Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χάριτι θείᾳ, μετά τάς θερινάς διακοπάς, ἐπιστρέφετε κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τῆς ἐνάρξεως τοῦ νεόυ σχολικοῦ ἔτους, 2011-2012, εἰς τά σχολεῖὰ σας, εἰς τόν ἱερόν χῶρον τῆς γνώσεως, τῆς παιδείας, καί τοῦ ἐργαστηρίου καί τῆς διαπλάσεως τοῦ ἤθους σας.

Ἐπιστρέφετε ἀνανεωμένοι καί ἐνδυναμωμένοι πνευματικῶς καί σωματικῶς, μέ ἔντονον τήν ἔφεσιν διά μάθησιν καί τήν διάθεσιν διά μελέτην, μέ ὄνειρα μαθητικά καί μέ ἐλπίδας δι’ ἐπιδόσεις κατ’ αὐτό τό ἔτος, καλλιτέρας αὐτῶν τῶν προηγουμένων.

Εἰς τήν πορείαν σας αὐτήν κατ’ αὐτό τό σχολικόν ἔτος θά εἶσθε καθ’ ἡμέραν εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τῶν διδασκάλων σας. Αὐτοί εἶναι διά σᾶς πέραν ἀπό τά βιβλία καί τό διαδίκτυον ἡ πηγή τῆς γνώσεως. Ἀπ’ αὐτούς διδάσκεσθε, ἀπ’ αὐτούς ἀντλεῖτε, ἀπό αὐτούς παραδειγματίζεσθε. Αὐτοί εἶναι τά πρότυπά σας. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔλεγε ὅτι «εἰς τούς γονεῖς μας ὀφείλομεν τό ζῆν, εἰς τούς διδασκάλους μας ὀφείλομεν τό εὖ ζῆν». Οἱ διδάσκαλοι μέ τόν λόγον καί τό παράδειγμά των σμιλεύουν τήν ζωήν σας, ὅπως ὁ λιθοξόος σμιλεύει τήν πέτραν, τό ἀδιαμόρφωτον μάρμαρον, μέχρις νά τήν φέρῃ εἰς τήν  μορφήν τοῦ ἁγάλματος.

Ἄν εἰς τόν χῶρον τοῦ σχολείου ἔχετε τούς διδασκάλους, εἰς τό σπίτι Σας ἔχετε τούς γονεῖς σας. Αὐτοί φροντίζουν διά σᾶς, αὐτοί ἀγωνιοῦν, αὐτοί ἀργυπνοῦν, αὐτοί δαπανοῦν. Αὐτοί θέλουν νά σᾶς βλέπουν νά προοδεύητε ὡς μαθηταί, νά βαδίζητε εἰς τόν δρόμον τῆς ἐντιμότητος μακ ράν τῶν χώρων καί τῶν τόπων ἐκείνων, πού γοητεύουν καί εὐχαριστοῦν πρός στιγμήν τήν νεότητα, ἔπειτα ὅμως δημιουργοῦν ἰδεολογικήν σύγχυσιν, πικρίαν, ἀποπλάνησιν καί πνευματικόν ἄν ὄχι καί σωματικόν θάνατον.

Εἰς τό ἱερόν ἔργον τῆς ἀνατροφῆς κατ’ οἶκον «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί τῆς παιδείας εἰς τό σχολεῖον ὑπό τῶν παιδαγωγῶν διδασκάλων, σᾶς συμπαρίσταται ὁπωσδήποτε τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἡ πνευματική μητέρα σας.

Τό Πατριαρχεῖον, ἡ ἀρχαιοτέρα Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῆς Χριστιανοσύνης, παράλληλα μέ τό ἁγιαστικόν του ἔργον εἰς τάς ἐκκλησίας ἐξασκεῖ ἐκπαιδευτικόν ἔργον εἰς τά σχολεῖα. Διατηρεῖ τά ἰδικά του σχολεῖα. Τά σχολεῖα, εἰς τά ὁποῖα φοιτᾶτε ἐσεῖς. Τοῦτο πράττει, ἐπειδή πιστεύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἄνευ παιδείας δέν εἶναι πλήρης, εἶναι ἐλλιπής. Ὁ ἄνθρωπος διά τῆς παιδείας ἔρχεται εἰς αὐτό, τό ὁποῖον τόν ἐκάλεσε ὁ Θεός, καταρτίζεται, ὁλοκληρώνεται καί ἀποβαίνει χρήσιμος εἰς τήν πατρίδα του καί τήν κοινωνίαν.

Τό Πατριαρχεῖον ἀγωνίζεται νά προσφέρῃ παιδείαν εἰς τά σχολεῖὰ του. Ἐπιλέγει τό διδακτικόν προσωπικόν. Διατηρεῖ ἐργαστήρια Φυσικῆς καί Χημείας. Ἀναβαθμίζει τά σχολεῖὰ του. Ἰδρύει νέα σχολεῖα, ὅπως εἰς τήν πόλιν τοῦ Μπιρζέτ, ὅπου ἱδρύει τό πρῶτον σχολεῖον μέ χορηγίαν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἐπίσης εἰς τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ, ὅπου προωθεῖται τό ἔργον τῆς ἱδρύσεως τοῦ σχολείου ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετά τῆς Κοινότητος αὐτοῦ ἐκεῖ. Ἐπίσης εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας, ὅπου τό ἀρξάμενον ἔργον ἱδρύσεως τοῦ σχολείου ἀναμένει δι’ ἀποτελείωσιν.

Μέ τάς εὐλογίας αὐτάς, Ἡμεῖς, ὡς Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, ὡς ὁ πνευματικός Πατέρας ὅλων τῶν μαθητῶν τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου ἀνεξαρτήτως ὁμολογίας ἤ θρησκεύματος, σᾶς διαβεβαιώνομεν προσωπικῶς ἐκ μέρους τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὅτι παρακολουθοῦμεν μέ ἀμείωτον ἐνδιαφέρον, μέ ἄκραν ὑπευθυνότητα τήν παιδείαν σας εἰς τά σχολεῖα, διά νά εἶναι, ὅσον τό δυνατόν, ἡ ἀρίστη καί προσευχόμεθα εἰς τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Κυρίου νά ἀποστέλλῃ  ἀπό τόν Πατέρα τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας νά φωτίζῃ τόν νοῦν σας, νά ἐνδυναμώνῃ τήν διάνοιάν σας νά δέχεται, νά ἀπορροφᾷ καί νά ἀποθηκεύῃ τούς θησαυρούς τῆς κατά κόσμον σοφίας καί τῆς ἄνωθεν, τῆς θείας σοφίας, ὥστε νά εἶσθε τέλειοι κατά τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου «γίνεσθε τέλειοι ὅτι ὁ Πατήρ ἡμῶν τέλειός ἐστι. ( Ματθ. 5,48) .

Μετά Πατρικῶν καί Πατριαρχικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

ngg_shortcode_0_placeholder

Τά ἀφορῶντα εἰς τήν πρώτην ἡμέραν τῆς ἀφίξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Πρεσβυγενῶν Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἀνηρτήθησαν ἤδη διά μίαν πρώτην ἐνημέρωσιν εἰς τήν ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου (ἴδε https://jerusalem-patriarchate.info/2011/09/01/4193/).

Τήν ἑπομένην τῆς ἀφίξεως, Πέμπτην, 19^ην Αὐγούστου/ 1^ην Σεπτεμβρίου 2011, ἔλαβε χώραν θεία Λειτουργία εἰς τόν ἐν Φαναρίῳ ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἤ τῇ πρώτῃ τῆς Ἰνδίκτου.

Ἡ ἡμέρα αὔτη εἶναι ἀφιερωμένη ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπό τοῦ ἔτους 1989 εἰς τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ὡς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, κινδυνευούσης εἰς τούς συγχρόνους καιρούς ἐκ τῶν καταστροφικῶν ἐπεμβάσεων τοῦ ἀνθρώπου.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ταύτην προεξῆρξεν ὡς χοροστατῶν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, συνεχοροστάτησαν δέ μετ’ Αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρος, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίκοπος Ἀπαμείας κ. Ἰσαάκ εἰς τόπον τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰγνατίου, ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος.

Εἰς εἰδικήν τελετήν μετά τήν θείαν Λειτουργίαν οἱ Προκαθήμενοι και οἱ συνοδεύοντες Αὐτούς καί οἱ συμπαριστάμενοι κατά τήν θείαν Λειτουργίαν Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συνυπέγραψαν εἰς τόν κώδικα διά τήν θείαν Λειτουργίαν  ταύτην ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους.

Τό ἀπόγευμα τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἐγένετο ἡ ἐπίσημος ἔναρξις τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων εἰς τόν ἐν Φαναρίῳ ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Κατά τήν πρώτην Συνεδρίαν ταύτην ἔλαβε χώραν ἡ εἰσηγητική ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί αἱ ὁμιλίαι-χαιρετισμοί τῶν Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν καί τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου.

Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης παρέθεσε δεῖπνον εἰς τούς Προκαθημένους καί τάς συνοδείας Αὐτῶν ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς-Μπαλουκλί Ἱερώτατος Μητροπολίτης Σασίμων κ. Γεννάδιος.

Αἱ ἐργασίαι τῶν Προκαθημένων ἐσυνεχίσθησαν καί κατά τήν Παρασκευήν, 20^ήν Αὐγούστου/2^ραν Σεπτεμβρίου 2011, εἰς δύο Συνεδρίας, τήν πρωϊνήν καί ἀπογευματινήν.

Τόσον εἰς τάς  εἰσηγητικάς  ὁμιλίας-χαιρετισμούς τῶν Προκαθημένων, ὅσον καί εἰς τάς ἀκολουθησάσας συζητήσεις, ὑπεγραμμίσθη ἡ ἀνάγκη συχνοτέρων Συναντήσεων τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διά τήν συλλογικήν καί ἄρα ἀποτελεσματικήν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων τῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί, ἐν ᾧ μέτρῳ ἀφορᾷ καί τάς Ἐκκλησίας, τῶν προβλημάτων ὅλων τῶν κατοίκων τῆς κλυδωνιζομένης περιοχῆς αὐτῆς, τήν προστασίαν.  τοῦ πλανήτου ἐκ τῶν καταστροφικῶν ἐπεμβάσεων τοῦ ἀνθρώπου, τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου καί τήν ἀπάντησιν οὐχί μόνον λόγοις, ἀλλά πρωτίστως ἔργοις εἰς τά ποικίλα ἐρωτήματα καί προβλήματα τοῦ ἐν πολλοῖς πάσχοντος συγχρόνου ἀνθρώπου.

Ἐπί τῇ λήξει τῆς Συνάξεως οἱ Προκαθήμενοι ἐξαπέλυσαν Μήνυμα πρός τό πλήρωμα τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν, ἔχον ὡς ἕπεται:

Οἱ Προκαθήμενοι τῶν πρεσβυγενῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί τῆς παλαιφάτου Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας Κύπρου πρός τό πλήρωμα τῶν Ἐκκλησιῶν των καί πρός κάθε ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως.

Ἀδελφοί ἀγαπητοί καί τέκνα προσφιλῆ, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!
«Εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ πάντοτε περί πάντων ὑμῶν μνείαν ὑμῶν ποιούμενοι ἐπί τῶν προσευχῶν ἡμῶν, ἀδιαλείπτως μνημονεύοντες ὑμῶν τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπομονῆς τῆς ἐλπίδος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Θεσ. 1, 2-3).

Ἀκολουθοῦντες τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου, καθ’ ἥν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. 12, 26), συνήχθημεν εἰς τήν καθέδραν τοῦ ἱστορικοῦ καί μαρτυρικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ ἐν ἡμῖν πρώτου τῇ τάξει καί τῇ τιμῇ, διά νά βιώσωμεν καί διαδηλώσωμεν τήν συνέχουσαν ἡμᾶς ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ (Β’ Κορ. 5,14) πάντοτε, καί ἰδιαιτέρως ὅλως ἐν ἡμέραις πειρασμῶν καί θλίψεων.

Συνήλθομεν ἐνταῦθα ἐπί τό αὐτό οἱ ἔχοντες τήν εὐθύνην τῆς ἡγεσίας καί διαποιμάνσεως τῶν παλαιφάτων καί ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν, τάς ὁποίας ἵδρυσαν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καί ἀνεκήρυξαν αὐτοκεφάλους αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, εἰς ἀναβίωσιν ἔθους παλαιοῦ, καί πρός ἀνταλλαγήν σκέψεων καί ἀντίδοσιν ἀγάπης καί στηριγμοῦ ἐξ ἀφορμῆς ὅσων συμβαίνουν κατ’αὐτάς εἰς τόν ἱστορικόν χῶρον τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς, εἰς τήν ὁποίαν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔταξε τάς Ἐκκλησίας μας ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων.

Κατά θείαν πρόνοιαν, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐγεννήθη ὡς ἱστορική πραγματικότης εἰς τόν χῶρον τῆς καλουμένης Μέσης Ἀνατολῆς. Ὁ ἱδρυτής καί τό θεμέλιόν της Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐγεννήθη κατά σάρκα ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας (Ματθ. 2,1), ὅπου ἐξέλεξε τούς Δώδεκα μαθητάς καί ἀποστόλους Του καί τούς ἀπέστειλε νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιόν Του ἀρχικῶς εἰς τόν χῶρον ἐκεῖνον (Ματθ. 10,6), ὅπου ἔπαθε καί ἀνέστη, καί  ὅπου ἱδρύθη ἡ πρώτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, καί ἀπό ἐκεῖ εἰς «πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28,19). Εἰς τόν χῶρον αὐτόν ἱδρύθησαν καί διέλαμψαν τά πρῶτα μεγάλα κέντρα τοῦ Χριστιανισμοῦ, αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας, τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Κύπρου, καί ἐθεμελιώθη τό σύστημα τῆς ὅλης ἑνιαίας καί ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

Εἰς τόν χῶρον τοῦτον ἔχει βαθείας τάς ρίζας της ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅλως δέ ἰδιαιτέρως ἡ ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὁ χῶρος αὐτός καθηγιάσθη μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τά δάκρυα τῶν ὁσίων της. Οὐδείς ἔχει τό ἠθικόν δικαίωμα νά παραβλέψῃ τοῦτο, καί κάθε κοσμική δύναμις ὑποχρεοῦται νά τό σεβασθῇ. Οἱ ἀνήκοντες εἰς τάς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας χριστιανοί εὑρίσκονται ἐκεῖ ἀπό αἰώνων, καί οὐδεμία «ἐθνοκάθαρσις» ἤ «θρησκειοκάθαρσις» δύναται νά τούς μετακινήσῃ ἤ νά δυσχεράνῃ καθ’οἱονδήποτε τρόπον τήν ἐκεῖ ἐλευθέραν διαβίωσιν καί δρᾶσιν των, χωρίς νά παραβῇ τά πλέον στοιχειώδη δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀκολουθοῦσα τήν Βιβλικήν ἀρχήν «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς» (Ψαλμ. 23,1), οὐδέποτε ἠμπόδισε λαούς ἄλλων θρησκευτικῶν πιστευμάτων νά συμβιώσουν μέ αὐτήν εἰρηνικῶς εἰς τόν ἴδιον χῶρον. Καί ὅταν ἀκόμη ἄλλα θρησκεύματα διά τῆς βίας κατέκτησαν τόν χῶρον τῆς ἀπό αἰώνων διαβιώσεώς της εὑρῆκε τρόπους προσαρμογῆς καί συνυπάρξεως εἰρηνικῶς μετά τῶν ἑτεροθρήσκων. Ἡ μισαλλοδοξία οὐδέποτε ἐχαρακτήρισε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ἀτυχῶς, εἰς τήν ἐποχήν μας ἀνεπτύχθη καί ἔχει ὀξυνθῆ ὁ φόβος τοῦ Ἄλλου, τοῦ διαφορετικοῦ. Θῦμα αὐτῆς τῆς καταστάσεως τείνουν νά γίνουν καί αὐτοί οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί, ἰδιαιτέρως εἰς τόν χῶρον τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Εἰς πολλάς περιπτώσεις οἱ χριστιανοί ἀντιμετωπίζονται ὡς πολῖται «δευτέρας κατηγορίας». Εἰς ἄλλας περιπτώσεις βεβηλώνονται ἤ καί καταστρέφονται οἱ τόποι τῆς λατρείας των, οἱ ὁποῖοι ἐνίοτε ἀποτελοῦν σπουδαῖα μνημεῖα πολιτισμοῦ, ἤ περιορίζεται ἡ τέλεσις τῶν θρησκευτικῶν ἀκολουθιῶν των καί ἡ ἐκπαίδευσις τοῦ κλήρου. Εἰς ὅλα αὐτά προστίθενται κατά καιρούς καί ἐπιθέσεις βίας φονικῆς κατά τῶν χριστιανῶν, προερχομένης ἀπό ἀκραίους φανατικούς θρησκευτικούς κύκλους. Αὐτονόητον βεβαίως εἶναι ὅτι καί οἱ χριστιανοί, ὁπουδήποτε καί ἄν εὑρίσκωνται, ὑποχρεοῦνται νά σέβωνται τούς τόπους λατρείας τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύομεν εἰς τόν λόγον τῆς Γραφῆς «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4,18).

Δέν φοβούμεθα τόν Ἄλλον, οἱαδήποτε καί ἄν εἶναι ἡ πίστις του. Τόν ἐναγκαλιζόμεθα ὡς ἀδελφόν, καί ἀναμένομεν νά πράξῃ καί αὐτός τό ἴδιον δι’ἡμᾶς. Ἀλλά καί δέν παύομεν νά ἀξιῶμεν τήν προστασίαν, τήν ὁποίαν δικαιούμεθα ἀπό τά κράτη, εἰς τά ὁποῖα διαβιοῦμεν. Τοῦτο, πιστεύομεν, εἶναι ἡ μόνη λύσις τῶν προβλημάτων τῆς πολυπαθοῦς περιοχῆς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀλλά καί ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἄς ἐντείνωμεν, λοιπόν, τόν διαχριστιανικόν καί τόν διαθρησκειακόν διάλογον τῆς καταλλαγῆς. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔχει ἤδη ἀπό ἐτῶν καθιερώσει τόν διαθρησκειακόν διάλογον μετά τῶν ἄλλων δύο μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, συμφώνως καί πρός τήν σχετικήν ἀπόφασιν τῆς Γ’ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986). Ἐπικροτοῦμεν καί στηρίζομεν τήν προσπάθειαν αὐτήν, ἰδιαιτέρως εἰς τάς δυσκόλους αὐτάς ἡμέρας, κατά τάς ὁποίας συνταράσσει ἡ βία τήν περιοχήν, εἰς τήν ὁποίαν ἠκούσθη τό πρῶτον ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης καί τό μήνυμα τῆς εἰρήνης.

Ἀπευθυνόμενοι, λοιπόν, πρός τούς ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί τούς ἀνά τόν κόσμον πολιτικούς καί θρησκευτικούς ἡγέτας τούς καλοῦμεν εἰς τήν ἐκπόνησιν ἀρχῶν καί δεσμεύσεων εἰρηνικῆς συμβιώσεως τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων θρησκευτικῶν παραδόσεων, καί δηλώνομεν ἀλληλέγγυοι πρός ὅσους ὑφίστανται διακρίσεις, βίαν καί διωγμούς. Συμπάσχομεν μέ τούς ταλαιπωρουμένους ἀπό τάς ἐκρήξεις βίας ἀδελφούς, μέ τά ἀθῶα θύματα τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων καί μέ τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὑποχρεοῦνται νά ἐγκαταλείψουν τάς ἑστίας των καί νά ἀκολουθήσουν τόν σκληρόν δρόμον τῆς μεταναστεύσεως. Κατανοοῦμεν τήν ἐπιθυμίαν καί ἀνάγκην τῶν λαῶν διά πολιτικήν ἐλευθερίαν καί προστασίαν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων των καί καλοῦμεν τάς ἁρμοδίας κυβερνήσεις νά προβοῦν ἀμέσως εἰς τήν πλήρη ἐξασφάλισιν τῶν δικαιωμάτων τούτων. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀναμειγνύεται εἰς τήν πολιτικήν, ἀποδίδουσα «τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. 22,21). Ἡ πολιτική ὡς μέθοδος ἀντιμετωπίσεως τῶν προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου ἀνήκει εἰς ἄλλους, καί ὄχι εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Τά προβλήματα ὅμως καθ’ἑαυτά καί αἱ βασικαί ἀνθρωπολογικαί καί κοινωνιολογικαί ἀρχαί τῆς ἀντιμετωπίσεώς των δέν εἶναι δυνατόν νά ἀφήνουν ἀδιάφορον τήν Ἐκκλησίαν, ἰδιαιτέρως ὅταν προσβάλλωνται ἤ κινδυνεύουν ἡ ἀξιοπρέπεια καί ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς «εἰκόνος τοῦ Θεοῦ» (Γεν. 1,26) καί ἡ «καλή λίαν» δημιουργία Του (Γεν. 1,31).

Τό τελευταῖον τοῦτο σημεῖον τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος τείνει νά ὑποτιμηθῇ καί νά θεωρηθῇ δευτερευούσης σημασίας ὑπό τήν ἀσφυκτικήν πίεσιν τῶν πολιτικῶν, κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα ταλανίζουν σήμερον τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἀλλ’ἡ ἀντίληψις αὐτή καί ἐσφαλμένη εἶναι καί ἐπικίνδυνος. Ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος θά ἐκμηδενίσῃ τελικῶς τά τυχόν κοινωνικά καί οἰκονομικά ὀφέλη ἀπό οἱανδήποτε πολιτικήν ἀλλαγήν, διά τήν ὁποίαν διεξάγονται σήμερον ἀγῶνες ἐπί τιμῇ αἵματος πολλῶν. Τοῦτο μᾶς ὡδήγησεν εἰς τήν ἀπόφασιν νά υἱοθετήσωμεν τήν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως προετοιμάσωμεν καί πραγματοποιήσωμεν συντόμως συνάντησιν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῆς περιοχῆς, κατά τήν ὁποίαν θά συμφωνηθῇ καί θά διακηρυχθῇ ἕν εἶδος οἰκολογικῆς «Χάρτας τῆς Μεσογείου». Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὄχι μόνον θά ἐκπληρώσῃ χρέος της ἔναντι τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί θά συμβάλῃ εἰς τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί συνεργασίαν τῶν θρησκειῶν τῆς σπαρασσομένης σήμερον ἀπό συγκρούσεις περιοχῆς τῆς Μεσογείου.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

«Ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν» (Ρωμ. 5, 3-5).

Ἡ σκέψις καί ἡ καρδία μας εἶναι πλησίον ὅλων ὅσοι σήμερον ὑποφέρουν δεινῶς εἰς τήν περιοχήν τῶν Ἐκκλησιῶν μας, ὅσοι στεροῦνται τῆς ἐλευθερίας των καί τῶν θρησκευτικῶν δικαιωμάτων των εἰς ὅλον τόν κόσμον, ἰδιαιτέρως δέ εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Οἱ θρησκευτικοί ἡγέται, οἱασδήποτε πίστεως καί ἄν εἴμεθα, ἔχομεν χρέος νά συμβάλωμεν μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας εἰς τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν ὅλων τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων εἰς τήν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὁ χῶρος οὗτος πρέπει καί δύναται νά καταστῇ χῶρος εἰρήνης καί φιλίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ταῦτα ἀπό τοῦ Κέντρου τούτου τῆς Ὀρθοδοξίας διαμηνύοντες πρός κάθε ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως ἀσπαζόμεθα καί ἐπευλογοῦμεν πάντας ἐν ἀγάπῃ.

Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 2ᾳ Σεπτεμβρίου 2011.

+ ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

+ ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος Β´

+ ὁ Ἀπαμείας Ἰσαάκ, ἐκ προσώπου τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰγνατίου Δ´

+ ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ´

+ ὁ Κύπρου Χρυσόστομος Β´

Οἱ Προκαθήμενοι ἐξέδωσαν ὡσαύτως Ἀνακοινωθέν, ἔχον ὡς ἕπεται:

Τῇ προσκλήσει τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, καὶ ὑπὸ τὴν προεδρείαν Αὐτοῦ  συνῆλθον εἰς Σύναξιν οἱ Προκαθήμενοι τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καὶ τῆς παλαιφάτου Ἐκκλησίας Κύπρου εἰς Φανάριον μεταξὺ 1ης καὶ 3ης Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. Τῆς Συνάξεως ταύτης μετέσχον αὐτοπροσώπως οἱ Μακαριώτατοι Πατριάρχαι Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς κ. κ. Θεόδωρος Β΄ καί Ἱεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλος Γ΄ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. κ. Χρυσόστομος Β΄. Τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰγνάτιον Δ΄, κωλυθέντα τελικῶς νὰ παραστῇ, ἂν καὶ οὗτος πρῶτος πάντων τῶν προσκληθέντων Πατριαρχῶν ἀσμένως ἀπεδέξατο τὴν πρόσκλησιν, ὅπως μετάσχῃ τῆς Συνάξεως ταύτης, ἐξεπροσώπησεν ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας κ. Ἰσαάκ.

Οἱ Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι μετὰ τῶν Ἀρχιερέων συνοδῶν Αὐτῶν καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας συνεχοροστάτησαν, τῇ Πέμπτῃ, 1ῃ Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ., μετὰ τῆς Α.Θ.Παναγιότητος καὶ τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κατὰ τήν, συμφώνως πρὸς τὴν ἔκπαλαι κρατήσασαν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ τάξιν, τελεσθεῖσαν Θείαν Λειτουργίαν ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου, καὶ συνυπέγραψαν μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τὴν ἐπὶ τούτῳ καταστρωθεῖσαν Πρᾶξιν ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Τὸ ἑσπέρας τῆς αὐτῆς ἡμέρας, ἐπραγματοποιήθη ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ ἡ τελετὴ ἐνάρξεως τῆς Συνάξεως ταύτης, ἐν ἀρχῇ τῆς ὁποίας ἡ Α.Θ.Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἀνέγνω τὴν εἰσηγητικὴν αὐτοῦ ὁμιλίαν, μεθ᾽ ἥν οἱ Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας ἀπηύθυναν χαιρετισμοὺς καὶ κατέθεσαν τὰς ἑαυτῶν σκέψεις ἐπὶ τῶν θεμάτων τῆς Συνάξεως ταύτης.

1. Ἡ Σύναξις τῶν Προκαθημένων, ἔχουσα ὡς κύριον θέμα αὐτῆς τὴν ἐξέτασιν τῆς καταστάσεως εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν, προέβη εἰς ἀλληλοενημέρωσιν καὶ ἐκτενῆ συζήτησιν ἐπ’ αὐτοῦ, μετὰ τὴν ὁποίαν ἐξαπέλυσε Μήνυμα τῶν Προκαθημένων πρὸς τὸ πλήρωμα τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ὡς καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, διὰ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ἀλληλεγγύη καὶ συμπάθεια πρὸς τοὺς ἐκεῖ δοκιμαζομένους ἀδελφοὺς καί ἀπευθύνεται ἔκκλησις πρὸς τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον πολιτικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς ἡγέτας διὰ τὴν καθιέρωσιν ἀρχῶν καὶ τὴν ἀνάληψιν δεσμεύσεων πρὸς εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν εἰς τόν εὐαίσθητον τοῦτον γεωγραφικόν χῶρον.

2. Συναφῶς πρὸς τὸ ἀνωτέρω θέμα, ἡ Σύναξις ἀπεφάσισεν ὅπως:

α) Τὰ Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα καὶ ἡ Ἐκκλησία Κύπρου συνδράμουν καὶ ἐνισχύσουν ἔτι περισσότερον τόν μερίμνῃ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως καὶ πρὸς τὰς σχετικὰς ἀποφάσεις τῆς Γ’ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986), διεξαγόμενον διαχριστιανικόν καὶ τὸν διαθρησκειακόν μετὰ τῶν ἄλλων δύο μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν διάλογον.

β) Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐπικοινωνοῦν πρὸς τὸ Γραφεῖον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας παρὰ τῇ Εὐρωπαϊκῇ Ἑνώσει διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν ἑκάστοτε ἀναφυομένων ἐν τῇ περιοχῇ προβλημάτων καὶ ἐξεύρεσιν τῶν ἐνδεικνυμένων λύσεων διὰ τῆς λήψεως τῶν προσηκόντων μέτρων.

γ) Μεριμνήσουν:

i. διὰ τὴν ἀνέγερσιν θεραπευτηρίου ἐπὶ ἀκινήτου ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εὑρισκομένου ἐντὸς τῆς κανονικῆς γεωγραφικῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ, διὰ τὴν νοσηλείαν καὶ θεραπείαν τῶν ἐν τῇ ἐμπεριστάτῳ περιοχῇ ἐκείνῃ εὑρισκομένων ἀσθενῶν,

ii. διὰ τὴν παροχὴν ὑπὸ ἑκάστης Ἐκκλησίας κατ’ ἔτος ὑποτροφίας εἰς νέους, πιστοὺς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, πρὸς πραγματοποίησιν προπτυχιακῶν ἤ μεταπτυχιακῶν σπουδῶν εἰς καθιδρύματα τῆς δικαιοδοσίας αὐτῶν, καὶ

iii. διὰ τὴν συμβολήν, ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, εἰς τὴν καταπολέμησιν λοιμωδῶν νόσων (π.χ. ΑIDS/HIV) καὶ ἐπιδημικῶν ἀσθενειῶν εἰς πολλὰς χώρας τῆς Ἀφρικανικῆς Ἠπείρου.

3. Εἰς τὰ πλαίσια τῶν συζητήσεων ἡ Σύναξις ἠσχολήθη καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ ἀπεφάσισεν, ὅπως ἐπισπευσθῇ ἡ διαδικασία τῆς προπαρασκευῆς αὐτῆς, ἵνα καταστῇ δυνατὴ ἡ σύγκλησις αὐτῆς εἰς τὸ ὁρατὸν μέλλον. Μετὰ λύπης διεπιστώθη ὅτι τὸ προκληθέν, τὸν παρελθόντα Φεβρουάριον, ἀδιέξοδον εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ὑλοποίησιν τῆς ἀπὸ μακροῦ προετοιμαζομένης συγκλήσεως αὐτῆς ὀφείλεται εἰς τὰς προβλέψεις τοῦ Κανονισμοῦ Λειτουργίας τῶν Πανορθοδόξων Προσυνοδικῶν Διασκέψεων, τὰς ἀφορώσας εἰς τὸν δι’ ὁμοφωνίας τρόπον λήψεως τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν, καὶ ὑπέβαλον τὴν εἰσήγησιν εἰς τὴν Α.Θ.Παναγιότητα, τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ὅπως Οὗτος συγκαλέσῃ Σύναξιν τῶν Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν καὶ Προέδρων τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν πρὸς ἀναθεώρησιν τῶν ἀνωτέρω προβλέψεων, διὰ τὴν ταχυτέραν προώθησιν καὶ ὁλοκλήρωσιν τῆς προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου.

4. Ἡ Σύναξις υἱοθέτησε τὴν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἵνα πραγματοποιηθῇ εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον συνάντησις θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῆς περιοχῆς τῆς Μεσογείου, κατὰ τὴν ὁποίαν θά ἠδύνατο νὰ συμφωνηθῇ καὶ διακηρυχθῇ ἕν εἶδος οἰκολογικῆς «Χάρτας τῆς Μεσογείου», ὡς συμβολῆς εἰς τὴν προσπάθειαν προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν εἰρηνικὴν συνύπαρξιν καὶ συνεργασίαν τῶν θρησκειῶν τῆς  περιοχῆς.

5. Προσέτι, λόγῳ προσφάτων γεγονότων ἐν τῷ χώρῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Σύναξις ὑπεγράμμισε τὴν ἀνάγκην, ὅπως πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι σέβωνται καὶ τηροῦν αὐστηρῶς τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας ἑκάστης, ὡς ταῦτα καθωρίσθησαν ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Ἱδρυτικῶν αὐτῶν Τόμων.

Τέλος, οἱ Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι καὶ ὁ Θεοφιλέστατος ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ηὐχαρίστησαν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην διὰ τὴν ἀπευθυνθεῖσαν εἰς αὐτοὺς πρόσκλησιν νὰ ἔλθουν εἰς τὸ Ἱερὸν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον καὶ διασκεφθοῦν ἀπὸ κοινοῦ ἐπὶ ἀπασχολούντων τὰς Ἐκκλησίας αὐτῶν ἐν τῇ συγκυρίᾳ ταύτῃ προβλημάτων καὶ ἀπεφάσισαν ὅπως οὗτοι συσκέπτωνται τακτικώτερον περὶ τῶν ὀρθοδόξων πραγμάτων.

 Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 3ῃ Σεπτεμβρίου 2011

+ ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος

+ ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄

+ ὁ Ἀπαμείας Ἰσαάκ, ἐκ προσώπου τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰγνατίου Δ´

+ ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ´

+ ὁ Κύπρου Χρυσόστομος Β´

Εἰς τό περιθώριον τῶν ἐργασιῶν τῆς Συναντήσεως ταύτης ἐδόθη ἡ εὐκαιρία εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον νά ἐπισκεφθῇ τό ἐν Φαναρίῳ Μετόχιον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, συντηρούμενον καί ἀνακαινιζόμενον ἐπαξίως τῆς ἱστορίας αὐτοῦ ὑπό τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει φιλέργου Ἐξάρχου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, 21^ης Αὐγούστου /3^ης Σεπτεμβρίου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. μετά τῆς συνοδείας Αὐτῆς ἐπέστρεψε διά τῶν Τουρκικῶν ἀερογραμμῶν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως εἰς Τελ-Ἀβίβ, ἐκεῖθεν δέ εἰς Ἱεροσόλυμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, τῇ 11ῃ Ἰουλίου 2011.

Ἐξοχώτατον

κ. Δημήτριον Χριστόφιαν

Πρόεδρον Κυπριακῆς Δημοκρατίας

Εἰς Λευκωσίαν

Ἐξοχώτατε,

 Θλίψει πολλῇ συνεσχέθημεν, πληροφορηθέντες τήν ἀπώλειαν ἀθῲων ἀνθρωπίνων ζωῶν, ὡς ἐκ τοῦ τραγικοῦ ἀτυχήματος, ἐπισυμβάντος εἰς τήν Ναυτικήν Βάσιν Ζυγίου.

 Διαπύρους ἀναπέμποντες ἱκετηρίους δεήσεις τῷ Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τόπου τῆς ἑκουσίου Αὐτοῦ θυσίας ὑπέρ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων, ἐκφράζομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν περισπουδάστῳ Ἡμῖν Ἐξοχότητι ὁλόθυμον τήν συμπαράστασιν Ἡμῶν τε καί συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, εὐχόμενοι, ὅπως μή συμβῶσιν εἰς τό μέλλον παρόμοια ἀτυχήματα, διά τῶν ὁποίων προσβάλλεται καί διακυβεύεται τό θεῖον δῶρον τῆς ζωῆς.

 Ἐφ’ οἷς, δεόμεθα τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Αὐτοῦ Τάφου, ὅπως ἐνισχύῃ τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα, πρός περαιτέρω ἐπιτέλεσιν τῶν ὑψηλῶν Αὐτῆς καθηκόντων,   διατελοῦμεν.

 Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐιαʹ Ἰουνίου κη΄. 

Τῆς Ὑμετέρας  Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Μακαριώτατε  Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Χρυσόστομε.

Τήν Ὑμετέραν ποθεινοτάτην Ἡμῖν Σεβασμίαν Μακαριότητα ἐν ἁγίῳ φιλήματι περιπτυσσόμενοι, ἡδέως προσαγορεύομεν.

Θλίψει πολλῇ συνεσχέθημεν, πληροφορηθέντες τήν ἀπώλειαν ἀθῲων ἀνθρωπίνων ζωῶν, ὡς ἐκ τοῦ τραγικοῦ ἀτυχήματος, ἐπισυμβάντος εἰς τήν Ναυτικήν Βάσιν Ζυγίου.

 Διαπύρους ἀναπέμποντες ἱκετηρίους δεήσεις τῷ Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τόπου τῆς ἑκουσίου Αὐτοῦ θυσίας ὑπέρ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων, ἐκφράζομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν περισπουδάστῳ Ἡμῖν Μακαριότητι ὁλόθυμον τήν συμπαράστασιν Ἡμῶν τε καί συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, εὐχόμενοι, ὅπως μή συμβῶσιν εἰς τό μέλλον παρόμοια ἀτυχήματα, διά τῶν ὁποίων προσβάλλεται καί διακυβεύεται τό θεῖον δῶρον τῆς ζωῆς.

 Ἐφ’ οἷς, δεόμεθα τοῦ Κυρίου, ὅπως δαψιλῶς ἐνισχύῃ κατ’ ἄμφω τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα καί ἀποδιδόντες Αὐτῇ τόν ἐν Κυρίῳ ἀσπασμόν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, διατελοῦμεν.

 Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐιαʹ Ἰουνίου κη΄.

Τῆς Ὑμετέρας  Θεοφρουρήτου Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός, 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων συνελθοῦσα σήμερον, ἡμέραν Δευτέραν, 26^ην Ἀπριλίου/ 9^ην Μαΐου 2011, εἰς κανονικήν Συνεδρίαν αὐτῆς, ἐπελήφθη μεταξύ ἄλλων θεμάτων καί τῆς ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος τῆς ἀτικανονικῶς εἰς Ἱεριχώ ἀνεγερθείσης Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐξετάσασα διεξοδικῶς καί εἰς βάθος τό πρόβλημα τοῦτο, ὁμοφώνως καί μετά λύπης ἀπεφάσισε τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ καί τήν καθαίρεσιν τοῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου Κρέτσου.

Οἱ λόγοι διά τήν λῆψιν τοιαύτης ἀποφάσεως εἶναι ὅτι κατά  τά τελευταῖα ἔτη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ἤρχισε καί ὡλοκλήρωσε τήν ἀνέγερσιν Ναοῦ μετά ξενῶνος εἰς Ἱεριχώ, χωρίς τήν κανονικήν ἔγκρισιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ ὁποίου ὑπάγεται ἡ Ἁγία Γῆ.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εὑρέθη εἰς δύσκολον θέσιν ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου. Εἶδε τά κανονικά ὅρια αὐτοῦ, ἐπικυρωμένα ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων  νά ἀπειλῶνται αὐθαιρέτως καί ἀπροκαλύπτως ἐν τῇ πράξει.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐξήγησεν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ὅτι ὁ ἰσχυρισμός αὐτοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὕτη ἀνηγέρθη διά τούς ἐκ Ρουμανίας προσκυνητάς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, ἐάν γίνῃ ἀποδεκτός, μετατρέπει τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς ἀνοικτόν πεδίον δι’ ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκκλησίας δι’ ἀνέγερσιν ναῶν, τινες τῶν ὁποίων ἤδη ἔχουν ζητήσει τοῦτο.

Ἐπειδή, παρά ταῦτα, τό Πατριαρχεῖον Ρουμανίας δέν ἐπέδειξε τήν δέουσαν ἐκκλησιαστικήν εὐαισθησίαν, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἔθεσεν εἰς ἀκοινωνησίαν τόν ἀναλαβόντα καί περατώσαντα τήν πρωτοβουλίαν ταύτην, Ἀρχιμανδρίτην Ἱερώνυμον Κρέτσου ἀντιπρόσωπον τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, προσφάτως δέ πρός ὤθησιν τοῦ προβλήματος πρός ἐπίλυσιν, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ τήν κάτωθι ἐπιστολήν, ἐν ᾗ ἐκτίθενται ἀναλυτικῶς ὅλαι αἱ πτυχαί τοῦ προβλήματος τούτου καί ἡ στάσις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων:

Τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, Τοποτηρητῇ Καισαρείας, Καππαδοκίας, Μητροπολίτῃ Οὐγγροβλαχίας καί Ἀρχιεπισκόπῳ Βουκουρεστίου κ. Δανιήλ,  ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Ἐπί τῶν ἡμερῶν τῶν προκατόχων Ἡμῶν, μακαριστοῦ Πατριάρχου  Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου καί μακαριστοῦ Πατριάρχου Ρουμανίας κυροῦ Θεοκτίστου, ἀνελήφθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας πρωτοβουλία ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ εἰς Ἱεριχώ μετ’ οἰκημάτων  ξενῶνος πέριξ αὐτοῦ ἄνευ ἐγκρίσεως καί κανονικῆς ἀδείας  τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἁγίων Τόπων, τοῦ Ἡμετέρου δηλονότι Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.

Αἱ ἐνστάσεις καί διαμαρτυρίαι τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου δέν ἠδυνήθησαν νά ἀνακόψουν τήν ἀνέγερσιν τοῦ ἐν λόγῳ Ναοῦ. Αὗται τοὐναντίον ἠγνοήθησαν καί ὁ Ναός ἐτελειώθη καί σήμερον μάλιστα λειτουργεῖται.

Ἡ Ὑμετέρα λίαν τετιμημένη καί περισπούδαστος Ἡμῖν Μακαριότης, διακρινομένη ἐπί Θεολογικῇ καταρτίσει καί παιδείᾳ οὐκ ὀλίγῃ, ἐπίσταται καλῶς  ὅτι ἡ πρᾶξις αὕτη ἀποτελεῖ κατάφωρον παραβίασιν τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρχῆς, τιθεμένης ὑπό τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, «φιλοτιμουμένου εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός, ἵνα μή ἐπ’ ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῇ» (Ρωμ. 15, 20), ὡς καί τῶν ἱερῶν Κανόνων, 31ου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 5ου τῆς Συνόδου Ἀντιοχείας καί 10ου Καρθαγένης, καταδικαζόντων τήν πῆξιν ἑτέρου θυσιαστηρίου, ἐν καταφρονήσει τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου. Τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ρουμανική Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νά ἔχῃ ἴδιον αὐτῆς  Ναόν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, δέν εὐσταθεῖ, καθ’ ὅτι αὕτη ἔχει Ναόν εἰς Ἱεροσόλυμα καί καθ’ ὅτι ἡ Ἁγία Γῆ ἔχει ἀνατεθῆ πρός διαφύλαξιν καί διαποίμανσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ὑπό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρισάσης διά τοῦ 7ου κανόνος αὐτῆς «τόν ἐν Αἰλίᾳ ἐπίσκοπον τιμᾶσθαι καί ἔχειν τήν ἀκολουθίαν τῆς τιμῆς», τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρισάσης διά τῆς Ζ΄ Πράξεως αὐτῆς: «Ἰουβενάλιον, τόν ὁσιώτατον ἐπίσκοπον τῶν Ἱεροσολύμων τάς τρεῖς Παλαιστίνας ὑπό τήν ἰδίαν ἐξουσίαν ἔχειν» καί τῆς Πενθέκτης, διά τοῦ 36ου κανόνος αὐτῆς συγκαταλεξάσης τόν Θρόνον τῆς Ἱεροσολυμιτῶν πόλεως μεταξύ τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων.

Ἐάν καί αἱ ἄλλαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦτο τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, τότε θά ἔχωμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀντιπροσωπείας δέκα τριῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπερ ἔσται παράδειγμα αὐθαιρέτου Ὀρθοδόξου πολυφωνίας καί πολυαρχίας, δυσκόλως διοικητικῶς οἰκονομουμένης καί εἰς ἀντίθεσιν ἐρχομένης πρός ὅσα συνεφωνήθησαν ὑφ’ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τήν Δ’ Προσυνοδικήν Διάσκεψιν τῆς Γενεύης τοῦ ἔτους 2009.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀντιμετώπισε μετά λύπης βαθείας ἀλλά καί μετ’ ἀνεκτικότητος καί μετριοπαθείας πολλῆς τήν ἐντός τῶν κόλπων αὐτοῦ ἐμφυτευθεῖσαν ἀντικανονικήν ταύτην κατάστασιν, διό καί περιωρίσθη ὅπως θέσῃ εἰς ἀκοινωνησίαν μόνον τόν πρωτεργάτην αὐτῆς, Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἱερώνυμον Κρέτσου, χωρίς νά καθαιρέσῃ τοῦτον ἤ νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τοῖς Διπτύχοις, ὅπερ  ἐδικαιοῦτο νά πράξῃ.

Ἀναμείναντες  ἐφ’ ἱκανόν χρόνον καί μάλιστα ἐπί τετραετίαν ἀπό τῆς σύν Θεῷ ἐκλογῆς τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος εἰς τόν τετιμημένον Θρόνον τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας καί μή ἰδόντες οὐσιαστικήν τινα κίνησιν παῤ Αὐτῆς πρός ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος τούτου, ἐκ τῶν πραγμάτων κινούμεθα, ὅπως Ἡμεῖς ἐγείρωμεν τοῦτο, ἵνα ἄνευ οὐδεμιᾶς περαιτέρω χρονοτριβῆς θεραπευθῇ καί ἐπουλωθῇ ἡ ἀνοικτή αὕτη πληγή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, συνῳδά τοῖς θείοις καί ἱεροῖς κανόσι, καί ἵνα μή φθάσωμεν εἰς τό ἀπευκταῖον τῆς καθαιρέσεως τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ἤ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας.

Ἐπί τούτοις, ἀσπαζόμενοι αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἀγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ‚βιαʹ  Ἰανουαρίου κζ΄.

Τῆς Ὑμετέρας πεφιλημένης Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ´

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀνταποκρινόμενος ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ ἀπέστειλεν ὡς ἀντιπρόσωπον αὐτοῦ ἐπί τοῦ θέματος τήν Παρασκευήν πρό τοῦ Λαζάρου,  2^αν / 15^ην Ἀπριλίου 2011, τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον  Campineanul  κ. Κυπριανόν, κομίζοντα μεθ’ ἑαυτοῦ ἐπιστολήν.

Εἰς τήν ἐπιστολήν ταύτην οὐδόλως ἐπιδεικνύεται ἡ διάθεσις διά τήν κανονικήν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος καί τήν διατήρησιν τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος, ἀπεναντίας δι’ ἀδυνάτων καί ἀβασίμων ἐπιχειρημάτων καταβάλλεται ἡ προσπάθεια νομιμοποιήσεως καί παγιώσεως τῆς δημιουργηθείσης καταστάσεως.

Πρός διαφύλαξιν καί προστασίαν τῶν κανονικῶν προσκυνηματικῶν καί ποιμαντικῶν δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος προέβη εἰς τήν ὀδυνηράν μέν, ἀναγκαίαν δέ ἀπόφασιν ταύτην, εὐχομένη ἐν τῷ μεταξύ διά τήν ἐν σεβασμῷ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ἀποκατάστασιν τῆς διακοπείσης κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

Διευκρινίζεται ὅτι παρά τήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, οἱ ἐκ Ρουμανίας εὐσεβεῖς προσκυνηταί εἶναι εὐπρόσδεκτοι εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί τάς Ἱερᾶς Μονάς τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει»  (Ρωμ. 6, 9 ).

Ποία αὕτη ἡ τῶν Ὀρθοδόξων εὐσεβής καί πολυπληθής μεσονύκτιος ὁμήγυρις; Πρός τί αὕτη ἡ λειτουργική σύναξις τιμίων μελῶν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν, ἀθρόως προστρεξάντων «ἐκ δυσμῶν καί βορρᾶ καί θαλάσσης καί ἑῴας;» Τίνα ζητοῦμεν; Τίνα ἀναμένομεν ἰδεῖν;  Τί τά μῦρα συμπαθῶς τοῖς δάκρυσι κιρνῶμεν;

Ὡς εἰκός ἐξήλθομεν καί ἡμεῖς, ὄρθρου βαθέος, δίκην μυροφόρων γυναικῶν, ζητοῦντες ἰδεῖν «Ἰησοῦν τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον» (Μάρκ. 16, 6),  Οὗτινος τόν τάφον τοῦτον οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων «ἠσφαλίσαντο σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τῆς κουστωδίας» (Ματθ.27, 66)  Πρό τούτου ἱστάμενοι ἔκπληκτοι καί ἔκθαμβοι, ἀκούομεν νοερῶς ὑπό τοῦ ἐν αὐτῷ καθίσαντος λαμπροφόρου ἀγγέλου: «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν» (Μάρκ. 16, 6), «οὗτος προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ Αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμῖν» (Μάρκ. 16, 7).

Ὄντως, αὕτη εἶναι ἡ πάνσοφος  οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Αὕτη ἡ οἰκονομία Αὐτοῦ διά τήν ἀπαλλαγήν ἡμῶν ἀπό τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου, ἀπό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς αὐτῆς, ἡ Ἀνάστασις τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος καί σταυρωθέντος  Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Οὗτος τήν προσληφθεῖσαν  ἀνθρωπίνην φύσιν  ἡμῶν ἔφερε μεθ’ Ἑαυτοῦ εἰς τόν Σταυρόν καί εἰς τόν ᾋδην καί ἀνέστησε καί εἰς τόν οὐρανόν ἀνεβίβασε  καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Ἀνάρχου Πατρός Αὐτοῦ εἰς τό διηνεκές ἐκάθισεν.

Ὤ σοφίας καί δυνάμεως, ὤ εὐσπλαχνίας καί ἀγάπης  Θεοῦ ! Ὁ πλάσας ἡμᾶς, ἐν τῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι  Υἱῷ Αὐτοῦ ἀνέπλασε  καί ἀνεμόρφωσε καί ἐζωοποίησε καί ἀνεκάλεσεν, ἵνα ζῶμεν ἐν κοινωνίᾳ μετ’ Αὐτοῦ καί μεθ’ ἡμῶν ἐν τῷ σώματι τοῦ Μονογενοῦς  Υἱοῦ Αὐτοῦ, ἐν τῇ ἀενάῳ καί σωτηριώδει ὀάσει καί τῷ τερπνῷ καί μυριπνόῳ παραδείσῳ  τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτοῦ ἀναληφθέντος εἰς τούς οὐρανούς καί τοῦ Παρακλήτου ἐπιφοιτήσαντος ἐπί τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους, ἡ Ἐκκλησία  ἀνά τήν Οἰκουμένην καί ἀνά τούς αἰῶνας ἀποτελεῖ φανέρωσιν τοῦ ἔργου τῆς δυνάμεως καί τῆς δόξης Αὐτοῦ.

Ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ  τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, τά πρίν διεσκορπισμένα, συνηγμένα νῦν εἰς ἕν,  εὐσεβοῦν, σωφρονοῦν, ὁμονοοῦν, εἰρηνεύουν, ἐργάζονται καί συνεργάζονται καί δημιουργοῦν  ἔργον θαυμαστόν, ἐπιτελοῦν  «ὅσα εὔφημα, ὅσα ἅγια, ὅσα δίκαια, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος πρέπει τοῖς ἁγίοις» (Φιλιππ. 4, 8). Τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τήν μικράν ζύμην, ἥτις  ἀθορύβως μέν καί ἀνεπαισθήτως, δυναμικῶς δέ, ποιοτικῶς καί αὐξητικῶς ὅλον τό φύραμα τῆς κοινωνίας ζυμοῖ (Α΄ Κορ. 5, 7).

Τό ἔργον τοῦτο, ποιμαντικόν, φιλανθρωπικόν, κοινωνικόν προσκυνηματικόν καί εἰρηνευτικόν, ἐπιτελεῖ ἀνά τούς αἰῶνας καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἡ ὁποία  ἀνοικταῖς ἀγκάλαις ὑποδέχεται ὑμᾶς, ὦ  εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ἡ Ἐκκλησία, ἡ ζῶσα καί ποιμαίνουσα μετά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Αὐτῆς Ἀδελφότητος εἰς τούς τόπους τούτους τῆς κατά σάρκα  ἐμφανείας, τῆς σταυρώσεως καί τῆς ἀναστάσεως  τοῦ ἱδρυτοῦ Αὐτῆς.

Αὕτη ἡ Ἐκκλησία δέεται καθ’ ἑκάστην ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου  τούτου Τάφου καί ἐπί πάντων τῶν Παναγίων προσκυνημάτων, ὑπέρ τῶν ἐμπεπιστευμένων αὐτῇ πιστῶν τέκνων αὐτῆς καί τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, προσκυνητῶν, Ἐπιτρόπων καί συνδρομητῶν, ὑπέρ ὑγιείας, εὐσταθείας, εὐημερίας, προκοπῆς, προόδου καί σωτηρίας.

Ἐν τῇ χαρᾷ, ὅθεν, καί ἐλπίδι καί δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως, ἀναφωνήσωμεν: « Χριστός Ἀνέστη »,  δόξα τῇ Αὐτοῦ τριημέρῳ ἐγέρσει.

Ἐν  τῇ  Ἁγία  Πόλει  Ἱερουσαλήμ   ΠΑΣΧΑ   2011.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

Ἡ Α.Μ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος ἀπέστειλεν ἐπιστολήν ἀπό 14^ης Μαρτίου 2011 πρός τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, εἰς τήν ὁποίαν καθιστᾷ Αὐτόν ἐνήμερον περί τῶν ἀναιτίως διαπραχθέντων παρά τῶν Τουρκικῶν Στρατευμάτων κατοχῆς τοῦ Βορείου Τμήματος τῆς Κύπρου, τό Σάββατον 12^ην Μαρτίου 2011, εἰς  βάρος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Νεαπόλεως κ. Πορφυρίου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίας Ζώνης Ἁμμοχώστου καί ζητεῖ τήν συμπαράστασιν Αὐτοῦ. Ἡ ἐν λόγῳ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης, λίαν ἡμῖν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, κύριε Θεόφιλε, τήν Ὑμετέραν γερασμίαν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Μετ’ αἰσθημάτων πολλοῦ πόνου καί βαθυτάτης λύπης προαγόμεθα ἵνα γνωρίσωμεν  τῇ Ὑμετέρᾳ γερασμίᾳ Μακαριότητι τάς νέας ἰταμάς καί θρασυτάτας ἐνεργείας τῶν τε παρανόμως εὑρισκομένων ἐνταῦθα καί κατεχόντων τό βόρειον τμῆμα τῆς νήσου ἡμῶν τουρκικῶν στρατευμάτων εἰσβολῆς καί τῶν ἐν ταῖς κατεχομέναις περιοχαῖς ἐγκαθέτων τῆς Τουρκίας.

Ἀμφότεροι οὗτοι προκλητικῶς καί ἀναιτίως συνέλαβον τήν πρωΐαν τοῦ παρελθόντος Σαββάτου, 12^ης Μαρτίου ἐ. ἔ., τούς εὑρισκομένους πρός ἐπίσκεψιν τοῦ ἐν τῇ περικλείστῳ περιοχῇ τῆς κατεχομένης Ἀμμοχώστου ἱεροῦ ναοῦ Ἁγίας Ζώνης, καί πρός ἐκτίμησιν τῆς καταστάσεως, εἰς ἥν οὗτος εὑρίσκεται σήμερον, Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Νεαπόλεως καί ἀγαπητόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν           κ. Πορφύριον, Εὐρωβουλευτάς κ.κ. Ἑλένην Θεοχάρους (Κύπρου), Jaroslaw Walesa καί Artur Zasada (Πολωνίας) καί Mariya Nedelcheva (Βουλγαρίας), τέως Εὐρωβουλευτήν κ. Γιαννάκην Μάτσην, Πρωτοπρεσβύτερον Σάββαν Χατζηιωνᾶ, τήν βοηθόν τοῦ Εὐρωβουλευτοῦ κ. Jaroslaw Walesa, τόν ἐξ Ἀμμοχώστου πρόσφυγα καί στέλεχος τῆς Κινήσεως Ἀμμοχωστιανῶν κ. Λοΐζον Αὐξεντίου και τόν ὁδηγόν αὐτῶν κ. Μαρίνον Παντελίδην.

Ἅπαντες οὗτοι ὡδηγήθησαν εἴς τινα ψευδοαστυνομικόν Σταθμόν, διαπομπευθέντες καί χλευασθέντες σκαιότατα. Τελικῶς, ἀργά τήν ἑσπέραν τῆς αὐτῆς ἡμέρας, καί κατόπιν ἐντόνων διαβημάτων, πιέσεων καί ἐνεργειῶν, ἀπελύθησαν ὅλοι, πλήν τῶν κ.κ. Γ. Μάτση και Λ. Αὐξεντίου, οἵτινες, λόγῳ ἀδιαθεσίας, προσεκομίσθησαν εἰς τό ἐκεῖσε Νοσοκομεῖον, διά νά ὁδηγηθῶσι καί κατηγορηθῶσι σήμερον ἐνώπιον ψευδοδικαστηρίου τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος.

Ταῦτα πάντα ἀνακοινούμενοι τῇ Ὑμετέρᾳ γερασμίᾳ Μακαριότητι, θερμῶς καί ἀδελφικῶς παρακαλοῦμεν ὅπως καί Αὐτή ὑψώσῃ φωνήν διαμαρτυρίας ὅπου δεῖ, ζητοῦσα ἅμα παρά τῶν ἐκεῖσε ἀρχόντων καί τήν συνηγορίαν τούτων ὑπέρ τῆς ἀποχωρήσεως, ἐπί τέλους, ἐκ τῆς νήσου ἡμῶν τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων εἰσβολῆς καί τῶν ἐποίκων καί τῆς κατισχύσεως καί ἐφαρμογῆς, οὕτως, ἐν ὁλοκλήρῳ τῇ νήσῳ ἡμῶν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν.

Ἐπί δέ τούτοις ἀπονέμομεν καί αὖθις τῇ Ὑμετέρᾳ γερασμίᾳ Μακαριότητι τόν ἐν Κυρίῳ ἀσπασμόν ἡμῶν καί διατελοῦμεν.”

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ Κύπρου,

τῇ 14^ῃ Μαρτίου 2011,

Τῆς Ὑμετέρας γερασμίας Μακαριότητος

ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός

+ Ο ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ἀδελφικῶς ἀνταποκρινόμενος, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομον  τήν κάτωθι ἐπιστολήν συμπαραστάσεως καί καταγγελίας τῆς συμπεριφορᾶς ταύτης τῶν Τουρκικῶν Στρατευμάτων κατοχῆς:

«Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Χρυσόστομε. Τήν Ὑμετέραν ποθεινοτάτην  Ἡμῖν Σεβασμίαν Μακαριότητα ἐν ἁγίῳ φιλήματι περιπτυσσόμενοι, ἡδέως προσαγορεύομεν.

Μετά λύπης πολλῆς ἐπληροφορήθημεν διά τῆς ἀπό 14^ης τρέχοντος μηνός Μαρτίου ἐπιστολῆς τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Ἡμῖν Μακαριότητος τά ἄνευ λόγου καί αἰτίας διαπραχθέντα  παρά τῶν Τουρκικῶν Στρατευμάτων κατοχῆς τοῦ Βορείου Τμήματος τῆς νήσου  Κύπρου τό  παρελθόν  Σάββατον,  12^ην Μαρτίου, εἰς βάρος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Νεαπόλεως κ. Πορφυρίου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ ἐκ κληρικῶν, Εὐρωβουλευτῶν καί ἄλλων κατά τήν ἐπίσκεψιν αὐτῶν εἰς τόν Ἰερόν Ναόν Ἁγίας Ζώνης Ἀμμοχώστου.

Καταγγέλλοντες ἐντόνως μίαν τοιαύτην συμπεριφοράν, παραβιάζουσαν στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα λατρείας καί ἐλευθερίας, συμπαραστεκόμεθα Αὐτῇ ἀνεπιφυλάκτως εἰς τό Ἀρχιεπισκοπικόν ἀναδιοργανωτικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί εἰς τόν δίκαιον Αὐτῆς ἀγῶνα  ἐπανενώσεως  τῆς  νήσου Κύπρου καί ἀποκαταστάσεως  τῶν δικαίων τῶν ἐκπατρισθέντων Ἑλληνοκυπρίων προσφύγων, εὐχόμενοι Αὐτῇ ὅπως ἴδῃ πραγματοποιούμενον τοῦτο ἐπί τῶν ἡμερῶν Αὐτῆς.

Ἐπί τούτοις, ἀσπαζόμενοι Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν».

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ  Πόλει Ἱερουσαλήμ  ‚βιαʹ  Μαρτίου  στ ΄.

Τῆς Ὑμετέρας Πεφιλημένης  Ἡμῖν Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ´

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Μακαριώτατε καί Θειότατε Πάπα καί Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Πόλεως Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ  τῆς Ἡμῶν Μετριότητος κ. Θεόδωρε. Τήν Ὑμετέραν ποθεινοτάτην Ἡμῖν Σεβασμίαν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν. Μετά λύπης βαθυτάτης καί ἀνησυχίας ἐντονωτάτης παρηκολουθήσαμεν εἰς τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καί τόν Τύπον τήν τρομοκρατικήν ἐνέργειαν, τήν λαβοῦσαν χώραν τήν νύκτα τοῦ  παρελθόντος Σαββάτου, 1^ης Ἰανουαρίου 2011, πρό ἱεροῦ ναοῦ τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἀλεξάνδρειαν, θανατώσασαν εἴκοσι καί ἕνα ἀθῴους συνανθρώπους ἡμῶν καί καιρίως πληγώσασαν ἄλλους, πλέον τῶν ἑκατόν.

Κατηγορηματικῶς καταδικάζοντες τήν δολοφονικήν καί θανατηφόρον ταύτην πρᾶξιν τῆς βίας καί συλλυπούμενοι βαθέως τῇ Κοπτικῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἀλεξανδρείας, δεόμεθα διακαῶς τοῦ δι’ ἡμᾶς Ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου, ὅπως διαφυλάττῃ τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον καί ἀγαπητήν Ἡμῖν Μακαριότητα  καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα Αὐτῆς καί πάντα ἀθῷον ἄνθρωπον, ἀνεξαρτήτως ὁμολογίας, θρησκεύματος ἤ ἐθνικότητος, ἀπό πάσης τοιαύτης προσβολῆς ἐναντίας.

Ἐφ’ οἷς, ἀσπαζόμενοι Αὐτήν ἀπό τοῦ Πανσέπτου καί Θεοδέγμονος Σπηλαίου τῆς Ἁγίας Βηθλεέμ, φιλήματι ἁγίῳ, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ‚ϐιʹ  Δεκεμβρίου  κβ΄

Τῆς Ὑμετέρας  Γερασμίας Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

«Παιδίον  ἐγεννήθη  ἡμῖν, υἱός  καί  ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ  ἀρχή  ἐγενήθη  ἐπί  τοῦ ὤμου  αὐτοῦ»

(Ἡσαΐου 9, 6).                                                                           

Ἡ  ἀνά  τά πέρατα  τῆς  οἰκουμένης  Ὀρθόδοξος  τοῦ  Χριστοῦ  Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερον μυστήριον ἀνήκουστον καί  παράδοξον. Πανηγυρίζει  γεγονός  ὑπερβαῖνον  τήν  ἀνθρωπίνην  διάνοιαν καί δύναμιν. Διαλαλεῖ τό γεγονός τῆς τοῦ Θεοῦ   συγκαταβάσεως πρός τόν ἄνθρωπον. Βιώνει καί  πάλιν  τήν  ἀλήθειαν  ὅτι  ὁ  Θεός,  ὁ  ἐξ  ἀγάπης  πλάσας  τόν ἄνθρωπον,  δέν ἐγκατέλειψεν αὐτόν ἀποστατήσαντα καί πορευόμενον εἰς τάς ἀδιεξόδους  ὁδούς  τῆς πλάνης,  τῆς ἀπάτης  καί  τῆς  φθορᾶς. Ὁ Θεός Πατήρ ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας  ἐνεργῶν,  ἀπέστειλεν ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, τόν Υἱόν  Αὐτοῦ  τόν Μονογενῆ  εἰς τόν  κόσμον, « ἵνα  σώσῃ  τόν  κόσμον» (Ἰω. 12, 47). Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» ( Ἰω. 1, 14),  «ἐν  ὁμοιώματι  ἀνθρώπου ἐγένετο, καί  σχήματι  ὡς  ἄνθρωπος  εὑρέθη» (Φιλιππ. 2, 7 ). Τό  μυστήριον  τοῦτο  τό  πρῶτον ἐν  Ναζαρέτ  ὑπό  τοῦ  Ἀρχαγγέλου  Γαβριήλ  εἰς  Παρθένον  κόρην  εὐηγγελίσθη, ὅτι  συμφώνως  πρός τήν τοῦ Ἡσαΐου  πρόρρησιν: «ἡ  Παρθένος  ἐν  γαστρί  ἕξει  καί  τέξεται  Υἱόν  καί  καλέσουσι τό  ὄνομα  αὐτοῦ 

Ἐμμανουήλ,  ὅ  ἐστι  μεθερμηνευόμενον  μεθ’ ἡμῶν ὁ  Θεός» (Ματθ. 1, 23 ).

 Τό μυστικῶς εὐαγγελισθέν εἰς Ναζαρέτ, εἰς τήν πόλιν ταύτην τῆς Βηθλεέμ ἐμφανέστερον εἰς τούς ἀνθρώπους ἀπεκαλύφθη. Εἰς τό ἀπέριττον Θεοδέγμον τοῦτο σπήλαιον ὁ Χριστός ἐκ τῆς Παρθένου ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων ἐτέχθη καί ὑπ΄ αὐτῆς ὡς βρέφος ἐσπαργανώθη (Λουκ. 2, 6-7). Εἰς τοῦτο, μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, τά δῶρα αὐτῶν τῷ τεχθέντι βασιλεῖ προσήνεγκον (Ματθ. 2, 12). Εἰς τοῦτο ποιμένες ἀγραυλοῦντες, ἐκ τῆς ὁμόρου κώμης τῶν ποιμένων προσελθόντες, «βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ εἶδον» (Λουκ. 1, 12-13). Εἰς τούς οὐρανούς τῆς πόλεως ταύτης ἄγγελοι τήν γέννησιν τοῦ ἄρχοντος τῆς εἰρήνης τρανῶς διελάλησαν διά τοῦ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνης, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ( Λουκ. 2, 14 ).

 Τό γεγονός τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως καί τόν τόπον τοῦτον τῆς αὐτοῦ ἀποκαλύψεως ἀοίδιμοι Πατριάρχαι τῆς  Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί εὐσεβεῖς Βυζαντινοί αὐτοκράτορες, ὡς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἡ  Ἁγία Ἑλένη, ὁ Ἰουστινιανός  καί Ἐμμανουήλ ὁ Κομνηνός, ἐτίμησαν διά τῆς μεγαλειώδους ταύτης Βασιλικῆς, τοῦ σεμνώματος τούτου τῆς Ἁγίας Γῆς καί τῆς πόλεως τῆς Βηθλεέμ.

 Εἰς τοῦτον τόν ναόν ὡς καί εἰς πάντας τῆς ἐκκλησιαστικῆς   αὐτῆς δικαιοδοσίας ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπετέλεσεν ἀνά τούς αἰῶνας τό ἁγιαστικόν, λυτρωτικόν, εἰρηνευτικόν καί συνδιαλλακτικόν ἔργον τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς. Ἐπετέλεσε τοῦτο κηρύσσουσα ἐνανθρώπησιν, ἤτοι  λατρεύουσα Χριστόν «οὐχί ὡς θεοφόρον ἄνθρωπον, ἀλλ’ ὡς σωματωθέντα Θεόν», κατά τόν θεοφόρον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας καί Γρηγόριον Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τόν Παλαμᾶν.

 Τοῦτον τόν λόγον τόν σωτήριον, ὅτι «Θεός ἐνηνθρώπησε, ἵνα  ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, ἑπόμενοι  τοῖς Πατράσι ἡμῶν καί ἐπευλογοῦντες Πατριαρχικῶς καί Πατρικῶς, κηρύσσομεν καί Ἡμεῖς σήμερον ἀπό τῶν κόλπων τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος τούτου Σπηλαίου, εἰς τό ποίμνιον Ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί ὁπουδήποτε καί εἰς πάντα ἄνθρωπον. Κηρύσσομεν Θεοῦ συγκατάβασιν καί ἀνθρώπου πρόσληψιν καί υἱοθεσίαν. Θεοῦ πτωχείαν καί κένωσιν καί ἀνθρώπου πλοῦτον καί πλήρωσιν. Εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς. Δικαιοσύνης μάθησιν εἰς τούς ἐνοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς. Σεβασμόν τῆς ἐλευθερίας ἑκάστου ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐθνικῶν γεωγραφικῶν ὁρίων ἑκάστου λαοῦ, ὡς «ὁ Θεός ὥρισε τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξ. 17, 26).

 Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ,  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010.

 Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων παρηκολούθησε μετά λύπης πολλῆς καί ἀνησυχίας τάς πυρκαϊάς, αἱ ὁποῖαι ἤναψαν εἰς τήν πόλιν καί τά περίχωρα τῆς Μόσχας μέ θύματα εἰς ἀνθρωπίνας ζωάς, καταστροφάς μεγάλων ἐκτάσεων φυσικοῦ περιβάλλοντος καί ἀποπνικτικήν ἀτμόσφαιραν, δυσκολεύουσαν τήν ἀναπνοήν, ἀνέπεμψε προσευχάς εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν ὑπέρ κατασβέσεως τοῦ πυρός καί ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων καί ἀπέστειλε τάς κάτωθι Πατριαρχικάς ἐπιστολάς συμπαραστάσεως πρός τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας κ.κ. Κύριλλον, τόν Πρόεδρον Βλαδίμηρον Πούτιν καί τόν Πρωθυπουργόν κ. Δημήτριον Μεντέγιεφ:

Μακαριώτατε Πατριάρχα Μόσχας καί πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλε, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος. Τήν Ὑμετέραν πεφιλημένην Ἡμῖν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Μετά λύπης βαθείας καί ἀνησυχίας πολλῆς παρακολουθοῦμεν τάς ἐκσπασάσας καί συνεχιζομένας εἰσέτι πυρκαϊάς εἰς τήν ἱστορικήν καί ὡραιοτάτην πόλιν τῆς Μόσχας καί τά περίχωρα αὐτῆς, καταστροφικάς μεγάλων ἐκτάσεων πολυτίμου φυσικοῦ περιβάλλοντος, πολύ δέ πλέον θανατηφόρους εἰς ζωάς ἀθῴων θυμάτων συνανθρώπων ἡμῶν.

Συμμετέχοντες βαθέως εἰς τήν ὀδύνην ταύτην τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, διακαῶς προσηυχήθημεν καί προσευχόμεθα ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπέρ καταπαύσεως τοῦ μαινομένου καταστροφικοῦ πυρός, ὑπέρ εὐκρασίας καί διαυγείας τοῦ ἀέρος τῆς ἀτμοσφαίρας τῆς πόλεως τῆς Μόσχας πρός ἀνακούφισιν καί ἀναψυχήν τῶν κατοίκων αὐτῆς καί ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν συνεπείᾳ τῆς δοκιμασίας ταύτης θανόντων ἀδελφῶν ἡμῶν.

Ἐφ’ οἷς, ἀποδιδόντες τῇ Ὑμετέρᾳ Περισπουδάστῳ Μακαριότητι, τόν ἐν Κυρίῳ ἀσπασμόν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐι’ Ἰουλίου κη’.

Τῆς Ὑμετέρας Πεφιλημένης Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’