Τήν Παρασκευήν, 11^ην/24^ην μηνός Μαΐου 2013, ἔλαβε χώραν τό Πατριαρχικόν καί Πολυαρχιερατικόν συλλείτουργον εἰς τόν ἐν Κρεμλίνῳ ἱερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν αὐταδέλφων Θεσσαλονικέων Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου καί τοῖς ὀνομαστηρίοις τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ.κ. Κυρίλλου.

Διαρκοῦντος τοῦ μεγαλοπρεποῦς καί ἐν ταυτῷ κατανυκτικοῦ συλλειτούργου τούτου, εἰς τό ὁποῖον συνελειτούργησαν μετά τῶν δύο Προκαθημένων περί τούς τριάκοντα Ἀρχιερεῖς καί ἑκατόν ἱερεῖς ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ.κ. Κύριλλος προσεφωνῶν τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπεν:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἐκτιμῶμεν ἰδιαιτέρως τήν παρουσίαν Σας ἀνάμεσά μας κατά τήν σημερινήν θείαν Σύναξιν, τούς ζωντανούς φορεῖς τῆς πνευματικῆς παραδόσεως τοῦ Βυζαντίου, τούς ἐκπροσώπους τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς, τά ὁποῖα περιβάλλομεν μέ μεγάλη τιμήν καί ἀγάπην.

Μέ τήν Βάπτισιν ἡ Ρωσία ἐνστερνίστηκε ἀπό τό Ὀρθόδοξον Βυζάντιον μία νέαν κοσμοθεωρίαν, ὅπου ἡ Ἁγία Γῆ πάντα εἶχε μία ἰδιαιτέρα θέσιν. Ἀπό ἐκεῖ υἱοθετήσαμε τό λειτουργικόν μας τυπικόν καί τήν παράδοσιν. Μέ τήν διάδοσιν τῶν λειτουργικῶν κειμένων μέσα στούς προγόνους μας ἐδημιουργεῖτο αἴσθησις εὐλαβείας ἀπέναντι εἰς τήν Ἁγίαν Σιών, «τή Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν καί τό Θεοῦ κατοικητήριον». (Κυριακή, ἦχος πλ. δ’ ) Σέ μία ἀδιάκοπη ροή προσκυνητῶν τῶν Ἁγίων Τόπων καί ἀπό τάς ὑπερβορείους  χώρας ἄρχισε νά προστίθεται ἕνα ρυάκι, τό ὁποῖον μέ τήν πάροδον τοῦ χρόνου ἀνεδείχθη πλέον σέ μία ἀπο τίς κυριώτερες πηγές, πού συνέβαλαν στήν εὐημερίαν καί διαφύλαξιν τῶν Ὀρθοδόξων προσκυνημάτων τῆς Παλαιστίνης.

Ἡ ἀγάπη πρός τήν πόλιν τοῦ Θεοῦ Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία μεταφέρθηκε ἀπό Ρώσους προσκυνητάς εἰς τούς συγχρόνους τους, δημιούργησε μέσα τους μία ἀντίληψιν τῆς Ἱερουσαλήμ ὡς εἰκόνος μιᾶς ἄνω οὐρανίου πόλεως, εἰκόνος τῆς μελλούσης Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ὅπου τό ἐπίκεντρον ὅλης τῆς ζωῆς εἶναι ἡ θεία λατρεία καί τό προσκύνημα. Ἐδώ ὀφείλεται ἡ εὐρύτερη μίμησις τῶν τοπωνυμίων τῆς Ἁγίας Γῆς εἰς τήν  Ρωσίαν, ὅταν οἱ τόποι πέριξ τῶν σπουδαιοτέρων Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν προσκυνημάτων ὀνομάζονταν Βηθανία, Γεθσημανῆ, Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ὁ Πατριάρχης Νίκων ἐπεχείρησε σέ μία ἀπό τίς Μονές πού ἵδρυσε στήν περιφέρεια τῆς Μόσχας, τήν ἀκριβῆ ἀναπαράστασιν τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὀνομάζοντας αὐτόν χαρακτηριστικά «Νέα Ἱερουσαλήμ».

Καί σήμερα εἴχαμε τήν χαράν νά συλλειτουργήσωμεην μετά τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, τοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρσκυνηταί κατά τήν παραμονή τους εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀναδεικνύονται τέκνα τῆς Ἐκκλησίας Ἱερουσαλήμ μέ τήν πνευματικήν καθοδήγησις καί φιλοξενίαν ἀπό τόν Πατριάρχην καί τόν ἱερόν κλῆρον αὐτῆς.

Μέ τήν εἰρηνικήν ἐπίσκεψίν Σας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας αὐτές τίς ἀναστάσιμες ἡμέρες, μᾶς κομίζετε τήν εὐλογίαν ἀπό τῆς πηγῆς τῆς κοινῆς μας Ἀναστάσεως, τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Κυρίου. Ἀπευθύνομεν τήν εὐγνωμοσύνην καί τήν ἀδελφικήν ἀγάπην μας σήμερα εἰς τήν Ὑμετέρα Μακαριότητα. Μέ τήν ἐπίσκεψίν Σας στή Ρωσία καί τήν τέλεσιν Θείας Λειτουργίας σέ αὐτό τόν ἀρχαῖο Ναό  ἀναδεικνύεσθε συνεχιστής τῆς ἐνδόξου παραδόσεως τῶν προκατόχων Σας Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν Θεοφάνους καί Παϊσίου, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης συμπροσευχήθηκαν εἰς τόν χῶρον τοῦ κυριωτέρου Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ρωσίας αὐτοῦ, δηλονότι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κρεμλίνου μετά τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί τῶν εὐσεβῶν μας ἡγεμόνων.

Ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καλωσορίζομεν τήν Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀσκεῖ μέριμναν δι’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους προσκυνητάς τῶν Ἁγίων Τόπων. Σᾶς καλωσορίζομεν ὡς περιπόθητον ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν μας, ὁ Ὁποῖος διακονεῖ καί προσεύχεται εἰς τόν Πανάγιο Τάφον δι’ ὁλόκληρον τόν Ὀρθόδοξον κόσμο, ἕνα  Προκαθήμενο, ὁ Ὁποῖος κάθε χρόνο παραδίδει εἰς τούς προσκυνητάς τό Ἅγιον Φῶς, πού τό κομίζουν μέ εὐλάβεια στή Μόσχα, προκειμένου νά τό ἔχωμε κατά τήν  τέλεσιν τοῦ Ἀναστασίμου Ὄρθρου. Εὐχαριστοῦμε τήν Ὑμετέρα Μακαριότητα διά τήν ἄοκνον διακονίαν Σας  εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, διά τήν φιλοξενίαν καί τήν ποιμαντικήν μέριμναν τῶν πολυαρίθμων προσκυνητῶν ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας.

Ἐπίσης εἶναι χαρά μας νά ἔχωμε πλησίον μας τόν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Ἀβύδου Κύριλλον, κομιστήν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ περισπουδάστου ἀδελφοῦ μας Παναγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου.

Ἀπό κέντρου καρδίας Σᾶς συγχαίρω, ἀγαπητοί μου, ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, τῇ κοινῇ δι’ ὅλους μας ἑορτῇ.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἴη μετά πάντων ἡμῶν!»

 ὁ δέ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Μόσχας κ.κ. Κύριλλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε  Πατριάρχα  Μόσχας  καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν καί

ἀγαπητέ  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφέ καί  συλλειτουργέ  κ.κ. Κύριλλε,

Χάριτι θείᾳ, δυνάμει τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ  τοῦ Χριστοῦ καί τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως  Αὐτοῦ, ἀξιούμεθα κατά τάς ἡμέρας ταύτας, Ἡμεῖς οἱ ἐλέῳ Θεοῦ τεταγμένοι ὄντες διακονεῖν  εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν,  μετά τῆς τιμίας Ἡμῶν Συνοδείας νά ἀνταποδίδωμεν διά τῆς Εἰρηνικῆς Ἡμῶν ἐπισκέψεως ταύτης τήν προηγηθεῖσαν ἐπίσκεψιν τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου  Ἡμῖν Μακαριότητος εἰς τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον καί νά ἀπολαμβάνωμεν τῆς φιλαδέλφου φιλοξενίας τῆς ἀδελφῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐν ἐπισήμῳ ὑποδοχῇ χθές καί  τῇ Πατριαρχικῇ καί Πολυαρχιερατικῇ μυσταγωγίᾳ ταύτῃ σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν αὐταδέλφων Θεσσαλονικέων ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων  καί ἐπί τῇ ἀγομένῃ ἑορτῇ  τῶν ὀνομαστηρίων Αὐτῆς, ἐπαξίως φερούσης τό ὄνομα ἑνός τούτων, εἰς τό πλαίσιον τῶν ἑορτασμῶν τῆς ἡμέρας τῆς Σλαβικῆς γραφῆς καί Σλαβικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀδελφική συναναστροφή, ἐπικοινωνία καί συνεργασία Ἡμῶν αὕτη, ἀνερχομένη καί αὐξανομένη  καθ’ ἑκάστην, φθάνει σήμερον εἰς τήν ἀποκορύφωσιν καί τό ἀπόγειον αὐτῆς ἐν τῷ Πατριαρχικῷ καί Πολυαρχιερατικῷ συλλειτούργῳ τούτῳ.

Ἐν τῷ συλλειτούργῳ τούτῳ ἀναμιμνῃσκόμεθα ὡς εἰκός τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τῆς οἰκονομίας δηλονότι τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἐν τῇ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσει καί κατά σάρκα Γεννήσει  τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό ὄντως παράδοξον καί ξένον μυστήριον  τοῦτο, τό ὑπερβαῖνον τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν καί ἀντίληψιν, ἔλαβε χώραν ἐν χρόνῳ, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί ἐν τόπῳ, εἰς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας καί εἰς τήν λοιπήν Ἁγίαν Γῆν, εἰς τήν ὁποίαν  ἐνεφανίσθη  σωματικῶς καί συνανεστράφη ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις καί εὐηργέτησεν ἡμᾶς ὁ καί σταυρωθείς ὑπέρ ἡμῶν καί ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Οὗτος ὁ λυτρωτής ἡμῶν, ἀναληφθείς εἰς οὐρανούς, ἀπέστειλεν ἡμῖν ἄλλον Παράκλητον, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον Αὐτοῦ, καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ, εἰς τόν τόπον τῆς ἐπί γῆς ἐμφανείας Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία αὕτη, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ «δεχθεῖσα πρώτη  ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς ἀναστάσεως», διακονεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψιν εἰς τούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους  αὕτη ἅπαξ ἐφανερώθη. Τήν ζωοποιόν καί σωτήριον ἐν Χριστῷ ἀλήθειαν ἠσπάσθησαν καί ἄλλα ἔθνη τῆς γῆς, ὅτε δι’ ἕκαστον ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου.

Τό εὐσεβές ἔθνος  τῶν Ρώσων ἠσπάσθη τόν ζωοποιόν, λυτρωτικόν καί σωτήριον λόγον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τοῦ πρώτου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ βασιλέως  αὐτοῦ  ἁγίου Βλαδιμήρου καί τῆς εὐσεβοῦς βασιλίσσης ἁγίας Ὄλγας καί ἔκτοτε ζωοποιούμενον καί ἐνεργοποιούμενον   ἐκ τῆς ἀληθείας ταύτης  ἀνέδειξε πλῆθος ὁσίων καί  μαρτύρων ἐκ τῶν τάξεων τῶν ἁπλῶν πιστῶν αὐτοῦ ἀλλά καί ἐκ τῶν πριγκίπων καί αὐτοκρατόρων, ἔτι δέ καί πλῆθος νεομαρτύρων κατά τήν νεωτέραν περίοδον τῆς ἱστορίας αὐτῆς, ἥτις  καί  ἀποτελεῖ  τήν δόξαν αὐτῆς.

Ἰδιαιτέρως ἀναμιμνῃσκόμεθα κατά τήν ὥραν ταύτην, τῶν ἀρξαμένων ἀπό τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς ἱδρύσεως  τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀγαθῶν σχέσεων συνεργασίας μετά τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τῶν ἐκ Ρωσίας προσκυνηματικῶν θεωριῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τῶν δωρεῶν εὐσεβῶν Ρώσων προσκυνητῶν διά τήν συντήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, τῆς προστασίας τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν ὑπό τῶν Ρώσων Τσάρων, ὡς καί τῆς ποιμαντικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς δραστηριότητος  Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων,  ἰδίᾳ τῶν  Πατριαρχῶν Παϊσίου, Δοσιθέου καί  Χρυσάνθου,   εἰς περιοχάς  τῆς δικαιοδοσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, διά τήν πνευματικήν ἐνίσχυσιν τοῦ εὐσεβοῦς Ρωσικοῦ λαοῦ καί τήν παραμονήν αὐτοῦ ἐν τῇ πατροπαραδότῳ Ὀρθοδόξῳ αὐτοῦ πίστει.

Αἱ  Ἐκκλησίαι ἡμῶν τοῖς ἴχνεσιν τούτων ἑπόμεναι, διατηροῦν τάς αὐτάς σχέσεις ἀγαθῆς συνεργασίας καί κοινωνίας, τοῦτο δέ ἐμφαίνεται ἐκ τῶν καθ’ ἑκάστην  πολυαρίθμων Ρώσων  προσκυνητῶν, τῶν κατακλυζόντων τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, προσκυνούντων καί ἁγιαζομένων   εἰς τάς νυκτερινάς θείας Λειτουργίας εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί μετά τῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερέων αὐτῶν γινομένων φιλαδέλφως δεκτῶν εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἵνα λάβωσι τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν, ὡς καί ἐκ τῶν ἱερῶν  Μονῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐν τῇ δικαιοδοσίᾳ τοῦ  Πατριαρχείου εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἐκ τοῦ Μετοχίου  τοῦ Πατριαρχείου  εἰς τήν καρδίαν τῆς πόλεως  τῆς Μόσχας, οὐχί μακράν τοῦ Κρεμλίνου.

Ἐν σεβασμῷ τῆς κρατησάσης παραδόσεως ταύτης μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, συνεργαζόμεθα σήμερον καί ἐπικοινωνοῦμεν μυστηριακῶς μετά τῶν ἄλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἡμῶν καί συνδιαλεγόμεθα ἐν τῷ ἀρξαμένῳ καί συνεχιζομένῳ Οἰκουμενικῷ διαλόγῳ μετά τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, μή μεταίροντες  ὅρια  αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, καί καλλιεργοῦμεν τόν διαθρησκειακόν διάλογον μετά τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ἵνα  τό μήνυμα συνδιαλλαγῆς, ἀγάπης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης φέρωμεν καί ἐν αὐτοῖς, ἵνα ζήσωσιν ἐν ἐλευθερίᾳ, ἀξιοπρεπείᾳ καί εὐημερίᾳ.

Ἐπί πᾶσι τούτοις, εὐχαριστοῦμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἡμῶν, πρό πάντων δέ ἐπί τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τούτῳ, τό ὁποῖον ἐχαρίσατο ἡμῖν, τῆς θείας δηλονότι μεταλήψεως τοῦ ἀχράντου σώματος καί τιμίου αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν  Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς δύναμιν, εἰρήνην, ὑγιείαν ψυχῆς καί σώματος, εἰς χαράν καί ἀγαλλίασιν καί ζωήν αἰώνιον καί εὐχόμεθα τῇ Ὑμετέρᾳ λίαν ἀγαπητῇ Ἡμῖν Μακαριότητι, ἰδίᾳ σήμερον ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις Αὐτῆς ὅπως ἐν ὑγιείᾳ καί δυνάμει καί τῇ ἄνωθεν κραταιᾷ  συμπαραστάσει ποιμαίνῃ τήν Ρωσικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ὁδηγῇ αὐτήν εἰς πηγάς καί νομάς σωτηρίους    διά τήν πόσιν  τοῦ ὕδατος ζωῆς τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου καί τήν βρῶσιν τοῦ ἄρτου, τοῦ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνοντος, τῷ δέ Ἐξοχωτάτῳ  Προέδρῳ  τῆς Ρωσίας κ.  Βλαδιμήρῳ Πούτιν καί τοῖς συνεργάταις αὐτοῦ  εὐχόμεθα τήν ἄνωθεν φωτιστικήν κυβερνητικήν δύναμιν διά τήν ἐν εἰρήνῃ, ἀσφαλείᾳ, δικαιοσύνῃ καί εὐημερίᾳ  διακυβέρνησιν τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ πρός δόξαν Θεοῦ καί ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν γένους. Γένοιτο.

Μετά τῶν ἐγκαρδίων λόγων τούτων, δεχθῆτε, Μακαριώτατε καί τά σεμνά δῶρα ταῦτα, ὡς ἐκδήλωσιν τῆς ἀγάπης Ἡμῶν καί εὐχαριστίας, πρός Ὑμᾶς προσωπικῶς καί τά μέλη τῆς τιμίας Ὑμῶν συνοδείας”.

Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησε ἡ ἀνταλλαγή τῶν δώρων.

Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας προσέφερεν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων ζεῦγος Ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων μετά σταυροῦ, ὁ δέ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσέφερε τῷ Πατριάρχῃ Ρωσίας ζεῦγος ἀρχιερατικῶν ἐγκολπίων μετά σταυροῦ ἐπιστηθίου, μικρόν χρυσοῦν σταυρόν καί ποιμαντορικήν ράβδον.

Ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις εἰς τήν ἔναντι τοῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου αἴθουσαν.

Ἐκ τῆς αἰθούσης ταύτης ἤρξατο ἡ ἐπίσημος λιτανεία διά κεντρικῆς ὁδοῦ τῆς Μόσχας, μετά τριάκοντα Ἀρχιερέων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐνδεδυμένων καί τριακοσίων περίπου ἱερέων καί λαοῦ πολλοῦ ἐν κατανύξει καί εὐσεβείᾳ καί ψαλμῳδία τοῦ «Χριστός βοσκρέσε» συμμετέχοντος.

Ἡ λιτανεία ἀφίχθη πρό τῶν ἀνδριάντων τῶν αὐταδέλφων Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου.

Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη εὐαγγελική περικοπή, ἀνεπέμφθη δέησις καί ἀνεγνώσθη εὐχή καί ἀντηλλάγησαν προσφωνήσεις τῶν Προκαθημένων, ὑπογραμμίζουσαι τό ἱεραποστολικόν ἔργον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, ἔργον εὐαγγελικόν ἀλλά καί πολιτιστικόν, συνεχίζον τό κατά τόν 4^ον αἰ. μ.Χ. ἀρξάμενον ἱεραποστολικόν ἔργον τῶν ἁγίων ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Ἐντεῦθεν ἡ λιτανεία κατέληξεν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Πάντων τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἔνθα ὁ ἀντιπρόσωπος Μητροπολίτης Κυρήνης Ἀθανάσιος ὑπεδέχθη τούς Προκαθημένους, οἱ Ὁποῖοι καί προσεκύνησαν ἐντός τοῦ ναοῦ καί τοῦ ἱεροῦ Βήματος.

Ἐντεῦθεν ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἐπεσκέφθη τόν νεόδμητον Ναόν τοῦ Σωτῆρος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν θέσιν τοῦ παλαιοῦ καταστραφέντος.

Μετά τήν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ προσκύνησιν εἰς τήν αἴθουσαν ἄνωθεν αὐτοῦ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας κ.κ. Κύριλλος ἀπένειμε εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον καί τά μέλη τῆς συνοδείας Αὐτοῦ τήν ἀνωτάτην τιμητικήν διάκρισιν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τό παράσημον τῶν Ἁγίων ἰσαποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, ἀπονεμόμενον διά πρώτην φοράν εἰς τούς μετά ἐπαναστατικούς μέ τήν προεπαναστατικήν αὐτοῦ χρόνους ἐκτύπωσιν καί τάξιν.

Ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσλύμων κ.κ. Θεοφίλου καί τῆς συνοδείας Αὐτοῦ ἐξεφώνησεν εὐχαριστίας διά τήν τιμητικήν αὐτήν διάκρισιν
ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, λέγων ὅτι αὕτη ἀντανακλᾷ εἰς τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων καί τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.

Εὐθύς ἀμέσως ἠκολούθησε ἑόρτιος τράπεζα, τῆ συμμετοχῇ τῶν ἐκπροσώπων καί τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὡς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας, Βουλγαρίας καί Τσεχοσλοβακίας καί πολλῶν ἄλλων καί τοῦ διπλωματικοῦ σώματος.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης ἀντήλλαξαν ἀμοιβαίας προσφωνήσεις, ἐξ ὧν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἔχουσα ὡς ἔπεται:

“Μακαριώτατε  Πατριάρχα  Μόσχας  καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν καί  ἀγαπητέ  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφέ καί  συλλειτουργέ  κ.κ. Κύριλλε,

Ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἡμῶν ἐδωρήσατο Ἡμῖν σήμερον τήν δωρεάν τῆς πλήρους κοινωνίας Ἡμῶν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τῆς μεταλήψεως τοῦ ἀχράντου σώματος καί τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, κατά τήν ὥραν δέ ταύτην παρέχει Ἡμῖν τήν εὐφροσύνην τῶν ποιημάτων Αὐτοῦ, τῶν ἐδεσμάτων δηλονότι, τῶν καρπῶν τῆς γῆς, τά ὁποῖα ἡ Ὑμετέρα λίαν ἀγαπητή καί περισπούδαστος Ἡμῖν Μακαριότης πλουσιοπαρόχως παραθέτει Ἡμῖν καί τῇ συνοδείᾳ Ἡμῶν εἰς βρῶσιν εἰς τήν τράπεζαν ταύτην.

Ἐκ τῶν μυχίων ἡμῶν εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν διά τάς πνευματικάς καί ὑλικάς Αὐτοῦ δωρεάς καί τῇ Ὑμετέρᾳ Μακαριότητι διά τήν ἔμπρακτον ἀδελφικήν ἀγάπην καί φιλοξενίαν.

Εἰς τό πλαίσιον τῆς εἰρηνικῆς Ἡμῶν ἐπισκέψεως εἰς τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας και πάλιν προσεπιδηλοῦμεν ὅτι δι’ ὅλων Ἡμῶν τῶν δυνάμεων ἀγωνιζόμεθα, ἵνα διαφυλάξωμεν τά δίκαια τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί μαρτυρήσωμεν μαρτυρίαν ἐπαξίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἔργοις ἀνεγέρσεως Ἐκκλησιῶν, ἱδρύσεως σχολείων, Πνευματικῶν Κέντρων, ἀνεφοδιασμοῦ τοῦ ποιμνίου Ἡμῶν, συντηρήσεως καί ἐπιμελείας τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων. Εἰς τό προσκύνημα τῆς Ἁγίας Βηθλεέμ καί δή εἰς τήν ἀνακαίνισιν τῆς στέγης τῆς Βασιλικῆς τῆς Γεννήσεως, ἐπροθυμοποιήθη ἤδη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἵνα συνδράμῃ οἰκονομικῶς.

Ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ἐσόμεθα μνήμονες τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἵνα Αὕτη ὑπερβαίνῃ τάς δυσκολίας τοῦ ὄντος ἐπιπόνου καί πολυπλόκου ποιμαντικοῦ αὐτῆς ἔργου καί συντελῇ εἰς τό νά ἐπανευρίσκῃ ἡ χώρα τῆς Ρωσίας τήν παλαιάν δόξαν αὐτῆς, ἔτι δέ καί νά ὑπερβαίνῃ ταύτην καί ἀναδεικνύηται πρωτοπόρος εἰς ἔργα εἰρήνης καί βοηθείας τῶν λαῶν, εἰς τήν ἐνσκήψασαν αὐτοῖς οἰκονομικήν καί πνευματικήν κρίσιν.

Ὑψοῦμεν τό ποτήριον εἰς ὑγιείαν Ὑμῶν, τῆς συνοδείας Ὑμῶν καί παντός τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ”.

 Εἰς τό ἑσπέρας τῆς ἡμέρας ταύτης ἐδόθη παράστασις εἰς τήν «Κόκκινην Πλατείαν». Ἦτο συγκινητικόν νά ἀκούῃ τις ὅτι εἰς τήν Ρωσίαν, τήν διελθοῦσαν τήν δοκιμασίαν ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, ἡ μουσική αὕτη παράστασις, ἀφιερωμένη εἰς τά Σλαβικά Γράμματα καί τόν Σλαβικόν πολιτισμόν, ἤρχισε διά τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» εἰς τήν ρωσικήν καί διά τῆς ἐν πρώτοις ἀναφορᾶς τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί διά τῆς εὐλογητικῆς προσφωνήσεως τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου καταληξάσης εἰς τό «Χριστός Βοσκρέσε» καί τό «Βοΐστινο Βοσσκρέσε» / «Χριστός Ἀνέστη-ἀληθῶς ἀνέστη».

Ἦτο ἐπίσης συγκινητικόν τό γέγονός ὅτι ἡ μουσική παράστασις ἐδόθη ὑπό χορῳδίας ἀποτελουμένης ἐκ πεντακοσίων ἀτόμων περίπου καί παρηκολουθεῖτο προσεκτικῶς ὑπό κοινοῦ πολυαρίθμου, ἀσφυκτικῶς συνωστιζομένου πρό τῆς σκηνῆς καί τῆς ὀθόνης, ἱσταμένου, μή καθημένου καί κρατοῦντος ὀμβρέλλας διά τήν προστασίαν ἐκ τῆς βροχῆς.

Ἡ πολυμελής αὕτη χορῳδία ἐπαρουσίασε θαυμάσια καί συγκινητικά μουσικά ἐκκλησιαστικά καί δημοτικά ᾂσματα, ἀφιερωμένα εἰς τόν ρωσικόν πολιτισμόν, τά παιδιά, τήν φύσιν, τήν πόλιν τῆς Μόσχας, τάς στέππας, τόν Βόλγαν, τόν στρατόν, τήν νεολαίαν, τό ἄλογον, τήν Οὐκρανίαν, ἕτερον μέ θέμα «ἡ ἐλπίς καί τό τραγούδι μένει μέ τόν ἄνθρωπον», τήν Ρωσίαν, κ. ἄ.

Ἅμα τῇ λήξει τῆς μουσικῆς παραστάσεως τό κοινόν μετ’εὐλαβείας προσέτρεχε, ἵνα λάβῃ τήν εὐλογίαν τῶν δύο Προκαθημένων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/DHGCqL-aciQ

ngg_shortcode_0_placeholder

Τήν Πέμπτην, 10^ην/23^ην Μαΐου 2013, ἤρξατο ἡ εἰρηνικη ἐπίσκεψις τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τό Πατριαρχεῖον τῆς Ρωσίας, μέλλουσα νά διαρκέσῃ ἕως τῆς 18^ης /31^ης Μαΐου 2013.

Ἡ ἐπίσκεψις αὐτή ἀνταποδίδει τήν κατά τόν παρελθόντα μῆνα Νοέμβριον λαβοῦσαν χώραν «εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν» τοῦ Πατριάρχου τῆς Ρωσίας κ.κ. Κυρίλλου εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Συνοδοί τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος, ὁ ἐν Ραμάλλᾳ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἀρχιμανδρίτης π. Γαλακτίων καί ὁ Ἀρχιδιάκονος π. Ἀθανάσιος.

Ἡ ἀναχώρησις ἐγένετο τήν 8.00 π.μ. ὥραν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἀπό τοῦ ἀεροδρομίου τοῦ Τέλ-Ἀβίβ δι’ ἰδιωτικοῦ ἀεροσκάφους, διατεθέντος ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Τό ἀεροσκάφος προσεγειώθη εἰς τό ἀεροδρόμιον τῆς Μόσχας τήν 14.00 ὥραν Μόσχας.

Ἅμα τῇ προσγειώσει τοῦ ἀεροσκάφους, ἐγένετο θερμοτάτη ὑποδοχή τῷ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ Ἱεροσολύμων ἐκ τοῦ Μητροπολίτου Κρουτίτσκης καί Κολόμενσκυ κ. Ἰουβεναλίου καί τοῦ Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ κ. Ἱλαρίωνος καί ἐκ πολλῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν καί πλειάδος ἱερέων καί χορῳδίας νεανίδων ψαλλουσῶν «Χριστός βοσκριέσε» καί «Χριστός Ἀνέστη».

Ἐνταῦθα ὁ Μητροπολίτης Κρουτίτσκης καί Κολόμενσκυ κ. Ἰουβενάλιος προσεφώνησε τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων λέγων:

«Ἐξ ὀνόματος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας ἐπιτρέψατέ μας νά Σᾶς καλοσωρίσωμε θερμότατα. Τήν ἐπίσκεψίν Σας βλέπομεν ὡς δεύτερον Πάσχα διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας. Προπίνομεν εἰς ὑγιείαν Ὑμῶν».

Ἀπαντῶν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἶπεν ὅτι: «εἶναι μεγάλη χαρά μας νά ἀφικνώμεθα εἰς τήν πόλιν τῶν ἁγίων, τήν πόλιν τῆς Μόσχας. Ὄντως θεωροῦμεν καί ἡμεῖς τήν ἐπίσκεψιν ταύτην ὡς δεύτερον Πάσχα. Ἐξ Ἱεροσολύμων μεταφέρομεν τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς εἰρήνης. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ σημαίνει εἰρήνην καί δικαιοσύνην».

Εἰς τήν ἐν τῷ ἀεροδρομίῳ ὑποδοχήν παρέστη ἡ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος κ. Δανάη Μαγδαληνή-Κουμανάκου, τοῦ Ἰσραήλ κα Ντορίτ Γκόλεντερ καί ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς τήν Ρωσίαν κ. Φαγιέντ Μουσταφᾶ.

Ἐκ τοῦ ἀεροδρομίου ἐγένετο ἡ μετάβασις εἰς τά Γραφεῖα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας «Δανιήλοβσκυ»

Ἐνταῦθα ἀνέμενε καί ὑπεδέχθη τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρωσίας κ.κ. Κύριλλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων.

Εὐθύς ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐνεδύθη μανδύαν καί προεξῆρξε Δοξολογίας.

Μετά τήν Δοξολογίαν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρωσίας κ.κ. Κύριλλος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ὁ δέ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἀντεφώνησε τῷ Ἁγίῳ Μόσχας.

(Προσεχῶς ἀναρτῶνται οἱ λόγοι τῶν Προκαθημένων εἰς τόν ἱστοχῶρον).

Μετά ταῦτα ἠκολούθησε συζήτησις ἐπί θεμάτων διμεροῦς ἐνδιαφέροντος διά τάς δύο Ἐκκλησίας ὡς περί τάς ἐξελίξεις εἰς τάς χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, Ἰσραήλ, Αἰγύπτου, Συρίας Λιβάνου καί περί τῶν ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί τοῦ Μετοχίου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς Μόσχαν.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ.κ. Κύριλλος παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον καί τήν συνοδείαν Αὐτοῦ.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ταύτης διεξήχθη ἐνδιαφέρουσα συζήτησις περί τῶν τρόπων ἀνταποκρίσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τάς προκλήσεις τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, παγκοσμιοποιήσεως, οἰκονομικῆς κρίσεως, ἐκτοπίσεως πληθυσμῶν, ἐκμεταλλεύσεως ἀνθρώπων, διά τῆς ἀναδείξεως καί προβολῆς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ τελείου προτύπου ἀνθρωπίνης ζωῆς, τιμώσης τό ἀνθρώπινον πρόσωπον καί τήν ἀνθρωπίνην ψυχήν.

Μετά τήν τράπεζαν τό ἑσπέρας τῆς πρώτης ταύτης ἡμέρας, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνεπαύθη εἰς τό ξενοδοχεῖον, προσμένουσα τήν ἑπομένην ἡμέραν, Παρασκευήν 11^ην /24^ην Μαΐου 2013, τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων καί τῇ ὀνομαστικῇ ἑορτῇ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_1_placeholder

Τήν Πέμπτην, 3^ην /16^ην Μαΐου 2013, συνῆλθεν ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς κανονικήν Συνεδρίαν αὐτῆς καί ἐπελήφθη διαφόρων θεμάτων.

Ἕν τῶν θεμάτων τούτων ἦτο ἡ ἐξακολούθησις τῆς κατακρατήσεως τῶν ἀπαχθέντων πρό καιροῦ δύο Ἀρχιερέων, τοῦ Μητροπολίτου Χαλεπίου καί Ἀλεξανδρέττας κ. Παύλου, ἀδελφοῦ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννου καί τοῦ Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Γρηγορίου, Ἀρχιερέως τῆς Συριακῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καταδικάσασα καί πάλιν ἀπεριφράστως τήν ἀπαράδεκτον καί παράνομον πρᾶξιν αὐτήν, ποιεῖται ἔκκλησιν διά τήν ἄμεσον καί ἄνευ ὅρων ἀπελευθέρωσιν τῶν δύο ὡς ἄνω ἀξιωματούχων κληρικῶν χάριν τοῦ ἀναφαιρέτου δικαιώματος τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί τῆς ἐπικρατήσεως τῆς εἰρήνης καί τῆς συνδιαλλαγῆς εἰς τήν χώραν τῆς Συρίας καί τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐκφράζει τήν βαθυτάτην λύπην αὐτοῦ διά τήν ἀπαγωγήν τοῦ Μητροπολίτου Χαλεπίου καί Ἀλεξανδρέττας κ. Παύλου, ἀδελφοῦ τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννου, ὡς καί τοῦ Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Γρηγορίου, Ἀρχιερέως τῆς Συριακῆς Ἐκκλησίας.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καταδικάζει ἀπεριφράστως τήν ἄδικον πρᾶξιν ταύτην καί εὔχεται διακαῶς ἀπό τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου ὑπέρ τῆς ταχείας ἀπελευθερώσεως τῶν ἐν λόγῳ ἀξιωματούχων κληρικῶν καί τῆς ἐπικράτησεως εἰρήνης καί ὁμονοίας εἰς τήν χώραν τῆς Συρίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ΑΝΑΚΟΙΝΟΥΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΕΝ ΤΩι ΠΑΝΙΕΡΩι ΝΑΩι ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Ἀπό 14^ης / 27^ης Ἀπριλίου ἕως 22^ας Ἀπριλίου / 5^ης  Μαΐου 2013.

Αἱ εἰς τό κάτωθι πρόγραμμα ἀναγραφόμεναι ὧραι, ἀναφέρονται εἰς ΩΡΑΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, ἡ ὁποία συμπίπτει μέ τήν ΩΡΑΝ ΙΣΡΑΗΛ.

Σάββατον τῶν Βαΐων: 

Ὁ Ἑσπερινός: 3.00 μ.μ.

Κυριακή τῶν Βαΐων:  

Ἡ θεία Λειτουργία:  8.00 π.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Δευτέρα:

Λειτουργία Προηγιασμένων ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ:  9.00 π.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Τρίτη:

Λειτουργία Προηγιασμένων ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ:  9.00 π.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Τετάρτη:

Λειτουργία Προηγιασμένων ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ:  9.00 π.μ.

 Μεγάλη Πέμπτη:

Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἐν τῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου:  6.30 π.μ

Ἡ τελετή τοῦ ἱεροῦ Νιπτῆρος:  9.00 π.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Παθῶν:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Παρασκευή:

Αἱ Βασιλικαί Ὥραι ἐπί τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ:  10.00 π.μ.

Ὁ Ἑσπερινός:  3.00 μ.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου:  9.00 μ.μ.

Μέγα Σάββατον:

Ἡ τελετή τοῦ  Ἁγίου Φωτός:  1.00 μ.μ.

Ἡ τελετή τῆς Ἀναστάσεως:  12.00 μεσάνυκτα (Κάθοδος εἰς τόν Ναόν).

Κυριακή τοῦ Πάσχα:

Ἡ τελετή τῆς Δευτέρας Ἀναστάσεως (Ἀγάπη):  1.00 μ.μ.

Ὁ Τελετάρχης τῶν Πατριαρχείων

Ἀρχιμανδρίτης Πορφύριος.

ΑΝΑΚΟΙΝΟΥΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΕΝ ΤΩι ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΩι ΝΑΩι ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2013.

Ἀπό 15^ης / 28^ης Ἀπριλίου ἕως 23^ης Ἀπριλίου/6^ης Μαΐου 2013.

 Αἱ εἰς τό κάτωθι πρόγραμμα ἀναγραφόμεναι  ὧραι, ἀναφέρονται εἰς ΩΡΑΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, ἡ ὁποία συμπίπτει μέ τήν ΩΡΑΝ ΙΣΡΑΗΛ.

Κυριακή τῶν Βαΐων:

Ὄρθρος καί Θ. Λειτουργία τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:  5.00 π.μ.

Ἑσπερινός:  3.30 μ.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Δευτέρα:

Ὧραι καί Λειτουργία  τῶν Προηγιασμένων:  5.30 π.μ.

Μέγα Ἀπόδειπνον:  3.30 μ.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Τρίτη:

Ὧραι καί Λειτουργία  τῶν Προηγιασμένων:  5.30 π.μ.

Μέγα Ἀπόδειπνον:  3.30 μ.μ.

Ἡ Ἀκολουθία τῶν  Νυμφίων:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Τετάρτη:

Ὧραι καί Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων:  5.30 π.μ.

Μικρόν Ἀπόδειπνον & Εὐχέλαιον:  5.00 μ.μ.

Μεγάλη Πέμπτη:

Ἀκολουθία καί Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:  4.30 π.μ

Ἡ Ἀκολουθία τῶν Παθῶν:  6.15 μ.μ.

Μεγάλη Παρασκευή:

Ἡ Ἀκολουθία τῶν  Μεγάλων Ὡρῶν:  8.00 π.μ.

Ἡ Ἀκολουθία  τοῦ Ἐπιταφίου:  6.30 μ.μ.

Μέγα Σάββατον:

Ὧραι καί Λειτουργία  τοῦ Μεγ. Βασιλείου:  8.00 π.μ.

Θεῖον Πάσχα:

Ὄρθρος καί Θ. Λειτουργία τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:  1.10 π.μ.

Δευτέρα ἡμέρα τοῦ Πάσχα:

Ἡ θεία Λειτουργία:  7.00 π.μ.

Ὁ Τυπικάρης

Ἀρχιμανδρίτης  Ἀλέξιος.

Συνῳδά τῇ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἐν τῇ Συνεδρίᾳ  αὐτῆς ΟΕ’/19.2. 2013 ἔλαβε χώραν ἡ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον ἐκλογή τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Κωνσταντινουπόλει, καί ἐν συνεχείᾳ κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας, 11ην /24ην Μαρτίου 2013, συμφώνως πρός παράκλησιν τοῦ Πατριάρχείου Ἱεροσολύμων πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔλαβε χώραν ἡ χειροτονία αὐτοῦ ὑπό τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου τῇ παρουσίᾳ ἀντιπροσωπείας τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐκ  τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου εἰς Φανάριον ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Κατά τήν Ἀρχιερατικήν Χειροτονίαν ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος προσεφώνησε τόν θεοφιλέστατον  ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κύριε Νεκτάριε, 

 Μετά χαρᾶς καί πνευματικῆς εὐφροσύνης τελοῦμεν ἡ ἡμετέρα Μετριότης μετά τῶν περί ἡμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν συλλειτουργῶν ἐν τῷ Πανσέπτῳ τούτῳ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου -ὑπό τό ὄνομα τοῦ ὁποίου τιμῶνται καί τά τρία Μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Κωνσταντινουπόλει-, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης τοῦ Μωϋσέως καί ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ Ἁγία Τράπεζα τῆς Χάριτος ἀπό αἰώνων ἐκπέμπουν φῶς ἀληθείας, φῶς σταυροῦ, φῶς Ἀναστάσεως, ἱερουργοῦμεν, λέγομεν, τό μυστήριον τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Θεοφιλίας, κατόπιν ἀδελφικῆς παρακλήσεως τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Θεοφίλου. 

Χαίροντες διά τήν τιμήν καί τήν ἐμπιστοσύνην, μετά τῶν ὁποίων περιέβαλε καί ἀνεγνώρισεν ἡ ἀδελφή Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς προσφιλής ἀδελφός Πατριάρχης κύριος Θεόφιλος μετά τῆς περί αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου τήν ἐπί σειράν ἐτῶν διακονίαν σου ἐνταῦθα, ὡς Ἐπιτρόπου τῶν ἐν τῇ Πόλει Ἱερῶν Μετοχίων αὐτῆς, ἐκ καρδίας ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἀγαθῆς ἀγγελίας ἐδεήθημεν καί προσευχόμεθα ὅπως ἡ εὐλογία, ὁ φωτισμός καί ἡ ἐνδυνάμωσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀεί συνοδεύουν τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς τό ἀρχόμενον νέον σ τ ά δ ι ο ν ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ὥστε νά ἀναδειχθῇς ἀντάξιος τῆς προσγενομένης ὑψηλῆς ταύτης τιμῆς καί τῶν προσδοκιῶν τῆς πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών καί πολύτιμον στήριγμα τοῦ ἔργου αὐτῆς εἰς τήν ἐν μέσῳ συχνάκις κινδύνων καί θλίψεων καί πειρασμῶν ἱστορικήν καί σύγχρονον πορείαν αὐτῆς. 

Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διετήρησεν ἀνά τούς αἰῶνας καί μέχρι σήμερον ἀνεφέλους ἀγαθάς σχέσεις συνεργασίας καί συναλληλίας μετά τοῦ Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν πᾶσι τοῖς ζητήμασι, διορθοδόξοις καί διαχριστιανικοῖς, ἐν τῇ διαχρονικῇ διαφυλάξει τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει πολλάκις, καί πάντοτε ὅμως ἐν διαφυλάξει ἀνοθεύτου ἀπό ὀθνείων στοιχείων καί ἀκεραίας τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, παραδόσεως καί τάξεως, ἔν τε τοῖς δόγμασι καί ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ θεωρίᾳ καί πράξει καί ζωῇ. 

Εἴκοσιν αἰῶνας παρουσίας καί μαρτυρίας ἔχουσα ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἐγνώρισεν ἡμέρας δυσχειμέρους καί εὐδίους, ἡμέρας ἀνελεήτων διωγμῶν ἀλλά καί ὑπερβολικῆς αὐξήσεως τοῦ γεωργίου αὐτῆς, ἐγνώρισεν ὑποταγήν εἰς ἀλλοτρίους τῆς πίστεως ἐξωτερικούς παράγοντας καί ἄρχοντας, ἀλλά καί ἡμέρας ἀνεκφράστου δόξης καί ἀγαλλιάσεως, ὡς ἡ Ἱερά Πορεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἡ ἐπί γῆς διδασκαλία, τά θαύματα, τό Πάθος, ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάστασις, ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, ἡ Θεία Χάρις, ἡ εὐφρόσυνος ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. 

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Ἁγίας Μητρός αὐτοῦ Ἑλένης, μετά τῶν ὁποίων εἰκονίζεται ὁ Σταυρός εἰς τήν Ὀρθόδοξον Εἰκονογραφίαν, παραλληλίζεται καί ταυτίζεται πρός τήν σήμερον ἑορταζομένην ἡμέραν τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων καί Ἱερῶν Εἰκόνων, γενομένην ἐν τῇ γειτονικῇ πόλει τῆς Νικαίας διά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατά τε τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί κατά τήν ἀναστήλωσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χαίρει καί εὐφραίνεται, ἀποκτήσασα τόν πρότερον κ ό σ μ ο ν αὐτῆς, τόν Σ τ α υ ρ ό ν καί τάς ἁγίας ε ἰ κ ό ν α ς, ὑπέρ τῶν ὁποίων αἱ μυριάδες τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν καί τό αἷμα αὐτῶν ἐξέχεαν, ἵνα μή κατισχύσῃ ἡ ἀσέβεια, ἀλλά ἡ ε ὐ σ έ β ε ι α, ἡ ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α καί ἡ ὀ ρ θ ο π ρ α ξ ί α. Κατά τήν σημερινήν ἡμέραν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, οἱ Ἄγγελοι περιχαρῶς ὑπαντοῦν τήν πανήγυριν· οἱ Ἀπόστολοι ὁμοθυμαδόν συγχορεύουν· καί ὁμοῦ μετ’ αὐτῶν ὁ χορός τῶν Προφητῶν· τό στῖφος τῶν Μαρτύρων καί ἡ ὁμήγυρις πάντων τῶν δικαίων, προεξαρχούσης τῆς Κυρίας Θεομήτορος καί εὐλογοῦντος τοῦ ἐν Ἁγίοις δοξαζομένου Θεοῦ. 

Οἱ πάντες σήμερον χαιρόμεθα, διότι ἡ διά τῶν ἁγίων εἰκόνων μεταδιδομένη Χάρις καί δύναμις τοῦ Θεοῦ κατισχύει τῆς ἀντικειμένης δυνάμεως, καί διότι αἰσθανόμεθα νοερῶς παρισταμένην μετά πάντων ἡμῶν, συνιερουργοῦσαν τό Μυστήριον τῶν μυστηρίων, τήν πληθύν τῶν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ τοῦ Κωνσταντίνου, τῶν θρύλων καί τῆς παραδόσεως, τῆς καθιερώσεως τοῦ δόγματος καί τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ψεύδους, τοῦ δικαίου τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς ἀνθρωπίνης ἀδικίας καί ματαιοδοξίας, τήν πληθύν, λέγομεν, τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν, καταστεφομένων μέ κλέος οὐράνιον, καταστολήν δόξης. Σήμερον προσκυνοῦνται αἱ ἱεραί εἰκόνες καί ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρώπησις ἐξαγγέλλεται. Σήμερον κατά μέν τούς εἰκονομάχους προσκυνεῖται τό ξύλον τῶν εἰκόνων, κατά δέ τούς ὀρθοδόξως φρονοῦντας ἡ τιμή ἀναβαίνει οὐχί εἰς τήν ὕλην τήν φθειρομένην, τό ξύλον, ἀλλά εἰς τά εἰκονιζόμενα ἀόρατα καί συγχρόνως παρόντα, ἱερά Πρόσωπα τοῦ Κυρίου καί τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ καί τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Δικαίων καί τῶν Ὁμολογητῶν. 

Αἱ ἱεραί εἰκόνες, καταυγαζόμεναι ὑπό τῶν θείων καί ἀκτίστων ἐνεργειῶν, ἵνα κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν εἴπωμεν, ἀποτελοῦν τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν πολιτισμοῦ, οὐχί ὅμως ἁπλᾶ καλλιτεχνικά ἔργα, ὡς θεωροῦν αὐτάς τινες. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Αἱ εἰκόνες ἐκφράζουν πρωτίστως τήν ἐσωτερικήν ψυχικήν ὡραιότητα τῶν εἰκονιζομένων προσώπων, καί διά τοῦ αἰσθητικοῦ κάλλους των μᾶς μεταφέρουν εἰς τό ὑπέρ αἴσθησιν καί ἔννοιαν κ ά λ λ ο ς, ἀλλά καί ἐμφανίζουν ἐν χρωστῆρι καί χρώμασι τήν ν έ κ ρ ω σ ι ν τῶν ἐμπαθῶν αἰσθήσεων τῆς καρδίας, τόν πλοῦτον τῶν ἀρετῶν, τήν θεολογικήν γνῶσιν καί ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, αὐτήν ταύτην τήν πίστιν, ἡ ὁποία “τήν οἰκουμένην ἐκράτυνε” καί κρατύνει καί συντηρεῖ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ὅτε ἥξει ὁ δίκαιος κριτής, Ὅστις καί ἀφανίσει πᾶσαν ἀδικίαν ἀπό τῆς γῆς, πρῶτον διά τῶν ἑπτά φρικτῶν Ἀγγέλων τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶτα καί διά τῆς ἰδίας ἐπιφανείας οὐχί πλέον ὡς σωτῆρος ἀγάπης, ἀλλά ὡς κριτοῦ δικαιοσύνης. Ἡ ε ἰ κ ώ ν εἶναι τό ἀρχαῖον κ ά λ λ ο ς, εἶναι τό “καθ᾿ ὁμοίωσιν”, πρός τό ὁποῖον δέον νά τείνῃ “τό κατ᾿ εἰκόνα”. 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε κύριε Νεκτάριε, 

Κατά τήν λαμπράν καί φωταυγῆ ταύτην ἡμέραν διά τήν καθ᾿ ἡμᾶς Μητέρα Κωνσταντινουπολίτιδα Ἐκκλησίαν καί διά τήν παροικοῦσαν ἐν Ἱεροσολύμοις, μέσα εἰς τήν κοινήν ταύτην χαράν τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τῆς πλάνης, τελεῖται ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία σου. Τά μηνύματα πολλά. Αἱ διαστάσεις τοῦ μυστηρίου ἐπεκτείνονται. Ἡ Χάρις καί ἡ Ἀλήθεια ἥκασι. Καί ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία καλεῖται εἰς τόν ἀ γ ῶ ν α διά νά πληροφορήσῃ καλῶς τήν ἀρχομένην διακονίαν της: “Μακάριος ὁ τρέχων, τρισμακάριος ὁ ὑπομένων, παμμακάριος ὁ πῦρ πυρί τῆς ἐπιθυμίας καί ἀγάπῃ Θεοῦ ἀνάπτων ἑν ἑαυτῷ καθ᾿ ἑκάστην. Οὐκ ἀποθανεῖσθε, ἀλλά ζήσεσθε· οὐ χωρισθήσεσθε, ἀλλά συναφθήσεσθε· οὐκ ἀτιμασθήσεσθε, ἀλλά δοξασθήσεσθε”, ἐάν τήν ἀρχιερατικήν δ ι α κ ο ν ί α ν σας, ἀδελφέ, “περιζωσάμενος τό λέντιον” μέχρι τέλους βεβαίαν καί ἀσφαλῆ φυλάξητε, ἵνα κατά Θεόδωρον τόν πολιόν τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου ἀδελφόν εἴπωμεν. 

Ἀγωνίζου μέ αὐταπάρνησιν ἵνα ἀρέσῃς Θεῷ καί οὐχί ἀνθρώποις καί τιμήσῃς τήν τιμήν, μέ τήν ὁποίαν σε ἐτίμησεν ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία σου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἐν Ἱερουσαλήμ. Ἀγωνίζου κατά τῆς φιλαυτίας, διά τῆς ὁποίας ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τά κακά εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἠγάπησεν ἀντί τοῦ Θεοῦ τόν ἑαυτόν τοῦ καί ἐπίστευσεν ὅτι θά γίνῃ ἰσόθεος καί διά τοῦτο ἐξέπεσε τοῦ ὕψους τῆς ἀγγελικῆς διαγωγῆς. Μή φρόντιζε τήν ἔξωθεν εὐκοσμίαν, ἀλλά τήν ἔνδον θεοτύπωτον σκηνήν, καί μή παρόργιζε τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου, τοῦ πλήττοντος συμπαθῶς καί σπλαγχνιζομένου θερμῶς. 

Πορεύου καθ᾿ ἡμέραν ἐν τοῖς τοῦ Κυρίου μαρτυρίοις καί φύλασσε τήν κατάστασίν σου ἐν ἁγιασμῷ σωφροσύνης, ἐγκολπούμενος τήν ταπείνωσιν καί τήν ταπεινοφροσύνην, ἀσπαζόμενος τήν ἀγάπην καί θωρακιζόμενος διά τῆς πίστεως εἰς τήν ἀλήθειαν. Θάρσει πάντοτε∙ ὁ καλῶν σε ἐνίκησε τόν κόσμον! Ἄς μή ἀλλοιώσῃ τό δ ῶ ρ ο ν τῆς ἀρχιερωσύνης τήν στάσιν σου ἔναντι τῶν ἀδελφῶν σου: ἵνα μή εἰς κρῖμα σοι γένηται. Ἡ ἐμπαθής ἔφεσις διά τήν ἐ ξ ο υ σ ί α ν, διά τήν ματαίαν ἀνθρωπίνην δόξαν, διά τήν κ υ ρ ι α ρ χ ί α ν ἐπί τῶν ἀδελφῶν καί ἐν γένει ἐπί τῶν τοῦ κόσμου τούτου πραγμάτων, παραμορφώνει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τόν κάνει νά προσκυνῇ τόν πειραστήν, εἰπόντα πρός αὐτόν τοῦτον τόν κυριεύοντα ζώντων καί νεκρῶν: “Σοί δώσω τήν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν….ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι” (Ματθ.δ΄,9). Ἔχε πάντοτε ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις, τοῖς διανοήμασι, τοῖς διαλογισμοῖς σου, τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου: “οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος” (Ματθ. κ΄,25-27). Ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ προεξάρχων τῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας ἐν τῇ πληρότητι, δέν εἶναι οὔτε πρῶτος, οὔτε ἐξουσία, οὔτε κυριότης, οὔτε ἀρχή, οὔτε δόξα, ἀλλά εἶναι δοῦλος καί διάκονος καί ἀ δ ο ξ ί α καί τ ί π ο τ ε, παρά μόνον ὁ μ ε τ έ χ ων καί ὁ μ ε τ α δ ί δ ω ν Χάριν καί Εἰρήνην, καί αὐτήν οὐχί ἰδικήν του, ἀλλά τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀτυχῶς, τό “ζιζάνιον” τῆς κατακυριεύσεως, ὡς τό ἀποκαλεῖ Αὐτός ὁ Κύριος, καί τῆς δόξης -ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀδοξίας- καί τῆς ἀπλήστου κατακυριεύσεως τοῦ κόσμου -ἐν τῇ πραγματικότητι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσει-, εἰσχωρεῖ πολλάκις καί εἰς τόν χῶρον τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἤ καί ὁλοκλήρων ἐκκλησιαστικῶν σωμάτων, καί ἀντικαθιστᾷ τήν δ ι α κ ο ν ί α ν, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος γίνεται “τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός” (Α΄ Πέτρ. 5,1). 

Ἄς μή λησμονῶμεν ἅπαντες, ὅτι ἐντός τοῦ φωτός τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί μόνον δυνάμεθα νά γνωρίσωμεν τήν φύσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν ἕκαστος. Ἄς μή λησμονῶμεν ἀκόμη ὅτι διά νά δυνηθῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἴδῃ καθαρῶς τά πράγματα πρέπει νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τά πάθη αὐτοῦ καί νά κενωθῇ διά νά λάβῃ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. 

Μή φοβηθῇς τάς ποικίλας δυσκολίας. Γνώριζε ὅτι ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν εἶναι στενή καί τεθλιμμένη. Ἡ καρδία καί ὁ νοῦς μας αἰσθάνονται τήν ἀδυναμίαν νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τόν σταυρόν καί τά βήματά μας βραδύνουν: “ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς, καί ἐθαμβοῦντο, καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο (οἱ ἀπόστολοι)” (Μάρκ. ι’,32). Ἡ σ ο φ ί α τοῦ Θεοῦ καλεῖ· οἱ ἄνθρωποι δέν ὑπακούομεν· ἐκτείνει λόγους διά τῶν ὄντων καί δέν προσέχομεν· ἀκυροῦμεν τάς βουλάς της, διαλογιζόμενοι ἀνθρωπίνως καί δέν προσέχομεν εἰς τούς ἐλέγχους αὐτῆς. Καί διδάσκει, τέλος, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ:”Ἐμίσησαν γάρ σοφίαν, τόν δέ φόβον τοῦ Κυρίου οὐ προείλοντο, οὐδέ ἤθελον ἐμαῖς προσέχειν βουλαῖς ἐμυκτήριζον δέ ἐμούς ἐλέγχους” (Παροιμ. 1,29-30). Μή λησμόνει ἐν ὅλῃ τῇ ζωῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ βιοτῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ διακονίᾳ σου, τούς λόγους τούτους τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας ἀψευδής μάρτυς εἶναι αὐτή αὕτη ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, ἀκατάλυτον δέ σύμβολον αὐτῆς ὁ περιώνυμός ποτε Ναός της, ὁ Ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνου τῆς Θείας Εἰρήνης καί τῆς Θείας Δυνάμεως ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ. Πορεύου, λοιπόν, ἐν σοφίᾳ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν δυνάμει. Πορεύου ὅμως καί κυρίως ἐν ἀγάπῃ καί μόνον, ἡ ὁποία ἔξω βάλλει τόν φόβον, τήν ἀδικίαν, τό πάθος, τήν δειλίαν. Πορεύου εἰς τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια μέ τήν αἴσθησιν ὅτι “ὥσπερ κοινωνός εἶ τῶν παθημάτων” (πρβλ. Β΄ Κορ. α΄ 7), τοιουτοτρόπως θά γίνῃς καί τῆς παρακλήσεως. 

Προσκαλοῦντες Σε ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, διά νά λάβῃς ἐκ τῶν πηλίνων χειρῶν ἡμῶν καί τῶν συλλειτουργούντων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν τήν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, κατακλείομεν διά τῶν προτροπῶν καί παραινέσεων Ὀρθοδοξίας, Ὑψώσεως, ταπεινώσεως, εἰρήνης, οἰκτιρμῶν καί ἐλέους. 

Ἐν τῇ θείᾳ Ἀγάπῃ πρόσελθε, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε, καί ἡ Θεία Χάρις εἴθε νά σέ ὁδηγῇ, ὥστε ἡ ἀγάπη αὐτή νά εἶναι τό βίωμά σου, διά νά λάμπῃς “πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ” (Ματθ. ε΄ 16). Ἀμήν.

Μετά τήν χειροτονίαν ἔλαβε χώραν ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος προσεφώνησε τόν Παναγιώτατον Πατριάρχην Βαρθολομαῖον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Σεβασμιώτατε ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί  Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ καί πάσης Παλαιστίνης   κ.κ. Θεοφίλου, Ἅγιε Καπιτωλιάδος, κύριε Ἡσύχιε,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε,

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

 Μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἔζησα τὸ θαῦμα καὶ τὴν ἔκπληξη τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: ὁ Προκαθήμενος Μακαριώτατος Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος καὶ ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος  τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἔλαβαν τὸν πυρακτωμένον ἄνθρακα τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκ τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, ἐκ τῆς λογχισμένης πλευρᾶς τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ καὶ τὸν ἀπέθεσαν ὄχι μόνο στὰ χείλη μου, ἀλλὰ καὶ στὸ βάθος τῆς ὑπάρξεώς μου, γιὰ νὰ ἐπιφέρῃ σὲ αὐτὴν, τὴν σημαντικώτερη ἀλλοίωση καὶ νὰ μεταπλάσει τὸ ὀστράκινο σκεῦος σὲ δοχεῖο τῆς χάριτος καὶ σὲ κρίκο τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως.

Σήμερα παρακαλῶ τὰ λειτουργικὰ πνεύματα, τὰ «εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα», (Ἑβρ. Α΄, 14), νὰ τοποθετήσουν στὸ βάθος τοῦ εἶναι μου, στὸν χῶρο τῶν προσανατολισμῶν, τὴν διάθεση καὶ τὴν προσευχὴ τῆς πλήρους παραδόσεως στὸν Θεὸ καὶ στὸ θέλημά Του, ὥστε νὰ ἐμπιστευθῶ, μὲ τρόπο ἀπόλυτο, τὴν ὕπαρξή μου στὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάριν Του. Νὰ ἀξιωθῶ εἰλικρινά, νὰ ἐπαναλάβω τὰ θεόπνευστα λόγια: «τὰ νῦν παρατίθεμαι ἑμαυτὸν καὶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς Χάριτος Αὐτοῦ, τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ἡμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν», (Πράξ. κ΄, 23). 

Ἄλλως τε, αὐτὸ εἶναι στὸ σύνολό τοῦ τὸ νόημα τοῦ σήμερον τελεσιουργηθέντος μυστηρίου.  Σκοπός τοῦ δὲν εἶναι νὰ δώσῃ τὴν εὐκαιρία ἐξαγγελίας ὡραίων λόγων. Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶναι οὔτε ἕνας «κοινωνικὸς ἐργάτης» οὔτε ἕνας «ἡγέτης», μὲ τὸ συνηθισμένο περιεχόμενο τοῦ ὅρου. «Ἄγγελος Κυρίου ἐστί, ὅτι οὐ τὰ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τοῦ πέμποντος ἀναγγέλλει», (Ἰω. Χρυσόστομος) καὶ ἀποστολή τοῦ εἶναι «πτερῶσαι ψυχὴν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ», (Γρ. Θεολόγος).

Ὁλόκληρη ἡ ζωή, ἡ παρουσία, ἡ μαρτυρία καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀποτελοῦν μιὰ ἀκτίνα, ἀπ’ τὴν ὁποία τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ «λόγος τοῦ σταυροῦ» (Α΄ Κορ. α΄ 18), φωτίζουν τὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ στιγμὴ καὶ προσφέρονται δυναμικὰ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι λοιπὸν φυσικό, κάποιος, κάνοντας τὰ πρῶτα τοῦ βήματα σὲ μιὰ τέτοια ἰδιόμορφη ἀποστολή, νὰ μὴ διατυπώνῃ στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία, ἐπαγγελίες ἢ πολὺ περισσότερο ἀνθωπίνους προγραμματισμούς, ἀλλὰ νὰ νοιώθῃ ἔντονη τὴν ἀνάγκη νὰ καταθέτῃ τὴν προσωπική τοῦ ἀγωνία καὶ τὴν «τοῦ Θεοῦ φυτείαν, τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν» (Διαταγαί Ἀποστόλων) στὴν αἱματόβρεκτη ἀγκαλιὰ τοῦ μόνου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ μάλιστα, ὅταν τὸ ξεκίνημά τοῦ αὐτὸ γίνεται ἐντὸς τῶν δακρυβρέκτων ὁρίων τῆς περισυλλογῆς τῆς ἁγίας καὶ ΜεγάληςΤεσσαρακοστῆς. Ὁ ἐπίσκοπος λοιπὸν ἔρχεται σήμερα νὰ ζήσῃ κοντὰ στὸν λαὸ καὶ νὰ πεθάνῃ μαζί του, καὶ νοιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκθέσῃ στοὺς ἀδελφούς τοῦ τὴν μεγάλη τοῦ ἀγωνία, ὥστε καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν σειρά τους νὰ τὴν οἰκειοποιηθοῦν γιὰ νὰ γίνῃ «κραυγὴ ἰσχυρὰ πρὸς τὸν Κύριον».

Παναγιώτατε καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 

Ὁ ὁμιλῶν κατέχει τὸ ἱστορικο  προνόμιο νὰ εἶναι κληρονόμος τῆς  ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς παραδόσεως καί ἱστορίας δύο χιλιάδων ἐτῶν, ἀλλά καί ταυτόχρονα εἶναι φορεύς τῶν ἀνησυχιῶν καί τῶν προβληματισμῶν τῆς σύγχρονης γενιᾶς. Ὁ ἴδιος αἰσθάνεται ἕναν ψυχικὸ σύνδεσμο μὲ τὸν κόσμο τῶν νέων. Ἔζησε καὶ ζεῖ μαζί τους τὸ δρᾶμα τῆς σύγχρονης ἱστορίας. Τυλίχθηκε μέσα στοὺς καπνούς τῶν κοινωνικῶν ἀναταραχῶν. Χάρηκε τὴν ἀπίστευτη ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔνοιωσε νὰ τὸν πνίγῃ ὁ φόβος τῆς καταστροφῆς, τὴν ὁποία ἡ τεχνολογία αὐτή, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρῃ στὸν γηραιὸ πλανήτη μας. Γνώρισε τὴν σύνθλιψη τοῦ κόσμου,  ἀλλὰ καὶ τὴν πίεση καὶ κατάθλιψη τῆς μοναξιᾶς, τὴν ὁποία μέσα στὴν σύγχρονη καταδυναστευτικὴ ζωὴ δοκιμάζουμε. Προβληματίσθηκε πάνω στὸ φαινόμενο κοινωνίας καὶ ἐπικοινωνίας λαῶν, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐξοντωτικὲς ἀπόπειρες ποὺ γίνονται ὄχι μόνο στὸ συγκεκριμένο πρόσωπο, ἄτομο ἢ συγκεκριμένο ἐκπρόσωπο φυλῆς ἢ ἰδεολογίας, ἀλλὰ στὴν ἐξόντωση, τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ποὺ κάθε μέρα πραγματοποιεῖται.

Ὁ ὁμιλῶν ἐπίσκοπος εἶναι ἕνα γνήσιο τέκνο τῆς ἐποχῆς του, καὶ φέρει ἐπάνω του, ὅλα τὰ στίγματα καὶ τὶς ἀγωνίες αὐτῆς τῆς ἐποχῆς. Οἱ προσανατολισμοὶ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου τὸν ἀπασχολοῦν σοβαρά. Τὸ πρόβλημα τῆς ἐλευθερίας εἶναι πρόβλημά του. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς καθεμιᾶς προσωπικότητας καὶ ἡ πορεία της τὸν βασανίζουν. Ἀπὸ τὰ προβλήματα, ποὺ εἶναι καθαρὰ προσωπικά, μέχρι ἐκεῖνα, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν οἰκογένεια καθὼς καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἀναφέρονται στὴν οἰκουμενικὴ μορφὴ τῆς σύγχρονης ζωῆς,  συνωθοῦνται στὴν σκέψη του καὶ στὴν καρδιά του.

Δὲν φιλοδοξεῖ νὰ δώσῃ ἀπαντήσεις καὶ τυποποιημένες λύσεις στὰ ἐν λόγῳ προβλήματα. Φρονεῖ ὅτι ἀποστολὴ τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι νὰ θανατώνῃ τὴν ἀνθρώπινη ἀγωνία καὶ σκέψη, δίνοντας πρόχειρες συνταγές, ἀλλὰ νὰ κάνῃ ἕναν διάλογο μὲ τὸν σύγχρονο κόσμο, τὸν τόσο ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὴν λεγόμενη  κρίση ὅλων τῶν ἀξιῶν. Διάλογο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ ἀνοίξῃ στὸν κόσμο αὐτὸ ὁρίζοντες καὶ νὰ τὸν βοηθήσῃ, ὥστε νὰ δοθοῦν οἱ δυνατότητες ἐλευθερίας γιὰ νὰ πορευθῇ πρὸς τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καταλλαγῆς καὶ στὴν συνέχεια νὰ τοῦ παραδοθῇ μὲ μεγάλη προθυμία.

Βασικὴ προϋπόθεση καὶ ὀρθὴ πλεύση γιὰ τὸ ἄνοιγμα αὐτὸ θεωροῦμε τὴν ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν εἶναι ἄρτυμα ζωῆς ἢ προσφορὰ συμπόνιας, ἀλλὰ τὴν ἀγάπη ὡς ἐσωτερικὴ τοποθέτηση μὲ τὸ εὐαγγελικό της νόημα καὶ περιέχομενο. Ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστεύῃ, ὅτι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος, οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ, πάντες γὰρ εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. γ΄, 28).

Αὐτοὶ οἱ ὁραματισμοί, αὐτὲς οἱ περιπετειώδεις ἀναζητήσεις ἀποτελοῦν αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ ἔμπονο πάθος τοῦ νέου ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος τούτη τὴν ὥρα ἀναλαμβάνει τὴν βαρύτατη εὐθύνη νὰ πορεύεται στὸ ἑξῆς «ὥσπερ κριὸς ἐπίσημος ἐκ μεγάλου ποιμνίου εἰς προσφοράν», (Μαρτ. Πολυκάρπου) καὶ νὰ μεριμνᾷ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη περιπέτεια. Ὅμως ἐντὸς τῶν συνόρων αὐτῶν περιέχονται προσπάθειες, κόποι καὶ μόθοι, ἀπογοήτευση, ἀτέλειωτοι ἱδρῶτες. Μεγάλη περιπέτεια ἡ ζωὴ τοῦ ἐπισκόπου. Παρηγοριὰ καὶ δύναμη στὴν δύσκολη αὐτὴ πορεία ἀπομένει γι’ αὐτόν, ὅτι ἀναλαμβάνει τὸ βαρὺ φορτίο μέσα στὴν πένθιμη ἀτμόσφαιρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Ἰησοῦς, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς, ἀναλαμβάνει τὸν σταυρὸ ἑκάστου καὶ βηματίζει μὲ πολὺ κόπο καὶ μὲ μεγάλη ὁδύνη στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Καὶ πολὺ ἀργότερα, ἐδῶ στὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς τῶν ἐπισκόπων του, ἕνας νέος Κυρηναῖος ἀναλαμβάνει νὰ κρατήσῃ γιὰ μιὰ στιγμὴ τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ, μὲ τὴν προσδοκία ὅτι ἴσως κάποτε ἡ διακονία τοῦ αὐτὴ ἀποκτήσει λίγη χάρη.

Ἡ διακονία αὐτὴ ἀφορᾷ ὡς γνωστὸν τὰ ἐν τῇ Πόλει ἱερὰ καθιδρύματα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας. Καὶ ἐπιτρέψατέ μου, Παναγιώτατε, νὰ πῶ τούτη τὴν στιγμὴ ὅτι μὲ μεγάλο κόπο καὶ μόχθο φρόντισαν οἱ προκάτοχοί Σας γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ὡς ἀναφέρει  ὁ Μέγας Χαρτοφύλαξ καὶ Χρονογράφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μανουὴλ Γεδεών, (Ἱστορία τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων).

Τήν δέ ἄρρηκτον σχέσιν μεταξύ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί της Σιωνίτιδος Εκκλησίας μαρτυροῦν οἱ κανονικές πράξεις ἐκλογῆς, καθώς καί ἡ παρουσία καί διαμονή πολλῶν Πατριαρχῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό ἐν Φαναρίῳ Μετόχιον  τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἄλλως τε καί ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία μου σήμερον ὑπό τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος δέν εἶναι ἡ τρανωτέρα ἀπόδειξις ὅτι τοῦ Ἰδίου Σώματος τοῦ Κυρίου μέλη εἶναι αἱ δύο Ἐκκλησίαι.

Κατακλείοντας τόν λόγον μου, ἐν πρώτοις μιμνῄσκομαι τῆς Αὐτοῦ  Θειοτάτης Μακαριότητος, τοῦ Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, τοῦ Πατρός καί Πατριάρχου μου  κυρίου κυρίου Θεοφίλου τοῦ Γ΄,  εἰς τήν εὐμενῆ πρόκρισιν τοῦ Ὁποίου ἀλλά καί εἰς τάς κανονικάς ψήφους τῆς περί Αὐτοῦ Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὀφείλεται ἡ προαγωγική αὐτή ἐξέλιξις εἰς τήν ζωήν μου.

Τόν εὐγνωμονῶ, ὑποβάλλων τήν ἐγκάρδιον εὐχαριστίαν μου διά τοῦ προσελθόντος σήμερα Ἐκπροσώπου Του, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου. 

Τόν εὐγνωμονῶ πάλιν καί πολλάκις, διότι μοι ἐνεπιστεύθη τήν βαρυτάτην εὐθύνην τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιερέως, ἡ ζωή τοῦ ὁποίου εἶναι καθημερινή μαρτυρία καί μαρτύριον ὡς φύλακος τῶν Ἱερῶν καί σεβασμίων τῆς πίστεως ἡμῶν. Τόν εὐγνωμονῶ μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μου γιά τίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργετικές Του σκέψεις καί πράξεις πρός με καί καταθέτω εἰς τό σεπτό πρόσωπό Του τήν ἄδολον καί ἄνευ ὅρων ὑπακοήν καί ἀφοσίωσίν μου.

 Εὐχαριστίας πολλάς εἰς τήν Ἁγιοτοαφιτικήν Αδελφότητα, ἡ ὁποία μέ ἐστήριξε καί μέ ἠγάπησε ἀπό τήν πρώτη ὥρα τῆς εἰσόδου μου εἰς αὐτήν, τούς Πατέρας τῆς ὁποίας θερμῶς εὐχαριστῶ.  

Πρός τούς ἐκλεκτούς μου γονεῖς, Σάββα καί Σοφία, ἀλλά καί πρός τόν ἀδερφό μου Γεώργιο καί τήν οἰκογένειά του ἐκφράζω  μέ συγκίνηση τήν εὐγνωμοσύνη μου καί τούς εὐχαριστῶ γιά ὅλα.

Εὐχαριστίες ἐκφράζω καί σέ ὅλους τούς συνελθόντας εἰς τήν χαράν ταύτην πατέρες, φίλους καί ἀδελφούς μέ πρῶτον τόν Ποιμενάρχην τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Δράμας κ. Παῦλον, πρός τόν Πρωτοσύγκελλον αὐτοῦ τόν πολιόν καί πολυσέβαστον Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Τσακίρογλου τόν συμμαρτυρήσαντα εἰς τό μυστήριον τῆς χειροτονίας μου, τόν Πατέρα Παναγιώτη Σπυριδάκη, ἱερέα τῆς ἐνορίας μου, παρά τούς πόδας τοῦ ὁποίου ἐδιδάχθην τά πρῶτα  ψελλίσματα τῆς πίστεως. Τόν βαθύ ἀπευθύνω σεβασμό μου εἰς τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους, τόν στηρίξαντά με εἰς καιρούς χαλεπούς δι’ ἐμέ καί ἀπό τόν ὁποῖον ἔλαβα τό μέγα καί ἀγγελικόν σχῆμα, Ἀρχιμανδρίτην π. Χριστόδουλον.

Θερμά εὐχαριστῶ καί τόν Μητροπολίτην πρῴην Μπουένος Ἄϊρες κύριον Γεννάδιον γιά τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν στοργή πού μου ἐπέδειξε στά 11 χρόνια πού ἐργάσθηκα ὑπό τάς ἐντολάς του.

Μνημονεύω δέ μέ ἰδιαιτέρα συγκίνησιν πρόσωπα πού σήμερα ἀπολαμβάνουν τήν ἀτελεύτητον χαράν τῆς Οὐρανίου Πολιτείας, τούς Μακαριστούς Μητροπολίτας Ρόδου κυρόν Σπυρίδωνα, Αὐστρίας κυρόν Μιχαήλ καί τόν Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ κυρόν Νικόδημον, τόν χειροτονήσαντά με διάκονον καί πρεσβύτερον καί τοῦ ὁποίου τάς εὐχάς συχνά ἐπικαλοῦμαι στίς δύσκολές μου στιγμές.

Καί νῦν ἡ ταπεινή μου ἀναφορά καί οἱ ἄπειρες εὐχαριστίες μου εἰς τόν μοναχικόν περιπλανώμενον ἱερόν νυμφίον τοῦ Φαναρίου,  εἰς τόν χρυσοῦν κρίκον ἁλυσίδος ἁγίων καί μαρτύρων Πατριαρχῶν, εἰς τόν  Ναζωραῖον τοῦ ὁποίου ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα διαρκεῖ ὅσον καί ἡ Πατριαρχία Του, εἰς τόν μελανοφοροῦντα τῷ σώματι, ἀλλ’ ἐρυθροφοροῦντα τῇ καρδίᾳ ἐκ τοῦ καθημερινοῦ μαρτυρίου Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κύριον κύριον Βαρθολομαῖον διά τήν πρός ἐμέ πατρικήν ἀγάπην, στήριξιν, ἐνίσχυσιν καί συνοδοιπορίαν κατά τήν  πολυετῆ διακονίαν μου εἰς τήν Βασιλίδα Πόλιν. Κορωνίδα  τῶν εὐλογιῶν καί εὐεργεσιῶν τῶν ὁποίων ἀποδέκτης ἔγινα καί ἡ σημερινή ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐκ τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ χειρῶν ἔλαβα τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης.

Σᾶς εὐχαριστῶ,  Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐκ βάθους ψυχῆς καί Σᾶς παρακαλῶ. Ὑψώσατε καρδίαν καί χείλη εἰς τόν Ἐπουράνιον Δεσπότη καὶ ἐπαναλάβετε τὴν προσευχήν, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνε ὁ Βασιλεὺς Δαυΐδ ἱκετεύων διά τὸν υἱό του: «καὶ τῷ υἱῷ μου δὸς καρδίαν ἀγαθὴν ποιεῖν τὰς ἐντολάς σου καὶ τὰ μαρτύριά σου καὶ τὰ προστάγματά σου καὶ τοῦ ἐπὶ τέλους ἀγαγεῖν τὴν κατασκευὴν τοῦ οἴκου σου», (Α΄ Παραλειπ., κθ΄, 19).  Πολλά τά ἔτη Σας».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jKIA7q3MI4s

ngg_shortcode_2_placeholder

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2013, μετά τόν Ἑσπερινόν, εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης, ἔλαβε χώραν κατά τήν τυπικήν διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό Μήνυμα τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Μετά τάς ὑπογραφάς τῶν Συνοδικῶν μελῶν εἰς τό Ὑπόμνημα καί τήν ἀναγγελίαν ὑπό τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Ὑπομνήματος τῆς ἐκλογῆς, προσῆλθε, τῇ συνοδείᾳ δύο νυμφαγωγῶν, ὁ θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης κ. Φιλούμενος.

Οὗτος ἔβαλε «Εὐλογητός» καί ἐθυμίασε καί ἀνέπεμψε δέησιν καί ἐποίησεν ἀπόλυσιν. Πρό τοῦ «Δι’εὐχῶν» ἀνεκοινώθη αὐτῷ τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, ὅπερ οὗτος ἀπεδέχθη. Τούτου γενομένου, ἠκολούθησεν ἡ ἐν πομπῇ ἄνοδος εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος προσεφώνησε τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Εὐχαριστῶ τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ ὁποῖος μοῦ ἒδωσε μεγάλην εὐλογίαν νά ζήσω αὐτήν τήν μοναδικήν στιγμήν εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ὃπου ἐτελέσθη κατόπιν προτροπῆς τῆς ὑμετέρας Μακαριότητος τό Μέγα Μήνυμα τῆς χειροτονίας μου αὒριον εἰς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Πέλλης.

Τό Πνεῦμα τό Ἃγιον καθωδήγησε τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν διά μέσου τῶν αἰώνων ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καί μέχρι σήμερα καί συμφώνως μέ τά ἀδιάψευστα λόγια τοῦ Θείου Δομήτορος αὐτῆς θά τήν καθοδηγῇ ἓως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Τό Ἃγιον Πνεῦμα πάντα ἐνεργεῖ εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἐνισχύει μέ τήν ἀδιάκοπον διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων.

Εἶναι ἀδιάψευστος μαρτυρία ὃτι ὁ Θεός μένει μαζί μας καί δέν ἀφήνει τήν Ἐκκλησίαν παρά τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν τῶν μελῶν της. Προγεύομαι λοιπόν τήν χαράν τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία εἶναι καί χαρά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς μας Ἀδελφότητος καί τοῦ ποιμνίου μας καί συγκλονίζομαι, διότι ἑτοιμάζομαι νά δεχθῶ αὐτήν τήν χάριν, ὃταν θά ἐναποθέσητε αὒριον τάς χεῖράς Σας μετά τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων εἰς τήν κεφαλήν μου διά τήν χειροτονίαν μου.

Μέ αὐτάς τάς ταπεινάς σκέψεις ἐπιθυμῶ, ὃπως ἐκφράσω ἰδιαιτέρως πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί τά τίμια μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τάς θερμάς καί εἰλικρινεῖς μου εὐχαριστίας διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐδείξατε πρός τήν ταπεινότητά μου, διά τῆς ἐκλογῆς μου εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης πάντα τά μέλη τῆς Ἀδελφότητός μας καί τόν πιστόν λαόν τοῦ Θεοῦ.

Ὑψώνων τό ποτήριον εὒχομαι εἰς τήν Ὑμετέραν προσκυνητήν μου Μακαριότητα μακράν καί εὐκλεᾶ Πατριαρχίαν πρός δόξαν Θεοῦ, αἲγλην τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ ποιμνίου καί τῆς Ἀδελφότητος.

Εἰς ὑγιείαν πάντων ὑμῶν».

ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε  Πέλλης

 κ. Φιλούμενε,

 Εἰς τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν, τήν ὡς ἐκ τῶν προαγωγῶν διαχεομένην κατά τάς ἡμέρας αὐτάς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καί τήν Γεραράν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μετέχει σήμερον ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία.

 Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐν προσφάτῳ Συνεδρίᾳ αὐτῆς,  ἀποβλέπουσα εἰς τήν στερέωσιν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐνεργικωτέραν καί ζωτικωτέραν ποιμαντικήν ἀποστολήν αὐτῆς, ἐξέλεξε εἰς τό ἀρχιερατικόν ἀξίωμα τήν ὑμετέραν  Θεοφιλίαν καί ἀνέθεσεν αὐτῇ τήν ποιμαντικήν Ἀρχιερατικήν Ἐπιτροπείαν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου εἰς την Βόρειον Ἰορδανίαν.

Διά τήν ἐκλογήν ταύτην ἐλήφθη ὑπ’ ὄψιν τό ἧθος τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας, ἡ Θεολογική παιδεία αὐτῆς, ἡ προετοιμασία αὐτῆς εἰς τό ἁγιώνυμον Ὄρος καί ἡ ἐν ὑπακοῇ καί ἀφοσιώσει διακονία αὐτῆς, εἰς ὅσα διακονήματα ἀνετέθησαν  αὐτῇ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Ἐν τῷ πνεύματι τῆς διπλῆς χαρᾶς τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς προσωπικῆς Ὑμῶν τοιαύτης, καλεῖσθε, ὅπως  λάβητε αὔριον τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα καί  ἐνεργοποιήσητε   αὐτό θεοφιλῶς πρός σωτηρίαν ψυχῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν».

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος ἠσπάσθη τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, προσφέρων ἑκάστῳ μπομπονιέραν. Ἐν συνεχείᾳ προσῆλθον πάντες οἱ τιμήσαντες τόν ἐψηφισμένον διά τῆς παρουσίας αὐτῶν εἰς τό Μήνυμα καί συνεχάρησαν αὐτόν, ἐν ᾧ οὗτος προσέφερεν ἑκάστῳ μπομπονιέραν.

Β’ . ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς, 4^ης/17^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς Θείαν Λειτουργίαν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης χειροτονία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου. Τῆς Θείας Λειτουργίας ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Καττάρων κ. Μακαρίου καί Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Μετά τήν ἀνάγνωσιν, κατά τό τέλος τοῦ Ὄρθρου τῶν δηλώσεων τοῦ ἐψηφισμένου κατά τήν ἐν τῷ Ἀρχιερατικῷ Τυπικήν διάταξιν περί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως αὐτοῦ, ἔλαβε χώραν, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ Πατριαρχικήν Φήμην, ἡ προσφώνησις τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου πρός τόν ἐψηφισμένον, ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Πέλλης

κ. Φιλούμενε,

  Ὄντως ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ. Ἐν τῇ ἀπείρῳ καί πανσόφῳ Αὐτοῦ ἀγάπῃ  ἐρρύσατο ἡμᾶς τούς  ἀνθρώπους ἐκ τῆς φθορᾶς  τοῦ θανάτου καί ἠλευθέρωσε ἡμᾶς ἐν τῷ ἐκ  Πνεύματος  Ἁγίου  καί Μαρίας τῆς Παρθένου  Ἐνανθρωπήσαντι  καί ἐπί τοῦ Ἁγίου Τόπου τούτου σαρκί Σταυρωθέντι καί τριημέρῳ  ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι Μονογενεῖ Υἱῷ Αὐτοῦ  Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ  Χριστῷ.

 Ἰδού, καί ἡμεῖς σήμερον, ἱστάμενοι ἐν τῷ Ἁγίῳ Τόπῳ τούτῳ, ὁ  ὁποῖος κατέστη μάρτυς μαρτυρίου  φρικτοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ, Σταυροῦ δηλονότι καί  Ἀναστάσεως, καθιστάμεθα  μάρτυρες ἄλλου μυστηρίου, τοῦ μυστηρίου τῆς  προεκτάσεως τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς ἐν τῇ  Πατριαρχικῇ καί Πολυαρχιερατικῇ Λειτουργίᾳ ταύτῃ καί τῇ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίᾳ  τῆς Ὑμετέρας  Θεοφιλίας.

Διά τοῦ μυστηρίου  τῆς Θείας  Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως ταύτης καί τῆς χειροτονίας  οἰκοδομεῖται τό  Σῶμα  τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτως  ὁ  Χριστός παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας.

Τό κεκλημένον καί τιμώμενον πρόσωπον  εἰς τό μυστήριον  τοῦτο εἶναι ἡ ὑμετέρα  Θεοφιλία. Εἰς  αὐτήν   ἐμπιστεύεται  σήμερον τό  Ἀρχιερατικόν  ἀξίωμα ἡ  Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Τόπων, ἐνεργοῦσα συμφώνως πρός τήν ρῆσιν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου ὅτι: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28).

Ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διέκρινε καί ἐξετίμησε εἰς τό πρόσωπον τῆς ὑμετέρας  Θεοφιλίας τό γεγονός  ὅτι αὕτη, προερχομένη ἐκ τῆς πόλεως Φχές τοῦ φιλτάτου Χασιμιτικοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, ἐγκατέλειψεν ἐγκόσμιον σταδιοδρομίαν καί ἐπέλεξε καί  ἐσπούδασε τήν ἱεράν  ἐπιστήμην  τῆς Θεολογίας  εἰς τό Ἀριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης, ἀκολούθως δέ ἐμόνασε εἰς τό  ἁγιώνυμον Ὅρος τοῦ  Ἄθω,  εἰς τήν Ἱεράν  Μονήν  Γρηγορίου,  ὑπό τήν  πνευματικήν  καθοδήγησιν τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου καί Ὁσιολογιωτάτου  πατρός  Γεωργίου  Καψάνη, μετά ταῦτα δέ  προσκληθεῖσα, ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα  καί ὑπηρέτησε ἐν  ὑπακοῇ  καί  ἀφοσιώσει  ἀδιακρίτῳ εἰς ὅσα  διακονήματα  ἀνετέθησαν  αὐτῇ, προσφάτως δέ  μάλιστα ὡς ἡγούμενος τῆς ἐν Μπιρζέτ Ἑλληνορθοδόξου – Rum Orthodox ἡμῶν Κοινότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἀνέπτυξε ἀξιόλογον ὄντως ποιμαντικόν, κοινωνικόν καί ἐκπαιδευτικόν ἔργον.

Ἐκτιμῶσα  ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος  τό ἧθος καί τά προσόντα αὐτῆς  πέραν τῆς ἐκλογῆς εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, ἐνεπιστεύθη αὐτῇ καί τήν Ἐπισκοπικήν Ἐπιτροπικήν  διαποίμανσιν τῶν  Κοινοτήτων  τοῦ  Πατριαρχείου   εἰς  βόρειον  Ἰορδανίαν μέ ἔδραν τήν ἱστορικήν πόλιν Ἴρμπετ, ἐναποθέτουσα  χρηστάς ἐλπίδας δι’  ἔργον ἐν αὐταῖς  πνευματικῆς οἰκοδομῆς,  ἀναγεννήσεως  καί ἀνανεώσεως.

 Εὐχαριστῶν, ὅθεν, τόν  Πανάγαθον  Θεόν,    ἐψηφισμένε  Ἀρχιεπίσκοπε  Πέλλης  κ.  Φιλούμενε,  δι’  ὅσα ἀγαθά πλουσίως  ἐχάρισέ σοι, πρόσελθε εἰς τό  Ἱερόν καί Ἅγιον Βῆμα  καί ἐναπόθεσον  ἑαυτόν εἰς τήν ἀνείκαστον εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ καί  παρακάλεσον Αὐτόν, ὅπως συγχωρήσῃ σοι πᾶσαν ἁμαρτίαν, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν  χειρῶν  τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν Ἱερωτάτων  Ἀρχιερέων συλλειτουργῶν  Ἡμῖν σκηνώσῃ     ἐπί σέ  τό Πανάγιον Πνεῦμα  καί ἀναδείξῃ  σε  σκεῦος ἐκλογῆς, ἐκτελοῦν καί διακονοῦν τό θέλημα καί τάς ἐντολάς Αὐτοῦ  εἰς  τό  ἀνατεθέν  σοι  Ἐπιτροπικῶς  ποίμνιον  καί εἰς πάντα ζητοῦντα  πληροφορηθῆναι   περί τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἔχων πάντοτε εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν σου τούς λόγους τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ὅτι: «δεῖ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον…ἀλλά φιλόξενον φιλάγαθον σώφρονα δίκαιον ὅσιον ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατός ᾖ καί παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν» (Τίτ. 1, 7-9).

Καί  ἡ ἀντιφώνησις τοῦ ἐψηφισμένου ἔχουσα ὡς ἕπεται:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

 Ἐν πρώτοις δοξολογῶ τό ὂνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς εἰς αὐτόν τοῦτον τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἡμέραν ταύτην, τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας, ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, διά νά ἀναδειχθῶ εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Συνήλθομεν σήμερον, διά νά βιώσωμεν, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, μίαν ἂλλην Πεντηκοστήν, ὡς ἐκείνην, κατά τήν ὁποίαν κατῆλθεν τό Πνεῦμα τό Ἃγιον ἐπί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης κατά τό ὁποῖον, ἡ θεία Χάρις θά κατέλθῃ ἐπ’ ἐμέ μέ τήν συνεργίαν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων καί θά μέ ἀναδείξῃ Ἀρχιερέα Μυστηρίων Θεοῦ.

Εἶναι ἀσύλληπτον μέ τόν νοῦν τό γεγονός τοῦτο, τό ὁποῖον τελεῖται δι’ ἐμέ καί ἡ βαρυτάτη εὐθύνη του εἶναι πέραν τῶν φυσικῶν μου δυνάμεων, ὃμως ἀντλῶ θάρρος ἀπό τό ἀναστάσιμον τροπάριον, «ὃπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις». Κατ’ αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν, ὁ Θεός, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰσέρχεται εἰς τόν ἂνθρωπον, θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί  ἀναπληρώνει τά ἐλλείποντά του, κατά τόν ἲδιον τρόπον κατά τόν ὁποῖον ἀνέδειξεν τούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀπό ἀγραμμάτους ἁλιεῖς, εἰς ἁλιεῖς ἀνθρώπων, διά νά δείξῃ τήν δύναμιν τῆς θείας Του Χάριτος καί νά τούς ἑτοιμάσῃ  διά τό ἒργον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἀπό μικρᾶς ἡλικίας αἰσθανόμουν ἀγάπην καί θαυμασμόν διά τήν Ἐκκλησίαν καί τά τελούμενα εἰς Αὐτήν, ἀλλά ὃταν ἐνηλικιώθην καί ἐνεβάθυνα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ἀντελήφθην ὃτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ Χριστιανός μακρυά ἀπό τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Μέ ὃλην τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς μου ἀνεζήτουν  τρόπον νά ἐργασθῶ εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ πίστις μέ ὢθησε πρός τήν ἰδέαν τοῦ μοναχισμοῦ. Ἀπό τότε προσπαθοῦσα νά ζῶ, ὡς μοναχός μέσα εἰς τόν κόσμον. Ὁ πόθος μου νά σπουδάσω θεολογίαν, ἦτο, διά νά ἐμβαθύνω περισσότερον εἰς τό νόημα τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Τήν πραγματοποίησιν τῆς ἐπιθυμίας μου αὐτῆς ἀνέμενον δεκαπέντε ὁλόκληρα χρόνια, κατά τήν διάρκειαν τῶν ὁποίων ἀντιμετώπισα πολλάς καί ποικίλας δυσκολίας καί πολλάς θύρας τάς ὁποίας ἒκρουσα τάς εὗρον κλειστάς, ὡς γνωρίζει ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης, ἀλλά ἐπέμενα, διότι μόνον εἰς τόν μοναχισμόν, ἒβλεπα τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ πνευματικοῦ μου ἀγῶνος, ἐνισχυόμενος ἀπό τά λόγια τοῦ Κυρίου λέγοντος «διά τῆς ὑπομονῆς ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Ὁ Κύριος πράγματι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ὑπομονήν μου, μέ ἐλέησε καί μέ ἠξίωσεν τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, γεγονός, τό ὁποῖον ἀπετέλεσεν σταθμόν ζωῆς. Ὃταν ἐκάρην ἐκεῖ μοναχός, δέν εἶχα σκεφθῆ ὃτι ὁ Θεός θά μέ ἠξίωνε νά εἰσέλθω εἰς τήν Ἱερωσύνην καί νά γίνω λειτουργός τῶν μυστηρίων Θεοῦ, εἰς τήν Ἁγιωτάτην Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, τήν Μητέρα μου Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων.

Καί ἰδού σήμερον, καταξιοῦμαι νά ἀνέρχωμαι τήν βαθμίδα τῆς Ἀρχιερωσύνης. Θαυμαστά καί ἐξαίσια ζῶ, πράγματι, «ὃτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καί ἃγιον τό ὂνομα Αὐτοῦ». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Τιμόθεον ἐπιστολήν του, «ὃστις ἐπισκοπῆς ὀρέγεται, καλοῦ ἒργου ἐπιθυμεῖ». Ὂντως Μακαριώτατε, ἡ Ἀρχιερωσύνη εἶναι ἡ ἀνωτέρα βαθμίς τῆς Ἱερωσύνης, ἐφ’ ὃσον ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται νά ἀκολουθήσῃ τόν Κύριον καί Διδάσκαλον ἡμῶν, τόν Ἰησοῦ Χριστόν, τόν Μέγαν Ἀρχιερέα καί νά ἐπιτελέσῃ ἒργον εὐαγγελιστοῦ. Διά τοῦτο ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τῦπον καί τόπον Χριστοῦ. Τό μέγα ἀξίωμα τοῦτο, δέν εἶναι πρός καύχησιν τοῦ ἰδίου καί ἀνύψωσιν μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του, ἀλλά εἶναι εὐλογία Θεοῦ, τήν ὁποίαν λαμβάνει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ἁγιάζῃ τούς πιστούς. Εἶναι πολύτιμος παρακαταθήκη, τήν ὁποίαν πρέπει νά τηρῇ ἀκεραίαν ἐνώπιον Θεοῦ, μέ γνώμονα τήν ἀγάπην πρός πάντας, τήν συγχώρησιν, τήν εἰρήνην, διά νά ἑδραιοῦται τό κήρυγμα τῆς Πίστεως. Ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νά εἶναι βοηθός τῶν ἀδυνάτων, συμπαραστάτης τῶν πονεμένων καί τῶν ἀδικουμένων, ἰατρός τῶν ψυχικῶς πληγωμένων καί ἀσθενῶν καί ταῦτα πάντα νά ἐπιτελῇ μετά ταπεινώσεως καί μακροθυμίας, ἐφ’ ὃσον ὁ Κύριος εἶπε «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὃτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ἀντιλαμβάνομαι σοβαρῶς ὃτι, ἐνώπιον ὑμῶν Μακαριώτατε, φέρω βαρεῖαν εὐθύνην ἐπί τῶν ὢμων μου, νά καθοδηγήσω τά λογικά πρόβατα εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας μέ τήν ἰδικήν Σας εὐλογίαν καί πνευματικήν καθοδήγησιν. Γνωρίζω ὃτι ὁ δρόμος τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς εἶναι δύσβατος καί πλήρης ἀκανθῶν καί ἐδῶ ἐφαρμόζεται τό παράδοξον, ὃτι ὁ μοναχός καί μάλιστα ὁ Ἀρχιερεύς, δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν του, ἀλλά διά τόν πλησίον καί τόν κόσμον ὁλόκληρον καί πρέπει νά θέτῃ τήν ψυχήν του ὑπέρ τῶν προβάτων, ὃτι δηλαδή ἒκανε ὁ ἲδιος ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐδίδαξε νά ἀναζητῶμεν τά πρόβατα τά ἀπολωλότα. Ὁ Ἐπίσκοπος ὑποχρεοῦται νά εἶναι στοργικός καί ἐπιεικής πρός πάντας, ὡς ὁ πατήρ τοῦ ἀσώτου. Ὃμως συναισθάνομαι ὃτι πάντα ταῦτα εἶναι ὑπέρ τάς δυνάμεις μου, ἀλλά ἒχω ἐμπιστοσύνην ὃτι δέν πράττω τι μέ τήν ἰδικήν μου δύναμιν ἀλλά, ὡς ἒλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πάντα ποιῶ ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ, (Α’Κορ. 3:6), ἐγώ φυτεύω καί ὁ Θεός αὐξάνει, ἀφήνω τό βάρος μου εἰς τόν Χριστόν, «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» καί ἐλπίζω εἰς τήν βοήθειάν του. Ὁ Χριστός εἶναι τό σύμβολον, ἡ δύναμις καί ἡ ἐλπίδα μου.

Ἡ Ἀρχιερωσύνη ἂλλωστε δέν εἶναι τῖτλος τιμῆς, ἀλλά εἰς αὐτήν ἐμπερικλείεται ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία, ὃπως λέγει ὁ ἃγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, «ὃπου ὁ Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί ἡ καθολική Ἐκκλησία». Ἡ Ἐκκλησία ἑπομένως, εἶναι ἡ συναγωγή τῶν πιστῶν, τό Σκάφος, εἰς τό ὁποῖον καταφεύγουν ὃλοι οἱ πιστοί, ἐντός τῆς ὁποίας ἀπεργάζονται τήν σωτηρίαν των καί εἶναι βέβαιοι ὃτι ἀκολουθοῦντες τά προστάγματά της, διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων της, θά ὁδηγηθοῦν ἀπό τήν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας εἰς τήν ἐν Χριστῶ ἐλευθερίαν καί θά καταλήξουν εἰς τόν λιμένα τῆς σωτηρίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τά κτίσματα καί οἱ λίθοι, ἀλλά οἱ ζῶντες λίθοι, οἱ πιστοί, διά τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε καί ἐσταυρώθη. Ὁπότε, ὁ  Ἐπίσκοπος θά δώσῃ λόγον ἐνώπιον Θεοῦ τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως πρῶτον διά τό ποίμνιόν του, τί ἒπραξεν δι’ αὐτό καί κατόπιν θά δώσῃ λόγον διά τά ἲδια πλημμελήματα. Δι’ αὐτό, αἰσθανόμενος τήν βαρυτάτην εὐθύνην ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας καί Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ἐξαιτοῦμαι τήν προσευχήν Σας δι’ ἐμέ, νά ἒχω φόβον Θεοῦ, «Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν», διά νά ἀκούσω κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως, «εὖ δοῦλε ἀγαθέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σε καταστήσω». Τοῦτο ζητῶ, διότι πιστεύω ὃτι ἡ προσευχή ἒχει μεγάλη δύναμιν καί ὃπως ἡ φωτιά λιώνει τό σίδερον, ὁμοίως καί ἡ προσευχή μαλακώνει τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου καί φέρει αὐτόν ἐγγύτερον πρός τόν Θεόν καί πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ του.

Διά τοῦτο, Μακαριώτατε καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐχαριστῶ θερμῶς διά τήν ἐμπιστοσύνην καί ἀγάπην, τήν ὁποίαν μοῦ ἐδείξατε, ἀπό τήν στιγμήν τῆς ἀφίξεώς μου ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, ὃταν μέ ἐκαλέσατε νά εἰσέλθω εἰς τάς τάξεις τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος. Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, ὃλως ἰδιαιτέρως, μέ περιεβάλετε μέ πατρικήν ἀγάπην, μέ ἐστηρίξατε παντοιοτρόπως, μέ ἐκαθοδηγήσατε εἰς πολλάς περιπτώσεις καί μέ ἐτιμήσατε μέ τόν διορισμόν τοῦ εἰσηγητοῦ, μέ τήν ἀπόφασίν Σας νά χειροτονηθῶ Διάκονος καί Πρεσβύτερος, μέ ἐδιωρίσατε μέλος τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί σήμερον, ἡ Πατρική σας ἀγάπη καί Πατριαρχική εὒνοια, μέ ἀναβιβάζει εἰς τόν ὑπέρτατον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί μέ καθιστᾶ Ἀρχιεπίσκοπον Πέλλης.

Ἡ γλῶσσά μου ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνην καί τάς εὐχαριστίας μου καί νά περιγράψῃ τά αἰσθήματά μου πρός Ὑμᾶς καί τήν Ἀδελφότητα καί ἐφ’ ὃσον τά λόγια δέν μποροῦν νά περιγράψουν αὐτό, τό ὁποῖον αἰσθάνομαι, ὑπόσχομαι ὃτι θά τό ἐκφράσουν τά ἒργα μου. Σᾶς  διαβεβαιῶ ὃτι θά παραμείνω ὑπάκουος καί ταπεινός, ὃπως μέ ἐγνωρίσατε Ὑμεῖς καί οἱ πατέρες, ζηλωτής τῶν παραδόσεων καί ὑπερασπιστής τῶν προνομίων καί τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἀδελφότητος εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπιτρέψατέ μου νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τάς εὐχαριστίας μου πρός ὃσους παρόντας καί ἀπόντας μέ ἐστήριξαν, διά νά φθάσω εἰς αὐτήν τήν ἡμέραν, νά  εὐχαριστήσω τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια μου, τούς συγγενεῖς καί τά ἀγαπητά μου πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐδέχθησαν τήν ἀπόφασίν μου καί μέ ἐστήριξαν καί μέ ἒμαθαν νά σέβωμαι τάς ἀξίας τῆς ζωῆς καί κάθε ἂνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ.

Ἰδιαιτέρας εὐχαριστίας καί τόν βαθύτατον σεβασμόν μου ὀφείλω πρός τόν στοργικόν Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Καψάνην, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, Ἁγίου Ὂρους, ὁ ὁποῖος μέ ἀγκάλιασε ἀπό τήν πρώτην στιγμήν μέ ἀγάπην, μέ ἐστήριξε καί μέ ἐβοήθησε εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς καί μέ ἔκειρε Μοναχόν, μέ τό ὂνομα τοῦ Ἁγιοταφίτου Ἱερομάρτυρος Ἁγίου Φιλουμένου, τάς πρεσβείας τοῦ ὁποίου καί ἐπικαλοῦμαι τήν στιγμήν ταύτην. Εὐχαριστῶ ὃσους συνετέλεσαν, ὣστε νά σπουδάσω τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας καί ὃσους κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν μέ περιέβαλον μέ τήν ἀγάπην των, ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν ὡς λύχνος εἰς τό σκότος τῶν δυσκολιῶν μου. Εὐχαριστῶ τούς ἐνορίτας τοῦ Μπίρ Ζέϊτ, μετά τῶν ὁποίων συνεδέθην πνευματικῶς καί οἱ ὁποῖοι παρίστανται εἰς τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς μου, ὡς ἐπίσης εὐχαριστῶ καί πάντας ὃσοι μέ ἐτίμησαν διά τῆς παρουσίας των τήν ἡμέραν ταύτην καί παρακαλῶ, ὃπως προσεύχωνται, ἳνα ὁ Κύριος, μέ στηρίζῃ καί μέ καθοδηγῇ πρός ἐπιτυχίαν τῆς ποιμαντικῆς μου ἀποστολῆς.

Καί νῦν Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, προσέρχομαι μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ, κλίνω γόνυ ψυχῆς καί σώματος πρό τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ἀναμένων τήν διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν τιμίων Ὑμῶν χειρῶν καί τῶν ἂλλων Ἀρχιερέων, κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἳνα μέ καταστήσῃ ἂξιον Ἀρχιερέα, τίμιον Οἰκονόμον τῶν Μυστηρίων Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν».

Μετά τήν ἐκφώνησιν τῶν προσφωνήσεων ὁ ἐψηφισμένος προσηνέχθη ὑπό δύο Ἀρχιμανδριτῶν καί παρεδόθη εἰς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διά τοῦ «κέλευσον, κελεύσατε…» προσήνεγκον αὐτόν τῷ Μακαριωτάτῳ καί περιήγαγον αὐτόν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης ψάλλοντες τά τροπάρια: «Ἅγιοι Μάρτυρες…, Ἡσαΐα, χόρευε…, Δόξα Σοι, Χριστέ ὁ Θεός».

Μετά ταῦτα, ὁ ἐψηφισμένος ἔκλινε τά γόνατα πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί ἐπέθεσεν τάς δύο χεῖρας ἐπ’αὐτῆς καί ὁ Μακαριώτατος ἀνεφώνησε «ψήφῳ καί δοκιμασίᾳ τῶν Πανιερωτάτων Ἀρχιερέων καί Ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν, ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντα τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται…».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τάς εὐχάς τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀρχιερέως, ἐν ᾧ ἐψάλλετο τό  «Κύριε ἐλέησον» χαμηλοφώνως ἐκ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ. Τῶν εὐχῶν ἀναγνωσθεισῶν, ὁ Μακαριώτατος ἤρξατο ἀναφωνεῖν τό «ἄξιος» εἰς ἕκαστον τῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων τῶν ἐπιδιδομένων αὐτῷ, τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐπευφημοῦντος «ἄξιος, ἄξιος». Μετά τά ἐκφωνηθέντα τοῦ «ἄξιος», ὁ Μακαριώτατος ἐπαρουσίασεν αὐτόν ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης λέγων: «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις της δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου…».

Τῆς χειροτονίας τελεσθείσης, ἐσυνεχίσθη κατά τήν τάξιν ἡ Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου, τιμῆς ἕνεκεν, τοῦ χειροτονηθέντος τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων.

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσε τῷ χειροτονηθέντι τήν ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων «Λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Ἅμα τῇ ἀπολύσει, ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Πέλλης διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἠσπάζοντο τήν χεῖρα αὐτοῦ καί συνεχάρησαν αὐτόν.

Τῶν κωδώνων κρουομένων, ἐν συνεχείᾳ, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα. Ἐνταῦθα ὁ χειροτονηθείς προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτού:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι ἃγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμια Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐκλαμπρότατε κύριε Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

 Ὑπό τό πλῆθος τῶν θαυμασίων τελεσθέντων καί εὐλογημένων βιωμάτων τῆς σημερινῆς χειροτονίας μου, ἡ ψυχή μου πλημμυρισμένη ἀπό εὐγνωμοσύνην εἰς τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν, ἀναφωνεῖ «Ἂισω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καί ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου», (Ψαλμ.12,6), ὃτι «ἐπλεόνασας ἐπ’ ἐμέ τήν μεγαλωσύνην σου», (Ψαλμ.70,21).

Εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἐδέχθην πρό ὀλίγου διά τῶν τιμίων χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος τό μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης Μυστήριον! Ἀναλογίζομαι καί πάλιν ὃτι ὁ Ἐπίσκοπος δέν εἶναι μόνον ἱερατικός βαθμός, ἀλλά δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνήτης τοῦ σκάφους αὐτῆς, καθοδηγητής τοῦ ποιμνίου. Μετά τῶν εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, πορεύομαι εἰς τήν βόρειον Ἰορδανίαν, διά νά σπείρω τόν Λόγον τῆς ἀληθείας καί τῆς συγχωρήσεως, νά μεταφέρω τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐν Χριστῷ εἰρήνης πρός τούς ἐκεῖ πιστούς χριστιανούς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἰς τρανήν ἀπόδειξιν τοῦ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος Ὑμῶν ὑπέρ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πρέπει νά ἒχῃ ἐστραμμένην καρδίαν καί πνεῦμα πρός τόν πατέρα καί Πατριάρχην του. Ἐπικαλοῦμαι, λοιπόν, τάς προσευχάς καί τήν συμπαράστασιν Ὑμῶν, προκειμένου ἳνα ἐπιτύχω εἰς τήν ἀποστολήν μου αὐτήν.

Εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀγάπην αὐτῆς, τούς ἀδελφούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς καί τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τούς συνελθόντας, ἳνα συμπροσευχηθῶσι κατά τήν ἱεράν ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου, τούς δι’ εὐλόγους αἰτίας ἀπόντας πατέρας καί φίλους, τόν ἐκλαμπρότατον Γενικόν Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος, τόν Πρόξενον τῆς Κύπρου καί διά μίαν εἰσέτι φοράν διαβεβαιῶ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα διά τήν ἀφοσίωσίν μου εἰς αὐτήν, τήν τελείαν ὑπακοήν μου εἰς τάς ἐντολάς τῆς Ἐκκλησίας διά τό καλόν τοῦ ποιμνίου καί ὑπόσχομαι νά εἶμαι σύνδεσμος τοῦ ποιμνίου μετά τῆς Πνευματικῆς Ἀρχῆς τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, διά τήν κατά Χριστόν πρόοδον ἡμῶν.

Εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί πάντων ὑμῶν».

Ἐν τέλει προσηνέχθη τό κέρασμα καί ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς συνεχάρησαν τῷ χειροτονηθέντι , ὡς καί πάντες οἱ τιμήσαντες αὐτόν ἀσπαζόμενοι τήν χεῖραν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/4m167mSLI9s

httpv://youtu.be/ueY_QL-i4JA

ngg_shortcode_3_placeholder

Α’ ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῆς Τυρινῆς, 2^ας/15^ης Μαρτίου 2013, μετά τήν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τό Μήνυμα τῆς εἰς Ἀρχιερέα -Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως χειροτονίας τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου.

Μετά τάς ὑπογραφάς τῶν Συνοδικῶν μελῶν εἰς τόν κώδικα Ὑπομνημάτων ἐπί τῆς Ἁγίας Προθέσεως ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ἠκολούθησε ἡ ὑπό τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἀνάγνωσις τοῦ Ὑπομνήματος ἐκλογῆς.

Ἀκολούθως προσῆλθε, τῇ συνοδείᾳ δύο νυμφαγωγῶν, ὁ ἐψηφισμένος ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ εἰς τήν παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἀβραάμ.

Ἅμα τῇ προσελεύσει αὐτοῦ ὁ ἐψηφισμένος ἔβαλε «Εὐλογητόν», καί ἐθυμίασε τόν Ναόν, ἐν ᾧ ἐλέγετο ἀργῶς τό «Ἅγιος ὁ Θεός», ἀκολούθως ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον καί τό Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς καί ἀνεπέμφθη δέησις καί  ἐγένετο ἀπόλυσις.

Πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν» ἀνεγνώσθη τό Μέγα Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς, ὅπερ ἀπεδέχθη ὁ ἐψηφισμένος,  ἠκολούθησε τό “Δι’ εὐχῶν” καί ἡ ἄνοδος πάντων εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐνταῦθα, τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον, ἀναμένοντα, προσεφώνησεν ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως καί Γέρων Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Πανοσιολογιώτατοι Ἀρχιμανδρῖται, μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Πρό ὀλίγου, ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Μοναστηριακοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, κατά τήν διάρκειαν τοῦ Μεγάλου Μηνύματος, ἀνεπέμψαμεν δέησιν πρός τόν Κύριον, ὡς προοίμιον τῆς ἐπιούσης μεγάλης ἡμέρας, τῆς εἰς ἐπίσκοπον ἐμῆς χειροτονίας, τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς.

Ἀναλογιζόμενος τήν ἰδιαιτέραν τιμήν καί εὐλογίαν, πού μοῦ ἔκαμε ἡ Ὑμετέρα σεπτή Μακαριότης καί ἡ περί Αὐτήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἐκφράζω πρός Αὐτήν αἰσθήματα βαθυτάτου εὐγνωμοσύνης καί ἀσπαζόμενος μετά υἱϊκοῦ σεβασμοῦ τήν Δεξιάν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, θέτω ἐμαυτόν εἰς τήν Ὑμετέραν διάθεσιν, ὑπακούων εἰς τά προστάγματα Αὐτῆς.

 Προπίνων εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, εὔχομαι ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, χαρίζηται Αὐτῇ, τόν ἄνωθεν φωτισμόν καί τήν ἄνωθεν δύναμιν, διά νά ὁδηγῇ τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένα εἰς εὐδίους λιμένας σωτηρίας”.

ὁ δέ Μακαριώτατος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἱεραπόλεως

καί Γέρον Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρε,

 Ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία Σιών τῆς Ἁγίας, ὁδεύει τήν ἀνοδικήν καί δύσβατον ὁδόν τοῦ μαρτυρίου καί αἴρει τόν σταυρόν τοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχει ὅμως καί τάς ἡμέρας τῆς κατά Θεόν ἀναπαύσεως, ἀνέσεως, ἀναψυχῆς καί ἀγαλλιάσεως αὐτῆς.

 Τοῦτο συμβαίνει δι’ αὐτήν κατά τάς ἡμέρας ταύτας, κατά τάς ὁποίας χαίρει καί ἀγάλλεται ἐπί ταῖς προαγωγαῖς τῶν τέκνων αὐτῆς.

 Εἰς ταύτας τάς προαγωγάς ἐπαξίως συγκατελέγη ἡ ὑμετέρα Θεοφιλίᾳ, ὡς εὐόρκως, ἐν ὑπακοῇ, αὐταπαρνήσει καί ἀφοσιώσει ὑπηρετήσασα εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὡς διακονητής πρῶτον, ἐν συνεχείᾳ δέ ὡς Παρασκευοφύλαξ.

 Τήν ἔντιμον διακονίαν σου ἐκτιμῶσα ἡ ἀναθρεψάσασά σε Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης σέ καλοῦν σήμερον διά τοῦ Μικροῦ καί Μεγάλου Μηνύματος, ἵνα προσέλθῃς αὔριον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί δεχθῇς τήν ἀρχιερατικήν χάριν, ἵνα διακονήσῃς δι’ αὐτῆς, συνεχίζων τήν ἀποστολήν σου καί ἐκ τῆς νέας ταύτης θέσεως ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἀρχιεπισκοπῆς Ἱεραπόλεως καί ὡς Γέρων Σκευοφύλαξ ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς διαφυλάξεως τῶν ἀπαραγράπτων δικαιωμάτων καί προνομίων τοῦ Γένους ἡμῶν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν.

Εἴησαν τά ἔτη τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εἰρηνικά, εὐλογημένα κα καρποφόρa!”

Β’ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

 Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου τῆς Τυρινῆς, 3^ης/16^ης Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἡ εἰς Ἀρχιερέα -Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως χειροτονία τοῦ  Γέροντος Σκευοφύλακος τοῦ Παναγίου Τάφου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰσιδώρου.

Τῆς θείας Λειτουργίας διά τήν  χειροτονίαν ταύτην προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Τιβεριάδος κ. Ἀλεξίου, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Λύδδης κ. Δημητρίου καί Καττάρων κ. Μακαρίου, Ἱερομονάχων, Πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Πρό τῆς χειροτονίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

“Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἱεραπόλεως καί Γέρον Σκευοφύλαξ τοῦ Παναγίου Τάφου κ. Ἰσίδωρε,

 Ἡ θεία Πρόνοια, ἡ τά πάντα καλῶς οἰκονομοῦσα πρός τό συμφέρον καί τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀξιοῖ ἡμᾶς, τό Παλαίφατον ἡμῶν Πατριαρχεῖον, τήν Γεραράν ἡμῶν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί τό Ὀρθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα, νά ἱστάμεθα καί νά ἱερουργῶμεν εἰς τό μέσον τῆς γῆς.

 Εἰς τόν τόπον τοῦτον, συμφώνως πρός τάς εὐαγγελικάς μαρτυρίας ἐπληρώθη ἡ προφητική πρόρρησις «σωτηρίαν εἰργάσω ἐν μέσῳ τῆς γῆς, Χριστέ ὁ Θεός». Ἐνταῦθα ἐπί Ποντίου Πιλάτου ὡλοκληρώθη ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρξαμένη διά τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ.

 Ἐνταῦθα «ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη» (Ἠσ. 53, 7) καί ἐθυσιάσθη σταυρικῶς, τιθείς  Ἑαυτόν λύτρον ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος. Ἐνταῦθα, ἀποκαθηλωθείς ἀπό τοῦ σταυροῦ, εἰς τό ἔναντι ἡμῶν κενόν μνημεῖον ἐνεταφιάσθη καί κατελθών εἰς τόν Ἄιδην, ἐνίκησεν τάς ἐναντίας διαβολικάς δυνάμεις καί ἀναστάς τριήμερος ἐκ νεκρῶν, συνανέστησεν παγγενῆ τόν Ἀδάμ.

 Τόν ἅγιον τόπον τοῦτον, βεβηλωθέντα ἄχρι καιροῦ ὑπό ἀσεβῶν, ἀνέδειξεν εἰς τήν πρέπουσαν αὐτῷ θέσιν, ὡραιότητα καί δόξαν ἡ αὐτοκρατορική εὐσέβεια τῶν ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἡ Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Τόπων, «ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ τό κατοικητήριον».

 Ὁ Πανίερος οὗτος Ναός ὑπέστη ἐπιθέσεις, ἐπιδρομάς καί καταστροφάς,  τοιαύτας δέ ἤντεξε καί ὑπερέβη καί ἐστάθη διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἵσταται ὡς τήν σήμερον λειτουργικός τόπος προσφυγῆς, προσκυνήσεως, προσευχῆς, προσκυνηματικῆς καί λειτουργικῆς, ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας ἑκατομμυρίων ψυχῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ναός τοῦτος ἀποτελεῖ τόν πόλον ἕλξεως οὐχί ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί τῶν λοιπῶν ἀνά τόν κόσμον Χριστιανῶν καί ἄνευ ὑπερβολῆς ἀποτελεῖ  ὡς ὀμφαλός τῆς γῆς σημεῖον παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος.

 Τοῦτον τόν Ναόν, τό Ἅγιον καί Πανάγιον προσκύνημα τοῦτο, τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐκάλεσεν τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν ἡ θεία Πρόνοια νά διακονήσῃ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας. Εἰς τήν κλῆσιν ταύτην τοῦ Θεοῦ ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία προθύμως ἀνταπεκρίθη καί μετά ζήλου καί ὑπακοῆς ὑπηρέτησε εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα τοῦ Ναοῦ τούτου. Ἐνταῦθα μετά τῶν Ναϊτῶν Πατέρων ὡς ἡγούμενος ἠκροάσθη τάς νυκτερινάς θείας Λειτουργίας ἐν τῇ ἀπολύτῳ ἡσυχίᾳ τῆς νυκτός, εἴτε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ τούτου, συμφώνως τῷ Προσκυνηματικῷ Καθεστώτι, εἴτε ἐν ἀσφυκτικῇ προσκυνηματικῇ συρροῇ, ἐν ἑορταῖς ἤ καί καθημεριναῖς, προϊσταμένης τῆς Ἡμῶν Μετριότητος ἤ Ἀρχιερέως τοῦ Πατριαρχείου τῇ συλλειτουργίᾳ Ἀρχιερέων καί πλειάδος ἱερέων ὅλων τῶν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

 Τά δικαιώματα τοῦ ἔθνους ἡμῶν ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ καί Παγχριστιανικῷ προσκυνήματι τούτῳ ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία μετά ζήλου καί ἐπιμελείας ὑπερήσπισε ἐν προσκυνηματικῇ συνεργασίᾳ  ἀνυποχωρήτως μετά τῶν ἄλλων δογμάτων. Ἐπετέλεσε δέ συντηρητικάς καί ἐξωραϊστικάς ἐργασίας ἐν τῷ Φρικτῷ Γολγοθᾷ, τῷ Παρεκκλησίῳ τῶν Κλαπῶν καί τῇ προσκειμένῃ τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἀβραάμ.

 Ἐκτιμῶσα ταύτα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, ἐξέλεξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως καί ἀνέδειξεν εἰς τήν θέσιν τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος, ὅπως καί ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς καί τῆς Γεροντικῆς θέσεως ταύτης συνεχίσῃ αὕτη ἐνεργώτερον καί ἀποτελεσματικώτερον τήν Ἁγιοταφιτικήν αὐτῆς ἀποστολήν.

 Πρόσελθε, οὖν, κατά τήν Ἁγίαν ταύτην ὥραν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, ἵνα ἐκ τῶν χειρῶν τῆς Μετριότητος Ἡμῶν καί τῶν χειρῶν τῶν Ἀρχιερατικῶν Συνοδικῶν μελῶν, λάβῃς τήν Χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, πρός φωτισμόν καί ἁγιασμόν τῆς ὑπάρξεώς σου καί στερέωσιν καί ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ τῆς Ἐκκλησίας”.

 Ὁ δέ ἐψηφισμένος ἀντεφώνησε διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

 Ὅταν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὡδήγησε τά βήματά μου ἀπό τήν ἰδιαιτέραν μου πατρίδα εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, οὐδέποτε ἐφαντάσθην, ὃτι ἐπρόκειτο εἰς τόσον σύντομον χρονικόν διάστημα, νά λάβω ἐκ τῶν τιμίων χειρῶν Ὑμῶν τόν ὕψιστον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, καί νά καταστῶ εἷς τῶν Ἐπισκόπων τοῦ παλαιφάτου καί μαρτυρικοῦ, Πατριαρχικοῦ θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων.

Λαμβάνων τό ὕψιστον τοῦτον τιμητικόν βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης, ὑπόσχομαι ἐνώπιον Κυρίου ὅτι πάντοτε θά εἶμαι μνήμων τοῦ λόγου Αὐτοῦ: «ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος», (Ματθ. 20-27).

 Ἄπειρον τό ἔλεος καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ. Ἀπό σήμερον ἀναλαμβάνω εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους μου μίαν μεγάλην καί δύσκολον ἀποστολήν. Πρός ὁλοκλήρωσιν αὐτῆς μέ ἐνισχύουν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου λέγοντος: «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν», (Ματθ. 11,30). Διά τοῦτο ἔχω ἐναποθέσει τάς ἐλπίδας μου εἰς τόν Θεόν, πού μέ διαβεβαιώνει ὅτι: «οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον ἤλπισαν ἐπὶ Κύριον, βοηθὸς αὐτῶν καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν, (Ψαλμ. 115, 11).

 Ὁμολογῶ ὅμως ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν ἀνεπάρκειαν καί τήν ἀδυναμίαν μου, ἀλλά καί τήν  ἐμπιστοσύνην μου εἰς τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὃτι «ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» θά ἀναπληρώσῃ καί τάς ἰδικάς μου ἐλλείψεις.

 Τήν στιγμήν αὐτήν ἀντηχοῦν εἰς τά ὦτὰ μου, οἱ λόγοι τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος, πρός τόν Ποιμένα καί Ἐπίσκοπον: «Ἐπίσκοπος καί ποιμήν εἰς τήν κυριολεξίαν εἶναι ἐκεῖνος πού ἠμπορεῖ νά ἀναζητήσῃ καί νά θεραπεύσῃ τά ἀπολωλότα λογικά πρόβατα μέ τήν ἀκακίαν του, τόν ζῆλον του καί τήν προσευχήν του. Κυβερνήτης εἶναι αὐτός πού ἀπό τόν Θεόν καί τούς κόπους του ἀπέκτησε πνευματικήν δύναμιν, καί ἠμπορεῖ οὐχί μόνον ἀπό τήν τρικυμίαν, ἀλλά καί μέσα ἀπό τήν ἂβυσσον νά ἀνασύρῃ καί νά σώσῃ τό πλοῖον», (Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, “Λόγος εἰς τόν ποιμένα”, Κλῖμαξ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, 19894, σελ. 381).

  «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;», (Ψαλμός 115, 3).

  Ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω τήν ἂπειρον εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν μου πρός τόν Τριαδικόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος μέ ἠξίωσε αὐτῆς τῆς μεγάλης τιμῆς καί χάριτος.

 Ἔνδακρυς ἐκφράζω τάς εὐχαριστίας καί τήν ἄπειρον εὐγνωμοσύνην μου πρός αὐτόν τόν Πανάγιον Τάφον τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἠξιώθην νά ὑπηρετήσω ἀπό τῆς ἐντάξεώς μου εἰς τήν Γεραράν ἡμῶν Ἀδελφότητα, καί σήμερον καλοῦμαι διά τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου νά ἀναλάβω τήν περίοπτον καί ὑπεύθυνον διακονίαν τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος. Μακαριώτατε, ἀπό τῆς θέσεως ταύτης θέλω νά διαβεβαιώσω Ὑμᾶς, ὅτι θά καταναλώσω ὅλας τάς πνευματικάς καί σωματικάς μου δυνάμεις εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς πολυτίμου ταύτης πρακαταθήκης, τήν ὁποίαν παρέλαβον ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων. Ὡς Ἐπίσκοπος, θά μεριμνῶ διά τήν ποιμαντικήν διακονίαν τῶν πολυαρίθμων εὐλαβῶν Προσκυνητῶν τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου.

 Τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν ἐπιθυμῶ μέτ’ εὐγνωμοσύνης νά ἀπευθυνθῶ πρός τό σεπτόν πρόσωπόν Σας, ἐνθυμούμενος τούς λόγους  καί τάς συμβουλάς Σας μετά τήν ἀποφοίτησίν μου ἐκ τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών, διά τῶν ὁποίων μέ προετρέψατε νά παραμείνω κατά τήν διάρκειαν ἐκείνου τοῦ καλοκαιριοῦ, διά νά δοκιμάσω τόν δρόμον τοῦ μοναχισμοῦ καί κατόπιν νά πάρω τήν ἀπόφασιν τῆς ἐντάξεώς μου εἰς τήν Ἀδελφότητα. Τό γεγονός, ὅτι τώρα εὑρίσκομαι ἐνώπιόν Σας, καλούμενος νά λάβω τήν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου κατά μέγα μέρος τό ὀφείλω εἰς τήν Πατρικήν Σας ἐκείνην προτροπήν.

 Μετά τόν διορισμόν μου εἰς τήν διακονίαν τοῦ Παναγίου Τάφου, εἶχον τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά μαθητεύσω παρά τούς πόδας τοῦ μακαριστοῦ Σκευοφύλακος καί Μητροπολίτου Θαβωρίου κυροῦ Δανιήλ, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἁπλότητα, τήν πολυμάθειαν καί τήν μακροχρόνιον προσφοράν εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα, μοῦ ἐνεφύσησε τόν ζῆλον, τήν ἀγάπην καί τήν ἀφοσίωσιν πρός τόν Πανάγιον Τάφον καί ἐπέδειξεν μεγάλην ἐμπιστοσύνην εἰς ἐμέ παρά τό νεαρόν τῆς ἠλικίας μου, ὅπως καί ὅλοι οἱ διαδεχθέντες αὐτόν Σκευοφύλακες, ὁ τελευταῖος τῶν ὁποίων ἦτε, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε.

  Ἐπίσης θέλω νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου πρός τόν Σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης καί Γέροντα Ἀρχιγραμματέα κ. Ἀρίσταρχον, ὁ ὁποῖος ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, μέ ἐγαλούχησε μέ  μόρφωσιν, μέ ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά καί ὅλα τά χρόνια τῆς διακονίας μου, ἐστάθη πολύτιμος συμπαραστάτης.

 Εὐχαριστῶ ἐκ βάθους ψυχῆς, ὅλους τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτας μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Σύνοδου, οἱ ὁποῖοι μέ ἐτίμησαν ἐκλέγοντές με Ἀρχιεπίσκοπον Ἱεραπόλεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐπίσης θερμάς εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός ὅλους τούς Ἁγιοταφίτες, ἰδιαιτέρως δέ τούς πατέρας καί ἀδελφούς τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, οἱ ὁποῖοι μέ ἐστήριξαν εἰς τό δύσκολον ἔργον τοῦ Παρασκευοφύλακος. Γνωρίζω πολύ καλά ὅτι χωρίς τήν ἰδικήν των συμπαράστασιν καί βοήθειαν θά μοῦ ἦτο ἀδύνατον νά ἐκπληρώσω τάς ὑποχρεώσεις μου εἰς τήν εὐαίσθητον καί κοπιαστικήν ταύτην διακονίαν. Ἐφαρμόζοντες τό: «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ», (Παροιμ. 18,19), ὑπερέβημεν μαζί πολλούς κινδύνους εἰς τήν προάσπισιν τῶν δικαίων ἡμῶν ἐντός τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

 Εἰς τούς κατά σάρκα γονεῖς μου καί ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι παρίστανται προσωπικῶς εἰς τήν χαράν μου, ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνην μου, διότι εἰς αὐτούς ὀφείλω τήν χριστιανικήν ἀνατροφήν, τήν ὁποίαν μοῦ ἐχάρισαν, τήν ἀγάπην διά τόν συνάνθρωπον καί τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως.

 Εὐχαριστῶ ἐπίσης, ὅλους τούς παρισταμένους κληρικούς καί λαϊκούς προσκυνητάς, οἱ ὁποῖοι ἐταξίδευσαν, διά νά συμμετάσχουν εἰς τήν σημαντικήν ταύτην στιγμήν τῆς ζωῆς μου.

 Ἐπικαλούμενος, τάς πρεσβείας τῶν Ἁγίων, παρακαλῶ Ὑμᾶς υἱϊκῶς, Μακαριώτατε, ἵνα διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν Ὑμῶν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἀναδείξῃ με γνήσιον ἐργάτην τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου”.

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος προσηνέχθη ὑπό δύο Ἀρχιμανδριτῶν καί  παρεδόθη εἰς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι καί προσεφώνησαν τό «Κέλευσον, κελεύσατε», ἐχειραγώγησαν αὐτόν τρίς πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἀσπαζόμενον ταύτην καί τήν χεῖρα τοῦ Μακαριωτάτου, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο τά τροπάρια «Ἅγιοι μάρτυρες», «Ἡσαΐα χόρευε», καί «Δόξα σοι Χριστέ ὁ Θεός», ὁπότε καί κλίνας τά γόνατα αὐτοῦ ὁ ἐψηφισμένος πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί ἐγγίζων τάς χεῖρας αὐτοῦ ἐπ’ αὐτῆς, ἐδέχθη τήν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου, τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων ἐγγιζόντων τοῦτον καί τήν ἐπίκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος:  «ψήφῳ τε καί δοκιμασίᾳ τῶν Πανιερωτάτων Ἀρχιερέων καί ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου… ἡ θεία Χάρις…»

Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῶν νενομισμένων εὐχῶν, ὁ Μακαριώτατος ἐπιδίδων τῷ χειροτονηθέντι ἕκαστον τῶν ἀρχιερατικῶν ἀμφίων, ἀνεφώνησε τό «ἄξιος», τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐπικροτοῦντος τοῦτο.  Ἐν τέλει δέ ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ὁ Μακαριώτατος ἐπαρουσίασε τόν χειροτονηθέντα εἰς τό ἐκκλησίασμα λέγων: «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου».

Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησε κατά τήν τάξιν ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου καί προηγουμένου, τιμῆς ἕνεκεν, τοῦ χειροτονηθέντος τῶν ἄλλων συλλειτουργούντων Ἀρχιερέων.

Εἰς τό τέλος τῆς θ. Λειτουργίας μετά τό «Εὐλογία Κυρίου καί ἔλεος…» καί πρό τῆς ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος παρέδωσεν εἰς τόν χειροτονηθέντα τήν Ἀρχιερατικήν ράβδον λέγων: «λάβε τήν ράβδον ταύτην…».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ χειροτονηθείς διένειμε τό ἀντίδωρον εἰς τούς προσερχομένους πιστούς καί συγχαίροντας αὐτῷ.

Τούτων πάντων τελεσθέντων, ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἀνῆλθεν ἐν ἐπισήμῳ πομπῇ εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως καί Γέρων Σκευοφύλαξ κ. Ἰσίδωρος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

“Μακαριώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί, μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Προσκυνηταί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

«Σιών, Θεοῦ ὄρος τό ἅγιον καί Ἱερουσαλήμ, κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς σου ἆρον καί ἴδε τά συνηγμένα τέκνα σου ἐν σοί, ἰδού γάρ ἥκασι μακρόθεν προσκυνῆσαι τῷ βασιλεῖ σου».

 Διά μίαν εἰσέτι φοράν ἐκφράζω πρός τήν Ὑμετέραν Σεπτήν Μακαριότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τάς ἐκ βάθους μου εὐχαριστίας, διά τήν εἰς ἐμέ τόν ταπεινόν γενομένην τοιαύτην τιμήν.

Θερμάς ἐπίσης εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός πάντας ὑμᾶς, τούς συμμετέχοντας καί παρευρισκομένους Πατέρας καί ἀδελφούς, καί τούς εὐλαβεῖς χριστιανούς, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ὑπεβλήθησαν εἰς τήν ταλαιπωρίαν τοῦ ταξιδίου, διά νά ἔλθουν μακρόθεν καί νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των πρός τόν Κύριον διά τήν ἐμήν ἀναξιότητα.    

Προπίνων εἰς ὑγιείαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, εὔχομαι ὅπως τό Πανάγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, σκεπάζῃ πάντοτε καί καθοδηγῇ τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα καί τήν περί Αὐτήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν πηδαλουχίαν τῆς Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν”.

 Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

 Μετά τό κέρασμα προσῆλθον πάντες οἱ μετασχόντες τῆς χειροτονίας καί συνεχάρησαν τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιερέα, ἀσπαζόμενοι τήν χεῖρα αὐτοῦ.

Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς ταύτης ὁ χειροτονηθείς Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως κ. Ἰσίδωρος παρέθεσε δεξίωσιν εἰς τό ξενοδοχεῖον Notre Dame πρός πάντας τούς τιμήσαντας αὐτόν διά τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τήν χειροτονίαν αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/hAIKLl38bWw

httpv://youtu.be/KEu45hI4vnA

ngg_shortcode_4_placeholder

Α’. ΜΗΝΥΜΑ.

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου τῶν Ψυχῶν,  24^ης Φεβρουαρίου/ 9^ης  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν συμφώνως πρός τήν ἀπόφασιν  τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῇ Συνεδρίᾳ αὐτῆς ΟΕ’/19.2. 2013 καί τήν Τυπικήν Διάταξιν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος εἰς τόν Πατριαρχικόν καί Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης τό Μήνυμα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου.

Μετά τήν τελετήν τοῦ Μηνύματος εἰς τόν Ἱερόν Ναόν ἠκολούθησεν ἄνοδος εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου. Ἐνταῦθα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος Καττάρων κ. Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

 Αἶνον καί δοξολογίαν βαθυκάρδιον ἀναπέμπω πρός τόν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,  Ὅστις ἡμᾶς συνήγαγεν ἐπί τό αὐτό εἰς κοινωνίαν πίστεως καί ἀγάπης καί ἐλπίδος.

Ὁ Ἑσπερινός τοῦ Σαββάτου εἶναι ἡ πρώτη γεῦσις τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποίαν ἑορτάζομεν καθ’ ἐκάστην Κυριακήν. Αὐτήν τήν Κυριακήν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σιών ἡμᾶς συνήγαγε καί ἐκάλεσε τήν ταπεινότητά μου διά τοῦ Μεγάλου Μηνύματος, ἵνα μετά τῆς Ἀναστάσεως καί τήν Πεντηκοστήν ἐν Ἐκκλησίᾳ ἑορτάσωμεν.

Μετά τόν Κύριον εὐχαριστῶ ἀπό βάθους καρδίας, Ὑμᾶς Μακαριώτατε, καί τά σεβαστά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διά τήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἐπεδείξατε πρός τό πρόσωπόν μου διά τῆς τιμίας ψήφου Ὑμῶν νά ἐκλέξητε τήν ἐλαχιστότητά μου Ἐπίσκοπον. Ἐπίσης εὐχαριστῶ, Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τάς συμβουλάς, τάς ὁποίας ἀπευθύνατε πρός ἐμέ μετά τήν ἐκλογήν μου ὅτι ὑπεράνω τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος εἶναι ἡ ὑπακοή εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης  διά τῆς Ὑμετέρας ἐκκλησιολογικῆς καί φιλακολούθου μαρτυρίας διδάσκετε, ποῖον πρέπει νά εἶναι τό καθῆκον τοῦ λειτουργοῦ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά λειτουργῇ εἰς τό θυσιαστήριον καί ὅλη ἡ διακονία νά ξεκινᾷ ἀπό αὐτό καί νά καταλήγῃ εἰς  αὐτό. Αὐτόν τόν ρόλον τονίζετε ὅτι πρέπει νά ἔχουν τά Πανάγια Προσκυνήματα ὡς χῶροι λατρείας καί ἁγιασμοῦ. Τοιουτοτρόπως ἡ ἀποστολή τοῦ Ἁγιοταφίτου κληρικοῦ ὡς λειτουργοῦ τοῦ θυσιαστηρίου καί φύλακος τῶν τιμαλφῶν τῆς πίστεώς μας μνημείων, συνοψίζεται εἰς τήν ποιμαντικήν βοήθειαν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν καί τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν τραυματισμένοι ἤ ὑγιεῖς τά βήματα αὐτῶν πρός  τούς χώρους αὐτούς.

Ὅλα τά ὡς ἄνω θά ἀποταμιεύσω ὡς τιμαλφεῖς ἀναμνήσεις καί συμβουλάς εἰς τό ταμεῖον τῆς καρδίας μου. Μετά βαθυτάτης λοιπόν εὐγνωμοσύνης καί ὁλοκαρδίου σεβασμοῦ, εὐχαριστῶ σύμπασαν τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς παρευρισκομένους Ἱεράρχας, κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι μέ τιμοῦν μέ τήν παρουσίαν, συμπαράστασιν καί συμμετοχήν τους. 

Προσκαλῶ αὔριον εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ὅλους τούς Πατέρας καί ἀδελφούς, τούς ἀπό μακράν καί ἐγγύς προσελθόντας  κατά σάρκα καί πνεῦμα συγγενεῖς μου καί τό ἐνταῦθα ποίμνιον καθώς καί τήν μικράν ἀντιπροσωπείαν ἐκ τοῦ ποιμνίου τοῦ Κάταρ, οἱ ὁποῖοι μέ συνώδευσαν, ἵνα εὐχαριστιακῶς συμμετάσχωμεν εἰς τήν  μεγάλην χαράν μου καί νά λάβω διά τῶν χειρῶν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, ὅ,τι πολυτιμώτερον ἐνεπιστεύθη ὁ  Θεός εἰς Ὑμᾶς, τό πλήρωμα τῆς  Ἱερωσύνης. Πολλά Ὑμῶν τά ἔτη καί θεοτίμητα, Μακαριώτατε. 

Ἀνταπαντῶν ὁ Μακαριώτατος, ἀντεφώνησε πρός τόν ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον  Μακάριον τά κάτωθι:

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

 Τήν σήμερον ἡμέραν ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία προγεύεται τῆς χαρᾶς τῆς εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων ἐκλογῆς αὐτῆς ψήφοις κανονικαῖς τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν θέσιν ταύτην ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν  ἡ Ἁγία καί Ἱερά Ἡμῶν Σύνοδος, θεωρήσασα ὅτι αὕτη παιδιόθεν ἀφιέρωσεν ἑαυτήν εἰς τήν Γεραράν Ἁγιοταφιτικήν Ἡμῶν Ἀδελφότητα, μαθητεύσασα ἀρχικῶς εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, ἀποτελειώσασα τάς σπουδάς αὐτῆς ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα δ’ ὕστερον ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές καί Πατριαρχικός Ἐπίτροπος ἐν Κάταρ.

 Εἰς τάς ἀνατεθείσας ταύτας διακονίας ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία  ἐφάνη πιστή, διά τοῦτο καί ἐπί ὑψηλοτέρας κατεστάθη, ἐπί τῆς ποιμαντικῆς δηλονότι ἐπιστασίας καί ἐπιμελείας τῆς ἐν ταῖς τῆς Ἀραβίας ἀκρωρείαις δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου Ἐπισκοπῆς τοῦ Κάταρ.

Ἐν εὐγνωμοσύνῃ, ὅθεν, ἐπί ταῖς ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς  Ἐκκλησίας δωρεαῖς τῇ ὑμετέρᾳ Θεοφιλίᾳ, θάρσει ἐπί τῇ προκειμένῃ ἐπισκοπικῇ διακονίᾳ, ἔντεινε καί μή φοβοῦ, πρόσελθε ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει διά τήν λῆψιν τῆς ἀρχιερατικῆς δωρεᾶς τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος τήν αὔριον.

Εἴησαν τά ἔτη τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας εὐλογημένα!

Μετά ταῦτα ὁ ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος  Μακάριος, ἐν ᾧ συνέχαιρον αὐτῷ, προσέφερεν ἀναμνηστικήν φιάλην ἐκ τῆς παραδοσιακῆς τέχνης τοῦ Κατάρ τῷ Μακαριωτάτῳ καί τοῖς Ἀρχιερεῦσι, τοῖς Ἱερεῦσι καί πᾶσι τοῖς τιμήσασιν αὐτῷ διά τῆς παρουσίας αὐτῶν μπομπονιέρας, περιεχούσας εἰκόνα τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος.

Β’  ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ.

Τήν Κυριακήν τῆς Ἀπόκρεω, 25^ην Φεβρουαρίου/10^ην  Μαρτίου 2013, ἔλαβε χώραν ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου εἰς Πατριαρχικόν καί πολυαρχιερατικόν Συλλείτουργον, τελεσθέν εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Τοῦ Συλλειτούργου τούτου προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου, Φιλαδελφείας κ. Βενεδίκτου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ Θρόνου καί τῶν ἐκ Ρωσίας περεπιδημούντων Ἀρχιερέων Τομπώλσκ κ. Δημητρίου καί Ἐπισκόπου Μπάρναλ κ. Μαξίμου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ρώσων παρεπιδημούντων Ἱερέων, Πρεσβυτέρων καί διακόνων.

Τό μυστήριον τῆς χειροτονίας ἐτελέσθη συμφώνως πρός τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὡς αὐτή διαλαμβάνεται εἰς τό Ἀρχιερατικόν.

Πρό τῆς χειροτονίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Καττάρων κ. Μακάριον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων

κ. Μακάριε,

Ἡ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων οἰκονομία τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων  ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ ἐτελέσθη ἐν χρόνῳ, ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου καί τόπῳ, ἐν Ἰουδαίᾳ, Σαμαρείᾳ καί Γαλιλαίᾳ.

Ἐπί τῶν ὡς ἄνω κοσμικῶν ἀρχόντων καί ἐπί τῶν ὡς ἄνω τόπων ἔλαβον χώραν τά ὑπέρ νοῦν καί ἔννοιαν σωτήρια μυστήρια, ὁ Εὐαγγελισμός δηλονότι τῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ κατά σάρκα Γέννησις Αὐτοῦ, ἡ Βάπτισις, ἡ Σταύρωσις, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις καί ἡ Ἐπιφοίτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ Ἐκκλησία, «ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις», εὐηγγελίσθη τά μυστήρια ταῦτα  καί ἐκήρυξεν αὐτά ἀνά τόν κόσμον, εἰς αὐτήν δέ ἀνετέθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά διακονῇ  ταῦτα ἐπί τῶν τόπων, ἐπί τῶν ὁποίων ταῦτα ἐτελέσθησαν.

 Τό ἔργον τοῦτο ἐπετέλεσε διά μέσου τῶν αἰώνων, «Σιών ἡ Ἁγία, ἡ δεχθεῖσα πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως», εἰς τά καθορισθέντα αὐτῇ ὅρια ὑπό Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί αὐτοκρατορικῶν χρυσοβούλλων, εἴτε ἀπό τῆς ἕδρας αὐτῆς, «τῆς πόλεως τοῦ βασιλέως τοῦ μεγάλου», εἴτε οὗσα ἐν ὑπερορίᾳ, ὡς εἰς τούς δυσχειμέρους χρόνους τῆς ἐξορίας αὐτῆς ἐν Πέλλῃ τῆς πέραν τοῦ Ἰορδάνου χώρας καί τοῦ κατατρεγμοῦ αὐτῆς εἰς τούς μέσους αἰῶνας.

Διωκομένη ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἀναγκαζομένη συχνάκις νά διαμείβῃ ἐκ τόπου εἰς τόπον καί ἀκολουθοῦσα τήν ἀναφερομένην ὑπό τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀρχήν, ὅτι «εἴθισται τά ἐκκλησιαστικά τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι», δέν παρημέλει τά τέκνα αὐτῆς, ὅτε ἐδημιουργοῦντο δι’ αὐτήν εὐνοϊκώτεραι περιστάσεις ἐξασκήσεως τοῦ ποιμαντικοῦ αὐτῆς ἔργου εἰς περιοχάς τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς.

Εἰς μίαν τοιαύτην περιοχήν τῶν ἐσχατιῶν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Κατάρ, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς Ἀραβίας, δικαιοδοσίας τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, συμφώνως καί πρός τήν Πατριαρχικήν Φήμην, ἐκάλεσε τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν ὁ Θεός νά διακονῇ ἀπό πενταετίας, μετά τήν προετοιμασίαν, τήν ὁποίαν ἐπραγματοποίησεν ἐκεῖ διά τῆς ποιμαντικῆς Αὐτοῦ ἐπισκέψεως μετά συνοδείας Συνοδικῶν μελῶν ὁ μακαριστός προκάτοχος Ἡμῶν Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Διόδωρος καί ἡ Ἡμετέρα Μετριότης, διακονήσασα ἐπί διετίαν  προσωπικῶς.

Ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία, προσελθοῦσα παιδιόθεν εἰς τήν Ἱεράν ἡμῶν  Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί φοιτήσασα εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών, σπουδάσασα δέ ἐν συνεχείᾳ τήν ἱεράν ἐπιστήμην τῆς Θεολογίας εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, ὑπηρετήσασα εὐόρκως ὡς Σχολάρχης τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς καί ἡγούμενος ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας, ἀπεδέχθη ἐν ὑπακοῇ τήν εἰς Κατάρ ἀποστολήν ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί ὑπηρέτησε μετά ζήλου καί ἀφοσιώσεως τήν Ἑλληνορθόδοξον Kοινότητα (Rum Orthodox) τοῦ Κατάρ, προετοιμάσασα τά τῆς καταθέσεως τοῦ θεμελίου λίθου ὑπό τῆς Μετριότητος Ἡμῶν, τό 2010, τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ καί τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί ἀποτελειοῦσα τήν ἀνέγερσιν τοῦ Ἐπισκοπείου, μή φειδομένη κόπων καί μόχθων, ἀναδεικνύουσα εἰς πόλον ἕλξεως πάντων τῶν ἐν Κάταρ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν προσερχομένων ἐκ τῆς Ἰορδανίας, Παλαιστίνης, Γάζης καί ἀλλαχόθεν, τήν ἀντιπροσωπείαν τοῦ Πατριαρχείου, διατηροῦσα ἀγαθάς σχέσεις μετά τῶν ἀρχῶν τοῦ Κατάρ, μετά τῆς ἐγκρίσεως τῶν ὁποίων καί ἐπισήμως ἐγκατεστάθη εἰς τό Κατάρ τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον –δι’ ἥν ἔγκρισιν καί ἐκ τῆς θέσεως ταύτης εὐχαριστοῦμεν-, καί καλλιεργοῦσα τόν διάλογον,   ὁ ὁποῖος συμβάλλει εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν Χριστιανῶν μετά τῶν συγκατοίκων αὐτῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, κατά τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου: «Εἰρηνεύετε, εἰ δυνατόν, μετά πάντων ἀνθρώπων», (Ῥωμ. 12, 18).

Εἰς ταῦτα ἀποβλέπουσα ἡ περί Ἡμᾶς Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος καί προοιωνιζομένη τό μέλλον τῆς διακονίας τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας ἐκ τῆς παρελθούσης ἐγνωσμένης τοιαύτης, ἐξέλεξε καί ἀνέδειξε αὐτήν ἐκ τῆς ἱερατικῆς διακονίας εἰς τήν ἀρχιερατικήν, ὅπως συνεχίσῃ νά διακονῇ ἐν ὑπακοῇ καί αὐταπαρνήσει τήν ἐν Κατάρ Ἀρχιεπισκοπήν, ἵνα αὕτη τελειοποιῆται καί αὐξάνῃ κατά Χριστόν, προοδεύῃ καί προκόπτῃ καί ἀποτελῇ ἐπαξίαν μαρτυρίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἡμετέρου Πατριαρχείου, κατά τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου, «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Ματθ. 5, 16).

Ἀναλογιζόμενος, ὅθεν, θεοφιλέστατε ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Καττάρων κ. Μακάριε, τήν ὑψίστην ταύτην τιμήν καί τήν βαρεῖαν ταύτην ποιμαντικήν εὐθύνην, πρόσελθε τῷ Ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ, ἵνα λάβῃς διά τῶν χειρῶν Ἡμῶν καί τῶν ἀρχιερατικῶν μελῶν τῆς περί Ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τήν χάριν, τήν δύναμιν, τόν φωτισμόν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί καταστῇς κῆρυξ τῆς ἀληθείας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συμφιλιώσεως, τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, τοῖς οἰκείοις τῆς πίστεως καί πᾶσι τοῖς ἐρωτῶσι «περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς ἡμῶν», (Ἰω. Α’, 1, 1-1).

ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ἀντεφώνησε πρός τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι ἀντιφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί   Χριστιανοί,

 Σάλπιγξ ἡμᾶς ἱερατική πρός πανήγυριν ἤθροισε καί μετά τοῦ Ἱεροσολυμίτου ὑμνογράφου ἀναφωνῶ: «Ἄισατε, λαοί, θεοπρεπῶς ἐν Σιών καί εὐχήν ἀπόδοτε Χριστῷ ἐν Ἱερουσαλήμ. Σπιθαμῇ ὁ μετρήσας οὐρανόν, δρακί σέ γῆν Κύριος πάρεστι, Σιών γάρ ἐξελέξατο, ἐν αὐτῇ δέ οἰκεῖν καί βασιλεύειν.

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, ἵνα λάβω εὐχήν καί εὐλογίαν καί ἁγιασμόν, πορεύομαι τῷ πνεύματι εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα καί ἐκεῖ καταφιλῶ τό ἔδαφος, ὅπερ ἐπάτησαν Χριστοῦ μου τά ἴχνη. Ἵσταμαι νῦν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ὅπου τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπειργάσθη κατά τόν Προφητάνακτα, ὑποκλίνομαι εὐλαβῶς πρός αὐτόν τόν θεοδέγμονα Τάφον, εἰς ὅν κατετέθη τό πανάγιον Σῶμα τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν, τήν πηγήν τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως. Ἐκεῖθεν διαβαίνω εἰς τόν θειότατον Γολγοθᾶν, ὅπου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑψωθείς ἐσταυρώθη, ἵνα ἀσπασθῶ τό τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ. Ὁδεύω περαιτέρω εἰς τήν Βηθλεέμ, προσκυνῶ ἐκεῖ τήν φάτνην μᾶλλον ἤ τήν χρυσῆν στάμνον, ἐν ᾖ οὐ τό μάννα, ἀλλ’ ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς ἐφυλάχθη. Θεωρῶ προσέτι τό πανάγιον Θαβώρειον ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅθεν ὁ Κύριος ἀνέβη πρός τά οὐράνια. Βλέπω καί τῆς πανάγνου Δαυΐτιδος κόρης τό μνῆμα, ὅπου προσκυνεῖται ἡ Πανυπερευλόγητος εἰς τήν πανίερον Γεθσημανῆν.

  Ἵσταμαι ἐν μέσῳ τῶν δύο ὁροσήμων τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἰς τόν χῶρον τοῦ χώρου τοῦ Μαρτυρίου, τόν ὁποῖον ἡ φιλοκαλία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί ἡ φιλοπονία τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης διά τῶν ὑποδείξεων καί τῇ συνεργασίᾳ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου Ἱεροσολύμων ᾠκοδόμησαν. Εἰς τοῦτον τόν ναόν ὁ Ἁγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διά τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ πρός τούς νεοφύτους ἐσυστηματοποίησε τήν διδαχήν τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν, τοιουτοτρόπως δέ διεσώθησαν οἱ πρῶτοι τοῦ εἴδους τούτου λόγοι, οἱ γνωστοί ὡς «Κατηχήσεις».

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν τῆς ἐν μέσῳ τῆς γῆς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συναρμόσεως καί δημιουργίας τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, διά τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐκφράζει ὁ Ἁγ. Εἰρηναῖος, ὀνομάζων αὐτήν, «μητρόπολιν τῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τελειοποιημένων πολιτῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης». Αὐτή ἡ  Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀπετέλεσε τήν ἀρχήν διά κάθε ἄλλην Ἐκκλησίαν.  Αὐτούς τούς Δώδεκα Ἀποστόλους ἐπέλεξε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι ὀλιγωτέρους ἀπό τάς δώδεκα φυλάς τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά οὔτε περισσοτέρους, διά νά μήν θεωρηθῆ ὅτι μέ τό πλῆθος αὐτῶν ἐπεβλήθη τό κήρυγμά Του. Αὐτοί ἐχειροτόνησαν ἐπισκόπους καί ἐκεῖνοι ἄλλους μέχρι τῆς σήμερον. Ὡς τελευταῖος κρίκος τῆς ἀλυσίδος ταύτης  ἀλλ’ οὐχί ἔσχατος εἶναι ὁ σήμερον χειροτονούμενος ταπεινός πρεσβύτερος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἕνεκα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί χωρίς αὐτήν δέν ἠμπορεῖ νά ὑπάρξῃ Ἐκκλησία.

Ἀναλογιζόμενος λοιπόν τὸ ὑπερβάλλον μέγεθος καὶ τὴν ἀξίαν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ καὶ προσμετρῶν τάς πτωχάς μου δυνάμεις, δειλιῶ διὰ τὸ τόλμημα τοῦ ἐγχειρήματος. Ἀλλ’ ὅμως ἐνθυμούμενος τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:  «Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ», (Β’ Κορ. 12,9-10), θαῤῥῶ εἰς τὴν δύναμιν τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ.

Ὁ Ἐπίσκοπος, συμφώνως μὲ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, εὑρίσκεται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» καὶ ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καὶ ἐκφράζεται ἐν τῷ Ἐπισκόπῳ καὶ τῇ Ἁγίᾳ Ἀναφορᾷ τῆς ἀναιμάκτου θυσίας καὶ προσφορᾶς τῆς Θείας Λειτουργίας. Διά τοῦτο  καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του κατ᾿ αὐτήν. Ἄρα κέντρον τῆς ζωῆς τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ὁλοκλήρου, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, ὄχι ὡς μία τυπικὴ τελετή, ἀλλὰ ὡς τρόπος ζωῆς καὶ μετοχὴ εἰς τὴ ζωὴν τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἐπίσκοπος καλεῖται δι᾿ ἔργων καὶ λόγων, νὰ ἀποτελῇ τύπον καὶ παράδειγμα διὰ τοὺς ἀδελφούς του, καὶ ὁ βίος του νὰ εἶναι ἐπαλήθευσις τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Παράλληλα, πρέπει ὡς ἄλλος Προφήτης νὰ διαφυλάσσῃ τὴν γνησίαν παράδοσιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, μακράν ἀπὸ φαρισσαϊκάς τυπολατρείας καὶ νομικιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ δόγματα καὶ ἤθη ἀλλότρια τῆς μακραίωνος Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως  καὶ παραδόσεως.

Φορεύς τῆς παραδόσεως αὐτῆς εἶναι τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖον εἰς τήν συνείδησιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀποτελεῖ εὐλογημένον καί ἱερόν θεσμόν, ὁ ὁποῖος καθιερώθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐλαμπρύνθη ἀπό ἐξεχούσας Πατριαρχικάς μορφάς ὡς τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου καί καθηγιάσθη ἀπό τούς ἱδρῶτας ὁσίων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τῶν Ἁγίων Μακαρίου, τοῦ ὑψώσαντος τόν Τίμιον Σταυρόν,  Κυρίλλου Ἱεροσολύμων τοῦ Κατηχητοῦ, Σωφρονίου τοῦ παραλαβόντος τόν «ἀχτιναμέ», Μοδέστου τοῦ ἀνοικοδομήσαντος τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί Λεοντίου, ἀλλά καί ἐβαπτίσθη διά τῶν αἱμάτων Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, ὡς τοῦ Μαξίμου Ἱεροσολύμων, τόν ὁποῖον ἐτραυμάτισαν οἱ Ἀρειανοί καί τοῦ Ἰωάννου, τόν ὁποῖον ἐπυρπόλησαν ἐντός τοῦ Πανιέρου τούτου Ναοῦ. Εἰς τό κλῖμα τοῦ Πατριαρχείου ἡμῶν διέλαμψαν αἱ μεγάλαι μορφαί τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Εὐθύμιος ὁ Μέγας, ὁ Ἁγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης, οἱ Χοτζεβῖται, ὁ  Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ ἐν Κάταρ  καί πολλοί γνωστοί καί ἄγνωστοι ὅσιοι, οἱ ὁποῖοι ἐγεώργησαν τό ἄγονον τῆς ἐρήμου.

Διά τήν διαφύλαξιν τοιαύτης παρακαταθήκης ὁπόσα  δάκρυα ἐνταῦθα ἔχυσαν οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἀπό τῆς ἐγκαθιδρύσεως ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης τοῦ Τάγματος τῶν Σπουδαίων ἕως τῆς σήμερον, ὁπόσους ἐξέβαλον στεναγμούς καί ὁπόσας ὑπέστησαν  ὀδύνας. Ἅπασα ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι μάρτυς, μάρτυς εἶναι καί αὐτός ὁ Κύριος, οὗτινος ἐδέοντο. Τοιουτοτρόπως πάντοτε ἐν σταυρῷ καί δοκιμασίᾳ πορευομένης, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ἠχηρῶς καταγγελλούσης, κοινῆς πάντων ἡμῶν Μητρός Σιών τῆς Ἁγίας, τῆς προκαθημένης τῆς τιμῆς καί εὐλαβείας, διακηρύττει τήν μαρτυρίαν αὐτῆς πρό τό πλήρωμα αὐτῆς ἀλλά καί πρός τούς ἐκ τῶν τεσσάρων σημείων τῆς οἰκουμένης ἀπ’αἰώνων ἀπειραρίθμους ἐπισήμους καί ἁπλοῦ  προσκυνητάς.   

Καί ἰδού πορεύομαι λοιπόν, Μακαριώτατε καί λοιποί Ἀρχιερεῖς, ὑπήκοος γενόμενος εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου μετ’ ἀφοσιώσεως καί ὑπακοῆς νά συνεχίσω τήν διακονίαν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κάταρ. Εἰς τήν περιοχήν, ὅπου αἱ λυχνίαι τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς καί ἐκεῖναι τῆς Ἀποκαλύψεως, κρίμασιν οἷς ὁ Κύριος μόνος οἶδεν, ἐσβέσθησαν διά τήν στρατευομένην Ἐκκλησίαν, ἀλλά διά τήν θριαμβεύουσαν διά τῶν εὐχῶν καί πρεσβειῶν τῶν ὁσίων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου τῆς Ἀραβίας, ὡς τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαάκ τοῦ ἐν Κάταρ ἀσκήσαντος καί τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Ματθαίου, τῶν μαρτύρων τῆς Εὐδαίμονος καλουμένης Ἀραβίας, ὡς τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα, αὐτῶν τῆς Νατζράν καί τοῦ Ἁγίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου δέν ἔπαυσαν λειτουργικῶς νά λατρεύουν νά πρεσβεύουν καί νά ἀναμένουν. Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὅμως ἦλθε καί χάριν τῶν ἐναλλαγῶν τῆς ἱστορίας, αἱ σβησταί  λυχνίαι  μετά  ἀπό αἰῶνας ἀσελήνου σκότους ἤναψαν καί ἔλαμψαν, ὡς τοῦ Κάταρ, τῶν Ἡνωμένων Ἐμιράτων, τοῦ Κουβέϊτ, αἱ δέ τῆς Ἀραβίας καί δή τῆς Εὐδαίμονος εἰσέτι! Τάς λυχνίας αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν αἰσίως ἀναμένομεν τήν ὥραν, ὅπου καί πάλιν θά ἀνάψουν. Τήν δέ λυχνίαν τοῦ Κάταρ τήν ὁποίαν, Ὑμεῖς Μακαριώτατε, ἠνάψατε τήν κρατῶ ἄσβεστον μέ τήν δύναμιν πού μοῦ δίδει ὁ Θεός, ἀνανεώνων καθημερινῶς τό ἔλαιόν της ἀπό τήν ἀγάπην τῶν ἀνθρώπων.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ταύτην τήν ἁγίαν ἡμέραν καί ὥραν τῆς  προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς θέλω νά ἐκφράσω τήν μεγάλην εὐγνωμοσύνην μου διά τήν ἐκλογήν μου εἰς Ἀρχιερέα ἀλλά καί διότι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» μέ ἠλέησεν καί μέ ἠξίωσε νά μαθητεύσω εἰς τήν κατά Σιών Πατριαρχικήν Σχολήν πλησίον Ὑμῶν, Μακαριώτατε, ὡς Καθηγητοῦ. Ἡ παντευλόγητος καί πανσθενουργός πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐνεπιστεύθη τόν ἀπό παιδός καταρτισμόν μου εἰς τόν ἔνθεον λόγον καί τήν θεοφιλῆ χειραγωγίαν τοῦ τότε Σχολάρχου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου.

Ὑπό τήν καθοδήγησιν αὐτοῦ «ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν». Ἐκ βάθους καρδίας ἐκφράζω τήν ἀμετάπτωτον ἀγάπην μου καί τόν πηγαῖον σεβασμόν πρός αὐτόν.  Μετά ταῦτα, στρέφομαι μετά σεβασμοῦ πρός τά μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τά τιμήσαντά με διά τῆς ὁμοφώνου ψήφου αὐτῶν, ὑποκλινόμενος ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί ἐν εὐχαριστίαις διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός τό πρόσωπόν μου  εὐμένειαν καί ἐπιείκειαν. Ἐπίσης πλησίον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου καί μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ὀνουφρίου πολλά ἐδιδάχθην καί πολλαπλῶς ὡφελήθην, «ἄς εἶναι ἡ μνήμη αὐτῶν ἄληστος καί αἰωνία».

Καί ἀπό τοῦ οὐρανοῦ κατεβαίνω εἰς τήν γῆν, διά νά εὐχαριστήσω τούς  σεβαστούς μου γονεῖς, δι’ ὅσα προσέφερον καί σήμερον συμμετέχουν εἰς τήν χαράν μου, μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς νύμφης μου, προσέτι, δέ, εὐχαριστῶ πάντας τούς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ προσελθόντας, φίλους κληρικούς καί λαϊκούς, ὡς καί πάντας τούς ἐκδηλώσαντας τά αἰσθήματα ἀγάπης πρός τό πρόσωπόν μου καί συνέβαλον εἰς τήν προετοιμασίαν τῆς χειροτονίας μου.

Μακαριώτατε Πάτερ, ποιμήν τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ἐπίθητε τῇ ὥρᾳ ταύτῃ ἐπιεικῶς τάς Πατριαρχικάς Ὑμῶν χεῖρας ἐπ’ ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἀνάξιον, ἵνα ὁ ποιμήν ὁ καλός καί Σωτήρ ἡμῶν καταπέμψῃ καί ἐπ’ ἐμέ τό Πανάγιον Αὐτοῦ Πνεῦμα, καθαρίζον μέν τάς πολλάς μου ἁμαρτίας, καταξιοῦν με δέ τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος.   

Ἡ Θεία Λειτουργία ἐσυνεχίσθη πανηγυρικῶς καί δοξολογικῶς  καί μετά τήν χειροτονίαν, τοῦ χειροτονηθέντος προηγουμένου τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων τιμητικῶς μετά τόν Μακαριώτατον.

Πρό τῆς Ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος παρέδωσε τήν ποιμαντορικήν ράβδον εἰς τόν χειροτονηθέντα λέγων αὐτῷ «λάβε τήν ράβδον ταύτην».

Τοῦ χειροτονηθέντος Ἀρχιερέως Ἀρχιεπισκόπου Κατάρ κ. Μακαρίου διανείμαντος τό ἀντίδωρον εἰς τούς πιστούς, ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθεν εἰς τά Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι,

Ἐξοχώτατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Ἐξοχώτατε κ. Πρόξενε τῆς Κύπρου,

Πανοσιολογιώτατοι ἀδελφοί μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου,

 Σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί  Χριστιανοί,

        «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἔδωκέ μοι;»

Ἀνελθόντες ἐν πομπῆ ἐκ τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως μετά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου εἰς τά Πατριαρχεῖα, φέρων εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους  μου τήν βαρεῖαν εὐθύνην καί χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐξ ἄκρας συγκαταβάσεως καί εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός ἐμέ τόν ἀνάξιον Ἐπίσκοπον, δανειζόμενος τούς λόγους τοῦ ψαλμῳδοῦ, λέγω: «ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ∙ ἐμεγάλυνε Κύριος τοῦ ποιῆσαι μετ΄ ἐμοῦ, καί ἐγενήθην εὐφραινόμενος». Ἀπό τά μύχια λοιπόν τῆς καρδίας μου, ἡ ὁποία πάλλεται ἀπό συγκίνησιν καί χαράν, δέος καί εὐγνωμοσύνη ἀναδύεται ὡς ἀνθομολόγησις λατρείας καί εὐχαριστίας πρός τόν εὐεργέτην καί μόνον Δεσπότην καί Σωτῆρα Χριστόν, διά τό μέγα Αὐτοῦ ἔλεος καί τάς πλουσίας Αὐτοῦ δωρεάς.

Μακαριώτατε, ἐκφράζω καί πάλιν τήν τιμήν, τόν σεβασμόν καί τήν ἀδιάπτωτον ἐν Κυρίῳ ἀγάπην μου, πρός Ὑμᾶς, διά τήν μετάδοσιν εἰς ἐμέ τῆς χάριτος τῆς Ἀρχιερωσύνης καί τήν ἐπιδεικνυομένην ἀγάπην πρός τό πρόσωπόν μου.  Βεβαιῶ Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ὅτι, ὅση μοι δύναμις, θά ἐργασθῶ, ἀνταποκρινόμενος εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἐντός τῶν συνθηκῶν τῆς εὐαισθήτου περιοχῆς μας. 

Ἐπίσης θέλω νά ἐκφράσω τόν σεβασμόν μου καί τήν ἐκ Κυρίῳ ἀγάπην μου πρός τήν Ἀγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα, τούς συγγενεῖς, φίλους καί ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μοῦ συμπαρεστάθησαν μέχρι σήμερον καί ἰδιαιτέρως τήν ἡμέραν τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου. Πολλοί ἐπεθύμουν νά εἶναι καί σωματικῶς σήμερον μαζί μου, ἀλλά δέν κατέστη δυνατόν, ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι αἱ εὐχαί καί αἱ προσευχαί αὐτῶν μέ συνοδεύουν.  

Φέρων, λοιπόν, Μακαριώτατε, τήν μεγάλην δωρεάν τῆς Ἀρχιερωσύνης, θά ἐπιστρέψω εἰς τό εὐλαβές ποίμνιον, ἵνα πληροφορήσω τήν διακονίαν μου καί ἵνα συνεχίσω τήν μακραίωνα παράδοσιν τῆς Ρωμιοσύνης εἰς τήν εὐαίσθητον περιοχήν τῆς Ἀραβικῆς Χερσονήσου καί δή τοῦ Κάταρ.

Ἡ ἀκολουθία μετεδόθη ζωντανά ἐκ τοῦ Δικτυακοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τοῦ Πατριαρχείου, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://jerusalem-patriarchate.info/2012/12/26/7446/

Ἐν συνεχείᾳ, τῶν γλυκισμάτων προσενεχθέντων, προσῆλθον πάντες οἱ Πατέρες καί τό ἐκκλησίασμα καί συνεχάρησαν τόν χειροτονηθέντα Ἀρχιεπίσκοπον Κατάρ κ. Μακάριον. Τούτους ἐτίμησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κατάρ ἐν συνεχείᾳ διά τῆς παραθέσεως γεύματος εἰς τό ξενοδοχειον Knight Palace.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/z67rd73pBkQ

ngg_shortcode_5_placeholder