Ἐξοχώτατε,

Ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καί τῇ ὀνομαστικῇ ἑορτῇ τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος,  εὐχόμεθα Αὐτῇ ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ταῖς πρεσβείαις τοῦ Πάτρωνος Αὐτῆς Ἁγίου, ἔτη πολλά μετά δυνάμεως κραταιᾶς ἄνωθεν καί ὑγιείας ἀδιαπτώτου, ἵνα ὁδηγῇ τήν φιλτάτην ἡμῶν πατρίδα εἰς διεξόδους ἐθνικῆς ἀσφαλείας καί οἰκονομικῆς εὐσταθείας, προόδου καί εὐημερίας.

Ἐφ’  οἷς διατελοῦμεν.

Ἐν  τῇ  Ἁγίᾳ  Πόλει  Ἱερουσαλήμ  ‚ϐιʹ  Ἀπριλίου κγ’.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τῷ Μακαριωτάτῳ Μητροπολίτῃ Βαρσοβίας καί πάσης Πολωνίας κ. Σάββᾳ, ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Μετά λύπης βαθυτάτης, οὐχ ἧττον ὅμως λύπης Κυρίου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος, ἐπληροφορήθημεν πρότριτα περί τοῦ τραγικοῦ ἀεροπορικοῦ δυστυχήματος, συνεπείᾳ τοῦ ὁποίου ἀπώλεσαν τήν ζωήν αὐτῶν ἑκατόν τριάκοντα συνάνθρωποι ἡμῶν, ἐν οἷς ὁ Πρόεδρος τῆς Πολωνίας μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ καί ἄλλοι ἀνώτατοι κυβερνητικοί ἀξιωματοῦχοι καί Ἀρχιερεύς τῆς Πολωνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐπί τῷ πολυνέκρῳ δυστυχήματι τούτῳ, ἐκφράζομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν ἀγαπητῇ Ἡμῖν Μακαριότητι, τῷ Ὀρθοδόξῳ ποιμνίῳ Αὐτῆς, τοῖς συγγενέσι τῶν θυμάτων καί παντί τῷ Πολωνικῷ λαῷ τά βαθύτατα Ἡμῶν συλλυπητήρια καί προσευχόμεθα διακαῶς ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ μεταστάντων ἀδελφῶν ἡμῶν ἐν χώρᾳ ζώντων Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος καί ἀναδείξεως νέου ἀξίου Κυβερνήτου τῆς χώρας.

Ἐφ’ οἷς, κατασπαζόμενοι Αὐτήν ἀδελφοποθήτως φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίῳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ‚ϐιʹ  Μαρτίου λ’.

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε,

ἄγγελος ἐκάθισεν εἰς τόν λίθον τοῦ μνήματος, αὐτός ἡμᾶς εὐηγγελίσατο εἰπών,

Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου

καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα εὐωδίας».

(Ἀναστ. Στιχ. Αἴνων Κυρ. Β’ ἤχου).

Ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό Ἅγιον, ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα εὐδοκίᾳ τοῦ Θεοῦ Πατρός καί δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου, ἡ ἐν πληρότητι χάριτος τήν ἀλήθειαν Αὐτοῦ κατέχουσα, διαλαλεῖ ἐν χαρᾷ, εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει κατά τήν λαμπροφόρον αὐτήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως τῷ πληρώματι αὐτῆς καί παντί τῷ κόσμῳ μυστήριον καινόν καί παράδοξον.

Διακηρύσσει τό μυστήριον ὅτι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ναζωραῖος, ὁ συναναστραφείς τοῖς ἀνθρώποις καί εὐεργετήσας αὐτούς εἰς τήν γῆν τῆς Γαλιλαίας, Ἰουδαίας καί Σαμαρείας, ὁ σταυρωθείς ὑπέρ ἡμῶν καί παθών ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί ταφείς εἰς τό κενόν τοῦτο μνημεῖον, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ἔχομεν τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν νά ἱστάμεθα, ἀνέστη  ἐκ νεκρῶν.

Ὁ ᾅδης, ὁ θάνατος καί ὁ Τάφος δεχθέντες Τοῦτον, δέν ἠδυνήθησαν νά κρατήσουν, διότι προσέλαβον εἰς τά σπλάγχνα αὐτῶν οὐχί ψιλόν ἄνθρωπον ἀλλά τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον. Ὁ Θεός Πατήρ ἀνέστησε τόν Υἱόν Αὐτοῦ ἄνθρωπον Ἰησοῦν. Ἡ θεία φύσις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνέστησε τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν, τήν φύσιν ἡμῶν τήν ἀνθρωπίνην, τήν προσληφθεῖσαν ἐν τῇ ἐνανθρωπήσει. Ἀνέστησεν ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους, παγγενῆ τόν Ἀδάμ, αὐτόν καί τούς ἀπογόνους αὐτοῦ.

Τό μυστήριον τοῦτο, τό ἀποτελοῦν τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἔργου τῆς Θείας Οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν, διά σημείων καί τεράτων τοῖς ἀνθρώποις ἐφανερώθη. Διά σεισμοῦ τυφλώσαντος τούς στρατιώτας τούς φυλάσσοντας τόν Τάφον. Διά θείου ἀγγέλου ἐπί τοῦ Τάφου καθημένου καί ἀναγγέλλοντος εἰς τάς προσελθούσας μυροφόρους μαθητρίας τοῦ Κυρίου καί εἰς τούς μετά ταύτας ἀποστόλους, τό σωτήριον χαρμόσυνον ἄγγελμα: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἐγήγερται, ἴδε ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν, ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ καί τῷ Πέτρῳ, ὄτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ Αὐτόν ὄψεσθε καθώς εἶπεν ὑμῖν.» (Μάρκ. 16,7).

Τοῦτο τό γεγονός, τό διαλαληθέν δι’ ἀγγέλων καί μαρτυρηθέν ὑπό αὐτοπτῶν μαρτύρων, τῶν θεασαμένων τόν κενόν Τάφον καί  ἰδόντων τά ὀθόνια κείμενα μόνα καί τόν Κύριον ἀναστάντα ἐν τῇ δεδοξασμένῃ καί λελαμπρυσμένῃ μορφῇ καί θέᾳ Αὐτοῦ καί προσκυνησάντων Τοῦτον καί ἀκουσάντων παρ’ Αὐτοῦ τό γλυκύν χαιρετισμόν: «χαίρετε» καί «εἰρήνη ὑμῖν», ἀποτελεῖ καί τόν λόγον τῆς ὑπάρξεως καί τῆς ζωῆς ἡμῶν, τό ἀντίδοτον κατά τοῦ θανάτου, τῆς λύπης καί τῆς θλίψεως ἡμῶν.

Ἀληθῶς τό γεγονός τοῦτο ζωοποιεῖ ἡμᾶς. Θάνατος ἡμῶν οὐκέτι κυριεύει. Κἄν τῷ σώματι ἀποθνῄσκωμεν, τῇ ψυχῇ καί τῷ πνεύματι ζῶμεν. Ἀποθέτομεν τό σαρκικόν ἡμῶν σκήνωμα ἐνταῦθα, ἵνα μετά Χριστοῦ συζήσωμεν ἐν οὐρανοῖς. Ἐπί γῆς ὡς ἄνθρωποι ζῶντες, ὡς ἄγγελοι πολιτευόμεθα, ἐργαζόμεθα ἔργα ἀγαθά, ἔργα δικαιοσύνης, εἰρήνης καί ἀληθείας, «ὅσα ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος» (Φιλιππ. 4, 8), ὑφιστάμενοι ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην.

Τοῦτο τό ζωοποιόν καί σωτήριον μυστήριον ἀναγγέλλει ἡ ἀνά τόν κόσμον Ἁγία Ὀρθόδοξος Καθολική ἡμῶν Ἐκκλησία τήν νύκτα ταύτην παντί τῷ πληρώματι αὐτῆς, ἡ δέ τῶν Ἱεροσολύμων Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, εἰς τά μέλη αὐτῆς καί τούς ἁπανταχόθεν τῆς γῆς προσελθόντας προσκυνητάς, ἀπό τοῦ τόπου, ἔνθα τοῦτο συνέβη, ἀπό τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, τοῦ κενοῦ τούτου μνημείου, εὐχομένη εἰς πάντας δύναμιν, ζωήν, τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, χαράν καί ἀγαλλίασιν καί ζωήν τήν αἰώνιον.

Ἐν  τῇ  Ἁγία  Πόλει  Ἱερουσαλήμ   ΠΑΣΧΑ   2010.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἑορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τά Γενέθλια,

καί ἐπάραντες τόν νοῦν ἐπί Βηθλεέμ ἀναχθῶμεν τῇ διανοίᾳ,

καί κατίδωμεν τό ἐν Σπηλαίῳ μέγα μυστήριον.(Στιχ. Ἑσπερ. κδ΄Δεκ.).

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἰδίᾳ ὅμως κατά τάς πανεκλάμπρους ἑορτίους  ἡμέρας ταύτας, διακηρύσσει εἰς τά τέκνα αὐτῆς καί εἰς τήν ἀνθρωπότητα ὅλην τό μυστήριον, τό ὁποῖον ἀπό Θεοῦ ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτήν, τό μυστήριον τό ὁποῖον αὐτή βιώνει καί τό ὁποῖον πληροῖ αὐτήν. Διαλαλεῖ τήν ἀλήθειαν ἐκείνην, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς καί τήν πηγήν τῆς χαρᾶς αὐτῆς.

Τό μυστήριον τοῦτο εἶναι ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. Τό γεγονός δηλαδή ὅτι ὁ Θεός, ὁ πλάσας τόν ἄνθρωπον πάλαι κατ΄ ἀρχάς ἐκ τοῦ χοός κατ΄εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐθεράπευσε τά τραύματα αὐτοῦ, ἀνέπλασε καί ἀνεδημιούργησε αὐτόν, «ἐξαποστείλας τόν υἱόν  Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5) κατά τόν οὐρανοβάμονα Παῦλον.  Ὡς λέγει ὁ ἔγκριτος καί θεοφόρος πατήρ καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀσυγχύτως προσέλαβε τό ἀνθρώπινον, ᾠκειώσατο τήν ἀνθρωπότητα, καταπεφοίτηκεν ἐθελοντής ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς», προκειμένου νά ἀπαλλάξῃ ἡμᾶς ἐκ τῆς προσγενομένης ἡμῖν ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας φθορᾶς καί φέρῃ ἡμᾶς «εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).

Τό μυστήριον τοῦτο, ἐκκινοῦν ἀπό τοῦ οὐρανοῦ ἄνωθεν, διικνεῖται εἰς τήν γῆν κάτω. Ὡς ἀφορῶν καί στοχεῦον εἰς τόν ἄνθρωπον, καθιστᾷ τοῦτον συνεργόν καί συμμέτοχον. Παρθένος κόρη ἐκ Ναζαρέτ  συνεργεῖ,  συλλαμβάνουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, κυοφοροῦσα καί τίκτουσα ἐν Βηθλεέμ ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τόν Χριστόν. Οὐδέ αὐτή ἡ ἄψυχος κτίσις οὔτε τῶν ἀλόγων ζώων ἡ φύσις ἀποκλείονται, ἀλλά ἡ γῆ καί μάλιστα αὐτή ἡ τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἐπί τοῦ ὁποίου ἡ Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος αὕτη Βασιλική τῆς Γεννήσεως ἀνηγέρθη, δέχεται καί φιλοξενεῖ εἰς τά σπλάγχνα αὐτῆς τόν τεχθέντα Βασιλέα, συμμετέχοντα εἰς ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα  ἡμέτερα πάθη, ἕως καί εἰς αὐτήν τήν  περιβολήν σπαργάνων καί ἀνάκλισιν ἐν φάτνῃ.

Μάγοι Περσῶν βασιλεῖς μακρόθεν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, προσέρχονται καί γονυπετεῖς προσκυνοῦν τό παιδίον (Ματθ. 2, 1-2), προσφέροντες χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν ὡς δῶρα τῆς εὐλαβείας αὐτῶν (Ματθ. 2, 11). Ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τήν ὅμορον τῆς Βηθλεέμ κώμην, ἀκούσαντες παρά τοῦ ἀγγέλου τό:  « Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην σφόδρα, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστιν χριστός κύριος» (Λουκ. 2, 11) καί τό «πλῆθος τῆς οὐρανίου στρατιᾶς αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 13-14), « διέρχονται ἕως Βηθλεέμ καί ἀνευρίσκουν τήν τε Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 15-17) «καί ὑποστρέφουν δοξάζοντες τόν Θεόν ἐπί πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καί εἶδον καθώς ἐλαλήθη πρός αὐτούς» (Λουκ. 2, 20).

Τήν πρόσκλησιν ταύτην τῆς συμμετοχῆς καί συνεργίας εἰς τήν θείαν συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν οὐχί πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως ἀποδέχονται. Οἱ μάγοι καί οἱ ποιμένες προσέρχονται προσκυνοῦντες,  Ἡρώδης ὅμως ὁ βασιλεύς ἀκούσας περί τοῦ νεογενοῦς βασιλέως, ταράσσεται μαινόμενος, τεκταίνεται ἀνίερα καί κατασφάζει ἀθῷα νήπια (Ματθ. 2,16). Καταδιώκει Αὐτόν τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, ἀρνούμενος οἱανδήποτε βίαν καί ἐνεργῶν ὡς ἄνθρωπος μόνον, φεύγει εἰς Αἴγυπτον (Ματθ. 2,14). Ἔτι καί σήμερον ἄνθρωποι καταδιώκουν τόν Χριστόν εἰς τό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Αὐτοῦ, τῶν ἀδυνάτων, τῶν νηπίων, τῶν προσφύγων, τῶν πτωχῶν. Ἀνοικτίρμονες καί ἀνελεήμονες, ὡς ὁ Ἡρώδης, κηρύσσουν πολέμους μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην, προβαίνουν εἰς τρομοκρατικάς ἐνεργείας ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί τῆς θρησκείας μέ ἑκατόμβας ἀνθρωπίνων θυμάτων. Χωρίζουν καί ἀποκλείουν πόλεις ἀπ’ ἀλλήλων ὡς καί ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἀπό τῶν Ἱεροσολύμων. Ἡ στάσις τῆς ἀποστασίας αὐτῆς ἐνίων ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι καί ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ, τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνισότητος εἰς τόν κόσμον.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρά ταῦτα, μετά πίστεως βαθείας καί ἐλπίδος βεβαίας διακηρύσσει ὅτι τῶν ὀλίγων τούτων « ἡ ἀπιστία δέν θά καταργήσῃ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ( Ρωμ. 3, 3). Συμπάσχει μετά τοῦ ἀνθρώπου διά τήν τραγικότητα καί τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί συμπαρίσταται αὐτῷ ποικιλοτρόπως ὡς στοργική πνευματική μήτηρ, κηρύττουσα σεσαρκωμένον Θεάνθρωπον, «ἀναπαύοντα πάντας τούς κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» (Ματθ. 11, 28), οἱ ὁποῖοι προσέρχονται πρός Αὐτόν.

Ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου, ἀπό τῶν κόλπων  τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, εὐλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς τά μέλη τοῦ ἐμπεπιστευμένου Ἡμῖν ποιμνίου, ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί προτρέποντες αὐτά, ὅπως, διατηροῦντα τήν ἐλπίδα, ἐγκολπωθοῦν καί ἀκολουθοῦν Χριστόν Ἐνανθρωπήσαντα συμφώνως πρός τήν Ἁγιοπατερικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἔκκλησιν δέ ἀπευθύνοντες πρός τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ὅπως ὦσιν εἰρηνοποιοί καί ἐργάται δικαιοσύνης χάριν τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν καί  τῆς ἐν εὐημερίᾳ ἀγαθῶν ζωῆς αὐτῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2009.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐξοχώτατον

κ. Ἀντώνιον Σαμαρᾶν

Πρόεδρον τῆς «Νέας Δημοκρατίας»

Ρηγίλλης 18

Εἰς Ἀθήνας

Ἐξοχώτατε,

Μετ’ αἰσθημάτων ἰδιαιτέρας χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως ἐπληροφορήθημεν περί τῆς ἐκλογῆς τῆς  Ὑμετέρας λίαν περισπουδάστου Ἡμῖν Ἐξοχότητος εἰς τήν περίοπτον θέσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς «Νέας Δημοκρατίας».

Διά  τῶνδε ὅθεν τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν Γραμμάτων σπεύδομεν ἐκ τῶν ὀρέων Σιών τῆς ἁγίας, ἵνα ἐκφράσωμεν εἰς Αὐτήν καί πάντας τούς συνεργάτας Αὐτῆς ὁλοθύμους συγχαρητηρίους εὐχάς, ἐξ ὀνόματος καί τῶν μελῶν τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, δι’ ἀπρόσκοπτον ἀνάληψιν τῶν καθηκόντων Αὐτῆς, ἀποτελεσματικήν δέ ἐπιτέλεσιν τῆς βαρείας Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς, ἐκ τῆς θέσεως τανῦν τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, πρός ὁλοκλήρωσιν τῶν πολιτικῶν Αὐτῆς ὁραματισμῶν, ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.

Ἐπί τούτοις, ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα πανοικί τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός ἐνίσχυσιν καί κραταίωσιν Αὐτῆς ἐν παντί καί πάντοτε,  καταστέφομεν Αὐτήν καί τούς πολυτίμους Αὐτῆς συνεργάτας ταῖς Πατριαρχικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί εὐλογίαις καί  διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐθ’ Νοεμβρίου ιζ’.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτοῦ, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί  Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Μακαρίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Κατάρ μετέσχεν εἰς τήν ἐξόδιον ἀκολουθίαν τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας κυροῦ Παύλου, τήν Πέμπτην, 19-11-2009. Ὁ Μητροπολίτης Ἡσύχιος ἐξεφώνησε τήν συλλυπητήριον προσφώνησιν τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τοῦ Γ’ἐπί τῇ ἐκδημίᾳ τοῦ Προκαθημένου τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ὡς ἑξῆς:

Μακαριώτατοι Πατριάρχαι καί Πρόεδροι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν,

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κετίγνης καί Μητροπολῖτα Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλόχιε, Τοποτηρητά τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας,

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Σερβίας, κ. Μπόρις Τάντιτς,

Πανιερώτατοι Μητροπολῖται,

Σεβασμιωτάτοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ εἴδησις τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας κυροῦ Παύλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῖν γενομένου, συνήγαγε τούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἤ ἐκπροσώπους Αὐτῶν ἐπί τό αὐτό εἰς τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν Αὐτοῦ, ἵνα ἐκπληρώσωσι ἐκκλησιαστικόν συλλυπητήριον χρέος πρός τήν ἀδελφήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας, ἀδελφικόν δέ προσευχητήριον χρέος πρός τόν ἐκλιπόντα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων καί ὁσίων.

Ἀντιπροσωπευόμενοι εἰς τήν ἀκολουθίαν ταύτην ὑπό τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Μακαρίου, Πατριαρχικοῦ Ἡμῶν Ἐπιτρόπου ἐν Κατάρ, καθ’ ὅτι κωλυόμεθα νά παραστῶμεν προσωπικῶς, μετέχομεν νοερῶς μετά πάντων ὑμῶν εἰς τό μυστήριον τοῦ θανάτου, τό ὁποῖον ἐπέφερεν ἐφ’ ἡμᾶς ἡ παράβασις τοῦ προπάτορος ἡμῶν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. Εἰς τοῦτο προσβλέπομεν οὐχί ὡς μή ἔχοντες ἐλπίδα, ἀλλ’ ἐν τῷ φωτί καί τῇ δυνάμει τοῦ διά τοῦ θανάτου τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ νικήσαντος τόν θάνατον, ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν καί ἀναστήσαντος τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, νέου Ἀδάμ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστοῦ.

Εἰς μίαν τοιαύτην ἐλπιδοφόρον ἐνατένισιν τοῦ θανάτου ἐνισχύει ἡμᾶς ὁπωσδήποτε ἡ ἀνάμνησις τῆς βιοτῆς τοῦ ἀγαπητοῦ Ἡμῖν καί σεβαστοῦ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντος νεκροῦ. Οὗτος μαρτυρεῖται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ζῶν παράδειγμα ἀνθρώπου χριστοφόρου, φέροντος ἐν Ἑαυτῷ τό μυστήριον τοῦ Χριστοῦ σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος. Τό μυστήριον τοῦτο ἠλλοίωσεν Αὐτόν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην, ὥστε νά ἐνεργῇ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, νά εἰρηνεύῃ ἐν Ἑαυτῷ καί μεταδίδῃ τοῖς πέριξ Αὐτοῦ ἐν τῇ ἁπλότητι, πραότητι καί μειλιχιότητι Αὐτοῦ, εἰρήνην, νά συνάπτῃ τά διεστῶτα τοῦ ἔθνους Αὐτοῦ ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοῦ παραδόσεως, τῆς κληροδοτηθείσης αὐτῷ ὑπό τῶν φωτιστῶν αὐτοῦ αὐταδέλφων ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου.

Ὁ ἀείμνηστος Πατριάρχης Παῦλος ἡγίαζε καί ἐζωοποίει Ἑαυτόν διά τῆς καθ’ ἡμέραν τελέσεως τῆς θ. Εὐχαριστίας καί τῆς μεταλήψεως τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τῇ καταστάσει ταύτῃ τῆς ἀπαθείας καί θεώσεως βιῶν, φθάσας εἰς πολιόν γῆρας, ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τάς αἰωνίους Αὐτοῦ μονάς, ἵνα ἀπολαύσῃ ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τοῦ φωτός τοῦ προσώπου Αὐτοῦ, καθ’ ὅτι: «οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες, ἐκπορεύσονται εἰς ἀνάστασιν ζωῆς» (Ἰω. 5,29) καί «δίκαιος εὐφρανθήσεται ἐπί τῷ Κυρίῳ» (ψαλμ. 63(64), 10).

Ἐν τῇ ἐλπίδι, ὅθεν, καί βεβαιότητι τῆς ἀναστάσεως, προπέμπομεν τόν ἀφιστάμενον ἀφ’ ἡμῶν σωματικῶς μόνον ἀδελφόν Ἡμῶν μακαριστόν Πατριάρχην Παῦλον, εὐχόμενοι Αὐτῷ μέν τήν πρόσωπον πρός πρόσωπον ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τῇ δέ ὁσιακῶς καί πατερικῶς ὑπ’ Αὐτοῦ διαποιμανθείσῃ ἀδελφῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Σερβίας δαψιλῆ τήν θείαν παραμυθίαν ἄνωθεν καί πλούσιον τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τήν ἐκλογήν νέου ποιμένος Αὐτῆς, ἀνταξίου τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ διά τήν ἐν Χριστῷ διαποίμανσιν, ἑνότητα καί σωτηρίαν τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ .

Εἴη ἡ μνήμη Αὐτοῦ αἰωνία.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ,βθ’, Νοεμβρίου ιζ’

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κετίγνης καί Μητροπολίτῃ Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίῳ, ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Ἡ περί τή μεσημβρίαν τῆς σήμερον εἰς Ἱεροσόλυμα καταφθάσασα εἴδησις τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας κυροῦ Παύλου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῖν γενομένου, ἐνέβαλεν εἰς τήν ψυχήν Ἡμῶν λύπην βαθεῖαν, οὐχ’ ἧττον ὅμως λύπην Κυρίου καί οὐχί λύπην, οἵαν λυποῦνται οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα (Α’ Θεσσ. 4,13).

Ἐν τῇ λύπῃ ταύτῃ, τῇ ὑπερβαινομένῃ διά τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάσεως, ἐδεήθημεν ἅμα τῷ ἀκούσματι τῆς πενθίμου εἰδήσεως ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ πολιοῦ ἐκλιπόντος Πατριάρχου, ἀνδρός μεμαρτυρημένου ἐπί ὁσιότητι ζωῆς, ἐπί σοφίᾳ, συνέσει καί συμφιλιωτικῇ διαθέσει, ὁδηγήσαντος τήν ὁλκάδα τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας διά μέσου συμπληγάδων πετρῶν καί ὀδυνηρῶν ἐθνικῶν κρίσεων εἰς εὐδίους λιμένας καί παραμενοῦντος ἐσαεί συμβόλου ἑνότητος τοῦ Σερβικοῦ ἔθνους.

Ἐκφράζοντες τά βαθέα συλλυπητήρια τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί τῆς ἐν αὐτῇ Γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος τῇ ἀδελφῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Σερβίας ἐπί τῇ ὀρφανίᾳ τοῦ πνευματικοῦ αὐτῆς Ποιμένος καί Πατρός, εὐχόμεθα αὐτῇ, ὅπως ἐν εἰρήνῃ καί ἐν ὥραις αἰσίαις φθάσῃ εἰς τήν ἐκλογήν Ποιμένος ἀνταξίου τοῦ μεταστάντος, ἑπομένου τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ πρός σωτηρίαν ψυχῶν, τιμήν τοῦ εὐσεβοῦς ἔθνους τῶν Σέρβων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐπί τούτοις κατασπαζόμενοι αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν».

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐθʹ Νοεμβρίου ιε’.

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΠΡΟΣ ΤΟ Α’ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΜΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ ΘΕΜΑ: «ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ / ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΩΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ».

«Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ζακύνθου κ. Χρυσόστομε,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγηταί, κυρίαι, κύριοι,

Ἡ πρόσκλησις τῆς Ἡμετέρας Μετριότητος εἰς τό διοργανούμενον ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Συνοδικοῦ Γραφείου Προσκυνηματικῶν Περιηγήσεων (Ἀναπτύξεως τοῦ Θρησκευτικοῦ Τουρισμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) Α’ Πανελλήνιον Συνέδριον εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ζακύνθου ἀπό 14 ἕως 15 Νοεμβρίου 2009 μέ κεντρικόν θέμα: «Προσκυνηματικές περιηγήσεις Ἱστορία, Παράδοση, Νεότερες Ἐξελίξεις καί Προβληματισμοί.  Τά Ἑπτάνησα ὡς πανορθόδοξοι προσκυνηματικοί προορισμοί», περιποιεῖ εἰς Ἡμᾶς ἰδιαιτέραν τιμήν καί προκαλεῖ χαράν οὐκ ὀλίγην, καθ’ ὅτι παρέχει εἰς Ἡμᾶς τήν εὐκαιρίαν τῆς ἐξ Ἱεροσολύμων μεθ’ ὑμῶν ἐπικοινωνίας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀντιπροσώπου Ἡμῶν, Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, διαβιβάζοντος τούς λόγους τούτους:

Ἀκολουθοῦσα ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν λατρείαν αὐτῆς τήν εὐαγγελικήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24), υἱοθέτησε ἐκδηλώσεις τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας τῶν τιμίων μελῶν αὐτῆς, προσκυνηματικῶν δηλονότι ἐξορμήσεων καί περιηγήσεων εἰς τόπους ἁγίους, εἰς τούς ὁποίους  ἐφανερώθησαν γεγονότα σωτήρια διά τό ἀνθρώπινον γένος ἤ ἔζησαν πρόσωπα ἅγια, διδάξαντα καί καθοδηγήσαντα εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν μυριάδας πιστῶν.

Σεβάσματα τοιαῦτα τῆς πίστεως ἡμῶν εἶναι ὁ Πανάγιος τοῦ Κυρίου Τάφος καί τά λοιπά προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς, τό θεοβάδιστον ὄρος Σινᾶ, τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, ἡ Παναγία τῆς Τήνου, τό Μέγα Σπήλαιον, τά Ἑπτανήσια προσκυνήματα τοῦ Ἰονίου Πελάγους, τοῦ γεωγραφικοῦ θαλασσίου συνδέσμου τούτου μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὡς εἶναι τό σκήνωμα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ ἐν Κερκύρᾳ, τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Νέου ἐν Κεφαλληνίᾳ καί τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Διονυσίου Ἀρχιεπισκόπου Αἰγίνης τοῦ ἐκ Ζακύνθου, ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ νήσῳ τῆς Ζακύνθου καί τῇ θεοσώστῳ Μητροπόλει ταύτῃ, ἐν  ᾗ πλουσιοπαρόχως φιλοξενεῖται τό Συνέδριον τοῦτο, καί ἄλλα πολλά, «περί ὧν ἐπιλείψει ἡμᾶς ὁ χρόνος διηγουμένους». (Ἑβρ. 11,32).

Τούς τόπους τούτους, πόλους ἕλξεως τῶν πιστῶν, ἀγωνίζεται νά διατηρῇ ἡ Ἐκκλησία οὐχί ὡς χώρους ἀρχαιολογικούς ἤ  μουσειακούς  ἀλλ’ ὡς χώρους λατρείας, εἰς τούς ὁποίους ἀναπέμπονται προσευχαί πρός τόν Θεόν, προσφέρονται θυσίαι ἀναίμακτοι, εἰς τάς ὁποίας, συμμετέχοντες οἱ πιστοί, διδάσκονται, οἰκοδομοῦνται, ἁγιάζονται, τελειοῦνται, σώζονται. Οὕτω ποιοῦσα ἡ Ἐκκλησία, διαφυλάττει ταῦτα ἀπό τοῦ κύματος τοῦ λεγομένου «θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ», τοῦ κατευθυνομένου μέ γνώμονα τό οἰκονομικόν καί ἐμπορικόν κριτήριον, στερουμένου τῆς θρησκευτικῆς πίστεως καί ἀλλοιοῦντος τόν θρησκευτικόν χαρακτῆρα τῶν προσκυνημάτων. Παρά ταῦτα, ἡ Ἐκκλησία, τηροῦσα τήν εὐαγγελικήν προτροπήν: «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰω. 1,46), δέν κρατεῖ ταῦτα κλειστά καί διαθέσιμα μόνον διά τούς πιστούς αὐτῆς, ἀλλά ἀνοικτά καί προσβάσιμα ὑπό τούς ὅρους τῆς κοσμιότητος καί εὐπρεπείας καί εἰς τούς κινουμένους ἀρχικῶς ἐκ γνωσιολογικοῦ ἐνδιαφέροντος μόνον καί «παραρριπτομένους εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83 (84), 10), ἐξ ὧν οὗτοι ἑλκυόμενοι ἐκ τῶν ὁρωμένων καί δρωμένων ἔσω, δύνανται νά ἐνδιαφερθῶσι καί ὠφεληθῶσι ἐν τῷ μέτρῳ τῆς μετοχῆς αὐτῶν.

Τάς προσκυνηματικάς Ἡμῶν ἐμπειρίας ταύτας, βιουμένας καθ’ ἑκάστην εἰς τήν πηγήν καί τήν βάσιν  παντός προσκυνήματος ἐν τῇ Σιωνίτιδι Ἐκκλησίᾳ καί ἐκτός αὐτῆς, ἤτοι τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἐφ’ οὗ ἐχύθη τό ζωοποιόν αἷμα τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς τόν Πανάγιον καί Ζωοδόχον Τάφον, ἐν ᾧ ἐτάφη καί ἐξ οὗ ἀνέστη καί συνανέστησεν ἡμᾶς, συμμεριζόμενοι μετά πάντων ὑμῶν, μετά τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἁγίων Ἀρχιερέων, τῶν Ἐλλογιμωτάτων καθηγητῶν καί πάντων τῶν μετεχόντων τοῦ ἐγκρίτου Συνεδρίου τούτου, ἰδίᾳ δέ μετά τοῦ φιλοξενοῦντος τοῦτο λίαν ἀγαπητοῦ Ἡμῶν ἀδελφοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, εὐχόμεθα ὅπως τά προσκυνήματα τῆς Ἑπτανήσου ἀναδεικνύωνται συνεχῶς πανορθόδοξοι προσκυνηματικοί προορισμοί οἰκοδομῆς, ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας τῶν προσκυνητῶν αὐτῶν.

Ἐπί τούτοις, χαιρετίζοντες πάντας ὑμᾶς ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου διά τοῦ νικητηρίου κατά τοῦ θανάτου χαιρετισμοῦ «Χριστός Ἀνέστη», διατελοῦμεν».

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, βθ’ Νοεμβρίου ι’

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐξοχώτατε,

Μετ’ αἰσθημάτων ἰδιαιτέρας χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως ἐνημερώθημεν περί τῆς ἐκλογῆς τῆς  Ὑμετέρας λίαν περισπουδάστου Ἡμῖν Ἐξοχότητος εἰς τήν περίοπτον θέσιν τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς νέας Κυβερνήσεως  τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος.

Διά  τῶνδε ὅθεν τῶν Πατριαρχικῶν Ἡμῶν Γραμμάτων σπεύδομεν ἐκ τῶν ὀρέων Σιών τῆς ἁγίας, ἵνα ἐκφράσωμεν εἰς Αὐτήν καί πάντας τούς σύν Αὐτῇ ἐκλεγέντας συνεργάτας Αὐτῆς ὁλοθύμους συγχαρητηρίους εὐχάς, ἐξ ὀνόματος καί τῶν μελῶν τῆς Γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, δι’ ἀπρόσκοπτον ἀνάληψιν τῶν καθηκόντων Αὐτῆς, ἀποτελεσματικήν δέ ἐπιτέλεσιν τῆς βαρείας Ἐθνικῆς Αὐτῆς ἀποστολῆς, πρός ὁλοκλήρωσιν τῶν πολιτικῶν Αὐτῆς ὁραματισμῶν, ἐπ’ ὠφελείᾳ τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καί εὐημερίᾳ τοῦ πολίτου.

Ἐπί τούτοις, ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα πανοικί τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός ἐνίσχυσιν καί κραταίωσιν Αὐτῆς ἐν παντί καί πάντοτε,  καταστέφομεν Αὐτήν καί τούς πολυτίμους Αὐτῆς συνεργάτας ταῖς Πατριαρχικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί εὐλογίαις καί  διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐθ΄ Ὀκτωβρίου δ΄.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τήν Τετάρτην, 3^ην/16^ην Σεπτεμβρίου 2009, ἔλαβε χώραν ἐκδήλωσις τῆς Ἰσραηλινῆς Ἀστυνομίας εἰς τό Ἀστυνομικόν Κέντρον πλησίον τῆς Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia) ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους. Εἰς τήν συγκέντρωσιν ταύτην τῆς Ἀστυνομίας ἦσαν προσκεκλημένοι καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν τῆς Ἁγίας Γῆς καί οἱ προύχοντες αὐτῶν.

Ἅμα τῇ ἀρχῇ τῆς ἐκδηλώσεως, ὡμίλησεν ὁ ραββῖνος τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος εἶπε μεταξύ ἄλλων ὅτι τό παρελθόν ἔτος ἦτο ἔτος ἀγαθῶν ἀλλά καί δυσκολιῶν. Τό παλαιόν ἔτος  μετά τῶν δυσκολιῶν αὐτοῦ παρῆλθε καί εἰσέρχεται νέον. «Ἡ περίοδος αὕτη» εἶπεν ὁ ραββῖνος,  «εἶναι καιρός διά συγγνώμην μεταξύ ἡμῶν καί μετά τοῦ Θεοῦ. Νά εὐχηθῶμεν νά ἔλθουν καιροί καλοί, καιροί εἰρήνης διά τό Ἰσραήλ».

Ἀκολούθως ὡμίλησεν ὁ Δήμαρχος Ἱεροσολύμων κ. Nir Barkat, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι εἶναι πλεονέκτημα ἡμῶν νά ὑπηρετῶμεν καί νά ζῶμεν εἰς Ἱεροσόλυμα, εἰς τήν πόλιν τῆς καρδίας τοῦ Ἰσραήλ, εἰς τήν ὁποίαν ἀτενίζουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἀνά τόν κόσμον. Ἡ Ἱερουσαλήμ ἔχει πολλάς δυνατότητας. Καθῆκον ἡμῶν εἶναι νά ἀξιοποιήσωμεν ταύτας. Οὗτος ηὐχαρίστησε τήν Ἀστυνομίαν διά τήν συνεργασίαν εἰς πολλάς δραστηριότητας καί ηὐχήθη τό Νέον Ἔτος νά εἶναι ἔτος χαρᾶς, ἔτος εἰρήνης, ἀσφαλείας καί μειώσεως τῶν φιλονεικιῶν καί διαμαχῶν. Καταλήγων, ἐξέφρασε τά συλλυπητήρια αὐτοῦ εἰς οἰκογενείας, μέλη τῶν ὁποίων ἦσαν Ἀστυνομικοί καί ἔπεσαν θύματα βίας ἐν ὥρᾳ ὑπηρεσίας.

Ἐν συνεχείᾳ προσεκλήθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὁ Γ’, ὁ ὁποῖος προσφωνῶν ἐξ ὀνόματος τῶν Χριστιανῶν ἡγετῶν τῆς Ἁγίας Γῆς, εἶπε περίπου τά ἑξῆς:

«Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι τό ἔργον τῆς Ἀστυνομίας εἶναι δύσκολον καί πολύπλοκον διά τήν τάξιν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία εἶναι ἱερά δι’ Ἑβραίους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους. Προσέτι ἄνθρωποι ἀδιάφοροι καί ἄθεοι ἀναγνωρίζουν τήν ἀξίαν καί τήν ἱερότητα τῆς Ἱερουσαλήμ δι’ ὅλην τήν ὑφήλιον. Ἀναγνωρίζομεν τό ἔργον τῆς Ἀστυνομίας κατά τάς ἑορτάς τοῦ Πάσχα, Ραμαζανίου, Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Εἰδικῶς ἡ τελευταία ἑορτή κατά τόν περασμένον Αὔγουστον ἐτελέσθη ὁμαλῶς χωρίς κανένα πρόβλημα καί ὅλοι οἱ προσκυνηταί παρετήρησαν καί ἐσχολίασαν τήν καλήν συνεργασίαν τῆς Ἀστυνομίας. Ἔστω ἡ ἑορτή αὕτη παράδειγμα καί διά τάς λοιπάς. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: «Λαλήσατε ἀγαθά εἰς τήν καρδίαν τῆς Ἱερουσαλήμ». Εὐχαριστοῦμεν ὑμᾶς, διότι φροντίζετε διά τήν καρδίαν τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι  δι’  ὑμᾶς μέν ἡ κοινωνική διακονία, δι’ ἡμᾶς δέ ἡ ἐκκλησιαστική  καί θρησκευτική ἀποστολή. Αὕτη ἡ Πόλις εἶναι ταυτοχρόνως ἱερά Πόλις ἀλλά καί «κοσμοπολίτισσα». Ἡ καρδία τῆς Ἱερουσαλήμ εἶναι ζωντανή καί κτυπᾷ διά πάντας, καί ἰδιαιτέρως διά τούς ὀπαδούς τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Εὐχόμεθα δι’ ὑμᾶς καί διά τάς οἰκογενείας ὑμῶν καλόν καί εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος. Ἀμήν».

Ἐν συνεχείᾳ ὡμίλησεν ὁ ἰμάμης τῶν Μουσουλμάνων, Μπασάμ-Ἀμποῦ-Ἀλάν, ὁ ὁποῖος ηὐχαρίστησε τήν Ἀστυνομίαν διά τήν προσφερομένην βοήθειαν εἰς τήν ἀγομένην Μουσουλμανικήν ἑορτήν τοῦ Ραμαζανίου.

Ἐν τέλει ἠκολούθησεν ἡ ἀπονομή προαγωγῶν καί τιμητικῶν διακρίσεων εἰς Ἀστυνομικούς διακριθέντας δι’ εὐσυνείδητον ὑπηρεσίαν. Μεταξύ τῶν διακριθέντων ἦτο καί  ὁ υἱός ἱερέως τοῦ Πατριαρχείου ἐκ βορρᾶ, τοῦ π. Γιακούμπ Ἀμποῦ- Ἄκελ.

Τήν τελετήν ἔκλεισεν ὁ Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀστυνομίας, κ. Aaron Franco, ὡς ἑξῆς: «δύο ἡμερονύκτια παραμένουν εἰσέτι πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Νέου Ἰουδαϊκοῦ Ἔτους. Συνήχθημεν εἰς τό Ἀστυνομικόν Κέντρον, διά νά ὑψώσωμεν ποτήριον ὑγιείας καί εὐημερίας. Ὁ μήν Σεπτέμβριος ἔχει πολύν πλούσιον μισθόν, ἐάν τις κοπιάσῃ νά ἔχῃ ἔργα ἀγαθά. Ὁ μήν αὐτός εἶναι μήν ἐσωτερικῆς θεωρήσεως καί μετανοίας. Ἡ Ἀστυνομία προσεπάθησε καί ἐπετέλεσε τό ἔργον αὐτῆς, τῆς διατηρήσεως τῆς τάξεως καί ἀσφαλείας τῶν πολιτῶν. Ἡ Ἀστυνομία διωργάνωσεν ἐπισήμως τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου XVI, τόν Μάϊον τοῦ 2009 καί ἀντιμετώπισε προσφάτως τάς διαδηλώσεις τῶν συντηρητικῶν Ἰουδαίων. Ἐκφράζομεν τά συλλυπητήρια ἡμῶν εἰς  τάς οἰκογενείας, τά μέλη τῶν ὁποίων ἐπλήγησαν ἐν ὥρᾳ ὑπηρεσίας ὡς Ἀστυνομικοί. Εὐχόμεθα δι’ ὅλους ἔτος εἰρηνικόν, καρποφόρον, ἀσφαλές καί πλούσιον εἰς ἔργα ἀγαθά».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας