ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΝ ΚΑΤΑΡΩΝ.

Μακαριώτατε Θειότατε καί Ἁγιώτατε Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, κ. κ. Ἰωάννη. Τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Ἡμῖν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Οὔσης ἐπί θύραις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, παρελάβομεν τήν ὑπ’ ἀριθμ. Πρωτ. 7 καί ἀπό 6^ης μηνός Μαρτίου 2013 ἐπιστολήν τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Ἡμῖν Μακαριότητος, ἐν ᾗ Αὕτη ἐκφράζει τήν ἐγκάρδιον εὐχήν διά τήν ὑφ’ Ἡμῶν βίωσιν ἐν προσευχῇ καί ταπεινώσει τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς νηστείας καί τήν συμμετοχήν Ἡμῶν εἰς τήν χαράν τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως, ἔτι δέ καί διά τήν ἐν ὥραις αἰσίαις πρός ἀνταλλαγήν τοῦ ἀσπασμοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης συνάντησιν Ἡμῶν καί τήν ἐπιμέλειαν θεμάτων ἀφορώντων εἰς τούς Ἀποστολικούς Θρόνους Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας καί δή μετά τήν πρόσφατον ἐπαξίαν ἐκλογήν καί τελετήν τῆς Ἐνθρονίσεως Αὐτῆς, εἰς τήν ὁποίαν τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἔσχε τήν χαράν καί τιμήν, ὅπως συμμετάσχῃ.

Δεχόμενοι τάς εὐχάς ταύτας ὡς ἔκφρασιν εἰλικρινοῦς ἀγάπης τῆς ψυχῆς τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περιποθήτου Ἡμῖν Μακαριότητος, διακριθείσης ἐπί ἔτη εἰς τήν Θεολογικήν ἐπιστήμην, τήν ἐκκλησιαστικήν παιδείαν καί μοναχικήν βιοτήν, ἐπιθυμοῦμεν, ὅπως παράσχωμεν Αὐτῇ, τάς δεούσας διευκρινήσεις διά τό εἰς τήν ἐπιστολήν Aὐτῆς θιγόμενον κύριον θέμα, τῆς παρουσίας δηλονότι τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς Κάταρ, πρός καθησυχασμόν Αὐτῆς καί τῆς ὑπ’ Αὐτῆς θεοφιλῶς ποιμαινομένης ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καί διατήρησιν καί στερέωσιν τῆς ἀπ’ ἀρχῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ πλήρους κοινωνίας καί συνεργασίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν.

Ἀναφερόμεθα ἐν πρώτοις εἰς τό ὅτι τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Kάταρ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον γεωγραφικήν συνέχειαν τῆς Ἀραβίας, ποιμαντικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῶν ἐκτιθεμένων ἐν συνεχείᾳ:

1) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης: “Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, Συρίας, Ἀραβίας, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας καί Ἁγίας Σιών” ἐμφαίνεται εὐκρινῶς, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης πάσης Παλαιστίνης, εἰς τήν ὁποίαν συμπεριλαμβάνονται αἱ τρεῖς Παλαιστῖναι, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς η’ Πράξεως τῶν Πρακτικῶν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 2, Ἀθῆναι 1852, σ. 131).

2) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης ἐμφαίνεται ἐπίσης, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης Συρίας, ὅπερ δηλοῖ τάς περιοχάς ἄνωθεν τῆς Πορφυρουπόλεως (σημερινῆς Χάϊφας), ἤτοι τήν Μητρόπολιν Πτολεμαΐδος καί τήν περιοχήν ἄνωθεν τῆς Σκυθοπόλεως, ἤτοι τά σημερινά ὑψώματα Γκολάν ἕως τούς πρόποδας τοῦ ὄρους Ἑρμών. Τοῦτο ἐμφαίνεται εὐκρινῶς εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Βαλσαμῶνος εἰς τούς 6ον καί 7ον Κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθα ἀναφέρεται ἐπιγραμματικῶς: “Τόν δέ Ἱεροσολύμων, (ἔχειν) τῶν ἐν τῇ Παλαιστίνῃ ἐπαρχιῶν, τῶν ἐν Ἀραβίᾳ, καί τῶν ἐν Φοινίκῃ” (βλ. ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 129).

3) Ἐκ τῆς Ἡμετέρας Φήμης ἐμφαίνεται ἐπίσης, ὅτι εἴμεθα Πατριάρχης Ἀραβίας, ὡς ἤδη ἔχει ἀναφερθῆ εἰς τήν ὡς ἄνω ἑρμηνείαν τοῦ Βαλσαμῶνος, ἀλλά καί ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι ἡ Ἀραβική Χερσόνησος ἀποτελεῖ φυσικήν συνέχειαν τῆς 3ης Παλαιστίνης. Εἰς ἐπιβεβαίωσιν τούτων παραθέτομεν κάτωθι τόν ὑπό τοῦ Βευερηγίου ἐκδοθέντα ἀρχαιότατον κατάλογον, εἰς τόν ὁποῖον ἀναφέρονται αἱ ἐπαρχίαι ὅλων τῶν Πατριαρχείων ὡς καί τοῦ Ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Διά λόγους συντομίας παραλείπομεν ἐνταῦθα τάς Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπάς τῶν τριῶν Παλαιστινῶν καί ἀναφερόμεθα εἰς τό ἐπίμαχον σημεῖον, ἤτοι εἰς τήν Ἐπαρχίαν Ἀραβίας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἥτις ἔχει ὡς ἑξῆς:

α. Βόστρα, Μητρόπολις – β. ὁ Ἀδρασός. – γ. Δία. – δ. Μήδαβα. – ε. Γέρασα. – ς. Νεύη. – ζ. Φιλαδέλφεια. – η. Ἔσβους. – θ. Νεάπολις. – ι. Φιλιππούπολις. – ια. Φενοῦτος (Ἴσως Φινώ). – ιβ. Κωνσταντίνη. – ιγ. Διονυσιάς. – ιδ. Πεντακωμία. – ιε. Τρικωμία. – ις. Κανόθας. – ιζ. Σάλτον. – ιη. Βατάνεως ἤ Κατάνεως – ιθ. Ἑξακωμία. – κ. Ἐννεακωμία. – κα. Κώμη Γωνίας. – κβ. Κώμη Χεροῦς. – κγ. Κώμη Στάνες. – κδ. Κώμη Χαβέρας (ἤ Μαχαβέρους). – κε. Κώμη Κωρεάθης. – κς. Κώμη Βιλβανοῦς. – κζ. Κώμη Κάπρων. – κη. Κώμη Πυργοαρετῶν. – κθ. Κώμη Σέτνης. – λ. Κώμη Ἀριαχῶν. – λα. Νεότης. – λβ. Κλῖμα Ἀνατολικῶν καί Δυσμῶν. – λγ. Κώμη Ἀριάθας Τράχωνος. – λδ. Κώμη Βεβδάμους (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 5, Ἀθῆναι 1852, σ. 472).

Ὁ ὡς ἄνω κατάλογος ἐπιβεβαιοῦται καί εἰς τό ἔργον τοῦ Γρηγορίου Ἱεροδιακόνου τοῦ Παλαμᾶ: “Ἱεροσολυμιάς”. (βλ. “Ἱεροσολυμιάς ἤτοι ἐπίτομος Ἱστορία τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ ἀπό τῆς θεμελιώσεως αὐτῆς ἕως τῶν νεωτάτων χρόνων” ὑπό Γρηγορίου Ἱεροδιακόνου τοῦ Παλαμᾶ, καθηγητοῦ τῆς Ἱστορίας ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων, ἐν Ἱεροσολύμοις, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τοῦ Π. Τάφου, 1862, σσ. 376-382).

Τό αὐτό ἐπιβεβαιοῦται καί ἐκ τῆς ἐκθέσεως τοῦ Νείλου Δοξαπατρῆ: «Περί τῶν 5 Πατριαρχικῶν Θρόνων», ἡ ὁποία ἀναφέρει τά κάτωθι: “Μετά δέ ταῦτα ἐτιμήθη καί ὁ θρόνος Ἱεροσολύμων, ἀποσπασθείς τῆς ἐνορίας καί ἐξουσίας Ἀλεξανδρέων, καί γέγονεν αὐτοκέφαλος, καί κεφαλή, καί ἰσότιμος τοῖς τρισί θρόνοις· πλήν ἐτάχθη μετά τόν Ἀντιοχείας τιμᾶσθαι, καί ἀναφέρεσθαι, καί καθῆσθαι. Ἐκλήθη δέ καί πατριάρχης καί αὐτός ὁ Ἱεροσολύμων, καί τοι πρότερος ἐπίσκοπος ὤν τοῦ Καισαρείας τῆς ἐν Παλαιστίνῃ· ἡ γάρ Παλαιστίνῃ εἶχε μητρόπολιν τήν Καισάρειαν, ὑφ’ ᾗ ἐτέλει τά Ἱεροσόλυμα, ἐπισκοπή οὖσα αὐτῆς. Εἶχε δέ καί ἑτέρας μητροπόλεις, ἐχούσας ὑφ’ ἑαυτάς διαφόρους ἐπισκοπάς, ἤγουν δευτέραν τήν Σκυθόπολιν, ἤτοι Βασάν, τρίτην τήν Πέτραν, τετάρτην τήν Βόστρην, ἤτοι Ἀραβίαν. Ἔχει δέ καί αὐτοκεφάλους ἐπισκοπάς εἰκοσιπέντε, μή ἐχούσας ὑφ’ ἑαυτάς ἐπισκοπάς, ὑποκειμένας δέ τῷ θρόνῳ τῶν Ἱεροσολύμων· α΄. τήν Διοσπόλεως· β΄. τήν Ἀσκάλωνος· γ΄. τήν Ἰόππης· δ΄. τήν Γάζης· ε΄. τήν Ἀνθηδῶνος· ς΄. τήν Διοκλητιανουπόλεως· ζ΄. τήν Ἐλευθερουπόλεως· η΄. τήν Νεαπόλεως· θ΄. τήν Σεβαστῆς· ι΄. τήν Ἰορδάνου· ια΄. τήν Τιβεριάδος· ιβ΄. τήν Διοκαισαρείας· ιγ΄. τήν Μαξιμιανουπόλεως· ιδ΄. τήν Καπετωλιάδος· ιε΄. τήν Μύρου· ις΄. τήν Γαδάρου· ιζ΄. τήν Ναζαρέτ· ιη΄. τήν Θαβωρίου ὄρους· ιθ΄. τήν Κυριακουπόλεως· κ΄. τήν Ἀδρίας· κα΄. τήν Γαβάλων· κβ΄. τήν Αἰλίας· κγ΄. τήν Φαράς· κδ΄. τήν Ἑλενουπόλεως· κε΄. τήν Ὄρους Σινᾶ.” (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 5, Ἀθῆναι 1852, σσ. 486-490).

Εἰδικώτερον περί τοῦ Ὄρους Σινᾶ, μετά τοῦ ὁποίου αἱ σχέσεις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι ἀστασιάστως μαρτυρούμεναι ὑπό τῶν πηγῶν, δέον νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν ὅσα ἐξ ἀφορμῆς τῆς Συνοδικῆς κατοχυρώσεως τῶν προνομίων τῆς Μονῆς ἀναφέρει ἡ Συνοδική Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου Β’ (1565): “…συνελθόντων Συνοδικῶς τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ἀλεξανδρείας καί τοῦ Ἀντιοχείας…καί δέδωκεν ὁ Ἀντιοχείας ἀπό τῶν ὑποκειμένων τῷ ἑαυτοῦ Θρόνῳ μητροπόλεων δύο, τήν τῆς Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καί τῆς Σκυθουπόλεως, ἀπέσπασε δέ καί ἀπό τῆς μητροπόλεως Τύρου τήν Πορφυρόπολιν, καί ἔθεντο σύνορον τόν ποταμόν τόν ἀνά μέσον Πτολεμαΐδος καί τοῦ Καρμηλίου ὄρους Ζαβουλών˙ ὡσαύτως καί ἀπό τῆς μητροπόλεως Βόστρας τῆς Αὐσίτιδος ἐπισκοπάς τέσσαρας, τήν Γαδείρων, τήν Καπετωλιάδος, τήν Ἀβίλλης καί τήν Γάβας, καί ἀφιέρωσε ταύτας εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ἔθεντο σύνορον ἕως Αὐσίτιδος χώρας. Ὁ δέ Ἀλεξανδρείας δέδωκε καί αὐτός ἀπό τῶν ὑποκειμένων τῷ ἑαυτοῦ Θρόνῳ μητροπόλεων, τήν Βόστραν τῆς Ἀραβίας καί τήν Πέτραν, καί ἐπισκοπάς ἕξ, τήν Γάζαν, τήν Ἀσκάλωνα, τήν Ἐλευθερούπολιν, τήν Φαράν, τήν Αἰλίας καί τό Σινᾶ· ἠσφαλίσαντο δέ τό σύνθρονον τοῦ Σινᾶ ὄρους, ἵνα μηδείς καθίσῃ ἐπ’ αὐτῷ, καί ἐποίησαν σύνορον ἕως τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης.”

Εἰς τό κείμενον αὐτό ἐκφράζεται ἡ πεποίθησις τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου ὅτι ἡ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων προεξετείνετο πρός τήν πλευράν τῆς Ἀραβίας.

Ἐπίσης παραθέτομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι καί ἀπόσπασμα ἐκ τῆς Δωδεκαβίβλου τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου, Βιβλίον Β΄ Κεφάλαιον Δ΄. Παράγραφος Ζ΄: “Περί ἀπαντήσεως ἑξαχῶς πρός τάς ἕξ ἀντιθέσεις τάς κατά τῆς πατριαρχικῆς ἀξίας τοῦ Ἱεροσολύμων, καί διά πολλῶν μαρτυριῶν καί παραθέσεων ἀποδείξεως, ὅτι ὁ Ἱεροσολύμων ἀρχαῖος Πατριάρχης ἦν τε καί ἐστί“: “…Πρός δέ τήν πέμπτην ρητέον, αὔθαδες ἄντικρύς ἐστι τό πρό τῆς ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου μή ἐσχηκέναι τόν Ἱεροσολύμων οὔτε Ἐπαρχίαν, οὔτε Διοίκησιν, καί γάρ εἶχε· τοῦ δέ Ἀντιοχείας καί αὐτοῦ τοῦ Ἱεροσολύμων διαφερομένων περί τινων Ἐπαρχιῶν τῶν ἐν ταῖς Διοικήσεσιν αὐτῶν (καί γάρ ἐν τῇ πρώτῃ Συνόδῳ κατά Γελάσιον ἦσαν Τοποτηρηταί ὁ Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Καισαρείας, Φοινίκης καί Ἀραβίας, ὥστε ἡ τοῦ Ἱεροσολύμων ἐξουσία ἐξαπλοῦται καί εἰς Φοινίκην καί Ἀραβίαν) ἐν δέ τῇ πρώτῃ Συνόδῳ ἐκ συμφώνου τάς Ἐπαρχίας ταύτας διαμερισαμένων, ἡ Σύνοδος ἐβεβαίωσε τήν συμφωνίαν αὐτῶν, οὐ μήν δέ τότε πρῶτον ἔλαβεν ὁ Ἱεροσολύμων Ἐπαρχίαν ἤ Διοίκησιν, καί γάρ εἰ τοῦτο ἧν ἀληθές, πῶς οὐκ ἀντέστησαν τῷ Ἱεροσολύμων ὁ Αὐτοκράτωρ, οἱ Ἄρχοντες καί ἡ τοσαύτη Οἰκουμενική Σύνοδος; ἔτι ἐν τῇ ἐν Ἐφέσῳ ληστρικῇ Συνόδῳ τῇ συνελθούσῃ πρό τῆς ἐν Χαλκηδόνι ὁ Ἰουβενάλιος εἶχε τά συνήθη πρεσβεῖα, ἤτοι ἐτέτακτο μετά τόν Ἀλεξανδρείας, ὡς δείκνυται ἐν τῇ πρώτῃ πράξει τῆς ἐν Χαλκηδόνι Συνόδου, ὅθεν ὁ Ταράσιος ἐν τῇ ἑβδόμῃ Οἰκουμενικῇ Πατριάρχην αὐτόν εἶπε, καί ὅτι κατά τήν ἀξίαν αὐτοῦ Ἔξαρχος τῆς Συνόδου ἐγένετο, πράξει πρώτῃ·…” (βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, “Δωδεκάβιβλος”, Περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις Πατριαρχευσάντων, τόμ. Α΄ & Β΄, ἔκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1982, σσ. 324-325).

Ἡ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐμφαίνεται ἐπίσης καί ἐκ τῆς προσφωνήσεως τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεοφύτου τοῦ 6^ου (1734-1740 & 1743-1744) εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. ΟΖ΄ συστατήριον αὐτοῦ ἐπιστολήν, περί: “Μοραβικῶν, τῶν καί Θεοφυλακτικῶν καλουμένων τῇ ἀνατολικῇ ἐκκλησίᾳ προσδραμόντων ὡς ὁμοφωνούντων ἡμῖν περί τό σέβας, σύστασις εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας εἰς τό ἀποδέχεσθαι αὐτούς ὡς εὐσεβεῖς καί ὀρθοδόξους“. Εἰς ταύτην ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προσφωνεῖ τούς Πατριάρχας ὡς ἕπεται:

“Τοῖς Μακαριωτάτοις καί Ἁγιωτάτοις τῷ τε Πάπᾳ καί Πατριάρχῃ τῆς Μεγάλης Πόλεως Ἀλεξανδρείας καί πάσης γῆς Αἰγύπτου, κ.κ. Κοσμᾶ, (πρόκειται περί τοῦ Κοσμᾶ Γ΄ 1737-1746), καί τῷ τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς (οὐ σημειοῦται τό ὄνομα τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἀντιοχείας, ἦν δέ τηνικαῦτα ὁ Σίλβεστρος 1724‐1766) καί τῷ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης τε, Συρίας τε, καί Ἀραβίας κ.κ. Παρθενίῳ (1737-1766), καί τοῖς ὑποτελοῦσιν ἱερωτάτοις μητροπολίταις καί θεοφιλεστάτοις ἐπισκόποις τοῖς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγαπητοῖς ἡμῶν συναδελφοῖς καί συλλειτουργοῖς τόν ἐν Χριστῷ ἀσπασμόν…” (βλ. Μανουήλ Γεδεών, “Κανονικαί διατάξεις” τόμ. Α΄, Κωνσταντινούπολις, 1888, σσ. 219-220).

Εἶναι ἀληθές ὅτι ἐκ τῶν πηγῶν ἀναδύονται ἱστορικαί τινες εἰδήσεις, δι’ ὧν δηλοῦται σχέσις τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς τῆς Ἀραβίας καί εἰδικώτερον τῆς Ὑεμένης μετά τῆς Συρίας, ἀλλ’ ἡ σχέσις αὕτη ἐκαλλιεργεῖτο μόνον εἰς τούς κύκλους τῶν Συροϊακωβιτῶν, ἤτοι τῶν αἱρετικῶν, εἰς οὗς ὑπῆρχον ἄλλα κριτήρια δικαιοδοσιῶν. Εἰς τήν παγιωμένην κανονικήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅμως τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας δέν εἶχε τοιαύτην ποιμαντικήν εὐθύνην εἰς τήν Ἀραβίαν, ἀλλά εἰς τάς ἀνατολικάς ἐπαρχίας, ὡς τοῦτο διατυποῦται καί ὑπό τοῦ Νείλου Δοξαπατρῆ (ἴδε κατωτέρω).

Εἰς τήν ὡς ἐκ τῶν παρατεθεισῶν ἀναφορῶν ἀναμφισβήτητον δικαιοδοσίαν αὐτοῦ δέν ἠδυνήθη νά ἐξασκήσῃ ποιμαντικόν ἔργον τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον, λόγῳ τῶν ἱστορικῶν ἐν τῇ περιοχῇ ταύτῃ ἐξελίξεων, ἄχρις οὗ ἐπί τῶν ἡμερῶν ἡμῶν ἐδόθη αὐτῷ ἡ ἀφορμή, ὡς αὕτη ἐφεξῆς ἐκτίθεται:

Ἡμεῖς ὑπείκοντες εἰς τήν προσταγήν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου Ἡμῶν Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυροῦ Διοδώρου, μετέβημεν εἰς Κάταρ κατά τάς ἑορτάς τοῦ Πάσχα 1997 καί ἔκτοτε ἀνελλιπῶς διηκονοῦμεν ὡς Ἀρχιμανδρίτης τάς λειτουργικάς καί ποιμαντικάς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου ἡμῶν εἰς τήν ἐν λόγῳ περιοχήν. Ὁ μακαριστός Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος ἐπραγματοποίησε ἐκεῖ κατά μῆνα Νοέμβριον τοῦ 1999, τῇ συνοδείᾳ Ἀρχιερέων καί λοιπῶν κληρικῶν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ποιμαντικήν ἐπίσκεψιν, εἰς τήν ὁποίαν ἐγένετο δεκτός ὑπό τοῦ ποιμνίου καί ἐτέλεσε τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἁγιασμοῦ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ξενοδοχείου Sheraton, ἐλλείψει τότε Ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἀπό τοῦ Πάσχα 2001 ἀντικατέστησεν Ἡμᾶς προσωρινῶς ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης Μακάριος, νῦν δέ Ἀρχιεπίσκοπος Κατάρων, ὁ ὁποῖος διεδέχθη Ἡμᾶς κανονικῶς μέ Συνοδικήν ἀπόφασιν ἀπό τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2004.

Ἔκτοτε τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐζήτησε καί ἔλαβε παρά τοῦ Μεγαλειοτάτου Ἐμίρη Sheikh Hamad bin Khalifa Al Thani ἔκτασιν γῆς, εἰς τήν ὁποίαν ἤρξατο, ἰδίαις αὐτοῦ χορηγίαις καί αὐταῖς εὐσεβῶν Χριστιανῶν, νά ἀνεγείρῃ ναόν τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ ἀσκήσαντος ἐν Κάταρ καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τελειοποιούμενον ὁσημέραι, τοῦ Ἐπισκοπείου παρ’ αὐτόν διά τήν κατοικίαν τοῦ ἑκάστοτε ἀντιπροσώπου τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἀνεγερθέντος καί ἤδη κατοικουμένου.

Ὁ ναός οὗτος εἶναι τό λειτουργικόν καί ἐνοριακόν κέντρον τῶν εἰς Κάταρ εὑρισκομένων Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀνεξαρτήτως οἱουδήποτε φυλετικοῦ κριτηρίου, καθ’ ὅτι τόν ἐθνοφυλετισμόν κατεδίκασεν ἡ Σύνοδος τῶν Πατριαρχῶν – Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τό ἔτος 1872 (βλ. Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἐκδ. Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν, τόμ. ΙΓ΄, 1977, Νεώτερος Ἑλληνισμός, ἀπό 1833 ἕως 1881, σ. 305), ἤτοι ἀνεξαρτήτως τῆς ἐθνικότητος αὐτῶν, Παλαιστινίων, Ἰορδανῶν, Συρίων, Λιβανέζων, Ἑλλήνων, Κυπρίων, Ρώσων, Σέρβων, Ρουμάνων, Βουλγάρων, Γεωργιανῶν, Ἀφρικανῶν καί λοιπῶν.

Ἡμεῖς ὡς Πατριάρχης, μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί λοιπῶν κληρικῶν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ἐπραγματοποιήσαμεν ἀπό 12^ης ἕως 17^ης Ἀπριλίου τοῦ 2010, ὡσαύτως ἐπίσημον Ποιμαντικήν Ἐπίσκεψιν εἰς Κάταρ, εἰς τήν ὁποίαν συνηντήθημεν μετά μελῶν τοῦ ἡμετέρου ποιμνίου, ὡς καί μετά τοῦ Μεγαλειοτάτου Ἐμίρη Sheikh Hamad bin Khalifa Al Thani, ὅστις καί εἶχεν ἀποστείλει ἀντιπρόσωπον εἰς τήν Ἡμετέραν Ἐνθρόνισιν, ὡς καί μετά ἄλλων ἐπισήμων παραγόντων τοῦ κράτους τοῦ Κάταρ. Μετά τό πέρας τοῦ Πατριαρχικοῦ Συλλειτούργου, κατεθέσαμεν τόν θεμέλιον λίθον εἰς τόν ὑπό ἀνέγερσιν Ἱερόν Ναόν τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἀσκήσαντος ἐν Κάταρ καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἡ ποιμαντική αὕτη μέριμνα τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἤνοιξε τόν δρόμον καί διά τάς λοιπάς Χριστιανικάς Ὁμολογίας, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον κατά τό ἡμέτερον παράδειγμα ἔγκρισιν καί ἔκτασιν γῆς παρά τοῦ Ἐμίρη Sheikh Hamad bin Khalifa Al Thani, -οὗτινος εἴησαν τά ἔτη πολλά καί θεοφρούρητα- καί ἀνήγειρον ἑκάστη ναόν διά τά εἰς Κάταρ χριστιανικά πληρώματα αὐτῶν. Διαρκουσῶν τῶν ὡς ἄνω τούτων ἐνεργειῶν τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, οὐδεμία παρουσία ὑπῆρχε ἐκεῖ τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας καί οὐδεμία διαμαρτυρία αὐτοῦ ἠκούσθη.

Φιλαδέλφως ὡσαύτως ὑπομιμνῄσκομεν τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν ἀγαπητῇ καί περιποθήτῳ Ἡμῖν Μακαριότητι, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Μητρόπολις Βαγδάτης δέν περιλαμβάνει τόν Ἀραβικόν Κόλπον, ἀλλά περιορίζεται εἰς τά ὅρια τοῦ σημερινοῦ κράτους τοῦ Ἰράκ, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τῆς ἐκθέσεως τοῦ Νείλου Δοξαπατρῆ: “Ὁ Ἀντιοχείας κατεῖχεν ἅπασαν τήν Ἀσίαν, καί Ἀνατολὴν, αὐτήν τε τήν Ἰνδίαν, ὅπου καί ἕως τοῦ νῦν, καθολικόν χειροτονῶν, στέλλει τόν καλούμενον Ῥωμογύρεως, καί αὐτήν τήν Περσίαν. Ἔτι καί αὐτήν τήν Βαβυλῶνα, τήν νῦν καλουμένην Βαγδᾶ· κἀκεῖ γάρ ἔστελλεν ὁ Ἀντιοχείας καθολικόν εἰς Εἰρηνούπολιν, τόν λεγόμενον Εἰρηνουπόλεως· καί τάς Ἀρμενίας, καί Ἀβασγίαν, καί Ἰβηρίαν, καί Μηδίαν, καί τήν τῶν Χαλδαίων, καί Παρθίαν, καί Ἐλαμίτας, καί Μεσοποταμίαν“. (βλ. Ράλλη & Ποτλῆ, “Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων”, τόμ. 5, Ἀθῆναι 1852, σ. 488).

Ἐκ τούτου ἐμφαίνεται εὐκρινῶς, ὅτι οὐδεμία ἀναφορά ὑπάρχει διά τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας εἰς τόν σημερινόν Ἀραβικόν κόλπον καί τήν σημερινήν Ἀραβικήν Χερσόνησον. Ὁ δέ τίτλος τοῦ Μητροπολίτου κ. Κωνσταντίνου ἦτο γνωστός ἀνέκαθεν ὡς Μητροπολίτου Βαγδάτης μόνον. Τοῦτον τόν τίτλον ἔλαβε κατά τήν χειροτονίαν αὐτοῦ, ὡς καί ὁ προκάτοχος αὐτοῦ μακαριστός Φώτιος Χούρη, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἦτο Μητροπολίτης μόνον Βαγδάτης.

Ὅσον ἀφορᾷ τήν προσθήκην τοῦ Κουβέϊτ εἰς τόν τίτλον αὐτοῦ, πρόκειται περί προφορικῆς ἀδείας, ἥτις ἐδόθη ἐκ μέρους τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου Ἡμῶν, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Βενεδίκτου, ὅτε κατά τό τέλος Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1964 ἡμετέρα ἀντιπροσωπεία, ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως καί μετέπειτα Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου, τοῦ τότε Ἱεροδιακόνου καί νῦν Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος Ἡσυχίου, καί τοῦ Οἰκονόμου π. Κωνσταντίνου Κάρμας μετέβη εἰς Δαμασκόν καί συνηντήθη μετά τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀντιοχείας κυροῦ Θεοδοσίου ΣΤ΄, παρόντος καί τοῦ τότε Μητροπολίτου Βαγδάτης Φωτίου. Εἰς τήν συνάντησιν αὐτήν ὁ τότε Πατριάρχης Ἀντιοχείας Θεοδόσιος παρεκάλεσε τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως Διόδωρον νά μεταφέρῃ εἰς τόν τότε Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Βενέδικτον τήν παράκλησιν αὐτοῦ νά ἐπιτρέψῃ εἰς τόν Μητροπολίτην Βαγδάτης Φώτιον, νά μεταβαίνῃ εἰς Κουβέϊτ διά τήν ποιμαντικήν μέριμναν τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν. Τήν παράκλησιν ταύτην διεβίβασε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως Διόδωρος εἰς τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Βενέδικτον, ὁ ὁποῖος καί ἀπεδέχθη ταύτην.

Ἄλλως τε ἤδη ἀπό τοῦ 1967 ὁ ἡμέτερος κληρικός μακαριστός νῦν Ἀρχιμανδρίτης Ἀβράμιος Ἀουάδ, ἡγούμενος ἐν Λύδδῃ καί ἐν συνεχείᾳ ἐν Χάϊφᾳ, μετέβαινεν εἰς Κουβέϊτ διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν, ἀλλά καί ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Ἀνατόλιος, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Τιβεριάδος καί Ἔξαρχος τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Ἀθήναις, μετέβαινεν εἰς Ὑεμένην διά τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἐκεῖ ἡμετέρου ποιμνίου, ὡς ἐμφαίνεται ἐκ τοῦ ἀρχείου τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου.

Διά τοῦτον τόν λόγον τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον ἐπλήρωσε τήν ἀπό ἱκανοῦ χρόνου κενωθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν Βόστρων τῆς Ἀραβίας διά τῆς ἐκλογῆς τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Βόστρων κ. Ὑμεναίου κατά τό ἔτος 1985, τόν ὁποῖον διεδέχθη ὁ νῦν Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος τό 1998.

Οὐδεμία ἀντιπαράθεσις ὑπῆρξε καθ’ ὅλην τήν παρελθοῦσαν περίοδον τῶν 40 καί πλέον ἐτῶν μεταξύ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου καί τῶν μακαριστῶν προκατόχων Αὐτῆς Πατριαρχῶν Ἀντιοχείας Θεοδοσίου, Ἠλία καί Ἰγνατίου, ἀλλά ἀπ’ ἐναντίας πάντοτε διετηρήσαμεν ἀγαθάς καί ἀδελφικάς σχέσεις στενής συνεργασίας εἰς τό πλαίσιον τῆς ἀνασυγκροτήσεως τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ἐν γένει.

Λυπούμεθα ὄντως μή ἐγκακοῦντες, διά τό ὅτι μόνον ἅμα τῇ προαγωγῇ τοῦ ἐπί ἔτη ἀφωσιωμένως ὑπηρετοῦντος Πατριαρχικοῦ Ἡμῶν Ἐπιτρόπου εἰς τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Κάταρ Ἀρχιμανδρίτου κ. Μακαρίου εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Κάταρ, διεμαρτυρήθη τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας καί ἐζήτησε παρ’ Ἡμῶν τήν μή ἐκτέλεσιν τῆς ἀποφάσεως τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου.

Εἰς ἀναβολήν ἤ ἀκύρωσιν τῆς τοιαύτης ἀποφάσεως Ἡμεῖς δέν ἠδυνάμεθα νά προβῶμεν διά τούς ὡς ἄνω ἐκτεθέντας λόγους, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαιώνουν τήν κανονικήν Ἡμῶν δικαιοδοσίαν καί τάς κανονικάς Ἡμῶν ἐνεργείας εἰς τήν ὡς ἄνω περιοχήν.

Ἐκ τῶν ὡς ἄνω ἐμφαίνεται, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἔσπειρε καί ἐπότισε εἰς τήν γῆν τοῦ Κάταρ, κανονικήν δικαιοδοσίαν αὐτοῦ.

Πρός ἐπίρρωσιν τοῦ γεγονότος ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐνεργεῖ ἐν πλήρει σεβασμῷ πρός τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί τήν διατήρησιν τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀναφέρομεν συναφῶς, ὅτι Ἡμεῖς χάριν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπανεχωρήσαμεν ἐκ τῆς ληφθείσης ὑπό τοῦ προκατόχου Ἡμῶν μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Διοδώρου ἀποφάσεως διαποιμάνσεως τῇ ἐπιμόνῳ αἰτήσει τῶν ἐκ Παλαιστίνης καί τοῦ Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας Ὀρθοδόξων, τῶν διαβιούντων εἰς τάς Ἡνωμένας Πολιτείας Ἀμερικῆς.

Ἔχοντες δι’ ἐλπίδος ὅτι τά ἀληθῶς καί φιλαδέλφως ἐκτιθέμενα ἐν τῇ ἀδελφικῇ Ἡμῶν ἐπιστολῇ ταύτῃ, ἔσονται ἱκανά ὅπως πείσουν τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Γερασμίαν Μακαριότητα διά τό δίκαιον τῆς συνεχίσεως τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου εἰς τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Κάταρ, τήν Ἀραβικήν Χερσόνησον καί τόν Ἀραβικόν Κόλπον, ἐμμένομεν εἰς τήν συνέχισιν τῆς ἐν Χριστῷ στενῆς συνεργασίας τῶν ἀδελφῶν Ἡμῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας πρός οἰκοδομήν τῶν Ὀρθοδόξων πληρωμάτων Ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν καί δή κατά τήν τρέχουσαν χρονικήν συγκυρίαν, καθ’ ἥν ὁ λαός τῆς Συρίας, ἰδίᾳ δέ τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας σκληρῶς δοκιμάζεται.

Ἐπί τούτοις, ἀποδιδόντες Αὐτῇ τόν ἐν Κυρίῳ ἀσπασμόν Ἡμῶν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ,βιγ’ Μαρτίου ιθ’.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμίας Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Σ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ.

Τήν Κυριακήν, 4^ην /17^ην Φεβρουαρίου ἔλαβε χώραν εἰς τήν πόλιν τῆς Βηρηττοῦ καί εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἡ Ἐνθρονισις τοῦ προσφάτως ἐκλεγέντος Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννου.

Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ, ἀντεπροσωπεύθησαν δι’ Ἀποστολῶν ὅλαι αἱ Αὐτοκέφαλοι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ἡ Ἐκκλησία δέ τῆς Κύπρου καί τῆς Τσεχοσλοβακίας διά τῶν Προκαθημένων αὐτῶν, Μακαριωτάτου Ἀρχιεπίσκοπου κ. Χρυσοστόμου καί κ. Χριστοφόρου ἀντιστοίχως.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀντεπροσώπευσεν Ἀποστολή ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Κύπρῳ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου καί τοῦ ἐν Ραμάλλᾳ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος.

Εἰς τήν τελετήν τῆς Ἐνθρονίσεως παρέστη ὁ Πρόεδρος τοῦ Λιβάνου κ. Ὄμαρ Σουλεϋμάν, ἄλλοι κυβερνητικοί παράγοντες τοῦ Λιβάνου καί ἐκπρόσωποι ἄλλων Χριστιανικῶν δογμάτων ἤ ὀργανισμῶν τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας.

Τό Πατριαρχικόν καί Πολυαρχιερατικόν τοῦτο συλλείτουργον ἐτελέσθη ἐν Ὀρθοδόξῳ τάξει καί εὐπρεπείᾳ μετά μέλους παραδοσιακῆς βυζαντινῆς μουσικῆς, κυρίως εἰς τήν Ἀραβικήν καί Ἑλληνικήν ἀλλά καί ἄλλας γλώσσας καί ἐδηλώθη ἐν αὐτῷ ἡ πλήρης κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τοῖς δόγμασι, τῇ παραδόσει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ.

Κλῆρος καί λαός, οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν τελετήν, ἐχαιρέτισαν τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννην εἰς τήν παρακειμένην τῷ ἱερῷ ναῷ αἴθουσαν καί ὑπέβαλλον τά σέβη αὐτῶν.

Εἰς τό παρατεθέν εἰς τό ξενοδοχεῖον Bristol γεῦμα, οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν συνεχάρησαν τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννην καί προσέφεραν αὐτῷ τά δῶρα τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν.

Ἡ Ἀποστολή τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων προσέφερε τά δῶρα τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί ἐπέδωσε τόν χαιρετισμόν Αὐτοῦ, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Μακαριώτατε Θειότατε καί Ἁγιώτατε Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Θεουπόλεως Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, κ.κ. Ἰωάννη. Τήν Ὑμετέραν Σεβασμιοπόθητον Ἡμῖν Μακαριότητα ἀδελφικῶς ἐν Κυρίῳ περιπτυσσόμενοι, ὑπερίδηστα προσαγορεύομεν.

Μή δυνηθέντες διά λόγους προσκυνηματικούς καί ποιμαντικούς νά μετάσχωμεν προσωπικῶς εἰς τό χαρμόσυνον γεγονός τῆς Ἐνθρονίσεως τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Ἡμῖν Μακαριότητος εἰς τόν μαρτυρικόν καί ἔνδοξον Θρόνον τῆς Ἐκκλησίας Ἀντιοχείας τῆς Μεγάλης, χαιρόμεθα ἀποστέλλοντες τήν τιμίαν Ἡμῶν ἀντιπροσωπείαν, ἀποτελουμένην ἐκ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Ἡμετέρου ἐν Κύπρῳ ἀντιπροσώπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου καί τοῦ ἐν Ῥαμάλλᾳ ἡγουμένου Πατριαρχικοῦ Ἡμῶν ἐκπροσώπου Ἀρχιμανδρίτου Γαλακτίωνος.

Διά τῆς ἀντιπροσωπείας Ἡμῶν ταύτης συγχαίρομεν ἐγκαρδίως τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι, διακριθείσῃ ἐκ νεότητος αὐτῆς εἰς τήν θύραθεν καί τήν κατά Χριστόν παιδείαν, τήν ὀρθοδοξον θεολογίαν καί συγγραφήν καί τήν μοναχικήν βιοτήν, ἐπί τῇ ἐπαξίᾳ ἐκλογῇ καί Ἐνθρονίσει Αὐτῆς καί ἀπό τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ εὐχόμεθα Αὐτῇ ἐκ μυχίων τήν δύναμιν τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, ἵνα Αὕτη ὁδηγήσῃ τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας ἀτρέπτως, ἀδιασαλεύτως καί ἀσφαλῶς εἰς νομάς σωτηρίους καί φέρῃ μήνυμα καταλλαγῆς, συμφιλιώσεως καί εἰρήνης εἰς τήν χώραν Αὐτῆς καί πέραν ταύτης.

Ἐπί τούτοις, παρακαλοῦντες Αὐτήν, ὅπως δεχθῇ τά σεμνά ταῦτα δῶρα τῆς ἀγάπης Ἡμῶν, φιλοτεχνηθέντα ὑπό Βηθλεεμιτῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἀσπαζόμεθα Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ,βιγ΄ Φεβρουαρίου β’

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμίας Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων»

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder

ΕΥΧΕΤΗΡΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2012

Τήν Παρασκευήν, 8^ην /21^ην Δεκεμβρίου 2012 ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετέδωσε Χριστουγεννιάτικον χαιρετισμόν μετά τῶν Πατρικῶν καί Πατριαρχικῶν εὐχῶν Αὐτοῦ πρός τήν ἀπανταχοῦ Ρωμηοσύνην. Ὁ χαιρετισμός μετεδόθη εἰς τόν ἑλληνικόν τύπον καί τά Μ.Μ.Ε. τῆς Ἑλλάδος, ἔχων ὡς ἕπεται:

«Ἀπό τήν Ἁγίαν Γῆν, ἡ ὁποία ἐφιλοξένησεν εἰς τό Σπήλαιον αὐτῆς εἰς τήν Βηθλεέμ τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καί τήν Σεσαρκωμένην Ἀγάπην, δηλαδή τόν Θεόν Λόγον, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί τόν Υἱόν τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, θέλομεν ἐκ βάθους καρδίας νά εὐχηθῶμεν καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα εἰς ὅλον τόν κόσμον καί ἰδιαιτέρως εἰς τούς σκληρῶς δοκιμαζομένους καί χειμαζομένους συνανθρώπους μας.

Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ στιγμιαῖον γεγονός τῆς ἱστορίας, ἀλλά πραγματικότητα ζωντανήν, πού ἐπαναλαμβάνεται καθημερινῶς ἐντός τοῦ χώρου τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός εἶναι τό ἐνυπόστατον Φῶς τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης. Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἀναζητῶμεν λύσιν καί διέξοδον εἰς τήν κοινωνικήν καί οἰκονομικήν κρίσιν, ἡ ὁποία μαστίζει ἀνηλεῶς τόν κόσμον γενικώτερον καί εἰδικώτερον τούς κατοίκους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τῆς Ἑλλάδος, ἡ λύσις καί διέξοδος αὐτῆς εὑρίσκεται εἰς τό ταπεινόν σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, εἰς τήν φάτνην τῶν ἀλόγων, δηλαδή εἰς τήν ἄκραν ταπείνωσιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/bc4rZMGJo84

ngg_shortcode_1_placeholder

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2012.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012.

“Ἡ ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει κατ’ αὐτάς καί πάλιν τάς πανευφροσύνους, πανεκλάμπρους καί πανενδόξους ἑορτάς τῶν Χριστουγέννων. Ἐν τῇ τελέσει τῶν ἑορτῶν τούτων ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται μετά χαρᾶς, εὐχαριστίας καί δοξολογίας τήν ἀνείκαστον φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ φιλανθρωπία αὕτη ἐξεδηλώθη ἐν τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τῇ πλάσει τοῦ ἀνθρώπου πάλαι κατ’ ἀρχάς καί τῇ ἀενάῳ καί ἀκαταπαύστῳ Αὐτοῦ σοφῇ προνοίᾳ καί κυβερνήσει εἰς τό διηνεκές, Αὕτη ὅμως ὑπερέβη πᾶν μέτρον καί ὅριον, πάντα νοῦν καί πᾶσαν ἔννοιαν, ὅτε ὁ Θεός ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ηὐδόκησε νά ἐπισκεφθῇ τόν ἄνθρωπον ἐν τῇ πτώσει αὐτοῦ καί ταπεινώσει, ἐν τῇ ταλαιπωρίᾳ αὐτοῦ καί ἐξουθενώσει ὑπό τῆς δουλείας τοῦ διαβόλου. Ὅτε κατά τόν θεοφόρον Πατέρα Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης «ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς ὑπερβολῇ φιλανθρωπίας καί ἀγαθότητος ὑπέρ ἡμῶν ἐκινήθη, ἠράσθη τῆς σωτηρίας τοῦ πλαστουργήματος Αὐτοῦ» καί ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμον τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ «γενόμενον ὑπό γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμoν, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5).

Τοῦτο τό μυστήριον τῆς προσλήψεως τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ ἔλαβε χώραν εἰς τό ἱστορικόν γίγνεσθαι τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας ἐγεννήθη κατά σάρκα ὁ εἰς Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου συλληφθείς, σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Κατά τόν θεηγόρον Πατέρα Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας «ὁ Μονογενῆς Υἱός τοῦ Θεοῦ μένων φύσει Θεός, καθ’ ἡμᾶς γέγονεν ἄνθρωπος, συνῆψεν ἡμᾶς δι’ Ἑαυτοῦ τῷ Θεῷ καί Πατρί, ἀμνησικάκως ἀπήλλαξε τῆς διϊστώσης ἡμᾶς ἁμαρτίας καί ἐδικαίωσε τῇ πίστει καί γάρ Αὐτός ἐστι ἡ εἰρήνη ἡμῶν».

Τοῦτο τό ξένον καί παράδοξον μυστήριον ἡ γῆ τοῦ Σπηλαίου τούτου καί ἡ ἐν αὐτῷ φάτνη τῶν ἀλόγων ζῴων ὑπεδέχθη. Ποιμένες ἀγραυλοῦντες εἰς τήν πλησιόχωρον αὐτῶν κώμην τῶν ποιμένων, προτραπέντες ὑπό τῶν ἀγγέλων, ἐνταῦθα προσῆλθον καί ἔκθαμβοι εἶδον «βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 16-17). Μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν ὑπό ἀστέρος ὁδηγούμενοι, ἀφίχθησαν ἐνταῦθα καί «προσήνεγκον τά δῶρα αὐτῶν, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν εἰς τόν τεχθέντα Βασιλέα» (Ματθ. 2,11). Ἄγγελοι ἔψαλαν εἰς τόνοὐρανόν τόν ἀγγελικόν ὕμνον: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14).

Τό μήνυμα τοῦτο τῆς εἰρήνης καί συνδιαλλαγῆς βιοῖ καί διαλαλεῖ ἡ Ἐκκλησία σήμερον ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Ἰδιαιτέρως δέ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἡ ἐν αὐτῇ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου αὐτῆς, ἑορτάζει τό μυστήριον τοῦτο κατά τήν ἀρχαίαν αὐτῆς τάξιν εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον καί τήν ἐπ’ αὐτοῦ ἔνδοξον Κωνσταντίνειον Βασιλικήν, τήν ὑπερβαίνουσαν τήν δύναμιν τοῦ χρόνου καί τάς ἀνθρωπίνους ἱστορικάς πολιτικάς μεταλλαγάς καί ἱσταμένην εἰς ἀψευδές μαρτύριον καταβάσεως τοῦ οὐρανοῦ πρός τήν γῆν καί συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον.

Ἀπό τοῦ Ἁγίου Τόπου τούτου ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διαλαλεῖ σήμερον καί πάλιν πρός ὅλα τά πέρατα τοῦ κόσμου ὅτι ὁ Χριστός ἐτέχθη καί ὁ ἄνθρωπος ἠλευθερώθη. Χριστός ἐταπεινώθη καί ὁ ἄνθρωπος ἕως οὐρανοῦ ἀνυψώθη. Χριστός ἐφανερώθη καί αἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀπηλάθησαν. Χριστός διέφυγε καί διεσώθη ἀπό τῆς σφαγῆς εἰς Αἴγυπτον καί Ἡρώδης ὁ θηριώδης ἔμεινε ληρώδης. Τά νήπια ἐθανατώθησαν ὡς πρῶτοι μάρτυρες τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρωπήσεως, κατά σάρκα γεννήσεως καί ἐπί γῆς εὐεργετικῆς παρουσίας Αὐτοῦ, ἀκολουθηθέντα ὑπό ἑκατομμυρίων μαρτύρων εἰς τήν ζωήν καί ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας πρός δόξαν Αὐτοῦ. Ἐν ταὐτῷ συμπάσχουσα ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων προσεύχεται ὑπέρ τῶν θυμάτων τῆς παγκοσμίου οἰκονομικῆς κρίσεως, τῆς βίας τῆς τρομοκρατίας καί τοῦ πολέμου, τῶν προσφύγων, ἰδιαιτέρως δέ τῶν ἐκ τῆς Συρίας καί λοιπῶν θυμάτων τῆς ἐν αὐτῇ μαινομένης συρράξεως καί τῆς δικαίας ἐπιλύσεως τοῦ θρησκευτικοῦ καί πολιτικοῦ προβλήματος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἀπό τοῦ θεοδέγμονος Σπηλαίου τούτου ἀπευθύνομεν τάς Πατριαρχικάς καί Πατρικάς ἡμῶν εὐχάς καί εὐλογίας παντί τῷ εὐσεβεῖ Ἡμῶν ποιμνίῳ, τῷ διαβιοῦντι εἰς Γῆν τήν Ἁγίαν, τήν κληρωθεῖσαν ὑπό Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῷ Ἱεροσολυμιτικῷ Θρόνῳ, καί ὁπουδήποτε γῆς ἐν τῇ ξένῃ καί εἰς πάντας τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς τούς ἐπισκεπτομένους αὐτήν κατά τά ἁγίας ταύτας ἑορτάς τοῦ Δωδεκαημέρου ὑπέρ ὑγιείας αὐτῶν, εἰρήνης καί σωτηρίας”.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

ngg_shortcode_2_placeholder

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τήν Σύσκεψιν αὐτῆς τῆς Πέμπτης, 13^ης / 26^ης Ἰουλίου 2012, ἠσχολήθη ἰδιαιτέρως μέ τά γεγονότα τῆς βίας εἰς τήν χώραν τῆς Συρίας, συνεπείᾳ τῶν ὁποίων πολύτιμοι ἀνθρώπιναι ζωαί ἀδίκως ἀπωλέσθησαν, χιλιάδες ἄνθρωποι παρέμειναν ἄστεγοι καί χιλιάδες ἐξεπατρίσθησαν καί ὡς ἀπάτριδες πρόσφυγες κατέφυγον πρός Ἰορδανίαν ἤ καί ἄλλας χώρας.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάνθη ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐκπροσωποῦν τούς Ἁγίους Τόπους ἐκφράζει τήν ἀλληλεγγύην Αὐτοῦ πρός τόν Προκαθήμενον τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας Μακαριώτατον Πατριάρχην κ.κ. Ἰγνάτιον καί τήν ἠθικήν συμπαράστασιν αὐτοῦ πρός ὅλα τά θύματα τῆς ἐν Συρίᾳ ἐκρύθμου ταύτης καταστάσεως καί ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνάμεων αὐτοῦ συνέδραμε καί ὑλικῶς διά προσφορᾶς 10.000 $ U.S.D., κατατεθέντων εἰς τραπεζικόν λογαριασμόν εἰς Ἰορδανίαν διά τούς εἰς Ἰορδανίαν ἐκ τῆς Συρίας πρόσφυγας.

Στοιχῶν τῇ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἀπηύθυνε σήμερον, 14^ην / 27^ην Ἰουλίου 2012, ἔκκλησιν πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομον διά τήν διενέργειαν λογίας εἰς εἴδη τροφίμων καί ρουχισμοῦ εἰς τήν ὅμορον Ἀποστολικήν καί ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου ὑπέρ τῶν ὡς ὁσημέραι αὐξανομένων ἐμπεριστάτων ἐν Συρίᾳ ἤ τῶν ἐξ αὐτῆς προσφύγων.

Ἡ ἔκκλησις αὕτη ἔχει ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Χρυσόστομε. Τήν Ὑμετέραν ποθεινοτάτην Ἡμῖν Σεβασμίαν Μακαριότητα ἐν ἁγίῳ φιλήματι περιπτυσσόμενοι, ἡδέως προσαγορεύομεν.

Ὁ Θεός ἐν τῇ οἰκονομίᾳ Αὐτοῦ ηὐλόγησεν Ἡμᾶς ὡς Ποιμενάρχας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς καί τῆς ὁμόρου ἀδελφῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Βαρνάβα, νά συνεργασθῶμεν συχνάκις διά τήν συμπαράστασιν, τήν ἠθικήν καί ὑλικήν βοήθειαν καί ἀνακούφισιν ἐνδεῶν μελῶν τῶν ἐμπεπιστευμένων Ἡμῖν ποιμνίων ἀλλά καί τῶν ποιμνίων ἄλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Τό χρέος τοῦτο τῆς ἐμπράκτου ἀδελφικῆς συμπαραστάσεως θεωροῦμεν ἐπιτακτικώτερον σήμερον εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε πρός τούς πάσχοντας ἐν τῇ ὁμόρῳ χώρᾳ τῆς Συρίας ἀδελφούς ἡμῶν, θύματα τῆς βίας, πληγωμένους, ἀστέγους, πρόσφυγας, καταφυγόντας εἰς τό Χασιμιτικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, ἐστερημένους τῶν στοιχειωδῶν προϋποθέσεων τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς.

Ἡμεῖς εἰς Ἱερουσαλήμ εὑρισκόμενοι, τήν πόλιν τοῦ Γολγοθᾶ καί τῆς Ἀναστάσεως καί παρακινούμενοι ὑπό τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν οὐρανοβάμονος Παύλου, λέγοντος ὅτι: «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη», (Α’ Κορ. 12,26), ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός τήν Ὑμετέραν λίαν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα, ὅπως, εὐαρεστουμένη, διενεργήσῃ εἰς τούς ἱερούς ναούς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καί ὅλης τῆς Ἀποστολικῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὑπέρ τῶν θυμάτων τῆς ἐκρύθμου ἐν Συρίᾳ καταστάσεως λογίαν, οὐχί εἰς χρήματα ἀλλ’ εἰς εἴδη διατροφῆς καί ρουχισμοῦ, τά ὁποῖα διά τῶν ἁρμοδίων καί φερεγγύων ἀνθρωπιστικῶν Ὀργανισμῶν θά διαβιβασθοῦν εἰς αὐτούς.

Βέβαιοι ὄντες περί τῆς ἀμέσου εὐαισθητοποιήσεως τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος διά τήν παραμυθίαν τῶν ἐν Συρίᾳ ἐμπεριστάτων καί τῶν ἐξ αὐτῆς ἐξελθόντων προσφύγων, εὐχαριστοῦμεν Αὐτῇ ἐκ προοιμίων καί ἀσπαζόμενοι Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ διατελοῦμεν

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ,βιβ’ Ἰουλίου ιδ’.

Τῆς Ὑμετέρας Θεοφρουρήτου Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων”.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΘῌΡΕΣΕ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ Π. ΡΩΜΑΝΟΝ ΡΑΔΟΥΑΝ.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετά λύπης ἀνακοινώνει τήν καθαίρεσιν τοῦ ἱερέως αὐτοῦ π. Ρωμανοῦ Ραδουάν διά τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται εἰς τήν ἀπόφασιν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐγνωστοποιήθη εἰς αὐτόν διά τῆς ὑπ. ἀριθ. Πρωτ. 481 καί ἀπό 12.^.5. 2012 ἐπιστολῆς, ἐχούσης ὡς ἕπεται:

Αἰδεσιμολογιώτατον Οἰκονόμον

π. Ρωμανόν Ραντουάν

Εἰς Ναζαρέτ.

Αἰδεσιμολογιώτατε,

Καθηκόντως πληροφορῶ ὑμᾶς ὅτι ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος προεδρευομένη ὑπό τῆς Α. Θ. Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἐν τῇ Ο’ Συνεδρίᾳ αὐτῆς τῆς 27ης Ἀπριλίου / 10^ης Μαΐου 2012 καθῄρεσε ὑμᾶς τοῦ βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης καί ἐπανέφερε εἰς τήν τάξιν τῶν λαϊκῶν διά τά εἰς ἃ ὑπεπέσατε κανονικά παραπτώματα ἀπειθείας, ἀνυπακοῆς καί περιφρονήσεως τῆς Ἐκκκλησιαστικῆς ὑμῶν Ἀρχῆς, ἀρνήσεως συνεργασίας μετ’ Αὐτῆς παρά τάς ἐπανειλημμένας κλήσεις, ὅπως προσέλθητε εἰς τό Πατριαρχεῖον, συνεργίας εἰς κλοπήν εἰκόνων, τελέσεως λειτουργιῶν εἰς ἱερούς ναούς τοῦ Πατριαρχείου ἄνευ ἐγκρίσεως αὐτοῦ, μετατροπῆς τῶν ἱερῶν ναῶν εἰς ξενῶνας φιλοξενίας, ἱδρύσεως ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς Μ. Κ. Ο. «Σοφία» καί αὐτονόμου συμπεριφορᾶς ὑμῶν ἀπᾳδούσης πρός τήν ἱερατικήν ὑμῶν ἰδιότητα.

Ἐντέλλεσθε, ὅθεν, ὅπως εἰς τό ἑξῆς ἀπέχητε πάσης ἱερατικῆς ἢ μυστηριακῆς πράξεως.

Ἐπί τούτοις, εὐχόμενος ὑμῖν τόν θεῖον φωτισμόν, ἵνα ἀκολουθήσητε τήν ὁδόν τῆς μετανοίας, διατελῶ.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ τῇ 12^η Μαΐου 2012

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,

ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ

Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης

Γέρων Ἀρχιγραμματεύς

Κοινοποίησις:Ἱερώτατον Μητροπολίτην Ναζαρέτ κ. Κυριακόν.

Εἰς Ναζαρέτ.

Ἐν ὄψει τούτων τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀναμένον τήν εἰλικρινῆ μετάνοιαν τοῦ καθαιρεθέντος π. Ρωμανοῦ, ζητεῖ ἀπό τούς Ἱερεῖς καί Ἐπιτρόπους του νά ἀποφύγουν ὁποιανδήποτε ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν ἤ κοινωνίαν μετ’αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΠΙ ΤΗΙ ΕΟΡΤΗΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2012.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χαῖρε Σιών ἁγία,

μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν,

Θεοῦ κατοικητήριον˙

Σύ γάρ ἐδέξω πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν,

διά τῆς Ἀναστάσεως».

(Στιχηρόν ἀναστάσιμον,

Ἑσπερινοῦ, ἤχου πλ. δ’).

Ἰδού ἀνέτειλε καί πάλιν ἡμέρα ἑόρτιος, εὐφρόσυνος καί σωτήριος. Ἰδού ἐπέλαμψεν ἡμῖν ἡμέρα χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ἰδού ἀπήγαυσε ἡμέρα φωτός ἀνεσπέρου διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί τήν δημιουργίαν ὅλην.

Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερον ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τήν ζωηφόρον καί λαμπροφόρον τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν. Ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται σήμερον ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τό γεγονός ὅτι ὁ ἱδρυτής αὐτῆς ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, κατά τόν θεοφόρον τῆς Ἐκκλησίας Πατέρα Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν Ἀρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης «ἠράσθη τῆς σωτηρίας τοῦ πλάσματος αὐτοῦ καί τήν ἀνακαίνισιν αὐτοῦ ἐπεξεργάσατο». Ὁ Χριστός, ἐνδυθείς τό ἀνθρώπινον, θάνατον ὑπέρ ἡμῶν ἑκουσίως ὑπέστη, «διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Διά τοῦ σταυροῦ ὁ Κύριος ἡμῶν κατῆλθεν εἰς τόν ᾍδην. Εἰς τούς κευθμῶνας τοῦ ᾍδου συνήντησε τούς ἀπ’ αἰώνων δεσμίους, τούς προπάτορας ἡμῶν, Ἀδάμ καί Εὔαν καί τούς ἀπογόνους αὐτῶν. Συνήντησεν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἄνευ Αὐτοῦ, ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, ἐτελειώθησαν, τούς ζήσαντας ὑπό τήν σκιάν τοῦ νόμου Ἰουδαίους, δικαίους καί ἀδίκους, τούς θεράποντας τῆς φιλοσοφίας Ἕλληνας καί λατρευτάς τῶν εἰδώλων. Ὁ τίμιος Πρόδρομος, προλαβών τόν Χριστόν καί εἰς τόν ᾍδην, «διά τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας αὐτοῦ κεφαλῆς, γεγονυίας οἰκονομίᾳ τινί θεϊκῇ, εἶχε ἤδη κηρύξει τοῖς ἐν ᾍδῃ τοῦ Σωτῆρος τήν ἔλευσιν».

Ὅλους αὐτούς, πιστεύσαντας, ἠλευθέρωσε ὁ Χριστός τῆς τυραννίας τοῦ διαβόλου. Ἐχαρίσατο αὐτοῖς ζωήν τήν αἰώνιον. Παρέσχεν αὐτοῖς τήν ἐλευθερίαν ἐκ τῆς ζωῆς τοῦ σκότους καί τῆς βασάνου τῆς συνειδήσεως καί τήν ἀπόλαυσιν τῆς κοινωνίας καί τῆς θέας τοῦ προσώπου Αὐτοῦ καί τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ.

Ἀναστήσας ὁ Χριστός τούς ἐν ᾍδῃ, οὐκ ἔμεινεν εἰς τόν ᾍδην. Ὁ θάνατος οὐ κατίσχυσεν Αὐτοῦ. Ὁ ᾍδης οὐκ ἐκράτησεν Αὐτόν. Ὁ Θεός Πατήρ ἀνέστησε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον Ἰησοῦν. Ἡ θεία φύσις τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀνέστησε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ. Δεδοξασμένος καί λελαμπρυμένος ὁ Κύριος ἡμῶν διά τοῦ θανάτου τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἀνῆλθεν εἰς τήν γῆν, ἵνα ἡμᾶς τούς ζῶντας βεβαιώσῃ περί τοῦ ἔργου Αὐτοῦ τοῦ σωτηρίου καί εἰς τόν ᾍδην. «Προῆλθε ὡς ἐκ παστάδος τοῦ ὀλβίου τάφου τούτου», εἰς τόν ὁποῖον οἱ μαθηταί Αὐτοῦ ἐνεταφίασαν Αὐτόν, διαῤῥήξας τάς σφραγῖδας αὐτοῦ.

Τό μυστήριον τοῦτο, ἔργον τῆς πανσθενοῦς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός εἰς τούς μύστας Αὐτοῦ ἐφανέρωσεν, εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους καί εἰς τάς μυροφόρους γυναῖκας. Οὗτοι ἐλθόντες εἰς τόν τάφον, ζεῦγος φαεσφόρων ἀγγέλων ἐπ’ αὐτοῦ ἐθεάσαντο. Οἱ ἄγγελοι οὗτοι ἔνδοθεν τοῦ μνημείου «Ἰησοῦν τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον, ἀναστάντα ἀνήγγειλαν» (Μάρκ. 16, 6). Τόν τάφον κενόν εἰς αὐτούς ἐπέδειξαν καί προέτρεψαν «νά ἴδωσι τά ἐντάφια σπάργανα καί δραμόντες νά κηρύξωσι εἰς τόν κόσμον ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος, θανατώσας τόν θάνατον, ὅτι ὑπάρχει Θεοῦ Υἱός τοῦ σῴζοντος τό γένος τῶν ἀνθρώπων».

Μετά τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ ὁ Ἀναστάς Κύριος «παρέστησεν ἑαυτόν ζῶντα τοῖς ἀποστόλοις ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς» (Πράξ. 1, 3), μετά ταῦτα δέ κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν «ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν οὐρανοῖς, ποιήσας ὁμόθρονον ὡς ὁμόθεον τό ἀνθρώπινον ἡμῶν φύραμα».

Ἔκτοτε ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν καθίστανται δημιουργοί ἔργων ἀγαθῶν καί ὠφελίμων, θαυμαστῶν καί ἐπαινετῶν ὑπέρ τοῦ πλησίον αὐτῶν. Ἔτι δέ μαρτυροῦν καί ἀποθνῄσκουν χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ὑπερνικοῦν ἀνύποιστα βασανιστήρια καί τόν θάνατον ἀψηφοῦν. Τό αἷμα αὐτῶν προθύμως ὑπέρ Χριστοῦ ἐκχέουν. «Τά αἵματα τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων τούτων ὡς πορφύραν καί βύσσον ἡ Ἐκκλησία στολιζομένη», τήν δόξαν Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον ἀναγγέλλει.

Τήν μαρτυρίαν ταύτην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος, Σταυρωθέντος καί ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος μαρτυρεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης καί ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ «δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», εἰς αὐτούς τούς τόπους, τούς ὁποίους ἐπεσκέφθη καί τούς ὁποίους ἡγίασε διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία Αὕτη καί ἡ ἐν Αὐτῇ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, ὡς ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθοδόξων διαφυλάττουν καί ἐπιδεικνύουν τούτους ὡς τεκμήρια τῆς ἐν Χριστῷ σεσαρκωμένης, ἐσταυρωμένης καί ἀναστημένης ἀληθείας.

Τοῦτο πράττει καί σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών κατά τήν λαμπροφόρον ταύτην ἀναστάσιμον νύκτα, ἱερουργοῦσα ἐπί τοῦ τόπου τῆς σταυρώσεως καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ζωοδόχου Τάφου, εἰς τόν ὁποῖον ἐτάφη καί ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνέστη ὁ Ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν Χριστός, ἐν μέσῳ χιλιάδων εὐλαβῶν προσκυνητῶν, «ἐξ ἑῴας καί θαλάσσης καί βορρᾶ καί νότου» ἐλθόντων. Εἰς τούτους, συμμάρτυρας τῆς ἀληθείας τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών εὔχεται τήν δύναμιν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Αὐτοῦ Τάφου.

Ἐν τῇ Ἁγία Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2012.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ.

Τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου, 25^ην Μαρτίου/ 7^ην Ἀπριλίου 2012, ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὡς γεγονός τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς Ναζαρέτ ὡς ἀπαρχή τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἐν τῷ εὐαγγελισθέντι καί ἐνανθρωπήσαντι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἑορτασμός οὗτος ἐξ Ὀρθοδόξων καί μή Ὀρθοδόξων κατοίκων τῆς πόλεως ἦτο πάνδημος, περιέλαβε δέ Ἑσπερινόν ἀφ’ ἐσπέρας καί θείαν Λειτουργίαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἰς τό πάνσεμνον προσκύνημα καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων, μετά ταῦτα δέ λιτανείαν, προεξάρχοντος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ.

Ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, μή δυνηθείς νά μεταβῇ εἰς Ναζαρέτ, λόγῳ τῶν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἀνειλημμένων προσκυνηματικῶν ὑποχρεώσεων Αὐτοῦ, ἀπέστειλε πρός τό ἐν Ναζαρέτ ποίμνιον Αὐτοῦ τό κάτωθι μήνυμα:

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σήμερον, ἡμέραν Σάββατον, ἡμέραν μνήμης τῆς ἐγέρσεως τοῦ ἁγίου καί δικαίου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου τοῦ τετραημέρου καί παραμονήν τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, αἱ προσκυνηματικαί Ἡμῶν ὑποχρεώσεις ἠμπόδισαν τήν ἔξοδον Ἡμῶν νά ἔλθωμεν πρός τήν πόλιν Ναζαρέτ, τήν ἑορτάζουσαν κατ’ ἐξοχήν τό μυστήριον τῆς ἀπαρχῆς τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ἤτοι τοῦ ὑπό τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Οὐχ ἦττον ὅμως, εἰ καί σωματικῶς ἀφιστάμεθα ὑμῶν, νοερῶς καί πνευματικῶς εἴμεθα ἀρρήκτως συνδεδεμένοι μεθ’ ὑμῶν ὡς Πατήρ μετά τέκνων ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ καί τῇ ὥρᾳ τοῦ ἑορτασμοῦ καί τῆς Θείας Λειτουργίας καί Εὐχαριστίας, ἥτις προσφέρεται ἀναιμάκτως ἐν τῷ ἱερῷ καί πανσέπτῳ προσκυνήματι ἡμῶν τῶν Ἑλληνορθοδόξων προεξάρχοντος τοῦ θεοφιλῶς ὑμᾶς ποιμαίνοντος Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ.

Ἐπί τῇ ἑορτῇ καί πανηγύρει ταύτῃ, οὐχί μόνον τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλά καί τῆς πόλεως ὅλης, εὐχόμεθα ὑμῖν πᾶσαν ἀπό Θεοῦ εὐλογίαν, ὑγιείαν τήν κατ’ ἄμφω τῷ Προέδρῳ καί τοῖς μέλεσι τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καί τῆς Ἀντιπροσωπευτικῆς Ἐπιτροπῆς, τοῖς Ἐπιτρόποις, τοῖς ἱερεῦσι καί παντί τῷ ἐμπεπιστευμένῳ Ἡμῖν ποιμνίῳ, ὅπως συνεχίσωμεν νά δίδωμεν τήν μαρτυρίαν τοῦ μεγαλειώδους καί σωτηριώδους μυστηρίου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς σεσαρκωμένης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_3_placeholder

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2011.

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί,

ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός,

ἀκολουθήσωμεν λοιπόν,

ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ.

(Κάθ. Ὄρθρ. Χριστουγέννων).

Ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερον γεγονός ὑπερφυές καί ἐξαίσιον, θαυμαστόν καί σωτήριον. Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τό γεγονός τῆς ἄκρας φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀμετρήτου καί ἀνεικάστου ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον.

Ποῖον τό γεγονός τοῦτο, διά τό ὁποῖον χαίρει καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία; Εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, ἐπεσκέφθη τό πλάσμα του, τόν ἄνθρωπον, μέ τρόπον πρωτοφανῆ, ἀνήκουστον καί ἀνεπανάληπτον. «Ἰδών εἶδε τήν κάκωσιν» τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί εὐσπλαγχνισθείς ἐλάλησεν αὐτῷ οὐχί ὡς πάλαι «ἐν τοῖς προφήταις ἀλλ΄ ἐν Υἱῷ» (Ἑβρ. 1, 1 -2), ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ μονογενεῖ, τῷ προαιωνίως «ὄντι ἐν τοῖς κόλποις Αὐτοῦ» (Ἰω.1, 18). Τοῦτον, «ὄντα ἴσον τῷ Θεῷ» (Φιλιππ. 2, 6), «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 5).

Οὗτος ἄναρχος, ἄχρονος καί ἀσώματος ὤν, ἔλαβεν ἀρχήν χρονικήν καί ἐσωματώθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅτε αὕτη ἀπεδέχθη τόν οὐράνιον εὐαγγελισμόν διά στόματος τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ εἰς τήν Ναζαρέτ (Λουκ. 1, 38). Ὁ Θεός «οὕτως οἶδεν, οὕτως ἠθέλησεν, οὕτως ηὐδόκησε», νά σώσῃ τόν ἄνθρωπον δι’ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ. Τοῦτο εἶναι ἡ δυναμική, οὐχί δυναστική ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν καί τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τό λεγόμενον ὑπό τοῦ θεοφόρου πατρός τῆς Ἐκκλησίας Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅτι «Θεός νοούμενος ὁ Χριστός, ε ἰ σ β έ β η κ ε ν εἰς τήν οἰκουμένην, μέρος κόσμου πεφηνώς ὡς ἄνθρωπος» ( Περί ὀρθῆς πίστεως, PG 76, 1177) καί ὅτι ὁ «Θεός κ α τ α κ ι ρ ν ᾶ τ α ι τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τῷ ὕψει τοῦ Θεοῦ συναπαρτισθῇ τό ἀνθρώπινον (Κατά Ἀνθρωπομορφιστῶν, κεφ. ΚΑ΄, PG 76, 1152).

Τό εὐαγγελισθέν μυστικῶς τῇ ἀειπαρθένῳ εἰς τήν Ναζαρέτ, ἐφανερώθη ἐκδηλότερον τοῖς ἀνθρώποις εἰς τήν Βηθλεέμ. Εἰς τήν πόλιν ταύτην καί εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον τοῦτο ἡ Παρθένος, «ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν ἔτεκεν τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. 2, 7). Εἰς τόν «ἄφθορον τόκον τοῦτον, εἰς τήν σαρκοφόρον ἐμφάνισιν τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί τήν συναναστροφήν αὐτοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων», ὁ Θεός ἐκάλεσε μάρτυρας, «μάγους σοφούς ἐξ ἀνατολῶν» (Ματθ. 2, 1-2) , τοῖς ἄστροις τό πρίν λατρεύοντας, καί ὑπό ἀστέρος διδασκομένους νῦν προσκυνεῖν τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης. Ὡσαύτως ἐκάλεσεν ἀνθρώπους ἁπλοϊκούς, «ποιμένας ἀγραυλοῦντας ἐπί τήν ποίμνην αὐτῶν», (Λουκ. 2, 8). Τούτους ἐκάλεσε δι’ ἀγγέλων, πληρωσάντων τόν οὐρανόν μέ τόν ἡδύμολπον ὕμνον «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2, 14).

Μέ τόν οὐράνιον ἀγγελικόν ὕμνον τοῦτον ἀνηγγέλθη ἡ μετά σαρκός ἐπίσκεψις τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον ὡς «ἄρχοντος τῆς εἰρήνης», ὡς «καταλλαγῆς Θεοῦ καί ἀνθρώπων», (Β΄Κορ. 5, 18). Ἐπί τοῦ θεμελίου λίθου τούτου, τοῦ προσώπου τοῦ Ἐναθρωπήσαντος καί τοῦ μετά ταῦτα ἔργου Αὐτοῦ, τῆς εἰρηνοποιοῦ διδασκαλίας, τῶν εὐεργετικῶν διά τούς ἀνθρώπους σημείων, τοῦ θυσιαστικοῦ καί λυτρωτικοῦ σταυροῦ, τῆς ζωοποιοῦ ἀναστάσεως καί τῆς ἐνδόξου ἀναλήψεως Αὐτοῦ, ἐστηρίχθη τό σῶμα Αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία. Λαβοῦσα αὕτη δύναμιν ἐξ ὕψους παρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ἐκήρυξεν ἐκ τοῦ ὑπερῴου ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τά ἔθνη, εἰρήνην τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν. Μετήγαγε τούς ἀνθρώπους ἐκ τοῦ σκότους τῆς ἀγνωσίας καί τῆς εἰδωλολατρείας εἰς τό φῶς τῆς ἀληθοῦς γνώσεως καί τῆς ἐν Πνεύματι λατρείας. Ἡ Ἐκκλησία τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησε.

Τήν διακονίαν ταύτην τοῦ ἀνθρώπου συνεχίζει ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης ἡ Ἐκκλησία, πιστή εἰς τήν παραδοθεῖσαν αὐτῇ ἀλήθειαν ἄχρι τῆς σήμερον. Ἐνεργῶς καί ἀθορύβως μετέχει ἡ Ἐκκλησία ὡς ὁ ἱδρυτής αὐτῆς εἰς τήν ἀνθρωπίνην ζωήν. Ἀκροᾶται μετά πλείστης ποιμαντικῆς φροντίδος καί μερίμνης τήν ἀνθρωπίνην κραυγήν τῆς ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητος, τῆς ἀνεργίας καί ἀπελπισίας. Συμπάσχει μέ τόν πάσχοντα ἄνθρωπον καί συμπαραστέκεται ὡς φιλόστοργος μήτηρ, ἐπιτελοῦσα ἔργον ἁγιαστικόν διά τῶν μυστηρίων εἰς τά μέλη αὐτῆς, ἔργον συμφιλιωτικόν καί συνδιαλλακτικόν ἀναμέσον τῶν διαφιλονεικούντων ἐθνῶν, ἔργον φιλανθρωπικόν καί κοινωνικόν εἰς τούς ἐνδεεῖς, θύματα τῆς ἀπληστίας καί τῆς οἰκονομικῆς διαφθορᾶς. Ὑψώνει φωνήν διαμαρτυρίας διά τό ὅτι καί σήμερον ἀκόμη εἰς τόν εἰκοστόν πρῶτον αἰῶνα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι θύματα τῆς πολεμικῆς καί τρομοκρατικῆς βίας, ἄνθρωποι διακινούμενοι ὡς ἐμπορεύματα καί ποικίλην ἐκμετάλλευσιν ὑφιστάμενοι, στερούμενοι θείων ἀγαθῶν τῆς ζωῆς, ὕδατος, ἄρτου, τοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς ἐλευθερίας καί τῆς προσβάσεως είς τάς πατρογονικάς αὐτῶν ἑστίας.

Τό ἁγιαστικόν, φιλάνθρωπον, εἰρηνευτικόν καί πολιτιστικόν ἔργον τοῦτο σεμνύνεται νά ἐπιτελῇ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, εἰς τούς τόπους τῆς μετά σαρκός θείας ἐμφανείας, τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτῆς δικαιοδοσίαν, εἰς τά πανάγια αὐτῆς προσκυνήματα, τούς ἱερούς ναούς καί τά εὐαγῆ αὐτῆς καθιδρύματα, ἑστίας πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ καί ὀάσεις πνευματικῆς ἀναψυχῆς. Οἱ Πατριάρχαι αὐτῆς, κατ’ ἐξοχήν δέ ἐκ τούτων ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, ἀπεδείχθησαν πρωτεργάται εἰρήνης, κλάδον ἐλαίας κρατοῦντες καί τείνοντες. Ἀψευδής μάρτυς ὅλων τούτων ἡ ἱερά αὕτη Κωνσταντίνειος Βασιλική, ἡ ὑπερβαίνουσα τῇ θείᾳ δυνάμει τάς διακυμάνσεις τῆς ἱστορίας, ἡ συνάγουσα εἰς αὐτήν λαούς καί φυλάς τῆς γῆς ἀδιακρίτως θρησκείας καί χρώματος καί ἀποτελοῦσα σήμερον τήν καρδίαν τῆς Παλαιστινείου γῆς.

Ἐκ ταύτης τῆς Βασιλικῆς καί ἐκ τοῦ θεοδέγμονος τούτου Σπηλαίου ἀπευθύνομεν χαιρετισμόν εἰρήνης καί Πατρικῆς εὐχῆς καί Πατριαρχικῆς εὐλογίας ἐν Χριστῷ ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι εἰς πάντα τά πνευματικά Ἡμῶν τέκνα ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς Ἁγίας Γῆς καί ὁπουδήποτε γῆς ὡς καί εἰς πάντας τούς ἀγαπῶντας τάς πύλας Σιών τῆς Ἁγίας.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

httpv://youtu.be/pIwLnUCrUF4

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑΝ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2011-2012.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χάριτι θείᾳ, μετά τάς θερινάς διακοπάς, ἐπιστρέφετε κατά τάς ἡμέρας αὐτάς τῆς ἐνάρξεως τοῦ νεόυ σχολικοῦ ἔτους, 2011-2012, εἰς τά σχολεῖὰ σας, εἰς τόν ἱερόν χῶρον τῆς γνώσεως, τῆς παιδείας, καί τοῦ ἐργαστηρίου καί τῆς διαπλάσεως τοῦ ἤθους σας.

Ἐπιστρέφετε ἀνανεωμένοι καί ἐνδυναμωμένοι πνευματικῶς καί σωματικῶς, μέ ἔντονον τήν ἔφεσιν διά μάθησιν καί τήν διάθεσιν διά μελέτην, μέ ὄνειρα μαθητικά καί μέ ἐλπίδας δι’ ἐπιδόσεις κατ’ αὐτό τό ἔτος, καλλιτέρας αὐτῶν τῶν προηγουμένων.

Εἰς τήν πορείαν σας αὐτήν κατ’ αὐτό τό σχολικόν ἔτος θά εἶσθε καθ’ ἡμέραν εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τῶν διδασκάλων σας. Αὐτοί εἶναι διά σᾶς πέραν ἀπό τά βιβλία καί τό διαδίκτυον ἡ πηγή τῆς γνώσεως. Ἀπ’ αὐτούς διδάσκεσθε, ἀπ’ αὐτούς ἀντλεῖτε, ἀπό αὐτούς παραδειγματίζεσθε. Αὐτοί εἶναι τά πρότυπά σας. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔλεγε ὅτι «εἰς τούς γονεῖς μας ὀφείλομεν τό ζῆν, εἰς τούς διδασκάλους μας ὀφείλομεν τό εὖ ζῆν». Οἱ διδάσκαλοι μέ τόν λόγον καί τό παράδειγμά των σμιλεύουν τήν ζωήν σας, ὅπως ὁ λιθοξόος σμιλεύει τήν πέτραν, τό ἀδιαμόρφωτον μάρμαρον, μέχρις νά τήν φέρῃ εἰς τήν μορφήν τοῦ ἁγάλματος.

Ἄν εἰς τόν χῶρον τοῦ σχολείου ἔχετε τούς διδασκάλους, εἰς τό σπίτι Σας ἔχετε τούς γονεῖς σας. Αὐτοί φροντίζουν διά σᾶς, αὐτοί ἀγωνιοῦν, αὐτοί ἀργυπνοῦν, αὐτοί δαπανοῦν. Αὐτοί θέλουν νά σᾶς βλέπουν νά προοδεύητε ὡς μαθηταί, νά βαδίζητε εἰς τόν δρόμον τῆς ἐντιμότητος μακ ράν τῶν χώρων καί τῶν τόπων ἐκείνων, πού γοητεύουν καί εὐχαριστοῦν πρός στιγμήν τήν νεότητα, ἔπειτα ὅμως δημιουργοῦν ἰδεολογικήν σύγχυσιν, πικρίαν, ἀποπλάνησιν καί πνευματικόν ἄν ὄχι καί σωματικόν θάνατον.

Εἰς τό ἱερόν ἔργον τῆς ἀνατροφῆς κατ’ οἶκον «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» καί τῆς παιδείας εἰς τό σχολεῖον ὑπό τῶν παιδαγωγῶν διδασκάλων, σᾶς συμπαρίσταται ὁπωσδήποτε τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἡ πνευματική μητέρα σας.

Τό Πατριαρχεῖον, ἡ ἀρχαιοτέρα Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῆς Χριστιανοσύνης, παράλληλα μέ τό ἁγιαστικόν του ἔργον εἰς τάς ἐκκλησίας ἐξασκεῖ ἐκπαιδευτικόν ἔργον εἰς τά σχολεῖα. Διατηρεῖ τά ἰδικά του σχολεῖα. Τά σχολεῖα, εἰς τά ὁποῖα φοιτᾶτε ἐσεῖς. Τοῦτο πράττει, ἐπειδή πιστεύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἄνευ παιδείας δέν εἶναι πλήρης, εἶναι ἐλλιπής. Ὁ ἄνθρωπος διά τῆς παιδείας ἔρχεται εἰς αὐτό, τό ὁποῖον τόν ἐκάλεσε ὁ Θεός, καταρτίζεται, ὁλοκληρώνεται καί ἀποβαίνει χρήσιμος εἰς τήν πατρίδα του καί τήν κοινωνίαν.

Τό Πατριαρχεῖον ἀγωνίζεται νά προσφέρῃ παιδείαν εἰς τά σχολεῖὰ του. Ἐπιλέγει τό διδακτικόν προσωπικόν. Διατηρεῖ ἐργαστήρια Φυσικῆς καί Χημείας. Ἀναβαθμίζει τά σχολεῖὰ του. Ἰδρύει νέα σχολεῖα, ὅπως εἰς τήν πόλιν τοῦ Μπιρζέτ, ὅπου ἱδρύει τό πρῶτον σχολεῖον μέ χορηγίαν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ἐπίσης εἰς τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ, ὅπου προωθεῖται τό ἔργον τῆς ἱδρύσεως τοῦ σχολείου ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετά τῆς Κοινότητος αὐτοῦ ἐκεῖ. Ἐπίσης εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας, ὅπου τό ἀρξάμενον ἔργον ἱδρύσεως τοῦ σχολείου ἀναμένει δι’ ἀποτελείωσιν.

Μέ τάς εὐλογίας αὐτάς, Ἡμεῖς, ὡς Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης, ὡς ὁ πνευματικός Πατέρας ὅλων τῶν μαθητῶν τῶν σχολείων τοῦ Πατριαρχείου ἀνεξαρτήτως ὁμολογίας ἤ θρησκεύματος, σᾶς διαβεβαιώνομεν προσωπικῶς ἐκ μέρους τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὅτι παρακολουθοῦμεν μέ ἀμείωτον ἐνδιαφέρον, μέ ἄκραν ὑπευθυνότητα τήν παιδείαν σας εἰς τά σχολεῖα, διά νά εἶναι, ὅσον τό δυνατόν, ἡ ἀρίστη καί προσευχόμεθα εἰς τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Κυρίου νά ἀποστέλλῃ ἀπό τόν Πατέρα τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας νά φωτίζῃ τόν νοῦν σας, νά ἐνδυναμώνῃ τήν διάνοιάν σας νά δέχεται, νά ἀπορροφᾷ καί νά ἀποθηκεύῃ τούς θησαυρούς τῆς κατά κόσμον σοφίας καί τῆς ἄνωθεν, τῆς θείας σοφίας, ὥστε νά εἶσθε τέλειοι κατά τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου «γίνεσθε τέλειοι ὅτι ὁ Πατήρ ἡμῶν τέλειός ἐστι. ( Ματθ. 5,48) .

Μετά Πατρικῶν καί Πατριαρχικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων.

ngg_shortcode_4_placeholder