Τήν Τετάρτην, 3^ην/16^ην Σεπτεμβρίου 2009, ἔλαβε χώραν ἐκδήλωσις τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας εἰς τό Ἀστυνομικόν Κέντρον πλησίον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia) ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους. Εἰς τήν συγκέντρωσιν ταύτην τῆς Ἀστυνομίας ἦσαν προσκεκλημένοι καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί οἱ προύχοντες αὐτῶν.

Ἅμα τῇ ἀρχῇ τῆς ἐκδηλώσεως, ὡμίλησεν ὁ ραββῖνος τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος εἶπε μεταξύ ἄλλων ὅτι τό παρελθόν ἔτος ἦτο ἔτος ἀγαθῶν ἀλλά καί δυσκολιῶν. Τό παλαιόν ἔτος  μετά τῶν δυσκολιῶν αὐτοῦ παρῆλθε καί εἰσέρχεται νέον. «Ἡ περίοδος αὕτη» εἶπεν ὁ ραββῖνος,  «εἶναι καιρός διά συγγνώμην μεταξύ ἡμῶν καί μετά τοῦ Θεοῦ. Νά εὐχηθῶμεν νά ἔλθουν καιροί καλοί, καιροί εἰρήνης διά τό Ἰσραήλ».

Ἀκολούθως ὡμίλησεν ὁ Δήμαρχος Ἱεροσολύμων κ. Nir Barkat, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι εἶναι πλεονέκτημα ἡμῶν νά ὑπηρετῶμεν καί νά ζῶμεν εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν πόλιν τῆς καρδίας τοῦ Ἰσραήλ, εἰς τήν ὁποίαν ἀτενίζουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἀνά τόν κόσμον. Ἡ Ἱερουσαλήμ ἔχει πολλάς δυνατότητας. Καθῆκον ἡμῶν εἶναι νά ἀξιοποιήσωμεν ταύτας. Οὗτος ηὐχαρίστησε τήν Ἀστυνομίαν διά τήν συνεργασίαν εἰς πολλάς δραστηριότητας καί ηὐχήθη τό Νέον Ἔτος νά εἶναι ἔτος χαρᾶς, ἔτος εἰρήνης, ἀσφαλείας καί μειώσεως τῶν φιλονεικιῶν καί διαμαχῶν. Καταλήγων, ἐξέφρασε τά συλλυπητήρια αὐτοῦ εἰς οἰκογενείας, μέλη τῶν ὁποίων ἦσαν Ἀστυνομικοί καί ἔπεσαν θύματα βίας ἐν ὥρᾳ ὑπηρεσίας.

Ἐν συνεχείᾳ προσεκλήθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, ὁ ὁποῖος προσφωνῶν ἐξ ὀνόματος τῶν Χριστιανῶν ἡγετῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, εἶπε περίπου τά ἑξῆς:

«Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι τό ἔργον τῆς Ἀστυνομίας εἶναι δύσκολον καί πολύπλοκον διά τήν τάξιν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία εἶναι ἱερά δι’ Ἑβραίους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους. Προσέτι ἄνθρωποι ἀδιάφοροι καί ἄθεοι ἀναγνωρίζουν τήν ἀξίαν καί τήν ἱερότητα τῆς Ἱερουσαλήμ δι’ ὅλην τήν ὑφήλιον. Ἀναγνωρίζομεν τό ἔργον τῆς Ἀστυνομίας κατά τάς ἑορτάς τοῦ Πάσχα, Ραμαζανίου, Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Εἰδικῶς ἡ τελευταία ἑορτή κατά τόν περασμένον Αὔγουστον ἐτελέσθη ὁμαλῶς χωρίς κανένα πρόβλημα καί ὅλοι οἱ προσκυνηταί παρετήρησαν καί ἐσχολίασαν τήν καλήν συνεργασίαν τῆς Ἀστυνομίας. Ἔστω ἡ ἑορτή αὕτη παράδειγμα καί διά τάς λοιπάς. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: «Λαλήσατε ἀγαθά εἰς τήν καρδίαν τῆς Ἱερουσαλήμ». Εὐχαριστοῦμεν ὑμᾶς, διότι φροντίζετε διά τήν καρδίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι  δι’  ὑμᾶς μέν ἡ κοινωνική διακονία, δι’ ἡμᾶς δέ ἡ ἐκκλησιαστική  καί θρησκευτική ἀποστολή. Αὕτη ἡ Πόλις εἶναι ταυτοχρόνως ἱερά Πόλις ἀλλά καί «κοσμοπολίτισσα». Ἡ καρδία τῆς Ἱερουσαλήμ εἶναι ζωντανή καί κτυπᾷ διά πάντας, καί ἰδιαιτέρως διά τούς ὀπαδούς τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Εὐχόμεθα δι’ ὑμᾶς καί διά τάς οἰκογενείας ὑμῶν καλόν καί εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος. Ἀμήν».

Ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησεν ὁ ἰμάμης τῶν Μουσουλμάνων, Μπασάμ-Ἀμποῦ-Ἀλάν, ὁ ὁποῖος ηὐχαρίστησε τήν Ἀστυνομίαν διά τήν προσφερομένην βοήθειαν εἰς τήν ἀγομένην Μουσουλμανικήν ἑορτήν τοῦ Ραμαζανίου.

Ἐν τέλει ἠκολούθησεν ἡ ἀπονομή προαγωγῶν καί τιμητικῶν διακρίσεων εἰς Ἀστυνομικούς διακριθέντας δι’ εὐσυνείδητον ὑπηρεσίαν. Μεταξύ τῶν διακριθέντων ἦτο καί  ὁ υἱός ἱερέως τοῦ Πατριαρχείου ἐκ βορρᾶ, τοῦ π. Γιακούμπ Ἀμποῦ- Ἄκελ.

Τήν τελετήν ἔκλεισεν ὁ Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀστυνομίας, κ. Aaron Franco, ὡς ἑξῆς: «δύο ἡμερονύκτια παραμένουν εἰσέτι πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους. Συνήχθημεν εἰς τό Ἀστυνομικόν Κέντρον, διά νά ὑψώσωμεν ποτήριον ὑγιείας καί εὐημερίας. Ὁ μήν Σεπτέμβριος ἔχει πολύν πλούσιον μισθόν, ἐάν τις κοπιάσῃ νά ἔχῃ ἔργα ἀγαθά. Ὁ μήν αὐτός εἶναι μήν ἐσωτερικῆς θεωρήσεως καί μετανοίας. Ἡ Ἀστυνομία προσεπάθησε καί ἐπετέλεσε τό ἔργον αὐτῆς, τῆς διατηρήσεως τῆς τάξεως καί ἀσφαλείας τῶν πολιτῶν. Ἡ Ἀστυνομία διωργάνωσεν ἐπισήμως τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου XVI, τόν Μάϊον τοῦ 2009 καί ἀντιμετώπισε προσφάτως τάς διαδηλώσεις τῶν συντηρητικῶν Ἰουδαίων. Ἐκφράζομεν τά συλλυπητήρια ἡμῶν εἰς  τάς οἰκογενείας, τά μέλη τῶν ὁποίων ἐπλήγησαν ἐν ὥρᾳ ὑπηρεσίας ὡς Ἀστυνομικοί. Εὐχόμεθα δι’ ὅλους ἔτος εἰρηνικόν, καρποφόρον, ἀσφαλές καί πλούσιον εἰς ἔργα ἀγαθά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως  Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.

Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν».

(Μάρκ. 16, 6).

Λίαν πρωΐ, ὄρθρου βαθέος, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ἐπί τῶν ἡμερῶν Ποντίου Πιλάτου τοῦ ἡγεμόνος, γυναῖκες μυροφόροι προσελθοῦσαι εἰς τόν τάφον τοῦτον, ἐπί τοῦ ὁποίου τελοῦμεν σήμερον τήν ἀναστάσιμον θ. Λειτουργίαν, ἵνα διά μύρων  ἀλείψωσι  τόν ἐν αὐτῷ ταφέντα Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον  τόν ἐσταυρωμένον, ἐθεάσαντο θέαν ὑπερφυῆ καί ἠκροάσθησαν ἄκουσμα παράδοξον καί ὅμως ἀληθινόν.

Τόν λίθον τῆς θύρας τοῦ ἐσφραγισμένου τάφου εἶδον μετῃρμένον καί ἀποκεκυλισμένον, τήν κουστωδίαν πεπληγμένην ἀορασίᾳ καί ἄγγελον λαμπροφοροῦντα ἐπί τόν λίθον καθήμενον καί διαλεγόμενον αὐταῖς καί λέγοντα: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». (Μάρκ. 16,  6-7 ). «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν». (Ματθ. 28, 7).

Ὄντως αἱ μυροφόροι αὗται γυναῖκες, αἱ τά  μύρα πρότερον τοῖς δάκρυσι κιρνῶσαι, ἤκουσαν χαρᾶς εὐαγγέλια καί ἐγένοντο ἀπό θέας εὐαγγελίστριαι τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ  Μονογενοῦς, τοῦ σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου προσλαβόντος καί ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ ταύτῃ θάνατον σταυροῦ ὑπομείναντος, ἐν τῷ καινῷ μνημείῳ τούτῳ ταφέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής κατῆλθε διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅιδην καί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τῆς ἰδίας θεϊκῆς Αὐτοῦ πανσθενοῦς δυνάμεως ἐνίκησε τόν θάνατον, τάς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησε, διαφθοράν ἐν τῷ τάφῳ οὐκ οἶδε τό ἄχραντον Αὐτοῦ σῶμα, ἀλλά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν μετά τῆς σαρκός Αὐτοῦ καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ συνανέστησε. Ἡμᾶς συνανέστησεν, ἡμᾶς ἀνώρθωσεν, ἡμᾶς ἐδόξασεν, ἡμᾶς ἀνύψωσεν, ἡμᾶς ἐπανήγαγεν εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον κάλλος.

Ἐν τῇ δυνάμει ταύτῃ, τήν ὁποίαν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν ἐνεκέντρισεν ὁ ἐνανθρωπήσας καί σταυρωθείς καί  ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τό ἑξῆς φοβερός καθίσταται ὁ ἄνθρωπος τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ. Ζῇ ἤδη ὁ ἄνθρωπος ἀπό τοῦ αἰῶνος τούτου ζωήν ἀναστημένην, τήν ζωήν τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ζωήν ἐν ᾗ πατᾷ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, ἀντέχει καί ἀψηφᾷ τόν διά βασάνων θάνατον, συσταυροῦται τῷ σταυρωθέντι δι’ αὐτόν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει πάντα ὑπομένει, ἀεί παραδίδεται εἰς θάνατον, ἵνα τήν αἰώνιον ζωήν κερδίσῃ, ἵνα τῷ ἀναστάντι Ἰησοῦ Χριστῷ αἰωνίως  συζήσῃ.

Ἡ ζωή αὕτη ζῇ τήν Ἀνάστασιν πρό τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Εἶναι ἡ ζωή τῶν ἁγίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐθεμελίωσεν ἐν τῷ  αἵματι Αὐτοῦ τῷ τιμίῳ ὁ Θεός  καί Σωτήρ ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐπί τοῦ σταυροῦ. Εἶναι ἡ ζωή ἡ νικῶσα ἐν τῷ ἀγαθῷ  τό κακόν, ἡ ἀγαθοποιοῦσα καί εὐεργετοῦσα ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς, ἡ εἰρηνεύουσα ἐν ἑαυτῇ καί τήν εἰρήνην ταύτην ἀβιάστως καί ἀφθόνως μεταδίδουσα.

Ταύτην τήν ζωήν ἀναγγέλει ἡ Ἐκκλησία τῷ κόσμῳ. Εἰς ταύτην καλεῖ αὐτόν πρός συμμετοχήν καί ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν ἐπερχομένων  τῇ ἀνθρωπότητι δεινῶν, συνεπείᾳ τῶν ἰδίων αὐτῆς ἁμαρτιῶν καί ἀνομιῶν καί  τρόπων ζωῆς πεπλανημένης.

Ταύτην τήν ζωήν καί Ἡμεῖς ὡς ταπεινοί διάδοχοι τῶν πρώτων αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων  τοῦ Λόγου καί ὡς φύλακες τοῦ ὀλβίου τούτου Τάφου, μετά τοῦ ἐπ’ αὐτοῦ Κουβουκλίου, τοῦ «κτήματος καί ἀφιερώματος τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων», κηρύσσομεν  καί διαλαλοῦμεν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τῷ αὐτόχθονι ἐμπεπιστευμένῳ Ἡμῖν ποιμνίῳ καί τοῖς ἐκ περάτων τῆς γῆς φιλοθέοις προσκυνηταῖς πρός ζωήν καί δύναμιν, χαράν καί ἀγαλλίασιν, βεβαιότητα καί ἐλπίδα, οἰκοδομήν πνευματικήν, ζωήν αἰώνιον καί σωτηρίαν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚βθ’

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως  Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.

Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν».

(Μάρκ. 16, 6).

Λίαν πρωΐ, ὄρθρου βαθέος, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ἐπί τῶν ἡμερῶν Ποντίου Πιλάτου τοῦ ἡγεμόνος, γυναῖκες μυροφόροι προσελθοῦσαι εἰς τόν τάφον τοῦτον, ἐπί τοῦ ὁποίου τελοῦμεν σήμερον τήν ἀναστάσιμον θ. Λειτουργίαν, ἵνα διά μύρων  ἀλείψωσι  τόν ἐν αὐτῷ ταφέντα Ἰησοῦν τόν Ναζωραῖον  τόν ἐσταυρωμένον, ἐθεάσαντο θέαν ὑπερφυῆ καί ἠκροάσθησαν ἄκουσμα παράδοξον καί ὅμως ἀληθινόν.

Τόν λίθον τῆς θύρας τοῦ ἐσφραγισμένου τάφου εἶδον μετῃρμένον καί ἀποκεκυλισμένον, τήν κουστωδίαν πεπληγμένην ἀορασίᾳ καί ἄγγελον λαμπροφοροῦντα ἐπί τόν λίθον καθήμενον καί διαλεγόμενον αὐταῖς καί λέγοντα: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν αὐτόν». (Μάρκ. 16,  6-7 ). «Εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν». (Ματθ. 28, 7).

Ὄντως αἱ μυροφόροι αὗται γυναῖκες, αἱ τά  μύρα πρότερον τοῖς δάκρυσι κιρνῶσαι, ἤκουσαν χαρᾶς εὐαγγέλια καί ἐγένοντο ἀπό θέας εὐαγγελίστριαι τοῦ ἀρρήτου μυστηρίου τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ  Μονογενοῦς, τοῦ σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου προσλαβόντος καί ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ ταύτῃ θάνατον σταυροῦ ὑπομείναντος, ἐν τῷ καινῷ μνημείῳ τούτῳ ταφέντος καί ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής κατῆλθε διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν Ἅιδην καί διά τῆς δυνάμεως τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τῆς ἰδίας θεϊκῆς Αὐτοῦ πανσθενοῦς δυνάμεως ἐνίκησε τόν θάνατον, τάς ἐναντίας δυνάμεις κατεπάτησε, διαφθοράν ἐν τῷ τάφῳ οὐκ οἶδε τό ἄχραντον Αὐτοῦ σῶμα, ἀλλά ἀνέστη ἐκ νεκρῶν μετά τῆς σαρκός Αὐτοῦ καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ συνανέστησε. Ἡμᾶς συνανέστησεν, ἡμᾶς ἀνώρθωσεν, ἡμᾶς ἐδόξασεν, ἡμᾶς ἀνύψωσεν, ἡμᾶς ἐπανήγαγεν εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτόκτιστον κάλλος.

Ἐν τῇ δυνάμει ταύτῃ, τήν ὁποίαν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν ἐνεκέντρισεν ὁ ἐνανθρωπήσας καί σταυρωθείς καί  ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τό ἑξῆς φοβερός καθίσταται ὁ ἄνθρωπος τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ. Ζῇ ἤδη ὁ ἄνθρωπος ἀπό τοῦ αἰῶνος τούτου ζωήν ἀναστημένην, τήν ζωήν τῆς ὀγδόης ἡμέρας, ζωήν ἐν ᾗ πατᾷ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, ἀντέχει καί ἀψηφᾷ τόν διά βασάνων θάνατον, συσταυροῦται τῷ σταυρωθέντι δι’ αὐτόν καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει πάντα ὑπομένει, ἀεί παραδίδεται εἰς θάνατον, ἵνα τήν αἰώνιον ζωήν κερδίσῃ, ἵνα τῷ ἀναστάντι Ἰησοῦ Χριστῷ αἰωνίως  συζήσῃ.

Ἡ ζωή αὕτη ζῇ τήν Ἀνάστασιν πρό τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Εἶναι ἡ ζωή τῶν ἁγίων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐθεμελίωσεν ἐν τῷ  αἵματι Αὐτοῦ τῷ τιμίῳ ὁ Θεός  καί Σωτήρ ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἐπί τοῦ σταυροῦ. Εἶναι ἡ ζωή ἡ νικῶσα ἐν τῷ ἀγαθῷ  τό κακόν, ἡ ἀγαθοποιοῦσα καί εὐεργετοῦσα ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς, ἡ εἰρηνεύουσα ἐν ἑαυτῇ καί τήν εἰρήνην ταύτην ἀβιάστως καί ἀφθόνως μεταδίδουσα.

Ταύτην τήν ζωήν ἀναγγέλει ἡ Ἐκκλησία τῷ κόσμῳ. Εἰς ταύτην καλεῖ αὐτόν πρός συμμετοχήν καί ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν ἐπερχομένων  τῇ ἀνθρωπότητι δεινῶν, συνεπείᾳ τῶν ἰδίων αὐτῆς ἁμαρτιῶν καί ἀνομιῶν καί  τρόπων ζωῆς πεπλανημένης.

Ταύτην τήν ζωήν καί Ἡμεῖς ὡς ταπεινοί διάδοχοι τῶν πρώτων αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων μαρτύρων  τοῦ Λόγου καί ὡς φύλακες τοῦ ὀλβίου τούτου Τάφου, μετά τοῦ ἐπ’ αὐτοῦ Κουβουκλίου, τοῦ «κτήματος καί ἀφιερώματος τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων», κηρύσσομεν  καί διαλαλοῦμεν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τῷ αὐτόχθονι ἐμπεπιστευμένῳ Ἡμῖν ποιμνίῳ καί τοῖς ἐκ περάτων τῆς γῆς φιλοθέοις προσκυνηταῖς πρός ζωήν καί δύναμιν, χαράν καί ἀγαλλίασιν, βεβαιότητα καί ἐλπίδα, οἰκοδομήν πνευματικήν, ζωήν αἰώνιον καί σωτηρίαν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚βθ’

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ  ὁ  Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης

τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας χάριν, ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

“Ἐάν ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, καρπόν πολύν φέρει” (Ἰω. 12, 24).

Σήμερον, τήν εὔσημον καί λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως, συνετελέσθη ἡ ἀνακαίνισις τοῦ γένους ἡμῶν, διά τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, καί ἐχαρίσθη ἡμῖν ἡ ἀθανασία, ἡ ἀτελεύτητος, ἀνεμπόδιστος καί ζωοποιός θέα τῆς Ἁγίας Τριάδος, διά τήν ὁποίαν τό πρῶτον ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος, εἰ καί τοῦ σκοποῦ    ἐξέπεσεν, ἀπατηθείς ὑπό τοῦ ἀρχεκάκου διαβόλου καί ἐξολισθήσας εἰς θάνατον ψυχῆς τε καί σώματος. Ἠγαλλιάσαντο οἱ δίκαιοι ἐξαναστάντες ἀπό τῶν ζοφερῶν κευθμώνων τοῦ Ἅδου, τοῦ ἀπό τοῦ θεϊκοῦ φωτός χωρισμοῦ, καί ἀπέλαβον τῆς “εἰς ἣν ἀπέβλεπον” μισθαποδοσίας (Ἑβρ. 11, 26) , “ἥξαντες καί ὀφθέντες τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ”.

Πανηγυρίζουσιν ὅμως καί οἱ ζῶντες καί ἡ κτίσις ὁλόκληρος, διά τήν τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν. “Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται”, διότι ἔλαβον τήν πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως· ἡ ἀναδημιουργία πάντων ἔχει ἀποταμιευθῆ ἐν τῷ Χριστῷ, οἱ δέ θεόφρονες μετέχουσι ταύτης μερικῶς, ἐν προγεύσει, ἐάν ἀξίως μετέχωσι τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού, τό μυστήριον τό ἀπρόσιτον εἰς τούς ἀμυήτους τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς· “εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις” (Β́ Κορ. 5, 17) προγευόμενος τῆς ἀθανασίας, διά τοῦ ζωοποιοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Δεσπότου καί κατοπτριζόμενος τήν ἄκτιστον δόξαν τοῦ Χριστοῦ διά τῆς καθάρσεως τοῦ ἐσόπτρου τῆς αὐτοῦ ψυχῆς, κατά τήν αὐτοῦ ἐργασίαν ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι τῶν ἀρετῶν. Καί ἐνῷ πρό τῆς Ἀναστάσεως ἦτο “φοβερός ὁ θάνατος τῷ ἀνθρώπῳ” μετά ταύτην καθίσταται “φοβερός ὁ ἄνθρωπος τῷ θανάτῳ” ἐνδυθείς τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, τήν αἰώνιον ζωήν, ἐνδυθείς μυστικῶς τόν ἴδιον τόν Χριστόν, τόν τοῦ θανάτου νικητήν (Γαλ. 3, 27).

Ὀλίγον ἀκόμη μέλλει ὠδίνειν ἡ κτίσις καί ὁ ἐκπεσών αὐτῆς βασιλεύς, ὁ ἄνθρωπος, ὑπό τήν βίαν τοῦ θανάτου ψυχῆς καί σώματος, μέχρις ὅτου τά πάντα ὑποταγῆ τῷ Θεῷ, ἀπό προσώπου τοῦ Ὁποίου “φεύξεται ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ” (Ρωμ. 8,22 Ἀποκ. 20, 11), μή φέροντα τήν ἀκαταμάχητον καί ἀφθαρτίζουσαν δόξαν Αὐτοῦ, ἐν τῇ Δευτέρᾳ ἐνδόξῳ Αὐτοῦ Παρουσίᾳ, μέχρις ὅτου, δηλονότι, ἀπολάβῃ ἡ   ὠδινομένη ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, τήν κατά Χριστόν τελείαν διαμόρφωσιν ἐν τῇ ἀνακαινίσει τοῦ σύμπαντος (Γαλ. 4, 19). Πράγματι, πολύς ὁ καρπός ὁ ἀποδοθείς τῷ Θεῷ διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός ἡμῶν, ᾠκονόμησε τήν αἰώνιον ζωήν τῆς πλανηθείσης ἀνθρωπότητος!

“Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει” (Ρωμ. 6, 9)· οὕτω καί οἱ Αὐτοῦ γνήσιοι θεράποντες, ἀποθνῄσκοντες καθ᾿ ἡμέραν τῇ σαρκί, σταυρούμενοι ὑπό τῶν ἔξωθεν πειρασμῶν καί πολεμούμενοι ὑπό τῶν ἔνδοθεν παθῶν, ἀναδείκνυνται νικηταί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς θανατηφόρου φθορᾶς, διά τῆς δυνάμεως τοῦ ἑκουσίως Σταυρωθέντος καί αὐτεξουσίως Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ ἀνιστῶντος ἐκ τῆς ἁμαρτίας τούς δι᾿ Αὐτόν σταυρουμένους, ἵνα “ἡμέρα διαυγάσῃ καί φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις” αὐτῶν (Β́ Πετρ. 1, 19). Πολλοί οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ, οἱ πολεμοῦντες τήν Ἀνάστασιν καί μή συμβιβαζόμενοι μετά τοῦ κενοῦ μνήματος, οἱ τόν νέον Ἀδάμ συκοφαντοῦντες καί τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ἀμφισβητοῦντες. Ὅμως, πάντας τούτους θά νικᾷ ἡ τοῦ Ἀναστάντος ἀγάπη, ἀμετακλήτως μεταγγίσασα εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν διά τῆς Ἀναστάσεως, μέγα ἔλεος καί τήν μετά τοῦ Θεοῦ Βασιλείαν.

Ἡ Ἁγία Σιωνῖτις Ἐκκλησία, τό τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, ἡ δεξαμένη πρώτη τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀκαταπαύστως βιοῖ τήν σταυροαναστάσιμον χαράν, τήν ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου πηγάζουσαν, δοξάζει δέ τόν ὑπέρ ἡμῶν Σταυρωθέντα καί ἐνδόξως Ἀναστάντα Ἰησοῦν Χριστόν, ἀντλοῦσα δύναμιν ἐκ τοῦ κενοῦ Μνήματος καί μαρτυροῦσα ὑπέρ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ εἰς τούς ἐπισκέπτας τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἡ χάρις αὕτη τοῦ Θεοδέγμονος Τάφου, θά διαλύσῃ τό σκότος τῆς κοσμικῆς ματαιότητος καί πλάνης, τό σκότος τῶν μεθοδεύσεων τῶν δαιμονικῶν πνευμάτων, θά ὁδηγήσῃ εἰς τήν μόνην ἀλήθειαν, τόν Χριστόν, τούς μακράν Αὐτοῦ κοπιῶντας καί θά ἐνισχύσῃ ἅπαντας εἰς τήν ὁδόν τῆς πρός Αὐτόν καί τόν πλησίον τελείας εἰρηνεύσεως καί ἀγάπης.

Χριστός Ἀνέστη.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ  ,βϚ́

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης,

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Οἱ ἀπ΄ αἰῶνος, ἐλευθερώθητε· οἱ πεπεδημένοι, ἐξέλθετε· οἱ ἐν τῷ σκότει ἀνακαλύφθητε· ἀφέθητε, οἱ αἰχμάλωτοι, καί τυφλοί, ἀναβλέψατε· ἔγειραι ὁ καθεύδων Ἀδάμ καί ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν· ἐπεφάνη γάρ Χριστός ἡ Ἀνάστασις». (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, PG 96, 604)

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σήμερον νικητήριοι ὕμνοι ἀντηχοῦν μυστικῶς ἀφ΄ ὅλης τῆς κτίσεως, ἐπιγείου καί οὐρανίου, ὁρωμένης καί ἀοράτου, διά τήν γενομένην παγκόσμιον καί αἰώνιον νίκην τοῦ Χριστοῦ, ἥτις «ἐφώτισε τά σύμπαντα». Σήμερον, τά οὐράνια, ἡνωμένα ἐν τῇ μιᾷ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ μετά τῶν ἐπιγείων, ἀπό κοινοῦ ἀγάλλονται διά τό Πάσχα τό πάντερπνόν τε καί πανσεβάσμιον· διότι διά τοῦ Χριστοῦ «μία ποίμνη γέγονεν ἀγγέλων καί ἀνθρώπων». Σήμερον, αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας, ὁριστικῶς καταργηθεῖσαι ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ καί διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κεῖνται τρόπαια τοῦ Βασιλέως τῶν ὅλων, τοῦ ὄντος Α καί Ω, ἀρχῆς καί τέλους (Ἀποκ. 22, 13), δι΄ Οὗ τά πάντα ἐγένετο καί ᾯ τά πάντα γόνυ κάμψει, ἐπουράνιά τε καί ἐπίγεια καί καταχθόνια (Φιλ. 2, 12), κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτόν καί ὑποτάξαι τῷ Θεῷ Πατρί τά πάντα (Φιλ. 3, 21).

Ἡ νίκη αὕτη δέν εἶναι ἀντιληπτή οὔτε ὁρατή τοῖς μή ἀναγεγεννημένοις  διά τοῦ λουτροῦ τῆς ἐν Χριστῷ παλιγγενεσίας καί πνευματικῆς ἐργασίας ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι καί ὁρατῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ· καθίσταται ὅμως αἰσθητή τοῖς πιστοῖς, καθ΄ ὅ μέτρον, πρός χάριν τοῦ Χριστοῦ «συμπάσχομεν, ἵνα καί συνδοξασθῶμεν» (Ρωμ. 8, 17). Οὕτως, οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες, διά τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα καί τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συμμετοχῆς εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, τρόπῳ συμμετοχῆς εἰς τά Ἅγια Μυστήρια καί ἐφαρμογῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ ἐντολῶν,  προβαίνουσιν «ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. 3, 18), μή ἐμποδιζόμενοι ὑπό ἐξωτερικῶν ἐμποδίων, ἀλλ΄ ἀπολαύοντες τῆς ὑπό Χριστοῦ ἐνεργουμένης ἐν τῷ ἔσω ἀνθρώπῳ ἐλευθερίας, ἔναντι τῶν πάλαι δεσμῶν τῆς θρησκευτικῆς πλάνης καί τῆς ἐμπαθοῦς βιοτῆς. Ταύτην τήν ἡμέραν προεκελάδει χαρμονικῶς ὁ Προφήτης Δαυίδ, λέγων ἐκ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, «οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν· ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου, τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος» (Ψαλμ. 15, 10.11). Οὕτω, καθώς λέγει ὁ ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Ἀναστάσεως, «ἔξεστι καί ἡμῖν, ἐάν θέλωμεν, αὐξῆσαι, καί τήν δοθεῖσαν ἡμῖν χάριν μεγαλῦναι [τήν] διά τοῦ βαπτίσματος· αὔξεται δέ δι΄ ἔργων ἀγαθῶν, καί λαμπροτέρα γίνεται καί φαιδρότερον ἡμῖν παρέχει τό φῶς» (PG 50, 442).

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡμῶν, καταγγέλλουσα καί εὐαγγελιζομένη ὡς ἑαυτῆς κρηπῖδα «Ἰησοῦν καί τήν Ἀνάστασιν» (Πράξ. 17, 18), προβάλλει ἑαυτήν, τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὡς τήν ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τό ὁποῖον Σῶμα ἡ ἀνθρωπότης ἐγκεντριζομένη καί χάριτι Χριστοῦ, δυνάμει δέ τοῦ Ἁγίου καί Ζωαρχικοῦ Πνεύματος, μεταβαλλομένη ἀπό ἀγριελαίου εἰς καλλιέλαιον, δικαιοῦται, ἁγιάζεται, φωτίζεται καί θεοῦται, ὑπερβαίνουσα τά φυσικά μεταπτωτικά ὅρια τῆς φθορᾶς, τῆς θνητότητος καί τῆς ἀπέλπιδος ἁμαρτίας. Ἐν γάρ τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ ἐπελύθη ὁριστικῶς τό ἀνθρωπίνως ἄλυτον καί ἄφευκτον τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅ_ιδου τοῦ παμφάγου, τοῦ πάλαι τιτρῴσκοντος ἀνεξαιρέτως δικαίους καί ἀδίκους· «ποῦ σου θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου Ἅ_ιδη, τό νῖκος;» (Ρωμ. 15, 55). Διότι «κατεπόθη», σοῦ στένοντος, «τό κράτος, καί ὧνπερ ἐβασίλευας ἐστέρησαι, οὕς δέ κατέπιες ἰσχύσας, πάντας ἐξήμεσας· ἐκένωσε γάρ τούς τάφους ὁ Σταυρωθείς, οὐκ ἰσχύει τοῦ θανάτου τό κράτος».

Σήμερον, καθώς ἀνατέλλει «αὐτή ἡ τῆς ἁγίας Κυριακῆς λαμπρά καί φαεσφόρος ἡμέρα, ἐν ᾗ τό ἄκτιστον φῶς σωματικῶς ἐκ τοῦ Τάφου πρόεισιν, ὡς Νυμφίος ὡραῖος τῷ κάλλει τῆς Ἀναστάσεως», κατά τόν ἅγιον Πατέρα ἡμῶν Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν (PG 96, 628), τά εὐαγγέλια τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως καί σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος περιάγουσι τῆς γῆς τά πέρατα, ὁ δέ ἱστορικός χρόνος εἰς τό ἑξῆς ἑνοποιεῖται, καθώς «ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ» ἐγγίζει ὁ ἀπαρτισμός τῆς ὀγδοάδος, ἡ ἔλευσις τῆς ἐν Χριστῷ καθολικῆς Ἀναστάσεως καί Δευτέρας ἐπιφανοῦς τοῦ Κυρίου Παρουσίας, ἀνακαινίσεως δέ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἧς ἡ ἀπαρχή ὁ σήμερον Ἀναστάς ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου, οὗ τήν διαφύλαξιν ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης παρά Θεοῦ ἐμπεπιστεύμεθα, καί ἐξ Ἱερουσαλήμ Ἀνατείλας Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καί ἡ ἀληθής ἐν Χριστῷ ζωή τῶν πιστῶν, ἀποτελοῦσι σημεῖον ἀναφορᾶς καί ἐλπίδος δι΄ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα· διότι ἐν τῷ Χριστῷ «σφόδρα δοξασθησόμεθα, ἐν εὐτελείᾳ τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι», ἀρκεῖ, ἵνα ἡ πολιτεία τῶν Χριστιανῶν κοσμῆται διά τῶν ἐν Χριστῷ ἔργων, καί ἵνα «παντοδαπῶν ἀρετῶν τάς λαμπάδας ἑαυτῶν ἐμπιπλῶμεν, καί τῷ ἐλαίῳ τῆς εὐποιίας [καί ἐλεημοσύνης] ταύτας ἀφθόνως ἀρδεύωμεν καί τῷ φωτιστικῷ πυρί τῆς Ὀρθοδόξου ἀνάπτωμεν Πίστεως». Οὕτω θά ὑπερβαίνωμεν ἀσφαλῶς τάς περί κύκλῳ δοκιμασίας, αἱ ὁποῖαι ἰδιαιτέρως πλήττουν τόν πολυπαθῆ ἡμῶν Ἅγιον τοῦτο Τόπον, ἀλλά καί σύμπασαν τήν ἀνθρωπότητα. «Εἴ τις, λοιπόν, εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί φαιδρᾶς πανηγύρεως· πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος· Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται, ἐφάνη δέ ἡ κοινή Βασιλεία. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Χριστός Ἀνέστη!

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ     ‚ϐζʹ

Μετά Πατρικῶν Εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1265

Τοῖς ἐντευξομένοις

Εὐχαριστοῦντες τῷ Βασιλεῖ τῆς Δόξης, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, καί μεμνημένοι τῆς ἐντολῆς, ὅπως πάντα τά Αὐτῷ προσφερόμενα ὦσιν ἄψογα, εὐσχήμονα καί εὔτακτα, ἰδίᾳ τά τῆς τελέσεως τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί τῶν φρικτῶν Ζωοποιῶν Μυστηρίων, ἐλάβομεν μέριμναν, τῇ Αὐτοῦ ἰσχύι, καί ὑπέρ τῆς ἐπανεκτυπώσεως καί καλλωπίσεως τοῦ ὄντος ἐν χρήσει ἤδη ὑπέρ τά πεντήκοντα ἔτη «Λειτουργικοῦ» τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εὐγενεῖ φροντίδι καί πολλῇ ἐπιμελείᾳ τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ κατά Θεσσαλονίκην Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου, τῷ ὁποίῳ μετά τῶν ἐκδοτῶν τοῦ «Παλιμψήστου» ἐπιδαψιλευόμεθα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Παναγίου Τάφου καί τήν Πατριαρχικήν εὐαρέσκειαν τῆς Ἡμῶν Μετριότητος.

Ἡ Μετριότης Ἡμῶν προτρέπεται πάντας πατρικῶς, ὅπως ἥ τε ἔξωθεν ἥ τε ἐν τῇ καρδίᾳ μύχιος προσέλευσις εἰς τήν προσευχήν καί τήν Μυστικήν Τράπεζαν ὦσιν ἄξια τῆς κλήσεως τοῦ Χριστιανοῦ. Πόση ὀφείλεται προσοχή κατά τήν ἐν τῷ Ναῷ προσευχήν καί τήν ὑπερφυᾶ ἱερουργίαν τῶν Ἀθανάτων Μυστηρίων, πόση συναίσθησις, πόση καθαρότης ἐξ ἡμῶν τῶν ἱερουργῶν, οἵτινες καθιστάμεθα τῇ Κυρίου Χάριτι «πυρός φλόξ» καί οἵτινες ψαύομεν Μυστηρίων «εἰς ἅ ἐπιθυμοῦσιν Ἄγγελοι παρακῦψαι», ἀλλ’ οὐ δύνανται; Ὄντως φρικωδεστάτη ἡ ἱερουργία, ἥν μετά φόβου καί τρόμου ὀφείλουσι τελεῖν οἱ ἔχοντες τόν νοῦν εὐσταθῆ καί μή σαλευόμενον, ὡς κηρύττει ὁ ἐπιστήμων τῆς Ἱερωσύνης, τῆς δέ Θείας Λειτουργίας καλλωπιστής καί συνθέτης Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος : «Ταύτης οὖν τῆς φρικωδεστάτης τελετῆς τίς μή σφόδρα μαινόμενος μηδέ ἐξεστηκώς ὑπερφρονῆσαι δυνήσεται;»

Ὁ λειτουργός τῶν Μυστηρίων καί Ποιμήν, δέον, ὅπως ἔχῃ ὑπεράνθρωπον ἀρετήν ἤ, κατά τόν αὐτόν Χρυσοῤῥήμονα, «πολλήν μέν σύνεσιν, πολλήν δέ πρό τῆς συνέσεως τήν παρά τοῦ Θεοῦ χάριν καί τρόπων ὀρθότητα καί καθαρότητα βίου καί μείζονα ἤ κατά ἄνθρωπον ἔχειν τήν ἀρετήν τόν ταύτην ἀναδεχόμενον τήν φροντίδα», καί κατά τήν ὑπόμνησιν τῶν ἱερῶν λογίων «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν ἤ λειτουργεῖν τῷ Βασιλεῖ τῆς Δόξης», «ὅπερ μέγα καί φοβερόν καί αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις δυνάμεσι».

Τούτων, οὖν, οὕτως ἐχόντων, παρακαλοῦμεν πρωτίστως τούς ἡμετέρους λειτουργούς τοῦ Κυρίου, Ἁγιοταφίτας Διακόνους καί Ἱερεῖς καί τούς εὐλαβεῖς ἐφημερίους τοῦ καθ’ ἡμᾶς χριστεπωνύμου Ποιμνίου, τούς ἀξιωθέντας λειτουργεῖν ἐν τοῖς Θεοβαδίστοις Τόποις, ἔνθα ἐτελεσιουργήθη τό μέγα τῆς Οἰκονομίας μυστήριον, τῷ Παναγίῳ Τάφῳ, τῷ Φρικτῷ Γολγοθᾷ καί τοῖς λοιποῖς τῆς Ἁγίας Γῆς θυσιαστηρίοις, ὅπως προσεγγίζωσιν εἰς τήν ἁγίαν Τράπεζαν καί τελῶσι τάς οὐρανοδρόμους ἐκκλησιαστικάς Ἀκολουθίας μετά καθαροῦ συνειδότος, ἀπαθεῖς τήν ψυχήν καί τό σῶμα, κατά τάς διατάξεις καί τούς ἱερούς τῶν Πατέρων Κανόνας, ὅπως ἑλκύσωσι τό θεῖον ἔλεος καί τήν πρός τήν χάριν οἰκειότητα καί μή τήν κατάκρισιν, ὡς ὁ ἀρχαῖος ἐκεῖνος Ὀζᾶ, ὁ ἐγγίσας τῇ Κιβωτῷ τῆς Διαθήκης μετ’ ἀθεμίτου οἰκειότητος.

Διδόντες τό παράδειγμα τῆς ἀπό καρδίας, «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν» τελουμένης ἱερᾶς προσευχῆς, κινοῦμεν καί τούς λοιπούς πιστούς εἰς τήν αἴσθησιν τῆς ἀληθοῦς παρουσίας μεθ’ ἡμῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος καί Θεοῦ, ὥστε τηρεῖν τό τῶν ἀρχαίων Ἀποστολικῶν Διαταγῶν: «χρή ἐν ἐκκλησίᾳ ἐπιστημόνως καί νηφαλίως καί ἐγρηγορότως ἑστάναι, ἐκτεταμένην ἔχοντας τήν ἀκοήν εἰς τόν τοῦ Κυρίου λόγον». Ἐμπνέοντες εἰς τάς ψυχάς τῶν ἐκκλησιαζομένων τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, τήν ἀπαρχήν πάσης σοφίας, κομισόμεθα πολύν τόν μισθόν παρά τοῦ Κυρίου, τοῦ ἐπιμελητοῦ τῆς ἑκάστου σωτηρίας· διότι κατά τόν Χρυσοῤῥόαν Ἰωάννην «πολύς καί ἄφατος ἀποκείσεται μισθός τῷ περί ταῦτα πονουμένῳ, ἅ πολλοῦ τιμᾶται ὁ Χριστός».

Ἐν τῇ παρούσῃ ἐποχῇ, μόνη ἡ τῶν θείων Μυστηρίων δύναμις, ἡ τήν Ἐκκλησίαν πάντοτε σῴζουσα ἀπό παντός διωγμοῦ καί πειρασμοῦ, δυνήσεται ἡμᾶς ἐξελεῖν τῶν φοβερῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, ποιοῦσα ἡμᾶς «ὡς λέοντας πῦρ πνέοντας», ὥστε μετ’ ἐπιποθήσεως καί χαρᾶς προστρέχειν εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή κατά τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον τόν Θεοφόρον «ὅταν πυκνῶς ἐπί τό αὐτό γινώμεθα, καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ, καί λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ἡμῶν τῆς πίστεως».

Προοσερχόμενοι, οὖν, «μετά παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεος καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν», μετά πλείστης εὐγνωμοσύνης δοξάσωμεν τόν τρέφοντα ἡμᾶς ξένως καί ρυόμενον τοῦ θανάτου· «Θεοῦ τό σῶμα καί θεοῖ με καί τρέφει, θεοῖ τό πνεῦμα, τόν δέ νοῦν τρέφει ξένως». Ὑπό τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἡ ἄῤῥητος καί θεοποιός ἐνέργεια τῆς Θείας Κοινωνίας παρουσιάζεται ὡς «μεταποιοῦσα πρός ἑαυτήν, καί ὁμοίους τῷ κατ’ αἰτίαν ἀγαθῷ κατά χάριν καί μέθεξιν ἀποφαίνουσα τούς ἀξίως μεταλαμβάνοντας, ἐν μηδενί Αὐτοῦ λειπομένους, κατά τό ἐφικτόν ἀνθρώποις καί ἐνδεχόμενον. Ὥστε καί αὐτούς δύνασθαι εἶναί τε καί καλεῖσθαι θέσει κατά τήν χάριν θεούς, διά τόν αὐτούς ὅλως πληρώσαντα ὅλον Θεόν, καί μηδέν αὐτῶν τῆς Αὐτοῦ παρουσίας κενόν καταλείψαντα».

Ἐφ’ οἷς, ἐπικαλούμενοι ἐπί πάντας τούς χρωμένους τῇ λειτουργικῇ ταύτῃ βίβλῳ τήν χάριν καί εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, καταστέφομεν αὐτούς ταῖς Πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐηʹ Νοεμβρίου κ΄.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1267

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ*

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

Τόν ἀγγελόφθεγκτον ὕμνον ἐνωτιζόμενοι καί τήν χορείαν τῶν ὑμνῳδούντων ἀγγέλων ἐκθύμως ὀπτανόμενοι, ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς συνοδοιποροῦμεν μετά τοῦ ἀστέρος εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Βηθλεέμ, τήν «οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα», ἥτις σεμνύνεται διά τήν Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως, τήν περιέχουσαν τό Θεοδέγμον Ἱερόν Σπήλαιον, ὅπερ χαρμοσύνως κυκλοῦντες, δοξολογίαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐκ Παρθένου ἄνευ φθορᾶς Τεχθέντι Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ.

Τοῦ ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένου μυστηρίου φανερουμένου σήμερον, συγκινήσει ἰδιαιτέρᾳ καθορῶμεν Θεόν ἐπί γῆς φανέντα, ἵνα συναγάγῃ τά διεστῶτα, ἐπανενώσῃ τήν διαρραγεῖσαν μέ τήν προπατορικήν ἁμαρτίαν γέφυραν, τήν συνδέουσαν τόν ἄνθρωπον μετά τοῦ Θεοῦ, ἀποκαταστήσῃ τόν κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον εἰς τό ἀρχαῖον αὐτοῦ κάλλος, διδάξῃ τήν ἄδολον καί ἀνυπόκριτον πρός πάντας ἀγάπην, χορηγήσῃ ἑνί ἑκάστῳ τήν ψυχικήν γαλήνην καί συμπάσῃ τῇ δημιουργίᾳ τήν εἰρήνην, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει καί ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ, ὡς προϋποθέσεις διά τήν πρόοδον καί εὐημερίαν αὐτῆς.

Τούς καρπούς τῆς ἀποστασίας παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ ἐκ τοῦ φιλανθρώπου Πλάστου ὁσημέραι γευόμενοι, μετ’ ἀνησυχίας παρατηροῦμεν τά φαινόμενα τῆς ἀλληλοεξοντώσεως ἀτόμων καί λαῶν εἰς τάς μεταξύ αὐτῶν διαμάχας, τῆς ἐξουσιαστικῆς προσπαθείας ἐνίων κατά τῶν ἀδυνάτων, τῆς δουλικῆς ἐκμεταλλεύσεως νέων καί παιδίων, τῆς αὐξήσεως τῶν κρουσμάτων βίας καί παρανομίας, τῆς ἀπωλείας ἀθῲων ἀνθρωπίνων ζωῶν ἐκ τῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων, τῆς ἑκατόμβης τῶν θυμάτων ἀσιτίας, ἥτις ἀναμένεται νά ἀποκτήσῃ ἀπογοητευτικήν διάστασιν μέ τήν ἐπισυμβᾶσαν παγκόσμιον οἰκονομικήν κρίσιν, τῆς μεγενθύνσεως τοῦ ἀριθμοῦ ἰδίως τῶν νέων, οἵτινες ματαίως περιπλανῶνται εἰς τόν ἀπατηλόν κόσμον τῶν διαφόρων χημικῶν σκευασμάτων καί οὐσιῶν, τῆς ἐντέχνου ἐξιδανικεύσεως διαφόρων μορφῶν συμβιώσεως πρός βλάβην τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου, τῆς διαβρωτικῆς δράσεως αἱρέσεων καί νεοφανῶν παραθρησκευτικῶν δοξασιῶν καί τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως σεβασμοῦ ἀλλήλων καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμῶν χώρου, ὅν ἐν σοφίᾳ ἐδημιούργησεν ὁ Θεός.

Τούτων πάντων συμβαινόντων, ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἥν καλεῖται, ἵνα διαδραματίσῃ εἰς τόν παραπαίοντα σύγχρονον κόσμον, καθίσταται ἔτι περισσότερον οὐσιαστική καί ἐπιτακτική. Εἰς τήν ἀλαζονείαν καί τήν ἐξουσιαστικήν διάθεσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τήν πενιχράν Φάτνην «ἐν ᾗ ἐτέχθη Χριστός ὁ Κύριος», καί τήν ἑκούσιον ὑπέρ αὐτοῦ θυσίαν τοῦ Δημιουργοῦ πάσης τῆς κτίσεως.  Εἰς τάς μεταξύ ἀλλήλων κυριαρχικάς μάχας, διατρανοῦται κατά τό εὐαγγελικόν «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» καί τήν Κυριακήν παρότρυνσιν «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», τό αἰσιόδοξον μήνυμα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τάς ὁποίας ἐδώρησε τῷ κόσμῳ ὁ Δοτήρ καί  Ἄρχων αὐτῶν, διά τῆς ἐν Ἑαυτῷ προσλήψεως σαρκός καί τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Ὑπό τοιούτων συναισθημάτων διακατεχόμενοι, τήν ἀναίμακτον Θείαν Λειτουργίαν προσφέρομεν τῷ δι’ ἡμᾶς Νηπιάσαντι Θεῷ Λόγῳ, ἐπί τοῦ καθηγιασμένου τόπου τῆς Θείας Αὐτοῦ Γεννήσεως, καθ’ ἥν ἡδέως μνημονεύομεν καί τοῦ ὀνόματος τῆς Ὑμετέρας λίαν Σεβασμιοποθήτου Ἡμῖν Παναγιότητος, λιπαρῶς δεόμενοι τοῦ Θείου Βρέφους κρατύνειν Αὐτήν ἐν παντί καί πάντοτε, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς τε Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐφ’ οἷς, ἑορτίως κατασπαζόμενοι Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Προκαθημένους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν

Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ

καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός,

ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν (Λουκ. 2, 15).

Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ διαιωνίζουσα τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς, διαλαλεῖ καί πάλιν σήμερον τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, εἰς τά μέλη αὐτῆς καί τόν κόσμον ὅλον, τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν.

Διακηρύσσει τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, ὁ πλάσας κατ’ ἀρχάς τόν ἄνθρωπον ἐξ ἀγάπης κατ΄ εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, μή ἀνεχόμενος τήν ἐπισυμβᾶσαν ἐκ τῆς πτώσεως παραμόρφωσιν τῆς εἰκόνος Αὐτοῦ, ἀνέπλασε αὐτόν ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων. Ἀνέπλασε καί ἀνεγέννησε τό πλάσμα Αὐτοῦ μέ τρόπον, ὁ ὁποῖος ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καί δύναμιν. Τοῦτο συνετέλεσε ὁ Θεός μέ τήν σάρκωσιν καί ἐνανθρώπησιν τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. « Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον» (Γαλ. 4, 4). Ὁ Θεός προέβη εἰς τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἰδίαν σύγκρασιν μετ΄ Aὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ. Ἔγινεν ὁ Ἴδιος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅ, τι καί τό πλάσμα Του, ἄνθρωπος, μέ ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα πάθη. «Καταβέβηκεν εἰς τήν ἀνθρώπου φύσιν οὐκ ἀπολισθήσας τοῦ εἶναι Θεός, προσέλαβε τό ἀνθρώπινον οὐχί ὡς ἀλλότριον ἀλλ΄ὡς ἴδιον ἀληθῶς» κατά τόν ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας (Πρός βασιλέα Θεοδόσιον, PG 76, 1169D). Ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί εἰς μίαν συγκεκριμένην στιγμήν τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι. «Εἰσβέβηκεν εἰς τήν οἰκουμένην, μέρος κόσμου πεφηνώς ὡς ἄνθρωπος» χωρίς διά τοῦτο νά ἀπολέσῃ τήν θείαν δόξαν κατά τόν αὐτόν θεοφόρον πατέρα (Περί ὀρθῆς πίστεως, PG 76, 1177). Ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος ἐν χρόνῳ, ἐπί τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Αὐγούστου καί ἐν τόπῳ, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Τό μυστήριον τοῦτο, ὑπερέχον πᾶσαν ἔννοιαν, ἔλαβε χώραν μακράν τῶν ὀμμάτων τῶν ληρωδῶν Ἡρωδῶν τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Χριστός «λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον», οὐχί ἐν δυνάμει καί βίᾳ, οὐχί ἐν δυναστείᾳ καί ἐξουσίᾳ, ἀλλά ἐν βρεφικῇ ἀσθενείᾳ καί ἀδυναμίᾳ, ἐν ἄκρᾳ κενώσει καί ταπεινώσει. Ἀπεκαλύφθη ἐν τῷ σπηλαίῳ εἰς ψυχάς ἁγνάς καί καθαράς, δυναμένας νά κατανοήσουν καί ἐγκολπωθοῦν Αὐτόν. Ἐφανερώθη ὁρατῶς πρῶτον εἰς τήν Παρθένον, ἡ ὁποία θαυμάζει καί ἐκθαμβεῖται, βλέπουσα τελεσιουργούμενον ἐν αὐτῇ τό ἐπαγγελθέν εἰς αὐτήν ὑπό τοῦ ἀγγέλου ἐν Ναζαρέτ. Πρώτη αὕτη ὁρᾷ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα τόν ἀόρατον καί περιελίσσει ἐν σπαργάνοις τόν ἀχώρητον. Εἰς Ἰωσήφ τόν μνήστορα ἐμπιστεύεται ἡ συνοδεία τῆς Παρθένου καί τοῦ παιδίου εἰς Αἴγυπτον. Ἁπλοῖ τήν καρδίαν ποιμένες, εἰς τήν παρακειμένην κώμην ἀγραυλοῦντες, καθοδηγοῦνται ὑπό τῶν ἀγγέλων, τῶν ἐν οὐρανοῖς ψαλλόντων τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις», καί ἕως Βηθλεέμ διερχόμενοι, βλέπουν βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ. Μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν μετά δώρων προσερχόμενοι, τόν νέον τεχθέντα βασιλέα μετ΄ εὐλαβείας προσκυνοῦν.

Ὑπό τῶν πιστῶν τούτων αὐτοπτῶν μαρτύρων καί διακόνων τό μυστήριον τοῦτο παρεδόθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Πρῶτον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην, τήν μετά τῆς ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος φρουρόν τῶν Ἁγίων Τόπων, τῶν δεχθέντων τό μυστήριον τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή ἀνήγειρε μεγαλοπρεπεῖς καί περικαλλεῖς ναούς ἐπί τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν οἷς καί ἡ ὑπεράνω τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος Βασιλική αὕτη τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Εἰς αὐτήν ἁγιάζονται διά μέσου τῶν αἰώνων οἱ χριστιανοί τῆς Ἁγίας Γῆς καί οἱ ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου συρρέοντες εὐλαβεῖς προσκυνηταί. Εἰς αὐτήν σμιλεύεται ἡ ταυτότης των, τό ἦθος τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως αὐτῶν μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ταύτης καί ἀπό τοῦ τόπου τούτου ἡ εὐαγγελική σωτήριος ἀλήθεια διεδόθη εἰς τήν οἰκουμένην ὅλην.

Τό γεγονός τῆς θεϊκῆς κενώσεως καί συγκαταβάσεως διαλαλεῖ καί σήμερον μετά πάροδον δισχιλίων καί πλέον ἐτῶν ἡ Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Κηρύσσει ὅτι ὁ Χριστός ἐκένωσεν Ἑαυτόν, μορφήν δούλου λαβών (Φιλ. 2, 7), ἵνα μή μένῃ ὁ ἄνθρωπος πεπτωκώς ἐπί τῆς γῆς, ἀλλ΄ ἵνα ἀναθρῴσκων εἰς τόν οὐρανόν ἀνέρχεται. Ἡ κένωσις αὕτη, ἔχουσα τήν ἀρχήν αὐτῆς εἰς τήν ἐνανθρώπησιν καί τήν κατά σάρκα γέννησιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐξικνεῖται μέχρι σταυροῦ καί τάφου, ὅθεν ἡ ἀνάστασις.

Τόν θεῖον καί φιλάνθρωπον τοῦτον τρόπον προβάλλει ἡ Ἐκκλησία ὡς πολύτιμον ἀληθείας θησαυρόν, ὡς ἀλάθητον πυξίδα ζωῆς καί εἰς τόν σημερινόν ἄνθρωπον. Συμμερίζεται μετ΄ αὐτοῦ τήν ἐμπειρίαν καί βεβαιότητα αὐτῆς ὅτι ἡ ἀπάντησις εἰς τό περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἐρώτημα καί ἡ ἐπίλυσις τῶν ἀνθρωπίνων προβλημάτων εὑρίσκεται εἰς τήν ἀποδοχήν, προσοικείωσιν καί ἐφαρμογήν τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ φιλανθρώπου στάσεως ζωῆς. Ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἐν Χριστῷ μηνύματος τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀποστασιοποιήσεως αὐτῶν ἐξ αὐτοῦ εἶναι πρόδηλοι σήμερον εἰς τήν ἀνθρωπότητα ἴσως εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Οἱ μαινόμενοι πόλεμοι, ἡ στρατιωτική καί τρομοκρατική βία, ἡ καταστροφική μανία τοῦ παραλόγου, ἡ παρανόμως καί ἀδίκως ἐκδηλουμένη εἰς βάρος ἀνυπόπτων καί ἀθῴων ἀνθρώπων, ἡ ἀνισομερής κατανομή τῶν φυσικῶν καί κοινωνικῶν ἀγαθῶν καί ἡ ἐξ αἰτίας αὐτῆς παγκοσμίως ἐπαπειλουμένη οἰκονομική κρίσις, τήν ὁποίαν κράτη καί τράπεζαι ἐναγωνίως προσπαθοῦν νά ἀναχαιτίσουν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος, ὅθεν, Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦμεν Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου ποιμνίου Ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε, καί προτρέπομεν αὐτά, ὅπως ἐγκολπωθοῦν Χριστόν ἐνανθρωπήσαντα καί σαρκί νηπιάσαντα καί Τοῦτον ἔχουν ὡς ὑπογραμμόν ζωῆς, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνομεν πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς νά καταστήσουν στόχον αὐτῶν τήν ἄνευ βίας ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης, τήν ἐλευθερίαν καί τήν εὐημερίαν τῶν λαῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐπί τῇ Πανηγύρει τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς Πανσόφου τῇ τελουμένῃ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾷ, μετέβη ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος μετά μικρᾶς συνοδείας ἀπό Ἱεροσολύμων. Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος, ἀνέγνω ἐν τῇ Πανηγύρει ἑόρτιον χαιρετιστήριον Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Θεοφίλου, ἔχον οὕτως:

χαιρετιστήριον ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ  Α.Θ. ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

κ.κ.   ΘΕΟΦΙΛΟΥ  Γ΄

ΕΠΙ  Τῌ  ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ  ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΕΝ Τῌ ΙΕΡᾼ ΜΟΝῌ ΣΙΝΑ

(25 Νοεμβρίου 2008)

Ἱερώτατοι Ἀρχιερεῖς

καί Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ὑπακούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ ἐν τῷ Σιναίῳ Ὄρει διαλάμψαντος Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος, «ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε ἀναβάσεις προθύμως», καί ἡμεῖς πάντες σήμερον ἀνέβημεν, εἰ καί μή κατά τελείαν ἀρετήν ἴσως, ἀλλά πάντως σωματικῶς τε καί νοητῶς καθ’ ὁλόψυχον πρόθεσιν, εἰς τήν οὐρανοπόρον Ἱεράν Μονήν τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, θεασόμενοι διά τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας τήν σεπτήν Πανήγυριν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, τῆς ὁποίας τό τίμιον σῶμα «ἄγγελοι παρ’ αὐτόν τῆς τελειώσεως τόν καιρόν περιστείλαντες, πρός τό Σινᾶ ὄρος προπέμπειν ἐῴκεσαν, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς Θεότητός τε καί Βασιλείας», κατά τόν ἅγιον Συμεών τόν Μεταφραστήν.

Ἀληθῶς, καί μόνη ἡ νοητή ἀνάβασις εἰς τό Ὄρος τῆς Νομοδοσίας πληροῖ τήν ψυχήν δέους πρό τοῦ μεγαλείου τῆς ἀστέκτου Δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ «καταβεβηκότος ἐν πυρί ἐπί τό Σινᾶ», ὅπως θῆται τάς ἀπαρχάς τῆς ἡμῶν σωτηρίας, παιδαγωγῶν μωσαϊκῶς τούς ἐκλεκτούς τοῦ Παλαιοῦ Ἰσραήλ καί κατευθύνων τούτους εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, ἵνα ἀργότερον ἀναγάγῃ αὐτούς τῇ Ἀναστάσει καί εἰς τήν ἐπουράνιον. Ἐνῷ, ὅμως, τό πάλαι, σκήνωμα τῆς ἀκτίστου Τριαδικῆς Δόξης τῆς Θεότητος ὑπῆρχον τά ἐν Ἱεροσολύμοις ἄψυχα Ἅγια τῶν Ἁγίων, τανῦν ἡ ἰδία ἡ ἀνθρωπίνη διττή φύσις, σῶμα καί ψυχή, καθίσταται, δυνάμει τῆς σωτηριώδους οἰκονομίας τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, φορεύς τῆς ἐντός ἡμῶν Βασιλείας, εἴπερ ἐστίν ἀληθές, κατά τόν Προφήτην, ὅτι ἡ Καινή ἐν Χριστῷ Διαθήκη οὔκ ἐστιν ἐγγεγραμμένη μωσαϊκῶς «πλαξί λιθίναις», ἀλλά βαπτισματικῶς «πλαξί καρδίαις σαρκίναις».

Τό Ὄρος Σινᾶ, δεξάμενον τό πάλαι καθ’ ὑπερβολήν τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ ἀσάρκου Λόγου, τανῦν ἀποδίδωσι τοῖς Ὑψίστοις ὡς κόσμημα καί ἀντίδωρον πνευματικόν, ἀφθαρτισθέν σῶμα ἁγίας παρθένου, σχούσης ψυχήν θεωθεῖσαν τῇ χάριτι Αὐτοῦ τοῦ Λόγου σαρκωθέντος · τό δέ πνευματικόν κάλλος τῆς πανσόφου Μάρτυρος παρακινεῖ Ἡμᾶς ἀληθῶς, ὅπως ἀπευθύνωμεν καί πάλιν αὐτῇ τούς λόγους τῆς Βασιλίσσης, τῆς ὑπό τῆς Ἁγίας ἀγρευθείσης εἰς τήν εἰς Χριστόν Πίστιν : «Μακαρία τοίνυν ὑπάρχεις καί ζηλωτή, ὅτι τοιούτῳ προσεκολλήθης Χριστῷ, παρ’ οὗ σοι δωρεαί τοσαῦται χορηγοῦνται καί χάριτες».

Μή δυνάμενοι, δυστυχῶς, παρευρίσκεσθαι οἱ Ἴδιοι εἰς τήν πνευματικήν ἀνάτασιν τῆς Σιναϊτικῆς Πανηγύρεως, εὐχόμεθα ὁλοψύχως πᾶσι τῇ περιδόξῳ καί Ἡμῖν φιλτάτῃ Σιναϊτικῇ Ἀδελφότητι, τῇ περί τήν Ἱερότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Δαμιανοῦ πνευματικῶς ἀγωνιζομένῃ, σύν τοῖς ἀγαπητοῖς Ἀδελφοῖς Ἀρχιερεῦσι καί τοῖς εὐλαβέσι πρσκυνηταῖς, ὅπως ὁ Θεός, ὁ καταξιῶν ἡμᾶς ἀναβαίνειν εἰς τό Σίναιον Ὄρος, ἐπίσης, λοιπόν, κατά τούς τῆς ὑμνογραφίας ἀναβαθμούς «ὑψώσας καί εἰς τά ὄρη τῶν Αὐτοῦ Νόμων», τῶν εὐαγγελικῶν,  «ἀρεταῖς ἐκλαμπρύνῃ» ἡμᾶς ἅπαντας, ἵνα ὑμνῶμεν Αὐτόν εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Μόλις ἐγένετο γνωστή ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Ἀλεξίου Β΄, ἡ Α.Θ. Μακαριότης ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ΄, ἐκφράζων καί τά συναισθήματα συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου ἐπί τῇ κοιμήσει τοῦ μακαριστοῦ  Προκαθημένου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἐξαπέλυσε μέσῳ τῆς Ρωσικῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἀποστολῆς συλλυπητήριον Μήνυμα πρός τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Κρουτίτσκης καί Κολόμνας κ. Ἰουβενάλιον.

Τῇ ἑπομένῃ ἡμέρᾳ, τῇ πρωίᾳ τοῦ Σαββάτου, 23^ης Νοεμβρίου/6^ης Δεκεμβρίου ἐ.ἔ. 2008, ἐτελέσθη ἐν τῷ Ἱερῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Θεοφίλου νεκρώσιμον Τρισάγιον ὑπέρ  μακαρίας ἀναπαύσεως τοῦ κοιμηθέντος Προκαθημένου. Τό ἀπόγευμα τῆς αὐτῆς ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος κ.κ. Θεόφιλος μετέβη εἰς τάς ἐγκαταστάσεις τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς, πρός ἔκφρασιν συλλυπητηρίων.

Τό κείμενον τοῦ συλλυπητηρίου μηνύματος ἔχει οὕτως :

Ἀριθμ. Πρωτ.

1283

Ἱερώτατον Μητροπολίτην

Κρουτίτσκης καί Κολόμνας

κ. Ἰουβενάλιον

Εἰς Μόσχαν

Πληροφορηθέντες μόλις τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ λίαν προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῶν, μακαριστοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κ.κ. Ἀλεξίου, σπεύδομεν ἀπό τῶν ὀρέων Σιών τῆς Ἁγίας ἐκφράσαι ὁλόθυμα συλλυπητήρια τῇ Ἱεραρχίᾳ, τῷ κλήρῳ καί σύμπαντι τῷ φιλοχρίστῳ ποιμνίῳ τῆς Ἀδελφῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Δεόμενοι τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ἀναπαῦσαι τήν μακαρίαν Αὐτοῦ ψυχήν ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων, ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ὑμᾶς πλούσιον τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, εἰς τό ἀναδεῖξαι ἄξιον καί ἱκανόν διάδοχον τοῦ πολλά καί σημαντικά προσενεγκόντος εἰς τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἰδίᾳ δέ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, πρός συνέχισιν καί ἐπαύξησιν τοῦ ἔργου Αὐτοῦ.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων