Τήν Παρασκευήν, 20^ήν Μαΐου / 2^ραν Ἰουνίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου μέ μετάθεσιν ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων καί ἰσαποστόλων  Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ τόν μέγαν Κωνσταντῖνον ὡς ἰσαπόστολον, διότι μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τοῦ ἔτους 312 μ.Χ. ἀνεγνώρισε τόν Χριστιανισμόν ὡς ἐλευθέραν θρησκείαν τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, καί ἐπέτρεψε τήν ἀνέγερσιν Ναῶν διά τήν λατρείαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ διά Χριστοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Αὐτοῦ. Τιμᾷ καί τήν μητέρα αὐτοῦ Ἁγίαν Ἑλένην κατά τήν ἡμέραν ταύτην, διότι, ἑπομένῃ  τῷ  υἱῷ αὐτῆς βασιλεῖ, ἦλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί ἀνήγειρε τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐπί τοῦ Ἁγίου Τάφου καί τό Μαρτύριον ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ   καί τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως εἰς Βηθλεέμ καί ἄλλας ἐκκλησίας εἰς διαφόρους τόπους τῆς ἐνσάρκου ἐπιδημίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἑορτήν αὐτήν ἑώρτασεν τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν ἐν αὐτῇ κεντρικόν μοναστηριακόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, προστατῶν αὐτῆς.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ἀφ’ ἑσπέρας δι’ Ἑσπερινοῦ, χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συνιερουργούντων τοῦ Τυπικάρη τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἐξάρχου τῶν Ἀθηνῶν Ἀρχιμανδρίτου π. Ραφαήλ τῶν ἐφημερίων τοῦ  Ναοῦ Ἀρχιμανδριτῶν π. Στεφάνου καί π. Ἀμφιλοχίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἐπιφανίου, π. Κλαυδίου, π. Μελετίου καί π. Διονυσίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών καί τῶν μελῶν τῆς Ἀδελφότητος.

Μετά τόν Ἑσπερινόν ἡ Ἀδελφότης παρεκάθισεν εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἐπιτροπικοῦ καί ἔλαβε τό κόλλυβον καί τό παξιμάδιον μετ’ οἴνου.

Τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξεν ὡς λειτουργός εἰς τόν Ναόν τοῦτον, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Τυπικάρη Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, τοῦ ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ ὡς ἄνω, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀραβοφώνου Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μπαράμκη ἐφημερίου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τοῦ π. Γιοῦσεφ Χόδαλη, ἐφημερίου ἐν Μπετζαλλᾳ,  τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, συμπροσευχομένων ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου  Μόσχας καί Ρουμανίας, προσευχομένων δύο Ἀρχιερέων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας Ἰωάννου καί Δαμασκηνοῦ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα τῆς Προξένου κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη, μελῶν τοῦ Προξενείου καί τῆς κας Ζωζωνάκη ἐκπροσώπου τῆς Ε.Ε. μετά τοῦ συζύγου αὐτῆς καί πολλῶν πιστῶν ἐντοπίων καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων χωρῶν.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἱερεῖς  ἐνδεδυμένοι καί κληρικοί καί λαός συμψάλλοντες ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα, λαμβάνοντες κατά τό ἔθος  τό ἀρτίδιον εὐλογίας ἐκ τῶν χειρῶν τῆς ἀρτοποιοῦ ἡγουμένης Σεραφείμας ἐν τῇ διαβάσει πρός τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Τάς αἰσθήσεις ἐκτείνας πρός οὐρανόν, καί τῶν ἄστρων μανθάνων τήν καλλονήν, ἐκ τούτων μεμύησαι, τῶν ἁπάντων τόν Κύριον, τοῦ Σταυροῦ δέ τό ὅπλον, ἐν μέσῳ ἀνέλαμψε, διαγράφον ἐν τούτῳ, νικᾶν καί κρατύνεσθαι· ὅθεν τῆς ψυχῆς σου, ἐπανοίξας τό ὄμμα, τό γράμμα ἀνέγνωκας, καί τόν τρόπον μεμάθηκας, Κωνσταντῖνε πανσέβαστε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τήν ἁγίαν μνήμην σου», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοι Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Σήμερον ἡ κατ’ ἀνατολάς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμᾷ τήν Ἱεράν μνήμην τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καί ἰσαποστόλων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἡ ἡγετική προσωπικότης τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου συνέβαλε ἀναμφιβόλως ἀποτελεσματικά εἰς τήν ἀναμόρφωσιν τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος διά τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καί τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπ’ αὐτοῦ σύγκλησις τῆς ἐν Νικαίᾳ τῷ 325 μ.Χ.  Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ θεοφόρων Πατέρων ἀποτελεῖ ὁρόσημον εἰς τήν θεσμικήν διοργάνωσιν τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐξαίρων τήν πολιτικήν καί θρησκευτικήν σημασίαν τοῦ ἔργου τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τῆς ἀνασυγκροτήσεως δηλονότι τοῦ κράτους εἰς ἑνιαίαν Αὐτοκρατορίαν Ἀνατολῆς καί Δύσεως, χάρις εἰς τήν παρασχεθεῖσαν ἐλευθερίαν εἰς τούς Χριστιανούς καί τήν Ἐκκλησίαν λέγει: «…τοῖς χριστιανῶν πράγμασι τά Ρωμαίων συνηύξησε, καί συνεισῆλθε τῇ ἐπιδημίᾳ Χριστοῦ τό κράτος».

Ὁ δέ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας, διαλαλῶν τόν ἄρρηκτον σύνδεσμον τῆς εὐλαβείας τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης πρός τούς Ἁγίους Τόπους, λέγει: «Κωνσταντῖνον πιστοί σύν τῇ μητρί τιμήσωμεν· τοῦ Προφήτου γάρ αὐτοί λόγους ἀκροασάμενοι, ἐν κέδρῳ καί πεύκῃ καί κυπαρίσσῳ, τόν τρισύνθετον Σταυρόν κατενόησαν, δι’ οὗ τό σωτήριον πάθος ἐξηκολούθησε, … καί τοῦτο εὑρόντες ἀνέδειξαν αὐτοί…», «Πράξεσι θείαις ἐδομήσω, τήν καρδίαν σου ναόν Θεοῦ Ἑλένη, καί ναούς ἱερούς, αὐτῷ ἀνῳκοδόμεις, ἔνθα σαρκί τά ἄχραντα, δι’ ἡμᾶς ὑπέστη Πάθη».

Ἡ ἐκ μέρους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀποδοχή τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τόν ἐκχριστιανισμόν τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἐδημιούργησε τόν θαυμαστόν πολιτισμόν τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ὁποίας τό πνευματικόν μεγαλεῖον ἀπετυπώθη εἰς τούς λαούς καί τά ἔθνη τῆς Μεσογείου, ἀλλά καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τό κέντρον αὐτῆς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία φέρει τό ἀνεξίτηλον χάραγμα τῆς σφραγῖδος αὐτοῦ.

Ἀψευδής μάρτυς τοῦ γεγονότος τούτου εἶναι ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς δηλονότι Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων διαφυλάσσει καί διακονεῖ τούς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ἀνεγερθέντας μεγαλοπρεπεῖς Ναούς, ὡς τόν Ναόν τῆς Γεννήσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Διό καί καθηκόντως καί ὀφειλετικῶς ἐτελέσαμεν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ μοναστηριακῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, μεγάλων  Βασιλέων καί ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, περιστοιχούμενοι ὑπό τῶν τιμίων μελῶν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί ἔχοντες συμπροσευχομένους Ἡμῖν τά πιστά μέλη τοῦ Χριστεπωνύμου ἡμῶν ποιμνίου, ὡς καί τούς παρεπιδημοῦντας εὐλαβεῖς προσκυνητάς.

Τῶν παναρίστων τούτων ἀνάκτων Κωνσταντίνου καί τῆς μητρός αὐτοῦ Ἑλένης τήν σεβάσμιον μνήμην ἑορτίως ἐτιμήσαμεν, δεηθέντες αὐτῶν, ἵνα σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας μή διαλίπωσιν ἱκετεύειν πρός Κύριον, ὡς παρρησίαν ἔχοντες ὑπέρ ἡμῶν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί ὑπέρ εἰρήνης τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί σύμπαντος κόσμου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν παρεκάθισεν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,  οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες, ὁ κ. Βλιώρας καί ἄλλοι προσκεκλημένοι τιμῆς  ἕνεκεν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 15^ην / 28^ην  Μαΐου 2023, ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπραγματοποίησε Ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τῆς κώμης Τουράν, γειτνιαζούσης τῇ Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας.

Ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐνθέρμως διά παρελάσεως Προσκόπων καί ὑποδοχῆς τῶν Ἱερέων, ἐλειτούργησε δέ εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κοινότητος ταύτης  συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, Ἀραβοφώνων Ἱερέων τῆς περιοχῆς τῆς Γαλιλαίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλόντων τῶν μελῶν τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος καί μετεχόντων πολλῶν πιστῶν τῆς πόλεως.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:

«Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγον με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου», (Ψαλμ. 42,3), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Αἱ εὐχαί τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας συνήγαγον πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ πόλει ὑμῶν τῆς Κάτω Γαλιλαίας Τουράν, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην ὡς καί τήν συγκρότησιν τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας, τό ἔτος 325 μ.Χ.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἰδιαιτέρως τιμᾷ τούς 318 θεοφόρους Πατέρας, διότι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τῇ προσκλήσει τοῦ ἁγίου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, συνεκρότησαν τήν πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἡ ὁποία ἀφ’ ἑνός μέν κατεδίκασε καί κατεπολέμησε τήν αἱρετικήν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρείου· ἀφ’ ἑτέρου δέ διετύπωσε μέ τόν πλέον ἀκριβῆ τρόπον τήν Ὀρθόδοξον πίστιν, ὅπως ὁμολογοῦμεν αὐτήν ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς πίστεως.

Ἡ τῶν δογμάτων ἀκρίβεια εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία καθορίζει καί τόν ὀρθόν τρόπον ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ. Διά τοῦτο ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει τῷ μαθητῇ αὐτοῦ Τιμοθέῳ λέγων: «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελόμενοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν», (Α’ Τιμ. 6,20).

Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν, δηλαδή ἐναυάγησαν, εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἐπινοοῦν καί δέν καταφεύγουν εἰς τάς πηγάς τῆς πίστεώς μας, τοὐτέστιν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην καί τήν ἱεράν Ἀποστολικήν Παράδοσιν, τάς ἀποτελούσας τό σύνολον τῶν θείων τῆς πίστεως σωτηριωδῶν ἀληθειῶν, τῶν ὑπό τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων παραδοθεισῶν εἰς τούς πιστούς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λέγοντος: «ἔστι γάρ πίστις ἐξ ἀκοῆς». «Ἀκούοντες γάρ τῶν θείων Γραφῶν πιστεύομεν τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ Πνεύματος. Αὕτη δέ τελειοῦται πᾶσι τοῖς νομοθετηθεῖσιν ὑπό Χριστοῦ, ἔργῳ πιστεύουσα, εὐσεβοῦσα καί τάς ἐντολάς πράττουσα τοῦ ἀνακαινίσαντος ἡμᾶς. Ὁ γάρ μή κατά τήν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων ἤ κοινωνῶν διά τῶν ἀτόπων ἔργων τῷ Διαβόλῳ ἄπιστος ἔστιν». Καί ἁπλούστερον: «ἔστι γάρ πίστις ἐξ ἀκοῆς», γιατί ἀκούγοντας τάς θείας Γραφάς πιστεύομεν εἰς τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί αὐτή ἡ πίστις τελειοποιεῖται μέ ὅλα πού ἐνομοθετήθηκαν ἀπό τόν Χριστόν, ἀφοῦ ἐκδηλώνεται με ἔργα, τά ὁποῖα παρουσιάζουν εὐσέβειαν καί ἐφαρμόζουν τάς ἐντολάς Αὐτοῦ πού μᾶς ἀνεκαίνισε. Αὐτός, λοιπόν, πού δέν πιστεύει κατά τήν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἤ κοινωνεῖ μέ τόν διάβολον, κάνοντας ἀνάρμοστα ἔργα εἶναι ἄπιστος. Ὡς δέ κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: ἡ Ἐκκλησία, «ἥτις ἐστίν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος εἶναι στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Πρβλ. Α’ Τιμ. 3,15).

Ὅσον δέ ἀφορᾷ εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους αὐτῶν, τούς θεοφόρους καί θεοπνεύστους δηλονότι πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οὗτοι ἐδέχθησαν τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ, κατά τόν ψαλμῳδόν λέγοντα, «ἐξαπόστειλον τό φῶς καί τήν ἀλήθειάν σου, αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου», (Ψαλμ. 42,3).

Τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τό ὁποῖον εἶναι γνωστόν ὡς «ἡ Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ», ἀναφέρεται εἰς τήν διατήρησιν τῆς ἑνότητος Αὐτοῦ μετά τῶν μαθητῶν Του καί τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ: «Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα…καί ἐγώ τήν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καί ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καί ἠγάπησας αὐτούς καθώς ἐμέ ἠγάπησας», λέγει Κύριος, (Ἰωάν. 17, 22-23).

Ἡ δέησις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ: «ἵνα ὦσι ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰωάν. 17,22), ἀφορᾷ εἰς τήν ἑνότητα, ἡ ὁποία θεμελιοῦται ἐπί τῆς ὀρθῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑνός· καί ἀποτυποῦται εἰς τήν ζωήν τῶν πιστῶν διά τῆς ἐκφράσεως τῆς πρός ἀλλήλους ἀγάπης, δηλαδή τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῶν πιστευόντων κατ’ ἀπομίμησιν τοῦ τύπου τῆς φυσικῆς καί οὐσιώδους ἑνότητος τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα κατά τόν θεσπέσιον Παῦλον νά διατηρῶμεν τήν ἑνότητα τῆς μεταξύ ἡμῶν ἀγάπης, «ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», (Ἐφεσ. 4, 2-3).

Εἰς τήν πρός τόν Θεόν Πατέρα προσευχήν Του, ὁ Ἰησοῦς αἰτεῖται τήν χαράν τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ: «ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς», (Ἰωάν. 17,3). Ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας διερωτᾶται λέγων: «Τις οὖν ἡ πεπληρωμένη καί τελεία χαρά; Τό εἰδέναι καί πιστεύειν, οὐχ ὅτι μόνον καθ’ ἡμᾶς ἦν ἄνθρωπος ὁ Χριστός, ἀλλ’ ὅτι μετά τοῦ εἶναι καθ’ ἡμᾶς δίχα μόνης ἁμαρτίας, καί Θεός ἐστιν ἀληθινός. Εἶναι σαφές καί οὐδεμία ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι αὐτός, (ὁ Χριστός) ἔχει τήν δυνατότητα νά σῴζῃ τούς λατρεύοντας Αὐτόν, ὁπότε Αὐτός βούλεται, παρ’ ὅτι δέν φαίνεται νά εἶναι παρών μετά σαρκός. Τό γεγονός τοῦτο θά παράσχῃ εἰς ἡμᾶς τήν δυνατότητα νά ἔχωμεν τελείαν χαράν, ἐπειδή ἡμεῖς πάντοτε ἔχομεν πλησίον ἡμῶν συμπαραστάτην ἀρκούντως δυνατόν, δυνάμενον νά διασώσῃ ἡμᾶς ἀπό παντός κακοῦ.

Ἡ χαρά, ἀγαπητοί μου, ἔχει ὡς πηγήν αὐτῆς τόν Θεόν Πατέρα. Ὁ δέ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ αὐτοχαρά,  ὡς διαβεβαιοῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος παραγγέλων: «Ἀγαπητοί, μή ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρός πειρασμόν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος ἀλλά καθό κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καί ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι», (Α’ Πέτρου 4, 12-13).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ χαρά συνδέεται ἀρρήκτως με τήν μετάνοιαν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀναφερόμενος εἰς τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ: «Λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15,7).

Τήν πεπληρωμένην χαράν δυνάμεθα νά ἔχωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν τηρῶμεν τήν ὀρθότητα ἀλλά καί τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἀκούοντες τῆς φωνῆς τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων οἵτινες τῇ φωτιστικῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σύν ταῖς Πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Ὑπερευλογημένης, «τοῦ δεινοῦ Ἀρείου τό ἄθεον δόγμα, εὐσεβοφρόνως καθεῖλον, καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας συνοδικῶς τοῦτον ἐξωστράκισαν, καί τρανῶς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιον καί συναΐδιον, πρό τῶν αἰώνων ὄντα, τοῖς πᾶσιν ἐδίδαξαν ὁμολογεῖν, ἐν τῷ τῆς πίστεως Συμβόλῳ, ἀκριβῶς καί εὐσεβῶς τοῦτο ἐκθέμενοι· ὅθεν καί ἡμεῖς, τοῖς θείοις αὐτῶν δόγμασιν ἑπόμενοι, βεβαίως πιστεύοντες λατρεύομεν, σύν Πατρί τόν Υἱόν, καί τό Πνεῦμα τό πανάγιον, ἐν μιᾷ Θεότητι, Τριάδα ὁμοούσιον».  Ἀμήν, ἔτη πολλά!

Ἠκολούθησε δεξίωσις, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος εἰς πρόποσιν  προσεφώνησε τόν Πρόεδρον καί τά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς καί  τό ἐκκλησίασμα καί πάλιν ὡς ἕπεται:

«Εὐλογητός εἶ, ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, καί εὐλογητόν τό ὄνομά σου τό ἅγιον καί ἔνδοξον εἰς τούς αἰῶνας·» (Τωβίτ 8,5), «τό πνεῦμα σοῦ τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ», (Ψαλμ. 142, 12).

Ἀξιότιμε κύριε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητέ π. Σπυρίδων,

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Διπλῆν σήμερον ἑορτήν ἑορτάζει ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τήν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔνδοξον Ἀνάληψιν εἰς τούς οὐρανούς καί τήν μνήμην τῆς ἐν Νικαίᾳ πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῷ 325 μ.Χ. τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ θεοφόρων Πατέρων.

Ἡ μέν ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἐπισφράγισιν τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι διά τῆς Ἀναλήψεώς Του ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός «ἐθέωσε τό πρόσλημμα», δηλαδή τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, τήν ὁποίαν προσέλαβεν ἀπό τά ἁγνά αἵματα τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας. Ἡ δέ ἑορτή τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, ἀφορᾷ εἰς τήν περιχαράκωσιν τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, (Α’ Τιμ. 1,10) δηλονότι τῆς ὀρθῆς πίστεως, ὡς ἐπιστέλλει ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τῖτον λέγων: «εἰσί γάρ πολλοί καί ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι καί φρεναπάται… οἵτινες ὅλους οἴκους ἀνατρέπουσι διδάσκοντες ἅ μή δεῖ… δι’ ἥν αἰτίαν ἔλεγχε αὐτούς ἀποτόμως, ἵνα ὑγιαίνωσιν ἐν πίστει», (Τίτ. 1,10-13).

Τήν ὑγιαίνουσαν ταύτην διδασκαλίαν καί ὀρθήν πίστιν, τήν Ἀποστολικήν δηλονότι παράδοσιν διεφύλαξε καί διαφυλάσσει ἡ ἐπί τοῦ Σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ κενοῦ μνήματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ οὖσα τεθεμελιωμένη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό Ρωμαιο-Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά μέσου τῶν αἰώνων, χάρις εἰς τήν παρουσίαν καί ἄοκνον δραστηριότητα τοῦ μοναχικοῦ τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

Καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ (Α΄ Κορ. 1,31) διά τό ἐνταῦθα, ἐν τῇ ὡραίᾳ ὑμῶν πολίχνῃ τοῦ Τουράν, διαβιοῦσαν Χριστιανικήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Κοινότητα καί χαιρόμεθα διά τήν καλήν ὑμῶν μαρτυρίαν τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς φιλαδελφίας καί τῆς φιλοξενίας, ἰδιαιτέρως τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως καί συνυπάρξεως μετά τῶν ἄλλων σεβαστῶν θρησκευτικῶν Κοινοτήτων.

Τό Εὐαγγελικόν τοῦτο μήνυμα καταγγέλλομεν καί ἡμεῖς σήμερον, ἀγαπητοί μου  ἀδελφοί,  διά τῆς μεθ’ ὑμῶν εὐχαριστιακῆς συναναστροφῆς, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν», (Πράξ. 20, 28-30).

Διά τῶν λόγων τούτων θέλομεν νά διαβεβαιώσωμεν ὑμᾶς ὅτι τό Παλαίφατον Ρουμ-Ορθοντόξ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν οὐδέποτε ἐφείσθη κόπων καί δαπανῶν καί οὐδέποτε ἐγκατέλιπεν τό ὑπό τῆς θείας Προνοίας ἐμπιστευθέν αὐτῇ χριστεπώνυμον ποίμνιον καί οὐδέποτε ἔπαυσε νά μεριμνᾷ διά τήν διαφύλαξιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων τῆς πίστεως ἡμῶν ὡς καί διά τήν διατήρησιν τοῦ πολυθρησκευτικοῦ καί πολυεθνικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη ὑπό τῆς Κοινότητος φιλόξενος, πλουσία τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 8^ην/21^ην Μαΐου 2023, Κυριακήν τοῦ Τυφλοῦ, συμφώνως πρός τό Πεντηκοστάριον, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐτέλεσε θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς πόλεως Ρέϊνε πλησιοχώρου τῆς πόλεως Ναζαρέτ.

Πρό τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ἐν χαρᾷ καί ἐνθουσιασμῷ ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς Κοινότητος.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, ὁ ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ Ἀραβόφωνος Πρεσβύτερος π. Συμεών, Προϊστάμενος τῆς Κοινότητος ταύτης καί ἄλλοι Πρεσβύτεροι ὁμόρων Κοινοτήτων καί ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Εὐλόγιος, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῶν ἐνοριτῶν τῆς Κοινότητος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος  Αὐτοῦ:

«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν 9, 1-3).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης καί Ποιητής, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῷ ἱερῶ τούτῳ καί περικαλλεῖ ὑμῶν Ναῷ, ἵνα πασχαλίως ἑορτάσωμεν τό εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν γενόμενον ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου θαῦμα, τῆς ἐπιχρίσεως δηλονότι πηλοῦ ἐπί τούς τύπους τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ.

Τό γενόμενον τοῦτο θαῦμα εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν διακρίνεται ὅλων τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ, διότι «ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμούς τυφλοῦ γεγεννημένου», (Ἰωάν 9,32). Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ Χριστός ἐθεράπευσε τόν τυφλόν, κινούμενος «αὐτοκινήτως δι’ ἀγαθότητα», ὡς λέγει Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «ἐπί τῆς Ἱερουσαλήμ, ἰδών τυφλόν ἐκ γενετῆς ὡς ὁ Ἰωάννης φησιν, οὐδέ αἰτηθείς, ἀλλ’ αὐτοκινήτως δι’ ἀγαθότητα πτύσας ἐπί τήν γῆν καί πηλόν ποιήσας καί τοῦ τυφλοῦ τούς ὀφθαλμούς ἀλείψας, εἶπε πρός αὐτόν· ὕπαγε, νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ».

Ὁ μέν Χριστός ἐθεράπευσε «αὐτοκινήτως» τόν τυφλόν, διότι τοιουτοτρόπως ἀπεκάλυψεν, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὅτι Οὗτος εἶναι «μείζων καί ἐπιδοξότερος (=ἐνδοξότερος) ἀπό ὅλους. Μέ ἄλλα λόγια, διά τῶν ἔργων τούτων ὁ Χριστός ἀπέδειξεν ὅτι Αὐτός ἔχει τήν δύναμιν καί τήν ἐξουσίαν, τήν ὁποίαν οὐδείς ἐκ τῶν ἁγίων κατεῖχε ποτέ. Πρός τοῦτο, ὁ Ἰησοῦς ἐπικαλεῖται εἰς ἀπόδειξιν τό θαῦμα «τῆς τροπῆς τῆς τυφλότητος», τήν ὁποίαν ἀνατροπήν (=ὑπερνίκησιν) οὐδείς ἄλλος ἐπεχείρισεν ἤ ἐπετέλεσε ποτέ.

Ὁ δέ θεραπευθείς τυφλός εἰς τάς προκλήσεις καί τάς κατηγορίας τῶν ἀπιστούντων Φαρισαίων ἐναντίον τοῦ θεραπεύσαντος αὐτόν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τάς ἀπειλάς καί εἰρωνείας κατ’ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου μετά παρρησίας ἀπαντοῦσε λέγων «εἰ μή ἦν οὗτος παρά Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν»,  (Ἰωάν. 9,33).

Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ εὐεργετηθέντος τυφλοῦ ἀποτελοῦν ὁμολογίαν πίστεως, ὅτι ὁ θεραπεύσας αὐτόν εἶναι ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Θεόν. Ἡ ὁμολογία αὐτή τοῦ τυφλοῦ ἐκπηγάζει ἐκ τῆς πίστεως αὐτοῦ κατά τόν ψαλμῳδόν «ἐπίστευσα διό ἐλάλησα» (Ψαλμ. 115,1) ὡς καί κατά τόν θεῖον Παῦλον «καί ἡμεῖς πιστεύομεν δι’ὅ καί λαλοῦμεν», (Β΄ Κορ. 4,13). Τοὐτέστιν καί ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχομεν τήν ἰδίαν ζῶσαν πίστιν μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ Δαυΐδ πιστεύομεν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν· διά τοῦτο ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν τήν πίστιν μας.

Ἡ δύναμις τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τοῦ τυφλοῦ καταδείκνυται ἐκ τῆς ἀποκρίσεως αὐτοῦ εἰς τόν Ἰησοῦν «καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δέ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν· ὁ δέ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ», (Ἰωάν. 9, 36-38).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ μέν Ζιγαβηνός λέγει: «εὐθύς ἐπίστευσεν [ὁ τυφλός]· ἥψατο γάρ ὁ λόγος αὐτίκα τῆς αὐτοῦ ψυχῆς, εὑρών αὐτήν ἀγαθήν καί κατέλαμψεν αὐτήν εἰς ἐπίγνωσιν καί πίστιν». Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος λέγει:  «Οὕτως ἡ μέν προσκύνησις τῇ πίστει ἀκολουθεῖ ἡ δέ πίστις ἀπό δυνάμεως βεβαιοῦται… Γινώσκομεν δέ ἐκ τῆς δυνάμεως τόν Θεόν. Ὥστε πιστεύομεν μέν τῷ γνωσθέντι, προσκυνοῦμεν δέ τῷ πιστευθέντι».

Ὄντως, ἡ ἐνέργεια τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συνέβαλεν ἀποτελεσματικῶς εἰς τήν πίστιν τοῦ θεραπευθέντος τυφλοῦ, ὡς τοῦτο καταφαίνεται ἀπό τήν ἀπόκρισίν του εἰς τούς Φαρισαίους λέγοντος: «εἰ ἁμαρτωλός οὖν ἐκεῖνος [ὁ θεραπεύσας] ἐστίν οὐκ οἶδα. Ἕν οἶδα, ὅτι τυφλός ὤν ἄρτι βλέπω», (Ἰωάν. 9,25).

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ θεραπευθείς τυφλός δέν παρέχει ἐξηγήσεις περί τοῦ τρόπου τῆς θεραπείας οὔτε προσφεύγει εἰς θεωρίας, ἵνα ἀποσαφηνίσῃ τά περί τοῦ θαύματος, τοὐτέστιν τῆς ἐμπειρίας τῆς ἀπεριγράπτου αὐτοῦ εὐεργεσίας, τῆς ὁποίας ἔτυχεν ἀπό τόν φωτοδότην Χριστόν: «πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πάν δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν Φώτων», (Ἰaκ. 1,17), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐχάρισεν εἰς τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν οὐχί μόνον τούς ὀφθαλμούς καί τό φῶς αὐτῶν, ἀλλά ταυτοχρόνως παρέσχεν αὐτῷ καί τό θαυμαστόν Aὐτοῦ φῶς», (Α’ Πέτρ. 2,9). Διό καί ὁ θεραπευθείς τυφλός εἶπεν εἰς τόν Ἰησοῦν: «Πιστεύω Κύριε, καί προσεκύνησεν Αὐτῷ» (Ἰωάν. 9,38). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ τυφλός ἐκλήθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ εἰς τό θαυμαστόν Αὐτοῦ φῶς. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12), λέγει Κύριος.

Αὐτό ἀκριβῶς τό φῶς τῆς ζωῆς ἔλαμψεν ἐν τῷ κόσμῳ κατά τήν λαμπροφόρον Άνάστασιν ἐκ τῶν νεκρῶν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ὑμνολογικῶς καταγγέλλει τοῦτο ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος, καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσομεν τῷ Δεσπότῃ, καί Χριστόν ὀψόμεθα, δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωήν ἀνατέλλοντα».

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος ἥλιος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει εἰς πάντας τούς ἀνθρώπους τήν ζωήν αὐτοῦ. Τό μέν ἀνέσπερον φῶς τῆς Ἀναστάσεως καταυγάζει τό σκότος τῆς νυκτός καί ἡ ἐλπίς καί ἡ χαρά τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς διαδέχεται τήν ἀπελπισίαν τοῦ θανάτου. Ὁ δέ ἐκ τοῦ τάφου ἀνατέλλων Ἥλιος, δηλονότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός χαρίζει εἰς ὅλους τήν αἰώνιον καί ἀληθινήν ζωήν.

«Ὕπαγε εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καί νίψαι»,  ἐνετείλατο καί λέγει ὁ τυφλός· «ἀπελθών δέ καί νιψάμενος ἀνέβλεψα», (Πρβλ. Ἰωάν. 9,11). Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπευθύνεται καί εἰς πάντας ἡμᾶς. Καί τοῦτο, διότι ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ὁποίαν προσφέρονται δωρεάν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί δή τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία εἶναι τό θεραπευτήριον καί ἰατρεῖον τῶν ποικίλης φύσεως ψυχικῶν καί σωματικῶν ἡμῶν νοσημάτων.

Παρακαλέσωμεν, λοιπόν, καί ἡμεῖς τόν θεραπευτήν τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:«Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστέ ὁ Θεός, ὁ τόν ἐκ μήτρας τοῦ φωτός ἐστερημένον, διά τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ´ ἄμφω καί ἡμῶν τά ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱούς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καί ἄφατος, ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι».

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά!

Εἰς τήν δεξίωσιν μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ὡσαύτως ὡμίλησεν ὡς ἕπεται:

“Καί παράγων, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν 9, 1-3).

Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί τίμια μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,

Αἰδεσιμώτατε π. Συμεών,

Ἀγαπητοί Χριστιανοί,

Ἡ ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν Πατριαρχική Ἡμῶν παρουσία κατά τήν σημερινήν Πασχάλιον ἑορτήν τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ πληροῖ τάς καρδίας ἡμῶν χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).

Ὄντως τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐπίσης συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28), ὡς κηρύττει ὁ Παῦλος. Κατά δέ τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς. Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων»,  (Ἰωάν. 10,11).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δή τό Ἑλληνορθόδοξον (Rum Orthodox) Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καυχᾶται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά τό «μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12, 32) τῆς πόλεως ὑμῶν Reineh, τό διακρινόμενον διά τήν ἑνότητα καί ὁμολογίαν τῆς Χριστιανικῆς αὐτοῦ πίστεως, κατά τό παράδειγμα τοῦ θεραπευθέντος τυφλοῦ, τοῦ καί σήμερον ἀναμιμνῃσκομένου ἐν τῷ ἱερῷ Εὐαγγελίῳ καί εἰπόντος: «εἰ μή ἦν οὗτος παρά Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν», (Ἰωάν. 9,33).

Ἡ ὁμολογία αὕτη τοῦ πρῴην τυφλοῦ ὅτι ὁ θεραπεύσας αὐτόν λεγόμενος Ἰησοῦς ἦν παρά Θεοῦ, ἀπεστάλη δηλονότι ἀπό τόν Θεόν, ἐπιμαρτυρεῖ τήν ἀπόκρισιν τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ εἰπόντος ὅτι «οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 9,3).

Τήν φανέρωσιν ταύτην τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ἐθεασάμεθα καί ἡμεῖς ἐν τῇ εὐλογημένῃ Κοινότητι ὑμῶν ἰδίοις ὄμμασι. Διό καί δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ καί Θεῷ καί Σωτῆρι  ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ.

Μετά δέ τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου εἴπωμεν: «Χριστός μετ’ ἐμοῦ καί τίνα φοβηθήσομαι; Κἄν κύματα κατ’ ἐμοῦ διεγείρηται, κἄν πελάγη, κἄν ἀρχόντων θυμοί· ἐμοί ταῦτα πάντα ἀράχνης εὐτελέστερα», (P.G. 52, 430). [Καί ἁπλούστερον: εἴτε κύματα σηκώνονται ἐναντίον μου, εἴτε πελάγη, εἴτε θυμοί ἀρχόντων, ὅλα αὐτά γιά μένα εἶναι πιό ἀνίσχυρα καί ἀπό τόν ἱστόν τῆς ἀράχνης. Ὁ Χριστός εἶναι μαζί μου. Ποιόν θά φοβηθῶ;]

Χριστός Ἀνέστη. Ἔτη πολλά καί ἐν Χριστῷ καρποφόρα”.

Μετά τήν δεξίωσιν ἡ Κοινότης παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ Κυριακή, 17^η/30^ή Ἀπριλίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Κυριακή τῶν Μυροφόρων καί Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, συμφώνως πρός τάς Εὐαγγελικάς διηγήσεις καί τό βιβλίον τοῦ Πεντηκοσταρίου εἰς τήν Γ’ ἀπό τῆς Ἀναστάσεως Κυριακήν.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας, σημερινῆς Ρέμλης, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε καί ἔλαβε ἀπό τόν Πιλᾶτον τό ἄχραντον Σῶμα τοῦ Κυρίου καί ἐνετύλιξε σινδόνι καί ἐνεταφίασεν αὐτό εἰς καινόν μνημεῖον, ὅ «ἦν ἐγγύς τοῦ τόπου τῆς Σταυρώσεως Αὐτοῦ», (Ἰω. 19, 38-42). Ἀναμιμνῄσκεται καί τάς Μυροφόρους γυναῖκας, αἱ ὁποῖαι «διαγενομένου τοῦ Σαββάτου ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἀλείψωσι τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἐλθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εὗρον τόν λίθον μετηρμένον καί ἄγγελον φαεσφόρον καθήμενον ἐπί τοῦ μνημείου καί λέγοντα ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν», (Μάρκ. 16,6). Τήν χαρμόσυνον ἀγγελίαν ταύτην ἀνήγγειλαν αἱ μυροφόροι εἰς τούς ἀποστόλους καί οἱ ἀπόστολοι εἰς τόν κόσμον ὅλον.

Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη εἰς Ρέμλην, Ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν, πατρίδα τοῦ Ἰωσήφ διά τῆς ὑποδοχῆς τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ὑπό τῶν Προσκόπων, τῶν Ἱερέων καί τῶν Ἐπιτρόπων τῆς Κοινότητος Ρέμλης καί διά θείας Λειτουργίας προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων  Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ καί  Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μελετίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μαρκέλλου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, Ἀραβοφώνων Ἱερέων καί διακόνων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Ρέμλης καί μετεχόντων ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Πόλεως, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς το Τέλ-Ἀβίβ κ. Κλεοβούλου Τσούρκα καί τοῦ στρατιωτικοῦ ἀκολούθου Ἀμύνης Σμηνάρχου κ. Γεωργίου Πέτρου.

Πρός τό ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς, ὥσπερ ἱμάτιον, καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ, καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι! γλυκύτατε Ἰησοῦ, ὃν πρό μικροῦ ὁ Ἥλιος ἐν σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλετο, καί ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναοῦ τό καταπέτασμα· ἀλλ’ ἰδού νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμέ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον. Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου, σύν τῇ Ἀναστάσει κραυγάζων· Κύριε, δόξα σοι.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Τό ἐνυπόστατον φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ συνάξει τῆς μυστικῆς εὐλογίας ἐν τῇ ἰδιαιτέρᾳ πατρίδι τῆς Ἁγιογραφικῆς πόλεως τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, Νικοδήμου τοῦ  γενομένου ἀποσυναγώγου καί τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Ἀριμαθαίου, ἀλλά καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, τῶν  πρώτων θεασαμένων τήν Ἀνάστασιν, ἵνα δοξολογικῶς ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τῶν ἁγίων τούτων, τῶν γενομένων ἀψευδῶν μαρτύρων τῶν παθῶν καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐναργέστατα διατυπώνει τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «εὐφραινέσθω σύν ἡμῖν μαθητῶν ἡ δωδεκάς  σύν μυροφόροις γυναιξί καί Ἰωσήφ καί Νικοδήμῳ καί σύν τοῖς ἄλλοις μαθηταῖς καί μαθητρίαις τοῦ Χριστοῦ».

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία πρώτη εἶδεν τόν Υἱόν αὐτῆς ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν λέγοντα: «Τό γάρ τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως εὐαγγέλιον πρώτη πάντων ἀνθρώπων, καθάπερ καί προσῆκον (πρέπον) ὑπῆρχε καί δίκαιον, ἡ Θεοτόκος παρά τοῦ Κυρίου ἐδέξατο καί αὕτη τοῦτον ἀναστάντα πρό πάντων εἶδε καί τῆς αὐτοῦ θείας ὁμιλίας ἀπήλαυσεν».

Εἰς τό ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι; Ἀποκριθείς ὁ Πέτρος λέγει Αὐτῷ: σύ ὁ Χριστός…», (Μάρκ. 8,29). Εἰς δέ τό ἐρώτημα ἡμῶν ποῖος εἶναι ἤ μᾶλλον τί εἶναι ὁ Χριστός; ἀπαντᾷ ὅ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής  λέγων: «Χριστός εἶναι ὁ Θεός Λόγος· οὗτος ἐστίν τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», (Ἰωάν. 1,9).

Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό φῶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ἰδίαν Αὐτοῦ μαρτυρίαν «ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 11,25), «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἔξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12).

«Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς ἐστι ἀνανέωσις καί ἀναζῴωσις (=ἀνάκτησις νέας ζωῆς) καί ἀνάπλασις καί πρός ζωήν ἀθάνατον ἐπανέλευσις τοῦ πρώτου διά τήν ἁμαρτίαν θανάτῳ καταποθέντος (=καταβροχθέντος) Ἀδάμ, καί διά θανάτου πρός γῆν ὅθεν (=ἀπ’ ἐκεῖ ὅπου) ἐπλάσθη πάλιν δρομήσαντος (=ἐπιστρέψαντος).

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τούς κρυφούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ Ἰωσήφ τόν Ἀριμαθαῖον σύν Νικοδήμῳ καί τάς Μυροφόρους γυναῖκας ὡς καί τόν Ἀπόστολον Θωμᾶν, διότι οὗτοι ἐγένοντο «αὐτόπται καί ὑπηρέται τῆς τριημέρου ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ», (Πρβλ. Λουκ. 1,2). Ὁ μέν Ἰωσήφ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ», (Μάρκ. 15,43) καί μετά τοῦ Νικοδήμου κατέβασαν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Σταυρόν καί ἐκήδευσαν Αὐτόν. Αἱ δέ Μυροφόροι γυναῖκες «ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν Αὐτόν. Καί λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων», δηλαδή τήν ὀγδόην ἡμέραν (τήν Κυριακήν) «ἔρχονται ἐπί τοῦ μνημείου» (Πρβλ. Μάρκ. 16, 1-2). Καί ἀνήγγειλαν εἰς τούς μαθητάς ὅτι εἶδον τόν Κύριον.

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τόν Θωμᾶν, οὗτος διά τῆς ψηλαφήσεως τῆς διά τῆς λόγχης νυγείσης πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ ἐπεβεβαίωσεν καί ἐπιστοποίησεν μέ τόν πλέον δυνατόν τρόπον, ὅτι εἶδε τήν πλευράν, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὅθεν ἐξῆλθε τό αἷμα, τό ὕδωρ καί τό βάπτισμα· εἶδε τήν πληγήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἰάθη, ἐθεραπεύθη τό μέγα τραῦμα, ὁ ἄνθρωπος· εἶδε πῶς δέν ἦτο ὡς πνεῦμα, ἀλλά σάρξ καί ὀστέα.

Ὄντως ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ «τό μέγα τραῦμα», τό ὁποῖον προεκλήθη ἐκ τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς αὐτοῦ, «ποιοῦντος τά θελήματα τῆς σαρκός καί τῶν διανοιῶν αὐτοῦ», (Ἐφ. 2,3), λέγει ὁ θεῖος Παῦλος. Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγον, «ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα», (Α’ Ἰωάν. 2,17). Τόσον ὁ Ἀριμαθαῖος Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος, ὅσον καί αἱ Μυροφόροι γυναῖκες «ἑαυτούς ἔδωκαν πρῶτον τῷ Κυρίῳ καί ἡμῖν διά  θελήματος Θεοῦ», (Β’ Κορ. 8,5)

«Χριστός τό καινόν Πάσχα, τό ζωόθυτον θῦμα, ἀμνός Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν κόσμου», καί ἁπλούστερον, ὁ Χριστός εἶναι τό νέον Πάσχα, ὁ νέος Πασχαλινός ἀμνός, τό ζωόθυτον σφάγιον (αὐτό που θυσίασε τήν ζωήν του διά τήν δική μας σωτηρία), ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ πού σηκώνει πάνω Του (ἤ που ἐξαφανίζει, ἐξαλείφει μέ τό αἷμα Του) τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός.

Τό καινόν τοῦτο Πάσχα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό θεανθρώπινον καί ἀναστημένον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εὐαγγελίζεται τόν «ἐθελουσίως παθόντα καί ταφέντα καί ἐξαναστάντα τριήμερον ἐκ τάφου», τήν Ἀνάστασιν δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἔνθα γευόμεθα «τό ζωόθυτον θῦμα», τήν σάρκα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,54), λέγει Κύριος.

Εἰς τοῦτο καλούμεθα πάντες οἱ ὁμολογοῦντες τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου λέγοντος: «Κἄν Ἰωσήφ ᾖς ὁ ἀπό Ἀριμαθείας, αἴτησαι τό σῶμα παρά τοῦ σταυροῦντος· σόν γενέσθω τό τοῦ κόσμου καθάρσιον (= ἱλαστήριος θυσία). Κἄν Νικόδημος ᾖς ὁ νυκτερινός θεοσεβής, μύροις Αὐτόν ἐνταφίασον. Κἄν Μαρία τις ᾖς, κἄν ἡ ἄλλη Μαρία, κἄν Σαλώμη, κἄν Ἰωάννα, δάκρυσον ὀρθρία… Κἄν ὡς Θωμᾶς ἀπολειφθῇς, τῶν μαθητῶν συνηγμένων, οἶς Χριστός ἐμφανίζεται, ὅταν ἴδῃς μή ἀπιστήσῃς· κἄν ἀπιστήσῃς, τοῖς λέγουσιν πίστευσον· εἰ δέ μηδέ τούτοις, τοῖς τύποις τῶν ἥλων πιστώθητι».

Τούς γενομένους αὐτόπτας καί ὑπηρέτας τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου, διά τοῦ ὁποίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ κατεβλήθη ὁ ᾅδης καί ὁ θάνατος τέθνηκε, ἡμεῖς δέ νεκρωθέντες ἀνέστημεν καί ζωῆς ἠξιώθημεν καί τήν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν τοῦ Παραδείσου ἐλάβομεν, παρακαλέσωμεν, ἵνα ἱκετεύωσιν Θεόν τόν ἀληθινόν, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν».

Ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν ὑποδοχῆς, ἔνθα ὁ δραστήριος ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον, εὐχαριστῶν Αὐτῷ διά τήν ἠθικήν καί ὑλικήν συμπαράστασιν εἰς τό ἀνακαινιστικόν ἔργον, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν καί τήν Μονήν καί εἰς τήν πνευματικήν ἀνάτασιν τῆς Κοινότητος.

Τέλος, παρετέθη τράπεζα, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε καί πάλιν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Εἰ γάρ νεκροί οὐκ ἐγείρονται, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται· εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ὑμῶν», (Α’ Κορ. 15, 16-17), κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Ἐξοχώτατοι ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ-Ἀβίβ,

Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ὁσιολογιώτατε ἡγούμενε Ἀρχιμανδρῖτα π. Νῆφον,

Ἀξιότιμε Πρόεδρε τῆς Κοινότητος Ρέμλης,

Ἁγιώτατοι ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς μνήμης τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ Ἰωσήφ τοῦ Δικαίου τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, τοὐτέστιν τῆς γενετείρας πόλεως ὑμῶν Ρέμλης, ὡς καί τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν ἀποτελεῖ τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης αὐτῶν πρός τόν Θεάνθρωπον Χριστόν καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. Αἱ μέν Μυροφόροι Γυναῖκες «εἱστήκεσαν παρά τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ» (Ἰωάν. 19,25). Οἱ δέ Ἰωσήφ καί Νικόδημος «ἔλαβον τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἔδησαν αὐτό ἐν ὀθονίοις μετά ἀρωμάτων… καί ἔθηκαν αὐτό εἰς τό ἐγγύς μνημεῖον», (Πρβλ. Ἰωάν. 19, 40-42), ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.

Τήν ἀδιάψευστον ταύτην μαρτυρίαν τῆς σταυρώσεως, τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως καταγγέλλει καί κηρύττει διά μέσου τῶν αἰώνων ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καί ἰδιαιτέρως ἡ ζῶσα καί ἀδιάκοπος ἱστορική παρουσία τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ.

Τοῦτο ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ὑπερενίκησαν τόν φόβον τοῦ ψεύδους καί τοῦ σκότους: «αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα», (Ἰωάν. 3,19). «Ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα», (Ἰωάν 3,21).

Εἰς τήν κρίσιν ταύτην τῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων εἰς τό σκότος ἀνθίσταται ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία μετά τοῦ Χριστεπωνύμου εὐλαβοῦς ποιμνίου αὐτῆς. Περιττόν νά εἴπωμεν ὅτι τά σημεῖα τῆς εἰρημένης ὑπό τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «κρίσεως» εἶναι πλέον φανερά καί αἰσθητά ἐν τῇ συγχρόνῳ ἡμῶν ἐποχῇ διά τῆς ἐπιβολῆς νομοθετικῶς τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Τό Ἑλληνορθόδοξον (Rum Orthodox) Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον εἶναι τεθεμελιωμένον ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν ἐγγύησιν τῆς διαφυλάξεως τῆς σωτηριώδους παρακαταθήκης, τήν ὁποίαν ἐδωρήσατο εἰς ἡμᾶς ὁ Ἀναστάς Χριστός, ὁ Ὁποῖος «οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ», (Β’ Τιμ. 1,7).

Διά τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν τόν πολύτιμον θησαυρόν τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός Πατήρ διά τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί τοῦ Υἱοῦ τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, εἰς τούς ἀγαπῶντας Αὐτόν, διά τῆς ἐν ἡμῖν ἐνοικήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν», (Β’ Τιμ. 1,14), παραγγέλλει εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον ἀλλά καί εἰς πάντας ἡμᾶς ὁ θεῖος Παῦλος.

Τό φῶς τῆς ἐνδόξου καί λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ νά καταυγάζῃ τήν καρδίαν καί τήν διάνοιαν ὑμῶν. «Οἴδαμεν δέ ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἥκει καί δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν, ἵνα γινώσκωμεν τόν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ Υἱῷ αὐτοῦ ᾿Ἰησοῦ Χριστῷ· οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινός Θεός καί ζωή αἰώνιος», (Α’ Ἰωάν. 5,20), κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη».

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη καί εἰς τό παρά τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου παρεκκλήσιον τῶν Μυροφόρων δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, συλλειτουργοῦντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νικοδήμου, τῶν Πρεσβυτέρων Ἱερέων τοῦ Ναοῦ π. Φάραχ καί π. Χάδερ, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών δεξιά καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ ἀριστερά, μετεχόντων τῶν ἐνοριτῶν τοῦ ἁγίου Ἰακώβου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν «Οὐτζούτ», τῇ διοργανώσει τοῦ Συλλόγου τῶν «Μυροφόρων Γυναικῶν» τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ  Κυριακή, 10^η/ 23^η Ἀπριλίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς ἡ Κυριακή τοῦ Ἀντιπάσχα ἤ τοῦ Θωμᾶ, ἤτοι ὡς ἀνάμνησις τοῦ γεγονότος, ὅτι ὁ Κύριος τήν ὀγδόην ἡμέραν ἀπό τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐφανερώθη εἰς τούς μαθητάς καί πάλιν, συνηγμένων ὄντων εἰς τό ὑπερῷον καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅτε καί ὁ Θωμᾶς ἦτο μετ’ αὐτῶν καί εἶπεν εἰς τόν Θωμᾶν: «φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου καί μή γίνου ἄπιστος ἀλλά πιστός», «ὅτι ἑωρακάς με πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες», (Ἰωάν.  20, 27-29).

Τό γεγονός τοῦτο ἑωρτάσθη δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας εἰς τό Καθολικόν τοῦ  Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί  θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰωαννικίου τῆς Ἐκκλησίας Μαυροβουνίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί προσευχομένου τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τῆς Προξένου κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη μετά τῶν οἰκείων αὐτῶν καί τῶν ἐναπομεινάντων ἐκ τοῦ Πάσχα προσκυνητῶν.

Μετά τό πέρας τῆς Ἀναστασίμου θείας Λειτουργίας ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ Σεβασμιώτατος ἐδέχθη τους προσκυνητάς.

Τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ ἑωρτάσθη σήμερον καί εἰς τήν πόλιν τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας συμφώνως πρός τήν Τυπικήν διάταξιν τῆς Κοινότητος τῆς κώμης ταύτης , ὁμοῦ μετά τοῦ γεγονότος τῆς εὐλογίας τοῦ γάμου ὑπό τοῦ Κυρίου, καί τῆς μετατροπῆς ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον. Τό πρῶτον τοῦτο τῶν σημείων τοῦ Κυρίου ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Ἰωάν. 2, 1-11) εἰς το Εὐαγγέλιον αὐτοῦ, τάς περικοπάς τοῦ ὁποίου ἀναγιγνώσκομεν τάς Κυριακάς μετά τό Ἅγιον Πάσχα καί ἕως τήν Πεντηκοστήν.

Τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ταύτης προεξήρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, γενόμενος δεκτός ὑπό τῶν Προσκόπων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ  Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Κανᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Βενεδίκτου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου καί Ρωσωφώνων Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου τῆς περιοχῆς Γαλιλαίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί ἄλλων.

Εἰς τό ἀθρόως προσελθόντα λαόν ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα», ἀναφωνεῖ μελῳδικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἡ χάρις τοῦ Σταυρόν ὑπομείναντος καί τόν θάνατον καταργήσαντος καί ἀναστάντος ἐκ τῶν νεκρῶν Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῶ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἵνα πασχαλίως ἑορτάσωμεν τήν διά σημείων φανέρωσιν τῆς δόξης Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ], ἀλλά καί τήν τῶν ἐγκαινίων τῆς Ἀναστάσεως  τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί τήν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον θεμέλιον λίθον τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή γάρ καί ἡ πίστις ἡμῶν», (Α’ Κορ. 15,14). Προσέτι δέ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀπάντησις δηλονότι εἰς τό ἐρώτημα τοῦ Πιλάτου: «τί ἐστιν ἀλήθεια;» (Ἰωάν. 18,38). Ταύτην τήν ὁμολογίαν ἐκήρυξε μετά παρρησίας ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἰπών: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια (Ἰωάν. 14,6)… «ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 11,25).

Τήν ὁμολογίαν ταύτην ἐπεβεβαίωσεν ὁ Χριστός διά τῶν πολλῶν ἐμφανίσεών Του ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ μαθητῶν μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τάς Πράξεις αὐτοῦ λέγων: «Καί παρέστησεν [ὁ Ἰησοῦς} ζῶντα Ἑαυτόν μετά τό παθεῖν Αὐτόν [τοῖς Ἀποστόλοις] ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καί λέγων τά περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 1,3).

Τήν μεθ’ ἡμῶν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἔχομεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τοῦ θεανθρωπίνου σώματος Αὐτοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἐστίν ἡ κεφαλή τοῦ σωματος, (Πρβλ. Κολ. 1,18) κατά τόν θεῖον Παῦλον. Τοῦτο δέ  σημαίνει, ὅτι Αὐτός Οὗτος ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά προσέλθωμεν καί να ψηλαφήσωμεν το σῶμα Αὐτοῦ ὡς ἄλλος Θωμᾶς, διά τῆς συμμετοχῆς ἡμῶν εἰς τό μυστήριον τῆς «μυστικῆς εὐλογίας», τοὐτέστιν τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὡς ἐναργέστατα διδάσκει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγων: «ἐπιφοιτᾷ δέ» [=ἐπισκέπτεται] «καί ἐπιφαίνεται πᾶσιν ἡμῖν ὁ Χριστός, ἀοράτως τε καί ὁρατῶς· ἀοράτως μέν ὡς Θεός, ὁρατῶς δέ πάλιν ἐν σώματι.  Ἐπιτρέπει δέ [ὁ Χριστός] καί δίδωσι τῆς ἁγίας αὐτοῦ σαρκός  ἀποθίγειν [ἀγγίζειν]. Πρόσιμεν γάρ κατά χάριν Θεοῦ, τῇ μεθέξει τῆς μυστικῆς εὐλογίας, εἰς χεῖρας δεχόμενοι τόν Χριστόν, ἵνα καί ἡμεῖς ἀραρότως [=προσηκόντως] πιστεύσωμεν ὅτι τόν ἴδιον ἀληθῶς ἤγειρεν Ναόν», [δηλαδή τό Σῶμα Αὐτοῦ].

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁμολογίαν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἰπόντος: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». «Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθής ἐστι βρῶσις καί τό αἷμά μου ἀληθής ἐστί πόσις».  «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ». (Ἰωάν. 6, 54-56).

Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό καινόν, τό νέον πόμα, τό ὁποῖον καλούμεθα ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ νά πίωμεν. Τοῦτο δέ τό πόμα, το ποτόν, ἀναβλύζει ἐκ τοῦ Τάφου τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». (Ματθ. 26,28). Ἑρμηνεύων τήν σημασίαν τοῦ αἵματος καί τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὁ ἐξ Ἱεροσολύμων λέγει: «Τό σῶμά Σου καί τό Αἷμα, σταυρούμενος ὑπέρ πάντων, ἔθηκας Λόγε· τό μέν σῶμα εἰς ἀνάπλασιν, [ἵνα ἀναπλάσῃς με], τό δέ αἷμα  ἵνα  ἀποπλύνῃς με· τό πνεῦμα παρέδωκας, ἵνα ἐμέ προσάξῃς, Χριστέ, τῷ σῷ Γεννήτορι».

«Ταύτην ἐποίησε τήν ἀρχήν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ»,  (Ἰωάν. 2,11). Ὡς γνωστόν δύο εἶναι τά σημεῖα, τά ὁποῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνταῦθα, ἐν τῇ πόλει τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας. Ἀφ’ ἑνός μέν  ὁ ἁγιασμός καί ἡ εὐλογία τοῦ γάμου διά τῆς φυσικῆς παρουσίας Αὐτοῦ εἰς αὐτόν. «Γάμος μέν γάρ ὁ τίμιος  ἡγιάζετο, ἀρά δέ ἡ κατά τῆς γυναικός ἐκποδών»,  λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ μεταβολή τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον διά τῆς ἀρρήτου δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ: «Ἀφάτῳ δέ δυνάμει τό ὕδωρ εἰς οἶνον μετεσκευάζετο. Τί γάρ ἄν γένοιτο χαλεπόν [=δύσκολον] τῷ τά πάντα ἰσχύοντι»; λέγει πάλιν ὁ Ἅγιος Κύριλλος.

Κατά δέ τόν ἅγιον Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας ὁ οἶνος ἐν τῷ γάμῳ τῆς Κανᾶ συμβολίζει τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. «Μυστικόν σύμβολον ἡ γραφή αἵματος ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν. Ὅτι δέ οἶνος ἦν τό  εὐλογηθέν [ὕδωρ], ἀπέδειξε πάλιν πρός τούς μαθητάς λέγων: «οὐ μή πίω ἐκ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ταύτης, μέχρις ἄν πίω αὐτό μεθ’ ἡμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός μου», (Ματθ. 26,29).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου καί πάντες οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν θά μετέχουν τῆς χαρᾶς Αὐτοῦ καί Αὐτός τῆς χαρᾶς τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ. «Ἡ τοῦ οἴνου πόσις οὐ χρείαν ἀποπληροῖ μόνον, ἀλλά καί παμποίκιλον ἡδονήν τῇ αἰσθήσει προσφέρει· μετά δε τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, ἀποτιναχθείσης τῆς φθορᾶς τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων καί αὐτή τῶν πραγμάτων ἡ φύσις πρός καινότητα μετοικισθήσεται, ὥστε  καί αὐτήν ἡμῶν τήν εὐφροσύνην εἶναι καινήν… αὐτοῦ τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν ἔμφυτον καί ἰδίαν εὐφροσύνην ταῖς τῶν σεβομένων αὐτόν ἐνιέντος ψυχαῖς», λέγει ὁ ὅσιος Ἀμμώνιος. [Καί ἁπλούστερον· ἡ πόσις τοῦ οἴνου δέν ἱκανοποιεῖ μόνον τήν ἀνάγκην, ἀλλά προσφέρει εἰς τάς αἰσθήσεις τήν πολυποίκιλον ἡδονήν· μετά δέ τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, κατά τήν ὁποίαν θά ἔχει ἀποβληθῇ ἡ φθορά τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων καί αὐτή ἡ φύσις ὅλων τῶν πραγμάτων θά μεταφερθῇ εἰς τόπον ἀνακαινισμοῦ, οὕτως ὥστε καί αὐτή ἀκόμη ἡ εὐφροσύνη ἡμῶν νά  εἶναι ἀνακαινισμένη ἀπό αὐτόν τόν Χριστόν, τόν Σωτῆρα ἡμῶν, ὁ Ὁποῖος ἐμβάλλει τήν ἔμφυτον καί ἰδίαν Αὐτοῦ εὐφροσύνην  εἰς τάς ψυχάς τῶν σεβομένων Αὐτόν].

Αὐτήν, ἀκριβῶς, «τήν ἔμφυτον  καί ἰδίαν εὐφροσύνην τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά ἐγκαταστήσωμεν ἐντός τῶν καρδιῶν ἡμῶν κατά τόν καιρόν τοῦτον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τῆς Θεοτόκου καί Μητρός τοῦ Θεοῦ λεγούσης: «ὅ,τι ἄν λέγει ὑμῖν, ποιήσατε». (Ἰωάν. 2,5). Καί τοῦτο διότι ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, «ἐν ᾧ στερεούμεθα», κατά τόν ὑμνῳδόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, ἐπικαλούμενον τήν ἁγίαν Γραφήν λέγουσαν: «Ἐστερεώθη ἡ καρδία μου ἐν Κυρίῳ», (Α΄ Βασιλ. 2,1). Τό στερέωμα ἡμῶν δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν εἰς Χριστόν Ἀναστάντα πίστιν ἡμῶν, (Πρβλ. Κολ. 2,5), ἀλλά καί ἀπό τήν κοινωνίαν τοῦ τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ προσκαλοῦντος πάντας ἡμᾶς  διά τοῦ ὑμνῳδοῦ ἀναφωνοῦντος: «Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος τῆς θείας εὐφροσύνης, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ τῆς ἐγέρσεως· βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν ὑμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας». Ἀμήν Χριστός Ἀνέστη.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας, ἐγένετο λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀκολουθοῦντος ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει καί συμπροσευχομένου τοῦ πλήθους καί ἀκολούθως παρετέθη τράπεζα ἔνθα ὁ Μακαριώτατος καί πάλιν προσεφώνησεν ὡς ἕπεται:

«Αὕτη ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλίς καί κυρία, ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρίς ἐστι πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Ἀξιότιμε Πρόεδρε καί τίμια μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Ἱερώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Ὁσιολογιώτατε Ἡγούμενε Πάτερ Βενέδικτε,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί συνδαιτυμόνες,

Ἡ βασιλίς καί κυρία τῶν ἑορτῶν ἑορτή τοῦ Πάσχα συνήγαγε καί ἐφέτος ἡμᾶς εἰς τήν Βιβλικήν καί ἱστορικήν ἡμῶν πόλιν τῆς Κανᾶ, ἵνα ἑορτάσωμεν τό γεγονός τῆς φανερώσεως τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς τῶν σημείων ἀρχῆς, τήν ὁποίαν ἐποίησεν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον.

Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων ἀδιάκοπος καί ἐνεργός παρουσία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ Ρωμαιορθοδόξου δηλονότι Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων ἐπιμαρτυρεῖται καί ἐκ τῆς ζώσης παρουσίας τῆς ἐνταῦθα Χριστιανικῆς κοινότητος, ἡ ὁποία κηρύττει καί καταγγέλλει τάς ἠθικάς ἀρχάς καί ἀξίας τῆς πρός ἀλλήλους  καί τούς ἐχθρούς ἀκόμη ἀγάπης, εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί ἀγαθῆς συνυπάρξεως μετά πάντων τῶν συνανθρώπων καί θρησκευτικῶν κοινοτήτων τῶν διαβιούντων ἐνταῦθα. «Ἰδού δή τι καλόν ἤ τι τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»  (Ψαλμ. 132), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Τό μήνυμα τοῦτο ἀπευθύνεται πρός ὅλον τόν κόσμον, δεδομένου ὅτι ἡ Κανᾶ καί οἱ κάτοικοι αὐτῆς εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένοι μέ τό μέγα μυστήριον τοῦ γάμου, τό ὁποῖον ηὐλόγησεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀλλά καί με τήν θείαν δύναμιν, μέ τήν ὁποίαν μετέβαλε τό ὕδωρ εἰς οἶνον.

Ἡ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ὡς τόπος ἁγιογραφικός καί προσκυνηματικός, προσελκύων δεκάδας χιλιάδας ἐπισκεπτῶν καί προσκυνητῶν, ἀποτελεῖ πηγήν εὐλογίας, ἐλπίδος καί ἐνισχύσεως, ἀλλά καί ἀναπαύσεως. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», (Ματθ. 11, 28) λέγει Κύριος.

Τήν ἐμπειρίαν ταύτην ἐβιώσαμεν καί ἡμεῖς κατά τήν διάρκειαν τῆς εὐλογημένης διακονίας ἡμῶν ὡς Ἡγουμένου καί ταπεινοῦ πνευματικοῦ ποιμένος ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ λαοῦ τῆς Κανᾶ γενικώτερον καί τοῦ εὐλαβοῦς ποιμνίου ἡμῶν εἰδικώτερον.

Τούτου ἕνεκεν  οἱ μεθ’ ὑμῶν σημερινή ἑόρτιος καί Πασχάλιος συναναστροφή ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, ἡ ὁποία ἀφορᾷ εἰς τήν ἑνότητα τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου καί Πατριαρχείου κατά τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης».

Εἰς τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ Παύλου ἐμπεριέχεται ἡ δύναμις τῆς παρουσίας τῶν Χριστιανῶν ἐν τῇ ἁγίᾳ γῇ καί βεβαίως ἐν τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ γῇ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας. «Παράκλητον ἔχομεν πρός τόν Θεόν Πατέρα, Ἰησοῦν δίκαιον».  (Πρβλ. Α’ Ἰωάν. 2,1). Οὗτος δέ ὁ Παράκλητος  εἶναι τό ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας (Ματθ. 16,18) καί ἰδιαιτέρως τῆς ἁγίας τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησίας. Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη.

Τέλος ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε Ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν εἰς μέλη τοῦ πομνίου, τό ὁποῖον Ἐκεῖνος ὡς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης εὐόρκως διηκόνησεν εἰς τό παρελθόν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν λίαν πρωϊνήν ὀρθρινήν ὥραν 1.00 π.μ. τῆς Κυριακῆς,  3ης /16^ης Ἀπριλίου 2023, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ Τελετή τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην, ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη, ἀπέθανε ἐν σαρκί καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος, χορηγῶν καί εἰς τούς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν ζωήν τήν αἰώνιον καί  τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν.

Διά τήν λαμπράν ἑορτήν καί πανήγυριν ταύτην  κατῆλθεν ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης εἰς τόν Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐνταῦθα ἐψάλη πρῶτον ὁ Κανών Κύματι Θαλάσσης, ἄχρις οὗ, τῶν σημάντρων κρουομένων, «ἔλαβον καιρόν» οἱ Ἱερεῖς παρά τοῦ προκαθημένου προεξάρχοντος τῆς ἑορτῆς Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων ἐνδυθέντων, ἐξῆλθεν ἡ λιτανεία ἀπό τοῦ Καθολικοῦ, περιαχθεῖσα τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Ἐν συνεχείᾳ ἀνεγνώσθη τό κατά Μᾶρκον Ἅγιον Εὐαγγέλιον τῆς Ἀναστάσεως, μεθ’ ὅ ἐψάλη τό Χριστός Ἀνέστη δεκάκις καί ἐψάλη ὁ Κανών  τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «Ἀναστάσεως Ἡμέρα».

Λήξαντος τοῦ Ὄρθρου, ἤρξατο ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ  Χρυσοστόμου, Προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ  τῶν Ἀρχιερέων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀνέων κ. Μακαρίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θεοδοσίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ,  Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τῶν ἐκπροσώπων Ἱερέων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί Ρουμανίας, Ἀρχιμανδρίτου π. Δομετιανοῦ καί Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωάννου, πολλῶν Ἱερέων ἄλλων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Δοσιθέου, τῇ συμμετοχῇ ἀθρόου λαοῦ ἀσφυκτικῶς συνωστιζομένων καί προσευχομένων ἅμα δέ καί ἀλαλαζόντων τό «Χριστός Ἀνέστη» εἰς πολλάς γλώσσας, τῇ συμμετοχῇ ὡσαύτως τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, τῆς Προξένου κ. Χριστίνης Ζαχαριουδάκη καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Γεωργίας κ. Λάσα.

Πρό τοῦ Κοινωνικοῦ ἀνεγνώσθη τό Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου, (ἴδε:)

MHNYMA TOY ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2023

Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ἀνεγνώσθη ὁ κατηχητικός λόγος  τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «εἰ τις εὐσεβής καί φιλόθεος…».

Τήν Λειτουργίας ληξάσης, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τό Ἐπιτροπικόν, ἔνθα προσηνέχθη ὁ τυρός καί τά πασχάλια ᾠά.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Μεγάλην Τρίτην παρ’ ἡμῖν, 29^ην Μαρτίου/ 11^ην Ἀπριλίου 2023, ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης ἐπεσκέφθη τάς Δυτικάς Ἐκκλησίας ἐπί τῷ Πάσχᾳ αὐτῶν.

Πρῶτον ἐπεσκέφθη τήν Ἀδελφότητα τῶν Φραγκισκανῶν, Κουστωδίας τῆς Ἁγίας Γῆς.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐπισκέψεως ταύτης καί ὑποδοχῆς ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τήν Ἀδελφότητα τῶν Φραγκισκανῶν ὑπό τόν ἡγούμενον αὐτῆς  π. Φραγκῖσκον Πατόν.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἀδελφότης ἐπεσκέφθη τό Λατινικόν Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Λατίνους κληρικούς ὑπό τόν Πατριάρχην αὐτῶν εἰς Ἱεροσόλυμα Μακαριώτατον k. Pierre Battista Pizzaballa διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ: (ἀναρτηθήσεται προσεχῶς).

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος μετά τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως ἐπεσκέφθησαν τόν Ἀποστολικόν Δελεγᾶτον καί τόν Ἀγγλικανόν Ἀρχιεπίσκοπον εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Ναούμ Χουσάμ, ὁ δέ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος ἐπεσκέφθη τήν Λουθηρανικήν ἐκκλησίαν εἰς Ἱεροσόλυμα ὑπό τόν Σεβασμιώτατον κ. Sani Azar.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τό Σάββατον, 26^ην Μαρτίου/ 8^ην Ἀπριλίου, 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου εἰς Βηθανίαν καί ἐπί τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζει τό παραδοθέν ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου (Ἰωάν. 11, 1-45) γεγονός τῆς ἐγέρσεως τοῦ τετραημέρου φίλου τοῦ Κυρίου Λαζάρου, εἰς πιστοποίησιν τῆς κοινῆς ἀναστάσεως πρό τοῦ Πάθους Αὐτοῦ: «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σοῦ πάθους πιστούμενοι, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός».

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ Μάρθας καί Μαρίας διά Θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Λύδδης κ. Δημητρίου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου, τοῦ π. Δομετιανοῦ καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου,  ψαλλόντων τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἰωσήφ  καί μοναζουσῶν τῆς Μονῆς, προσευχομένου τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί πλῆθους πιστῶν.

Πρός τούτους ὡμίλησεν ἡ Α.Θ.Μ. διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ ᾍδου Χριστέ, πρό τοῦ σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τό κράτος, καί δι’ ἑνός προσφιλοῦς τήν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων, ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν· διό προσκυνοῦντές σου, τήν παντοδύναμον ἐξουσίαν, βοῶμεν· Εὐλογημένος εἶ Σωτήρ, ἐλέησον ἡμᾶς».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος αὐτοῦ Βηθανίας, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν, ἑορτάσωμεν τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσιν αὐτοῦ. Ἀφ ἑτέρου δέ μεγαλύνωμεν τόν ἐπιφανέντα  ἡμῖν Θεόν καί Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εἰπόντα τῇ ἀδελφῇ τοῦ Λαζάρου Μάρθᾳ: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μη ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα. (Ἰωάν. 11, 25-26).

Ἐγγίζοντες τῆς μετά Βαΐων εἰσόδου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔνθα ὑπέστη τόν σταυρικόν αὐτοῦ θάνατον ἀλλά καί τήν τριήμερον αὐτοῦ ταφήν καί λαμπροφόρον ἀνάστασιν, ἐπεσκέφθη τόν ἤδη θανόντα καί ὄζοντα φίλον αὐτοῦ Λάζαρον, τόν ὁποῖον καί ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν «φωνῇ μεγάλῃ κραυγάσας· Λάζαρε δεῦρο ἔξω». Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς δεδεμένος τούς πόδας καί τάς χεῖρας κηρίαις καί ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο», (Ἰωάν. 11, 43-44) κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ.

Ἑρμηνεύων τόν Εὐαγγελικόν τοῦτον λόγον, ὁ μέν Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «τύπον ὥσπερ τινά τῆς καθόλου τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως τό ἐπί Λαζάρῳ ποιεῖται θαῦμα καί τό ἐφ’ ἑνί πληρούμενον, εἰκόνα τοῦ γενικωτέρου καί κατά παντός ἔστησε καλήν». Ὁ δέ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ: «τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον Χριστέ ὁ Θεός».

Ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἁπλῶς θαῦμα ἀκατανόητον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, ἀλλά μᾶλλον καί κυρίως ἐλευθερία ἐκ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς δηλαδή τῆς ἁμαρτίας ὡς ἐναργέστατα λέγει ὁ ὑμνῳδός.  «Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ Ἅδου Χριστέ πρό τοῦ σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τό κράτος, καί δι’ ἑνός προσφιλοῦς τήν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν».

Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό προμήνυμα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, δηλαδή τό προμήνυμα τῆς ἐκ φθορᾶς τοῦ θανάτου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐδήλωσεν ὁ Χριστός  μετά παρρησίας ἐνώπιον πολλῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί τῶν ἰδίων αὐτοῦ μαθητῶν διά τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως τοῦ φίλου αὐτοῦ Λαζάρου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δι’ ὅ καί ὁ θεσπέσιος Παῦλος παραγγέλλει: «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε», (Γαλ. 5,1)

Ὁ θάνατος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὡς τοῦτο κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α΄ Κορ. 15,26).  Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου, ὁ μέν Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Πῶς ἔσχατος; Μετά πάντας, μετά τόν διάβολον, μετά τά ἄλλα πάντα. Πρότερον γάρ ἡ συμβουλή τοῦ διαβόλου καί ἡ παρακοή καί τότε ὁ θάνατος».  Ὁ δέ Ζυγαβινός ἐπισημαίνει: «Ἐχθρόν καί τοῦτον εἶπεν  ὡς πολέμιον τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ καί ἀναιρέτην καί ὡς ὑπουργόν τοῦ διαβόλου».

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συνεφιλίωσε τόν ἄνθρωπον μέ τόν θάνατον Αὐτοῦ, ἵνα παραστήσῃ αὐτόν  ἐνώπιον Αὐτοῦ ἅγιον καί ἄμεμπτον καί ἀπηλλαγμένον ἀπό κάθε κατηγορίαν.  «Νυνί δέ», λέγει ὁ σοφός Παῦλος, «ἀποκατήλλαξεν [ὁ Χριστός] ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός Αὐτοῦ διά τοῦ θανάτου, παραστῆσαι ὑμᾶς ἁγίους καί ἀμώμους καί ἀνεγκλήτους κατενώπιον αὐτοῦ», (Κολ. 1,22).

Ἡμεῖς, πάντες οἱ τιμήσαντες εὐχαριστιακῶς τήν ἑορτήν τῆς ἐγέρσεως τοῦ ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ, Λαζάρου τοῦ τετραημέρου, τοῦ γενομένου τό σωτήριον προοίμιον τῆς παλιγγενεσίας, παρακαλέσωμεν Αὐτόν, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ καί τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀξιωθῶμεν γενέσθαι θεατάς τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ Πάθους καί τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τοῦ Νικητοῦ τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς. Ἀμήν. Καλήν καί εὐλογημένην Μεγάλην Ἑβδομάδα».

Τήν Θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησεν Λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Λαζάρου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, συνοδεύοντος τοῦ π. Λαζάρου καί πολλῶν προσκυνητῶν, ἔνθα καί ἀνεγνώσθη ἡ περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἐγέρσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. 1,43).

Μετά τό πέρας τῆς Λιτανείας, εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, παρέθεσε τράπεζαν ἡ Ἡγουμένη Μοναχή Εὐπραξία.

Ἡ ἑορτή ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, δι’ Ἑσπερινοῦ καί τήν πρωΐαν μετά Θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, τῇ συμμετοχῇ πλήθους πιστῶν, ψαλλόντων, «Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ Σου πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν,  25^ην Μαρτίου / 7^ην Ἀπριλίου 2023, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία, ἰδίως ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναμιμνῄσκεται τήν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Ἀρχάγγελος Γαβιρήλ ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Θεοῦ  πρός παρθένον ἁγνήν, τήν Μαριάμ, καί ἀνήγγειλεν εἰς αὐτήν ὅτι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ θά ἐνσαρκώσῃ τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ.

Ὅτε ἡ Παρθένος ἠρώτησε «πῶς ἔσται τοῦτο;  ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω» καί εἶπεν: «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου», τότε ὁ ἄσαρκος ἐσαρκώθη, ὁ ἀσώματος  ἐσωματώθη, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, Θεάνθρωπος, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἔνθα ἡ πηγή ἐν  Ναζαρέτ, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἀρχιερέων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Πέλλης κ. Φιλουμένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων περιοχῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ,  τοῦ π. Δομετιανοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς ἐξ Ἑλλάδος χορῳδίας τοῦ Πρωτοψάλτου κ. Μπαλογεώργου ἑλληνιστί δεξιά καί τῶν ἐντοπίων ψαλτῶν καί ψαλτριῶν ἀραβιστί ἀριστερά τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ καί προσευχομένου πλήθους πιστῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων χωρῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:«Ἄσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ᾂσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ· ᾂσατε τῷ Κυρίῳ· εὐλογήσατε τό ὄνομα Αὐτοῦ, εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τό σωτήριον Αὐτοῦ»·(Ψαλμ. 95, 1-2). Ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ τοῦ Παναγίου Πνεύματος χάρις, ἡ ἐπισκιάσασα τήν Ὑπερευλογημένην Παρθένον Μαρίαν, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ πόλει τῆς ἁγιογραφικῆς Ναζαρέτ, ἵνα ἑορτάσωμεν τόν Εὐαγγελισμόν τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, τοὐτέστιν τήν τοῦ ἀπ’ αἰῶνος φανέρωσιν τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αὐτῆς αἱμάτων.

Διό καί ὁ ψαλμῳδός προσκαλεῖ πάντα τά ἔθνη, ὅλους τούς κατοίκους τῆς γῆς, ἵνα ἀκαταπαύστως ὑμνοῦν καί δοξολογοῦν τό ὄνομα «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ὅ ἐχαρίσατο ὁ Θεός Πατήρ τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ, Κυρίῳ δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ», (Πρβλ. Φιλιπ. 2,9). «Πᾶσα ἡ γῆ ᾂσατε τῷ Κυρίῳ, εὐλογήσατε τό ὄνομα αὐτοῦ, εὐαγγελίζεσθε ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τό σωτήριον αὐτοῦ», (Ψαλμ. 95,2).

Τό δέ «σωτήριον» τοῦτο τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν διά τοῦ Χριστοῦ ἀπελευθέρωσιν τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου. Τήν ἀλήθειαν ταύτην προκατήγγειλεν ὁ μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας εἰπών: «καί ὀφθήσεται ἡ δόξα Κυρίου, καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, ὅτι Κύριος ἐλάλησε», (Ἡσ. 40,5).

Ὄντως ἐφάνη ἡ δόξα τοῦ Κυρίου, ἀφ’ ἑνός μέν διά τοῦ ἀποσταλέντος ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, εἰπόντος τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ· Χαῖρε κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά Σοῦ· εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί (Λουκ. 1,26-28)· ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ γεννηθέντος ἐκ Παρθένου Μαρίας ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ «Νέου Παιδίου», τοῦ κληθέντος Ἐμμανουήλ, «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»,  (Ματθ. 1,23).

Ἑρμηνεύοντες τό ὄνομα «Ἐμμανουήλ» οἱ θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λέγουν, ὁ μέν ἱερός Χρυσόστομος: «Οὐδέν ἄλλο δηλοῖ τό [καλέσουσιν Ἐμμανουήλ], ὅτι ὄψονται τόν Θεόν μετά ἀνθρώπων· ἀεί μέν γέγονεν μετά ἀνθρώπων, οὐδέποτε σαφῶς». Κατά δέ τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας, «οὔτε Θεός ἀνθρωπείας κεχωρισμένος φύσεως, οὔτε ἄνθρωπος γεγυμνωμένος θεότητος… τό μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός καί τόν ἐξ ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ληφθέντα δηλοῖ καί τόν ἀνειληφότα Θεόν Λόγον κηρύττει».

Ὁ ἐν τόπῳ καί χρόνῳ λαβών χώραν Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς ἱερᾶς ἱστορίας γενικώτερον καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας εἰδικώτερον, ὡς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων: «Καί Θεός ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται καί ἐπιτελεῖται τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον, δι’ οὗ ἡ ἄπειρος τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται δύναμις. Τί γάρ μεῖζον τοῦ γενέσθαι τόν Θεόν ἄνθρωπον;»

Ἀξιοσημείωτον ὅτι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας προετυποῦτο ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ θεόπτου Μωϋσέως ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ, ὡς λέγει ἡ Γραφή: «εἰσῆλθεν Μωϋσῆς εἰς τό Ὄρος τοῦ Θεοῦ Χωρήβ. Ὤφθη δέ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρί φλογός ἐκ τῆς βάτου, καί ὁρᾷ ὅτι ἡ βάτος καίεται πυρί δέ ἡ βάτος οὐ κατεκαίετο», (Ἔξοδ. 3, 1-2).  Ὁ ὀφθείς ἄγγελος Κυρίου ἐνταῦθα δέν εἶναι ἄλλος κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον ἀπό τόν τῆς μεγάλης βουλῆς ἄγγελον, τοὐτέστιν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Κατά δέ τήν Ἁγίαν Γραφήν «πῦρ καταναλίσκον ἐστί Κύριος ὁ Θεός» (Δευτερον. 4,24).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἐγκωμιάζων τό ἀνεκδιήγητον μεγαλεῖον καί τήν δόξαν τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας ἀναφωνεῖ ὑμνολογικῶς «Ἐξέστη τά σύμπαντα, ἐπί τῇ θείᾳ δόξῃ σου, σύ γάρ ἀπειρόγαμε Παρθένε, ἔσχες ἐν μήτρᾳ τόν ἐπί πάντων Θεόν, καί τέτοκας ἄχρονον Υἱόν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τά σύμπαντα, Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι, οὐράνια καί ἐπίγεια κτίσματα, ἔμψυχα καί ἄψυχα μένουν ἐκστατικά πρό τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία συνέλαβε ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός ἐν τῇ μήτρᾳ αὐτῆς τόν Θεόν Λόγον καί Κύριον, δηλονότι τόν ἐπί πάντων Θεόν, ὡς ἀποκαλεῖ τόν Κύριον καί Θεόν ὁ θεσπέσιος Παῦλος λέγων: «εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν», (Ἐφ. 4,5).

Ἡ ἀπόκρισις τῆς Παρθένου Μαρίας: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου», (Λουκ. 1,38) εἰς τό «χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ» (Λουκ. 1,28) τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ, κατέστησε αὐτήν, (τήν Μαρίαν) κατά τόν Εἰρηναῖον Λουγδούνων, «ἑαυτῇ τε καί παντί τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει αἰτίαν σωτηρίας», δηλαδή αἰτίαν θεώσεως. Τό ἱστορικόν καί ἀναντίρρητον τοῦτο γεγονός μνημονεύει ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐν τῷ τῆς Νικαίας Συμβόλῳ τῆς Πίστεως: «Πιστεύω… καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν… τόν δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».

Τό πρόσωπον τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἐπιβεβαιοῖ καί ἐπιμαρτυρεῖ τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τοὐτέστιν τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς εἵρηκεν ὁ θεοφάντωρ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Εἴ τις οὐχ ὁμολογεῖ Θεόν εἶναι κατά ἀλήθειαν τόν Ἐμμανουήλ καί διά τοῦτο Θεοτόκον τήν ἁγνήν Παρθένον, εἶναι γεγέννηκε γάρ σαρκικῶς σάρκα γεγονότα τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, ἀνάθεμα ἔστω».  Ἡ δέ ἁγία Οἰκουμενική σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος διά τό τέλειον εἶναι ἐν θεότητι καί τέλειον ὁμοίως ἐν ἀνθρωπότητι τόν Χριστόν ἐν δύω αὐτόν ἡνωμέναις φύσεσι ἕνα Κύριον ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως ἐκήρυξεν, ἐπικυρώσασα οὕτω τήν συμβολήν τῆς Παρθένου Μαρίας εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τό ὁποῖον ἀναμφιβόλως ἀποτελεῖ κατά τόν ὑμνῳδόν, «τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν».

Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ταπεινῶς καί εὐγνωμόνως συναναφωνῶμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Χαῖρε ἡ μόνη τόν ἥλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον». Καί τοῦτο, διότι ἡ Παναγία καί ἔνδοξος Δέσποινα ἡμῶν Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία εὐηγγελίσατο τῷ κόσμῳ τό φῶς τῆς ἀληθείας, τοὐτέστιν τόν Χριστόν. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς τό  φῶς καλούμεθα νά προσέλθωμεν πάντες οἱ θέλοντες τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, διά τῆς μετανοίας,  ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος «Πάντες γάρ οἱ ἐν σκότει καθήμενοι υἱοί σκότους εἰσί καί μετανοῆσαι οὐ βούλονται. Ἡ γάρ μετάνοια θύρα ἐστίν, ἐξάγουσα ἀπό τοῦ σκότους καί εἰσάγουσα εἰς τό φῶς. Παρακαλέσωμεν λοιπόν τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ταῖς αὐτῆς ἱκεσίαις ἀξιωθῶμεν κοινωνῆσαι τοῦ φωτός τῆς λαμπροφόρου Ἀναστασεως τοῦ ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου τεχθέντος καί ἀτρέπτως σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δωρηθῆναι δέ τῷ κόσμῳ τήν εἰρήνην καί ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα αὐτοῦ ἔλεος. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον Πάσχα».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν μεγαλοπρεπής λιτανεία εἰς τήν πόλιν τῇ συμμετοχῇ τῶν  Σωμάτων τῶν Προσκόπων τῆς Ναζαρέτ καί πολλῶν ἄλλων πόλεων τῆς Γαλιλαίας.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Σεβασμιωτάτου Κυριακοῦ καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη καί εἰς τό Ἱερόν Προσκύνημα τῆς Γεθσημανῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Ἑωρτάσθη καί εἰς τήν πόλιν τῶν Ραφιδίων εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας