Τήν μεσημβρινήν ὥραν τοῦ Σαββάτου, 30^ῆς Ὀκτωβρίου /  12^ης Νοεμβρίου 2022, ἔλαβε χώραν εἰς τόν νεόδμητον ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ ἱδρυτοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ μεταστάντος πρός Κύριον ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ἐθνάρχου τῆς μεγαλονήσου κυροῦ Χρυσοστόμου τοῦ Β΄.

Τῆς Ἀκολουθίας ταύτης προεξῆρξεν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, συνιερουργούντων Αὐτῷ τῶν μελῶν τῆς Κυπριακῆς Ἱεραρχίας καί προσευχομένου τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου καί ἐκπροσώπων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἐκ τῶν Πολιτικῶν Ἀρχῶν παρέστη ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κ. Νικόλαος Ἀναστασιάδης καί ἡ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Αἰκατερίνη Σακελλαροπούλου.

Τόν Ἐπικήδειον λόγον ἐξεφώνησεν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Πανιερώτατος Τοποτηρητής Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς  Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Πρόεδρος κ. Ἀναστασιάδης καί ἡ Πρόεδρος κ. Σακελλαροπούλου.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀντεπροσώπευσεν ὁ ἐν Κύπρῳ Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βόστρων κ. Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος καί ἐπέδωσε τήν ἐπικήδειον προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἔχουσαν ὡς ἕπεται:

“Τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Πάφου κ. Γεωργίῳ, Τοποτηρητῇ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ.

Ἡ παραμυθητική ρῆσις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν» (Κορ. Α΄ 15,53), κατέλαβε τόν νοῦν Ἡμῶν ἐπί τῷ ἀκούσματι τῆς, κατόπιν πολυετοῦς καί ὀδυνηρᾶς ἀσθενείας, πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου ἀγαπητοῦ πολιοῦ ἀδελφοῦ Ἡμῶν, Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κυροῦ Χρυσοστόμου τοῦ Β΄.

«Ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως» (Ψλμ. 102,15) ἐξήνθησεν ὁ μεταστάς σοφός Προκαθήμενος, κατακοσμήσας μέν τό πρῶτον τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Νεοφύτου, εἰς ἥν ἀφιέρωσεν ἑαυτόν παιδιόθεν καί ἧς ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος, ἀναδείξας αὐτήν τά μάλα, ὕστερον δέ καθιστάμενος διά βοῆς Ποιμήν καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου, ἐν ᾗ ἀνέπτυξεν πλουσίαν ποιμαντικήν δρᾶσιν, κτίσας πλειάδα ἱερῶν Ναῶν, ἐπιστηρίξας πένητας ἀδελφούς καί ἰδιαιτέρως μεριμνήσας διά τήν ἐπιμόρφωσιν τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τήν πνευματικήν καλλιέργειαν τοῦ ποιμνίου Αὐτοῦ.

Ἀπό δέ τοῦ ἔτους 2006 ἐτέθη ὁ λύχνος «ἐπί τήν λυχνίαν» (Λκ. 11,33) καί ἐπηδαλιούχησεν τήν νοητήν ναῦν τῆς κατά Κύπρον Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, μή δίδων «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς … καί τοῖς βλεφάροις … νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις», (Ψλμ. 131,4) προκειμένου, ἵνα ἴδῃ τήν ἐμπιστευθεῖσαν Αὐτῷ Ἐκκλησίαν πνευματικῶς καί ὑλικῶς ἀκμάζουσαν, ἐλευθέραν καί ζῶσαν. Ἀνηλώθη εἰς λίαν σημαντικά ἔργα, ὡς ἦτο ἡ ἀναθεώρησις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἡ ἀναβάθμισις τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ διά τῆς ἀναδείξεως Μητροπολιτῶν καί Χωροεπισκόπων καί ἡ ἵδρυσις τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἵνα δύνηται ἀκωλύτως ἐκτελεῖν τό ἔργον αὐτῆς ὡς ἀρχαία Αὐτοκέφαλος Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἄξιον μνήμης ἐστίν ὅτι ὑπῆρξεν θερμός ὑποστηρικτής τοῦ ἐνιαίου Κράτους τῆς Κύπρου, ἄνευ κατοχικῶν καί ἑτέρων ἀλλοτρίων δυνάμεων.

Οὐχ ἧττον, δυνάμεθα νά ἀποδώσωμεν Αὐτῷ τό τοῦ Παύλου «ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν» (Κορ. Β΄ 11,28). Τῷ ὅντι, ὁ μακαριστός Προκαθήμενος ἐξεδήλωσεν ἐμπράκτως τό ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ ὑπέρ τῶν Παλαιφάτων Πατριαρχείων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς πρός στήριξιν τῶν χειμαζομένων Χριστιανῶν τῆς αὐτῆς περιοχῆς καί ἡ πλειστάκις φιλοξενία ὑπ’ Αὐτοῦ, ἐν τῇ μεγαλονήσῳ Κύπρῳ, τῶν συναντήσεων τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς. Ὡσαύτως ἐξεδηλώθη καί τό πρός τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἡμῶν ἐνδιαφέρον Αὐτοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν διά τῆς ἐγκρίσεως τῆς ἀνασυστάσεως τῆς ἐν Λευκωσίᾳ Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου, συνεχίζουσα οὕτω τό ἔργον τῆς κατεχομένης, ἄχρι τοῦ νῦν, Ἐξαρχίας ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ἁγίου Χρυσοστόμου Κουτσοβέντῃ, ἀφ’ ἑτέρου δέ διά τῆς χορηγήσεως ὑποτροφιῶν πρός φοίτησιν νέων τοῦ Ἡμετέρου ποιμνίου εἰς τήν Ἱερατικήν Σχολήν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Οἱ ἀδελφικοί δεσμοί καί ἡ ἀγαστή συνεργασία τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν ἀπέδωκαν πνευματικούς καρπούς.

Ἐν Ἱερουσαλήμ παροικοῦντες καί μάρτυρες τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως ὄντες, δράμωμεν τά νῦν καί προσφωνήσωμεν τόν μακαριστόν Πρωθιεράρχην διά τοῦ «Χριστός Ἀνέστη!». «Οὐ θέλομεν ὑμᾶς ἀγνοεῖν περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Θεσ. Α΄ 4,13). Τοῦτο τό φθαρτόν, «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ, σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ, σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει, σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν» (Κορ. Α΄ 15,43-44). Βέβαιοι ὅντες διά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πιστεύομεν καί εἰς τήν προφητικήν ρῆσιν ὅτι «ἀναστήσονται οἱ νεκροί καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις» (Ἡσ. 26,19).

Ἱκετηρίους ὅθεν ἀναπέμπομεν δεήσεις τῷ ἐκ Τάφου ἡμῖν ἀνατείλαντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς μακαρίας ψυχῆς τοῦ μεταστάντος Ἀρχιεπισκόπου ἐν χώρᾳ ζώντων καί σκηναῖς δικαίων, ὅπως ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, «ἐκλάμψῃ ὡς ὁ ἥλιος σύν ἀγγέλοις εἰς ζωήν αἰώνιον σύν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, ὁρῶν αὐτόν καί ὁρώμενος καί ἄληκτον τήν ἀπ’ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενος» (Ἰω. Δαμασκηνός).

Ἐφ’ οἷς, συλλυπούμενοι βαθέως τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι, τοῖς τιμίοις μέλεσι τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί παντί τῷ εὐσεβεῖ πληρώματι τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀσπαζόμεθα αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ͵βκβ΄  Ὀκτωβρίου  κε΄.

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐν μέσῳ τῶν τιμητικῶν ἐκδηλώσεων παρά τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί τῶν ἐκπροσώπων τῆς Πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μετηνέχθη  τό σκήνωμα τοῦ ἐκλιπόντος σεβαστοῦ Προθιεράρχου καί ἐτάφη εἰς τόν τάφον, διά τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος εἶχε μεριμνήσει κάτωθι τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν πρωϊνήν ὥραν τῆς Δευτέρας, 25^ης Ὀκτωβρίου /7^ης Νοεμβρίου 2022, ἐξεδήμησε πρός Κύριον μετά μακράν ἀσθένειαν ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κυρός Χρυσόστομος ὁ Β΄.

Ἐπί τῇ ἐκδημίᾳ ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπέστειλε εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τό κάτωθι  συλλυπητήριον γράμμα:

Τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ Πάφου κ. Γεωργίῳ, Τοποτηρητῇ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, ἀδελφῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ καί συλλειτουργῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Διά τῶν Πατριαρχικῶν ἀδελφικῶν Ἡμῶν Γραμμάτων τούτων ἐκφράζομεν τά βαθέα συλλυπητήρια τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί Ἡμῶν προσωπικῶς τῇ ἀδελφῇ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κύπρου καί τῇ ὑμετέρᾳ λίαν ἀγαπητῇ καί περισπουδάστῳ Ἡμῖν Ἱερότητι ἐπί τῇ ἐκδημίᾳ πρός Κύριον τοῦ μακαριστοῦ Ποιμενάρχου Αὐτῆς καί Ἐθνάρχου τῆς μεγαλονήσου Κύπρου, κυροῦ Χρυσοστόμου τοῦ Β’, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἡμῶν γενομένου.

Ἀθυμοῦντες ὡς εἰκός ἐπί τῷ χωρισμῷ τοῦ ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ Ἡμῶν, οὐχ ἧττον ἀξιοχρέως ἀναμιμνῃσκόμεθα τό θεάρεστον καί λίαν ἀξιόλογον ἱστορικόν Ἀρχιερατικόν καί Ἀρχιεπισκοπικόν ἔργον Αὐτοῦ καί ἐνθέρμως προσευχόμεθα ἀπό τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ ἐν χώρᾳ ζώντων μετά ὁσίων καί δικαίων καί ὑπέρ τῆς θείας παραμυθίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κατά τήν ἐμπερίστατον ταύτην περίοδον τῆς χηρείας τοῦ Θρόνου αὐτῆς.

Ἐφ’ οἷς, συλλυπούμενοι καί αὖθις βαθέως τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι, τοῖς τιμίοις μέλεσι τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί παντί τῷ εὐσεβεῖ πληρώματι τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀσπαζόμεθα αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου φιλήματι ἁγίῳ καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ͵βκβ΄  Ὀκτωβρίου κε΄

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς,

οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·

οὐκ ἔστιν ὦδε, ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπεν,

ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔκειτο», (Ματθ. 28, 5-6).

Διά τῶν παραμυθητικῶν λόγων τούτων ἐνεψύχωσε τάς Μυροφόρους γυναῖκας «ὁ ἄγγελος, ὁ καταβάς ἐξ οὐρανοῦ καί ἀποκυλίσας τόν λίθον τοῦ μνημείου», εἰς τό ὁποῖον εἶχε ἐνταφιασθῆ ὁ ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος. Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, «αἱ τά μύρα συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν κιρνῶσαι», ἔμειναν ἔκπληκτοι καί ἔντρομοι ἐκ τῆς θέας τοῦ κενοῦ τάφου, διά τοῦτο καί ἐνεθάρρυνεν αὐτάς ὁ ἄγγελος διά τῆς ὄψεως αὐτοῦ καί διά τοῦ λόγου: «μή φοβεῖσθε ὑμεῖς». Ἔχων «τήν εἰδέαν αὐτοῦ ὡς ἀστραπήν καί χιόνα», ἐκάθητο ἐπί τοῦ μνήματος καί προσεφθέγγετο ταῖς Μυροφόροις: «οἶδα ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε, ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε». «Οὐκ ἐπαισχύνεται δέ καλῶν τοῦτον  ἐσταυρωμένον, διότι τοῦτο τό κεφάλαιον τῶν ἀγαθῶν», κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον.

Ὁ φαεσφόρος ἄγγελος ἀνήγγειλε τό ἀνήκουστον καί ἀδύνατον ἀνθρώποις. Ἀνήγγειλε ὅ, τι ἠδύνατο νά συμβῇ μόνον τῇ εὐδοκίᾳ, τῇ θελήσει καί τῇ δυνάμει τοῦ Θεοῦ. Ὅτι Ἰησοῦς Χριστός ὁ σεσαρκωμένος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐσταυρωμένος σαρκί, ταφείς, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί συνανέστησε τό πρόσλημμα, παγγενῆ τόν Ἀδάμ, χειρί παντοδυνάμῳ. Ἐξ ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπον, ἐξηγεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὁ Θεός ἀναστάς τῶν θρόνων τῶν βασιλικῶν, εἰς τήν γῆν καί εἰς αὐτόν τόν ᾍδην ἥλατο (ὥρμησε, ἔσπευσε), καί ὁ διάβολος ἀντεπαρετάξατο οὐ Θεῷ γυμνῷ, ἀλλά Θεῷ ἀνθρωπίνῃ φύσει κρυπτομένῳ» καί βλέπομεν «θανάτῳ θάνατον λυόμενον καί κατάραν ἀφανιζομένην κατάρᾳ καί δι’ ὧν ἴσχυσεν ὁ διάβολος διά τούτων καταλυομένην αὐτοῦ τήν τυραννίδα». Ὄντως διά τοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος  κατελύθη ἡ τυραννίς τοῦ θανάτου. «Διά τοῦ σταυροῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ὁ ᾍδης «ἐπικράνθη καί γάρ ἐνεπαίχθη», νομίσας ὅτι προσέλαβε κοινόν θνητόν. Διό ἐν τῇ  πίστει καί δυνάμει τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἐπαναφωνεῖ τήν προφητικήν πρόρρησιν: «κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος, ποῦ σου θάνατε τό νῖκος, ποῦ σου θάνατε τό κέντρον;» ( Α΄ Κορ. 15, 54-55).

Πεῖραν τῆς Ἀναστάσεως ἔλαβον αἱ Μυροφόροι γυναῖκες οὐχί μόνον ἐκ τῆς θέας τοῦ κενοῦ μνημείου καί τοῦ ἀγγέλου καί τοῦ ἀκούσματος τῶν λόγων αὐτοῦ, ἀλλά καί ἐκ τῆς θέας Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου Ἀναστάντος, «ὁ Ὁποῖος ὑπήντησεν αὐταῖς λέγων χαίρετε καί μή φοβεῖσθε καί ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖ ἀδελφοῖς μου, ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τήν Γαλιλαίαν κἀκεῖ με ὄψονται», (Ματθ. 28, 9-10). Ὄντως ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας πολλάς παρέδειξε τάς ἐμφανείας Αὐτοῦ ὁ Κύριος, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅτι ὁ Κύριος ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα, ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς, ἔπειτα ὤφθη Ἰακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσι» (Α΄ Κορ. 15, 5-7), ὁμιλῶν αὐτοῖς, βεβαιῶν αὐτούς περί τοῦ ἐσταυρωμένου καί ἀναστημένου σώματος Αὐτοῦ, λαμβάνων καί ἐσθίων ἐνώπιον αὐτῶν. Τέλος, δεχόμενος τήν προσκύνησιν τῶν ἕνδεκα  εἰς τήν Γαλιλαίαν εἰς τό ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς, ἐνετείλατο αὐτοῖς, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη», (Ματθ. 28, 16-19).

Τήν ἐντολήν ταύτην ἐκπληροῦντες οἱ ἀπόστολοι, λαβόντες καί Πνεῦμα Ἅγιον, ἐκήρυξαν  ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, «ὅπερ εἶδον ἰδίοις ὄμμασι καί  ὅπερ ἐψηλάφησαν ἰδίαις χερσί», ἐσαγήνευσαν τήν οἰκουμένην, ἀναδεικνυόμενοι οἱ δώδεκα στῦλοι τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀκρογωνιαίου Ὄντος Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ. Τό ὑπό τοῦ Κυρίου «οἰκοδομηθέν» σῶμα, ἡ Ἐκκλησία, διά τήν ὁποίαν, ὡς προεῖπεν, «πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν» (Ματθ. 16, 18), διά τῶν ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων αὐτῶν, ἐπισκόπων καί ἱερέων, συνεχίζει ἀνά τούς αἰῶνας  τό ἁγιαστικόν καί σωστικόν ἔργον Αὐτοῦ. Εἰς τήν σταυροαναστάσιμον πορείαν αὐτῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἡ Ἐκκλησία, ζωοποιουμένη ἐκ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ, ἐξ οὗ προῆλθε, μεταδίδει δύναμιν, ἐλπίδα καί χαράν πρός δημιουργίαν, οἰκοδομήν, ἀναψυχήν καί ἀποκατάστασιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῶν ἐρειπίων τῆς στάκτης τῶν πολέμων, ἐπαναλαμβάνουσα τήν παραμυθητικήν πρόσκλησιν τοῦ Χριστοῦ, «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς», (Ματθ. 11, 28).

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, τεταγμένη, ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ἵνα διακονῇ ἐπί τῶν τόπων τῆς κατά σάρκα ἐμφανείας Αὐτοῦ, πιεζομένη ἰδίᾳ κατά τούς τελευταίους καιρούς ὑπό ἀκραίων ἐξτρεμιστικῶν καί ἐχθρικῶν αὐτῇ στοιχείων, ὅμως μή  συνθλιβομένη, ἀγωνίζεται ἐν ἀνδρείᾳ, συμπνοίᾳ καί ἑνότητι ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων τῆς χριστιανικῆς ὀντότητος καί τοῦ ποιμνίου αὐτῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ὑποδέχεται τούς εὐσεβεῖς προσκυνητάς ὡς ἴδιον αὐτῆς ποίμνιον κατά τήν προσκυνηματικήν θεωρίαν αὐτῶν καί ἀπευθύνει εἰς  αὐτούς καί τό εὐσεβές ποίμνιον αὐτῆς ὅπου γῆς τόν Πασχάλιον χαιρετισμόν, «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2022

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄          

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων       

Μετά ἐγκαρδίου σεβασμοῦ, παρακολουθοῦμεν τήν ὀδυνηράν κρίσιν εἰς τήν χώραν τῆς Οὐκρανίας κατά τάς  τελευταίας ἡμέρας καί ἀνησυχοῦμεν βαθέως διά τόν ἀνθρώπινον πόνον πάντων τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν ἡμῶν.

Ἡ ἰσχυροτέρα δύναμις τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ προσευχή. Ὡς ἐκ τούτου, μετ’ ἄλλων Χριστιανῶν Ἡγετῶν εἰς ὅλον τόν κόσμον, καλοῦμεν πάντας τούς Χριστιανούς νά συμμετάσχουν εἰς τήν προσευχήν διά τόν κόσμον μας καί διά τόν λαόν τῆς Οὐκρανίας

Ἐδῶ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ὑψοῦμεν τάς προσευχάς Ἡμῶν εἰς τόν τόπον τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὁ Θεός νά δίδῃ σοφίαν καί θάρρος εἰς πάντας τούς ἡγέτας καί εἰς τά ἐνδιαφερόμενα μέρη. Εἴθε νά φωτίζῃ τήν διάνοιαν αὐτῶν, ὥστε νά ἐπιδιώξουν τόν διάλογον  καί τήν ἑνότητα καί νά ἐπικρατήσῃ διαρκής εἰρήνη.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Α. Ἡ Παραμονή τῆς ἑορτῆς

Τήν Παρασκευήν, 25^ην Δεκεμβρίου 2021 /  7ην Ἰανουαρίου 2022, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως πρός τήν ἐπικρατοῦσαν Τυπικήν καί Προσκυνηματικήν τάξιν αὐτοῦ.

Τήν Τετάρτην 23^ην Δεκεμβρίου 2021 / 5^ην Ἰανουαρίου 2022, εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, χοροστατοῦντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἀνεγνώσθησαν αἱ μεγάλαι Ὧραι τῶν Χριστουγέννων, χάριν ἐλαφρύνσεως τοῦ Καθεστωτικοῦ Προγράμματος εἰς Βηθλεέμ τήν ἑπομένην.

Τήν Πέμπτην, Παραμονήν τῶν Χριστουγέννων, ἀνεχώρησεν μετά τήν ἐπίσκεψιν τῆς Ἀστυνομίας εἰς τό Πατριαρχεῖον ἡ Πατριαρχική Συνοδεία καί ἔφθασε, τῇ συνοδείᾳ τῆς Ἀστυνομίας καί τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων εἰς τήν πύλην τοῦ Δαβίδ. Ἐνταῦθα ἐπεβιβάσθη ἐπί ὀχημάτων καί κατηυθύνθη πρός τήν Μονήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τήν μεταξύ Ἱερουσαλήμ καί Βηθλεέμ παρά τήν ἀρχαίαν Μονήν τοῦ Καθίσματος.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἐγένετο ὑποδοχή τοῦ Μακαριωτάτου ὑπό τῶν Δημάρχων Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων καί ὑπό τῶν προυχόντων τῶν πόλεων αὐτῶν  καί  τῆς Βηθλεέμ καί ὑπό τῆς Ἰσραηλινῆς Πολιτικῆς Διοικήσεως καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων τοῦ Ἰσραήλ κ. Σεζάρ Μαρζῆε. Ἀκολούθως ἀνεπέμφθη δεήσις καί ἐδόθη προσφάγιον κέρασμα ὑπό τοῦ ἐπιστάτου τῆς Μονῆς Μοναχοῦ Ἀχιλλίου.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνεχώρησεν, ἐν ᾧ προεπορεύοντο πέντε Ἰσραηλινοί ἱππεῖς ἕως τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ- Ἰσραηλινοῦ Στρατιωτικοῦ Ἐλέγχου. Ἐνταῦθα παρέλαβον τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν οἱ Παλαιστίνιοι μοτοσυκλετισταί καί ἐσυνώδευσαν αὐτήν τιμητικῶς, ἕως τήν πλατεῖαν τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως, ἔνθα ὑπεδέχθη τόν Μακαριώτατον διά συντόμου προσφωνήσεως ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Βηθλεέμ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτος, ὁ Πρόεδρος τῆς Παλαιστινιακῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί Ἐκκλησιαστικῶν Ὑποθέσεων κ. Ράμζη Χούρη καί ὁ Νομάρχης τῆς περιοχῆς.

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Πατριαρχική Συνοδεία τῇ συμμετοχῇ ἐνδεδυμένων κληρικῶν Ἁγιοταφιτῶν καί Ἀραβοφώνων Ἱερέων καί πλήθους λαοῦ τῇ ψαλμῳδίᾳ τοῦ «ἡ Γέννησις σοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν» εἰσῆλθεν διά τῆς ταπεινῆς Πύλης εἰς τήν Βασιλικήν καί διαβᾶσα διά τοῦ Καθολικοῦ καί τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Νικολάου κατῆλθε διά προσκύνησιν  καί δέησιν εἰς τό ἅγιον Σπήλαιον καί τήν Φάτνην καί ἀνῆλθε διά τῆς  Βορείου Πύλης εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἤρξατο ἡ ἀκολουθία τῶν μεγάλων Ὡρῶν καί ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐν Ἑσπερινῷ μετ’ Ἀρτοκλασίας, τῇ συμμετοχῇ ἐντοπίων πιστῶν, οὐχί δέ καί προσκυνητῶν, κωλυθέντων ἐκ τοῦ covid, τῇ ψαλμῳδίᾳ ἑλληνιστί καί ἀραβιστί, ἀπολυθεῖσα τήν  3:30 μ.μ. ὥραν κατ’ ἀπαίτησιν τοῦ Προσκυνηματικοῦ Καθεστῶτος.

Μετά τό τέλος τῆς Λειτουργίας παρετέθη κέρασμα.

Τό ἑσπέρας παρετέθη ἡ ἐπίσημος δεξίωσις ὑπό τοῦ ἡγουμένου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διοκαισαρείας κ. Βενεδίκτου εἰς προσκεκλημένους, ἐν οἷς ἦσαν καί ὁ Ἐκπρόσωπος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας Πρωθυπουργός κ. Μουχάμαντ Ἰστάγιε, καί ὁ ἐκπρόσωπος τῆς χώρας τῆς Ἰορδανίας Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν κ. Μάζεν Φουράγιε. Εἰς ταύτην προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά  προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀναγιγνωσκομένης  ἀραβιστί ὑπό τοῦ π. Ἤσσα Μοῦσλεχ.

Εἰς ταύτην ὁ Μακαριώτατος ὑπεγράμμισε τάς πιέσεις, τάς ὁποίας ὑφίσταται ἡ Χριστιανική Κοινότης ὑπό ἀκραίων στοιχείων τῆς Ἱερουσαλήμ καί τήν δύναμιν, τήν ὁποίαν ἔχει ἡ Ἐκκλησία παρά τοῦ ἀνατείλαντος Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης νά ἀντιμετωπίσῃ καί νά ὑπερβῇ ταύτας, προσφέρουσα ἔργα  ὠφελείας ὡς τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ προσφάτου οἰκισμοῦ Lana /Jerusaelm καί τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Διά τούτων ἔληξεν ἡ ἑορτή τῆς Παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς Βηθλεέμ ἐν ἀναμονῇ τῆς ἑορτῆς τῆς κυριωνύμου ἡμέρας αὔριον.

Β’ Ἡ κυριώνυμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς

Ἡ πανήγυρις τῆς κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἤρχισε μέ τόν Ὄρθρον τήν νυκτερινήν ὀρθρινήν ὥραν τῆς Παρασκευῆς, 25^ης Δεκεμβρίου 2021/7^ης Ἰανουαρίου 2022, διά τῆς ἐπισήμου εἰσόδου ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Βαπτιστηρίου καί ἐν συνεχείᾳ διά τῆς Λιτῆς, τοῦ Ἐξαψάλμου  καί τῶν Καθισμάτων προεξάρχοντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Διαρκούντων τούτων προσῆλθεν ἀπό τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετά Συνοδείας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, ἔνθα ἐνεδύθη πλήρη Ἀρχιερατικήν στολήν καί τῇ εὐλογίᾳ Αὐτοῦ ἐνεδύθησαν καί οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς.

Ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ Καθίσματος «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός…» ἤρξατο ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ἡ Κάθοδος πρός τό Ἅγιον Σπήλαιον ἀπό τήν Νότιον Πύλην αὐτοῦ, παρισταμένων δεξιά τοῦ ἐκπροσωπου τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους Πρωθυπουργοῦ κ. Μουχάμαντ Στάγιε, τοῦ Προέδρου τῆς Ἀνωτάτης Παλαιστινιακῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί Ἐκκλησιαστικῶν Θεμάτων κ. Ράμζη Χούρη καί τοῦ Ἐκπροσώπου τῆς Ἰορδανίας Ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν κ.  Μάζεν Φουράγιε, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Βλιώρα.

Εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Γεννήσεως ἐκ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ «ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου…», τό Μήνυμα τῶν Χριστουγέννων τοῦ Μακαριωτάτου ἑλληνιστί ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί ἀραβιστί ὑπό τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Ἀραβικόν τύπον  ἔχον ὡς ἕπεται:

Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν

τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονεν

καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκεν.

Σήμερον ὁρᾶται σαρκί ὁ φύσει ἀόρατος διά τόν ἄνθρωπον.

(β΄Στιχηρόν Λιτῆς Χριστουγέννων).

Τοῦτο τό γεγονός, τοῦτο τό μυστήριον, ἑορτάζει σήμερον πανηγυρικῶς ἐν δοξολογίᾳ καί εὐχαριστίᾳ ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως τῶν Ἱεροσολύμων καί ἰδιαίτατα ἡ πόλις Βηθλεέμ. Ἑορτάζει τό ὑπερφυές γεγονός τῆς συναντήσεως καί ἑνώσεως οὐρανοῦ καί γῆς, τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνεβάσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν.

Τοῦτο γέγονε, «ὡς οἶδε, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησεν ὁ Θεός». Ὁ Πατήρ ηὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἡμεῖς ἐθεασάμεθα Θεόν Ἐνανθρωπήσαντα.  Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀνεικάστῳ ἀγάπῃ Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, κατά τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολον Παῦλον, «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλε τόν υἱόν Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5 ). Κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ πρό Ἑωσφόρου ἐκ Πατρός  ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπί τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐσαρκώθη». «Γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς». Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο καί Υἱός ἀνθρώπου, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, Θεάνθρωπος, ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει καί ἐν δύο ταῖς φύσεσιν. Ἐκεῖνος ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς πλουτήσωμεν, ἐκένωσεν Ἑαυτόν, ἵνα ἡμεῖς πληρωθῶμεν, συγκατέβη πρός ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς ἀναβῶμεν, ἐνηπίασε δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς ἐνηλικιωθῶμεν «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ», (Ἐφεσ. 4, 13). Κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον: «διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν ἐν ἀνθρωπίνῳ σώματι ἡμῖν πεφανέρωται» (Περί Ἐνανθρωπήσεως, ΕΠΕ 1, σ.228).  Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον  «  Θεός ὁ ἀπόρρητος καί ἀνέκφραστος καί ἀπερινόητος καί τῷ Πατρί ἴσος διά μήτρας ἦλθε παρθενικῆς, καί γενέσθαι ἐκ γυναικός κατεδέξατο». (Ὁμιλία Β΄, Εἰς τό κατά Ματθαῖον  Εὐαγγέλιον).

Πρό τῆς θέας τοῦ μυστηρίου τούτου καί ὁ ὑμνῳδός  τῆς Ἐκκλησίας ἀναβοᾷ ἐκστατικός: «μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον, οὐρανόν τό σπήλαιον, Θρόνον Χερουβικόν τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ  ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος Χριστός ὁ Θεός». Ὄντως τό σπήλαιον ὡμοιώθη οὐρανῷ. Ἐν τῷ σπηλαίῳ τούτῳ τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, εἰς συγκεκριμένην στιγμήν τοῦ χρόνου, ἐπί μοναρχίας Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται ἐν Χριστῷ εἰς τούς ἀνθρώπους  σωματικῶς. Ὁ ἄναρχος ἄρχεται, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Τήν ἔνσαρκον ἐπιφάνειαν τοῦ Υἱοῦ Αύτοῦ φανερώνει ὁ Θεός εἰς τούς ἀνθρώπους διά τῶν στοιχείων τῆς φύσεως, δι’ ἀστέρος «θεοδρόμου» φωτεινοῦ, ὁδηγοῦντος μάγους Περσῶν βασιλεῖς, ἐρευνητάς τοῦ σύμπαντος, «καί ἐλθόντος καί στάντος ἐπάνω οὗ ἦν τό παιδίον». Τήν θαυμαστήν ταύτην ἐπιφάνειαν ἀποκαλύπτει καί δι’ ἀγγέλων Αὐτοῦ, στησάντων χορόν, ψαλλόντων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» καί καλούντων ἐργάτας τοῦ μόχθου, ποιμένας ἀγραυλοῦντας εἰς τήν ποίμνην αὐτῶν. Ἀμφοτέρους καλεῖ  ὁ Θεός ὡς μάρτυρας καί κήρυκας, ὡς συνεργούς καί μετόχους εἰς τό ἔργον Του. Οὖτοι ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν Θείαν πρόσκλησιν προσῆλθον καί «πεσόντες προσεκύνησαν, «εἶδον γάρ ἐν τῷ  σπηλαίῳ βρέφος κείμενον τόν ἄναρχον», ἤτοι ἐπέγνωσαν  καί διεκήρυξαν καί διελάλησαν τό μυστήριον ὅπερ  εἶδον, οἱ ποιμένες εἰς τήν κώμην αὐτῶν καί οἱ μάγοι, φεύγοντες «Ἡρώδην τόν ληρώδη», εἰς Βαβυλῶνα τήν πατρίδα αὐτῶν.

Ἡ Ἐνανθρώπησις καί  ἡ κατά σάρκα Γέννησις τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν προσκυνοῦμεν, ἀναμένοντες καί τἀ Ἅγια Θεοφάνεια, εἶναι ἡ ἀπαρχή μόνον τῶν σωτηριωδῶν διά τόν ἄνθρωπον μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἠ ἀκολουθία ταύτης εἶναι τό ὅλον ἔργον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐνεκαινίασε εἰς τήν γῆν ὡς ὁ  «μεγάλος ἄγγελος τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ». Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐλθών παρά Πατρός, ζήσας ἐπί τῆς γῆς καί τούς ἀνθρώπους συναναστραφείς, ἐνεκαινίασε, ἐγκαθίδρυσε καί ἐστερέωσε ἐπί τῆς γῆς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν βασιλείαν Αὐτοῦ, οὖσαν μίαν, ἤτοι τό σῶμα Αὐτοῦ, τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει καί διαιωνίζει τό ἔργον Αὐτοῦ, τῆς συνδιαλλαγῆς, τῆς  συμφιλιώσεως, τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως καί τῆς ἀγάπης  μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τό ἔργον τοῦτο  ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος ἐθεμελίωσεν ἐπί τῆς διδασκαλίας Του καί ἐπί τοῦ αἵματος τῆς σταυρικῆς θυσίας Του. Ἐθεμελίωσεν ἔργον ἁγιαστικόν, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καί διδακτικόν, ἐξημερωτικόν καί μεταμορφωτικόν τῶν ἠθῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἀρξάμενος ἀπό Βηθλεέμ ὁ Χριστός, ἀπό τοῦ σπηλαίου τούτου, κατέκτησε, κάλλιον ἐσαγήνευσε, τήν οἰκουμένην ὁλόκληρον ἄνευ στρατοῦ, ἄνευ ὅπλων, διά τῶν δώδεκα μόνον καί τούτων ἀγραμμάτων κατά κόσμον, ἐγγραμμάτων ὅμως κατά τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς ηὐξήθη, ἐπληθύνθη καί ἐμεγαλύνθη ἀθορύβως χωρίς στράτευσιν ὀπαδῶν, ἀλλά μέ ἔνταξιν μελῶν διά τοῦ Βαπτίσματος. Κεφαλή αὐτῆς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὅσον ἡ ἀνθρωπότης δέν ἀσπάζεται καί δέν ἀκολουθεῖ τό μήνυμα Χριστοῦ, τοῦ τεχθέντος Βασιλέως, ἡ ζωή αὐτῆς γίνεται κόλασις, ἐν μάχαις, πολέμοις καί ἀδικίαις, οἵαν καί βλέπομεν ἐνίοτε καί σήμερον, ἐφ’ ὅσον δέχεται καί ἐφαρμόζει τοῦτο, ἡ ζωή αὐτῆς μεταμορφοῦται εἰς παράδεισον.

Τοῦτο τό ἔργον, ἁγιαστικόν, Ποιμαντικόν, Προσκυνηματικόν, συνδιαλλακτικόν, εἰρηνευτικόν, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἐπιτελεῖ ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς ἀδιακόπως εἰς τούς Τόπους τῆς Χάριτος καί σήμερον εἰς τόν τόπον τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς, εἰς Βηθλεέμ τήν Ἁγίαν, εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον καί εἰς τήν ἐπ’ αὐτοῦ Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως καί ἀπό τῶν ἁγιασμάτων τούτων προσεύχεται ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως προσεύχεται ὑπέρ τοῦ ἑλληνορθοδόξου αὐτῆς ποιμνίου, τοῦ διαβιοῦντος εἰς τό Παλαιστινιακόν κράτος, ἀλλά καί ὑπέρ ὅλου τοῦ Παλαιστινιακοῦ λαοῦ καί συμπαρίσταται δι’ ὅλων τῶν δυνάμεων αὐτῆς καί δι’ ὅλων τῶν εἰρηνικῶν μέσων εἰς τόν ἐξοχώτατον Πρόεδρον Μαχμούντ Ἀμπάς Ἀμποῦ -Μάζεν, τόν τιμῶντα διά τοῦ ἐκπροσώπου Αὐτοῦ δρος Μουχάμαντ Ἰστάγιε τήν ἑορτήν ἡμῶν, ἵνα ὁλοκληρώσῃ ἐπιτυχῶς τήν ἐκστρατείαν Αὐτοῦ τῆς διατηρήσεως τοῦ ὑπό τῆς διεθνοῦς Κοινότητος ἀναγνωριζομένου πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῆς πλήρους ἀναγνωρίσεως τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους ὑφ’ ὅλων τῶν κρατῶν ἀνά τόν κόσμον διεθνῶς.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, Χριστούγεννα 2021

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Μετά ταῦτα ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις εἰς τόν Ἀστέρα καί τήν Φάτνην καί ἐγένετο ἡ ἔξοδος ἐκ τῆς βορείου Πύλης τοῦ Σπηλαίου καί ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν ἡ λιτανεία διά τῶν κλιτῶν τῆς Βασιλικῆς τρίς καταλήξασα εἰς τό μέσον τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἀνεπέμφθη δέησις.

Ἠκολούθησεν ὁ Ὄρθρος ἀπό τῆς Θ’ Ὥρας εἰς τήν Βασιλικήν, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Πέλλης κ. Φιλουμένου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, τῶν Βηθλεεμιτῶν Πρεσβυτέρων π. Σπυρίδωνος Σαμούρ, π.  Γεωργόυ Ζακαμάν καί π. Ἤσσα Θαλτζῆγιε, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τῶν ἄλλων διακόνων, ψαλλούσης  τῆς χορῳδίας δεξιά ἑλληνιστί ὑπό τόν Ἱεροδιάκονον π. Συμεών  καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Βηθλεέμ ἀριστερά ἀραβιστί ὑπό τόν κ. Λῶρενς Σαμούρ.

Μετά τόν Ὄρθρον ἔλαβε χώραν ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπολυθεῖσα συμφώνως πρός τό Προσκυνηματικόν Καθεστώς εἰς τάς 3.30 π.μ., ἐν ᾧ ἐτελέσθη καί θεία Λειτουργία εἰς τό Θεοδέγμον Σπήλαιον ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου.

Τῆς Λειτουργίας ἀπολυθείσης καί  τοῦ Μακαριωτάτου εὐλογήσαντος τόν λαόν, ἔλαβε χώραν ἡ ἔξοδος ἀπό τῆς Πύλης τοῦ Βαπτιστηρίου καί ἡ μετάβασις εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὁ νέος ἡγούμενος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκαισαρείας κ. Βενέδικτος προσέφερε κέρασμα.

Τήν πρωΐαν, περί τήν 9.00 ὁ Γέρων Δραγουμᾶνος Ἀρχιμανδρίτης π. Ματθαῖος κατῆλθεν εἰς τό Ἅγιον Σπήλαιον καί προσεκύνησε καί διά τῆς πράξεως ταύτης ἔληξε ἡ Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἰς Βηθλεέμ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν

τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονεν

καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκεν.

Σήμερον ὁρᾶται σαρκί ὁ φύσει ἀόρατος διά τόν ἄνθρωπον.

(β΄ Στιχηρόν Λιτῆς Χριστουγέννων).

Τοῦτο τό γεγονός, τοῦτο τό μυστήριον, ἑορτάζει σήμερον πανηγυρικῶς ἐν δοξολογίᾳ καί εὐχαριστίᾳ ἡ ἀνά τά πέρατα τῆς οἰκουμένης Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως τῶν Ἱεροσολύμων καί ἰδιαίτατα ἡ πόλις Βηθλεέμ. Ἑορτάζει τό ὑπερφυές γεγονός τῆς συναντήσεως καί ἑνώσεως οὐρανοῦ καί γῆς, τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνεβάσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν.

Τοῦτο γέγονε, «ὡς οἶδε, ὡς ἠθέλησε καί ὡς ηὐδόκησεν ὁ Θεός». Ὁ Πατήρ ηὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἡμεῖς ἐθεασάμεθα Θεόν Ἐνανθρωπήσαντα.  Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀνεικάστῳ ἀγάπῃ Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, κατά τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολον Παῦλον, «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλε τόν υἱόν Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5). Κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, «ὁ πρό Ἑωσφόρου ἐκ Πατρός  ἀμήτωρ γεννηθείς, ἐπί τῆς γῆς ἀπάτωρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐσαρκώθη». «Γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς». Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο καί Υἱός ἀνθρώπου, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, Θεάνθρωπος, ἐν μιᾷ τῇ ὑποστάσει καί ἐν δύο ταῖς φύσεσιν. Ἐκεῖνος ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς πλουτήσωμεν, ἐκένωσεν Ἑαυτόν, ἵνα ἡμεῖς πληρωθῶμεν, συγκατέβη πρός ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς ἀναβῶμεν, ἐνηπίασε δι’ ἡμᾶς, ἵνα ἡμεῖς ἐνηλικιωθῶμεν «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ (Ἐφεσ. 4, 13). Κατά τόν Μέγαν Ἀθανάσιον: «διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν ἐν ἀνθρωπίνῳ σώματι ἡμῖν πεφανέρωται».(Περί Ἐνανθρωπήσεως, ΕΠΕ 1, σ.228).  Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον « Ὁ Θεός ὁ ἀπόρρητος καί ἀνέκφραστος καί ἀπερινόητος καί τῷ Πατρί ἴσος διά μήτρας ἦλθε παρθενικῆς, καί γενέσθαι ἐκ γυναικός κατεδέξατο». (Ὁμιλία Β΄, Εἰς τό κατά Ματθαῖον  Εὐαγγέλιον).

Πρό τῆς θέας τοῦ μυστηρίου τούτου καί ὁ ὑμνῳδός  τῆς Ἐκκλησίας ἀναβοᾷ ἐκστατικός: « μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον, οὐρανόν τό σπήλαιον, Θρόνον Χερουβικόν τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος Χριστός ὁ Θεός». Ὄντως τό σπήλαιον ὡμοιώθη οὐρανῷ. Ἐν τῷ σπηλαίῳ τούτῳ τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας, εἰς συγκεκριμένην στιγμήν τοῦ χρόνου, ἐπί μοναρχίας Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται ἐν Χριστῷ εἰς τούς ἀνθρώπους  σωματικῶς. Ὁ ἄναρχος ἄρχεται, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Τήν ἔνσαρκον ἐπιφάνειαν τοῦ Υἱοῦ Αύτοῦ φανερώνει ὁ Θεός εἰς τούς ἀνθρώπους διά τῶν στοιχείων τῆς φύσεως, δι’ ἀστέρος «θεοδρόμου» φωτεινοῦ, ὁδηγοῦντος μάγους Περσῶν βασιλεῖς, ἐρευνητάς τοῦ σύμπαντος, «καί ἐλθὀντος καί στάντος ἐπάνω οὗ ἦν τό παιδίον». Τήν θαυμαστήν ταύτην ἐπιφάνειαν ἀποκαλύπτει καί δι’ ἀγγέλων Αὐτοῦ, στησάντων χορόν, ψαλλόντων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» καί καλούντων ἐργάτας τοῦ μόχθου, ποιμένας ἀγραυλοῦντας εἰς τήν ποίμνην αὐτῶν. Ἀμφοτέρους καλεῖ  ὁ Θεός ὡς μάρτυρας καί κήρυκας, ὡς συνεργούς καί μετόχους εἰς τό ἔργον Του. Οὖτοι ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν Θείαν πρόσκλησιν προσῆλθον καί «πεσόντες προσεκύνησαν, «εἶδον γάρ ἐν τῷ  σπηλαίῳ βρέφος κείμενον τόν ἄναρχον», ἤτοι ἐπέγνωσαν  καί διεκήρυξαν καί διελάλησαν τό μυστήριον ὅπερ  εἶδον, οἱ ποιμένες εἰς τήν κώμην αὐτῶν καί οἱ μάγοι, φεύγοντες “Ἡρώδην τόν ληρώδη”, εἰς Βαβυλῶνα τήν πατρίδα αὐτῶν.

Ἡ Ἐνανθρώπησις καί  ἡ κατά σάρκα Γέννησις τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν προσκυνοῦμεν, ἀναμένοντες καί τά Ἅγια Θεοφάνεια, εἶναι ἡ ἀπαρχή μόνον τῶν σωτηριωδῶν διά τόν ἄνθρωπον μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἠ ἀκολουθία ταύτης εἶναι τό ὅλον ἔργον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐνεκαινίασε εἰς τήν γῆν ὡς ὁ  «μεγάλος ἄγγελος τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ». Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐλθών παρά Πατρός, ζήσας ἐπί τῆς γῆς καί τούς ἀνθρώπους συναναστραφείς, ἐνεκαινίασε, ἐγκαθίδρυσε καί ἐστερέωσε ἐπί τῆς γῆς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν βασιλείαν Αὐτοῦ, οὖσαν μίαν, ἤτοι τό σῶμα Αὐτοῦ, τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει καί διαιωνίζει τό ἔργον Αὐτοῦ, τῆς συνδιαλλαγῆς, τῆς  συμφιλιώσεως, τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως καί τῆς ἀγάπης  μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τό ἔργον τοῦτο  ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος ἐθεμελίωσεν ἐπί τῆς διδασκαλίας Του καί ἐπί τοῦ αἵματος τῆς σταυρικῆς θυσίας Του. Ἐθεμελίωσεν ἔργον ἁγιαστικόν, ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καί διδακτικόν, ἐξημερωτικόν καί μεταμορφωτικόν τῶν ἠθῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἀρξάμενος ἀπό Βηθλεέμ ὁ Χριστός, ἀπό τοῦ σπηλαίου τούτου, κατέκτησε, κάλλιον ἐσαγήνευσε, τήν οἰκουμένην ὁλόκληρον ἄνευ στρατοῦ, ἄνευ ὅπλων, διά τῶν δώδεκα μόνον καί τούτων ἀγραμμάτων κατά κόσμον, ἐγγραμμάτων ὅμως κατά τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς ηὐξήθη, ἐπληθύνθη καί ἐμεγαλύνθη ἀθορύβως χωρίς στράτευσιν ὀπαδῶν ἀλλά μέ ἔνταξιν μελῶν διά τοῦ Βαπτίσματος. Κεφαλή αὐτῆς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὅσον ἡ ἀνθρωπότης δέν ἀσπάζεται καί δέν ἀκολουθεῖ τό μήνυμα Χριστοῦ, τοῦ τεχθέντος Βασιλέως, ἡ ζωή αὐτῆς γίνεται κόλασις, ἐν μάχαις, πολέμοις καί ἀδικίαις, οἵαν καί βλέπομεν ἐνίοτε καί σήμερον, ἐφ’ ὅσον δέχεται καί ἐφαρμόζει τοῦτο, ἡ ζωή αὐτῆς μεταμορφοῦται εἰς παράδεισον.

Τοῦτο τό ἔργον, ἁγιαστικόν, Ποιμαντικόν, Προσκυνηματικόν, συνδιαλλακτικόν, εἰρηνευτικόν, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἐπιτελεῖ ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς ἀδιακόπως εἰς τούς Τόπους τῆς Χάριτος καί σήμερον εἰς τόν τόπον τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς, εἰς Βηθλεέμ τήν Ἁγίαν, εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον καί εἰς τήν ἐπ’ αὐτοῦ Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως καί ἀπό τῶν ἁγιασμάτων τούτων προσεύχεται ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδίᾳ  τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὑπέρ ἀπαλλαγῆς τῆς δοκιμαζομένης  ἀνθρωπότητος ἐκ τῶν μεταλλάξεων τῆς λοιμώδους νόσου καί εὔχεται εἰς τό εὐσεβές ποίμνιον αὐτῆς εἰς τήν δικαιοδοσίαν αὐτῆς καί ὅπου γῆς καί εἰς τούς εὐλαβεῖς προσκυνητάς αὐτῆς τήν ἑορτήν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως ἐν ὑγιείᾳ ἀκραιφνεῖ καί ἀφθονίᾳ τῶν Θείων εὐλογιῶν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, Χριστούγεννα 2021

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

         ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Διά τόν ἑορτασμόν τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων κατά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τάξιν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἀπηύθυνε πρός τό ποίμνιον τήν κάτωθι ἐγκύκλιον ἑλληνιστί καί ἀραβιστί:

“Τοῖς εὐλαβεστάτοις καί αἰδεσιμωτάτοις Οἰκονόμοις καί ἱερεῦσι τῶν ἑνοριῶν και ἐντιμοτάτοις Προέδροις και μέλεσι τῶν Τοπικῶν Συμβουλίων τοῦ ἡμετέρου ποιμνίου ἀπανταχοῦ τῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, τέκνοις ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοῖς τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν και εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ποιμαντικῶς καί Πατρικῶς ἐνεργοῦντες, ἐπικοινωνοῦμεν γραπτῶς μεθ’ ὑμῶν, ὅπως ὑπενθυμίσωμεν ὑμῖν καί αὖθις ὅτι ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ὡς μεγίστη Δεσποτική, ἑορτάζεται ἀρχαιόθεν μετά τῆς προσηκούσης λειτουργικῆς λαμπρότητος ὑπό τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου καί τῆς γεραρᾶς ἡμῶν Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος τήν 25^ηνΔεκεμβρίου (π. ἡμ.), ἀντιστοιχοῦσαν πρός τήν 7^ην Ἰανουαρίου (ν. ἡμ), ἀκολουθοῦντος  πρός τοῦτο καί τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος.

«Στοιχοῦντες τῇ πατροπαραδότῳ τάξει ταύτῃ, ἤτοι τῇ παρακαταθήκῃ» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 6,20) τῶν πρό Ἡμῶν Πατριαρχῶν καί διδασκάλων, καί «διώκοντες τά τῆς εἰρήνης καί τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους» (Ρωμ. 14,19), προτρέπομεν τούς ἱερεῖς τοῦ ἡμετέρου ποιμνίου, ὅπως τήν ἡμέραν τῆς 12^ης Δεκεμβρίου (π. ἡμ.), ἀντιστοιχούσης τῇ 25^ῃ Δεκεμβρίου (ν. ἡμ.), ἀνοίγωσι τούς ἱερούς ναούς καί ψάλωσι τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος, ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ, περιέχουσαν και Καταβασίας καί ἄλλους προεορτίους ὕμνους τῶν Χριστουγέννων, οὐχί δε την ἀκολουθίαν τῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων τῆς 25^ης Δεκεμβρίου, μετά δε την ἀκολουθίαν τοῦ Ὄρθρου νά τελῶσι τήν Θείαν Λειτουργίαν.

Ὅπως εἶναι γνωστόν, ἡ υἱοθέτησις τοῦ νέου ἡμερολογίου ἔφερε τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀντιμέτωπον πρός ποιμαντικά ζητήματα, ἔχοντα καί κοινωνικάς προεκτάσεις, τά ὁποῖα μεθ’ αἰσθήματος εὐθύνης καλούμεθα νά ἀντιμετωπίσωμεν. Οὕτω διαρκούσης τῆς ἡμέρας ταύτης, μετά τήν εἰρημένην ἀκολουθίαν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, δύνανται τά μέλη τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου νά προβαίνωσιν εἰς ἐκδηλώσεις κοινωνικοῦ καί οὐχί ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος.

Ἀναμένοντες τήν συμμόρφωσιν ὑμῶν πρός τήν προτροπήν Ἡμῶν ταύτην, διά τόν ἐν εἰρήνῃ και ὁμονοίᾳ ἑορτασμόν τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἐπιδαψιλεύομεν ὑμῖν τάς Πατρικάς Ἡμῶν εὐχάς καί Πατριαρχικάς εὐλογίας ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου καί διατελοῦμεν”,

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ  ͵βκα΄  Νοεμβρίου  ιγ΄.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ὑπό τόν ὡς ἄνω τίτλον, ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος Περαματζῆς, ὁ ἐκτελῶν λίαν σημαντικόν ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς μετανοίας αὐτοῦ, ἅμα δέ καί συγγραφικόν, ἐξέδωσε προσφάτως βιβλίον, τό ὁποῖον παρουσιάζει τά τῆς ζωῆς καί τῆς πολιτείας Ἁγιοχοζεβιτῶν Πατέρων ἀπό του 19^ου αἰῶνος ἕως καί τῶν ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου καί Ἀντωνίου Ἱερομονάχου, τελειωθέντος ἐν τῇ ἐπισκευῇ τοῦ νάρθηκος τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς καί τοῦ Ἱερομονάχου Γερμανοῦ, ἀδίκῳ χειρί φονευθέντος,  καί τό ὁποῖον διένειμεν εἰς τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὤν εἷς καί ὁ ἴδιος, ἐν τῇ Συνεδρίᾳ αὐτῆς τῆς 11^ης/24^ης Μαΐου, προεδρευομένης ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Διά μίαν πρώτην γνῶσιν τῶν παρακολουθούντων τήν ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου, δημοσιεύεται ἐνταῦθα ἡ προλόγισις τοῦ βιβλίου παρά τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ πρόλογος ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Χοζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου καί ὁ πίναξ τῶν περιεχομένων τοῦ βιβλίου τούτου.

ΠΡΟΛΟΓIΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄

Τῷ Ὁσιολογιωτάτῳ Ἀρχιμανδρίτῃ π. Κωνσταντίνῳ, Ἡγουμένῳ Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ, τέκνῳ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καί εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Ἀφ’ ἧς ἡμέρας ἡ ὑμετέρα λίαν ἀγαπητή Ἡμῖν Ὁσιολογιότης ἀνέλαβε παρ’ Ἡμῶν τήν ἡγουμενείαν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ, ἐπεδόθη μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως εἰς δραστηριότητα ἀνακαινιστικήν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τῶν Παρεκκλησίων, τοῦ Κοιμητηρίου, τῶν διαμερισμάτων τῆς Μονῆς, ἀνανεωτικήν τῆς μοναχικῆς Κοινοβιακῆς ζωῆς, ὡσαύτως δέ καί εἰς συγγραφικήν, ἕν δεῖγμα τῆς ὁποίας τυγχάνει καί ὁ μετά χεῖρας τόμος «Μορφές τοῦ Χοζεβᾶ», περιλαμβάνων μετά κόπου πολλοῦ συλλεγέντα πολύτιμα στοιχεῖα τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας ἡγιασμένων καί ἀνεγνωρισμένων ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἀσκητικῶν μορφῶν, ὁσίων ἀνδρῶν τοῦ παρελθόντος καί τοῦ τρέχοντος αἰῶνος.

Οὗτοι «τηροῦντες τόν τόπον» ἐζήλωσαν τάς ἀρετάς τῶν πρώτων ἀσκητῶν τῆς Μονῆς καί τῶν ἱδρυτῶν αὐτῆς Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν καί ἔδωσαν μαρτυρίαν ζωῆς ὁσίας, ἔτι δέ καί αἵματος, ἑπόμενοι τῷ Πατερικῷ «δός αἷμα καί λάβε πνεῦμα».

Τά ὀνόματα αὐτῶν γεγραμμένα ἐν Βίβλῳ ζωῆς εἰσι οἱ  Ἀλέξιος καί Ἰουστῖνος οἱ Ἱερομόναχοι καί Βαρσανούφιος ὁ Μοναχός, ὁ ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Καλλίνικος Μοναχός, ὁ Ἅγιος Σάββας Κατεργοῦς τῆς Καλύμνου, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νέος Χοζεβίτης, ὁ Γέρων Γαβριήλ, ὁ ἡγούμενος Γέρων Ἀμφιλόχιος, οἱ ἀσκηταί Παῦλος, Ἰωαννίκιος καί Μελχισεδέκ, ὁ Ἡγούμενος Γέρων Ἀντώνιος, τελειωθείς ἐν τῇ ἀνακαινίσει τοῦ Νάρθηκος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ὁ Γέρων Ἡγούμενος Γερμανός, φονευθείς ὑπό ἀνοσίου χειρός.

Πρός μελέτην, ὅθεν, καί μίμησιν τῆς ζωῆς αὐτῶν καί ὠφέλειαν πνευματικήν ἐξ αὐτῆς, ἐπευλογοῦμεν τήν ἔκδοσιν ταύτην καί ἐπιδαψιλεύοντες τήν ὑμετέραν Ὁσιολογιότητα καί τήν συνοδείαν αὐτῆς ταῖς Πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ  Ἁγίᾳ  Πόλει Ἱερουσαλήμ   ‚βκʹ  Δεκεμβρίου  ιη’.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΧΟΖΕΒΑ

Τοῖς τοῦ βίου τερπνοῖς ἐνητένισα

λογισμοῖς θεωρῶν τά γινόμενα

καί μετρήσας αὐτῶν τά ἐπώδυνα

τήν ζωήν τῶν βροτῶν ἐταλάνισα

ὑμᾶς δέ μόνους ἐμακάρισα…

(Οἶκος Σαββάτου τῆς Τυρινῆς)

Ἡ ἱστορική Ἱερά Λαύρα τοῦ Χοζεβᾶ μέ μιά ἁγιαστική πορεία αἰώνων ὑπάρχει ἕως τῆς σήμερον, Χάριτι Θεοῦ καί διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Χοζοβιωτίσσης, τῶν Ἁγίων Κτητόρων Ἰωάννου καί Γεωργίου καί τῶν μυριάδων Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ἀββάδων της. Ἐν συνεχείᾳ τῆς Σταυροαναστασίμου αὐτῆς πορείας, ἐξακολουθεῖ νά δίνει Ἁγίους στήν Ἐκκλησία μας, μέ πρόσφατα παρα  δείγματα τόν Ἅγιο Σάββα τόν Χοζεβίτη (1862 1948), τόν μετέπειτα ἐν Καλύμνῳ καί τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Νέο Χοζεβίτη (1913-1960), ἐκ Ρουμανίας ὁρμώμενο.

Μά καί πολλές ἅγιες μορφές τόσο τῶν δύο παρελθόν­ των αἰώνων, ὅσο καί λίαν προσφάτων ἐτῶν, ἔζησαν καί ἄφησαν τά εὐλογημένα ἴχνη τῆς ἀσκήσεώς τους σ’ αὐτή τή γῆ.

Τοῖς τοῦ βίου τερπνοῖς ἐνητένισα…

Πόσο ἀπολύτως τούς περιγράφει καί πόσο ἐκφράζει τόν βίο καί τήν πολιτεία τους ὁ Οἶκος τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς! Ἡ ζωή ὅλων τους ὑπῆρξε τόσο ἐξαιρετική κι οἱ χαρακτῆρες τους τόσο ἰδιαίτεροι καί δυναμικοί, ὥστε ἴσως ἡ περιγραφή τῶν γεγονότων καί τῶν καταστάσεων, φανοῦν σέ μερικούς ὑπερβολικές! Κι ὅμως, ἐξ εἰλικρινοῦς καρδίας τονίζουμε ὅτι, στήν καταγραφή τῶν στοιχείων τά ὁποῖα ἀφοροῦν στούς βιογραφουμένους, δέν ὑπερβάλλαμε καθόλου! Κι ἀσφαλῶς, πρόθεσή μας δέν ἦταν νά τούς «ἡρωο-ποιήσουμε»! Καταγράψαμε τά γεγονότα μέ πᾶσα εἰλικρίνεια, ὅπως τά ἐντοπίσαμε στίς πηγές μας καί ὅπως τά ἀκούσαμε ἀπό τά χείλη τῶν αὐτηκόων κι  αὐτοπτῶν μαρτύρων!

Μέ τή μεγαλύτερη δυνατή πιστότητα καταγράψαμε ὅ,τι στοιχεῖα ὑπῆρχαν στή διάθεσή μας ἐκ τοῦ ἀρχείου τῆς Μονῆς κι ἐκ διά ζώσης μαρτυριῶν. Δέν ἦταν βέβαια εὔκολο νά σκιαγραφήσουμε τόν βίο τους λεπτομερῶς, διότι οἱ Πατέρες μας, πλήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, δέν ἄφησαν ὁλοκληρωμένα (ἤ μή) συγγράμματα καί πολλές πληροφορίες περί αὐτῶν περιῆλθαν στή λησμονιά, χωνευθέντα στή χοάνη τοῦ χρόνου! Ἄλλωστε ἔζησαν σέ συνθῆκες κοινωνικῆς ἀσταθείας (Τουρκική κατοχή,  πόλεμοι παλαιοί καί πρόσφατοι) καί ἀπιστεύτου ἐνδείας! Παρά ταῦτα, εὐελπιστοῦμε νά καταφέραμε νά  σκιαγραφήσουμε, ἔστω στό ἐλάχιστο, τόν χαρακτήρα καί τόν τρόπο κατά τόν ὁποῖο πολιτεύθηκαν.

Θερμότατες εὐχαριστίες ὀφείλουμε σέ πολλά πρόσωπα, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν θά ἦταν δυνατή ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ βιβλίου. Νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά τούς ἀναφέρουμε ὀνομαστικῶς.

Ἐξ ὅλης καρδίας εὐχαριστοῦμε:

Γιά τήν ὁλόθυμο ἔγκριση τοῦ πονήματος καί τήν  πρός ἡμᾶς ἐνθάρρυνση,

Τήν Α.Θ.Μ. τόν Σεπτόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο Γ΄

καί τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο.

Γιά τήν προθυμοτάτη παροχή πληροφοριῶν,

• Τόν Ἀρχιεπίσκοπο Μαδάβων κ. Ἀριστόβουλο.
• Τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐδόκιμο, Πνευματικό τῆς Ἱερᾶς Λαύρας Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.
• Τούς πλείστους τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀδελφῶν.
• Τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἠλία Καλατζῆ, Πνευματικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μητρός Ἠγαπημένου Πάτμου. Τόν Ὁσιολογιώτατο Γέροντα τοῦ Κελλίου Ἁγίου Γεωργίου Νέας Σκήτης Ἁγίου Ὄρους, Ἱερομόναχο Νικόδημο.
• Τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Δημήτριο Μποτίνη, Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Μετεώρων Θεσσαλονίκης.
• Τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μίλκα, Ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ Εὐόσμου.
• Τήν Ὁσιοτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας ἐν Βηθανίᾳ, Εὐπραξία Μοναχή καί τίς σύν αὐτῇ Ὁσιότατες Μοναχές.
• Τήν Ὁσιολογιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος – Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, Τιμοθέη Μοναχή.
• Τήν Ὁσιοτάτη Εἰρήνη Μοναχή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλης Παναγίας Ἱεροσολύμων.
• Τόν κ. Χαράλαμπο Ἰωσηφίδη.
• Τήν Ὁσιολογιωτάτη Καθηγουμένη τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, Ξένη Μοναχή.
• Τόν κ. Θεόδωρο Βαράκλα.
• Τόν κ. Νεκτάριο Δ. Παναγόπουλο.
• Τόν κ. Ματθαῖο Δαρδαμάνη, ἰατρό Νεφρολόγο.
• Τήν κ. Μαρία Τσιμπουκτσάκη.
• Τόν κ. Γεώργιο Λεούδη, Ἀνθυποπλοίαρχο τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος.
• Τόν κ. Εὐθύμιο Σαμολαδᾶ, ἐπίκουρο καθηγητή Ὀρθοπεδικῆς τοῦ Α.Π.Θ.
• Τήν κ. Λαβίνια Παραϊάλα-Σεκολόφ, ἐκ Ρουμανίας.
• Τόν κ. Χρῆστο Ραμπότα, καθηγητή Ἀγγλικῶν.
• Τήν κ. Γενοβέφα Δαρδαμάνη.
• Τήν κ. Σοφία Κόρδα.
• Τούς φιλαγίους δωρητές, οἱ ὁποῖοι μέ τήν εὐγενική συμβολή τους βοήθησαν ὥστε νά πραγματοποιηθεῖ ἡ ἔκδοσις τοῦ παρόντος. Τά ὀνόματά τους δέν δημοσιεύονται κατά δική τους ἐπιθυμία, ἀλλά ὁ Κύριος καλῶς τά γνωρίζει καί εἴθε νά γραφοῦν ἐν Βίβλῳ Ζωῆς!
• Καί ἀσφαλῶς, ὅλο τό ἐπιτελεῖο τοῦ Ἐκδοτικοῦ Οἴκου «Ἑπτάλοφος» γιά τόν ἐπαγγελματισμό, τήν ἐπιμέλεια, μά καί γιά τόν σεβασμό καί τήν εὐλάβειά τους!

Παραδίδουμε τό νέο πόνημα τῆς Μονῆς μας, «Μορφές τοῦ Χοζεβᾶ» στούς ἀναγνῶστες κάθε ἡλικίας, ἀλλά κυρίως στούς νέους, διότι μέσα στίς σελίδες του θά «συναντήσουν» ἀνθρώπους νέους, ἀγωνιστές, δυναμικούς κι αἰσιόδοξους. Ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ἔκαναν τήν ὑπέρβαση κι ἀφιέρωσαν τή ζωή καί τά νιάτα τους στόν Χριστό! Καί τελικῶς, ἔμειναν γιά πάντα νέοι κι ἄφθοροι μέσα στή δόξα τῆς αἰωνίου τρυφῆς τοῦ Παραδείσου! Θά δοῦν καί θά μάθουν, οἱ ἀναγνῶστες μας, ὅτι στήν Ἔρημο τῆς Ἰουδαίας ἔζησαν καί πάλεψαν, γέλασαν κι ἔκλαψαν, πόνεσαν, μά κυρίως ἐγλυκάνθησαν ὑπό τῆς Θείας Παρηγορίας, Πατέρες Χοζεβίτες σύγχρονοί μας, τόσο πλησίον χρονικῶς σ’ ἐμᾶς!

Μέ τήν ἐλπίδα νά γνωρίσουμε, νά ἐμπνευστοῦμε, νά ἐνθαρρυνθοῦμε καί νά μιμηθοῦμε αὐτές τίς «Μορφές τοῦ Χοζεβᾶ».

Ἄς ἔχουμε ὅλοι τίς πρεσβεῖες καί τίς εὐχές τους!

Ἔγραφον ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Χοζεβᾶ,

Τῇ 14ῃ /27ῃ Δεκεμβρίου 2020

Ὁ Καθηγούμενος,  Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος

ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Εὐλογία ἐκδόσεως ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’  σελ. 7

Πρόλογος                                                                                                                                      σελ.9

ΒΙΟΙ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ἀλέξιος & Ἰουστῖνος Ἱερομόναχοι Χοζεβῖτες & Βαρσανούφιος μοναχός Χοζεβίτης  σελ. 15

Καλλίνικος Μοναχός Χοζεβίτης                                                                                       σελ. 25

Ἅγιος Σάββας ὁ Χοζεβίτης ὁ μετέπειτα ἐν Καλύμνῳ                                                 σελ. 47

Μελχισεδέκ Ἱερομόναχος Χοζεβίτης                                                                             σελ. 95

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νέος Χοζεβίτης                                                                                    σελ. 111

Γαβριήλ Ἱερομόναχος Χοζεβίτης                                                                                    σελ. 143

Ἀμφιλόχιος Ἱερομόναχος Χοζεβίτης                                                                              σελ. 163

Παῦλος Μοναχός Χοζεβίτης                                                                                              σελ. 223

Ἰωαννίκιος Μοναχός Χοζεβίτης                                                                                       σελ. 231

Ἀντώνιος Ἱερομόναχος Χοζεβίτης                                                                                   σελ. 257

Γερμανός Ἱερομόναχος Χοζεβίτης                                                                                  σελ. 347

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

                            καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός

Οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια,

ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν    Χριστοῦ, ἐν ᾖ ἐστερέωται.

(Τροπάριον γ΄ ὠδῆς Κανόνος τοῦ Πάσχα Ἰω. Δαμασκηνοῦ).

Ὄντως φωτός ἀνεσπέρου καί ἀδύτου ἐπλήρωσε τά σύμπαντα ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἐνανθρωπήσας ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ναζαρηνός, ὁ Ἐσταυρωμένος, σαρκί παθών καί ταφείς καί κατελθών εἰς τόν Ἅιδην, ἐνίκησε τόν θάνατον. Διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἐπάτησε τόν θάνατον. Τριημερεύσας εἰς τόν Ἅιδην, ἐκήρυξε εἰς τούς ἐν Ἅιδῃ, εἰς τούς ἀπ’ αἰῶνος πεπεδημένους κατόχους αὐτοῦ καί ἐσύλησε αὐτούς ἀπ’ αὐτοῦ. Ἠλευθέρωσε αὐτούς ἐκ τῆς ὀδυνηρῆς βασάνου τῆς τύψεως τῆς συνειδήσεως, ἐκ τοῦ βαθέος σκότους τῆς ἀγνωσίας καί τῆς ἀφορήτου ἀπελπισίας καί εἰσήγαγε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. Τελειώσας τό ἔργον τοῦ Πατρός Αὐτοῦ εἰς τήν γῆν, ἐπλήρωσε καί εἰς τά κατώτατα τῆς γῆς, εἰς τόν Ἅιδην. «Τάφῳ διαφθοράν οὐκ οἶδε τό ἄχραντον σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Αὐτεξουσίως ἀνέστη ἐκ νεκρῶν σύν τῇ προσληφθείσῃ σαρκί Αὐτοῦ καί συνανέστησε Ἀδάμ τόν Προπάτορα καί τούς κεκοιμημένους ἀπογόνους Αὐτοῦ χειρί παντοδυνάμῳ.

Τό ὑπερφυές τοῦτο ἔργον τῆς διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀνακαινίσεως καί ἀναπλάσεως τοῦ πλάσματός Του ἀνήγγειλε ὁ Θεός δι’ ἀγγέλου εἰς τούς ἀνθρώπους. Ὁ ἀποκυλίσας τόν λίθον τοῦ μνημείου καί καθήμενος ἐπ’ αὐτοῦ φαεσφόρος ἄγγελος εἶπεν εἰς τάς μυροφόρους γυναῖκας: «μή ἐκθαμβεῖσθε, Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν, τόν ἐσταυρωμένον, οὐκ ἔστιν ὧδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν (Μάρκ. 16, 6). Τήν ἀγγελικήν ὁλόφωτον θέαν καί τήν χαρμόσυνον ἀγγελίαν προσανεπλήρωσεν, ἐπεβεβαίωσε καί ἐπεσφράγισε ἡ θέα Αὐτοῦ τοῦ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος Κυρίου. Μετά τοῦ λελαμπρυσμένου καί δεδοξασμένου σώματος Αὐτοῦ, ἔχοντος λελογχευμένην τήν πλευράν καί φέροντος εἰς τάς χεῖρας καί τούς πόδας τόν τύπον τῶν ἥλων, «ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια» (Μάρκ 16, 9), λέγων αὐτῇ: «μή μου ἅπτου, οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα» ( Ἰω. 20, 17). Ἐφάνη ὡσαύτως, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ μιᾷ τῶν Σαββάτων», εἰς τούς μαθητάς συνηθροισμένους εἰς τό ὑπερῶον, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», λέγων αὐτοῖς «εἰρήνη ὑμῖν» καί «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», «ἄν τινων ἀφῆτε τᾶς ἁμαρτίας ἀφέωνται αὐτοῖς»  καί «πάλιν μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ», «τοῦ Θωμᾶ ὄντος μετ’ αὐτῶν», διορθῶν τήν καλήν ἀπιστίαν αὐτοῦ εἰς πίστιν βεβαίαν καί καλῶν «μακαρίους τούς μή ἰδόντας καί πιστεύσαντας» ( Ἰω. 20, 19 – 29).  Ὄντως δέ, «ὤ τῶν σοφῶν κριμάτων Αὐτοῦ», ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός, ἐν ᾦ  «Πέτρῳ μέν τοῖς ὀθονίοις μόνον ἔδωκε ἐννοῆσαι Αὐτοῦ τήν Ἀνάστασιν, Λουκᾷ καί Κλεόπᾳ συμπορευόμενος ὡμίλει καί ὁμιλῶν οὐκ εὐθέως Ἑαυτόν φανεροῖ, ἀλλ’ ἐν τῷ εὐλογεῖν τόν ἄρτον ἐγνώσθη αὐτοῖς» (Λουκ. 24, 30- 31). Εὐθύς δέ μετά τοῦτο, ὤ τῆς πανταχοῦ παρουσίας Αὐτοῦ, «ἔστη εἰς Ἱεροσόλυμα ἐν μέσῳ αὐτῶν», λέγων αὐτοῖς, «ἴδετε τάς χεῖράς μου καί τούς πόδας μου ὅτι ἐγώ εἰμι αὐτός, ψηλαφήσατέ με καί ἴδετε ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει καθώς ἐμέ θεωρεῖτε ἔχοντα καί ζητῶν βρώσιμόν τι, λαβών ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καί ἀπό μελισσίου κηρίου (Λουκ. 24, 36 – 43), οὐχί, καθά ἐξηγεῖ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ὡς ἔχων ἀνάγκην τοῦ φαγεῖν μετά τήν Ἀνάστασιν, ἀλλά οἰκονομίας τρόπῳ τό ἀληθές πιστούμενος τῆς Ἀναστάσεως».

Οὕτως παραστήσας ὁ Κύριος Ἑαυτόν ζῶντα μετά τό παθεῖν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις ὀπτανόμενος δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα καί λέγων τά περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1, 3), «βλεπόντων τῶν μαθητῶν ἐπήρθη καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν»  (Πράξ.1, 9) καί «ἀναβάς εἰς ὕψος» (Ψαλμ. 67, 19, Ἐφεσ. 4, 8), θεώσας τό πρόσλημμα, ἤτοι τήν ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ἡμῶν, ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, «ἐρχόμενος πάλιν μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς».

Ἐκεῖθεν πληρῶν τήν ἐπαγγελίαν Αὐτοῦ, ἀπέστειλε ἡμῖν παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας καί ἐφώτισε, ἐνεδυνάμωσε, ἐνεψύχωσε καί ἐχαροποίησε τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν τό σῶμα Αὐτοῦ τήν Ἐκκλησίαν. Αὕτη τῇ χάριτι καί τῇ παρ’ Αὐτοῦ δοθείσῃ αὐτῇ ἐξουσίᾳ συνεχίζει τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ εἰς τήν γῆν. Προσλαμβάνει τούς ἀνθρώπους, καθιστᾷ αὐτούς μέλη αὐτῆς διά τοῦ Βαπτίσματος, «συντάσσει τῷ Χριστῷ», ἐξανθρωπίζει αὐτούς διά τῆς διδασκαλίας Αὐτοῦ, τῆς συνδιαλλαγῆς, εἰρήνης, ὁμονοίας καί ἀγάπης οὐχί μόνον πρός τόν πλησίον ἀλλά καί πρός τούς ἐχθρούς, ἐξαγιάζει αὐτούς διά τῶν μυστηρίων, καθιστᾷ αὐτούς ἐργάτας εὐεργετικῆς εὐποιίας εἰς τήν κοινωνίαν καί ἀποθνήσκοντας μεταπέμπει εἰς ζωήν οὐράνιον ἐν ἀγαλλιάσει καί εὐφροσύνῃ, ἀπολαύσει τοῦ ἀϊδίου φωτός τῆς τρισηλίου Θεότητος καί ἐπ’ ἐλπίδι Ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου.

Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, «τάς πύλας τῆς ὁποίας ἀγαπᾷ Κύριος ὑπέρ πάντα τά σκηνώματα  Ἰακώβ», «ἡ δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», συμπάσχουσα μετά τῆς δεινοπαθούσης ἐκ τῆς λοιμώδους πανδημίας, Covid 19, ἀνθρωπότητος, δέεται ἀπό τοῦ κενοῦ καί ζωοδόχου Μνημείου ὑπέρ θεραπείας πάντων τῶν προσβεβλημένων ἐκ ταύτης συνανθρώπων ἡμῶν, ὑπέρ ἐλεύσεως καί πάλιν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, ὑπέρ εἰρήνης καί ἀγαθῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, οὐχ ἥκιστα δέ ὑπέρ ὑγιείας, εὐημερίας καί σωτηρίας τοῦ ὅπου γῆς Χριστεπωνύμου πληρώματος αὐτῆς.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2021.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

 Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν. Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο.

Καί ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν ἐνανθρωπήσαντα.

 Ἀστήρ μηνύει. Μάγοι προσκυνοῦσι.

Ποιμένες θαυμάζουσι καί ἡ κτίσις ἀγάλλεται.

 (Τροπάριον Αἴνων ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων)

            Σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει πανηγυρικῶς, δοξολογικῶς καί εὐχαριστιακῶς Θεοῦ συγκατάβασιν πρός τόν ἄνθρωπον. Σήμερον ἡ Ἐκκλησία κηρύττει εἰς τά μέλη της καί διαλαλεῖ εἰς τήν οἰκουμένην καί σύμπασαν τήν κτίσιν τόν σύνδεσμον καί τήν ἕνωσιν οὐρανοῦ καί γῆς καί τήν συνάντησιν Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Σήμερον ἐπληρώθη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (Λευιτ. 26, 11- Β΄ Κορ. 6, 16). Σήμερον ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ὑπερέβη τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Σήμερον ὁ Θεός ἐπλήρωσε τήν κτίσιν συγγνώμης καί ἀφέσεως. Σήμερον ὁ Θεός ἐξαπέστειλε λύτρωσιν τῷ λαῷ Αὐτοῦ (Λουκ. 1, 68). Σήμερον ὁ Θεός «καταλλάσσσει τόν κόσμον Ἑαυτῷ ἐν Χριστῷ» (Β΄Κορ. 5, 19). Σήμερον ὁ Θεός «ὑπερεῖδε τούς χρόνους τῆς ἀγνοίας»  (Πράξ. 17, 30) καί τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπεσκέφθη αὐτόν ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ.

            Ἐνεργῶν ἐξ ἄκρας φιλανθρωπίας ὁ Θεός, ηὐδόκησε, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, νά ἐμφανισθῇ εἰς τόν κόσμον σωματικῶς καί ὁρατῶς ὁ ὁμοούσιος καί συμπάρεδρος τῷ Θρόνῳ Αὐτοῦ ὁ Λόγος καί ὁ Υἱός Αὐτοῦ ὁ Μονογενής καί ἀγαπητός. Κατά τόν Εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης «ὁ Λόγος σἀρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». ( Ἰωάν. 1,14).  Συνευδοκῶν τῷ Πατρί ὁ Υἱός προσέλαβε σάρκα έκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Προσέλαβε σάρκα λογικήν καί ἔμψυχον καί ἐτέχθη σαρκί ἐκ τῆς Παρθένου. Οὕτως ἐπληρώθη ἡ  τοῦ Ἡσαϊου πρόρρησις , «ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξῃ καί τέξεται Υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα Αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». ( Ἡσαΐου 7, 14 / Ματθ. 1, 23).  Ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται, ἵνα Θεόν τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται».  Ὡς λέγει ὁ  ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἀθανάσιος , «ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν καί αὐτός ἐφανέρωσεν ἑαυτόν διά σώματος, ἵνα ἡμεῖς τοῦ ἀοράτου Πατρός ἔννοιαν λάβωμεν» (Περί Ἐνανθρωπήσεως, 54 ). Πῶς ἐγένετο τοῦτο; Πῶς ἔλαβε χώραν σύλληψις καί τόκος ἄνευ σπορᾶς;  Ἐγένετο, καθότι ὡς εὐηγγελίσθη ὁ ἄγγελος τῇ Παρθένῳ, τό «γεννώμενον ἅγιον κληθήσσεται Υἱός Θεοῦ» ( Λουκ. 1, 35) καί καθ’ ὅτι, ὡς γέγραπται,  «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Ἡ Παρθένος ἔτεκε Θεόν Ἐναθρωπήσαντα, οὐχί θεοποιηθέντα ἄνθρωπον, διό καί ὡς Θεοτόκος μεγαλύνεται. Τοῦτο ἐγένετο οὕτω διά τήν ἀναγέννησιν, ἀνάπλασιν καί μεταμόρφωσιν ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.  Ὁ ἄνθρωπος προσελήφθη ἀπό τόν Θεόν ἐν Χριστῷ, ἵνα οὕτω τῆς Θεότητος μετάσχῃ, ὅπως «γένηται κοινωνός θείας φύσεως» κατά τόν ἀπόστολον Πέτρον (Πέτρ. Β΄, 1,4) καί «καινή κτίσις» κατά τόν ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, (Κορ. Β΄,  5, 17- Γαλ. 6, 15). Ἡ εὐπρεπεστάτη αὕτη ἀλλοίωσις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀλλαγή δηλαδή αὐτοῦ ἀπό γηϊνου εἰς οὐράνιον ἄνθρωπον, συντελεῖται μυστικῶς καί ἀληθῶς τῇ συνεργίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός προσέλαβε ὅλον τόν ἄνθρωπον –ὅλον με ἀνείληφας ὅλος συναφείᾳ ἀσυγχύτῳ- ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.  

            Τό οὐρανοκίνητον καί θεοκίνητον τοῦτο μυστήριον μαρτυρεῖται κατερχόμενον καί τελεσιουργούμενον εἰς τόν ροῦν τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας.  Ἀποκαλύπτεται εἰς τούς χρόνους τῆς ἀπογραφῆς τῶν ἀνθρώπων ἐπί Ρωμαίου αὐτοκράτορος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην καί εἰς τούς τόπους τῆς οὐδαμῶς ἐλαχίστης οὔσης Βηθλεέμ τῆς ἁγίας. Εἰς αὐτό καλεῖται νά μετάσχῃ ἡ κτίσις ὅλη. Οἱ οὐρανοί δι’ ἀστέρος λαμπροῦ ὁδηγοῦν μακρόθεν μάγους σοφούς Περσῶν βασιλεῖς ἐρευνητάς τοῦ στερεώματος ὡς ἀπαρχήν τῆς ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίας. Οἱ ἄγγελοι ἐξ οὐρανοῦ, ψάλλοντες τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη», καλοῦν ποιμένας ἀγραυλοῦντας καί καλλιεργητάς τῆς γῆς ἐκ τῆς πλησιοχώρου κώμης τῶν ποιμένων. Μάγοι καί ποιμένες ὁμοῦ προσέρχονται καί κύπτοντες εὐλαβικῶς προσκυνοῦν, προσφέροντες τά δῶρα αὐτῶν, καθότι «ἀναγνωρίζουν ἐν τῷ σπηλαίῳ ὡς βρέφος κείμενον τόν ἄχρονον».     

            Οὗτος, ὁ σάρκα φορέσας δι’ ἡμᾶς, σαρκί νηπιάσας, ἐν σπηλαίῳ γεννηθείς, ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς καί σπαργάνοις εἱλιχθείς, εἶναι ὁ «ἀρχόμενος ὡσεί ἐτῶν τριάκοντα» (Λουκ.3, 23), γνωρισθείς καί πιστευθείς ὡς  Ἰησοῦς Χριστός, Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἀπό Ναζαρέτ, ὁ Θεάνθρωπος, ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει Αὐτοῦ, ἐν δύο φύσεσι, θελήσεσι καί ἐνεργείαις. Εἶναι «ὁ χρισθείς ὑπό τοῦ Θεοῦ Πνεύματι Ἁγίῳ καί δυνάμει καί διελθών εὐεργετῶν καί ἰώμενος τούς ἀνθρώπους» (Πράξ. 10, 38) καί διά τοῦ Σταυροῦ, τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεως Αὐτοῦ ἀναβιβάσας τό τῆς Ἐνανθρωπήσεως πρόσλημμα καί καθίσας αὐτό ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καί θεώσας αὐτό.  

            Καθίσας ὁ Χριστός ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἀπέστειλε παρ’ Αὐτοῦ Πνεῦμα Παράκλητον, Πνεῦμα παραμυθίας, Πνεῦμα φωτισμοῦ τῆς διανοίας καί δυνάμεως φρονήματος εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ. Τό ἔργον Αὐτοῦ τῆς συνδιαλλαγῆς τοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης ἔτι καί πρός τούς ἐχθρούς, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ἐπιτελεῖται μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος ὑπό τοῦ Σώματος Αὐτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας,  «τήν ὁποίαν ἠγάπησε καί Ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς», (Ἐφεσ. 5, 25) καί τῆς ὁποίας Οὗτος εἶναι ἡ κεφαλή.  Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνον ἡ μαρτυρία τῆς ἐπί γῆς εὐεργετικῆς ἐνσάρκου παρουσίας Αὐτοῦ, ἀλλά καί ὁ συνεχιστής τοῦ ἔργου Αὐτοῦ. Προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον ἀπ΄ἀρχῆς ἄχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Τόν καθιστᾷ διά τοῦ Βαπτίσματος μέλος αὐτῆς, ἐξημερώνει καί κατακοσμεῖ τά ἤθη του. Ἀρνεῖται οἱανδήτινα βίαν. Τρέφει πεινῶντας, ἀποφυλακίζει φυλακισμένους. Εἶναι ὄασις πηγῆς ὕδατος ζῶντος εἰς τήν ἔρημον καί μοναξιάν τοῦ κόσμου, τόπος προσευχῆς διά θεραπείαν τῶν προσβληθέντων ἐκ τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ Covid -19 καί προμηθεύς ποικίλης βοηθείας εἰς τούς πληγέντας ἐκ τῶν μέτρων προστασίας ἐξ αὐτῆς.

            Τό ἔργον τοῦτο ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων καί ἡ μετ’ αὐτῆς Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, φύλαξ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐπιτελεῖ εἰς τούς τόπους τῆς κατά σάρκα ἱστορικῆς ἐμφανείας τοῦ Χριστοῦ, σήμερον δέ εἰς τόν τόπον τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ, εἰς τό ταπεινόν θεοδέγμον Σπήλαιον καί τήν πτωχήν φάτνην καί τήν μεγαλοπρεπῆ Κωνσταντίνειον καί Ἰουστινιάνειον Βασιλικήν. Ἐν ᾧ ἀναφωνεῖ ἐν χαρᾷ, «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν», προσεύχεται ὑπέρ εἰρήνης  τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, εὐημερίας τοῦ ποιμνίου αὐτῆς ἐπιτοπίως καί ὅπου γῆς καί ἐλεύσεως καί πάλιν εὐσεβῶν προσκυνητῶν, ἵνα συνεορτάσωσι μετά τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἐτέχθη ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ,  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  2020

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων