Τό Σάββατον, 16^ην / 29^ην Ἰουνίου ἡ Α.Θ.Μ. ἐδέχθη:

1. Τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίκοπον Καττάρων κ. Μακάριον διά θέματα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Καττάρων.

2. Τεσσαρακονταμελῆ ὁμάδα νέων καί καί ἡλικιωμένων διαφορετικῶν εἰδικοτήτων καί διαφορετικῶν Χριστιανικῶν τοῦ Ὁμίλου διαγωνισμοῦ εἰς τήν Βίβλον, ἐξεταζομένων εἰς τήν ὕλην αὐτῆς καί δεχομένων βραβεῖα διακρίσεως.

Ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε καί ἐπῄνεσεν τήν πρωτοβουλίαν ταύτην καί προέτρεψεν τά μέλη αὐτῆς νά συνεχίζουν εἰς βάθος τήν  γνῶσιν καί τήν ἔρευναν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τηροῦντες τόν λόγον τοῦ Κυρίου «ἐρευνᾶτε τάς γραφάς, καθ’ ὅτι ἐν αὑταῖς ὑπάρχει ζωή αἰώνιος».

Ὁ Μακαριώτατος ἀπένειμε εἰς τάς δύο πρώτας βραβευθείσας νεανίδας Τίμιον Σταυρόν καί ἐπάργυρον εἰκόνα τῆς Ἱερουσαλήμ καί εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν μελῶν τῆς ὁμάδος ταύτης προσέφερε ἀντίτυπον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, λέγων ὅτι ἡ Πρωτοβουλία αὐτή ἐνισχύει τήν Χριστιανικήν  συνεργασίαν καί τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν προσφοράν αὐτῶν. Αἱ βραβευθεῖσαι νεανίδες ηὐχαρίστησαν τόν Μακαριώτατον καί προσεφώνησαν Αὐτόν καθώς καί οἱ Διευθυνταί τῆς ὀργανώσεως ταύτης κ. Σαλήμ Τιότρι καί Ναμπίλ Τιότρι.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 14^ην /27^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν  εἰς Ἱεριχώ, κειμένην παρά τήν συκομορέαν τοῦ Ζακχαίου.

Ἡ Μονή αὐτη εὑρίσκεται εἰς Ἱεριχώ, λόγῳ τῆς δράσεως τοῦ προφήτου κυρίως εἰς τήν Ἱεριχώ λόγῳ τοῦ ὅτι τά ὕδατα τῆς πηγῆς αὐτῆς μετέτρεψε διά προσευχῆς ἀπό πικρά καί θανάσιμα εἰς γλυκέα καί ὠφέλιμα.

Κατά την ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ποιεῖται μνείαν τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ὡς καταγομένου ἐκ τῆς κώμης Ἄβελ -Μεήλ. Οὗτος ἦτο υἱός Σαφάτ, γεωργός τό ἐπαγγελμα καί ἐκλήθη ὑπό Θεοῦ εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα ὑπό τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ. Ἠλίας ὁ προφήτης ἔχρισε τόν Ἐλισσαῖον εἰς προφήτην, ρίψας ἐπ’ αὐτόν τήν μηλωτήν αὐτοῦ. Ὁ Ἐλισσαῖος ἀφῆκε τά δώδεκα ζεύγη βοῶν διά τῶν ὁποίων ὤργωνε, ἔσφαξεν αὐτά καί ἐποίησεν συμπόσιον εἰς τόν λαόν καί ἠκολούθησε τόν προφήτην Ἠλίαν πιστῶν εἰς ὅλον τόν βίον αὐτοῦ, ποιήσας πολλά θαύματα, ὡς διηγοῦνται τά βιβλία τῶν Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οὗτος εἶδε τόν διδάσκαλον αὐτοῦ Ἠλίαν ἀναλαμβανόμενον ἐπί πυρίνου ἅρματος εἰς τόν οὐρανόν καί ἐζήτησε καί ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ διπλῆν τήν χάριν καί τήν μηλωτήν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐπέβη καί διέβη ὡς διά ξηρᾶς τόν Ἰορδάνην ποταμόν.

Εἰς τήν ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ὧν πρῶτος ὁ Τυπικάρης τοῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλεξιος, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Σιλουανοῦ καί π. Κυριακοῦ καί τοῦ Πρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος ἑλληνιστί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών βοηθοῦντος τοῦ κ. Γεωργίου Βαράκλα καί ἀραβιστί τοῦ Ἱεροψάλτου τῆς ἐνορίας καί  Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Καί ᾿Ηλιού εἶπε πρός ῾Ελισαιέ· αἴτησαι τί ποιήσω σοι πρίν ἢ ἀναληφθῆναί με ἀπό σοῦ. καί εἶπεν ῾Ελισαιέ· γενηθήτω δή διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ’ ἐμέ. καί εἶπεν ᾿Ηλιού· ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι· ἐάν ἴδῃς με ἀναλαμβανόμενον ἀπό σοῦ, καί ἔσται σοι οὕτως»· (Δ’ Βασιλ. 2,9-10), ἀναφέρει τό Βιβλίον τῶν Βασιλειῶν.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Τό Πνεῦμα τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό μεταδοθέν εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Ἐλισσαῖον, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ αγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἱεριχοῦς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα καί ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου, ἵνα ἑορτάσωμεν  τήν ἐτήσιον μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ ἅγιος Προφήτης Ἐλισσαῖος  διακρίνεται μεταξύ τῶν Προφητῶν τῶν προφητευσάντων τήν ἐπί γῆς παρουσίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι μαθητής ὤν τοῦ μεγάλου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί διπλῆν λαβών τοῦ προφητικοῦ πνεύματος Χάριν, πολλά μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Θεός δι’ αὐτοῦ, ὡς γράφει καί ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ τά ὕδατα τῆς Ἱεριχοῦς, ἀτεκνοῦντα καί ἁλμυρά ὄντα ἰάσατο· «καί ἐξῆλθεν ῾Ελισαιέ εἰς τήν διέξοδον τῶν ὑδάτων καί ἔρριψεν ἐκεῖ ἅλα καί εἶπε· τάδε λέγει Κύριος· ἴαμαι τά ὕδατα, οὐκ ἔσται ἔτι ἐκεῖθεν θάνατος καί ἀτεκνουμένη· καί ἰάθησαν τά ὕδατα ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης κατά τό ρῆμα ῾Ελισαιέ, ὅ ἐλάλησε»,  (Δ’ Βασιλ 2,20-22).

Ἐπί πλέον δέ ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος ἤγειρε νεκρούς· καί ἐκαθάρισεν ἐκ τῆς λέπρας Νεεμάν τόν Σῦρον. Καί τόν ὑπηρέτην αὐτοῦ Γιεζῆ ἐποίησε λεπρόν διά τήν φιλαργυρίαν καί τήν παρακοήν του. Καί τά Ἰορδάνεια ρεῖθρα τῇ τοῦ Ἠλιοῦ μηλωτῇ πατάξας διέρρηξεν, (Πρβλ. Δ’ Βασιλ. 2,14).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τούς προφήτας ὡς τούς «Δικαίους» τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τούς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Οἱ Προφῆται καί δή ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἀποτελοῦν τά ἐκλελεγμένα ὄργανα τοῦ Θεοῦ, τά ἐμπνεόμενα ὑπό τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,24), λέγει Κύριος.

Οἱ ἅγιοι Προφῆται εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προητοίμασαν καί προκατήγγειλαν τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α’ Τιμ. 3,16).

Ἀξιοσημείωτοι ἐν προκειμένῳ οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ πρός τούς μαθητάς Αὐτοῦ μετά τήν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ: «ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπί πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ; καί ἀρξάμενος ἀπό Μωϋσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ», (Λουκ. 24,25-27).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οὐδέ γάρ παρά τῶν Θεοῦ μάταιον, ἀλλά τάξις ἁπάντων καί χρεία τῶν καθέκαστον. Ἐν τάξει προαπεστέλλοντο δοῦλοι καί προῳκονόμουν (=προοιτοίμαζον) τῇ τοῦ Δεσπότου Παρουσίᾳ, ἀναγκαίαν τήν προφητείαν εἰς τήν πίστιν ἀνθρώποις προεισάγοντες», (Migne 72, 944). [Καί ἁπλούστερον: κανένα πρᾶγμα, τό ὁποῖον προέρχεται ἀπό τόν Θεόν δέν εἶναι ἄνευ σημασίας/χρήσεως, ἀλλά ὅλα καί ὡρισμένα ἐξ αὐτῶν ἔχουν τήν καθωρισμένην θέσιν καί ὑπηρεσίαν. Εἰς τόν κατάλληλον τόπον ἀπεστέλλοντο δοῦλοι, ὑπηρέται διά νά ἑτοιμάσουν τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου, εἰσάγοντες ἐκ τῶν προτέρων τήν προφητείαν ὡς ἀναγκαίαν προετοιμασίαν διά τήν πίστιν (εἰς Χριστόν)].

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό χάρισμα τῆς προφητείας, τό ὁποῖον δίδει ὁ Θεός εἶναι χάρισμα ἀποκαλύψεως τῶν κεκρυμμένων σχεδίων τοῦ Θεοῦ, ὡς ὁμολογεῖ καί ὁ προφήτης Ἀμώς λέγων: «οὐ μή ποιήσῃ Κύριος ὁ Θεός πρᾶγμα, ἐάν μή ἀποικαλύψῃ παιδείαν αὐτοῦ πρός τούς δούλους αὐτοῦ τούς προφήτας», (Ἀμώς 3,7).

Ὡς ἄλλος οὐρανοβάμων Παῦλος «ἁρπαγείς ἕως τρίτου οὐρανοῦ» (Β΄ Κορ. 12,2) ὁ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ συνόμιλος Ἐλισσαῖος εἰς ὕψη πνευματικά ἀνελθών ἔλαβε παρά Κυρίου τοῦ Θεοῦ τήν ἀπόκρυφον θείαν γνῶσιν, τοὐτέστιν τήν θεογνωσίαν. Διό καί ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων «Ρήσει θεοπνεύστῳ, σέ χρηματισθείς σαφῶς ἔχρισεν, Ἐλισαῖε, ἔνδοξε Προφήτην, Ἠλιού ὁ θεσπέσιος. Εὗρε τήν ἀνάπαυσιν, καί ἐνεσκήνωσεν ἄφθονος, χάρις ἐν σοί, Πνεύματος Ἁγίου, Ἐλισαιέ, ἀοίδιμε».

Καθίσταται σαφές, ὅτι τό προφητικόν ἀξίωμα ἀποτελεῖ τήν προτύπωσιν τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, ἐκ τοῦ ὁποίου τόσον οἱ Προφῆται ὅσον καί οἱ Ἀπόστολοι ἀντλοῦν ἐξ αὐτοῦ ἰσχύν καί θείαν αὐθεντίαν. Κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ ἱεροῦ συγγραφέως τῶν «Βασιλειῶν», ὁ θεσπέσιος Ἐλισσαῖος διά τῆς μηλωτῆς τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Ἠλιοῦ διεχώρισε τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου ἔνθεν καί ἔνθεν καί διέβη αὐτόν (τόν ποταμόν).  Ἐκ δέ τοῦ γεγονότος τούτου οἱ «υἱοί τῶν Προφητῶν διέγνωσαν ἐν τῷ Ἐλισσαίῳ τό πνεῦμα τοῦ διδασκάλου των Ἠλιοῦ καί προσεκύνησαν αὐτόν ἕως εδάφους», (Δ’ Βασιλ. 2, 13-15).

Τόν μέγαν καί θαυμαστόν τοῦτον ἅγιον Προφήτην τοῦ Θεοῦ καί δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως τιμᾷ σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία θερμῶς ἱκετεύσωμεν, ἵνα μετά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, μεσιτεύει ὑπέρ πάντων ἡμῶν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῶν Προφητῶν τούς ἀκραίμονας, καί παμφαεῖς φωστῆρας τῆς οἰκουμένης, ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ἠλίαν καί Ἐλισαῖον, καί Χριστῷ ἐκβοήσωμεν μελῳδικῶς· Εὔσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τῷ λαῷ σου, ἱκεσίαις τῶν Προφητῶν σου, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, (εἰρήνην) καί τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Παρθένιος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα.

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη πλουσία τράπεζα πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως, εὐγενεῖ προσφορᾷ τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τρίτην, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην νοτίως τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τόν τόπον Ἀλκεδαμᾶ, ἤτοι ἀγρόν «τιμῆς αἵματος», τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἐχρησιμοποίησαν «εἰς ταφήν τοῖς ξένοις» μέ τά ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας.

Κατά τήν ἡμέραν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἔζησεν ἀρχικῶς εἰς Κοινόβιον μοναστήριον τῆς Ἑρμουπόλεως τῆς Αἰγύπτου  καί ἀκολούθως ἀνεχώρησεν εἰς τήν ἔρημον καί ἔζησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη εἰς αὐτήν μετ’ ἄκρας νηστείας καί προσευχῆς, νῆστις καί ἄνευ ἐνδύματος χωρίς ποτέ να ἴδῃ ἄνθρωπον καί εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν τόν εὑρῆκεν ὁ μοναχός Παφνούτιος, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐφανέρωσεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τόν ἐνεταφίασεν ἐκεῖ, καλύψας αὐτόν διά τοῦ ἱματίου αὐτοῦ.

Ἐπί τῇ μνήμη αὐτοῦ καί εἰς τόν τόπον τοῦτον προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ὀμπλοῦ Ἀρχιμανδρίτου  π. Νεκταρίου, ὡς καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Πατέρων Κλαυδίου, Ἱερωνύμου, Σιλουανοῦ, Χριστοδούλου καί ἄλλων Ἱερέων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών καί τοῦ κ. Εὐσταθίου Τσουμάνη καί μετεχόντων Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί προσκυνητῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατά τήν προτέραν ἀναστροφήν τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δέ τῷ πνεύματι τοῦ νοός ὑμῶν καί ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, (Ἐφ. 4, 22-24).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Ἀλκεδαμᾶ, τοὐτέστιν χωρίου αἵματος (Πράξ. 1,19), ἔνθα ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος διακρίνεται μεταξύ τῶν δικαίων καί ὁσίων προσωπικοτήτων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, διότι οὗτος ἐγένετο ἐν τῇ ἀσκητικῇ καί μοναχικῇ ἀναχωρητικῇ ζωῇ αὐτοῦ μιμητής τέλειος τῶν μεγάλων προφητῶν Ἠλιοῦ τοῦ  Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. «Ἐπί ἐξήκοντα ἔτη ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ᾤκησεν τήν ἔρημον, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον», ἀναφέρει ὁ συναξαριστής αὐτοῦ. Διό καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγει: «Νεύσει θείᾳ θεούμενος γέγονας, ἄγγελος ἐπίγειος· τήν Ἰωάννου γάρ καί Ἠλιού ἐζήλωσας πολιτείαν παμμάκαρ Ὀνούφριε». Καί ἀλλαχοῦ: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον  ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος ὤφθης Ὀνούφριε· καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι κραυγάζων· Ἀλληλούϊα».

Ὁ δέ ψαλμῳδός ψάλλει διερωτώμενος: «Τίς ἀναβήσεται εἰς τό ὄρος τοῦ Κυρίου καί τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσί καί καθαρός τῇ καρδίᾳ, ὅς οὐκ ἔλαβεν ἐπί ματαίῳ τήν ψυχήν αὐτοῦ καί οὐκ ὤμοσεν ἐπί δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ… αὕτη ἡ γενεά ζητούντων τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ ᾿Ιακώβ», (Ψαλμ. 23, 3-6). Οἱ ζητοῦντες τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, δηλαδή τοῦ Θεοῦ Πατρός εἶναι κατά τόν σοφόν Σολομῶντα οἱ δίκαιοι, οἵτινες εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ· «διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου», (Σοφία Σολομῶντος, 5,16).

Τοιοῦτος δίκαιος ἀνεδείχθη ὁ σήμερον τιμώμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος ἀφ ἑνός μεν ἐτύγχανε τῆς φροντίδος αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ εὑρισκόμενος ἐν αὐτῇ μόνος μονώτατος ἐπί ἑξήκοντα ἔτη παρά τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ· ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπέκτησε τό διάδημα τοῦ κάλλους, τοὐτέστιν τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης ἐκ χειρός Κυρίου. Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ καί τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα· λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β΄ Τιμ. 4, 7-8).

Κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον «οὐ μία τις ἐστιν ἐπιφάνεια ἀλλά δύο. Μία μέν ἡ παροῦσα αὕτη καί γενομένη, δευτέρα δέ ἡ μέλλουσα καί κατά τήν συντέλειαν ἐνδόξως γενησομένη». Τήν δευτέραν καί μέλλουσαν ἐπιφάνειαν τοῦ δικαίου κριτοῦ δηλαδή τοῦ Χριστοῦ ἠγάπησαν ὅλοι οἱ φίλοι καί πιστοί Αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, πολλῷ δέ μᾶλλον ὁ παμμάκαρ Ονούφριος. Καί τοῦτο διότι αὐτός οὗτος ὁ Ἰησοῦς Χριστός παρήγγειλε λέγων: «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν», (Ἰωάν. 14, 23).

Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οἱ διά πάσης ἀρετῆς τόν οἰκεῖον καταλαμπρύνοντες νοῦν, ἔχοντές τε ἤδη πρός τό μανθάνειν ἐπιτηδείως τά θεῖά τε καί κεκρυμμένα μυστήρια, τήν διά τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος λήψονται δαδουχίαν καί αὐτόν ἐν ἑαυτοῖς ἐναυλισθέντα τόν Κύριον τοῖς τῆς διανοίας ἐπαθρήσουσιν ὀφθαλμοῖς. Οὐκοῦν οὐ κοινή τοῖς ἄλλοις τῶν ἁγίων ἡ γνῶσις, ἀλλ’ ἐξαιρετός τις καί διωρισμένη καί πολλήν ἔχουσα τήν διαφοράν». [Καί ἁπλούστερον· ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων ὁ νοῦς λάμπει ἀπό κάθε ἀρετή καί τῶν ὁποίων εἶναι κατάλληλος πρός μάθησιν τῶν θείων καί κεκρυμμένων μυστηρίων, θά λάβουν τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί θά θεωροῦν /βλέπουν μέ τά μάτια τῆς διανοίας των τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἔχει κατοικήσει εἰς αὐτούς. Ἡ γνῶσις λοιπόν τῶν ἁγίων δέν εἶναι κοινή μέ ὅλους, ἀλλά εἶναι ἐξαιρετική, ξεχωριστή καί πολύ διαφορετική].

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δαδουχίαν, τόν φωτισμόν, ἀλλά καί τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβεν ἐντός τῆς διανοίας καί τῆς καθαρᾶς καρδίας αὐτοῦ ὁ θεοφόρος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ἀγαπήσας τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας αὐτοῦ.

Εἰς τοῦτο μᾶς προτρέπει καί μᾶς καλεῖ ὁ θαυμάσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῶν Πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Μετά δε τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅσιε Πάτερ Ὀνούφριε, ἱερωτέραν ψυχήν, θεοφρόνως κτησάμενος, πειρασμούς ὑπήνεγκας, θείᾳ πίστει ρωννύμενος, καί δι’ ἀγάπης Θεῷ ἑνούμενος, τῇ τῶν πραέων γῇ κατεσκήνωσας, ὡραϊζόμενος, ἀρετῶν λαμπρότησιν· ὅθεν τήν σήν, μνήμην εὐφραινόμενοι, πανηγυρίζομεν».

Δοξάζοντες τόν θαυμαστώσαντα τούς ἁγίους Αὐτοῦ Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώραν Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς κεκοιμημένης μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας Εὐθυμιάδου καί ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τόν Τάφον τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Μονῆς Ἱερομονάχου Κυρίλλου καί ἀνεγνώσθη εὔχη τῆς ἐποχῆς τῆς ἀπαρχῆς  τῶν ὀπωρῶν.

Τέλος, ἡ φίλεργος καί ἐπιμελέστατα περιποιουμένη τήν Μονήν Ἡγουμένη Παϊσία, προσέφερε πλούσιον ἑόρτιον κέρασμα καί ἀναψυχήν ἀπαραίτητον διά τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Ἡ ἑορτή τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς τήν Δευτέραν, 11^ην /24^ην Ἰουνίου 2024, εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς (MISSIA) τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Τῆς θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ἀποστολῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νίκωνος, ἄλλων Ἱερομονάχων καί ἱερέων ἀνηκόντων εἰς τήν MISSIA καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς γυναικείας χορῳδίας τῆς Μονῆς τῆς Ὀρεινῆς Γκόρνια τῇ παρουσίᾳ τοῦ  Πρέσβεως τῆς Ρωσίας κ. Ἀνατόλι Βικτώροφ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου καί προσευχομένων ἐν εὐλαβείᾳ Ρωσοφώνων πιστῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἐάν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς· (Ἰωάν. 16,7), λέγει Κύριος τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ.

Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κ. Βασιάνε, ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου ἐν Ἱεροσολύμοις,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱστορικῷ τούτῳ Ναῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, σήμερον Δευτέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἵνα ἑορτάσωμεν τό ζωοποιόν καί Παντοδύναμον καί Πανάγιον Πνεῦμα, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ.

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ ἰδιαιτέρως τό Πανάγιον Πνεῦμα, διότι κατά τήν ρητήν ὁμολογίαν τοῦ Κυρίου: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24). Τό δέ Πανάγιον τοῦτο Πνεῦμα εἶναι τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12) καί «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6), λέγει Κύριος.

Αὐτό τοῦτο τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος δηλονότι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ δέ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν ἡ πηγή τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς σωτηρίας ἡμῶν ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Καί ἀλλαχοῦ: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἦν μέν ἀεί, καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ’ ἀεί Πατρί καί Υἱῷ συντεταγμένον, καί συναριθμούμενον; ζωή, καί ζωοποιοῦν, φῶς, καί φωτός χορηγόν; αὐτάγαθον, καί πηγή ἀγαθότητος· δι’ οὗ Πατήρ γνωρίζεται, καί Υἱός δοξάζεται, καί παρά πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος».

Μεγάλα καί θαυμαστά ἐποίησεν ὁ Κύριος ἐν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ ταύτῃ, καθ’ ἥν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐφανέρωσε τῷ κόσμῳ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλη ἡ δόξα Κυρίου ὅτι τῇ δυνάμει καί ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμεῖς πάντες ἐγενόμεθα διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος μέλη τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν. Καί ἐσφραγίσθημεν τῇ ἀνεξαλείπτῳ σφραγῖδι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ δέ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ἐπορεύθησαν εἰς πάντα τά ἔθνη, κηρύσσοντες τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαινίζοντες Ἐκκλησίας καί ἀναδεικνύοντες ἐπισκόπους, εἰς τούς ὁποίους ὁ θεῖος Παῦλος παραγγέλλει: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος», (Πράξ. 20,28).

Ἑρμηνεύων τό λόγιον τοῦτο ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι: «ταῦτα λέγει [ὁ Παῦλος] οὐκ ἐπειδή προτιμοτέρα ἡ ἡμετέρα σωτηρία τοῦ ποιμνίου, ἀλλ’ ἐπειδή, ὅταν ἑαυτοῖς προσέχετε, τότε τό ποίμνιον κερδαίνει».

Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ θεσπεσίου Παύλου ἀφορᾷ ἀμέσως καί εἰς τούς συγχρόνους ἐν ἐνεργείᾳ ποιμένας τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, τούς ὁποίους ὁ Χριστός «ἔδωκε … πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι… ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων», (Ἐφεσ. 4, 11-14), τοὐτέστιν «τῶν κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», (Ἐφ. 6,12).

Τήν ἑνότητα ταύτην τῆς πίστεως καί τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Πρβλ. Ἐφ. 4,3) ἤλθομεν ἵνα καταγγείλωμεν ἐν τῇ θείᾳ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει ὁμοῦ μετά τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ρωσίας ἀλλά καί τῆς Ρουμανίας ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ἐπληρώθη τό εἰρημένον διά τοῦ Προφήτου Ἰωήλ· «καί ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα», (Πράξ. 2,17).

Τά γεγονότα, τά ὁποῖα συνετελέσθησαν κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῷ Ὑπερῴῳ τῆς Σιών, ἔνθα «ἦσαν ἅπαντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πρβλ. Πράξ. 2,1) παραμένουν ἀείποτε τό πρότυπον διά τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ ἑνότητα τῶν ἁγίων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν.

Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «δέδοται λοιπόν ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χύσις, Θεοῦ κατευφραίνοντος τήν ἀνθρώπου φύσιν καί τῇ ἄνωθέν τε καί ἐν ἀρχαῖς στεφανοῦντος δόξῃ καί εἰς ἐκεῖνο πάλιν αὐτήν φιλαγάθως ἀνακομίζοντος, εἰς ὅπερ ᾖν ἐν ἀρχαῖς, οὔπω τῆς ἁμαρτίας εἰσκεκριμένης».

Ἀξιοσημείωτοι ἐνταῦθα καί οἱ μελωδικοί λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: ««Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων, πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον, ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, νῦν ἐκ Σιών γάρ ἐξελήλυθε νόμος, ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις». Καί ἁπλούστερον: «Ὦ φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δεχθεῖτε τήν πυρίπνοη δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν κάθαρσιν δηλαδή πού ἀπαλλάσσει ἀπό τά ἁμαρτήματα. Διότι τώρα ἐκπορεύτηκε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ σάν ἄλλος νόμος ἡ Χάρις τοῦ Πνεύματος μέ τήν μορφήν πυρίνων γλωσσῶν».

Ὄντως, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό φωτίζον καί ἁγιάζον τάς ψυχάς ἡμῶν ἀνέδειξεν ἡμᾶς τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς θείας Αὐτοῦ λαμπρότητος, ὡς λέγει καί ὁ ἔγκριτος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Τό φώτισμα, λαμπρότης ἐστί τῶν ψυχῶν… φωτός μετουσία, σκότους κατάλυσις».

 Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δεηθῶμεν τοῦ ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, λάμψαντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα μέτοχοι τοῦ φωτός τοῦ Παρακλήτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γενώμεθα.  Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Γλῶσσαι ποτέ συνεχύθησαν, διά τήν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας, γλῶσσαι δέ νῦν ἐσοφίσθησαν, διά τήν δόξαν τῆς θεογνωσίας. Ἐκεῖ κατεδίκασε Θεός τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι, ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστός τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι. Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρός τιμωρίαν, ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

Ἐπί τῇ ἐπετείῳ ταύτῃ ὁ Μακαριώτατος  προσέφερεν εἰκόνα ἐκ σμάλτου τῆς Βηθλεέμ, ὁ δέ π. Βασιανός προσέφερεν ἀναμνηστικήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, φιλοτεχνηθεῖσαν εἰς τό ὕφος τοῦ ζωγράφου Ἀντρεϊ Ρουμπλιόφ.

Ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις καί τέλος ἑόρτιος μοναστηριακή τράπεζα, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος  καί πάλιν προσεφώνησεν τονίζων τήν ἀνάγκην ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 8^ην /21^ην Ἰουνίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη:

1-Τόν Σχολάρχην τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Ἁγίας Σιών Γέροντα Δραγουμᾶνον Ἀρχιμανδρίτην π. Ματθαῖον μετά καθηγητῶν καί τῶν τελειωσάντων τό τρέχον ἔτος Ἱεροσπουδαστῶν.

Εἰς τούτους ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος ἀναλύων τό ἀπ’ αἰώνων θρησκευτικόν, πολιτιστικόν  καί ἐκκλησιαστικόν ἔργον τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, εἰς τό ὁποιον καλοῦνται καί αὐτοί ἐφ ὅσον ἔχουν τοιαύτην κλῆσιν καί κλίσιν,  νά συνδράμουν διά τῆς εἰσόδου αὐτῶν ἐν καιρῷ εὐθέτῳ εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

2-Tόν Διευθυντήν τοῦ Γραφείου τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ εἰς Ραμάλλαν κ. Arnaud Meffre, ὁ ὁποῖος ἀνέλυσε εἰς Αὐτόν τό ἐπιτελούμενον ἀνθρωπιστικόν ἔργον ὑπό τῆς ὀργανώσεως ταύτης εἰς Ἰσραήλ, Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί εἰς Γάζαν καί τάς δυσκολίας τάς ὁποίας συναντᾷ αὐτή εἰς τήν ἐξάσκησιν τοῦ ἔργου τούτου μετά τήν 7^ην Ὀκτωβρίου τοῦ 2023.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Πέμπτην, 7^ην / 20^ήν Ἰουνίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη:

1 -Τόν π. Μᾶρκον τοῦ Ἱδρύματος Austrian Hospice μετά δεκάδος ἐθελοντῶν ἐξ Αὐστρίας.

Εἰς τήν ὁμάδα ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἀνέλυσε τήν ποιμαντικήν καί πολιτιστικήν δραστηριότητα τοῦ Πατριαρχείου ἀπ’ ἀρχῆς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ἕως καί τοῦ ἔτους 638 μ.Χ. ἐπί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Σωφρονίου καί ἕως τῆς σήμερον εἰς τό πλαίσιον τῶν κρατῶν Ἰσραήλ, Ἰορδανίας, Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας καί Κατάρ ὑπό τόν ἑκάστοτε Πατριάρχην Ἱεροσολύμων μέ ἀνεγνωρισμένην τήν ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν Αὐτοῦ καί ἀνεγνωρισμένα ὅλα τά προνόμια τοῦ Πατριαρχείου ἀπ’ αἰώνων.

2 -Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν κ. George Noll, Γενικόν διπλωματικόν ἀντιπρόσωπον τῆς Ἀμερικανικῆς Πρεσβείας εἰς Ἰσραήλ ἐπί τῶν Παλαιστινιακῶν Ὑποθέσεων μετά συνεργάτιδος αὐτοῦ.

Τοῦτον  ἐδέχθη καί εἰς τοῦτον ὠμίλησεν ὁ Μακαριώτατος περί τοῦ ἔργου τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν εἰς τάς Κοινότητας αὐτοῦ εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί εἰς Γάζαν καί περί τῆς ἀδιασπάστου σχέσεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μετά τῆς Καινῆς, συμπληρούσης καί ἐπισφραγιζούσης τήν Παλαιάν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

3 -Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τόν κ. Ὄντε Καουάς, ὑπεύθυνον τῶν Ἀραβοφώνων Σχολείων τοῦ Πατριαρχείου διά συζήτησιν ἐπί τῶν θεμάτων τῶν σχολείων τούτων.

4 -Τήν διδασκάλισσαν κ. Παναγιώταν Καφετζῆν, ζητήσασαν κατευθύνσεις διά τήν διδασκαλίαν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς την Ἀραβόφωνον Κονότητα τοῦ Πατριαρχείου καί εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

5 -Τόν κ. Ντίμπ Γιοῦσεφ μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ, μεταφράσαντα εἰς τήν Ἀραβικήν γλῶσσαν τό ἔργον τοῦ μακαριστοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους καθηγητοῦ π. Γεωργίου Καψάνη.

6 -Τόν Προϊστάμενον τῆς Κοινότητος Ἰόππης π. Κωνστάντη.

7 -Τόν Ἡγούμενον τῆς Μονῆς Ἁγίου Ἐλισσαίου Ἱεριχοῦς Ἀρχιμανδρίτην π. Παρθένιον, ἵνα καλέσῃ Αὐτόν εἰς τήν πανήγυριν τῆς Μονῆς τήν 14^ην Μηνός Ἰουνίου.

8 -Τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης ὁ Μακαριώτατος ηὐλόγησε διά τῆς παρουσίας Αὐτοῦ, τήν συνάθροισιν τῶν Ὀρθοδόξων Προσκόπων εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τοῦ ξενοδοχείου Notre Dame παρουσίᾳ δέ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Κύπρου εἰς τήν Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν κ. Ἄσσου καί τοῦ πρῴην Διευθυντοῦ τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας κ. Χάνα Ἀμῆρε.

Ἡ συνάθροισις αὐτή ἐχαρακτηρίσθη ὡς «Leaders Inauguration Ceremony»,  ἤτοι ὡς τελετήν ἐγκαταστάσεως ὁδηγῶν. Εἰς ταύτην  ὁ Μακαριώτατος  ἀνεκοίνωσε τήν ἵδρυσιν τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου Ἱεροσολύμων καί ἐπῄνεσε τήν δραστηριότητα τῶν Προσκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐνισχύουν τήν χριστιανικήν παρουσίαν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τάς τελετάς τῆς Ἐκκλησίας, ἐξαιρέτως κατά τό Μέγα Σάββατον.

Εἰς τήν συνάντησιν ταύτην ἀπενεμήθησαν βραβεῖα ἀριστείας εἰς τούς διακριθέντας Προσκόπους διά τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς διαφόρους ἀνθρωπιστικάς δραστηριότητας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Κυριακήν, 3^ην /16^ην Ἰουνίου 2024, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε θείας Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κοινότητος Τουράν, κώμης εὑρισκομένης πλησίον τῆς Ναζαρέτ.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρετ κ. Κυριακός καί ὁ Σεβασμιώτατος  Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί Ἱερεῖς, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ρωσοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος καί ὁ Ἱεροδιάκονος π. Εὐλόγιος, συμμετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῇ Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς ἐνορίας ταύτης, ψαλλούσης χορῳδίας ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου εἰς διαφόρους γλώσσας.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον δία τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ:

“Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καί Υἱοῦ, καί Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν, καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν”, ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τούτῳ τῆς πόλεως ὑμῶν Τουράν, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐν Νικαίᾳ Πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ Θεοφόρων Πατέρων, τῶν θεολογησάντων καί ἀποδειξάντων, ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο τέλειος ἄνθρωπος καί οὕτως Αὐτόν τέλειον ἄνθρωπον καί τέλειον Θεόν ἀνεκήρυξε και ἀνωμολόγησε ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Θεῷ Πατρί.

Τήν ἐν Νικαίᾳ ταύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον συνεκάλεσεν ὁ Ρωμαιορθόδοξος αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐν ἔτει 325, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον παρευρέθη ἐκεῖ, ἀλλά καί τῇ προτροπῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων συνεκάθισεν μετ᾽ αὐτῶν. Ἐν τῇ Συνόδῳ ταύτῃ ἀφ᾽ ἑνός μέν κατεδικάσθησαν αἱ βλασφημίαι τοῦ διακόνου Ἀρείου, τοῦ ἀρνουμένου τήν θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀνακηρύττοντος Αὐτόν “κτίσμα” καί “ἐξ οὐκ ὄντων γενέσθαι”· ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἀνεθεματίσθη καί ἐκ τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπεβλήθη καί καθῃρέθη.

Σημειωτέον, ὅτι ἡ αἱρετική διδασκαλία καί δοξασία τοῦ Ἀρείου ἀπετέλεσε τήν πηγήν ὅλων τῶν μετέπειτα ἀναφυεισῶν αἱρέσεων ὑπό “ἀνδρῶν λαλούντων διεστραμμένα” (Πρβλ. Πράξ. 20,30) καί “ἐπαγγελλομένων περί τήν πίστιν ἠστόχησαν”, (Πρβλ. Α´ Τιμ. 6,21). Μέ ἄλλα λόγια, αἱρετικοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διαστρέφουν τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν ὑπό τῶν ἁγίων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοθεῖσαν ἡμῖν ὑγιαίνουσαν πίστιν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: “ἔσται γάρ καιρός ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἐπιθυμίας τάς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τήν ἀκοήν, καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται”, (Β´ Τιμ. 4, 3-4).

Οἱ κατέχοντες τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν εἶναι οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, τοὐτέστιν οἱ ὑπό τῶν τιμίων αὐτῶν χειρῶν χειροτονηθέντες καί ἐγκατασταθέντες Ἐπίσκοποι, εἰς τούς ὁποίους ὁ μακάριος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: “προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος”, (Πράξ. 20,28).

Οὗτοι εἶναι οἱ ἅγιοι Πνευματοφόροι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τήν σώζουσαν ὀρθήν καί ὑγιαίνουσαν ἡμῶν πίστιν περιεχαράκωσαν θεολογήσαντες ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς ἱεραῖς Συνόδοις.

Τούτου ἕνεκεν ὁ θεσπέσιος Παῦλος καλεῖ ἑαυτόν Πατέρα, διότι ἐγέννησε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πολλά τέκνα, ὡς λέγει ἀπευθυνόμενος πρός Κορινθίους: “ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα”, (Α´ Κορ. 4,15). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Παύλου, ὁ πολύς Ὠριγένης λέγει: “Πατήρ μέν ὁ πρῶτος σπείρας τόν Χριστιανισμόν· παιδαγωγός δέ ὁ μετά τοῦτο παραλαβών παῖδα καί ἄγων αὐτόν “. [Καί ἀναλυτικώτερον: Πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρῶτος διέδωσε καί ἐκήρυξε τήν Χριστιανικήν πίστιν, ἐν ᾧ παιδαγωγός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τόν παῖδα καί ἐπιμελεῖται τῆς Χριστιανικῆς αὐτοῦ ἀγωγῆς (παιδείας)].

Τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Κοινωνίαν καί διαδοχήν μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: “Τῶν ἀποστόλων τό κήρυγμα, καί τῶν Πατέρων τά δόγματα, τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τήν πίστιν ἐκράτυνεν· ἥ καί χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τόν ὑφαντόν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τό μέγα μυστήριον”.

Ὄντως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀρθοτομεῖ καί δοξάζει τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τό μυστήριον δηλονότι τῆς ἐνσαρκώσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τοῦ  Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς καί θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐνδεδυμένων τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τήν δοθεῖσαν εἰς τούς Ἀποστόλους μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου εἰς τούς οὐρανούς: “καί ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δέ καθίσατε ἐν τῇ πόλει ῾Ιερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους”, (Λουκ. 24, 49).

Τήν ἐξ ὕψους ταύτην δύναμιν, τόν φωτισμόν δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεδύθησαν οἱ συγκροτήσαντες τήν ἐν Νικαίᾳ Α´ Οἰκουμενικήν Σύνοδον χριστοφόροι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ φωνῇ τόν μέν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ ἀνεκήρυξαν Ὁμοούσιον τῷ Πατρί καί Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ συνέγραψαν δέ τό μακάριον καί σεπτόν Σύμβολον τῆς Πίστεως.

Τό δέ Σύμβολον τῆς πίστεως, τό ὁποῖον ἀνεπλήρωσε ἡ δευτέρα ἐν Κωνσταντινουπόλει Οἰκουμενική Σύνοδος τῷ 381 μ.Χ. ἀποτελεῖ τήν “καλήν παρακαταθήκην” (Β´ Τιμ. 1,14), τόν καλόν καί πολύτιμον δηλονότι θησαυρόν τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, τόν ὁποῖον ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τούς πνευματοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς ἀκούσωμεν καί τόν μέγαν Βασίλειον λέγοντα: “Πίστιν δέ ἡμεῖς οὔτε παρ᾽ ἄλλων γραφομένην ἡμῖν νεωτέραν παραδεχόμεθα οὔτε αὐτοί τά τῆς ἡμετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμῶμεν, ἵνα μή ἀνθρώπινα ποιήσωμεν τά τῆς εὐσεβείας ρήματα, ἀλλ᾽ ἅπερ παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα, ταῦτα τοῖς ἐρωτῶσιν ἡμᾶς διαγγελλόμεθα”.

[Καί ἁπλούστερον: Οὔτε δέ καμμίαν νεωτέραν ὁμολογίαν πίστεως συνταχθεῖσα ἀπό ἄλλους παραδεχόμεθα οὔτε ἡμεῖς οἱ ἴδιοι τολμῶμεν νά παραδώσωμεν προϊόντα τῆς ἰδικῆς μας διανοίας, διά νά μεταβάλωμεν τούς λόγους τῆς εὐσεβείας εἰς ἀνθρωπίνους λόγους. Ἀλλ᾽ ὅσα ἔχομεν διδαχθῇ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρας, αὐτά διακηρύσσομεν πρός τούς ἐρωτοῦντας].

Σημαντικόν παράδειγμα τῆς συμβολῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δογμάτων τῆς σωτηριώδους πίστεως αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπό τῶν εἰδωλολατρῶν καί διωκτῶν τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης λεχθέν κατά τό μαρτύριον αὐτοῦ: “Πολύκαρπος ὡμολόγησεν αὐτόν Χριστιανόν εἶναι”. Τούτου λεχθέντος ὑπό τοῦ κήρυκος, ἅπαν τό πλῆθος ἐθνῶν τε καί Ἰουδαίων τῶν τήν Σμύρναν κατοικούντων ἀκατασχέτῳ θυμῷ καί μεγάλῃ φωνῇ ἐβόα: “Οὗτός ἐστίν ὁ τῆς Ἀσίας διδάσκαλος, ὁ Πατήρ τῶν Χριστιανῶν, ὁ τῶν ἡμετέρων θεῶν καθαιρέτης, ὁ πολλούς διδάσκων μή θύειν μηδέ προσκυνεῖν”.

Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης ἀπεικονίζεται ὁ προφητικός καί Ἀποστολικός χαρακτήρ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ σωτηριώδει ἔργῳ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Καί τοῦτο διότι οἱ Ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τήν ἐγγύησιν τῆς ἀνοθεύτου καί ὑγιαινούσης πίστεως, τουτέστιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἡ ὁποία προσδιορίζει, ἤ καλλίτερον εἰπεῖν, ὑποφαίνει τόν τρόπον ζωῆς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν.

Διό καί ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ σήμερον τούς κήρυκας τῆς πίστεως μετά τῶν θεηγόρων Ἀποστόλων εἰς δόξαν καί εὐχαριστίαν τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί εἰς στερέωσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: “Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπί γῆς τούς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καί δι’ αὐτῶν πρός τήν ἀληθινήν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι”. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά”.

Ἠκολούθησε δεξίωσις καί τράπεζα, τήν ὁποίαν παρέθεσε πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ ἡ Κοινότης.

Ἠκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν οἰκογένειαν τῆς Ρωμαιορθοδόξου κ. Ραγουάν Σάαντ, βοηθούσης εἰς τό ἔργον τοῦ διαδικτύου τοῦ Πατριαρχείου.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Παρασκευήν, 1^ην/14^ην Ἰουνίου 2024, ἐπεσκέφθησαν τόν Μακαριώτατον:

1.Ὁ Καρδινάλιος Ἀρχιεπίσκοπος Matteo Maria Cardinal Zuppi, συνοδευόμενος ὑπό ὁμάδος Ρωμαιοκαθολικῶν πιστῶν, ἵνα ζητήσῃ τήν εὐλογίαν τῶν Ἁγίων Τόπων καί τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τούς δυσκόλους τούτους καιρούς τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Τούτους ἐδέχθη ὁ Μακαριώτατος καί ἐτόνισε ὑπό ποίας δυσκόλους συνθήκας αἱ Ἐκκλησίαι τῶν Ἱεροσολύμων διαφυλάττουν τό Προσκυνηματικόν Καθεστώς τῶν Ἁγίων Τόπων καί ὑποστηρίζουν τήν Χριστιανικήν ὀντότητα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν ὁποίαν ἡ Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσις δέν δύναται νά στηρίξῃ ὡς μή προβάλλουσα τάς ἀξίας τῆς Βίβλου.

2. Ὁ Μακαριώτατος ἐδέχθη τούς Ἱερεῖς τῆς Κοινότητος Ράμε τοῦ Βορείου Ἰσραήλ π. Γεώργιον καί π. Ἠλίαν.

3. Τόν Ἱερέα τῆς Κοινότητος Ἀμπελίν π. Σάββαν μετά μέλους τῆς Κοινότητος αὐτοῦ.

4. Τό ἀπόγευμα ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας τοῦ μακαριστοῦ Ἐπιτρόπου τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Ἰμπραήμ Σαλφίτη, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον πέραν τῆς πεντηκονταετίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Δευτέραν, 28^ην Μαΐου / 10^ην Ἰουνίου 2024, ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπεσκέφθη ὁμοῦ μετά τοῦ συντηρητοῦ εἰκόνων καί βιβλίων κ. Σταύρου Ἀνδρέου καί τούς ἐκ Ρωσίας συνεργάτας αὐτοῦ τόν χῶρον τῆς οἰκίας τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Διοδώρου, ὁ ὁποῖος χῶρος προετοιμάζεται διά τήν δημιουργίαν Ἐκκλησιαστικοῦ Μουσείου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

Τήν Τετάρτην, 23^ην Μαΐου / 5^ην Ἰουνίου 2024, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐδέχθη μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν τήν διπλωματικήν ἀντιπρόσωπον τῆς Οὑγγαρίας εἰς τήν Ραμάλλαν κ. Rita Herencsár ἐπί τῇ ἀφυπηρετήσει αὐτῆς ἐνταῦθα.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς συναντήσεως ταύτης ἔλαβε χώραν ἐνδιαφέρουσα συζήτησις περί τῶν ἀγαθῶν σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Οὑγγαρίας, περί τῶν ἐπισκέψεων τοῦ Μακαριωτάτου εἰς Οὑγγαρίαν καί περί τῆς ἐμπράκτου ὑποστηρίξεως τῆς Οὑγγαρίας εἰς τούς Χριστιανούς τῆς Ἁγίας Γῆς διά παροχήν ὑποτροφιῶν εἰς φοιτητάς, ἅμα δέ καί διά τῆς οἰκονομικῆς ἐπιχορηγήσεως τῆς ἀνακαινίσεως τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Βηθλεέμ καί τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἐπί τῷ ἐγνωσμένῳ ἐμπράκτῳ ἐνδιαφέροντι τούτῳ ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε τήν κ. Rita Herencsár καί ηὐχήθη εἰς αὐτήν καλήν ἐπιτυχίαν εἰς τήν συνέχισιν τῆς ὑψηλῆς διπλωματικῆς ἀποστολῆς τῆς ἐκπροσωπήσεως τῆς χώρας αὐτῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας