Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

1. Διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνήλθομεν ἀπό 10ης ἕως 12ης Ὀκτωβρίου 2008 εἰς Φανάριον τῇ προσκλήσει καί ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ ἐν ἡμῖν Πρώτου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἐπί τῇ ἀνακηρύξει τοῦ ἔτους τούτου ὡς ἔτους τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Μετ’ ἀδελφικῆς ἀγάπης διεβουλεύθημεν ἐπί τῶν ἀπασχολούντων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θεμάτων, συμμετασχόντες δέ εἰς τάς ἐπί τῷ γεγονότι τούτῳ ἑορταστικάς ἐκδηλώσεις, ἐτελέσαμεν ἀπό κοινοῦ τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, σήμερον, τήν 12ην Ὀκτωβρίου 2008, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατ᾿ αὐτάς τάς ἡμέρας ἐνισχύθημεν διά τῆς ἀληθείας τῶν δωρεῶν τῆς θείας προνοίας πρός τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν, διά τῶν ὁποίων οὗτος ἀνεδείχθη εἰς ὑπέροχον «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πράξ. 9,15) τοῦ Θεοῦ καί λαμπρόν πρότυπον ἀποστολικῆς διακονίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Τόν Ἀπόστολον τοῦτον τιμῶσα κατά τό τρέχον σωτήριον ἔτος σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, προβάλλει ὡς πρότυπον πρός τό πλήρωμα αὐτῆς διά τήν σύγχρονον μαρτυρίαν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός “τούς ἐγγύς καί τούς μακράν” (Ἐφ. 2,17).

2. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔχουσα τήν συνείδησιν τῆς αὐθεντικῆς ἑρμηνείας τῆς διδασκαλίας τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν εἰς εἰρηνικούς καί χαλεπούς καιρούς τῆς δισχιλιετοῦς ἱστορικῆς πορείας αὐτῆς, δύναται καί ὀφείλει νά προβάλλῃ εἰς τόν σύγχρονον κόσμον τήν διδασκαλίαν ὄχι μόνον περί τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί περί τῆς παγκοσμιότητος τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ, διά τοῦ ὁποίου ὑπερβαίνονται πᾶσαι αἱ διασπάσεις τοῦ κόσμου καί βεβαιοῦται ἡ κοινή φύσις πάντων τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν τούτοις, ἡ ἀξιόπιστος προβολή τοῦ λυτρωτικοῦ αὐτοῦ μηνύματος προϋποθέτει τήν ὑπέρβασιν καί τῶν ἐσωτερικῶν ἀντιπαραθέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐθνικιστικῶν, ἐθνοφυλετικῶν ἤ ἰδεολογικῶν παροξυσμῶν, διότι μόνον οὕτως ὁ λόγος τῆς Ὀρθοδοξίας θά εὕρῃ τήν δέουσαν ἀπήχησιν εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.

3. Ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν διδασκαλίαν καί τό ἔργον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἐπισημαίνομεν κατ’ ἀρχάς τήν σπουδαιότητα, τήν ὁποίαν ἔχει διά τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας καί, εἰδικώτερον, διά τήν διακονίαν πάντων ἡμῶν, τό χρέος τῆς Ἱεραποστολῆς, συμφώνως πρός τήν τελευταίαν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: “καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε τῇ Ἱερουσαλήμ καί πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς” (Πράξ. 1, 8). Ὁ εὐαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τῶν μή πιστευόντων εἰς Χριστόν, ἀποτελεῖ ὑπέρτατον χρέος τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο τό χρέος δέν πρέπει νά ἐκπληροῦται ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλ’ ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου καί τήν πολιτισμικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ. Εἰς τήν ἱεραποστολικήν αὐτήν προσπάθειαν ὀφείλουν νά συμβάλλουν πᾶσαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι μέ σεβασμόν εἰς τήν κανονικήν τάξιν.

4. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀσκεῖ σήμερον τὴν διακονίαν αὐτῆς εἰς ἕνα ταχύτατα ἐξελισσόμενον κόσμον, ὁ ὁποῖος καθίσταται πλέον ἀλληλένδετος χάρις εἰς τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καί τὴν ἐξέλιξιν τῶν συγκοινωνιακῶν μέσων καὶ τῆς τεχνολογίας. Παραλλήλως, ὅμως, αὐξάνεται καί τό μέγεθος τῆς ἀποξενώσεως, τῶν διαιρέσεων καί τῶν συγκρούσεων. Οἱ χριστιανοί ἐπισημαίνουν ὅτι πηγή αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Καμμία μετατροπή τῶν κοινωνικῶν δομῶν καί τῶν κανόνων συμπεριφορᾶς δέν εἶναι ἱκανή νά θεραπεύσῃ τήν κατάστασιν αὐτήν. Ἡ Ἐκκλησία ὑποδεικνύει συνεχῶς ὅτι ἡ ἁμαρτία ἠμπορεῖ νά καταπολεμηθῇ μόνον διά τῆς συνεργίας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.

5. Ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας, ἡ σύγχρονος μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας διά τά συνεχῶς διογκούμενα προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου καθίσταται ἐπιτακτική, ὄχι μόνον διά τήν ἐπισήμανσιν τῶν προκαλούντων αὐτά αἰτίων, ἀλλά καί διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισιν τῶν παρεπομένων τραγικῶν συνεπειῶν των. Αἱ ποικίλαι ἐθνικιστικαί, φυλετικαί, ἰδεολογικαί καί θρησκευτικαί ἀντιθέσεις τροφοδοτοῦν συνεχῶς ἐπικινδύνους συγχύσεις ὄχι μόνον ὡς πρός τήν ἀδιαμφισβήτητον ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί ὡς πρός τήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θείαν δημιουργίαν. Ἡ ἱερότης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου συμπιέζεται εἰς ἐπί μέρους διεκδικήσεις τοῦ «ἀτόμου», ἐνῷ ἡ σχέσις αὐτοῦ πρός τήν λοιπήν θείαν δημιουργίαν ὑποτάσσεται εἰς τήν χρηστικήν ἤ καί καταχρηστικήν αὐθαιρεσίαν του.
Αἱ διασπάσεις αὐταί τοῦ κόσμου εἰσάγουν ἄδικον ἀνισότητα συμμετοχῆς ἀνθρώπων ἤ καί λαῶν εἰς τά ἀγαθά τῆς Δημιουργίας∙ στεροῦν δισεκατομμύρια ἀνθρώπων τῶν βασικῶν ἀγαθῶν καί ὁδηγοῦν εἰς ἐξαθλίωσιν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος∙ προκαλοῦν μαζικάς μεταναστεύσεις πληθυσμῶν, διεγείρουν ἐθνικιστικάς, θρησκευτικάς καί κοινωνικάς διακρίσεις καί συγκρούσεις, καί ἀπειλοῦν τήν παραδοσιακήν ἐσωτερικήν συνοχήν τῶν κοινωνιῶν. Αἱ συνέπειαι αὐταί εἶναι ἐπαχθέστεραι, διότι συνδέονται ἀρρήκτως πρός τήν καταστροφήν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ ὅλου οἰκοσυστήματος.

6. Οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί συμμερίζονται μετά τῶν ἄλλων, θρησκευομένων ἤ μή ἀνθρώπων τοῦ πλανήτου, τήν εὐθύνην διὰ τὴν σύγχρονον κρίσιν, διότι ἠνέχθησαν ἤ συνεβιβάσθησαν ἀκρίτως καί πρός ἀκραίας ἐπιλογάς τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν ἀξιόπιστον ἀντιπαράθεσιν πρός αὐτάς τοῦ λόγου τῆς πίστεως. Ἔχουν, συνεπῶς, καί αὐτοί μείζονα ὑποχρέωσιν νά συμβάλλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν διασπάσεων τοῦ κόσμου.
Ἡ χριστιανική διδασκαλία διά τήν ὀντολογικήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τῆς θείας δημιουργίας, ὡς αὕτη ἐκφράζεται διά τοῦ ὅλου μυστηρίου τοῦ ἐν Χριστῷ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου, ἀποτελεῖ θεμελιώδη βάσιν διά τήν ἑρμηνείαν τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν καί τόν κόσμον.

7.  Αἱ προσπάθειαι παραμερισμοῦ τῆς θρησκείας ἀπό τήν κοινωνικήν ζωήν ἀποτελοῦν κοινήν τάσιν πολλῶν συγχρόνων κρατῶν. Ἡ ἀρχή τῆς κοσμικότητος τοῦ κράτους δύναται μέν νά διατηρῆται, εἶναι ὅμως ἀνεπίτρεπτος ἡ ἑρμηνεία αὐτῆς ὡς ριζικῆς περιθωριοποιήσεως τῆς θρησκείας ἀπό ὅλας τάς σφαίρας τῆς ζωῆς τοῦ λαοῦ.

8. Τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν διευρύνεται δραματικῶς ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία εἶναι συνήθως ἀποτέλεσμα μανιακῆς κερδοσκοπίας ἐκ μέρους οἰκονομικῶν παραγόντων καί στρεβλῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος, ἡ ὁποία, στερουμένη ἀνθρωπολογικῆς διαστάσεως καί εὐαισθησίας, δέν ἐξυπηρετεῖ, τελικῶς, τάς πραγματικάς ἀνάγκας τῆς ἀνθρωπότητος. Βιώσιμος οἰκονομία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία συνδυάζει τήν ἀποτελεσματικότητα μέ τήν δικαιοσύνην καί τήν κοινωνικήν ἀλληλεγγύην.

9. Ὡς πρός τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἀποφύγει νά ἐπιζητῇ τήν κηδεμονίαν τῆς ἐξελίξεως τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως καί νά λαμβάνῃ θέσιν ἐπί παντός ἐπιστημονικοῦ ἐρωτήματος. Διά τήν Ὀρθόδοξον ἀντίληψιν ἡ ἐλευθερία τῆς ἐρεύνης ἀποτελεῖ θεόσδοτον δῶρον εἰς τόν ἄνθρωπον. Συγχρόνως, ὅμως, πρός αὐτήν τήν κατάφασιν, ἡ Ὀρθοδοξία ἐπισημαίνει τούς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ὑποκρύπτονται εἰς ὡρισμένα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, τά ὅρια τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως καί τήν ὕπαρξιν μιᾶς ἄλλης “γνώσεως”, ἡ ὁποία δέν ὑπάγεται ἀμέσως εἰς τό ἐπιστημονικόν πεδίον. Ἡ γνῶσις αὐτή ἀποδεικνύεται πολλαπλῶς ἀπαραίτητος διά τήν ὀρθήν ὁριοθέτησιν τῆς ἐλευθερίας καί τήν ἀξιοποίησιν τῶν καρπῶν τῆς ἐπιστήμης διά τοῦ περιορισμοῦ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

10. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία φρονεῖ ὅτι ἡ τεχνολογική καί οἰκονομική πρόοδος δέν ἐπιτρέπεται νά ὁδηγοῦν εἰς τήν καταστροφήν τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἐξάντλησιν τῶν φυσικῶν πόρων. Ἡ ἀπληστία διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν ὁδηγεῖ εἰς τήν πτώχευσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ περιβάλλοντος. Δέν πρέπει νά λησμονῆται ὅτι ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς γῆς δέν εἶναι μόνον περιουσία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά, πρωτίστως, δημιουργία τοῦ Θεοῦ: «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλ. 23, 1). Ὀφείλομεν νά ἐνθυμώμεθα ὅτι, ὄχι μόνον αἱ σημεριναί, ἀλλά καί αἱ μελλοντικαί γενεαί ἔχουν δικαίωμα ἐπί τῶν φυσικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ Δημιουργός.

11. Ὑποστηρίζοντες σταθερῶς πᾶσαν εἰρηνικήν προσπάθειαν δικαίας λύσεως τῶν ἀναφυομένων συγκρούσεων, χαιρετίζομεν τήν στάσιν τῶν Ἐκκλησιῶν Ρωσίας καί Γεωργίας κατά τήν περίοδον τῆς προφάτου πολεμικῆς συρράξεως καί τήν ἀδελφικήν συνεργασίαν αὐτῶν. Αἱ δύο Ἐκκλησίαι ἐπετέλεσαν κατ’ αὐτόν τρόπον τό χρέος τῆς διακονίας τῆς καταλλαγῆς. Ἐλπίζομεν ὅτι αἱ ἀμοιβαῖαι ἐκκλησιαστικαί προσπάθειαι θά συμβάλουν εἰς τήν ὑπέρβασιν τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων καί τήν ταχυτέραν συμφιλίωσιν τῶν λαῶν.

12. Εἰς τήν διογκουμένην σύγχυσιν τῆς ἐποχῆς μας ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας καί τοῦ γάμου ἀντιμετωπίζει κρίσιν. Ἡ Ἐκκλησία ἐν πνεύματι κατανοήσεως τῶν νέων συνθέτων κοινωνικῶν συνθηκῶν ὀφείλει νά ἀναζητήσῃ τρόπους πνευματικῆς συμπαραστάσεως καί γενικωτέρας ἐνισχύσεως τῶν νέων καί  πολυμελῶν οἰκογενειῶν.
Ἰδιαιτέρως στρέφομεν τήν σκέψιν ἡμῶν πρός τούς νέους, διά νά τούς καλέσωμεν νά μετέχουν ἐνεργῶς τόσον εἰς τήν λατρευτικήν καί ἁγιαστικήν ζωήν, ὅσον καί εἰς τό ἱεραποστολικόν καί  κοινωνικόν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, μεταφέροντες εἰς αὐτήν τούς προβληματισμούς καί τάς προσδοκίας αὐτῶν, δεδομένου ὅτι ἀποτελοῦν ὄχι μόνον τό μέλλον, ἀλλά καί τό παρόν τῆς Ἐκκλησίας.

13. Οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἔχοντες πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς σοβαρότητος τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων καί ἀγωνιζόμενοι διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισίν των ὡς “ὑπηρέται Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ” (Α΄Κορ. 4, 1), διακηρύττομεν ἐξ αὐτῆς τῆς ἕδρας τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας καί ἐπαναβεβαιοῦμεν:
α) Τήν ἀταλάντευτον θέσιν καί ὑποχρέωσιν ἡμῶν πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ «ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα 3) τῶν Πατέρων ἡμῶν, τῇ αὐτῇ κοινῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, καί τῇ πιστῇ τηρήσει τοῦ κανονικοῦ συστήματος διακυβερνήσεως τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ἐν πνεύματι ἀγάπης καί εἰρήνης διευθετήσεως τῶν ἑκάστοτε τυχόν ἀναφυομένων προβλημάτων εἰς τάς πρός ἀλλήλους σχέσεις ἡμῶν.
β) Τήν βούλησιν ἡμῶν διά τήν ταχεῖαν θεραπείαν πάσης κανονικῆς ἀνωμαλίας προελθούσης ἐξ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ὡς ἐν τῇ λεγομένῃ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὑπερβάσεως πάσης τυχόν ξένης πρός τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἐπιρροῆς. Πρός τοῦτο, χαιρετίζομεν τήν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά συγκαλέσῃ διά τό θέμα τοῦτο, ὡς καί διά τήν συνέχισιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐντός τοῦ προσεχοῦς ἔτους 2009, εἰς τάς ὁποίας, συμφώνως πρός τήν ἰσχύσασαν πρό τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων τῆς Ρόδου τάξιν καί πρακτικήν, θά προσκαλέσῃ ἁπάσας τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
γ) Τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν ὅπως, παρά τάς οἱασδήποτε δυσκολίας, συνεχίσωμεν τούς θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὡς καί τούς διαθρησκειακούς διαλόγους, ἰδιαιτέρως μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ, δοθέντος ὅτι ὁ διάλογος ἀποτελεῖ τόν μόνον τρόπον ἐπιλύσεως τῶν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων διαφορῶν, ἰδιαιτέρως εἰς μίαν ἐποχήν, ὡς ἡ σημερινή, κατά τήν ὁποίαν αἱ παντοῖαι διαιρέσεις, περιλαμβανομένων καί ἐκείνων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, ἀπειλοῦν τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων.
δ) Τήν ὑποστήριξιν ἡμῶν πρός τάς πρωτοβουλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθώς καί ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τήν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίσις, ὡς ὀφειλομένη καί εἰς πνευματικούς καί ἠθικούς λόγους, καθιστᾷ ἐπιτακτικόν τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως συμβάλῃ διά τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῆς πνευματικῶν μέσων, εἰς τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς ἀνθρωπίνης ἀπληστίας. Πρός τοῦτο ἐπαναβεβαιοῦμεν τόν καθορισμόν τῆς 1ης Σεπτεμβρίου, πρώτης ἡμέρας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὡς ἡμέρας εἰδικῶν προσευχῶν διά τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, καί ὑποστηρίζομεν τήν εἰσαγωγήν τοῦ θέματος τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἰς τήν κατηχητικήν, κηρυγματικήν καί ἐν γένει ποιμαντικήν δρᾶσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὡς τοῦτο ἤδη συμβαίνει εἰς  ὡρισμένας ἐξ αὐτῶν.
ε) Τήν ἀπόφασιν ὅπως προβῶμεν εἰς τάς ἀναγκαίας ἐνεργείας, ἵνα συσταθῇ Διορθόδοξος Ἐπιτροπή πρός μελέτην τῶν θεμάτων βιοηθικῆς, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ κόσμος ἀναμένει καί τήν τοποθέτησιν τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ταῦτα ἀπευθύνοντες πρός τόν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθόδοξον λαόν καί τήν οἰκουμένην, εὐχόμεθα “ἔτι καί ἔτι” ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά ἐπικρατήσουν τελικῶς εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων.

“Τῷ δέ δυναμένῳ ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Ἐφεσίους 3,20-21). Ἀμήν.

Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου 2008.

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
+ Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος
+ Ὁ Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος
+ Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος
+ Ὁ Μόσχας Ἀλέξιος
+ Ὁ Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας)
+ Ὁ Τρανσυλβανίας Λαυρέντιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Ρουμανίας)
+ Ὁ Βιδινίου Δομετιανός
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Βουλγαρίας)
+ Ὁ Ζουκδίδι Γεράσιμος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Γεωργίας)
+ Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος
+ Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος
+ Ὁ Βρότσλαβ Ἱερεμίας
(ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας Πολωνίας)
+ Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος
+ Ὁ Τσεχίας καί Σλοβακίας Χριστοφόρος

Ἀριθμ. Πρωτ.

202

Ἡ Ἁγιωτάτη Μήτηρ Ἱεροσολυμιτική Ἐκκλησία, χαίρει σφόδρα, ὅτι, τῇ τοῦ Κυρίου φιλανθρωπίᾳ καί χάριτι, σημειοῖ ἕν ἀκόμη βῆμα πρόσω διά τῆς ἐπανεκδόσεως, μεθ’ ὅλα δεκατέσσαρα ἔτη, τοῦ ἐπιστημονικοῦ Περιοδικοῦ αὐτῆς, τῆς πᾶσι γνωστῆς «Νέας Σιών».

Τό εἰς τήν ἀνά τήν ὑφήλιον ἀκαδημαϊκήν κοινότητα διαδοθέν ἐπιστημονικόν τοῦτο ὄργανον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος ὑπηρετήθη ὑπό χορείας κατηξιωμένων ἐρευνητῶν καί ἐπιστημόνων, Ἁγιοταφιτῶν καί θύραθεν, καταστάν περίβλεπτος προβολεύς τῶν ἱερῶν δικαίων καί μεθ’ αἵματος καί ἱδρῶτος ἀγώνων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί τῶν πολυτίμων θησαυρῶν τῆς Ἱεροσολυμιτικῆς καί ἐν γένει Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, λειτουργικῆς, θεολογικῆς, ἱστορικῆς, ἀρχαιολογικῆς καί ἄλλης.

Οἱ πρό τεσσάρων καί ἑκατόν ἐτῶν ἐναρξάμενοι τοῦ καλοῦ τούτου ἔργου τῆς ἐκδόσεως τῆς «Νέας Σιών» Ἁγιοταφῖται προκάτοχοι ἡμῶν, ὑπῆρξαν περιφανῆ ὀνόματα ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ καί τῷ ἐπιστημονικῷ χώρῳ, οἱ δέ μετ’ αὐτούς φιλόπονοι ἐπιμεληταί διετήρησαν ὅλαις δυνάμεσι τήν ἔκδοσιν αὐτῆς, καί ἐν μέσῳ πολέμων καί ἄλλων δυσχερειῶν τῆς νεωτέρας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ ἱστορίας.

Τυπωθεῖσα ἔσχατον ἔν ἔτει 1994ῳ ἡ «Νέα Σιών» ἔπαυσε κυκλοφορουμένη διά λόγους οἰκονομικο-τεχνικούς καί ἄλλους. Τανῦν δέ, συγχαίρομεν καί εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων τοῖς Ἐλλογιμωτάτοις μέν Ἐπιστήμοσιν, οἵτινες ἐκόσμησαν διά τῆς ἐπιστημονικῆς αὐτῶν συμβολῆς τόν μετά χεῖρας καλαίσθητον, ἔν τε νοήμασιν ἔν τε τῷ εἴδει τόμον, ἀλλά καί τοῖς ἐν Θεσσαλονίκῃ καλλιτέχνοις ἐκδόταις καί τυπογράφοις, οἵτινες τούτου ἐπεμελήθησαν.

Συγχαίρομεν οὐχ ἧττον καί τοῖς νέοις ἐπιμεληταῖς αὐτῆς, δῆλον ὅτι τῇ Ἐποπτευούσῃ Ἐπιτροπῇ, τ.ἔ. τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχῳ, Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ, καί τῷ Αἰδεσιμολογιωτάτῳ Πρωτοπρεσβυτέρῳ καί Καθηγητῇ π. Θεοδώρῳ  Ζήσῃ, οὐ μήν ἀλλά καί τῷ Ἀρχισυντάκτῃ, Ὁσιολογιωτάτῳ Μοναχῷ Σεραφείμ, ὅτι οἱ κόποι αὐτῶν ἤνεγκον ἀποτέλεσμα ἀντάξιον τοῦ πρέποντος τῷ Πατριαρχείῳ Ἱεροσολύμων κύρους.

Καταστέφοντες τούτους καί πάντας τούς ἀναγνώστας ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ταῖς Πατρικαῖς εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, προτρέπομεν αὐτούς, ὅπως ἡ «Νέα Σιών» καταστῇ πρόβολος καί προωστήρ τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους ἡμῶν ἀνεξιτήλων ὁροσήμων καί ἀπαραγράπτων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί τῷ κόσμῳ δικαίων, ἐν μέσῃ νέᾳ ἐποχῇ προσβολῆς τοῦ φιλτάτου κοσμήματος τῆς κτίσεως, τοῦ κατ’ εἰκόνα Χριστοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ἐφ’ οἷς, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ‚ϐηʹ   Φεβρουαρίου   κη΄.

Διάπυρος πρός Κύριον Eὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ὁ Γ’

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ

καί πάσης Παλαιστίνης

παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος καί εἰρήνην

ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου

τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

«Χριστός ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται,

ἡ ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων,

ὁ πρωτότοκος τῆς κτίσεως

καί δημιουργός πάντων τῶν γεγονότων.»

Ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ ἱστάμενοι καί κατανύξει βαθείᾳ προσευχόμενοι, ἐν τῇ λαμπροφόρῳ ταύτῃ νυκτί, ἐν τῷ ἁγίῳ τόπῳ τούτῳ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς γῆς, ἐν ᾧ ὁ Θεός σωτηρίαν εἰργάσατο, οὐχί μόνον ἀναμιμνῃσκόμεθα, ἀλλά καί μετέχομεν μυστηρίου καινοῦ καί ἀνηκούστου, τό ὁποῖον ὁ Θεός Πατήρ εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπεκάλυψε, τοῦ μυστηρίου δηλονότι τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς, τοῦ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου σαρκωθέντος, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου κατά σάρκα γεννηθέντος, τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος καί ἐπί Ποντίου Πιλάτου σταυρωθέντος.

Τοῦ μυστηρίου τούτου «γυναῖκες μυροφόροι μύρα φέρουσαι, ἵνα τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀλείψωσι»  καί «λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι» (Μάρκ. 16,1-3), ὑπό τοῦ ἀγγέλου, τοῦ παρά τόν λίθον καθημένου, γνῶσιν ἔλαβον. Ἀπόστολοι ἀναστάντες, ἐπί τό μνημεῖον ἔδραμον καί εἰσελθόντες, εἶδον «τά ὀθόνια κείμενα μόνα» (Ἰω. 20,25), «καθώς καί αἱ γυναῖκες εἶπον, Αὐτόν δέ οὐκ εἶδον» (Λουκ. 24,25). Μετ’ ὀλίγον ὅμως, Οὗτος Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, κλαιούσῃ παρά τόν Τάφον, ἐφανερώθη (Ἰω. 20,15), ταῖς ἐμφόβοις γυναιξί ὑπήντησεν, «χαίρετε» λέγων (Ματθ. 28,9), «δυσί μαθηταῖς πορευομένοις εἰς ἀγρόν εἰς ἑτέραν μορφήν ἐφανερώθη (Μάρκ. 16,12), καί ἐν τῷ εὐλογεῖν τόν ἄρτον ἐγνώσθη αὐτοῖς (Λουκ. 24,30-31), καί τούς μαθητάς συνηθροισμένους προέτρεψεν, ἵνα ψηλαφήσωσιν Αὐτόν» (Λουκ. 24,40) καί παρ’ αὐτῶν, ἀνενδεής ὤν, ἐζήτησε «βρώσιμόν τι» «καί λαβών ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν» (Λουκ. 24,44), ἵνα τό ἀληθές τοῦ προσώπου, τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ βεβαιώσῃ.

Τό μυστήριον τοῦτο, τό ὄντως ἀληθές, ἀρχικῶς «ὡσεί λῆρος» καί αὐτοῖς τοῖς μαθηταῖς ἐφάνη (Λουκ. 24,11), διό καί «νωθεῖς  καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ ἀποκαλοῦνται» (Λουκ. 24,26), μετά ταῦτα ὅμως τῇ πληθύϊ τῶν σημείων καί τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος καί τῷ φωτισμῷ τοῦ ἐπιφοιτήσαντος Ἁγίου Πνεύματος ἀκραδάντως ἐπείσθησαν καί τῇ οἰκουμένῃ πάσῃ διαπρυσίως ἐκήρυξαν.

Διά τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς ἀναστάσεως ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἡμῶν καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τό ἔργον τῆς σωτηρίας ἡμῶν εἰς πέρας φέρει. Ὁ Υἱός Αὐτοῦ διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν ᾋδην κατερχόμενος, νικᾷ τάς ἐναντίας δυνάμεις, συντρίβει τά δεσμά τοῦ ᾋδου, συλᾷ ἐξ αὐτοῦ τόν ἄνθρωπον, ὡς νέος δεύτερος Ἀδάμ προσλαμβάνει ἀπό τῆς χειρός, ὡς ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ εἰκόνι τῆς Ἀναστάσεως ἀπεικονίζεται, τόν παλαιόν, τόν πρῶτον Ἀδάμ, τόν πεσόντα, ἀνασύρει τοῦτον ἐκ τοῦ βυθοῦ τοῦ ᾋδου καί εἰς τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἀναβιβάζει. Τοῦτο δέ, διότι ἀναλαμβανόμενος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθήμενος, τήν προσληφθεῖσαν κατά τήν σάρκωσιν ἀνθρωπίνην φύσιν Αὐτοῦ καί διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως δοξασθεῖσαν,  μεθ’ Ἑαυτοῦ εἰς τό διηνεκές φέρει. Διά τῆς δυνάμεως τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος, πιστεύων καί μετέχων εἰς τό λυτρωτικόν ἔργον Αὐτοῦ, καθίσταται φοβερός τῷ διαβόλῳ καί τῷ θανάτῳ, ἀψηφᾷ καί νικᾶ τόν θάνατον, ζῇ  ἐν τῷ κόσμῳ ζωήν οὐχί ἁπλῶς ἠθικῶς βελτιωμένην ἀλλά ἐξ ὁλοκλήρου ἀναγεγεννημένην, μεταμορφωμένην καί ἀνακαινισμένην, ἐν ᾗ ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη, πολιτεύονται,  «ὅσα ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἅγια, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴτις ἀρετή καί εἴτις ἔπαινος (Φιλιππ. 4, 8-9). Ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ὁ ἄνθρωπος ἐν ζωῇ προγεύεται ζωῆς αἰωνίου ἐν τῷ σώματι Αὐτοῦ τῇ Ἐκκλησίᾳ καί μετά θάνατον ἀπολαμβάνει ἐν πληρότητι μετά ὁσίων, μαρτύρων καί δικαίων, τοῦ ἱλαροῦ καί ἀπλέτου φωτός τῆς τρισυποστάτου Ἁγίας Τριάδος.

Εἰς μίαν τοιαύτην βιοτήν καί πολιτείαν εἴμεθα κεκλημένοι ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός, δι’ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Πολιτείαν θεανθρωπίνην ἐπί γῆς ἐνεργουμένην. Τήν ἀλήθειαν ταύτην φυλάττει καί παραδίδει εἰς τά μέλη αὐτῆς ἡ Ἑκκλησία, τό σῶμα Χριστοῦ, ὁπουδήποτε γῆς, ἰδίᾳ δέ ἡ οὖσα ἐν τοῖς ἁγίοις τόποις, ἐν οἷς ἔζησε καί περιεπάτησεν, ὁ ἱδρυτής Αὐτῆς, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν  Ἐκκλησιῶν, ἡ ἐμπεπιστευμένη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν διαφύλαξιν αὐτῶν καί τήν μαρτυρίαν τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἀπεκαλύφθησαν ἐπ’ αὐτῶν.

Ἐν χαρᾶ ὅθεν, ἀνεκλαλήτῳ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ ἀναφωνοῦμεν, «Χριστός ἀνέστη, ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι  δαίμονες, ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι, ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται, Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐδείς ἐπί μνήματος». Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ‚ϐηʹ.

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν Εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

ἈρΑριθμ. Πρωτ.

182

Τῷ ἐλλογιμωτάτῳ θεολόγῳ καθηγητῇ, κ. Δημητρίῳ Μαυροπούλῳ, Διευθυντῇ τοῦ Ἐκδοτικοῦ Οἴκου «Δόμος», υἱῷ ἐν Χριστῷ ἀγαπητῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καί εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Εὑρισκόμενοι προσφάτως εἰς Ἀθήνας, ἐδέχθημεν μετά χαρᾶς ἐπίσκεψιν τῆς ὑμετέρας ἐλλογιμότητος, ἐν ᾗ αὕτη ἐξέφρασεν τήν παράκλησιν αὐτῆς καί τῶν ἐν τῷ Ἱερῷ Μετοχίῳ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ Ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Πλάκᾳ φιλοαγιοταφιτικῶς συναγομένων, ὅπως εὐλογήσωμεν διά τό Σάββατον τῶν Ψυχῶν τήν τέλεσιν μνημοσύνου, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Δημητρίου Κουτρουμπῆ ἐπί τῇ συμπληρώσει 25ετίας ἀπό τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας αὐτοῦ καί, εἰ δυνατόν, προσωπικῶς προεξάρξωμεν αὐτοῦ.

Ἡ ἀγαθή πρόθεσις καί εὐγενική πρόσκλησις ὑμῶν αὕτη ἀνέμνησεν Ἡμῖν τάς ἡμέρας τῶν φοιτητικῶν ἡμῶν χρόνων, ἐν αἷς προσωπικῶς Ἡμεῖς, ὡς καί ἄλλοι Ἁγιοταφῖται, ἐγνωρίσαμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί συνανεστράφημεν τόν μακαριστόν Δημήτριον Κουτρουμπῆν, ὡς τέκνον τῆς Ἐκκλησίας πιστόν, ὡς φίλον ἀφωσιωμένον καί ὑποστηρικτήν τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, ὡς συμπαραστάτην τῷ μακαριστῷ Ἁγιοταφίτῃ Μοναχῷ Εὐσταθίῳ, ὡς τόν εὐγενῆ καί καλλιεργημένον ἄνθρωπον, ὡς τόν βαθύν γνώστην καί ἐπαγωγικόν διδάσκαλον τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Θεολογίας καί τῆς κληρονομίας τῆς Ρωμηοσύνης, ἥν μετά μακρούς πόνους καί κόπους ἀνακαλύψας, ὡς πολύτιμον μαργαρίτην διά βίου διεφύλαξε.

Κωλυόμενοι, ὅπως μετάσχωμεν προσωπικῶς, λόγῳ ἀνειλημμένων ὑποχρεώσεων Ἡμῶν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, ἀνεθέσαμεν τῷ Ἱερωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ κ. Θεοφάνει, Ἐξάρχῳ τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου ἐν Ἀθήναις καί τῷ Γέροντι Ἀρχιγραμματεῖ Σεβασμιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντίνης Ἀριστάρχῳ, στενῶς συνδεδεμένῳ μετά τοῦ μακαριστοῦ, ὅπως ἀντιπροσωπεύσωσιν Ἡμᾶς εἰς τό κατανυκτικόν τοῦτο μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ.

Ἐπί τούτοις, θερμῶς δεόμενοι τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, ὅπως ἀναπαύσῃ τήν ψυχήν τοῦ δούλου Αὐτοῦ, μακαριστοῦ Δημητρίου προσκυνητοῦ, ἐν χώρᾳ ζώντων μετά δικαίων καί ὁσίων καί ἀναδεικνύῃ ὑπηρέτας τῆς ἐπιστήμης τῆς θεολογίας ἀνταξίους τῆς παρακαταθήκης αὐτοῦ, ἐπιδαψιλεύοντες δέ πάντας τούς τιμῶντας τήν μνήμην αὐτοῦ ταῖς Πατριαρχικαῖς Ἡμῶν καί Πατρικαῖς εὐλογίαις, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ‚ϐηʹ Φεβρουαρίου ιε’.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

 Ἀριθμ. Πρωτ

135

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Ἱερώνυμε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Μακαριότητα ἐν ἁγίῳ φιλήματι περιπτυσσόμενοι, ἡδέως προσαγορεύομεν.

          Ἡ Σιωνῖτις Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἱστορικῶς, συμμετέχει περιχαρῶς καί ὁλοκαρδίως εἰς τό ἱστορικόν καί μέγα ἐκκλησιαστικόν γεγονός τῆς κανονικῆς καταστάσεως τῆς Ὑμετέρας τετιμημένης Μακαριότητος εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον τῶν Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί ἔνθερμον τήν δέησιν πρός Κύριον ποιεῖται ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ ἀδιαλείπτου εὐοδώσεως τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς τῆς Ὑμετέρας πεφωτισμένης Μακαριότητος  ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἁγιωτάτης Καθολικῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

          Τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί γενικῶς ὁ εὐγενής λαός τῆς Ἑλλάδος εὐελπιστεῖ εἰς Ὑμετέραν εἰρηνικήν, ἐκκλησιαστικήν καί σταθεράν οἰακοστροφίαν πρός ἀσφαλῆ προσανατολισμόν τῆς ὁλκάδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά νά προλαμβάνῃ ἤ νά ὑπερβαίνῃ τάς τρικυμίας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀναπόφευκτοι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.

          Εἰς τήν πεπνυμένην σκέψιν Ὑμῶν κυριαρχεῖ ἀσυγχύτως καί ἀναλλοιώτως τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ σωτηριώδης ἀποστολή Αὐτῆς διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον οὐχί βεβαίως κοσμικῷ τῷ τρόπῳ.

          Χαίρομεν ὅλως ἰδιαιτέρως γνωρίζοντες ἐπίσης τήν ἄποψιν καί τήν διάθεσιν Ὑμῶν διά τά πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, τά ὁποῖα συνεχίζουν τήν μακραίωνα Ἑλληνορθόδοξον Οἰκουμενικήν καί πνευματικήν παράδοσιν ἐκτός τῶν συνόρων τῆς Ἑλλάδος.

          Ἑσμέν βέβαιοι, ὅτι ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος θά πνέῃ ὡς αὔρα λεπτή καί πρᾳεία καί ὡς δρόσος Ἀερμών ἡ καταβαίνουσα ἐπί τά ὄρη Σιών, διά νά χαριτώνῃ τά ἔργα καί τάς ἡμέρας Ὑμῶν ὡς ἀπόδειξις τῆς βαθείας πίστεως Ὑμῶν εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἀμήν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐηʹ    Φεβρουαρίου   γ΄

Τῆς Ὑμετέρας Πεφιλημένης Μακαριότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός

ΘΕΟΦΙΛΟΣ   Γ΄

Πατριάρχης  Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

1040

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩι*

Τῷ Παναγιωτάτῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως

Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης,

Ἀσπασμόν ἅγιον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὑπερφυῶς ἐκ Παρθένου Τεχθέντι.

«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος. Τί μεῖζον ἄλλον καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;». Ἡ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστοῦ Γεννῶν ἔλευσις πληροῖ καί πάλιν τήν Οἰκουμένην θαυμασμοῦ, χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ἰδού, τό ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καί ἀγγέλοις ἄγνωστον Μυστήριον, τό τοῖς ἁγίοις Προφήταις προκηρυχθέν, πέρας λαβεῖν ἐπείγεται, «Θεός ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος», ἵνα θεώσῃ τό πρόσλημμα, παρέξων τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων διά Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀθανασίαν καί ζωήν καί συγκαθεδρίαν μετά Πατρός καί Υἱοῦ καί  Πνεύματος Ἁγίου.  «Ἰδού, Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τήν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς τήν τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ Δαυίδ», δίψαν ἐκ τῆς ἀπωλείας τῆς Ἐδέμ καί τῆς ἐπικρατείας τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ἰδού, «τήν Ἐδέμ Βηθλεέμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τήν τρυφήν ἐν κρυφῆ εὕρομεν· δεῦτε, λάβωμεν τά τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου».

Εὐλογηθέντες οἰκονομίᾳ Θεοῦ, πάντοτε ἀτενίζειν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοβαδίστους Τόπους, τούς δυνάμει Χριστοῦ καί νῦν καί ἀεί ἱσταμένους εἰς μαρτυρίαν τῆς τοῦ Χριστοῦ φανείσης Βασιλείας, ἡμεῖς οἱ τῆς ἐπιγείου μέν Βηθλεέμ ταπεινοί Φύλακες, τῆς Μυστικῆς δέ Βηθλεέμ, τῆς προσκομιδῆς τῶν Θείων τῆς Εὐχαριστίας Δώρων, ταπεινότεροι ἱερουργοί, καί τῆς νοητῆς καί ἐπουρανίου Βηθλεέμ ἐπιθυμηταί, ἐν τῇ ὁποίᾳ καρπός τοῦ Ξύλου τῆς Ζωῆς ἐστιν ὁ Χριστός, μορφούμενος μυστικῶς εἰς τάς καρδίας τῶν πιστῶν τῇ χάριτι τοῦ Αὐτῷ ὁμοτίμου καί συμφυοῦς Ἁγίου Πνεύματος Αὐτοῦ, ἐκθαμβούμεθα τῇ ὑπερβολῇ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί τῷ βάθει τῶν κριμάτων Αὐτοῦ. Ἀληθῶς, «ἡ Σοφία ᾠκοδόμησεν Ἑαυτῇ οἶκον καί ὑπήρεισε στύλους ἑπτά», δηλονότι, κατά τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας «ἡ ἐνυπόστατος καί ἀπαράλλακτος τοῦ Πατρός εἰκών καί σοφία … ἄνθρωπος εὐδοκήσας γενέσθαι φιλανθρωπίας ὑπερβολῇ, διά τό σῶσαι τόν ὑπ’ αὐτοῦ δημιουργηθέντα πρότερον ἄνθρωπον, ᾠκοδόμησεν ἑαυτῷ οἶκον ὑλικόν τε καί ἔμψυχον, τόν τοῦ ἰδίου σώματος ναόν, ἐκ τῶν ἀχράντων αἱμάτων καί τῆς σαρκός τῆς παναγίας Παρθένου καί Θεοτόκου».

Ἐν τῇ ὑπερφυεῖ δέ ταύτῃ ὑποστατικῇ ἐν τῷ Χριστῷ Ἑνώσει τῶν δύο μορφῶν, Θείας τε καί ἀνθρωπίνης, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ὑπήρεισε «τῷ παρ’ αὐτῆς εἰς κατοικίαν ἑαυτῇ δημιουργηθέντι σωματικῷ θείῳ ναῷ, στύλους ἑπτά, τάς τοῦ παναγίου πνεύματος ἐνεργείας ἑπτά, κατά τήν τοῦ Ἠσαΐου δηλαδή πρόρρησιν» · «ἀφ’ οὗ γάρ ἐπλήρωσε τήν δεσποτικήν σάρκα, ἀπ’ αὐτῆς ἤντλει, ὡς ἀπό δεξαμενῆς, καί ἐδίδου τοῖς προφήταις καί ἀποστόλοις τάς δωρεάς». Ἐνεπλήσθη, τοίνυν, ἡ Οἰκουμένη τῶν δωρεῶν τῆς ἀκτίστου Αὐτοῦ ἐνεργείας, Οὗτινος ἡ ἀρετή ἐκάλυψεν οὐρανούς, καί «ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς Μονογενοῦς παρά Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας».

Ὁ δέ τῆς Ἀληθείας ἐχθρός καί τῆς ἀνθρωπότητος ἀπηνής τύραννος, ἐδέξατο σήμερον τά προμηνύματα τῆς αὐτοῦ καταργήσεως καί τῆς τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ εὐφροσύνης καί σωτηρίας·  «Εἰς τοῦτο γάρ ὁ Λόγος ἄνθρωπος καί Υἱός ἀνθρώπου ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὁ ἄνθρωπος χωρήσας τόν Λόγον καί τήν υἱοθεσίαν λαβών, γένηται υἱός τοῦ Θεοῦ», κατά τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον, τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τεμόντος διαμπάξ τήν πρός Αὐτόν ἔχθραν καί ὀλέσαντος τήν τοῦ «ψυχοφθόρου κρατοῦντος» διαβόλου δύναμιν. Ἡ εὐφροσύνη δέ αὕτη εἶναι μεγάλη, διότι  «ἀφ’ οὗ γάρ Παρθένος μήτηρ καί μήτηρ Παρθένος, ὁ στεναγμός ἐπαύσατο· ἡ θυγάτηρ τό μητρικόν διέλυσε ἔγκλημα· δι’ αὐτῆς γάρ ὁ Δεσπότης σαρκωθείς πρός ἡμᾶς ἐπεδήμησεν. Ἦλθε δέ τά λυπηρά μεταβαλεῖν εἰς χαράν, ἦλθε τήν κατώδυνον ἀλλάξαι συνήθειαν, ἦλθε τά κάτω τοῖς ἄνω εἰρηνοποιῆσαι».

Τηλικαύτης χαρᾶς εὐαγγέλια καταγγέλλοντες πανταχοῦ ἀπό τοῦ Θεοδέγμονος τῆς Βηθλεέμ Σπηλαίου, εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ἡ Ὑμετέρα πεφιλημένη Ἡμῖν Παναγιότης, σύν ὁλοκλήρῳ τῇ κατ’ Αὐτήν Πρωτοθρόνῳ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ Κωνσταντινουπόλεως, Κλήρῳ τε καί εὐσεβεῖ λαῷ, οἴκοι τε καί τῇ ὑπερορίᾳ ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης, πάντοτε καταυγάζηται τῷ φωτί τῆς ἐν Χριστῷ ὑποστατικῆς ἐλπίδος, μεθ’ ἧς ὁ νέος Ἰσραήλ ἀληθῶς, κατά τό ἀποστολικόν, ἐλέγχομεν τά μή βλεπόμενα ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ ἐν Σπηλαίῳ  τεχθέντος Παντοκράτορος Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπί δέ τούτοις, ἀπευθύνοντες ἀπό τοῦ Σπηλαίου τῆς Ἁγίας Βηθλεέμ ἐπί τῇ ἑορτῇ  τῶν Χριστοῦ Γεννῶν τάς συγχαρητηρίους Ἡμῶν προσρήσεις καί θερμάς εὐχάς τῇ Ὑμετέρᾳ Σεβασμιοποθήτῳ Ἡμῖν Παναγιότητι, τῇ περί Αὐτήν σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ καί τῷ πεπιστευμένῳ Αὐτῇ Κλήρῳ καί λαῷ, κατασπαζόμεθα  Αὐτήν ἀδελφοποθήτως ἐν τῷ ἐκ Παρθένου Τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

* Ὅμοια γράμματα ἐστάλησαν καί εἰς τούς λοιπούς Πατριάρχας καί Ἀρχηγούς τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΗΣ Α. Θ. Μακαριότητος

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2007

“Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη

ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.” (Λουκ. 2, 14).

Ἀρχαίᾳ ἐκκλησιαστικῇ παραδόσει καί τάξει ἑπόμενοι, ἐξήλθομεν ἐκ τῆς πόλεως τῶν πόλεων, Ἱερουσαλήμ τῆς Ἁγίας, τῆς καθέδρας τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου καί ἤλθομεν εἰς Βηθλεέμ, “τήν οὐδαμῶς ἐλαχίστην ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα” (Μιχ. 5,14).  Εἰς αὐτήν ἐλθόντες, βιοῦμεν καί πάλιν τό παράδοξον καί ὑπέρλογον μυστήριον, δι’ οὗ ὁ Θεός ηὐλόγησε καί ἐτίμησεν αὐτήν. Βιοῦμεν τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν ὁ ἄναρχος καί αἰώνιος, ὁ ἐξ ἀγἀπης ἀποκαλύψας Ἑαυτόν πάλαι ποτέ ἐν τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τῇ πλάσει τοῦ ἀνθρώπου, μή φέρων ὁρᾶν τυραννούμενον ὑπό τοῦ διαβόλου τό ἀπομακρυνθέν ἀπ’ Αὐτοῦ πλάσμα τῶν χειρῶν Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπον, ηὐδόκησεν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, ἐπί Καίσαρος Αὐγούστου τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορος, ἵνα ὁ Μονογενής Υἱός Αὐτοῦ γένηται ἄνθρωπος. Τοῦτο τό μυστήριον ὑπό τῶν θεοπνεύστων προφητῶν προανηγγέλθη, “ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται Υἱόν” ( Ἡσαΐου 7, 14), ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ὑπό τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἀνθρωπίνως ἐτελεσιουργήθη, ὑπό Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος διηκονήθη, ὑπό τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων ἐθεάθη, ὑπό τῶν μάγων τῆς Ἀνατολῆς προσεκυνήθη, ἐν Γραφαῖς Ἁγίαις παρεδόθη καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἡ πρώτη ὁρατή φανέρωσις τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ διεφυλάχθη καί διεκηρύχθη.

Πίστει προσεγγίζων τό μυστήριον τοῦτο ὁ θεοφόρος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἐξηγεῖ ὅτι ἐν τούτῳ: “Θεός κατακιρνᾶται τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, ἵνα τῷ ὕψει τοῦ Θεοῦ συναπαρτισθῇ τό ἀνθρώπινον” (Κατά Ἀνθρωπομορφιτῶν ΚΑ΄, P.G. 76, 1152).  “Ζωοποιεῖ Χριστός διά τῆς ἰδίας σαρκός τούς κατεφθαρμένους” (Εὐσεβ. Βασιλίσσαις PG. 76, 1228A). “Σάρκα λαβών καί ἰδίαν αὐτήν ποιησάμενος, ἐγεννήθη σαρκικῶς διά τῆς ἁγίας Θεοτόκου Μαρίας” (Ἁγ. Κυρίλλ., Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G. 76, 1205Α). Ἐν ἐκχειλίσει χαρᾶς πεπληρωμένης, θά δηλώσῃ ἔτι πλατύτερον, “Σήμερον Χριστός ὁ Δεσπότης τήν τῆς φιλανθρωπίας γέννησιν ἀνεδέξατο… Ὁ τῆς φιλανθρωπίας Λόγος κενοῦται, ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ ἁφῇ μή ὑποπίπτων διά τό τῆς φύσεως ἀσώματον, ψηλαφᾶται, ὁ ἄναρχος ὑπό ἀρχήν γίνεται σωματικήν, ὁ τέλειος αὔξει, ὁ πλούσιος ἐν καταλύματι τίκτεται, ὁ περιβάλλων τόν οὐρανόν ἐν νεφέλαις, σπαργανοῦται, ὁ βασιλεύς ἐν φάτνῃ κατατίθεται.” (Ἀττικοῦ ἐπισκόπου, παρά Ἁγ. Κυρίλλ. Ἀλεξανδρείας, Εὐσεβ. Βασιλίσσαις, P.G.76, 1213B).

Τό μυστήριον τοῦτο ἀκολουθούμενον ὑπό τῶν ἄλλων μυστηρίων τῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς παρουσίας καί δράσεως, τῆς Βαπτίσεως δηλονότι, Μεταμορφώσεως,  Σταυρώσεως, Ἀναστάσεως καί Ἀναλήψεως, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τοῦ διδακτικοῦ καί ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπί τοῦ προσώπου, τοῦ ἔργου καί τῆς διδασκαλίας τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπίσαντος Κυρίου, ἑδραζομένη ἡ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα Ἐκκλησία, τό σῶμα Αὐτοῦ, προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπον διά τοῦ Βαπτίσματος καί τῶν ἄλλων μυστηρίων αὐτῆς, διδάσκει καί ἐξανθρωπίζει τοῦτον, θεραπεύει καί ἀναμορφοῖ εἰς τό ἀρχαῖον θεοειδές αὐτοῦ κάλλος. Ὡς ὁ Κύριος αὐτῆς λαθών ἐτέχθη ὑπό τό σπήλαιον, οὕτω καί ἡ Ἐκκλησία, ἀθορύβως πλήν ἐνεργῶς καί δραστικῶς, ἐνεργεῖ  εἰς τήν κοινωνίαν ὡς “μικρά ζύμη, ἥτις ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ.” (Κορ. Α΄,5, 6).

Τό θεραπευτικόν καί μεταμορφωτικόν ἔργον αὐτῆς διά  τόν ἄνθρωπον τελεῖ ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀνά τά πέρατα τοῦ κόσμου καί ἡ τοπική τῶν  Ἱεροσολύμων, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τῆς ἐμφανείας Αὐτοῦ, τούς τόπους τῆς χάριτος. Ἐπ’ αὐτῶν “ἐπιδημήσας ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ὁ τοῦ Πατρός Μονογενής Θεός Λόγος, πρῶτον ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων ποιμένα καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν” τόν κατά σάρκα ἀδελφόν Αὐτοῦ Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ἀδιάκοποι διάδοχοι τοῦ ὁποίου ὑπῆρξαν οἱ Προκαθήμενοι Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχαι Σιών τῆς Ἁγίας. Οὗτοι μετά τῆς περί αὐτούς Ἀδελφότητος τῶν Σπουδαίων καί τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου αὐτῶν διεφύλαξαν τούς ἁγίους τόπους ὡς τόπους ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καί ὡς τόπους λατρείας Αὐτοῦ ὑπό τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ ποιμνίου αὐτῶν. Ἐν αὐτοῖς τοῖς τόποις καί ναοῖς, ἐν οἷς καί ὁ περικαλλής οὗτος Κωνσταντίνειος καί Ἰουστινιάνειος τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως, ἐσφυραλατήθη τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν δόγμα καί ἦθος, τῆς ἐλευθέρας συνεργίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν, τό θεμελιωθέν ἐπί τοῦ ὕμνου τοῦ ἀπαγγελθέντος ὑπό τῶν ἀγγέλων ἀπό τῶν οὐρανῶν τῆς πόλεως ταύτης, τοῦ: “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία” (Λουκ. 2, 14).

Τοῦ θεϊκοῦ καί σωτηρίου τούτου μηνύματος ἀνάγκην ἀπόλυτον ἔχει ὁ ἄνθρωπος σήμερον εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε. Παρά τάς ἀξιολόγους καί ἐπαινετάς τεχνικάς, πολιτικάς, ἐπιστημονικάς καί πνευματικάς αὐτοῦ ἐπιδόσεις, προόδους, ἐπιτεύξεις, προσπαθείας, συμφωνίας καί συνθήκας εἰρήνης, ὁ ἄνθρωπος τοπικῶς καί παγκοσμίως πολλῶν ὑπολείπεται εἰσέτι. Οἱ πόλεμοι, ἡ τρομοκρατία, αἱ ἀσθένειαι ὡς συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας, αἱ αὐθαίρετοι ἀνθρώπιναι παραβιάσεις τοῦ θείου τρόπου λειτουργίας τῆς φύσεως, ἀφήνουν καθημερινῶς ἑκατοντάδας καί χιλιάδας θυμάτων ἀνθρωπίνων ζωῶν. Ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ζωή αὐτοῦ δἐν ἀποτελεῖ διά πολλούς ὑψίστην ἀξίαν. Τό ὑπό τοῦ Θεοῦ χορηγηθέν αὐτῷ αὐτεξούσιον πολλάκις καταπολεμεῖται καί καταστρατηγεῖται πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς καί ἡ διεκδίκησις τοῦ δικαιώματος χρήσεως τοῦ θείου δώρου τούτου στοιχίζει αὐτῷ τήν ζωήν. Ὁ ἄνθρωπος, ἐλεούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, πολλάκις δέν ἐπιδεικνύει ἔλεος πρός τόν συνάνθρωπον, ἐνῷ ζητεῖ τοῦτο δι’ ἑαυτόν.

Ἡ θεραπεία μιᾶς τοιαύτης καταστάσεως εὑρίσκεται ἐν τῇ προσλήψει καί οἰκειοποιήσει καί ἐνεργοποιήσει τῶν ἀποκαλυφθέντων ὑπό τοῦ Θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῷ ἐνανθρωπίσαντι Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ. Τῆς ταπεινώσεως τοῦ δι’ ἡμᾶς νηπιάσαντος σαρκί καί ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος. Τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ ὡς Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης. Τῆς ἀρνήσεως χρήσεως πάσης βίας ἐν τῇ καταδιώξει Αὐτοῦ ἀπό σπαργάνων καί τῇ προσφυγίᾳ Αὐτοῦ εἰς Αἴγυπτον. Τῆς πτωχείας Αὐτοῦ, “ἥν ἐπτώχευσε δι’ ἡμᾶς, πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν” (Κορ.Β’, 8, 9). “Τῆς χάριτος, ἥντινα πάντες ἐλάβομεν ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ” (Ἰω. 1, 15).

Τό χαρμόσυνον, ἐλπιδοφόρον  καί σωτήριον τοῦτο μήνυμα ἀπαγγέλλομεν παντί τῷ ποιμνίῳ Ἡμῶν, ὁπουδήποτε γῆς, εὐχόμενοι αὐτῷ ὑγιείαν, δύναμιν, εἰρήνην, πρόοδον, εὐημερίαν καί πᾶσαν εὐλογίαν πνευματικήν καί δεόμενοι τοῦ Θεοῦ, ὅπως φωτίσῃ διά τοῦ Πνεύματος Αὐτοῦ τούς ἡγέτας τῶν λαῶν  διά τήν εὐόδωσιν τῶν εἰρηνευτικῶν διαπραγματεύσεων καί προσπαθειῶν ὑπέρ ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί σύμπαντα τόν κόσμον.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2007

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν

τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως

κ. Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν

Εἰς Ἀθήνας

Ἀριθμ. Πρωτ.

592

Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ,

Μετά βαθείας λύπης καί ὀδύνης καρδίας πληροφορούμεθα τόν τραγικόν ἀπολογισμόν τῶν θυμάτων καί τήν σύνολον ζημίαν, τῆς συνεχιζομένης αἰφνιδίου πυρίνης ἐπιθέσεως κατά τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος, ἀμυνομένης νῦν παντί τρόπῳ ὑπέρ δύναμιν, πρός διατήρησιν τῆς ἐν τῷ νῦν καί ἐν τῷ μέλλοντι εὐημερίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Ὁ θάνατος τόσων ἀνθρώπων, ἡ σκληρά δοκιμασία τῶν συγγενῶν αὐτῶν, τῶν λοιπῶν ἐπιζώντων ἐν ταῖς πληγείσαις περιοχαῖς, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ συμπάσχοντος καί ἀγωνιῶντος Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, καθίστανται συμπάσῃ τῇ ὁμαίμονι Ἁγιοταφιτικῇ Ἀδελφότητι, ἀφορμή θερμῆς προσευχῆς ἐνώπιον τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ὑπέρ τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος καί πάντων τῶν διοικούντων, ἐπίσης ὑπέρ τῶν πληγέντων, ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, ἰάσηται τά διττά τραύματα καί περιφρουρήσῃ τήν φιλόχριστον Ἑλλάδα, τήν τροφόν τοῦ πολιτισμοῦ, «ἀπό πάσης ἀνάγκης, θλίψεως καί νόσου καί βλάβης».

Ἐπί οὖν τούτοις, εὐχόμενοι, ἵνα ἡ Πατρίς, ἡ διερχομένη διά τῆς ἀπειλῆς τοῦ πυρός, ἐξέλθῃ τῆς ἐθνικῆς αὐτῆς τραγῳδίας «εἰς ἀναψυχήν» ὡς τάχιστα, ἐπικαλούμεθα ἐπί τούς ὀδυνωμένους πληγέντας, ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα καί πάντας τούς Αὐτῆς συνεργάτας, τήν χάριν καί τήν παραμυθίαν τοῦ Παναγίου Τάφου, κραταιούσας Ὑμᾶς εἰς τήν ὥραν ταύτην τῆς δοκιμασίας καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζ’   Αὐγούστου  ιγ’.

Τῆς Ὑμετέρας Τετιμημένης Ἐξοχότητος

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ’

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

564

Παναγιώτατε καί Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινου-πόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί ἐπιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος Κύριε Βαρθολομαῖε. Τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Ἡμῖν Σεβασμίαν Παναγιότητα ἐν φιλήματι ἁγίῳ περιπτυσσόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Γνόντες παρά τε τῶν ἡμετέρων Ἀδελφῶν Ἁγιοταφιτῶν, τῶν προσφάτως τόν σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον ἐπισκεψαμένων, παρά τε τῆς διεθνοῦς εἰδησεογραφίας, τόν ἐσμόν τῶν ἀντιξόων περιστάσεων, ὑφ’ ἅς ἡ Ὑμετέρα Γερασμιωτάτη Παναγιότης σύν πᾶσι τοῖς περί αὐτήν Ἱερωτάτοις Ἀρχιερεῦσιν ἐπιτελεῖ τό σωτήριον τῆς Ἐκκλησίας ἔργον, χάριν οὐχί μόνον τοῦ χριστεπωνύμου ποιμνίου, ἀλλά καί τῶν καλῶς ἐννοουμένων συμφερόντων τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, τῆς ἐπιθυμούσης τήν ἔνταξιν αὐτῆς εἰς τήν εὐρωπαϊκήν οἰκογένειαν, ἀνάγκην ἔσχομεν ἀπευθῦναι Αὐτῇ τά Πατριαρχικά Ἡμῶν Γράμματα ταῦτα· ἐν οἷς παρακαλοῦμεν Αὐτήν ἐμμεῖναι ἀτρέπτως τῷ ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀγῶνι καί τῇ ἐκκλησιαστικῇ Παραδόσει καί μή Αὐτήν θροεῖσθαι ὑπό τῶν ἐναντίων ἀνέμων, τῶν ἐξαγομένων ἀπό πολιτικῶν σχημάτων τοῦ προσκαίρου κόσμου τούτου, μή ἐχόντων οὐσιαστικήν γνῶσιν τῶν ἱερῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας θεσμῶν καί ἱερῶν Κανόνων.

Ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Τουρκίας, περί τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ Πατριαρχικοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνου, ἐπεμβᾶσα, ὡς μή ὤφειλε, εἰς θέματα ἐκφεύγοντα τῶν τοῦ Δικαστηρίου τούτου πεπερασμένων, ἐντός δηλονότι τῆς ἐπικρατείας τῆς σεβαστῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ὁρίων, προκαλεῖ εὔλογον ἀπορίαν, ἀλλά καί λύπην. Διότι ἡ Οἰκουμενικότης τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ἀναμφισβήτητος, καί ἔννοια ἀδιαίρετος τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔργον τῆς θείας Προνοίας διά τήν πηδαλιουχίαν τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἅστινας αὕτη ὠφελεῖ διά τῆς μεταξύ ἴσων, ἐν ὁμονοίᾳ καί Συνόδῳ προεδρίας τοῦ τά πρεσβεῖα τιμῆς ἔχοντος Θρόνου τῆς Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, πρώτου ἐν τιμῇ μεταξύ ἴσων Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ ρόλος τόν ὁποῖον ἐκλήθη, ὅπως διαδραματίσῃ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ γ΄ Κανόνος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,  κυρίως τοῦ κη΄ τῆς Δ΄ καί ἐφεξῆς, ἐγένετο καταφανής, ὅτε, τῆς Δυτικῆς, Ὀρθοδόξου τότε, Ἐκκλησίας καταπονου-μένης ὑπό πολλῶν ἀντιξοοτήτων, ἡ Ἐκκλησία τῆς κατ’ Ἀνατολάς Πρωτευούσης, ἀνέλαβε ρόλον πρωταρχικόν, εἴς τε τήν ἱεραποστολήν πρός τούς Ρώς καί Σλάβους τοῦ βορρᾶ, εἴς τε τήν προάσπισιν τῶν λοιπῶν ἐμπεριστάτων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τήν ὀρθοτόμησιν τῆς Πίστεως κατά τῶν ποικιλωνύμων ἐξ ἀνατολῶν αἱρετικῶν, ὥστε ὀρθῶς ἀποδίδοσθαι μέν τῷ αὐτῆς Πατριάρχῃ, ἤδη ἀπό τῶν ἀρχῶν τοῦ ἕκτου μετά Χριστόν αἰῶνος, τήν προσωνυμίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀποτελεῖν δέ τήν κατά Κωνσταντινούπολιν Ἐκκλησίαν Μητέρα τῶν  λοιπῶν Ἐκκλησιῶν, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τοῦ ἁπτοῦ καί ὁρατοῦ σημείου ἑνότητος καί ἐκκλησιαστικῆς δια-κυβερνητικῆς δυνάμεως, τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας διατηρούσης, ὡς πηγῆς, τήν, ὑπό ἁγιογραφικήν ἔποψιν, πνευματικήν τῶν Ὀρθοδόξων μητρότητα.  Ἄλλως τε, ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, ἡ διατηρήσασα καί ἔτι διατηροῦσα τά Πάνσεπτα Προσκυνήματα τῆς ἐν Νόμῳ καί ἐν Χάριτι Διαθήκης, ὡς πνευματικόν θησαυρόν συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπήλαυσε πολλάκις τῆς οἰκουμενικῆς ταύτης μητρικῆς πτέρυγος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Ἐφ’ οἷς, εὐχόμεθα ὁλοψύχως τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν Γερασμίᾳ Παναγιότητι, ὅπως ἡ Θεία Χάρις, τοῦτο μέν, ἀποδείξῃ «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς» τήν καθαρῶς πνευματικήν καί ἀλλοτρίαν ἐγκοσμιοκρατικῶν προεκτάσεων διάστασιν τῆς Οἰκουμενικότητος τοῦ  κατ’ Αὐτήν Θρόνου, τοῦτο δέ, παρέχῃ Αὐτῇ τήν ἐξ Ὕψους δύναμιν πρός ὑπέρβασιν πάντων τῶν ἀναφυομένων προβλημάτων καί δυσχερειῶν ἐν τῇ Ταύτης οἰακοστροφίᾳ· κατασπαζόμενοι δ’ Αὐτήν ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν, διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ    ‚ϐζʹ    Αὐγούστου   α΄.

Τῆς Ὑμετέρας Γερασμιωτάτης Παναγιότητος

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἀριθμ. Πρωτ.

530

Τῷ Ἐντιμοτάτῳ κ. Πέτρῳ Κυριακίδῃ, υἱῷ ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ τῆς Ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καί εἰρήνην ἀπό Θεοῦ Πατρός.

Γνόντες παρά τῆς παρ’ Ἡμῖν ὑπηρετούσης κ. Αἰκατερίνης Διαμαντοπούλου τήν τῆς ὑμετέρας Ἐντιμότητος πλουσιωτάτην προσφοράν πρός τό καθ’ ἡμᾶς Παλαίφατον Πατριαρχεῖον, τῶν πεντακοσίων δηλονότι ἀντιτύπων τοῦ ἄρτι ἐκδοθέντος ὑπό τοῦ Ἐλλογιμωτάτου Καθηγητοῦ κ. Φωτίου Δημητρακοπούλου βιβλίου «Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης», εὐχαριστοῦμεν τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι θερμῶς ἐπί τῇ δαψιλεῖ ταύτῃ πρός ἡμᾶς βοηθείᾳ, ἥτις δεικνύει καί τό αὐτῆς σύνολον πνεῦμα συναντιλήψεως πρός τήν ἡμετέραν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, ἀγωνιζομένην παλαιόθεν ἐν μέσῳ πολλῶν  προβλημάτων καί ἀντιξοοτήτων πρός δόξαν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς Ρωμηοσύνης. 

Ἐπί τούτῳ, εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι καί ἐπί τῇ ἐκδηλωθείσῃ αὐτῆς προθέσει, ὅπως ἐνισχύσῃ τάς ἐργασίας ἀναδείξεως τοῦ ἐναπομείναντος, ἀναποσπάστου τμήματος τοῦ αὐθεντικοῦ, φυσικοῦ κήπου ἔνθα ἐλαξεύθη τό Μνῆμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τμῆμα τό ὁποῖον, σῳζόμενον ἐντός τῆς Ροτόντας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐντάσσεται εἰς τήν κωνσταντίνειον τοῦ Ναοῦ ἀρχιτεκτονικήν φάσιν. Διά τοῦτο, ἔχομεν κοινοποιήσει εἰς τόν ἁρμόδιον διά τάς ἐργασίας ταύτας, τόν ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους διωρισμένον Ἀρχιτέκτονα τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Θεοδόσιον Μητρόπουλον, τήν σύστασιν τῆς ὑμετέρας Ἐντιμότητος, πρός ἐπικοινωνίαν μετ’ αὐτῆς.

Ἐπί τούτοις, εὐχόμεθα τῇ ὑμετέρᾳ Ἐντιμότητι σύν τοῖς αὐτῆς συνεργάταις ἐν τῷ Φιλανθρωπικῷ Σωματείῳ «Ἀγάπη», ὅπως πάντοτε προοδεύῃ ἐν πάσαις ταῖς θεοφιλέσιν αὐτῆς προσπαθείαις, αἵτινες ἀποδιδόασι χρηστούς καρπούς μεταξύ τῶν ἀναξιοπαθούντων  ἀδελφῶν ἡμῶν ἔν τε τῇ Ἑλλάδι, ἔν τε τῇ Ἀφρικῇ, Καμερούν, δηλαδή, Γκάνᾳ καί Ζιμπάμπουε, ἔνθα ἡ « Ἀγάπη» πολυτρόπως πρός τό ἀγαθόν καί ὠφέλιμον δραστηριοποιεῖται.

Ἐπικαλούμενοι, ὅθεν, ἐπί τήν ὑμετέραν Ἐντιμότητα δαψιλῆ τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καταστέφομεν αὐτήν πανοικί ταῖς πατρικαῖς Ἡμῶν εὐχαῖς καί Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις καί διατελοῦμεν.

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ   ‚ϐζʹ     Ἰουλίου     ιβ΄.

Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων