς προσευχάς ἡμῶν ἐν τῷ Ναῷ προσάπτομεν νῦν ἐν τῇ ἱστορικῇ ταύτῃ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου τάς εὐχάς ἡμῶν καί τάς εὐχαριστίας δι’ ὅσα ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπετέλεσε καί συνεχίζει νά ἐπιτελῇ ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὠφελείᾳ τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Κοινοῦ.

Εἰρήσθω ἐν πρώτοις ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης ἐπιτυχῶς συνεκέντρωσε καί πάλιν ὑπό τήν ἡγεσίαν Αὐτῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον τούς Ἀρχηγούς τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί ἐνεργοποίησε διά τήν ἀπό κοινοῦ ἐξεύρεσιν τρόπου σεμνοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Νέου Ἔτους, τηρουμένου ἀφ’ ἑνός τοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος καί ἀφ’ ἑτέρου λαμβανομένων ὑπ’ὄψιν τῶν δυσχερειῶν, τάς ὁποίας διέρχεται ἡ Χριστιανική Κοινότης καί ὅλος ὁ λαός τῆς Γάζης ὡς ἐκ τοῦ ἀρξαμένου καί μαινομένου εἰσέτι ἐν αὐτῇ πολέμου. Εἰς κοινάς δηλώσεις αὐτῶν αἱ Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι ἀπηύθυναν ἔκκλησιν παύσεως πάσης ἐχθροπραξίας καί ἐζήτησαν τήν ἄδειαν ἀποστολῆς ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας διά τήν διατροφήν, συντήρησιν καί ἐπιβίωσιν τῶν πληττομένων ἐκ τοῦ πολέμου, τετραυματισμένων, λιμωττώντων καί ἀστέγων. Τοῦτο ἰδιαιτέρως ὑπεγράμμισεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης κατά τήν καθιερωμένην ἐπίσκεψιν ἐπί τῇ 1^ῃ τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἔτους εἰς τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ὑπομιμνῄσκουσα τήν συνεχιζομένην παροχήν ἀσύλου εἰς τά μέλη τῆς ἐν Γάζῃ Κοινότητος ἡμῶν εἰς τήν Μονήν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου. Καρπός τῆς συνεργασίας ταύτης μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν τῇ πρωτοβουλίᾳ καί πρωτοπορείᾳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος ὑπῆρξεν καί ἡ ἄρσις τοῦ ἀδιεξόδου τῆς διακοπείσης ὑπό τῶν Ἀρμενίων ἀνταλλαγῆς μεθ’ ἡμῶν ἑορτίων ἐπισκέψεων καί ἡ συμπαράστασις τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τό δημιουργηθέν εἰς αὐτούς καί ὑφιστάμενον εἰσέτι πρόβλημα ὡς ἐκ τῆς θολῆς καί ἀδιαφανοῦς συμφωνίας πολυετοῦς ἐνοικιάσεως γῆς στρατηγικῆς σημασίας ἐν τοῖς ὁρίοις τοῦ Πατριαρχείου αὐτῶν. Χεῖρα στενωτέρας συνεργασίας ἔτεινετό Πατριαρχεῖον καί πρός τό ΠΣΕ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξεν ἱδρυτικόν μέλος, ὅτε ἦλθεν ὁ Γενικός Γραμματεύς αὐτοῦ κ. Jerry Pillay καί συνηντήθη τήν 17^ην παρελθόντος μηνός Φεβρουαρίου εἰς τήν αἴθουσαν ταύτην μεθ’ ὅλων τῶν ἀρχηγῶν τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί τῇ εἰσηγήσει τῆς Υμετέρας Μακαριότητος ἐπεσκέφθη τόν Πρόεδρον τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ καί ἠνοίχθη οὕτως νέα σελίς εἰς τάς σχέσεις αὐτῶν διά τήν στήριξιν τῶν χριστιανῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί τήν ἀνάληψιν διαμεσολαβητικοῦ ρόλου τοῦ ΠΣΕ, εἰς τήν ἐπικρατοῦσαν καί ὡς μή ὤφελε ἐνταθεῖσαν Ἰσραήλ–Παλαιστινιακήν διένεξιν. Πνεῦμα συνδιαλλαγῆς καί συμφιλιώσεως, συνέστησε καί μετέδωσεν ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καί εἰς τούς συχνάκις ἐπισκεπτομένους Αὐτήν ἐκπροσώπους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί ἄλλων κρατῶν ὡς λύσιν διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος, οὐχ ἧττον δέ εἰς τούς Ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτας πολλάκις ἐτόνισε τήν ἀνάγκην ἐπανενάρξεως τοῦ διαλόγου διά τήν ἐπάνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν κανονικήν ὁδόν τῆς ὑπάρξεως καί ζωῆς αὐτῆς, ἤτοι τῆς Συνοδικότητος.  

 Ὅσον ἀφορᾷ τήν Ποιμαντικήν μέριμναν τοῦ Πατριαρχείου ὑπέρ τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ, μνημονευθήτω ὅτι παρά τήν δημιουργηθεῖσαν ἐκ τοῦ πολέμουοἰκονομικήν ἔνδειαν, καίτοι ὑστερούμενον ἐνίοτε, ἦλθεν οἰκονομικός ἀρωγός εἰς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου τῶν Κοινοτήτων αὐτοῦ διά τήν συμπλήρωσιν ἔργων ἀνακαινίσεως ἐκκλησιῶν καί παρακειμένων αὐταῖς αἰθουσῶν συνεδριάσεων, διά δέ τήν Κοινότητα τοῦ Ζδέϊδε τοῦ βορείου Ἰσραήλ διά τήν ἀγοράν τεμαχίου γῆς αὐξανούσης καί προστατευούσης τήν ἰδιοκτησίαν τοῦ ναοῦ. Οὐχ ἧττον σημαντικώτερον τῶν οἰκοδομούντων τό ποίμνιον ἔργων ὑπῆρξε ἡ δοθεῖσα παρά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος λύσις συμφιλιώσεως εἰς τόν ἐπικρατήσαντα χρόνιον διχασμόν τῆς Κοινότητος Κούφρ Σμέα τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἡ ὁποία λύσις ἐπεσφραγίσθη διά πανηγυρικῆς Πατριαρχικῆς θείας Λειτουργίας τήν 10^ην παρελθόντος μηνός Φεβρουαρίου εἰς τόν μόχθοις καί κόποις πολλοῖς ἀνεγερθέντα περικαλλῆ ναόν τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, εἰς τήν ὁποίαν προσηυχήθησαν πλῆθος Ὀρθοδόξων καί παρέστησαν τιμητικῶς ἐκπρόσωποι καί ἄλλων Θρησκευμάτων. Ἐπίσης μνημονευθήτω ὅτι παρά τάς δυσκολίας συγκοινωνιακῆς διακινήσεως ὡς ἐκ τοῦ πολέμου ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης κατέφθασε εἰς ὅλας τάς ἐν τῇ ἐρήμῳ Μονάς τοῦ Πατριαρχείου, Προεξάρχουσα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν.

Ἀμείωτον ὡσαύτως ὑπῆρξε τό ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν ἄνευ διακοπῆς τινος συνέχισιν τῶν ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου εἰδήμονος συντηρητοῦ εἰκόνων καί χειρογράφων κ. Σταύρου Ἀνδρέου συντηρήσεως τῶν βιβλίων τῆς ἱστορικῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μονῆς τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τῶν κτιριακῶν χώρων αὐτῆς διά τήν στέγασιν Ἐρευνητικοῦ Κέντρου Θεολογικῶν Μελετῶν τῇ συνεργασίᾳ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Διά τήν προώθησιν τῶν συντηρητικῶν ἔργων τούτων ὡς καί τῆς συντηρήσεως τῶν ξυλογλύπτων τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πολλαί κατεβλήθησαν προσπάθειαι πρός ἐξεύρεσιν τῶν ἀπαιτουμένων πόρων παρά ἱλαρῶν δωρητῶν ὡς τοῦ κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου καί τῆς κ. Μαρίας Γεωργαλλίδου.

 Τά λεχθέντα, Μακαριώτατε, τυγχάνουν ὀλίγα μόνον ἀνάλεκτα ἐρανισθέντα ἐκ τοῦ πλουσίου Ποιμαντικοῦ λειμῶνος τοῦ Πατριαρχείου, ἀναφερόμενα οὐχί μέ διάθεσιν καυχησιολογίας, ἐφ’ ὅσον ἑπόμεθα τῷ Ἀποστόλῳ τῶν ἐθνῶν λέγοντι, «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί τούτῳ Ἐσταυρωμένῳ», ἀλλά μέ διάθεσιν ἐνισχύσεως τῆς ἐλπίδος, ἵνα ἐπ’ ἐλπίδι συνεχίσωμεν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐμπνεόμενοι ἐκ τοῦ παραδείγματος Ὑμῶν, συναμιλλώμενοι ἐν ἀδελφοσύνῃ  μεταξύ ἡμῶν, ὑπακούοντες Ὑμῖν καί ὁδεύοντες ἐπί τά βελτίονα καί κάλλιστα, ἐκπληροῦντες καί τελειοποιοῦντες τήν ἱεράν ἀποστολήν ἡμῶν τῆς χριστιανικῆς Ρωμαιορθοδόξου μαρτυρίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

 Ὑψῶν τό ποτήριον, Μακαριώτατε, εὔχομαι ἐξ ὀνόματος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀδελφότητος ὑγιείαν ἀδιάπτωτον ἐπί ἔτη ὅσα πλεῖστα καί δύναμιν κυβερνητικήν ἄνωθεν, ἵνα ὁδηγῆτε τό Πατριαρχεῖον ἀπό προόδου εἰς πρόοδον καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Γένοιτο».

 Ἐν συνεχείᾳ προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατονὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριος Αγγελοσόπουλος ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε,

Έχω την τιμή και την χαρά να Σας υποβάλω τις θερμότατες ευχές της Ελληνικής Δημοκρατίας και εμού προσωπικώς και των συνεργατών μου  επί τοις Υμετέροις σεπτοίς Ονομαστηρίοις. Καθώς τιμούμε την ονομαστική Σας εορτή, αναλογιζόμαστε με αισθήματα βαθύτατου σεβασμού το έργο Σας και τον αγώνα Σας, κατά τη μακρά Σας διαδρομή στην Αγία Γη και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

 Ετάξατε Εαυτόν από νεαρά ηλικία στην Εκκλησία και σε μια αποστολή υψηλή και επίμοχθη, στην οποία έχετε αφοσιωθεί με προσήλωση και αυταπάρνηση, υπηρετώντας επί δεκαετίες το έργο της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος, εν τέλει και από τον σεπτό Ιεροσολυμιτικό Πατριαρχικό Θρόνο. Οι εργώδεις προσπάθειές Σας για την διαφύλαξη της παράδοσης, της κληρονομίας και των δικαίων του Πατριαρχείου, την ενίσχυση του κύρους και της ακτινοβολίας του και την προστασία και την αναστήλωση των ιερών προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους δικαίως χαίρουν διεθνούς αναγνωρίσεως και σεβασμού.

 Ομοίως αναγνωρίζεται με θαυμασμό το υψηλό ποιμαντικό Σας έργο, επ’ ωφελεία της πνευματικής καθοδηγήσεως ενός ποιμνίου που διαχρονικώς αντιμετωπίζει εξαιρετικά αυξημένες δοκιμασίες και προκλήσεις.

 Εορτάζουμε σήμερα υπό περιστάσεις δύσκολες και καταθλιπτικές, ενώ η πολεμική σύγκρουση η οποία εξερράγη τον παρελθόντα Οκτώβριο διανύει ήδη τον έκτο μήνα της, χωρίς εισέτι ορατή προοπτική λήξεως, εξακολουθεί να απειλείται διάχυση της κρίσεως σε άλλα μέτωπα και επιδεινούμενη ανθρωπιστική κρίση μαστίζει τη Λωρίδα της Γάζας. Το εκεί ποίμνιό σας τιμά την σημερινή ημέρα υπό δεινές συνθήκες, οι οποίες απειλούν την ύπαρξη του συνόλου της χριστιανικής κοινότητας στην Γάζα. Οι σκέψεις μας στρέφονται ιδίως προς τη Μονή του Αγίου Πορφυρίου, στην οποία έχουν βρει πολύτιμο καταφύγιο πολυάριθμοι συνάνθρωποί μας. Σας διαβεβαιώ, Μακαριώτατε, ότι θα συνεχίσουμε να ενεργούμε για την προστασία της και την παροχή συνδρομής προς αυτήν.

 Κατά την παρούσα σκοτεινή συγκυρία, Σας εκφράζουμε την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας για τις αδιάκοπες προσπάθειές Σας υπέρ της καταλλαγής, της μετριοπάθειας, της ειρηνεύσεως και της απαλύνσεως του πόνου από τα τραύματα του πολέμου. Στην Ιερή Πόλη των Ιεροσολύμων, το έργο σας για την προαγωγή της ενότητας μεταξύ των Χριστιανικών Εκκλησιών, αλλά και υπέρ της ειρηνικής συνυπάρξεως των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, αποτελεί οδηγό ενάντια στη μισαλλοδοξία και την θρησκευτική αντιπαλότητα.   

 Η Ελλάδα θα συνεχίσει να περιβάλλει την Υμετέρα Μακαριότητα, την Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Πατριαρχείο με τον ειλικρινή σεβασμό της και τη συμπαράστασή της στο έργο Σας.

 Παρακαλώ δεχθείτε επιπλέον τις προσωπικές μου ευχαριστίες για την πάντοτε θερμή και εγκάρδια υποδοχή και για την συνεργασία μας, επί κοινή ωφελεία του Ιερού Καθιδρύματος και της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την οποία η διαφύλαξη των δικαίων του Πατριαρχείου και της χριστιανικής παρουσίας και κληρονομιάς στους Αγίους Τόπους αποτελεί ιστορικής σημασίας προτεραιότητα όλου του Ελληνισμού.

Μαζί με τους συνεργάτες μου στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα, σας εύχομαι, Μακαριώτατε, υγεία, μακροημέρευση, επιτυχία στην αποστολή σας, έτη πολλά και ευλογημένα”.

Ἀκολούθως προσεφώνησαν ὁ Πρέσβυς τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀνατόλι Βικτόρωφ,  ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Ναζαρέτ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτος ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Βηθλεέμ, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Ἰόππης, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτης π. Βασσιανός καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτης π. Θεόφιλος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλος μετά τῆς Ρωσοφώνου Κοινότητος τοῦ Μπέρ Σέβα καί τῆς Χάϊφας, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας καί Μπετσαχούρ, ὁ κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Κούφρ-Σμέα, καί ὁ Πρεσβύτερος π. Σταῦρος Ἀράνκη ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, ἡ κ. Παναγιώτα Καφετζῆ ἐκ μέρους τοῦ Σχολείου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ π. Φάραχ  Μπαντούρ ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου,  πρός τούς ὁποίους ἀντεφώνησεν εὐχαριστῶν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Μακάριον γνησίως τόν μαρτυρήσαντα, ἵνα γένῃ μάρτυς τῇ προαιρέσει καί ἐκβῇς χωρίς διωγμοῦ, χωρίς πυρός, χωρίς μαστίγων, τῶν αὐτῶν ἐκείνους μισθῶν ἠξιωμένος», (Νά μακαρίσῃς ἀληθινά αὐτόν πού ἐμαρτύρησε, διά νά γίνῃς μάρτυς κατά τήν διάθεσιν καί θά καταλήξῃς νά ἀξιωθῇς τούς ἰδίους μισθούς μέ ἐκείνους, χωρίς νά διωχθῇς, χωρίς νά καῇς εἰς τήν φωτιάν, χωρίς νά μαστιγωθῇς)˙ λέγει ὁ μέγας Βασίλειος.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἐξανέτειλεν ὡς φῶς ἡ σεπτή μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῇ πόλει μαρτυρησάντων, ἐν τῇ ὑπό τῇ σκοτομήνῃ τοῦ πολέμου δοκιμαζομένῃ ἁγίᾳ Γῇ, ἔνθα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός Θεός ὤν «καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ», (Φιλ. 2,8).

Μιμηταί τῆς τοῦ Χριστοῦ ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς μέχρι θανάτου, ἐγένοντο καί οἱ ἀξιοθαύμαστοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες «κατηρτισμένοι ὄντες ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄ Κορ. 1,10). Διό καί ἀναγνωρίζονται ὡς μάρτυρες ἀψευδεῖς τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «καί πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12). «Καί γάρ οὐκ ἔνι ἄνδρα τήν τῆς ἀρετῆς, τοὐτέστιν τῆς εὐσεβείας, ὁδόν ὁδεύοντα λύπης εἶναι χωρίς θλίψεως, ὀδύνης, πειρασμῶν», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Λύσσῃ παράφρονι, τῶν διωκτῶν οἱ Ἀθληταί αἴθριοι, ἐν τῷ κρυμνῷ διανυκτερεύειν καταδικασθέντες, ἀνέμελπον ὕμνον, Θεῷ χαριστήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Ἐπειδή ἀληθῶς οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντες εἶχον γυμνασμένην τήν εἰς Χριστόν εὐσέβειαν καί ἔφερον ἀκίβδηλον τήν κατά Θεόν ἀγάπην, «ἀνέμελπον ὕμνον Θεῷ εὐχαριστήριον» καί οὕτω κατεγέλων τήν μανίαν τοῦ τυράννου αὐτῶν, ἀκούοντες εἰς τόν Κυριακόν λόγον: «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λκ. 6,21).

Ὁ μέγας Βασίλειος ἐγκωμιάζων τούς ἁγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας λέγει: «Ἡμῖν δέ οὐχ ἕνα πρόκειται θαυμάζειν, οὐδέ δύο μόνους, οὐδέ μέχρι δεκάδος ὁ ἀριθμός πρόεισι τῶν μακαριζομένων, ἀλλά τεσσαράκοντα ἄνδρες, ὡς μίαν ψυχήν ἐν διῃρημένοις σώμασιν ἔχοντες, ἐν μιᾷ συμπνοίᾳ καί ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως, μίαν καί τήν πρός τά δεινά καρτερίαν καί τήν ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἔνστασιν ἐπεδείξαντο».

Κατά τόν μέγαν Βασίλειον τό μαρτύριον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα διακρίνεται εἰς δύο τινά, ἀφ’ ἑνός μεν «ἐν τῇ ὁμονοίᾳ τῆς πίστεως», ἀφ’ ἑτέρου δέ «εἰς τήν ὑπό τῆς ἀληθείας ἔνστασιν». Τόσον ἡ πίστις ὅσον καί ἡ ἀλήθεια ἀφοροῦν εἰς τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατρός τόν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, λέγοντα: «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16,16). Καί ἐν ἑτέρῳ τόπῳ λέγει: «ἐγώ εἱμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια» (Ἰω. 14,6), «ἐγώ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καί εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς», (Ἰω. 18,37).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ πίστις καί ἀλήθεια συνιστοῦν τό θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ δέ διά τοῦ μαρτυρίου θάνατος τήν βεβαίωσιν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες διά τοῦ αἵματος αὐτῶν ἐσφράγισαν τήν ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν, τοὐτέστιν τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ στοιχοῦντες τῷ κηρύγματι τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «οὐ γάρ ἔχωμεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14). Καί «εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα … εἰ δέ ἀπεθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει», (Ρωμ. 6,5,8-9).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, διότι ὡς λέγει ὁ μέγας Βασίλειος, οὗτοι «ἐλευθέρᾳ τῇ φωνῇ, εὐθαρσῶς καί ἀνδρείως, οὐδέν ὑποπτήξαντες τῶν ὁρωμένων, οὐδέ καταπλαγέντες τά ἀπειλούμενα, Χριστιανούς ἑαυτούς ἀνεκήρυξαν». Ἡ ὁμολογία δέ αὕτη εἰσήγαγεν τούς ἁγίους μάρτυρας εἰς τήν πόλιν τοῦ ζῶντος Θεοῦ, εἰς τήν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ καί εἰς μυριάδα ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι πανηγυρίζουν καί σκορποῦν χαράν (πρβλ. Ἑβρ. 12,22-23).

Ἡ εὔσημος αὕτη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί ἰδίως τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, οὗτινος τήν σεπτήν ἐπωνυμίαν φέρει καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης ἀποτελεῖ, κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, «τύπον τῆς ἄνω χαρᾶς», δηλονότι τῆς ἐπουρανίου τῶν Ἀγγέλων. Καί τοῦτο διότι οἱ τόν Χριστόν ἀγαπήσαντες καί σύνναιμοι γενόμενοι τοῦ μαρτυρικοῦ αἵματος Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ) «μεταβεβήκασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἱς τήν ζωήν» (πρβλ. Α΄ Ἰω. 3,14), ἡ δέ ζωή ἦν ὁ Χριστός κατά τήν ἰδίαν Αὐτοῦ μαρτυρίαν: «Ἐγώ εἱμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή», (Ἰω. 11,25).

Ὁ ἔγκριτος πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης προβαίνει εἰς ἐγκωμιασμόν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων, «ἵνα [ἡμεῖς] πεισθῶμεν, ὅτι ζῶσι οἱ μάρτυρες καί εἰσι Θεοῦ δορυφόροι καί πάρεδροι, οἱ σήμερον τήν Ἐκκλησίαν ὠφελήσαντες καί κοσμήσαντες». Κατά δέ τόν ἅγιον Ἀστέριον Ἀμασείας, «οἱ ἅγιοι μάρτυρες, ἄνδρες διά καλόν θάνατον ἀθάνατοι, διά τό καταφρονῆσαι ζωῆς ζῶντες ἀεί, τοῦ αἵματος τήν βασιλείαν ἀλλαξάμενοι καί τήν ἐπίβουλον σάρκα εὐεργέτην τῆς ψυχῆς ἀποφήναντες».

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τιμῶσα τήν τοῦ μαρτυρίου γενέθλιον ἡμέραν τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα ὡς καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, ἐπετέλεσε ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τοῦ Σταυρικοῦ μαρτυρίου, τῆς τριημέρου Ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τήν θείαν εὐχαριστιακήν καί ἀναίμακτον θυσίαν, τῆς Ἡμῶν Μετριότητος προεξαρχούσης καί περιστοιχουμένης ὑπό τῆς χορείας τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Ἱεροδιακόνων, συμπροσευχομένων Ἡμῖν εὐσεβῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ δοκιμαζομένου εὐλαβοῦς ἡμῶν ποιμνίου.

Προσέτι δέ, ἀνεπέμψαμεν εὐχαριστήριον δοξολογίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τοῖς, τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοφίλου, ἀγομένοις σεπτοῖς Ἡμῶν ὀνομαστηρίοις καί εὐλογήσαμεν τόν Σωτῆρα Χριστόν˙ «Τοῦτον μέν γάρ υἱόν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τούς δέ μάρτυρας ὡς μαθητάς καί μιμητάς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τόν ἴδιον βασιλέα καί διδάσκαλον»˙ ὡς λέγει ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Πολύκαρπος Σμύρνης.

Δέον ὅπως ἐπισημάνωμεν, ὅτι ἡ σημερινή ἑορτή τοῦ ἁγίου Θεοφίλου τοῦ συμμάρτυρος τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα δέν ἀφορᾶ εἰς τήν Ἡμετέραν Μετριότητα μόνον, ἀλλά κυρίως εἰς τόν Ἀποστολικόν Θρόνον Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἀφ’ ἑνός καί τόν θεόσδοτον θεσμόν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ ἀφ’ ἑτέρου.

Διό καί ἔκκλησιν ποιούμεθα πρός πάντας τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ἡμῶν, τούς τιμίους Προκαθημένους τῶν κατά τόπων ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἵνα ἀπό κοινοῦ ἐργασθῶμεν διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου, «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4,3), ἀλλά καί κατά τήν φωνήν τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου «παρακαλῶ ὑπέρ Χριστοῦ, μή ἐπιτρέψητε διασχισθῆναι τά μέλη τοῦ Χριστοῦ, μηδέ τοῖς προλήμμασι (τάς προκαταλήψεις) πιστεύσητε, ἀλλά τήν τοῦ Κυρίου εἰρήνην προτιμήσατε».

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἐκλήθημεν καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «εἰς τήν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς, δηλονότι τῆς εἰρήνης, τῆς δοθείσης ἡμῖν ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Β΄ Κορ. 5,18). Ταύτην τήν τοῦ Κυρίου εἰρήνην καί καταλλαγήν ζητήσωμεν καί διώξωμεν, ἰδιαιτέρως κατά τό εὐλογημένον στάδιον τῆς νηστείας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας σύν ταῖς ἱκεσίαις τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων καί τοῦ συμμάρτυρος αὐτῶν Θεοφίλου, ἀξιωθῶμεν καταντῆσαι ἐν μετανοίᾳ καί ἐιρήνῃ εἰς τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἐπί δέ τούτοις, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας τούς συμπροσευχηθέντας Ἡμῖν καί τούς τιμήσαντας τήν ἑόρτιον ταύτην μνήμην τῶν ἁγίων Μαρτύρων, δύναμιν τήν ἐξ ὕψους, τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, «ὑπομονήν, ἥτις κατεργάζεται δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα» (πρβλ. Ρωμ. 5,4-5), ἐκφράζοντες θερμάς εὐχαριστίας καί πρός τούς προσφωνήσαντας Ἡμᾶς, τόν Γέροντα Ἀρχιγραμματέα, Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τόν Ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριον Ἀγγελοσόπουλον, τόν  Πρέσβυν τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀνατόλι Βικτόρωφ, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Βασσιανόν, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου, τόν Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Θεόφιλον, ἀντιπρόσωπον τῆς ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διαβιβάσαντα Ἡμῖν τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ, τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ναζαρέτ, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτον, ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Βηθλεέμ, τόν Ἱερώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἰόππης  κ. Δαμασκηνόν, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς Ἰόππην, τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλον, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τῆς Κοινότητος Beersheba καί τῆς Κοινότητος τῆς Χάϊφας καί τοῦ Ρωσοφώνου ἡμῶν ποιμνίου, τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἰγνάτιον ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ ποιμνίου εἰς Μπετζάλλαν καί Μπετσαχούρ, τόν Αἰδεσιμώτατον π. Φάραχ Μπαντούρ, ὁμιλήσαντα ἐξ ὀνόματος τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τόν κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος τοῦ Κούφρ-Σμέα,  τόν Πρεσβύτερον π. Σταῦρον Ἀράνκη ὁμιλήσαντα ἐκ μέρους τῆς Κοινότητος Μπιρζέτ, τήν κ. Παναγιώταν Καφετζῆ ὁμιλήσασαν ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἅπαντας τούς μετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦτον.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν!»

Τήν δεξίωσιν ἠκολούθησε μοναστηριακή ἑόρτιος τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας 

Τό Σάββατον, 4^ην /17^ην Φεβρουαρίου  2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ  Πατήρ  ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὑπεδέχθη τόν Rev. Δρ. Jerry Pillay, Γενικόν Γραμματέα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (WCC), εἰς τήν ἕδραν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν συνάντησιν ταύτην συμμετεῖχον οἱ Προκαθήμενοι τῶν ΧριστιανικῶνἘκκλησιῶν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, μεταξύ τῶν ὁποίων: ὁ Λατῖνος Πατριάρχης εἰς Ἱεροσόλυμα Καρδινάλιος Pierbattista Pizzaballa, ὁ Κουστωδός τῆς Ἁγίας Γῆς π. Francesco Patton, ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἈγγλικανικῆςἘκκλησίας εἰς Ἱερουσαλήμ Ἀρχιεπίσκοπος Hosam Naoum καί ἐκπρόσωποι τοῦ Ἀρμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως ἔλαβε χώραν εἰς  δυσκόλους καιρούς, τούς ὁποίους διανύουν οἱ Ἅγιοι Τόποι, ἑπομένως ὁ Δρ. Pillay ἐξέφρασε τήν δέσμευσιν αὐτοῦ νά ζητήσῃ ἀπό τά ἑκατομμύρια Χριστιανῶν μελῶν τοῦ Συμβουλίου, νά αὐξήσουν τάς προσευχάς καί τήν ὑποστήριξιν αὐτῶν εἰς τάς Ἐκκλησίας καί τούς πληθυσμούς εἰς τούς Ἁγίους Τόπους διά εἰρήνην καί συμφιλίωσιν ἐν μέσῳ τῆς ἐντάσεως μεταξύ τῶν διαφορετικῶν πλευρῶν.

Εἰς ἀναγνώρισιν τῆς ὑποστηρίξεως αὐτοῦ, ὁ Μακαριώτατος ἐτίμησε τόν Γενικόν Γραμματέα μέ τό παράσημον τοῦ Ταξιάρχου τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἐπί πλέον, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπισκέψεως ταύτης,  ἕκαστος τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπαρουσίασεν  εἰς τόν  Γενικόν Γραμματέα τάς δυσκολίας καί τάς προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζουν οἱ Χριστιανοί, οἱ Ἱεροί Ναοί  καί αἱ περιουσίαι αὐτῶν, ὡς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί ἡ Γεθσημανῆ, τά ὁποῖα προσβάλλονται συχνάκις ὑπό ἀναρμόστους ἐνεργείας  ριζοσπαστικῶν στοιχείων.

Κατά τή διάρκειαν τῆς συναντήσεως, ὁ Μακαριώτατος  προσεφώνησε τόν  Δρ Pillay  ὡς ἐκπρόσωπος τῶν Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν λέγων περίπου τά κάτωθι:

«Ἀξιότιμε Δρ. Pillay,

Σεβαστά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας,

ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σᾶς καλωσορίζομεν ἐνθέρμως εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί εἰς τό Πατριαρχεῖον μας, θέλοντες νά ἐκφράσωμεν τήν εὐγνωμοσύνην ἡμῶν διά τήν ἐπίσκεψιν ὑμῶν εἰς δυσκόλους καιρούς, πλήττοντας ὅλους τούς λαούς τῆς περιοχῆς ἡμῶν, ἰδίᾳ δέ τήν Χριστιανικήν Κοινότητα τῆς  Ἁγίας Γῆς.

Ἡ ἐπίσκεψις ὑμῶν ἐνέχει ἐξέχουσαν σημασίαν, καθώς κινεῖ τό ἐνδιαφέρον τοῦ  Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί τῶν μελῶν αὐτοῦ εἰς τήν παροῦσαν ἐμπερίστατον κατάστασιν.

Εἰς τοιούτους κρισίμους καιρούς, ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, τόσον εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ὅσον καί εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἔχομεν τήν ἀποστολήν νά ὑποστηρίξωμεν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὁποῖον εἶναι ἰσχυρότερον καί διαρκέστερον τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας ἡμῶν.  

Εἶναι τό Εὐαγγέλιον ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ὁμιλεῖ περί συμφιλιώσεως καί εἰρήνης, καί αὕτη θα πρέπει νά εἶναι ἡ διαρκής δέσμευσις ἡμῶν.  Ὁ πόλεμος καί ἡ βία τυγχάνουν συνέπειαι τῆς ἀνθρωπίνης ἀποτυχίας. Ὅμως ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Αὐτοῦ διακηρύσσουν μίαν διαφορετικήν ἀλήθειαν.

Διά θεολογικῶν ὅρων διαβεβαιώνομεν ὅτι τό μῖσος καί τό σκότος εἶναι ἀνυπόστατα. Μόνον τό φῶς καί ἡ ζωή ἔχουν ἀληθινήν καί διαρκῆ ὕπαρξιν.

Ἡ ἀποστολή ἡμῶν δέν ἐνέχει τόν θάνατον.  Ἡ θεόσδοτος ζωή εὑρίσκεται εἰς τήν καρδίαν τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου.  Ὡς λέγει  ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός: «ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν», (Ἰωάν 10:10). Ἐκλήθημεν εἰς ἑνότητα εἰς τήν ἠθικήν ἡμῶν  ὑποχρέωσιν καί ἀποστολήν τῆς προασπίσεως τῶν ἱερῶν ἀξιῶν τῆς εἰρήνης καί τῆς συμφιλιώσεως. Ὡς διδασκόμεθα ὑπό τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου: «καί συγκόψουσι τάς μαχαίρας αὐτῶν εἰς ἄροτρα καί τάς ζιβύνας αὐτῶν εἰς δρέπανα, καί οὐ λήψεται ἔθνος ἐπ’ ἔθνος μάχαιραν, καί οὐ μή μάθωσιν ἔτι πολεμεῖν», (Ἡσ. 2:4).

Αὕτη εἶναι ἡ κοινή ἀνθρωπίνη ἀποστολή καί ὁ προορισμός ἡμῶν. Ἡ κλῆσις τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς προτρέπει νά μετατρέψωμεν τά  ὄργανα τοῦ πολέμου εἰς ὄργανα εἰρήνης καί συμφιλιώσεως.

Ἡ ἱστορική ἐμπειρία ἡμῶν  εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀποτελεῖ ἰσχυρόν καί ἁπτόν παράδειγμα ὅτι ἡ Συναγωγή, ὁ Ναός καί τό Τέμενος δύνανται νά συνυπάρχουν παραλλήλως.

Ὑπάρχει ἐδῶ ἕν  μακροχρόνιον πολυπολιτισμικόν, πολυεθνικόν καί πολυθρησκευτικόν τοπίον, τό ὁποῖον  ἐδημιούργησεν ἕνα μοναδικόν πολιτισμόν, ἐντός τοῦ ὁποίου ἡ Ἱερουσαλήμ παραμένει φάρος ἐλπίδος δι’ ὁλόκληρον τόν κόσμον. Εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν εὑρίσκετο πάντα χῶρος διά τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν τήν περιοχήν ταύτην ὡς “οἰκίαν αὐτῶν”.

Τό μέλλον τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῆς εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς δέν ἑδραιώνεται διά τῆς στρατιωτικῆς βίας. Τό στερεότυπον τῶν διαφωνιῶν, τῶν τιμωριῶν καί τῶν ἀντιποίνων δέν ὡδήγησεν ἡμᾶς πλησιέστερον εἰς τήν εἰρήνην καί τήν ἀσφάλειαν, καί τοιαῦτα πλαίσια ἀναφορᾶς εἶναι ἀποτυχημένα. Ὡς γέγραπται: «μή νικῶ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν», (Ρωμ. 12:21).

Δεδομένης τῆς ρήσεως ταύτης, ἡμεῖς, ὡς Προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους συνεχίζομεν νά προσευχώμεθα, αἰτούμενοι τόν τερματισμόν τοῦ πολέμου, ἵνα λήξῃ  ἡ ἀνθρωπιστική κρίσις, νά ἐπιστρέψουν οἱ ἐκτοπισμένοι πληθυσμοί εἰς τάς ἑστίας αὐτῶν καί νά ὑπάρξῃ οὐσιαστική βοήθεια πρός πάντα τά ἀθῷα θύματα τῆς συρράξεως ταύτης, μή ἔχοντα τά ἀναγκαῖα πρός τό ζῆν ἀγαθά.  

Ἡ παροῦσα σύγκρουσις ἀποτελεῖ ἁπτήν ἀπόδειξιν, ὅτι πρέπει νά ἀντιμετωπίσωμεν τό μέλλον μέ νέαν ἀποφασιστικότητα.

Πιστεύομεν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ μόνος τρόπος, διά να χαράξωμεν μίαν νέαν δίοδον πρός τήν ἀληθινήν καί διαρκῆ εἰρήνην καί συμφιλίωσιν.

Οἱ Ἀρχηγοί τῶν Ἐκκλησιῶν παραμένομεν σταθεροί εἰς τήν ἀντίθεσίν μας, ὅσον ἀφορᾷ τήν κλιμάκωσιν τῆς βίας.  Εἴμεθα πεπεισμένοι, ὡς καί τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν, ὅτι ἡ ὑποστήριξις καί ἡ προώθησις τῶν θεμελιωδῶν ἀξιῶν τοῦ Εὐαγγελίου θά ἰσχύσῃ ὡς λύσις καί προσκαλοῦμεν τούς ἀδελφούς μας χριστιανούς, καθώς καί πάντας τούς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως, νά συνταχθοῦν μεθ’ ἡμῶν εἰς ταύτην τήν ἱεράν ἀποστολήν.  Γέγραπται γάρ: «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται», (Ματθ. 5:9).

Ἐπισκεπτόμενοι τούς Ἁγίους Τόπους ὡς προσκυνηταί τῆς εἰρήνης ἐν καιρῷ πολέμου, προσευχόμεθα ὁ ἀναστάς Κύριος ἡμῶν, ὁ νικητής τοῦ θανάτου, ὅπως εὐλογήσῃ τό ἔργον καί τάς προσπαθείας ὑμῶν κατά τήν κλῆσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης καί τῆς συμφιλιώσεως.

Εὐχαριστῶ».

Τήν Παρασκευήν, 3^ην/16^ην Φεβρουαρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν Ἱεράν Αὐτοῦ Μονήν, τήν οὖσαν εἰς τήν Δυτικήν Ἱερουσαλήμ πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ ἐξαιρέτως τόν Ἅγιον Συμεών τόν Θεοδόχον, ὡς ἰδιαιτέρως ὑπουργήσαντα εἰς τό μυστήριον τῆς Ὑπαπαντῆς, ἤτοι τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν Ναόν, ἔνθα ἀνεγνώρισεν αὐτόν ὡς τόν Σωτῆρα καί ἀνεφώνησεν: «…εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ…» καί ἐζήτησε νά ἀπέλθῃ τοῦ κόσμου τούτου: «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ», (Λουκ. 2, 22-30).

Διά τήν ἑορτήν αὐτήν προεξῆρξε θείας Λειτουργίας  εἰς τόν ὡς ἄνω Ναόν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Κλαυδίου καί π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA), τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου, π. Δοσιθέου καί ἄλλων, ψάλλοντος τοῦ π. Χάννα Ἀντωνίου-Ἀουάντ, τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί τοῦ Φάντη Ἀμπντ ἐλ Νούρ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, τῇ προσευχητικῇ συμμετοχῇ μοναχῶν καί λοιπῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ἀραβιστί καί ρωσιστί ὡς ἕπεται:

«Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅ ἦν ἐπί τόν δίκαιον καί εὐλαβῆ Συμεών συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ὁ τάφος αὐτοῦ, ἵνα εὐφροσύνως τιμήσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην ἀφ΄ ἑνός καί ἑορτάσωμεν τήν εἰς τόν Ναόν τοῦ Σολομῶντος εἴσοδον, τοῦ παιδίου Ἰησοῦ Κυρίου ἡμῶν δέ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου.

Ὁ Πρεσβύτης Συμεών διακρίνεται μεταξύ τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί τῶν λοιπῶν ἱερῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διότι οὗτος ἠξιώθη ἵνα ἴδῃ καί δεχθῇ εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τό «σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλονότι τόν Χριστόν, διό καί λέγει: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 25-32).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους οἱ ἔγκριτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μέν Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Προητοίμαστο γάρ τό σωτήριον Χριστοῦ καί πρό αὐτῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς, πεφανέρωται δέ ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς». Ὁ δέ Ζιγαβηνός λέγει: «ὅπερ σωτήριον ᾠκονόμησας ἐνώπιον πάντων, ἵνα πᾶσιν εἴη φανερόν». Καί ὁ πολύς Ὠριγένης ἐπισημαίνων τήν καθολικότητα τῆς σωτηρίας λέγει: «Τοῦτο, ὅ εἶδον οὐ μόνον σωτηρία ἐστίν Ἰουδαίων, ἀλλά καί παντός κόσμου… κατά πρόσωπον οὐ τοῦ λαοῦ τοῦ ἑνός, οὔτε τοῦ Ἰσραήλ μόνον, οὔτε τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά  κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν».

Ὄντως «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ»,  τό ὁποῖον εἶδον οἱ ὀφαθμοί τοῦ δικαίου Συμεών ἀφορᾷ εἰς τήν καθολικότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί τοῦτο, διότι τό «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν  τῆς ἐνσαρκώσεως καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς ἐξηγοῦν καί οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. «Σωτήριον εἶπε τήν σάρκωσιν τοῦ Μονογενοῦς», λέγει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος. «Σωτήριον γάρ ἔθος ὀνομάζειν τῇ Γραφῇ τόν Χριστόν τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καί κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον: «σωτήριον οὖσαν τήν ἔνσαρκον αὐτοῦ [τοῦ Θεοῦ Λόγου] παρουσίαν σημαίνει».

Οἱ δέ προφητικοί λόγοι τοῦ εὐλαβοῦς Συμεών: «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λουκ. 2,32) μαρτυροῦν ὅτι ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας σαρκωθείς Θεός Λόγος ὁ Χριστός, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ θείου φωτός ἐν τῷ κόσμῳ τῆς ἀγνωσίας καί εἰδωλολατρείας. Διό καί ὁ μέν ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ: «ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς» ,(Ψαλμ. 35,10), ὁ Κύριος ἐναργῶς κηρύττει λέγων: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12).  «Φῶς ἐστιν ἐθνῶν ὁ Χριστός, ἐπειδή τά ἐσκοτισμένα ἔθνη ἤμελλε φωτίσαι τῇ διδασκαλίᾳ», σχολιάζει ὁ Ὠριγένης. «Γέγονε φῶς τοῖς ἐν σκότει καί πεπλανημένοις καί ὑπό χεῖρα πεσοῦσιν διαβολικήν», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. «Φῶς ὄν εἰς ἀνάβλεψιν μέν ἐθνῶν, τῶν τετυφλωμένων τῇ πλάνῃ· ἀποκάλυψιν γάρ λέγει τήν ἀνάβλεψιν· εἰς δόξαν δέ καί εὔκλειαν λαοῦ σου τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ. Δόξα γάρ αὐτοῖς τῷ βλαστῆσαι ἐξ αὐτῶν κατά τό ἀνθρώπινον. Καί ὄντως, ἡ σωτήριος ἐνανθρώπησις Αὐτοῦ ἐφώτισεν μέν τά ἔθνη φωτισμόν θεογνωσίας καί ἀρετῆς, ἐδόξασε δέ τούς Ἰουδαίους, ὅτι συγγενής αὐτῶν γενέσθαι κατηξίωσε» (PG 129,893Α), παρατηρεῖ ὁ Ζιγαβηνός.

Κινούμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πρεσβύτης Συμεών, «εἶπε πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ· ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», (Λουκ. 2,34).  Ἑρμηνεύων τόν λόγον  τοῦτον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «τέθειται μέν παρά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ὁ Ἐμμανουήλ εἰς τά θεμέλια Σιών, λίθος ὤν ἐκλεκτός ἀκρογωνιαῖος, ἔντιμος», (Πρβλ. Α’ Πέτρ. 2,6).  Ἀλλ’ οἱ μέν ἐπ αὐτῷ πιστεύσαντες, οὐ κατησχύνθησαν· οἱ δέ ἄπιστοι καί τό ἐπ’ αὐτῷ [τῶ Χριστῷ] μυστήριον οὐκ ἰσχύσαντες ἰδεῖν, πεσόντες συνετρίβησαν. Ἔφη γάρ που πάλιν ὁ Θεός καί Πατήρ· «Ἰδού τίθημι ἐν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου· καί ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ μή καταισχυνθῇ· ἐφ’ ὅν δι’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν», (Ρωμ. 9,33 + Ματθ. 21,44) (PG 72,505B).

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφ’ ὅτου εἰσῆλθεν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ἐγένετο ἡ αἰτία πτώσεως καί ἀναστάσεως πολλῶν, καί πτώσεως μέν δι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέν ἐπίστευσαν εἰς Aὐτόν· ἀναστάσεως δέ δι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀπεδέχθησαν καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν· Διό καί μέχρι σήμερον ὁ Χριστός παραμένει «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Τοῦτο ἀκριβῶς ὑπονοεῖ καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «παντί τρόπῳ εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ Χριστός καταγγέλλεται», (Φιλιπ. 1,18). Κατά δέ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, «τοῦτο ἀκριβῶς ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά τά ἔργα αὐτῶν»,  (Ἰωάν. 3,19).

Εἰς τό ἐρώτημα ἡμῶν τί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐμποδίζει τούς ἀνθρώπους ἵνα ἴδωσιν τό φῶς τῆς ἀληθείας, τοὐτέστιν τόν Χριστόν; Εἶναι δύο τινά, ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἐλευθέρα ἐνέργεια ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀφ’ ἑτέρου δέ «τά πονηρά ἔργα αὐτοῦ». Διά τοῦτο καί ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Πέτρος λέγει: «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτός [ὁ Χριστός] ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπί τό ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν·» (Α’ Πέτρ. 2,24). Τοῦτο σημαίνει , ὅτι οὐδείς δύναται νά στηρίζηται ἐπί τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρος, ἐάν δέν ἔχῃ ἐγκαταλείψει τήν ἁμαρτίαν καί δέν ζῇ «τῇ δικαιοσύνῃ».

Ὁ τρόπος δέ διά νά ἀπογίνωμεν ἐκ τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ συνάντησίς μας μέ τόν Χριστόν κατά τό παράδειγμα τοῦ δικαίου Συμεών, ὁ ὁποῖος ἐδέξατο τόν Χριστόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ», (Πρβλ. Λουκ. 2,28).  Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Δεῦτε καί ἡμεῖς, ᾄσμασιν ἐνθέοις, Χριστῷ συναντηθῶμεν, καί δεξώμεθα αὐτόν, οὗ τό σωτήριον ὁ Συμεών ἑώρακεν». «Γρηγορήσωμεν ἵνα μή κοιμωμένους εὕρῃ ἡμᾶς ὁ Κύριος. Ὕπνος δέ ψυχῆς, ἐστιν ἡ ἀμέλεια καί ἡ ἀμνησία τοῦ θανάτου», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Ἡ συνάντησις ἡμῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν εἶναι πάντοτε ἐφικτή ἐντός τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως τῶν ἀρετῶν, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας, καί ἰδίως τῆς συμμετοχῆς εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα ὁ ἔχων καθαράν τήν καρδίαν αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός μέν ζωοῦται καί θεοῦται, ἀφ’ ἑτέρου δέ, ὁρᾷ διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλονότι τόν Χριστόν. Ἀμήν.  Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Πρό τῆς Ἀπολύσεως, ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῶν κολλύβων καί τό Τρισάγιον ἐπί τῇ συμπληρώσει ἐννέα ἡμερῶν ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ μακαριστοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Θεοδωρήτου, ὑπηρετήσαντος ἐπί τεσσαρακονταπενταετίαν μετ’ ἀφοσιώσεως εἰς τήν Ἱεράν Μονήν καί τήν Ἑλληνικήν Κοινότητα ταύτην.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ διακονήσασα μετ’ ἀφοσιώσεως τόν κοιμηθέντα πατέρα Θεοδώρητον ἐπί ἔτη μοναχή Μαρία μετά τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών παρέθεσαν σεμνόν κέρασμα εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας