Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς, 24^ης Μαρτίου /6^ης Ἀπριλίου 2018, Μεγάλης Παρασκευῆς, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως καί εἰς ὅλας τάς Μονάς τοῦ Πατριαρχείου.

Τῆς κατανυκτικῆς καί σεμνῆς τελετῆς ταύτης εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, συνιερουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων τοῦ Θρόνου καί τοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας Σεβασμιωτάτου Μάρκου καί τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί παρεπιδημούντων ἱερέων ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

Ἐν τῇ ἀρχῇ τῆς ἀκολουθίας ταύτης ἐψάλη ὁ Κανών «Κύματι θαλάσσης».

Ἐν συνεχείᾳ ἡ Πατριαρχική συνοδεία ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ Καθολικοῦ καί διῆλθε διά τοῦ Μή μου Ἅπτου καί πάντων τῶν ἔξωθεν τοῦ Καθολικοῦ Παναγίων Προσκυνημάτων, τῶν Κλαπῶν, τοῦ Λογγίνου, τοῦ Διεμερίσαντο, τῆς Εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου, τοῦ Ἀδάμ, μετά δεήσεως εἰς ἕκαστον καί ἀνῆλθον εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν.

Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη τό Ζ’ Εὐαγγέλιον τῶν Ἁγίων Παθῶν, τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ( Ματθ. κζ’ 33-54), ἀνεπέμφθη δέησις καί ἔλαβε χώραν ἡ προσκύνησις.

Μετά ταῦτα τέσσαρες Ἀρχιερεῖς ἔλαβον ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ τό εἱλητόν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου ηὐπρεπισμένον καί κατεβίβασαν αὐτό καί μετά τήν τρίτην περιφοράν ἥπλωσαν αὐτό εἰς τόν λίθον τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως καί ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ Πατριάρχου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀποκαθηλώσεως.

Ἠκολούθησεν ἐν κρατήσει τοῦ εἱλητοῦ ὑπό τῶν Ἀρχιερέων ἐναλλάξ περιφορά τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου Τάφου, μετά τήν ὁποίαν τό ἐν εἱλητῷ Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐτοποθετήθη ἐπί τῆς πλακός τοῦ Ἁγίου Τάφου.

Τούτου γενομένου ἤρξαντο αἱ τρεῖς Στάσεις τοῦ Ἐπιταφίου

Α. «Ἡ ζωή ἐν τάφῳ»,

Β. «Ἄξιόν ἐστιν» καί

Γ. «Αἱ γενεαί πᾶσαι»,

θυμιάζοντος εἰς τήν Α’ τοῦ Πατριάρχου καί εἰς τάς ἄλλας δύο, Β’ καί Γ΄ τῶν Ἀρχιερέων κατά τά Πρεσβεῖα.

Πρό τῶν Εὐλογηταρίων ἐξεφωνήθη τό κήρυγμα τῆς ἡμέρας ὑπό τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου ἔχον ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβασμία τῶν ἱεραρχῶν χορεία,

Ἐκλαπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Εὐλαβές ἱερατεῖον,

Εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Ὁ Θεός ἐν τῇ φιλανθρωπίᾳ Αὐτοῦ ἐτίμησε τόν ἄνθρωπον, ὅτε πάλαι κατ’ ἀρχάς ἔφερεν αὐτόν “εἰς τό εἶναι”, ἔπλασεν αὐτόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ καί ἔθεσεν αὐτόν, ἵνα ζῇ εἰς κόσμον “καλόν λίαν.” Ὅτε ὁ ἄνθρωπος κατηχράσθη τό δωρηθέν αὐτῷ αὐτεξούσιον εἰς πτῶσιν καί φθοράν αὐτοῦ, τότε ὁ Θεός ἐν τῇ ἀνεικάστῳ Αὐτοῦ φιλανθρωπίᾳ ἐτίμησε καί πάλιν τόν ἄνθρωπον. Ἐδωρήσατο αὐτῷ τό “εὖ εἶναι” ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ τῷ Μονογενεῖ, τῷ ἀγαπητῷ, ἐν ᾦ ηὐδόκησε. Ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐξαπέστειλεν Αὐτόν εἰς τόν κόσμον καί ἐγένετο ἄνθρωπος, ἐσαρκώθη, ἐνηνθρώπησεν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, προσλαβόμενος ὅλην τήν ἀνθρωπείαν ἡμῶν φύσιν μέ τά ἀδιάβλητα ἰδιώματα αὐτῆς, πεῖναν, δίψαν, κόπον καί θάνατον, ἤτοι χωρισμόν τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματος.

Ὁ εἰς Βηθλεέμ κατά σάρκα τεχθείς ἐπί Καίσαρος Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου, εἰς Ναζαρέτ κατοικήσας καί Ναζωραῖος κληθείς Ἰησοῦς Χριστός ὁ Σωτήρ ἡμῶν, συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους, ἐδίδαξεν αὐτούς ὡς τρόπον ζωῆς τήν ἀγάπην ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς, ἐχόρτασε πεινῶντας, ἐθεράπευσεν ἀνιάτους, ἀνέστησεν νεκρούς, τούς “ἐλαχίστους” ξένους, ἀστέγους καί φυλακισμένους, ἀπεκάλεσε ἀδελφούς Αὐτοῦ,- “ἐφ’ὅσον ἐποιήσατε τοῦτο ἑνί τῶν ἀδελφῶν μου τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε (Ματθ. 25, 40). Ηὐσπλαγχνίσθη τόν ἄνθρωπον, θεραπεύων ἀσθενεῖς καί ἐν Σαββάτῳ, καθ’ ὅτι ὡς εἶπεν, “τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο καί οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον” (Μάρκ 2, 27). Τούς τραυματίας τῆς ἁμαρτίας καί περιφρονημένους τῆς κοινωνίας εἶδεν ἀξίους θεραπείας, ἀποκαταστάσεως καί σωτηρίας. Πάντα ταῦτα ἐποίησε ἐν τῷ θελήματι τοῦ Πατρός Αὐτοῦ, παρ’ Οὗ ἐξῆλθε. Εἰς τήν ἐρώτησιν τοῦ ἀρχιερέως, “σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ εὐλογητοῦ (Μάρκ. 14, 61), ἀπήντησε ἀπερίφραστα, “ἐγώ εἰμι”(Μάρκ. 14, 62). Τήν ρῆσιν ταύτην οἱ ἄνθρωποι ἐθεώρησαν ὡς βλασφημίαν (Μάρκ. 14, 64). Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ναζωραίου εἶδον οὐχί Θεάνθρωπον ἀλλά “ἄνθρωπον ποιοῦντα Ἑαυτόν Θεόν (Ἰωάν. 10, 33), διό καί δεδεμένον ἀπέστειλαν Αὐτόν πρός Πόντιον Πιλᾶτον τόν ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος εἰς μίαν παρῳδίαν δίκης παρέδωκεν Αὐτόν αὐτοῖς, ἵνα σταυρωθῇ. Χλευάσαντες καί προπηλακίσαντες Αὐτόν, ἐσταύρωσαν εἰς Γολγοθᾶν, Κρανίου Τόπον, τῆς κτίσεως πάσης συστεναζούσης καί ἀλλοιουμένης φόβῳ.

Τόν θάνατον τοῦτον τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός ἑκουσίως ἐδέχθη ὁ Χριστός καί πάλιν ἐν τῷ πληρώματι τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, “δούς τήν ψυχήν Αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν (Ματθ. 20, 28), γενόμενος ἱλασμός ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περί τῶν ἡμετέρων μόνον ἀλλά καί περί ὅλου τοῦ κόσμου (Ἰωάν. Α΄, 2, 2), “γενόμενος σοφία ἡμῖν ἀπό Θεοῦ, δικαιοσύνη καί ἁγιασμός καί ἀπολύτρωσις”(Κορ. Α΄, 1, 30). Κατά τόν ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν μέγαν Παῦλον, “ὁ Χριστός ἐν τῷ αἵματι τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἀποκατήλλαξε τούς δύο κόσμους, τόν Ἰσραήλ τοῦ Θεοῦ καί ἡμᾶς τά ἔθνη, τούς υἱούς τῆς Διαθήκης καί ἡμᾶς τούς ἄλλοτε ἐλπίδα μή ἔχοντας καί ἀθέους ἐν τῷ κόσμω εἰς ἕν σῶμα τῶ Θεῷ, εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον. (Ἐφεσ. 2, 11-17). Διά τοῦ Εὐαγγελίου κατέστημεν καί ἡμεῖς τά ἔθνη συγκληρονόμα καί σύσσωμα καί συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ( Ἐφεσ. 3, 6).

Παθών ἀπαθῶς ὡς Θεός καί θανών ὡς ἄνθρωπος ἐπί τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός, κατῆλθενεἰς τόν Ἅδην καί ἀνεζήτησε καί ἐκεῖ τό πλανηθέν πρόβατον. Ὡς ψάλλει ἡ Ὀρθόδοξος ὑμνολογία, “κατῆλθε πρός τόν θάνατον ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος, ἐνέκρωσε τόν Ἅδην τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος καί τούς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησε. Κατέλυσε τῷ σταυρῷ αὐτοῦ τόν θάνατον, ἠνέωξε τῷ ληστῇ τόν παράδεισον. Ἐπέστη τοῖς ἐν Ἅδῃ, βοῶν αὐτοῖς, εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τόν Παράδεισον. Ἐσκύλευσε τόν Ἅδην μή πειρασθείς ὑπ’ Αὐτοῦ καί ἤνοιξεν ἡμῖν τόν πάλαι παράδεισον.” Ὡς λέγει ὁ θεοφόρος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, “κάτεισιν, ἤτοι κατέρχεται, εἰς Ἅδην ψυχή τεθεωμένη καί λύσας τούς ἀπ’ αἰῶνος πεπεδημένους αὖθις ἐκ νεκρῶν ἀνεφοίτησεν ὁδοποιήσας ἡμῖν τήν ἀνάστασιν. (Ἔκδοσις Ὀρθοδ.πίστεως, 73).

Τό γεγονός τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ καί τῆς θεοσώμου ταφῆς τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει σήμερονεἰς τήν αἰδέσιμον ἡμέραν ταύτην τῆς ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί τῆς αὐγῆς τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἡ Ἐκκλησία, ἡ πηγάσασα ἐκ τοῦ αἵματος τῆς λογχευθείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ. Ἑορτάζει οὐχί ἐν πνεύματι γοεροῦ ἐπιθανατίου θρήνου ἀλλ ἐν πνεύματι σεμνοῦ ἐλπιδοφόρου ἐπιταφίου ἄσματος, προοδοποιοῦντος τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως.

Εἰς τήν ἑορτήν ταύτην ἄς ἐπισφραγίσῃ τόν λόγον διά τῆς μαρτυρίας αὐτοῦ ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἁγιοσαββίτης ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγων περί τοῦ τιμίου σταυροῦ: “Πᾶσα πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θεία καί θαυμαστή, ἀλλά πάντων θαυμαστότερον ὁ τίμιος αὐτοῦ σταυρός, δι’ οὗ ὁ θάνατος κατήργηται, ὁ Ἅδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται, ἡ φύσις ἡμῶνἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν, τέκνα Θεοῦ καί κληρονόμοι γεγόναμεν… Ὁ σταυρός σημεῖον ἡμῖν δέδοται ἐπί τοῦ μετώπου, θυρεός καί ὅπλον καί τρόπαιον κατά τοῦ διαβόλου, πάντων κακῶν ἀποτρόπαιον, πάντων ἀγαθῶν πρόξενος, ἁμαρτίας ἀναίρεσις, φυτόν ἀναστάσεως, ξύλον ζωῆς αἰωνίου. Εἰκότως οὖν προσκυνητέον αὐτό τό τίμιον ξύλον ὡς ἀληθῶς καί σεβάσμιον, ἐν ᾦ Ἑαυτόνεἰς θυσίαν ὑπέρ ἡμῶν ὁ Χριστός προσενήνοχεν, ὡς ἁγιασθέν τῇ ἁφῇ τοῦ ἁγίου σώματος καί αἵματος, εἰκότως προσκυνητέον, τούς ἥλους, τήν λόγχην, τά ἐνδύματα καί τά ἱερά αὐτοῦ σκηνώματα, ἅτινά εἰσιν ἡ φάτνη, τό σπήλαιον, ὁ Γολγοθᾶς ὁ σωτήριος, ὁ ζωοποιός τάφος, ἡ Σιών τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ ἀκρόπολις. ( Ἔκδοσις Ὀρθοδ. πίστεως, 84).

Ἡ Μήτηρ καί “ἀκρόπολις αὕτη τῶν Ἐκκλησιῶν,” ἡ φύλαξ τῶν θείων σκηνωμάτων, ὑπό τόν Προκαθήμενον αὐτῆς καί Προεξάρχοντα τῆς Ἐπιταφίου πανηγύρεως ταύτης Μακαριώτατον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλον εὔχεται εἰς τό ὁπουδήποτε γῆς ποίμνιον αὐτῆς καί εἰς τούς τιμῶντας αὐτήν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν εὐλαβεῖς προσκυνητάς τήν δύναμιν τοῦ σαρκί σταυρωθέντος καί σαρκί ὑπνώσαντος ὡς θνητοῦ βασιλέως καί Κυρίου καί τήν ἀπόλαυσιν καί τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Γένοιτο.

Ἠκολούθησαν τά «Εὐλογητάρια», οἱ Αἶνοι, τά Ἀνανγνώσματα, ἡ αἴτησις, ἡ ἀπόλυσις καί ἡ ἄνοδος, τῶν κωδώνων πενθίμως κρουομένων, εἰς τό Πατριαρχεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]