Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (2017). - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τήν 11.00 μ.μ. τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, 1^ης/14^ης Ἀπριλίου 2017, ἔλαβε χώραν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἡ τελετή τοῦ Ἐπιταφίου, ἤτοι τῆς θεοσώστου Ταφῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Διά τήν τελετήν ταύτην ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης μετά τοῦ φιλοξενουμένου αὐτῆς Ἀρχιεπισκόπου Φινλανδίας κ. Λέοντος, προηγουμένου τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, κατῆλθεν εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τῶν κωδώνων πενθίμως κρουομένων καί διῆλθε διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς τό Καθολικόν.

Ἐνταῦθα ἐψάλη ὁ Κανών τοῦ Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι Θαλάσσης», ἄχρι οὗ «ἔλαβον καιρόν» οἱ Ἱερεῖς παρά τοῦ Πατριάρχου καί ἐνεδύθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς.

Ἅμα τῇ ἐνδύσει, ἐξελθοῦσα ἡ συνοδεία ὡς συνήθως ἐκ τοῦ Καθολικοῦ, ἐστράφη δεξιά πρός τό Προσκύνημα «Μή μου Ἅπτου» τῶν Φραγκισκανῶν, ἔνθα καί ἀνεπέμφθη δέησις μετ’ Ἐκφωνήσεως. Τοῦτο ἔλαβε χώραν εἰς ἕκαστον τῶν ἐν συνεχείᾳ Προσκυνημάτων ἐξωτερικῶς τοῦ Κουβουκλίου ἀπό Bορρᾶν πρός Νότον, ἤτοι τῶν Κλαπῶν, τοῦ Ἁγίου Λογγίνου, τοῦ Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά Mου ἑαυτοῖς, τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου καί τοῦ Ἀδάμ.

Ἀπό τοῦ Προσκυνήματος τούτου ἡ Συνοδεία ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν. Ἐνταῦθα ἀνεγνώσθη τό Εὐαγγέλιον τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀνεπέμφθη δέησις, ἐγένετο ἡ προσκύνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου, τῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου καί ἐν συνεχείᾳ τέσσαρες Ἀρχιερεῖς ᾖραν ἐπί τῶν χειρῶν καί τῶν ὤμων αὐτῶν τό εἱλητόν τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου, ὅπερ ἦτο ηὐτρεπισμένον ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί κατῆλθον ἐναποθέτοντες τοῦτο ἐπί τῆς πλακός τῆς Ἁγίας Ἀποκαθηλώσεως, ὅτε καί ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν σχετικήν Εὐαγγελικήν περικοπήν τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ Ἐνταφιασμοῦ τοῦ Κυρίου ὑπό Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικοδήμου τοῦ κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου. Ἐν συνεχείᾳ ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἁγίου Τάφου, ψαλλόντων ἐν ὅλῃ τῇ Ἀκολουθίᾳ τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, τοῦ κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ καί τῶν βοηθούντων αὐτοῖς.

Ληξάσης τῆς λιτανείας, ἤρξατο ἡ ψαλμῳδία τῶν Ἐγκωμίων ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων, τῶν ψαλτῶν καί τοῦ Ἐκκλησιάσματος εἰς τρεῖς Στάσεις:

Α. « Ἡ Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης Χριστέ…»,

Β. «Ἄξιόν ἐστιν μεγαλύνειν Σέ τόν Ζωοδότην…»,

Γ . «Αἱ γενεαί πᾶσαι ὕμνον τῇ ταφῇ Σου…».

Εἰς τό τέλος τῶν τριῶν στάσεων καί πρό τῶν Ἐξαποστειλαρίων ἀπηύθυηνε κήρυγμα ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ἔχον ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

Προσκυνῶ τό πάθος, ἀνυμνῶ τήν ταφήν,

Μεγαλύνω σου τό κράτος, φιλάνθρωπε,

δι΄ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.

( Τροπάριον Α΄ Στάσεως Ἐγκωμίων Ἐπιταφίου).

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Σεβασμία τῶν ἱεραρχῶν χορεία, Ἐκλαμπρότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος, Εὐλαβεῖς ἱερεῖς καί εὐσεβεῖς προσκυνηταί,

Ἄν ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίς τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ καί ἡ κτίσις, ὁ “λίαν καλός” περιβάλλων αὐτόν κόσμος, κατανοοῦνται καί προσλαμβάνονται ὑπό τῶν πιστευόντων ὡς τό ἐν ἀρχῇ θαυμαστόν ἔργον τοῦ Θεοῦ, ὡς πολύ θαυμαστότερον προσλαμβάνεται καί βιώνεται ὑπ’ αὐτῶν τό ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων νέον ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁμοίωσις τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, ἤτοι ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός τοῦτο προωράθη καί προανηγγέλθη ὑπό τῶν προφητῶν καί εὐηγγελίσθη ὑπό τοῦ ἀγγέλου εἰς τήν Παρθένον Μαριάμ. Ἡ Παρθένος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνεσάρκωσε καί ἔτεκε κατά σάρκα τόν Μονογενῆ Ὑἱόν καί προαιώνιον καί ἄσαρκον Λόγον τοῦ Θεοῦ.

Ὁ σεσαρκωμένος Οὗτος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος, ἐπιδημήσας εἰς τήν γῆν, ἔζησεν εἰς Ἰουδαίαν, Γαλιλαίαν καί Σαμάρειαν ἐπί Ὀκταβιανοῦ Αὐγούστου καί Ποντίου Πιλάτου. Ἐβαπτίσθη ὑπό Ἰωάννου εἰς τόν Ἰορδάνην. Ἐπέλεξεν ἀποστόλους, τούς δώδεκα. Συνανεστράφη τούς ἀνθρώπους. Τούς “ἐλαχίστους” τούτων ὠνόμασε ἀδελφούς Αὐτοῦ. Ἐθεράπευσε αὐτούς ἀπό τάς ἀσθενείας αὐτῶν καί ποικιλοτρόπως εὐηργέτησε, νεκρούς ἀνέστησε. Ἐδίδαξε τόν τέλειον νόμον τῆς ἀγάπης καί τῆς συγγνώμης. Ἐν τῇ μιᾷ ὑποστάσει Αὐτοῦ ἦτο ἐν δύο φύσεσι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Προσωκειώθη ὅλα τά ἀδιάβλητα ἀνθρώπινα πάθη, ἔτι καί τόν θάνατον καί δή τοῦ σταυροῦ. Ἑκουσίως ἔθεσε τήν ψυχήν Αὐτοῦ ὑπέρ ἡμῶν κατά τήν ἐντολήν τοῦ Πατρός Αὐτοῦ (Ἰωάν. 10, 17).Ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἐθελουσίως ἐδέχθη, “κατεδέξατο” τόν θάνατον, εἰς τόν ὁποῖον αὐτοβούλως καί κακοβούλως κατεδίκασαν Αὐτόν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ “ὁποῖοι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό φῶς, τό ὁποῖον ἦτο Ἐκεῖνος (Ἰωάν. 3, 19). Ἦσαν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ εἶδον οὐχί τόν ἐλευθερωτήν ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἀλλά τόν παραβάτην τοῦ νόμου.

Ὑπῆρξαν ὅμως καί οἱ ἄνθρωποι, “ἡ καλή γῆ, εἰς τήν ὁποίαν “εἶχε πέσει σπόρος” τῆς διδασκαλίας Αὐτοῦ. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἰς τό πρόσωπον Αὐτοῦ διέκριναν τό φῶς καί τήν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς. Εἰς τό “λῆμμα” τούτων ἀνήκουν αἱ γυναῖκες, αἱ συνακολουθήσασαι Αὐτῷ ἀπό τῆς Γαλιλαίας, αἱ γενόμεναι αὐτόπται μάρτυρες τῆς σταυρώσεως Αὐτοῦ. Εἰς αὐτούς ἀνήκει καί ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὁ τολμήσας εὶσελθεῖν πρός τόν Πιλᾶτον, ὅτε τήν ἐνάτην ὥραν τῆς Παρασκευῆς ὁ Ἰησοῦς ἐφώνησε “τετέλεσται” καί ὡς ἄνθρωπος ἐξέπνευσεν, ἀπέθανεν ἐπί τοῦ σταυροῦ. Τότε Ἰωσήφ ὁ εὐσχήμων βουλευτής “ἀνέλαβεν τόν εὐσυμπάθητον θρῆνον, πῶς σέ κηδεύσω Θεέ μου” καί μετά τῶν μυροφόρων γυναικῶν ἔλαχε τό εὐλογημένον ἔργον τῆς ἀποκαθηλώσεως τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τοῦ ξύλου κκαί τῆς θεοσώμου ταφῆς Αὐτοῦ.

Τοῦ τριπτύχου γεγονότος τούτου, τοῦ σταυροῦ δηλονότι, τῆς ἀποκαθηλώσεως καί τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄγει τήν μνήμην ἡ Ἐκκλησία σήμερον, ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, ὅτε κέκλικεν ἡ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί ἐπιφώσκει τό Μέγα Σάββατον. Ἡ Ἐκκλησία, τό σῶμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, ἄγει τήν μνήμην ταύτην εὐγνωμονοῦσα, διότι ὁ Κύριος ἐξηγόρασεν αὐτήν διά τοῦ τιμίου αἵματος Αὐτοῦ, διότι αὕτη ἀνέβλυσε ἐκ τοῦ αἵματος τῆς λογχευθείσης ἐν τῷ σταυρῷ πλευρᾶς Αὐτοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ἐν πένθει χαροποιῷ, ἀλλά καί ἐν ἐλπίδι, χαρᾷ πεπληρωμένῃ καί εὐχαριστίᾳ βαθείᾳ ὅτι ὁ Κύριος αὐτῆς “κατέλυσε διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ τόν θάνατον, ἠνέωξε τῷ ληστῇ τόν παράδεισον, τοῦτον αὐθημερόν τοῦ παραδείσου ἠξίωσε.” Ἡ Ἐκκλησία κηρύττει εἰς τόν κόσμον ὅτι τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ σωτηρίας κατέστησε ὁ Κύριος μετόχους καί τούς κεκοιμημένους, τούς ἀπ’ αἰώνων δεσμίους τοῦ διαβόλου,τούς λόγῳ ἁμαρτιῶν πολλῶν, ἐν τῇ φθορᾷ τοῦ θανάτου κειμένους. Εἰς τούτους εἶχεν ἐπιτελέσει ἔργον Προδρομικόν ὁ ἀποκεφαλισθείς Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Εἶχε κηρύξει καί τοῖς ἐν Ἅιδῃ τήν μετάνοιαν. Χάριν τούτων κατῆλθεν εἰς τόν Ἅιδην ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει ὅτι διά τῆς εἰς Ἅιδου καθόδου Αὐτοῦ ὁ Χριστός τούς “τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησε” καίι ἀντί τῶν βασάνων τοῦ Ἅιδου, ἐδωρήσατο αὐτοῖς τό ” εἶναι μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ,” τήν μετ’ Αὐτοῦ αἰώνιον ζωήν.

Ἡ δωρεά αὕτη τῆς ὁλοκληρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι τῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τοῦ Θεοῦ, τοῦ συνεῖναι μετ’ Αὐτοῦ ἐν ζωῇ καί ἐν θανάτῳ, εἶναι καρπός “τῆς ἀσθενείας τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.” Ὁ Χριστός ” ἔζησεν ἐκ δυνάμεως Θεοῦ,” ἐπειδή ἐδέχθη ἑκουσίως τά πάθη, τούς κολαφισμούς, τούς ἐμπαιγμούς, τόν ἀκάνθινον στέφανον, τόν σταυρόν, τήν λόγχην, τόν θάνατον. Δι’ ὅλων τούτων χάριν ἡμῶν ὁ Κύριος εἰσῆλθεν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ. ” Ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν Αὐτοῦ.” Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ σταυρός Αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐπιλογή τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διά τόν ἄνθρωπον χωρίς τοῦτο νά ἀναιρῇ τήν εὐθύνην τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησε, διά νά σταυρωθῇ καί ὁ Χριστός ἀνέστη, ἐπειδή ἐσταυρώθη. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς δόξης ἐπί τοῦ σταυροῦ. Διά τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ ἦλθε χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.Τό μυστήριον τοῦτο προσοικειοῦται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δεχομένη νά συμπάσχῃ μετ’ Αὐτοῦ. Εἰς αὐτήν “ἐχαρίσθη οὐχί μόνον τό εἰς Χριστόν πιστεύειν ἀλλά καί τό ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν.” (Φιλιπ.1, 29) Ἡ Ἐκκλησία συμπάσχει μετά τοῦ Χριστοῦ, “συσταυρουμένη μετ’ Αὐτοῦ,” καθαίρουσα ἑαυτήν ἀπό παθῶν φθοροποιῶν, νεκρουμένη δι’ Αὐτόν, “συνθαπτομένη μετ’ Αὐτοῦ ἐν τῷ θανάτῳ Αὐτοῦ,” ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, ἐν τῷ βαπτίσματι.” ” Ἡ Ἐκκλησία ἀσθενοῦσα ἐν Χριστῷ, ζῇ ἐκ δυνάμεως Θεοῦ εἰς αὐτήν ( Β΄Κορ. 13, 4) καί διαιωνίζει τό ζωοποιόν καί σωστικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον, κηρὐττει Αὐτόν ὡς τό πλήρωμα τῆς ζωῆς καί τῆς τελειότητος τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί συγγνώμης. Ἐκπληροῦσα τήν ἀποστολήν αὐτῆς ταύτην, συνδοξάζεται μετά τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, ἡ εὐλογηθεῖσα νά διακονῇ τό ἔργον τοῦ Χριστοῦ εἰς τούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους Οὗτος ἔζησεν ὡς Θεάνθρωπος καί δή εἰς τόν κενόν, ὄλβιον καί ζωοδόχον τοῦτον τάφον, εἰς τόν ὁποῖον “ὕπνωσε σαρκί ὡς θνητός,” τιμῶσα τό πάθος, τήν ταφήν καί τήν ἀνάστασιν Αὐτοῦ, διεφύλαξε τοῦτον διά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων, συνετήρησε δέ καί ἀνεστήλωσε προσφάτως τό ἀνεγερθέν ὑπό τοῦ Κομνηνοῦ Ἱερόν Κουβούκλιον, τό “Κτῆμα τοῦτο καί ἀφίερωμα τῷ Χριστῷ τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων” τῇ τεχνικῇ μελέτῃ τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου, πρωτοβουλίᾳ τοῦ Προκαθημένου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας καί Προεξάρχοντος τῆς πανηγύρεως Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, πρός ἔπαινον τοῦ εὐλογημένου ἔθνους τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί δόξαν τοῦ ἐν Τριἀδι Θεοῦ ἡμῶν.

Ἐκ τοῦ Παναγίου καί ζωοδόχου Τάφου, ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν εὔχεται εἰς τούς τιμῶντας αὐτήν διά τῆς παρουσίας αὐτῶν Ὀρθοδόξους προσκυνητάς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἐθνῶν τήν ὑπομονήν τοῦ σαρκί σταυρωθέντος, τήν δύναμιν τοῦ σαρκί ὑπνώττοντος Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί τήν χαράν, τήν εἰρήνην καί τήν ἀγαλλίασιν τῆς ἐπιφωσκούσης ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Γένοιτο.

Ἠκολούθησαν τά Εὐλογητάρια, οἱ Αἶνοι καί ἡ Δοξολογία, ἐν ᾦ προσεκύνησαν εἰς τόν Ἅγιον Τάφον ὁ Μακαριώτατος καί οἱ Ἀρχιερεῖς.

Τῆς Δοξολογίας ληξάσης ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀπέλυσε τήν τελετήν εἰς τό Καθολικόν καί ἀνῆλθεν εἰς τό Πατριαρχεῖον ἀναμένουσα τήν τελετήν τοῦ Ἁγίου Φωτός.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/jIyiVxQEHdg

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]