Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ

Τήν Δευτέραν, 8^ην /21^ην  Ἰανουαρίου 2019, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ὁσίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν ὄχθην τοῦ χειμάρρου Χορράθ, εἰς κοιλότητα ἀπορρῶγος βράχου εἰς τήν πρό τῆς Ἱεριχοῦς ἐκβολήν αὐτοῦ.

Τόν πρῶτον τῶν Ἁγίων τούτων Ἅγιον Ἰωάννην τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἡμέραν ταύτην, ὡς τόν πρῴην Ἐπίσκοπον Καισαρείας, τόν ἐλθόντα τόν 5ον αἰῶνα καί ἐγκαταβιώσαντα εἰς τήν Μονήν ταύτην ὡς ἐφησυχάζων Ἐπίσκοπον καί καθοδηγητήν μοναχῶν.

Τόν δέ Ἅγιον Γεώργιον ὡς τόν Κυπριακῆς καταγωγῆς, τόν ἀνασυστήσαντα τήν Μονήν μετά τήν καταστροφήν, τήν ὁποίαν ὑπέστη ἐκ τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614 μ.Χ.

Πρός τιμήν τῶν Ἁγίων τούτων ὡς κτιτόρων καί ἱδρυτῶν τῆς Μονῆς ἐτελέσθη ὁλονύκτιος ἀγρυπνία, εἰς τήν ἀρχήν τῆς ὁποίας ὁ νῦν Ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος Περαματζῆς ὑπεδέχθη τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατέρα ἡμῶν καί Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

 μετά τῆς Τιμίας Ἡμῶν Συνοδείας,

Πανηγύριζει σήμερον ἡ τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρα τούς κτίτορας αὐτῆς Ἁγίους Ἰωάννην καί Γεώργιον.

 Μέ μοναδικό βασικό ἄξονα τήν λειτουργική ζωή, ὁ βίος τους ὑπῆρξε μία συνεχής θυσία· θυσία ἀγάπης καί ἀπολύτου ἀφοσιώσεως πρός τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, θυσίαν ἀγάπης ἐνθέου πρός τόν συνάνθρωπο.

 Στό βίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου διαβάζουμε: «μιά μέρα, λοιπόν, ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος καθόταν στήν πέτρα καί θερμαινόμενος μές στόν ἥλιο (διότι ἦταν ἀδύνατος ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερβολικῆς ἐγκρατείας) καιόμενος δέ ὁλοκληρωτικά ἀπό τόν πόθο τοῦ πνευματικοῦ ἔρωτος, μέ σκοπό τήν πραγματοποίηση τοῦ θείου θελήματος καί μέ συνεχῆ δάκρυα παρακαλοῦσε τόν φιλάνθρωπο Θεό, νά λυπηθεῖ τόν λαό Του».

Τήν αὐτήν  ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τό συνάνθρωπο καί ἐμεῖς δαψιλῶς βιοῦμεν στό σεπτόν πρόσωπον τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

 Καί δή συνταυτιζόμενοι καί ἐμεῖς μέ τόν βιογράφο τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Γεωργίου στά ὅσα χαρακτηριστικά ἀναφέρει γιά τόν ἅγιο Γέροντά του:

«Διότι πιστέψατέ μοι, τίμιοι  πατέρες καί ἀδελφοί… ἐάν μέ εὕρισκε πειρασμός ἢ θλίψη καί μόνο νά τόν συναντοῦσα ἀμέσως, ὅλα ἑξαλείφονταν ἀπό μένα, σάν ἀπό σφουγγάρι καί στό ἑξῆς βρισκόμουν σέ πολλή γαλήνη καί εἰρήνη… Ἔπειτα ἐπανέρχομαι εἰς αὐτόν, ἀναθυμούμενος τόν σεπτόν τρόπο ζωῆς τοῦ Ἁγίου πατρός, δηλαδή τήν σταθερότητα στίς νηστεῖες, τίς ὁλονυκτίες κατά τίς ἀγρυπνίες στάσεις, τίς ἀδιάκοπες πηγές  τῶν  δακρύων, τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς. Καί γιά νά πῶ συντόμως, ἐνθυμούμενοι τόν σταθερό καί ὑπομονετικό τρόπο τῆς ἐναρέτου καί ἀγγελικῆς βιοτῆς του, γεμίζουμε καλές καί χρηστές ἐλπίδες».

Οὕτως καί ἡμεῖς τοιαύτην ψυχικήν ἀνάτασιν ἔχομεν ὑπό τήν Πατριαρχικήν καί Πατρικήν Ὑμῶν Εὐχήν καί Σκέπην.

Ἁγιόφιλε Πάτερ καί Δεσπότα!

Ὡς εὖ παρέστητε!»

Τῆς Ἀγρυπνίας μετά Ἀποδείπνου, Χαιρετισμῶν, Ὄρθρου καί Θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί λοιπῶν διακόνων, ψαλλόντων τοῦ Πρωτοψάλτου  τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ  Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰλίου κ. Λεωνίδα Δούκα, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Παύλου Ἀθηνῶν κ.  Εὐσταθίου Καστελιώτου, τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ  ὁμωνύμου δήμου Ἀττικῆς κ. Χρήστου Σταύρου καί τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Κυριακῆς Πύργου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἡλείας κ. Νικολάου Παπαδημητρίου, τῇ βοηθείᾳ τῶν μοναχῶν, ἐν συμμετοχῇ ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν Πρεσβυτέρων καί προσκυνητῶν.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν», (Ματθ. 19,29-30)», λέγει Κύριος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Δοξάζομεν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἀπάτορα ἐκ Μητρός καί ἀμήτορα ἐκ Πατρός· ἐν γάρ τῇ προλαβούσῃ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων νήπιον ἐκ Τελείου Τέλειον ἐπιφανέντα Θεόν ἡμῶν. Σήμερον γάρ ὁρῶμεν Αὐτόν ἐν τοῖς σκηνώμασιν τῆς Μονῆς τοῦ Χοζεβᾶ, καί τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. Σήμερον ὁρῶμεν αὐτόν θαυμαζόμενον ἐν τοῖς ἁγίοις καί ὁσίοις Αὐτοῦ καί δή Ἰωάννῃ τε καί Ἰωάννῃ τῷ Νέῳ σύν Γεωργίῳ, οἵτινες ἐλυτρώθησαν ἐκ τοῦ σκότους καί τῷ φωτί τῆς θεογνωσίας καταυγάζονται μετά τῶν οὐρανίων δυνάμεων, αἰνούντων καί εὐλογούντων Αὐτόν.

Δοξάζομεν τόν ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, τόν καλέσαντα πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ καί εὐχαριστιακῇ συνάξει, ἵνα ἑορτίως τιμήσωμεν τόν μέγαν ἐν ἀσκηταῖς τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου καί τοῦ χειμάρρου Χορράθ Γεώργιον τόν Ὅσιον τόν ἐκ Λευκάρων Κύπρου παραγενόμενον, ἐν τοῖς ἁγίοις τούτοις τόποις, ἔνθα ἠκούσθη τό κήρυγμα μετανοίας Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου λέγοντος: “ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός κύψας λῦσαι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. ἐγώ μέν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτός δέ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ”. (Μάρκ 1,7-8).

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, θείῳ Πνεύματι φωτισθείς, ἦλθεν εἰς τόν ἔρημον τοῦτον τόπον ἀκολουθῶν τοῖς ἴχνεσιν ἁγίων ἀνδρῶν καί δή Ἡλιοῦ τοῦ Προφήτου ἀφ’ ἑνός καί  ἀκούων εἰς τούς Κυριακούς λόγους· «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν», (Ματθ. 11,29)  «Ἁλούς θείῳ ἔρωτι παμμάκαρ, [Γεώργιε], τῶν τόπων ἁγίων τῆς Σιών, πρός τούτους ἐπεδήμησας, καί διαμεμένηκας, ἕως θανάτου πάνσοφε, πιέζων πόνοις τήν σάρκα σου, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, οὐκ ἠμέλησας ὅλως εἰ μή φθάσῃς δι’ ἀσκήσεως καί πόνων καί πρός Σιών τήν οὐράνιον», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.

Τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν ἁγίων αὐτῆς, διότι οἱ μέν προφῆται καί οἱ τοῦ Νόμου ἅγιοι προκατήγγειλαν ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»,   (Ματθ. 3,2) ἐκήρυσσε ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Ἰουδαίας Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», κηρύσσει ὁ θεῖος Παῦλος, (Γαλ. 3,27).

Ὁ δέ Χριστός, τόν Ὁποῖον καλούμεθα νά ἐνδυθῶμεν, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν νέον Ἀδάμ, τόν καταυγασθέντα ὑπό τοῦ θείου καί ἀπροσίτου Πατρῴου φωτός, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ἐν εἴδει περιστερᾶς καταβάντος ἐπ’ Αὐτόν ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, βαπτιζόμενον ὑπό Ἰωάννου.

Αὐτόν τοῦτον τόν νέον Ἀδάμ, περί οὗ «φωνή ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σύ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοί εὐδόκησα», (Μάρκ. 1, 11) ἐνεδύθη διά τοῦ ἐνδύματος τοῦ ἀνεσπέρου καί ἀκτίστου φωτός ὁ ἅγιος Γεώργιος. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς τό ἀληθινόν.  «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12). Ὁ δέ σοφός Παῦλος παραγγέλλει ἡμῖν λέγων: «Νά ἐνδυθῆτε τόν νέον ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος εἶναι νέα δημιουργία, ἡ ὁποία ἐκτίσθη σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά νά πολιτεύησθε μέ δικαιοσύνην πρός τούς ἀνθρώπους καί με ἀφοσίωσιν  καί ὁσιότητα ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, δηλαδή με ἀρετάς πού εἶναι καρπός τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας. «Ἐνδύσασθαι τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας», (Ἐφ’. 4,24)

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ζυγός τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἶναι χρηστός καί τό φορτίον Αὐτοῦ ἐλαφρόν.  Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ζυγός τῆς ὑπακοῆς πρός τόν Χριστόν καί τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ εἶναι μαλακός καί ὠφέλιμος εἰς αὐτόν πού τόν φέρει· ἀλλά καί τό φορτίον τῶν ὑποχρεώσεων καί καθηκόντων πού ζητᾷ ἀπό ἡμᾶς ὁ Κύριος εἶναι ἐλαφρόν.

Αὐτό τοῦτο κατέδειξε καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος, ὁ ἀναδειχθείς κανών καί παράδειγμα ἀκριβέστατον τῶν μιμητῶν γενομένων αὐτοῦ ἁγίων καί ὁσίων Πατέρων τῶν ἐν τῷ σεμνείῳ τοῦ Χοζεβᾶ διαλαμψάντων, ἁγίου Ἰωάννου καί Ἰωάννου τοῦ νέου τοῦ ἀπό Ρουμανίας.

Δεηθῶμεν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τοῦ «τούς χιτῶνας τῆς νεκρώσεως τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ ἐνεδύσατο τῇ θείᾳ γεννήσει σου [Θεοτόκε] καί τήν στολήν ἠμφιάσατο μόνος, ἣν ἐξύφανεν ἐν τῇ γαστρί σου ὁ Λόγος σωματούμενος», ἵνα ταῖς πρεσβείαις τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου καί τῶν σύν αὐτῷ ὁσίων Χοζεβιτῶν, τύχωμεν καί ἡμεῖς οἱ τιμῶντες αὐτούς τοῦ φωτισμοῦ τῆς θείας ἐν Ἰορδάνῃ Ἐπιφανείας καί τῶν θείων αὐτῆς μεθέξεων. Ἀμήν».

Τήν κατανυκτικήν πανήγυριν ἠκολούθησε μοναστηριακή τράπεζα, παρατεθεῖσα διά τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα.

Μετά τῶν δύο ὡς ἄνω τιμωμένων Ἁγίων της Μονῆς, ἡ Μονή τιμᾷ πάντα τούς πρώτους πέντε ἀσκητάς τῆς Μονῆς τοῦ 4ου αἰῶνος ὡς Πρῶμον, Ἠλίαν, Αἴαν, Γανναῖον καί Ζήνωνα καί τόν νεοφανῆ Ἅγιον Ἰωάννην τόν ἐκ Ρουμανίας τόν πρότινος καταταχθέντα εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας