1

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

null

 

Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἤ ἄλλως τοῦ «Ρωμαϊκο Πατριαρχείου» (Der Rum), εἶναι ἱστορία ἁγιότητος, μαρτυρίου καὶ διαρκῶν ἀγώνων ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ χριστεπωνύμου αὐτῆς ποιμνίου.

 

Α’. δρυσις τς κκλησίας εροσολύμων ἀνάγεται εἰς αὐτὴν τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῆς καθόδου τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἀπὸ τῆς ὁποίας οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, δι’ ἐντολῆς τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διέσπειραν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὴν οἰκουμένην. Πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀνεδείχθη ὁ ἱερομάρτυς Ἀπόστολος ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

 

Μετὰ τοὺς πρώτους κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμοὺς ὑπὸ τοῦ ραββινικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τὴν καταστροφὴν τῶν Ἱεροσολύμων ὑπὸ τοῦ Ρωμαίου στρατηγοῦ Τίτου τῷ 70 μ.Χ., ἕδρα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἀνεδείχθη ἡ πόλις Πέλλα, ἐπὶ τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου· τότε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς ἁγίας Γῆς προσέλαβε πλείστους Ἕλληνας, τοὺς ἀπογόνους τῶν κατακτήσεων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, καὶ καθὼς ὁ ἀριθμὸς τῶν Ἰουδαίων Χριστιανῶν ἐμειοῦτο, ἡ Ἐκκλησία αὕτη καθίστατο ὁλονὲν περισσότερον ἑλληνική, ἐξηπλώθη δὲ εἰς ἅπασαν τὴν Παλαιστίνην. Μέρος αὐτῆς ἐπέστρεψε καὶ κατῴκησεν εἰς Ἱεροσόλυμα.

 

Τὰ τελευταῖα μέλη τῆς ἐν Πέλλῃ Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἐπέστρεψαν καὶ ἐγκατεστάθησαν μετὰ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ Βάρ-Κόχβα (135 μ.Χ.) εἰς Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία τότε μετετράπη εἰς ἀπηγορευμένην διὰ τοὺς Ἰουδαίους ρωμαϊκήν ἀποικίαν, τὴν Αἰλίαν Καπιτωλίναν, τὰ δὲ ἱερὰ Προσκυνήματα εὑρίσκοντο κεχωσμένα ὑπὸ τὴν γῆν, καὶ εἰδωλολατρικοὶ ναοὶ εἶχον κτισθῆ ἐπ’ αὐτῶν.

 

Τὴν ἐποχὴν αὐτὴν πρωτεύουσαν θέσιν εἰς τὴν ὀργάνωσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἁγίας Γῆς εἶχεν ἡ πόλις Καισάρεια, ὡς Μητρόπολις εἰς τὴν ὁποίαν ὑπήγετο ἡ Ἐπισκοπὴ Αἰλίας, δηλ. Ἱεροσολύμων. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἁγίας Γῆς ὑπέστησαν σκληροὺς διωγμοὺς ὑπὸ τῶν Ρωμαίων Αὐτοκρατόρων Ἀδριανοῦ, Δεκίου, Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμίνου, κατὰ τοὺς ὁποίους ἀνεδείχθησαν πολλοὶ Μάρτυρες.